Chapter One

GUSTO NANG MAIYAK ni Jena sa matinding pagkainip. Pero ang pagkainip na iyon ay hindi sanhi ng kawalan ng ginagawa. Nakasalansan nga sa mesa niya ang mga report na kailangang i summarize para sa kanyang boss na si Jules Gregorio. Ang pagkabagot ay dulot

ng paulit ulit at pare parehong takbo ng trabaho niya. Magtatatlong taon na siya sa Kliney Chain, isang grupo ng mga kompanyang humahawak ng iba’t ibang uri ng negosyo. Assistant siya ni Jules na pinuno ng new ventures division, ang departamento ng kompanya na nag a-‐‑analyze ng proposals at plano ng mga bagong negosyong nais pasukan ng Kliney Chain. “Biyernes Santo na ba ngayon?” Napakislot siya nang may magsalita sa tabi niya, ang kaopisinang si Leony. Sekretarya ito ng kanilang departamento. “Baka ’ika ko nailipat ang petsa ng Biyernes Santo nang hindi ko nalalaman, eh,” patuloy na pagbibiro nito. “Huwag kang mag alala. Di pa panahon ng pagtitika. Parang Biyernes Santo lang ang pakiramdam ko,” sagot niya. “Marami ka bang trabaho? Puwede kitang tulungan. Ako na ang magta type ng ibang reports,” alok nito. Nginitian niya ito. “Maraming salamat pero ’wag na. Kaya ko naman, eh.” “Ano pala ang problema mo?” “Wala sabi akong problema. Nababagot lang,” pagtatapat niya. “Akala ko pa naman noong lumipat ako ng department ay magiging exciting nang konti ang buhay ko. Exciting kasi ang dating ng pangalan ng departamento natin, eh. New ventures division. Parang parati kang may sinasaliksik; parang parating tumutuklas ng kung anu anong kaalaman tungkol sa iba’t ibang negosyo. Iyon pala, wala akong gagawin kundi pulos paperwork.” Iyon ang matagal nang ipinaghihimutok ni Jena. Noong kunin siya bilang corporate assistant, inaasahan niya ay gagamitin siya ni Jules sa pangunguha ng mahahalagang data tungkol sa mga negosyong gustong pasukin ng Kliney Chain. Akala niya ay makikipag usap siya sa iba’t ibang negosyante at mananaliksik sa iba’t ibang kompanya. Maling mali pala siya. “Hindi naman kasi ganoon karami ang ginagawa ni Boss sa ngayon, eh. Kalimitan nga’y nababakante rin siya. Di ba sabi mo, iilang business proposals pa lang ang dumadaan ang imbestigasyon sa departamento natin dahil ang iba’y noon pa nagawan ng iba’t ibang studies?” ani Leony. Tumango siya. “Kung siya nga, eh, nababakante, paano pa siya magpapasa ng assignment sa ’yo? Eh, di siya naman ang nahibang sa pagkainip.” “Nandoon na ’ko. Kaya lang, dapat ding masanay ako para may back up siya. Paano kung dumami na ang trabaho’t kailanganing mag isa akong gumawa ng research sa business ventures ng Kliney Chain? Eh, di eengot engot ako? Ni hindi ko alam kung paano magsi-‐‑simula dahil hanggang ngayon, wala siyang ipinapagawa sa ’kin kundi summary reports,” katuwiran niya. “Nasabi mo na ba ’yan kay Boss?” “Hay naku, paulit ulit na!” pabuntunghiningang turan niya. “Parating ‘titingnan natin’ ang isinasagot sa ’kin.” Ilang sandali siyang natahimik, saka naalala ang ginagawa. “Teka, tatapusin ko na nga muna ang mga ito’t baka biglang hingin sa ’kin,” sabi niya. Tangan ang salansan ng mga papel, ibinaling niya ang swivel chair sa gawi ng mesang kinapapatungan ng computer. Pagkuwa’y sinimulan na niyang gawin ang summary ng iba’t ibang reports. Hindi pa siya nakaka one-‐‑fourth nang humahangos na pumasok si Jules. “Can I see you for a minute?” anito at sumenyas na sumunod siya sa opisina nito. “NARINIG MO NA BA ang Monte del Sol Resorts, Jena?” tanong ni Jules nang nasa loob na sila ng silid, kasabay ng pagmumuwestra nitong maupo ang dalaga. “Iyong chain of resorts na pag aari ng Unlimited Horizons?” Tanda niya, minsan ay may nabasa siyang artikulo tungkol sa nasabing kompanya. “Iyon na nga mismo.” “O, bakit?” “Ito kasi ang unang magiging assignment mo. Ini offer sa Kliney Chain ang Monte del Sol Resorts. Bukas, may meeting sa opisina nila. Pupunta ako’t si Mrs. Ferro para makipag usap sa may ari. Kasama ka.” “Talaga?” Lumukso ang dugo niya sa narinig. Sa wakas ay magkakaroon na rin siya ng active participation sa division nila. “Mukhang maganda ang offer pero nag aalangan ang management. Interesado sana sila pero baka raw masayang lang ang ii invest sa mga resorts na ito.” “Bakit naman? Boom naman ngayon ang tourism sa Pilipinas, ah.” “Oo nga pero may ilang balita silang nasasagap na may internal problems ang kompanya. Hindi naman nila ’yon masiguro at nanghihinayang sila kung tatanggihan nila ang offer ’tapos hindi naman pala totoo ’yong rumors. May isa pa ’kong kasong hinahawakan ngayon kaya kailangan ko ng tulong mo.” “Ano’ng kailangan kong gawin?” sabik niyang tanong. “Sa ngayon, dadalo muna tayo sa meeting. Later, kailangan mo sigurong magtanung tanong sa ilang mga taong kailangang kausapin. Ibibigay ko sa ’yo ang mga numero nila. Ang iba’y sekretarya ng mga presidente ng iba’t ibang kompanya. Ang iba’y mga research assistant at kung anu ano pa. Kaibiganin mo sila. Get their confidence at tingnan mo kung ano ang nalalaman nila tungkol sa Unlimited Horizons. Malay mo, baka suwertihin ka’t may maging kaibigan kang tiga Unlimited Horizons mismo. Hindi ko na kasi sila magagawang tawagan dahil busy rin ako, gaya ng nasabi ko.” “P pero hindi ba unethical ang gagawin ko?” protesta niya. “Believe me, marami ang gumagawa ng ganyan.” “Para saan pa ang feasibility studies at. . at kung anu ano pang studies na pinag aralan natin? Why do we have to resort to this?” Hindi pa rin siya mapalagay. “They have their uses. Pero may mga bagay na hindi madidiskubre sa pamamagitan lang ng sinasabi mong mga studies. That’s why we have to do these things.” “Para kasing hindi tama, eh. . ” “Isipin mo, paano kung bigyan natin ng okay signal ang proyekto ’tapos malaman nating totoo ang balitang may malaking problema ang kompanya? Eh, di. . ” Mariing idinaan ni Jules ang sariling daliri sa leeg nito. “Isa pa, paano kung tayo pala ang pinaplanong onsehin ng Renz Arranda na ’yon? Ibinebenta sa Kliney Chain ang kompanya gayong may sabit pala ito.” “Kasi. . ” Hindi alam ni Jena kung paano ipapaliwanag ang mga dahilan ng pag aalinlangan niya. “Pero kung hindi mo kaya, ’wag na lang. Akala ko lang kasi’y seryoso ka nang sabihin mong you want a piece of the action.” Natigilan siya. Wala sa ugali niya ang basta sumusuko sa hamon. At lalong ayaw niyang minamaliit ang kanyang kakayahan. Kaya maski malaki ang nadaramang agam agam ay pumayag siya, sabay tingin nang tuwid kay Jules. “Matagal ko nang hinihintay ang pagkakataong mapatunayan ang kakayahan ko. Ngayon pa ba ’ko uurong?” pinatatag ang tinig niyang turan. “Bueno, nagkakaintindihan pala tayo kung ganoon,” nakangiting sabi nito, kasabay ng pagtapik sa balikat niya. SAMANTALA, sa isa sa mga matatayog na gusali sa Makati kung saan naroon ang opisina ng Unlimited Horizons, nakatanggap ng tawag si Myra, ang executive assistant ni Renz Arranda. “Nandito pa ’ko sa Palawan at mukhang di pa ’ko makakabalik agad,” sabi ni Renz. “Pero, Sir, may mga importante kayong meeting bukas. Isa na rito ’yong sa representative ng Kliney Chain,” paalala nito. “Tumawag na sila kanina para ipaalam na darating ’yong officer nila na siyang in charge sa pag aaral ng mga business proposals ng kompanya.” “Ganoon ba? I was hoping na nag reset sila. Ayoko namang mag reschedule kung ganyang tumango na sila.” Natutunugan ni Renz na nag aalangan ang management ng Kliney Chain na patulan ang offer niya kaya ayaw niyang bigyan ng dagdag pang dahilan ang mga ito na tuluyan nang mawalan ng gana sa kanyang alok. Hindi dapat mangyari iyon, sabi niya sa sarili. Nang mga panahong iyon, ang Kliney Chain lang ang tanging malaking kompanya na nagpakita ng interes sa Monte del Sol Resorts at hinihingi ng plano niyang mapanatili, kahit pansamantala, ang interes na iyon. Kung hindi ay baka lubos nang malagay sa alanganin, hindi lang ang resorts niya kundi pati na ang buong Unlimited Horizons, na involved sa iba’t ibang business enterprises. Napakamot ng ulo si Renz. Sa ikailang ulit ay tahimik na namura ang di pa nakikilalang tao na siyang lumilikha ng kung anu anong aberya para gawing mabuway ang katayuan ng Unlimited Horizons. “Si Jon, dumating na ba galing Mindoro?” “Hindi pa, Sir. Tumawag din siya para sabihing bukas na siya makakabalik. Maski si Edwin ay wala pa. But then, he’s not due to arrive until Thursday. Tatawagan ko ba sila?” “Huwag na. Ako na lang ang tatawag. In the meantime, ganito ang gawin mo.” Hindi siya basta patatalo. “Make it appear as part of our business strategy to immediately show Kliney Chain what we have to offer instead of simply talking about it,” sabi niya matapos ang mabilisang pag iisip. “Kunwari pang golpe de gulat natin.” “Ano’ng ibig niyong sabihin, Sir?” naguguluhang tanong ni Myra. “Ipahanda mo ang helicopter at ang private plane ng kompanya. Pagdating na pagdating ng representative ng Kliney Chain ay dalhin sila sa airport ng Palawan. Ayusin mo para may sumundo sa kanila sa airport para dalhin sila sa pier kung saan naroon ang lantsa ko na siyang magdadala sa kanila sa Fuente Verdes, iyong resort natin dito. Tell them I’m waiting for them here. Dito ko na sila kakatagpuin para hindi ako gaanong magipit sa oras.” “Sir, paano kung ayaw sumama?” “At least, hindi halatang unavailable ako kaya di kami magkakaharap. Pero pilitin mo pa rin. Importante ito. Also, make sure their trip is comfortable. Ayokong makakaramdam sila ng kahit katiting na inconvenience,” bilin niya. “I’ll do that, Sir.” “Very good. Itawag mo na lang sa cell phone ko kung parating na sila.” “Okay, Sir.” “By the way, how’s everything there? Wala bang problema?” “Wala naman.” “Mabuti.” Nakahinga siya nang maluwag. Nitong nakaraang buwan ay parang wala nang patlang ang mga aberyang dumarating sa Unlimited Horizons. “O sige. Bahala ka na muna riyan,” aniya. Nang maputol na ang koneksyon ay marahas na nasuyod ni Renz ng mga daliri ang kanyang buhok. Gigil na gigil na siya at gusto nang matuklasan kung sino ang sumasabotahe sa kompanya niya. Naalala niyang noong sabihin niya sa tatlong opisyal ng kompanya ang balak niyang ibenta ang Monte del Sol Resorts chain, na bahagi ng Unlimited Horizons. . “PERO BAKIT? Kumikita naman ang resorts natin, ah?” protesta ni Jon, ang itinuturing niyang kanang kamay. “Oo nga,” sambot ni Edwin. “Lalo pa kung dadagdagan natin ang publicity para sa mga ito.” “But then, we need the money, don’t we?” ani Ricky, na siyang pinakamataas na financial officer ng kompanya. Tumango si Renz. Alam nilang apat na nitong nakaraang mga buwan ay sunud sunod ang pagkaka-‐‑bulilyaso ng mga transaction ng kompanya. Sa tuwing may balak silang pasuking negosyo ay nauunahan sila sa kanilang mga prospect. Madalas din silang pumapalya sa pagtupad sa mga kausap nilang mga kliyente dahil kung anu ano ngang kapalpakan ang nangyayari. Bukod pa roon, nagkakaroon ng kaguluhan sa ilang opisina nilang nasa malalayong lugar na gaya ng Cebu, Davao, Bacolod at Palawan. Alam din niya ang dahilan; may tumatraydor sa kanya. At isa iyon sa tatlong lalaking kaharap niya. Sila lang namang apat ang nakakaalam ng lahat tungkol sa kompanya, pati na sa landas na tatahakin nito. Isa isang minasdan ni Renz ang mga kapulong niya. Kailangang maalisan ng maskara ang taksil na nilalang bago mahuli ang lahat. Si Jon, na mga bata pa sila ay kasa kasama na niya. Alaga ng lolo niya ang ama ng lalaki, na anak ng isang tauhan nila noon sa Hacienda Arranda sa probinsya. Pinag aral ito at itinuring nang kadugo. Nang magtatag ng kompanya ang papa niya ay binigyan nito ng katungkulan ang ama ni Jon. Naipasa ang posisyong iyon kay Jon nang mamatay ang ama nito. Taglay nito ang loyalty na ipinamalas ng angkan niya. Si Edwin, na mula nang mag graduate sa kolehiyo ay sa Unlimited Horizons na nagtrabaho. Nagsimula ito bilang clerk at mabilis na umangat ang kinalalagyan dahil na rin sa angking katalinuhan. Kung ilang beses na itong nakaisip ng panibagong negosyong puwedeng pasukan ng kompanya. Negosyong naging matatagumpay naman, dahilan para tuwina ay makatanggap ito ng bonus. Si Ricky, na napakagaling humawak ng pera. May angkin itong kakayahan para makita kung paano iyon mapapalago nang husto. Bihasa rin ito sa pagtitipid ng financial resources ng kompanya noong mga panahong salat na salat sila sa kita. Pinagkakatiwalaan ito nang lubos ni Renz pagdating sa usaping pansalapi. Bagong graduate din lang ito nang tanggapin sa Unlimited Horizons. Madalas nga nitong sabihin na utang nito sa kompanya ang maalwang katayuan sa buhay dahil sa pagkakataong ibinigay rito. Ngayon, nasimulan na niya ang plano. Wala na siyang magagawa kundi hintaying kumagat sa pain ang malaking isda. SA ISANG SILID NG MALAKING OPISINA, may maingat na nagbaba ng telepono. Kanina pa ito nakikinig sa usapan nina Myra at Renz kaya alam nito ang plano ng dalawa. Naghintay ito nang ilang sandali bago patalilis na lumabas ng silid at tumuluy tuloy palabas ng gusali. Nang nasa isang restaurant na ito ay saka inilabas ang cell phone. Sinabi nito sa kausap ang latest information na nakalap. “Talagang mapagkakatiwalaan ka. I love you for it, Sweetheart,” anang nakausap nito. “Basta para sa ’yo, gagawin ko.” “Thank you. Don’t worry, when this is over, we’re going away on a long honeymoon.” “A ano’ng gagawin mo ngayon?” “Ako na ang bahala doon.” Napangisi ang nasa kabilang linya. I’ll just throw a few kinks in their plans. There’s nothing like a little inconvenience to put them in a bad mood and get the talks started on the wrong foot.

 

