CHAPTER TWO  

Dalawang araw na ang nakakaraan simula nang makausap ni Ava ang mga kaibigan.  Ngayon ay papauwi na siya sa bansang Pilipinas. Hindi alam ng mga kaibigan na ngayon ang  kanyang balik dahil hindi niya naman sinabi, gusto niya kasing sopresahin ang mga ito sa  malaking pagbabagong nangyari sa kanya. Naalala niya ang dalawang araw na nakaraan,  nakakatawa ang mga naging reaksyon ng dalawa nang hindi niya sinabi kung kailan siya babalik.  Parang nakikinita niya ang pagsimangot at pagnguso nila Sophia at Alyssa sa kabilang linya  nang kausap niya ang mga ito. 

Matapos ang ilang oras na biyahe sa himpapawid, nakalapag na rin ang eroplanong  sinasakyan ni Ava. When she set her foot on the ground, wind gently touch her face. Oh, how  she miss this country! How long it has been since the last time she stepped on the Philippines? It  has been almost 10 years.  

Paglabas niya sa pinto ng airport ay nakita niya agad ang kanilang mayordoma na si  Aling Lucia. Ito lang ang sinabihan niya na darating siya ngayong araw sa Pilipinas. Nang  makita siya nito ay patakbong tinungo siya nito at mahigpit na niyakap. Close na close siya dito,  simula pagkabata ay ito na ang nag-alaga sa kanya. Ito rin ang isa sa mga naging sandalan niya  nung mga panahong iniinsulto siya ng mga taong kung makapaghusga ay animo'y walang  kapintasan at mga perpekto.  

Ilang minuto rin silang nagyakapan. "Kamusta na ang alaga ko?" panimula nito.  "I'm doing good Aling Lucia" aniya, pagkatapos ay ngumiti ng pagkatamis-tamis.  "Correction, Lucy hindi Lucia" pinameywangan pa siya nito nang sabihin ito.  

Bahagyang natawa siya sa inasal ni Aling 'Lucy'. Walang mintis talaga ang kanyang pag tawa sa tuwing magkasama sila ng matanda. Nang umalis siya papuntang Europa noon,  nagkadramahan pa sila ngunit ilang minutong matapos ang pag-iiyakan nila ay natawa siya sa  naging banat nito. Dapat daw pag-uwi niya may foreigner daw siyang pasalubong dito. 

"O, bakit mag-isa ka lang yatang bumalik dito?"  

"Uhmm, ako lang po talaga ang bumalik dito. Sina mama kasi at papa ay nagpaiwan doon  dahil magsesecond honeymoon raw ho sila. Natuwa pa nga eh dahil sa wakas makakapagsolo na  silang dalawa. Biniro pa nga ako na pagbalik ko raw doon sa Europa baka nasundan na ako."  patawa-tawa niyang pahayag dito.  

"Hindi naman sila senyor at senyora ang tinutukoy ko." napangunot ang noo ni Ava. Ano  ang tinutukoy ni Aling Lucy kung ganun? "Nasaan na yung foreigner na pasalubong ko? ‘Di ba  sabi ko dapat pag-uwi mo may kasama kang foreigner para sa akin?" turan nito. Lihim siyang  natawa, kung ganoon naalala pa rin nito ang naging banat sampung taon na ang nakalipas.  

"Naku, pasensiya na po nakalimutan ko kasing ilagay sa box eh. Hayaan niyo po't  ipapapackage ko yon agad bukas" pagsakay niya sa biro nito.  

Sa puntong iyon ay humalagpak na sila ng tawa. "Siya, tayo na't magpapahinga ka pa.  Matagal rin ang naging biyahe mo at siguradong may jet lag ka pa. Pedro, Juan kunin niyo na  ang mga maleta ni senyorita Ava." utos nito sa mga kasama nito.  

"Pasensya na po Aling Lucy. Mauna na lang po kayo doon sa bahay. Pupuntahan ko pa  po kasi sila Sophia at Alyssa eh. Dala niyo po ba yung kotse ko?"  

"Oo, nadala ko tulad na rin ng bilin mo sa akin pero sigurado ka ba talagang kaya mong  magmaneho? Baka kasi kung mapano ka, may jet lag ka pa naman."  

"Opo, kaya ko po. Ako pa!"  

"Ay sus, itong batang ire. O siya, kung yan ang gusto mo. Lumakad ka na bago magbago  ang isip ko't hindi pa kita patuluyin sa pagpunta mo sa mga kaibigan."  

"Salamat po Aling Lucy" aniya saka halik sa pisngi nito. 

SAKAY ng BMW niya ay tinungo niya ang kinaroroonan ng dalawang kaibigan. Narinig  niya minsan sa mga kaibigan niya noon na balak ng mga ito na magtayo ng isang eleganteng  high class hotel and restaurant. Ngayon nga'y isa na ang SOAVAL hotel and restaurant sa mga  sikat, pinaka-tanyag, at mamahaling hotel and restaurant sa buong mundo. Dito rin natutulog at  pansamantalang namamalagi ang mga dayuhan na hindi lamang basta-basta dahil mga kilala ang  mga ito sa buong mundo--- mga business tycoons, political members, celebrities at iba pa.  

Pagtambad pa lang sa kanya ng malaking gate na patungo mismo sa nasabing hotel and  restaurant ay namangha na siya. The gate was so fabulous. It's like a palace's gate. No wonder it's  one of the most prestigious and famous hotel and restaurant in the world. When she was driving  her way to the said hotel, she can't avoid but be amaze at the place. The pathway was surrounded  by Indian trees and by exotic ornamentals coming from the different parts of the world.  

Pagkatapos ng apat na kilometrong distansya sa hotel at ng gate, narating na rin niya ang  establishment ng hotel. Kung humanga siya sa gate at sa pathway papunta sa establishment ng  hotel ay mas higit ang naging paghanga niya nang makita mismo ang istraktura ng hotel. Parang  hindi mo masasabing isang hotel iyon dahil mas nagmukha itong palasyo. Makikita rin sa likod  ng hotel ang isang matayog na bundok. Nagsilbi itong magandang background na nagbigay ng  mala-enchanted feeling sa bawat kliyente ng hotel.  

Nang makarating sa tapat ng hotel ay pina-ubaya na niya ang kotse sa isang staff doon.  Pagpasok pa lang niya sa hotel ay sinalubong na agad siya ng mainit na pagtanggap ng mga staff.  Tumambad sa kanyang paningin ang isang malaking water fountain sa gitna mismo ng hotel  structured with three beautiful goddess made of glass.  

Napahanga siya sa lugar. Bagaman kasusyo siya ng dalawang kaibigan ay wala siyang  gaanong alam sa internal design ng hotel.  

Agad siyang tumungo sa reception para matanong na niya kung nasaan ang mga  kaibigan--- kung nandun ba ang mga ito sa office nila. Nang makumpirma na niya na nandun nga 

ang mga kaibigan ay agad siyang nag-isip ng isang alibi para makausap ang mga kaibigan na  hindi man lang niya masasabi ang pangalan kung sakaling tanungin siya ng receptionist.  

Sinabihan niya ang receptionist na binastos 'daw' siya ng isang staff ng hotel. Kaya gusto  niyang personal na makausap ang mga may-ari upang magreklamo. Agad namang tumalima ang  receptionist at agad tinawagan ang mga kaibigan niya. Makaraan ng ilang minutong pakikipag usap ng receptionist sa may-ari ay binaba na nito ang telepono at pinahatid siya sa isang staff sa  opisina ng mga kaibigan.  

Nang marating na nila ang pinto ng opisina ay magalang na umalis ang staff na naghatid  sa kanya. Pagpasok niya sa opisina ay agad tumambad sa kanya ang mga maaamong mukha ng  mga kaibigan. Nakayuko ang mga ito habang busy sa pagpipirma ng mga documento. Kinatok  niya ang pinto ng ika-tatlong beses upang makuha ang atensyon ng dalawa. At pagkatapos ay  isinara ang pinto.  

"Good noon, miss. Please have a sit." paanyaya ni Alyssa, itinuro pa nito ang isang  bakanteng upuan. Pero hindi siya tumugon bagkus nanatili pa rin siyang nakatayo doon sa may  pinto.  

"Okay, if that's what you want you can remain there standing." mataray na wika ni  Sophia sa kanya. "So, let's get straight to business. Ano po ba yung tinutukoy ninyong problema,  miss?" dugtong nito.  

"Ms. Ava Hernandez" aniya.  

Nang marinig ang pagpapakilala niya ay agad napatayo sina Sophia at Alyssa. Kumunot  ang noo ni Alyysa at nakataas naman ang isang kilay ni Sophia. Napatawa siya sa mga reaksyon  ng mga ito. Alam niyang hindi naniniwala ang mga ito na siya si Ava. Oo nga pala hindi pa  nakikita ng dalawa ang bagong niyang hitsura. Puro tawag at chat lang kasi silang tatlo at ni  minsan hindi pinakita ni Ava ang kanyang hitsura sa tuwing nagchachat sila. 

Kinuha niya ang dalawang cellphone sa bag at tinawagan ang number ng mga kaharap.  Nagring ang cellphone ng mga ito at agad pinindot ang accept call button.  

"Hello? Mga bruhang ‘to hindi man lang ako nakilala. It’s me Ava. In flesh alive and  breathing."  

Dahan-dahang inilapag nila Sophia at Alyssa ang mga cellphone sa mesa. "Oh my God,  Ava!" sabay na tili ng mga ito at patakbong tinungo siya. Tulad ni Aling Lucy ay niyakap din  siya ng mga ito ng mahigpit.  

"Kamusta ka na Av? Gosh, napakaganda mo na ngayon ah at ang seksing seksi." Excited  na wika ni Sophia, napangiwi ito nang sikuhin ito ni Alyssa.  

"Welcome back Ava. We're so happy that you’re finally back. Pero ikaw na ba talaga  yan?" parang batang wika ni Alyssa. Sa pagkakataong ito ay si Sophia naman ang sumiko dito.  

"Yeah, the one and only." pagkatapos sabihin iyon ay parang mga sirang pinalibutan siya  ng dalawa at hinanap ang nunal niya sa may batok. Nang makita ito ay nakumpirma na nga ng  mga ito na siya talaga si Ava.  

"Ikaw nga si Ava. We missed you so much friend." sabi ng dalawa sabay yakap sa kanya  sa may likuran.  

"Kids behave" natatawa niyang saway.  

"Loka! Naglunch ka na ba?" ani Sophia.  

"Hindi pa. Kararating ko pa kasi galing sa biyahe eh."  

"Halika sa restaurant Ava. Kain tayo at magkwentuhan na rin tayo habang kumakain." ani  naman Alyssa.  

"Sure. Common, let's go! Gagow." banat niya. 

"Tse" sabay na sabi naman ng dalawa.  

Pagbukas ni Ava sa pintuan ay natigilan siya nang may makabangga siya. Napasubsob  siya sa malapad na dibdib nito. May katangkaran ito na parang sa isang basketball player at sa  tansya niya ay sobra sa 6'2 feet ang tangkad nito. Feeling niya nanliit siya kahit na matangkad  din siya sa height na 5'8. Sandaling nawala siya sa planet earth she felt secured, napakagaan ng  

pakiramdam niya sa dibdib nito na animo'y nakalutang siya sa kalawakan. Somehow, she knew  that she had felt this feeling from before. Nanumbalik lang siya sa katinuan nang marinig ang  pagsinghap ng dalawang kaibigan na parang nakakita ng isang multo. Akmang hihingi sana siya  ng tawad dito pero nang itaas niya ang kanyang mukha para harapin ito ay natigilan siya.  

My god it’s him! He is the man who had hurt her almost ten years ago. The only reason  why she has to go to Europe and heal her broken heart, Steven Sandoval!  

"Oh, I'm sorry." anito.  

Pilit niyang pinapakalma ang kanyang sarili lalong-lalo na kanyang puso na parang  nagwawala sa loob. Kahit na gusto niyang pagsasampalin ito.  

Sampalin? Or you want to kiss those red kissable lips? Common, Ava. I know there's still a part  of you, who is still in love with him tudya ng isang parte ng utak niya. No! It can't be. I don't love  him anymore! As a matter of fact, I hate him, kontra naman ng isa pang parte ng utak niya. Sus,  denial. May proweba na nga eh. Kumakabog si heart oh. So that means, you’re still in love with  him. 

"Shut up!" naibulaslas niya.  

"Huh? I beg your pardon?" nakakunot-noong tanong ni Steven sa kanya. Patay! Kahit  kailan talaga oh, pahamak si mind. "Huh? W-what I said is, I-Im sorry too." nagkabulol-bulol  niyang sagot. 

"Uhm, Steven! Napadaan ka yata dito? May kailangan ka ba?" salo ni Sophia sa kanya.  Lihim siyang nagpasalamat sa kaibigan dahil sinagip siya nito mula kay Steven. Kanina pa niya  nararamdaman ang kanyang mga tuhod na nangangatog. Alam niyang kung matatagalan pa ang  pag-uusap nilang dalawa ni Steven ay mahihimatay na siya dahil sa sobrang niyerbiyos.  

"Well, I'm here because I have a lunch meeting with an important person," tinignan nito  ang pambisig na relo, binalingan na naman siya nito kaya naramdaman na naman niya ang  pagwawala ng kanyang puso. "I'm sorry again, miss. Are you okay?" nag-aalalang tanong nito.  Tumango na lamang siya dahil hindi niya maapuhap ang kanyang sariling boses.  

"Okay then. Got to go." anito, pagkatapos ay madali na itong lumakad. Doon na siya  nakahinga ng maluwag. Damn! Why does he still have a great impact in her even it has been  almost a decade since the last time she saw him? The wall she created over those years away  from him, had collapsed in an instant she had seen him! Does this mean that she's still in love  

with him even though he had caused her so much pain? She shook her head hard. She’s stubborn  enough not to admit this realization. She hate him remember? But still some part of her is against  of that idea. Argh! Love is really a complicated thing!  

"Friend, are you okay? Hello?! Please come back to planet earth!" usisa ni Sophia. Naku  naman, napalalim na yata ang pag-iisip niya at hindi niya napapansin ang mga nag-aalalang  mukha ng mga kaibigan.  

"Yeah, I'm okay. Don't worry Sophia. Let's go na nga. Baka mangayayat yang si baby  Sophia tayo pa ang sisihin ni daddy Rex niya" buska niya sa kaibigan.  

Humalakhak si Alyssa at si Sophia naman ay marahan siyang hinampas sa balikat. "Hoy  bruha, don't forget na niligtas kita mula sa kamay ng tukso kanina ah!"  

"Anong tukso?" ngunot-noo niyang tanong dito. 

"Tukso. Kanina kasi parang gusto mong halikan ang lips ni Steven eh." binigyan pa siya  nito ng isang nakakalokang ngiti.  

Ganun ba talaga siya ka transparent? "Kumain na nga tayo, baka kainin pa kita diyan  Sophia ng buo eh" biro niya dito.  

"Ay naku, change topic ang loka." pahabol na buska na naman nito.  

"Ewan ko sayo. Tayo na,” at iniwan na ang mga kaibigan. Nagkangisihan na lang ang  kanyang mga kaibigan habang umiiling.  

Kahit kailan talaga pikon wika ng mga ito sa mga sarili. Lumakad na ang dalawa para  sabayan si Ava papuntang restaurant. 

CHAPTER THREE  

NAKATINGIN si Steven sa kausap pero ang isip naman niya ay hindi nakatuon sa mga  sinsabi nito. Iniisip niya ang babaeng nakabangga kanina. There was something about that girl  that reminds him of someone, even though the looks and the body physiques were so different.  Her voice and eyes are so much alike of Ava--- his first love na kahit pangit ay nahulog pa rin  ang kanyang puso dahil sa taglay nitong kabaitan. 

