Boarding House

Teresa St. Ermita Manila taong 2008. Ang lugar na ito ay tila malayo sa karaniwang lugar sa Maynila. Walang gaanong sasakyan at may mayayabong puno. Nagkakatao ang lugar kapag may pasok sa eskwela. Kung wala ay sarado ang mga kainan at ang mga boarding house ay tahimik. Naging tambayan na nga iyon ng maraming estudyante ng mga unibersidad sa paligid. Siguro dahil sa mga bilyaran na nang-eenganyo sa mga estudyante ng panandaliang libang. Naroon din ang swing kung saan nakakapagpahinga ang ilan, sandaling nalalayo sa pressure ng lipunan.

Naroon din ang lumang shuttle bus na ginagawa ring tambayan ng ibang estudyante. matagal nang hindi umaandar iyon at tila wala na namang pakialam ang totoong may-ari kung sampahan man iyon. Sa gilid noon ay may carinderia. Hindi naman lahat ng naroon ay kumakain, ang iba ay nag-uusap lamang. Si Adrian ay isang Freshman student ng Adamson University. Mauubos ang oras niya kung mag- uuwian siya dahil umaabot ng tatlong oras ang biyahe papunta sa probinsya.

Noong una ay sinubukan niyang maghanap ng matutuluyan sa Zobel St, ngunit dahil nga nahuli na siya ay halos naka-reserve na ang mga espasyo doon. Kahit nga ang mga room for rent na mas mahal sa board and logging option ay puno na. Sa huli ay narating niya ang Teresa St. Makalipas pa ang ilang bisita sa iba't ibang bahay ay may nakita siyang nakapaskil na 'Wanted Male Boarders' sa labas ng pintuan na gawa sa

yero. 

Hindi na siya nagdalawang isipa t kumatok sa pinto. Ilang sandali pa at binuksan iyon ng lalaking may nunal malapit sa may kaliwang labi. Maliit ito, may kabilugan, at kalbo.

"May bakante pa ho kayo?" agad na tanong ni Adrian.

"Meron pa, tara sa itaas."

Tatlo ang kwarto sa itaas na nahahati lamang ng dingding na gawa sa kahoy. Ang bentilasyon nito ay ang awang sa itaas na may nakapaligid na chicken wire. Ang dalawang kuwarto ay pinauupahan nila sa mga boarder at ang isa ay para naman sa mag-asawang may batang anak na nangangalaga ng boarding house.

Masikip ang mga kwarto pero sadyang ganun naman talaga ang bawat boarding house. Sa bawat kuwarto ay apat ang kasya. May maliit naman na sala kung saan ay puwedeng gumawa ng mga assignments ang mga boarder dahil ang kwarto ay masikip na sa mga gamit. May maliit din na kusina na kasunod ang paliguan.

Kahit na alam niyang hindi magiging kumportable ang pagtira doon ay wala na rin naman siyang pagpipilian. Nagbayad na rin siya, one month advanced, one month deposit. Kahit ba napakaraming bawal na gawin doon, gaya ng bawal ang magdala ng ibang gamit maliban sa charger, unan, kutson, at mga pangunahing pangangailangan mo. Kung magdadala ka ng electric fan ay may dagdag na bayad iyon. May oras din ng paglalaba, limitado din ang paggamit ng tubig.

Hindi pa siya nakaka-isang linggo ay may nagbalita na sa kanya tungol sa dating boarder na nagbigti sa loob ng CR. Kung anong dahilan ay 

hindi na niya inalam. Minsan sa mga boarding house ay hindi na bago ang mga balita tungkol sa ganoon. Sa sobrang pressure at anxiety kasi na nararamdaman ng estudyante, minsan ay hindi na nila kinakaya iyon. Isa pa naroon si Adrian hindi para maki-tsismis kung hindi ang mag-aral.

