CHAPTER 159 (rafael villarama story)

TEN YEARS LATER

RAFAEL POV

"What happened to you Rafael. Ilang araw kang hindi pumasok ng opisina at sasabihin mo sa akin ngayun na balak mong lumabas ng bansa para

magbakasyon? Ilang taon ka ng graduate pero kung umasta ka ngayun para ka pa ring bata. Isipin mo naman sana na kailangan ka ng kompanya!" bulyaw sa akin ni Kuya Christian.

Kitang kita ang galit sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Ganoon pa man hindi ko iyun pinansin. Sanay na ako dito. Talo pa si Daddy kung pagalitan ako noon pa man.

"Kuya kaya nga sa iyo ako nagpalaam dahil alam kong hindi ako papayagan nila Daddy! Promise last na ito at sa pagbalik ko susundin ko na ang gusto mo at ng pamilya natin na pagtotoonan ko na ng pansin ang Villarama Empire. Sa ngayon hayaan niyo muna akong magliwaliw at i-enjoy ang buhay." sagot ko.

"You're impossible Rafael. Ikaw ang bunso sa pamilyang ito at ini-expect nila Daddy na uumpisahan mo ng i- manage ang negosyo na ito! Halos dalawang taon ka ng nagliwaliw at lagi ka na lang naghihingi ng extension. Kailan ka ba magsasawa sa kakaliwaliw na iyan?" muling tanong nito. Hindi ko naman mapigilan na mapakamot sa aking ulo.

Oo, ako ang bunso pero pakiramdam ko hindi pa ako ready na pamunuan ang Villarama Empire! Hindi ko din alam kung paano patatakbuhin ang buhay ko. Hindi ko din alam kung ano ba talaga ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Siguro dahil sa akin natoon ang buong attention nila Mommy at Daddy kaya ako  nagkaganito. Hindi lang nila Mommy at Daddy pati na din ang mga nakatatanda kong kapatid. Lumaki ako na nakukuha ko lahat ng naisin ko.

Ako din ang favorite apo nila Grandpapa at Grandmama. Sad nga lang dahil namaalam na sila sa mundong ito five years ago. Naunang nawala si Grandpapa sumunod na din si Grandmama. Thankful pa rin dahil kahit papaano nakasama ko sila ng matagal. Matanda na sila at alam kong kahit na gustuhin pa namin na makasama sila ng matagal hindi na maari. Mga katawan na nila ang mismong sumuko dahil sa kanilang edad.

Maraming nagsasabi na iba ako sa lahat ng mga kapatid ko. Ako ang sheep ng pamilya at mahilig sa barkada. Mahilig sa babae at ilang beses na akong na-kick out sa School noon. Pero dahil masyadong maimpluwensya ang aming pamilya lagi itong nagagawan ng paraan nila Daddy at Mommy. Kahit laging pasang- awa, nagawa ko pa rin matapos ang kursong kinuha ko na Business

Administration (BSBA). Hindi ko man naririnig sa mismong bibig ng aking mga magulang alam kung sakit ako ng kanilang ulo.

"Hindi pa makakuwi sila Mommy at DAddy ng mansion. Balak nilang mag stay ng Carissa Villarama Resort ng one month. Kung may balak kang mamasyal sa ibang bansa bisitahin mo muna sila para naman matuwa sila." muling wika ni Kuya Christian. Pagkatapos muli itong naupo sa swivel chair at itinutok ang mga mata sa computer.

Alam kong noon pa man gusto na nitong magresign bilang CEO ng Villarama Empire. Gusto nitong magfocus sa negosyong itinayo nila nina Ate Miracle noon pa. Kaya lang dahil matanda na si Daddy at walang ibang magmanage ng Villarama Empire wala itong choice kundi manatili sa kondisyon na papalitan ko ito balang araw. Kaya lang hindi pa talaga ako handa. Ayaw ko pang ikulong ang sarili ko sa loob ng opisina at mas gusto kong magliwaliw kasama ang present fling kong si Sofia.

Wala na din naman chance na tutulong sila Ate Miracle at Ate Arabella sa negosyo namin. Hindi na nga sila naghahabol pa ng kahit na anong mana. Nakatakdang sa akin ipapamana lahat ng kong anong meron ngayun ang Villarama Empire. Mga bilyonarya at bilyonaryo ang mga kapatid ko dahil sa kani-kanilang mga asawa. Kung tuusin lahat kami ay lumaki na nakahiga sa pera.

Siguro kung darating ang araw na mag- aasawa ako, sisiguraduhin ko na magkakaroon ako ng maraming anak. Para naman hindi ko mararanasan ang naranasan ngayun ng Pamilya namin. Nagsipag-asawa na lahat ng kapatid ko at lahat sila walang balak na manatili para pamahalaan ang naipundar na negosyo namin. mula sa kanino-ninunuan.

Sa ngayun kailangan ko munang i- enjoy ang buhay ko. Alam kong walang choice si Kuya Christian kundi manatili sa Empire hanggat hindi pa ako ready. Wala syang magagawa dahil alam kong ako lagi ang papaburan nila Daddy at Mommy dahil ako ang bunso.

"Kuya aalis na ako. Basta pagbalik ko... promise babawi ako sa iyo. Susundin ko na lahat ng gusto mo at pagtutuunan ko na ang Villarama Empire." wika ko dito. Hindi ito sumagot kaya naman naglakad na ako palabas ng opisina nito.

Ngingiti-ngiti ako habang naglalakad

palabas ng building. Alam kong lahat ng mga mata nakatoon sa akin..Lalo na ang mga mata ng mga kababaihan na halos maghubad na mapansin ko lang. Well, sorry na lang sila. Hindi ako basta -basta pumapatol kung kani-kanino lang. At isa pa kahit gaano ka pa kaganda, once na empleyado ka ng Villarama Empire, red flag ka sa akin. Kahit papaano malaki pa rin naman ang respeto ko sa negosyo ng aming pamilya. Hindi sa lahat ng oras pinapairal ko ang init ng aking katawan.

Pagdating sa labas ng buiding ay agad akong sumakay sa aking Lamborghini. Sa lahat koleksyon kong sasakyan ito ang paborito ko. Halos kasing tanda ko lang ito at dati pa itong sasakyan ni Daddy. Hiningi ko dahil sayang naman kung hindi magagamit. Wala na kasing hilig sa mga sports car si Daddy at palagi na din itong may driver kapag umaalis ng mansion kapag kasama si CRAFT (more) Mommy. Hindi din sila nawawalan ng mga kasamang bodyguard kaya mas preferred nila ang malaking sasakyan.

Agad akong dumiretso sa isa ko sa mga pag-aaring condo. Alam kong naghihintay na sa akin si Sofia doon. Hindi ko ito ibinabahay pero ang condong iyun ang ginagawa kong tagpuan kapag may mga bago akong babae. Wala akong tiwala sa mga hotel. Mas gusto ko sa sarili kong condo para sigurado ako sa aking privacy. Sa hilig ko sa mga ng babae ayaw kong magkaroon issue lalo na ng scandal. Kilala kami sa lipunan at kahit na ako ang black sheep sa pamilya iniingatan ko din naman na hindi mabahiran ng kahit na anong iskandalo ang aming reputasyon.

"Halos wala pa ng thirty minutes nakarating na ako ng aking condo. Tama nga ang hinala ko, nasa itaas na si Sofia dahil agad kong napansin ang kanyang kotse na nakapark. 

Pag pasok ko sa condo ay agad akong pumunta kay sofia at sinabe ko na.

"Hubarin mo na iyan undies mo Sofia." utos ko dito. Kumalas naman ito sa

pagkakayakap sa akin at isa isang makipagpalitan ng laway sa babaeng alam kong hindi lang ako ang nakatikim

Purely sex ang nangyayari. No kissing, just sex. Pwede nila akong halikan sa lahat ng parte ng katawan ko as a part of foreplay pero bawal akong halikan sa labi. Hangang lamas lang din naman ang ginawa ko sa katawan nila. Ayaw kong halikan sila dahil pakiramdam ko hindi ko forte iyun.

Agad kong hinubad ang suot ko pantalon at tshirt. Hindi na naman dapat pang patagalin ito. Init lang ng katawan at kailangan ko itong mailabas dahil wala akong balak na magtagal sa condo. Balak kong puntahan sila Mommy at Daddy sa Batangas. Kung saan matatagpuan ang Carissa Villarama Beach Resort.

"Hubarin mo na iyan undies mo Sofia." utos ko dito. Kumalas naman ito sa

Pagkakayakap sa akin at isa isang hinubad ang kanyang undies. Agad na tumayo ang aking junior na makita ko ng hairless nitong pagkababae. Alam na alam talaga ni Sofia kung ano ang gusto ko sa kanya. Alam nyang nadudumihan ako sa babaeng may buhok sa ibabang parte ng katawan.

Agad akong naglakad patungo sa aking kwarto. Alam kong alam na niya ang ibig kong sabihin. Hinubad ko ang aking brief at nahiga sa kama.

Sumunod naman ito sa akin at agad na init ng pinaglaruan ang aking pagkalalaki. Lalo akong nakaramdam ng umpisahan na nitong dilaan at isubo ang aking junior. Expert pagdating paglalaro si Sofia kaya naman nag- ienjoy ako kapag ito ang aking katalik.

Hindi ko maiwasan na mapaungol ng maramdaman ko na unti-unti na nitong isubo ang aking junior. Hindi ko maiwasan na hawakan ito sa ulo at lalo kong idiniin ang kanyang bunganga sa junior ko. Narinig ko pa ang pag-ubo nito na parang nabilaukan. Wala akong pakialam basta ang gusto ko gawin niya ang makakapagpasaya sa akin.

"Rafael, Gosh...your so big...dahan- dahan lang." reklamo nito sa akin. Hindi ko ito pinansin bagkos bumangon ako ng kama. Binuksan ko ang drawer sa katabi kong kama at kumuha ng isang condom. Isinuot ko iyun sa aking junior at muling binalikan sa kama si Sofia. Pinatuwad ko ito at pumwesto ako sa kanyang likuran.

"I will now Sofia.!" wika ko

at hinawakan sa kanyang baywang sabay diin ng pagkalalaki ko sa kanyang naglalaway ng kuweba. Napahiyaw ito sa unang pagpasok ko dito. Masyado akong malaki at alam kong kahit na ilang ulit na kaming maglaro ng bahay bahayan ni Sofia ganito ang kanyang palaging reaksyon sa una kong pagpasok dito.

"Ohhh my! Rafael, dahan dahan lang!" hiyaw nito. Para naman akong bingi sa pakiusap nito. Wala akong pakialam! Ang gusto ko lang mailabas ang libog na aking nararamdaman.

Ilang babae na ba ang nadala ko sa condo na ito? Hindi ko na mabilang. Hindi ko naman siguro kasalanan kung maraming nahuhumaling at naghahabol na babae sa akin diba? Maraming nagsabi sa akin na parang batang Gabriel Villarama daw ako. Pero aware din naman ako na hindi babaero si Daddy katulad ko.

"you like it Sofia...stop shouting! Nawawala ako sa concentration! Wika ko dito at inabot ko ang magkabilaan nitong bundok. Nilamas ko ito kaya naman lalo itong napasigaw.

"Rafa! Andyan na ako...malapit na

akong labasan....ugghhhh!" hiyaw nito. Ilang sandali lang ay naramdaman ko na tumulo ang katas nito.Wala akong pakialam bagkos pinatihaya ko ito. Isinampay ko ang kanyang dalawang paa sa balikat ko at muli ko itong inararo. Kitang kita ko ang pagtirik ng mga mata ni Sofia sa aking ginawa. Napangisi naman ako.

Muli kong hinawakan ang magkabilaan nitong bundok habang walang humpay ang pag ulos na ginawa ko. Alam kong malapit na din akong labasan. Buong gigil kong nilamas ang magkabilaan nitong bundok bago ko naramdaman ang paglabas ng mainit kong katas. Buong gigil akong naglabas pasok sA kweba ni Sofia at ilang saglit lang ay naramdaman ko na ang satisfaction ko. Pagod akong dumapa sa kama pagkatapos ng mainit naming sandali.

Ilang minuto din akong nagpahinga habang habol ang aking hininga.

Pagkatapos ay bumangon ako at tinanggal ang condom na suot ko. Agad ko itong itinapon sa basurahan at nilingo ang noon ay nakapikit na si Sofia sa kama.

"Magbihis ka na! Umuwi ka na sa inyo at doon mo na lang ituloy ang iyung pahinga." wika ko dito at bumangon na. Papasok na sana ako ng banyo para maligo ng magsalita ito.

"Rafa, hindi ba pwedeng dito na muna tayo? Pagod ako at pakiramdam ko walang lakas ang mga tuhod ko para magdrive." wika nito sa malambing na boses. May inis sa sistema na nilingon ko ito.

"alam mo naman siguro ang rules ko diba? Kailan pa tayo ng stay ng matagal dito after sex? May pupuntahan ako. Paglabas ko dito sa banyo gusto kong nakaalis ka na." malamig kong sagot dito pagkatapos ay tuluyan na akong pumasok sa loob ng banyo. Ganoon lang kadali sa akin ang lahat. Kung ayaw niyang sumunod sa gusto ko tiyak na hindi na siya makakaapak sa condo na ito. Matatapos din agad ngayung araw ang relasyon namin.

Mabilisan akong naligo. Ayaw kong abutan ako ng rush hour sa daan. Balak kong sa resort na din magpahinga at matulog mamayang gabi.

Magpapaalam ako kina Mommy sa balak kong Magsama sa mga kaibigan ko papuntang Thailand. Ito ang last request ko sa kanila bago ko pamunuan ang Villarama Empire. Ito na siguRO ang pagkakataon para magkaroon direksyon ang buhay ko.

Chapter 160

RAFAEL VILLARAMA POV

Pagkatapos kong maligo ay agad akong lumabas ng banyo. Laking pasalamat ko ng hindi ko na naabutan pa si Sofia dito sa loob ng kwarto. Mukhang nakaalis na siya kaya naman baliwala akong pumasok sa loob ng walk in closet. May ilang piraso akong mga damit dito sa condo kahit na hindi ko naman talaga ito inuuwian. Sa nasabi ko kanina, napapagawi lang ako dito kapag may babae akong kakatagpuin.

"Pagkatapos kong magbihis ay agad akong lumabas ng kwarto. Sinipat ko pa ang suot kong relo ng magtaka ako dahil bigla akong nakakaamoy ng kakaiba. Inilibot ko ang tingin sa paligid at agad na kumunot ang noo ko ng makita si Sofia. Abala ito sa mini kitchen at mukhang may niluluto.

"What are you doing?" Hindi ko

mapigilang sigaw dito. Nakita ko naman ang pagkataranta nito at agad na lumingon sa akin.

"Cooking! I think this is the right time na matikman mo luto ko. Magaling akong chief Rafa. Gusto kong

ipagmalaki sa iyo ang isa sa mga menu ko." malambing na sagot nito na may ngiting nakaguhit sa labi. Galit ko itong nilapitan at hinawakan sa may pulso.

"Hindi mo ba naiintindihan ang sinabi ko sa iyo kanina? Sabi ko umuwi ka na!' galit kong sigaw. Hindi ito nakaimik at napansin ko na may luha na biglang lumabas sa kanyang mga mata.

Binitiwan ko ito at agad na pinatay ang apoy sa kalan. Pagkatapos ay hinagis ko sa lababo ang kaldero na may lamang pagkain.

"Sa lahat ng ayaw ko iyung sinusuway ang gusto ko Sofia! Napakasimple ng sinabi ko sa iyo kanina! Sabi ko umuwi ka na! Kung nagugutom ka maraming restaurant sa labas. Pwede kang kumain doon!" seryoso kong wika dito habang nakatitig sa kanyang mga mata.

"Rafa...gusto ko lang naman na kahit papaano magkaroon tayo ng bonding. Masama ba iyun? Tuwing nagkikita tayo, wala ng pag-uusap na naganap sa ating dalawa. Diretso na agad tayo sa kama." Humihikbi nitong wika. Agad naman tumaas ang sulok ng labi ko. Pagkatapos ay matiim itong tinitigan.

"Bakit nagsasawa ka na ba sa ganoong set up? Ano pa bang ang pag-uusapan natin? As long as pareho tayong nag- ienjoy sa kama walang problema. Kapag magkasawaan tayo,maghihiwalay din tayo Sofia!" galit kong sagot dito. Agad na nanlaki ang mga mata nito at tinitigan ako. Hindi marahil nito inaasahan ang biglang lumabas sa bibig ko.

"Ganoon lang ba kadali na magdespatsa ng babae? Oo alam kong babaero ka pero sumugal pa din ako na sana magbabago ka! Rafa, mahal kita. Mahal na mahal kaya nagtitiis ako sa trato mong ito sa akin." sagot nito. Napangisi naman ako.

"Kung pagmamahal ang kailangan mo, I think kailangan mong hanapin sa iba iyan. Huwag sa akin. I have my own rules Sofia...at alam mo iyan bago pa lang nag-umpisa ang relasyon na ito. Ngayun kung ayaw mo sa rules na iyan.. malaya kang maghanap ng iba na aayun sa standard mo!" sagot ko. Hindi ito nakaimik. Naglakad ako ng sofa at prenteng naupo.

"Linisin mo ang kalat na iyan kung gusto mo pang makabalik sa lugar na ito. I give you ten minutes to do it!" malamig kong wika. Muli itong natigilan habang nakatitig sa akin. Kinunutan ko lang ito ng noo at kinuha ang cellphone ko.

"Wala ka bang nararamdaman na kahit

katiting na pagmamahal sa akin? Isa din ba ako sa naging laruan mo?" tanong nito na bakas ang hinanakit sa boses. Hindi ako nakaimik at nilapitan ito. Pagkatapos ay hinawakan ito sa braso at seryosong sinagot.

"Bakit? Nangangarap ka bang pakakasalan kita? Noon pa man, alam mong fling lang ang relasyon na ito. Get out!" seryoso kong sagot.

Pagkatapos ay hinila ko ito palabas ng condo. Hindi naman ito nakahuma at pilit na nagpupumiglas sa akin. Pero tapos na ang lahat. Nakapagdesisyon na ako. Ayaw ko sa babaeng maraming arte.

"Darating ang araw na makakahanap ka din ng katapat mo Rafael Villarama! Wala kang kasing sama!" galit na sigaw nito sa akin at mabilis akong tinalikuran. Iiling iling ko na lang itong nasundan ng tingin. Pagkatapos ay dumako ang tingin ko sa naiwan nitong bag na nakapatong sa center table.

"Iyung bag mo! Huwag ka ng mag- iwan ng mga bagay na babalikan mo sa condo na ito Sofia. At pakiiwan ng duplicate key na minsan kong ipinagkatiwala sa iyo." wika ko. Muli itong bumalik at padabog na kinuha ang bag. Pagkatapos ay kinuha nito ang duplicate key sa loob ng bag at padabog na ibinagsak sa center table.

Nakangisi kong sinundan na lang ito ng tingin hanggang sa nawala ito sa aking paningin. Hay mukhang kailangan ko na naman magpalit ng lock ng pintuan ng condo.

Pagkaalis ni Sofia ay agad na din akong lumabas ng condo. Sinulyapan ko ang naiwan na kalat nito. Tatawag ko na lang ang aking tagalinis para sya na ang bahalang magligpit ng kalat na naiwan ni Sofia. Siya na din ang uutusan ko na magpalit ng lock ng pintuan.

Mabilis lang naman akong nakarating sa resort. Agad kong hinanap si Mommy at sinabi sa akin ni Manang na nasa garden malapit sa pool ito. Agad akong napangiti ng makita itong tinitingnan isa-isa ang mga bulaklak.

Dahan-dahan akong lumapit. Pagkalapit ko ay agad ko itong niyakap. Naramdamaman ko pa ang pagkagulat nito habang dahan-dahan na lumingon sa akin.

"Rafael, baby!" agad na wika nito at sumilay ang matamis na ngiti. Masaya akong kumalas pagkakayakap dito. The most beautiful woman in the world! My Mommy Carissa.

"I miss you Mom! Sorry po kung ngayun lang ulit ako nakadalaw sa inyo. Nagiging abala po kasi ako nitong mga huling araw." nakagiti kong wika dito pagkatapos ay hinalikan ko ito sa noo. Niyakap ako ni Mommy ng ilang

segundo pagkatapos ay niyaya ako nitong maupo sa kalapit na bench sa gilid ng pool.

"Akala ko kinalimutan mo na kami ng Daddy mo. Alam mo bang nagtatampo na si Daddy mo sa iyo dahil halos wala ka ng time sa amin. Ni tawag hindi mo nagawa." " wika nito. Inalalayan ko itong maupo at umupo na din ako sa tapat nito habang hindi binibitiwan ang kanyang kamay.

Nakaramdam naman ako ng guilt sa sinabi nito. Tama, kailan ba huling nagpakita ako kina Mommy? Minsan na lang ako umuwi ng mansion simula ng gumraduate ako two years ago at inabala ko ang sarili ko sa paminsan- minsan na pagpasok ng opisina at maraming pagliliwaliw.

"Sorry Mom, babawi po ako sa inyo ngayun. Nakausap ko na po si Kuya Christian at nagpromise na ako na seseryusuhin ko na ang pag-aaral para

sa obligasyon ko sa kumpanya." sagot ko. Nakita ko ang pagguhit ng tipid na ngiti sa labi ni Mommy. Pagkatapos ay naagaw ang attention ko sa pagdating ni Daddy. Binitiwan ko ang kamay ni Mommy at agad akong tumayo at sinalubong ang paparating na si Daddy.

"Dad...kumusta po!" wika ko dito at nakangiti naman ako nitong niyakap. Pagkakalas ay tinapik ako nito sa balikat at sabay na kaming naglakad pabalik kay Mommy.

"Mabuti naman at naisipan mong magpakita Rafael. Muntik ko ng makalimutan na may isa pa pala akong anak. Buti pa ang mga kapatid mo, nagawang dumalaw sa amin linggo- linggo. Ikaw itong binata ang halos hindi magpakita sa amin at kung saan- saan nakakarating." agad na wika ni Daddy habang umuupo katabi ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapayuko dahil sa sinabi nito.

"Hayy naku, hayaan mo na ang bata. Ini -enjoy nya lang ang pagiging binata." sagot ni Mommy. Tanging mahinang buntong hininga lang naman ang ginawa ni Daddy bago ito muling nagsalita.

"Akala mo ba hindi ko alam ang pinagagawa mong bata ka? Nasabi na ni Christian sa akin na bihira ka lang pumasok ng opisina. Rafael, two years ka ng graduate at dapat alam mo na kung paano hawakan ang kompanya. Nagrereklamo na ang Kuya Christian mo. Gusto na niyang ilipat sa iyo ang pamamahala dahil kailangan ng

katuwang ng Ate Carmela mo sa kanilang sariling negosyo." mahabang wika ni Daddy. Kitang kita ang pagkadismaya sa mukha nito habang nakatitig sa akin. Nagmamakaawa ang mga matang tumitig ako kay Mommy.

"Gab...hayaan mo na muna. Hintayin na lang natin kung kailan siya

magiging ready. Huwag mo ng pagalitan ang bata. Ako na ang kakausap sa kanya. Huwag nating idaan sa init ng ulo ang lahat." sabat naman ni Mommy sabay hawak sa kamay ni Daddy. Nakita ko naman ang pagkalma ng aking ama at muli akong tinitigan.

"Ano ngayun ang plano mo? Ngayun pa lang sabihin mo na sa akin kung gusto mo o ayaw mo talagang hawakan ang kumpanya para naman makapaghire tayo ng tao na maging karapat-dapat na pansamantalang papalit sa Kuya Christian mo. Masyado ng maraming isinakripisyo ang kapatid mo at kailangan na din niyang sundin kong ano ang gusto niya. Matagal syang nakatali sa kumpanya at ito na din pagkakataon para pakawalan ko siya." mahabang Sabi ni Daddy. Bakas sa boses nito ang hinanakit kaya naman lalo akong nakaramdam ng guilt.

"Hayaan niyo po Dad. Promise... magseseryoso na po ako. Ako na ang bahala sa kompanya at ipinapangako ko na lalong lalago ang Villarama Empire sa aking mga kamay.' Sagot ko para mabawasan ang tension sa pagitan naming mag-ama. Agad ko namang napansin ang pagkalma ni Daddy habang nakatitig sa akin.

"Aasahan ko ang sinabi mong iyan Rafael. Isa pa, pwede bang umuwi ka palagi ng mansion? Masyadong malungkot ang bahay kung kami lang dalawa ng Mommy mo ang andoon. Isa pa kailangan mong magreport sa akin araw-araw kung sakaling ikaw na ang hahawak sa kumpanya." muling wika nito. Tanging tango na lang ang aking nagawa. Ayaw ko ng palakihin pa ang pag-uusap namin. Alam kong hindi ako mananalo kay Daddy at isa pa ayaw kong masaktan si Mommy. Wala namang problema kung uuwi ulit ako ng mansion. Talaga namang gusto ko

na din magtino para naman magiging proud na sila sa akin.

"Thank you anak! Uuwi na kami ng mansion bukas. May mga iinterviewhin kaming mga bagong kasambahay. Pwede ka na din sigurong sumabay dahil sa sunday pupunta lahat ng mga kapatid at pamangkin mo. Ilang family day ka ng wala kaya sana huwag kang tumanggi." wika ni Mommy. Napalunok ako. Bukas ang alis ko patungong Thailand kasama ng aking mga kaibigan.

Isa pa sabi ni Kuya Christian, one month pa silang mag-stay dito sa resort. Mukhang naisahan yata ako ni Kuya ah? Napatingin ako kay Daddy at agad kong napansin ang pagpipigil ng pagtawa nito habang nakatitig sa akin. Mukhang nabanggit na ni Kuya Christian dito ang balak kong pagpunta ng Thailand. Mapupurnada pa yata ang pag-alis ko lalo na ngayung si Mommy na ang nakikiusap sa akin.

"Mukhang may lakad na naman yata ang anak mo Sweetheart! Hindi na nakasagot eh." wika ni Daddy. Agad naman na tumitig sa akin si Mommy.

"No Dad! Balak ko talagang i-spend ang buong weekend ko sa pamilya natin. Tapos next week magseseryoso na ako sa pagpasok sa kumpanya. Give me one month at ako na po ang tuluyang hahawak sa Villarama Empire. sagot ko at pilit na ngumiti.

Napahalakhak naman si Daddy. Hindi ko naman maiwasan mapakamot sa aking ulo. Wala na. Mukhang pornada lahat ng plano ko.

"Well, Im so happy anak! Ngayun pa lang ipinagmamalaki na kita.......... Sweetheart, ikaw ang saksi sa sinabi ngayun ng bunso natin...kapag hindi nya tutuparin ang pangako nya hayaan mong ako na ang magdidisiplina sa kanya.!" ngiting ngiti na sagot ni Daddy. Napapailing na lang din si Mommy habang palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa.

"Tama na nga iyan. Pasok na tayo sa Villa. Kakain muna tayo at hayaan mo munang makapagpahinga ang anak mo Gab. Tiyak pagod sa byahe iyan." wika ni Mommy at tumayo na. Agad naman akong tumayo at aalalayan ko sana ito kaya lang naging mas maagap si Daddy. Nagpatiuna na silang naglakad habang magkahawak ang kamay at tahimik naman akong napasunod sa kanila habang hindi maiwasan na mapangiti.

Ito ang pangarap kong buhay. Kung mag-aasawa man ako, gusto ko kagaya ni Mommy. Kaya lang sa panahon ngayun, mahirap ng makahanap ng matinong babae. Alam kong karamihan sa mga babaeng gustong makipaglapit sa akin, kung hindi kapogihan ko ang habol, kayamanan ng aking pamilya

ang kanilang pinupuntirya.

Napatunayan ko na iyan ng maraming beses. High School pa lang ako mulat na mulat na ako sa ganitong kalalakaran sa pakikipag-relasyon. Kaya nga hindi ko nagawang magseryoso sa isang relasyon.

Chapter 161

RAFAEL VILLARAMA POV

VILLARAMA MANSION

Para labanan ang matinding boredom inabala ko ang aking sarili na lumangoy sa swimming pool. Nakaalis na ang mga kaibigan ko papuntang Thailand at katulad ng inaasahan hindi na ako sumama. Hindi ko maindian si Mommy. Kaninang umaga pa kami nakauwi at dahil hindi ako sanay na humilata ng kwarto buong maghapon naisipan ko na lang magswimming.

"Uncle! Sa wakas nagkita din tayo ulit!

Napaangat pa ang aking ulo ng marinig ko ang boses ng isa kong pamangkin, Sinipat ko ito ng tingin. Agad na tumampad sa harapan ko ang mukha ng isa sa mga kambal na anak ni Ate Miracle. Si Elijah. Hindi magkakalayo ang aming edad at

mukhang galing ito ng School base na din sa kanyang suot. Binatang binata na ang pormahan nito at hindi na ako nagtaka pa dahil halos dalawang taon lang ang agwat ng edad ko dito.

"Ang tagal din nating hindi nagkita Uncle! Buti natyempuhan kita ngayun. "muling wika nito. Hindi ko maiwasan na mapangiwi ng tawagin ako nitong uncle". Ilang beses ko na itong sinabihan na tawagin ako sa pangalan ko pero sadyang matigas ang ulo nito. Hindi nakikinig sa pakiusap.

Lumangoy ako papuntang gilid ng pool para marinig kong ano pa ang sasabihin nito.

"Pwede ba! Tigilan mo ang kakatawag sa akin ng 'Uncle'. Halos magkasing edad lang tayo at kung umasta ka akala mo sampung taon ang agwat ng edad ko sa iyo!' gigil kong wika dito. Tumawa naman ito.

"Sorry...bilin kasi ni Mommy sa akin "

Uncle' ang itawag namin sa iyo dahil magkapatid kayo. Hayaan mo kapag tayong dalawa lang tatawagin kita sa pangalan mo. Basta isama mo ako sa mga gimik mo." Nakangisi nitong wika. iiling-iling naman ako dito habang seryosong sinisipat ito.

"Ano ang kailangan mo? Bukas pa ang family day ah?" Nakakunot ang noo kong tanong. Friday pa lang ngayun at bukas ng hapon gaganapin ang family day hanggang linggo. Yes...two days na. Ibig sabihin kapag weekend required na dumalaw dito sa mansion lahat ng kapatid ko.

"Hindi mo ba alam? Dito na ako naglalagi sa mansion..Palibhasa kasi bihira ka lang kung umuwi dito kaya hindi mo tuloy alam ang mga kaganapan dito sa mansion." natatawa nitong sagot. Lalo ko itong kinunutan ng noo.

Kailan pa ito dito? Hindi ito

nababanggit nila Mommy at Daddy ah?

"Inukupa ko ang bakanteng kwarto katabi ng room mo. Mas gusto ko dito sa mansion dahil mas malapit sa School na pinapasukan ko. Isa pa gusto kong makasama lagi si Mama Carissa at Papa Gabriel." muling wika nito. Hindi ko maiwasan na mapaismid. Alam kong nagsisipsip lang naman ito kila Mommy at Daddy.

"Buti pinayagan ka nila Ate at Kuya Roldan na dumito muna." walang gana kong tanong. Napangiti ito bago sumagot.

"Oo naman! Mas maigi nga dumito muna ako eh. Alam mo naman na hindi kami magkasundo ng kakambal kong si Elias. Tahimik ang bahay kapag hindi kami magkakasalubong ng kakambal ko." wika nito. Napailing na lang ako. Noon pa man aware na ako na parang aso at pusa ang kambal na anak ni Ate Miracle. Kahit maliliit na bagay. laging pinagtatalunan.

Sabay na dumako ang aming tingin sa tatlong tao na kasa-kasama ng guard papuntang garden. Nagtataka akong napatitig kay Elijah.

"I think sila na iyung tatlong

kasambahay na ipinadala ng agency. Sana naman sa pagkakataon na ito, mga seksing kasambahay naman ang kunin ni Mama Carissa. Sawa na ako sa mga losyang na kasambahay.

Nakakawalang gana lalo na kapag sila ang maghahain ng pagkain." napataas pa ang aking kilay ng marinig ko ang sinabi ni Elijah. Mukhang babaero din itong pamangkin ko. Mana sa akin. Sabagay, binatang-binata na din naman ito at alam kong katulad ko tirador din ito ng mga chiks.

"Tumigil ka na nga! Huwag mong sabihin pati kasambahay papatusin mo. Magkaroon ka naman ng delicadeza." sagot ko dito. Tumawa naman ito.

"Bakit meron ka ba noon Uncle? Nakakasawa na din ako ang mga babaeng may class. Akala mo kung sinong virgin kumilos. Ang aarte pero kapag kumain ng manoy akala mo mauubusan." tumatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan ang mapailing. Mukhang pagdating sa babae, expert na nga itong si Elijah. Pwede ko na pala itong gawing tropa eh.

"Hinaan mo ang boses mo! Marinig ka ni Mommy malalagot ka talaga!" sagot ko. Ngumisi lang ito tsaka naglakad palayo sa akin.

"Sisilipin ko lang ang mga bagong tsimimay. Ang alam ko iinterviewhin pa rin sila ni Mama Carissa bago tuluyang makapasok dito sa mansion. Babalik ako kapag may maganda akong makita." wika nito sabay kindat sa akin. Napailing na lang ako habang pinapanood ang papalayo nitong pigura.

Hindi na din ako nagtagal sa swimming pool. Agad na din akong umakyat ng kwarto para maligo. Balak kong matulog na lang muna. Kailangan ko ng maraming pahinga dahil nagpromise na ako kina Mommy at Daddy na magseseryoso na ako sa paghawak sa Villarama Empire.

Paidlip pa lang ako ng marinig ko ang malakas na katok sa aking pintuan. Yamot akong napabangon at pinagbuksan ito.

"What?" hindi ko mapigilan na sigaw ng mabungaran ko ang nakangiting si Elijah. Nakabihis na ito ng damit pambahay at para wala lang dito ang inis ko at pumasok ito sa loob ng kwarto. Diretso ito sa aking kama at humilata. Wala sa sariling naihilamos ko ang aking kamay sa mukha dahil sa pinipigilang inis.

"Ano na naman ang kailangan mo! Elijah, nagpapahinga ako!" yamot kong wika. Hindi ako pinansin ang nginisihan ako.

"Nakita ko na ang mga bagong tsimimay! Hired silang lahat ni Mama. "excited nitong wika. Hindi na ako umimik. Anong special doon?

"Ok..mas maigi iyan para marami kang mautusan." walang gana kong sagot at humiga ulit sa kama. Tinakpan ko pa ng unan ang aking mukha para maramdaman nito na gusto ko ng matulog. Manang-mana talaga kay Ate Miracle itong si Elijah. Talo pa ang babae sa sobrang kulit.

"Saglit lang. Hindi pa ako tapos. Nakita ko ang hitsura ng isang tsimimay. Ang ganda niya! Kahit parang sunog sa araw ang kanyang balat pero hindi pa rin maikakaila ang kagandahan niya. Halika puntahan natin sa servants Quarter para maniwala ka" narinig

kong wika nito kasabay ng pagkatanggal ng unan sa aking mukha. Yamot akong napabangon at seryosong tinitigan si Elijah.

"Umayos ka nga! Ang kulit mo talaga!" Asar na wika ko dito. Pagkatapos seryoso kong tinitigan.

"Isa pa..hindi mo ba alam na isa sa mga rules sa mansion ang bawal makipag-fling sa mga kasambahay? Oo, babaero ako pero hindi ako papatol sa mga empleyado ng pamilya." sagot ko dito. Natigilan ito pagkatapos ay nginisihan ako.

"Sinabi mo iyan ha? Baka kapag makita mo siya mas gugustuhin mong magpagala-gala dito sa mansion ng walang suot na brief." Natatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na batukan ito. Loko loko talaga!

"Lumabas ka na nga! Mag-aral ka para naman hindi ka mangamote sa klase!"

sigaw ko dito at itinulak pa paalis ng kama. Tatawa-tawa naman itong lumabas ng silid. Naipikit ko na lang ang aking mga mata dahil kuhang kuha talaga ang inis ko nitong si Elijah.

Mukhang magiging sakit ng ulo ko ang pamangkin kong ito. Hanggang kailan kaya ito maglalagi dito sa mansion?

Hindi ko na namalayan pang nakatulog pala ako. Eksakto alas sinko ng hapon nagising ako. Agad akong bumangon at nag-ayos ng sarili. Lumabas ng kwarto at naglakad palabas ng mansion.

Agad kong sinipat ang buong paligid pagkalabas ko.. Marahan akong napabuntong hininga at naglalakad papuntang pool. Masarap talaga

tumambay dito sa labas ng mansion kapag hapon. Pakiramdam ko may

kung anong humahaplos sa puso ko kapag nakikita ko ang mga pananim na halaman na alagang alaga ni Mommy.

Mga plants collection pa ang mga iyun ni Grandmama. Minana ni Mommy at lalo itong dumadami sa paglipas ng panahon. Lumalawak din ang mga nasasakupan. Para kaming may flower shop sa loob ng bakuran kapag sabay- sabay na namumulaklak ang mga ito. Katulad ngayun, masarap sa mata at nakakarelax.

Naputol lang ang pagmumuni-muni ko ng maagaw ang aking attetion sa isang babaeng biglang lumabas sa garden. May bitbit na timba at tabo. Hindi ito nakauniform na pang-kasambahay kaya nagtataka akong nasundan ito ng tingin. Nakasuot ng mahabang palda at malaking tshirt. Nakalugay din ang mahaba nitong buhok. Hindi ko masyadong maaninag ang mukha nito pero para itong teenager.

Nagtaka pa ako ng huminto ito sa may pool. Tiningnan ang tubig at sa labis na gulat ko sumalok ito ng tubig gamit ang tabo sabay isinalin sa timba. Agad na nagsalubong ang aking kilay at wala sa sariling nilapitan ito.

"What are you doing?" seryoso kong tanong sa mataas na boses. Nakita ko ang pagkagulat nito at agad na napatayo. Nakanganga pa ito habang tumitig sa akin.

"Po?" tanong nito. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis ba ako sa hitsura nito. Namimilog ang mga matang nakatitig sa akin at hindi ko maikakaila na maganda ito. Walang kahit na anong bahid na make up ang kanyang mukha. Ni hindi nga yata naglagay kahit pulbo lang. Agad na naagaw sa attention ko ang mamula-mula nitong labi. Napaka

-natural at parang ang sarap halikan. Wala sa sariling naipilig ko ang aking ulo ng maisip ko iyun. Kailan pa ako nagkaroon ng interes para halikan ang isang babae?

"I said what are you doing? Bakit dito ka kumukuha ng tubig sa pool?" muli kong tanong. Napansin ko ang pagkurap nito tsaka itinoon ang mga mata sa timba na may laman ng tubig.

"Mag-mag--magdidilig po ako Sir. Sabi kasi ni Mam, iaassign nya daw po ako sa paga-aalaga ng mga halaman." sagot nito sa nangangatal na boses. Lalo namang nagsalubong ang kilay ko

sa narinig dito.

"Magdidilig? At dito ka pa talaga sa pool kumuha ng tubig? Are you stupid? "inis kong tanong dito. Napayuko ito.

"Po? Opo..." sagot nito. Lalo namang nagdikit ang kilay ko. Nang-aasar ba ito?

! Saang lupalop ka ba ng mundo galing! Bakit ang tanga-tanga mong kausap." hindi ko mapigilan na sigaw dito. Lalo itong napayuko kaya naman malakas akong napabuntong hininga.

"Pa-pasensya na po Sir....hi-hindi ko po kasi naintindihan ang iba mong sinasabi....ta-tagalog lang po ang alam ko." takot na sagot nito. Lalo naman akong nagulat na napatitig dito. Pagkatapos ay agad kong napansin ang paparating na si Manang Esme. Ang

matagal na naming mayordoma.

"Diyos ko! Pasensya na Sir Rafael. Bago siya at hindi pa niya alam ang gagawin niya." agad na wika nito ng makalapit sa amin. Mukhang kanina pa nito nakikita kung paano ko kastiguhin ang babaeng kaharap ko.

"Bakit sya lumabas dito ng hindi nakasuot ng uniform? At sino ang nag- utos sa kanya na ang tubig dito sa pool ang gamiting pandilig sa garden? Hindi nya ba alam na posibleng mamatay ang mga pananim ni Mommy kapag itong tubig na ito ang gagamitin?

tanong ko sabay sipa ng timba.

"Pa--pasensya na Sir. Hin-hindi ko napansin na lumabas pala siya ng servants quarter. Akala ko po kasi

nagpapahinga lang siya. Bukas pa po ang umpisa ng trabaho nila kaya wala pa siyang uniform. Hindi ko pa po nabibigyan." hinging dispensa ni Manang Esme. Napabuntong hininga at ibinaling ang tingin sa babaeng hindi ko alam kung saan galing. Maluha- luha na ito habang nakayuko.

"Veronica...ano ka ba namang bata ka! HIndi bat sinabi sa iyo kanina ni Madam Carissa na magpahinga muna kayo. Bukas ko pa kayo tuturuan sa mga gagawin niyo dito sa mansion. Isa pa tuturuan ka din ng hardenero kung paano ang gagawing pag-aalaga sa mga halaman ni Madam." baling ni Manang dito. Muling napataas ang kilay ko. Veronica? Kay gandang pangalan mukhang tanga naman. Isa pa mukhang minor de edad pa ito. Bakit tumanggap si Mommy ng ganitong klaseng kasambahay.

"Pasensya na po..hindi po kasi ako

makatulog Manang...kaya nagpasya na lang akong diligan ang halaman ni Madam." sagot nito.

"Pasensya na po kayo Sir...hahayaan niyo po. Hindi na ito mauulit." hinging dispensa ni Manang Esme at ito na ang nagkusang kumuha ng natumbang timba.

Pagkatapos ay agad nitong hinila si Veronica paalis sa harap ko. Hindi na din ito muling tumitingin sa akin hanggang sa makaalis. Napapailing na lang akong nasundan sila ng tingin.

Chapter 162

VERONICA MENDOZA POV

Gusto kong takasan ang hirap ng buhay sa probensya kaya ng yayain ako ng kapitbahay namin na si Ethel na lumuwas ng Manila hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Agad akong nagpaalam kila Nanay at Tatay na maghahanap ng trabaho at magpapadala na lang buwan-buwan para makatulong sa gastusin ng lima ko pang kapatid.

Oo, mahirap na nga ang buhay nagawa pa talagang magparami ng anak ng aking mga magulang. Anim kami lahat at ako ang panganay. Lahat ng mga kapatid ko ay halos ako na din ang nag- aalaga dahil kailangang tulungan ni Nanay si tatay sa paghahanap buhay. Lagi itong kasa-kasama ni Tatay kapag pumapalaot sila para manghuli ng Isda.

Kaya nga halos hindi ako makaapak ng iskwelahan, Grade 4 lang ang tinapos ko sa edad kong daisy otso. Gusto ko mang mag-aral pero talagang hirap kami. Mabuti na lang at nagawa kong makumbinsi sila Nanay at Tatay na sasama na lang ako kay Ethel dito sa Manila. Kaya lang pagdating dito sa siyudad walang sino man ang gustong tumanggap sa akin. Sa isang past food chain nagtatrabaho si Ethel at isa sa mga requirements doon ay ang nakapagtapos man lang kahit High School. Hindi nga ako nakatapos ng Elementary kaya talagang hindi ako matatanggap doon.

Mabuti na lang mabait si Ethel.

Hinayaan ako nitong pansamantalng tumira muna sa inuupahan nitong kwarto. Kaya lang hindi ako pwedeng manatili ng matagal doon. Nagdemand kasi ang landlady nito na magdagdag ng upa dahil dalawa na daw kaming nakatira doon.

Mabuti na lang itinuro ako sa isang agency ng isa sa mga kaibigan ni Ethel. Agency na nagdedeploy ng mga maid sa ibat ibang may kayang pamilya.

Hindi na ako nagdalawang isip pa at agad akong nagpasa ng Biodata. Kahit anong trabaho papasukin ko makapagpadala lang ng pera sa probensya para sa mga kapatid ko.

Alam kong magugutom na naman sila lalo na at parating na naman ang panahon ng habagat. Kapag mga ganoong pagkakataon bawal maglayag ang mga maliliit na banka at gutom ang aabutin ng aking mga magulang at mga kapatid.

Halos isang linggo lang ang hinintay ko at agad akong nakatanggap ng tawag mula sa agency. Isa daw ako sa mga napili nila na ipadala sa isang mayamang pamilya na naghahanap ng mga kasambahay. Halos hilahin ko na ang oras sa matinding excitement. Sa wakas, natapos na din ang paghihintay

ko. Magkakaroon na ako ng trabaho.

Tatlo daw ang kailangan sa mansion kaya magkasabay kaming tatlo na hinatid ng sasakyan ng agency. Medyo may edad na ang mga kasama ko at ako lang yata ang bata-bata pa.. Gayunpaman hindi iyun nakakabawas sa layunin kong magkapagtrabaho.

"Pagkahinto pa lang namin sa tapat ng gate ay agad na akong namangha sa aking nakita. Sa labas pa lang kita ko na ang karangyaan ng buong paligid. Agad ko namang napansin na bumukas ang mataas na gate. May lumabas na dalawang gwardiya at kinausap ito ng kasama namin na taga - agency.

Sabay-sabay na kaming

nagsipagbabaan ng senyasan kami ng kasama namin. Tinitigan pa kami ng mga gwardiya tsaka tumango.

"Kanina pa sila hinihintay ni Madam. Pwede ka ng umalis. Ako na ang bahalang magdala sa kanila sa loob." wika ng isang medyo may edad ng guard. Kinabahan ako ng mga sandaling iyun sa isipin na hindi na pala kami sasamahan ng may ari ng agency patungo sa aming employer.

"Magpakabait kayo sa loob ha? Tumawag na lang kayo ng opisina kapag may problema." bilin pa nito sa amin. Sabay-sabay kaming nagsipagtanguan at agad na itong umalis. Agad naman kaming niyaya ng guard na pumasok na sa loob.

"Pagkapasok pa lang ng gate ay halos mapanganga ako sa aking mga nakita. Sobrang laki ng bahay. Pakiramdam ko nasa isa akong paraiso lalo na ng tumampad sa paningin ko ang 'malawak na bakuran. Sa kabilang dako naman ay ang mga nagagandahang halaman na sa tanang buhay ko ngayun ko pa lang nakita.

Napasulyap din ako sa isang parang lawa. Kulay blue ang tubig at hindi ko akalain na sa gitna ng Maynila merong ganoon.

Tahimik lang akong nakasunod sa mga kasamahan ko habang inililibot ko ang aking paningin sa paligid. Pakiramdam ko nasa kabilang mundo ako. Biglang naging tahimik ang paligid. Kung

kanina ay puro sasakyan ang aming nakikita dito naman sa loob ng bakuran na ito wala na akong narinig na kahit na anong ingay.

"Good afternoon Madam! Sila na po ang mga kasambahay na ipinadala ng agency." napapitag pa ako ng biglang nagsalita si Manong guard. Abala ang aking mga mata sa kakatingin sa buong paligid at hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa isang parang malawak na pahingahan. May mga nakikita akong mga upuan at lamesa.

Agad na dumako ang aking tingin sa isang babae. Prenteng nakaupo ito habang isa isa kaming tinitigan. Hindi ko naman maiwasan mamangha sa hitsura nito. Ang ganda niya. Para siyang buhay na manika.

Pakiramdam ko pati mga mata nya ay nakangiti habang nakatitig sa amin. Napakagaan ng kanyang awra at kahit na medyo may edad na ay kitang kita ko na mabait ito. Siguro kung naging bata-bata pa ito iisipin kong Diyosa ito. Na isa itong artista.

"Sige na. Ewan mo na sila dito. Gusto ko silang makausap sandali." narinig kong sagot nito kay Manong guard. Napalunok ako ng makailang ulit lalo na ng ituro nito ang upuan sa tapat nito. Agad naman kaming tumalima. Pagkatapos ay binalingan nito ang babaeng nakatayo sa likod nito.

"Magdala kayo ng meryenda dito." utos nito.

"Masusunod po Madam."sagot naman ng inutusan nito. Agad itong umalis at nagmamadaling pumasok sa loob ng mansion.

"Ako nga pala si Carissa Villarama.

Last week pa ako nagrequest sa agency niyo na magpadala ng mga

kasambahay dito sa mansion.

Kailangang kailangan ko talaga ng

kasambahay ngayun dahil nagresign na ang tatlong papalitan niyo.Matatanda na sila at hindi na nila kayang magtrabaho." panimulang wika nito. Hindi maialis-alis ang tingin ko sa mukha nito. Nagulat pa ako ng tumitig ito sa akin. llang sandaling napakunot ang noo nito bago nagsalita.

"Ikaw! Mukhang bata ka pa ah? Thirty years old and above ang hinahanap ko. " wika nito habang nakatingin sa akin.

Kinabahan naman ako. Mukhang bulilyaso pa yata ang pagpasok ko sa bahay na ito. Wala namang nabanggit ang agency tungkol dito.

"Pa-pasensya na po Mam. Masipag naman po ako. Kailangan ko na pong makapasok ng trabaho. Magugutom po ang pamilya ko kapag hindi po ako makahanap kaagad ng trabaho." sagot ko sa mangingiyak-ngiyak na boses. Sandali itong natigilan at mataman akong tinitigan. Pagkatapos kinuha nito ang isang papel na nasa harap nito.

"Veronica right?" tanong nito. Agad akong napatango.

"Daisy otso ka pa lang Iha. Iniiwasan namin na tumaggap ng mga

kasambahay sa ganiyang edad." wika nito. Hindi ko na mapigilan pa ang mapaiyak. Mukhang hindi talaga ako matatanggap. Mukha lang palang mabait itong kaharap ko. Wala naman palang pakialam sa kalagayan ng isang tao. Lalo na sa katulad kong naghihirap.

"Mam, maawa na po kayo sa akin. Kailangang-kailangan ko po ng trabaho." tumutulo ang luha na sagot ko dito. Hindi ito nakaimik at tinitigan ako nito.

"Hi Mama! Nandito na ako!" agad kong pinahiran ang luha sa aking mga mata ng may biglang nagsalita. Sabay- sabay pang bumaling ang aming tingin sa parating na lalaki.

Diyos ko! kung maganda si Madam, ang pogi naman ng parating na lalaki. Bahay ba ito ng magaganda at gwapong nilalang? Ang tangkad niya at agad itong humalik sa pisngi ni Madam ng makalapit. Pagkatapos ay kita ko ang pagsulyap nito sa aming tatlo.

"Sila po ba ang new kasambahay dito sa mansion Ma?" tanong nito. Anak siguro ito ni Madam. Mama ang tawag eh.

"Yes....and be good to them ok?"

Nakangiting sagot ni Madam Carissa. Napayuko ulit ako. Sakto naman na

dumating ang kasambahay na inutusan nito na kumuha ng meryenda. May kasama pa ito na isa pa at may bitbit ng tray na may lamang mga pagkain. Bigla naman akong nakaramdam ng gutom. Pandesal at kape lang ang kinain ko kaninang umaga. Hindi ko maiwasang mapalunok ng makita kong isa-isa ng inilatag sa lamesa ang mga pagkain.

"Kumain muna kayo. Pagkatapos nito pwede na kayong magpahinga. Bukas niyo na lang umpisahan ang inyong mga trabaho." wika ni Madam habang nakangiti. Hindi ko naman mapigilan ang sumagot dahil sa sinabi nito.

"Ibig niyo pong sabihin, tanggap na din po ako?" umaasang tanong ko. Muli itong tumitig sa akin at tipid na ngumiti.

"Yes...nakita mo ba ang mga halaman na iyan? Diyan kita iaasign. Papaturuan na lang kita sa paalis na hardenero sa mga dapat mong gawin." sagot nito.

"Siya nga pala. Si Elijah...isa sa mga apo ko. Dito siya nakatira sa mansion sa ngayun. May isa pa akong anak na binata...Si Rafael. Ako at ang asawa kong si Gabriel lang naman ang palaging nandito sa mansion...."

"Every saturday and sunday family day

ng pamilya kaya medyo maraming

gagawin. Pupunta dito ang mga anak

ko sa mga araw na iyan kaya

makikilala niyo din sila. Huwag kayong mag-alala, mababait kami sa mga kasambahay. Lalo na kapag maayos kayong magtrabaho. Karamihan sa mga kasambahay dito na tumanda sa 'amin...kaya aasahan ko na magiging maayos ang serbisyo niyo sa aming pamilya. " wika nito

Sabay-sabay kaming tatlo na nagsipagtanguan. Hindi ko naman

maipaliwanag ang tuwa na aking nararamdaman. Sa wakas, may trabaho na ako. Mabait naman pala si Madam. Napansin marahil ang pag- iyak ko kanina. Asahan niya gagalingan ko ang trabaho. Magiging masipag ako dito sa loob ng mansion.

"Mama, buti naman may nahalong bata sa kanila. At least hindi na magiging boring ang mansion. May bata ng kasambahay eh." akmang iinom na ako ng juice ng muling magsalita ang lalaking nagngangalang Elijah. Hindi naman sumagot si Madam at nakangiti nitong niyaya ang apo na pumasok na sa loob ng mansion. Pero bago ito pumasok ay tumingin muna ito sa gawi namin.

"Manang Espe...ikaw na ang bahala sa kanila. Bukas pa sila mag-uumpisa kaya ituro niyo sa kanila ang kanilang magiging quarter. Kayong tatlo, siya si Manang Espe...siya ang mayordoma dito kaya siya ang kadalasan na magpapaalala sa inyo sa mga dapat gawin dito sa mansion. Siya na din ang magsasabi sa mga rules ng mansion." wika nito.

"Opo Madam." sabay-sabay naming sagot. Tumango ito at tuluyan na kaming tinalikuran.

Pagkatapos mag meryenda ay agad nga kaming dinala sa servants quarter. Natuwa pa ako dahil mukhang magiging komportable ako. Malayo ito sa hitsura sa boarding house ni Ethel. May foam ang higaan namin at may telebesyon pa.

"Ikaw si Veronica diba? Doon ka sa quarter ko Iha. Ikaw na lang ang gagawin kong kasama doon." wika ni Manang Espe sa akin. Medyo may edad na din ito. Nagulat pa ako dahil sa dinami-daming katulong dito sa mansion ako ang napili nitong makakasama sa quarter. Nabanggit nito na kada kwarto daw ay may dalawang higaan at dalawang kasambahay ang magkakasama. Agad naman akong tumango at sumunod na dito ng mag-umpisa ng maglakad kami papunta sa kwarto nito.

"Diyan ka sa kabila. Ngayun lang ako ng kukuha makakasama sa quarter. Since ikaw ang pinakabata sa lahat at mukhang mabait ka naman dito ka na lang ha? Para mabilis din kitang maturuan sa mga dapat mong gawin." wika nito. Agad akong tumango.

"Oh siya...ikaw na ang bahala dito. Babalik na ako ng kusina dahil mag- uumpisa ng magluto ng hapunan ang chef ng mansion." wika nito at agad ng umalis. Hindi naman maalis ang ngiti sa labi ko ng mapag-isa ako. Wala ng atrasan ito. Makakapagpadala na ako ng pera kina Nanay sa katapusan ng buwan.

Agad akong nahiga sa higaan ko. Ang lambot at ang bango ng higaan. First time kong humiga sa kutson dahil sa banig lang kami natutulog sa probensiya. Sa boarding house naman ni Ethel sa sahig ako natutulog.

Nagsasapin lang ako ng kumot.

Sa sobrang excited ko biling baliktad ako sa higaan. Kahit gaano pa kasarap mahiga sa higaang kutson pakiramdam ko namamahay ako.

Hindi ako makatulog kaya nagpasya akong lumabas muna. Sabi ni Mam, sa harden daw ako maassign. Muli akong napangiti ng maalala ko ang magagandang bulaklak doon. Agad akong lumabas ng silid namin ni Manang Espe at naglakad patungong garden.

Agad na tumampad sa paningin ko ang mga nagagandahang halaman. Sa hindi sinasadya ay muling natoon ang attention ko sa lawa. Napangiti pa ako ng maisipan kong diligan na lang muna ang mga halaman. Wala naman akong gagawin ngayung hapon at sayang naman kung tutunganga lang ako.

Agad akong naghagilap ng tabo at timba. Mabuti na lang at may nahanap ako sa likod ng mansion kaya naman dali-dali akong naglakad patungo sa lawa. Agad akong sumalok ng tubig at bigla akong napatayo ng may narinig akong sumigaw mula sa likuran ko.

"What are you doing?" wika nito sa mataas na boses. Agad akong nangatal sa takot at wala sa sariling tumingin sa gawi nito. Halos mapanganga ako ng masilayan ang hitsura nito. Ang gwapo niya at kahit na naniningkit ang mga matang nakatitig sa akin hindi ko maiwasan na maramdaman ang malakas na pagtibok ng puso ko.

Kahit hindi ko masyadong

naiintindihan ang sinasabi nito alam kong galit ito. Nanlilisik ang kanyang mga matang nakatitig sa akin at pakiramdam ko ako na ang pinakatangang nilalang sa mundo lalo na ng malaman ko na hindi pala lawa ang tawag sa bagay na may tubig. Swimming pool daw at hindi pwedeng idilig sa halaman dahil baka mamatay ang koleksyon ni Madam.

Mabuti na lang at dumating si Manang Espe. Kung hindi baka nahimatay na ako sa takot. Kung gaano ka- pogi ang kaharap ko ganoon naman kasama ang kanyang ugali. Kung makasigaw akala niya tao-tauhan lang ang kanyang kaharap.

Chapter 163

VERONICA POV

Halos maiyak ako ng tuluyan na akong hilahin ni Manang Espe palayo kay Sir Rafael. Hindi ko akalain na sa unang araw ko sa trabahong ito makakaranas ako ng ganitong kahihiyan. Malay ko ba sa swimming pool na iyan. Walang ganyan sa probensiya namin. Meron dagat at lawa.

"Anong nangyari dyan Manang? Bakit po umiiyak." narinig ko pang tanong ng isang babae. Kasambahay din ito base sa kanyang suot na uniform.

"Naku Maricar, pinagalitan ni Sir Rafael. Alam mo naman ang ugali ng amo natin na iyun. Ibang iba sa ugali ng Mommy at Daddy niya. Pati na din ng kanyang mga kapatid." Narinig kong sagot ni Manang Espe. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at tumitig kay Manang.

"Manang, matatanggal po ba ako? Nakakatakot po sya. Galit na galit sya sa akin kanina." Sagot ko. Tinitigan ako nito tsaka umiling.

"Hindi naman si Sir Rafael ang magdedesisyon tungkol sa bagay na iyan. Ang mabuti pa iwasan mo na lang ng magkasalubong kayo. Sa lahat ng tao dito sa mansion, ugali nya ang hindi maiintindihan. Palibhasa kasi  bunso kaya ganoon." sagot nito. Nakahinga naman ako ng maluwag.

"Salamat naman po kung ganoon. Kailangang kailangan ko po talaga ang trabahong ito. Marami po akong maliliit na kapatid na umaasa sa padala kong pera." sagot ko. Nakangiti naman ako nitong tinitigan.

"Huwag mo na lang pansinin ang ugali ni Sir Rafael. Masasanay ka din sa kanya. Hayaan mo, ako mismo ang personal na magtuturo sa iyo sa mga dapat mong gawin. Para hindi ka magkamali." nakangiti nitong sagot. Kahit papaano nagpapasalamat ako dahil mabait sa akin ito. Ito ang mayordoma at malaking bagay sa akin na makasundo ko ito.

"Ganyan lang naman iyan si Sir Rafael, mabilis magalit pero hindi naman iyan nagtatanim ng sama ng loob. Marami tayo dito at tiyak na makakalimutan nya din ang nangyari kanina." sagot naman ni Ate Maricar. Para naman akong napabunutan ng tinik at hindi ko maiwasan ang mapangiti.

"Sige na.. Bumalik ka na ng servants quarter. Magpahinga ka para bukas may lakas ka sa mga trabahong gagawin mo. Huwag mo ng isipin ang mga nangyari kanina. Ibibigay ko mamaya ang uniform mo." Wika ni Manang. Tumango naman ako dito at nagpalaam na sa kanilang dalawa ni Ate Maricar. Muli akong bumalik ng kwarto at nahiga habang iniisip ang mga nangyari kanina.

Malaki naman ang mansion. Siguro iiwasan ko na nga lang si Sir Rafael. Nabanggit ni Ate Maricar marami kami dito ibig sabihin lang nyan malaki ang tsansa na hindi na muling magkrus ang landas namin.

Kailangan ko lang sigurong mag-ingat sa mga susunod kong kilos. Kapag hindi ko alam uugaliin ko na lang ang magtanong sa mga kasamahan ko. Ang importante may trabaho ako at mukhang mabait naman si Madam. Tinanggap niya pa nga ako kahit na hindi ako umabot sa edad na gusto nito. Sana lang magiging maayos ang pagtatrabaho ko sa bahay na ito. Para naman matulungan ko na sila Nanay at Tatay.

***

***

Rafael 

iiling iling akong muling pumasok sa loob ng mansion. Ang ganda ng gising ko kanina. Nasira lang sa tangang babae na iyun. Siguro isa iyun sa mga kasambahay na dumating kanina dito sa mansion. Saan kaya napulot ni Mommy ang babaeng iyun. Mukhang tatanga-tanga. Wala pang isang araw gumawa agad na kapalpakan.

Pabalik sana ako ng kwarto na nakasalubong ko si Daddy pababa ng hagdan. Mukhang kakagising lang nito at palinga-linga pa habang naglalakad.

"Good Afternoon Dad!" bati ko dito. Nakangiti naman itong tumango.

"Napansin mo ba ang Mommy mo?" agad na tanong ito. Umiling ako.

"Baka nasa kitchen." sagot ko. Pagkatapos ay agad-na itong naglakad papuntang kusina. Nasundan ko na lang ito ng tingin at bumalik na ako ng aking kwarto.

Sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang gagawin ko dito sa Mansion. Hindi ko alam kung paano palilipasin ang oras. Hindi ako sanay na magkukulong lang sa kwarto ng walang ginagawa...

Nasa kalagitnaan na ako ng hagdan ng muli akong bumaba. Nagpasya na lang akong pumunta sa gazebo. At least doon makakapag-relax ako habang nagpapalipas ng oras. Malapit na din kami kumain ng dinner kaya magpapahangin na lang muna ako doon.

Pagdating ng Gazebo ay agad kong napansin sila Mommy at Daddy. May kung anong sinusulat si Mommy sa isang papel. Agad akong lumapit sa kanilang dalawa.

"Oh Mabuti naman at naisipan mong sumunod dito anak. Tatanungin kita kung ano ang gusto mong pagkain bukas. Nandito ang mga kapatid at

pamangkin mo at ngayun pa lang

pinapahanda ko na ang mga lulutuin." wika ni Mommy sa akin. Pilit akong ngumiti bago sumagot.

"Kahit ano na lang Mom. Hindi naman ako mapili sa pagkain." sagot ko.

"Sabagay...marami naman akong ipinalutong putahe. Sya nga pala Gab, dumating na kanina ang mga bagong kasambahay, pinagpahinga ko muna at bukas na sila mag-uumpisa ng trabaho. " wika ni Mommy kay Daddy. Tahimik lang akong nakikinig sa kanila ng muli kong maalala ang mukha ng babae kanina na nagsasalok ng tubig sa swimming pool. Hanggang ngayun kumukulo pa rin ang dugo ko sa nakitang katangahan na ginawa nito kanina.

"Mabuti naman kung ganoon. At least may gagawa na sa mga trabahong naiwan ng mga nagresign na." sagot ni Daddy.

"Iyun nga eh Mukhang mga matitino naman sila. Kaya lang may nahalo sa kanilang teenager...Actually, hindi naman talaga minor dahil eighteen na sya kaya lang alam mo naman na above thirty years old ang tinatanggap natin dito sa mansion diba?" wika ni Mommy. Napangiti naman si Daddy at hinawi pa nito ang ilang hibla ng buhok na tumakip sa mukha ni Mommy.

"Eh di ibalik natin sa agency. Nasaan ba siya? Ipahatid na lang natin sa driver. Dapat kapag mga ganitong bagay, sumunod sila sa request ng client nila' sagot ni Daddy. Natitigilan ako.

"Iyun nga ang naisip ko kanina. Kaya lang naawa ako. Halos umiyak kanina habang nagmamakaawa. Kailangang kailangan niya daw ng trabaho." sagot ni Mommy. Natigilan naman si Daddy at napatango-tango. Muli kong naisip ang tangang babae. Siguro siya ang tinutukoy ni Mommy Mukhang teenager pa nga ang babaeng iyun. At siya din siguro ang tinutukoy ni Elijah kanina.

"Well, nasa sa iyo ang lahat ng desisyon Sweetheart! As long as magagampanan ng maayos ang trabaho walang problema sa akin " sagot ni Daddy Napangiti naman si Mommy.

"Iyan din ang naisip ko kanina. Hayaan mo, paoobserbahan ko na lang siya kay Manang. Mukhang mabait naman ang batang iyun" sagot ni Mommy. Napangiti naman si Daddy at binalingan ako.

"Siya nga pala Rafael Kausap ko kanina ang Kuya Christian mo. Personal ka daw nyang tuturuan simula sa Lunes kaya ihanda mo ang sarili mo. Ayaw ko ng makarinig ng kahit na anong excuses mula sa iyo ha?

Kailangan mong magfocus at iwasan mo muna ang kakadala ng babae sa isa sa mga condo mo. Dito ka muna umuwi hanggat hindi mo pa kabisado ang pamamalakad ng kompanya." wika ni Daddy. Nagulat naman ako sa sinabi nito. Paano nito nalaman na may condo ako at doon ko dinadala ang nagiging mga babae ko?

"Ikaw talagang bata ka! Tigil-tigilan mo na nga ang kakalaro sa damdamin ng mga nagiging girl friend mo. Hindi ka na bumabata Rafael ha? Baka mamaya ma-karma ka dyan sa ginagawa mong iyan." sabat naman ni Mommy. Hindi ko naman mapigilan ang mapayuko. Hindi ko akalain na aware ang mga magulang ko sa mga kalokohan na ginagawa ko.

"Mom, sa simula pa lang pareho naman naming gusto iyun. Halos karamihan sa kanila ayaw ng commitment kaya walang karma na mangyayari." sagot ko. Umismid lang si Mommy sa sagot ko. Napangiti naman ako.

"Kahit na! hindi yata nagtatagal kahit isang buwan man lang ang babae sa iyo. Isa pa ngayung nandito ka na sa mansion, iwasan mo ng sungitan ang mga kasambahay ha? Akala mo siguro hindi ko alam ang mga pinanggagawa mo sa kanila? Kaunting pagkakamali binubulyawan mo daw sila.' muling kastigo ni Mommy. Napakamot naman ako ng ulo. Tumawa naman si Daddy.

Sino ba namang amo ang matutuwa kung palpak ang trabaho ng mga nakapalibot sa kanila. Natural,

papagalitan ko para alam nila ang kanilang pagkakamali. Palibhasa kasi alam ko kung gaano kabait si Mommy pagdating sa mga kasama namin dito sa bahay. Wala naman problema sa akin iyun kaya lang nag-aalala ako na baka mamihasa sila. Baka abusuhin

nila ang kabaitan ng pamilya ko.

"Hayaan mo na Sweetheart. Iba na ang mga kabataan ngayun. Masyado na silang mapupusok. Hayaan na nating mag-enjoy si Rafael sa pagiging buhay binata niya. Ngayun pa lang tikman na niya ang mga putaheng gusto nya... para kapag matagpuan niya na ang babaeng magpapatibok ng puso nya sawa na siyang tumingin sa iba." sagot naman ni Daddy. Napangiti ako ng makita ko na kinurot ito ni Mommy.

"Haay naku! Ikaw talaga! Imbes na pagsabihan mo iyang anak mo kinukusente mo pa!" sagot ni Mommy na may halong inis na sa boses. Pagkatapos ay tumayo na ito at agad na umalis. Kakamot-kamot naman ng ulo si Daddy na napasunod dito. Nilingon pa ako nito tsaka kinindatan. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Sanay na ako sa mga magulang ko. Alam kong ang nakikita ko kanina ay bahagi iyun ng kanilang lambingan. Sana kapag matagpuan ko na ang babaeng para sa akin, katulad siya ni Mommy. Mabait...maalaga at mapagmahal.

Mabilis lumipas ang oras. Agad akong bumalik ng kwarto pagkatapos namin kumain ng dinner. Mabuti na lang at hindi na nangulit ang pamangkin kong si Elijah. Balak daw nito magbabad muna sa pool ngayung gabi. Niyaya pa ako pero tumanggi ako. Naligo na ako kanina at gusto kong matulog ng maaga. May gym dito sa mansion pero balak kong magjogging sa labas bukas ng umaga. Balak ko din mang-hunting ng chiks. Pampalipas ng oras.

Kinaumagahan....madilim pa ang paligid nasa lawn na ako ng mansion. Abala ako sa pagwawarm-up ng mapansin ko ang pagtigil ng sasakyan sa tapat ng gate.

"Ang aga naman nilang lumabas."

hindi ko mapigilang bulong sa aking sarili. Nakamasid lang ako ng bumaba mula sa loob ng sasakyan sila Manang Espe at ang bagong kasambahay namin. Ito iyung babae na nakita kong tumatabo ng tubig sa pool. Hindi ko maiwasan na mapataas ang aking kilay ng mapansin ko na naka-inform pangkasambahay na ito.

Wala namang special sa soot nito pero hindi ko maiwasan na mapahanga sa hitsura nito ngayun. Kung kahapon parang soot ng sinaunang tao ang damit nito bumagay naman dito ang soot nitong uniform ngayun.

Grey scrub suit ang kadalasan na uniform dito sa mansion at hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko 'malaalis-alis ang tingin dito. Parang ang sexy nitong tingnan gayung halos natakpan naman nito ang buo nitong katawan. Normal na pananamit lang ito kung totoosin ng mga nakakahalubilo kong kasambahay namin pero hindi ko maintindihan kung bakit parang ang ganda niyang tingnan ngayun. Mas maganda siguro itong tingnan kung magsusuot ito ng iba pang damit.

Ipinilig ko ang aking ulo para bumalik ako sa huwesyo. Kay aga-aga kung ano ang naiisip ko. Hindi ako dapat humanga sa isang kasambahay namin. Lalo na kung tatanga-tanga at mukhang walang pinag-aralan.

Saktong binuksan na ng driver ang hulihang bahagi ng sasakyan ng lumapit ako sa kanila. Aktong bubuhatin na nila ang kanilang pinamili ng maagaw ko ang attention nila.

"Good Morning Sir Rafael....Pasensya na po. Medyo malansa itong mga dala namin." agad na bati sa akin ni Manang Espe. Narinig ko din na binati ako ng driver. Tango lang ang naging sagot ko sa kanila. Pagkatapos ay muli kong tinitigan ang bagong

kasambahay. Agad kong napansin ang bahagyang pag-iwas sa akin nito.

Mukhang natakot ito sa presensya ko. Hindi ko maiwasan na mapataas ang aking kilay.

"Ang aga niyo naman Manang." wika ko na lang dito para naman may maisagot ako sa pagbati nito.

"Naku, kagabi pa ibinigay ng Mommy mo ang mga listahan na dapat bilhin ngayun. Alam mo naman na paborito ng mga kapatid mo ang seafoods kaya ito ang nangunguna sa ihahada

ngayung araw." sagot nito. Tumango na lang ako at binalingan ng tingin ang kanilang pinamili. Mukhang madami nga at talo pa namin ang may malaking handaan na magaganap sa mansion..

"Sige.....ipasok niyo na sa loob. Baka kumalat pa ang amoy niyan dito sa labas." wika ko. Agad naman silang tumalima at tumulong na din ang driver sa pagbubuhat ng kanilang pinamili. Nasundan ko na lang ng tingin ang kanilang pagtalikod sa akin. Ngayun ko lang din napansin na hindi man lang ako binati ni Veronica. Iwas na iwas din itong tumingin sa akin.

Chapter 164

VERONICA POV

Madaling araw pa lang ay pareho na kaming gising ni Manang Espe. Isasama niya daw ako para mamili ng seafoods sa fish market. Iyun daw kasi ang nangunguna na gusto kainin ng mga anak ni Madam Carissa kaya naman agad akong naligo at isinuot na ang bigay nitong uniform.

Natuwa naman ako sa naging hitsura ko. Sakto lang sa akin na sukat at pakiramdam ko mas komportable kapag ito ang isusuot ko. Mabuti na din at may uniform kami dito sa mansion dahil iilang piraso lang naman ang dala kong damit.

Isa pa mga luma na iyun at nakakahiya ng isuot.

Alam na ni Manang Espe kung ano ang bibilhin kaya hindi na din naman kami nagtagal pa sa fish market. Bumili ito

ng crabs, hipon at malalaking isda. Nakakalula pala ang presyo ng bilihin dito sa Manila. Wala pa halos sa kalahati ng presyo doon sa amin. Binabarat pa minsan ng mga mayayamang negosyante ang mga huli ng maliliit na mangingisda kagaya sa mga magulang ko. Samantalang pagdating pala dito sa Manila halos ilandaang porsyento na ang patong.

"Veronica, basta iwasan mo lang magkamali sa trabaho magiging maayos din ang buhay mo sa mansion. Sa nasabi ko na mababait ang mga amo natin maliban lang kay Sir Rafael." agad akong napatingin kay Nanay Espe ng magsalita ito.

"Ganoon po ba? Hayaan niyo po Manang, gagawin ko po lahat ng makakaya ko para matutunan agad ang mga trabahong nakaatang sa akin." nakangiti kong sagot. Nakangiti naman itong tumitig sa akin

"Bakit nga pala pagiging katulong ang inaplayan mo? Pwede ka namang

maging sales lady sa mga malls o di kaya maging crew sa mga past food. At least kapag doon ka magtatrabaho mas marami kang makilalang kaibigan.

Pwede ka pang makapamasyal kapag tapos na ang oras ng trabaho mo." " bakas sa pagtataka sa boses na tanong nito. Natigilan naman ako.

"hi-hindi po kasi ako pwede doon Manang. Hindi po ako nakatapos." nahihiya kong sagot habang nakayuko. Sandaling natigilan si Manang Espe bago muling nagsalita.

"Hindi ka nakatapos? Pero nakapag aral ka naman diba?" tanong nito. Nahihiya akong tumango.

"Opo...kaya lang hanggang Grade 4 lang po. Hindi po kasi ako nakakapasok ng School kapag sumasama si Nanay kay Tatay sa dagat. Walang mag-aalaga sa

mga maliliit ko pang kapatid."

malungkot kong sagot. Hindi ko na naman mapigilan ang maluha habang inaalala ko ang kagustuhan kong makapag-aral noon. Kaya lang ipinanganak akong mahirap kaya hindi ako nabigyan ng pagkakataon na makapagpatuloy sa pag-aaral kahit na gusto ko.

"Ganoon ba? Naku, kawawa ka naman pala. Ang gandang bata mo pa naman sana at malayo ang mararating mo kung nakapag-aral ka." nakangiting sagot ni Manang.

"Kaya nga po masaya ako dahil natanggap ako sa mansion. Kahit papaano kikita na ako ng pera at makapagpadala na ako sa amin." sagot ko. Agad naman napatango si Manang at hindi na ito umimik pa. Namalayan ko na lang na tumigil na ang sinasakyan naming kotse sa tapat ng mansion. Agad na bumaba si Manang Espe kaya sumunod na din ako dito.

Akmang kukunin na namin ang mga pinamili namin sa likod na kotse ng mapansin ko ang paglapit ng isang tao na gusto ko sanang iwasan. Si Sir Rafael. Parang gusto kong magtago dito dahil natatakot akong baka sungitan na naman ako nito. Seryoso pa naman ang kanyang mukha habang nakatitig sa akin...

Narinig ko pa ang pagbati ni Manang at ng driver dito. Dahil sa nerbiyos hindi na ako nagsalita pa at nakayuko lang akong nakatayo sa likuran ni Manang habang nakikipag-usap ito kay Sir Rafael at ng sabahin nito na pwede na namin ipasok ang pinamili namin ay parang may pakpak ang mga paa ko. Agad kong kinuha ang ilang supot at nagmamadaling naglakad papasok ng mansion. Dumadagundong ang dibdib ko sa matinding kaba.

"Ikaw talagang bata ka. Hindi mo man lang binati si Sir Rafael. Sa susunod huwag mong kalimutan na magbigay

galang sa kanya ha? Buti na lang at mukhang maganda ang gising niya at hindi ka nasigawan." agad na wika ni Manang ng makarating kami ng kusina.

"Sorry po Manang. Nagulat lang po kasi ako pagkakita ko kay Sir Rafael. Ang aga nya po pala kung gumising." sagot ko.

"Minsan maaga iyan nagigising si Sir Rafael. Mahilig kasi iyan magjogging sa labas ng mansion." sabat naman ng driver na nag-uumpisa ng magtimpla ng kape.

"Pero hayaan mo, minsan lang na naglalagi iyan si Sir dito sa mansion. Sila Madam Carissa at Sir Gabriel lang talaga ang palagi natin makakasama dito kaya magrelax ka lang. Huwag kang matakot dahil mababait sila." sagot naman ni Manang Espe. Para naman akong nabunutan ng tinik.

"Hindi din siguro. Papalitan na ni Sir

Rafael si Sir Christian sa posisyon nito. Gusto ni Sir Gabriel na dito na muna maglalagi sa mansion si Sir Rafael habang pinag-aaralan niya ang pamamalakad sa kompanya. Ako ang magiging driver niya kaya alam kong dito na sya uuwi araw-araw." sabat naman ng driver na si Mang Gerry. Lalo tuloy akong kinabahan sa sinabi nito.

"Talaga? Hindi ko yata alam iyan ah?" sagot naman ni Manang.

"Hindi mo talaga alam kasi nandito ka lang naman sa loob. Ako kaya ang kasama nila Sir sa resort at naririnig ko sa usapan nila." sagot naman ni Mang Gerry. Hindi ko alam na madaldal pala ito. Tahimik lang kasi ito kanina.

"Ayy kung ganoon dapat pala pagsabihan ko ang mga kasambahay. Mukhang marami na naman ang iiyak nito." sagot ni Manang. Pagkatapos ay tumitig ito sa akin.

"Sa harden ka daw maaasign Veronica. Sa susunod na araw na kita tuturuan sa mga gagawin mo doon. Sa ngayun tumulong ka muna dito sa kusina dahil magiging abala tayo ngayun at bukas. Huwag kang matakot...ako ang bahala sa iyo." wika ni Manang sa akin. Tumango naman ako.

"Sa ngayun, magkape ka muna. May tinapay na din diyan. Mamaya lang ng kaunti nandito na din iyung iba pang mga trabahador. Magiging abala na ang lahat kaya ihanda mo ang sarili mo " wika ni Manang. Agad naman ako kumuha ng baso at nag-umpisa ng magtempla ng kape.

Nasa kalagitnaan na kami sa paghigop ng kape ng may narinig kaming malakas na boses.

"Hello Everyone! Goooood Morning!" masiglang wika ng boses lalaki. Sabay

pa kaming napatingin sa pintuan ng kusina. Agad na pumasok ang makisig na mukha ng lalaking apo ni Madam Carissa na si Elijah. Nakangiti ito habang palapit sa kinaroroonan namin.

"Good Morning Sir." magkasabay na bati ni Manang at Manong. Hindi na ako nakasabay sa kanila dahil nagulat ako sa biglang pagsulpot nito. Isa pa agad kong napansin ang pagtitig nito sa akin kasabay ng pagngiti.

"Good Morning Sir." bati ko na lang din sabay yuko.

"Wow! Ganda nya Manang noh? Parang crush ko na tuloy siya." nakangiti nitong wika sabay lapit sa akin. Agad naman akong nakaramdam ng hiya sabay yuko.

"Naku si Sir Elijah talaga! Huwag mong biruin ng ganyan si Veronica... bago lang iyan dito at isa pa bata pa iyan." sabat naman ni Manang. Agad

naman napahalakhak si Elijah bago sumagot.

"Bakit ilang taon na ba siya?....Veronica right? Ilang taon ka na? Huwag kang mahiya sa akin....hindi ako katulad sa Uncle na parang laging galit sa mga kasambahay. Mabait ako at pwede mo akong gawing kaibigan." tatawa-tawa nitong wika.

"Eighteen pa lang siya sir Elijah." sagot ni Manang. Muli itong tumawa.

"Bakit ikaw ang sumasagot Manang? Si Veronica ang gusto kong kausapin. Huwag nyang sabihin nahihiya sa kapogihan ko?" tumatawang sagot ni Elijah. Lalo naman akong nakaramdam ng hiya. Ganito ba talaga siya sa mga kasambahay? Parang ang bilis nyang makapalagayan ng loob.

"naku, ewan ko sa iyong bata ka. Huwag mo munang kausapin si Veronica dahil naninibago pa iyan."

sagot ulit ni Manang. Pagkatapos binalingan ako nito.

"Parating na si Maricar. Tulungan mo siyang ayusin ang mga kobyertos sa dining area. Tuturuan ka din niya sa mga dapat mong gawin doon. Parating na ang tagaluto at ilang sandali na lang mag-uumpisa na siyang magluto ng breakfast nila Madam at Sir." wika nito. Agad ko naman sinipat ang relo na nakakabit dito sa loob ng kusina. Halos alas sais pa lang ng umaga.

"Sa ngayun, palitan mo pala muna ang soot mong uniform. Galing pala labas at kailangan lagi malinis tayo kapag nandito tayo sa loob ng mansion. Huwag kang magtagal Veronica." muling wika ni Manang. Agad naman akong tumayo at umalis na. Hindi ko na sinulyapan pa si Sir Elijah dahil nahihiya talaga ako dito.

Mabilis kong pinalitan ang uniform ko at agad na bumalik ng kusina.

Naabutan ko na ang tagaluto na abala sa paghahalo ng kanyang niluluto. Mabilis naman akong niyaya ni Ate Maricar para pumunta sa dining area. First time kong pumasok dito at namangha ako sa nakita. Ang lawak ng buong paligid at ang haba ng kanilang lamesa. Gaano ba kalaki ang pamilya ng amo namin?

Ngayun lang din ako nakakita ng chandelier sa tanang buhay ko. Kumikinang ito na parang isang dyamante.

"Ganito ang table setting nila, tandaan mo ang lahat ng ituturo ko sa iyo Veronica ha? Bawal magkamali sa ganitong sitwasyon. Maselan si Sir Gabriel lalo na pagdating sa pag- sasaayos ng mga kubyertos. Kay Madam Carissa naman walang problema. Likas na mabait ang amo natin na babae pero syempre nakakahiya pa rin kung hindi maayos

ang pagkakalagay natin ng mga kubyertos nila. Kailangan perfect lahat ng trabaho natin dito." napukaw ako sa pag-iisip ng magsalita si Ate Maricar. Agad naman akong nagfocus at tinandaan ang mga ginagawa nito. Kailangan kong imemorize lahat dahil kailangang kailangan ko ang trabahong ito.

Pagkatapos namin mag-ayos ay isa-isa na naming dinala ang mga pagkain na nailuto na ng tagaluto papuntang dining area. Kakatapos lang namin ayusin ang lahat ng sabay na pumasok ang aming mga amo na si Madam Carissa at ang asawa nitong si Gabriel. Ito ang unang pagkakataon na nakita ko si Sir Gabriel. Dito nga pala talaga nakuha ni Sir Rafael ang hitsura niya. At ng bumati si Ate Maricar sabay yuko nakigaya na din ako.

"Good Morning Madam, Sir." halos sabay naming wika. Nakangiti namang

tumango si Madam Carissa at isa-isa namang tiningnan ni Sir Gabriel ang mga nakahain sa lamesa. Ipinaghila pa nito ang asawa ng upuan at inalalayan pang maupo. Ganito ba ang mga mayayaman? Sila Nanay at Tatay kasi hindi ganito ka-sweet.

"Hindi pa ba bumababa ang mga bata? " tanong ni Sir. Agad naman sumagot si Ate Maricar.

"Nakita ko po kanina si Sir Elijah..pero si Sir Rafael kababalik lang po galing magjogging." sagot ni Ate Maricar. Tahimik lang akong nakatayo sa tabi nito at nakayuko.

"Sige..pwede niyo na kaming iiwan. Pakisabi kay Manang Espe na pakainin na lahat ng kasama niyo. Mamayang tanghali ang dating ng mga bata kaya tulungan niyo na ang tagaluto para mapadali ang trabaho." wika naman ni Madam Carissa. Kinalabit ako ni Ate Maricar at sabay na kaming lumabas

ng dining area.

"Ganyan dito. Once na makita nilang kumpleto na ang lahat ng kailangan nila sa lamesa ayaw nilang pinapanood sila ng mga kasambahay na kumain. Halika na...kain na din tayo sa kusina." wika ni Ate Maricar. Agad naman akong sumunod dito. Mukhang mabait nga sila Madam Carissa at Sir Gabriel.

Mabilis na lumipas ang mga oras.

Abala ang lahat ng mga kasama ko. Itinuka na ako ni Manang na tulungan si Ate Maricar sa dining area. Kami na din ang tagadala ng mga pagkain sa dining kaya na naging abala na din ako. Maayos naman ang samahan namin na mga kasambahay kaya naging magaan ang trabaho.

Kakalapag ko lang ng buttered shrimp sa lamesa ng may biglang pumasok. Mag-isa lang ako sa dining area dahil nagpaalam si Ate Maricar na iinom muna ng tubig sa kusina.

"Wow, daming foods ah? At lahat favorite ko!" bulalas ng babaeng kakapasok lang. Napakaganda nito habang may ngiting nakaguhit sa labi.

"Well, mukhang pinaghandaan talaga ni Mommy ang araw na ito. Balita ko nandito din ang babaero nating bunsong kapatid.'" sabat naman ng isa pa. Hindi ko naman maiwasan na titigan sila. Hindi sila nakakasawang titigan.

"And who are you? Bago ka ba dito?" baling naman ng naunang dumating na babae sa akin. Nakangiti itong nakatitig sa akin. Nahihiya naman akong napayuko. Baka napansin nito na kanina ko pa sila tinitigan. Isa pa nakalimutan ko na naman silang batiin. Baka ito yung mga anak ng amo namin.

"Ka-kahapon lang po ako dumating dito Mam." sagot ko sa mahinang

boses.

"Oh Really. Mabuti naman at kumuha na si Mommy ng medyo batang katulong Ate Mira. Ang alam ko mas gusto niya iyung mga may edad na." wika ulit nito. Hindi ko naman alam ang gagawin ko.

"Well, mukha naman siyang mabait. No big deals. What's your name nga pala?" sagot ng tinawag na Mira.

"Veronica po" sagot ko. Nakangiti naman itong lumapit sa akin

"Well, nice to meet you Veronica. Nice name. Bagay sa maganda mong mukha. " wika nito. Lalo tuloy akong nakaramdam ng hiya dito.  ako naging maganda sa paningin ng ibang tao?

"Ako nga pala si Miracle at siya naman si Arabella. Dont worry, hindi kami nangangain ng tao kaya huwag kang matakot sa amin." wika nito.

Pagkatapos ay naglakad na ito  palabas

ng dining area. Naiwan naman ang babaeng nangangalang Arabella.'

"You know what...parang may kamukha ka... Hindi ko lang malaman kong paano pero pakiramdam ko talaga may kakilala akong tao na kamukhang kamukha mo." wika nito. Nang tingnan ko ito ay titig na titig ito sa akin.

"Po? Galing po akong probensya Mam. Kakaluwas ko lang po dito sa Manila dalawang linggo na ang nakalipas." sagot ko. Titig na titig pa rin ito sa akin at parang minimemorize nito ang hitsura ko. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka at napatitig dito. Parang nakita ko na nga din itong si Mam Arabella. Agad na nanlaki ang aking mga mata ng isang alaala ang pumasok sa isip ko.

Chapter 165

VERONICA POV

Habang nakatitig sa magandang mukha ni Mam Arabella ay biglang dagsa ng reyalisasyon sa isip ko. Hindi ako maaring magkamali. Ito ang babae na laging ikinikwento sa akin ni Nanay. Ang babaeng minsan niyang naging kaibigan ng mapadpad ito sa Isla noon. Ang babaeng ilang araw lang daw niyang nakasama pero nagiging mabait ang pagtrato sa kanila.

"Mam, minsan na po ba kayong napadpad sa lugar namin noon?" hindi ko maiwasan na tanong dito. Tumitig naman ito sa akin at parang may inaalala.

"Marami na akong lugar na mapuntahan and isa lang ang sure ko. Familiar sa akin ang mukha mo. Saan nga pala ang probensya mo?" tanong nito.

"Sa Isla po ng Santa Barbara! Parang nakapunta na po kayo noon Mam. Parang kamukha niyo po kasi ang babae sa larawan na nakadisplay sa bahay namin." sagot ko dito. Saglit itong natigilan at malalim na nag-isip. Pagkatapos ay agad na nanlaki ang mga mata nito at napatitig sa akin.

"OH MY GOD! Nakapunta na kami sa lugar na iyan. Kasama ko si Mommy noon!" agad na bulalas nito at muli akong tinitigan. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiti sa isiping ito nga ang babaeng laging bukang bibig ni Nanay. Si Mam Arabella.

"Kilala mo ba si Venus? Yes...si Venus.. yung naging friend ko sa lugar na iyun dati." bulalas nito. Hindi ko maiwasan ang mapangiti sabay tango.

"Opo...Nanay ko po siya." sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata nito sabay lapit sa akin. Pagkatapos ay parang kinikilatis pa ako nito. Hindi ko naman maiwasan ang makaramdam ng hiya dahil sa kanyang ginagawa. "Talaga? Wow? i-ikaw na iyung anak niya?" tanong nitong muli. Tumango ako.

"Sino ang nakatuluyan niya? Grabe... halos ilang years na din ang lumipas pero hindi pa rin makalimutan ang lugar na iyun. Doon kami napadpad ni Mommy ng naglayas kami." wika nito kasabay ng pagtawa. Pagkatapos muli akong tinitigan.

"Lets go! Kailangan malaman ni Mommy na anak ka pala ng dati kong friend sa si Venus. Tiyak na magugulat iyun. Alam mo bang gusto namin bumalik sa lugar na iyun? Kaya lang naging abala na kami sa pagbalik namin dito sa Manila. Hanggang sa nakalimutan na namin ang planong iyun." wika nito sa akin sabay hawak sa aking kamay. Agad naman akong nakaramdam ng hiya dahil sa ginawa nito.

"Naku Mam, huwag na po. Nakakahiya po. " sagot ko. Umiling naman ito at hinila pa ako palabas ng dining area. Muli akong namangha sa mga

dinaanan namin. Hanggang labas ng bahay at dining pa lang kasi ang nakikita ko dito sa mansion. Hindi ko akalin na mas maganda pala dito sa loob. Nangingintab ang buong paligid at kapansin-pansin ang karangyaan sa bawat sulok ng bahay. Diyos ko... sobrang yaman pala talaga ng amo ko. Natatakot tuloy akong umapak sa makintab na sahig. Baka madumihan.

Agad kong napansin na pumasok sa kami sa isang malawak na silid. Nandito yata sa loob ang lahat miyembro ng pamilya nila Madam.

"You know what? May bago akong nalaman ngayun!" malakas na wika ni Mam Arabella ng makapasok kami. Agad naman napukaw ang aking attention at halos lumubog ako sa sobrang hiya ng masilayan ko ang maraming pares ng mga mata na nakatingin sa gawi naming dalawa ni Mam Arabella. Kasama na dito ang pares ng mga mata ni Sir Rafael. Agad akong napayuko.

"Mommy, naalala mo si Venus right? Yung magandang teenager doon sa Island?" agad na tanong ni Arabella.

"Venus who?" narinig kong tanong ni Sir Rafael. Napalunok ako ng makailang ulit ng marealized ko kung gaano kaseryoso ang boses nito. Mukhang naisturbo namin ang seryosong pag-uusap ng buong pamilya.

Napansin ko din si Mam Mira na nakaupo sa tabi ng isang lalaki. Siguro iyun ang kanyang asawa. May mga kabataan din akong nakikita dito sa loob at marahil ay mga anak nila iyun. May isang babae din at lalaki na

nakaupo sa kabilang bahagi. Lahat sila ay nakatitig sa gawi namin ni Mam Arabella na bakas ang pagtataka sa mga mata habang hinihintay ang mga susunod na sasabihin ni Mam Arabella.

"Si Mommy ang kausap ko Rafael dahil wala ka pang malay noong mga panahon na iyun. Nasa tummy ka pa lang ni Mommy noong time na iyun." sagot ni Mam Arabella. Nanahimik naman ang masungit kong amo. Pero ramdam ko ang talim ng pagkakatitig nito sa akin.

"So anong meron sa Island na iyun? At bakit hawak mo sa kamay si Veronica na akala mo tatakasan ka!" narinig ko namang tanong ni Madam Carissa. Bakas ang pagtataka sa boses nito.

"Mommy, sya ang anak ni Venus! Iyung friend ko? Yung dalagita na lagi mong hinihingian ng mangga noon?" bulalas ni Mam Arabella. Napansin ko ang pagtitig sa akin ni Mam Carissa tsaka tumango.

""Wow, small world! Ikaw na ba ang anak ni Venus iha?" tanong nito.

Tumayo pa ito at lumapit sa akin. Nahihiya naman akong tumango. Hindi ko alam kung bakit big deal sa kanila ang bagay na iyun. Ano ngayun kung anak ako ni Nanay Venus? Wala naman sigurong special doon diba?

"See? Naalala mo yung friend ko na si Venus My? Hindi ko akalain na may anak na din pala sya. Hindi ako

makapaniwala na dito sya mapadpad sa mansion." masayang wika ni Mam Arabella. Napayuko naman ako. Kung alam lang nito na kalahating dosena ang anak nila Nanay at Tatay. Baka lalo itong mawendang. Hindi ko akalain na minsang nagkaroon ng mayamang kaibigan si Nanay.

"Anong special doon? tsk! Tsk!" narinig kong pang sabat ni Rafael. Agad naman itong binalingan ni Mam Arabella.

"Walang special. Masaya lang ako dahil nandito pala sa mansion ang anak ng kaibigan ko noon. Nakakaramdam tuloy ako ng guilt. Nag- promise pa naman ako sa kaniya noon na babalik ako doon sa Isla. Kaya lang hindi na nangyari dahil nawala na sa isip ko ang lahat." sagot ni Mam Arabella.

Mukhang wala namang pakialam si Sir Rafael samantalang ang ibang tao dito sa living room ay wala man lang ipinakitang kahit na anong reaksyon. Parang gusto ko tuloy manliit dahil sa hiya. Ano ba naman itong si Mam Arabella. Isang hamak lang naman akong kasambahay dito pero kung itrato niya ako para bang napaka- special ko. Baka mamaya matanggal pa ako dahil sa ginawa nito ngayun.

"Hindi pa ba tayo kakain? Gutom na ako." sagot ulit ni Sir Rafael. Naglakad ito papunta sa kinatatayuan namin ni

Mam Arabella pagkatapos sinipat ako ng tingin. Pagkatapos ay agad itong naglakad palabas ng living room.

"Mag-uusap pa tayo Iha. Marami akong gustong itanong sa pamilya mo. Hindi man lang namin nasuklian ang kabaitan ng Nanay mo..nang naging mga kaibigan ni Arabella sa lugar na iyun.... Sa maikling panahon na pananatili namin sa islang iyun naging mabait silang kaibigan ni Arabella." nakangiting wika sa akin ni Madam Carissa. Hindi ako nakasagot. Nanatili lang akong nakayuko.

"Bweno, alam kong gutom na ang lahat. Sa dining na muna tayo!" anunsiyo nito sa lahat. Agad naman nagsipagtayuan ang lahat. Agad naman akong nagpaalam kay Mam Arabella na babalik na ako ng kusina. Nakangiti itong tumango sa akin at sinabi nitong kakausapin daw ako nito mamaya. Tanging tango lang ang naging sagot ko at mabilis ng tumalikod.

Pagdating ng kusina at agad akong napainom ng tubig dahil sa kaba. Pakiramdam ko aatakihin ako sa puso. Nakaharap ko lang naman ang halos lahat ng miyembro ng pamilya ng amo ko. Mukha naman silang mababait pero kahit na....

"Anong nangyari? Saan ka dinala kanina ni Mam Arabella? May hindi ba siya nagustuhan sa trabaho mo?" agad na pukaw sa akin ni Manang. Tulala ko itong tinitigan.

"Napagalitan ka ba niya? Dapat pala hindi na kita iniwan sa dining! Ano ba ang nangyari?" tanong naman ni Ate Maricar. Agad naman akong umiling.

"Hi-hindi po. Kinausap niya lang ako."

sagot ko. Tinitigan ako ni Manang.

"Sige...ako na at si Maricar ang bahala sa dining. Magpahinga ka na muna sa kwarto natin. Masama ba ang pakiramdam mo? Namumutla ka eh." sabat naman ni Manang sa nag- aalalang boses.

"Ayos lang po ako Manang. Dito na lang po ako sa kusina." sagot ko.

"Hindi...pumasok ka muna sa kwarto at magrelax. Maaga tayong nagising kanina at alam kong pagod ka na. Marami namang ibang kasambahay dito. Ako ang mayordoma at ako ang magdedesisyon sa lahat ng bagay." sagot nito. Wala na akong nagawa kundi ang tumango na lang at dahan- dahan na naglakad papuntang kwarto.

Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari sa akin ngayun. Si Mam Arabella nga ang laging ikinikwento sa akin ni Nanay noon. Tiyak na matutuwa si Nanay kapag malaman nito na anak ng naging amo ko dito sa Manila ang dati niyang kaibigan. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

Pagdating ng kwarto agad akong naupo sa aking higaan. Kailangan ko nga sigurong magpahinga. Ngayun ko lang naramdaman ang pagod sa katawan ko.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Nagising ako sa mahinang tapik sa aking pisngi. Agad akong napadilat at sumalubong sa aking paningin ang nakangiting mukha ni Manang.

"Gumising ka na muna. Hapon na at mukhang napasarap ang tulog mo. Kumain ka muna sa kusina dahil kanina ka pa hinahanap ni Mam Arabella.' wika nito sa akin. Agad akong napabangon.

"Naku, pasensya na po. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako." nahihiya kong wika dito.

"Ayos lang. Sumunod ka na agad sa akin sa kusina." wika ni Manang. Agad naman akong tumalima.

Pagdating ng kusina ay maraming

pagkain sa lamesa. Nadatnan ko din ang ilang mga kasamahan namin na abala sa pagkain. Agad akong inabutan ni Manang ng pinggan.

"Pagkatapos kumain pwede ng magpahinga ang lahat." anunsiyo ni Manang. Agad naman nagsipag- tanguan ang lahat.

"Kayong dalawa ang bahala ni Maricar mamaya sa pag-antabay sa mga kailangan pa ng mga amo natin. Nasa Gazebo lang naman sila at nagkukuwentuhan. Ang mga bata naman ay nasa pool. May balak din yata silang lumabas ngayun para magshopping. Abangan niyo lang. Baka may iuutos sila sa inyo." wika ni Manang sa akin. Agad naman akong tumango. Isa siguro ito sa mga dahilan kaya pinagpahinga ako ni Manang. Ako pala ang mag-aasikaso sa kanila mamaya.

Pagkatapos kumain ay agad akong nilapitan ni Ate Maricar. Mukhang nakapagpahinga na din ito kagaya ko. Parang kakagising lang din nito.

"Puntahan natin sa gazebo ang mga amo natin. Baka may iuutos sila." wika nito. Agad naman akong sumunod dito.

Pagdating namin ng Gazebo ay agad kong namataan ang mga amo namin. Mukhang seryoso nga silang nag- uusap. Agad na dumako ang tingin ko kay Sir Rafael. Kaharap nito ang kanyang ama at ina pati na din ang isang lalaki. Samantalang nasa kabilang dako naman sila Mam Arabella, Mam Mira at ang isa pang babae.

"Tatlo lahat ng anak nila Sir at Madam. Ang kambal na si Sir Christian at Mam Miracle at bunso na si Sir Rafael. Si Mam Arabella naman adopted child nila iyan." bulong sa akin ni Ate Maricar. Natigilan naman ako.

"Ganoon po ba? Pero mukhang mabait naman si Mam Arabella." sagot ko. Napansin ko ang pagngiti nito.

"Hindi rin. Nagsusungit din iyan paminsan-minsan. Ang mabait talaga si Mam Miracle. Mana sya kay Madam Carissa." bulong nito. Nakatayo lang kami sa hindi kalayuan sa kanila.

"Ano nga pala ang ginagawa natin dito Ate?" nagtataka kong tanong. Agad naman itong sumagot.

"Naghihintay ng utos. Dito lang tayo. Baka may ipapagawa sila Madam at Sir. sagot nito. Agad akong napatango.

Sabay pa kaming napahakbang ni Ate Maricar ng biglang kumaway sa gawi namin si Mam Arabella. Agad kaming napalapit sa pag-aakalang may iuutos ito sa amin.

"Hindi bat ang ganda nya Ate?" narinig ko pang wika ni Mam Arabella ng makalapit kami.

"Mam, may iuutos po ba kayo?" tanong agad naman ni Ate Maricar. Tahimik lang ako sa tabi nito.

"Wala naman. Balak naming pumunta ng mall ngayun. Gusto namin isama kayong dalawa ni Veronica kaya magbihis kayo. " nakangiting sagot ni Mam Arabella.

Chapter 166

RAFAEL POV

"Hindi ka ba sasama anak?" seryosong tanong ni Mommy. Nakabihis na ang lahat. Lahat ay excited na para sa pamamasyal. Agad kong umiling at sumandal pa sa upuan. Parang bigla akong napagod sa dami ng pinag- usapan namin kanina. Tungkol iyun sa posible kong maging responsibilidad kung tuluyan ko ng hawakan ang kompanya.

"Ikaw ang bahala. Alam mo naman ang mga pamangkin mo kapag ganitong weekend hindi maiwasan na magyayaya na lumabas." muling sagot ni mommy.

"Killjoy talaga! Pero kung babae ang magyaya mabilis pa sa alas- kwatro kong pumayag.narinig ko namang sabat ni Ate Miracle. Talagang sinadya nitong lakasan ang boses para marinig ko. Hindi ko na lang pinansin dahil totoo naman. Mas gusto ko pang lumabas kasama ang barkada o di kaya makipagkita sa prospect kong maging ka-fling.

Agad kong kinuha ang juice sa lamesa. Aktong iinumin ko na sana ito ng dumako ang tingin ko sa dalawa naming kasambahay na parating. Partikular kay Veronica. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis ako sa hitsura nito ngayun. Hindi na ito naka-uniform na pangkasambahay pero ang suot naman na damit nito hindi ko alam kung kailan pa nauso. Isang makulay na mahabang palda at matingkad na kulay yellow green na tshirt?! Wala bang fashion sense ang babaeng ito? Saang lupalop ba ng mundo galing ito?

Napansin ko ang pagkagulat ang lahat habang nakatitig dito. Hindi marahil nila akalain na may kasambahay silang ibang iba ang taste pagdating sa pananamit. Napansin ko din na natawa ang mga pamangkin ko habang titig na titig kay Veronica.

"Shit! Ano iyang soot mo Nica?" Si Elijah ang unang nakabawi sa pagkagulat. Agad itong lumapit kay Veronica at sinipat nito ng tingin.

"Bakit po? Pangit po ba?"

Narinig kong tanong nito sa nahihiyang boses.

"Ha? Hi-hindi naman kaya lang sobrang init ng panahon eh. Baka pagpawisan ka sa pupuntahan natin! Baka hindi ka maging komportable doon." sagot naman ni Elijah. Kahit kailan talaga hindi ko alam kung saan nakalagay ang utak ng pamangkin kong ito. Halata namang pati siya natatawa sa soot ni Veronica. Ayaw pang diretsahin.

"Hindi lang pangit. Sobang pangit! Buhay pa ba ang nagdesenyo ng damit na iyan?" Hindi ko napigilang sagot. Agad kong napansin ang pamumula ng mukha nito marahil sa matinding pagkapahiya. Agad akong tinapunan ng masamang tingin ni Ate Arabella.

"I think much better kung uniform mo na lang muna ang isuot mo Veronica. Bibili na lang tayo ng mga damit mo mamaya na babagay sa panlasa ng kapatid ko." sabat naman ni Arabella sabay sulyap sa akin. Masama ko itong tinitigan.

"Wala ka na bang ibang damit iha? Masyadong malaki sa iyo ang damit na iyan at baka mahirapan kang kumilos kapag iyan ang isuot mo sa mall." wika ni Mommy. Lalo naman itong napayuko. Hiyang hiya siguro dahil sa kabaduyan niya. Siya pa tuloy ang naging center of attraction ngayun. Hayyssst...ang lakas ng loob pumayag na sumama sa mall na ganyan ang isusuot.

"Sige po." sagot nito sa malungkot na boses. Agad naman sumang-ayon ang lahat. Nagmamadali itong tumalikod.

"Kawawa naman ang batang iyun. Napaka-inosente! Hindi niya ba alam na pagtatawanan siya ng mga tao sa labas kapag makita ang soot niya?" bulalas ni Ate Miracle. Umismid lang ako.

"Bakit kasi siya pa ang gusto niyong isama. Marami namang ibang kasambahay dito." sagot ko naman at itinuloy ko na ang naputol na pag-inom ko ng juice.

"Para naman makalabas siya. Tingnan mo nga ang hitsura. Mukhang walang alam sa paligid niya. Probensyanang probensyana kong kumilos." sagot naman ni Ate Arabella. Concern na concern talaga ito pagdating kay Veronica. Gaano ba niya ka-close ang ina ng babaeng iyun? Mukhang handang ipagtanggol ni Ate Arabella si Veronica sa lahat ng oras.

"Kung gusto niyo siyang matulungan, why you didn't send her to school. At least kung makapag-aral siya matutulungan niya na ang pamilya niya para maging maayos ang buhay nila.Mukhang bata pa si Veronica at may mas magandang buhay ang maghihintay sa kanya kung sakaling makatapos sya." sabat naman ni Kuya Christian.

"She's only eighteen years old. Hanggang Grade 4 lang daw siya." sabat ni Mommy. Natigilan ako.

May kung anong awa akong naramdaman para kay Veronica.

Gaano ba kahirap ang buhay nila sa probensya na kahit pag-aaral hindi nito magawa?

"Ako na lang ang mag-sponsor sa pag-aaral niya." sagot naman ni Ate Arabella. Agad naman napataas ang kilay ko sabay tayo.

"Hindi pa ba tayo aalis?" tanong ko ng mapansin na nakabalik na si Veronica. Nakadamit pangkasambahay na ito. Mas maigi na din iyun kaysa sa soot nya kanina. At least hindi na maging katawa-tawa ang hitsura niya ngayun. Nagmumukha na siyang tao.

"Akala ko ba hindi ka na sasama? tanong ni Ate Miracle. Hindi ko ito sinagot at nagpatiuna na sa paglalakad papunta sa sasakyan.

Sasabay na lang ako kina Mommy at Daddy para hindi na ako magdrive. Lahat ng mga kapatid ko may kanya-kanya silang sasakyan kaya convoy na kami.

"Dito na kayo sumabay sa amin Maricar, Veronica." agad na wika ni Mommy sa dalawa. Agad naman silang tumalima at naupo sa hulihang bahagi ng sasakyan. SUV ang sasakyan namin at kasya hanggang anim na tao. Agad akong sumakay katabi ng driver samantalang sila Mommy at

Daddy nasa likuran namin.

"Sa Amusement park daw muna tayo. Gusto ng mga bata sumakay ng rides." wika ni Mommy sa Driver. Hindi na ako tumungon at ipinikit ko na ang aking mga mata. Medyo matagal na din na hindi ako nakakasama sa pamilya ko tulad ng ganitong gatherings. Alam kong hindi ako mag-eenjoy sa lakad na ito at hindi ko maintindihan ang aking sarili kong bakit biglang nagbago ang isip ko. Kung bakit bigla akong sumama sa kanila.

"Ayos ka lang ba anak? Kung napipilitan ka lang pwede ka magpahinga na muna sa bahay.

Magiging busy ka na simula sa Monday at kailangan mo ng sapat na pahinga." wika ni Mommy.

"Ayos lang Mom. Na-miss ko din naman ang ganitong lakad ng Pamilya.' Sagot ko.

"Sabagay! Noong teenager ka pa sumasama ka naman palagi sa mga ganitong lakad. Nagbago lang ang lahat ng matuto ka ng magkagusto sa mga babae." bakas ang biro na wika na iyun ni Daddy. Hindi ko naman mapigilan ang matawa at napasulyap sa salamin ng sasakyan. Agad na sumalubong sa paningin ko ang mukha ni Veronica. Abala ang mga mata nito sa kakatingin sa labas .

"Dad, naisingit pa talaga iyan eh.

'sagot ko. Agad ko naman

narinig ang mahinang pagtawa ni Mommy.

VERONICA POV

Kinakabahan ako habang mahigpit na nakahawak sa braso ni Ate Maricar. Ito ang kauna- unahang pagkakataon na nakarating ako sa lugar na ito. Maraming tao at natatakot akong mahiwalay sa mga kasama ko. Isa pa bago sa mga mata ko lahat ng aking nakikita.

Ayaw ko nga sanang sumama. Lalo na ng makita ko ang mga reaksiyon nila kanina sa suot kong damit. Kaya lang mapilit si Mam Arabella. Kung tutuusin may mga kasama din naman silang sariling kasambahay. Hindi ko alam kung ano pa ang magiging papel namin ni Ate Maricar sa pamamasyal na ito. Lahat kasi ng mga anak-anak nila may sariling tagapag-alaga kahit na malalaki na. Dagdagan pa sa mga nakasunod na mga bodyguards sa amin.

"Bakit ang lamig ng kamay mo. Relax ka lang." bulong sa akin ni Ate Maricar, Napalunok ako ng makailang ulit bago ako sumagot.

"Ate, natatakot ako. Baka mawala ako. Hindi ko alam ang lugar na ito." nenerbiyos kong sagot. Narinig ko pa ang mahina na pagtawa nito at huminto kami sa tapat ng isang parang malaking bangka. Agad kong napansin na nagsipagsakayan ang mga kasamahan namin. Mahigpit pa rin ang hawak ko kay Ate Maricar.

"Sakay tayo. Naka-ride all you can ang ticket natin kaya subukan natin lahat ng riders." wika sa akin ni Ate Maricar sabay hila. Wala akong nagawa kundi ang sumunod dito. Ayaw kong humiwalay sa kanya noh? At isa pa napansin ko din na nagsipagsakayan na ang mga ng amo namin. Nag- uumpisa ng umuga ang malaking bangka ng napansin ko na hindi naman pala sumali sila Madam Carissa at ang mga magulang ng mga bata. Nakangiting pinapanood nila kami.

Laking pagsisisi ko ng nag- umpisa ng dumuyan at umuga ang malaking bangka na ito. Diyos ko parang gustong humiwalay ang ispiritu ko sa katawan kong lupa dahil sa matinding nerbiyos. Ano ba itong nasakyan namin? Mas mabuti pang sumakay ako sa tunay bangka kahit malakas ang alon. At least sa dagat ang bagsak ko. Eh ito...sa sobrang bilis ng pag -ugoy ng malaking bangka na ito parang gusto kong maihi sa takot. Samot-saring sigawan din ang aking naririnig sa paligid. Promise....hindi na talaga ako uulit!

Pagkatapos ang rides na iyun ay halos manginig ang tuhod ko pagkababa namin. Tinatawanan naman ako ni Ate Maricar.

"Ano ka ba, maraming rides pa tayong sasakyan. Swerte natin dahil tayo ang kanilang isinama. Mukhang mag-eenjoy tayo ngayun." tuwang tuwa na wika ni Ate Maricar. Nakakapit ako dito habang nakasunod kami sa amo namin.

"Ate, ayaw ko ng sumakay ng

ganoong klaseng rides. Baka mahimatay ako sa takot." bulong ko dito. Humagikhik naman ito.

"Relax ka lang. Mas magandang i -experience natin lahat ng rides dito. Malay mo naman isasama tayo palagi ng amo natin dito. Dati kasi hindi iyan sila nagsasama ng mga kasambahay ng mansion. Tayo ang kauna- unahan nilang isinama at mukhang hindi naman nila tayo isinama dito para gawing utusan. Hindi mo ba narinig ang sinabi sa atin kanina ni Madam Carissa. Mag-enjoy daw tayo." wika nito. Napalunok ako ng makailang ulit. Paano ako mag-enjoy sa ganitong sitwasyon? Lahat ng nakikita kong rides puro buwis buhay.

Ganito ba ang mga tao dito sa Manila? Pinapahirapan nila ang kanilang mga sarili sa ganitong klaseng libangan. Ah basta ayaw ko na talagang sumama pa sa

kanila sa mga rides na iyan. Hindi na lang ako hihiwalay kina Madam Carissa para hindi ako mawala.

"Nica...halikayo! Doon tayo!" Agad na napukaw ang aking attention sa nagsasalitang si Sir Elijah. Hindi ko alam kung ako ba ang tinatawag nito. Ibang kasi ang binanggit nito. Pero dahil sa akin siya nakatingin at naglakad palapit sa amin baka ako nga ang kinakausap nito.

"Naku Sir..namimili pa kami ng sasakyan namin." Si Ate Maricar na ang sumagot. Napansin ko ang kaagad na pagngiti ni Sir Elijah.

"Doon tayo!" wika nito sabay turo sa isang direksiyon. Nanlaki ang aking mga mata sa nakita. Ang itinuro kasi nito ay ang isang mahabang parang tren na umiikot-ikot sa ire. Diyos ko, hindi ko na kaya iyan.

Pinapanood ko pa lang ang mga nangyayari parang gusto ko ng mahimatay. Wala sa sariling

napailing ako.

"Ka-kayo na lang Sir." sagot ko.

"Hindi pwede! Kailangan mong sumali. Sandali lang....Charlotte, come...diba ayaw sumali nila Yaya? Sila Ate Maricar at Ate Veronica na lang ang yayain niyo sa rides na iyun." agad na wika ni Sir Elijah. Nakangiting lumapit ito. Isa ito sa mga apo ni Madam. Hindi lang ako sure kung kanino itong anak.

"Sure...kj ang mga Yaya's namin. Takot silang sumali sa mga rides. Ayaw pumayag nila Mommy at Daddy kapag wala kaming kasamang adult." sagot nito. Pagkatapos kinawayan nito ang

iba pang mga pinsan. Agad naman silang nagsipaglapitan.

"Shoot! Sakto! Si Ate Maricar ang adult tapos nandito naman si Veronica. Lahat ng rides subukan natin!" Excited na sagot ni Sir Elijah. Ngayun pa lang parang gusto ng manginig ang tuhod ko. Hindi ko alam kung paano makakalusot sa sitwasyon na ito. Ayaw ko talaga! Pero nahihiya akong tumanggi lalo na ng mapansion ko na excited ang lahat. Wala sa sariling dumako ang tingin ko kay Sir Rafael.

Tahimik itong nakatayo sa hindi kalayuan sa amin at nakatitig sa akin habang katabi nito ang kakambal ni Sir Elijah.

Chapter 167

VERONICA POV

"Sa Roller coaster po tayo Sir?" narinig ko pang tanong ni Ate Maricar kay Sir Elijah. Halata sa boses nito ang pag- aalinlangan.

"Yes...mas exciting doon. Kapag ma- experience natin na masakyan iyan.. magkakaroon tayo ng lakas ng loob para sakyan ang iba pang mga rides." Nakangiting sagot ni Sir Elijah. Agad naman tumango si Charlotte.

"Yes...and first time ko din gagawin ito. Niyaya ko yung iba nating mga pinsan ayaw nila. So Tayung apat na lang." sagot naman ni Charlotte. dumako ang tingin ko sa ster Diyos ko! Kaya ko ba? Baka mamaya magising na lang ako na kaharap ko na si San Pedro. Bakit ba nauso ang mga ganitong rides? Isa pa bakit pati ako nadamay dito? Akala ko pa naman mag

-eenjoy ako sa pamamasyal namin. Mukhang puro kalbaryo yata ang haharapin ko ngayung araw.

"So lets go?" pagyaya ni Sir Elijah. Agad na nagkatinginan kaming dalawa ni Ate Maricar. Halata din sa hitsura nito ang hindi maisatinig na pagtutol.

"Sir, pwedeng kayo na lang? Bigla po kasing sumama ang pakiramdam ko eh.Nahihyang sagot ni Ate Maricar. Agad na nanlaki ang aking mga mata. Akala ko ba gusto nitong subukan lahat ng rides? Bakit parang nawala bigla ang tapang nito?

"Tayong tatlo na lang?" sagot ulit ni Mam Charlotte. Hinawakan pa ako nito sa kamay at hinila papunta sa may nakapilang naghihintay na ng rides. Atubili pa ako noong ay pero ng makita ko ang excited na mukha ni Mam Charlotte wala na akong nagawa pa kundi magpatianod na lang. Bahala na! Naramdaman ko naman ang pagsunod

ni Sir Elijah.

"Charlotte kayo na lang pala. Tinatatawag ako ni Dad!" Agad na nanlaki ang aking mga mata ng sinabi iyun ni Sir Elijah. Ngumiti muna ito sa akin tsaka mabilis na tumalikod. Muli kong naramdaman ang paghila sa akin ni Mam Charlotte. Yari na! Mukhang hindi lang ako ang takot na sumakay sa rides na iyan. Mukhang naisahan kami ng mga kasama namin.

Wala na ako nagawa kundi ihakbang ang aking mga paa. Nakakahiya naman kung pati ako aatras pa diba? Isa pa may mga ibang tao na nasa aming likuran. Hindi ko naman pwedeng hayaan na lang si Mam Charlotte na sumakay sa rides na iyun ng mag-isa. Baka kung mapaano ito.

"Mam, hindi po ba kayo natatakot?" tanong ko. Agad itong umiling. Nakangiti pa itong tumitig sa akin.

think magkakasundo tayo! I like you

Ate Ganda!" sagot nito. Hindi naman

ako nakaimik. Bigla akong nakaramdam ng hiya ng tawagin akong

"Ate Ganda' nito. Siya nga itong

sobrang ganda! Dalagita pa lang pero

kuhang kuha na nito ang hitsura ni

Madam.

"I'm so excited! Dont worry Ate Ganda ako ang bahala." wika nito at pumuwesto na kami sa roller coaster.

Hindi ko maiwasan na mapahawak ng mahigpit ng mag-umpisa ng umusad ang sinasakyan natin. Nilingon ko pa si Mam Charlotte na noon ay ngiting- ngiti at kita ang tuwa sa mga mata nito. Hindi man lang ito nakikitaan ng nerbiyos. Kabaliktaran sa nararamdaman ko ngayun. Wala na akong nagawa pa kundi ang ipikit ang aking mga mata ng mabagal na kaming umusad.

Halos bigkasin ko na lahat ng santo na

alam ko ng mabilis na kaming umikot- ikot sa ire. May pagkakataon pa na parang nahihimatay na ako sa takot. Puro tilian ang naririnig ko. Ramdam ko ang pagbaliktad namin habang mabilis ang takbo nitong sinasakyan namin. Halos maiyak na ako dahil sa nerbiyos dagdagan pa na parang gusto ng bumiktad ang sikmura ko dahil nakaramdam na din ako ng pagkahilo.

Laking pasalamat ko ng mamalayan kong sa wakas natapos din kami. Halos manginig ang tuhod ko ng hawakan ako ni Mam Charlotte para makababa na. Tulala akong naglakad pabalik sa kinaroroonan ng mga amo namin.

HIndi ako makapagsalita kahit na naririnig kong kinakausap ako ni Mam Charlotte

"How is it?" agad na salubong sa amin ni Sir Elijah. Ano daw? Hilo na nga ako mag-eenglish pa? Nasaan ang hustisya?

"Its fine! God, I love it! I really love it!" masayang sagot naman ni Mam Charlotte

"You love it? Pero halos magkulay papel na iyang mukha ng katabi mo?" Biglang sabat ni Sir Rafael. Inabutan pa ako nito ng tubig na nasa bote. Nagulat naman ako dahil sa ginawa nito. Kailan pa siya nagkaroon ng concern sa akin? Ang pagkakaalam ko galit ito sa akin tapos ngayun may paabot-abot pa ng tubig. Para tuloy gusto kong mahiya. Pwede namang kay Mam Charlotte niya ibigay diba?

"Drink it! Sasama-sama sa rides hindi naman pala kaya!" halata ang boses nito. Napakurap ako ng makailang ulit bago ito tinanggap.

"Salamat po Sir!" sagot ko at agad na uminom ng tubig. Kahit papaano nahimasmasan ako pagkatapos kong inumin iyun. Agad kong hinanap si Ate Maricar. Nakatayo ito sa tabi nila Mam

Carissa habang ngingiti ngiti.

Muling dumako ang tingin ko kay Sir Rafael. Seryoso itong tumitig sa akin bago tumalikod.

"Maghanap muna tayo ng restaurant. I think gutom na ang iba. Tama na iyang rides muna." agad na anunsyo ni Madam Carissa. Agad naman sumang- ayon ang lahat. Nagpasalamat ako dahil pakiramdam ko nanghihina pa rin ang tuhod ko.

"Ayos ka lang ba?" agad na tanong sa akin ni Ate Maricar ng hawakan ako nito. Alanganin akong tumango.

"Ang putla mo kanina. Nakakatakot ba talaga ang rides na iyun?" tanong nito. Parang gusto ko naman itong sagutin ng pabalang. Kakasabi lang nito kanina na gusto nitong subukan lahat ng rides pagkatapos basta na lang kami iniwan? Ano iyun?

"Nica, ang tapang mo pala." narinig ko namang wika ni Sir Elijah. Hindi ko man lang namalayan na nasa tabi ko pala ito habang naglalakad. Isa pa ito. Siya ang nagsuggest sa rides na iyun basta na lang kami iniwanan noong pasakay na. Mga pasaway!

Agad kaming nakarating ng restaurant. Kanya-kanyang upo ang lahat sa mahabang table. Tahimik naman kami ni Ate Maricar na nakatayo sa gilid. Ang mga Yaya's naman ng mga apo nila Madam ay naupo na din sa kabilang table. Mukhang alam na nila kung saan sila pupwesto kapag may mga ganitong lakad. Tahimik lang kaming nakamasid ni Ate Maricar.

"Dito na kayo umupo Veronica. May mga bakante pa na chair." wika ni Ate Arabella at itinuro ang bakanteng upuan na wala pang nakaupo. Agad naman akong hinila ni Ate Maricar papunta doon. Pagkaupo namin ay

makayoko lang ako habang hinihintay ang order namin. Isa pa sino ba ang hindi mapapayuko kung ang masungit naming amo ay nasa tapat namin.

Direkta itong nakatitig sa amin ni Ate Maricar.....hindi sa akin lang pala. Hindi ko maintindihan kung bakit mainit pa rin ang ulo nito sa akin. Kung tutuusin isang beses pa lang naman akong nagkamali sa mansion na iyun ah? Hindi pa rin ba nito nakalimutan na minsan akong kumuha ng tubig sa pool para idilig sa mga halaman?

RAFAEL POV

Kausap ko ang isa sa kambal na anak ni Ate Miracle na si Elias ng mapansin kong muling nilapitan ni Elijah si Veronica. Hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko ng mapansin ko na mukhang may kapilyuhan na naman itong naisip. Hindi din nakaligtas sa pandinig ko ng tawagin

nitong "Nica' si Veronica. Hindi ko nga

maiwasan na mapataas ang aking kilay

dahil doon. "Kung hindi lang mapilit sila Mommy

hindi talaga ako sasama sa lakad na ito. Para lang sa mga pambata ang lakad na ito. Mas gusto kong magkulong ng kwarto at magbasa ng libro kung ganito man lang." narinig kong

himutok ni Elias. Ibang iba ang ugali nito kompara sa kakambal na parang hindi nagmatured ang utak. Sabagay, malaki nga pala ang pagkakaiba nila kaya nga hindi sila magkasundo.

Parang mga aso at pusa ang dalawang ito. Kaya nga walang nagawa sila Ate Miracle kundi paghiwalayin ang mga ito. Lagi kasing may riot sa loob ng bahay nila kapag magkasalubong ang kambal.

Kung gaano kakulit si Elijah kabaliktaran naman itong si Elias. Tahimik lang ito at parang may sariling mundo.

"Pwede naman siguro pakiusapan sila Ate sa susunod. Mahirap naman kung sumasama ka sa ganitong lakad pagkatapos hindi ka naman pala nag- eenjoy." sagot ko dito.

"Ikaw Uncle...bakit ka nga pala sumama. Ang alam ko wala ka din naman kahilig-hilig sa mga ganitong lakad eh .^ prime prime tanong nito. Nilingon ko ito at seryosong tinitigan.

"Uncle? Pati ikaw ba naman hindi mapakiusapan? Dalawang taon lang ang tanda ko at huwag mo akong tawagin ng ganyan.' yamot kong sagot dito. Natawa ito.

"Hindi pwedeng suwayin ang utos ni Mommy. Malalagot kami kapag marinig nyang tinawag ka namin sa pangalan mo. Uncle ka namin kaya iyun ang dapat itawag namin sa iyo!" sagot nito. Marahas akong napabuntong hininga. Feeling ko tuloy ang tanda-tanda ko na. Eh twenty

three years old pa lang naman ako samantalang ang kambal twenty one na. Kainis talaga!

"Ang ganda niya noh?" narinig kong muling wika nito. Sinundan ko ng tingin ang tinititigan nito at nagulat ako ng direkta itong nakatitig kay Veronica! Huwag niyang sabihin na may crush ang introvert kong pamangkin sa baduy naming kasambahay? Hindi ko maintindihan kung bakit parang nakaramdam ako ng inis.

"Hindi kayo bagay." sagot ko. Napansin ko pa ang pagtitig nito sa akin bago umiling.

"Hindi porket sinabi kong maganda ang isang tao may gusto na ako. Hindi ko lang maiwasan na bigkasin ang bagay na iyun dahil iyun ang nakikita ng dalawa kong mata." sagot nito. Napataas ang aking kilay. Pagkatapos

ay muling ibinalik ko ang tingin kay Veronica. Nagulat pa ako ng mapansin ko na silang dalawa na lang ni Charlotte ang nakapila pasakay sa roller coaster. Hinagilap ko ng tingin si Elijah at napansin ko itong nakatayo sa hindi kalayuan. Ngingiti-ngiti ang gago! Agad akong napailing.

"Kawawang Veronica! Naisahan na naman ng may sapak mong kapatid." bigkas ko. Napailing naman si Elias.

"Hindi ka na nasanay diyan! Talo pa ang bata kung mag-isip. Kaya nga kahit kakambal ko iyan hindi ko kasundo. Iba ang trip sa buhay!" sagot nito. Hindi ko na ito sinagot at itinoon ang attention ko kay Veronica. Nakasakay na ito sa roller coaster kasama ni Charlotte. Agad akong nakaramdam ng pag-aalala ng

mapansin kong ninerbiyos ito.

Sabagay, kanina nga sa sa pirate ship kita ko kung paanong nagkulay papel

ang mukha nito..... sa roller coaster pa kaya na mas intense ang rides doon.

Haysst, bwesit talaga itong si Elijah!

Ang lakas ng trip sa buhay. Kawawang

babae.

Wala sa sariling naglakad ako papunta sa bilihan ng tubig at agad na bumili ng isa. Hinintay kong matapos ang rides nila Veronica bago nagpasya itong lapitan.

Tama nga ang hinala ko. Tulala ang baduy habang kapansin-pansin ang nerbiyos nito. Napailing ako at agad na inabot dito ang hawak kong tubig.

"Drink this!" wika ko. Napansin kong parang wala sa sariling tumitig sa akin. tsk! Tsk! Matindi ang tama sa utak nito dahil sa rides na iyun. Sino ba kasi ang nagpauso ng palarong iyun? Kahit ako hindi natutuwa. At wala akong balak na subukan.

Napansin kong nagkatinginan ang buong angkan namin dahil sa ginawa ko pero hindi ko na pinansin. Pakialam ba nila. Eh sa iyun ang gusto ko! Kahit naman baduy itong kaharap ko ngayun hindi ko din naman matiis. Walang ni isa sa kanila ang kayang gawin ang ginawa ko. Ang pagbibigay ng tubig sa kanya para mahimasmasan.

"Crush mo sya?" narinig kong tanong ni Elias sa akin habang naghahanap kami ng makakainan na restaurant. Hindi ko ito sinagot. Nanahimik na lang din ito na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Pagdating sa restaurant ay sakto naman na sa harapan ko ito nakapwesto. Malaya kong napagmasdan ang hitsura nito. Maganda nga kahit palaging nakayuko. Ganda na hindi nakakasawa. Hindi ko maiwasan na mapalunok ng makailang ulit ng dumako ang tingin ko sa labi nito. Para akong inaanyayahan niyon na tikman ito.

Shit! Ano ba ang nangyayari sa akin? Kailan pa ako nagka-interes sa labi ng isang babae? Bakit bigla kong nakalimutan ang rules ko? Hindi ako hahalik sa labi ng isang babae noh? Lalo sa isang baduy na katulad nito. Isa pa wala akong balak pumatol sa mga empleyado ng pamilya namin. Mapa- opisina man or sa mansion.

Chapter 168

VERONICA POV

"Mukhang pagod na ang lahat. Malapit na din gumabi at kailangan na nating umuwi." narinig kong wika ni Madam Carissa. Agad akong nagpasalamat. Sa wakas makakatakas na ako sa lugar na ito. Hindi ko na kayang subukan pa ang ibang rides na iyan.

"I think tama si Mommy niyo. Isa pa hindi naman nag-eenjoy ang mga adult kaya naman mas mabuting umuwi na lang ng mansion at uminom ng wine." sabat naman ni Sir Gabriel. Agad naman nagsipagsang-ayunan

ang lahat.

"Parang gusto ko na lang magswimming." narinig ko ding sabat ni Mam Charlotte. Mabuti na lang at nagkasundo na ang lahat. Agad kaming lumabas ng restaurant at naglakad palabas ng amusement park. Gusto ko na din talagang makauwi.

Pakiramdam ko hilo pa rin ang utak ko dahil sa nangyari kanina.

"Mauna na kayo Mom. Balak kong dumaan ng mall para bilhan ng gamit niya si Veronica. "Hindi ko maiwasang magulat sa sinabing iyun ni Mam Arabella.

"Naku Mam, hindi na po kailangan..." nahihiya kong

sagot. Sino ba naman ako para pag-aksayahan niya ng oras diba? Nakakahiya!

"Huwag ka ng mahiya Veronica. Mauna na kayong lahat. Sumama ka sa aming dalawa ni Kurt. Gusto kitang ipagshopping dahil nagiguilty ako dahil hindi ko natupad ang promise ko noon sa Nanay mo, Matalik ko siyang kaibigan at ngayong nandito ka bilang anak niya gusto kong Ipakita ang pasasalamat ko sa pamamagitan mo. Kaya huwag ka ng tumanggi." nakangiting sagot ni Mam Arabella. Nahihiya naman akong napayuko

"Ang swerte mo naman! Huwag

ka ng tumanggi. Grasya na iyan!" bulong sa akin ni Ate Maricar. Hindi ako nakaimik.

"Oh siya.. magkita na lang tayo sa mansion." wika nito at humiwalay na kami.

"Bweno, mauna na kami. Mag- ingat kayo." sagot ni Mam Carissa. Sinulyapan pa ako nito sabay ngiti.

"Lets go Veronica. Bilisan na natin para makarami tayo." wika ni Mam Arabella at hinawakan pa ako sa kamay. Wala na akong nagawa pa kundi ang nagpatianod na lang.

Pagdating ng parking ay agad nitong binuksan ang pintuan ng kanilang kotse. Nagulat pa ako ng pagkaupo ko sa loob ng kotse ay umupo sa tabi ko si Mam Arabella. Ang pagkakaalam ko ang asawa nito ang magdadrive kaya dapat sa harap ang pwesto niya.

"Sasama ang baliw kong kapatid. May bibilhin din daw siya!" Bulong nito habang nakataas ang kilay. Agad akong tumingin sa labas ng kotse at nakita ko si Sir Rafael sa labas. Kausap nito ang asawa ni Mam Arabella na si Sir Kurt.

Hindi naman nagtagal at pumasok na ang mga ito sa loob

ng kotse. Umupo si Sir Rafael sa tabi ni Sir Kurt na syang nagdadrive. Tahimik lang akong nakamasid sa mga dinadaanan namin.

Gabi na pala. Pero gayunpaman maliwanag pa din ang buong paligid dahil sa mga nakabukas na ilaw sa mga poste. Iba talaga dito sa Manila. Ang daming sasakyan at abala palagi ang mga tao.

Namangha pa ako ng pumasok kami sa isang malaking mall. Pumarada lang si Sir Kurt at sabay-sabay na kaming nagsipagbabaan. Agad naman kumapit si Mam Arabella sa

kanyang asawa kaya tahimik lang akong nakasunod sa kanila.

Si Sir Rafael naman ay tahimik lang din habang naglalakad.

Ilang distansya ang layo nito sa amin kaya kahit papaano nabawasan na ang pagkailang ko dito. Iyun nga lang...kailangan hindi ko ihiwalay ang tingin ko kina Mam Arabella. Baka mawala ako. Ang dami pa namang tao... hindi alam kung paano uuwi ng mansion kung mangyari iyun. Isa pa wala akong kapera-pera. Pinakiusapan ko na lang sana si Ate Maricar na sumama na lang sa amin. May kausap sana ako ngayun.

"Doon tayo!" napapitlag pa ako ng magsalita si Mam Arabella. Pagkatapos pumasok kami sa isang na puro damit bags at sapatos ang nakikita ko. Tahimik lang akong nakasunod sa kanila ng hindi malaman ang gagawin.

"Mamili ka na kung ano ang gusto mo Veronica. Huwag kang mag-alala lahat ng gusto mo bibilhin ko." Nakangiting baling nito. Nahihiya naman akong umiling.

"Naku, nakakahiya po Mam. May uniform naman kami sa mansion at hindi ko naman po masusuot iyan." kimi kong sagot. Ayaw kong abusuhin ang kabaitan nito.

"I insist! Isa pa kailangan mo ang mga iyan. Sige na dahil titingin din ako ng mga para sa akin." nakangiti nitong wika pagkatapos na ako. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Ilang minuto akong nakatanga ng may lumapit sa akin.

"Mam, gusto nyo po bang tulungan ko kayo ng bagay sa inyo? Marami pong stocks na dumating ngayun. Pwede po kayong magsukat." hindi ko maiwasang magulat ng may biglang nagsalita sa tabi ko. Agad ko itong binalingan. Tumampad sa mata ko ang dalawang staff na nakatayo habang nakatingin sa akin.

"Naku huwag na po! Nakahiya!" sagot ko at hindi alam kung paano ang gagawin. Agad na ngumiti ang isa sa kanila at kinuha ang isang nakahanger na dress. Pagkatapos ay idinikit nito sa katawan ko.

"ito Mam, bagay sa iyo ito! Pwede niyo pong isukat." nakangiti nitong wika. Agad ko namang tinitigan ang dress. Maganda nga, pero kahit na nakakahiya pa rin.

"Sige na, magsukat ka na para makauwi na tayo." napapitlag pa ako ng biglang nagsalita sa likuran ko si Sir Rafael. Hindi ko alam na nandito din pala siya sa

loob ng shop na ito. Hindi ko kasi napansin ang pagpasok nito kanina.

"Kunin mo ang lahat ng damit na babagay sa kaniya! Tulungan niyo na din siyang magsukat." utos pa nito sa dalawang sales lady. Tatanggi pa sana ako ng bigla akong hawakan ng isa sa kamay. Pagkatapos ay hinila ako sa parang isang maliit na kwarto.

"Mam, maganda po dito sa amin. Sige na po para naman ma-hit namin ang target namin!" wika nito sa akin. Hindi ko maintindihan ang ibig nitong sabihin.

"Oo nga! Si Sir Villarama ang nasa labas. Tiyak na tiba-tiba tayo nito." sabat naman ng isa Aktong huhubarin nito ang soot ko ng umangal ako.

"Teka lang po mga Ateng. Ano ang ginagawa niyo?" Hindi ko maiwasan na panlakihan sila ng mga mata. Natigilan naman ang mga ito sabay yuko

"Sorry po Mam. Excited na po kasing makita namin kung bagay sa iyo ang damit na ito." sagot nito. Alanganin ko silang tinitigan sabay kuha sa damit na hawak nito.

"Isusukat ko na. Pwede po bang iiwan nyo muna ako dito?"wika ko. Hindi ko keri na maghubad sa harap ng ibang tao noh? Kahit sabihing tulad kong mga babae din sila. Agad naman silang nagsipaglabasan. Wala na akong nagawa kundi isukat ang naiwan na damit. Namangha pa ako dahil bumagay sa akin ito. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakikita ng ganito kagandang dress. Diyos ko, siguro mahal ito. Umikot ikot pa ako sa harap ng salamin at hindi ko maiwasan na mapangiti. Ngayun lang ako nakasuot ng ganito kaganda. Para tuloy akong isang prinsesa.

Tulala akong nakatitig sa salamin ng marining kong may kumatok dito sa dressing room.

Wala sa sariling binuksan ko ito at tumampad sa harap ko ang sales leady na nag-asikaso sa akin kanina. Gumuhit ang saya sa mukha nito ng makita nito na suot ko na ang damit.

"Bagay sa iyo Mam. Lumabas po muna kayo para makita ni Sir." wika nito.

"Naku huwag na!" sagot ko. Sinong 'Sir' ba iyun? Si Sir Rafael? Huwag na baka sungitan na naman ako noon.

"Sandali lang naman Mam. Halina po kayo!" pamimilit nito at hinila pa ako. Walang hiya ang lakas ng sales lady na ito ah?

"Sir...bagay po kay Mam!" Kukunin nyo na po ba?" Abala si Sir Rafael sa kanyang cellphone ng pukawin ito ng sales lady. Agad itong nag-angat ng tingin

at tumitig sa akin. Parang gusto naman manginig ang tuhod ko sa klase ng titig na ibinibigay nito sa akin ngayun. Parang tagos hanggang kaluluwa.

"Ok..Good! Lahat ng design na meron kayo kukunin ko. Basta kasya sa kanya lahat." sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata. Pagkatapos ay iginala ko ang tingin sa paligid. Hinahanap ko si Mam Arabella. Pero mukhang wala sya sa shop na ito.

"Sir, naku nakakahiya! Ayos na po itong soot ko. Hi-hindi ko po kailangan ng maraming damit." sagot ko dito.

"Tsk! Tsk! tsk! sumunod ka na sa kanila. Isukat mo lahat ng ibigay nila para matapos na.' sagot nito.

Hindi naman ako makapaniwalang tumitig dito. Ayos lang ba ang Boss namin? Bakit parang nanununo yata? Teka sino ba ang magbabayad sa mga damit na iyan! Nakakahiya kina Mam Arabella kung nagkataon. Ang alam ko kasi siya ang magbabayad.

"Sir, huwag na po! Nakakahiya kina Mam Arabella.!" sagot ko. Agad na kumunot ang noo nito sabay titig sa akin. Pagkatapos ay tumaas ang kilay nito.

"Anong Mam ARabella? Kanina pa sila umuwi." sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwalang napatitig dito. Iniwan kami nila Mam...hindi iniwan ako ni Mam Arabella?

"Sige na! Bilisan mo na. Kapag babagal bagal ka pa iiwan na talaga kita dito!" wika nito na may halong inis ang boses. Parang gusto naman maiyak. Bakit iniwan ako ni Mam sa masungit na ito?

"Sir, ayaw ko na po. Ok na po ito.!" sagot ko. Masama akong tinitigan sabay senyas sa dalawang sales lady. Wala na akong nagawa pa kundi sumunod na lang sa kanila. Baka tutuhanin ni Sir Rafael ang sinabi nito na iiwan ako.

RAFAEL POV

Lihim akong napangiti habang

sinusundan ko ng tingin ang pagtalikod ni Veronica. Kailangan pang takutin para sumunod. Siya na nga itong ipinagshopping siya pa itong aayaw. Haysst kakaiba talaga sa lahat. Kung sa ibang babae ko siguro ito ginawa baka hanggang langit ang tuwa na nararamdaman. Pero kakaiba

talaga itong si Veronica. Hindi ko man lang nakitaan ng tuwa ang mukha.

"Tumayo ako at inilibot ang tingin sa paligid. Pagkatapos ay lumapit sa counter at itinuro ang tatlong bags.

"Isama mo yan sa mga babayaran ko. Isa pa lahat ng kasya kay Veronica bibilhin ko." wika ko dito.

"Sige po Sir...Thank you po!" sagot nito. Tumango lang ako at muling bumalik sa upuan. Sinipat ko ang relo. Halos alas- otso na ng gabi at at heto ako, hindi man lang nakakaramdam ng inip habang hinihintay si

Veronica. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ganito ang nararamdaman ko.

Pangalawang araw pa lang siyang nakatira sa mansion pero pakiramdam ko may malaking bahagi na ng pagkatao ko ang kinuha nito.

Dahil ba nagagandahan ako sa kanya? O dahil iba siya sa lahat ng babaeng nakilala ko? Tsk! Nababaliw na yata ako. Awa lang siguro itong nararamdaman ko. Lalo na ng ikiwento ni Ate Arabella sa amin kung gaano kahirap ang buhay ng mga ito sa Isla. Siguro nga first time nyang naipagshopping eh. Kita ko ang pagkamangha sa kanyang mga

mata habang papasok kami kanina sa mall. For sure first time nyang nakagala sa ganitong lugar.

Buti na lang at may biglang pinuntahan sila Ate Arabella at inihabilin nito sa akin si Veronica. Ang galing talaga gumawa ng timing ng pagkakataon.

"Sir, umayaw na po si Mam sa pagsusukat. Pagod na daw siya." balita sa akin ng sales lady.

"Babayaran ko na lahat ng damit na nagkasya sa kanya. " sagot ko at agad na tumayo. Papunta na ako ng counter ng lumabas mula sa fitting room si Veronica. Soot

nito ang huling damit na isinukat nito. Maong pants at crop top. Kitang kita ang maliit na baywang nito. Nakatali na din ang mahaba nitong buhok kaya lalong naging kapansin-pansin ang maamo nitong mukha. Nakayuko itong naglakad papunta sa akin.

"Sir...ayos na po. Ayaw ko na pong magsukat!" wika nito. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.

"Kung ganoon bayaran na natin. Para naman makalipat tayo sa ibang boutique." sagot ko at naglakad na papuntang counter. Sumunod ito sa akin at kita ko

ang gulat sa kanyang mukha ng makita nito ang mga damit na nasa counter.

"Sir, bibilihin niyo po lahat iyan? " tanong nito. Muli ko itong hinarap. Kitang kita ang matinding pagtutol sa mga mata.

"Syempre! Para itapon mo na iyung mga baduy mong damit! Hindi bagay sa mansion. Masakit sa mata!" sagot ko dito. Agad kong napansin ang pamumula ng mukha nito dahil sa sinabi ko. Hindi ko mapigilan ang mapangiti...Hay ang cute nya talaga!

Chapter 169

VERONICA POV

Hindi ko mapigilang maasiwa sa soot ko ngayun. Hay hindi na ibinalik sa akin ang soot ko kanina. Hindi ko alam kung saan inilagay ng mga sales lady. Sabi naman ng mga ito kahit hindi ko na daw hubarin itong soot ko ayos lang. Babayaran naman daw ni Sir Rafael.

Ang problema nga lang hindi ako komportable. Hapit na hapit itong maong pants ko tapos kapag yumuko ako ng kaunti kita naman ang pusod ko or likod ko. Ngayun pa lang nag- uumpisa na akong lamigin dito sa soot kong damit. Baka nga magkakabag pa ako. Sa lamig ba naman ng aircon dito sa loob ng mall tiyak na magkakabag ako. Papasukin ng lamig ang katawang lupa ko.

Hindi ko malaman ang gagawin ko kanina ng mapansin ko ang pagtitig ni Sir Rafael. Wala naman itong sinabi tungkol sa soot ko pero hindi pa rin maiwasan na makaramdam ng pagkailang lalo na ng ilang segundo niya akong tinitigan bago naglakad papuntang counter.

Agad naman akong sumunod dito. Bigla akong nagulat ng mapansin ko ang mga damit na nakalapag sa counter. Ang iba doon ay naisukat ko na kaya naman nagtataka akong tumingin kay Sir Rafael. Lalo na na mapansin ko na inilalagay na nila ito isa-isa sa mga paper bags. Seryoso? Hay ano bang nakain nito? Bakit kailangan nya akong bilhan ng damit. Akala ko ba asar siya sa akin? O naiinis lang talaga niyang makita ang sinasabi nitong mga baduy kung damit?

Ang arte nya naman. Iyun kaya ang uso sa probensya namin. Gandang-ganda nga ang mga kaibigan ko noon eh. Pero mas maganda ang mga pinamili nya ngayun. Magaan sa katawan at

masarap sa balat.

Napansin ko na agad nitong inabot ang isang kulay black card sa kahera ng banggitin nito ang total na babayaran ni Sir. Wala lang, nagtaka lang ako dahil pwede na pala pambayad iyun. Hindi na kailangan ng pera?. Nagtataka man pero tahimik lang akong

nakamasid. Ayaw ko ng magsalita pa. Baka mamaya lalo itong mainis sa akin at iiwan ako. Lagi pa naman nakakunot ang noo nito. Bahala na nga siya.

Pagkatapos maibalik ng kahera ang card nito ay binalingan niya ako. Agad naman akong napayuko. Ewan ko ba, hindi ko talaga kayang makipagtitigan dito. Bumuntong hininga ito at naglakad palabas ng shop. Agad akong napasunod.

Pagdating sa labas ay nagulat pa ako dahil may tatlong kalalakihan ang lumapit sa amin. Ngayun ko lang sila nakita at nagtaka ako dahil agad na nagbigay ang mga ito ng galang kay Sir Rafael.

"Kunin niyo ang mga pinamili namin sa loob. Ilagay niyo na sa kotse dahil may pupuntahan pa kami." wika nito. Agad naman tumango ang isa sa kanila at pumasok sa loob ng shop. Naiwan naman akong naguguluhan.

Napapitlag pa ako ng maramdaman ang kamay nito na humawak sa kamay ko. Maang akong napatitig dito at agad na hinila ang kamay kong hawak nito para mabitawan niya. Nakakahiya kaya. Lalo na ng mapansin ko na nakatitig sa gawi namin ang ibang mga tao. Mukhang kilala yata ng mga ito si Sir Rafael. Sabagay gwapo naman talaga ang amo namin at hindi nakakapagtaka na maraming mga kababaihan ang magkakagusto dito.

"Lets go!" wika nito sa yamot na boses. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka Mukhang asar na naman ang amo namin ah? Ang hirap talaga spellingin ng ugali nito.

"Opo, sagot ko at agad na sumunod dito. Hindi ko maiwasan na mailang ng mapansin ko na nakasunod sa amin ang dalawang lalaki na kanina ay kausap lang ni Sir. Siguro bodyguard niya din ito. Ilan ba ang bodyguard ng pamilya nila? Kung ganoon sobrang yaman pala talaga nila. Parang gusto ko tuloy manliit. Natanong ko sa aking sarili kung ganito ba talaga ang pakikisama nila sa lahat ng kanilang mga kasambahay. Ipinagsa-shopping din ba nila.

"Doon tayo." napapitlag pa ako ng muli akong hawakan sa kamay ni Sir Rafael at hinila papasok sa isa namang shop. Tindahan ng mga sapatos at sandals. Hindi ko maiwasang mamangha ng mapansin ko kung gaano kagaganda ang aking nakikita. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako

nakakita ng mga ganitong klaseng

sapin sa paa.

"Good Morning Sir...Good Morning Mam." agad na bati sa amin ng mga tao sa loob. Nahihiya akong napayuko. Hindi pa rin kasi binibitawan ni Sir Rafael ang kamay ko. Lalo tuloy akong nailang dito.

"Mamili ka na kung ano ang gusto mo. Malapit na magsara ang mga boutique kaya bilisan na natin." narinig kong wika nito. Hindi ko naman maiwasan mapatanga at inilibot ang tingin sa paligid. Lahat maganda at nahihiya akong pumili ng kahit isa doon. Iisipin talaga nito na masyado na akong abusada. Ang dami nya na ngang biniling damit kanina. Siguro makikiusap na lang ako na iunti-unti niya na lang pagkaltas sa sahod ko lahat para mabayaran ko ang mga iyun. Naniniwala kasi ako na wala ng libre sa panahon ngayun.

"Bigyan mo ako ng ka-size ng paa niya katulad ng design na iyan." napapitlag pa ako ng malakas na magsalita si Sir Rafael. Pagkatapos hinila pa ako paupo sa isang upuan. Wala na akong nagawa pa kundi tahimik na magpatianod na lang. Ayaw ko ng kumibo. Baka mamaya sigawan ako nito. Mukhang mainit pa din ang ulo. Naiinis siguro ito dahil malaki na ang nagastos sa akin ngayung araw. Eh sino ba ang nagsabi sa kanya na ibili niya ako ng mga damit na iyun?

"Sir ito na po. Pwede ng isukat ni Mam para makita natin kung kasya ba sa kanya." wika ng sales lady sabay abot ng box. Agad naman itong kinuha ni Sir Rafael at binuksan ang box.

Nagtaka pa ako ng imbes na iabot sa akin ang laman ng box ay tumayo ito. Umupo ito sa may paanan ko pagkatapos ay hinawakan nito ang aking paa. Agad na nanlaki ang aking

mga mata dahil sa pagkagulat. Pilit kong nilalayo ang paa ko dito para hindi nya maabot. Nakakahiya!

"Huwag kang magulo. Ako na ang magsusuot ng sandal na ito para mapabilis tayo." wika nito na may halong inis sa boses. Napalunok ako ng makailang ulit at aktong aagawin sa kamay nito ang sandals ng iiwas niya ito sa akin. Pagkatapos ay tinitigan ako ng masama.

A-ako na Sir! Nakakahiya po." sagot ko habang hindi makatingin ng deretso dito. Dumako pa ang tingin ko sa mga sales lady at lahat sila ay nakatingin sa gawi namin. Nakanganga pa ang iba habang ang iba naman ay kilig na kilig.

Hindi ito nakinig sa akin bagkos hinawakan nito ang paa ko. Agad nitong tinanggal ang suot kong lumang sapatos na hiniram ko pa kay Manang Espe kanina. Sabi ko babayaran ko na lang sa kanya pagkashod ko dahil pudpod na ang sapatos na dala ko galing probensya.

Naiilang man pero hinayaan ko na lang ang amo ko sa trip nya. Hindi ko alam kung normal pa ba itong ginagawa nya. Pero since napakahirap nitong kausapin dahil laging nakasimangot bahala na nga. Hindi naman siguro ako mamamatay sa gagawin niyang ito.

"Nice!" bulong nito at tumayo na. Itinoon ko naman ang tingin ko sa soot kong bagong sandals. Hindi naman masyadong mataas ang takong at alam ko naman kung paano gamitin ito. Sakto sa paa ko at komportable naman kaya hindi na ako umimik pa.

"May iba ka bang gusto maliban sa soot mo?" tanong nito. Agad akong umiling at pilit na ngumiti.

"Ayos na po ito sir . sagot ko. Tumango ito at tumingin sa soot niyang relos.

"Wait for me here. Babayaran ko lang yang sandals." wika nito. Napatango na lang ako habang sinusundan ito ng tingin. Napansin ko naman na pinulot ng sales lady ang luma kung sapatos at inilagay sa isang paper bago.

Pagkatapos ay nakangiti itong iniabot sa akin.

Saglit akong naghintay at napansin ko ang paparating na si Sir Rafael.

Nagtaka pa ako dahil may bitbit itong dalawang paper bag na may logo nitong shop. Hindi ko na lang pinansin dahil baka bumili din ito ng para sa kanyang sarili. Pagkalabas namin ay tatlo na ulit ang mga bodyguard na naghihintay sa amin. Nakabalik na agad iyung isa na nagdala ng mga pinamiling damit sa kotse.

Agad na inabot ng isa sa mga ito ang bitbit ni Sir Rafael. Kinuha din ni Sir sa mga kamay ko ang bitbit kong paper bag na may lamang lumang sapatos ko.

Pagkatapos ay tahimik silang sumunod sa amin. Hindi ko naman alam kung saan pa nito balak na pumunta. Kung ako ang masusunod, mas gusto ko ng umuwi na. Nakakaramdam na din ako ng pagod at nahihiya ako sa mga tingin na ipinupukol ng ibang mga tao sa mga nadadaanan namin.

"Rafa?" papasok na naman kami sa isang shop ng may biglang tumawag sa pangalan ni Sir. Napahinto sa paglalakad si Sir Rafael at binalingan ang taong tumatawag sa kanya.

Hindi ko maiwasan na pakatitigan ang seksing babae na palapit sa amin. Ang ganda niya at halos kita na ang buo nitong katawan sa kanyang suot. May kasama itong isa pa at katulad nito halos maghubad na sa klase ng damit na suot nila. Siguro ito talaga ang uso na pananamit dito sa Maynila. Halos kita na ang kanilang kuyukot sa sobrang iksi ng shorts at baba ng cleavage. Mas matino pa pala itong suot ko ngayun. Nakapants ako at kaunting pusod at balikat ko lang ang kita.

"Small world! Hindi ko akalain na nandito ka din pala sa mall." nakangiti nitong wika. Tahimik lang akong nakatayo sa likuran ni Sir Rafael. Pinapakinggan ang kanilang pag- uusap. Hindi ko naman mapigilan na manlaki ang aking mga mata ng akmang yayakap ang babae kay Sir Rafael. Mabuti na lang at magaling yata umiwas itong amo ko.

"Get lost!" yamot na wika ni Sir RAfael. Pagkatapos ay binalingan ako nito ng tingin at hinawakan sa kamay. Agad kong napansin ang pagtaas ng kilay ng babaeng kaharap nito. Hindi din nakaligtas sa aking paningin ang pagtitig nito sa akin mula ulo hanggang paa. Bigla tuloy akong nakaramdam ng pagkailang.

"So, may ipinalit ka na pala kaagad sa akin. Bilib na talaga ako sa iyo...noong nakaraang araw lang ang huling sex natin may iba ka na kaagad!" wika nito sa nang-uuyam na boses. Hindi ko naman maiwasan na tingnan ang mukha ni Sir Rafael. Seryoso itong nakatitig sa babae. Naramdaman ko din ang paghigpit ng pagkakahawak nito sa kamay ko.

"Well, ganoon naman ako diba? Wala ng dapat pang ipagtaka doon." sagot nito at hinila ako papasok sa loob ng shop. Akmang lilingunin ko pa ang babae ng magsalita si Sir Rafael.

"Mas maganda ka kaysa kanya. Huwag mo na siyang pag-aksyahan ng panahon." wika nito at iniyapos ang kanyang isang braso sa baywang ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata at aktong lalayo para makawala dito pero mas malakas ito kaysa sa akin.

"Good Evening Sir, Mam!" Natigil lang ako ng may biglang bumati sa amin. Agad kong itinoon ang pansin sa lugar kung nasaan kami ng nanlaki ang aking mga mata. Nandito kami sa mga

tindahan ng alahas? Puro nagkikintabang mga bato ang aking nakikita. Ano ang ginagawa namin dito?

"Kailangan ko ng kwentas. Iyung pinaka-latest." sagot ni Sir Rafael. Binitawan nya na ako kaya nakahinga ako ng maluwang at agad na lumayo ng ilang distansya dito. Pagkatapos ay naging abala na ang mga mata ko sa kakatitig sa mga nakadisplay.

"Sa VIP Room tayo Sir." narinig ko pang wika ng isang babae sa kanya. Hindi ko pinansin pero naramdaman ko na lang ang muling paghawak nito sa kamay ko.

"Lets go!" wika nito. Hindi na ko nakaimik pa at nagpatianod na lang. Siguro kailangan ko na lang sakyan kung ano ang trip nya. Baka bibili ito ng regalo para kina Madam Carissa. Hindi naman ako ganoon katanga para hindi mabasa ang mga presyo ng mga alahas dito sa loob. Kahit siguro hanggang pagtanda ko hindi ako makakabili ng ganito kamahal na bagay.

Chapter 170

VERONICA POV

"Po?" hindi ko maiwasang mamangha ng biglang tumayo sa likuran ko si Sir Rafael at isinuot nito ang hawak niyang kwentas. Nakaramdam ako ng hindi maipaliwanag na kilabot ng maramdaman ko pa na sumayad ang kamay nito sa balat ko. Hindi ko maiwasang mapalunok ng makailang ulit lalo na ng tuluyan na nitong maisuot sa akin ang kwentas at titigan ako nito sabay pakawala ng matamis na ngiti.

"Perfect! Bagay sa iyo!" nakangiti nitong wika. Para akong nahipnotismo na napatitig dito. Sa kauna-unahang pagkakataon ngayun ko lang nakitang ngumiti ang amo ko! Ano kaya ang nakain nito? Hindi kaya may kung anong kapangyarihan ang kwentas na ito na siyang nakatulong para ngumiti siya ng ganito?

"I will buy it!" baling nito sa nag- aasikaso sa amin. Hindi ko na namalayan pa ang mga susunod na nangyari. Nakafocus ako sa soot kong kwentas ngayun lalo na ng banggitin ng nag-aasikaso kung magkano ang presyo nito....... 1.7 Million Pesos? Para tuloy bigla akong kinabahan at gusto na itong ipatanggal sa leeg ko. Kahit siguro buhay ko hindi sapat na maging kabayaran sa kwentas na ito.

Nakatapat ako sa salamin habang titig na titig sa aking leeg. White gold at pink na bato ang pinaka-pendant nya. Tuwing gumagalaw ako kumikinang ito lalo na kapag tinatamaan ng liwanag ilaw.

"Lets go! Masyado ng late at kailangan na nating makauwi." Narinig ko pang pagyayaya nito sa akin. Hindi ko na namalaya ang muling paglapit nito sa akin. Nakafocus ako sa kong anong meron sa leeg ko ngayun. Tapos na siguro silang mag-usap ng nag-aassist sa amin.

"Eh Sir, pwede po bang pakitanggal na nito ?" wika ko dito sabay turo sa suot kong kwentas.

"Bakit hindi mo ba gusto?" tanong nito sa seryosong boses.

"Hindi naman po, baka po kasi mawala ko eh. Isa pa baka makita nila Madam na suot ko ito. Baka magalit sila kapag malaman nilang ipinasuot nyo sa akin ang regalo na para sa kanila." sagot ko. Hindi ko kasi alam kung para kanino itong kwentas. Baka merong mag- bibirthday sa pamilya kaya sa akin niya isinukat. Tinitigan ako nito bago sumagot.

"Sino ang nagsabi. Para sa iyo yan sa kung kanino man ang kwentas na iyan? Binili ko iyan para sa iyo kaya wala kang choice kundi gamitin iyan araw- araw." sagot nito at agad akong tinalikuran. Parang bigla naman akong ipinako sa aking kinatatayuan sa sinabi

nito. Ilang sigundo din akong hindi nakagalaw bago sumunod dito.

"Para sa akin po? Pero bakit po?" tanong ko. Huminto ito sa paglalakad at hinarap ako

"Anong bakit? Regalo ko sa iyo iyan kaya huwag ka ng magtanong." sagot nito.

"Hi-hindi ko naman po birthday Sir para regaluhan. Isa pa mahal po ito! Ayaw ko nito." diretsahan kong sagot. Agad na nagdilim ang expression nito at hindi marahil nagustuhan ang sagot ko kaya napalunok ako ng makailang ulit bago muling nagsalita.

"Mahal po kasi ito masyado...Hi-hindi ko po kayang magsuot ng ganito Sir." wika ko sabay yuko.

"Ano na ngayun ang gagawin natin diyan? Itapon sa basurahan dahil ayaw mo?" sagot nito sa seryosong boses.

Agad akong nanatulala dito. Mukhang hindi ito nagbibiro dahil nakakunot na naman ang noo at mukhang galit.

Grabe, kung makapagsabi siya ng ganito parang wala lang sa kanya ang ibinayad nya dito. May tama ba sa utak itong amo ko? Ang hirap niyang spellingin.

"Subukan mong hubarin iyan. Hindi ako magdadalawang isip na itapon sa basuran. Ikaw na nga itong niregaluhan para naman magmukha kang tao ikaw pa itong mareklamo." wika nito at agad akong tinalikuran. Mabilis itong naglakad kaya agad ko itong hinabol.

Mukhang nagalit talaga kaya hindi na ako nagtangka pang magsalita. Kung itatapon niya itong suot ko, eh di akin na lang. Total sobrang yaman naman nila eh. Pero teka lang...baka naman ikaltas nila ito sa sahod ko? Hindi pwede iyun. Balak kong ipagawa ang bahay namin sa probensya at lahat ng

sweldo ko ipapadala ko doon sa amin.

"Si-sigurado po kayo Sir?Akin na lang po ito? Baka po ikaltas niyo sa sahod ko ha? Hindi po ako papayag." muling wika ko. Tumigil ito sa paglalakad at tinitigan ako.

"Narinig mo naman siguro ang presyo ng suot mo diba? Kahit habang buhay ka pang manilbihan sa mansion, hindi kayang bayaran ng sweldo mo ang kwentas na iyan. Tsk! Tsk!" seryoso nitong sagot at nagpatuloy na sa paglalakad. Agad naman akong napasunod dito.

Hindi naman siguro ako sisingilin. Sinabi nya kanina na regalo eh. Kaya walang bayad. Isa pa barya lang naman siguro sa kaniya ang perang ibinayad nya dito. Siguro may magic ang black card na ginagamit nito. Lahat kasi ng binili namin iyun ang ginagamit nyang pambayad.

Halos sarado na ang mga tindahan na nadaanan namin. Gabi na talaga siguro dahil inaantok na ako. Sana naman uuwi na kami. Ayaw ko ng mag-ikot.

"Nagugutom ka ba?" nagulat pa ako ng bigla itong huminto at hinarap ako. Agad akong umiling.

Laking pasalamat ko ng lumabas na kami ng mall at diretsong naglakad papuntang parking. Ibang sasakyan na ang binuksan ni Rafael ngayun. Tuluyan na nga kaming iniwan ni Mam Arabella dito sa mall.

"Sakay na!" wika nito sa seryosong boses. Nag-aalangan man ay agad na din akong sumakay. May sariling sasakyan ang tatlong lalaking nakabuntot sa amin kaya kaming dalawa lang ang nasa loob ng kotse nito. Si Sir Rafael pala ang magdadrive kaya siguro dito nya ako pinapwesto sa unahan dahil wala naman kaming

ibang kasama dito sa loob ng kotse.

Pinakiramdaman ko lang sya ng pinaandar niya na ang kotse. Nilingon pa ako nito tsaka napailing pagkatapos ay dumukwang ito sa akin kaya pakiramdam ko biglang naningas ang buo kong katawan. Hindi ako nakagalaw.

"Pati ba naman sa paglalagay ng set belt hindi mo pa alam gawin?" bulong nito sa punong tainga ko. Ramdam ko ang init ng hininga nito sa may tainga ko kaya agad na nanindig ang aking balahibo sa buong katawan. Ano ba ito? Normal pa ¨¤ ba ito sa amo namin? Bakit habang tumatagal lalo siyang naging kakaiba?

Nagpasalamat ako dahil umayos na ito ng upo pagkatapos nyang ikabit sa katawan ko ang set-belt nyang sinasabi. Pagkatapos ay unti-unti na nitong pinausad ang sasakyan.. Tahimik lang ako habang diretso ang tingin sa kalsada.

"Nagugutom ka na ba? Gusto mo bang kumain na muna tayo?" tanong nito. Tinanong nya na ako kanina pero dahil iling lang naman ang sagot ko tinanong na naman nya ulit. Baka si Sir

talaga ang gutom kaya ganoon. Nahihiya lang siyang magsabi sa akin. Charrr!

RAFAEL POV

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Pakiramdam ko sobrang saya ko dahil nasulo ko si Veronica. Gusto kong

bilhin lahat ng bagay na nakikita ko dito sa mall na alam kong babagay sa kanya. Pakiramdam ko mahalaga ang bawat oras na kasama ko siya kaya ng mapadaan kami sa isang jewelry shop ay agad ko itong hinila papasok.

Kung tutuusin, ito ang kauna-unahang pagkakataon na may ipinagshopping akong babae sa tanang buhay ko. Noon pa man hindi ako mayayaya ng

pamilya ko sa ganitong bagay dahil mainipin akong tao. Para sa akin walang kwenta at sayang lang ang oras sa mga ganitong bagay. Ang mga naging ka-fling ko naman noon ay sa kwarto palagi ang bagsak namin.

Pero ngayung si Veronica ang kasama ko walang ni kahit pagkainip akong nararamdaman. Gustong gusto ko pa itong makasama ng matagal dito sa labas dahil pakiramdam ko gusto kong ipakita sa lahat ng tao na nakakasalubong namin kung gaano kaganda ang kasama ko ngayun.

Hindi ko alam kung nasisiraan lang ba ako ng bait o naawa ako dito at gusto kong iparanas dito ang hindi nya naranasan sa tanang buhay nya. Pero hindi, alam kong may malalim na dahilan ang lahat ng ito kaya naman ngayun pa lang sisiguraduhin kong magiging komportable ito sa mansion.

Ito na din siguro ang pagkakataon na magseryoso na ako sa buhay. Awkward man at maraming magtataas ng kilay sa ginagawa kong ito sa isang babaeng katulad ni Veronica pero ano ang magagawa ko. Dito ako masaya.

Katulad sa mga nauna kong pinamili para dito nagpakita agad ito ng pagtutol sa kwentas na binili ko para sa kanya. Pero nabayaran ko na ang bagay na yun at bumagay naman sa kanya kaya no big deal. Maliit na bagay kung tutuusin dahil gusto ko lang naman ito sanang makita na ngumiti kaya binibili ko ang mga bagay na wala siya. Pero kabaliktaran ang lahat. Lahat ng ibinibigay ko ay lagi nitong tinatanggihan. Kailangan pang takutin at sungitan para manahimik.

Katulad ngayun, tinatanong ko lang kung gusto niyang kumain hindi na naman umiimik. May pakagat-kagat pa ng labi minsan. Mabuti na lang malakas akong magpigil. Kung hindi baka kanina ko pa ito hinalikan. Kanina pa kasi ako gigil na gigil sa labi nito. Kapag mangyari iyun, baka ito ang kauna-unahang babae ang mahalikan ko sa labi. Para kasing ang sarap eh. Organic dahil halatang hindi ito gumagamit ng lipstick. Kung ano ang kulay ng labi nito kanina ng umalis kami ng mansion, ganoon pa rin hanggang ngayun.

Mabuti na lang at maraming mga bukas na restaurant dito sa dinadaanan namin. Hindi na ako nagdalawang isip pa. Agad akong lumiko sa napili kong restaurant kung saan pwede kaming mag-dine in. Nagseserve sila ng american at asian cuisine kaya tiyak na mag-eenjoy si Veronica dito. Mas maigi na din na kumain muna kami bago umuwi para makapagpahinga agad ito pagdating namin. Bukas balak kong kakausapin sila Mommy at Daddy tungkol sa education ni Veronica. Gusto ko itong kuhaan ng tutor para naman maipagpatuloy niya ang kanyang pag- aaral.

Ako na ang mag-sponsor sa lahat ng kailangan nito. Bahala sila kung ano ang iisipin nila tungkol sa bagay na ito pero simula bukas babakuran ko na ang babaeng katabi ko. Bahala na. As long na masaya ako sa presensya nito mananatili siya sa tabi ko...este sa mansion. Siya ang gagamitin kong inspiration para magtino na ako at iiwasan ko muna ang makipag-fling sa mga babae. Nakakasawa din pala ang ganoong gawain. Wala ng thrill.

Agad akong nagpark. Hindi na umiimik pa si Veronica kaya alam kong gutom na din ito. Mas mabuti na din na tahimik ito kaysa naman puro pagtutol ang lumalabas sa bibig nito. Agad akong naiinis kapag naririnig ko ang bagay na iyun. Para kasing hindi siya natutuwa sa mga effort na ginagawa ko sa kanya.

Chapter 171

VERONICA POV

Natapos din ang araw na ito. Pakiramdam ko latang lata ang katawan ko pagkababa ko ng kotse ni Sir Rafael. Tahimik na ang buong mansion at mukhang tulog na ang mga tao. Sabagay alas onse na pala ng gabi ayun sa nakita kong oras kanina sa loob ng kotse ni Sir.

Pwede ka ng pumasok sa kwarto mo para magpahinga. Ipapahatid ko na lang bukas ng umaga sa kwarto mo ang mga pinamili mo. " wika ni Sir Rafael. Agad kong tumango at nagmamadali itong tinalikuran.

"Veronica...Good night!" sigaw pa nito. Napalingon pa ako dito at kita ko kung paano ako nito titigan. Nahintakutan naman akong muling tumalikod at halos tumakbo na ako papunta sa likod ng mansion kung saan matatagpuan ang mga kwarto ng mga kasambahay.

Pagdating sa tapat ng pinto ng kwarto namin ni Manang Espe hingal na hingal ako. Hindi ko alam kun ano ang iisipin sa mga ipinapakita ng amo ko sa akin. Parang bigla kasi siyang nagiging kakaiba kanina sa restaurant. Halos subuan niya pa ako kanina habang kumakain kami at ipinaghiwa nya pa ako ng steak. Para tuloy kaming mag -shota.

Natapik ko naman ang noo ko ng maisip ang huling bagay na iyun. Malabong papatol sa isang tulad ko si Sir Rafael. Baka mabait naman talaga ito. Talagang lagi lang nakakunot ang kanyang noo. Ipinagshopping na nga ako lahat-lahat kaya hindi ko siya dapat pag-isipan ng masama. Mabait siya at normal lang sa kanya ang magsungit!

Dahan dahan kong binuksan ang kwarto namin ni Manang Espe. Ayaw kong makalikha ng ingay dahil nakakahiya at tiyak tulog na ito. Baguhan pa lang ako dito at ayaw kong may masabi itong masama sa akin.

Nakahinga ako ng maluwang ng mapansin kong tulog na tulog na si Manang. Agad kong hinagilap ang tuwalya ko at ang damit kong pantulog at patingkayad na naglakad papuntang banyo. Mabuti na lang at may maliit kaming banyo dito sa kwarto. HIndi na namin kailangan pang lumabas kung sakaling gagamit kami ng kubeta.

Pagkatapos kong maghilamos ay agad kong pinalitan ng pantulog ang damit na suot ko. Maingat ko pang tinupi dahil gandang ganda ako dito. ko akalain na makakasuot ako ng ganito kagandang damit sa tanang buhay ko. Lalo na itong kwentas.

Akmang huhubarin ko na rin ang kwentas na suot ko ng maalala ko ang sinabi kanina ni Sir Rafael. Bawal daw hubarin dahil itatapon nya daw sa basurahan. Hayst ganoon ba talaga ang mga mayayaman? Walang halaga sa kanila ang mga mamahaling bagay?

Pagkatapos kong gumamit ng banyo ay dahan dahan na akong lumabas. Muntik pa akong mapasigaw ng pagkalabas ko ng banyo ay nakita kong nakatayo si Manang Espe sa pintuan. Naghihikab pa ito.

"Oh Veronica...kanina ka pa ba nakauwi?" agad na tanong nito.

"Kakauwi lang po namin ni Sir. Ang dami nya kasing pinuntahan eh. Isa pa iniwan kami ni Mam Arabella kanina sa mall." sagot ko dito. Huli na ng marealized ko na hindi naman pala kasama sa tanong ni Manang ang sinasabi ko ngayun. Ngumiti lang ito sa akin at tuluyan ng pumasok sa loob ng banyo. Agad naman din akong naglakad patungo sa aking higaan at nahiga na.

Nagpapaantok ako ng muling lumabas si Manang. Dumako pa ang tingin nito sa akin bago nagsalita.

"Magpahinga ka na Veronica. Maaga pa tayo bukas." wika nito.

"Sige po Manang. Salamat po." sagot ko at ipinikit na ang aking mga mata hanggang sa nakatulog na ako.

Kinaumagahan, agad akong bumangon sa aking higaan ng maalimpungatan kong nag- aayos na si Manang ng kanyang higaan. Suot na din nito ang kanyang uniform kaya naman agad akong naglakad papuntang banyo para umihi at magtoothbrush.

"Veronica, mauna na ako sa kusina. Sumunod ka na lang." wika pa nito sa akin. Agad ko naman itong sinagot.

"Sige po Manang. Susunod po kaagad ako." sagot ko naman at nagmamadaling hinubad ang pantulog ko at isinuot ang uniform pangkasambahay.

Nang mapansin kong maayos na ang lahat ay agad akong naglakad palabas ng quarter namin. Nakita ko pa si Ate Maricar na naglalakad papuntang kusina kaya binilisan ko ang aking hakbang para maabutan ito.

"Ate.." tawag ko dito. Agad naman itong lumingon sa akin kaya nakangiti ko itong nilapitan.

"Kumusta? Anong oras kayo nakauwi kagabi?" tanong nito.

"Alas onse na Ate." sagot ko naman. Tumango na ito at ipinagpatuloy na ang paglalakad patungong kusina kaya agad akong sumunod sa kanya.

Pagdating ng kusina ay naabutan pa namin na nandito na din ang ilang Kinakausap sila ni Manang at mukhang sinasabi sa mga ito kung ano ang gagawin nila ngayung araw.

Abala din ang tagaluto sa paghahanda ng pagkain.

"Kayong dalawa naman Maricar at Veronica sa dining pa rin kayo. Kompleto ang buong Villarama

Family kaya dapat maging alerto kayo sa lahat ng iuutos nila."

wika sa aming dalawa ni Manang Espe. Sabay kaming tumango ni Ate Maricar.

"Bweno, Kumain na ang gustong kumain. Bigyan ko kayo ng thirty minutes pagkatapos umpisahan na ninyo ang inyong mga trabaho kung saan kayo nakatoka." wika ni Manang at pumalakpak pa. Kanya-kanya naman kami kuha ng baso para ipagtempla ang aming mga sarili ng kape. Mas maganda ng may laman ang aming sikmura bago magtrabaho.

"Kayong dalawa...bilisan niyo.

Mamaya lang ng kaunti, bababa na ang ilang miyembro ng pamilya." wika ni Manang sa amin ni Ate Maricar. Agad naman kaming tumango.

Pagkatapos namin humigop ng mainit na kape at kumain ng ilang slice ng bread ay pumasok na kami sa loob ng dining room. Masyado pang tahimik. Tulog pa ang lahat pero kaming mga kasambahay, abala na.

"Ate, ganito ba talaga ang mga mayayaman? Sa sobrang daming nakahain sa lamesa hindi naman nila kinakain lahat. Pakunti- kunti nga lang ang kinakain nila eh." wika ko kay Ate Maricar ng pagmasdan ang mga nakalagay na pagkain sa lamesa. Talo pa ang fiesta gayung agahan lang naman. Iyung ibang pagkain na nakahain ngayun ko lang nakita sa tanang buhay ko. Ang aga-aga may mga prutas na din na nakahain.

"Ganyan talaga sila. Pero alam mo mga kasambahay din ang uubos sa mga iyan. Kaya tingnan mo ang mga kasamahan natin, ang lulusog nila. Open sa pagkain ang mga kasambahay ng mansion. Pwedeng kumain ang lahat hanggat gusto." humahagikhik na wika ni Ate Maricar. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiti.

"Good Morning!" Napatuwid kami ng tayo ni Ate Maricar ng marinig namin ang pagbati na iyun. Agad namin nakita si Sir Elijah kasunod ng dalawa niya pang pinsan na anak ni Mam Arabella. Mga dalaga at binata na sila at nakalimutan ko ang kanilang mga pangalan.

"Hindi pa ba bumababa sila Mommy at DAddy?" tanong ng dalaga. Si Ate Maricar na ang sumagot.

"Hindi pa po Mam Jeann!" Sagot dito ni Ate Maricar. Agad ko naman tinandaan ang pangalan nito. Kailangan kong makabisado lahat ng pangalan ng miyembro ng pamilya nila Madam at Sir.

Hindi naman nagtagal at nagsipagdatingan na sila kasama si Sir Rafael na noon ay seryoso ang mukha. Nahuli ko pang tinititigan ako nito bago itinoon ang pansin sa pagkain. Hindi ko naman maiwasan na kabahan dahil doon. Tahimik lang kaming nakaantabay ni Ate Maricar sa mga posible nilang iuutos sa amin.

"Nica, anong time kayo nakauwi kagabi ni Uncle?" nagulat pa ako ng biglang tumingin sa gawi ko si Sir Elijah at magtanong kung anong oras kami nakauwi kagabi. Muli akong napasulyap kay Sir Rafael na noon ay nakasimangot na nakatitig kay Sir Elijah.

"Bakit mo tinatanong?" malamig na sagot nito. Muli akong napayuko.

"Bakit masama ba magtanong? Si Uncle talaga!" sagot naman ni Sir Elijah sabay sinamangot at muli akong binalingan.

"Mga alas-onse po Sir." sagot ko na lang dahil mukhang naghihintay ito ng sagot mula sa akin. Tumango naman ito.

"Usap tayo mamaya ha? Parang bigla akong na-curious sa lugar nyo sa probensya...Gusto kong puntahan." nakangiti nitong wika sabay kindat. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya dahil sa ginawa nito.

"Tsk! Tsk! Hindi pwede! May iuutos ako sa kanya mamaya!" sagot ni Sir Rafael.

"Linggo ngayun Uncle. Dapat nga day off nya ngayun eh hindi po ba Mama Carissa?." reklamo ni Sir Elijah sabay tanong sa kanyang Lola. Agad naman tumango si Madam Carissa.

"Yes...kung may gagawin man sila ngayun hindi ganoon kabigat dapat. Linggo ngayun at karapatan nilang magpahinga. Ang mga kasambahay na gustong lumabas para magsimba at mamasyal pwede nilang gawin iyun." sagot ni Madam. Agad naman binalingan ni Sir Elijah si Sir Rafael at nginisihan.

"Noong thursday lang dumating dito si Veronica sa bahay kaya hindi siya kasali dyan. Ipapaayos ko sa kanya ang mga isusuot ko in a whole week sa opisina." sagot nito. Sabay-sabay naman napatingin dito ang buong pamilya at nagtatakang tumitig.

"Seryoso?" narinig kong tanong ni Mam Miracle. Bakas ang pagtataka sa mukha nito. Hindi ito sinagot ni Sir Rafael at muling itinoon ang pansin sa pagkain "Kayong dalawa...pwede na din kayong kumain. May mga kamay at paa ang mga nandito. Sila na ang gagawa kung may mga mga kailangan pa. And Veronica, kakausapin kita mamaya." wika ni Madam Carissa. Kinabahan man pero agad na akong sumagot.

"Opo Madam!" nakayuko kong sagot at agad na naglakad palabas ng dining area.

"See you later Nica!" pahabol pang wika ni Sir Elijah. Hindi ko na lang ito pinansin at agad na akong lumabas sa dining room kasunod ni Ate Maricar.

"Grabe! Palagay ko may crush sa

iyo si Sir Elijah." sambit ni Ate Maricar pagdating namin ng kitchen. Mabuti na lang at walang ibang tao dito sa kusina kung hindi nakakahiya sa mga nakakarinig.

"Ano ka ba Ate! Imposible naman iyang sinasabi mo. Sadyang mabait lang talaga si Sir Elijah." nahihiya kong sagot.

"Hindi rin. Sa iyo lang naman ganyan si Sir Elijah. Hindi nga iyan namamansin sa amin eh." sagot nito. Pagkatapos ay tinitigan ako nito.

"Sabagay hindi naman nakakapagtaka iyun dahil maganda ka naman talaga. Sana all na lang talaga!" nakangiti nitong muling wika.

"Ate naman, imposible po iyan. Friendly lang talaga siguro si Sir Elijah. Mababait naman talaga ang mga amo natin eh kaya ayaw kong bigyan ng kahulugan lahat ng kabaitan nila na ipinapakita." sagot ko naman. Hindi naman nakasagot si Ate Maricar bagkos napansin kong tumitig ito sa leeg ko. Na-concious ako at napahawak pa ako sa kwentas na suot ko.

"Wow, ang ganda ng suot mong kwentas. Saan galing iyan?" bakas ang kuryusidad sa boses na tanong nito.

"Binili ni Sir Rafael kagabi."

sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata nito at sinipat ako ng tingin.

"Ta-talaga? Hindi nga?" tanong nito. Nagtaka naman ako kaya agad ko itong tinanong.

'Bakit po? Pangit po ba?" tanong ko.

"Sure ka? Kaya pala natagalan kayo kagabi dahil ibinili ka pa nya ng ganyan. Siguro crush ka din ni Sir Rafael." muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Ano ka ba Ate lahat na lang crush ako." nahihiyang sagot ko

at tinalikuran na siya. Baka kung saan pa mapunta ang pag-uusap namin na ito. Isa pa nakakahiya kung may ibang taong makarinig. Babalik muna ako ng kwarto namin ni Manang Espe.

"Veronica!" hindi pa ako nakalayo ng may tumawag sa akin. Agad akong napalingon at nagulat ako dahil si Sir Rafael pala ang tumatawag sa akin. Nasa tabi ito ni Ate Maricar kaya muli akong lumapit.

"Bakit po Sir?" tanong ko. Baka gusto na nitong paumpisahan sa akin ang trabahong gusto nyang ipagawa.

"Sumama ka sa akin." wika nito sabay hawak sa aking kamay. Naguguluhan naman ako at bumaling pa kay Ate Maricar na noon ay bakas ang pagtataka sa mukha nito.

Chapter 172

VERONICA POV

"Sa-saan po tayo pupunta Sir?" tanong ko dito at hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Kumakabog ang puso ko sa hawak ni Sir Rafael. Damang dama ko ang mainit at malambot nitong palad. Grabe, parang normal na lang sa kanya na hawak- hawakan ako sa kamay.

Napapatingin pa sa amin ang mga nadadaanan naming mga kasama kong kasambahay kaya napapayuko na lang ako dahil sa hiya. Baka kasi kung ano pa ang isipin nila.

"Nagtaka pa ako dahil pumasok kami sa mansion. Hindi ko maiwasan na mamangha sa aming mga nadadaanan. Grabe puro karangyaan ang aking nakikita. Mga bagay na ngayun ko lang nakikita sa tanang buhay ko.

Napatingala pa ako sa hagdan ng hilahin ako ni Sir Rafael paakyat doon. Wala na akong nagawa pa kundi magpatianod na lang.

Mabuti na lang at walang ni isa mang miyembro ng pamilya ang nasa paligid kung hindi mas nakakahiya talaga.

Hindi naman nito sinagot ang tanong ko kaya nakaramdam ako ng kaba. Ano ba kasi talaga ang gustong mangyari ni Sir Rafael sa buhay niya.... ester sa buhay ko? Basta na lang manghihila ng walang pasabi. Hindi porket ipinagshopping nya ako kagabi basta-basta nya lang akong dadalhin kung saan-saan. Kung makahawak sa kamay ko akala mo naman tatakbuhan ko siya...... eh hindi naman ako basta-basta makakalabas dito sa mansion dahil ang taas ng gate at may gwardya pa.

Pagkatapos naming akyatin ang magarang hagdan ay naglakad pa kami hanggang sa pinakadulo. Sa sobrang lawak ng mansion hindi ko alam kung para kanino yung mga nakasarang pintuan na aming nadaanan. Hindi ba naliligaw ang mga tao dito? Kaya pala ang dami nilang kasambahay kasi malawak ang lilinisin.

"Ahmmm Sir saan niyo po ako dadalhin?" tanong ko muli habang hinihila ko na ang aking kamay para mabitawan nito pero bigo ako. Lalo nya pang hinigpitan at hindi niya ako sinasagot.

'Diyos ko, baka kukunin ni Sir ang puri ko at pagkatapos basta nya lang akong patayin at itago sa isa sa mga kwartong nadadaanan namin.'" sa isiping iyun bigla akong kinabahan at the same time gusto kong kaltukin ang utak ko. Naisip ko talaga ang puri-puri na iyan? For sure naman maraming babae si Sir at hindi na kailangan na mamilit sa isang katulad kong hamak na kasambahay.

Pambihira talaga, minsan itong utak ko walang preno kung mag- isip. Mga imposibleng bagay pa ang kadalasang pumapasok sa kukute ko! Eh hindi naman mukhang rapist itong amo ko! Ang pogi pa nga kahit laging nagsusungit.

"Kakausapin ka nila Mommy. May ilang bagay na gustong itanong sa iyo. Hintayin natin sila sa Library dahil susunod na din sila." wika nito. Sa wakas sumagot na din ang masungit na ito. Iyun lang naman pala may pahawak-hawak pa ng kamay ko eh mas malambot pa nga ang kamay niya sa kamay kong kalyuhin dahil sa kakalaba ng mga damit ng mga kapatid ko noong nasa probensya pa ako.

"Bakit daw po? May mali po ba akong nagawa? Diyos ko naman sana hindi nila ako sesantihin. Kailangan ko po talaga ang trabahong ito." agad ko namang sagot at hindi maiwasan na makaramdam ng kaba. Totoo naman talaga iyun. Sa dinami- daming katulong dito sa mansion ako pa talaga ang pinatawag.

Hindi na naman nya ako sinagot at sa wakas huminto na kami sa isang nakasarang pintuan at laking pasalamat ko binitawan niya na ang kamay ko. Binuksan niya ang pintuan at tumampad sa paningin ko ang isang silid na ang unang umagaw sa pansin ko ay ang maraming mga libro na nakadisplay. Hindi ko maiwasang mamangha at inilibot ang aking tingin sa paligid.

"Ito ang study room at opisina ni Daddy noon. Since ako na ang magpapatakbo ng kumpanya ngayun dito na ako kadalasan tatambay." sagot nito at umupo sa isang sofa. Medyo mahaba ang salita nya ngayun ah? Isa pa hindi naman ako nagtatanong siya na ang unang nagkwento sa akin. Napakahirap talagang ispellingin ni Sir.

"A-ano po ang gagawin ko dito ngayun Sir?" hindi ko maiwasang tanong.

"hindi mo ba ako narinig kanina? Sabi ko hintayin natin sila Mommy at Daddy. Kakausapin ka nila." sagot nito. Natameme naman ako. Oo nga pala iyun ang sabi niya kanina. Umiral na naman siguro ang katangahan ko. Paminsan-minsan kasi sinusumpong ako sa bagay na iyun eh.

Pero teka lang..ang alam ko nasa dining area pa sila ah? Isa pa bakit siya pa ang kusang nagdala sa akin dito? Pwede naman akong magpasama kay Ate Maricar papunta dito kung sakaling ready na sila Madam. Heto tuloy, nakatunganga ako dito habang ang amo ko abala na sa kakapindot ng kanyang cellphone.

"Ano ang number mo? Para naman tatawagan kita kung may kailangan ako." maya-maya ay pukaw nito sa malalim kong diwa. Wala sa sariling nilingon ko ito. Nakatitig na naman sa akin kaya naman agad kong iniwas ang mga mata ko sa kanya. Para kasing may magnet ang titig ni Sir. Parang hinihigop pati kaluluwa ko! Char!

"Wala po akong ganyan Sir." sagot ko. Napansin ko na naman ang pagkunot ng noo nito. Ano na Mali ba kung wala akong number? Paano ako magkaroon ng number eh sa tanang buhay ko hindi pa ako nagkakaroon ng sariling cellphone. Nakikipindot lang ako sa Cellphone ni Ethel noong nag- apply ako sa agency.

"Wala number? Bakit nasaan ang cellphone mo?" tanong nito. Grabe naman siya, akala nya ba lahat ng tao kayang bumili ng cellphone na iyan? Hindi nga namin kayang bumili ng cellphone pa kaya?

"Wala po Sir eh. Hindi pa ako nagkakaroon ng ganyan." hindi ko maiwasang makaramdam ng hiya dahil sa sagot ko iyun.

"Bakit hindi ka marunong magbasa?" tanong nito. Agad naman bumuka ang butas ng ilong ko. Ano siya, magaling kaya ako magbasa ng English at tagalog. Hindi ako nakakaintindi ng English pero alam ko kung paano basahin ang ilang bagay.

Kahit papaano natapos ko naman ang Grade 4. Hindi nga lang naituloy ang pag-aaral ko dahil naging Yaya ako ng mga kapatid ko.

"Marunong naman po Sir. Wala lang po kasi kaming pambili eh. Mahirap lang po kami.' Sagot ko sabay yuko. Hindi na ito umimik bagkos ramdam ko ang titig nito.

Halos isang oras din kaming naghintay kina Madam Carissa at Sir Gabriel dito sa loob ng library bago ito dumating. Mabuti na lang at hindi na muling nagtanong ulit si Sir Rafael pagkatapos naming pag-usapan ang tungkol sa cellphone.

Nanahimik na ito at muling itinutukok ang buong pansin sa cellphone samantalang ako pigil na pigil ang maghikab. Bigla akong inantok dahil sobrang lamig dito sa library. Itinudo yata ang aircon.

Saktong dumating na sila Madam at Sir kaya agad akong tumayo mula sa pagkakaupo para magbigay galang. Agad naman nila akong sinensyasan na maupong muli.

"May idea ka ba kung bakit gusto ka naming makausap ngayun?' agad na tanong ni Madam. Hindi naman ako nakaimik.

Inihahanda ko na ang luha sa

aking mga mata kung sakaling sabihin nito na sesante na ako.

Kung tutuusin katanggap- tanggap naman ang bagay na iyun dahil eighteen lang ako. Mga thirty years old and up ang hanap nilang kasambahay.

"Mam, huwag niyo po akong

tanggalin. Promise po

gagalingan ko pa ang trabaho."

sagot ko na halos mamasa na

ang talukap ng aking mga mata

dahil pigil ko na ang sarili kong

umiyak.

"No! Hindi iyan ang reason. Actually, gusto nga ni Arabella na doon ka na lang sa kanila magtrabaho. Gusto nyang ilipat kita sa bahay nila pero may isang tao dito sa mansion ang tumututol." sagot ni Madam sabay sulyap sa anak nitong si Sir Rafael. Hindi ko naman binigyan ng pansin ang bagay na iyun. Kahit paano bahagya naman akong kumalma sa sinabi nito na hindi ako tatanggalin. Ang ipinagtataka ko lang ano kaya ang sadya nila sa akin? Hindi na muna ako sumagot. Gusto ko pang pakinggan ang mga susunod pang sasabihin ni Madam Carissa.

"Napag-usapan namin ni Arabella na since hindi naman na iba sa amin ang Nanay mo tutulungan ka namin na maipagpatuloy mo ang iyung pag -aaral. Iyun kung gusto mo lang naman." pagpapatuloy na wika ni Madam. Gulat naman akong napatitig dito. Hindi ko maiwasang agad na mangilid ang luha sa aking mga mata dahil sa hindi maipaliwanag na emosyon na nararamdaman.

Matagal ko ng pangarap na makapagpatuloy ng pag-aaral. Hindi ko lang talaga akalain na ang mga amo ko pa ngayun ang mag-ooffer ng ganito sa akin at isa pa ilang araw lang naman ako sa kanila pagkatapos oofferan nila ako ng ganito. Hindi bat ang swerte ko?