Steven your imagining things again! You’re paranoid and obsessed with your first love.  Ilang beses mo na bang napagkamalan ang mga ibang babae na si Ava huh? litanya ng isip niya.  

Naalala pa rin niya ang mga pagkakataong magkasama silang dalawa noon at ang una  nilang pakikita…  

NAGMAMADALI ang labing-limang taong gulang na si Steven noon dahil late na siya  sa kanilang praktis. Nang may makita siyang isang babae na may ginagamot na isang pusa na  sa tingin niya ay nasagasaan marahil ng bike.  

Simula noon ay ilang beses niya ng nakita ito. Sa tuwing nakikita niya ito ay tinutukso ito  ng mga kapwa estudyante tungkol sa hitsura nito, pero kahit ganoon ay hindi pa rin ito  lumalaban, nananatili itong tahimik. Humanga siya sa taglay nitong katatagan. Until one day,  nakita niya itong inaapi muli ng mga kamag-aral.  

"Do you think we'll stop after what happened the other day huh?" boses ito ni Aaliyah.  

"Yeah and because of you we got into trouble! And you'll pay for it" segunda ni Camille  at pagkatapos sinugod ang kawawang babae- si Ava Hernandez. Tinulungan naman ito ng  nakakabatang kapatid. Walang nagawa si Ava kundi yakapin ang sarili.  

"Camille, Aaliyah, please stop," hindi nito sinasadyang maitulak si Aaliyah na dahilan  upang matumba ito. Nangangalaiti sa galit si Camille sa nangyari sa kapatid, itinaas nito ang  kamay para sampalin ito. 

"Stop already Camille and Aaliyah!" maawtoridad na utos niya. Tumingin ang tatlong  babae sa kanya. Sina Camille at Aaliyah ay tinakasan ng kulay ang mukha. Kinuha ni Camille  ang kamay mula sa kanya at tumakbo papunta sa kapatid upang tulungan itong tumayo.  Tumakbo na ang dalawa palayo doon.  

"Hey, you two come back here!" akmang hahabulin niya ang dalawa ngunit hindi  nangyari dahil pinigilan siya ni Ava.  

"Let them pass."  

"But-" hindi na siya nakatapos ng unahan na siya nito ng mahinang 'please'. "Are you  alright?"  

"Yeah, thanks to you," ngumiti ito.  

Mula noon ay naging magkaibigan silang dalawa. Bawat oras na magkasama sila ay  masaya, mas nakilala niya ang pagkatao nito. Hanggang sa ma inlove siya dito, hindi niya alam  kung paano, kung kailan nangyari 'yon. Basta nagising nalang siya isang araw na mahal niya na  ito. He fell in love with her, like no beautiful girls did.  

"Steven, are you with me? Aba'y kanina pa ako nagsasalita dito ah." wika ng kanyang  nakakatandang kapatid na si Simon. Dalawa lang silang magkakapatid, si Simon na dalawang  taon ang agwat sa kanya at siya. Ito ang tagapagmana ng mga negosyo ng ina nila at siya naman  sa mga negosyo ng kanilang ama.  

"Sorry kuya Simon. May naalala lang kasi ako" hinging paumanhin niya rito.  

"Steven, It’s not good to think of other things, when you’re in a middle of a meeting.  Kung ibang tao lang ako at importanteng kliyente pa, you won't close the deal and it might put  your company at edge." litanya nito. Hay, kahit kailan talaga napakadictador ng kanyang kuya  Simon bukod sa pagiging perfectionist nito. Hindi na siya nagtataka kung bakit hinihiwalayan ito 

ng mga nagiging girlfriends dahil kahit ang pananamit, pagsasalita at pagkilos ng mga ito ay  pinupuna ng kanyang kapatid.  

"I'm really sorry bro. I promise it won't happen again."  

"That should be." bumuntong-hininga ito bago nagpatuloy. "I guess I have to repeat it  again, but please Steven listen carefully and focus."  

"Okay bro."  

KASALUKUYANG nasa restaurang sina Ava, Sophia at Alyssa. Nagkwentuhan sila sa  mga pangyayari sa kanilang mga buhay simula nang umalis si Ava sa Pilipinas.  

"So, Av... How's Europe?" panimula ni Alyssa, sa pormal na paraan.  

"Come on, Al. Stop the formality. It’s just Ava you know. She's not a client or  something." saway ni Sophia kay Alyssa. Kahit kailan talaga, PRATAKRAY ‘tong babaeng to  as in prangka, taklesa, mataray.  

Hay, good luck nalang talaga kay Rex natatawa niyang sabi sa sarili.  

"Sorry" ang tanging nasambit ni Alyssa.  

Ngumiti siya. "You don't have to Al. Hmm, my stay in Europe? It’s great! I manage to  grow and develop my career. And--------" I finally moved on from the heartaches that Steven  cause? pero mas naging tanong to kaysa pahayag sa kanyang sarili  

Tila nabasa naman ni Sophia ang nilalaman ng kanyang isip. "And what? That you've  already move on from Steven?"  

"Sophia! Stop it. Ano ka ba?!" saway ni Alyssa. Isang malakas at malutong na halakhak  lang ang naisagot ni Sophia. Paano kaya naging mag-childhood best friends ang dalawang to?  Sobrang magkaiba ang dalawa. Si Sophia ay madaldal, si Alyssa naman ay hindi. Si Sophia ay 

isip-bata, si Alyssa naman ay napakamatured mag-isip. Si Sophia ay napakaseksi manamit, si  Alyssa naman ay simple lang.  

"Yeah" pagsang-ayon niya.  

"I don't think so my dear. As far as I observed from your reaction earlier, you haven't  moved on yet. You still love him. You’re still head over heels in love with him." buska nito.  Dinaig pa talaga nito si Kris Aquino sa pag-usisa at pagiging prangka.  

ANG hindi nila alam naririnig ni Steven ang pinag-uusapan nilang tatlo. Kanina ng  papaalis na sana siya ng restaurant ay narinig niya ang malutong na halakhak ni Sophia kaya  naalala niya na may kailangan pa pala siya rito. Papalapit na sana siya sa kinaroroonan ng table  nila Sophia nang mapahinto siya nang marinig ang pangalang Ava. Nagtago siya sa isang sulok  na hindi siya makikita ng tatlo. Nang marinig na niya ang tinig ng kanyang first love ay sumilip  agad siya at napanganga siya. His right after all! That woman he bumped into earlier is really  Ava. Oh how he missed this girl so much! How he want to embrace her so tightly, but he have to  control his self because he still want to hear what Ava will say. He wants to know if she really  feels that way towards him.  

"My god Sop! Do you think I'll still love him after all the heartaches and pains he had  caused me? I hate him! I hate him from the deepest core of my heart! Loving that judgmental  guy, almost a decade ago was the biggest mistake I have ever done!" asik na pahayag ng dalaga  na kinontra naman ng sobra ng kanyang puso.  

Akmang hihirit pa sana si Sophia nang matigilan ito nang tinapunan ito ni Ava ng isang  masamang tingin. Nagkibit-balikat na lang ito at iniba na lang ang topic ng kanilang pinag uusapan. Samantala, si Steven naman ay bagsak ang balikat na lumabas ng restaurant at pumunta  sa kanyang kotse para umalis na ng lugar.  

Habang lulan ng kotse niya ay paulit-ulit na nag-rerewind sa kanyang isip ang mga ma aanghang na mga salita na binitiwan ng babaeng minamahal. Masakit sa kanya ang narinig mula 

rito. Nagsisimulang mamasa ang kanyang mga mata ngunit pinigilan niya ang sariling tuluyang  ma-iyak. May isang bagay lang siyang ipinagtataka, bakit ganun na lang ang galit nito sa kanya?  Wala talaga siyang maalalang ginawa niya noon upang ikagalit nito, napakabuti ng pakikitungo  niya noon dito. Pero isa lang ang malinaw sa kanya kahit kinamumuhian siya nito ay hindi pa rin  niya isusuko ang pagmamahal dito.  

Nahawa na yata siya sa kakulitan at mapagpursige ni Rex na makuha ang gusto by all  means. Ito pa kayang kaibigan niya na hindi sumuko sa pagsungkit noon kay Sophia kahit sa  kabila ng pagiging prangka, taklesa at mataray ng babae---siya pa kaya?  

Woohoo! That's the spirit dude! What Steven Sandoval wants, he gets! mayabang na wika  niya sa kanyang isip.  

"AV, YOU'LL come to the school reunion tomorrow night,right?" tanong ni Alyssa sa  kanya.  

"Of course!"  

"Good! So, bukas ng umaga sabay tayong mamili ng damit at sapatos, okay?" ani Sophia.  

"Okay. At sa kaibigan ko na lang na designer tayo mamili. She has a boutique at ayala,"  tugon niya sa excited na paraan. Matagal na rin niyang hindi na kikita ang kaibigan niyang iyon,  mga 3 months na rin nang huli silang magkita. Umuwi kasi ito ng Pilipinas 3 months ago dahil  pinauwi ito ng mga magulang nito. Noon ngang huli nilang pag-uusap sa telepono, ikwinento  nito na nagbukas ito ng isang boutique sa ayala.  

KINABUKASAN pumunta nga ang tatlo sa boutique ng kaibigan ni Ava na si Nicole. Si  Nicole ay nakilala niya noon sa Europe sa isang party ng kaklase niya na nagkataon naman na  kaibigan din nito. She can tell that Nicole's personality is quite unique. Palaban, mataray at  prangka ito kapag inaway at inaagrabyado mo. Pero kung magiging kaibigan mo naman, ito ay  napakamapagbigay, napakamatulungin at napakabait. 

Pagpasok pa lang nila ng boutique ay sinalubong sila agad ni Nicole. Ipinakilala niya sina  Sophia, Alyssa at Nicole sa isa't isa at tulad ng inaasahan niya ay nagkasundo at nagkapalagayan  agad ng loob ang mga ito. Nagdaldalan na nga tungkol sa balat ni Nicole, kung ano daw  ginagamit nito na sabon at kung anu-ano pa at siyempre si Sophia ang pasimuno. Nang tapos na  sa pagtatanong ni Sophia ng kung anu-anong mga bagay kay Nicole ay inaya na sila nito sa lugar  ng mga pang-formal attire.  

"Wow. Bonggang-bongga naman ng mga designs mo Nicole" hangang-hangang wika ni  Sophia dito.  

"Oo nga. At ang gaganda pa ng mga gawa mo." tugon naman ni Alyssa. Hindi niya  masisisi ang dalawang kaibigan sa paghangang ipinupukol sa mga gawa ni Nicole. Bawat isang  damit kasi ay may iba't ibang ganda at unique din dahil hindi mo talaga makikita ang gawa nito  sa gawa ng ibang mga designers. Hindi na talaga siya nagtataka kung bakit isa ito sa mga famous  designers sa buong mundo.  

"Thank you. Pili lang kayo diyan. And you don't have to pay. Libre na." nakangiting wika  ni Nicole sa kanila.  

"Nicole naman, we'll pay na lang. Malugi ka pa niyan eh." angal ni Ava sa alok ng  kaibigan.  

"Ava, no worries hindi ako malulugi. Let’s just say it’s a gift from a friend"  

Umiling siya. "Baka kasi---" hindi niya na natuloy ang sasabihin pa niya sana ng magdrama na  ito.  

"Please, just let me do this okay? Huwag ka ng tumanggi okay? Nakakasakit kasi ng ego  eh," maktol nito. 

"Sige na nga, but as payment ipagbebake na lang kita ng chocolate cake. Di'ba its your  favorite?"  

"Wow! Okay, namimiss ko na rin yung cakes mo eh"  

Pagkatapos nilang namili ng damit ay nagpaalam na sila kay Nicole at nagpasalamat at  pumunta na sa tindahan ng mga sapatos. Umuwi naman sila agad pagkatapos, para  makapaghanda na. 

 CHAPTER FOUR  

"TAPOS na po ma'am" wika ng nag-aayos kay Ava. "Ang ganda-ganda niyo po talaga,  sigurado akong maraming lalaki sa party mamaya ang maiinlove sa inyo," hindi maiwasang  komento nito. Light make-up lang ang ginawa sa kanya pero magkagayunman ay mas ikinalitaw  pa ito ng likas niyang ganda. Ang kanyang buhok ay ini-french twist na nilugayan pa ng ilang  hibla ng buhok at pinukulot kaya mas lalo siyang naging sophistikadang tignan.  

"Thanks" tugon ni Ava dito at ngumiti. 

"Your welcome po ma'am. O sige po, alis na po ako." paalam nito. Tinanguan lang niya  ito bilang sagot.  

Nang tuluyan ng umalis ang nagmake-up sa kanya ay pinasadahan niya ng tingin ang  kanyang sarili sa malaking salamin sa kanyang kwarto. Ibang-iba na talaga ang kanyang hitsura  kaysa noon. Sino ba ang mag-aakala na ang dating mataba at puno ng pimples ang mukha ay isa  na ngayong napakaseksi at napakakinis na ang mukha. Biglang naalala niya ang eksena nila ni  Steven doon sa SOAVAL hotel and restaurant, hindi talaga siya nakilala nito. May sumilay na  ngiti sa kanyang likas na mga mapupulang labi. Naisip niya na panahon na para sa paghihiganti  niya dito. Paiibigin niya ito at sa huli ay iiwan ng luhaan. 'Weh? Hindi kaya maging palpak yang  plano mo at imbis na sa kanya mangyari yon ay maging kabaliktaran pa?' tudyo ng utak niya.  

Napahinto siya sa pagmumuni-muni nang kumatok si Aling Lucy sa pinto. "Hija, nandun  na sa baba sina Sophia at Alyssa. Lumabas ka na diyan para makaalis na kayo." aniya.  

"Opo." sagot niya at lumabas na ng kanyang kwarto.  

Pagkababa niya ay nakita niya ang kanyang mga kapwa naggagandahang kaibigan na  matiyagang naghihintay sa kanya. Si Sophia ay tinitignan ang sarili sa salamin samantalang si  Alyssa naman ay nagbabasa ng magazine. Tumikhim siya upang maagaw ang atensiyon ng mga  ito. Tumigil naman agad ang dalawa sa mga ginagawa.

"Wow, ang ganda natin ah... siguradong maraming lalaki ang maglalaway mamaya."  nakakalokang biro ni Sophia na ikinatawa nilang tatlo.  

"Oo, lalong-lalo na si Rex" mas lalo pang lumakas ang pagtawa niya sa pagkasabi nito.  

"Ano ka ba Ava, ginagawa mo namang aso ang boyfriend ko" nakangusong angal ni  Sophia.  

"Totoo naman eh, ginagawa mong aso ang boyfriend mo-- noon at sa hanggang ngayon.  Mas hinigitan pa nga ang aso sa kabubuntot sa'yo e," birong totoo ni Alyssa sa kababata. Noong  high school pa kasi sila ay lage na lang nakabuntot si Rex kahit noong nanliligaw pa ito kay  Sophia, mas lumala pa nga ng maging magkasintahan ang dalawa noong 1st year college sila.  Tagabuhat ng mga gamit ni Sophia, tagalibre ng meryenda at kung anu-ano pa.  

"Well, kung ganyan kasi kaganda ang girlfriend dapat binubuntutan talaga." sabi ni Ava  at pinisil pa ang baba ni Sophia. "Tayo na nga, baka abutin pa tayo ng tomorrow eh"  

Sumakay na sila sa Mercedes Benz ng pamilya ni Ava. Pagkatapos ng ilang minuto ay  nakarating na rin nila ang destinasyon ng kanilang school reunion.  

"Ready Ava?" tanong ng dalawa sa kanya.  