Dumating ang gabi na nag-iisa si Adrian sa boarding house. Ang iba niyang kasama ay umuuwi tuwing Biyernes ng gabi, samantalang siya ay kailangan um-attend ng ROTC tuwing weekend. Kahit na nga ba ayaw niyang maiwang mag-isa sa bahay na bago-bago pa lang nagiging pamilyar sa kanya. Nagulat din siya nang malaman niyang kailangang umuwi ng tigabantay ng bahay tuwing Biyernes. Wala rin doong telebisyon na p'wedeng maglibang sa kanya. Sa huli ay nilibang na lamang ni Adrian ang sarili sa paglalaro ng mobile games. Kapag nagsasawa ay nakikinig siya sa mga musika na naka-save na sa kanyang phone.

Kapgdakay sinimulan niyang tingnan ang mga litrato na kinuhanan niya gamit ang kanyang phone kasama ang kanyang mga boardmates. Ilang sandali pa ay natuon ang kanyang pansin sa isang picture ng dalawa niyang ka-boardmate na magkaakbay. Zinoom niya 'yon sa bandang gilid nila at laking gulat niya nang may mukhang nakasali sa picture na iyon. Imahe iyon ng isang lalaki, ang mga edad siguro niya ay naglalaro sa 17-19 anyos. Tumayo ang kanyang balahibo sa nakita. Isip-isip niya, ito kaya ang sinasabi nilang nagpakamatay sa loob ng banyo?

Matapos ang kanyang ROTC ay mabilis ding binalot ng dilim ang araw. Hindi niya alam ngunit balisa kanina pa ang kanyang pakiramdam. Para bang may panganib na nagbabanta sa kanya o nagmamasid sa bawat galaw niya. lisa siya sa bahay ngunit para bang punung-puno iyon. 

dahan-dahang naubos ang mga tao na naglalakad sa labas. Dumating din ang oras na kailangan nang matulog, ngunit hindi dalawin si Adrian ng antok.

Bago pa siya pumasok sa kwarto ay binuksan niya ang ilaw sa may hagdanan. Hindi niya na rin sinarado ang pintuan at may kurtina naman. Isa pa, inaanyayahan nitong pumasok ang hangin na nagmumula sa labas. Humiga siya at pinikit ang kanyang mga mata. Pinilit niyang makatulog kahit ilang beses pa siyang pumihit-pihit at ibahin ang p'westo ng kanyang higa. Masakit na ang kanyang batok ngunit tila ba matagal pa ang pagdalaw ng antok. Ilang sandali pa at tagumpay siyang nakapasok sa kanyang panaginip. Sa kasawiang palad ay bandang ala-una nag madaling ara nang siya ay magising. Naalala niya ang sabi sa kanya na sa oras na magigising niya nang madaling araw nang walang dahilan ay siguradong may nanonood sa kanya. Ngunit sino namang manonood sa kanya gayung nag-iisa lamang ito.

Dala yata ng pagkatuyo ng kanyang lalamunan ay nasamid siya. Siguro na rin dahil sa ilang ulit siyang lumunok nang dahil sa kaba ay natuyot ang kanyang bibig. nasa may kusina ang lalagyan ng tubig at nagdadalwang isip siya. Hindi niya alam ngunit bigla niyang naalala ang estudyante na nabigti sa banyo. Kasunod na kasi ng kusina ang banyo kung saan naganap ang malungkot na pangyayari.

Sa huli ay hinda na nakatiis si Adrian at tumayo na. Pagtayong-pagtayo niya ay nakita niya ang anino ng lalaki na nasa likod ng kurtina ng kanyang pintuan. Kahit pa madilim iyon ay sumisilip din naman ang ilaw na nasa may hagdanan. Sigurado siyang may tao sa liko ng kurtina.

"Sino yan?" kinakabahan niyang taong.