Chapter Two 

KINABUKASAN, kasama ang isang mataas na opisyal ng Kliney Chain na si Mrs. Ferro, sakay ng Mercedes Benz sina Jules at Jena. Papunta sila sa opisina ni Renz para sa kanilang meeting. Malapit nang maubusan ng pasensya si Mrs. Ferro, na sadyang kilala sa pagiging mainitin ang ulo. “Ba’t ba kasi ganitong oras mo pa ini set ang meeting, Jules? Sasagasa tayo sa rush hour. Kita mo’t ang traffic traffic,” anito. Talaga naman parang lahat na ng sasakyan sa bansa ay nasa EDSA nang mga sandaling iyon. Hindi na tuloy sila halos makausad. “Hindi ho regular ang traffic na ’to. May nasunog daw na bus sa flyover kaya nagkabuhol buhol ang mga sasakyan,” matiyagang paliwanag ni Jules na nabasa sa pager ang news report. Palihim din itong napabuntung-‐‑hininga. Alam nito, maski na masyadong reklamador si Mrs. Ferro ay magaling ito kung pakikipagnegosasyon ang pag uusapan. Kaya nga umangat ito nang husto sa Kliney Chain. Konting haba pa ng pasensya, paalala ni Jena sa sarili. Nabubugnot na sumandal si Mrs. Ferro sa upuan. “This better be worth our time,” bubulung bulong na sabi nito. Mayamaya pa ay bahagya silang nakausad. Nadagdagan na ang traffic enforcers sa critical intersections kaya lumuwag luwag na ang daloy ng trapiko. “Step on it, Gustin,” utos ni Mrs. Ferro sa driver. “Ang tagal mo nang nagmamaneho, hanggang ngayon ay di ka pa rin marunong sumingit.” “Lalong lalala ang traffic kung lahat ng drivers ay magsisingitan,” hindi nakatiis na singit ni Jules. “My goodness! Nagmamadali tayo. We don’t have time for niceties. Hayun, Gustin, sumaksak ka,” utos ni Mrs. Ferro nang magkaroon ng maliit na puwang sa kabilang lane. “Daliii!” Nataranta ang driver. Kinabig nito ang manibela nang di na gaanong tumingin sa rearview mirror. Isang malakas na kalabog ang umalingawngaw; bumangga sa Mercedes Benz ang isang air-‐‑con bus. Lahat sila ay nayanig. Di nakapag adya, napasubsob si Mrs. Ferro sa sandalan ng front seats. Tumama ang dakong kilay nito at pumutok iyon. Si Jena, kung hindi nakakapit sa hawakan sa pintuan, malamang ay nangudngod din. “Shit! I’m bleeding. Kailangan ko ng doktor!” naghi-‐‑hysterical na bulalas nito nang maramdaman ang pag agos ng dugo sa mukha. Dali daling bumaba ng kotse sina Jules at Jena at sinuyod ang nakahilerang mga sasakyan sa paghahanap ng taxi. Nang makakita ay pinara nila kaagad iyon. “Let’s go, Ma’am. Pupunta tayo sa ospital,” sabi ni Jules habang inaalalayan pababa ang makulit na babae. “Si. . ah, si Jena na lang ang tutuloy sa meeting para makipag usap kay Mr. Arranda.” “Siya? Ano’ng magagawa niya? She’s not even an officer of the company, for goodness’ sake!” bulalas ni Mrs. Ferro. “She can convey our regrets in person.” “O siya, siya, sige. Just get me to a hospital,” sang-‐‑ ayon nito. “Tingnan mo kung ano ang puwede mong malaman tungkol sa kompanya. If you get the chance, talk to the secretaries, to the janitors, maski sino. But be very discreet. Ayokong may makahalata sa pakay mo,” baling ni Jules sa dalaga. “Pero paanong. .?” Pakiramdam ni Jena ay itinatapon siya sa gubat nang wala man lang kahit anong survival training. “Ano pa’ng hinihintay mo, Jules? Tayo na! Can’t you see I’m bleeding to death?” singhal ni Mrs. Ferro sa lalaking kasalukuyan pang nagbibilin sa driver nang makalulan na si Jena. “Ikaw na ang bahala. You can do it,” sabi ni Jules at saka dagli itong sumakay ng taxi para dalhin ang naghuhuramentadong babae sa pinakamalapit na ospital. NANG MAKARATING sa gusaling kinaroroonan ng opisina ng Unlimited Horizons, sa elevator pa lang ay gusto nang tumakbo ni Jena. Pakiramdam niya ay halatang halata siya, na nababasa ng mga taong kasabay na di lehitimo ang kanyang pakay sa lugar na iyon. Pero pinatatag niya ang kalooban. Ano na lang ang sasabihin ni Jules kung unang assignment pa lang niya ay papalpak na kaagad siya? Nang sapitin niya ang reception area ay lalong nangalog ang kanyang tuhod. Elegante ang dating ng lugar. Malambot at makapal ang nakalatag na kulay sea green na carpet at mukhang malambot din ang dalawang sofa na nasa magkabilang dingding ng tanggapan. “May I help you?” tanong ng receptionist na si Cindy nang pumasok siya sa pintong salamin. Huminga siya nang malalim. Heto na, sa loob loob niya. Pero bago siya makasagot ay tumunog ang isa sa mga teleponong nasa tabi ng receptionist. “Cindy, wala pa ba ’yong hinihintay nating bisita?” tanong ni Myra na tumatawag buhat sa opisina ni Renz. “Eh, Ma’am, may bisita rito. Baka siya na ’yon.” Palibhasa ay bagong graduate si Cindy at ilang araw pa lang itong nagtatrabaho sa Unlimited Horizons kaya medyo tatanga tanga pa ito. “My goodness, Cindy! Eh, di itanong mo kung taga saang kompanya siya. We’re waiting for someone from Kliney Chain. Kung siya na nga iyon, dalhin mo agad sa opisina ni Sir. And please, VIP treatment ang gawin mo. Importanteng bisita ’yan ni Mr. Arranda,” sabi ni Myra. “Yes, Ma’am,” anang receptionist, saka bumaling kay Jena na noon ay pasimpleng sinusuyod ng mga mata ang tanggapan. Iniisip na rin niya ang gagawin kung sakaling hindi siya patuluyin. “From what company are you, Ma’am?” “I’m from Kliney Chain. We’re supposed to have a meeting with Mr. Arranda but. . ” simulang paliwanag niya. Hindi na siya nagkaroon ng pagkakataong tapusin ang sinasabi dahil pagkarinig ni Cindy ng kompanyang pinagmulan niya ay atat itong tumayo. “We’ve been waiting for you. Right this way, Ma’am,” sabi nito at buong giliw siyang giniyahan patungo sa dakong loob ng opisina. “I want to see Mr. Arranda but I’m not the one he’s supposed to. . ” aniya nang nakatayo na sila sa labas ng nakapinid na pintuan pero hindi nakikinig si Cindy na abala sa pagtupad sa tungkuling iniatang dito. Matapos itong kumatok nang mahina ay binuksan nito ang pinto. “Ma’am, she’s here,” sabi nito sa babaeng nabungaran sa opisina. “Welcome to Unlimited Horizons, Ma’am,” magiliw na bati ni Myra na dagling lumapit sa bisita. “I’m Myra Reyes, assistant ni Mr. Arranda. Kanina pa namin kayo hinihintay. Mr. Arranda is excited to see you but instead of meeting in an office, he felt it would be best if you could see for yourself what we’re offering your company before discussing the details of his offer. Pagkatapos daw noo’y saka kayo mag usap.” Bumaling ito sa receptionist. “Cindy, hold my calls, okay?” “Wait a minute. Hindi ako ang—” simula niya pero tiyempong tumunog ang telepono ni Myra. Napapalatak ang babae at naiiritang napatingin sa telepono. “Excuse me for a while,” hingi nito ng dispensa, saka inabot ang receiver. “Cindy, di ba sabi ko hold my calls?” naiinis na bulong nito. “Importanteng importante raw ho, eh.” “Okay, put the call through,” pabuntunghiningang sabi nito. “Jules Gregorio from Kliney Chain? Yes, Sir, what can I do for you?” anito nang makapagpakilala ang tumatawag. “Is our representative already there?” tanong ni Jules. Habang papunta sila sa ospital ni Mrs. Ferro ay may naisip itong ideya at ibig sanang iparating iyon kay Jena. “Oh, yes, Sir, she’ll be leaving shortly. Bilin ni Mr. Arranda’y dalhin siya sa isang guided tour.” “Guided tour?” “Yes. He wants her to see one of our resorts first before they start the negotiations.” “Ang ibig mong sabihin dadalhin n’yo siya sa isa sa mga resort na pag aari ng kompanya?” paniniyak ni Jules. “That’s right.” “Can I speak with her for a while?” May naisip na namang ideya ang lalaki. “Sure.” Iniabot ni Myra ang telepono kay Jena. “Makinig kang mabuti pero ’wag ka na munang mag react at baka matunugan pa nila ang gagawin natin. I think they’re under the impression na ikaw ang sugo ng kompanya natin,” simula ni Jules. “Sinubukan kong magpaliwanag—” “Hep! Say no more,” putol nito. “Basta’t makinig ka na lang. Let them go on thinking that. Isasama ka raw sa isa sa kanilang mga resort. I think that’s a good opportunity to gather some information about the company. Tingnan mo kung sino ang makakausap mo.” “Pero, Jules—” “Huwag ka sabing magsalita, eh. Just go with the flow, okay? Kunwari’y may karapatan kang makipag usap in behalf of the company. Preliminary meeting pa lang naman ’yan kaya hindi masyadong critical. Ako na ang bahalang magpaliwanag sa opisina. Teka, nakapagpakilala ka na ba?” “I don’t think so. No, not yet,” sagot ni Jena matapos mag isip. “Good. Kapag nagpakilala ka, sabihin mong ang pangalan mo’y Abby Borromeo. Officer siya ng branch natin sa New York. Kung mag check man sila, at least may mahahanap nga silang Abby Borromeo. Good luck. Ngayon, magpaalam ka sa ’kin na kunwari’y official business ang pinag usapan natin. Sabi ko sa kanya’y tsine check ko kung okay ka dahil nagkaroon tayo ng konting aksidente kanina.” Napalunok muna si Jena bago nakuhang magsalita. “Yes, I’m on top of that problem. I have to go. Baka mainip si Mr. Arranda. Regarding the papers you were looking for, hanapin mo na lang sa sekretarya ko,” sabi niya saka ibinaba ang telepono. “Like what I told Mr. Gregorio, Mr. Arranda wants us to take you on a guided tour of one of our resorts before you start your negotiations. Would that be all right with you?” sabi ni Myra nang balingan ito ni Jena. “Guided tour? Out-‐‑of-‐‑town?” Napamaang siya. “Yes, Ma’am. He’s there right now, waiting for you. Sandali lang naman ang biyahe by plane. The helicopter is on the helipad and is ready to take you to the airport. Doo’y lilipat kayo sa private plane na siyang magdadala sa inyo sa Fuente Verdes,” paliwanag nito. “Is that okay with you, Ma’am?” “But I’m not prepared for an out of town trip. Ni wala akong dalang damit.” “Hindi naman siguro kayo kakailanganing mag overnight. But in case you do, Mr. Arranda will take care of everything.” “S sige.” Natataranta man sa takbo ng mga pangyayari, napukaw kaagad ang interes niya nang malamang sasakay siya sa helicopter. Hindi pa niya nagagawa iyon sa tanang buhay niya at nasasabik siyang ma experience iyon. “Before you go, baka gusto n’yong mag snacks muna.” “No, ’wag na.” Pakiwari niya ay hindi siya makaka-‐‑kain sa sobrang kaba. “Very well, then.” Umakmang lalabas na ito ng silid. “Oh, by the way, I didn’t catch your name, Ma’am,” anito na muling bumaling sa kanya. “I’m. . Abby Borromeo.” Iniabot niya ang palad at nakipagkamay rito. Sinamahan siya ni Myra sa pagsakay sa express elevator na nagdala sa kanila sa rooftop. Doon ay nagsisimula nang umikot ang elisi ng naghihintay na helicopter. Ilang sandali matapos lumulan si Jena ay umakyat na sila sa himpapawid.

 

Chapter Three 

MAAYOS NA NAISAKATUPARAN ang ipinag uutos ni Renz. Nakalapag nang walang problema ang helicopter at nakalipat sa eroplano si Jena na lumipad namang papunta sa Palawan. Ngunit maayos lang pala ang lahat habang nasa Maynila sila. Pagdating sa Palawan, doon na nagsimula ang kalituhan. Imbis na empleyado ng Unlimited Horizons ang sumalubong sa dalaga, isang binatilyong medyo gusgusin ang lumapit sa kanya. “Kayo ba ’yong tiga Kliney Chain?” tanong nito. “Sumunod kayo sa ’kin,” anito nang tumango si Jena. Naglakad ito patungo sa isang kakarag karag na Toyota Corolla. “Sakay na, Miss,” sabi nito na nakasandal sa gilid ng kotse. “Diyan?” Hindi niya mapigilan ang pagkadismaya. Duda siya sa hitsura ng sasakyan. Parang isang bulate na lang ang pipirma ay magkakahiwa hiwalay na ito. “Aba, kung ayaw mo, eh, di ’wag. Pero wala ka nang ibang masasakyan papunta sa pier,” mapagmalaking turan ng driver. “Pier?” “Oo, pier. Mula doon ay sasakay ka ng pump boat papunta sa resort.” Pambihira naman, o! pagngingitngit niya. Parang napakawalang-‐‑galang ng may ari ng Unlimited Horizons para tratuhin nang ganoon ang isang ayon sa pagkaka-‐‑kilala nito ay opisyal ng Kliney Chain. Samantala, walang kamalay malay ang piloto at co pilot ng pribadong eroplano na sinakyan niya sa mga pangyayari. At hindi na nila nakuhang alamin iyon. Nakatanggap sila ng mensaheng lumipad kaagad pabalik ng Maynila dahil gagamitin daw ulit ang sasakyang panghimpapawid ng isang opisyal ng Unlimited Horizons kaya nagmamadali silang bumalik sa lungsod. “Ano, Miss, sasakay ba kayo o hindi?” naiiritang tanong ng driver. Humugot ng hininga si Jena. “Sasakay na,” sabi niya at hiniklat pabukas ang pinto ng sasakyan. Tutal ay naroon na siya, itutuloy na niya, naisip niya. Isa pa, gusto niyang makaharap ang pinuno ng kompanya na tingin niya ay walang kaalam alam sa wastong pagtrato ng mga mahahalagang bisita. Kung ang Pajero na inilaan ni Renz para kay Jena ang sinakyan ng dalaga, hindi niya gaanong mararam-‐‑daman ang malalalim na lubak sa kalyeng dinaanan nila. Kaso, lumang luma na talaga ang kotse at mukhang laspag na laspag na ito kaya damang dama niya bawat bakong bagsakan nito. Para na siyang binugbog na dalag sa loob ng sasakyan. Sadyang sa malubak na kalsada siya idinaan ng driver imbis na sa aspaltadong kalyeng papunta sa pier. Pasadsad na huminto ang kotse malapit sa daungan. “Dali, Miss, maiiwan na kayo ng pump boat,” sabi ng buwisit na driver nang makita ang bangkang punung puno na at papalayo na sa pampang. “Bilisan ninyo’t iisa lang ’yon.” Nanggigigil na siyang makaharap ang tinagurian niyang linsyak na may ari ng resort kaya nagkukumahog siyang bumaba ng kotse at halos magkandarapa sa pagtakbo patungo sa bangka. “Sandali, sasakay ako!” sigaw niya. “Dali! Dali!” sabi ng ibang mga pasahero. Sa pagmamadali nga ay nagkandalubug lubog na siya sa tubig. Para pa siyang alimangong naglambitin sa gilid ng bangka dahil hindi pa siya gaanong nakakasakay ay nagsimula na itong pumalaot. “Pasensya ka na, Ineng. Kapag inabutan kasi tayo ng pagkati ng tubig ay mahihirapan ang bangkang makalusot sa gawi roon. Maglalakad pa tayo sa tubig para hindi sumayad ang ibaba ng bangka sa bigat natin,” paliwanag ng isang matanda. “Ang hirap naman ho palang magbiyahe rito,” sabi ni Jena na nakakaisip na ng isang daan at isang dahilan para tutulan ng Kliney Chain ang iniaalok na Monte del Sol Resorts, na kinabibilangan ng patutunguhan nilang Fuente Verdes. “Iyong mga resort na may malalaking lantsa’y walang problema. Nag aabang sila ng mga bisita sa pier at doon sila sa kabila dumadaan. Hindi naman kayang tawirin ng maliliit na bangkang gaya nito ang dinadaanan nila dahil medyo maalon doon. Pasaan ka ba?” “Sa Fuente Verdes ho.” “Aba’y sana nagpasabi ka na lang. Isa sila sa may malalaking bangkang puwedeng sumundo sa ’yo.” Hindi siya nakasagot. Naglalaro na sa imahinasyon niya kung paano pipilipitin ang leeg ng may ari ng pupuntahang resort. May sarili naman pala itong bangka, hindi pa siya ipinasundo! Dahil punung puno ang pump boat, tuwing may makakasalubong itong malaki laking alon ay kinakabahan si Jena na lumubog ito o di kaya ay mahulog siya, lalo pa at ni hindi niya makuhang isiksik ang katawan sa dami ng pasahero. Ganoon na lang ang higpit ng pagkakakapit niya sa gilid nito at sa mga kawayang haligi ng maliit nitong bubong. At iniisip niya, kung bibigyan siya ng pagkakataon ay ganoon din marahil kahigpit ang pagpulupot ng kanyang mga daliri sa leeg ng lalaking kakatagpuin niya. Kasalukuyan pa rin siyang nagngingitngit nang walang anu ano ay tumahimik ang paligid. Saglit siyang nagtaka bago napihong tunog ng makina ng bangka ang nawala kaya biglang tumahimik. “Naku, nasiraan pa ’ata tayo,” nagpapalatak na turan ng matandang katabi niya. Tumpak ang sapantaha nito. May nasira nga sa makina ng bangka. Nagkataon pang walang dalang piyesa ang may ari kaya naghintay pa ito ng ibang bangkero na magpapahiram ng kailangan nito. Inabot sila ng siyam siyam bago makumpuni ang sasakyan. Pagod na pagod, gutom na gutom at uhaw na uhaw na siya habang palutang lutang sila sa laot. Sa tindi ng kunsumisyon niya, kung puwede lang ay babalik na siya sa Maynila at sasabihin mismo sa pinuno ng Kliney Chain na kalimutan na nila ang tungkol sa Monte del Sol Resorts. SA FUENTE VERDES, si Renz man ay matagal nang nakukunsumi. “Wala pa ba siya?” sa ikailang ulit ay naitanong niya kay Nick, ang nagpapalakad sa resort. “Kanina pa tumawag si Myra, ah. Dapat nandito na si Miss Borromeo.” “Wala pa, Sir, eh Nagtataka na nga rin ako,” anang manager ng Fuente Verdes na nakaantabay sa front desk ng resort. Kinakabahan na si Renz. Napakaraming sakunang puwedeng mangyari. Baka nag crash ang eroplano. Baka lumubog ang lantsa. Pero nakakapagtaka namang hindi man lang nila iyon malaman. “Magpadala ka ng tauhan sa airport. Patingnan mo kung ano’ng nangyari,” utos niya. Dagling tumalima ang manager. NADAGDAGAN PA ANG LITANYA ng mga hinaing ni Jena. Hindi pala sa mismong pampang ng Fuente Verdes dumadaong ang nasakyan niyang bangka. “Pribado doon, Miss,” paliwanag ng bangkero. “At saka masyadong malayo. Wala ding sasakay sa ’min doon dahil may sarili nga silang bangka.” “Ihatid n’yo na ’ko, o. Kung gusto n’yo, babayaran ko na lang kayo,” pakiusap niya. “Kung di lang nasira kanina ’yong makina ng bangka ko, eh, papayag ako. Pero delikado. Niremedyuhan ko lang ang makina. Baka imbis na mapadali’y lalo kayong matagalan. Magmotorsiklo na lang kayo. Medyo malayo’t pangit ’yong daan pero mas mabuti na ’yon kesa hindi kayo makarating,” anang bangkero. “Motorsiklo?” Gusto niyang mapahumindig. “Oo. May nagbibiyaheng motorsiklo papunta sa resort. Huwag kayong mag alala. Ligtas iyon.” Ano pa nga ba ang magagawa niya? Kaya hayun ngayon siya, para na namang binubugbog ang katawan habang patalbug talbog sa mga lubak ang kinalululanang motorsiklo. Malapit na rin siyang hikain sa kapal ng alikabok na nalalanghap niya. “ANO ’IKA MO?” bulalas ni Renz nang tumawag sa cell phone niya ang tauhang inutusang magpunta sa airport. “Nasaan siya?” “Hindi ko alam, Sir. Pero naabutan ko si George, iyong dapat sana’y sumundo sa kanya at ang sabi’y hindi niya makita si Miss Borromeo. Medyo naantala din kasi ang pagdating niya dahil kaninang umaga raw ay may nag iwan ng message sa sekretarya niya na mahuhuli ng dating si Miss Borromeo kaya hindi na siya nagmadaling pumunta sa airport.” Gusto nang magwala ni Renz. Alam na niya ang nangyari. Sinasabotahe na naman siya, kagaya ng malimit mangyari kapag may mahalaga siyang mga transaction. Saan niya hahanapin ngayon ang representative ng Kliney Chain? At kung mahanap man niya iyon, kakausapin pa kaya siya nito? “Sir, sandali po. Nandito na si George. Kakausapin daw kayo,” pagkuwa’y sabi ng nasa kabilang linya. “Nagtatanung tanong ako’t may nakapagsabing may babae nga raw na dumating kanina na sakay ng private plane. Pero sumakay daw siya sa isang lumang kotse,” balita ni George. Lalong nataranta si Renz. Kinidnap pa yata ang kapulong niya! “Humingi ka na ng tulong sa mga awtoridad. Kailangang matagpuan natin siya.” PALUBOG NA ANG ARAW. Imbis na maaliw sa magandang tanawing iyon ay lalo pa itong nagpadagdag sa tensyon ni Renz. Maggagabi na pero hindi pa nila natatagpuan ang hinahanap. “Ang mabuti pa’y maghintay ako sa labas,” pasya niya nang hindi na makatiis. Ang tinutukoy niya ay ang bukana ng makipot na daang papasok ng resort. Bihirang gamitin ang daang iyon. Kalimitan, sa dagat na dumadaan ang mga bisita ng Fuente Verdes dahil mas maginhawa at mabilis ang biyahe kaysa kung magta tricycle sila. “Sasamahan ko kayo,” boluntaryo ni Nick. “Huwag. Dito ka. Dapat ay may sumalubong sa kanya rito kung sakaling bigla siyang sumulpot.” “Hindi kayo puwedeng mag isa, Sir,” giit ng manager. “Isasama ko na lang ang isang tauhan natin,” ani Renz. NAPUNA RIN NI JENA ang palubog na araw habang pasalya salya siya sa motorsiklo. Ibig sabihin, maghapon na siyang nagbibiyahe. Kaya naman pala parang mamamatay na siya sa pagod. “Malayo pa ba?” pasigaw niyang tanong para marinig siya sa gitna ng malakas na ugong ng sinasakyang hirap ding umusad sa malubak na daan. “Sandali na lang,” anang driver. “Pagliko natin, malapit na ’yon.” Malapit na nga sana sila sa kanilang destinasyon pero mayamaya naman ay pumugak pugak ang makina. “Huwag kayong mag alala, makakarating tayo,” paniniguro ng driver na bumaba at may kinalikot sa makina. Nag aagaw-‐‑dilim na nang muli silang umusad. “Dito na ’yong daan, Miss,” sabi nito paghinto nila. “Eh, nasaan ’yong resort?” gulat na tanong niya nang wala siyang makita kundi matatayog na puno ng niyog. “Papasok kayo sa daang ’yan.” “Hindi mo ba ’ko puwedeng ihatid? Nakakatakot, eh,” bulalas niya. “Masyado nang masagwa ang daan sa banda roon. Maski ang motor ay mahihirapan. Wala hong aano sa inyo riyan. Wala ngang tao diyan, eh.” Nag aalangan pa rin si Jena nang magsimulang paandarin ng driver ang motorsiklo nito. SAMANTALA, sinalunson ni Renz at ng kasama niya ang daang maghahatid sa kanila sa bukana ng resort. Malapit na sila sa patutunguhan nang bigla niyang hawakan sa braso ng tauhan niya, itinuro rito ang naaninag na taong waring nagkukubli sa talahiban. Nagpatiuna ito. Bihira ang krimen sa lugar na iyon pero mahirap nang magbakasakali. Baka may naligaw na masamang-‐‑ loob doon. Walang imik nilang tinutugaygayan ang di pa kilalang tao nang makarinig sila ng malakas na tunog na animo’y sunud sunod na putok ng baril. Ang unang naisip ni Renz ay binabaril sila. At marahil ay may kinalaman iyon sa taong nagkukubli sa kadiliman. Baka nga konektado pa iyon sa planong pabagsakin ang kompanya niya. Hindi na siya nag aksaya ng mga sandali. Itinulak niya ang tauhan para maunahan ito at iyong kuha ng buwelo ay lumundag siya sa direksyon ng madilim na hugis. Gumugulong silang bumagsak ng tao, na sumigaw nang malakas nang dambahin niya. Sa puntong iyon ay narinig ulit niya ang malakas na tunog, kasunod ang ugong ng binubuhay na makina. Noon niya napiho, hindi putok ng baril ang may likha ng kagulat gulat na ingay kundi makinang pabigla bigla at papugak pugak na umandar. Hindi pa siya nakakakilos nang masinagan sila ng liwanag ng motorsiklo na ibinuwelta pala ng driver nang maulinigan ang malakas na sigaw. “Walanghiya ka! Bitawan mo ’ko!” Nang makarinig ng pagbubuska ay napatingin si Renz sa taong dinadaganan niya. Noon lang niya napansin, isa pala itong babae.