"Ready," kabadong sagot niya. Pero kahit ganun, ay excited pa rin siya sa mga magiging  reaksiyon ng mga tao kapag nalaman ng mga ito na ang Ava na kilala ng mga ito noon ay  nagbago na ng tuluyan.  

Unang pumasok muna sina Sophia at Alyssa at huminto sa may pinto. Inalahad ang mga  kamay sa kanya, na kanya namang tinanggap at tuluyan ng pumasok sa loob. Pagkapasok pa lang  niya ay narinig niya na ang mga bulung-bulungan ng mga tao sa paligid.  

"Hey, whose that woman with Sophia and Alyssa?" tanong ng isang lalaki sa katabi nito. 

"I don't know, pare, I don't remember, ever seeing that girl before," tugon naman ng  katabi nito.  

"She's so dazzling and gorgeous," sabay pang sambit ng dalawa.  

SI Steven naman ay kanina pa gustong dukutin ang mga mata ng mga lalaking titig na  titig sa kanyang Ava. Anong iyo? Bakit pagmamay-ari mo na ba siya huh?, sita ng isip niya. Not  yet, but soon I will. I won't stop until she’s mine. Kahit languyin ko ang buong pacific ocean at  tumalon sa deep sea, gagawin ko... if it means I can have her and be with her, determinadong  sagot ng isang bahagi ng kanyang isip. Kung gagawin mo ‘yan hindi mo pa siya makuha,  namatay ka na!  

KANINA pa naaasiwa si Ava sa mga titig na pinupukol sa kanya ng mga tao. Mula ng  pumasok sila hanggang sa pag-upo nila sa kanilang table ay ramdam na ramdam niya ang mga  mapanuring mga mata na nakatingin sa kanila, lalong-lalo na sa kanya. Rinig niyang may  napasinghap.  

"Oh my God! I-Its Ava Hernandez," sabi ng isang di kilalang babae. Mas lalo pang  lumakas ang mga bulung-bulongan, may narinig pa nga siya na nagsasabi ng Beauty is the  Beast?  

Lihim siyang napangiti sa mga reaksiyon ng mga ito. Mga naguguluhang mga mukha na  hindi makapaniwala na siya si Ava at batid niyang isa si Steven sa mga taong iyon. Speaking of  Steven, nasaan na ba 'yon? tanong niya sa kanyang sarili. Pasimple niyang tinignan ang paligid  para hanapin ito. Pero laking dismaya niya nang hindi niya ito nakita. 'Ano ka ba naman Ava!  

Parang bumabalik ka na sa dating gawain mo eh' reklamong sita ng isip niya.  

Dati-rati noong hindi pa niya ito kinamumuhian ay palaging hinahanap ng kanyang mga  mata si Steven. Bawat segundo, minuto at oras ay nais niyang masilayan ang gwapong mukha  nito. Hindi kumpleto ang araw niya noon kung hindi niya ito nakikita. 

Isang mahinang buntong-hininga ang pinakawalan niya pero kahit mahina ito ay rinig na  rinig pa rin ng kanyang mga matatalik na kaibigan. Tatanungin sana siya ng mga ito kung anong  problema niya nang biglang mawalan ng ilaw ang buong lugar na pinagdadausan ng party.  

Naramdaman niyang may tumakip sa kanyang mukha. Nanlaban siya pero dahil sa  nalanghap na gamot na nilagay sa pinangtakip sa kanya ay nawalan siya ng malay.  

KANINA pa pinagmamasdan ni Steven ang magandang mukha ng kanyang  pinakamamahal na si Ava. Titig na titig siya rito na animo'y ito ang pinakamagandang babae sa  buong mundo. Malaki na talaga ang pinagbago ng hitsura nito pero ang pagmamahal niya dito ay  hindi pa rin kumukupas, bagkus, lalo pa yatang lumalalim sa paglipas ng panahon.  

"I love you so much Ava. Matagal rin akong nangulila sa'yo. Kaytagal kong hinintay ang  panahon na ito na makasama't makita ka. Kahit ano gagawin ko, mapaibig lang kita, mahal ko."  senserong wika niya sa natutulog na babae. Dumapo ang kanyang titig sa mapupulang labi nito at  pagkatapos ay buong pagmamahal niyang dinampian ng banayad na halik.  

NAPAKAGANDA ng panaginip ni Ava. Sinabihan daw siya ni Steven na mahal siya  nito at dinampian pa siya ng halik sa kanyang mga labi. Bigla siyang napadilat kahit ayaw pa  niyang magising, nahihirapan kasi siyang huminga na hindi niya mawari.  

Laking gulat niya nang mabungaran niya ang mukha ng pinakagwapong nilalang na  nakita niya sa buong buhay niya. Napangunot ang noo niya, possible kayang totoo yung  panaginip ko? tanong niya sa kanyang sarili. Pero nang mapansin niyang nasa isang kwarto siya  ay iwinaksi niya muna ang tanong at saka inis na napabangon sa kama.  

"Where the hell am I?" asik niya dito.  

"Hmm, as you can see your in a room sitting up on a bed and talking to me."  pamimilosopo nito. Naningkit naman ang kanyang mga mata sa mga sinabi nito. 

"Huwag mo nga akong pilosopohin Steven. Who gave you the right to bring me here! I  can sue you of Kidnapping! Now answer me, where the hell am I?"  

"Okay okay okay.." sabi nito. Nabigla siya nang itulak siya nito pahiga sa kama at  kinubabawan siya nito at inilagay ang kanyang mga kamay sa magkabilang gilid ng kanyang ulo.  "Your here in my villa, in an isolated island. And---"  

"And what?" naghihimagsik ang kalooban niya. Naroon ang magkahalong inis at hindi  maipaliwanag na pakiramdam na pilit niyang kinakalimutan all those years.  

Inilapit nito ang mukha sa kanya na dahilan upang mag-alburoto ang kanyang puso. "And  your going to be with me here for say a couple of weeks or better yet…forever." may  panunuksong sabi nito sa kanya.  

"Get off of me, you brute!" pautos na sigaw niya dito. Dahil kung hindi sila aalis sa  ganitong posisyon, ewan lang niya kung ano ang magagawa niya dito. Baka mahalikan niya ang  mapag-imbitang labi nito. Umalis naman ito sa ibabaw niya pero bago nito iyon ay hinalikan siya  nito sa kanyang noo na ikinatulala niya. Tumatawa ito nang iwan siya nitong nakatulala pa ring  nakahiga sa kama. Oh boy, this would be very tough for her. 

CHAPTER FIVE  

"O HUWAG mong sabihin na namiss mo agad ako. Ilang minuto lang naman tayong  naghiwalay ah." panimula ni Steven nang makita si Ava mula sa likuran niya. Kakatapos lang ng  pag-uusap nila kanyang ama tungkol sa pansamantalang pamamalakad ng kompanyang itinayo  niya. Pumayag naman ito kahit na matagal na itong nagretiro.Inirapan siya nito.  

"Huwag ka ngang feeling diyan ang kapal ng mukha nito. Sipain kita diyan eh" 

"Hindi ko alam na kabayo ka na pala ngayon, Ava?" pang-iinis niya dito. Kahit dapat  niyang tratuhin ito ng puro magaganda dahil gusto niyang magustuhan siya nito. 'Yun bang mag  ka-pogi points siya dito. Pero hindi mapigil ni Steven ang sariling hindi matuwa sa pang-iinis sa  dalaga. Sa paningin niya’y lalo itong gumaganda sa tuwing nagagalit ito.  

Tinignan siya nito ng masama. Kitang-kita niya sa mga mata nito na gusto talaga siyang  sipain. Hindi lang iyon kitang-kita niya din ang pagnanais nito na sampalin at tadyakan din siya.  Nang akmang lalapitan siya nito ay tumakbo agad siya palayo.  

"Hoy! Higanteng tipaklong, bumalik ka rito!" narinig niyang sigaw nito. Pumihit siya  paharap dito.  

"Bleeh. Ayaw ko nga, alam ko na ang plano mo nuh."  

"Steven! Pagnahuli kita, lagot ka talaga!"  

At ang dalawang matanda, bumalik sa pagkabata. Halos malibot na nga ang buong bahay.  Takbo dito, takbo doon ang drama ng dalawa.  

Inis na inis na talaga si Ava. Kanina pa siya habol ng habol sa higanteng tipaklong na  'yon pero hindi pa rin niya ito mahuli-huli. Sa tuwing malapit na siya dito, doon naman ito  pumipihit ng takbo. Ang bilis talagang nitong tumakbo. Nasapo niya ang kanyang noo. "Abay  oo! Basketball player pala ang ungas!" naibulong niya sa kanyang sarili. 

"O ano na? Bakit ang kupad yata ng kabayo? Ano ba naman yan!" pang-iinis na naman  nito sa kanya. Nag-pantig ang kanyang pandinig. At ramdam niya na tila tumaas ang blood  pressure niya sa sinabi nito. Hinubad niya ang kanyang heels at pinunit ang kanyang damit  hanggang tuhod. Masyado kasi itong sagabal sa kanyang pagtakbo. Pagkatapos ay agad niyang  hinabol ulit ang binata.  

Laking tuwa niya nang sa wakas ay nahuli na rin niya ito. Nahawakan niya ang dulo ng  manggas ng pulo nito at buong lakas na pinaharap ito. Ngunit nang dahil sa ginawa niya ay na  out balanced tuloy silang dalawa na sanhi ng pagbagsak nila pareho sa sahig at di sinasadyang  naglapat ang mga labi nila. Nanlaki ang mga mata ni Ava samantalang ang loko-loko mukhang  nasisiyahan pa yata sa nangyayari. Naramdaman ni Ava ang tila kuryenteng dumadaloy sa  kanyang katawan. Mahabang katahimikan ang namagitan sa dalawa.  

Ava! What the heck happened to you! sita ng isip niya. Parang napapasong dali-dali  siyang tumayo. Inilahad niya ang kamay dito at muli na namang tila may kuryente siyang  naramdaman.  

"Oy! Natulala ka yata. Alam ko, alam ko... gwapo ako, kaya---" ang kapal talaga ng  mukha! Ang kanyang pagkatulala ay napalitan ng inis dahil sa tinuran ng higanteng tipaklong.  

"Ouch! Ouch! Ouch! Ava, tama na." daing nito. Pinagkukurot niya kasi ito.  

"Tama lang yan sa'yo ang hangin mo kasi!" aniya na patuloy pa rin sa pagkukurot dito.  Nang may naalala siya ay tumigil na siya sa pagkukurot. "Ah nga pala ano susuotin ko habang  nandito ako?"  

"Uhm nasa aparador ng kwartong tinulugan mo kanina. Nandoon na lahat yung damit  pambahay, pangtulog mo at---" isang pilyong ngiti ang pinakawalan nito. Bigla siyang namula,  alam na niya kung ano ang idudugtong nito. 

"Alam ko na. Huwag mo nang sabihin kundi makakatikim ka talaga." pagbabanta niya  dito. "Hindi naman halata na masiyado kang prepared nuh? Wait! How come may mga damit  pampalit na ako? Don't tell me you plan this all along!"  

Napakamot ito habang ngiting-ngiti. Ang cute nitong tignan. Hmm, sarap halikan Av? "Uhm, uhm.. well let's just say na may mga kakuntsaba ako," pagpapacute nito.  

Kahit hindi na nito sabihin kung sinu-sino ang mga kakuntsaba nito ay may hinala na siya  kung sino ang mga salarin.  

KANINA pa, pasikot-sikot ng bahay si Ava. Naghahanap siya ng maaaring maging daan  upang makatakas siya. Pero ang problema ang laki-laki ng bahay kaya natatagalan siya sa  paghahanap. Lahat ng mga bintana ay nakalock pati ang main door at back door. "Kainis naman  oh! Hindi ako gumising ng madaling araw para lang sa wala!" nakangusong maktol niya.  

May nakita siyang isang glass door. Nilapitan niya ito at nagbabakasakaling pinihit ang  door latch. Nagliwanag naman ang kanyang mukha dahil sa wakas makakatakas na rin siya mula  sa pagkakakidnap sa kanya. Ang tanging problema na lang niya ay kung paano makakaalis sa  isolated island na iyon, kung! Nasa isolated island nga sila.  

Dahan dahan siya sa paglalakad para hindi makatunog si Steven sa tangkang pagtakas  niya. Pero laking dismaya niya nang makita ang mga pader, ang taas kasi nito para maakyat niya.  Napabuntong-hininga siya, luminga-linga siya, sa pagbabakasakaling mahanap ng solusyon sa  paligid. Hindi naman siya nagkamali dahil may nakita siya ng isang puno ng isang mangga.  Wooh! Thank you lord! Your so kind talaga. 

Mabilis na tinungo niya ang kinaroroonan ng puno. Inakyat niya ito at nang paakyat na  sana siya sa ikatlong sanga ay nagulat nalang siya na may bumuhat sa kanya pataas. Nang  linguin niya ito ay mas nagulat siya nang makita ang seryosong mukha ni Steven. 

"Where do you think your going?"  

"Put me down will you!" sabi niya dito na nagpupumiglas.  

"Akala mo siguro makakatakas ka nuh? Huh! Well you're wrong about that," at pinasan  siya nito sa balikat na para lang siyang isang sako ng bigas. Saka naglakad ito papunta sa loob ng  bahay. Habang siya ay patuloy pa rin sa pagpupumiglas at pinag-iibayo pa niya ito sa likod. Pero  tila bakal ang likod nito hindi man lang nasaktan sa kanyang ginagawa.  

Maingat na paupong binaba siya nito sa one-seater na sofa. Itinukod nito ang mga kamay  sa magkabilang dulo. "Again, let me ask you, where do you think you're going?" pag-uulit nito.  

"To a safe place! I don't know where I can find it basta sa lugar na hindi mo mararating!"  

"The safest place for you is right here with me, honey," pahayag nito. Tumalikod ito at  naglakad papunta sa glass door. "I'm warning you; don't try to run away again. If you don't want  me to guard you every now and then. Kasama na ang pagbabantay ko sayo hanggang sa pagtulog  which means I’ll be sharing a room with you. So, if you want that to happen you're very much  welcome to run away again. Oh! You can do it right now if you really wanted to be with me that  much," inilahad nito ang mga bisig papunta sa labas. "The door is widely open" dugtong nito at  ngumiti ng makatamis-tamis.  

"N-no way! I d-don't wanna share a room with you nuh! I can't e-even stand being close  to you even for a second. What's more pa kaya kung buong magdamag. Over my dead gorgeous  sizzling hot, sweet and spicy body!"  

Hindi nito pinansin ang kanyang mga sinabi bagkus ay isinara nito ang glass door. 

CHAPTER SIX  

NAGISING si Ava kinabukasan nang maramdaman niyang may tumapik-tapik sa  kanyang braso. Tinatamad na napabalikwas siya ng bangon.  

"Good morning YAM," nakangising panimula ni Steven. Dahil wala pa yata ito sa  sariling wisyo ay sinuklian siya nito ng ngiti. Ang ganda talaga ng honey, my loves, so sweet ko!  Sana palagi nalang siyang bagong gising para palagi niya akong ningingitian at hindi  tinatarayan, bulong ni Steven sa sarili 

"Good morning din, yam!" humikab ang dalaga. Nabitin sa ere ang kamay nitong itatakip  sana sa bibig nang may ma-realize itong bigla, “Y-YAM!” tanong nito na nakakunot ang noo.  

"Yup! YAM... meaning you are mine," sabi niya na ini-emphasize ang huli. Nakita  niyang tumaas ang kilay nito. Uh-oh, nandito na. Tatarayan na naman siya nito.  

"You are mine? Who gave you the right to call me that stupid endearment? At kelan mo  pa ako naging pagmamay-ari aber? Hoy, Mr. Steven Sandoval, you don't own me okay? and  you’ll never will!" pagtataray nga nito.  

