MR. RIGHT

Welcome Novel Stories today

Discover captivating love stories through our novel collection. Immerse yourself in the world of romance with our novel books. Fall in love with story.

MR. RIGHT

 

MR. RIGHT

Si Ernie ang Mr. Right para kay Rachel. The  guy is cool under every possible circumstance.  Sagana sa materyal na bagay. May kakayahan at  karapatang gumasta pero hindi naging waldas.  Simple lang kung pumorma at mahal niya.  Pumasok sa eksena ang guwapong si Damon  Crowe, isang Fil-‐‑Am na hawig kay Hugh Grant.  Isang performing artist daw na masyadong over-‐‑  confident. Type raw niya si Rachel. Inis na inis  ang dalaga sa Tisoy at lahat ng negative adjectives  ay ibinato niya rito.  Alam n’yo na kung sino ang Mr. Right para  kay Rachel pero kikilitiin kayo at masisiyahan sa  takbo ng mga pangyayari. 

 

 CHAPTER 1 

 

PINUKAW ang pag-‐‑iisip ni Rachel nang mag-‐‑  message alert ang kanyang cellphone. Hihikab-‐‑  hikab niyang tiningnan ang laman ng inbox. Isang  canned green joke. Galing kay Doris. Napangiti  siya. Bahagyang napawi ang antok. Mula nang  mauso ang text messaging, walang araw na hindi  siya nakatanggap ng message mula sa kaibigan.  Mahaba-‐‑haba na rin ang history ng  friendship nila ni Doris. Dormmates sila noon sa  UP Diliman. Pareho silang probinsiyana at  somehow ay iyon ang naging bond nila. AB  English ang course niya, preparatory sa pagkuha  ng abogasya. Si Doris naman ay kumukuha ng BS  Chemistry.  Bago pa maka-‐‑graduate, na-‐‑employ na siya  sa isang progresibong publication bilang editorial  assistant. Kalaunan ay naging associate editor.  Ipinatigil na niya ang pagpapadala ng pera ng  mga magulang bilang tulong sa mga ito.  “Ang galing-‐‑galing mo naman! natutuwang  wika ni Doris sa kanya noon. “Hindi pa tayo nakaka-‐‑  graduate, may stable job ka na!”  “Hindi ako magaling, masuwerte lang,” sabi  naman  niya.  Una siyang nakatapos kay Doris sapagkat  four-‐‑year course lang ang sa kanya. Managing  editor na siya sa pinapasukang publication nang  maka-‐‑graduate ito. Regular pa rin ang  komunikasyon nila ng kaibigan bagaman hindi na  gaanong madalas ang pagkikita.  Naudlot ang kanyang reminiscense nang  lumapit ang isang sales crew. May dala itong  anim na video CD. Sa gawing likuran ay ang  customer na mukhang nerd dahil sa kapal ng  salamin.  “Hello, Rachel!” magiliw na bati ng  customer.  Tinanguan  niya  ito.  Awtomatikong  nanganak ng ngiti ang maninipis na labi. “Nice to  see you, Kim. Ang tagal mong nawala.”  “Busy, eh.”  Tumipa-‐‑tipa ang mga daliri niya sa cash  register habang inilalagay ng sales crew ang mga  video CD sa isang plastic na may pangalan ng  kanilang video outlet. Muli silang nagpalitan ng  ngiti ng customer at makaraan ang ilang sandali  ay nag-‐‑iisa na naman siya sa kaha.  C’est la vie.  Sino ang mag-‐‑aakala na three years after  graduation, mula sa pagma-‐‑manage ng isang  political magazine ay mauuwi siya sa pagma-‐‑  manage ng isang video shop. Well, wala namang  masama roon. Hindi nga lang glamorous.  Naging biktima ng political harassment ang  boss niya. Kung anu-‐‑anong panggigipit ang  ginawa ng kalabang politiko hanggang mapilitang  magsara na lamang. Sa isang kisapmata, naging  jobless sila ni Ernie.  Si Ernie ang boyfriend niya. Alumnus din ito  ng Diliman. Award winning writer. Nagkakilala  sila nang maging contributor ito sa kanilang  magasin. Nasimula siyang makahalata na may  simpatiya ito sa kanya nang maging madalas sa  publication. Puwede namang ipadala ang article  sa pamamagitan ng fax o e-‐‑mail pero inihahatid  pa nang personal sa kanya.  Ipinagkibit-‐‑balikat lang ni Ernie ang  pagsasara ng kanilang publication. That’s vintage  Ernie. Hindi natitigatig. Walang kabalisahan.  Kapag nawala ang isa, hanap agad ng iba.  “Publications are a dime a dozen,” kaswal na sabi  nito. “No big deal, honey.”  Hindi nga naglipat-‐‑buwan, nagsusulat na ito  sa ibang publication. Versatile writer ang  boyfriend niya. Kahit anong paksa ay naisusulat  nang mahusay. Hindi tulad niya na may area of  specialization. In depth political analysis ang  kanyang forte. Nakapagsusulat din siya ng ibang  topic ngunit political commentaries ang paborito  niya. Para lang siyang nagkukukot ng mani.  Eventually, nakapagsulat din siya sa ibang  magazine na ayon sa mga kapwa niya writer ay  politically correct ang linya. Political analysis din  kaya nga lang ay mahigpit ang tagubilin ng  publisher  na  huwag  babatikusin  ang  administrasyon. Kung maaari nga raw ay purihin  nang purihin. Hindi niya natagalan ang ganoong  sistema. Matapos ang ilang malabnaw na article,  itinigil na niya ang contribution.  “Hindi ka mabubuhay pag masyado kang  idealistic,” ani Doris sa kanya.  “A little compromise here and there won’t  do you harm. It’s not that bad, honey. The fact is,  it’s just being clever.”  “I’m not like that,” sagot niya, matter of  factly.  “You are to play by the rules.”  “Then I won’t stay in the game.”  Sa mga idle moments, naiisip ni Rachel kung  ano ang naging sitwasyon sakaling itinuloy niya  ang orihinal na planong kumuha ng abogasya. By  this time, third year na siya sa law proper. Sa loob  ng maikling panahon, God willing, isa na siyang  abogada. Naglaro sa isip niya ang imahen bilang  isang matikas na trial lawyer. Female version ni  Estelito Mendoza o kaya ay ni Joker Arroyo.  Napangiti siya.  Pero nasaan siya ngayon?  Here she is, a highly principled, award  winning, astute political analyst, nagma-‐‑manage  ng video shop na ang franchise holder ay si Mike  na boyfriend ni Doris. Well, tulad ng lagi niyang  sinasabi sa sarili kapag inaatake ng insecurity,  walang masama. Kaysa naman magsulat siya sa  isang publication na mouthpiece ng isang political  faction. Most importantly, naniniwala siyang  pansamantala lang ito. Sooner or later,  magkakaroon siya ng break sa talagang linya  niya.  Muling nag-‐‑message alert ang kanyang CP.  Galing kay Ernie. Ipinaaalala ang dinner date nila  kinagabihan. Sumagot siya. Token reply. Iyong  tipong Ok-‐‑see-‐‑you-‐‑tonight.  Bandang hapon, nag-‐‑e-‐‑mail siya ng resume  sa isang malaking publishing company na  nangangailangan ng dagdag na staffer.  Centerspread ang ad niyon sa isang sikat na  broadsheet. Wika nga’y talagang bongga  palibhasa ay malaking kompanya. Nasisiguro  niyang dudumugin iyon ng mga aplikante. Fresh  graduates. Iyong mga beterano na sa field pero  kasalukuyang unemployed o kaya ay under  employed, tulad niya. Matira ang matibay. At  least, plus factor sa kanya ang pagiging cum-‐‑  laude graduate ng isang mahusay na unibersidad  at mahigit dalawang taong experience sa ibang  publication. Sa edad na 22, mataas pa ang  kanyang market value.  Seven thirty ang usapan nila ni Ernie sa  paborito nilang rendezvouz. Isang bistro iyon sa  Timog Avenue na ang motif ay western. May live  performer na ang repertoire ay laging country  music at R & B na gustung-‐‑gusto ng boyfriend  niya. Doon sila madalas kumain. Painum-‐‑inom ng  draft beer habang nakikinig ng tugtog. Nag-‐‑uusap  tungkol sa kinabukasan. Nagbabalangkas ng mga  plano bagaman wala pang kasiguruhan kung saan  ilalagay ang pundasyon.  Bandang alas-‐‑sais, inihabilin naniya ang  shop kay Ellen. Ito ang pinaka-‐‑senior sa kanilang  mga crew at pinaka-‐‑trustworthy rin. Tuwing  kakailanganin niyang umalis, dito niya  ipinagkakatiwala ang shop. Naglakad na siyang  pauwi sapagkat walking distance lang ang  apartment niya mula roon.  Malayu-‐‑layo pa sa bahay ay natanawan na  niya ang isang karag-‐‑karag na Isuzu pick up sa  tapat niyon. Bahagyang tumahip ang dibdib niya.  Sa tatay niya ang lumang sasakyan, pero sa  tanang buhay nito ay hindi iyon naibiyahe sa  labas ng Bicol. Ngayon lang!  Naglaro sa isip ni Rachel ang mga posibleng  dahilan.  “E, TUMIRIK BA?” nakangiting tanong ni Tatay  Fermin. “Iyon ang tanong ko, Mila. Itinirik ba tayo  ni Krug-‐‑krug? Krug-‐‑krug ang tawag nito sa  lumang Isuzu.  “Hindi nga, pero para naman tayong  nakikipaglibing sa bagal ng takbo!” nakaingos na  sagot ni Nanay Mila habang hinahagud-‐‑hagod  ang gawing kanan ng leeg.  Nagduweto sa malutong na pagtawa sina  Rachel at Tatay Fermin. Pagkuwan ay inihanda na  ng dalaga ang hapag upang makapaghapunan  sila. Hindi na siya nakasipot sa tipanan nila ni  Ernie. Nagpadala na lamang siya ng text message  sa nobyo. Humingi ng paumanhin at sinabing sa  ibang pagkakataon na lamang sila lumabas.  Matapos ang hapunan, iniayos niya sa  refrigerator ang pasalubong ng mga magulang.  Maraming dalang sariwang gulay at prutas ang  mga ito. Bukod pa ang mga itlog at tapang karne.  Napangiti siya. Malaking kaluwagan iyon sa  limitado niyang budget.  Mula sa kusina, tanaw niya ang ama’t ina  habang nanonood ng telebisyon sa salas.  Payapang umiinom ng kape si Tatay Fermin. Si  Nanay Mila naman ay kampanteng nakaupo sa  tabi ng esposo. Kaygandang tanawin, naisip niya.  Hindi masasabing perfect couple ang kanyang  mga magulang ngunit ipinagmamalaki niya na sa  maraming aspeto ng pagiging mag-‐‑asawa ay  ideyal ang mga ito. At kung isasaalang-‐‑alang pa  ang mahusay na pagpapalaki ng mga ito sa  kanilang apat na magkakapatid, lalo na siyang  walang masasabi. Naghanda siya ng green tea at  sinamahan sa salas ang dalawang matanda.  Parang nakukumbinsi na rin siya na pagdalaw  lang sa kanya ang talagang sadya ng mga ito.  “Kumusta ang palayan natin, ‘Tay?” aniya sa  ama.  Ngumiti si Tatay Fermin. Ganoon naman  talaga ang tatay niya. Konting kibot, nakangiti  agad. “Ayos lang, anak.”  “Mabuti’t naluwas kayo,” dugtong ni Rachel.  “Kailangan, eh.”  “Masyado kasing nerbiyoso iyang tatay mo,”  kantiyaw ni Nanay Mila. Makailang ulit nitong  hinagod ang leeg sabay kibit sa balikat. “Para  natinik lang ako ng bangus, ang gusto’y  patingnan pa sa EENT.”  Napangiti si Rachel. Pero ngiting agad ding  napawi dahil sa sumunod na sinabi ng ama.  “Kung tinik iyan, Mila, matagal nang  natunaw. Hindi mo ba narinig ang sinabi ng  doktor kanina? Ang tinik ng isda ay calcium na  pag tumagal-‐‑tagal ay kusang nalulusaw sa loob  ng katawan. Iyong sinasabi mong tinik ay mag-‐‑  iisang taon mo nang iniinda.”  “Ganoon na ho katagal, ‘Nay?”  Pinagkibitan lang siya ng balikat ng ina.  “Kaya ko lang napapayag ‘yan na  magpatingin, eh, nahihirapan nang kumain,” may  pagkayamot na salo ni Tatay Fermin.  “Mahirap lumunok, ‘Nay?” wika ni Rachel.  “Bukod sa mahirap lumunok, nawawalan na  ng panlasa sa pagkain.” Ang tatay niya uli.  Tinampal ni Nanay Mila ang braso ng asawa.  “Para kang bawang! Lagi kang nakasahog!”  Masuyong inakbayan ng lalaki ang asawa  saka seryosong hinarap si Rachel. “Itong nanay  mo, matiisin. Kahit me nararamdaman, hindi  nagsasalita. Ayaw niya kasing mag-‐‑alala tayo.  Huwag ganoon, mi amor, hmm?” Ang huling  pangungusap ay sa ina ni Rachel patungkol.  “Wala ito,” pagwawalang –bahala ni Nanay  Mila. “Ako ang may katawan kaya ako ang  nakakaalam.”  Umagaw na si Rachel. “Pero hindi kayo  doktor, ‘Nay. Magpapatingin tayo sa lalong  madaling panahon. Kung malaman nating wala  kayong sakit, aba’y di mabuti.”  “Kaninang umaga pa kami rito sa Quezon  City,” sabi ng kanyang ama. “Galing na kami sa  espesyalista sa lalamunan. Katakut-‐‑takot na test  ang ginawa pero bukas pa malalaman ang  resulta.”  “Sasamahan  ko  kayo  bukas,”  pagboboluntaryo ng dalaga.  “Huwag na, anak,” tanggi ng kanyang ina.  “May trabaho ka, e. Pumasok ka na lang. Kami na  lang ng tatay mo ang babalik sa doctor. Tuloy bili  na ng gamot. Pagkatapos diretso na kaming  uuwi.”  “Hindi man lang kayo magtatagal dito?  Maski tatlo-‐‑apat na araw man lang?  “Ako puwede,” maagap na sagot ni Nanay  Mila. “Iyang tatay mo ang nangangati ang mga  paa sa pag-‐‑uwi. Eh, paano, naiisip ang mga tinali  niya. Parang hindi mabubuhay kapag hindi  nahihimas ang mga manok niya.”  “Huwag ka nang magreklamo dahil  nahihimas din naman kita,” tudyo ni Tatay  Fermin.  Isang malakas na tampal ang isinagot ng ina  ni Rachel.  Habang iniihit ng tawa ang kanyang ama,  may kaba namang titimbol-‐‑timbol sa dibdib ng  dalaga. 

 