 

Chapter Four 

“OH, NO!” naibulalas ni Renz matapos saglit na pagmasdan ang babae. Hiyang hiya ito sa mga pangyayari. Isang tingin lang sa dinadaganan ay alam na nitong hindi siya isang salarin na gaya ng akala. “Umalis ka diyan!” Naghi hysterical na si Jena na pakiwari ay sumapit na ang katapusan niya. “Boss, bisita ho yata siya ng Fuente Verdes,” sabi ng driver ng motorsiklo na lumapit sa kanila. “Oh, no. NO!” sambit ulit ni Renz nang mapihong malamang ay ito ang nawawalang representative ng Kliney Chain. “Baka naman gusto mo nang bumangon,” angil ni Jena, sabay marahas na tulak sa nakadagan sa kanya. Ngayong naramdaman niyang walang nakaambang panganib ay nahalinhinan ng galit ang kanyang takot. “Of course. I-‐‑I’m very sorry,” natatarantang sabi ni Renz na nagmamadaling tumayo. Iniabot nito ang kamay sa kanya. Hindi niya iyon pinansin. Mag isa siyang bumangon at pinagpag ang nadumihang suot. Hindi kailangang maging manghuhula ni Renz para malamang pikon na pikon ang bisita. Ayaw nitong isipin kung ano ang magiging epekto niyon sa negosasyon nila. Iyon ay kung magkakaroon pa sila ng negosasyon matapos ang mga kapalpakang nangyari. “I’m really very sorry. . Miss Borromeo, right?” sabi nito. “Yes, I’m Miss Borromeo,” ani Jena matapos sandaling manibago sa pangalang itinawag sa kanya. “And you are. .?” Inilahad nito ang kamay. “Renz Arranda.” Ilang saglit siyang napatitig sa kaharap. Buong akala niya ay may edad na ang pinuno ng Unlimited Horizons. Hindi ganoong tila ilang taon pa lang itong nakakalagpas sa gulang na treinta. Hindi lang iyon; may kung anong magnetismong nagmumula sa pagkatao nito— magnetismong saglit na bumighani sa kanya. “I see. Talaga bang ganito kung tratuhin mo ang mga bisita mo o sinadya mo talagang gawing espesyal ang pagsalubong na ito sa ’kin?” sarkastikong turan niya na hindi naibigan ang naramdaman. “Isang malaking pagkakamali ang lahat at sinisiguro ko sa ’yong aalamin ko kung sino ang dapat managot,” nagtatagis ang mga bagang na sabi ni Renz. KUNG NAKAILANG ‘I’M SORRY’ na si Renz ay hindi malaman ni Jena. Basta ang mga katagang iyon ang paulit ulit nitong sinasambit magmula sa kinaroroonan nila hanggang makarating sila sa resort. Sa Fuente Verdes, matapos saglit na ipakilala si Jena kay Nick at sa ilang tauhan ng resort ay ito na mismo ang naghatid sa kanya sa silid. “I hope you’ll be comfortable here. I understand that you’re not ready for an overnight stay. May shop kami sa ibaba. Magpapadala ako rito ng ilang pirasong damit at piliin mo na lang kung ano ang gusto mo. It’s on the house.” “Hindi. Babayaran ko.” “No way. Kasalanan namin kung ba’t natagalan ka kaya ako ang bahala sa lahat.” “Pero—” “Wala nang pero pero. Hindi ako tatanggap ng bayad and that’s final.” May himig ng finality ang tinig nito kaya hindi na siya nagpumilit. “Ngayon, baka gusto mong magpahinga muna o mag ayos kaya, iiwan muna kita,” anito at binuksan na ang pinto ng malaking suite para lumabas. “Mabuti pa nga siguro,” sang-‐‑ayon niya na nanlalagkit ang pakiramdam. “If you need anything, anything at all, just dial 753. And again, I’m very sorry. Hindi ko talaga maintindihan kung ano’ng nangyari’t nagulo ang travel plans mo.” “It’s all right. Kalimutan na natin iyon.” Ilang ulit na itong nakahingi ng paumanhin at mukhang sinsero naman ito kaya nahulasan na ang galit niya. “I’ll make it up to you. Pangako iyan.” Bigla siyang naasiwa nang mapatingin dito. May kung ano siyang nadama nang magtama ang mga mata nila. Para kasing kung ano na ang ipinapangako ni Renz sa kanya kung makatitig ito. “Y you don’t have to,” nagugulumihanan niyang tugon. “I intend to. But that can wait. Sa ngayon, aalis na muna ako. Mayamaya’y iaakyat na ang mga damit pati ang hapunan mo. Or if you like, we can eat at the restaurant. . ” “No, dito na lang.” Wala siya sa mood makihalubilo. Dapat siyang mag ipon ng lakas sa pagpa-‐‑papanggap na kailangang gawin. Isa pa, parang nangingimi siyang makasama pa nang matagal ang lalaki sa gabing iyon. “Is there anything particular you’d like to eat?” “Kahit ano.” “Then I’ll send you one of our restaurant’s specialty,” anito. Nasa akto na itong lalabas ng pinto ngunit muling bumaling sa kanya. “Again, I’m—” “Kung ‘I’m sorry’ na naman ang sasabihin mo, eh, ’wag mo nang ituloy. I told you, it’s all right,” paniniguro niya rito. Natawa ito. “Okay, okay. . I’ll just say good night,” anito, saka itinuloy ang paglabas ng pinto. Matapos ang mahaba niyang paglalakbay, pati na ang iba’t ibang sitwasyong nasuungan, hindi siya dapat nakikingiti sa lalaki. Pero natagpuan niya ang sariling ganoon na nga ang ginagawa. Naalala niya ang pakiramdam ng mabigat nitong katawan na dumagan sa kanya; ang matitigas na kalamnang halos pumipi sa kanyang kalambutan. Namula siya at kinuskos ng dalawang palad ang mukha. Ano ba ang pinag iiisip niya? Nandoon siya para sa isang mahalagang misyon, hindi para magpantasya ng kung anu ano sa machong may ari ng Unlimited Horizons. Nang gumiit sa isipan kung ano ang pakay niya roon ay kaagad siyang nanlumo. KINAUMAGAHAN, pagbabang pagbaba ni Jena sa lobby ay sinalubong kaagad siya ni Nick. “Kumusta ang pagtulog mo?” nakangiti nitong bati. “Napakahimbing.” “Breakfast?” “S sure.” Nangangati na siyang itanong kung nasaan si Renz. Hindi niya alam kung bakit pero parang gusto na niya itong masilayan. Sa restaurant ng resort sila humantong. Pagdating doon, kunwa’y minamasdan ng dalaga ang maaliwalas na paligid na bukas sa hanging dagat pero sa totoo ay hinahanap ng mga mata niya si Renz. “H hindi ba tayo sasaluhan ni Mr. Arranda?” tanong niya nang hindi na makatiis. “I mean. . g gusto ko na kasing simulan ang pag uusap namin,” paghahagilap niya ng maikakatuwiran. “He’ll join us shortly. May inaayos lang kasi siya sa opisina.” “M mahirap din sigurong magpalakad ng isang resort, ano?” Nakasilip siya ng pagkakataon na mangalap ng impormasyon tungkol sa Monte del Sol Resorts. “Medyo. Marami na rin kasing kakompetisyon. Hindi gaya ng dati na iilan lang kami.” “Matagal na rin ’tong Fuente Verdes, di ba?” Tumango si Nick. “Isa ito sa mga kauna unahang resort na itinatag ng Unlimited Horizons. Noon pa ito nang ang papa ni Renz ang humahawak sa kompanya.” “Oh, yes. I heard about his father,” kunwa’y sabi niya. “Nagulat ka rin siguro, ano? Hindi naman kasi akalaing mamamatay siya agad. Biglaan ang atake niya. Ni hindi nga yata niya alam na may sakit siya sa puso.” “Kaya pala kay Renz napunta ang pagpapalakad ng kompanya. Nagtaka nga ako, eh. Medyo bata pa kasi siya.” “Matanda ako sa kanya nang halos sampung taon. But don’t get me wrong. Maraming alam si Renz sa pamamalakad ng isang negosyo. Katunayan, malaki ang iniunlad ng Unlimited Horizons mula nang siya ang mamuno nito. Nagkakaproblema nga lang kung minsan.” “Problema saan?” Tumalas ang mga tainga niya. “I hope you haven’t been waiting very long.” Bago makasagot si Nick ay sumulpot sa likod ni Jena si Renz na waring kararating lang. “Nick, sana’y di n’yo na ’ko hinintay bago kayo magsimula,” sita nito sa manager nang makitang wala pang nakahaing pagkain. “It’s okay. Hindi pa naman ako gutom,” sabi niya na nanghinayang nang malaki at dumating ang lalaki bago matapos ni Nick ang isinasalaysay. “I’m sure you’re in a hurry to get on with our negotiation,” sabi ni Renz habang nag aalmusal sila. “But I would like to show you our amenities first before we begin. Mas maa appreciate mo kasi ang sinasabi ko kung nakita mo ang buong resort. Are you in a hurry to get back to Manila?” Sandaling nag alangan si Jena bago sumagot. Kung tunay siyang isang mataas na opisyal ng Kliney Chain, di ba dapat ay abalang abala siya? Pero sa isang banda, mukhang mas makakapangalap siya ng impormasyon kung hindi muna siya aalis. “Not really. Marami akong ginagawa pero trabaho rin naman ang sadya ko rito, eh,” pagkuwa’y sabi niya. “Good. But who says you can’t combine business with pleasure? Habang nandito ka, sisiguraduhin kong para ka na ring nagbabakasyon,” anito na nakasilip ng pagkakataon para mapunan ang masamang impresyong tiyak nitong tumimo sa isip ng dalaga matapos ang masagwang nangyari sa biyahe niya papuntang Fuente Verdes. “Hindi mo kailangang gawin ’yon,” protesta niya. “But I want to. It’s the least I can do after your unfortunate experience. Baka isipin mong ganoon kasagwa ang resort namin, pati na ang buong kompanya.” Naalala nito ang naging takbo ng pag uusap nila ng tauhan niyang dapat na sumundo kay Jena. Hindi siya natutuwa sa natuklasan. Ayon sa tauhan, may tumawag dito buhat sa head office sa Maynila para sabihing mahuhuli ng dating ang eroplano kaya hindi ito nagmadali sa pagtungo sa airport. May bahid ng sabotage ang nangyari. Mukhang sadyang sinalisihan ang tauhan niya para magkabulilyaso ang pagsalubong sa opisyal ng Kliney Chain at nang magkaroon ng masamang impresyon sa Unlimited Horizons. Habang nagsasalita si Renz ay parang nababatu-‐‑ balani si Jena. Para kasing napakalakas ng personalidad nito, punung puno ng buhay. Waring punung puno rin ito ng kumpiyansa sa sarili. Parang alam na alam na nito ang direksyong nais patunguhan at kung paano makakarating doon. ISA ISA NGANG IPINAKITA ni Renz kay Jena ang facilities ng Fuente Verdes at ang iba’t ibang attraction ng nasabing lugar. “Lahat ng resort ng Monte del Sol chain ay ganito ang uri. World-‐‑class ang facilities at accommodation. Hindi rin magkakaroon ng pagkakataong mainip ang mga bisita dahil sa iba ibang water sports. Isa sa pinaka popular dito ay ang snorkeling at scuba diving. Gusto mong subukan?” tanong nito. “Hindi ako marunong,” tutol niya. “Walang problema. Tuturuan kita.” “Huwag na lang. Ayoko.” Hindi niya natitipuhang isipin na lulubog siya sa ilalim ng tubig at lalangoy kasama ng mga isda. Paano kung may pating? “Wala kang dapat ikatakot. Madali lang matutunan ang snorkeling.” “Ako, natatakot? Hindi, ah!” Awtomatikong tumaas ang kanyang noo. “Ganoon pala, eh. Ano pa’ng hinihintay natin?” nakatawang sabi nito. “K kuwan. . malamig yata. At saka.. wala akong bathing suit.” Natataranta siyang naghanap ng dahilan. “Mainit ang tubig at kung swimsuit lang ang problema, meron sa shop. Nakaligtaan ko lang ipasama sa mga damit na dinala sa kuwarto mo. Halika, mamili ka na doon.” Kasubuan na kaya napilitan siyang panindigan ang sinabi. Isa pa, isang bahagi ng sarili niya ay nais din matikman ang nasabing gawain. Bumalik sila sa hotel para maghanda. HINDI NABANGGIT KAY RENZ, habang ipinapasyal niya si Jena ay tumawag sa Fuente Verdes ang isa sa mga opisyal ng Unlimited Horizons. Nagkunwari itong hinahanap siya. “Ah, wala ba siya diyan ngayon? Di bale, kinumusta ko lang kung nakarating diyan nang maluwalhati ang bisita niya,” sabi nito. “Medyo nahirapan nga yata nang konti pero okay na ngayon,” anang isa sa mga tauhan ng resort na nakatanggap ng tawag. “Saan sila nagpunta?” “Itinu tour ni Sir si Miss Borromeo. Mag i snorkeling din yata sila dahil narinig ko kaninang ipinahahanda ang motorboat niya.” “Ganoon ba? O sige, tatawagan ko na lang siya sa cell phone niya.” Matapos ang pakikipag usap na iyon ay ilang sandaling tumingin sa kawalan ang lalaki habang matamang nag iisip. Pagkuwa’y may iba naman itong tinawagan. Nang i-‐‑press nito ang buton na tatapos na ikalawang pakikipag usap ay tatangu tango itong napangisi.