Ouch! Ang sakit nun ah, parang sinagasaan yata ng isang libong dump truck ang puso  ko, hinanakit na sabi niya sa kanyang isip. O ano Steven, susuko ka na ba? Rinig na rinig mo  naman siguro yung sinabi nya sa'yo hindi ba? It will never will... nangangahulugang hinding hindi ka niya magugustuhan! pang-aasar ng isang bahagi ng utak niya. Hindi ako susuko ng dahil  lang doon nuh! At saka natututuhan namang mahalin ang isang tao ah. Mamahalin niya ako,  makikita mo. Habang may buhay, may pag-asa!  

"Hey! May kausap ba ako? Tama bang tulugan ako ng gising. Wake up!" sita nito sa  kanya , na nakagising sa kanyang natutulog na diwa.

Agad naman niyang nahamig ang sarili at sinagot ang pagtataray nito- "I gave permission  to myself. Since when you ask, since the day you were born in this world. We are meant for each  other, YAM... tayo ang itinakda para sa isa't isa." 

"Abat talagang---" hindi na nito natapos ang sasabihin nang subuan niya ito ng pagkain sa  bibig. Bunga ng kagandahang asal ay hindi muna ito nagsalita. Ninguya nito ang pagkain at  nilunok. "Who cook this? Ang sarap ah."  

"Ako ang nagluto niyan tayong dalawa lang naman ang narito e. Salamat naman at  nagustuhan mo. Di'ba paborito mo yan? If my memory serves me right," anito at ngumiti.  

"Oo paborito ko nga ang chicken curry. How did you know? Sinabi ba sa'yo ni Aling  Lucy o kaya naman nila Sophia at Alyssa? Marunong ka palang magluto? Dati rati hindi naman  ah." sunod-sunod na tanong nito.  

"Okay ang sagot ko sa first question ay... ikaw mismo ang nagsabi nun. Sa ikalawang  tanong naman, oo marunong akong magluto dahil noong pumunta ka sa Europe na-isip kong  magpaturo kung paano magluto sa kaibigan kong chef. Para pag naging mag-asawa na tayo, ako  na lang ang magluluto. Nag-aral na rin akong mamalantsa, maglaba, magwalis, magsibak ng  kahoy at kung anu-ano pang gawaing bahay para hindi ka mahirapan kapag naging Mrs. Steven  Sandoval ka," mahabang paliwanag nito na pangiti-ngiti pa.  

Na-touch si Ava sa naging pahayag ni Steven. Imagine! Pinag-aralan pa talaga nito ang  lahat ng iyon, para lang sa kanya.? Ayieh! Kalurkey itech! May magiging houseboy/husband na  ako. At ang gwapo-gwapo pa! 'Wag ka namang ganyan Steven. Humahaba pa lalo hair ko eh,  baka hindi ko na matali... ang init-init pa naman ng world ngayon. Wehehe, pwede ka na rin  bang taga-gupit? 

"Huh? Taga-gupit?" kunot-noong tanong nito. Oops! 'Di niya pala namalayan na  naisatinig ang huling sinabi niyang pangungusap. 

"Wala. Ang sabi ko mag-gupit ka nalang dun ng papel o kaya ng mga halaman dun sa  ibaba para may magawa ka naman. Hindi itong ako ang kinukulit mo," pagmamaang-maangan  niya.  

"Ahh okay. Ui! Ano yon?" itinuro nito ang bandang kaliwa. Takang sinundan niya ang  itinuro nito. Nagulat nalang siya nang may humalik sa kanyang pisngi. 'Aba, loko-loko to ah.  Pwedeng makahirit ng isa pa? Hahaha!' tila nabasa naman nito ang iniisip niya. Ang binalingan  naman nito ng halik ay ang kanang pisngi niya.  

"Pwede sa lips?" hirit pa nito.  

Hinampas niya ito ng unan, sabay sabi- "Tse! Umalis ka nga! Ang aga-aga bwenubwesit  mo ako," singhal niya dito.  

"I'VE got to let you know I feel so weak without your touch... I never thought that I  could ever love a man so much... I've gotta let you know I think that we are destiny... For you I'd  cross the world for you...I'd do anything." kasalukuyang nasa kusina si Ava. Kinakanta niya ang  kanta na isa sa mga paborito niya ang ‘Goin Crazy’ by Natalie.  

"Naks! Ang sweet-sweet naman ng kanta mo para sa akin yam. I feel the same way too,'”  napapitlag siya ng marinig niya ang ang boses ni Steven mula sa likuran niya at walang sabi sabing niyapos siya mula sa likod. At ayun na naman, nagiging etchuserang palaka at umeepal na  naman ang walang hiyang puso niya. Kumakabog na naman ng bongga.  

"Ang bango mo naman yam. Parang fried chicken ng Jollibee, ang sarap kagatin.  Nakakagigil!"  

Sa wakas nakahuma na rin siya mula sa pagkakagulat. "Kung ibuhos ko kaya tong mainit  na tinola sa'yo? Bitawan mo nga ako, naaalibadbaran ako sa'yo. Ang baho-baho mo! Ewwiness!  Maligo ka nga, ang pawis-pawis mo," talak niya dito. Nilukot pa niya ang kanyang ilong para 

maging kapani-paniwala. She didn't really mind if he smells. Nagpapacute lang naman siya dito.  Kahit maligo ito sa pawis, kailanman ay hindi ito nag-aamoy pawis. He always smelled nice.  

"Anong ang baho? Oy, ang bango-bango kaya ng pawis ko, parang perfume,"  tumatawang binitawan siya nito. Strange... dahil sa tuwing nakakarinig siya ng tawa na may  halong pang-iinis na katulad nito ay naiinis na siya. Pero iba ang kay Steven dahil ang tawa nito   ay tila isang napakagandang musika sa kanyang pandinig... isang musika na gusto niyang  marinig ng paulit-ulit.  

"Luto na ba ito, yam?" pang-iiba nito sa usapan. Tumango lamang siya bilang tugon.  "Tamang-tama gutom na ako. Kakapagod mag-ehersisyo. Pawis na pawis tuloy ako."  

Napatanga siya ng hubarin nito ang suot na T-shirt sa harapan niya mismo! Napalunok  siya, nakakapugto ng hininga ang dibdib nito na kay kisig, mga muscles na nasa mga tamang  lugar, at ang six pack pandesal este abs nito ay parang kaysarap hawakan. Olala~ 'Ang swerte  naman ng makaka-ano nito... makakayakap, yun! Pwede kayang mag-apply? Ako nalang,  available ako, pati siya ay napapatawa sa nagiging takbo ng iniisip niya.  

"Hey, what's with that wicked smile? May iniisip kang hindi maganda nuh? Yay!  Nakakahiya ka Ava"  

"Ang laki mo talagang ewan! Baliktarin ba naman, ikaw nga tong may iniisip na hindi  maganda eh. May pa hubad-hubad ka pang nalalaman diyan. Are you seducing me?" balik  bintang niya dito kahit na sa kaibuturan ng puso niya ay gusting-gusto na niya itong lapain. 

CHAPTER SEVEN  

"Parang ganun na nga. Effective ba?" nakakamot sa batok na sabi nito. "Ay! No need to  ask, obvious na obvious naman sa reaksiyon mo kanina," habol nito at ngumiti pa ng  nakakaloko. 

"Di ah! 'Wag ka ngang feelingero diyan," asik niya. 

"Talaga lang huh? Let’s see…" he said and started dancing like a macho dancer.   Napangiwi si Ava ng magsimula na siyang gumiling sa harapan nito. Gusto niyang matawa  pero kailangan niyang panindigan ang trabaho--- and that is seducing this lady in front of him.  Better yet, he'll use this chance to bring back their friendship the way it used to be... bwahaha  what a brilliant idea!  

Lalo siyang ginanahang gumiling. Nilapitan niya ito at pina-upo sa silya. And there, he  continues dancing maliciously while sexily eying her.  

Ava can't believe what she is seeing right now. Steven is dancing like a macho dancer!  Her eyes widened when he started twirling his shirt in the air, then threw it on the ground. Hindi  niya lubos maisip na ginagawa nito iyon ngayon. And oh my God, this is torture! Forbid her, for  it seems like she can’t resist this irresistible temptation in front of her. The only word she can  describe of what his doing right at that very moment is smoking HOT. He looks so damn sexy  with that charming face and those adorable eyes that she can't help herself from gasping.  

She wanted to faint right there and then when he suddenly untied the ribbon of his  walking shorts.  

She covered her face with her hands. Her body’s shaking nervously. "Waahh! Hold it  right there young man! S-stop it!" she snapped at him.  

He laughed sexily, still teasing her, "What did I do wrong? I'm just dancing. Common  yam, look at me. Aren’t you enjoying this sexy scene in front of you?" 

"Y-your way of dancing, i-it’s so malicious for my innocent-beautiful-charming expressive-exceptional eyes," she said, still gasping for air.  

"Do you really want me to stop?" tanong nito. Para namang matatanggal ang ulo niya sa  sunod-sunod na pagtango. Tinungo nito ang likuran niya, niyakap siya and rested his chin on her  shoulder. "I’ll stop in one condition, let's be friends again just like before," he reach her left  hand covering her face and kissed it. What bliss! It feels so... so heavenly. She closed her eyes,  letting herself feel this wonderful sensation.  

"Ava?" untag nito. Dahan-dahan niyang inimulat ang mga matang nakapikit. Pumihit siya  paharap dito at saka tumango. "O-okay, Friends!" naka-ngiting tugon niya.  

She saw his face lightened up. "God! Thank you, Ava. You don't know how much this  means to me," he said upon kissing her forehead.  

TIME flew so fast. It was now their 12th day together in the island. Every single day  were filled with so much fun since they became friends again. They're always laughing, always  joking and always playing around.  

Ava decided to forget about getting her revenge. She realized that there isn’t anything  good on doing it. It’s time for her to forget the hurtful past and move on. But she still doubts  about letting herself falling in love again with Steven. She's scared to be hurt again. Nadala na  siya sa nangyari noon.  

"Hey there! Thinking of me?" nagulat siya ng magsalita si Steven. Kahit kailan talaga,  loko-loko to. Parati nalang siyang ginugulat.  

"Ay! Minekaniko nang mekaniko ni Monico ang makina nang Minica ni Monica." 

Tumawa ito ng pagak. Hay, how she loves to hear his laugh. "Sira ka talaga yam. Loka loka at kung anu-ano pa diyan. Ang sobrang O.A ng reaksiyon mo. Para kang timang! Akalain  ba namang mag tongue twister," sabi nito na patuloy pa rin sa pagtawa.  

Sumimangot siya. "Wow! Grabe ang ganda-ganda ng pagkakadescribe mo sa akin.  Nakakatouch ng sobra. Keber mo ba sa reaksiyon ko," aniya sa pa-sarkastikong paraan at umirap  pa rito  

Nakatayo sila sa lanai ng bahay. Kapwa nakatunghay sa malawak na kalangitan na puno  ng mga kumikislap na mga bituin at sa buwan na kay liwanag.  

"Teka, saan ka ba galing? Ang tagal mong nawala ah," tanong niya kinalaonan.  

"It’s a secret. It’s for you to find out later, but before that put this on," inabutan siya nito  ng isang blindfold. Takang nagpalipat-lipat ang kanyang tingin sa blindfold at sa gwapong  mukha nito. Pero kahit nagtataka ay sinunod niya ang sinabi nito.  

"MAGLALARO ba tayo ng takip-silim?" pagkasabi niya noon ay narinig niyang  tumawa ito.  

"You really know how to make me laugh. Pwede rin pero sa susunod na lang natin gawin  ‘yon. Halika na nga," hinawakan nito ang kanyang braso at iginaya na siya sa kinaroroonan ng  sopresa nito.  

"Here we are," pahayag nito. Tinanggal na nito ang piring sa kanyang mga mata.  Napanganga siya matapos matunghayan ang sinasabi nitong sorpresa. Ang.. ang ganda ng lugar.  Hindi niya maiwasan ang kiligin nang makita ang napaka-romantic na lugar, na halatang  pinagpaguran talaga. 

Nasa harap sila ng pool. Ang tubig ay nilagyan ng kanyang mga paboritong bulaklak--- sampaguita, pink gumamela at calla lily. Ang pool naman ay pinalilibutan ng rainbow star led  and diwali lamps na napakagandang tignan dahil nag-rereflect ito sa tubig.  

Naputol ang kanyang pagtingin-tingin sa lugar ng pumailanglang sa lugar ang malamyos  na tunog ng violin. Napabaling agad siya sa lugar ng pinagmulan ng musika. Mas lalo pa siyang  kinilig ng mapag-tantong si Steven ang tumutugtog. Nakatayo ito malapit sa isang table na may  nakasindi na mga scented candles na kulay puti, pink at green na pinagigitnaan ng tatlong  artificial na bulaklak na gawa sa papel na binalutan ng water cellophane. Ang takip ng table ay  telang kulay puti at pula. Sa sahig naman ay nagkalat ang talulot ng mag red and white roses.  

He stopped playing the violin and looked at her with so much love, care and tenderness.  Naantig ang puso niya sa nakikitang mga pagmamahal sa mga mata nito.  

"I-it’s so beautiful here," ang tanging nasabi niya.  

"A beautiful place for a very beautiful and important woman in my life," may  pinahihiwatig na tugon nito. He walked where she's standing and lead her to table.  

Pinag-hila siya nito ng upuan. "Thanks," nakangiting sabi niya. Sinuklian naman siya nito  ng isang napakatamis na ngiti.  

"Anything for you, my lady" then he bowed just like a prince. He went back to where he  was standing earlier and played the violin again without leaving his eyes from her.  

Napatakip ng bibig si Ava. Nais niyang maiyak sa nararanasang kaligayahan ngayon.  And gosh, she knew this song so well. It’s a song that every woman dreams off being played for  them by the man of their dreams.  

Steven played the song 'Cherish you' by 98 degrees in the violin with so much passion.  The lyrics of this song, even though his not singing it, are exactly what he feels towards her. 

She is his first love, the only woman he would love in his entire life. The woman he  cherished and treasures. When she walked away, out of his life years ago, there's an important  part of him that had gone lost. Since she left, every day had been hell for him---it’s a torture. He  didn't let any woman enter his life because he believed that she will come back. Kaya nga ng  makita niya ito sa restaurant, he grabbed the chance and planned the abduction.  

After playing the piece, he took a sampaguita from the pool and gave it to her. The color  of this flower symbolizes his love for her--- purity.  

"Do you know why I chose sampaguita, calla lily and pink gumamela to be decorated in  the water?" tanong niya dito.  

"Because all of them are my favorite flowers?"  

"Partly yes." kumunot ang noo nito. Naguguluhan siguro sa naging sagot niya. So that's  why he explained further. "The gumamela's color is pink that means love. While the calla lily  and sampaguita's color is white that means purity. And then the color green of that scented  candle means life. There's also an explanation why I put it on the water," he smiled sweetly.  

"And that is?" sabat nito.  

"Water is very essential, without it we cannot survive. In the river... the water flows  continuously, it can be frozen in the season of winter and when summer comes the water that  froze will be back to its original form, it becomes water again and flows again. Puting it all  together, that is how I feel for you"  

He knelt down in front of her and gapped her hands. "You’re the water of my life.  Without you I’ll be thirsty--- thirsty for your presence, eventually I would die because of  loneliness. My love for you is so pure that it continues to flow, enduring forever," puno ng  emosyong pahayag niya. Hinalikan niya ang kamay nito pagkatapos. 