Saktong lalapit si Adrian ngunit biglang nagtatakbo ang anino patungo 

sa kusina. Hindi niya alam ang pumasok sa kanyang isipan at sinundan niya ito. Ngunit sa kataka-takang pangyayari ay walang tao sa may kusina. Tila ba napakaimposibleng pangyayari iyon dahil wala nang malulusutan doon. Inisip pa ni Adrian sandali na baka ito pumasok sa loob ng banyon. Nagdalawang-isip pa siyang buksan ang banyo ngunit kailangan niyang makasigurado na walang ibang tao na nakapasok sa kanilang boarding house. Mahirap na at baka siya pa ang

mapagbintangan kung sakaling may mawawala doon.

Bago pa buksan ang banyo ay dinampot niya ang makapal na bakal na ginagamit ng kanyang ka-boardmate. Maingat at dahan-dahan niyang tinungo ang banyo. Nang makarating siya sa harap ng pintuan ng banyo ay sinalya niya iyon, umaasang magugulat kung sino man ang nasa loob noon. Laking pasasalamat niya nang wala siyang nakita doon. Isang malakas na buntong-hininga ang kanyang pinakawalan. Uminom na rin siya ng tubog para maibsan naman ang tuyo niyang lalamunan.

Sa sandaling ibabalik na sana niya ang baso ay napansin niya ang mga paa na nakasilip sa ilalim ng lababo. Unti-unti siyang umatras palayo sa taong nagtatago sa ilalim ng lababo. Ngunit aktong tatakbo siya palayo ay bigla siyang sinunggaban ng lalaki. Sinakal si Adrian ng lalaki. wala itong mga mata at nangingitim ang mga labi. May marka rin ito ng lubid sa kanyang mga leeg. Sinubukan niyang sumigaw ngunit walang tinig na lumalabas sa kanyang bibig. Bago pa siya mawalan ng ulirat ay nagsalita ang lalaki.

"Walang gigising!"

Matapos iyong marinig ni Adrian ay bigla silang nagising. Ilang beses pa siyang nagtanong kung totoong panaginip lang talaga ang lahat. Nang mahimasmasan siya ay bigla niya ulit naramdaman ang tuyo niyang 

lalamunan. Muli na naman siyang naghahanap ng tubig. Bumangon si Adrian at muli niyang nakita ang anino ng lalaki na nakatayo sa likod ng kurtina. Gaya sa kanyang panaginip ay tumakbo iyon sa aktong lalapitan niya ito. Ngunit kaiba sa kanyang panaginip ay hindi niya hinabol ito, bagkus, tinakbo niya ang pintuan at sinara iyon.

bumalik siya sa pagkakahiga at nagtalakbong ng kumot. Tinakpan niya rin ng unan ang kanyang mga mata. Ilang saglit pa at naramdaman niya ang mga yabag ng paa sa loob ng kanyang kwarto. Papalapit iyon sa kanya, ngunit wala siyang lakas ng loob upang tingnan kung sino man iyon. Naramdaman niya na lamang na may malalamig na kamay na dumampi sa kanyang mukha. Kahit na nga ba nakabalot siya ng kumot at may nakapatong na unan sa kanyang mukha ay damang-dama niya ang lamig na nasa kanyang pisngi.

Hindi na nakatulog si Adrian ng araw na iyon, hinintay niya na lamang mag-umaga at darating na rin naman ang kanyang mga ka-boardmate. Pagdating ng hapon ay isa-isa na ngang nagdatingan ang mga iyon. Nagbiro pa ang mga ito at nagulat nang malaman nilang kinaya ni Adrian na magpalipas ng gabi doon na nag-iisa.

Kalaunan ay nalaman niya ang dahilan ng pagpapakamatay ng estudyante sa loob ng banyo. Sinasabing bumagsak daw ito sa isa sa mga subject niya sa eskwela hangang hindi na raw ito pumasok. Hindi rin daw alam sa kanila na hindi na ito pumapasok. Isang araw ay nakita na lamang nilang nakabigti ang kaibigan sa banyo.