 CHAPTER 2

  EARLY riser si Rachel. Kahit anong puyat sa gabi,  maaga pa rin siyang nagigising kinabukasan  sapagkat ang body clock niya ay naka-‐‑set sa  gayong routine. Gayunpaman, ang gising niyang  alas-‐‑sais ay tanghali pa kung ihahambing sa mga  magulang.  Paglabas niya sa kuwarto kinabukasan,  malaon nang gising ang ama’t ina. Nakapagluto  na ng almusal si Nanay Mila. Si Tatay Fermin ay  nakapaligo na at kampanteng nagbabasa ng  peryodiko.  “Gud morning,” nakangiting bati sa kanya  ng ama. “Haws my byutipul dowter?”  Iinat-‐‑inat na tumabi kay Tatay Fermin si  Rachel. “Ang aga naman ninyong gumising.”  “Kape, anak?” wika ng kanyang ina.  “Hindi ako nagkakape, ‘Nay. Fruit juice ho  ang iniinom ko.”  “Sus! Baka sikmurain ka!”  Natatawang tumayo si Rachel. Binuksan ang  refrigerator at nagsalin ng orange concentrate sa  isang tumbler. Dinagdagan iyon ng tubig at  konting asukal. Hinulugan din ng ilang ice cubes.  Saka niya dahan-‐‑dahang sinimsim sa harap ng  ina.  “Umiinom ka niyan, e, wala pang laman ang  tiyan mo,” ani Nanay Mila. “Sinasabi ko sa iyo,  sisikmurain ka.”  “Hindi, ‘Nay,” nakangiting sagot ng dalaga.  “Sanay na ho ako.” Bumalik siya sa tabi ng ama.  “Nakuha ko ito diyan sa labas,” wika ni  Tatay Fermin. “Nakasiksik sa halaman” Ang  binabasang broadsheet ang pinatutungkulan ng  lalaki.  “Me nagrarasyon ho ng diyaryo sa akin,” ani  Rachel. “Every Sunday ang bayad. Wala kayong  nakuhang magazine, ‘Tay?”  “Ayun sa mesita. Inilagay ko ro’n.”  Sinaid niya ang juice at kinuha ang nakabilot  pang magazine. Subscriber siya niyon nitong  nakalipas na anim na buwan. Kinawilihan niya  ang mga human interest stories na inilalathala ng  lingguhang babasahin. Inspirational. A la chicken  soup ang dating sa kanya.  Binuklat-‐‑buklat niya ang mga pahina.  Pinadaanan ng tingin ang mga teaser ng mga  istorya. Pagkuwan ay dinala sa kuwarto at  inilagay sa kama. Mamayang gabi na siya  magbabasa.  Binuksan muna niya ang laptop computer.  Saglit na nirebisa ang mga pumasok na e-‐‑mail.  Nang walang mabasang interesante ay ini-‐‑off na.  Naligo siya. Nagbihis. Nang lumabas siya sa silid  ay nakahanda na ang hapag.  Heavy breakfast ang nakahain. Fried rice.  Pritong bangus. Estrelyadong itlog. Honeycured  bacon. Brewed coffee. Vintage breakfast sa  probinsiya ng mga pamilyang middle class.  Nag-‐‑toast ng dalawang pirasong tasty bread  si Rachel. Pinahiran ng pineapple jam at muling  nagkanaw ng orange juice.  Nanlaki ang mga mata ni Nanay Mila. “Iyan  lang ang almusal mo?”  “Kadalasan nga ho’y hindi ako kumakain sa  umaga. Basta may fresh juice lang, okey na sa  akin. Sa tanghali lang ako kumakain ng kanin.”  “Naku, ewan ko sa iyo,” anang ginang.  “Kapag nagkasakit ka sa ginagawa mong iyan,  huwag mong sabihing di kita pinaaalalahanan.”  Napapangiting niligwakan ng tingin ni  Rachel ang kanyang ama.  “Iyang lagay na iyan, eh, masakit pa ang  lalamunan ng nanay mo,” wika ni Tatay Fermin.  “Kung walang iniinda ‘yan, lalo nang walang  pahinga ang bibig. Mabuti nga yata’y hindi ko na  lang pinatingnan sa doktor, eh.”  “Fermin!” nagkakandadilat na saway ni  Nanay Mila.  Nagpalitan naman ng high five ang mag-‐‑  ama.  COOL dude ang tawag ni Ellen kay Ernie. Solved  naman si Rachel sa monicker na iyon  wholeheartedly. Hindi pa popular ang expression  na “okey, fine!” , naririnig na niya iyon kay Ernie.  Hindi niya ito kailanman nakita o narinig na nag-‐‑  aalala. Ni minsan ay hindi naghimutok. O nagalit  kaya.  Hindi niya masabing mabait si Ernie. Hindi  angkop ang adjective na iyon para i-‐‑describe ang  boyfriend niya. Understatement iyon. Palibhasa’y  masyado siyang temperamental, hindi niya  inakalang makakatagpo ng tao na ganoon ka-‐‑cool.  Oh, the guy is cool under every possible  circumstances. Para sa kanya Ernie is too good to  be real. Although minsan, naiisip niyang ano nga  ba ang dapat problemahin ni Ernie. Kung  materyal na bagay ang isasaalang-‐‑alang, hindi  nga mababalisa ang binata. College days pa lang  nito, de kotse na. May kakayahan at karapatang  gumasta pero hindi naging waldas. Simple lang  kung pumorma. Laging nakakamiseta at maong  na kupas lang. Kaya nga madali niya itong  nagustuhan.  Tubong La Trinidad, Benguet si Ernie.  Minsan na siyang naisama roon ng binata.  Ipinakilala sa mga magulang nito. Sa limang  kapatid ng nobyo, ang bunsong si Ma-‐‑an lamang  ang nakita niya nang pesonal. Ang apat na  pawang nakatatanda ay sa Amerika na  nangakatira.  Maganda ang pagsaludar sa kanya sa La  Trinidad. Ramdam agad ni Rachel na welcome  siya sa pamilya ng nobyo. Sa katunayan, gusto ng  mga magulang nito na pakasal na sila sa lalong  madaling panahon. Pulos ngiti lang ang isinagot  niya. Gayundin si Ernie. Malinaw ang usapan nila  ng binata. Wala pa sa agenda nila ang  pagpapakasal. Not in the near future. At bagaman  fascinated siya sa malawak na strawberry farm ng  pamilya nito, walang appeal sa kanya ang offer ng  mga magulang ng nobyo na doon sila manirahan  pagkatapos ng kasal.  Around lunchtime noong araw na iyon,  dumaan si Ernie sa video shop.  “Here comes the jolly, good fellow,”  patudyong bulong ni Ellen kay Rachel nang  matanaw ang paparating na lalaki.  “Hi there!” magiliw na basag ng binata.  Ngiti ang isinagot ni Rachel.  Tumingin sa relo si Ernie. Pagkuwan ay  muling bumaling sa dalaga. “It’s almost twelve. Si  Ellen muna ang ipuwesto mo niyan. Kain tayo.”  “Hindi pa ‘ko gutom, eh,” malambing na  tugon ni Rachel.  “Aw, c’mon,” kunwa ay nagtatampong  buwelta ng binata. “Hindi ka na nga sumama  kagabi, tatanggi ka na naman ngayon.”  “Uh, sorry nga pala uli–”  Mabilis na idinikit ni Ernie ang hintuturo sa  mga labi. “No need to,” sabi pagkuwan. “Now  let’s go.”  Hindi na nakatanggi si Rachel.  In the first place, nagpapa-‐‑tsarming lang  siya. Sasama naman siyang talaga sapagkat  nagugutom na rin.  COMMERCIAL hub ang lugar ng video shop na  mina-‐‑manage ni Rachel. Hindi magkamayaw ang  mga business establishment. Sampu-‐‑sampera ang  mga restaurant at fastfood chain. Ngunit sa  tuwing susunduin ni Ernie ang nobya para mag-‐‑  lunch, isang maliit na Chinese restaurant ang  pinupuntahan nila. Halos katapat lamang iyon ng  video shop. Kapag nagpupunta sila roon, hindi na  umo-‐‑order pa si Ernie. Alam na ng mga waitress  kung ano ang ihahain sa mesa nila. That means,  pancit canton, chopsuey, siomai at kikiam.  “So, your parents came to town, humm?” ani  Ernie sa pagitan ng maganang pagkain.  “Nagpa-‐‑check up ang mother ko.  “And. .”  “Ngayon pa lamang malalaman ang resulta.”  “Are you not going to invite me to your  place? Para naman makilala ko ang parents mo.”  “Nice idea. I’d love to, honey, kaya lang  babalik na sila sa Bicol tonight.”  “Ang bilis naman.”  “You know rural folks. Parang sinisilihan  kapag nasa Metro Manila.”  Nangislap ang mga mata ni Ernie. “Got an  idea, dear. Kapag maluwag ang schedule natin,  mag-‐‑long drive tayo. Lets go to Bicol.  “Sige, planuhin natin.”  Sa halos 40 minutong inilagi nila roon,  marami silang napag-‐‑usapan. Kung anu-‐‑ano lang  naman. Walang idle moment kapag si Ernie ang  kasama niya.Habang pabalik sila sa shop, tuloy  ang kuwento nito.  “May interview ako this afternoon,” wika ng  binata, lutang ang excitement. “Wish me luck  dear.”  “Interview. . for a new job?”  “Study grant. Sa Cambridge.”  “Oh!”  “Pasado na ako sa written exam,”  pagpapatuloy ni Ernie. “Kapag nakapasa ako sa  oral interview, adios patria adorada.”  “Hindi mo man lang nababanggit sa akin,”  may hinampong wika ni Rachel.  Masuyong umakbay sa kanya ang binata.  “Hindi  naman  kasi  ako  seryoso,  eh.  Nagbabakasakali lang ako segun sa advice ng  editor ko. Nang malaman kong pasado ako sa  exam, saka ko lang sineryoso. Of course, I’m  going to tell you about it.”  “So you’re leaving, eh?”  “Probably. You have a problem with that?”  Kinibit ni Rachel ang balikat. “No problem,  honey. It’s your life after all.”  “You feel bad about it?”  “Nope.” Piniral niya ang kabiyak ng pisngi  ni Ernie. “I’ll always be behind you. Kung  anuman ang plano mo, susuportahan ko.”  “Atta, girl.”  Isang padamping halik sa pisngi ang  iginawad sa kanya ni Ernie pagsapit nila sa tapat  ng shop. Pagkuwan ay sumakay na ito ng kotse at  kumakaway na umalis.  Natitilihang inihatid ng tanaw ni Rachel ang  nobyo. Hindi niya maipaliwanag kung bakit may  kaba na biglang bumundol sa kanyang dibdib.  UPSET siya. Sa totoo lang. Hindi naman siya galit  kay Ernie pero hindi niya gusto ang naging  maneuver nito. Major issue iyon sapagkat  napipinto ang pag-‐‑alis nito at wala siyang kaalam-‐‑  alam. Well, hindi naman siya ginawang tanga ni  Ernie. At least, not totally. Ipinaaalam din naman  sa kanya ang plano, medyo atrasado nga lang.  Pinalis niya sa isip ang pangyayari para  hindi mawala sa mood. Sinikap niyang pasiglahin  ang sarili lalo na at maraming customer ang shop  noong hapong iyon. Kapag medyo nababakante,  inihahanda niya ang mga data para sa gagawing  quarterly report. Hindi siya nire-‐‑require ni Mike  na mag-‐‑submit ng report. Iyon ay initiative niya.  At sa papatagilid na performance ng shop, higit  na kailangan ang report niya para maging  malinaw kay Mike kung bakit bumaba ang sales  nila.  Last week, nang mag-‐‑night out sila ni Doris,  nabanggit na niya iyon sa kaibigan.  “Naku,  Tita,”  pagkikibit-‐‑balikat  ng  kaibigan,” ang dilemma mo ay dilemma rin ng  halos lahat ng negosyante. Slumping sales,  diminishing profit, etcetera, etcetera. The  economy is in bad shape, what do you expect?”  Ang bulk ng market natin. . masa. Sa hirap  ng buhay ngayon, instead na mag-‐‑rent sila ng  VHS tape o VCD, gagamitin na lang ang pera sa  mga basic needs.”  “Mismo. But mind you, Rachel, kahit ang  mga negosyong nagki-‐‑cater sa mga basic needs,  nahihirapang maka-‐‑break even these days.  Mabuti nga’t kumikita pa ang shop kahit paano.  “Hindi ba nakakahiya kay Mike?”  “Hey, ang paghanga no’n sa iyo, suko sa  langit. Come what may, saludo pa rin iyon sa  iyo.”  Nang  umuwi  siya  kinagabihan,  nakakondisyon ang isip niya sa paggawa ng  report. Laking gulat niya nang muling makitang  nakaparada si Krug krug sa tapat ng apartment.  Hindi pa bumabalik sa Bicol ang ama’t ina.  Mukhang pagbibigyan ang hiling niyang  magbakasyon muna nang ilang araw sa siyudad.  Masigla siyang pumasok sa apartment.  Nadatnan niyang nanonood ng sitcom si Nanay  Mila. Magalang siyang nagmano sa ina.  “Kumain na kayo, ‘Nay?” wika ng dalaga.  “Tapos na, anak. Ipaghahain na ba kita?”  Pinigil ni Rachel ang ina nang makitang  papatayo ito. “Huwag na ho, ‘Nay. Busog pa  naman ho ako. Maya-‐‑maya na lang ho. Si Tatay  ho?”  “Nasa kuwarto.”  Pinuntahan niya ang ama. Sumalubong sa  kanya ang masangsang na amoy ng tabako.  Naninigarilyo si Tatay Fermin at agad niyang  napuna ang pananamlay nito.  “Mano po, ‘Tay,” aniya.  Bahagyang umaliwalas ang mukha ni Tatay  Fermin. Sinenyasan niyang maupo sa tabi nito.  Idinuldol sa ashtray ang sigarilyo at malungkot na  humarap sa kanya.  Parang may kabayo na biglang nagdadamba  sa dibdib ni Rachel. “M-‐‑may problema ba, Tay?  Tumikhim si Tatay Fermin. “Medyo.”  Kinutuban ang dalaga. “Ang nanay ho ba?”  Tumango ang tatay niya.  “Ano ang sabi ng doktor?” Ilang saglit ang  lumipas bago namutawi sa bibig ni Tatay Fermin  ang nag-‐‑iisang kataga. Kanser.  BILING-‐‑BALIGTAD siya sa higaan. Malalim na  ang gabi ay hindi pa rin dinadalaw ng antok.  Naiisip niya ang ina.  Sa biglang tingin, mukhang napakalusog ni  Nanay Mila. Para itong older version ni Nanette  Inventor. Sabi nga ni Tatay Fermin, kung gagawin  daw bacon ang bilbil ng asawa, mapupuno ang  isang chest freezer.  Ngunit sa ngayon lang iyon. Later on, kapag  kumalat na ang selula ng kanser, parang lobong  iimpis ang katawan nito. Manunuyo ang balat na  tila pasas. Malulugas ang buhok dahil sa  chemotherapy. Magiging tila buhay na patay.  Tulad ng mga cancer patients na nakikita niya sa  iba’t ibang ospital.  Pakiramdam niya’y nagkalaglagan ang mga  tuwerka ng utak niya sa gayong isipin.  Nakapanghihilakbot isiping bukas-‐‑makalawa ay  magiging ganoon ang anyo ng kanyang ina. Hindi  niya matanggap.  Cancer of the larynx ang resulta ng diagnosis  kay Nanay Mila. Stage two. Ang mungkahi ng  espesyalista ay humingi ng second opinion sa  ibang doktor. Na siya rin namang sinabi sa ina  kaninang nag-‐‑uusap sila.  “Ang mga doktor, ‘Nay, mga tao rin,” wika  niya upang palakasin ang loob nito.  “Nagkakamali rin ang mga ‘yan. Malay n’yo,  nagkamali rin ang doktor na tumingin sa inyo.  Hahanap tayo ng ibang espesyalista.”  “Gagaling pa kaya ako, anak?”  Niyakap niya si Nanay Mila. Badha sa  mukha nito ang takot. At noon lang niya nakitang  natakot ang ina. “Gagaling ka, ‘Nay. Wala ‘yan.  Iyong iba nga riyan, tinataningan na ng doktor,  nabubuhay pa nang matagal. Kayo pa kaya?”  Pero sabi lang niya iyon. Sa totoo lang,  natatakot din siya.  GUWAPO ang lalaki. Burgis ang dating. Malaki  ang hawig kay Hugh Grant. Pero ang bigat ng  loob niya. Masyadong over-‐‑confident. Sa  natatanaw niyang gesture nito habang nakikipag-‐‑  usap kay Ellen, para bang siguradong-‐‑sigurado sa  sarili. Ayaw niya sa ganoong tao.  Walang anu-‐‑ano ay lumapit sa counter si  Ellen. Kasunod nito ang lalaking ngunguya-‐‑nguya  ng gum. Mukhang kambing, sa loob-‐‑loob ni  Rachel.  “Tita, gustong mag-‐‑member sa atin, wika ni  Ellen.  Walang imik niyang binigyan ng application  form si Ellen para ibigay sa lalaki.  “Hi, there, beauty!” nakangiting sabi ng  lalaki. Obviously kay Rachel naka-‐‑address  sapagkat sa kanya ito nakatingin.  Lalong sumulak ang dugo niya. Hindi niya  ito pinansin at nagkunwang abala sa computer.  “Paki-‐‑fill up muna ito, Sir, malugod na  wika ni Ellen habang iginigiya ang lalaki sa  receiving area ng shop kung saan may  malalambot na upuan at mesang napagsusulatan.  “Do I really have to go through this?” anang  lalaki na sadyang ipinaririnig kay Rachel. “Hindi  ko naman itatakbo ang discs ninyo.”  “SOP, Sir,” tipid na sagot ni Ellen, courteous  pa rin.  Pero si Rachel, ngitngit na ngitngit. Gusto  niyang batuhin ng paperweight ang aplikante.  Marami na siyang na-‐‑meet na preskong customer,  pero iba ang pagka-‐‑antipatiko ng isang ito.  Palihim niyang sinulyapan ang lalaki habang  nagpi-‐‑fill up ng form. Kaliwete ito. Tatangu-‐‑tango  habang nagsusulat at manaka-‐‑naka ay pinalolobo  ang bubble gum. Sumusubo ang inis niya  bagaman hindi lubos na maipaliwanag kung  bakit.  Saglit pa’y ibinigay na sa kanya ni Ellen ang  filled up form. Ang lalaki naman ay kampante  nang pumipili ng VCD. Kaswal namang binasa ni  Rachel ang mga datos sa bagong member.  Damon Crowe ang pangalan nito. Fil-‐‑Am  ang nationality. Nakatira sa isang posh village na  ilang bloke lamang ang layo sa shop nila. Kaya  pala feeling hari, ani Rachel sa sarili. Sa mga  impormasyong nabasa niya, isa lang ang  interesante sa kanya. Performing artist ang isinuat  ni Damon sa linyang katapat ng Occupation. At  ano naman kaya ang pini-‐‑perform ng mayabang  na ito, aniya.  Limang VCD ang kinuha ni Damon.  Nakangiti itong lumapit sa counter. Inabutan si  Rachel ng isang crisp P1,000-‐‑peso bill.  Trenta ang rent ng VCD. Plus membership  fee na P100.00. All in all, 250 ang due ni Damon.  Kung medyo hapon o gabi na, madali na iyong  masusuklian ni Rachel. Ang kaso ay mahigit isang  daan pa lang ang nasa kaha sapagkat kabubukas  lang nila.  “Wala kang smaller bill, Mr. Crowe?” kaswal  na tanong ni Rachel.  “Sorry, beauty,” nakangiting sagot ni  Damon. “Pulos ganyan ang laman ng wallet ko.”  Matindi talaga, sa loob-‐‑loob ng dalaga.  Tinawag niya ang isang crew para papalitan ang  pera sa gas station na malapit sa shop.  “You know, you look familiar,” tiim-‐‑bagang  na wika ni Damon habang nilalaro ng mga daliri  ang buhok na bumabagsak sa noo. “Are you from  Ateneo?”  Umiling siya. Ayaw niyang i-‐‑dignify ang  kayabangan nito sa pamamagitan ng pakikipag-‐‑  usap.  “Uh, you’re from Miriam,” susog ni Damon.  Umiling uli siya.  “Then, where are you from?”  ‘That’s none of your business, natutukso  siyang sabihin. Pero customer si Damon at sa  tumal ng negosyo nila, hindi praktikal na  pagsupladahan ito. “Actually, I’m from UP,” sabi  niya.  “There.. there.. kaya pala ang bigat ng  dating mo. You own this shop?”  “Does it matter to you if I do or if I don’t?”  Natawa si Damon. Mabilis na ngumuya ng  bubble gum. Ang mga matang itim na itim ay titig  na titig kay Rachel. Parang marami pang gustong  sabihin.  Laking pasasalamat naman ni Rachel nang  bumalik ang crew nagpabarya sa 1000 bill. Dali-‐‑  dali niyang sinuklian ni Damon para huwag nang  magtagal pa.  “Imi-‐‑mail na lang namin ang ID card mo,  wika ni Rachel.  “Don’t bother. I’ll get it personally.”  Humakbang nang palayo si Damon. Bago  nakarating sa pinto ay biglang bumalik sa  puwesto ni Rachel.  “You know, Rachel, I like you!” sabi nito,  bukas na bukas ang bibig sa matamis na  pagkakangiti.  Muntik na siyang malaglag sa kinauupuan.  Over talaga sa kapreskuhan. Nagpupuyos ang  loob na inihatid niya ng tingin ang paalis na  lalaki.  Takang-‐‑taka siya kung paano nitong  nalaman ang kanyang pangalan. Later on,  natukoy niyang si Ellen ang culprit.  “Itinanong kasi sa akin ang pangalan mo,  tita,” wika ni Ellen. E, di sinabi ko naman.”  “Masyadong adelantado. Kakainis!”  “Pero telegenic siya, ‘no, Tita? Cute siya sa  TV.”  Kumunot ang noo niya. “Sa TV?”  May sinabing popular na brand ng  toothpaste si Ellen. “Siya ‘yung model do’n! Hindi  mo ba siya namumukhaan?”  “Hindi ako mahilig manood ng TV.”  Isinumpa niya sa sariling hinding-‐‑hindi  tatangkilikin ang toothpaste brand na ini-‐‑endorse  ni Damon.  SHE had a long, full day. And trying days are  stacked ahead. Parang puputok ang ulo niya sa  tindi ng tensiyon. Dalawang oncologist ang  napuntahan nila. Kapwa rekomendado ng dati  niyang editor-‐‑in-‐‑chief. Iisa ang diagnosis ng mga  ito. Tulad ng naunang espesyalista, layngeal  cancer din ang kinalabasan ng pagsusuri.  Umuwi silang lulugu-‐‑lugo. Hindi pa  madesisyunan kung ano ang marapat na  treatment para kay Nanay Mila. Ngunit anuman  iyon, talos nilang dapat masimulan sa lalong  madaling panahon.  Hindi mapakali si Rachel nang gabing iyon.  Nahaharap sila sa isang mabigat na pagsubok.  Masakit na sa katawan, masakit pa sa bulsa. Wala  pang katiyakan kung gagaling ang pasyente.  Ngunit maski anong paraan iyon, kahit pa  gaano kagastos, walang kailangan para sa nanay  niya. Hindi siya mangingiming isanla ang  kaluluwa gumaling lamang ang ina.  Prayer. Fervent prayers. Iyon ang first  option. Hindi siya religious subalit malinaw ang  spiritual perspective. Sa anumang problema  panalangin ang dapat maging pangunahing  hakbang.  Iyon  ang  paniniwala  niya.  Kabalintunaan ng popular na kasabihang  Ipasadiyos na lang kapag wala nang maisip o  magawang paraan. Para sa kanya, prayer must be  the first option, not the last recourse.  Medyo lumuwag-‐‑luwag ang dibdib niya  matapos magdasal.  Ginawa niya ang nabimbing report kay  Mike. After that isinunod niya ang nakagawiang  evening ritual, i.e. pagpapahid ng cleansing cream  sa mukha at paglalagay ng moisturizer sa mga  braso, binti at hita.  Hihiga na sana siya nang mapagtuunan ng  pansin ang magazine sa side table. Ilang araw na  ang nakalipas ay hindi pa rin niya iyon nababasa.  Nagnakaw siya ng mainit na gatas, isinandal ang  unan sa headboard at tinunghayan ang babasahin.  Voracious reader si Racheld. Sa peryodiko  kahit ang mga entry sa obituaries ay binabasa  niya. Isang portion lang ang sadyang hindi niya  pinag-‐‑aksayahan ng panahon: ang horoscope. Kahit  sa mga magazine. As usual, natapos niya ang  babasahin nang hindi man lamang nililigwakan  ng tingin ang bahaging iyon.  Pero hindi pa siya inaantok. At wala na  siyang  mabasa.  Sa  kawalan  ng  mapagdadagisunan, tinunghayan niya ang  kanyang horoscope. Just for the heck of it. For fun.  Kumunod ang noo niya sa nabasa.  Anang teksto: Leo (Hulyo 21 – Agosto 22) Isang  mabigat na pagsubok ang darating sa inyong pamilya.  Mangangailangan ito ng malaking halaga at matibay  na dibdib para malagpasan. Makatutulong ang lubos  na pagkakaisa ng pamilya.  Coincidence kaya, naisip ni Rachel. O  nagkatotoo ang hula?  Leo siya, tulad rin ni Nanay Mila. Parehong  Agosto ang kanilang kapanganakan. Obviously  ang pagkakasakit ng kanyang ina ang  pinatutungkulan sa hula. Ang mga sumunod  namang pangungusap ay given na. Natural,  kailangan ang malaking halaga at tibay ng loob.  Hindi siya gaanong kumbinsido. Lalo na  nang mabasa niya ang huling bahagi ng  horoscope patungkol sa kanyang romansa.  Tapos na ang iyong paghahanap. Sa linggong ito,  darating ang iyong Mr. Right at magiging makulay  ang inyong buhay pag-‐‑ibig.  Umarko ang kilay niya. In the first place,  hindi naman siya naghahanap. Ni hindi siya  naghihintay. Para que? Mahigit one year na sila ni  Ernie. And the way things are, matibay ang  paniniwala niyang ito ang kanyang Mr. Right.  Bagaman wala pa silang malinaw na usapan  tungkol sa pagpapakasal, ito ang gusto niyang  mapangasawa. Para sa kanya, husband material  ang binata. Export quality.  Huh, darating daw ang kanyang Mr. Right.  Napangiti siya habang itinatabi ang magazine.  Accurate man o sablay ang sinasabi ng horoscope,  simple lang ang tingin niya rito.  It’s nothing but plain and simple good old  fashioned entertainment.  No more no less. 