"Tsk! Sumagot ka na! Mamaya na ang drama...gusto mo bang mag-aral ulit o ayaw mo?" sabat naman ni Sir Rafael. Nandoon na ako sa point na gusto ko ng mapahagulhol ng iyak dahil sa tuwang nararamdaman pero nabaliwala iyun dahil sa biglang pagsabat ng masungit nilang anak. Wala talagang pakialam sa nararamdaman ng ibang tao!

"Eh Madam, gusto ko po kaya lang nahihiya po ako eh." Sagot ko na lang sabay yuko.

"Nahihiya? Saan? Kanino?" tanong ni Madam Carissa.

"Sa magiging mga ka- classmates ko po kung sakali." mahinang sagot ko. Sa edad kong ito nag-aalagangan na din ako bumalik ng iskwelahan kahit gustong gusto ko pa.Baka

maging katawa-tawa lang ako sa loob ng classroom. Isa pa paano ako makakapagpadala ng pera nito sa probensya? Baka wala na akong sasahurin nito kung tatanggapin ko ang offer.

"Iha, huwag mong problema ang bagay na iyan. Kami ang bahala. Hindi mo kailangang pumasok sa mga normal na iskwelahan para maipagpatuloy mo ang iyung pag -aaral." sabat naman ni Sir Gabriel. Hindi ko naman alam ang ibig nitong sabahin kaya muling nanahimik ako.

"Isa lang ang gusto namin mangyari kapag tanggapin mo ang offer namin. Mananatili ka dito sa mansion hanggang makatapos ka. Huwag kang mag- alala. Kami ang bahala sa pamilya mo sa probensya. Ibibigay namin lahat ng pangangailangan nila." muling wika ni Madam. HIndi ako nakaimik. Ibig sabihin ba nito habang buhay kong pagsisilbihan ang kanilang pamiya?

Chapter 173

VERONICA

Hindi naman ako makapaniwala sa sinabi nito. Ganoon ba talaga sila kabait para tulungan nila ulit ako upang makabalik sa pag-aaral? Ayos lang naman sa akin ang kapalit.

Pagsisilbihan ko talaga sila sa abot ng aking makakaya bilang pagtanaw ng utang na loob.

"Ginawa namin ito dahil

nanghihinayang kami sa iyung magiging kinabukasan. Bata ka pa at malayo pa ang iyung mararating kung sakaling makapagtapos ka. Huwag kang mag-alala ibibigay namin sa iyo at sa pamilya mo lahat ng pangangailangan hanggang sa makapagtapos ka." mahabang wika ni Madam. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa sinabi nito. Totoo bang nangyayari ito? Hindi ba ako nananaginip?

"Normal lang sa amin na may tinutulungan kami. May mga foundation kaming sinusuportahan at isa ka sa aming mga beneficiary kaya huwag kang mag-isip ng kung ano dyan. Baka mamaya isipin mo special ka eh." sabat naman ng masungit nilang anak. Hindi ko na lang pinansin ang sinabi nito.

"Madam, hindi ko po alam kung ano ang sasabihin ko! Nakakahiya po." sagot ko. Nakangiti namang tinitigan ako ni Madam Carissa.

"Dont worry, kami ang bahala sa iyo Iha. Isipin mo na lang na ito ang gift namin sa buo niyong pamilya. Pilitin mong makatapos ka para sa magandang kinabukasan ng iyong pamilya." sagot nito. Napayuko naman ako.

"Maghanda ka na. Sa ngayun kukuha muna tayo ng pwedeng mag-tutor sa iyo. May mga pamamaraan naman para hindi mo na kailangan pang pumasok sa elementary level. Magagawan natin ng paraan basta kailangan mo lang magfocus." sagot naman ni Sir Gabriel. Hindi ko naman mapigilan pa ang maluha. Ang bait talaga nila. Hindi ko akalain na darating ang ganitong opportunity sa buhay ko. Sino ba naman ako para tanggihan ang lahat ng ito diba?

"Salamat po Madam, Sir! Hayaan niyo po pag-iigihan ko ang trabaho ko." nahihiya kong sagot.

"Hindi iyan ang gusto naming gawin mo iha. Ang gusto namin, pag-igihan mo ang iyung pag-aaral. Hindi ka namin ni- rerequired na magtrabaho dito sa mansion dahil maraming kasambahay dito para gawin ang mga iyun. Ang gusto naming gawin mo mag -aral ka ng mag-aral para marami kang matututunan. Hahabulin natin ang mga taon na nawala ka sa eskwelehan. Aasahan ba namin iyun Veronica?" mahabang wika ni Madam Carissa.

"Opo, Salamat po! Hindi ko po alam kung paano ko masusuklian ang kabutihan niyo sa akin. Pero ngayun pa lang gusto ko ng ipakita sa inyo kung gaano po ako humahanga sa inyong kabutihan Madam, Sir." nakayuko kong sagot.

"Huwag mong isipin ang bagay na iyun. Sapat na sa amin na makikita kang nagsisikap. Hiyang hiya si Arabella sa Nanay mo. Hindi nya daw natupad ang pangako nya sa naging kaibigan nya sa islang iyun kaya ito ang paraan namin para makabawi.

Sige...maghanda ka na. Maraming bakanteng kwarto dito sa itaas. Iyun na lang ang gamitin mo at least malapit ka dito sa library." Mahabang wika ni Madam. Nagulat naman ako sa sinabi nito.

Ibig sabihin, lilipat ako ng kwarto? Gusto ko sanang tumutol kaya lang nahihiya ako. Baka sabihin nila hindi pa ako nag-uumpisa matigas na ang ulo ko. Ayaw kong may masabi silang hindi maganda sa akin. Nakakahiya!

"Alam na ni Manang kung saan ang magiging kwarto mo. Ipinalagay ko na din ang mga damit na pinamili natin kagabi." sagot naman ni Sir Rafael.

"Salamat po Sir." nahihiya kong sagot. Pagkatapos tumayo na ako. Mukhang tapos naman na siguro ang pag-uusap namin.

"Pwede mong gawin lahat ng gusto mo. Magpahinga ka. Bukas na bukas din aasikasuhin natin ang mga dapat gawin. Una siguro nating gawin hanapan ka namin ng tutor para turuan ka muna ng ilang lessons dito sa mansion." muling wika ni Madam. Tumango ako at nagpaalam na. Lutang ang aking isipan hanggang sa nakalabas ng library.

Tulala akong binaybay ang mahabang pasilyo hanggang sa pagbaba ng hagdan. Kinurot-kurot ko pa ang aking sarili para siguraduhin kung

nananaginip ba ako o hindi. Pero, alam kong totoo lahat ng iyun. Hindi ako makapaniwala na matutupad na ang pangarap kong makapagtapos ng pag- aaral sa pamamagitan ng mga amo ko. Akala ko habang buhay akong magiging mangmang.

Hindi ko maiwasan na muling mapaluha. Hindi na ako nito mabu- bully ng mga dati kong classmates noong elementary na ngayun ay ang karamihan sa kanila ay nasa college na. Tama si Madam, kailangan kong pilitin na makatapos para sa aking pamilya. Para kina Nanay at Tatay at sa mga kapatid ko. Hindi ko sasayangin ang magandang opportunity na ito. Hindi ako susuko at pipilitin kong matagumpay. Gusto kong ipakita sa mga amo ko na hindi masasayang ang ibinigay nilang tiwala sa akin.

Hindi ko na namalayan pang nasa harap na pala ako ng kwarto namin ni Manang Espe. Pinunasan ko muna ang luha sa aking mga mata bago dahan- dahan na binuksan ang pintuan. Agad kong nakita si Manang Espe na nakaupo sa aming maliit na lamesa dito sa kwarto. Nanonood ito ng telebisyon.

"Tapos ka na ba kausapin nila Madam. agad na tanong nito pagkapasok ko. Agad akong tumango at umupo sa aking higaan.

"Congratulations Iha. Ngayun pa lang masaya na ako sa magiging kapalaran mo dito sa mansion. Alam kong ito na ang umpisa para matupad mo ang iyung mga pangarap." nakangiti nitong wika. Muling tumulo ang luha sa aking mga mata. Hindi ko na alam ang

isasagot ko dahil dito. Hanggang ngayun lutang pa rin kasi ako.

"Halika! Ayusin mo na ang mga gamit mo. Kailangan mo ng lumipat sa bago mong silid." nakangiti nitong wika sabay patay ng telebisyon. Mabigat man sa loob ko na iiwan si Manang dito sa silid na ito pero kailangan kong gawin. Isa ito sa gusto ng mga amo namin. Gusto nilang ibigay ko ang 100 % na attention ko sa pag-aaral.

"Manang, pasensya na po kung iiwan ko kaagad kayo dito sa kwartong ito. Nakakahiya po kasi kung tatanggi ako kina Madam at Sir na lumipat ng kwarto. Gusto po kasi nilang makapag- focus ako ngayun sa pag-aaral." Nahihiya kong wika.

"Huwag mong isipin ang tungkol sa bagay na iyun Ashley. Nandyan naman si Maricar. Siya na lang ang yayayain ko para samahan ako dito sa kwartong ito." sagot nito at tumayo na. Agad ko

namang niligpit ang ilang peraso kong damit at inilagay sa maliit kong bag. Puro lumang damit iyun at hindi ko alam kung masusuot ko pa ba.

Maraming damit na binili kagabi si Sir Rafael para sa akin at mas maganda kung iyun ang isusuot ko habang nandito ako sa mansion.

"Sumunod ka sa akin. Ituturo ko sa iyo ang magiging bago mong silid Veronica. " wika ni Manang. Agad naman akong tumalima. Bitbit ang aking bag

sumunod agad ako dito. Hindi ko na pinansin pa ang mga tingin na pinupukol at pagbubulungan ng ilang kasamahan naming kasambahay. Hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataon na makilala ko sila isa-

isa.

Kasama si Manang Espe, muli naming binaybay ang mahabang hagdan paakyat. Ilang kwarto din ang aming muling dinaanan bago kami huminto sa isa. Agad itong binuksan ni Manang Espe at niyaya ako nitong pumasok sa loob.

"Ito ang magiging kwarto mo Veronica. "nakangiti nitong wika sa akin. Parang hindi naman ako makapaniwala sa aking nakikita. Malayong malayo ang hitsura sa kwarto namin sa maid quarters.

"Manang sigurado po ba kayo? Baka nagkamali lang po tayo ng pinasukan." agad kong wika at sinulyapan ang malapad na kama. Kulay pink ang kobre kama at pakiramdam ko hindi ako bagay na mahiga dito.

"Sigurado ako Veronica. Simula ngayun ito ang magiging kwarto mo. Mas maigi kong dito ka habang nag- aaral ka."nakangiti nitong wika. Hindi naman ako nakaimik at patuloy na nililibot ang tingin sa paligid. Hindi ako makapaniwala.

"Pwede mo ng ayusin ang mga gamit mo sa walk in closet na iyan. May sarili ka ring banyo kaya tiyak na maging

komportable ka." pagpapatuloy na wika nito. Agad naman dumako ang aking mga mata sa mga paper bags na maayos na nakasalansan sa isang tabi. Alam ko na ang laman ng mga iyun. Iyun yung mga damit na binili ni Sir Rafael para sa akin kagabi.

"Sige na. Magpahinga ka na muna. Simula bukas tiyak na magiging abala ka na. Congratulations Veronica.

Hangad ko ang iyung tagumpay. Kung may mga kailangan ka, huwag kang mag-atubili na lapitan ako." pagpapatuloy na wika nito. Nakangiti

naman akong tumango dito at

nagpasalamat. Napayakap pa ako dito hanggang sinasambit ang paulit-ulit na pasasalamat. Pagkatapos noon ay agad naman ako nitong iniwan dito sa loob ng kwarto.

Malakas akong napabuntong hininga ng mapag-isa na ako. Hindi ko akalain na sa isang iglap biglang mababago ang buhay ko. Alam kong kahit ang pamilya ko mabibigla din sila sa magandang kapalaran na nangyayari sa akin dito sa Manila.

Dahan-dahan akong lumapit sa kama. Grabe, sobrang lawak nito. Kahit siguro limang katao kasya dito. Ang lawak ng buong silid. May sofa at maliit na lamesa kung saan may nakapatong na computer.

Tulala ko pang dinama ng palad ko kung gaano kalambot ang kama na ito. Hindi ko mapigilang mamangha. Pagkatapos ay agad akong humiga. Ahhh Grabe sobrang komportable talaga. Walang hanggang pasasalamat sa Diyos dahil binigyan nya ako ng pagkakataon na maranasan ko ang ganitong bagay.

Dahil sa sobrang lambot at bango ng buong kwarto hindi ko na namalayan pang nakatulog pala ako. Nagising na lang ako dahil sa mahinang katok sa pintuan. Agad akong bumangon at binuksan iyun.

"Hello Ate Ganda! Kanina pa kita hinahanap eh. Mabuti na lang nabanggit sa akin ni Grandma Carissa na nandito ka sa kwarto mo." isang nakangiting mukha ni Mam Charlotte ang agad na tumambad sa aking paningin. Agad itong pumasok sa loob ng kwarto at diretsong umupo sa gilid ng kama.

"Opo Mam, Hindi ko po napansin na nakatulog ako kaya hindi na ulit ako nakalabas pa." sagot ko naman. Nakangiti naman ako nitong tinitigan.

"Pwede bang huwag mo na akong tawaging Mam? You can call me Charlotte na lang dahil mula ngayun magiging Ate na kita." nakangiti nitong sagot Agad naman akong natigilan dahil sa sinabi nito.

"Naku Mam, hindi po pwede!" sagot ko. Ngumiti ako sabay tayo sa kama at nilapitan ako.

"Look, magaan ang loob ko sa iyo. Gusto kitang maging kaibigan. Hindi naman nagkakalayo ang edad natin eh. I am fifteen years old and you're eighteen right?" Nakangiti nitong wika. Dahan-dahan akong tumango at hindi inaalis ang pagkakatitig sa maganda nitong mukha.

"Well, starting today friends na tayo. Hindi ka na daw magiging kasambahay dito sa mansion sabi sa amin ni Grandma. Kaya ituturing na kitang hindi iba sa amin." nakangiti nitong wika. Nahihiya naman akong napayuko dahil sa sinabi nito. Kung hindi na ako magtatrabaho dito bilang isang kasambahay, eh ano ang papel ko sa pamilya nila. Hindi....kailangan ko pa rin tumulong-tulong sa mga gawain

dito kapag may free time ako. Nakakahiya sa kanila. Ayaw kong isipin nila na abosada ako.

"Dont worry, masasanay ka din. Mababait din ang mga pinsan ko at pagdating ng mga araw makikilala mo din ang mga ugali nila isa-isa. Mababait kaming lahat. Tanging si Uncle Rafael lang naman ang kakaiba. Pero dont worry normal na sa kanya iyun. Masasanay ka din sa kanya." mahaba nitong wika habang bakas ang kabaitan sa maganda nitong mukha.

Kung gaano kabait ni Madam Carissa at Sir Gabriel ganoon din kabait si Charlotte at baka ganoon din ang buong pamilya nila.. Gusto pa akong maging kaibigan na kung tutuusin hindi maari dahil isa akong hamak na katulong lamang. Mayayaman sila at nakakahiya kung aakto ako bilang ka- level nila.

"Salamat po Mam este Charlotte!"

sagot ko. Bigla kasi akong pinanlakihan ng mata ng tawagin kong Mam ito kaya napilitan na akong tawagin ito sa pangalan niya. Nakakahiya man sa

iisipin ng pamilya nito pero kung ito ang gusto ni Mam Charlotte at wala na akong magagawa. Ayaw kong magtampo o magalit ito sa akin. Hindi naman siguro magagalit sa akin sila Madam kung sakaling marinig nila na tinatawag ko sa pangalan nya ang kanilang apo.

"Parang mas gusto kong tumambay dito sa kwarto mo. Tiyak na mapapadalas ang pagdalaw ko dito sa mansion. Hinintay kita kagabi para yayain magsiwimming pero ang tagal niyong umuwi." wika nito.

"Marami po kasing pinuntahan." sagot ko

"Hmmmm ganoon ba? Well maybe next time!" wika nito at tumayo na kama. Pagkatapos nilapitan nito ang mga nakahilirang mga paper bag sa isang sulok.

"Owwws! Mga gamit mo? Gusto mong tulungan na kitang mag-ayos ng mga ito sa loob ng walk in closet?" tanong nito. Nahihiya akong umiling.

"Dont worry, we're friends na. Tutulungan na kita. Total mamaya pa naman kami uuwi." muling wika nito at kinuha ang ilang pirasong paper bag. Binitbit niya iyun at binuksan ang isang nakasarang pintuuan. Agad naman akong kumuha ng ilang pirasong paper bag at napasunod dito.

"Alam mo lahat ng kwarto dito sa mansion may mga ganito. Dito mo ilalagay lahat ng gamit mo. Lahat ng mga damit at sapatos." wika nito habang isa-isang kinuha ang mga damit sa paper bag. Pagkatapos ay inilagay nya sa hanger at ipinasok sa malaking cabinet. Hindi ko naman malaman kung ano ang gagawin.  Sa totoo lang wala akong idea kung paano ayusin ang mga damit ko sa loob ng cabinet At hindi ko akalain na lagayan lang ng mga damit ang lugar na ito. Ang mga damit kasi namin sa probensya nilalagay lang namin sa timba o sa karton. Samantalang dito sa mansion may sariling silid ang mga damit?

Chapter 174

RAFAEL POV

Hindi ko maiwasang mapangiti habang hindi maalis-alis sa diwa ko ang magandang mukha ni Veronica. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin pero ang alam ko nakakaramdam ako ng kapanatagan ng aking kalooban sa tuwing nahahawakan ko ang kamay nito. Kamay lang iyun ha?

Paano pa kaya kung tangkain kung tikman ang labi nito? Parang nakakagigil kasi. Sa isiping iyun hindi ko maiwasang ipiling ang aking ulo. Kung anu-ano na ang naiisip ko. Kagigising ko lang pero sya na kaagad ang tumatakbo sa isipan ko.

Mabuti na lang at hindi na nagpumilit pa si Ate Arabella na kunin dito si Veronica sa mansion at ilipat sa kanila. Actually, hindi naman talaga ako papayag. Gusto ko dito lang siya sa mansion at palagi siyang nakikita.

Agad akong bumangon sa kama. Hindi ko namalayan ang oras. Nakatulog kaagad ako pagkatapos naming mag- usap nila Mommy At Daddy sa library. Alas tres na ng hapon at tiyak

naghahanda na ang aking mga kapatid para umuwi na sa kani-kanilang mga tahanan.

Bukas ko na uumpisahan ang pag- aaral para tuluyang hawakan ang kumpanya namin. Tiyak na magiging abala na ako sa mga susunod na mga araw. Hahayaan ko na lang sila Ate Arabella at Mommy ang maghanap ng tutor para kay Veronica. Mas sila ang nakakaalam tungkol sa mga bagay na iyun.

Pagkabangon ko ng kama ay pumasok muna ako ng banyo para magshower. Hindi ko alam pero gusto kong presentable ako palagi sa tuwing naikita ako ni Veronica. Hindi ko akalain na magkakaganito ako sa isang babae.

Pagkatapos kong magshower ay agad akong lumabas ng kwarto. Sinulyapan ko pa ang nakasarang pintuan ng kwarto ni Veronica. Yes, ako na din ang nagdesisyon kung aling kwarto ang gagamitin nito at pinili ko sa tabi mismo ng kwarto ko para malaya ko syang nakikita kapag gusto ko lalo na at magiging busy na ako sa mga susunod na araw. Ano kaya ang ginagawa nya? Masaya kaya sya sa mga bagong nangyayari sa buhay niya?

Wala sa sariling naglakad ako patungo sa nakasarang pintuan ng kwarto nito. Akmang kakatok na sana ako ng may biglang nagsalita sa aking likuran.

"Sir, si Veronica po ba ang hanap niyo? tanong ni Manang Espe. Nilingon ko naman ito bago sinagot.

"Yes. May importante lang akong sasabihin sa kanya." pagdadahilan ko. Tipid naman gumuhit ang ngiti sa labi nito bago muling nagsalita.

"Wala po siya Sir. Sinama po siya nila Mam Charlotte at Sir Elijah sa labas. Mag road trip at food trip daw sila patungong tagaytay." sagot ni Manang. Hindi ko naman maiwasan na magdikit ang aking kilay dahil sa sinabi nito.

"Alam ba ito nila Mommy at Daddy?". tanong ko. Hindi ko man lang alam ito? Bakit wala man lang sinasabi sa akin ang mga pamangkin ko na balak nilang isama si Veronica sa labas? Hindi ko maiwasang makaramdam ng inis.

"Opo Sir. Mismong kina Madam at Sir sila nagpaalam." nakangiting sagot ni Manang at ng mapansin nito na nag- iba ng templa ang hitsura ko nagpaalam na din agad. May gagawin pa daw kasi.

Inis naman akong bumaba at dumeretso ng pool para magpahangin. Naiinis ako at hindi ko alam kung paano ilalabas iyun. Ang lakas ng loob nilang lumabas na hindi man lang ipinagpaalam sa akin si Veronica? Saan kaya sila nagpunta?

"Oh...hello little brother!" napabuntong hininga pa ako ng makita ko si Ate Miracle na palapit sa akin habang nakangiti. Lalo akong napasimangot. For sure ang anak nitong si Elijah ang nagpasimuno sa pamamasyal nila kasama si Veronica.

"Mukhang bad mood ka na naman ah? Dont tell me nagdadalawang isip ka na naman sa kagustuhan ni Daddy?" tanong nitong muli. Kahit na naiinis pa rin wala akong nagawa kundi sagutin na ito. Kapag hindi pa kasi ako sumagot tiyak hahatakin na naman nito ang buhok ko. Hanggang ngayun maldita pa rin si Ate. Mabuti na lang at napagtitiisan ang ugali nito ng asawa niyang si Kuya Roldan. Ganoon talaga siguro kapag nagmamahalan.

"Kaasar kasi! HIndi man lang nila

sinabi sa akin na isasama nila si Veronica." wika ko. Kita ko ang pigil na pagngiti ni Ate dahil sa narinig mula sa bibig ko.

"Why? Nagseselos ka? Huwag mong sabihin tinamaan ka na ni Kupido?" tanong nito. Agad naman akong umiling

"Of course not! Nag-aalala lang ako kay Veronica. Baka mamaya matulad siya sa mga pamangkin ko na hindi napipigilan kung gustong maglakwatsa! Hindi porket binibigyan siya ng magandang pabor dito sa mansion malaya nya ng gawin lahat ng gusto nya!" inis kong sagot. HIndi naman mapigilan ni Ate ang matawa.

"Naku, ikaw talaga! Parang hindi ka naman dumaan sa pagiging teenager! Hayaan mo ng mag-enjoy si Veronica. Halos kasing edad nya lang ang mga pamangkin mo kaya tiyak na magkakasundo sila." sagot naman ni Ate. Lalo namang nagkukotkot ang aking kalooban. Hindi ko matatanggap na basta na lang yayain nila si Veronica kung saan-saan. Paano kung

mapahamak iyun? Probensyana' siya at inosente pa siya sa mga lugar dito sa Manila. Paano kung may manloko sa kanya? Sino ang magtatanggol kung sakali?. Hayst sa isiping iyun hindi ko maiwasan na mag-alala.

"kahit na Ate! Maid sya sa mansion na ito at kung wala syang gagawin pwede siyang tumulong sa mga kasamahan niya dito sa loob hindi iyung gumagala kung saan-saan! Hindi ganitong naglalakwatsa siya. Lagot sa akin ang babaeng iyun mamaya!" inis kong sagot. Napapailing naman akong tinitigan ni Ate

"Alam mo nahahalata na talaga kita eh. Huwag mong sabihin may gusto ka na agad kay Veronica? Rafael ha? Binabalaan kita...huwag muna! Hayaan mong mag-enjoy muna si Veronica at huwag mo ng ituloy ang iniisip mo na paglaruan siya!" wika ni Ate. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

"No! Of course not! Wala akong gusto sa baduy na iyun Ate....Malayong malayo siya sa mga nagiging babae ko noon." sagot ko naman pero sa kaloob- looban ng puso ko nagtataka na din ako. Bakit nga ba naiinis ako ngayun? Eh ano ngayun kung lumabas sya kasama ng mga pamangkin ko? Pinayagan naman sila ni Mommy at Daddy. Pati na din ng mga kapatid ko. Bakit hindi ko maiwasan na magalit? Ito na ba ang tinatawag na

pagmamahal na nararamdaman ng isang lalaki sa isang babae? Kung ganun yari ako!!

"Whatever! Pero isa lang ang gusto namin at ng buong pamilya ngayun. Hayaan mo munang matupad ni Veronica lahat ng pangarap nya bago ka umeksina sa buhay nya ha? May mga magulang at kapatid na umaasa sa kanya! Free kang pumatol kung kani- kanino hanggat gusto mo pero huwag lang si Veronica. Malalagot ka talaga hindi lang sa amin, kundi lalong lalo na kay Arabella!" sagot nito. Hindi na ako nakaimik pa at tumitig na lang sa malayo. Naramdaman ko naman ang pag-alis ni Ate at muling bumalik sa loob ng mansion kaya nagpakawala ako ng malakas na buntong hininga.

VERONICA POV

Hindi naman ako makapaniwala na mag-enjoy ako sa lakad namin. Ayaw ko pa nga sanang sumama sa kanila dahil nahihiya ako kaya lang nagiging mapilit si Jeann at Charlotte. Yes, silang dalawa ni Jeann na hindi ko akalain na halos, kasing edad ko lang

 din pala. Anak sya ni Mam Arabella at katulad ni Charlotte ayaw din nitong magpatawag ng 'Mam'. Si Elijah lang naman ang kasama namin at siya na din ang nagdadrive ng koste. Iyung ibang pinsan naman nila ay nagpaiwan sa mansion at nasa room theater. May palabas silang gustong tapusin kaya ayaw pa-istorbo.

Kumain lang naman kami at tumambay ng coffee shop. Parang nagpapalipas lang naman kami ng oras at nagkwentuhan. Tinanong nila ako ng tinanong tungkol sa buhay namin sa probensya dahil naikwento daw kanina ni Mam Arabella sa kanila kung paano nya nakilala ang Nanay ko noon. Kahit nahihiya wala na akong nagawa pa kundi sagutin lahat ng tinatanong nila sa akin.

"Hayst parang gusto ko tuloy makapunta sa lugar nyo. Parang napaka -interesting kasi ng mga kwento mo Veronica!" bakas ang pagkahamangha sa boses ni Jeann na wika nito. Tanging ngiti lang naman ang naging sagot ko. Paano magiging interesting ang isang bagay kung puro kahirapan ang aming nararanasan?

Nasa ganoon kaming pag-uusap ng marinig namin na tumunog ang cellphone ni Elijah. Yes, ayaw din nitong tawagin kong ^ sir - Naiilang daw siya dahil matanda lang naman daw siya ng ilang taon sa akin. Natigilan kaming lahat at sabay-sabay na tumitig dito habang sinasagot ang tawag.

"hello Uncle! Bakit po?" narinig kong wika nito. Sa hindi malamang dahilan agad akong kinabahan ng malaman kong si Sir Rafael ang tumatawag. Lalo na ng sumulyap sa gawi ko si Elijah.

"Yes...kasama ko siya! Kaming tatlo ni Jeann at Charlotte......Dito sa coffee shop............why?....Of course not!.

Later Uncle, hindi pa ubos ang coffee!" narinig kong kausap nito. Napansin ko pa ang pagsalubong ng kilay ni Elijah at agad na tumayo. Sinenyasan kami na aalis na daw kaya tumalima na din kami.

Patuloy sa pakikipag-usap si Sir Elijah sa kanyang mobile hanggang sa nakarating kami ng parking. Nagtataka naman kaming tatlo nila Charlotte at Jeann. Mukhang seryoso kasi ang kanilang pinsan.

Pagsakay namin ng kotse ay tinapos na din ni Sir Elijah ang pakikipag-usap sa kanyang cellphone. Pagkatapos ay nagsalita ito.

"Lagot tayo! Nagalit si Uncle. Bakit daw sinama natin si Veronica." wika nito. Lalo naman akong kinabahan. Sabay pang napatingin sa akin sila Jean at Charlotte.

"bakit siya magagalit? Nagpaalam

naman tayo kina Grandma at Grandpa ah?" sagot ni Jeann. Hindi man direktang ipinapakita pero ramdam ko ang inis nito.

"I dont know! Basta galit siya. Uwi na daw tayo!" sagot ni Elijah.

"Hayst! Alam mo napaka-kj talaga niyang si uncle. Paki nya kung isinama natin si Veronica. Sabi nila Grandma at Grandpa malaya siyang makakakilos sa loob at labas ng mansion!" inis namang sagot ni Charlotte. Humalikipkip pa ito habang nakasimangot.

"Baka ay iuutos siya." sagot ko naman.

"So what! Hindi ka na utusan sa mansion noh? Isa pa maraming kasambahay doon para ikaw talaga ang hanapin nya!" " sagot ni Jeann. Hindi na din ako nakaimik. Bakit nga pala hinahanap ako ni Sir Rafael? Dahil ba hindi ako pwedeng maging kaibigan ng

mga pamangkin nya? Dahil ba mayaman sila at mahirap lang ako kaya hindi ako bagay na sumama- sama sa kanila? Kung ganoon hindi din lang pala masungit ang anak namin. May pagka-matapobre din!

Chapter 175

VERONICA POV

Pagkadating pa lang ng mansion ay agad kaming bumaba sa kotse ni Elijah. Agad ko naman nakita ang pagsalubong sa amin ni Sir Rafael. Madilim ang awra nito at mukhang galit.

Hindi ko maiwasan na kabahan gayundin sila Charlotte at Jeann. Si Elijah naman ay kaswal nitong sinalubong ang kanilang Uncle.

"Oh Uncle! Nagpaalam kami kina Mama Carissa at Papa Gabriel ha?" wika nito. Masama itong tinitigan ni Rafael at diretsong naglakad patungo sa harapan naming tatlo.

"Hello Uncle!" nakangiting bati dito ni Jeann. Kung kanina ay asar na asar ito sa Uncle niya para naman itong maamong tupa ngayun. Ibig lang sabihin nito takot din pala sila sa masungit na si Sir Rafael. Nakayuko lang din naman si Charlotte at mukhang takot itong tumitig sa galit na mukha ng kanyang tiyuhin.

"Alam niyo bang kanina pa nagsiuwian ang mga parents nyo?" tanong nito. Sabay naman napatitig ang dalawa kay Sir Rafael.

"Alam ko po. Nagtext sa akin kanina si Mama. Magpapasundo na lang ako sa driver namin bukas ng umaga. 10am pa naman ang pasok ko bukas sa School kaya ayos lang naman na tomorrow morning na ako uuwi." sagot nito kay Sir Rafael. Napansin ko naman ang pagtaas ng kilay ni Sir bago binalingan si Jeann.

"Ganoon din po ako Uncle. Nagpaalam ako kay Mommy at Daddy. Pumayag po sila kaya dito po kami magpapalipas ng gabi sa mansion. Gusto pa po kasi namin maka-bonding si Veronica." wika naman ni Jeann. Katulad ng naging reaksyon sa sinabi ni Charlotte tinaasan lang din ito ng kilay ni Si Rafael. Pagkatapos ay binalingan nito si Elijah na noon ay tahimik lang na nakamasid habang ngiting-ngiti.

"Ah ako din? Kailangan magpaliwanag? Siyempre dito ako sa mansion matutulog dahil dito na ako nakatira. Excuse me!" wika nito at agad na tumalikod at naglakad papasok ng mansion. Ayos na sana kaya lang lumingon ulit ito sa amin at muling nagsalita

"See you later beautiful Veronica!"

nakangiti nitong wika sabay flying kiss sa akin. Agad naman akong nakaramdam ng hiya sa ginawa nito. Agad na napabaling ang tingin ko kay Sir Rafael na noon ay nanlilisik na ang mga mata habang palipat lipat ang tingin sa akin at sa papalayong si Elijah.

"Nakikipagharutan ka ba sa kanya?" tanong nito habang bakas ang panggigil sa boses. Gigil na may halong galit. Hindi ko naman ito maintindihan sabay iling.

"Naku, hindi po sagot ko naman. Pagkatapos ay binalingan ko sila Jeann at Charlotte at nagbabakasali na ipagtanggol nila ako at i- correct ang maling iniisip nito tungkol sa aming dalawa ni Elijah. Sadyang friendly lang talaga ang pamangkin niya at wala naman akong nakitang mali doon.

"Hayy naku si Uncle! Lahat na lang pinag-iisipan ng masama. Hindi pa nasanay kay Elijah!" sabat naman ni Jeann na siyang labis kong ipanagpasalamat.

"Hindi ko hinihingi ang openyon mo Jeann. Maghanda kayong dalawa dahil ipapahatid ko na kayo sa driver pauwi sa mga bahay-bahay nyo! Kay babae nyong mga tao pero ang hilig niyong makitulog sa hindi niyo bahay." Bulyaw naman nito sa dalawa.

"No! Nagpaalam ako kina Mommy at Daddy at pumayag na sila. Isa pa hindi na iba ang mansion sa amin dahil mga apo kami at pamangkin niyo kami Uncle.!" sagot naman ni Charlotte.

"I dont care kung mga apo kayo! Tapos na ang oras ng bisita at pwede na kayong umuwi dahil hindi kayo dito nakatira." sagot naman ni Sir Rafael. Agad na rumihistro ang inis sa magandang mukha ni Charlotte at humalikipkip ito.

"No! dito kami magpapalipas ng gabi at wala ka ng magagawa doon. Isa pa may consent ito nila Grandma at Grandpa kaya wala kang magagawa Uncle." sagot ulit ni Charlotte.

"May magagawa ako dahil ako na ang head sa mansion kasabay ang pagiging CEO ko sa kumpanya kaya susundin niyo ang gusto ko! Malapit na ang Pasko at hindi ko ibibigay iyang mga hinihiling niyong regalo mula sa akin! "banta nito sa dalawa. Agad na nagkatinginan ang dalawa at ilang saglit lang ay biglang nag-iba ang ihip ng hangin. Marami silang nagpakawala ng ngiti sa kanilang 

masungit na tiyuhin.

"Hmmm si Uncle naman. Hindi na

mabiro! Sige na nga uuwi na kami ni

Jeann...Basta iyung gift na hinihingi

namin sa iyo ha? Dapat priority iyun?" malambing na muling wika ni

Charlotte. Lumapit pa ito sa tiyuhin at humalik sa pisngi nito. iiling-iling

naman si Sir Rafael habang

pinupunasan ang mukha kung saan

ang labi ng pamangkin. Oh diba ang arte!

"Oo nga! Nakalimutan ko pala, kailangan kong magreview ngayun." sabat naman ni Jeann. Nginisihan naman silang dalawa ni Sir Rafael at sininyasan nito si Manong driver na noon pa pala nakaantabay.

"Ihatid mo sila sa kani-kanilang tahanan." utos nito.

"Opo Sir!......Mam Jeann, Mam Charlotte sa kotse na lang po tayo." pagyayaya nito sa dalawa. Bago sumunod sa driver binalingan pa nila ako para magpaalam.

"See you on weekend na lang Veronica. Aagahan namin sa Saturday para hindi tayo mabitin." nakangiti nitong wika at kumaway pa sa Tito nila bago tumalikod. Naiwan naman kaming dalawa ni Sir Rafael na noon ay napapansin kong titig na titig sa akin.

"Saan kayo dinala ni Elijah?" seryoso nitong tanong.

"Po? Ano po kumain lang po kami." sagot ko naman.

"Kumain? Bakit hindi niyo ba gusto ang mga pagkain na nakahain sa dito sa mansion?" sagot nito.

"Hin-hindi naman po sa ganoon Sir! Gusto daw po kasi nilang mamasyal at isinama ako.." nahihiya kong sagot.

"At hindi ka nagpaalam sa akin?" tanong nito.

"Po?" Hindi naman ako makapaniwalang sagot dito. Tinititigan ako nito sa mga mata kaya nakaramdam ako ng pagkailang at napayuko ako.

"Sa susunod huwag kang lumabas ng hindi nagpapaalam sa akin!" muling wika nito.

"A-alam naman po nila Madam at Sir Gabriel ang tungkol dito. Bakit po pagdating sa inyo naging bawal na?" naguguluhan kong tanong. Hindi ko tuloy malaman kung sino ang susundin ko ngayun.

"Basta! Hindi ka pwedeng lumabas ng mansion kapag hindi ko alam. Isa pa ako ang mag-sponsor sa pag-aaral mo kaya sa akin ka sumunod." sagot nito. Naguguluhan man tumango na lang ako para matapos na ang usapan

"Opo...hindi na mauulit." sagot ko na lang. Tumahimik naman ito pero hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"Sige na. Umakyat ka na sa kwarto mo. Magpahinga ka!" utos nito. Agad naman akong tumalima at tinalikuran ito. Bago pa ako nakalayo ay tinawag muli ako nito kaya napalingon ako.

"And Veronica? Nice dress..bagay pala sa iyo ang pinamili natin kahapon." nagulat naman ako sa sinabi nito.

Mukhang hindi na mainit ang kanyang ulo dahil hindi na nakasimangot. Kaya naman naiilang akong itinuloy na ang pagpasok sa loob ng mansio.

Dumadagondong ang dibdib ko habang paakyat ako ng hagdan. Hindi ko talaga maintindihan si Sir Rafael. Minsan ang sungit niya pero mukha naman siyang mabait. Hayst ewan, masasanay din siguro ako sa ugali nito. Mas nangingibabaw naman ang kabaitan nito dahil nagawa nitong pumayag na mag-aral ulit ako.

pagpasok ko ng kwarto ay agad akong nagbihis ng damit pambahay. Hindi na uniform ng pangkasambahay kasi sinabihan ako nila Madam at Sir kanina na huwag na daw akong magsusuot ng ganoon. Sinipat ko pa ang relo sa center table ng mapansin kong halos alas syete pa lang ng gabi. Wala naman akong gagawin kaya nagpasya akong muling lumabas ng kwarto at pumunta ng kusina.

Tutulong na lang muna ako sa mga gawaing bahay para naman walang masabi sa akin ang mga tao dito sa mansion.

"Pagdating ng kusina ay naabutan ko si Ate Maricar at Ate Lani. Abala sila sa pagpupunas ng mga malinis na pinggan kaya agad akong lumapit sa kanila. May iba pang mga kasambahay dito sa loob ng kusina pero karamihan sa kanila hindi ko kilala. Hindi ko din naman sila nakakausap simula ng dumating ako dito sa mansion.

"Hi Ate Maricar!" agad kong bati. Siya lang naman ang ka-close ko. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang pagtaas ng kilay ng ilang mga kasambahay na naabutan ko. Pailalim pa nila akong tinitigan kaya nakaramdam ako ng pagkailang.

"Hello Veronica! Nag-enjoy ka ba sa pamamasyal?" nakangiting wika ni Ate Maricar at itinigil muna nito ang gingawa at humarap sa akin. Nakangiti akong tumango

"Opo...sana sumama ka sagot ko naman. Agad itong umiling.

"naku, hindi pwede! Para lang sa mga teenager ang lakad na iyun. Siya nga pala, nagugutom ka ba? Gusto mo ipaghain kita?" nakangiti nitong tanong. Agad akong umiling.

"Naku huwag na po Ate. Busog pa po ako. Marami akong kinain kanina sa pinuntahan namin. Pumunta lang talaga ako dito sa kusina dahil naiinip ako sa kwarto. Gusto kong tumulong sa mga gawain." sagot ko naman. Agad naman umiling si Ate Maricar.

"huwag na! Bawal ka na daw magtrabaho dito. Iyun ang bilin nila Madam at Sir kanina." sagot ni Ate.

"Kailan sinabi? Bakit hindi namin alam?" Sabay pa kaming napalingon ng biglang nagsalita ang isang kasambahay. Bakas ang inis sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

"Wala ka kasi kanina Thelma! Saan ka ba kasi nagsusuot kanina?" sagot ni Ate Maricar dito. Ngumisi naman ito at tinitigan ako.

"Alam niyo ngayun lang nangyari na may biglang inampon na maid ang mga amo natin. Kung alam ko lang dapat noong bago-bago pa lang ako dito nagpasikat na din ako sa kanila. Siguro nakuha ko din ang pabor na nakuha ngayun ni Veronica." asar na sagot ni Ate Thelma. Napayuko naman ako. Nakaramdam ako ng hiya lalo na ng nagtawanan ang iba.

"Bakit maganda ka ba? Magpa-cute ka kasi muna kay Sir Rafael para ampunin ka nila. Alam mo naman ang amo natin na iyun mahilig sa magaganda. Tiyak na sawa na iyun sa mga Manila Girl kaya probensyanang tanga naman ang pinapatulan ngayun. "sabat naman ng katabi nito. Ang pagkakaalam ko Lucita ang pangalan nito. Narinig ko kasi na iyun ang pangalan na binanggit ni Nanay Espe ng utusan niya ito kanina.

Lalo akong nakaramdam ng pagpakapahiya ng umalingawngaw ang tawanan sa buong paligid. Naiinis naman na ibinagsak ni Ate Maricar ang hawak nitong pinggan kaya tumigil din sila kahit papaano.

"Tumigil na nga kayo! para kayong mga bata! Ang lakas nyong mam bully! wika nito Pagakapos binalingan ako ng noon ay yukong yuko na dahil sa kahihiyan na naranasan ko sa mga kasamahan ko.

"Pagpasensyahan mo na sila Veronica. Inggit lang ang mga kaya ganyan ang lumalabas sa kanilang mga bunganga!" wika nito sa akin.

"Suss Maricar, huwag ka na ngang sumipsip diyan. Kapag magsawa sa kanya si Sir Rafael tiyak na sisipain din iyan palabas ng mansion!" tatawa-tawang muling sabat ni Ate Thelma. Parang gusto ko naman maiyak ng muling narinig ang mahinang paghagikhik ng iba.

"Alam mo walang gamot sa sobrang inggit sa katawan! Palibhasa kasi ang lalaki ng mga bilbil mo dahil sa kakakain kaya walang pumapatol sa iyo! Kaya sa sobrang pagiging bitter mo kung anu-ano na ang lumalabas sa mabaho mong bunganga!" Bakas na ang inis sa boses ni Ate Maricar habang sinasabi ang katagang iyun. Agad naman nanlisik ang mga mata ni Ate Thelma at akmang susugud ito ng pigilan ito na katabi nya.

"Tama na nga iyan! Baka mamaya marinig pa kayo ng amo natin na nag- aaway kayo pare-pareho tayong malalagot nito!" sabat naman ni Ate Lani. Pinahiran ko naman ang luha sa aking mga mata.

"Sige na Veronica, bumalik ka na lang ng kwarto. May mga tao talagang malaki ang inggit sa katawan kaya kung  anu-ano ang lumalabas sa bunganga. Huwag mo na lang pansinin.

"Wika ulit sa akin ni Ate Maricar. Nakayuko akong tumango habang hindi ko pa rin mapigilan ang aking luha sa mga mata.

"Arte! Totoo naman ang sinasabi ko ah! Kapag magsawa sa kanya si Sir Rafael tiyak na basta na lang iyan itatapon na parang basahan. Gusto niyo pustahan pa tayo eh!" muling wika ni Ate Thelma. Hindi pa rin pala ito tapos na insultuhin ako.

"Sinong itatapon? At bakit nandito ka sa kusina Veronica?" sabay-sabay kaming napatitig sa pintuan ng kusina ng nakita namin ang nakatayong si Sir Rafael. Seryoso ang mukha nito habang nakatitig sa akin. Agad naman akong tumalikod habang pinupunasan ang luha sa aking mga mata.

Chapter 176

VERONICA POV

"I said bakit nandito ka sa kusina Veronica? Hindi bat sinabi ko sa iyo na magpahinga ka sa kwarto?" muling tanong ni Sir Rafael. Naramdaman ko pa ang paglapit nito at ang paghawak sa balikat ko kaya agad akong napalingon dito.

Tahimik naman ang lahat habang naramdaman kong nakatingin sila sa aming dalawa ni Sir Rafael. Pagharap ko dito ay agad ako nitong tinitigan sa mga mata kasabay ang lalong pagkunot ng noo nito.

"Anong nangyari sa iyo? Bakit namumula ang mga mata mo?" seryoso nitong tanong. Agad akong napayuko kasabay ng pag-iling.

"Wala po Sir. Ganito lang po talaga ako paminsan-minsan." sagot ko dito. Hindi ito umimik bagkos naramdaman ko ang mga palad nito na hinawakan ako sa baba at dahan-dahan na itinaas ang aking mukha. Naiilang naman ako sa ginawa nito at tinangka kong lumayo sa kanya ng ilang hakbang pero muli itong nagsalita.

"Anong nangyari? Sabihin mo sa akin? "wika nito sa marahang boses. Hindi na nakakunot ang noo habang binabanggit ang katagang iyun kaya napakurap ako ng aking mga mata. Pagkatapos ay napasulyap ako kina Ate Maricar na noon ay nakanganga habang pinapanood kami ni Sir Rafael kaya ibinaling ko ang aking mukha para mabitawan nya ako kasabay ng paglayo ko ng kaunti kay Sir Rafael. Nakakailang ang mga titig na ibinibinigay nito sa akin.

"Tsk! Tsk! Kayo anong nangyari? Ano iyung naririnig ko na basta na lang itapon sa labas ng mansion? Sino? At bakit mukhang galing sa pag-iyak si Veronica." baling nito sa mga kasambahay. Kanya kanya naman silang iwas ng tingin kay Sir Rafael. Kinabahan naman ako lalo na ng muling bumalik ang pagkunot ng noo nito. Galit na din ang mga titig na pinapakawalan nito sa mga taong nandito sa loob ng kusina.

"Si Thelma at Lucita po Sir. Inasar po nila si Veronica na kapag nagsawa na daw po kayo sa kanya itatapon niyo na lang daw po sa labas ng mansion na parang isang basura." detalyadong sagot ni Ate Lani habang nakayuko.

Agad kong napansin ang pagtiim bagang ni Sir Rafael at ang pagkuyom ng kanyang kamao. Pagkatapos ay isa- isang tiningnan ang mga kaharap bago nagsalita.

"Sino si Thelma at Lucita dito?"

tanong nito sa seryosong boses. Agad naman silang itinuro ni Ate Maricar. Kitang kita naman ang kaba sa mukha ng dalawa at naglakad ng ilang hakbang papunta sa harap ni Sir Rafael. Tahimik naman ang lahat habang hindi maitatago ang kaba sa mga mukha.

"Pack all your things and leave!" Wika nito sa dalawa. Malinaw at walang halong pagbibiro sa boses ni Sir Rafael habang sinasabi ang katagang iyun. Agad naman akong napalipat kay Ate Maricar upang matanong kung ano ang ibig sabihin ni Sir Rafael. English at hindi ko maintindihan masyado.

"Pinapalayas niya sila Thelma at Lucita!" pabulong na sagot ni Ate Maricar sa akin. Nagulat naman ako at hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa kina Ate Thelma. Tanggal agad? Hindi ba pwedeng pag-usapan muna?

"Naku Sir, sorry po hindi na mauulit. Binibiro lang naman po namin si Veronica kanina!" sabat agad ni Ate Thelma habang pigil ang pag-iyak.

Pagkatapos ay dumako pa ang tingin nito sa akin.

"Veronica, pasensya ka na! Minsan talaga hindi ko maiwasan ang dila ko. Matabil talaga ako minsan kaya patawad sa mga nasabi ko kanina!" wika nito sa akin.

"Sir, ayos lang po ako. Nagsorry na po siya." sagot ko naman sa mahinang boses.

"No! Ayaw kong may bumastos sa mga taong mahalaga sa akin! Hindi na mababago ang isip ko! Mag-empake na kayong dalawa. Ipapabigay ko na lang sa pamamagitan ni Manang Espe ang huling sahod niyo!" seryoso nitong wika. Napahagulhol na ng iyak si Ate Lucita.

"Sir maawa na kayo sa amin. May mga anak po na umaasa sa akin." umiiyak na sagot ni Ate Lucita.

"Sana inisip mo iyan bago ka gumawa ng ganitong issue." sagot ni Sir Rafael. Akmang sasagot din ako ng pigilan ako ni Ate Maricar at binulungan.

"Hayaan mo na lang si Sir Rafael. Alam naman nila ang rules dito sa mansion pagkatapos sumuway pa sila. Mabuti nga hindi si Sir Gabriel ang nakahuli sa kanila eh. Mas matindi iyun kapag nagagalit!" Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin. Bigla tuloy akong nagkaroon ng kuryusidad! Ganoon lang pala talaga kabilis sa kanila ang magsesante ng kasambahay kaya simula ngayun hindi ako gagaya sa kanila.

"Sir, maawa naman po kayo! Ako na lang po ang inaasahan ng pamilya ko!" umiiyak na wika ni Ate Thelma. Tulala naman ang ilang mga kasambahay na nanonood sa mga kaganapan. Lahat bakas sa mukha ang kaba.

"ito ang tandaan niyo! Oras na

mangyari ulit ang katulad ng nangyari ngayun, hindi ako mangingimi na tanggalin ang sangkot. Gusto ko mula ngayun, kung ano ang pagsisilbi na ginawa niyo sa pamilyang nakatira dito gayundin din ang gawin niyo kay Veronica! Naiintindihan niyo ba?" maawtoridad na wika ni Sir Gabriel.

Agad naman silang sumagot ng "OPO" habang nakayuko.

Gulat naman ang namayani sa buong pagkatao ko sa takbo ng usapan. Hindi ko maisip na nagawa kong ipagtanggol ni Sir Rafael laban sa ilang matabil na kasambahay dito sa mansion.

"Sige na! Mag-impake na kayong dalawa dahil walang puwang sa bahay na ito ang mga matatabil ang dila isa pa alam niyo naman na kapag nasabi ko na hindi ko na binabawi pa....and Veronica, go back to your room. Ayaw ko ng makita ka na pumupunta ka pa dito sa kusina. Kapag may mga kailangan ka pwede mo iyun iutos

kahit kanino dito sa loob ng mansion!" seryosong muling wika nito.

Naramdaman ko ang pagkalabit sa akin ni Ate Maricar at ng tingnan ko ito ay sumenyas ito sa akin na pwede na daw akong umalis. Sinulyapan ko muna sila Ate Thelma at Ate Lucita na noon ay parehong umiiyak habang nagmamakaawa kay Sir Rafael na huwag paalisin. Naawa man pero ano nga ba ang magagawa ko? Wala ako sa lugar para pigilan ang amo namin.

Laglag ang balikat na lumabas ako ng kusina. Kung hindi sana ako pumunta dito sana walang matatanggal na kasambahay. Kahit papaano naawa din ako sa kanila. Ang hirap pa naman maghanap ng trabaho.

"Beautiful Veronica! Bakit malungkot ka?" Nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Elijah sa likuran ko. Malungkot ko itong nilingon.

"Why? Dont tell me na sinabon ka ni Uncle. Hayst masanay ka na sa kanya. Masama talaga ang ugali noon." muling wika nito habang nakangiti.

"Hindi nya naman ako masyadong pinagalitan. Pinagsabihan niya lang ako na bawal akong lumabas ng mansion kapag hindi nya alam." matamlay kong sagot. Tinitigan naman ako ng may nakakalukong ngiti na nakaguhit sa labi.

"Bakit daw? Huwag mong sabihin na ngayun pa lang binabakuran ka na ni Uncle?' sagot nito. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin kaya kunot noo ko itong tinitigan.

"Joke lang! Pero kung hindi ka napagalitan ni Uncle bakit malungkot ka pa rin. Isa pa namumula ang mga mata mo. Iyan ba iyung sinasabi mo na hindi ka nya sinabon?" tanong nitong muli. Umiling naman ako.

"Naiyak lang ako dahil sa sinabi ng mga kasamahan ko kanina. Pero ayos na." sagot ko naman. Natigilan ito at bakas ang pagtataka sa mukha. Hindi nya marahil nakuha kong ano ang ibig kong sabihin.

"Bakit nandito ka pa?" napaigtad pa ako ng biglang magsalita si Sir Rafael. Tapos na itong makipag-usap sa mga kasambahay sa kusina pero mainit pa rin ang ulo nya.

"Whoa! Uncle! Relax...ikaw talaga tatanda ka kaagad nyan dahil sa ugali mo eh! Natataranta sa iyo si Veronica!" awat naman ni Elijah. Kunot noo lang itong tinitigan si Elijah at hinawakan ako sa kamay.

"Ayusin mo ang problema doon sa dalawang kasambahay. Bantayan mo. sila at siguraduhin mong lalayas na sila ng mansion ngayun din!" pautos na wika nito kay Elijah. Pagkatapos ay hinila na ako nito paakyat ng hagdan.

Nilingon ko pa ito at bakas ang pagtataka sa kanyang mukha habang nakasunod ang tingin sa amin.

Samantalang seryoso naman ang mukha ni Sir Rafael. Salubong ang kilay nito kaya naman hindi ko malaman kung hihilahin ko ba ang kamay ko na hawak pa rin nito o hayaan na lang. Pero pinili ko na lang ang pinakahuli. Mainit ang ulo niya at baka ako pa ang mapagbuntunan.

Pagdating sa tapat ng pintuan ng

kwarto ko muli itong nagsalita.

"Sa susunod na may maririnig ka pang hindi maganda sa mga kasambahay dito sa mansion huwag kang mag- atubili na sabihin sa akin. Hindi ko tinu

-tolerate ang mga makakati ang dila dito sa mansion." seryosong wika nito. Atubili naman akong tumango.

"Opo Sir!" sagot ko. Akmang

hahawakan ko na ang door knob ng muli itong magsalita.

"Ayaw ko din na palagi kang makipag- usap kay Elijah or sa kahit kaninong lalaki dito sa mansion!" muling wika nito.

"Po? Bakit po?" hindi ko mapigilang tanong. Tinitigan ako nito bago muling nagsalita.

"Basta! Sundin mo ang gusto kung

gusto mong makapagtapos sa pag-aaral." sagot nito. Nanakot pa!

'Pero mabait naman po si Elijah!" hindi ko mapigilang sagot. Matiim naman ako nitong tinitigan at nagpakawala ng malakas na buntong hininga.

"At ako? Hindi ba ako mabait sa paningin mo?" tanong nito. Naguguluhan naman akong napatitig dito dahil imposible ang tanong niya dahil ang totoo hindi naman talaga ito mabait Masungit at ang bilis magalit.

"Ma-mabait din naman po Sir..!" sagot ko na halatang napipilitan lang.. Napailing ito at hindi ko alam kung tama ba ang nakikita ko sa kanya. Nawala na ang galit sa mga mata nito at napalitan ng hindi maipaliwanag na damdamin na noon ko lang nakita sa kanya.

"Sir, pasok na po ako ng kwarto." paalam ko dito. Tumango ito kaya kaagad kong pinihit ang siradura at nagmamadaling pumasok. Sapo ang dibdib ko ng maisara ko ang pintuan at naglakad papunta sa aking kama at dali-daling naupo.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Oo, hindi maganda ang ugali nya pero ang laking epekto sa akin kapag tinitigan ako ni Sir Rafael. Parang nakakapanginig ng laman ang mga titig nito. Hindi ko maintindihan ang aking sarili dahil first time ko itong naranasan sa iisang lalaki.

Isa pa nakita ko kung paano ito nagalit kanina sa kusina. Kitang kita ko kung paano nya ako ipagtanggol kanina na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang pakiramdam. Hindi ko akalain na may masisisante na mga kasambahay dahil sa akin.

Chapter 177

VERONICA POV

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Naalimpungatan na lang ako sa mahinang katok sa pintuan kaya agad akong napabangon para pagbuksan iyun. Agad na bumungad sa harap ko si Manang Espe, nakangiti habang nakatingin sa akin.

"Hello po Manang!" kimi kong bati dito.

"Good Evening Veronica, hindi ka na bumaba para kumain ng dinner. Kinatok ka kanina dito ni Ate Maricar mo pero hindi mo daw sya pinagbuksan." wika nito. Agad naman ako nakaramdam ng hiya.

"Naku Manang pasensya na po. Hindi ko po namalayan na nakatulog ako." sagot ko dito. Nakakahiya talaga! Baka kung ano ang isipin nila sa akin.

"Ayos lang. Halata naman na kakagising mo lang. Siya nga pala, sumama ka sa akin sa dining area. Hindi ka pa kumakain ng dinner at halos eight thirty na ng gabi." sagot nito. Nakayuko naman akong tumango dito at nauna na itong naglakad pababa. Agad akong sumunod dito.

"Manang, sa kusina na lang po ako kakain." wika ko dito ng mapansin ko na inurong nito ang isang upuan at pinapaupo ako. Muli ako nitong nginitian.

"Simula ngayun masanay ka ng kumain dito sa dining area Veronica. Iyun ang utos kanina sa amin ni Madam Carissa. Dapat nga kasabay mo silang kumain ng dinnner kanina kaya lang mukhang mahimbing ang tulog mo. Sige na, maupo ka na at kumain dahil may idi-discuss pa ako sa iyo pagkatapos mo." mahabang sagot ko nito. Naiilang man agad na akong umupo sa upuan na inilaan nito sa akin.

Agad naman tumampad sa mga mata ko ang mga nakahain sa lamesa. Sobrang dami at hindi ko alam kung sino pa ang hindi kumakain. Hindi ko naman kasi kayang ubusin lahat ito.

"Manang, may iba pa po bang hindi kumakin?" tanong ko dito habang naglalagay ng kanin sa aking pinggan.

"Wala na. Ikaw na lang ang hindi kumakain. Sila Madam at Sir nasa kwarto na sila at nagpapahinga samantalang si Sir Elijah at Sir Rafael naman nagpaalam kanina na lalabas lang saglit. Sige na, huwag kang mahiya. Sanayin mo na ang sarili mo sa mga ganitong bagay Veronica." nakangiti nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwala.

Biglang sumagi sa isipan ko ang aking mga magulang at kapatid. Kumusta na kaya sila? Ano kaya ang kinakain nila ngayun? Kung pwede nga lang na bahagian ko sila ng mga pagkain na nasa harap ko ginawa ko na sana. Kaya lang ang layo nila at hindi ko alam kung may mga pagkain bang nakahain sa lamesa nila ngayun.

Hindi ko mapigilan na maluha sa isiping iyun. Sana ang swerte ko na naranasan dito sa Manila ay maranasan din nila pagdating ng araw. Kaya ipinapangako ko, hindi ko sasayangin ang pagkakataon na ibinigay sa akin ng Diyos, pagbubutihin ko ang pag-aaral ko para maging proud sa akin sila Madam Carissa at Sir Gabriel, ipapakita ko sa kanila na hindi sayang ang ibinigay nilang pagkakataon sa akin na matulungan para makapagtapos.

Sila Nanay at Tatay naman alam kong magiging masaya sila kapag malaman nila ito. Pipilitin ko pa rin makapagpadala sa kanila kapag

magkapera ako.

"Veronica, may Masakit ba sa iyo?" natigil ako sa pagmumuni-muni ko ng tapikin ako sa balikat ni Manang Espe. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at pilit na ngumiti.

"Wala po Manang. Naalala ko lang ang pamilya ko sa probensya. Miss na miss ko na po kasi sila." sagot ko.

"Pwede mo naman sila tawagan kung gusto mo. Teka, may cellphone ka ba? May load ka?" tanong nito. Agad akong umiling

"Wala po ako ng ganyan Manang At hindi ko pa po naranasan na magkaroon ng ganyang gamit." sagot ko. Nakita ko ang awa sa mga mata habang nakatitig sa akin.

"Kung ganoon, hindi mo nako-contact ang pamilya mo? Abat mahirap nga iyan iha. Talagang mangungulila ka sa kanila kung ganoon." sagot nito. Lalo naman akong naluha. Parang bigla tuloy akong nagkaroon ng kakampi dito sa mansion sa pamamagitan ni Manang Espe.

"Naku, tama na muna iyang iyak. Kumain ka na muna dahil may sasabihin pa pala ako sa iyo mamaya. Huwag mo na munang isipin ang pamilya mo Iha. Mamaya ipapahiram ko sa iyo ang cellphone ko para matawagan mo sila." muling wika ni Manang Espe. Muli ko namang pinunasan ang luha sa aking mga mata.

"Wala rin pong cellphone sila Nanay. Nakikitawag lang kami sa kapitbahay." sagot ko. Muli itong natigilan.

"Eh di sa kapitbahay tayo tumawag." sagot nito. Agad akong umiling.

"hindi ko din po alam ang number ng kapitbahay namin. Si Ate Ethel ang nakakaalam noon." sagot ko. Natampal na ni Manang ang sariling noo. Gulong gulo na siguro ito sa akin.

"Ganoon ba? Naku bata ka! Napaka- komplekado naman pala ng lahat. Sige kumain ka na muna at tsaka na natin pag-usapan ang tungkol sa bagay na iyan. Baka abutin tayo ng hating gabi bago tayo matapos dito." sagot ni Manang. Nahihiya naman na itinoon ko ang aking pansin sa pagkain.

Pagkatapos kong kumain ay agad itong tumawag ng isa pang kasambahay para ligpitin ang mga nasa harap. Tinangka kong pigilan si Manang Espe at sinabi dito na ako na lang ang magliligpit

pero sinagot lang ako na hindi ko trabaho iyun. May nakatoka na talaga para gawin ang bagay na ito. Wala na akong nagawa pa kundi ang manatiling nakaupo habang hinihintay ang susunod na sasabihin ni Manang Espe.

Napansin ko naman na umupo ito sa tapat ko ng matanggal na ang lahat ng pagkain na nasa lamesa. May inilapag pa itong isang papel na may mga nakasulat.

"Bweno, ididiscuss ko na sa iyo ang mga rules at dapat mong sundin habang nandito ka sa mansion Veronica." paunang wika nito. Wala sa sariling tumango ako at naguguluhan na tumitig kay Manang.

"Una, kailangan mong sumabay sa oras ng pagkain sa buong Villarama Family...mapa- weekend or weekdays man." wika nito. Naguguluhan naman akong napatitig sa kanya. Hindi ko alam kong nagbibiro ba ito o seryoso. Bakit naman ako sasabay sa mga amo namin?

"Manang..ka-kailangan po ba iyan?" alanganin kong tanong. Agad itong tumango.

"Iyun ang gusto ni Madam Carissa. Actually lahat ng nakasulat sa papel na ito galing sa kanya. Personal nya sana itong idi-discuss sa iyo kanina kaya lang hindi ka nakababa sa oras ng pagkain. Kaya ako na lang ang inutusan nya na gawin ito." sagot nito.

Napayuko ako. Ngayun pa lang naiilang ako. At isa pa sobrang nakakahiya.

"Pero Manang, parang hindi ko po kayang makasabay sila sa pagkain." sagot ko.

"Iyun ang isa sa mga nakalagay na rules dito Iha. Wala kang choice kundi sumunod." sagot nito. Hindi na ako nakaimik pa habang hinihintay ang susunod nitong sasabihin.

"Every weekdays kailangan mong

makababa dito sa dining area bago mag -alas-siyete ng umaga-- marami pang sinabi sa akin si Manang at mataman ko itong pinapakinggan. Lahat ng iyun ay hindi ko alam kung kaya ko bang sundin.

Ipinagdiinan din nito sa akin na bawal na daw akong gumawa ng mga gawaing bagay at huwag daw akong mag-atubili na mag-utos kapag may mga kailangan ako.

"Basta tandaan mo ang lahat ng nakasulat sa papel na ito Veronica. Huwag kang mag-alala. Mababait sila Madam at Sir at itinuring ka na nilang pamilya kaya ganito ang kanilang pakikitungo sa iyo. Huwag kang mahiya sa kanila at pilitin mong makibagay at sumunod sa gusto nilang mangyari dahil wala silang ibang hangad kundi ang kabutihan mo." mahabang wika ni Madam. Wala sa sariling napatango ako.

"Sige na..pwede ka ng bumalik ng kwarto mo dahil magpapahinga na din ako. Kung may iba ka pang mga katanungan huwag kang mahiya na lapitan ako." wika nito sabay tayo. Tumayo na din ako mula sa pagkakaupo at nagpaalam na kay Manang.

Busog pa ako kay hinayaan ko ang aking sarili na ihakbang ang aking mga paa palabas ng mansion. Agad na sumalubong sa mga mata ko ang tahimik na kapaligiran. Nag-ikot-ikot ako sa buong paligid at huminto sa gilid ng swimming pool. Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang nakatanaw sa malawak na pool na napagkamalan kong lawa noon.

Hindi ko mapigilan na muling sumagi sa isip ang pamilya ko. Ang bilis magbago ng kapalaran ko. Hindi na ako magiging maid sa mansion na ito.

Muli kong naisip ang sinabi ni Manang. Masanay na daw ako dahil magiging bahagi na ako ng pamilya Villarama? Ano kaya ang ibig nyang sabihin? Aampunin ba ako nila Madam at Sir dahil naawa sila sa kalagayan ko at ng pamilya namin?

 "Bakit gising ka pa?" napaiktad pa ako ng may biglang magsalita sa likod ko. Muntik pa akong mahulog sa pool ng bigla ako nitong hawakan sa baywang at kinabig payakap. Sandali naman akong natulala sa ginawa nito.

"Tsk! Ilang baso ba ng kape ang pinainom sa iyo kanina ng mga pamangkin ko at nagiging magulatin ka na?" wika nito sa seryosong boses. Agad akong lumayo dito at nagpasalamat ako dahil binitawan nya naman agad ako. Pagkatapos ay tinitigan ko ang seryoso nitong mukha.

"Sir Rafael, pasensya na po. Hindi ko napansin ang bigla nyong pagdating.' Sagot ko dito habang nakayuko.

"Saan ba kasi lumilipad ang utak mo. Alam mo wala talagang magandang maidulot iyang pagsama-sama mo sa mga pamangkin ko eh." sagot nito sa akin habang titig na titig sa mukha ko.

"Pa-pasensya na po!" sagot ko. Wala na kasi akong maisip na pwedeng sabihin dito.

"Tungkol saan?" sagot nito.

Naguguluhan naman akong tumitig dito.

"Tsk! Huwag mo nga akong titigan ng ganyan dahil hindi mo lang alam kung gaano kalaki ang epekto sa akin ng mga matang iyan." wika nito. Lalo akong naguluhang tumitig dito. Ano daw?

"Sumama ka sa akin!." wika nito at agad akong hinawakan sa aking kamay. Agad naman akong nakaramdam ng kaba at pilit kong binabawi ang kamay ko na hawak nito.

"Naku Sir...kung ano man po ang masamang balak niyo sa akin, huwag nyo na pong ituloy. Hindi pa po ako ready!" takot kong wika dito. Natigilan ito at kunot noo akong tinitigan.

"Anong sabi mo? Nabubuang ka na ba? 

Iyan ang dahilan kung bakit gusto kitang pagbawalan na dumikit-dikit sa mga pamangkin ko. Nahahawaan ka ng mga kapraningan nila!" pabulyaw na sagot nito. Nahihiya naman akong napayuko! Ano ba ang nangyayari sa akin. Kung anu-ano ang lumalabas sa bunganga ko! Nakakahiya tuloy.

"Tsk! Sumunod ka sa akin sa kwarto!" sagot ito. Muli akong kinabahan?

"Ha? Sa ka-kwarto?" pautal-utal kong tanong. Pinagkrus ko pa ang kamay ko sa katawan ko. Muli ako nitong tinitigan at napapailing. Napakamot naman sa ulo niya si Sir Rafael. Halatang nauubusan na ito ng pasensya sa akin.

"Hintayin mo na lang ako dito! Babalik ako!" bakas ang inis sa boses na wika nito sabay talikod. Naiwan naman akong naguguluhan.

"Bakit kaya hindi nya na ako isinama sa kwarto niya? Ahhh siguro alam nyang tatanggi ako!" hindi ko maiwasang bulong. Napakagat pa ako sa aking labi ng maalala ko ang naging reaksiyon ko kanina. Wala naman yatang ibig sabihin si Sir Rafael sa sinabi nitong sumama ako sa kwarto niya. Baka mamaya may ipapalinis lang at kung anu-ano na ang naiisip ko. Hayst!

Hindi naman nagtagal ang paghihintay ko at napansin ko ang muling pagbalik nito. Napakunot ang noo ko ng mapansin ko na may bitbit itong maliit na paper bag at inabot sa akin.

"A-ano po ito Sir?" tanong ko habang hindi pa rin inaabot ang hawak nito. Hinawakan nya ang kanan kong kamay at pilit na pinapahawakan sa akin ang paper bag na binibigay nito sa akin.

"Take it! Magagamit mo iyan!" may

halong inis sa boses na wika nito sabay talikod. Diretso itong naglakad papasok ng mansion. Naiwan naman akong naguguluhan.

"Mukhang bad mood na naman siya? Bakit kaya? Isa pa ano na naman kaya itong ibinigay nya sa akin?" Hindi ko maiwasang bulong sa aking sarili habang sinisipat ang hawak ko.

Chapter 178

VERONICA POV

Hindi ko na pinagtuunan ng pansin ang pagtalikod ni Sir Rafael. Ngayun pa lang, pipilitin ko na ang aking sarili na sanayin kung ano mang ugali meron siya. Makakasama ko na siya dito sa mansion araw-araw kaya pipilitin ko ang aking sarili na baliwalain ang kagaspangan ng ugali nya.

Nang magsawa ako sa kakatingin sa kapaligiran ay wala sa sariling napahikab ako. Pagkatapos ay muli kong sinipat ang hawak kong paper bag. Familiar sa mga mata ang logo na nakasulat sa paper bag.

"Apple na may kaunting kagat?

Pagkain ba ang laman nito? Pero parang nakita ko na ito eh. Hindi ko lang talaga maalala kung saan. Hayst makaakyat na nga!" hindi ko mapigilang bulong sa aking sarili at nagmamdali ng pumasok sa loob ng mansion.

Masyadong tahimik na ang buong paligid at mukhang natutulog na ang lahat. Ang lawak ng mansion pero wala man lang akong nakitang nakasabit na orasan kaya hindi ko tuloy malaman kung anong oras na.

Maingat kong inihakbang ang aking paa sa hagdan. Iniiwasan ko din na makagawa ng ano mang ingay.

Nakakahiya dahil mukhang tulog na tulog na ang lahat samantalang ako heto, mukhang magdamang ng hindi makakatulog. Dapat talaga hindi ako natulog kanina eh.

Pagdating ng kwarto ay agad akong pumasok. Pagkasara ng pintuan ay agad akong naglakad patungo sa aking kama at inilapag ang maliit na paper bag. Kinalkal ko kaagad ang laman at nagulat ako ng masilayan ko ang isang medyo pahabang maliit na box.

Hindi ko maiwasan na ikunot ang noo ko ng makita kong cellphone ang nasa picture. Excited kong binuksan iyun at tumampad sa paningin ko ang isang mukhang mamahaling cellphone.

Hindi ko maiwasang mamangha. Bakit kaya binigyan ako ng ganito ni Sir Rafael? Naawa ba siya sa akin dahil sinabi ko sa kanya na hindi pa ako nagkakaroon ng ganito sa tanang buhay ko? Maniniwala na talaga ko na mabait nga sya. Mukha lang siyang masungit pero may concern talaga siya sa isang mahirap na katulad ko.

Agad kong hinawakan at sinipat. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Sa wakas, may sarili na akong cellphone. Ang problema nga lang hindi ko alam kung paano ito ioperate ngayun. Mukhang bagong-bago at ang alam ko may mga pipindutin pa dito bago gamitin. Baka magkamali ako ng pindot at masira.

Dapat pala sumama na lang ako kanina sa kwarto ni Sir Rafael ng yayain nya ako. Baka balak nya talaga akong turuan sa paggamit nito bago niya ibigay sa akin. Pero dahil sa sobrang dumi ng pag-iisip ko nagbago ang kanyang isip. Basta nya na lang itong ibinigay sa akin at bahala na akong mag set-up.

Kapareho ang cellphone na ito sa ginagamit nila Charlotte at Jeann. Alangan naman hintayin ko pa ang weekend bago magpaturo sa kanila. Eh excited na akong pindutin at tingnan ang mga features nito.

Wala sa sariling napakamot ako ng aking ulo. Gising pa kaya si Sir Rafael? Siguro naman gising pa siya dahil kakaakyat nya lang kanina. Wala pa namang thirty minutes ang itinagal ko sa labas kanina.

Agad akong tumayo ng kama at nagmamadaling lumabas ng kwarto. 

Alam ko ang kwarto nya dahil itinuro iyun ni Charlotte sa akin bago kami lumabas kanina. Agad akong naglakad patungo sa tapat ng pintuan nito at kagat ang labi na mahinang kumatok.

Susubukan ko lang naman kung gising pa siya. Willing naman siguro siyang turuan ako kahit saglit lang. Para naman magamit ko na dahil mukhang hindi talaga ako makakatulog ngayung gabi.

Akmang susuko na ako sa isiping baka natutulog na si Sir Rafael ng biglang bumukas ang pintuan nito. Bumungad ang papikit-pikit nitong mga mata na halatang naisturbo ko sa kanyang tulog. Hindi ko maiwasang muling mapakagat ng aking labi ng mapansin kong nakasando at boxer shorts lang ito sa harap ko.

"Mahabaging Diyos!" Naibulong ko pa at nagmamadaling tumalikod. Baka kung saan mapunta ang mga mata ko at magkasala ako ng wala sa oras.

"What do you want? narinig kong tanong nito. Napalunok ako bago sumagot.

"Gu-gusto ko lang pong mag thank you sa ibinigay nyong regalo sa akin" sagot ko sa mahinang boses. Hindi pa rin ako humaharap sa kanya.

"Iyun lang ba? Then go back to your room and enjoy your new cellphone." Sagot nito.

"Ehhh ano po kasi...." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng muli itong nagsalita.

"Ano iyun? Its getting late for God sake Veronica. Sabihin mo na ang gusto mong sabihin." muling wika nito.

"Eh Sir, magpapaturo sana ako kung paano bubuksan ito." sagot ko. Ilang sandali din itong nakaimik habang nakayuko pa rin akong nakatalikod dito.

"Ganoon ba? Well, mukhang excited ka na ngang gamitin iyan ah. Ok...

pumasok ka dito sa kwarto. Tutulungan kita kung paano gagamitin iyan." wika nito at naramdaman ko ang pag-alis nito sa likuran ko. Agad akong lumingon at napansin kong iniwan nitong bukas ang pintuan ng kwarto kaya pumasok na din ako sa loob sa kagustuhan kong matuturuan ako nito kung paano gamitin ang bago kong cellphone.

Agad na bumungad sa mga mata ko ang malawak nitong silid. Doble pa yata ang laki nito sa silid na ginagamit ko ngayun at ang kama, grabe kung malaki ang kama ko mas malaki ang sa kanya.

"Maupo ka muna doon!" napapitlag pa ako ng magsalita itong muli. Itinuturo nya ang isang mahabang sofa na may center table na salamin sa harap. Agad akong naglakad papunta doon at naupo.

"Well, alam mo bang naisturbo mo ang tulog ko ngayung gabi?" muling wika nito at napansin kong nagpalit na ito ng matinong damit. Naka-t-shirt na sya at pajama. Kahit papaano nabawasan ang pakailang na nararamdaman ko.

"Sorry po. Nagbabakasakali lang naman po ako na baka gising ka pa." sagot ko. Hindi ito umimik bagkos umupo ito sa tapat ko. Inilahad nito ang mga kamay kaya agad kong iniabot sa kanya ang hawak ko.

Nagiging mabilis ang mga sumunod na sandali. Napansin ko na lang na ini-on niya na ang cellphone at may kung anong pinipindot doon. Pagkatapos ay tinitigan ako nito at sinenyasan na maupo sa tabi niya. Sa sobrang excited ko agad akong tumalima at nagmamadaling umupo sa tabi niya. Nagkadikit pa ang aming braso dahil agad itong dumikit sa akin at ipinapakita sa akin kung ano ang mga dapat pindutin.

"Gusto mo bang mag-open ng mga social media account?" tanong nito.

"Ano po iyun?" tanong ko. Napansin ko ang pagngiti nito kaya kitang-kita ko ang maputi at pantay-pantay nitong ngipin.

"F******K, I*******m....iyan ang uso ngayun lalo na sa mga teenager na tulad mo." wika nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata at napangiti kasabay ng pagtango.

"Ok...ako na ang bahalang mag-create. Manood ka lang sa gagawin ko." Wika nito at muling itinutok ang buong pansin sa maliit na screen ng cellphone.

Hayyy mabait naman pala talaga si Sir Rafael eh. Tingnan mo nga binigyan pa ako ng time para ayusin ang cellphone ko. Wala sa sariling napatitig ako sa mukha niya. Ang gwapo nya talaga. Siguro marami na siyang girl friend. Mga mayayaman din katulad nila.

Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga na siyang dahilan ng paglingon nito sa akin. Nagtatanong ang mga matang tinitigan ako nito.

"Wala po. May naisip lang ako." nahihiya kong sagot. Tumango lang ito at muling ibinalik ang buong pansin sa cellphone.

"Halika, selfie tayo para sa profice picture mo." wika nito at agad akong inakbayan. Nanlaki ang aking mga mata sa ginawa nito pero ng magsalita ito ng "Smile" ay wala na akong nagawa pa kundi tumitig sa camera at ngumiti.

Mabuti na lang at tinanggal na din nyang muli ang kanyang braso sa balikat ko. Pagkatapos ay muli nitong itinoon ang pansin sa cellphone. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkaaasiwa at pagdagundong ng kaba ng puso ko.

"Ok..done...marunong ka naman na siguro gumamit nito diba? Ang pag- open lang ang hindi mo alam?" tanong nito. Agad akong tumango

"Opo. Pinapahiram po ako dati ni Ate

Ethel kapag nasa boarding house lang siya kaya alam ko na po kung paano gumamit. Natakot lang po akong buksan kanina dahil alam kung may mga pipindutin pa bago gamitin iyan dahil bago pa. Baka po kasi masira ko eh." sagot ko dito. Tumango ito habang titig na titig sa akin.

RAFAEL POV

Sa kauna-unahang pagkakataon, hindi ako nagalit ng may isang taong umesturbo sa tulog ko. Handa na sana akong maninghal kanina ng marinig ko ang pagkatok sa pintuan ng kwarto ko ng bumungad sa paningin ko ang inosenteng mukha ni Veronica.

Mukhang nag-aalangan din itong gisingin ako pero marahil dahil sa kagustuhan na agad magamit ang cellphone na ibinigay ko sa kanya nilakasan na lang nya ang loob.

Agad kong napansin ang pagtitig nya sa akin sabay talikod. Nakaramdam siguro ng pagka-asiwa sa soot ko kaya hindi ko mapigilan ang matawa. So Innocent....so Sweet!

Agad na nawala ang antok ko at

pinapasok ito sa loob ng kwarto ko. Pagkatapos ay agad ko itong pinaupo sa sofa at nagpalit ng damit, Ayaw kong buong oras syang maasiwa sa akin habang nandito siya sa kwarto at gusto kong maging komportable siya.

Mabilisan kong ginawa ang lahat. Nakapag-open na din ako ng f******k at iniaad ko pa ang sarili ko para ma- monitor ko kung ano ang mga kaganapan dito. Tinandaan ko din ang email na iniligay ko. Balak ko i-stalk ang account niya kapag hindi ako busy. Mas maigi iyun para alam ko kung ano ang pinanggagawa nya. Inilagay ko na din ang simcard at inilagay ko na din ang personal mobile number ko.

Maganda na ang ganito para naman mabilis ko siyang ma-contact.

"Ok tapos na!" wika ko at iniabot sa kanya ang cellphone. Agad itong napangiti.

"Thank you Sir." Nahihiyang sagot nito. Tinitigan ko pa ito sa mukha bago may kapilyuhan akong naisip.

"Thank you lang?" Wala ka man lang ibabayad sa akin dahil sa pag-isturbo mo sa tulog ko?" tanong ko. Agad na nanlaki ang mga mata nito at napatitig sa akin. Hindi ko maiwasan na matawa.

"Wala po akong pambayad Sir. Wala nga po akong ka-pera-pera eh." wika nito. Hindi ko maiwasan na mapahalakhak. Ewan ko ba sobrang gaan ng pakiramdam ko ngayun gayung naistrubo niya ang masarap kong tulog.

"Hindi naman pera ang kailangan ko. Marami ako noon." sagot ko at hindi ko maiwasan na titigan ito ng malagkit. Agad kong napansin ang pamumula ng mukha nito kasabay ng kanyang pag- alis sa tabi ko.

"Ba-balik na po ako ng kwarto ko Sir. Salamat po ulit sa magandang

cellphone na ito." wika nito. Tumayo na din ako at nilapitan ito. Titig na titig ako sa kanyang labi. Para akong nahihipnostismo at wala sa sariling hinawakan ito doon.

"Later...kukunin ko lang ang kabayaran sa serbisyong ginawa ko." anas ko dito at mabilis na inangkin ang labi niya. Napansin ko pa ang pagkagulat nito at ang panginginig ng kanyang katawan. Pero wala na akong pakialam pa. Kanina pa ako gigil na gigil na matikman iyun at pakiramdam ko hindi ako matatahimik hanggat hindi ko malasahan iyun. Hindi nga ako nagkamali. Sobrang tamis at lambot ng labi nya. Pakiramdam ko ay idinuduyan ako sa alapaap habang unti-unti na akong naging mapusok.

Chapter 179

RAFAEL POV

Kaagad na sumabog ang init sa buo kong katawan habang patuloy na dinadama ang labi ni Veronica. Sa wakas tuluyan ko na din natikman ang labi nito. Tama nga ang hinala ko, napakatamis nito at para akong idinuduyan sa alapaap. Agad na nag- react ang buo kong pagkatao dahil sa matinding pagnanasa na nararamdaman ko ngayun.

Kaya lang hindi pwede. Kailangan kong pigilan ang aking sarili habang may natitira pang kahit na kaunting katinuan sa isipan ko. Masyado pang bata si Veronica para angkinin ko.

Ayaw ko itong biglain at baka matakot sa akin kaya kahit labag sa kalooban ko ay unti-unti kong itinigil ang halik na aming pinagsaluhan.

Agad kong napansin ang pamumula ng buo nitong mukha ng titigan ko ito. Bakas sa mga mata nito ang pagkagulat at pagtataka.

Shit! Hindi niya marahil inaasahan na gagawin ko sa kanya ang ginawa ko ngayun lang. Halatang first time nitong mahalikan ng isang lalaki dahil para itong tood kanina at hindi malaman ang gagawin dahil sa matinding pagkagulat.

"Go back to your room Veronica hanggat kaya ko pang pigilan ang sarili ko na angkinin ka ngayun gabi." wika ko dito sa paos na boses. Nagtataka naman itong tumitig sa akin. Hindi niya marahil maintindihan ang sinasabi ko kaya hinawakan ko ito sa kamay at kusang hinila palabas ng kwarto. Pagkalabas ng kwarto ay hindi ko pa napigilan ang sarili ko na halikan ito sa noo. Bahala na kung ano ang iisipin nya sa akin basta

naisakatuparan ko na ang nais kong matikman ang labi nito.

Hanggang doon na lang muna. Kailangan kong magpigil dahil gusto kong matupad muna lahat ng pangarap nito bago kami hahantong sa seryosong relasyon. Alam kong habang tumatagal palalim ng palalim ang nararamdaman ko sa kanya at wala akong magagawa pa kundi harapin iyun at maghintay kung kailan siya maging ready.

"Good night!" wika ko dito at agad na isinara ang pintuan ng kwarto. Nagmamadali akong naglakad patungo sa aking kama habang may nakaguhit na ngiti sa labi ko.

Kung pwede nga lang na angkinin ko sya ngayun gabi, gagawin ko sana. Kaya lang tiyak na maraming magagalit sa akin kapag gagawin ko iyun. Ayaw ko din naman maging makasarili at magpabihag sa init ng katawan na nararamdaman ko.

Iba si Veronica sa lahat ng  mga

babaeng nakilala ko kaya dapat lang na igalang ko siya at pahalagahan.

And speaking of init ng katawan, kanina pa nagwawala ang anaconda ko sa loob ng underwear ko. Agad kong hinubad nag pajama ko pati na din ang boxer shorts ko. Agad na kumawala ang naghuhumindig kong alaga.

Halik pa lang iyun ha, grabe na magwala ang alaga ko. Paano pa kaya kung maihiga ko siya dito sa kama? Siguro lalong magwawala ang anaconda ko.

"Shit! I need a quick shower. Kailangan kong mailabas ang init ng katawan na nararamdaman ko ngayung gabi kung hindi mapupuyat ako nito. Hindi ako makakatulog.

Hinubad ko na din ang t-shirt ko at nagmamadaling naglakad patungong banyo. Binuksan ko ang cold temperature ng shower at agad tumapat sa lumalagaslas ng tubig

Fuck, first time kung gawin ito pero kailangan kong magsarili habang ini- imagine ang magandang mukha ni Veronica. Kailangan kong magsariling sikap gamit ang palad ko kung hindi baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at pasukin ko na talaga sa kwarto niya si Veronica. Nasa kabila lang siya at mabilis ko lang siyang mapasok doon dahil hawak ko ang duplicate key ng kwarto niya.

Sa loob ng banyo hindi ko mapigilan na mapaungol ng maramdaman ko ang paglabas ng masagana kong katas mula sa aking anaconda. Hingal na hingal akong pinatay ang shower at agad na hinagilap ang tuwalya para punasan ang basa kong katawan. Sa wakas nakaraos din at makakatulog na ako nito ng mahimbing.

VERONICA POV

Parang gusto kong sabunutan ang sarili ko dahil hinayaan kong halikan ako kanina ni Sir Rafael. Hindi ko man lang ito nagawang itulak bagkos nag- enjoy pa ako habang walang sawa niyang sinipsip ang bibig ko.

Pero ganoon ba talaga ang pakiramdam kapag hinahalikan ka ng isang lalaki... lalo na ni Sir Rafael? Bakit nya kaya nagawa iyun gayung hindi nya naman ako girl friend? Ang alam ko, normal lang na maghalikan kung may relasyon, pero kami ni Sir Rafael, amo ko sya. Nakakahiya dahil hindi ko man lang siya pinigilan. Ano na lang ang iisipin nya sa akin ngayun? Baka isipin niya malandi ako dahil hindi man lang ako tumanggi sa matagal na paglalapat ng labi namin.

Naipikit ko ang aking mga mata habang iniisip ang mga nangyari kanina lang. Dapat talaga hindi na ako pumunta sa kwarto nya eh. Si Sir Rafael pa talaga ang nakakuha ng first ko. Nakakahiya!

First kiss ko iyun at balak kong ibigay sa magiging boy friend ko lang na magiging asawa ko na din! Bakit nya ako hinalikan ng ganoon-ganoon lang?. Hindi nya naman ako girl friend para gawin nya ito sa akin. Ganoon na ba ka sigurista si Sir Rafael para masingil ako sa panggigising ko sa kanya kanina? Porket wala akong perang pambayad dahil sa pang-

iisturbo ko ayos na sa kanya ang halik? Hayst ewan ko, ang gulo nya!!!

Kung saan nag-enjoy na ako sa halik na iyun tsaka naman ako pinalabas. Bad breath ba ako kaya niya itinigil ang paghalik sa akin? Hayst parang gusto ko tuloy iuntog ang ulo ko ngayun. Paano ko siya pakikiharapan bukas? Baka mamaya malaman pa ito nila Madam Carissa at Sir Gabriel. Gayun na din ng mga anak nila. Kainis talaga!

Agad akong napalingon sa cellphone ko ng umilaw iyun. Nag-pop-up ang isang message mula sa messenger ko.

'MATULOG KA NA! HUWAG MAGPUYAT DAHIL MAAGA KA PA GIGISING BUKAS. GOOD NIGHT!"

--RAFAEL

Agad na nanlaki ang aking mga mata sa natanggap kong mensahe. Iniisip ko pa kung magrereply ba ako pero dahil wala naman akong naisip na isasagot binaliwala ko na lang. Pagkatapos ay binuksan ko ang facebook wall nito at nagulat pa ako dahil friends na agad kami.

Siya pa lang naman ang nasa friend list ko sa ngayun. Bukas ko na lang i-add ang mga kakilala ko. Susubukan ko silang i-search. Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang nakatitig sa cellphone ko. Lalo na sa profile picture na gamit ko ngayun kung saan si Sir Rafael ang naglagay. Mukha naming dalawa ang nakalagay doon at hindi ko mapigilan ang makaramdam ng kilig.

Wala namang sinabi si Sir Rafael na palitan ko ang picture na iyun kaya hahayaan ko na lang muna. Total maganda naman ang kuha ko.

Hindi ko mapigilan ang maghikab kaya nagpasya akong magpalit na muna ng damit pantulog bago tuluyang humiga ng kama. Baka marumi na itong suot ko at baka mahawa ang sapin ng kama. Eh ang ganda-ganda pa naman.

Pagkatapos kong magpalit ng damit ay agad akong nagtalukbong ng comforter. Ngayun ko lang naramdaman ang lamig ng buong kwarto dahil sa hangin na nagmumula sa aircon. Inilapag ko sa may ulunan ko ang bago kong cellphone at ipinikit ang aking mga mata.

Eksakto alas-sais ng umaga ng magising ako kinaumagahan.. Agad akong bumangon sa higaan ng maalala ko ang sinabi ni Manang Espe na dapat bago mag-alas-syete ng umaga nasa dining area na ako. Agad akong pumasok sa loob ng walk in closet at agad na naghagilap ng isusuot na damit.

Karamihan sa mga damit ko ay puro dress at iyun na lang din ang napili kong suutin. Halos pare-pareho lang naman ang style magkakaiba lang ng kulay.

Nagmamadali akong naligo.

Pagkatapos ay agad na akong nagbihis habang pasulyap-sulyap sa orasan na nasa maliit na lamesita na nasa gilid ng higaan ko.

Pagkatapos kong maligo ay agad akong nagsuklay ng buhok sa tapat ng salamin. May ilang mga make up pa akong nakita na nakapatong sa tokador at hindi ko alam kung kanino iyun kaya hindi na ako nag-abala pang galawin iyun. Baka mamaya mapagalitan pa ako kapag papakialaman ko pa diba?

Halos patakbo kong babain ang hagdan dahil sa sobrang pagmamadali. Nang sulyapan ko kasing muli ang orasan ay limang minuto na lang bago mag-alas siyete. Nakakahiya kong mali-late ako. Ayaw kong pag-isipan nila ako ng masama. Sa susunod mas lalo ko pang aagahan ang gising ko. Iiwasan ko na din ang magpuyat.

Pagdating ng dining room ay agad akong nakaramdam ng hiya. Nandito na ang mga amo ko at sabay-sabay pa silang napatingin sa pagdating ko. Agad akong napayuko sabat bati sa kanila.

"Good Morning Madam Carissa...Sir Gabriel at Sir Rafael!" wika ko.

"Good Morning Veronica. Sige na

maupo ka na. Sumabay ka na sa pagkain." sagot ni Madam. Tatanggi sana ako ng dumako ang tingin ko kay Ate Maricar at Manang Espe. Iniurong pa ni Ate Maricar ang isang upuan at nakangiting tumingin sa akin.

"Upo ka na dito Mam Veronica." wika pa nito. Hindi ko naman maiwasan na panlakihan ito ng mga mata. Tinitigan ko pa si Ate kung nagbibiro ito. 'Mam' talaga? Hindi naman nila ako amo.

Mamaya kakausapin ko si Ate tungkol dito. Nakakahiya kapag may ibang nakakarinig. Baka isipin nila masyado na talaga akong sumipsip sa mga amo namin.

"Tsk! Sit down! Mali-late na ako sa office kung tatayo-tayo ka pa diyan." agad akong napatitig kay Sir Rafael ng marinig ko ang masungit na naman niyang boses. Ano na naman kaya ang nakain nya? Bakit parang galit na naman ito? Kagabi naman ayos lang siya ah? Hayst mukhang mahirap talaga siyang pakisamahan.

"Opo!" tipid kong wika at umupo na din. Agad kong napansin ang paglalagay ng orange juice ni Ate Maricar sa baso ko kaya nagpasalamat ako sa kanya.

"Sure ka bang sasama ka ngayun sa opisina Gab?" narinig ko pang tanong ni Madam Carissa kay Sir Gabriel habang pinapanood ang asawang kumakain. Wala yatang balak kumain si Madam at tanging isang kulay green na juice na nasa baso ang paunti-unti nitong iniinom.

"Yes Sweetheart...First day ngayun ng bunso natin sa opisina at gusto kong ako mismo ang mag- introduce sa kanya sa mga empleyado." nakangiting sagot ni Sir Gabriel. Tahimik naman si Sir Rafael na kumakain habang kapansin-pansin ang pasulyap- sulyap nito sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na mapainom ng juice Lalo ng maalala ko ang halik na pinagsaluhan namin kagabi.

Chapter 180

VERONICA POV

"But dont worry Sweetheart, uuwi agad ako pagkatapos ng pagpapakilala kay Rafael bilang bagong future CEO ng Villarama Empire. Kung gusto mo naman pwede kang sumama sa amin para naman mabisita mo ang magiging opisina nya. What do you think?" suggestion ni Sir Gabriel. Tahimik lang akong kumakain habang nakayuko. Mabuti na lang at abala sila sa pag- uusap kaya kahit papaano nawala ang pagkailang na nararamdaman ko.

"Good suggestion Gab. Kaya niyo bang maghintay hanggang sa makapagbihis ako?" tanong naman ni Madam Carissa. Mukhang gusto din nitong sumama sa asawa.

"No worries Sweetheart! Willing akong maghintay kahit ilang oras pa iyan. I think mauna ka na Rafael sa office.

Siguradong hinihintay ka na ng kapatid mo doon. First day mo ngayun at iwasan mong ma-late." wika ni Sir Gabriel. Napansin ko naman na mukhang tapos ng kumain si Sir Rafael at tumayo na ito.

"Ok Dad! Hintayin ko na lang kayo sa opisina. Baka magka-highblood pa si Kuya sa kakahintay sa akin. "nakangiti nitong sagot at lumapit pa sa Ina para humalik sa pisngi. Tinapik ang balikat ng ama at lumingon sa akin at tumango. Wala naman akong ipinakita na kahit na anong reaksyon dito. Nahihiya pa rin ako sa kanya lalo na kapag sumasagi sa isip ko ang mga nangyari sa amin kagabi.

Tuluyan na din naman itong lumabas ng dining room. Naiwan naman kaming tatlo habang tahimik akong kumakain.

"By the way Veronica, gusto mo bang sumama sa amin sa office? Wala ka pa namang gagawin ngayun dahil wala pang mahanap si Arabella na pwedeng magtutor sa iyo." nagulat pa ako ng ibaling ni Madam ang tingin sa akin. Nilunok ko muna ang huli kong naisubo na sinangag bago ako sumagot.

"Hi-hindi po ba ako tutulong sa mga gawain dito sa mansion Madam?" sagot ko. Agad kong napansin ang pagngiti nito na kahit sa kabila ng edad ay halata pa rin ang hindi kumukupas na kagandahan. Malalaki na ang mga anak at mga dalaga at binata na ang ibang apo pero napakaganda niya pa rin. Ganoon talaga siguro ang mababait na tao. Matagal tumanda at mukhang alagang-alaga din naman siya ni Sir Gabriel.

Sa ilang araw kong pananatili dito sa mansion hindi nakaligtas sa paningin ko kung gaano sila kaalaga sa isat isa. Isang napakagandang halimbawa na sana maranasan ko din hanggang sa pagtanda ko. Naipilig ko pa ang aking ulo ng marining kong muling nagsalita si Madam.

"Dont worry. Kaya na ng mga tao dito sa mansion ang lahat ng trabaho. Mas magandang sumama ka para naman may makakausap ako sa office habang hinihintay sila Gabriel. Tiyak na kabi- kabilaang meetings ang haharapin nila ngayun sa office at dahil nakakabored din naman dito sa mansion sama na lang tayo. Kapag ma-bored tayo sa office pwede naman tayong maglibot- libot. At least may kasama ako.." mahabang wika ni Madam. Wala naman sa sariling napatango ako sabay pakawala ng masayang ngiti sa labi.

"That is a good idea! Well maghanda na kayong dalawa para makaalis na tayo." nakangiting sagot ni Sir Rafael. Agad naman tumayo si Madam Carissa sa pagkakaupo at niyaya akong umakyat muna para makapagbihis na nang mapansin nito na tapos na din akong kumain. Agad naman akong sumunod dito.

"Mas mabuting makapag-ikot-ikot ka muna bago mag-umpisa ang pag-aaral mo iha." wika nito sa akin. Tipid akong ngumiti.

"Thank you po Madam. Hindi ko po akalain na sobrang bait niyo po pala talaga." sagot ko. Nakangiti itong huminto sa paglalakad tsaka ako tinitigan

"Mas mabuting may nakakausap ako dito sa mansion na kasing edad mo. Medyo matagal na panahon na din nagsipag-asawa ang mga anak kong babae at bumukod. Malungkot din na walang nakakausap na katulad mo sa malaking bahay na ito." makahulugan nitong wika.

"Pero lagi naman po silang dumadalaw dito Madam." sagot ko.

"Oo, kaya lang iba pa rin ang may nakakasama palagi. Iyung lagi mong nakikita at nakakausap. Pero syempre, may kanya-kanya na silang buhay na binuo at kung alam ko lang na ganito pala ang pakiramdam habang pinagmamasdan mo ang unti-unting pag-aalisan ng sarili mong mga anak sa bahay dinagdagan pa sana namin sila." wika ni Madam na may halong biro sa tono ng boses. Kita ko din ang lungkot sa mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun.

"Ganoon po ba talaga kapag mayayaman Madam, kaunti lang kung mag-anak." wala sa sarili kong sagot. Huli na ng marealized ko na umandar na naman ang katabilan ko. Gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko. Nakakahiya kay Madam. Amo ko siya kaya dapat lang na pag-isipan ko lahat ng isasagot ko.

"Bakit? Hindi naman siguro!" sagot ni Madam Carissa habang napansin ko ang muling pagngiti nito. Pagkatapos ay hinawakan ako nito sa kamay at niyaya ng umakyat.

"Marami ka pa bang mga damit na pwedeng maisuot?" tanong nito. Agad akong tumango.

"Marami pong binili para sa akin si Sir Rafael noong nakaraang araw. Marami pa po akong maisusuot." sagot ko. Tumango ito at nagkanya-kanya pasok na kami ng kwarto.

Agad akong naghalungkat ng damit sa walk in closet ko. Dress ulit ang napili ko. Lagpas tuhod at kita ang aking balikat. Pagkatapos ay nagsuot ako ng flat sandals para maging komportable at kinuha ko ang shoulder bag na isa sa mga nabili para sa akin ni Sir Rafael noong nakaraang gabi at inilagay ko ang aking cellphone. Pagkatapos ay muli kong sinipat ang aking sarili sa salamin at ngumiti. Nang mapansin kong maayos na ang lahat ay nagmamadali na akong lumabas ng kwarto at sakto naman ang pagbukas ng pintuan ng kwarto nila Madam Carissa at napansin ko itong lumabas na din.

Tumitig muna ito sa akin tsaka sinensyasan akong lumapit. Pagkatapos ay niyaya akong pumasok sa kwarto nila kaya napasunod ako. Kung malaki ang kwarto ni Sir Rafael, mukhang mas malaki ang kwarto nila Madam Carissa. Maganda sa mata ang lahat ng nakadisplay.

Umupo ka muna dito dahil lalagyan kita ng kahit na kaunting make up sa mukha." wika nito sa akin. Agad akong nagulat. Napansin ko pa ang pagtitig nito sa kwentas na suot ko kaya hindi ko maiwasan na kabahan.

"Po? Naku huwag na po Madam. Baka naiinip na si Sir Gabriel sa baba." sagot ko at nagmamadali na din na naupo sa isang upuan na nakatapat sa salamin. Hindi naman ito nagtanong tungkol sa kwentas kaya naman naging kampante na din ako.

"Sandali lang ito. Wala pang five minutes matatapos din agad tayo. Kapag lumalabas tayo ng mansion dapat palagi tayong maglagay ng ganito para naman presetable tayo sa paningin ng ibang tao." wika ni Madam at may kung anong cream itong pinahid sa aking mukha. Hinayaan ko na lang sya na ayusan ako. May mga nilagay din ito sa pilik mata ko pati na din sa kilay ko. Huling inapply niya ay ang lipstick. Tama ito, walang pang limang minuto tapos nya

na akong ayusan.

Nang mapagmasdan ko pa ang sarili ko sa salamin ay nagulat pa ako sa laki ng ipinagbago ng mukha ko. Simpleng make up lang naman ang nilagay ni Madam pero ang laki ng epekto sa hitsura ko. Nanghinayang pa tuloy ako kung bakit hindi ko tinandaan ang mga pinanlalagay niya sa akin.

"Ilagay mo ito sa bag mo para pwede kang magretouch kapag mabura ang inilagay natin diyan sa mukha mo." nakangiti nitong wika. Hindi na ako tumanggi pa. Napansin kong kahit na tatanggi ako ipagpipilitan pa rin nya kung ano ang gusto niya. Kaya naman nagpasalamat na lang ako.

Lulan ng sasakyan bumyahe na kami papuntang Villarama Empire. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng excitement sa isiping makikita ko muli si Sir Rafael.

"Kapag mainip kayo, pwede kayong mag-ikot sa kalapit na mall Sweetheart!" narinig ko pang wika ni Sir Gabriel. Nakaakbay ito sa kanyang asawa at nakahilig naman sa balikat niya si Madam Carissa. Super sweet at mapapa-sana all ka na lang talaga kaya agad kong kinuha ang cellphone ko at inabala ang aking sarili.

"Natigil lang ako sa kakapindot sa cellphone ko ng huminto ang sasakyan. Agad kong inilibot ang aking paningin sa buong paligid. Nandito kami sa loob ng isang parking area at wala akong ibang nakikita kundi puro sasakyan. Napansin ko pa ang pagbukas ng pintuan sa gawi ko kaya agad akong bumaba. Bumaba na din sila Madam at Sir at sabay na naglakad papasok sa loob ng isang lobby.

Tahimik lang akong nakasunod sa kanila habang hindi ko maiwasan ang mapalinga-linga. Mukhang mga kagalang-galang ang mga taong aking nakikita. Halos pare-pareho sila ng suot. Color dark blue na coat with ang slacks, mapababae at lalaki. Siguro iyun talaga ang mga uniform nila.

Narinig ko pa ang kanya-kanya nilang pagbati ng mapansin nila ang pagdating namin. Yumuko pa ang iba at tanging tango lang ang naging sagot ni Sir Gabriel samantalang nakangiti lang sa kanila si Madam Carissa.

Alam ko na kung kanino nagmana si Sir Rafael sa pagiging seryoso. Sa kanyang ama dahil kung anong ugali ang nakikita ko ngayun kay Sir Rafael ganun din ang nakikita ko ngayun kay Sir Gabriel. Mag-ama nga sila!

Napansin ko pa ang nagtatakang pagtitig ng ibang empleyado sa akin. Iniisip marahil nila kung kaanu-ano ba ako nila Madam. Hindi ko na lang pinansin at tahimik lang akong nakasunod sa kanila hanggang sa nakasakay kami ng elevator.

Isang bodyguard at kaming tatlo lang ang nandito sa loob. Iyung ibang mga kasama naming bodyguard na nakabuntot sa amin kanina ay nagpaiwan na sa lobby. Hindi na din umiimik sila Madam at Sir kaya tahimik lang din ako habang nakatitig sa mga button ng elevator.

Pagkabukas ng elevator ay tahimik kaming lumabas. Agad kong napansin ang dalawang babae at isang lalaki na nakaupo sa kani-kanilang lamesa. Mga nasa late 40s na ang kanilang edad at iba ang suot nila kumpara sa mga tao sa ibaba. Lahat abala at ng mapansin nila ang pagdating namin ay agad silang tumayo at nagbigay galang.

"Good Morning Madam, sir! sabay na wika ng mga ito. Tumango si Sir Gabriel at deretsong naglakad sa isang nakasadong pintuan. Binuksan nya iyun at agad kaming nagsipagpasok.

"Umupo muna tayo dito Iha." wika ni Madam Carissa sa akin kaya agad akong naglakad papuntang sofa at naupo. Si Sir Gabriel naman ay sa mismong Swivel chair naupo habang isa-isang tinitingnan ang mga papeles na nasa lamesa.

Narinig ko pa ang banayad na katok sa pintuan kaya naagaw ang attention ko. Pumasok ang isa sa mga empleyado na nasa labas lang kanina.

"Sir, nasa conference room po sila Sir Christian at Sir Rafael ngayun." imporma nito kay Sir Gabriel. Tumayo naman agad si Sir Gabriel at binalingan si Madam Carissa bago lumabas ng pintuan.

"Pupuntahan ko lang muna sila sa conference room Sweetheart!" wika nito. Tumayo naman si Madam Carissa at lumapit ito sa asawa sabay haplos sa suot na suit ni Sir Gabriel. Simpleng gesture pero ang sweet tingnan.

"Ok...Dont worry, mukhang bababa muna kami sa coffee shop para malibang." sagot ni Madam sa asawa.

Tumango si Sir Gabriel at hinalikan pa nito sa noo ang asawa bago tuluyang lumabas ng opisina. Agad naman sumunod ang empleyado dito kaya naman naiwan kaming dalawa ni Madam dito sa loob.

"Alam mo bang kapansin-pansin ang malaking ipinagbago ni Rafael simula ng dumating ka sa mansion?" basag ni Madam Carissa sa katahimikan naming dalawa. Direkta na itong nakatitig sa akin. Napayuko ako.

"Ang sungit nga po nya eh." sagot ko naman para mapagtakpan ang pagkailang ko.

"Masasanay ka din sa kanya. Pero alam kong magtitino na siya ngayun. Dati kasi hindi naglalagi sa mansion ang batang iyan. Sakit ng ulo sa kanyang ama at mga kapatid dahil walang ibang ginawa kundi ang mambabae at sumama sa mga barkada. Walang direksyon ang buhay palibhasa kasi lumaking spoiled at nakukuha lahat ng gusto. Nitong weekend lang sya nag- stay ng matagal sa mansion which is good sign na magbabago na talaga siya.......

"At thankful ako dahil sa iyo Veronica! "wika nito. Nagtataka naman akong napatitig kay Madam. Sa totoo lang hindi ko gets ang ibig nitong sabihin. Bakit siya maging thankful sa akin kung nag-stay ng buong weekend si Sir Rafael sa mansion eh wala naman akong naalalang pinagbawalan itong lumabas dahil wala akong karapatan.

Sino ba ako para masabi sa akin ni Madam ang bagay na ito?

Chapter 181

VERONICA POV

Muling namayani ang katahimikan sa aming dalawa ni Madam Carissa. Nagiging abala na ito sa kanyang cellphone ka inilibot ko ang tingin sa paligid ng opisina.

Malawak ang buong paligid. May mga paintings akong nakitang nakasabit at ibat ibang klaseng office supplies. Salamin ang nasa likuran ng upuan ng CEO kaya kita ko ang nagtatayuang building sa labas.

"Mukhang matatagalan sila sa meeting. We need to go! Mag-

ikot muna tayo para naman malibang." muling napukaw ang attention ko ng magsalita si Madam. Napansin ko ang pagtayo nito kaya tumayo na din ako.

Nakasunod lang ako dito habang nakalabas kami ng opisina.

"kapag bumalik na si Gab.. sabihin mo sa kanya na tawagan ako. Lalabas lang kami ni Veronica." bilin ni Madam sa empleyado.

"Opo Madam! Sasabihin ko po kaagad kay Sir Gabriel ang tungkol dito." sagot nito sabay yuko. Agad naman akong hinawakan ni Madam sa braso at sabay na kaming naglakad papuntang elevator.

"Alam mo bang pag-aari ng Villarama Empire ang buong building na ito? Halos ilang taon na din ang mabilis na lumipas at habang tumatagal lalong lumalago ang negosyo ng pamilya kaya laking pasalamat namin ni Gabriel dahil sinunod din ni Rafael ang nais ng buong pamilya. Akala talaga namin wala ng pag-asa ang batang iyun na hawakan ang kumpanyang ito.

" wika ni Madam. Tahimik lang akong nakikinig sa kanyang sinasabi.

Pagkabukas ng elevator ay agad

kaming naglakad palabas. Sinalubong namin kami ng driver at tatlong bodyguard.

"Sa Villarama Shopping Center tayo." agad naman nagsitanguan ang lahat at nagmamadaling lumabas.

"Dito na lang natin hintayin ang sasakyan." wika ni Madam. Nakangiti naman akong tumango sabay libot ulit ng tingin sa paligid. Halatang ingat na ingat kilos ng lahat. Siguro mahirap magtrabaho sa lugar na ito. Kanina ko pa napapansin ang ibang mga empleyado na mukhang aligaga. O baka natatakot lang sila sa presensya ng amo nila?

Nang mapansin namin ang pagtigil ng sasakyan sa labas ng exit ay agad akong hinila ni Madam. Marahil iyun na ang sasakyan na tinutukoy nito kanina. Agad naman kaming pinagbuksan ng isang nakau- uniform na bodyguard ng pintuan ng kotse kaya pumasok na din kami.

Halos sampung minuto lang naman ang itinakbo ng sasakyan at nakarating agad kami sa Villarama Shopping Center. Ibang iba ito sa pinuntahan naming mall noong nakaraang araw. Grabe, sobrang ganda ng paligid at naglalakihan ang mga Chandelier. Mukhang mayayaman din ang halos lahat ng nakikita kong mga tao.

Halatang mga mamahalin ang mga naka-display sa mga boutique na aming nadadaanan.

Louis Vuitton, Gucci, Prada at kung anu-ano pang mga shop ang nakikita ko. Hindi naman ako ganoon katanga para hindi malaman kung gaano kamamahal ang mga luxury brand na iyun.

"Sa spa tayo!" narinig kong wika ni Madam habang napansin kong pinindot nito ang elevator na nasa harap namin. Hindi ko man lang namalayan kung saang bahagi ng mall na kami nakarating. Kanina pa kasi lumilipad ang diwa ko sa kakatingin sa paligid.

Namamangha ako sa mga nakikita kong nagagandahang bagay.

Agad naman kaming nakarating sa spa na tinutukoy ni Madam. Sinalubong agad kami ng staff at agad kaming pinaupo.

"Good Day Madam Carissa. Nice to see you again po!" agad na bati nito kay Madam. Mukhang kilala nito ang amo po. Tahimik lang ako sa tabi ni Madam habang tinititigan ang nito.

"Gusto kong ayusan nyo sya.. Gawin niyo ang lahat para lalong lumitaw ang ganda nya." Sagot ni Madam dito. Natoon naman ang attention ng kausap nito sa akin. Napansin ko pa ang pasimple nitong pagtitig sa akin mula ulo hanggang paa. Pagkatapos matamis itong ngumiti.

"Actually maganda na po sya Madam. Pero kailangan lang natin pagpantayin ang kulay niya." nakangiti nitong sagot. Tinitigan din ako ni Madam tsaka tumango.

"Galing ka ba sa swimming Iha? Iyung totoong kulay mo ay ang 

nasa balikat mo. Iyan ang hahabulin natin para pumantay. "Wika ng staff sa akin. Hindi ko naman ma-gets ang ibig nitong sabihin kaya pasimple kong tinitigan ang balat ko sa braso at ang balikat ko. Mas maputi ang nasa balikat ko dahil palagi itong natatakpan ng damit noong nasa probensya pa ako. Babad ako sa sikat ng araw kaya talagang mangingitim ang balat ko na direktang natatamaan ng sikat ng araw.

"Right! I think iyan ang pinaka- dabest na service ang gagawin ngayun. Lalo mong palitawin ang ganda nya!" nakangiting sagot ni Madam at halatang tuwang tuwa pa ito sa narinig sa staff kanina. Nahihiya naman akong napayuko.

"Dont worry Mam. Kayang kaya

namin gawin ang bagay na ito.

Pagkatapos ng procedure na

gagawin namin ngayung araw, makikita nyo agad ang result. Kami ang bahala sa kanya. Papakialaman namin ang kulay nya pati na din ang mukha nya para lalo siyang gumanda!" sagot ng staff. Pagkatapos ay sinenyasan nito ang isa pang nakaantabay sa amin at may sinabi.

"Sumama ka sa amin-----" hindi na natuloy ang sasabihin nito ng sumabat ulit si Madam Carissa.

"Veronica. Her name is Veronica.

"sagot ni Madam.

"Well, Mam Veronica, sumama ka sa akin. Umpisahan na natin ang lalong pagpapaganda sa iyo. "wika nito. Nilingon ko pa si Madam pero tumango lang ito sa akin. Kinakabahan man wala na akong nagawa pa kundi ang sumunod sa staff.

Naging maayos naman ang naging kinalabasan ng lahat. Kabi -bilaang paglilinis sa katawan ko ang kanilang ginawa. HIndi ko na nga namalayan na nakatulog pala ako. Basta nagising na lang ako na sobrang gaan na ng aking pakiramdam.

"Ay Mabuti naman at gising ka na. Grabe ang sarap ng tulog mo Mam Veronica!" wika sa akin ng isang staff habang may inilalagay ito sa mukha ko. Hindi na sya ang dating staff na nag- asikaso sa akin kanina. Mukha kasing binabae ang isang ito sa klase ng kilos nya at pananalita.

"A-anong oras na po?" tanong ko. Nakangiti itong tumitig sa akin.

"Alas tres na ng hapon. Im sure gutom ka na! Dont worry, malapit na tayong matapos.

Lalagyan ko lang ng cream ang

mukha mo pagkatapos ready to go ka na!" wika nito. Hinayaan ko na lang siya sa ginagawa nya para matapos na.

Kung ganoon ilang oras din pala akong nakatulog. Sabagay napuyat ako kagabi dahil sa kakaisip sa nangyari sa amin ni Sir Rafael.

"Si Madam Carissa po pala...." hindi ko mapigilang bigkas sa pangalan ni Madam. Alas tres na ng hapon at tiyak bored na bored na ito sa kakahintay sa akin sa labas.

"Dont worry, nasa labas lang sya. Kakatapos lang din nyang magpa - spa kanina." sagot nito.

Para naman akong nabunutan ng tinik sa sagot nito. Pagkatapos ay sinenyasan ako nitong pwede na akong tumayo.

"Look at yourself! Hindi bat kahit papaano kita na ang result ng ginawa namin kanina?" tanong nito sa akin at iginiya ako papunta sa malaking salamin. Agad ko namang sinipat ang sarili ko at namangha ako sa aking nakita.

Lumiwanag na ang balat ko. Kaunti na nga lang at magiging pantay na ang kulay ko samantalang ang mukha ko ay ganoon din. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

"Dont worry, sa paglipas ng araw, magiging tuloy-tuloy na ang pagbabalik ng dati mong kulay. Huwag ka kasing magbabad sa beach para hindi ka masyadong masunog...... or kung talagang mahilig ka magswimming huwag mong kalimutan maglagay ng sun block sa balat." pagpapatuloy na wika nito. Wala sa sariling napatango ako.

"Salamat po. Ang galing ng ginawa niyo." sagot ko. Nakangiti ako nitong tinitigan.

"Alam mo kakainggit ka! Kahit naman hindi pantay ang kulay mo kanina, maganda ka pa rin. Napaka-natural ng mukha mo.

hindi nakakasawang titigan." wika pa nito. Hindi ako nakaimik. Ilang beses ko ng narinig ang tungkol sa bagay na iyan pero hanggang ngayun hindi pa rin ako nasanay. Nahihiya pa rin ako kapag nakakatangap ako ng ganitong klaseng compliment.

"Sige...pwede ka ng magpalit ng damit. Take your time Mam Veronica!" wika nito at lumabas na. Agad ko namang hinagilap ang damit na hinubad ko kanina pagkatapos ay isinuot ito.

"Sobrang gaan ng pakiramdam ko. Lahat yata ng libag ko sa katawan tinanggal nila. Hayst kakaiba din pala talaga ang mga mayayaman. Pumupunta sila sa ganitong lugar para lalong ma- enhance ang kanilang kagandahan.

Pagkatapos kong magbihis ay hinagilap ko ang bag na ipinatong ko sa isang maliit na lamesa. Pagkatapos ay agad na akong lumabas dito sa maliit na kwarto.

Agad naman akong sinalubong ng isa pang staff at sinamahan papunta sa kinaroroonan ni Madam Carissa. Nadatnan ko itong prenteng nakaupo sa isang lamesa habang umiinom ng fresh juice.

Agad kong napansin ang pagngiti

nito ng mapansin ang pagdating ko.

"Wow! Perfect! Hindi nasayang ang halos buong maghapon na pagtambay natin dito."

nakangiting wika ni Madam sa akin. Pagkatapos ay sinenyasan ako nitong maupo at hinarap ang staff. Dumukot ito sa bag at may inabot na pera dito. Agad na nagpasalamat ang staff at tumalikod na.

"Mam, pasensya na po. Kanina pa yata kayo naghihintay sa akin. Baka hinahanap na tayo sa office. " nakayuko kong wika. Sinipat naman ni Madam ang suot na relo bago sumagot.

"Kausap ko kanina si Gab. Malapit na silang matapos. Dadaanan nila tayo dito mamaya para sabay-sabay na tayong umuwi." sagot ni Madam. Pagkatapos ay sinenyasan nito ang waitress kaya agad na lumapit.

"Kumain ka na muna. Iikot tayo habang hinihintay natin ang sundo natin." nakangiti nitong wika. Napansin marahil ni Madam ang pag-aalangan ko kaya ito na ang namili ng pwede kong kainin. Agad nya iyung sinabi sa waiter bago muli akong binalingan.

"Huwag kang mahiya Veronica.

Simula ngayun, ituring mo kaming hindi iba sa iyo. Pamilya na ang tingin ko sa iyo at mas magiging masaya ako kapag hindi mo na ako tatawaging " Madam'. You can call me Tita at Tito naman kay Gabriel. Dont worry, magiging maayos ang buhay mo sa amin dahil isa kang mabait na bata," mahabang wika nito. Napayuko ako.

Ilang sandali lang ay dumating na din ang inorder na pagkain para sa akin. Burger at orange juice at dahil gutom na din ako hindi na ako nahiya pa. Agad akong kumain. Nagiging abala muli si Madam sa kanyang cellphone kaya naman nawala na din ang naramdaman kong hiya.

"Parating na daw sila. Hintayin na lang natin sila dito." kakatapos ko lang nguyain ang huling kagat ng burger ng muling nagsalita si Madam.

Hindi naman nagtagal ang aming paghihintay dahil nakita ko ang pagpasok nila Sir Rafael at Sir Gabriel dito sa cafe. Agad silang kinawayan ni Madam Carissa kaya nagmamadali silang lumapit sa amin.

"Pagkalapit ng mga ito ay agad na humalik si Sir Rafael sa kanyang ina. Isang halik sa labi naman ang iginawad ni Sir Gabriel sa kanyang asawa na syang hindi ko maiwasang makaramdam ng kilig dahil sa nasaksihan. Pagkatapos ay sabay silang naupo.

"Mukhang wala naman kayong napamili ah?" wika ni Sir Gabriel habang nakatitig sa asawa.

Tahimik naman si Sir Rafael habang pasulyap-sulyap sa akin kaya muli akong nakaramdam ng hiya. Ano kaya ang iniisip nito.

"Nagpa-spa lang kami Gab! Kakatapos lang namin at dito sa cafe ang deretso namin dahil na -skip namin ang lunch." sagot ni Madam. Oo nga pala, hindi kami nakakain ng lunch dahil nakatulog ako habang kinukuskos ang balat ko kanina.

"Hmmm ganoon ba? Kung ganon, lipat tayo sa restaurant na nagseserve ng matinong food. Hindi pwedeng magpalipas ng kain Sweetheart alam mo naman iyun diba?" sagot ni Sir Gabriel na may halong pag-aalala sa boses. Nakaramdam tuloy ako ng guilt. Hindi na sana ako pumayag na magtagal sa spa. Nakakahiya tuloy. Parang ako ang may kasalanan nito eh.

"Dont worry. Busog na ako. Isa pa, paminsan-minsan lang naman ito nangyayari. Mas maigi din na mag fasting paminsan-minsan." sagot ni Madam.

"By the way, kumusta ang opisina? Mukhang napagod kayo ng husto ah?' muling wika ni Madam sabay sulyap sa anak.

"Ayos lang Mom. Masasanay din siguro ako sa araw-araw na ganitong routine ng buhay." sagot ni Sir Rafael. Nakangiti naman itong tinitigan ni Madam Carissa.

"Dont worry son. Magiging maayos din ang lahat. Basta hinay-hinay lang at huwag mong biglain ang sarili mo."

sagot ni Madam. Tanging pagngiti na lang din naman ang naging sagot ni Sir Rafael sa kanyang ina.

"Ok...lets go! May gusto ka pa bang puntahan Sweetheart?"

tanong ni Sir Gabriel at tumayo na. Pagkatapos ay inalalayan nitong makatayo ang asawa.

Hinagilap ko ang aking bag at tumayo na din lalo na ng mapansin ko na naglalakad na palabas ng cafe sila Madam.

Natigilan lang ako ng maramdaman ko ang paghawak ni Sir Rafael sa kamay ko kaya napalingon ako dito.

"Bakit ibang iba ka ngayun? Alam mo bang lalo kang naging kaakit-akit sa mga mata ko?" pabulong na wika nito habang nakatitig sa mukha ko. Hindi ko naman malaman kung ano ang gagawin ko. Habang tumatagal naiilang na talaga ako sa kanya.

Para kasing may ibig sabihin ang mga titig na pinapakawalan nito sa akin.

"Sir, baka maiwan na nila tayo." wika ko sabay hila sa kamay kong hawak nito. Tumingin pa ako sa labas ng cafe at doon ko lang narealized na nakalayo na sila Madam sa amin.

"Much better!" sagot nito.

"Po?" sagot ko naman. Hindi ko alam ang ibig sabihin nito.

"Hayaan mo silang masulo ang isat isa. Alam kong miss na miss ni Daddy si Mommy dahil hindi sila sanay na mawalay sa isat isa sa mahabang oras." wika nito at hinila ako palabas ng cafe. Hindi na ako nakapalag pa lalo na ng akbayan ako nito. Napansin ko naman na pinagtitinginan kami ng mga taong nadadaanan namin. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ipinapakita sa lahat ni Sir Rafael na pag-aari nya ako dahil hindi nakaligtas sa paningin ko ang pinapakawalan nitong masamang titig sa mga kalalakihang nakantingin sa amin...o...... sa akin?

Chapter 182

VERONICA POV

"Sir pwede po bang bitawan niyo na ako? Nakakahiya po kasi!" bulong ko kay Sir Rafael. Kanina pa ako palingon-lingon para hanapin sila Madam Carissa  hindi ko na sila nakita pa. Isa pa naiilang na ako sa mga pinupukol na tingin ng mga taong nakakasalubong namin.

Kahit naman mukha silang sosyalin, hindi pa rin maitatago ang pagiging tsismoso at tsismosa nila dahil kung makatingin sa akin lalo na ang mga kababaihan akala mo ay may nagawa akong mali.

"Paano kung ayaw ko dahil komportable ako sa ganito, may magagawa ka?" pabulong na sagot nito. Talagang itinapat nya pa sa tainga ko ang bibig nya kaya naman kinilabutan ako lalo na ng tumama ang mainit nitong hininga sa pisngi ko.

"Pero, Baka ano po ang isipin mga taong nakakakita sa atin.. sagot ko.

"Bakit kilala mo ba sila?" muling tanong nito. Hindi ko naman maiwasan mapangiwi sa takbo ng pag-uusap namin. Mukhang ayaw nya talagang tanggalin ang kamay niya na nakaakbay sa balikat ko.

"Nangangalay na po kasi ako eh. " palusot ko kahit hindi naman. Maang lang naman ang pagkakadantay ng kamay nito sa akin kaya lang wala na akong choice pa kundi sabihin ang katagang iyun. Isa pa kanina kami naglalakad at hindi ko alam. kung saan ba talaga kami pupunta.

"Bakit hindi mo sinasagot ang message ko sa iyo kanina?" imbes na pakinggan ang pakiusap ko nagtanong pa ito. Natigilan naman ako. Hindi ko alam ang ibig nitong sabihin.

"Iyung cellphone mo! Hindi mo ba tsini-tsek from time to time?" tanong nito. Saglit akong napaisip. Oo nga pala ang cellphone ko, hindi ko na nahawakan pa simula ng dumating kami ng salon.

"Eh, nakatulog po kasi ako Sir eh. sagot ko. Hindi naman ito sumagot hanggang sa nakapa kami sa isang restaurant. Huwag nyang sabihin kakain na naman kami?

"Rafael!!!!"Nagulat pa ako ng may biglang sumalubong sa amin na isang lalaki. Halos kasing edad lang ito ni Sir Rafael pero halata sa mukha nito ang pagiging masayahin.

"Arthur! Kumusta Pare? Akala ko ba nasa Thailand pa kayo?" sagot

naman ni Sir Rafael at agad silang nagshake hands.

"Hindi na ako sumama Pre. Nasirmunan nga ako ni Daddy ng malaman nya ang balak kong pagsama sa Thailand." sagot nito sabay sulyap sa akin. Pagkatapos muling bumaling kay Sir Rafael habang nagtatanong ang mga mata.

"Who is She? Dont tell me na pagkatapos ni Sofia meron ka na agad------" Hindi na natapos ang sasabihin nito ng putulin ito ni Sir Rafael.

"Shut up! Ang daldal mo! Talo mo pa ang babae!" Halata ang inis sa boses ni Sir Rafael na saway nito sa kaibigan. Humalakhak naman ito at halatang natutuwa sa naging reaksiyon ni Sir.

"Ipakilala mo naman ako!" Bulong pa nito kay Sir Rafael habang may nakahuguhit na ngisi sa labi. Hindi ko naman malaman kong paano magreact sa harap nila. Para kasing kakaiba ang dalawang ito. Mabait itong si Arthur pero mukhang manyakis.

"Veronica! Her name is Veronica! " wika ni Sir Rafael sabay hapit sa akin palapit sa kanyang katawan. Lalo naman naninigas ang katawan ko sa ginawa nito.

Gusto ko man kumalas mula sa pagkakahawak nito sa akin kaya lang masyado siyang malakas.

"Veronica? Wow nice name! My name is Arthur, but you can call me 'Art' for short!" nakangiti nitong sagot sa akin sabay lahad ng kamay. Akmang tatanggi ko na ang pakikipagkamay ni sir Arthur ng hawiin ni Sir Rafael ang kamay nito. Gulat naman itong napatingin sa kaibigan.

"Damn!!! Kailan ka pa nagiging possessive sa mga naging babae mo Dude?" takang-taka na wika ni Sir Arthur. Kahit ako nagulat din sa inasal ni Sir Rafael.

"Ayaw ko lang na hawakan mo siya. And besides, pagod ako ngayun sa trabaho at gusto kong gumamit ng VIP room." sagot ni Sir Rafael. Napangisi naman si Sir Arthur habang ang tingin sa aming dalawa ni sir Rafael.

"Fine...Mukhang stress ka nga. Tsaka na ako magtanong sa iyo at baka magwalk-out ka pa! Sayang ang kikitain ko!" natatawa nitong wika.

Agad naman kaming dinala nito sa isang medyo may kalakihang kwarto. Lamesa lang naman ang nandito sa loob nagtataka ako dahil ang alam ko sa isang restaurant tabi-tabi ang lamesa.

Pero dito sa kinaroroonan namin kaming dalawa lang ni Sir Rafael at hindi ko alam ang trip nito.

"Ano ang gusto nyong kainin Dude? Ako na mismo ang mag- aasikaso sa inyo!" natatawa nitong wika habang pasulyap- sulyap sa akin.

"Kung gusto mong mag-enjoy kami sa restaurant mo at kumita ng malaki tigilan mo na ang kakatingin kay Veronica dahil baka masapak na kita!" inis na wika ni Sir Rafael sa kaibigan. Napahalakhak naman ito habang iiling-iling.

"Alam mo, ilang araw lang tayong hindi nagkita pero ang laki na ng ipinagbago mo Dude! Mukhang-----" hindi na ulit natapos ang sasabihin nito ng muling sumagot si Sir Rafael.

"Enough! Tsk! Tsk! Ang daldal!" inis na sagot ni Sir Rafael. Lalo naman natawa si Sir Arthur.

"Ewan ko sa iyo! Sige na nga, ano ang gusto nyong kainin?" tanong ni Sir Arthur.

"Yung best seller niyo!" walang ganang sagot ni Sir Rafael.

Akmang lalabas ng VIP Room ang kaibigan ng muli itong tawagin ni Sir Rafael. Tumayo si Sir Rafael at may kung anong ibinulong sa kaibigan. HIndi ko naman maiwasan ang

mapakunot ang noo ko. Kakaiba talaga ang kinikilos ni Sir Rafael ngayun.

Tumango ang kaibigan at tuluyan ng lumabas dito sa VIP room. Muling bumalik si Sir Rafael sa kanyang upuan habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin. Muli akong nakaramdam ng pagakailang.

"Sir, dapat hindi nyo na po ako inorderan ng pagkain. Busog pa po ako eh. Tsaka nasaan na po sila Madam? Bakit hindi natin sila kasabay ngayun?" tanong ko kay Sir Rafael. Kumurap muna ito.

"Malungkot kumain kapag nag-

iisa lang. Alangan naman panoorin mo lang ako diba? Isa pa balak kong matulog pagdating ng mansion dahil nakakapagod ang trabaho sa opisina." sagot nito at sumandal sa upuan sabay pikit ng mga mata.

Ngayun ko lang ito maiging napagmasdan. Halata nga na gwapo nitong mukha ang pagod kaya nakaramdam ako ng awa para dito kahit papaano.

Nabanggit sa akin ni Madam na ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagseryoso sa trabaho si Sir Rafael. Siguro naninibago pa siya.

Muling napadilat ang mga mata

nito ng marinig namin ang mahinang katok sa pintauan. Akmang tatayo ako para pagbuksan iyon pero pinigilan ako ni Sir Rafael sa pamamagitan ng paghawak sa akin kamay.

"Come in!" sigaw nito upang papasukin ang kung sino man ang kumakatok. Nagulat pa ako ng nagsipagpasukan ang tatlong staff na may hila-hilang mga damit na nakahanger.

Akala ko ba restaurant itong napuntahan namin? Bakit may mga damit?

"Good Day Sir, Mam! Ito na po ang mga latest design namin! New Arrival at si Mam pa lang ang unang makakapili nito Sir." magalang na wika ng staff. Lalo akong naguluhan sa takbo ng pangyayari. Wala talagang imposible sa mga mayayaman. Inisa-isa kong tingnan ang mga nakahanger. Ang gaganda ng mga kulay at isang tingin ko lang alam kong kasya sa akin lahat iyun kahit hindi ko isukat.

"Magshopping ka muna habang hinihintay natin ang pagkain" wika ni Sir Rafael. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

"Shopping? Pwede pala ang ganitong shopping? Hindi na kailangan pumunta ng store at sila na ang kusang pupunta sa iyo kung saan ka man?" naguguluhan kong sagot. Natawa si Sir Rafael.

"Pwede kapag may pera ka." sagot ni Sir. Hindi ko naman mapigilan na mapakagat sa labi bago sumagot.

"Eh, marami pa po akong damit. Hindi po ba noong nakaraang araw nyo lang ako binilhan?"

pabulong kong sagot. Nahihiya ako sa mga sales staff. Nag- effort pa naman silang dalhin ang paninda dito sa harap namin tapos tatanggihan ko lang.

Napapailing naman akong tinitigan ni Sir Rafael.

Pagkatapos binilingan ni Sir Rafael ang mga ito.

"Pakisabi kay Arthur na ipadeliver sa mansion lahat ng damit na iyan. Bibilhin ko!" sagot ni Sir Rafael. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat.

"Po? Eh Sir...hindi po pwede sagot ko.

"Bakit hindi pwede? Kaya ko naman bayaran lahat iyan." sagot nito. Agad akong umiling.

"Huwag na po Sir! Nakakahiya po! Tsaka bakit niyo ba ito ginagawa?" sagot ko naman. Mukha kasing ini-spoiled nya ako sa mga materyal na bagay.

Ang laki na ng nagastos nya sa akin sa ilang araw na pananatili ko sa mansion. Baka hindi ko na kayang bayaran lahat ng iyun.

"Nope. Ang gusto ko ang masusunod dito Veronica. Sige na ibalot niyo na lahat iyan at ideliver ngayun din sa mansion." sagot ni Sir Rafael. Agad naman nagsitanguan ang mga staff at nagmamadali ng lumabas.

Napasunod naman ang tingin ko sa mga ito. Hindi pa rin ako makapaniwala sa bilis ng pangyayari.

Tulala ako hanggang sa dumating ang inorder nitong pagkain. Kahit gaano pa kasarap ng pagkain sa harap ko bigla akong nawalan ng gana. Ang daming damit noon at mukhang hindi ko naman magagamit lahat. Hayst ano ba ang nangyari sa utak nya. Bakit hindi nya ako pinapakinggan kahit tumatanggi na ako.

"Kumain ka na muna. Mamaya ng kaunti darating ang mga sapatos at bags." wika nito. Napakurap ang mga mata ko sa sinabi nito.

"Po?" Sapatos at bags?" tanong ko. Hindi ito sumagot bagkos tumayo ito at naupo sa tabi ko.

"Bakit ka tulala? Kapag hindi ka kumain hahalikan kita!" bulong nito sa akin. Talagang itinapat nya pa ang bibig nya sa tainga ko kaya napalayo ako ng kaunti dito. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa.

Wala sa sariling hinawakan ko ang kutsara at tinidor at hinalo ang pagkain. Sa totoo lang busog pa ako pero dahil makulit ang amo ko wala akong nagawa kundi kumain na din.

Hindi naman nagtagal natapos na din naman kami. Agad naman nilinis ang mga pinagkainan sa aming lamesa pero nagulat ako dahil nag-order pa si Sir ng wine. Mukhang wala pa itong balak na umuwi.

"Umiinom ka ba nito?" tanong nito. Agad akong umiling.

"hindi po ako umiinom ng alak." sagot ko

"Hindi ito alak. Wine ito. Dapat ngayun pa lang magsanay ka ng uminom nito dahil balak kong isama ka sa mga parties na dadaluhan ko." sagot nito at nagsalin sa isang maliit ng kopita ng maliit na portion ng alak. Pagkatapos inaabot nya sa akin.

"Taste it! Parang juice lang." wika nito. Agad ko naman inabot at lumagok ng kaunti. Agad akong napaubo dahil hindi ko nagustuhan ang lasa. Lumapit naman ito sa akin sabay tapik ng likod ko.

"Are you ok?" tanong nito. Umiling ako

"Sabi ko sa iyo ayaw ko nyan eh. " sagot ko. Sinimangutan ko pa sya. Natawa ito.

"Sorry. Hindi na kita pipilitin sa susunod. HIndi nga para sayo ang alak at wine." tatawa-tawa nitong sagot. Shocks! lalo siyang naging gwapo sa paningin ko dahil doon. Hindi ko naman maiwasan na irapan ito para mapagtakpan ang kakaibang damdamin na biglang lumukob sa buo kong pagkatao. Hindi ko alam pero habang tumatagal nagiging palagay na ang loob ko sa kanya. Siguro dahil unti-unti na akong nasasanay sa ugali nya.

Himas-himas pa rin ni Sir Rafael ang likod ko ng biglang bumukas ang pintuan. Agad na pumasok ang nakangiting mukha ni Sir Arthur. Kasunod nito ang sales staff na may kung anu- anong hila-hila na naman na paninda. Napasimangot ako.

Heto na naman kami. Magsasayang na naman ng pera si Sir Rafael sa mga bagay na hindi ko naman kailangan.

"So, mukhang nag-enjoy ka dito sa VIP Room Dude ah?' agad na wika ni Sir Arthur. Inayos naman ng mga staff ang mga dala-dala nila. ibat ibang klase ng bags at sapatos. Lahat magaganda!

"Pasalamat ka na lang kasi sa akin. Kikita ka ng malaki ngayung araw." sagot naman ni Sir Rafael. Tumawa ito.

"Sige na Veronica. Mamili ka na or pwede din naman na bilhin mo na ito lahat." tatawa-tawa nitong wika.

"Sir Rafael, pwede po bang isang bag at sapatos lang." bulong ko kay Sir Rafael. Magkukunwari na lang ako na hindi ko gusto ang mga ito para naman matapos na.

"Bilhin mo na lahat ng gusto mo.

Huwag kang magtipid Veronica." Sagot nito at tumayo pa. Sinipat ang mga paninda na nasa harap namin bago muling tumitig sa akin. Pagkatapos sumulyap ito sa suot na relo. Tahimik naman akong nakikiramdam.

"Im tired! Ipadala mo na lahat sa bahay." sagot nito. Pagkatapos ay hinila ako palabas ng VIP room. Naguguluhan naman akong napasunod dito.

"OK Dude! Ipadala ko na lang sa email mo ang total na dapat mong bayaran." sagot ng kaibigan. Tinaas lang ni Sir Rafael ang kamay at tuloy-tuloy na kaming lumabas ng restaurant.

Diretso kami ng parking. Nagulat pa ako sa dala nitong sasakyan dahil sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakakita ng ganito.

Parang laruan ang design at dalawang tao lang ang kasya? Ito ba iyung nababanggit ng mga kaibigan ko sa probensya na sports car?

Agad nyang binuksan ang pintuan at pinapasok ako. Tahimik lang akong naupo hanggang sa nakasakay na ito sa driver sit at binuhay ang makina ng sasakyan.

"Sir, nakauwi na po ba sila Madam?" tanong ko. Napansin ko ang pagngiti nito.

"I dont know. Malalaman natin mamaya pagdating ng mansion. Sa ngayun pagbigyan mo muna ako dahil kanina ko pa ito gustong gawin." sagot nito sabay dukwang sa akin. Nagulat ako sa bilis ng pangyayari. Kinabig nya nito at ginawaran ako ng mainit. na halik sa labi.

Sa pangalawang pagkakaon muli kong natikman ang labi ni Sir Naguguluhan man pero pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas para magreklamo. Nanaig ang kakaibang damdamin na lumulukob sa buo kong pagkatao dahil sa ginagawa nito sa akin. Hindi ko namalayan na unti-unti na pala akong natuto at kusang tumutugon sa halik nito.

Chapter 183

VERONICA POV

Matagal na magkalapat ang aming labi. Pareho kaming sabik sa isat isa at akala mo matagal kaming hindi nagkita. Mapaghanap ang paraan ng paghalik sa akin ni Sir Rafael at kahit na anong katiting sa pagtutol sa pagkatao ko hindi ko naramdaman.

Bagkos nakaramdam ako ng kasiyahan at kakaibang kilig. Parehong habol ang aming hininga ng maghiwalay ang aming labi. May masayang ngiti na nakaguhit sa labi ni Sir Rafael habang tinitigan ako sa mga mata.

Maingat din nitong hinaplos ang aking mukha na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang kiliti at ilang sandali pa ay muling naglapat ang aming labi. Saglit lang pala itong lumaghap ng sariwang hangin at walang pakundangan na sinipsip nito ang dila ko.

Naramdaman ko pa ang mga kamay nito na haplos ang likod ko kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng init. Parang may kung anong init ang biglang nabuhay sa buo kong pagkatao dahil sa ginagawa ni Sir Rafael.

Muli akong tinitigan ni Sir Rafael ng maghiwalay ang labi namin. Bigla akong nakaramdam ng hiya. Alam kong nadala din ako sa matinding halikan namin. Nakalimot din ako at tinugon ang halik nito kanina.

"Alam mo bang sobrang ganda mo?" wika nito. Hindi ko naman alam kong ano ang sasabihin ko. Biglang nag-init ang mukha ko sabay yuko. Hindi ko na kayang tagalan pa ang titig nito sa akin. Pakiramdam ko natutunaw ako sa sobrang hiya.

"Tsk! Ang hilig mo talagang yumuko. Hindi ko alam kung mannerism mo lang ba iyan or sobrang mahiyain ka lang talaga." wika nito. Hindi ako nakaimik. Nahihiya pa rin ako sa mga nangyari. Maraming katanungan ang naglalaro sa isipan ko. Bakit ba ang hilig niyang halikan ako?

"Sorry po. Nahihiya po kasi sa nangyari sa atin? Bakit po ba lagi mo na lang akong hinahalikan?" lakas loob kong sagot dito. Nakita ko ang paguhit ng ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Because you're so pretty Veronica. Nakaka-addict ka alam mo ba iyun?" masuyo nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na titigan ito sa mga mata. Kita ko ang sinceredad sa sinasabi nito kaya nakaramdam ako ng kilig.

"Po? Hala hindi naman po ako drugs para maaddict kayo sa akin Sir." sagot ko. Narinig ko ang mahinang pagtawa nito.

"I know! Pero mas higit ka pa doon Veronica! Parang idinuduyan ako sa alapaap tuwing natitikman ko ang labi mo. Alam mo bang ikaw pa lang ang kauna-unahang babaeng hinalikan ko sa labi at gusto kong ulit-ulitin iyun." wika nito.

"Bakit po? Hindi po ba marami kayong naging girlfriend? Ayaw po ba nilang magpahalik sa iyo? Hindi naman po kayo bad breath. Ang bango nga ng hininga niyo eh." madaldal kong sagot. Huli na ng marealized ko ang mga salitang lumabas sa labi ko. Parang gusto ko na naman tuloy kutusan ang sarili ko. Dapat talaga pinag-iisipan ko muna ang mga sasabihin ko eh. Lalo na kapag ang amo ko ang kaharap ko.

"Not like that! Sabihin na lang natin na iba ka sa kanila." sagot nito habang titig na titig sa akin. Napalunok naman ako bago ibinaling ang tingin sa labas ng kotse. Hindi ako sumagot pa. Bigla tuloy akong napaisip na baka may nakakita sa halikan namin kanina. May mangilan-ngilang tao pa akong nakikitang paroon at parito sa labas.

"Dont worry, hindi tayo nakikita dito sa loob ng kotse. Tinted ang loob nito kaya walang nanonood sa atin habang naghahalikan tayo kanina." masuyo nitong wika. Nagulat pa ako ng dumantay ang palad nito sa legs ko. Hindi ko namalayan nakalilis pala ang laylayan ng dress na suot ko. Kita ang kalahating hita ko kaya wala sa sariling tinanggal ko ang kamay ni Sir at dali- daling tinakpan ang na-exposed kong hita. Narinig ko pa ang mahina na pagtawa nito bago umayos ng upo.

"I think we need to go home. Gustuhin ko man na mas higit pa sa halik na pinagsaluhan natin kani-kanina lang, hindi maari. Gusto kong igalang ang pagiging babae mo Veronica. Tuparin mo lahat ng mga pangarap mo. Promise nandito lang ako para suportahan ka." muling wika nito habang hinahaplos ang aking mukha. 

Ilang saglit pa ako nitong tinitigan bago itinoon ang attention sa manibela at pinaarangkada ang sasakyan. Tahimik lang kami buong byahe hanggang sa nakarating kami ng mansion.

Pagkahinto ng sasakyan ay agad itong bumaba pagkatapos ay agad akong pinagbuksan ng pintuan. Hinawakan pa ako nito sa kamay hanggang sa makalabas ako.

Akmang magpapaalam na sana ako ng mapansin ko ang papalapit na si Elijah. Malapad ang pagkakangiti nito habang palipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael.

"Saan kayo galing Tito? Bakit hindi nyo man lang ako isinama?" agad na wika nito. Bigla naman sumeryoso ang mukha ni Sir Rafael.

"Galing opisina. Bukas pwede kang sumama sa akin para tulungan ako sa mga trabaho ko doon.' bakas ang inis sa boses ni Sir Rafael na wika nito. Agad naman gumuhit ang ngiti sa labi ni Elijah.

"Opisina? Sa ganitong oras? Halos alas nwebe na ng gabi galing pa kayo ng opisina at kasama pa talaga si beautiful Veronica?" wika nito.

"Tsk! Lets go Veronica! Huwag mong pansinin at baka mahawaan ka sa kabaliwang ng lalaking iyan." sagot ni Sir Rafael sabay hila sa kamay ko. Agad naman tumawa si Elijah at hinawakan din ako sa kamay.

"Teka lang Uncle. Hayaan mo muna

kaming mag-usap ni Veronica. Mauna ka ng pumasok sa mansion. Dito muna kami...hindi ba Beautiful Veronica?' wika nito sabay kindat sa akin. Naramdaman ko naman ang lalong paghigpit ng hawak ni Sir Rafael sa mga kamay ko. Mukhang wala itong balak pagbigyan ang pamangkin. 

"Hmmm Elijah, next time na lang tayong mag-usap. Pagod na din kasi ako eh. Maghapon akong nasa labas." sagot ko. Lumawak naman ang pagkakangiti nito tsaka tumango. Laking pasalamat ko dahil binitawan na din nito ang kamay ko.

"Sige...bukas na lang. Tamang tama, sa hapon pa ang pasok ko sa school. Marami tayong time para makapag- kwentuhan." sagot nito at halatang gustong iparinig sa kanyang Uncle. Napailing naman si Sir Rafael at hinila ako nito. Wala na akong nagawa pa kundi ang sumunod na sa kanya. Baka kasi mag-alburuto na naman ang dragon at malalagot pa ako.

Mukhang nasira ang mood nito pagkakita sa pamangkin. Hay ang bilis talaga magbago ng ugali nya. Minsan mabait...minsan naman saksakan ng sungit.

"Pagkaakyat namin ay akmang

pupunta na ako sa kwarto ko ng tawagin ako nito. Agad naman akong napalingon.

"Ayaw kong nakikita na nakikipag-

close ka kay Elijah. Hanggat maari, iwasan mo sya lalo na kapag wala ako.' wika nito sa seryosong boses. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka.

"Bakit po? Mukhang mabait nama po siya. Tsaka friendly." sagot ko. Napansin ko ang pagkunot ng noo nito at halatang hindi nya nagustuhan ang aking sinasabi.

"Kahit na! Basta ayaw kong makipag-usap ka sa kanya." sagot nito at agad akong tinalikuran. Hindi ko naman maiwasan ang mapasimangot. Umandar na naman ang kasungitan nito. Bahala na nga siya.

Agad akong pumasok sa loob ng kwarto. Pagod na din ako at gusto ko ng matulog. Hindi na muna ako ngayun magpupuyat dahil baka dumating na ang magto-tutor sa akin bukas. Si Mam Arabella daw ang bahalang maghanap at papupuntahin na lang daw agad dito sa mansion.

Naglinis lang ako ng katawan at nagpalit ng damit pantulog at nahiga na din ako sa kama. Nakangiting nagpagulong-gulong pa ako upang damhin ang lambot nito ng sumagi sa isip ko ang aking pamilya. Kumusta na kaya sila Nanay at Tatay. Pati na din ang mga kapatid ko? Hayst sana ayos lang sila. Hindi ko alam kung kailan ko sila mapapadalhan ng pera. Hindi na din kasi ako umaasa na bibigyan nila ako ng sahod dito sa mansion dahil hindi naman ako nagtatrabaho katulad ng isang normal na kasambahay.

Bakit kasi ayaw nila Madam pagtrabahuin ako. Pwede ko naman pagsabayin ang pagtatrabaho at pag- aaral kung tutuusin. Nahihiya na din akong kausapin sila Madam tungkol dito. Baka bigla nilang bawiin ang pagkakataon na makapag-aral ako kung kukulitin ko pa sila tungkol sa bagay na ito.

Sinipat ko ang cellphone ko. Hindi ko maiwasan na malungkot dahil gusto kong iadd sa facebook si Ate Ethel kaya lang hindi ko ito ma-search. Siguro ibang pangalan ang gamit nya. Gusto ko sanang malaman ang number nila sa probensya para makausap ko sila Nanay at Tatay.

Pwedeng manghiram sila Nanay at Tatay ng cellphone sa pamilya ni Ate Ethel doon. Magkalapit lang ang aming bahay at masasabing mababait naman sila at naiintindihan ang aming sitwasyon. Noong nasa boarding house pa ako ni Ate Ethel, palagi kong nakakausap ang pamilya ko.

'Dapat talaga hiningi ko na lang ang number na iyun eh. Kumusta na kaya sila Nanay at Tatay...Miss na miss ko na sila." naisip ko habang ipinikit ko ang aking mga mata. Agad naman akong nakatulog

Chapter 184

VERONICA POV

Kinaumagahan.....

Alas sinko pa lang ng umaga ay gising na ako. Agad akong bumangon sa higaan at naglipit. Inayos ko ang sapin ng kama at nagpasya ng pumasok sa loob ng banyo para maligo.

Gusto kong agahan ang pagbaba. Nakakahiya kung mauna na naman sila Madam sa dining area.

Mabilisang ligo lang ang ginawa ko. Kinuskos na ang balat ko kahapon sa salon at pakiramdam ko tanggal na ang lahat ng libag ko sa katawan. Agad akong naghagilap ng damit na isusuot sa walk in close. Pagkatapos kong magbihis ay agad kong sinipat ang sarili ko sa salamin.

Kahit papaano may nakikita na akong pagbabago sa balat ko. Kuminis na din ako at pumuti. Sabi ng staff sa salon na pinuntahan namin kahapon sunog lang daw sa araw ang balat ko kaya hindi pantay. Pero makikita naman agad ang result sa mga susunod na araw.

Naglagay lang ako ng lotion sa buo kong katawan bago nagpasyang bumaba. Tahimik pa ang buong paligid at nakaramdam pa ako ng tuwa ng maabutan ko si Ate Maricar sa dining area. Abala ito sa pag-aayos ng mga pagkain sa lamesa at agad na napangiti ng mapansin ang pagdating ko.

"Good Morning Veronica! Ang aga mo ngayun ah?"agad na bati nito akin. Agad akong ngumiti dito.

"Gusto ko kasing tumulong sa paghahanda ng lamesa Ate." sagot ko. Agad itong umiling. Halatang hindi sang-ayon sa sinabi ko.

"Naku iyan ang huwag mong gawin! Ayaw ko pang mawalan ng trabaho noh? sagot nito. Nagtaka naman ako "Mawalan? OA naman!" pabiro kong sagot.

"Oo nga! Kabilin-bilinan ni Sir Rafael na huwag kang gumawa ng kahit na anong trabaho dito sa mansion. Hindi din pwedeng utusan ka dahil malalagot kong sino man ang mahuhuli." sagot nito Nagulat naman ako.

"Ganoon ba? Grabe naman si Sir Rafael. Ano na lang pala ang gagawin ko ngayun?" sagot ko.

"Maupo ka na diyan! Matatapos na din ako at ilang sandali lang at nandito na din sila Madam at Sir." sagot nito.

Wala na akong nagawa pa kundi umupo na sa palagi kong pwesto. Ayaw ko ng ipilit ang gusto ko. Baka matulad pa si Ate Maricar sa mga natanggal na katulong noong nakaraang araw.

Mabait pa naman ito at hindi kaya ng konsensya ko na mawalan ito ng trabaho dahil sa akin.

Ilang saglit pa at dumating na din sila Madam at Sir. Kasunod ng mga ito sila Sir Rafael at Elijah. Tumayo pa ako para batiin sila pero pareho nila akong sininyasan na bumalik na sa pagkakaupo.

"Rafael, hindi na ako sasama ngayun sa opisina. May pupuntahan kami ngayun ng Mommy mo." nasa kalagitnaan na kami ng pagkain ng magsalita si Sir Gabriel.

"Okay lang Dad. Kaya ko naman po! Isa pa nandyan naman si Kuya Christian para alalayan ako." sagot naman ni Sir Rafael. Seryoso ang mukha nito at ilang beses kong napansin ang pagsulyap nito sa akin.

"Tumawag sa akin kahapon si Arabella. May nakausap na daw siyang tao na pwedeng magtutor kay Veronica. Magaling daw iyun at marami na daw syang nahawakan na mga istudyante na katulad ni Veronica. Magaling magturo at sigurong maipapasa ni Veronica kung sakaling kumuha na siya ng exam sa Alternative Learning System (ALS)." mahabang wika ni Madam Carissa sabay sulyap sa akin.

"Well, basta magaling magturo walang problema. Baka may bonus pa sya sa atin kapag matutukan nya si Veronica. Pwede naman sya pumasok sa Villarama University pero kailangan pa rin nyang dumaan sa proseso." sagot

naman ni Sir Rafael.

"Dont worry Veronica...kapag maipasa mo ang ALS doon ka na din mag-enroll sa School na pinapasukan ko para sabay tayo." sabat naman ni Elijah. Agad ko namang napansin ang biglang pagsimangot ni Sir Rafael.

"Next year pa iyun! Matagal na paghahanda ang gagawin ni Veronica kaya imposible iyang sinasabi mo."

sagot naman ni Sir Rafael.

"Kahit na! Ibabagsak ko lahat ng subjects ko ngayung taon para mahintay si Veronica." tatawa-tawang sagot ni Elijah.

"Haayyy naku, subukan mo lang at malalagot ka talaga sa Mommy mo." sagot naman ni Madam Carissa. Galit na tumitig si Sir Rafael kay Elijah at tumayo na din ito at nagpaalam sa mga magulang.

"Mom, Dad...aalis na po ako." wika nito sabay halik sa pisngi ng Ina. Lumapit pa ito sa ama at tinapik ito sa balikat. Sumulyap sa akin at tuluyan ng lumabas ng dining area. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil doon.

"Siya nga pala Veronica, may gusto ka bang puntahan ngayun? Sulitin mo na ang mga panahon na free ka pa dahil kapag mag-umpisa na ang pag-aaral mo madalang ka na lang makakalabas ng mansion." wika ni Madam. Sandali naman akong napaisip. Bigla kong naalala si Ate Ethel. Kailangan ko pa palang hingin ang number nila sa probensya para makausap sila Nanay at Tatay.

"Ayos lang po ba na puntahan ko po muna ang kaibigan ko? May gusto lang po kasi akong kunin sa kanya." nahihiya kong sagot. Kinapalan ko na ang mukha ko total naman siya ang nag-offer sa akin tungkol sa bagay na ito. Pagkakataon ko na para matawagan sila Nanay at tatay kung sakali.

"Well, ayos lang naman. Teka alam mo ba kung paano puntahan ang kaibigan mo?" tanong ni Madam. Nahihiya naman akong umiling.

"Mama ako na ang bahalang sumama sa kanya. Mamayang hapon pa ang pasok ko at pwede namin saglitin ang kaibigan nya.' sagot naman ni Elijah sa kanyang mabait na Lola.

"Well, kung ganoon ba naman ayos lang sa akin. Basta mag-ingat kayo." sagot ni Madam Carissa. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti dahil sa tuwang nararamdaman.

"Bweno, maghanda na kayo. Agahan nyo ang alis para makabalik kaagad kayo." wika ni Madam. Tatayo na sana ako mula sa pagkakaupo ng biglang pumasok si Ate Maricar.

"Madam, nandyan po ang mga staff ni Sir Arthur sa labas. Dala na po nila ang mga pinamili ni Sir Rafael para kay Veronica kahapon." agad na wika ni Ate Maricar. Agad naman akong nakaramdam ng hiya ng maisip ko ang mga gamit na pinamili na naman kahapon ni Sir Rafael para sa akin. Hayst bakit ang aga naman nilang dinilever. Tsaka totoo pala ang shopping na iyun? Seryoso talaga si Sir Rafael na bilhin lahat ng mga damit, bags at sapatos?

Ipaderetso nyo na lang sa kwarto ni Veronica. Sige na Iha, asikasuhin mo muna ang mga iyun pagkatapos pwede na kayong umalis ni Elijah." wika ni Madam. Mukhang wala lang naman dito na malaman na pinagshopping na naman ako ng anak nito. Ang laki na ng nagastos nila sa akin at hindi ko alam kung paano mababayaran ang mga iyun.

"Thank you po Madam, Sir!" nahihiya kong wika. Tanging ngiti lang naman ang naging sagot nila kaya nagmamadali na akong lumabas ng dining room para puntahan ang mga taong may dala ng mga damit na binili ni Sir Rafael para sa akin.

Pagkalabas ko ng mansion ay agad kong nakasalubong ang mga staff na nag-assist sa amin kahapon. Marami silang bitbit at agad silang ngumiti ng makita ako.

Agad akong umakyat ng kwarto habang nakasunod sila. Nahihiya man pero wala na akong magagawa pa. Sa susunod hindi na talaga ako papayag na bibilhan pa ako ni Sir Rafael ng mga ganitong bagay. Ilan ba ang katawan ko para bilhan niya ng ganito karaming damit at bags. Dapat pala sinunod ko na lang ang gusto nito kagabi na piliin ang mga nais ko. Hindi sana ganito karami ang ideneliver ngayun. Para tuloy akong magtayo ng sariling shop sa sobrang dami nito.

Natapos din naman nila kaagad ang pagpasok ng mga damit sa kwarto ko. Agad na din silang nagpaalam kaya nagpasya na lang akong magbihis na muna para makaalis na kami ni Elijah. Mamaya ko na lang ilalagay sa walk in closet ang mga bago kong damit.

Kakatapos ko lang magpalit ng damit ng marinig ko ang pagtunog ng cellphone ko na nasa ibabaw ng kama. Agad ko itong kinuha at sinagot.

"Hello?" nag-aalangan kong wika. Agad ko naman narinig ang boses ni Sir Rafael sa kabilang linya.

"BAkit ang tagal mong sumagot?" bakas ang inis sa boses na tanong nito. Saglit akong natameme. Ano na naman kaya ang kailangan nito?

"Ano na? Magsasalita ka pa ba dyan? Kanina pa ako tawag ng tawag sa iyo pero hindi ka sumasagot. Nasaan ka ba? Busy ka ba sa pakikipag-kwentuhan kay Elijah?" muling wika nito. Agad naman akong napailing kahit na alam kong hindi nya ako nakikita.

"Naku, hindi po Sir. Ngayun ko lang po kasi napansin ang tawag nyo. Dumating kasi ang mga binili mong damit kagabi kaya inassist ko muna sila. " sagot ko. Saglit itong natigilan pagkatapos narinig ko ang mahina nitong pagbuntong hininga.

"Ganoon ba? Akala ko kung ano ang pinagkakaabalahan mo ngayun diyan. Tandaan mo ang sinabi ko....iwasan mo si Elijah!" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot ng maalala ko na si Elijah ang kasama ko mamaya para puntahan si Ate Ethel.

"Eh Sir...siya po ang sasama sa akin mamaya para puntahan si Ate Ethel eh. Nagpaalam na kami kay Madam at pumayag naman po siya." sagot ko. Mahabang katahimikan ang namayani kaya muli akong kinabahan. Ilang saglit lang ay muli itong nagsalita.

"Bakit siya? Pwede ka namang magpadrive sa driver ah?" sagot nito. Halatang galit na ito.

"Eh, siya kasi ang nagsabi kanina ng nabanggit ko kay Madam ang balak ko ngayung araw eh." sagot ko.

"Ipagpaliban mo muna ang balak mo ngayung araw. Sasamahan na lang kita sa weekend." sagot nito. Muli akong umiling. Hindi ako papayag.

"Ayaw ko po. Gusto ko ngayun na dahil nabanggit sa akin ni Madam na baka magiging abala na ako sa mga susunod na araw." sagot ko sabay patay sa tawag nito dahil narinig ko na ang boses ni Elijah sa labas ng kwarto ko.

Chapter 185-

RAFAEL POV

"Sa sobrang inis pabagsak kong inilapag ang cellphone sa table ko. Gigil na gigil ako kay Veronica. Imagine, binabaan ako ng tawag? Hindi man lang pinatapos ang sasabihin ko pa sana. Ang lakas ng loob nyang gawin sa akin iyun.

"Rafael! Hello! Nakikinig ka ba?" naputol lang ako sa matinding pag- iisip tungkol kay Veronica ng marinig ko ang boses ni Kuya Christian. Nakakunot ang noo nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko man lang namalayan ang pagpasok nito sa loob ng aking opisina dahil okupado ni Veronica buong sistema ko.

"Yes...Bakit?" Tanong ko. Napailing ito.

"Ano ba ang problema at hindi ka

makapag-focus? Maayos naman ang performance mo kahapon pagkatapos ngayun para kang lutang. May problema ba?" tanong nito. Agad akong umiling habang pilit na iwinawaksi sa isipan ko ang tungkol kay Veronica.

"What is it?" wala sa sariling tanong ko.

! Hindi ka nga nakikinig. I said may meeting tayo kay Mr. Choe sa Havas Hotel mamayang lunch kaya magready ka. Gusto ka nyang ma-meet as a incoming CEO ng Villarama Empire." sagot nito. Agad akong tumango.

"Noted! Dont worry Kuya, hindi ko kayo bibiguin. Magiging isang magaling akong CEO ng Villarama Empire." sagot ko. Agad naman sumilay ang masayang ngiti sa labi nito.

"Good! Mukhang buo na ang loob mo para tuluyang hawakan ang Villarama Empire. Halos ilang taon din kitang hinintay bago maging ready. As a bunso ng pamilya nakaatang sa iyong balikat lahat ng responsibilidad na dapat mong manahin sa ating pamilya. Malaki ang tiwala ko sa iyo Rafael, magiging magaling kang CEO katulad ni Daddy." sagot nito.

"At bago mangyari iyun, kailangan ko ang mahaba mong pasensya ng patuturo sa akin Kuya." sagot ko naman. Tumawa ito pagkatapos ay tinapik ako sa balikat.

"I am willing Rafael, Ngayun pa ba ako mag-iinarte gayung ilang araw na lang makakaalis na din ako sa anino ng Villarama Empire at matututukan ko na ang negosyong pilit na itinayo ni Carmela?." natatawa nitong wika. Napailing naman ako. Matagal ko nang alam ang tungkol dito at kahit na ayaw aminin ni Kuya Christian alam kong silang mag-asawa ang nagpalago ng negosyong iyun. Pilit na hinahati ni Kuya ang oras sa pagitang ng Villarama Empire at ng sariling kompanya.

Iyun ang hindi ko maintindihan. Nagtayo ng malaking negosyo si Ate Carmela gayung alam naman nito kung gaano kaabala si Kuya Christian sa pagpapalakad ng Villarama Empire. Kaya naman pagka graduate ko pa lang two years ago, pinipilit na nila akong palitan si Kuya dahil nahihirapan na daw si Ate Carmela na pamahalaan mag -isa ang kumpanya lalo na at lumalaki

na ang triplets nilang anak at ang

bunso na si Alex.

"Thank you Kuya. Pakisabi kay Ate Carmela na hindi matatapos ang buwan na ito masusulo ka din nya ulit. "natatawa kong wika. Napahalakhak naman si Kuya Christian. Mukhang masayang masaya ito ngayun. Hindi katulad noon na kapag nakikita ako sa

mansion lagi akong inaasikan at sinasabihan na wala daw direksyon ang buhay ko.

Well, hindi ko naman ito masisisi. Talagang pasaway naman ako noon pa. Siguro masyado akong na-spoiled nila Grandpa and Grandma noon. Dagdagan pa na nakuha ko ang buong attention nila Mommy at Daddy dahil nga bunso ako at hindi nila inaasahan ang pagdating ko sa buhay nila. Ang alam ko ayaw na ni Daddy na muling mabuntis si Mommy dahil sa issue sa puso nito noon. Kaya lang biglang naghimala ang langit at nabuo ako kaya naman nakalimutan nila akong desiplinahin ng maayos at lahat ng gusto ko ibinibigay nila.

Muling sumagi sa isip ko si Veronica. Lagot talaga sa akin ang babaeng iyun mamaya pag-uwi ko. Tuturuan ko siya ng leksyon para hindi nya na uulitin ang ginawa nyang pambabaliwala sa akin.

"So, balik na ako sa opisina ko. Pupuntahan ka na lang ni Jacob mamaya para i-remind sa pag-alis natin." nakangiting wika ni Kuya Christian at agad na itong naglakad palabas ng opisina ko. Naiwan naman akong muling itinoon ang buo kong attention sa mga papeles na naiwan sa lamesa ko. Kailangan kong pag-aralan ang lahat bago pirmahan. Laging pinapaalala sa akin si Daddy na mahalaga ang bawat pirma ng isang Villarama kaya mag-iingat ako.

VERONICA POV

"Sigurado ka ba na dito sa lugar na ito nakatira ang Ate Ethel mo?" tanong sa akin ni Sir Elijah habang nakatingala sa isang lumang gusali. Parang kaunting ihip ng hangin na lang bibigay na ang buong building at ang dinig ko noon pa ay pinapaalis na lahat ng mga tenant sa lugar na ito kaya lang nagmatigas sila. Bagkos pinagkakakitaan pa nila sa pamamagitan ng pagpapa-upa.

"Oo nga po! Alam mo bang halos dalawang linggo din akong tumira diyan." sagot ko. Napailing naman ito at halata sa kanyang mukha na hindi nito nagustuhan ang lugar na pinuntahan namin. Sabagay lumaking mayaman si Elijah kaya normal lang sa kanya ang makaramdam ng ganito.

"Hintayin mo na lang ako dito Elijah. Ako na lang ang papasok sa loob." wika ko. Luminga-linga muna ito sa paligid bago sumagot.

"Mukhang safe naman ang kotse dito sa kinapaparadahan natin. Samahan na kita at baka kung ano pa ang mangyari sa iyo dyan sa loob. Malalagot pa ako kay Uncle kapag mangyari iyun." sagot nito at bumaba na ng kotse. Agad itong naglakad sa gawi ko at binuksan ang pintuan. Agad naman akong bumaba pagkatapos magpasalamat.

"Sure ka? Baka naman hindi ka sanay sa ganitong lugar Elijah. Nakakahiya sa iyo." sagot ko.

"Ayos lang. Magandang experience ito kung sakali." sagot nito at sinigurado muna nitong naka-lock ang pintuan ng kotse tsaka sabay na kaming naglakad patungo sa lumang building.

"Parang lumang condo or hotel?" narinig ko pang wika ni Elijah. Hindi ko na lang pinansin dahil hindi ko naman naintindihan ang ibig nitong sabihin.

"Bakit dito pinili ng Ate mo tumira? Marami namang matitinong bahay dito sa Manila ah?" muling wika nito. Saglit akong nag-isip bago sumagot.

"Mura daw kasi dito kahit na

mabunganga ang landlady nila." sagot ko at nag-umpisa ng humakbang sa hagdan. Nasa fourth floor pa ang kwarto na inuupahan ni Ate Ethel kaya kailangan namin ng medyo mahaba- habang pasensya bago makarating doon.

"Teka lang. Wala bang elevator dito?" narinig ko pang wika ni Elijah.

"Wala po eh. Hayaan mo na Elijah. Malapit lang naman ang kwarto ni Ate Ethel. Nasa fourth floor lang." sagot ko. Agad itong napahinto sa paghakbang sa bawat baitang ng hagdan at hinarap ako.

"Fourth floor? Tapos maghahagdan lang tayo? Nagbibiro ka ba?" wika nito. Halata na sa mukha nito ang pag- aalangan. Tumingala pa ito ng marinig namin na may mga pababang yabag kaya gumilid kami.

"Oo nga. Sabi ko naman sa iyo huwag ka ng sumama eh. kaya ko naman. Sanay na ako sa lugar na ito." sagot ko at nag-umpisa na ulit sa paghakbang. Hindi na sumagot si Elijah at tahimik lang itong nakasunod sa akin.

Pagdating sa fourth floor pareho na kaming pawisan. Kitang kong nabasa ang suot na tshirt nito dahil sa pawis. Wala kasing pumapasok na sariwang hangin sa dinaanan namin kaya naman kahit ako tagaktak na din ang pawis sa noo ko.

"Pambihira! Kinaya ng kaibigan mo ang tumira sa patapon na building na ito?" muling wika nito habang habol ang hininga. Sumimangot naman ako. May pagkalaitero din pala itong si Elijah. Sabagay, hindi marahil ito makapaniwala na may mga kababayan siyang hindi katulad sa kanilang mapalad na ipinanganak na mayaman. Hindi marahil nito alam na maraming tao ang nagtitiis dahil sa hirap ng buhay.

Pagdating ng fourth floor ay agad kong hinanap ang unit number kung saan nakatira si Ate Ethel. Banayad akong kumatok at tumampad sa mga mata ko si Aling Bebang...ang matapang na landlady sa unit na ito.

"Veronica? Mabuti naman at bumalik ka. Babayaran mo na ba ang utang mo sa pagtira dito? Hindi pa binayaran ni Ethel noong nakaraan dahil kapos daw sya." agad na salubong nito sa akin. Natameme naman ako sabay yuko

Pasensya na po Aling Bebang. Wala pa po kasi ang sweldo ko eh. Hayaan nyo po kapag sumahod ako iaabot ko kaagad sa iyo." sagot. Agad naman itong sumimangot.

"Eh, halos dalawang linggo kang tumira dito Veronica. Hindi pwedeng thank you na lang iyun dahil nagko- consume ka ng kuryente at tubig." wika nito sa galit na boses. Nanlilisik na din ang mga mata nito kaya nakaramdam ako ng takot.

"Ha-hayaan nyo po Aling Bebang. Kapag magkapera ako ibibigay ko kaagad sa iyo." halos maiyak kong sagot.

'Hayyy naku! Pangako---pangako--- pangako!" wika nito. Hiyang-hiya naman ako

"Tsk! Bakit po? Magkano ba ang utang ni Veronica?" nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Elijah. Napabaling naman ang attention ni Aling Bebang dito at sinipat ng tingin si Elijah.

"One --five! Babayaran mo?" sagot ni Aling Bebang habang nakataas ang kilay. Napansin ko naman ang pagdukot ni Elijah sa kanyang wallet at naglabas ng pera.

"Ayan....dalawang libo iyan. Siguro naman sapat na iyan sa utang ni Veronica?" wika nito sabay abot sa pera. Agad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi ni Aling Bebang at niluwagan sa pagkakabukas ang pintuan ng unit. Hudyat iyun na pwede na kaming pumasok.

Agad ko naman hinila si Elijah papasok. Nagpasalamat ako kay Aling Bebang na noon ay biglang naging mabait bago naglakad patungo sa kwarto ni Ate Ethel. Kumatok ako ng makailang ulit bago ko narinig ang pagtunog ng lock sa loob ng kwarto at ang dahan-dahan na pagbukas ng pintuan.

"Ate!" masaya kong wika ko dito ng magkaharap na kami. Agad na nanlaki ang kanyang mga mata habang tinititigan ako.

"Veronica?" tanong nito. Agad akong tumango at yumakap dito. Ilang saglit lang ay kumalas din ako at nakangiti itong hinarap.

"Kumusta ka na? Naku halika, pasok muna kayo!" wika nito sabay sulyap kay Elijah. Agad kaming pumasok ni Elijah samantalang si Ate Ethel naman ay nagmamadaling itinupi ang kumot na nasa kanyang higaan.

" Ito ang bahay mo?" narinig ko pang tanong ni Sir Elijah habang inililibot ang tingin sa paligid. Kita sa gwapo nitong mukha ang pagdisgusto sa mga nakikita sa paligid.

'Nangungupahan lang dito si Ate Ethel. Mura nga kasi at malapit lang sa work nya kaya ayos na din." sagot ko. Hindi ito umimik bagkos malakas na napabuntong hininga.

"Sino ba iyan?" narinig kong bulong ni Ate Ethel sa akin.

"Isa sa mga amo ko. Si Elijah." sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata ni Ate Ethel habang nakatitig sa mukha ni Elijah?

"Ta-talaga? Bakit isinama mo dito? Mukhang na-shock sya sa mga nakikita sa paligid." bulong nito.

"Talagang na-shock ako. Tirahan pa ba ito ng tao?" tanong ni Elijah. Agad na rumihistro ang pagkapahiya sa mukha ni Ate Ethel.

"Teka..napadaan ka yata. May naiwanan ka ba?" tanong ni Ate Ethel sa akin. Halatang hindi na ito komportable sa presensya ni Elijah kaya naman sinabi ko na agad ang kailangan ko dito.

"Hihingiin ko sana ang number ni Tiyang Tasing. Iyun kung ayos lang sa iyo para matawagan ko sila Nanay at Tatay. Miss na miss ko na kasi sila eh." wika ko. Agad ko pang inilabas ang cellphone ko at ipinakita dito.

"Wow, ang ganda naman ng Cellphone mo. Buti ka pa nakabili kaagad. Siguro malaki ang offer na sahod sa iyo noh?"

agad na wika ni Ate Ethel. Napangiti naman ako.

"Mababait ang mga amo ko. Tsaka bigay lang din sa akin ang cellphone na ito." sagot ko naman. Gulat naman itong napatitig sa akin at kay Elijah.

"Hindi siya ang nagbigay sa akin nito.... ang Uncle nyang masungit." muli kong wika habang hindi mapigilan ang mapangiti. Agad naman na napatango si Ate Ethel at kinuha na din ang cellphone nito para hanapin ang number nila Nanay Tasing.

Naging mabilis ang pagpapalitan namin ng number. Inadd ko na din sa facebook ko si Ate Ethel kaya tuwang tuwa ako. Sa wakas may makakausap na din ako palagi.

"Saan ka ba nagtatrabaho?" natigil lang kami sa pag-uusap ng muling sumabat si Elijah. Sumulyap muna sa akin si Ate Ethel bago sumagot.

"Sa Haraya Mall po Sir.' magalang na sagot ni Ate Ethel. Kahit mukhang naging bastos na si Elijah sa harap ni Ate Ethel mabait pa rin ang pakikitungo niya dito.

Muling kinuha ni Elijah ang kanyang wallet at may kung anong maliit na papel na ibinigay kay Ate Ethel.

"Mag-apply ka dyan! Malaki ang bigayan ng sweldo dahil nasa loob ng Villarama shopping center ang shop. Isa pa may pa-free accomodation sila sa mga taong walang matirhan." sagot ni Elijah. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha ni Ate Ethel.

"Ta-talaga po? Naku salamat po! Alam nyo po bang maraming nangangarap na makapagtrabho sa Villarama shopping center?" maluha-luhang wika ni Ate Ethel. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka.

"Kung ganoong mag-apply ka kaagad diyan! Pasalamat ka at naawa ako sa kalagayan mo eh. Isa pa hindi bagay sa isang katulad mo ang tumira sa ganitong lugar. Baka mapahamak ka!" sagot nito.

"Naku! Maraming salamat po talaga Sir! Hulog po kayo ng langit sa akin! Salamat po!' naiiyak na sagot ni Ate.

Muli akong napatitig kay Ate Ethel. Kung tutuusin maganda naman talaga si Ate. Isang taon lang naman ang agwat ng edad nito sa akin at kaya ko lang ito tinatawag na Ate dahil iyun ang nakanasanayan ko noong nasa probensya pa kami.

Medyo maayos ang pamumuhay nito kumpara sa akin dahil kahit papaano nakatapos ito ng hanggang high school. Iyun nga lang hindi na ito nakapag-college dahil hindi na daw kaya ng kanyang pamilya. Pero kahit ganoon pa man hindi pa rin naging

hadlang iyun para maging magkaibigan kami.

"Lets go na Veronica. Nagtext sa akin si Uncle. Galit dahil pinatayan mo daw sya ng tawag kanina." muling wika ni Elijah. Hindi ko naman maiwasan na kabahan dahil sa sinabi nito.

Nagmamadali kaming nagpaalam kay Ate Ethel at lumabas na sa lumang gusaling iyun para lang madismaya pagdating namin kung saan iniwan ang nakaparadang sasakyan.

Chapter 186

VERONICA

anak ng" narinig kong bulyaw ni Elijah habang nakatingin sa sasakyan. Hindi ko naman mapigilang mapangiwi ng sipatin ko ang sitwasyon ng kotse nito. Basag ang salamin at wala na ang dalawang gulong. Mukhang

pinagtripan at ninakaw ang mga

natanggal na gulong.

"Sabi ko naman sa iyo na hintayin mo na lang ako dito eh." wala sa sarili kong wika. Narinig ko pa ang malakas na buntong hininga ni Elijah habang palinga-linga sa paligid.

"Paano tayo makakauwi nito? Hayst kainis! Hindi ko akalain na marami palang magnanakaw sa lugar na ito." napapailing na sagot.

"Paano ngayun iyan? Hindi na tatakbo ang sasakyan. Dalawa na lang ang gulong eh." sagot ko naman. Tumitig muna ito sa akin bago sumagot.

"Lagot ako nito kay Uncle. Sandali lang, tatawagan ko ang kakambal ko. Wala akong choice kundi hingan sya ng tulong kahit hindi kami magkasundo." sagot nito habang inilalabas ang cellphone. Naiwan naman akong nakamasid lang sa sitwasyon ng kanyang sasakyan.

Kahit papaano nakaramdam ako ng guilt. Kung hindi sana ako nagpumilit na pumunta sa lugar na ito hindi sana mangyayari ito. Mapapagastos pa tuloy si Elijah sa pagpapagawa ng kotse nya.

"Ayos na. Hintayin na lang natin dito ang kakambal ko at ang towing service. Kailangan dalhin sa casa ang kotse para ayusin." wika nito

"Sorry ha? Kasalanan ko ito eh." malungkot kong wika. Tipid itong ngumiti.

"Bakit ka nagsosorry? Hindi mo naman kasalanan. Ganito talaga dito sa Manila, maraming masasama ang loob. Magpasalamat na lang tayo at ito lang ang nangyari." sagot naman nito. Gayunpaman masama pa rin ang loob ko sa mga nangyari.

"Teka lang. Nagugutom ka na ba? Hintayin lang natin si Elias pagkatapos daan na lang tayo sa restaurant para makakain." wika nito. Sasagot pa sana ako ng biglang nag-ring ang cellphone ko. Natigilan si Elijah at tumitig sa akin.

"Sagutin mo. Baka si Uncle iyan." wika nito. Tinitigan ko naman ang screen ng cellphone ko at nakompirma ko nga na si Sir Rafael ang tumatawag sa akin. Agad kong pinindot ang answer botton. Hindi pa ako nakakapagsalita ng marinig ko ang galit na boses nito.

"Nasaan ka? Nakauwi ka na ba ng mansion?" agad na tanong nito.

Napasulyap muna ako kay Elijah bago sumagot.

"Eh Sir...hi-hindi pa po eh." sagot ko.

"At bakit? Akala ko ba sandali lang kayo dyan?" tanong nito.

"Eh, nadisgrasya po kasi........" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng muli itong nagsalita. Sa ngayun mukhang lalo itong nagalit.

"Nadisgrasya? Kumusta kayo? Kumusta ka? Nasa hospital ba kayo ngayun?" tanong nito. Halata ang pag- aalala sa boses nito. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka.

"Hindi po. Binasag ang bintana ng kotse at ninakaw ang gulong. Hinihintay namin ngayun si Sir Elias pati na din ang towing service." sagot ko. Saglit itong natigilan. Parang nakikini-kinita ko na naman ang galit nito. Siguro nakakunot na naman ang noo nito..sigurado ako dyan.

"Nasaan kayo? Sabihin mo sa Elijah na iyan na sagutin ang tawag ko." Wika nito at agad na pinatay ang tawag. Napabuntong hininga naman ako at ibinaling ang tingin kay Elijah.

"Anong sabi ni uncle?" tanong nito

"Tatawag daw siya sa iyo." sagot ko at wala pang ilang sigundo narinig ko na ang pag-ring ng cellphone nito. Agad nya naman itong sinagot. Tahimik lang akong nakamasid sa kanya ng mapansin ko ang parating na si Ate Ethel. Mukhang papasok na ito sa trabaho dahil nakasuot na ito ng uniform.

"Anong nangyari?" agad na tanong nito ng makalapit. Malungkot naman akong tumingin sa kotse.

"Nabiktima kami ng magnanakaw Ate. Binaklas nila ang gulong at basag ang salamin." sagot ko.

"Naku sayang naman. Ang ganda pa naman ng kotse. Naireport nyo na ba sa mga pulis?" tanong nito.

"HIndi ko po alam Ate eh. May mga tinatawagan na si Elijah. Pupunta na yata ang kapatid nya at ang maghahatak ng kotse para dalhin sa casa." sagot ko. Agad naman itong napabuntong hininga tsaka tumitig sa akin.

"Alam mo nagtataka ako. Ganito ba talaga kabait ang amo? Sinamahan ka pa nya dito sa tinitirhan ko." wika nito at halata ang pagtataka sa boses. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Si Elijah apo siya ng amo ko. Doon lang sya nakatira sa mansion at maswerte ako dahil dating kakilala ni Nanay ang mga amo ko ngayun. Alam mo bang gusto nila akong pag-aralin?" pagmamalaki kong wika. Agad na

nanlaki ang mga mata ni Ate Ethel sa sinabi ko.

"Ta-talaga? Paanong kakilala ni Manang Venus ang mga amo?" tanong nito.

"Ganito kasi iyan. Minsan napadpad sila Madam Carissa at Mam Arabella noon sa Isla natin. Partikular doon sa baryo natin at doon nila nakilala sila Nanay at Tatay. Saglit lang naman daw silang nanatili doon dahil agad din silang sinundo ng amo kong lalaki.

"May kaunting hindi pagkaka- intindihan lang yatang nangyari sa buong pamilya at nagkaayos din naman kaagad. Nakilala nila ako na anak ni Nanay Venus noong tanungin ako ni Mam Arabella kung saang probensya ako galing.."mahaba kong wika. Alam kong hindi masyadong klaro ang ang kwento ko pero agad namang na-gets iyun ni Ate Ethel.

Napa 'wow' pa nga ito.

"Talaga? Ang galing naman. Ang swerte mo pala kung ganoon Veronica. " sagot nito.

'Oo, kaya matutupad na ang pangarap kong makapag-aral Ate. Mabait naman sila liban lang sa isa nilang anak na lalaki." muli kong wika.

"Huwag mo na lang pansinin. Ang importante nasa maganda kang kalagayan at makakapag-aral ka pa. Naku, masaya ako para sa iyo Veronica. "Natutuwa nitong wika sabay sipat suot na relo.

"Salamat Ate. Alam mo malaki din ang pasasalamat ko dahil kung hindi dahil sa iyo hindi ako nakarating dito sa Manila." sagot ko naman.

"Walang ano man. Sino ba naman ang magtutulungan kundi tayo lang diba? Siya sige, aalis na ako. Baka ma-late na ako sa work. Istrikto pa naman ang Boss ko at ang hilig mangaltas ng sahod ma-late ka lang ng kaunti." wika nito at akmang aalis na ng magsalita si Elijah.

"Magkano ba sahod mo? Dito ka muna para may kausap si Veronica. Isa pa para may kasama kaming taga-rito habang hinihintay ang sundo namin.'" sabat ni Elijah. Hindi nakasagot si Ate Ethel at saglit na nag-iisip.

"Eh, sayang po ang isang araw ko sa work Sir. No work, No pay pa naman kami. Isa pa baka matanggal ako." sagot ni Ate.

"Eh ano ngayun? Hindi bat binigyan kita ng pag-aapplayan mo? Dito ka na muna hanggat hindi pa dumadating ang sundo ni Veronica." muling sagot nito. Napansin ko naman na saglit na nag-isip si Ate Ethel at sabay pa

kaming nagulat ng dinukot ni Eljah ang wallet at inabutan ng ilang lilibuhin si Ate Ethel.

"Magresign ka na sa trabaho mo at umalis sa lugar na ito dahil maraming mga masasamang loob dito. Ilang oras lang namin iniwan ang kotse dito sa labas ganito na agad ang nangyari.

Huwag kang mag-alala tatawagan ko mamaya ang manager ng kompanya na pag-aaplayan mo bukas. Siguradong matatanggap ka." mahabang wika ni Elijah.

Akmang tatanggihan ni Ate Ethel ang binibigay nitong pera pero kinuha ni Sir Elijah ang dala nitong shoulder bag at iniligay ang pera doon. Wala ng nagawa si Ate Ethel kundi ang magpasalamat.

"Hayaan nyo po. Babayaran ko kaagad kayo kapag matanggap ako sa sinasabi niyong kompanya." nahihiya nitong wika. Hindi na sumagot si Elijah bagkos lumayo ito ng ilang metro sa amin at muling may tinawagan.

"Ang pogi nya noh?" Tsaka kahit parang masama ang ugali mabait pa din naman." wika nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa ng maalala ko si Sir Rafael.

"Parang si Sir Rafael lang?" natatawa kong sagot.

"Sino iyun? Si Rafael Villarama?" halata sa boses ni Ate ang biro ng banggitin ang pangalang iyun. Nagtaka naman ako. Paano nya nalaman na si Sir Rafael Villarama ang isa sa mga amo ko?

"Paano mo siya nakilala Te ?" tanong ko na lang.

"ha? Sino? Si Rafael Villarama? Siyempre famous ang pamilya nila. Bunsong anak ng Billionaryong si Gabriel Villarama na may ari ng Villarama Shopping Center at iba pang naglalakihang kompanya dito sa Pilipinas. Alam mo bang dinig  ko................ sya ang black sheep sa pamilya. Kung makapagpalit daw ng girl friend, ayyy parang nagpapalit lang daw ng damit. Iyun ay dinig ko lang naman at mukhang totoo dahil marami daw ang nakakakita sa kanya na ibat-ibang babae ang kasama." daldal ni Ate Ethel. Nagulat naman ako.

Hindi ko kasi alam ang tungkol dito.

"Sure ka Ate?" tanong ko. Agad itong tumango tsaka ako tinitigan at nagtanong

"Bakit? Kilala mo ba ang tinutukoy kong tao?" taong nito. Agad akong tumango.

"Oo, anak nga sya ng amo ko. Sila Madam Carissa at Sir Gabriel Villarama ang amo ko. Si Sir Rafael ang bunsong anak na Uncle naman ni Elijah." sagot ko sabay turo kay Elijah. Agad kong napansin ang pamumutla ni Ate Ethel sa sinabi kong iyun kaya natawa ako "Yari ka! Kapag malaman ni Uncle iyang tsismis mo malalagot ka talaga. At ikinuwento mo pa talaga kay Veronica ha?" sabat naman ni Elijah. Narinig pala nito ang binitiwang salita ni Ate Ethel.

"Sure po ba kayo? Sure kayong apo kayo ng mga Villarama?" gulat na tanong ni Ate.

"Bakit hindi ba obvious? Magaganda at gwapo ang lahi ng mga Villarama at isa ako sa maswerteng may dugong Villarama kaya ihanda mo ang sarili mo. Kapag malaman ni Uncle ang tsismis mong iyan papuputulan ka noon ng dila. Papunta pa naman iyun dito para sunduin si Veronica." tumatawang sagot nito. Hindi ko naman maiwasan ang magulat.

Na naman? Siya talaga ang susundo sa akin? Hayst, mukhang galit pa naman sa akin si Sir Rafael dahil hindi ako nakinig sa kanya kanina. Paano kaya ito?

Pareho kaming balisa ni Ate Ethel ng mapansin namin ang paparating na mga sasakyan. Napakagat pa ako sa kuko ko sa aking mga kamay ng mapansin ko ang kotseng palaging ginagamit ni Sir Rafael. May mga nakasunod pa dito na tatlong sasakayan at agad na huminto sa tabi ng sasakyan ni Elijah.

Napansin ko naman ang nerbiyos sa mga mata ni Ate Ethel ng tumingin sa akin.

"Siya nga ang amo mo? Diyos ko, huwag mong mabanggit-banggit sa kanya na itsinismis ko sya ha?" wika ni Ate. Napalunok ako ng makailang ulit ng mapansin kong bumaba na ng sasakyan si Sir Rafael at direktang naglakad papunta sa kinaroroonan ko.

"I told you na sa weekend ka na pupunta dito, bakit ba napakatigas ng ulo mo!" agad na wika nito sa akin ng makalapit. Hindi ko naman maiwasan ang mapayuko. Nagagalit siguro sya dahil sa pinsalang nangyari sa sasakyan ng pamangkin nya. Hayst kalasanan ko talaga eh.

"Sorry po! Hindi na mauulit." sagot ko. Narinig ko pa ang malakas na pagbuntong hininga nito bago tinawag ang pangalan ni Elijah na noon ay kasama si Ate Ethel ilang distansya ang layo sa amin. Nagmamadali naman agad itong lumapit.

"Sa susunod, huwag kang lumabas ng bahay na walang kasamang bodyguards! Paano kung napahamak kayo?" singhal nito sa pamangkin.

"Sorry Uncle. Hindi na mauulit." nagpapakumbaba nitong sagot.

"Hintayin mo ang hihila diyan sa kotse mo. Iiwan ko ang ilan kong mga kasamang bodyguards para may makakasama ka dito. Isasama ko na si Veronica." wika nito sa medyo kalmado ng boses. Agad naman tumingin sa akin si Elijah at ngumiti.

"Kay...kay Elijah na lang po ako sasabay Sir. Kawawa po kung iiwan ko siya dito." sagot ko naman. Hindi umimik si Sir Rafael bagkos hinawakan ako sa kamay at hinila.

"Huwag mong pangunahan ang gusto ko Veronica. Huwag mo ng pairalin ang katigasan ng ulo mo at dagdagan ang kasalanan na nagawa mo ngayung araw." sagot nito. Gustuhin ko man magprotesta ng hilahin nya ako patungo sa sasakyan wala na akong nagawa pa kundi sumama na lang. Napansin ko kasi na may mga dumadating nag mga usyusero at usyusera sa lugar.

Binalingan ko pa si Ate Ethel at sinenyasan na aalis na ako at tumango ito sa akin Bakas na rin ang hindi makapaniwala sa mga mata nito habang palipat-lipat ang tingin sa akin pati na din kay Sir Rafael.

Pagkasakay namin pareho ng sasakyan ni Sir Rafael ay agad nitong pinaharurot ang kotse paalis ng lugar. Kinakabahan man pero pilit kong nilalabanan iyun. Hindi nya naman siguro ako sasaktan physically.

CHAPTER 187

VERONICA POV

Kanina pa ako pasulyap-sulyap kay Sir Rafael habang tumatakbo ang sasakyan. Nakakunot pa rin ang noo nito at halata sa mga mata ang galit. Hindi ko tuloy malaman kung kakausapin ko ba ito o hindi. Baka masigawan ako eh.

"Saan pa kayo nakarating ni Elijah? Saan ka pa nya dinala?" tanong nito. Sandali akong natigilan. Nagulat pa ako ng bigla nitong inihinto ang sasakyan sa tabi ng daan. Wala namang masyadong dumadaan na mga sasakyan kaya kinabahan ako. Lalo na ng mapansin ko na walang kabahayan sa paligid at puro puno lang ang aking nakikita.

"Alam mo bang ang dami kong dapat gawin sa opisina. Pero Veronica naman, bakit ba ayaw mong makinig? 

Hindi bat sinabi ko sa iyo na ako ang sasama sa iyo para puntahan ang kaibigan mo sa weekend?" Wika nito.

"Sorry po. Hindi na po kasi ako makapaghintay para makuha ang number sa probensya. Para pwede ko ng tawagan sila Nanay. Miss na miss ko na po kasi sila kaya hindi ako nakinig sa sinabi mo kanina." sagot ko sabay yuko. Narinig ko pa ang marahas nitong pagbuntong hininga.

Pagkatapos ay galit itong tumingin sa labas.

"Ayaw ko ng ulitin mo ulit ito ha? Isa pa ayaw kong sasama-sama ka kay Elijah. Baka mamaya kung saan ka dalhin ng pamangkin kong iyun.' wika nito na syang labis kong ipinagtaka.

"Pero mabait naman po sya. Kasalanan ko din dahil kung hindi dahil sa akin hindi nasira ang kotse nya." sagot ko sabay sulyap sa mukha nito. Gusto kong makita kung galit na rin ito.