 

Chapter Five 

“READY?” tanong ni Renz nang nakaupo na sila sa lantsa. Tumango si Jena. Binuhay nito ang makina. “Kapit ka,” nakangiting babala nito bago pinasibad ang sasakyang pandagat. Sa simula ay parang hihimatayin sa takot ang dalaga. Noon lang siya nakasakay sa bangkang ganoon kabilis. Para itong lumilipad sa ibabaw ng tubig. Pakiwari tuloy niya, anumang sandali ay babaligtad ito at mahuhulog sila sa dagat. “Relax,” nakangiting utos ni Renz. Ipinatong pa nito ang palad sa kamay niya na parang tuko kung makakapit sa harapan ng lantsa. Nanginginig siya ngunit sa kabila niyon ay naramdaman niya ang kiliting gumuhit sa kamay na hinawakan nito. Hindi nagtagal, unti unting pinawi ang kanyang takot ng sensasyon ng matinding kalayaan na dulot ng malawak na karagatan, ng hanging humahampas sa kanyang mukha, ng matuling takbo ng kinalululanang sasakyan. Parang mas naging perpekto pa ang sandaling iyon nang mapasulyap siya kay Renz. Hindi niya maintindihan kung bakit pero nakaragdag sa kanyang tuwa ang ideyang ito ang kasama niya. Napatingin din ito sa kanya. Ngumiti ito at kumindat bago muling ibinaling sa karagatan ang atensyon. Lingid sa kanya, may kung ano ring pumukaw sa interes ni Renz nang mamalas ang reaksyon niya. Naaliw ito sa kanya na animo’y isang batang tuwang tuwa sa bago nitong karanasan. Sanay na ito sa mga babaeng sosyalera na karamihan ay parang bored sa kanilang buhay, na tila naranasan na lahat ng puwedeng gawin kaya hindi na sila marunong matuwa. Lalo nitong pinahataw ang makina. Ngayon ay para na talaga silang lumilipad sa bilis. Lumuwang ang ngiti nito nang marinig ang halakhak ng dalaga. Bitin na bitin pa si Jena nang sapitin nila ang paglalanguyan. Natagpuan niya ang sariling naghahangad pa ng kung ilang kilometrong tatawirin nang patayin na ni Renz ang makina. Matapos ang mahabang paliwanag ng mga dapat niyang gawin, tinuruan siya nito kung paano isuot at gamitin ang snorkeling mask. “Sa simula’y medyo maninibago ka. Dapat kasi’y sa bibig ka lang hihinga. Pero masasanay ka rin,” paalala nito. “Now, let’s jump.” Nauna itong tumalon. “Ano pa’ng hinihintay mo?” kantiyaw nito nang mag alangan pa siya. “Huwag mong sabihing ngayon ka pa aayaw.” Ayaw niyang maalaska kaya nagpatihulog na rin siya sa dagat. Tama si Renz. Sa simula nga ay nanibago siya. Pakiramdam niya ay nalulunod siya sa kaibang paraan ng paghinga habang nasa ilalim ng tubig. Ngunit hindi naglaon ay naalis na sa paghinga ang kanyang atensyon nang maaliw siya sa makukulay na mga isdang palanguy langoy sa pagitan ng mga bato at halamang dagat. Sinenyasan siya nito at tinungo nila ang mga korales kung saan mas maraming isda ang namamahay, mga isdang noon lang niya nakita. Hindi lang kulay ang kakaiba sa mga ito kundi pati hugis na rin. May bilog na bilog, may pahaba na parang ahas, mayroong mukhang nakapalibot ang tinik sa katawan, may halos wala ni isang palikpik. Kagaya ng maiksing biyahe nila sa bangka, hindi pa nagsasawa si Jena nang senyasan siya ni Renz na dapat na silang umakyat. “Ang ganda. Ang ganda ganda!” bulalas niya nang makaahon na sila. “Hindi ko alam na ganyan pala kaganda sa ilalim ng dagat.” “Kaya nga nakakalungkot kapag nababalitaan kong pinasasabog ang mga korales para ibenta sa ibang bansa. Kapag naubos na ang mga ’yon, mawawala na rin ang mga isda dahil wala na silang titirhan. Sa Fuente Verdes, at sa lahat ng resort namin, kasama kami sa nangangalaga sa yamang dagat. Isa ito sa mga dinadayo rito. Kung bibilhin nga ang kompanya, isa sa isasama sa kontrata’y ang pagpapatuloy ng mga programang pangkalikasang nasimulan na namin. Anyway, nakita mo na ang isa sa mga dahilan kung bakit marami ang nagpupunta sa Fuente Verdes. Bentahe ito ng lugar, lalo na sa diving enthusiasts.” Hindi siya makakibo. Pakiramdam niya nang mga sandaling iyon ay isang napakalaking huwad. Nandoon siya para mangalap ng nakakasirang impormasyon, di para alamin ang mga attraction na dinadayo sa resort. “Pagod ka na ba?” tanong nito nang mapansin ang pananahimik niya. “Gusto mong bumalik na?” “Of course not. Nagsisimula pa lang tayo, di ba?” Nakangiting tumingin siya rito. Kaaya ayang pagmasdan para kay Renz ang mukha ng dalaga. Parang bukas na bukas iyon, walang halong artificial sophistication na natutunan na nitong kainisan. “Sinabi mo,” sang-‐‑ ayon nito, saka umakyat sa lantsa. Pagkuwa’y tinulungan siya nitong sa pag ahon. Napalakas ang buwelo niya kaya nang makaakyat siya ay bahagyang bumangga ang katawan niya sa lalaki. Hindi niya alam kung bakit pero parang naubos lahat ng hangin sa paligid dahil sa pangyayaring iyon. Saglit din itong natigilan. Sumagi sa isip nito kung gaano kalambot ang katawang noong isang araw lang ay nadaganan nito. Sa pagkakataong iyon ay parang gusto nito ulit gawin iyon. Parang napapaso, dagli itong lumayo sa kanya bago makuhang pagbigyan ang bunsod ng kalooban. MAY DALAWANG MALIIT NA PULO pa silang pinuntahan. “Kasama ang mga ’yan sa properties ng resort. Iyong ibang mga bisita nami’y nagpupunta riyan para mag picnic. Ang iba’y nag o overnight pa,” kuwento ni Renz. Ang sarap nga sigurong mag overnight diyan na ikaw ang kasama ko. Nagulat si Jena nang maglandas ang ideyang iyon sa kanyang isipan. Palihim niyang sinulyapan ang kasama. Hindi siguro nakakapagtakang makadama siya ng attraction dito, nasabi niya sa sarili. Hindi ito guwapung guwapo pero nakakadala ang lakas ng personalidad nito. Malaki rin ang epekto ng matikas nitong tindig at maskuladong pangangatawan. Para ngang gusto niyang lumapit dito at yumakap buhat sa likod upang masapo ang matitigas nitong kalamnan. Marahas niyang ipinilig ang ulo para palisin ang naglalarong imahen sa kanyang isipan. Hindi na ganoon katindi ang sikat ng araw nang languyin nila ang maiksing distansya papunta sa lantsa. “Babalik na tayo. Kumapit ka ulit,” sabi ni Renz nang umungol na ang makina. Naalala ni Jena ang pakiramdam niya nang humahataw sa karagatan ang lantsa at sabik na hinintay ang pagsibad nito. Subalit imbis na humarurot ito hanggang sa daungan, ilang minuto lang itong umandar. Nangangalahati pa lang siguro sila papunta sa resort nang pumugak pugak ang makina. Pagkuwa’y isang naghi-‐‑ hingalong ungol ang pinakawalan nito, kasunod ang tuluyang pagtahimik. “Ano’ng nangyari?” nag aalala niyang baling kay Renz. “E ewan. Pero madali lang ’to.” Pinihit pihit nito ang makina nang ilang ulit pero ayaw mabuhay niyon. Napatingin siya sa kalangitan, saka inalihan ng kaba. Nagsisimula nang lumubog ang araw. Malamang ay abutin sila ng gabi sa laot. “A ano’ng gagawin natin?” usisa niya. Nakita nito ang pag aalala sa mukha niya. Kinabig siya nito at hinaplus haplos sa balikat. “Everything’s going to be all right,” anito. Inabot nito ang cell phone para tawagan ang resort. Sa kamalasan, hindi ito maka-‐‑contact. Hindi iyon nakakapagtaka. Minsan nga ay nahihirapan silang makakuha ng signal. Maraming harang sa kalawakan sa lugar nila kaya depende na lang sa suwerte kung maaabot nila ang ibig tawagan. Naghalughog ito sa lantsa. Alam nito, parati itong may dalang tool box para sa mga emergency na gaya niyon. Laking pagkamangha nito nang hindi iyon makita. Sinubukan nitong buksan ang makina pero dahil wala itong magamit na kahit ano, hindi nito iyon magawa. “Paano na ’yan?” Kabadung kabado na si Jena. Dahil pagabi na, papasok na ang tubig. Kitang kita niya ang malakas na pag agos niyon, pati na ang mabilis na paglaki. Gustuhin man nila, hindi sila puwedeng lumangoy papunta sa isa sa mga islang pinasyalan nila. Dahil sa pagpapalit ng daloy ng agos, delikadong may malakas na current ito sa dakong ilalim. Humugot ng hininga si Renz bago humarap sa kanya. “Maghihintay tayo ng sasaklolo sa ’tin,” madilim ang mukhang sagot nito.

 

Chapter Six 

“HUWAG KANG MABAHALA. Maraming dumadaan sa gawing ito ng dagat.” Ilang beses na iyong sinasabi ni Renz kay Jena na batid nitong takot na takot na. Hindi nito masisisi ang dalaga. Kahit ito mismo ay nakakaramdam na ng kaba. Gagahibla na lang ang liwanag. Kapag wala pa silang nakitang sasaklolo sa kanila, tiyak na gagabihin sila sa laot. “Pero gabi na, eh. Sino pa’ng mamamangka?” nagdududang sabi niya. “Mga mangingisda,” tangkang pag ayo nito gayong alam nitong hindi gaanong dinadayo ng mga mangingisda ang bahaging iyon. “At kung sakaling wala tayong makitang tao ngayong gabi, tiyak, bukas ay may sasagip sa ’tin. Gaya ng sabi ko, maraming turistang napapagawi sa dakong ito. Para nga itong EDSA ng karagatan,” paniniguro nito. “Kailangan lang nating malagpasan ang magdamag.” Lumakad pa ang mga sandali. Mabuti na lang at wala silang problema sa pagkain at inumin. Ang hinapunan nila ay ang natira sa dala nilang kanin at ulam. Sa paglalim ng gabi, unti unting lumamig ang hangin. Kapwa pa naman sila walang dalang panangga sa lamig. Ayaw niyang magpahalata pero ginaw na ginaw na siya. Nanginginig na ang kanyang mga kalamnan sa lamig habang panay ang tingin sa karagatan sa pag asang may matanaw siyang mahihingan ng saklolo. “Magpahinga ka muna. Ako na’ng magbabantay,” sabi nito. Umiling siya. Pakiwari niya ay hindi rin naman siya makakatulog. “No, you rest. Mamaya, gigisingin na lang kita para halinhinan ako,” giit nito. Humiga siya sa upuan sa dakong harap ng bangka. Pagod na pagod siya pero hindi pa rin siya makatulog sa tindi ng lamig. Di mapakali, umupo siya at humalukipkip. Nang mapatingin sa kanya si Renz ay naunawaan nito kung ano ang problema. Umupo ito tabi niya. “I hope you won’t mind,” sabi nito, saka siya siniksik sa katawan nito. Naintindihan niyang gusto lang siya nitong bahaginan ng init kaya hindi na siya nagprotesta. Hindi rin maikakailang kaaya aya ang sensasyong dulot ng pagkakalapit nila. “Pasensya ka na. Kung anu anong nangyayari sa ’yo mula nang anyayahan ka papunta sa resort. Hindi ako magtataka kung negatibong negatibo na ang impresyon mo sa ’kin at sa kompanya ko,” sabi nito nang tumagal ang namamayaning katahimikan. “Hindi ko alam kung bakit nangyayari ang mga ’to.” Naikuyum nito ang kamay at naisuntok iyon sa isa pang palad. Hinawakan niya ang braso nito. Hinagud hagod iyon. “Malalampasan natin ’to,” tangkang pagpapalakas loob niya, hindi lang sa lalaki kundi sa sarili rin. “Makakabalik at makakabalik tayo sa resort mo.” “Sinabi mo. Hindi ako patatalo sa kanya nang ganito lang,” matiim na sang-‐‑ayon nito. “Patatalo kanino?” “May gustong sumabo.. .” Bago nito matuloy ang sinasabi ay natauhan ito. Nahihibang na ba ito para ipagtapat sa dalaga ang tangkang pagpapalubog sa Unlimited Horizons gayong opisyal si Jena ng kompanyang interesadong bilhin ang resort? “W wala. Nagkakahalo halo na ang mga sinasabi ko,” pagkakaila nito. “Nabanggit ni Nick na biglaan ang pagkakaatang sa ’yo ng responsibilidad ng pagpapatakbo ng kompanya.” Tumango ito. “Hindi namin akalain na biglang mamamatay ang Papa. Walang ibang aasikaso ng kompanya dahil ang nag iisang kapatid ko’y may sarili nang pamilya sa Amerika. Pinaghirapang itatag ni Papa ang Unlimited Horizons at ayokong mapariwara ito kaya maski pakiramdam ko’y di pa ’ko gaanong handa’y tinanggap ko ang responsibilidad.” “Nakaya mo naman. Sabi nga ni Nick, napalago mo pa raw ’to.” “Matapos ang maraming sakripisyo.” Maasim ang ngiti nito. “Sakripisyo?” Kung hindi siguro sila lulutang lutang sa gitna ng malawak na karagatan at ang pag uusap na lamang ang paraan para itaboy ang pangambang hatid ng kanilang kalagayan, hindi magiging ganoon kabukas si Renz sa niloloob nito. “Mahigit sampung taon na ng buhay ko ang naibubuhos ko sa kompanyang iniwan ni Papa. Sa loob ng panahong iyon, hindi ako nagkaroon ng oras para sa sarili ko. Pulos negosyo ang inatupag ko.” Hindi na nito binanggit na dahil sa sobrang pagkagumon niya sa pagsasalba at pagpapalago ng Unlimited Horizons ay nagkasira sila ng nobya nito. “Pero ’wag na nating pag usapan ang tungkol sa ’kin. Ikaw, wala kang nababanggit tungkol sa sarili mo. Hindi ba nag aalala ang asawa mo’t napakalayo mo sa kanya?” “Asawa? Wala pa ’ko n’un.” Hindi alam ni Renz pero natuwa ito sa narinig. “Boyfriend?” Umiling siya. “Hindi ko matiis ’yong minaman-‐‑ duhan ako,” paliwanag niya. “Nagkakamali lang siguro ako ng pili pero ’yong mga nakikilala ko, boyfriend ko pa lang sila’y gusto nang sila ang magpatakbo ng buhay ko.” Humangin nang malakas. Maski nakasiksik na siya kay Renz, sumagid pa rin sa kanyang buto ang matinding lamig. Naramdaman ang panginginig niya, bumaling ito sa kanya at niyakap siya. Nagulat siya sa kaginhawahang bumalot sa kanya nang maikulong sa matitigas na bisig nito. Hindi niya inaasahang ganoon na lang ang init na kanyang madarama. “Alam mo, romantic sana ang ganito kung di lang tayo namatayan ng makina’t nangangambang ito na ang huling gabi ng buhay natin,” tangka niyang pagbibiro para palisin ang hindi naibigang emosyon. Hindi kumibo si Renz. Nagtaas siya ng mukha para magbitaw pa ng kuwelang salita pero nakatingin din pala sa kanya si Renz. Sa pagtatama ng kanilang mga mata ay nakaligtaan na niya kung ano ang sasabihin. Nakakamagneto ang tingin nito, nakakahikayat. May hatid din kung anong kalayaan ang ideyang nasa gitna sila ng malawak na dagat at sila lang dalawa ang nilalang doon nang mga sandaling iyon. Hindi niya alam kung pareho sila ng iniisip pero itinaas nito ang kamay niyang hawak hawak nito at hinagkan iyon. Para siyang napaso sa halik nito ngunit ayaw naman niyang hilain ang kamay. Nanatili siyang parang estatwa habang tinutulay ng labi nito ang kanyang braso, patungo sa kanyang balikat. . sa leeg. . sa pisngi.. . Nang sumapit sa labi niya ang halik nito ay hindi niya akalaing ganoon pala katindi ang pananabik niyang matikman ang halik nito. Hindi tama, hindi nararapat! sigaw ng kanyang konsyensya ngunit nang mga sandaling iyon ay bingi siya sa katinuan. Sa halip na umiwas, hindi niya namamalayang yumakap ang kanyang mga braso sa leeg nito. Sinaklot nito ang buhok niya at lalong pinalalim ang pagsimsim sa kanyang labi. Dahan dahan ding umusad ang kamay nito pababa, patungo sa dibdib niya. “Huwag, Renz.” Noon nakabawi ng sapat na lakas si Jena para sawayin ito. Bumitaw siya rito at lumayo. Umakma itong yayakapin siyang muli ngunit tiyempong may natanaw silang liwanag sa di-‐‑ kalayuan. “Saklolo! Saklolo! Nandito kami!” Nagsisigaw sila Page 16 1 of 330 kasabay ang pagwagayway ng puting tuwalyang nahagip nila sa sahig ng lantsa. Mga mangingisda ang lulan ng bangkang namataan nila. Wala pang huli ang mga ito pero pumayag naman na ihatid sila sa baybayin. HINDI PALA NAG ALALA sa kanila ang mga nasa resort dahil ang akala ng mga ito ay naisipan nilang mag overnight sa isa sa mga pulo. Habang tumatagal, lalong tumitindi ang galit ni Renz sa hindi pa kilalang tao na tiyak niyang may kinalaman sa pagkasira ng lantsa. Noon lang nangyari ang gayon dahil sinisiguro parati niya na nasa magandang kondisyon ang makina ng sasakyang pandagat. Matapos tiyaking nakapagpahinga na sa silid nito si Jena ay may tinawagan ang lalaki. “Tito Resty, may ipapakiusap sana ako sa inyo,” sabi niya nang sagutin ang kanyang tawag. ‘Tito’ ang tawag niya sa lalaki ngunit hindi niya ito kamag anak kundi pinakamalapit na kaibigan ng papa niya. “Tungkol saan, Hijo?” Isinalaysay niya ang hindi magagandang nagaganap sa kompanya. Napabuntunghininga si Tito Resty nang matapos siya. “Akala ko’y walang kawawaan ang mga naririnig ko. May katotohanan pala ang mga ’to,” sabi nito. “Wala ka bang ideya kung sino ang may kagagawan?” Isa isang naglaro sa imahinasyon ni Renz ang tatlong lalaking may matataas na tungkulin sa Unlimited Horizons. Noong mga panahong hindi pa matiyak ang magiging kalagayan ng kompanya dahil sa biglang pagyao ng papa niya, ang tatlong lalaking iyon ang tumulong sa kanyang patakbuhin ang Unlimited Horizons. “Malamang ay isa sa mga pinakamataas na opisyal ng kompanya. Bukod sa ’kin, sila lang ang may sapat na kaalaman tungkol sa future plans ng kompanya’t may sapat na kapangyarihan para masabotahe ito,” nanlulumo ang tinig niyang pagtatapat. Sa kabilang linya ay napapalatak si Tito Resty. “Kaya nga wala akong ibang mahingan ng tulong. Di ko na alam kung sino ang puwedeng pagkatiwalaan. Right now, I’m about to start negotiations to sell my resort chain.. .” “May nabasa ako tungkol diyan sa business page ng isang pahayagan. Are you serious about that?” “Sa totoo lang, isa ito sa mga paraan para mabuko ko kung sino ang may masamang balak sa ’kin at sa kompanya. I’d be willing to sell if the price is right, at kung magigipit na ’ko nang tuluyan. Sa ngayon kasi, ang resort chain ang pinakamahina ang naiaakyat na pera sa kompanya. Pinakamataas pa ang overhead kaya puwede ko talagang ibenta.” “I see. Paano ako makakatulong sa ’yo?” “Sasabihin ko sa mga opisyal ko na papasukin ko ang real estate business. Kakausapin ko sila isa isa at magbibigay ng iba ibang lokasyon ng unang subdivision na itatatag ko. Kung saan magkaroon ng bulilyaso, ang taong sinabihan ko niyon ang may kagagawan. Kailangan ko kayo para mag set up ng isang dummy corporation na kunwa’y siyang nag aalok sa ’kin ng mga lupang puwedeng i develop para gawing subdivision.” “I can do that. Medyo kulang na nga sa excitement ang buhay ko ngayong naipasa ko na sa pamangkin ko ang pamamalakad ng kompanya ko,” ani Tito Resty na di nakapag asawa kaya wala itong anak. “Thank you, Tito.” “Don’t thank me yet. Pasalamatan mo ’ko pag nahuli mo na ang salarin.” Bahagyang lumuwag ang paghinga ni Renz matapos ang pag uusap nila ng kanyang Tito Resty. Pero nahalinhinan kaagad ng ibang alalahanin ang saglit na pagluwag ng kalooban. Naalala niya ang namagitan sa kanila ni Jena at kumunot ang kanyang noo. Ano ba ang pumasok sa kanya at nagawa niya itong hagkan? Hindi niya gawi ang gayon, at lalong hindi tulad niya ang makaramdam ng mga emosyong nadarama niya para sa dalaga nang mga sandaling iyon. Hindi niya iyon maintindihan kaya sapilitang iwinaglit muna sa puso at isipan ang naturang mga emosyon. HINDI ALAM NI RENZ, kasalukuyan ding nahihibang sa pagninilay nilay ang dalagang gumugulo sa isipan nito. Sa tuwing sasagi sa alaala ni Jena ang halik ni Renz ay para siyang matutunaw sa hiya. Hindi niya maikaila sa sarili na may nadama siyang pananabik nang magdait ang kanilang mga labi. Ngayon nga ay parang hinahanap hanap pa niya ang tamis at init ng halik nito. Luka luka! saway niya sa sarili. Nandoon siya para magtrabaho, hindi para gumawa ng kung anong milagro. Napuknat lang ang malaliman niyang pag iisip nang may kumatok sa pinto ng kuwarto. “Excuse me, Ma’am. Telephone call from your office. Hindi n’yo raw yata dala ang cell phone n’yo kaya sa resort na tumawag,” anang bellboy na napagbuksan niya ng pinto. “Thank you,” aniya at nag aagam agam na inabot ang telepono. “Jena, pambihira ka naman. Ba’t hindi ka man lang tumatawag? Kung di pa ’ko nagtanong sa Unlimited Horizons, eh, di ko pa malalaman ang mga nangyari.” “Hindi kasi ako makakuha ng tiyempo, eh,” paghahagilap niya ng dahilan. “O, kelan ang balik mo?” tanong ni Jules. “Baka bukas. Kailangan mo na ba ’ko diyan?” Ayaw niyang isipin ang tungkol sa kanyang pag alis. Kung magiging totoo siya sa sarili, aaminin niyang ayaw pa niyang maghiwalay ang landas nila ni Renz. Pero kailangan na. Hindi para sa personal na kaligayahan ang dahilan ng pagtungo niya roon. “No. In fact, I want you to stay there as long as you want.” Alam na niya ang ibig sabihin nito. Ang mahalaga ay ang pangangalap niya ng impormasyon. Hindi niya maintindihan kung dapat niyang ikatuwa ang pasimpleng pagsang-‐‑ayon ni Jules na magtagal pa siya sa lugar na iyon kung puwede rin lang. “O sige na. I was just checking. Like I said, you don’t have to rush back here right now. I want you to have a clearer picture of the kind of facilities the resort have so we can make a better analysis of their proposal. Naipaliwanag ko na ang lahat sa opisina’t wala tayong problema,” anang kausap. Pagkatapos nilang magpaalaman ay pinutol na nito ang linya. MAG UUMAGA NA nang makatanggap ng tawag si Renz galing sa mga tauhang nagpunta sa lantsa para tingnan kung makukumpuni nila ang makina. Nagdilim ang mukha niya nang marinig ang ulat ng pinakapinuno ng mga ito. “Parang. . parang sinadya, Sir. Sa unang tingin ay hindi halata pero nang inspeksyunin kong mabuti, may nakita akong maliit na hiwa sa belt ng makina kaya matapos ang ilang minutong pag andar ay napugto ito.” “Just keep that information confidential for now,” sabi niya bago ibinaba ang telepono.