 

CHAPTER 3

 BUMALIK na sa Bicol sina Tatay Fermin.  Nagkasundo silang subukan ang gamot at  therapy na inihatol ng isang espesyalista. Ang  may kamahalang gamot na tila mumunting  butones ay ibabala sa isang instrumento na  mukhang soldering gun at ibabaon sa lalamunan  ni Nanay Mila. Sa isang ospital sa Naga City  isasagawa ang regular na proseso. Ang nabanggit  na procedure ay kailangang gawin nang tatlong  beses isang linggo. Sa kabuuan, aabutin ito ng 30  session. Matapos iyon, muling susuriin si Nanay  Mila upang alamin ang naging progreso.  “Magastos na gamutan iyan,” wika ni Doris  nang makakuwentuhan ito ni Rachel. “Saan ka  kumuha ng pera na ibinigay mo sa parents mo?”  “Savings ko,” ani Rachel. “Sinimot ko na ang  laman ng bank book ko. Ayaw tanggapin ni Tatay  pero ipinilit ko.”  “That’s my girl.”  “Alam mo, ever since, hindi nagkakasakit  ang nanay ko. Ibang klase ang naturalesa niyan.”  “Pero nang tamaan naman ng sakit. . grabe!”  “Naaawa nga ako sa kanya.”  “Let’s hope and pray for a miracle,” alo ni  Doris sabay akbay sa kaibigan.  “Uso pa ba ang milagro ngayon, Tita?”  “Oo naman. For chrissake, Rachel, stage two  pa lang ang mother mo. You should be thankful  dahil maaga pa’y nalaman n’yo na. Iyong iba  riyan, stage four na nadi-‐‑detect. At ni singkoy  walang pampagamot.”  Siyanga naman, naisip ng dalaga. Kumbaga  sa laro, malaki pa ang tsansa nilang manalo. O  kung hindi man, at least, puwede pang  makatabla. Never-‐‑say-‐‑die spirit lang ang  kailangan.  Magdadalawang-‐‑linggo nang nakauuwi sina  Tatay Fermin nang sumulpot sa apartment ni  Rachel si Ernie. Kadarating lang noon ng dalaga.  Ni hindi pa siya nakapagpapalit ng damit.  Naghahalungkat siya ng cold cuts sa refrigerator  sapagkat bigla siyang nangasim sa gourmet  sandwich.  “Don’t bother,” nakangiting basag ni Ernie.  “Me dala akong pagkain.”  May bitbit na family size pizza pie ang  binata. Isang buong litsong manok! Maraming-‐‑  maraming French fries. At anim na latang canned  beer.  “Malaki ang collection mo?” wika ni Rachel  habang tinitilad ng lalaki ang manok sa chopping  board. Naging routine na kasi ni Ernie na tuwing  kukubra sa publication, either niyayaya siyang  kumain sa labas o nagdadala ng kung anu-‐‑anong  pagkain sa apartment niya.  “Hindi pa ako kumukubra,” anang binata.  “Gusto lang kitang makasalo sa dinner.”  Si Ernie ang nag-‐‑set ng mesa. Preparado na  ang lahat nang maupo siya.  Masaya silang nagsalo. As usual, kuwento  nang kuwento ang binata. Nangangalahati na sila  ng pagkain nang magbukas ng dalawang latang  beer si Ernie at nag-‐‑propose ng toast.  “For what?” natitilihang tanong ni Rachel.  “For us,” wika ni Ernie, ngiting-‐‑ngiti. That  our love remains the same despite the time and  distance.”  Ibinababa ni Rachel ang canister ng beer.  “Aalis ka na?”  Sunud-‐‑sunod na lagok ang isinagot ni Ernie.  Sa huli ay nakangiti pa ring tumunghay sa kanya.  “You look upset, dear,” wika nito. “Hindi ka  ba natutuwa na nakapasa ako? I’m going to  Cambridge. Aren’t you glad for me?”  “I’m glad,” pabuntung-‐‑hiningang sagot ni  Rachel. “Of course I’m glad. Your joy is mine too.  But honestly, dear, I hate the idea of separation.”  “Two years is not that long, you know.”  “But it’s not short either.”  Walang kibong tinapos ni Ernie ang pagkain.  Pagkuwan ay muling nagbukas ng beer at  pumuwesto sa salas. Sinundan ito ni Rachel.  Tinabihan.  “May bakante pang slot,” wika ng binata.  “You may apply if you’re interested.”  “I’d rather go to law school,” matabang na  sagot ni Rachel.  “You’re a bright young woman, dear. Kapag  nag-‐‑apply ka, siguradong magkakasama tayo  roon.”  Humugot nang malalim na buntunghininga  ang dalaga. “Kahit gusto ko, sa sitwasyon ng  mother ko ngayon, ang tigas naman ng mukha ko  kung sasabayan ko pa ng alis.”  Hinapit siya ni Ernie. Hinalik-‐‑halikan sa leeg  at buhok. “Don’t worry, dear. We can chat  everyday. If you want to hear my voice, I’ll only  be a phone call away. No big deal.”  “Know what, you’re upset because you don’t  trust me. Iniisip mo, ipagpapalit kita sa iba. Come  on, dear.”  “I’m upset because I don’t want to see you  go.”  “No problem. Huwag mo ‘kong ihatid sa  airport.”  Pinagkukurot niya si Ernie hanggang  magkandatapon ang beer nito sa katatarang.  “MISS Rachel Arevalo?”  Isang lalaking nakaputing coverall ang  nalingunan niya. Nakasuot ito ng white baseball  cap na may emroidered logo ng isang kilalang  flower shop.  “Yes. .?” sagot-‐‑tanong ni Rachel.  Ipinatong ng lalaki ang isang bouquet sa  counter. Pagkatapos ay pinapirma si Rachel sa  isang maliit na logbook. Katunayang natanggap  niya ang bulaklak.  “Sino ang nagpadala nito?” usisa ng dalaga.  “Si Mr. Crowe, Ma’am,” magalang na sagot  ng boy. “Regular patron ho siya ng shop namin.”  Dinig na dinig ni Rachel ang pagpalatak ni  Ellen. Oras na makaalis ang boy ng flower shop,  dali-‐‑dali itong lumapit sa kanya.  “A dozen of red roses!” wika nito, nasa  himig ang panunudyo. “And what could it  possibly mean?”  Hindi siya umimik. Kinakapa pa niya kung  ano ang dapat maramdaman. Maingat niyang  kinuha ang trimming ng bouquet at nakataas ang  isang kilay na binasa.  Can’t return the VCD’s yet. Am on location  shooting. I’ll just pay the fine, ok? See you, beauty.  Take care. I love you.  Nabasa rin ni Ellen ang maikling mensahe.  Nagkatinginan sila. Natawa siya, hindi dahil sa  nabasa kundi sa ekspresyong nakaguhit sa mukha  ng tauhan.  “The guy’s nuts!” aniya habang nilalaro ng  mga daliri ang trimming.  “No, Tita,” seryosong wika ni Ellen. “The  guy’s madly in love with you.”  “Sa ‘yo na lang ang mga bulaklak na iyan.”  “Aba, huwag. Bigay niya iyan sa iyo, eh.”  Kinuha ni Rachel ang bouquet at itinapat sa  trash can. “Kung ayaw mo, itatapon ko na lang  ‘to. Wala akong panahon sa kapreskuhan niya.”  Inabot ni Ellen ang mga bulaklak. “Sayang  naman ‘to kung mababasura lang. Sosyal na  sosyal pa naman ang pagkakaayos.”  Kinibit ni Rachel ang balikat at ipinagpatuloy  ang pagbabasa ng peryodiko.  Bandang hapon, isang tawag sa cellphone  ang natanggap niya.  “Hi, there, beauty!” masigla at puno ng  kumpiyansang basag ng caller. “How are you,  Rachel?”  “May I know–”  Iyon na lang ang nasabi niya dahil sa  maagap na pagsalo ng lalaki. “You don’t  recognize my voice? Martin D ba ang dating?”  Isang malakas na tawa.  “Is that you, Damon?”  “Yesiree! Did you like the flowers?”  Sumulak na naman ang inis niya rito. “Busy  ako. Maraming customer. If you don’t mind–”  “Of course I don’t mind. I’ll pick you up  tomorrow.”  Hindi na niya hinintay na matapos ang  sinasabi nito. Mabilis niyang pinutol ang linya.  Pagkatapos ay ini-‐‑off ang cellphone.  Malaking palaisipan sa kanya kung paanong  nalaman ni Damon ang number ng cellphone  niya. Sinita niya si Ellen sa pag-‐‑aakalang ito ang  culprit.  “How can I possibly do that?” Wika ni Ellen.  “Ni hindi ko alam ang number ng CP mo. In the  first place, wala naman akong CP.”  Natampal na lang niya ang noo.  LUMIPAD patungong Amerika si Ernie nang  walang kuskos-‐‑balungos. The night before,  sinundo nito si Rachel sa shop at niyayang  kumain sa labas. Nanood sila ng sine pagkatapos.  Bandang hatinggabi, inihatid na nito ang dalaga  sa apartment.  “Madaling-‐‑araw ang flight ko, wika ni  Ernie. “Oras na makarating ako roon, tatawagan  kita agad.”  “Then I’ll wait for your call,” sagot ni Rachel.  Nalulungkot siya. Ramdam na ramdam niya ang  pagbukal ng lungkot mula sa mga liha ng  kanyang puso. But somehow, dahil siguro sa  pride, nagawa niyang itago iyon mula sa nobyo.  Niyapos siya ni Ernie. Ang higpit-‐‑higpit. At  sa unang pagkakataon ang lungkot niya ay  nalangkapan ng takot. Bakit nangangalisag ang  balahibo niya? Parang.. parang hindi na sila  magkikita uli. Sinikap niyang palisin sa isip ang  posibilidad na iyon subalit tukso namang lalong  nagsusumiksik doon.  “I’ll miss you,” sabi ni Ernie, matamlay na  matamlay.  “Same here,” aniya sabay subsob sa dibdib  ng katipan.  Hinalikan siya ng binata. Dampi lamang  noong una, kalaunan ay lumapat na nang husto sa  mga labi niya. Mariin. Matagal. Halos pugto na  ang kanyang hininga nang maghiwalay sila.  “Kailangan mo pa ba talagang umalis?” wika  ni Rachel.  “I need to. Not just for me but for us. For our  common future.” Hindi siya kumbinsido ngunit  alam niyang harangan man ng sibat ay hindi  mapipigil si Ernie. Hinapit niya ang batok nito at  minsan pang naghinang ang kanilang mga labi.  Sa  gayon  natapos  ang  kanilang  pagpapaalaman.  Umuwi na ang lalaki para kunin ang bagahe  nito. Siya naman ay natulog nang mahimbing.  The following day, nag-‐‑report siya sa shop  na parang walang nangyari.  “YES, I know Damon,” kaswal na wika ni Doris  habang sinisipat ang mga pin sa dulo ng lane. “As  in kilala lang, huh? We’ve never had a chance to  talk.”  Ibinato ni Doris ang bola. Gumulong iyon na  tila patungo sa kanal subalit sa dulo ay gumana  ang pektos at malakas na sinalpok ang bolilyo.  Strike! Napa-‐‑yes ang chemist at nakangiting  bumalik sa upuan.  “Kilala mo ba si Denise, ‘di ba?” anito  habang inaabot ang ibinibigay niyang Diet Coke.  Tumango siya. Si Denise ay nakababatang  kapatid ni Doris. Ilang beses na niya itong  nakalaro sa bowling.  “Ang sister ko ay bestfriend ni Tricia na  incidentally ay younger sister ni Damon. Minsang  ginabi sa amin si Tricia, nagpasundo siya sa kuya  niya. That’s how I met him.”  “How did you find him?”  “He’s good looking. Iyon lang ang masasabi  ko. Other than that, wala. Why? What’s the  score?”  Hindi muna siya sumagot. Sinipat na mabuti  ang mga pin at maingat na ibinato ang bola.  Gumulong iyon. Tuwid na tuwid. Bago  nakarating sa mga bolilyo, lumiko iyon at  lumagabog na nahulog sa kanal.  Ang lakas ng tawa ni Doris.  Tumama na ang ikalawang bato niya, pero  may natirang tatlong pin. Naubos niya iyon sa  ikatlong bola.  “So, what’s the score?” ulit ni Doris pagdaka.  Kinonsulta ni Rachel ang playing sheet. Way  below average ang performance niya. “Ang babae  ng score ko. Ang sasama ng tira ko, ‘no?”  “Hindi  iyan  ang  itinatanong  ko,”  namumugikgik na wika ni Doris. “I’m asking the  score between you and Damon?”  Kinibit niya ang balikat. “There’s nothing  between us.”  “Nanliligaw ba siya sa iyo?”  “I don’t know. Pero binubulabog niya ako.  Napipikon na ‘ko, you know.”  Ikinuwento niya kay Doris kung paanong  nakilala si Damon. Ang pagpapadala nito ng  bulaklak. Ang pagtawag. And lately, ang halos ay  minu-‐‑minutong text messages.  “The guy likes you,” pagtiyak ni Doris. “No  doubt about that.”  “That’s his problem.”  “Then why are you bothered by his  importunings?”  “I’m not bothered. I’m annoyed. The guy’s a  nuisance.”  “A very handsome, crushable nuisance.”  “Nuts to him.”  Later on, habang nagpapalipas sila ng oras sa  isang pizzeria muling nabuklat ni Doris ang topic  naayaw na sanang pag-‐‑usapan ni Rachel.  “This guy Damon,” walang inhibisyong wika  ni Doris, “I like him for you.”  Seryosong sumagot si Rachel. “Ernie is your  friend, too. Bakit ka nagsasalita nang ganyan?”  “I’m just voicing out my opinion. No big  deal, honey. Kaya lang, ewan ko ba, masama ang  vibes ko kay Ernie. Lately ha? Noong araw naman  kasi’y hindi.”  “Are you switching loyalties? From Ernie to  Damon?”  “Can’t put it that way. Damon is not in my  circle, you know that. It so happened na mula  nang umalis si Ernie, ang lakas-‐‑lakas ng kutob ko  na hindi ka na niya babalikan.”  May nakanti sa dibdib niya ang sinabing  iyon ni Doris. Hindi na lang niya ipinaalam sa  kaibigan ngunit noon pa mang sinabi ni Ernie na  aalis ito, naramdaman na niya ang nararamdaman  nito ngayon..  Bumuntunghininga siya. “Kung ayaw niya  akong balikan, ano’ng magagawa ko? He’s got all  the right to do that. It will hurt but life must go on  as usual.”  Napangiti si Doris. Tumangu-‐‑tango.  “May itatanong ako sa iyo,” ani Rachel sa  kaibigan.  “Uh-‐‑oh. .  “Ikaw ang nagbigay ng number ko kay  Damon?”  “I didn’t,” mabilis na tanggi ni Doris.  “Despues, sino ang posibleng nagbigay ng  cell number ko sa atribidong iyon?”  Muling ngumiti si Doris. “Denise did!” 