Nakahinga ako ng maluwag ng mapansin ko na hindi na salubong ang kilay nito.

"Mabait kong mabait. Pero kahit na. Ayaw ko pa rin na sasama-sama ka sa kanya. Kapag may gusto kang puntahan huwag kang mahiya na magsabi sa akin. Ako ang bahala sa lahat." sagot nito

"Bakit po?" wala sa sarili kong tanong

"Anong bakit po?" tanong nito

"Bakit ganito po ang pakikitungo nyo sa akin? Bakit niyo ako hinihigpitan at pinagbabawalan sa iilang bagay. Hindi naman kita Tatay para gawin ito." sagot ko. Muling nagsalubong ang kliay nito at tumitig sa akin.

"Anong pinagsasabi mo? Anong tatay? Twenty three lang ako para ikumpara mo ako sa Tatay mo Veronica." sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa. Halata kasi dito ang pagkapikon habang sinasabi ang katagang iyun.

"Wala naman sa edad iyun eh. Nasa pag -uugali. Ang dami nyo kasing ipinagbabawal..... isa pa-----" Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng bigla ako nitong sunggaban at halikan sa labi. Nagulat naman ako sa kanyang ginawa. Grabe siya, wala ng pinipiling lugar kung halikan ako. Masyado na syang nasanay na sipsipinn ang labi ko ng ganito.

Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginawa. Total naman nag-eenjoy din ako. Gustong-gusto ko din naman ang paraan ng paghalik sa akin ni Sir Rafael. Nakakawala sa sariling katinuan. Nakakaaddict!

Halos ilang minuto din na magkalapat ang aming labi ng maramdaman kong bumaba ang halik nito pababa ng aking leeg. Nanlaki naman ang aking mga mata dahil sa kakaibang kiliti na aking nararamdaman. Biglang nag-init ang buo kong pakiramdam lalo na ng maramdaman ko na sumuot ang isa nitong kamay sa loob ng suot kong blouse. Hinahaplos nito ang kabila kong bundok na may takip pang bra. Hindi ko mapigilan ang mapaungol sa kakaibang kiliti na hatid nito sa akin.

"Sir, ano ang ginagawa mo? Baka may makakita sa atin!" hindi ko mapigilang wika habang abala pa din ang labi nito sa pagsipsip sa leeg ko. Natigilan ito at muli akong tinitigan sa mga mata. Napalunok ako ng makailang ulit ng mapansin ko na may kakaibang emosyon akong napansin sa titig nito sa akin.

"Alam mo bang gustong-gusto kitang angkinin ngayun? Galit na galit na ang anaconda ko Veronica." bulong na wika nito. Agad naman na nanlaki ang mga 

mata ko ng marinig ko ang salitang anaconda.

"Po, may alaga po kayong anaconda? Nasaan po? Nandito din ba sa kotse?" tanong ko at agad na umayos ng upo. Sinilip ko pa ang likuran namin habang hindi ko mapigilan ang makaramdam ng kaba. Narinig ko na lang ang mahinang pagtawa ni Sir Rafael na siyang labis kong ipinagtaka.

 Hindi mo alam ang ibig sabihin ng anaconda?" tanong nito. Hindi ko mapigilan na taasan ito ng kilay.

"Ahas iyun diba? Ahas! Bakit po kayo nag-aalaga ng ganoon? Paano kung matuklaw ako?" tanong ko. Lalo itong natawa. Pagkatapos ay muli akong tinitigan sa mga mata.

"Kung alam mo lang. Gustong-gusto ka na talagang tuklawin nito. Kaya lang hindi pa pwede. Hindi ka pa ready." makahulugan nitong sagot.

Sinimangutan ko ito.

"Talagang hindi ako ready magpatuklaw sa anaconda. Paano kung mamatay ako? Paano na ang Nanay at Tatay at mga kapatid ko na naghihintay sa akin?" sagot ko at humalikipkip pa. Tumawa naman ito kaya nagtataka ko itong tinitigan.

"Ikaw talaga. Ang bilis mo talagang gumawa ng paraan para matanggal ang init ng ulo ko. Halika nga dito. Pahalik ulit!" malambing na wika nito at muli akong kinabig. Muling naglapat ang aming labi. Banayad lang naman ang ginawang paghalik nito sa akin. Dampi -dampi sa labi ko at pagpasok ng dila sa loob ng bibig ko. Hindi ko naman mapigilan ang muling mapaungol ng maramdaman ko na muling pumasok ang kamay nito sa loob ng blouse ko.

Hinahaplos-haplos nya ang isa kong bundok at kahit na may suot akong bra, ramdam ko ang init ng kanyang palad.

Hindi ko mapigilan ang mapaungol sa ginagawa nya sa akin.

"Can I kiss your boobs?" tanong nito sa akin ng tigilan niya ang paghalik sa

labi ko. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin at basta na lang akong tumango. Napansin ko pa ang pagngiti nito at dahan-dahan na pagtaas ng suot kong blouse. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa ginawa nya at aktong pipigilan ko na sana sya sa nais nyang gawin ng tuluyan ng lumantad sa mga mata nya ang boobs ko. Hinawi nya ang suot kong bra at kita ko kung paano niya titigan ang naka-exposed kong boobs sa harap nya. 

"Wow, sooo beautiful at nagulat ako ng bigla nyang isubo ang pasas na pink ko. Agad kong naramdaman ang mainit nyang bibig habang nilalaro ang pasas na pink ko. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Bago sa pandama ko ang ginagawa sa akin ni Sir Rafael at pakiramdam ko biglang naging mainit dito sa loob ng kotse nya. Hindi ko mapigilan na muling mapaungol ng nag-umpisa nya ng sipsipin ang pasas na pink ko at himasin ang kabila kong bundok.

Chapter 188

VERONICA POV

Hindi ko mapigilan na makagat ang labi ko dahil sa ginagawang iyun sa akin ni Sir Rafael. Patuloy niyang pinagpapala ang dalawa kong matatayog na bundok. Salitan nyang kinakagat ang magkabilaan kong pasas na pink at abala naman ang kabila nyang kamay sa pagdama niyon. Hindi ko akalain na posible palang mangyari sa aming dalawa ang mga nangyayari ngayun.

Nang magsawa ito sa kanyang ginagawa sa boobs ko ay kusang umangat ang titig nito sa aking mukha. Kitang kita ko sa kanyang mga mata ang kakaibang damdamin na lumulukob. Hindi ko kayang titigan iyun dahil pakiramdam ko nalulunod ako. Isa pa nahihiya ako dahil hinayaan kong makita nya ang iniingatan kong bundok. Hindi lang halik ang

pinagsaluhan namin sa sasakyan na ito kundi nahawakan at nilalaro nya pa ang pasas na pink ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng takot. Pakiramdam ko unti-unti na akong nahuhulog sa kanya. Baka kung ano ang isipin nito sa akin at basta na lang akong pumapayag sa gusto nyang gawin sa akin. Hindi ko dapat kalimutan ang katotohanan na amo ko sya at kasambahay nila ako.

Umayos ako ng upo. Inayos ko ang suot kong bra at blouse. Tumitig ako sa labas ng sasakyan. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko.

"Gutom ka na ba?" napapitlag pa ako ng magsalita ito. Hindi ako nakaimik. Namalayan ko na lang ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Bakit po bigla na lang kayong nanghahalik?" hindi ko mapigilang tanong. Saglit itong natigilan.

Naramdaman ko pa ang pagtitig nito sa akin bago sumagot.

"Bakit hindi mo ba nagugustuhan ang ginagawa kong paghalik sa iyo?" tanong nito. Hindi ko naman alam kung tatango o iiling ako. Kung alam nya lang gustong-gusto ko ang ginagawa nya sa akin. Pero natatakot akong baka hindi ko mamalayan at kusa ko na palang naibigay ang sarili ko sa kanya.

Hindi maikakailang kailan lang kami magkakakilala. Baka naman isa lang din ako sa mga babaeng gusto nyang paglaruan. Hindi ko maiwasang isipin ang nabanggit sa akin kanina ni Ate Ethel. Matinik sa babae si Sir Rafael at baka isa na ako sa gusto niyang biktimahin. Marami pa akong

pangarap at matutupad ko iyun kung iiwasan ko na sya.

"Kasi, naisip ko lang naman po. Hindi po normal ang ginagawa natin. Amo ko po kayo pagkatapos kapag itrato niyo ako kakaiba sa lahat. Bakit po ba?" tanong ko sabay punas ng luha sa aking mga mata. Hindi ito nakapagsalita. Tinitigan nya lang ako at nag-umpisa ng magdrive. Hindi na din ako nagsalita pa at inabala ang sarili ko sa aming dinadaanan.

Agad kaming nakarating ng mansion. Tahimik pa rin sya at mukhang may malalim na iniisip. Hindi ko na lang pinansin iyun bagkos ipinagsawalang bahala ko na lang. Akmang bubuksan ko na ang pintuan ng kotse para makababa na ng muli itong nagsalita.

"Yup, hindi tayo magkiss at hindi normal ang ginagawa ko sa iyo. Huwag ka ng umiyak pa. HIndi na ulit mangyayari iyun. Baka masyado lang akong malungkot at ikaw ang napagbalingan ko ng pansin." wika nito sa seryosong boses. Hindi ko alam pero pakiramdam ko parang biglang

may kung anong kurot sa puso ko habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi kayang tanggapin ng kalooban ko ang kanyang nasabi ngayun lang. Ganoon lang ba iyun? Normal lang ba sa kanya ang basta nalang manghalik ng babae?

Playboy nga siya! At isa na ako sa muntik nyang nabiktima. Hindi..... nabiktima nya na pala ako. Dalawang beses nya na akong nahalikan sa labi at nakita nya na ang dalawa kong bundok. Ang tanga ko para pumayag na gawin nya sa akin ang bagay na iyun.

Hindi na ako dalagang Pilipina. Nakita nya na ang lahat sa akin. Parang gusto ko tuloy iuntog ang ulo ko sa mga katangahan na ginawa ko. Basta na lang akong nagpaubaya sa lahat ng ginawa nya sa akin. Wala na nga akong pinag-aralan pinairal ko pa ang katangahan ko.

"Bumaba ka na!" wika nito sa

seryosong boses. Hindi ko mapigilan na titigan ang gwapo nitong mukha. Wala akong nabasa na kahit na anong expression sa mukha nito. Napayuko ako at dahan-dahan na binuksan ang pintuan ng kotse. Nilingon ko pa ito at dali-daling naglakad papasok sa loob ng mansion. Narinig ko na lang na muling umandar ang sasakyan nito kaya lumingon ako. Nakita kong muling lumabas ng gate ang sasakyan nito at tuluyan ng umalis.

Mukhang galit siya. Pero teka, bakit sya nagagalit? siya ang mas nakakalamang sa aming dalawa.

Hinalikan nya ako ng maraming beses sa labi pati na din sa boobs ko. Dapat nga ako ang mas magalit eh.

Napakamot ako ng aking ulo sa isiping iyun. Nababaliw na nga yata ako. Kung saan-saan na tumatakbo ang isip ko.

"Uyyy Veronica, mabuti naman at nakauwi ka na Kanina ka na hinihintay ni Mam Arabella sa Living area.

Kasama nya na ang magto-tutor sa iyo. "nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Ate Maricar sa likod ko. Hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito sa akin.

"Ganoon ba Ate. Sige po, doon na lang ako didiretso." malungkot kong sagot. Agad na napakunot ang noo nito tsaka tinitigan ako.

"Bakit ganyan ang hitsura mo? May hindi ba magandang nangyari sa labas?

" nagtataka nitong tanong.

"Nasira po kasi ang sasakyan ni Elijah. Binasag ang salamin at ninakaw ang gulong." sagot ko. Nagulat naman ito.

"Diyos ko! Buti hindi kayo napaano. Marami na talagang masasamang loob ngayun sa labas kaya ibayong pag- iingat ang dapat gawin." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Teka, nasaan si Elijah? Bakit hindi mo siya kasama?" tanong nito.

"Nagpaiwan po siya. Hinintay nya ang kukuha ng kotse para dalhin sa Casa. Sinundo lang po ako ni Sir Rafael kaya ako nakauwi. Pero umalis din po kaagad siya." sagot ko. Tinitigan ako nito sabay tango.

"OK...sige na. Puntahan mo muna si Mam Arabella para makilala mo na din ang tutor mo." wika nito. Agad akong tumango at naglakad papuntang living room. Naabutan ko nga si Mam Arabella na prenteng nakaupo kaharap si Madam Carissa at isang lalaki.

"Magandang tanghali po!" agad kong bati. Nagpakawala naman ng malawak na ngiti si Mam Arabella ng mapansin ang pagdating ko. Agad akong pinaupo sa tabi nya.

"Hello Veronica! Wow! Kumusta ka na? " tanong nito.

"Ayos lang po Mam. Pasensya na po kung ngayun lang po ako dumating." sagot ko. Tanging ngiti lang naman ang naging sagot nito sa akin at ibinaling ang tingin sa kasama nya.

"Siya nga pala Veronica...si Teacher Josh. Siya ang magiging tutor mo simula bukas, Teacher Josh, si Veronica...siya ang tinutukoy ko kanina pa sa iyo." pagpapakilala ni Mam Veronica sa aming dalawa. Agad naman inilahad ni Teacher Josh ang palad sa akin at magiliw ko naman iyung tinanggap.

"Nice to meet you Veronica. promise you, marami kang matutunan sa akin." wika nito sabay pisil sa palad ko. Nagulat ako kaya agad kong binawi ang

kamay ko at maigi itong pinagmasdan.

Kung tutuusin gwapo si Sir Josh. Matanda lang yata ito ng ilang taon kay Sir Rafael. Pero mukha naman siyang mabait. Siguro dahil teacher sya...ah ewan, siguro dahil bata pa siya kaya hindi siya katulad ng mga naging teacher ko noon sa probensya. Mga masusungit at mahilig manigaw lalo na kapag hindi mo nasasagot ang mga aralin.

'Teacher Josh, pwede ka ng mag-start bukas. Gusto namin na tutukan mo si Veronica sa mga aralin. Gusto namin na matuto kaagad siya para makapasok na siya sa isang normal na university." wika ni Madam Carissa. Nakangiti namang tumango si Teacher Josh sabay titig sa akin.

"Ipinapangako ko Madam. Gagawin ko ang lahat para natutunan lahat ni Veronica ang mga aralin. Marami na po akong mga istudyanteng katulad ni Veronica at ngayun nasa maayos na silang mga iskwelahan. Makakapasa po siya sa Alternative Learing System at makakapag-college next year." kampante nitong sagot. Masaya namang napapalakpak si Mam Arabella..

"Salamat po! Masayang masaya po ako. Sa wakas, makakapag-aral na po ako." sagot ko naman. Agad naman tumayo si teacher Josh at nagpaalam.

"Sige po Madam Carissa, Misis. Arabella at Veronica...aalis na po ako."

pagpapaalam nito sabay yukod. TAnging tango lang naman ang naging sagot ni Madam Carissa at tuluyan na itong lumabas ng living room.

"Sya nga pala Veronica, gusto kong makausap ang Nanay mo. May cellphone ba sila sa probensya? Pwede ba natin silang tawagan?" tanong nito. Agad ko naman inilabas ang cellphone ko bago sumagot.

"Wala pong cellphone sila Nanay at Tatay. Pero pwede po tayong makisuyo sa kapitbahay namin." nakangiti kong sagot. Excited din akong makausap sila Nanay, Agad kong idinial ang number ng mga magulang ni Ate Ethel at nagpasalamat ako ng may sumagot agad.

Agad akong nagpakilala at nakisuyo na kung pwede ko makausap sila Nanay at Tatay. Mabuti na lang at nasa mood yata ang mga magulang ni Ate Ethel at agad kong narinig na tinatawag na nila si Nanay. Excited naman akong naghihintay habang nakangiting nakatitig sa akin si Mam Veronica at Madam Carissa.

"Anak, kumusta ka na dyan? Hindi ka ba nahirapan? Mababait ba ang mga amo mo?" narinig kong wika ni Nanay. Hindi ko mapigilan ang maluha. Kung alam lang nila Miss na miss ko na sila.

"Ayos lang ako Nay...kumusta po kayo ni Tatay?" tanong ko kaagad.

"Wala si Tatay mo. Sumama kina Manong Carding sa laot. Pero hayaan mo sasabihin ko kaagad sa kanya pagkauwi nya na tumawag ka na! ANak, magpakabait ka diyan ha?" wika nito.

"Opo Nay! Miss na miss ko na po kayo. Pati na din ang mga kapatid ko!" sagot ko. Narinig ko pa ang pagsinghot ni Nanay tanda na umiiyak din ito sa kabilang linya.

"Pwede ka naman umuwi dito kung gusto mo anak. Huwag mong pahirapan ang sarili mo dyan. Pwede ka naman maghanap ng trabaho dito sa atin." sagot nito. Agad akong napasulyap kay Mam Arabella. Kita ko sa mga mata nito na excited na syang makausap si Nanay.

"Nay, may gusto pong kumausap sa inyo ngayun. Magkakilala daw po kayo. Anak ng amo ko." wika ko. Natigilan si nanay. Sandali itong hindi nakapagsalita.

 "Sino? A-anak ng amo mo?" takang taka nitong tanong. Hindi ko na ito sinagot pa at iniabot ko kay Mam Arabella ang hawak kong cellphone. Malugod naman itong tinanggap ni Mam Arabella sabay naglakad palayo sa amin. Narinig ko pa ang pagbanggit nito sa pangalan ng Nanay ko at ang malakas nitong pagtawa.

"Naalala ko pa noong nasa probensya nyo kami. Two days lang kaming nag- stay doon pero agad na napalapit ang loob ni Arabella sa Nanay mo." narinig kong wika ni Madam Carissa. HIndi ko mapigilan ang mapangiti.

"Ang bait po ni Mam Arabella Madam. Kahit na mahirap si Nanay, nagawa nya pang makipagkaibigan." sagot ko. Nakangiting tumango si Madam.

"Yes. Hindi sya lumaking matapobre! Isa sya sa ipinagmamalaki ko sa pamilya. Mabait syang bata at maalalahanin. Nasa tabi ko sya palagi noong mga panahon na down na down ako." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nitong sabihin kaya tinitigan ko na lang si Madam Carissa.

Kung mabait si Mam Arabella mas mabait ito. Kitang kita ko iyun sa maganda nyang mukha. Smiling face si Madam at siguro maraming nagkakagusto dito noong kabataan nya pa. Kaya siguro kitang kita ko kung gaano ito kamahal ni Sir Gabriel.

Chapter 189

RAFAEL POV

Kasalukuyan akong nakatambay sa bar ng isa sa mga kaibigan kong si Drake Davis. Hinihintay ko ang iba ko pang mga kaibigan na sila Arthur at Peanut. Tinawagan ko sila dahil gusto ko silang makausap. Gusto kong maglabas ng sama ng loob. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Masyado akong apektado sa sinabi kanina sa akin ni Veronica.

..sino ba siya? Pasalamat nga siya hinahalikan ko siya eh. Iyung ibang mga babae nga dyan halos

magpakamatay mapansin ko lang. Samantalang siya kikiwestyunin nya ako kung bakit palagi ko syang hinahalikan? Bakit ba? Sa gusto ko eh. Nakaka-addict ang labi nya at pakiramdam ko kompleto ang araw ko kapag ginagawa ko iyun. Pagkatapos pagbabawalan nya ako ngayun dahil amo nya daw ako. Thats shitt!" Malakas kong wika. Mabuti na lang at wala akong kasama dito sa VIP room. Kung hindi mapagkakamalan pa akong baliw na nagsasalita mag-isa.

Hindi ko mapigilan na sabunutan ang sarili kong buhok ng muling lumitaw sa balintataw ko ang hitsura ni Veronica. Ano ba ang nangyayari sa akin? Namimiss ko na agad siya. Gusto ko ng umuwi ng mansion para makita siya!

Nasa ganoong pag-iisip ako ng pumasok ang dalawa sa tatlo kong kaibigan. Si Arthur at Peanut. Masyadong busy ang bar na ito at susunod na lang siguro mamaya si Drake.

"Pare! Anong problema? Pambihira naman nasa kasagsagan kami ng mainit na tagpo ni Rica bigla ka namang tumawag." reklamo ni Peanut Smith sabay upo sa harap ko. Halatang hindi ito masaya sa pang-iisturbo ko na ginawa ngayung araw.

"May problema ba? Huwag mong sabihin magpapatulong ka na naman sa pangha-hunting ng babae na ipapalit mo kay Sofia? Tsk! Bakit ba kasi bigla mo na lang dinispatsa ang babaeng iyun? Sayang Pare. Ang ganda ng katawan at ang kinis ng kutis. Hindi halatang laging laman ng kusina." sabat naman ni Arhur! Umismid ako.

"Hindi ko kailangan ng ibang babae ngayun. Tinawagan ko kayo dahil gusto kong humingi sa inyo ng payo sa mga dapat kong gawin." sagot ko sabay tungga ng alak. Agad na natigilan ang dalawa. Seryoso akong tinitigan.

"Aba, bago ito ah? Bakit anong problema? Akala ko ba nagkasundo na kayo ng mga magulang mo. Kaya ka nga abala nitong huling araw at ayaw pa-isturbo sa amin dahil naka-focus 

ka na sa pagpapatakbo ng kumpanya nyo diba?" muling sagot ni Peanut. Umiling ako. Napansin ko naman ang makahulugang pagtitig sa akin ni Arthur bago ito sumagot.

"Tungkol ba ito sa babaeng kasama mo kagabi sa resto ko? Kay Veronica?" tanong nito. Agad naman nakuha ang attention ni Peanut dahil doon.

"Sinong Veronica? Bagong babae mo Pare? Wow, grabe ka noong nakaraang linggo lang kayong naghiwalay ni Sofia may kapalit kaagad?" muling sabat ni Peanut.

"Not like that! I dont know! Nababaliw na ako! Nakaka-addict sya Pare!" sagot ko naman. Naguguluhan naman na tumitig sa akin ang dalawa. Takang taka sa sinabi ko.

"Teka nga! Ano ba ang pinagsasabi mo? Sinong nakaka-addict? Ikaw ha baka kung ano na iyan." muling sagot ni Peanut.

"Paktay ka Pare. Mukhang sapol ni Kupido ang puso mo sa pagkakataon na ito. Ano ba kasi ang nangyari? Akala ko ba hindi ka naniniwala sa pag - ibig ? Mukhang tinamaan ka ah?" mulng sagot ni Arthur!

"Iyun din ang hindi ko maintindihan sa sarili ko Pare. Nababaliw na yata ako. Hindi sya mawala sa isip ko. Kahit nasa opisina ako, siya ang laman ng isip ko." sagot ko naman. Agad na napailing si Arthur at takang-taka naman na tumitig sa akin si Peanut.

"Gaano ba kaganda ang Veronica na iyan at nagkakaganyan ka? Ipakilala mo sa akin at ng makilatis ko." sagot naman ni Peanut.

"Naku Pare! Sobrang ganda! Lakas ng sex appeal. Kung ako siguro ang unang nakakilala sa kanya baka bakuran ko kaagad eh. Swerte lang itong si Rafael

dahil sya ang unang nakakita kay

Veronica." Sabat naman ni Arthur. Hindi ko naman mapigilan na batukan ito. Mukhang pati ito

pinagpapantasyahan ang babaeng

hindi maalis sa isip ko.

"What? Hindi mo na nga ako hinayaan na mahakawan ang kamay nya pagtakapos babatukan mo pa ako? Aba Rafael...talagang pinanindigan mo iyang pagiging possessive mo ha? Bakit girl friend mo na ba? Sinagot ka na ba? "muling wika ni Arthur na may halong pang-aasar. Akmang babatukan ko ulit ito ng agad itong lumayo sa akin. Tumatawa ito.

"Talagang hindi ko hahayaan na mahawakan mo sya ulol!" sagot ko. Lalo itong natawa. Nahawa na din sa kanya si Peanut!

"Iyan sa sobrang pagiging mapaglaro mo sa mga babae, nakahanap ka din ng katapat at na In love na ang Rafael natin.

Mukhang kaunting panahon na lang magpapatali ka na sa isang babae Pare! "Pang-aasar nitong wika. Agad naman akong napatungga ng alak sa sobrang inis ko. Bwesit talaga! Imbes na manghingi ako ng payo kung ano ang dapat kong gawin mukhang puro pang-aasar ang maririnig ko sa dalawang ito.

Nakakainis!

"Ako lang ba ang mapaglaro? Kayo din naman ah? tigilan niyo ako ha? kapag sa inyo na mangyari ang nangyayari sa akin ngayun tatawanan ko talaga kayo! " sagot ko. Nag high five pa ang dalawa na parang mga baliw. Sa sobrang inis ko bigla akong napatayo sa aking upuan.

"hey! saan ka pupunta? Pikon agad? Akala ko ba hihingi ka sa amin ng payo kaya mo kami tinawagan." sagot ni Peanut ng mapansin na akmang aalis ako. Sinamaan ko ito ng tingin.

"Fine Ikaw naman hindi na mabiro.

Masaya lang kami dahil sa wakas in- love na ang pinaka-playboy sa grupo!" sabat naman ni Arthur.

Muli akong naupo. Akmang magsasalita ako ng biglang pumasok si Drake. May mga kasama itong mga babae kaya hindi ko mapigilan na titigan ito ng masama. Nginitian lang ako nito at inutusan ang mga babaeng pumasok na. Agad na kumandong ang dalawa kina Arthur at Drake samantalang ang isa ay umupo sa tabi ko. Agad akong umusog at inis itong tinitigan.

"Get lost! Wala ako ngayun sa mood para dito!" inis kong sigaw sa babae. Gulat naman na napatitig sa akin ang tatlo kong kaibigan. Nahintakutan naman na napalayo sa akin ang babae. Hindi marahil nito inaasahan ang pagsigaw ko.

"Hey! Bro...Relax! Ano ba ang

nangyayari sa iyo? Ganito naman lagi ang set-up tuwing pumupunta ka dito sa bar ah ?awat ni Drake.

Napahilamos ako sa aking mukha at tumitig dito. Agad nya naman nakuha ang ibig kong sabihin at sininyasan nito ang mga kasamang babae na lumabas muna. Gusto pa sanang magprotesta nila Peanut at Arthur pero sinamaan ko sila ng tingin.

"Tsk! Sayang ang isang iyun! Mukhang masikip pa ah? Reserve mo sa akin iyun mamaya Drake ha?" narinig ko pang wika ni Peanut! Napiiling ako. Lahat na lang ng may butas gustong pasukin ng gago! Masyadong garapal pagdating sa babae. Hindi marunong mamili. Kahit mga bayaran pinapatos.

"Sure Peanut! Ikaw pa ba naman malakas ka sa akin eh. Bagay talaga sa iyo ang pangalan mo! Peanut! Mani! Mahilig sa mani!" sagot ni Drake. Napahalakhak naman si Arthur dahil doon. Banas na banas naman si Peanut dahil sa narinig.

"So, anong problema? Gusto mo na naman bang takasan ang responsibilidad sa kumpanya mo? Naku Rafael, ito na yata ang time na magseryoso ka na...Tingnan mo kaming tatlo..businessman na businesman na ang purmahan." wika ni Drake. May pagmamalaki pa sa boses nito. Nagkalat na ang bar nito sa buong Pilipinas. Sa sobrang hilig nito sa nightlife at party-party talagang ang bar ang tinarget nitong maging negosyon pagka-graduate namin.

Galing sa broken family kaya walang target ngayun kundi payamanin ang sarili para ipakita sa mga magulang na hindi sila kawalan sa buhay nya.

"Hindi iyun! I think....in love ako sa bagong ampon nila Mommy at Daddy!" sagot ko. Agad na nanlaki ang mga mata ng tatlo.

"Nag-ampon sila Tita ng dalaga na? Paktay ka ngayun! Mahirap iyan Pare! Eh ampon pala si Veronica, kung makabakod ka naman daig mo pa ang asawa!" sagot ni Arthur. Kanina pa talaga ako naiinis dito. Walang ibang lumabas sa bibig kundi pang-aasar.

"Eigheen years old Pare! teenager pa lang!" sagot ko.

"anong teenager! Dalaga na iyun. Pwede ng asawahin!" sabat naman ni Peanut. Napahilot ako sa sintido ko. Mukhang walang magandang patutunguhan ang usapang ito! Mga bata isip itong mga kaharap ko eh.

Chapter 190

RAFAEL POV

Mukhang wala talaga akong matinong makukuhang payo mga kaibigan ko kaya muli akong tumayo. Nakakainis! Lalong sumasakit ang ulo ko dahil sa kanila. Palibhasa hindi pa nila nararanasan ang nararamdaman ko ngayun kaya ginagawa nilang biro ang lahat.

"Relax! Ito naman oh, nag- uumpisa pa lang tayo lalayasanan mo na kaagad kami. "sabat ni Lance. Binuksan nito ang bote ng isang beer at sinalinan ang sariling baso.

Muli akong naupo. Isa na lang

talaga at magwo-walk out na

ako. Napabuntong hininga ako at

seryoso silang hinarap.

"Inlove na yata ako mga Pare" sagot ko. Nagkatinginan ang tatlo. Pagkatapos ay hinarap ako ni Peanut.

"Sure ka? Hindi bat hindi ka tinatablan ng love-love na iyan? Anyare!" tanong nito. Agad ko itong pinaningkitan ng mga mata. Mukhang mag-uumpisa na naman yata.

"Eh di kung in-love ka na sa kanya...alagaan mo siya. Mahalin mo! Ingatan mo at ipadama mo! Napaka-simple ng problema mo lalo na at kasama mo lang pala siya sa mansion." sagot ni Lance. Sa aming apat ito ang medyo seryoso sa buhay. Malakas akong napabuntong hininga sabay tingin sa malayo.

"Iyun na nga ang ginagawa ko ngayun....kaya lang ayaw nya magpa-alaga eh." sagot ko. Muling nagkatinginan ang tatlo.

"Ano ba kasing klaseng pag- aalaga ang ginagawa mo? Teka, hindi ba siya masaya sa mga ginagawa mo? Halos ubusin mo na nga ang mga new arrivals kong mga items sa store tapos ayaw nya pa?" curious na tanong naman ni Arthur. Napakamot ako ng ulo.

"Iba kasi siya sa lahat. Hindi siya masaya sa mga ginagawa kong effort para sa kanya! Parang hindi siya apektado sa ka- pogihan ko!" sagot ko. Napanganga silang tatlo. Peanut ang unang nakabawi.

"Lakas ng hangin ah? Kumapit kayo mga Pare. Baka matangay kayo!" sabat ni Peanut. Sa sobrang inis ko binatukan ko ito. Seryoso na ang usapan hinahaluan na naman ng kabulastugan. Nakakainis talaga!

"Teka! Ano ba kasing pag-aalaga ang ginagawa mo? Paano mo ipinapadama sa kanya na mahalaga siya sa iyo?" tanong na naman ni Lance. Saglit akong nag-isip at hindi ko maiwasan na mapangiti ng maalala ko ang halik na pinagsaluhan namin. Nakakakilig at hindi ko akalain na mababaliw ako sa labi niya.

"Inaalagaan ko siya. Hinahawakan ko palagi ang kamay nya para maramdaman nya na walang ibang pwedeng magmay-ari sa kanya kundi ako lang. Pagkatapos kapag may chance, hinahalikan ko siya sa labi!" sagot ko. Muling napanganga ang tatlo. Tulala silang tumitig sa akin. Hinampas ko ang mesa gamit ang mga kamay ko para kunin ang attention nila.

Ano ba ang nakakagulat sa kwento ko at mukhang mga tanga ang reaction ng tatlong itlog na ito? May mali ba sa paraan ng pag-aalaga ko kay Veronica?

"Ang bilis mo ah? Kailan lang siya dumating ng mansion naka- first base ka na kaagad? Bakit sinagot ka na ba nya? Niligawan mo na ba siya? Girl friend mo na ba?" tanong ni Arthur. Sa dami ng tanong nito hindi ko alam kung alin doon ang una kong sasagutin.

"Bakit kailangan pa bang ligawan ang isang babae para maangkin. Ulol! Hindi ko gawain iyun noh?" sagot ko sabay lagok ng alak.

"Buti pumapayag siya sa ganoong set up. Halik kaagad? Bago iyun ah?" sagot ni Lance.

"Ayaw nga nya eh. Nagalit si kanina sa akin. Umiyak siya! Ayaw nya daw na hinahalikan ko siya!" sagot ko. Nagulat na lang ako ng biglang nagkatawanan ang tatlo. Mas nangingibabaw ang tawa ni Peanut kaya ko itong binato ng ash tray. Buti na lang at agad na nakailag.

"Baka naman bad breath ka Pare! sa dami ng babaeng dumaan sa buhay mo, baka naman lahat iyun nag-iwan ng amoy sa nguso mo kaya ayaw ni Veronica!" May halong biro na wika ni Arthur. Masama ko itong tinitigan.

"Parang hindi nyo naman alam ang rules ko! Never akong nakipaghalikan sa mga babae ko. Hinahayaan ko silang i -blow job ako pero hindi ako humahalik labi nila kahit na nagmamakaawa sila sa akin! Kadiri kaya! Tanging kay Veronica ko lang iyun ginawa at ang nakakainis, ayaw nya! Dibat nakaka-insulto iyun?" sagot ko.

"Basta isa lang ang sure ko! Hindi ka nya type at nandidiri sya sa iyo!" tatawa-tawang sagot ni Arthur. Halatang nag- uumpisa na naman akong inisin nito. Matalim ko itong tinitigan.

"Ang bilis mo naman kasi Rafael. Hinay-hinay lang kasi. Baka naman nabigla lang si Veronica sa bilis ng mga kilos mo. Bata pa siya at na-shocks siguro siya sa mga mabilisan mong 'the moves' ". sabat ni Lance. Saglit akong nag-isip. Pagkatapos napailing ako.

"Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Ewan ko ba, sa tuwing nakikita ko siya gusto ko siyang hawakan at yakapin. Kung alam nyo lang kung gaano ako nagpipigil para ikulong sya sa kwarto ko! Kung hindi lang dahil sa kay Mommy at sa mga kapatid kong babae hay naku itinanan ko na iyang si Veronica." sagot ko. Nagkatinginan ang tatlo at seryoso akong hinarap ni Lance

"Pare, hindi madadaan sa

santong paspasan ang lahat.! Hinay-hinay lang kasi. Masyado pang bata ang babaeng napupusuan mo! Baka naman feeling nya mina-maniac mo siya kaya gusto nyang umiwas sa iyo! Hinay-hinay lang. Hayaan mo muna na makilala ka nya ng lubusan ganoon ka din sa kanya.

Ang isang relasyon, hindi nagtatapos sa init ng katawan. Hindi lang sa ibabaw ng kama ang sukatan kung gaano kahalaga sa iyo ang isang tao." sagot ni Lance.

"Alam ko naman iyun. Kaya lang ano ang magagawa ko! Gusto ko siya! Gustong gusto ko siyang palaging nakikita! Nababaliw na yata ako sa kanya Pare! 

"Hay mahirap nga iyan. Ikaw lang ang makakasagot sa sarili mong problema. Ikaw lang din ang makakagawa ng paraan kung paano masulusyonan iyan. sagot ni Lance. Pagkatapos ay itinaas nito ang hawak na baso ng alak para makipag-cheers. Tahimik ko naman itinaas ang baso ko tsaka inisang lagok ang laman niyon.

Tumambay pa ako sa bar ng mga ilang oras. Pagkatapos ay tinawagan ko ang driver namin sa mansion para magpasundo. Alam kong may tama na alak at ayaw kong magmamaneho kapag tipsy na ako. Ayaw kong madisgrasya at makadisgrasya.

Pasado alas diyes ng gabi ng dumating si Manong Gerry.

Nagtaxi ito at siya na ang magdadrive ng kotse ko pauwi ng mansion. Ipinikit ko ang aking mga mata habang nasa kami.

 bakit ba hindi ka maalis sa isip ko!" hindi ko maiwasang sambit. Agad naman napatingin sa akin si Manong Gerry ng pagtataka ang  titig nito sa akin.

"Mang Gerry, ano ang ginagawa ni Veronica sa mansion kanina?" wala sa sarili kong tanong. Saglit itong nag-isip bago sumagot.

"Dumating po kanina si Mam Arabella, kasama ang maging tutor ni Ms. Veronica." Sagot nito. Napatango ako. Mukhang magiging abala na ang Veronica ko sa mga susunod na araw. Mabuti nga iyun para hindi na sya yayain ni Elijah sa kung saan -saan.

Pagdating ng mansion ay pasuray -suray akong naglakad paakyat

ng hagdan. Akmang aalalayan ako ni Manong Gerry pero pinigilan ko ito.

"Gabi na! Magpahinga ka na Manong. Kaya ko na ang sarili ko. Ipagdadrive mo pa ako bukas ng umaga sa opisina." wika ko dito. Hindi na ako nito sinundan hanggang sa makaakyat na ako ng hagdan. Akmang papasok na ako ng kwarto ko ng maisipan ko si Veronica. Napangisi ako sa aking naisip.

"Bakit nya ba ako pagbabawalan! Eh sa akin din naman ang bagsak nya pagdating ng araw. Hindi ko naman siya hahalikan kung ayaw nya! Miss na miss ko na sya!

Tatabihan ko lang sya sa pagtulog. Baka sakaling maganda ang gising ko bukas." bulong ko at agad na naglakad patungo sa kwarto ni Veronica! Pagdating sa tapat ng pintuan aagad kong pinihit ang seradura. Mukhang sini-swerte ako ngayung gabi! Hindi naka-lock ang pintuan.

Dahan-dahan ko iyun binuksan at agad na sa mga mata ko ang malamlam na na nagmumula sa lamp shade. Agad na dumako ang tingin ko sa kama at napangiti ako ng makita kong mahimbing na natutulog si Veronica sa ibabaw ng kama. Wala itong kamalay-malay na pinasok ko na ito dito sa kanyang kwarto. Inilock ko pa ang pintuan bago ko isa-isang hinubad ang suot kong damit. Tanging boxer short lang ang itinira kong saplot sa katawan. Hindi ako sanay na matulog na may suot na damit.

Inamoy ko pa ang sarili ko kung mabaho ba ako. Baka ma-turn off sa akin si Veronica. Dapat magshower muna ako bago matulog kaya lang tinatamad ako. Alas onse na ng gabi at gusto ko ng matulog. Agad akong nahiga sa tabi nito at hindi ko mapigilan na tunghayan ang payapang natutulog na mukha nito. Kainis! Ang ganda nya talaga!

"Hindi kita pwedeng halikan diba? Pero hindi mo naman sinabi sa akin na bawal kitang yakapin at tabihan sa pagtulog." bulong ko pa sabay hila ng comforter. Itinakip ko ito sa aming katawan sabay yakap ko dito..

Inamoy-amoy ko pa ang buhok nito hanggang sa dalawin ako ng antok. Lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya at hindi ko na namalayan pang nakatulog ako.

Kinaumagahan ....

Nagising ako sa malakas na tunog ng alarm clock. Nagulat pa ako ng may biglang gumalaw sa tabi ko kaya agad kong hinigpitan ang pagkakayapos dito. Inaantok pa ako at gusto ko pang matulog.

"Teka lang! Sir Rafael, bakit nandito ka sa kwarto ko?" narinig ko pang wika nito. Hindi ko ito pinansin bagkos lalo ko pang hinigpitan ang pagkakayapos sa baywang nito gamit ang braso ko.Naramdaman ko pa ang pagpupumiglas nito kaya muli akong nagsalita.

"Maaga pa! Matulog pa tayo!" wika ko na may kalakip na lambing sa boses. Naramdaman ko naman na tumigil ito sa pagpupumiglas. Nakaramdam ako ng kasiyahan sa puso ko habang sinasamyo ang bango ng buhok nito.

'shit! Ano ba ang gamit nyang pabango? Bakit ang bango nya?' hindi ko maiwasang bulong.

"Bakit po ba nandito kayo sa kwarto ko? Tsaka bakit amoy alak ka? Tapos nandito ka pa' " narinig kong wika ni Veronica Hindi ko maiwasan na mapangiti.

'Uminom ako kagabi kasama ng mga kaibigan ko! Gabi na ako nakauwi kaya naisipan kong dito na dumiretso sa kwarto mo." sagot ko. Hindi na ito sumagot pa kaya unti-unti kong idinilat ang aking mga mata.

Sumalubong sa paningin ko ang nakatitig na mga mata ni Veronica sa mukha ko. Hindi ko maiwasan ang mapangiti.

"Alam kong gwapo ako kaya huwag mo akong titigan ng ganyan. Baka mamaya magalit ang alaga kong anaconda at bigla ka na lang tuklawin." anas ko dito habang titig na titig sa maamo nyang mukha. Agad na nanlaki ang mga mata nito at mabilis na bumangon. Bumaba ng kama at agad na naglakad palayo sa akin.

Hindi ko naman maiwasan ang matawa. Napaka-inosente talaga nito. Mukhang sulit ang desisyon ko kagabi na tumabi sa kanya.

Chapter 191

VERONICA POV

Nagising ako ng may kung anong mabigat na bagay ang nakadagan sa akin. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata para lang sumalubong sa paningin ko ang natutulog na mukha ni Sir Rafael. Agad na nanlaki ang aking mga mata at inilibot ang tingin sa paligid. Gusto kong masiguro na nasa sarili akong kwarto. Kung ganoon ano ang ginagawa dito ni Sir Rafael? Bakit katabi ko nya ngayun?

Akmang babangon na ako ng lalong humigpit ang pagkakayapos nito sa akin. Mukha namang mahimbing ang tulog nya at hindi ko maintindihan kung bakit sa sobrang higpit ng pagkakayakap nya sa akin hindi ako makawala.

Hindi ko tuloy maiwasan na titigan ang gwapo nitong mukha. Agad na kumabog ang dibdib ko nag malapitan kong matitigan

ang matangos nitong ilong at

normal na mapupulang labi.

Muling sumagi sa isipan ko ang mga halik na pinagsaluhan namin.

"Saglit lang...maaga pa, matulog pa tayo." Narinig kong wika dito. Lalo naman akong nagtaka dahil napansin kong wala itong damit

pangtaas. Bigla akong nakaramdam ng pagkailang ng may kung anong matigas na bagay na sumasagi sa hita ko.

"Huwag kang malikot. Baka magising ang anaconda ko!" sa sinabi nyang iyun ay bigla nagkaroon ng lakas para makabangon at makaalis ng kama. Hanggang dito pa ba naman sa kwarto ko dala-dala nya pa rin ang anaconda na iyan? Paano kung makatuklaw iyan? Paano kung mapuruhan ako? Eh di patay ako! 

"Sir naman, bakit pati dito sa kwarto ko dala-dala mo pa rin iyan. Ilabas nyo na po iyan, takot  po ako sa ahas." wika ko dito. Napansin ko pa ang pagngisi nito bago dahan-dahan na bumangon. Tama nga napansin ko kanina, wala itong damit pangtaas at lalong namilog ang mga mata ko ng mapansin k brief lang ang suot nito.

"Mahabaging anghel sa kalangitan, tumabi po kayo sa akin na yan lang ang saplot nyo sa katawan?" hindi ko mapigilang wika. Napahalakhak ito. Pagkatapos ay baliwalang naglakad sa harap ko kaya agad akong napatakbo papuntang banyo. Dali-dali akong pumasok at agad na ni-lock ang pintuan.

"Ang bastos ni Sir! Hindi nya ba alam na virgin pa ang mga mata ko?" Hindi ko maiwasang bulong sa sarili ko. Tinapik-tapik ko pa ang mukha ko para mawala sa isip ko ang bumubukol sa pagitan ng hita ni Sir. Grabe siya, hindi man lang sya nahihiyang ibalandra ang katawan nya sa akin? Tsaka paano kaya siya nakapasok dito sa kwarto ko?

"Veronica!" napapitlag pa ako ng bigla itong kumatok sa pintuan ng banyo. Hindi ko ito sinagot. Bahala sya diyan! Hindi ako lalabas dito sa banyo hindi siya umaalis dito sa loob ng kwarto ko at isama ang anaconda niya.

"Lalabas na ako! Bilisan mo! Magkita na lang tayo sa dining room." wika nito. Hindi ko ito sinagot. Bagkos binuksan ko ang tubig sa shower para hindi ko na marinig ang iba pang sasabihin nya.

Halos limang minuto din akong naglagi sa loob ng banyo na walang ibang ginawa kundi tumunganga lang. Pagkatapos dahan-dahan akong sumilip masiguro kung umalis na ba si Sir Rafael. At ng masiguro na wala na ito ay agad akong lumabas ng kwarto sabay titig sa kama ko. Parang dinaanan ng bagyo sa sobrang gulo kaya wala akong nagawa kundi ang tupiin ang lahat ng kumot na ginamit at ayusin sa pagkakasalansan ang mga unan.

Pakiramdam ko naaamoy ko pa rin si Sir Rafael dito sa kwarto ko. Ano kaya ang nakain nya at dito siya dumiretso kagabi sa kwarto ko? Sa sobrang sarap ng tulog ko hindi ko man lang namalayan ang pagpasok nito.

Hindi namin siya kasabay kumain ng dinner kagabi. nainis nga si Madam Carissa at binanggit pa nito na nag- uumpisa na naman daw sa bisyo nya si Sir Rafael. Gusto ko man itanong kung anong bisyo iyun, nahihiya naman akong magtanong kay Madam. Baka sabihin nila tsismosa ako.

Pagkatapos ayusin ang higaan ay muli akong bumalik ng banyo para maligo. Kailangan kong magmadali. Alas-otso ng umaga ang schedule ko sa tutor ko. Ngayun ang first day ng pagtuturo at nakakahiya kung ma -late ako.

Pagkatapos kong gawin ang morning routine ko halos takbuhin ko ang hagdan pababa. Mabuti na lang at sapat ang naging tulog ko kagabi at alive na alive ako ngayun. Pilit ko na din kinalimutan ang nangyaring insedente kaninang umaga. Baka nga sa sobrang kalasingan niya nagkamali siya ng pasok ng kwarto. Alam kong lasing ito kagabi dahil nangangamoy alak pa ito kanina.

Naabutan ko na sila Madam sa loob ng dining room. Mukhang kararating lang nila dahil wala pang  pagkain sa pinggan nilang dalawa ni Sir Gabriel.

"Good Morning po Madam, nahihiya kong bati sa kanila. Hanggang ngayun hindi pa rin ako sanay na makasama sila sa iisang hapag kainan.

"Good Morning Veronica.

Ngayun ang first day mo. Excited

ka na ba?" agad na wika ni Madam sa akin. Nakangiti ko naman itong sinagot.

"Kinakabahan po ako Madam.". Napaalis ang ngiti sa labi nito sabay titig sa akin.

"Hindi mo kailangan kabahan Veronica. Tandaan mo, nandito si Teacher Josh para turuan ka sa lahat ng mga aralin na dapat mong matutunan. Kapag may hindi ka nagustuhan sa mga turo nya pwede kang magsumbong sa akin at maghahanap agad tayo ng kapalit nya." kaswal na sagot ni Madam. Hindi ako nakaimik. Talaga pa ang may ganoon? Kapag hindi ko gusto ang teacher pwede nila palitan anytime?

"And besides, hindi bat sinabi ko na sa iyo na huwag mo na kaming tawaging 'Madam at Sir '? Pwede mo kaming tawagin na Tita or Tito or whatever you like! Basta huwag ang Madam at Sir. Sa nabanggit na namin sa iyo noon, hindi ka na iba sa pamilya. Kaya ka nga namin kasama sa hapag kainan na ito." muling wika ni Madam Carissa. So ang expression ng mukha nito habang binabanggit ang katagang iyun. Napayuko ako.

"Nagkakaintindihan ba tayo Veronica? Starting today, ayaw ko ng marinig ang Madam at Sir na tawag mo sa amin?" muling wika nito. Dahan-dahan naman akong tumango.

"Opo  Tita!" sagot ko. Parang gusto kong lumubog sa aking kinauupuan sa sobrang hiya. Agad namang napangiti si Madam at mukhang nagustuhan nito ang pagsang-ayon ko. May choice ba ako? Wala diba? Iyun ang gusto nila kaya susundin ko.

"That's better! By the way Sweetheart, umuwi ba kagabi si Rafael?' sabat naman ni Sir Gabriel....ah Tito Gabriel na pala ngayun.

"I dont know Gab...I think kailangan na naman nating kausapin ang anak mong iyan. Ilang araw lang nanahimik dito sa mansion balik na naman sa dating ugali." sagot ni Tita Carissa. Malakas na napabuntong hininga si Tito gabriel sabay sandok ng sinangag at nag-umpisa ng maglagay ng kaunting portion ng sinangag sa pinggan nilang dalawa ni Madam Carissa. Nag-umpisa na din akong maglagay ng pagkain sa pinggan ko ng mapansin na ang pagpasok ni Sir Rafael. Hindi pa ito nakadamit pang-opisina at mukhang kakatapos lang maligo.

Agad itong humalik sa pisngi ng mga magulang. Napansin ko naman ang pagkagulat sa mukha nila Tita Carissa at Tito Gabriel ng mapansin ang anak.

"Anong oras ka nakauwi kagabi? Sinilip kita kaninang alas tres ng madaling araw sa kwarto mo wala ka?" agad na tanong ni Tita.

Hindi ko naman naituloy ang pagsubo ko ng sinangag. Sa hindi malaman na dahilan bigla ako kinabahan. Paano kung malaman nila na sa kwarto ko nagpalipas ng gabi ang anak nila? Baka kung ano ang masamang iisipin nila sa akin?

"Alas onse na po ako nakauwi Mom! Napasarap ang kwentuhan naming magkakabarkada sa bar ni Lance." kaswal na sagot ni Sir Rafael sa Ina Natigilan naman si Tita at matamang tinitigan ang anak.

"Tumambay sa bar or may kasamang babae? Ikaw bata ka ha, mag ingat ka! Tumataas ang kaso ng HIV sa bansa." biglang sagot ni Tita. Napansin ko ang pagbabago ng hitsura ni Sir Rafael sabay sulyap sa gawi ko. Hindi ko iyun pinansin at itinoon ang attention ko sa pagkain. Kunyari wala akong narinig. Bahala siyang sabunin ng mga nyan. Buti nga sa kanya!

"Mom naman! Ang aga-aga eh. Isa pa malabong mahawa ako sa

sakit na iyan. Nag-iingat po ako! " sagot ni Sir Rafael sa ina. Tinaasan lang ng kilay ni Tita ang anak tsaka binalingan ang asawa.

"Kausapin mo iyang anak mo! Ayaw kong ma-stress sa mga pinanggagawa nyan!" wika ni Madam. Agad naman hinimas ni Sir Gabriel ang likod ng asawa bago hinarap ang anak.

"Kumusta sa kumpanya kahapon? Marami ka bang natutunan?" tanong ni Tito. Sumandok muna ng pagkain si Sir Rafael bago sinagot ang ama.

"Sisiw lang ang trabaho Dad. Alam ko na ang ibang itinuturo sa akin ni Kuya. Kahit naman lagi ako sa galaan noon pumapasok pa din naman ako ng opisina at may ilan ng natutunan. Huwag po kayong mag-alala. Sisiw lang sa akin ang lahat.." sagot nito sabay subo ng pagkain. Agad naman napangiti si Tito Gabriel sa isinagot ng anak.

"Pagbutihan mo para naman matuwa si Mommy mo. Isa pa iwasan mo munang tumambay sa bar na iyan hanggat hindi mo pa gamay ang pamamalakad ng kumpanya. Mag -focus ka dahil hindi basta- bastang responsibilidad ang nakaatang sa balikat mo." wika ni Sir gabriel sa anak. Agad naman ngumiti si Sir Rafael sa ama.

"Of course Dad. Hindi po bat nagpromise na ako sa inyo ni Mommy na aayusin ko na ang buhay ko? Ito na iyun! Promise, magiging magaling akong CEO at ipagmamalaki ako ng buong pamilya." sagot nito. Masayang tumango si Tito Gabriel at hinarap ang asawa.

"Mabuti naman kung ganoon! Gusto ko lang naman na maging responsable kang tao Rafael.

Hindi ka na bumabata at balang araw mag-aasawa ka na at magkakaroon ng mga anak." sagot ni Tita Carissa. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiti. Bigla ko tuloy na-imagine kung ano kaya ang hitsura ni Sir Rafael na may karga-kargang bata? Siguro lalo itong magsusungit?

Patapos na akong kumain ng biglang lumapit si Ate Maricar at may ibinalita.

"Madam dumating na po si Teacher Josh!" imporma  agad naman dumako ang tingin sa akin ni Tita Carissa.

"Hindi bat 8am pa ang schedule mo?" tanong nito.

"Opo. Ehh 7am pa lang po." sagot ko habang umiinom ng orange juice.

"Sinong Josh?' sabat naman ni Sir Rafael. Salubong ang kilay nito at mukhang hindi nagustuhan ang pangalang binanggit.

"Tutor ni Veronica. Ipinakilala na sya kahapon ni Arabella." sagot ni Tita Carissa. Pagkatapos ay binalingan ako nito.

"Tapos ka na bang kumain na Iha, puntahan mo na ang teacher mo." wika nito. Tatayo na sana ako sa pagkakaupo ng bigla akong hawakan ni Sir Rafael sa braso. Tinitigan ako nito bago ibinaling ang attention sa mga magulang. 

"Gusto ko munang makilatis ang teacher na iyan. Baka mamaya kung anu-ano ang ituturo niya kay Veronica?" wika nito. Gulat naman na napatitig dito ang kanyang mga magulang. Hindi marahil nila inaasahan ang magiging reaction ng anak nila tungkol sa tutor ko. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng pagkailang lalo na ng napansin ko ang palipat-lipat na tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael nila Tita at Tito.

"Wala ka bang pasok ngayun sa opisina Iho? Baka naman hinihintay ka na ng Kuya mo? Ikaw din baka iinit na naman ang ulo noon." wika ni Tita. Umiling si Sir Rafael at hinila na ako patayo. Wala na akong nagawa pa kundi ang sumunod na dito ng nag-umpisa na itong naglakad palabas ng dining room habang hawak-hawak ako sa kamay.

Mamayang 10am pa ang schedule namin ni Kuya para sa meeting kay Mrs. Shen. Aalis din po ako kaagad bago mag 9am." sagot nito bago kami lumabas ng dining room.

"Hay mana talaga sa akin ang bunso ko! Kung makabakod akala mo aagawan eh." narinig ko pang sambit ni Tito Gabriel ng tuluyan na kaming nakalabas ng dining room.

Chapter 192

 RAFAEL POV

Hindi ko na pinansin pa ang sinabi ni Daddy. Alam kong sa mga kilos ko nitong mga nakaraang araw may idea na sila sa tunay na nararamdaman ko kay Veronica. Hindi na mahalaga sa akin iyun. Ang importante sa akin makilatis ko kung sinu-sino ang mga taong makakasalamuha nito.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na may tutor ka na pala?" tanong ko dito. Hawak ko pa rin ito sa kamay habang naglalakad kami papuntang garden. Doon daw naghihintay ang kanyang tutor.

"Hindi po kasi kayo umuwi kaya paano ko sasabihin sa inyo? Isa pa galit po kayo sa akin kahapon at..." hindi ko na naituloy ang sasabihin nito ng muli akong nagsalita.

"Ano ang silbi ng cellphone mo? Dapat tinawagan mo ako. Kapag may bagong mukha kang nakakasalumuha lalo na kapag lalaki dapat sabihin mo sa akin." sagot ko. Napansin ko pa ang pagkamot nito sa kanyang kilay. Huminto sa paglalakad at hinarap ako.

'Kilangan pa po ba iyun? Isa pa si Mam Arabella ang nagrekomenda sa kanya. Pumayag din naman si Tita." sagot nito.

"Kahit na! Dapat ipinapaalam mo ang mga kaganapan na nangyayari sa iyo. Tsaka lalaki pala ang tutor mo." sagot ko at binitiwan na ang kanyang kamay. Diretso na akong naglakad palabas ng mansion habang nakasunod ito sa akin. Pagdating ng garden ay agad kong natanaw ang isang lalaki na nakaupo habang sinusuyod ng tingin ang paligid.

Hindi ko akalain na kukuha sila ng ganito kabatang tutor para kay Veronica.. Mukhang mas lamang dito ang aakyat ng ligaw kaysa turuan si Veronica ng mga aralin sa iskwelahan. Mabuti na lang at hindi ako umalis ng maaga para pumasok ng opisina. Kung nagkataon hindi ko man lang mamalayan na may ibang lalaki na pala ang umaali-aligid kay Veronica na siyang iniiwasan kong mangyari.

Hindi ko maiwasan na agad makaramdam ng panibugho. Huli na ng namalayan ko na agad na lumapit si Veronica sa lalaki at binati ito.

"Good Morning Teacher Josh!" ngiting ngiti pa nitong wika. Agad na nagsalubong ang kilay ko lalo na ng ngumiti ang teacher pabalik kay Veronica. Titig na titig ito sa mukha ni Veronica kaya naman agad akong lumapit.

"Who are you?" agad kong tanong. Agad naman napukaw ang attention nito at tumingin sa akin.

"Hello Mr. Rafael Villarama! Nice to meet you po! Teacher Josh po! Ako po ang magiging teacher ni Veronica." sagot nito sabay lahad ng kamay. Tinitigan ko lang ang kamay na inilihad nito bago sinulyapan si Veronica na noon ay ngiting ngiti pa rin habang palipat lipat ang tingin nito sa akin at sa kanyang bagong teacher.

"Get lost! Hindi ka qualified para maging teacher ni Veronica!" seryoso kong sagot. Agad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata ni Teacher Josh habang nakatingin sa akin. Pasimple na din nitong binawi ang nakalahad na kamay ng marealized nito na wala ako sa mood na makipagkamay sa kanya.

"Pero Sir, may kontrata na po akong pinirmahan kay Misis Arabella. At alam na din po ito ni Misis Carissa Villarama. Katunayan nga po nagkasundo na kami kahapon na ngayun ako mag-start na turuan si Veronica." sagot nito.

"I dont care about that contract."

malamig kong sagot. Wala din akong pakialam kung ano ang iisipin nito. Basta ang gusto ko ayaw kong siya ang magtuturo kay Veronica. Mas gugustuhin ko pang huwag ng mag- aral si Veronica kung lalaki din lang ang magtuturo sa kanya. Hindi pwedeng may ibang lalaking aali- aligid dito. Sa klase ng mga sulyap na ibinibigay ng teacher na ito kay Veronica alam kung nagagandahan ito sa kanya.

"Pero Sir, ngayun na dapat ako mag- start! Mabait naman po si Teacher Josh tsaka magaling naman siguro sya magturo." sagot ni Veronica. Matalim ko itong tinitigan. Sasagot-sagot pa eh at ipinagtatanggol nya pa ang lalaking ito.

"Maraming teacher dyan na mas

magaling sa kanya. Ako ang personal na magpapahanap ng tutor para sa iyo. Sige na, umalis ka na! Babayaran ko ang naabalang oras sa iyo!" muli kong wika at agad na hinila si Veronica pabalik sa loob ng mansion.

"I think kailangan nyo pong kausapin si Misis Arabella tungkol dito Sir. Siya kasi ang nagrecommend kay Veronica and nakapangako na po ako sa kanya na ako ang bahala sa kanya para maipasa ang paparating na ALS exam." pahabol na wika ng teacher. Nilingon ko ito at nginisihan.

"I dont care about Ate Arabella. Hindi nya nabanggit ang tungkol dito. Ayaw kong lalaki ang magiging teacher ni Veronica! Get lost!!" malamig kong sagot.

"Bakit po ba ang sungit nyo na naman! Ok na nga si Teacher Josh eh." sabat ni Veronica. Napansin ko ang lungkot sa mga mata nito Mukhang gustong- gusto na din talaga nitong matuto at bumalik sa pag-aaral. Inis na napabuntong hininga ako. Muli kong sinulyapan ang Teacher Josh na iyun. Muli itong bumalik sa pagkakaupo. Nakatingin sa gawi namin ni Veronica at mukhang nagbabakasakali pa na magbago ang isip ko.

Sa dinami-daming pwedeng kunin na tutor lalaki pa talaga. Ang daming babaeng teacher sa mundo!

"Hahanapan kita ng mas magaling. Huwag lang sa lalaking iyan." sagot ko.

"Bakit po? Eh nandyan na nga ang teacher oh? Tsaka magaling daw sya sabi ni Mam Arabella kahapon." may halong inis sa boses na sagot nito. Tinitigan ko ito sa mga mata.

"Lalaki siya at ayaw kong may ibang lalaki na aali-aligid sa iyo!' direktang sagot ko.

"Bakit nga? Eh noong nag-aaral ako, halos karamihan ng naging teacher ko mga lalaki! Wala naman problema!" sagot ulit nito. Hay ang kulit talaga! Hindi ba nito nararamdaman na nagseselos ako kapag may ibang lalaki na lumalapit dito. Lalo na ang tutor na iyan? Baka mamaya maniac pa ang gagong iyan at sa sobrang inosente ng isip nitong si Veronica baka hindi nya mamalayan iyun. At iyun ang ayaw kong mangyari. Ako lang ang pwedeng humawak at lumapit sa kanya. Kahit nga si Elijah gusto kong pagbawalan eh.

"Basta ayaw ko! Bakit ba ang dami mong tanong? Halikan kita dyan eh!" may pagbabantang sagot ko. Agad na namula ang mukha nito. Binawi ang kamay at umatras palayo sa akin. Pigil naman ako sa inis na nararamdaman ko sa kanya. Talagang ayaw nito na hinahalikan ko sya!

"Go back to your room. Aasikasuhin ko ang yang teacher mo dahil wala pa yatang balak na umalis." seryoso kong wika. Pinakunot ko pa ang aking noo para mapansin nito na nagagalit na ako. Tahimik naman itong sinunod ang gusto ko at laglag ang balikat na pumasok sa loob ng mansion. Muli kong nilapitan ang guro at seryosong hinarap.

"Ako ang magdedesisyon kung sino ang pwedeng maging tutor ni Veronica. Not Ate Arabella or kung sino!" seryoso kong wika sabay senyas guard na lumapit. Agad naman itong tumalima.

"Mister Villarama, hindi ko po maintindihan kung bakit ayaw nyo sa serbisyo ko. Sa naalala ko wala naman po akong naging atraso para i-reject nyo ako. Si Miss Arabella ang nag-hired sa akin at siya lang pwedeng magsi- sante sa akin." sagot nito. Naikuyom ko ang aking kamao. Kaunti na lang talaga at sasapakin ko na ang makulit na teacher na ito eh.

"Bakit mo pa ba ipinipilit ang bagay na iyan! Hindi nakatira sa bahay na ito si Ate Arabella at nasa poder ko si Veronica. Ako ang mas nakakakaalam kung ano ang mas makakabuti sa kanya! I hope na ito na ang huli mong pag-apak mo sa lugar na ito!" sagot ko at sinensyasan ang guard na sila na ang bahalang magpalabas ng bisita.

"Tao po akong pumasok sa lugar na ito with approval sa halos lahat ng miyembro ng pamilya niyo Sir. Sana po huwag nyo akong bastusin ng ganito!" sagot nito. Napangisi ako.

Makulit talaga! Gusto talaga nitong makipaglapit sa Veronica ko!

"I will talk to them! And..may mga dahilan ako kung bakit ayaw kong ikaw ang maging tutor nya! Kung may iba ka pang concerns, kay Ate Arabella ka makipag-usap!" sagot ko.

"Iho anong problema?" napalingon ako ng marinig ang boses ni Mommy. Nasa likod nito si Veronica at mukhang nagsumbong ito kay Mommy kaya pati ang Ina ko napalabas ng wala sa oras dito sa garden.

"Mom, sino ba kasi ang nagsabi sa inyo na lalaki ang kunin nyong tutor nya! Hindi papasa sa akin ang mga ganyang desisyon!" walang paligoy-ligoy kong sagot.

"Pero iho, nakausap na namin siya kahapon. Magaling siyang teacher at marami na syang na-handle na case katulad kay Veronica! Bakit hindi natin siya bigyan ng chance para maipakita ang kakayahan nya!" sagot ni Mommy. Agad akong umiling. Tinapunan ko si Veronica na noon ay nakatayo sa likod ni Mommy.

"No! Hindi ako papayag! Sorry Mom, pero buo na ang desisyon ko! Kapag ipilit nyo na siya pa rin ang maging teacher ni Veronica------" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng sumabat si Daddy.

"Fine! Hindi pasado kay Rafael ang tungkol dito...well wala tayong magagawa kundi ang maghanap ng iba. "sabat nito. Agad naman akong napangisi.

"But Gab, sayang ang araw. And besides nag-effort si Arabella tungkol dito." sagot ni Mommy.

"Well, kung ipilit nyo po talaga ang tungkol dito, wala na akong magagawa pa! Basta nasabi ko na ang gusto ko! ayaw kong sya ang magtuturo kay Veronica!" yamot kong sagot at agad na naglakad papasok ng mansion.

Tinawag pa ako ni Mommy pero hindi ko na pinansin. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na magtatampo yata ako sa sarili kong Ina. Ito rin siguro ang kauna-unahang pagkakataon na susuwayin ko ito.

"Mabilis akong umakyat ng kwarto at pabagsak na nahiga sa kama! May meeting ako mamayang 10am at tinatamad na naman ako! Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Simula ng dumating sa mansion si Veronica, alam kung marami ng nagbago sa akin.

Pakiramdam ko mababaliw ako kapag hindi masunod ang mga gusto kong mangyari. Lalo na pagdating sa kanya.

Simple lang naman ang gusto ko. Ayaw kong may ibang lalaki na lalapit-lapit dito. Sa ngayun, iyun lang at wala ng iba. Pero mukhang sa pagkakataon na ito hindi iyun maibibigay ng pamilya ko. Alam kong nagmamdali sila na mahanapan agad si Veronica ng tutor pero mas gusto ko sana kung babae na lang. Huwag iyung ka-opposite sex nito.

Naputol ang pagmumuni-muni ko ng marinig ko ang pagtunog ng cellphone ko. Agad kong tiningnan kung sino ang tumatawag at ng mapansin ko na si Kuya Christian ay kinansel ko ang tawag. Ayaw kong makipag-usap kahit kanino. Pakiramdam ko broken hearted ako ngayun at may gusto ng umagaw sa babaeng gusto ko.

Ipinikit ko ang mga mata ko. Gusto kong magmukmok ngayun ng kwarto. Isa pa gusto ko din bantayan ang teacher na iyun at si Veronica. Mukhang natuloy din yata ang' pagtuturuan' nila! Nasayang lang ang effort ko na kausapin ito at palayasin dito sa mansion.

"Rafael....buksan mo ang pinto!" nahinto ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang mahinang katok na iyun sa pintuan ng kwarto ko. Si Mommy iyun at kahit na wala akong balak na makipag-usap kahit kanino wala akong magawa kundi papasukin ito. Malaki ang respito ko sa kanya at mahal na mahal ko sya.

"Bukas iyan Mom!" sagot ko. Agad naman bumakas ang pintuan at sabay silang pumasok ni Daddy.

"Rafael, anak may sakit ka ba? Tumawag si Kuya Christian mo. Hindi mo daw sinasagot ang tawag at messages nya?" tanong ni Mommy sabay upo sa gilid ng kama. Napailing naman si Daddy habang nakatingin sa akin.

"Rafael, alam ko kung bakit ka nagkakaganyan. Ikaw talagang bata ka, pwede naman idaan sa maayos na pag- uusap ang lahat. Hindi ka talaga pumapayag na hindi masunod ang lahat ng gusto mo." sagot ni Daddy. Bumangon ako at naupo sa kama.

"Umalis na si Teacher Josh. Malungkot si Veronica dahil ini-expect nya na mag -uumpisa na ang klase nya today pero

napaliwanagan din naman kaagad

namin siya. Hay naku, ikaw talagang bata ka, ayaw mo pang aminin na nagseselos ka sa teacher na iyun eh." sagot naman ni Mommy. Agad naman akong napangiti ng marinig ko na nakaalis na pala ang Teacher Josh na iyun. Nasunod din ang gusto ko.

"Pero Iho, hindi pwedeng ganito palagi. Hindi mo pwedeng bakuran ng bakuran si Veronica. May sarili siyang pag-iisip at gusto sa buhay.

Naiintindihan namin ang nararamdaman mo sa kanya at sana matuto ka din umintindi sa nararamdaman ni Veronica! HIndi pwedeng lahat ng gusto mo ang masusunod!" wika ni Mommy. Napailing ako.

"Ayaw kong may ibang lalaki na lalapit sa kanya Mom! I know na masyado pang maaga para sabihin ko na mahal ko na sya pero natatakot akong baka maagaw sya ng iba sa akin." seryoso kong sagot. Agad na napangiti si Daddy.

"Sinasabi ko na nga ba Sweetheart eh. Sapol ni kopido ang puso ng anak mo!" tatawa-tawang sagot ni Daddy. Mahinang hinampas naman ito ni Mommy sa balikat.

"Hindi lang ikaw ang nakakaramdam nyan Gab. Ako ang Ina at kahit na hindi direktang sabihin ng anak natin ang nararamdaman nya alam ko iyun. Nababasa ko sa mga kilos nya. Kaya nga gusto kong maipagpatuloy ni Veronica ang pag-aaral nya para naman hindi sya matahin ng ibang tao. 

"Alam mong sa mundo na ginagalawan natin, maraming mga matang mapang -husga at ayaw kong maranasan iyun ni Veronica...."

"I understand Mom. Hindi ako tutol sa pagkuha ng tutor para sa kanya! Pero huwag naman sana lalaki. Ayaw kong magkaroon ng karibal sa kanya!" sagot ko. Natawa si Daddy at tinapik ako sa balikat.

"Mag-ayos ka na! Hinihintay ka na ng Kuya Christian. Pag-usapan natin ang tungkol dito sa mga susunod na araw... huwag mo ng isipin ang tungkol sa tutor na iyan....kami mismo ni Mommy mo ang maghahanap at sisiguraduhin namin na papasa sa standard mo at wala ng selosan na mangyayari." wika ni Daddy. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Chapter 193

VERONICA POV

Nanghihinayang man pero wala na akong magawa pa. Alam kong hindi matutuloy ang pag-aaral ko ngayung araw. Nakaalis na si Teacher Josh at kahit labag sa kalooban ko ang mga nangyari wala akong choice kundi matyagang maghintay na makahanap ulit ng bagong tutor.

Bakit ba kasi ayaw ni Sir Rafael kay Teacher Josh? Ako naman ang tuturuan ng tao. Pagkakataon ko na sana na matuto at makapagpatuloy sa pag aaral. Sa mga sinabi nito at sa expression ng mukha, kitang kita ko na ayaw nya talaga kay Teacher Josh. Wala naman akong nakitang kakaibang problema kay Teacher Josh. kung tutuusin mukha naman siyang mabait.

Napaupo ako sa kama. Hindi ko tuloy alam ang gagawin ko. Pinagbawalan na nila akong magtrabaho dito sa mansion at alangan naman na matulog ako maghapon. Hindi sanay ang katawang lupa ko na walang ginagawa.

Nasa malalim akong pagmumuni- muni ng marinig ko na may kumatok sa pintuan ng kwarto. Agad akong tumayo at pinagbuksan. Nagulat pa ako ng makita ko si Sir Rafael. Nakadamit pang-opisina at seryoso ang kanyang mukha. Himala din dahil nagawa nitong kumatok ngayun. Bigla-bigla na lang kasi itong pumapasok ng kwarto ko katulad ng ginagawa nya kagabi.

"Magbihis ka! Sumama ka sa akin." agad na wika nito. Nagtataka naman akong tumitig dito. Saan naman kaya kami puputa.

"Aalis sila Mommy at Daddy. Mag-isa ka lang dito sa mansion kaya sumama ka na lang sa office. Marami kang matutunan doon." muling wika nito. Nagtaka naman ako sa sinabi nitong mag-isa lang ako dito sa mansion. Ano kaya ang tingin nya sa mga kasambahay? Hindi tao?

"Ibig nyo pong sabihin may nahanap na kayong bagong tutor ko?" wala sa sarili kong tanong. Nabanggit kasi nito na marami akong matutunan sa opisina.

"Bakit magtatanong ka pa? Wala na akong time. Magbihis ka na! Hihintayin kita sa kotse!" masungit nitong sagot tsaka tumalikod na. Naiinis naman akong tumitig sa papalayong pigura nito. Nakakainis talaga!. Oo at hindi lang naman sana ang sagot sa tanong ko. Saksakan talaga ng sungit! Kawawa naman ang maging asawa nito kung nagkataon.

Agad kong sinara ang pintuan ng kwarto at agad na nagbihis ng damit panlakad. Maong pants at pink t-shirt na medyo hapit sa katawan ang napili kong isuot. Pinarisan ko ito ng white rubber shoes at LV sling bag na kasama 

ng nabili ni Sir Rafael noong kumain kami sa restaurant ng kaibigan nito.

Agad kong tiningnan ang sarili ko sa harap ng salamin. Kontento ako sa suot ko. Nagmukha akong mamahalin kahit papaano. Malayong malayo sa mga damit na isinusuot ko noon.

Siguro ito ang isa sa mga dapat kong ipinagpasalamat na nangyari sa buhay ko. Sa tulong ng pamilya Villarama nakatikim ako ng kaginhawaan sa buhay na habang buhay kong tatanawin na malaking utang na loob sa kanila at alam kong kapag makapagtapos ako sa pag-aaral, matutulungan ko din ang pamilya ko na makaranas din ng kaginhawaan sa buhay

Nang masiguro kong maayos na ang lahat ay agad akong lumabas ng kwarto at diretsong bumaba at mabilis na naglakad patungo sa kinapaparadahan ng kotse. Naabutan ko pa si Sir Rafael 

na panay tingin sa kanyang suot na relo at ng mapansin ang pagdating ko ay ilang saglit akong tinitigan bago binuksan ang pintuan ng kotse.

"Bakit ang tagal mo?" yamot na tanong pa nito ng pareho na kaming nasa loob ng kotse.

'Pasensya na po hindi nyo naman sinabi agad na aalis pala tayo." sagot ko. Katabi ko ito sa hulihang bahagi ng sasakyan habang nag-umpisa namang pinausad ng driver ang kotse.

"May meeting akong pupuntahan mamaya. Gustuhin man kitang isama pero hindi pwede. Hintayin mo ako sa opisina dahil may pupuntahan tayo pagbalik ko." wika nito habang nakatitig sa akin. Nakaramdam naman ako ng pagkailang dahil doon.

"Busy po pala kayo. Bakit nyo pa ako isinama?" sagot ko. Kung tutuusin wala namang dahilan na isama ako nito. Ano ba ang gagawin ko sa opisina habang wala siya? Tutunganga?

"Tsk! Mabo-bored ka sa bahay. Aalis sila Mommy at Daddy mamaya at hindi ka din naman nila pwedeng isama dahil lalo ka lang mabo-bored sa pupuntahan nila" sagot nito. Hindi na ako umimik.

"Pasensya ka na sa nangyari kanina. Ayaw ko lang talaga sa Josh na iyun kaya pinaalis ko na kaagad. Dont worry, makakahanap din naman kaagad tayo ng kapalit nya. Hindi matatapos ang linggong makakapag- umpisa ka na din mag-aral. Huwag ka ng magtampo." muling wika nito habang hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin. Hindi ko pa rin ito sinagot bagkos ibinaling ko ang tingin sa labas ng bintana ng sasakyan.

Nagulat na lang ako ng maramdaman ko ang kamay nya sa kamay ko.

Pinagsalikop nya pa ito at may kung anong parang kuryente ang biglang dumaloy sa buo kong pagkatao. Ang init ng palad ni Sir Rafael at ang lambot. Talo nya pa ang palad ng isang babae kung lambot ang pag-uusapan.

Napansin kong titig na titig ito sa daliri ko habang napapangiti. Parang may kung anong nakikita ito sa daliri ko na nakakatuwa na sya lang ang nakakaalam. Bigla tuloy akong natigilan at wala sa sariling napatitig sa kanyang mukha. Kung kanina ay para itong tigre ngayun naman ibang iba ang awra nito. Mukhang masaya at walang ni kahit na anong problema. Nagulat pa ako ng bigla itong nag- angat ng tingin at huling huli nya ang mga mata kong nakatitig sa kanya. Bigla tuloy akong napahiya at agad na binawi ang titig dito.

"Alam kong pogi ako kaya huwag mo na akong titigan ng ganyan." wika nito at itinapat pa talaga sa tainga ko ang kanyang bibig. Agad akong nakaramdam ng kakaibang kiliti lalo na ng tumama ang mainit nitong hininga sa pisngi ko.

"Yabang!" mahina kong sagot. Napahalakhak ito. Gulat naman akong muling napatitig sa kanya. Hindi ako makapaniwala. Ngayun ko lang kasi ito nakitang tumawa ng ganito gayung wala namang nakakatawa. Nababaliw na si Sir Rafael?

"Alam mo nakakatuwa ka! Kaya gustong gusto kita eh dahil napapatawa mo ako!" tumatawa pa rin na sagot nito. Hindi ko siya pinansin sabay hila sa kamay ko na hawak nya. Pero muli akong nagtaka sa kanyang sumunod na ginawa. Kinabig nya ako at pilit na isinasandal ang ulo ko sa balikat nya. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko dahil amoy na amoy ko ang bango ni Sir Rafael. Para din akong na-istatwa sa ginawa nyang iyun. Para tuloy kaming magshota dahil sa posisyon namin ngayun.

Naramdaman ko pa ang pagdampi ng labi nito sa tutok ng ulo ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. Bakit ibang iba sya ngayun? Pakiramdam ko napaka- special kong tao para sa isang Rafael Villarama.

Nakahilig ako sa balikat ni Sir Rafael hanggang sa nakarating kami ng opisina. Hindi na ako nagtangka pang gumalaw dahil komportable naman ako sa posisyon namin. Ang bango nya at parang inihehele ako. Ang tigas pa ng muscle nya.

Agad akong umalis sa pagkakasandal sa balikat nya ng tumigil na ang sasakyan sa mismong building ng Villarama Empire.. Agad na binuksan ni Sir Rafael ang pinto ng sasakyan at 

inalalayan pa akong makababa. Pakiramdam ko para tuloy akong prinsesa kung itrato niya. Tahimik naman ang driver na si Mang Gerry na pa-sulyap sulyap sa amin. Napapangiti pa ito paminsan-minsan. Lagot na talaga ako, mukhang itsi-tsimis pa yata ako nito mamaya sa mansion.

"Lets go!" narinig kong wika ni Sir Rafael habang hawak nya ulit ako sa kamay. Nahihiya man pero hindi na ako pumalag pa. Hahayaan ko na lang sya at baka iinit na naman ang kanyang ulo. Wala pa naman akong kapera-pera para umuwi ng mansion mag-isa.

Pagpasok namin sa loob ng building ay agad na napukaw namin ang attention ng halos lahat ng empleyado. Lahat sila ay nagbigay galang kay Sir Rafael habang nagtatakang napatitig sa akin. Napapayuko na lang ako dahil agad akong nakaramdam ng hiya. Ito ang pangalawang pagkakataon na nakaapak sa lugar na ito at pakiramdam ko pinagtsi-tsismisan ako ng lahat.

"Girl, matinik daw talaga ang future CEO natin. Hindi daw talaga nawawalan ng babae." isa lang yan sa mga narinig kong bulungan sa paligid. Lalo tuloy akong nakaramdam ng hiya. Tumigil naman sa paglalakad si Sir Rafael at hinarap ang mga empleyadong nagbubulungan.

"Kaninong boses ang narinig ko kani- kanina lang?" malamig ang boses na tanong nito sa lahat. Kung kanina tawa ito ng tawa sa kotse ngayun naman mukhang mainit na naman ang ulo. Ang bilis talaga magbago ng mood nya. Nahinto ang bulungan at agad na napayuko ang lahat. Kita sa mga hitsura nila ang pagkagulat at takot ng biglang tumigil sa paglalakad si Sir Rafael at hinarap sila. Nagtagal pa ang titig nito sa limang kababaihan na halatang kinakabahan dahil sa pagkakatitig sa kanila ni Sir Rafael.

Kung hindi ako nagkakamali, sila ang may pinakamalakas na bulungan kanina. Sa kanila din nanggaling ang salitang matinik sa babae ang bagong CEO. Sinenyasan ang mga ito ni Sir Rafael na lumapit sa amin. Agad naman silang tumalima at dahan- dahan na naglakad pagpunta sa aming harapan.

Pagkalapit ng limang kababaihan ay sakto naman na may isang lalaking parating na sa pagkakaalala ko Jacob ang pangalan. Executive Secretary ni Sir Rafael.. Agad itong bumati sa amo.

"Sir, Good Morning! Kayo na lang po ang hinihintay sa conference room." agad na balita nito. Halata sa mukha nito ang tension kaya seryoso itong hinarap ni Sir Rafael.

"Ipaayos mo ang termination letter

para sa kanilang lima. Ayaw ko ng nakikitang pakalat-kalat sila dito sa Villarama Empire." seryosong wika nito kay Jacob. Hindi agad ito nakapagsalita at agad na tumitig sa limang kababaihan na noon ay naiiyak na.

"We are sorry Sir Rafael..hi-hindi na po mauulit!" wika ng isa. Takang taka naman ako sa mga kaganapan sa paligid. Ganoon lang? Tanggal agad? Anim na tao kaagad ang nawalan ng trabaho sa araw na ito?

"Noted Sir...pero kailangan na po ang presensya nyo sa conference room." sagot ni Jacob.

Tumango si Sir Rafael at hinila na ako papunta sa isang elevator. Akmang susunod si Jacob ng muling balingan ng tingin ni Sir Rafael.

"Asikasuhin mo na ngayun agad ang termination papers nila. At pakisabi sa lahat na ayaw ko ng mga tsismoso at tsismosa dito sa Villarama Empire. Isang pagkakamali at hindi ako mangingimi na sesantihin silang lahat. "wika niya dito. Agad na tumango si Jacob at nagmamadaling naglakad palayo sa amin. Bumukas naman agad ang elevator kaya pumasok na kami.

"Tanggal agad? Hindi po ba pwedeng pagsabihan muna?" hindi ko mapigilang tanong habang paakyat ang elevator kung saan lulan kami. Malakas itong napabuntong hininga habang hindi inaalis ang pagkakatingin sa mukha ko.

"Gusto kong malaman ng lahat kung ano ang gusto at ayaw ko. Hindi ko gusto ang lumabas sa bibig nila. Isa pa nandito sila sa kumpanya para magtrabaho, hindi para magtahi ng kwento." sagot nito. Hindi ko mapigilan ang mapaismid.

"Eh totoo naman na mahilig po kayo sa babae." lakas loob kong sagot. Kung tutuusin wala namang dapat na ikagalit dahil totoo naman. Ang mali lang sa sinabi ng mga babae kanina ay ang mambintang na isa ako sa mga babae ni Sir Rafael. Hindi nila nahulaan na tauhan din nila ako sa mansion. Iyun nga lang hindi ako nagtatrabaho dahil mas gusto nilang magfocus ako sa pag-aaral.

"Noon iyun. Pero nagbago na ako.' sagot nito. Nagbago daw? Eh ang last na naging babae nya last week nya lang hiniwalayan. Iyun ang narinig ko kay Arthur noong kumain kami sa restaurant.

Pagkalabas namin ng elevator ay muli itong nagsalita habang itinuturo ang opisina nito.

"Doon ka muna sa office. Hintayin mo ako." wika nito at mabilis akong hinalikan sa labi. Sumayad lang naman ang labi nito sa labi ko dahil sa sobrang bilis at hindi man lang ako nakapagreact. Napansin ko na lang ang muli nitong pagpasok sa loob ng elevator at ang agad na pagsara. Mukhang papunta na ito sa conference room.

Ilang segundo din akong sandaling napatanga at ng mahimasmasan ay nagpasya na akong naglakad patungo kanyang opisina. Bago ako nakapasok sa loob ay nilingon ko pa ang dalawang empleyado nito na abala sa kanilang ginagawa sa harap ng computer.

Chapter 194

VERONICA POV

Wala akong choice kundi ang maupo sa sofa dito sa opisina habang hinihintay kung kailan matapos ang meeting ni Sir Rafael. Mabuti pa hindi na ako sumama sa kanya kung dito rin lang naman sa opisina ang bagsak ko at walang ibang gagawin kundi ang tumunganga.

Nagulat pa ako ng biglang tumunog ang cellphone ko. Agad kong binuksan ang bag at kinuha sabay tingin screen kung sino ang tumatawag. Nagtaka pa ako dahil number lang ang nakarehistro kaya naman sinagot ko kaagad ito.

"hello?" agad kong wika.

"Hello! Ate! Si Vanessa ito!" wika nito sa kabilang linya. Hindi ako makapaniwala ng marinig ko ang boses nito. Si Vanessa ang kapatid ko na sumunod sa akin. Sixteen years old at sya ang katu-katulong ko na nag- aalaga sa mga maliliit namin na kapatid noon.

hindi ko maiwasan na mapangiti at makaramdam ng sobrang tuwa.

"Vanessa? Kumusta ka? Sila Nanay at TAtay? Mabuti at napatawag ka!" agad kong wika. Halos dalawang oras na kausap ni Mam Arabella kahapon sila Nanay at Tatay kaya hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon na makausap sila. Kung hindi pa nag-low bat ang cellphone na gamit nila Nanay at Tatay baka hindi sila titigilan ni Mam Arabella.

"Oo Ate! Pwede na tayong mag-usap araw-araw! May Cellphone na ako Ate... bigay ng kaibigan ni Nanay. Iyung kausap nila kahapon?" halata ang tuwa sa boses na pababalita nito. Hindi ko naman malaman ang sasabihin ko.

"Ha? Binigyan ka din nila ng cellphone? Pero paano?" tanong ko. Bigla akong nakaramdam ng hiya para sa Pamilya Villarama. Ganito ba talaga sila magpahalaga ng isang kaibigan? Ibinibigay ang lahat ng tulong?

"Pagkatapos nilang mag-usap ni Nanay kahapon, pinadalhan agad kami ng pera. Tumatanggi sila Nanay pero iniinsist ni Misis Arabella ang pera at magagalit daw sya kapag tanggihan nila Nanay ang tulong na ibinibigay nya. Isa pa sinigurado niya kahapon na nasa maayos ka daw na kalagayan at makakapag-aral ka na din Ate. Hindi bat iyan din ang matagal mo ng pangarap?" sagot nito. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung panaginip man ang lahat ng ito, parang ayaw ko ng magising. Ang bilis dumating ng tulong sa pamilya ko. Sa mga kapatid ko.

"Pwede ko bang makausap sila Nanay at Tatay? Nasaan sila?" tanong ko.

"Wala sila Ate. May pinuntahan. Ako at ang ibang mga kapatid lang ang nandito sa bahay. Ate, makakapag-aral na din ako hanggang college. Nangako kahapon ang kaibigan ni Nanay na sasagutin din daw nila ang pag-aaral namin. Grabe...sobrang saya namin Ate. " excited na wika nito. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata.

Hindi ko lubos maisip na bubuhos ang ganito kalaking biyaya sa pamilya namin. Daig pa namin ang nanalo sa lotto. Hindi ko alam kung paano mababayaran ang lahat ng kabutihan nila. Ang akala ko ay ako lang ang tutulungan nila pero bakit pati pamilya ko?

Hindi ko na masyado pang naintindihan ang mga ibang sinasabi ni Vanessa. Naramdaman ko na lang na nagpaalam na ito dahil umiiyak na ang bunso naming kapatid. Nanghihina akong napatayo. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya sa pamilyang ito. Kahit na habang buhay ko silang pagsilbihan hinding hindi ako makakabawi sa lahat ng kabutihan at tulong na ibinigay nila sa akin at sa pamilya ko.

Palakad-lakad ako sa loob ng opisina ng marining ko ang marahang katok sa pintuan. Kasabay nito ang malakas na tawanan at kasunod ang pagbukas ng pintuan at agad na pagpasok ng tatlong kalalakihan. Lahat sila ay halos kasing edad din ni Sir Rafael. Gwapo at matatangkad na akala mo mga modelo. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba lalo na ng sabay silang napatingin sa akin.

"Wow! Pati dito sa opisina hindi nawawalan ng babae ang kaibigan natin?" narinig kong wika ng isa. Napansin ko na agad itong kinalabit ng isa pa at nakahinga ako ng maluwag ng mamukhaan ito. Sa naalala ko, Arthur ang pangalan nito at siya ang may-ari ng restaurant na kinainan namin ni Sir Rafael noong nakaraang gabi.

"Sira! I know her! Veronica right?" agad na wika ni Arthur at nakangiti na lumapit sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkailang. Lalo na ngayung tatlong pares ng mga mata ang nakatitig sa akin. Wala sa sariling napatango ako.

"Wow, nice to see you again Veronica. Naalala mo pa ba ako?" tanong ni Arthur sa akin. Muli akong tumango.

"Great! Nasaan pala si Rafael?" muling tanong nito. Sinulyapan ko muna ang dalawa nitong kasama bago sumagot.

"Na-nasa conference room po." sagot ko.

"Hey! Hey! Arthur, ipakilala mo naman kami. Alangan naman na ikaw lang ang kakausap sa kanya." muling nabaling ang attention ko dalawang kasama nito na biglang nagsalita ang isa sa kanila. Parehong may naglalarong ngiti sa labi habang nakatingin pa rin sa akin. Lalo tuloy akong nakaramdam ng pagkailang.

"Hindi bat sinabi ko na sya si Veronica! Hindi nyo narinig?" sagot naman ni Arthur sa mga kasama nito.

"Hehehe! Alam namin na siya si Veronica pero ipakilala mo naman kami sa kanya! Hay ikaw talaga parang hindi businessman kung umasta eh. Ako na nga lang ang magpakilala sa sarili ko...Veronica Right? My name is Drake at sya naman si Peanut!" wika nito sabay lahad ng kamay sa harap ko. Atubili pa ako kung tatanggapin ko ang pakikipagkamay nito ng biglang nagsalita si Arthur at tinabig ang kamay ng dalawang kaibigan.

"Mga gago! Huwag na kayong makipagkamay. Baka malaman ni Rafael at malalagot pa tayo!" tatawa- tawa nitong wika sa mga kaibigan. Hindi ko naman maiwasan na matawa ng maalala ko na tinabig din pala ni Sir Rafael ang kamay nito ng tangka itong nakipagkamay sa akin doon sa restaurant.

"Ganoon? Kailan pa siya naging madamot" Narinig kong sagot ng Peanut ng pangalan.

"Kay Veronica pa lang naman!" tatawa -tawa pa rin na sagot ni Arthur. Napangisi naman ang dalawa nitong kasama at binalingan ako ng tingin.

"Bakit girl friend ka na ba ni Rafael?" diretsahan nitong tanong. Grabe siya, wala man lang intro-intro.

"Naku, hindi po! Sa mansion lang po ako nakatira pero hindi nya po ako girl friend." agad kong sagot sabay iling.

Nagkatinginan ang tatlo bago nagsalita ang isa pang lalaki na Drake ang pangalan.

"Hindi nga ba at ampon siya nila Tita at Tito? Pero bakit nandito ka sa opisina?" tanong nito.

"Isinama ako ni Sir Rafael. Wala kasi akong magawa sa mansion. Isa pa hahanapan nya daw ako ng bagong tutor. Dapat ngayun ang start ng pag- aaral ko kaya lang sinisante nya kaagad si Teacher Josh! Ayaw nya ng lalaking tutor para sa akin." agad kong sagot. Hindi ko alam pero kahit na mukhang makukulit ang mga kaharap ko, magaan ang loob ko sa kanila. Siguro dahil mababait naman sila at mga kaibigan sila ni Sir Rafael. Isa pa mukhang hindi sila kasing-sungit ni Sir Rafael.

"Sabi ko sa iyo eh! Lumalabas ang pagiging possessive ng kaibigan natin pagdating sa kanya." narinig ko pang sagot ni Arthur. Hindi ko na lang iyun pinansin at muling naupo na sa sofa. Uupo na din sana sila na muling bumukas ang pintuan ng opisina. Agad na pumasok si Sir Rafael at agad na napakunot ang noo ng mapansin ang mga kaibigan.

"Wow Bro! Biglang nag-iba ang taste ng pananamit mo ngayun ah?" agad na wika ni Peanut sa kaibigan.

Pinasadahan pa nito ng tingin si Sir Rafael mula ulo hanggang paa. Naka business suit si Sir Rafael at bagay na bagay sa kanya ang suot nitong attire.

"Sino ang may sabi sa inyo na pwede kayong pumunta dito ngayun?"agad na wika nito sa mga kaibigan.

Nagkatinginan muna ang tatlo bago sumagot ang isa sa kanila.

"Bakit? Swerte nga namin na dumalaw kami sa iyo ngayun eh. At least nakilala namin si Veronica!" sagot ni Peanut na may halong nanunudyo ang boses.

Agad naman dumako sa akin ang tingin ni Sir Rafael bago sinagot ang mga kaibigan.

"Lumayas na kayo. Busy ako ngayun at wala akong time na makipag usap sa inyo!" agad na wika nito. Lumapit pa ito sa akin at naupo sa tabi ko.

"Ganito na ba talaga ang future CEO? Wala ng time sa mga kaibigan? Busy din naman kami pero nagawa pa rin namin na bisitahin ka." sagot naman ni Arthur.

"Ano ba ang kailangan nyo? Isa pa kanina pa ba kayo dito?" tanong ni Sir Rafael.

"Medyo kanina pa. Nagpakilala na din kami kay Veronica. By the way Bro, importante ang kailangan ko kaya ako pumunta dito. Gusto ko kasing ipaalala sa iyo na this coming saturday na icecelebrate ang birthday ko." sagot ni Peanut. Sandaling sumeryoso ang mukha ni Sir Rafael na tumitig sa kaibigan.

"So? ano ngayun kung birthday mo? Magse-celebrate ka ba? Hindi bat sa bar lang naman lagi ang bagsak natin kapag birthday mo?" sagot ni Sir Rafael.

"At may kasamang iba-ibang babae!" sabat naman ni Drake. Muling nagkatawanan ang tatlo. Masamang tinitigan sila ni Sir Rafael kaya muli silang sumeryoso.

"gusto ko ng baguhin ngayun Bro. May bagong bili akong yate at gusto kong subukan na doon muna mag party. Para maiba naman!

Balak kong magpalipas ng buong gabi sa laot kasama kayong mga kaibigan ko at ilang mga posibleng bisita. Isama mo si Veronica. Malay mo baka mag- enjoy din siya." seryoso ang mukha na sagot ni Peanut. Sandaling natigilan si

Sir Rafael. Mukhang malalim itong nag -isip bago ibinaling ang tingin sa akin.

"Gusto mong sumama?" tanong nito sa akin. Hindi naman ako

makapaniwala. Bakit ako sasama eh siya lang naman ang invited? Isa pa hindi ko mga kaibigan ang kaibigan nito at ngayun ko lang sila nakilala. May usapan din kami nila Charlotte at Jeann na magsi-swimming ngayung sabado sa mansion kaya hindi pwedeng

sumama ako.

"Kung gusto mong sumama, aattend ako, pero kung ayaw mo naman hindi ako pupunta." wika ni Sir Rafael habang titig na titig sa akin. Hindi naman ako nakaimik. Paano ako nasali sa usapan na ito?

Makahulugan naman na nagkatinginan ang tatlo nitong kaibigan bago muling nagsalita si Peanut.

"Teka, bakit nakasalalay sa desisyon nya ang pag-attend mo? Bakit parang biglang nagbago ang pananaw mo sa buhay Bro?" sagot ni Peanut.

"Wala ka na doon Bro. Masyado akong busy sa ngayun at wala ako sa mood na umattend ng mga party-party!" sagot ni Sir Rafael.

"Nakakasama ka naman ng loob Bro. Birthday ko ito pagkatapos nagdadalawang isip kang umattend. Ang sama ng ugali nito!" sagot ni Peanut. Nagkatawanan naman si

Arthur at Drake.

"Sumama ka na Veronica! Para naman hindi sumama ang loob ng birthday celebrant!" pag-aaya naman ni Arthur sa akin. Agad akong napatingin kay Sir Rafael na tahimik na nakaupo sa tabi ko.

"Bakit po ba ayaw nyong sumama? Papayag naman siguro sila Tita at Tito. Weekend naman at walang pasok sa opisina." wika ko. Tumitig muna ito sa akin bago sumagot.

"Sasama ako kung sasama ka!" maiksi nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagmamaktol. Ang lagay ay nakasalalay sa desisyon ko ang pagsama nito. Mukhang ako pa ang masisisi ng mga kaibigan nito sa hindi nya pag-attend? Hayst ang hirap nya talagang ispilingin.

"Sige na Veronica! Sumama ka na please. Simula ngayung araw friend ka na din namin at pwede mo kaming lapitan anytime kung may kailangan ka!" sagot naman ni Peanut at naupo pa sa harap namin ni Sir Rafael. Tinapunan naman ito ng masamang tingin ni Sir Rafael at hinila ako patayo mula sa pagkakaupo.

Chapter 195

VERONICA POV

"Saan kayo pupunta? Aalis kayo?" agad na tanong ni Peanut ng mapansin na hila ako ni Sir Rafael palabas ng opisina.

"May pupuntahan kami. Tatawag na lang ako sa inyo later kung sakaling makakasama ako sa party celebration mo. Matagal pa naman ang saturday." sagot ni Sir Rafael.

"Ang labo mo naman Bro! Attend ka Veronica ha? Pwede kang magsama ng mga kaibigan mo kung gusto mo. Mag- eenjoy ka sa party ko for sure." wika ni Peanut sa akin. Ako naman ang kanyang pinagtuunan ng pansin. Napatingin muna ako kay Sir Rafael bago sumagot.

"Titingnan ko po. Magsi-swimming kasi kami nila Jeann at Charlotte sa mansion ngayung saturday eh." sagot ko.

"Awww sakto. Sa yate na lang kayo! May swimming pool din naman doon." agad na sagot ni Peanut sa akin.

"Mga pamangkin ko ang tinutukoy nya. Akala mo naman papayagan ng mga kapatid ko na sumama sa akin ang mga anak nila." sagot naman ni Sir Rafael.

"Bakit hindi mo subukan. Malay mo naman diba? Isa pa tiyuhin ka hindi mo magawan ng paraan? Sige, subukan mo lang para makasama si Veronica...isa pa gusto din namin makilala ang mga pamangkin mo. Last na meet namin sa kanila mga bata pa ang mga iyun eh." sagot ni Peanut. Mukhang hindi talaga ito papayag na hindi aattend si Sir Rafael sa party nito.

"Ok fine...susubukan ko! Pero hindi ako nangangako ha? Kahit ilan pwede isama?" sagot ni Sir Rafael.

"Kahit isama mo pa sila Tita at Tito at buong pamilya walang problema Bro. Wala naman ako masyadong bisita. Of course may ilang babae tayong makakasama pero depende pa rin sa pag-uusap natin." sagot muli ni Peanut.

"Fine....tatawag na lang ako sa iyo. Pero sa ngayun magsilayas na kayo dahil may pupuntahan din kami ni Veronica. Lunch time na at nagugutom na ako." sagot ni Sir Rafael. Agad naman silang nagsipagtalima at sabay-sabay na kaming lumabas ng opisina at sumakay ng elevator.

"Pagdating sa lobby ay kanya-kanyang paalam na ang mga kaibigan ni Sir Rafael. Hinila naman ako ni Sir Rafael papunta sa kanyang kotse. Nagulat pa ako dahil ibang kotse na ang sinakyan namin at wala na si Mang Gerry.

"Saan po tayo pupunta?" agad na tanong ko. Sandali itong nag-isip bago sumulyap sa akin.

"Punta tayo sa Arabella's restaurant. Doon na tayo kumain ng lunch. Alam kong gutom ka na din. "sagot nito at agad na binuksan ang makina ng sasakyan at mabilis na pinausad.

Agad kaming nakarating sa Villarama shopping Center. Nagpark at pumasok kami at dumeretso sa Arabella's Restaurant.

"Bakit kapangalan ni Mam Arabella ang restaurant na ito? Kanya po ba ito? " agad na tanong ko kay Sir Rafael ng makaupo kami. Nakaorder na din ito ng mga pagkain.

"Yup! Maraming restaurant ang pag- aari ng pamilya ni Ate Arabella. Nagkalat ang mga ito sa buong Metro Manila at kalapit na probensya." sagot nito. Tumango ako at hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid.

Hitsura pa lang ng lugar mukhang

mamahalin na. Napansin ko din ang mga presyo ng pagkain nila at mahal iyun na hindi afford ng isang hampas- lupa na katulad ko.

Nagtaka pa ako ng mapansin ko ang isang lalaki na nakatayo malapit sa counter. May kausap ito kaya sinipat ko ito ng tingin.

"Sir Rafael, hindi po ba si Elijah iyun?" agad na tanong ko kay Sir Rafael sabay turo sa gawi ni Elijah. Napakunot naman ang noo ni Sir Rafael at napatitig sa may counter.

"Ano na naman kaya ang ginagawa ng mabait kong pamangkin dito?" narinig ko pang bulong nito. Pagkatapos ay tinawag nito ang pangalan ni Elijah. Agad naman itong lumingon sa gawi namin at napangiti ng mapansin ang aming presensya. Dali-dali itong lumapit.

"Ano ang ginagawa mo dito?" agad na tanong ni Sir Rafael dito. Naupo ito sa isang bakanteng upuan bago sumagot.

"Kinakausap ang manager." sagot nito at tinawag pa ang waiter na nakaantabay sa amin at umorder ng pagkain.

"why? Ang pagkakaalam ko hindi mo type ang mga pagkain dito sa Arabella's." Sagot ni Sir Rafael.

"Siguro magugustuhan ko na ito ngayun at magiging paborito ko ng tambayan." sagot ni Elijah.

"Bakit? Binawasan ba nila Ate at Kuya ang allowance mo? Nagtitipid ka?' tanong ni Sir Rafael. Agad na umiling si Elijah bago sumagot.

"Of course not! I have millions in my account at imposibleng kapusin ako. Isa pa, isa ako sa tagapagmana ng mga kayamanan ng pamiya namin kaya imposible ang sinasabi mo Uncle." may 

pagmamalaki namang sagot ni Elijah. Tinaasan lang ito ng kilay ni Sir Rafael at hindi na ito sumagot pa. Dumating na din kasi ang inorder nitong pagkain para sa amin.

"Veronica? Pwede bang makahingi ng favor?" pukaw ni Elijah sa akin habang abala ang mga mata ko sa kakatingin sa mga pagkain na nakahain sa aming harapan. Puro seafoods at naparami yata ang order ni Sir Rafael. Mukhang hindi namin kayang ubusin lahat.

"Ano iyun Elijah?' sagot ko.

"Hindi bat friend mo sa facebook si Ethel? Pwede bang paki-message? Tanungin mo kung nasaan na sya!" sagot nito. Natigilan naman ako. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa isiping may date sila Ate Ethel at Elijah ngayun.

"May date kayo?" tanong ko habang hindi maiwasan ang mapangiti.

"Yes....eeeer No! Hinihintay ko siya dahil..."hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Elijah ng sumabat si Sir Rafael.

"may nililigawan ka? May date ka ngayun? LUmipat ka ng ibang table." wika nito sa pamangkin. Sunod-sunod naman ang pag-iling ni Elijah at muling itinoon sa akin ang attention.

"Sige na..text mo na." muling wika nito sa akin. Agad ko naman inilabas ang cellphone ko. Akmang tatawagan ko na sana si Ate Ethel ng muli kong binalingan si Elijah.

'Ano ang sasabihin ko? Ano ba kasi ang kailangan mo sa kanya?"tanong ko.

"Hindi nga bat mag-aapply sya ngayun? Dito iyun at nakausap ko na ang manager on duty na i-hired siya. Wala pa siya hanggang ngayun at kanina pa ako naghihintay dito. Hindi na nga ako pumasok sa klase sa kakaabang ko sa kanya." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka sa sinabi nito.

"Ito ba iyung restaurant na tinutukoy mo na applayan nya?" tanong ko. Agad itong tumango. Hindi na ako sumagot pa at akmang pipindutin ko na ang call botton ng biglang tumayo si Elijah.

Naglakad ito papuntang pintuan ng restaurant at agad kong napansin ang pagdating ni Ate Ethel. Nagulat ako at akmang tatayo na sana ng hawakan ako sa kamay ni Sir Rafael.

"Lalamig na ang pagkain. Kumain na tayo!" yamot nitong wika. Napasulyap pa ako sa pintuan ng restaurant bago binalingan ng tingin si Sir Rafael.

"Nandyan si Ate Ethel." wika ko dito. Nag-angat ito ng tingin at mataman akong tinitigan.

"So?Tsk! Kumain ka muna...hindi mo ba narinig ang sinabi ni Elijah? May interview siya dito sa restaurant kaya huwag mo munang isturbuhin." sagot nito at mabilisan pa itong sumulyap sa labas na restaurant at muling itinoon ang pansin nito sa akin.

Nagulat pa ako ng bigla itong sumandok ng pagkain at inilagay sa pinggan ko. Bigla tuloy akong nakaramdam ng hiya kaya wala sa sariling hinawakan ko ang kutsara at tinidor para mag-umpisa na din kumain.

"After this, babyahe tayo papuntang resort sa Batangas. Damihan mo ang kain dahil baka magutom ka sa byahe." Istrikto nitong wika. Wala naman akong nagawa pa kundi inumpisahan na ang kumain. Masarap ang mga pakain na nakahain kaya halos maubos ko ang inorder nito.

Pagkatapos namin kumain ay muli akong sumulyap sa labas ng restaurant. 

Wala na si Ate Ethel at Elijah. Hindi man lang ako nagpakita kay Ate Ethel. Siguro tatawagan ko na lang sya mamaya para makibalita kong tanggap ba sya sa pag-aapply dito sa restaurant.

Agad na kaming lumabas ng restaurant pagkatapos kumain. Diretso kami sa kinapaparadahan ng kotse at muling bumyahe.

Inabot din kami ng halos tatlong oras bago nakarating sa resort na tinutukoy ni Sir Rafael. Agad naman akong humanga sa ganda ng mga tanawin sa kapaligiran lalo na ng makapasok kami sa isang mataas na gate na napapaligiran ng mga nagagandahang halaman.

"Ito ang Carissa Villarama Beach Resort! Dito ginaganap ang mga importanteng selebrasyon ng pamilya namin. Matagal na ang resort na ito at tanging miyembro ng pamilya at ilang piling kaibigan lang ang pwedeng pumasok." pagpapaliwanag nito. Hind naman ako makapaniwala sa aking mga nakikita. Mula sa kinatatayuan ko kita ang malawak na pool pati na din ang mga iilang cottages. Kitang kita din ang mapuputing buhangin sa medyo hindi kalayuan sa amin.

"Grabe ang ganda dito!' Hindi ko mapigilang bulalas at mabilis na naglakad patungong buhanginan. Sobrang linis ng kapaligiran at kapansin-pansin ang katahimikan ng buong paligid.

"Yup! Maganda talaga dito. Tahimik at malayo sa ingay ng sasakyan sa siyudad." sagot nito habang nasa aking likuran. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Ang yaman niyo po pala talaga! Maliban sa mansion may malaki rin pala kayong bahay dito." wika ko sabay titig sa isang malaking bahay na napipinturahan ng puro kulay puti at halos puro salamin ang paligid.

"Villa...Villa ang tawag sa bahay na iyan." sagot nito. Agad akong napatango.

"Villa?Anong ibig sabihin noon? Bakit Villa?" tanong ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa kaya hindi ko maiwasan na mapatitig dito.

"Maybe because bahay bakasyonan siya ng pamilya. Pumupunta lang kami dito kapag holidays at may special occasions." sagot nito at agad kong naramdaman ang kamay nito na biglang pumulupot sa baywang ko. Bigla akong nakaramdam ng pagkailang kasabay ng malakas na pagkabog ng dibdib ko lalo na ng maramdaman ko na ipinatong nito ang kanyang mukha sa balikat ko.

"Ga-ganoon ba? Sa-sayang naman pala dahil palaging walang nakatira." sagot ko para mabawasan ang tensiyon

na nararamdaman sa pagitan naming dalawa.

"Yah...pero alam mo bang maraming nabuo na bata dito?" Maraming nabuo na dugong Villarama sa lugar na ito?" sagot nito at hindi ko maiwasan magtayuan ang balahibo ko sa buo kong katawan ng maramdaman ko ang mainit nitong hininga sa leeg ko.

"Te-teka lang po. Bakit po ba kayo nakayakap sa akin? Nakakatakot po ba ang lugar na ito?" hindi ko maiwasang tanong sa kanya. Sa totoo lang natatakot din ako sa damdamin na biglang umusbong sa puso ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Im tired! At gusto kong kumuha ng kaunting lakas sa iyo." sagot nito. Muli akong napalunok ng sarili kong laway. Sa sobrang higpit ng pagkakalingkis nito sa akin hindi ko magawang makaalpas dito. Mukhang wala din itong balak na pakawalan ako.

Chapter 196

VERONICA POV

Halos manginig ang buo kong laman sa katawan ng lalo nitong ibinaon ang kanyang mukha sa leeg ko. Damang- dama ko ang init ng kanyang hininga na dumadampi sa balat ko. Hindi ko naman malaman ang gagawin dahil pakiramdam ko unti-unting bumibigay ang depensa ko dahil sa ginagawa sa akin ni Sir Rafael ngayun. Kung may iba sigurong tao na nakakakita sa posisyon namin ngayun baka isipin nilang magkasintahan kami na naglalambingan.

"Pwede naman magpahinga na muna kayo Sir sa loob ng Villa kung pagod kayo." mahina kong sagot. Hindi ito umimik bagkos naramdaman ko ang paghimas ng palad nito sa bandang tiyan ko. Muli akong nakaramdam ng pagkaasiwa dahil sa kanyang ginawa. Parang may kung anong maliliit na boltahe ng kuryente ang biglang kumalat sa buo kong katawan dahil sa kanyang ginagawang paghimas sa tiyan ko patungo sa pusod ko. Ano ba ang ginagawa nya sa akin? Normal pa ba ito?

"Ayos na ito. Mas gusto ko ang ganito." mahina nitong sagot. Hindi ako nakaimik at itinoon na lang ang attention sa malawak na karagatan. Pilit ko din pinapakalma ang sarili ko at umaasa na masasanay din ako sa ginagawang ito sa akin ni Sir Rafael.

Ilang minuto din kaming nanatili sa ganoong posisyon bago ko napansin ang isang may edad ng babae na parating. Agad ko naman kinalabit si Sir Rafael at itinuro ito. Mabuti na lang at hininto na din nya ang paghimas sa tiyan ko at kusang ibinaba ang medyo nakataas ko ng t-shirt.

"Good Afternoon Sir Rafael, dumating po pala kayo! Pasensya na po, hindi kami nakapaghanda." agad na bati nito. Saglit ako nitong sinulyapan tsaka ako nginitian.

"Ayos lang Manang Bering. Hindi naman kami magtatagal sa lugar na ito. Gusto ko lang makita ni Veronica ang magandang tanawin dito sa resort. Sya nga pala, si Veronica, asahan nyo po na siya ang lagi kong kasama kapag pupunta ako dito." sagot nito. Masaya naman itong tumango.

"Naku Sir Rafael, kagandang babae naman ng kasama mo. Siya na ba ang magiging asawa mo?" agad na sagot ng matanda. Agad naman akong nakaramdam ng pagkapahiya.

Napagkamalan pa kaming magshota ni Manang Bering. Kung bakit naman kasi nakayapos pa rin sa akin si Sir Rafael eh.

"Kung papayag sya Manang." sagot ni Sir Rafael. Lalo naman akong nagulat at napatingin sa mukha nito. Hindi ko alam kung nagbibiro lang ito dahil kumindat pa ito sa akin ng mapansin na nakatingin ako sa kanya. Hindi ko naman maiwasan na mapayuko.

"Naku pumayag ka na Iha. Medyo matagal na din na walang naganap na kasalan sa pamilya Villarama. Matagal ng panahon na wala ng batang tumatakbo sa lugar na ito. Malalaki na ang mga apo nila Madam at Sir Gabriel kaya kung sakaling magkaanak kayo lalong mabibigyan ng magandang kulay ang lugar na ito." sagot ni Manang Bering na sinabayan pa ng mahinang pagtawa.

Pakiramdam ko biglang nag-init ang mukha ko dahil sa sinabi nito. Hinawakan ko pa ang kamay ni Sir Rafael na nakayapos sa akin at pilit na tinatanggal sa baywang ko. Buti na lang at kusa nya na din iyung inalis kaya nakahinga ako ng maluwag. Ano ba ang nakain ng amo ko? Bakit ako yata ang kanyang pinagti-tripan ngayun? Dagdagan pa ni Manang Bering na mukhang nagkaka- intindihan yata sila sa topic nila ngayun. Hindi man lang kinorrect ni Sir Rafael na hindi nya ako girl friend. Nakakahiya kapag malaman ito nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Kung ganoon ipaghahanda ko muna kayo ng makakain Sir. Ano po ba ang gusto nyong kainin?" maya-maya ay tanong ni Manang Bering. Saglit na nag -isip si Sir Rafael bago sumagot.

"Bumili na lang po kayo ng pagkain sa Villarama Hotel and Restaurant Manang. Nandito naman si Mang Lando diba? Magpadrive na lang kayo sa kanya. Hindi nyo na kailangan pang magluto at maghanda dahil babalik din naman kami kaagad ng mansion.

Magpapahinga lang po kami saglit." sagot ni Sir Rafael sabay dukot ng wallet sa kanyang bulsa. Naglabas ito ng ilang lilibuhing pera at inabot kay Manang Bering

"Ayyy kung ano po ang gusto nyo Sir Rafael. Lagi naman namin nililinis ang kwarto nyo kaya magiging komportable kayo sa pamamahinga nyo. Sige po, hahanapin ko muna si Lando at utusan ko ang isang boy natin na kumuha na din ng buko. Hindi po bat iyun ang paborito nyong inumin kapag nandito kayo sa resort Sir?" sagot naman ni Manang Bering.

Tumango lang si Sir Rafael at muli akong hinawakan sa kamay at iginiya papasok sa loob ng Villa.

Lalo naman akong namanghan pagkapasok sa loob ng Villa. Kulay ginto ang railings ng hagdan pati na din ang ilang mga nakadisplay. May malaking Chandelier sa pinakagitna ng living room at nagkalat ang mga mamahaling Jar sa bawat sulok ng bahay.

Nangingintab ang sahig at parang nakakahiyang apakan.

"Sa kwarto tayo. Napagod ako sa pagmamaneho ngayun." wika nito sa akin at hinila ako paakyat ng hagdan. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba sa isiping magsasama kami sa iisang silid?

"Ehhh pwede po bang kayo na lang ang umakyat. Dito na lang po ako. Gusto ko po ka-kasing ikutin ang buong paligid. " sagot ko sa kinakabahang boses. Sandali akong tinitigan sa mga mata bago sumagot.

"Takot ka sa akin?" diretsahan nitong tanong. Agad na namilog ang aking mga mata sa pagkagulat sabay iling.

"Ha" Na-naku hindi po! Bak-bakit naman po a-ako matatakot sa inyo!" sagot ko na halata pa rin sa boses ko ang kaba. Nagkanda-utal-utal na din ako.

"Hmmm kung ganoon sumama ka muna sa kwarto. Samahan mo akong magpahinga. Mamaya na natin ikutin ang buong paligid." sagot nito at muli akong hinila paakyat ng hagdan. Wala na akong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang.

Matiwasay kaming nakarating ng

kanyang kwarto. Agad nitong hinawi ang nakatabing kurtina sa pintuang salamin.. Agad na tumampad sa paningin ko ang puti-puting buhangin at asul na karagatan. Wala sa sarliing napahakbang ako sa pintuang salamin at naramdam ko na lang na binuksan ni Sir Rafael iyon at agad na pumasok ang medyo malakas na hangin sa loob. Agad akong napalabas. Ang kwartong ito ay karugtong pala ng isang

malawak na balcony na may mga sofa at lamesa. Ang galing lang dahil mula sa kinatatayuan ko ay kitang kita ang buong paligid ng Villa.

"Ang ganda!" hindi ko mapigilang

bulalas. hindi naman ako sinagot ni Sir Rafael bagkos tahimik lang itong nakatayo sa tabi ko.

Ilang minuto din itong hindi umiimik bago ko muling naramdaman ang paghawak nito sa kamay ko.

"Iidlip muna tayo. Pagod ako at wala akong balak mag stay dito sa labas at titigan ang dagat." mahina nitong wika at hinila ako papasok. Gusto ko sanang magprotesta pero ng mapansin ko na salubong na naman ang kilay ay hindi na ako umimik pa at nagpatianod na lang.

Agad nitong isinara ang pintuang salamin. Hinawi ulit nito ang makapal na kurtina upang matakpan ang buong kwarto. Muli akong nakaramdam ng pagkailang lalo na ng bitawan ako nito sa kamay at napansin ko na isa-isa nitong hinubad ang kanyang damit. Sa sobrang pagkataranta agad akong napatalikod dito.

"Sir, ano ang ginagawa nyo? hindi niyo po pwede gawin sa akin ang iniisip nyo. Virgin pa po ako!" wala sa sarili kong wika dahil sa matinding kaba. Hindi ito umiimik at natatakot akong muli itong lingunin. Baka naman hubot hubad na naman ito at pagpiyestahan na naman ng makasalanan kong mga mata ang kanyang katawan.

Ilang minuto din akong nanatiling nakatayo na nakatalikod sa kanya. Hinihintay ko ang mga susunod nyang gagawin. Nagtaka pa ako dahil biglang lumamig ang buong paligid. Binuksan nya na siguro ang aircon dahil naririnig ko ang mahinang tunog nito.

"Tatayo ka na lang ba dyan? Mahiga ka na dito sa tabi ko. Wala akong balak na gahasain ka kung iyan ang iniisip mo! Gusto ko lang matulog!" malakas na wika nito. Dahan-dahan ko naman itong nilingon at nagulat pa ako ng mapansin ko na komportable na itong nakahiga sa kama. Nakatakip sa katawan nito ang makapal na comforter. kaya naman pala biglang lumamig ang paligid dahil nakatodo ang aircon.

"Sa-saan po ba ako hihiga?" mahina kong tanong.

"may nakita ka pa bang ibang higaan dito? Huwag kang mag-alala...hindi ikaw ang type kong babae. Ayaw ko sa babaeng virgin dahil mahirap pasunurin sa kama." sagot nito. Muli naman nanumbalik ang pagkailang na nararamdaman ko sa kanya. Sandali akong natigilan. Napansin ko na lang na nakapikit na ito kaya sumampa na din ako ng kama. Hinubad ko muna ang suot kong sapatos bago tuluyang nahiga.

Mas magandang magpahinga na din muna ako. Nararamdaman ko na din ang pagod at gusto ko din munang matulog. Mukhang mabait naman si Sir Rafael at wala akong balak na gawan ng masama.

Pagkadikit ng katawan ko sa kama ay agad akong nakatulog. Maaliwalas ang buong paligid at sobrang lamig ng buong kwarto kaya binalot ko din ang sarili ko sa makapal na comforter. Naririnig ko pa ang mahinang hilik ni Sir Rafael palatandaan na mahimbing na din itong nakatulog bago ko ipinikit ang aking mga mata.

Nagising na lang ako ng may kung anong mabigat na bagay na nakadagan sa akin. Naiinis pa akong idinilat ang aking mga mata dahil antok na antok pa ako ng bigla akong nahimasmasan.

Nasa itaas ko si Sir Rafael at nakatunghay sa akin. Nakatitig sa mukha ko habang may naglalarong ngiti sa labi. Babangon sana ako ng pigilan ako nito.

"Alam mo, parang gusto ng magbago ang isip ko ngayun. Parang gusto kong subukan kong talagang virgin ka pa." mahina nitong wika na may kalakip na lambing sa boses. Agad ko namang iniwas ang tingin ko sa kanya. Hindi ko kayang makipagtitigan dito dahil pakiramdam ko hinihigop pati ang kaluluwa sa mga titig nya. 

"A-ang bigat nyo po!" kunwari reklamo ko. Hindi naman talaga ito mabigat dahil nakatukod ang mga kamay nito sa kama.

"Tsk! tsk! bakit hindi ka makatingin sa akin? Look at me!" mahina nitong anas at unti-unti kong naramdaman ang pagbaba ng mukha nito sa mukha ko. Napalunok pa ako ng makailang ulit ng maramdaman ko ang pagdampi ng labi nito sa labi ko.

Chapter 197

VERONICA POV

"Hindi ko mapigilan na ipikit ang aking mga mata. Heto na naman kami. Heto na naman ang kakaibang damdamin na lumulukob sa buo kong pagkatao.

Dumadating na sa punto na hindi ko na kaya pang pigilan ang kapangahasan na ginagawa ni Sir Rafael sa labi ko. Nakakaramdam ako ng pag-iinit ng aking katawan dahil sa ginagawa nya sa akin.

Mahina pa akong napaungol ng muli ko na naman maramdaman ang mga kamay nito na abala na naman sa kakahimas sa aking tiyan. Ano ba ang meron sa tiyan ko at lagi nyang pinagdidiskitahan? Lalo tuloy akong nag-iinit.

"Alam mo bang gustong gusto kitang angkinin ngayun? Gustong gusto ko hawakan at damhin ang buo mong katawan. Gusto kitang paliguan ng halik mula ulo hanggang paa. Kaya lang hindi pwede....masyado ka pang bata para sa ganitong bagay." mahina nitong bulong sa akin habang nakatitig sa aking mga mata. Namumula ang mukha nito at may kung anong bagay na iniinda sa katawan.

May kakaiba din akong nararamdaman sa ibabang parte ng kanyang katawan. Parang may kung anong bumubukol doon at hindi ko naman mawari kung ano iyun.

"Bakit po ba ang hilig niyong manghalik?" sagot ko sa sinabi nito. Halos magkaamuyan na kami ng aming hininga dahil sa sobrang lapit pa rin ng mukha nito sa mukha ko.

"Nakaka-addict kasi ang labi na ito. Hindi ko alam kung anong meron sa iyo at kung bakit baliw na baliw ako sa iyo." sagot nito. Parang may kung anong bagay naman ang biglang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi nito. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Baka naman po crush nyo ako kaya ganoon? Naku, hindi nyo po ako pwedeng ligawan. Hindi ko po kayo sasagutin dahil magtatapos pa po ako sa pag-aaral bago mag-boyfriend." sagot ko. Agad na na naningkit ang mga mata nito dahil sa sinabi ko. Hinaplos pa nito ang labi ko gamit ang kanyang daliri kaya hindi ko mapigilan na mapapikit dahil sa kakaibang

sensasyon na aking nararamdaman.

"Girl friend na kita! Natikman ko na ang labi na ito at titikman ko ng paulit- ulit hanggang sa matuto ka kung paano gumanti ng halik sa akin." wika nito at muling lumapat ang labi nito sa labi ko. Muli akong napadilat at nagtataka dahil sa sinabi nito ngayun-ngayun lang.

Nagulat ako sa sinabi nito na girl friend nya na daw ako. Kailan pa? Paano nangyari iyun? Wala akong naalala na niligawan nya ako. Kaya lang ilang araw pa lang kaming magkakilala ilang beses nya na akong nahalikan. iyun ba ang paraan ng panliligaw nya sa akin? Ibang klase din.

Muli...Hinayaan ko na lang siyang halikan at sipsipin ang labi ko. Mamaya ko na siya tatanungin kung sakaling magsawa na siya sa kakahalik sa akin. Nag-eenjoy din naman ako sa kanyang ginagawa at isa pa parang normal lang naman sa kanya ang ginagawa nya sa akin. Nasanay na din ako.

Katunayan nga nag-uumpisa na akong gayahin ang galaw ng labi nito sa labi ko. Curious na din ako kasi nakakapang -init ng katawan ang ginagawa nya sa akin. Matamis ang lasa ng labi ni Sir Rafael at aaminin ko na naa-aaddict na  din ako.

Nagulat pa ako ng bigla itong tumigil. Umalis sa pagkakadagan sa akin at mabilis na pumasok sa loob ng banyo. Nagtataka naman akong nasundan ito ng tingin. Para kasing hinahabol ito sa paraan ng mabilis na paglakad papasok ng banyo.

"Ano na naman kaya ang nangyari sa kanya? Huwag nyang sabihin na biglang sumakit ang tiyan nya? Hayst ang hirap nya talagang intindihin." hindi ko mapigilang bulong sa akin sarili at bumangon na ng kama. Agad kong hinagilap ang bag ko at hinalungkat ang loob para hanapin ang suklay. Mag-aayos na lang ako habang hinihintay siya.

Tama na ang halikan. Namamaga na ang labi ko. Isa pa nakakaramdam na din ako ng gutom. Hihintayin ko na lang siguro si Sir Rafael na lumabas ng banyo at sasabihin ko dito na gutom na ako. Siguro naman nakabili na sila Manang Bering ng pagkain.

Ilang minuto din akong naghintay bago lumabas ng banyo si Sir Rafael. Pawis na pawis ito at pulang pula ang kanyang mukha. Kunot noo ko itong tinitigan at agad ko itong nilapitan.

"Sir, ayos lang po ba kayo? May masakit po ba sa inyo?" tanong ko. May nakabalot ng puting roba sa katawan nito.

"Ayos lang ako. Ang hirap mag- release gamit ang sariling sikap. "sagot nito. Hindi ko naman maintindihan ang ibig nyang sabihin kaya muli akong napatanong.

"Release? Ano po iyun? Kung nahihirapan kayo dapat tinawag nyo ako at nagpatulong sa akin." sagot ko. Sandali itong natigilan at mataman akong tinitigan.

"Sigurado ka? Kaya mo akong tulungan tungkol sa bagay na iyun?" seryoso nitong tanong. Agad akong tumango.

"Syempre naman! Sanay ang katawan ko sa ibat ibang klaseng trabaho at kaya kong gawin ang lahat." pagmamalaki ko pang wika. Muling natigilan si Sir Rafael at may kung anong naglalaro na ngiti sa labi nito bago nagsalita.

"Akala ko ba virgin ka pa?" diretsahan nitong tanong.Agad naman akong nakaramdam ng pagkailang lalo  ng mataman akong tinitigan mula ulo hanggang paa. Wala sa sariling napayakap ako sa sarili ko.

"Ang bastos nyo naman Sir. Bakit naman napunta sa pagiging virgin ko ang usapan natin?" sagot ko. Natawa ito.

"Ikaw ang nag-umpisa ng lahat. Sinakyan ko lang ang trip mo. Sabi mo kaya mo akong tulungan para ma---ma---satisfy ang anaconda ko" sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata dahi sa sinabi nito. Hindi ko naalala na tungkol pala sa anaconda ang pinag-uusapan namin ngayun.

"English po ba ng anaconda ay release sir?" Namumutla kong tanong. Mahirap pala mag "Oo" kung hindi mo alam ang ibig sabihin. Baka mamaya sinabi na ni Sir na ipapakain ako sa anaconda nyang alaga 'oo' pa rin ako ng oo. Mapapahamak ako nito eh. Dapat talaga pag-isipan ko ang isasagot ko.

Naputol ako sa malalim kong pag-iisip ng marinig ko ang malakas na pagtawa ni Sir Rafael. Idinikit pa nito ang kanyang katawan sa akin sabay pisil ng ilong ko.

"Virgin ka pa nga!" Wika nito at agad akong tinalikuran. Hinubad nito ang suot na roba kaya agad akong napatalikod. Wala man lang intro-intro si Sir. Hubad kung hubad kahit na may ibang kasama dito sa kwarto. Isa pa tungkol saan ba ang pinag-uusapan namin kanina? Bakit napunta sa anaconda? Huwag nyang sabihin na hanggang dito sa resort dala nya pa rin ang alaga nya? Saan nya tinatago iyun?

Bakit hindi ko napapansin?

"Lets go! Malapit ng dumilim at ayaw kong abutan tayo ng dis oras ng gabi sa daan." wika nito at mabilis na binuksan ang pintuan ng kwarto at mabilis na lumabas. Hindi ko namalayan na nakapagbihis na pala ito. Agad naman akong napasunod dito. Baka nandito sa kwarto ang anaconda at matuklaw ako.

Pagkababa namin ay agad kaming sinalubong ni Manang Bering. Sinabi nito na nakahanda na ang pagkain sa lamesa. Agad kaming naglakad papuntang dining area para kumain.

Nakaantabay lang sa amin si Manang Bering habang kumakain kami ni Sir Rafael. Ngiting ngiti ito habang palipat lipat ang tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael.

"Sana mabuntis ka kaagad Mam Veronica. Excited na akong makita ang magiging anak nyo ni Sir Rafael. Siguro ang gaganda at gagwapo." wika nito. Nasamid naman ako sa sinabi nito. Hindi ko akalain na lalabas ang katagang iyun sa mismong bibig ni Manang Bering.

Agad akong dinaluhan ni Sir Rafael. Hinaplos nito ang likod ko habang panay ang aking ubo. Pakiramdam ko may kanin na pumasok sa ilong ko.

"Dahan-dahan kasi. Alam kong gutom ka pero pwedeng dahan-dahan lang.. Wala namang aagaw sa iyo sa mga pagkain na iyan na nasa lamesa eh." wika ni Sir Rafael na bakas nag pag- aalala sa boses. Huminga muna ako ng

malalim bago sumagot.

"Eh kasi naman, nakakagulat ang sinabi ni Manang Bering. Buntis agad? HIndi mo naman ako girl friend para buntisin ako diba?' sagot ko. Natigilan si Sir Rafael. Nagtataka naman na napatitig sa akin si Manang Bering.

"Hindi mo siya kasintahan Sir? Eh ano ang tawag sa inyo? Naku pasensya na... akala ko talaga may relasyon kayo eh. Iyun kasi ang napapansin ko sa mga galaw nyo." sagot ni Manang Bering. Napalingon naman ako kay Sir Rafael na noon ay nangingiti. HIndi ko maiwasan na mapasimangot.

Nagkalabu-labo na. Siguro napansin ni Manang Bering kung paano ako yakap- yakapin ni Sir Rafael kanina pagkadating namin dito. Sinasabi ko na nga ba eh. Ibang klase kasi itong 'the moves' ni Sir Rafael. Para ngang may relasyon kami kung umasta. Dapat talaga pagbawalan ko na ito na didikit- dikit sa akin eh. Pero paano ko gaGawin iyun? Amo ko ito at dapat lang na sundin ko lahat LAHAT ng gusto niya.

Chapter 198

RAFAEL POV

Hindi ko mapigilan na matawa sa naging reaskyson ni Veonica habang kausap namin si Manang Bering.

Isinali ba naman ni Manang Bering ang tungkol sa pagbubuntis. Hindi marahil nito napansin na masyado pang bata si Veronica tungkol sa bagay na iyun. Isa pa gusto kong matupad muna lahat ng pangarap nito bago kami papasok sa ganoong sitwasyon.

"Pa-pasensya na po Mam Veronica... hay minsan po talaga hindi ko mapigilan ang bunganga ko." hinging paumanhin ni Manang Bering. Agad kong napansin ang pamumula ng pisngi ni Veronica bago sumagot.

"Huwag nyo po akong tawagin na' Mam' Manang. Hindi nyo po ako amo." sagot naman ni Veronica, Muling napatitig sa akin si Manang Bering.

Nagtatanong ang mga mata nito.

Ipinagkibit balikat ko na lang ang lahat tsaka tumayo na. Mukhang wala na din sa pagkain ang kosentrasyon ni Veronica. Alas otso na ng gabi at kailangan na namin makabalik ng mansion. Maaga namin ime-meet ni Kuya Christian ang mga bagong possible investors. May dadaluhan din kaming auction kinahapunan.

"I think we need to go!" wika ko kay Veronica. Nagmamadali naman itong tumayo. Binalingan pa nito si Manang Bering tsaka ngumiti

"Salamat po sa mga pagkain Manang." wika nito. Agad naman napangiti si Manang Bering. Nagpaalam na din ako dito at hinawakan na sa kamay nya si Veronica. Akmang hihilahin nito ang kamay pabalik pero lalo kong

hinigpitan ang pagkakahawak dito. Napansin ko kaagad ang pagkailang sa mukha nito na siyang ipinagkibit balikat ko na lang..

Hindi ko alam kung kaya ko pa bang pigilan ang nararamdaman ko. Kung ako lang sana ang masusunod, gustong gusto ko na talagang pakasalan ang babaeng ito.

Alam kong masyado pang maaga para sa ganitong bagay. Pero habang tumatagal, lalong lumalalim ang nararamaman ko sa kanya.

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na makaramdam ako ng ganitong klaseng damdamin para sa isang babae. Ibang iba sya sa lahat ng mga babae na nakakasalamuha ko sa tanang buhay ko.

Kailangan ko na sigurong ibenta ang condo na pinagdadalhan ko ng ibat ibang babae noon. Wala akong balak na ipakita ang lugar na iyun kay Veronica. Gusto ko ng magbagong buhay. Iiwas na ako sa ibat ibang mga babae. Magpo-

focus na lang ako kay Veronica.

Pagdating sa kotse ay agad ko itong pinagbuksan ng pintuan. Inalalayan ko pa itong pumasok at siniguradong nakakabit ang set belt. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nagkaroon ng ganitong klaseng concern sa isang babae. Grabe talaga ang impact sa buhay ko ni Veronica. Nakakabaliw!

"Bakit kaya naisip ni Manang ang tungkol sa bagay na iyun?" bulong nito. Mukhang gulong gulo pa rin ito sa takbo ng usapan kanina.

"Kalimutan mo na ang tungkol sa bagay na iyun. Huwag mo ng masyadong isipin pa." sagot ko.

"Hindi basta ganoon kadali kalimutan ang lahat. Napagkamalan tayong magshota. Dapat talaga hindi na ako sumama sa kwarto mo para matulog eh. "Nagrereklamo nitong sagot. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

"Dont worry...hindi pa magkakatotoo ang sinabi kanina ni Manang. Wala pa akong balak na buntisin ka." sagot ko naman. Agad kong napansin ang muling pamumula ng pisngi nito.

Nanlalaki ang mga matang napatingin sa akin. Hindi ko mapigilan ang matawa.

"Nagbibiro lang po kayo diba? Paanong may buntisan na magaganap eh hindi nyo naman ako girl friend? Hindi nyo din ako asawa." sagot nito sabay kagat sa labi.

"Sino ang may sabi sa yo na hindi kita girl friend. Simula ng hinalikan kita pag aari na kita Veronica. Iwasan mong makipag-usap sa ibang lalaki dahil masama akong magalit." seryoso kong sagot. Muli itong napatitig sa akin. Bakas sa maganda nitong mukha ang pagkagulat.

"Pe-pero hindi nyo pa po ako

niligawan. Hindi ko din naalala na

sinagot ko kayo. Isa pa hindi po tayo bagay." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaas ng kilay. Ano ba ang pinagsasabi niya.

"Eh di liligawan kita! Pwede naman iyun kahit girl friend na kita eh. Isa pa bakit mo naisip na hindi tayo bagay? As long as nagkakaintindihan tayo magiging maayos ang lahat." sagot ko. Agad itong umiling. Hindi ko naman maiwasan na mag-init ang ulo ko. Imbes na sumang-ayon sa mga sinasabi ko ang dami nya pang dahilan.

"Kahit na. Hindi pa rin pwede!" sagot nito. Agad na nagsalubong ang kilay ko. Mariin ko itong tinitigan. Kakaumpisa ko pa lang mukhang gusto pa yata akong bastidin agad.

"Bakit? May iba ka pa bang gusto? May boyfriend ka na ba?' kinakabahan kong tanong. Agad itong umiling kaya nakahinga ako ng maluwag.

"Iyun naman pala eh. Pumayag ka na lang na magkasintahan na tayo. Huwag kang mag-alala. Hindi na ako magsusungit." nakangiti kong sagot at tinitigan ito. Napalunok pa ako ng makailang ulit ng matitigan kong muli ang labi nya.

"Hindi pa ba tayo aalis? Kanina pa po tayo dito sa kotse at nag-uusap lang tayo." pag-iiba nito ng topic. Napansin ko kasi ang pagiging hindi komportable nito kaya malakas akong napabuntong hininga. Hindi ko na muna ipipilit ang gusto ko ngayun. Hindi ko naman hahayaan na may ibang lalaki na lalapit dito. Akin lang si Veronica. Hindi ako papayag na may ibang aali-aligid dito.

Agad ko ng pinaandar ang makina ng sasakyan. Kailangan na nga pala namin magmadali dahil gabi na.

Maingat akong nagdrive. Nagtaka pa ako ng mapansin kong tahimik lang si  Veronica sa kinauupuan nya.

Pagkadating namin sa isang stop light sinipat ko ito ng tingin. Hindi ko maiwasan na muling mapangiti ng mapansin na tulog na pala ito. Walang pagdadalawang isip na kinabig ko ito at pinasandal sa aking balikat.

Agad kong naamoy ang shampoo na ginagamit nito. Masarap sa ilong kaya hindi ko mapigilan na halikan ito sa kanyang buhok. Wala lang...

pakiramdam ko biglang nagkaroon ng kabuluhan ang nasa paligid ko.

Kontento akong laging nakakasama si Veronica.

Pagdating ng mansion ay tahimik na ang buong paligid. Hindi ko na ginising pa si Veronica. Agad ko itong binuhat at dinala sa kanyang kwarto. Sinigurado ko pa na komportable ito sa kanyang higaan. Kinumutan ko at magaan na kinintalan ng halik sa labi bago nagpasyang lumabas sa kwarto nito.

Gustuhin ko man na tumabi sa pagtulog dito pero hindi pwede. Natatakot ako! Baka hindi ko makontrol ang sarili ko at tuluyan itong maangkin. Gusto kong iparamdam sa kanya na malaki ang respeto ko sa pagkatao nya. Sa kanyang pagkababae.

Agad akong naligo. Kailangan kong pahupain ang init ng katawan na nararadaman ko ngayun. Hindi ko alam pero ang laking epekto sa akin ni Veronica. Nagrereact agad ang anaconda ko madikit lang sa kanya.

Mabuti na lang at agad akong nakatulog ng nahiga na ako sa kama. Maaga pa ang pasok sa opisina bukas at ayaw ko ng puyatin pa ang sarili ko.

Kailangan ko ng magseryoso. Malapit ng i-turn over sa akin ang pamamalakad ng Villarama Empire. alam kong hindi biro magpatakbo ng isang napakalaking kompanya. Gusto Kong patunayan sa LAHAT na ako SI Rafael Villarama Empire gamit ang sarili kong kakayahan.

Chapter 199

VERONICA POV

"Ikinagagalak kong maging isa ka sa magiging istudyante ko iha."

nakangiting wika ng bagong dating na si Teacher May. Nasa 40s na ito at mukha namang mabait. Mabuti na lang at agad na nakahanap ng bagong tutor sila Tita Carissa kaya hindi na ako mabo-bored na walang ginagawa dito sa mansion.

Hindi ko na naabutan pa kanina si Sir Rafael. Maaga daw itong umalis ng mansion dahil malayo ang pupuntahan nilang dalawa ni Sir Christian. Hindi tuloy kumpleto ang umaga ko dahil ini- expect ko na makikita ko ito at mapasalamatan dahil nagising ako kanina na nasa kwarto na ako.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako kagabi habang nasa byahe kami. Siguradong siya na din ang bumuhat sa akin kagabi paakyat ng kwarto. Nakakahiya dahil hindi man lang ito nag-abalang gisingin ako. Kaninang umaga ko na din na mas napatunayan na mabait naman pala talaga si Sir Rafael. Siguro normal na lang sa ugali nito ang magsungit paminsan-minsan.

"Salamat po Teacher May. Pangako gagalingan ko po para matutunan lahat ng ituturo nyo sa akin." nakangiti ko namang sagot.

Halos anim na oras din akong tinuruan ni Teacher May. Basic lessons pa lang naman ang itinuturo nito sa akin. Hindi naman ako masyadong nahirapan dahil kahit na hindi ako nakatapos ng elementary, mahilig naman akong magbasa noon sa probensya. Nagkataon lang talaga na hindi ako nakakapasok sa ekswelahan dahil kailangan kong bantayan ang mga kapatid ko.

Ayon kay Teacher May, ituturo nya daw sa akin ang lahat. Lalo na ang tungkol sa pagbabasa at pagsasalita ng English. Iyun daw kasi ang kabilin-bilinan nila Tita at Tito. Agad naman akong nakaramdam ng excitement dahil doon. Iyun din talaga ang gusto kong matutunan dahil ayaw ko ng makarinig ng panlalait mula sa ibang tao.

Hindi na din ako aalipustahin ng mga kababayan namin lalo na ng mga dati kong ka-classmates na nagsisipag-aral na sa ibat ibang lugar. Kahit papaano may maipagmamalaki na din ako kung sakaling uuwi ako ng probensya. Hindi na ako tatawaging illiterate ng mga kasing edad ko.

Mabilis na lumipas ang oras. Pagod na pagod ako ng matapos ang first session namin ni Teacher May. Nakakapagod din pala ang mag-aral kahit nakaupo lang. Gayunpaman, masaya ako sa naging kinalabasan.. Lalo na ng sinabi ni Teacher May na magaling naman daw akong istudyante. Kailangan ko lang daw talagang mag-focus.

Pagkaalis ni Teacher May ay agad kong inayos ang mga libro na nasa harap ko. Balak kong sundin ang bilin ni Teacher na pwede daw akong magbasa-basa habang wala akong ginagawa para lalo akong mahasa. Iyan ang gagawin ko kapag nasa kwarto ako. Pinagbawalan akong magtrabaho dito sa mansion kaya namam marami akong time para mag self study.

"Kumusta ang unang araw?' naputol ang pagmumuni-muni ko ng lapitan ako ni Ate Maricar. May bitbit itong isang tray na may lamang juice at cookies. Inilapag nito sa lamesa malapit sa akin.

"Nakakapagod pala Ate. Pero masaya." nakangiti kong sagot.

"Ganyan talaga siguro sa umpisa. Naninibago ka pa siguro sa mga lesson na itinuturo sa iyo ni Teacher May. Pero para saan ba at masasanay ka din. " sagot nito. Masaya naman akong tumango.

"May dala akong miryenda mo. Umalis pala sila Sir at Madam Carissa. Ibinilin ka nila sa akin. Kapag may kailangan ka, huwag kang mahiya magsabi sa akin ha?" wika nito. Agad naman akong tumango.

"Naku Ate...ayos lang ako. Huwag nyo na akong alalahanin pa. Pagkatapos nito balak kong umakyat ng kwarto at magpahinga muna. Susundin ko ang payo ni teacher na mag-self study daw. " sagot ko. Agad naman napangiti si Ate Maricar.

"Bahala ka. Sige, kainin mo muna itong miryenda mo bago ka umakyat." Nakangiti nitong wika. Agad akong kumuha ng isang pirasong cookies at tinikman. Napangiti pa ako ng malasahan ito. Kakaiba talaga ang sarap ng mga pagkain ng mga mayayaman. Gustuhin ko man na damihan ang pagkain pero busog pa ako. Wala pang dalawang oras ng matapos kaming kumain ng lunch kanina ni Teacher May. Ininom ko lang ang juice at tumayo na.

Hindi naman na nagsalita pa si Ate Maricar. Tahimik lang ako nitong pinagmamasdan habang inililigpit ko ang mga gamit ko. Balak kong dalhin lahat ng ito sa kwarto ko.

"Sige Ate...Aakyat na muna ako. Salamat sa miryenda." Nakangiti kong wika. Agad naman itong tumango. Iniwan ko na ito at diretso ng pumasok sa loob ng mansion. Balak kong matulog agad para makapagpahinga. Ngayung nag-uumpisa na akong turuan ng tutor ko, ayaw kong magsayang ng oras. Pipilitin kong matutunan agad lahat ng itinuturo sa akin. Gusto ko din ipakita kina Tita Carissa at Tito Gabriel na hindi sayang ang ibinigay nilang tiwala sa akin na pag-aralin ako.

Mabilis na lumipas ang maghapon. Napasarap ang tulog ko. Gabi ng nagising ako kaya naman nagmamadali akong bumaba ng dining area. Nagtaka pa ako ng pagkapasok ko sa dining room ay tahimik sa buong paligid. Tanging si Manang Espi at Ate Maricar lang ang naabutan ko.

"Wala sila Madam at Sir. May party na pinuntahan. Sige na kumain ka na Veronica. Hindi ka na pwedeng magpuyat." imporma ni Manang Espe. Malungkot naman akong napaupo sa pwesto ko.

"Si Sir Rafael po? Kasama din ba siya sa party?" hindi ko mapigilang tanong. Agad na gumuhit ang ngiti sa labi ni Manang Espe.

"May dinner meeting na dapat puntahan si Sir Rafael. Masyadong hectic ang schedule ng batang iyun. Huwag mo ng hintayin at baka gabi na din makauwi. Sige na, kumain ka na at ng makapagpahinga na." malumanay na sagot ni Manang Espe. Bigla tuloy akong nawalan ng gana. Ito ang kauna- unahang pagkakataon na hindi ko makakasama sa pagkain ng dinner sila Tita, Tito at Sir Rafael.

Nangyayari din pala ang ganito sa mansion. May mga pagkakataon din pala na kakain kang mag-isa.

"Manang, pwede po bang sabayan nyo na ako. Malungkot po kasing kumain mag-isa eh." pagyaya ko sa kanila. Agad naman umiling si Manang Espe.

"Hindi pwede ang gusto mo Veronica. May sarili kaming pagkain sa kusina. Hindi kami pwedeng sumabay sa iyo." nakangiti nitong sagot. Agad naman akong nagtaka.

"Eh bakit ganoon? Bakit hindi nyo ako pwedeng sabayan? puno ng pagtataka sa boses na tanong ko.

"Basta. Malalaman mo din iyan pagdating ng araw. Sige na, kumain ka na." sagot ni Manang Espe. Malungkot ko naman hinawakan ang kutsara at tinidor at muli silang binalingan.

"Iwan nyo na ako Manang. Kaya ko na po ang sarili ko." wika ko. Tinitigan muna ako ni Manang Espe bago tumango.

"Sige..pero kapag may kailangan ka, huwag kang mahiya na magtawag ha? Nasa kusina lang kami. "sagot nito. Agad akong tumango.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot ng mag-isa na lang ako. Maraming pagkain na nakahain sa lamesa. Hindi ko naman kayang ubusin lahat ito. Isa pa bigla akong nawalan ng gana. Ang lungkot pala ng buong paligid kapag nag-iisa ka lang. Kahit gaano pa kasarap ng pagkain na nakahain sa harap mo kapag hindi mo naman kasama ang mga taong may malaking bahagi na sa puso mo, mawawalan ka pa rin talaga ng gana.

Sumandok lang ako ng ilang kutsara ng kanin at ulam. Gusto ko lang ipakita kina Manang Espe na kahit papaano kumain ako. Baka kasi magtaka sila kapag mapansin nilang hindi ko man lang nagalaw ang mga pagkain na nasa harap ko.

Pagkatapos ng ilang subo ay nagpasya na akong tapusin ang pagkain. Tatayo na sana ako ng muling pumasok si Ate Maricar. Agad itong lumapit sa akin.

"Tapos ka ng kumain? Hindi mo ba

gusto ang mga inihanda ng cook?" agad na tanong nito. Pilit naman akong ngumiti.

"Busog pa ako Ate" sagot ko.

"Ganoon ba? Kung ganoon, liligpitin ko na ito." sagot nito. Agad naman akong tumango. Akmang tutulungan ko sya sa pagliligpit ng mga natirang pagkain sa lamesa ng pigilan ako nito. Muli nitong sinabi na hindi ko na pwedeng gawin ang bagay na iyun. Mahigpit na ipinagbabawal nila Tita at Tito gayundin si Sir Rafael.

Nagpasya na lang akong bumalik ng kwarto. Napakatahimik na ng paligid. Ngayun lang ako nakaramdam ng ganitong lungkot. Siguro dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na naiwan akong mag-isa dito sa mansion.

Oo., mag isa dahil may mga kasama nga akong kasambahay pero pinangingilagan nila ako. Tanging si Manang Espe at Ate Maricar lang ang palaging kumakausap sa akin. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa ibang kasambahay. Takot silang kausapin ako. Hindi din nila ako pinapansin.

Muli akong bumalik ng kwarto. Balak kong maligo muna bago matulog. Kaninang umaga pa ang last ligo ko. Mas masarap din kasing matulog kapag bagong ligo.

Pagkatapos gawin ang evening routine ko ay agad na akong sumampa ng kama. Kinuha ko ang libro ko at binuklat iyun. Gusto kong ugaliin na magbasa-basa muna ng posibleng lessons namin ni Teacher May para prepared ako. Gusto ko din kasing magpakitang gilas sa kanya.

Inabot din ako ng halos tatlong oras sa pagbabasa. Nang sipatin ko ang orasan ay halos alas onse na ng gabi. Mukhang hindi pa nakakauwi sila Tita at Tito. Wala din palatandaan na nakauwi na si Sir Rafael.

Malungkot akong napabuntong hininga. Nakakamiss din pala si Sir Rafael. Buong araw ko siyang hindi nakita. Ipinatong ko ang libro sa side table at nagpasya ng matulog. Nakakaramdam na din kasi ako ng antok. Gusto ko din magising ng maaga bukas.

Kinaumagahan..........

Agad akong napabangon ng marinig ko ang pag-alarm ng cellphone ko. Agad ko iyung hinagilap at inoff. Sinulyapan ko ang orasan. Alas singko na ng umaga. Nag-inat lang ako at nagpasya ng bumaba ng kama.

Akmang magliligpit na ako ng higaan ko ng mapansin ko ang nakapatong na pulang rosas at chocolates sa gilid ng kama ko. Sandali akong napatulala na napatitig dito. Hindi ko ito napansin kagabi. Kung ganoon sino ang nag- iwan ng mga ito dito sa kwarto ko?

Agad kong hinawakan ang bouquet ng mapansin ko na may card na nakaipit sa pagitang ng mga bulaklak. Kinuha ko iyun at agad na binuklat para malaman kung kanino galing iyun.

MY VERONICA,

YOU ARE SO SWEET AND LOVING MY SUNSHINE!

RAFAEL

Agad nanlaki ang aking mga mata ng mabasa ang pangalang si Sir Rafael. Kung ganoon sa kanya galing ang mga bulaklak at Chocolates? Pumasok na naman siya dito sa kwarto ko habang tulog ako?

Hindi ko maiwasan na mapangiti. Bigla akong nakaramdam ng kilig ng muli kong sipatin ang nakasulat sa card.

ito na talaga siguro senyales na magseryoso ako sa pag-aaral ng salitang English. Katulad ngayun English ang mensahe nya at hindi ako sigurado kung ano ang ibig nyang ipakahulugan.

Chapter 200

VERONICA POV

Sinipat ko ang sarili ko sa harap ng salamin. Hindi maalis ang ngiti sa labi ko. Excited na akong bumaba dahil gusto ko ng makita ulit si Sir Rafael. Pasulyap-sulyap pa ako sa bouquet of flowers na nakapatong sa kama ko. Balak kong ilagay mamaya sa flower vase ang mga bulaklak para hindi kaagad masira.

Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakatanggap ng isang napakagandang regalo mula sa isang lalaki....at kay Sir Rafael pa talaga!

Sa probensya namin wala kasi akong naging ka-close na lalaki. Maliban sa masyado akong abala sa mga kapatid ko, pinangingilagan nila ako. Wala daw kasi akong pinag-aralan. Iyung ibang mga kasing edad ko na babae, ayaw nila akong maging kaibigan. Tanging si Ate Ethel lang ang matatawag kong kaibigan. Siya ang nagtatanggol noon sa mga umaalipusta sa akin. Sa aming pamilya... Palibhasa mahirap lang kami.

Maagang nag-asawa si Nanay. Walang family planning kaya agad na kaming dumami na mga anak nila at hirap silang ibigay ang aming mga pangangailangan.

Nang mapansin ko na maayos na ang hitsura ko ay dali-dali akong lumabas ng kwarto. Halos takbuhin ko ang hagdan pababa at dumiretso ng dining area.

"Good Morning Veronica! Lalo kang gumanda ngayun ah?" nakangiting bati sa akin ni Ate Maricar. Abala ito sa pag-aayos ng mga kubyertos sa lamesa.

"Good Morning din Ate!" nakangiti kong bati at naupo na sa pwesto ko. Hindi ko maiwasan na igala ang tingin sa paligid. Hanggang ngayun hindi ako makapaniwala na nakikita ko ang sarili ko na nakaupo sa magarang lugar na ito. Puno ng karangyaan ang buong paligid at kasama na ako sa pinagsisilbihan ngayun dito sa mansion.

Sa isang iglap biglang nagbago ang buhay ko. Parang isang panaginip lang ang lahat na pagkatapos kong lumuwas dito sa Manila para makipagsapalaran ay nakatagpo ako ng mga taong halos ituring akong pamilya. Pangako... pahahalagahan ko kung ano man ang ibinigay nilang tulong sa akin. Pagsisilbihan ko sila sa abot ng aking makakaya.

"Ano nga pala ang gusto mong kainin? Hindi umuwi sila Madam at Sir. Nagcheck in na lang sila sa hotel dahil

gabi na daw natapos ang party." imporma sa akin ni Ate Maricar.

"Hihintayin ko na lang po si Sir Rafael Ate." nakangiti kong sagot.

"Nakaalis na siya. Sa Boracay yata ang punta nila. May importanteng taong ka -meeting sila Sir doon. Isa pa bibisitahin din yata nila ang kakatayo lang na resort sa lugar na iyun." sagot ni Ate Maricar.

Sa narinig hindi ko maiwasan na makadama ng lungkot. Sayang naman pala ang pag-aayos ko. Inaasahan ko pa naman na makikita si Sir Rafael ngayun. Hindi man lang nito nabanggit na magiging busy pala sya sa mga susunod na araw.

Ganito ba talaga ka-busy ang mga mayayaman? Oo marami nga silang pera pero halos hindi naman sila nakakauwi ng bahay.

Bigla tuloy akong nawalan ng gana na kumain. Mag-isa na naman pala ako. Ang akala ko pa naman na isa sa mga rules ng pamilya Villarama ang sabay- sabay na kumain.

"Anong gusto mong kainin? Huwag ka ng malungkot, ibinilin ka naman sa amin ni Sir bago sya umalis. Chopper ang sinakyan nila Sir papuntang Boracay at uuwi din naman yata mamayang gabi dahil family day bukas. "dagdag na wika ni Ate Maricar. Oo nga pala, nawala sa isip ko. Saturday na bukas at pupunta sila Charlotte dito sa mansion.

"Cereals with milk na lang Ate."

walang gana kong sagot. Agad naman itong naglagay ng cereals sa bowl at nilagyan na din nito ng Milk. Iniabot sa akin at agad ko naman iyun kinain. Balak kong bumalik na lang muna ng kwarto habang hinihintay si Teacher May.

Pagkatapos kong kumain ay agad na akong nagpaalam kay Ate Maricar. Laglag ang balikat na muli akong umakyat ng hagdan. Agad akong pumasok sa loob ng kwarto at mangiyak-ngiyak na nahiga sa kama. Hindi ko man lang nakita si Sir Rafael!

Hindi ko tuloy maintindihan ang sarili ko. Hindi ko alam kung bakit

nagkakaganito ako. Wala naman dapat ikalungkot eh. Hindi naman ako girl friend ni Sir Rafael para magkaganito ako. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit ang lungkot ko? Hayysst ayaw ko ng ganitong pakiramdam.

Naputol lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko na tumunog ang aking cellphone. Agad ko itong inabot at tiningnan kung sino ang tumawag. Hindi ko maiwasan na mapangiti ng makita ko na si Ate Ethel ang tumatawag sa messenger. Requesting for video call kaya agad ko itong sinagot.

"Hello Ate!" nakangiti kong sagot. Agad kong napansin na naglalakad ito. Mukhang natanggap sya sa restaurant

na inirekomenda sa kanya ni Elijah dahil kapareho ng uniform ng mga staff doon ang suot ni Ate Ethel ngayun.

"Veronica kumusta ka na? Pasensya ka na kung ngayun lang ako nakatawag sa iyo ha? Naging busy kasi ako sa paglilipat." sagot nito.

"Talaga Ate? Ibig mong sabihin sa Villarama Shopping Center na ang lugar ng pagtatrabuhaan mo?" agad kong tanong. Agad naman itong tumango.

"Oo...hayyy may pakinabang din naman pala ang amo mo na si Elijah. Akalain mo iyun hindi na ako dumaan sa interview. Tinitigan lang ako ng manager at agad na sinabi na tanggap na daw ako." excited nitong wika.

"Kung ganoon, binabati kita Ate. Gusto sana kitang puntahan dyan sa bago mong pinapasukan kaya lang nag- uumpisa na akong mag aral. May sarili na akong tutor Ate." excited kong wika. Agad kong napansin ang masayang ngiti na gumuhit sa labi nito.

"TAlaga? Wow! Kung ganoon totoo ang sinabi ni Elijah na magiging busy ka na daw sa mga susunod na araw. Naku, yayayain pa naman sana kita sa first salary ko. Ililibre sana kita sa labas." nakangiti nitong wika.

"Eh di magpapaalam ako. Mabait sila Tita at Tito.

Siguradong papayagan nila ako. Isa pa matagal pa naman iyun diba?" sagot ko naman.

"Oo naman. Naku, kung hindi nga lang inoperan ng mga amo ng scholarship yayain sana kita na dito na lang magtrabaho sa restaurant na pinapasukan ko ngayun eh. Pwede ka naman sigurong tulungan ni Elijah para makapasok din dito diba?" tanong nito. Muli akong napangiti. Kung alam lang siguro ni Ate Ethel ang naging buhay ko dito sa mansion baka hindi sya makapaniwala.

"Ayos lang ako dito Ate. Mas maganda nga na nandito ako sa mansion para makapag-focus ako sa pag-aaral." Sagot ko.

"Sabagay! Pero, talaga bang mababait ang mga Villarama? Isa pa talaga bang mga Lola at Lola ni Elijah ang mga amo mo? Kung ganoon, palagi mong nakikita si Rafael Villarama?" Sunod- sunod na tanong ni Ate Ethel. Bakas ang kuryusidad sa boses nito.

"Oo naman! Mababait sila at oo apo nila si Elijah. Malaki pala ang pamilya nila at lahat sila mababait. Nakikita naman iyan sa ugali ni Elijah diba? Nag -effort sya na makaalis ka doon sa lugar na dati mong tinitirhan." sagot ko.

"Sabagay....akala ko talaga

nagyayabang lang sa akin si Elijah eh. Alam mo iyun, kapag nagsasalita siya parang hindi kapani-paniwala. Hindi ko talaga akalain na galing pala siya sa mayamang pamilya. May dapat naman pala syang ipagyabang eh.' sagot nito. Napangiti ako.

Ilang minuto pa kaming nag-usap bago tuluyang nagpaalam sa akin si Ate Ethel. Ngayun ang unang araw nya sa bagong trabaho at tinawagan niya lang daw talaga ako para mangumusta.

Pasado alas otso na ng ibalita sa akin ni Ate Maricar na dumating na daw si Teacher May. Walang gana na bumaba ako at derechong naglakad paputang garden. Doon kasi ako tinturuan ni Teacher.

Abala ako sa mga lessons na tinuturo ni Teacher ng mapansin ko ang pagdating nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Sandali akong nagpaalam kay Teacher May at agad silang sinalubong Grabe!

Isang araw lang silang nawala dito sa mansion pero na-miss ko din sila.

"Hello po!" Agad na bati ko. Nakangiting tinitigan ni Tita Carissa sabay abot sa akin ng isang paper bag.

"Hello Iha. Here...pasalubong ko sa iyo! Kumusta ka dito?" sagot nito sa akin. Nahihiya pa akong inabot ang pasalubong sa akin ni Tita. Sa mga ganitong pagkakataon, wala akong karapatan na tanggihan ang mga bigay nito. Ayaw kong magtampo ito sa akin.

"Ayos lang po Tita. Mabait po si Teacher May at agad kong naiintindihan ang mga itinuturo nya sa akin." Nakangiti kong sagot.

"Mabuti naman kong ganoon. Wala kaming ibang hangad kundi matupad mo ang pangarap mo Veronica." sagot nito.

"Salamat po!" sagot ko bago sila

pumasok sa loob ng mansion. Agad naman akong bumalik kay Teacher May. Inilapag ko ang pasalubong sa akin ni Tita sa isang bakanteng upuan at muling binalikan ang mga aralin.

KINAGABIHAN.

Kasabay ko ng kumain ng dinner sila Tita at Tito pati na din si Elijah. Himala at nagpakita ulit ito dito sa mansion. Ilang araw din kasi itong nawala at balita ko umuwi muna ito sa bahay ng kanyang mga magulang. Napagalitan din daw ito dahil ilang araw ng hindi pumapasok ng School.

"Elijah, ano naman itong ibinalita sa amin ng Mommy mo? Bakit hindi ka na naman pumasok ng School? Ayaw mo bang maka-graduate?" Narinig kong sita ni Tito Gabriel pagkatapos namin kumain. Agad naman napayuko si Elijah.

"Sorry po Papa. Hindi na mauulit. May mga inaasikaso lang po kasi ako kaya dalawang araw akong hindi nakapasok. " sagot nito. Nagtataka naman akong napatitig dito.

Huwag nyang sabihin na sa dalawang araw na iyun, si Ate Ethel ang palagi nyang kasama?

Agad naman natapos ang dinner na iyun. Dahil malungkot nga ako sa buong araw na hindi nakikita si Sir Rafael nagpasya akong magpahangin muna sa labas. At siyempre para abangan ang pagdating niya. Hindi ko nakalimutan ang binanggit sa akin ni Ate Maricar na uuwi ngayung gabi si Sir Rafael.

Nababaliw na nga siguro ako. Hindi siya mawala-wala sa isip ko at miss na miss ko na siya.

"Can't sleep?" nagulat pa ako ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Agad kong nakita ang papalapit na si Elijah.

"Himala, naalala mo yatang umuwi ng mansion?" tanong ko. Natawa ito.

"Mas gusto kong tumira dito sa mansion kaysa bahay namin. Wala kaming ibang ginawa ni Elias kundi magbangayan. Para kaming aso at pusa. "tukoy nito sa kanyang kakambal. Kung bakit naman kasi hindi sila magkasundo.

"Dapat mag ayos na lang kayo eh. Dalawa na nga lang kayong magkapatid hindi pa kayo nagkakasundo." sagot ko. Saglit itong natigilan. Nasa malayo ang tingin nito kaya hindi ko maiwasan na magtaka.

Ngayun ko lang napansin na ganito ka- seryoso si Elijah. Mukhang may problema ito. Narinig ko pa ang malalim na pagbuntong hininga nito kaya napatitig ako dito.

"Ang lalim noon ah?" biro ko. Hindi ako sanay na ganito ito katahimik.

Huwag nyang sabihin na sineryoso niya ang pangaral ng Lolo nya kanina?

"Veronica, totoo bang may boyfriend na si Ethel?' Diretsahan nitong tanong.

"Ha? Si Ate Ethel? Hindi ko alam eh. Bakit mo naman naitanong?" sagot ko. Akmang sasagot muli ito ng marinig namin pareho ang sunod-sunod na busina at ang pagbukas ng gate. Agad naman naagaw ang attention namin ni Elijah doon.

Agad kong naramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko ng biglang bumukas ang pintuan ng kotse at lumabas si Sir Rafael. Mula sa aming kinatatayuan ay agad kong napansin ang nakasimangot na mukha nito habang naglalakad palapit sa amin ni Elijah.

"Hello Uncle! Ginabi ka yata ngayun?" agad kong narinig na bati ni Elijah dito. HIndi ito sumagot bagkos direkta itong tumitig sa akin.

"Bakit nandito pa kayo sa labas? Gabi na at nagliligawan pa rin kayo dito?" Halata ang inis sa boses na wika nito. Agad naman kaming nagkatinginan ni Elijah. Pareho kaming nagtataka sa mga lumalabas na salita sa bibig ni Sir Rafael.

Chapter 201

VERONICA POV

Agad kaming nagkatinginan ni Elijah ng mapansin namin na mukhang mainit na naman ang ulo ni Sir Rafael. Kakarating nga lang nya at kung anu- anong paratang na naman ang lumalabas sa bibig.

Nagliligawan kaagad? Hindi ba pwedeng nag-uusap lang kami ng pamangkin nya.

"Uncle naman, selos ko naman kaagad eh. Nag-uusap lang kami ni Veronica. Halos dalawang araw din kaming hindi nagkita kaya nagkumustahan kami ngayun." paliwanag ni Elijah. Lalo naman nagkasalubong ang kilay ni Sir Rafael. Hindi ito kumbinsido sa sinasabi ng pamangkin.

"Tsaka ano naman ang masama kung nag-uusap kami?" hindi ko naman mapigilang sabat. Bumalik ang tingin nito sa akin. Bigla tuloy akong kinabahan. ibang iba kasi ang titig nito ngayun. Matatalim at may halong galit.

"Go back to your room! Talk to you later!" maawturidad nitong wika. Bigla naman akong natameme. Hindi naman ako ganun ka-shunga para hindi maintindihan ang ibig nitong sabihin. Ilang beses nya ng ginamit sa akin ang salitang 'go back to your room' Palaging lumalabas sa bibig nito kapag mainit ang kanyang ulo.

"Uncle naman! wala ka namang dapat ikagalit eh. Promise, nag-uusap lang kami ni Veronica. Tinatanong ko lang naman sa kanya kung may boyfriend na

--" hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Elijah ng muling sumabat si Sir Rafael. Sa pagkakataon na ito mataas na ang tono ng kanyang boses. Hindi ko naman maintindihan kung bakit nagkakaganito siya. Kakarating lang eh naghasik kaagad ng init ng ulo.

Pati kami ni Elijah na nag-uusap lang napagbuntunan pa.

"Hindi ikaw ang kinakaup ko Elijah! Veronica, I said pumunta ka na ng kwarto mo! Gabi na at may pag- uusapan lang kaming dalawa ni Elijah! "mainit ang ulong muling wika nito. Wala naman akong magawa kundi sundin ang gusto nito. Mukhang may nakagalit si Sir Rafael sa labas at hanggang dito sa mansion dala-dala nya pa rin iyun at sa kasamaang palad kami pa ang napagbununan ni Elijah.

Hayst kung alam ko lang na matitikman ko na naman ang init ng ulo ni Sir Rafael ngayun buti pa na nagkulong na lang ako ng kwarto pagkatapos namin kumain ng dinner. Mukhang masisira na naman ang buong gabi ko dahil sa kanya.

"Sige Nica.....bukas na lang ulit tayo mag usap. Panira si Uncle eh." wika pa ni Elijah sa akin bago tuluyan akong tumalikod. Hind nakaligtas sa paningin ang matalim na titig ni pinukol ni Sir Rafael sa kanyang pamangkin. Ano ang problema nya?

Imbes na matutuwa ako dahil maghapon ko siyang hinintay, napalitan tuloy iyun ng inis. Dinadaan sa init ng ulo lahat. Akala mo kung makasigaw tao-tauhan lang kami sa mansion na ito.

Pwede naman sana kaming kausapin ng maayos! Hayyy ang hirap magkaroon ng amo na may tupak. Mahirap ispelingin.

Hindi ko talaga sya papansinin simula ngayun. iiwasan ko na talaga iyang si Sir Rafael. Baka mahawa pa ako sa pagiging praning nya eh. Mahirap matantiya ang napakasama nyang ugali.

Pagkapasok ko sa loob ng kwarto ay agad kong isinara ang pintuan. Ini-lock ko pa para walang sino man ang pwedeng makapasok. Lalo na ang Rafael na iyan! Naiinis talaga ako sa kanya.

Muling dumako ang tingin ko sa mga bulaklak. Fresh pa rin iyun dahil nailagay ko na sa flower vase kanina. Nasa tabi nito ang isang box ng chocolates. Nilapitan ko iyun at kinuha.

Wala pa naman sana akong balak kainin ang chocolate na ito. Maganda ang box at may nakasulat na LE CHOCOLATES Ngayun lang ako nakakita ng ganitong klaseng chocolates at mukhang mamahalin. Gusto ko sanang itago hanggat ma- expired at gawing souvenir. Nanghihinayang kasi akong kainin dahil marami namang chocolates sa kusina at isa pa galing ito kay Sir Rafael. Gusto kong pahalagahan lahat ng bigay nya. Kahit na nagsusungit palagi nagagawa pa din nitong magbigay sa akin ng mga regalo..

Buong panggigil kong binuksan ang lagayan. Ang ganda pa naman ng box. Pwedeng paglagyan ng mga abubot kung sakaling maubos ko ito. Isa pa kakaiba din ang chocolates na ito. Nasa magandang box talaga at may ibat ibang design.

Agad akong kumuha ng isa at tinikman. Hindi ko mapigilang mapangiti ng malasahan iyun. Ang sarap nga! Lasang pang mayaman! Akalain mo iyun, nag-abala pang bigyan ako ng ganito kagabi pagkatapos susungitan niya lang ako ngayun?

Hindi ko namalayan na halos maubos ko ang isang box. Naiinis talaga ako eh. Lagot talaga sa akin ang Rafael na iyan. Hindi na talaga ako papayag na lalapit- lapit siya sa akin. Isa pa hindi na din ako papayag na hahalik-halikan nya ako. Hindi na din ako tatanggap ng kahit na anong regalo galing sa kanya.

Speaking of regalo. Hindi ko pa pala nabuksan ang pasalubong ni Tita Carissa sa akin kanina. Nakapatong pa rin iyun sa may study table ko. Itinabi ko ang chocolates at agad na nilapitan iyun. Akalain mo, sa sobrang pag-iisip ko sa masungit na Rafael na iyun hindi ko naalala na tingnan itong pasalubong ni Tita.

Pagkakuha ko sa paper bag ay dali-dali ko itong binuksan. Nagulat pa ako ng mapansin ko na halos puro pampaganda ang laman. Mula sa make up, lipstick, lotion, pabango at kung anu ano pa. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Ito kasi ang gustong gusto ko at sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakakita ng ganitong klaseng mga pampaganda.

Siguro titingnan ko na lang sa youtube kung paano gamitin lahat ito. Regalo ito sa akin ni Tita Carissa at sayang naman kung hindi ko gagamitin.

Pagkatapos kong ilagay sa vanity table ko ang lahat ng mga pampaganda na pasalubong ni Tita Carissa ay hindi ko mapigilan ang maghikab. Agad na dumako ang mga mata ko sa orasan na nasa bedside table ko. Halos alas-onse na pala ng gabi. Ang bilis talaga ng oras. Hindi ko man lang namalayan ang paglipas nito.

Naghahanda na ako sa pagtulog ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto ng kwarto. Saglit naman akong nagtaka. Gabi na at ang alam ko kapag mga ganitong oras tulog na halos lahat ng tao dito sa mansion.

Akmang tatayo na sana ako para tingnan kung sino ang kumakatok ng marinig ko ang boses ni Sir Rafael. Hindi ko mapigilan na mapataas ang aking kilay ng maisip na sya lang pala ang nasa labas. Sabagay ito ang nalaging pumapasok dito sa kwarto ko.

Mabuti na lang at inilock ko ang pintuan. Bahala sya dyan, manigas siya. wala akong balak na pagbuksan siya ng pintuan.

"Veronica...open the door!" narinig kong wika nito. Himala, mukhang hindi na sya galit. Baka nahimasmasan na at naayos na ang lumuwang na turnilyo sa utak.

"Sunshine...buksan mo ito please. Gusto kitang makausap!" muling wika nito. Napaismid ako. Pagkatapos dahan -dahan akong humiga ng kama. Bahala ka dyan. Isa pa Veronica ang pangalan ko. Hindi sunshine!!!

Halos ilang minuto ko din naramdaman ang presensya ni Sir Rafael sa labas ng kwarto bago ko nadinig ang mga yabag nito palayo. Mabuti naman at umalis na sya. Makakatulog na ako ng mahimbing.

Agad kong ipinikit ang aking mga

mata. Yakap-yakap ko pa ang unan ko habang nakatalukbong ng comforter. Mga ganitong pwesto ang gusto ko.

Nasa kasarapan na ako ng tulog ng bigla akong naalimpungatan. Naramdaman ko kasi na parang may ibang tao sa loob ng kwarto ko. Naamoy ko ang pamilyar na amoy ni Sir Rafael....

Agad akong napadilat para lang impit na mapasigaw ng mapansin ko ang mukha ni Sir Rafael na halos nakadikit na sa mukha ko.

"Te----teka! Paano kang nakapasok?" agad na tanong ko. Itinulak ko pa ito para lang umalis siya sa pagkakadagan sa akin. Agad akong bumangon ng kama at lumayo dito. Tumihaya naman ito ng higa habang nakasunod ang titig sa akin.

"Tsssk! Bakit ka nagla-lock ng pintuan? Hindi mo ba narinig ang

katok ko kanina?" tanong nito. kinusot ko muna ang mga mata ko bago sumagot.

"Na-narinig! Kaya lang inaantok na ako eh." pagdadahilan ko. Mataman ako nitong tinitigan bago nagsalita.

"Galit ka ba sa akin? Hindi mo ba ako namimiss? Bakit ka lumalayo sa akin? Natatakot ka?" sunod-sunod nitong tanong. Kainis! Hindi ko tuloy alam kung ano ang unang sasagutin.

"Hi-hindi naman po. Teka lang, paano kayo nakapasok? May susi kayo ng kwarto ko?" nagtataka kong tanong. Hindi ito sumagot bagkos bumangon ito sa pagkakahiga. Tinitigan ako nito tsaka sumenyas na lumapit daw ako. Imbes na sundin ang gusto nya lalo naman akong umatras. Agad kong napansin ang inis na bumalatay sa mukha nito.

"Ano ba ang nangyayari sa iyo? Ilang araw lang akong naging busy bigla ka na lang natakot sa akin. May kasalanan ka bang nagawa?" tanong nito.

Eh di wow! ako pa ngayun ang tinatanong nya kung may kasalanan bang nagawa? Siya nga itong halos bumuga na ng apoy kanina eh. Kainis!

"Wala po. Bakit naman ako makakagawa ng kasalanan. Nandito lang naman ako sa mansion buong maghapon." sagot ko. Hindi ito nakaimik. Bagkos tumayo ito ng kama at naglakad palapit sa akin. Muli akong umatras kaya natigilan ito. Kunot noong tumitig sa akin.

"Bakit ka ba umiiwas sa akin? Gusto lang naman kitang mahawakan ah? Nag -effort pa akong umuwi ngayung gabi para lang makita ka tapos kung pangilagan mo ako para akong may nakakahawang sakit." inis na wika nito. Hindi ko maiwasan na mapaismid na siyang hindi nakaligtas sa kanyang paningin.

"Tsk! Mukhang masama ang loob mo sa akin Sunshine ah? Huwag mong sabihin nagtatampo ka kaagad sa akin? Halika nga..payakap nga muna. Sabihin mo sa akin kung ano ang kasalanan ko. " muling wika nito.

"Inaantok na ako eh. Gusto ko ng matulog. Bukas mo na lang kasi sabihin sa akin kung ano ang gusto mong sabihin." Angal ko naman. Hindi kaagad ito nagsalita. Tinitigan ako nito sabay iling.

"Sino ba kasi ang nagsabi sa iyo na bumangon ka ng kama? Pwede ka naman matulog habang yakap kita ah? halika na. Humiga ka na dito. Dito ako matutulog. Sobrang na-miss kita kaya gusto kitang mayakap magdamag." sagot nito. Hindi ko maiwasan na panlakihan ito ng mata. Tabi na naman? Baka kung ano ang isipin ng mga tao dito sa mansion kapag malaman nilang tumatabi sa pagtulog ko ang amo namin.

Hindi ako ipinanganak kahapon para pumayag sa gusto nito. Baka isipin ng iba diyan na may milgaro kaming ginagawa ni Sir Rafael.

"hindi po pwede! Ayaw kitang makatabi." sagot ko. Agad na nagsalubong ang kilay nito. Inilang hakbang ang pagitan sa aming dalawa at hindi na ako nakaiwas pa ng hawakan ako nito sa magkabilaang balikat.

"Bakit ayaw mo akong makatabi? May iba ka na bang gusto? Ayaw mo ba sa akin? Hindi bat sinabi ko sa iyo na kahit girl friend na kita, liligawan pa rin kita!" seryoso nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na magulat sa kanyang sinabi. Hindi kayang iproseso ng utak ko ang salitang liligawan nya daw ako? Seryoso ba talaga siya? Si Sir Rafael, gusto nya daw talaga akong maging girl friend? Totoo ba ito? Hindi ba ako nanaginip lang?

Chapter 202

VERONICA POV

Hindi na ako nakailag pa ng biglang sumayad ang labi nito sa labi ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa kanyang ginawa.

Walang hiya...sabi ko hindi ko na hahayaan pa na halikan ako nito eh. Pero ano na naman ito...bakit nanlalambot na naman ang tuhod ko sa ginagawa nitong paghalik sa akin?

'I miss you so much Veronica, My Sunshine! Sorry kung nagalit ako kanina ha? Pagod ako sa byahe pagkatapos pagkadating ko dito sa mansion agad na bumungad sa mga mata ko na nag-uusap kayo ni Elijah... Ayaw ko ng ganoon Sunshine... nagseselos ako." mahaba nitong wika pagkatapos pakawalan ang labi ko.

Hinaplos pa nito gamit ng kanyang isang palad ang aking pisngi habang diretso ang titig sa mga mata ko. Hindi ko maiwasan na mapalunok ng aking laway.

Heto na naman, nagreregudon na naman ang puso ko sa paraan ng pagkakatitig nito sa akin. Bigla na naman nawala ang depensa na pilit kong itinatanim sa utak ko.

Hindi dapat mangyari ito eh. Dapat talaga hindi ko na sya hahayaan pang halik halikan ako ng ganito. Pero ano ito...ang hirap nyang pigilan...ang rupok ko din pala. Isang halik lang agad na nawala lahat ng agam-agam sa puso ko.

"Lets sleep na Sunshine. Dadalo pa tayo bukas sa birthday party ni Peanut. " wika nito at sabay hila sa akin papuntang kama. Parang bigla akong nawalan ng lakas at nagpatianod na lang.

"Teka lang..dito ka ulit matutulog? Takot ka ba sa kwarto mo?" hindi ko mapigilang tanong. Agad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi nito. Hindi ko tuloy mapigilang mapatitig dito.

"Pagod ako sa maghapong trabaho at mahabang byahe Sunshine. Bukas na lang tayo mag-usap ok? Hayaan mong katabi kitang matulog ngayung gabi dahil kailangan ko ang amoy mo para makapagpahinga ng maayos."

malambing na wika nito at inalalayan pa akong mahiga sa kama.

Nagpatianod na lang din ako. Matutulog lang naman kami eh. Isa pa napansin ko din ang pagod sa mukha ni Sir Rafael kaya hahayaan ko na lang muna siyang tabihan ako ngayung gabi sa pagtulog. Bahala siyang lusutan ang lahat kung sakaling matsismis kami dito sa mansion dahil sa mga pinanggagawa nya.

Nakayakap pa rin ito sa akin habang nakahiga kami. Hindi ko tuloy maiwasan na magusmiksik sa may kilikili nito. Ang bango kasi at masarap sa ilong. Bigla tuloy akong nakaramdam ng antok.

Bago ako nakatulog ay naramdaman ko pa ang paghalik ni Sir Rafael sa buhok ko. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Kakaiba talaga siya. Masungit na may pagka-sweet. Para tuloy kaming mag-shota.

Nagising ako sa malakas na alarm na nagmula sa cellphone ko. Akmang babangon na sana ako ng mapansin ko na may mabigat na bagay na nakagan sa hita ko. Agad akong napalingon sa katabi ko.

Hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko ang nakapikit pa rin na si Sir Rafael. Nakadantay ito sa akin kaya naman hindi ko maigalaw nag ibabang bahagi ng katawan ko. Mukhang hindi ito nagigising sa malakas na tunog ng alarm na nagmumula sa cellphone ko.

Ibubuhos ko na sana ang buong lakas ko para makawala sa pagkakayapos nya ng marinig ko garalgal nitong boses.

"Masyado pang maaga. Mamaya ka na bumangon." wika nito na may halong reklamo sa tono ng kanyang boses. Natigilan naman ako at muli itong tinitigan sa mukha. Nakapikit pa rin naman ito kaya napasimangot ako.

"Aabutin ko lang ang phone ko. Ang ingay kasi eh." Reklamo ko. Agad kong naramdaman ang pagbangon nito at ito na mismo ang nag-abot ng cellphone. Sya na din ang nagpatay ng alarm bago bumalik sa pagkakahiga sa tabi ko. Hinayaan ko na lang siya at muli kong ipinikit ang aking mga mata.

Tumatagos na ang liwanag mula sa bintana ng muli akong nagising. Nagulat pa ako at agad na napabalikwas ng bangon. Nagtaka pa ako ng mapansin ko na wala na si Sir Rafael sa tabi ko. Nang sulyapan ko ang relo ay nagulat pa ako ng halos alas otso na ng umaga.

"Yari na. Late na ako sa breakfast namin. Nakakahiya!" hindi ko mapigilang bulong sabay sapo ng ulo ko. Nagmamadali pa akong bumaba ng kama at agad na niligpit iyun.

Ang daya talaga ni Sir Rafael. Hindi man lang ako ginising. Dapat pala bumangon na ako kanina ng tumunog ang alarm ng cellphone ko. Tinanghali tuloy ako ng bangon. Nakakahiya!

Nang masiguro ko na maayos na ang pagkakaligpit ng kama ay nagmamadali akong pumasok sa loob ng banyo. Mamaya na lang ako maligo. Sabado ngayun at tiyak na nandito na ang mga anak nila Tita at Tito. Baka hinihintay na din ako nila Charlotte at Jeann. May usapan pa naman kami na maliligo ng pool ngayung umaga.

Pagkatapos kong gawin ang morning routine ko at nang masiguro na maayos na ang hitsura ko ay nagmamadali akong lumabas ng

kwarto.. Nakakahiya man pero kailangan kong harapin iyun. Hihingi na lang ako ng 'sorry' kina Tita at Tito dahil hindi ako nakababa bago kumain ng agahan. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko.

Pababa pa lang ako ng hagdan ng marinig ko ang malakas na boses ni Charlotte. Hindi ko mapigilang mapangiti at akmang papunta na ko sa dining area ng makasalubong ko si Jeann.

"Hello Veronica! Sa wakas nagising ka masaya nitong wika at agad na lumapit sa akin. Nagulat pa ako ng bigla itong nakipagbeso sa akin. Niyakap ako at hinalikan sa pisngi. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya.

Napapansin ko ang kadalasang

ganitong approach sa miyembro ng kanilang pamilya. Ginagawa nila ito kapag nagkikita-kita sila.

"Kanina pa ba kayo? Pasensya na napasarap ang tulog ko." sagot ko ng kumalas ito sa pagkakayakap sa akin. Agad itong napangiti. Hindi ko maiwasan na titigan ang maganda nitong mukha. Katulad ni Charlotte, nakakabighani din ang ganda nito. Ang kinis ng kanyang balat at halatang anak mayaman.

"Ayos lang. Naiintindihan kita. Ganyan din ako kapag walang pasok sa School. Sinusulit ko ang tulog ko." nakakaunawa nitong sagot. Pagkatapos hinawakan ako sa kamay.

"Tamang tama. Sabay na tayong pumunta ng dining area. Nandon na sila Charlotte at sila Kuya Elijah at

Kuya Elias. Sumabay ka na sa amin dahil ang mga oldies nasa gazeebo. May pinag-uusapang importante." wika nito sa akin. Agad naman akong nagpatianod.

Katulad ng nabanggit nito ay naabutan ko pa ang iba nitong mga pinsan na kumakain sa hapag. Agad naman nila kaming binati ng mapansin ang pagdating namin ni Jeann. Mabuti na lang at mukhang mababait sila at walang kahit na anong tanong kung ano ang papel ko sa pamilyang ito.

Ang gaganda talaga ng lahi ng mga Villarama. Halatang hindi sila mga matapobre dahil parang wala lang naman sa kanila ang presensya ko. Mukhang kilala na din nila ako base na din sa kanilang mga expression sa mukha.

"Kilala mo na siguro ang mga kapatid ko diba? Sila si Christopher at Charles..... sabay-sabay kami lumabas sa tummy ni Mommy. Triplets kami kaya magkakamukha kami. "wika ni Charlotte. Agad naman akong nag 'hi' sa kanila at tanging ngiti lang naman ang naging sagot nila.

"And siya naman ang kapatid ni Ate Jeann. Si Kenneth...dalawa lang din silang magkapatid at kilala mo nama siguro si Kuya Elijah at Kuya Elias diba mga anak sila ni Tita Miracle at Tito Roldan.?" madaldal na wika ni Charlotte sabay subo. Agad naman akong tumanga at ngumiti sa lahat.

"Himala nasa mood yata si Charlotte na i-introduce tayo kay Veronica!" agad na sabat ni Elijah. Napangiti naman ang halos lahat liban na lang sa kakambal nitong si Elias.

"So? Wala akong nakitang mali sa ginawa ni Charlotte. Gusto lang siguro nyang malaman din ni Veronica ang mga pangalan natin since dito na sya nakatira sa mansion." Seryosong sabat naman ni Elias. Mukhang totoo nga ang narinig ko na palaging nagbabangayan ang dalawang ito.

"Hindi ko naman sinabing may mali sa ginawa ni Charlotte. Hayst lahat na lang pinapansin mo eh!" Inis na sagot naman ni Elijah sa kakambal. Agad ko naman napansin ang pagtitinginan ng magpipinsan bago sumabat si Kenneth.

"Mga pinsan...baka saan na naman mapunta yang sagutan niyo. Remember, maglalaro pa tayo ng basketball." wika nito. Agad na natigilan ang dalawa at sabay na tumayo.

"Nice to meet you Veronica!" wika pa ni Elias sa akin sabay talikod at lumabas ng dining room. Sumunod naman dito ang mga pinsan nyang lalaki pati na din ang kakambal na si Elijah na bubulong-bulong pa.

"Hmmp ang hilig sumabat sa usapan pagkatapos iinit agad ang ulo. Ang sarap kutusan." wika pa nito. Nagkatinginan naman kaming tatlo nila Jeann at Charlotte.

"Masanay ka na sa kanila Veronica. Ganyan talaga ang kambal na iyan. Hate ang isat isa." nakabungisngis na wika ni Jeann. Napatango naman ako

"Sya nga pala, nabanggit ni Uncle Rafael na isasama daw tayo sa party mamaya. Alam mo na ba ito Ate Veronica? Sa yate daw eh at ipinagpaalam nya na kami kila

Mommy at Daddy. Hindi ba Jeann." wika ni Charlotte sa akin na agad naman ikinatango ni Jeann.

"Yes..excited na ako! Mas gusto kong umattend sa mga ganyang klaseng party. Iba ang pakiramdam habang naglalayag sa gitna ng karagatan." sagot ni Jeann.

"Alam ko na ang tungkol sa bagay na iyan. Mabuti at pinayagan kayo ng mga Mommy at Daddy nyo." sagot ko. Kahit papaano agad akong nakaramdam ng excitement.

"Of course...kapag si Uncle Rafael ang magpapaalam papayag agad iyan sila. Kahit masama ang ugali ni Uncle malaki pa rin ang tiwala ng parents namin sa kanya." sagot naman ni Charlotte.

"Teka parang friend yata ni Uncle ang may birthday diba? Hindi ko akalain na pati tayo maiimbitahan eh." sabat naman ni Jeann.

"Nabanggit na nila iyan sa akin noong minsan na isinama ako ni Sir Rafael sa office nya. Sakto na dumating ang tatlo nyang mga kaibigan at iyan ang naging topic. Ang tungkol sa birthday noong si Peanut."Sagot ko. Agad kong napansin ang pamimilog ng mga mata ni Charlotte.

"Talaga? Si Kuya Peanut ang may birthday?" agad na tanong nito. Sabay naman na napatingin kami ni Jeann dito.

"Oo...bakit kilala mo ba siya?" tanong ko naman. Alanganin itong umiling,

"Hindi naman sa personal pero ang

alam may friend si Uncle na Peanut ang name. Iyung model. Nakikita ko lang siya sa mga magazine dahil hindi naman siya dinadala ni Uncle dito sa mansion para ipakilala sa amin." sagot ni Charlotte na hindi maalis-alis ang ngiti sa labi.

"Ganoon ba? Kung ganoon pagkakataon na natin na makilala ng personal ang mga kaibigan ni Uncle. Balita ko mga successful na sila at may kanya-kanya ng negosyo. Ang sarap kaya maging kaibigan ang mga ganoong tao. Tiyak galante kung magbigay ng regalo." sagot naman ni Jeann. Nagkatawanan naman kaming dalawa ni Charlotte. Kitang kita sa mga mukha namin na excitement sa gaganaping party mamaya. Kung tutuusin panibagong experience na naman ito sa akin. Makakadalo na ako sa birthday ng mga mayayaman.

Chapter 203

VERONICA POV

"Magpakabait kayo doon ha? Jeann, ikaw ang mas matanda sa inyong tatlo kaya ingatan mo iyang dalawa mong kasama." bilin sa amin ni Ate Arabella. Sa aming tatlo mas matanda si Jeann sa akin ng isang taon at Fifteen years old naman si Charlotte. Minor pa kung totoosin at dahil mga kaibigan naman ni Sir

Rafael ang may party pinayagan agad ito ng mga magulang.

"Opo Mommy! Since ako ang mas matanda sa aming tatlo ako ang tatayo bilang guardian nila." Pabirong sagot ni Jeann. Tinawanan naman ito ni Ate Arabella. Nakakatuwa lang. Ang cute nilang tingnan mag-ina.

"Ang daya naman... Hindi ba talaga kami pwedeng sumama?" narinig kong angal ni Elijah. Kanina pa ito nakikiusap kay Sir Rafael na kung pwedeng sumama din sila. Kaya lang ilang beses din itong tinanggihan ni Sir Rafael. Bilang lang daw ang pwedeng sumama dahil sa yate gaganapin ang party.

"Hindi nga pwede. Next time na lang. Isa pa magpahinga kayo dahil napagod kayo sa laro niyo kanina diba?" sagot ni Sir Rafael. Sinenyasan kaming tatlo na sumakay na daw ng kotse na siyang agad naman naming ginawa.

"Informal naman daw ang party. Walang dress code kaya alam naming maging komportable kaming tatlo. Iilan lang din daw ang bisita na siyang lalo naming ikinatuwa.

"Ano nga pala ang nakain ng friend mo Uncle at pati kami pinayagan na dumalo?" tanong ni Charlotte ng nag- umpisa ng umusad ang sasakyan. Saglit na nag-isip si Sir Rafael tsaka saglit na tumitig sa gawi ko.

"Wala lang. Gusto kasi nilang umattend si Veronica at ayaw ko naman na wala siyang kasamang babae. Kaya naisip kong isama kayo." direkta nitong sagot. Agad na napatitig sa akin si Charlotte at Jeann. May ngiting naglalaro sa mga labi nila.

"Siguro, crush ka ng isa sa mga friend ni Kuya kaya ka inimbitahan?" Walang prenong wika ni Jeann.