Nanlamig bigla si Ava. This is got to stop! Parang napapasong binawi niya ang mga  kamay mula rito. Nakita niya ang kalungkutan at disappointment na nasasalamin sa mga mata  nito nang gawin niya iyon. Hindi niya matagalan ang mga nakikita niya sa mga mata nito kaya  tumayo siya at umatras palayo. Sapo ang noo at mangiyak-ngiyak na sinabi niya, "I'm sorry,  Steven. This is... all wrong. I'm afraid that we'll just both be hurt in the end if we continue this." 

"Ava, look at my eyes, please," pilit siya nitong pinaharap. Nang magtagumpay ay  hinawakan nito ang magkabilang balikat niya. "I did everything, for you to love me. Why can't  you love me back? Oh! Is this because of your hatred? But Ava, I can’t remember anything that I  did wrong for you to hate me this much," naluluha na rin ito.  

"You're really asking me why, huh! Then, I'll tell you why I hate you to the point that I  can't love you back!" medyo napataas na ang kanyang tono. Ito pa ang may ganang manumbat  sa kanya? Damn him! At nagmamaang-maangan pa ito at nag-papainosente na walang ginawa sa  kanya na masama? Nanumbalik tuloy ang nararamdaman niyang galit dito. "Listen carefully you  despicable judgmental brute!" 

CHAPTER EIGHT  

Huminga muna siya ng malalim upang humugot ng sapat na lakas ng loob upang masabi  rito ang sakit na naramdaman niya noon. Ang dahilan kung bakit galit na galit siya rito."March  25, two days before graduation at exactly 5:15 pm. I heard everything you and your friends were  talking about..." 

Bigla’y parang rolyo ng isang lumang pelikula ang pag-flash back ng alaala sa utak niya.  Mga ala-alang pilit na niya sanang kinakalimutan.  

Ten Years Ago…  

Naglalakad sila Ava, Sophia, at Alyssa papuntang tambayan nila nang biglang may  marinig silang boses ng mga lalaki na nag-uusap. Plano sana nilang balewalain ito pero may  sinambit na isa sa kanila ang isang lalaki. 

"Si Ava? What's wrong about her?" sabi ng boses ng lalaki na kilalang-kilala niya. 

Huminto sila sa paglalakad. Nagtago sila sa isang sulok at nakinig sa usapan. Alam  nilang mali ang makinig sa usapan ng ibang tao ngunit hindi nila maiwasang ma-intriga sa kung  ano ang mga pinag-uusapan ng mga ito. 

"We just notice lang kasi Steven that your, maybe..." huminto sa pagsasalita ang isang  pang lalaking halatang binibitin ang usapan. 

"Maybe what?" nagtatakang tanong ni Steven sa kaibigan. 

"…that maybe your developing some feelings for that ugly girl" natatawang wika nito. 

Nagtawanan ang lahat sa sinabi ni Rex. Imagine si Steven Sandoval ang napaka-guwapo,  napaka-talented, isa sa pinakamatalino sa kanilang school, ang captain ng basketball team nila  at ang tagapagmana ng isang kilalang kompanya ay may gusto sa isang pangit na si Ava 

Hernandez? Oo nga't magkasingyaman lang ang pamilyang Hernandez at Sandoval pero  napakapangit ni Ava at hindi ito bagay kay Steven. Isang napakalaking kalokohan! 

Nasaktan si Ava sa narinig, alam niyang siya ang tinutukoy at iniinsulto ni Rex. Gusto  niyang tumakbo para makalayo doon pero hindi niya magawa dahil hinihintay niya ang  sasabihin ni Steven. 

Ilang minuto ring hindi nakasagot si Steven. Nag-iisip muna ito ng isasagot sa kaibigan.  Nang may maisip marahan itong tumawa. 

"My God pare, what made you think that I like her? Sa'yo na nga nanggaling na pangit  siya, even in my dreams hindi ako magkakagusto sa kanya, sa gwapo kong to? Itatambal niyo  ako sa isang ugly duckling? woah! woah! woah! Nasisiraan ka na ba ng ulo Rex?" pagtangi  nito. 

"OO nga pala,” tumawa ng malakas si Rex habang kinakamot ang ulo at nagtawanan  din ang mga kaibigan niya pati siya. 

"Ano ba pareng Rex, we're talking about Steven Sandoval here!" sabi ng isa niyang  kaibigan. 

"Yeah, I totatally agree about that.. But I object about the nasisiraan thingy, I can assure  you all I'm mentally fit!" pahabol pa nito… 

Naiintindihan na ni Steven kung bakit galit na galit si Ava sa kanya. Masakit sa loob niya  noon ang mga sinabi tungkol sa dalaga, pero kailangan niyang gawin upang maprotektahan ang  reputasyon niya, makasarili mang maituturing.  

"Ava, I can-" sinubukan niyang magpaliwanag rito pero agad nitong pinutol ang  anumang sasabihin niya. 

"Don't try to explain dahil hindi naman kita papakinggan at paniniwalaan," sabat nito.  Nakita niyang tumulo ang mga luha mula sa mga abuhing mata nito. "Alam mo ba kung ano ang  nangyari nang pumunta ako sa Europe, huh? I was caught in a tremendous traumatic state,  Steven! Halos isang buwan rin akong nagkulong sa kwarto... laging umiiyak at takot lumabas.  I'm scared that people who would see my face will just judge me the way you did. Dahil alam  kung walang lugar sa mundong ito ang isang beast na katulad ko! Kahit sina mama at papa ayaw  kong makita dahil batid kong isa rin sila sa mga taong iyon."  

Naiiyak na rin si Steven. Gusto niyang suntukin ang kanyang sarili. Hindi niya inakala na  nasaktan niya ito ng sobra, na hindi lang pala siya ang nagdurusa sa mga panahong nawala ito sa  piling niya. Nagkaroon ito ng isang malaking sugat sa puso dahil sa kanya. If only he could turn  back time, he wouldn't have said those awful things... if only.  

"I'm sorry if I have caused you so much pain. Believe me Ava, what I said at that time  were all lies. I have loved you ever since. Your looks didn't matter to me," itinuro niya ang puso  nito, "You have a good heart, that's why I fell in love with you and good looks weren’t important  for someone who is truly in love."  

Pero sadyang sarado na ang isip nito, dahil tuluyan nang naghari ang poot at galit nito sa  kanya. Tumalikod na ito at nagsimula ng maglakad papunta sa loob ng bahay.  

"Ava!" tawag niya dito. Kailangan niyang sumugal alam niyang dahil sa gagawin niyang  ito ay may posibilidad na tuluyan na siyang kasusuklaman nito o kaya naman ay malaman niya  mismo dito kung ano talaga ang nararamdaman nito sa kanya.  

Huminto naman ito at lumingon. "What?" galit na sagot nito.  

Paglingon ni Ava ay nakita niyang nasa may gilid ng pool si Steven. "Marunong ka bang  lumangoy?" seryosong tanong nito sa kanya. 

Nagdikit ang kanyang mga kilay sa tinuran nito. Kahit naman siguro bata ay marunong  lumangoy, siya pa kaya? "Oo, Why?" sabi niya sa galit na boses pa rin.  

"Ako, hindi eh" sabi nito at parang tangang nagpatihulog sa pool. Sino naman ang inuuto  nito? Naging member kaya ito ng swimming club noong elementary ito. Pinagsaklop niya ang  mga braso at pumunta malapit sa pool.  

Lumipas ang isang oras, hindi pa rin umaahon ito sa tubig. Ang malaking katawan nito ay  nakalutang pa rin. Nagsimula na siyang mangamba. Nagpapanic na siya at ang galit na mukha  kanina ay napalitan ng pag-aalala.  

"Hoy, Steven! 'Wag ka namang magbiro ng ganyan oh!" hysterical na sabi niya. Nang  hindi pa rin ito gumagalaw ay nagpasya siyang lumusong na upang sagapin ito.  

"Steven!" sigaw niya, nang maahon na niya ito sa tubig at naihiga sa gilid ng pool. Hindi  ito sumagot kaya wala na siyang magawa kundi i-mouth-to-mouth-recitation ito.  

Kumuyom ang kaliwang kamao niya ng gumalaw ang mga labi nito. Ang walang hiya,  hinahalikan na siya. Agad siyang tumayo nang maramdaman ang bolta-boltaheng kuryenteng  unti-unting gumagapang sa kanyang katawan.  

"You don't really hate me, Ava. You're just avoiding me because you're scared. Natatakot  kang baka ginagawa ko ito dahil maganda ka na ngayon. But Av, tulad ng sinabi ko, minahal na  kita noon pa kahit ganun ang hitsura mo."  

"What are you talking about?" pagmamaang-maangan niya. Hindi niya mapigilan ang  pag-iinit ng mga pisngi sa mga sinabi nito.  

"Huwag ka ng magkaila, yam, or else I'll shut you up with a kiss. You don't know how  much I yearn to taste your lips again."  

"It is not!" malakas na tanggi niya. 

"It is." Humakbang ito palapit sa kanya. Ikinulong nito ang kanyang mukha sa dalawang  palad nito pagkatapos. Bago pa niya maitulak ito ay siniil na siya nito ng halik sa mga labi.  Matamis at mapusok iyon--- dahilan upang mawalan siya sa kanyang katinuan at tinugon ang  mag halik nito.  

Hindi na niya namalayan ang mga sumunod pang pangyayari. Natagpuan nalamang niyang nasa  ilalim siya ng matipunong katawan ng hubad baro na si Steven habang yakap-yakap siya at  sinisiil ng halik.  

DALAWANG araw na ang nakalipas mula nang may mangyari sa kanila. Simula noon  ay iniiwasan na niya si Steven. Sa tuwing nilalapitan siya nito ay agad naman siyang lumalayo.  Pag kinakausap o kaya ay tinatanong siya nito ng bagay-bagay ay tipid lang ang sagot niya.  Hindi lingid sa kaalaman niya na nasasaktan ito sa mga ginagawa niya.  

Ngayon nga ay nasa kanyang silid siya dahil ayaw niyang makita ito.  

"Steven, darling!" sabi ng isang boses babae. Kumunot ang noo niya, di kaya ay  namamaligno siya? Pero ng may kumatok sa kanyang pinto at tinawag ulit ang pangalan ni  Steven ay nakumpirma niyang hindi lang silang dalawa ng loko ang nasa villa.  

Tumayo siya at pinuntahan ang pinto upang buksan. Pagbukas niya ay agad tumambad sa  kanya ang isang matangkad na babae na may napakaamong mukha. Mas mataas ito ng isang  dangkal sa kanya, pero sa hula niya ay magkasing-edad lang sila nito. Ang gaganda ng mga mata  nito na maitim na maitim. Malalantik ang mga pilik-mata nito na mas lalo pang nagpapagandang  tignan sa mga mata nito. Nang mapadako ang tingin niya sa katawan nito ay parang nanliit siya-- - mas sexy ito sa kanya at mas malusog ang mga dibdib.  

"Who are you?" nakakunot-noong tanong nito. Sasagot pa sana siya nang may magsalita  sa kanilang likuran na agad nagpabaling sa kanilang mga tingin.  

"Mariz! What are you doing here?" nagtatakang sabi ni Steven. 

"Steven!" sigaw ng babaeng nagngangalang 'Mariz' at mabilis na sinugod ng yakap ang  lalaki.  

"Kamusta ka na?" kapag-kuwan ay tanong nito.  

"I'm fine," nakangiting sagot ng lalaki. Tumikhim siya dahil ayaw niya ang eksenang  nakikita niya ngayon. Masakit sa mata. Agad namang humiwalay ang lalaki mula sa pagkakayap  dito ni Mariz. "Oh, by the way Mariz, meet my best friend Ava. Ava, ito naman si Mariz, a  special friend." pagpapakilala nito sa kanila. Parang may naramdaman siya na kumukurot sa  kanyang puso. Best friend lang? 'Ano ka ba Ava! Eh best friend ka lang naman niyan eh. Kahit  may nangyari sa inyo, hindi iyon nangangahulugan na mag-on na kayo. Naniwala ka kaagad na  mahal ka ni Steven. Ang gagz mo! Ito na nga oh, yung special friend niya.' sumbat ng utak niya.  

"Hello! Nice meeting you, Ava. Salamat sa pag-aalaga mo dito kay Steven, habang wala  ako ah? Alam mo kasi this guy can’t live alone without a single help from me. Ako nga pala si  Mariz Anne Torres" nakangiting sabi ni Mariz at inalahad ang kamay sa kanya.  

Pilit siyang ngumiti at tinanggap ang kamay nito. "N-nice to meet you too, I'm Ava  Hernandez. Sige na ah, may gagawin pa kasi ako." pagkakaila niya. Sa totoo ay wala naman  talaga siyang gagawin, ayaw lang niyang makita si Steven kasama ang ibang babae. Pumasok na  ulit siya sa loob ng kwarto niya. Narinig niya ang tawanan ng dalawa mula sa labas. Hindi niya  napigilang umiyak, parang pinipiga ang puso niya sa mga sandaling iyon. 

CHAPTER NINE  

MAGHAPON na nagkulong ng kwarto si Ava. Ayaw niya sanang lumabas ng kwarto  niya. Paninindigan niya ang emotera mode niya. Masyado siyang nasasaktan. Ano ba siya talaga  sa buhay ni Steven? Noong nakaraang araw sinabi nitong mahal siya nito pero kaninang  ipinakilala sa special friend daw, ay best friend lang ang sinabi. Naglolokohan lang yata sila.  Tama yata ang naging desisyon niyang huwag tumugon sa hinuhulog nitong pag-ibig 'kuno' sa  kanya. 

Bandang alas-sais ng kumalam ang sikmura niya. Bakit ba hindi marunong makisama  ang tiyan niya?  

Tumayo siya ng kama at dahan-dahan lumabas ng pinto. Nadaanan niya ang pinto ng  kwarto ni Steven. Medyo naka-awang ang pinto at nang sumilip siya ay nakita niyang  magkatapat na naka-upo sa kama si Steven at Mariz. Masin-sinang nag-uusap ang dalawa. Ayaw  man niyang mag-eavesdrop ngunit 'di niya mapigilan ang sarili.  

"Hindi ko alam na sineryoso mo ang biro kong pumanta ka rito sa Island." natatawang  wika ni Steven  

"Of course, anything for you my dear. Alam mong malakas ka sa puso ko, Steven."  sinundan ito ni Mariz ng malakas na tawa.  

Parang pinipiga ang puso ni Ava. Daig pa ang pinana ng isang daang kutsilyo ang sakit  na nararamdaman niya ng mga sandaling iyon. Gusto niya ng umalis sa pinto pero hindi niya  magawang ihakbang ang mga paa.  

"Seriously, bakit mo ba ako tinawagan ng dis-oras ng gabi to make me come here? Sabi  mo'y dito mo na ipapaliwanag. So now, Steven would you kindly explain!" ma-awtoridad na  muling wika ni Mariz. Sumeryoso ang mukha ni Steven.  

"It's about the wedding. The wedding we've been planning for so long." 

Sa narinig ay parang pinagsakluban ng langit at lupa si Ava. Dahan-dahan siyang umatras  ng pinto at hindi na pinakinggan pa ang mga sumunod na usapan ng dalawa. Naglandas ang luha  sa kanyang pisngi. Nakalimutan na ang gutom na nararamdaman kanina. Sobrang sakit. Ikakasal  na ang dalawa.  

"Bakit, Steven? Bakit mo nagawa sakin ito?" luhaang himutok niya ng makapasok sa  kwarto.  

HINDI mapakali si Steven. Kanina pa hindi lumalabas ng kwarto nito si Ava. Gusto sana  niyang puntahan ang dalaga sa kwarto nito pero pinigil siya ni Mariz. Sinabi nitong hayaan muna  ang dalaga dahil baka gusto nitong mapag-isa. Nagpa-ubaya siya sa gusto nito.  