 

CHAPTER 4 

 

NATANAW ni Rachel ang pagparada ng  nangingintab na SUV sa tapat ng shop. Mula roon  ay bumaba ang isang mestisuhing batang lalaki na  may hawak na bouquet. Diretso itong pumasok at  pinuntahan si Rachel. Obvious na may instruction  ang bata sapagkat tukoy na tukoy nito ang  pagbibigyan ng bulaklak.  “Ipinabibigay po ni Tito Damon,” magalang  at nakangiting wika ng bata. Inilapag nito ang  bouquet sa counter at bago nakapagsalita ng  anuman si Rachel ay mabilis nang nakalabas sa  shop.  Heavily tinted ang slaamin ng SUV pero  nasisiguro ng dalaga na nasa loob niyon si  Damon. Kinuha niya ang bouquet at lumabas ng  shop. Ang maputing usok na lamang ng  umarangkadang luxury vehicle ang inabutan  niya.  Just what the hell is he trying to prove,  naiinis niyang wika sa sarili habang pabalik sa  puwesto.  “May rasyon ka na naman,” tudyo ni Ellen  nang makita ang mga sariwang bulaklak.  “Sa iyo na kung gusto mo.”  “Para ‘yan sa iyo.”  “Kaso nga’y ayoko, eh. Kunin mo na dahil  kung hindi’y ibabasura ko lang ‘yan.”  Alam ni Ellen na hindi siya nagbibiro.  Talagang ibabasura niya ang mga bulaklak.  Ganoon ang karakter niya. Kapag sinabing ayaw,  talagang ayaw. Nakangiting kinuha ni Ellen ang  bouquet.  Mabilis niyang naiwaglit sa isip ang  insidenteng iyon. Ngunit kinagabihang palabas na  siya ng shop, laking gulat ni Rachel nang  salubungin siya ni Damon.  “Hi there, gorgeous!” wika ng binata,  ngiting-‐‑ngiti.  “We’re closed,” sabi niya, hayag ang  iritasyon.  “Uh, hindi ako magri-‐‑rent ng VCD, sagot ni  Damon. “I’m here for you. Sinusundo kita.”  Umarko ang kilay niya, pagkuwan ay  ibinaling ang tingin kay Ellen. “O, paano, mauuna  na ako.”  “Goodnight!” ang tamis ng ngiti ni Ellen.  Punung-‐‑puno ng kahulugan.  Lumakad na siyang palayo. Dali-‐‑dali  namang humabol si Damon.  “Hey, gorgeous! There’s my car!” wika nito.  “Salamat na lang,” sabi ni Rachel. “Malapit  lang naman ang bahay ko.”  Umagapay sa kanya ang binata. “Then we’ll  walk together.”  “What do you want?” iritadong tanong ni  Rachel.  “I meant no harm, you know. Gusto ko lang  maging close sa iyo.”  “What for?”  “Why ask the obvious?”  Binilisan ni Rachel ang lakad. Awtomatikong  bumilis din si Damon.  “Stop pestering me!”  “Bakit galit na galit ka sa akin? Wala naman  akong ginagawang masama.  Nakarating sila sa apartment. Dahil sa inis  hindi magkandatuto si Rachel sa pagbubukas ng  pinto. Sa kadadabog niya, nalaglag sa lapag ang  bungkos ng susi. Maagap iyong kinuha ng lalaki  at nakangiting ibinalik sa kanya.  “Won’t you invite me in?” wika ni Damon  nang sa wakas ay nabuksan ang pinto.  “Why should I?” mataray, halos paasik na  salo ni Rachel.  “At least out of good manners.”  Tinitigan siya ni Damon. Sa totoo lang,  mukha ngang harmless ito. Ang cute tingnan lalo  na kung sinusuklay ng mga daliri ang buhok na  tila kaylambot at kaybango.  Niluwangan niya ang pagkakabukas ng  pinto. “Be my guest.”  Nakangiting nasok sa apartment si Damon.  “Geez, hindi mo rin ako natiis.”  Iminuwestra niya sa lalaki ang sofa, ngunit  hindi ito naupo. Sa halip ay tila sheriff na nilisa ng  tingin ang kabahayan.  “Nice place, hmm?” comment nito. Nang  matanaw na nagbukas ng refrigerator si Rachel ay  nilapitan. “Don’t bother yourself, honey. Hindi  naman ako magtatagal.”  Itinuloy niya ang pagkuha ng fruit juice.  Sinalinan ang isang matangkad na baso at dahan-‐‑  dahang uminom.  “Nag-‐‑iisa ka lang dito?  “Obvious ba?” wika ni Rachel.  “Your parents?”  “Nasa province.”  Nagtungo sa salas si Damon. Naupo sa sofa.  Kampanteng dumekwatro.  “I can never be alone,” wika nito. “I’ll be  bored to death. Hindi ka ba naiinip dito?”  “Marami akong pinagkakaabalahan.”  Hindi nga nagtagal si Damon. Makaraan ang  ilang sandali ay nagpaalam na ito.  “Will you mind if I come back the day after  tomorrow?” sabi nito bago lumabas sa pinto.  “And why the hell are you going to come  back?”  “I’ll take you out. . to dinner.”  “What if I don’t want to go out?” Pinisil ni  Damon ang kanyang baba. Papalisin sana niya  ang kamay nito ngunit maagap na nabawi. “Then  we’ll have our dinner here.”  Kinindatan siya ni Damon at kakanta-‐‑  kantang umalis na.  Inis niyang ibinalibag ang pinto.  ANG linaw ng boses ni Ernie. Parang sa katabing  apartment lang niya tumatawag.  Apologetic ang binata. Marami raw  kinailangang asikasuhin kaya lumipas muna ang  isang buwan bago nakatawag kay Rachel.  “Okay lang iyon,” wika ni Rachel.  “Naiintindihan ko. Ikaw, okey ka lang ba riyan?  Nakapag-‐‑adjust ka na ba?  Ang sumunod na kinse minutos ay halos  monologue na lamang ni Ernie. Ang inisyal na  mga obserbasyon nito sa kultura ng mga  Amerikano. Pluses and minuses. Vintage Ernie.  Masyadong analytical.  “Wish you were here, honey,” sa huli ay  wika ng binata. “Lalo na ngayon, it’s the height of  winter. Nasa tabi ako ng fireplace. Ang sarap sana  kung yakap-‐‑yakap kita.  Naglaro sa isip ni Rachel ang eksenang iyon.  May kung anong damdaming kumiliti sa kanya.  Nami-‐‑miss din niya si Ernie. No doubt about that.  “Wish you were here, too,” sabi niya sa  nobyo.  Umabot ng kalahating oras ang usapang  mostly ay dinomina ng mga update ni Ernie.  Pagkuwan ay nagpaalam na ito.  Mahimbing na ang tulog niya kaninang  tumawag ang nobyo. Bumalik siya sa kama  subalit napalis na ang antok. Bumangon na lang  siya at nagtimpla ng gatas. Sinabayan ng  sigarilyo.  Natuto  siyang  manigarilyo  noong  nagtatrabaho sa publication. Pero kapag kasama  si Ernie, hindi siya naninigarilyo dahil alam  niyang ayaw nito ng usok ng tabako.  Isa. Dalawa. Tatlong stick.  Hindi pa rin siya makatulog gayong halos a  madaling araw na. Naisipan niyang buksan ang  cellphone.  Sumalubong sa kanya ang sunud-‐‑sunod na  text messages ni Damon.  NAG-‐‑IISANG dumating sa video shop si Mike. It  was a first. Hindi ito nagtutungo roon na hindi  kasama si Doris. At sa pagkasorpresa ni Rachel,  niyaya siya nitong mananghali sa labas. Another  first. Incidentally dinala siya ni Mike sa Chinese  restaurant na malimit nilang puntahan ni Ernie  noon.  Itinuturing niyang kaibigan si Mike. Una ay  dahil boyfriend ito ng bestfriend niya. Si Doris  ang kanilang common bond. Secondly, employer  niya ito. Gayunman, hindi sila talagang close.  Medyo asiwa siyang kausapin ito sapagkat tila  napakaseryoso. Parang walang sense of humor.  Tahimik  silang  kumain.  Matamang  nakikiramdam si Rachel. Wala siyang ideya kung  ano ang magiging agenda nila. But most likely,  tungkol iyon sa video shop. What else?  “Nabusog ka ba?” tanong nito pagkuwan.  Tumango siya.  “Hindi ko na palalawigin ito, Rachel,”  seryosong wika ni Mike,” we’re going to close the  shop.”  Napatiim-‐‑bagang siya. Para siyang maliit na  bangka na biglang nawalan ng katig sa gitna ng  nag-‐‑aalimpuyong dagat.  “Siguro’y nagtataka ka,” pagpapatuloy ni  Mike. “Bakit isasara ang shop gayong kumikita pa  naman. Got my point, Rachel?”  “Go ahead, please.”  “Businessman ako. Namumuhunan para  kumita. For profit. At kapag sinabing profit, hindi  puwedeng barya-‐‑barya lang. The shop survives,  pero halos wala nang napupunta sa akin. Sana’y  naiintindihan mo ‘ko, Rachel.”  “I understand.”  “No hard feelings?”  “Bakit naman sasama ang loob ko?”  “I’ll give you your rightful separation pay.”  “Thanks.”  Doon natapos ang pag-‐‑uusap nila. Umuwi  na si Mike. Mag-‐‑isang bumalik sa shop si Rachel.  Si Ellen ang nasa kaha. Mahaba-‐‑haba ang  pila sa counter sapagkat weekend. Ang ibang  crew ay pulos abala sa pag-‐‑asiste sa mga  customer.  Parang kinurot ang puso ni Rachel sa  tagpong iyon. Bukas-‐‑makalawa, ang mga ito ay  kasama na sa malaking kawan ng mga walang  trabaho. Mga produktong miyembro ng lipunan  na biglang mawawalan ng pinagkakakitaan.  At sa ayaw niya at sa gusto, kasama siya sa  mga iyon.  UMUWI siya ng Bicol para alamin ang sitwasyon  ng ina. Magdadalawang buwan nang sumailalim  ng therapy si Nanay Mila at nasasabik na siyang  malaman kung may progreso. Dagdag na ring  para kahit paano ay ma-‐‑refresh ang kanyang utak.  Ang buhay sa Metro Manila ay punung-‐‑puno ng  tensiyon. Hindi gaya sa probinsiya na para bang  napakasimple ng lahat. Walang stress.  Malaki ang ipinangayayat ng kanyang ina.  Ang mga pisngi nitong prominente noong araw  dahil lawlaw sa taba ay humpak na ngayon. Ang  mga binti na dati ay tila mga pamalo ng dalag ay  halos ganggahanip na lang. Sa loob ng  napakaikling panahon, nahulog ang katawan nito.  “Paanong hindi mamamayat, eh, hindi  nakakakain,” palihim na himutok ni Tatay Fermin  nang magkasarilinan sila. “Nawalan na nga ng  panlasa, sinasabayan pa ng kirot. Ay, Diyos kong  buhay ito!” Napuna ni Rachel na nakaapekto na  sa tatay niya ang pagkakasakit ni Nanay Mila.  Kung noon ay lagi itong nakangiti, ngayon ay  madalas nang nakakunot ang noo.  Iniabot niya sa ama ang isang white  envelope. Nag-‐‑atubili si Tatay Fermin sa  pagtanggap niyon.  “Hindi kita inoobliga, anak,”anang tatay  niya. “Nakakaraos pa naman kami rito.”  “Para sa nanay talaga ‘to, ‘Tay,” giit ni  Rachel. “Kunin na ho ninyo.” Nang ayaw pa rin  iyong kunin ng ama, itinupi niya ang sobre at  isiniksik sa bulsa ng polo nito.  Hindi naman nakaratay si Nanay Mila.  Nakakakilos ito nang normal. Nakagagawa pa rin  sa bahay. Kung hindi sa kapansin-‐‑pansing  pamamayat nito, hindi masasabing may  dinaramdam.  Kinagabihan, nagkakuwentuhan sila ng ina.  Nagpalipas sila ng oras sa balkonaheng  nakatunghay sa malawak nilang tumana.  Inihahatid sa kanila ng panggabing hangin ang  samyo ng mga umuusbong na puso ng mais.  Paulit-‐‑ulit na huminga nang malalim si  Rachel. Doon lang niya iyon nagagawa. Sa  Maynila, ang ganoong ehersisyo ay may  kasamang peligro ng kung anu-‐‑anong sakit.  “Kumusta naman ang trabaho mo, Rachel?”  walang anu-‐‑anoy usisa ng ina sa kanya.  “Okay lang ho,” pagkakaila niya. Wala  siyang makitang mabuting rason para sabihin sa  ina ang totoo. Anong buti ang idudulot kung  malaman nitong malapit na isyang maging  jobless? “Pero naghahanap ho ako ng ibang  mapapasukan,” pagkuwan ay dugtong niya.  “Gusto ko hong magamit ang pinag-‐‑aralan ko.  “Eh, si ano, kumusta na? Ano nga ba ang  pangalan ng nobyo mo?”  Napangiti siya. “Ernie ho.”  “Sana’y isinama mo siya rito. Bukod sa  nakilala sana namin, hindi ka na nahirapan sa  pagbibiyahe. De-‐‑kotse kamo iyon, di ba?  “Wala na siya, ‘Nay. Nasa States na ho.”  “Oh!”  “Nakakuha ho siya ng scholarship. Pag-‐‑  aaralin nang libre sa Amerika. Sayang naman  kung palalagpasin ang pagkakataon.”  “Kung sabagay, mga bata pa naman kayo.  Sikapin na muna ninyong maabot ang inyu-‐‑  inyong mga pangarap. Ni hindi pa nga kayo  nakatitiyak kung kayo na nga, eh.”  “Ganoon din ho ang paniwala ko.”  Bago mag-‐‑alas nuwebe ay nakahiga na sila.  Sa Quezon City, kapag ganoong oras ay nasa shop  pa siya. Kasiglahan pa ng pagpapa-‐‑rent.  Kabaligtaran sa probinsiya na tila ba napakalalim  na ng gabi. Dahil nasanay sa routine na  hatinggabi kung matulog, ang tagal niyang biling-‐‑  baligtad sa higaan bago dinalaw ng antok.  Kinabukasan ay schedule ng therapy ni  Nanay Mila. Minabuti ni Rachel na sumama sa  ospital sapagkat wala naman siyang gagawin sa  bahay. Kasama rin nila si Sally, ang bunso nila na  parang xerox copy nila kaya nga lang ay medyo  mataba.  Walang limang minuto ang procedure na  isinagawa ng oncologist. Ngunit ang sasandaling  prosesong iyon ay kulang-‐‑kulang limang libong  piso na, three-‐‑fourths niyon ay sa professional fee  ng espesyalista.  “Ang hirap magkasakit sa Pilipinas, ano,  Ate?” naiiling na sabi sa kanya ni Sally. “Pag wala  kang pera, kawawa ka!”  “Pag wala kang pera, ibabalot ka na lang sa  banig at itatapon sa ilog,” susog ni Tatay Fermin.  Bago umuwi ay dumaan sila sa palengke.  Namili ng mga kailangang supplies. Bumili ng  peryodiko si Rachel. Broadsheet. Classified ads  ang habol niya.  Habang nagbibiyaheng papauwi, hindi  magkandatuto si Sally sa pagbuklat sa peryodiko.  “Ano ba’ng hinahanap mo?” usisa ni Rachel.  “’Yung horoscope, ate.”  “Ay, naku, huwag kang nag-‐‑aaksaya ng  panahon sa mga ganyan. Pati ba naman ikaw,  nakikiloko riyan?”  Hindi siya pinansin ng kapatid. Namimilog  ang mga mata nito sa excitement habang binabasa  ang horoscope.  “O, ano raw ang sabi ng mga bituin?” tanong  niya pagkuwan.  “Magpakasipag  lang  daw  ako  sa  paghahanap ng trabaho at matatanggap ako.”  Natawa si Rachel. Fresh graduate ng com-‐‑sci  ang kapatid niya. Kasalukuyang pa-‐‑apply-‐‑apply.  “Bumilib ka naman agad? Natural, pag  nagpursige ka sa paghahanap, makakakita ka ng  trabaho. Iyon ba naman ay kailangan pang  itanong sa manghuhula?”  “KJ ka, alam mo?”  Nagpalitan sila ng high five.  Later on, matapos i-‐‑clip ang mga ads na  balak niyang padalhan ng resume, nadaanan ng  tingin niya ang comic section. Sa gawing ibaba  niyon ay crossword puzzle. Habang nag-‐‑iisip ng  sagot, paminsan-‐‑minsan ay nagagawi ang mga  mata niya sa horoscope. Sa huli, out of curiosity,  nakatuwaan niyang basahin ang sinasabi niyon.  Leo (Hulyo 22 – Agosto 22) Mahuhulog ang loob  mo sa taong labis na kinaiinisan. Ang problema sa  kasalukuyang trabaho ay magbibigay-‐‑daan sa mas  maraming oportunidad.  Nuts, sa loob-‐‑loob ng dalaga. Hindi  mangyayari iyon. Never. Malapit-‐‑lapit sa  katotohanan ang hula kaugnay ng kanyang  trabaho, pero iyong mahulog ang loob niya kay  Damon, no way!  Hindi na niya itinuloy ang pagsagot sa  crossword puzzle. 