"Naku hindi naman siguro. Nagkataon lang na nakilala nila ako noong minsan na isinama ako ni Sir Rafael sa opisina nya kaya naimbitahan din ako." sagot ko naman at nagpakawala ng pilit na ngiti. Napansin ko pa ang pagkainis sa mukha ni Sir Rafael habang nakatitig sa akin. Hindi marahil nito inaasahan ang tanong ng pamangkin. Iyun nga lang, bakit pakiramdam ko may kasalanan ako sa klase ng titig nya?

Hmmmp kung makabakod nga siya sa akin noong nasa office kami ganoon-ganoon na lang. Ayaw nyang palapitin sa akin ang mga kaibigan nya.

"Hindi nga! Hindi ako naniniwala. Pero alam mo, mag-ingat ka......katulad ni Uncle, mga playboy din sila kaya kahit gaano pa sila ka-gagwapo, tagilid sila sa akin." wika ni Jeann. Muli akong napatitig kay Sir Rafael. Nasa unahan namin ito at kitang kita ko ang lalong pagkunot ng noo dahil sa mga naririnig na usapan sa pagitan namin ng kanyang mga pamangkin. Kaunti na lang at magsusungit na naman yata ito. Kung bakit naman kasi mga ganitong topic pa ang lumalabas sa bibig nila Jeann at Charlotte. Nakakahiya tuloy sa Uncle nila.

"Ah basta! Naniniwala ako sa kasabihan na pwedeng magbago ang isang tao kapag ma-inlove na. Malay mo naman diba?' Sabat ni Charlotte. Napatitig naman dito sa Jeann bago sumagot.

"Bakit mo naman nasab? iyan? Dont tell me na na-inlove ka na? Yari ka kila Tita at Tito kung nagkataon. Kinse ka pa lang at bawal pa sa iyo iyan." sagot ni Jeann. Agad kong napansin ang pamumula ng pisngi ni Charlotte. Hindi ko maiwasan na matawa.

"Uyyy nagba-blush! May mga bagay kang hindi sinasabi sa akin noh? Ang daya Charlotte ha?" matabil na wika ni Jeann. Agad naman umiwas na tingin si Charlotte sa amin. Lalo naman itong nakatikim ng pang-aasar kay Jeann.

"Tama na iyan! Kayong dalawa baka magkasamaan na naman kayo ng loob ha? Ang babata niyo pa para sa mga ganyang usapan." awat naman ni Sir Rafael. Agad naman napaismid si Jeann. Tinitigan muna nito ang tiyuhin bago nagsalita.

"Bata ka diyan..... Sa ating apat si Charlotte lang ang minor. Hindi ba noong mga kapanahunan mo, high

School ka pa lang may dinadala ka ng babae sa condo mo Uncle? Akala mo hindi namin alam noh? Well sila Grandma and Grandpa hindi nila alam ito pero sila Mommy at Daddy alam na alam nila ang secret mo!"

"Nabanggit pa nga ni Mommy na puro mga teenager ang mga naging girl friend mo eh." madaldal na sagot ni Jeann. Agad kong napansin ang lalong pagkunot ng noo ni Sir Rafael ng titigan ko ito. Hindi marahil nagustuhan ang lumalabas na salita sa bibig ng pamangkin. Mukhang kaunting push pa at sasabog na ito. Nahihiya naman akong sumabat sa pag -uusap nila.

"Stop it! Mana ka talaga sa Mommy mo. Lumabas na naman ang pagiging madaldal mo." awat ni Sir Rafael. Iningusan lang ito ni Jeann tsaka ibinaling ang tingin sa bintana ng sasakyan. Agad ko naman napansin ang ngingit-ngiting si Charlotte. Mukhang masaya pa ito na nakikitang naiinis na ang kanilang tiyuhin.

Mabilis lang naman ang naging byahe namin. Namalayan ko na lang na nakarating na kami sa isang lugar na puro malaking mga bangka ang nakikita. Ibang klaseng banka at sa tanang buhay ko ngayung lang ako nakakita ng ganito. Siguro ito iyung sinasabi nilang mga yate. Hindi ko maiwasan na mamangha ng mapansin ko ang mga nagagandahang design ng mga iyun.

"Dyan ba tayo sasakay?" hindi ko maiwasang bulong kina Jeann at Charlotte. Agad naman silang nagsitanguan.

"Meron din kaming ganyan. Palagi naming sinasakyan kapag pumupunta kami ng Palawan." wika ni Jeann. Agad naman akong namangha.

"Talaga? ibig sabihin sanay ka ng sumakay ng mga ganyang banka?" inosente kong tanong. Agad na tumango si Jeann.

"Yes..noong 18th birthday ko sa yate din namin sinilebrate. Sayang nga lang at hindi ka pa namin nakilala noon Nica." sagot nito.

Akmang sasagot pa sana ako ng mapansin ko ang tatlong kalalakihan na palapit sa amin. Kilala ko na ang mga ito. Sila Peanut, Drake at Arthur. Parehong nakangiti at mukhang masaya sa presensya ng kaibigan nila. Naagaw agad ang pansin naming tatlo sa mga lalaking palapit sa amin. Agad naman sinalubong ni Sir Rafael ang mga kaibigan at nakipagkamay.

"Hi Bro! Mabuti naman at nakarating ka! Akala ko talaga didedmahin mo ang birthday party ko eh!" Narinig kong wika ni Peanut pagkatapos bumaling ang tingin nito papunta sa amin.

Napansin ko pa ang pagkagulat nito habang nakatitig sa gawi namin.

"Pwede ba naman iyun? Hindi ko hahayaan na ako ang maging dahilan para hindi kumpleto ang kaarawan mo. "narinig kong sagot ni Sir Rafael habang isa-isang nakipagkamay kina Drake at Arthur.

"And Hello Veronica! Nice to see again. Habang tumatagal lalo ka talagang gumaganda.

Ang galing talagang mag-alaga nitong si Rafael eh!." bati sa akin ni Peanut. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya dahil sa sinabi nito. Napansin ko din kasi ang nagtatakang tingin na ipinukol sa akin nila Charlotte at Jeann. Sabagay, mukhang wala silang kaalam-alam sa mga nangyayari sa pagitan naming dalawa ng kanilang tiyuhin.

Agad naman napalapit sa akin si Sir Rafael. Nagulat pa ako ng hapitin ako nito sa baywang na siyang lalong ikinagulat ng kanyang mga pamangkin. Akmang lalayo ako dito dahil nahihiya ako sa mga pamangkin nya pero lalo naman nitong hinigpitan ang pagkakahapit sa akin. Parang gusto ko na tuloy lamunin na lang ako ng lupa dahil sa pagkapahiya. Hindi nya ba naisip na nakikita kami ng kanyang mga pamangkin niya? Grabe na talaga siya. Walang pinipiling lugar ang mga bagay na gusto nyang gawin.

"And by the way? Sila na ba Bro ang mga anak ng kapatid po?" pukaw ni Peanut kay Sir Rafael. Agad lang din naman itong tumango. Napansin ko din ang paglapit sa amin ng dalawa nilang mga kaibigan. Parehong nakatitig kina Charlotte at Jeann.

"Yah...before I forgot...sila ang mga anak ng mga kapatid ko. Meet Jeann and Charlotte." pagpapakilala ni Sir Rafael. Akmang makikipagkamay sana ang mga ito kina Jeann at Charlotte ng pigilan ito ni Sir Rafael.

"No need na makipag shake hands. Tandaan niyo mga Bro..off limits pa sila pagdating sa mga kalalakihan. Isinama ko lang sila para hindi ma bored si Veronica." Seryosong wika ni Sir Rafael. Agad kong napansin ang pagtaas ng kilay ng tatlo nitong mga kaibigan. Talagang may ganoon?

"Arte mo Uncle...malalaki na kami at gusto din namin makilala ang mga kaibigan mo." malditang sagot ni Charlotte at agad na inilahad ang mga kamay para makipag shake hands. Parang dalaga na kung umasta gayung kung tutuusin siya ang pinakabata sa amin.

"Hello, Im Charlotte Villarama, fifteen years old at isa ako sa anak na triplets ng kapatid ni Uncle...sila Misis and Mister Christian Villarama." Nakangiting pakilala ni Charlotte. Agad naman inabot ni Peanut ang kamay ni Charlotte at kinamayan iyun. Napansin ko ang pagkagulat sa mukha ni Charlotte dahil sa ginawa ni Peanut kaya agad nya iyung binawi. Napakamot ng ulo niya si Peanut sabay binalingan din nito ng tingin si Jeann.

"Hello..ako si Peanut...ang birthday Celebrant. Ikinagagalak kong makilala kayo Charlotte, Jeann. Hindi ko akalain na mga dalaga na pala ang mga pamangkin ng kaibigan namin. Ang natatandaan ko ang babata niyo pa noon." nakangiting sagot ni Peanut. Agad namn itong tinaasan ng kilay ni Charlotte. Samantalang seryoso lang kaming nakikinig sa kanila.

"Ahhhh ikaw pala si Peanut? Iyung may sex scandal?" diretsahang sagot ni Charlotte dito. Agad kong napansin ang pagkapahiya sa mukha ni Peanut. Namula ito sabay tikhim. Hindi marahil nito inaasahan ang katagang lumabas sa bibig ni Charlotte. Narinig ko naman ang impit na tawanan ng mga kaibigan nito kasama na si Sir Rafael.

"Iyan kasi Bro sa sobrang pagiging palikero mo pati mga minor de edad, alam na alam ang sekreto mo!"

kantiyaw naman ni Drake at ito na din ang nagpakilala sa kanyang sarili kina Jeann at Charlotte. Ganoon din ang ginawa ni Arthur. Isa isa nilang kinamayan sila Jeann at Charlotte bago kami niyaya sa loob ng yate.

Hanggang sa pagpasok namin sa loob nakaalalay pa rin sa akin si Sir Rafael. Nahihiya na tuloy ako sa mga pamangkin nito. Alam kong nagtataka na din sila sa ipinapakitang kilos ng Uncle nila sa akin. Aywan ko ba sa Sir Rafael na ito. Kung makakapit akala nya naman tatakbuhan ko siya. Ang

takot ko lang na humilay sa kanila noh.

Hindi ko kabisado ang lugar at tiyak na hindi ko kayang umuwi ng mansion mag-isa.

Naging maayos naman ang mga susunod na pangyayari. Mukhang si Peanut lang talaga ang tinamaan sa matabil na dila na si Charlotte. Bigla tuloy itong nanahimik at mukhang nasira pa ang maganda nitong mood dahil sa sinabi ni Charlotte. Ngayun ko lang din nalaman na may sex scandal itong si Peanut. Ano kayang klaseng scandal iyun? Ay ewan...kapag scandal ang alam ko bastos iyun.

Hindi ko naman maiwasan na mamangha sa aking nasilayan ng makapasok kami sa loob ng yate. Parang nasa bahay lang din pala kami. May mga iilang bisita din kaming nakikita. Ang ilan sa kanila ay abala sa pagtitsismisan at ang iba naman ay abala sa kaka-selfie.

"Sa roof deck tayo. Mas maganda doon para makita natin ang paglubog ng araw. Kayo na lang talaga ang hinihintay namin at aalis na tayo."

wika ni Drake. Agad naman napatango si Sir Rafael at sabay-sabay na kaming umakyat sa itaas na bahagi ng yate. Napansin ko din na halos karamihan sa mga bisita ay mga babae. Wala lang... ang sesesksi kasi nila eh.

Pagdating ng roof deck ay nagpasalamat ako dahil binitiwan din ako ni Sir Rafael. Agad kaming naupo nilang tatlo nila Jeann at Charlotte sa isang malambot na sofa. Mula sa kinaroroonan namin tanaw na tanaw namin ang buong paligid. Halos alas kwatro na din ng hapon at excited na akong panoorin ang paglubog ng araw. Nararamdaman ko din ang pag-usad ng yate na siyang katunayan na lalaot na kami na syang lalong nagpa-excite sa akin.

"Ano nga pala ang gusto niyong inumin ladies?" pukaw sa amin ni Drake. Sabay-sabay pa kaming napatitig dito.

"Juice lang please! No alcohol ha? Bawal sa amin!" sagot ni Jeann. Napansin ko ang pagngiti ni Drake at walang kurap na pagtitig kay Jeann.

Hinagilap ko din ng tingin kong nasaan sila Sir Rafael pero hindi ko na ito nakita. Baka muling bumaba. Wala din sila Peanut at Arthur. Sa sobrang abala ko sa kakatingin sa paligid hindi ko namalayan na basta na lang pala kaming iniwan nito dito sa roof deck.

Chapter 204

RAFAEL POV

"What?" inis na sagot ko sa tanong ni Peanut.. Ano na naman kaya ang nangyari dito at hindi pa rin pala maka get over sa sinabi ng pamangkin ko kanina. Knowing Charlotte madaldal lang talaga iyun at malas nya lang dahil siya ang unang nakatikim sa pagiging taklesa nito.

"Dinala mo pa ako dito para lang tunungin tungkol sa bagay na iyan?" naiinis kong wika. Tinatanong nito kung paano daw nalaman ni Charlotte na may sex scandal siya. Malamang sa internet. Napanood kaya muling naalala ng makaharap siya kaya napatanong iyung bata.

"Yup! Nagulat lang kasi ako Bro...sabi mo nga siya ang pinakabata sa kanilang tatlo pero parang mas marami siyang alam tungkol sa buhay ko! Come on..birthday ko ngayun pero sobrang napahiya ako sa sinabi kanina ng pamangkin mo!" angal nito sa akin. Napailing ako. Malala na talaga itong kaibigan ko. Kung babaero ako noon mas babaero ito.

Sa sobrang dami ng babae nito nagkaroon pa ito ng sex video noon. Pero naagapan naman agad iyun ng kanyang handler at manager para huwag tuluyang kumulat. Iyun nga lang mukhang hindi iyun nakaligtas sa mga mata ng pamangkin ko. Knowing Charlotte parang Mama nya ito na dating military. Lahat hinahalungkat. Lahat inaalam.

"Hayaan mo na nga iyan. Believed me... wala lang sa pamagkin ko iyun. Ganoon lang talaga siya." Inis kong wika. Kainis big deal na sa kanya iyun. Dapat nga maging proud pa siya sarili nya. Napatunayan ng lahat kung gaano siya kababaero at kagaling sa kama.

Sa totoo lang gusto ko ng bumalik kina Veronica. Si Drake pa naman ang naiwan doon. Baka kung ano na ang ginagawa ng gagong iyun. May kadaldalan pa naman iyun. Baka kung anu-ano na ang kanyang kinikuwento sa Sunshine ko.

"Hindi Bro eh. Apektado talaga ako! Kung hindi lang minor de edad iyang pamangkin mo pinatulan ko na iyan eh. "narinig kong wika dito. Masama ko itong tinitigan.

"Gago! Huwag mong kalimutan na pamangkin ko ang pinag-uusapan natin ngayun. Minor de edad man siya o hindi huwag na huwag kang gumawa ng bagay na makakasama sa kanya... Hindi ka man malalagot sa akin baka bawian ka ng buhay ng Nanay nyang amazona!" sagot ko. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha ng loko. Sabagay mukhang hindi siya aware na dating sundalo si Ate Carmela. Ang Ina ni Charlotte.

"Hayyy kainis. Kung alam ko lang na masisira ang araw ko ngayun dapat pala hindi na kita pinilit na umattend sa party ko eh!" inis na wika nito. Agad ko naman itong nabatukan. Kakamot- kamot naman ito ng kanyang ulo.

"Bahala ka na nga dyan. Halos nandito na tayo sa gitna ng laot at hindi mo na kami pwedeng sipain. Isa pa mukhang nag-eenjoy ang Sunshine ko kaya huwag na huwag mong sirain iyun." sagot ko at agad itong tinalikuran.

Pabalik na ako ng roof deck ng marinig ko na may tumawag ng pangalan ko. Wala sa sariling napalingon ako at nagulat pa ako ng mapansin ko ang palapit na si Sofia. Nakangiti at halos maghubad na sa klase ng saplot ng katawan meron siya ngayun.

"Hello Rafa! Ohhhh I am so happy na nandito ka din!" malandi nitong wika. Akmang hahawakan pa ako nito pero mabilis akong nakailag.  No! Tapos na ako sa babaeng ito! Isa pa gusto ko ng tuluyang talikuran ang pagiging babaero ko. Nagbagong buhay na ako.

Naiinis kong tinitigan si Peanut na noon ay ngingiti-ngiting nakatitig sa amin. Yari talaga sa akin ang mani na ito. Sige lang ngumisi ka ngayun, hintayin mo ang ganti ko! Hindi man lang binanggit nito sa akin na nandito din pala ang Sofia na ito. Kung alam ko lang talagang hindi na ako pumunta sa party na ito. Imbes na mag-enjoy ako mukhang konsumisyon ang aabutin ko nito eh. Kainis talaga!

Bwesit talaga! Hindi man lang nabanggit nito na imbitado din pala ang babaeng ito? Mukhang gabi ko na naman ang masisira. Knowing Sofia, makulit ito at hindi nakakaintindi ng salitang hiwalayan.

"What do you want?" inis kong tanong.

Ngumiti ito ng makahulugan.

"Actually, kaya ako nagpursige na maka-attend sa party na ito dahil alam kong nandito ka. Miss na miss na kita Rafa ko! Miss na miss ko na ang ginagawa natin. Alam mo bang sa iyo ko lang naramdaman ang tunay na satisfaction pagdating sa kama!"

Malandi nitong wika at sinabayan pa ang pagdila.

"Well, ang alam ko hiwalay na tayo!  Wala ka ng appeal sa akin."

seryoso kong sagot. Agad kong napansin ang pagbalatay ng lungkot sa mukha nito. Hindi ko na iyun pinansin at tinalikuran na ito.

Wala na akong pakialam kay Sofia. Noon pa man malinaw na sa kanya kung anong klaseng relasyon meron kami. Pure sex, walang halong pagmamahal at init lang ng katawan. Wala siyang pinagkaiba sa mga babaeng dumaan na sa buhay ko..

Pagkabalik ko ng roof deck ay agad kong nakita ang nagtatawanan na si Veronica, Charlotte at Jeann. May nakahain na snacks sa harap nila. Mukhang may nakakatawa silang pinag -uusapan.

Hindi ko maiwasan na titigan ang mukha ni Veronica. Habang tumatagal lalo siyang gumaganda. Kahit sino sigurong lalaki na makakakita dito ay agad na mabibighani sa kanya. Kaya nga pinapaiwas ko sa kanya si Elijah. Ayaw kong may ibang lalaking aali- aligid dito.

"Ang sungit pala ng Jeann na iyan Pare. Binigay ko lang ng red wine sinigawan ako. Imbes na magpasalamat sinungitan pa ako. Ako na nga itong nagmagandang loob ako pa ang lumabas na masama." Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ni Drake. Hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito.

"Bakit kasi alak ang isinerve mo? Anong akala mo nasa pag-aari mong bar ka pa rin?" tanong ko. Napakamot ito ng ulo.

"Pwede naman nyang sabihin ng maayos kung ayaw nya eh. Hindi nya naman ako dapat sungitan." sagot nito. Napailing na lang ako at lumapit na sa kinauupan ng tatlo na noon ay panay ang tawanan. Natigil lang sila ng mapansin ang aking presensya.

"Ohh Uncle, saan ka galing? May naghahanap sa iyo na babae dito kanina." agad na wika sa akin ni Jeann. Hindi ko naman maiwasan na mapakunot ang noo ko at tumitig kay Drake.

"Ah baka si Sofia ang tinutukoy nya. Naabutan ko kanina na nandito. Mukhang ikaw nga ang hinahanap. Gusto yatang ibalik ang inyong nakaraan eh!" madaldal na wika ni Drake. Pinanlakihan ko ito ng mga

mata. Litse talaga, hindi nya man lang ba naisip na kaharap namin si Veronica?

Wala talaga akong maasahan sa mga ito. Gusto pa yata akong ilaglag sa harap ng Sunshine ko. Kainis! Kung alam ko lang na nandito din pala ang Sofia na iyun sa sariling yate ko na lang sana dinala si Veronica. Masusulo ko pa siya doon. Tiyak na mag-eenjoy pa kami.

"Ano mo ba ang babaeng iyun Uncle? Dating girlfriend? Yuck! How cheap! Pakisabi hindi ko siya gusto para sa iyo! Maghanap ka ng iba!" madaldal na sabat ni Charlotte. Napailing na lang ako habang napatingin kay Veronica. Tahimik lang ito habang nakikinig sa usapan kaya naupo na ako sa tabi nito. Magpapaliwanag na lang ako sa kanya mamaya. Baka iiwasan pa ako ng Sunshine ko. Hindi ko matatanggap iyun.

"Truth! Ayaw ko din sa kanya. Ang angas eh. Nagtatanong lang nagmamaldita pa! Kainis! Kaunting push pa sa pangit nyang ugali ihuhulog ko siya dito sa Yate. I dont care kung bisita din siya dito. Marunong siyang lumugar." sabat naman ni Jeann. Hindi ko tuloy maiwasan na mapaisip. Ano ba talaga ang ginawa ni Sofia kanina at bakit ganito kagigil ang mga pamangkin ko sa kanya? Tinitigan ko si Drake. Umiling ito.

"Nasaan na ba si Peanut? Abat dapat tayo ang ipriority niya. Tsaka si Arthur biglang nawala." sagot naman ni Drake.

"Hayaan mo na sila. Baka busy sa ibang bisita!" baliwala kong sagot. Pagkatapos hinarap ko si Veronica na noon ay nananahimik na.

"Anong gusto mong kainin? Ikukuha kita!" tanong ko dito. Tumitig ito pabalik sa akin tsaka umiling.

"Busog pa po ako Sir. Marami pong binigay na food si Drake sa amin kanina." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga lalo na ng mapansin ko ang lungkot sa mga mata nito. Nagseselos kaya siya kay Sofia? Isa pa, hanggang ngayun Sir" pa rin ang tawag nito sa akin. Kailangan ko na din i-correct iyun sa susunod na araw.

"Uncle pwede po ba kaming magbabad sa pool mamaya?" tanong naman ni Charlotte. Agad akong tumango. Alam kong isa ito sa mga dahilan kaya napapayag ko itong sumama dito sa yate.

"Of course. Pero mamaya na lang. Magpahinga muna kayo." nakangiti kong sagot at napukaw ang attention ko ng tumayo si Drake.

"Bro, kuha muna ako ng alak." paalam nito. Agad akong tumango. Mas mabuti pa nga para naman kahit papaano ma- relax ako.

Agad naman umalis si Drake. Naiwan kaming apat. Tahimik na din ang dalawa kong pamangkin at abala na sa kanilang cellphone kaya pinagbalingan ko na si Veronica. Gusto ko itong lambingin ngayun. Mukhang nagtatampo yata sa akin.

Chapter 205

VERONICA POV

Sofia? Siya din iyung nakita namin sa mall. Totoo kayang ay relasyon silang dalawa ni Sir Rafael? Ano ba ito! Bakit pakiramdam ko nalulungkot ako sa nalaman ko ngayun. Parang hindi kayang tanggapin ng kalooban ko.

Lahat ng mga nakikita kong magandang bagay dito sa loob ng yate biglang nawalan ng saysay. Kung bakit naman kasi nagpakita pa ang Sofia na iyun sa amin eh. Ginawa kaming hanapan ng taong nawawala.

Pinipilit ko na lang na makitawa kina Charlotte at Jeann pagkatapos kaming lapitan kanina ni Sofia para tanungin sa kinaroroonan ni Sir Rafael.

Hanggang ngayun umaalingawngaw pa rin sa isip ko ang sinabi nito kanina.

Parang naririnig ko pa ang boses nito ng sabihin niya kung nakita daw ba namin ang boyfriend nyang si Rafael. Masakit isipin na may kasintahan pala siya pero kung nagawa nya akong landiin parang normal lang sa kanya iyun.

Mabuti na lang at umalis din ito kaagad ng sungitan siya ni Jeann.

"Are you okay?" napapitlag pa ako ng marinig ko ang bulong na iyun ni Sir Rafael.

"Po?" nagtataka ko pang tanong sabay titig dito. May ngiti na nakaguhit sa labi nito habang nakatitig sa akin. Agad akong napayuko.

Ang gwapo nya talaga! Siguro ang dami talagang naghahabol na dito. Mga babaeng hindi basta-basta at

walang wala ako sa kanilang kalingkingan. Sa hindi malamang dahilan lalo akong nakaramdam ng lungkot. Kainis naman kasi...bakit ba ako nakakaramdam ng ganito. Imbes na mag-enjoy ako sa party na ito para akong nakakaramdam ng panliliit sa aking sarili.

"Sabi ko, ayos ka lang ba? Kanina ka

pa tulala at walang imik. Nabobored ka na ba dito? Ayaw mo na ba? May

helipad ang yate na ito at pwede tayong magpasundo sa chopper." masuyo nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na nanlaki sa pagkagulat ang aking mga mata. Posible ba iyun? Gaano ba talaga sila kayaman at lahat yata pwede nilang gawin.

"Na-naku, ayos lang po ako Sir...na- 

naninibago lang ako sa mga nakikita ko." sagot ko at nagpakawala ng pilit na ngiti sa labi. Pagkatapos ay napatingin ako sa gawi nila Jeann at Charlotte na noon ay kikinig na pala sa usapan naming dalawa ni Sir Rafael. Bigla tuloy akong napahiya. Napansin ko sa mga titig ng dalawa na nagtataka sila kung bakit sobrang closed namin sa isat isa ng kanilang tiyuhin. Baka kung ano ang iisipin nila.

"Gusto mo bang ikutin ang buong yate para malibang ka? Sasamahan kita..or baka gusto mong magpahinga muna. Maraming kwarto dito." suhestiyon nito. Sasagot sana ako ng mapansin ko ang muling pagdating ng mga kaibigan nito. Sila Peanut, Drake at Arthur.

"Bro...sa VIP suites tayo. Parang wala ka yatang balak makihalubilo sa mga bisita kong suhestiyon ni Peanut.

"Much better Bro. Gusto ko ng tahimik na kapaligiran. Hindi mo man lang sinabi na may asungot sa buhay ko na nakasama." sagot naman ni Sir Rafael. Agad na nagtawanan ang mga kaibigan nito. Masamang tinitingnan naman sila ni Sir Rafael.

"Paano ba iyan, lets go! Para naman alam ng mga ladies ang kanilang tutulugan mamaya kapag mapagod sila sa party-party." sagot ni Peanut habang nakatitig kay Charlotte. Napansin ko naman ang pag-ismid ni Charlotte dahil doon.

Agad na tumayo si Sir Rafael. Nagulat pa ako ng hawakan ako sa kamay at inalalayan na makatayo. Muli akong nakaramdam ng hiya na napatingin kina Charlotte at Jeann.

"Basta magkasama kami sa iisang silid walang problema. And besides, gusto namin magswimming at ayaw namin ng ibang kasama." demanding na sagot ni Charlotte.

"Sure my Princess pwede mong gawin lahat ng gusto mo as long as huwag mo ng ipaalala sa akin ang tungkol sa sex scandal ko magkakasundo tayo." sagot ni Peanut. Iningusan lang ito ni Charlotte at nagpatiuna ng maglakad. Agad naman kaming sumunod sa kanila at nagpaiwan naman sila Arthur at Drake.

Muli akong namangha sa aming mga nadadaanan. Hindi ko akalain na kaya palang gawin na parang isang bahay ang isang ganito kalaking bangka.

Pakiramdam ko wala kami sa gitna ng dagat at patuloy na umaandar kami palayo sa kalupaan. Wala pa akong idea kung saan ha talaga ang punta namin at kailan kami babalik sa kalupaan. Basta ang sabi ni Charlotte kanina, bukas pa daw kami babalik ng Manila.

Kulay ginto ang aking mga nakikita.

Ang yaman din pala ni Peanut. Pwede na siyang tumira dito habang iniikot ang buong Pilipinas.

Ito yung VIP Suite Number 3. Kasya na kayo dito ladies. Pwede niyong gawin ang lahat ng gusto nyo. May banyo at jacuzzi na din kaya mag-eenjoy kayo. Kung nagugutom naman kayo huwag kayong mahiya na pumunta ng Indoor Dining. Continues ang serving ng mga foods at pwede kayong magrequest sa mga staff ng mga pagkain na gusto nyong kainin." wika ni Peanut. Sabay- sabay naman kaming nagsitanguan.

"Safe ba sila dito? Siguraduhin mo

lang na walang maliligaw na lasing sa mga bisita mo dito ha?" diskumpyadong wika ni sir Rafael.

"Of course Bro. Dont worry, marami akon security sa lugar na ito at hindi mangyayari ang iniisp mo dahil ako mismo ang magpapatalsik sa mga bastos na bisita." sagot ni Peanut. Agad naman akong binalingan ni Sir Rafael.

"Ayos na ba kayo dito? Kapag may kailangan ka tawagan mo ako ha? Nasa Promenade Deck lang kami. Pwede mo din akong puntahan doon anytime. Sa ngayun magpahinga muna kayo." nakangiti nitong wika sa akin. Nahihiya man agad akong tumango. Agad naman silang lumabas ng sutie namin. Naiwan kaming tatlo na noon ay kanya-kanyang pwesto sa higaan.

"Grabe ang yaman pala ng Peanut na iyun noh? Akalain mo nakabili siya ng ganito ka ka bonggang yate. And take note pinagamit nya sa a itong VIP suite. Ibig sabihin sa dami ng bisita dito, tayo ang pinaka-importante sa lahat." nakangiting wika ni Jeann at agad na nahiga sa kama.

Malaki ang kama. Kahit siguro pito katao kasya dito. May sofa at mga tables din akong nakikita. Sa kaliwang bahagi ay isang nakasarang pintuan kaya nman nilapitan ko iyun at binuksan at agad akong namangha sa aking nakita. Isang malaking banyo. May bathtub at jacuzzi? Mas malaki pa yata sa bahay namin sa probensya ang banyo na ito. Naramdaman ko na lang ang paglapit sa akin ng dalawa at agad silang napa "wow"

"Bongga pala ang Mani na iyun.

Talagang hindi tinipid sa amenities ng yate nya..Luxury yacht at puro bago ang nasa loob. Hindi hamak na mas maganda kaysa yate na kong wika ni Charlotte. "Narinig

"Well, mukha naman siyang mabait. Kahit na kitang kita ko na nainsulto siya sa sinabi mo kanina Charlotte nakuha nya pa din magpaka-casual sa harap natin." sabat ni Jeann. Muli kaming naglakad patungong sofa. Bago ako naupo ay muli kong narinig na nagsalita si Jeann.

"Veronica...I wonder, dont get me wrong ha? But nagtataka lang talaga ako...I mean, kaming dalawa ni Charlotte..may something ba inyo ni Uncle? I mean, kanina pa namin napapansin ni Charlotte, iba kasi ang mga titig na pinapakawalan ni Uncle

sa iyo eh..parang may something." nakangiti nitong wika. Bigla naman akong nakaramdam ng kakaiba.

"Ha? Naku, hindi ko din alam...siguro sadyang mabait lang siya at concern sa akin lalo na at alam nyang first time ko sa mga ganitong event." sagot ko habang inililihis ang tingin. Hindi ko kayang makipagtitigan sa kanila. Napansin nga nila kung gaano ka- sweet sa akin si Sir Rafael kanina.

Lagot na ako..baka mamaya malaman pa ito ng kani-kanilang mga magulang at kung ano pa ang iisipin nila sa akin..

Lapit kasi ng lapit sa akin si Sir Rafael eh. Ang hirap nyang iwasan.

"Whatever.....wala namang problema sa amin kung maging girl friend ka ni Uncle...basta siguraduhin nya lang na huwag kang lokohin. Kahit Uncle

namin siya, itatakwil talaga namin siya ni Jeann... Hindi pwedeng gawin nya sa iyo ang ginagawa nya sa mga naka-fling nya." madaldal Charlotte. sagot ni Charlotte.

"Naka-fling?" Ano ang ibig sabihin noon?" tanong ko.

"Naka-fling. Mga babaeng hindi nya siniseryoso. Uso na iyan ngayun..no relationship at puro init lang ng katawan ang pinapairal. Kapag magkasawaan na Goodbye na at maghahanap na naman ng ibang maging kapareha." sagot ni Jeann. Agad na namilog ang mga mata ko sa sinabi nito. Bigla akong kinabahan. Pakiramdam ko kasi iyun ang ginagawa sa akin ni Sir Rafael ngayun. Ilang beses na din nya akong nahalikan.

'Yup...ewan ko ba sa mga playboy na iyan.Hindi makontento sa iisang babae. Kaya ang ganyang mga lalaki, red flag sa akin. Kahit gaano pa sila kapopogi at kayayaman, wala na silang appeal sa akin... Kaya mag-ingat ka Veronica, dapat maging mapanuri ka.... of course, hindi namin mapipigilan si Uncle sa mga gusto nya..pero kung nagmamahalan kayong dalawa, masaya kami para doon, pero kung fling-fling lang naman, huwag na lang....iwasan mo siya hanggat kaya mo pa." muling wika ni Charlotte.. Napatitig ako dito.

Totoo nga ang mga naririnig ko. Advance mag-isip si Charlotte. Sa edad nito mukhang napakalawak na ng kanyang pang-unawa. Hindi katulad sa akin na aanga-anga pa rin.

"Yup, kaya nagpromise ako sa sarili ko na isusuko ko lang ang virginity ko sa mismong gabi pagkatapos ng kasal namin ng lalaking napupusuan ko. Mahirap ng magtiwala sa panahon ngayun..ang daming fuck boy!" sabat. ni Jeann.

Parang gusto ko na tuloy maiyak.... mabuti pa sila may mga nakalatag na sa mga utak nila tungkol sa pakikipagrelasyon, samantalang ako, ilang beses ng nahalikan ni Sir Rafael at alam kong ginagawa lang iyun ng mga taong may relasyon. Eh kami ni Sir Rafael, hindi ko alam kung anong meron sa aming dalawa eh.

Marami pa kaming tatlo na napag- usapan. Kahit papaano marami akong natutunan sa kanila. Ilang saglit lang ay napagpasyahan na namin na lumabas muna ng suite. Pupunta daw muna kami ng dining area para titingin ng makakain pagkatapos aakyat kami sa roofdeck para magpaantok.

Pagdating namin dining room ay agad na bumungad sa amin ang mangilan-ngilan na bisita. Agad kaming kumuha ng pinggan at pumunta sa buffet para pumili ng pwedeng kainin.

Maraming pagkain ang nakahanda.

Mukhang masasarap naman pero hindi ko alam kung ano ang mga pangalan. Kumuha lang ako ng sakto lang na dami ng pagkain. Iyung kaya kong ubusin at sabay na kaming naglakad patungo sa isang bakanteng lamesa. Masaya kaming kumakain habang abala na pag-uusap sa kung anu-anong bagay.

Pagkatapos kumain ay agad kaming nag-ikot ikot. Tahimik ang ibang bahagi ng yate. Hindi naman siguro ganoon kadami ang bisita ni Peanut.

"Nasaan kaya sila Uncle pang wika ni Charlotte. narinig ko pang wika ni Jeann.

"Nasa Promenade Deck. Sakto doon na lang tayo pupunta, ang alam ko doon din makikita ang sky lounge. Pinakamataas na part ng yate at pwede tayong lumanghap ng sariwang hangin. " excited na sagot ni Jeann.

Ilang hagdan din ang aming inakyat bago nakarating doon. Pagkadating 

namin sa pinaktuktok ay agad kong narinig ang mga nagkakasayahang boses. Agad kong inilibot ang tingin sa paligid at nakita ang nagkakasayahan na sila Sir Rafael at mga kaibigan nito.. May mangilan-ngilang ibang tao kaming nakikita. Mga kababaihan at kalalakihan na hindi nalalayo sa edad nila Sir Rafael.

"OMG...nakikita nyo ba ang nakikita ko? May kasamang mga babae sila Uncle at ang mga kaibigan nya." mahinang wika ni Jeann.

Chapter 206

VERONICA POV

Agad akong napatitig sa kinaroroonan nila Sir Rafael. Tama nga si Jeann, may mga kasama silang babae at halos kumandong na ang iba sa mga kaibigan ni Sir Rafael.

"Yuck, ang lalaswa nila! Mabibinyagan pa yata ang inosente kong mga mata sa nakikita ko ngayun." narinig kong wika ni Charlotte habang titig na titig sa magkakaibigan na nag-iinuman.

"Oo nga..mga playboy talaga! Hindi nabubuhay kapag walang babae sa paligid. Kaya pala pinaalis tayo at dinala sa suite para hindi natin masaksihan ang mga balak nilang gawin dito sa yate." sabat naman ni Jeann. Mahina akong napabuntong hininga. Agad akong nakaramdam ng kakaiba sa puso ko lalo na ng mapansin ko na magkatabi sa iisang upuan sila Sir Rafael at Sofia.

Baka may balikan na nangyayari sa pagitan ng dalawa. Sabagay, ang ganda at sexy naman kasi talaga ng Sofia na iyun. Tiyak na maaakit kahit na sinong lalaki na makakakita sa kanya ngayun sa hitsura nya.

"Saan na tayo ngayun puputa? Ayaw kong makihalubilo sa kanila. Ayaw kong panoorin ang kalaswaan nila. Nakakaitira!" narinig kong wika ni Charlotte habang nakatingin sa akin. Nahihiya naman akong napaiwas ng tingin dito. Ayaw kong mapansin nito ang nararamdaman kong lungkot ngayun.

"Siguro, balik na lang tayo sa suite natin. Doon na lang tayo." malungkot

kong sagot. Parang gusto kong magkulong na lang kwarto para hindi ko na makita pa si Sir Rafael na may kasamang iba. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at maiyak ako. Nakakahiya kina Charlotte at Jeann kung nagkataon.

Hindi ko na kaya pang tagalan ang nakikita kaunti na lang talaga at tutulo na ang luha sa aking mga mata.

Dapat talaga iiwasan ko na ang panglalandi sa akin ni Sir Rafael eh. Para kahit makita ko na may iba siyang babaeng kasama hindi ako masasaktan ng ganito. Ang ganda ng kinaroroonan ko ngayun pero pakiramdam ko parang namatayan ang puso ko. Para tuloy akong lalagnatin sa sama ng loob.

"Sabagay....mabuti pa nga siguro balik  na lang tayo sa suite. Manghingi tayo ng wine sa mga staff tapos mag- inuman tayo habang nananoond ng mga movies. Para naman may pampalipas oras tayo." sagot ni Jeann.

"Akala ko ba hate mo ang alak or wine? " sagot ni Charlotte.

"Nope...wala namang problema kung tayong tatlo lang. Isa pa matutulog din naman agad tayo kung sakaling malasing tayo." nakangiting sagot ni Jeann. Agad naman napatango si Charlotte at sabay-sabay na kaming naglakad paalis sa lugar. Hindi na ako nag-aksaya pang muling tingnan ang mga kaganapan na nangyayari kina Sir Rafael at Sofia. Baka lalo lang madurog ang puso ko sa sama ng loob na nararamdaman.

"Hi! Baka gusto nyong magjoin sa

amin?" bago kami nakababa ng hagdan narinig namin ang isang tao na biglang nagsalita. Sabay-sabay kaming napalingon sa kanila.

Isang babae at tatlong lalaki. Kung titingnan mas matanda lang sila ng ilang taon sa aming dalawa ni Jeann. Agad na napangiti si Charlotte ng pagkatapos silang titigan.

"Looks familiar! Parang nakita ko na kayo somewhere? Or in television.. endorser?" tanong ni Charlotte habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa kaharap.. Agad silang napatango.

"Wow...hindi ko akalain na may mga celebrities pala tayong kasama sa yate na ito." sagot nito.

"Naimbitahan lang din kami ni 

Peanut. Kasamahan namin siya sa industriya kaya hindi na kami nagpatumpik-tumpik pang sumama. By the way ako nga pala si Lucas, sila naman si Antonette, Bryle at Allan. Join na kayo sa amin para mas masaya. " nakangiti nitong wika sabay lahad ng kamay.

"Ako naman si Charlotte, pinsan ko si Jeann at Veronica...Nice to meet you guys. Pabalik na sana kami ng suite namin." nakangiting sagot ni Charlotte at isa isang nakipagkamay sa mga bagong kakilala. Ganoon din ang ginawa naming dalawa ni Jeann.

"Nice names. Happy to meet you ladies. " sagot naman ni Bryle.

"Wow, ang galing lang...may friends na agad tayo. Saan tayo ngayun?" sabat naman ni Jeann.

"Sa sun deck tayo. Teka, umiinom ba kayo ng kahit wine?" sagot ni Antonette.

"Yup, but in moderation and dont forget may kasama tayong minor dito. Kayo ba?'" sagot ni Jeann sabay tingin kay Charlotte.

"Yup in moderation lang din. Besides, wine lang naman..hindi naman nakakalasing iyun...Kaunting kwentuhan para naman kahit papaano malibang tayo." sagot ni Antonette.

"Shoot magkakasundo tayo nito. Mahaba pa ang gabi at dapat i-enjoy natin ang bawat oras na magkakasama tayo." sagot ni Alan. Nagkatawanan kami at sabay-sabay ng naglakad papuntang Sun deck.

Agad na sumalubong sa amin ang mabining hampas ng hangin. Mula sa kinaroroonan namin ay kitang kita ko ang mga nagkikislapang bituin sa langit. Halatang malayo na kami sa kalupaan dahil wala na kaming nakikita pa na kahit na anong ilaw sa paligid namin. Napakaganda ng gabi kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

Pakiramdam ko bigla kong nakalimutan ang sama ng loob na nararamdaman ko kani-kanina lang. Mas mabuti na din siguro na may mga bago kaming kaibigan na nakilala para naman malibang kami.

Kaysa naman bumalik kami ng kwarto at baka kung ano pa ang maisip ko. Isa pa gusto kong umiwas sa mga tanong na ibabato sa akin mamaya nila Jeann at Charlotte tungkol sa kung anong meron sa amin ni Sir Rafael.

"Paano nga pala kayo napasama sa party na ito? Parang ngayun lang

namin kayo nakita. Matagal niyo na bang kilala ang celebrant?" agad na taong sa amin ni Antonette ng makaupo na kami. Ang mga kalalakihan naman ay sandaling umalis para kumuha ng maiinom at makakain namin habang nagkikiwentuhan kami.

"Actually, hindi naman talaga namin friend ang celebrant. Hmmm friend siya ng Uncle namin.." sagot ni Jeann.

"Talaga? Sino sa kanila? I mean... mukha kasi kayong mayayaman kaya tiyak na malapit din kay Peanut ang taong iyun." tanong ni Antonette.

"Si Uncle Rafael Villarama." sagot ni Charlotte?

"What? OMG dont tell me na apo kayo ng Billionaire na si Gabriel Villarama?

" tanong ni Anthonette habang

namimilog ang mga matang nakatitig sa amin. Agad naman tumango si Jeann

"Yuppp.. Hindi ko akalain na kilala mo pala ang mga Villarama's." sagot ni Jeann.

"OMG! Hind talaga kami nagkamali sa pag-aaproach sa inyo. Hindi ko akalain na makakausap namin ang mga apo ng mga Villarama. Kumusta kayo? Siguro ang sarap maging Villarama. Lahat ng gusto nakukuha." muling wika nito. Sabay na natawa si Jeann at Charlotte.

"Hindi naman sa ganoon. Hindi naman kami pinalaking spoiled ng mga magulang namin." sagot ni Jeann. Tumawa si Antonette.

Ilang saglit lang at dumating na din ang tatlong lalaki na kasama nito. May mga dala na silang bote wine, baso at mga pagkain na nakalagay sa isang tray.

"Alam nyo ba kung ano ang natuklasan ko ngayun lang? Hindi pala basta- basta ang bago nating mga friends... apo sila ng billionaire na si Mister Gabriel Villarama!' agad na balita ni Antonette sa mga kasama. Sabay-sabay silang napatitig sa aming tatlo. Halatang nagulat din sila.

Gusto ko na sanang i-correct na hindi ako kasama doon. Pero nahihiya na akong magsalita. Isa pa ayaw ko ng mahaba pang paliwanagan at ungkatin pa ang pagkatao ko.

Alam kong mga mayayaman sila at ramdam ko sa pananalita nila na mataas ang kanilang pinag-aralan. Isa pa baka magkamali ako kapag ibuka ko pa ang bibig ko.. Magiging tagapakinig na lang ako sa magiging topic nila ngayun para naman kahit papaano malibang ako.

"Talaga? kaya pala familiar kayo sa paningin ko...Bigla tuloy akong nahiya. "sabat naman ni Bryle. Natawa naman sila Charlotte at Jeann.

"Guys..hindi na natin dapat pang pag- usapan ang tungkol sa bagay na iyan. Not a big deal naman kung apo kami ng billionaire. Ang mahalaga we're friends na!" nakangiting wika ni Jeann. Agad na sumang-ayon ang lahat.

Isa-isa kaming inabutan ni Lucas ng baso na may lamang alak. Nagiging komportable na din kami at ilang saglit lang ay napuno na ng tawanan ang sun deck ng yate. Kalog din pala ang tatlong lalaki na ito at kung anu-

ano na ang aming napag-uusapan. Tungkol sa kanilang mga karanasan sa pagmomodelo ang kadalasang topic.

"Hayyy naku, sabi ba naman ni Direk ang pangit ko daw mag prodyek? Masyado daw akong over qualified sa papel na ginagampanan ko? Kasalanan ko ba kung bakit sobrang gwapo ko?" pagbibida na wika ni Alan. Muling umalingawngaw ang tawanan sa buong paligid.

"Iyun ba iyung time na gusto ka turuan ng baklang floor manager kong paano humalik?''" sabat naman ni Antonette.

"Yah...and thats eeewwww! Hindi ko matanggap iyun! Masyadong pang inosente ang labi ko noong time na iyun! Sinumbong ko nga kay Mama kaya hayun agad na nasesesante ang hitad...Akala nya siguro makakatikim na siya ng isang sariwang nilalang na tulad ko." sagot ni Alan. Halos sumakit naman ang tiyan namin sa kakatawa. Hindi namin akalain na mag-eenjoy kami sa presensiya nilang apat.

"Buti na lang kamo at napigilan ka ng anghel dela gwardiya mo Pare para patulan siya....akalain mo iyun...sa sobrang daming in descent proposal na dumating sa atin, hindi tayo nagpapadala doon. Siguro kung pinatulan natin ang mga iyun mayaman na din tayo ngayun." sagot ni Lucas.

"Pero marami pa rin ang kumakagat doon. Pero ako..never kong gagawin iyan. Mas gusto ko pa rin mabuhay na walang inaapakan na ibang tao." sabat ni Antonette.

"So totoo pala ang naririnig namin na uso sa showbiz ang mga ganyang kalalakaran?' sagot ni Charlotte.

"Yupp at kung mahina ka tiyak na madadala sa ganda ng offer nila." sagot ni Antonette. Sabay-sabay kaming napatango.

"Pero alam niyo, sa ganda nyong iyan pwede din kayong mag-artista? Kung sakaling may offer na dumating sa iyo, willing kaya ang mga Villarama na payagan kayo?" sagot ni Alan. Agad na umiling si Jeann.

"I dont think so..But for me, wala akong plano na pumasok sa showbiz. Mas gusto ko ang tahimik na buhay." sagot nito

"Me too! Mas preferred ko na pumasok sa military like my Mom kaysa sa showbiz na iyan..Well kanya-kanayang hilig lang naman iyan at iba-iba ang pananaw natin sa buhay." sagot ni Charlotte.

"how about you Veronica? Pansin namin kanina ka pa tahimik ha? Huwag kang mahiya sa amin ha? Ganito lang talaga kami." tanong naman ni Bryle. Direkta itong nakatitig sa akin kaya agad akong nakaramdam ng hiya. Bigla ko tuloy natungga ang laman ng baso sa pagkataranta. Agad na gumuhit ang pait ng lasa nito sa lalamunan ko. Parang biglang nag-init ang katawan ko dahil doon.

"ha? Ah...eh...mas gustong kong magfocus muna sa pag-aaral. Gustong gusto ko kasi makatapos eh." nahihiya kong sagot. Agad naman silang sumang -ayon sa sinabi ko. Buti na lang at wala 

ng kasunod na question. Masaya na ako sa papel ko na maging tagatawa na lang muna.

"So paano ba iyan? Friends na tayo? Siguro magpalitan tayo ng contact number para after this pwede tayong magbonding kapag may mga free time tayo.'" suhestiyon ni Antonette. Sumang-ayon ang lahat.

Inilabas na namin ang aming mga cellphone at nagpalitan na kami ng contact number. Nang sipatin ko ang oras sa cellphone ko ay nagulat pa ako. Halos alas dos na ng madaling araw. Ang bilis lumipas ng oras at hindi man lang namin namalayan iyun. Talagang napasarap ang pag-uusap naming pito.. Nakakatuwa pala makipag-usap sa mga mayayaman.

"Balita ko sa Boracay ang punta ng

yate na ito. Tamang tama, lalo tayong mag-eenjoy doon kaya lang pagkadating ng Boracay wala na kaming balak pang sumabay pabalik ng Manila. May photo shoot kami doon eh.." muling wika ni Alan. Agad naman kaming nagkatinginan nila Jeann at Charlotte. Wala kasi kaming idea kung saan ang punta namin. Basta lang kami sumama at akala namin mananatili lang kami sa gitna ng karagatan.

"Talaga? Wow! Akalalin mo iyun, instant pasyal ito! Grabe, hindi man lang nabanggit sa atin ito ni Uncle! " sagot ni Jeann.

"Kung ganoon sulitin natin na magkakasama tayo ngayun dito. Magswimming tayo at huwag kalimutan na magpalitan ng mga messages kapag nasa Manila na tayo." sabat ni Charlotte. Akmang sasagot pa sana si Jeann ng agad namin napansin ang parating na si Sir Rafael. Nakasunod dito si Peanut at Drake.

"Dito lang pala namin kayo makikita? Alam nyo bang halos ikutin na namin at bawat kasulok-sulukan ng yate sa kakahanap sa inyo?" agad na wika ni Sir Rafael habang palapit sa amin. Agad akong napatayo sa pagkagulat lalo na ng mapansin ko na parang galit na naman siya.

"Uncle..tapos na kayong mag-inuman? Actually, meet our new friends...." hindi na natuloy ang sasabihin ni Charlotte ng putulin ito ng kanyang tiyuhin.

"Who cares at wala akong time na makipagkilala sa kanila.... hindi bat sinabi ko sa inyo na huwag na huwag kayong basta-basta makipag-usap kahit kanino lalo na at hindi nyo kakilala?" galit na wika nito. Nagulat naman ako. Wala naman kasi akong natandaan na sinabi niya iyun. Ang sabi niya lang bawal akong makipag- usap kay Elijah. Hindi sa lahat ng lalaki dito sa mundo. Ang labo nya talaga or baka naman para kina Charlotte at Jeann ang sinasabi niya.

Pero kahit na! OA nya ha? Kami nga hindi namin pinakialaman ang ginagawa nyang pakikipaglandian kay Sofia. May nakilala lang kaming mga bagong kaibigan kung magalit naman siya akala mo malaking kasalanan na ang aming nagawa.

Chapter 207

VERONICA POV

"Kayong dalawa...bumalik na kayo sa suite nyo!" utos nito sa kanyang mga pamangkin. Pagkatapos agad nitong hinawakan ang aking kamay at mabilis na hinila palapit sa kanya. Nagulat ako sa kanyang ginawa kaya naman pilit akong nagpumiglas dito. Ano ba ang gusto nyang palabasin? Pagkatapos nyang makipaglandian kay Sofia,ako naman ang lalandiin nya ngayun? Napaka-unfair nya naman yata.

"Uncle, naman its not Veronica's fault. Ano ba ang mali na nagawa namin? Nakikipag-usap lang naman kami sa ibang guest dito sa yate.... isa pa they are nice and we are happy na nakilala sila." sagot ni Jeann. Masamang tinitigan ni Sir Rafael ito bago sumagot.

"Bumalik na kayo sa suite nyo."

muling utos nito sa kanyang mga

pamangkin. Sa pagkakataon na ito bakas ang galit sa kanyang boses. Tahimik na lang din naman ang mga bago naming kaibigan pero bakas ang pagtataka sa mga mukha ng mga ito habang palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Sir Rafael.

"Bro..hey relax! Wala namang masamang nangyari sa kanila, katulad ng kanina mo pa iniisip. And besides kilala ko ang mga kasama nila kaya wala kang dapat na ikagalit." sagot naman ni Peanut. Pilit nitong pinapakalma ang kaibigan. Pero walang epekto. Kaunti na lang at mananakmal na yata si Sir Rafael. Muli nitong hinarap ang mga pamangkin.

"Go back to your suite now! Huwag kayong lumabas doon hanggat hindi ko sinasabi!." muling utos nito sa mga pamangkin. Mukhang galit talaga at hindi ko alam kung bakit.

"Ok..fine...Veronica, lets go!" bakas ang inis sa boses ni Charlotte na yaya nito sa akin.

Agad naman hinila ang kamay ko na hawak-hawak pa rin ni Sir Rafael para sumabay na kina Jeann at Charlotte pabalik ng suite namin. Pero laking pagtataka ko dahil mukhang wala yata itong balak akong pakawalan.

Ano ba ang nangyayari sa kanya? Go back to your suite daw pero wala naman syang balak na bitawan ako?

"Ikaw naman, mag-usap tayo! Marami kang dapat na ipaliwanag sa akin." wika nito at hinila na ako paalis. Pero bago pa kami nakalayo muling nagsalita si Jeann.

"Uncle! What happened to you? Walang kasalanan si Veronica. Kami ang may gusto na tumambay dito sa sun deck! Bakit ka ba nagagalit?" tanong ni Jeann sa tiyuhin. Hindi ito sinagot ni Sir Rafael bagkos binalingan ang mga

kaibigan at nagsalita.

"Pakisamahan sila sa suite nila." wika nito at hinila na ako paalis. Wala na akong magawa pa kundi napasunod na lang sa kanya. Palingon-lingon pa ako kina Jeann at Charlotte at bakas sa mga mata nila ang pag-aalala sa akin. Napapailing naman sila Peanut at Drake habang nakasunod ang tingin sa amin.

"Sir Rafael, ano po ba ang problema? Bakit po ba kayo nagkakaganyan?"

Hindi ko maiwasang tanong. Sa totoo lang kinakabahan na ako sa hitsura nito ngayun. Mukhang galit na galit talaga dahil nanlilisik ang mga mata nya. Ano ba ang problema nya? Bakit ako ang pinagbalingan ng galit nya? Nag-away ba silang dalawa ni Sofia?

Maraming pasilyo kaming nilikuan bago kami nakarating sa isang nakasarang pintuan. Binuksan nya iyun at nagulat ako na isa din pala ito sa mga kwarto dito sa yate. Ang kaibahan nga lang medyo mas maliit ito kumpara sa suit na pinuntahan namin kanina nila Jeann at Charlotte.

Agad nya akong hinila papasok sa loob at napansin ko pa na agad nyang inilock ang pintuan ng kwarto. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba lalo ng itinulak niya ako papuntang kama. Napahiga ako sa kama sa lakas ng pagkakatulak nya sa akin at naramdaman ko na lang na bigla na lang itong pumatong sa akin. Sisigaw sana ko ng maramdaman ko na bigla nitong kinuyumos ng halik ang labi ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa kanyang ginawa.

Masakit......Mapagparusa ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Hindi ako makapalag dahil nakadagan ito sa akin at mahigpit ang pagkakahawak nya sa ulo ko. Gustuhin ko man na sumigaw para humingi ng tulong pero pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas.

Ilang minuto ko ding naramdaman ang parusang halik nito bago ito nag- umpisang kumalma. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa kanyang ginawa. Pakiramdam ko ang laki ng nagawa kong kasalanan sa kanya para ganituhin nya ako.

Agad naman itong natigilan ng mapansin nya ang luha ko sa pisngi. Agad itong umalis sa ibabaw ko at mabilis na bumaba ng kama. Napaupo naman ako sa kama habang patuloy sa pag-iyak. Pakiramdam ko namamaga ang labi ko sa ginawa nitong paghalik nito sa akin kanina.

"narinig kong sigaw nito.Pasuntok-suntok pa ito sa ire. Pagkatapos ay napasabunot pa ito sa kanyang ulo sabay upo sa sofa. Kita ko sa kanyang mukha ang pagsisisi.

"Ano po ba ang kasalanan ko? Bakit nyo po ba ako ginaganito?" umiiyak na tanong ko. Ilang saglit din itong tumitig sa akin bago sumagot.

"Tinatanong pa ba iyan? Bakit ka nakikipag-usap sa mga gagong iyun? Hindi mo sila kilala. Paano kung mapahamak ka?" malakas na wika nito. Bahagya na itong kumalma na siyang labis kong ipinapasalamat. Muli akong napayuko.

"Mababait naman sila eh. Hindi naman sila bastos kausap. Isa pa kaibigan din sila ni Peanut." sagot ko.

"No! They are not mabait Veronica! They are strangers at hindi ka dapat nakikipag-usap sa kanila!" inis na sagot nito sabay tayo at lapit sa akin. Hinawakan nya ako sa baba kaya napatingala ako. Agad na nagtagpo ang aming mga mata na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang kilabot. Namumula ang mga mata nito at kita ko ang hindi maipaliwanag na damdamin.

"Sorry!" sagot ko sabay tulo ng luha sa aking mga mata. Nakakaramdam na ako ng takot sa kanya. Pakiramdam ko sasaktan nya ako ano mang sandali. Narinig ko ang mabilis na pagbuntong hininga nito bago ako kinabig payakap sa kanya.. Lalo naman akong napaiyak at napasubsob sa kanyang dibdib.

Sa hindi malamang dahilan lalo akong napahagulhol ng iyak. Bigla ko na naman kasing naalala ang mga nakita kng eksena kanina. Saglit ko lang iyung nakalimutan dahil sa masayang pag- uusap namin ng mga bago naming nakilala doon sa sun deck.

"Im sorry kung nagalit ako. Hindi ko lang matanggap na nakikita kang nakikipag-usap sa iba." narinig kong wika nito. Sa pagkakataon na ito kalmado na ang kanyang boses. Naramdaman ko din ang kanyang kamay na humahaplos sa likod ko. Pilit nya akong pinapatahan.

"Bakit nyo po ba ito ginagawa sa akin? Bakit nyo po ba ako pinagbabawalan? Dahil ba kina Jeann at Charlotte?"

tanong ko habang patuloy sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Natatakot na akong tumitig sa kanya. Naramdaman ko pa ang paghinga nito ng malalim bago sumagot.

"Hindi ko di alam. Basta ang gusto ko huwag na huwag mong subukan na makipaglapit sa ibang lalaki." sagot nito. Naramdaman ko pa ang paghalik nito sa tuktok ng ulo ko.

"Bakit nga? Nakikipagkaibigan lang naman sila eh. Bakit kayo nagagalit ng ganito?" muli kong tanong.

"Dahil mahalaga ka sa akin. Nagseselos akong nakikita ka na may kumakausap sa iyong iba." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Lalaki din ako at naiinis ako sa mga titig na ipinupukol sa iyo ng isa sa mga lalaking kausap nyo kanina. Alam kong may gusto sya sa iyo at alam kong liligawan ka nya.''" wika nito. Hindi naman ako makapaniwala sa kanyang sinabi. Ano ito? Ganito ba talaga siya ka -advance mag-isip? Isa pa ano naman ang problema kong may manliligaw sa akin?

"Paano mo sila nakilala? bakit kayo lumabas ng suite?"muling tanong nito. Aalis na sana ako sa pagkakayapos nito para masagot ang tanong nito ng maayos pero mahigpit na naman ang pagkakapit nya sa akin. Talagang balak nyang mag-usap kami ng ganito. HIndi na kasi ako komportable eh.

"Na-bored kami sa suite kanina. Pinuntahan namin kayo sa Promenade Deck pero nagkakatuwaan na kayo. Nag -iinuman kayo habang may mga kalandian kayong babae kaya hindi na kami tumuloy. Babalik na sana kami ng suite namin kaya lang nakipagkilala sa amin ang grupo nila Antonette at niyaya kami sa sun deck para makapagkwentuhan." mahaba kong paliwanag. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago kumalas sa pagkakayapos sa akin na syang labis kong ipinagpasalamat.

Akmang lalayo na ako dito na hawakan ako nito sa kamay. Tinitigan ako sa mga mata nito bago nagtanong.

"Bakit hindi kayo tumuloy? Pwede naman kayong lumapit sa amin eh. Pwede kang pumunta sa akin anytime kung gusto mo." masuyo nitong sagot. Hinaplos pa nito ang pisngi ko at pinunasan ang ilang bakas ng luha na natira doon.'

"Paano kami lalapit? May katabi ka eh tsaka baka makaisturbo kami." sagot ko. Agad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi nito dahil sa sinabi kong iyun.

Baliw lang....kung kanina galit na galit ito ngayun mukhang nagbago na naman ang ihip ng hangin. Nagawa na nitong ngumiti ngayun.

"At ano naman ang nakita mo?" tanong nito. Ramdam ko na ang lambing sa boses nito. Tumikhim muna ako bago sumagot.

"Iyun nga....kalandian mo si Sofia." sagot ko. Naningkit ang mga mata nito sa sinabi ko.

"Imposible naman yata iyang sinasabi mo. Hindi ko magagawa iyun. Loyal na ako sa iyo eh." sagot nito. Agad naman akong nagulat. Sinungaling talaga. Kapag babaero lulusot talaga hanggang kaya! Pinagluluko yata ako nito eh. Iba ang sinabi nito kompara sa nakita ko kanina.

"Hmmmp hindi ako maniniwala!" sagot ko at agad kong hinila ang kamay ko na hawak nito. Mabilis akong bumaba ng kama para makalayo dito. Nag-uumpisa na naman kasing kumabog ang dibdib ko dahil sa sobrang lapit namin sa isat isa.

"Bahala ko kung ayaw mong maniwala. Basta ang alam ko wala akong kalandian kanina. And by the way, isa- isa ng nagsipag-uwian ang mga guest ni Peanut. Tayo-tayo na lang ang matitira dito sa yate." sagot nito. Nagulat naman ako. Paanong magsipag -uwian eh nandito kami sa gitna ng laot.

Ano iyun lalangoy sila?

"May mga chopper na dadating maya- maya lang para sunduin ang ilang bisita. Wala naman kwenta ang mga bisita na inimbitahan ni Peanut. Karamihan mga babae. Feeling nya nasa bar pa rin kami." sagot nito. Hindi ako nakaimik. Napansin ko ang paghiga nito sa kama sabay tapik nito sa kanyang gilid.

Halika dito. Magpahinga muna tayo. Ngayun ko lang naalala na naparami pala ang nainom kong alak." wika nito sabay pikit. Para naman akong naistatwa sa aking kinatatayuan. Hindi ako nakakilos.

Ang bilis talaga magbago ng mood nya. Kung kanina ay para itong leon na galit na galit ngayun naman para itong maamong tupa. Ngayun ko lang din napansin na amoy alak pala ito. 

Chapter 208

VERONICA POV

Pagkatapos ng galit-galitan nya kanina ganoon lang kadali para sa kanya ang mahiga sa kama at yayain akong tumabi sa kanya? Siguro naman may karapatan akong tumanggi diba?

Isa pa ano na lang ang iisipin sa akin ng mga pamangkin niya? Tiyak na naghihintay na sila sa suite namin. Ano ba kasi ang nakain nito at bigla na lang nagalit kanina? Nasobrahan ba siya sa alak pagkatapos ngayun nya lang nagrealized na lasing siya? Hay ang hirap nya talagang intindihin.

"Veronica, come on! Masakit na ang ulo ko. Mahiga ka na sa tabi ko." narinig ko pang wika nito. Napahinga ako ng malalim.

"Sir..balik na ako sa suite namin. BAka hinihintay na ako nila Charlotte at Jeann." sagot ko. Agad itong napadilat.

Tumitig sa sa akin pagkatapos bumangon ng kama.

"Bakit ba lagi na lang ibang tao ang iniisip mo? Ayos lang sila kahit wala ka doon. Ako ang kasama mo kaya naman ako ang isipin mo!" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matulala sa sinabi nito. Ano daw?

"Pe-pero baka hinihintay nila ako eh tsaka pwede ka naman matulog mag- isa dito diba?" tanong ko.

"Veronica, lasing ako....hindi ka man lang ba nag-aalala sa akin? Paano kung hindi na ako magising? Mahiga ka na dito sa tabi ko at bantayan mo ako!"

pautos na wika nito sabay tapik sa kama. HIndi ko naman malaman kong ano ang gagawin ko.

Nangako na ako sa sarili ko na iiwasan ko na siya eh. Pero bakit kailangan samahan ko pa siya dito sa kwarto? Hay kainis naman. Hanggang ngayun pakiramdam ko namamaga pa rin ang labi ko sa paraan ng paghalik nya sa akin kanina. Ayaw ko na sanang dumikit-dikit pa sa kanya eh.

"Ano na? Halos mag-umaga na! Tatayo ka na lang ba diyan?" muling untag nito. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Di-dito na lang po ako sa sofa Sir. Mababantayan naman kita. Hindi ko na kailangan pang mahiga sa tabi mo." sagot ko. Agad na naningkit ang mga mata nito na tumitig sa akin.

"OK fine...bawal kang lumabas dito hanggat hindi ko sinasabi. Tandaan mo iyan!" inis na sagot nito at muling nahiga sa kama. Agad naman akong nagtungo sa sofa at naupo.

Sa totoo lang inaantok na din ako. Ang arte naman kasi ni Sir Rafael. Talagang idinahilan nya pa sa akin na baka hindi na siya magising kapag walang nagbabantay sa kanya. Bakit kaya hindi nya na lang niyaya si Sofia na tabihan siya? Total naman shota nyan naman iyun.

Kakamot-kamot ako sa aking ulo habang sinisipat ang sofa. Kung sabagay, pwede naman akong matulog dito. Safe naman siguro ako lalo na ng mapansin ko na mukhang nahimbing na sa pagtulog si Sir Rafael.

Agad na din akong nahiga sa sofa. Ayos naman, malambot ang foam at sobrang antok na antok na talaga ako. Agad kong ipinikit ang aking mga mata at ilang saglit lang ay nakatulog na din ako.

Nagising ako na nakabalot ma ang katawan ko sa isang makapal na kumot. Nang igala ko ang paningin sa paligid ay nagulat pa ako na nasa isang hindi familiar akong silid. Agad akong napabangon ng mapansin kong may biglang gumalaw sa tabi ko.

Nang lingunin ko ito ay agad kong napansin ang nahihimbing pang natutulog na si Sir Rafael. Biglang naalala ko ang mga nangyari kagabi. Ang pagwawala nito at ang pagtulog ko sa sofa.

Pero paanong nandito na ako sa kama? Imposible naman na naglakad ako papunta dito eh ang naalala ko sa sofa talaga ako nakatulog.

Akmang baba na ako ng kama ng maramdaman ko ang braso nito na agad na kumapit sa baywang ko. Bigla naman naninigas ang buo kong katawan ko sa kanyang ginawa. Muli kong tinitigan ang mukha nito at napansin kong nakapikit pa rin siya kaya naman hinawakan ko na ang kanyang braso at dahan-dahan itong tinanggal mula sa pagkakayapos sa akin.

"Stop it! Inaantok pa ako! Bakit ba ang likot mo!" reklamo nito sabay dilat ng kanyang mga mata. Hinila nya pa ako pahiga kaya naman wala na akong nagawa pa kundi ang napasunod na lang. Hindi hamak na mas malakas siya sa akin

"Sir Rafael, balik na po ako sa suite namin." wika ko. Masyadong nakadikit ang mukha nito sa may tainga ko at ramdam ko ang init ng kanyang hininga doon na syang nagbibigay sa akin ng kakaibang kilabot sa buo kong pagkatao.

"Bakit ka ba nagmamadali? Natatakot ka ba sa akin?" tanong nito at lalo pang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin. Para tuloy biglang naninikip ang dibdib ko sa lakas ng kabog. Paano ba naman kasi ramdam ko na may kung anong tumutusok sa may hita ko. Ano kaya iyun? Si Sir Rafael lang naman ang nakadikit sa akin eh.

"Hi-hindi naman po. Kaya lang baka kung ano ang isipin nila sa atin. Ilang oras na din tayo dito sa silid na ito at baka hinahanap na tayo."

Pagdadahilan ko. Saglit itong hindi nakaimik pero ramdam ko na nakatitig ito sa akin.

"Hayaan mo sila. Malalaki na sila. Lalabas din ng suite ang mga iyun kapag ma-bored na. Isa pa hindi tayo hahanapin ng mga iyun. Alam nilang nasa paligid lang tayo." sagot nito.

"Ano ba kasi ang gagawin natin? Bakit ba kasi ayaw nyo pa akong palabasin dito?" hindi ko mapigilang tanong.

"Pinaparusahan ka! Bakit ka sumuway sa bilin ko? Bakit ka nakipag-usap kagabi sa mga istrangherong iyun?"

tanong nito. Heto na naman kami.. hindi pa rin pala tapos ang issue na iyun. Bakit..hindi lang naman ako ang nakita nyang nakipag-usap doon sa mga bago naming kakilala. Kasama ko ang mga pamangkin nya at wala kaming ginagawang masama.

"Eh hindi lang naman po ako ang nakikipag-usap eh. Tatlo naman kami. " sagot ko.

"Kahit na. Hindi ko pa rin tatanggapin ang katwiran mo na iyan. Balak ko na parusahan ka ngayun para magtanda ka." sagot nito at tinunghayan ako. Titig na titig ito sa mga mata ko na siyang lalo kong ikinailang.

"A-ano ba kasing parusa iyun? Hindi pa rin ba sapat ang parusang ibinigay mo sa akin kanina? Ang hapdi pa rin kaya ng lips ko." sagot ko. Agad kong napansin ang pagngiti nito bago sumagot.

"Pwes, dagdagan natin." wika nito at agad na lumapat ang labi nya sa labi ko. Heto na naman kami. Sabi ko tama na ang kiss-kiss na iyan eh. Pero bakit hindi ako maka-hindi. Bakit parang nadadala na din ako?

Ilang minuto din na magkalapat ang aming labi. Hindi katulad kanina ang paraan ng paghalik nito ngayun... Maingat at puno ng pagsuyo. Namalayan ko na lang na ginagaya na ang galaw ng labi nito. Lalo naman itong naging mapusok.

"You're so beautiful Sunshine! Alam mo ba iyun?" wika nito ng maghiwalay ang aming mga labi. Namumungay ang mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Sir Rafael bakit po ba---" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng bigla na naman nyang idampi ang labi nya sa labi ko. Dampi lang naman at agad din nyang tinanggal.

"Stop it...From now on ayaw ko ng marinig pa na tawagin mo akong 'Sir'. Hindi din pwedeng may ibang lalaki na lalapit lapit sa iyo. Tandaan mo,akin ka lang Sunshine. Malalagot sa akin ang kahit na sino na magtangka na agawin ka." seryoso nitong wika. Naguguluhan naman akong napatitig dito. Pilit kong inaarok kong seryoso ba talaga siya sa sinasabi nya.

"Pe-pero amo po kita. Hi-hindi po pwede ang sinasabi mo Sir.." sagot ko. Agad na nagsalubong ang kilay nito.

"Isa pang tawag sa akin ng Sir hindi ka talaga makakalabas ng kwarto ngayung araw na ito. Lulumpuhin kita." may pagbabanta na wika nito. Agad naman akong kinabahan.

"Po? Naku, huwag po Si---Rafael, kailangan ko pa pong makatapos sa pag -aaral. Hinihintay po ako ng mga kapatid ko sa probensya namin."

Nahintakutan kong sagot. Agad kong napansin ang pagnigiti nito.

"I like it! Ang sarap pakinggan kapag tinatawag mo ako sa pangalan ko. From now on girl friend na kita at boy friend mo na ako. Bawal ka ng magpaligaw sa iba." wika nito. Natitilihan naman akong napatitig dito.

Ano ba ang sinasabi nito?. Hindi nya pa nga ako nililigawan girl friend nya na agad ako? Ano na lang ang sasabihin ng pamilya nya kapag malaman ito. Kahit saang aspeto kami tingnan hindi talaga kami bagay. Baka maliitin lang nila ang pagkatao ko. Lumaki akong mahirap at mangmang at wala akong maipagmalaki sa ibang tao.

"Bakit ayaw mo ba? Hindi mo ba

nagustuhan ang sinabi ko ngayun lang?

" tanong nito habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa mukha ko. Napansin nya marahil ang pag-aalangan sa mukha ko. Akmang babangon ako ng lalo niyang idiin ang katawan nya sa akin. Muli kong naramdaman ang kung

anong matigas na bagay na

sumusundot sa may hita ko.

"Hindi naman po sa ganoon, pero paano nyo ako naging girl friend hindi pa naman kita sinasagot." wika ko. Agad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi nito.

"Kailangan pa ba iyun? The feeling is mutual kaya nga pumapayag kang halikan kita diba?" tanong nito na may halong panunudyo sa kanyang boses. Nahihiya naman akong inilihis ng tingin sa kanya. Hindi ko na talaga kaya pang makikipagtitigan sa kanya ngayun. Naiilang na din ako sa posisyon naming dalawa. Isa pa ano ba ang pinagsasabi nya. Siya ang laging humahalik sa akin...hindi ako!

"Pero hindi po bat may girl friend na kayo? Sabi nila Charlotte at Jeann marami ka daw babae. Playboy ka daw. Katunayan nga nakita kita kagabi na katabi mo si Sofia eh." sagot ko. Muling naningkit ang mata nito.

"Bakit kasi hindi kayo lumapit sa akin. Nakita mo sana kung paano ko siya itinaboy" sagot nito Naguguluhan akong napatitig sa kanya.

"Hmmm teka lang. Dont tell me na nagseselos ka sa kanya?" tanong nito na may halong panunudyo sa boses. Pakiramdam ko biglang nag-init ang aking mukha. Nagkaka-amuyan na din kami ng hininga dahil sa sobrang lapit ng mukha namin sa isat isa.. Lalo tuloy akong nakaramdam ng pagkailang. Bigla tuloy na- blanko ang utak ko.

"Hindi ah!"" pagkakaila ko.

"Hindi? I think iba ang sinasabi ng pamumula ng mukha mo ngayun Sunshine.." sagot nito. Hindi ulit ako nakasagot.

"Ang ganda mo talaga! Hinding hindi ako magsasawa na titigan ang maganda mong mukha habang buhay." muling wika nito at agad akong hinalikan sa noo. Napapikit naman ako dahil sa ginawa nyang iyun. Agad na nakaramdam ng kakaibang ligaya ang puso ko.

"Pwede bang umalis ka na sa ibabaw ko? Ang bigat mo kasi eh." kunyari ay reklamo ko sa kanya. Katunayan hindi naman talaga siya mabigat. Kaya lang naiilang na talaga ako sa posisyon namin. Kanina pa kasi ako curious sa bagay na tumutusok sa hita ko. Ano kaya iyun? May matigas ba na bagay sa pagitan naming dalawa?

"Ayaw ko nga! Mas gusto ko ang ganitong posisyon Sunshine. Gustong gusto ko maramdaman ang init ng katawan mo. Isa pa nagka hangover yata ako dahil sa dami ng nainom kong alak kagabi." reklamo nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

"Sino ba kasi ang nagsabi sa iyo na uminom ka ng uminom." hindi ko mapigilang sagot.

"Kung pinuntahan mo sana ako kagabi at pinigilan hindi sana ako iinom. Of course susundin ko lahat ng gusto mo! " malambing na sagot nito sa akin at isiniksik pa ang kanyang mukha sa leeg ko. Biglang gumapang ang kilabot sa buo kong pagkatao lalo na nang maramdaman ko na naman ang kanyang dila na humahagod sa leeg ko.

"Teka lang...Sir Ra----? hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko ng tumigil ito sa paghalik sa akin at nakakunot ang noo na tinitigan ako.

"Sige, isa pang Sir at lulumpuhin na talaga kita! Alam mo bang kanina pa ako gigil na gigil sa iyo? Kanina pa nagpipigil ang alaga ko na angkinin ka.

" sagot nito na bakas ang hindi maipaliwanag na damdamin sa kanyang mga mata. Napalunok ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Sorry naman. Nasanay na akong tawagin ka ng ganoon eh." sagot ko.

"Pwes, sanayin mo na ang sarili mo ngayun pa lang na tawagin ako sa pangalan ko kung hindi malalagot ka sa akin." wika nito at muling isinubsob ang mukha sa aking leeg.

"Teka lang po..gutom na ako eh. Pwede na ba tayong lumabas dito?" kunyari ay reklamo ko. Naiilang na talaga ako sa mga pinanggawa niya sa akin. Isa pa natatakot ako na baka saan pa mapunta ang lahat ng ginagawa nya. Hindi pa ako ready na isuko ang pinakaiingatan kong yaman.

CHapTER 209

VERONICA POV

"Fine...kung hindi ka lang malakas sa akin hindi talaga kita papayagan na makalabas dito sa kwarto eh." wika ni Sir Rafael at agad na bumangon. Mabilis na naglakad papuntang banyo.

Nasundan ko na lang ito ng tingin. Nagtataka pa ako dahil nagtagal ito ng ilang minuto bago lumabas at napansin kong namumula ang mukha nito at pawis na pawis. Masyado bang mainit sa loob ng banyo at ganyan na lang ang hitsura nya pagkalabas?

"May dala kang mga damit diba? Ako na ang kukuha sa suite nyo. Gawin mo na kung ano ang gusto mong gawin sa loob ng banyo." wika nito at agad na lumabas ng kwarto. Muli ko itong nasundan ng tingin pagkatapos kibit balikat na pumasok sa loob ng banyo para gawin ang aking morning routine.

Isa pa kanina pa ako naiihi at nagtataka pa ako dahil nararamdaman kong basang basa na ang aking underware.

Aaminin ko man o hindi. Nagrereact na ang katawan ko sa ginagawa ni Sir RAfael sa akin. Nararamdaman kong namamasa ang aking pagkababae tuwing hinahalikan niya ako.

Pakiramdam ko may kung anong bagay ang namumuo sa puson ko kanina dahil sa mga pinanggagawa nya.

Dagdagan pa ng may kung anong matigas na bagay na nanggaling sa ibabang parte ng kanyang katawan na pumipintig-pintig tuwing dumidikit siya sa akin.

Kompleto naman sa kagamitan ang loob ng banyo. May mga nakita akong tuwalya at mga sabon at shampoo. Nagpasya na lang akong maligo muna total naman walang kasiguraduhan kung ano pang mga activities ang pwedeng gawin dito sa yate. Hindi ko din alam kong saang lupalop na kami ng karagatan nakarating.

Patapos na akong maligo ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng banyo. Nataranta naman akong binalot ang sarili ko sa isang makapal na tuwalya at mabilis na naglakad papuntang pinto at iniawang ito ng kaunti. Agad kong nakita si Sir Rafael. Hawak na nito ang bag na dala-dala ko kahapon na naglalaman ng mga personal kong gamit. Agad ko itong inabot at mabilis na isinara ang pintuan ng banyo. Nakalimutan ko na din ang magpasalamat.

Nakakailang na naman kasi ang mga titig nya. Hay hindi ko talaga alam kong kaya ko pa bang tagalan ang presensya nya. Habang tumatagal lalong lumalala ang kakaibang damdamin na nararamdaman ko sa kanya.

Mabilis kong tinapos ang naudlot kong pagligo at agad na pinatuyo ang katawan at nagbihis. Dito na din sa loob ng banyo ako nag-ayos pagkatapos sukbit ang bag agad na akong lumabas ng masiguro ko na maayos na ang aking hitsura.

Naabutan ko si Sir Rafael na busy sa kanyang cellphone. Mukhang kakatapos lang nitong makipag-usap sa kung sino at ng mapansin ang paglabas ko ay agad itong tumayo. Sinipat pa ako ng tingin mula ulo hanggang paa bago nagsalita.

"Lets go! alam kong gutom ka na!" wika nito at nagpatiuna na sa paglabas. Agad naman akong napasunod sa kanya.

Mabuti naman at nadala din sa pakiusapan. Sa wakas nakalabas din kami sa kwartong iyun at nagtaka pa ako dahil sobrang tahimik na ng paligid. Wala na din akong nakikitang

pakalat-kalat na ibang bisita. Baka katulad ni Rafael, lahat sila ay nalasing kagabi at nakatulog.

Diretso kaming naglakad patungo sa suite naming tatlo nila Charlotte at Jeann. Mukhang tulog pa sila kaya naman hindi na ako kumatok pa. Diretso ko ng binuksan ang pintuan at pumasok sa loob. Inilapag ko na din ang sukbit kong bag sa isang gilid.

Tama nga ang naisip ko. Pareho silang nakatalukbong ng kumot at naghihilik pa. Agad ko silang nilapitan at kinalabit.

"Uyyy tanghali na! Sabay-sabay na tayong kumain." gising ko sa kanila. Noong una ayaw pang magsipag- gising, Mukhang napuyat talaga sila.

"Saglit lang.....Maaga pa eh." narinig kong reklamo ni Jeann. Napatingin ako kay Sir Rafael. Sumenyas ito sa akin na lalabas daw muna. Agad naman akong tumango.

"Halina kayo. Nagugutom na ako ha? Alas nuebe na! Mas napuyat pa kayo kaysa akin?" wika ko. Napansin ko na agad na idinilat ni Charlotte ang mga mata. Tumitig sa akin at agad na bumangon.

"Veronica? Teka, kakabalik mo lang ba ng kwarto? Saan ka dinala ni Uncle kagabi?" agad na tanong nito.

"Eh di sa langit!" garalgal ang boses na sagot ni Jeann. Halatang kakagising lang din nito.

"ha? Ah eh...doon lang sa kabilang suite." sagot ko. Agad naman napabangon si Jeann. Pagkatapos tinitigan ako nito.

"Sa kabilang suite? Na kayong dalawa lang ni Uncle?" tanong nito. Dahan- dahan akong tumango.

"OH MY GOSH! Dont tell me na....na!

Ahhyyyyy! Tapatin mo nga kami, may something ba sa inyo ni Uncle? Bakit ganoon lang sya magwala kagabi?" tanong ni Jeann. Kumikislap ang mga mata nito at may kung anong tumatakbo sa isip nya na siya lang ang nakakaalam.

"Something? Naku, wala ha! Grabe naman kayo!" sagot ko sabay iwas ng tingin sa kanilang dalawa. Sandali silang nanahimik at mataman akong tinitigan.

"Kung walang something sa inyong dalawa. Paano mo ipapaliwanag iyang mapulang marka na nasa leeg mo? Grabe ka para kang pinapak ng bampira!" wika ni Jeann. Agad ko naman nahawakan ang leeg ko. Tumalikod pa ako sa kanila dahil sa pagkapahiya.

"We're friends naman diba? Isa pa hindi ka na iba sa amin Veronica...may relasyon ba kayo ni Uncle? Naka first base na ba siya? Masarap ba?" tanong ni Charlotte na halata ang kilig sa boses. Sinugandahan naman ito ni Jeann. Impit pa itong napatili.

"Yupp...OH MY GOD! Mas bet naman kita kaysa kung sinu-sinong babae dyan noh! Mas bagay kayo ni Uncle!" kilig na kilig na wika ni Jeann. Lalo naman akong nakaramdam ng pagkailang. Pakiramdam ko pulang pula na naman ang mukha ko dahil sa mga pinagsasabi nila ngayun.

"Sige na, magkwento ka na! Ano ang ginawa nyo ni Uncle? May nangyari ba? May mabubuo na bang isa pang pinsan namin? Gosh! Pakiramdam ko mahihimatay ako sa kilig. Magkwento ka na please!" nakikiusap na wika ni Jeann.. Parang gusto ko ng lumubog sa kinatatayuan ko ngayun pa lang. Ano ba itong pinagsasabi nila?

"Ano kasi...bakit ba ang dami nyong tanong? Nagugutom na ako." sagot ko.

Nagkatanginan pa ang dalawa bago muling nagsipagbaba ng kama.

"Sige na nga. Pero mamaya magkwento ka ha? Naku, ang saya- saya ko. Tiyak na may nalalapit na namang kasalan na mangyayari pamilya natin Charlotte." excited na wika ni Jeann.

"Yup..at isa sa atin ang pwedeng maging maid of honor." segunda naman ni Charlotte.

"Hindi pa rin kayo nakaayos?" naputol lang ang kiligan portion ng dalawa ng marinig namin ang seryosong tinig ng kanilang tiyuhin sa pintuan. Saglit na natigilan ang dalawa pagkatapos ay mabilis na nagsilapitan sa kanilang tiyuhin.

"Uncle, dapat pakasalan mo na si Veronica! Lagot ka kina Grandma at Grandpa. Nagkulong kayo ng kwarto na kayo lang." mabilis na wika ni

Charlotte kay Rafael. Agad naman itong napatingin sa akin. Gustong gusto ko ng lumubog sa sobrang hiya dahil doon.

Tuluyan ng pumasok ito sa loob ng kwarto at naglakad palapit sa akin. Pakiramdam ko bigla akong napako sa aking kinatatayuan. Hindi ako makakilos lalo na ng akbayan ako nito. Agad ko naman napansin ang impit na tili ng dalawang kaharap namin.

"Dont worry, kapag ikasal kami kayong dalawa ang hindi imbitado dahil sa pagiging chismosa nyo." sagot nito sa dalawang pamangkin. Pagkatapos ay iginiya ako palabas ng kwarto.

"Mag-ayos na kayo. Ang bagal nyong magsikilos. Mauuna na kami sa dining area." muling wika nito sa dalawang pamangkin bago kami tuluyan lumabas ng kwarto at isinara ang pintuan. Wala naman akong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang.

Pagdating sa dining area ay agad naming naabutan sila Drake, Peanut at Arthur. Sabay-sabay pa silang napatingin sa gawi namin ni Rafael ng mapansin nila ang pagdating namin.

"Oh Wow mukhang masarap ang gising natin ngayun ah?" agad na wika ni Peanut sa aming dalawa. Agad naman akong ipinaghila ng upuan ni Rafael at inalalayan pang makaupo.

"Tsk! Mabuti naman at pinauwi mo na ang mga asungot! Sa susunod hindi na talaga aattend kapag katulad pa rin ang set up ng dati ang gagawin nyo." sagot ni Rafael. Agad na nagkatawanan ang tatlo.

"Ano ba iyan Bro. Pati kami nadamay sa pagiging Goodboy mo kuno. iba na talaga kapag in-love." sagot ni Peanut.

"Tsk! Ewan ko sa inyo!" sagot ni Sir Rafael at sininyasan ang isang staff. Agad naman itong lumapit at binalingan ako ng tingin ni RAfael.

"Anong gusto mong kainin?" masuyo nitong tanong sa akin. Bigla na naman na-blanko ang utak ko dahil doon. Bakit naman kasi nawawala ako sa sarili ko tuwing tinititigan nya. Dagdagan pa ang kaagad na pagkabog ng dibdib ko. Kainis talaga!

"Sige po Sir...kami na po ang bahala." narinig ko pang sagot ng waiter bago tumalikod. Dahil natulala naman ako hindi ko na tuloy narinig pa kung ano ang inorder nitong pagkain para sa akin.

"Pakasalan mo na kasi Bro para naman hindi na makawala sa iyo." narinig ko pang wika ni Drake habang pasulyap- sulyap sa akin.

"Tsk! Ewan ko sa inyo! Siya nga pala, hinatid nyo ba kaagad ang mga pamangkin ko kagabi sa suite nila? Bakit mukhang napuyat ang dalawang iyun?" pag-iiba ng usapan ni Rafael. Agad nagkatinginan sila Drake at Peanut.

"Hindi ko na alam iyan Bro. Nalasing talaga ako kagabi at hindi ko na namalayan pa ang oras." sagot naman ni Alan. Seryosong tinitigan ni Rafael sila Peanut at Drake.

"Hinatid naman kaagad pagkatapos namin mag-usap." sagot ni Peanut at halata ang guilt sa mga mata nito. Seryoso naman itong tinitigan ni Rafael bago nagsalita.

"Huwag mong kalimutan na minor pa ang pamangkin ko ha? Isang pagkakamali mo lang, hihiwalay talaga iyang bungo mo sa ulo mo." seryosong wika ni Rafael sa kaibigan. Agad naman namutla si Peanut. Hindi ko naman maiwasan na magtaka. May nangyari ba kagabi na hindi ko alam? Pero ang

alam ko mas naunang nakatulog sa akin si Sir Rafael...I mean Rafael na lang pala dahil iyun ang kanyang gustong itawag ko sa kanya.

Chapter 210

VERONICA POV

"Wala naman ganyanan Rafael, imbes nag-iipon na ako ng lakas ng loob pinapababa mo naman ang self esteem ko eh." reklamo ni Peanut. Agad naman itong pinanlakihan ng mata ni Rafael. Tatawa-tawa nman sina Arthur at Drake.

"Ulol! Sige, ituloy mo lang kundi malalagot ka talaga. Oh baka ako pa ang unang bubugbog sa iyo. Ibaling mo sa iba iyang kamanyakan mo, huwag na huwag sa mga pamangkin ko dahil ako mismo ang makakalaban mo." may pagbabanta sa boses ni Rafael na wika nito. Tahimik lang naman akong nakikinig sa kanila.

"Eh bakit ikaw, eighteen pa lang naman si Veronica pero matindi iyang ginagawa mong pambabakod. Kahit kaming mga kaibigan mo pinagbabawalan mong makalapit sa kanya. Bro, nasaan ang hustisya! Tao lang din ako at may nararamdaman!" muling sagot ni Peanut.

 Peanut...ikaw ba iyan? Kailan ka pa nagkaroon ng damdamin? Gago ka, tigil-tigilan mo iyang kahibangan mo baka mahinto ang edad mo sa kalokohan mong iyan!" tatawa-tawang sagot ni Arthur. Napapailing naman si Rafael at seryosong tinitigan ang kaibigan.

"Kailangan yatang dalhin na sa mental iyang kaibigan natin. Malakas na ang tama. Hayst buti pa talaga hindi na lang kami umattend sa party na ito eh. Nangungunsumi lang ako!" reklamo na Rafael.

Natigil ang diskusyon ng magkaibigan ng inihain na ang pagkain na inorder ni Rafael para sa amin. Ilang saglit lang din ay dumating na sina Charlottte at Jeann.

"Good Morning everyone!" agad na bati ni Jeann na may matamis na ngiti na nakaguhit sa labi. Kabaliktaran kay Charlotte na todo simangot at mukhang wala sa mood.

"Good Morning beautiful ladies!" agad na bati ni Arthur sabay tayo at ipinaghila pa ng upuan ang dalawa.

"Well, mukhang tahimik na ngayun ah? Nakaalis na ang mga chicababes nyo?" diretsahang tanong ni Jeann. Bigla namang napaubo si Drake. Mukhang nasamid ito.

"Yap! Kaninang madaling araw. Tayo- tayo na lang ang nandito ngayun sa yate. Ano nga pala ang itinerary natin Peanut?" sagot naman ni Arthur.

"Tuloy ang plano, didiretso tayo ng Boracay." agad na sagot ni Peanut.

"No! I disagree! Kailangan namin makauwi ngayun dahil may pasok kami sa School bukas And besides,

nagpromise si Uncle kina Mama at Papa na uuwi din kami kaagad ngayun.

" agad na sagot ni Charlotte.

"Yah...busy din ako in a whole week. Kabi-kabilaang meeting ang pupuntahan namin ni Kuya Christian." sagot naman ni Rafael.

"Eh, paano yan, malayo na tayo sa kamaynilaan. Grabe naman, birthday na birthday ko tapos ganito ang mangyayari. Kahit isang araw lang tayo sa Boracay tapos babalik din kaagad tayo." reklamo ni Peanut.

"Correction! Kahapon pa ang birthday mo kaya huwag ka ng mangatwiran pa. Kung gusto mong maglakwatsa, suluhin mo, huwag mo kaming idamay.!" muling sagot ni Charlotte.

"Pareho lang iyun. Walang pinagkaiba ang kahapon at ngayun. Uso na iyan ngayun!" giit ni Peanut.

"Eh di dumiretso kayo ng Boracay.

Magpapasundo na lang kami sa chopper. Problema ba iyun!" muling sabat ni Charlotte. Napangiwi naman si Peanut. Narealized marahil nito na hindi siya mananalo kay Charlotte.

"Bro, sure ka ba ng fifteen years old lang itong pamangkin mo? Bakit ang bilis mangatwiran?" pabulong na wika ni Peanut kay Rafael.

"May pabulong bulong pa eh. Hoy nasa tapat lang ako oh at dinig na dinig ko iyang sinasabi mong Mani ka!" asar na sabat ni Charlotte. Agad na nagkatawanan sila Drake at Arthur. Bigla naman namula si Peanut dahil sa pagkapahiya.

"Wala kasi sa edad iyan Bro. Kung tutuusin mas matured pa mag-isip kaysa sa iyo si Charlotte eh. Utusan mo na ang kapitan mo. Paikutin na kamo ang yate at balik na tayo ng Manila. Baka mamaya magkaroon pa ng riot dito sa Yate mo eh." natatawang sagot naman ni Arthur.

"Pwede naman natin ulitin ang bonding na ito. Kapag may free time na ang lahat at hindi na masyadong busy sa opisina. Alam nyo na nalalapit ang ang pagiging CEO ko at kailangan ko ng magseryoso muna." sagot naman ni rafael. Masuyo pa ako nitong tinitigan sabay matamis na nginitian.

"May magagawa pa ba ako? Pinagtulungan niyo na ako eh!"

Sumusukong wika ni Peanut sabay tayo. Diretso itong naglakad paalis. Naiwan naman kaming ipinagpatuloy na ang pagkain.

Katulad ng napagkasunduan, agad na kaming bumalik ng Manila. Habang nasa byahe kami hindi na umaalis sa tabi ko si Rafael. Lagi itong nakaalalay sa akin na siyang labis ko na din na ipinagpasalamat. Kanina pa kasi pasulyap sulyap sa akin sila Charlotte at Jeann at mukhang may gusto silang itanong sa akin. Siguro interesado talaga silang malaman kung ano ang nangyari sa pagitang naming dalawa ni Sir Rafael kagabi.

Gabi na ng Nakauwi kami ng mansion. Nakauwi na ang mga magulang nila Jeann at Charlotte kaya naman nagpasya silang sa mansion na lang muna matulog dahil pagod na din. Ihahatid na lang sila ng driver kinabukasan.

Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan. Naging abala na si Sir Rafael sa opisina. Tuluyan nang ipinasa ni Sir Christian ang pagiging CEO ng Villarama Empire na siyang naging dahilan kung bakit bihira na lang din itong umuuwi ng mansion at kung umuwi man ay kitang kita sa mukha nito ang pagod. Palagi na lang din itong nagkukulong ng kwarto na siyang labis kong ipinagtaka.

Bihira na lang din namin itong

nakasabay sa pagkain. Maaga na kasi ito umaalis at gabing gabi na din kung umuwi. May mga travel abroad din ito kaya naman umaabot minsan ng isang buwan na hindi namin ito nakikita.

Aaminin kong namimiss ko na din siya. Aminado akong nalulungkot ako at palaging hinahanap ang kanyang presensya. Pero ganoon talaga ang buhay. Hindi naman pwedeng magreklamo ako dahil kung tutuusin hindi din ako sigurado kung ano ba talaga ako sa buhay nya. Wala kaming libel at hindi ko alam kung gaano siya ka-seryoso ng sabihin nya sa akin na girl friend nya na daw ako.

Itinoon ko na lang din ang aking sarili sa pag-aaral. Diterminado talaga akong makabalik sa iskwelahan kaya tinutulungan ko ang aking sarili na matuto. Hindi pwedeng magpadala ako sa kalungkutan na aking nararamdaman. Baka nga hindi na ako naiisip ni Sir Rafael. Baka nga katulad sa ibang naging babae nya, isang fling lang din ang naging tingin nito sa akin. Mabuti na lang at hindi lumagpas sa halikan ang nangyari sa aming dalawa.

Palagi ko din nakakausap sa cellphone sila Nanay at Tatay. Minsan naman binibigyan ako ng allowance nila Tita Carissa at Tito Rafael. Noong una tinatanggihan ko ito dahil wala naman akong ginagawang trabaho dito sa mansion. Hanggat maari ayaw kong abusuhin ang kabaitan nila.

Pero dahil mapilit sila wala akong choice kundi tanggapin iyun. Agad ko iyung ipinapadala kina Nanay sa probensya. Kung tutuusin hindi ko naman kailangan ng pera. Ibinibigay nila lahat ng pangangailangan ko at wala naman akong pinagkakagastusan.

"Hello Veronica!' Agad akong napalingon ng marinig ko ang pagbati sa akin ni Elijah. Nandito ako sa may swimming pool at nakatitig sa kawalan. Tuwing matapos kami ni Teacher May dito talaga ako tumatambay.

"Oh, Elijah! Kumusta? Ilang araw ka din hindi nagpakita sa mansion ah?" agad kong bati dito. Agad naman itong napangiti.

"Oo eh..malapit ako gumraduate. Sinasanay na ako nila Daddy at Mommy sa mga trabaho sa kompanya namin." sagot nito.

"Talaga? Ibig sabihin malapit ka na din maging CEO?" excited kong tanong. Agad itong tumango.

"Parang ganoon na nga! Walang hilig si Elias na pamahalaan ang kumpanya namin. Mas gusto nyang maging Doctor." sagot nito sabay buntong hininga. Sabagay, matagal ko ng alam ang tungkol sa bagay na iyun. Hindi interesado na hawakan ng kakambal nito ang negosyo ng pamilya.

"Paano ngayun iyan? Magiging busy ka na din pala katulad ni Sir Rafael?" tanong ko. Agad itong tumango.

"Oo eh..at siguro, bihira na lang din akong makauwi dito sa mansion. Babalik na ako ng bahay namin dahil pupunta ng abroad si Elias. Gusto nyang doon magsanay. Wala eh...ito talaga siguro ang kapalaran ko. Ayaw ko din biguin sila Mommy at Daddy." sagot nito.

"Well, bagay naman sa iyo ang maging CEO." sagot ko sabay ngiti. Napansin ko kasi ang lungkot sa mga mata nito kaya naman pinipilit ko ang sarili ko na pasiglahin ang boses ko. Natawa ito.

Chapter 211

VERONICA POV

Walang katumbas na saya ang aking naramdaman ng lumabas ang result ng ALS exam. Nakapasa ako at papasok na ako ng School sa susunod na pasukan. Walang hanggang pasasalamat sa mga taong tumulong sa akin para matupad ang unang step para sa pangarap ko.

"Congratulations Iha. Sa wakas matutupad na din ang pangarap mo na magbalik iskwela. Wala kaming ibang hangad kundi ang iyung tagumpay." nakangiting bati sa akin Tita Carissa. Parang gusto ko naman maiyak.

Hindi ko akalain na kaya ko pala. Akala ko wala na akong pag-asa pang makapag-aral muli pero heto ako ngayun. Diretso Senior high na at sa susunod na taon papasok na ako ng koleheyo. Matutupad na ang pangarap ko na maging stewardess.

Yes iyan na ang pangarap ko noon pa. Kaya nga kukuha ako ng tourism course pagka-college ko. Mas mabilis daw kasing makapasok sa mga airline companies kapag makatapos ng ganoong kurso.

Balak kong magtravel. Gusto kong ikutin ang buong mundo. Isa pa mas malaki daw kasi ang sweldo kaya naman alam kong mabibigyan ko ng magandang kinubukasan sila Nanay at Tatay pati na din ang mga kapatid ko.

"Tita, salamat po. Hindi ko po alam kong paano mababayaran lahat ng ito sa inyo! Salamat po sa tiwala." naiiyak kong sagot. Agad naman itong ngumiti at tinitigan ako sa mukha.

"Dont mention it Veronica. Ibang ligaya din ang naging hatid mo sa amin dito sa mansion. Ikaw ang palagi naming kasama lalo na ngayung bihira na lang kung umuuwi si Rafael. HIndi namin akalain na magigiging

workaholic siya ngayung siya na ang bagong CEO ng Villarama Empire. Mabuti na lang at nandito ka at kahit papaano gumagaan ang atmospera ng mansion dahil sa presensya mo...."

"Itinuring na kitang parang anak ko Veronica kaya naman sana ganoon ka din sa amin. Bukal sa aming kalooban ang lahat ng kabutihan na ibinibigay namin sa iyo kaya wala kang dapat na ipagpasalamat. Sapat na ang presensya mo dito sa mansion Iha."nakangiting sagot ni Tita Carissa. Sobrang bait nya talaga. Simula ng dumating ako dito sa mansion hindi ko man lang ito nakitaan ng kagaspangan ng ugali.

"Tita, talaga po bang wala ng balak pang tumira dito sa mansion si Sir Rafael? Ilang buwan ko na po kasi siyang hindi nakikita." hindi ko mapigilang tanong. Saglit na napawi ang ngiti sa labi nito tsaka sumeryoso.

"Sa ngayun marami siyang mga travel abroad. Gusto nyang patunayan sa lahat na kaya nyang hawakan ang Villarama Empire. Simula kasi ng naging CEO siya marami siyang mga naririnig na mga panlalait sa mga taong nasa paligid nya na kesyo isa siyang spoiled brat at siya lang ang magpapabagsak ng Villarama Empire. Sineryoso lahat ng iyun ni Rafael kaya naman ibinuhos ang oras nya sa kumpanya. Gusto nyang maging magaling. Kahit iyung mga kaliit- liitang bagay gusto nyang matutunan." mahabang paliwanag ni Tita Carissa. Agad naman akong napatango.

Kaya pala bihira na lang itong umuuwi ng mansion at kung nandito man siya hindi naman ito nagpapakita sa akin. Siguro nakalimutan na nya ako at naka -focus na lang ito sa negosyo o baka nga may iba na siyang babaeng nilalandi...hay ang sakit isipin. Pero hindi ako dapat magpa-apekto. May ibang dapat akong i-priority ngayun at iyon ay ang aking pag-aaral.

Matagal ko na din naririnig na parang nag-aaral din daw uli si Sir Rafael ngayun. Masusing pinag-aaralan ang takbo ng negosyo at kung minsan sa opisina na daw ito natutulog.

Mahirap din pala ang maging mayaman. Akala ko easy-easy lang ang lahat. Iyung pala grabeng pagod at sakripisyo din ang kailangan nilang ibuhos para maging matagumpay.

"Sige na Iha. Magpahinga ka muna. Siya nga pala, tuloy pa rin ang pagtuturo ni Teacher May sa iyo hanggang sa makatapos ka ng Senior High! Mas magandang may aalalay pa rin sa pag-aaral mo para hindi ka mahirapan." nakangiting wika ni Tita Carissa tsaka tumayo na ito.

Pagkaalis ni Tita Carissa ay agad na din akong tumayo. Babalik na lang ako ng kwarto ko at magbasa-basa na lang muna ng mga libro. Ayaw ko ng mag- isip pa ng kung anu-ano. Iniiwasan ko na din na isipin pa si Sir Rafael. Lalo ko lang kasi siyang na-mimiss kung tutunganga lang ako. Kailangan maging abala ang utak ko sa ibang bagay.

Wala naman din akong masyadong nakakausap sa ngaun. Abala ang lahat ng tao lalo na sila Jeann at Charlotte. Malapit na matapos ang klase nila at busy sila sa kanilang mga exams. Si Ate Ethel naman ay abala sa kanyang trabaho. Sa lahat ng tao, ako lang yata ang hindi busy.

Mabilis na lumipas ang mga buwan. Parang kailan lang pero nandito na ako sa harap ng isang iskwelahan. Inihatid ako ng driver nila Tita Carissa kaya hindi ako nahirapan sa pagpasok. Ihahatid at susunduin daw ako nito araw-araw.

Kabisado ko na din ang pasikut-sikot ng iskwelahan. Bago nag-umpisa ng klase inikot ko ang buong paligid nito at ang alam ko may koneksyon ang mga Villarama sa may ari ng private School na ito. Sinigurado din nila na hindi ako mahihirapan sa pagpasok ko dito araw-araw.

Aaminin ko na kahit papaano na nag- eenjoy ako sa isiping angat ako sa iba. Naranasan kong mamuhay ng marangya. Gayunpaman ayaw kong ipagyabang iyun. Nakakahiya.

"Mam, dito ko din po kayo hihintayin mamaya pagkatapos ng klase nyo. Mag -ingat po kayo!" agad na wika sa akin ni Mang Gerry. Isa sa pinakamatagal ng driver ng mansion.

"Salamat po Manong." agad kong sagot at bumaba na ng kotse. Agad na sumalubong sa paningin ko ang iilang mga istudyante. Hindi ko maiwasan na mapangiti sa isiping isa na ako sa kanila. Hindi ito isang panaginip at totoong nangyari na sa buhay ko.

"Hi...transferee ka?" nagulat pa ako ng may biglang nagsalita sa tagiliran ko. Agad ko itong sinipat ng tingin. Isang istudyanteng babae at nakangiting nakatitig sa akin.

"Oo eh." maiksi kong sagot. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na makikihalubilo ako sa iba at naninibago ako.

"I'am Beatrice!" pakilala nito sa akin sabay lahad ng kamay. Nakangiti ko naman din itong tinanggap.

"Veronica!" sagot ko.

"Nice to meet you Veronica! Dont worry ako ang bahala sa iyo. Mula first year hanggang ngayun dito na ako nag- aaral kaya huwag kang mahiyang magtanong sa akin kung may mga kailangan ka." nakangiti nitong wika.

Agad naman akong nagpasalamat at itinuloy na ang paglalakad ko papunta ng classroom ko. Tahimik na lang din naman itong nakasunod sa akin.

Pagdating ng classroom ay nagtaka pa ako dahil nakasunod pa rin sa akin si Beatrice. Binati pa nito ang ilang mga istudyante na nadatnan namin. Nahihiya naman akong inilibot ang tingin ko sa paligid lalo na ng mapansin ko na sa akin nakatitig ang iilang mga istudyante.

"Veronica, dito ka na lang sa tabi ko." agad na wika sa akin ni Beatrice. Sandali pa akong natulala bago ito nilingon.

"Dito ka na. Ipapakilala kita sa iba nating mga ka-classmates." muli nitong wika. Agad naman akong naglakad palapit dito at inukupa ang isang bakanteng upuan na nasa tabi nito.

"Bago siya?" narinig ko pang tanong ng katabi din nito. Mukha itong binabae base na din sa kanyang pananalita.

"Yes, nagkita kami sa labas kanina. Her name is Veronica...and Veronica si Randy nga pala, ang nag-iisa kong closed friend dito sa School."

pagpapakilala nito sa amin. Agad naman akong napangiti at ako na mismo ang naglahad ng kamay ko para makipagkamay dito.

"Hi...Nice to meet you Randy. Sana maging magkaibigan din tayo." nakangiti kong sagot.

"Ayyy sure! Mag-iinarte pa ba ako. Ang ganda mo kaya at tiyak kapag kasama kita na maglalakad sa hallway kakainggitan tayo ng ibang mga istudyante dito." maarte nitong sagot at agad na tinanggap ang pakikipagkamay ko. Pabirong nahampas naman ito ni Beatrice dahil sa kaartehan nitong magsalita.

"hmmmp, ewan ko sa iyo! Basta ha, magkakaibigan na tayong tatlo." muling wika ni Beatrice. Agad akong tumango.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Wala naman kaming ibang ginawa sa first day of school namin kundi ang magpakilala sa isat isa. Na-meet din namin ang ibat ibang teachers namin sa bawat subjects. Pagkatapos puro daldalan ang mga nangyari hanggang sa mag-uwian na.

Hindi man lang ako napagod sa unang araw ng klase. Mas intense pa ang nangyayaring pag-aaral ko kapag si Teacher May ang kaharap ko. Sabagay siguro dahil first day pa lang naman. Baka sa mga susunod na araw mag- uumpisa na ang seryosong pagtuturo ng mga teachers.

"Ayyy bongga! Sundo mo?" agad na bulong sa akin ni Randy. Nandito na kami sa parking area at pare pareho naming hinihintay ang mga sundo namin. Agad akong tumango.

"shit! Mercedes Benz? Ang yaman nyo naman!" agad naman na sabat ni Beatrice. Hindi ko naman mapigilan ang matawa. Grabe ang dalawang ito napaka-vocal nila pareho.

"Hindi akin iyan. Sasakyan iyan ng mga taong nagpaaral sa akin." sagot ko. Agad na nagkatinginan ang dalawa.

"Hindi nga?" sagot ni Randy.

"Oo nga! Hindi ako mayaman kung iyan ang iniisip nyo. Pinapaaral lang ako ng amo ko." sagot ko. Sabay pa silang tumitig sa akin habang nakakunot ang noo.

"Huwag mo nga kaming pinagluluko Veronica...hindi halata sa postura mo ang mga sinasabi mo." sagot ni Randy.

Agad naman akong nagtaka. Hindi ko gets ang ibig nitong sabihin.

"Yes...bag mo pa nga lang na gamit mo halos milyones na ang halaga. Tapos sasabihin mo na kotse ng amo mo iyan...ay ewan ko." sagot ni Beatrice. Sandali naman akong natulala sa mga pinagsasabi nila. Pagkatapos kibit balikat na akong nagpaalam sa kanila.

"Bahala kayo kung ayaw nyong maniwala. Sige na, mauna na ako sa inyo. See yah tomorrow!" sagot ko at nagmamadali ng naglakad papuntang kotse. Agad naman akong pinagbuksan ni Manong Gerry ng pintuan. Nilingon ko pa ang dalawa kong bagong kaibigan at napansin kong pareho silang tulala na nakatitig sa gawi ko.

Walang traffic kaya naman mabilis kaming nakarating ng mansion. Halos alas tres pa lang ng hapon kaya naman balak kong dumeretso muna ng kwarto para makapaghinga. Alam kong syeta time din ngayun nila Tita at Tito kaya naman alam kong tahimik ang buong mansion kapag ganitong oras. Mamayang dinner time ko pa sila muling makakaharap.

"Hello Veronica...nakauwi ka na pala." paakyat na ako ng hagdan ng marinig ko ang pag bati iyun. Agad kong nilingon ito at tumampad sa harap ko si Ate Maricar. May bitbit itong traveling bag.

"Hi Ate.. kumusta po?" agad kong bati pabalik dito.

"Dumating si Sir Rafael kanina galing hongkong. Nasa kwarto sya." agad nitong balita sa akin. SAglit akong natigilan. Hindi ko malaman kong ano ang mararamdaman ko. Natutuwa na nalulungkot ako...Ahh ewan... pakiramdam ko kasi bigla akong nakalimutan ni Sir Rafael. Halos taon na din kasi ang binilang na hindi kami nagkakausap.

Chapter 212

VERONICA POV

Kanina pa ako palakad-lakad dito sa aking kwarto. Kanina pa ako tapos mag -ayos at hinihintay ko na lang ang dinner time. Para akong pusang hindi makapanganak dahil sa kakaibang kaba na nararamdaman ng puso ko.

Halos isang taon din kaming hindi nagkita ni Sir Rafael. Sobrang tagal kung tutuusin. Huling pag-uusap namin ay iyung birthday ni Peanut at pagkatapos noon ay naging abala na ito sa pamamahala ng Villarama Empire. Umuuwi daw ito minsan ng mansion pero saglit lang. Kadalasan gabi na kaya hindi kami nagpapang-abot.

Mahina akong napabuntong hininga habang nakatitig sa reflection ko sa salamin. Ibang Veronica na ang nakikita ko. Malayo na ako sa dating Veronica na probensyana. Natuto na din akong manamit at mag-ayos ng sarili. Kahit papaano nakakaintindi na din ako ng salitang Inglis. Salamat kay Teacher May dahil sa sobrang tiyaga nitong magturo sa akin.

Siguro dahil na din sa impluwensya nila Charlotte at Jeann. Yes...naging matalik na kaming magkaibigan. Itinuring nila akong hindi na iba sa kanila.

Kahit papaano hindi na din nila inungkat pa sa akin ang mga nangyari noon sa yate. Sabagay, baka nakalimutan na din nila dahil sa pagiging abala nila sa kanilang pag- aaral. Katulad pa rin ng nakasanayan ng pamilya Villarama, weekend ang family day pero si Sir Rafael lang yata ang palaging absent.

Muli kong sinipat ang orasan. Isang malakas na buntong hininga bago ako nagpasyang bumaba na. Eh ano ngayun kung nasa baba si Sir Rafael. Wala akong atraso sa kanya para kabahan ng ganito. Hindi ko naman din pwedeng iwasan ito lalo na at nasa iisang bahay lang kami nakatira.

Pagkabukas ng pintuan ng kwarto ay sakto naman na bumukas ang katapat ko. Nagulat pa ako ng biglang lumabas si Sir Rafael doon. Agad na nagtama ang aming mga paningin at nahihiya kong binawi agad iyun pagkatapos mabilis ng naglakad papuntang hagdan.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Ang laki na ng ipinagbago nya. Nag- matured ito at mukhang lalong naging masungit.

Ah basta...ewan...halos takbuhin ko pababa ng hagdan ng naramdaman kong nakasunod ito sa akin. Nakahinga lang ako ng maluwang ng makarating ako ng dining at agad na naupo sa pwesto ko. Mabuti na lang at wala pa sila Tita at Tito. Tiyak magtataka sila kung bakit ako natataranta ngayun.

Wala pang isang minuto ng maramdaman ko ang pagpasok ni Sir Rafael. Kasabay na nito sila Tita at Tito kaya naman agad akong tumayo para batiin sila.

"Good Evening po!" wika ko sabay yuko. Nakangiti naman na lumapit sa akin si Tita at hinalikan ako sa pisngi. Noon pa man ginagawa nya na ito sa akin. Nakakailang noong una pero nasanay na din ako ngayun. Siguro nga parang anak na ang turing nito sa akin dahil ako ang palagi nilang kasa- kasama.

"Kanina ka pa ba Iha? Sige na maupo ka na para makakain na tayo." sagot naman ni Tita. Kaagad naman akong tumalima. Pigil na pigil ako sa aking sarili na tapunan ng tingin si Sir RAfael. Ewan ko ba, sa kaloob-looban ng puso ko nasasaktan ako dahil wala yata siyang balak na batiin ako.

Dahil kung talagang may pakialam pa sya sa akin, kanina pa lang nang magkita kami kinausap nya na ako. Babatiin niya ako at kukumustahin.

"So, ayos na? Dito ka na ba ulit uuwi ng mansion iho?" narinig kong tanong ni Tito Gabriel habang nag-uumpisa na akong maglagay ng pagkain sa aking pinggan.

"Yes Dad. Mas malapit ang Villarama Empire dito sa mansion and besides pagod na ako sa kakatravel para makausap ang ilan nating business partners abroad. Magtatalaga na lang siguro ako ng representative ko sa mga susunod na overseas meetings.

Kailangan din ng opisina ang presensya ko lalo na ngayun balak kong pasukin pati na din ang real estate. " sagot nito.

"Well, much better. Basta tandaan mo Rafael, we're so proud of you! Napakabago mo pa lang bilang CEO ng kumpanya pero ang layo na ng narating mo. Hindi ko akalain na ganito ka ka-seryoso kaya naman masayang-masaya kami anak." nakangiting sagot ni Sir gabriel.

"Of course Dad! Tutuparin ko ang pangako ko na lalo kong palalaguin ang negosyo na inumpisahan ni Grandpa." sagot nito.

Marami pa silang napag-usapan tungkol sa negosyo habang kumakain kami. Tahimik lang akong nakikinig sa kanila hanggang sa natapos ako sa pagkain. Actually kanina pa nga ako tapos kaya lang nahihiya akong magpaalam. Baka kung ano ang isipin nila sa akin. Nasanay na din kasi sila Tita at Tito sa akin noon na nagpapahuli ako dito sa dining tuwing pagkatapos kumain.

"How about you Iha...kumusta ang first day of School mo? Nag-enjoy ka ba?" kung saan-saan na nakakarating ang takbo ng isip ko ng marinig ko ang tanong na iyun. Agad naman akong napatingin kay Tita Carissa.

"Ayos naman po Tita. Naninibago po pero mababait naman ang mga classmates ko." Nahihiya kong sagot. Agad ko naman napansin ang patitig sa akin ni Sir Rafael. Bakas ang pagtataka sa mukha nito.

"Why? Pwede na ba siyang pumasok ng School?" tanong nito. Sa wakas nagkaroon din siya ng pakialam sa akin. Nagtanong din tungkol sa naging buhay-buhay ko habang wala siya.

"Yes..naipasa nya ang exam kaya diretso Senior high na siya. Magaling si Teacher May magturo at sa maiksing panahon maraming natutunan si Veronica kaya naman sisiw lang sa kanya ang exams." nakangiting sagot ni Tita Carissa. Hindi na umimik pa si Sir Rafael bagkos kunot noo akong tinitigan.

"Oh siya mauna na kami ng Daddy mo Rafael. Maaga kaming babyahe bukas papuntang resort." wika ni Tito Gabriel at inalalayan na nito ang asawa na makatayo. Agad din akong tumayo. Ayaw ko ng magpaiwan dito sa dining area lalo na at nandito si Sir Rafael na nababaliw na naman yata. Titig na titig na naman kasi sa akin. Kung kanina halos ayaw akong tingnan sa buong pagkain namin pero ngayun hindi na naman inaalis ang pagkakatitig sa akin. Nakakainis na siya.

Agad akong sumunod kina Tita at Tito palabas ng dining room. Dumeretso ako sa labas ng mansion para magpahangin. Nakagawian ko na kasing tumambay sa may pool habang nagpapababa ng kinakain habang nagmumuni-muni.

Nakakamiss lang ang lahat. Dati si Elijah ang palagi kong nakakausap dito sa may pool. Pero nakakalungkot lang dahil bihira na din kaming nagkikita.

Wala din ito minsan sa family day dahil masyado na daw abala sa negosyo ng pamilya.

Hindi ko maiwasan na malungkot ng maalala ko si Sir Rafael. Mukhang nagbago na din ito. Siguro may bago na siyang girl friend. Ay ewan...basta focus na lang muna ako sa pag-aaral. Parasaan ba at matatapos din lahat ito.

Masasanay din siguro ulit ako sa presesya ni Sir Rafael dito sa mansion.

**

212 LAST EDIT

**

RAFAEL POV

Sa wakas natapos na din ang lahat. Sulit lahat ng hirap na pinagdaanan ko.

Masasabi kong malaki na ang kumpyansa ko sa aking sarili para pamahalaan ang Villarama Empire.

Hindi basta-bastang responsibilidad ang naiwan sa akin lalo na ng tuluyan ng ipinaubaya sa akin ni Kuya Christian ang pamamahala ng kumpanya.

Maraming nagalit noon. Halos karamihan sa mga nasa itaas na posisyon ng kumpanya ay napataas ang kilay. Hindi man direkta nilang sabihin sa aming pamilya pero alam kong wala silang tiwala sa akin. Nag-aalala ang lahat ng baka bumagsak lang ang Empire sa mga kamay ko dahil wala daw akong ibang ginawa noon kundi ang maglakwatsa at mambabae.

Oh diba pati personal life ko nahalungkat ng mga gunggong na sabik sa posisyon. Pero diyan sila nagkakamali. Focus lang ang kailangan at malalagpasan ko din. Napag-aaralan ang lahat. Kaya humanda sila sa akin lalo na ngayung sa main office na ako palaging maglalagi. Matitikman nila ang pagiging mahigpit at istrikto ko pagdating sa trabaho.

Hindi ko maiwasan na mapangiti habang nakatanaw kay Veronica. Nakatayo ito sa gilid ng pool at mukhang may iniisip na malalim.

Grabe, isang taon lang akong nawala pero ang laki na ng ipinagbago ng physical na hitsura nito. Lalo itong gumanda at naging kaakit-akit.

Kung alam lang nito kung anong pagpipigil ko ang aking ginagawa noon pa para lang hindi ito mapakialaman. Kung hindi lang ako nangako kina Mommy at sa mga kapatid kong babae na huwag munang pakialaman si Veronica dahil masyado pa itong bata baka matagal ko na itong inasawa.

Patapusin ko daw muna at hayaan na matupad ang mga pangarap bago ko asawahin. Kailan pa iyun? Kaya ko pa bang magpigil lalo na ngayung dito na ulit ako titira ng mansion? I dont think so!

Kung noon mahirap pagsabayin ang pag-aaral sa negosyo at pag-aasawa iba na ngayun. Kayang kaya ko na hawakan ang Villarama Empire. Pwede na din sigurong magfocus ako sa lovelife.

Hindi na kailangan pang magpakahirap ni Veronica pagpasok ng School. Kayang kaya kong ibigay sa kanya ang lahat ng pangangailangan nya. I have a billions and billions money in my personal bank accounts at kaya kong ibigay sa kanya lahat ng iyun manatili lang siya sa tabi ko.

"Ganda nya talaga Sir Rafael noh? Bakit kasi ayaw mo pang lapitan para magkumustahan kayo?" napapitlag pa ako ng may biglang nagsalita sa aking likuran. Nang lingunin ko ito ay walang iba kundi si Manang Espe. Ang aming mayordoma.

"Yup..super ganda nya na!" sagot ko naman habang muling ibinalik ang pagkakatitig kay

Veronica.

Kung alam lang nito. Gustong gusto ko siyang yakapin at halikan kanina pa. Actually kagabi pa nga eh. Halos hindi ako nakatulog dahil gusto ko na syang pasukin sa kanyang kwarto. Kaya ko pa bang magpigil. Parang hindi na

eh...

Chapter 213

VERONICA POV

New routine ng buhay ko. Gigising ng maaga, maliligo at magbibihis ng school uniform. Tulalang titigan ang sariling reflexion sa salamin at hindi maiwasan na mapangiti ng mapansin ko na bagay na bagay sa akin ang suot kong school.

Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala na magawa kong makapasok sa isang pang-mayaman ng university. Last na pagngiti sa harap ng salamin at agad kong hinagilap ang aking bag at nagmamdaling lumabas ng kwarto.

Mabilis ang aking hakbang pababa ng hagdan. Hindi naman masyadong halata na excited ako ngayun sa pagpasok sa School. Katunayan

sobrang aga pa pero ayaw ko kasing ma -late. Papasok ako ngayun ng mas maaga para naman may time pa akong magrelax bago mag-umpisa ang klase.

Alas otso ng umaga hanggang alas dos ng hapon lang naman ang pasok ko. Every Tuesday at Thursday may tutor schedule ako kay Teacher May. Tuloy pa rin ang pagto-tutor nito sa akin kahit na pumapasok na ako ng School. Iyun nga lang nabawasan lang ng araw para hindi daw ako masyadong mahirapan.

Pagdating ko ng dining area ay nadatnan ko pa si Ate Maricar na abala sa pag-aayos ng mga kubyertos sa lamesa. Agad ko itong binati.

"Good Morning Ate!" bati ko. Agad naman itong napangiti.

"Good Morning din sa iyo Veronica! Kain ka na. Maaga nga palang umalis sila Madam at Sir papuntang resort. Iniiwasan nila ang traffic sa daan." sagot nito. Agad naman akong tumango at naupo na. Naglagay lang ako ng cereal sa aking bowl at binuhusan ng gatas. Ito na ang nakasanayan kong kainin tuwing umaga at kabisado na ito nila Ate Maricar kaya naman nakahanda na ang mga ito sa pwesto ko.

Nasa kalagitnaan na ako ng pagkain ng maramdaman ko ang pagdating ni Sir Rafael. Kabisado ko na kasi ang amoy ng pabango nito kaya naman kahit hindi ko ito nakikita alam kong nasa malapit lang sya.

"Good Morning!" narinig ko pang bati nito. Mukhang para kay Ate Maricar pagbating iyun kaya naman hindi na

ako nagtangka pang sumagot. Muli kong itinoon ang attention ko sa pagkain. Hindi ko na din ito pinagkaabalahan pang sulyapan.

Bahala siya. Kung ayaw nya akong pansinin hindi ko din siya papansinin noh. Hindi naman siya ang nagpapaaral at nagbibigay sa akin ng allowance eh. Sila Tita at Tito naman kaya walang dapat na ikabahala.

"I said Good Morning!" napapitlag pa ako ng maramdaman ko ang bibig nito sa may tainga ko. Agad akong kinalabutan at nabitawan ang hawak kong kutsara. Baliw lang...ano na naman kaya ang nakain ng ungas na ito at bigla-bigla na namang nagpapapansin.

"Good Morning din po!" walang gana kong sagot habang hindi na nag- abalang lingunin ito. Umalis na din si

Ate Maricar kaya solo namin ang dining room. Ano kaya ang nakain nito at bigla na lang akong pinapansin. Kahapon todo deadma ito sa akin eh.

Nakahinga ako ng maluwang ng maramdaman ko na umalis na ito sa likuran ko at naupo sa tapat ko. Talagang sa tapat ko pa. Hindi naman diyan ang pwesto nya eh.

"Bakit iyan lang ang kinakain mo? Baka gutumin ka nyan sa School." muling wika nito. Hindi ko naituloy ang pagsubo ko ng isa pang kutsara ng cereals. Bakit ba kasi siya nakikialam? Ano kaya ang problema nito at ako na naman ang pinagtitripan.

"Sanay na po ako na ganito ang kinakain ko sa umaga. May breaktime din naman kami mamayang 10am sa school.. Tapos lunchtime ng 12noon."

sagot ko. Mataman pa akong tinitigan tsaka tumango.

Nagmamadali ko naman na inubos ang kinakain ko. Hindi ko na din kasi matagalan ang presensya nya dito sa harap ko. Siguro hindi na ako sanay na nasa paligid lang siya kaya ganoon. Isa pa nagtatampo pa rin ako sa kanya dahil hindi man lang ito nagpapakita ng ilang buwan sa akin. Hindi din nangungumusta. Basta bigla na lang itong naglaho pagkatapos nya akong landi-landiin noon. Kung talagang mahalaga ako sa kanya gagawa siya ng paraan para makapag-usap kami. Pero hindi eh..ang sama ng ugali nya.

Pagkatapos kung kumain ay agad na akong tumayo. Isinukbit ko ang bag ko at akmang magpapaalam na sa kanya ng muli itong magsalita.

"Ako na ang maghahatid sa iyo School.

seryoso nitong wika. Agad naman akong natigilan. Muling napatitig sa kanya at kita ko ang pagiging seryoso ng awra nito kaya naman muli akong napaupo.

"Si Manong Gerry daw po ang maghahatid at sundo sa akin bilin ni Tita." sagot ko. Agad itong nagtaas ng kilay.

"Pwes, iba na ngayun, ako ang maghahatid sa iyo sa umaga. Sa hapon naman ako din ang susundo sa iyo kapag hindi na ako busy." sagot nito. Lalo naman akong nagtaka. Mataman ko pa syang tinitigan para masiguro kung seryoso ba talaga ito. Baka mamaya binibiro nya lang ako eh.

"Huwag mo na akong titigan ng ganyan. Ngayung nandito na ako wala kang choice kundi sundin lahat ng gusto ko." muling wika nito.

"Bakit po ba? Hindi po bat busy kayo palagi? Baka naman makaabala po ako sa inyo Sir Rafael." hindi ko mapigilang wika. Saglit itong natigilan. Pagkatapos mataman akong tinitigan sa mga mata.

"Anong sabi mo? Ano ang tawag mo sa akin ngayun?" tanong nito na halata ang inis sa boses. Lalo naman akong nagtaka.

"Sir Rafael po. HIndi po bat iyun naman ang tama dahil amo ko kayo?" sagot ko.

 Nakalimutan mo na ba ang usapan natin noon na huwag na huwag mo na akong tawaging Sir? Gusto mo ba ng parusa ngayun din? Baka hindi ka makapasok ng School sa gagawin ko sa iyo Veronica?" mataas ang boses na wika nito. Agad naman akong kinabahan. Nakakatakot pagmasdan ang seryoso nitong mukha kaya naman napayuko ako.

"Sorry po! Huwag po kayong magalit. Hi-hindi po kasi ako kumportable na hindi ko kayo tatawaging Sir. Ano po kasi...." hindi ko na natuloy pa ang aking sasabihin ng muli syang nagsalita.

"From now on, ayaw ko ng tawagin mo akong Sir! Tawagin mo ako sa pangalan ko and that" an order! Understand?" mataas ang boses na wika nito. Halatang big deal sa kanya ang pagtawag kong Sir. Kainis! Siya na nga itong iginagalang, siya pa ang galit. Mahirap talaga intindihin ang

pangit nyang ugali.

Bakit ko ba namimiss ang mokong ito? Noong wala pa siya dito sa mansion tahimik ang buhay ko. Mukhang gugulo na naman dahil sa presensya nya. Paano ko kaya siya iiwasan ngayun kung balak nyang siya ang maghahatid sa sundo sa akin sa School? Kainis naman. Ilang taon pa ang bibilangin bago ako makatapos.

"Lets go!" naputol ako sa pagmumuni- muni ko ng muli itong nagsalita. Muli akong napatayo at agad na sinundan ito. Basta na lang kasi itong naglakad paalis ng dining room. Mukhang mainit pa rin ang ulo nya dahil lang sa pagtawag ko sa kanya ng 'Sir'. Big deal pala talaga sa kanya ang bagay na iyun.

Pagdating ng kotse ay ito na mismo ang nagbukas ng pintuan ng kotse.

pagkatapos binalingan ako at sinensyasan na pumasok na. Agad naman akong tumalima. Baka mamaya magbuga na naman ng apoy ang dragon at masunog ako. Si Manong Gerry pa rin ang driver at may apat na bodyguard na nakatayo sa isa pang kotse at isa naman malapit sa motorbike.

Eh di wow, siya na ang high profile. Daming bodyguard ah? Mukhang manganganib pati ang buhay ko dahil masyado yata siyang mainit sa mga masasamang loob.

Pagkasakay ko ay agad na din itong sumakay. Talagang tumabi pa siya sa akin? Ayos din ah?

Feeling close ulit kaya naman agad akong umusog papunta sa kabilang sulok. Pagkatapos ipinukos ko ang aking tingin sa labas ng bintana ng kotse. Ayaw ko siyang pansinin dahil nag-uumpisa na naman magregudon sa kaba ang puso ko. Litse naman kasi, bakit ba ako ninerbiyos sa presensya ng Rafael na ito.

Tahimik na lang din naman ito buong byahe. Hindi na din ako nagtangka pang lingunin ito kung ano ang kanyang pinagkakaabalahan. Talagang pinanindigan ko ang kunwari ay pagiging abala ko sa kakatingin sa labas.

Pagdating ng School ay akmang bubuksan ko na ang pintuan ng kotse para makalabas na ng agad nya akong hawakan sa kamay. Sa sobrang gulat ko ay agad akong napalingon sa kanya at agad na nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Bigla kasing nagtama

ang aming mga labi.

Hindi pala nagtama...biglang nyang pinagdikit ang aming labi. Hindi ako nakakilos sa matinding pagkagulat. Diyos ko...umpisa na naman ba ito ng panglalandi nya sa akin? Baka hahanap -hanapin ko na naman ito.

"Take Care! Pipilitin kong ako mismo ang susundo sa iyo mamaya." malambing nitong wika ng maghiwalay ang aming labi. Titig na titig ito sa aking mga mata kasabay ang paghaplos ng isang palad nito sa pisngi ko. Nagpakawala muna ito ng matamis ng ngiti sa labi bago bumaba ng kotse. Naglakad papunta sa gawi ko at pinagbuksan pa ako ng pintuan ng kotse.

Tulala naman akong bumaba.

Pakiramdam ko biglang na-blanko ang utak ko dahil sa mga nangyari. Kainis sya...kung alam ko lang na hahalikan nya ako dapat umiwas ako.

Nagtatampo pa rin ako sa kanya eh...

Pagkababa ko ay tinitigan pa ako nito mula ulo hanggang paa pagkatapos ay napapiling pa ito. Agad naman akong nagpalaam sa kanya. Pakiramdam ko masusu- suffocate na ako sa sobrang kaba ng na nararamdaman ko.

"Pa-pasok na po ako." sagot ko at nagmamadali ng tumalikod sa kanya. Mabilis akong naglakad at hindi na lumingon pa. Pakiramdam ko nakasunod pa rin ang tingin nya sa akin na syang nagbibigay sa akin ng kakaibang pakiramdam sa buo kong pagkatao.

"hoyyy Ganda!!! Ano ba kanina pa kita tinatawag pero deadmabells lang?"

hindi pa ako nakakalayo ng nagulat ako ng biglang may tumapik sa akin. Si Randy...

"Ha? Ahh! Ehhh..ano ang sabi mo?" sagot ko naman sabay sulyap papunta kay Sir Rafael. Hindi pa nga ako masyadong nakalayo sa kanila pero naharang naman ako nitong si Randy.

"I said sabay na tayo maglakad papuntang School. Ano ba ang nangyari sa iyo at mukhang wala ka sa sarili?" sagot nito at napasulyap din sa kinaroroonan nila Sir Rafael na noon ay nakatayo pa rin at nakatanaw sa akin.

'""Shitty! Who's that guy? Is that Rafael Villarama?" nanlalaki ang mga matang tanong ni Randy sa akin. Halata sa mukha nito ang hindi makapaniwala. Agad ko naman itong hinawakan sa braso at hinila na paalis. Nakakailang pa rin ang titig na ipinupukol sa akin ni Rafael. Mukhang galit na naman siya!!!

Chapter 214

VERONICA POV

"Ganda! Ano ba? Sagutin mo naman ako! Si Rafael Villarama ba iyun?" muling tanong sa akin ni Randy. Halata sa mukha nito ang matinding pagkagulat at matinding curiosity.

Mabuti na lang at nagpahila ito sa akin kanina. Hindi ko na kasi kayang tagalan pa ang nang-uusig na titig ni Rafael kanina habang kausap ko si Randy. Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan sa mga titig na iyun. Kitang kita ko kasi ang galit sa awra nito kahit na nasa medyo kalayuan na ako sa kanya.

"Eh, ano naman kung siya iyun." sagot ko habang nagtataka na nakatitig dito. Agad na nanlaki ang mga mata nito sa sagot ko.

"Ano? Eh siya nga iyun? Siya ang naghatid sa iyo? Bongga ka!" muling sagot nito. Sa pagkakataon na ito ay

medyo malakas na ang kanyang boses kaya naman agad ko itong sininyasan na mag-slow down. Baka may ibang makarinig sa amin at nakakahiya.

"Ito na naman. Ano ngayun kung sya nga ang naghatid sa akin. Natural, sa iisang bahay lang kami nakatira at saktong papasok na sya ng opisina kaya idinaan nya muna ako dito sa School. Bakit ba surpresang surpresa ka diyan?" takang-taka kong tanong. Napakamot ito ng ulo habang titig na titig sa akin.

"Bakit nga? I mean paanong sa kanila ka nakatira? Magkamag-anak kayo? Girl friend?" tanong nito. Agad naman akong umiling.

"Nope......tinulungan lang nila ako para makapag-aral. Masyadong mabait ang kanyang mga magulang at mga kapatid kaya sa kanila ako ngayun nakatira." paliwanag ko dito. Muling nanlaki ang mga mata nito sa pagkagulat. Pagkatapos tinitigan ako mula ulo hanggang paa kaya pabirong nahampas ko ito sa braso.

"At sya pa talaga ang naghatid sa iyo?" nandidilat ang mga matang muli nitong tanong. Hindi ko mapogilan na mapakamot ako sa aking pisngi. Rinding rindi na ako sa mga tanong ni Randy.. Mukhang walang katapusang question and answer portion ang magaganap sa amin ngayun kaya naman hindi ko na ito sinagot at naglakad na papuntang class room. Agad naman itong napasunod sa akin.

"Ito naman oh. Ang damot! Nagtatanong lang naman ako!" reklamo pa nito. Hindi na ako umimik pa hanggang makapasok kami ng classroom at tahimik ng naupo sa aking pwesto.

Wala pa si Beatrice kaya naman inabala ko ang sarili ko sa pagbubuklat ng libro. Nanahimik naman si Randy sa kanyang upuan. Alam marahil nito na wala na ako sa mood na sagutin ang kanyang mga tanong.

"Totoo ba ang mga balita na nandito daw kanina si Rafael Villarama? Sayang hindi ko siya naabutan."

Natigil ako sa pagbabasa ng marinig ko ang kwentuhan mula sa umpukan ng mga ka-klase ko. Napatingin pa ako sa kanila at kita ko ang kilig sa kanilang mga mukha. Muli akong napasulyap kay Randy na pasulyap- sulyap din sa akin. Mahina akong napabuntong hininga.

Bakit mukhang issue na ang tungkol kay Rafael ngayun? Ang pagkakaalam ko hindi naman artista si Rafael para pagkaguluhan nila.

Natigil lang ako sa pgmumuni-muni

ng dumating si Beatrice. Mukhang muntikan na itong ma-late ngayun. Ano kaya ang problema nya. Bakit mukhang hindi maganda ang templa ng mukha nito ngayun?

"Kainis talaga! Muntik na tuloy akong ma-late!" narinig kong bulong nito. Nagtataka naman akong napatitig dito. Akmang tatanungin ko ito kung ano ang kanyang problema ng biglang dumating na ang aming teacher sa first subject. Agad na nagsitahimik ang mga classmates ko kaya naman itinoon ko na din ang sarili ko sa aming teacher na kakarating lang Agad na nag-umpisa ang aming klase.

Naging abala ang buong umaga ko sa klase. Katulad ng inaasahan, seryoso na ang pagtuturo ng aming mga teachers kaya naman naka-focus na ako. Mukhang ganoon din ang aking mga classmates.

"Uyyyy sa canteen muna tayo." pag- aaya ni Randy. Muli akong napalingon sa kanya. May 45 mins. breaktime kami bago ang kasunod na subjects. Isa -isa na ding nagsialisan ang aming mga classmates kaya tumayo na din ako para pumunta ng canteen.

"Sa canteen tayo?" tanong ko sa kanilang dalawa ni Beatrice. Agad naman silang nagsitanguan.

Mabilis kaming naglakad papuntang canteen. Umurder ng snacks at naghanap ng mauupuan. Nasa kalagitnaan na ako ng pagkain ng muling magsalita si Randy. Tahimik lang din naman si Beatrice at mukhang may malalim na iniisip.

"Ano? Siguro naman magkikwento ka na tungkol sa kanya?" muling ungkat ni Randy. Napakamot ako ng aking ulo. HIndi nya pa rin pala nakalimutan ang tungkol kay Rafael. Napasulyap naman sa aming dalawa si Beatrice.

"Rafael who?" tanong nito.

"Rafael Villarama! Gosh, mabuti naman at umimik ka na diyan. Kanina ka pa kaya tahimik." sagot naman ni Randy. Agad na natigilan si Beatrice at mahinang napabuntong hining.

"Pasensya na, may iniisip lang. Ano nga pala ang tungkol kay Rafael Villarama? Bakit kanina ko na naririnig nag pangalan nya?" tanong nito.

Agad naman akong inginuso ni Randy. Pagkatapos ibinaba ang hawak na juice at mataman akong tinitigan.

"Hinatid kanina si Veronica! Ang damot nga eh, ayaw magkwento." sagot ni Randy. Agad naman natoon ang attention sa akin n Beatrice.

"Talaga? Hinatid ka ni Rafael? Ano ka nya? Bagong jowa?" tanong nito. Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Sa pananalita nito halatang alam ng lahat kung gaano ka playboy si Rafael.

"Look, mahigit one year na ako sa kanila. Paaral nga nila ako dahil kaibigan ng mga anak ng Villarama's ang Nanay ko. Iyan ang dahilan kung bakit sa kanila ako nakatira. And NO, hindi ako girl friend ni Rafael Villarama. Malabong mangyari iyun!" diretsahan kong sagot para hindi na sila magtanong pa.

"Talaga? Ang bait naman pala talaga nila. May personal driver ka na nga at pinag-aksayahan ka pa ng oras ng isang Rafael Villarama na ihatid ng

School. I smell something fishy!" sagot naman ni Randy. Hindi ko maiwasan na pagtaasan ito ng kilay.

Mukhang may gusto talaga itong tumbukin eh. Marahil iniisip ng mga ito na may relasyon kami ni Rafael kaya ako hinatid. Pero para sa akin walang mali doon. Magkasabay ang pasok namin ngayung umaga kaya idinaan nya ako dito sa School. Walang malisya iyun, although hinalikan lang naman nya ako kanina bago bumaba ng kotse.

hindi ko maiwasan na matampal ang aking noo ng biglang sumagi sa isip ko ang tungkol sa halik na iyun. Ang halik na muling nagpawendang sa utak ko. Ang kakaibang pakikitungo na naman sa akin ni Rafael.

"Pero balita ko, kabila-bilaan ang naging mga babae ni Rafael Villarama.

Playboy siya katulad ng step brother ko." sagot naman ni Beatrice.

"Si Arthur?" sagot ni Randy.

"Yes...bakit may iba pa ba akong step brother?" nakataas ang kilay na tanong ni Beatrice. Napatutop naman sa kanyan bibig si Randy.

"Shocks! Oo nga pala, ang the hunk na si Arthur San Simon lang pala ang iyung stepbrother. Teka lang, tanggap nyo na ba ang isat isa?" tanong ni Randy. Agad naman umiling si Beatrice.

"Nope! And never kaming magkasundo ng ugok na iyun!" naiinis naman na sagot ni Beatrice. Hinayaan ko na lang sila sa kanilang pag-uusap na iyun at itinoon ang attention ko sa pagkain. Hanggat maari ayaw kong ungkatin ang problema ng ibang tao. May sarili din akong problema noh?

Pagkatapos ng breaktime ay muli kaming pumasok sa loob ng class room. Mabuti na lang at natoon na kay Beatrice ang attention ng tsismosang si Randy. Hindi na ako kinukulit nito tungkol kay Rafael na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Pagkatapos ng klase namin ay sabay- sabay na kaming naglakad papuntang parking. Umaasa ako na si Mang Gerry lang ang sundo ko. Gusto ko na talagang iwasan pa si Rafael. Nahahati kasi ang attention ko sa kanya at sa aking pag-aaral.

"Girls, mauna na ako sa inyo. Nandyan na ang aking sundo." Paalam ni Randy sa aming dalawa ni Beatrice. Agad naman namin itong tinanguan at ipinokus ang aming attention sa mga parating na sasakyan.

Napapatingin pa ako aking relo.

Natraffic yata si Mang Gerry kaya wala pa siya. Sabagay, halos lahat ng istudyante sa iskwelahan na ito ay may kanya-kanyang sundo na naka-kotse kaya hindi nakakapagtataka na magkakaroon ng matinding build up ng traffic.

Hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko ang parating na sasakyan. Huminto pa ito sa tapat ko kaya nagmamadali na akong nagpaalam kay Beatrice na mauuna na ako sa kanya. Agad naman itong tumango at sinabihan akong mag- ingat.

Hindi ko na hinintay pa na bumaba si Mang Gerry at pagbuksan ako ng pintuan. Ako na ang kusang humawak sa handle ng kotse at binuksan iyun. Nagmamadali akong pumasok sa loob at huli na ng mapansin ko si Rafael na nakaupo dito sa loob. Seryoso ang mga

matang nakatitig sa akin kaya agad akong kinabahan.

"Good afternoon po!" Mahina kong bati. Hindi ito umimik kaya naman umayos na ako ng upo.

"Nakalimutan mo na ba ang bilin ko sa iyo noon? Regarding sa pagbabawal ko na makipag-usap ka sa ibang lalaki? Bakit mo ako sinuway?" narinig kong wika nito. Masyadong seryoso ang kanyang boses kaya agad akong nakaramdam ng matinding kaba.

"Po? Wa-wala naman po akong ginagawang masama. At isa pa, normal lang po na may nakakausap akong iba dahil nandito po ako sa School." kinakabahan kong sagot.

"No Veronica! Sinuway mo ang gusto ko at alam mo bang galit ako sa mga taong matitigas ang ulo?" muling wika nito. Sa pagkakataon na ito ay mataas na ang kanyang boses kaya naman agad akong napayuko.

"Pe-pero, si Randy lang naman ang kinakausap ko eh." pangangatwiran ko. Hindi na ito umimik pa at salubong ang kilay na itinoon ang attention sa unahan.

"Sa Penthouse tayo!" utos nito sa driver. Nagulat naman ako.

Penthouse daw? Saan iyun? Dapat diretso kami uwi ng mansion. Hindi ako pwedeng ma-late.

"Pe-pero, may schedule po ako ngayun kay Teacher May. Ka- kailangan ko na pong makauwi." protesta ko. Muli ako nitong tinititagan. Matiim at puno ng galit.

"Nope! Kalimutan mo na ang iskwelahan na iyan. Mula ngayun hindi ka na papasok!" seryoso nitong sagot. Muling nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Hindi...hindi ako papayag! Ano ba ang problema nya at bigla na naman niyang naisip ang mga ganitong bagay? Big deal na agad sa kanya ang pakikipag-usap ko kay Randy?

Chapter 215

VERONICA POV

Mabilis ang naging byahe namin. Halos wala pang thirty minutes ay napansin ko na pumasok ang sasakyan sa compound ng isang kilalang hotel. Lalo tuloy dumuble ang kaba na nararamdaman ko. Ano ba ang pinaplano ng Rafael na ito. Kainis na talaga siya. Wala na sa lugar na galit- galitan nyang ito. At ano ang sinasabi nito kanina na hindi na daw ako papasok sa School? Hindi ako papayag. Isusumbong ko talaga siya kina Tita at Tito. Pati na din kay Ate Arabella.

"Bakit po dito? Ayaw ko! Gusto ko ng makauwi ng mansion. Hinihintay na ako ni Teacher May." muli kong reklamo. Kulang na lang magpapadyak na ako sa sobrang inis.

"Nope...I am serious! Simula bukas hindi ka na papasok ng School!" muling sagot nito. Lalo akong nakaramdam ng pag-aalburuto ng kalooban ko. Hindi nga pwede! Ang dami ko na kayang hirap na pinagdaanan pagkatapos basta nya na lang sabihin sa akin ang bagay na ito. Isa pa nabanggit ni Tita na fully paid na ang tuition ko doon sa School at ayaw kong masayang iyun.

"Serious din ako! Ayaw ko dito! Uuwi na ako!" inis ko din na sagot. Agad na naningkit ang mga mata nitong tumitig sa akin. Hindi ko na iyun pinansin pa. Pakialam ko sa kanya! Kung hindi man lang matutuloy ang pag-aaral ko mabuti pang magpapaalam na ako sa kanila. Uuwi na lang ako ng probensya o di kaya maghahanap ng ibang trabaho.

"Tsk! Tingnan natin kung may magagawa ka! Kung sinunod mo lang ang gusto ko hindi tayo hahantong sa ganito!" sagot nito. Bakas ang pagbabanta sa kanyang boses kaya napahalukipkip ako.

Pagkahinto ng sasakyan ay agad bumaba si Mang Gerry. Pasimple ko naman na inilibot ang tingin sa paligid. Mukhang nandito kami sa isang parking area dahil puro sasakyan ang nakikita ko.

"Lets go!" Pagyaya sa akin ni Rafael. Hindi ko namalayan na nakababa na pala ito ng kotse at nabuksan na nya ang pintuan sa bahagi ko. Nagkunwari akong walang narinig. Wala akong balak na bumaba. Bahala siya kung magalit siya sa akin. Bakit siya lang ba may karapatan na magalit sa mga pagkakataon na ito? Ang hilig niyang

panghimasukan ang buhay ko.

Hindi ko mapigilan na mapatili ng bigla akong hawakan nito sa baywang at hinila palabas ng kotse. Agad akong napakapit sa upuan at nagpapapadyak. Paninindigan ko talaga ang gusto ko! Handa na din akong harapin ang galit nito kung tuluyan man itong magalit sa akin at palayasin ako ng mansion. Basta isusumbong ko talaga siya kay Ate Arabella. Sasabihin ko na hinaharass ako nito.

"Ayaw ko sabi eh. Bitawan mo ako!" sigaw ko habang patuloy na nagpupumiglas. Ikinakawag ko din ang mga paa ko kaya napamura ito.

 Veronica ano ba! Masisilipan ka sa ginagawa mong iyan eh!" pagalit na wika nito habang pilit akong hinihila palabas ng kotse. Nahirapan ito dahil wala kong balak na bumitaw sa pagkakapit sa upuan.

"Ayaw ko sabing sumama sa iyo! Uuwi na ako ng mansion!' halos pasigaw kong wika. Nagulat na lang ako sa sumunod nitong ginawa. Hinawakan at pinisil nito ang boobs ko kaya nagulat ako. Agad akong nakaramdam ng hiya dahil sa ginawa nyang iyun. Napabitaw ako sa pagkakapit sa upuan kaya malaya nya na akong nahila palabas ng kotse. Parang wala lang dito ang bigat ko at agad akong isinampay sa kanyang balikat at mabilis na kaming pumasok sa loob ng hotel.

"Bastos ka talaga! Isumumbong kita kay Ate Arabella! Isusumbong din kita kay Tita!' galit kong hiyaw habang pinaghahampas ito sa kanyang likod.

Wala na akong pakialam pa kung mabitawan nya man ako. Siguro naman may karapatan na akong tumanggi diba? Lalo na at mukhang may masamang balak sa akin si Rafael.

"Ano ba! Tumigil ka na sabi eh!" pasigaw din nitong wika at agad kong naramdaman ang pagpalo nito sa pwet ko! Mukhang naubos na din talaga ang pasensya nito sa akin. Muling nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Parang gusto ko ng maiyak dahil sa mga kahihiyan na pinaggagawa nya sa akin.

Sumusubra na siya talaga! Nagiging manyakis na siya. Puro na maseselang bahagi ng katawan ko ang pinupuntarya nya! Parang normal lang sa kanya na hawakan ako sa mga bahaging iyun.

"Iyan lang pala ang makapagpatigil sa iyo eh! Pinapahirapan mo pa ako!" sagot nito at mabilis ang hakbang na pumasok kami sa loob ng elevator. Bahagya naman akong napakalma. Takot na akong gumawa ng mga bagay na hindi nito magustuhan. Baka ibang parte na naman ng katawan ang pagdiskitahan nito.

Mukhang wala na din namang saysay ang pagpupumiglas ko. Lalaki siya at babae ako. Kahit saang anggulong tingnan mas malakas siya kumpara sa akin.

Huminto ito sa isang nakasarang pintuan. May pinindot siyang mga code at kaagad naman iyung bumukas. Noon pa lang din ako ibinaba nito ng tuluyan na kaming nakapasok. Ngayun ko lang din napansin na kaming dalawa lang pala dito. Hindi na pala sumunod sa amin si Mang Gerry at ang mga bodyguards nito.

Parang napapasong agad akong lumayo dito. Mahirap na baka gawan ako ng masama dito. Pasimple ko pang inilibot ang tingin sa paligid. Malawak ang loob at may mga magagandang paintings na nakadisplay sa paligid. Nangingintab din ang sahig sa sobrang linis.

Ito kaya iyung naririnig kong lugar kung saan nya dinadala ang mga naging babae nya? Yuck! Siguro kahit gaano pa kaganda ang lugar na ito kung naging saksi naman ng lahat ng ka-manyakan ng kaharap ko..huwag na lang uy! Hindi ako dapat ma- impress.

"Now what? Baka gusto mong magpaliwanag sa nasaksihan ko 

kanina?" untag nito. Agad naman akong napatingin sa kanya. Prente na itong nakaupo sa sofa at mukhang kumalma na ng very very light! Pero hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig sa akin. Mukhang kaunting pagkakamali ko lang agad ako nitong sasakmalin.

"Wala nga po akong ginagawang masama. Tinanong lang ako ni Randy kung ikaw daw ba ang naghatid sa akin. Pagkatapos pumasok na kami ng classroom namin. Kasalanan ko ba kung famous ka! Dapat kasi hindi mo na ako hinatid eh!" medyo mahaba kong paliwanag. Agad kong napansin ang lalong pagsalubong ng kilay nito.

"Pinupurmahan ka ba ng gagong iyun? Veronica, sabihin mo sa akin kung hindi malalagot sa akin ang gagong iyun!" muling sagot nito. Gulat naman akong napatitig sa kanya.

"Hindi ah! Ano ba iyan pinagsasabi mo! New friend ko si Randy at bading siya. Tsaka ikaw nga yata ang crush nya eh kaya walang tigil ang kakatanong sa akin tungkol sa iyo hanggang sa magsi-uwian kami." diretsahan kong sagot. Napansin ko ang pagkagulat sa mukha nito at seryosong. Napapailing habang titig na titig sa akin. Sinenyasan pa akong umupo sa tabi nya pero umiling ako. Malakas naman itong napabuntong hininga.

"If he is a gay, bakit hindi mo siya pinakilala sa akin? Pwede kang bumalik at lapitan ako para magpaliwanag. Alam mo bang sa dami ng nasigawan ko kanina halos isumpa ng ako ng mga staff ng Villarama Empire? Alam mo bang kaninang umaga pa ako hindi maka-concentrate sa trabaho dahil sa kakaisip ko sa iyo?" sagot nito. Muli akong natigilan.

Kasalanan ko na naman! Hayst ang hirap yata ng kalagayan ko. Wala naman akong ginagawang kasalanan pero ako ang palaging lumalabas na masama.

"Sorry!" nakayuko kong sagot. Ayaw ko ng humaba pa ang usapan na ito. Isa pa kailangan lumamig na ang ulo nito para hindi na nya i-insist na patigilin ako sa pag-aaral.

"Kung talagang gusto mo mag-sorry, then, give me a kiss!" sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman ko ang paghakawak nito sa pisngi ko. Walang hiya, hindi ko man lang namalayan ang paglapit nya.

"Ha? Ah ehhh!" sagot ko at pasimpleng umatras. Ano ba ito. Hindi pa ako ready sa mga ganitong scenario eh. Nag-uumpisa na naman yata akong landiin nito.

"Sabi ko, halikan mo ako kung talagang pinagsisisihan mo ang mga kasalanan mo sa akin." muling wika nito. Sa pagkakataon na ito isang masuyong titig na ang kanyang pinapakawalan. Wala na ang galit sa kanyang mga mata na siyang ipinagpasalamat ko.

"A-ayaw ko!" sagot ko Agad na tumaas ang kabilang sulok ng labi nito dahil sa sagot ko. Pagkatapos inilang hakbang ang pagitan sa aming dalawa at hinawakan ako sa may likod ng ulo ko. Bumaba ang mukha nito sa mukha ko at masuyo akong hinalikan sa labi. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa ginawa nito. Hindi na ako nakapalag pa lalo na ng maramdaman ko pagalugad ng labi nito sa labi ko.

Hindi ko na namalayan pa ang na unti- unti ko na palang naipikit ang aking mga mata. Nadala na din ako sa paraan ng paghalik nito sa akin. Punong puno ng pagsuyo at pag-iingat. Gosh, wala na akong choice pa kundi ang gayahin ang galaw ng labi nito. Unti-unti ko na lang naramdaman na lalong naging mapusok na kami pareho sa isat isa.

"God! Hindi ko na kaya pang magpigil! Nakaka-adik ka Sunshine!" masuyong wika nito nang magkahiwalay na ang aming labi. Namumungay ang mga matang nakatitig ito akin. Napalunok naman ako ng makailang ulit bago muling bumaba ang labi nito papunta sa leeg ko.

"Hmmm Rafael!" hindi ko mapigilang sagot. Iniyapos ko pa ang braso ko sa leeg nito. Pakiramdam ko nalulunod ako sa kakaibang sensasyon na nararamdaman. Nakaka-addict din ang ginagawa nitong paghalik sa akin.

"Lets go to our room!" masuyo nitong wika ng muli akong titigan sa mga mata. Wala sa sariling napatango ako at naramdaman ko na lang ang muling pagbuhat nito sa akin. Hindi ko na din nagawa pang pumalag pa.

Pakiramdam ko nasa isang matindi akong hipnotismo at hindi matitigil iyun hanggat hindi tumitigil si Rafael sa panglalandi sa akin ngayun.

Chapter 216 (WARNING: SPG)

RAFAEL POV

'Hindi ko na kaya pang magpigil!" iyan ang nararamdaman ko habang walang sawang sinasamba ang katawan na nakalatag ngayun sa kama. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Kay Veronica ko lang naramdaman ang ganitong klaseng damdamin. Walang katumbas na halaga ng salapi ang presensya nito sa buhay ko.

"Wait lang po! Nakikiliti ako!" natigil ako sa paghalik sa leeg nito ng bigla itong nagreklamo. Kita ko ang pamumula ng mukha nito. Mukhang hindi ito komportable sa posisyon naming dalawa. Nakahiga na ito sa kama, nakalihis ang suot nitong uniform at sabog na ang kanyang buhok na siyang lalong nagpasidhi ng init na nararamdaman ko ngayun.

Nineteen na ito. Alam kong ready na siya na angkinin ko ngayung araw which is iyan naman talaga ang gusto kong mangyari. Hindi ko na kaya pang matimpi. Baka sa kakahintay ko ng tamang chance maagaw pa ito ng iba sa akin. Hinding hindi ko matatanggap iyun at baka makapatay ako kapag mangyari ang bagay na iyun.

Akin lang ang babaeng ito! Walang sino man ang pwedeng magmay-ari sa kanya kundi ako lang. Mahigit isang taon na akong hindi nakikipag-flirt sa iba. Talagang inireserve ko ang sarili ko sa kanya at ito na ang tamang pagkakataon na angkinin ko ito.

Hindi ko siya pinakinggan. Muli kong binalikan ang kanyang mapupulang labi. Ewan ko ba, hindi ako

nagsasawang tikman ito. Pakiramdam ko lumulutang ako sa alapaap tuwing ginagaya nito ang galaw ng labi ko.

Yes, hindi man expert pero aminado akong natuto na din si Veronica na mag response sa halikan namin. Natuto na din itong gayahin ang bawat galaw ng labi ko. Marunong na din itong sumipsip ng dila ko at galugarin ang bibig ko.

Simpleng pilya and I really love it! Naramdaman ko pa ang mahigpit na pagyapos nito sa aking likuran dahil sa ginagawa ko.

Nag-umpisa na din maglakbay ang palad ko sa buo nitong katawan partikular sa kanyang dalawang boobs. Iniwan ko na ang kanyang labi at excited na itinaas ang kanyang blouse at kinalas ang nakatakip na maliit na tela na nakatakip sa kanyang dalawang boobs.

Nang maalis iyun, napalunok pa ako ng makailang ulit ng tumampad sa akin ang tayo-tayo nitong dalawang bundok. Pinkish ang nipple at ang sarap kagatin.

Akmang tatakpan nito ang kanyang kahubdan ng pigilan ko ang kanyang kamay. Tinitigan ko ang kanyang mukha sabay masuyong sinabihan.

"Dont! Wala kang dapat ikahiya Sunshine! They are perfect and I want to taste it now!" bulong ko at hindi ko na hinintay pa ang pagtutol nito. Agad kong sinunggaban ang kabilang bahagi at naramdaman ko ang agad na paninigas ng buo nitong katawan sa ginagawa ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagsinghap.

"Gosh! Rafael, ano ang ginagawa mo?" wika nito. Lalo naman akong ginanahan. Napakalambing ng boses nito sa pandinig ko at lalo itong nagpaliyab sa pagnanasa na nararamdaman ko sa kanya ngayun.

"Moan my name Sweetheart! I really love to hear your voice while I am sucking your breast!" sagot ko at lalong pinag-igihan ang aking

ginagawa. Buong gigil kong sinipsip at kinagat-kagat ang nipple nito na sayang nagpaungol ng malakas dito. Nagiging malikot na din ang katawan nito kaya naman salitan kong pinagpala ang magkabilaan nyang bundok.

 hagod at lamas na ang aking ginagawa. Gigil na gigil na ako at tayong tayo na din ang anaconda ko na parang gusto ng manakmal. Pero hindi, gusto kong ready na sa Veronica sa pag -angkin ko sa kanya. Gusto kong hindi nya makalimutan ang araw na ito. Gusto kong ituring kung gaano ka memorable ang araw na ito sa pagitan naming dalawa.

Gustuhin ko man na magtagal sa dalawang matatayog na bundok na iyun pero hindi maari. Kailangan ko pang maglakbay pababa para maabot ang rurok ng kaligayahan.

Pinadausdos, ko ang labi ko pababa sa kanyang tiyan, nagtagal ng kaunti sa kanyang pusod at dinig ko ang paghahabol nito ng hininga. Nakikiliti marahil sa aking ginagawa, pero wala na akong narinig pa na kahit kaunting pagtutol sa kanyang bibig. Marahil nagustuhan na din nito ang aking ginagawa sa kanyang katawan.

Nang magsawa ako sa kaka-kagat sa kanyang tiyan ay sandali akong tumigil. Saglit kong sinulyapan ang mukha ni Veronica pero napansin kong nakapikit na ito. Pero kitang kita ko ang ang kakaibang damdamin na lumulukob sa kanyang pagkatao kaya naman dahan-dahan kong hinawakan nag butones ng kanyang palda. Tinanggal ko iyun at ibinaba ang zipper

at dahan-dahan na hinubad.

Naiwan ang maliit na tela na tumatabing sa kanyang kaselan. Napalunok pa ako ng makailang ulit at nanginginig na mga kamay ay dahan-dahan kong hinawakan ang garter niyun at ibinaba.

Nagulat pa ako ng maramdaman ko na biglang hinawakan ni Veronica ang aking kamay. Napabangon ito at kita ko ang pamumula ng kanyang mukha.

"A-anong ginagawa mo?" tanong nito. Kita ko ang pagkalito sa kanyang magandang mukha.

"Please?" Masuyo kong sagot habang tinitigan ito sa mga mata. Saglit itong natulala sa pagkakatitig sa akin.

"Pe-pero, ba-bakit mo ako hubaran?" inosente nitong tanong. Hindi ko mapigilan na mapangiti.

"Dahil gusto kong makita kung gaano ka kaganda Sunshine! Kung gaano ka ka -perfect!" Sagot ko.

"Si-sige, pe-pero dapat maghubad ka din! Alangan naman ako lang pahuhubarin mo!" sagot nito at

ipinagkrus pa ang kanyang braso sa dalawa nyang dibdib na kanina pa naka -exposed sa mga mata ko. Akala mo naman maitatago nya pa sa akin ang dalawang bundok na iyan. Kakatapos ko nga lang dedehin ang mga iyan eh.

"Sure!" sagot ko at agad na tumayo ng kama. Isa-isa kong hinubad ang saplot ko sa katawan. Gusto nya pala , well pagbibigyan ko sya. Basta pagbigyan nya ako na matikman ang perlas nya. Kanina pa kasi ako naglalaway na matikman ang bahaging iyun.

"Wait! Ano ba, tama ba itong ginagawa natin?" muling wika nito at nanlalaki ang mga matang tinitigan ako mula ulo hanggang paa. Wala akong tinira na kahit isang saplot sa katawan ko at kita ko ang lalon pamumula ng mukha ni Veronica at nagtagal pa ang pagkatitig nito sa aking tayong-tayo na anaconda.

"Napansin ko pa ang mabilis na pagbaba nito ng kama dahil sa pagkataranta. Mabuti na lang at mabilis ako at agad itong nahawakan at buong pagsuyo na pinabalik ng kama. Hindi pwedeng mabitin ako ngayun. Gusto ng manuklaw ang anaconda ko.

"Te-teka lang po! Nakakatakot!" wika nito. Hindi ko mapigilan na matawa ng malakas. Mas nangingibabaw na kasi ang pamumutla nito. Masuyo ko itong tinitigan sa mga mata at seryosong kinausap.

"Nope! Tiyak na mag-ienjoy ka din sa gagawin nating ito Sunshine! I love you! " masuyo kong wika at hinalikan ito sa tuktok ng kanyang ilong. Kailangan na naman namin mag-umpisa mula sa first step! Sa pagkakataon na ito bibilisan ko na lang. Hindi na ako makapaghintay pa.

"Pi-pwede bang.." hindi na natuloy ang sasabihin ito ng muli kong angkinin ang labi nito. Ayaw ko ng bigyan ito ng pagkakataon na tumutol. Nandito na kami eh. Aangkinin ko ito sa kahit na anong paraan.

Pareho na din kaming naging mapusok sa mga susunod na sandali. Naririnig ko na muli ang mahina nitong pag- ungol na siyang nagbigay sa akin ng lakas ng loob na lalong ipagpatuloy ang aming naumpisahan.

Mahigit isang taon na akong walang sex. Talagang excited na ako ngayun.

Hindi na ako nakapagpigil pa. Unti- unting bumaba ang kamay ko sa kanyang pagkababae. Lalo akong nakaramdam ng excitement ng masalat ko ang kanyang perlas. Basang basa na ito at ang sarap ng pasukin.

Hindi na ako nakapagpigil pa. Tsaka ko na hahalikan ang perlas nya. Ipapasok ko na ang nanggagalit kong anaconda.

Itinaas ko ang kanyang kabilang paa. Wala na akong pagtutol na narinig pa dito. Namumungay ang mga mata nito habang hinihintay ang susunod kong gagawin. So innocent Veronica at ano mang sandali tuluyan na siyang maging akin. Sisiguraduhin ko na hindi nya pagsisisihan ang pagpapaubaya nyang ito sa akin.

"You're so beautiful!" malambing kong bulong dito. Nakabuka na ito at nasa pintuan na ng kanyang kweba ang nangangalit kong pagkalalaki. Kaunti na lang talaga at tuluyan na siyang maging akin.

"Baka masakit ang gagawin mo" sagot nito na puno ng agam-agam ang kanyang mga mata. Masuyo ko itong tinitigan sa mga mata at kinintalan ng halik sa noo.

"Nope! Normal lang ang gagawin natin ngayun Sunshine! Normal lang sa dalawang taong nagmamahalan." sagot ko at dahan-dahan na umulos. Basang basa na si Veronica kaya naman agad na bumaon ang kalahati ng aking pagkalalaki. Napansin ko pa ang pagngiwi nito kaya naalarma ako.

"Masakit eh!" reklamo nito kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Agad akong nakaramdam ng awa dito pero nandito na kami. Hindi na pwedeng ihinto ang naumpisahan ko kaya naman sa pagkakataon na ito lalo ko pang nilagyan ng pwersa ang pag- ulos sa kanya. Agad na pumasok ang buo kong pagkalalaki at ramdam ko ang kanyang kasikipan.

"Kaunting tiis na lang. Matatanggal din ang sakit. Normal lang iyan dahil ito ang first time mo." masuyo kong wika sabay halik ulit sa noo nito. Hindi na ako nagtangka pang kumilos sa ibabaw nya. Nasa loob na ang aking

pagkalalaki at hihintayin kong masanay sya sa laki ko bago ako muling gumalaw.

"Sabihin mo sa akin kung masakit pa ha? Sa ngayun hindi na muna ako gagalaw okay?" masuyo kong wika. Agad itong tumango.

"Hindi mo pa ba tatanggalin? Punong- puno ako. Ang laki!" wika nito. Muli akong napangiti at hinalikan ito sa labi. Inosente talaga.

Mabuti na lang at tumugon na din ito sa halik ko. Kaya naman ng mapansin ko na nasanay na ito ay dahan-dahan na akong gumalaw sa ibabaw nya. Hindi na ito nagreklamo ng sakit bagkos napahigpit pa ang kapit nito sa akin. Katunayan nito na nasanay na ang pagkababae nya kaya binilisan ko pa ang paglabas pasok sa kanya.

"Ahhh ang sarap mo Veronica!" hindi ko mapigilang wika. Napapaungol na din ito kaya lalo akong ginanahan.

"Rafael, and sarap niyan ugghhh!" wika nito kasabay ng pag-ungol. Ang sarap nyang tingnan habang nakapikit. Kitang kita ko ang sarap na nararamdaman nito sa kanyang mukha.

"Yes, Sunshine! Sabi ko naman sa iyo masarap itong gagawin natin eh." wika ko at buong gigil na naglabas pasok sa kanya. Hindi pa ako nakontento at tinanggal ko muna ang pagkalalaki ko sa kabibe nya. Pinatalikod ko sya at pinatuwad.

Gusto ko siyang pasukin habang ng patalikod. Gusto kong makita kong paano maglabas-pasok ang anaconda ko sa kanyang pagkababae.

"Uggghh Rafael! shit!" wika nito ng mabilis kong ipasok ang aking pagkalalaki sa loob ng kanyang kweba. Shit and sikip nya pa rin. Lalo akong ginanahan ng mapansin ko kung paano lumabas pasok ang nanggagalit kong pagkalalaki sa loob ng kweba ni Veronica.

"I Love you Veronica!" wika ko sabay lamas sa kanyang boobs. Malakas itong napaungol dahil sa ginawa kong iyun!!

"I Love you too Rafael!" sagot nito na syang nagpangiti sa akin. Sa wakas narinig ko na din ang katagang iyun sa labi nya. Sa labi ng babaeng hindi ko alam kung bakit minahal ko ng todo.

Chapter 217

VERONICA POV

Nagising ako sa isang hindi familiar na silid. Inilibot ko pa ang tingin ko sa buong paligid at dahan-dahan na bumangon. Hindi ko mapigilan na mapangiwi lalo na ng maramdaman ko ang pananakit ng buo kong katawan. Partikular na ang aking pagkababae.

Huli na din ng mapansin ko na wala akong kahit na isang saplot sa katawan. Napatitig pa ako sa puting bed sheet na may bahid ng dugo.

Natutok ko ang aking ulo at muling inisip ang mga nangyari.

Biglang dagsa sa memorya ko ang mga nangyari. Kung paano ako paulit-ulit na inangkin ni Sir Rafael kanina. Kung ilang beses akong nagpaubaya. Kung paano kami parehong nag-enjoy sa pagniniig.

Agad akong nakaramdam ng takot. Hindi ko akalain na magawa kong ibigay ang pagkababae ko ng ganoon- ganoon na lang. Paano na ako? Paano kung laro lang pala ang lahat kay Rafael. Na katulad lang din pala ako sa mga babaeng dumaan sa kanya. Na pagkatapos nitong pagsawaan basta na lang iniwan.

HIndi ko na namalayan pa ang biglang pangingilid ng luha sa aking mga mata. Pakiramdam ko ang tanga ko! Ano na lang ang iisipin sa akin ng ibang tao? Ano na lang ang iisipin nila Tita Carissa sa akin at lahat ng Pamilya Villarama? Na pumatol ako sa isang Rafael Villarama na hindi ko sigurado kung seseryosohin ba ako?

Bakit ba kasi ako pumayag na may mangyari sa amin? Hindi ko man lang naisip sila Nanay at Tatay bago ako bumukaka. Paano na ang mga pangarap ko?

Mali eh. Maling mali. Dapat talaga hindi ako nagpaubaya. Dapat talaga hindi ako pumayag na may mangyari sa amin. Dapat talaga hindi ako nagpadala sa init ng laman. Paano na ito ngayun, pagkatapos ng sarap na naranasan ko kanina, mukhang malaking problema sa parte ko ang maging kapalit noon.

Hindi ko na mapigilan pa ang mapahugulhol ng iyak habang paika- ika na hinahanap ang damit ko. Ano ba kasing katangahan ang nangyari sa akin at basta na lang ako bumukaka sa kanya.

Parang gusto ko tuloy iuntog ang ulo ko sa sobrang sama ng loob. Wala na... tapos na ang lahat. Mukhang hindi na matutupad ang pangarap ko.

Isa-isa kong dinampot ang mga damit ko na nagkalat sa sahig. Hilam ang luha sa mga mata na agad kong isinuot iyun. Hindi ko alam kung may mukha pa ba akong ihaharap kay Rafael at sa lahat ng mga taong tumutulong sa akin ngayun para matupad ang pangarap ko.

Pagkatapos kong magbihis ay agad kong hinagilap ang aking bag. Masakit ang buo kong katawan pero kailangan kong tiisin iyun. Kailangan kong makaalis sa lugar na ito.

Inililibot ko ang tingin sa buong paligid ng mapansin ko ang dahan- dahan na pagbukas ng pintuan ng

kwarto. Agad na lumabas ang matikas na hitsura ni Rafael. Nakaboxer shorts at sando lang ito kaya kitang kita ang magandang hubog ng kanyang katawan na alagang alaga yata sa gym.

May masayang ngiti na nakaguhit sa labi nito habang nakatingin sa akin. Agad ko naman iniwas ang tingin ko sa kanya. Nahihiya ako sa mga nangyari sa amin. Pinagpistahan nito kagabi ang katawan ko. Lahat yata ng parte ng katawan ko natikman nito.

Nakakahiya at pumayag ako. Ano na lang ang iisipin nya sa akin? Na isa akong malanding babae?

"Anong ibig sabihin nito Sunshine? Bakit bumangon ka ng kama? Kanina ka pa ba gising?" tanong nito sa akin at agad lumapit. Biglang nawala ang masayang ngiti sa labi nito bagkos napalitan iyun ng pag-aalala. Para naman akong nanigas sa kinatatayuan ko. Hindi ako makakilos habang patuloy sa pag-uunahan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Bakit? May masakit ba sa iyo? Huwag kang mag-alala nandito na ako. Lumabas lang ako sandali dahil may kinuha lang ako." sabi nito at agad akong inakay pabalik ng kama. Nagpatianod naman ako. Sa totoo lang lutang pa rin kasi talaga ako. Hindi ko alam kung ano ang mga susunod ko pang gagawin.

"Sorry....Okay? Tahan na! Huwag ka ng umiyak!" malambing nitong wika sabay yakap sa akin. Lalo naman akong umiyak.

"Bakit ba kasi may....may...." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko dahil

pakiramdam ko kinakapos ako ng hininga dahil sa sunod-sunod kong paghikbi.

"May? Tell me? May masakit ba sa iyo? Gusto mo bang tumawag ako ng Doctor?" masuyo nitong wika habang tinititigan ako sa mga mata. Bakas na pag-aalala sa gwapong mukha nito. Sunod-sunod naman akong umiling.

"A-ayos lang ako.." sagot ko at agad na napayuko. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Nakakahiya na mag- iiyak ako ngayun sa harap nya. Hindi na maibalik pa ang mga nangyari na. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago muling nagsalita.

"Then, tell me. Anong problema Veronica? Huwag kang mahiya na magsabi sa akin." malumanay nitong

wika.

"Na-natatakot ako Rafael. Paano.... paano na ang pag-aaral ko? Baka pagalitan ako nila Tita." sagot ko habang umiiyak. Sandali itong natulalala habang titig na titig sa akin. Pagkatapos muling sumilay ang matamis na ngiti sa labi nito.

"Iyun lang ba ang pinoproblema mo? Maliit na bagay." sagot nito at hinaplos pa ako sa pisngi.

Hindi naman mapigilan na mapatitig sa gwapo nitong mukha. Hindi ko gets ang ibig nitong sabihin.

"Huwag mong isipin ang magiging reaction nila. Alam mo naman siguro kong gaano kabait sila Mommy at Daddy diba? Hindi ka pagagalitan ng mga iyun. Hindi tayo pagagalitan ng

mga iyun!" nakangiti nitong sagot sabay may kinuhang maliit na kahon sa drawer ng isang maliit na lamesita.

Nakasunod lang ang tingin ko dito habang dahan-dahan niyang binubuksan ang maliit na kahon na iyun.

Hindi ko mapigilan na manlaki ang aking mga mata ng tumampad sa paningin ko ang isang magandang singsing na dahan-dahan niyang inilalabas sa isang maliit na kahon.

. May nakakasilaw na malaking bato sa tuktok nito at dahan-dahan nitong isinusuot sa daliri ko. Bigla kong nakalimutan ang pag-iyak at nagtatanong ang mga matang napatitig kay Rafael.

"I love you Veronica! Will you marry me?" sagot nito sa nakikiusap na

boses. Ngayun ko lang napansin na nakaluhod na pala ito. Nakaupo ako sa kama at nakaluhod ito sa paanan ko. Punong puno ng pagsusumamo ang kanyang mga mata habang nakatitig sa akin.

"Ha?" tulero kong sagot. Ang tanga- tanga ko talaga. Yes or no lang naman ang pwedeng isagot eh.

"I said....." hindi na natulog pa ang sasabihin nito ng putulin ko iyun. Gusto kong makasiguro.

"Pe-pero bakit ako? Maraming iba diyan. Ka-katulad niyong mayaman at magaganda!" sagot ko habang nagpapalipat-lipat ang tingin ko sa singsing at sa mukha ni Rafael. Hindi pa rin ako makapaniwala.

Kasyang kasya sa daliri ko at ang

ganda! Talaga bang ibibigay nya sa akin ito? Talagang pakakasalan nya ako? Pananagutan niya ang nangyari sa amin?

Sino ba naman ako para alukin nya ng kasal. Isa lamang akong pobreng probensyana. Lumuwas ng Manila para matulungan ang naghihirap na pamilya sa probensya.

"I dont love them! Ikaw ang mahal ko Sunshine! I love you very much! Minahal na kaagad kita sa una ko pa lang na pagkakita ko sa iyo noon." nangingislap ang mga matang sagot nito. Muli na naman akong naluha.

"Talaga ba? Mahal mo ako? Hindi mo gagawin sa akin ang ginawa mo sa ibang mga naging babae mo?"

paninigurado kong tanong. Natigilan ito. Pagkatapos muling sumilay ang

matamis ng ngiti sa labi nito.

"Simula ng nakilala kita, never na akong tumingin sa ibang babae. Ibinuhos ko ang buong attention at diwa ko sa iyo Sunshine. Ikaw ang palaging laman ng isip at puso ko!" sagot nito sabay taas ng kanang kamay na parang nanunumpa. Hindi ako naman mapigilan ang mapayakap dito. Hindi na dapat akong magpakipot pa. Mahal ko din naman siya eh. Isa pa nakuha nya na ang pinaka-iingatan kong virginity na noon pa man ipinangako ko sa sarili ko na ang magiging asawa ko lang ang pag- aalayan.

"so, payag ka ng magpakasal sa akin?" tanong nito habang hinahaplos ang likod ko.

"Oo naman! Ngayun pa ba ako

magpapakipot? Nakuha mo na ang lahat sa akin!" sagot ko at sinabayan pa talaga ng pagtango.

"Yes! thank you Sunshine! Pangako, hinding hindi ka magsisisi sa pagpayag mong ito. Ipapakita ko sa lahat kung gaano kita kamahal!" sagot nito. Agad naman bumaha ang hindi maipaliwanag na saya ang puso ko.

Naramdaman ko na lang na kumalas na ito sa pagkakayakap sa akin. Mataman akong tinitigan sa mga mata at muling naglapat ang aming mga labi.

Sa pagkakataon na ito hindi na ako nag -alangan pa. Masaya kong tinugon ang halik nito. Pareho kami ng nararamdaman sa isat isa kaya walang dapat na ikabahala.

Chapter 218

RAFAEL POV

Hindi ako makapaniwala na nasa bisig ko na ngayun ang babaeng hindi ko alam kung bakit minahal ko ng ganito.

Alam kong natatakot ito sa nangyari sa amin. Alam kong masyado pang maaga ang lahat. Pero ano ang magagawa ko? Gusto kong makasiguro na akin lang siya. Na walang pwedeng mag may ari sa kanya kundi ako lang.

Nag-uumpisa na itong pumasok ng School. Ayaw ko sanang pumayag. Mas okay na nasa mansion lang siya. Kaya lang hindi ko naman pwedeng pigilan siya sa gusto nya. May mga pangarap din siya na gustong matupad at sino ba naman ako para pigilan siya.

Alam kong mag-umpisa na itong may makikilalang ibat ibang tao ngayung balik iskwela na siya. Siguradong marami din ang magkakagusto dito at iisipin ko pa lang na posible itong ligawan ng iba sumasakit na ang kalooban ko. Hinding hindi ko talaga matatanggap iyun.

Kaya nga dinala ko sya dito sa penthouse ko. Ito iyung sanctuary ko tuwing gusto kong mapag-isa. Walang sino man ang pwedeng pumasok dito kundi ako lang. Ni hindi nga alam ito nila Mommy at Daddy eh. Tanging si Veronica pa lang ang dinala ko dito.

Isa sa pag-aari ng Villarama Empire ang hotel na ito. Sa sobrang dami ng hotel namin dito sa Pilipinas pati na sa ibang bansa hindi talaga malalaman ng kahit sarili kong pamilya kong saan ako naglalagi. Tanging itong penthouse na ito ang pinaka-special sa akin. Nandito lahat ng collections ko.

Magiging mas special pa ang lugar na ito ngayun sa akin. Dito ko unang inangkin ang babaeng pinakamamahal ko.

"Pirmahan mo ito Sunshine!" malambing kong wika pagkatapos kong kunin ang ilang pirasong papel sa drawer. Kakatapos lang namin kumain ng hapunan at nanonood ito ng movies sa isang malaking television habang nakahiga sa kama.

Gustuhin ko mang angkinin ito ulit ngayun kaya lang hindi pwede. Ayaw kong lalong mabugbog ang pagkababae nito. Alam kong masakit pa sa kanya ang parteng iyun kaya naman maghihintay ako kung kailan ulit pwede. Ganyan ko siya kamahal. Sisiguraduhin kong maging komportable siya sa piling ko.

"Ano ito?" inosente nitong tanong habang kinukuha sa akin ang hawak kong papel. Binasa nya iyun at muling tumingin sa akin.

"Marriage contract?" tanong nito na bakas sa mukha ang pagkagulat. Agad akong tumango "Yup! Sigurista ako eh. Gusto kong masigurado na simula ngayung gabi nakatali ka na sa akin.:" sagot ko.

.

"Pero...posible ba ito? Legal ba ito?" muli nitong tanong.

"Of course! Mga abogado ko na ang bahalang mag-ayos nito para maiparehistro sa city hall. Masyadong matagal ang proseso ng kasal dito sa Pilipinas Sunshine! Hindi na ako makapaghintay!" sagot ko habang iniaabot sa kanya ang ballpen. Alanganin pang tumitig ito sa akin kaya muli akong nagsalita.

"Para sa katahimikan ng isip ko pirmahan mo na iyan. Matagal ang pagpaplano ng kasal ngayun. Ang daming dapat ayusin. Kailangan pa ng pamamanhikan kaya unahin na natin ang marriage contract. At least siguradong wala ka ng kawala sa akin. Dont worry Veronica, magpapakasal din tayo sa simbahan. Ibibigay ko sa iyo

ang pinaka-ingrandeng kasal na hinahangad ng lahat. Pero sa ngayun ito muna....." wika ko na puno ng pakiusap ang boses. Baka mamaya hindi ito pumayag na tuluyang magpatali sa akin eh.

''"Bakit ba ang haba ng paliwanag mo? Siyempre pipirmahan ko ito noh?

Malaki ang tiwala ko sa iyo Rafael. Isa pa chance ko na ito para magkaroon ng karapatan na manugod ng mga babaeng magtatangkang landiin ka." nakangiti nitong sagot. Bigla naman akong kinilig sa sinabi nito. Simpleng banat pero ang laki ng epekto sa aking damdamin.

Titig na titig ako habang pinipirmahan niya ang mga papeles. Hindi maalis- alis ang ngiti sa labi ko. Bukas na bukas din uutusan ko ang lawyer ko na iparehistro kaagad ang marriage contract namin. Wala na talagang kawala sa akin ang Veronica ko.

"Done!" nakangiti nitong wika sabay abot sa akin ng mga papel. Agad ko naman iyung itinago sa drawer dahil ipapaasikaso ko kaagad kay Attorney Cruz para maipa-register na kaagad sa city hall.

"Well done Sunshine!" sagot ko pa at hinalikan pa ito sa noo. Tumabi pa ako dito sa kama at malambing na niyakap.

Ahhh ang sarap lang ng ganitong pakiramdam. Kung pwede nga lang dito na lang muna kami para maenjoy ang isat isa. Pero knowing sa aking responsibilidad ngayun, hindi pwede ang basta na lang magleave sa opisina. Sa dami ng trabaho na dapat kong unahin mahihirapan talaga akong bigyan ng mahabang oras si Veronica.

Pero ayos na din. At least may papel na akong panghahawakan para maitali ko na siya sa pangalan ko.

"Hindi pa ba tayo uuwi ng mansion?" narinig kong tanong nito. Nakahilig na ang ulo nito sa balikat ko habang nakatitig sa mukha ko. Hinaplos ko naman ang kanyang pisngi at masuyong nginitian.

"Dito na lang muna tayo magpalipas ng gabi Sunshine." sagot ko.

"Paano ang mga School uniform ko? Tsaka baka hanapin tayo sa mansion?" tanong nito.

"Dont worry, alam na nila Mommy kung nasaan tayo. Tinawagan ko na sila kanina habang tulog ka at regarding naman sa iyung School uniform, huwag mo na munang isipin iyan. Absent ka na muna bukas.

Kailangan mo ng full rest Veronica!" masuyo kong sagot at hinalikan pa ito sa noo. Agad itong napasimangot.

"Hindi ako pwedeng umabsent bukas. Pangatlong araw ko pa lang sa School absent kaagad?" reklamo nito.

"Bakit kaya mo bang maglakad?" tanong ko. Agad kong napansin ang biglang pamumula ng pisngi nito dahil sa tanong kong iyun. Gets kaagad nya ang ibig kong sabihin.

"ka-kakayanin!" sagot nito sabay iwas ng tingin. Sinulyapan ko pa ang relo sa bedside table at halos alas dose na ng hating gabi.

"Fine...kung kaya mo naman why not! Pero kung hindi mo kaya pwede kong kausapin ang School director mo para excuse ka muna bukas." sagot ko. Agad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata nito ng banggitin ko ang katagang iyun.

"Bakit School director? Pwede naman ang mga subject teachers lang ah?" sagot nito.

"Mas maigi ng School Director para isahan lang. Siya na ang magsabi sa mga professor mo." natatawa kong sagot. Agad naman itong napatango.

"Sige na, matulog na tayo. Maaga pa tayo gigising bukas. Good Night Sunshine!"wika ko at inalalayan na itong mahiga ng kama. Hinalikan ko muna ito sa labi bago pumesto na sa tabi niya.

Tamang yakap at halik lang muna ang gagawin ko ngayun sa magdamag. Ayaw kong pigilan ito na pumasok ng School. Marami pa namang araw na mai-enjoy namin ang isat isa.

*

VERONICA POV

Eksakto alas sais ng umaga nagising ako. Medyo masakit pa rin ang buo kong katawan pero kailangan kong piliitin ang sariling bumangon. Hindi excuse ang nangyari sa aming dalawa ni Rafael para hindi pumasok ng School.

Babangon na sana ako ng maramdaman ko na mas hinigpitan pa nito ang pagkakayapos sa akin. Hindi ko maiwasan na titigan ito sa mukha habang nahihimbing pa rin sa pagtulog.

Hindi ko akalain na tuluyan akong mahulog sa kanya. Siguro, kailangan kong ihanda ang sarili ko. Alam kong maraming naghahabol na babae kay Rafael kaya dapat ngayun pa lang sanayin ko na ang sarili ko para ipaglaban siya.

Hindi din naman ako makakapayag na maagaw siya ng iba sa akin. Ngayun pa ba na naisuko ko na ang lahat sa akin.

Hindi ko maiwasan na haplusin ang pisngi nito. Papunta sa kanyang matangos na ilong.

Napaka-perfect nya talaga! Sana lang maging masaya kami habang buhay.

"Hmm, bakit hindi ka pa natutulog." narinig kong wika nito sabay hawak sa kamay ko na humaplos sa kanyang pisngi.

"Umaga na. Kailangan ko ng mag-ayos dahil may pasok pa ako sa school."

sagot ko. Saglit itong natigilan bago ko naramdaman ang paghalik nito sa labi ko. Mabilisang halik lang naman iyun at nag-iwan ito ng libo-libong saya sa puso ko.

"Ganoon ba? Sige...sabay na lang tayong maligo para makasave sa oras." sagot nito at agad na bumangon. Tinulungan pa ako nitong makabangon na din ng kama.

"Ha? Ah...eh..mauna ka na.!" sagot ko. Nahihiya pa rin ako dito. ibig sabihin makikita na naman nya ang katawan ko kung sabay kaming maligo. Wala pa naman na akong tiwala sa sarili ko pagdating kay Rafael. Kaunting halik lang nito nadadala agad ako.

Pakiramdam ko nasa alapaap agad ko sumayad lang ang labi nito sa katawan ko.

CHAPTER 219

VERONICA POV

Walang choice kundi sabay maligo. Iyun ang gusto ni Rafael kaya naman wala akong magawa. Isa pa pinagdidiinan nito na mag-asawa na kami at walang dapat ikahiya sa isat isa.

Wala naman kaming ibang ginawa sa loob ng banyo kundi ang maligo lang. Harmless naman ito pero kitang kita ang pagpipigil. Pansin ko din na kanina pa nanggagalit na ang anaconda nito.

Ngayun ko lang din nalaman na ang anaconda pala na kanyang tinutukoy palagi noon kapag magkatabi kami ay ang kanyang ari. Takot na takot pa naman ako noon. Akala ko pa naman totoong ahas. Iyun pala ibang ahas at pareho kaming nag-enjoy ng gamitin niya sa akin.

"Sunshine, pwedeng pakihawakan? Haplusin mo lang, ang sakit na kasi ng puson ko eh." patapos na kaming maligo ng marinig ko ang pakiusap na iyun. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya. Hindi ko kasi gets ang ibig nyang sabihin at ano ba ang hahawakan ko?

"Ha?" nagtataka kong tanong habang abala sa pagpapatuyo ng katawan sa pamamagitan ng pagpupunas ng towel.

"Hindi kasi pwede eh. Hindi pwedeng pakialaman kita ngayun, baka hindi ka makapasok ng School." muling wika nito. Napansin ko pang malagkit akong tinitigan sa maseselang parte ng katawan ko kaya takang-taka na ako sa kanya. Agad tuloy akong nagtapis ng tuwalya.

"Ano ba ang sinasabi mo? Bilisan mo na mali-late na ako sa School Rafael." wika ko dito.

Simula ng may mangyari sa amin ay tuluyan na din nawala ang pagkailang ko sa kanya. Nasasabi ko na din ang mga gusto kong sabihin dito.

"I mean, pwede bang hawakan mo muna ang anaconda ko? Ayaw kasing umamo eh. Galit na galit pa rin." wika nito. Pulang pula na ang mukha nito. Parang pusang hindi na din mapanganak ang kanyang hitsura.

"Hahawakan ko? Baka tuklawin ako nyan." pabiro kong sagot habang hindi mapigilan matawa. Pagkatapos dahan- dahan kong lumapit sa kanya at pinatay ang shower. Ang laki ng problema nito, talagang nakatapat pa rin sya sa shower. Nag-aalala na ako at baka magkasakit siya sa kanyang mga pinanggagawa.

"Ano ba kasi ang gagawin ko?" tanong ko habang nakatayo sa harap nya. Agad nyang hinawakan ang kamay ko at dinala sa kanyang nanggagalit na anaconda.

"Haplusin mo lang Sunshine hanggang sa sumuka sya." sagot nito sabay iginiya ang dalawa kong kamay papunta sa kanyang ari. Wala naman akong nagawa kundi sundin kung ano ang gusto nya.

Hinayaan ko na lang na turuan nya ako. Tinulungan nya akong itaas baba ang mga palad ko sa ari nya habang nakapikit ito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya sa pinapagawa nya. Mukhang hindi naman nasusuka ang anaconda nya ah? Galit na galit nga eh at halos lumabas na ang ugat.

Ngayun ko lang din narealized na ang haba at taba pala ng ari nito. Kaya pala hanggang ngayun, masakit pa rin ang pagkababae ko. Hindi ko lang ma- imagine kung paano ito nagkasya sa akin kagabi.