Tutal naman ay abala sila sa pag-uusap tungkol sa kasal. Perfectionist si Mariz at kapag  gusto nitong magplano kailangan ay tuloy-tuloy with no interruptions kaya ipagpapabukas na  muna niya ang pag-amo kay Ava. Si Mariz na muna ang haharapin niya ngayon.  

PATINGIN-TINGIN sa orasan si Ava. Humupa na ang kanyang emosyon. Namumugto  ang kanyang mga mata sanhi ng halos walang patid din na pag-iyak. Pero ngayon ay tapos na  siyang maghimutok. Nakakapagod masaktan. Tanging galit ang tinira niya sa puso niya ng mga  sandaling iyon. Ang gusto niya'y maka-alis na sa Islang ito.  

Nang dumating sa Mariz sa Isla isang maliit na lantsa ang namataan niya sa pampang.  Nang muli siyang sumilip sa bintana ay naroon pa rin iyon. Namataan pa niya ang isang  matandang lalaking tila nagpatakbo ng lantsa. Ang hinihintay nalamang niya ay tamang timing  kung paano makakatakas.  

Ilang sandali pa'y pumatak ang kamay ng orasan ng ala-una. Tumayo siya mula sa  pagkaka-upo sa kama at tinungo ang pintuan. Pa-tip toe siyang naglakad sa hallway. Nang  tumapat siya sa kwarto ni Steven ay patay na ang ilaw roon. Parang mapupugto ang hininga niya  sa isipang magkatabi ngayon sa kama si Steven at Mariz. Who knows kung anong milagro ang  ginagawa nila? Umiling siya sa sarili saka muling naglakad. 

Malaya siyang nakalabas ng bahay ng walang sagabal. Simula ng hindi niya tangkaing  tumakas ay naging maluwang na si Steven sa kanya. Nakalabas siya sa bakod ng villa na pa ring  humaharang sa kanya. Ngayo'y palapit na siya sa lantsa. Naroon ang matandang lalaking nakita  niya kanina. Gising pa rin ito at nagbabasa ng libro habang nagkakape.  

Nagulat ito ng makita siya. "Ineng, dis-oras na ng gabi ano pang ginagawa mo dito sa  labas?" gulat na gulat na tanong nito  

"Manong, pwede po bang ihatid niyo ako sa bayan?"  

"Nakow, hindi pwede Ineng baka magalit sa akin si senyorita Mariz at senyorito Steven"  kakamot-kamot sa ulong turan nito.  

"Hindi naman po nila malalaman. Babalik po tayo agad. May kailangan lang po akong  tawagan. Importante lang po." muli niyang paki-usap rito. "babayaran ko na lang po kayo"  dagdag pa niya. Baka sakaling kumagat ito.  

"May telepono naman sa loob hindi ba?" maang na tanong nito. Tila nagdududa.  "Sira po kasi e. Importante po talaga itong tawag na ito."  

Sandaling nag-isip ang matanda. Maya-maya pa'y pumayag na rin ito.  

Halos kalahating oras silang bumiyahe. Sori manong pero kailangan ko po talagang  maka-alis. Nang makarating sa pamapang ay dali-dali siyang bumaba ng lantsa saka walang  lingon likod na kumaripas ng takbo. Hindi niya pinansin ang sigaw ng matanda. Ni hindi na niya  nagawang magpa-salamat dito. Ang tanging nasa isip niya ay makatakas.  

Dahil matanda na ay hinihingal na hinabol na lamang siya nito ng tanaw.  

PAGDATING sa Hi-way ay may nakita siyang naka-park na mini van. Lakas loob na  lumapit siya sa babaeng natayo malapit dito. 

 “Excuse me po” magalang niyang pukaw sa atensyon nito.  

 “Yes?” mukha naman itong mabait kaya okay lang sigurong maki sakay.   “Papunta ho ba kayo ng Maynila?” Tumaas ang kilay nito at hinagod siya ng tingin bago  sumagot sa tanong niya, “OO, makikisabay ka ba?” diretsahang tanong nito.   “Nakakahiya man po pero oho sana” ngumiti ito sa kanya saka tumango kaya napangiti  na rin siya.  

 “Mukha ka namang mabait kaya okay lang,” sabi nito. “hintayin na lang natin ang asawa  ko. May binili lang siya sandali. Ako nga pala si Laila” tinanggap niya ang nakalahad na kamay  nito.  

 Magaan na ang loob niya. Makakahinga na siya ng maluwang kapag nakarating na sila  ng Maynila. Sa ngayon ay kailangan niya munang magtiwala kay Laila.  

Buo na ang plano niyang bumalik sa Europa. The moment na maka-uwi siya ng bahay ay  magpapabook agad siya ng flight. ‘Kailangan kong muling lumayo sayo, Steven’ bulong niya sa  utak.  

Boses ni Laila ang nagpabalik sa himbing niyang utak. “Ava, this is my husband, Lloyd.  Lloyd si Ava, makikisabay sana sa atin papuntang Maynila. Okay lang ba?” matamis itong  ngumiti sa asawa.  

 “Sure. No problem about that. So, let’s go?” mukhang mabait din ito tulad ni Laila.  Bagay na bagay sila. Nakaramdam siya ng konting inggit pero dagli niya ring winaksi sa utak  niya.  

 “Shall we?” muling tanong ni Lloyd. Tumango nalamang siya at lumulan sa sasakyan. 

CHAPTER TEN  

"Anong sabi niyo po? N-nakatakas si Ava?" pag-uulit ni Steven sa sinabi sa kanya ni  Mang Agustin na nakatakas raw umano si Ava sa pamamagitan nito. Paano niya gagawin yung  binabalak niya?  

"Mang Agustin naman eh! Bakit naman po kayo pumayag? 'Di niyo man lang ba naisip  na may balak na tumakas si Ava?" may halong inis na sumbat ni Mariz sa matanda.  

"Pasensiya na po, senyorita, senyorito. Ang sabi kasi niya may importante raw siyang  tatawagan kaya pumayag po ako. Hindi ko naman po inakala na tatakas siya," nakayukong sabi  ng matanda.  

"At nagpauto ka naman!"  

"Mariz, stop it. Wala na naman tayong magagawa eh, nangyari na. Hindi makakatulong  sa atin iyang init ng ulo mo at kakasermon kay Mang Agustin," sabat niya.  

"Ay ewan!" inis na itinaas ng babae ang dalawang kamay bilang pagsuko.  

"Bahala kayo diyan basta ako matutulog na ulit!" pagkasabi nito ay nagwalk-out na ito at  bumalik sa kwarto nito. Pailing-iling lamang siya habang hinahatid ng tingin ang papalayong  dalaga.  

"Sorry po talaga senyorito Steven."  

Binalingan niya ang matanda at nginitian. "Okay na po iyon. Nangyari na eh, wala ng  magagawa kung papagalitan ko pa po kayo. Matulog na po kayo, maaga pa tayo aalis bukas.  Pagpasensiyahan niyo na lang po si Mariz, may dalaw siguro kaya ganoon ka taray at kainit ang  ulo." 

SAMANTALA, si Ava naman ay masayang nakikipagkwentuhan sa mag-asawang Laila  at Lloyd.  

"Talaga? Since bata pa kayo magkakilala? Ilang taon kayong naging mag-on at saka ilang  taon na kayong kasal?" manghang tanong ni Ava.  

"Ang dami mong tanong ah" sabay na wika ng mag-asawa habang patawa-tawa.  

"Isa-isa lang," sabay na namang sabi ng dalawa. Nagkatinginan ang mga ito at sabay ding  tumawa. Nakakahawa ang tawa ng dalawa kaya natawa na din siya.  

"Oo, magkababata kami. Mga 4 years rin kaming mag-on at 6 years ng kasal," sagot ni  Lloyd sa mga tanong niya.  

"10 years na kaming nagsasama. My 10 years of torture and suffering," natatawang sabat  ni Laila.  

"Ah ganun pala ah. Mamaya ka lang, makikita mo kung ano talaga ang torture," tugon ng  lalaki na may nakaplaster pang nakakalokong ngiti. Tumahimik naman ang katabi nito at  namumula ang mga pisngi na ibinaling ang tingin sa bintana.  

-PATLANG 

Nakatulog si Ava sa sobrang kapaguran. Ngayon niya naramdaman ang pagod sa  kakaiyak kanina at doon sa ginawa niyang pagtakas.  

Kinabukasan...  

"Ava, wake up! We're here already at Manila. Saan ang bahay niyo ? Ihahatid ka na  namin doon," bungad sa kanya ni Laila. Sinabi niya dito ang address ng kanilang tirahan sa  Quezon city. 

"Maraming salamat sa paghatid ninyo sa akin, Lloyd at Laila. Sigurado ba kayong ayaw  niyong pumasok sa loob ng bahay para mag-agahan?" tanong niya nang makababa mula sa mini van ng mga to. Ngayon nga ay nasa harapan na siya sa main door ng kanilang bahay.  

"Oo, Ava. Doon na lang kami mag-aagahan sa bahay. Baka hinahanap na kasi kami ng  mga anak namin. Salamat nalang sa paanyaya," nakangiting sagot ni Lloyd. Nagpaalam na sila sa  isa't isa, pagkatapos ay pumasok na sa loob.  

"O, Ava. Napaaga ka yata ng balik? Di'ba next week pa raw ang balik mo sabi ni Sophia  at Alyssa?" agad na bungad sa kanya ni Aling Lucy pagkapasok pa lang sa loob ng bahay.  

"Kailangan ko na po kasing bumalik sa Europe, may problema raw po sa eskwelahan eh,"  pagsisinungaling niya. "Tawagan niyo na po ang airport at ipa-book ako ng flight papuntang  Europe na ngayong umaga ang alis," dugtong niya.  

"Sige. Mag-agahan ka muna, ipapahanda kita ng almusal kay Doling," sabi nito na ang  tinutukoy ay ang head chef nila.  

TANGHALI ng nagising si Steven dahil matagal siyang nakatulog kagabi sa kakaisip  kay Ava. Pagkatayo ay agad siyang naligo at nag-agahan.  

Paglabas niya ng main door ay agad niyang nakita ang isang chopper. Sa may pinto nito  ay nakasandig ang nakangiting si Mariz. "Hey there sleeping head! Pinapunta ko na dito ang  chopper ko para mas madali tayong makaabot sa Manila. Ang tagal mo kasing magising eh,  bilisan mo na diyan at 'wag ng tumanganga para mahabol na natin si Ava," sabi nito.  

Tumakbo siya tungo sa naghihintay na chopper. "Thank you Mariz. Your a life saver,"  wika niya dito at saka nakangiting niyakap ito.  

"Walang anuman, anything for you. Let's go na po," baling nito sa piloto ng chopper. 

Nagring ang cellphone niya. Nang makita ang pangalan ni Sophia sa screen ay bigla  siyang kinabahan ng hindi niya mawari. "Hello?"  

"Hello Steven? Nasaan ka?" panimula nito na may pag-aalala at pagpapanic sa boses.  

"I'm almost there at Manila. Is there something wrong Sop? Bakit ka nagpapanic?"  sunod-sunod na tanong niya.  

"Si... si" kapos ang hininga na sabi nito. Narinig na lang niya ang mga boses ng mga tao  na nagsasabing tumawag ng ambulansiya. Naghung-up na ito sa kabilang linya.  

Nang makatapak na ang chopper sa lupa ay mabilis niyang pinuntahan ang kinaroroonan  ng mga kaibigan. Tinawagan niya kanina si Rex ng maghung-up ang nobya nito sa telepono at  sinabi naman nito ang kinaroroonan ng mga ito.  

"Rex," tawag niya sa nakatalikod na kaibigan. Lumingon ito at nakita niya ang  malungkot nitong mukha. Ang naramdamang kaba at takot kanina ay mas lalong lumaki sa  nakitang ekspresyon sa mukha nito.  

"Come, follow me" paos na sabi nito sa kanya. Malungkot na naglakad na ito papunta sa  karagatan at siya ay takang sumunod lang dito.  

"We're here" mahinang wika nito. Pagtingin niya sa paligid ay may sunog na mga  bangkay at mga taong nag-iiyakan siyang nakita. Nag-aalalang lumingon siya sa kaibigan at  walang kabuhay-buhay na itinuro nito ang bandang kaliwa.  

Sinundan ng kanyang tingin ang itinuro nito at napasinghap siya sa nakita. Nakita niya si  Alyssa na umiiyak sa isang katabing bangkay. "Best! Bakit mo kami iniwan? Bakit!" hindik na  sigaw nito. Humagulhol na ito ng iyak. Nagpupumiglas ito ng pilit itong pinatatayo ng isang  lalaking pamilyar sa kanya. He shook his head hard, hindi maaari 'tong iniisip niya. It can't be! 

"No, David! Dito lang ako... dito lang ako sa tabi ni A-ava," pagpupumiglas pa rin nito.  Nang marinig ang pangalan ng pinakamamahal ay agad nangiligid ang kanyang mga luha.  Mabigat ang mga paa na binagtas niya ang distansiyang pumapagitan sa kanila. Nang marating  ang kinaroroonan ng bangkay ay nanghihina na napaluhod siya.  

Ilang secondo din siyang tulalang nakatitig sa bangkay. Napahagulhol siya ng iyak at  niyakap ang bangkay. "A-ava!"  

Ang sigaw na iyon ni Steven ay napakalakas tulad ng pagkawasak at pagkasira ng  kanyang puso. Ava was dead, the girl that he loves. He won’t accept this---never!  

Naramdaman niya ang isang kamay sa kanyang kanang balikat. "No! H-hindi ito si Ava.  Paano kayo nakakasiguro na si Ava nga to?" mangiyak-ngiyak na sambit niya.  

"Kahit a-ako ay hindi makapaniwala noong una. Pero nang makita ko ang necklace na  nasa kamay umano nito, na binigay pa ng kanyang mga magulang sa kanya ay doon ko  nakumpirma na siya nga si Ava," pahikbi-hikbing sabi ni Alyssa. "N-nagcrash ang p-plane na  sinakyan niya, sabi nila technical problem daw. N-nagulat na lang k-kami nila Sophia at Rex  nang tawagan kami ni Aling Lucy kanina, umiiyak at sabi na patay na raw si Ava." pa putol putol na dugtong nito sa paraan na parang nahihirapang huminga. Ilang secondo lang ay  nahimatay ito, mabuti na lang at nasalo niya ito agad.  

SA bahay ng mga Hernandez nilamay ang mga labi ni Ava. Puno ng mga kaibigan, at  kamag-anak ang bahay. Maraming tao ang dumating, lahat ay mahal ito. Dumating ang ina't ama  nito kanina mula Europe. Nagwawala ang ina nito, hindi matanggap na patay na ang nag-iisang  anak nito. (Please listen to when the last teardrop falls by Blaque)  

Nakaupo lang siya sa lanai ng bahay ng mga ito, tulala. Hindi pa rin matanggap ang  pagkamatay ng babae na kanyang minahal buong buhay niya. 

"Steven, hijo. Ito nga pala yong sulat na pinabibigay sayo ng alaga ko," malungkot na  sabi sa kanya ni Aling Lucy, mapula-pula ang mga mata nito bunsod ng buong gabing pag-iyak.  Wala sa sariling tinanggap niya ang sulat... umalis na ito pagkatanggap niya. Nanginginig ang  mga kamay na binuksan niya ang sulat.  

Dear Steven,  

Kung nababasa mo ito, malamang ay wala na ako. Sinulat ko ito sapagkat nais kong  malaman mo ang nilalaman nitong aking puso. Alam mo ba, inis na inis ako sa sarili ko 'cause  even how much pains that you have caused me ay hindi ko magawang tuluyang magalit sa iyo.  My heart is such a fool, it kept throbbing for you and I still loved you.  