 

 CHAPTER 5

 

 “NAHIHIYA ako sa ‘yo,” wika ni Doris,” paikut-‐‑  ikot sa gitna ng sala. “Hindi ko alam na  kakausapin ka nang gano’n ni Mike. I swear to  God, Rachel, kahapon ko lang nalaman na isasara  na niya ang shop.”  “Walang problema ro’n,” kibit-‐‑balikat na  sagot ni Rachel. “At least, nakatulong siya sa akin  for almost a year. May sumalo sa akin noong  jobless ako.”  “At magiging jobless ka na naman,” salag ng  kaibigan.  “I’ll find a new job, don’t worry.”  Mahigit isang linggo na ang nakalilipas mula  nang mag-‐‑usap sila ni Mike. Kahapon, nagtungo  uli ang binata sa shop. Muli ay hindi kasama si  Doris. Pormal nitong kinausap ang mga tauhan at  sinabing hanggang sa katapusan na lamang ng  buwan ang operasyon nila. Ang susunod na ilang  araw ay gugugulin nila sa pagri-‐‑retrieve ng stocks  at imbentaryo.  “If there’s one thing that I want you to know,  wika ni Doris, “I believe you’ve managed the  shop very well. And records show that it earns  despite the hard times.”  “Maupo ka,” natatawa niyang sabi sa  kaibigan. “Nahihilo ako sa iyo, eh.”  Hindi naman siya nagdalawang salita. Nang  makaupo si Doris ay inalok niya ng menthol  cigarette. Nagpaunlak naman ito at nagduweto  sila sa paninigarilyo.  “No big deal about it, Doris dear,” aniya. “If  Mike wants to pull out his investment, that’s his  prerogative. As for me, your friend is a survivor,  hmm? No need to worry.”  “We’re friends–”  “Yup. But our friendship has nothing to do  with it.”  “Para kasing nabastos ang feeling ko.  Imagine, may ganoon pala siyang plano, di man  lang nababanggit sa akin. To think that it concerns  my bestfriend.”  “Forget it. It’s time to move on.”  “You’re sure?”  Hindi sumagot si Rachel. Tinungo ang  refrigerator at kumuha ng dalawang canned beer.  Tinambalan niya iyon ng isang platitong roasted  cashew nuts.  “Let’s drink,” sabi niya, ngiting-‐‑ngiti.  “Iba ka talaga, Tita,” naiiling na wika ni  Doris.  “What’s this? The calm before the storm?”  “Wala lang. Trip ko lang uminom.”  Nanood sila ng TV habang banay-‐‑banay na  iniinom ang beer. Sa commercial break, ipinakita  ang patalastas ng isang formulated anti-‐‑dandruff  shampoo. Sa beach ang setting. At si Damon ang  model.  “Uy, bago ‘yan, ‘no?” wika ni Doris. “May  bago na naman palang commercial ang loko!”  Hindi pinansin ni Rachel ang comment ng  kaibigan.  “Bakit kaya ayaw niyang mag-‐‑artista? Ano  sa palagay mo?”  Nairita siya. “Why don’t you ask him?”  “Hey. . hey. . huwag kang magalit.”  “Ayoko siyang pag-‐‑usapan, okay? Gusto  kong mag-‐‑relax!  “Okay sorry na.”  Ini-‐‑off na ni Doris ang TV. Bagu-‐‑bago pa  lamang humuhupa ang iritasyon ni Rachel ay  tumunog naman ang telepono.  “Hello.. ” wika niya, medyo matabang.  “Good evening, honey–”  Iyon na lang ang nasabi ni Damon. Ibinagsak  na ni Rachel ang awditibo.  TWO weeks bago ang pagsasara ng video shop,  binuhay ni Rachel ang ugnayan sa mga kakilalang  aktibo sa publishing industry. Ang iba’y sa  telepono lang niya kinausap o kaya ay sa e-‐‑mail.  Iyong mga positibo ang response ay  pinupuntahan niya nang personal.  Maganda ang resulta ng kanyang  networking. Isang English tabloid ang nagbigay  ng regular column sa kanya. Bukod iyon sa  dalawang publication na nagbukas ng pinto sa  kanyang  mga  contribution.  Eventually,  makakatisod pa siya ng ibang oportunidad kapag  tinotoo na ang pagbabalik sa mainstream.  Okay na iyon, pansamantala. At least, hindi  na niya magiging problema ang pambayad sa  apartment at panggastos sa araw-‐‑araw. Kaya nga  lang kungdi madadagdagan ang kanyang source  hindi siya makapagko-‐‑contribute sa therapy ni  Nanay Mila. Bagaman maganda ang kita sa  pagiging contributor, fluctuating ang pasok ng  pera sapagkat nakadepende sa output. Hindi  tulad ng regular employment, madaling i-‐‑budget  ang finances sapagkat siguradong may darating  sa akinse at katapusan.  Kung lalaro siya sa sistema, alam ni Rachel  na madali siyang magkakapera. Bantad siya sa  mga common practice sa industriya. Konting  kapal lang ng mukha at tibay ng sikmura ang  puhunan. Sa medyo glamorosong tawag, payola.  Kung diretsahan, suhol. Lagay. Padulas. Pero  ayaw niya nang ganoon. Totoong kailangan niya  ng pera, ngunit hindi niya lulunukin ang mga  bagay na isinusuka ara magkaroon lang niyon.  It turned out na tama ang naging desisyon  niya.  Nang dumating ang katapusan ng buwan at  isara ni Mike ang shop, para lang siyang dinaanan  ng masamang hangin. Hindi na na-‐‑disrupt ang  kanyang rhythm sapagkat may nakahandang  safety net.  Quite unexpectedly, umiyak sa kanya si  Ellen. Dinamdam nitong mabuti ang pagkawala  ng trabaho. Parang nakita ni Rachel ang sarili  three years ago. Ganoon din ang naging reaction  niya noong biglang magsara ang publication na  napamahal na sa kanya.  Isinama niya si Ellen sa apartment. Binigyan  ng konting pep talk.  “Huwag kang ma-‐‑depress, sabi niya sa  dating crew. “Para iyon lang, iniiyakan mo.  Tiyaga lang sa pag-‐‑a-‐‑apply. Bukas-‐‑makalawa,  matatanggap ka rin. Bata ka pa naman. May skills.  Competitive ka pa.”  “Alam mo naman kasi ang sitwasyon ko, di  ba, Tita?” namumula ang mga matang wika ni  Ellen. “Ako ang nagpapaaral ng kapatid ko sa  probinsiya.”  “Alam ko iyon. Pero ano ang mahihita mo sa  pagmumukmok? Ang problema’y hindi iniinda  kundi nireresolba. Iyon ngang mga disabled,  nakagagawa ng paraan.. ikaw pa?”  Mukhang napaghulas niya ang damdamin ni  Ellen. Nang umuwi ito ay kalmado na.  Nawala na ito sa isip niya nang mga  sumunod na araw. Napatuon ang focus niya sa  mga artikulo na kailangang isulat.  Minsan, kinailangan niyang interbiyuhin ang  isang city mayor kaugnay ng posisyon nito sa  garbage problem sa metropolis. Maganda ang  naging takbo ng interview at nasisiguro niyang  makasusulat siya ng isang tunay na mahusay na  artikulo. Hindi tuloy niya napansin ang oras.  Ginabi siya sa pag-‐‑uwi.  Nag-‐‑aabang siya ng taxi nang mula kung  saan ay biglang sumulpot ang sasakyan ni  Damon. Huminto iyon sa tapat niya. Nakangiting  bumaba ang lalaki.  “Hop in,” alok nito. “Ihahatid na kita.”  “Maraming taxi,” sagot niya, paingos.  “Rush hour. Mahihirapan kang sumakay.”  “Problema ko na ‘yon.”  Ang ngiti ni Damon ay naging ngisi.  Namaywang ito upang mapagtakpan ang  pagkakapahiya sa ibang commuters na nag-‐‑  aabang ng sasakyan.  “Bakit ba ang suplada mo, huh?” anang  lalaki.  “You have a problem with that?” aniya,  mataray.  Bago nakasagot si Damon, taas-‐‑noo siyang  tumawid sa kalsada. Sa pagmamadali, hindi niya  napuna ang isang humahaginit na Tamaraw FX.  Ang huling narinig ni Rachel ay ang  paglangitngit ng mga gulong na nagsisikap  kumapit sa kalsada. Kasunod niyon ay ang  pagbalabag ng katawan niya sa sidewalk.  At nagtaka siya kung bakit naging  napakadilim ng Commonwealth Avenue. 

 

CHAPTER 6 

 

PARA iyong tagpo sa isang pelikulang horror-‐‑  thriller. Hindi niya alam kung totoo pero ramdam  na ramdam niya ang pananalaytay ng takot sa  bawat himaymay ng kanyang laman. Dama niya  ang pagngangalit ng mga litid subalit walang  magawa kundi hintayin at lasapin ang  nakaambang kamatayan.  Nasa loob siya ng isang malakling  tabernakulong itim. Ang paligid ay tinatanglawan  ng pagkarami-‐‑raming kandila na pawang mga  itim din. Sa kalagitnaan ay may dila  marmoladong mesa kung saan siya nakahiga.  Hindi siya makakilos sapagkat nakatanikala sa  mesa ang mga kamay niya at paa.  Isang malaking pulutong ng mga tao ang  naglalakad nang paikot sa mesa. Tila nagsisipag-‐‑  prusisyon. Bawat isa ay may hawak na kandilang  itim at umuusal ng inkantasyon sa wikang Latin.  Hindi maaaring mamukhaan sapagkat lahat ay  may suklob sa ulo. Walang iniwan sa mga kasapi  ng Ku Klux Klan kaya nga lang ay mga itim ang suot.  Napunto ni Rachel ang susunod na  mangyayari.  Magsasagawa ng ritwal ang mga kulkista.  At siya ang isasakripisyo.  Nagwala siya. Nagpupusag na tila dalag.  Subalit iyon lang ang maaari niyang gawin. Ang  mga pangaw ng tanikala ay tila mga galit na galit  na kamay na nakadaklot sa kanya.  Tumigil ang prusisyon. Pumalibot sa mesa  ang pulutong. Sa bandang ulunan ni Rachel,  pumuwesto ang isang tila may katungkulan sa  grupo. Hawak nito ang isang makapal na libro at  isang kumikislap na balaraw.  Nanghilakbot si Rachel.  Nagsisigaw siya. Halos mapatid ang mga  litid niya sa leeg subalit nakapagtatakang walang  boses na inilalabas ang kanyang lalamunan.  Itinaas ng lalaki ang balaraw. Umatungal na  tila may kung anong dinaramdam, ngunit sa  katotohanan ay may tinatawag na diyos-‐‑diyosan.  Mariing ipinikit ni Rachel ang mga mata.  “Itigil ‘yan!”  Ang tinig ay makapangyarihan. Punong-‐‑  puno ng awtoridad. At kilalang-‐‑kilala niya.  Dumilat siya. Sumalubong sa kanya ang  hintakot sa pagpupulasan ng mga kultista.  Papalapit sa kanya, makisig na makisig, hawak  ang naglalagablab na espada, ang kanyang  tagapagligtas. . si Damon!  Sa isang wasiwas ng espada, kinalas nito ang  kanyang tanikala. At nagyakap sila nang anong  higpit. 

 

CHAPTER 7

 