Patuloy lang ako sa ginagawa ko. Actually nakakaramdam na ako ng pangangalay. Siguro kailangan nyang makaraos at nag-aalala siyang gamitin ako ngayun dahil sa kalagayan ko.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng paghanga sa kanya.Talagang hindi nya pala talaga hahayaan na mahirapan ako. Lalo na iniinsist ko na gusto kong pumasok ng School ngayung araw.

 Ganyan nga Sunshine! Faster!" wika nito. Kitang kita ko ang matinding pagnanasa sa katawan nya. Hinayaan nya na ako sa ginagawa ko. Nagiging abala na din kasi ang mga palad nito sa paghaplos ng magkabilaan kong dibdib.

"Rafael, kung gusto mo, ayos lang naman sa akin eh. Kakayanin ko pa naman siguro." wika ko. Pagod na ang mga kamay ko pero hindi pa rin kumakalma ang anaconda niya. Hindi pa sumusuka! Naawa na din ako sa kanya. Mukhang hirap na hirap na si Rafael.

Mataman naman ako nitong tinitigan. Pagkatapos nagpakawalan ng matamis na ngiti.

"Nope Sunshine! Baka mahirapan kang maglakad lalo." sagot nito. Agad naman akong napailing.

"Hindi....kaya ko! Promise!" sagot ko binitawan na ang kanyang ari. Kusa kong ikinawit ang mga braso ko sa leeg nya at ako na mismo ang humalik sa labi nya na agad naman nyang tinugon.

Pagkatapos naramdaman ko ang pagbuhat nito sa akin palabas ng banyo. Diretso kami sa kama at agad nya akong kinabubuwan.

Aaminin ko kanina pa basang basa ang pagkababae ko. Nadala na din ako sa init ng katawan lalo na ng pahawakan nito sa akin ang kanyang anaconda.

"Dont worry, I'll be gentle Sunshine! Sisiguraduhin ka na hindi ka

masasaktan." mahinang bulong nito bago tuluyang pinag-isa ang aming katawan. Napaungol naman ako dahil sa kakaibang ligaya na hatid nito sa akin.

"Banayad ang bawat ulos na pinapakawalan sa akin ni Rafael. Puno ng pag-iingat kaya ramdam na ramdam ko ang kanyang pagmamahal at pag-aalaga sa akin.

Ilang saglit lang ay napuno ng ungol ang bawat sulok na kwarto. Mga ungol na puno ng pagmamahal. Mga salitan na anas namin sa isat isa na nagsasabi ang gaano namin kamahal ang isat isa.

Masaya akong ipagkaloob ng paulit- ulit ang katawan ko kay Rafael. Mahal na mahal ko siya! Ipaglalaban ko siya kahit kanino.

Ilang saglit lang ay pareho naming narating ang rurok ng kaligayahan.. Pareho pa kaming nakangiti ng maghiwalay ang aming katawan. Isa pang halik sa noo at bumangon ito sa kama at mabilis na pumasok ng banyo.

Pagbalik nito ay may dala na itong basa at malinis na bimpo. Nagtaka pa ako kung saan nya gagamitin iyun at hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya ng ipunas nya iyun sa aking pagkababae.

"Rafael, teka... ako na!" wika at akmang babangon na para agawin ang bimpo sa kanya pero pinigilan ako.

"Hayaan mo na ako Sunshine. Teka, sigurado ka bang kaya mong pumasok ng School.? Sorry ha, hindi ko napigilan ang sarili ko." wika nito na puno ng pag-alala ang boses. Agad naman akong tumango.

"Huwag kang mag-alala. Ihahatid mo naman at susunduin ako sa School diba?" malambing kong sagot. Agad itong tumango.

"Well, kung ayaw mo talagang papigil wala akong magagawa. Pero kapag hindi mo talaga kaya, huwag kang mahiya magsabi sa akin ha?" sagot nito. Agad akong tumango at bumangon na ng kama ng mapansin ko na tapos na ako nitong punasan.

"Opo Sir Rafael." pabiro kong sagot. Iilng-iling naman itong napapangiti.

"Anong Sir? Sige ulitin mo pa akong tawaging Sir at pareho tayong hindi makakapasok nito. Baka tuluyan kitang malumpo ngayung araw." sagot nito. Nagmamadali tuloy akong

naglakad palayo ng kama. Hinagilap ang mga damit na isusuot ko na noon ay nakaready na sa sofa.

Masakit talaga ang pagkababae ko. Pakiramdam ko gustong humiwalay ang balakang ko sa katawang lupa ko. Pero kailangan kong magkunwari para hindi nya ako pigilan na pumasok ng School. Ayaw kong umabsent lalo na at wala pang isang linggong nag-umpisa ang klase.

Hinayaan na ako ni Rafael na magbihis ng School Uniform. Naging abala na din ito sa pagbibihis ng kanyang pang office attire. Naka grey suit and trousers, white long sleeves with necktie and leather black shoes.

Sa pananamit pa lang ay halata ng mataas ang katungkulan nito sa kompanya. Of course, proud girl friend naman ako....ay hindi pala girl friend...asawa pala. Iyan kasi ang palagi nitong nababanggit sa akin. Asawa nya na daw ako dahil sa mga documents ng pinirmahan ko.

"Maaga pa naman, kakain muna tayo bago umalis." wika nito sa akin pagkatapos nitong isuot ang kanyang office attire. Abala na ako sa pagsusuklay ng buhok sa harap ng salamin ng lumapit ito sa akin.

"Okay!" sagot ko at muling sinulyapan ang reflexion ko sa salamin. Nang makontento sa hitsura ko ay kinuha ko ang aking bag at hawak kamay kaming lumabas ng kwarto.

Pagdating sa sa dining area ay may mga pagkain na nakalatag sa lamesa. Although mga croissants  ibat ibang klaseng bread pero hindi pa rin nakaligtas sa paningin ko ang cereals.

"Cereal lang ba ang kakainin mo?" tanong nito. Ipinaghila pa ako ng upuan at inalalayan na makaupo. Agad naman akong tumango.

"Ok, may mga fresh milk sa ref. Ikukuha lang kita." sagot nito. Napansin ko pa na pinindot muna nito ang coffee maker bago naglakad papuntang ref. May dala na itong isang litro na fresh milk at isang bowl.

Agad kong kinuha ang cereal at naglagay sa bowl. Sakto lang na kaya kong ubusin. Nilagyan ko ng gatas at hinalo-halo.

Si Rafael naman ay naglakad pabalik sa may coffee maker. Nagsalin ng kape sa tasa at naupo sa tabi ko.

"Iyan lang ba ang kakainin mo? Kain ka din ng bread baka magutom ka sa office." wika ko. Natawa ito.

"Ikaw nga dyan eh. Bakit cereals lang? " sagot nito.

"Nasanay kasi sa mansion. Pinatikim sa akin nila Charlotte at Jeann at nagustuhan ko kaya ito na ang palagi kong kinakain. Huwag kang mag- alala, may breaktime kami ng alas diyes ng umaga. Maraming pagkain ang nabibili sa canteen." sagot ko at naglagay ng cereals sa kutsara at akmang isusubo ko sa kanya.

Agad naman itong napanganga kaya natuwa ako. Imagine, pumayag ang isang Rafael Villarama na subuan ko.

"mmm mukhang masarap nga ah" wika nito sabay nguya.

"Sabi ko sa iyo eh." sagot sabay subo.

Napansin kong kumuha ito ng isang pirasong croissant at kinagatan iyun bago din ako sinubuan. Agad naman akong nagpaunlak.

"Hmmm sarap ng croissant na ito ah? Cheese flavor?" wika ko.

"Gusto mo magbukas pa ako ng isa pa? " tanong nito. Agad akong umiling. Kumuha ako ng tatlong piraso at inilagay sa bag ko.

"Babaonin ko na lang para juice na lang ang bibilhin ko mamaya sa canteen." sagot ko. Natawa ito.

"Uyyy huwag mo akong tawanan, walang ganito sa canteen." muli kong wika. Lalo naman itong napahalakhak.

"Oo nga. Hindi ko kasi akalain na may pagka girl scout pala ang Misis ko." sagot nito sabay halik ulit sa noo ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig sa kanya.

Inabot din kami ng ilang minuto bago natapos ang pagkain ng agahan namin. Kung wala nga lang siguro kaming pasok pareho baka maghapon na kaming magtawanan sa loob ng penthouse. Kaya lang kailangan harapin ang tunay na realidad ng buhay. Kailangan pumasok ng opisina ni Rafael dahil maraming naghihintay sa kanya doon at kailangan ko din pumasok ng School para naman maipagmalaki ako ni Rafael sa ibang tao

Yes, biglang nag-iba na ang pananaw ko. Mag-aaral ako ng maayos hindi para lang sa pamilya ko kundi para na din kay Rafael. Ayaw kong pagtawanan sya ng iba kapag malaman ng ibang tao na ang babaeng pinakamamahal niyang asawa ay walang pinag-aralan. Kaya magsisikap ako sa abot ng aking makakaya.

Kaya kahit masakit pa ang buo kong katawan ngayun, pinilit ko pa ring pumasok ng School. Ayaw kong magsayang ng oras. Gusto kong makita din ni Rafael na nagsisikap ako. Gusto kong ipagmalaki nya ako sa lahat ng kakilala nya.

Chapter 220

VERONICA POV

Nakasandal ako sa balikat ni Rafael habang tumatakbo ang sasakyan papuntang School. Kung pwede nga lang huwag na muna kaming maghiwalay ngayung araw. Kaya lang hindi pwede. Kailangan kong ipakita sa lahat na nagpupursige ako para matupad ang pangarap ko. Isa pa kailangan din pumasok ni Rafael ng opisina. Alam kong hindi biro ang responsibilidad nito sa pagpapatakbo ng negosyo ng pamilya at ayaw kong ako ang isa sa mga dahilan para mapabayaan nya iyun.

Tiyak na mahirapan din akong makapag concentrate ngayun sa klase. Siguradong walang ibang laman ang isip ko kundi siya lang at ang mga nangyari sa amin.

"Siguradong ayos ka lang ba Sunshine?

"muling tanong nito. Hindi ko na nga mabilang kung ilang beses ng lumabas ang katanungang iyun sa bibig nya. Mukhang nag-aalala talaga ito sa kalagayan ko.

"Ayos lang po ako. Uupo lang naman ako sa School at makikinig sa lectures ng mga teacher namin. Hindi na din siguro ako lalabas mamaya para pumunta ng canteen. Uutusan ko na lang ang mga bago kong kaibigan na bilhan ako ng kahit juice lang muna total may baon naman akong croissant. "nakangiti kong sagot. Hinawakan ko pa ang kamay nito at tiningnan. Ang lambot talaga ng palad nya. Mas malambot pa yata sa palad ko. Iba na talaga kapag ipinanganak na mayaman.

"Kapag may problema huwag kang mag -atubili na tawagan ako ha? Ilang minuto lang naman ang layo ng opisina sa School mo.' sagot nito. Agad akong napatango.

Pagdating ng School ay agad na bumaba ng kotse si Rafael. Ito na din mismo ang nagbukas ng pintuan sa gawi ko at inalalayan akong makababa! Kilig na kilig naman ako. Ang swerte ko dahil alagang alaga ako nito. Akala ko talaga walang kabutihan ang makikita sa puso nito eh. Ang sungit kasi nito noon. Lagi pang nakakunot ang noo.

Pero ngayun ibang iba na siya. Palagi ng nakangiti kapag kausap ako. Palagi pa akong hinahalikan. Feeling ko tuloy prinsesa ako kung ituring nya.

"Ihahatid na kita sa classroom mo." wika nito ng tuluyan na akong nakababa. Nagulat naman ako.

Sa totoo lang, gusto kong tumutol. Masyadong famous si Rafael at tiyak na pagkakaguluhan sya ng mga classmates ko. Baka maging laman pa ako sa usapan dito sa iskwelahan namin.

"Ka-kaya ko na. Hindi na kailangan Rafael. Baka ma-late ka na nyan sa office," sagot ko. Agad itong umiling.

"Nope! Makakapaghintay ang trabaho Sunshine!Mas marami akong oras para sa iyo!" sagot nito at kinuha ang bag na nasa balikat ko. Pagkatapos ikinawit nito ang braso sa baywang ko at sabay na kaming naglakad papunta sa aking classroom.

Hindi ko naman malaman kong ano ang mararamdaman ko. Sa bawat madaanan namin na mga istudyante, pinagtitinginan kami. Kitang kita ang pagkagulat sa kanilang mukha. Nagbubulungan pa ang iba at alam kong kami ang kanilang pinag-usapan.

Pagdating ng classroom ay agad kaming pinagtitinginan ng aking mga classmates. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Sabay-sabay ko pang narinig ang kanilang pagsinghap ng haplusin ni Rafael ang pisngi ko at halikan ako sa noo.

"Ako na ang magsusundo sa iyo mamaya. Sabay na tayong uuwi ng mansion." masuyo nitong wika. Agad naman akong tumango. Pagkatapos naglakad na ito paalis kaya naiwan naman akong nakatulala habang sinusundan ito ng tingin.

"Veronica! Truelalu ba iyung nakikita namin? Hinatid ka na naman ng isang Rafael Villarama?" agad na lapit sa akin ni Randy. Hindi ko ito pinansin at naglakad na sa aking upuan. Nandito na din pala si Beatrice at nakangiti itong nakatingin sa akin.

"Ang damot mo talaga sa info? Jowa ka na ba ni Rafael Villarama?' malakas ang boses ni Randy na tanong nito. Agad ko naman narinig ang bulungan sa paligid. Mga bulungan na mula sa mga classmates ko.

"Malamang! Sa dami ng pwedeng

landiin ni Rafael Villarama ikaw pa talaga ang napili! Hindi mo siguro alam kung gaano katinik sa babae ang lalaking iyun! Parang nagpapalit lang ng damit kung magpalit ng girl friend! narinig kong wika ng isa sa mga classmates ko. Malapit lang ang upuan nito sa kinauupan ko kaya malinaw kong narinig ang lahat. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya lalo na ng sigundahan ito ng iba ko pang classmates. Mahina pa silang nagtawanan.

"Sinabi mo pa girl! Balita ko sponsored ng mga Villarama kaya nakapasok siya sa School na ito kapalit ng pagiging sex slave ng isang Rafael Villarama!" sagot naman ng isa pa. Hindi ko mapigilan na maikuyom ang kamao ko. Ang mga tao nga naman. Ang bilis nilang manghusga.

Napapitlag pa ako ng biglang hampasin ni Beatrice ang sulatan nito.

Sabay-sabay na napatitig sa kanya ang halos lahat ng classmates namin!

"Halatang halata talaga ang inggit sa budhi mo noh Jennifer? Ang hilig sa chismis. Lahat ginagawan ng kwento! Palibhasa kasi kahit maghubad ka sa harap ng isang Rafael Villarama hindi ka papansinin!" wika ni Beatrice. Nagulat ako sa ginawa nito. Hindi ko akalain na ipagtanggol nya ako sa grupo nila Jennifer.

"Totoo naman ah! Imposibleng siseryosohin siya ni Rafael! Sa dami ng mga nagagandahang babae na nakapalibot doon tiyak na itatapon lang din sya na parang isang basahan. Hindi uso ang Cinderella love story sa panahon ngayun!" natatawang sagot ni Jennifer. Tinapunan pa ako ng nakakainsulto na tingin. Agad akong napayuko.

"Eh di wow! Hindi mo lang maamin sa sarili mo bitter ka Palibhasa kasi mas hamak na mas maganda sa iyo si Veronica! Mas hamak naman na mas malinis ang kaibigan ko kaysa sa iyo noh!" muling sabat ni Beatrice. Hinawakan ko na ito para tumigil na.

"Hayyy naku, ang hirap talaga kapag puro kainggitan ang namayani sa puso ng isang tao. Hindi na lang masaya sa achievement ng ibang tao." sabat naman ni Randy sabay labas ng kanyang cellphone.

"Hindi kailangan ang opinyon mo bakla ka kaya manahimik ka!" pang- aaway naman ni Jennifer. Parang ayaw pa nitong tumigil. Nasaan na ba ang subject teacher namin? Sana dumating na siya para matigil na ang gulong ito.

"Bakla nga ako sa iyung paningin pero mas hamak na mas maganda ako sa iyo! Uso naman sana ngayun ang retoke pero hindi mo mapaayos-ayos iyang ilong mo na naapakan yata ng kalabaw sa palayan. Walang budget te?

"pang aasar na sagot ni Randy. Agad kong narinig ang tawanan sa buong paligid. Nang tingnan ko si Jennifer ay halos umusok na ang ilong nito sa galit. Pulang-pula na ang kanyang mukha at nanlilisik ang mga matang nakatingin kay Randy.

"Suntukan na lang kaya tayo bakla ka!" galit na sigaw ni Jennifer sabay tayo. Tumayo na din si Randy at mukhang handa din nitong patulan ang maldita namin na ka-clasmates. Agad naman akong napatingin kay Beatrice para sana magpatulong na awatin ang dalawa.

"Hayaan mo silang magrambulan. Lamang tayo dahil lalaki pa rin si Randy kahit saan tingnan." sagot ni Beatrice at nag-umpisa na itong kumuha ng video. Parang baliwala lang dito ang bangayan sa pagitan nila Jennifer at Randy. Hindi naman ako mapalagay at agad na hinawakan sa braso si Randy. Hindi ko kayang may nakikitang nagsasakitan.

Huli na ng mapansin ko ang paglapit ni Jennifer. Itinulak ako nito kaya naman nawalan ako ng balanse at natumba sa isang upuan. Tumama pa ang ulo ko sa itaas na bahagi ng upuan. Agad akong nakaramdan ng sakit ng ulo ko.

"Diyos ko Veronica! Sabi ko sa iyo hayaan mo na silang magrambulan eh.

" agad na wika ni Beatrice. Agad ako nitong dinaluhan at tinitigan sa mukha. Napansin ko ang biglang pamumutla nito habang nakatitig sa akin.

"Bakit?" tanong ko habang hindi maiwasan na makaramdam ng kaba. Nakakaramdam na din kasi ako ng pagkahilo.

"Ma-may dugo ka sa ulo!" sagot nito. Wala sa sariling nahawakan ko ang aking ulo at agad akong nagulat. May dugo nga ako. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding kaba.

"Pe-pero relax ka lang. Tumawag na ang ilan sa mga classmates natin ng guard!" sagot nito. Muli kong inilibot ang tingin sa paligid. Abala pa rin si Randy sa pakikipagbakbakan sa grupo nila Jennifer. Kung titingnan kahit lalaki, mukhang dehado si Randy dahil pinagtutulungan siya ng apat na mga kaibigan ni Jennifer.

Mabuti na lang at nagsipagdatingan na ang ilan sa mga guard ng School. Inalalayan akong makabangon ni Beatrice pero dahil nahihilo ako agad akong umiling.

"Na-nahihilo ako!" sagot ko sabay pikit ng mata ko. Agad kong narinig ang paghingi ng tulong ni Beatrice. Bago ako nawalan ng ulirat ay narinig ko pa ang pakakagulo ng lahat.

Chapter 221

VERONICA POV

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nawalan ng malay. Basta nagising na lang ako na nakahiga pa rin ako dito sa sahig ng classroom namin. Nakasalampak sa tabi ko si Beatrice at bakas ang pag-aalala sa mukha nito. May pinapaamoy ito sa akin kaya siguro bumalik ako sa ulirat.

"A-anong nangyari?" tanong ko. Sinapo ko pa ang ulo ko sabay dahan- dahan na bumangon. Agad naman akong pinigilan ni Beatrice.

"Huwag ka munang bumangon Veronica. Binigyan ka na ng first aide ng nurse. Nilinis na din ang sugat mo sa ulo. Maliit lang naman pero tumawag pa din kami ng ambulansya para madala ka sa hospital" nag- aalalang pigil sa akin ni Beatrice. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

Kinapa ko ang ulo at agad kong napansin na medyo basa nga ang buhok ko. Siguro dahil sa dugo na lumabas kanina. May nakapa din ako na parang benda. Hindi ako sure kung gaano kalaki ang sugat ko doon.

Inilibot ko ang tingin sa paligid. Tahimik na ang mga classmates ko habang nakatingin sa gawi ko. Dumating na din pala ang English teacher namin. Kaya pala nanahimik na ang mga classmates ko.

"Ayos ka lang ba Miss Mendoza? May masakit ba sa iyo? Ang ulo mo?" nag- aalala nitong tanong. Sinipat pa ako ng tingin kaya hindi ako nakasagot.

"Huwag kang mag-aalala, ipapatawag sa guidance office ang mga mga magulang na involve sa gulong ito."

muling wika ni teacher. Hindi pa rin ako umiimik. Hindi maayos ang pakiramdam ko. Kumikirot ang sugat sa ulo ko.

Napatingin pa ako sa kinaroroonan nila Jennifer at ng grupo nya. Tahimik silang nakaupo sa isang sulok at nakaismid na nakatingin sa gawi ko. Marahan akong napabuntong hininga bago binalingan si Beatrice at nakikiusap na nagwika.

"Beatrice pasuyo naman ng cellphone ko." nakikiusap na wika ko sa kanya. Tuluyan na din akong naupo sa sahig. Mabuti na lang at hindi na ako nakakaramdam ng hilo. Hindi katulad kanina. Agad naman itong tumango at kinuha ang bag ko at iniabot sa akin. Agad kong kinuha ang cellphone ko at nag-dial.

Nakailang ring din bago ko narinig ang boses ni Rafael sa kabilang linya.

"Sunshine! Kumusta ka? Dont tell me na na-miss mo kaagad ako?"

malambing na sagot nito. Muli akong napasulyap sa kinaroroonan nila Jennifer bago nagsalita.

"Rafael, nabagok ako. Ayaw kong sumakay ng ambulansya.''" sagot ko. Agad kong narinig na may kumalabog sa kabilang linya. Nagtaka naman ako.

"Nasaan ka? Bakit ka nabagok? Na out of balance ka ba? Sabi ko naman sa iyo huwag ka na munang pumasok eh." wika nito na bakas ang pag-aalala sa boses. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Agad naman akong dinaluhan ni Beatrice.

"Bakit ka umiiyak? Masakit ba ang ulo mo? Huwag kang mag-alala, ipapakulong natin ang malditang Jennifer na iyan. Kasalanan nya ang lahat!" wika ni Beatrice.

"Arte lang iyan! Malay ko bang lampa pala ang babaeng iyan. Kaunting tulak tumba kaagad? Ano iyan?" sabat naman ni Jennifer. Agad naman sumabat ang teacher namin.

"Miss Santos, stop it! Huwag mo ng

dagdagan ang kasalan mo! Pinapatawag na namin ang parents mo kaya humanda ka!" saway ng teacher namin kay Jennifer. Umismid lang ito at inirapan ako.

"Sorry! Dapat pala hindi na talaga ako pumasok. Nagkagulo tuloy dito sa classroom namin dahil sa akin."

muling wika ko. Para tuloy akong bata na nagsusumbong dito. Wala eh, wala naman akong pwedeng tawagan. Bilin din naman nya kanina, tawagan ko siya kapag may kailangan ako. Ayaw ko talagang sumakay ng ambulansya. Marami daw multo doon.

Napansin ko ang biglang pananahimik ni Rafael sa kabilang linya.. Mukhang pinapakinggan nito ang salitan ng pagsasalita nila Beatrice at Jennifer.

"Mukhang may idea na ako kung bakit ka natumba. Parating na ako. Ang dont worry, ako ang bahala sa lahat. Sisiguraduhin ko na mananagot ang sino mang may kasalanan." sagot nito. Bakas ang galit sa kanyang boses kaya hindi ko maiwasan na kabahan. Agad na nawala sa kabilang linya si Rafael kaya pinindot ko na din ang end botton.

"Miss Santos, mauna na kayo sa guidance office. Miss Gonzales, kaya mo na ba ang sarili mo? Kina-contact na din ng guidance ang guardian mo kaya ano mang sandali nandirito na din sila. "wika ng teacher namin. Agad naman akong nagulat. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago muling nagsalita.

"Si-sinong guardian po?" hindi ko mapigilang tanong.

"Carissa Villarama?" sagot nito. Pagkatapos agad na napakunot ang noo. Muling tumitig sa akin at agad kong napansin ang pamumutla ng mukha ng teacher.

"Carissa Villarama? Kaano-ano mo siya?" tanong nito. Hindi naman ako nakasagot. Wala pa man si Tita hindi ko na maiwasan na makaramdam ng hiya. Nadamay pa talaga sila sa gulo na ito. Kung bakit naman kasi hindi muna nila ipinaalam sa akin na tatawagan pala nila ang mga guardian na sangkot sa gulo. Ayos na kung si Rafael na lang. At least nagkakaintindihan na kami. Pero sila Tita, masyadong nakakahiya iyun.

"Mommy po ni Rafael Villarama. Nobyo ni Veronica!" sabat naman ni Randy. Hindi ko naman maiwasan na pandilatan ito. Saan kaya nito nasagap ang balitang nobyo ko si Rafael. Hindi pa naman ako nagkukwento sa kanilang dalawa ni Beatrice tungkol dito. Tumawa naman ito.

Nang sumulyap ako sa mga ka- classmates ko ay kita ang pagtataka sa kanilang mga mukha. Mukhang sobrang famous nga ng pamilya Villarama dito sa Pilipinas para makilala nila ng ganito.

"Bakit si Misis Villarama pa? Chimimay lang naman iyan sa mansion. Hindi ako maniniwala na girl friend siya ni Rafael. Baka inakit nya lang." muling sabat ni Jennifer. Kahit kailan talaga pasmado ang bunganga ng babaeng ito. Isusumbong ko talaga ito kay Rafael mamaya. Total naman mukhang proud pa siya sa ginawa sa akin. Imbes na magsorry, kung anu-ano pa ang lumalabas sa bibig nito.

Mahina akong napabuntong hininga at dahan dahan na akong tumayo. Ngayun ko lang napansin na may sapin pala ako. Mabuti na din para hindi masyadong madumihan ang uniform ko

And speaking of dumi, may ilang bahid ng dugo ang blouse ko. Hindi ko mapigilan na mapangiwi at sumulyap kay Beatrice.

"Matagal ba akong nawalan ng malay? " bulong ko habang dahan-dahan na nauupo na sa aking upuan. Inalalayan ako nito bago sumagot.

"Saglit lang. Mga ten mins. lang. Uyy, kailangan mo pa ring magpatingin sa Doctor ha? Although maliit lang naman ang sugat mo pero tumama pa rin ang ulo mo sa silya at dumugo pa.' sagot nito sa nag-aalalang boses. Agad naman akong tumango.

"Oo naman, pero ayaw kong sumakay sa ambulansya. Natatakot ako." sagot ko.

Ilang minuto pa ang lumipas at unti- unti ng nagsidatingan ang mga magulang nila Jennifer at ng ilang mga istudyante na sangkot sa gulo. Agad kaming pinatawag ng guidance councilor sa office nito.

First time na nangyari sa akin ito kaya naman hindi ko maiwasan na

makaramdam ng kaba. Nakaalalay naman sa akin ang school nurse habang papunta kami sa office kaya naman maayos kaming nakarating. Dumating na din ang ambulance pero dahil ayaw kong sumama, umalis na din kaagad ito ng masiguro ng mga medical staff na kasama nito na maayos naman ang kalagayan ko. Hihintayin ko na lang si Rafael.

"HIndi pa ba tayo mag-uumpisa? Ano daw ba ang demand? Gusto bang sagutin namin ang medical expenses ng nakaaway ng anak namin?" agad na tanong ng isa sa mga magulang. Kung hindi ako nagkakamali, ina ito ni Jennifer. Halos kamukha nya kasi. Dapa din ang ilong na syang hindi nakaligtas sa mapanuring mga mata ni Randy.

"Hintayin na lang po muna natin ang iba pang guardian na sangkot pagkatapos mag-umpisa na tayo sa discussion." sagot ng Guidance

Councilor. Nayayamot na napabuntong hininga ang Ina ni Jennifer at tumitig sa gawi namin.

"Hindi makakarating sila Mommy at Daddy. Nasa Europe sila ngayun. Hindi ko na din pinapunta si Yaya. Wala din naman kwenta!" muling bulong ni Randy. Napatitig dito si Beatrice bago sumagot.

"Iyung stepbrother ko ang darating. Kainis nga eh. Tiyak sasabunin ako noon. May date pa naman iyun sa bago niyang babae." bulong naman ni Beatrice.

"Ano na! May hinihintay pa ba tayo dito? Sayang ang oras!" galit na muling angal ng Nanay ni Jennifer. Agad naman itong sinigundahan ng iba pa.. Kung makapag demand akala mo naman walang nagawang kasalanan ang mga anak nila. Napatingin naman sa aming tatlo ang guidance councilor.

Bago pa ito nakapagsalita bumukas na ang pintuan ng office. Agad na pumasok ang taong kanina ko pa inaasahan. Si RAfael at kasama nito si Tita Carissa. Parang gusto ko naman lumubog sa kinauupan ko dahil sa nararamdamang hiya kay Tita. Lalo na ng tumitig sa akin ang nag-aalala nitong mga mata.

"Diyos ko Veronica! Anong nangyari? Bakit may dugo ang damit mo?" agad na wika ni Tita sabay lapit sa akin. Tinitigan ako nito sa mukha kaya napayuko ako.

"Anong nangyari? Ganito ba kapabaya ang iskwelahan na ito para hayaan na may istudyanteng masaktan?" galit na wika ni Rafael. Pulang pula ang mukha nito at kita ko ang matinding galit sa kanyang mga mata. Hindi naman ako makapanawilang napatitig dito. Lalo na ng lapitan ako nito at eksaminin.

"Yes parang iniksamin nya talaga ako. Tinitigan ang buo kong mukha pati na din ang ulo ko na may sugat.

"Bakit ba napaka-iresponsable ng iskwelahan na ito? Hindi nyo ba napansin ang sugat ni Veronica at hindi nyo kaagad dinala ng hospital?" muling sigaw ni Rafael. Agad naman itong hinawakan ni Tita. Pilit na pinapakalma. Samantalang walang ni isang nakaimik sa mga magulang ng classmates ko. Parang natameme din ang Mommy ni Jennifer na kanina pa putak ng putak. Namumutla itong hindi makatingin sa amin.

"A-ayaw po ni Miss Gonzales magpadala ng hospital Sir. Pa- pasensya na po. Bin-binigyan na po siya ng first aide ng nurse at tiningnan na din siya ng mga medical staff na kasama ng ambulance kanina." sagot ng Guidance officer. Muling tumitig sa akin si Rafael at umiling. Galit ito pero hindi pa rin maitago ang matinding pag -aalala sa mukha nito.

"Bakit nangyari ang ganitong gulo? Kulang ba kayo ng security dito? Kailangan pa ba namin magpasama ng bodyguard sa istudyante namin para masiguro namin ang kanyang kaligtasan?" sabat naman ni Tita Carissa. Naupo na ito sa tabi.

"Ikinalulungkot po ng buong iskwelahan ang mga nangyari Madam. Gagawin po namin ang lahat para managot ang may kasalanan. Patawad po sa mga pagkukulang namin. Pipilitin po namin na hindi na mauulit ang mga nangyari." sagot ng guidance. Halata ang nerbiyos sa boses nito.

"Nelson, tutukan mo ang kaso na ito. Gusto kong may managot sa lahat ng mga nangyari ngayun." wika ni Rafael at agad na lumapit sa akin. Tumitig muna ito sa Ina tsaka ako inalalayan na makatayo.

"Pa-pasensya na po kayo Misis Villarama, Boss Rafael. Ha-hayaan

niyo po, didisiplinahin namin ng maigi ang mga anak namin. Hindi namin kukunsintihin ang ginawa nilang kasalanan ngayun. Sana magkaroon ng puwang sa puso nyo ang pagpapatawad." narinig kong wika ng Mommy ni Jennifer. Agad naman ginatungan ng iba pa. Puro sorry ang aking naririnig sa paligid. Mukhang natakot talaga sila sa presensya ng mga Villarama.

Ganoon ba talaga sila makapangyarihan? Malaki ang respito sa kanila ng halos lahat ng tao.

Akmang lalapit pa ito kay Tita Carissa pero naudlot iyun dahil kaagad na humarang ang isa sa mga bodyguard. Wala na itong nagawa pa kundi bumalik na lang sa kanyang upuan.

Parang wala lang din namang narinig sila Tita Carissa at Rafael. Hindi na din sila umimik pa at itinoon ang attention sa akin.

"Kaya mo na ba ang maglakad?"

masuyo nitong tanong. Agad akong tumango.

"Kailangan kang madala sa Doctor. Hindi ako makakapayag na may mangyaring masama sa iyo." wika nito at agad akong hinawakan sa baywang. Nahihiya naman akong napatitig kay Tita Carissa.

"Ang secretary na ng anak ko ang magrereport sa amin kung anong action ang gagawin ng School na ito para sa mga nangyari. Mister Guidance, alam nyong mainipin kaming tao. Kapag hindi kami kontento sa action na gagawin niyo, hindi kami magdadalawang isip na idemanda pati ang iskwelahan na ito." seryosong wika ni Tita at diretso na kaming lumabas ng office.

Chapter 222

RAFAEL POV

Magkahalong galit at pag-aalala ang nararamdaman ko ng biglang tumawag sa akin si Veronica at sinabing naaksidente daw ito sa classroom.

Alam kong hindi maayos ang pakiramdam nito dahil sa nangyari sa amin. Kaya nga pinipigilan ko itong huwag na munang pumasok ng School at magpahinga na lang muna. Kaya lang may katigasan din ang ulo nito. Gusto talagang pumasok ng School dahil kakaumpisa pa lang daw ng klase at ayaw umabsent.

Nasa kasagsagan ako ng meeting ng matanggap ko ang tawag na iyun. Kaya ng nalaman kong naaksidente ito agad akong umalis ng meeting room. Sobrang nag-aalala talaga ako sa kalagayan ng babaeng pinakamamahal ko.

Samot saring mga bagay ang bumabagabag sa aking isipan. Paano kung mapahamak ito? Paano kung malubha ang kalagayan nito.

Lalo akong nakaramdam ng galit ng marinig ko ang conversation ng mga classmates nito habang nag-uusap kami na hindi naman talaga ito natumba. Talagang itinulak kaya hindi ako papayag na hindi mananagot ang may kasalanan.

"Nasa kotse na ako ng tumawag si Mommy. Ibinalita nito sa akin na tumawag daw ang staff ng iskwelahan sa kanya at sinabi ang mga nangyari. Nasa kotse na daw ito at papunta na din ng School. Hindi na ito masamahan ni Daddy dahil may importante daw na ginagawa sa mansion.

Sinabi ko na lang dito na magkita na lang kami sa iskwelahan. Sinabi ko din na alam ko na ang nangyari at pinayuhan akong kumalma na muna.

Kasama daw talaga sa buhay istudyante ang mapaaway.

Pero hindi...hindi palaaway ang mahal ko. Gayunpaman hindi na ako umimik at itinoon ang attention sa labas ng sasakyan.

Pagdating ng School, halos madurog ang puso ko ng mapansin kong nakaupo si Veronica sa isang silya. Magulo na ang buhok nito at may bahid pang dugo ang kanyang blouse.

Naikuyom ko ang aking kamao. Tumitig ako sa kabilang bahagi at doon ko napansin ang iba pang mga istudyante at mga magulang. Mga istudyante na alam kong sila ang may gawa kaya nasaktan ang mahal ko.

Gusto kong magwala sa galit. Kaya lang ayaw kong makita iyun ni Mommy. Ayaw ko din tuluyang ma-stress si Veronica. Kaya pagkatapos kong pagsabihan ang Guidance ay agad kong hinawakan si Veronica. Mas importanteng madala ito ng hospital at matingnan ng specialista. Ayaw kong magbakasakali lalo na kung ang tungkol sa kalusugan nito ang pag- uusapan.

Si Nilson Lee na ang bahala....siya ang aking bagong executive secretary. Alam na nya ang gagawin niya.

Bubuhatin ko na sana si Veronica ng tumanggi ito. Kaya naman daw nyang maglakad. Marahan akong napabuntong hininga at inalalayan na lang ito. Tuluyan na kaming lumabas ng opisina ng kanilang guidance.

Naglalakad na kami sa hallway ng makasulubong namin si Arthur. Nagmamadali ito at mukhang sa guidance office din ang punta. Nang mapansin kami nito ay nagmamadali itong lumapit.

"Sangkot din si Veronica sa rambulan? " tanong nito sabay sulyap kay Veronica bago nito batiin si Mommy. Kilala ng mga kaibigan ko si Mommy at nakita ko kung paano nila iginagalang ito. Lagi nga nilang nababanggit sa akin noon na ang swerte ko daw. May kompleto at masaya akong pamilya na syang labis ko din na ipinagpasalamat. Hindi katulad sa pami-pamilya ng mga kaibigan ko na watak-watak na.

"Bakit ka nandito? May bago kang chick dito?" nagtataka kong tanong. Tumawa ito bago sumagot.

"Iyung step sister ko, nagpasaway na naman. Kainis! Kung hindi lang dahil kay Daddy, hindi talaga ako pupunta dito." sagot nito.

"Sino? Si Beatrice? Ikaw iyung tinutukoy niyang stepbrother?" tanong naman ni Veronica. Mukhang ang babaeng nasa tabi nito kanina ang tinutukoy nito.. Kaagad namang tumango si Arthur.

"Nabanggit nya na ako sa iyo?" tanong nito kay Veronica. Napansin ko pa ang tuwa sa mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko mapigilang mapiling.

"Oo, masama daw ang ugali mo." diretsahang sagot ni Veronica. Kaagad naman nawala ang ngiti nito kaya hindi ko mapigilan ang mapangisi. Pagkatapos hinarap ito.

"Kailangan kong dalhin sa hospital si Veronica. Ikaw na muna ang bahalang umayos sa problemang ito. Nandoon pa si Nelson sa opisina ng Guidance. Gusto kong maparusahan ang may kasalanan. " wika ko at nilagpasan na namin ito.

"Mom, ako na po ang bahala kay Veronica. Bumalik na lang po kayo ng mansion at baka hinihintay na kayo ni Daddy." wika ko kay Mommy pagkarating namin ng parking. Agad naman itong sumang-ayon.

"Balitaan mo ako sa resulta tungkol sa check-up ni Veronica. Mag-ingat kayo. "wika nito at nagpaalam na. Agad akong tumango at inalalayan na si Veronica na makasakay na ng kotse.

Noon pa man ay alam nila Mommy at Daddy at ng mga kapatid ko ang nararamdaman ko tungkol kay Veronica. Hindi naman sila tumututol kaya lang nakiusap sila sa akin na hayaan munang makatapos ito bago ko ligawan. Kaya lang hindi na ako nakapaghintay pa. Nag honeymoon na nga kami eh.

Ang pagpapa-pirma ko ng marriage contract ay hindi pa nila alam. Tanging kaming dalawa lang ni Veronica at ang lawyer ko na nag-aasikaso ang nakakaalam noon. Sosorpresahin ko na lang siguro sila. Tiyak na hindi sila makapaniwala kung gaano ako ka- sigurista. Na tuluyan ko ng inasawa ang babaeng hindi ko alam kung anong meron at kung bakit hindi ito maalis- alis sa puso at isipan ko.

"Galit ka ba sa akin dahil hindi kita sinunod?" narinig kong wika ni Veronica. Malapit na kami sa hospital. Napansin marahil nito ang pananahimik ko kaya natanong nya ang tungkol sa bagay na iyun.

Tinitigan ko ito sa mukha. Pagkatapos inayos ko pa ang ilang hibla ng buhok.. Matamis ko itong nginitian bago ito sinagot.

"Nope! Bakit naman ako magagalit? Wala ka namang kasalanan." sagot ko. Agad itong napangiti. Pagkatapos humilig sa balikat ko.

Pagdating ng hospital ay agad inasikaso si Veronica. Iniksamin ito ng maigi ng mga Doctor at ng sabihin nito na wala naman daw malaking epekto sa kalusugan nito ang pagtama ng ulo nito sa matigas ng bagay ay agad na

nakaramdam ako ng kapanatagan.

Maliit lang naman ang sugat. Kaya lang dumugo pa rin iyun at niresitahan na lang ito ng ilang gamot ng kanyang Doctor. Pagkatapos pinayuhan kami na bumalik sa susunod na araw para sa follow-up check up nito.

Muli kaming sumakay ng kotse. Ihahatid ko muna ito sa mansion bago bumalik ng opisina. Maraming trabaho akong dapat tapusin at marami pa akong magagawa ngayung araw.

"Pasensya ka na Rafael. Naabala pa tuloy kita." wika nito. Hindi ko maiwasan na mapangiti. Napansin kong kanina pa ito nagi-guilty. Puro paghingi ng pasensya ang lumalabas sa bibig nito.

"Dont worry Sunshine...ayos lang. Walang problema." sagot ko at hindi ko mapigilan na halikan ito sa labi. Saglit lang naman iyun. Baka bigla na naman akong matangay ng init ng katawan at kung saan pa mapunta ang halik na iyun. Dobleng bugbog na ang inabot ni Veronica simula kagabi hanggang ngayun.

Paparusahan ko talaga kung sino man ang nagtulak dito kanina. Hindi ko papalagpasin ang nangyari sa classroom. Siguro, sinubukan ng sino man na i-bully ito kaya hindi ko mapapayagan iyun.

Hindi na ito kumibo pa at itinoon na nito ang attetion sa labas ng kotse.

Pagkauwi ng mansion ay agad kaming sinalubong ni Mommy. Nag-aalala pa rin ito sa kalagayan ni Veronica at ng ibalita ko dito na maayos naman ang kalagayan nito ay agad na itong napangiti. Pagkatapos sinabihan ko na iakyat ko daw muna sa kwarto nito para makapagpahinga na muna.

Pagdating ng kwarto ay agad ko itong pinaupo sa kama. Tinitigan sa mga mata at seryosong kinausap.

"Magpahinga ka muna Sunshine dahil hanggat hindi ka pa magaling, hindi ako papayag na papasok ka muna sa School. Ako na ang bahalang magpaalam sa iskwelahan mo. Alam nilang injured ka kaya ipanatag mo muna ang kalooban mo." wika ko. Kaagad itong tumango.

"Opo Sir!" sagot nito. Hindi ko maiwasan na muling mapangiti. Pagkatapos hinaplos ang pisngi nito bago nagpaalam na lalabas na muna.

Pagkalabas ng kwarto ay napansin kong nakaabang si Mommy. Seryosong nakatitig sa akin.

"Pwede ba tayong mag-usap Rafael?" tanong nito. Kaagad akong tumango at sabay na kaming naglakad papuntang living room.

Chapter 223

RAFAEL POV

"What is it Mom?" tanong ko kay Mommy pagkadating namin ng Living area. Agad kong napansin ang pagiging seryoso ng mukha nito.

"Saan mo dinala si Veronica kagabi? May nangyari na ba sa inyo?"

diretsahan nitong tanong. Saglit akong natigilan. Agad na sumeryoso ang mukha ko bago sumagot.

"Mahal ko siya Mom. Siya ang isa sa mga dahilan kaya nagsisikap akong pamunuan ang Villarama Empire. Kung ano man ang nangyari sa amin handa ko siyang panagutan. " sagot ko. Tinitigan ako ni Mommy sa mga mata tsaka dahan-dahan na tumango.

"Mukhang hindi ka na nga makapaghintay anak....ano ang plano mo ngayun sa kanya? Kung may nangyari na sa inyo, dapat lang na pakasalan mo na sya..." sagot nito. Saglit akong natigilan.

"Ayos lang ba sa inyo na pakasalan ko na sya? Hindi po kayo nagagalit dahil hindi ko nasunod ang pakiusap nyo sa akin noon na hayaan muna siyang makatapos?" tanong ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ni Mommy. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

"Kilala kita Rafael dahil anak kita. Inaasahan ko na ang tungkol sa bagay na ito. Alam kong walang sino man ang makakapigil sa gusto mo. Pero masaya na din ako dahil kahit papaano pinaabot mo ng taon. Maghanda ka, kailangan na nating mamanhikan sa pamilya ni Veronica. Hindi ako papayag na hindi kayo maikasal bago tuluyang magsama bilang isang tunay na mag-asawa,." sagot ni mommy.

Hindi naman ako makapaniwala. Unti- unting sumilay ang masayang ngiti sa labi ko. Pagkatapos lumapit ako dito at hinawakan sa mga kamay.

"Talaga po? Pero pinapirma ko na sya kagabi ng marriage contract at inaasikaso na ngayun ni Attorney Cruz ang mga pinirmahan namin para iparehistro sa city hall." sagot ko. Kaagad na rumihistro ang pagkagulat sa mga mata ni Mommy. Hindi ito makapaniwalang napatitig sa akin.

"At ginawa mo iyun ng hindi man lang sinasabi sa amin Rafael?" tanong nito. Atubili akong tumango.

"Pasaway ka talagang bata ka! Pwede naman kayong magpakasal na kasama kami ah? Kahit na sa huwes lang muna. At least may ritual at palitan ng I do's." sagot ni Mommy.

"Kayo na din po ang palaging nagsasabi na sigurista ako eh. Ginawa ko iyun para wala ng kawala sa akin si Veronica. Mahirap na, baka maagaw pa siya ng iba sa akin. Kapag mangyari iyun, baka magkaroon pa kayo ng anak na kriminal," natatawa kong sagot. Kaagad naman akong nahampas ni Mommy sa balikat..

"Ewan ko sa iyong bata ka! Tiyak na magtatampo sa iyo ang mga kapatid mo sa mga pinanggagawa mo. Hindi ka man lang kumunsulta sa amin tungkol sa mga ganitong bagay. Talagang ginawa mo kung ano ang gusto mo." sagot ni Mommy.

"Hindi po kasi ako sure kung papayag kayo kaya inunahan ko na. Pero huwag po kayong mag-alala. Pag-uusapan pa namin ni Veronica ang pagpapakasal sa simbahan. Of course kasama na kayo doon sa pagpaplano." natatawa kong sagot. Napapailang na lang si Mommy. Kilalang kilala nito ang ugali ko at kapag gusto ko ginagawa ko talaga.

"Basta siguraduhin mo lang na mahal mo talaga si Veronica. Ayaw ko ng makarinig pa na kung sinu-sinong mga babae ang nilalandi mo! Huwag na huwag mo siyang sasaktan dahil kahit na anak kita hindi talaga kita kakampihan kapag may kabulastugan kang ginawa." seryosong wika ni Mommy. Natatawang tumango naman ako at itinaas ko pa ang kanan kong kamay na parang nanunumpa.

"Promise po! Sigurado na ako Mom. Mahal na mahal ko siya at sigurado na ako na siya lang ang babaeng gusto kong makasama habang buhay." sagot ko. Agad naman napangiti si Mommy. Pagkatapos nakangiting hinaplos nito ang mukha ko.

"Parang kailan lang. Alam mo bang hindi namin akalain na may isang Rafael na darating sa buhay namin? Kaya nga sa iyo natoon lahat ng attention namin. Lumaki kang spoiled at barumbado.. Pero look at you now, alam kong dahil kay Veronica kaya ka nagtino. Kaya ka pumayag na pamahalaan ang Villarama Empire na siyang labis ikinatuwa ng iyong ama. wika nito na may ngiti sa labi.

"Mom,, hindi po ako barumbado!" wika ko na may halong lambing sa boses. Natawa ito.

"He! Anong hindi? Nakalimutan mo na ba ang mga pinanggawa mo noon?" wika ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Pagkatapos tumayo na ako at nagpaalam na dito.

"Basta Mom, mabait na po ako ngayun. Malapit ko na din kayong mabigyan ng apo ni Daddy." wika ko sabay kindat dito. Agad naman itong natawa at tumayo na din.

"Mas matutuwa ako kapag mabigyan mo kami ng isang dosenang apo Rafael. Masyadong kakaunti ang miyembro ng pamilya Villarama. Iyung mga kapatid mo wala na yatang balak pang dagdagan ang mga anak nila." wika ni Mommy.

Tumawa lang ako at tuluyan ng umalis. Kailangan kong makabalik ng opisina. Kailangan ko din alamin kung ano ang desisyon ng iskwelahan sa ka-klase ni Veronica na nanakit dito. Hindi ako papayag na papasok ng School si Veronica na may banta ng pambu-bully dito. Gusto ko ng tahimik na kapaligiran para dito.

Saktong palabas na ako ng mansion ng masalubong ko ang isa sa mga pamangkin ko na si Jeann. Agad kong napansin ang pamumula ng mga mata nito kaya naman napahinto ako sa paglalakad at hinintay ko na tumapat sa akin.

"Good Morning Uncle!" agad na bati nito sabay yuko. Gusto yatang itago ang pamumula ng mga mata nito.

"Ang aga mo yata ngayun? Wala kang pasok sa School?" tanong ko. Saglit itong natameme bago sumagot.

"Nandyan po ba si Veronica?" tanong nito. Mataman ko itong tinitigan bago sinagot

"Hindi siya pwedeng isturbuhin. Nasa kwarto siya nagpapahinga." sagot ko. Napasulyap muna ito sa akin bago muling nagsalita.

"Nag- -nagtext na po ako sa kanya na darating ako. Ini-expect nya na ako Uncle." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapailing bago sumagot.

"bahala ka na nga! Basta huwag mo siyang isturbuhin ha? Kailangan nyang magpahinga."Sagot ko at kaagad ko na itong tinalikuran. Alam ko naman na hindi din susunod sa sinabi ko si Jeann. Diretso na akong naglakad papuntang kotse at sumakay. Agad kaming bumyahe pabalik ng opisina.

VERONICA POV

Napa-idlip na ako ng marinig ko ang marahan na pagkatok sa pintuan ng kwarto ko. Kaagad akong napasulyap sa orasan na nasa bedside table ko at bumangon. Wala akong idea kung sino ang nasa labas. Imposibleng si Rafael iyun dahil hindi naman marunong kumatok ang lalaking iyun. Bigla na lang itong pumapasok ng kwarto ko.

Kahit na tinatamad, wala na akong nagawa kundi ang bumangon na. Baka importante ang kailangan ng taong nasa labas.

Pagkabukas ko ng pintuan ng kwarto ay agad kong nakita si Jeann. Nagtataka akong napatitig dito lalo na ng mapansin ko na mukhang galing ito sa pag iyak.

"Jeann, napadaan ka?" tanong ko at kaagad itong pinapasok. Kaagad naman itong naupo sa kama ko sabay hikbi. Tulalang napatitig ako sa kanya.

A-anong nangyari? Bakit ka umiiyak? Napagalitan ka ba nila Ate Arabella?' tanong ko at kaagad itong dinaluhan. Hindi ko malaman ang gagawin ko sa kanya para mapatahan siya.. Ngayun ko lang din kasi nakitang umiyak si Jeann. Kadalasan nakatawa ito kapag dumadalaw dito sa mansion ang buong pamilya.

"Nica, ano ang gagawin ko?" tanong nito. Naguguluhan akong napatitig sa kanya.

"Ano ang ibig mong sabihin? Teka, linawin mo nga, ano ang problema mo? tanong ko. Napahid muna ito ng luha sa mga mata bago tumitig sa akin.

"Bu-buntis ako."sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Jeann.

Teka prank ha ito? Jeann naman hindi nakakatuwa iyang sinasabi mo!" sagot ko. Lalo itong umiyak.

"Sa-sana nga nagbibiro lang ako....pero talagang buntis ako!" wika nito sa kabila ng paghikbi. Hindi naman ako makapaniwala. Ilang saglit din akong hindi nakaimik bago ito sinagot.

"Buntis ka? Pero paano? I mean, wala kang nababanggit na may boyfriend ka diba?" tanong ko.

Nakakapagtaka! Halos linggo-linggo kaming nagkakausap tatlo nila Charlotte at never nabanggit ang tungkol sa pagkakaroon nito ng kasintahan. Ni crush nga wala itong nababanggit pagkatapos sasabihin nya ngayun na buntis siya? Grabe naman!

Chapter 224

VERONICA POV

"Sino ang ama?" tanong ko kay Jeann na noon ay patuloy pa rin sa pag-iyak. Naaawa na ako dito pero ano nga ba ang pwede kong maitulong.

"Si Drake!" sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

"Si Drake? Drake Davis? Isa sa mga kaibigan ni Rafael?" tanong ko para makasiguro. Paanong si Drake. Eh simula noong pagkatapos ng birthday party ni Peanut hindi ko na nakikita ang mga iyun. Wala din naman itong nabanggit na niligawan siya ni Drake. Kaswal lang naman ang turingan nila noong nasa Yate kami.

"Oo. Si Drake Davis. Ano ang gagawin ko? Ayaw kong madis-apppoint sila Mommy at Daddy sa akin. Natatakot ako sa posible nilang maging reaction kapag malaman nila ito." sagot nito.

Hindi pa rin ako makapaniwalang napatitig dito.

"Boyfriend mo pala siya? Alam ba ito ni Rafael?" tanong ko. Kaagad itong umiling.

"Hi-hindi ko siya boyfriend." sagot nito. Nagulat naman ako. Posible ba iyun? Paano siya nabuntis kung hindi nya boyfriend si Drake? Hay ang gulo ni Jeann.

"Teka....Paano ka nabuntis kung hindi mo siya boyfriend? Tsaka wala kang nababanggit sa amin tungkol dito Jeann kaya naguguluhan ako." sagot ko. Kaagad itong nagpunas ng kanyang mga mata tsaka tumitig sa akin.

"Nagkayayaan kaming mag bar ng mga classmates ko two months ago. Sa bar kami ni Drake napadpad. Nalasing ako pagkatapos nagising na lang ako na katabi ko na siya sa kama doon sa condo niya." umiiyak na sagot nito. 

Kaagad nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito.

"Ano? Teka, ibig mong sabihin ni-rape ka ni Drake?" Hindi ko mapigilan na mapalakas ang boses ko ng tanungin ko ito. Kaagad naman itong suminyas na hinaan ang boses ko.

"Hindi...gi-ginusto ko din ang nangyari." sagot nito. Lalo naman akong naguluhan sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwala.

"Paanong ginusto? Jeann, klaruhin mo nga. May nangyari sa inyo ni Drake sa condo at paano ka napunta sa condo nya?" tanong ko.

"Kusa akong sumama sa kanya." sagot nito. Napakamot na ako sa aking ulo dahil sa gulo ng kwento ni Jeann.

"Sumama ka sa kanya dahil lasing ka?" tanong ko.. Kaagad itong tumango.

"Jeann naman, hindi mo pala siya nobyo pero pumayag kang may mangyari sa inyong dalawa tsaka bakit ka sumama sa kanya. Lalaki siya, babae ka..." sagot ko.

"Hindi ko naman akalain na may mangyayari sa amin eh. Akala ko hahayaan nya lang akong matulog. Pero nagising ako na hinahalikan nya na ako at nadala ako." sagot nito.

"Paano ngayun iyan? Alam ba ni Drake na buntis ka?" tanong ko. Kaagad itong umiling.

"Hindi nya alam dahil pagkatapos ng may nangyari sa amin hindi na kami nagkita ulit. Isa pa, may girl friend na siya at balita ko magpapakasal na sila.' sagot nito sa kabila ng pag-iyak. Kaagad naman akong nakaramdam ng awa para dito.

"Gago pala siya eh. Pagkatapos ka nyang pakialaman parang wala lang sa kanya ang lahat? Baliw ba ang Drake na iyun? Isusumbong ko siya kay Rafael." Naiinis kong sagot. Kaagad naman itong tumitigil sa pag iyak at umiling.

"Huwag! Baka...baka awayin siya ni Uncle." sagot nito.

"Jeann, sooner or later malalaman din ito ni Rafael at ng buong pamilya. Ano ang plano mo ngayun? tanong ko. Muli itong naluha.

"Hindi ko nga din alam eh. Bakit ba kasi nabuntis ako. Isang beses lang naman na may nangyari sa amin eh." sagot nito at halata sa boses ang pagsisisi. Natigilan naman ako at hindi maiwasan na kabahan ng sumagi sa isip ko ang nangyari sa amin ni Rafael kagabi. Paulit-ulit na may nangyari sa amin at baka mabuntis din ako.

Sa isiping iyun bigla lalo akong kinabahan. Paano nga ba kung mabuntis ako? Paano ang pag-aaral ko? Ano na lang ang iisipin nila Tita at Tito sa akin?

"Bakit ka natulala na dyan? Sabi ko ano ang gagawin ko? Paano ko sasabihin kina Mommy at Daddy ito?" tanong nito at kinalabit pa ako. Sandali din kasi akong napatulala.

"Hi-hindi ko din alam. Paano nga ba?" tanong ko "Veronica naman eh. Kaya nga ako pumunta dito para hingin ang opinyon mo eh. Hindi ko din alam ang gagawin ko." sagot nito.

"Kay Tita Carissa na lang muna natin sabihin ang problema mo. At least kung sa Grandma mo baka maintindihan ka nya. Sa buong Villarama, si Tita Carissa ang pinakamabait.:" suhistiyon ko. Sandali itong nag-isip bago sumagot.

"Baka magalit sa akin si Grandma." sagot nito.

"Ikaw...pwede naman sa Mommy Arabella mo muna sabihin." sagot ko. Kaagad itong umiling.

"hindi pwede! Magagalit si Mommy at baka kalbuhin ako noon. Mabait lang iyun kapag wala kang kasalanan na nagawa." sagot nito. Napailing naman ako.

"Eh kanino nga natin unang sasabihin ang problema mo. Hindi pwedeng itago mo ito ng matagal Jeann. Paano kung lumaki na iyang tiyan mo? Malalaman at malalaman din nila kaya hanggat maaga pa sabihin mo na." sagot ko.

"paano kung tanungin nila ako kung sino ang ama? Ano ang isasagot ko:" tanong nito.

"Siyempre, sabihin mo ang totoo. Ituro mo si Drake. Siya ang ama diba? Hindi naman pwedeng suluhin mo ang problemang iyan. Kayong dalawa ang gumawa sa batang iyan kaya dapat pareho niyong panindigan." sagot ko.

"Ma-maiintindihan kaya ako ni Grandma? Nica, gulong gulo na ako. Ilang araw na akong hindi mapakali dahil sa problemang ito." sagot nito.

"Jeann, blessings ang batang iyan. Wala ka ng magagawa pa kundi harapin ang lahat. Malalagpasan mo rin ito, magtiwala ka lang." sagot ko.

'Sige, basta....basta samahan mo akong ipagtapat ito kay Grandma." Kaagad naman akong tumango.

"Hindi bat sabi mo ikakasal na si Drake? Paano ngayun iyan? Ready ka ba na maging single mother?" tanong ko. Lalong lumungkot ang awra nito. Naaawa naman akong napatitig sa kanya. Bakit ba napaka-komplikado ng sitwasyon ni Jeann. Kawawa naman.

"Hayaan na lang natin siya. Hanggat maari ayaw kong pilitin ang taong ayaw sa akin." malungkot nitong sagot. Ilang saglit akong napatitig sa kanya bago nagtanong.

"Mahal mo ba siya?" seryoso kong tanong. Kaagad na umiwas ang tingin nito sa akin.

"Hindi ko alam." sagot nito.

"Jeann, pumayag kang may mangyari sa inyo na hindi mo alam kung may nararamdaman ka sa kanya?" tanong ko. Tumitig ito sa akin.

"Bakit, ikaw ba may mahal ka na din ba? i mean, nakakaramdam ka na ba ng pagmamahal sa isang lalaki?" tanong nito. Tingnan mo itong babaeng ito, siya ang tinatanong ko pagkatapos ibabalik nya sa akin ang tanong na iyan.

"Oo naman, may minamahal na ako." pag-aamin ko sabay ngiti. Napatitig ito sa akin.

"Si Uncle?" tanong nito na habang may ngiting nakaguhit sa kanyang labi. Nahihiya naman akong napabaling ang tingin sa may bintana. Paano nya kaya nalaman?

"Huwag ka ng magkaila. Alam kong si Uncle. Noon pa man alam na namin na may something sa inyong dalawa." sagot nito. Hindi ako nakasagot.

"Sana all na lang talaga. Buti pa kayo mukhang nagkakaintindihan na. Paano kaya ako nito, hindi na nga ako mahal ng lalaking gusto ko, nabuntis pa ako." malungkot nitong wika.

"Tatanggapin mo na lang ba na mapunta siya sa iba? Na hindi nya pananagutan ang batang nasa sinapupunan mo?" tanong ko.

"Ano nga ang gagawin ko? Sa sarili ko ngang pamilya hindi ko masabi-sabi ang problemang ito eh...kay Drake pa kaya." sagot nito. Hindi ko mapigilang mapabuntong hininga.

"Isusumbong natin siya kay Rafael.

Sabihin natin na binuntis ka ng kaibigan nya. Baka makatulong ang Uncle mo sa problemang ito. Kaysa naman makalbo ka ni Ate Arabella kung wala kang maiturong ama ng anak mo." sagot ko. Napaisip ito.

"Sa palagay mo kaya may maitutulong si Uncle?Baka naman bugbugin niya si Drake at magalit sa akin iyun?" tanong nito. Napangiti ako.

"Subukan natin. Hintayin natin siyang makauwi. Kung hindi mo kaya na magsabi sa kanya, ako na lang." wika ko. Alanganin itong napatango. Pagkatapos mataman akong tinitigan kasabay ang pagkunot ng noo. "Ano nga pala ang nangyari sa iyo? Bakit ka napaaway?" tanong nito. Wala sa sariling kinapa ko ang aking ulo na may benda bago ko ito sinagot.

"Natumba ako sa classroom namin. Itinulak ako ng classmate kong maldita. Pero tapos na din iyun, inaayos na ni Rafael ang problemang iyan. Papasok ulit ako ng School kapag magaling na ako." sagot ko. Napatango ito.

"Ngayung girl friend ka na ni Uncle, huwag kang pumayag na ibully ka ng iba diyan. Hindi mo deserve iyun." sagot nito. Nagtaka naman ako. Paano niya nalaman na girl friend na ako ng Uncle nya. Hindi ko pa naman nababanggit iyun.

"Teka, paano mo nasabing magshota na kami ni Rafael?" tanong ko. Natawa ito ay itinuro ang leeg ko.

"Paano mo maipapaliwanag iyang nasa leeg mo? Talo mo pa ang sinipsip ng bampera." tatawa-tawa nitong sagot. Mukhang nakalimutan nito na kanina lang ay todo ang emote nito dahil sa problema nya. Bigla akong nahiya at napatakbo sa vanity mirror ko. Kaagad kong sinipat ang leeg ko at napangiwi ako na nagkulay violet na pala ang bahaging ilang beses sinipsip ni Rafael kagabi.

"Yari ka..mukhang sabay tayong mamimili nito ng maternity dress." tawa ng tawa ito ng sinabi nya ang bagay na iyun. Napalunok naman ako sa kaba na nararamdaman ko. Paano nga pala kung mabuntis ako nito? Maraming beses kaming nagtalik ni Rafael kagabi?

Chapter 225

RAFAEL POV

Sa wakas natapos din ang oras ng trabaho. Excited akong lumabas ng opisina at diretsong naglakad palabas. Kaagad akong pinagbuksan ng pintuan ng kotse ng isa sa mga bodyguard ko ng mapansin nito ang paglabas ko. Mabilis naman akong sumakay at inutusan ang driver na magdrive na pauwi ng mansion.

Sobrang na miss ko na si Veronica. Gusto ko na itong makita at mayakap. Kung pwede nga lang isama ko ito kahit saan ako magpunta gagawin ko. Siguro nga nababaliw na ako sa sobrang pagmamahal na nararamdaman ko sa kanya.

Sana lang maayos na ito ngayun at nakapagpahinga na. Gusto ko siyang makatabi sa pagtulog mamayang gabi at sa mga susunod pang mga gabi.

Bahala na, hindi talaga ako papipigil kahit kanino. Pwede na kami magsama bilang isang tunay na mag-asawa dahil sa pinirmahan namin pareho na marriage contract na naisubmit na kanina ng lawyer ko sa city hall.

"Pagdating ng mansion kaagad akong bumaba ng kotse at nagmamadaling pumasok sa loob. Umakyat ng hagdan at diretsong naglakad patungo sa kwarto ni Veronica.

Hindi na ako kumatok pa. Diretso ko ng binuksan ang pintuan at pumasok para lang madismaya dahil may kasama si Veronica dito sa kwarto. Walang iba kundi si Jeann at sa ayos ng mga ito mukhang kanina pa sila nag- uusap.

"Uncle...ano ba iyan, pasok ng pasok hindi marunong kumatok." kaagad na reklamo ni Jeann pagkakita sa akin. Very relax itong nakupo sa kama at mukhang may importante silang pinag-uusapan.

Hindi ko ito pinansin. Diretso akong naglakad patungo kay Veronica at hinalikan ito sa labi. Napansin ko kaagad ang pamumula ng pisngi nito pagkatapos kong halikan sabay sulyap kay Jeann.

Siguro hindi pa ito sanay na nakikita kami ng ibang tao na ganito ka- intimate. Well, step by step masasanay din siya dahil ngayun pa lang gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ako ka sweet pagdating sa kanya.

"Kumusta ang maghapon mo?" masuyo kong tanong dito. Kaagad itong napangiti sa akin. Ngiti na halos tumunaw sa puso ko. Ngiti na hindi ako magsasawang makita sa kanya.

"Ayos lang naman. Nandito lang kami sa loob ng kwarto ni Jeann. May pinag- uusapan kasi kami....importante."

sagot nito kasabay ng paghawak sa kamay ko. Umusog ito para makaupo ako sa tabi nya na siyang kaagad kong ginawa. Sumandal ito sa headboard ng kama habang magkahawak ang aming kamay.

"Sweet naman ni Uncle. Sana all na lang talaga." narinig ko pang sambit ng pamangkin ko. Tinapunan ko ito ng istriktong tingin at kaagad kong napansin ang pamamaga ng mga mata nito. Hindi ko mapigilan ang magtaka. Ano kaya ang problema ng babaeng ito? Maghapon na siyang nandito sa mansion ah?

"What are you doing here Jeann? Dont tell me wala kang balak na umuwi sa inyo?" tanong ko sa pamangkin ko. Kaagad kong napansin ang pagyuko nito. Mukhang may problema nga itong itinatago sa pamilya.

"Rafael, huwag mo siyang sungitan." narinig kong bulong ni Veronica.

Masuyo ko itong tinitigan. Ang sarap pa sana halikan ng halikan ng mahal ko. Kaya lang may ibang tao dito sa kwarto. Ayaw kong mailang ito kaya mamaya na lang siguro pagkaalis ni Jeann.

"Ano ba ang problema Jeann? Bakit nandito ka? Wala kang pasok sa School?

tanong ko sa pamangkin ko. Baka mamaya may balak pa itong dito matulog sa kwarto ni Veronica. HIndi ako papayag. Gusto kong makatabi sa pagtulog ang mahal ko. Total alam na ni Mommy ang tungkol sa aming dalawa and for sure nabanggit na din ito ni Mommy kay Daddy.

Napansin ko ang kaagad na pagtitig ni Jeann kay Veronica kaya nagtaka ako. Muli akong napatingin kay Veronica. Mukhang may alam na ito sa problema ng kaibigan.

"Anong problema nya Sunshine? Nabanggit nya ba sa iyo?" masuyo kong tanong. Kaagad kong napansin ang muling pagsulyap ni Veronica kay Jeann bago sumagot.

"Buntis si Jeann." maya-maya narinig kong wika ni Veronica. Kaagad akong nagulat. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa pamangkin ko. May boyfriend ba ito? Ang alam ko pihikan ito. Hindi nga nagpapaligaw? Tapos ngayun buntis? Paano nangyari iyun?

"Ano? Buntis? Jeann, sino ang ama?" kaagad na tanong ko. Tinitigan ko ito habang nakayuko at kaagad kong napansin ang kaagad na pagtulo ng mga luha nito sa mga mata. Napakunot ang noo ko.

"Si Drake daw." muling sagot ni Veronica. Lalo akong nagulat. Paanong si Drake. Wala itong nababanggit sa akin na pinupormahan nito ang pamangkin ko. Wala itong nababanggit na may relasyon sila ni Jeann. Lahat ng babae na dumating sa buhay namin na magbabarkada, alam na alam namin. Walang taguan ng sekreto kung baga.

"Si Drake Davis?" tanong ko. Lalo itong umiyak.

"Come on Jeann! Kailan pa kayo nagkaroon ng relasyon? Bakit hindi ko ito alam?" galit kong tanong. Lalo itong napahagulhol ng iyak.

""Sorry po Uncle. Wala po kaming relasyon at hindi ko po akalain na mabubuntis ako."

sagot nito. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao. Drake Davis...ilang beses ko ng sinabi sa mga kaibigan ko na huwag ang mga pamangkin ko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng galit.

Pamangkin ko si Jeann at alam ko kung ano ang karakas ng mga kaibigan ko. Kaya nga kinausap ko sila noon na huwag na huwag ang mga kadugo ko ang biktimahin nila. Huwag silang magtangka na makipaglapit sa kahit isa sa kanila dahil alam kong wala silang balak na magseryoso. Sa aming apat ako pa lang yata ang nagseryoso sa isang babae. Dahil iyun kay Veronica.

"Ginawa ka nyang ka-fling? Ganoon ba? At pumayag ka naman?" Gigil kong tanong ko. Lalong napayuko si Jeann. Tumayo ako at naglakad.

 Humanda sa akin ang gago na iyun!"Mahina kong wika na hindi nakaligtas sa pandinig nilang dalawa. naikuyom ko pa ang kamao ko dahil sa sobrang gigil.

"Uncle, hindi nya pa alam na buntis ako. Hindi na kami nagkikita simula ng may nangyari sa amin. Promise, isang beses lang iyun." muling wika ni Jeann sa kabila ng pag-iyak. Hindi ko mapigilan ang mapaismid.

"Alam na ba ito nila Ate at Kuya?"

tanong ko. Kaagad itong umiling.

"kayong dalawa pa lang ni Veronica ang nakakaalam. Uncle, ano ang gagawin ko? Magagalit sila Mommy at Daddy kapag malaman ito. Ayaw kong madis-appoint sila sa akin." umiiyak na muling wika nito. Naiiling naman ako.

"Sa palagay mo matutuwa sila sa mga pinaggagawa mo  Jeann? Hindi pwedeng hindi panagutan ni Drake ang batang iyan. Kakausapin ko siya."

naiinis kong sagot. Hindi ko akalain na may problema pala na sasalubong sa pag-uwi ko dito sa mansion. Paano ko masusulo nito si Veronica kung sumingit ang problema ng pamangkin ko,

"Uncle...No! Huwag nyo po siyang awayin!" pigil pa sa akin ni Jeann. Tiningnan ko ito ng masama kaya nanahimik ito.

"Dinukot ko ang cellphone sa aking bulsa. Nagpadala ako ng mensahe sa aking mga kaibigan na magkikita kami mamaya sa mismong bar ni Drake. Lagot talaga sa akin ang lalaking iyun. SA dinami-daming babae na pwedeng buntisin, pamangkin ko pa talaga.

"Doon ka na muna sa labas. Maghanap ka ng lugar kung saan ka pwede magpahinga dahil sasama ka mamaya. Pupuntahan natin ang Drake na iyun.!" utos ko kay Jeann. Kaagad itong nagpahid ng luha sa kanyang mga mata.

"Uncle, hindi pa ako ready na makita siya. Hindi ko alam ang sasabihin ko." sagot nito.

"Ngayun pa lang magpractice ka na kung ano ang sasabihin mo sa kanya Jeann. Teka, ano ang gusto mo? Tatawagan ko ang mga magulang mo at ako mismo ang magsabi sa kanila tungkol sa mga pinanggagawa mo? Na buntis ka?" nafinis kong tanong. Maluha-luha itong umiling.

"Pwes...maghanda ka! Aalis tayo mamaya! Sa ngayun maghanap ka ng ibang lugar kung saan mo gustong tumambay. Huwag dito sa kwarto ni Veronica dahil kailangan din nyang magpahinga." wika ko. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pag- ismid nito. Hindi ko na lang pinansin.

"Pwede bang dito na lang ako Uncle. At least kapag nandito ako alam kong may karamay ako sa problema ko." reklamo nito. Napailing ako.

"Jeann, kung gusto mong tulungan kita diyan sa problema mo, sumunod ka. Lumabas ka muna. Natural, bigyan mo kami ng kahit kaunting privacy ng asawa ko." naiinis kong wika. Kaagad itong natulala habang nagpapalipat- lipat ang tingin sa aming dalawa ni Veronica.

"Asawa? Tsk! Nananaginip ka na naman Uncle!" sagot nito sabay tayo.

"Nica...sa labas na muna ako. Good luck sa presensya ng masungit kong Uncle." wika nito bago tuluyang lumabas ng Kwarto. Napapailing na lang ako bago naglakad papuntang pintuan. Ini-lock ko iyun. Baka bumalik pa ang makulit kong pamangkin.

"Paano ngayun iyan Rafael. Buntis si Jeann. Paano kung mabuntis din ako?" tanong ni Veronica sa akin. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang takot sa mga mata nito. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

"Eh ano ngayun kung mabuntis ka. Mag -asawa na tayo Sunshine at normal lang ang ginagawa natin. Magbunga man eh di mas maganda." Nakangiti kong sagot bago ito hinalikan sa labi. Kanina ko pa ito gustong gawin sa kanya. Napigilan lang dahil sa presensya ni Jeann.

Matagal na magkalapat ang aming labi. Halos ayaw ko na itong pakawalan lalo na at naramdaman ko na marunong ng tumugon si Veronica. Natuto na din ito.

"Hmmmm, masakit pa ba ang katawan mo?" tanong ko sa kanya pagkatapos kong paghiwalayin ang labi namin. Parang gusto ng kumawala ang anaconda sa brief ko. Gusto kong angkinin ulit ito.

"Medyo." sagot nito. Hindi ko mapigilan na mapabuntong hininga at hinalikan ito sa kanyang leeg.

"Pero kaya ko naman siguro. Dahan- dahan lang katulad kaninang umaga." wika nito. Kaagad akong napangiti. Hudyat iyun para tanggalin ko lahat ng saplot sa katawan nito.

Lalo kaming naging mapusok sa mga susunod na sandali. Asawa ko na ang babaeng ito kaya pwede na namin gawin ang ganitong bagay hanggat gusto namin.

Hindi ko pa rin maiwasan na humanga kapag ganitong hubot hubad na ang mahal ko. Ang ganda talaga ng katawan nito. Nakakapaglaway. Nakakagigil!

Kaagad akong umalis ng kama at nagmamdaling tinanggal lahat ng saplot ko sa katawan. Kailangan kong bilisan ang mga kilos ko. Kanina pa nagwawala ang aking anaconda.

Lalo akong nakaramdam ng pag-iinit ng mapansin ko na namumungay ang mga matang nakatitig sa akin ni Veronica. Sinusundan nito ng tingin ang bawat galaw ko. Hindi ko maiwasan na mapangisi ng muli kong sulyapan ang pagkababae nito. Ano man sandali muli ko na naman matitikman ang masikip nitong lagusan.

Napansin ko pa ang paglaki ng mga mata ni Veronica ng tuluyan ko ng mahubad lahat ng saplot ko sa katawan. Titig na titig ito sa anaconda ko.

"Dont worry Sunshine, paliligayahin ka ulit nito." wika ko at kaagad na pumwesto sa paanan niya. Inamoy ko ang kabibe nito at hindi ko maiwasan na mapapikit ng malanghap ko ang kakaibang amoy noon. Ilang saglit lang ay kaagad akong sumubsob sa bahaging iyun kasabay ng impit na pag -ungol ni Veronica.

"Rafael, teka ano ang gingagawa mo?" wika nito. Hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko na naglulumikot ang katawan nito. Halos mapaliyad ito tuwing sipsipin ko ang kanyang perlas.

"Teka, tama na...hindi ko na kaya..." wika nito na may halong ungol sa kanyang boses. Parang walang narinig na itinuloy ko lang kung ano ang naumpisahan ko. Ilang saglit lang ay naramdaman ko na may lumabas na dito. Kaagad ko iyun sinipsip at walang itinira. Ahh sweet! Hindi ako magsasawa na gawin ito sa kanya palagi.

"Ako naman ang paligayahin mo Sunshine." nakangiti kong wika dito nang muli akong bumalik sa kanyang ibabaw. Namumungay ang mga mata tumitig sa akin.

"Paano?" tanong nito. Napangiti ako. Umalis ako sa ibabaw nya at pinatalikod ito sa akin. Gusto kong angkinin ito ng patalikod. Ibang posisyon naman.

Kaagad nitong nakuha ang ibig kong sabihin. Nakatuwad ito kaya naman dali -dali kong itinutok ang aking anaconda sa kanya. Basang basa ito kaya hindi na ako nahirapan pang pasukin ito. Hindi ko maiwasan na mapaungol ng maramdaman ko kung gaano pa rin ito kasikip ng tuluyan ng pumasok ang anaconda ko sa kaloob-looban nito.

Veronica, you're so tigh  talaga! "wika ko habang madiin na nag-atras - abante sa kanyang likuran.

Hinawakan ko ito sa kanyang baywang kaya naman lalong naging madiin ang salpukan ng aming katawan.

"Rafael....ughhhh" impit na ungol nito.

"Ganyan nga, sambitin mo ang pangalan ko Sunshine..I love you! I love you very much!" sambit ko.

Chapter 226

VERONICA POV

"Sigurado ka ba na gusto mong komprontahin ngayun si Drake? Baka magkasakitan kayo nyan." wika ko kay Rafael pagkatapos ng mainit na sandali na nangyari sa aming dalawa.

Pareho kaming hubot hubad na nakahiga sa kama habang nakaunan ako sa kanyang braso.

Natatakpan kami ng makapal na comforter kaya naman komportable ang paghiga ko at kahit papano hindi nakabuyangyang ang mga hubad namin na katawan.

"Tiyak na magkakagulo kapag malaman ng pamilya ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann. Lalo na ni Ate Arabella. Alam ko kung gaano kasungit ang kapatid kong iyun. Tiyak na magwawala iyun kapag malaman niyang nabuntis ang unica iha nila na walang kasiguraduhan kung pananagutan ba ito ng lalaking nakabuntis sa kanya." sagot ni Rafael. Kaagad ko naman naintindihan ang ibig nitong sabihin.

"Ibig mong sabihin pupuntahan mo talaga siya sa bar mamaya?" muling tanong ko. Hanggat maari gusto ko itong pigilan. Baka kasi magkasakitan ang magkaibigan at kung ano pa ang mangyari.

"No choice. Kailangan kong makausap ang gagong iyun bago pa magkagulo. Kailangan nyang panagutan si Jeann sa ayaw at gusto nya." sagot ni Rafael. Tinitigan ako nito sa mga mata at hinalikan sa tuktok ng ilong ko. Napapikit naman ako.

Ilang saglit lang ay naramdaman ko ang pagbangon nito. Dumiretso ito sa loob ng banyo at ilang saglit lang ay lumabas din kaagad na may dala- dalang basang bimpo. Kaagad naman

akong napabangon ng mahulaan ko kung ano ang susunod nitong gagawin.

"Magbabanyo ako." wika ko habang nagtatalo ang isipan ko kung aalis ba ng kama at patakbong papuntang banyo na hubot hubad or ibabalot ang sarili ko sa comforter ang hubad kong katawan? Kahit ilang beses ng may nangyari sa amin, nahihiya pa din akong ibalandra dito ang hubad kong katawan. Ah ewan mas pinili ko na lang ang nauna. Hubot hubad kong tinakbo ang pintuan ng banyo bago mabilis na pumasok at isinara. Narinig ko pa ang malakas na pagtawa ni Rafael dahil sa ginawa ko.

Pagpasok ko sa loob ng banyo agad akong humarap sa salamin. Una kong napansin ang pulang pula kong mukha. Kumakabog din ang dibdib ko. Hindi ko din maiwasan na mapangiwi ng mapansin ko na nadagdagan ang mga kissmark ko mula leeg hanggang dibdib ko. Hindi ko alam kung sinasadya ba ni Rafael na lagyan ako ng ganitong marka. Sana lang matanggal kaagad ito.

Kaagad akong naglinis ng katawan. Sinugurado ko na maayos ang pagkakasuot ko ng roba bago lumabas ng kwarto. Mabuti na lang at wala na si Rafael kaya naman mabilis akong pumasok sa loob ng walk in closet para maghanap ng komportableng damit na pwedeng isuot.

Mas pinili ko ang ternong pajama at blause na pambahay. Alam ko din na marami akong kissmark sa leeg kaya nagpasya akong takpan iyun ng cream at foundation. Iyung nga lang visible pa rin kahit anong gawin kong pagpahid kaya wala na akong nagawa pa kundi hayaan na lang. Hindi naman masyadong halata kapag hindi titigan.

Mabilis akong lumabas ng kwarto. Mabuti na lang kaagad kong

nakasalubong si Ate Maricar pagbaba ng hagdan kaya kaagad ko itong tinanong.

"Ate...nakita nyo po ba si Jeann?" tanong ko. Saglit itong tumitig sa akin bago sumagot.

"Ahhh si Jeann ba? Nasa living room kausap nila Madam at Sir pati na din ni Sir Rafael." sagot nito. Kaagad naman akong nagpasalamat at diretsong naglakad papunta doon.

Pagbungad ko pa lang ng living room narinig ko na kaagad ang impit na pag- iyak ni Jeann. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa dito. Mukhang alam na nila Tita at Tito ang tungkol sa pagbubuntis nito.

"Basta ka na lang nagpabuntis sa lalaking hindi mo nobyo? Ano ba ang nangyayari sa iyo Jeann? Kaya pala kanina ka pa nakatambay sa kwarto ni Veronica! Kanina ka pa dito at hindi mo man lang nabanggit sa amin ang problemang iyan!" narinig kong galit na wika ni Tito Gabriel. Sa tono ng boses nito mukhang disappointed ito sa apo.

"Gabriel, tama na iyan. Wala na tayong magagawa kundi tulungan ang apo mo na maayos ang problema na ito. Nakakaawa naman kung pagagalitan pa natin." narinig kong sabat ni Tita Carissa.

"Sorry po! Hindi ko po talaga alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko din po alam kung paano ito sasabihin kila Mommy at Daddy." sagot naman ng umiiyak na si Jeann. Hindi ko tuloy malaman kung papasok ba ako sa living room o hindi. Sa huli nagpasya na lang akong huwag na lang muna. Hahayaan ko na lang muna silang makapag-usap magpapamilya.

Diretso akong naglakad palabas ng mansion Mamaya ko na lang

dadamayan si Jeann pagkatapos siyang sabunin ng kanyang Lola at Lola. Wala din naman akong maitulong para mapahupa ang galit na nararamdaman ng Lolo at Lola sa kanya.

Isa pa kampante ako na hindi naman siguro siya sasaktan ng mga ito physically. Sa loob ng mahigit isang taon na pagtira dito sa mansion, never ko pang nakita na nagsakitan sila.

Chapter 227

VERONICA POV

Nagpasya na lang akong pumunta ng garden. Malapit na dumilim ang buong paligid at masarap na sa balat ang dampi ng hangin. Napakabango pa ng paligid dahil sa mga bulaklak na nag- uumpisa ng mamukadkad.

Talagang alagang-alaga ni Tita Carissa ang lugar na ito. Ang galing talaga nitong mag-alaga ng mga halaman. 

Halos mag-iisang oras na akong nanatili sa garden ng marinig ko ang boses ni Manang Espe. Ang

mayordoma ng mansion.

"Diyos ko! Nandito ka lang palang bata ka. Alam mo bang kanina ka pa hinahanap ni Rafael?" kaagad na wika nito pagkakita sa akin. Nagulat naman ako. Ang alam ko nasa living room lang si Rafael. Marahil tapos na silang mag- usap.

"Ganoon po ba? Nasaan po siya ngayun. Puntahan ko na lang po." sagot ko.

"Nasa living room sila kasama si Jeann. Teka lang, alam mo na ba ang tungkol sa pagbubuntis ng kaibigan mo?" tanong ni Manang Espe. Kaagad naman akong tumango.

"Naku, nakakaawang bata. Talagang pinagalitan siya ng todo ni Sir Gabriel. Sige na Iha, puntahan mo na sila sa living room." wika ni Manang Espe at kaagad na itong nagpaalam. Kakaba- kaba naman akong naglakad papuntang living room.

Pagkapasok ko ay kaagad akong napatingin kay Rafael. Nakaupo ito sa kabilang bahagi ng sofa at ng mapansin nito ang pagdating ko ay kaagad akong sinenyasan na maupo sa tabi nya.

"Good evening po Tita, Tito!" bati ko sa mag-asawa bago ako naupo sa tabi ni Rafael. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang seryosong mukha ni Tito Gabriel gayundin ni Tita Carissa. Si Jeann naman ay tahimik lang sa kabilang bahagi ng sofa habang nagpupunas ng luha.

"Ikaw naman Rafael, ano ang plano mo kay Veronica? Akala mo ba hindi ko alam iyang mga pinanggagawa mo?" seryosong wika ni Tito. Nagpapalipat- lipat ang tingin nito sa pagitan naming dalawa ni Rafael kaya kaagad akong napayuko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya.

"Seryoso po ako kay Veronica Dad. Alam nyo naman po siguro iyan noon pa diba?" sagot naman ni Rafael sa kanyang ama.

"I know pero....hayyy ewan ko. Bahala ka na nga. Nasa tamang edad ka na para magdesisyon. Pero hindi pwede ang ganito ha? Magready kayo pareho dahil kailangan natin mamanhikan sa mga magulang ni Veronica kapag maayos ang problema kay Jeann."

sagot ni Tito Gabriel. Hindi ko namam maiwasan na makaramdam ng hiya. Sumabay pa talaga ang lahat sa problema ni Jeann..

"Bweno, wala na tayong magagawa. Mukhang totoo ang nabanggit mo noon Gab, pagkatapos ng problema ni Chistian sa lovelife mukhang lovelife ng mga apo natin ang reresulbahin natin. Nauna sa kanilang lahat si Jeann. Mabuti na lang talaga at nagkakaintindihan na itong si Rafael at Veronica. Hindi ganoon ka-complikado ang pag-iibigan nila" sagot ni Tita Carissa.

"Ano pa nga ba ang magagawa natin Sweetheat kundi ang intindihin sila. Mga kabataan nga naman ngayun...kay pupusok!" sagot ni Tito gabriel sa asawa.

"Dad naman, parang hindi ka din naman dumaan sa ganitong edad. At least kaming dalawa ni Veronica, legal na kung batas ang pag-uusapan. Naayos na ni Attorney Cruz ang tungkol sa pagpaparehistro ng kasal namin." katwiran ni Rafael sa kanyang ama.

"Huwag mong ipagmalaki sa akin iyan Rafael. Hindi pa rin sapat iyan. Kailangan mong iharap sa dambana si Veronica dahil iyan ang importante para magkaroon kayo ng payapang pagsasama. Oo, sa huwes kami unang ikinasal ng Mommy mo. Pero pinakasalan ko din siya sa simbahan dahil mahal na mahal ko siya!" sagot ni Tito Gabriel at inakbayan pa nito ang asawa at matamis na nginitian.

Sa totoo lang, wala pa akong alam kung paano nag-umpisa ang love story nila tita Carissa at Tito Gabriel. Pero alam kong exciting iyun at masarap pakinggan kung may magkikwento lang. Napaka-perfect kasi nilang tingnan. Napaka-sweet din nila sa isat isa.

Pangarap ko na maging katulad din nila kami ni Rafael hanggang sa pagtanda. Sana kahit maputi na ang buhok namin kami pa rin dalawa ang magkasama. Katulad nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Rafael, tawagan mo na ang magaling mong kaibigan. Gusto ko magpakita siya ngayun din dito sa mansion. Huwag na nya kaming hintayin na ako pa ang gumawa ng paraan para mapilitan siyang magpakita sa atin dahil malilintikan talaga sa akin ang lalaking iyun!" wika ni Tito Gabriel. Kaagad naman tumango si Rafael.

"Dad, ako na ang bahala tungkol sa bagay na iyan. Tinawagan ko na siya at papunta na dito." sagot ni Rafael. Nakahinga ako ng maluwang kahit papaano. Hindi na pala kailangan pang pumunta ng bar ni Rafael para makausap ang kaibigan.

"Grandpa, huwag nyo naman po sanang saktan si Drake! Please...hindi nya pa po alam ang tungkol dito." nakikiusap naman na sagot ni Jeann.

"Hindi kayang madala sa maayos na usapan ito Jeann. Kailangan kang panagutan ng lalaking iyun sa ayaw at gusto nya." maawtoridad na sagot ni Tito Gabriel. Kaagad naman napayuko si Jeann.

"Sweetheart, pakitawagan na sila arabella at Kurt. Papuntahin mo sila dito sa mansion ngayun din. Kailangan nandito din sila mamaya sa pagdating ng Drake na iyun." wika ni Tito kay Tita Carissa. Kaagad naman tumango si Tita at kinuha ang kanyang cellphone.

"Grandpa, No...baka po kalbuhin ako ni Mommy kapag malaman niya ito. Nakakatakot po siyang magalit."

muling sagot ni Jeann. Kitang kita sa mukha nito ang pagkabalisa.

"Wala ka ng choice kundi harapin ito Jeann. Malalaman at malalaman ito ng mga magulang mo kahit na anong gawin mong tago." sagot naman ni Tita Carissa. Napatingin naman si Jeann sa kanyang Tito Rafael pero hindi na ito nagkomento. Tumayo ito bago muling nagsalita.

"Malapit na si Drake Dad. Aabangan ko lang po siya sa labas." paalam nito sa ama. Kaagad naman tumango si Tito

Gabriel.

"Padiretsuhin mo siya dito sa living room pagdating nya. Gusto ko ng makaharap ang lalaking iyun." sagot ni Tito Gabriel. Kaagad naman tumango si Rafael at hinila ako patayo.

"Veronica, huwag ka ng sumama sa kanya. Dito ka lang." pigil pa ni Jeann ng mapansin nito na isasama ako ni Rafael paglabas. Kaagad itong tinitigan ng masama ni Rafael bago nagsalita.

"Dito ka lang. Huwag kang magtangka na sumunod sa amin." wika nito sa pamangkin. Kaagad kong napansin ang pag-ismid ni Jeann kaya hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Eh bakit kayong dalawa...illegal din naman ang ginagawa nyo ah? Parang mag-asawa na kayo kung magturingan pero hindi ko narinig na pinagalitan kayo nila Grandmama at Grandpapa." angal ni Jeann. Hindi ko mapigilan ang mapasulyap kina Tita at Tito.

Kaagad kong napansin ang pigil na pagngiti ng mag-asawa kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng galak. Ibig lang sabihin nito, hindi sila tutol sa kung ano mang namagitan sa aming dalawa ngayun ni Rafael.

Hawak kamay kaming lumabas ni Rafael ng mansion. Naglakad kami papuntang pool at naupo sa isa sa mga upuan na nandoon.

"Talagang masyadong natakot si Jeann sa sitwasyon nya ngayun. Kawawa naman siya." wika ko kay Rafael pagkaupo namin. Mataman akong tinitigan sa mukha sabay ngiti.

"Maayos na ba ang pakiramdam mo? Hindi na ba masakit ang sugat sa ulo mo?" imbes na sagutin nito ang tungkol sa sitwasyon ni Jeann iba ang katagang lumabas sa bibig nito.

"Ok na. Hindi na sya masakit. Hindi katulad kanina." sagot ko. Kaagad itong tumango at hinaplos ako sa mukha.

"Alam mo ba kung gaaano ka kaganda Veronica? Alam mo ba kung gaano kita kamahal?" malambing nitong wika. Para naman akong namamagnet na napatitig sa gwapo nitong mukha.

"Mahal na mahal kita higit pa sa kung anong meron ako ngayun. Ilang araw ka pa lang dito sa mansion noon pero alam ko na sa aking sarili na ikaw na ang babaeng gusto kong makasama habang buhay. Kaya nga nagsikap para matuto kaagad na pamahalaan ang Villarama Empire. Gusto ko na kahit gaano ako ka-busy marami pa rin akong time na maibigay sa iyo." masuyo nitong sagot. Napakurap ako ng makailang ulit bago ko nagawang magsalita.

"Mahal din naman kita kahit palagi mo akong sinusungitan. Kahit naman kang galit, sinisegurado mo pa rin na ibigay lahat ng pangangailangan ko.

Nararamdaman ko ang pag-aalaga mo kahit wala ka. Iyun nga lang... ang tagal mong hindi nagpakita sa akin. Pagkatapos mo akong landi-landiin noon bigla ka na lang naglaho." sagot ko. Hindi ko mapigilan na mapatitig sa diamond ring na suot ko. Ang ganda talaga nito. Kumikinang sa tama ng liwanag ng ilaw.

"At nagtatampo ka dahil doon?" sagot nito. Tumitig muna ako sa mukha nito tsaka tumango. Muli itong napangiti.

"Talagang sinadya ko iyun. Aware sila Mommy at mga kapatid kong babae tungkol sa nararamdaman ko sa iyo. Kinausap nila ako. Sinabi nila na masyado ka pang bata para ligawan. Na kung pwede hayaan muna kitang ma-grow at matupad muna lahat ng pangarap mo. Isa pa, kailangan ko munang pagtoonan ang kumpanya namin. Nag-aalburuto na si Kuya Christian at gusto nya na talagang kumawala sa Empire dahil may sarilng negosyo din ang kanyang pamilya na dapat nilang pagtulungan ni Ate Carmella....."

"No choice kundi sundin ko muna sila at tutukan ang Empire sa loob ng halos isang taon. Hindi naman nasayang ang sakripisyo ko at kaagad akong natuto.... pero alam mo bang ilang beses kitang pinasok sa kwarto mo tuwing umuuwi ako ng mansion? Grabe ka kasi matulog kaya hindi mo ako

nararamdaman..." mahabang wika nito. HIndi ko naman maiwasan na magulat sa huli nyang sinabi.

"Palagi kang pumapasok ng kwarto ko? Bakit hindi mo ako ginigising para makita din kita?" tanong ko.

"Baka kasi sungitan mo ako eh..... hehehe!" natatawa nitong sagot..

nagkunwari akong napasimangot.

"Ang daya nito. Alam mo bang miss na miss kita noon? Nakakainis ka talaga! Halos hindi ako makatulog sa kakaisip sa iyo...na bakit bigla mo na lang akong iniwasan...pagkatapos pasekreto kang pumapasok ng kwarto ko? Ang unfair mo!" sagot ko. Napahalakhak ito kaya hindi ko maiwasan na mapangiti na napatitig sa gwapo nitong mukha. Ibang Rafael na talaga ang nakikita ko ngayun.

"Sorry na po Sunshine. Kailangan kong maging masunuring anak at kapatid noon. Pero tingnan mo naman. Hindi pa rin ako nakatiis. Sinunod ko pa rin ang gusto ko. Bahala na sila...basta masaya ako dahil tuluyan ka ng naging akin." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na muling mapangiti.

Para akong nasa alapaap ng mga

sandaling ito. Kay sarap pala makipag- usap sa taong mahal mo.

Akmang sasagot pa sana ako ng mapansin namin pareho na may tatlong sasakyan na magkasunod na pumasok sa loob ng vicinity ng mansion.

"Talagang nagdala pa ang loko ng back -up." narinig kong wika ni Rafael. ko maiwasan na hawakan ito sa kamay para sana ipaalala na huminahon ito. Huwag sanang magkagulo. Ramdam ko kasi ang galit nila dahil sa pagbubuntis ni Jeann.

"Dont worry, bibigyan ko lang ng leksiyon ang magaling kong kaibigan." wika nito sabay tayo. Saglit ako nitong tinitigan bago nagmamadali na nilapitan ang kakarating lang na mga kaibigan. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

Kaagad silang nagbatian. Napansin ko pa na masaya pa ang lahat na nagkamay pero ilang saglit lang ay kaagad na sinapak ni Rafael si Drake. Kaagad akong napatayo at nagmamadali silang nilapitan.

"Bro, ano ba ang problema. Bakit bigla mo na lang sinapak si Drake?" kaagad na awat ni Peanut kay Rafael. Si Arthur naman kaagad dinaluhan ang

natumbang si Drake. Mabuti na din at kaagad akong nakalapit sa kanila at hinawakan ko sa braso si Rafael.

"Gago ang kaibigan natin na iyan. Hindi bat binalaan ko na kayo na huwag ang mga pamangkin ko? Pero bakit binuntis nya si Jeann?" bakas ang galit sa boses ni Rafael ng

sambitin nya ang katagang iyun. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha ng mga kaibigan nito.

Lalong lalo na si Drake na patayo na

sana habang alalay ito ni Arthur.

"What? Binuntis mo Jeann?" gulat na tanong ni Peanut kay Drake.

"Buntis siya? Ibig sabihin magkakaanak na kami?" pabulong na tanong ni Drake. Kapansin-pansin ang bahagyang pagsilay ng ngiti sa labi nito. Kumislap ang mga mata at mukhang bigla nitong nakalimutan ang sapak na natanggap mula kay Rafael.

"Oo! Drake! Hindi bat sinabi ko sa inyo na huwag ang pamangkin ko? Anong klase kang kaibigan! Pati ba naman kadugo ko tataluhin mo?" galit na sagot Rafael. Namumula na ang mukha nito at nakakuyom ang kamao.

"Grabe ka Drake? Hindi mo nabanggit sa amin ito ah? Pinupormahan mo pala si Jeann? Kailan pa?" tanong ni Arthur. Imbes na sagutin ni Drake ang tanong na iyun si ang binalingan nito.

"Handa kong panagutan ang lahat. Sorry, hindi ko lang napigilan ang sarili ko." sagot naman ni Drake. Mukhang biglang nawala ito sa sarili. Hindi man lang ininda ang sapak na natamo mula sa kaibigan.

"Sorry? gago! Ayusin mo ito Drake ha kung hindi kakalimutan ko talaga  kitang naging kaibigan!" galit na singhal ni Rafael dito.sumagot Kaagad naman si Drake.

"Of course! Aayusin ko ito. Kakausapin ko si Jeann." Nakangiting sagot nito. Kung gaano kagalit si Rafael, ganoon naman ito ka-kalmado si Drake. Mabuti na lang talaga at hindi ito gumanti sa sapak na natanggap kay Rafael.

"No need! Sumama ka sa akin sa loob!

Gusto kang makausap ni Daddy! At payong kaibigan, ayusin mo ang sagot mo kung hindi lalabas ka sa lugar na ito ng walang ulo!" inis na muling wika ni Rafael kay Drake. Bigla itong namutla.

"Si...si Tito Gabriel?" tanong nito. Kaagad na tumango si Rafael.

"Naku yari ka Bro! Bakit ba kasi sa dami ng babaeng pwede mong buntisin bakit si Jeann pa? Kailan pa kayo nagdidate? Bakit hindi namin ito alam? "sabat naman ni Peanut. Kitang kita sa mga mata nito ang curiosity.

"Pwede bang sumama nila Peanut at Arthur? Para naman may pwedeng umawat kung sakaling bugbugin ako ni Tito Gabriel." sagot ni Drake. Kaagad na umiling si Rafael. Hinawakan ako sa kamay at hinila papasok ng mansion

"Dito lang kayo! Walang makikialam!

Huwag din kayong magtangka na ipagtanggol ang Drake na iyan!' Bilin ni Rafael kina Peanut at Arthur at sabay na kaming naglakad papasok sa loob ng mansion. Tahimik naman na nakasunod lang sa amin si Drake.

Pagpasok pa lang ng living room kaagad napatayo si Jeann pagkakita kay Drake. Tumingin pa ito sa gawi ko na parang nanghihingi ng tulong.

"Dad, nandito na si Drake." wika ni Rafael sa ama. Seryosong tinitigan ni Tito Gabriel si Drake na noon ay kita sa mukha ang tension. Bantulot itong lumapit kina Tita at Tito tsaka nagmano.

"Mano po Tita Carissa....Tito Gabriel..." narinig ko pang wika nito. Kaagad naman itong pinagbigyan nila Tita at Tito. Pagkatapos sininyasan itong maupo sa tabi ni Jeann na noon ay hindi mapalagay.

Samantalang kaming dalawa ni Rafael tahimik lang din na naupo sa kabilang bahagi ng sofa.

"Ikaw lalaki, alam mo naman siguro ang dahilan kaya kita pinatawag diba? Alam mo na siguro ang tungkol sa pagbubuntis ng apo ko?" seryosong wika ni Tito Gabriel. Masyadong seryoso ang mukha nito at matalim na tumitig kay Drake. Sumulyap muna si Drake kay Jeann bago sumagot.

"Sorry po Tito! Actually, kanina ko lang din po nalaman ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann. ang alam- "hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Drake ng muling sumabat si Tito Gabriel.

lalaki! Hindi mo man lang inalam ang kalagayan ng apo ko pagkatapos ng may nangyari sa inyo?

Anong klaseng lalaki ka? Siguro naman aware ka kung sino si Jeann diba?" sagot ni Tito. Kaagad na napayuko si Drake.

"Grandpapa, hindi po kami magshota kung iyan ang iniisip niyo po... nagkataon lang na may---" naputol ang sasabihin ni Jeann ng muling sumabat si Tito.

"Wala kayong relasyon? Pero nabuntis ka ng lalaking iyan? Jeann, nasa matino ka pa bang pag-iisip? Ano ang ginagawa ng Mommy at Daddy mo at hindi yata nila alam ang mga

pinanggagawa mo!" galit na wika ni Tito Gabriel. Sa pagkakataon na ito, namumula na ang kanyang mukha sa galit kaya kaagad itong inawat ni Tita Carissa.

"Gabriel, huminahon ka! HIndi pwedeng idaan sa init ng ulo ang lahat.

Hayaan mong magpaliwanag ang mga bata tungkol dito. Siguro naman nasa tamang edad na sila para malaman kung ano ang tama at mali." mahinahon na sagot ni Tita Carissa. Hinila pa nito ang asawa na paupo kaya kahit papaano kumalma ng kaunti si Tito Gabriel.

"Kayong dalawa...ano ngayun ang plano nyo?" seryosong tanong ni Tito. Nagkatinginan si Jeann at Drake. Halata sa mga mukha ng mga ito ang pagkalito.

Akmang sasagot na si Drake ng biglang dumating si Ate Arabella, Kasunod nito ang asawang si Kurt Santillan. Kitang kita ko ang galit sa mukha nito at ng dumako ang tingin nito kay Drake at Jeann kaagad na naningkit ang mga mata nito at sinugod si Drake. Hinila sa buhok at pinagkakalmot.

"Walang hiya kang lalaki ka! Ang lakas ng loob mong buntisin ang anak ko!" galit na wika nito. Kaagad naman napatayo si Jeann para awatin ang nagwawalang ina. Umawat na din si Kuya Kurt at Rafael.

"Arabella, stop it! Hindi masusulusyonan ang problemang ito kung idadaan mo sa dahas!" galit na sigaw ni Tito Gabriel. Napatayo na din ito. Natigil naman sa pagwawala si Ate Arabella at maluha-luha na hinarap ang ama.

"Dad, masyadong pang bata ang anak ko para buntisin ng lalaking iyan! Ni hindi ko nga alam na nanliligaw ang taong iyan sa anak ko!" galit na wika ni Ate Arabella. Hindi ko naman mapigilan na maawa sa hitsura ni Drake. Magulo ang buhok nito at may kalmot sa mukha.

Chapter 228

VERONICA POV

"So ano ang plano? Hindi pwedeng hindi mo panagutan ang anak ko. Hindi ako papayag na lumaki ang tiyan nya ng hindi kayo maikasal." Narinig kong wika ni Kuya Kurt. Ang ama ni Jeann.

Kaagad kong napansin ang pagtutol sa mukha ni Jeann ng sambitin ng ama nito ang tungkol sa kasal. Mukhang hindi pa ito ready tungkol sa bagay na iyun. Mukhang wala pa itong balak na magpatali.

"Dad, hindi pwede! Wala po kaming relasyon ni Drake. Aksidente lang po ang lahat." sagot nito. Kaagad itong pinanlakihan ng mata ng ama. Sa hitsura ni Kuya Kurt mukhang hindi ito masaya sa sinabi ng anak samantalang si Ate Arabella naman lalong naningkit ang mga matang tumitig sa anak.

"Anong aksidente? Ano iyun, natisod ka lang sa lalaking iyan tapos nabuntis ka kaagad? Jeann, naririnig mo ba iyang sarili mo?" galit na asik ni Ate Arabella kay Jeann. Kagat labing napayuko ito.

"Sorry po! Pero hindi pwede ang sinasabi ni Daddy na dapat ikasal kami. Hindi porket nabuntis ako magpapatali na ako sa kanya." sagot nito sabay sulyap kay Drake. Kaagad kong napansin ang biglang pagseryoso ang mukha ni Drake.

"Pasensya na po kayo. Pero paninindigan ko ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann. Hindi din po ako papayag na mailabas ang anak namin na walang kikilalaning kompletong pamilya. Ayaw ko pong matulad sa akin ang anak ko na lumaking wala ang mga magulang sa tabi." sagot ni Drake. Halata ang lungkot sa boses nito.

"Nababaliw ka na ba? Paano ang girl friend mo?" Galit naman na sagot ni Jeann kay Drake.

"Handa ko siyang talikuran alang- alang sa iyo at sa anak natin? Ano ba ang ikinakatakot mo. Tama silang lahat...dapat lang panagutan ko kung ano man ang nangyari sa atin Jeann. Ang mahirap kasi sa iyo pagkatapos mong panggigilan ang katawan ko ng gabing iyun basta ka na lang umalis. Ilang beses kitang kinontact pero iniiwasan mo ako." diretsahang wika ni Drake. Nagiging mas malalim pa yata ang takbo ng usapan na ito. Hindi man lang naisip ni Drake na kaharap nito ang mga magulang ng babaeng nabuntis nya.

Kaagad na namula ang mukha ni Jeann dahil sa sinabi nito. Napangiwi pa ito sabay sulyap sa mga magulang na noon ay nanlalaki ang mga matang nakatitig sa anak. Kung hindi lang siguro kaharap sila Tita Carissa at Tito Gabriel baka sinugod na ni Ate Arabella ang anak at sinabunutan sa sobrang gigil.

"Huwag po kayong maniwala sa kanya Mommy, Daddy...sinisiraan nya lang ako. Hindi ko alam ang mga pinagsasabi nya dahil lasing po ako noon." sagot nito sabay hawak sa bibig. Huli na ng marealized nito ang mali nyang sinabi. Ayaw na ayaw ng pamilya Villarama na umiinom ng alak ang mga babaeng miyembro ng pamilya kung hindi pamilya ang kasama. Lalo na kapag kabarkada ang kasama.

"Anong sabi mo? Kailan ka pa natutong uminom? Sino ang kasama mo?" galit na sagot ni Ate Arablella sa anak. Lalong napangiwi si Jeann. Hindi malaman kung paano sasagutin ang ina.

"Mukhang naging suwail ang batang iyan. Mabuti pa siguro pag-usapan na natin ang tungkol sa kasal ng dalawang iyan. Hindi pwedeng lumaki ang tiyan ng apo ko na walang asawang aalalay sa kanya." sabat naman ni Tito Gabriel.

"Pero Grandpapa, hindi po pwedeng ang iniisip nyo. Ayaw ko pa pong magpakasal. Hindi pa po ako ready." sagot ni Jeann.

"Sana inisip mo iyan bago ka bumukaka Jeann. Bweno, since nandyan na iyan, wala na tayong magagawa pa kundi itakda ang kasal nila sa lalong madaling panahon. Wala akong pakialam kung gusto mo o ayaw mo pang magpakasal Jeann!" sagot naman ni Ate Arabella. kaagad kong napansin ang pagsilay ng masayang ngiti sa labi ni Drake.

"Ikaw naman lalaki, nasaan ang pamilya mo? Gusto namin sila makausap." wika ni Tito Gabriel kay Drake. Kaagad na bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Drake bago sumagot.

"Wala na po akong aasahan sa kanila Tito. Pero huwag po kayong mag-alala. Papakasalan ko po si Jeann at kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan niya dahil may mga negosyo naman po ako." sagot nito.

"Anong negosyo? Bar? Kalokohan!" sabat naman ni Jeann.

"Jeann!" kaagad na sigaw ni Ate Arabella sa anak. Kaagad naman napaismid si Jeann. Matalim na tinitigan si Drake.

Kahit tutol si Jeann tungkol sa usaping kasal wala itong magawa kundi ang makinig na lang sa pag-uusap. Nakatakda silang ikasal pagkalipas ng dalawang buwan. Sakto lang din hanggat hindi pa lumalaki ang tiyan nito.

"Pasensya na po talaga kayo sa mga nangyari at salamat po dahil pumayag kayo na pakasalan ko si Jeann." narinig kong wika ni Drake pagkatapos maplantsa ang tungkol sa kasal nilang dalawa.

"Mabuti na din at mukhang responsable ka naman lalaki. Mabuti na din na ikaw ang maging asawa ng apo ko. Alam kong hindi mo pababayaaan si Jeann kahit na may pagkamaldita ang batang iyan." sagot naman ni Tito Gabriel. Kaagad naman tumayo si Drake at nilapitan sila Tito Gabiel, Kuya Kurt at Rafael. Nakipagkamay ito.

"Isa-isa naman nitong hinalikan sa pisngi sila tita Carissa at Ate Arabella. Noong papunta na sa akin si Drake pinanlakihan na ito ng mata ni Rafael. Kinabig pa ako nito at inakbayan.

"Subukan mo lang..." pagbabanta ni Rafael. Natawa naman ang lahat. Kahit papaano naging magaan ang mga sumunod na sandali. Tumawag din si Drake sa pag-aari nitong restaurant at nagpadala ng mga pagkain dito sa mansion para mapagsaluhan.

"Ang lakas mo talaga Drake. Imagine, napaamo mo ang Mommy ni Jeann. narinig kong kantyaw ni Peanut kay Drake habang nakaupo kami dito sa pool. Magkatabi kami ni Jeann habang umiinom ng juice. 

"Kapag malinis naman ang hangarin mo sa isang babae, paRasaan ba at matatanggap din nila ang lahat." ngingiti-ngiting sagot naman ni Drake. Kaagad naman napaismid si Jeann.

"Ang sabihin mo, natakot ka lang kanina kaya hindi ka makahindi sa kasal natin. Kainis ka! Masyado kang pabida!" sagot ni Jeann.

"Hindi naman sa ganoon Jeann. Narinig mo naman siguro ang dahilan ko kanina diba? Ayaw kong lumaki ang anak natin na hindi magkasama ang mga magulang nila. Pinagdaanan ko iyan at ayaw kong maranasan ng anak natin iyan." sagot ni Drake. Malamlam ang mga matang nakatitig kay Jeann.

"Ang mabuti pa, bigyan muna namin kayo ng privacy para makapag-usap. Drake, ayusin mo ito. Mukhang nag- aalburuto pa rin ang magiging bride mo." sagot ni Peanut at tumayo na. Sumang-ayon naman kaming lahat.

"Mukhang mahaba ang gabing ito. Mag -inuman na lang kaya tayo habang hinihintay ang pagkain na inorder ni Drake?" muling wika ni Peanut. Kaagad naman pumayag si Rafael.

"Aakyat na muna ako sa kwarto Rafael, gusto kong magpahinga muna.'  paalam ko kay Rafael. Nakakaramdam na din kasi ako ng hiya kahit papaano. Kanina pa kami magkasama. Lagi itong nakaakbay sa akin kahit na nasa harap kami ng pamilya nito at mga kaibigan nito. Isa pa gusto ko din ito bigyan ng

time na mag-enjoy kasama ang mga kaibigan.

"Ihahatid na kita." sagot nito. Kaagad akong umiling.

"Asikasuhin mo na ang mga kaibigan mo Rafael. Kaya ko ang sarili ko." sagot ko. Tinitigan muna ako nito sa mga mata bago tumango.

"Okay Sunshine!" masuyo nitong wika at kinintalan ako ng halik sa labi. Kaagad naman akong tumalikod at nagmamadaling naglakad papasok ng mansion.

Akmang aakyat na ako ng hagdan ng marinig ko na nagsalita si Ate Arabella. Nakatayo ito sa hindi kalayuan habang may hawak na kopita ng red wine.

Ngayun ko lang ito nakitang umiinom. Mukhang malungkot ito sa nalalapit na kasal ng anak. Sabagay, kahit naman siguro sino magugulat sa biglaang pagbubuntis ni Jeann. Pihikan ito pagdating sa mga lalaki at hindi nagpapaligaw.

"Kumusta ka na?" tanong nito sabay titig sa mukha ko. Kimi akong lumapit sa kanya.

"Ayos naman po. Kayo po kumusta po? sagot ko. Kaagad itong ngumiti.

"Maayos naman. Mabuti na din at naayos kaagad ang problema kay Jeann..Nakakalungkot nga lang dahil mag-aasawa na ang anak ko... napaghahalataan tuloy na tumatanda na nga kami." sagot nito.

"Mukhang mabait naman po si Drake. Isa pa matalik syang kaibigan ni Rafael. Magiging maayos din si Jeann sa piling ni Drake Ate kaya walang dapat na ipag-aalala. HIndi naman po siguro hahayaan ni Rafael na masaktan ang pamangkin niya sa piling ng matalik nyang kaibigan." mahaba kong sagot. Kaagad naman napatango si Ate Arabella.

"Sana nga...of course, kailangan namin sila bigyan ng chance na magkakakilanlan. Kapag mapatunayan din naman namin na maalagaan ng maayos ni Drake ang anak namin, hindi kami manghihimasok sa pagsasama nila." sagot nito. Kaagad naman akong napangiti.

"Sya nga pala, balita ko nagkakamabutihan na daw kayo ni Rafael ah? Mabuti naman kung ganoon..... ikaw lang pala ang makakapagpatino sa bunso namin eh." maya-maya ay pag-iiba ng usapan namin. Kaagad naman akong napayuko.

"Huwag kang mahiya Veronica, noon pa man alam na namin ang tungkol sa nararamdaman sa iyo ni Rafael. Pinipilit namin siyang pigilan na hayaan ka munang makatapos pero matigas din ang ulo. Hindi talaga siya mapigilan. Mabuti na din at mukhang mapigilan. Mabuti na din at mukhang masaya naman kayo sa isat-isa. So, ano pa nga ba ang masasabi ko kundi....... "welcome to our family Veronica...." nakangiti nitong wika sabay halik sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan ang maluha. Malaking bagay na tanggap ka ng pamilya ng lalaking pinakamamahal mo.

"Salamat po. Hindi nyo lang po alam kung gaano ako kasaya dahil sa kabila ng pagiging mayaman ng pamilya nyo, natanggap nyo pa rin ako para maging girl friend ni Rafael." sagot ko. Kaagad kong napansin ang pagtawa nito.

"Hindi mahalaga sa amin kung saan nagmula ang mga napupusuan ng bawat miyembro ng pamilya Veronica... as long as matino kang tao at mahal nyo ang isat isa, welcome ka sa pamilyang ito." nakangiti nitong sagot. Parang gusto naman malunod ang puso ko sa sobrang tuwa. Hindi ko akalain na makakatagpo ako ng ganito kabait na pamilya. Kaya naman gagawin ko ang lahat para masuklian lahat ng kabutihan nila sa akin

"Teka, alam na ba ito ng mga magulang mo?" tanong nito. Kaagad naman akong umiling.

"Hindi pa po ako nakapagkwento sa kanila. Pero nangako naman sa akin si Rafael na uuwi kami sa amin para pormal nyang mahingi ang kamay ko kila Nanay at Tatay. " sagot ko. Kaagad naman tumango si Ate Arabella.

"Diyan talaga ako bilib kay Rafael. Talagang ipinapakita nya sa amin na kaya ka nyang panindigan. Bweno, dadating din pala sila Christian at Miracle ngayun. Gusto mo bang magpahinga muna?" tanong nito. Kaagad akong tumango, Mukang mahaba-habang gabi ang mangyayari ngayun. Siguro diretso celebration na ito sa nalalapit na kasal ni Jeann.

"Sige na Veronica...pwede ka ng magpahinga muna. Mukhang napuruhan ka nga talaga kanina ng bully doon sa iskwelahan mo." wika nito sabay sulyap sa aking ulo ng may benda pa. Wala sa sariling nakapa ko iyun.

"Sige po Ate Arabella, mauna na po ako. sagot ko at kaagad na naglakad palayo dito. Paakyat na ako ng hagdan ng mapansin ito na naglakad palabas ng mansion. Binaliwala ko na lang at diretso na akong umakyat at diretsong pumasok ng kwarto. Gusto kong matulog na muna. Hindi pa ako masyadong nakapagpahinga dahil sa maghapong presensya ni Jeann dito sa kwarto ko.

Nagising ako ng maramdaman ko na may humahalik sa pisngi ko. Kahit antok na antok ako pilit kong idinidilat ang aking mga mata para lang tumampad sa paningin ko ang namumungay na mga mata ni Rafael.

"Rafael?" mahina kong bulong bago nito panggigilan ang labi ko. Uhaw na uhaw nitong ginalugad ang labi ko na syang tuluyang nagpagising sa natutulog kong diwa.

Mukhang naparami ang nainom nito. Amoy alak ito at napansin ko kung gaano kapungay ng mga mata nito kanina habang nakatitig sa akin.

"Lasing ka?" muli kong tanong pagkatapos nitong pakawalan ang labi ko. Bumangon ako ng kama at sumandal sa headboard. Sinulyapan ko ang relo sa bedside table at napansin ko na halos alas diyes na pala ng gabi. Napasarap nga ang tulog ko at kung hindi ako ginising ni Rafael baka bukas na ng umaga ako magigising.

"Hinahanap ka nila Mommy at mga kapatid ko. Nagkakasayahan na sa labas." sagot nito sabay sampa sa kama at tumabi sa akin. Niyakap pa ako nito.

"Ibig mong sabihin nandiyan na ang iba mo pang mga kapatid?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Yup! Sini-celebrate nila ang nalalapit na kasal nila Jeann at Drake." sagot nito. Lalong humigpit ang pagkakayakap nito sa akin at isinubsob pa ang kanyang mukha sa aking leeg. Ramdam ko ang init ng kanyang hininga.

"Gaano ba kadaming alak ang nainom mo? Gusto mo na bang matulog?"

tanong ko dito. Kaagad kong naramdaman ang pag-iling nito.

"nope...hindi pa ako lasing. Nautusan lang ako ni Mommy na gisingin ka para makakain ka na daw. Maraming food sa baba dahil dinala ni Drake pati Chief nya at ilang tauhan dito sa mansion para dito na magluto." sagot nito.

"Kung gaoon kailangan na pala natin bumaba. Teka lang, mag-aayos lang ako." sagot ko kasabay ng pagkalas sa pagkakayakap dito. Bumaba ako ng kama at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo.

Kaagad akong naghilamos at naglinis ng katawan. Nang maayos na ang lahat muli akong lumabas ng banyo at kaagad kong napansin na maayos ng nakahiga ng kama si Rafael. Mukhang tulog na ito.

Hindi ko na lang pinansin at nagmamadali na akong pumasok sa loob ng walk in closet para maghanap ng maisusuot na damit. Mas pinili kong magsuot ng Floral Elegant.

Jumpsuit Wide leg pants. Sakto lang ang size nito sa akin at never ko pa itong nasuot simula ng naisama ito sa pinamili ni Rafael para sa akin noon. Sleeveless ito at bagay na bagay sa mapuputi kong balikat. Parang isinukat sa katawan ko dahil saktong sakto ito sa akin.

Tinakpan ko ulit ng concealer at powder ang mga kissmark na si Rafael ang may gawa sa leeg ko. Mahirap kasi talaga itong itago. Nagpasya na din ako na ilugay na lang muna ang mahaba kong buhok.

Nang makontento ako sa aking hitsura kaagad na akong lumabas ng walk in closet. Naabutan ko pa ang kakabangon lang ng kama na si Rafael. Kaagad itong tumitig sa akin pagkalabas ko ng walk in closet.

"Wow, ganda ng Misis ko ah?" bulalas nito habang titig na titig sa akin. Hindi ko naman maiwasan na manangiti.

Chapter 229

VERONICA POV

Kahit kailan talaga hindi ito nagkulang para lalo akong magkaroon ng tiwala sa sarili ko.

"Akala ko tulog ka na?" sagot ko sabay lapit dito. Ngumiti ito.

"Nagpapahinga lang.....so ready ka na? Lets go?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

Magkahawak kamay kaming lumabas ng kwarto hanggang sa makalabas ng mansion. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang masayang atmospera sa labas. Ang nagkakatuwaan na mga kaibigan ni Rafael pati na din ang mga apo nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Parang naging reunion ang ganap. Biglang naging kompleto ang buong pamilya.

"Veronica!" kaagad na tawag sa akin ni Charlotte. Nagmamadali itong sumalubong sa aming dalawa ni Rafael habang palapit kami sa lahat. 

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa buong paligid. Dumako ang tingin ko sa iba pang mga apo ng mapansin ko ang presensya ni Elijah. Kaagad itong kumaway sa gawi namin. Nginitian ko lang ito. Medyo matagal na din itong hindi nakakadalaw ng mansion. Naging busy ito sa negosyo ng pamilya.

Akmang bibitaw ako sa pagkakahawak ni Rafael pero naramdaman ko ang lalong paghigpit ng pagkakahawak nito sa kamay ko.. Napatitig ako dito.

"Sumama ka muna doon sa table ng mga kapatid ko. Gusto nila tayong i- congratulate." wika nito.

"Pero hindi naman tayo ang ikakasal ah?" hindi napigilang sagot.

"Well, hindi naman ang tungkol sa bagay na iyun kaya iko-congratulate tayo." nakangiti nitong sagot. Wala na akong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang.

"Later na lang Charlotte ha? Pupuntahan ko kayo mamaya ni Jeann. " sagot ko dito. Nakakaintindi naman itong tumango.

Kumakabog ang puso ko habang palapit kami sa table ng mga magulang at mga kapatid ni Rafael. Kumpleto sila. Ang kambal na sila Ate Miracle at Kuya Christian at si Ate Arabella. Kasama din nila ang kani-kanilang mga asawa.

Sa totoo lang sa kanilang lahat si Ate Arabella lang ang pinaka-close ko at palaging nakakausap. Ang iba sa kanila ay hindi masyado. Although palagi silang nandito sa mansion kapag weekend pero hanggang batian lang kami. Alam kong mababait sila pero hindi ko alam kung gusto ba nila ako para sa bunso nilang kapatid.

"Ohhh Hi Veronica! Come on...dito na kayo maupo!" kaagad na wika ni Ate Miracle. Kamukhang kamukha ito ni Tita Carissa. Bakas ang kabaitan sa mga mata nito lalo na kapag tumititig.

Kaagad naman akong ipinaghila ng upuan ni Rafael at pinaupo. Naupo na din ito sa tabi ko.

"So kailan ang balak niyong magpakasal? Mukhang sunod-sunod na kasalan ang magaganap sa pamilya ah?" wika ni Kuya Christian. Mukhang istrikto itong tingnan pero never pa naman akong sinungitan nito.

"Well, wala tayong magagawa. Lumalaki na ang mga bata at sa pag- aasawa talaga ang bagsak nilang lahat. Nauna na nga si Rafael. Dugong Villarama talaga. Napaka sigurista!." sagot naman ni Tito Gabriel.

"Why? Nagpakasal na ba si Rafael?" naguguluhang sagot naman ni Ate Miracle. Hindi ako nakaimik at kaagad naman natawa si Rafael.

"Hulaan mo Ate. Basta isa lang ang nasisiguro ko, hinding hindi ko na pakakawalan ang babaeng katabi ko." nakangiting sagot ni Rafael sa kapatid.

"Sabagay, Huwag mo na pakawalan si Veronica. Hindi ka na makakahanap ng babaeng katulad nya." sagot naman ni Ate Miracle.

"Of course, hindi ko na siya pakakawalan. Nairehistro na ni Attorney Cruz ang marriage contract na pinirmahan namin pareho." proud na sagot ni Rafael. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha ng halos lahat. Liban lang kina Tita Carissa at Tito Gabriel.

"ibig mong sabihin nagpakasal kayo ng hindi man lang sinasabi sa amin?"

tanong ni Kuya Christian. Kaagad akong napayuko. Nakaramdam ako ng hiya. Dapat siguro hindi ko na muna pinirmahan ang marriage contract na iyun. Baka isipin nila na masyado kaming nagmamadali na maitali sa isat isa.

"Yup! Pero hindi pa naman talaga masasabi na kasal talaga. I mean, gusto ko lang ma-make sure na hindi na maagaw ng iba si Veronica. At least sa batas natin dito sa Pinas nakatali na sya sa pangalan ko." kaswal na sagot ni Rafael sa kanyang Kuya at hinawakan ako nito sa kamay. Kaagad na tumawa ang halos lahat sa kanila.

"Cant I believed it! Ganyan ka kasigurista? Ni hindi mo man lang binigyan ng chance si Veronica na tanggihan ka?" natatawang sagot ni

Ate Miracle.

"Well, sigurista lang talaga ang bunso natin. Wala tayong magagawa kundi suportahan silang dalawa." sagot naman ni Tita Carissa.

Marami pa kaming napag-uusapan. Hanggang sa nagpasya nang magkumpulan ang mga kalalakihan at mga kababaihan. Nahati kami sa dalawang lamesa at puro kwentuhan at tawanan ang nagaganap. Ito din ang kauna-unahang pagkakataon na nakabonding ko ang halos lahat. Lalo na sila Ate Carmela at Ate Miracle. Si Ate Arabella kasi mukhang malungkot pa rin. Hindi pa rin siguro nito sukat akalain na ikakasal na ang kanyang panganay.

Umabot ng halos alas dos ng umaga at nagpasya na ang halos lahat ng magpahinga na. Naiwan kami nila Jeann, Charlotte at Rafael kasama ng mga kaibigan nito dito sa may pool. Napasarap pa ang kwentuhan ng magkakaibigan at dahil wala akong balak na iiwan si Rafael dinamayan na ako nila Charlotte at Jeann.

May mga tama na kasi sila ng alak. Lalo na si Drake na hindi na tuwid kung magsalita..

"Hindi ba kayo naiinggit sa akin Bro? Mauuna akong ikakasal sa inyo!" wika nito. Bakas sa boses nito ang pagmamalaki. Kaagad kaming napatingin kay Jeann na kanina pa nakasimangot.

"Uyyy patulugin mo na si Drake. Lasing na oh" Bulong ko kay Jeann. Sa totoo lang gusto kong isa sa kanilang magkakaibigan ang sumuko na sa kanilang kuwentuhan. Nag-aalala na ako kay Rafael. Marami na din itong nainom na alak.

"I agree! Isa pa hindi pwedeng magdamag tayo dito sa labas. Specially sa iyo Jeann. Kailangan mo ng magpahinga dahil buntis ka." sagot ni Charlotte.

"Fine! Magpapahinga ako pero hahayaan ko ang Drake na iyan ma- overdose sa alak!" yamot na sagot nito sabay tayo. Kaagad naman itong hinawakan ni Charlotte sa kamay.

"Malalagot ka kila Grandmama at Grandpapa kapag mangyari iyun. Ayaw na ayaw nila na walang makikilalang ama ang unang apo nila sa tuhod!" pananakot ni Charlotte. Inis na tumitig si Jeann kina Drake. Mabilis itong nagmartsa sa kinaroroonan ng magkakaibigan at saktong iniangat ni Drake ang baso ng alak para inumin ng tabigin ito ni Jeann.

"Pwede ba! Tama na! HIndi ko pangarap na magkaroon ng asawa na lasinggero!" inis na wika nito. Kaagad naman napatulala ang magkakaibigan. Gulat na napatitig sa kanilang dalawa ni Drake at Jeann.

"Hehehe! Galit na si Misis mga Bro. Matutulog na daw kami!" nakangising wika ni Drake sabay tayo. Inakbayan nito si Jeann kaya kaagad namin napansin ang pagngiwi ng huli.

"Magandang simula iyan Bro! Concern kaagad ang fiancee mo sa iyo." natatawang sagot naman ni Peanut. Itinaas pa nito ang hawak na baso na may lamang alak bago ininom.

"Ganyan nga. Kainggitan nyo ako. Magkakaanak na kami nitong Baby ko eh." wika naman ni Drake na aktong hahalikan pa si Jeann pero kaagad itong umiwas.

"Yuck! Ang baho mo ha? Subukan mong manghalik. Itutulak talaga kita sa pool para mahimasmasan ka!" masungit na wika ni Jeann. Parang tanga na natawa lang si Drake.

"Saan tayo matutulog baby? Saan dito ang kwarto mo?" wika ni Drake sa magiging asawa nito. Bakas ang lambing sa boses nito kaya nagulat ako ng mahina akong hampasin ni Charlotte sa balikat. Nang tingnan ko ito kita ko ang kilig sa kanyang mga mata. Napangiti naman ako.

"Ayyy ang sweet nila! Parang nagmamahalan naman sila eh." pabulong na wika nito. Kaagad akong napatango.

Oo nga naman. Bagay na bagay sila Jeann at Drake. Kaya siguro hindi nahirapan ang pamilya Villarama na tanggapin kaagad ang lahat-lahat. Ang tungkol sa pagbubuntis ni Jeann.

"Mga Bro! Mauna na kami sa inyo. Galit na ang Baby ko eh!" pahabol na wika ni Drake ng hilain ito ni Jeann papasok ng mansion. Napasunod na lang ang tingin namin ni Charlotte sa mga ito.

"Nagulat pa ako ng may biglang humawak sa kamay ko. Napaangat ang aking tingin at kaagad kong napansin ang nakatayong si Rafael sa harap ko. Pulang pula na talaga ang kanyang mukha dahil sa dami ng nainom na alak.

"Lets go na Sunshine! Inaantok na din ako!" pagyaya nito sa akin. Hindi ko mapigilan na tapunan ng tingin ang dalawa nitong kaibigan na natira. Sila Peanut at Arthur. Kung lasing na si Rafael, mas lasing na ang mga ito tingnan.

"Paano sila?" tanong ko. Napasulyap muna ito sa mga kaibigan bago binalingan si Charlotte.

"Pakigising sila Manang Espe. Sabihin mo sa kanila na pakiasikaso ang dalawang tukmol na iyan!" utos ni Rafael sa pamangkin. Kaagad naman tumalima si Charlotte.

"And one more thing Charlotte. After na ma-inform mo sila Manang Espe, matulog ka na din. Huwag kang lalapit- lapit sa mga iyan lalo na kay Peanut! Delikado ang taong iyan!" Pahabol na wika nito sa pamangkin at sabay na kaming naglakad papasok ng mansion. Hindi naman na nagkomento pa si Charlotte.

Nagpasya ako na sa kwarto na lang ni Rafael kami dideretso. Halos pumikit na kasi ito habang paakyat kami ng hagdan. Mukhang umepekto na talaga sa sistema nito ang ispiritu ng alak.

Pagdating ng kwarto kaagad ko itong pinahiga sa kama. Mukhang nakatulog kaagad ito pagkasayad pa lang ng likod sa malambot na kama. Iiling-iling ako habang tinititigan ito.

Sa huli nagpasya akong punasan na lang muna ito para maginhawaan. Papalitan ng damit para makatulog ng maayos. Iyun kasi ang nakikita ko noon na ginagawa ni Nanay tuwing nalalasing si Tatay. Pwedeng pwede kong gawin iyun kay Rafael ngayun.

Chapter 230

VERONICA POV

Pagkatapos kong linisan at palitan ng damit si Rafael nagpasya na din akong mahiga sa tabi niya. Lasing ito at ayaw ko naman iiwan itong mag-isa dito sa kwarto niya. Isa pa baka hahanapin din ako nito pagkagising niya.

Pagkahiga ko sa tabi ni Rafael hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Niyakap ko na ito at pinilit na makatulog. Pero talagang mahirap matulog lalo na at mahaba na ang naitulog ko kanina. Wala na akong nagawa pa kundi tulala na titigan ang gwapo nitong mukha at umaasa na sana dalawin din ako ng antok.

hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako kinaumagahan sa mabining sikat ng araw na tumatagos mula sa bintana ng kwarto ni Rafael.

Nang tingnan ko ito mahimbing pa rin itong natutulog. Masyado nga siguro itong napuyat kagabi. Wala naman akong magawa kundi titigan itong muli.. Ang sarap pala sa pakiramdam na pagkagising sa umaga, kayakap mo ang taong nagpapatibok ng puso mo. Ang lalaking hindi ko akalain na mamahalin din ako ng ganito.

"Eheemmm! alam kong pogi ako kaya huwag mo akong titigan ng ganyan." nagulat na lang ako ng bigla itong nagsalita. Wala sa sariling napatingin ako sa mga mata nito at hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya ng mapansin na gising na ito. Huling huli nya pala ako na nakatitig sa kanya.

"Gising ka na?" wala sa sarili kong tanong. Napahiya eh kaya ang katagang iyun lang ang biglang

lumabas sa bibig ko.

"Hindi, tulog pa po ako...tingnan mo, nakapikit pa ako oh?" nakangiti nitong sagot sabay pikit. Pabiro ko naman itong kinurot sa kanyang tagiliran. Ang kulit talaga nito.

"Hmmmppp gising ka na eh. Niluluko mo ako." kunwari nagtatampo kong sagot. Tumawa ito at bigla itong umibabaw sa akin. Pagkatapos naramdaman ko ang biglang paghalik nito labi ko. Wala naman akong nagawa pa kundi ang kaagad na tumugon.

Pareho naman kaming hindi pa nakapagmumog kaya ayos lang. Basta nagmamahalan kaming dalawa at ang halik na ito ang isa sa mga paraan para maiparamdam namin sa isat isa iyun.

"Good Morning Sunshine!"

malambing nitong wika pagkatapos

nitong paghiwalayin ang aming mga labi.

"Good Morning din po Sir Rafael!" nakangiti kong sagot. Talagang nilagyan ko ng 'Sir' ang pagtawag dito. Isa sa mga paraan ng paglalambing ko sa kanya iyun.

"Anong sabi mo? 'Sir?' gusto mo yata talaga ng parusa ah?" nakangisi nitong wika at kaagad na pinanggigilan ang aking leeg. Napahagikhik naman ako.

Nasa ganoong lambingan kami ng pareho naming narinig ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Kaagad kong napansin ang pagbalatay ng inis sa mukha nito bago umalis sa ibabaw ko. Nagmamadali itong naglakad papuntang pintuan at binuksan iyun.

"Good Morning po Sir...Pasensya na po, pinapababa na po kayo nila

Mommy at Daddy mo. Nasa dining area na po sila." narinig kong wika ng isa sa mga kasambahay ng mansion. Tanging tango lang ang naging tugon ni Rafael bago isinara ang pintuan.

Kaagad naman akong bumangon ng kama. Halos alas otso na ng umaga at mukhang hinihintay kami sa dining room.

"Magbibihis muna ako." paalam ko kay Rafael. Pilit ang ngiting tumango ito.

"I think hinihintay na tayo sa ibaba. Dapat pala gumising tayo ng mas maaga eh. Nabitin tuloy ako." nakangisi nitong sagot. HIndi ko naman napigilan na irapan ito. Pagkatapos kaagad akong naglakad papuntang pintuan at binuksan iyun.

"Sa kwarto na ako mag-aayos." paalam ko dito at nagmamadaling

lumabas na ng kwarto. Hindi ko na hinintay pa ang sagot ni Rafael. Baka kasi bigla na naman akong landiin nito eh. Nakakahiya dahil naghihintay sa amin ang mga magulang nito sa ibaba.

Mabilis lang akong naligo at nagbihis ng maayos na damit. Nang mapansin ko na maayos na ang lahat ay nagmamadali na akong lumabas ng kwarto.

Siguro nauna na sa baba si Rafael kaya naman halos takbuhin ko na ang hagdan pababa. Baka dinaanan niya na ako kanina pero nasa banyo ako kaya hindi na ako nahintay.

"Good Morning po!" kaagad kong bati sa lahat ng makarating ako sa dining. Nandito na pala ang halos lahat.

"Good Morning! Hindi mo kasama si Rafael?" sagot naman ni Tita Carissa. Nagtaka naman ako at inilibot ko ang tingin sa paligid. Wala nga si Rafael.

"Akala ko po nandito na siya...Saglit lang po, puntahan ko lang siya sa kwarto." sagot ko at nagmamadali ng tumalikod. Akala ko talaga nandito na siya sa ibaba eh. Bakit kaya wala pa siya?

"Dumiretso na ulit ako sa kwarto ni Rafael. Hindi na ako kumatok pa at kaagad na akong pumasok sa loob. Nagulat pa ako dahil kaagad ko itong nakita na nakahiga sa kama. Mukhang nakatulog ulit ito?

"Rafael?" kaagad kong lapit dito. Mahinang tinapik ko ang kanyang mukha para magising ito. Kaagad naman itong dumilat.

"Galing na ako sa ibaba. Ayos ka lang ba?" tanong ko. Dahan-dahan itong bumangon ng kama sabay sapo ng kanyang ulo.

"Parang tinamaan na ako ng hangover sunshine. Biglang sumakit ang ulo ko." sagot nito. Kaagad naman akong nakaramdam ng matinding pag-aalala dito. Dinama ko pa ang ulo nito at napansin ko na hindi naman ito mainit. Mukhang nagka- hangover nga ito dahil sa dami ng nainom kagabi.

"Ikukuha kita sa ibaba ng kape or mainit na sabaw? Dito ka lang ha... hintayin mo ako." wika ko at nagmamadaling lumabas ng kwarto nito. Halos takbuhin ko ang hagdan pababa.

"Anong nangyari?" tanong ni Tita Carissa sa akin ng muli akong nakarating ng dining room.

"Masama po ang pakiramdam ni Rafael. Napadami yata ang nainom nya kagabi." sagot ko. Kaagad naman  napatayo si Tita Carissa. Mabilis itong lumabas ng dining area at mukhang pupuntahan nito si Rafael sa kwarto.

Ate, may mainit po ba tayo na sabaw?" tanong ko kay Ate Maricar. Sa sobrang pag-alala ko hindi ko na pinansin pa ang mga taong nandito sa dining area. Ang gusto ko lang sa ngayun ay ng pagkain at magamot ang hangover ni Rafael.

"Naku wala pa Veronica...pero pwede mo muna siyang dalhan ng kape at tubig. Nalasing na din iyan noon si Sir Rafael at iyan lang ang nirequest niya sa amin noon." sagot ni Ate Maricar. Kaagad naman akong nagpatulong dito para makagawa ng kape.

Wala kasi talaga akong idea kung ano ang pwedeng ibigay kay Rafael ngayung umaga. Wala din akong idea kung ano ang gamot sa hangover.

"Iyan..inom pa more!" narinig kong bulong ng kung sino. Hindi ko na lang pinansin pa at nagmamadali ko ng kinuha ang bagong templang kape at isang pitchel ng tubig at nagmamadali ng lumabas ng dining area. May sinasabi pa si Ate Maricar pero hindi ko na pinansin pa. First time ko talagang mataranta ng ganito dahil lang sa isang lalaki.

"Pagdating ng kwarto ay naabutan ko si Tita Carissa na inaasikaso ang anak. Napansin ko din na sumusuka si Rafael sa kama mismo. Natataranta akong lumapit sa kanila.

"Tita, may tubig at kape po akong dala. "kaagad kong wika dito ng makalapit. Saglit kong ipinatong sa bedside table ang hawak kong tray at nagsalin ng tubig sa baso. Kaagad akong lumapit kay Rafael at inalalayan namin itong makainom ng tubig.

"Marami ka bang nainom na alak kagabi? Ikaw talagang bata ka...sinabi ko naman sa iyo na magdahan-dahan ka pagdating sa alak. Hindi ka pa ba nadala sa mga nangyari sa iyo noong High School ka pa lang?" Narinig kong kastigo ni Tita sa anak. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Sorry Mom. Hindi na po mauulit. Masyado lang talaga kaming nag- enjoy kagabi." sagot nito.

"Ewan ko sa iyong bata ka! Huwag kasing matigas ang ulo mo. Tingnan mo ang nangyari..Halos madapa ang asawa mo kanina para kuhaan ka ng pwede mong mainom mula sa kusina." sagot ni Tita. Kaagad naman napatitig sa akin si Rafael. Napansin ko ang pamumula ng mga mata nito. Dahil siguro sa kakasuka niya kanina.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin kanina na masama pala ang nakiramdam mo?

"Halos maiyak kong tanong dito. Kung alam lang nito na halos mahimatay ako sa sobrang kaba. Natatakot ako na baka kung mapaano na ito.

"Hayy ewan ko sa iyong bata ka. Bweno, kukuha lang ako ng gamot sa kwarto na pwede mong inumin. Maiwan ko muna kayo." wika ni Tita at nagmamadali na itong lumabas ng kwarto.

Ilang minutong katahimikan din ang namagitan sa aming dalawa. Napansin ko ang dahan-dahan na pagtayo nito sa kama kaya kaagad ko itong inalalayan.

"ipapalinis na lang natin sa mga kasambahay itong kwarto. Pwede bang doon na muna ako sa kwarto mo?" tanong nito sa akin. Hindi na ako nag- isip pa. Kaagad akong tumango.

Sa sobrang dami ng nagkalat na suka sa kama nito kailangan nga siguro ng major na paglilinis. Palabas na kami ng kwarto ng biglang dumating si Tita Carissa.

"Sa kwarto ko na muna siya tita. Kailangan po kasi malinis ang kwarto na ito." paalam ko dito. Kaagad naman itong tumango kaya naman inalalayan ko ito hanggang sa sarili kong kwarto. Diretso kami ng kama.

"Palagi bang nangyayari sa iyo ito kapag nalalasing ka?" kaagad na tanong ko dito. Tumitig lang ito sa akin habang may ngiting nakaguhit sa labi.

"Ngayun lang ulit nangyari sa akin ang ganito. Senyales na nga siguro ito na dapat umiwas na ako sa alak." sagot nito.

"Dapat lang noh! Wala naman talagang magandang maidulot sa iyo ang alak eh. Nakakasira lang sa kalusugan mo iyun." sagot ko.

"Galit ka ba?" tanong nito na may halong lambing sa boses. Saglit naman akong natigilan. Kapansin-pansin kasi ang guilt sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Galit ka nga! Sorry na po Sunshine... promise, hindi na mauulit!" muling wika nito at hinawakan ako sa kamay. Nilaro-laro pa nito ang daliri ko pagkatapos pilit akong hinihila paupo sa tabi nito.

"Kung alam mo lang kung paano ako natakot kanina! Bakit kasi sa umpisa pa lang hindi mo sinabi sa akin na masama pala ang pakiramam mo!" sagot ko dito kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Sorry na! Huwag ka ng umiyak... Promise..maayos na ang kalagayan ko at hindi na ako iinom ng alak para hindi na mangyari ulit ito." wika nito at kaagad akong niyakap. Napahagulhol naman ako ng iyak.

"Kainis ka kasi eh! Ayaw na ayaw kong nakikita kang nagkakasakit!" umiiyak kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Promise...aalagaan ko na ang sarili ko...Huwag ka ng umiyak! Maayos na ang kalagayan ko! Kaunting pahinga lang at babalik din kaagad sa dati ang lakas ko." sagot nito. Tanging paghikbi lang ang naging sagot ko kaya naman hindi na ito umimik pa. Naramdam ko na lang ang paghagod nito sa likod ko. 

Chapter 231

VERONICA POV

Sa wakas...mabuti na din at muling nakatulog si Rafael pagkatapos itong painumin ng gamot ni Tita Carissa. Hindi ko akalain na ganito kalala ang hangover nito. Hindi maikakaila na labis akong nag-alala sa kalagayan ni Rafael. Ayaw ko itong iwanan dito sa kwarto kahit na ilang beses na akong sinabihan nila Tita Carissa na hayaan na munang magpahinga si Rafael at makipagbonding muna kina Charlotte at Jeann para naman malibang ako.

Para akong tanga habang titig na titig sa natutulog na si Rafael ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Ayaw ko man umalis sa tabi nito wala na akong nagawa pa kundi pagbuksan iyun. Agad na bumungad sa paningin ko si Charlotte. May dala itong isang tray ng pagkain.

"Nag volunteer na ako na dalhan ka ng pagkain. Anong oras na at hindi ka pa kumakain eh." wika nito at mabilis na pumasok sa loob ng kwarto ko. Lumapit ito sa study table at inilapag ang dalang pagkain. Kaagad naman akong napasunod sa kanya lalo na ng maamoy ko ang masarap na amoy ng pagkain pagdaan nito sa harap ko.

"Pasensya ka na Charlotte ha....Pati ikaw naisturbo ko. Natatakot kasi akong iiwan si Rafael dito sa kwarto eh. Baka hanapin nya ako kapag magising siya." wika ko. Kaagad naman itong ngumiti. Mataman akong tinitigan sa mga mata bago nagsalita.

"Ayos lang. Masaya ang buong pamilya sa pinapakita mo kung paano ka nag- aalala sa kalagayan ni Uncle. Hay si Uncle talaga...iinom-inom hindi naman pala kaya ng katawan nya."

wika nito sabay sulyap sa natutulog na tiyuhin.

"Oo nga eh. Akala ko simpleng pagkalasing lang ang nangyari kagabi. Maayos pa naman siya kanina noong nagising kami, kaya lang noong iniwan ko na sya sa kanyang kwarto masama na pala ang kanyang pakiramdam. Pilit nya lang na itinatago sa akin." sagot ko. Napailing naman si Charlotte at muling tumingin sa gawi ni Rafael.

"Magiging maayos din iyan si Tito. Nagkaganyan na din iyan siya noon. Huwag ka ng masyadong mag-alala. Baka mamaya ikaw naman dyan ang magkasakit. Hindi pa nga magaling ang sugat mo sa ulo eh dumagdag pa ang pasaway na si Uncle." sagot nito. Napangiti ako kasabay ng pagkapa sa sugat sa ulo ko.

"Sige na. Kumain ka na muna habang mainit pa ang pagkain. Pagkatapos magkwentuhan tayo habang tulog si Uncle para malibang ka naman. ." wika nito.

"Salamat Charlotte ha? Nag-abala ka pa talaga! Bababa din naman ako kapag hindi ko na kaya ang gutom." sagot ko. Nakakahiya dahil may rules ang mansion na bawal kumain sa kwarto. Kung gutom dapat pumunta ng dining area para kumain. Pero mukhang exempted na naman ako ngayung araw.

"Naku! Tama na ang kakabigkas ng pasasalamat. Dapat nga kami ang magpasalamt sa iyo dahil nakita namin kung paano mo alagaan si Uncle....Alam mo bang masayang masaya kami dahil nakikita namin kung paano kayo nagmamahalan ni Uncle. Sa wakas nagtino na din siya. Hindi na sya pumapatol sa kung kani-kaninong babae simula ng makilala ka nya."

nakangiti nitong wika. Nahihiya naman akong napayuko dito.

"Hindi ko nga din alam kung bakit minahal ko siya ng ganito Charlotte. Basta nagising na lang ako isang umaga na hinahanap ko na siya." pag- aamin ko kay Charlotte.

"GAnyan talaga siguro ang Love. Grabe, hindi ko akalain na halos magsasabay kayo ni Jeann. Ang bilis nyong nahanap ang forever nyo. Ako na lang tuloy ang single sa ating tatlo. Si Jeann ikakasal na.....tapos sabi nila Grandmama at Grandpapa nagparegister na daw kayo ng marriage contract sa city hall." sagot nito. Napangiti ako.

"Oo nga eh. Ang kulit kasi ni Rafael. Gusto daw nyang makasigurado na sa kanya lang ako." sagot ko. Kaagad na natawa si Charlotte.

''"Ganyan talaga siguro ang mga Villarama. Mga sigurista. Hayyy buhay pag-ibig nga naman...hahamakin ang lahat makuha lang ang gusto." tatawa- tawang wika ni Charlotte. Naglakad ito papuntang banyo at pumasok sa loob. Hinayaan ko lang ito at inumpisahan na ang kumain.

Mabuti na lang at nandito si Charlotte. Kahit papaano malilibang ako sa kadaldalan nito.

"Naikwento na ba sa iyo ang love story nila Grandmama at Grandpapa?" abala ako sa kakanguya sa kinakain ko ng muling nagsalita si Charlotte. Kakalabas lang nito ng banyo at naupo sa tapat ko.

"Not yet! Hindi ko pa alam ang tungkol doon. Pero alam mo, nakakatuwa ang ka-sweetan nila Tita at Tito noh! Parang mga teenager pa rin sila kung maglambingan." sagot ko. Natawa naman si Charlotte.

"Complicated din ang takbo ng love Story nila noong kapanahunan nila. Naikwento na sa amin na mga apo nila kung paano nagkakilala sila Grandmama at Grandpapa noon. Napaka- intense ng pinagdaanan nila.

Pero alam mo ba ang pinaka- natutunan ko....Love wins talaga palagi. At totoo talaga ang true love." wika ni Charlotte habang nakangiti. Kaagad naman akong kinain ng curiosity. Parang gusto ko din malaman ang love story nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Kung paano nag-umpisa ang kanilang pag-iibigan.

Mabilis kong tinapos ang pagkain at niyaya si Charlotte na sa sofa na kami maupo. Maganda doon dahil komportable. Masarap magkwentuhan habang nakaupo at nakasandal sa malambot na foam.

"Ano ready ka na ba na marinig ang love story nila Grandmama at Grandpapa?"tanong ni Charlotte. Excited naman akong tumango.

"Alam mo kung magaling lang akong magsulat ng love story, gusto kong isulat ang mga pinagdaanan nila Grandmama at Grandpapa para gawing inspirasyon ng lahat. kaya lang hindi ako nabibiyaan ng malawak na imahinasyon eh. Kaya ikikwento ko na lang sa iyo habang hinihintay natin magising si Uncle." muling wika nito. Excited naman akong nakikinig sa mga susunod nyang sasabihin.

"Hindi talaga dumaan sa pagiging magboyfriend at mag-girlfriend sila Grandmama at Grandpapa. Actually, they dont know each other talaga noon...ang nobya noon ni Grandpapa iyung kapatid ni Grandmama."

paunang kwento ni Charlotte. Gulat na gulat naman ako sa nalaman. Umpisa pa nga lang complicated na. Hindi sila magkasintahan noon? Bakit grabe sila ka-sweet ngayun?

"Pareho silang may ibang kasintahan?

" tanong ko. Kaagad na umiling si Charlotte.

"Si Grandpapa lang. Si Grandmama bata pa noon. Eighteen pa lang siya at NBSB.." muling wika ni Charlotte, Lalo akong na-excite sa takbo ng kwento ni Charlotte. Kumakabog ang dibdib ko sa mga susunod nitong sasabihin. Sa pagdedetalye nito sa mga pangyayari ng nakaraan sa buhay nila Tita at Tito.

Sa bawat salita na lumalabas sa bibig ni Charlotte hindi ko maiwasan na mamangha. Hindi ko akalain na kahit na gaano pa kahirap ang pinagdaanan ng isang tao malalagpasan at malalagpasan din pala sa paglipas ng mga araw.

Nalaman ko din na hindi pala anak nila Tita at Tito si Ate Arabella. Parang inampon nila ito although pamangkin ito ni Tita Carissa. Kaya lang parang hindi na halata sa ngayun kasi nakikita ko naman kung gaano kapantay ang pagtrato nila sa mga anak nila.

"Hindi hamak naman kasi na mas maganda si Grandmama compare doon pananamantala na kapatid. Kaya siguro na-inlove din si Grandpapa sa kanya. Isa pa biktima talaga siya ng sarili nyang pamilya kaya naman dapat lang na maranasan niya ang pagmamahal ng isang Villarama. Kaya look at them now...sila at sila pa rin talaga ang magkasama." proud na wika ni Charlotte. Hindi ko naman maiwasan na mamangha sa mga nalaman. Kung paano nabuo ang pagmamahalan nila Tita Carissa at Tito Gabriel. Sobrang nakaka-amaze.

Kaya pala ganito kabait si Tita Carissa. Ipinanganak pala talaga siyang mabait at hindi matapobre na minana ng kanyang mga anak at mga apo ngayun. Truely Love wins nga talaga pala kahit na ano pang unos ang dumating sa buhay. Kaya ang swerte ng pamilyang ito dahil pinatatag ng pagmamahal ang pagsasama ng buong pamilya.

Alam kong pahapyaw lang ang kwento ni Charlotte sa love story ng kanyang lolo at Lola. Pero ang sarap ilagay sa isang libro at ingatan para malaman ito ng kanilang mga kaapo-apuhan sa paglipas ng panahon. Ang sarap gawing inspirasyon. Ang sarap gawing nobela.

Halos hindi ko na nga namalayan ang oras. Mabilis na lumipas ang tatlong oras na pagkikikwento ni Charlotte at hindi man lang ako nakaramdam ng pagkainip. Hindi ko akalain na dumaan din pala sila Tita at Tito sa napaka- complicated na sitwasyon bago nila nakamit ang tunay na kaligahan at katahimikan. Ang tapang pala nila pareho. Lalo na si Tita Carissa.

Natigil lang sa pagkikikwento si Charlotte ng tumunog ang kanyang cellphone. Nagmamadali nyang binasa ang mensahe at tumingin sa akin.

"Pinapauwi na ako ni Mama. Nandyan na iyung sundo ko sa ibaba. Tsaka na lang ulit ako magkwento. Mukhang magigising na din siguro si Uncle maya -maya lang." paalam nito sa akin sabay tayo at nagmamadaling naglakad papuntang pintuan. Kaagad naman akong napasunod dito..

"Ingat Charlotte. Salamat!' wika ko bago ito nakalabas.. Hindi na ito sumagot at nagmamadali na itong bumaba ng hagdan kaya naman isinara ko na ang pintuan at muli akong naglakad patungong kama. Tinitigan ko ang gwapong mukha ni Rafael bago ngumiti.

""Buti na lang pala at naihabol ka pa ng mga magulang mo. Buti na lang pala muling nabuntis si Tita. Kaya pala ang layo ng agwat ng edad mo kompara sa mga kapatid mo. Nakakabilib pala ang love story mga mga magulang mo Rafael." nakangiti kong wika. Kahit alam kong hindi nya naririnig iyun gusto ko pa din sabihin sa kanya. Masaya ako dahil nagiging bahagi ako ng pamilyang ito.

Dahil walang magawa, nagpasya na lang akong magbasa-basa na lang muna ng libro dito sa sofa sa loob ng kwarto. Ayaw ko talagang iiwan si Rafael dito sa kwarto kahit na anong mangyari. First time kong nakita itong nagkasakit kaya aalagaan ko siya. Hangat maaari ayaw kong mawalay siya sa paningin ko.

Abala ako sa pagbabasa ng may biglang tumakip sa mga mata ko. Kaagad ko naman nabitawan ang hawak kong libro at hinawakan ang mga kamay na nakatakip sa aking mga mata.

"Rafael?" nangingiti kong tanong. Kahit na hindi ko ito nakikita, naamoy ko naman siya kaya alam kong si Rafael ito. Nagising ito ng hindi ko man lang namamayan.

"Ang galing ng Sunshine ko manghula ah?" wika nito sabay tanggal ng kanyang mga kamay sa mga mata ko. Kaagad ko itong nilingon at agad kong napansin ang maaliwalas na nitong hitsura. Mukhang magaling na nga.

"Kumusta ang pakiramdam mo? Hindi na ba masakit ang ulo mo?" nakangiti kong tanong. Tumayo ako at dinama ko pa ang noo nito kaya natawa ito.

"Maayos na po ako. Ang galing kasi mag-alaga ng nurse ko eh." sagot nito sabay yapos sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti sa kanyang ginawa. Simpleng yakap mula sa kanya pero napakalaking bagay sa pagkatao ko.

"Huwag ka ng uminom ulit ng alak ha? "malambing kong wika dito sabay tingala sa kanya para titigan ang kanyang mukha. Gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito habang nakatitig din sa akin tsaka tumango.

"Opo! Promise...hindi na ako maglalasing dahil ayaw ko ng nakikita kang umiiyak dahil sa sobrang pag- aalala sa akin. Hindi ko kayang nakikita na lumuluha ang mga matang ito." Nakangiting wika nito sabay halik sa tuktok ng aking ilong. Muli akong napangiti. Ang sarap sa pakiramdam ng ganito. Ang sarap sa pakiramdam na yakap-yakap ka ng lalaking mahal mo.

"Asahan ko iyan. Magagalit na talaga ako sa iyo kapag maglasing ka pa ulit. Ayaw ko ng nakikita kang nahihirapan ka Rafael. Ako ang mas nasasaktan." sagot ko. Tumango ito. Pagkatapos kumalas sa pagkakayakap sa akin at inilibot ang tingin sa paligid.

"Nagugutom ako Sunshine. Tanghali na pala." wika nito. Wala sa sariling napatingin ako sa orasan. Halos alas dos na ng hapon at wala pang kain si Rafael. Tiyak na gutom na ito.

"Gusto mo bang handaan kita ng

pagkain?" tanong ko. Tumitig muna ito sa akin bago sumagot.

"Marunong ka ba?" may halong biro ang boses na sagot nito

"Siyempre naman! Marunong akong mag-init ng mga pagkain noh!"

natatawa kong sagot. Init ang ginamit kong salita dahil alam kong maraming pagkain sa kusina at iinitin na lang. Hindi ko din kailangan ipagluto ito dahil may sarili silang taga luto.

"Oo nga pala. Okay, lets go! Gutom na talaga ako eh." pagyaya nito sa akin. Kaagad akong tumango at humawak sa braso nito at sabay na kaming lumabas ng kwarto.

Masyadong tahimik ang buong mansion. Sabagay, kapag ganitong oras halos nagsisyesta na ang lahat. Mamayang alas singko pa ulit ang umpisa ng trabaho ng mga kasambahay.

Diretso kami ng kusina. Nanghalungkat ako sa ref para maghanap ng makakain at napangiti ako dahil ang dami ngang left over. iinitin na lang.

"Ano ang gusto mong kainin?" tanong ko kay Rafael habang nakatitig sa loob ng ref. Hindi ko ito narinig na sumagot bagkos naramdaman ko ang pagdikit ng katawan nito sa likod ko. Niyapos ako nito habang hinihimas ang tiyan ko.

"Rafael, ano ang ginagawa mo? Akala ko ba nagugutom ka?" tanong ko. Bigla akong nakaramdam ng kiliti sa kanyang ginagawa. Isa pa bigla ko rin naramdaman ang kakaiba nitong haplos.

"Parang iba ang gusto kong kainin Sunshine!" sagot nito. Nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman ko na lumapat ang labi nito sa leeg ko. Talagang hinawi nya pa ang mahaba kong buhok kaya naman malaya niyang nahahalikan ang bahaging iyun.

"Teka lang...ikaw talaga baka nakakalimutan mo na nasa kusina tayo! Baka may makakita sa atin." halos pabulong kong wika. Ano ba kasi ang tumatakbo sa utak nito. Kung saan nasa kusina kami tsaka naman siya nagkakaganito.

"Nagpapahinga na ang lahat diba, wala naman ibang tao eh. Isa pa, halik lang naman. Ikaw ang gagawin kong appetizer Sunshine!" wika nito gamit ang paos na boses. Wala na...talagang tuluyan na itong sinakop ng init ng katawan. Hindi pwede ang ganito.

Hindi na ako nagdalawang isip pa. Ginamit ko ang aking lakas para pilit na lumayo dito. Hindi pwede ang iniisip nito. Nakakahiya kapag may nakakita sa amin.

Ano ba itong si Rafael...balak pa yatang angkinin ako dito sa loob ng ref. Nararamdaman ko na kasing itinataas na nito ang suot kong blouse.

"Sandali lang! Maghunos dili ka! Anong appe-appetizer ang sinasabi mo. Ano ako pagkain?"" tanong ko dito at pinanlakihan ito ng mga mata. sa wakas nakakalas din ako dito at bahagyang nakalayo. Nagulat naman ako ng bigla itong tumawa.

Pagkatapos ito na ang pumalit sa pwesto ko kanina. Naghalungkat ito sa loob ng ref at kaagad kong napansin na may kinuha itong tupperware na may lamang pagkain. Naglakad ito papunta sa kinalalagyan ng microwave at inilagay nya ito sa loob.

Muli itong bumalik sa ref at muling naghalungkat. Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginagawa. Mukhang alam na alam naman nito kung paano ipaghanda ng pagkain ang sarili. Kaysa naman ako itong abala at nanonood

lang siya. Baka gawin na naman niya ang ginagawa niya at baka hindi ko na siya kaya pang pigilan.

"Kumuha ka na ng pinggan Sunshine. Pagkatapos dalhin mo na sa dining area." may halong lambing sa boses na utos nito sa akin. Kaagad nitong tinanggal ang iniinit na pagkain sa loob ng microwave nang matapos ang timer na naka-set doon. Dinala nya iyun sa dining kaya napasunod ako.

Chapter 232

Veronica pov

"Ang galing mo palang maghanda ng pagkain eh!" wika ko sabay kuha ng pinggan. Tumingin ito sa akin sabay kindat.

"Syempre! Sanay ako magpainit Sunshine. Pagkatapos natin kumain, ikaw naman ang paiinitin ko!" wika nito at mabilis na bumalik ng kusina para kunin ang iba pang pagkain na iniinit nya. Tulala naman na napasunod ang tingin ko dito.

Ano ang ibig nyang sabihin na ako naman ang susunod nyang painitin? hayst mahirap pala talaga magkaroon ng hangover si Rafael. Kung anu-ano ang lumalabas sa bibig.

Sa wakas, natapos din ang initan na nangyayari sa pagkain. Pareho na kaming nakupo dito sa dining at nag- umpisa ng kumain. Bilib na talaga ako sa mga mayayaman. Maraming mga ready to eat na mga pagkain na nakalagay sa ref. Hindi ka talaga magugutom.

"Gusto mo bang sumama sa akin mamaya?" nag-uumpisa na kaming kumain ng muling nagsalita si Rafael. Napatitig ako dito. Hindi ko alam ang ibig nitong sabihin.

"Sasaglit ako ng opisina. Ngayun ko lang naalala may mga dapat pala akong pirmahan na mga papeles. Dapat kanina ko pa natapos ang mga iyun. Kaya lang masama ang tama ng alak sa

sistema ko at hindi ako nakaalis.." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pag-alala dito. Kakagaling lang nito sa matinding hang over pagkatapos papasok siya? Mas gusto ko sana na magpahinga na muna siya at bukas na magreport sa opisina. Isa pa, anong oras na?

"Kaya mo na ba ang sarili mo?" tanong ko. Saglit itong tumitig sa akin bago sumagot.

"Hindi pa. Pero may mga dapat tapusin na pirmahan eh." sagot nito.

Mukhang tama nga ang narinig ko noon pa. Masyadong busy si Rafael. Malaking responsibilidad ang nakaatang sa balikat nito at hindi pwedeng pigilan ko siya sa mga desisyon nya.

"Kung hindi naman ako nakaabala, why not! Wala naman akong gagawin dito sa mansion." sagot ko. Gusto ko pa rin ito bantayan. Gusto kong makasiguro na maayos na ito. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Good! Para ganahan din akong magtrabaho!" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Pagkatapos namin kumain kaagad kaming gumayak. Mabuti na lang at may driver na palaging nakaantabay kay Rafael kaya hindi na nito kailangan pang humawak ng manibela. Diretso kami sa Villarama Empire.

Halos alas kwatro na ng hapon kami nakarating ng Villarama Empire. Malapit na mag-uwian ang mga empleyado pero parating pa lang ang kanilang Boss.

Kaagad kong napansin kung paano igalang si Rafael ng lahat. Halos yumukod sa kanya lahat ng mga nakakasalubong namin. Hindi din nakaligtas sa mga mata ko ang nagtatakang tingin na ipinupukol sa akin ng ibang mga empleyado.

Sabagay, sino ba naman ang hindi magtataka. Mahigpit ang pagkakahawak ni Rafael sa kamay ko. Parang ipinapakita nito sa lahat na ako ang kanyang one ang only love! Charrr!!

Pagdating ng opisina hinayaan ko na lang siya na gawin ang kanyang mga trabaho. Kaagad nitong inatupag ang sangkatutak na papeles na nasa kanyang lamesa. Naglibot-libot na lang ako sa paligid ng kanyang opisina para hindi mainip.

Abala ako sa kakatitig sa mga paintings na nakasabit sa wall ng marinig ko ang pagbukas ng pintuan ng opisina. Kaagad na pumasok ang isang sexing babae na halos kasing edad lang ni Rafael. Diretso itong naglakad papunta sa table ni Rafael at yumukod. Hindi ko naman maiwasan na pagmasdan ito.

"Good afternoon Sir! Ito na po ang mga reports na kailangan nyo." wika nito sa malambing na boses. Saglit itong sinulyapan ni Rafael tsaka tumango.

"Okay Miss Rakan. Pwede ka ng lumabas. " narinig kong sagot ni Rafael sa malamig na boses. Patuloy ko lang silang inoobserbahan. Ito kasi ang kauna-unahang pagkakataon na nakikita ko si Rafael na nakikipag- usap sa kanyang empleyado. Sa isang sexing empleyado.

"Ahmmm Sir... Tumawag nga po pala ang J...." hind na natuloy pa ang sasabihin ni Miss Rakan ng muling nagsalita si Rafael.

"I dont have time para sa ganyang report. Kay Mister Lee mo sabihin iyan at siya na ang bahalang magsabi sa akin!" wika ni Rafael sa seryosong boses. Napataas ang kilay ko ng napansin ko

na hindi man lang natinag si Miss Rakan. Hindi ko tuloy maiwasan na mag-isip ng masama.

May gusto ba siya kay Rafael? Nagpapa -cute ba siya dito? Ilang beses na siyang sinabihan na pwede na siyang umalis pero wa epek sa kanya. Mukhang gusto nyang akitin ang mahal ko.

Kung ganoon, kahit saang lugar may ahas talaga! Nakakainis!

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa! Kaagad na akong lumapit kay Rafael na noon ay muling itinoon ang attention sa kanyang pinipirmahan na mga papeles at yumapos dito. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata ng higad na babae pagkakita sa akin. Hindi marahil nito inaasahan na may kasama ang Boss niya dito sa opisina.

"Matagal pa ba iyan?" malambing kong tanong kay Rafael. Kunwari hindi ko napapansin ang presensya ng higad na babae. Hinalik-halikan ko pa sa pisngi nya si Rafael na kunwari naglalambing. Gusto ko lang naman ipakita sa babaeng ito na may nagmamay-ari na sa lalaking gusto nyang akitin.

"Naiinip ka na ba?" tanong nito sa malambing na boses. Nag-angat ito ng tingin sa akin at hinaplos ang aking pisngi. Napangiti ako.

"Hindi naman!" sagot ko sabay pukol ng tingin kay Miss Rakan. Kaagad naman nakuha ni Rafael ang ibig kong sabihin.

"Miss Rakan, ano pa ang ginagawa mo dito? Go back to your work!" Mataas na ang boses ni Rafael na wika dito. Kaagad naman naglakad papuntang pintuan si Miss Rakan. Sumulyap pa ito sa akin bago tuluyang lumabas.

"Nilalandi ka ng babaeng iyun."

kaagad kong tanong kay Rafael.

pagkaalis ni Miss Rakan. Kaagad kong napansin ang pagngisi ni Rafael at tinitigan ako.

"Nagseselos ka sa kanya?" tanong nito. Parang bigla naman nag-init ang pisngi ko sa tanong na iyun. Muling natawa si Rafael.

"Nagseselos ka nga! Dont worry Sunshine...hindi oobra sa akin ang mga ganoong klaseng panglalandi!" natatawa nitong wika sabay tayo. Idinikit nito ang kanyang katawan sa akin at tinitigan ako sa mga mata.

"Hindi ko hahayaan na may pagseselosan ka dito sa opisina. Bukas na bukas din tatanggalin ko na si Miss Rakan. Sisante na siya!" seryoso nitong wika bago ako hinalikan sa labi.

Chapter 233

VERONICA POV

Paano nga pala matapos ni Rafael ang kanyang trabaho kung naglalandian kami? Iyun ang unang pumasok sa isip ko ng maramdaman ko na nag- uumpisa na naman sa kanyang mapusok na galaw si Rafael. Napapansin ko lang....sa tuwing nagkakadikit ang aming katawan para kaming magnet na ayaw nang maghiwalay.

"Rafael, akala ko ba kailangan mong tapusin ang mga nakatambak na mga papeles na iyan?" halos pabulong kong wika ng pansamantala nitong iiwan ang labi ko. Wala talaga itong kasawaan. Halos ayaw nang ihiwalay ang labi nya sa labi ko.

"Sandali lang naman Sunshine! Nakakatakam ka kasi!" wika nito at inumpisahan na naman nitong suyurin ng halik ang leeg ko. Naglulumikot na din ang mga palad nito sa katawan ko.

"Anong sandali? Baka gabihin na tayo niyan!" reklamo ko. Iba ang purpose nito kaya kami nandito sa opisina. Hindi kong ano pa man. Isa pa, nag aalala ako na baka hanapin na kami sa mansion. Hindi pa naman kami nakagpagpaalam. Ang alam nila Tita at Tito may sakit si Rafael at kailangan ng pahinga.

Hindi ko maiwasan na mapatili ng buhatin ako nito. Ano na naman kaya ang naisip ng taong ito? Baka kung saan na naman hahantong ang landian namin. Naku, hindi pwede dito sa opisina. Nakakahiya!

"Dito ka muna sa sofa habang nagtatrabaho ako Sunshine. Iba talaga ang epekto mo sa akin tuwing nakikita ko iyang legs mo eh. Bakit ba kasi ganyan ang suot mo ngayun?" halos paos ang boses na wika nito sabay pisil

sa legs ko na nakalantad sa harap nito.

Naka floral dress ako na lampas tuhod. Desente naman tingnan at ano ang pinagsasabi nito na kita ang legs ko. Lagpas tuhod nga eh at ngayun lang lumantad dahil nakalilis ang laylayan nito dahil sa ginawa nitong pagpapaupo sa akin dito sa sofa.

Pabirong tinampal ko ang kanyang kamay bago nagsalita.

"Tapusin mo na ang trabaho mo. Nagugutom na ako eh." pagdadahilan ko para naman tantanan niya na ako. Masyado na kasi akong pinapakilig nito eh. Grabe ang mga banat at nakakilig na Sabi mula sa bibig nito.

Alam ko naman na mahal nya ako. Nararamdaman ko iyun sa mga haplos at salita nya. Kaya lang may mga bagay na dapat nyang unahin ngayun. Baka kasi abutin kami ng hating gabi dito sa

opisina na hindi nya pa natatapos ang trabahong dapat nyang tapusin.

"Okay Sunshine! Dito ka lang... sandaling sandali na lang iyun." wika nito sabay kindat sa akin. Nasundan ko na lang ito ng tingin hanggang sa makaupo ito sa kanyang swivel chair. Hindi ko pa mapigilan na mapangiting muli itong tumingin sa akin sabay kindat.

Matiyaga ko na lang na hinintay si Rafael. Inabala ko ang aking sarili sa pag-aayos. Muli akong naglagay ng lipstick dahil nabura lahat ng iyun sa ginawa niyang paghalik kanina. Naglagay din ako ng manipis na make up sa aking mukha. Si Tita Carissa ang nagturo sa akin kung paano ayusan ang sarili. Simple lang naman din iyun. Sakto lang na presentable akong tingnan sa mata ng ibang tao.

Laging sinasabi ni Tita sa akin na hindi na kailangan na heavy make un.

Maganda na daw ako na siyang nagbibigay sa akin ng self confidence.

Halos isang oras na seryosong inaasikaso ni Rafael lahat ng tambak ng papeles sa kanyang mesa ng napansin kong tumayo na ito. Uminat inat pa ito bago muling tumingin sa akin.

"Natapos din!" wika nito. Awtomatiko akong napangiti sabay tayo.

"Talaga! Wow...ang galing mo naman Rafael." sagot ko.

"Nangangalay nga ang kamay ko sa kakapirma eh. Walang hiya itong si Mister Lee tinambakan ako ng mga papeles dito sa mesa ko." sagot nito. Natawa ako.

"Aalis na ba tayo?" tanong ko. Saglit itong nag-isip bago tumango.

"Date muna tayo! Tatawagan ko sila Mommy na hindi na tayo sasabay sa kanila sa dinner. Mamasyal na muna tayo bilang bonding natin." sagot nito. Kaagad akong nakaramdam ng excitement. Kung nagkataon, ito ang kauna-unahang date naming dalawa bilang couple.

"Sure...excited na ako." sagot ko. Kaagad kong napansin na kinuha nito ang kanyang coat at isinukbit sa kanyang balikat. Pagkatapos hinawakan na ako nito sa kamay at lumabas na kami ng opisina nito.

"Gusto sana kitang i-kiss ngayun eh... kaya lang huwag na lang. Ayaw kong burahin ang lipstick na iyan!" tatawa- tawa nitong wika. Parang bigla ko naman naramdaman ang pag-iinit ng pisngi ko. Itong mga hirit talaga ni Rafael, tagos hanggang puso ko. Nakakakilig.

Nagulat pa ako dahil pagbaba namin ng parking hindi ko na nakita pa ang driver ni Rafael. Ibang kotse na din ang aming sinakyan.

"Kaya mo na bang magdrive? Maayos na ba talaga ang pakiramdam mo?" hindi ko mapigilang tanong dito. Pareho na kaming nandito sa loob ng sasakyan. Tumitig muna ito sa akin tsaka tumango.

"Kayang kaya na Sunshine! Dont

worry, hangover lang ang tumama sa akin kanina at 100% ayos na ako." nakangiti nitong sagot at kaagad na binuhay ang makina ng sasakyan. Tumitig muna ako dito tsaka tumango.

"Mabuti naman kung ganoon. Ito ang first date natin kung sakali." nakangiti kong sagot. Hindi ito kumibo bagkos pinaarangkada na nito ang sasakyan. Tahimik na lang din akong itinutok ang aking panigin sa daan.

Nagulat pa ako ng maramdaman ko ang paghawak ng kamay nito sa kamay ko. Nang tingnan ko ito nakatutok ang kanyang paningin sa daan. Pinisil pa nito ang palad ko na siyang nagbigay ng kakaibang kiliti sa puso ko.

"Ayos lang ba kung sa Villarama Shopping Centre muna tayo pupunta? Doon na lang muna tayo kakain habang pinag-iisipan natin ang susunod na pupunatahan dahil hindi ko alam kung saang lugar dito sa Manila magandang mag-date." wika nito.

"ayos lang naman sa akin kung sa Villarama Shopping Centre tayo. Marami din resto doon at maiikutan. Ang importante, magkasama tayo." sagot ko. Kaagad kong napansin ang muling paguhit ng matamis na ngiti sa labi nito pagkatapos kong sabihin ang katagang iyun.

Hindi naman nagtagal, namalayan ko na lang na pumapasok na kami sa loob ng parking ng mall. Sa VIP slot kami pumarada pagkatapos hawak kamay kaming pumasok sa loob ng mall.

Pang sosyal ang mall na ito. Puro mamahalin ang mga tinitinda ng mga shops. Mga mamahaling restaurant din ang nandito sa loob.

"Ang ganda talaga ng shopping centre na ito Rafael nito. Nabanggit sa akin ni Charlotte regalo daw ito ni Tito Gabriel kay Tita Carissa noon." wika ko. Muling napangiti si Rafael bago sumagot.

"Yup! Aware ako doon. Gusto kasi ni Daddy na matutong magshopping si Mommy. Kung alam mo lang...hindi mahilig magshopping si Mommy noon. Hindi din ito mahilig sa mga mamahaling bagay...eh iba si Daddy eh.. gusto nyang ibigay ang lahat ng pinaka - da best kay Mommy. Gusto niyang makabawi sa lahat ng mga kasalanan nya na nagawa noong bagong mag- asawa pa lang sila." mahabang wika ni Rafael. Napaka-interesting talaga ng love story nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Naikwento ni Charlotte sa akin ng pahapyaw ang tungkol sa love story nila Tita at Tito. Nakaka-inspired nga eh. Hindi ko akalain na dumaan din pala sila sa matinding pagsubok noon." nakangiti kong sagot.

"Yup! Kung alam mo lang. Napakagulo ng pagsasama nila noon. Kaya siguro napaka-strong ng pagsasama nila ngayun. Kaya siguro naging inspirasyon din sila ng mga kapatid ko at ganoon na din ako ngayun." sagot nito. Mariin akong tinitigan sa mga mata bago luminga-linga sa paligid.

"Dito ka lang Sunshine ha? Iihi lang ako. Hintayin mo na lang muna ako dito." paalam nito sa akin. Kaagad akong tumango kaya naman nagmamadali na itong tumalikod. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

"Veronica?" narinig kong tawag ng kung sino sa akin. Kaagad akong napalingon at tumampad sa paningin ko sila Lorie at Claire. Mga kababata ko at buti naalala pa ako ng mga ito.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang mapanuring tingin ng dalawa sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagkailang. Ano ang ginagawa ng dalawang ito dito sa shopping center na ito? Sa dinami- dami ba naman na pwede kong makita ngayun gabi silang dalawa pa talaga na noon pa man hindi ko na kasundo.

Oo, magkababata kami. Pero never ko silang naging kaibigan. Puro masasakit na salita ang naririnig ko sa kanila noon pa man. Puro panlalait! Basura ang tingin nila sa amin. Si Ate Ethel lang ang kasundo ko at wala ng iba. Dahil siguro sobrang hirap ng buhay namin kaya walang gustong makipagkaibigan sa akin noon sa probensya. Dagdagan pa na hindi ako nakapag-aral.

"Lorie...Claire? Kumusta kayo?"

napilitan kong tanong. Pilit din akong ngumiti sa kanilang dalawa.

"OH MY GOSH! Ano ang ginagawa ng anak ng mangingisda at magsasaka sa mamahaling mall na ito?" narinig kong wika ni Claire. May halong pandidiri sa boses nito ng sambitin nito ang tungkol sa ikinabubuhay ng aking pamilya. Parang biglang kinurot ang puso ko. Ang baba talaga ng tingin ng mga ito sa amin. Palibhasa kasi nakakaangat sila sa buhay kahit papaano.

"Baka naghahanap ng mabibiktima. Hindi bat kalat na kalat sa lugar natin na nagtitinda daw ng panandaliang aliw ang panganay na anak nila Venus at Aldrin? Ito na iyun...huling huli na natin siya. Kaya pala biglang nakabili ng lupain at ipinapagawa ngayun ang bahay." nakangisi namang sagot ni Lorie.

"Grabe naman kayo sa akin. Ngayun nga lang tayo nagkita-kita ulit parang tangan niyo pa ako ng hindi maganda." sagot ko. Halos tumulo na ang luha sa aking mga mata dahil sa mga naririnig ko sa kanila. Ang hirap talaga maging mahirap. Mamatahin ka ng kapwa mo.

"Bakit hindi ba totoo? Sa ayos mo pa lang ngayun, tiyak na marami ka ng nabingwit na mga matatandang mayaman. Imposible naman na mahigit isang taon ka pa lang dito sa Manila pero asensado na ang pamilya mo sa probensya. Sabagay, mabilis talaga ang pera sa mga prostitute na katulad mo!" muling wika ni Claire sabay tawa. Bigla akong nakaramdam ng paghihimagsik ng aking kalooban. Sumusubra na talaga ito.

p style="text-align: center;">Chapter 234

VERONICA POV

Hindi ko mapigilan na maikuyom ang aking kamao. Hanggang dito ba naman sa Manila sinusundan nya pa rin ako ng mga bully na ito? Nakakairita na sila. Porket hindi ako lumalaban sa kanila noon aapihin na lang nila ako palagi?

At ano itong sinasabi nila na nakabili na ng lupain sila Nanay sa probensya? Wala naman silang nababanggit sa akin tuwing tumatawag ako sa kanila ah? Ang alam ko nagsipagbalik iskwela na ang mga kapatid ko. Pero yung bahay at lupain na sinasabi ng mga ito malabo iyun.

"Oh ano? Hindi ka nakaimik noh? Dahil guilty ka! Grabe ka...talagang ginamit mo ang ganda mo para magkapera ka! Ikinakahiya ka ng mga kalugar natin." natatawang muling wika ni Claire. Pigil na pigil ko naman ang sarili ko na patulan ito.

"Bakit ka ba nakikialam sa buhay ng may buhay? Naiinggit ka ba dahil hindi mo akalain na makakarating ng Manila ang isang katulad ko? At ano ang pinagsasabi mo na prostitute ako dito? Baka gawain niyong dalawa iyun at ibinibintang nyo lang sa akin." hindi ko mapigilan na sagot. Ayaw ko nang magpaapi sa kanila noh? Tuluyan ko ng kinalimutan sa sistema ko ang mahinang si Veronica. Ang Veronica na palagi nilang pinapaiyak at tinatawanan noon dahil mangmang at baduy.

Iba na ako ngayun. Hindi na ako mangmang at hindi na baduy. Tinuruan ako ng mga Villarama kung paano kumilos at magkaroon ng tiwala sa sarili. Hindi ako dapat magpaapekto sa mga sinasabi ng tao lalo na kung hindi naman totoo.

"Hahahahah! Nakakatawa ka talaga! May lakas ka na ng loob na sumagot sagot ngayun ah? Dahil ba kumikita ka na ng malaking pera gamit ang katawan mo?" sagot naman ni Lorie. Hindi ko talaga alam kung ano ang mga pinagsasabi ng mga ito. Hindi ko talaga sila maiintindihan sa sinabi nila na ginagamit ko ang katawan ko para kumita ng salapi.

"Kung wala na kayong magandang sasabihin pwede bang umalis na kayo? Wala akong time para makipag-usap sa inyo dahil hindi naman tayo magkaibigan." inis kong wika. Nagkatawanan pa ang dalawa pagkatapos tinitigan pa ako mula ulo hanggang paa.

Inismiran ko na lang sila at inilibot ang tingin sa paligid. Bakit ba napakatagal ni Rafael. iihi lang siya eh at hanggang ngayun wala pa rin siya.

Kasing nipis na ng sinulid ang

pasensya ko sa dalawang ito. Hindi ko deserve na ganituhin nila ako dahil wala silang naging ambag sa buhay ko. Sawang sawa na ako sa pangmamata nila. Sawang sawa na ako sa panglalait na gingawa nila hindi lang sa akin kundi pati na din sa aking mga magulang at kapatid.

"BAkit, nakakaabala ba kami sa pangha -hunting mo ng mayaman sa lugar na ito? Grabe ka, pati mamahaling mall dinadamay mo pa sa ginagawa mong kalandian." muling wika ni Claire. Inis ko itong tinitigan. Below the belt na ang ginagawa nilang pang-aalipusta sa akin at hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot. Bakit ba ang init ng dugo nila sa akin noon pa?

"Ang cheap niyan noh? Ambisyosa!" sagot naman ni Lorie. Malalim akong napabuntong hininga at pilit na iniignora ang kanilang presesya. Baka hindi ko na makayanan ang mga lumalabas sa bibig nila at mapaiyak na naman nila ako. Ayaw ko ng nakikita nila ako kung gaano ako kahina. Hindi ko sila dapat bigyan ng satisfaction.

Nabuhayan ako ng loob ng makita ko ang parating na si Rafael. May bitbit na itong isang bouquet na red roses.

Nakangiting naglalakad palapit sa akin kaya naman kahit papaano nabuhayan ako ng loob. Biglang bumalik ang self confidence ko na kanina lang ay unti- unting naglaho dahil sa pinagsasabi ng dalawa kong kababata. Pakiramdam ko biglang dumating ang kakampi ko.

"Sunshine!" nakangiting lapit ni Rafael sabay abot sa akin ng bouquet. Halos matunaw naman ang puso ko dahil sa kanyang ginawa. Hindi ako makapaniwala. Kaya siguro matagal itong nawala dahil binilhan ako ng bouquet of roses,

"Para kompleto ang date natin. Iba pa rin na may bitbit ka na flowers kahit saan tayo magpunta para ipaalam sa lahat ng pag-aari na kita." wika at kinintalan pa ako ng halik sa labi. Parang gusto ko naman maluha. Talagang palaging may pa-surprised itong si Rafael.

"Thank you! Kaya pala ang tagal mo eh. sagot ko at hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Talagang naluha ako dahil sa matinding kaligayahan na nararamdaman ng puso ko.

"So lets go? Saan mo gustong kumain? Or gusto mong magshopping muna?" tanong nito kasabay ng masuyong pagpahid ng luha sa akin mga mata. Ikinawit nito ang kanyang braso sa baywang ko kaya naman kaagad na pumanatag ang aking kalooban.

"Kahit saan! Isa pa, hindi ko kailangan magshopping ngayun. Ang dami ko ng mga gamit sa mansion." sagot ko.

"Pareho talaga kayo ni Mommy!" wika nito sabay haplos nito sa pisngi ko. Napangiti ako at muli kong naalala na kausap ko pala ang mga matapobre at mapang-asar kong mga kababata. Napasulyap ako sa kanila at kita ko ang pagkagulat sa kanilang mga mata habang nakatitig kay Rafael. Napatingin naman sa kanila si Rafael.

"Who are they?" tanong ni Rafael Nakatitig kina Lorie at Claire na wari binabasa nito ang kanilang pagkatao. Kaagad ko naman napansin ang pagkailang sa hitsura ng dalawa.

"Ahmmm malayong kakilala." sagot ko. Nagtataka na napatitig sa akin si Rafael. Hindi marahil nito maintindihan ang ibig kong sabihin. Ngayun ko lang din narealized na mali pala ang nasagot ko.

"Ah I mean....mga dating kakilala."

sagot ko sabay pakawala ng pilit na ngiti. Kaagad na napakunot ang noo nito tsaka tumango.

"Rafael Villarama? Ikaw nga! Sir pwede po bang magpapicture sa inyo?" Si Claire ang unang nakabawi sa pagkagulat. Abot ang ngiti nito hanggang tainga kaya napaismid ako. Bigla yatang bumait ang bruha.

Mukhang sikat nga talaga ang pamilya Villarama. Kilala ng dalawang bruha eh. Sabagay hindi na ako nagtataka. Alam ko naman kung gaano kayaman sila Rafael. Ang mall na kinatatayuan namin ngayun ay pag-aari nila.

"Friend mo ba sila Sunshine?" imbes na paunlakan ni Rafael ang hiling ni Claire ako ang hinarap nito. Kaagad akong umiling sa tanong nito.

"Hindi! Kakilala ko lang sila. Hindi kami closed." sagot ko. Hindi ko na ako nagtangka pang sulyapan ang dalawa. Sariwa pa rin sa isip ko ang ginagawa nilang pang-aalipusta sa akin.

"Veronica...kaano-ano mo si Rafael Villarama? Bakit magkasama kayo?" sa kauna-unahang pagkakataon mukhang nagbago ang ihip ng hangin. Biglang naging mabait ang tono ng boses ni Claire sa akin. Dati kasi puro pang- aalipusta ang lumalabas sa bibig nito ngayun iba na. Nagtatanong na siya at naging interesado sa buhay ko.

"She is my wife! Why?" si Rafael na ang sumagot. Kaagad kong napansin ang pagkulay papel ng mukha ng dalawa. Gulat na gulat.

"Wife? As in....." hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Claire ng muling putulin ito ni Rafael.

"Lets go Sunshine! Alam kong gutom ka na!" wika ni Rafael sa akin at hinawakan ako nito sa baywang at iginiya palayo sa dalawa kong kababata. Kaagad naman akong nagpaubaya. Kanina ko pa gustong makalayo sa presensya ng dalawang mapanglait na iyun.

"Mukhang hindi maganda ang encounter mo sa dalawang iyun ah?' wika ni Rafael. Nagulat naman ako.

"Ha? Paano mo nasabi?" sagot ko.

"Of coure...kahit hindi mo sabihin kilalang kilala na kita Sunshine. Alam ko kung komportable ka o hindi sa mga kaharap mo. Tell me...kababayan mo sila?" tanong nito. Saglit akong nag- isip bago sumagot.

"Mga bully sila. Palagi nila akong inaaway noon." malungkot kong sagot. Napatango ito at sandaling nanahimik.

"So, saan mo gustong kumain?" pag- iiba nito ng usapan. Napansin marahil nito ang lungkot sa boses ko. Saglit akong nag-isip bago sumagot.

"Parang gusto ko ng rice," sagot ko. Natawa si Rafael.

"Rice lang?" tanong nito. Tumango ako.

"Rice talaga ha? Sige doon tayo sa may rice." natatawa nitong sagot at pumasok kami sa isang restaurant. Kaagad naman kaming inasikaso ng waiter at dinala sa isang parang kwarto. Walang ibang tao sa loob kundi kaming dalawa.

"Wow....ang galing naman. Talagang may paganito pa sila ha?" wika ko. Natawa si Rafael.

"Yup...para may privacy tayo.:" sagot nito sabay kindat sa akin. Ipinaghila ako nito ng upuan at pinaupo ako. Kinuha din nito ang hawak kong bouquet at ipinatong sa lamesa.

"So, tell me...hindi mo pa nakikiwento ang naging buhay niyo sa probensya... bigla kasing akong naging interesado noong narinig ko sa iyo na binubully ka ng mga kababata mo" tanong nito. Kakatapos lang nitong umorder ng

aming kakainin.

"Ha? Naku, hindi mo na kailangan pang tanungin iyun Rafael. Hindi naman interesting ang mga pinagdaanan ko eh." sagot ko. Wala naman talaga akong maikwento dito liban lang kung gaano kahirap ang buhay namin. Kung tutuusin hindi talaga ako bagay sa pamilya nila. Maswerte lang ako dahil mababait sila at wala silang pakialam kung anong istado ng buhay ang magugustuhan ng mahal nila sa buhay.

"Bakit naman. Nabanggit sa akin nila Mommy na minsan na daw silang nakapunta sa lugar niyo. Doon din daw nila unang nalaman na ipinagbubuntis na pala ako ni Mommy." sagot ni Rafael. Muli akong napangiti.

"OO. iyun din ang nabanggit sa akin ni Ate Arabella. Kaibigan nya daw si Nanay at totoo iyun. May nakikita kasi akong picture ni Ate Arabella sa bahay namin ehh. Lumang picture....." nakangiti kong sagot.

"Pero alam mo...mahirap lang kami Rafael....sobrang hirap. Kung walang huli sa dagat si Tatay, hindi kami kakain. Kaya nga hindi ako nakapag- aral eh. Kaya nga si Ate Ethel lang ang kaibigan ko. Ayaw kasi ng mga kasing edad ko sa akin. Wala daw akong pinag- aralan at baka mahawa sila sa kamalasan ng pamilya namin."

malungkot kong kwento dito. Seryoso naman akong tinitigan ni Rafael.

"Kaya ba napadpad ka sa amin?" tanong nito. Kaagad akong tumago.

"Oo, handa kong pasukin kahit na anong trabaho noon para lang kumita. Naging madamot ang kapalaran sa akin noon. Dahil wala akong pinag- aralan hindi ako matanggap-tanggap sa trabaho. Hanggang sa nag-apply akong kasambahay sa isang agency at swerte naman na naipadala ako sa mansion".

"Naiyak pa nga ako noon eh. Ang akala ko talaga ayaw akong tanggapin ni Mommy mo. Ayaw daw nila sa mga batang kasambahay. Umiyak ako kaya siguro naawa sa akin si Mommy mo at hindi ako pinabalik sa agency." wika ko. Titig na titig sa akin si Rafael at napangiti.

"At sinungitan kita kaagad dahil sa swimming pool ka kumuha ng tubig para ipangdilig?" tanong nito. May halong panunudyo sa boses nito. Biglang nag-init ang pisngi ko dahil sa hiya ng maalala ang katangahan na ginawa ko noon. Napahalakhak si Rafael.