Wala na si Adrian sa boarding house na iyon. Lumipat na ito sa may Zobel malapit sa Bakery. Isang araw ay nabalitaan niya na lamang na may nagpakamatay muli sa boarding house na iyon. Si Kuya Eric na dati niyang ka-boardmate. Ang pinagtataka niya lamang ay kung bakit siya 

nagpakamatay. Wala rin makapagsabi ng dahilan kung bakit niya

ginawa ang bagay na iyon. Kung ano man ang nangyari sa boarding house sa taas ng bilyaran ay nanatiling misteryo hangang sa ngayon.

Ang Saksi

Ako si Mina, isa akong saksi sa isang karumaldumal na krimen.

September 28, 2011 noon ng magsimula ang mga sunud-sunod na hindi maipaliwanag at nakagigimbal na pangyayari na hindi ko

makakaimutan.

Nagmamadali akong umuwi galing sa aming opisina sa Quezon Ave. Kailangan ko kasing mag-overtime at tapusin ang iba ko pang naiwan na trabaho sa opisina. Inabot tuloy ako ng gabi.

Bago ka makapunta sa main road kung saan puwede kang makapara ng sasakyan ay dadaan ka muna sa liblib na lugar. Kadalasan nga ay may itinalagang bantay ang ibang opisina dito upang panatilihing ligtas ang kanilang mga empleyado ngunit noong mga sandaling iyon ay parang hindi ko makita ang mga bantay. Lalo tuloy akong kinabahan. Noong isang buwan lang kasi ay naitakbo ang kasamahan ko sa trabaho sa ospital matapos may magtangkang magnakaw sa kanyang bag at nanlaban siya. Nasaksak tuloy siya sa likuran dahil sa pagpupumilit niyang mabawi ang bag.

Ang daan matapos mong lumiko ay sadyang madilim na. Dati naman ay may mga poste ng ilaw sa paligid pero laging may sumisira noon. Hindi mo tuloy maiiwasan ang hindi mag-isip ng masama sa tuwing lalakad ka sa daan na iyon. Makakahinga ka lamang ng maluwag matapos mong lagpasan ang Metrobank at ang isang kilalang pizza store. Pero habang wala ka pa roon, kailangan mong manatiling alerto at baka may bigla na lang humatak sa iyo. 

Mayamaya ay may narinig akong parang nag-aaway sa di kalayuan. Didiretso sana ako ng nakita kong may isang malaking lalaki na pilit hinahatak ang isang babae. Nagtago ako sa mga nakatanim na halaman sa gilid. Alam kong kailangan niya ng tulong ng mga oras na iyon, pero ano namang maitutulong ng isang patpatin na kagaya ko. Tatawag sana ako gamit ang phone pero natatakot ako na baka mag-ingay pa iyon at marinig ako ng lalaki. Nagdasal na lamang ako na sana ay may taong dumaan sa mga oras na iyon.

Sa kasamaang palad ay mukhang walang ibang tao na dadaan doon. Kitang-kita ko kung paano siya sakalin ng lalaking iyon gamit ang kanyang necktie na nakapalupot sa leeg nito gamit lamang ang isang kamay. Habang sinasakal siya nito ay ginilitan niya ang leeg at sumirit ang dugo nito. Tila tuwang-tuwa ang lalaking iyon nang makita na parang naging fountain ang pagsirit ng dugo. Kailangan kong hawakan ang aking bibig sa takot at baka bigla na lamang akong sumigaw. Pinagmasdan pa siya ng lalaki hangang sa matapos ang paghihirap ng kawawang biktima para ba siyang nanood ng isang magandang pelikula.

Nakapaling ang mga mata ng biktima sa akin ng mga panahong iyon. Para bang nakita ako ng biktima bago siya malagutan ng hininga. Matapos noon ay hinatak ng lalaki ang walang malay na katawan ng babae, isinilid niya iyon sa body bag na tila pinaghandaan na niya at inilagay sa trunk ng kotse. Kinuha niya ang tubig na nakalagay sa isang 4 gallon na mineral water at binuhusan niya ang dugo na kumalat sa daan. 