 AMOY-‐‑GAMOT . Prominente ang samyo ng  alkohol sa paligid. Kahit hindi pa nagmumulat ng  paningin, nasiguro ni Rachel na nasa ospital siya.  At may mainit na palad na nakasapo sa  kamay niya!  Humahagud-‐‑hagod tulad ng isang tunay na  nag-‐‑aalala at nagmamahal.  Lalaki! Kamay ng lalaki! Ay, sasala ang  sandok sa palayok pero siyento por siyento siyang  lalaki ang may-‐‑ari noon.  Dahan-‐‑dahan niyang idinilat ang mga mata.  Bahagya siyang nasilaw sa biglang pagsigabo ng  liwanag mula sa fluorescent light. Makalipas ang  ilang saglit, bumati sa kanya ang maaliwalas na  mukha ni Damon.  “How are you, gorgeous?” masuyong tanong  nito.  Sumulak na naman ang inis niya sa lalaki.  Parang diring-‐‑diri niyang binawi ang kamay mula  sa pagkakagagap nito. Tinangka niyang  bumangon subalit muling bumagsak sa higaan  nang biglang kumirot ang ulo. Natutop niya iyon  at saka lamang nalamang may benda ang  kanyang ulo.  “Relax,” wika ni Damon. “Huwag ka  munang magkikilos. Baka magdugo ang sugat mo  sa ulo.”  Nag-‐‑flashback sa kanya ang nangyari at  lalong pinag-‐‑alab niyon ang pagkainis niya sa  binata.  “Mabuti at minor injuries lang ang nakuha  mo,” pagpapatuloy ni Damon.  “Kasalanan mo ito!” agaw ni Rachel, paasik.  Seryosong sumagot ang lalaki. “Hindi ko  kasalanang tumawid ka nang hindi tumitingin sa  kaliwa’t kanan. Nagmamagandang-‐‑loob ako pero  minasama mo. Pero kung sa palagay mo ay ako  ang may kasalanan sa pagkakaganyan mo, wala  akong magagawa. Sorry na.”  Hindi siya umimik.  “Sabi ko sorry.”  “’Yung driver na nakabundol sa akin–”  “Narito rin sa ospital na ito, naka-‐‑confine  din.”  Kumunot ang noo ni Rachel.  “Volatile ang temper ko, gorgeous. Nang  makita kong nabundol ka, hindi ko napigil ang  aking sarili. Ginulpi ko ‘yung driver bago kita  itinakbo rito.”  “Susmaryosep!”  Napakamot sa batok si Damon. Hindi naman  malaman ni Rachel kung maaaliw o lalong  maiinis sa narinig.  Naudlot ang pag-‐‑uusap nila nang may  pumasok na dalawang pulis sa kuwarto. Parang  Mutt and Jeff ang mga ito sapagkat ang isa ay  matangkad at ang isa naman ay pandak.  “Mr. Damon Crowe?” anang pandak.  Tumayo ang binata. “Yes?”  May inilahad na papel ang pulis. “May  reklamo sa iyo. Frustrated homicide resulting to  serious physical injuries.”  Ngumiti si Damon. Ngiting puno ng  kumpiyansa. “Uhm, masyado naman yatang  eksaherado ang report n’yo. I’ll go with you,  okay? But I’ll have to call my lawyer first.” Pinisil  ni Damon ang tungki ng ilong ni Rachel at  nakangiting lumabas ng kuwarto kasama ang  dalawang pulis.  Matagal nang nakaalis ang lalaki ay  sinasalat-‐‑salat pa rin ni Rachel ang tungki ng  kanyang ilong.  LIBAN sa sugat niya sa ulo na nangangailangan  ng ten stitches, wala nang iba pang pinsala si  Rachel. Konting galos lang sa magkabilang braso.  Nakapagpreno pa rin ang tsuper ng Tamaraw FX  kaya hindi gaanong malakas ang pagkabundol sa  dalaga.  Ang pobreng driver ng megataxi ang  nagtamo ng higit na pinsala sa mga kamay ni  Damon. Nagsara ang dalawang mata nito. Basag  ang ilong. Ang panga’y nalinsad. Sa laking bulas  ni Damon at sa liit ng driver, masasabi pa ngang  himala na iyon lang ang tinamong pinsala ng huli.  Hindi inabot ng 24 na oras sa ospital si  Rachel. Pinayagan din siyang makauwi ng doktor.  Sa bahay na siya inabutan ni Doris.  “Paano mong nalaman?” sabi niya.  “Tinawagan ako ni Damon. Ako namang si  gaga, sugod agad sa ospital. Iyon pala’y nandito  ka na.”  “Hindi naman grabe ang sugat ko, eh.”  “What exactly happened, huh?”  “Hindi ba sinabi sa iyo ng atribidong iyon na  kaya ako nabundol ay dahil sa pag-‐‑iwas sa  kanya?”  “Sort of.”  “Ikinuwento niya kay Doris ang pangyayari  nang walang labis walang kulang. Pati ang  paggulpi ni Damon sa driver ng FX.  “Eh, bakit nga ba naman kasi ganoon na lang  ang pag-‐‑iwas mo? Harmless naman ‘’yung tao.  “I don’t want to deal with him. Ganoon lang  kasimple.”  Hindi na nagtagal doon si Doris. Paalis na ito  nang mapuna niyang nag-‐‑iisa ito. Noong araw,  tuwing pupunta ito sa lugar niya ay tila aninong  kasu-‐‑kasunod si Mike.  “Where’s Mike?” usisa niya, matter of factly.  “I don’t know.”  “Anong I don’t know?”  Humalukipkip si Doris. “It’s quite a long  story. Ang bottomline ay wala na kami.”  “Oh?”  Tinapik siya ng kaibigan. “Magpalakas ka  muna. Saka na tayo magkuwentuhan.”  NEGLIGIBLE ang nangyaring sakuna kay Rachel.  Bilang media practitioner, talos niyang ang gayon  kaliit na insidente ay hindi newsworthy. Hindi  pag-‐‑aaksayahan ng panahong i-‐‑feature ng mga  peryodikong hindi naghahabol sa mga  interesanteng balita. Kaya ganoon na lamang ang  pagkasorpresa niya nang mabasa ang hinggil  doon tatlong araw matapos ang pangyayari.  Isang broadsheet na malaki ang sirkulasyon  ang naglabas ng balita. Naging newsworthy ang  balita sapagkat sinakyan ng isang congressman na  mahilig pumapel bilang human rights advocate.  Pinalabas na ang naganap ay tipikal na  manipestasyon ng pang-‐‑aapi ng mayayaman sa  mga mahihirap.  “I’ll make sure this arrogant swashbuckler spends  the rest of his life in jail,” anang kongresista nang tanungin ng reporter kung ano ang plano nito kay  Damon.  Nuts to you, wika ni Rachel habang binabasa  ang balita. Napaka-‐‑OA naman ng congressman na  iyon. Makapagpasikat lang, hindi na iniintindi  kung naaayon pa sa penal code ang mga sinasabi.  Well, hindi niya kino-‐‑condone ang ginawa ni  Damon. Aminado siyang nag-‐‑overreact ito sa  nangyari sa kanya. Just the same, hindi naman  iyon ikinakaila ng binata. Hindi rin tumatakbo sa  obligasyon. Para kondenahin ito sa media ng  isang mambabatas na mahusay lang sa  pagpapapogi sa mata ng publiko ay foul na.  That same day, nakatanggap siya ng tawag  mula kay Doris. “Have you read the news?” wika  nito.  “Yup.”  “Masyadong nadidiin si Damon.”  “May nag-‐‑ride on, eh.  “Media ka rin, Tita. You can pull some  strings para ma-‐‑neutralize ang balitang ito.  “I will. Kilala mo naman ako. Doon ako sa  totoo lang.”  Tumikhim si Doris. May bahid ng  panunudyo. “Geez, hindi mo rin siya matiis.”  Halos kabababa pa lang niya sa awditibo ay  nag-‐‑ring na naman ang telepono. Ang nasa  kabilang linya ay ang reporter na sumulat ng  balitang kababasa lang niya. Incidentally, kakilala  niya ito. Hindi masasabing kaibigan ngunit  kapwa sila walang masamang tinapay sa isa’t isa.  “Gusto ko lang kunin ang side mo sa  nangyari,” wika ng reporter matapos ang usual  preliminaries.  Bingo, sa loob-‐‑loob ni Rachel.  Binigyan niya ng sanitized version ang  peryodista. Omitted ang part na kaya siya  nagmadali sa pagtawid ay para umiwas kay  Damon. Naka-‐‑focus lang sa pagbubuhat ng  kamay ng binata sa FX driver.  The guy was upset,” wika ni Rachel bilang  pagtatapos, “And he was sorry for what he did.  Handa naman siyang harapin ang kaso as far as I  know. Hindi siya tumatakbo sa pananagutan.”  “You said he was upset?”  “Yes.”  “Why? Nag-‐‑away ba kayo?  Ang bilis ng sagot niya. “No.”  “He was upset dahil may nangyari sa iyo.  The guy was extremely concerned about you.  Kaya niya binugbog ‘yung driver ng FX.”  “Ask him about it.”  “Are you on?”  “Whaaat?” Naiirita na siya.  “Boyfriend mo ba siya?”  “No.”  “Ano ang relasyon n’yo?”  “Wala.”  Doon natapos ang usapan nila.  DUMATING si Damon sa apartment kinagabihan.  May bitbit na isang plastic bag ng Washington  apples. As usual, nakangiti. Para bang ang ngiti  ay permanenteng adorno sa mukha nito.  “Okay ka lang?” basag ng binata.  “Sumasakit ang ulo paminsan-‐‑minsan,  matabang na sagot ni Rachel. “Binalikan kita sa  ospital. Wala ka na pala roon.”  “Ayokong ma-‐‑confine nang matagal. Isa pay  hindi naman kailangan.”  “Mind if I smoke?” wika nito pagkuwan.  Umiling siya.  Kaswal  na  nanigarilyo  ang  lalaki.  Nakakailang hitit pa lang ay idinuldol na ang  sigarilyo sa ash tray. “Its getting out of hand,”  anito, seryoso.  “Is it my fault?” mataray na buwelta ni  Rachel.  “Neither is it mine,” wika ni Damon.  “Ginugulo mo ako.”  Tumayo si Damon. Lumapit sa kinatatayuan  ng dalaga. “Ikaw ang gumugulo sa sarili mo. Galit  ka sa akin, wala naman akong ginagawang  masama sa iyo. Ano ba ang problema mo, ha?”  Nagpanting ang tenga ni Rachel sa narinig.  Noon lang niya naranasang mapagsabihan nang  ganoon. “Ikaw ang problema ko! Kaya puwede  ba, umalis ka na! Ayaw na kitang makita kahit  kailan!”  “I love you!”  Matalim na tinitigan ni Rachel ang lalaki  saka gigil na gigil na sinabing, “I hate you! Did  you hear me, Mr. Crowe? I hate you!”  “Aw, come on. Rachel, why can’t you admit  it?”  “Admit what?”  “That  you  love  me  too.”  “You’re crazy! You go see a shrink! Wala  akong panahon sa iyo.”  Hinawakan ni Damon ang magkabilang  balikat ng dalaga. “Look at me straight in the  eyes. Then tell this son of a bitch that you hate  me.”  “You’re hurting me, idiot!”  “Tell me!”  “I hate you!” bulyaw niya.  Hindi na naisara ni Rachel ang bibig.  Sinusian iyon ni Damon ng isang mariin at  maalab na halik. Tinangkang itulak ni Rachel ang  lalaki subalit mahigpit siyang niyapos nito.  Nagdikit ang kanilang mga katawan anupa’t para  silang inihinang sa isa’t isa.  Nagwala siya. Ngunit nawalan ng saysay  ang kanyang pagpupumiglas. Daig pa niya ang  naipit sa gato. Halos pugto ang hininga niya nang  maghiwalay ang kanilang mga labi.  Awtomatikong lumagapak ang palad niya sa  pisngi ni Damon. Nabiling ang mukha ng lalaki sa  lakas ng sampal.  Itinuro ni Damon ang kabiyak na pisngi. “Isa  pa. . para pantay.”  Sinampal uli niya ito.  “There,” wika ng lalaki. “Now let’s call it a  night.”  Walang lingon-‐‑likod itong lumabas ng  apartment.  Kinabukasan isang dosenang pulang rosas  ang muntik na niyang natalisod sa labas ng  pintuan. Kunot-‐‑noo niyang binasa ang nakalagay  sa trimming.  Kay Damon galing. Anang binata, Sorry ‘bout  last night.  NAWALA na parang bula ang binata. Nang  sumunod na mga araw, hindi na siya pinuntahan  nito. Hindi na rin tumawag sa kanya. Pati ang text  messages ay biglang natigil.  So what, wika ni Rachel. Good riddance.  Nakakapagtrabaho siya na walang umiistorbo.  Tumaas tuloy ang kanyang production sapagkat  walang balakid sa pagdaloy ng kanyang creative  juices.  But somehow, in her unguarded moments,  naaalala niya ang mapupusok na labi ng binata.  Ang marahas-‐‑mariin-‐‑mainit-‐‑matamis na halik  nito. Galit siya kay Damon pero nasusumpungan  niya  ang  sariling  nakangiti.  At  may  nararamdaman siyang pinong kiliti sa kaibuturan  ng kanyang puso.  Is she falling in love with the guy?  She doesn’t think so.  Pero bakit ninanamnam niya ang halik ni  Damon? Kung totoong ayaw niya sa binata, kung  talagang galit rito, dapat ay consistent ang  feelings niya no matter what.  Mataman niyang sinuri ang damdamin.  Bakit nga ba ganoon na lamang ang disgusto  niya sa lalaki? Ang pagkagusto o pag-‐‑ayaw sa  isang bagay ay laging may dahilan. O  motibasyon. Kapag wala, hindi iyon logical. Ibig  sabihin, bunga lamang ng kakitiran ng isip. At  hindi niya matanggap na makitid ang kanyang  isip.  Basta ayaw niya kay Damon, period!  Pero bakit parang nami-‐‑miss niya ito?  Nagkatotoo na ba ang sabi ng kanyang  horoscope?  Naiirita niyang pinalis sa isip ang anyo ng  binata. Mabuting tawagan si Ernie para malaman  ang kalagayan nito. At most, two months na  silang walang komunikasyon. Nami-‐‑miss na rin  niya ang nobyo.  Hindi niya ito nakausap. Answering  machine ang sumagot sa kabilang linya.  Sinubukan niyang magsulat. May ginagawa  siyang investigative report at malaki ang  inaasahan sa kanya ng mga editor. Kumpleto siya  ng mga kailangang data. Organisado rin ang  balangkas ng report sa kanyang isip. Subalit tila  walang koordinasyon ang utak sa mga daliri.  Wala siyang maisulat.  Binuhay niya ang TV. Bumulaga sa kanya  ang maluwang na ngiti ni Damon sa ini-‐‑endorse  niyang toothpaste.  Ngani-‐‑ngani niyang batuhin ang telebisyon.  “JUST like in the movies,” paliwanag ni Doris.  “You’re in love with a good-‐‑looking guy who  happened to be a shrewed businessman and a  philandering son of a bitch. But unlike in the  movies, there wasn’t a happy ending. To hell with  him.”  Si Mike ang tinutukoy ni Doris. Inimbita siya  ng kaibigan sa lugar nito para doon na  magpalipas ng gabi. Nagluto sila ng masarap na  hapunan. Ang natirang ulam ay ginawang  pulutan sa brandy. Painum-‐‑inom sila habang  nanonood ng cable TV.  Binuksan ni Doris ang paksa tungkol kay  Damon. Agad niya iyong isinara. Dinala niya ang  usapan sa mga current events. Hanggang nauwi  sa pagkakasakit ni Nanay Mila. Sa pag-‐‑aaral ni  Ernie sa ibang bansa. Sa pagsasara ng videoshop.  Later on, nang medyo tipsy na si Doris tungkol sa  pakikipag-‐‑break up nito kay Mike.  “Mike is an inveterate liar,” hinagpis ng  dalagang chemist. “And I wouldn’t put up with  his lies forever. Ano ‘ko. . martir?”  “Nahuli mo ba siya sa akto?” usisa ni Rachel.  “Palabas ng motel.”  “Kinumpronta mo siya right then and  there?”  “No. I won’t stoop down to that level.  Pinuntahan niya ako rito.”  “To apologize siyempre.”  Tumango si Doris. “And to formally say  goodbye.”  Shocked siya. “You mean siya pa ang  nakipag-‐‑break? The gall!  “Naunahan ako. But it doesn’t matter. Even  if he didn’t, ibi-‐‑break ko rin siya.  It came as a surprise. Hindi ganoon ang  tingin niya kay Mike. Ang impresyon niya sa  binatang negosyante ay hindi makabasag  pinggan. Masyadong prim and proper. Sinabi  niya iyon kay Doris.  “Ang impression naman kasi natin, just like  beauty.. skin-‐‑deep lang iyon, anito.  “As the saying goes, don’t judge a book–”  “I-‐‑if youre not a judge! agaw ni Doris.  Nagtawagan sila at nagbigayan ng high five.  Laking gulat ni Rachel nang biglang mag-‐‑iiyak si  Doris.  “Hey. . hey. . don’t cry!” alo ni Rachel. “Ang  daming lalaki sa mundo, nagkakaganyan ka.”  “I know. Pero nakakainsulto. You know how  it feels, Rachel?”  Tumango lang siya.  “Twas like being stabbed in the back. Ang  sakit.”  Inakbayan niya ang kaibigan. “You know the  woman?”  “Woman? What woman are you talking  about?”  “Who else? Iyong babaing ipinalit ni Mike sa  iyo.”  Lalong nag-‐‑iiyak si Doris sa labis na  pagtataka ni Rachel.  “Okay lang sana kung gano’n, eh,” anito sa  pagitan ng mga nguyngoy. “Kaso, lalaki ang  ipinalit sa akin.”  Napanganga si Rachel.  Tama ang punchline sa isang commercial ng  brandy. Life is full of surprises. 

 

 CHAPTER 8 

 

DUMATING ang tawag ng inaplayan niyang  publication kung kailan halos ay hindi na niya  inaasahan.  Pinagre-‐‑report  siya  ASAP.  Kinahapunan noong raw ding iyon, nagpunta  siya sa publication upang makipag-‐‑usap sa  publisher. Nagkapirmahan ng employment  contract. The following day, nag-‐‑start siya  officially.  Associate editor siya ng isang fashion  magazine na ang subscriber ay pawang  mayayaman. Kungdi man mayaman, siguradong  kabilang sa middle at upper middle class. Sa hirap  ng buhay ngayon sino ang basta-‐‑basta makakabili  ng magazine na ang cover prize ay P250. At sino  rin ang interesado sa latest trend sa fashion?  Definitely hindi ang mga ordinaryong wage  earners o blue collar workers. But surprisingly,  maganda ang sirkulasyon ng magazine. Sa paid  ads pa lamang, buhay na ang kumpanya.  Ang laki ng iginilas ng kanyang katawan.  Para siyang naturukan ng isang bariles na  adrenaline.  Natigil na ang pagko-‐‑contribute niya ng  articles sa iba’t ibang publication. Natural lang  iyon. Out of delicadeza, bagaman expressly ay  hindi siya binabawalan ng kanyang boss, siya na  ang nagkusang itigil ang pagsusulat sa iba.  Enjoy siya sa bagong environment. Ibang-‐‑iba  ang kultura sa kompanyang ito kumpara sa  publication na pinanggalingan niya. Palibhasa ay  galing siya sa isang trabahong politically charged.  Sa bago niyang daigdig, ang laging pinag-‐‑  uusapan at tinutuklas ay hindi kung ano ang  politically correct kundi ang fashionable.  Na-‐‑meet niya at nakausap ang mga sikat na  designer. Naging dahilan tuloy para maging  conscious siya sa mga damit na isinusuot. Pati sa  pagmi-‐‑make up at pag-‐‑aayos ng buhok.  Forthnightly ang labas ng kanilang  magazine. Two weeks bago ang deadline,  nagkakaroon sila ng brainstorming sa magiging  laman ng susunod na issue. Ang kasunod  siyempre niyon ay ang pagkalap ng mga  materyales, kasama na ang pictorial.  Sa isa nilang pictorial, walang-‐‑wala sa  hinagap niya, muling nag-‐‑krus ang landas nila ni  Damon.  Nasorpresa si Damon nang makita si Rachel  sa set. Gayunman, nang makita nito ang ID na  nakakuwintas sa dalaga ay hindi na nagtanong  pa.  “Hi there, gorgeous!” kaswal na bati ng  binata.  Tinanguan ito ni Rachel.  Iyon lang ang naging komunikasyon nila.  Maayos na naidaos ang pictorial. Habang  kinukunan ng photographer nila ang binata,  ulinig ni Rachel ang kinikilig na usapan ng kapwa  empleyada. Bawat isa ay puno ng paghanga sa  kakisigan nito.  Matapos ang pictorial, ilang empleyada ang  nagkakatuwang nagpakuha ng litrato kasama ang  binata. May hindi nakatiis na humalik pa.  Ini-‐‑expect ni Rachel na lalapitan siya ni  Damon. Tulad noon, nangungulit. Hindi iyon  naganap. Diretsong umalis ang binata pagkatapos  ng sandaling pakikipag-‐‑usap sa mga tagahanga.  Para siyang nalungkot.  Dapat ay matuwa siya sapagkat hindi na  niligalig ng lalaki subalit bakit ang ikinaiinis niya  ngayon ay tila pagbalewala nito sa kanya.  Ilang araw siyang hindi nakapagkonsentra sa  trabaho dahil sa insidenteng iyon.  UPSET si Rachel. Nakatanggap siya ng e-‐‑mail  mula kay Sally. Tapos na araw ang unang phase  ng therapy kay Nanay Mila subalit napakaliit ng  progreso. Kailangang isagawa na ang second  phase. Chemotherapy na. Sa Maynila isasagawa  ang proseso.  May budget naman daw ayon kay Sally.  Nagbenta raw ng lupa si Tatay Fermin para  masigurong hindi sila kakapusin sa pera. Within  the next few days darating na ang mga ito sa  Maynila.  Kasalukuyan niyang pinag-‐‑iisipan ang  sitwasyon ng ina nang pumasok naman ang e-‐‑  mail ni Ernie. The usual stuff. Hello, honey! How are  you doing? I terribly miss you! Ang kasunod ay mga  update sa pag-‐‑aaral nito.  It’s the beauty of technology, wika ni Rachel  habang tumitipa ng maikling sagot. Sa panahong  ito bihira na ang nagsusulatan. Iyon na lamang  ang mga walang access sa computer o kaya  naman ay computer illiterate.  Kinumusta rin niya si Ernie. Nag-‐‑wish na  sana ay okey ang pag-‐‑aaral nito. Na nami-‐‑miss  din niya ang masasayang sandali na pinagsaluhan  nila.  Nakipagbatuhan siya ng updates. Pero sa  totoo lang, wala siyang kagana-‐‑gana. Pilit na pilit  ang pagtipa niya sa keyboard. Ewan niya kung  bakit.  Gusto niyang maramdaman ang dating  excitement kapag nakakausap ito. Ang lukso ng  dugo. Ang kilig. Dapat ay ganoon. Kapag mahal  mo ang isang tao, lalo na kung nami-‐‑miss ito,  bawat porma ng komunikasyon ay tunay na  mahalaga.  Hindi niya iyon maramdaman.  Si Ernie ay parang alak na sumisingaw ang  espiritu. Matabang na. Hindi na nakalalasing.  Parang gamot na wala nang bisa. Expired na.  Na-‐‑relieved siya nang sa wakas ay matapos  ang kanilang chat.  NOONG huli niyang makita si Nanay Mila, payat  lamang ito. Nang iluwas ito ni Tatay Fermin para  sa chemotherapy, gayun na lamang ang  pagkagulat ni Rachel. Para nang driftwood ang  kanyang ina. Orchids na lang ang kulang.  “Kung ako ang masusunod, mas gusto ko  ang mamatay na,” himutok ni Nanay Mila sa  kanya. “Para matapos na lamang ito.”  “’Nay naman,” alo ni Rachel, “gagaling  kayo. Huwag kayong mag-‐‑isip nang kung-‐‑anu-‐‑  ano.”  “Ang hirap, eh.”  Obviously, sa loob-‐‑loob ng dalaga. Sinong  tao nga ba ang hindi mahihirapan sa ganoong  kalagayan? Gustong kumain pero hindi makakain  nang husto sapagkat walang panlasa. May kirot  pang nararamdaman.  “Awang-‐‑awa na ko sa nanay mo, palihim  na sabi ni Tatay Fermin sa kanya. “Kapag ganyan  nang ganyan, baka mauna pa ‘kong mamatay sa  nerbiyos.”  “Dagdagan pa natin ang dasal, ‘Tay,” sabi  niya.  Tumawa ang tatay niya. Pagak na tawa.  “Hindi yata umaabot sa langit ang dasal natin, eh.  Ni hindi yata lumalagpas sa kisame.”  Wala siyang maisagot.  HINDI siya mahilig sa party. Hindi siya  komportable kapag nasa crowd. In short, she’s not  a party animal. Pero naroon siya at  nakikipagselebra sa birthday party ni Ninez del  Rosario.  Well, she couldn’t say no. Si Ninez ang  publisher nila. She’s the boss. Ano na lang ang  magiging impression sa kanya ng boss niya kung  iisnabin niya ang birthday party nito.  Ang kasayahan ay ginanap sa bahay ni  Ninez sa Corinthian Gardens. Nangakahilera ang  naggagandahang SUV’s at late model cars sa  kalsada. Tantiya ni Rachel siya lang ang dumating  na naka-‐‑taxi.  Apaw ang mga bisita. Traditional politicians.  Neophytes politicians. Aspiring politicians.  Models, Advetisers. Mga artista. Basketball  players. Siyempre hindi mawawala ang mga taga-‐‑  media.  Nakiumpok si Rachel sa mga kapwa  empleyada. Kain siya. Inom. Paminsan-‐‑minsan ay  bumabangka sa kuwentuhan.  Later on, dumaan sa grupo nila si Ninez.  Nakiumpok sandali. Ayos na, sa loob-‐‑loob ni  Rachel. Kumbaga sa eskuwela, nakapag-‐‑check na  siya ng attendance. Kapag nagkaroon ng  pagkakataon, puwede na siyang umuwi.  Malapit sa dance floor ang mesa nila. Nang  magsimula ang sayawan, si Rachel lamang ang  naiwan sa mesa. Pinatay niya ang oras sa pag-‐‑  iinom.  Kumunot ang noo niya nang mapansin ang  isang pamilyar na mukha sa kulumpon ng mga  nagsasayaw.  Si Damon.  Masiglang-‐‑masigla ang binata habang  nakikipagsayaw ng swing sa isang babaing may  edad na. Malambot ang katawan ni Damon.  Graceful ang bawat kilos. Kung di niya ito kilala,  mapagkakamalan niyang DI.  Ibinaling niya sa iba ang tingin.  Nagkunwang wala roon si Damon. Subalit tila  may magnet ang presensiya ng lalaki. Muli at  muling hinahatak niyon ang kanyang tingin.  Kalaunan ay nagpalit ng music. Naging  sweet. Napalitan ng magkakapareha ang mga  occupants ng dancefloor. Parang bulang nawala si  Damon.  Nilisa ng tingin niya ang paligid. Wala na  talaga.  “Looking for me, gorgeous?”  Muntik nang malaglag sa lapag ang puso  niya. Tutop ang dibdib na lumingon siya sa  bandang likuran.  Naroon si Damon. Nakahalukipkip. Ngiting-‐‑  ngiti. Pagkuwan ay inilahad ang kamay sa kanya.  “Ang ganda ng tugtog,” wika nito. “Let’s  dance!”  Para siyang naengkanto. Nawala ang taray  niya. Natagpuan niya ang sariling iginigiya ng  lalaki patungo sa dancefloor.  Masuyo siyang hinapit ni Damon. Banayad  na kumapit sa baywang niya ang mga kamay nito.  Awtomatiko namang sumampay sa balikat nito  ang kanyang mga kamay.  Halos magkadikit na ang kanilang mga  mukha. Langhap niya ang maiinit na hininga nito  na medyo amoy alak.  “How are you, Rachel?” sa wakas ay nulas sa  bibig ng lalaki.  “How do you think am I?” ganting tanong ni  Rachel.  “Oh, you look the same. Ever the gorgeous  Rachel.”  “Why do you call me gorgeous?”  “Because you are one.”  May kiliting nanuot sa kalamnan niya. Sa  mabining dantay ng mga kamay ni Damon sa  kanyang katawan, nahuhubad ang inis niya rito.  Sa mariing titig ng mga mata nito, natitilad ang  kanyang disgusto.  Nagbalik sa alaala niya ang pangitain noong  nasa ospital. Ang mahimalang pagliligtas ni  Damon sa kanya mula sa kulto. Iyon ay  indikasyon ng mga sumunod na magaganap? Na  hindi lang niya maamin, pero inaasam niya ang  mahigpit at maapoy na yakap ng binata?  Dumikit sa pisngi niya ang mukha ng lalaki.  Dapat ay iatras niya ang mukha palayo rito  subalit hindi niya ginawa. Sa halip ay ipinikit  lamang ang mga mata.  “I love you, Rachel. .” paanas na wika ni  Damon. Puno ng katapatan. Nag-‐‑uumapaw sa  sinseridad.  Naalala niya ang maalab na halik ni Damon.  Ang halik na halos ikinapugto ng kanyang  hininga. Halik na itinuring niyang personal  affront ngunit kakatwa na kapag naaalala ay  nakapagpapangiti sa kanya.  “Did you hear me, gorgeous?” masuyong  tanong ng lalaki.  Hindi siya umimik.  Naramdaman niyang humapit ang mga  kamay nito sa baywang niya. Kasunod niyon ang  paglapat ng mga labi nito sa mga labi niya.  Para siyang idinuyan sa ulap. 