"bakit ka namumula Sunshine? Huwag kang mahiya sa mga nangyari noon dahil iyun ang isa sa mga dahilan kung bakit patay na patay ako sa iyo ngayun. "wika nito sabay hawak sa kamay ko. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Ramdam ko kung gaano ito ka-sinsero sa kanyang sinasabi.

"Alam mo ba simula ng araw na iyun hindi ka na nawala sa isip ko? Kaya nga panay papansin ko sa iyo eh. Kaya nga sinusungitan kita para mapagtakpan ang pagkagusto ko sa iyo noon. Napaka -inosente mo. Para kang isang bata na walang muwang sa mundo." mahaba nitong wika.

Parang may kung anong bagay na humaplos sa puso ko habang pinapakinggan ang mga salita na lumalabas sa bibig ni Rafael. Ako na siguro ang pinaka-maswerteng babae sa mundo dahil nakamit ko ang pagmamahal ng isang Rafael Villarama.

"Sorry!" wika ni Rafael habang titig na titig sa akin. Hindi ko maiwasan na mapakurap.

"Tungkol saan?" nagtataka kong tanong.

"Sa lahat ng hirap na pinagdaanan mo. Hindi ko akalain na sa kabila ng karangyaan na tinatamasa ko, kabaliktaran naman ang nangyari sa iyo. Sana noon pa tayo nagkakilala." sagot nito. Muli akong naluha. Kitang kita ko sa kanyang mga mata ang awa at sinsiridad sa kanyang mga sinasabi.

"Masaya naman ako kahit mahirap kami eh. Mahal na mahal kami ng mga magulang namin. Inalagaan nila kaming magkakapatid at pinalaki ng maayos." sagot ko.

"I know...at simula ngayun hindi ko na hahayaan pa na maranasan niyo ang hirap ng buhay." sagot nito.

"Kaya nga gusto kong makapagtapos sa pag-aaral para matulungan sila. Ayaw kong makita na habang buhay na naghihirap ang pamilya ko Rafael." sagot ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito.

"I know....I know!" sagot nito.

"Teka lang...bakit ang lungkot ng topic natin ngayun? Dapat masasayang topic lang dahil ito ang kauna-unahang date natin." pilit ang ngiti na wika ko dito.

"Oo nga pala! First date natin ngayun kaya dapat pareho tayong masaya!" sagot nito at matiim akong tinitigan sa mukha.

Unti-unti na naman akong nakakaramdam ng pagkailang dahil sa mga titig nito at mabuti na lang dumating na ang inorder namin na pagkain. Masaya naming pinagsaluhan iyun at habang kumakain kami ramdam na ramdam ko ang pag- aalaga ni Rafael. Halos subuan na kasi ako nito.

"So saan tayo ngayun pupunta?" tanong nito pagkatapos namin kumain. Talagang nabusog ako. Ang sarap kausap ni Rafael. Ang sarap nitong kasama. Para akong prinsesa kung ituring nito.

"Hmmm hindi ko din alam eh. Saan nga ba?" tanong ko. Saglit na nag-isip at seryoso akong tinitigan.

"Gusto mo bang makita ang mga magulang mo?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

Napakurap ang aking mga mata na napatitig dito.

"Bakit?" tanong ko.

"Naisip ko lang....siguro na-miss mo na sila." sagot nito.

"Pero kaya ko pa naman tiiisin eh. Isa pa hindi ako pwedeng lumiban sa klase. " sagot ko.

"Pwede naman tayong bumiyahe sa weekend." sagot nito. Halos hindi naman ako makapaniwalang napatingin dito.

"Mahigit isang taon ka na sa amin at hindi ka pa nakakauwi. I think ito na iyung right time para bisitahin sila kasama ako. Gusto kong makilala ang mga magulang mo Veronica." Masuyo nitong wika habang titig na titig sa mga mata ko. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Pero paano?" Malayo ang lugar namin." sagot ko.

"Walang malayo o malapit sa akin Veronica. Siguro naman may eroplano malapit sa inyo diba?" tanong nito. Saglit akong nag-isip bago tumango.

Walang airport sa lugar namin pero meron sa mga kalapit na lugar. Siguro aabot ng halos limang na oras ang byahe kung sasadyain. Sasakay pa kasi ng Roro kaya ganoon.

"Great! Kayang kaya ng oras natin iyan sa weekend. Mag chopper na lang tayo mula dito sa Manila hanggang sa malapit na airport sa lugar niyo. Basta ako na ang bahala sa lahat.

Magpapapaalam tayo kila Mommy na babyahe tayo ngayung weekend."

nakangiti nitong sagot. Lalong hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung alam lang nito kung gaano ako kasaya.

Chapter 235

VERONICA POV

"Sigurado ka?" tanong ko. Nakangiti itong tumango at pinahid ang luha sa aking mga mata.

"Lahat ibibigay ko sa iyo Sunshine! Ganyan kita kamahal! Isa pa gusto kong pormal na hingin ang mga kamay mo sa mga magulang mo. Gusto ko ipakita sa kanila kung gaano ako ka- seryoso sa iyo." sagot nito.

"Rafael...thank you! Kung alam mo lang kung gaano mo ako pinasaya! Hindi ko akalain na mararanasan ko ang ganitong klaseng pagpapahalaga mula sa lalaking mahal ko." sagot Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito. Hinaplos ang pisngi ko bago ako niyakap ng mahigpit.

"Mahal na mahal kita Veronica! Ikaw ang isa sa mga dahilan kung bakit ganito ka-positibo ang tingin ko sa buhay ngayun." nakangiti nitong wika. Naisubsob ko naman ang mukha ko sa dibidib nito habang hindi mapigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi.

Nanatili kami sa ganoong posisyon sa loob ng ilang minuto bago kumalas sa isat isa.

"So, lets go! I think may direksyon na ang date natin ngayun. Bibili na tayo ng pwede natin ipasalubong sa pamilya mo na magiging pamilya ko na din." nakangiti nitong wika. Hindi ko mapigilang matawa. Tawa ng kaligayahan.

"Naku, nakakahiya! Huwag na! Sapat na ang presensya natin para maging masaya sila." sagot ko. Kaagad na umiling si Rafael.

"Iyan ang hindi ko mapapayagan Sunshine! Iba pa rin na may mga pasalubong sila mula sa atin...so Lets go?" ngingiti-ngiti nitong wika. Kaagad kong kinuha ang bouque na nakapatong sa lamesa bago humawak sa braso nito at sabay na kaming lumabas ng restaurant.

"Ano ang magandang regalo sa parents mo?" Hmmm I think jewelry is much better." narinig ko pang wika nito at hinila ako sa isang shop na puro alahas ang mga nakadisplay. Hindi ko maiwasan na tumutol. Mamahaling bagay ang tumatakbo sa isip ni Rafael at hindi ako papayag. Ayaw kong abusuhin ang kabaitan nito.

"Rafael...NO! Nakakahiya! Iba na lang." wika ko para pigilan ito. Pwede naman mga damit na lang. Pero alahas talaga? Mahal ang mga iyun at nakakahiya. Binalingan ako ng tingin tsaka nginitian.

"Deserved nilang makatanggap ng regalo mula sa kanilang son in law Sunshine!" nakangiti nitong wika at pinisil pa ang pisngi ko bago ako iginiya papasok sa loob ng shop. Kaagad naman kaming binati ng mga staff.

"Good Evening Mister Villarama! Good Evening Mam!" bati ng mga ito. Tanging tango lang ang naging tugon ni Rafael at naupo na kami sa isang sofa na may center table sa harap.

Pilit kong hinuhuli ang tingin ni Rafael para sana tumutol sa gusto nito. Kaya lang ayaw talaga nitong tumingin sa akin. Bagkos inutusan nito ang staff na magdala ng ibat ibang set ng alahas na kaagad naman tumalima.

"Sigurado ka ba talaga?" tanong ko pa dito ng maiwan kami. Binalingan ako nito tsaka nginitian.

"Maliit na bagay kumpara sa pagpapalaki nila sa iyo ng maayos Sunshine!" sagot nito.

"Pero..." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng muli itong nagsalita.

"NO more 'PERO' Sushine! Huwag mong kalimutan na maraming pera ang asawa mo." nakangiti nitong bulong at mabilis akong hinalikan sa labi. Nagulat naman ako dahil sa ginawa nito. Halos lahat ng mga mata dito sa loob ng shop nakatingin sa amin kaya nahihiya akong napayuko.

"Tsk! Tsk!...sige isa pang pagtanggi at hindi lang mabilisang halik ang matitikman mo sa akin." nakangiti nitong pagbabanta. Lalo ko naman naramdaman ang pag-iinit ng pisngi ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago dumating ang ilang mga staff na may hawak na mga kahon. Kasama ng mga ito ang kanilang Manager.

"Good Evening Mister Villarama!" kaagad na bati nito habang may nakaguhit na matamis na ngiti sa labi nito. Binalingan din ako nito at binati.

"May mga new set of Jewelry po kaming bagong dating Sir...sana magustuhan niyo po." wika nito at naupo na sa katapat namin na upuan. Kinuha nito ang isang kahon na hawak ng isa sa kanyang mga staff at binuksan iyun at inilipag sa center table.

Hindi ko naman maiwasan na mamangha ng tumampad sa paningin ko ang isang kulay gintong kwentas, hikaw, bracelet at singsing. Isang set talaga! Napahawak pa ako kay Rafael dahil gusto ko na naman tutulan ang gusto nito pero hindi ako nito pinansin.

"Okay...I will take this!" Wika nito at nagturo pa ng nagturo. Hindi na ako umiimik sa tabi nito. Nahihiya man pero wala na akong magagawa. Mapilit talaga ito eh. Isa pa baka magtampo na ito sa akin kung patuloy ko itong pipigilan. Alam ko kung gaano ito ka- seryoso.

"May gusto ka pa bang bilihin Sunshine?" narinig ko pang tanong nito. Kanina pa marahil nito napapansin ang pananahimik ko. Umiling ako kaya naman muli nitong itinoon ang pansin sa mga alahas.

"Idagdag nyo na din iyan." Narinig ko pang wika nito bago isa-isang umalis ang mga staff dala-dala ang mga alahas na napiling bilhin ni Rafael. Parang wala lang sa kanya na binayaran lahat ng iyun gamit ang kanyang card.

"Galit ka?" tanong nito ng palabas na kami sa shop. Natapos din ang pamimili nito at pakiramdam ko na- stress ako sa laki ng binayaran nito. Para daw lahat sa pamilya ko ang mga iyun.

"Ha? Naku...bakit naman ako magagalit? Dapat nga magpasalamat ako sa iyo eh. Nag-abala ka pa tuloy.. Isa pa napapagastos ka pa na hindi naman dapat." nahihiya kong sagot sabay sulyap sa bitbit nito.

"Maliit na bagay! Sa nasabi ko na... pamilya ko na din ang pamilya mo Sunshine!" "ngingiti-ngiti nitong sagot.

"I think we need to go home na! Si Mister Lee na lang ang uutusan ko sa mga bagay na dapat pang bilhin para dalhin sa pag-uwi natin sa probensya nyo." wika nito at kaagad na kaming naglakad papuntang parking.

Nagpatianod na lang din ako.

Hayayaan ko na lang si Rafael sa gusto nya. Siya din naman ang magagastusan. Basta sa ngayun, excited akong makita ulit sila Nanay at Tatay pati na din ang mga kapatid ko. Parang gusto ko na tuloy hilain ang araw para mag-weekend na.

Pagdating ng mansion sakto naman na naabutan namin sa living room sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Agad sinabi ni Rafael ang balak namin ngayung weekend. Noong una bakas ang pagtutol sa mga mukha ng mga ito dahil bakit biglaan daw ang desisyon namin na pagdalaw sa probensya na kinalikihan ko. Pero hindi naman nagtagal pumayag na din ang mga ito basta magsama daw kami ng ilang mga bodyguards. Ayaw daw kasi nilang ipagsawalang bahala ang kaligtasan namin ni Rafael.

Naiintindihan ko naman iyun. Alam kong nag-aalala sila sa kaligtasan ng bunso nila. Malayo ang probensya namin at istranghero pa rin si Rafael sa lugar na iyun kahit na kasama nya ako. Isa pa iba pa rin ang may magtatanggol dito kahit na ano pa ang mangyari.

Gusto sanang sumama nila Tita Carissa para diretso pamanhikan na din sana. Kaya lang kailangan munang unahin ang sitwasyon ni Jeann. Isa pa biglaan talaga ang desisyon namin in Rafael at hindi naman kami magtatagal sa probensya. Halos dalawang araw lang kami doon at babalik kaagad kami ng Manila dahil may pasok sa opisina si Rafael at hindi din ako pwedeng lumiban sa School.

Chapter 236

VERONICA POV

"Good Night Sunshine!" kaagad na wika ni Rafael sa akin pagkatapat namin sa kwarto ko. Hinalikan pa ako nito sa labi bago binuksan nito ang pintuan ng kwarto ko at sininyasan na akong pumasok sa loob.

"Good Night Rafael! I love you!" sagot ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito at hinaplos pa ang aking pisngi bago sumagot.

"I love you too Veronica!" sagot nito bago tuluyang tumalikod para pumunta sa kanyang kwarto. Kaagad ko naman isinara ang pintuan habang hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko. Sobrang nakakakilig ang nangyari sa amin ngayung araw.

Mabilis akong naglinis ng aking

katawan para makatulog na. Sinadya ni Rafael na hindi muna kami magtabi ngayun para pareho daw kaming makapagpahinga ng maayos. Mabuti na din iyun dahil gusto kong matulog ng maayos ngayun. Papasok ako ng School bukas at ayaw ko naman na aantok-antok ako habang nasa classroom ako

Nakapwesto na ako ng kama ng marinig ko na tumutunog ang aking cellphone. Kaagad ko itong sinagot ng mapansin ko na si Jeann ang tumatawag.

"Jeann?" tanong ko. Kaagad kong narinig ang marahan nitong paghikbi sa kabilang linya kaya hindi ko maiwasan na mag-alala.

"May....may problema ba?" tanong ko.

"Nica...ano ang gagawin ko?" kaagad na tanong nito. Lalo naman akong nagtaka.

"Ha? Bakit may problema ba?" tanong ko ulit.

"Palagi naman akong may problema eh! Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako ngayun! Kung bakit umiiyak ako!" sagot nito. Lalo naman akong naguluhan.

"Ano ba ang ibig mong sabihin? Diretsahin mo nga ako?" tanong ko.

"Nahuli ko si Drake na kasama niya sa condo ang current girlfriend nya. Nagsasama na sila Nica! Parang mag- asawa na ang turingan nilang dalawa." sagot nito. Nagulat naman ako.

"Ha? Paano mo nalaman?" tanong ko.

"Pumunta ako kanina sa condo nya para makipag-usap sana sa kanya tungkol sa nalalapit naming kasal. Kaya lang iyung babae ang naabutan ko doon. Kinausap nya ako at sinabi nyang lubayan ko na daw si Drake!

Napipilitan lang siyang magpapakasal sa akin dahil buntis ako at kaibigan siya ni Uncle Rafael." sagot nito. Kaagad akong nakaramdam ng matinding awa kay Jeann. Buntis ito at hindi nya dapat pagdaanan ang ganitong klaseng problema

"Baka naman gumagawa lang ng kwento ang babaeng iyun. Imposibleng kaagad na pumayag si Drake sa kasal nyo kung hindi bukal sa kanyang kalooban." sagot ko. Lalo kong narinig ang malakas nitong pag-iyak. Napasulyap ako sa orasan at napansin kong halos alas onse na ng gabi. Nasira ang balak kong matulog kaagad ngayung gabi.

"Totoo ang sinasabi nya. Nakapantulog pa siya kanina habang nag-uusap kami. sagot nito. Halata sa boses nito ang pagkadismaya kaya hindi ko maiwasan na maawa sa kanya.

"Ano ngayun ang plano mo?" tanong ko. Sandali itong nanahimik bago sumagot.

"Hindi ko alam. Gusto kong makausap si Drake tungkol dito. Ayaw kong pumasok sa buhay pag-aasawa kung ganito naman kagulo ang sitwasyon. Nakarinig ako ng masasakit na salita mula sa kasintahan ni Drake at tagos iyun hanggang kaluluwa ko." sagot nito. Ramdam ko ang pigil na pag-iyak nito habang sinasabi nya ang katagang iyun. Lalo akong naawa kay Jeann. Napakabait nito at hindi niya deserve na masaktan ng ganito.

"Jeann, sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang maipapayo ko sa iyo. Pero mas mabuti siguro na kausapin mo sila Tita at Tito pati na din ang mga magulang mo tungkol dito. Unfair sa parte mo kung pareho naman kayong hindi masaya ni Drake sa pagpapakasal niyo." sagot ko.

"Hindi ko alam. Ilang beses ko ng

kinausap si Mommy tungkol dito. Gusto talaga nilang makasal kami ni Drake para mapanagutan ang batang nasa sinapupunan ko. Kung maibabalik ko lang sana ang lahat. Hindi sana ako pumayag na may mangyari sa aming dalawa." Humihikbi nitong sagot. Lalo naman akong nakaramdam ng awa sa kanya. Hindi ko akalain na darating ang ganitong klaseng problema sa buhay ni Jeann.

"Gusto mo bang kausapin ang Uncle Rafael mo tungkol dito? Baka may maitulong siya total naman kaibigan niya si Drake." tanong ko. Suminghot singhot muna ito bago sumagot.

"SA palagay mo ba may maitutulong siya? Natatakot ako Nica...baka lalong magkagulo. Nasasaktan ako sa mga nangyari ngayun. Natatakot ako na baka saktan nila si Drake. Kilala ko ang pamilya ko at ayaw nilang may madihado na kahit isa sa mga

miyembro.." sagot nito.

"Hindi ako mapalagay. Masakit na marinig sa ibang tao na sasabihin nila na malandi ako. Na mang-aagaw! Alam mo naman na hindi totoo iyun diba? Nakalimot lang talaga ako at hindi ko alam kung paano ito lusutan." muling sagot nito. Napabuntong hininga ako.

"Mabuti pa siguro kausapin mo si Drake tungkol dito. Sabihin mo sa kanya ang gusto mong sabihin. Kayong dalawa lang ang makaka-solve sa problemang ito Jeann." sagot ko dito. Bigla tuloy akong namroblema. Hindi ko alam kung ano ang pwede kong maitulong sa kanya.

Nagtatalo din ang aking isipan kung babanggitin ko ito kay Rafael. Matalik nyang kaibigan si Drake at pwede nyang alamin kung bukal ba sa kalooban ni Drake na pakasalan si Jeann. Kung ibinahay na nito ang kanyang girlfriend bakit mukhang masaya naman siya habang pinag- uusapan ang detalye ng kasal nila Jeann? Magaling lang ba talaga siyang magtago ng nararamdaman niya o natakot lang talaga siya sa mga Villarama?

"Pasensya ka na kung naabala kita Nica. Sige na...matulog ka na. Tatawag na lang ulit ako bukas." Malungkot na wika nito at hindi na ako hinintay na makasagot. Kusa na nitong pinatay ang tawag.

Malalim akong napabuntong hininga at nagpasya ng mahiga sa kama. Gusto kong tulungan si Jeann sa kanyang problema pero hindi ko alam kung papaano.

"Kinaumagahan...katulad ng gusto ni Rafael, ito na mismo ang naghatid sa akin sa School.

"Are you sure na ayos ka na?" tanong pa nito sa akin habang nasa byahe kami. kaagad akong tumango.

"Yes...mababaw lang naman ang sugat sa ulo ko. Isa pa tatawagan naman kita kung sakaling magkaproblema ulit ako. "nakangiti kong sagot sabay hilig sa balikat nito. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Wala ng matatangka na mambully sa iyo Sunshine. Siguro naman hindi nila gugustuhin na ma-kick-out katulad noong isa mong ka-classmate na nambully sa iyo." sagot nito.

"Kick out? Ibig mong sabihin, nakick- out si Jennifer?" naguguluhan kong tanong.Ngumiti lang ito sa akin at namalayan ko na lang na nandito na pala kami sa harap ng School. Nagmamadali itong bumaba para pagbuksan ako ng pintuan ng kotse.

"Mag-ingat ka Sunshine! See you later! "wika nito at mabilis akong hinalikan sa labi. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya lalo na ng mapansin ko na may iilang istudyante ang nakatingin sa gawi namin. Masyado talaga kasing pansinin ang presensya ni Rafael lalo na mamahalin ang kotse na gamit nito palagi. May ka- convoy pang mga bodyguard.

"Mag-ingat ka din! See you later!" matamis kong ngiti at tinalikuran na ito. Nagmamadali akong naglakad patungo sa aking classroom.

"Veronica! Kumusta ka na? Nakita ko iyun ha?" nagulat pa ako ng biglang sumulpot sa tabi ko si Beatrice. Malawak ang pagkakangiti nito kaya naman napagtanto ko na nasa mood ito ngayun. Hindi katulad noong huling pagkikita namin na parang pasan nito ang mundo.

"Ayos lang naman. Hindi ako pinayagan ni Rafael na pumasok kahapon eh." sagot ko. Alam ko ang tumatakbo sa isip ni Beatrice. Nakita marahil nito ng halikan ako kanina ni Rafael base na din sa panunudyo nito sa akin ngayun.

"Dapat lang na magpahinga ka muna! Uyy alam mo bang na-expelled sa School si Jennifer? Hindi na siya binigyan ng second chance ng iskwelahan dahil sa ginawa niyang gulo. Halos magngangawa nga ang bruha sa pagmamakaawa na huwag siyang ikick out!." kwento nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Ganito ba talaga kahigpit ang iskwelahan na ito pagdating sa mga away? Kung ganoon, ngayun pa lang dapat mag-ingat ako. Kakaumpisa pa lang ng klase pero may tinanggal na kaagad silang istudyante.

"Kawawa naman pala siya." hindi ko maiwasang bulong. Kung ako lang ang masusunod willing akong bigyan ng second chance si Jennifer. Kaya lang nakapagdesisyon na ang iskwelahan at wala na akong magagawa pa. Dapat lang din siguro na pagbayaran ni Jennifer ang kasalanan niya.

"Tama lang iyun sa kanya! Noon pa man bully na talaga siya! Ngayun lang siya nakatagpo ng katapat." sagot ni Beatrice. Napatitig naman ako dito. Sabagay, hindi ko naman din alam ang records ni Jennifer sa School na ito. Ngayun ko lang sila nakasama.

Naging tahimik ang buong araw ko sa School. Kinakausap na din ako ng iba ko pang mga classmates na labis kong ipinagtaka. Mukhang bigla silang bumait lahat sa akin.

Kakatapos lang ng last subject ko ng biglang tumunog ang cellphone ko. Kaagad ko itong sinagot ng mapansin ko na Jeann na naman ang tumatawag.

"Hello! Jeann!" kaagad kong sagot.

"Nica...pwede mo ba akong samahan." sagot nito. Natigilan ako.

"Kakatapos lang ng klase ko. Saan mo gustong pumunta para makapagpaalam ako kay Rafael pati sa tutor ko.:" sagot ko. Maaga dapat akong uuwi ngayun dahil naghihintay ang tutor ko sa mansion.

"Pasensya ka na kung nakaabala ako sa iyo. Wala lang talaga akong ibang mayaya eh. Saglit lang naman tayo sa pupuntahan natin. Tinawagan ko na din ang driver mo na huwag ka ng sunduin dahil dadaanan kita." sagot nito sa malungkot na boses.

"Saan mo ba gustong pumunta? TApos na ang klase ko ngayun at pwede mo na akong puntahan." sagot ko. Magtitxt na lang din ako kay Rafael para ipaalam dito na kasama ko si Jeann. Gabi na din ito makakauwi ng mansion dahil may impotanteng kliyente itong kakausapin mamayang alas kwatro ng hapon.

"Nakapagdesisyon na ako. Kakausapin ko si Drake tungkol sa sitwasyon namin. Ayaw ko ng magpakasal sa kanya." sagot nito.

Chapter 237

VERONICA POV

Hindi nagtagal ang paghihintay ko at kaagad naman dumating si Jeann. May sarili itong kotse kaya naman walang problema dito kung gusto nitong gumala kung saan. Mukhang hindi na din yata ito pumasok ng School dahil ang alam ko hanggang alas singko ng hapon ang klase nito.

Pagkasakay ko ng kotse ay kaagad kong napansin ang lungkot sa mukha nito. Kapansin-pansin din ang pamamaga ng mga mata nito palatandaan na galing ito sa matinding pag-iyak. Lalo tuloy akong nakaramdam ng awa sa kanya.

Sa mahigit isang taon kong pagtira sa mansion wala itong ipinakita sa akin kundi kabutihan. Kaya mahirap para sa akin na nakikita ko kung gaano ito kalungkot ngayun. Naninibago ako sa kanya dahil masyado itong masayahin tuwing nagkakasama kami.

Sigurado ka na ba?" kaagad na tanong ko kay Jeann pagkahinto ng sasakyan namin sa tapat ng bar ni Drake. Masyado pang maaga at hindi namin alam kung nasa loob na ito. Ayaw din kasi nitong bumalik kami sa condo na alam nyang pag-aari ni Drake dahi ayaw nyang makaharap ang girlfriend nito.

"Sigurado na ako. Gusto ko siyang makausap para sabihin sa kanya na ayaw ko ng magpakasal pa. Nahihirapan na ako sa sitwasyon at ayaw ko ng dagdagan iyun." malungkot nitong sagot. Hindi ko maiwasan na mapatitig sa kanya.

"Sabagay, kung wala namang love na namagitan sa inyong dalawa mabuti pa nga siguro na ngayun pa lang umatras ka sa kasal na iyan. Baka pareho lang kayong magsuffer bandang huli." sagot ko at tinanggal na ang pagkakabit ng set belt sa katawan ko ng napansin ko na bumaba na si Jeann ng kotse.

Kapansin-pansin ang kaba sa mukha nito habang naglalakad na kami papunta sa entrance ng bar. Kinakabahan din ako dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na makaapak sa ganitong lugar. Bahay, mansion at mall lang ang napupuntahan ko sa loob ng isang taon. Isa pa hindi din ako nakapagpaalam kay Rafael at baka magalit ito sa akin kapag malaman nito na pumunta ako sa ganitong lugar.

"Mam, mamayang alas sinko pa po kami magbubukas." kaagad kaming hinarang ng guard ng tumapat kami sa salamin na pintuan. Napatingin ako kay Jeann at nang mapansin ko na wala itong balak na magsalita ako na mismo ang sumagot.

"Nandiyan ba si Drake? Pwede ba namin siyang makausap." tanong ko sa guard.

"Naku po...hindi po tumatanggap si Sir Drake ng bisita Mam. Busy po siya sa loob." sagot nito. Kaagad akong nabuhayan ng loob. Ibig sabihin nandito si Drake at kailangan namin mapakiusapan ang guard na papasukin kami sa loob para makausap ang amo nito.

"Importante po kasi ang kailangan namin. Pwede po bang pakitawagan siya?" tanong ko. Kaaagad naman umiling ang guard.

"Pasensya na po Mam! Mahigpit pong ipinagbawal ng amo namin na huwag siyang istubuhin. Pasensya na po!"

sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga. Ganito ba talaga kahirap makaharap ang mga taong nakakaangat sa lipunan?

"Hindi siya humaharap kahit na sabihin mo sa kanya na nandito sa labas ang fiancee nya?" seryosong tanong ni Jeann. Kaagad naman natigilan ang guard.

"Pakitawagan po siya Manong. Sabihin mo nandito sa labas si Jeann Villarama Santillan at gusto siyang makausap." seryoso kong utos dito. Hindi pwedeng umalis kami sa lugar na ito ng walang napapala. Kinancel ko pa naman ang lesson ko ngayun kay Teacher May pagkatapos magsasayang lang pala ako ng oras. Isa pa masyado na akong naawa kay Jeann.

Buntis ito at baka maapektuhan nito ang ipinagbubuntis kung palagi itong mag-iiyak.

"Sige po, sandali lang po Mam. Inform ko lang kay Sir na nandito kayo." sagot nito at kaagad na isinara nito ang salamin na pintuan. Ni hindi man lang nag-abala na papasukin muna kami sa loob. Ang init pa naman dito sa labas.

Wala kaming choice kundi matiyagang maghintay. Kung ayaw pa rin kaming papasukin sa loob mapipilitan akong tawagan na lang muna si Rafael para makahingi ng tulong. Wala akong choice kundi sabihin ko dito kung nasaan ako.

Muli akong napasulyap kay Jeann. Parang nagpipigil na itong maiyak. Bigla ko tuloy namiss ang dating Jeann na matapang. Ang laki ng ipinagbago ng ugali nito ngayun

"Mahal mo siya?" hindi ko mapigilang tanong. Maang itong napatitig sa akin.

"Siguro mahal mo siya.... Hindi ka naman siguro magkakaganyan kung hindi diba?" seryoso kong wika. Kilala ko ang ugali ni Jeann. Hindi naman siguro ito basta-basta makikipagsex kung hindi nito gusto ang lalaki.

Napansin ko ang bahagyang pagtulo ng luha sa mga mata nito at tumitig sa kawalan.

"Hindi ko alam. Naguguluhan din ako.

" sagot nito. Marahan akong napabuntong hininga. Aaminin man nya o hindi alam kung may gusto din ito kay Drake. Sasagot pa sana ako ng mapansin namin na muling bumukas ang salamin na pintauan. Muling lumabas si Manong guard.

"Pasensya na po kayo kung medyo matagal kayong naghintay Mam. Pwede na daw po kayong pumasok. Nasa second floor po ang opisina ni Sir Drake." imporma sa amin nito at niluwagan ang pagkakabukas ng pintuan. Kaagad naman kaming pumasok ni Jeann.

Bumungad sa paningin ko ang ilang mga tao na abala sa paglilinis. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakapasok sa ganitong lugar at hindi ko maiwasan na kainin ng kuryusidad. Ano kaya ang hitsura nito kapag nag- ooperate na? May mga babae din kayang sumasayaw katulad sa mga napapanood ko sa mga pelikula?

Kaagad kaming umakyat ng second floor. Mabuti na lang at may nakasulubong kaming staff at kaagad nitong tinuro ang opisina ni Drake ng tanungin namin ito.

Palapit pa lang kami ng opisina ni Drake ng kaagad na bumukas ang pintuan nito. lumabas ang isang seksing babae at kaagad na tumigil si Jeann ng makita nya ito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Bakit?" tanong ko dahil huminto ito sa paglalakad.

"Nandito ang girlfriend ni Drake." sagot nito at napansin ko ang pagtitig ng babae sa amin. Nakataas ang kilay nito ng naglakad palapit sa amin kaya hind ko maiwasan na maalarma.

"So, ano ang ginagawa ng isang Jeann Santillan sa lugar na pag-aari ng fiancee ko?" kaagad na tanong nito. Bakas sa kanyang boses ang pang- iinsulto kaya hindi ko maiwaan na makaramdam ng pagkainis.

"Fiancee?" tanong ko. Binalingan ako nito ng tingin at matalim akong tinitigan.

"And who are you?" tanong nito sa galit na tinig. Matalim ko din itong tinitigan.

"Hindi kami na-inform na kaya palang pagsabayin ni Drake ang dalawang babae sa buhay niya. Paano iyan... fiancee nya din ang kasama ko ngayun?

" sagot ko. Bakas sa boses ko ang pang- iinis dito. Wala siyang karapatan na inisin si Jeann. Kung fiancee din ito ni Drake, ngaun pa lang dapat pumili siya kung kanino ba talaga siya seryoso.

Masyado naman yata siyang gwapo para pagsabayin ang dalawang babae. Mabuti na lang at hindi ganito ang Rafael ko.

"Ang lakas ng loob mong sabihin sa akin iyan! Mang-aagaw ang kasama mo kaya kung ako sa iyo iwasan mo na siya bago ka pa mahawa sa kakatihan nya!" sagot nito. Parang bigla naman umakyat ang dugo sa ulo ko dahil sa sobrang inis. Hindi ako papayag na may babastos sa mga taong tinanggap ako ng buo at itinuring akong bahagi ng pamilya nila. Lalo na at anak at apo ito ng taong tumulong sa akin upang unti-unti kong makamit ang aking mga pangarap.

Kung hindi kayang ipagtanggol ni Jeann ang sarili nya, pwes ako ang magtatanggol sa kanya. Ipaglalaban ko ang karapan niya bilang fiancee ni Drake.

"Really? Well tingnan lang natin kung sino ang mas pipiliin ni Drake. Dont worry, nandito kami dahil kakausapin namin si Drake tungkol sa issue na ito.. Excuse us!" wika ko at kaagad na hinila si Jeann papuntang opisina ni Drake. Hindi na ako kumatok pa. Kaagad kong pinihit ang siradura ng pintuan ng mapansin ko na nakasunod sa amin ang girlfriend ni Drake.

Kaagad naman napatayo si Drake mula sa pagkakaupo ng mapansin nito ang presensya namin. Kaagad itong lumapit kay Jeann.

"Jeann...napadalaw kayo!" kaagad na wika nito. Napasulyap muna si Jeann sa girlfriend nito na pumasok pa talaga dito sa loob ng opisina bago sumagot.

"Pwede ba tayong mag-usap?" sagot ni Jeann Kaagad na napasulyap si Drake sa girlfriend nito bago sumagot.

"Bakit nandito ka Abril. Hindi bat pinaalis na kita?" wika nito sa malamig na boses. Kaagad na napataas ang kilay ko. So Abril pala ang pangalan ng bruha.

"Drake...siya ba ang dahilan kaya bigla mo akong hiniwalayan?" tanong nito. Pareho naman kaming nagulat ni Jeann.

"Abril, matagal na tayong wala. Mahirap bang intindihin na ayaw ko na sa iyo! Please..itigil mo na ang kakahabol! Ikakasal na ako!" sagot nito. Kaagad na nanlisik ang mga mata ni Abril na tumitig kay Jeann. Mukhang gets ko na ang mga pangyayari. Hinahabol ng babae na ito si Drake. Hiniwalayan na pala sila eh pero bakit nandito pa rin siya? Kung ganoon walang dapat na ipagselos ang kaibigan ko. Tuloy ang kasal!

"Hindi mo siya fiancee?" tanong ni Jeann. Sa wakas mukhang nakabawi na ito at nagawa ng magsalita. Kaagad na tumango si Drake!

"No! Bakit ko siya maging fiancee gayung malapit na tayong ikasal at magkakaanak na tayo." sagot nito at masuyong tinitigan si Jeann sa mukha. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Kung tama ang nakikita ko mukhang mauuwi talaga sa kasalan ang lahat.

Nagpasya na lang muna akong lumabas ng opisina. Hahayaan ko na lang muna silang mag-usap. Balak kong magmessage kay Rafael para sabihin dito na nandito kami sa bar na pag aari ni Drake.. Baka kasi magtampo sa akin kung hindi ko maipaalam sa kanya. Isa pa mukhang magtatagal pa kami sa lugar na ito.

"Uyyy! Alis na daw!" wika ko kay Abril at sininyasan ko si Jeann na lalabas muna ako.

Malay mo naman, baka simula ngayung araw magiging maayos din ang buhay pag-ibig ni Jeann. Kulang lang siguro sila sa communication at kailangan nilang aminin sa isat isa kung ano ang kanilang nararamdaman.

Nasa labas na ako ng opisina ng marinig ko ang malakas na pagsigaw ni Abril. Napailing ako. Hindi ko alam kung ano ang history ng relasyon nilang dalawa ni Drake kaya wala akong karapatan na makialam. Bahala silang mag-usap basta huwag lang nilang sasaktan ang Jeann namin. Hindi talaga ako mangingimi na isumbong sila sa mga Villarama.

Napasulyap ako sa suot kong relo at ng mapansin ko na halos alas singko na ng hapon nagpasya akong tawagan si Rafael. Tapos na siguro ang meeting nito. Nakakailang ring pa lang ng sumagot ito

"Hello! Sunshine!" malambing nitong wika sa kabilang linya. Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko.

"Kumusta ka? Tapos na ba ang meeting mo?" tanong ko.

"Kakatapos lang. Uuwi na din ako maya -maya! Magready ka for me dahil talagang na-miss kita ng sobra!" sagot nito. Kaagad naman akong kinilig sa sinabi nito.

"Na-miss din naman kita ng sobra! Kaya lang wala pa ako sa mansion eh. Sinamahan ko si Jeann dito sa bar ni Drake." sagot ko at hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

"Sa bar? Bakit diyan kayo nagpunta Veronica? Pwede nyo naman tawagan si Drake at makipagkita sa ibang lugar. " sagot nito sa seryosong boses. Hindi ko naman maiwasan na mapakagat ng labi ko. Mukhang hindi nga ito masaya sa pagpunta namin dito sa bar ni Drake.

"Ehhh naaawa kasi ako kay Jeann eh. Panay ang iyak at gusto niya daw makausap si Drake." sagot ko. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago muling nagsalita.

"Hintayin mo ako! Pupuntahan kita diyan!" sagot nito at kaagad na pinatay ang tawag. Kinabahan tuloy ako.

Hindi ko maiwasan na magulat ng marinig ko ang malakas na pagkakasara ng pintuan ng opisina ni Drake. Galit na lumabas si Abril at matalim akong tinitigan ng dumako ang tingin nito sa akin.

Chapter 238

VERONICA POV

Mahina akong napabuntong hininga habang nasundan na lang ng tingin ang ex girlfriend ni Drake. Babae din ako at kahit papaano nakaramdam ako ng awa sa kanya. Pero ganoon talaga siguro ang buhay. Hindi naman lingid sa kaalaman ko kung gaano ka- mapaglaro sa mga babae noon si Rafael pati na ang mga kaibigan nito.

Mabuti na lang at nagbago na ang Rafael ko ngayun. Ako lang ang LOVE nito kaya proud ako doon. Isa pa hindi ko siguro matatanggap kapag may iba pa itong babaeng kinalulukuhan. Dapat ako lang at wala ng iba. Alam ng Diyos kong gaano ko siya Kamahal at handa ko siyang ipaglaban. Lalo na ngayung nakuha niya na ang lahat sa akin.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ano ba itong naiisip ko? Bakit ko ba hinahayaan ang sarili ko na mag-isip ng ganito. Pinapabigat ko lang ang kalooban ko eh. Nangako na sa akin si Rafael na hindi niya ako lolokohin. Na ako lang ang babaeng mamahalin niya at gustong makasama habang buhay. Kaya dapat na hindi ako mag-isip ng ganito ngayun.

"Mam, sa VIP room niyo na lang daw po hintayin si Sir Rafael. Parating na daw po." nagulat ako ng bigla akong lapitan ng isa sa mga babaeng staff ng bar na ito. Nagtaka pa ako sa sinabi nito dahil paano nito nalaman na parating sa lugar na ito si Rafael.

Nag-aalangan akong tumitig dito. Baka mamaya binubudol lang ako nito eh. Baka mamaya may masama itong balak. Mahirap pa naman magtiwala sa ibang tao sa panahon ngayun lalo na at nandito ako sa isang lugar na hindi familiar sa akin.

"Naku, ayos lang ako dito Ate. Dito ko na lang hihintayin si Rafael." Pilit ang ngiti kong sagot. At least kong dito ako maghihintay malapit lang ako sa opisina ni Drake. Makakahingi ako ng tulong kaagad kung sakaling may mangbastos sa akin.

"Naku Mam, baka mangalay po kayo dito. Sa VIP room po pwede kayong makapagrelax doon." sagot ulit ng staff. Mabait naman ito. Pero mahirap talagang magtiwala sa panahon ngayun. Ito ang mahirap sa akin, hindi talaga ako sanay na makipag-usap sa mga istranghero. Nasanay kasi akong ang pamilya Villarama ang laging kasama kapag lumalabas ako.

"Ayos lang. Nasa loob ng opisina ng Boss mo at ang kaibigan ko at hihintayin ko na lang siya dito. Sige na Ate, pwede nyo na po akong iiwan." seryoso kong sagot. Bakit ba napakakulit nito.

"Siguro po ba kayo Mam? Baka po mapagalitan ako ni Boss Drake kapag hahayaan ko lang kayo dito na nakatayo." muling sagot nito. Kaunti na lang talaga at mauubusan na ako ng pasensya eh. Inis ko itong tinalikuran at naglakad papunta sa opisina ni Drake. Kaagad akong kumatok.

"Mam, bawal po silang isturbuhin sa loob. Pasensya na po kung nakukulitan kayo sa akin. Tumawag po kasi si Sir Drake kanina sa akin at inutusan ako na asikasuhin daw kita at siguraduhing kumportable kayo hanggang sa dumating si Sir Rafael." muling wika ng staff. Hindi ko ito pinansin at patuloy lang ako sa pagkatok sa pintuan ni Drake. Nagtaka pa ako dahil ilang minuto din akong naghintay bago bumukas ang pintuan ng opisina.

Hindi ko maiwasan na mapangiwi ng tumampad sa harap ko si Drake. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang baliktad na pagkakasuot ng tshirt nito at nang mapasulyap naman ako kay Jeann magulo na ang buhok nito. Wala na din sa ayos ang suot nitong damit.

"Veronica naman, pwede bang bigyan mo muna kami ng time na makapag- usap ni Jeann bago dumating ang asawa mong si Rafael! Please!" kaagad na wika ni Drake. Tinitigan ko ito. Bakit parang may lipstick ang labi nito. Nagdududa kong tinitigan si Jeann at nahihiya itong napayuko.

"Hmmmp ewan ko sa inyo! Teka lang, tauhan mo sya? Saan dito ang VIP room nyo?" tanong ko. Sumulyap si Drake sa kanyang staff bago ito tumango.

"Yes...and please, sumama ka muna sa kanya. Hayaan mo naman kaming makapag-usap ng kaibigan mo." nakikiusap na wika nito sa akin. Hindi ko mapigilan na mapangiti. Base sa mga hitsura ng mga ito mukhang may milagro silang ginagawa. Marupok din pala itong si Jeann eh. Mukhang tapos na ang tantrums ng buntis at napaamo na ni Drake.

"Dalhin mo siya sa pinaka komportableng VIP room. Ibigay mo sa kanya lahat ng gusto nya." narinig kong utos ni Drake sa staff.

Hindi ko maiwasan na mapangiti. Sabagay, babae naman itong nag- aassist sa akin at mukhang sumusunod lang ito sa utos ni Drake. Not bad kung sa VIP room ko nga hihintayin si Rafael. Mukhang naisturbo ko pa kung ano mang ginagawang milagro ng dalawang ito sa loob ng opisina. Bahala na nga sila. Total naman ikakasal na sila eh. Support-support lang ako sa kaligayahan ni Jeann.

Pareho namang walang mawawala sa mga ito. Buntis na nga si Jeann eh at gusto yata nilang masulo ang isat isa.

Sino ba naman ako para isturbuhin sila. Mukhang nagkakaintindihan na ang dalawang ito kaya naman masaya ako para sa kanila. Sana hindi na umiyak pa itong si Jeann. Ayaw pa kasing umamin na may nararamdaman din pala kay Drake dahil kung wala hindi ito papayag na magiging tabingi ang suot nitong maikling palda.

"Fine...bahala na nga kayo diyan. Basta Drake ha...huwag na huwag mo na talagang hayaan pa na muling umiyak si Jeann. Isusumbong talaga kita kay Rafael." wika ko dito at nagmamadali ng tumalikod. Sininyasan ko pa ang staff na mauna na sa akin dahil wala naman akong idea kung saan dito ang VIP room.

Pumasok kami sa isang kwarto na halos puro salamin ang paligid. Una kong napansin ang sofa na nakapaikot sa isang pahabang mesa. Inilibot ko ang tingin sa paligid at hindi ako makapaniwala sa nakita.

Mula sa kinatatayuan ko kita ko ang mga tao sa ibaba. Lalo na ang stage at napansin ko na may mga taong abala sa pag-aayos ng mga music instrument. Mukhang may concert yata sa lugar na ito at ang swerte ko dahil kitang kita ko sila mula sa kinatatayuan ko.

"Mam, may gusto po ba kayong inumin or kainin?" kaagad akong napalingon sa staff ng bigla na naman itong nagsalita. Akala ko talaga iniwan na ako nito.

"Hmmm hindi ko alam eh. Pero ibigay niyo na lang po sa akin kung ano ang pinaka best seller niyo." nakangiti kong sagot. Nakangiti itong tumango at iniwan na ako dito sa VIP room.

CHAPTER 239

VERONICA POV

Inabala ko ang sarili ko sa kaka- browse sa youtube habang hinihintay ko si Rafael nang marinig ko ang tatlong beses na pagkatok sa pintuan at pagbukas nito. Kaagad na pumasok ang tatlong naka-unform na staff na may bitbit na mga tray na may lamang pagkain. Hindi ko na sana sila papansinin ng mapansin ko ang mga familiar na mukha ng dalawa sa mga ito.

"Veronica!" gulat na tanong ni Claire! Yes...si Claire ang bully kong kababata at kasama nito si Lorie. Kung ganoon dito nagtatrabaho sa bar ni Drake ang dalawang ito. Kung makaasta sila sa akin kahapon akala mo kung sino sila. Sadyang mayayabang lang talaga ang dalawang ito.

"Small world!" sagot ko sabay ngiti.

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagkagulat ng dalawa habang tinititigan ako mula ulo hanggang paa.

"Bakit ka nandito? Isa pa bakit ganyan ang suot mo? Sa International School ka ba nag-aaral? tanong naman ni Lorie. Natigilan ako at wala sa sariling sinipat ko ang aking suot. Oo nga pala may logo ng iskwelahan ang suot kong uniform ngayun.

Hindi ko na nagawa pang magpalit ng uniform dahil sinundo lang pala ako ni Jeann kanina pagkatapos ng huling klase ko. Grabe ang galing talagang mang- obserba nitong si Lorie. Mana, sa Nanay niyang numero unong tsismusa sa lugar namin. Kahit wala kang masamang ginawa ipinipilit nitong meron may maitsismis lang.

"Ano ba kayong dalawa? Bakit ganyan kayo makipag-usap sa guest natin? Hindi nyo ba alam na asawa siya ni Mister Villarama? Tandaan nyo, dapat satisfied siya sa serbisyo natin kung hindi malalagot tayo kay Boss Drake!" sabat naman ni Ella.. Ang staff na kanina pa nag-aassist sa akin. Nakaukit ang pangalan nito sa nameplate nya. Bigla naman akong kinilig ng banggitin nito na asawa ako ni Rafael. Ang sarap pakinggan.

"Ka-ka---" sasagot pa sana si Claire ng titigan ito ng masama ni Ella. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Ang daldal kasi. Ayaw makinig sa kasama nya. Mukhang mas superior sa kanila si Ella at wala silang choice kundi sundin ito.

"Pasensya na po Mam kung medyo natagalan ang mga pagkain. Sinigurado po kasi ng chief namin na bago ang pagkain na ihahain sa inyo since isa po kayo sa mga VIP guest namin." nakangiting baling sa akin ni Ella. Tinanguan ko lang ito.

"No worries! Hindi pa naman ako

nagugutom. Isa pa hindi pa naman dumadating si Rafael." sagot ko. Kaagad na sininyasan nito ang dalawa na ilapag ng maayos ang mga dala nilang pagkain sa lamesa. Kaagad na naagaw ng attention ko ang isang bote ng wine. Bigla tuloy akong kinain ng curiosity. Balak kong tikman iyun habang hinihintay si Rafael.

"Kapag may kailangan pa po kayo Mam huwag po kayong mag-atubili na pindutin ang botton na iyan. Pupuntahan po kaagad namin kayo dito." nakangiting muling wika ni Ella sa akin. Kaagad akong tumango at hindi ko mapigilang muling sulyapan ang dalawang kababata ko na hindi pa rin makapaniwalang nakatitig sa akin pagkatapos na mailapag ng mga ito ang mga pagkain sa mesa.

"A-anong ginagawa mo dito Veronica?

"Hindi talaga nakatiis ang tsismosang si Lorie kundi magtanong ulit.

Kailangan ko pa bang sabihin sa kanya na hinihintay ko si Rafael eh nabanggit ko na kanina iyun.. Isa pa hindi naman kami closed para pag-aksayahan ko sila ng oras. Sisiraan at sisiraan pa rin nila ako sa probensya namin.

"Stop it Lorie! Nasa rules ang regulations ng bar na ito na bawal magtanong nang kung anu-ano sa guest natin. Gusto mo bang masisante? "muling pigil ni Ella dito. Muli akong nakangiti.

"Dont worry Ella, ayos lang. Hindi naman ako ganoon ka sensitive pagdating sa ganitong bagay.. Nagkataon lang siguro na mga kababata ko sila sa isang malayong lugar kaya nagtataka sila kung ano ang ginagawa ko dito.." nakangiti kong sagot. Ipinatong ko ang hawak kong cellphone sa lamesa at tumayo. Tinitigan ko ang dalawa kong kababata bago muling nagsalita.

"Hindi ko akalain na dito pala kayo nagtatrabaho sa bar na pag-aari ng kaibigan ng asawa ko. Ikinagagalak kong muli kayong makita, Lorie, Claire! Alam ba ng mga magulang niyo na nagtatrabaho kayo sa ganitong lugar? Ang alam din ng mga kalugar natin nag-aaral kayo sa mga sikat na iskwelahan dito sa Manila?" nakangiti kong wika at isa isang tinitigan sila sa kanilang mga mata.

Alam kong wala ako sa lugar na tanungin sila tungkol sa bagay na ito. Walang masama sa trabaho nila pero sa gaspang ng ugali na ipinapakita nila sa akin noon pa, pagkakataon ko na siguro na makaganti. Para naman maramdaman din nila ang nararamdaman ko noon sa tuwing binubully nila ako.

"Pasensya ka na kung hindi maganda ang mga nangyari sa nakaraan natin." sagot ni Claire sabay yuko. Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Lutang yata ang bruha. Kung anu-ano na ang lumalabas sa bunganga nito.

"Its okay. Kinalimutan ko na ang lahat. Never naman akong nagkimkim ng galit sa inyo. Masaya na ako sa kung ano mang klase ng buhay meron ako ngayun." seryoso kong wika kasabay ng pagbukas ng pintuan ng VIP room. Kaagad na pumasok ang seryosong mukha ni Rafael. Kaagad na tumitig ito sa akin pati na din sa tatlong staff ng bar na kasama ko.

"Thank you nga pala sa pag-serve sa mga pagkain." wika ko at kaagad na naglakad papunta sa harap ni Rafael. Nakangiti akong tumitig dito dahil napansin ko na mukhang mainit ang ulo nito. Alam ko na kung ano ang dahilan at willing naman akong magpaliwanag sa kanya. Siguro naman maiintindihan ako nito.

"Iiwan niyo na kami dito." utos ni Rafael sa tatlo. Kaagad naman silang tumalima at isinara ang pintuan ng VIP room pagkatapos nilang makalabas.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na pupunta pala kayo sa lugar na ito?" seryoso nitong tanong. Mukhang galit nga. Hindi pa kasi ako hinahalikan eh. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaunting kurot sa puso ko.

"Sorry...nabigla lang din ako ng yayain ako ni Jeann kanina eh." sagot ko sabay yuko. Kaunti na lang at tutulo na ang luha sa aking mga mata. Hindi ko kayang nakikitang nagagalit sa akin si Rafael. OA na kung OA pero nasasaktan ako sa ipinapakita nitong pag-uugali ngayun.

"Nasaan siya?" seryoso nitong tanong.

"Nasa office ni Drake." sagot ko.

"Alam mo ba kung gaano ka-delikado sa inyo na pumunta dito? Lalo na at hindi nyo kilala ang mga pumupuntang mga tao dito. Hindi pa kayo nagsama ng bodyguard! Paano kung mapahamak ka! Kayong dalawa ni Jeann!" kastigo nito sa akin. Hindi ako nakasagot.

Namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Ilang saglit lang narinig ko ang marahan nitong pagbuntong hininga at ang pag-angat nito ng mukha ko. Nakakunot pa rin ang noo nito ng magtama ang aming paningin kaya hindi ko na napigilan pa ang luha sa aking mga mata.

"Sorry!" mahina kong sagot. Kaagad na lumamlam ang pagkakatitig nito sa akin kasabay ng mahigpit niyang pagyakap. Tuluyan na din akong napaiyak.

"Naawa kasi ako kay Jeann eh. Kausap ko siya kagabi habang umiiyak. Gusto nya daw makausap si Drake kaya noong tinawagan niya ako kanina para magpasama dito sa bar hindi na ako nag-atubili pa na samahan siya dito. Akala ko sandali lang kami kaya hindi na ako nagpaalam sa iyo bago kami nagputa dito. Sorry talaga!" wika ko kasabay ng paghikbi. Kaagad kong naramdaman ang paghagot nito sa likod ko.

"Ssshhhh! Tama na iyan! Huwag ka ng umiyak! Nagbibiro lang naman ako eh! " sagot nito sa malambing na boses. Natitigilan ako. Muli kung iniangat ang aking tingin patungo sa mukha nito. Kaagad kong napansin ang tipid na ngiti sa labi nito habang nakatitig sa akin.

"Hi-hindi ka na galit?" malambing kong tanong. Kaagad itong umiling.

"Nope! Ang never akong magagalit sa iyo! Nagtatampo....I think Yes pero ang magalit never Sunshine! Ikaw ang prensisa ng buhay ko.

Chapter 240

VERONICA POV

Pagkatapos ng mahigpit na yakap mula kay Rafael iginiya na ako nito papuntang upuan. Uupo na sana ako ng bigla akong nitong kabigin bago nagsalita.

"Kakandungin na kita Sunshine!" puno ng lambing ang boses na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na kiligin.

"Ha? Pero mabigat ako." sagot ko.

"Nope! Kayang kaya ko iyang weight mo." nakangisi nitong sagot at kaagad akong hinila papunta sa kanyang kandungan. Wala akong choice kundi sundin ang gusto nito. Mahirap na, baka magtampo na naman sa akin eh.

"Sure ka ha? Alam kong pagod ka sa trabaho at kailangan mo din magrelax. " sagot ko habang pinipilit ang sarili ko na maging kompurtable sa kandungan nito.

Iginalaw-galaw ko pa ang puwit ko para hanapin ang pinaka- kumportableng pwesto ng marinig ko ang mahinang pag-ungol ni Rafael. Nagtaka naman ako at the same time hindi ko maiwasan na mag-alala. Sa klase kasi ng ungol nito para itong nasasaktan.

"Ahhh dont move Sunshine! Baka lalong tumigas ang alaga ko!" bulong nito sa punong tainga ko. Hindi ko naman mapigilan ang kilabutan. May pa ganoon talaga? Kakandungin lang ako eh magagalit agad ang alaga niya?

Hind ko tuloy maiwasan na mailang ng marealize kung ano ang ibig nitong sabihin. Kaya ayaw ko sa kandong- kandong na iyan eh. Baka kung saan mapunta ang kandungan na nagaganap ngayun sa aming dalawa.

Pakiramdam ko tuloy biglang nag-init ang pisngi ko ng maramdaman ko na may bumukol na matigas na bagay sa hinaharap nito na tumutusok sa pwetan ko.

"Shit! Tumigas na nga!" narinig kong bulong nito. Hinapit ako nito sabay dukwang at kinuha ang bote ng wine sa harap namin. Binuksan niya iyun at nagsalin sa isang baso at tuloy-tuloy na ininom.

"Teka lang....hindi bat bawal ka ng uminom ng alak?" sita ko dito. Hindi ito sumagot bagkos muli itong nagsalin ng alak sa baso. Halos kalahati lang naman iyun kaya kaagad kong kinuha. Diretso kong dinala sa aking bibig at ininom ang laman niyon.

Kaagad akong napangiwi ng gumuhit sa lalamunan ko ang lasa ng alak. Hindi ko maintindihan ang lasa nito. Mapait na mapakla na may kaunting tamis. Paano ba nagustuhan ng manginginom ang lasang ito? Parang gusto ko tuloy magsisi. Hindi na talaga ako uulit.

Narinig ko naman ang mahinang pagtawa ni Rafael dahil sa ginawa ko. Lalo nitong hinigpitan ang pagkakayapos sa akin mula sa aking likuran.

"Naughty girl! Hindi mo ba alam na nakakalasing ang alak na tinungga mo ngayun lang? Lalo na sa isang baguhan na katulad mo?" bulong nito sa akin at naramdaman ko ang paghagod ng dila nito sa leeg ko. Hindi ko maiwasan na mapahagikhik. Nakikiliti kasi ako.

"Sinabi ko naman sa iyo na ayaw ko ng uminom ka pa ng alak eh. Kaya ako na lang ang uminom. Ang pangit pala ng lasa." sagot ko. Ikinurap-kurap ko pa ang mga mata ko. Bigla kasi akong nakaramdam ng pagkahilo at pag-ikot ng paningin ko. Mukhang nalasing yata kaagad ako ah. Ang init na din ng pakiramdam ko.

"Hmmmm...really? Napaka- maalalahanin talaga ng asawa ko! Kaya mahal na mahal kita eh!" pabulong na wika nito kasabay na paglulumikot ng mga palad nito sa katawan ko. Naramdaman ko na lang na nasa loob na ng suot kong School uniform ang kanyang isang palad at humahaplos sa dibdib ko.

"Teka lang...Rafael nandito tayo sa bar.. baka may makakita sa atin dito."

saway ko. Mukhang nakalimot na ito. Kahit nasa impluwensya na ako ng alak may kaunting kahihiyan pa naman na natitira sa katawan ko noh.

Laking pasalamat ko dahil sandaling natigilan si Rafael. Mukhang narealized din nito na hindi ito ang tamang lugar para gawin namin ang bagay na nasa isip nito. Nakakahiya kung may makakita sa amin.

Dumadami pa naman ang mga tao sa labas. Tanaw na tanaw kasi namin mula sa kinauupuan namin.

Narinig ko ang marahan nitong pagbuntong-hininga at naramdaman ko na gusto nitong tumayo. Umalis na ako sa kandungan nito at umupo ng maayos sa sofa. Lasing na nga yata ako. Umiikot na ang paningin ko eh.

Nakasunod lang ang tingin ko dito ng naglakad ito papunta sa pintuan at hindi ko maiwasan na magtaka dahil inilock nya iyun. Muling bumalik sa kinauupan ko at tinitigan ako sa mukha.

"Walang pwedeng mang-isturbo sa atin sa room na ito. At wala din makakakita sa atin sa kung ano man ang gagawin natin ngayun." nakangiti nitong wika sabay kindat sa akin. Nagtataka naman akong napatitig dito. Sigurado ba ito? Dito talaga?

Ikinurap kurap ko pa ang aking mga mata habang nakatitig sa gwapo nitong mukha. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagnanasa na nakaukit sa mga mata nito. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Pero..." hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng bigla itong lumapit sa akin at hawakan ako sa aking pisngi. Bigla din nitong inangkin ang aking labi. Hindi na ako nakapalag.

Mapusok akong hinalikan kaya naman kaagad akong napapikit. Hindi ko alam kung epekto lang ba ng alak ang lahat pero lalo akong nakaramdam ng pag- iinit ng katawan ko. Kusang umangat ang braso ko at ikinawit sa leeg ni Rafael.

"hmmm!" ungol ko habang tinutugon ang halik nito. Lalo naman lumalim ang halikan namin. Naging mapangahas na ulit ang mga palad ni Rafael at pumasok na ito sa loob ng blouse ko. Kinapa ang suot kong bra at tinanggal. Nakalimutan ko na ang

tumutol. Bigla na din nawala sa isip ko kung nasaan kami ngayun. Gusto ko na din kasing mailabas kong ano man ang nararamdaman ko ngayun. Init na init na ako.

Ilang saglit din pinagsawa ni Rafael ang labi nito sa labi ko bago nito itinaas ang suot kong blouse. Kaagad na tumampad sa harap nito ang boobs ko. Napapikit ako ng biglang sakupin ng bibig niya ang kaliwang bahagi ng nipple ko at hinahaplos naman nito ang kanang bahagi.

"Sure ka bang walang makakita sa atin dito?" tanong ko ulit kay Rafael ng idilat ko ang aking mga mata. Gusto kong makasigurado. Tumingin ako sa salamin na dingding at tumampad sa paningin ko na buhay na buhay na ang ilaw sa labas. Mula sa kinaroroonan namin ni Rafael kita ko ang mga nagkakatuwaan na mga customers. Natatakot ako na baka makita nila ang ginagawa namin ni Rafael ngayun.

"Dont worry Sunshine! Totally tinted ang lugar na ito at 100% na hindi nila tayo nakikita. Tayo lang ang may kakayahan na makita sila. Kaya nga nasa VIP room tayo para malaya nating gawin lahat ng gusto natin." sagot nito at sandaling iniwan ang kaliwang bahagi ng nipple ko at lumipat sa kanan. Pigil akong napaungol.

Napuno ng ungol ang apat na sulok ng VIP room mula sa aming dalawa ni Rafael. Kasabay ng nagkakasayahang tao sa labas ay muling pinag-isa ni Rafael ang aming mga katawan.

Ibayong ligaya ang dulot sa aming dalawa ang naramdaman namin pareho sa pagkakataon na iyun. Hindi ako magsasawang paulit-ulit na ibigay ang katawan ko dito dahil mahal na mahal ko siya.

"I love you Veronica!" bulong nito sa akin habang nakapatong ito sa akin. Nakahiga na ako dito sa sofa habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanya.

"I love you too Rafael! Ikaw lang habang buhay!" nakangiti kong sagot.

Chapter 241

VERONICA POV

Pagkatapos ng mainit na tagpo na nangyari sa amin ni Rafael tinulungan pa ako nito na ibalik sa katawan ko lahat ng saplot na natanggal nito kanina.

Halos hindi ako makatingin ng diretso sa mga mata nito dahil sa hiyang nararamdaman. Ngayun ko lang narealized kung gaano kalakas ang ungol ko kanina. Dahil siguro sa epekto ng alak or baka dahil sobrang nadala ako sa mainit na tagpo na nangyari sa amin? Aaminin ko na masyado din akong nag-enjoy sa nangyari sa aming dalawa.

Ah basta, iyun na iyun! Kahit ilang beses ng may nangyari sa amin hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng pagkailang dito. Lalo na kapag nakikita ko ito kung paano niya pagmasdan ang hubad kong katawan.

Pagkatapos kong mag-ayos kaagad na nabaling ang attention ko sa pagkain. Hindi ko maiwasan na mapangiwi lalo na ng mapansin ko lumamig na ang mga ito. Kaya lang ano pa nga pa ang magagawa namin, kailangan kainin ang mga pagkain dahil nakakaramdam na ako ng gutom.

"Gusto mo bang papalitan na lang natin ang mga foods na iyan?" tanong ni Rafael sa akin. Kaagad akong umiling.

"No! Ayos na ito. Mukhang masarap naman eh." sagot ko. Mukhang nawala na sa sistema ko ang nainom kong alak kanina. Balik sa normal ang lahat. Gutom na nga ako eh.

May kasamang malinis na pinggan ang ibinigay sa akin kanina kaya kinuha iyun ni Rafael at nilagyan ng pagkain. Inilapag nito sa harap ko kaya napangiti ako.

"Kumain na tayo?" nakangiti nitong wika. Kaagad akong tumango.

Nagtaka pa ako dahil muling tumayo si Rafael at naglakad papunta sa pintuan. Tinanggal niya ang pagkaka-lock at muling naupo sa tabi ko.

"Nasaan nga pala ulit si Jeann?" tanong nito sa akin sabay kuha ng kanyang cellphone.

"Nasa office ni Drake." maikli kong sagot. Abala ako sa kakanguya ng aking kinakain. Talagang gutom na gutom na ako. Ramdam na ramdam ko na din ang pagod ng buo kong katawan.

"Where is Jeann? Nandito na ako sa VIP room" napalingon pa ko kay Rafael ng magsalita ito.. May kausap na ito sa kanyang cellphone. Kung hindi ako nagkakamali si Drake ang nasa kabilang linya. Hinahanap nya dito ang kanyang pamangkin na si Jeann.

Ilang saglit din itong nakinig sa kanyang kausap sa kabilang linya bago pinatay ang tawag. Tumitig ito sa akin na may ngiting nakaguhit sa kanyang labi.

"Gutom na gutom ang Sunshine ko ah? " tanong nito. Naglagay ako ng kanin at ulam sa isang kutsara at inunang na isubo dito. Kaagad naman itong napanganga kaya lalong lumawak ang ngiti sa labi ko.

"Parang gusto ko ang ganito ah? Lalong sumasarap ang pagkain kapag sinusubuan mo ako Sunshine! Isa pa nga!" nakangiti nitong wika. Muli akong naglagay ng pagkain sa kutsara at muling isinubo dito. Alam kong naglalambing sa akin si Rafael at hindi ako magsasawang subuan ito ngayun. Gusto kong ipakita sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Patapos na kaming kumain ni Rafael ng magbukas ang pintuan ng VIP room. Kaagad na pumasok ang magkahawak kamay na Jeann at Drake. May ngiting nakaguhit sa mga labi nilang dalawa kaya naman napahawak tuloy ako sa braso ni Rafael ng wala sa oras. Nakakatuwa kasing pagmasdan ang dalawang ito. Mukhang

nagkakaintindihan na silang dalawa at masaya ako para kay Jeann. Importante talaga ang communication sa isang relasyon.

"Rafael...Bro! Kumusta? Kanina ka pa ba?" nakangiting wika ni Drake at inalalayan nito si Jeann na makaupo sa sofa na nasa harap namin.

"Bakit mo pa sila pinapunta dito? pwede mo naman dalawin si Jeann sa bahay nila ah? Alam mo naman na ayaw na ayaw kong i-exposed sa ganitong lugar si Veronica!" Kaagad na wika ni Rafael kay Drake. Nagkatitigan naman kami ni Jeann.

Kaagad kong nginitian si Jeann. Naglaho na ang lungkot sa mga nito ngayun. Isa pa parang may nabago sa awra nito ngayun na hindi ko lang mawari kong ano.

"Possessive ka talaga pagdating kay Veronica! Dont worry, kaagad siyang dinala ng staff ko dito sa VIP room kanina. Isa pa 100% safe ang mahal mo dito kaya huwag ka ng mag-alala."

natatawang sagot ni Drake. Mukhang wala lang dito ang pag-aalburuto ng kanyang kaibigan.

"Kahit na! Masyadong delikado ang panahon! Ilang beses na bang may nag- away dito sa loob ng bar mo? Nag- aalala lang ako na baka madamay ang asawa ko pati na iyang si Jeanh. Buntis pa man din at pinapayagan mong magpunta sa lugar na ito." sagot ni Rafael.

"Uncle naman eh. Hindi naman alam ni Drake ang pagpunta namin dito. Isa pa, wala pang katao-tao dito sa bar noong dumating kami kanina ni Veronica! Dont worry, walang aagaw sa iyo kay Veronice noh! Ang takot lang siguro nila sa iyo!" natatawang sagot ni Jeann.

"Hindi ko tinatanong ang opinyon mo! Sa susunod huwag mo ng dalhin si Veronica sa lugar na ito na hindi mo ipinapaalam sa akin. Magiging asawa ka na ni Drake at alam kong kaya mo ng maglabas - pasok sa bar na ito kapag gustuhin mo." sagot ni Rafael kay Jeann. Kaagad naman napaismid si Jeann at hindi na nito sinagot pa ang kanyang Uncle.

Nagtagal lang kami ng ilang minuto sa bar ni Drake at nagpasya na din umuwi. Nagpresenta na din si Drake na ito na ang maghahatid kay Jeann sa bahay ng kanyang mga magulang. Gusto din daw niyang makausap ang mga magulang ni Jeann tungkol sa nalalapit nilang kasal.

Hinayaan na lang namin ni Rafael total naman ilang buwan na lang ang bibilangin at ikakasal na sila. Isa pa buntis na si Jeann at mukhang kailangan din nito ang presensya ni Drake.

Pagkadating ng mansion kaagad kaming naghanda ni Rafael matulog. Naglambing pa ito sa akin na gusto nya daw na magkasama kaming matulog sa iisang silid. Total naman daw, kung totoosin mag-asawa naman na kami.

Kaagad ko naman itong pinagbigyan dahil ang sarap kaya sa pakiramdam na sa pagmulat ng iyung mga mata kinaumagahan ang lalaking mahal mo ang una mong masisilayan.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Dumating na din ang araw na pinakahihintay ko! Ang araw ng pagdalaw namin sa aking mga

magulang.

Madaling araw pa lang inihatid na kami ng driver ni Rafael sa Villarama Empire. may helipad ang matayog na building na iyun at gusto ni Rafael na mapadali ang byahe namin pauwi ng probensya kaya nagpasya itong magpahatid sa isa sa mga pag-aaring chopper plane hanggang airport malapit sa aming lugar.

Mabuti na din iyun. Hindi na namin kailangan pang maghintay ng mahabang oras sa airport. Isa pa ito ang kauna-unahang beses ko na sumakay sa isang sasakyan na pang- himpapawid kaya magkahalong excitement at kaba ang aking nararamdaman. 

Bus lang kasi ang sinakyan ko noong nagpunta ako dito sa Manila. Matagal ang biyahe pero sulit naman dahil wala pa halos isang buwan na nadito ako sa Manila nakilala ko na ang pamilya Villarama. Nakadaupang palad ko pa ang lalaking mahal ko at walang iba kundi si Rafael Villarama.

Kakaupo pa lang namin sa loob ng chopper biglang tahip ng ng kaba ang puso ko. Hindi pa man kami nakakaalis pero parang bumabaliktad na ang sikmura ko sa takot. Pinagpapawisan na din ang mga kamay ko dahil siguro sa nerbiyos.

"Heyyy relax ka lang! Nandito lang ako sa tabi mo at hindi kita hahayaan na mapahamak." nakangiting wika ni Rafael sa akin habang pinipisil nito ang pinagpapawisan kong kamay. Ganito ako kapag nakakaramdam ng nerbiyos.

"First time kung sumakay ng lumilipad na sasakyan Rafael. Natatakot ako!" pabulong kong sagot dito. Nakangiti ako nitong kinabig kaya naman napasubsob ako sa dibdib nito. Ilang saglit lang ay naramdaman ko na ang pag-angat namin.

Chapter 242

VERONICA POV

"Open your eyes Sunshine!" narining kong bulong sa akin ni Rafael kasunod ng paghalik nito sa buhok ko. Nasa himpapawid na kami at maayos naman ang lipad ng chopper plane. Ganoon pa man hindi ko pa din maiwasan na matakot sa isiping baka bumagsak ang sinasakyan namin. Nakakatakot isipin na milya-milya ang layo namin sa kalupaan.

"Na--natatakot ako!" sagot ko sa kanya.

"Sige na....para naman ma-enjoy mo din ang mga nakikita ko!" sagot nito. Kaagad akong umiling kaya narinig ko ang mahina nitong pagtawa.

"Sige ka...kapag ganyan ka, pababalikin ko na lang ang chopper sa Manila. Ayaw ko pa naman na nakikita kang ganyan." wika nito sa akin. Natigilan ako. Miss na miss ko na sila Nanay at Tatay. Ito na iyung araw na pinakahihintay ko upang muli silang makita.

"Hindi ba nakakatakot?" tanong ko.

Hindi na ito sumagot pa kaya dahan- dahan akong kumalas sa kanya. Tumitig muna ako sa mukha nito bago ko dahan-dahan na inilibot ang tingin sa paligid. Hindi ako makapaniwala sa aking nasilayan.

"Nag-aagaw na ang liwanag at dilim sa kalangitan. Napakaganda ng mga nakikita ko at hindi ako makapaniwala na muling mapatitig sa nakangiting mukha ni Rafael.

"See? Hindi bat ang ganda ng mga tanawin? Dont worry, mababa lang naman ang lipad ng chopper. Unlike sa mga international airline na hindi mo maaapreciate ang mga dinadaanan at wala kang ibang nakikita kundi ang mga kasamahan mo sa loob ng eroplano." natatawa nitong paliwanag. Mangha na muli kong inilibot ang tingin. Ang ganda pagmasdan ng kapaligiran.

Halos tatlong oras lang naman kami sa himpapawid at lumanding na ang chopper sa isang malawak na lupain. Hindi ko naman malaman kong nasaan na kami pero tahimik na lang akong sumunod kay Rafael.

Alam kong alam nito ang kanyang ginagawa. Naglakad lang kami ng ilang distansya mula sa chopper at kaagad kaming nakarating sa isang nakahintong mga sasakyan. Nakatayo doon ang ilan sa kanyang mga bodyguard. Mukhang nauna na silang nakarating sa lugar na ito at hinihintay na lang nila ang kanilang amo.

Hindi na bago sa akin ang ganitong klaseng bagay. High profile ang pamilya Villarama at hindi papayag ang mga magulang nito na dadayo sa malayong lugar ang kanilang anak na walang kasamang bodyguards. Bale tatlong sasakyan ang nakikita ko na may malalaking gulong at isa sa mga ito ang nilapitan namin ni Rafael at kaagad akong pinagbuksan ng pintuan at inalalayan na makapasok hanggang sa makaupo sa loob.

Pakiramdam ko tuloy para akong isang prinsesa na pinaka-iingatan ng isang prinsepe.. Safe na safe ang pakiramdam ko sa tuwing kasama ko si Rafael.

Kaagad na umusad ang sasakyan ng masiguro ng driver nito na maayos na kaming nakaupo ni Rafael sa loob. Wala na din akong time na bilangin pa ang mga kasamang bodyguards nito.

Nagtaka pa ako dahil habang tumatagal ang biyahe namin sa lubak lubak na daan naging familiar na sa mga mata ko ang ilan sa mga dinadaanan namin. Hindi ko mapigilan ang muling mapatitig kay Rafael at nagtanong.

"Nasaan na tayo?" tanong ko. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Hindi ko din alam. Pero hindi bat dapat alam mo din ang lugar na ito dahil dito ka lumaki?" nakangiting sagot nito sa akin sabay pisil sa pisngi ko. Nagtatakang nagpapalinga-linga ako.

Hindi talaga ako maaaring magkamali. Nandito na kami sa lugar na kinalakihan ko. Pwede na palang dumiretso ang chopper dito? Ngayun ko muling napatunayan na wala talagang imposible sa mayayamang tao. Napupuntahan ang mga lugar na gustong puntahan sa maiksing oras lamang.

"Nandito na tayo sa lugar namin?" hindi ko mapigilang bulong kasabay ng pagkabog ng dibdib ko. Nakalabas na ang sasakyan sa lubak-lubak na daan at simentadong kalsada na ang tinatahak namin. Naging abala na ang mga mata ko sa kakatingin sa labas. Maliit lang ang lugar namin at familiar sa mga mata ko ang mga nadadaanan namin. Pati na din ang mga mukha ng ilang mga tao na naglalakad sa gilid ng daan.

"Sure ka Rafael? Ang bilis natin? Akala ko talaga sasakay pa tayo ng Roro." muli kong wika. Tanging pagpisil lang sa palad ko ang naging sagot nito.

Hindi nagtagal huminto ang sasakyan sa harap ng may dalawang palapag na bahay. Muli akong napatulala at muling inilibot ang tingin sa paligid? Sa lugar na ito nakatayo ang bahay namin noon pero bakit wala na? Nasaan ang bahay namin? Nasaan ang pamilya ko? Bakit ibang bahay ang nakikita ko ngayun?

Naramdaman ko na lang ang pagbaba ni Rafael ng kotse. Umikot ito sa kabilang bahagi at pinagbuksan ako ng pintuan at inalalayan na makababa. Naguguluhan akong nagpapalinga- linga ng tingin.

Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang mga bahay ng mga kapitbahay namin. Pati na din ang mga nagtataka nilang mukha na nakatingin sa gawi namin. Nagtaka siguro sila kung sino kami? Tatlong mamahaling sasakayan ba naman ang sabay-sabay na huminto sa tapat ng bahay na ito.

Napakurap ako ng makailang ulit at hindi malaman kong saan pupunta. Nasaan na ba ang bahay namin? Nasaan sila Nanay at Tatay? Pwede naman siguro akong magtanong sa mga kapitbahay namin.

Pero hindi namin sila ka-closed! Hindi pa ako ready na makarinig ng pang- iinsulto mula sa kanila. Siguro pupunta na lang ako sa bahay nila Ethel mamaya para tanungin kung nasaan sila Nanay at Tatay. Sila lang naman ang kasundo namin sa lugar na ito. Mapagmataas kasi ang ilan sa mga kapitbahay namin. Puro panglalait ang naririnig ko sa kanila noon.

"Whats wrong? Nandito na tayo sa inyo." napukaw ako sa malalim na pag- iisip ng marinig kong nagsalita si Rafael. Muli kong ibinalik ang attention ko sa kanya.

"Rafael, mukhang hindi na dito nakatira sila Nanay at Tatay. Wala na ang bahay namin." sambit ko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot.

Baka dinimolish na ang barung-barong namin at pinalayas na sila Nanay ng mga mapagmataas naming kapitbahay. Bago kasi ako umalis noon para lumuwas ng Manila iyun na ang usap-usapan na naririnig ko sa aming mga kapitbahay, Masyadong masakit daw sa mata ang bulok na bahay namin. Hindi mapaayos-ayos. Paano nga naman mapaayos nila Nanay at Tatay eh halos wala nga kaming makain noon.

"Ate...?" nagulat pa ako ng marinig ko ang familiar na boses na iyun. Kaagad akong napalingon at tumampad sa mga mata ko ang pangatlo kong kapatid. Si Angelo.

"Ate, ikaw nga!" nakangiti nitong wika ng makalapit sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang sarili ko. Kaagad akong napayakap sa kanya.

"Angelo? Kapatid ko? Nasaan sila Nanay at Tatay? Nasaan na ang bahay natin.?" sunod-sunod kong tanong.

"Ate? Naku, wala sila Nanay at Tatay. Nasa palengke at ang mga kapatid ko naman pumasok nasa palaruan kaya walang tao sa bahay. Hindi kasi namin alam na darating kayo." sagot nito ng makakalas sa pagkakayap ko sabay sulyap kay Rafael.

"Biglaan lang ang uwi ko. Siya nga pala, siya si Kuya Rafael mo at Rafael kapatid ko si Angelo!" pakilala ko sa dalawa.Kaagad naman itong nginitian ni Rafael.

"Hello po Kuya! Pasok na po kayo sa loob ni Ate pupuntahan ko sila Nanay sa palengke. Tiyak na matutuwa sila kapag malaman nilang nandito kayo." ngiti-ngiti nitong wika at hinawakan ako sa kamay sabay hila sa akin papasok sa loob ng may dalawang palapag na bahay. Mukhang bagong gawa pa lang ito base na din sa nakikita kong mga gamit sa loob ng makapasok kami. Napalingon pa ako sa kay Rafael na noon ay nakangiti na nakasunod sa amin.

"Angelo, teka lang..huwag mong sabihin na...;' hindi ko na natuoy ang sasabihin ko ng muli itong sumagot.

Bakas sa boses nito ang sobrang tuwa.

"Oo Ate...wala na iyung barung-barong natin. Ito na ang bagong bahay natin. Hindi na tayo magsisiksikan katulad noon." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapatanga. Muli akong napalingon kay Rafael na nakatayo lang sa likuran naming magkapatid.

"A-anong sabi mo?? Bahay natin ito? Paanong nangyari iyun?" tanong ko sabay libot na tingin sa paligid. Kaagad na umagaw sa pansin ko ang mga picture frame na nakakabit sa dingding.

Nilapitan ko iyun at sinipat ng tingin. Mga larawan nga namin ito. At ang labis kong ipinagtaka sa iilang larawan, kasama dito si Ate Arabella pati na din ang asawa nitong si Kuya Kurt. Huwag nilang sabihin na nagpunta sila dito ng hindi man lang nababanggit sa akin? Bagong kuha kasi ang mga larawan na ito eh.

"Oo nga Ate. Kulit naman eh! Talagang hindi binanggit sa iyo nila Nanay at Tatay ito. Gusto ka kasi nilang surpresahin." sagot ni Angelo. Fourteen years old na ito at alam kong alam na nito ang nangyayari sa paligid.

"Paanong nangyari iyun?" tanong ko. Napalingon si Angelo kay Rafael kaya naman nagtatanong ang mga matang tumitig ako kay Rafael.

"Nanay at Tatay mo na lang ang tanungin mo." ngingiti-ngiti nitong sagot ni Rafael sa akin. Pero kahit na ayaw nitong magtapat ngayun alam kong sa pamilya nila nanggaling ang pera para sa maipatayo ang bahay na ito. Hindi ko maiwasan na maluha kaya kaagad akong dinaluhan ni Rafael.

"Sorry...hindi talaga namin binanggit ang tungkol dito. Ayaw na kasi namin na guluhin pa ang isipan mo. Remember, nagiging abala ka sa pag-aaral ng time na iyun at mismong si

Ate Arabella ang gumawa ng paraan para makausap ng maayos ang mga magulang mo at tanggapin ang offer namin na maipaayos ang dati niyong bahay." salaysay ni Rafael. Lalo akong napaiyak. Hindi ko akalain na habang abala ako sa pag-aaral ko abala naman sila sa pagtulong sa pamilya ko dito sa probensya.

Nang nagpakawala yata ng grasya ang langit sinalo ko na yata lahat. Ano pa nga ba ang mahihiling ko? Sulit ang hirap na napagdaanan ng pamilya namin noon. Hindi ko akalain na may dadating na malaking tulong sa aming pamilya. Sa isang iglap, biglang nagbago ang buhay namin. Dahil iyun sa tulong ng mga Villarama.

"Rafael, hindi ko alam kung ang masasabi ko tungkol dito. Hindi ito ang ini-expect ko sa pag-uwi kong ito. Nakakahiya na sa inyo! Ang laki na ng naibigay nyong tulong sa amin." lumuluha kong wika. Seryoso akong tinitigan sa mga mata at pinahiran ang luha na dumaloy sa pisngi ko gamit ng kanyang mga palad.

"Huwag mong isipin ang tungkol sa bagay na ito Veronica. Pera lang iyan. At marami kami noon. Tumutulong nga kami sa ibang tao, sa pamilya pa ba ng babaeng mahal ko?" sagot nito.

"Pero sa sobrang dami ng naitulong niyo sa amin hindi ko na alam kung paano kayo mapasalamatan." sagot ko.

"Hindi namin kailangan ang pasasalamat mo Veronica. Palagi mong tandaan, hindi pa man tayo naikasal sa simbahan pero mag-asawa na tayo diba? Pumirma na tayo pareho ng marriage contract at nairehistro na iyun sa gobyerno. Kaya sa batas ng bansang ito mag-asawa na tayo kaya may karapatan ka na sa kung ano mang meron ako ngayun....:

"Kaya nga nagsisipag ako na lalong mapalago ang kumpanya ng pamilya para mabigyan kita ng magandang buhay." nakangiti nitong wika. Pinisil pa nito ang pisngi ko. Para naman akong natameme at napatitig na lang dito. Hindi ako makapaniwala na ganito na pala ang mindset ng isang Rafael Villarama.

Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Kaagad akong napayakap kay Rafael. Hindi ko na din alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. Kulang ang katagang pasasalamat para ipadama dito kung gaano ako kasaya ngayun.

"Pasensya na po kayo Kuya Rafael, ganyan na talaga iyan si Ate noon pa. Iyakin!" napakalas ako sa pagkakayakap kay Rafael ng marinig ko ang nang-aasar na boses ng kapatid kong si Angelo. Pinukol ko ito ng masamang tingin kaya pareho silang natawa ni Rafael.

"Ikaw Angelo ha? Kanino mo nakuha ang ganyang pag-uugali? Akala ko ba pupuntahan mo sila Nanay sa palengke? Bakit nandito ka pa?"

kunwari ay naiinis kong tanong. Napakamot naman ng ulo niya si Angelo at mabilis na tumalikod. Muli akong napahawak kay Rafael at ako na mismo ang tumingkayad para bigyan ito ng mabilis na halik sa labi.

Kaagad kong napansin ang pagkagulat nito dahil sa aking ginawa. Ngumiti ito at hinawakan ang pisngi ko at gumanti ito sa ginawa ko kanina. Ginawaran ako ng mapusok na halik sa labi na siyang kaagad ko naman tinugon.

Mabuti na lang at nakaalis na ang kapatid ko at kami na lang ang naiwan dito sa loob ng bahay. Ang mga kasamang tauhan ni Rafael ay nasa labas lang. Matiyagang naghihintay sa kung ano ang iuutos ng kanilang amo. Mabuti na lang at malawak lawak ang harap ng bahay namin kaya kahit papaano may mapipwestuhan sila.

"Teka lang. Baka maabutan tayo nila Nanay at Tatay." protesta ko kay Rafael ng pakawalan nito ang labi ko at aktong leeg ko na naman ang kanyang gustong pagtoonan ng pansin. Narinig ko pa ang mahina na pagbuntong hininga nito bago ako pinakawalan. Natatawa naman akong tumitig sa kanya. Mukhang may isang nilalalang na naman na nabitin ngayun araw.

Chapter 243

VERONICA POV

Hinahaplos ni Rafael ang pisngi ko ng marinig ko ang muling pagbukas ng pintuan ng bahay at pumasok ang mangiyak-iyak na si Nanay at Tatay.

"Anak! Diyos ko! Ikaw nga!" kaagad na wika nito. Hindi ko naman maiwasan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko kasabay ng pag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

"Nay! Tay!" sambit ko at kaagad silang sinalubong. Kaagad akong hinalikan sa pisngi at niyakap ni Nanay ng magpang -abot kami. Hindi ko na mapigilan pa ang mapaiyak. Kung alam lang nila kung gaano ako ngayun kasaya.

"Salamat sa Diyos at nagawa mong dalawin kami anak. Miss na miss ka na namin!" sagot ni Nanay at ramdam ko sa boses nito na umiiyak na din. Hindi naman ako nakasagot. Kung alam lang din nila kung gaano ko sila na miss ng sobra.

"Nay, sobrang na-miss ko din po kayo! Masayang masaya ako ngayun dahil muli tayong nagkita." sagot ko at kumalas sa pagkakayakap sa kanya at si Tatay naman ang binalingan. Hinawakan ko ang kamay nito habang nakangiti.

"Veronica, anak! Salamat dahil nagiging maayos ang buhay mo sa Manila. Kahit papaano nabawasan ng kahit kaunti ang pag-aalala na nararamdaman namin sa iyo."

mahinahon na wika ni Tatay. HIndi ko na napigilan pa ang aking sarili. Napayakap na ako dito.

"Tay, salamat po dahil naging maayos ang kalagayan niyo dito habang wala ako. Mahal na mahal ko po kayo ni Nanay! Pati na din ang mga kapatid ko.

" sagot ko at kumalas na sa 

pagkakayakap sa kanya. Binalingan ko ng tingin si Rafael para pormal na ipakilala sa aking mga magulang.

"Siya nga po pala Nay, Tay, si Rafael nga pala. Kapatid ni Ate Arabella at kasintahan ko po." pakilala ko at kaagad naman lumapit si Rafael sa amin. Una nitong hinakawan ang kamay ni Tatay at nagmano. Sumunod naman ang kay Nanay.

"Diyos ko! ito na ba iyung bunsong anak nila Madam Carissa at Sir Gabriel?

"gulat na tanong ni Nanay. Kaagad akong napatango.

"At may relasyon kayong dalawa?"

muling tanong ni Nanay. Bakas ang pagkagulat sa mukha nito kaya hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Opo. Unang kita ko pa lang po sa anak ninyo minahal ko na siya ng sobra! Huwag po kayong mag-alala... nagbabalak na din akong pakasalan siya sa simbahan." si Rafael na ang sumagot.

"pe-pero ayos lang ba sa mga magulang mo Iho? Pasensya ka na... hindi nabanggit sa amin ni Arabella ang tungkol dito noong dumalaw siya dito sa amin. Ang nabanggit niya lang nag-aaral  daw si Veronica at maayos naman ang kalagayan niya sa mansion. Pero hindi niya nabanggit na---" hindi na natuloy ang sasabihin ni Nanay ng muli akong sumagot.

"Nay! Hindi nya talaga sasabihin iyun dahil hindi naman po sila nakatira sa mansion. Hindi din po kasi uso ang mga marites sa pamilya nila Rafael." sagot ko na may halong biro sa tono ng boses. Pinunasan ko na din ang luha sa aking pisngi. Napangiti naman si Rafael sabay akbay sa akin.

"Huwag po kayong mag-alala. Hindi ko po lolokohin si Veronica kung iyan ang iniisip nyo. Sumama po ako dito para pormal na hingin ang kamay ng anak nyo Mahal na mahal ko po siya at siya lang ang gusto kong makasama habang buhay. Isa pa po alam nila Mommy at DAddy ang tungkol sa relasyon namin at sila ang mas unang magagalit kapag sasaktan ko ang anak nyo. Mas mahal nga po yata ni Mommy si Veronica compare sa akin eh." mahabang sagot ni Rafael.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti dahil sa mga katagang naririnig dito. Napakasarap pakinggan ang mga sinabi nito ngayun lang. Nagkatingin naman sila Nanay at Tatay bago tumango.

"Ano pa nga ba ang magagawa namin. Pasensya ka na Rafael. Hindi lang talaga namin maiwasan na magulat. Mahirap lang kami at mayaman kayo. Hindi maalis sa amin na mag-alala." sagot ni Nanay.

"Huwag na kayong mag-alala. Hindi po mangyayari ang kinatatakutan niyo Nay. Mahal ko si Veronica at ipaglalaban ko siya kahit kanino." seryosong sagot ni Rafael. Nakiki- Nanay at Tatay na din ito da mga magulang ko na siyang lalo kong ikinatuwa.

"Salamat naman kung ganoon Rafael. Masaya kami para sa anak namin. Hindi lang namin akalain na mangyayari ang ganito. Hindi din namin akalain na dalagang dalaga na pala talaga ang Veronica namin. May Ipinapakilala ng boyfriend eh. At hindi basta-bastang lalaki. Kay gandang lalaki." nakangiting sagot naman ni Tatay. Nagkatawanan naman kami ni Rafael.

"Siya nga pala. Sinu-sino ba iyung mga kalalakihan sa labas? Halos lahat ng kapitbahay natin dito sa bahay natin nakatingin. Nagtataka silang lahat kung sino ang aming bisita ngayun."

tanong ni Nanay.

"Mga bodyguard ni Rafael Nay. Alam niyo naman po na hindi siya pwedeng umalis na walang kasa-kasamang magbabantay sa kanya." ako na ang sumagot.

"Pasensya na po kayo Nay! Gusto lang din kasing masiguro nila Mommy at Daddy na ligtas kaming makarating ni Veronica sa lugar na ito. Huwag nyo na lang po sanang pansinin ang mga kasama ko. Mababait po ang mga iyan at wala po kayong magiging problema sa kanila." nakangiting sagot naman ni Rafael. Napatango naman silang dalawa tanda ng pagsang-ayon.

"Teka lang, kumain na ba kayo? Sandali lang at ipaghahanda na muna namin kayo ng pagkain. Teka lang gusto nyo bang kakanin na lang muna? Aldrin, bumalik ka na muna ng palengke. Padagdagan mo iyung mga karne na binili natin sa suki natin. Pati

na din ang mga isda. Daanan mo na din ang mga bata sa palaruan para naman may tutulong sa akin dito sa paghahanda ng mga pagkain."

Mahabang wika ni Nanay kay Tatay. Sa dami ng sinabi nito hindi lang ako sure kung natatandaan lahat ni Tatay iyun.

"Nay, relax lang. Hindi niyo po kailangan ang mataranta ng ganiyan. Malapit lang po ba ang palengke dito? Sasama kami ni Veronica doon." awat na ni Rafael. Umiling naman si Nanay.

"Naku, huwag na anak. Kaya na ng Tatay Aldrin mo ang mga iniutos ko sa kanya. Ang mabuti pa magpahinga na lang muna kayo habang hinihintay ang pagkain. Pasensya na kayo at hindi talaga kami nakapaghanda. Kung alam ko lang na darating kayo kagabi pa sana ako nagpaluto ng mga pagkain!" sagot ni Nanay.

"Nay, ayos lang po kami. Hindi naman kami napagod sa byahe. Naka-chopper kami kaya ang bilis namin nakarating dito. Sige na po, sasama na kami kay Tatay sa palengke. May kotse naman sa labas at pwede namin gamitin para makarating kaagad kami." nakangiting sagot muli ni Rafael. Wala ng nagawa pa si Nanay kundi ang pumayag na lang. Alam kong nahihiya lang ito kay Rafael kaya parang natataranta ito ngayun.

Pagkalabas namin ng bahay ay kaagad kong napansin ang mga kapitbahay namin na nakadungaw sa kani- kanilang bintana. Kaagad naman akong hinawakan ni Rafael sa kamay at iginiya patungo sa isa sa mga sasakyan na gamit namin.

"Malapit lang naman ang palengke dito anak. Pwede na din natin lakarin." wika ni Tatay. BAkas ang pag-aalangan sa mukha nito habang nakatitig sa kotse.

"Mas maigi na po na magkotse tayo TAy. Hindi po bat maraming pinapabili si Nanay na mga karne at isda? Baka masyadong mabigat kapag manu- mano nating buhatin pauwi."sagot ko, Wala ng nagawa si Tatay kundi pumayag na din.

Pinagbuksan muna ako ng pintuan ni Rafael at pinapasok sa loob. Kinausap nito ang kanyang isa sa mga bodyguard bago na din sya tuluyang naupo sa tabi ko. Si Tatay naman pumuwesto na sa tabi ng driver.

"Sigurado ba kayo na hindi kayo napagod sa biyahe?" muling wika ni Tatay ng umusad na ang sasakyan. Kaagad naman sumagot si Rafael.

"Ayos lang po Tay, Isa pa balak ko din talaga mag-ikot sa lugar na ito mamaya kasama si Veronica. Babalik din po kami kaagad bukas ng Maynila dahil may pasok si Veronica sa School sa Monday. Talagang sumaglit lang po kami dito sa probensya para naman

magkita kayo at makilala ko na din kayo.." sagot ni Rafael Pinipisil-pisil pa nito ang palad ko habang nagsasalita kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Kung ganoon dapat pala sulitin niyo ang araw habang nandito kayo sa probensya. Masaya kami dahil nagawa niyo kaming dalawin sa kabila ng pagiging abala niyo sa Manila." sagot naman ni Tatay.

Wala pang sampung minuto narating na namin ang palengke na tinutukoy ni Nanay. Hawak kamay kaming bumaba ni Rafael ng kotse at sumunod kay Tatay hanggang sa makapasok sa loob.

"Sure ka ba na ayos lang sa iyo na pupunta sa ganitong lugar? Hindi ka pa man din sanay." wika ko kay Rafael habang naglalakad. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang panakaw na pagtitig sa amin ng aming nadadaanan. Alam kong kahit papaano natatandaan ako

ng ilan sa mga kababayan namin.

Maliit lang ang lugar na ito at halos lahat magkakakilala. Iyun nga lang, iilan lang ang nakakaintindi sa sitwasyon ng pamilya namin kaya iilan lang din ang mga kaibigan nila Nanay at Tatay noon. Hindi ko lang alam kung nagbago na ba ang sitwasyon ngayun.

"Aldrin...si Veronica ba iyan? Nakauwi na pala siya galing Manila?" natigil sa paglalakad si Tatay ng may biglang nagtanong dito. Nabaling naman ang attention namin ni Rafael sa babaeng nagtanong.

"Ayyy oo. Kakarating lang nila. Gustong sumama kaya pinagbigyan ko na." sagot ni Tatay at itinuloy na ang paglalakad. Kaagad naman kaming napasunod ni Rafael dito hanggang sa nakarating kami sa isa sa mga pwesto ng meatshop. Pilit namin inii-ignora ang mga titig na ipinupukol sa amin ng aking mga kababayan.

Isang nakangiting mukha ng medyo may edad na babae at lalaki ang bumungad sa amin. Kaagad nilang binati si Tatay. Kakilala namin sila noon pa. Si Aling Marina at Mang Gregor.

Kaagad na sinabi ni Tatay kung ano ang kanyang pakay. Bumili ito ng maraming karne at kaagad itong tinulungan ni Rafael na bitbitin ang mga iyun. Natuwa naman ako dahil hindi ko nakikitaan na kahit na ano mang pandidiri sa mukha nito habang nandito kami sa loob ng palengke. Alam kong sa tanang buhay nito never itong nakakakaapak sa ganito klaseng lugar.

"Sir ko na po ang magbibitbit. Dadalhin ko na po sa kotse." Hindi na ako nagulat pa ng may biglang lumapit sa amin. Isa sa mga bodyguard na kasama ni Rafael at kinuha nito sa kamay ng kanyang amo ang mga bitbit nitong plastik. Sunod nitong kinuha ang mga bitbit ni Tatay kaya naman kaagad nila itong ibinigay.,

"Si Veronica na ba iyan Aldrin? Abat ang gandang bata talaga!" narinig ko pang wika ni Aling Marina. Nakangiti itong nagpapalipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni Rafael.

"Ayyy oo! Kakarating lang nila kanina. Sinurpresa kami. Gusto daw kaming makilala ng nobyo niya." proud na sagot ni Tatay sabay sulyap sa aming dalawa ni Rafael.

"Bagay silang dalawa. Ang gwapo din ng kasama ng anak mo. Mukhang mayaman." sagot ulit nito. Tipid na ngiti lang ang ibinigay ko kay Aling Marina at umalis na din kami sa pwesto nila.

"Bumalik na kayo ng kotse anak. Pupunta pa ako sa isdaan. Maputik doon at baka madumihan lang kayo." baling sa amin ni Tatay. Tiningnan ko muna si Rafael bago tumango.

"Sige po...pasusunurin ko na lang po sa inyo ang isa sa mga tao ko para may tumulong sa inyo sa pagbibitbit sa mga pinamili niyo po." si Rafael na ang sumagot. Muli ko itong tinitigan at hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa dito ng mapansin ko na tagaktak na ng pawis ang noo nito. Hindi nga ito sanay sa ganitong lugar.

"Abay ikaw ang bahala. Sya nga pala Veronica, dumaan kayo sa Dencieta. Tindahan ng mga kakanin iyun. Mamili kayo ng mga gusto nyong kainin ni Rafael at hindi pa pala kayo kumakain ng agahan." wika ni Tatay sa amin bago ito tumalikod. Alam ko ang pwesto ng bilihan ng kakainin na iyun kaya kaagad kong hinila si Rafael papunta doon.

"Veronica? Ikaw nga? Uyyy kumusta ka na?" Palabas na kami ng palengke at tinatahak na namin ang daan patungo sa bilihan ng kakanin ng may biglang tumawag sa pangalan ko. Wala sa sariling napalingon ako at kita ko ang isa ko pang kababata. Si Akira! Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin na may kargang sanggol. Hindi ko din ito naging kaibigan pero nginitian ko ito.

"Akira! Kumusta?" tanong ko.

"Ayos lang. Grabe, mukhang sosyalin

ka na ngayun ah? Sinong kasama mo?" direkta nitong tanong. Hindi pa rin ito nagbabago. Pakialamera pa rin. Sabagay, napapaligiran pala kami ng mga marites kaya naman wala akong choice kundi ipakilala si Rafael dito. Para matigil na ang mga mapanirang kwento tungkol sa akin na lumaganap sa lugar na ito. Bigla ko kasing naalala ang mga sinabi sa akin nila Lorie at Claire noong nagkita kami.

"Asawa ko, Si Rafael." sagot ko at kaagad ko naman naramdaman ang pag akbay sa akin ni Rafael.

Kita ko ang pagkagulat sa mga mata ni Akira. Matamis ko itong nginitian at tuluyan ng nagpaalam sa kanya.

Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa mga nadaanan namin na mga pwesto. Halos lahat yata nakatitig sa amin. Hindi din nakaligtas sa mga mata ko ang paghanga na ipinupukol ng mga kababaihan habang nakatitig kay Rafael.

Sorry na lang sila. Pag-aari ko na ang puso ng lalaking kasama ko ngayun. Mainggit sila sa akin hanggat gusto nila dahil parang basura ang turing ng karamihan sa kanila sa amin noon.

"Ganito ba talaga ang mga tao dito sa inyo Sunshine! Grabe kung makatingin. " bulong sa akin ni Rafael. Napansin nya din pala iyun.

"Huwag mo na lang pansinin.

Napopogian lang iyan sila sa iyo. Tingnan mo ang hitsura ng mga kababaihan. Parang gusto ng tumulo ang laway. Masyado ka kasing gwapo para pumunta sa lugar na ito."

pagbibiro kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ako hinapit sa baywang at diretso na kaming naglakad papunta sa shop na sinasabi ni Tatay na bilihan ng mga kakanin.

Bumili nga kami ng maraming kakanin. Hindi lang naman kami ang kakain kundi pati na din ang mga kasamang tauhan ni Rafael.

Pagkatapos namin mamili ng pagkain dumiretso na kami ng kotse. Parehong tagaktak ang pawis namin ni Rafael ng pumasok kami sa loob.

"Grabe! Ang init pala dito sa inyo Sunshine!" Angal pa nito sa akin at kumuha ng tissue at ito na mismo ang nagpunas ng pawis sa noo ko. Simpleng gesture pero nakakataba ng puso.

Chapter 244

VERONICA POV

Hindi naman nagtagal ang aming paghihintay kay Tatay at kaagad naman itong lumabas sa loob ng palengke kasama ang dalawa sa mga bodyguard ni Rafael. Pagkasakay nito kaagad na kaming umuwi ng bahay.

Kaagad akong nakaramdam ng tuwa nang nakita ko ang ilan sa mga kapatid ko sa labas ng bahay. Mukhang inaabangan nila ang pagbalik namin dahil kaagad na gumuhit ang kanilang ngiti sa labi ng mapansin nila ang pagdating ng sasakayan.

"Ate!" pagkababa ko pa lang ng kotse kaagad na akong sinalubong ng mga kapatid ko. Unahan sila sa paglapit sa akin at isa-isang nagsipagyakap.

"Ate... Ikaw na nga...ang ganda-ganda mo na lalo!" kaagad na bulalas ni Charmaine. Twelve years old at pang-apat sa aming magkakapatid. Hindi ko naman maiwasan ang matawa. Sa aming magkapatid ito ang pinakamadaldal sa lahat.

"Matagal ng maganda si Ate. Kahit naman hindi pa siya ganoon kaputi noon maganda na siya!" Nakalabing sabat naman ni Ana. Ang panglima sa aming magkakapatid.

"Alam ko naman iyun. Pero mas maganda siya ngayun. Kita mo nga ang kinis na nya at ang puti tapos ang bango pa." muling sagot ni Charmaine. Ayaw talaga nitong patalo. Bago pa magkainitan ang dalawa pumagitna na ako.

"oohhh tama na iyan! Baka kung saan- saan na naman mapunta ang usapan na iyan. Siya nga pala, mag 'hello' muna kayo sa Kuya Rafael niyo! May pasalubong pa naman siyang dala para sa inyo!" nakangiti kong sagot at binalingan si Rafael na nakatayo sa tabi ko. Kita ang tuwa sa mga mata nito habang nakatingin sa mga makukulit kong kapatid.

"Jowa mo siya Te?" Muling tanong ni Charmaine. Si Rafael na ang sumagot dito.

"Nope...asawa na ako ng Ate mo!" sagot ni Rafael at kaagad akong hinalikan sa pisngi. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ng kapatid ko. Pabirong nakurot ko naman si Rafael sa kanyang tagiliran. Pilyo talaga ito. Pati mga kapatid ko gusto pa yatang pagtripan. Ang dami pa namang mga Marites na nakatingin sa gawi namin.

"Ayyyiiii! Ang sweet nila!" Kinikilig na wika ni Charmaine sabay napatakip ng bibig nito habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa pagitan naming dalawa ni Rafael.

"Halaka! Lagot ka Ate. Nag-asawa ka na pala! Sabi ni nanay kanina boyfriend lang eh." sabat naman ni Ana. Sabay pa kaming natawa ni Rafael dahil sa naging reaction nito. Samantalang ang iba ko pang mga kapatid nagsipasok na sa loob ng kotse.

"Bakit ayaw mo ba akong maging asawa ng Ate mo? Mabait naman ako at pogi pa." nagbibirong sagot ni Rafael. Muli akong natawa. Ni sa hinagap hindi ko akalain na makikipag-usap ito ng ganito sa makulit kong kapatid.

"Gusto na lang..... kasi totoo naman talagang pogi kayo eh tsaka sabi ni Nanay kanina mabait daw po kayo! Kuya na lang ang itawag namin sa iyo ha? Maiinggit talaga nito ang mga kaibigan ko dahil may Kuya na akong pogi!" Si Charmaine na naman ang sumagot.. Natawa naman si Rafael dahil sa sinabi nito. Simpleng salita na lumabas sa bibig ng kapatid ko pero tuwang tuwa ito. Nakikinita ko na mukhang magiging mabuting ama ito ng mga anak namin kapag nagkataon. Hindi ko naman maiwasan na ipilig ang ulo ko dahil sa naisip ko.

Ano ba itong tumatakbo sa isip ko. Kakaumpisa pa lang naming dalawa ni Rafael sa aming relasyon napunta na kaagad sa pagkakaroon ng anak ang imahinasyon ko. Nakakahiya kapag malaman ni Rafael ito. Hindi pa nga ako nakakaapak sa college kung anu- ano na ang tumatakbo sa isip ko.

"Tama na muna iyan! Charmaine, tigilan mo muna iyang Ate at Kuya mo. Huwag ka muna mangulit at tulungan mo si Kuya Angelo mo na magbalat ng mga gulay sa Kusina." Narinig kong saway ni Nanay kay Charmaine na noon palagay kaagad ang loob kay Rafael. Nagawa na nitong makipagkulitan sa Kuya niya. Sabagay, sa aming lahat ito lang ang hindi mahiyain.

"Veronica anak, dalhin mo na dito sa loob si Rafael. Sa sala na lang muna kayo kumain dahil masyadong magulo ang kusina." ako naman ang binalingan ng tingin ni Nanay kaya

kaagad na akong tumalima. Nakakaramdam na din ako ng gutom at isa pa kanina pa ako natatakam sa mga kakanin na binili namin.

Katulad ng sinabi ni Nanay sa sala na kami pumwesto ni Rafael. Sa sobrang dami ng mga binili na lulutuing pagkain ni Tatay kanina mukhang kailangan ni Nanay ng makakatulong doon.

Iyung mga bodyguard naman binigyan na din namin ng makakain. Napansin ko din kanina si Angelo na inaasikaso nya ang mga ito. May napansin na din akong mga tasa na may lamang kape kanina kaya nasisiguro ko na hindi naman sila magugutuman dito sa amin.

Ang iniisip ko lang ngayun kung kaya bang kumain ng kakanin ni Rafael. Never pa kasi akong nakakita ng ganitong pagkain sa mansion kaya hindi ko alam kung mapapakain ko ito ngayun dahil hanggang ngayun hindi pa nag-umpisang magluto sila Nanay. Nasa proseso pa lang sila ng paghihiwa.

"Gusto mo bang maghanap tayo ng ibang pagkain sa labas?" tanong ko kay Rafael sabay lapag ng black coffee sa kanyang harap. Naglagay na din ako ng isang pitcher ng malamig na tubig. Ang mga kakanin naman ay nakapatong na sa center table at may dalawang platito na din na nakalagay.

Suman, biko at palitaw ang nabili namin kanina. Iyung na lang kasi ang available doon sa store. Hindi ko talaga sure kung magugustuhan ito ni Rafael.

"Mukhang masarap naman. Dont worry, nakakain na ako ng ganitong pagkain noong bata pa ako." wika nito habang nakatitig sa suman. Nagulat pa ako ng kumuha ito ng isang piraso, binalatan at diretsong isinubo.

"Sure ka?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Yup! Palaging inuutusan noon ni Ate Arabella ang dati namin na cook na gumawa ng ganito sa mansion. Pero noong nagresign na dahil sa katandaan nahinto na din ang pagkain namin ng mga ganito hanggang sa nakalimutan na namin." sagot nito at kumagat ulit ng suman.. Kinuha nito ang tasa na may kape at sumimsim ng kaunti.

Natutuwang sinabayan ko na din itong kumain. mabuti na lang at hindi naman pala maarte itong mahal ko. Kahit na ipinanganak itong nakahiga sa salapi nagawa pa din nitong makibagay sa kung ano man ang meron sa kanyang paligid. Gusto ko siyang ipagmalaki sa lahat.

Paubos na ang kape ng biglang lumapit sa amin si Angelo. Tinanong pa ito ni Rafael kung nakakain na ba ito pero kaagad itong tumango.

"Ate, nasa labas si Mayor." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Paanong nandito ang Mayor namin? Ano ang kailangan nito?

"Ha? bakit daw?" tanong ko.

"Hindi ko po alam. Kausap po ni Tatay ngayun sa labas." sagot ni Angelo. Napatitig ako kay Rafael ng tumayo ito. Hinawakan ako sa kamay at sabay na kaming lumabas ng bahay.

Pagkalabas namin kaagad na tumampad sa paningin ko ang Mayor nga ng lugar namin. May mga kasama ito habang kausap ni Tatay. Ang mga bodyguard naman ni Rafael tahimik lang na nakamasid.

Nang mapansin ni Mayor ang paglabas namin ni Rafael dito sa loob ng bahay kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi nito. Mabilis kaming sinalubong sabay lahad ng kanyang kamay.

"Mister Rafael Villarama! Bunsong anak ng magaling na business tycoon na si Gabriel Villarama. Ikinagagalak kong maging bisita kayo sa lugar namin." nakangiti nitong wika. Kaagad naman tinanggap ni Rafael ang pakikipagkamay nito.

"Thank you po! Sinamahan ko lang ang wife ko na bumisita dito. Ikinagagalak ko din po kayong makilala."

nakangiting sagot naman ni Rafael.

"Ikaw na ba si Veronica? Abat kay gandang bata!" nakangiting wika naman ng babaeng katabi nito. Ito iyung asawa ni Mayor at himala kilala ako nito.

"Salamat po Mam." nakangiti kong sagot. Nagulat pa ako at hinawakan ako sa kamay sabay nakipagbeso sa akin. Nahihiya man pero nagpatianod na lang ako.

"Hindi pa pala kayo nagsabay ng kapatid mo. Si Misis Arabella Villarama Santillan at Kurt Santillan. Kausap ko sila kagabi at sinabi nila na bibisita daw sila ngayun para i- finalized ang pagbili sa isang resort na napupusuan ni Misis Santillan noong nakaraang pagbisita nila dito." Nakangiting muling wika ng Mayor. Kaagad naman kaming nagkatingin ni Rafael.

Wala kasi kaming idea tungkol dito. Isa pa walang nababanggit si Ate Arabella tungkol sa balak nitong pagpunta dito sa lugar namin. Kung alam ko lang sana nagsabay na lang kami. Mukhang wala din alam si Rafael dahil kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha nito.

"Well, masyadong busy ang pamilya namin. Hindi nabanggit ni Ate ang balak nilang mag-asawa. Gayunpaman we are willing to support naman kung ano ang gusto nila. Mahilig talaga sa nature ang kapatid kong iyun." sagot naman ni Rafael.

"Kung may time pa kayo Mister Villarama, iimbitahan sana namin kayo bahay namin." muling wika ni Mayor. Tumingin muna sa akin si Rafael bago sumagot.

"Kakarating lang po namin. I think gusto ng wife ko na sulitin ang time sa pamilya ngayung araw. But dont worry, kapag may time kami, kami na mismo ang dadalaw sa bahay niyo. Masaya ako sa mainit na pagtanggap mo sa amin sa lugar na ito Mayor!"

Nakangiting sagot ni Rafael.

"Mister Villarama, mas natutuwa kami sa inyong presensya sa lugar namin. Bihira lang makarating sa lugar namin ang mga taong kagaya niyo na tinitingala sa lipunan. Kapag may kailangan ka pa para mas lalong maging kumportable ang pag-stay niyo sa lugar namin huwag kang mahiya na magsabi sa amin Mister Villarama." muling sagot ni Mayor.

Ngayun ko lang napatunayan na kapag mapera ka pala igagalang ka ng kahit sino. Napatunayan ko palagi iyan sa tuwing kasama ko si Rafael.

Natigil lang ang pag-uusap ni Mayor at Rafael ng may humintong sasakyan sa harap ng bahay. Kaagad na lumabas si Kuya Kurt kasunod ni Ate Arabella. Napabitaw ako sa pagkakahawak ni Rafael at masaya silang sinalubong.

"Ate Arabella!" nakangiti kong wika. Kaagad ako nitong niyakap ng magkaharap na kami.

"Grabe, kung alam ko lang na pupunta din kayo dito sumabay na lang sana kayo sa amin." nakangiti nitong wika.

"Hindi po kasi namin alam Ate eh. Kay Mayor lang po namin nalaman na pupunta din kayo ngayun " nakangiti kong sagot. Iniwan na kami ni Kuya Kurt at lumapit na ito sa nag-uusap na si Rafael at Mayor.

"Oo, kailangan eh. May bibilhin kaming beach resort malapit dito. Samahan niyo kami mamaya para tingnan ulit bago namin bayaran."" nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong tumango.

"Talaga po! Naku, excited na ako. Teka lang po pala, hindi po ba kasama si Jeann? tanong ko. Kaagad itong umiling.

"Hindi na muna. Inaatake na palagi ng morning sickness at ayaw kong sa yate pa siya magsusuka." nakangiti nitong sagot. Yate pala ang sinakyan nila. Kung ganoon nga? nauna pala silang umalis ng Maynila compare sa amin ni Rafael. Mas mabilis makarating kapag chopper ang sasakayan.

"Ate, alam niyo po kanina ko lang nalaman na pumupunta pala kayo dito palagi. Ang daya nyo po, hindi nyo man lang nababanggit sa akin." maya-maya wika ko dito. Sa mahigit isang taon ko na pagtira ng mansion at nakakasama sila tuwing weekend naging palagay na ang loob ko sa kanya. Sa kanya ako pinaka-closed kumpara sa ibang mga kapatid ni Rafael.

"Sinadya ko talagang hindi ipaalam sa iyo dahil alam kong sasama ka. Alam kong malaki ang pagkagusto sa iyo ni Rafael at ayaw pumayag ng lokong iyun na umaalis ka ng mansion ng hindi siya kasama." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

"Salamat po Ate Arabella ha? Sa dami ng naitulong mo kila Nanay hindi ko po alam kung paano kayo pasalamatan." pag-iiba ko ng usapan.

"Anong ako? Hindi mo ba alam na galing kay Rafael ang mga kaperahan na pinapadala dito sa pamilya mo?"

sagot nito. Hindi ko maiwasan na magulat.

"Galing kay Rafael lahat ng ginastos sa pagpapagawa ng bahay ninyo Veronica. Ako lang ang inuutusan niyang mag- asikaso ng lahat dahil masyado siyang busy. Hindi nya ba nabanggit sa iyo?" nagtataka nitong tanong. Kaagad akong tumango. Nagulat naman si Ate Arabella at napakagat pa ito sa kanyang labi. Kaagad kong napansin ang paguhit ng guilt sa mga mata nito. 

"Naku sorryy.. Lagot ako nito sa kapatid ko. Akala ko talaga alam mo na eh." muling wika nito.

Chapter 245

VERONICA POV

Hindi ko maiwasan na mapasulyap kay Rafael pagkatapos kong malaman mula kay Ate Arabella ang tungkol sa pagbibigay nito ng tulong financial sa aking pamilya. Parang may kung anong bagay na biglang humaplos sa puso ko sa isiping kahit ang pamilya ko hindi nito nakalimutang bigyan ng tulong sa paraang alam nito.

"Huwag kang magalit sa kanya ha? Gusto ka lang naman siguro nya bigyan ng surprise kaya hindi niya nababanggit sa iyo ang tungkol dito. Rafael loved surprises kahit noon pa. Mahal na mahal ka lang talaga ng kapatid ko kaya gusto nya din bigyan ng magandang buhay ang pamilya mo. At hindi lang iyun, alam mo bang nagpagawa din siya ng limang classrooms dito sa lugar niyo dahil naaawa siya sa mga istudyante na walang maayos na silid aralan? Of course lahat ng iyun ako ang nag- asikaso at alam ito ng buo naming pamilya." mahabang wika ni Ate Arabella. Parang gusto kong maluha sa mga ikinikwento nito.

"Hindi po. Walang dahilan para magalit ako sa kanya. Masyadong malaki ang nagawa niyang tulong hindi lang para sa amin kundi sa ibang mga bata dito kaya walang dahilan na magalit ako. Kung alam niyo lang po, gusto ko siyang ipagmalaki kahit kanino. Napakabuti ng puso nya Ate." sagot ko kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Hindi naman iyun nakaligtas sa kanina pa pasulyap-sulyap sa amin na si Rafael. Nagpaalam ito sa mga kausap at lumapit sa amin.

"Ano na naman iyan Ate? Bakit mo pinapaiyak ang mahal ko?" kaagad na tanong nito. Sinipat muna ko ng tingin bago tinitigan ang kanyang Ate Arabella.

"Hmmmp ewan ko sa iyo! Kasalanan mo iyan!. Ang hilig mo kasing magsekreto. Ikwento mo na kasi sa kanya kung ano ang totoo. Hindi ko na kasalanan kong magalit sa iyo iyan!" pabirong sagot ni Ate Arabella. Hinalikan muna nito sa pisngi ang kapatid at tinapik ang balikat bago lumapit sa mga kausap ni Kuya Kurt na sila Mayor at ang asawa nito.

"What's wrong? Pinagalitan ka ba ng kapatid kong iyun?" tanong nito at masuyo akong tinitigan. Kaagad akong umiling.

"Ang daya mo! Hindi mo man lang nabanggit sa akin na ikaw pala ang nagpagawa ng bahay at nagbibigay ng pera kila Nanay at Tatay." sagot ko. Kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi nito.

"Kita mo na kung gaano kadaldal ang kapatid kong iyan? Walang sekre- sekreto sa kanya!" sagot nito. Hinawakan ako sa mga kamay at masuyo akong tinitigan.

"Hindi ko na binanggit sa iyo dahil alam kong tatanggi ka! Alam kong kaya ka nag-aaral ng maayos ngayun dahil gusto mo silang mabigyan ng magandang buhay. Ako na ang kusang nagbibigay ng lahat ng iyun dahil gusto ko na talagang maging asawa ka! Hindi na ako papayag na pagtatrabahuan mo pa ang pera na ibibigay mo sa pamilya mo dahil kaya kong ibigay ang lahat ng iyun Veronica!" nakangiti nitong sagot sa akin.

Wala na akong pakialam pa kung may mga matang nakatutok sa amin. Ako na ang kusang yumayakap dito dahil sa sobrang tuwa na nararamdaman ng puso ko.

"Thank you! Alam kong hindi sapat ang salitang iyan para ipakita sa iyo na labis kong na- appreciate lahat ng ginagawa mo sa akin kaya lang yan  ang masasabi ko ngayun." sagot ko kasabay ang pagyugyog ng balikat ko dahil hindi ko na napigilan pa ang pag-iyak.

"Heyyy! Bakit ka umiiyak ngayun? Sunshine! Hindi ito ang iniexpect ko mula sa iyo!" malambing na sagot nito sa akin.

"Eh ikaw kasi eh! Gusto mo talaga akong paiyakin! Grabe naman itong surprise mo sa akin. Ang laki ng halaga! Baka isipin ng iba diyan piniperahan lang kita eh." sagot ko. Malakas itong natawa. Tinitigan ako sa mukha at pinindot ang ilong ko.

"Sa gwapo kong ito iyan pa talaga ang akala mo iisipin ng tao sa iyo? Hindi ba pwedeng masyado lang akong pogi kaya ka na-inlove sa akin ng todo?" tanong nito. Ako naman ang napangiti.

".Syempre naman....iyan talaga ang dahilan. Ang gwapo mo kaya at napaka maasikaso pa! Alam ko din na maraming naiinggit sa akin ngayun dahil nabihag ko ang puso ng pinaka- gwapong lalaki sa buong mundo." sagot ko.

Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang mahina nitong pagtawa kaya naman napakalas ako sa pagkakayakap mula dito. Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata at hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko kung gaano ito kasaya ngayun.

"Tandaan mo Sunshine.....lahat ng makakapag-papasaya sa iyo handa kong ibigay. Makita ko lang na palaging nakangiti ang labi na iyan!" sagot nito at ito na mismo ang nagpahid ng ilang butil ng luha sa aking pisngi.

"I love you Rafael!" sagot ko "And I love you too Veronica ko!" ngiting ngiti din nitong sagot. Hinawakan ulit ako sa kamay at tinitigan sa mga mata.

"Ganito ba talaga dito sa inyo? Ang daming mga matang nanonood. Gusto sana kitang halikan sa lips eh!" nakangiti nitong sagot sabay pasimpleng luminga-linga. Hindi ko na napigilan ang matawa.

"Yes...ganito talaga sa probensya namin. Kapag may bagong mukha silang nakikita hindi iyan sila titigil sa kakasilip sa kani-kanilang bintana." sagot ko.

"Kung ganoon pasok muna tayo sa loob ng bahay niyo! Gusto kong matikman ulit ang labi mo Sunshine!" 

paglalambing na sagot nito. Muli akong natawa.

"Hindi din pwede sa loob ng bahay. Nagkalat ang mga kapatid ko doon."

sagot ko.

"Eh di sa kwarto! Sige na please... pagbigyan mo na ako.." nagniningning ang mga mata nitong wika.

"Hmmmp hindi din pwede doon. Baka kung ano ang isipin nila sa atin. Tinatawag ka na nila Kuya Kurt ohhh." wika ko dito sabay tingin sa gawi nila Kuya Kurt. Nakaupo na silang dalawa ni Mayor kasama si Tatay habang nag- uusap. May lamesa na din sa kanilang harapan. Hindi na nila kasama sila Ate Arabella at asawa ni Mayor kaya naisip ko na baka pumasok na sila sa loob ng bahay para puntahan si Nanay.

"Well, ano pa nga ba ang magagawa ko kundi magtiis. Pero magready ka dahil kapag magkaroon ako ng chance na masolo ka lagot ka sa akin." sagot nito. Nginitian ko lang ito at sabay na kaming naglakad pabalik. Dumiretso si Rafael kina Kuya Kurt at nagpasya naman akong dumiretso sa loob ng bahay para makausap pa si Ate Arabella.

"Venus grabe isa talaga ito sa binabalik -balikan ko sa lugar na ito. Ang sarap talaga ng ganitong klaseng pagkain. Naalala ko pa, ito iyung pinaka-una kong natikman ng pagkain pagkarating pa lang namin ni Mommy sa lugar na ito noon. Hanggang ngayun hinahanap- hanap ko pa rin ang lasa nito" narinig kong wika ni Ate Arabella pagkapasok ko pa lang sa loob ng kusina. Nakaupo silang tatlo sa harap ng mesa kasama na nila ang asawa ni Mayor na si Misis Andra Legaspi.

Mukhang sanay naman si Nanay sa kanyang mga kaharap dahil relax lang din naman itong nakikipag-usap sa dalawang bisita.

"Naku, gustuhin ko man na padalhan ka sa Manila pero napakahirap. Baka sa daan pa lang sira na ang mga iyan. Baka masira pa ang tiyan mo Bella kapag ipilit pa natin." nakangiting sagot naman ni Nanay.

Nagpasya na akong lapitan sila para makijoin na din. Kaagad akong nginitian ni Ate Arabella at pinaupo ako nito sa kanyang tabi.

"Kayganda talaga ni Veronica....hindi na ako nagtaka na nabihag nya ang puso ng bunso niyo Bella." sabat naman ni Misis Andra.

"Maganda ang Nanay eh. Halos ayaw ng pakawalan ng kapatid ko iyan unang pagkikita pa lang nila noon sa Mansion. Ang easy go lucky kong kapatid biglang nagtino at naging seryoso sa buhay. Kaya laking pasasalamat ng buong pamilya na dumating sa buhay namin si Veronica dahil hindi namin alam noon kung paano patitinuin si Rafael. Puro barkada at pambabae ang inaatupag." nakangiting mahabang wika ni Ate Arabella.

Mukhang ako ang magiging topic nila ngayun kaya nagpasya na akong magpaalam na muna sa kanila. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng antok. Siguro dahil maaga kaming gumising kaninang umaga. Napasulyap pa ako sa orasan at hindi ko maiwasan na magulat.... halos mag-aalas dose na din pala ng tanghali.

"Nay, pahinga na po muna ako."

paalam ko sabay tayo. Tumayo na din si Nanay at nagpaalam sa mga kausap para samahan ako sa taas ng bahay at ituro kung saang kwarto ako pwedeng magpahinga.

Pagkabukas pa lang sa isa sa mga pintuan ng kwarto dito sa taas kaagad na hinarap ako ni Nanay at nginitian. HInaplos nito ang pisngi ko bago nagwika.

"Thank you sa lahat ng ito anak. Natupad na ang pangarap mo para sa amin at masaya Kami ng Tatay mo na masaya ka sa piling ni Rafael." nakangiti nitong wika.

"Nay...." tanging nasagot ko na lang at napayakap na din dito.

"Nasurpresa din po ako ngayung araw Nay. Hindi ko din po akalain na ganito ang madadatnan ko dito sa bahay natin. " sagot ko.

"Mabait kang bata Veronica kaya ka binigyan ng ganito kalaking biyaya ng panginoon. Hangad namin ng TAtay mo ang iyung kaligayahan. Huwag mo na kaming isipin pa dahil maayos na ang kalagayan namin dito. Masaya na kami sa kung anong meron kami ngayun at habang buhay namin itong ipagpapasalamat sa iyo at sa pamilyang kumupkop sa iyo. Sa asawa mo na si Rafael na hindi nagsasawang alamin kung ano ang mga pangangailangan namin dito sa probensya......."

"Nahihya din kaming tanggapin ang lahat ng tulong nila anak...pero mapilit sila...Lalo na ang Ate Arabella mo.

Pakisabi kina Madam Carissa at Sir Gabriel...salamat kamo ha?" mahabang wika nito habang hinahaplos ang likod ko. Nakangiti naman akong kumalas sa pagkakayakap dito sabay tango.

"Hayaan nyo po Nay, sasabihin ko sa kanila at personal din akong magpapasalamat sa kanila dahil sa ginawa nilang ito sa pamilya natin." sagot ko. Kaagad itong tumango at inilibot ang tingin sa paligid.

"Sa iyo talaga ang kwarto na ito. Dito natutulog minsan si Charmaine at huwag kang mag-alala...palagi nya itong nililinisan. Alam mo naman siguro na sa lahat ng mga kapatid nya ikaw ang paborito niya." nakangiting wika ni Nanay. Hindi ko maiwasan na matawa.

Iginala ko ang tingin sa paligid. Ang laki na talaga ng ipinagbago ng lahat. Ang ganda na din ng bahay namin. May kama na din kami...hindi katulad noon na sa lapag lang kami natutulog at tabi- tabi pa.

"Sige na anak, pahinga ka na muna diyan at ako na muna ang bahala sa mga bisita." paalam na wika ni Nanay. Hinalikan pa ako sa pisngi bago tuluyan iniwan dito sa kwarto.

Kaagad naman akong lumapit sa kama Naupo at muling inilibot ang tingin sa paligid. Hindi nagtagal, nagpasya na akong mahiga na muna para umidlip kahit sandali lang. Hinihila na talaga ako ng antok.

Chapter 246

VERONICA POV

Hindi ko na namalayan pa na napahimbing na pala ang tulog ko, Naalimpungatan na lang ako nang may biglang nahiga sa tabi ko kaya kaagad akong napadilat. Napansin ko pa ang malamlam na ilaw na nagmula sa lampshade sa gilid ng kama kaya napabangon ako.

Ang balak kong pag-idlip lang sana ay nauwi pala sa mahimbing na pag- tulog. Tumingin ako sa bintanang salamin at kaagad kong napansin na madilim na nga sa labas. Kung ganoon napahaba talaga ang tulog ko. Nararamdaman ko na din ang pagkalam ng aking sikmura. Hindi pa pala ako nakakain ng lunch.

Nilingon ko pa kung sino ang biglang tumabi sa akin at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang mukha ni Rafael. Nakapikit na ito kaya naman hindi ko mapigilan ang magtaka. Ang bilis naman nakatulog nito. Wala pang ilang minuto ng maramdaman ko ang pagtabi nito eh.

"Rafael?' pabulong kong wika. Kung talagang tulog na ito ayaw ko na sanang isturbuhin pa pero nang mapansin ko na amoy alak ito hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na tapikin ito sa kanyang mukha. Unti-unti naman itong dumilat.

"Uminom ka na naman? tanong ko. Tumitig ito sa akin at muling pumikit. Marahan akong napabuntong hininga at tuluyan ng bumaba ng kama.

Mukhang nalasing na naman ito at kailangan ko siyang palitan ng damit at punasan. Kaya lang nasa kotse pa yata ang mga gamit namin. Hindi pa ito naipasok simula ng dumating kami kaninang umaga.

"Sandali lang, ipapakuha ko muna ang mga gamit natin para mapunasan kita at makapagpalit ka na din ng damit.." bulong ko na wika dito. Kinumutan ko muna ito bago ako lumabas ng kwarto.

Pababa na ako ng hagdan ng kaagad kong napansin si Nanay na kausap pa rin nito si Ate Arabella. Mukhang nakaalis na ang asawa ng Mayor. Sabay pa silang tumitig sa akin habang palapit ako sa kanila.

"Good evening po!" bati ko sa kanilang dalawa. Sabay naman silang tumango.

"Kumusta anak? Hindi ka na namin ginising dahil mukhang ang sarap ng tulog mo kanina." kaagad na wika ni Nanay. Pilit akong ngumiti bago sumagot.

"Oo nga po! Hindi ko po talaga namalayan ang oras. Balak ko sanang umidlip lang kaya lang napasarap ang tulog ko. Lalabas lang po muna ako Nay. Kukunin ko lang ang mga gamit na dala namin dahil kailangan kong punasan si Rafael, nalasing po yata siya." sagot ko dito at akmang lalabas na ng bahay ng magsalita ito.

Inakyat na ng mga bodyguard niyo ang mga gamit na dala niyo. Inilipat kasi nila ang kotse dahil medyo dumadami ang tao sa harap ng bahay. Nakisaya na din kasi ang mga kapitbahay natin." sagot ni Nanay. Natigilan naman ako Hindi nga nakaligtas sa pandinig ko na nagkakaingay na sa labas. Mukhang nauwi sa pary-party ang lahat. Kaya siguro nalasing si Rafael.

Sa kakamadali ko kanina hindi ko napansin ang mga gamit namin. Naiakyat na pala. Sabagay, tuloy-tuloy ko kasing tinahak ang hagdan pagkalabas ng kwarto. Masyado kasi akong nataranta sa isiping nalasing na naman ang lalaking mahal ko.

"Ganon po ba? Pasensya na po...

nataranta po kasi ako eh. Baka sumuka na naman ng sumuka si Rafael, Sabi ko bawal na siyang uminom eh." sagot ko naman. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng ngiti sa labi ni Ate Arabella bago sumagot.

"Hey...relax ka lang. Normal lang sa isang lasing ang magsuka. Ayaw nga sanang uminom ni Rafael kaya lang nakikisama siya sa mga bisita. Hayaan mo na lang muna. Malakas si Rafael at sanay malasing ang taong iyun." nakangiti nitong sagot. Pilit akong

ngumiti at nagpaalam na sa kanila.

Wala akong time para makipag-usap ngayun. Uunahin ko munang

asikasuhin ang mahal ko at baka kung mapaano na naman.

Kasalanan ko din naman eh. Hindi ko siya nabantayan. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko eh.

Muli akong umakyat ng second floor. 

Napakamot pa ako ng aking ulo ng mapansin ko ang mga dala naming bags malapit sa pintuan nang inuukupa naming kwarto. Hindi man lang nahagip ng mga mata ko kanina dahil sa pagmamadali ko.

Kaagad kong nilapitan ang mga bags at isa-isang hinila papasok sa loob ng kwarto. Kaagad akong naghalungkat sa loob nito at nang makita ko ang dala naming damit pantulog kaagad kong inilabas. Kumuha na din ako ng face towel at muling lumabas ng kwarto. Nagmamadali akong bumaba ng hagdan at muling nagtanong kay nanay.

Nay, may mainit na tubig po ba tayo?" kaagad kong tanong. Kaagad naman itong tumango.,

"Oo naman! Teka, gusto mo bang magkape?"" tanong nito. Umiling ako.

"Pupunasan ko po si Rafael para maginhawaan." sagot ko. Tumango naman ito at nagpaalam muna kay Ate Arabella na maiiwan muna dito sa sala dahil sasamahan daw ako sa kusina para tulungan na makakuha ng mainit na tubig. Naghagilap na din ito ng malinis na planggana at ito na din ang naglagay ng pinaghalong mainit at malamig na tubig.

"Ayos na siguro iyan. Punasan mo kaagad siya at pagkatapos bumaba ka dito para naman makakain ka na din ng hapunan." wika nito sa akin. Tumango lang ako a mabilis na tumalikod bitbit ang maliit na planggana na may lamang maligamgam na tubig. Hindi ko na pinansin pa si Ate Arabella at diretso na akong umakyat ng hagdan.

"Masyadong nag-aalala kay Rafael! Napaka-swerte talaga ng kapatid ko."

dinig ko pang wika ni Ate Arabella kay Nanay pero hindi ko na pinansin pa. Ang gusto ko lang naman sa ngayun mapunasan si Rafael para kahit papaano mawala ng kaunti ang pagkalasing nito.

Kaagad akong bumalik ng kwarto at nilapitan si Rafael. Una kong pinunasan ang mukha nito. Umungol pa ito kaya naman hindi na ako nagdalawang isip pa na kausapin ito.

"Bakit ka na naman kasi naglasing? Tingnan mo tuloy ikaw na naman ang mahihirapan niyan eh!" wika ko.

Pinag-igihan ko ang pagpupunas dito ng bigla nitong hawakan ang aking kamay. Unti-unting dumilat sabay ngiti.

"Hey...relax...hindi ako lasing... inaantok lang talaga ako!" nakangiti nitong wika. Nagulat naman ako. Tinitigan ko pa ang nakangiti nitong labi at namumungay nitong mga mata.

"Sure ka? Hindi ka lasing?" tanong ko.

"Yes...uminom lang ako ng kaunti bilang pakikisama sa mga kababayan mo." nakangiti nitong sagot. Hinila pa ako kaya napahiga ako sa ibabaw nito. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ako niyapos.

"Matulog muna tayo Sunshine! Kahit mga isang oras lang." bulong nito sa akin.

"Ayaw mo bang magbihis ng kahit pantulog man lang? Para naman maginhawaan ka?" tanong ko dito.

"Natatamad na akong maghalungkat sa mga gamit na dala natin. Iyung mga pasalubong din natin hindi pa natin nabibigay kila Nanay at Tatay pati na din sa mga kapatid mo." sagot nito.

"Huwag mong isipin ang bagay na iyan. Pwede naman natin ibigay ang mga iyun bukas ng umaga. Masyado din silang abala ngayun. Hindi ko din alam kung nasaan ang mga kapatid ko.

Baka tulog na din sila.... Siya nga pala nakaready na ang pantulog mo. Sige na...magbihis ka na muna. Marumi na itong suot-suot mo eh. Baka mamaya mangati ka pa." sagot ko. Umalis na ako sa pagkakadagan sa ibabaw nito kaya naman dahan-dahan na itong naupo ng kama.

Kaagad ko naman inilipag sa tabi nito ang kanyang damit na ipapalit sa kanyang suot. Ako na din mismo ang nagtaas ng t-shirt na suot-suot nito. Nagulat pa ako ng bigla ako nitong yakapin.

"Hmmm ang sweet talaga ng Sunshine ko! Napaka-maalalahanin pa! Kaya mahal na mahal kita eh..." mahina nitong wika. Sakto lang na narinig ng dalawa kong tainga. Kaagad akong napangiti.

"Akala ko ba inaantok ka na? Bitaw na para mapalitan na kita ng damit." sagot ko.

"Ayaw! Parang gusto ko ang ganitong klaseng posisyon eh." sagot nito. Hindi ko na mapigilan pa ang matawa. Alam kong nagkukunwari lang itong hindi lasing.. Ayaw lang siguro talaga nitong mag-alala ako sa kanya.

"Ako na ang kusang bumitaw sa pagkakayakap dito. Gusto ko pa sana itong punasan bago isuot ang t-shirt nito pero nagbago na ang isip ko. Mukhang antok na antok na talaga ito kaya naman kailangan ko ng bilisan ang aking kilos.

Tapos ko ng isuot ang tshirt nito ng mapansin ko ang suot nito sa pang- ibabang bahagi ng katawan. Naka- maong pants pala ito at mukhang mahirap hubarin iyun kung ako lang.

'Kaya mo ba talagang bihisan ako mag- isa?" nanunudyo nitong tanong. Iniiwas ko ang tingin dito bago sumagot.

"Oo naman!" nag-aalangan kong sagot.

Aaminin ko na madali lang itong palitan ng damit sa pang-itaas na bahagi ng katawan pero sa pang- ibabang bahagi hindi ko alam. Kaya ko ba siyang palitan ng underware? Kaya ko bang titigan ang kanyang alaga? Ayyy ewan ko lang!

Nagulat pa ako ng tumayo si Rafael. Kasunod noon ay ang paghubad nito sa kanyang suot na pantalon. Isinunod nito ang kanyang brief kaya hindi ko mapigilan ang mapatulala ng masilayan ko na ang alaga nito. Halos lumabas ang ugat niyon dahil sa sobrang tigas. Napalunok pa ako ng makailang ulit habang hindi ko maiwasan na titigan iyun.

Grabe ang taong ito...wala man lang ritwal-ritwal. Talagang naghubad siya sa harap ko na walang pasabi. Hindi ko tuloy malaman ang gagawin ko. Lalo na ng tumitig sa akin ang

namumungay nitong mga mata.

"Relax Sunshine! Pwede mong titigan pero hindi ka dapat matakot!" natatawa nitong wika. Napakurap muna ako ng makilang ulit bago sumagot.

"Sira! Nagulat lang ako! Ito na iyung pamalit mo. Bilisan mo na para makatulog ka na ulit!" sagot ko. Muli itong natawa. Mataman akong tinitigan at lumapit sa akin.

"Parang ayaw ko ng matulog Sunshine! Parang nawala na ang antok ko lalo na ng nakita kita! Parang may ibang gusto na akong gawin." malambing nitong sagot at tinitigan ako sa mga mata.

Hinawakan nito ang aking kamay at iginiya patungo sa kanyang pagkalalaki. Parang biglang nagsitayuan ang balahibo ko sa buong katawan. Pilit na pinapahawakan sa akin ni Rafael ang kanyang alaga.

Sinunod ko naman ang kanyang gusto. Hinaplos ko iyun pero nararamdaman ko na lalo itong tumigas. Parang dumuble pa lalo ang laki.

"Ganyan nga....hawakan mo Sunshine. Haplusin mo! Galit na galit na siya diba?" bulong na wika nito sa akin. Tinitigan ko ito sa kanyang mga mata kasabay ng pagtango. Muling gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito. Kitang kita ko na sa kislap ng mga mata nito ang matinding pagnanasa.

Ilang saglit lang naramdaman ko na lang ang pagsayad ng labi nito sa labi ko. Maingat ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Parang nanantiya. Hindi ko mapigilan ang mapapikit sabay bitaw sa galit nitong alaga at pinagsiklop ko ang braso ko sa kanyang leeg. Mainit kong tinugon ang kanyang halik.

"Kanina pa ako gigil sa iyo eh." mahina nitong wika. Mabilis nitong hinubad ang pang-itaas kong damit. Nadarang na din ako sa init na aking nararamdaman kaya nagpaubaya na din ako. Gusto ko din naman ang ginagawa niyang ito sa akin at wala ng dahilan pa para mag-inarte.

Naging abala kami sa susunod na sandali. Namalayan na lang namin pareho na nasa ibabaw na kami ng kama. Hubot hubad at parehong pinagsasaluhan ang init ng pagmamahalan.

"I love you Sunshine! I love you sooo much!" bulong nito habang walang humpay na pagtaas baba sa ibabaw ko. Kita ko ang panggigil sa mukha nito kaya naman hindi ko na napigilan pang haplusin ang pisngi nito.

"I love you too Rafael! Mahal na mahal kital" sagot ko. Hindi na ito sumagot pa at nag-cocentrate na lang sa kanyang ginagawa hanggang sa sabay namin narating ang roruk ng kaligayahan.

Pareho kaming habol ang hininga ng humiga ito sa tabi ko. Kaagad nitong hinila ang kumot para itakip sa aming kahubdan.

"Akala ko ba inaantok ka?" maya- maya tanong ko dito. Muli kong narinig ang mahina nitong pagtawa.

"biglang nawala eh. Nakakapang-init kasi ang simpleng pagdikit ng kamay mo sa balat ko." sagot nito at tumagilid paharap sa akin at mahigpit akong niyakap. Narandaman ko pa ang paghalik nito sa tuktok ng ilong ko.

"Why sooo beautiful Sunshine?" tanong nito. Napahagikhik ako.

"Siguro dahil love mo ako kaya ganoon. Ako naman ang magtanong....Why soooo handsome my love Rafael?" sambit ko. Muli itong natawa.

"Nasa lahi na namin iyan! Isa pa

beautiful ang mahal ko kaya dapat pogi din ako." sagot nito. Hinalikan pa ako nito sa pisngi kaya lalo akong nakaramdam ng kilig.

"Teka lang...maghapon ka nga palang tulog Sunshine...hindi ka pa kumakain ah?" maya-maya tanong nito. Kita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha.

"Hayaan mo na...hindi pa naman ako gutom." pagkakaila kong sagot pero ang totoo mukhang kinakain na ng large intestine ang small intestine ko.

"Nope...hindi pwede ang ganyan. Halika na, magbihis na muna tayo. Sasamahan na kita sa ibaba para nakakain ka." wika nito.

"Ayaw mo na bang matulog? Akala ko ba inaantok ka?" tanong ko. Umiling ito.

"Nawala na ang antok ko nang masilayan ko ang ganda mo." wika nito at kaagad ng bumangon. Hinila pa ako nito kaya wala na akong choice kundi magpatianod na lang. Gutom na gutom na din talaga ako.

Nag bihis lang kami at magkahawak ang kamay na lumabas ng kwarto at kaagad na bumaba ng hagdan. Nagulat pa sila Nanay at Ate Arabella ng mapansin kaming dalawa ni Rafael na magkasama.

"Akala ko ba lasing ka?" kaagad na tanong ni Ate Arabella ng makalapit kami. Nginitian muna ito ni Rafael bago sinagot.

"Sa sobrang ganda ng asawa ko biglang nawala ang tama ng alak sa sistema ko.

Sagot nito. Kaagad naman nakatinginan sila Nanay at Ate Arabela at sabay pang tumawa.

Chapter 247

VERONICA POV

Nahihiya man sa mga pinagsasabi ni Rafael ngayun sa harap nila Nanay at Ate Arabella, wala na akong nagawa pa kundi ngumiti na lang.

Kailangan ko talaga sigurong masanay sa kanya. Alam ko naman kung gaano nya ako kamahal kaya nasasabi niya ang mga katagang ito sa harap ng mga taong malapit sa akin.

"Dapat talaga magpakasal na kayo sa simbahan eh." wika ni Ate Arabella. Nakangiti itong nakatingin sa amin ni Rafael.

"Iyan ang susunod naming pagpaplanuhan Ate. Hindi pa namin pareho maasikaso ang tungkol diyan dahil alam niyo naman po itong mahal ko, halos ayaw lumiban sa klase nya."

nakangiti namang sagot ni Rafael.

Totoo naman kasi talaga ang sinasabi nito. Alam kong maraming oras ang dapat namin gugulin sa pagpaplano ng kasal. Wala pa akong oras tungkol doon. Mas priority ko ngayun ang aking pag-aaral dahil gusto kong ipagmalaki ako ni Rafael sa kahit kanino. Lalo na ngayun na hindi lingid sa kaalaman ko kung anong klaseng estado ng buhay ang ginagalawan niya sa lipunan.

Sa panahon ngayun, iba na ang nakatapos sa pag-aaral. Hindi ako ipinanganak na mayaman katulad ni Rafael at gusto kong kahit papaano may maipagmalaki ako sa ibang tao. Na kahit papaano nakatapos ako sa aking pag-aaral. Kapag mangyari iyun, siguro ako na ang magyayaya sa kanya para magpakasal kami sa simbahan.

Sapat na sa akin na may pinang- 

hahawakan na kaming papel na mag- asawa na kami sa batas ng bansa. Malaki ang tiwala ko kay Rafael at alam kong hindi niya ako sasaktan. Kahit na anong mangyari pareho na kaming nakatali sa isat isa. Legal ang pagsasama namin dahil may pinirmahan kaming marriage contract at ang importante buong puso akong tinanggap ng mga Villarama lalong lalo na nila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Isingit niyo sa schedule nyo. Iba pa rin ang may basbas ng simbahan ang pagsasama niyo. Lalong titibay ang pagmamahalan niyong dalawa." sagot naman ni Nanay.

"Ibig nyo pong sabihin Nay, pumapayag na po kayong maging asawa ko na si Veronica?" excited na tanong ni Rafael. Muling nagkatinginan si Ate Arabella at Nanay.

"Bakit, hindi pa ba kayo mag-asawa? Bakit kwento ni Bella nagpakasal na daw kayo sa huwes sa Manila?" nagtataka namang tanong ni nanay. Kaming dalawa naman ni Rafael ang nagkatinginan sabay na napangiti.

"Naku! Mukhang hindi mo pa ito nasabi sa mga magulang ni Veronica ah. Sa Maynila kalat na kalat na ang pagiging mag-asawa niyo kaya wala ng dahilan pa para isekreto nyo dito sa probensya." muling wika ni Ate Arabella.

Kaagad naman napakamot ng kanyang ulo si Rafael. Nakangiti nitong hinarap si Nanay at hinawakan sa kamay. Hindi naman ako makapaniwala na nakatingin lang kay Rafael. Ni sa hinagap hindi ko akalain na makikita ko itong ganito kabait sa harap ng mga magulang ko. Kita ko ang pagrespito nito kay Nanay ngayun.

"Pasensya na po kayo kung nagawa ko iyun. Masyado lang po talaga akong dispirado! Mahal ko po ang anak nyo at ibibigay ko po ang lahat ng makapag- papaligaya sa kanya." buong pagpapakumbaba na wika ni Rafael. Parang may kung anong mainit na bagay ang biglang humaplos sa puso ko.

SA kabila ng mataas na antas ng buhay na meron ito nagawa nitong makipag- usap kay Nanay na puno ng respito. Tinitingala sa lipunan ang pamilya nito. Isa sa mga tagapagmana ng Villarama. Pagkatapos nakikita ko sya kung paano ngayun magpakumbaba kay Nanay? Muli na naman akong pinahanga ng isang Rafael Villarama. Hindi ko na napigilan pa ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko.

"Salamat Rafael. Alam naming lahat kung gaano ka ka-seryoso sa anak namin. Alam namin kung gaano mo kamahal si Veronica. Masaya kami dahil sa kabila ng kahirapan ng buhay meron kami tinanggap niyo si Veronica ng walang pag-aalinlangan."

seryosong sagot ni Nanay. May ilang butil pa ng luha na biglang lumabas sa mga mata nito kaya naman bigla akong nakaramdam ng pag-aalala para dito.

"Nay naman, bakit po kayo naiiyak? Akala ko po ba ayos lang sa inyo na mag -asawa na ako?" wika ko sa kanya sabay lapit at hinimas ang kanyang likod. Bumitaw naman ito sa pagkakahawak ni Rafael. Hinarap ako ni Nanay at kita ko ang pinaghalong lungkot at saya sa mga mata nito.

"Hindi ko lang talaga akalain na babalik ka sa lugar natin na may kasama nang asawa. Umalis ka noon na halos hindi ka pa marunong magsuklay ng maayos sa buhok mo." wika nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Kailangan pa ba nyang sabihin na hindi ako marunong magsuklay ng buhok noon? Nakakahiya kay Rafael.

"Nay naman! Wala namang ganyanan!

"Nagmamaktol kong sagot. Kaagad naman ako nitong pinandilatan.

"Hep! Hep! Hindi pa ako tapos. Huwag kang sumagot hanggat hindi ko sinasabi!" istrikta nitong wika. Muli akong napangiwi at napasulyap kay Rafael. Kita ko sa mukha nito ang pagpipigil na matawa. Wala naman akong magawa kundi manahimik na lang muna. Baka mamaya makurot pa ako sa singit ni Nanay eh. Patapusin ko daw muna siya...Eh di sige.....

"Ibang iba na din ang pananamit mo kumpara noon. Hindi ko akalain na may mas igaganda ka pa! Halos hindi kita nakilala kanina! Ang laki na ng ipinagbago mo at masayang masaya kami ni Tatay mo dahil doon. Pasensya ka na kung hindi ka namin masyadong naalagaan noong bata ka pa.

Nagkataon kasi na hindi namin alam ng Tatay mo ang salitang family Planning. Dumami tuloy ang mga kapatid mo kaya kahit pag-aaral mo hindi na namin naging priority."

lumuluha na wika ni Nanay.

Hindi ko na din mapigilan pa ang maiyak. Akala ko pa naman hindi ako maiyak sa sasabihin nito. Akala ko talaga ikikwento nito kung gaano ako ka-baduy noon.

"Nay naman, akala ko ba happy-happy lang tayo. Hindi naman na dapat pang ungkatin ang nakaraan. Tapos na tayo sa kabanatang iyun. Hindi po ako nakakaramdam ng kahit anong galit at pagtatampo sa inyo....."

"Masaya po ako na kayo ang nagiging mga magulang ko. Kahit na naghihirap tayo ramdam na ramdam ko naman ang pagmamahal niyo sa akin. Pinalaki niyo ako bilang isang mabuting anak at kahit na ano pa man ang mangyari, kayo pa rin ang pipiliin kong maging mga magulang...."

"Salat man tayo sa yaman pero hindi naman kayo nagkulang sa pagmamahal na ibinibigay sa amin ng mga kapatid ko! Kaya tama na iyan! Dapat magsaya tayo ngayun. Nandito kami ni Rafael, nandito din ang bestfriend mong si Ate Arabella, tanggap ako ng pamilya ng lalaking mahal ko...kaya wala ng dahilan pa para umiyak kayo diyan." mahaba kong wika sabay pahid ng luha sa aking mga mata na hindi ko man lang namalayan na tumulo na pala. Bakit ba ganito ang topic namin ngayun. Hindi ko tuloy mapigilan ang maluha.

"oo nga naman Venus. Hindi matapobre ang pamilya Villarama. Maswerte din kami na si Veronica ang minahal ng kapatid namin. Malinis siyang babae at nakita namin kung paano niya alagaan si Rafael. Wala siyang ibang bukang bibig noon kundi kayo at ang mga kapatid nya. Nagsisikap siyang mag-aral ngayun para sa inyo. Kung tingin niyo maswerte ang anak nyo kay Rafael, mas maswerte ang kapatid ko. Nakatagpo siya ng babaeng responsable. Nagbago ang pananaw sa buhay niyan simula ng dumating ang anak nyo sa buhay niya." nakangiting sabat naman ni Ate Arabella. Bigla tuloy napatikhim si Rafael.

"Ate naman! Huwag mong sabihin na pati ang nakaraan ko naikwento mo na kay Nanay. Baka mamaya magbago ang isip nyan at ilayo nya sa akin ang Veronica ko! Habang buhay talaga kitang sisisihin." apila ni Rafael. Lalong natawa si Ate Arabella.

"Ang alin? Ang pagiging babaero at basagulero mo noon? Hindi mo dapat ikahiya ang lahat ng iyun dahil bahagi na iyun ng pagiging easy go lucky mo!" pang-aasar na sagot ni Ate Arabella. Matalim naman na tinitigan ni Rafael ang kanyang kapatid.

"Hayy Ate talaga! Kapag ganyan ka palagi, iba-ban kita sa kasal naming dalawa ni Veronica sa simbahan." pagbabanta na wika ni Rafael sa kapatid. Lalo naman natawa si Ate Arabella.

"Well, Kung kaya mong tiisin ang Ate mo ayos lang." nang-aasar na muling sagot ni Ate Arabella. Bago pa mapikon ng tuluyan si Rafael nilapitan ko na ito. Hinawakan ko sa kanyang braso para matigil na ang nag-uumpisang bangayan nilang dalawa ni Ate Arabella.

"hindi naman na ako apektado sa pagiging babaero mo noon. Huwag mo lang uulitin dahil malalagot ka sa akin. nakangiti kong sagot kay Rafael. Tumitig ito sa mga mata ko at napatango.

"Promise ikaw lang!!! Saksi sila Nanay at Ate! Hindi ko na babalikan pa ang dating gawain ko! Hindi na ako titingin sa iba. Ikaw lang sapat na!!!" nakangiti nitong sagot. Bigla naman akong kinilig.

"Naku, humahaba na ang usapan na ito. Sige na mga anak baka maihi pa kami sa sobrang kilig habang pinapanood kayong dalawa! Kayo na ang bahala sa mga sarili niyo, may mga pagkain sa kusina... Bahala na kayong maghanap ng mga gusto nyong kainin dahil lalabas kami ng Ate Arabella mo. Hinihintay na kami ng mga bisita natin sa labas.." pag-iiba ni Nanay nang usapan na siyang sinang-ayunan naman kaagad ni Ate Arabella.

Sabay kaming tumungo ni Rafael at nag -excuse na sa kanila dahil kanina pa talaga nag-aalburuto ang tiyan ko sa sobrang gutom. Bigla kasing naging seryoso ang usapan namin kaya naunsyami ang balak kong kanina pa maghalungkat ng makakain sa kusina. Hawak kamay kaming nagpaalam ni Rafael sa kanilang dalawa at tinunton ang pinto ng kusina.

Tama nga si Nanay, ang daming pagkain na nasa lamesa. Ibat ibang putahe at lutong probensya kaya hindi ko maiwasan ang matakam.

Masaya kaming kumain ni Rafael. Nagsusubuan pa kaming dalawa. Masaya kaming nagkikiwentuhan at halos hindi namin namalayan na paubos na pala ang pagkain na nasa aming pinggan.

"Nagyaya nga pala bukas ng umaga si Kuya Kurt na samahan natin sila sa bibilhing beach resort. Ayaw ko nga sana dahil balak kong umuwi na tayo ng Manila after lunch pero mapilit siya. Gusto daw niyang kunin ang opinyon ko kung worth it ba na bilihin nila ang property na iyun. What do you think Sunshine? Baka gabihin na tayo bukas kong sasama pa tayo sa kanila"

Patapos na kaming kumain ng sabihin iyun sa akin ni Rafael. Saglit akong natigilan.

"Baka magtampo sila kapag hindi natin sila sasamahan. Actually, nabanggit na din ni Ate Arabella ang tungkol dito kanina at umuo na ako." sagot ko naman.

"So, okay lang sa iyo na medyo late na tayong makauwi ng Manila? Knowing to Ate Arabella, may pagkamakulit siya at baka kung saan-saan pa tayo dadalhin. Ayos lang naman sa akin pero ikaw ang inaalala ko. May pasok ka sa School sa monday at need na talaga natin makauwi bukas para naman medyo makapagpahinga ka pa ng mas mahabang oras." mahabang sagot ni Rafael.

May punto ang sinasabi nito. Hanggat maari ayaw kong umabsent sa School. Pero mahirap naman na hindian si Ate Arabella. Nakakahiya at baka sumama na ang loob sa amin. Excited na naman sa bibilhing resort.

"I think hindi naman masama kung aabsent ulit ako sa Monday kung sakaling ma-late ang balik natin ng Manila. Isang araw lang naman siguro iyun at maghahabol na lang ako ng lessons. Ang inaalala ko lang ay ikaw... hindi bat may pasok ka sa office? Baka mapagalitan ka ni Tito Gabriel kapag hindi ka makapasok." sagot ko. Kaagad itong napangiti.

"Sunshine, ako na ang boss ng Villarama Empire. Walang problema kung papasok ako o hindi. Hawak ko ang oras ko at pwede kong gawin ang trabaho ko kahit wala ako sa opisina." sagot nito. Bigla tuloy akong napaisip. Kung ganoon wala nang problema. Kapag galuhin kami ng oras liliban na lang siguro ako sa klase kahit isang araw lang. 

"Sige..ayos lang din sa akin kahit late na tayo makauwi. Bahala na. Hindi naman siguro ako babagsak sa klase kung sakaling aabsent na naman ako. Tatawagan na lang din natin bukas sila Tita at Tito. Baka mag-alala sila sa atin eh.": sagot ko.

"Sure! Iyan din ang balak ko. Alam mo naman si Mommy, hindi mapakali iyun hanggat hindi tayo kumpleto sa mansion. Huwag mo na din isipin ang tungkol sa absent mo. Ako ang bahala sa iyo. Makakapag-college ka next year kahit palagi kang absent."

makahulugan nitong sagot. Hindi ko na pinansin pa.

Busog na ako at kailangan ko ng magligpit ng aming pinagkainan. Tumayo na din si Rafael at tinulungan ako nitong dalhin ang mga ginamit naming pinggan papuntang lababo.

"Ako na ang maghugas ng mga ito Sunshine. Maupo ka na lang diyan dahil alam kong pagod ka." nakangiti nitong wika.

"Ayos lang. Hindi mo gawain ang maghugas ng pinggan. Ako na ang bahala dito. Mahaba na ang naitulog ko kanina kaya dapat ikaw ang magpahinga." nakangiti kong sagot at hinila ito papunta sa isang upuan at pilit na pinaupo. Wala na itong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang. Kinintalan pa ako ng mabilis na halik sa labi bago binitiwan ang kamay ko.

Iilang piraso lang naman ang huhugasan kong kubyertos kaya mabilis din akong natapos. Muli kaming bumalik na sala at kaagad naming napansin na wala na sila Nanay. Nagpasya na lang kaming dalawa ni Rafael na lumabas na lang muna para tingnan ang mga kaganapan sa labas.

Nagulat pa ako ng mapansin ko na marami ngang bisita dito sa labas. Nagkalat din ang bote ng alak sa paligid. May napansin din akong mahabang lamesa na may mga pagkain na nakalatag. Namataan ko pa sila nanay at Ate Arabella na nakaupo sa isang lamesa at kausap ang ilan sa aming mga kapitbahay.

"Kabati na ba nila Nanay ang mga Marites namin na mga kapitbahay?" hindi ko maiwasang sambit na hindi naman nakaligtas sa pandinig ni Rafael. Nagulat pa ito nang marinig ko ang malakas nitong pagtawa.

Chapter 248

VERONICA POV

Hindi ko mapigilan na makurot sa tagiliran si Rafael. Kung makatawa naman kasi ito wagas. Napatingin tuloy sa amin ang lahat ng mga bisita. Kaagad naman akong kinawayan ni Ate Arabella kaya hinawakan ko sa kamay niya si Rafael at halos hilahin palapit doon.

"Mabuti naman at tapos na kayong kumain. Teka, umiinom ka ba nito?" kaagad na tanong ni Ate Arabella nang makalapit kami. Itinaas pa nito ang isang bote ng alak. Usong inumin na nakakalasing dito sa probensya namin. Lambanog at sa tanang buhay ko never ko pang natikman iyun at wala akong balak na tikman.

"Ate, huwag mo nang idamay ang Veronica ko sa pagiging lasenggera mo. Uminom ka lang hanggat gusto mo. 

Magyayaya pa eh." kaagad naman na sabat ni Rafael. Nakahinga naman ako ng maluwag. At least todo rescue ito ngayun sa akin. Ayaw ko din naman uminom eh. Nakakahiya kay Rafael pero nakakahiya din naman tanggihan si Ate Arabella.

"Sus! Lumalabas na naman ang pagiging possessive mo. Hayaan mo nga minsan mag-enjoy iyang love of your life mo. Punta ka doon sa pwesto ng mga lalaki oh? Hayaan mo muna si Veronica dito sa amin.... Hindi mo ba napansin kanina ka pa tinatawag ng Kuya Kurt mo?" sagot naman ni Ate Arabella. Napalingon naman ako sa kinaroroonan nila Kuya Kurt na noon ay maraming alak na nakalagay sa kanilang lamesa.

Wala sa sariling napahigpit ang hawak ko kay Rafael. Hanggat maari ayaw ko nang uminom ito. Baka malasing na naman at mahihirapan na naman ang kanyang katawan.

"Hey relax...hindi na ako iinom ngayun. Puntahan ko lang sila saglit pero babalikan din kaagad kita dito." malambing na bulong nito. Pinisil pa nito ang palad ko at tuluyan nang tumalikod. Nasundan ko na lang sya ng tingin.

"Lalong gumanda si Veronica. Tama ang hula ko noon, makakabingwit talaga siya ng mayaman sa Manila. Grabe...hindi lang basta mayaman... bilyonaryo pa!" Mula sa pagmamasid ko kay Rafael naagaw ang attention ko nang biglang nagsalita si Manang Milagros. Kapitbahay din namin siya at numero unong tsismosa. Hindi na ako nagtaka kung bakit nandito ito ngayun. Wala itong pinapalagpas na okasyon. Kusa itong dumadating kapag may naaamoy na handaan.

"Hindi lang maganda. Napaka- maalalahanin pa. Kaya nga botong boto ang mga magulang namin sa kanya eh. " nakangiting sagot naman ni Ate Arabella. Dito talaga ako bilib kay Ate, ang galing nitong makibagay. Napaka- makatao nito at wala itong kaarte-arte sa katawan. Kaya siguro naging kaibigan ito ni Nanay dahil hindi ito matapobre. Pantay-pantay ang tingin niya sa lahat mapamayaman man at mahirap.

"Mabuti na din kung ganoon. Hayyy ang swerte nga naman ng isang tao hindi mo malalaman kung kailan darating. Kaya nga palagi kong pinapangaralan ang mga anak ko na huwag munang mag-boyfriend. Dapat gawin nilang inspirasyon si Veronica. Sa sobrang bait nakasilo ng bilyonaryo. " madaldal naman na sagot ni Aling Milagros. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

"Pangarap ko din na makapag-asawa ng mayaman ang mga anak ko. Sa sobrang hirap ng buhay ngayun iba ba ang ma-pera. Baka naman may kakilala kayong mayaman na naghahanap ng shota... Ireto niyo naman ang anak ko." muling banat ni Manang Milagros.

Parang ako na ang nahihiya sa mga lumalabas sa bunganga nito ngayun. Wala sa sariling napatingin ako kay Nanay at kaagad kong napansin ang pasimpleng pag-ismid nito samantalang si Ate Arabella naman ang pigil sa kanyang pagtawa. Walang kahihiyan talaga itong si Aling Milagros. Sigurado, bukas ng umaga ako ang headline ng balita dito sa lugar namin. Alam kong irereport niya sa lahat ng makakausap niya ang mga nangyari ngayung gabi.

Kung bakit naman kasi nauwi sa party- party ang lahat. Balak ko pa naman sanang makasama at makausap ng matagal sila Nanay at Tatay pero parang hindi na mangyayari iyun. Magiging busy ulit kami bukas. Ang mga pasalubong nga na dala-dala namin hindi pa namin naiabot sa kanila.

Siguro babawi na lang ako sa susunod na pag-uwi namin. Hindi na din muna ako magbabakasyon dito kung hanggang dalawang araw lang din naman. kulangin talaga kami sa oras. Mabibitin lang kaming lahat.

"Hindi din naman natin mapipigilan ang mga anak natin kung gusto na din talaga mag-asawa. Sa amin naman ni Kurt hindi namin panghihimasukan

kung sino ang gusto ng mga anak

namin. Susuportahan namin sila kung sakaling may mga napupusuan man sila. Mayaman man o mahirap. "sagot naman ni Ate Arabella.

"Ilan ba ang anak mo Mam?" tanong naman ni Manang Milagros. Tuwing nagsasalita ito hindi ko maiwasan na kabahan. Baka kung anu-ano ang lalabas sa bibig nito. Wala pa naman itong preno kung magsalita.

"Dalawa lang. Iyung panganay ko malapit ng ikasal." nakangiting sagot ni Ate Arabella.

"Bakit? ilang taon na ba ang panganay mo? May anak na pala kayong dalawa ng asawa mo? Akala ko talaga bagong kasal lang din kayo ng asawa mo. Napakabata mo pa tingnan Mam Bella. " sagot ulit ni Manang Milagros.

"Ano po ba kayo Manang!. Matanda lang ng isang taon kay Veronica ang panganay kong anak. Babae siya at malapit niya na kaming mabigyan ng apo." nakangiting sagot ni Ate Arabella. Mabuti na lang talaga at parang ayos lang dito ang mga tanong na ibinabato sa kanya ni Manang Milagros.

"Ayyy ganoon ba? Naku...siguro bilyonaryo din ang magiging asawa ng anak nyo? Ang swerte niyo talaga Mam. Siguro nang magpaulan ng swerte ang langit sinalo mo lahat at ng pamilya niyo!" muling sagot ni Manang Milagros. Talo talaga nito ang reporter kung mag-ungkat ng buhay ng may buhay. Interesado siya sa buhay ng pamilya ni Ate Arabella eh hindi naman sila masyadong magkakilala.

"Siguro nga! Pero ang mga mayayaman katulad lang din ng isang ordinaryong tao. Marami din kaming pinagdadaanan. Marami din kaming nailuha bago kami sumaya."

makahulugang sagot ni Ate Arabella. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito. Lalo na nang mapansin ko ang lungkot na biglang gumuhit sa mga mata nito.

"Naku, mukhang pagod ka na Ate ah? Baka gusto mo nang magpahinga.

Sasamahan ko po kayo. Mukhang wala pang balak tapusin nila Kuya Kurt ang pag-iinuman eh." sumagot na ako sa pag-uusap nila. Baka kung saan na mapunta ang topic eh. Bigla ko kasing napansin ang pagbabago ng mood ni Ate Arabella.

"Oo nga naman Bella. Magpahinga ka na muna. Mukhang nag-i-enjoy pa ang mga asa-asawa natin sa kanilang inuman. Malinis na ang kwartong tinutulugan niyo palagi." sagot naman ni Nanay.

"Sige...pagod na nga siguro ako. Paano ba iyan, mauuna na ako sa inyo. Siguro yayayain ko na din si Kurt. Hindi ako matatanggihan ng taong iyan eh." pilit ang ngiti na wika ni Ate Arabella at tumayo na ito. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kanyang braso. Hindi naman ito lasing pero bakit parang ang lungkot nya ngayun?

Hindi ko maisip na ang isang

masayahing tao na katulad nito ang may itinatago din palang lungkot. Gusto ko man alamin iyun pero nakakahiyang magtanong dito.

Sabay na kaming naglakad patungo sa mga nag-iinuman na kalalakihan. Kaagad naman tumayo si Rafael nang mapansin nito na palapit kami ni Ate Arabella sa kinaroonan nila. Nagtataka naman na napatayo na din si Kuya Kurt!

"Kuya, gusto na daw matulog ni Ate." ako na ang nagsalita. Kaagad naman lumapit si Kuya Kurt at hinawakan sa kamay ang asawa.

"Ganoon ba? Sige...mabuti pa nga siguro at masyadong late na." sagot naman ni Kuya Kurt at binalingan ang mga kainuman at nagpaalam na. Wala naman nagawa ang lahat kundi ang sumang-ayon.

"Well, I think mauna na din ako sa inyo mga kaibigan, Tay!" paalam

naman ni Rafael. Tumingin pa ito sa gawi ni Tatay na sa tingin ko lasing na din. Wala kaming choice kundi hayaan na din ito. Hindi naman siya pababayaan ni Nanay. Baka yayain na din ni Nanay ito na magpahinga na din lalo na at nagpaalam na sila Rafael at Kuya Kurt.

Nagpasya na kami ni Rafael na pumasok na din sa loob ng bahay. Naabutan pa namin sila Ate ARabella at Kuya Kurt na paakyat na ng hagdan. Tahimik ko na lang silang nasundan ng tingin.

"So, paano ba ito? Kailangan na din siguro nating matulog. Inaantok na din ako eh." pagyaya sa akin ni Rafael. Kaagad naman akong tumango at hawak kamay naming binaybay ang hagdan paakyat patungo sa inuukupa naming kwarto.

Mabuti na din at kahit papaano may banyo dito sa second floor ng bahay.

Sabay na kaming naglinis ng katawan ni Rafael dahil iniisip namin na baka gagamit din ng banyo sila Ate Arabella at Kuya Kurt. Iniiwasan na din namin na magharutan muna para mapabilis kami. Nakakahiya sa mga susunod na gagamit ng banyo kung matatagal pa kami dito sa loob.

Pagkatapos namin gawin ang aming evening routine ay magkatabi na kaming nahiga ni Rafael sa kama. Nakaunan ako sa kanyang braso habang nakayakap naman ako sa kanya. Kumportableng kumportable ako sa posisyon namin kaya kaagad akong nakatulog.

Kinaumagahan...mataas na sikat ng araw na tumatagos mula sa bintana ng kwarto ang nagpagising sa akin. Kaagad na dumako ang tingin ko sa mahimbing pa rin na natutulog na si Rafael. Napakaamo ng mukha nito at hindi ko maiwasan na haplusin iyun.

Grabe...parang sa tanang buhay nito hindi man lang yata ito tinubuan ng tagihawat. Wala man lang kahit na kabakas-bakas na peklat. Mas makinis pa nga yata ang mukha nito sa mukha ko eh.

"Good Morning Sunshine!" nagulat pa ako ng bigla itong dumilat at tumitig sa akin. Huling huli tuloy ako nito na tulalang nakatitig sa mukha niya. Inilapit pa nito ang kanyang mukha sa mukha ko at kaagad na sumayad ang labi nito sa labi ko. Kaagad naman akong nakaramdam ng pagkailang.

Hindi pa ako nakakapagmumog. Baka mamaya bad breath ako. Nakakahiya kay Rafael.

"Teka lang...bakit kiss kaagad? Hindi pa ako nakakapag-toothbrush eh!"

angal ko at pilit na lumalayo sa kanya. Kaya lang mas lalong hinigpitan nito ang pagkakayapos sa akin. Nginitian ako bago nagsalita.

"Sino ang nagsabi sa iyo ng bad breath ka? Ang fresh nga ng hininga mo eh." malambing na sagot nito at muli akong hinalikan sa labi. Wala na akong nagawa pa kundi hayaan na lang siya. Hindi naman daw ako bad breath kaya bahala siya.

Nag-umpisa na naman lumikot ang mga kamay ni Rafael nang sabay namin marinig ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Wala tuloy sa sariling napalayo ako kay Rafael at napabangon. Narinig ko naman ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"Hey, relax! Bakit ba napaka- magulatin mo. isa lang sa mga kapamilya mo ang kumakatok."

natatawa nitong wika at bumangon na din ito ng kama. Nakayapak na naglakad ito patungo sa pintuan ng kwarto at binuksan iyun. Kaagad ko naman narinig ang pagbati ng kapatid kong si Angelo dito.

"Good Morning Kuya Rafael, pinapatawag na po kayo ni Ate Arabella. Sabay na daw po kayong kumain." wika ni Angelo. Nilingon muna ako ni Rafael bago sinabihan nito si Angelo na susunod na kami. Kaagad naman nagpaalam ang kapatid ko kaya naman muling isinara ni Rafael ang pintuan ng kwarto at naglakad pabalik sa kina-uupuan ko.

Chapter 249

VERONICA

Bitbit ni Rafael ang bag na may lamang mga pasalubong para sa pamilya ko tinahak namin ang hagdan pababa. Hindi ko nga alam kung ano pa ang mga laman sa loob kasi hindi ko naman nakita kung paano niya iyun inimpake. Hindi ko alam kung ano ang mga pinamili nito maliban lang sa mga alahas na binili namin noon sa mall.

"Good Morning Nay! Good Morning Tay!" halos sabay pa kaming bumati ni Rafael sa kanilang dalawa ni Nanay at Tatay nang maabutan namin sila dito sa loob ng kusina. Dito na kasi kami dumiretso ni Rafael dahil wala naman kaming naabutan nang kahit na sino sa sala.

"Good Morning din sa inyo mga anak! Mabuti naman at nakababa na kayo.

Nasa labas na ang Ate Arabella at Kuya Kurt nyo. Hinihintay kayong magising dahil pupuntahan niyo daw ang beach resort na gusto nilang bilhin." mahabang sagot ni Nanay.

"Opo, Pasensya na po medyo napatanghali ang gising namin. Hindi po kasi nabanggit ni Ate kagabi na maaga pala kami aalis ngayun." sagot naman ni Rafael.

"Ayos lang. Halos lahat naman tayo napuyat kagabi." sagot naman ni Tatay. Kaagad na dumako ang tingin nito sa bag na dala ni Rafael.

"Teka lang...bakit may dala pa kayong bag? Hindi na ba kayo dadaan dito mamaya pagkatapos niyong puntahan ang resort na gustong bilhin ni Bella? Nabanggit sa akin kanina ni Bella na medyo magtatagal sila dito dahil kapag matuloy daw ang bayaran aayusin daw kaagad nila ang mga papeles.' Muling mahabang wika ni Nanay. Nakatitig din ito sa bag na dala ni Rafael na sa pagkakataon na ito inilapag niya sa gilid ng pintuan ng kusina.

"Mga pasalubong po ito sa inyo ni Veronica. Hindi na po namin naiabot kahapon sa inyo dahil bigla po tayong naging busy lahat." nakangiti namang sagot ni Rafael sabay luminga-linga sa paligid.

Hindi ko naman maiwasan na magulat. Anong pasalubong ko? Sa kanya naman galing ang mga iyun. Gayunpaman hindi na ako nagkumento pa. Mapapahaba lang ang usapan namin at baka magtampo pa si Rafael sa akin.

"Pa-para sa amin lahat ang laman ng bags na iyan? Ang dami naman niyan. Naku, masyado ng nakakahiya. Nag- abala pa talaga kayo." sagot naman ni Nanay.

"Huwag po kayong mahiya Nay. Maliit lang po na bagay ito. Biglaan lang ang desisyon namin na dumalaw dito kaya ito lang ang bitbit namin. Pagpasensyahan niyo na po sana."

sagot namang muli ni Rafael. Tahimik lang akong nakikinig sa kanilang pag- uusap.

"Teka po pala, nasaan po ang mga bata. May pasalubong din ako para sa kanila." muling wika ni Rafael.

"Nasa labas. Kausap ang Ate Arabella niyo. Kapag nandito iyan sa bahay halos nakapalibot ang mga batang iyan sa Ate Arabella nila. Hindi ko din akalain na napakahilig pala sa bata ang kapatid mong iyan Rafael. Napakabait pa."

sagot ni Nanay.

"Ganyan lang po talaga iyan si Ate Nay. Mabait talaga iyan sa mga bata. Sa sobrang hilig sa mga bata kapag birthday niyan sa mga bahay ampunan palagi ginaganap. " sagot ni Rafael. Napatango naman ako. Naalala ko nga na noong birthday ni Ate Arabella hindi ito nagpa-party. Iyun pala nasa bahay ampunan sila. Kung alam ko lang sana sumama ako.

"Ganoon ba? Naku, talagang walang katulad ang ugali ng kapatid mong iyan. Kaya lalong pinagpapala eh." muling sagot ni Nanay.

"Sige na...kayo na muna ang bahala dito. Tatawagin ko muna ang mga bata. Kain muna kayo diyan habang hinihintay sila. May mga pagkain nang nakahain sa mesa kayo na ang bahalang pumili nang gusto niyong kainin." muling sagot ni Nanay at sabay pa silang dalawa ni Tatay na naglakad palabas ng kusina.

Kaagad naman kaming naupo ni Rafael sa harap ng mesa at isa-isang tiningnan ang mga pagkain na nakahain.

Talo pa ang may fiesta sa sobrang daming pagkain na nakahain sa mesa. May mga ibat ibang klaseng kakain, may sinangag at ulam na din. Siguro sobrang aga gumising nila Nanay para lang mailuto lahat ng mga ito.

"Anong gusto mong kainin??Rafael? Gusto mo ipagtimpla kita ng kape?" tanong ko dito nang kami na lang dalawa ang naiwan dito sa kusina.

Hindi ko ito masyadong napapansin na nagkakape sa mansion pero naalala ko na ininom nito ang kape na tinimpla ko kahapon.

"Ikaw!" sagot nito.

"Anong ako?" nagtataka ko ding sagot sa kanya. Mukhang kulang pa sa tulog ang mahal ko. Hindi masagot-sagot nang maayos ang simpleng tanong ko.

"Ikaw ang gusto kong kainin!"

pabulong na wika nito sabay kindat. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam nang pag-iinit ng mukha.

"Sira ka talaga!. Ang aga-aga eh. Hindi pwede iyang iniisip mo. Alalahanin mo hinihintay tayo nila Ate sa labas." sagot ko. Mahina itong natawa.

"Sige na nga kape na lang muna. Tsaka na ako babawi kapag ma-solo kita ulit.! " nakangiting muling banat nito at nag -umpisa nang kumuha ng kakanin.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang naglakad ako papunta sa kinalalagyan ng mga kape at mainit na tubig para ipagtimpla na ito ng gusto niyang kape.

Hinahalo ko na ang kape nang bigla na lang nagsidatingan ang mga kapatid ko. Sabay-sabay pa silang bumati ng Good Morning sa aming dalawa ni Rafael. Nilapitan pa ako ni Charmaine at hinalikan ako sa pisngi.

Kung titingnan malayong-malayo na sa dati ang mga kapatid ko. Hindi na sila gusgusin at malinis na silang tingnan. Ang lulusog na din sila at halatang alagang alaga sa pagkain na syang labis kong ipinagpasalamat.

"Kuya...sabi ni nanay may dala daw po kayong pasalubong sa amin? Nasaan na po?" kaagad na tanong ni Charmaine pagkatapos nitong makalapit kay Rafael.. Tumabi pa ito sa kay Rafael at kung umasta akala mo matagal na nyang nakakasama ang Kuya Rafael niya. Sabagay, sa nasabi ko na si Charmaine ang pinaka vocal sa amin. Ito lang din ang hindi mahiyain sa lahat ng mga kapatid ko.

"Uyyy Charmaine..patapusin mo muna ang Kuya at Ate niyo sa pagkain. Mamaya na kayo mangulit." kaagad na saway ni Tatay sa mga ito. Kakapasok lang nito ng kusina at sinaway kaagad niya ang mga kapatid ko nang

mapansin na nakapalibot ang mga ito kay Rafael. Hindi na nga ako makasingit eh.

"Naku, hayaan niyo na po. Kakanin lang naman ang gusto kong kainin. Kahapon pa nga sana namin gustong ibigay sa kanila itong mga pasalubong namin kaya lang naging abala naman po tayong lahat." sagot naman ni Rafael sabay tayo. Naglakad ito patungo sa maleta at binuksan iyun. Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang ibat ibang klaseng mamahaling Chocolates.

"Wow! Ang dami! Ang sarap nito."

kaagad na wika ni Charmaine. Kaagad itong kumuha ng isa kaya kaagad naman sinaway ni Tatay.

"Ayos lang po Tay. Para po talaga sa inyo itong mga dala namin. Kayo na po ang bahalang maghalungkat. Lahat nang nasa loob ng maleta na iyan sa inyo po lahat." sagot ni Rafael. Tumayo

ito at muling bumalik sa pagkakaupo sa harap ng lamesa. Kaagad ko naman napansin ang paglapit ni Nanay sa nakabukas ng bag at gulat na muling napatitig sa gawi ni Rafael.

"Naku, Diyos ko! Mukhang mamahalin ang mga ito ah?" kaagad na sambit ni Nanay. Itinaas pa nito ang ilang box na naglalaman ng mga alahas na binili ni Rafael noong minsan na nagdate kami.

Bitbit ang isang tasa ng kape lumapit na din ako kay Rafael. Naupo ako sa tabi nito at nag-umpisa ng maglagay ng sinangag at ulam sa pinggan ko.

"Masyado nang nakakahiya itong mga pasalubong niyo mga anak. Nag-abala pa talaga kayong bilhan kami ng mga ganito. Hindi naman namin siguro ito magagamit." muling wika ni Nanay.

"Talagang binili ni Rafael para sa inyo iyan Nay kaya wala kayong choice kundi gamitin ang mga iyan kung hindi magtatampo sa inyo iyan." natatawa kong sagot. Kaagad naman akong hinawakan sa kamay at kita ko ang ngiti sa labi nito. Mukhang masayang masaya ito ngayung umaga.

"Totoo pala talaga ang sinabi ng mga kapitbahay natin na mayaman ang asawa mo Ate. Ang dami niyong pasalubong sa amin. Ang daming chocolates at ano ito? Tablet? Wow! Meron na tayong tablet!." sabat na naman ni Charmaine. Halos mapasigaw na ito sa sobrang tuwa. Nagtatakang napatitig naman ako kay Rafael. Hindi ko akalain na binilhan niya din pala ng mga gadgets ang mga kapatid ko. Nangibit balikat lang ito at nag-iwas ng tingin sa akin.

"Baka naman ma- spoiled mo masyado ang mga kapatid ko. Ikaw din, baka masanay ang mga iyan at palagi kang hahanapan ng pasalubong tuwing dadalaw tayo dito." pabulong kong wika kay Rafael. Mahina lang itong tumawa sabay subo sa akin ng hawak nyang kakanin. Awtomatiko tuloy akong napanganga.

Kita naman ang hiya sa mukha nila Nanay at Tatay at hindi ko na halos mabilang kung ilang beses silang nagpasalamat kay Rafael. Tanging pagngiti lang naman ang naging sagot ni Rafael.

Alam kong first time magkaroon ng ganitong kamamahalin gamit ang mga magulang ko kaya naman hindi ko din maiwasan na makaramdam ng matinding tuwa para sa kanila.

Pagkatapos kumain kaagad kaming sumama kina Ate Arabella papunta sa beach resort na gusto nilang bilhin. Malapit lang naman ito sa amin kaya ilang oras lang ang byahe gamit ang bankang de makina. Inaasahan ko na maganda ang lugar dahil minsan na kaming naligo noon sa lugar na ito.

Wala naman kasing bayad dahil hindi pa develop ang lugar.

"What do you think? Hindi bat ang ganda?" kaagad na tanong ni Ate Arabella sa akin. Nakatayo kami dito sa may buhanginan samantalang kausap naman ni Kuya Kurt si Rafael. Sa kabilang dako naman kausap nila Tatay at Nanay ang may-ari ng resort at nagtatampisaw naman sa dagat ang mga kapatid ko.

Mukhang hinihingi ni Kuya Kurt ang openyon ni Rafael kaya naman ganoon na lang ka-seryoso ang kanilang pag- uusap ngayun.

Inilibot ko muna ang tingin sa paligid. Halos puro puting buhanginan ang natatanaw ko. Ang linaw din ng tubig dagat.

"Maganda po talaga ang lugar na ito Ate. Hindi pa siya masyadong naabot ng mga turista kaya sobrang linis pa ng paligid.." sagot ko naman.

"Kaya nga gusto kong bilhin ito eh. Magbibigay ito ng maraming trabaho sa mga tao dito sa Isla kapag maipa- develop namin ito ng maayos."

nakangiting sagot ni Ate Arabella.

Hindi ako makapaniwala. Isa sa mga purpose pala nito kaya niya gustong bilhin ang lugar na ito dahil gusto niyang makatulong sa mga mahihirap na tao dito sa lugar na namin. Tama ito, kapag madevelop ang lugar na ito dadayuhin ito ng mga turista at lubos na makikinabang ang aming mga kababayan.

"Siguro nagtataka ka kung bakit ko ginagawa ito? Simple lang naman... gusto kong maging iba sa lahat. Noon ko pa na-realized na ang swerte ko pa din. Kahit na anak ako sa pagkakamali namuhay akong masagana at iginagalang ng lahat." malungkot na pagpapatuloy na wika nito. Lalo akong nagtaka sa sinasabi nito. Hindi ko ma- gets ang ibig sabihin nito ngayun.

"Sorry po, pero hindi po kita maiintindihan. Ano po ang ibig mong sabihin?" hindi ko maiwasan na tanong. Parang bigla kasi akong kinain ng curiousity dahil sa mga sinasabi nito ngayun. Kagabi ko pa napapansin ang pag-iiba ng mood nito.

"Hindi ako tunay na Villarama. Hindi ako anak nila Mommy at Daddy." mahina nitong sagot. Sapat lang iyun para marinig ko. Gulat naman akong napatitig kay Ate Arabella. Kaagad kong napansin ang pagpatak ng luha sa mga mata nito na kaagad naman nyang pinunasan gamit ang kanyang palad.

"A-ano po?" Hindi po kayo tunay na anak nila Tita at Tito?" tanong ko. Dahan-dahan itong tumango. Humarap ito sa akin at pilit itong ngumiti kahit na kitang kita ko ang

lungkot sa kanyang mga mata.

"Yes...akala ko noon ayos na ako. Akala ko noon magiging masaya na ako. Lalo na nang naikasal kami ni Kurt. Natupad ang pangarap kong maging asawa ang lalaking pinapangarap ko.... Pero nagkakamali ako. Hanggang ngayun.... pakiramdam ko may kulang pa rin sa pagkatao ko. Hindi ko alam kung ano iyun pero alam kong may dapat akong gawin para magkaroon ng katahimikan ang puso at isipan ko." sagot nito. Naguguluhan akong muling napatitig kay Ate ARabella.

Napakamasayahin nitong tao. Napakabait din. Siya ang kauna- unahan kong naging kasundo sa mansion. Pero hindi ko akalain na sa kabila ng mga ngiti sa labi nito na palagi kong nakikita may lungkot palang nakatago sa likod niyon.

"Kung ganoon, sino po ang mga magulang mo? Kilala niyo sila?"

tanong ko.

"Patay na ang tunay kong Ina...hindi ko din kilala ang ama ko. Bunga ako nang pagkakasala." sagot nito kasabay ng muling pagpatak ng luha sa kanyang mga mata.

"Kung tutuusin, pinsan ko lang si Rafael. Tiyahin ko si Mommy Carissa. Inampon nila ako pagkatapos akong ipanganak ng tunay kong Ina sa loob ng kulungan." sagot nito. Lalo naman akong nagulat. Bigla akong nakaramdam ng matinding awa kay Ate Arabella.

"Pilit kong itinatago sa lahat ang kalungkutan ko sa paglipas ng panahon. Pinapakita ko sa kanila na ayos lang ako. Alam kong walang ibang hangad sila Mommy at Daddy pati na din sila Kuya Christian at Ate Miracle kundi ang maging masaya ako. Na kalimutan ko na ang nakaraan ko. Na dapat itanim ko sa utak ko na isa akong

tunay na Villarama. Pero hindi eh.... hindi ko maitindihan ang sarili ko. Hanggang ngayun hindi ko matanggap na anak ako ng isang kriminal!" sagot nito. Lalong nanlaki ang mga mata ko dahil sa kinikwento nito ngayun.

"Alam mo ba kung sino ang tunay kong Ina?

Siyempre hindi pa....iniiwasan itong pag-usapan sa loob ng mansion, Si Mommy Carissa lang din ang palaging dumadalaw sa puntod niya. Si Mommy Carissa na hindi ko alam kung bakit napakabusilak ng puso niya. Nagawa niyang patawarin ang Nanay ko sa kabila ng mga pinagagawa sa kanya noon na lalong nagpapasakit ng kalooban ko ngayun. Pakiramdam ko hindi ako karapat-dapat sa pagmamahal nila. "humahagulhol na wika nito. Kaagad ko naman hinawakan sa kamay nya si Ate Arabella. Tinitigan ko siya sa kanyang

mga mata bago mahigpit na niyakap.

"Ate...napakabait niyo po. Tama po silang lahat. Sana, kung ano man ang nakaraan na meron kayo, sana ibaon niyo na lang sa limot. Siguro, kaya kayo ganyan ngayun dahil hindi mo pa rin siya napapatawad. Hindi mo pa rin napapatawad ang taong nagluwal sa iyo dito sa mundo." sagot ko.

Hindi ko alam kung saan ko nakuha ang payong iyun sa kanya. Hindi ko man alam ang tunay na isturya ng kanilang nakaraan pero nararamdaman ko na masyadong masakit iyun. Kahit man lang sana sa yakap ko maibsan ang nararamdamang sakit ng kalooban na nararanasan ngayun ni Ate Arabella.

Hindi nya deserve na masaktan ng ganito. Hindi nya deserve na magkimkim ng guilt sa puso niya sa mahabang panabon. Napakabait niyang tao para habang buhay na dalhin sa kalooban niya ang nakaraan.

Chapter 250

VERONICA POV

Lalo akong nakaramdam ng awa kay Ate Arabella. Sa mga naririnig at nakikita ko ngayun sa kanya alam kong hindi pa ito naka-moved on sa kanyang nakaraan.

"Ate...tama na! Masyado mo lang pinapahirapan ang sarili mo niyan eh. Palagi mong tandaan, mabuti kang tao. Kung ano man ang kasalanan ng tunay mong mga magulang, sa kanila lang iyun. Hindi iyun naililipat sa iyo."

sagot ko. Malungkot itong napatitig sa kawalan habang pigil ang paghikbi. Lalo akong nakaramdam ng pagkahabag dito.

"Kung kailangan mo ng palaging makakausap, nandito lang ako. Kaya ka siguro nagkakaganyan dahil matagal mong itinago ang lahat sa puso mo.

Ate...kung gusto mo ng katahimikan, sana palayain mo na ang sarili mo.. Hindi ka dapat mabuhay sa nakaraan." muli kong wika sa kanya. Tumitig ito sa akin at pilit na nagpakawala ng ngiti sa labi.

"Nasabi mo lang siguro iyan dahil wala ka sa katayuan ko. Pero thank you sa sinabi mo ngayun sa akin. Siguro, kulang lang ako nang mapagsasabihan ng nararamdaman ko. Sa iyo ko lang ito nabanggit. Kahit si Kurt hindi nya alam ito. Ayaw ko din kasi siyang mag- alala sa akin." sagot nito.

"Ate palagi niyo po sanang tandaan, nasa sa iyo na ang lahat. Kahit na lumaki ka sa yaman, nakaapak pa rin ang mga paa mo sa lupa. Kina- iinggitan ka ng kung sino sa kung anong istado ng buhay meron ka ngayun. Huwag niyo pong hayaan na habang buhay niyong maging anino ang hindi masayang nakaraan.

Masyado po kayong mabuting tao para maging malungkot." sagot ko. Kaagad kong napansin ang unti-unting pagsilay ng ngiti sa labi nito. Nabuhayan naman ako ng loob dahil doon.

"Ganyan din ang palaging sinasabi sa akin ni Mommy Carissa. Na ako daw ang pinaka-sweet niyang anak. Kahit hindi ako nanggaling sa kanyang sinapupunan, alam mo bang never kong naramdaman na tinrato nila akong iba kumpara sa mga tunay nyang anak. Naging pantay ang pagtingin sa amin nila Daddy at Mommy. Tinanggap din ako ng mga anak nila bilang tunay nilang kapatid. Siguro nga napaka-unfair ko sa ganitong aspeto.." sagot nito.

"Kaya sila ganyan sa iyo dahil kinalimutan na nila ang lahat. Matagal na nilang pinatawad ang tunay mong Nanay. Sana ganun din ang gagawin mo. Para sa katahimikan ng puso at isipan mo. Ang nakaraan ay mananatiling nakaraan kailan man. Hindi na maibabalik pa ang mga nangyari na." sagot ko.