Ang panahong magkasama tayo sa isla ay isa sa mga masasayang alaala na dadalhin at  pakaiingatan ko hanggang sa aking pagtanda o hanggang sa pagpanaw ko. And I'll be happily  sharing this to my child and to my grandchildren. As a bitter-sweet memories I'll remember that  days and I don't think I can stop crying if I do so.  

Patawarin mo ako kung duwag ako at hindi ko kayang sabihin sa'yo ang mga ito sa  personal... pero mahal na mahal na mahal kita. Ikaw lang ang lalaking minahal ko buong buhay  ko at ikaw lang din ang nakasakit sa akin ng ganito. And you'll always be. The only one that I  will love forever.  

Sana maging maligaya ka sa piling ni Mariz. Best wishes sa kasal niyo. Masakit man sa  aking malamang ikakasal ka sa ibang babae pero kailangan kong tanggapin. And tears kept  rushing to me just thinking of it. Kailangan kong tanggapin na hindi talaga tayo para sa isa't isa.   I don't know kung kailan ako makakamove-on pero kakayanin ko. Dahil ang tanging alam ko  lang ay... time can only heal a broken heart. Nakaya kong gawin iyon noon at makakaya kong  gawin ulit yon.  

All your lies of how much you love me, of how much love, tenderness I can see to your  eyes whenever you looked at me... I believed it all. I love you so much but I have to save my heart 

to be broken totally. I have to make a way to make it easier for me to move on. Because if I  stayed there while seeing you happy with another woman, I'm afraid that I won't have the  strength to continue living anymore.  

You will remain in my heart forever. You're the reason that I lived, the you that I always  wanted. And I need to forbid myself to only looked at you. I'll go away so you can live better.  Goodbye and I love you.  

Yours Truly,  

Ava  

Nang mabasa niya ito ay naglandas na naman ang kanyang masaganang luha. Mabigat  ang mga paa na nagpunta siya sa kabaong ni Ava. Patuloy pa rin sa pagpatak ang kanyang luha  at ang kanyang mga mata ay puno ng kalungkutan at pighati. Niyakap niya ang kabaong and  there, he weeped like a child.  

"Ava!" he shouted with all the misery and his heart was shattering like a glass that have  turned into pieces. Life and fate are so cruelly to him, he have waited for her for 10 years. Yes,  he have been with her these past few weeks but its so short to fill that 10 years of longing and  hell that he have spent those years. And now, Ava's already dead. He raise his head bitterly at the  heavens and asked why? He knew that its wrong to asked his decision... but he can't helped it. He  heart is full of misery and bitterness, and he can't think between what's right or wrong.  

SA ARAW ng libing ni Ava... mas lalong namayani ang kalungkutan lalong-lalo na sa  pamamaalam ng mga mahal sa buhay nito. Simula nang malaman niyang patay na si Ava ay  walang mga gabi na hindi siya umiiyak. The sadness of the night bring back the days they had.  The kisses, embraces, their fooling arounds and half-meant jokes.  

Si Steven ang huling namaalam and it was a very emotional one. As he said his last  farewell, he can't help himself to remember the time where they were still in the island, those  happy moments that he treasured and cherished. 

"This is my farewell message to the woman whom I considered my soul mate. Ava really  did a great impact in our lives... especially to me. She taught me how to love someone so deeply  and care for someone more than my life. The moments that we've shared were the happiest  moments of my life and it will remain always in my heart as a bitter-sweet memory of our love.  She's not just my bestfriend, but also my love... the water of my life---my everything," hindi na  naman niyang mapigilang bumuhos ang kanyang masaganang luha. Ang totoo'y ayaw niya pang  magpaalam... hindi niya pa rin matanggap ang pagkawala nito sa buhay niya.  

Humugot siya ng isang malalim na hininga. Kailangan niya ito dahil kung hindi ay baka  tuluyan na siyang magbreakdown doon. Nang makahugot na ng sapat na hininga ay  nagpaputuloy siya-  

"Yam, I know wherever you are--- you are happy together with our child. Hindi ko  parating sinasabi sayo 'to but I love you so much, I really do. You're the best thing that ever  happened in my life. Moving on and forgetting you would be impossible for me to do because  you'll always be in my heart...forever. I don't know if I'll survive without you and it will take a  lifetime for me to move on. I love you now, till the very last breath of mine. This song is for you,  yam..." sa tuwing naririnig niya ang kantang ito sa radio ay para siyang unti-unting pinapatay.  Bawat mga lyrico ay tugma sa kanyang nararamdaman... sa kanyang paghihinagpis sa pagkawala  ng babaeng naging silbing buhay niya.  

"It's so hard to lose the one you love...To finally have to say goodbye...You try to be  strong but the pain keeps holdin' on...And all that you can do is cry...Deep within your heart you  know it's time to move on...When the fairy tale that you once knew is gone"  

Goodbye is really hard for him to say to the one he truly loved. He’s trying to be strong,  not to breakdown, to forbid his self for this heartache but he can't... he really loved Ava... the  fairytale he knew all that was now already gone. 

"When the last tear drop falls...I'll still be holdin' on to all of our memories...And all of  what used to be...When the last tear drop falls...I will stand tall...And know that you're here with  me in my heart...When the last tear drop falls"  

To his very last tear drop, he will hold on to the memories they spent together. Even  silence reminds him of all the sorrow... the pain and his hopelessness. He wants to suffer in  silence till he’s over her. Slowly, even though it’s impossible for him, he can let her go... and he  will be his self once again.  

"So now I'm alone and life keeps movin' on...But my destination still unknown, oh  yeah...Will there be a time when I'll fall in love again? When I was meant to walk these streets  alone...If there was just one wish I could be granted here tonight...It would be to have you right  back by my side..."  

She's now already dead but life keeps going on. He doesn’t know if he'll ever love again  the way he loved Ava. He knew that wherever she is right now, she's happy. And here he is,  hurting... suffering... miserable. How can he forget her? How can he start over once again  without her? He knows that she will never be back again... that he wont be seeing her for the rest  of his life... and that is killing him slowly.  

"Now it's time for me to find my happiness again...And the emptiness from missin'  you...Will never ever end, baby"  

Honestly, he can't move on... it’s hard for him to be happy, because she is his happiness...  his life. And the emptiness from missing her will never end, and he'll feel it for as long as he  lives.  

Sa pakiramdam niya ay hindi na niya makakayang magpatuloy. Pero pilit niya paring  nilalabanan ang sakit. Alam niya na ayaw ni Ava na nakikita siyang ganito, pero ano ang  magagawa niya... mahal na mahal na mahal na mahal niya talaga ito. Na hindi niya maiwasang  maging ganito ka miserable sa pagkawala nito sa buhay niya. 

"Goodbye, my love, my bestfriend... I will miss you forever and I love you. This is the  hardest thing I will do because I love you and this love... this is all I have."  

Ang mga linyang ito at mga salita ay napakasakit para sa kanya. Lahat ay  katutuhanan...walang kasinungalingan. Mas lalo pang nag-iyakan ang mga taong nasa loob ng  simbahan nang marinig ang kanyang huling pamamaalam. Bawat isa'y ramdam na ramdam ang  kanyang paghihinagpis. Ang ilan ay naging saksi sa kanyang inalay na pagmamahal sa dalaga  kaya alam nila kung gaano siya nasasaktan ngayon.  

Dinala ang labi ni Ava sa North Cemetery at doon inilibing kasama ng iba nitong mga  kamag-anak na pumanaw na.  

Napakahirap na sandali na iyon sa kanya, ang makita ang kanyang mahal na inalalagay sa  huling hantungan nito. She will always be a part of him and it will always be.  

Nakisabay ang langit sa paghihinagpis niya. Ang ibang mga bisita ay nagsiuwian na, siya  na lang ang nakatayo roon sa may puntod ni Ava. Inilibing na ito at kasamang nabaon ang  kanyang puso sa hantungan nito.  

Napakislot siya ng may magsalita sa likuran niya. "She won't be happy when she'll see  you like this." turan ng isang babae sa kanya. Paglingon niya ay parang nakakita siya ng isang  anghel na bumaba sa langit. The woman is extravagantly gorgeous with angelic seducing face.  

But he don't mind the beautiful face infront of him, for him Ava is still the most beautiful  woman for him. "Do you perhaps a friend of her?" malungkot niyang sabi at muli'y tinignan ang  puntod ni Ava.  

"Yes," the woman said sadly. "She's such a good friend and its so sad thinking that she's  already dead. But life must go on, Steven. I know living without her is such hell to you but I  know you can surpass it. She'll be always there at your side, guiding and protecting you," 

hinawakan nito ang balikat niya. May naramdaman siyang init na nagmula sa mga kamay nito,  tila nawalan ng konti ang hinanakit niya.  

"I really.. don't know if I can miss. Her death is so sudden to me and I regret not  following her right away. If only I did, buhay pa sana siya,"mahina niyang sagot.  

"Everything happens for a reason. Be strong Steven not just for Ava but for yourself and  to all of the people whose caring and loving you. I must go now, I think you should too. Its  raining hard and I'm afraid that you'll catch a fever if you'll keep sitting there," and she walked  away.  

"Wait. What's your name?" agap niya.  

Lumingun ito sa kanya at sinabing, "Nicolette Jaime Jimenez but you can call me Nicole  to make it short." At tuluyan na itong naglakad palayo.  

Hindi pa rin siya umalis doon. But in a few minutes he was not feeling well anymore. He  touched his neck and found out that his burning hot with fever. His vision got blurry and the next  thing he knew he was already out of his senses.  

"My god, Steven!" his cousin, Mariz exclaimed horrifyingly. 

CHAPTER ELEVEN  

NAKATINGIN siya sa bintana... nakatunganga. Gulong-gulo ang buhok at nanlalalim  ang mga mata, tanda ng ilang gabing pagkapuyat at pagod. Ang gwapong mukha nito ay hindi na  nagawang ahitan ang maliliit na tumutubong balbas. At ang damit nito ay noong isang araw pa  yata suot at hindi na nakuhang magpalit pa. Sa may sahig ay nagkalat ang mga bote ng alak at  mga pictures ni Ava. Napakamiserable nito.  

"Steven?" untag ni Mariz dito, sanay ito na nakikita siyang malinis at hindi ganoong  haggard na haggard ang anyo. Pero hindi siya sumagot. Nanatili pa rin siyang nakatitig sa  bintana na parang may hinihintay.  

"You know, Ma-an. I was really hoping that she will be back," pumiyok siya, basag ang  tinig. At kailangan niya ang ibayong pagpipigil sa sarili kung hindi ay baka umiyak siya sa harap  nito.  

Pero yatang pasaway ang kanyang mga luha, kahit anong pagpipigil niya ay hindi niya pa  rin mapigilan ang pagbuhos ng luha sa tuwing naaalala si Ava. Kaya nga palagi siyang umiinom  ng alak dahil akala niya makakalimutan niya ang sakit pero hindi pa rin, kahit anong gawin niya  hindi niya ito malimot-limot.  

"I was telling myself that this is just a nightmare... that Ava is still alive and one day,  things will be back where it used to be, where me and her always laughing, playing and fighting.  Na magigising na lang ako isang araw, na kasama ko siya at naglalampungan kasama ang anak  namin. But its all lies, she's no longer here and she will never come back!" sabi nito, itinukod ang  mga kamay sa bintana at tumaas-baba ang mga balikat.  

Napapaiyak na rin ang babae, she can see how miserable he is. 

"Everywhere I go, I always see her beautiful face and I always remember our memories  when we're still together. I really, really love her," pamiyok siya. Lumingon siya dito at parang  pinipiga ang puso niya sa nakita.  

"Kahit ngayon nakikita ko ang mukha niya sa'yo."  

"Steven" usal nito.  

"Kahit boses niya, naririnig ko rin," hysterical na sinabunutan niya ang sariling buhok.  

Tila naiinis na ito sa kadramahan niya, para bang gusto siya nitong batukan ng  pagkalakas-lakas. "Steven, ano ba! Si Ava ito!" naiinis na sigaw nito.  

Nang mag-angat siya ng tingin ay nakita pa rin niya ang mukha ni Ava sa katauhan ni  Mariz. Pero hindi siya pwedeng magkamali, sigurado siyang ang tinig ni Mariz ang narinig  niyang tumawag sa kanya kanina. Napangunot-noo siya, hindi kaya minumulto siya nito?  Nabakasan ang kanyang mukha ng takot sa realisasyong ito, wag naman sana! Matatakutin pa  naman siya sa multo. Nang ngumiti ito sa kanya ay agad siyang tumakbo sa kama at itinabon ang  comforter sa buo niyang katawan.  

Parang tanga na inulit-ulit niya ang pagbigkas sa Our Father. Nang mawala na ang takot  ay dahan-dahan niyang ibinaba ang comforter sa mukha para masilip kung nandoon pa rin ang  multo. At nandoon pa nga! Nakatayo ito sa paanan at nakasaklop ang dalawang braso!  

Nang makita ni Ava ang naging reaksiyon ni Steven nang makita siya ay nagtaka siya sa  kinilos nito. Doon niya naalala na takot pala ito sa multo. At hindi niya ito masisisi kung  napagkamalan siya bilang isang multo...nakawhole white kasi siya.  

Naikwento nito sa kanya noon na ang puno't dulo ng pagiging matatakutin nito sa multo  ay ang ina nito. Dahil noong bata ito ay sinasabihan ito ng ina na pag nagpasaway ay  mumultuhin ito ng namayapang lola upang turuan ng leksyon. Nang nagpasaway daw ito minsan 

ay nakakita ito ng isang babae na nakaputi lahat sa bintana nito. Simula nun ay hindi na ito  umulit. Hindi na nito binigyan ng sakit sa ulo ang mga magulang at naging isang maamong tupa.  Nakakatawang isipin na sa laki ng katawan nito ay takot ito sa multo.  

Umandar na naman ang pagiging pilya niya. May misyon siya ngayon at ito ay ang...  takutin ito ng bonggang-bongga. 'Bwahaha! Ang galing mo talaga Ava! You're a genius!'  nasambit niya sa isip.  

Dahan-dahan niya itong nilapitan. Nang marating ang kama nito ay umupo siya sa gilid at  pang slow motion na hinawakan niya ang pisngi nito. 

"Bumalik ako rito dahil hindi ako matahimik at mapanatag. Nakikita kita mula sa itaas  parating umiiyak, na nagiging miserable ang buhay mo simula ng mawala ako," sabi niya sa tinig  na parang sa isang anghel talaga. Lihim siyang humingi sa itaas ng tawad sa kapilyuhang  ginagawa.  

"Waaah! Gusto kitang makita ulit pero hindi sa ganitong paraan! Pwede naman sa  panaginip ah... bakit ito pa ang napili mo. Ava naman eh, alam mo namang matatakutin ako sa  multo. Sorry na, naging pasaway ako... pero ano magagawa ko eh sa nasaktan talaga ako sa  pagkamatay mo eh," parang batang maktol nito, at nakalabi pa! Halatang nagpapacute para  tantanan niya at maawa dito. Kaloka!  

Tama na yan, Ava. Maawa ka naman diyan sa gwapong cute na yan oh. Pag inatake yan  sa puso dahil sa kapilyahan mo, magiging kargo de konsensiya mo pa, pangungunsensiya ng  isang bahagi ng utak niya, na sinan-ayunan naman ng kerengkeng niyang puso.  

Napabuntong-hininga siya. "Okay, okay, okay. Sorry din tinakot kita. Nagpanggap pa  ako ng isang multo. Buhay ako Steven, buhay na buhay." sabi niya.  

"Weh?" 

Binatukan niya ito. "Aray!" daing nito.  

"O ano? Naniniwala ka ng buhay ako?" tanong niya.  