 

 

CHAPTER 9

 

  “NASA society page ang litrato n’yo ni Damon,”  may kasama pang hingal na pagbabalita ni Doriz.  “Maraming kuha sa birthday party ni Ninez pero  ang pagli-‐‑lips to lips nyo ni Damon ang nabigyan  ng todong emphasis.”  Nawala ang antok ni Rachel sa narinig.  Madaling araw na siyang nakauwi dahil tinapos  nila ang layout ng magazine. Mahigit isang oras  pa lang yata siyang napipikit ay nag-‐‑ring na ang  cellphone. Si Doris nga.  “Thanks for the info,” sabi niya sa kaibigan.  “I’ll check my copy.”  Nagsuot siya ng bathrobe at halos  magkandapatid sa paglabas ng kuwarto. Laking  pasasalamat niya dahil tulog pa ang ama’t ina.  Eksaktong binubuksan niya ang pinto ay  inilalagay na ng newsboy sa doorstep ang rasyon  niyang peryodiko.  Normally, umiinom siya ng juice habang  nagbabasa ng peryodiko. Noong umagang iyon,  wala siyang ibang nasa isip kundi ang makita ang  litratong sinasabi ni Doris. Halos nagkalapu-‐‑  lapurit ang broadsheet bago niya nakita ang  pakay na larawan.  Voila!  Para silang mga artista sa isang pelikulang  love story. Kapwa nakapikit habang ang mga labi  ay magkahinang nang mariin. In full colors ang  pahinang iyon kaya malinaw na malinaw ang  images nila. Hindi niya maikakailang siya iyon.  May caption pa kung saan binanggit nang buo  ang buo niyang pangalan, ang designasyon sa  kompanya at ang magazine na ine-‐‑edit niya.  Masinop niyang inalis ang buong society  page sa diyaryo. Hindi iyon mami-‐‑miss ng ama  sapagkat hindi ito mahilig sa mga kaganapan sa  alta sociedad. Fact is, tabloid nga ang gusto nitong  basahin.  Pero hindi niya ibinasura ang pahina.  Dinala niya iyon sa kuwarto at paulit-‐‑ulit na  pinagmasdan ang litrato.  Napangiti siya.  Muli at muli niyang naramdaman ang tila  kuryenteng kiliti na una niyang nadama noong  halikan siya ni Damon.  ANG kissing scene nila ni Damon ay ilang araw  na naging usap-‐‑usapan sa opisina. Katakut-‐‑takot  na kantiyaw ang inabot ni Rachel. Hindi niya  inakala na magiging ganoon katindi ang  repercussion ng stolen shot na iyon.  “You’re in love with the guy,” sabi ni Doris.  “No doubt about it.”  Patay-‐‑malisya siya. You think so?  “Come on, Rachel, kapag di ka umamin,  ikaw na ang pinakaipokritang babae sa mundo.”  Kinibit niya ang balikat. Why deny the  obvious?  “Sabi ko nga ba, iyong galit-‐‑galit mo noon na  walang malinaw na batayan, defense mechanism  lang sa pagkakagusto mo sa kanya,” susog ni  Doris.  “Nagi-‐‑guilty ako, Tita, seryosong buwelta  ni Rachel. “Committed ako kay Ernie but here I  am entertaining another guy.”  “All is fair in love–”  “–and war!” salo ni Rachel. “It’s war, Tita.  Oras na malaman ito ni Ernie, hindi ko alam ang  gagawin ko.”  “Paano niyang malalaman kung hindi mo  sasabihin?”  “Lumabas ang picture namin sa broadsheet  na may pinakamalaking circulation sa buong  Pilipinas. Chances are, isang mutual acquaintance  namin ang nakakita at ipinarating sa kanya.  Secondly, net surfer si Ernie. The moment na mag-‐‑  log siya sa website ng broadsheet na ‘yon, voila,  he’ll  know  the  score.”  “Will he ever care?”  Tumaas ang kilay ni Rachel. “And why will  he not?”  “Ikaw mismo ang nagsabi sa akin, he  communicates with you sparingly. If he really  cares, kahit gaano siya ka-‐‑busy, makakatawag  siya o makakapag-‐‑e-‐‑mail sa iyo. Whats the net  for?”  “Maski na. Hindi rason iyon para mag-‐‑  entertain ako ng ibang suitor. Dapat ay nakipag-‐‑  break muna ako sa kanya.”  “You cross the bridge when you get there,  okay?”  “I’m afraid I’ve burned the bridge over  which I must pass.”  “Which means–”  Hindi na siya nagsalita.  NAGDADAMBA ang puso niya nang makita ang  nakaparadang Revo sa likod ni Krug-‐‑krug. At  tuluyan na siyang kinubabaw ng excitement nang  madatnan si Damon na kakuwentuhan ng ama’t  ina. Animated ang pag-‐‑uusap na tila ba ang mga  ito ay dati nang magkakakilala.  “Kanina ka pa hinihintay ni Damon, anak,”  masayang wika ni Tatay Fermin.  “Mainam palang kausap ang batang ito,”  wika naman ni Nanay Mila,” nakakaalis ng  problema.  Charismatic si Damon, sa loob-‐‑loob ni  Rachel. Nakuha nito ang tiwala ng kanyang mga  magulang gayong noon lamang nakaharap at  nakilala. Palaisipan sa kanya kung paanong  ipinakilala ni Damon ang sarili. Kaibigan niya?  Manliligaw? Boyfriend. And, geez, napatawa nito  ang kanyang ina na naging bugnutin at masungit  mula nang sumailalim ng chemotherapy.  Agad silang binigyan ng pagkakataon ng  ama’t ina para magkasarilinan.  Sandaling patlang.  Excited siyang asiwa. Ang hirap ipaliwanag  ng feeling. But definitely, hindi na siya naiinis sa  lalaki. At sa ayaw niya at sa gusto, kailangang  aminin niya na nagkatotoo ang horoscope.  Nahulog ang loob niya sa binatang modelo.  “Biglang tumahimik,” nakangiting basag ni  Damon.  Tikhim ang isinagot niya. Dalawang sunod.  May dinukot sa bulsa ang binata. Inabot sa  kanya.  Lozenges!  Ang lakas ng tawa niya. Wala nang poise-‐‑  poise.  “There. . there. .” nasisiyahang wika ng  lalaki. “Akala ko’y hindi ka marunong tumawa.”  “Hindi naman ako bato,” sabi niya, natatawa  pa rin.  “I saw our picture in the paper,” anito  pagkuwan, nasa tinig ang kasiyahan.  “I did, too.”  Iniwan ni Damon ang upuan. Tinabihan si  Rachel.  “I have no idea how it started,” seryosong  wika ng binata. “But I felt its the first time that I  saw you. Remember that day in the shop?”  “Hindi ko iyon makakalimutan. Presko ka,  eh.”  “That’s my way of being candid. I didn’t  mean to offend you. Basta alam ko, gusto kita. I  like you. And I love you.”  “You don’t know me very well, do you?”  “I don’t, but time will let me know  everything.”  “What would you say, if I told you I’m  committed to someone? May boyfriend na ‘ko.”  “The question is, do you love me too?”  Hindi siya makasagot. Alam niya ang  sasabihin sapagkat alam niya ang nararamdaman.  Pero nahihiya siyang isatinig.  “Hindi mo na kailangang sumagot,” sabi ni  Damon. “Alam ko naman kung ano ang  nararamdaman mo. I can read it in your eyes.”  “Uh-‐‑oh. and what do they say?  “They say that you love me too.”  “How can you be so sure, Mr. Crowe?”  Sa isang iglap, kinabig siya ni Damon.  Masuyong hinalikan sa mga labi. Isa. . dalawa. .  tatlo. . limang segundo.  “See?” nakangiting wika ng lalaki  pagkatapos.  “Kung nakita tayo ng tatay ko, lagot ka.”  “E, di sasabihin ko, pakakasalan kita.”  “Ang tatas mong managalog. Fil-‐‑Am ka bang  talaga?”  “I was born here, you know.”  Binigyan siya ni Damon ng karagdagang  inputs. Makalipas ang ilang sandali ay hinawakan  ang kanyang kamay.  “Close your eyes, gorgeous. .” wika nito.  “W-‐‑why? aniyang nagtataka.  “Just do it.”  Sumunod naman siya. Saglit pa’y  naramdaman niyang sinuotan ng singsing ni  Damon ang kanyang palasingsingan.  Dumilat siyang bigla. Tumambad sa mga  mata ang nangingislap na singsing. At diamond  ring!  “I want to marry you, gorgeous,” puno ng  emosyong wika ni Damon. “Will you marry me?”  Tila napapasong binawi ni Rachel ang  kamay. Wala sa loob na nasapo ang ulo. Pabilis  nang pabilis ang takbo ng mga pangyayari at  hindi siya makasabay.  “ Something wrong?”  Umiling siya. “I. . I’m confused.”  Hinawakan siya ni Damon sa baba. Pinisil-‐‑  pisil ito. Pagkuwan ay mataman siyang tinitigan.  “There’s nothing wrong with being honest.  Talk to him. Tell him the truth.”  “It’s happening too fast, Damon.”  “But you love me, right?”  “Give me time.. a little time.”  “Sure, gorgeous.”  Sumubsob siya sa dibdib ng binata. Litung-‐‑  lito siya.  “What’s this, Damon?”  Sinuklay-‐‑suklay ng binata ang kanyang  buhok bago sumagot. “It’s love.”  IT’S crazy. And she’s crazy to have fallen in love  with Damon Crowe. May commitment siya kay  Ernie pero nakipagmabutihan siya sa ibang lalaki.  Hindi maganda. Hindi tama.  Nilaru-‐‑laro ng isa niyang kamay ang  diamond ring na nasa palasingsingan. The gall!  Suot pa niya ang singsing na tanda ng pagiging  two-‐‑timer. Nakokonsensiya niyang hinubad ang  diamond ring.  Ang pinakalohikal na maaari niyang gawin  ay ibalik iyon kay Damon. Just like that. Ganoon  kasimple. In the first place, hindi niya dapat iyon  tinanggap.  “What’s this, Damon?”  “It’s love, gorgeous.”  Walang logic. Walang rationale. Ang corny-‐‑  corny. Parang eksena sa isang gasgas na  telenovela. Hindi niya ma-‐‑imagine na isa siya sa  leading dramtis personae sa isang palasak na  istorya.  Corny, pero bakit ang sapat sa pakiramdam?  Biglang naging sa isang disisais anyos ang feeling  niya. Sa totoo lang, hindi niya iyon naramdaman  kay Ernie. Oo, mahal niya ang binatang writer  pero hindi siya nakaramdam ng ganoong thrill.  Magkasintahan sila na parehong preoccupied sa  kani-‐‑kanyang trabaho at ambisyon.  Oo nga pala, ngayon lang niya naisip, bilang  na bilang ang mga sweet moments nila ni Ernie.  Hindi sila nag-‐‑aaway pero bihirang-‐‑bihira ding  maglambingan. Kahit sa mga panahong  nagkakasarilinan, hindi sila naglalandian. Hindi  sweet si Ernie. On the contrary. Pareho lang  naman sila. Hindi rin siya sweet dito.  Then out of the blue, may dumating na  mestisong presko numero uno. Makalipas ang  ilang skirmish, ngayon ay nagpu-‐‑propose na ng  kasal. Ano ito?  “It’s  love,  gorgeous.”  Kinuyom niya sa palad ang singsing. Sinikap  ibalik ang talas ng isip. Pinilit manaig ang lohika.  Iyon ang tama. Doon siya tama.  Natukso lang siya kay Damon. Dahil sa  pangungulila kay Ernie, pansamantalang nabaling  ang atensiyon niya rito. Ngunit hindi pa naman  huli ang lahat para wakasan ang kahibangan niya.  Sheer willpower lang ang kailangan.  Happiness with Damon is just a state of mind. At  kayang-‐‑kaya niyang baguhin ang mindset.  Siya pa? 

 

 

 

CHAPTER 10

 