Mayamaya pa ay pinaandar niya ang sasakyan. Halos hindi ako humihinga nang madaanan niya ang lugar na pinagtataguan ko. Namumukhaan ko siya. Empleyado rin siya sa lugar kung saan ako nagtatrabaho. Hindi ako maaring magkamali, nakasabay ko na siya ng ilang beses sa elevator.

Matagal-tagal bago ako nakatayo. Nanginginig pa rin ako nang

nagsimula akong maglakad. Para bang bumabaon sa putikan ang mga paa ko. Pagdaan ko sa pinagyarihan ng krimen ay nagmadali akong lumakad. Hindi ko na yata namalayan na lumagpas ako sa Metrobank sa sobrang pagmamadali.

Hindi ko alam kung didiretso ako sa presinto at hihingi ng tulong. Pero nag-aalala ako na kapag nagsumbong ako ay magaya ako sa sinapit ng babaeng iyon. Napagdesisyunan kong umuwi na lamang at magpahinga at kapag kalmado na ako ay saka na lamang ako magpapasya.

Pagdating ko sa bahay ay hindi na ako nakakain sa sobrang balisa. Ang itsura ng mukha ng babeng iyon habang nakatingin sa akin ay hindi ko matanggal sa aking isipan. Gusto ko sanang tumawag sa aking magulang at makitulog sa kanila pansamantala pero hindi ko na ginawa. Gabi na rin kasi at ayaw ko pa silang mag-alala.

Halos hindi ako nakatulog ng gabing iyon. Maiidlip ako panandalian ngunit ang simpleng kaluskos ay magpapakaba sa akin. Parang akong abnormal na takot na takot kahit man lamang sa simple ihip ng hangin.

Sandali pa ay biglang tumunog ang aking cellphone. Madaling araw na kaya hindi ko alam kung sino ba ang tatawag na 'yon. Isang unknown number ang tumatawag, madalas kapag ganito ang nag-reregister na numero ay tiyak na number ito sa isang opisina. Anong opisina naman kaya ang bukas sa ganitong oras? Ayaw ko sanang sagutin iyon dahil baka nanloloko lang pero sa huli ay sinagot ko pa rin.

"Hello, sino to?" tanong ko sa kabilang linya. "Tulungan mo ako! Alam kong nakita mo ang lahat. Tulungan mo ako!" Tumindig ang balahibo ko sa narinig ko. Nabato ko ang phone ko sa sobrang takot. Biglang nag- loud speaker ang phone, "Tulungan mo ako!" tinakbo ko ang phone at pinatay.

Nagpasya akong palipasin na lamang nag magdamag. Sino nga naman ba ang makakatulog pagkatapos kang makatanggap ng ganoong tawag? Buti na lamang at hindi na nasundan ang nakakatakot na pangyayaring iyon.

Wala akong gaanong naitulog noon pero pumasok pa rin ako sa opisina. Napansin pa ako ni Manong guard noon.

"Aba Ma'am namamaga yata ang mata niyo. Overtime kasi kayo ng Overtime." Naging kabiruan ko na ang guard doon. Siguro ay dahil sa 2 years na rin akong nagtatrabaho doon at madalas kong malimutan ang aking ID kaya pinahihiram niya ako ng guest pass.

Sumakay ako ng elevator, pinindot ko ang 23 floor. Solong-solo ko yata ang elevator ng mga oras na iyon. Pero bago siya magsara ay humabol ang isang lalaking pamilyar sa akin. Siya ang nakita kong lalaking pumatay doon sa babae.

"Hello" magiliw na bati ng lalaki, hindi mo aakalaing isa itong kriminal sa ayos niya. Tumango na lamang ako, ayaw ko namang mahalata niyang hindi ako kumportable na kasama siya at baka isunod pa ako. "Nag-overtime ka raw kahapon? Anong oras ka umuwi?" natakot na ako sa sobrang pagkausisa niya sa akin.