"Yup! Alam ko iyun. At habang buhay kong ipagpapasalamat ang lahat. Hindi matatawaran ng kahit na anong materyal sa mundo ang ibinigay nilang pagmamahal sa akin.." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Pero hindi ko maintindihan ang sarili ko, sa tuwing naalala ko kung gaano. kasama ang taong nagluwal sa akin hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng guilty. Kung hindi lang siguro siya namatay kaagad at nakita kong nagbago siya, baka maiintindihan ko pa siya eh." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapatitig kay Ate Arabella. Aaminin ko, labis akong naawa sa kanya. Napakahirap nga naman sa sitwasyon kung habang

buhay mong hindi masisilayan ang taong nagluwal sa iyo.

"Pero wala pa rin namang pinagbago diba? Kadugo mo pa rin pala si Tita Carissa. Lumalabas pa rin na tiyahin mo siya. Sapat na siguro na sa kanya mo namana ang ugali mo. Anak ka man niya o hindi pareho lang iyun. Halos parehong dugo lang naman ang nananalaytay sa inyong ugat. "

nakangiti kong sagot. Narinig ko ang muling mahina nitong pagtawa.

"Teka.. Oo nga noh? Bakit hindi ko naisip iyun? tanong nito. Ako naman ang natawa. Kakaiba talaga si Ate Arabella sa lahat. Ang bilis nitong makibagay.

"Well, alam mo worth it talaga ang pakikipag-usap kong ito sa iyo. Kahit papaano lumuwang ang pakiramdam ko. Pero pwede bang humiling sa iyo?" tanong nito. Tumango naman ako.

"Pwede bang pagbalik natin ng Manila samahan mo ako sa puntod ng tunay kong Ina? Kay Ara Perez.... Last na dalaw ko yata sa kanya noong hindi ko pa naipanganak si Jeann." sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Sure Ate. Basta kapag kailangan mo ako, puntahan mo lang ako sa mansion or i-message mo ako" nakangiti kong sagot.

"Talaga? Salamat naman kung ganoon. Pero alam mo ngayun ko lang na- realized.. Tama ka ako lang din ang nagpapahirap sa sarili ko eh. Dapat talaga siguro maging busy din ako.

Kailangan ko din siguro dalawin palagi ang puntod ng taong nagluwal sa akin dito sa mundo para namam matahimik na din siya at matahimik na din ako. Kaya lang naman iniiwasan kong dalawin siya dahil natatakot akong maging kagaya nya. Ayaw kong maging masama kaya kahit larawan niya iniiwasan kong makita. Para kasi akong nananalamin kapag ginagawa ko iyun eh." sagot nito.

"Kamukhang-kamukha mo siya?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

"Para kaming pinagbiyak na bunga. Kaya nga ayaw kong gumamit ng pulang lipstick eh. Tatak nya kasi iyun noong nabubuhay pa siya. Halos lahat ng larawan na nakikita ko naka-pulang lips stick siya. Dati siyang model at ma- iimagine mo na siguro kung gaano siya kaganda. Maganda si Mommy Carissa eh. Pero ang laki daw ng pinagkaiba ng ugali nya. Kung anghel si Mommy Carissa, demonyita naman ang tunay kong Ina.." sagot nito. Parang bigla naman akong kinilabutan. Ganoon ba kasama ang babaeng iyun?

"Baka hinihintay nya lang na dalawin mo siya Ate. Ibigay mo sa kanya ang kapatawaran para sa katahimikan niya na din siguro. Matagal na pala siyang patay at baka nagtatampo na siya dahil hindi mo man lang siya nadalaw. Ipagtirik mo man lang sana siya ng kandila. Patawarin mo na siya kung ano man ang naging kasalanan niya noon." sagot ko.

"Iyan siguro ang gagawin ko pagbalik natin ng Manila. Pero gusto ko samahan mo ako." sagot nito. Kaagad akong tumango. Curious din kasi akong makita ang hitsura ng tunay nitong Nanay. Kahit sa picture lang. Siguro tama ito. Maganda din dahil ang ganda ni Tita Carissa.

"Ikaw pala ang kukunin naming maid of honor sa kasal ni Jeann. Teka nabanggit na ba niya sa iyo?"maya- maya pag-iiba nito sa usapan na siyang labis kong ipinagpasalamat. Kaagad akong umiling.

"Naku ang batang iyun talaga. Sinabi ko na sa kanya na banggitin na sa iyo eh. Di bale, at least nabanggit ko na sa iyo. Isa iyan sa mga dapat nating asikasuhin sa pagbabalik natin ng Manila. Personal kong inaasikaso ang kasal ni Jeann dahil buntis siya kaya sasamahan kita na magpasukat ng damit na isusuot mo. Si Rafael din naman ang Best Man kaya walang problema." nakangiti nitong sagot.

Kaagad naman akong nakaramdam ng excitement. Ngayun ko muling napatunayan na hindi na iba ang tingin nila sa akin. Talagang binigyan niya pa ako ng mahalagang papel na dapat gampanan sa kasal ng nag-iisa niyang anak.

"So, ano babayaran na ba natin?"sabay pa kaming napalingon ni Ate Arabella ng biglang magasalita si Kuya Kurt mula sa likuran namin. Kasama nito si Rafael na noon ngiting ngiti sa akin.

"I love this place talaga! Parang nakinita ko na dadayuhin ito ng mga turista. Pero kaya ba talaga natin ito i-develop or baka kailangan natin maghanap ng investors para masunod natin ang gusto nating gawin sa lugar na ito." sagot ni Ate Arabella. Kaagad ko naman naramdaman ang paglapit sa akin ni Rafael sabay akbay. Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi nito na siyang labis kong ipinagtaka.

"Hindi na natin kailangan ng investors. Willing si Rafael na tulungan tayo na ma-develop ang lugar na ito." sagot ni Kuya Kurt. Hindi naman makapaniwalang napatitig si Ate Arabella sa kapatid nya.

"Bakit pa kayo maghahanap ng investors kung ang Villarama Empire pa lang sigurado ka ng masusunod lahat ng gusto mo sa lugar na ito Ate." nakangiting wika ni Rafael.

"Pe-pero kailangan mo pa itong ikunsulta kay Daddy diba? Nahihiya ako " sagot ni Ate Arabella.. Umiling si Rafael.

"Hindi na kailangan. At bakit ka mahiya? Anak ka din naman ah? Isa pa ako ang CEO ng Villarama Empire at ibinigay na ni Daddy sa akin lahat ng desisyon tungkol sa kumpanya. Nagawa ko ngang mag-invest sa kumpanya ng iba, sa sariling kadugo ko pa kaya at sa mabait ko pang Ate."

nakangiting muling sagot ni Rafael. Kaagad naman natawa si Ate Arabella.

Kaagad nitong nilapitan si Rafael at buong gigil na hinawakan sa pisngi.

"Kaya ikaw ang favorite ko sa lahat eh. Napakabait mo talaga!" wika nito. Humalakhak naman si Rafael.

"Talaga lang ha? Mabait na ako ngayun? Kung ipaalala ko kaya sa iyo kung paano mo ako inaasar-asar noon?

" nakangising sagot naman ni Rafael. Napakagat naman sa kanyang labi si Ate Arabella. Tumingin pa ito sa asawa na parang nanghihingi ng tulong. Kaagad naman napakamot ng ulo niya si Kuya Kurt.

"Tingnan mo Kuya Kurt...alam mo na siguro kung gaano kahilig mambola ng magaling mong asawa." tatawa- tawang muling wika ni Rafael kay Kuya Kurt. Hinawakan nito ang kamay ng kapatid at pilit na iniaalis sa kanyang pisngi. Kaagad naman napasimangot si Ate Arabella.

"Hindi kita binibira. Galing talaga sa puso ko ang sinasabi ko ngayun. Mabuti na lang talaga at ikaw na ang CEO ng Empire....hindi ka katulad ni Kuya Christian na napaka-istrikto pagdating sa mga desisyon." sagot nito.

"Mabuti na lang at kaagad na pumayag ang kapatid mo dahil kung hindi kakapusin talaga tayo sa budget. Ang hirap magdevelop ng lugar kung kulang sa budget. Baka masayang lang. Isa pa, sa sobrang lawak ng lugar tiyak na kailangan natin ng limpak-limpak na salapi matapos lang kaagad ang contstruction." sagot ni Kuya Kurt.

"Walang problema sa budget Kuya. Kayang ibigay iyan ng Empire. May mga magagaling na architect at engineers na din ang empire. Sila na ang bahalang gumawa ng plano sa kung anong gusto ni Ate. Nakikita ko din naman na magbibigay ito ng magandang income sa Villarama Empire. Malayo sa kabihasnan ang lugar na ito at hindi lang sa beach resort tayo kikita. Kikita din tayo sa transportation." sagot ni Rafael.

"Thats my kapatid. Napaka-business minded mo na talaga! Kaya pala tuwang tuwa si Daddy sa iyo eh. Balita ko lalong tumaas ang kita ng Villarama Empire simula ng hinawakan mo." sagot ni Ate Arabella.

"Maliit na bagay Ate. Wala pa ako sa kalahati ng gusto kong maabot. Of coure, ginagawa ko ito dahil inspired ako. Gusto kong ibigay lahat ng gusto ng mahal ko." Nakangiting sagot ni Rafael sabay hawak sa kamay ko. Nahihiya naman akong napayuko.

"Hmmp talagang si Veronica pa ang idinahilan mo. Hindi materialistic ang asawa mo kaya tumigil ka." sagot ni Ate. Muling tumawa si Rafael.

"Hayaan mo na Ate. Huwag mo na lang sirain ang moment na ito dahil baka magbago ang isip ko at mag-back out ako." pabirong muling sagot ni Rafael. Kaagad na nanlaki ang mga mata ni Ate Arabella sabay iling.

"Hindi ka na pwedeng mag-back out. Pagbalik namin ng Manila. Papupuntahin ko kaagad si Kurt sa opisina mo para magpirmahan na kayo sa mga legalities. Hindi pwedeng ma- unsyame ang pagdedevelop sa lugar na ito." wika ni Ate Arabella.

Chapter 251

VERONICA POV

Mahirap magpaalam sa mga mahal mo sa buhay lalo na kung masyado kang nabitin sa bakasyon mo. Pero wala akong magagawa. Kahit gusto ko pa silang makasama kailangan kong magpaalam sa kanila. Kailangan na naming bumalik ng Manila dahil may mga bagay na dapat pagtuunan ng pansin pagdating doon.

Dumidilim na ang paligid ng magpaalam kami kila Nanay at Tatay. Nakiusap pa sila Nanay na ipagpabukas na lang daw muna namin ang aming pag-uwi. Pero dahil may pasok ako ng School kinabukasan at may time pa naman para bumyahe hindi na kami nagpapigil pa. Isa pa ayaw kong umabsent ng School.

Hanggat maari ayaw kong pabayaan ang aking pag-aaral. May pasok din si Rafael sa opisina niya. Alam kong abala itong tao pero nag-effort talaga siya para samahan ako dito sa amin na syang labis kong ipinagpasalamat sa kanya.

Sila Ate Arabella naman nagpaiwan muna ng Probensya. Marami silang aasikasuhin kaya naman hinayaan na namin ni Rafael. Aayusin na daw nila ang mga papeles ng beach resort. Bukas din ang dating ng lawyer ni Kuya Kurt galing Manila para lalong masigurado ang legalities ng transaction.

"Happy?" kaagad na tanong ni Rafael habang hawak nito ang aking kamay. Kakababa lang namin ng chopper at naglalakad na kami papuntang sasakyan.

Nakangiti ko itong nilingon. Kita ko ang pagod sa mukha nito kaya naman hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya.

"Super! At salamat dahil imbes na magpahinga ka nitong weekend sinamahan mo ako na makita ang pamilya ko." nakangiti kong sagot. Pinisil lang nito ang palad ko at inalalayan akong makapasok sa loob ng sasakyan pagkatapat namin doon.

Tahimik kaming bumyahe pabalik ng mansion. Ramdam na din ng katawan ko ang pagod. Nakasandal ako sa balikat ni Rafael habang nakayapos ito sa akin. Ang sarap lang ng ganitong pakiramdam. Ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya na syang labis kong ipinagpasalamat.

Pagdating ng mansion, isang nakangiting mukha ni Tita Carissa ang sumalubong sa amin. Kaagad nitong niyakap ang anak na si Rafael at hinalikan naman ako nito sa pisngi. Masayang masaya ang puso ko sa mainit na pagsalubong nito sa amin.

Kakalis lang daw nila Kuya Christian at Ate Miracle kasama ang mga anak- anak nila.

"Alam kong pagod kayo. Umakyat na kayo sa inyong kwarto at magpahinga. Tsaka niyo na lang ako balitaan sa mga nangyari sa lakad niyo." nakangiting wika ni Tita Carissa. Kaagad naman sumang-ayon si Rafael.

"May mga pinadala pala sila Nanay para sa inyo Tita. Pagpasensyahan niyo na lang daw po at sana magustuhan niyo." wika ko kay Tita. Nagpadala sila Nanay at Tatay ng ibat ibang klaseng mga kakanin at mga fresh seafoods. May yelo iyun kaya alam namin ni Rafael na hindi basta-basta masisira ang mga iyun.

"Naku, nag-abala pa talaga ang Nanay mo. Pero pakisabi na din at salamat. Namimiss ko na din ang mga pagkain sa probensya nyo. " nakangiti nitong sagot.

Hawak kamay kaming dalawa ni Rafael na naglakad papasok ng mansion. Nagpasya na din ako sa kwarto nya na dumiretso. Bigla kasi itong naglambing sa akin na gusto daw nya akong makatabi sa pagtulog ngayung gabi.

Pagkatapos naming maglinis ng katawan kaagad kaming nahiga ng kama. Dahil sa sobrang pagod ay pareho kaming nakatulog kaagad.

Umaga na kami pareho nagising kinabukasan. Gustuhin man namin matulog pa pero nang sulyapan namin ang orasan ay halos alas sais na ng umaga. Kailangan ko ng maghanda sa pagpasok sa School ganoon din si Rafael pagpasok ng opisina.

Pagkabangon ko ng kama kaagad akong nagpaalam dito na babalik na sa sariling kwarto. Nandoon ang aking uniform sa sarili kong kwarto at sa klase ng titig sa akin ni Rafael ngayun parang may ibig na naman itong gustong ipahiwatig. Hindi pwedeng mangyari ang iniisip niya kung hindi pareho talaga kaming hindi makakapasok.

"Are you sure? Hindi bat pwede ka naman lumiban ngayun? Kakausapin ko ang teacher mo." malambing pang wika nito sa akin habang malagkit na nakakatitig sa aking mukha. Akmang lalapit pa ito sa akin pero kaagad akong umiwas. Mahirap na. Ang bilis ko pa naman madarang sa mga panlalandi nito sa akin.

"Kaya nga tayo nagmadali na umuwi diba dahil may pasok tayo ngayun. Sige na maligo ka na din. Nakakahiya kina Tita at Tito. Baka hinihintay nila tayo sa dining." nakangiti kong sagot. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago tumango.

"Sige na nga. Pero mamayang gabi ha?

Dito ka ulit matulog malambing na wika nito. Kaagad akong tumango.

"Oo naman! Gusto din naman kita makatabi palagi ng tulog eh. Sumarap ang tulog ko lalo kapag naamoy kita." sagot ko. Tumawa ito kaya naman kahit papano nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Kahit papaano alam kong hindi ito nagtatampo sa akin dahil hindi ko napagbigyan.

Mabilis akong lumabas ng kwarto ni Rafael at pumasok sa sarili kong kwarto. Kinuha ko ang aking School uniform sa loob ng walk in closet at nagpasya ng maligo. Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko dahil kukulangin na kami sa oras. Ang bilis pa naman umikot ng orasan kaya kailangan magmadali kung hindi mali- late talaga ako sa School.

Sa dining area na kami nagkita ulit ni Rafael. Ang gwapo nitong tingnan sa suot niya. Kasabay namin kumain ng agahan sila Tita at Tito pero dahil masyado na kaming nagmamadali ni Rafael hindi na kami masyadong nakakapag-usap.

Katulad ng nakagawian, idinaan na ako ni Rafael sa School. Kailangan ko ng masanay sa presensya nya palagi. Nangako din ito sa akin na siya ang susundo sa akin mamayang uwian. HInayaan ko na lang dahil iyun ang gusto nya. Alam kong pilit niya akong sinisingit sa busy niyang schedule na siyang labis kong ikinatuwa.

Pagdating ng School kaagad na akong dumiretso ng classroom. Ilang minuto na lang at mag-uumpisa na ang klase ng first subject ko. Naabutan ko pa sila Beatrice at Randy na parehong nakasunod ang tingin sa akin pagkaupo ko sa aking upuan.

"Alam mo, lalo kang naging blooming ngayun. Napansin mo ba Ranz?" pukaw sa akin ni Beatrice. Wala pa si Teacher kaya may time pa kami para magkwentuhan.

"Yup, iba na talaga ang inlove. Rafael Villarama ba naman ang nag-aalaga sa kanya eh. Ewan ko lang kung hindi ka maging blooming everyday." malanding sagot naman ni Randy. Iningusan ko lang silang dalawa. Wala akong balak na magkwento ngayun. Alam kong kapag magkikwento ako lalo lang nila akong aasarin.

Mabuti na din at hindi nagtagal dumating na din ang teacher namin. Nanahimik na din ang dalawa kong kaibigan na syang labis kong ipinagpasalamat. Alam ko kasi na kung anu-ano na namang katanungan ang ibabato nila sa akin eh.

Pagpatak ng alas diyes ng umaga nagpasya kaming tatlo na sa canteeen na lang muna tumambay. Nagugutom daw si Beatrice kaya kaagad namin itong sinamahan ni Randy papunta doon at para makapamili na din kami ng snacks. Nakapila na kami papuntang counter ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Nagtatakang kinuha ko iyun sa aking bag at sinagot kaagad lalo na ng napansin ko na si Tita Carissa ang tumatawag.

"Hello po Tita!" kaagad na sagot ko. Saglit na katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya naman hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko. Sininyasan ko si Beatrice na lalabas muna ako ng canteen at siya na ang bahalang umorder.

"Tita...napatawag po kayo?" wika ko ulit pagkalabas ko ng canteen.

"Veronica, pwede bang lumiban ka na muna ngayun? Ipapasundo kita sa driver ngayun din." sagot nito na halata sa kanyang boses ang pigil na pag-iyak. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

"Ha? Bakit po? Teka lang..umiiyak po ba kayo?" tanong ko.

"Papunta na ang driver na susundo sa iyo diyan. Kahit huwag ka ng magpaalam sa mga teachers mo. Kakausapin ko na lang sila sa mga susunod na araw. Kailangan ka ni Rafael. Hihintayin kita dito sa lobby ng hospital." naiiyak ng sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa naring.

" Po Hospital? Bakit sa hospital? Tita... anong nangyari kay Rafael?" hindi ko mapigilang sagot. Pakiramdam ko biglang nanginig ang tuhod ko sa matinding takot. Kasama ko lang kanina si Rafael pagkatapos nasa hospital na sila ngayun? Agad-agad! Joke ba ito?

Chapter 252

VERONICA POV

Katulad ng sinabi ni Tita Carissa sa akin kanina, kaagad na dumating ang driver na susundo sa akin para ihatid ako sa hospital kung nasaan sila ngayun.

Hanggang ngayun wala pa rin akong idea kung ano ba talaga ang nangyari. Pero sa tono ng pananalita ni Tita Carissa sa akin kanina hindi ko mapigilan na makaramdam ng matinding kaba at takot.

Halos hindi ako mapakali. Halos maiyak na ako sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Hindi na nga ako nakapagpaalam kina Beatrice at Randy. DireTSo na kasi akong nagkalad palabas ng School kanina pagkatapos kong makausap si Tita Carissa para abangan ang sasakyan na susundo sa akin.

Pagkasakay ko ng kotse kaagad ng umalpas ang luha sa mga mata ko na kanina ka pa pinipigilan. Hindi ko maiwasan makaramdam ng takot lalo na ng maalala ko ang umiiyak na boses ni Tita Carissa kanina. Hindi pa man ako nakakarating ng hospital parang hinihiwa ang puso ko sa sobrang pag- aalala na nararamdaman.

"Mam, may tumatawag po yata sa inyo. " nakatanaw ako sa labas ng bintana habang patuloy sa pagluha ng marinig ko ang boses ng aming driver. Sinulyapan ko lang ito at kinapa ang cellphone ko na nasa loob ng aking bag. Kaagad ko iyung sinagot.

"Nica..I know na mas mahirap sa iyo ang mga nangyari, pero magpakatatag ka! Matapang si Uncle at kaya nyang labanan kung ano man ang nangyari sa kanya kanina." kaagad na wika ng nasa kabilang linya. Si Charlotte.

"Charlotte...anong ibig mong sabihin?"

sagot ko. Sa tono ng mga pananalita nito ngayun alam kong may nangyari kay Rafael na mahirap tanggapin.

"Nasa operating room pa raw si Uncle. Lumalaban siya. Nasalpok ng truck ang sasakyan nila kanina at dead on the spot ang driver at dalawa niyang bodyguard na kasama niya sa loob ng kotse." sagot nito. Para naman biglang lumubo ang ulo ko sa narinig ko sa kanya ngayun lang. Hindi ako makapaniwala.

Ito ba ang dahilan kaya umiiyak si Tita Carissa kanina? Ito ba ang dahilan kaya kanina pa ako hindi mapakali? Diyos ko! Bakit napakasama naman yata ng balitang ito? Bakit siya pa? Bakit si Rafael pa!

Hindi ko na namalayan pa ang pagdausdos ng cellphone na hawak ko mula sa aking kamay. Bumagsak ito sa sahig ng sasakyan habang patuloy ang pagtulo ang luha sa aking mga mata. Para akong biglang nawalan ng lakas. Hindi kayang iproseso ng utak ko ang isang masamang balita na narinig ko ngayun lang. Parang biglang namanhid ang buo kong katawan.

Kasama ko pa lang siya kanina. Katabi ko pa lang siya kagabi sa pagtulog. Pareho pa kaming masaya kanina pero bakit ang bilis nagbago ng mga nangyari. Paanong naaksidente siya?

Hindi! Hindi ko matatanggap ito. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin kung sakaling may masamang nangyari sa kanya.

Sana, pinatulan ko na lang sa paglalambing niya sa akin kaninang umaga. Sana hindi ko na lang ipinilit sa kanya noong sinabi niyang huwag na akong pumasok sa School. Hindi sana siya naaksidente.

Hindi ko mapigilan na mapahagulhol ng iyak. Muling tumunog ang cellphone ko pero hindi ko na iyun sinagot pa. Natatakot ako. Paano kong may mangyaring masama sa lalaking mahal ko? Hindi ko kaya! Hindi ko matatanggap iyun.

"Mam, nandito na po tayo sa harap ng hospital. Naghihintay po sa inyo si Madam Carissa sa loob." narinig kong wika ng driver. Ikinurap-kurap ko pa ang aking mga mata bago tumitig dito.

"Manong, mga anong oras naakasidente si Rafael?" halos pabulong kong tanong dito. Sobrang sikip ng dibdib ko. Hindi ko akaalin na darating ang ganitong sakuna sa buhay ni Rafael.

"Mga ilang minuto lang po pagpkatapos kayong ihatid. Nawalan ng preno ang truck at sumalpok iyun sa sasakyan nila Sir Rafael." sagot nito. Halos madurog naman ang puso ko dahil sa narinig. Mariin ko pang naipikit ang aking mga mata at dahan- dahan na binuksan ang pintuan ng kotse.

Wala sa sariling naglakad ako papasok sa loob ng hospital. Wala na nga akong pakialam sa mga taong nakakasalubong ko. Patuloy lang ang pagtulo ang luha sa aking mga mata hanggang sa naramdaman ko na may biglang yumakap sa akin.

"Veronica, ang anak ko...ang anak ko!" pabulong na wika nito habang mahigpit na nakayakap sa akin si Tita Carissa. Hindi naman ako makasagot.. Gusto kong sumigaw para kahit papaano mabawasan man lang ang paninikip ng dibdib ko ngayun. Patuloy lang din ako sa pag-iyak habang yakap -yakap ako ni Tita Carissa.

"Nasa loob pa rin siya ng operating room. Tulungan mo akong ipagdasal siya anak. Hindi ko kayang may mangyaring masama sa kanya." umiiyak na wika nito ulit sa akin. Napakurap-kurap ako. Lalong nag- uunahan sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

Bakit ganito naman ang isinukli ng kapalaran sa amin. Akala ko wala ng katapusan pa ang kaligayahan na nararamdaman ko sa piling niya. Pero bakit kailangan pang mangyari sa amin ito? Bakit?

"Tita...kasalanan ko. Sana hindi na lang ako pumayag na ihatid nya. Sana nakinig---na lang---ako sa sinabi niya --kaninang umaga na ---huwag na munang --pumasok ng School" umiiyak kong wika. Kahit na nahihirapan akong magsalita dahil sa sobrang sakit na nararamdan ng puso ko pinilit ko pa rin sabihin sa kanya iyun. Kaagad kong naramdaman ang pagkalas sa pagkakayakap sa akin ni Tita Carissa at hinawakan ako sa pisngi. Seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Ssshhhh, huwag mong sisihin ang sarili mo! Wala kang kasalanan sa nangyari sa kanya.! Hindi natin alam lahat na mangyayari ito!" sagot nito sabay haplos sa pisngi ko. Lalo akong napaiyak. Naramdaman ko pa ang pag- akay ni Tita sa akin papunta sa isang upuan. Umupo ito doon kaya naman napaupo na din ako sa tabi nito.

Tinakpan ko ang mukha ko ng dalawa kong kamay habang patuloy sa pagluha. Natatakot ako sa posibleng mangyari.

Sana ayos lang si Rafael. Sana ayos lang ang lalaking mahal ko.

"Dad, Mom, kumusta ang kapatid ko?" natigilan ako ng marinig ko ang boses na iyun. Si Ate Miracle. Nakasunod sa kanya si Charlotte at kita ko sa mga mukha nilang dalawa ang matinding pag-aalala. Kaagad na tumayo si Tita Carissa mula sa pagkakaupo at niyakap si Ate Miracle. Samantalang nilapitan naman ako ni Charlotte at hinaplos ako sa likod ko. Lalo akong napahagulhol sa pag-iyak..

"Charlotte, ang Uncle mo! Ang Uncle mo....." wika ko. Kita ko ang pinaghalong awa at pag-aalala sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Fighter si Uncle Nica! Hindi siya basta -basta sumusuko. Ipagdasal natin ang kanyang kaligtasan." sagot nito. Hindi ko na napigilan pa. Napayakap ako mahigpit dito. Patuloy naman ito sa pag -alo sa akin.

Chapter 253

VERONICA POV

Nandito ako sa maliit na chapel ng hospital. Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakaluhod dito. Kaagad akong niyaya papunta dito kanina ni Charlotte para kahit papaano magkaroon ako ng katahimikan. Gusto ko din ipagdasal at hilingin sa Diyos na sana iligtas Niya si Rafael sa kapahamakan.

Hindi ko talaga alam ang gagawin ko kung sakaling tuluyan itong mahamak. Iisipin ko pa lang na baka tuluyan siyang mawala sa akin para na akong mababaliw.

"Nica...sana ipagpalagay mo lang ang kalooban mo. Kanina ka pa umiiyak eh. Magiging maayos din ang lahat. Hindi hahayaan ni Uncle na masasaktan ka ng ganito." wika sa akin ni Charlotte. Tinapik pa nito ang balikat ko para iparamdam sa akin na hindi ako nag- iisa sa laban na ito.

"Charlotte...hi-hindi ko alam. Ang sakit! Hindi ko kayang magrelax kung hanggang ngayun patuloy pa rin siyang nakikipaglaban sa buhay nya. Kanina pa siya sa loob ng operating room pero hanggang ngayun wala pa ring balita kung kumusta na siya? Ganoon ba talaga siya kalala ngayun?"

naghihinagpis kong wika. Natigilan si Charlotte. Bakas ang awa sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Wala tayong choice kundi ang maghintay. Ginagawa ng mga Doctor ang lahat para mailigtas si Uncle. Huwag kang mawalan ng pag-asa. Huwag kang bumitaw. May awa ang Diyos at makakayanan nya ang lahat ng ito.": sagot nito. Lalo akong naluha.

"Sana nga. Dahil hindi ko kayang mawala siya sa akin. Mahal na mahal ko ang Uncle mo at kaya kong talikuran ang lahat gumaling lang siya. Hindi ko kayang mabuhay na wala siya" sagot ko.

"Sshhh Tahan na! Masyado ka ng maraming iniluha. Baka mamaya ikaw naman ang mapaano diyan. Baka magalit sa akin si Uncle kapag malaman niya na hinayaan kitang umiyak ng umiyak. Tingnan mo ang mga mata mo, halos naningkit na dahil sa kakaiyak mo." sagot nito.

Nararamdaman kong nag-aalala din ito sa kalagayan ng kanyang Uncle pero pilit itong nagpapakatatag. Hindi katulad sa akin na halos magbreakdown na sa kakaiyak.

"Ang mabuti pa, puntahan natin sila Grandmama. Baka lumabas na ang Doctor at may maganda na siyang balita tungkol sa kalagayan ni Uncle." sagot nito at kaagad akong hinawakan sa kamay.

Pilit ako nitong hinila patayo dahil hanggang ngayun nakaluhod pa rin ako. Parang manhid na din ang katawan ko sa pagkakataon na ito. Hindi man lang ako nakaramdam ng pangangalay gayung pagkatayo ko kaagad kong napansin ang pamumula ng tuhod ko dahil sa tagal ng pagkakaluhod.

Tahimik akong nagpatianod kay Charlotte. Para akong rubot na sumasabay sa bawat paghakbang nito. Pakiramdam ko naubos na ang buo kong lakas. Kauting kaunti na lang talaga at magba-block out na ako.

Malapit na kami sa operating room ng matanaw namin si Elijah. Wala na sila Ate Miracle At Tita Carissa sa kanilang kinauupuan kanina. Wala na din si Tito Gabriel.

Kaagad na tumayo si Elijah ng mapansin ang pagdating namin. Nilapitan ako nito at tinitigan sa mukha.

"Nailipat na ng private room si Uncle. Inoobserbahan na lang siya ng mga Doctor niya at magiging maayos na din ang kalagayan niya. Hindi mo na kailangan pang umiyak ng ganyan." titig na titig na wika nito sa akin. Hindi ko naman napigilan ang sarili ko. Lalo akong napahagulhol ng iyak.

"Ta-talaga? ayos na siya? ayos na si Rafael?" halos pabulong kong sagot. Kaagad na tumango si Elijah.

"Yes! Magiging maayos na siya. Sabi ko naman sa iyo fighter siya eh. Hindi siya papayag na maiiwan kang masasaktan. Mahal na mahal ka niya at nakakabit na sa iyo ang buhay niya. Kaya magpakatatag ka. Huwag mong ipakita sa kanya na pinanghihinaan ka ng loob dahil sa nangyari ngayun." sagot nito. Wala sa sariling napunasan ko ang luha sa aking mga mata. PInilit ko ding pinapakalma ang aking paghinga.

"Fighter si Kuya Rafael at kahit na ano pa mang pagsubok na dumating sa kanya, malalagpasan at malalagpasan niya iyun. So, Kuya Elijah, saang kwarto naroon si Uncle? Puntahan na natin siya para naman muli nating masilayan ang ngiti ng Veronica natin. Kanina pa naghihirap ang kalooban ko habang pinapanood siyang umiiyak eh. " sagot naman ni Charlotte. Bakas na sa boses nito ang sigla. Alam kong masayang masaya din ito sa balitang hatid ni Elijah. Lalo na ako.

Parang bigla akong nabunutan ng tinik sa dibdib. Masaya na ako sa kaalamang ligtas na ang lalaking pinakamamahal ko.

Salamat sa Diyos. Wala talagang imposible sa kanya. Ipinapangako ko na mas lalo ko pang mamahalin si Rafael. Hindi na ako papayag pa na muli itong mangyari sa kanya. Hindi na ako papayag pa na muling malagay sa bingit ng kamatayan ang kanyang buhay. Pakiramdam ko mauuna akong malalagutan ng hininga kapag may masamang mangyari dito dahil sa matinding pag-aalala.

"So ano pa ang ginagawa natin dito. Puntahan na natin si Uncle. Gusto ko na din siyang makita." nakangiting sagot naman ni Charlotte. Kaagad naman nagpatiuna sa paglalakad si Elijah at tahimik kaming nakasunod ni Charlotte habang nakahawak ito sa braso ko.

Pagtapat namin sa isang pintuan hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding kaba. Aaminin ko sa aking sarili na natatakot akong makita si Rafael ngayun. Hindi ko alam kung ano ano ang mararamdaman ko kapag makikita ko siya sa hindi maayos na sitwasyon.

Dahan-dahan na pinihit ni Elijah ang siradura. Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang seryosong mukha nila Tita Carissa at Tito Gabriel habang nakatunghay sa kinahihigaan ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapasulyap doon at kaagad na nanlumo ako sa aking nakita.

May benda ito sa ulo. Wala sa sariling naglakad ako palapit sa kanyang higaan at lalong nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata nang mapansin ko kung gaano ito kaputla ngayun. May galos ito sa kanyang pisngi at kaagad ko din napansin ang benda nito sa kanyang bente at kaliwang braso.

Halos madurog ang puso ko sa nakikita ko ngayun sa kanya. Sa isang iglap biglang nagbago ang lahat. Hindi ko akalain na makikita ako sa ganitong sitwasyon ang lalaking pinakamamahal ko.

"Masyadong napinsala ang buto niya sa kaliwang paa niya. Uubserbahan pa ng mga Doctor kung maibabalik pa ba sa dati. Hihintayin pa natin siyang magising para masiguro natin na nasa maayos na siyang kalagyan." malungkot na wika ni Tita. Mukhang mas kalmado ito ngayun kumpara sa akin. Parang biglang nanikip ang dibdib ko sa masakit na balita na narinig ko dito. Ang hirap tanggapin ng sitwasyon niya ngayun.

"Huwag ka masyadong mag-alala Nica. Maayos din ang lahat. Nakaligtas na siya sa matinding kamahamakan at magtutuloy-tuloy na ang pagbuti ng kanyang kalagayan. Huwag mong dibdibin ang lahat dahil kanina ka pa umiiyak. Baka kung mapaano ka na niyan." narinig kong wika ni Charlotte. Naramdaman ko ang paghaplos nito sa likod ko kaya impit akong napaiyak.

"Elijah, siguro ihatid mo muna si Veronica sa mansion. Hayaan mo muna siyang makapagpahinga. Kami na muna ang bahala kay Rafael." narinig kong utos ni Tito Gabriel kay Elijah. kaagad akong umiling.

"No! Please...gusto ko siyang bantayan. Ayaw ko siyang iiwan dito. Hindi ko kayang mawalay siyang muli sa paningin ko." nakikiusap kong sagot. Wala na akong pakialam pa sa sasabihin nila. Basta ang importante sa akin ngayun ay mabantayan ang lalaking mahal ko. Ngayun niya ako lubos na kailangan.

"Kung iyan ang gusto mo, wala kaming magagawa. Pero, huminahon ka lang Iha. Huwag ka masyadong magpadala sa bugso ng damdamin mo. Ligtas na sa kapahamakan si Rafael at hihintayin na lang natin siya na magising." sagot ni Tito Gabriel. Kaagad akong tumango.

"Pangako! Pipilitin ko pong maging mahinahon. Basta po, dito lang ako. Dito lang ako sa tabi nya. Mahal na mahal ko siya at gusto kong nandito ako sa tabi niya paggising nya." umiiyak kong wika. Isang malalim na buntong hininga naman ang isinagot sa akin ni Tito Gabriel tsaka nito muling ibinalik ang tingin sa wala pa ring malay na anak.

Chapter 254

VERONICA POV

Nandito ako ngayun sa tabi ng higaan ni Rafael. Hawak ang kanyang kamay habang nakatitig sa mukha nito. Kahit papaano nakakaramdam na ako ng kapanatagan ng aking kalooban. Iiwasan ko na dapat ang umiyak. Baka mamaya magising ito at matakot sa hitsura ko. Alam kong magang maga na ang aking mga mata dahil sa matinding pag-iyak kanina pa.

Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa sofa ng hospital. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang natutulog na si Charlotte. Ayaw ako nitong iiwan dito sa hospital.

Nagpasyang umuwi muna ng mansion sila Tita Carissa at Tito Gabirel para magpahinga samantalang sila Ate Miracle at Kuya Christian, kaaalis lang din pagkatapos nilang dumalaw kasama ang kanilang asawa at anak. Si Ate Arabella naman ay nasa probensya pa rin. Hindi ko lang alam kung alam na nila ang nangyari kay Rafael.

Malaki naman ang kwarto na ito. VIP room daw ito at kasya kahit ilan pang bisita ang darating. Nagmessage sa akin kanina ang ilan sa mga kaibigan ni Rafael at sinabi na dadalaw daw sila bukas ng umaga.

Hindi ko maiwasan na mapatingin sa orasan na nakasabit sa wall ng room na ito. Halos ala una ng madaling araw. Masyadong tahimik na ang buong paligid at ako na lang yata ang gising.

Hindi ko maiwasan na muling haplusin ang mukha ni Rafael. Kahit marami itong benda sa ibat ibang parte ng katawan hindi pa rin nababawasan ang gandang lalaki nito.

Hindi ko maiwasan na mapahikab. Ilang saglit lang hindi ko na namalayan pa na napasubsob na pala ako sa higaan nito at nakatulog.

Nagising na lang nang may humaplos sa ulo ko. Antok na antok ang buong sistema ko at saglit pa akong natulala ng sumalubong sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Charlotte.

"Umaga na. Nandito na sila Grandmama at Grandpapa para sila naman ang magbantay kay Uncle. Uwi muna tayo ng mansion para makapagpahinga ka din ng maayos. Balik na lang kaagad tayo dito mamaya pagkatapos mong makapagpahinga." pagyaya nito sa akin. Kumurap kurap ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Hindi ba pwedeng dito na lang muna tayo? Ayaw ko siyang iiwan." sagot ko.

"Veronica, Iha, huwag naman sanang matigas ang ulo. Masyadong haggard na ang hitsura mo. Baka mamaya ikaw naman ang magkasakit. Umuwi na muna kayong dalawa ni Charotte para magpahinga. Baka mamaya magalit iyang si Rafael kapag mapansin ang hitsura mo. Baka isipin niya pinapabayaan ka namin...Sige na...uwi na muna kayo at balik kaagad dito pagkatapos nyong makatulog." mahabang wika ni Tita Carissa. Napasulyap ako sa walang malay na si Rafael bago dahan-dahan na tumango.

"Sige po...pero babalik po kaagad ako." sagot ko. Kaagad naman na tumango si Tita Carissa habang may pilit na ngiti na nakaguhit sa labi nito.

"Oo naman. Masyado lang kaming nag- aalala sa iyo. Wala kang maayos na tulog at tamilmil ka din daw sa pagkain. Huwag mong pabayaan ang sarili mo iha. Alam mo naman siguro kung gaano ka kamahal ni Rafael diba? Tiyak na hindi niya magugustuhan ang mga pinanggagawa mo sa sarili mo." nakangiti nitong sagot.

Wala na akong nagawa na kundi sundin ang gusto nila. Gustuhin ko man na manatili sa tabi ni Rafael pero nakakahiya din naman na tanggihan sila Tita. Baka isipin nila na masyadong matigas na ang aking ulo.

Pagdating ng mansion kaagad akong dumiretso sa aking kwarto. Nagpasya na lang kaming dalawa ni Charlotte na magtabi sa pagtulog. Mas pabor sa akin iyun dahil sobrang lungkot kapag nag- iisa. Baka kung saan-saan na naman ako dadalhin ng imagination ko.

Mabilis na lumipas ang oras. Kahit papaano nakatulog naman ako ng maayos.Nagising na lang sa mahinang kalabit sa akin ni Charlotte. Kaagad akong napabangon mula sa pagkakahiga.

"Kanina pa ako gising. Bumangon ka na muna diyan Nica. Kaninang umaga pa walang laman ang sikmura mo. Ni kahit gatas hindi ka din uminom. Mamaya mo na lang ituloy ang tulog mo pagkatapos mong kumain." wika nito sa akin. Kinusot kusot ko pa ang aking mga mata bago ako luminga- linga sa paligid. Sinulyapan ko pa ang orasan na nasa bedside table ko at nagulat ako ng mapansin ko na halos alas tres na pala ng hapon.

"Biglang dagsa sa isip ko ang reyalisasyon at katotohanan tungkol sa nangyari kay Rafael. Muling ragasa sa puso ko ang matinding lungkot. Tumitig ako kay Charlotte bago nagasalita.

"Maliligo muna ako. Gusto kong makabalik ng hospital. Kailangan ako ni Rafael." malungkot kong wika dito. Natigilan ito at marahan na napabuntong hininga.

"Walang problema tungkol diyan. Pwede tayong magpahatid kahit anong oras mo gusto. Pero kailangan malagyan muna ng laman na pagkain ano sikmura mo. Hindi ka pwedeng magpagutom at baka magkasakit ka." sagot nito. Tumango ako at mabilis na bumaba ng kama.;

Nagmamadali akong naglakad papunta ng banyo. Kailangan kong makaligo at makakain. Gusto ko na makita ulit ang kalagayan ni Rafael. Gusto kong masiguro na ayos lang siya.

Habang naliligo, hindi ko maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung pwede nga lang na akuin ko na lang ang nararamdaman nitong sakit ngayun. Hirap na hirap na ang kalooban ko na nakikita ito sa kanyang sitwasyon ngayun.

"Nica, bilisan mo na! Bakit ang tagal mo?" napakurap pa ako ng makailang ulit nang marinig ko ang malakas na katok mula sa pintuan ng banyo. Hindi ko namalayan na kanina pa pala ako nakatulala. Tuloy-tuloy din ang pag- agos ng tubig galing sa shower kaya naman kaagad ko iyung pinatay bago ko sinagot si Charlotte.

"Nandyan na! Sandali na lang." sagot ko dahil mukhang wala itong balak na tumigil sa kakakatok sa pintuan. Hindi ko naman ito masisisi. Nag-aalala marahil ito sa akin dito sa loob.

Mabilis kong tinapos ang paliligo ko. Kailangan namin makaalis kaagad ngayun. Baka gising na si Rafael at gusto kong nasa tabi niya ako palagi sa ganitong sitwasyon. Gusto kong iparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Katulad ng gusto ni Charotte, kumain muna ako bago kami umalis ng mansion. Kahit na wala akong gana pinilit ko pa rin ang sarili ko. Alam kong nag-aalala na ito sa akin. Nakakahiya din naman kung pati ako maging pasanin pa nila. Umabsent na nga ito ngayung araw sa kanyang klase para lang masamahan ako.

Mabilis kaming nagpahatid sa driver papuntang hospital pagkatapos namin makakain. Excited ako na muling masilayan si Rafael. Babantayan ko siya buong gabi. Hindi ko siya iiwan at ngayun ko higit na ipaparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Pagkarating namin ng hospital kaagad kaming dumiretso sa kwarto ni Rafael. Kinakabahan man sa maabutan ko ngayun pero kailangan kong tatagan ang aking sarili. Hindi ako dapat magpadala sa nararamdaman ko ngayun. Kailangan kong maging matapang para sa kapakanan ng lalaking mahal ko.

Pagkapasok namin sa loob nagulat pa ako dahil halos kumpleto ang buong pamilya. Nandito ang kambal na sila Kuya Christian at Ate Miracle. Wala sa sariling napatingin ako sa higaan ni Rafael. Nagulat pa ako ng mapansin ko na nakadilat na siya at direktang nakatitig sa akin.

"Gising na siya?" gulat kong bulong. Kaagad na tumango si tita Carissa.

"Yes...kanina pa. Lapitan mo na siya Iha. Ngayun ka lubos na kailangan ng anak ko." sagot nito. Nilingon ko pa ang kambal na magkapatid at sabay silang tumango sa akin. Pigil ang luha sa aking mga mata na naglakad ako papalapit sa kinahihigaan ni Rafael.

"Rafael....." bulong ko. Hindi pa rin nito iniaalis ang pagkakatitig sa akin. Ramdam ko ang lungkot sa kanyang mga mata. Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili. Kaagad ko itong hinawakan sa kanyang kamay habang hindi ko na mapigilan ang maiyak.

"Kumusta na ang pakiramdam mo? Ayos ka na diba? Magpapagaling ka na lang?" wika ko sa kanya. Wala na akong pakialam pa sa mga kasama namin dito sa loob ng kwarto. Ang importante sa akin ngayun ay siya lang. Si Rafael...umaasa ako na sana tuloy-tuloy na ang pagaling niya.

"Umalis ka na muna. Ayokong makita ka ngayun!" malamig na sagot nito sa akin. Nagulat ako. Napakurap pa ako ng makailang ulit bago pilit na ngumiti.

"Ano ka ba? Hindi ka pa masyadong okay para magbiro ng ganyan." sagot ko. Lalo itong naging seryoso na siyang ikinatakot ng puso ko.

"Sa palagay mo ba may oras ako para makipagbiruan sa iyo? Inutil na ako Veronica. Kung ano man ang namagitan sa atin noon, kalimutan mo na lahat iyun. Hindi na kita kailangan sa buhay ko!" sagot nito sa akin.

Pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko dahil sa narinig sa kanya ngayun. Hindi ako makapaniwalang tinitigan ito sa kanyang mga mata. Kita ko kung gaano ito ka-seryoso ngayun. Pakiramdam ko hindi si Rafael ang kausap ko ngayun. Ibang iba siya.

Kasabay ba ng aksidente na nangyari sa kanya ay ang pagkawala ng pagmamahal niya sa akin? Bakit hindi ko na makita pa ang kislap ng pagmamahal nito para sa akin? Bakit parang isa na isyang istranghero ngayun?

Chapter 255 

VERONICA POV

Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Rafael. Kitang kita ko sa kanyang mga mata kung gaano ito kaseryoso. Dahan-dahan kong nabitawan ang kanyang kamay at hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Umalis ka na muna. Ayaw na muna kitang makita." mahina nitong wika sa akin. Ramdam ko sa boses nito ang sobrang pait. Muli ko itong tinitigan mula ulo hanggang paa.

"Rafael...a-anong nangyari? Ba-bakit ka ganyan sa akin? Galit ka ba? Hi- hindi mo na ba ako mahal?" naiiyak kong sagot. Wala na akong pakialam pa sa mga taong kasama namin dito sa kwarto.

Hindi ito umimik bagkos ipinikit nito ang kanyang mga mata. Naramdaman ko na lang na may tumapik sa balikat ko at ng lumingon ako kaagad na sumalubong sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Elijah.

"Hayaan mo muna siya. Baka naman epekto lang ng gamot kaya masyado pang mainit ang kanyang ulo."

mahinang wika ni Elijah sa akin. Muli akong napatitig kay Rafael at kaagad kong napansin ang galit na titig nito na ipinupukol sa aming dalawa ni Elijah.

"hey Uncle, relax! Kakagaling mo lang sa aksidente mainit na kaagad ang ulo mo! Huwag kang ganyan. Magpakagaling ka- hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Elijah ng pagalit na sumabat si Rafael.

"Shut up! Kayong dalawa, lumabas muna kayo sa kwarto ko at ayaw ko muna kayong makita!" galit na sagot nito.

"Kidding? Gusto mo ng baliwalain

ngayun si Veronica? Naaksidente ka lang nagbago kaagad ang pananaw mo sa buhay?" sagot ni Elijah. Bakas na sa boses nito ang pinipigil na inis. Kaagad ko namang nararamdaman ang paglapit ni Tita Carissa sa amin. Napansin marahil nito na hindi maayos ang mood ng kanyang anak.

"Rafael, anak. Hindi sila kaaway? Ano ka ba? Kanina, hindi din maayos ang pakikitungo mo sa mga kaibigan mo? Ano ba ang nangyari sa iyo anak? May masakit ka bang nararamdaman sa katawan mo? Gusto mo bang ipatawag ko ang Doctor mo?" mahinahong wika ni tita Carissa.

Hindi ito sumagot. Muli itong pumikit kaya naman napailing na lang si Tita habang nakatitig sa anak.

"Hayaan mo na muna Iha. Pagpasensyahan mo muna si Rafael ha? Baka naman stress lang siya dahil sa nangyari sa kanya pero huwag ka ng mag-alala. Sinigurado na ng Doctor na maayos na ang kanyang kalagayan." wika ni Tita Carissa. Hinawakan ako nito sa kamay habang hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatitig ko kay Rafael.

Baka nga siguro. Baka epekto lang ng gamot at sakit ng katawan na kanyang natamo kaya siya nagkakaganyan. Sa ngayun, kailangan ko siyang intindihin. Hindi ako dapat magtampo dahil alam ko kung gaano kahirap ang kanyang pinagdaanan.

"Iginiya ako ni Tita papuntang sofa. Naupo ako sa tabi ni Charlotte samantalang naupo naman si Tita sa tabi ni Tito Gabriel. Ilang saglit din na katahimikan ang namayani sa amin bago nagsalita si Ate Miracle.

"Sinabi nga pala ng Doctor na masyadong naapektuhan ang kaliwang bente ni Rafael. Maayos naman naisagawa ang operasyon pero kailangan pa rin ng masusing monitoring para bumalik sa dati ang lahat. Lalo ang kanyang paglakad." wika nito.

"A-ano po ang ibig niyong sabihin?" sagot ko.

"Mga ilang buwan ang bibilangin bago siya muling makalakad ng maayos. Malaki ang pinsala na nakuha niya sa aksidente at kapag hindi siya cooperative may tendency na tuluyan niya ng hindi magagamit ang kaliwa niyang bente." sagot nito. Para naman akong nawalan ng lakas dahil sa sinabi nito. Awang awa akong muling napatitig kay Rafael.

"A-alam nya na po ba ang tungkol dito? "tanong ko. Sabay-sabay silang tumango

"Hindi pwedeng isikreto kay Rafael ang tungkol sa mga ganitong bagay. Siya mismo ang nagtanong kanina sa Doctor niya dahil hindi nya daw maramdaman ang binti nya. Kaya sa ngayun, kailangan natin siyang tulungan para maka-recover kaagad." sagot naman ni Tito Gabriel.

"I think ako na muna ang hahalili sa kanya Dad sa opisina habang nagpapagaling siya. Wala namang problema iyun dahil nandyan naman si Carmela na hahalili para asikasuhin ang negosyo namin.." sagot naman ni Kuya Christian.

Marami pa silang napag-usapan pero hindi ko na masyadong inintindi. Lumilipad ang utak ko tungkol sa kundisyon ngayun ni Rafael. Gusto ko siyang lapitan ulit at damayan sa kung ano man ang nararamdaman niya ngayun kaya lang baka magalit siya ulit.

Napukaw lang ako sa malalim na pag- iisip ng maramdaman ko na isa-isa ng nagpaalam ang kambal. Uuwi daw muna sila para makapagpahinga na kaagad naman sinang-ayunan nila Tita at Tito. Nagpaiwan naman sila Elijah at Charlotte na siyang ipinagpasalamat ko. Kahit papaano may makakausap ako lalo na ngayung ayaw akong pansinin ni Rafael.

Muling namayani ang katahimikan sa aming lima. Ilang beses akong napatingin sa nakahigang si Rafael at kaagad kong napansin na mukhang nakatulog na ito. Ilang minuto din na katahimikan ang namayani sa aming lahat bago muling nagsalita si Tita Carissa.

"Siya nga pala...balak namin na umuwi muna ng mansion para makapagpahinga. Gusto niyo bang sumama na lang muna sa amin?" wika nito. Kaagad akong umiling.

"Tita...magpapaiwan po ako. Gusto ko pong bantayan si Rafael." kaagad kong sagot. Saglit itong natigilan napasulyap sa asawa bago tumango.

"Nagpaalam din po ako kay Daddy kanina. Willing din po akong samahan si Veronica na bantayan si Uncle. Sige na po Grandpapa, Grandmama, tatawagan ko na po ang driver para makauwi na kayo ng mansion at makapagpahinga." sagot ni Elijah. Kaagad naman silang tumango.

Nilapitan muna ni Tita Carissa si RAfael na noon ay tulog na at hinalikan sa noo. nagbilin pa ito sa amin ni Charlotte na kapag may kailangan daw kami tawagan daw kaagad sila. Kaagad naman kaming sumang-ayon.

Inihatid muna ni Elijah sila Tita at Tito palabas kaya naiwan kaming dalawa ni Charlotte. Kaagad ko itong kinausap.

"Hindi ka ba hahanapin ng Mommy at Daddy mo sa bahay niyo? Dapat pala sumabay ka na din sa kanila kanina.

Ayos lang naman ako eh. Kaya kong bantayan si Rafael kahit mag-isa lang ako dito." wika ko dito. Nakangiti itong umiling.

"ano ka ba, ayos lang. Gusto ko din bantayan si Uncle. Isa pa, ang hirap kaya walang nakakausap. Hindi mo naman pwedeng kausapin si Uncle ngayun dahil nagpapahinga pa. Mabuti nga at sasamahan tayo ni Kuya Elijah ngayung gabi eh. At least hindi ka masyadong ma-bobored." sagot nito. Hindi na ako umimik pa.

Tumayo ako at nagpasyang muling lapitan si Rafael sa kanyang higaan. Tinitigan ko ito sa kanyang mukha. May benda pa rin ito sa kanyang ulo pero sinabi na ni Ate Miracle na ang binti lang naman nito ang may matinding pinsala. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding lungkot lalo na ng maalala ko ang mga pinagsasabi nito sa akin kanina.

Sana nga epekto lang iyun ng mga gamot sa katawan niya. Hindi ko talaga alam ang gagawin kapag ipagtabuyan niya ulit ako. Handa ko siyang pagsilbihan sa abot ng aking makakaya dahil alam kung mas kailangan nito ang presensya ko ngayun.

"Nica...labas lang ako ha? Bili lang ako ng snacks natin para mamaya." saglit akong napalingon kay Charlotte ng mapaalam ito sa akin.

"Sige.pero mag-ingat ka ha? Balik ka kaagad..hindi kita pwedeng samahan dahil walang magbabantay kay Rafael. " sagot ko.

"ayos lang dito ka na lang. Baka makasalubong ko sa labas si Kuya Elijah, sa kanya na lang ako magpapasama." sagot nito. Kaagad naman akong tumango kaya nagmamdali na itong lumabas ng kwarto. Naiwan naman akong pinagsawa ang mga mata ko sa mukha ni Rafael.

Hindi na ako nakatiis pa. Unti unting umangat ang palad ko at akmang hahaplusin ko ang kanyang mukha ng muli itong dumilat. Matiim akong tinitigan sa mga mata.

"Bakit nandito ka pa? Hindi bat sinabi ko sa iyo kanina na umalis ka na? Ayaw kitang makita hanggat nandito ako sa ganitong kundisyon." mariin na wika nito sa akin. Ramdam ko kung gaano ito ka-seryoso. Parang may libo-libong karayom ang biglang tumusok sa puso ko dahil sa sinabi nito.

"Bakit ganyan ka ngayun sa akin? Gusto lang naman kitang pagsilbihan eh. Mahal kita at nasasaktan din ako sa kalagayan mo ngayun." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Matiim ako nitong tinitigan. Napansin ko ang ilang butil ng luha na biglang tumulo sa gilid ng mga mata nito. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Tuluyan ko ng hinaplos ang kanyang pisngi gamit ang aking palad.

"Sunshine!" Pabulong na wika nito. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Ayaw ko mang umiyak sa harap niya ngayun pero masyado yata akong emotional ngayun. Hindi ko na napigilan pa ang tuloy-tuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata at ang mahina kong paghikbi.

"Natatakot ako. Paano kung habang

buhay na akong maging pabigat sa iyo? Ayaw kong mangyari iyun Veronica. Hindi ko kayang nakikita kang nahihirapan." sagot nito. Ramdam ko ang pait sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun.

"Nakausap ko kanina ang Doctor. May tendency na habang buhay kong hindi na magagamit ang kaliwa kong binti.

Ayaw kitang ikulong sa pagiging inutil ko. Kaya habang maaga pa, iwan mo na ako." sagot nito. Kaagad akong umiling.

"Hindi! Ayaw ko! dito lang ako sa tabi mo. Nakalimutan mo na ba? Nangako ka sa akin diba? Nangako ka sa akin na habang buhay mo akong aalagaan? Gagaling ka pa... Tutulungan kita, nasa tabi mo lang ako palagi. Hinding hindi kita iiwan." umiiyak kong wika.

Sa sandaling ito gustong gusto ko na itong yakapin. Wala akong pakilam kung magalit man siya sa akin. Ang importante ngayun maramdaman niya ang presensya ko. Maramdaman niya kung gaano ko siya kamahal.

Chapter 256

VERONICA POV

"Rafael, nakalimutan mo na ba ang lahat ng pangako mo sa akin? Bakit ka ba ganyan? Bakit mo ako sinasaktan ngayun? Alam mo bang takot na takot ako ng malaman ko na na-aksente ka? Ayaw kong mawala ka sa akin. Hindi ko kaya!" umiiyak kong wika. Wala na akong pakialam pa kung ano man ang iisipin nito. Kung ayaw niya na sa akin ang importante nasabi ko sa kanya kung ano ang laman ng puso ko.

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang lungkot na biglang gumuhit sa mukha nito. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kaagad akong napasubsob sa kanyang dibdib. Mukhang iyun lang naman ang walang sugat eh kaya hindi naman siguro siya masasaktan. Isa pa, hindi naman ako magpapabigat.

Wala na akong pakialam pa! Ibinuhos ko ang bigat na nararamdaman ng puso ko sa pamamagitan ng pag-iyak. Bahala na! Basta gusto kong umiyak ng umiyak ngayun. Ang sakit kaya habang pinagtatabuyan ka ng lalaking mahal mo.

Wala naman akong ibang hangad kundi alagaan siya ngayun eh. Wala akong ibang gusto kundi ang makasama siya. Kahit na palayasin nya ako hindi ko siya susundin. Bahala siya. Hindi naman siya makatayo para kaladkarin niya ako palabas ng kwartong ito. Isa pa kakampi ko ang kanyang pamilya.

Ilang saglit lang unti-unti kong naramdaman ang kamay nito na humahaplos sa buhok ko. Hindi ko maiwasan na mapapikit habang dinadama iyun. Hindi ko din mapigilan ang lalong pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Huwag-huwag ka ng magalit sa akin please. Hayaan mong pagsilbihan kita.

Hayaan mong ako mismo ang personal na mag-aalaga sa iyo." Wika ko habang patuloy sa pag-iyak. Grabe naman kasi itong luha ko. Walang pigil sa pag- agos. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

"Ssshhhh tahan na! Sorry na..... pagpasensyahan mo na ako." malambing nitong wika. Natigilan naman ako.

"Tama na ang iyak. Papangit ka na niyan eh. Sabi ni Mommy kahapon ka pa daw umiiyak. Magdamag mo din daw akong binantayan. Baka mapaano ka na niyan eh." muling wika nito. Sapat lang ang lakas ng boses nito para marinig ko lahat ng sinasabi niya ngayun. Mukhang hindi na ito galit kaya kagad akong napaangat ng ulo at tinitigan ito sa mukha.

"Hindi ka na galit sa akin? Hindi mo na ako itataboy?" sagot ko sabay punas ng luha sa aking mga mata. Gusto kong matitigan ng maayos ang mukha nito.. Dahan-dahan itong tumango.

"Sorry! Sorry na Sunshine! Hindi na mauulit! Hindi na kita susungitan! Hindi na! Dito ka lang sa tabi ko. Tulungan mo ako hanggang sa gumaling ako." sagot nito. Imbis na tumigil na ang luha ko sa pagtulo dahil sa sinabi nito ngayun lang lalo naman akong napaiyak. Bakit ba napaka- emotional ko! Nakakainis na ang luhang ito eh. Ayos na nga eh pero tulo pa rin ng tulo!

Iniangat pa nito ang kanyang isang kamay at dahan-dahan na dumampi sa pisngi ko sabay punas ng aking luha.

"Tama na iyan. Nanalamin ka pa ba? Hindi mo ba napansin iyang mga mata mo? Pulang pula na ohhh?" malambing nitong wika.

"Ehhh kasi naman ikaw eh....bakit ka ba nagagalit sa akin? Bakit mo ako sinusungitan?" sagot ko. Malamlam ako nitong tinitigan habang may pilit na ngiti na nakaguhit sa labi nito bago sumagot.

"Bakit nga ba? Dahil duwag ako. Natatakot ako na baka iiwan mo ako ngayung nasa ganito akong kundisyon. "malungkot nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

"Hindi ako ganoong tao Rafael. Hindi ako ganoon kababaw. Ang sama ng ugali mo para pag-isipan ako ng ganyan." sagot ko at ako na mismo ang nagpunas ng sarili kong luha. Suminok sinok pa ako dahil sa tagal ko sigurong pag-iyak.

"I know....and I am sorry! Huwag ka ng umiyak okay? Lalo akong nagi-guilty eh. Pinaiyak na naman kita. Mahal kita! Mahal na mahal kita at hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot na baka iiwan mo na ako dahil sa kundisyon ko ngayun." sagot nito.

"Mahal na mahal din naman kita eh. Kita mo nga kahit itinaboy mo ako kanina hindi kita sinunod. Dahil ayaw kong umalis sa tabi mo. Gusto ko dito lang ako" sagot ko. Kaagad naman itong tumango.

"Yes...dito ka lang sa tabi ko. Promise.. gagawin ko ang lahat para gumaling kaagad. Hindi ang lintik na aksidenteng iyun ang dahilan para hindi magiging maayos nag pagsasama nating dalawa." sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Aalalayan kita! Simula ngayun, ako ang bahala sa iyo. Magpagaling ka kaagad! Ayaw kong nakikita kita sa ganyang kundisyon eh. Sumasakit ang kalooban ko. Miss na miss ko na nga ang panglalambing mo sa akin eh." 

sagot ko na may kalakip ng lambing sa boses ko. Napangiti ito bago dahan- dahan na tumango.

"Kiss mo kasi ako para naman gumaling kaagad ako. Kanina ka pa nakaupo diyan pero hindi mo pa ako na kiss eh." malambing nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na matawa habang abala ako sa pagpupunas ng aking luha sa mga mata. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kilig. Heto na nga at nakahiga pa siya dito sa kama, kiss kaagad ang naiiisip.

Kaagad akong dumukwang para pagbigyan ito. Baka magtantrums na naman eh. Alam kong sa kundisyon niya ngayun kailangan ko talagang habaan ang aking pasensya. Alam kong magiging mainitin ang ulo nito dahil siguro sa sakit na nararamdaman ng katawan.

Kaagad kong sinunod ang gusto nito. Ako na mismo ang humalik sa kanyang labi na kaagad naman nitong tinugon. Matagal din na magkalapat ang labi namin at mukhang walang balak itong tumigil. Ako na mismo ang kumalas mula sa kanya at baka kung ano pa ang mangyari. Ayaw kong madagdagan ang sakit na nararamdaman nito sa katawan ngayun. Makakapaghintay naman ako kung kailan ulit pwede.

"Bakit ka lumayo. Gusto ko pa ng kiss. "nagmamaktol na reklamo nito. Ngumuso pa ito na parang isang bata kaya natawa ako. Grabe din pala maglambing itong mahal ko. Kung makapag-alburuto akala mo isang paslit na hindi naibigay ang gustong candy.

"Tama na! Tsaka na lang ulit kapag maayos na ang kalagayan mo. Magpalakas ka muna para magawa mo na ulit lahat ng gusto mo." nakangiti kong sagot.

"Pero nagrereact na ang alaga ko eh. Paano ba iyan? Nagagalit siya dahil nabitin daw." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng marealized ko kung ano ang ibig nitong sabihin. Naramdaman ko din ang pag- iinit ng pisngi ko bago ko narinig ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"At least sure ako na hindi naapektuhan ang alaga ko dahil sa aksidente." natatawa pa nitong wika. HIndi ko naman maiwasan na mapabungisngis ng tawa dahil sa sinabi nito.

"Sira ka talaga! Nakahiga ka na nga diyan kung saan pa nakarating iyan wild mong imagination. Natural, hindi talaga maapektuhan iyan dahil nakatago palagi eh." sagot ko. Lalo naman itong napangiti na siyang lalong ikinatuwa ng kalooban ko.

Kung kanina halos ipagtabuyan ako nito iba na ngayun. Muli kong

hinawakan ang kamay nito at masuyong tinitigan sa kanyang mukha. Ang gwapo pa rin naman niya eh. Kahit nasangkot na nga sa aksidente at may ilang galos sa mukha at mga benda sa katawan pero hindi pa rin nababawasan kung gaano ito kagandang lalaki.

Kaya naman gagawin ko ang lahat para makarecover kaagad ito. Ayaw kong nakikita ko siyang malungkot dahil sa kundisyon niya ngayun. Simula ngayung araw, gusto kong sa akin siya kumuha ng lakas.

Akmang magsasalita pa sana si Rafael ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto.

Kaagad naman akong napalingon sa pintuan para makita kung sino ang dumating. Pumasok naman kaagad sila Charlotte at Elijah na may bitbit na mga pagkain. Sabay-sabay pa silang tumitig sa gawi ni Rafael at sabay pang napangiti. Ipinatong nila ang dala-dala nila sa isang maliit na lamesa at kaagad na naglakad palapit sa amin si Elijah samantalang si Charlotte naman naupo sa sofa habang hawak ang cellphone.

"Ohhh gising na pala si Uncle eh. Tamang tama, may dala akong porridge dito. Nakasalubong namin kanina ang Doctor mo diyan sa labas at pwede ka na daw kumain ng light foods. "kaagad na wika ni Elijah pagkalapit sa amin.

"Okay na kayong dalawa? Nica, inaaway ka pa ni Uncle? Ibigay mo na kaya ang gusto niya para madala! Layasan mo, tingnan natin kung sino ang mawalan" wika nito na may halong pang-aasar sa boses. Kaagad itong sinamaan ng tingin ni Rafael kaya naman kaagad na natawa si Elijah.

"Shut up! Bakit ba napakadaldal mo. Ikaw ang lumayas sa harap ko dahil nakakainis iyang mukha mo!" inis na sagot ni Rafael. Muling natawa si Elijah.

"hayyy naku Uncle.. Hindi ka pa rin nagbabago. Masama pa rin ang ugali mo kahit muntik mo ng makaharap si San Pedro!" nang-iinis na sagot ni Elijah. Tatawa-tawa pa kaya naman hindi ko na naiwasan na titigan ito ng masama. Lalo itong tumawa sabay taas ng kanyang kamay.

Kainis naman kasi itong si Elijah. Kita na nga niya ang hindi magandang kundisyon ng mahal ko iniinis pa! Nasaan kaya ang common sense ng taong ito.

"Fine...sorry! Sa hitsura niyong dalawa alam ko naman na bati na kayo eh. Sige na...dito lang ako sa sulok. Hindi ako pwedeng umalis dahil nagpromise ako kina Grandmama at Grandpapa na samahan kayong dalawa ni Charlotte na bantayan ang masungit na iyan ngayung gabi." sagot nito.

"Hindi ko kailangan ang presensya mo. Sapat na si Veronica na nandito sa tabi ko." sagot naman ni Rafael. Kaagad ko naman itong inawat. Tatawa-tawa naman si Elijah na naupo na sa sofa. Kaharap nito si Charlotte na kita ko ang pinipigil na matawa na din.

"Tama na iyan. Huwag mo nang patulan pa ang pamangkin mo. Alam mo naman na noon pa mahilig ng mang -asar iyan.....Teka lang gusto mo, subuan kita? May porridge daw silang dala eh." malambing kong wika kay Rafael. Akmang tatayo na sana ako pero mahigpit ako nitong hinawakan sa kamay kaya nagtataka akong napatitig sa kanya.

"Dito ka lang. Hayaan mo ang bugok na iyan na iabot sa iyo ang pagkain ko at ng mapakinabangan ko man lang ang pagtambay niya dito." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Chapter 257

VERONICA POV

"Go home!" muling wika ni Rafael sa dalawa niyang pamangkin. Halos alas dyes na ng gabi at tapos ko na din itong pakainin. Masaya ako dahil nagiging magana ito sa pagkain kanina. Lahat ng isinusubo ko sa kanya kinakain niya naman. Mabuti na din iyun para lumakas kaagad siya.

Natingnan na din ito ng kanyang Doctor kanina at sinabi nitong ayos naman na daw ang kanyang kalagayan Kailangan na lang nitong pagalingin ang kanyang mga sugat at suriin ng maayos ang kanyang kaliwang binti para magawan ng paraan na manumbalik ang lakas niyon para makalakad ng maayos ulit.

"Uncle, bakit ba atat kang pauwiin kami? Dito lang kami, sasasamahan namin si Veronica na bantayan ka." sagot ni Elijah. Hindi ko naman maintindihan itong si Rafael. Bakit ba parang inis ito sa presensya ng dalawa nyang pamangkin? Buti na nga lang at hindi ako nadamay sa init ng ulo nito ngayung gabi. Kung hindi iiyakan ko talaga ito eh.

"Bahala na nga kayo. Basta huwag kayung magulo ha? Ayaw ko ng harutan dito sa loob ng kwarto. Ayaw ko din ng nag-iingay!" supladong sagot ni Rafael. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kamay at nginitian.

"Hayaan mo na sila. Nag-aalala lang naman sila sa kalagayan mo eh. Gusto ka din nilang makasama ngayung gabi. " mahinahon kong wika sa kanya. Tumingin pa ito sa gawi ng kanyang mga pamangkin bago mahinang nagsalita.

"Gusto kasi kitang masolo eh. Kapag nandyan ang mga iyan hindi ako makakapag-lambing sa iyo." sagot nito. Nagulat naman ako...Ayun! Lumabas din ang tunay na purpose kaya gusto nitong paalisin ang mga pamangkin. Napasulyap ako kina Charlotte at Elijah na noon kanya- kanyang higa na sa sofa.

"Kakausapin ko na lang sila. Ngayung ayos ka na kaya na kitang bantayan mag-isa dito sa hospital. Isa pa darating naman bukas sila Mommy at Daddy mo." sagot ko. Nginitian ako nito sabay pisil sa palad ko.

Sabagay, may punto din ito. Hindi na kailangan pang makipagsabayan sa pagpupuyat ang mga pamangkin nito para bantayan siya. Naaawa na din ako kay Charlotte...dalawang araw na itong hindi pumapasok ng School nya para lang samahan ako.

Tumayo ako mula sa pagpakakaupo dito sa kama at nilapitan ang dalawa na noon ay naghahanda na yatang matulog. Sa posisyon ng pagkakahiga nilang dalawang mukhang hirap talaga silang makatulog ng maayos. Iba pa rin ang kumportable na naibibigay ng sariling kama lalo na kapag gabi.

"Elijah, Charlotte, I think....tama si Uncle niyo. Uwi na lang kayo para makapagpahinga kayo ng maayos... kaya ko na siyang bantayan." nakangiti kong wika. Kaagad na napabangon si Charlotte at tinitigan ako.

"Are you sure? Nag-aalala ako...baka sungitan ka na naman niyan."

pabulong na sagot ni Charlotte. Sumulyap muna ako kay Rafael bago sumagot.

"Wala naman siyang magagawa kahit sungitan nya ako eh. Hindi niya din ako mapapaalis dahil hindi naman iyan nakakabangon sa higaan niya...Isa pa, bati na kami at nagpromise siya sa akin na hindi nya na ako susungitan...kaya sige na uwi na muna kayong dalawa ng kuya mo para kumportable kayong makatulog pareho ngayung gabi." sagot ko.

"Sabagay, sinigurado naman na ng Doctor kanina na nasa maayos ng kondisyon si Uncle...Safe din naman itong hospital kahit mag-isa ka lang na nagbabantay dito. May mga bodyguards din ang pamilya na nagkalat sa paligid....Babalik na lang siguro kami bukas ng umaga para makita ulit ang kalagayan ni Uncle." sang ayon naman ni Elijah. Tuluyan na din itong bumangon mula sa pagkakahiga sa sofa at nilapitan ang kanyang Uncle.

"Uncle, tawagan mo kami kapag may kailangan ka. Magpagaling ka kaagad para makauwi ka na ng mansion." narinig kong wika nito.

"Salamat! ihatid mo ng maayos si Charlotte. Huwag mo akong problemahin dahil maayos na ang lagay ko. Nandito si Veronica at gusto ko na siya lang ang magbantay sa akin ngayung gabi. Alam mo naman siguro na hindi ako nakakatulog ng maayos kapag may ibang tao sa kwarto. Pwede kayong bumalik dito anytime at please.. pakitawagan din pala si Mommy bukas ng umaga. Pakisabi na padalhan niya ng mga damit at iba pang gamit si Veronica dito sa hospital. Siya ang gusto kong makasama hanggang sa makalabas ako dito." mahabang sagot ni Rafael. Kaagad naman napangiti si Elijah bago tumango.

"Sige po Uncle...gagawin po namin ni Kuya ang sinabi mo. Basta po huwag mo ng awayin si Nica ha?" sagot naman ni Charlotte at lumapit na din. Humalik pa ito sa pisngi ng kanyang Uncle bago nagpatiuna ng lumabas ng kwarto. Kaagad naman napasunod dito si Elijah pagkatapos nitong kumaway sa akin tanda ng pamamaalam.

"Kita mo na kung gaano ka din kamahal ng mga pamangkin mo? Gusto ka talaga nilang bantayan ngayung gabi. Baka magtampo ang mga iyun sa iyo, ikaw din mahirap pa naman suyuin ang mga iyun, lalo na si Charlotte." baling ko kay Rafael pagkatapos ng ilang sandaling katahimikan sa aming dalawa. Muli akong lumapit dito at naupo sa upuan sa gilid ng kama nito. Nginitian lang ako nito at muling hinawakan ang aking kamay, Tinitigan pa nito ang aking daliri sabay napangiti.

"Hayaan mo silang magtampo. Noon pa man alam na nila ang ugali ko at hindi naman lumalayo ang loob nila sa akin." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na muling mapangiti. Mabuti na lang talaga at ayos na ito ngayun. Palagi nang maganda ang kanyang mood at hindi na siya nagagalit sa akin.

"Siya nga pala..sabihin mo sa akin kung may mga kailangan ka pa ha? Simula ngayun, ako ang mag-aalaga sa iyo. Pero siyempre kailangan mong bumawi kapag magaling ka na... please lang iwasan mo na ang pagtatantrums na parang bata." wika ko sa kanya na may halong biro.. Muling gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito. Lalo tuloy itong gumwapo sa paningin ko. Pigil ko ang sarili ko na panggigilan ang gwapo nitong mukha. Kung hindi lang ito naaksidente baka pinisil ko na ang pisngi nito sa sobrang gigil. 

Sa totoo lang hindi ko talaga maiintindihan ang sarili ko. May mga bagay akong napapansin sa sarili ko pagkatapos maaksidente si Rafael. Nagiging iyakin din ako at palagi akong nakakaramdam ng pangangasim. Para bang may mga pagkain akong gustong kainin na hindi ko naman mawari kung ano.

"Okay.. aasahan ko iyan ha? Dito ka lang sa tabi ko palagi kahit ano ang mangyari?" sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Well, actually kaya ko sila pinaalis dahil kanina pa ako may gustong ipagawa sa iyo eh. Alam kong hindi mo gagawin iyun kapag may ibang tao dito sa loob ng kwarto kaya no choice ako kundi paalisin ang dalawang asungot na iyun." muling wika nito.

"Ano iyun? Pwede mo ng sabihin ngayun. Dalawa na lang tayo dito sa kwarto." sagot ko.

"Gusto kong kiss mo ulit ako. Nabitin kasi ako kanina eh." malambing na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan ang matawa kaya kaagad kong napansin ang pagsimangot nito.

"Bakit ayaw mo ba? Sige, kung ayaw mo bahala ka na nga! Siguro hindi mo na talaga ako Love kaya ka ganyan ngayun sa akin. Tinatawa-tawanan mo na lang ako ngayun." nagtatampo nitong wika. Kita ko ang biglang pagbabago ng mood nito kaya naman kaagad ko itong hinawakan sa kanyang pisngi sabay dukwang para sundin ang gusto nito.

Nag-uumpisa na naman kasing mag- alburuto itong mahal ko. Ang bilis talaga nito magalit kaya kailangan ko talaga itong intindihin. Tsaka na lang siguro ako babawi kapag tuluyan na itong gumaling.

Pagkasayad pa lang ng labi ko sa labi niya kaagad niya akong pinanggigilan. Para itong hindi dumaan sa matinding injury dahil sa kanyang ginawa. Kung panggigilan ang labi ko akala mo wala ng bukas.

Abala kami sa ginawaga naming dalawa kaya hindi na namin pareho namalayan ang muling pagbukas at pagsara ng pintuan ng kwarto. Kung hindi pa tumikhim ang bagong dating na mga bisita hindi pa kami matinag- tinag sa aming halikan.

"Ehhemmm! Ehemmm! naka-isturbo yata tayo! Balik na lang tayo bukas Kurt!" kaagad akong napakalas kay Rafael ng marinig ko ang boses ni Ate Arabella. Tama si Ate Arabella kaya kaagad akong napatayo at nahihiyang humarap sa kanila. Ang akala ko nasa probensya pa sila pero tingnan mo nga naman. Nandito na silang dalawa sa harap namin at huling huling pa talaş kami sa akto ni Rafael.

Imbes na matuwa...mukhang nainis pa si Rafael sa presensya ng kanyang Ate. Hindi kasi nakaligtas sa pandinig ko ang pagpalatak nito. Mukhang may isang tao na naman ang nabitin sa gusto niya.

"A-ate...Naku, pasensya na po kayo.. hindi ko po napan-sin ang ---ang pagdating-niyo!" utal utal kong wika dahil sa hiya. Hindi ko tuloy malaman ang gagawin lalo na ng makita ko kung paano ito ngumiti. Huling huli talaga kami ni Rafael. Dapat pala nilock ko muna ang pintuan bago nakipaghalikan sa kanya eh. Nakakahiya tuloy.

Chapter 258

VERONICA POV

Hiyang hiya ako sa harap nila Ate Arabella ngayun. Parang gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko dahil hindi ko man lang naisipan na maglock muna ng pintuan bago pagbigyan si Rafael sa hiling niya. Hindi ko man lang naisip na kapag halikan ang pag-uusapan, walang makakapigil sa kapusukan nitong mahal ko.

Aaminin ko na masyado din akong nag- enjoy sa halikan namin. Nakakahiya tuloy. Baka kong ano pa ang isipin sə akin ngayun ni Ate Arabella. Baka isipin pa nito na masyado kong nilalandi ang kanyang kapatid gayung nagpapagaling pa lang ito mula sa matinding injury dulot ng aksidente.

Although, nakangiti ito sa harap ko ngayun pero hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng sobrang hiya sa kanya. Nakipagbeso pa nga ito sa akin bago lumapit sa higaan ni Rafael. Si Kuya Kurt naman ay diretsong naupo sa sofa. Mukhang pagod na pagod ito.

"Kumusta ka na bunso? Sabi ko sa inyo huwag muna kayong bumalik ng Manila eh. Tingnan mo tuloy ang nangyari sa iyo! Buti na lang hindi ka napuruhan." narinig ko pang wika ni Ate Arabella sabay lapit sa nakahigang si Rafael. Hinaplos pa nito ang noo ng kapatid bago sinuri ang buong katawan.

"Dont worry, maayos na ang sitwasyon ko ngayun. By the way, bakit gabi niyo na naisipan dumalaw? Kung saan patulog na ako tsaka naman kayo nang- iisturbo." sagot ni Rafael na may halong reklamo ang tono ng boses. Inirapan ito ni Ate Arabella bago sinagot.

"For your information kakabalik lang namin ng Manila. Nag-eroplano na nga lang kami para mapabilis ang byahe namin, Gusto ko nang makita ang kalagayan mo dahil masyado akong nag -alala noong nabalitaan ko ang nagyari sa iyo. Huwag ka ngang magsungit diyan. Hindi bagay sa iyo lalo na at hindi ka pa ganoon kalakas." sagot ni Ate Arabella.

"Well, maayos na ang kalagayan ko ngayun. Thank you sa pag-aalala. Tsaka na lang tayo muling mag-usap kapag hindi na ganoon kakirot ang mga sugat ko sa katawan." prangkang sagot ni Rafael. Parang bigla naman kinurot ang puso ko sa narinig ko sa kanya ngayun. Kung ganoon nagkukunwari lang ito sa akin na walang masakit sa kanya. Tinitiis lang nito para hindi na siguro ako mag-alala.

Napansin ko pa ang paghikab nito pagkatapos niyang sabihin ang katagang iyun kaya kaagad ko itong dinaluhan. Alam kong inaantok na ito dahil halos ilang oras na din itong gising. Ang bilin pa naman ng Doctor nito na hayaan lang daw namin magpahinga si Rafael para kaagad na makabawi ng lakas ang katawan nito.

"Naku Ate..mukhang inaantok na ang pasyente natin. Pasensya na po kung medyo nagsusungit siya sa ngayun, maybe epekto ng gamot na ininom niya kanina.." hinging paumanhin ko kay Ate bago ko ibinigay ang buong attention ko kay Rafael. Alam kong kulang lang ito sa lambing kaya nagsusungit na naman. Ayaw daw kasi talaga nito na may ibang tao dito sa kwarto. Gusto niya ako lang ang nakikita niya which is naiintindihan ko naman.

"Inaantok ka na talaga siguro noh? Ang mabuti pa matulog ka na muna. Ako na muna ang haharap kila Ate Arabella." malambing kong wika kay Rafael para tumigil na sa pag-aalburuto. Hindi ko maintindihan ang ugali nito ngayun.

Bakit ba galit siya sa bisita?

"Are you sure? Sobrang inaantok na talaga ako. Maybe sa mga gamot na ininom ko kanina. Mauna na akong matulog sa iyo Sunshine. Tumabi ka na lang sa akin dito sa kama mamaya kapag tapos ka ng kausapin nila Ate." sagot nito. Kita ko ang pamumungay ng mga mata nito dahil siguro sa matinding antok.

"Oo na! Basta promise, nandito lang ako sa tabi mo. Sige na matulog ka na muna. Ako na ang bahala dito." nakangiti kong wika sa kanya. Hinaplos ko pa ang noo nito kaya naman muli itong napangiti at dahan- dahan ng pumikit.

Nanatili pa ako ng halos isang minuto sa tabi nito bago ko muling binalingan sila Ate Arabella na noon ay tahimik na nakaupo sa sofa kasama si Kuya Kurt. Kaagad akong naglakad palapit sa kanila para makausap sila at makapag- pasalamat na din sa kanilang pagdalaw kay Rafael.

"Ikaw lang ba ang mag-isang magbabantay ngayun?'" kaagad na sabe ni Ate Arabella pagkaupo ko sa kanilang harapan..

"Nandito po kanina sila Charlotte at Elijah kaya lang pinauwi na sila ni Rafael. Ayaw nya daw po na may ibang tao dito sa loob ng kwarto." sagot ko.

"tskt! Tsk! Ibang klase talaga ang ugali ng kapatid kong iyan. Mabuti na lang talaga at mahaba ang pasensya mo Nica. Kita mo naman kanina, imbes na magpasalamat sa pagdalaw namin sinungitan pa ako." sagot nito.

"Ako na po ang humihingi ng pasensya sa kagaspangan ng ugali niya Ate. Hayaan niyo po kakausapin ko siya ulit mamaya paggising niya tungkol dito." sagot ko naman.

"Naku, huwag na Veronica! Sanay na kami sa ugali ng batang iyan. Hindi kumpleto ang araw niyan kung hindi makapagsungit." nakangiti namang sabat ni Kuya Kurt. Tahimik naman akong umusal ng pasasalamat dahil sa kabaitan nilang dalawa.

"Siya nga pala...kapag may time ka, tawagan mo ang Nanay mo sa probensya. Masyadong nag-alala ang mga iyun ng mabalitaan nila ang nangyari kay Rafael. Isasama ko nga sana kanina ang Nanay at Tatay mo kaya lang hindi pwede iiwan ang mga kapatid mo. Lahat sila may pasok sa School." imporma ni Ate Arabella. Kaagad naman akong tumango at nagpasalamat. Siguro, bukas ko na lang tawagan sila Nanay. Masyadong gabi na at isa pa inaantok na din ako.

"By the way! Hindi na pala kami magtatagal. Babalik na lang siguro kami bukas ng tanghali para makausap ulit si Rafael. Ayaw na din namin isturbuhin ang tulog niya ngayung gabi. Alam namin na kailangan niya ng mahabang pahinga para manumbalik ang kanyan lakas." muling wika ni Ate Arabella na kaagad naman sinang- ayunan ni Kuya Kurt.

Hinalikan muna ako sa pisngi ni Ate bago sila tuluyang lumabas ng kwarto. Sinabi pa nito sa akin na masaya daw siya sa pag-aalaga na ginagawa ko kay Rafael ngayun.

"Nakaalis na sila?" napapitlag pa ako ng marinig ko na biglang nagsalita si Rafael. Bakit parang nakabukas na naman ang kanyang mga mata at direktang nakatitig sa akin?

"Oo eh! Mukhang pareho silang pagod sa byahe at gusto na din magpahinga." nakangiti kong sagot sabay lapit sa kinahihigaan nito. Masuyo ko pa itong tinitigan at naupo sa upuan na nasa gilid ng kama nito.

"Salamat naman kung ganoon. Bukas na bukas maglalatag ako ng rules. Pwede nila akong dalawin pero dapat sa tamang oras. Paano ako gagaling nito kung ganyan sila diba?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Napaka-reklamador talaga nitong mahal ko. Masyadong allergy pagdating sa mga bisita. Kahit sariling mga kapatid at mga pamangkin gustong pagbawalan.

"Ikaw talaga! Akala ko ba inaantok ka na? Bakit gising ka pa ngayun." pag- iiba ko sa usapan namin. Gusto ko na din talagang matulog dahil pakiramdam ko pipikit na ang aking mga mata.

"Kunwari lang iyun para umalis na kaagad sila Ate. GAbi na at alam kong kailangan mo na din magpahinga kaya humiga ka na dito sa tabi ko." wika nito sa akin. Nagulat ako sabay titig sa kanyang higaan.

"Pero, baka madaganan kita. Dito na lang ako sa upuan. Hindi pa naman ako inaantok at balak ko talagang bantayan ka buong magdamag." Nagkukunwari kong sagot. Pilit ko pang pinapasigla ang mga mata ko pero talagang wala na eh. Alam kong papikit-pikit na ako ngayun sa kanyang harap base na din sa kanyang expression ngayun habang nakatitig sa akin..

"Hind mo na ako kailangan pang bantayan Sunshine! Kailangan mo din matulog ng maayos. Alam kong masyado ka din napuyat dahil sa sitwasyon ko. Huwag ka ng mag-alala maayos na ako at pwede ka na din makipagsabayan sa akin sa pagtulog ngayung gabi. Sige na, malaki itong higaan ko at hindi mo naman siguro ako dadaganan diba"? seryoso nitong wika. Nag-aalangan naman akong tumitig sa kanya.

"Pero Rafael, natatakot ako. Alam mo naman na malikot ako matulog minsan diba? Paano kong masagi ko iyang mga sugat mo sa katawan? Masyado pang sariwa ang mga iyan at hindi pa pwedeng galaw-galawin sabi ng Doctor mo para maghilom kaagad." sagot ko. Seryoso itong tumitig sa akin sabay iling.

"No worries...ako ang bahala sa iyo." nakangiti nitong wika sabay tapik ng higaan. Senyales na gusto talaga nitong matulog ako sa kanyang tabi. Wala na akong nagawa pa kundi sundin ang gusto niya. Isa pa, mas masarap mahiga sa kama kumpara sa sofa. Makakatabi ko pa ang lalaking mahal ko.

"Gisingin mo lang ako kapag nasasagi ko na iyang mga sugat mo ha?" wika ko pa sa kanya sabay tumigilid paharap dito. Halos magkapantay lang ang aming mukha kaya hindi ko ito maiwasan na titigan ang gwapo nitong mukha.

"Sure...sige na, matulog ka na. Wala munang yakap ngayun dahil medyo masakit pa ang mga sugat ko. Ang importante lang naman sa akin ngayung gabi, makatabi ka sa pagtulog. "nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na bigyan ito ng magaan na halik sa kanyang labi bago pumikit.

Sa totoo lang..kanina pa talaga ako hinila ng antok. Balak ko na sanang magpaalam kay Rafael kanina na gusto ko ng matulog bago pa nakarating sila Ate Arabella.

Hindi ko alam kong ilang oras akong nakatulog pero nagising na lang ako na parang may humahalukay sa aking sikmura. Parang naduduwal ako na ewan.

Akmang babangon na ako ng kama ng masilayan ko ang mukha ni Rafael. Mahimbing itong natutulog kaya naman tutop ang aking bibig, dahan- dahan akong bumaba ng kama at patakbong pumasok sa loob ng banyo.

Pagkapasok pa lang ng banyo kaagad akong lumapit sa toilet bowl at dumuwal ng dumuwal. Nangangasim ang sikmura ko at pakiramdam ko hinang hina ang buo kong katawan.

"Bakit ba sumabay pa ito? Na food poison ba ako? Sira ba ang pagkain na dala nila Charlotte kagabi dito sa hospital?" hindi ko pa maiwasang tanong habang pilit na pinapakalma ko ang sarili ko. Hindi ako pwedeng makita ni Rafael sa ganitong sitwasyon. Baka mag-alala pa ito sa akin. Ayaw kong maging pabigat sa kanya lalo na at alam kong iniinda pa rin nito ang mga sugat at galos niya sa katawan. Gusto kong gumaling kaagad ito para naman hindi na ako mag-alala ng sobra sa kalagayan niya ngayun.

Chapter 259

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko habang nakatayo dito sa loob ng banyo. Pilit kong inaalala kong may nakain ba akong mali pero sa huli sumakit lang ang ulo ko.

Alam kong hindi basta-basta bumibili ng pagkain sila Charlotte sa kung saan -saan lang. Baka naman nagkataon lang kaya bigla akong nagkaganito. Baka din nasobrahan lang din ako ng iyak.

"Nagmumumog at naghilamos na lang muna ako bago nagpasyang lumabas ng banyo. Baka gising na si Rafael at hinahanap ako nito.

"Sunshine..maaga pa ah? Hindi ka ba kumportable dito sa tabi ko?" kaagad na salubong ni Rafael sa akin pagkalabas ko pa lang ng banyo. Sinipat ko ang orasan na nasa wall ng kwarto at kaagad kong napansin na halos alas sais pa lang ng umaga Kaagad akong lumapit kay Rafael at dinama muna ang noo nito bago sunagot.

"Nasanay siguro ako sa mansion na kapag may pasok sa School maaga akong nagigising. Hindi bat ganitong oras din tayo gumigising noon?" sagot ko sa kanya. Pilit akong nagpaskil ng ngiti sa labi.

"Are you sure? I mean may masakit ba sa iyo? Bakit parang may kakaiba sa mukha mo ngayun?" sagot nito habang titig na titig sa akin. Kaagad ko naman nahawakan ang pisngi ko sabay iwas ng tingin sa kanya.

"Ha? Ah Eh, wala..baka kulang lang ako sa tulog. Teka, nagugutom ka na ba? Gusto mo ibili kita ng makakain?" wika ko sa kanya. Hinawakan muna ako sa kamay nito bago sumagot.

"Ayos lang ako. Ang sarili mong kalusugan ang dapat mong intindihin. Huwag mo ng stressin ang sarili mo dahil sa nangyari sa akin...Promise, magiging maayos din ang lahat. Babalik din ulit tayo sa dati." sagot nito. Kaagad naman akong napangiti.

"Siyempre naman! Alam kong kaya mo ang lahat ng ito Rafael. Nandito lang ako sa tabi mo....of course, pati ang buo mong pamilya...... ." sagot ko.

"At pamilya mo na din. Halika nga dito Sunshine.. Yakapin mo nga ako, gusto kong madama ang init ng katawan mo ngayung umaga!" paglalambing na wika nito. Mabilis kong hinalikan ito sa labi sabay magaan na niyakap. Natatakot kasi ako na baka masagi ko ang sugat niya.

"I love you Sunshine ko!" narinig ko pang bulong nito sa akin. Awtomatiko na napangiti naman ako.

"I love you too Rafael!" sagot ko pa habang nakapikit.

Halos nanatili din kami ng ilang sa ganoong posisyon bago ko naisipang kumalas mula sa pagkakayakap sa kanya. Hinaplos pa nito ang pisngi ko bago nagsalita.

"Nagugutom ka na ba? Mag-order ka na lang ng makakain online hanggat wala pa sila Mommy....and dont worry, magrerequest din ako mamaya ng isa pang bed dito sa loob ng kwarto para naman kahit papaano makatulog ka ng maayos habang binabantayan mo ako dito sa hospital." malumanay na wika nito.

"Hmmm parang gusto ko lang ng hot drinks. And regarding naman sa bed, Bakit ayaw mo na ba akong katabi sa pagtulog? Huwag mo akong isipin Rafael, ayos lang talaga ako.

Nagkataon lang siguro na naninibago ako sa environment or dahil late na din ako nakatulog kagabi kaya medyo hindi maayos ang pakiramdam ko ngayun." pag-amin kong sagot sa kanya. Tumitig muna ito sa akin bago tumango.

"Mamaya pagdating nila Mommy, pwede ka na umuwi muna ng mansion para makapagpahinga ka ng maayos. Ayaw ko naman na pati ikaw magkasakit dahil palagi kang napupuyat sa pagbabantay sa akin dito. "bakas sa tono ng boses nito ang pag- aalala. Kaagad akong umiling.

"No, Gusto ko dito lang ako sa tabi mo palagi. Huwag mo na akong isipin pa Rafael...ayos lang talaga ako. Ayaw kitang iiwan. Maliit lang na bagay ito kumpara sa laki ng pasasalamat ko dahil sa pagkakaligtas mo sa aksidente sagot ko. Pinisil muna ang palad ko bago ito tumango.

"Are you sure?" nanantiya nitong sagot. Kaagad akong tumango.

"Yes... Lalong hindi din ako makapagpahinga ng maayos sa mansion. Lalo lang akong hindi mapalagay doon. Iba pa rin na palagi akong nasa tabi mo." nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Katulad ng pangako ko kay Rafael hindi ko talaga ito iniwan dito sa hospital. Kahit na anong pilit nila Tita Carissa at Tito Gabriel na umuwi muna ako ng mansion para makapagpahinga pero magalang kong tinanggihan lahat iyun. Ewan ko ba, pakiramdam ko nakakabit na ang buhay ko sa buhay ni Rafael.

Ganoon talaga siguro kapag mahal na mahal mo ang isang tao. Kaya mong gawin lahat makapiling lang siya palagi.

Tuluyan na din akong hindi nakapasok ng School pero sinabi nila Tita Carissa na gagawan na lang daw nila ng paraan para makapag-aral pa rin ako once na tuluyan ng gumaling ang mahal ko. Ayos lang naman sa akin kung huminto muna ako ngayung taon dahil mas matimbang pa rin sa akin si Rafael.

Gusto ko na ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya. Pag-uusapan na lang daw namin lahat ng ito once na tuluyan ng makalabas ng hospital si Rafael.

Nagpapasalamat na din ako dahil mabilis lang din nakarecover si Rafael sa mga nangyari. Halos pagaling na din lahat ng sugat nito sa katawan. Maliban na lang siguro sa kanyang binti na napuruhan talaga. Pero sinigurado naman ng Doctor nito na magagawan naman daw ng paraan para makalakad ulit si Rafael ng maayos. Aabot nga lang ng ilang buwan kaya lang kapag pursigido talaga ang pasyente na tulungan ang sarili wala namang imposible doon.

"Sa wakas makakauwi na din tayo Sunshine! Tapos na din ang staycation natin dito sa hospital. Nakakasawa na din ang environment dito. Promise hindi na talaga ako babalik pa sa lugar na ito." pagbibiro na wika sa akin ni Rafael. Nakaupo na ito sa wheelchair at hinihintay na lang namin sila Mommy na nakikipag-usap sa Doctor para tuluyan na kaming makalabas.

Halos mahigit isang linggo din kami dito sa hospital. Sobrang na-miss ko na ang mansion at mahiga sa malambot na kama. Mabuti na lang at sa buong pananatili namin dito sa hospital hindi na ulit sumama ang pakiramdam ko. Hindi na nasundan ang pagsusuka ko.

Pakiramdam ko talaga nakakain lang ako ng sirang pagkain eh. Oh baka naman nalipasan ako ng gutom kaya nasira ang aking tiyan kinaumagahan.

"So ayos na....pwede na tayong umuwi?. "nakangiting wika ni Tito Gabriel habang papasok dito sa loob ng kwarto. Nakangiting nakasunod sa kanya si Tita Carissa.

"Anong sabi ng Doctor Mom, Dad?" kaagad na tanong ni Rafael sa mga ito. Nilapitan ni Tita Carissa ang anak bago sinagot.

"Puro possitive. Huwag kang mag- alala. Ilang buwan lang ang bibilangin balik sa dati ang lahat." nakangiting sagot ni Tita. Kaagad kong napansin ang excitement sa mga mata ni Rafael habang hawak nito ang kamay ko.

"Naku, SAlamat naman po kung ganoon. At least wala ng dahilan para palaging uminit ang ulo niya." nakangiti kong sagot. Kaagad naman nagkatawanan sila Tita at Tito samantalang si Rafael naman ay hinapit nito ang baywang ko.

Oh diba, nakaupo pa iyan sa Wheelchair pero may paganyan pa siya. Walang pagsidlan ang tuwa na nararamdaman ng puso ko dahil sa wakas muli naming nalagpasan ang isang malaking dagok na nangyari sa aming buhay.

Mabilis lang naman kaming nakauwi ng mansion. Kita ko ang saya sa mukha ni Rafael habang inililibot nito ang tingin sa paligid. Kumpleto ang buong pamilya at mukhang magkakaroon pa yata ng family day celebration kahit hindi naman weekend. Pagkababa pa lang namin ng kotse kaagad ng sumalubong si Jeann at Charlotte sa amin pati na din ang iba pang mga pamangkin ni Rafael.

Kanya-kanya silang bigay ng pagbati sa kanilang Uncle. Nagwish din sila na sana tuloy-tuloy na ang pagaling ni Rafael na siyang lalo kong ikinatuwa. At least ramdam ko na iisa lang ang hangarin namin lahat ngayun. Ang tuluyang maka-recover ang mahal ko mula sa aksdenteng iyun.

"Uncle, pasensya na, hindi ako nakadalaw sa iyo sa hospital. Pinagbawalan kasi ako ni Mommy eh." wika ni Jeann ng isa-isang nagsipag- alisan na ang mga pinsan nito. Hinalikan pa nito sa pisngi ang kanyang Uncle kaya naman kaagad itong inasikan ni Rafael.

"Its Okay!" matipid na sagot ni Rafael. Pasimple pa nitong pinunasan ang kanyang mukha. Tingnan mo nga naman, ang arte talaga nito. Pamangkin lang naman ang humalik sa kanya.

"Paanong hindi kita pagbabawalan. Halos mamatay ka na sa morning sickness mo. Napakahirap mo din pakainin dahil lahat ng kinakain mo isinusuka mo." sagot naman ni Ate Arabella. Kaagad naman napasimangot si Jeann.

""Tsk! Tsk! Kaya pala ganyan ang hitsura mo. Para ka ng buhay na bangkay! Buti napagtatiyagaan ka pa ni Drake!" sagot naman ni Rafael. Bakas sa boses nito ang pang-aasar para sa pamangkin. Hindi naman namin maiwasan ni Charlotte ang matawa.

"Uncle naman! Normal lang sa nagliliihi ang ganitong hitsura at hindi mangyayaring pagsawaan ako ni Drake! Mahal ako noon!" inis naman na sagot ni Jeann. Inirapan pa nito ang kanyang Uncle bago nag-walk out. Napapailing na lang si Ate Arabella na nasundan ng tingin ang anak.

"Pagpasensyahan niyo na ang malditang iyun. Hindi ko na nga malaman ang gagawin ko sa batang iyun. Habang tumatagal lalong pumapangit ang ugali. Siguro dala lang sa hirap na nararanasan niya sa kanyang paglilihi ngayun." hinging paumanhin ni Ate Arabella. Nakakaunawa naman akong tumango.

"Ayos lang po Ate. Ito din kasing si Rafael walang preno kung mang-inis eh." sagot ko.

"So ayos ka na Bro? Kaunti na lang at balik na sa dati ang lahat." wika naman ni Ate Miracle. Naglalakad ito palapit sa amin at kaagad hinalikan sa pisngi si Rafael. Nakangiti din ako nitong binalingan ng tingin at nakipagbeso pa sa akin.

"Salamat nga pala NIca at napagtyagaan mo ang ugali nitong kapatid ko." pahabol na wika nito.

"Ayos lang po Ate. Wala naman po tayong ibang hangad sa ngayun kundi tulungan na gumaling kaagad si Rafael. " nakangiti kong sagot.

"Ano nga pala ang sabi ng Doctor niya?

'tanong naman ni Ate Miracle.

"Kailangan daw po sumailalim sa therapy si Rafael para bumalik sa dati ang paglakad niya. Pero kailangan munang hintayin maghilom lahat ng sugat niya bago gawin iyun." sagot ko. Kaagad na napatango si Ate Miracle bago sumagot.

"Mabuti naman kung ganoon. At least inassure ng Doctor na magagamit niya pa rin ng maayos ang na-injured nyang binti." nakangiti nitong sagot.

Ilang bagay pa ang napag-usapan bago nagyaya si Rafael na pumasok muna ng kanyang kwarto. Gusto daw muna nitong magpahinga. Kaagad ko naman itong sinamahan.

Mabuti na lang at may mga bodyguard ito at sila na ang bumuhat kay Rafael habang nakaupo sa wheelchair paakayat ng second floor. Kung hindi baka mahirapan talaga kami. Ang bigat pa naman nitong mahal ko.

Chapter 260

VERONICA POV

Sa tulong ng mga bodyguards na nagbuhat kay Rafael maayos itong nakaakyat ng kanyang kwarto. Mula sa wheelchair kaagad na din itong nagpalipat ng kanyang kama. Mukhang katulad ko na-miss din yata nito ang kanyang sariling higaan kaya hindi ko mapigilan ang makaramdam ng tuwa habang pinagmamasdan ito.

Laking pasasalamat ko sa Diyos dahil tuluyan ng natanggal ang halos lahat ng benda sa katawan nito. Maliban na lang sa kaliwang binti na napuruhan talaga dahil sa sa aksidente.

Gayunpaman masaya ako dahil alam kong babalik din sa dati ang lahat.

Matapang si Rafael at alam kong walang pagsubok ang hindi nito kayang malagpasan.

"Ano nga pala ang gusto mo? Gusto mo bang ikuha kita ng makakain sa kusina para naman malamnan ang sikmura mo bago ka matulog?" malambing kong tanong sa kanya nang kaming dalawa na lang ang naiwan dito sa kanyang kwarto.

Abala ang halos lahat ng miyembro ng pamilya sa ibaba. Gustong ipagdiwang nila Tita Carissa at Tito Gabriel pati na din ng mga kapatid ni Rafael ang kanyang agarang paglabas sa hospital. Mas mabuti nga iyun para naman magkaroon pa lalo ng motivation si Rafael na magpagaling.

"Nope! Busog pa ako. How about you? Gusto mo bang kumain? Parang kakaunti lang yata ang nakain mo kanina sa hospital." sagot nito sa akin. Umiling din ako. Ganito naman talaga ito palagi, marami or kaunti ang kakainin ko palaging bukang bibig nito na kaunti lang daw ang kinakain ko. Nasanay na ako sa kanya.

"Kung ganoon siguro kailangan mo ng magprepare para matulog para makapagpahinga ka bago tayo ulit bababa mamaya. Hinihintay ka din ng mga kapatid mo.. Teka lang, punasan muna siguro kita at palitan ng damit pantulog. Para naman magiging kumportable ka." nakangiti kong sagot kanya.

"Kung ayos lang sa iyo why not! Of course, masaya ako na maramdaman ang pag-aalaga mo sa akin Sunshine ko. Iyun nga lang, hindi ko muna masusuklian ang ginagawa mong pag aalaga sa akin ngayun. Hindi pa kasi ako makakilos na maayos eh." sagot nito. Nakakaunawa ko naman itong nginitian.

"Ayos lang iyun. Huwag kang mag- alala, ililista ko lahat ng utang mo sa akin para masingil kita paggaling mo." pabiro kong sagot habang nakangiti. Kaagad naman itong tumawa. Hindi ko tuloy maiwasan na titigan ito sa kanyang mukha.

Kahit siguro maghapon kong titigan ang mukha nito hindi ako magsasawa. Lalo kasi itong gumwapo sa paningin ko. Pakiramdam ko nga napaka-swerte ko sa kanya. Kahit na nasa ganitong itong sitwasyon hindi pa rin ito nagkulang para iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya.

Lalong naging istrikto sa ibang tao si Rafael pero kapag ako ang kaharap nito palagi itong nakangiti. Lalo tuloy naramdaman ng puso ko kung gaano ako ka-special sa kanya. Kaya naman susuklian ko ang pagmamahal na ibinibigay niya sa akin ng higit pa. Aalagaan ko ito sa abot na aking makakaya.

"Ohhh Sunshine..natulala ka na diyan ah? Matagal ko ng alam na pogi ako kaya huwag mo akong titigan ng ganyan " tatawa-tawa nitong wika.

Mahina pa nitong pinisil ang ilong ko kaya naman hindi ko maiwasan na mapakurap. Hindi ko man lang namalayan na kanina pa pala ako nakatulala. Nakakahiya tuloy sa kanya.

"ha? Ahhh! Ehhh! Hehehe! Sorry, ano nga uli iyun Mahal kong Rafael?" nakangiti kong tanong kahit na ang totoo nakaramdam ako ng kaunting hiya sa kanya. Baka kong anong isipin nito sa akin. Mabuti na lang at hindi tumulo ang laway ko habang nakatitig sa kanya kanina.

"Sabi ko, akala ko ba balak mo akong punasan? Bakit ka nakatulala diyan?' nakangiti nitong tanong. Bakas ang panunudyo sa mga mata nito kaya naman kaagad akong napaiwas ng tingin. Nagmamadali akong tumayo mula sa pagkakaupo sa kanyang tabi dito sa kama at nagmamadaling naglakad patungo sa banyo para kumuha ng basang bimpo at gamitin para pagpunas sa katawan nito.

"ahhh oo nga pala...hehehe! Sorry po... wait lang at kukuha lang ako ng gamit. " sagot ko at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo. Sobrang lakas ng kabog na dibdib ko. Hindi ko tuloy maintindihan kung bakit ako nagkakaganito ngayun. Sanay naman na ako na palaging katabi si Rafael pero iba ang epekto niya sa akin ngayun. Siguro dahil hindi na kami halos naghihiwalay kaya ganoon.

Mabuti na lang at kumpleto sa mga gamit itong banyo ni Rafael. Lahat yata ng mga kailangan nito nandito na sa loob kaya naman kaagad akong kumuha ng bimpo at itinapat sa gripo para basain. Kung may palanggana sana mas mabuti pero dahil wala magtatiyaga na lang ako na magpabalik balik ngayun dito sa banyo.

Pagkalabas ko ng banyo kaagad kong napansin na nakapikit na si Rafael.

Mukhang natagalan yata ang paglabas ko mula banyo at nakatulog na ito. Gayunpaman nagpasya na muna akong pumunta sa kanyang walk in closet para kumuha ng pantulog na pwedeng ipamalit sa suot niya ngayun. Pipilitin kong mapunasan ang buo nitong katawan para naman makaramdam din siya ng kaginhawaan at makapagpahinga ng maayos.

"Rafael? Tulog ka na ba?" mahina ko pang tawag dito ng muli akong makalapit ng kama. Unti-unti naman itong dumilat sabay tango.

"Yah...so pupunasan mo na ba ako?" nakangiti nitong tanong. Kaagad akong tumango.

"Oo, pero kailangan muna nating hubarin ang tshirt mo. Papalitan na din kita ng kasuotan para mas lalo kang maging kumportable." nakangiti kong sagot, sabay kuha ng remote ng aircon at hininaan ito. Ayaw kong lamigin ito habang ginagawa ko ang proseso ng pagpupunas sa kanyang katawan. Akma naman na babangon ito ng kama pero kaagad ko itong sinaway.

"Huwag na! ako na ang bahala sa iyo. Relax ka lang at sinabi ng Doctor na hindi dapat mapwersa iyang binti mo. Kailangan gumaling kaagad ang sugat para maumpisahan na ang therapy mo.: "nakangiti kong awat sa kanya. Hinawakan ako nito sa aking kamay sabay tango.

"Thank you! Napaka-maalalahanin mo talaga! Hindi ako makapaniwala na sa kabila ng nangyari sa akin nandito ka pa rin sa tabi ko. Ginagawa mo ang lahat para maalagaan mo ako ng maayos. Thank you Sunshine ko! Sa totoo lang, takot na takot ako sa nangyaring ito sa akin. Mabuti na lang at nandito ka palagi sa tabi ko. Palagi mong ipinaparamdam sa akin na ayos lang kaya naman lalo akong naging matapang para tulungan ang sarili ko na gumaling kaagad." madamdamin nitong sagot sa akin. Pigil ko naman ang sarili ko na maluha dahil sa sinabi nito sa akin ngayun.

"Ano ka ba...hindi mo na kailangan pang magpasalamat sa akin Rafael. Masaya ako na pagsilbihan ka! Kahit na anong mangyari, hindi ako aalis sa tabi mo dahil kahit na injured ka ngayun ramdam na ramdam ko pa rin ang pag- aalaga mo sa akin." sagot ko. Kaagad lumamlam ang mga mata nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko na napigilan ang sarili ko, kaagad ko siyang niyakap at mabilis na hinalikan sa labi.

"Ipangako mo sa akin, kahit na anong pagsubok na dumating huwag ka basta- bastang sumuko. Kailangan kita! Kailangang kailangan kita Rafael." halos pabulong kong wika sa kanya. Kaagad kong naramdaman ang mahigpit na pagyakap nito sa akin.

Hinalikan pa ako nito sa noo bago sumagot.

"Kailangan din kita Sunshine. Promise, gagawin ko ang lahat maging masaya ka lang sa piling ko." sagot nito.

"Presensya mo pa lang masaya na ako eh. Sige na nga, masyadong delayed na ang pagpupunas kong ito sa iyo. Bitaw na at nang mapalitan na kita ng damit. "malambing kong wika sa kanya sabay kalas sa pagkakayakap. Masyado pa namang mababaw ang luha ko nitong mga nakaraang araw at baka maiyak na naman ako. Inabot ko na ang bimpo at inumpisahan itong punasan sa kanyang mukha.

Nakangiti naman itong hinayaan akong gawin ang trabaho ko. Hindi din ito umaangal at nagiging cooperative naman hanggang sa hubarin ko na ang kanyang suot na tshirt at inumpisahan ko ng punasan ang kanyang katawan.

"Ohhh I really love it!" narinig ko pang bulong nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Patapos ko ng punasan ang katawan nito nang maramdaman ko ang paghawak nito sa kamay ko. Namumungay ang mga matang tumitig ito sa akin

"Gusto kong punasan mo din ako sa ibaba." wika nito sabay senyas sa ibabang parte ng katawan. Kaagad naman akong tumango.

Iyun naman talaga ang balak ko. Ang punasan ito mula ulo hangang paa. Kaya lang masyadong atat itong mahal ko. Tinatantiya ko pa nga kung paano ko gagawin eh. Kahit naman papaano first time kong gagawin ito sa kanya na hindi siya masasaktan. Na hindi masasagi ang ilang mga sugat nito na hindi pa masyadong magaling. Sa hospital kasi hanggang mukha, leeg, braso at paa lang ang ginagawa kong pagpunas dito. Ngayun nagdedemand na sya sa buong katawan.

Kaya ko naman sigurong gawin. Dalawa lang naman kami dito sa kwarto at ilang beses ko na din naman nasilayan ang hubad nitong katawan.

"Maingat kong hinawakan ang suot nitong cotton shorts at unti-unti iyung ibinababa. Ramdam ko pa ang panginginig ng aking mga kamay dahil sa ginagawa ko. Kailangan kong mag- ingat dahil baka masagi ko pa ang kaliwa nitong binti. Hindi pa magaling iyun at ayaw ko siyang masaktan.

"Hindi ba masakit?" wika ko sa kanya pagkatangal ko ng kanyang shorts. Tumango ito. Napansin ko pa ang malagkit na pagtitig nito sa akin kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

"Hubarin mo din ang brief ko Sunshine. Sobrang sikip na kasi eh.

Hindi na makahinga ang alaga ko." wika nito. Kaagad na dumako ang tingin ko sa gitnang bahagi ng katawan nito. Partikular sa parte na natatakpan pa ng brief nito at hindi ko maiwasan na magulat. Kaagad kasing tumampad sa mga mata ko na bumubukol na iyun. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago muling tumingin sa mukha ni Rafael.

"Ba-bakit ganiyan?" pabulong kong tanong.

"Kanina pa siya ganiyan. Namimiss ka na talaga siguro eh." sagot nito na may halong panunudyo ang boses. Hindi ako nakasagot.

"Sige na Sunshine...gusto ko din magpalit ng underware. Ang init na kasi eh." nakangiti nitong wika. Tumango ako at gamit ang nanginginig kong kamay dahan-dahan kong hinawakan ang garter ng kanyang brief. Bahala na nga. Maraming beses ko Ng Makita ang alaga nito at hindi ako dapat kabahan Ng ganito.

Chapter 261 (WARNING: SPG)

VERONICA POV

Well, dahil mahal ko si Rafael, handa kong gawin ang lahat ng makakapag- paligaya sa kanya. Buong puso kong ibibigay lahat ng gusto nito.

Pagkababa ko ng brief ni Rafael kaagad na bumulaga sa paningin ko ang tayong-tayo nitong pagkalalaki. Kaagad kong naramdamdaman na pag- iinit ng pisngi ko dahil sa nasaksihan. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa at ang paghawak nito sa kamay ko.

Nang dumako ang tingin ko sa mukha ni Rafael kaagad kong napansin ang matinding pagnanasa sa mga mata nito. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

"Kiss me Sunshine!" halos pautos na wika nito. Para naman akong robot na kaagad na napasunod sa gusto nito.

Dinukwang ko ito at mabilis na kinintalan ng halik sa labi na mapusok naman kaagad niyang tinugon.

Hindi na ako nagtaka pa kung gaano ito kapusok ngayun. Basta ang alam ko lang masaya ako sa ginagawa naming dalawa ngayun.

Parang hindi man lang ito dumaan sa matinding aksidente kong panggigilan niya ako. Hindi ko akalain na sa kabila ng injury na natamo nito may mas ipupusok pa pala na natira sa sistema ng isang Rafael Villarama.

"Teka lang..baka kung mapaano ka niyan. Hindi pa pwede at baka mabinat ka." pigil ko dito ng mapansin ko na nag-uumpisa ng maglumikot ang mga kamay nito. Mas lalo pa itong naging agrisibo ngayun.

"Kaunti na lang Sunshine. Sobrang na- miss ko itong gawin sa iyo. I need you now!" sagot nito sa habang ang leeg ko naman ang pinagkakaabalahan nitong papakin.

Hinayaan ko na lang siya. Aaminin ko na nakakadarang din ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Gustong gusto ko din naman itong pagbigyan. Gusto kong ipadama din dito kung gaano ko siya kamahal.

"Pwede bang pakihubad din ng lahat ng iyung saplot sa katawan? I want to see your naked body." mahinang anas nito sa akin. Kahit sa boses nito ramdam ko ang kanyang pagnanasa. Hindi ko na namalayan pa na nakadagan na pala ako dito kaya naman kaagad akong bumangon. Isa- isa kong hinubad ang lahat ng saplot ko sa katawan habang tahimik naman itong nakatitig sa akin.

Gusto kong ibigay sa kanya lahat ng makakapag-paligaya sa kanya. Lahat gagawin ko para kay Rafael. Gusto kong maramdaman nito na nasa tabi lang ako nito palagi.

Pagkatanggal ko ng sarili kong saplot sa buo kong katawan muli akong tumitig sa mukha nito. Kitang kita ko sa mga mata nito ang matinding paghanga.

Hindi ko naman mapigilan na sipatin ng tingin ang galit na galit na nitong alaga. Ramdam ko na ang kagustuhan nitong maangkin ako ngayung araw at hindi ko ito bibiguin. Ako ang magpapaligaya sa kanya ngayun dahil alam kong wala itong kakayanan na kumilos katulad ng dati dahil hindi pa ito masyadong magaling dahil sa aksidenting kinasangkutan.

Alam kong kaya kong gawin ang ginagawa niya sa akin noon. Kakayanin ko alang-alang sa pagmamahal ko sa kanya.

Seryoso kong tinitigan si Rafael. Naupo ako sa tabi nito at kaagad na umangat ang kamay nito. Diretso sa magkabilaan kong bundok kaya hindi ko maiwasan na mapaiktad lalo na ng maramdaman ko na salitan nitong nilaro-laro ang magkabilaan kong nipple. Humugot pa ako ng malalim na buntong hininga upang maiwasan ko ang pag-ungol kasabay ng paghawak ko sa kamay nito para pigilan siya sa kanyang ginagawa.

"Hayaan mong ako naman ang magpapaligaya sa iyo ngayun."

nakangiti kong wika habang hawak ang kanyang kamay. Nagtatanong ang mga matang tumitig ito sa akin. Sinulyapan ko pa ang nanggagalit nitong pagkalalaki bago nakangiting hinawakan iyun. Ramdam ko ang pag- iktad ni Rafael dahil sa aking ginawa.

"ohhh shit! Sunshine...come on what are you doing?" mahina nitong anas sa akin. Kaagad naman akong umusog papunta sa pagkalalaki nito. Hinaplos ko iyun gamit ang dalawa kong kamay kaya naman lalong dumuble ang laki at haba nito. Lalo kong naramdaman ang paglulumikot ng katawan ni Rafael dahil sa aking ginawa.

Kung noon siya ang palaging kumikilos para pareho kaming maging masaya sa ibabaw ng kama... ngayun ako naman. Gagawin ko sa kanya ang ginagawa niya din sa akin bago ito naaksidente.

Hindi na ako nag-atubili pa. Hinagod ko ng tingin ang pagkalalaki nito at inamoy iyun. Bahala na. Susubukan ko lang naman kung kaya ko bang gawin sa kanya ang tumatakbo sa isip ko ngayun.

Wala ng hiya-hiya pa. Dinilaan ko ang ulo ng pagkalalaki nito at kaagad kong narinig ang impit na pag-ungol nito. Hudyat iyun para lalo akong ganahan sa aking ginagawa.

"Ohh shit! Veronica! You dont need to do this!" halos paungol nitong wika sa akin. Hindi ko ito pinakinggan pa. Hindi ko din alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob na meron ako ngayun para gawin ko ito ngayun kay Rafael.

"Aghhh! Shit Sunshine! what are you doing?" bulong ulit nito at lalo kong naramdaman ang lalong pagtigas ng ari nito. Hindi na ako nakapagpigil pa. Marahan kong isinubo ang kahabaan nito at lalo kong naramdaman ang hindi mapakaling katawan ni Rafael. Mukhang nagtagumpay ako sa plano kong pagpapaligaya sa kanya ngayun. Kita naman sa reaction ng kanyang katawan.

"Ohhh God! Enough Sunshine...A-ayaw kong sumabog sa bibig mo. Please!" narinig ko pang wika nito. Sinunod ko naman ang gusto niya. Alam kong kaunti na lang ay lalabasan na si Rafael. Kabisado ko na ang galaw ng katawan nito sa ilang ulit na may nangyari sa amin.

"As you wish Rafael ko" nakangiti kong wika at kaagad na pumesto sa ibabaw nito. Daha-dahan kong inupuan ang naghuhumindig niyang pagkalalaki at dahil basang basa na din ako hindi ko maiwasang mapaungol ng dahan-dahan itong pumasok sa loob ko.

"Oohhh! Ang galing mo Sunshine!' Narinig ko pang bulong ni Rafael at hinawakan ako sa baywang.

Tinulungan ako nitong magtaas baba sa ibabaw nito. Hindi naman ako nahirapan dahil nakaalay ito sa akin hanggang sa nasanay na ako sa ginagawa ko sa kanya.

Kusang kumikilos ang katawan ko sa ibabaw nito. Ginaya ko lang naman ang ginagawa niya sa akin kapag nasa ibabaw ko ito noon kaya naman alam kong pareho kaming satisfied sa pagniniig namin ngayun.

"Oh Shitttt Sunshine...kaunti na lang... Faster! Faster! Malapit na ako!" wika ni Rafael sabay bitaw sa baywang ko at hinawakan ako sa magkabilaan kong bundok. Umaalog-alog kasi iyun sa tuwing nagtataas baba ako sa kanyang ibabaw.

Ilang saglit lang kaagad kong naramdaman na may kung anong bagay na biglang namuo sa puson ko kasabay ng pagsirit na masaganang katas ni Rafael sa kaloob-looban ng pagkababae ko. Hingal na hingal akong bumagsak sa ibabaw nito dahil sa matinding pagod. Kaagad ko naman naramdaman ang paghila nito sa makapal na comforter para itakip sa hubad naming katawan.

Ilang saglit na katahimikan din ang namayani sa aming dalawa. Hingal na hingal kami pareho kaya naman hindi ko maiwasan na mapapikit at lalo kong isinubsob ang mukha ko sa leeg ito.

Naramdaman ko naman ang paghaplos nito sa likod ko at ang buong pagsuyo nitong paghalik sa aking noo.

"I am sorry! Napagod ka ba?" narinig ko pang wika ng makabawi na ito. Umangat ang ulo ko at tumitig sa mukha nito.

"Kaunti lang...gusto mo round 2 pa eh. " sagot ko na may kasamang biro. Kaagad kong narinig ang malakas nitong pagtawa sabay pisil sa pisngi ko.

"Pilya ka! Ginulat mo ako doon ah?" nakangiting wika nito. Kaagad din akong napangiti at tuluyan ng umalis sa kanyang ibabaw. Alam kong mabigat ako at ayaw kong mahirapan ito. Nahiga ako sa kanyang tabi at niyakap ito.

"Sobrang napagod ako sa perfomance natin ngayun Rafael. Pwede bang dito na lang ako matulog sa tabi mo?" naglalambing kong wika. Masuyo nitong hinaplos ang mukha ko bago sumagot.

"Sure...simula ngayung araw, dito ka sa kwarto ko. Ipapalipat ko na lahat ng gamit mo dito sa kwarto ko Sushine dahil simula ngayung araw gusto kong katabi kita sa pagtulog palagi.." sagot nito. Hindi na ako nakaimik pa. Dahil sa pinaghalong pagod at puyat sa ilang araw at gabi na pagbabantay sa hopital kaagad akong nilamon ng antok. Huli kong naramdaman ang masuyo nitong paghalik sa labi ko at ang pagbulong nito ng 'I love you' sa akin.

Chapter 262

VERONICA POV

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog. Nagising na lang ako ng maramdaman ko ang marahang haplos sa pisngi ko mula kay Rafael. Pagkadilat ko kaagad na sumalubong sa akin ang nakangiti nitong mukha.

"Anong oras na? Hindi ka ba nakatulog?" kaagad kong tanong sa kanya.

"Kakagising ko lang din. Inaantok ka pa ba? Kung pagod ka, huwag na muna tayong lumabas. Kailangan mo din magpahinga. Maiintindihan ng lahat kung hindi muna tayo makiki-join sa celebration sa ibaba." nakangiti nitong wika.

Saglit akong natigilan. Iniisip ko kung ano ang ibig nitong sabihin at ng ma- realized ko na nasa ibaba pala ng

Mansion ang pamilya Villarama hindi

ko maiwasan na mapabalikwas ng bangon. Nakakahiya! Baka kanina pa nila kami hinihintay.

"Naku....sorry, nakalimutan ko! Teka lang, ikukuha kita ng kumportableng damit sa walk in closet mo." wika ko kay Rafael at halos patakbong naglakad patungo sa walk in closet nito. Hindi ko na napansin pa na wala pala akong ni kahit isang saplot sa katawan. Narinig ko na lang ang mahina nitong pagtawa bago ako tuluyang nakapasok sa loob ng walk in closet kaya nagtatakang napalingon ako dito.

"Sunshine...may ilang gamit ka na din na nasa loob ng closet ko. Magbihis ka muna at baka magalit na naman itong alaga ko at tuluyan na tayong hindi makalabas dito sa loob ng kwato."

bakas ang biro sa boses na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka at ng maramdaman ko ang lamig na dampi ng hangin mula sa aircon, wala sa sariling napayakap ako sa sarili kong katawan.

Huli na ng marealized ko na hubot hubad pa rin pala ako. Diyos ko! Ano ba itong nangyayari sa akin. Nakakahiya kay Rafael kaya naman mabilis na akong pumasok sa loob ng walk in closet nito at mabilis na isinara ang pintuan niyun.

Biglang dagsa ng realisasyon sa isip ko ang ginawa ko kani-kanina lang. Kung gaano ako ka-wild kanina sa kama. Hindi ko tuloy maiwasan na matapik ang noo ko. Kaya pala kakaiba ang titig at ngiti na ibinibigay sa akin ni Rafael. Siguro naman satistfied siya sa performance ko noh?

Kagat labi na naghanap na din ako ng pwede kong maisuot. Tama si Rafael, may ilang gamit na pala ako dito sa loob ng kanyang walk in closet. Pinili ko ang pinaka-kumportableng damit at mabilis na nagbihis.

Mamaya ko na iisipin ang hiya ko. Kailangan kong unahin na mabihisan si Rafael dahil baka kung ano na ang iniisip ng pamilya nito sa amin. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko. Kaya nga kami umakyat dito sa kwarto para makapagpahinga ito pero kabaliktaran naman ang nangyari. Ako itong napahimbing sa pagtulog.

Desente na ang hitsura ko pagkalabas ko ng walk in closet. Kaagad kong hinagilap ang bimpo at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo.

"Naghilamos at toothbrush na lang ako. Gustuhin ko man maligo muna pero kailangan ko ng magmadali. Pagkatapos kong gawin ang sarili kong routine muli kong sinabon ang bimpo at nagmamdaling lumabas ng banyo.

"Pupunasan muna kita bago kita

bihisan." wika ko sa kanya. Kaaagad naman itong tumango.

"Sure... basta ingatan mo lang na hindi masagi ang alaga ko ha? Baka magalit na naman eh." pilyo naman nitong sagot. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Mahina ko itong kinurot sa kanyang tagiliran kaya natawa ito.

"Pilyo ka talaga! Pagod pa ako kaya wala akong balak na patulan iyang alaga mo!" pabiro kong sagot sa kanya. Muli itong tumawa kaya hindi ko mapigilan na titigan ito sa mukha. Dalangin ko na sana ganito kami palagi.

Na sa kabila ng mga pinagdaanan namin, heto pa rin kami....Masaya at nagkakaintindihan at higit sa lahat nagmamahalan.

Pagkatapos kong bihisan si Rafael kaagad kong tinawagan si Tita gamit ang cellphone ni Rafael. Nanghihingi kami ng tulong para may magbuhat

kay Rafael pababa ng hagdan. Ayaw naming lahat na pwersahin ni Rafael ang sarili niya although sinabi ng Doctor na kaliwang binti lang naman ang masyadong naapektuhan dahil sa aksidente.. Makakalakad pa rin naman ito gamit ang saklay kung gusto niya.

Pero since, gusto talaga namin siyang ingatan at iniiwasan din namin na baka ma-out of balance ito hindi na namin sinunod pa ang sinabi ng Doctor nito. Uupo si Rafael sa wheelchair hanggang sa tuluyan ng maghilom ang sugat at gumaling ang binti nito.

Katulad kanina, binuhat ulit si Rafael ng dalawa nitong bodyguard pababa ng hagdan. Nagboluntaryo na din ako na ako na ang magtutulak ng wheelchair nito hanggang sa makalabas kami ng harden.

Kaagad kaming sinalubong nila Tita Carissa ng mapansin nila ang paglabas namin. Tinanong na ng mga ito si Rafael sa kanyang nararamdaman at nang sinabi naman nito na ayos lang ay kaagad kong napansin ang tuwa sa mga mata nito at niyaya na kami sa isang mesa na puno ng pagkain kung saan naabutan namin na nakaupo ang lahat ng kapatid ni Rafael pati na din ang mga asa-asawa ng mga ito. Sa kabilang lamesa naman ay ang mga pamangkin na abala sa pagkain.

"Since, ikaw ang personal na nag- aalaga kay Rafael, kailangan mong damihan ang pagkain Nica." narinig ko pang wika sa akin ni Ate Miracle. Tipid naman akong napangiti. Nakaramdam kasi ako ng hiya lalo na at sa amin nakatutok ang pansin ng lahat ng miyembro ng pamilya. Mula sa kambal na kapatid ni Rafael kasama na sa mga asa-asawa ng mga ito. Dagdagan pa nila Ate Arabella at Kuya Kurt.

"Swerte pa rin ang lokong iyan pagdating sa babae. Sa dami ng

pinaiyak noon, hindi man lang tinablan ng karma." narinig ko namang sabat ni Kuya Christian, Hindi naman ako makapaniwala. Marunong palang magbiro ang kakambal ni Ate Miracle? Palagi kasi itong seryoso sa tuwing nakikita ko.

"Kuya! Kailangan pa bang ibalik ang nakaraan? Baka mamaya maniwala sa iyo ang asawa ko eh.!" paangil na sagot ni Rafael sa kanyang Kuya. Nagkatawanan naman ang lahat.

"Totoo naman eh. Masaya kaming lahat dahil nagtino ka na!" sagot ni Kuya Christian. Mukhang nasa mood ito ngayun para asarin si Rafael. Napansin ko pa ang pagkalabit dito ng kanyang asawa na si Ate Carmela pero wa epek yata.

"Kaya ikaw Veronica...kapag may aali- aligid diyan na babae kay Rafael, huwag kang magdalawang isip ha?

Kalbuhin mo kaagad! Nasa likod mo

lang kami palagi." nakangiting muling wika ni Kuya Christian. Pigil ko naman ang sarili ko na matawa.

"Hindi na mangyayari iyun. Graduate na ako sa ganyang bagay. Kontento na ako sa asawa ko noh? And besides, Kuya Christian, kapag hindi ka pa tumigil diyan, sisiguraduhin ko talaga na ma-stock ka ng matagal sa Villarama Empire. Hihilingin ko kay Daddy na magbabakasyon muna kami ni Veronica sa ibang bansa hanggang sa tuluyan akong gumaling. Maybe, one year is enough para naman kahit papaano mas mabigyan ko ng tamang time ang mahal ko." pang-aasar na wika ni Rafael. Kaagad kong napansin ang biglang pagseryoso ng mukha ni Kuya Christian. Mukhang tutol ito sa sinabi ni Rafael ngayun lang.

"No! Hindi ako papayag diyan! Dad, huwag kang pumayag ha? Busy din kami sa sarili naming negosyo." sagot ni Kuya Christian. Naiiling naman na nagpapalipat-lipat ng tingin si Tito Gabriel sa dalawa niyang anak. Tumitig ito kay Rafael bago sumagot.

"Tsaka na natin pag-usapan ang tungkol dito. Ang importante sa ngayun ay ang agarang pagaling ni Rafael para bumalik na sa normal ang buhay niya." sagot ni Tita Gabriel. Marahan naman na napabuntong hininga si Kuya Christian at masuyo nitong tinitigan ang bunsong kapatid.

"Bro...nagbibiro ka lang diba? Pwede niyo naman ienjoy ang isat-isa ni Nica kahit na nandito lang kayo sa Pinas. Pwede mo naman pagsabayin ang pag- ibig at ang pagiging CEO diba? Teka lang...bibili pala ako ng yate, surpresa ko sana sa iyo iyun sa parating mong birthday.......diba ang bait kong Kuya? Pero since nandito na tayong lahat at gusto kong inggitin ang iba pa nating kapatid, sinabi ko na din...at hindi pa iyan, kapag balak nyo nang ikasal sa simbahan ni Nica sagot ko na din ang lahat-lahat. Mula sa pag-aayos sa simbahan hanggang sa reception. Huwag lang ganito. Magagalit na sa akin ang mga byanan ko eh..." bakas sa boses ni Kuya Chrisitian ang pakiusap. Natatawa naman na nagkatinginan sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Samantalang si Rafael naman nginisihan nito ang kanyang Kuya.

''"Grabe, ang haba ng sinabi mo Kuya... First time yan ah?" Well, Dont worry, pag-iisipan ko iyan proposal mo." natatawang sagot ni Rafael.

"Bro naman...gusto ko ng assurance ngayun. Hindi talaga pwedeng hawakan ko ng matagal ang Empire...sa sobrang ganda ng performance mo natatakot akong mabaliwala lang lahat ng naumpisahan mo na." muling sagot ni Kuya Christian. Sumulyap muna si Rafael sa kanyang mga magulang bago sumagot.

"Well, since nakikiusap na si Kuya ayos lang naman sa akin. Binti ko lang ang napuruhan at kaya ko naman magtrabaho. Kaya ko din pumirma ng mga papeles. Give me one week. Babawi lang ako ng lakas and you're free na Kuya. Ako na ulit ang bahala sa Villarama Empire." sagot ni Rafael sa kapatid. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito.

"Wow! Sabi ko na nga at hindi mo ako matitiis eh. Iyan ang gusto ko sa iyo bunso! Kaya ikaw ang favorite ko sa lahat kong kapatid dahil sobrang bait mo!" nakangiting sagot ni Kuya Christian. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang sabay-sabay na pag- ismid nila Ate Miracle at Ate Arabella. Nagkatawanan naman ang lahat.

Chapter 263

VERONICA POV

Mabilis na lumipas ang mga araw. Tuluyan ng naghilom ang mga sugat sa buong katawan ni Rafael. Inuumpisan na din ang therapy ng kanyang binti. Kahit na hindi pa masyadong maayos ang kanyang lagay balik trabaho siya.

Katwiran nito isang binti lang naman ang apektado sa kanya. Hindi naman buong katawan at kaya naman daw niyang pangatawan ang pagiging CEO ng Villarama empire kahit na hindi ito pumasok sa opisina palagi. Pumupunta lang ito ng opisina kapag may mga importanteng meetings na dapat daluhan. Kadalasan, dinadala na lang ng executive secretary nito dito sa mansion ang mga papeles na dapat niyang pirmahan.

Ginagamit din nitong office ang library ng mansion. Nagkukulong ito palagi doon lalo na kapag oras ng trabaho.

Online din ito nakikipag-usap sa kanyang mga empleyado at ibang kliyente.

Walang imposible sa mga taong gustong gumaling. Iyan ang napatunayan ko kay Rafael. Hindi man ito nakakalakad ng maayos pero pinipilit nitong tulungan ang kanyang sarili. Kaliwang binti lang ang apektado sa kanya kaya hindi naman ito nahihirapan. Kaunting panahon pa at babalik din sa dati ang lahat.

Katulad ngayun, tahimik ako habang pinapanood si Rafael na inaasikaso ng kanyang therapist dito sa garden. Malapit na silang matapos at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang tagaktak ng pawis nito sa kanyang noo.

Actually, nakaready na ang pamunas para sa kanya. Magaling ang therapist nito at nakikitaan ko na kaagad ng improvement si Rafael.

"Kumusta Iha?" wala sa sariling napalingon ako ng marinig ko ang boses ni Tita Carissa. Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin habang nakasunod sa kanya si Ate Maricar na may dalang isang tray ng miryenda.

"Ayos lang po Tita. Natutuwa po ako sa ipinapakita ni Rafael na dedikasyon para magamit nya ulit ang kaliwa niyang binti." nakangiti kong sagot. Naupo ito sa tabi ko at tumingin din ito sa kinaroroonan nila Rafael at ng therapist nito.

"Sobrang bilis ng pagaling ni Rafael. Kitang kita ko sa kanyang mga mata na gusto na niya talagang makalakad ng maayos. All thanks to you Iha dahil nasa tabi ka nya sa lahat ng oras."

nakangiting wika ni Tita Carissa.

"Naku po. Kung alam nyo lang po kung gaano ako kasaya na pagsilbihan si Rafael. Ngayung palagi kaming magkasama, lalo naming nakikilala ang isat-isa Tita." nakangiti kong sagot.

"I know...at napaka-swerte ng anak ko sa iyo Iha. Alam kong magiging masaya kayo ni Rafael habang buhay."

nakangiti nitong wika sabay kuha ng isang baso ng juice at iniabot sa akin.

"Magmiryenda ka muna habang hinihintay natin silang matapos."

nakangiti nitong wika. Kaagad naman akong nagpasalamat at sumimsim ng kaunting juice mula sa baso. Busog pa kasi ako at ilang oras na lang kakain na naman kami ng tanghalian.

"Sa susunod na linggo na ang kasal nila Jeann. Nabanggit sa akin ni Bella na ayaw mo ng maging maid of honor niya. Sigurado ka ba Iha? Huwag kang mag-alala kay Rafael. Kami ang bahala sa kanya sa buong ceremonya." pag- iiba sa usapan ni Tita Carissa.

"Ayos lang po Tita. Kinausap ko na si

Ate Bella at Jeann tungkol dito. Ayaw ko pong maging maid of honor kung hindi din lang si Rafael ang Best Man." nakangiti kong sagot.

"Naku, ikaw talagang bata ka! Ang dami mo nang sinakripisyo. Ayos na naman na si Rafael kaya naman magrelax ka din minsan. Hayaan, mo, ipapaalam kita bukas sa kanya. Mamasyal tayo para makapagrelax ka din. Pati pag-aaral mo tuluyan mo ng iniwan." sagot nito.

"Naku Tita...ayos lang po talaga ako. Huwag mo po kayong mag-alala sa akin. Basta po para kay Rafael, kaya ko pong ipagpaliban muna ang lahat Tita. Mas kailangan niya po kasi ako ngayun at gusto ko po talagang tutukan ang pagaling niya." nakangiti kong sagot.

Alam ko namang sayang ang pag-aaral ko. Pero walang choice eh. Ayaw ko din naman iiwan dito si Rafael sa mansion habang nagpapagaling. Balik Iskwela

na lang siguro ulit ako kapag magiging maayos na ang lahat. Kahit naman papaano pangarap ko pa din na makapagtapos.

"Mukhang seryoso ang pinag-usapan niyo ah?" kaagad akong napatayo ng marinig ko ang boses na iyun. Si Rafael, nakangiting paika-ikang naglalakad palapit sa amin. May gamit na itong saklay at sa hitsura nito mukhang satisfied ito sa kanyang therapy session.

Kaagad akong tumayo at ipinaghila ito ng upuan. Kinuha ko ang bimpo na inihanda ko para dito upang tulungan itong magpunas ng ng kanyang pawis. Ganitong routine ang ginagawa ko sa kanya at sanay na kami pareho.

"Pinag-usapan namin ang tungkol sa kasal nila Jeann. Idedeliver na mamayang hapon ang mga damit na susuutin natin. Hindi pwedeng hindi kayo umattend dalawa. Tiyak na

magtatampo ang mga bagong kasal." nakangiting wika ni Tita Carissa. Kaagad naman akong napatingin kay Rafael.

"I dont know if I can make it Mom. Alam niyo naman po na ayaw kong magpakita sa ibang tao na ganito ang kondisyon ko." sagot ni Rafael.

"Walang problema sa kung ano man ang kondisyon meron ka ngayun Rafael. Malapit ka ng makalakad ng maayos na hindi na kailangan ang saklay na iyan. Importanteng araw ang kasal para sa pamangkin mo kaya kailangan na masaksihan natin lahat iyun." sagot ni Tita Carissa.

"I dont know Mom. Pag-uusapan na lang namin ito ni Veronica," sagot ni Rafael sabay kuha ng isang basong juice at diretsong ininom. iiling-iling naman si Tita Carissa na tinitigan ang kanyang anak.

Ilang araw pa ang lumipas. Naging abala ang lahat sa pag-aasikaso sa nalalapit na kasal ni Jeann samantalang si Rafael naman abala sa responsibilty sa Villarama Empire at sa kanyang Therapy. Nasa tabi niya ako palagi kaya naman nakikita ko kung gaano ito ka-possitive sa mga bagay- bagay na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Umaga, nagising ako na sobrang sama ng pakiramdam ko. Parang may kung anong bagay na humahalukay sa sikmura ko. Dali-dali akong bumangon at mabilis na naglakad papuntang banyo habang nakatakip ang kamay ko sa aking bibig.

Nasusuka ako na parang ewan kaya naman mabilis akong lumapit sa toilet bowl at inilabas ang gustong lumabas mula sa kaloob-looban ng aking sikmura.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko.

Ilang beses ko na itong naranasan lalo tuwing umaga. Nagduduwal ako pero wala naman akong mailabas. Ang nakakainis lang habang tumatagal pakiramdam ko lalong lumala ang kondisyon ko. Kung hindi lang sa kondisyon ni Rafael ngayun baka matagal na akong nagpatingin sa Doctor.

Hindi ko kasi masabi-sabi kay Rafael dahil ayaw kong magiging dagdag isipin pa ito. Minsan tuloy nagdududa na ako sa sarili ko. Natatakot ako sa isiping baka may sakit ako at maging dahilan pa iyun para panghinaan ng loob niya si Rafael. Gusto kong tuluyan muna itong gumaling bago ko ipagtapat sa kanya ang kakaibang nararamdaman ko sa sarili ko.

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko pagkatapos kong dumuwal ng dumuwal. Mariin akong pumikit bago dahan-dahan na tumayo mula sa

pagkakaupo dito sa harap ng toilet bowl. Naglakad ako papuntang sink at wala sa sariling tinitigan ang sarili kong reflexion sa salamin.

Kapansin-pansin ang pangangayayat ko. Nangangalumata na din ako at halatang kulang sa tulog. Pinunasan ko pa ang pawis sa aking noo at butil ng luha sa aking mga mata dahil sa sobrang pwersa ng pagsusuka hindi ko na namalayan pa na naluluha na pala ako.

Naghuhugas na ako ng aking mga kamay ng mapansin ko ang pagbukas ng pintuan ng banyo at ang pagpasok ni Rafael dito sa loob gamit ang kanyang saklay.

"Are you okay? Bakit parang namumutla ka?" kaagad na tanong nito sa akin pagkalapit nito. Dinama pa nito ang aking noo kaya naman kaagad akong nag-iwas ng tingin.

"Na-naku, ayos lang ako.....hindi lang siguro maganda ang gising ko pero ayos lang ako. Teka lang, Bakit ang aga mo yatang gumising ngayun? Linggo ngayun at wala ka namang appointment diba?" tanong ko sa kanya. Matiim muna ako nitong tinitigan bago sumagot.

"Naramdaman ko kasing wala ka sa tabi ko kaya hinahanap kita. Tapos ka na ba? Halika na...kailangan mo pa sigurong matulog dahil

nangangalumata ka pa. May problema ba? Hindi ka ba nakatulog ng maayos kagabi?" bakas ang pag-aala sa boses na wika nito.

"Ayos lang ako. Dont worry!" wika ko at sabay na kaming lumabas ng banyo. Napansin ko pa rin na hindi nito inaalis ang tingin sa akin kaya naman pilit akong ngumiti sa kanya at umaktong normal.

Ayaw ko din kasi talaga na mag-alala ito sa akin.

"Tulog na ulit tayo?" tanong ko sa kanya. Tumango ito at naupo na sa gilid ng kama. Hinawakan ako nito sa kamay at tinitigan sa mga mata.

"Are you sure na ayos ka lang? May family doctor naman tayo.. Pwede natin siya tawagin para matingnan ka. "wika nito. Umiling lang ako at naupo na din sa tabi niya.

"Ayos lang talaga ako. Huwag kang mag -alala. Hindi kasi ako nakatulog ng maayos kanina kaya siguro ganito ang pakiramdam ko. Huwag ka ng mag- alala. Ang mabuti pa matulog muna tayo ulit." sagot ko sa kanya at nahiga na sa kama. Nakakaramdam na naman kasi ako ng pag-ikot ng paligid. Kailangan ko nga sigurong umidlip ulit at umaasa ako na magiging maayos ang pakiramdam ko pagising ko.

Chapter 264

VERONICA POV

Muli akong nagising na hindi pa rin maayos ang aking pakiramdam. Pero wala akong ibang choice kundi ang umakto ng maayos sa harap ni Rafael.

"Are you sure ayos ka lang?" muling tanong nito sa akin. Gamit ang kanyang saklay sabay kaming naglakad papuntang dining area. Late na nga kami at tiyak na naghihintay na sa amin sila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Yes...Dont worry, Ayos lang ako!" sagot ko sa kanya habang pilit na pinasigla ang boses ko. Tinitigan muna ako nito bago dahan-dahan na humakbang papasok ng dining.

"Katulad ng inaasahan, naghihintay na nga sa amin sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Nag-uumpisa na nga silang kumain kaya naman kaagad kaming humingi ng paumanhin sa kanila bago kami naupo sa aming pwesto.

"Are you okay iha? Bakit parang namumutla ka yata ngayun? Nahahalata na kita ha...Kailangan mo muna sigurong kumain ng heavy meal sa umaga, napapansin ko na parang tamilmil ka kung kumain nitong mga nakaraang araw. Nangangayayat ka din. May nararamdaman ka bang kakaiba sa sarili mo?" Kaagad na tanong ni Tita Carissa. Hindi ko man lang napansin na kanina pa pala ito nakatitig sa akin.

"Ayos lang po ako Tita. Medyo nawawalan po ako ng gana kumain nitong mga nakaraang araw pero wala naman akong nararamdaman na kakaiba sa sarili ko." pagkakaila ko habang pilit na nakangiti. Pero ang totoo nag-uumpisa na naman umikot ang paningin ko. Nasusuka na naman ako lalo na ng maamoy ko ang sinangag na inilalagay ni Rafael sa pinggan ko.

"I think tama si Mommy. Kailangan mo muna sigurong kumain ng mga heavy meal every morning. Tsaka ka na lang mag cereals kapag bumalik na sa dati ang katawan mo. For now, ito muna ang sinangag ang kainin mo ha?

"malambing naman na wika nito. Kumuha na din ito ng isang sunny side up egg at akmang ilalagay sa pinggan ko ng bigla akong nagtakip ng aking ilong.

Bakit ba napakabaho ng buong paligid? Naduduwal ako kaya naman mabilis akong napatayo at nagmamadaling tumakbo papuntang Kusina. Wala na akong pakialam pa. Diretso ako sa lababo at doon dumuwal ng dumuwal.

Halos mapugto ang hininga ko mailabas ko lang ang gustong ilabas ng sikmura ko pero bigo ako. Puro likido lang naman ang lumalabas sa bibig ko. Siguro dahil wala namang laman na kahit anong pagkain ang sikmura ko kaya ganoon.

Tama si Tita Carissa. Ilang araw na akong tamilmil sa pagkain at hindi ko maintindihan ang sarili ko. Kahit na anong pilit kong itago sa kanilang lahat talagang sinusumpong ako ng pagkahilo.

"Are you okay? Ano ba ang nangyari sa iyo? I think kailangan mo ng magpatingin sa Doctor. Baka kung ano na iyan." narinig ko pang wika ni Rafael sa akin. Sinundan pala ako nito dito sa kusina. Naramdaman ko din ang paghaplos nito sa likuran ko.

"Hindi mo ba naamoy? Bakit ang baho ng paligid?" sagot ko at muling dumuwal ng dumuwal. Kaagad ko naman naramdaman ang pagyakap sa akin ni Rafael mula sa aking likuran. Ramdam ko ang namumuong tensyon sa pagkatao nito kaya naman pilit kong pinapakalma ang sarili ko.

"Huwag kayong mag-alala. Tinawagan na ng Daddy niyo ang family Doctor. Ano ba ang nangyari? Matagal mo na ba itong itinatago sa amin Iha?" wika naman ni Tita Carissa. Binuksan ko mung ang faucet tsaka nagmumumog. Ramdam ko na din ang pawis sa aking noo bago ako lumingon.

"Hindi ko din po alam Tita. Basta po hindi ko po gusto ang amoy ng mga pagkain na nasa table." sagot ko habang nararamdaman ko ang pagpunas ni Rafael ng pawis sa noo ko. Wala na akong choice kundi ang umamin sa kanila. Hirap na din akong itago kung ano man ang nararamdaman ng katawan ko ngayun. Muli kong sinulyapan si Rafael at kita ko ang pag-aalala sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

"I think, kailangan ko muna siyang ibalik sa kwarto Mom. Mukhang hindi na po maayos ang kalagayan niya." sagot naman ni Rafael sa Ina. Nakaalalay ito ngayun sa akin habang nag-uumpisa na akong humakbang. Parang gusto kong mahiga na muna para matakasan ang pagkahilo ko.

"Sure.....papadalhan ko na lang kayo ng pagkain sa kwarto niyo. Teka lang... kaya mo na bang maglakad ng walang saklay anak?" sagot naman ni Tita at nagtatakang tinitigan ang anak. Kunot noo naman akong tumitig kay Rafael. Partikular sa kaliwang paa nito na maayos ng nakalapat sa sahig.

"Magaling ka na?" sambit ko habang titig na titig kay Rafael. Kaagad kong napansin ang pagngiti nito bago dahan -dahan na tumango.

"I think yes. Kaya ko ng tumayo na walang saklay eh. Halika na...kumapit ka sa akin. Balik muna tayo ng kwarto habang hinihintay natin ang Doctor."

sagot nito sa akin habang akay-akay

ako. Wala na akong lakas pa para tumutol kaya naman nagpatianod na ako. Gustuhin ko man na i-celebrate ang tuluyang pagaling ni Rafael kaya lang wala na akong lakas para gawin iyun.

"Rafael...hindi ko na kaya ang umakyat ng hagdan. Nahi---- "hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko. Bigla kasing nagdilim ang buo kong paligid kasabay ng pagtawag ni Rafael sa pangalan ko. Ramdam ko ang pag- aalala sa boses nito kasunod ng pagtawag niya kina Tita Carissa At Tito Gabriel para humingi ng tulong. Huli kong naramdaman ang pag-angat ko bago tuluyang nagdilim ang buong paligid.

Muli akong nagising sa banayad na paghaplos sa noo ko ni Rafael. Hindi ko alam kung anong oras na pero nang sumulyap ako sa orasan na nasa bedside table napansin ko na halos alas diyes na ng umaga. Kung ganoon, napasarap ang tulog ko.

"Tell me? Kumusta ang pakiramdam mo? Ayos na ba? Nahihilo ka pa ba?" narinig kong sunod-sunod na tanong ni Rafael sa akin kaya naman napatingin ako dito. Kita ko ang pag- aalala sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"A-anong nangyari?" tanong ko. Mariin akong tinitigan bago sumagot.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na masama pala ang pakiramdam mo? Nahimatay ka kanina at kung hindi kita nasalo baka nabagok ka pa."

malumanay nitong sagot. Napakurap ako ng makailang ulit bago nag-iwas ng tingin.

"Sorry. Ayaw ko kasing mag-alala ka sa akin." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Heyyy bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo? Gusto mo ipatawag ko ulit ang Doctor?" natataranta nitong wika. Pinahiran nito ang luha ko na hindi ko na mapigilan ang pagtulo.

Hindi ko alam kung bakit napaka- emotional ko. Hindi naman ako dating ganito. Feeling ko talaga may nabago sa sarili ko na hindi ko mawari kong ano iyun.

"Huwag ka ng umiyak. Baka mamaya makasama pa iyan sa inyong dalawa ni Baby." wika nito. Natigilan naman ako. Hindi ko alam kung nagdedeliryo lang ba ako o ano pa man. Pero parang umalingawngaw sa pandinig ko ang huling kataga na nabanggit nito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapatitig kay Rafael.

"Baby? A-anong----" hind ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng kaagad itong ngumiti.

"Yes..Baby! Hindi mo ba alam na unti- unti ng nabubuo sa sinapupunan mo ang bunga ng pagmamahalan natin?" sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Kaagad naman akong niyakap ni Rafael kasabay ng pagyugyog ng balikat nito. Palatandaan na umiiyak ito habang yakap ako.

Chapter 265

VERONICA POV

Biglang ragasa ang tuwa sa puso ko dahil sa narinig ko na magandang balita mula kay Rafael. Buntis ako at malapit na kaming magkaanak. Nagbunga ang pagmamahalan namin. Kung ganoon wala akong sakit?

Normal lang ang nararamdaman sa isang buntis na kagaya ko ang palaging nahihilo at nagsusuka.

Hindi ko mapigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Kasabay ang unti-unting pagtulo ng luha sa aking mga mata. Halos hindi kayang iabsorb ng utak ko na magkakaroon na kami ng anak ng lalaking mahal ko.

Kaagad kong naramdaman ang pagyakap ni Rafael sa akin. Ramdam ko ang pagtaas baba ng balikat nito katunayan na umiiyak ito ngayun. Iyak ng tuwa. Iyak ng isang lalaking malapit ng maging ama.

"I am so happy Sunshine! Alam mo ba kung gaano ako kasaya noong sinabi ng Doctor ang tungkol sa kalagayan mo? Magkaka-baby na tayo! Malapit na akong maging Daddy!" wika nito. Ramdam ko ang galak sa boses nito kaya naman hindi ko maiwasan na mapapikit.

Hinaplos ko ang likuran nito habang nakayapos ito sa akin. Patuloy din sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

"Rafael, totoo ba? Alam mo bang masayang masaya din ako ngayun? Totoo ba na magkakababy na tayo? Hindi ba ito isang panaginip lang?" tanong ko sa kanya.

Ito ang kauna-unahang baby namin ni Rafael at kahit papaano hindi ko din naman maiwasan na makaramdam ng kaba. Nineteen pa lang ako at hindi ko alam kung kaya ko na bang mag-alaga ng sarili naming baby.. Natutuwa din ako dahil ilang buwan na lang ang bibilangin masisilayan ko na ang bunga ng pagmamahalan namin ni Rafael.

"Yes Sunshine! Hindi ito isang panaginip. Magkakababy na tayo." Sagot nito at kumalas sa pagkakayakap sa akin. Nakangiti itong tinitigan ako sa mukha sabay haplos ng pisngi ko. Para naman akong namamagnet habang nakatitig sa gwapong mukha ni Rafael kasabay ng paghaplos ko sa aking impis na tiyan.

"Magiging mga magulang na tayo. Malapit na tayong magkaanak.''" sagot ko at hindi ko maiwasan ang tuloy- tuloy na pagpatak ng luha sa aking mga mata. Luha ng matinding kaligayahan. Parang nakikita ko na kung gaano kaganda ng anak namin. Ang gwapo kasi ni Rafael eh.

"Excited ka ba? Promise...ako naman ang mag aalaga sa iyo ngayun. Gagawin ko ang lahat para maging masaya kayong dalawa ng anak natin." nakangiti nitong sagot. Pinunasan pa nito ang luha na tumulo sa aking pisngi. Parang may kung anong mainit na bagay ang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi at ipinapakita nito sa akin ngayun. Hindi nga ako nagkamali na si Rafael ang pinili kong mahalin.

Nakikita ko na kung gaano ito ka- responsableng ama sa aming magiging anak at gagawin ko ang lahat para maging karapat dapat sa kanya. Magiging huwaran akong asawa at magiging mabuting Ina ng aming anak.

"Alam na ba ito nila Tita at Tito? Ano ang reaction nila?" tanong ko habang dahan dahan na sumasandal sa headboard ng kama. Kaagad naman ako nitong inalalayan. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Hanggat maari ayaw ko ng maluha. Nakakahiya kay Rafael. Baka mamaya kung ano ang isipin nito sa akin. Baka sabihin nito hindi ako masaya sa pagbubuntis ko.

"Of course, alam na nila. Kung gising ka lang sana kanina...nasaksihan mo sana kung gaano sila kasaya. Matutupad na ang matagal nilang pangarap na magkaroon ng baby sa mansion na ito. Malalaki na kasi ang mga apo nila sa mga kapatid ko." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Teka lang...ano ang gusto mong kainin? Sinabi ng Doctor na hindi ka daw pwedeng magpalipas ng gutom." muling wika nito. Saglit akong nag- isip pero wala talaga akong ganang kumain ngayun.

"Hindi ko alam eh. Lahat ng nakahain sa mesa kanina hindi ko gusto." sagot nito. Nag-aalalang tinitigan ako ni Rafael bago sumagot.

"Hindi pwedeng ganyan ka palagi Sunshine! Magkakasakit ka niyan eh. Sabihin mo sa akin...lahat ng gusto mong kainin gagawin ko ang lahat para maibigay ko lang." sagot nito. Saglit akong nag-isip bago unti-unting napangiti.

"Gusto ko ng maasim na pagkain. Kahit ano basta maasim." sagot ko. Kaagad itong napangiti at mabilis na inabot ang cellphone na nakapatong sa bedside table. Nagtipa ito kaya naman hinayaan ko na lang.

Hindi ko maiwasan na mapangiti habang hinahaplos ko ang tiyan ko. Malapit na pala akong maging Ina na hindi ko man lang namamalayan. Hindi man lang sumagi sa isip ko na posible nga pala akong mabuntis lalo na at halos hindi na kami naghihiwalay ni Rafael ng higaan.

Muli kong tinitigan si Rafael. Saglit pa akong natulala ng mapansin ko na maayos na itong naglalakad patungo sa bintana ng kwarto. Hinawi niya ang makapal na kurtina kaya kaagad na tumampad sa paningin ko ang maaliwas na kalangitan.

Muling sumagi sa isipan ko ang aksidenteng nangyari sa kanya. Kung ganoon, magaling na ang binti nito. Nakakalakad na siya ng maayos kaya naman lalo akong nakaramdam ng galak. Ang bait ni Lord sa amin. Dobleng blessings ang ibinigay niya sa amin ngayung araw. Tuluyan ng gumaling si Rafael pagkatapos nalaman pa naming dalawa na buntis ako.

"Rafael, talaga bang magaling ka na?" may ngiting nakaguhit sa labi ko habang nakatingin dito. Sobrang proud ako para kay Rafael dahil sa maiksing panahon nalagpasan nito ang isang malaking pagsubok.

"Yup! Nagulat nga din ako eh. Sa Sobrang pagkataranta ko kanina ng mapansin ko na sumusuka ka sa kusina, hindi ko napansin na bigla na pala akong napatayo na walang gamit na saklay at napatakbo papunta sa iyo. Huli na ng maalala ko na pilay pala ako. " natatawa nitong wika. Kaagad din naman akong natawa dahil sa sinabi nito ngayun.

Masayang masaya ang puso ko habang tinititigan si Rafael. Sa hitsura nito ngayun mukhang kuntento na ito sa kanyang buhay. Sa mahigit na isang taon na nakilala ko ito ang laki na talaga ng ipinagbago ng kanyang ugali.

"Pero kailangan mo pa rin magpacheck up sa Doctor para makasigurado tayo. Isipin mo na malapit na tayong magkakaanak at dapat pareho tayong malakas para maalagaan natin ng maayos ang baby natin." nakangiti kong wika sa kanya. Muli itong naglakad palapit sa akin at seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Kaya nga kailangan mo din pilitin ang sarili mo na kumain. Simula kaninang umaga walang laman ang sikmura mo. " sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng guity. Tama ito... paano nga pala maging healthy ang baby namin kung halos lahat ng pagkain dito sa mansion ayaw kong kainin.

Akmang sasagot pa sana ako ng sabay namin narinig ang mahinang katok sa pintuan. Kaagad na naglakad patungong pintuan si Rafael at binuksan iyun. Tumampad sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Tita Carissa na may nakasunod na isa sa mga kasambahay na may bitbit na isang tray ng pagkain.

"Personal ko ng dinala ang pagkain para sa asawa mo Rafael. Nakausap ko si Doctor Cruz kanina at may mga list siya na ibinigay na mga pagkain na posibleng magustuhan ni Veronica." nakangiting wika ni Tita Carissa sabay lapit sa akin. Nakangiti ako nitong tinitigan bago hinawakan ang aking kamay.

"Congratulations Iha. Alam mo ba kung gaano kasaya si Daddy Gabriel niyo sa magandang balita na hatid ng Doctor? It should be a double celebration. Biglang gumaling si Rafael kaninang umaga." nakangiting wika ni Tita Carissa. Hindi ko naman maiwasan na matawa sabay sulyap sa isang tray ng pagkain na nakalapag na sa ibabaw ng kama. Bigla akong nakaradamdam ng pagkatakam.

"Para po ba sa akin ang mga iyan Tita?

" imbes na sagutin ang sinabi nito sa akin ibang kataga ang lumabas sa bibig ko. Bigla kasi akong nakaramdam ng gutom habang nakapako ang tingin ko sa croissant at cheese. Simpleng pagkain pero parang gustong tumulo ng laway ko.

"Yes...para sa iyo iyan." sagot ni Tita. Kaagad na lumapad ang pagkakangiti sa labi ko at mabilis na inabot ang pagkain. Kumuha ako ng isang pirasong croissant at kaagad na isinubo.

Chapter 266

VERONICA POV

Nakatatlong croissant na yata ako ng muli kong narealized na pinapanood pala ako nila Tita Carissa at Rafael. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng hiya lalo na ng mapansin ko na ngiting-ngiti silang dalawa habang nakatoon ang buong attention sa akin.

"I think kailangan kong magpabili ng maraming croissant. Kailangan marami tayong stocks dahil iyun lang pala ang gustong kainin ni Veronica eh. " nakangiting wika ni Tita. Hindi naman nakaligtas sa pandinig ko ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"Parang ganoon na nga siguro Mom." sagot ni Rafael at marahan na naglakad palapit sa akin. Naupo ito sa gilid ko at kinuha ang orange juice na nasa tray at ibinigay sa akin. Kaagad ko naman iyun inabot at sumimsim ng kaunti.

"Bweno, inutusan ko na pala sila Maricar na bilihin sa botika ang mga nirestang vitamins ng Doctor para kay Veronica...Rafael, palagi mong gabayan ang asawa mo na makainom ng vitamins sa tamang oras. Huwag mo din kalimutan na tanungin from time to time kung ano ang gusto niyang kainin." bilin ni Tita kay Rafael. Kaagad naman itong tumango.

"Yes Mom. Kahit hindi mo ipaalala gagawin ko talaga iyan." nakangiting sagot ni Rafael sa ina. Tumango naman si Tita at ako naman ang hinarap nito.

"Iha, iwasan mo muna ang ma-stress ha? Bawal din ang magpuyat. Kapag may mga gusto ka sabihin mo kaagad sa asawa mo. Naranasan ko din iyang mga naranasan mo ngayun noong ipinagbubuntis ko din iyang si Rafael at alam kong kayang kaya mong malagpasan lahat iyan. Ganyan talaga sa mga unang buwan ng pagbubuntis... medyo mahirap. Huwag kang mag- alala. Nandito lang kami para alalayan ka." mahabang wika ni Tita Carissa. Kaagad naman akong napangiti.

Ang bait talaga ni Lord sa akin. Mabait na ang asawa ko, mabait pa ang byanan ko. Ano pa nga ba ang mahihiling ko?

"Salamat mo po Tita!" nakangiti kong sagot.

"Anong Tita? Hanggang ngayun pa ba naman iyan pa rin ang itatawag mo sa akin? Magkakaanak na kayot lahat nitong si Rafael kaya simula ngayung araw 'Mommy' na ang itawag mo sa akin at Daddy na din kay Gabriel." nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na mapatingin kay Rafael.

"Naku Sunshine, hindi pwedeng hindi mo sundin ang gusto ni Mommy.

Magtatampo sa iyo iyan." nakangiting sabat naman ni Rafael. Seryoso naman na nagpapalipat lipat ng tingin si Tita, este si Mommy pala sa aming dalawa.

"Opo Mom--Mommy." sagot sabay yuko. Wala eh, hindi pa ako sanay. Kahit papaano may hiya pa rin naman akong nararamdaman sa katawan ko. Talagang hindi na iba ang tingin nila sa akin. Talagang itinuring na nila ako bilang bahagi ng kanilang pamilya.

"Sige, maiwan ko muna kayo. Ipapahatid ko na lang dito sa kwarto niyo ang pinabili kong mga vitamins para kay Veronica...and Rafael, huwag mong kalimutan ang bilin ko." wika ni Tita Carissa sabay titig sa anak. Kaagad naman tumango si Rafael.

"Sure Mom! Dont worry, ako ang bahala sa kanya. Dodoblehin ko ang pag -iingat ko sa asawa ko Mom lalo na at magkakaanak na kami." nakangiting sagot ni Rafael sa ina kaya naman tuluyan ng nagpaalam si Tita. Lumabas na ito ng kwarto namin kaya ako naman ang hinarap ni Rafael.

"Nabusog ka ba sa kinain mo?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

"Hindi lang yata ako ang nabusog...pati na din ang baby natin. Parang nakikikain na rin sa tyan ko. Paglaki nitong anak natin tiyak na croissant ang paborito niyang kainin." nakangiti kong sagot. Matiim naman akong tinitigan ni Rafael sa mga mata bago sumagot.

"Sorry ha?" mahinahon nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Sorry? Para saan?" tanong ko.

"Sa nangyayari ngayun. Ramdam ko ang hirap na nararanasan mo ngayun dahil sa pagbubuntis mo." sagot nito. Muli akong napangiti.

"Ano ka ba! Akala ko kung ano na ang nagawa mong kasalanan at nagsosorry ka sa akin eh. " natatawa kong sagot.

Hinawakan ko ito sa kanyang kamay at dinala sa tiyan ko.

"Malapit na tayong magkaka-baby. Hindi mo ba narinig ang sinabi kanina ni Mommy Carissa. Normal lang sa isang buntis na makaramdam ng ganito. Huwag mo akong alalahanin. Kayang kaya ko ito." nakangiti kong sagot.

"Alam kong kayang kaya mo iyan Sunshine. Pero hindi mo maalis sa akin na makaramdam ng pag-aalala. Alam mo naman na nahihirapan din ako tuwing nakikita kitang nahihirapan." sagot nito.

"Ikaw talaga! Huwag mo akong alalahanin. Ang mabuti pa hanapan mo ako ng manggang hilaw. Parang gusto kong kumain noon." sagot ko. Tinitigan ako nito bago sumagot.

"Iyan na ba iyung tinatawag na cravings?" tanong nito. Alangan naman akong tumago.

"Samahan mo na din ng bagoong alamang ha? Gusto ko iyun." pahabol kong wika. Kaagad naman itong napatayo at diretsong naglakad palabas ng kwarto. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang may nakaguhit na masayang ngiti sa labi ko.

*

Mahirap pala talaga ang magbuntis. Iyun ang napatunayan ko. Kahit gaano pa kasarap ang mga pagkain na ibinibigay sa akin hindi ko naman kayang kainin. Isinusuka ko lang lahat iyun na siyang labis na ipinag-alala ni Rafael pati na din nila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

"Katulad ngayun. Umagang umaga at nakaupo na ako dito sa garden habang pinagmamasdan ang mga halaman ni

Mommy Carissa na nag-uumpisa ng mamulaklak. Ito ang gusto kong gawin tuwing umaga. Nababawasan ang nararamdaman kong pagkahilo tuwing nakakalanghap ako ng sariwang hangin.

Halos dalawang araw na din akong hindi sumasabay sa pagkain nila dahil naduduwal ako kapag naaamoy ko kung ano ang nakahain sa mesa.

Mamayang hapon  ang kasal nila Jeann. Dalangin ko na sana bumuti ang pakiramdam ko para naman makadalo ako. Baka kasi magtampo sa akin ang kaibigan ko at tiyak na hindi din dadalo si Rafael kung hindi ako makakasama. Nakaready pa naman na ang mga isusuot namin.

"Kumusta ang pakiradam mo?" kaagad akong napalingon ng mapansin ko ang papalapit na si Rafael. Naka casual na kasuotan habang nakangiting nakatitig sa akin. May hawak itong isang basong orange juice at isang balot ng croissant. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

Croissant, iyan lang ang kaya kong kainin ngayun na hindi ko isinusuka. Mabuti na lang at hindi ako nagsasawa sa pagkaing ito. Nag suggest si Tita Carissa kahapon na kung umayos-ayos ang pakiramdam ko isasama niya daw ako sa supermarket. Para makapamili daw ako ng mga gusto kong kainin.

"Para sa akin ba iyang dala mo?"

nakangiti kong tanong. Kaagad naman itong tumango sabay halik sa noo ko ng tuluyan na itong nakalapit sa akin. Inilapag nito ang hawak sa mesa at naupo sa tabi ko. Kumuha ng isang pirasong croissant at tinanggal ang nakabalot na plastic.

"Yes...wala tayong choice. Ito pa lang ang kaya mong kainin." nakangiti nitong sagot. Croissant with cheese. Sabagay, wala naman akong ibang gusto talaga. Kapag ibang flavor ng croissant ang ibibigay nito tiyak na hindi ko naman makakain.

"Here...kumain ka na pagkatapos akyat na tayo ng kwarto. Mamaya ng kaunti masakit na ang sikat ng araw. Nagpaluto pala si Mommy na sinigang na isda. Sana magustuhan mo para naman may laman ang sikmura mo mamaya sa kasal ni Jeann." nakangiti nitong wika. Kinuha ko ang ibinigay nitong croissant at inumpisahang kainin.

Medyo maayos naman na ang pakiramdam ko. Siguro matutulog lang ako ng kaunti bago tayo aalis mamaya. " sagot ko. Tumango naman si Rafael at nakangiti akong pinagmasdan. Kitang kita ko sa mga nito ang pagmamahal na nararamdaman nito para sa akin.

Chapter 267

VERONICA POV

ARAW NG KASAL NI JEANN

Mabuti na lang at umayos ang pakiramdam ko pagkatapos namin kumain ng lunch. Sinigang na isda ang ipinaulam sa akin at himala na nagustuhan ko iyun. Tinanggap ng sistema ko ang lahat ng kinain ko at hindi man lang ako naduwal.

Ganoon daw talaga iyun minsan. Hindi naman daw lahat ng oras nagiging picky eater ang isang buntis. Bigla na lang daw nararamdaman iyun sa mga hindi inaasahan pagkakataon hanggang matapos ang first trimester ng pagbubuntis ko.

Nakapagbihis na din ako ng damit na pasok sa dress code ng kasal ni Jeann. Pink and blue ang color motif nito kaya naman kulay pink ang suot ko ngayung dress na lagpas tuhod. Pinarisan ko iyun ng two inches sandal samantalang gwapong gwapo naman ako kay Rafael sa suot nitong color dark blue suit.

"Si Mommy Carissa na din ang naglagay ng make up ko kanina. Talagang pinili nitong gamitin ang mga make up na pasok sa panlasa ng isang kagaya kong nakakaranas ng maselan na pagbubuntis. Talagang pinaamoy pa nito sa akin kanina ang lahat ng pwedeng gamitin sa aking mukha bago iniapply sa akin.

"Huwag kang mahiya magsabi kong may nararamdaman kang kakaiba sarili mo Iha ha?" bilin ni Tita sa akin pagkahinto ng sasakyan sa tapat ng simbahan.

"Sweetheart, ilang beses mo ng binanggit iyan. Parang mas kabado ka pa yata compare sa anak mo." narinig ko naman sabat ni Daddy Gabriel sa kanyang asawa. Sabagay, ilang beses ng nasabi ni Mommy ang katagang iyun kaya siguro nagreact na ng ganoon si Daddy.

"Nagpapaalala lang ako Gabriel. Naranasan ko ang hirap sa pagbubuntis kaya hindi mo mawala sa akin na mag alala sa kalagayan ngayun ni Veronica. " sagot naman ni Mommy. Nakangiti naman kaming dalawa ni Rafael na pinapanood ang dalawa.

"Naku, ikaw talaga. Huwag kang magalit Sweetheart. Pinapaalala ko lang naman sa iyo na ilang beses mo ng nababanggit iyang bilin mo." Katwiran ni Daddy.

"Hayyy naku! So tingin mo sa akin ulyanin na ako? Na paulit-ulit na lang ako? Ewan ko sa iyo Gabriel. Huwag mo akong kausapin!" gigil naman na sagot ni Mommy sa asawa. Pigil ko naman ang sarili ko na mapangiti. Ang cute kasi nila tingnan kapag nagtatalo.

"Naku, awat na nga! Hindi ito ang tamang time para magtalo! Ako na ang bahala sa asawa ko Mom, Dad. Hindi ko siya pababayaan. Isa pa kasal ngayun ng apo niyo kaya huwag na kayong mag- away!".malambing naman na sabat ni Rafael sa dalawa.

"Ito kasing Mommy niyo masyadong high blood. Pinapa-----"hindi na natapos ni Daddy ang sasabihin ng biglang sumabat si Mommy.

"Ikaw yata itong paulit-ulit eh. Gabriel ha, huwag mong hintayin na mag walk out ako dito! Masyado ka ng makulit." banta ni Mommy.

"Sweetheart naman! Huwag naman ganyan. Nagbibiro lang naman ako."

sagot naman ni Daddy. Sa kanilang dalawa ito iyung kalmado lang. Mukhang sanay naman  si Daddy Gabriel sa mga tantrums ni Mommy. Sabagay ganoon talaga siguro kapag mahal niyo ang isang tao. Isa pa sa tagal nilang magkasama talagang kabisado na nila ang ugali na isat isa. Hindi ko alam pero natutuwa akong pinagmamasdan sila habang pilit na sinusuyo ni Daddy si Mommy Carissa.

"Uyy Rafael, huwag mong kalimutan ang bilin ng Mommy mo. Isapuso niyo iyun lalo na at first baby niyo iyan." wika ni Daddy sa aming dalawa ni Rafael sabay ngiting ngiti na sinulyapan si Mommy. Napaismid naman si Mommy at nagpatiuna ng naglakad papunta sa direksyon ng simbahan.

"Talagang nag-aaway sila?" hindi ko maiwasang bulong kay Rafael. Nasundan na lang din ng tingin ang mga magulang bago sumagot.

"Normal lang iyan sa kanila. Sanay na ako. Pansinin mo, wala pang limang minuto bati na naman agad iyan silang dalawa. Hayaan mo na lang." sagot nito at hinawakan na ako sa kamay. Nag -umpisa na din kaming humakbang papuntang simbahan.

"First time ko kasi silang napansin na magtalo eh kaya nag aalala din ako kanina." muling wika ko kay Rafael. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Hindi nila iyan ipinapakita sa amin kapag nagkakatampuhan silang dalawa. Pero sure naman ako na love na love nila ang isat isa." sagot ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang iginagala ang tingin sa paligid.

Unti-unti na din palang nagsipag- datingan ang mga bisita. Wala pa ang bride pero napansin ko na ang groom sa may bungad ng simbahan kaya naman kaagad akong niyaya ni Rafael na pumunta doon.

"Rafael, long time no see!" kaagad na bati sa amin ni Peanut. Ito ang pumalit kay Rafael para maging Best man ni Drake.

"Kumusta? Nagmukha kang tao ngayun ah?" nakangiting biro naman ni Rafael kay Peanut. Nagtapikan pa sila ng balikat at nagkamay kaya naman natutuwa akong pinapanood sila.

"Ang harsh mo naman sa akin Pare. Palibhasa katulad ka din ni Drake na malapit ng maging ama." Natatawa nitong sagot sabay sulyap sa akin. Nakangiti ako nitong tinanguan sabay lahad ng kamay sa akin.

"Congratulations sa inyo Veronica! Ninong ako diyan sa first baby niyo nitong kaibigan ko ha?" wika pa nito. Nagulat pa ako dahil tinabig ni Rafael ang kamay nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig kay Rafael.

"Ulol! Hindi mo na kailangan pang makipagkamay sa Misis ko. Maselan ang pagbubuntis nya at baka may germs pa iyang kamay mo." diretsahan na wika ni Rafael. Kaagad ko naman narinig na nagkatawanan ang mga kaibigan nito. Kasama na doon si Peanut na mukhang hindi man lang apektado sa ginawa ni RAfael ngayun lang sa kanya.

"Ang sabihin mo possessive ka lang talaga. Dinahilan pa ang germs."

natatawang sagot ni Peanut. Kahit papano, nakahinga ako ng maluwag. Akala ko magkakainitan ang magkakaibigan eh. Akala ko talaga magagalit si Peanut sa pagtabig ng kamay nito gayung gusto lang naman nitong mag-congratulate sa akin.

"Whatever!" sagot ni Rafael at si Drake naman ang binalingan.

"By the way, congratulations sa inyong dalawa ng pamangkin ko. Huwag na huwag ko lang mabalitaan na sinasaktan or niluluko mo siya. Kung hindi mananagot ka sa akin!" seryosong wika ni Rafael sa kaibigan. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi ni Drake. Seryoso din nitong tinitigan si Rafael bago tumango.

"Asahan niyo po Uncle. Mamahalin ko ng buong puso ang pamangkin niyo." sagot nito. Kaagad naman napahalakhak si Peanut sa narinig.

"Come again? Anong sabi mo? Uncle?" nagtatakang tanong ni Rafael sa kaibigan. Bakas sa boses nito ang tinitimping inis.

"Putek na iyan! Uncle daw???" sabat naman ni Peanut.

"Ulol Drake! Huwag mo akong matawag-tawag na Uncle dahil mas matanda ka pa sa akin ng isang taon!" gigil naman na wika ni Rafael sa kaibigan. Lalong natawa si Peanut. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti sa kulitan ng magkakaibigan,

"Ano po ba ang dapat? Tiyuhin po kayo ng asawa ko at dapat lang po na iyun din ang itawag ko po sa iyo." sagot naman ni Drake. Hindi ko alam kung nagbibiro ba ito o hindi. Talagang may ' po' pa sa bawat salita na lumalabas sa bibig nito. Lalo naman naningkit ang mga mata ni Rafael dahil sa inis.

"Gago! Subukan mo lang ulit na tawagin akong Uncle. Haharap ka talaga sa altar ng basag ang mukha mo! "gigil na sagot ni Rafael at akmang uupakan na nito ang kaibigan ng bigla itong nagsalita.

"Hey! Hey relax! Grabe ka naman! Binibiro lang naman kita eh. Ang init ng ulo nito. Ikaw ba ang naglilihi sa inyong dalawa?" pabirong sagot ni Drake at umatras pa ito. Takot yata na tutuhanin ni Rafael ang banta na babasagin ang kanyang mukha.

"Loko ka! Umayos ka kung gusto mo pang ma-mentain iyang kapogian mo.

" sagot ni Rafael at iginiya na ako papasok ng simbahan. Hindi naman nakaligtas sa mga mata ko ang pag high five ng dalawa nitong kaibigan na sina Peanut at Drake. Sa hitsura ng mga ito, nagkasundo marahil para asarin si Rafael.

Chapter 268

VERONICA POV

Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko habang tahimik na pinapanood si Jeann na naglalakad sa gitna ng Isle. Kasama nito ang kanyang mga magulang na sina Ate Arabella at Kuya Kurt.

Gandang ganda ako kay Jeann. Malayo ang hitsura nito noong mga panahon na kinu-comfort ko pa lang ito noong nalaman niya na may ibang nobya si Drake. Sa ngayun nakikita ko na kung gaano ito kasaya. Mukhang mahal na mahal din nito si Drake kaya naman alam kong magiging masaya ang pagsasama nila bilang mag-asawa.

"Kapag ikasal tayo, gusto ko mas maganda pa dito." narinig ko pang wika ni Rafael. Hawak nito ang aking kamay habang tahimik na nag- oobserba sa mga kaganapan sa buong paligid.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng tuwa dahil sa sinabi nito. Lalo na ngayun at sa mismong bibig nito ko narinig na may balak din pala akong pakasalan sa simbahan.

Siyempre naman, katulad ng ibang mga kababaihan pangarap ko din maglakad sa gitna ng isle habang nakasuot ng puting traje de boda. Pangarap ko din na sabay kaming manumpa ni Rafael sa harap ng altar na magsasama sa hirap at ginhawa habang saksi ang buo naming pamiya at ilang malalapit na mga kaibigan.

Mabilis na lumipas ang oras. Natapos din ang seremonya ng kasal nila Jeann at Drake. Kita ko ang tuwa sa mga mata ng bagong kasal pati na din ng lahat ng mga bisita. Kita ko din kung paano ka- proud sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel sa kanilang apo.

"Gusto ko silang personal na i- congratulate Rafael." nakangiti kong bulong kay Rafael. Kanya-kanya nang lapit sa mga bagong kasal ang ilang bisita para bumati. Kaagad naman akong inalalayan ni Rafael palapit kina Jeann.

"Jeann, congratulation. Sa wakas proud Misis Jeann Santillan Davis ka na. " nakangiti kong wika dito at kaagad na nakipagbeso. Medyo halata na pala ang umbok ng tiyan ni Jeann. Sabagay, nasa four months na pala ang tiyan nito ngayun. ilang buwan na lang at masisilayan na nila ang kanilang. panganay na anak.

"Thank you Nica. Naku, sana kayo naman ni Uncle RAfael ang isusunod na ikasal sa simbahan." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapasulyap kay Rafael na noon ay abala din sa pagbati kay Drake.

"Well, hindi pa namin napag-uusapan ang tungkol sa bagay na iyan, pero isa iyan sa mga pangarap ko." Halos pabulong kong sagot. Iniiwasan ko na marinig iyun ni Rafael. Nakakahiya kasi. Baka isipin nito na masyado naman yata akong atat na ikasal kami sa simbahan.

"I know na mangyayari din iyan and excited na ako. Sya nga pala, hindi pa pala kita personal na na-congratulate tungkol sa pagbubuntis mo. Ilang buwan lang ang bibilangin at pareho na pala tayong maging Mommy." nakangiti nitong wika sa akin. Hindi ko naman maiwasan ang matawa.

"Oo nga eh. Hayyy medyo hirap ako ngayun sa morning sickness pero kakayanin para kay baby at sa Daddy niya." nakangiti kong wika.

"Truth! And besides, alam kong hindi ka naman pababayaan ni Uncle. Nakikita ko nga kung paano ka nya alagaan eh." sagot nito.

"At iyan ang lubos kong ipinag- pasalamat. Halos ayaw ng umalis sa tabi ko ang Uncle mo. Minamadali palagi ang trabaho sa opisina para lang mabantayan ako." sagot ko.

"ahhh Ang sweet nila noh? Ganyan din sa akin si Drake." nakangiti nitong wika.

"Yess... kaya super swerte tayo sa mga asa-asawa natin." nakangiti kong sagot.

Hindi pa sana kami titigil ni Jeann sa pagkukwentuhan kaya lang inanunsyo na ng organizer ng kasal na mag- uumpisa na daw ang picture taking. Muli akong hinawakan ni Rafael at bumalik sa dating kinauupuan namin para hintayin na tawagin kami para sa picture-picture. Kailangan daw kasi magpapicture buong pamilya by batch.

"Nica!" nakatoon ang buong attention ko sa mga bagong kasal ng marinig ko ang boses ni Charlotte. Ito ang maid of honor at bagay na bagay sa kanya ang suot niyang gown. Parang sa lahat ng apo ng Villarama, siya ang nakakuha ng malaking pagkakahawig kay Mommy Carissa. Para tuloy bigla kong na-imagine ang hitsura ni Mommy Carissa noong kasing edaran din nito si Charlotte.

"Charlotte! Ang ganda-ganda mo talaga! Bagay sa iyo ang suot mo!" nakangiti kong wika. Kaagad kong napansin ang pagkislap ng tuwa sa mga mata nito. Kung tutuusin, napakabata pa ni Charlotte. Sixteen pa lang ito pero kung kumilos parang dalagang dalaga na. Parang buhay na manika ito sa sobrang ganda.

Siguro masyadong malakas ang dugo ni Mommy Carissa. Halos lahat ng apo nito may pagkakahawig sa kanya. Sabagay, ang gwapo din kasi ni Daddy Gabriel. Sa kanya nagmana si Rafael kung hitsura rin lang ang pag- uusapan. Maganda at gwapo din ang mga asa-asawa ng mga anak nila. Kaya siguro lumabas na parang mga artistahin ang hitsura ng mga apo nila.

Hayyy sino kaya ang susunod na ikakasal sa mga apo nila. Halos mga dalaga at binata na din ang karamihan. Bibilang pa siguro ng ilang taon matutupad din siguro ang pangarap nila Mommy Carissa at DAddy Gabriel na punuin ang mansion ng mga paslit. Mga apo na nila sa tuhod.

"Grabe ka naman makapuri sa akin. Baka mamaya maging kamukha ko iyang first baby niyo ni Uncle." natatawa nitong sagot sa akin sabay nakipagbeso-beso sa akin. Muli akong napangiti dito. Kaagad naman nakuha nito ang attention ni Rafael. Masamang tinitigan ang pamangkin bago nagsalita.

"Ohhh come on...huwag ka ng umasa.

Magiging kamukha ko ang baby namin kasi ako ang Daddy." wika nito. Halatang hindi ito sang ayon sa sinabi ni Charlotte kani-kanina lang. Tingnan mo nga naman ang lalaking ito. Pati dalagitang pamangkin gustong inisin. Maano ba naman na mananahimik na lang muna at hayaan kaming mag- usap ni Charlotte. Isa pa kung magiging kamukha ng baby namin si Charlotte wala namang problema. Ayaw niya pa noon magiging kamukha din ni Mommy Carissa ang first baby namin.

"Well, tingnan natin paglabas niya. "

sagot naman ni Charlotte. Mukhang game na game itong makipag-asaran sa kanyang Uncle.

Sasagot pa sana si Rafael pero tinawag na kami ng organizer. Picture-picture na daw ng buong pamilya. Kaagad naman akong inalalayan ni Rafael papunta sa bagong kasal. Napansin ko din na naglalakad na ang buong pamilya Villarama para sa group picture.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa ng masulyapan ko sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Mukhang bati na silang dalawa. Tama nga ang sinabi ni Rafael sa akin kanina na mabilis lang  ang mga ito pagkatapos ng kauting pagtatalo.

Natapos din sa wakas ang picture taking. Masaya ako dahil feel na feel ko na talaga na bahagi na ako ng pamilya Villarama. Lalabas daw sa mga pahayagan ang tungkol sa kasal ng apo ng mga Villarama. Hindi naman nakapagtataka iyun dahil tinitingala talaga sa lipunan ang pamilyang kinabibilangan ko na ngayun.

Sa hotel ang reception kaya naman muli kaming bumalik ng kotse.

"Are you sure na kaya mo pang pumunta ng reception?" kaagad na tanong ni Rafael sa akin. Nandito na kami sa loob ng sasakyan at hinihintay na lang namin ang pagsakay nila Mommy at Daddy. May kausap pa ang mga ito sa labas ng simbahan.

"Kaya ko pa. Mukhang ang bait ng baby natin. Nakikisama siya sa importanteng araw ng kanyang pinsan. " nakangiti kong sagot. Kaagad naman napatango si Rafael sabay hawak sa aking tiyan.

"Hmmm oo nga eh. Mabuti na din iyun para ma-enjoy mo din ang kasal ng best friend mo." sagot nito sabay kabig sa akin. Pinasandal ako nito sa kanyang balikat na siyang kaagad ko naman ginawa.

"Pikit mo muna ang mga mata mo para makapagpahinga ka ng kahit kaunti." nakangiti nitong wika. Kaagad ko naman ginawa iyun habang ninanamnam ang init ng katawan na nagmumula dito.

Chapter 269

VERONICA POV

Sa reception pa lang ay kita ko na kung gaano kasaya ang lahat. Lalong lalo na sa mga bagong kasal.

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin ko sa paligid. Sa ayos pa lang ng lugar halatang hindi basta-bastang tao ang nagcecelebrate ngayun. Mula sa mga bulaklak hanggang sa mga pagkain halatang pinagkagastusan talaga.

"Sabagay mayaman din naman si Drake. Kahit galing ito sa broken family balita ko never na ito nagkaroon ng kapatid sa side ng kanyang ama. Kaya naman noong namatay ang ama nito sa kanya napunta lahat ng ari- arian na mga naiwan samantalang ang Nanay naman nito may iba ng pamilya.

"Hey, mukhang ang lalim ng iniisip mo ah? Gutom ka na ba? Ikukuha kita ng food. Ano ang gusto mong kainin?"

Narinig kong wika ni Rafael. Mula sa pagkakaupo dito sa tabi ko dahan- dahan itong tumayo habang hindi inaalis ang tingin sa akin. Kaagad naman akong humawak sa braso nito at tumayo na din.

"Sasama ako para makapili ako." nakangiti kong sagot.

Actually, kahit hindi kami tatayo may mga waiter na nag-aassist sa mga bisita. Pwede irequest sa kanila ang gustong kainin kaya lang dahil maselan ako pagdating sa pagkain at gusto kong makapamili kailangan naming pumunta sa buffet table.

Game naman si Rafael sa gusto ko. Kaagad akong inalalayan nito at sabay na kaming naglakad patungo sa mga nakahandang pagkain.

Pwede din namam magpaluto. May mga chief na nakaantabay sa iba pang request na pagkain ng mga bisita. Since ang dami naman ng naka-display na pagkain inspired mula sa ibang ibang cuisine, doon na lang ako namili ng pwede kong kakainin. Sayang naman kung magpapaluto pa kami pagkatapos hindi ko man makain dahil hindi pasok sa panlasa ko dahil sa sobrang selan ko ngayun.

"Are you sure na iyan lang ang gusto mo?" nakangiting tanong ni Rafael sa mga pagkain na nasa pinggan na hawak niya. Kaagad naman akong tumango.

"Oo. Parang iyan ang tinuturo ng baby natin na kainin ko ngayun eh." sagot ko sa kanya.

"Well kung may iba ka pang gusto mamaya sabihin mo lang para maikuha kita kaagad." sagot nito. Kaagad naman akong tumango.

"Okay...akin na pala iyang pinggan. Kumuha ka na din ng gusto mong

kainin." wika ko sa kanya at akmang kukunin ang pinggan na hawak nito pero iniwas nya iyun sa akin.

"Hindi pwede. Baka mamaya magalit sa akin si Baby kung hahayaan kitang mabitbit ng food niya eh." nakangiti nitong sagot. Nagbibiro ko naman itong inirapan.

"Kidding! Oorderin ko na lang sa mga nakakalat ng mga waiter ang kakainin ko." nakangiti nitong wika at sabay angkla ng braso nito sa baywang ko at bumalik na kami ng table kong saan abalang kumakain ang ilang miyembro ng Villarama Clan kasama na sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

"Bakit pa kayo tumayo? Pwede nyo naman i-request sa mga staff dito kung ano ang gusto niyong kainin." wika ni Mommy Carissa habang direktang nakatingin sa amin. Ipinaghila muna ako ng upuan ni

Rafael at inalalayan na makaupo bago sumagot.

"Gusto makita ni Veronica ang mga food. Tinatanong niya muna kay Baby kung pwede niyang kainin ang mga iyan." nakangiting sagot ni Rafael sa Ina sabay tingin sa mga pagkain na nasa harapan ko.

"Gaano po ba talaga kahirap magbuntis? Si Jeann noong nasa kasagsagan pa ng paglilihi niya halos naging butot balat na siya. Buti na lang at nakabawi siya kaagad." sabat naman ni Charlotte. Mukhang tapos na itong kumain dahil hawak na nito ang kanyang cellphone.

"Hindi mo ma-imagine kung gaano kahirap. Kaya umiwas ka muna sa mga mahaharot na lalaki dahil bata ka pa." sagot naman ni Mommy Carissa at pinukol ng seryosong tingin ang apo.