 

Chapter Seven 

“DON’T YOU THINK it’s time we start our negotiations?” tanong ni Jena nang salubungin siya ni Renz sa lobby para mag almusal sila sa restaurant. “Oh, yes. But I’m hoping I could show you around some more. Hindi tayo natapos kahapon,” anito habang ginigiyahan siya patungo sa restaurant. “Hindi pa ba tapos ’yon?” may halong biro niyang bulalas. “Aba, hindi pa. You haven’t seen anything yet. Kung di lang tayo. . uhm. . naantala kahapon, madadala pa kita sa underground river na bagama’t hindi kasing-‐‑ganda ng St. Paul’s Cathedral ay maganda ring attraction sa mga bisita. Then there’s the jungle trail and—” “Teka, teka,” putol niya. “Gaano mo ba ’ko katagal patitigilin dito?” “Di ba sabi ko, gusto ko’y para ka na ring nagbabakasyon habang nandito ka. Sigurado ako, at your level in the company, you don’t get to enjoy a lot of free time anymore. Di ba sa ’yo na rin nanggaling na napakarami mong trabaho?” Gustong mapaganda ni Renz ang impresyon ni Jena sa kompanya. Isang bagay na hindi mangyari dahil pulos kamalasan ang inaabot niya mula nang dumating doon. Iyon ang idinadahilan nito sa sarili kung bakit ayaw muna nitong umalis ang dalaga. Binagabag naman siya ng konsyensya. Ano na lang ang sasabihin nito kung malalaman nito ang katotohanan? “Oo nga pero—” simulang protesta niya. Tumigil ito sa paglalakad at humarap sa kanya. “Kung may kinalaman ito sa namagitan sa ’tin kagabi—” “No.” Itinaas niya ang kamay para patigilin ito. “Okay, I’ll stay. Tutal ay nandito na rin lang ako, gusto ko nang tingnan lahat ng attractions ng lugar na ’to.” Trabaho ko ito, dahilan niya sa sarili kung bakit napakadali niyang napapayag na huwag munang umalis. Nakahanda na siyang maglagi nang ilang araw pa sa resort. Ang kaso, habang kumakain sila ay tumunog ang cell phone ni Renz. Matapos pakinggan ng lalaki ang sinasabi ng nasa kabilang linya ay kumunot kaagad ang noo nito at nagtagis ang mga bagang. “I’m sorry pero hindi na pala ako puwedeng magtagal dito. Nagkaroon ng konting problema sa resort namin sa Davao. I have to fly there immediately.” “Sure, I understand.” Hindi maipaliwanag ang lalaki kung bakit nalulungkot ito sa biglaang pag iiba ng plano. “I have an idea,” pagkuwa’y sabi nito. “Sumama ka na rin kaya sa ’kin. Bahagi ng Monte del Sol chain ang pupuntahan ko doon. You might want to see our facilities there.” “Ewan ko.. .” Nag alangan siya. Habang tumatagal kasi ang pagkakasama nila nito ay may kung anong emosyong tumutubo sa kanyang dibdib. “Come on. I promise, hindi na manganganib ang buhay mo,” pang eengganyo nito. “Tawagan mo na lang ang opisina mo para ipaalam sa kanila ang plano mo. Here, use my phone.” “S sige. Nakalimutan ko nga ang cell phone ko.” Inabot niya ang telepono at tinawagan si Jules. “That’s an added opportunity for you to find out more about the company,” sabi nito. “Pero so far, may progreso ba?” “Hindi ko masasagot ’yan ngayon.” Habang nagsasalita ay conscious na conscious si Jena sa mga matang nakatingin sa kanya. “Nandiyan ba siya?” tanong ni Jules. “Oo.” “Okay. Saka ka na lang gumawa ng full report pag nakabalik ka na. I hope you’ll have something substantial dahil naghihintay ang buong kompanya,” anito, saka na nagpaalam. “What do they have to say?” usisa ni Renz nang ibalik niya ang telepono rito. “They can get along without me for a few more days,” balita niya. Hindi nito maintindihan kung bakit nagdiwang ang puso nito nang marinig ang kanyang sagot. Bago sila umalis ng Palawan, ilang pirasong bagong kasuotan pa ang ipinadala ni Renz sa silid niya para magamit niya sa kanilang lakad. Tinanggihan nito ang pamimilit niyang bayaran ang mga iyon.

 