 ANG una niyang ginawa para makaiwas kay  Damon ay ang pagpapalit ng SIM card. Kahit kay  Doris ay hindi niya sinabing iba na ang numero  ng cellphone. Tanging sa mga kasama niya sa  trabaho ipinagkatiwala ang bagong number.  Subalit isang araw lang siyang hindi nag-‐‑  respond sa text messages, kinabukasan ay  pinuntahan na siya nito. Siya lang ang nasa bahay  noong umagang iyon sapagkat nasa ospital sina  Tatay Fermin para sa chemotherapy ng kanyang  ina.  “I was worried,” wika ni Damon. “You’re  not texting me back. Any problem?”  “Nah.”  Nang tangkain siyang yakapin nito, maagap  siyang umiwas. Dumistansiya siya rito.  “Hey, what’s going on?” nagtatakang sabi ng  lalaki.  “Let’s stop this crazy thing, Damon. I don’t  want to see you again, okay?”  “Why?”  Inilapag niya sa mesita ang diamond ring.  “Take it back. I’m sorry but I shouldn’t have  accepted it in the first place. I. . I can’t do this to  my boyfriend.”  “It’s for you, gorgeous. I’ve given it to you so  why will I take it back.”  “Go away, Damon. Maraming ibang babae  riyan–”  “But I love you and I know that you love me,  too.”  “It simply isn’t right.”  “And who says it’s wrong?”  Umiling-‐‑iling na lang siya. Nang muling  tangkaing hawakan ni Damon ay marahas na  pumiksi.  “Alright. . alright. . don’t be upset, okay?”  anang binata. “I’ll give you enough time to think  things over.”  “I’ve thought its over and this is my  decision.” Matagal na hindi umimik si Damon.  Nakaupo lang na walang katinag-‐‑tinag.  Nakatingin kay Rachel.  “Puyat ako kagabi, Damon. If you won’t  mind, gusto kong matulog muna.”  Tumayo ang binata. Hindi pa rin  hinihiwalayan ng tingin si Rachel. Pagkuwan ay  matamlay na lumakad patungo sa pinto.  Gumagana na naman ang mahika, sa loob-‐‑  loob ni Rachel. Ramdam niyang natitibag ang  pundasyon ng desisyon. Ang resolusyon niya ay  humuhulas na tila kending nababad sa bibig.  Nagwawala ang mga paa niya patungo sa  direksiyon nito. Gusto niyang habulin ito at  ikulong sa mga bisig.  Ipinikit niya ang mga mata. Kungdi’y  maiiyak siya. Malalaman ni Damon na  nagkukunwari lang siya. Na ang ibinabandera  niyang tigas ay hanggang balat lamang. Na sa  katotohanan ay nadudurog ang puso niyang  singlambot ng mamon.  Bago lumabas ang lalaki, lumingon ito. “If  you ever change your mind, you know where to  reach me. I love you very much, gorgeous.”  Naluha siya nang ipinid ni Damon ang pinto.  Naupo siya sapagkat tila nawalan ng lakas ang  mga tuhod. Parang bata siyang nag-‐‑iiyak nang  nag-‐‑iiyak.  Mugto na ang mga mata niya nang  mapansing nasa mesita pa rin ang diamond ring.  Hindi iyon kinuha ni Damon.  NASA Quezon City na rin si Sally. Sinunod nito  ang advice ni Rachel na sa Metro Manila  maghanap ng trabaho.  “Mas maraming business establishment sa  NCR,” aniya sa kapatid via e-‐‑mail. Ditoy mas  malaki ang tsansa mong matanggap kesa riyan sa  probinsiya.”  “Palagay ko nga,” pagsang-‐‑ayon ng kapatid  niya.  “True enough, wala pang isang buwan,  natanggap na si Sally sa isang multinational  pharmaceutical company.  “Nagkatotoo ang nasa horoscope ko, ate,”  tuwang-‐‑tuwang pagbabalita nito makaraang  maipasa ang final interview. “Natanggap nga ako  sa trabaho.”  “Natural na magkatotoo dahil nag-‐‑exert ka  ng effort para matanggap,” wika naman ni Rachel.  Nagsimulang pumasok sa tabaho si Sally.  Subsidized muna niya ang baon nito araw-‐‑araw  samantalang hindi pa nakakasuweldo. Sa first  payday nito, pinuntahan siya sa publication at  niyayang kumain sa labas. Pabuwenas daw.  Nasok sila sa isang pizzeria na one short ride  lamang mula sa opisina nila. Naka-‐‑order na sila  nang matanaw ni Rachel si Ellen sa may counter.  Agad siyang nakilala ng dating tauhan sa video  shop.  Lumapit sa table nila si Ellen. Napuna  niyang iba ang kulay ng uniform nito kaysa ibang  crew ng pizzeria.  “Supervisor na ’ko rito,” masayang wika ni  Ellen. “Utang ko ito sa iyo, Tita.”  “Sa akin? Bakit naman?”  “Dahil sa pep talk mo noon, lumakas ang  loob ko. Bale one week lang akong nabakante  pagkatapos magsara ang shop.”  “That’s my girl.”  Ipinakilala niya si Sally kay Ellen. “Ibang  klase itong utol ko, horoscope ang nagbigay ng  peptalk dito,” pabiro niyang sabi.  “Aba, sa totoo lang, Tita.. I always start my  day by reading my horoscope,” pagtatapat ni  Ellen.  Nagpalitan ng high five ang dalawang  magkakilala.  Makaraan ang ilang sandali, bumalik na sa  trabaho si Ellen. Naiwan ang magkapatid sa mesa.  May inilabas na glossy magazine si Sally.  “Bibili ka lang ng magazine, iyon pang sa  kalaban namin,” puna ni Rachel.  “Bigay lang ito ng officemate ko,” ani Sally.  “Ang ganda lang ng hula sa akin, eh. Actually,  para sa ating lahat ito.”  Kinibit ni Rachel ang balikat. “Kain na tayo.”  “Basahin mo muna ‘to,” giit ng kapatid. At  iniharap nito kay Rachel ang ipinababasang  portion.  Binasa nalang iyon ni Rachel mechanically  para matapos ang usapan.  Pisces (Pebrero 19 – Marso 21) Magiging sanhi  ng labis na kasiyahan ang paggaling ng isang may  sakit na kapamilya. .  Natilihan siya.  “See?” wika ni Sally.  “Let’s cross our fingers,” seryosong wika ni  Rachel. “Now let’s eat.”  WALA siyang hilig sa classical music. In the first  place, hindi siya mahilig sa music. Reading ang  hobby niya. Sa mga bakanteng oras, kapag nasa  bahay, nagbabasa siya sa halip na magpatugtog  ng stereo o manood ng TV. Kaya lang siya  nakakapag-‐‑sound trip noong araw ay bilang  konsesyon kay Ernie.  Gayunman, alam niyang mahilig sa classical  music ang ama’t ina kaya minabuti niyang  gamitin ang natanggap na complimentary tickets  para sa isang cantata na ang feature ay mga  Pilipinong Tenor. Sa opisina’y lagi silang  sustentado ng mga complimentary tickets.  Concerts. Premiere nights. Special screening.  Etcetera. Kapag ang pagtatanghal ay may  relevance sa trabaho, pinupuntahan niya.  Otherwise, ipinamimigay lang niya ang mga  gayong freebies. Lalo na iyong mga passes sa  sinehan.  Sa CCP ang venue. Maraming nanood. Pero  sa crowd na naron noong gabing iyon, pakiwari ni  Rachel ay siya na ang pinakabata. Almost 80% ng  crowd ay nasa age bracket nina Tatay Fermin.  Bored siya, sa totoo lang, pero nabantilawan  iyon sa nakita niyang kasiyahan ng ama’t ina, si  Nanay Mila sa partikular. Masigla ang nanay  niya. Parang walang kanser. Bigay todo ang  palakpak nito matapos ang rendition ni Nolyn  Cabahug sa paborito nitong Granada.  Naisip niya ang horoscope na sinabi sa  kanya ni Sally.  On the way to recovery na ba ang kanyang  ina?  Mahirap sabihin dahil hindi naman siya  doktor.  Ngunit positibong senyal ang madalas na  pagngiti nito. . Ngayon na lamang niya ito muling  nakikitang ngumingiti sapul nang magkasakit.  Papatapos na ang cantata. Nang mapansin  niya sa kapat na row ang isang pareha. Halos  kaedad na ng parents niya. Ang lalaki ay  Caucasian ngunit Pinay ang asawa. Magkahawak-‐‑  kamay ang mga ito na tila ba mga teenager pa rin.  Nag-‐‑aanasan  paminsan-‐‑minsan  at  saka  magpapalitan ng ngiti.  Kinilig si Rachel sa tagpong iyon.  Naisip niya ang sarili ilang taon mula  ngayon. Say, 50 years. Ganoon pa rin kaya sila ka-‐‑  sweet ng magiging asawa niya? Probably. Kung  talaga bang mahal niya, it goes without saying.  Magiging sweet ka ba naman kung half-‐‑hearted  ang pagmamahal mo.  Muli niyang nakita ang mag-‐‑asawa sa  parking area. Ang SUV ng mga ito ay katabing-‐‑  katabi ng kotseng inarkila niya para sa okasyon.  Napakunot ang noo niya nang mapagwaring  pamilyar ang SUV sa kanya.  Hindi siya nagkamali ng sapantaha. Mula sa  driver’s side, biglang umibis si Damon.  “Hello there gorgeous!” basag nito.  Bago nakahuma si Rachel, naigiya na siya ng  lalaki sa harap ng mga magulang nito. Magiliw  siyang ipinakilala kina Mr. and Mrs. Crowe.  “My son’s right,” nakangiting wika ni Mr.  Crowe, “you really are gorgeous.”  Nakaramdam siya ng hiya. Bigla siyang na-‐‑  conscious. Sana pala ay kinapalan niya ang make-‐‑  up para natakpan nang husto ang pimple niya sa  pisngi.  Matapos iyon, ipinakilala naman ni Damon  ang mag-‐‑asawang Crowe sa parents niya.  Sandaling nag-‐‑usap ang matatanda bago  masayang nagpaalaman. Na-‐‑relieve naman si  Rachel sapagkat ayaw niyang mapalaban nang  husto ang carabao English ng ama.  “Small world, eh?” sabi sa kanya ni Damon.  Nginitian lang niya ito.  “Hope to see you soon, gorgeous!” magiliw  na wika ng binata bago sumakay sa sariling  sasakyan.  “Ano ang ibig sabihin ng gorgeous, anak?”  sabi ni Tatay Fermin.  Natawa si Rachel habang iniisip kung paano  iyong ipapaliwanag sa ama na hindi  magmumukhang nagbubuhat ng sariling bangko.  WALA silang communication ni Ernie. Two  straight months. Kapag tumatawag siya sa  apartment nito, palaging walang tao. Hindi rin  nito sinasagot ang e-‐‑mail niya.  Alin sa dalawa, naisip ni Rachel: either  nakarating kay Ernie ang tungkol sa stolen shot ni  Damon o sadyang nakalimutan siya ng lalaki.  Samantala’y  lumalawak  naman  ang  exposure ni Damon. Dumarami ang commercial  nito sa broadsheet at print media. Lately,  lumalabas ang balita na papasukin na rin nito ang  showbusiness.  Minsang nagbabasa ng mga old issues ng  kanilang magazine, nilapitan siya ni Sally. Nakita  nito ang issue sa mga indigenous barong na si  Damon ang model.  “Totoo bang ito ang boyfriend mo, Ate?”  usisa ng dalaga.  “Chica lang ‘yon,” wika ni Rachel. “Sino  ba’ng me sabi sa iyo?”  “Ang nanay.”  “May boyfriend ako. Nag-‐‑aaral sa US.  “Hindi mo naging boyfriend si Damon  Crowe?”  “Sabi nang hindi, eh. Ang kulit mo.”  “Bakit ka nakipaghalikan sa kanya? Sa lips  pa.”  Nagpanting ang tenga niya. “Ano ba’ng  pinagsasasabi mo?”  “Eh, kasi po, nong isang araw, naglinis kami  ni nanay sa kuwarto. Me nakuha kaming  newspaper clipping. Nando’n ang kuha n’yo ni  Damon.”  Para siyang nabilaukan. “N-‐‑nakita ni  Nanay?”  “At ni Tatay,” dugtong ni Sally. “Nakita ko  rin ‘yon noong nag-‐‑surf ako sa net.  Hindi siya makapagsalita. Namumukol ang  hiya sa dibdib niya.  “Gano’n ba kaguwapo ang boyfriend mong  nasa US?” wika ni Sally.  “Ayokong pag-‐‑usapan ang mga bagay na  iyan,” pag-‐‑iwas niya.  Pero alam ni Rachel, hindi siya laging  makaiiwas. Sooner or later, kailangan na niyang  magpakatotoo. 

 

CHAPTER 11

 

 “ANG gusto kong setting sa susunod nating  pictorial ay strawberry farm, pag-‐‑aanunsiyo ni  Ninez del Rosario. “Nice background, hmm?  Ripe, succulent strawberries. Anyone here who  knows such a place?”  Walang sumasagot sa mga staffer.  “Nobody. .” si Ninez uli.  “Sa Benguet, Ma’am,” pagboboluntaryo ni  Rachel. “May contact ako roon.”  Umaliwalas nang husto ang mukha ng  publisher. “Very good, Rachel dear. You go up  north and prepare everything for the crew, okay?”  “Aye, Ma’am.”  Denim jeans ang susunod nilang feature.  Dalawang female ang nakatakda nilang gamitin.  Plus isang male model na hindi pa  mapagpasyahan kung sino.  Tinalakay nila kung anu-‐‑ano pa ang  magiging content ng susunod na issue. Hanggang  mapunta ang usapan tungkol sa ipi-‐‑feature na  male model.  “Bakit magpapakahirap pa tayo sa pag-‐‑iisip,  Damon Crowe is always available for us,” wika ni  Ninez. “Especially for Rachel.”  Inulan ng kantiyaw si Rachel.  Matapos ang brainstorming, sinikreto ni  Ninez ang dalaga. “I just want you to know a  piece of mind. It’s about Damon.”  “What about him, Ma’am?”  Umakbay sa kanya ang publisher. “I’ll be  very, very happy kung magkakatuluyan kayo.”  Natawa siya. Itinuring na isang ordinaryong  biro lamang ang narinig.  “I’m not kidding, Rachel. If I tell you that  you’ll be the managing editor of our magazine  immediately, will you think I’m kidding?”  “Uh-‐‑oh. That will be a nice joke, Ma’am.”  “Well, that’s not a joke. Congratulations,  dear!”  Para siyang natuka ng ahas nang kamayan  ng boss.  CANCER stricken si Nanay Mila ngunit hindi  naman bedridden. Nang malaman ng ginang na  na-‐‑promote si Rachel, ipinagluto nito ang anak ng  mga paborito nito, partikular ang kalamay-‐‑latik  na gustung-‐‑gusto ng dalaga.  “Sabihin mo sa kaibigan mong si Doris na  dito na maghapunan,” bilin sa kanya ng ina.  Ganoon nga ang nangyari. Nang umuwi siya  kinagabihan, kasama na niya si Doris. Masaya  silang nagsalu-‐‑salo. Umaatikabong kuwentuhan  pagkatapos na para bang kay tagal na di nagkita.  At nalaman ni Rachel na may bago nang  boyfriend ang kaibigan. Mikhail daw ang  pangalan.  “Ang lapit no’n sa Mike, huh?” biro niya.  Mahilig ka talaga sa ‘M’.”  “Sa pangalan lang sila magkalapit,” wika ni  Doris. “In everything else, malayung-‐‑malayo. For  one thing, lalaking-‐‑lalaki ang luvs ko.”  “Luvs ka pa, huh? At paano mo naman  nasigurong lalaki nga ‘yan?”  “Uh-‐‑h, sa akin na lang ‘yon,” puno ng  kapilyahang sagot ng chemist.  “I’d like to meet him. Naiintriga ako.”  “You would. . later.”  Na-‐‑meet niya si Mikhail noong gabi ring  iyon. Nag-‐‑text dito si Doris at nagpasundo.  Dumating naman ang lalaki.  Tama si Doris, naisip ni Rachel habang  inihahatid ng tanaw ang dalawa. Malayung-‐‑  malayo nga si Mikhail kay Mike. Bruskong  kumilos ang bagong nobyo ni Doris. Ang  katawan ay tila sa isang barbelisa. Jeprox ang  porma, although may wheels din. Sa mukha,  uhm, parang character actor. At doon siya  nagtataka sapagkat ang alam niya ay fetish ni  Doris ang mga tipong Piolo Pascual. Mahilig sa  guwapo.. na normal lang naman.  Ay, mahiwaga talaga ang pag-‐‑ibig.  HALOS isang oras yatang nirebisa ng oncologist  ang medical records ni Nanay Mila, kabilang na  ang mga huling datos sa pagsusuri dito, bago sila  hinarap.  “To say that your mother’s condition has  vastly improved will be an understatement,” anito  kay Rachel. “She is completely well! Wala na  maski munting trace ng cancer! This is simply  amazing!”  Nakangangang nagkatinginan sina Tatay  Fermin at Nanay Mila. Shocked din si Rachel.  “Gusto kong isiping stage two pa lang ang  cancer kaya naagapan,” susog ng espesyalista.  “But then, it is still amazing!”  Sa labis na tuwa ay niyapos ni Tatay Fermin  ang kabiyak. Nagdaop naman sa pasasalamat ang  mga palad ni Rachel.  “Ang ibig ba ninyong sabihin ay magaling  na ang misis ko?” Hindi pa rin makapaniwalang  wika ni Tatay Fermin.  “Magaling na magaling na ho,” anang  doktor.  Parang nabunutan ng tinik si Rachel. Ang  luwag-‐‑luwag ng kanyang pakiramdam. Sa Diyos  ang lahat ng papuri at pasasalamat, wika niya sa  sarili.  “It’s the miracle of modern medicine,”  nasisiyahang sabi ng doktor nang papaalis na sila.  “No, Doc,” nakangiting salo ni Rachel, “It’s a  miracle from above.”  LOGICAL choice ang strawberry farm ng pamilya  ni Ernie. Ito ang pinakamalaking farm sa buong  rehiyon at ilang beses na ring nagamit sa location  shooting ng pelikula. Dagdag pang walang ibang  mapupuntahan si Rachel dahil wala naman  siyang kilala sa Benguet liban sa pamilya ng  nobyo.  A week before the pictorial, nagtungo siya sa  norte para hingin ang permiso ng mga magulang  ni Ernie. Tulad noon, malugod siyang tinanggap  ng mga ito. Nang sabihin niya ang pakay sa  pagparoon, hindi siya nagdalawang salita. Agad  pumayag si Ka Nestor, ang tatay ni Ernie.  Hindi siya pinaalis ng matanda nang hindi  muna kumakain. Nagpaluto ito ng bagnet na  incidentally ay paborito ni Ernie. Saka lang siya  pinayagang umuwi.  “Natutuwa ako at hindi ka nagtanim ng galit  sa anak ko,” wika ni Ka Nestor habang inihahatid  siya palabas ng farm.  “Ano naman ho ang dapat kong ikagalit,  ‘Tay?” aniya. Tatay na rin ang address niya sa ama  ni Ernie.  Umiling-‐‑iling ang matanda. “Lokong bata.  Mag-‐‑aaral daw sa Amerika, iyon pala’y mag-‐‑  aasawa lang. Maanong sinabi na agad ang totoo.”  Para siyang naihi sa salawal. “Ano ‘kanyo,  ‘Tay?  Si Ka Nestor naman ang nagtaka. “Hindi mo  ba alam, iha?”  “W-‐‑wala ho akong alam. Naputol na ho kasi  ang komunikasyon namin.”  Sa paliwanag ng lalaki, dahilan lang ni Ernie  ang pag-‐‑aaral. Totoong nagpunta ito sa Amerika  ngunit upang pakasalan ang dating nobya.  Kabulaanan lamang ang sinabi nitong study  grant.  “Wala ho siyang sinabi, ‘Tay,” ani Rachel.  “Hanggang sa huling sandali, ipinaglihim niya.  Kung ipinaalam niya sa akin, wala namang  problema. Hindi ko siya pipigilin.”  “Ako na ang humihingi ng paumanhin para  sa anak ko,” madamdaming wika ni Ka Nestor.  Huminga siya nang malalim. Nagawa pang  ngitian ang matanda. “Okey lang ho ‘yon, ‘Tay.  Huwag na lang nating pag-‐‑usapan. Basta balik  kami next week para sa pictorial.”  Tumango ang matanda sabay gagap sa  kamay niya. Nakabahid sa mukha nito ang labis  na hiya.  HABANG pabalik ng Maynila, parang nasa trance  si Rachel. Mataman niyang pinag-‐‑isipan ang  naging usapan nila ng ama ni Ernie.  Gumuho ang kastilyong buhangin ng itinayo  ni Ernie sa puso niya. Nawindang ang dibdib  niya, oo, dahil sino ba naman ang hindi  magugulat sa ganoong balita. Ang nakapagtataka,  dibdib lang niya ang nawarak. Ang puso niya ay  hindi.  And, geez, hindi siya nasasaktan. On the  contrary, na-‐‑relieve siya. Kay gaan ng kanyang  pakiramdam.  Hindi pala siya dapat ma-‐‑guilty na  magkagusto siya kay Damon dahil nang  mangyari iyon ay wala na si Ernie. Hindi opisyal  ang pakikipagkalas nito subalit noong araw na  umalis ito patungong Amerika, tinapos nito ang  lahat sa kanila!  The nerve!  Okey lang naman sa kanyang kumalas ito.  Kaya nga ang paborito nilang punchline ay no big  deal. Kahit medyo masakit, matatanggap niya.  Ang nakakainis, ginawa pa siyang tanga. Mag-‐‑  aaral daw sa Cambridge. At kunwa’y isasama pa  siya. Eh, paano kaya kung pumayag siya?  Doon tinalo ni Damon si Ernie. Diretso ito.  Kapag gusto, gusto. Sinasabi nang maliwanag.  Kaya nga inakala niyang presko ito. Iyon pala’y  prangka lang.  To hell with Ernie!  Ipinikit niya ang mata at ipinaanod sa antok  ang pagkainis sa dating katipan.  WAKAS 

Next Post Previous Post
No Comment
Add Comment
comment url