"Maaga lang, bago pa lang dumidilim noon," pagsisinungaling ko, ayaw kong malaman niya na ginabi ako at umuwi noong oras na ginawa niya ang krimen.

Biglang bumukas ang elevator at lumabas ako. 18th floor pa lang pala yon. Paglingon ko ay nakita kong masama ang tingin ng lalaking iyon sa akin. Mukhang alam na niya na may alam ako sa ginawa niyang krimen. Tutunguhin ko sana ang fire exit para dumaan doon at umakyat sa 23rd floor para makahingi ng tulong sa mga ka-opisina ko ngunit hindi ko alam kung bakit ayaw bumukas ng pintuan ng fire exit, para bang may pumipigil sa loob.

Tumakbo ako pabalik sa isa pang elevator. Eksaktong nagbukas ang elevator, pababa iyon pero sumakay na rin ako. Papasok na ako nang makita kong muli ang lalaki na lumabas ng fire exit. Kinilabutan ako, kung dumaan pala ako ng fire exit ay nakasalubong ko na siya.

"Sandali!" sigaw ng lalaki, muntik na siyang makapasok sa elevator bago ito nagsara. Dumiretso ang elevator sa ground floor at hindi na iyon bumukas pa sa iba pang floor. Sa ibaba ay agad akong humingi ng tulong kay Manong Guard. Sinabi ko agad sa kanila ang aking nalalaman. Matapos noon ay pinagtago muna niya ako.

Makalipas ang ilang sandali ay dumating ang lalaking iyon at nagtanong kay manong guard kung nakita ba nila ako. Buti na lang at pinagkaila ako ni Manong. Sinabi nilang lumabas ako ng building at nagtatakbo. Dali-dali namang umalis ang lalaki. Mayamaya pa ay dumating na ang mga pulis at hinuli ang suspek sa pagpatay.

"Wala kayong ebidensiya na ako ang pumatay" galit na sigaw ng lalaki.

"Nakita ko ang lahat, nakita ko kung paano mo siya sinakal ng necktie mo gamit ang isang kamay mo, at ginilitan mo siya ng leeg. Nakita ko kung paano mo siya nilagay sa isang bodybag at binuhusan ng tubig ang mga nagkalat na dugo sa daan," sagot ko sa kanya.

Tiningnan niya ako ng masama para bang sinasabi niya na "kapag nakawala ako dito ay isusunod kita." Dinala na siya ng mga pulis at hiningan na rin ako ng statement.

Pagkalipas ng ilang minuto ay may mga empleyado na nag-reklamo tungkol sa elevator.

"Manong pasabi sa technician, maki check yung elevator. Kanina nilagpasan lang kami ng elevator, pinindot naman namin yung button," wika ng isa

"Ako rin manong nasa 12th floor kami noong hinintay naming bumukas yung elevator pero nilagpasan din kami," segunda pa ng isa.

Naalala ko ang nangyari kanina, ang pintuan sa fire-exit na hindi mabuksan at ang elevator na dire-diretsong bumukas. Hindi kaya tinulungan ako ng kaluluwa ng babae na iyon para rin matulungan ko siya. Kung nakapasok ako sa fire exit na iyon ay siguradong mapapatay niya rin ako. Kung ang elevator naman ay tumigil tigil sa iba pang floor, tiyak na maabutan niya ako sa baba at hindi makapagtatago.

Kung ano mang misteryo ang nangyari noong araw na iyon ay hindi ko alam.

Tungkol naman sa biktima, nakuha ng pamilya niya ang hustisya para sa pagpatay sa kanilang anak. Hindi lang pala iyon ang pagkakataong may pinatay siya. Anim na counts of murder ang inihatol sa kanya. Hinatulan siya ng mababang hukuman ng habang buhay na pagkakabilanggo. Ngunit 3 buwan matapos ang kanang pagkakakulong ay nakita siyang patay sa loob ng selda. Inatake raw siya sa puso, ang kanyang itsura noong araw na iyon ay parang nakakita siya ng nakakatakot na bagay.