Chapter Eight 

HABANG NASA HIMPAPAWID ang pribadong eroplano ay napasulyap si Renz kay Jena na noon ay abala sa pagtanaw sa labas ng bintana. Gustong bugbugin ng lalaki ang sarili. Kung tutuusin, napaka-‐‑irregular ng kanyang ginagawa. Hindi niya dapat isinama ang dalaga sa biyahe niyang iyon. Puwede namang sa Maynila na lang nila ituloy ang pag uusap tungkol sa Monte del Sol. Hindi nito alam, si Jena man ay inaaway na ang sarili. May kung ano siyang nadarama para kay Renz. Hindi niya gawi ang magkagusto sa isang taong ilang araw pa lang niyang nakikilala pero hindi niya maikakailang ganoon na nga ang nangyayari sa kanya at hindi niya alam kung paano iyon maaawat. Hindi mo na nga mapigilan, dapat sana’y lumayu layo ka na! sita niya sa isip. Ang kaso nga ay malakas ang pang engganyo ng ideyang makakasama pa niya ito nang matagal tagal. “ANO’NG GINAGAWA MO RITO?” tanong ni Renz nang pagpasok sa lobby ng hotel nila sa Davao ay masalubong si Jon. “Tinawagan ako. Emergency daw. Muntik muntikan nang mag strike ang mga empleyado. Meron pa namang gagawing malaking conference dito sa hotel bukas. Hindi makausap nang matino n’ung labor arbitrator ang mga tao kaya sumugod na ’ko,” paliwanag ni Jon “Sinabi ko namang papunta na ’ko rito,” sabi niya. “Ako ang unang natawagan dahil nahirapan daw silang kumontak sa Fuente Verdes. Isa pa, baka ’ika ko hindi mo maiwan ang inaasikaso mo sa Palawan ay ako na muna’ng bahala rito,” muling paliwanag nito. “Kasama ko si Edwin. He’s around here somewhere. Nakikipag coordinate siya sa leader ng unyon para simulan ang pag uusap para i call off na nila ang welga.” Napahugot ng malalim na hininga si Renz. Matino ang pasahod at benepisyo ng kanilang mga empleyado. Marahil ay may nagsusulsol lang sa mga ito kaya nagkaroon ng ganoong gulo. Lumapit sa kanila si Edwin. “I finally managed to reason with them. Sisimulan na ang pag uusap,” sabi nito. “Mabuti’t nakarating ka agad. You better come with us.” Si Renz ang tinutukoy nito. “Sige, mauna ka na. Ako na ang bahala kay Miss. . Borromeo, right?” Bumaling si Jon kay Jena. “Sorry about this. Remind me to introduce you around later,” sabi ni Renz. “Si Jon na muna ang bahala sa ’yo. You’re in good hands. Kaibigang matalik ko ’yan,” anito, saka nagmamadaling sumama kay Edwin. “I better see to your accommodations. Baka matagalan si Renz,” sabi ni Jon nang silang dalawa na lang. “Ano’ng palagay mo sa Fuente Verdes?” tanong nito habang ginigiyahan siya patungo sa front desk ng hotel. “Maganda ang resort. Malaki ang potential nitong ma develop pa nang husto,” sagot niya. “So, what do you think? Will you recommend to Kliney Chain that they buy our resorts?” Hindi alam ni Jena kung ano ang isasagot. Akala naman ng binata ay nahulaan nito ang dahilan ng kanyang pag aalangan. “Oh, don’t worry. Right-‐‑hand man ako ni Renz. Wala kaming sekreto niyan pagdating sa kompanya, at maski sa ibang mga bagay. Gaya ng sabi niya, he considers me his best friend. Kung tutuusin nga’y para na kaming magkapatid dahil sa kanila na ’ko lumaki,” paniniguro nito. Ngumiti lang siya. “Hindi lang ako ang mag isang magdedesisyon sa offer niya. Pag uusapan pa namin itong mabuti sa opisina,” aniya. “I see. Well, I can assure you, you’re getting a good bargain,” ani Jon bago bumaling sa isa sa mga tauhan ng hotel na nakatalaga sa front desk. “See to Miss Borromeo’s accommodations. She’s a special guest of the company,” sabi nito, saka na nagpaalam sa kanya. SAGLIT LANG NAMALAGI SI JENA sa silid na itinalaga sa kanya. Pagkatapos maghilamos at mag ayos ng sarili ay muli siyang lumabas. Mukhang abalang abala sa problema sa mga empleyado ng resort si Renz dahil buong araw niya itong hindi nakita. Si Jon na lang ang nag asikaso sa kanya. “Pasensya ka na, masyadong busy si Renz. Ibinilin niya sa ’kin na ipasyal kita sa resort kung gusto mo,” anito. “Huwag na. Kailangan ka rin marahil sa negosasyon. Kaya kong mamasyal mag isa,” tanggi niya. “Are you sure?” paniniguro nito. “Positive.” “O sige. Sasabihin ko ’yan kay Renz. I’m sure he feels bad about bringing you here and then not being able to entertain you.” “Tell him not to worry. Okay lang ako.” Nang iwan na siya ni Jon ay mag isa nga siyang naglibot sa resort. Nang mapagod ay saka lang niya ipinasyang muling bumalik ng kanyang silid para umidlip. Naglalakad siya sa pasilyong maghahatid sa kanya sa kuwarto nang may maulinigan siyang mga tinig na nagtatalo. “Bakit kayo pumayag sa gusto niya? Di ba ang usapan, magwo walk out kayo?” “Sorry, Boss. Maganda ang offer, eh. May mga pamilya rin kaming dapat alalahanin.” Natigilan sa kinatatayuan si Jena. Tahimik niyang sinalunson ang pasilyo at matamang hinanap kung alin sa mga silid ang pinagmumulan ng mga tinig. “Bullshit! Ang tatanga n’yo! Konting grasya lang, nagkakandarapa na kayo.” Mas mahina na ang boses. Kung hindi niya idinikit ang tainga sa dingding ay hindi na niya maririnig kung ano ang sinasabi nito. “Nakapag usap na kami ng mga kasamahan ko. Tatanggapin namin ang alok ng management. Kung tutuusin nga, wala kaming dahilan para magwelga. Hindi naman pala totoo ’yong sinabi n’yong tatanggalin ang dalawampung kasamahan namin.” “Ah, bahala kayo! Tingnan n’yo lang. Mas lalong lumakas ang loob ng management dahil nakita na nila kung gaano kayo kadaling paamuin.” Kasunod niyon ay narinig niya ang mararahas na yabag. Nangamba si Jena na baka lalabas na ng silid kung sinuman ang mga nagtatalo kaya nagmamadali niyang tinungo ang kuwarto niya at pumasok doon. Ilang saglit lang ay naulinigan niya ang pagbukas at pagsara ng pinto. Nagpalipas lang siya ng ilang segundo bago sumilip sa pasilyo para alamin kung sino ang nagtatalo ngunit sa kamalasan, ang likod na lang ng palayong lalaki ang kanyang nakita. Dagli siyang lumabas ng silid para sundan ang lalaki pero pagdating sa dulo ng pasilyo, ang inabutan niya ay ang kapipinid na pinto ng elevator. Tumutunog ang telepono nang muli siyang bumalik sa kanyang kuwarto. “Kanina ka pa ba nakarating diyan?” tanong ni Jules. “Medyo pero naging abala ako. Kakapasok ko pa nga lang sa kuwarto.” “O, ano na? Balita ko’y napipintong magwelga ang mga empleyado. Totoo ba?” “Hindi na yata matutuloy. Kinausap sila ng management at mukhang magkakaayos na sila. Jules, mukhang may nagpapakana ng gulo.” Isinalaysay niya ang narinig. “Kung ganoon, totoo ngang nagkakaroon ng internal problems ang kompanya.” “Hindi ko matiyak kung buong kompanya ba o dito lang sa resort na ito. Sa Palawan kasi’y wala silang ganitong problema.” “Tingnan mo kung ano pa’ng malalaman mo, okay?” “Oo.” Hustong kabababa ng telepono ay may kumatok sa pinto. Napapitlag si Jena sa pagkagulat. Bahagya pa siyang na guilty nang makita kung sino ang bisita. Napasulyap siya sa telepono at nangambang baka may narinig ito sa pag uusap nila ni Jules. “Thank goodness, tapos na ang gulo. I’m sorry if I’ve been neglecting you,” sabi ni Renz matapos niya itong imbitahang pumasok. Mukhang wala itong kaalam-‐‑alam sa naging paksa nila ni Jules. Pero halatang nahirapan ito sa pakikipagnegosasyon. Medyo gusot na ang polo nito at gulu gulo pa ang buhok. Parang nais niyang haplusin ang tila bagong likhang pilegis sa mukha nito, ikulong ito sa kanyang mga bisig para ayuin. “It’s. . all right,” saka lang niya naalalang isagot. “No, it’s not all right. Mula nang dumating ka, pulos negatibong aspeto ng kompanya ang namamalas mo. Mas matatanggap ko pa kung normal na takbo ng mga pangyayari ang lumilikha ng kung anu anong problema. Kaso, hindi. Artipisyal na dahilan ang sanhi ng mga ito.” Tila kunsumidung kunsumido na ito. Napabuntunghininga ito, pabagsak na umupo sa kama, saka minasa masahe ng mga daliri ang sentido. “Here, let me.” Hindi na siya nakatiis. Lumapit siya rito at siya na ang humaplos sa ulo nito. Malaking kaginhawahan ang bumalot kay Renz nang madama ang mainit na mga daliring humahagod sa kanyang noo. Napapikit siya para mas namnamin pa iyon. Lumipat ang mga kamay ni Jena sa batok niya. Ang bahaging iyon naman ang minasahe, pati na likod para paluwagin ang pagkakabuhul buhol na mga kalamnang naroon. Napawi nga ang tensyong dulot ng naging problema sa resort ngunit sa katagalan ay nahalinhinan iyon ng ibang uri ng tensyon, na ang dahilan naman ay ang pagkakalapit nila ng dalaga. Sa maliit na distansyang nakapagitan sa kanila ay damang dama ni Renz ang init na nagmumula sa katawan nito. Nalalanghap niya ang natitirang halimuyak ng pabango nito, ang samyo ng lotion, cosmetics at kung anu anong amoy na taglay ng isang babae. Bago pa niya malaman kung ano ang ginagawa, nahawakan niya ito sa braso at sinalunson iyon ng halik hanggang umabot sa palad nito. Napakislot si Jena nang maramdaman ang paggapang ng labi nito sa braso niya. Pakiwari niya ay nagbabagang uling iyon na pumapaso sa bawat parteng madampian. Gayunpaman, ayaw siyang sundin ng utak nang utusan niya itong hilain ang kanyang kamay. Hindi nakontento nang matagal si Renz sa pagpapaligo ng halik sa kamay na tangan nito. Bumaling ito sa nagmamay ari niyon at hinila siya paupo sa kandungan nito. Alam ng dalaga, dapat ay tumutol siya, magpumiglas. Ngunit sa kung anong dahilan, hindi niya iyon magawa. Sa halip, naging sunud sunuran siya sa takbo ng mga pangyayari. Nang nakaupo na siya sa kandungan ng lalaki ay lalong umakyat ang tensyon sa katawan nito. Sa pagkakataong iyon ay alam nito kung paano tutugunan iyon. Sa isang iglap ay naikuyumos nito ang mga daliri sa buhok niya at maigting na nilasap ang tamis ng kanyang labi. Bihag na rin siya ng mainit na tensyon. Ibinuka niya ang bibig sa pananalakay nito at nagpasasa sa kaaya ayang sensasyong nananalaytay sa kanyang mga kalamnan hatid ng masusing pagsimsim nito sa kanyang labi. Nakalas ang mga butones ng kanyang blusa nang hindi niya namamalayan. Nagulat pa siya nang maramdamang sakupin ng mga palad nito ang kanyang dibdib, kasunod ang pagluwag ng bra niyang naalis na sa pagkakakawit. Nang mahantad sa mga mata nito ang kaakit akit na mga bundok ay hindi ito nag aksaya ng sandali. Pinasadahan nito ng halik ang magkabilang tugatog, saka ikinulong ang isa sa mga iyon sa bibig nito. Pakiramdam ni Jena ay may nagsindi ng siga sa kanyang pagkatao at iyon ay hinipan hanggang maglagablab. Ngayon ay nababalot siya ng nagrurumikit na apoy na hindi mapapawi hangga’t hindi siya lubusang natutupok. Umakyat ng ilang sentigrado ang init na bumabalot sa kanya nang tunguhin ng kamay ni Renz ang sugpungan ng kanyang pantalon at simulang hilain pababa ang zipper niyon. Parang hindi na siya makahinga sa pananabik. Parang gustung gusto na niyang maramdaman ang pagdait ng kamay nito sa kanyang nag iinit na balat. Ngunit sa gitna ng nag aalimpuyong pagnanasa ay bahagyang nangibabaw ang sigaw ng katinuan. Nahihibang na ba siya para ipaubaya ang sarili sa isang lalaking ilang araw pa lang niyang nakikilala? Bukod pa roon, malayo sa katotohanan ang pagkakakilala nito sa kanya. “Hindi puwede, Renz.” Tutol man ang kaloobang naghuhumiyaw sa pagkauhaw ay hinawakan niya ang kamay nito para pigilan ang tangkang pagbaba sa zipper ng kanyang pantalon. Dagli rin siyang tumayo at muling isinara ang mga butones ng kanyang blusa. “H hindi mo ’ko kilala. . ” simula niya. “I know you enough to feel this great attraction for you,” usal nito na namumungay pa ang mga mata sa tindi ng emosyong rumaragasa sa kalooban nito. “I never felt this way before towards any woman I’ve known for such a short time.” Hindi ito nagsisinungaling. Ang ilan sa mga babaeng nakabolahan ay pinagnasaan din nito ngunit ngayon, parang hindi lang purong pagnanasa ang nagbubunsod sa ikinikilos nito. Hihilahin sana nito ulit si Jena ngunit naisip nito, tama nga sigurong kilalanin muna nila nang husto ang isa’t isa. Nanghihinayang na tumayo ito at inayos na rin ang sarili. Pagkuwa’y lumapit ito sa dalagang nakatalikod at hinapit siya sa balikat. “I’m sorry for what happened. Hindi dahil sa isang malaking pagkakamali iyon kundi dahil masyado pa nga sigurong maaga para mamagitan sa ’tin ang ganoon.” Tumango lang siya, hindi malaman kung ano ang dapat madama. Hinagkan siya nito sa pisngi, pagkuwa’y nagpaalam na. “I’ll see you for dinner,” sabi nito bago isinara ang pinto. Litung lito si Jena nang maiwan nang mag isa. Bakit ba ganoon na lang ang pang akit ni Renz sa kanya? Ito pa na dapat niyang lokohin para makakuha ng impormasyon tungkol sa kompanya nito? Kung alam lang niyang ganoon ang mangyayari, hindi na sana siya pumayag sa gusto ni Jules. Nang maalala ang boss ay dagli niyang tinungo ang side table kung saan nakapatong ang telepono. Dinampot niya iyon, balak ay tatawag sa Maynila para sabihin kay Jules na ayaw na niyang ituloy ang ginagawa. Pero naisip din niya, bukod sa tiyak na magagalit ito at babansagan siyang unprofessional, siguradong pababalikin na siya nito sa Maynila. Gusto ba niyang mangyari iyon? Ayoko pa, mahigpit na tutol ng kanyang kalooban at parang napasong binitawan kaagad ang telepono. Maluwang na nga siguro ang kanyang turnilyo dahil maski alam niyang hindi makakabuti sa kanya, gusto pa niyang makasama nang matagal tagal si Renz. Pero gusto ba naman siyang makasama nito? Paano kung pagkatapos ng muntik nang mangyari sa kanila ay ipasya nitong bumalik na sila sa Maynila at doon na tapusin ang pag uusap? Hindi ba dapat na siya ang magkusang pumigil sa anumang ugnayang maaaring mabuo sa kanila? Kung gayon, di ba nararapat lang na kusa na siyang bumalik ng Maynila? Hindi niya maintindihan kung ano ang gusto niyang mangyari! Litung lito niyang naitakip ang mga palad sa kanyang mukha habang paulit ulit at marahas na ipinipilig ang ulo. HABANG NAHIHIBANG sa kalituhan si Jena ay nakatulala naman si Renz sa dalampasigang tanaw na tanaw niya habang nakatayo sa balkon ng kanyang silid. Katulad ng dalaga, pakiramdam niya ay hindi nararapat ang namamagitan sa kanila. At kagaya nito, hindi niya malaman kung ano talaga ang gusto niyang mangyari. Dapat talaga’y hindi ko na siya isinama rito. Maling mali ang desisyon mong iyon, paninisi niya sa sarili. Pero hindi pa huli. Puwede pa niyang remedyuhan ang pagkakamaling iyon. Bukas na bukas ay babalik na kami sa Maynila, pasya niya. Nakahinga siya nang maluwag nang makapagdesisyon siya. Balak nga niya ay sasabihin na iyon sa dalaga bago pa muling magbago ang kanyang isip. Tatalikod na sana siya para pumasok ng silid nang tumunog ang cell phone na nakasukbit sa sinturon niya. Napailing siya nang marinig ang balitang hatid ng nasa kabilang linya. “Nagkaproblema sa prawn farm. Biglang nanga-‐‑ matay ang prawns na ide deliver na sana sa mga kliyente nating hotels at seafood restaurants. Kinausap ko na ang ibang contacts ko pero hindi sila makapangakong agad agad ay makakapagdala sila sa ’tin ng prawns sa mababang halaga,” sabi ni Mr. Morales na manager ng division na may kinalaman sa pagkain. “Magkano ang hinihingi nila?” tanong ni Renz. Napahugot siya ng hininga nang marinig ang presyo. Malulugi na sila kung idadagdag pa roon ang halaga ng pagdadala ng prawns sa kanilang mga kliyente. “Sige na, pumayag ka na,” pasya niya. Mas mabuti na iyon kaysa mawalan ng tiwala ang customers nila. Nang matapos ang pag uusap nila ni Mr. Morales ay pinindot niya ang numero ni Tito Resty. “Nakapag set up na ’ko ng dummy corporation. Bigyan mo lang ako ng mga dalawang araw na palugit at puwede mo nang simulan ang plano mo,” anang lalaking kausap. “Salamat, Tito. Sana nga’y magtagumpay ako,” sagot niya. “By the way, di ba matalik n’yong kaibigan ang may ari ng security agency na ginagamit ng kompanya n’yo?” “Oo. Magaling ang mga tauhan niya. Mga professional kung magtrabaho. Kung gusto mo, tatawagan ko siya.” “Kung puwede sana’y ibigay n’yo na lang sa ’kin ang numero niya.” Alam na niya ang susunod na hakbang at kailangan niya ng security agency na hindi kilala ng sinuman sa kanyang mga opisyal. Dahil doon ay hindi niya puwedeng gamitin ang ahensyang kasalukuyang nangangalaga sa seguridad ng Unlimited Horizons. “Sure. Sandali lang at titingnan ko.” Nang makuha ang numero ay nagpaalam na siya sa Tito Resty niya at ang may ari naman ng security agency ang tinawagan. Kinausap niya itong mabuti at masusing ibinilin ang gustong ipagawa. BUO NA dapat ang pasya ni Renz na abisuhan si Jena na babalik na sila ng Maynila at doon na gagawin ang pag uusap. Wala namang koneksyon ang dalaga sa nabuo niyang plano para matiklo kung sino ang may likha ng kung anu anong aberya sa kanyang kompanya kaya hindi dapat magbago ang desisyon niya dahil lang sa nakakadismayang balitang natanggap. Pero bakit parang hindi siya makatayo para puntahan ito at ipaalam ang kanyang pasya? Bakit hindi niya maibigan ang ideyang pagbalik nila sa Maynila, hindi na niya ito palaging makakasama? Nagsisimula na ba siyang umibig dito? Ah, kalokohan! sita niya sa sarili. Hindi ganoon kabilis mabuo ang pag ibig. Kailangan niyon ng sapat na panahon para makilala nang husto ang taong iibigin. Mamaya, habang kumakain sila ay sasabihin niya kay Jena na bukas na bukas ay babalik na sila sa mundong dapat nilang kalagyan. Totoo na. Desidido na siya. KAHARAP NA NI RENZ ang dalaga sa isang kubling mesa sa restaurant na nasa hotel. Matapos magbihis ay sinundo niya ito sa silid. Ngayong nakakain na sila, dapat ay ipaalam na niya rito ang napagpasyahan. Iyon na ang akmang panahon. Pero bakit hindi siya makapagsalita? Natutunugan ni Jena na may gustong sabihin sa kanya ang lalaki. Parang nahuhulaan na rin niya kung ano iyon. Para tuloy may kung anong mabigat na bagay na nakadagan sa kanyang dibdib. Ayaw man niyang magwakas na ang mga sandaling magkapiling sila ni Renz, dapat siguro ay unahan na niya ito. Alang alang man lang sa kanyang dignidad. “Renz, siguro’y. . ” simula niya. “Dapat lang yatang. . ” simula rin nito. Sabay silang natigilan. “Mauna ka na,” anito. “No, ikaw na. Mukhang mas mahalaga ang sasabihin mo,” ganti niya. “Naisip ko lang kasi, dapat siguro’y. . ” Hindi nito maituloy ang sinasabi. “Dapat siguro’y makita mo na rin ang isa pang resort na sangay ng Monte del Sol. Iyong nasa Cebu ang pinakamalaki naming sangay. Doon ako tutuloy pagkagaling dito. B baka puwedeng sumama ka na.” Iba sa nasa isip ng lalaki ang mga katagang lumabas sa bibig nito. “Dapat nga yata.. .” simulang sang-‐‑ayon ni Jena nang biglang matigilan. “Ano. .?” kunot-‐‑noong tanong niya nang ma-‐‑realize kung ano ang sinabi nito. “Tutal ay nandito ka na rin lang at di ba sabi sa opisina ninyo’y puwede ka pang mawala nang ilang araw, bakit di pa natin samantalahin ang pagkakataon? What I mean is, I’d really like you to see the place. It might make a difference in your evaluation. At ikaw, gaya ng sabi ko noon, para ka na ring nagbabakasyon.” Hindi niya alam kung matutuwa o madidismaya. “Well, what do you say?” susog nito. “S sige. Gaya nga ng sabi mo, nandito na rin lang ako. Why not make the most of it?” Bahala na! sabi niya sa isip. “MAY AASIKASUHIN AKO sa Cebu pero gusto ko na ring magkaroon tayo ng general meeting. Ihahayag ko ang mga plano ko para sa kompanya,” sabi ni Renz kina Edwin at Jon nang gabi ring iyon. “Tatawagan ko si Ricky para lumipad siya pa Cebu.” “Ba’t doon pa tayo mag uusap?” usisa ni Edwin. “I want to prevent leaks as much as possible. Mahalaga ang mga pag uusapan natin,” katuwiran niya. Ikinaila niyang ibig niya ay mapulong sa iisang lugar ang tatlong lalaki sa eksaktong panahong inihahayag niya ang pekeng balak para sa kompanya. Sa gayon ay mas madali niyang masusubaybayan ang mga ito kaysa kung sila ay nasa Maynila. Gusto rin niyang sa Cebu iyon ganapin dahil doon ay mayroon siyang malaking bahay bakasyunan na puwede nilang tirhan. Nakipag ugnayan na siya sa security agency para sa bagay na iyon.

 

Chapter Nine 

“BUONG AKALA KO ay sa hotel tayo titira,” sabi ni Jena nang daanan lang nila ang hotel ng resort at tumuloy sila sa malaking bahay na ilang metro ang layo sa gusali. “Mas maganda rito,” simpleng sagot ni Renz. Ayaw niyang ipaalam sa dalaga ang tunay na pakay ng pagtira nila sa guesthouse. “Pero ’wag kang mag alala. Magkakaroon ka ng maraming pagkakataon para kilatisin ang hotel.” Matapos maihatid si Jena sa silid niya, sumaglit si Renz sa hotel at kinausap ang pinuno ng security team na nauna nang pumunta sa Cebu. Siniguro niyang nakahanda na ang lahat. Galing siya sa silid na ginagamit bilang opisina ng security team nang makasalubong si Edwin. Sinabayan siya nito sa paglalakad. “Kanina ko pa gustong sabihin ’to sa ’yo pero di ako makakuha ng tiyempo. Do you think it’s wise to take Miss Borromeo with us? I thought you wanted to prevent the possibility of our future plans leaking out to other companies,” anito. “We are not going to let her into our meetings. Besides, I think we can trust her.” Bahagya siyang nairita sa sinabi ng kasama. “Trust her? We barely know her,” giit ni Edwin. “Please, let me be the judge of this. Now, if you’ll excuse me, may gagawin pa ’ko.” Habang mabilis siyang naglalakad palayo sa mataas na tauhan ay nakadama siya ng galit, hindi sa lalaking kumausap sa kanya, kundi sa sarili. Alam niya, nauunahan na ng kanyang nadarama para kay Jena ang matinong takbo ng isip. NANG HAPONG IYON ay nagkaroon nga ng pagkakataon si Jena na mamalas ang kalidad ng structure at serbisyo sa hotel. Dinala siya roon ni Renz para kumain sa restaurant. “Well, what do you think?” tanong nito habang nakaupo sila sa maaliwalas na kainan at hinihintay ang kanilang pagkain. “Maganda,” sagot niya habang palinga linga sa paligid. Cool kunwari ang himig niya. Kunwa’y sanay siya sa ganoong karangyaan maski sa totoo lang ay hindi siguro niya makakayang kumain sa gayong lugar kung hindi siya bisita ni Renz. “Mamaya, itu tour kita sa kabuuan ng hotel.” Pagkatapos nga nilang maghapunan ay inilibot siya nito sa poolside, sa bar, sa gym at sauna. “As you can see, we have complete amenities here,” may pagmamalaki sa tinig nitong sabi. “Now, let’s visit the rooms.” Isa lang sa mga suite ang nagkataong bakante noon kaya iyon ang pinasok nila. “Ang ganda ng view!” bulalas niya. Mula sa wall to ceiling windows ay tanaw na tanaw niya ang kulay asul na dagat na ilang metro lang ang layo sa hotel. Lumapit sa kanya si Renz at nakikitingin sa tanawin. Na-‐‑tense siya nang mapihong nasa likuran niya ito. Sa pagkakalapit nila, wari ay nararamdaman niya ang init ng katawan nito. Hindi rin niya maipaliwanag kung bakit pero parang hinahatak siya para humarap dito. Pinaglabanan din ng lalaki ang udyok ng damdaming kabigin siya at ikulong sa mga bisig. Pero di ito nagtagumpay. Sa sumunod na sandali ay natagpuan na lang nito ang sariling kinakabig siya paharap dito at nang magawa iyon ay sinapo nito ang likod ng ulo niya at sinimsim ang kanyang labi. Ang utos ng isipan ni Jena ay lumayo kaagad siya bago pa tuluyang mabuyo ang kanyang puso. Ngunit imbis na iyon ang gawin ay naipulupot niya ang mga braso sa leeg ng lalaki. Nasasabik din na binigyan niya ito ng layang magpasasa sa kanyang labi. Lumalim nang lumalim ang pangungusap ng kanilang mga labi hanggang sa pakiwari niya ay umiinog na ang buong paligid. “Renz.. what are we doing?” usal niya nang makuhang bahagyang ilayo ang kanyang labi rito. Napangiti ito. “I don’t know. But it feels so good.” “Alam ko,” sang-‐‑ayon niya. “Pero hindi pa rin natin ’to dapat ginagawa.” “Bakit? Dahil ngayon lang tayo nagkakilala? But you can’t deny that we feel something toward each other.” Hindi siya makasagot. Hindi niya alam kung tamang aminin na may nadarama nga siya para rito. “Don’t we feel something special for each other?” pilit nito. Itinaas nito ang ulo niya at mataman siyang tinitigan. “Don’t we?” “Y yes. . ” Hindi na niya nakuhang magkaila. Pakiramdam niya ay mababasa rin nito sa kanyang mga mata ang tunay na naisasaloob. “Pero di pa rin tamang gawin natin ’to.” “I understand. We’re in the middle of a business negotiation kaya di dapat manguna ang personal nating buhay.” Napahinga ito nang malalim. “Sana’y matapos na ito at nang magkaroon na tayo ng kalayaang gawin ang gusto natin. Pero baka matagalan nang konti. Gusto ko munang ayusin ang gusot sa kompanya bago ito ipasa sa iba.” “Gusot?” “Oo, gusot. Dapat mo sigurong malaman ang tungkol dito bago mo gawin ang rekomendasyon mo. It goes against correct business sense to tell you about this but I don’t care. Ayokong may ganitong sekretong namamagitan sa ’tin. At di ko maaatim na mapahamak ang career mo dahil sa paglilihim ko nito.” Hindi makahinga si Jena. Dapat siguro ay pigilan niya ang lalaki sa natutunugan niyang pagkumpirma nito sa balitang may gulo sa kompanya nito. “May sumasabotahe sa Unlimited Horizons.” Bago siya makapagsalita ay naunahan na siya ni Renz. “Kasama ang pagbebenta ng aming resort chain sa plano kong malaman kung sino ’yon. But don’t get me wrong. Balak ko talagang ibenta ang resort at the right price. I was just hoping to flush out the creep before we enter the final phase of our negotiation.” “Hindi mo dapat sinasabi sa ’kin ito,” protesta niya. “Nasabi ko na. Like I said, I don’t want this secret between us and damn me if this is a mistake.” Sambakol na pagbagabag ng konsyensya ang dumalaw sa kanya. Naging napakatapat nito samantalang siya. . Isa siyang huwad. Kung alam lang nito ang pakay niya, tiyak na kamumuhian siya. “Huwag na nating pag usapan ito. Please!” “Bakit?” takang tanong nito. “Basta. Hindi ko kaya.” Lumayo siya rito. “I-‐‑I have to go. K kailangan akong pumunta sa commercial district.” “Bakit nagkakaganyan ka? Talk to me, Abby.” “S saka na. M magsasara na ’yong bangkong pupuntahan ko,” paghahagilap niya ng idadahilan. “Sige, ipapahanda ko ’yong sasakyan ko para magamit mo,” anito. “Huwag na. May shuttle naman kayo, di ba?” “No, I insist. Mas mapapabilis ang lakad mo kung magkokotse ka.” “Salamat,” aniya, pagkuwa’y nagmamadaling iniwan ang lalaki. Takang taka si Renz sa naging reaksyon ni Jena. Nagtaka siya at nanlumo. Napiho kaya ng dalaga na hindi sing-‐‑tindi ng nadarama niya ang nasasaloob nito? Mabigat ang loob, ilang minuto pa siyang tumanaw sa dagat. Nang bahagyang umalwan ang paghinga ay saka lang siya lumabas ng silid.