"Paano ka nabuhay? Humiling ka ba sa diyos na mabuhay ka para makabalik ka sa piling  ko?"  

"Sira ka ba? Possible ba yun? Hindi kaya!" asik niya.  

"P-pero.. nakita sa bangkay na yun ang necklace na binigay sa'yo ng mga magulang mo"  hindi pa rin makapaniwalang sambit nito.  

Isinaysay niya ang nangyari. Noong lulan na siya ng eroplano ay bigla na lang siyang  nahilo at hindi sinasadyang nabitawan ang necklace na hawak-hawak niya, malamang may  nakapulot at ito nga yung babaeng bangkay. Dahil doon sa pagkahilo niya ay hindi siya  nakasakay papuntang Europe... pero napagpasyahan niya pa rin ang lumayo sa Maynila para  makalimutan ang sakit nang malaman niyang ikakasal na si Steven sa ibang babae at lahat ng  pinakita nito sa isla ay pawang kasinungalingan lamang. Nagreroute siya, sa halip na sa Europe  ay pumunta siya sa Palawan na walang nakakaalam kahit si Aling Lucy. Nagulat na lang siya  nang makita ang pangalan sa news paper na patay na siya. Kahit hindi pa siya tuluyang  nakakamove-on sa pagiging broken hearted ay napagpasyahan niyang umuwi na sa Manila para  liwanagin ang lahat.  

Si Aling Lucy ang una niyang pinuntahan at tulad ng reaksiyon ni Steven ay ganoon din  ang naging reaksiyon nito. Sinabihan niya na huwag munang ipagsabi sa iba na buhay pa siya  lalong-lalo na kay Steven. Nagtaka ito kung bakit, at i-kwenento naman niya ang mga hinanakit  sa matanda. At doon, kinumpirma nito na magpinsang buo daw si Steven at Mariz kaya hindi  pwedeng ikasal. At para mas makumpirma ito ay pumunta siya sa bahay ni Steven para  liwanagin ang lahat. 

"Peace yo!" sabi nito at nagpeace sign. "Eh kasi naman desperado na talaga ako eh.  Pinagselos kita para malaman ko kung mahal mo rin ako," paliwanag nito. Hinila siya nito  papuntang higaan at pinakubabawan siya. At walang sabi-sabing inangkin ang kanyang mga labi,  mapusok iyon at napakainit puno ng pangungulila at mapagparusa na kanya namang tinugon.  Hindi niya namalayan na unti-unti na pala nitong tinatali ang kanyang mga kamay sa  magkabilang kilid ng kama.  

Nang matigil ang kanilang paghahalikan ay kapwa na sila kapos ng hininga. Agad naman  nitong binalingan ng tali ang kanyang mga paa noong una ay nagpumiglas siya pero sinabi nito  na pag patuloy nitong ginagawa iyon ay baka maapektuhan ang baby kaya tinigil na lang niya..  

"Ano ang ginagawa mo Steven? Bakit mo ako tinali?" tanong niya kapagkuwan.  

"Hindi ba obvious? Re-rape-in kita," sagot nito na may naglalarong kapilyuhan sa ngiti  nito. Nang tinignan niya ito ng masama ay agad itong tumawa. "Joke lang... actually, parusa mo  ito. Aba'y muntik na akong atakihin sa puso dahil sa ginawa mong kapilyuhan kanina ah.. its my  turn now. At para hindi ka na rin makatakas muli," bawi nito sa sinagot kanina. At tulad noong  nasa isla sila ay sinayawan na naman siya nito ng ala macho dancer. Nakakaloka!  

"Wahhhh! Steven itigil mo yan, nakabuo na tayo kaya itigil mo yan. Baka mademonyo  ako't ikaw ang ma-rape ko," sigaw niya. Tumawa ito sa sinabi niya.  

Natigilan ito. Kapagkuwan ay tumingin sa kanya. Makikita sa mukha nito ang  pagkagulat. “M-magiging ama na ako?”  

“Oo. Two actually,” ngumiti siya. Tuwang-tuwa ito na niyakap siya. Nagsisigaw. Ilang  ulit na tumalon.  

"Talaga? As in, kambal ang anak natin diyan sa maliit mong tiyan?"  

"Loko-loko! One month pa kaya ito kaya maliit pa." 

"Oh my God, this is such a wonderful news! Thank you Ava, I love you so much!"  tuwang-tuwang sabi nito.  

"I love you too," tugon niya at mabilis na hinalikan ito sa labi. Pero tila ayaw lang nito ng  smack lang, kinabig siya nito at muling inangkin ang kanyang mga mapag-imbitang labi. At  muli, dinala siya ng lalaki sa isang lugar na ito lamang ang nakadadala sa kanya roon. Sumabay  na siya sa saliw ng musika na sila lamang ang nakakarinig, kasabay ng malalakas na tibok ng  kanilang mga puso.  

“ABA, iba na talaga pag masamang damo. Ang tagal mamatay," sabi ni Sophia ng  ikwento niya ang tunay na nangyari sa kanya. Binatukan ito ni Alyssa sa sinabi nito.  

"Ikaw talagang matakray ka, pasalamat nga tayo at buhay si Ava. Yan pa ang sasabihin  mo, ano kang klaseng kaibigan?" litanya ni Alyssa dito.  

"Ikaw ding buntis ka, nabuntis ka lang ginaganito mo na ang beauty ko. Binabatukan mo  na ako, sino nagturo nun sa'yo para maturuan ko na ng leksyon," sagot nito. Tatlong linggo ng  buntis si Alyssa sa asawa nitong si David at si Sophia ang kawawang nalihian nito. Nagtawanan  sila sa kakulitan ng dalawa.  

"STEVEN! Ano na naman to? Sopresa na naman nuh?" nakatawang sambit ni Ava sa kasintahan. Isang linggo na silang mag-on at ang bawat araw na magkasama sila ay napakasaya  sa kanya. Puno ng kulitan at pagmamahal.  

"Huwag ka ngang excited diyan. Parating na tayo doon, maghintay ka lang ng konti,"  sagot nito. Ilang minuto rin silang lulan ng chopper ni Steven nang marating na nila ang lugar ng  sopresa ni Steven ay inalayan siya nito pababa. "Nandito na tayo. Diyan ka lang ah, 'wag kang  aalis," sabi nito. 

Ilang sandali pa ay pumailanglang sa paligid ang isang musika. Tinanggal niya ang piring  at nakita niya si Steven nasa intablado may kasamang isang sikat na banda na paborito niya. At  ito ang kumakanta! Ang sweet talaga, sobra!  

I wanna make you smile  

Whenever you're sad  

Carry you around when your arthritis is bad  

All i wanna do, is grow old with you...  

I'll get you medicine when your tummy aches  

Build you a fire if the furnace breaks  

So, it could be so nice growing old with you,....  

I'll miss you  

Kiss you  

Give you my coat when you are cold  

Need you  

Feed you  

Even let you hold the remote control.  

So let me do the dishes in our kitchen sink  

Put you to bed when you've had too much to drink  

Oh I could be the man that grows old with you  

I wanna grow old with you.  

Pagkatapos ng kanta ay maluha-luha na siya. Ito na ba ang pinakahihintay niya? Kung  ganoon nga, siya na yata ang pinakaswerteng babae sa mundo sa oras na ito.  

"Please look above the sky yam," sabi nito habang ang titig ay puno ng pagmamahal. O  kay saya niya sa tuwing tinitignan siya nito ng ganoon... feeling niya siya ang pinakamagandang  babae sa mundo. Sinunod niya ang sinabi nito, tinignan niya ang kalangitan at nakita niya ang 

isang banner na may nakataling kalapati sa magkabilang gilid. Ang nakasulat ay... "I wanna  grow old with you yam. Will you.. carry me?" nadismaya siya dahil hindi marry you ang  nakalagay.  

Hindi niya namalayan na nakalapit na pala ito sa kanya. Binigyan siya nito ng three red  roses na ikinaparty ng kanyang puso. "Will you carry my heart forever and replace C with M in  that word?" tanong nito, lumuhod ito at may kinuhang maliit na pulang kahon mula sa bulsa nito.  Binuksan nito ang nasabing kahon at tumambad sa kanya ang isang singsing.  

"Sinadya ko pang pinagawa to para maging isa lang to sa mundo tulad mo na nag-iisa  lang sa puso ko," pinaghiwalay nito ang singsing, tatlo pala iyon na pinagsama lang para  makabuo ng isang singsing at isang unique na design. "This is us two," sabi nito at itinuro ang  dalawang singsing na may disenyong kamay. "And this is the love that we'll be holding on,  forever" at itinuro ang singsing na nasa gitna na may hugis puso. Pinagsama nito ang singsing at  muli siyang tinanong.  

"So, will you marry me Ms. Ava Hernandez? I can't promise you a perfect life with me  and I can't promise you a perfect marriage either... there is only one thing I promise you and that  is, I will love you till my last breath."  

"No," mahinang tanggi niya sa proposal nito pero kahit ganoon ay hindi pa rin ito  nakaligtas sa pandinig nito. Kita niya ang pagrehistro ng pagkadismaya sa gwapong mukha nito  at ang mata nito ay malungkot na nagsasabing 'bakit?'  

"Joke lang, eh kasi naman kanina eh, sinabi mo sa banner na carry you, aba'y bonggang bongga ang pagkadismaya ko nang mabasa ko 'yon nuh," agad niyang bawi sa sinabi kanina.  

"Ang dami mong satsat, isang tanong, isang sagot... pakakasalan mo ba ako? Dahil kung  hindi nandiyan naman sila NItz, Agatha, Joydhie, Joy Kayla, Meica, Merly, Brook, Leezy,  Myrrh, Clay at Glo," sabi nito sa boses na parang naiinis pero alam niyang nagbibiro lang ito. 

"Sino naman 'yon?" pagsakay niya sa biro nito.  

"Chicks 'yon, ang gaganda at ang se-sexy. So ano na?"  

"Kahit naman hindi ang isasagot ko, hindi mo pa rin ako tatantanan hanggang sa hindi  ako umu-oo. Kaya oo na, pasasakal este pakakasal na ako sa'yo," nakangiting sagot niya.  

"Napipilitan ka lang naman siguro eh," pagmamaang-maangan nito at tumayo na mula sa  pagkakaluhod.  

"Sabi ng oo eh!" kinuha niya ang singsing sa kamay nito at isinuot sa palasingsingan  niya. " Hindi na ako magpapakipot nuh! Mga bigatin kaya ang mga kalaban ko,."  

Tumawa ito ng pagak. "Ganyan dapat, kung ganyan ka parati, di walang gulo," sabi nito  sa pagitan ng pagtawa.  

"Tse! O ano, kailan ang kasal?"  

"Bukas"  

Napamulagat siya ng mata. "B-bukas? Ang bilis naman yata, kakaengage lang natin  ngayon ah. Paano ang mga preparations and everything?"  

"Ayaw mo nun, wala ka nang magiging kaagaw sa pwesto bilang asawa ko," tumawa pa  ito. "Okay serious na'to, ayaw ko kasing may makaagaw pa sa yam ko kaya sasakalin este  pakakasalan na kita. At huwag na po kayong mag-alala sa mga preparations and everything dahil  nakahanda na ang lahat. Si Mariz mismo ang nagplano," paliwanag nito.  

"Ibig sabihin yong narinig kong kasal na pinag-uusapan ninyong dalawa noong nasa isla  tayo, ay kasal pala natin?" amuse na tanong niya.  

Pinisil nito ang tungki ng ilong niya. "Opo, kaya nga umalis ka noon at muntik ng  mapalagay sa kapahamakan." 

"Sorry na nga."  

"Halika nga dito," at niyakap siya. "Okay na 'yon ang mahalaga ay ligtas kayo ng mga  anak natin at buhay na buhay." at hinalikan siya nito sa noo.  

GINANAP ang kanilang engrandeng kasal sa Isla Steva Hersan. Ang isla na puno ng  kanilang mga masasayang alaala, sa lugar na kung saan sila muling naging magkaibigan at nabuo  ang kanilang magiging supling. Sa may baybayin sila... naroon ang kanilang mga kaibigan,  kapamilya, at kapuso... lahat nakaputi.  

Ang saya-saya niya habang naglalakad sa kulay puti na de-carpeted na buhanginan.  Kitang-kita niya si Steven, ang kanyang groom na naghihintay sa may altar. Gwapong-gwapo ito  sa suot na kulay puti na polo, nakabukas ang dalawang butones dahilan upang malantad ang  dibdib nito. Hunk na hunk, yummy! 'Mag hunos dili ka Ava! Hindi pa nga natatapos ang kasal,  honeymoon na agad ang iniisip mo." sita ng isip niya.  

Narinig sa paligid ang malamyos na mga tinig ng mga singer na sina Nicole at Mariz...  dinuduet ang kantang Sayo Lamang ng MYMP. Nang malapit na siya sa altar ay di-sinasadyang  natapilok siya na sanhi ng pagkatumba niya, syempre came to the rescue naman ang kanyang  prince charming. Patakbong nilapitan siya nito at inalayan patayo. Imbes na mahiya dahil sa  nangyari ay kinilig pa ang loka. Sabay silang dalawa na nagpunta sa altar. From there, hindi na  niya matandaan ang pagkasunod-sunod ng mga pangyayari. Namalayan na lang niya na  nagpapalakpakan ang mga tao at nagsisigawan ng: "Kiss! Kiss!"  

"Well, I just pronounced you man and wife. You may now kiss your beautiful bride,  Steven. What are you waiting for?" nakangiting wika ng paring nagkasal sa kanila.  

Binulungan muna siya nito. "You look very beautiful, my dear wife. I LOVE YOU."  wika nito, sinabi din niya ang three magical words at hinalikan na siya nito. 

LIMANG taon na ang nakalipas pagkatapos ng naging kasal nila. Masayang-masaya siya  habang binabaliktanaw ang nangyari sa kanilang dalawa ni Steven. Ngayon nga ay nasa isla sila  ni Steven kasama ay kanyang kambal na babae at lalaki na pinangalanan nilang Steva Laurice at  Hersan James na alinsunod nila sa pangalan ng isla. 

"Mommy! Mommy! Aunt Nicole and Uncle Simon are fighting again," sabay na  sumbong ng kambal. Napailing na lang siya, simula ng magkita ang dalawang iyon ay palagi na  lang nagbabangayan. Parang aso't pusa, kahit maliliit na bagay pinag-aawayan.  

"Just let them be, babies. Don't mind them, you know naman that they're like dog and  cat," nakatawang sabi niya sa mga anak. "Where's your daddy?" dugtong niya.  

"Uy, mommy... She's missing daddy," tukso sa kanya ni Steva, mukhang namana yata  ang pagiging pala-tukso ng kaibigang si Sophia. Malaking problema kung ganoon.  

"I'm here, sorry pinaghiwalay ko lang yong dalawa. Baka magkapatayan na," bungad sa  kanya ng butihing asawa habang patawa-tawa.  

Napabuntong-hininga siya. "Hay naku, yang dalawa talaga ang sarap pag-untugin ang  ulo. Aba'y malapit ng magkaanak nag-aaway pa rin," litanya niya.  

"Pabayaan mo na, ganun lang talaga magmahalan ang dalawang ‘yon," pagbara nito sa  kanya. "Oh! Who wants to hop in on the chopper? The weather is nice and we can easily see the  whole island above the sky," sabi nito. Nagsabay na nagsabi ang dalawang makukulit ng: "Me!"  Nakisali siya sa kakulitan ng mga anak at nagsabi rin ng me habang pinalilibutan ang  nakangiting si Steven.  

"Okay, lets go." anito at masaya silang apat na pinuntahan ang kinaroroonan ng chopper  at sumakay dito. At katulad ng nasa mga fairytale... They Live happily ever after.  

THE END