 

Chapter Ten 

SA LOBBY NG HOTEL, hindi mapakali si Renz. Alam niya, mali ang kanyang nadarama para kay Jena. Hindi angkop para sa katulad nilang may negosasyon na mahaluan ng attraction sa isa’t isa ang usapan. Ngunit hindi niya masikil ang nasasaloob. Noon lang siya nakadama ng ganoon katinding emosyon at hindi niya alam kung paano iyon sasawatahin. Nanaig ang nasasaloob, nagtungo siya sa flower shop ng resort at kumuha ng isang dosenang pulang rosas. Pagkuwa’y tumuloy siya sa guesthouse. Nagtuloy siya sa kuwarto ni Jena. Malayu layo ang commercial district kaya tiyak niya, hindi pa ito nakakabalik. Pumunta siya roon para iwan ang isang dosenang pulang rosas. Sa pamamagitan ng duplicate na susi, binuksan niya ang pinto ng kuwarto at pumasok siya. WALA NAMAN TALAGANG BALAK magtungo sa commercial district si Jena. Dahilan lang niya iyon para pansamantalang makalayo kay Renz. Hayun siya ngayon, nakaupo sa lilim ng mga niyog na malapit sa dalampasigan habang nag iisip nang malalim. Mahal na niya ang lalaki. Pilitin man niya ay hindi talaga niya magawang pigilan iyon. Pero dapat ay ihanda rin niya ang sariling huwag pag ukulan ng pansin ang nadaramang iyon. Unang una na lang ay dahil napakaalangan niya rito. Bukod pa roon, huwad ang basehan ng pagkakakilala nito sa kanya at natatakot siyang isipin kung ano ang magiging reaksyon nito kapag natuklasan ang katotohanan. Talagang dapat ko nang alisin ang sarili ko sa kasong ito, naisip niya. Naipasya rin niyang sabihin kay Jules ang desisyon at maski mangahulugan iyon ng pagkawala ng kanyang trabaho. Ayaw na niyang magpanggap. Ayaw na rin niyang patuloy na linlangin si Renz. Sa naisip ay dagli siyang tumayo para tahakin ang landas patungo sa guesthouse. Tatawagan niya si Jules maghahanda na para sa kanyang pag alis. May natanaw siyang tao sa di-‐‑kalayuan. May tangan itong cell phone. Nakatalikod ito sa kanya kaya hindi siya nakita nito. Hindi na rin sana niya ito pag uukulan ng pansin ngunit natigil siya sa paglakad nang marinig itong magsalita. “Nandito ako sa lugar na sinabi ko sa ’yo. Tama ka, ibinunyag na nga sa ’min ni Renz ang plano niya sa perang makukuha sa sale ng Monte del Sol,” anitong banaag ang pagmamalaki sa tinig. “Binanggit din nga niya sa ’kin kung saan ’yong lupang balak niyang i develop at gawing subdivision, sa Rizal. Nasimulan na nga niya ang negosasyon.” Sandaling katahimikan ang namayani pagkuwa’y marahas na tumawa ang nagsasalita. “Oo, ganoon nga ang gawin mo. Kapag naunahan mo ulit siya, isa na namang pako ’yon sa kabaong ng Unlimited Horizons dahil ayon sa kanya, ito na marahil ang huling pag asa ng kompanya para makabawi. O, paano, aasahan ko ’yan?” Nagkubli siya sa katawan ng mga puno at hinintay na humarap ang lalaki. Napahumindig siya nang makita ang mukha nito. Kilala niya ang tumatraydor kay Renz! Ayaw niyang ipaalam sa lalaking nakita niya ito kaya nanatili siyang walang kagalaw galaw sa pagkaka-‐‑kubli hanggang makaalis ito. Ang unang reaksyon niya ay hanapin si Renz para ipaalam ang natuklasan niya. Ngunit sumagi rin sa isip niyang dapat siguro ay konsultahin muna niya si Jules. Nalito si Jena. Sino ba ang uunahin niyang sabihan? Kasalukuyan pa rin siyang nakikipagdebate sa sarili nang makarinig siya ng mga kaluskos. Sa pangambang bumalik ang lalaki at mahulaang may nakarinig sa sinabi nito, nagtatakbo siya papunta sa bahay-‐‑bakasyunan. SAMANTALA, nasa silid pa ni Jena si Renz. Inaayos na niya sa plorera ang mga bulaklak nang matigilan siya pagkakita sa maliit na buton ng microphone na nakakubli roon. Iniutos niya sa security agency na maglagay ng hidden microphone sa lahat ng silid ng guesthouse para masubaybayan nang husto ang tatlong taong pinagsususpetsahan. Nawala sa isip niya na ipaalis ang nakatagong microphone sa silid ni Jena. Hindi karapat dapat na subaybayan niya ang kilos ng dalaga, naisip niya at huhugutin na sana ang buton nang makarinig ng mga yabag sa ibaba. Baka bumalik kaagad si Jena, sapantaha niya. Ayaw niyang maabutan siya nito roon kaya dali dali siyang lumabas ng silid at nagtungo sa balkonaheng nasa kabilang dulo ng pasilyo. Nagkasalisi lang sila ng dalaga. Ilang sandali matapos lumabas ng silid si Renz ay pumasok naman ang litung litong si Jena. Balisa siyang umupo sa kama at napatitig sa telepono. Tatawagan na ba niya si Jules o kakausapin muna si Renz? Kasalukuyan pa rin siyang nag aalangan nang tumunog ang telepono. May ESP yata si Jules dahil ito ang nasa kabilang linya. “Nainip na ’ko sa kakahintay sa tawag mo. How’s everything? Tinatanong na rin ako dito,” sabi nito. “May. . may nadiskubre ako.” Natigilan siya. Parang labag sa kalooban niyang ituloy ang sasabihin. “Ano iyon?” may bahid ng iritasyong susog nito nang humaba ang katahimikan. “Kuwan. . t totoo nga ang bali balita tungkol sa Unlimited Horizons. May. . sumasabotahe sa kompanya.” “Talaga? Good work, Jena. Sabi ko na nga ba’t tama ang desisyon kong patagalin pa ang pagbuntot buntot mo kay Mr. Arranda. Paano mo nga palang nalaman?” “Noon pa ma’y parang natutunugan ko na, di ba? Ngayon, ipinagtapat sa ’kin ni Renz. . ni Mr. Arranda. ’Tapos kanina, narinig ko mismo ’yong taong may kagagawan niyon.” “Well, mission accomplished. At least, ngayon ay panatag ang loob nating magagawa ang rekomendasyon sa management ukol sa proposal ni Mr. Arranda. O, paano, di babalik ka na? You have to make a full report to me when you get back.” “Gusto ko sanang sabihin muna kay Re.. kay Mr. Arranda ang natuklasan ko.” “Bakit pa? I think it’s just a matter of time before he finds out for himself. Besides, you’re not working for him. You’re working for Kliney Chain. Hindi mo tungkuling pangalagaan ang interes ng kompanya niya.” “He’s entitled to know. Sa pamamagitan niyon, baka mabawasan ang guilt ko.” “At bakit ka naman magi guilty? Ginawa mo lang ang trabaho mo.” “Nandoon na ’ko. But you can’t deny that I came here under false pretenses. Unang una, hindi ako si Abby Borromeo. Pangalawa, ni hindi ako mataas na opisyal ng Kliney Chain na gaya ng pagkakakilala niya. Wala nga sana ako rito kung di tayo nabangga ng linsyak na bus na ’yon.” Napapikit si Jena at napabuntunghininga. Habang nagsasalita ay lalong nagiging klaro sa kanya kung gaano katindi ang panlilinlang na ginawa niya sa lalaking natutunang mahalin. “Tapos na ’yon. What’s important is that you did a good job. Now, get a grip, Jena. Masyado ka na yatang nagiging involved sa Mr. Arranda na ’yan. Are you in love with him?” May pang aakusa sa tinig ni Jules. “Of course I’m not in love with him. Ginawa ko lang ang trabaho ko.” “Mabuti kung gayon. Bumalik ka na rito sa lalong madaling panahon,” utos ni Jules. At namatay na ang linya. SA HOTEL, pagpasok ni Renz ay sinalubong kaagad siya ng pinakapinuno ng security force na ipinadala sa resort niya. “Sir, may gusto akong iparinig sa inyo,” sabi nito. Sumama kaagad siya patungo sa isang maliit na silid kung saan naroon ang monitors ng ilang mga camera na nakapalibot sa hotel. Ni rewind ng tauhan niya ang isang open reel tape. “Na monitor ko mismo ito kani kanina lang. Baka ’ika ko kasama ito sa nais n’yong matuklasan,” paliwanag nito. Ilang sandali pa ay pumailanlang ang isang tinig. “May nadiskubre ako.. . Kuwan. . totoo ang mga bali balita tungkol sa Unlimited Horizons. May.. sumasabotahe sa kompanya. . ” Parang sinikmuraan si Renz nang makilala niya ang tinig. Nagtatagis ang mga bagang na pinakinggan niya ang lahat ng sinasabi nito. “Of course I’m not in love with him. Ginawa ko lang ang trabaho ko.” Daig pa niya ang sinampal nang marinig ang pinakahuling pangungusap ni Jena. Madilim na madilim ang mukha at nakakuyom ang mga kamay niyang humangos palabas ng silid. HANDA NA SA PAG ALIS SI JENA. Wala siyang balak dalhin ang mga damit na ibinigay sa kanya ni Renz kaya maayos niya iyong isinalansan sa ibabaw ng kama. Handa na siya at puwedeng puwede na sanang umalis nang hindi nakikipagkita sa lalaki pero hindi niya maatim na gawin iyon. Tumigil siya sa kababalik balik sa loob ng silid at umupo sa kama para payapain ang sarili at mag ipon ng lakas para harapin ito. Walang anu ano ay ginulantang siya ng malalakas na katok, kasunod ang marahas na pagbukas ng pinto. “Renz, ano’ng problema?” Sa gulat ay napatayo siya. Lalo pang nangulimlim ang anyo nito nang masulyapan ang bag niya at ang pagkakaayos ng mga damit sa ibabaw ng kama. “Aalis ka na? Bakit? Dahil nakuha mo ang sadya mo?” Halos maglabasan ang litid nito nang magsalita. “A ano’ng ibig mong sabihin?” “Huwag ka nang magmaang maangan, Abby Borromeo. Oops! Sorry. Hindi nga pala iyon ang pangalan mo. At wala ka ring sapat na katungkulan sa Kliney Chain para makipagnegosasyon sa ’kin kaya ano’ng ginagawa mo rito?” “Paanong. .?” “Paano kita nabuko? Simple. Hindi ko pala nasabi sa ’yo, nagpalagay ako ng hidden microphones sa mga kuwarto ng guesthouse dahil, gaya ng natuklasan mo, may gustong sumabotahe sa kompanya.” Napasinghap siya sa narinig. Napakatalim ng tinging ibinaling nito sa kanya nang marinig ang pagsinghap niya. Naningkit pa ang mga mata nito nang mamalas ang reaksyong nakabakat sa kanyang mukha. “Isipin mo kung ano ang pakiramdam ko nang ang unang taong matiklo kong nanloloko sa ’kin ay walang iba kundi ang isang pinagkatiwalaan ko nang todo.” Parang bubuga na ito ng apoy. “You were so good! Paniwalang paniwala ako sa ’yo. You even had me convinced that you feel something for me. Iyon pala’y....” “No, Renz. Ang pagkatao ko lang ang pineke ko, hindi ang nadarama ko,” pakli niya. Lalong nagbaga ang mga mata nito. “Minsan mo ’kong napaikot sa mga kasinungalingan mo pero ’wag mo namang isiping ganoon ako katanga para maniwala pa sa ’yo. My God! I don’t even know your real name!” “Ako si Jena.” Tumingin ito sa kanya na para bang pati pangalan niya ay pinagdududahan nito kung totoo. “Please, Renz, I’m telling the truth,” pakiusap niya. Nilapitan niya ito at hinawakan sa braso. “Jena ang pangalan ko at. . totoong natutunan na kitang mahalin. Okay, balak ko ngang bumalik na sa Maynila pero kakausapin muna kita para ipaalam—” Hindi niya naituloy ang sasabihin dahil marahas nitong ipinagpag ang kamay niya. “Ano pang impormasyon ang gusto mong malaman at ayaw mo pang tigilan ang pagpapanggap mo, ha?” “Wala na. I swear, hindi na ’ko nagpapanggap ngayon.” Muli niya itong hinawakan sa braso sa pagpupumilit na ipaintindi ang kanyang paliwanag. “Puwede ba, hindi mo na ’ko mauuto. Kung di ko pa siguro narinig ang huling sinabi mo kanina, baka sakaling maniwala ako. Kaso, rinig na rinig ng sarili kong mga tainga ang sinabi mo. Ano nga ba ’yon? Ah, yes. ‘Of course I’m not in love with him. Ginawa ko lang ang trabaho ko.’ Isn’t that what you said?” Sarkastikung sarkastiko ang himig ni Renz. “Hindi ko lang maamin sa boss ko na mahal na kita.” Gusto nang maiyak ni Jena. “Just answer yes or no. Isn’t that what you said?” marahas na tanong nito. “Yes, but. . ” “I thought so.” Punung puno ng pagdaramdam ang tinig nito. “Pero, Renz—” “Ang mabuti pa’y umalis ka na. Ayoko nang makita ang pagmumukha mo kahit kailan.” Malamig pa sa yelo ang tinig nito at umiwas sa nakalahad niyang mga kamay. Tumalikod ito sa kanya at tumayo sa harap ng bintana. Napalunok siya nang marinig ang sinabi nito. Tahimik niyang kinuha ang bag at umakmang lalabas na ng silid. “Jena.. .” Tumigil siya sa paglakad, bahagyang nabuhayan ng pag asa. “Pagdating mo sa Maynila, sabihin mo sa management ng Kliney Chain na binabawi ko na ang offer ko dahil ayokong makipagtransaksyon sa isang kompanyang marumi kung makipagnegosyo.” Napayuko siya, kumawala ang ilang butil ng luha sa mga mata nang ipagpatuloy ang paglakad. Nakalabas na siya ng pinto nang muling bumaling dito. “For whatever its worth to you, gusto ko lang ipaalam kung sino ang tumatraydor sa ’yo. Siya’y walang iba kundi si Jon,” mahina niyang sabi bago kinabig pasara ang pinto.

 

Chapter Eleven 

KUNG PAANO NAKAABOT SI JENA sa bahay niya nang hindi napapabunghalit ng iyak, hindi niya malaman. Ang natatandaan lang niya, sa buong biyahe, parang puputok ang kanyang dibdib sa pagtitimping bumagsak ang luha niya. Kaya pagpasok na pagpasok niya sa bahay, inilaglag lang niya sa sahig ang kanyang bag at sumubsob na sa sofa. Doon ay nag iiyak siya nang nag iiyak. Matagal bago siya nahulasan. GABI NANG DUMATING SA MAYNILA si Jena at sa buong araw na iyon, hanggang kinabukasan ay hindi siya makakain at hindi makatulog. Parang tukso, paulit ulit na sumasagi sa imahinasyon niya ang iba’t ibang eksena sa maiksing kabanata ng buhay niyang kinapapalooban ni Renz. Ito pa rin ang laman ng isip niya nang sa wakas ay maidlip siya sa sofa habang nakatunghay sa kawalan. Sandali pa lang siyang nakakatulog nang bulabugin siya ng pagtunog ng telepono. Nakailang kiriring na iyon bago niya nakuhang sagutin. “Hello?” “Ba’t hindi ka tumawag agad?” Sa matinding pag asam na si Renz ang nasa kabilang linya, hindi niya kaagad nabosesan kung Page 28 9 of 330 sino ang tumatawag. “Sino ’to?” tanong pa niya. “Sino ako? Sino pa kundi ang boss mo na muntik nang lapain nang buhay ni Mr. Arranda nang magkamali akong hanapin ka sa kanya. Bakit hindi mo ipinaalam agad sa akin na nabuko ka pala?” may pang aakusang sabi ni Jules. “S sorry. Hindi ako nagkaroon ng pagkakataon. Pagod na pagod kasi ako.” “Pagod na pagod? Magdadalawang araw ka nang nakabalik, ah. Hindi ka pa naka recover?” Sa estado ng emosyon ni Jena, madaling nalagot ang kanyang pagtitimpi. “Sa totoo lang, ewan ko kung makaka recover pa ’ko,” sikmat niya. “Hindi ko alam kung mababawi ko pa ang respeto ko sa sarili ko pagkatapos ng nangyari. I felt dirty, Jules. Kung alam ko lang na ganito pala ang tungkulin ng posisyong pinapasukan ko, hindi na ako nag apply.” “Calm down, Jena. I know you’re upset and I’m sorry. Napahiya rin kasi ako sa pinagsasabi ni Mr. Arranda.” “Napahiya ka? Eh, ako? Ano sa palagay mo ang nadama ko habang kaharap ko siya’t inaakusahan niya ng kung anu ano?” Ilang ulit siyang huminga nang malalim para payapain ang sarili. Gusto niya ay klaro ang kanyang pag-‐‑iisip bago bitawan ang susunod na mga salita. “Jules, I’m resigning effective immediately. Pero bukas ko na siguro iaabot sa ’yo ang resignation letter ko,” sabi niya nang kalmado na siya. “Pero bakit? Hindi naman kita sinisisi sa nangyari. In fact, you did your job well.” “Pero hindi ko na kayang ulitin iyon. Pakiramdam ko’y ang sama sama ko.” “Kailangan mo lang ibahin ang pananaw mo. You’re good at this, Jena. Maski nga si Mr. Arranda’y dapat kang pasalamatan. Ayon na rin sa kanya, dahil sa ’yo kaya niya natuklasan kung sino ang tumatraydor sa kanya.” “Pasalamatan?” Napangiwi siya. “Hindi nga niya mapatawad ang ginawa ko.” “Well, he should. Anyway, take some time off. Magbakasyon ka muna’t pag isipang mabuti ang desisyon mo.” “Nakapagpasya na ’ko. I’m resigning,” may himig ng finality na turan niya. “I’ll drop by tomorrow to hand over my resignation and get my things. ’Bye.” Hindi na niya ito binigyan ng pagkakataong mag react. Ibinaba na niya ang telepono. SAMANTALA, SA CEBU, sa maliit na opisinang nasa guesthouse, saglit na tumigil sa pagbabalik balik si Renz para tapunan ng matalim na tingin si Jon na nakaupo sa silyang nasa tabi ng mesa. Napatunayan niyang totoo ang sinabi ni Jena tungkol sa identity ng taong tumatraydor sa kanya nang ibalita ni Tito Resty na nakatanggap ito ng tawag buhat sa isang nagpakilalang negosyante. Di-‐‑umano ay gusto nitong bilhin ang lupang isa sa mga site na binanggit ni Renz na balak niyang tayuan ng subdivision. Kay Jon lang niya ipinaalam ang tungkol sa lugar na iyon kaya walang ibang maaaring mag leak niyon kundi ang kababata niya. “Bakit mo nagawa ’yon, Jon? Bakit?” Ni katiting na pagsisisi ay hindi kababanaagan ang mukha ng may sala. Nang komprontahin niya ito ay ni hindi nga siya nahirapang paaminin ito. “Bakit? Itinatanong mo pa kung bakit? Matalino ka, di ba? Figure it out,” sarkastikong tugon nito. Mabilis siyang nakalapit dito at marahas itong pinitsarahan. “Huwag mo ’kong susubukan,” nagngingit-‐‑ngit niyang babala. “Hindi ako natatakot sa ’yo, Renz. Kahit patayin mo na ’ko ngayon din, hindi ako matatakot.” Nanggigigil na isinalya niya ito. “Okay, gusto mong malaman kung bakit?” patuloy ni Jon matapos ang mahabang katahimikan. “Dahil gusto kong gawin ’yon. Noon pa, gusto ko nang gumawa ng isang bagay para ang matiwasay na buhay ni Mr. Renz Arranda’y magulo naman kahit konti.” “Ano’ng kasalanan ko sa ’yo? Ano’ng nagawa ko para magkaganyan ka?” Parang hindi niya mapaniwalaan ang naririnig na pagkamuhi sa tinig ng lalaking itinuring niyang matalik na kaibigan. “Masyadong naging madali ang buhay para sa ’yo. Bata ka pa, lahat ay nasa iyo na.” “Pero lahat ng nasa akin ay ipinagkakaloob din sa ’yo ni Papa.” “Bilang donasyon. Bilang pagkakawanggawa. Maski naman ang ama ko’y ganoon din. Pati ang lolo ko. Ilang henerasyon ng angkan namin ang nagtamasa ng kagandahang-‐‑loob ng mga Arranda.” Taliwas sa sinasabi ang himig ni Jon na halatang nangungutya. “Masaya na kayo doon, di ba?” “Hindi ko alam na minamasama mo pa pala ang ginawa ng pamilya namin sa inyo.” “Iyan mismo ang ipinagngingitngit ko. Baon na baon na kami sa utang na loob. Alam mo ba, kung di lang sa papa ko’y hindi ako magtatrabaho sa Unlimited Horizons. Pero nakiusap siya sa ’kin. Lalabas daw kaming ingrata kung ibang kompanya pa ang makikinabang sa napag aralan ko—pag aaral na ang mga Arranda ang tumustos. Paano ko maipapaliwanag sa kanya na kahit ano pa ang maging kontribusyon ko sa pagpapalago ng Unlimited Horizons, sa mga Arranda pa rin ang kompanya. Iyo pa rin iyon, gaya ng lahat ng bagay na bata ka pa’y inihandog na sa ’yo. Samantalang ako, kahit pareho ang maging paghihirap natin sa pagpapatatag ng kompanya, wala pa rin ’yong kuwenta. Sawa na ’ko. Sawang sawa na ’kong manood lang ng katiwasayang tinatamasa mo.” Parang mga batong ipinupukol ni Jon ang mga binibitawang kataga. “At ang pagpapabagsak ng kompanya ang paraan mo para pahirapan ako.” Hindi gaanong makuha ni Renz ang logic ng ginawa nito. “Hindi mo ba naisip na kapag lumubog ang Unlimited Horizons ay kasama ka rin sa maaapektuhan?” “Kayang kaya kong bumangong muli. Isa pa, duda rin naman akong mapapabagsak ko nang tuluyan ang kompanya mo. Magdudusa ka nga lang sa pagsasalba nito.” At hahayaan talaga kitang magdusang mag isa, dagdag nito sa isip. “Sino ang mga tumulong sa ’yong guluhin ang kompanya’t kani kanino mo ’ko ipinagkanulo?” marahas niyang tanong. Nagkibit balikat ito. “Alamin mo.” Mapait na ngiti ang namutawi sa labi ni Jon nang maalala ang sekretarya ng isang departamento sa Unlimited Horizons na umaasang pakakasalan niya ito, gaya ng naipangako niya noon kung tutulungan siya nito at susundin ang bawat iutos niya. Kung hindi lang kasalanan ang pumatay, marahil ay nagawa na iyon ni Renz sa tindi ng nadaramang poot. Pero napiho niya, walang saysay na maging bihag siya ng poot na iyon. Siya rin ang talo kung gagatungan niya at hahayaang lumalim ang kanyang galit. “Umalis ka na, Jon. At pilitin mong habambuhay ay hindi na magkrus ang landas natin dahil kapag nangyari iyo’y baka di na ’ko makapagpigil,” malumanay pero mariin niyang utos. Isang naghahamong tingin ang itinapon nito sa kanya pero hindi niya iyon pinatulan. Ipinahihiwatig ng kilos niyang hindi na karapat dapat pang pag aksayahan ito ng panahon. “Huwag ka nang mag abalang ligpitin ang mga gamit mo. Lumayas ka na,” tahimik niyang sabi, saka nilisan ang silid. Ilang saglit matapos siyang lumabas ay may dalawang security officer ang pumasok sa kuwarto para i escort paalis ng resort si Jon.

 

Chapter Twelve 

“KUNG ALAM KO LANG na ganoon kasimpatiko ang Mr. Arranda na ’yon, ako na lang sana ang nagpanggap na isang mataas na opisyal ng Kliney Chain,” sabi ni Leony minsang magpunta ito sa bahay ni Jena. “Oops! Sorry, biro lang,” anito nang makitang parang maiiyak na naman ang kaibigan. Alam nito ang lahat kaya naiintindihan nito kung bakit ganoon ang reaksyon niya. “Okay lang. Dapat siguro’y kalimutan ko na lang ang lahat,” sabi ni Jena na hindi maikubli ang matinding kalungkutan. “Pero bakit kailangang mag resign ka pa?” “Hindi ko kayang ituloy ang mga gawaing hinihingi ng posisyon ko.” “Ano’ng balak mo ngayon?” Nagkibit balikat siya. “Hindi ko pa alam. Pero malamang ay uuwi muna ako sa probinsya bago maghanap ng bagong trabaho. Tutal ay hindi naman ako pinagbabayad ng Tiya Loida sa apartment na ’to. Matagal ko nang di nadadalaw sina Inay at Itay. Mag iisang taon na rin ang panganay ni Ate Elisa pero hindi ko pa nakikita hanggang ngayon.” “Makakabuti nga siguro ’yon. Kung di lang tambak ang trabaho sa opisina’y sasama pa ’ika mo ako sa ’yo.” “Hamo, sa piyesta’y iimbitahin kita.” “Pangako ’yan, ha?” “Oo.” Kinabukasan, umuwi nga sa probinsya nila si Jena. Sa malaking pasasalamat niya, hindi siya gaanong inusisa ng mga magulang. Kabisado siya ng mga ito, lalo na ng kanyang ina, kaya alam nitong magkukusa siyang magkuwento kapag handa na siya. Nang mga panahong iyon ay parang hindi niya kayang banggitin ang pangalan ni Renz nang hindi tumutulo ang luha. Napakadaling magmukmok habang nasa probinsya, lalo at ganoong naiintindihan naman siya ng mga kaanak. Ngunit hindi niya iyon ginawa. Inabala niya ang sarili sa kahit na anong puwedeng gawin. Binisita niya ang mga dating kamag aral, na halos may sariling pamilya na. Inalagaan niya ang anak ng nag iisang kapatid at naglibot siya nang naglibot. Sa gayong paraan, kapag gabi na at wala na siyang magawa ay saka lang siya nakukuhang abutan ng kalungkutang maghapong humahabol sa kanya. At para sa isang kagaya niyang naghahangad ng pagkakaabalahan, ikinatuwa niya ang pagsapit ng pista na taun taon ay sadyang pinaghahandaan ng kanyang mga magulang. ARAW NG PISTA. Maraming kaibigan at kamag anak ang nakipista kina Jena. Pahapon na nang magkaroon ng patlang ang dating ng mga bisita. “Akala ko ba’y may inimbita kang kaopisina?” tanong ni Nana Cita, ina niya, habang abala sila sa kusina. “Oho, si Leony. Kilala n’yo na siya. Mga dalawang beses ko na yatang naisama ’yon dito. Noon bang madalas dalas pa ’kong nakakauwi. Ewan ko nga kung ba’t wala pa siya. Baka maraming ginagawa sa opisina’t di siya makaalis.” “Siguro nga,” sang-‐‑ayon nito. Pagkasabi niyon ay tinawag si Jena ng ama na nagpapahinga naman sa sala. “May naghahanap sa ’yo,” anang Tata Teody. “O, si Leony na siguro ’yon. Puntahan mo na,” sabi ni Nana Cita. “Ang tagal tagal mo naman,” birong turan niya kahit ilang metro pa ang layo niya sa sala. “Muntik ka nang maubusan ng handa at—” Natigilan siya nang makaharap si Leony. Hindi pala ito nag iisa. Parang lumaktaw nang ilang pintig ang kanyang puso nang makita ang katabi ng kaibigan sa sofa. “Kumusta ka na?” Waring sinikmuraan siya pagkarinig sa pamilyar na tinig na akala niya ay sa panaginip na lang mauulinigan. “M mabuti. . ” kandautal na sagot niya. “Nagpumilit siyang sumama, eh,” paliwanag ni Leony sa kanya at sa ama niyang waring nalilito sa eksenang nagaganap sa sala. “Kailangang kailangan kasi kitang makausap,” seryoso ang tinig na sabi ni Renz. Pakiwari ni Jena ay matutunaw siya sa titig nito. “K kumain kaya muna kayo.. .” Hindi pa niya alam kung ano ang sasabihin sa lalaki. “Ang mabuti pa’y kakain na ako. Mag usap muna kayo’t tiyak namang di makakakain ang mamang ’yan,” salo ni Leony. “Sino ba kasi ’yan?” Sumingit na sa usapan ang ama niya. “Kung puwede ho, ako na ang magpapaliwanag,” sambot ng kaibigan. “Sige, pero pagbutihin mo ang paliwanag.” Matapos ilang ulit na magpalipat lipat ang tingin ni Tata Teody sa dalawa na di mapuknat puknat ang pagkakatitig sa isa’t isa’y giniyahan na nito si Leony sa hapag kainan. Nailang lalo si Jena nang maiwan sila ni Renz sa sala. “S sa labas na tayo mag usap,” mungkahi niya. Ayaw niyang magambala ang kanyang mga magulang na baka kung ano pa ang isipin kapag may naulinigan sa pinag uusapan nila. Hindi ito tumutol. Sumunod ito sa kanya nang lumabas siya ng bahay. Hindi rin ito kinaringgan ng pagsalungat nang magpatuloy siya sa paglalakad palabas ng gate. Sa bukirin sila humantong, sa gawing nalililiman ng punong mangga at mga kawayanan. “Nagpunta ako sa opisina n’yo. Nag resign ka na raw.” Si Renz ang unang bumasag sa nagharing katahimikan. “Oo. Hindi ko pala kaya ang ganoong trabaho.” “Si Leony ang nakausap ko’t sa kanya ko nalamang nandito ka sa probinsya.” “Madaldal talaga ang kaibigan kong ’yon.” “Mabuti nga’t siya ang nakausap ko. Mabuti rin at madaldal siya. Kung di’y hindi ko malalaman kung saan ka hahanapin.” “Hinahanap mo ’ko?” Bahagyang lumukso ang puso niya. “Hindi ko kasi gusto ang naging paghihiwalay natin. Ipinagtabuyan kita gayong kung iisipi’y natulungan mo rin akong tukuyin kung sino ang ahas sa kompanya ko.” “May karapatan kang magalit. Niloko kita— todu todo. At ang pangit ng orihinal na pakay ko sa pagpunta sa opisina mo. Kaya nga sasamantalahin ko na ang pagkakataong ito para muling humingi ng tawad.” “Tapos na ’yon. Kalimutan na natin.” Natahimik ito. “Ang sabi mo’y orihinal na pakay? Nag iba ba ang sadya mo roon?” pagkuwa’y tanong nito. Kung makatitig ang lalaki, pakiramdam niya ay tatagos ang tingin nito sa kaibuturan ng kanyang puso at mababasa ang nilalaman niyon. Hindi siya kumibo. Umiwas siya ng tingin. Sinapo siya nito sa baba, itinaas ang kanyang mukha. “Nag iba ba ang pakay mo?” nanghihimok ang tinig na ulit nito. “Oo pero I’m sure you’ll not believe me anyway, so. . ” Nagkibit-‐‑balikat siya. “Try me.” Nairita na siya. Ano ba ang gustong marinig nito? Ulitin niya ang ginawang pag-‐‑amin noon na mahal niya ito? Kung gusto niyang mag ego tripping, manigas siya! Tinabig niya ang kamay na nakasapo sa kanyang baba at lumayo rito. “Huwag na lang. Ba’t ka nga pala naparito? Sabi mo’y kailangan mo ’kong makausap. Ano’ng pag uusapan natin? Simulan mo na,” pakli niya. “Nabalitaan kong wala ka nang trabaho. May iaalok sana ako. . ” Kaagad na bumagsak ang pag asang bahagyang nabuhay sa dibdib ni Jena. Akala niya ay kung ano na ang sadya nito. Iyon pala ay aalukin lang siya ng trabaho. “Hindi ako interesado,” may bahid ng karahasan niyang tugon. “Hindi mo pa nga naririnig ang buong alok ko’y tinatanggihan mo na.” “O siya, ano na nga ’yon?” Pinagsalikop niya ang mga braso at sumandal sa punong mangga. Pero ipinahalata niya sa ekspresyong wala siyang interes sa sasabihin nito. Lumapit ito sa kanya bago nagsalita. “Kung totoo ang sinabi mo noon na.. na minahal mo na rin ako, baka naman puwedeng gawin mo na ’yong panghabambuhay.” “A ano ’ika mo? Ano’ng ibig mong sabihin?” Dapat ay siguraduhin niya ang narinig bago siya magsaya. Sinapo nito ang pisngi niya at unti unting inilapit ang mukha sa kanyang mukha. “Sa ngayo’y binabalasa ko ang mga tauhan ko sa kompanya. Medyo mahaba habang proseso ’yon. Gusto kong gamitin ang panahong ’yon para makilala nating mabuti ang isa’t isa at pagkatapos. . ” Lalo pa itong lumapit. Halos ay isang pulgada na lang ang layo ng mukha nito. “Pagkatapos, kung papayag ka, pakakasal tayo.” Ibinuka niya ang bibig para magsalita ngunit ni isang kataga ay hindi na siya nakapagbitiw. Sa puntong iyon ay sinakop na nito ang kanyang labi. Umakyat sa kanyang mga kalamnan ang pamilyar na init. Binalot siya ng nakakahilong sensasyong hatid ng halik nito. Hindi namamalayang naisaklot niya ang mga daliri sa buhok nito para lalong higpitan ang pagkaka-‐‑sugpong ng kanilang mga labi. “Ang ibig bang sabihin nito’y tinatanggap mo ang alok ko?” pilyo ang ngiting tanong nito nang maghiwalay sila. “Kailangan pa bang sagutin ’yon?” ganti niya. “Kaya lang. . ” Naalala niya ang ibang agam agam tungkol sa agwat ng kabuhayan nila. “Parang alangan ako sa ’yo.” Nagpalabas ito ng bugso ng hininga. “Uso pa ba ang mga ganyang dahilan?” parang iritadong tanong nito. “Sa iba siguro pero sa ’kin, hindi.” Kasunod niyon ay sinakmal nitong muli ang labi niya at pinutol ang anumang protestang magmumula roon. Epektibong pinalis ng halik ni Renz ang mga agam agam ni Jena, sampu ng mga katanungang naiisip niya tungkol sa naging kapalaran ng taong sumabotahe sa kompanya nito. Maraming panahon sa hinaharap para usisain niya ito tungkol doon. Nang mga sandaling iyon, hinayaan na muna niya ang sariling magpasasa sa init na rumaragasa sa kanyang pagkatao. Ang mahalaga ay nagkakaintindihan na sila. At sa pagkakataong iyon, wala nang lokohan. “Mahal kita, Jena.” “Mahal din kita, Renz.” ♥ ♥ ♥ WAKAS ♥ ♥ ♥