"Grandma naman, sixteen pa lang ako at hindi po talaga pwede. Gusto ko pong sundan ang yapak ni Mama noon na maging sundalo." nakangiti nitong sagot. Sabay naman lahat naming narinig ang pag-ubo ni Daddy Gabriel. Mukhang nasamid ito kaya tudo rescue naman si Mommy Carissa sa kanyang asawa. Hinimas-himas kaagad niya ang likuran nito sabay abot na isang basong tubig.

"Easy Gabriel! Dahan-dahan kasi sa pagkain. Ma choke ka pa niyan eh." wika ni Mommy Carissa na may kalakip na lambing ang boses. Mukhang nahimasmasan naman kaagad si Daddy at seryoso nitong tinitigan ang apo.

"Anong sabi mo? Gusto mong mag sundalo? Gusto mong sundan ang yapak ng Mama mo noon?" tanong ni Daddy. Kaagad naman tumango si Charlotte.

"Yup Grandpa...Bakit ayaw niyo po ba? Ayaw niyo po bang magkaroon ng astig na apo?" nakangiti nitong tanong. Napansin ko ang pag-iling ni Mommy. Sa hitsura nito mukhang hindi din ito sang ayon sa gusto ng apo.

"Yes po...hindi naman ako mahihirapan na makapasok sa military dahil may Ninang ako doon. Iyung friend ni Mama. Si Ninang Lucy, General na siya ngayun." sagot nito. Sa boses nito mukhang sobrang proud nito at gusto din nitong magtagumpay sa larangan na gusto nitong tahakin.

"Teka lang iha...akala ko ba gusto mong maging lawyer na lang? Wala pang lawyer sa pamilya natin." sagot naman ni Daddy Gabriel. Saglit na natigilan si Charlotte bago muling ngumiti.

"Iyan po ang gustong kunin ni Christopher Grandpa." sagot nito. Ang tinutukoy nitong Christopher ay ang isa sa mga ka- triplets niya. Hindi din naman lingid sa kaalaman ko na dating sundalo ang Ina ni Charlotte. Si Ate Carmela. Matigas din daw ang ulo noong kabataan pa nito at hindi nakikinig sa mga payo ng magulang. Ginagawa kong ano ang tumakbo sa isipan. Kaya naman hindi na din ako nagtataka kung iyan din ang gustong tahakin na landas ngayun ni Charlotte.

Nasa dugo na din talaga siguro nito ang maglingkod sa bayan. Pero aaminin ko sa sarili ko, tutol ako sa gusto ni Charlotte. Marami naman na ibang propesyon diyan. Bakit pagsusundalo pa talaga?

"Pero iha...kailangan mong pag-isipan iyan. Mahirap ang buhay ng isang sundalo. Kaya mo bang matulog sa kagubatan na walang kama? Kaya mo bang tiisin ang mga kagat ng lamok? Paano kung mapahamak ka?" sagot ni Mommy Carissa. Tuluyan na nitong iniwan ang pagkain. Seryoso itong nakatitig sa apo.

"Grandma, iyan din ang dahilan ko kaya gusto kong pumasok ng military. Gusto kong subukan ang ganyang buhay. Dont worry po, nagresearch na po ako kung ano ang mga posible kong kakaharapin kung sakaling tuluyan ko ng pasukin ang propesyon na iyan." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman napailing si Mommy Carissa. Harap- harapan nitong ipinakita sa apo na hindi ito sang-ayon sa gusto nitong pasukan.

"Even though! Hindi pa rin ako papayag. Ayos lang sana kung naging lalaki ka. Dapat sa mga beauty pageant ka sumali hindi iyung paghawak ng armas ang gusto mong tahakin na landas." seryosong sagot ni Mommy. Kaagad naman bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Charlotte.

"Pero Grandama-----" hindi na natuloy pa si Charlotte ang sasabihin ang sasabihin ng itaas ni Grandma ang kamay.

""Tsaka na natin ito pag-uusapan. Sixteen ka pa naman at may dalawang taon pa na mapag-isipan mo ang tungkol sa bagay na ito. Hanggang minor ka pa hindi ka pa pwedeng gumawa ng mga desisyon na walang consent mula sa mga magulang mo." seryosong sagot ni Mommy. Muli nitong itinoon ang pansin sa pagkain.

Napasulyap naman ako kay Rafael na noon ay parang walang pakialam sa paligid. Na-serve na pala ang pagkain na inorder nito kanina. Buong pansin nito nasa pagkain lang at wala man lang pakialam sa diskusyon na namamagitan sa magulang at sa pamangkin na si Charlotte.

"Tama si Grandma mo Charlotte. Masyado pang maaga para pag-usapan ang tungkol dito. May possibilities pa na magbago ang desisyon mo." sagot naman ni Daddy. Kaagad naman bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Charlotte.

"Pero Grandpa..much better na ngayun pa lang alam niyo na po ang gusto ko." muling sagot ni Charlotte. Malalim na napabuntong hininga si Daddy sabay iling.

Chapter 270

VERONICA POV

Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan. Sa wakas nalagpasan ko din ang aking mga morning sickness.

Nalagpasan ko din ang mga pagsusuka at pagkahilo.

Balik sa dati ang appetite ko or higit pa nga. Napansin ko na naging matakaw ako nitong mga nakaraang linggo.

Nakakain ko na ang mga pagkain na dapat kong kainin para maging healthy ako at ang baby namin.

Hindi ko mapigilan na mapangiti habang nakaharap sa salamin. Himas ko ang medyo may kalakihan ko ng tiyan at excited na akong ilabas siya upang masilayan naming lahat.

Excited na din kasi sila Mommy at

Daddy. Ramdam ko ang pag-aalaga

nila sa akin na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Sinipat ko ang orasan na nasa bedside table ko. Kakatapos ko lang kumain ng lunch at nasa opisina pa si Rafael.

Yes..balik opisina na siya ng masiguro niya na maayos na ako. Lalo itong naging masipag sa pagpapalakad ng kumpanya. Inuumpisahan na din nilang i-develope ang beach resort na inasikaso nila Ate Arabella noong nagbakasyon kami.

Masaya ako dahil nabanggit ni Nanay sa akin na marami daw sa mga ka- lugar namin ang nabigyan ng trabaho. Kapag matapos ang beach resort na iyun, mga taga doon din daw sa amin ang mas bibigyan ng priority na i-hire para maging empleyao.

Nararamdaman ko kung gaano ka- excited si Rafael na maging Daddy. Kung masipag ito noon bilang CEO ng kumpanya mas masipag ito ngayun. Kailangan niya din daw kasi munang tapusin ang mga importanteng projects bago ako makapanganak.

Akmang papunta na ako ng kama para sandaling maka-idlip ng biglang nag ring ang aking cellphone. Dinampot ko iyun at ng mapansin ko na si Ate Ethel ang tumatawag kaagad ko iyung sinagot.

Simula ng mabuntis ako hindi ko na ito nakakausap. Sa sobrang hirap na nararanasan ko sa pagbubuntis nakalimutan ko na itong tawagan para kumustahin.

"Ate, kumusta?" kaagad kong bungad sa kanya. Katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya napakunot noo ako.

"Ate..ikaw ba iyan? Napatawag ka?" muli kong tanong. Excited pa naman ako na makausap siya.

Lalong napakunot ang noo ko ng marinig ko ang mahina nitong paghikbi. Nagtataka pa ako na muling tinitigan ang monitor ng cellphone para masiguro kung si Ate Ethel ba ang kausap ko ngayun. Muli kong ibinalik sa aking tainga ng masiguro ko na siya na nga.

"Veronica...hindi ko na alam ang gagawin ko. Pakiramdam ko mababaliw na ako. Ang sakit! Sobrang sakit!" sagot nito. Halata sa boses nito ang pigil na pag-iyak.

"A-ate..ano po ang problema? Sabihin mo sa akin? May nangyari ba?" nag- aalala kong tanong. Sa boses nito ngayun halatang may malubha itong pinagdadaanan. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba. Sabagay, sa nabanggit ko na medyo matagal na din kaming hindi nakakapag-usap. Siguro may mga bagay-bagay na nangyari na kailangan niyang ipaalam sa akin ngayun. Kailangan din siguro niya ng may mapagsabihan ng sama ng loob na nararamdaman niya ngayun.

Katahimikan ang muling namayani sa kabilang linya kaya dahan-dahan na akong napaupo ng kama. Sumandal ako ng headboard habang himas ko ang aking tiyan at seryoso ang mukha habang matiyagang naghihintay sa sagot nito.

Mukhang wala itong balak na sumagot kaya muli akong nagsalita. Hindi naman pwedeng habang buhay kaming magpapakiramdaman. Mahirap kaya makipag-usap sa taong ayaw naman magsalita.

"Ate...sabihin mo sa akin. Ano ang problema mo? Bakit ka umiiyak?" tanong ko ulit. Narinig ko pa ang paghikbi nito bago muling sumagot.

"Na-nakipaghiwalay na ako kay Elijah.

" sagot nito. Nagulat naman ako. Elijah? Si Elijah na anak nila Ate Miracle? May relasyon sila ng makulit na si Elijah na pamangkin ni Rafael? Bakit hindi ko yata ito alam?

"A-anong sabi mo? Hiwalay? Bakit may relasyon ba kayo?" naguguluhan kong tanong. Katahimikan ang muling namayani kaya naman malalim akong napabuntong hininga.

Sa totoo lang nahihirapan akong. makipag usap sa kanya. Putol-putol ang kwento kaya hindi ko tuloy malalaman kung paano ito mapapayuhan. Isa pa, hindi pa ako ready sa mga ganitong balita. Gusto ko kasing ibigay ang buong attention ko sa ipinagbubuntis ko ngayun.

"Veronica, sorry kung hindi ko nababanggit ito sa iyo. Pero matagal na akong tumigil sa pagtatrabaho. Kumuha siya ng condo para sa akin at nag-live in na kami." muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

Wala talaga akong idea tungkol dito. Sabagay, simula ng nakalabas ng hospital si Rafael pagkatapos nitong naaksidente hindi ko na muling nakita si Elijah. Busy daw kasi sa trabaho. Hindi lang ako sure kung iyun lang ang dahilan. Baka naging abala lang ito kay Ate Ethel.

"A-ano ang pwede kong maitulong? Nasaan ka ngayun?" tanong ko sa kanya. Humikbi pa ito ng makailang ulit bago sumagot.

"Nandito pa rin sa condo na pag-aari niya. Halos dalawang linggo na siyang hindi umuuwi dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko." umiiyak na wika nito.

"Teka lang...ano ang gusto mong gawin ngayun? Honestly, halos ilang buwan ko na din hindi nakikita si Elijah." sagot ko. Palaging absent ang lalaking iyun tuwing family day. Sa totoo lang hindi ko din alam kung paano ito matutulungan.

"Pasensya ka na Veronica ha? ikaw lang kasi ang bigla naisip ko na pwedeng hingan ng tulong. Hindi ko na din kasi talaga ang alam ang gagawin ko eh." sagot nito. Marahan akong napabungtong hininga bago sumagot.

"Hayaan mo. Titingnan ko kung ano ang magagawa ko. Hindi din ako. makakilos ng maayos ngayun. Maselan ang pagdadalang tao ko at nagulat ako dahil ngayun mo lang nabanggit sa akin na may relasyon pala kayong dalawa." sagot ko sa kanya. Tanging paghikbi lang naman din ang naging sagot nito sa akin.

Marami pa kaming napag-usapan bago ako nagpaalam para makapagpahinga muna. Pero bago iyun ilang beses ko din itong binilinan na magpakatatag. Baka naman may mga bagay lang silang hindi napagkasunduan at nauwi sa tampuhan.

Sa totoo lang hindi ko alam kung paano ito matutulungan. Bahala na, siguro babanggitin ko na lang ito kay Rafael para siya na ang bahalang kumausap kay Elijah. Pamangkin niya iyun at pwede nyang pagsabihan at siguro naman makikinig iyun. Mabait naman si Elijah. Iyun nga lang nakakahiya naman kung ako mismo ang kakausap dito tungkol sa problema nilang dalawa ni Ate Ethel.

Duda din ako kung alam ito nila Ate Miracle. Mukhang wala silang idea na may ibinabahay ng babae ang anak nila. Parang bigla tuloy sumakit ang ulo ko sa mga nalaman. Hindi ko din maiwasan na makaramdam ng awa para kay Ate Ethel.

Pabaling-baling ako sa kama ng tumunog muli ang cellphone ko. Sinipat ko iyun ng tingin at ng mapansin ko na si Rafael ang tumatawag kaagad akong napangiti.

"Sunshine...kumusta ka diyan? Pauwi na ako ngayun, ano ang gusto mong pasalubong." kaagad na bungad nito sa akin. Matamis akong napangiti sabay sulyap sa orasan.

Halos alas tres pa lang ng hapon. Maaga siguro natapos ang mga appointments ng mahal ko kaya maaga itong nakauwi ngayun.

"Wala eh. Nandito na sa mansion lahat ng gusto kong kainin. Mas importante sa akin ngayun na makasama ka. Namimiss ka na ng baby natin eh."

malambing kong sagot. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa sa kabilang linya.

"Talaga bang namimiss ako ng baby natin...or baka namn namimiss ako ng Mommy...." malambing na wika nito. Hindi ko man siya nakikita ngayun alam kung may ngiti na nakaguhit sa labi nito.

"Ah basta! Gustong gusto na kitang makita ngayun. Ang lungkot dito sa mansion...palagi na lang akong naiiwan mag-isa. Ano ba kasi ang

pinagkakaabalahan nila Mommy at Daddy? Bakit palagi na lang silang busy nitong mga nakaraang araw?" tanong ko sa kanya. Saglit itong natigilan bago sumagot.

"I dont know.....siguro may mga importanteng inaasikaso. Wala din akong idea eh." sagot nito.

Nasa resort sa Batangas na naman kasi sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel ngayun. Ewan ko ba, hindi naman sila ganoon kaabala noon. Umaalis lang sila ng mansion noon para mamasyal or magshopping. Ngayun, kapag galing sila sa labas, pareho silang pagod at walang kahit na anong bitbit palatandaan na nagshopping sila.

Imposible din na umattend sila ng party dahil kadalasan before lunch sila umaalis. Hindi din naman sila nakapagbihis ng pamparty.

Wala pang tatlumpong minuto nasa harap ko na si Rafael. May dala pa itong napakagandang bouquet of flowers. Sabagay, hindi na ako nagulat pa. Simula ng balik opisina ito, palagi itong may dalang flowers pag-uwi. Ilang beses ko nga itong pinagsabihan na tama na. Masyado na siyang nag- aaksaya ng pera. Pero ayaw talaga makinig. Iyun daw kasi ang isa sa mga paraan niya para ipakita niya sa akin kung gaano niya ako kamahal.

"So, kumusta ng maghapon mo? Siya nga pala...Magli-leave ako buong linggo sa opisina next week. Balak kong magbakasyon muna tayo sa Carissa Villarama Resort this coming weekend hanggang buong linggo." nakangiti nitong wika. Malambing itong nakayakap sa akin. Kaagad naman akong napangiti.

Bigla akong nakaramdam ng excitement ng banggitin nito ang tungkol sa balak na bakasyon sa Carissa Villarama beach resort. Hindi ko lang maamin sa kanya na nababato na ako dito sa mansion. Wala akong ibang ginagawa kapag nasa work siya kundi tumunganga habang kinakausap ang baby na nasa sinapupunan ko. Swerte na lang minsan kung walang lakad sila Mommy at Daddy.

Ngayung sa mismong bibig na nito nanggaling na magbabakasyon kami biglang nabuhay ang dugo ko sa aking katawan. Isang beses pa lang akong nakapunta doon at hindi na nawaglit sa isipan ko kung gaano kaganda ang lugar na iyun.. Pagkakataon ko na din siguro ito para makapaglakad sa buhanginan at makasimoy na sariwang hangin.

Chapter 271

VERONICA POV

Linggo, araw ng alis namin papuntang Carissa Villarama Beach Resort. Excited ako habang nag-aayos. Maaga akong nagising dahil sa sobrang excitement. Nasa banyo pa si Rafael at tinatapos pa nito ang paliligo kaya naman inabala ko ang sarili ko sa pag- aayos ng sarili ko.

Ilang beses ko pang sinipat ang sarili ko sa salamin. Naka-floral dress ako hanggang sakong. Super fresh ng pakiramdam ko. Hindi maalis -alis ang ngiti sa labi ko.

"Mukhang ready na ang Misis ko ah? Hindi masyadong halata na excited." narinig kong wika ni Rafael. Kakalabas lang nito ng banyo at mabilis itong lumapit sa akin. Sinipat ako ng tingin mula ulo hanggang paa bago matamis na napangiti.

"Ang ganda talaga ng Misis ko." wika nito at akmang yayakapin pa ako nito pero kaagad akong umiwas.

"Ano ka ba...tapos na akong mag-ayos eh. Baka magusot ang damit ko. Isa pa basa ka pa oh?" kunwari reklamo ko sa kanya. Napakamot naman ito ng kanyang ulo at tinalikuran ako. Hindi ko naman maiwasan na sundan ito ng tingin.

Hindi ko alam kung nagtatampo ba ito sa akin. Hindi naman siguro. Muli kong sinipat ang sarili kong reflexion sa salamin.

Akmang dadamputin ko ang lipstick na paborito kong gamitin ng maramdaman ko ang biglang pagyakap sa akin ni Rafael mula sa likuran ko.

"Huli ka! Hindi ka na makakapalag ngayun sa akin." Biglang wika nito sabay halik sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan na matawa lalo na ng dumako ang halik nito papuntang leeg ko.

'Rafael, ano ba? Nakikiliti ako!" natatawa kong wika sa kanya at akmang lalayo na pero mahigpit itong nakayapos sa akin. Ramdam ko ang init ng hininga nito na tumatama sa balat ko.

"Hmmm, hindi kita pakakawalan ngayun. Parang ang sarap mo kasing papakin eh." wika pa nito sa malanding boses. Kinagat-kagat pa nito ang leeg ko kaya lalo akong nakaramdam ng kiliti.

"Mali-late na tayo eh. Hindi bat maaga tayong----" hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng lumapat na ang labi nito sa labi ko. Ramdam ko sa galaw ng labi nito ang kapusukan. Kaagad naman akong napapikit ng maramdaman ko ang mainit itong palad na bigla na lang sumapo sa kabila kong bundok.

Grabe talaga itong asawa ko. Masyadong mapusok. Hayst alam naman niya na hindi ako makakatanggi kapag mga ganitong the moves ang ginagawa niya sa akin eh. Alam niya naman ang bilis kong madarang sa init ng katawan.

Ewan ko ba...simula ng nabuntis ako mas nagiging active na din ako

pagdating sa pakikipagtalik. Kaya ko na ngang makipagsabayan kay Rafael. Nag search din naman ako at nalaman ko din naman na normal lang iyun. Mainit daw talaga ang katawan ng isang buntis. Nagiging manyak daw.... 

Ilang saglit lang napuno ng ungol ang bawat sulok ng aming kwarto. Mukhang kailangan kong maghanap ng ibang isusuot mamaya. Ginusot na kasi ni Rafael iyun dahil sa sobrang kapusukan. Basta niya na lang inihagis sa kung saan pagkatapos niya iyung tanggalin sa katawan ko.

"I love you Veronica ko!" paulit-ulit nitong bulong sa akin habang walang tigil sa pag ulos. Tanging ungol lang naman ang naging sagot ko sa kanya.

Ilang saglit pa napuno na ng mga anas at ungol namin ni Rafael ang bawat sulok ng kwarto. Hindi naman hadlang ang pagbubuntis ko para hindi namin magawa ang mga bagay na makapagpapaligaya sa aming dalawa.

Pagkatapos ng mainit na sandali, parehong may ngiti sa mga labi na magkayakap na nakahiga kaming dalawa sa kama. Kailangan naming magpahinga kahit saglit lang bago bumyahe paputang resort.

Nauna na sila Mommy Carissa doon. Pati na din ang iba pang miyembro ng pamiya. Every weekend dapat nandito ang mga kapatid ni Rafael sa mansion pero since nasa resort sila Mommy kahapon pa hindi muna nangyari iyun. Kaya nga naisipan namin ni Rafael na sumunod doon para makapagbakasyon na din.

"I am tired!" bulong ni Rafael habang nakapikit. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Kulit mo kasi eh. Nakita mo na nga na nakabihis na ako kanina, hinubad mo pa talaga!" sagot ko naman. Dumilat ito at tinitigan ako,

"Bakit ba kasi napakaganda ng asawa ko? Ang sexy pa ng suot mo kanina. Hindi ko tuloy napigil ang sarili ko." malambing na sagot nito sa akin sabay haplos ng pisngi ko. Kunwari sumimangot ako.

"Kailangan ko na naman tuloy magbihis at mag-ayos nito eh. Okay na ako kanina. Ready na iyung OOTD ko." sagot ko. Natawa ito at nagpatiuna ng bumangon.

"Dito ka lang muna. Lilinisan muna kita at kukunin ko iyung damit na pwede mong ipalit sa damit na hinubad ko sa iyo kanina." nakangiti nitong wika sabay kindat sa akin. Mabilis itong pumasok sa loob ng walk in closet. Sandali lang naman siya doon at paglabas nito may dala na itong pwede kong suutin. Muli akong napangiti.

"Rafael, gagamit muna ako ng banyo." wika ko sa kanya. Kaagad naman akong nilapitan nito at halos kargahin ako papuntang banyo. Kung hindi pa ako nagsabi sa kanya na kaya ko naman ang sarili ko baka tuluyan na akong bubuhatin nito eh.

"Prinsesang prinsesa ako kung ituring ni Rafael na siyang labis kong ipinagpasalamat. Ni sa hinagap hindi ko akalain na darating ako sa ganitong kasarap ng sitwasyon. Kuntento na ang puso ko sa kung ano man ang meron ako ngayun.

Mabilis akong naglinis ng katawan partikular na ang nanlalagkit kong pagkababae. Kailangan ko na din bilisan ang kilos ko. Tinanghali na kaming dalawa ni Rafael. Sobrang pilyo kasi talaga ng asawa ko eh.

Pagkalabas ko ng banyo maayos ng nakabihis si Rafael. Naka jogging pants at t-shirt lang naman ito.

Gayunpaman, alam kong kahit sinong babae, kaagad na mabibighani sa kanya sa tindig niya pa lang. Mabuti na lang talaga at hindi babaero itong asawa ko. Kayang kaya niya talaga akong palitan sa isang pitik niya lang kung gustuhin niya.

Hindi din naman lingid sa kaalaman ko na hanggang ngayun marami pa rin ang mga malalanding babae na aali-aligid sa kanya. Naghahanap lang ng tiyempo na masilo ang mahal ko.

Naku! Subukan lang talaga nila. Hindi talaga ako nangingimi na sundin ang sinabi ni Kuya Christian sa akin noon. Talagang kakalbuhin ko sila kapag mapansin ko na harap-harapan nilang inaakit ang lalaking mahal ko.

Naipilig ko pa ng ulo ko sa isiping iyun. Ayaw kong mag-isip ng ganoong bagay. Isa pa malabong gawin sa akin ni Rafael iyun. Nakita ko at nararamdaman ko kung gaano niya ako kamahal.

"Here Sunshine! Tutulungan na kitang magbihis at mag-ayos." nakangiti nitong wika.

"Tapos ka na bang mag-ayos? Kaya ko na ang sarili ko." nakangiti kong sagot sa kanya. HIndi naman ako nito pinakinggan. Nilapitan ako nito at iniabot sa akin ang aking underware.

Mabilis akong nagbihis. Tatanghaliin na talaga kami nito. Sana walang traffic ngayun. Para naman tuloy-tuloy ang byahe namin.

Sakay ng kotse, kaagad na naming tinahak ang kalsada papuntang Batangas. As usual magkatabi kami ni Rafael sa likurang bahagi ng sasakyan. Palagi na itong nagsasama ng driver tuwing umaalis. Naka-convoy din sa amin ang mga bodyguards nito.

"Umidlip ka muna Sunshine. Aabutin din siguro tayo ng dalawang oras bago makarating sa resort." narining ko pang bulong nito sa akin. Nakasandal ako sa dibdib nito habang nakatingin sa dinadaanan namin.

"Hindi pa naman ako inaantok. Baka ikaw, kailangan mong umidlip. Ikaw itong napagod kanina eh." sagot ko sa kanya. Muli nitong pinisil ang pisngi ko bago sumagot.

"Kiss lang ng Sunshine ko tanggal agad lahat ng pagod ko. Isa pa maliit na bagay lang iyung ginawa natin kanina. Gusto ko pa ngang ulitin pagdating natin ng Batangas eh." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na kurutin ito sa tagiliran. Napaka-pilyo talaga nitong asawa ko.

Eksakto alas dose ng tanghali kami dumating ng resort. Nagulat pa ako sa dami ng sasakyan na nakaparada. Mukang kumpleto lahat ng Villarama Clan. Pati yata lahat ng mga apo nandito na din. May mga ilang bagong mukha na mga bisita din akong nakikita.

Kakaiba din ang ayos ng paligid. Parang may malaking party na pinaghahandaan. Hindi ko naman mapigilan na mapalingon kay Rafael na noon ay nakangiting inililibot ang tingin sa paligid.

"Anong meron? May gaganapin bang party?" tanong ko kay Rafael. Hindi ito sumagot. Nakangiti lang ako nitong iginiya papasok sa loob ng Villa. Ang bahay bakasyonan kung saan naglalagi ang kung sino mang miyembro ng pamilya kapag nagbabakasyon sa lugar na ito.

"Naku, mabuti naman at sa wakas dumating din kayo. Traffic ba at tinanghali kayo?" kaagad na salubong ni Mommy Carissa sa amin. Kaagad akong humalik sa pisngi nito bago binalingan si Rafael. Bahala siyang magpaliwanag kay Mommy niya.

"A-ano pong meron Mom? bakit ang ganda ng mga decorations sa labas? May party po ba?" hindi ko mapigilang tanong.. Sa sobrang bait ni Mommy Carissa hindi na ako nakakaramdam ng kahit na anong pagkailang sa kanya. Nasasabi ko na din ang mga gusto kong sabihin.

Sa tanong kong iyun kaagad kong napansin ang paguhit ng matamis sa labi ni Mommy. Tumitig muna ito sa anak bago muling nagsalita.

"Hindi mo pa nabanggit sa kanya? Hindi mo pa ba nasabi sa kanya kung ano ang ginagawa natin sa resort na ito?" tanong ni Mommy kay Rafael. Naguguluhan naman akong nagpapalipat-lipat ng tingin sa kanilang dalawa.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba. Ano ba talaga ang meron? May mga bagay ba akong dapat na malaman? Bakit mukhang ako lang yata ang hindi nakakaalam sa mga kung ano mang kaganapan meron sa paligid ko.

Nagulat pa ako ng biglang lumuhod sa harap ko si Rafael. Kita ko ang pagiging seryoso ng mukha nito habang direkta na nakatitig sa akin.

"Sunshine...let's get married again. Sa pagkakataon na ito gusto kong buong pamilya natin ang maging saksi. Gusto kong ipakita sa kanila kung gaano natin kamahal ang isat isa. Gusto kong ipagsigawan sa buong mundo kung gaano ako ka-swerte na nakilala kita!" wika nito sa akin. Kaagad ko naman nasapo ang bibig ko. Hindi ko na din napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Sa nanlalabo kong paningin dahil sa luha napansin ko na may kung anong bagay na inilahad si Rafael sa harap ko. Isang kumikinang na engagement ring. Napahagulhol naman ako ng iyak. Hindi ko akalain na makakatanggap ako ng ganito kalaking surpresa mula sa lalaking mahal ko.

Chapter 272

VERONICA POV

Saglit pa akong natulala habang nagpapalipat-lipat ng tingin ko kay Rafael at sa hawak nitong singsing. Hindi ko akalain na may sorpresa pala itong inihanda para sa akin. Ni sa hinagap hindi ko akalain na pormal itong magpo- propose ng kasal sa akin ngayun.

"I want to spend the rest of my life with you Sunshine! I love you very much!" seryosong wika nito sa akin. Ramdam ko ang senseridad sa boses nito kaya napaiyak ako sabay tango.

"Rafael, God! Of course! Yes! I love you too! Ikaw lang din ang gusto kong makasama habang buhay." umiiyak na sagot ko sa kanya. Kaagad na gumuhit ang ngiti nito sa labi. Hinawakan ang kaliwang kamay ko at isinuot sa palasingsingan ang kumikinang na singsing. Masuyo niya pa iyung hinalikan bago tumayo at niyakap ako ng mahigpit.

"Thank you Sunshine! Ako na siguro ang pinaka-maswerteng tao sa mundo. Alam mo ba kung gaano ako kasaya tuwing gumigising sa umaga na ikaw ang una kong nasisilayan? Alam mo ba kung gaano ako kasaya noong mga panahon na nasa tabi kita palagi habang nagpapagaling ako dahil sa aksidente. Kung alam mo lang, ikaw ang nagbigay ng kulay sa buhay ko! Mahal na mahal kita at gusto ko ngayung araw ding ito, sabay tayong manumpa sa harap ng Diyos na magsasama at magmahalan habang buhay." madamdamin nitong wika sa akin. Lalong nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Luha na simbolo ng kaligayahan.

"Rafael, Salamat! Salamat sa lahat! Walang pagsidlan ang tuwa ng puso ko tuwing sa araw-araw na magkasama tayo. Mahal na mahal kita! Salamat dahil hindi ka nagkulang na iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa iyo. Salamat dahil tinanggap mo ng buong buo ang pagkatao ko, pati na din ang pamilya ko." sagot ko sa kanya. Marahan pa itong kumalas sa pagkakayakap sa akin. Tinitigan ako sa mga mata sabay binigyan ako ng halik sa noo.

"Tandaan mo Sunshine...mas maswerte ako dahil nakilala kita. Binago mo ang lahat sa akin. Binago mo ang buo kong pagkatao. Nagkaroon ng direksiyon ang buhay ko simula ng nakilala kita." sagot nito.

"Hep! Hepp! Tama na muna iyan. Mamaya pati kami maiyak sa inyong dalawa eh. Wala akong balak na maki- party na namamaga ang mga mata ko.

Rafael kailangan ng ayusan si Veronica.

Isang oras na lang at mag-uumpisa na ang seremonya ng kasal niyo." Napakalas pa ako sa pagkakayakap kay Rafael ng marinig ko ang katagang iyun. Nagtataka akong napalingon at kaagad napansin si Ate Arabella. Nasa tabi na ito ni Mommy Carissa na nakalimutan ko na kanina pa pala nanonood sa aming dalawa ni Rafael. Ngiting ngiti ito habang nagapalipat- lipat ang tingin sa aming dalawa ni Rafael.

Hindi ko naman maiwasan na mapaisip sa huling sinabi ni Ate Bella. Seremonya? Ngayun na kaagad ang kasal namin?

"Ate naman! Nakita mong nag-uusap pa kami eh." nagpoprotestang wika ni Rafael kay Ate Bella. Pilit ko namang hinuhuli ang tingin nito. Gusto kong itanong sa kanya kung ano ang ibig sabihin ni Ate Arabella.

"Mamaya nyo na ituloy iyan! Iyung hindi ko nakikita. Pati ako naiiyak sa inyong dalawa eh. Ang mabuti pa siguro hayaan mo munang maayusan iyang asawa mo Rafael. Nakakahiya kung pahihintayin natin ng matagal ang pari na magkakasal sa inyong dalawa." sagot naman ni Mommy Carissa.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Mukhang pinaghandaan talaga nila ang araw na ito. Oo, nagulat ako pero may magagawa pa ba ako? Sanay na ako sa mga ganitong set up eh. Noong una akong inangkin ni Rafael pinapirma niya kaagad ako ng marriage certificate. Kaagad nya din iyung pinarehistro kaya bigla kaming naging legal na mag-asawa.

Mag-iinarte pa ba ako gayung ano mang sandali magsusuot na ako ng white gown at sabay na kaming manumpa sa harap ng altar. Para 

gawing official sa mata ng Diyos ang aming pagsasama. 

"Okay Iha, lets go? Tsaka na ang mga katanungan....kailangan mo ng maayusan. Unti-unting nagsipagdatingan ang mga bisita niyo. Nakakahiya naman kung maghintay sila." nakangiting wika ni Mommy Carissa. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Rafael. Ngiting ngiti ito habang nakatingin din sa akin.

Bago ako sumama kay Mommy niyakap at hinalikan muna ako nito sa pisngi.

"Naku, pasaway talaga ang batang iyan. Ilang beses kong binilinan na agahan ang pagpunta dito para makapagpahinga ka pa bago ang seremonya pero late na naman dumating. Mabuti pa kahapon na lang kayo pumunta dito Iha. Teka lang, kaya mo ba ang sarili mo? Sabihin mo lang kung pagod ka, pwede naman natin iusog ang time ng kasal niyo." narinig ko pang wika ni Mommy.

Hindi ko na nga pinagtuunan pa ng pansin ang iba pang sinabi nito ngayun. Abala ang isip ko sa sorpresang kasal na magaganap pagitan namin ni Rafael ngayung araw.

"Mommy, hindi po ba ako nananaginip? Talaga po bang ikakasal kami ngayun ni Rafael?" hindi ko pa maiwasang tanong kay Mommy. Mula sa paglalakad huminto kami pareho. Seryosong tinitigan ako ni Mommy sa mga mata.

"Yes...hindi ka nananaginip Iha. HIndi kami papayag na lumbas ang apo namin dito sa mundo na walang pormal na kasalan na nangyari sa inyong dalawa ni Rafael." nakangiti nitong sagot.

Hindi naman ako makapaniwala. Wala talaga akong idea tungkol dito. Kaya siguro nagiging abala sila Mommy nitong nakaraang araw dahil dito. Ganito ba nila ako kamahal. Nakakataba naman ng puso ang ginawa nilang ito sa akin kung ganoon.

"Talagang sinadya ni Rafael ang ganito. Ang gusto niya talaga supresahin ka dahil ayaw din niyang ma-stress ka sa paglalakad ng kasal niyo. Kilala ka ng anak ko iha at hanggat maari ayaw ka nyang mahirapan." pagpapatuloy na wika nito.

Muling nangilid ang luha sa aking mga mata. Hindi ako makapaniwala.

"Pe-pero, nakakahiya pa rin po sa inyo. Halos kayo po ang naglakad ng, lahat ng ito." sagot ko. Muling napangiti si Mommy Carissa.

"Palagi mong tandaan Iha: Nag-eenjoy kami sa ginagawa namin. Soonest, mabibigyan mo na kami ng apo. Magkakaroon na ulit ng baby ang mansion. Sapat na iyun para makabawi kayong dalawa ni Rafael sa lahat ng ginagawa namin ngayun." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Huwag kang mag-alala. Sinigurado ko na maging perfect ang kasal niyong dalawa ni Rafael...so, ready ka na bang maayusan?" muling wika nito. Kaagad naman akong tumango.

Hinawakan pa ako ni Mommy sa braso at sabay na kang pumasok sa isa pang kwarto. Naghihintay na ang mga mag- aayos sa akin.

Sabay-sabay silang bumati sa amin ni Mommy Carissa ng mapansin nila ang pagpasok namin. Tanging ngiti lang, naman ang sagot ko samantalang si Mommy Carissa sinabihan pa ang mga mag-aayos na ingatan ako dahil buntis ako.

Maliit na bagay mula sa bibig ng byanan ko pero nakakataba ng puso.

Gusto talaga nilang ibigay sa akin ang pinaka the best.

Mabilis lang naman ang ginagawang pag-ayos sa akin. Light make up lang ang inilagay at inayos lang ang buhok ko. Kaunting linis sa mga kuko ko at ayos na. Hindi nga kami inabot ng tatlumpong minuto.

"Ang ganda niyo po talaga Mam. Sa lahat yata ng naayusan ko na ikakasal kayo ang pinakamaganda. Kahit hindi na siguro kayo make-apan lulutan at lulutang pa rin ang ganda niyo lalo na kapag suot niyo na ang wedding gown niyo." narinig kong wika ng make up artist. Binuksan nito ang isang parang kurtina at kaagad na tumampad sa mga mata ko ang puting wedding gown na ayon dito iyun ang isusuot ko para sa gaganaping wedding namin ni Rafael maya-maya lang.

Hindi ako makapaniwala. Sobrang

ganda at halos mapuno iyun ng mga kumikinang na mga bato. Gusto ko na naman sanang maluha kaya lang ng maalala ko ang make up ko napahinga ako ng malalim para tangGalin ang bumabara sa lalamunan ko. Para hindi ako muling maiyak.

Tinulungan nila akong isuot ang wedding gown ko at pinaharap sa isang full body mirror. Halos hindi ko makilala ang sarili ko. Saktong sakto lang sa akin ang sukat ng gown at gandang ganda ako sa sarili ko.

"Wow, ang ganda niyo po talaga Mam. Congratulation po ulit." nakangiti pang wika sa akin ng make up artist ko. Nakangiting binalingan ko din ito ng tingin para makapagpasalamat.

Ilang saglit lang nagulat pa ako ng bumukas ang pintuan at pumasok ang mga taong hindi ko inaasahan na darating. Si Nanay at Tatay at

nakangiting naglakad palapit sa akin. Hindi ko alam kung iiyak o tatawa ba ako sa sobrang tuwa. Lalo na ng maramdaman ko ang parehong paghawak nila sa kamay ko.

"Anak....napakabait talaga ng Diyos sa iyo. Palagi mong tandaan na masaya kami sa mga nangyari sa buhay mo dito sa Manila. Mabait kang bata kaya ka pinapagpapala ng Diyos."

nakangiting wika ni Nanay sa akin. Kitang kita sa mukha nito ang tuwa. Pigil naman ni Tatay ang maiyak na ngayun ko lang nakita sa kanya.

"Nay, Tay, salamat po dumating kayo. Masasaksihan niyo din po ang importanteng kaganapan sa buhay ko." nakangiti kong wika.

"Noong pinaplano pa lang ang kasal niyo ni Rafael, pinaalam na sa amin nila Arabella. Nakausap din namin ang byanan mo. Ang bait nila, gusto nilang hingin ang opinyon namin tungkol sa pagpapakasal niyong dalawa ni Rafael... eh wala naman kaming idea kaya sinabi namin na sila na ang bahala." wika ni Nanay. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Ang daya niyo naman po. Ilang beses akong tumawag sa inyo pero hindi niyo man lang nabanggit sa akin ito." sagot ko.

"Eh supresa nga daw kasi. Sabi ng mga byanan mo malapit mo na daw sila mabigyan ng apo kaya deserve mo ang ganito kalaking supresa." sagot naman ni Tatay. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Siya...siya....mamaya na natin ituloy itong pag-uusap natin. Naghihintay na ang groom sa harap ng altar. Halika na at ng maumpisahan na ang seremonya. " nakangiting wika ni Nanay sa akin.

Nasa gitna nila ako habang naglalakad kami palabas. Mukhang ready na ang lahat paglabas ko. Hindi ko pa isa- isang nakikita ang lahat ng Villarama Clan pero mukhang kumpleto naman sila. Mula sa mga kapatid ni Rafael pati na din sa kanyang mga pamangkin.

Habang naglalaakad sa red carpet papuntang altar hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Talagang hindi nagkulang ang lahat na iparamdam sa akin kung gaano ako ka-special.

Chapter 273

VERONICA POV

Hilam ng luha ang mga mata, dahan dahan akong naglakad sa red carpet direksiyon kung saan matiyagang naghihintay sa akin si Rafael. Ramdam ko sa titig nito na puno ng pagmamahal kaya hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Nagpromise na ako sa sarili ko kanina na hindi ako iiyak dahil ayaw kong masira ang make up ko. Pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko eh. Talagang ang babaw ng luha ko.

Pakiramdam ko nasa alapaap ako ng mga sandaling ito. Nasa akin din ang buong attention ng lahat ng mga bisita pati na din ng aming mga pamilya.

Walang pagsidlan ng tuwa ang

nararamdaman ng puso ko ngayun. Ni sa hinagap hindi ko akalain na kaagad na matutupad ang matagal ko ng pinangarap. Ang makapagsuot ng maganda at mamahaling wedding gown habang buong pagmamahal na nakatitig sa akin ang lalaking mahal ko.

Habang palapit ako sa kinatatayuan ni Rafael ramdam ko ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Kita ko ang pinaghalong tuwa at pananabik sa mga mata nito. Lalo naman nag-uunahan sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Mabuti na lang at natatakpan ang mukha ko ng wedding veil kaya hindi masyadong halata. Wala na din akong pakialam kung masira man ang make up ko.

Pagkalapit namin sa kanya kaagad itong nagmano kina Nanay Tatay. Pagkatapos muling natoon ang attention ni Rafael sa akin.

"Iho, alam namin na mabait kang bata. Patuloy naming aasahan na aalagaan at mamahalin mo si Veronica habang buhay. Wala kaming ibang hangad kundi ang maging masaya kayo habang buhay." narinig ko pang wika ni Tatay.

"Salamat po Tay, Nay! Mahal na mahal ko po si Veronica. Magiging perfect husband po ako sa anak niyo. Huwag po kayong mag-alala sisiguraduhin ko na magiging masaya siya sa piling ko. Ipinapangako ko din po na aalagaan ko siya habang buhay." nakangiting sagot ni Rafael. Ramdam ko sa boses nito ang sensiridad. Kusa namang iniabot ni Tatay ang kamay ko kay Rafael na kaagad naman niyang tinanggap.

"Promise, I will love you forever Sunshine!" sambit pa nito sa akin. Napatitig naman ako dito bago sabay na kaming naglakad papuntang altar kung saan matiyagang naghihintay ang pari na magkakasal sa aming dalawa.

Naging mabilis ang pag-usad ng oras. Namalayan ko na lang na nag-uumpisa na kaming manumpa ni Rafael sa isat- isa habang saksi ang mga mahal namin sa buhay at ilang mga bisita,

"I Rafael Perez Villarama, take thee, Veronica Mendoza, to be my wedded wife, to have and to hold from this day forward, for better and for worse, for richer ang poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, till death do us part-------" madamdaming wika ni Rafael. Hindi ko na nga napakinggan pa ang ibang sinabi nito. Napahikbi na kasi ako. Gayunpaman ramdam ko sa boses nito ang matinding sensiridad. Hindi ko tuloy maiwasan ang tuloy-tuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata kaya noong ako naman ang nanumpa halos hindi yata maintindihan ng mga nakakarinig ang mga binanggit kong salita dahil may kasama ng hikbi.

Wala eh..hindi ko talaga mapigilan ang maging emotional. Umaapaw ang nararamdamang tuwa ng puso ko at pigil ko ang sarili ko na mapahagulhol ng iyak dahil sa matinding kaligayahan.

Hindi ko na nga alam kung paano ko natapos ang panunumpa ko. Kung nasabi ko ba ng maayos. Basta, para akong wala sa sarili. Basta ang alam ko lang, hindi ko inaalis ang pagkakatitig ko kay Rafael. Ang lalaking simula ngayung araw, magiging legal na ang pagsasama namin hindi lang sa mata ng mga tao kundi pati na din sa mata ng Diyos.

"Now that Rafael and Veronica have given themselves to each other by the promises they have exchange, I pronounce them to be husband and wife -----I ask you now to seal the promises you have made with each other this day with the kiss!" finale na wika ng nagkasal sa amin. Lalo naman akong naluha ng dahan-dahan na itinaas ni Rafael ang Veil ko at matamis akong nginitian.

"I love you Wife!" wika pa nito at naramdaman ko ang masuyong pagpahid nito ng luha sa aking mga mata bago dahan-dahan na naglapat ang aming mga labi. Kaagad kong naipikit ang aking mga mata para namnamin ang halik na iyun. Walang kasingtamis ang halik na pinagsaluhan namin dahil alam namin pareho na ito na ang umpisa para bumuo ng sariling pamilya.

Hindi ko namalayan pa kung gaano katagal na magkalapat ang aming mga labi ni Rafael. Basta narinig ko na lang ang palakpakan sa buong paligid at hiyawan. Bigla tuloy akong nagising at wala sa sariling napakalas sa pagkakayakap kay Rafael at nahihiyang inilibot ko ang tingin sa paligid.

"Grabe, akala ko hindi na kayo maghihiwalay eh. Para naman kayong hindi magkasama palagi." narinig ko pang kantyaw ni Elijah.

"Truth, nakakainggit! Hindi naman ganyan si Drake sa akin noong ikinasal kami eh." Narinig kong sagot ni Jeann.

Parang bigla naman nag-init ang pisngi ko dahil sa narinig. Sobrang nakakahiya. Gaano ba kami katagal naghalikan sa harap nila? Ngiting- ngiti naman sa amin sila Mommy Carissa at Daddy habang nakatitig sa amin kasama na din sila Nanay at Tatay. Pati pala ang mga bisita. Lahat sila nakangiti sa amin. Nakakahiya... baka kung ano ang isipin nila sa aming dalawa ni Rafael.

"Heyy, relax Sunshine...Inggit lang ang mga iyan kaya ganyan ang mga reactions nila." nakangiti pang bulong sa akin ni Rafael. Hinapit ako nito sa baywang nang mag-umpisa ng magsilapitan ang halos lahat ng naging saksi sa kasalan namin para i-congratulate kami.

Ibat ibang pagbati ang narinig ko sa mga bisita pati na din sa mga kaibigan at pamilya. Puro ngiti lang naman ang naging sagot ko. Kahit papaano hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng hiya sa kanila. Lalo na at hindi naman ako sanay na makihalubilo sa ibang tao.

Aaminin ko na majority sa mga bisita hindi ko kilala. Maliban na lang sa mga Villarama Clan. Siguro ang iba sa kanila ay mga business partners ng mga Villarama. Hindi lang ako sure.

May mga nag-vivideo din akong nakikita. Lahat yata ng kilos namin ni Rafael ay kinukunan nito. Naging conscious tuloy ako sa mga kilos ko.

Hindi din nagpahuli ang mga kapatid at mga pamangkin ni Rafael. Isa isa silang nagsilapitan para bumati na din. Ramdam ko ang saya ng bawat isa kaya lalong nagdiwang ang aking kalooban.

Hindi naman nagtagal at natapos din ang pagdumog sa amin ng mga bisita. Kahit papaano nakahinga na ako na maluwang. Nakakaramdam na din ako ng pagod. Dagdagan pa na nagdadalang tao at hindi ako dapat magpagod ng sobra.

"Naku Bestie, hindi na talaga mapigilan ang pagtanda natin."

narinig ko pang wika ng babaeng kasama ni Mommy Carissa habang naglalakad sila palapit sa amin. Sinipat ko ito ng tingin at hindi ko mapigilan na mapangiti ng makilala ito.

Ang Mommy ni Ate Carmela. Si Tita Roxie na kaagad lumapit sa aming dalawa ni Rafael at nakangiting sinipat kami ng tingin bago ako niyakap at hinalikan sa pisngi pagkatapos magbigkas ng salitang pagbati.

"Congratulations sa inyong dalawa.

Ang bilis ng paglipas ng panahon. Parang kailan lang nakikikarga pa ako dito kay Rafael noong baby pa siya tapos bigla na lang akong makakatangGap ng wedding invitations galing sa inyong pamilya Bestie." nakangiti nitong wika kay Mommy Carissa. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Mommy bago sumagot.

"Ganoon talaga Bestie. Siguro ang hihintayin ko na lang mula sa iyo ay ang invitation mo sa kasal ng bunso mong anak." nakangiting sagot ni Mommy Carissa.

"Naku, mukhang malapit na din

mangyari iyun Bestie. Hayyyy talaga

naman...parang kailan lang ang bilis ng paglipas ng panahon. Pareho na tayong senior citizen at malapit ka ng magkakaroon ng apo sa tuhod Bestie. Naunahan mo na naman ako." nakangiting sagot naman nito kay Mommy Carissa.

"Eeheem! Since tapos na ang ceremony, papasok na muna kami ng Villa Mom, Tita. Kailangan makapagbihis ni Veronica ng kumportableng damit." paalam ni Rafael habang magkahawak kamay kami. Mabuti na lang at natapos din ang batian na nangyayari at nasa kanya -kanyang nakalaan na table ang mga bisita para kumain.

"Sige...bumalik kaagad kayo ha?

Kailangan niyong iistima ang mga bisita niyo. Isa pa nabanggit ng Daddy niyo na pormal din natin na ipakilala si Veronica sa ating mga malalapit na kaibigan at mga kasusyo sa negosyo." nakangiting sagot ni Mommy Carissa. Tumango lang si Rafael at iginiya na ako palayo sa lahat. DireTSo kaming naglakad patungo sa Villa para makapagbihis ako ng damit. Medyo mabigat kasi itong wedding gown ko at napansin marahil ni Rafael na hindi na ako kumportable.

Chapter 274

RAFAEL POV

Gusto kong maluha habang tinititigan ang babaeng pinakamamahal ko na naglalakad palapit sa akin. Si Veronica... napakaganda niya sa suot na wedding gown.

Sa wakas dumating na din ang araw na matagal ko ng pinakahihintay. Ang araw ng aming kasal.

Alam kong nabigla ito dahil wala itong kaalam-alam sa mangyayari ngayung araw. Wala din itong kamalay-malay na pasikreto naming inaasikaso ang masayang araw na ito. Ang alam lang ni Veronica ay magbabakasyon lang kami ngayun dito sa resort.

Well, deserved niya ang ganito kalaking surpresa. Mabuti na lang at

very cooperative sila Mommy at Daddy pati na din ang mga kapatid ko sa plano kong ito. Walang ni isa man sa kanila ang nadulas para mabanggit kay Veronica ang tungkol sa plano kong surprised wedding namin.

Pinili ko talaga na dito sa resort ganapin ang wedding namin dahil alam ko kung gaano ka- memorable kina Mommy at Daddy ang lugar na ito.

Gift ni Daddy ang resort na ito kay Mommy noon pagkatapos nilang malagpasan ang masalimoot na nangyari sa kanilang buhay at gusto kong maging inspirasyon ang pagsasama nila para maging masaya din kami ni Veronica hanggang sa pagtanda namin.

Piling-pili ang mga bisita na imbetado. Gusto ko sanang gawing private ang kasal namin at tanging pamilya at malalapit lang na kaibigan ang iimbitahan pero since nag-insist ang mga kapatid ko at sila Mommy at Daddy na ilabas ito sa publiko para naman malaman ng lahat na ikinasal na ang bunsong anak ng mga Villarama. Nag-imbita din sila ng ibang media personnel para kumuha ng ilang detalye tungkol sa kasal namin.

Aware ako kung ano ang katungkulan ng pamilya namin sa lipunan. Isa kami sa pinakamayaman at pinaka- makapangyarihang pamilya ng bansa at ang pagpapakasal kong ito ay malaking balita sa business world. Alam ko din na maraming magtataas ng kilay sa biglaang kasalan na nangyari pero wala na akong pakialam pa. Ang importante sa akin ngayun ay ang makasama habang buhay ang babaeng mahal ko.

Pagkalapit nito sa akin kasama ng kanyang mga magulang pigil ko ang sarili kong yakapin ito. Ewan ko ba, palagi naman sana kaming magkasama pero hindi talaga ako nagsasawa na titigan ang maganda nitong mukha.

Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang gown. Lalong nangibabaw ang ganda nitong taglay kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

Si Tatay na mismo ang nag-abot ng kamay ni Veronica sa akin. Nakangiti ko naman itong tinangap at pagkatapos ng madamdaming palitan ng promises sabay na kaming humarap sa altar.

Sa sobrang tuwa na nararamdaman ng puso ko hindi ko na tuloy napagtuunan pa ng pansin ang mga sinabi ng pari sa amin. Wala kasi akong ibang ginawa kundi sulyapan na sulyapan ang babaeng mahal ko.

Pagkatapos ng seremonya ng kasal masaya ako sa natanggap naming pagbati mula sa lahat ng bisita at pamilya. Nararamdaman ko ang pagod ng asawa ko pero nakangiti pa rin ito sa harap ng maraming bisita. Alam kong katulad ng nararamdaman ko, masayang masaya din ito.

Muli kong hinawakan ang kamay nito. Kaagad kong nakapa ang wedding ring nito kaya naman itinaas ko ang kamay niya at tinitigan ang kanyang daliri.

Bagay na bagay sa kanya iyun. Isang patunay lang na pag-aari ko na siya. Na bawal nang pagpantasyahan ng kahit sinong lalaki si Veronica dahil nakatali na siya sa akin.

May mga ilang bachelors businessman din kaming mga bisita. Mga anak-anak na din sila ng mga kasosyo ni Daddy noon at hindi nakaligtas sa mga mata ko kung paano nila titigan ang asawa ko. Alam kong gandang-ganda sila sa asawa pero sorry na lang sila, pag-aari ko na ang babaeng nasa tabi ko ngayun.

"Tired?" masuyo kong tanong kay

Veronica habang naglalakad kami pabalik ng Villa. Naramdaman ko ang mahigpit na pagkakahawak nito sa palad ko kaya naman pinisil ko iyun. Saglit itong huminto sa paglalakad at tumitig sa akin sabay tango.

"Yes....pero masaya! Grabe ka, ang hilig mo talaga akong i-surprised!" sagot nito. Hinawi ko muna ang ilang hibla ng buhok na nalaglag sa kanyang noo bago ako sumagot.

"I loved surprises! At kaya kita gustong palaging i-surprised dahil lalo kang gumaganda sa paningin ko kapag nagugulat ka." nakangiti kong sagot sa kanya. Kunwari inirapan ako nito at nagpatuloy na sa paghakbang kaya kaagad akong napasunod sa kanya.

"Mabuti na lang nagkasya sa akin ang wedding ring natin dahil kung hindi, hindi talaga ako sasagot ng I do kanina. Ipapa-re schedule ko talaga itong kasal natin." seryosong sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Ngayun ko lang kasi narinig sa kanya ang mga ganitong linyahan. Hindi ko namalayan na napatigil na pala ako sa paglalakad habang nakatitig kay Veronica.

"Anong sabi mo?" tanong ko.

"Seryoso yarn?" sagot nito. Ngiting ngiti ito sa akin na parang tuwang tuwa sa nakikitang expression ng mukha ko. Marahan akong napabuntong hininga.

Nagulat pa ako ng bigla nitong pitikin ang ilong ko. Pagkatapos narinig ko ang malakas na pagtawa nito.

"Napaka-seryoso ng asawa ko. Bawal ba akong mag-joke? Hindi ba nakakatawa?" Narinig ko pang wika sabay taas ng kanyang daliri na may suot na wedding ring.

"Ang ganda kaya ng ring na ito. Lahat naman na binigay mong alahas sa akin lalo na kapag singsing kasya eh." natatawa nitong wika. Unti-unti ko namang narealized ang ibig nitong sabihin...

Hayst bakit nga ba napaka-serious ko sa mga ganitong usapin? Maybe because hindi ako sanay na binibiro ng ganito ng mahal ko? Minsan nga lang pala ito magbiro kaya sakyan ko na. Baka mamaya magtampo pa sa akin eh.

Moody pa naman daw ang mga buntis. Pabago-bago ang hormones kaya ang bilis din magbago ng ugali. Nabanggit nga ni Mommy sa akin na maswerte pa rin ako dahil hindi ako nakakatikim ng pagsusungit mula kay Veronica. Hindi din ako nito pinapahirapan na hanapin ang kanyang mga cravings. Sila Ate daw kasi noon kawawa sa kanila ang kanilang mga asa-asawa dahil kung anu-anong hinahanap na mga pagkain kapag naglilihi.

Ibang iba na ngayun ang ugali ng Veronica ko. Mas lalo itong naging sweet sa akin. Mas lalo nitong ipinapakita sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya.

"Ikaw talaga! Nagulat lang ako. May itinago ka palang kapilyahan ha? Baka kung ako ang magbiro sa iyo hindi ka makakatayo kinabukasan sa kama?" nakangisi kong sagot sa kanya. Kaagad kong napansin ang pamumula ng pisngi nito kaya natawa ako.

"Joke lang...hindi pa mangyayari ang nasa isip mo ngayun. Baka tamaan ang ulo ni Baby eh." natatawa kong wika sabay kindat sa kanya. Kaagad naman ako nitong pinaningkitan ng mga mata kaya naman lalo akong natawa. Ang cute talaga tingnan ng asawa ko. Kung hindi lang buntis baka hindi ko ito palabasin ng kwarto buong duration ng honeymoon namin eh.

Natapos din ang kulitan naming dalawa hanggang sa nakarating kami ng kwarto ko. Naka-ready na ang damit na pamalit nito kaya naman tutulungan ko na lang siyang maghubad ang kanyang wedding gown.

Para kasing pati ako nabibigatan sa suot niyang gown. Kawawa naman ang mahal ko kung magtatagal pa sa kanyang katawan ang wedding gown niya. Alam kong init na init na din ito eh.

"Kaya mo bang bumaba ulit para makihalubilo sa mga bisita? Sabihin mo lang kung hindi mo kaya... maiintindihan naman nila tayo."

nakangiti kong wika sa kanya habang ibinaba ko ang zipper ng kanyang gown sa likuran. Hindi ko naman mapigilan ang mapalunok ng tumampad sa mga mata ko ang makinis nitong likod.

"Ayos lang ako. Isa pa, Hindi mo ba narinig ang sinabi ni Mommy kanina?

After kumain may short program pa daw na gaganapin." nakangiti nitong sagot. Mukhang excited naman ito kaya hindi na ako nakaimik pa.

"Ito ba ang isusuot ko? Ang ganda naman nito. Mukhang pinaghandaan talaga nila Mommy ang araw na ito. Nakakahiya dahil hindi man lang ako nakatulong." muling wika nito sa akin. Hindi pa rin ako nakaimik lalo na ng tuluyan ng nahubad ang suot nitong gown. Tanging bra at panty na lang ang natira kaya naman bigla akong nakaramdam ng pag-iinit ng aking katawan. Nag react na din ang aking pagkalalaki.

Ewan ko ba...hindi pa rin yata ako sanay na nakikitang naked itong asawa ko. Ang ganda kasi talaga at hindi hadlang ang pagiging buntis nito para mabawasan ang kanyang kasexyhan.

"Rafael, ano na ang nangyari sa iyo.... tulala ka naman diyan!' narinig ko pang wika ni Veronica sa akin. Pinitik pa ako nito sa aking ilong kaya naman kaagad akong nakabalik sa huwesyo.

"Ikaw yata itong pagod eh. Bakit hindi ka na nakaimik dyan?" tanong nito habang may pilyang nakangiti sa labi. Pinamaywangan pa ako nito kaya muli akong napalunok ng aking laway.

"Matulog na lang kaya tayo Sunshine. Hindi naman siguro nila tayo hahanapin sa labas diba?" sagot ko sa kanya. Kaagad ako nitong tinaasan ng kilay sabay dampot sa damit na pamalit sa wedding gown na nahubad na.

"Hindi pwede. Bilin ni Mommy na bumaba kaagad tayo." sagot nito at akmang isusuot na ang white dress nito ng hawakan ko siya sa kanyang kamay.

"Kahit one round lang. Galit na ang anaconda ko eh." sagot ko sa kanya. Kaagad na nanlaki ang mga mata nito at dahan-dahan na bumaba ang tingin sa gitnang bahagi ng aking katawan. Ilang saglit lang narinig ko ang malakas nitong pagtawa.

"hahahaa! Ikaw talaga...wala kang pinipiling oras! Pakalmahin mo muna iyan dahil hindi ako papayag na hindi tayo makabalik ng party. Hinihintay na tayong dalawa doon." sagot nito sa akin sabay naglakad papuntang vanity mirror. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang dahan-dahan na nitong isinusuot ang white dress niya.

Napahinga na lang ako ng malalim para pakalmahin ang sarili ko. Wala eh...Alam kong hindi ko mapipilit si Veronica. Isa pa tama ito, hinihintay kami sa labas. Kasal naming dalawa ito kaya dapat lang na kami ang personal na mag-aasikaso ng mga bisita.

Isa pa ito na din ang pagkakataon na makilala ng lahat ng babaeng mahal ko. Malapit na kaming magkaanak at dapat lang na makuha din ni Veronica ang kaparehong pagkilala at paggalang ng lipunan katulad ng tinatamasa ng buong Villarama Clan.

Chapter 275

RAFAEL POV

Hindi nasunod ang gusto ko. Kanina pa ako gigil sa asawa ko pero dahil gusto niya talagang i-enjoy ang party kasama ng mga bisita at Villarama clan wala akong choice kundi pagbigyan ito. Baka magtampo sa akin eh. Mamaya na lang ako babawi kapag matapos na ang party. Isang linggo kaming mananatili sa resort na ito at sa loob ng linggong iyun susulitin ko talaga ang araw na kasama ko siya...ang babaeng mahal ko na si Veronica.

Kakatapos lang namin ikutin ang mga bisita. Ipinakilala na din namin si Veronica sa mga kaibigan at mga business partners namin. Puro possitive naman ang naririnig namin kaya alam kong masayang masaya ito. Parang hindi nga nauubusan ng energy.

Kung kanina medyo nahihiya pa ito hindi naglaon nasanay na din siya sa prensensya ng ibang tao.

Katulad na lang ngayun, kausap niya ang dalawa kong pamangkin at isang kaibigan niya. Kita ko ang ngiti sa labi nito habang may kung anong masaya silang pinag-uusapan. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti na din.

"Hey dont tell me na hindi ka na umiinom ngayun? Hayaan mo muna si Misis. Hindi naman ibang tao ang kausap niya. Si Charlotte at Jeann at Beatrice lang ang mga iyan. Walang aagaw sa asawa mo kaya focus ka muna sa inuman natin ngayun."

narinig kong wika ni Peanut. Napansin marahil nito na kahit sila ang kaharap ko nasa kay Veronica pa rin ang buo kong attention. Kaharap nito ang mga pamangkin ko at stepsister ni Arthur.

Sa totoo lang wala talaga akong balak na uminom ngayun. Ayaw kong tumikim ng kahit na anong alak at baka maging dahilan pa ng stress ni Veronica. Hindi na kasi nito nakalimutan ang nangyari sa akin noon nang minsan na nalasing ako kaya iwas alak muna lalo na at buntis ito ngayun.

"Hindi ba pwedeng na-aamaze lang ako? Alam niyo iyun? Hindi pa rin ako makapaniwala na natagpuan ko na ang babaeng para sa akin" Wala sarili kong sagot. Kaagad ko naman narinig ang pagtikhim ni Peanut.

"True love exist talaga! Tingnan mo ako, hindi ko akalain na ma-iinlove ako kay Jeann. Akala ko noong una na- challenge lang ako sa mga pagsusungit niya sa akin eh...pero hindi ko na namalayan ang sarili ko na ini-stalk ko na pala siya nang hindi niyo alam lahat.

"tatawa-tawa namang sagot ni Drake.

Hindi ko naman maiwasan na

mapangiti.

Ibang klase talaga kapag tumama si Kupido. Napapatino ang kahit na sino. Katulad nalang sa nangyari sa buhay ko, akala ko talaga noon habang buhay akong magiging easy go lucky eh. Hindi ko man lang naisip na posible din pala akong magtino sa piling ng isang babae. Ang babaeng hindi ko yata alam kung ano ang mangyayari sa akin kung sakaling iwan ako. Parang bigla na lang kasi nitong nakuha ang malaking bahagi ng puso ko nang hindi ko man lang namamalayan.

"Ganyan ba talaga kayo? I mean...si Drake noong bagong kasal din ganyan na ganyan din sa iyo. Basta na lang natutulala habang nakatitig sa asawa." narinig kong wika ni Peanut. Napasulyap ako dito at kaagad kong napansin ang naglalarong ngiti sa labi nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

"Gago! Malalaman mo din iyan kapag ikasal ka na! Kapag matagpuan mo na ang babaeng para sa iyo!" Sagot naman ni Drake. Sunod-sunod ang pagtungga ng alak nito kaya hinayaan na lang namin.

"As for me naman, siguro malapit na. Bubuntisin ko muna ang babaeng mahal ko bago ko pakasalan para siguradong walang kawala sa akin." nakangisi namang sabat ni Arthur. Kaagad naman natawa si Peanut.

"Buntisin? Sino ang malas na babaeng iyun na pumapayag sa ganyang set up? Paano kung inutil ang matris at walang kakayahang mabuntis eh di lugi siya?" narinig kong sagot nito. Sa boses nito halatang diskumpyado ito sa pananaw ni Arthur.

Sabagay, kahit ako hindi kumbinsido sa sinabi ni Arthur ngayun lang. Napaka -selfish na dahilan.

Sa aming magkakaibigan si Peanut

talaga ang pinakamadaldal. Ito din ang pinaka-playboy. Siguro dahil isa siyang model kaya kung sinu-sino ding mga babae ang mga pinapatos. Karamihan mga nasa showbiz kaya naman talo pa ang mga collector kung makapangulekta ng mga babae.

Nagkaroon na din ito ng sex scandal noon. Mabuti na lang at kaagad na naagapan ng kanyang manager. Maliban sa pagiging isang model, isa din itong businessman. May mga apartments at mga hotels ito na nagkalat hindi lang dito sa Manila kundi pati na din sa karatig na mga probensya.

"Basta! Magtiwala lang kayo sa akin. Baka sa mga susunod na buwan baka ako naman ang ikasal." nakangiting sagot ni Arthur at sinabayan pa nito ng pagtungga ng alak. Hinayaan ko na lang sila sa topic nila.

Wala akong pakialam kung balak ba nilang bumuo ng pamilya or hindi. Basta ang importante sa akin ngayun, masaya ako dahil tuluyan ng naitali sa pangalan ko ang babaeng mahal ko.

Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ng pamangkin kong si Jeann. Naglalakad ito palapit sa amin habang matalim na nakatitig kay Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga at muling napasulyap sa kinaroroonan ng asawa ko. Tahimik din itong nakatingin sa akin kaya kaagad ko itong kinindatan. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang kaagad na pamumula ng pisngi nito.

"Drake...ano ba! Hindi bat sinabi ko sa iyo na bawal kang uminom? Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Gusto mo ba tuluyan na akong magalit sa iyo?"

narinig kong wika ng pamangkin kong si Jeann. Wala talagang pinipiling lugar at oras ang katarayan nito. Kaya pala parang sabik itong si Drake na uminom ng uminom ng alak kanina dahil pinagbawalan pala nitong pamangkin ko.

"Honey, sorry. Kaunti lang naman. Isa pa hindi ko mahindian ang mga kaibigan ko eh. Lalo na ang Uncle mo." sagot naman ni Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Pati ako dinamay pa sa walang kwenta niyang katwiran. Nagpapatunay lang na takot ito sa pamangkin ko.

Sabagay, kaugali na yata nitong si Jeann ang Mommy Arabella niya. Lumalabas na ang pagkamasungit eh. Mabuti na lang at mabait itong si Drake. Isang sigaw lang mula kay Jeann nanginginig na kaagad.

"Totoo ba Uncle?" narinig ko pang tanong ni Jeann sa akin. Sinamaan ko ito ng tingin sabay tayo.

"Ewan ko sa iyo. Talo mo pa ang

Mommy mo sa sobrang higpit. Bawas- bawasan mo ang pangit mong ugali. Baka mamaya magising ka na lang isang umaga iniwan ka na ni Drake!" nang-iinis kong sagot. Tulala naman itong napatitig sa akin kaya kaagad ko itong tinalikuran.

Diretso akong naglakad patungo kay Veronica. Hindi ko na kaya pang magtiis. Gusto ko ng umpisahan ang honeymoon namin. Nagsipag-uwian na din ang ilang mga bisita kaya wala ng dahilan pa para manatili kami dito sa labas. Doon na lang kami sa kwarto namin para malaya naming magawa ang lahat ng gusto namin.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kaagad na pagngiti sa akin ni Veronica pagkalapit ko sa kanya. Masuyo ko itong hinawakan sa kamay at bago ko pa naibuka ang aking bibig para yayain ito sa kwarto namin nauna na itong magsalita.

"Rafael, nagugutom na ako." wika nito sa akin. Nagulat naman ako. Oo nga pala, sa sobrang abala namin pareho nakaligtaan ko itong yayain na kumain. Hindi din naman ito nagsasabi sa akin kanina. Wala sa sariling sinipat ko ang suot kong relo at ngali-ngaling batukan ko ang sarili ko dahil halos alas sais na pala ng hapon.

'Ganoon ba? Naku, pasensya ka na Sushine, hindi ko namalayan ang paglipas ng oras. Ano ang gusto mong kainin?" tanong ko sa kanya. Muli ako nitong nginitian bago sumagot.

"Gusto ko ng beef burger. Gusto ko maraming vegetables sa loob." sagot nito. Saglit naman akong napaisip. May kasama bang burger sa mga handa namin?

"Pwedeng mag-request ng burger sa chief uncle." nakangiting sabat naman ni Charlotte. Kaagad akong nabuhayan ng loob. Mabuti naman at meron. Sa dami ng pagkain na pwedeng irequest nitong asawa ko burger pa talaga. Sabagay, mas okay na din iyun. Kung sakaling wala dito marami namang restaurant na pwedeng orderan ng burger.

"Iyan lang ba ang gusto mo? How about drinks?" tanong ko sa kanya. Saglit itong nag-isip bago sumagot.

"Hmmm gusto ko kiwi juice. Iyung maasim na maasim ha?" sagot nito. Kaagad akong tumango at sininyasan si Charlotte na siya na muna ang bahala kay Veronica. Kaagad naman itong tumango.

Burger na lang din ang kakainin ko kaya naman dinagdagan ko na ang pinapagawa ko sa chief. Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid. Iilan na lang ang mga naiwang bisita. Sa hindi kalayuan nakita ko si Mommy at Tita Roxie na masayang nag-uusap samantalang ang mga byanan ko naman ay kausap ng mga kapatid ko.

Alam kong napaka-memorable ng araw na ito hindi lang sa aming dalawa ni Veronica kundi pati na din sa buong pamilya. Kaya naman sisiguraduhin kong magiging masaya ang buhay may asawa ko. Magiging pefect husband ako at ama ng aking mga anak. Magiging katulad ako ni Daddy Gabriel na sa lahat ng oras, Pamilya ang pinaka- priority.

Chapter 276

VERONICA POV

Hindi ko mapigilang mapangiti habang sinusundan ko ng tingin si Rafael. Nakakatuwa lang dahil kahit isa itong Villarama willing nitong sundin ang lahat ng gusto. Katulad na lang sa pagkain....pwede naman sana akong kumuha or magrequest sa mga nagkalat na mga waiter at waitresses para ipaserve na lang ang kung ano mang gusto kong kainin pero dahil gusto kong maglambing sa kanya hinintay ko pa talagang lapitan niya pa ako para sabihin na gutom na ako.

"Ang bait na talaga ni Uncle. Isang sabi mo lang nagkakandarapa na kaagad siyang sundin ka. Pero alam mo ba na hindi mautusan iyan dati? Napaka- makasarili kaya niyan noon at napaka- masungit pa!." narinig kong pang sambit ni Charlotte. Hindi ko tuloy maiwasan na lalong mapangiti.

"Talaga? Mabait naman si Uncle niyo. Siguro hindi niyo lang masyadong napapansin noon." sagot ko.

"Sa iyo lang iyan mabait. Kasi Love ka niya. Ikaw talaga ang swerte niya. Napalambot mo ang bato niyang puso. Kaya kung sakaling ma-inlove man ako balang araw...gusto ko iyung katulad kay Uncle. Iyung medyo badboy pero willing magbago dahil sa akin." narinig kong wika nito. Kita pa ang kilig sa mukha nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko tuloy mapigilan ang matawa ulit.

Pati mga mata nito nangingislap sa tuwa habang nagsasalita. Sa sobrang ganda ni Charlotte tiyak na marami ang nagkakagusto dito. Pero siyempre dahil minor pa ito ngayun hindi pa talaga pwedeng tumanggap ng manliligaw. Tiyak na magwawala ang Mommy nito na dating miyembro ng military.

"Hindi naman masama ang mangarap. At least ngayun pa lang alam mo na kung anong klaseng ugali ng isang lalaki ang gusto mo. Iyun nga lang hindi ka pa pwedeng ma-inlove. Minor ka pa lang at huwag kang magmadali." sagot ko. Narinig ko pa ang paghagikhik nito bago muling itinoon ang pansin sa akin.

"Sabihin mo nga sa akin...ano ang feeling ng isang babaeng inlove?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Ano bang klaseng tanong iyan? Bakit nakakaramdam ka na ba ng ganyang bagay sa opposite sex mo? May crush ka na ba?" nanunudyo kong tanong sa kanya.

Mabuti na lang at kaming dalawa lang magkaharap ngayun. Pagkaalis ni Rafael kanina, nagpaalam din si Beatrice na magbanyo muna samantalang si Jeann ayun kausap ang asawa niyang si Drake. Nagalit yata dahil nakita niyang umiinom ng alak ang asawa niya.

Vocal naman itong si Charlotte sa lahat ng bagay pagdating sa akin. Madaldal din ito. Sabagay, noon pa man malapit na talaga ang loob nito sa akin. Siya ang una kong nakapalagayan ng loob noong unang dating ko sa pamilya Villarama.

"Hmmm not sure but curious lang ako. "nakangiti nitong sagot sabay tingin sa kung saan. Kaagad kong napansin na nakatitig ito sa gawi nila Peanut at Arthur. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

Ibig bang sabihin isa kanila ang crush nitong si Charlotte? Well, hindi malabong mangyari iyun...katulad ni Rafael saksakan naman talaga ng

gwapo ang dalawang lalaking iyun. Kaya lang mukhang hindi pa yata ready ang dalawang iyan na magseryoso pagdating sa pakikipagrelasyon..

"Well, madali lang naman malaman kung sakaling inlove ka...." paumpisa kong wika. Wala akong nakuha na kahit na anong reaction mula kay Charlotte kaya kinalabit ko na ito.

"Ha? Anong sabi mo?" tanong pa nito sa akin ng makabawi sa huwesyo. Kunot noo ko itong tinitigan bago ako napatingin sa gawi nila Peanut. Huling huli ko din si Peanut na nakatitig sa gawi namin. Partikular na kay Charlotte.

Huwag niyang sabihin na may gusto din ang Peanut na iyun kay Charlotte. Naku, lagot na! Minor pa lang si Charlotte at tiyak na mag-aalburuto si Ate Carmela at Kuya Christian kapag malaman nila na dahan-dahan ng nagkakagusto ang anak nila sa isang lalaki.

"Hmmmm parang may idea na ako kung sino ang crush mo ah?" halos pabulong kong tanong kay Charlotte. Parang ang sarap din tudyuin nito. Kaagad kong napansin ang biglang pamumula ng pisngi nito. Hindi ko na naman tuloy maiwasan na muling matawa. Ang cute kasi tingnan ng reaction nito eh.

"Sixteen ka pa lang naman kaya hindi pa LOVE iyang nararamdaman mo sa kanya. Nag-uumpisa ka pa lang nagkaka- CRUSH sa isang lalaki which is normal lang sa mga teenager na kagaya mo." nakangiti kong wika. Lalo naman namula ang pisngi ni Charlotte. Wala na, mukhang tinamaan na talaga ito kay Peanut..

"Ang pogi niya kasi eh... Pero NO, ayaw ko sa kanya. Mas priority ko ang makapasok sa military." sagot nito. Muli akong napatitig dito. Kung

ganoon, talagang hindi na magbabago ang desisisyon nito.

Alam kong tutol ang halos lahat sa gusto ni Charlotte na pumasok sa military. Lalo na sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Ayos lang naman sana kung naging lalaki ito. Mas mabilis tanggapin iyun ng buong pamilya.

"Sure ka na ba diyan? I mean, marami namang mas magandang course diyan. Iyung hindi mo na kailangan pang lumayo sa pamilya mo." sagot ko kay Charlotte. Tumitig ito sa akin bago dahan-dahan na ngumiti.

"Dont tell me na isa ka din sa hindi sang-ayon sa gusto ko?" nakangiti nitong tanong. Wala naman akong nababakas na tampo sa tono ng pananalita nito kaya natawa ako.

"Hindi naman sa ganoon. Kaya lang... siyempre, nag-aalala din ako. Paano kung mapahamak ka? Hindi biro ang papasukin mong career Charlotte. Sana matuto ka ding makinig sa mga taong nakapaligid sa iyo. Kasi kapag may mangyaring masama sa iyo...sila ang unang masasaktan." sagot ko. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

"I dont know...well, matagal pa naman iyun. Marami pang time para makapag- isip." sagot nito. Kinawayan nito ang padaan na waiter at nag-utos ng maiinom na juice. Tinanong pa ako nito kung ano ang gusto ko pero tumanggi ako. KUmuha na ng makakain ko si Rafael at iyun na lang ang hihintayin ko.

Muli kong iginala ang tingin sa paligid. Muli pa akong napangiti ng mapansin ko sila Nanay at Tatay na abala sa pakikipag-usap kina Ate Arabella. Mabuti na lang talaga at kapalagayan ng loob ng mga ito sila Ate Bella. At least hindi sila mabo-bored habang nandito sa Resort.

"Hmmp akala mo naman ang gwapo. Kainis! May bago na namang babae na kinakalantari." nagulat pa ako ng marinig ko ang sinabi ni Charlotte. Hindi ko alam kung sino ang pinatatamaan nito pero nang sundan ko ng tingin kung sino ang tinititigan nito hindi ko maiwasan na matawa. Direkta itong nakatitig kay Peanut na noon ay abala na sa pakikipag-usap sa isang sexing babae.

Nagtatawanan pa ang dalawa kaya lalong nagsalubong ang kilay ni Charlotte.

"Akala ko ba crush lang? Bakit parang selos na selos ka diyan?" pabiro kong wika dito. Gusto kong makuha ang attention nito dahil baka may makapansin na isa sa kanyang mga pinsan at maging tampulan pa ito ng tukso.

"Kainis kasi. Akala mo kung sinong pogi." muling bulong nito. Mukhang biglang nasira ang mood nito. Hayaan ko na lang muna dahil natatanaw ko na ang bulto ni Rafael. Naglalakad na ito papunta sa akin habang dala ang nirequest kong pagkain.

Pagkarating ni Rafael kaagad itong naupo sa tabi ko pagkatapos nitong ilapag sa kaharap naming mesa ang tray na puno ng pagkain. Liban sa Burger na request ko may pasta din itong dala. Lalo tuloy akong nakaramdam ng pagkatakam at ngiting ngiti ako habang kinukuha ko na ang isa sa mga burger at kaagad na isinubo.

"Masarap ba? Dahan-dahan lang at baka mabulunan ka!" narinig ko pang wika ni Rafael sa tabi ko. Iniabot pa sa akin ang kiwi juice na nirequest ko sa kanya kaya kaagad ko naman iyun tinanggap.

"Kumain ka na din." yaya ko sa kanya. Tumango ito sabay dampi ng tissue paper sa gilid ng bibig ko. Gosh, kumalat pala ang sauce ng burger pagkagat ko kanina kaya siguro niya pinunasan kaagad.

Kaunting gesture mula kay Rafael pero sobrang tuwa ang nararamdaman ng puso ko. Hindi talaga ito nagkulang na ipakita at iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya. Ramdam na ramdam ng puso ko ang pag-aalaga niya sa akin..

"I think pagkatapos mong kumain, pwede na tayong mag rest. Baka masyado mo ng pinapagod ang sarili mo nyan eh." wika pa nito. Kaagad naman akong tumango.

Kailangan ko na nga itong pakinggan. Buntis ako at alam kong nag-aalala na ito sa kalagayan ko.

"Sure...kaya sabayan mo na ako sa

pagkain. Ang dami mong dala... burger lang naman ang nirequest ko." nakangiti kong wika sa kanya. Kinindatan uli ako nito bago kinuha ang pinggan na may lamang pasta. Naglagay ito sa kutsara at sinubuan ako. Kaagad ko naman tinanggap iyun.

"Hayyy sana all na lang talaga! Kulang na lang langgamin kayo sa sobarang ka -sweetan niyo sa isat isa." narinig ko pang bigkas ni Charlotte. Muli naman akong napatingin dito.

"Tsk! Bata ka pa para mainggit." sagot naman ni Rafael. Kaagad naman napaismid si Charlotte at nagmamadaling nagpaalam.

"Ikaw talaga! Ang hilig mong mang asar sa mga pamangkin mo." sita ko kay Rafael.

"Effective naman diba? Hindi ko na kailangan pang ipagtabuyan siya para iiwan tayo. Aba! Kanina ka pa wala sa tabi ko ah? Halos ayaw niya ng humiwalay sa iyo eh! Kanina pa kita gustong ma-solo noh?" sagot naman ni Rafael. Hindi ko tuloy mapigilan na makurot ito sa tagiliran. Napaka- demanding talaga nitong asawa ko.

Chapter 277

VERONICA POV

Maayos na natapos ang selebrasyon ng kasal namin ni Rafael. Parehong may ngiti sa aming mga labi habang magkahawak kamay kaming dahan- dahan na umakyat ng hagdan para magpahinga na muna sa aming kwarto.

"Happy?" tanong pa nito sa akin pagkapasok namin ng kwarto. Hinapit ako nito sa baywang habang titig na titig sa mukha ko.

"Hmmm Yes! Grabe...akala ko talaga pagbabakasyon lang ang pakay natin dito eh." nakangiti kong sagot sa kanya. Matamis na nginitian din ako nito bago ko naramdaman ang pagsayad ng labi nito sa noo ko.

Saglit pa akong napapikit dahil sa

kanyang ginawa.

Mabuti naman at na-surprised kita. Palagi mong tandaan Sunshine mahal na mahal kita at mamahalin kita habang buhay nakangiti nitong wika sa akin.

"Sure ba iyan? Baka mamaya papatol ka sa mga babaeng aali-aligid sa iyo ha? Akala mo hindi ko alam na hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng marinig ko ang malakas nitong pagtawa.

Na ano?" ngiting-ngiti nitong tanong, Halata sa mga mata nito ang panunudyo.

"Na maraming mga sexing babaeng aali-aligid sa iyo kapag nasa opisina ka. Naghihintay lang sila ng tamang oras para masilo ka nila. Hayst ngayun pa lang nagseselos na ako eh." kunwari nagmamaktol kong wika Napahalakhak naman ito.

"Nagseselos ka sa isang bagay na hindi pa naman nangyayari at never na mangyayari?" Nakangiti nitong wika. Napasimangot ako.

"Cute talaga ng asawa ko! Malabong mangyari ang iniisip mo. Takot ko lang na magalit ka sa akin eh!" nakangiti nitong wika sabay haplos sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan na mapangiti.

"Teka nga lang sino ba ang nagbigay sa iyo ng ganyang idea? Malabo mong masabi sa akin ang ganyan ngayun kung walang nagsusulsol sa iyo? May issue ba na pinapakalat ang taong iyun? Gusto niya akong siraan?? nakangiti nitong tanong. Mukhang hindi ito galit kaya naman palagay ang loob ko na pag-usapan namin ang ganitong issue.

"Sabi sa akin ni Jeann eh." kunwari nagtatampo kong sagot.

Alam ko naman na iniinis lang ako ni Jeann kanina. Malaki ang tiwala ko kay Rafael at alam kong hindi ako nito lulukuhin. Kaya lang gusto ko siyang subukan ngayun. Gusto kong marinig sa sarili nitong bibig ang kanyang katapatan.

"Naku..huwag kang maniwala doon. Baka iyung experience niya kay Drake iyung kinikwento niya sa iyo... Iyun talaga...maraming sexy na babae ang aali-aligid sa asawa niya dahil bar ang isa sa mga negosyo ng taong iyun eh." Natatawang sagot ni Rafael. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.

Sasagot pa sana ako ng maramdaman ko ang paglapat ng labi nito sa labi ko. Puno ng pagmamahal ang halik na nararamdaman ko sa kanya. Hindi ko na tuloy napigilan ang sarili ko. Kaagad akong napakapit dito habang tinutugon ang mainit nitong halik.

"Ahhmmm!" hindi ko maiwasang

ungol ng maramdaman ko ang pagbaba ng halik nito sa leeg ko. Alam kong kanina niya pa gustong gawin ito kaya naman hinayaan ko na lang. Gusto ko din naman eh.

Ilang saglit lang napuno na ng pinaghalong ungol naming dalawa ang silid namin. Pareho kaming game na ipadama sa isat isa ang init ng aming pagmamahalan.

Pareho kaming nakatulog na may ngiti sa labi habang magkayakap. Nagising ako kinaumagahan na mataas na ang sikat ng araw. Nang kapain ko sa tabi ko si Rafael wala na ito kaya naman tulala pa akong napatitig sa kisame bago nagpasyang bumangon.

Nakatulog ako ng maayos dahil sa sobrang pagod kagabi. Mabuti na lang at nagawa pa din akong bihisan ni Rafael ng damit pantulog. Naging kumportable buong gabi ko.

Nagpasya na akong maligo muna. Baka nagjogging lang si Rafael sa paligid ng resort kaya wala siya sa tabi ko.

Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko. Kumakalam na din ang sikmura ko at nakakahiya naman sa mga kasamahan namin kung ako lang ang wala sa ibaba. For sure tapos na ang halos lahat kumain ng breakfast.

Knowing Mommy Carissa at Daddy Gabriel, maaga lagi silang nagigising. Isa pa nandito din sila Nanay at Tatay at mga kapatid ko at gusto ko din silang maka-bonding muna bago sila bumalik ng probensya.

Kakatapos ko lang magbihis ng kumportableng summer dress ng bumukas ang pintuan ng kwarto. pumasok ang pawis na pawis na si Rafael at kaagad na gumuhit nag matamis na ngiti sa labi nito ng makita akong nag-aayos sa harap ng vanity mirror.

"Good Morning Sunshine! "kaagad na bati nito sa akin. Tagaktak ang pawis nito sa noo kaya naman kaagad akong naghagilap ng bimpo at lumapit dito.

"Pawis na pawis ka ohh? Hindi ka man lang nagdala ng pamunas mo." sagot ko sa kanya at ako na mismo ang nagpunas ng pawis nito sa noo. Naramdaman ko pa ang paghapit ng dalawang kamay nito sa baywang ko kaya hinayaan ko na lang. Ganito naman palagi ito eh.

"Sorry naman po. Nakalimutan ko eh." sagot nito. Seryoso ko itong tinitigan bago ako sumagot.

"Next time gisingin mo ako kung balak mong magjogging para maipaalala ko sa iyo ang mga kailangan mong dalhin. "seryoso kong wika sa kanya. Kaagad naman itong tumango bago ako hinalikan sa labi.

"Maliligo lang ako tapos sabay na

tayong bumaba" nakangiti nitong wika. Nakangiti naman akong tumango kaya naman nagmamadali na itong naglakad patungong banyo.

Para hindi mainip inayos ko na lang muna ang kama namin. Sinalansan ko ng maayos ang mga unan pati na din ang takip ng kama. Pwede namang hindi ko gawin iyun pero ayaw ko din naman iasa ang mga ganitong gawain sa mga kasambahay. Kung kaya ko naman gawin ginagawa ko na lang.

Kakatapos ko lang mag-ayos ng kama ng makarinig ako ng mahinang katok sa pintuan. Hindi naman naka-lock ang pinto kaya kaagad ko itong sinabihan na pwede niyang buksan iyun.

"Mam, pinapatanong po ni Madam Carissa kung gusto niyo daw pong dalhan ko na lang kayo ng pagkain dito. Medyo late na daw po kasi at kailangan niyo na daw pong makakain." wika nito sa akin. Muli kong nasipat ng tingin ang relos sa beside table. halos alas nwebe na pala ng umaga.

"Pakisabi bababa na kami. Hinihintay ko lang na matapos maligo si Rafael." sagot ko. Kaagad naman itong tumango at nagmamadali ng nagpaalam.

Nagpasya na din akong icheck ang walk in closet para maghanap ng damit na pwedeng isuot ni Rafael. Para pagkalabas niya ng banyo magbibihis na lang siya. Mabuti na lang at marami pala itong damit dito sa closet nya kaya hindi na ako nahirapan pang mamimili.

Sakto naman na pagkalabas ko ng walk in closet lumabas na din ito ng banyo.

"Magbihis ka na. Naka-ready na ang damit na isusuot mo." nakangiti kong wika habang lumalapit sa kanya. Muli kong napansin ang pagguhit ng masayang ngiti sa labi nito bago

tumango.

"Wow...ang sweet naman ng asawa ko! Pa kiss nga ulit." sagot nito. Akmang hahapitin ako nito ng bigla akong lumayo sa kanya. Mga ganitong banat ni Rafael alam na alam ko kung saan mapupunta eh.

"Hinihintay na tayo sa ibaba kaya magbihis ka na." nakangiti kong wika dito. Walang sabi-sabing tinanggal nito ang suot niyang roba. Napapailing na lang ako na tinitigan ito. Wala man lang intro-intro. Talagang hubot hubad sa harap ko. Pilyo talaga!

"Abat talagang gusto mo pa akong akitin ha? Magbihis ka na nga...kanina pa tayo hinihintay nila Mommy eh." natatawa kong wika sa kanya.

"Hindi ka na affected sa gandang katawan ko Sunshine?" tanong nito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa tayong tayo na naman nitong pagkalalaki. Hindi ba nauubusan ng energy ang asawa ko? Bakit palaging galit ang snake niya?

"Affected..pero hindi pwede ang iniisip mo asawa ko dahil gutom na ang baby natin." nakangiti kong sagot. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito kasabay ng mabilis na pagkilos nito para maisuot na ang mga damit na inihanda ko para sa kanya. Hindi ko naman maiwasan na matawa habang napapaupo na lang sa kama.

Chapter 278

VERONICA POV

Naging maayos ang mga sumunod na mga araw namin sa resort. Wala kaming ginawa ni Rafael kundi ang magbonding. Ipinasyal nya din ako sa buong paligid ng resort lalo na at pagkatapos ng tatlong araw nagsipag- alisan na din ang halos lahat ng miyembro ng pamliya.

Ang mga kapatid ni Rafael ay nagsipag- uwian na din ng Manila. May mga negosyong dapat asikasuhin at balik iskwela ang iba pang mga pamangkin kaya gustuhin man nilang magtagal dito sa resort hindi pwede.

Balik probensya na din sila Nanay at Tatay pati mga kapatid ko. Pero nangako naman si Nanay sa akin na 

once na manganak ako, babalik daw siya ng Manila. Personal niya daw akong aalagaan.

"Rafael, ingatan mo ang asawa mo ha? Iwasan niyo muna ang lumabas ng gabi lalo na at buntis iyang asawa mo." bilin pa ni Mommy sa amin. Paalis na din silang dalawa ni Daddy dahil may importante daw silang aasikasuhin sa Manila. Kaming dalawa na lang talaga ni Rafael ang maiiwan dito sa resort. Wala naman din dapat na ikabahala dahil marami naman kaming makakasama na mga kasambahay at ilang mga bodyguards.

"Dont worry Ma. Ako ang bahala sa asawa ko. May halos four days pa kami para mag-stay dito. Nagustuhan ni Veronica ang lugar kaya gusto kong sulitin namin pareho ang mga araw na wala akong pasok sa opisina para masamahan siyang makapamasyal" nakangiting sagot ni Rafael. Tumango naman si Mommy at ako naman ang binalingan ng tingin.

"Iha, kapag may hindi ka nagustuhan sa ugali ni Rafael, huwag kang mag- atubili na magsumbong sa amin ha? Para madisiplina ko kaagad." wika nito. Kaagad ko naman narinig ang pagtawa ni Rafael.

"Ma naman, of course, ako na ang bahala sa kanya. Susulitin namin sa pamamasyal ang mga araw na magkasama kami dito. Ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya."

nakangiting sagot ni Rafael. Nakangiting tumango naman si Mommy at tuluyan na silang nagpaalam sa amin para mauna ng umuwi ng Manila.

"So, saan mo ngayun gustong mamasyal?" nakangiting tanong sa akin ni Rafael ng kami na lang dalawa ang naiwan. Kunwari nag-isip pa ako bago ko tinuro ang maputing buhanginan sa dalampasigan. Muling lumawak ang ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Sure..pero hindi ka pwedeng maligo sa dagat ha? Tsaka na lang siguro pagkapanganak mo." sagot nito.. Kaagad akong tumango at hawak kamay kaming naglakad patungo doon.

Maraming puno ng niyog sa gilid ng dalampasigan kaya kahit na tirik ang sikat ng araw hindi naman masyadong ramdam. Pumuwesto kaming dalawa ni Rafael sa lilim ng isang malagong puno bago kami naupo.

"Wow...ang sarap ng simoy ng hangin. Ibang iba kumpara sa Manila." halos pabulong kong wika. Pareho kaming nakaupo sa buhanginan at ilang saglit lang naramdamam ko ang pagkabig sa akin nito. Pinapasandal niya ako sa kanyang dibidb na siyang kaagad ko naman ginawa.

"Yup! Super ganda ng lugar na ito..... Marami din mga cottages dito at pwede tayong magpalipas ng gabi sa isa sa mga iyun mamaya kung gusto mo." nakangiti nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapasubsob sa dibdib nito.

Suminghot-singhot pa ako. Walang kahit na anong pabango na gamit si Rafael pero gustong gusto ko ang amoy nito. Ewan ko ba, kapag kasama ko ito nakakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Kumpleto ang araw ko basta nasa tabi ko sya.

"Bakit ang bango mo?" wala sa sarili kong tanong. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Sunshine pareho pa tayong hindi naliligo. Paanong naging mabango?" tanong nito.

"Ah basta, mabango ka!" sagot ko at talo ko pang hinigpitan ang 

pagkakayapos dito. Naramdaman ko naman ang paghagod nito sa likuran ko kaya hindi ko maiwasang mapapikit. Ang sarap talaga ng ganito. Parang napakalutang ako sa alapaap.

"Mukhang hindi naman ang mga tanawin ang pakay mo eh. Pasok na lang tayo ng kwarto Sunshine!" narinig ko pang bulong nito. Naramdam ko pa ang labi nito na nakadikit sa noo ko. Muli akong napadilat at umayos ng upo. Bigla ko kasing naramdaman ang kaagad na pagbabago ng temperatura ng katawan nito. Alam na alam ko ang mga ganitong style ni Rafael eh.

"Sira ka talaga! Kasalanan mo dahil ang sarap sa ilong ng amoy mo." nakangiti kong sagot. Narinig ko pa

ang mahina nitong pagtawa sabay kabig sa akin ulit. Hindi na din ito nagsalita pa kaya muli kong itinoon ang pansin sa malawak na dalampasigan.

Natoon din ang attention ko sa kulay asul na karagatan. Napakatahimik ng paligid at ang sarap damhin ang dampi ng hangin sa balat ko.

"Parang ayaw ko sa cottage. Mas masarap pa rin kasi talaga matulog sa kwarto ng Villa eh. Kita ang karagatan kapag nakabukas ang sliding door papuntang balcony." nakangiti kong sagot. Tanging pagdampi ng halik sa tuktok ng ulo ko ang ginawa nito kaya nanahimik na din muna ako. Napaka- tahimik ng paligid at gusto kong busugin ang mga mata ko sa magagandang tanawin.

Hindi naman nagtagal ang pagtambay namin sa dalampasigan. Napagpasyahan na lang namin pareho na umuwi na muna ng Villa para makapagpahinga ako. Medyo nakakaramdam na din kasi ako ng gutom gayung ang dami ko namang nakain kaninang breakfast.

"Balik na lang tayo dito mamayang hapon. Sabay nating panoorin ang paglubog ng araw." narinig ko pang wika ni Rafael sa akin. Kaaagad naman akong sumang-ayon sa sinabi nito. Mas maganda pa nga siguro para naman mayaya ko itong maglakad mamaya sa dalampasigan. Hindi kasi namin magagawa ito ngayun dahil masakit na sa balat ang sikat ng araw.

Papasok na kami ng Villa nang kaagad kaming salubungin ni Manang Bering. Siya ang katiwala ng Carissa Villarama Beach Resort at halos dalawang dekada na din daw itong naninilbihan sa pamiya Villarama kaya naman hindi nakaligtas sa paningin ko kung paano ito itrato ng maayos ni Mommy Carissa. Halos pamilya na ang turing sa kanya ng lahat ng miyembro ng pamilya.

"Sir, Mam nandyan po si Sir Elijah, ilang minuto pagkaalis nila Madam at Senior kanina dumating din po siya" balita nito sa amin. Pareho naman kaming nagulat ni Rafael.

After ng kasal namin kaagad na nagpaalam si Elijah sa lahat na babalik na siya ng Manila. May importante daw siyang aasikasuhin kaya naman nakakapagtaka ang presensya nya ngayun dito sa resort.

"Nasaan po siya?" tanong ni Rafael. Kaagad na itinuro ni Manang Bering ang isa sa mga cottage malapit sa pool. Mula sa kinaroroonan namin tanaw namin si Elijah na tahimik na nakatitig sa kawalan habang may hawak na kopita na kung hindi ako nagkakamali alak ang laman niyon.

"May problema ba ang pamangkin mo?

"hindi ko maiwasang bulong kay Rafael. Umiling naman ito at muling binalingan ng tingin si Manang Bering.

"Manang, sa cottage na po kami kakain ng lunch." nakangiting imporma ni Rafael. Kaagad naman tumango si Manang Bering at nagpaalam na.

"Ano kaya ang nakain ng kulukoy na iyan at talagang bumalik pa dito?"

narinig ko pang bulong ni Rafael. Hinawakan ako nito sa kamay at sabay na kaming naglakad patungo sa kinaroroonan ni Elijah na noon hindi man lang napansin ang paglapit namin.

"Himala...muli ka yatang bumalik ng resort...and besides ang aga ng alak na iyan ah? Dont tell me na tinamaan ka na din ng problema?" kaagad na wika ni Rafael sa pamangkin pagkalapit namin. Kaagad na napalingon ang tingin sa amin si Elijah at hindi nakaligtas sa paningin ko ang namumula nitong mga mata. Mukhang ilang araw na itong hindi nakakatulog ng maayos at may ilang bakas na din ug bigote ang nag-uumpisang tumubo sa mukha nito palatandaan na napapabayaan nito ang sarili.

"Uncle...ganito ba talaga kasakit kapag mabigo sa pag-ibig?" diretsahan nitong tanong. Hindi ko alam kung matatawa o maawa ba ako kay Elijah. Huwag nyang sabihin inlove siya at talagang pinuntahan pa kami dito sa resort para sabihin iyun kay Rafael.

"A-anong sabi mo? Broken hearted ka? "tanong ni Rafael. Seryoso pa nitong tinitigan ang pamangkin na noon nag uumpisa ng maluha.

"Sino ang maswerteng babae?" tanong ko. Muling sumagi sa isip ko si Ate Ethel. Oo nga pala, bago kami pumunta dito sa resort nakausap ko pa sya. Umiiyak dahil sa relasyon nilang dalawa ni Elijah. So, posible kayang si Ate Ethel ang iniiyak-iyakan ngayun ni Elijah? Gosh, bakit ba napaka- mas iireto nila. Sa buong Villarama mukhang ako pa lang ang nakakaalam na ibinahay niya na si Ate Ethel

"Tell me..sinong malas na babae ang nakasilo sa loko-loko mong puso?" tanong ni Rafael. Kaagad ko naman itong kinalabit sa tagiliran. Sa tono ng pananalita nito mukhang gusto pa yata nitong asarin ang pamangkin.

"Si Ate Ethel ba?" diretsahan kong tanong. Mukhang ayaw magkwento ni Elijah kaya naman wala na akong choice kundi banggitin ang pangalan ni Ate Ethel.

Hindi naman ako nabigo dahil kaagad na ibinaling ni Elijah ang tingin sa akin. May ilang butil ng luha sa mga mata nito habang tumatango.

"Paano mo nalaman?" tanong nito. Eh di confirm si Ate Ethel nga ang iniiyakan nito.

"Iniwan niya na ako. Umalis na siya ng condo at hindi ko alam kung saan siya nagpunta." muling wika rito. Hindi ko alam maiwasan na magulat. Takang-taka naman si Rafael habang nakatitig sa pamangkin.

"Ha? Bakit daw? I mean, tumawag siya sa akin bago kami pumunta dito sa resort...nagsusumbong dahil hindi mo na daw siya pinuntahan sa condo...bad ka Elijah, pasekreto mo na palang ibinahay ang kaibigan ko? Ano ba ang plano mo sa kanya?" hindi ko na maiwasang tanong. May halong panunumbat sa tono ng boses ko pero wala na akong pakialam pa. Naku, huwag na huwag nyang lokohin ang babaeng nag-iisa kong kaibigan at tagapagtanggol noong nasa probensya pa kami.

Chapter 279

VERONICA POV

Pansin ko ang inis sa mukha ni Rafael habang pinagmamasdan ang lasing na pamangkin. Sabagay, nasa honeymoon stage kami at hanggat maari ayaw talaga niya ng isturbo. Pagbalik daw kasi namin ng Manila magiging abala na naman siya sa opisina kaya gusto niyang sulitin ang mga oras na magkasama kami. Gusto niyang ibuhos lahat ng oras niya sa akin.

"Lasing ka na! Magpahinga ka na! Mag -uusap tayo kapag maayos na ang takbo ng isip mo." sagot ni Rafael kay Elijah. Kahit papaano nakakaramdam din naman ako ng awa dito. Ano ba kasi ang nangyari? Sa sobrang abala ko hindi ko na tuloy nagawang tawagan ulit si Ate Ethel.

"Nica...sabihin mo nga sa akin, saan

kaya siya posibleng nagpunta? Pupuntahan ko siya kaagad! Miss na miss ko na talaga siya eh." imbes na sundin ang suggestion ng kanyang Uncle ako ang pinagbalingan nito.

"I dont know..pero titingnan ko kung ano ang magagawa ko. Tama ang Uncle mo, magpahinga ka muna. Ang aga- aga pa lasing ka na kaagad! Huwag kang mawalan ng pag-asa, maayos din ang lahat." sagot ko.

"Saan ba kasi siya nagpunta? Ayaw ko ng ganito eh. Hindi ko kayang mawala siya sa akin...kapag tumawag siya sa iyo, pakisabi naman na kapag tuluyan niya akong pagtataguan, magpapakamatay ako!" diretsahang wika ni Elijah...hindi ko alam kung nagbibiro lang ba ito or ano pero bigla akong nakaramdam ng kaba. Kaagad akong napatitig kay Rafael.

"Stop it Elijah! Ini-stess mo si Veronica dahil sa mga pinagsasabi mo eh! Huwag kang gumawa ng mga bagay na ikakapahamak mo! Kung gusto mong tulungan kita sundin mo muna ako ngayun. Magpahinga ka at kapag hindi ka na lasing mag-usap ulit tayo." maawtoridad na wika ni Rafael sa pamangkin.

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ako or ano pa man pero kaagad kong napansin ang pag-iyak nito. Siguro nga mahal din nito sa Ate Ethel.

at hindi lang sila nagkakaintindihan. Hay mabuti na lang talaga at hindi kami dumaan ng Rafael ko sa ganitong klaseng sitwasyon. Hindi namin naranasan na magkaroon ng malalang tampuhan.

"Fine...pero ipangako mo sa akin Uncle...tulungan mo ako ha? Hindi ko kayang mawala siya sa akin..mamatay talaga ako Uncle." sagot naman ni Elijah. Makulit na din ito siguro dahil lango na sa alak.'

Napansin ko naman ang bahagyang pagngiwi ni Rafael dahil sa narinig niya. Sabagay, sa sobrang pagiging pilyo nitong si Elijah noon hindi namin akalain na makikita namin ito sa ganitong sitwasyon. Easy go lucky lang ito at kapag nagkikita kami....palagi itong masaya at ni hindi yata naranasan sa tanang buhay nito na magkaproblema. Ngayun lang at dahil pa sa isang babae.

Kahapon ko pa hindi nahahawakan ang cellphone ko kaya naman pagkatapos naming kumain ng lunch balak kong tawagan si Ate Ethel. Pareho silang kawawa ni Elijah kong magtitikisan lang sila. Pareho naman nilang mahal ang isat isa bakit kailangan pa nilang pahirapan ang mga sarili nila?

"Dito ka lang muna Sunshine.... aalalayan ko lang ang makulit na ito sa loob ng villa. Mukhang walang tulog kaya hindi nakakapag-isip ng matino."

paalam ni Rafael sa akin. Nakaalalay na ito sa kanyang pamangkin para ihatid na sa isa sa mga bakanteng kwarto ng Villa. Nakangiti naman akong tumango.

Nasundan ko na lang sila ng tingin habang papasok sila ng Villa. Hindi ko rin naman maiwasan na mag-alala sa isiping saan pala nagpunta si Ate Ethel? Kung umalis ito ng condo saan siya tumutuloy ngayun.

Hayyy bakit ba nakaligtaan ko ang tungkol sa kanya. Kung alam ko lang na aalis siya ng condo dapat pala niyaya ko na lang siya dito sa resort.

Nakapagbonding pa sana kami at nakapag usap pa sana sila ng maayos ni Elijah.

Hindi sana broken hearted ang Elijah na iyun ngayun.

Hindi naman nagtagal muli akong binalikan ni Rafael dito sa cottage.

Kaagad naman daw nakatulog si Elijah kaya wala ng dapat pang ipag-alala.

Naghintay lang kami ng ilang minuto at dumating na din ang pagkain namin dito sa cottage kaya kaagad naman kaming kumain habang pinag- uusapan namin ang tungkol sa sitwasyon ni Elijah,.

"Hindi bat kaibigan mo ang Ethel na iyun? Alam mo ba kung nasaan siya ngayun para ipasundo natin siya?" nasa kalagitnaan na kami ng pagkain nang marinig ko ang tanong na iyun ni Rafael. Saglit akong natigilan bago umiling.

"Hindi ko alam kung nasaan siya ngayun pero pwede ko siyang tawagan. "nakangiti kong sagot.

"Nag-aalala ako sa sinabi ni Elijah kanina eh. Baka totohanin niya. Baliw pa naman iyun minsan mag-isip."

sagot nito. Natigilan naman ako. Oo nga pala, kalog at may pagkapilyo si Elijah pero nakakatakot pa rin ang nabanggit niya kanina. Ayaw ko naman siyang mapahamak kung pwede naman namin siyang matulungan.

"Alam kaya ito nila Ate Miracle? I mean, mabait si Ate Ethel, at kung nagmamahalan silang dalawa dapat maging legal din sila sa mga mata ng mga kapatid mo. Sa Mommy at Daddy ni Elijah. Nakausap ko si Ate Ethel before tayo pumunta dito sa Batangas at nabanggit niya sa akin na pa-sekreto na daw silang nagsasama ni Elijah..... may pinag-aawayan sila kaya ilang linggo ng hindi nagpapakita sa kanya si Elijah kaya siguro napuno na siya at umalis na ng tuluyan ng condo." mahaba kong sagot. Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Rafael dahil sa sinabi nito.

"Walang nababanggit sila Ate Miracle at Kuya Roldan tungkol dito. Gagong Elijah..may pasekre-sekreto pang nalalaman at ngayung iniwan siya basta na lang siya maglalasing? Pati tayo idinamay pa sa pagiging broken hearted nya?" sagot ni Rafael. Bakas sa boses nito ang inis. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kamay para pakalmahin.

"Hayaan mo na muna. Tatawagan ko na lang si Ate Ethel at aalamin ko kung nasaan siya. Tutulong ako sa kanilang dalawa hanggat kaya ko." nakangiti kong sagot.

"Nagkaroon ka pa tuloy ng obligasyon. Imbes na relax ka lang sana nadamay ka pa sa problema ng pamangkin ko." sagot ni Rafael.

"Hayaan mo na. Hindi na din naman iba sa akin si Elijah. Mabait din naman siya at maayos ang pakikitungo niya sa akin. Si Ate Ethel naman, ganoon din... tagapag tanggol ko kaya siya laban sa mga nambu-bully sa akin noon...siguro ito na din ang chance ko para makabawi sa kanila." nakangiti kong

sagot. Buong pagmamahal naman akong tinitigan nito sabay haplos ng pisngi ko.

Chapter 280

VERONICA POV

Pagkatapos kumain balik kwarto kami ni Rafael. Kaagad kong hinagilap ang aking cellphone at tinawagan si Ate Ethel. Mabuti na din at kaagad itong sumagot at nang tanungin ko siya kung nasaan siya nasa isang kumpanya daw siya. Nakapila dahil nag-aaply ng trabaho.

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Kaagad ko itong niyaya na puntahan ako dito sa resort. Noong una parang ayaw pa nitong pumayag dahil malapit na daw tawagin ang pangalan niya for interview pero noong sinabi ko na namimiss ko siya napapayag ko din. Mabait si Ate Ethel at alam kong hindi nya ako bibiguin.

"Diyan ka lang...ipapasundo na lang

kita sa isa mga driver ng Villarama. Private road ang daanan patungo dito sa resort at baka mahirapan ka kapag mag-commute ka lang." sagot ko sa kanya.

"Ano ba kasi ang meron? I mean, bakit biglaan naman ang pagyayaya mo sa akin?" sagot nito. Of course, iniiwasan kong banggitin sa kanya ang tungkol sa problema nilang dalawa ni Elijah. Baka kapag malaman niyang nandito din si Elijah hindi ako pupuntahan eh.

"Basta! Punta ka na lang.... Surprised wedding ang nangyari sa akin at nakukunsensya ako dahil hindi kita naimbitahan. Ikaw pa naman ang isa sa mga best friend ko tapos wala ka sa importanteng okasyon ng buhay ko." sagot ko. Mabuti na lang at nakaisip kaagad ako ng magandang dahilan.

"Nabalitaan ko nga na ikinasal kayong dalawa ni Rafael. Kalat na kalat ang balita sa mga newspaper at na-feature din sa mga telebisyon. Akalain mo, nagkaroon na ako ng friend na tinitingala na din sa lipunan? Masaya ako para sa iyo Nica! Congratulations!"

sagot pa nito sa kabilang linya. Kaagad naman akong napangiti.

"Well, kung talagang masaya ka para sa akin, huwag mo akong biguin ngayung araw. Huwag kang mag-alala, kung kailangan mo ng trabaho, kakausapin ko si Rafael tungkol diyan. Baka matulungan ka niya na makahanap kaagad na hindi na kailangan pang pumila ng matagal." sagot ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Sige..promise mo iyan sa akin ha? Kailangan ko na kasi talagang makahanap ng trabaho. Mauubos na ang ipon ko eh at kailangan ko din makapagpadala ng pera sa probensya." sagot nito.

Hindi naman nagtagal ang aming pag- uusap. Kaagad kong sinabi kay Rafael kung saan pipick-apin si Ate Ethel kaya kaagad nitong tinawagan ang isa sa kanyang mga tauhan. Sila na ang bahalang maghatid kay Ate dito sa resort.

"Hayst nasa honeymoon stage pa tayo pero inaayos pa natin ang love life ng iba. Pasaway talaga itong si Elijah." narinig ko pang reklamo ni Rafael pagkatapos nitong makipag-usap sa telepono. Kakatapos lang itong kausapin ang isa sa kanyang mga tauhan na susundo kay Ate Ethel.

"Hayaan mo na. At least nakatulong tayo sa pamangkin mo." nakangiti kong sagot habang himas-himas ko ang medyo may kalakihan ko nang tiyan.

"Sabagay, nandito na eh. Wala tayong magagawa kundi tulungan sila. Baka totohanin pa ni Elijah ang sinabi niya kanina." nakangiti nitong sagot.

Ilang oras din kaming naghintay bago muling nakatanggap ng tawag mula kay Ate Ethel na nasa ibaba na daw sila.

Kaagad kong niyaya si Rafael pababa para salubungin siya. Mukhang hanggang ngayun tulog pa si Elijah kaya naman chance na naming dalawa ni Ate Ethel na makakapag-kwentuhan muna.

"Kumusta ang byahe?" nakangiti kaagad kong tanong sa kanya pagkalapit ko. Hinawakan ko pa ito sa dalawang kamay at binigyan ng masayang ngiti sa labi. Iniwan muna kami ni Rafael para makapag-usap daw kami ng maayos.

"Ayos naman. Naku, Congrats ulit, malapit na pala kayong magkaanak ni Rafael. Ang swerte mo talaga Nica." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na matawa dahil sa sinabi nito.

"Siya nga pala..pasensya ka na kung hindi na ako nakapag-return call sa iyo noong last natin na pag-uusap. Ano ba talaga ang nangyari? Ikaw ha.

nakakapagtampo ka..nagawa mo pa talagang mag-sekreto sa akin." kunwari nagtatampo kong sagot sa kanya.

Kaagad itong natameme kasabay ng pagbabago ng expression ng mukha nito Nagtataka naman akong napatitig dito.

"Hindi ako sure kung seryoso ba talaga sa akin si Elijah... Hindi ko din alam kung mahal nya ba ako or gusto niya lang akong gawing parausan." maluha- luha nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Na shock yata ang buo kong pagkatao dahil sa narinig kong salita mula dito. Mukhang may mas malalim pa na dahilan kaya nagawang umalis ni Ate Ethel ng condo. Mukhang may mga bagay na dapat kong malaman tungkol sa kanilang dalawa.

"Wala naman talaga akong balak na

patulan siya eh...hindi lahat ng tao kasing swerte katulad mo Nica.....kaya lang dumating talaga sa punto na kailangan ko siya noon...Naaksidente si Tatay at kailangan niya ng malaking halaga para maoperahan." kwento nito.

Nagulat man pero hindi na ako nakaimik. Hahayaan ko na lang muna siyang magkwento. Bihira lang din kasi kaming nagkakausap kaya naman wala akong kaalam-alam sa mga nangyari kay Ate Ethel.

"Noon pa man kinukulit nya na ako. Hindi bat siya din ang tumulong sa akin noon para makapasok ako sa isang restaurant? Noong nalaman niya na kailangan ko ng malaking halaga..... inofferan niya ako... indecent proposal pero pinatos ko pa rin. Pumayag akong ibigay ang katawan ko sa kanya kapalit ng mga gastos para sa operasyon ni Tatay. Iniwan ko na din ang trabaho ko dahil iyun ang gusto niya. Gusto niyang magfocus lang ako sa kanya dahil bayad na daw ako..hindi ako pwedeng umatras dahil may kuntrata siyang pinapirmahan sa akin. Hindi ako pwedeng umalis hanggat hindi siya magsasawa sa akin." mahaba nitong sagot. Sunod-sunod din ang pagtulo ng luha sa mga mata nito habang nagkwento.

Lalo akong nagulat. Hindi ko akalain na may mga ganitong nangyayari na pala sa buhay niya. Sa buhay nilang dalawa ni Elijah.

"A-anong sabi mo? Nagawa ni Elijah iyan sa iyo?" sagot ko. Hindi ako makapaniwala na may ganoong pag- uugali si Elijah. Ni sa hinagap hindi man lang sumagi sa isip ko na magagawa nitong mag take advantage sa kalagayan noon ni Ate Ethel. Imbes na tulungan niya na lang nagawa niya pa talagang gawing sex slave ang bestfriend ko kapalit ng pera.

Sa mga nalaman, pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko. Nakaramdam din ako ng panlalamig ng buo kong katawan. Narealized ko na hindi ko pa pala lubusang kilala si Elijah. Hindi pala siya mabait na tao dahil nagawa niyang pagsamantalahan ang kahinaan ni Ate Ethel.

"At pumayag ka? Bakit? I mean hindi mo ito nababangit sa akin noon. Gago ang Elijah na iyan...dapat nga pala talaga sa kanya iiwan mo eh. Hindi nya man lang naisip kong ano ang posibleng epekto sa iyo ng ginawa niya. "naiinis kong sagot. Hindi ko maiwasang maawa kay Ate Ethel. Hindi na nito napigilan pa ang lalong maiyak. Awang awa naman akong napatitig sa kanya.

Pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko sa mga nalaman ngayun. Kung kailan hindi ako pwedeng ma-stress dahil buntis ako mukhang hindi ko ito maiiwasan ngayun. 

Humanda sa akin ang Elijah na iyan. Hindi pwedeng hindi siya maparusahan sa ginawa niya kay Ate Ethel.

"Kasalanan ko din naman dahil pumayag ako. Pero alam mo, sa lahat ng pagkakataon, sa lahat ng mga nangyari sa aming dalawa...mukhang ako pa rin yata ang mas talo dahil lalong nahulog ang loob ko sa kanya. Hindi ko namalayan na minahal ko na pala siya ng sobra." narinig kong wika ni Ate Ethel.

Chapter 281

VERONICA POV

Sa mga narinig ko kay Ate Ethel hindi ko tuloy malaman kung tama ang naging desisyon ko na papuntahin ito ngayun dito sa resort. Napaka-unfair naman pala talaga ni Elijah sa kanya. Hindi ko akalain na sa kabila ng kabaitan na ipinapakita nito sa akin may itinatago pala itong ganoong ugali.

For sure hindi ito alam nila Ate Miracle. Lalong hindi din siguro ito alam nila Mommy at Daddy. Haysst hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng lungkot. Hindi ko akalin na sa kabila ng kasiyahan na nararanasan ko may isa pa lang tao na malapit sa akin ang nagdurursa.

"Mahal ko siya kaya nagawa ko ring pumayag sa mga kondesyunis niya. Umaasa ako na matutunan niya din akong mahalin pero nalaman ko na

lang na may iba na siyang gusto." napukaw ako mula sa malalim na pag- iisip ng muling magsalita si Ate Ethel. Awang awa ako dito dahil kita ko sa kanyang mukha ang paghihirap ng kanyang kalooban.

"I dont know...nagulat ako Ate. Hindi ko akalain na may mga ganitong nangyayari na pala sa iyo. Dapat noong nangangailangan ka ng pera sinabi mo din sa akin. Siguro naman matutulungan din kita eh. Na hindi na kailangan pang pumayag sa gusto ng Elijah na iyun." sagot ko. Kaagad itong napayuko. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga dahil parang gusto ko na din maiyak sa sobrang awa na nararamdaman ko sa kanya.

"Sorry, nahihiya din kasi ako eh. Oo, magkaibigan tayo pero ayaw kong isipin ng ibang tao na oportunista ako. Kailangan din ng pamilya mo ang tulong at ayaw ko ng dumagdag pa."

sagot nito sabay punas ng luha sa kanyang mga mata.

"Ate naman! Para ano pa at magkaibigan tayo. Nakalimutan mo na ba na ikaw ang palagi kong tagapag- tanggol noon? Malapit ka sa puso ko at nasasaktan din ako sa mga nangyari sa iyo ngayun." sagot ko sa kanya. Pilit itong nagpakawala ng ngiti sa labi. Hinawakan pa ako nito sa kamay bago nagsalita.

"Laban ko ito! Kakayanin ko! Huwag mo akong isipin..ayaw kong maapektuhan ang pagbubuntis mo dahil sa akin."

sagot nito. Lalo naman akong humanga sa ipinapakita nitong katapangan. Grabe pala ang fighting spirit ni Ate Ethel.

"Alam mo naman na wala akong kapatid diba? Parang kapatid na ang tingin ko sa iyo Nica. Kaya nga lahat

ginawa ko noon para maipagtanggol kita eh. Hindi mo dapat problemahin ang mga problema ko. May awa ang Diyos at malalagpasan ko din ito." nakangiti nitong  wika. Hindi ko namam maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Bigla tuloy akong nakaramdam ng guilt. Sa lahat ng mga masasayang nangyari sa buhay ko nakakalimutan kong imbitahan ito. Napakalinis ng pagmamahal na ibinigay nito sa akin. Noon pa man parang Ate ko na nga siya. Although two years lang ang tanda nito sa akin pero napakabait ng pakikitungo niya sa akin.

"Ate salamat! Parang kapatid na din ang turing ko sa iyo. Nakakalungkot nga lang dahil dumaan ka sa matinding pagsubok na wala ako sa tabi mo. Hindi man lang kita nadamayan." sagot ko sa kanya. Pilit itong ngumiti sa akin kahit na sobrang hirap ng nararamdaman ng

kalooban nito.

"Huwag mong isipin iyan. Masaya ako sa naging kapalaran mo. Masaya akong nakikita na nasa maayos kang kalagayan Nica." nakangiti nitong sagot.

"Salamat Ate...Teka...anong oras na ba? Hindi ka pa yata kumakain eh... sasamahan kita sa dining area para malagyan ng laman ang sikmura mo.''' yaya ko dito. Pilit kong pinapasigla ang boses ko para naman gumaan pareho ang aming pakiramdam. Muling sumilay ang pilit na ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Sure..kanina pa nga ako gutom eh.

Kaya siguro napaka-emotional ko." sagot nito. Kaagad naman akong tumayo at hinawakan ito sa kamay. Sabay na din kaming naglakad papasok ng Villa.

Diretso kami ng dining area. Pahinga time ng mga kasambahay kaya naman ako na mismo ang naghalungkat ng pwedeng makain sa loob ng ref. Mabuti na lang at marami pang mga left over kaya isa-isa ko iyung nilabas.

"Ate, pili ka na kung ano ang gusto mong kainin." nakangiti kong wika. Ima-microwave na lang namin ang mga ito para makakain kami pareho. Muli na naman kasi akong nakaramdam ng gutom.

"Ang dami niyan ah. Teka, ako na lang ang mag-iinit ng mga ito. Maupo ka na lang at ako na ang bahala," nakangiti nitong sagot sa akin. Kaagad naman akong umiling.

"Guest kita Ate kaya dapat pagsilbihan kita." natatawa ko namang sagot.

"Naku, baliktad yata. Hindi mo ako dapat pagsilbihan dahil nakakahiya sa iyo. Ikaw na ngayun ang pinagsisilbihan ng lahat Nica."

natatawa naman nitong sagot. Naglalagay na ito ng mga pagkain sa pinggan para maumpisahan na naming initin sa microwave.

"Susss hindi totoo iyan. Ako pa rin ang Nica na nakilala mo Ate." sagot ko. Kaagad ko naman napansin ang pagtango nito.

"Alam ko...dahil kung talagang nagbago ka na hindi mo ako naiisip ngayun."natatawanan nitong sagot. Kinuha ko naman ang bowl na may lamang pagkain at ako na mismo ang naglagay sa loob ng microwave.

"Hindi ako magbabago noh...asawa ko lang ang mayaman at ako pa rin ito."

sagot ko. Kaagad ko naman narinig ang malakas na pagtawa ni Ate Ethel kasabay ng pagpasok ng isang pigura dito sa loob ng dining area.

Walang iba kundi si Elijah. Sapo nito ang ulo. Magulo ang buhok at mukhang kagigising lang at parang tanga na natulala na nakatitig sa gawi ni Ate Ethel.

"ohh Elijah..gising ka na pala? Masakit ang ulo? Inom pa more!" wika ko para mapukaw ang attention nito. Parang bigla kasi itong naging tood. Pareho pa talaga silang dalawa ni Ate Ethel na walang kakukurap kurap na nakatitig sa isat isa. Ano ito, may sarili na silang mundo ngayun? Silang dalawa lang ang tao dito sa loob ng kusina?

"E-Ethel...Honey, nandito ka? Sinundan mo ako dito? Hindi ka na galit sa akin?" narinig ko pang bigkas ni Elijah. Parang gusto ko naman itong batukan. Pagkatapos ng mga ginawa niya kay Ate Ethel nagawa niya pa talagang magtanong ng ganito?

Feelingero pa! Sino siya para sundan ni Ate Ethel dito. Sa mga nalaman ko na pinanggagawa niya kay Ate Ethel hindi ko hahayaan na saktan niya ulit ito.

Kung talagang mahal niya si Ate dapat paninidigan niya. Hindi pwedeng basta na lang niyang ibahay na hindi niya pinapakasalan.

Chapter 282

VERONICA POV

Hindi ko maiwasan na magpapalipat- lipat ng tingin sa dalawa. Kanina pa titig na titig sa isat isa na akala mo sampung taon hindi nagkita.

"Nandito ka din?" narinig kong tanong ni Ate Ethel. Napansin ko pa ang pag- uunahan sa pagpatak ng luha sa mga mata nito.

"O---oo! God! Hindi mo ba alam kung gaano kita na miss?" sagot naman ni Elijah. Kaagad pa itong naglakad papunta kay Ate Ethel at niyakap ng mahigpit. Tahimik naman akong nanonood sa kanilang dalawa. Hindi ko pa maiwasan na mapataas ng kilay ng mapansin ko na biglang nagpumiglas si Ate Ethel. Galit nga talaga kay Elijah at dapat lang na mag extra effort ito kung gusto niyang magkabati pa silang dalawa.

"Pwede ba Elijah! Bitawan mo nga ako! "narinig ko pang wika ni Ate Ethel. Halata sa boses nito ang pagdaramdam.

Bahala na..tsismosa na kung tsismosa pero curious talaga ako kung nagmamahalan nga ba ang dalawang ito. Sayang naman kung ngayun pa sila maghihiwalay gayung may gusto naman pala sila sa isat isa. Kung willing naman magbago si Elijah at mangako siyang pakasalan si Ate Ethel why not diba?

"Honey, Ethel, let me explain!" nagsusumamo pang wika ni Elijah.

"Wala ka ng dapat pang ipaliwanag. Tapos na tayong dalawa. Hindi mo na ako kailangan. Wala akong nagawang kasalanan sa iyo dahil ikaw ang sumira sa kontrata natin." humihikbi na sagot naman ni Ate Ethel. Napapalingon pa ito sa akin na parang nahihiya. Sa hiya ko din sa kung anong iisipin nito bigla kong itinoon ang buong pansin ko sa mga pagkain. Kailangan kong mailagay isa-isa ang mga ito sa loob ng microwave para mainit.

"No! I am sorry! Pinagsisihan ko na ang lahat. Magsimula tayo ulit! Promise, babawi ako. Hindi na ako

gagawa ng bagay na makakasakit sa damdamin mo. Magiging tapat ako sa iyo basta huwag mo lang akong iiwan." sagot nito.

"Kung gusto niyong magkaliwanagan pwede kayong mag usap sa garden or sa isa sa mga cottages. Huwag lang dito sa kitchen dahil nagugutom na ako." singit ko naman sa dalawa. Nakakahiya naman kung nasasagap pa ng dalawa kong tainga ang pinag-uusapan nila. Privacy na dapar nila iyun eh.

Hindi naman ako ganoon ka-tsismosa noh. Mamaya ko na susumbatan si Elijah sa pinanggagawa niya kay Ate Ethel kapag tapos na silang mag usap. Hindi pwedeng palagpasin ko ang ginawa nya sa Ate Ethel.

"I am sorry Nica...pumunta ako dahil para sa iyo. Hindi sa kung kahit kanino. " sagot naman ni Ate Ethel at nagmamadaling naglakad palapit sa

akin. Pasimple pa nitong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Elijah na noon kita ang pait sa mga mata.

"Give her time. Hayaan mo munang humupa ang galit niya." wika ko kay Elijah. Tumitig muna ito sa akin at akmang lalapit kay Ate Ethel ng umiwas ito. Napapailing naman ako habang tinitingnan silang dalawa.

"Alam ko naman na kasalanan ko eh. Sige na please, patawarin mo na ako. Ilang araw na tayong hindi okay at nahihirapan na ako." nagsusumamong wika ni Elijah.

"Hindi! Wala na tayong dapat pang pag -uusapan. Sinaktan mo na ako at ayaw ko ng maulit iyun." sagot naman ni Ate Ethel. Akmang kukunin nito ang pagkain na nasa microwave ng bigla itong yakapin ni Elijah mula sa likuran.

Kikiligin na sana ako kaya lang pareho ng umiiyak ang dalawa. Natameme tuloy ako.

Hikbi at iyakan ang namayani sa buong paligid. Para tuloy akong nanonood ng live na pelikula. Mabuti na lang at dumating si Rafael. Masarap manood ng mga ganitong eksena kapag may kasama.

"Nagkita na sila? Nagkabati kaagad at dito pa talaga sa kusina?" tanong ni Rafael sa akin. Imbes na maiyak din sa nasaksihang eksena hindi ko tuloy maiwasan na matawa.

"Tingin mo, mukha naman silang nagmamahalan diba? Bakit kailangan pang idaan sa mga ganitong bagay? Bakit kailangan pang idaan sa pera ng nakakainis mong pamangkin ang lahat?

"bulong kong sagot kay Rafael. Naguguluhan naman itong napatitig sa akin.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong nito.

"Wala ako sa mood magkwento. Nagugutom ako. Basta pagkatapos nito pangaralan mo iyang pamangkin mo ha? Magagalit talaga ako sa kanya kapag lolokohin niya si Ate Ethel." sagot ko at naglakad papunta sa kinaroroonan ng microwave. Inilabas ko ang medyo mainit ng ulam na isinalang ko kanina at dinala sa dining table.

"Kayong dalawa! Lumabas kayo dito sa dining area. Hindi ito ang lugar para mag-iyakan kayo." narinig ko pang saway ni Rafael kina Elijah at Ate Ethel. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Panira talaga sa moment itong asawa ko. Pwede naman niyang hayaan na lang muna dahil hindi naman nakakasagabal.

"Naku, sorry po!" narinig ko pang wika ni Ate Ethel sabay bitiw sa

pagkakayakap sa kanya ni Elijah. Matalim pa nitong sinulyapan si Elijah sabay yuko. Pigil ko naman ang sarili kong matawa.

Parang nakikita ko na magkakabati din ang dalawang ito. Of course bago mangyari iyun dapat talaga mangako itong si Elijah na huwag nya ng sasaktan si Ate Ethel. Hindi ko kayang nakikita na umiiyak ito.

"Uncle naman, moment namin ito kaya pwede bang iwan niyo muna kami? Hayaan niyo muna kaming magkausap."sagot naman ni Elijah. Kaagad naman itong tinitigan ng masama ni Rafael.

"Fuck off! Sa labas kayo mag usap! Hindi dito! Lugar ito ng kainan at hindi pwedeng dito pa kayo mag iyakan. Isa pa akala mo ba hindi ko alam ang mga pinanggagawa mo? Humanda ka dahil tiyak na malalagot ka sa mga magulang mo dahil sa mga kabulastugan na ginawa mo!." seryoso naman sagot ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Nakikinig ba ito habang nag-uusap kaming dalawa ni Ate Ethel kanina? Kung hindi paano niya nalaman ang tungkol dito.

Seryoso pa akong napatitig kay Rafael na kaagad naman akong kinindatan.

"Sumabay ka muna sa pagkain dito

Miss. Hayaan mo iyang pamangkin ko para magtanda sa ginawa niyang

kasalanan sa iyo." muling wika ni

Rafael. Aalma pa sana si Elijah kaya lang pinukol ito ng masamang tingin ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Base sa mga lumalabas na salita sa bibig ni Rafael, mukhang alam na alam na niya ang kasamaang ginawa ng kanyang pamangkin kay Ate Ethel. Buti nga sa kanya. Pabor ako sa sinabi nito.

Dapat pahirapan muna si Elijah para magtanda.

"Ate...kain na tayo." nakangiti kong yaya kay Ate Ethel. Nahihiya itong tumitig sa gawi namin bago dahan- dahan na naglakad palapit sa amin.

"Elijah, ano ang ginagawa mo? Isalang mo ang ibang pagkain sa microwave! Abat kung talagang nagsisisi ka sa mga ginawa mo patunayan mo!." utos ni Rafael sa kanyang pamangkin. Muli akong napangiti. Mukhang nagpapraktis na ang asawa ko na mangdisiplinahin ah?

"Uncle, hindi mo ako alipin. Nasaan ba ang mga kasambahay? Tatawagin ko sila." sagot naman ni Elijah at akmang lalabas na ng pigilan ito ni Rafael.

"Nagpapahinga sila. Ikaw na ang gumawa kung ayaw mong magkalitse- litse iyang buhay mo!" asar naman na sagot ni Rafael. Kakamot-kamot naman ng ulo si Elijah na kaagad na napasunod. Wala siyang choice kundi ang sumunod dahil hindi ko talaga siya kakampihan dahil sa mga ginawa niyang kasalanan kay Ate Ethel.

Chapter 283

VERONICA POV

Pagkatapos namin kumain nakuha din sa pakiusapan si Ate Ethel ni Elijah. Pumayag din itong makipag-usap upang magkalinawan silang dalawa. Pabor naman ako sa bagay na iyun dahil pareho naman silang mahalaga sa akin. Wala akong ibang hangad kundi ang kaligayahan nilang dalawa.

Kung sakaling silang dalawa ang magkakatuluyan pabor ako sa bagay na iyun. Kailangan lang din talaga siguro nilang mag-usap ng maayos para malaman nila pareho kung ano man ang nararamdaman nila sa isat isa.

"I think kailangan muna nating magpahinga. Gusto mong mamasyal mamaya sa tabing dagat diba?"

masuyong tanong sa akin ni Rafael. Kakapasok lang namin ng kwarto at bigla akong nakaramdam ng antok.

Ang hirap pala talaga kapag buntis ka. Nakakaramdam na din ako ng bigat ng aking katawan.

"Oo nga eh. Parang ang sarap matulog lalo na at ganitong busog na busog ako. "nakangiti kong sagot.

Kaagad akong inalalayan nito na makahiga ng maayos ng kama.

"Rafael, palagay mo, magkakaayos din kaya sila Ate Ethel at Elijah? Tingin ko naman nagmamahalan silang dalawa eh." wika ko habang nakahiga na ako ng kama. Pumuwesto ito sa paanan ko para masahiin ang paa ko. Kontento ako sa mga ganitong gesture niya sa akin. Kahit papaano nababawasan ang hirap ng pagbubuntis ko dahil sa mga ginagawa niyang ito sa akin.

"Tingnan natin. Dont worry, sisiguraduhin kong hindi maaagrabyado sa laban nito ang Ate Ethel mo. Huwag mo na silang isipin

pa. Ako ang bahala." nakangiti nitong sagot. Kaagad ko naman itong nginitian bago ko ipinikit ang aking mga mata.

Ang planong pamamsyal kinahapunan hindi na nangyari pa. Madilim na nang muli akong nagising at nag-iisa lang ako dito sa kwarto. Dahan-dahan akong bumangon ng kama at diretsong naglakad patungong banyo para umihi at maglinis ng katawan.

Pagkatapos kong gawin lahat ng mga dapat gawin sa sarili ko kaagad na akong lumabas ng kwarto. Tahimik ang buong paligid kaya naman naisip ko na nasa labas silang lahat. Hindi nga ako nagkamali dahil pagkalabas ko ng Villa kaagad kong natanaw sila Elijah at Rafael na seryosong nag-uusap. Nagtataka pa akong nagpapalinga- linga sa paligid para hanapin si Ate Ethel.

Akmang lalapit na sana ako kina Rafael at Elijah ng matanaw ko ang isa sa mga kasambahay na parating. May bitbit itong inumin kaya kaagad ko itong sinalubong.

"Napansin niyo po ba si Ate Ethel? Iyung babaeng kausap ni Elijah kanina? "kaagad kong tanong. Saglit pa itong nag-isip bago sumagot.

"Ahhh si Mam Ethel po ba Mam?, nasa kwarto po yata ni Sir Elijah. Nagpapahinga po." sagot nito. Nagulat naman ako. Hindi ko maiwasang isipin na baka bati na silang dalawa.

"Sige po Manang...thank you po." nakangiti kong sagot. Tumango lang ito at nagmamadali na akong tinalikuran.

Nagpasya na lang akong tumambay na muna ng garden. Ayaw kong isturbuhin ang mag-uncle kung ano man ang kanilang pinag-uusapan ngayun. Sana nga lang maayos na ang lahat.

Mula sa kinatatayuan ko kita ko ang bilog na buwan. Ang sarap sa pakiramdam na nandito ako ngayun sa isang tahimik na lugar. Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala na mararanasan ko ang ganitong kasayang buhay. Iyung hindi na kailangan pang mamroblema kung may kakainin kami kinabukasan?

"Kanina ka pa ba gising?" dahan- dahan akong napalingon ng marinig ko ang boses na iyun. Si Rafael at nakangiting nakatayo sa likuran ko.

"Tapos na ba kayong mag-usap ni Elijah?" tanong ko sa kanya. Kaagad naman itong lumapit sa akin at hinapit ako.

"Yes...at ayos na. Bigyan na lang muna natin ng time na magkasarilinan silang dalawa. Huwag kang mag-alala sa kaibigan mo. Nangako na si Elijah na hindi niya na paiiyakin." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong

nakaramdam ng kapantagan ng kalooban.

"Mabuti naman kung ganoon. Dapat talaga bumawi siya kay Ate Ethel." nakangiti kong sagot. Hindi naman ito nagsalita pa at naramdaman ko na lang ang pagsayad ng labi nito sa tuktok ng ulo ko.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Naunang umalis sila Ate Ethel at Elijah sa resort. Nagkabati din ang dalawa at nangako naman si Elijah na magiging responsable na siya sa mga desisyon na gagawin niya. Balak na din nyang ipakilala si Ate Ethel sa kanyang mga magulang na sila Ate Miracle at Kuya Roldan. Mukhang sa kasalan din ang hantong nilang dalawa na syang labis kong ikinatuwa.

Kaming dalawa naman ni Rafael tuluyan ng bumalik ng mansion pagkatapos ng honeymoon namin. Balik sa dati ang lahat at ramdam ko

ang pag-aalaga ng mga taong nasa paligid ko.

"Congratulations Mister and Misis Villarama! Kaya pala malaki sa inaasahan natin ang tiyan ni Misis dahil twins pala ang nasa loob." nakangiting balita sa amin ng OB Gyn ko. Pareho pa kaming natulala ni Rafael sa sinabi nito.

"A-anong sabi niyo po? Twins? Kambal ang magiging baby namin?" tanong ni Rafael sa Doctor. Kita sa mukha nito ang pamumutla. Nakangiting tumango naman ang Doctor kaya hindi ko maiwasang maluha.

"Ka-kaya pala ang bigat na ng tiyan ko. Dalawa pala sila?" wala sa sarili kong sagot. Kaagad ko naman naramdaman ang mahigpit na paghawak ni Rafael sa kamay ko. Kita ko sa hitsura nito ang pigil na pag-iyak.

"Yes, Misis Villarama. Kaya dapat po

doble ingat ang gagawin niyo dahil dalawang buhay ang nasa sinapupunan mo. Dont worry, pareho naman silang healthy pero kailangan pa din ng mahigpit na monitoring. Dapat nating imonitor ang health mo. Iwasan mo munang kumain na hindi pabor sa pagbubuntis mo." nakangiting paliwanag ng Doctor. Hindi naman ako nakasagot.

"Ibig po bang sabihin nito Doc mas lalong lalaki pa ang tiyan niya sa mga susunod na buwan bago siya manganak?" tanong ni Rafael. Kaagad naman tumango ang Doctor.

"Mas malaki ang tyan niya compare sa mga nagdadalang tao na iisa lang ang baby sa sinapupunan. Since twins ang dala-dala ni Misis mas mahihirapan siyang kumilos kaya dapat may nakaalalay sa kanya palagi. Dont worry Mister Villarama, kayang kaya ni Misis iyan, Maraming mga Mommy's diyan na dumaan sa pagbubuntis ng kambal. Triplets pa nga minsan eh." paliwanag ng Doctor.

Pagkatapos namin pakinggan ang maraming advice ng Doctor nagpaalam na kami sa kanya. Of course sinigurado namin na mabibili lahat ng mga vitamins na kailangan ko. Kailangan na din daw bantayan ang mga kinakain ko.

Pagdating ng mansion, kaagad naming binalita ang magandang balita kina Mommy at Daddy. Sa sobrang tuwa nila gusto pa nga nilang magpaparty pero pareho na kaming tumutol ni Rafael. Tsaka na lang siguro pagkapanganak ko.

Sa paglipas ng araw, ramdam ko ang kalbaryo ng hirap sa pagbubuntis. Hindi din ako nakakatulog ng maayos dahil maya-maya ang pag-ihi ko. Halos dumuble na din ang timbang ko kaya naman hirap talaga ako sa pagkilos. Naawa na nga din ako kay Rafael dahil hindi din ito nakakatulog ng maayos. Gumigising kasi talaga ito lalo na kapag nararamdaman niyang bumabangon ako ng kama para umihi. Ang resulta, palagi itong puyat kapag pumapasok ng opisina.

"Kapag may kailangan ka pindutin mo lang ang bell na iyan ha?" bilin sa akin ni Rafael isang umaga. Nakahanda na itong pumasok ng opisina at ilang beses niya na ding nabanggit sa akin ang tungkol sa bell. Nakangiti naman akong tumango.

"Dont worry, in one week, eight months pa lang ang tiyan ko. May mahigit one month pa bago manganak. "nakangiti kong sagot sa kanya. Nakahiga ako ng kama habang haplos ko ang malaki kong tiyan. Nitong mga nakaraang araw tamad na tamad na talaga akong magkikilos. Ganito pala ang pakiradamdam ng buntis. Palagi

kong nararamdaman ang pagkirot ng tiyan ko lalo na kapag gumagalaw ang babies sa loob.

"Naninigurado lang ako. Dont worry, sisiguraduhin kong matapos lahat ng mga kailangang gawin sa opisina bago ang kabuwanan mo. Gusto kong ako ang personal na mag-aasikaso sa iyo pagkapanganak mo." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Ilang beses na din kasi niya itong nababanggit sa akin eh. Tuwing pumapasok ito ng opisina ganito lagi ang linyahan niya. Alam kong tamad na tamad na itong pumasok ng opisina at ayaw niyang maalis ako sa paningin niya.

"Opo, sige na...alis na! Mali-late ka na naman niyan eh." nakangiti kong sagot.

"Matulog ka na muna ha? Kapag iihi ka tawagin mo ang kasambahay na nakaantabay sa iyo ha? Huwag kang

pumasok ng banyo na mag-isa ka lang. "bilin pa nito sa akin. Kaagad akong tumango at ako na mismo ang humalik sa labi nito. Kaagad naman niya iyung tinugon bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Naiwan naman akong ngingiti na lang. Mahigit isang na pagtitiis pa at makakaahon din ako sa hirap na nararanasan ko ngayun. Sobrang hirap kasi talaga.

Katulad ngayun...nagboboxing na naman yata ang mga babies ko. Ang likot nilang dalawa at napapangiwi ako sa sakit.

Hindi ko na nga namalayan na muli akong nakatulog. Nagising na lang ako na nakakaramdam ng sobrang

pananakit ng tiyan ko. Iyung tipong halos hindi ako makahinga ng maayos dahil sa sobrang sakit.

Chapter 284

VERONICA POV

"A-ARAY!" Hindi ko maiwasang bulong habang sapo ko ang aking tiyan. Ramdam ko kasi ang paghilab niyun sa sobrang sakit.

Gustuhin ko mang bumangon ng kama hindi ko magawa. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas.

Bakit ako nagkakaganito? Normal pa ba ang sakit na ito? Bakit parang hindi kaya ng katawan ko ang ganitong klaseng sakit? Bakit parang malalagutan ako ng hininga. Bakit ganito?

Ramdam na ramdam ko na din ang butil-butil na pawis sa noo ko. Kung alam ko lang na magkakaganito ako pinigilan ko sana si Rafael na pumasok ng opisina kanina.

Hindi ko na maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Ito ang kauna- unahang beses na nakaramdam ako ng ganitong sakit...oo masakit kapag kumikilos ang babies ko sa tiyan pero sobra naman yata ang sakit ngayun.

Hindi na ako nag-atubili pa. Sunod- sunod kong pinindot ang bell na nasa gilid lang ng kama at umaasang kaagad na may pupunta sa akin dito sa kwarto para i-check ang kalagayan ko.

Kailangan ko na din sigurong maitakbo sa pinakamalapit na hospital. Habang tumatagal kasi padagdag ng padagdag ang sakit.

Hindi naman nagtagal kaagad kong naramdaman ang pagbukas ng pintuan ng kwarto. pumasok si Mommy Carissa kasunod ni Ate Maricar.

"Mommy! Tulungan niyo po ako...ang sakit! Huhuhu!" umiiyak kong wika. Taranta naman itong lumapit sa akin at pareho nila akong inalalayan na maihiga ng maayos sa kama.

Namamaluktot na kasi ako sa sakit habang sapo ang tiyan ng maabutan nila ako.

"Iha...Diyos ko! A-anong nangyari? Higa ng maayos iha..." wika nito sa akin. Dahan--dahan ako nitong pinatihaya at hinimas ang tiyan ko.

"Hindi mo pa naman kabuwanan ah? Teka lang....daldalhin ka namin sa Doctor." Wika ni Mommy. Sunod ko namang naramdaman ang pagdampi ng malambot na bagay sa noo ko. Si Ate Maricar, pinupunasan ang pawis ko.

"Madam, baka manganganak na si Mam Veronica...hindi po ba may nanganganak kahit seven months pa lang ang tiyan?" narinig ko namang wika ni Ate Maricar. Sa kabila ng sakit na nararamdaman ko hindi ko maiwasang mag-alala. Hindi pwede... Ayaw kong ilabas na premature ang mga anak ko. Delikado iyun!

"Mommy, ang sakit! Ang sakit....sakit po! Ang baby ko! Sabihin nyo po...ayos lang sila diba" umiiyak kong wika. Kaagad kong npansin ang pamumutla ni Mommy habang nakatingin sa paanan ko. Wala sa sariling napatitig din ako doon at parang gusto kong mahimatay ng mapansin ko ang mantsa na kulay pula sa bedsheet. Hindi ko namalayan na dinudugo na pala ako.

"Diyos ko! Mukhang manganganak ka na nga Iha....sandali da-dalhin ka namin sa hospital." wika ni Mommy Carissa at halos pasigaw na inutusan nito si Ate Maricar na tumawag ng tulong sa ibaba.

"Puntahan mo ang mga bodyguards. Daanan mo din ang Sir Gabriel mo sa kwarto namin! Papuntahin mo dito dahil kailangan mabuhat si Veronica para maisakay sa kotse. Bilisan mo Maricar!" utos ni Mommy. Kaagad naman itong tumalima at halos inilang hakbang lang palabas ng kwarto.

"Ma-Mommy, hindi ko pa po kabuwanan! Manganganak na po ba ako? Ang--baby---babies ko! Baka mapaano sila! Gawin niyo po ang lahat para mailigtas sila." nanghihina kong sagot. Muli akong dinaluhan ni Mommy at hinaplos ang pisngi ko. Kita ko sa mukha nito ang matinding kaba.

"Huwag mong isipin iyan! Walang masamang mangyayari Iha. Relax ka lang ha? Nadito lang si Mommy. Hindi ko hahayaan na may masamang mangyari sa inyo ng mga babies!"

malumanay nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na mapasigaw dahil sa sobrang sakit. Wala na din tigil ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Ssshh! Tahan na! Tahan na iha! Everything well be okay. Tatagan mo lang ang kalooban mo. Malalagpasan mo din ang lahat ng ito!" wika ni Mommy. Pilit itong nagpapakahinahon sa harap ko pero alam kong natataranta na din ito. Hindi naman nagtagal dumating ang ilang mga bodyguards. Pinaupo nila ako sa wheel chair at binuhat pababa.

"Hinga ng malalim iha. Kaya mo iyan! Nandito lang si Mommy.......Maricar! Maricar! Tawagan mo si Rafael... ngayun din!" naririnig kong wika ni Mommy. Nakasunod ito sa akin habang walang tigil ang pag-iyak ko. Hindi ko na din alam kung saan ko ihahawak ang kamay ko. Sa sobrang sakit hindi ko na namamalayan na ilang beses na akong napapasigaw!

Dumating pa sa time na wala na akong pakialam pa sa paligid. Kung anu- anong mga salita na din ang lumabas sa bibig ko para lang mabawasan ang sakit. Pero wala eh...walang epekto. Basta naramdaman ko na lang na

nandito na kami sa loob ng kotse at tumatakbo na iyun.

"HIndi nya pa kabuwanan diba?" narinig ko pang tanong ni Daddy Gabriel. Hindi ko na nga napansin ang pagsakay nito ng kotse at pagtabi sa akin. Ang alam ko si Mommy lang ang kausap ko kanina.

"Hindi pa nga pero posibleng

manganganak na siya. Ayos lang iyan...

hindi bat ganyan din ang nangyari noon kina Christian at Miracle? Seven months pa lang inilabas na sila sa akin? " narinig ko pang sagot ni Mommy. Kahit papaano nabuhayan ako ng loob. Posible nga sigurong mapapaaga ang panganganak ko.

"Inhale----exhale! Laban iha ha? Tibayan mo ang loob mo. Kaunting kaunti na lang at malapit na tayo sa hospital." wika ni Mommy Carissa. Naipikit ko ang mga mata dahil nakakaramdam na ako ng nagdidilim ng paligid.

Bumalik lang ako sa tamang hwesyo ng marinig ko ang pagsigaw ni Mommy. Sinisigawan nito ang driver na bilisan ang pagpapatakbo ng kotse.

"Huwag kang matulog iha...huwag kang matulog! Malapit na tayo." narinig ko pang wika ni Mommy.

Naramdaman ko pa ang pagtapik nito sa mukha ko kaya muli akong napadilat. Lumuluha si Mommy habang nakatitig sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapahawak ng mahigpit dito.

Tama ito! Kailangan kong tatagan ang sarili ko. Kailangan kong lumaban para sa mga anak ko. Ayaw ko silang biguin... ayaw kong biguin ang mga taong nagmamahal sa akin. Lalong lalo na si Rafael.

Sana lang makarating na kami ng hospital! Pagod na ako sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Ganito pala ang feeling kapag manganganak na. Ramdam ko ang paghilab at paninigas ng tiyan ko palatandaan na lalabas na ang mga babies ko.

Sa awa ng Diyos maayos naman kaming nakarating ng hospital. 10% na lang yata ang natitira kong lakas at laking pasalamat ko dahil may nakaantabay na sa amin na mga medical staff. Kaagad nila akong isinakay sa stretcher at ipinasok sa loob ng isang kwarto.

Aware pa ako sa mga nakikita ko sa paligid ko pero hinang hina na ako. Pagod na pagod na din ako.

Chapter 285

RAFAEL POV

Kakalabas ko lang ng conference room ng bigla akong salubungin ni Mister Lee. Ang executive secretary ko at halata sa mukha nito ang pag-aalala.

""Mister Villarama, Sir...may tawag po para sa inyo." kaagad na wika nito sabay abot ng hawak na cellphone. Kaagad ko iyung tinaggap sa kanya at sinagot. Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ni Mommy sa kabilang linya. Halata sa boses nito ang pagkataranta

kaya hindi ko maiwasang

makaramdam ng kaba.

"Mom! Napatawag po kayo?" kaagad kong tanong.

"Rafael, nasaan ba ang cellphone mo? Bakit hindi mo sinasagot? Alam mo bang kanina ka pa namin tinatawagan?

"kaagad na bungad nito. Hindi ko mapigilang mapakamot ng aking ulo.

"Nasa office po Mom. Hindi ko po nabitbit kanina sa conference room. Napatawag po kayo? May nangyari po ba? Kumusta pala ang asawa ko? tanong ko. Narinig ko pa ang marahan na pagbuntong hininga nito bago sumagot.

"Magmadali ka! Nandito kami sa hospital. Dinala namin si Veronica dahil sumasakit ang tiyan niya! Nasa operating room na siya ngayun at kailangan niyang ma-CS." kaagad na sagot nito. Parang biglang nanlaki ang ulo ko sa mga narinig. Ramdam ko din ang malakas ng pagkabog ng dibdib ko.

"Po? Manganganak na ang asawa ko? Hi-hindi pa naman niya kabuwanan ah?" sagot ko. Pakiramdam ko biglang tumigil ang oras sa akin. Pinagpawisan ako ng malapot at pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas. Hinang- hina akong napasandal sa dingding.

"Hindi pa nga! Pero kailangan ng mailabas ang babies sa kanyang sinapupunan. Pumunta ka na ngayun din dito sa hospital! Bilisan mo!" sagot ni Mommy. Hindi ko man ito nakikita pero ramdam ko ang pagpapanic sa boses nito. Lalo akong nakaramdam ng matinding kaba.

"Mister Villarama! Ayos lang po ba kayo?" narinig ko pang tanong ni Mister Lee sa akin. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatulala. Hindi ko din namalayan kung paano natapos ang pag -uusap namin. Napansin ko na lang na nasa sahig na ang cellphone na hawak- hawak ko lang kanina. Nabitawan ko pala dahil sa sobrang takot na nararamdaman ko. Parang hindi din kayang iabsorb ng utak ko ang natanggap na balita ngayun lang.

"Mister Lee...safe ba manganak kahit seven months pa lang?" wala sa sarili kong tanong. Napansin ko pa ang pagkatulala nito bago sumagot.

"Marami naman pong nanganganak ng seven months pa lang ang tiyan Sir." sagot nito. Napakurap pa ako ng makailang ulit bago seryoso itong tinitigan.

"Tawagan mo ang driver. Ipahanda ang kotse. Pupuntahan ko ang asawa ko sa hospital." sagot ko at mabilis na naglakad patungo sa elevator. Marami akong naka-line up na meetings buong maghapon pero wala na akong pakialam pa. Ang importante lang sa akin ng mga sandaling ito ay ang aking mag-ina. Hindi ko hahayaan na may mangyaring masama sa kanila.

Habang nasa sasakyan hindi ako mapakali. Parang gusto kong hilahin ang oras makarating kaagad ng hospital. Dapat talaga hindi na ako pumasok ng opisina kanina. Dapat talaga hindi ko ito iniwan mag isa sa kwarto.

Kumusta na kaya ang asawa ko? Sana ayos lang siya. Hinding hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko kapag may mangyaring masama sa kanya.

Papasok pa lang ako ng hospital ng makasalubong ko si Maricar. Kasambahay namin na kasundong kasundo ni Veronica. Kaagad naman nitong tinuro kung nasaan sila Mommy kaya kaagad akong tumakbo paputan doon.

"Mom, kumusta ang asawa ko? Ano ang balita sa kanya at sa mga anak namin?" kaagad kong tanong ng makalapit ako. Stress na stress si Mommy kaya naman si Daddy na ang sumagot.

"Nasa loob pa rin siya. Inaasikaso na siya ng mga Doctor kaya huwag kang mag-alala. Matapang ang asawa mo at kayang kaya niya ang procedure na gagawin sa kanya.

"Ano po ba ang nangyari? Ayos naman siya kaninang umaga ah?" tanong ko.

"Bigla na lang sumakit ang tiyan niya. Hindi ko din alam kung paano nangyari iyun? Hindi ba kaka-pacheck- up niyo lang noong nakaraang linggo? Ano ba ang sabi ng Doctor niya? Bakit nagkaganito?" tanong ni Mommy. Hindi ko mapigilang mapasabunot sa aking buhok.

"I dont know....I dont know!" hopeless kong sagot sabay napaupo. Pakiramdam ko napakawalang kwenta kong asawa. Hindi ko man lang napansin na posibleng may nararamdaman na siya kanina bago ako umalis. Knowing Veronica, talagang tinitiis nito ang lahat hanggat kaya niya. Sana lang walang mangyaring masama sa kanya dahil hindi ko talaga alam kong anong mangyayari sa akin kung sakaling mapahamak ito.

Habang patuloy ang pag-usad ng orasan padagdag ng padagdag ang kaba na nararamdaman ng puso ko. Hindi na din ako mapakali. Ilang beses na akong palakad-lakad, uupo at kung anu ano pa. Ilang beses ko na din narinig kay Daddy na huminahon daw ako.

"Bakit ang tagal? Mga professional ba ang mga iyan?" hindi ko maiwasang wika. Isang buntong hininga ang pinakawalan ni Daddy bago sumagot.

"Huminahon ka muna Rafael. Wala tayong choice kundi maghintay. Akala mo ba ikaw lang ang nag-aalala sa mga nangyari ngaun? Kami din naman ah? Umupo ka nga muna dahil pati ako lalong ninerbiyos eh." naiinis na wika ni Daddy. Wala akong choice kundi maupo sa tabi niya at para lang mapatayo ulit ng mapansin ko ang pagbukas ng operating room. Kaagad na LUmabas ang isang babaeng nakasuot ng kulay puti at naglalakad palapit sa amin. Kaagad ko itong sinalubong.

"Doc, kumusta nag mag ina ko? Sabihin mo sa akin, ayos lang sila diba? Ayos lang ang asawa ko?" natataranta kong tanong. Saglit akong tinitigan ng Doctor bago sumagot.

"Dont worry Mister Villarama, fighter si Misis, nakayanan nya ang ginawang operasyon. Regarding naman sa twins kailangan muna nilang ilagay sa NICU para obserbahan. Medyo mahina ang isa sa kanila dahil sa kakulangan ng buwan." sagot nito. Hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakaramdam ng sobrang takot.

"Pwede ko po ba siyang makita?" tanong ko. Kaagad na tumango ang Doctor kaya nagmamadali na akong pumasok sa loob ng operating room.

Naabutan ko si Veronica na walang malay. Sobrang putla nito at bakas sa maganda nitong mukha ang hirap na dinanas. May nakakabit pa ring dextrose dito. Nanginginig ang tuhod ko na lumapit dito at hinalikan sa noo.

"Sorry Sunshine! Sorry! Wala ako sa tabi mo habang naghihirap ka!"

mahina kong wika. Hinawakan ko ang kamay nito at parang batang hindi na napigilan pa ang malakas na pag-iyak. Wala na din akong pakialam pa sa mga taong nakapaligid sa amin. Sa kauna- unahang pagkakataon hinayaan ko ang sarili kong umiyak sa harap ng ibang tao.

"Pangako, hindi na mauulit ito. Hindi na! Hindi na asawa ko!" paulit-ulit ko pang bulong. Umaasa ako na sa pamamagitan niyun maibsan man lang ang sakit na naranasan nito habang inilalabas sa katawan niya ang mga anak namin.

"Sir..hayaan na lang po muna nating magpahinga si Mam. Mamaya lang po ng kaunti ililipat na din po sya sa private room nya. Sinigurado po naming lahat na 100% ayos na siya. First time na manganak ni Mam tapos twins pa kaya medyo nahirapan po ang katawan niya." narinig kong wika ng Doctor. Pinaalis ko ang luha sa mga ko at binalingan ito.

"Nasaan ang twins?" tanong ko.

"Nasa Neonatal intensive care unit na po Sir. Mananatili sila doon habang inoobserbhan. Dont worry po, normal lang po sa mga premature newborn infants na ilagay muna doon habang inoobserbahan ang health nila. Pwede niyo na din silang silipin. Sasamahan po kayo ng staff namin." nakangiti nitong sagot. Tumango ako at binalingan ng tingin si Veronica na wala pa ring malay. Parang nadudurog ang puso ko habang tinititigan ang naging sitwasyong nito ngayun.

Masaya pa kaming dalawa kaninang umaga habang nagpapaalam ako sa kanya. Pagkatapos, nakikita ko na siya sa ganitong sitwasyon. Hindi ako sanay na makikita ko siyang ganito.

"Pangako Sunshine...magpagaling ka! Babawi ako sa iyo!" hindi ko maiwasang bulong at muling hinalikan ito sa kanyang noo. Kahit ilang beses nang sinabi ng Doctor na ayos lang naman siya hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Patuloy akong makakaramdam ng takot hangat hindi pa ito nagigising.

Chapter 286

RAFAEL POV

Hindi ko na nagawang iwan pa si Veronica hanggang sa maitransfer ito sa VIP room ng hospital. Tulog pa din ito at durog na durog ang puso ko habang pinagmamasdan ito.

"Dont worry Sunshine...everything will be okay. Hindi ko na hahayaan pa na maulit ang mga nangyari ngayun. HIndi ko na hahayaan pa na masasaktan kang muli." hindi ko maiwasang bulong dito. Hindi pa rin nawawala ang agam-agam sa puso ko. Natutulog lang si Veronica dahil kailangan niyang ipahinga ang kanyang katawan pero natatakot ako. Gusto ko nang hilahin ang oras para magising na ito.

"Rafael, hayaan mo muna ang asawa mong magpahinga. Huwag mo munang hawakan at baka ma-isturbo ang tulog niyan." narinig ko pang wika ni Mommy. Ilang beses na marahil nitong napansin ang paulit-ulit kong paghalik sa halos buong mukha ni Veronica kaya hindi na nakatiis at sinita na ako. Eh hindi ko kasi talaga mapigilan ang sarili ko eh. Gusto ko nang makita na muli nitong idilat ang kanyang mga mata at personal na sabihin sa akin na ayos lang siya.

"Ang mabuti pa samahan mo na lang muna ako. Silipin natin ang mga apo ko sa NICU. Nakita ko na sila kanina at parang ayaw ko silang ihiwalay sa mga mata." narinig kong wika ni Daddy. Biglang dagsa din sa reyalisasyon sa isip ko. Hindi ko pa pala nasilip ang mga anak namin ni Veronica.

"Kumusta po sila Dad." tanong ko.

"Ayos naman ang mga twins. Halika! Baka magtampo ang mga iyun sa iyo. Simula ng iniluwal sila dito sa mundo hindi ka man lang nag-abalang silipin sila. Hayaan mo muna si Veronica na matulog para makapag- pahinga." sagot ni Daddy. Napasulyap naman ako kay Mommy at kaagad naman itong tumango sa akin.

"Ako na muna ang bahala sa asawa mo. Huwag mo siyang alalahanin. Normal lang sa isang bagong panganak ang makatulog. Epekto na din siguro sa gamot na itinurok sa kanya."

nakangiting sagot naman ni Mommy. Dahan-dahan naman akong tumango at muling sumulyap kay Veronica bago nagpatiuna ng lumabas ng kwarto.

Tahimik ako habang tinatahak namin ang hallway patungo sa NICU. Excited akong makita sa kauna-unahang pagkakataon ang babies ko.

Pagdating namin sa NICU kaagad na itinuro ni Daddy ang magkatabing baby sa loob ng incubator. Premature sila at kailangan talaga nilang manatili sa loob para mamonitor ang health nila.

Hindi ko maiwasang maluha habang tinititigan ang dalawang anghel. Mga anak ko sila at lahat gagawin ko ma- protektahan lamang sila. Hindi kayang ilarawan ng kahit na anong salita ang galak na nararamdaman ng puso ko. Ganito pala kasaya ang pakiramdam ng isang taong sa kauna-unahang pagkakataon nasilayan ang kanyan mga anak.

"Ang ku-cute ng mga apo ko! Excited na akong makarga ang mga babies na iyan sa aking bisig." narinig ko pang sambit ni Daddy. Nakangiti itong nakatitig sa mga babies kaya hindi ko maiwasang mapangiti.

"Yes..ang gaganda nila Dad. Ang galing ng Diyos! Ang galing ng asawa ko!" naluluha kong sagot.

"This is the best gift from God anak!

Pahalagahan at mahalin mo lalo ang asawa mo. Kita mo naman kung paano niya ni-risk ang sarili niyang buhay para lang mailuwal ng maayos ang mga anak niyo. Ang bunga ng inyong pagmamahalan." sagot nito habang hindi inaalis ang tingin sa kambal.

"Kaya ba ganoon mo na lang kung alagaan niyo si Mommy?" tanong ko.

"Yes...at naiintindihan ko ang pag- aalalang nararamdaman mo ngayun. Maswerte ka pa rin, ilang araw lang ang hihintayin at magiging maayos na ang lagay ng asawa mo. Unlike sa Mommy mo noon...halos lumuha ako ng dugo sa kakadasal para lang pagbigyan ako ng Diyos ng pagkakataon na makasama siya habang buhay." sagot nito. Bakas sa boses ang lungkot nito habang binabalikan ng tanaw ang nakaraan.

Alam ko naman ang tungkol dito. Alam ko kung ano ang mga nangyari sa nakaraan nila ni Mommy. Fighter lang siguro talaga si Mommy kaya nalagpasan niya lahat ng pagsubok na iyun. Hindi ko din ma-imagine kung anong hirap ng kalooban ang naranasan ni Daddy habang nakikita nitong nahihirapan si Mommy noon. At mabait talaga ang Diyos...walang imposible sa kanya. Kaya niyang ibigay ang lahat..

"I know...and I promise...magiging katulad ako sa iyo Dad. Magiging mabuti akong asawa at ama. Aalagaan ko ang mag ina ko. Sila ang magiging una kong priority habang buhay."

sagot ko. Tinapik naman ako nito sa balikat at nagpatiuna ng naglakad paalis. Muli kong sinulyapan ang twins at sumunod na din dito.

Pagkabalik ko ng kwarto naabutan ko si Charlotte at Ate Carmela sa loob. May mga prutas at bulaklak at ibat ibang klaseng pagkain ang nakalapag sa mesa.

"Gusto kong makita ang mga babies. Excited na ako!" narinig ko pang wika ni Charlotte. Hindi ko na pinansin pa at akmang babalik ako sa upuan sa gilid ng higaan ni Veronica ng magsalita si Mommy.

"Kumain ka muna Rafael. May dalang pagkain ang Ate Carmela mo kaya sabay na kayong kumain ng Daddy mo. "wika nito.

"Yup! Hayaan mo munang makatulog si Nica. Ang galing...kambal agad ang first baby niyo! Congratulations sa inyong dalawa!" nakangiting sagot naman ni Ate Carmela. Kaagad naman akong sumagot ng pasasalamat at muling napasulyap kay Veronica.

"Ang hirap pala kapag manganak noh? Parang ayaw ko na tuloy mag asawa at magbuntis. Si Jeann din noong nanganak kailangan i-CS. Hayst parang nakakatakot!" wika pa ni Charlotte.

"Pero mas nakakatakot kapag tamaan ka ng bala sa bakbakan. Tingnan mo nga ang ugali mo bata ka! Ang lakas ng loob mong mag-enroll sa military eh sa panganganak nga lang takot ka na!" sita naman ni Ate Carmela sa anak nya. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Huwag ka ng magsundalo. Tulungan mo na lang kaming alagaan ang twins. Mag Doctor ka na lang. Physician Doctor." nakangiti kong sagot. Kahit ako hindi pabor sa gustong pagsusundalo ni Charlotte. Kung naging lalaki sana ito ayos lang.

"Eh iyun po kasi ang sinisigaw ng puso ko eh. Ang astig kasi tingnan lalo na kapag nakasuot ng uniform. Katulad ng Ninang ko. " nakalabing sagot naman ni Charlotte. Kaagad naman itong tinitigan ng masama ni Ate Carmela.

"Kalimutan mo na ang pangarap mo na iyan dahil hindi na magbabago ang isip ng Daddy mo. Hindi ka niya papayagan. " sagot ni Ate Carmella. Kaagad naman itong napasimangot kaya sinaway ito ni Mommy.

"Tama na iyan. Kahit ako hindi pabor sa pagsusundalo mo apo. Masyado kang maganda para sa propesyon na iyun. Tama si Uncle mo, mag Doctor ka na lang." nakangiting sabat ni Mommy.

Hindi naman nakasagot si Charlotte. Bakas sa mukha nito na hindi ito masaya sa narinig niya kani-kanina lang. Napapiling na lang ako na muling napasulyap kay Veronica. Nagulat pa ako ng mapansin ko na nakadilat na ito kaya naman nagmamadali ko itong nilapitan.

"Sunshine...are you okay? Kumusta ang pakiramdam mo?" kaagad kong tanong. Napansin ko ang pagtitig nito sa akin at ang pahawak nito sa kanyang tiyan.

"Ang babies? Ang mga anak natin? Kumusta sila?" sagot nito. Kitang kita ko ang kaba sa mukha nito kaya naman kaagad kong hinawakan ito sa kanyang kamay.

"Dont worry...ayos lang sila. Nasa NICU sila pareho pero maayos ang lagay nila. "nakangiti kong sagot sabay yakap dito. Narinig ko pa ang mahina nitong paghikbi kaya muli ko itong tinitigan sa mukha.

"May masakit ba sa iyo? Tatawagin ko ang Doctor?" tanong ko. Kaagad naman itong umiling.

"Hindi..ayos lang ako. Natakot lang sa isiping baka may nangyaring masama sa babies natin. Hindi ko pa dapat sila ipanganak eh." sagot nito habang patuloy ang pagtulo ng luha sa mga mata. Kaagad ko naman iyun pinunasan at nakangiting sinagot.

"Ayos lang iyun! Ligtas ang mga babies at walang may kasalanan kung napaaga ang paglabas nila sa tummy mo. Ayaw mo ba noon, mas maaga, mas masaya. Makita at mahahawakan na kaagad natin sila." sagot ko habang titig na titig sa mukha nito.

"Hindi ka galit sa akin? Kasi...feeling ko kasalanan ko kung bakit nailabas ko silang premature." sagot nito.

"No! Bakit naman ako magagalit sa Sunshine ko? Ikaw nga ang dapat na magalit sa akin dahil wala ako habang nahihirapan ka!" sagot ko. Narandaman ko pa ang pagpisil nito sa kamay ko bago sumagot.

"Hindi naman eh. Siguro nagsasawa na ang babies natin sa kakaboxing sa loob ng tiyan ko at gusto na talaga nilang lumabas." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Haysst, sino ba ang hindi ma-iinlove kung ganito ka- cute ang babaeng nasa harap ko.

Chapter 287

RAFAEL POV

Naging maayos naman ang mga sumunod na araw. Halos hindi ako umaalis sa tabi ni Veronica hanggang sa unti-unting naghilom ang sugat nito dulot ng Caesarian operation. Pina- cancel ko lahat ng mga meetings at appointments ko sa opisina para lang matutukan ito. Gusto kong bumawi sa kanya sa mga oras na wala ako sa tabi niya noong kailangang kailangan niya ako. Gusto kong ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya.

"Are you sure busog ka na?" tanong ko sa kanya. Sinusubuan ko ito ngayun para mabantayan ko ang dami ng kanyang kinain. Ilang beses kasi nitong sinabi sa akin na wala daw syang ganang kumain pero mapilit ako.

Kahapon pa ito walang kain at minsan naririnig ko ang kanyang dibdib na masakit daw ang kanyang sugat. Hirap din itong bumangon ng kama at kahit pagpunta ng banyo kailangan ko pa itong buhatin huwag lang ma-pwersa ang tahi niya.

"Busog na ako. Tingnan mo, halos maubos ko na ang laman ng pinggan. Isa pa kanina ko pa gustong puntahan ang babies natin. Miss na miss ko na sila." sagot nito. Kaagad akong napangiti.

"Sure...dahil marami kang kinain ngayun pupuntahan natin ang babies natin. Gusto ko din silang makita eh." nakangiti kong wika.

"Ano nga pala ang sabi ng Doctor? Kailan sila pwedeng ilabas sa incubator para maiuwi na natin sila sa mansion? Ayaw ko na dito eh, hindi ako kumportable." sagot nito. Masuyo ko itong hinawakan sa kamay at nakangiting sinagot.

"Dont worry, maayos ang baby natin.

Kagaya mo fighter din sila. Kailangan lang ng karagdagang obserbasyon sa kanila and after that ilalabas na sila sa incubator. Huwag kang mag isip ng ano pa man dahil maayos ang lahat -lahat sa kanila at kaunting tiis na lang makakauwi din tayo sa mansion." sagot ko. Kaagad ko naman napansin ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito.

"Salamat naman kung ganoon. Sorry kung naging makulit ako. Hindi lang talaga mawala sa akin ang mag-alala sa kanila eh. Kulang sa buwan ko silang isinilang at pwede silang mapahamak. " sagot nito.

Kaagad ko naman itong hinaplos sa kanyang pisngi para ipahiwatig dito na ayos lang talaga. Hindi nya dapat isipin ang mga ganitong bagay dahil walang sino man ang may gusto sa mga nangyari. Para sa akin, ayos na din na nakapanganak na siya. At least hindi na ako masyadong nag-aalala. Alam ko din kasi na hirap siya sa kanyang pagbubuntis sa kambal.

"No worries...kulang or sakto sa buwan it doesn't matter at all. Ang importante ligtas kayo ng mga babies natin. Hindi mo lang alam kung paano mo ako pinasaya Sunshine. Hindi mo lang alam kung gaano mo ako pinahanga sa ipinakita mong katapangan. Habang buhay kong ipagpapasalamat sa iyo ang lahat-lahat ng ito. Naging kumpleto ako dahil sa iyo." nakangiti kong sagot. Napakurap pa ito ng makailang ulit bago sumagot.

"Masaya din naman ako. Alam kong magiging mabuti kang ama sa mga anak natin kaya ano pa nga ba ang mahihiling ko? Thank you for everything Rafael." sagot nito at pasimple pa nitong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Muli akong napangiti.

"Tama na nga iyan...baka kung saan pa mapunta ang usapan natin. Baka maabutan ka ni Mommy na lumuluha ako na naman ang sisisihin noon. Sasabihin na naman noon na pinapaiyak kita." nakangiti kong sagot.

Pagkatapos kong linisan si Veronica kaagad ko itong pinaupo sa wheel chair. Pupuntahan namin sa NICU ang kambal.

Balak namin na huwag munang umuwi ng mansion hanggat hindi pa pwedeng ilabas ang kambal sa incubator. Ayaw namin silang iiwan dito sa hospital. Mas mabuti na nasa paligid lang kami para hindi kami mag-alala sa kanila. Lalong lalo na si Veronica.

"Ang gaganda nila." narinig ko pang wika ni Veronica habang titig na titig sa mga anak namin.

"Yes....mana sa atin." nakangiti kong sagot.

Maayos naman ang naging kalagayan ng kambal kaya after two weeks inilabas din sila sa incubator at pinayagan kami ng Doctor na makauwi na ng mansion.

**

***

*

VERONICA POV

Kahit na anong hirap ang napagdaanan ko sa pagbubuntis hanggang sa naipanganak ko ang kambal sulit lahat ng iyun. Lalo na kapag nakikita mo kung gaano ka-healthy sila ngayun.

Halos 2 weeks din nanatili sa incubator ang kambal. Mabuti na lang at fighter din sila kagaya ko kaya nalagpasan nila ang lahat ng test. Walang kahit na anong kumplikasyon silang pinagdaanan hanggang sa makauwi kami ng mansion.

Sabagay, sinigurado namin lahat na maibibigay sa kambal lahat ng serbisyong medical. As in lahat-lahat Kaya nang ideclare ng Doctor na pwede na namin silang isama pag uwi ng mansion lahat kami masaya, Lalo na si Rafael.

"Pwede ko ba siyang kargahin?" narinig kong tanong sa akin ni Rafael. Nandito kami sa kwarto namin at nasa tabi ko ang kambal.

"Of course...sa ating lahat ikaw pa lang yata ang hindi nakakarga sa kanila eh." nakangiti kong sagot. Maingat kong iniangat ang isa sa mga kambal....si Moira Kristina, pangalan na kinuha namin sa namayapang si Grandma Moira samantalang Ralph Alexander naman ang ipinangalan namin sa isa pa. Tribute namin ito sa mabait na Lolo at Lola ni Rafael. Sayang nga lang at hindi ko na sila nakilala. Bata pa daw si Rafael pareho na silang nagpaalam dito sa mundo.

"Hi-hindi ba nakakatakot? Baka...baka mabitawan ko eh." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa lalo na ng mapansin ko ang kaba sa mukha nito.

"Hindi nakakatakot. Basta mag- concentrate ka lang. Kaya mo iyan." nakangiti kong sagot at tuluyan ng inilapag sa braso nito si Moira Kristina. Kita ko ang biglang pamumuo ng pawis sa noo ni Rafael. Kitang kita ang nerbiyos mukha nito.

"Ralax ka lang kasi. Bakit ka ba natatakot?" wika ko. Namumutla na ito kaya naisipan kong kunin sa bisig niya si Baby Moira Kristina. Mahirap na.. baka maibagsak niya eh. Ano ba naman kasi itong asawa ko...paghawak nga lang sa anak namin kinatatakutan pa.

"Kailangan mo muna ng masusing practice." nakangiti kong wika. Pilit itong ngumiti.

"Nakakatakot! Parang ang lambot niya. Hihintayin ko na lang na medyo lumaki -laki pa sila tsaka ko sila bubuhatin ulit." nakangiti nitong sagot.

"Huwag kang matakot! Lahat naman pwedeng madaan sa practice eh." nakangiti kong sagot. Dahan-dahan kong inilapag ang baby sa kama at tinitigan ito.

"Alam mo diyan talaga ako bilib sa iyo. Ang bilis mong matuto na alagaan ang babies natin." nakangiti nitong sagot.

"Mother instinct!" nakangiti kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago naupo sa tabi ko. Kinabig pa ako nito payakap sa kanya kaya hindi ko maiwasang lalong kiligin. Ang sweet talaga ng asawa ko. Hindi talaga siya nagkulang sa akin para iparamdam kung gaano ako kahalaga sa kanya.

Chapter 288

VERONICA POV

Dalawang taon ang mabilis na lumipas. Kakauwi lang namin galing simbahan pagkatapos ng binyag ng kambal.. Yes.. pinagsabay namin ang 2 years old birthday at binyag nila sa kadahilanang premature baby sila at gusto namin masigurado na maayos ang kanilang kalusugan bago sila ilabas sa publiko.

Pagkababa pa lang namin ng sasakyan kaagad na nagpaalam si Rafael na magbabanyo muna. Pagkalabas pa lang namin ng simbahan nagrereklamo na ito sa akin na naiihi na daw siya. Hindi namin kasabay sila Mommy Carissa sa iisang sasakyan dahil may dinaanan pa ang mga ito.

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid. HIndi ko mapigilang mapangiti ng bumungad sa mga mata ko ang magandang ayos ng garden. Talagang pinaghandaan namin ang araw na ito dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na magce- celebrate ng bonggang birthday sila Ralph Alexander at Moira Kristina.

"Wow! Ang ganda! Ang swerte naman ng mga inaanak ko na pinsan ko na din! " narinig ko pang bulalas ni Charlotte. Ilang araw din kami nitong kinukulit bago ang binyag na kunin daw syang Ninang ng kambal. Since pursigido ito at nasa tamang edad na pinagbigyan na namin. Mahirap na, baka magtampo pa eh.

"Ang galing ng mga decorations noh? Kahit ako nagulat din." sagot ko naman. Karga-karga ng kani-kanilang mga Yaya's ang kambal kaya kahit papaano hindi ako hirap na alagaan sila.

"Nica, pwede ko bang kargahin si Ralph Alexander? I mean, gusto kong ipagmalaki sa lahat na karga-karga ko ang isa sa mga inaanak ko at celebrant na din. Dont worry, iingatan ko siya." nakangiti nitong paalam sa akin. Kaagad naman akong tumango.

Why not! Sa lahat ng pamangkin ni Rafael si Charlotte ang pinakamalapit sa amin. Halos dito na ito tumira ng mansion lalo na kapag walang pasok sa School para makita daw niya palagi ang kambal. Nagiging mahilig ito sa bata nitong mga nakalipas na taon na siyang ikinatuwa naman nila Mommy at Daddy. Kahit papaano malaki ang naitutulong nito lalo na kapag day off ang mga Yaya's ng kambal.

"Of course, malaya mo siyang makarga hanggang gusto mo." nakangiti ko namang sagot.

"Yes! Thank you!" sagot nito. Excited nitong kinuha sa bisig ni Yaya Meling si Baby Alexander pagkatapos kaagad itong naglakad patungo sa kumpulan ng kanyang mga pinsan.

"Katulad ng inaasahan, kaagad na pinagkaguluhan si Baby Alexander ng kanyang mga pinsan. Natatawa kong binalingan ng tingin ang naiwang si Baby Kristina. Karga-karga ito ni Yaya Lora kaya nakangiti ko itong kinuha sa kanyang bisig.

"Magpahinga na muna kayong dalawa. Ako na ang bahala sa mga bata." nakangiti ko pang wika sa kanila.

Kaagad naman silang nagpasalamat at sabay na silang naglakad paalis.

Akmang maglalakad ako papunta kina Charlotte ng mapansin ko si Rafael na naglalakad palapit sa akin. Nakangiti nitong kinuha sa bisig ko si Baby Kristina.

"Ako na ang magkakarga kay Baby. Teka lang, gusto mo bang magpahinga na muna? May isang oras pa bago mag- umpisa ang party kaya may time pa tayo para umidlip." wika nito pagkatapos niyang makuha sa akin si Baby. Kaagad naman akong umiling.

"Ayos lang ako. Isa pa, mabilis lang ang isang oras na iyan.

Nagsisipagdatingan na din ang ilang mga bisita at nakakahiya naman kung wala tayo para i-welcome sila."

nakangiti kong sagot. Saglit na nag- isip si Rafael bago tumango.

"Sabagay, importanteng okasyon sa buhay ng kambal ito kaya dapat lang na sulitin natin. Isang araw lang naman ito kaya ibigay na natin sa kanila ang pinaka-the best para sa kanila."

nakangiti nitong sagot.

Sabay pa kaming napatingin ni Rafael sa gate ng mapansin namin na nagsipagdatingan na ang ilang mga bisita.

"Well, mukhang naparami ang inimbitahan nila Mommy at Daddy ah?

" narinig ko pang wika ni Rafael.

Tanging ngiti lang ang naging sagot at sabay pa kaming natawa ng mapansin namin ang parating na si Peanut. May dala-dala itong malaking box ng regalo at kaagad na naglakad palapit sa amin.

"Happy Birthday at Happy Christining sa mga babies niyo Pare, Nica! Pasensya na at hindi na ako nakapunta ng simbahan. Alam niyo na kakagaling ko lang ng Japan at pagkalapag pa lang ng eroplano dito kaagad ako nagpunta. "nakangiti nitong wika. Nakangiti naman itong tinapik ni Rafael sa balikat.

"Ayos lang,, at least ikaw ang unang nakarating sa lahat ng mga kaibigan natin. Para ba sa mga babies ko iyang dala mo?" sagot naman ni Rafael. Kaagad naman tumango si Peanut kaya sininyasan ni Rafael ang nakaantabay naming tao na kunin ang dala ni Peanut at ilagay sa pwesto ng mga regalo.

"So, ang bilis lumaki ng mga babies niyo ah. Hay naku, talaga naman, parang gusto ko na din tuloy mag- asawa." nakangiti naman nitong wika.

"Mag-asawa ka na kasi. Ikaw na lang ang hindi nag asawa sa ating apat ah? Si Drake magdadalawa na ang anak samantalang si Arthur naman buntis ang asawa niya ngayun. Kailan mo ba balak lumagay sa tahimik? Baka naman sa sobrang mapili mo mapunta ka sa bungi niyan ha?" nakangiti namang sagot ni Rafael.

"Hindi ko alam eh. Naguguluhan ako.

Actually, matagal na akong may

napupusuang babae. Kaya lang hindi ko alam kung gusto niya din ba ako.

Kumplekado kasi eh. Medyo malayo ang agwat ng edad naming dalawa at hindi ko alam kung kaya ba akong tanggapin ng pamilya niya." nakangiti naman nitong sagot. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Rafael.

"Teka lang..bago yata ito ah? Sino ang malas na babae?" nagbibirong sagot ni Rafael. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagsulyap ni Peanut sa kinaroroonan nila Charlotte kaya naman hindi ko maiwasang magduda.

"Kilala namin?" nakangiti ko namang sabat. Mabait si Peanut at sa loob ng mga taong nakalipas hindi na din iba ang tingin ko dito. Sa lahat ng mga kaibigan ni Rafael, masasabi ko na ito ang pinakamabait kahit na minsan ay sobrang daldal.

"Ha? Ah! Change topic!' nakangiti nitong sagot habang kakamot-kamot sa kanyang ulo. Lalo naman akong kinutuban.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Naging masaya ang kauna-unahang party ng kambal. Kabi-kabilang pagbati ang narinig namin sa mga bisita na lalong nagbigay sa amin ni Rafael ng ibayong saya. Malaking

responsibilidad ang magkaroon ng mga anak at alam namin pareho ni Rafael na kaya naming malagpasan ang lahat-lahat.

"Happy?" nakangiting wika ni Rafael sa akin. Kakatapos lang naming maglinis ng aming mga katawan at naghahanda na kami sa pagtulog.

Sinipat ko ang orasan na nasa bedside table namin. Halos alas onse na ng gabi. Nakangiti naman akong tumango.

"Siyempre! Successful ang first party ng kambal at ano pa nga ba ang mahihiling ko? Masayang masaya ako. " sagot ko.

"I love you Veronica!" nakangiti nitong wika. Kita ko kung gaano ito ka- seryoso kaya hindi ko maiwasan na maluha.

"Mahal na mahal din kita Rafael! Salamat sa lahat....Salamat dahil naging kumpleto ang buhay ko dahil sa iyo." nakangiti kong sagot.

Pagkatapos kong bigkasin ang salitang iyun kaagad na naglapat ang aming labi. Bago kami natulog muli naming pinagsaluhan ang tamis na pag-ibig....

Chapter 289 (CHARLOTTE AND PEANUT STORY)

CHARLOTTE POV

Binyag at birthday party ng kambal kong pinsan na anak nila Uncle Rafael at kaibigan kong si Nica kaya naman masayang masaya ako. Sa wakas, may sarili na akong inaanak. May dahilan na para bumili ng regalo every christmas party at birthday party nila.

Sa isiping iyun bigla akong nakaramdam ng excitement. Alam kong magiging exciting ang buhay ko sa mga susunod na araw. Ninang na ako at magiging responsable na ako sa mga desisyon na gagawin ko.

Nagsiuwian na din ang mga bisita. Umakyat na din sa kanilang kwarto sila Uncle at Nica pati na din sila Grandma at Grandpa kaya naman kaming magpipinsan na lang halos ang natira dito sa garden.

"Join ka na sa amin Charlotte. Dont tell us na uuwi ka na din." narinig ko pang sigaw ni Kenneth. Kapatid siya ni Jeann at halos kasing edad lang naming triplets na magkakapatid. Bale apat lang naman sila kasama na si Kuya Elias. Kakambal ni Kuya Elijah na umuwi na din kasama ang kanyang asawa na si Ate Ethel.

"Nope...matutulog na ako. Enjoy lang kayo diyan dahil uuwi na ako." tanggi ko sa kanila. Nakaka-bored makipagsabayan sa kanila. Sa aming magpipinsan kaming dalawa ni Jeann ang close sa isat isa pero hindi na ito makakasama sa mga ganitong okasyon. Nag-asawa na din kaya naman wala na akong makaka-bonding. Ayos lang din naman iyun, kahit papaano masaya ako sa isiping masaya sila sa kani- kanilang buhay-buhay.

"Are you sure? Umuwi na sila Mama at wala ka namang dalang kotse dahil ayaw kang payagan ni Daddy na magdrive. Hintayin mo na lang kami para sabay-sabay na tayong umuwi." sagot naman ni Christopher. Sa aming triplets ito ang pinaka-sweet pagdating sa akin. Medyo masungit si Charles at siya ang pinaka-seryoso sa aming tatlo.

"Ayos lang ako. Maga-grab or try kong mag-abang ng taxi sa labas. Huwag niyo akong isipin...kaya ko ang sarili ko. "kumpiyansa kong sagot. Kaya ko naman talagang ipagtanggol ang sarili ko.

Noong elementary days ko sumali ako sa taekwondo class at noong nag- high school naman ako nag enroll din ako sa martial arts. Kaya naman masasabi ko sa sarili ko na kayang- kaya kong ipagtanggol ang sarili ko pagdating sa mga masasamang loob. Pinaghandaan ko na talaga ang pagpasok sa military at since ayaw pumayag nila Mama at Papa wala akong choice kundi sundin muna sila. Ayaw ko silang ma- dis-appoint sa akin. Magdo-doctor na lang muna ako. Tutuparin ko muna ang pangarap nila Grandma at Grandpa na magkaroon ng Doctor sa pamilya namin.

"Hindi mo na kailangan umuwi. Dito ka na lang muna matulog sa mansion at gigisingin ka na lang namin kapag uwian na." sagot naman ni Charles. Kaagad naman akong umiling.

May exam kami kinabukasan at kailangan kong magreview. Gusto kong maging responsable sa takbo ng sarili kong buhay. Ayaw kong biguin sila Mama at Papa.

"Sige na, enjoy lang kayo diyan at ako na ang bahala sa sarili ko." ngiting ngiti ko pang wika sabay naglakad paalis. Diretso akong naglakad ng gate at kaagad naman akong binati ng dalawang guard on duty.

"Good Evening Mam." bati ng mga ito. Tanging tango lang ang naging sagot ko at diretso na akong naglakad papuntang kalsada.

Hindi delikado ang lugar na ito. Kahit dis-oras na ng gabi sobrang liwanag ng paligid at kakaunti lang ang mga dumadaan na sasakyan. Kung hindi ko lang naisip ang exam ko kinabukasan sa mansion na talaga ako matutulog. Kasama ng mga inaanak ko.

Inilibot ko ang tingin sa paligid. Pwede naman sana akong magpahatid sa driver ng mansion kaya lang mukhang tulog na din sila. Ayaw ko na silang isturbuhin kung makakagawa naman ako ng paraan na makauwi mag-isa. Alam ko din naman na malabong makauwi ang mga kapatid ko ngayung gabi. May mga tama na sila ng alak at sigurado ako na kinabukasan pa sila makakauwi lahat.

Akmang kukunin ko ang cellphone ko sa bag ng mapansin ko ang paghinto ng isang luxury car sa harap ko. Nagtataka pa akong napatitig doon habang unti- unting bumukas ang bintana niyon.

"Charlotte! Pauwi ka ba? Sakay na, ihahatid na kita!" wika ng driver. Nagulat ako dahil kaagad kong namukhaan si Peanut. Ang alam ko kanina pa ito umuwi dahil pagod daw sa byahe. Kakauwi lang galing ibang bansa at hindi na nga tinapos ang party kanina at umuwi kaagad ito.

"Are you sure? I mean, kaya ko ang sarili ko. Nakakahiya, baka makaabala pa ako sa iyo." sagot ko. Mabait naman si Peanut pero hindi ko masyadong close sa kanya. Ayaw ko din siyang maging kaibigan. Ewan ko ba, hindi talaga ako kumportable sa kanya noon pa. Wala naman itong ipinapakita na masama sa akin pero ayaw ko lang.... siguro dahil nakakailang ito minsan kung tumitig.

"Huwag mo ng pahirapan pa ang sarili mo. Gabi na at willing naman kitang ihatid sa inyo. Isa pa delikado ng mag- isa sa daan lalo na sa kagaya mong babae." insist nito. Napahinga ako ng malalim bago ko inilinga ang tingin sa paligid. Gabi na nga talaga at malabong may dumaan pa na taxi. Isa pa inaantok na din talaga ako.

Napansin ko pa ang pagbaba ni Peanut at naglakad papunta sa kabilang bahagi ng pintuan ng kotse. Para naman akong naistatwa na napatitig dito. Iba na ang kanyang suot kumpara kanina sa party. Ang gandang lalaki talaga nito.

Oo nga pala hindi nakakapagtaka iyun dahil model pala ito. International model si Peanut kaya naman kung sinu -sinong mga babae na lang ang nalilink dito. Isa yun sa dahilan kung bakit ayaw kong makipagkaibigan sa kanya.

Pinagbuksan pa ako nito ng pintuan at sumenyas pa ito sa akin na pumasok na daw ako sa loob ng kotse. Tipid ko itong nginitian at nagpatianod na lang.

Aayaw pa ba ako? Siya na ang kusang nag-alok at sino ba naman ako para tumanggi. Ang totoo marunong naman akong magdrive kaya lang ayaw akong payagan ni Daddy magdrive mag isa. Kaskasera daw kasi ako at natatakot daw silang baka mapahamak ako.

"So kumusta ang party? Sobrang pagod ko kanina kaya hindi na ako nakapag- stay ng matagal." wika nito ng mag- umpisa nang magdrive. Marahan lang naman ang pagpapatakbo nito ng naman ang pagpapatakbo nito ng sasakyan. Hindi naman ako mapakali sa kinauupuan ko. Ewan ko ba...bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit ang sarap sa ilong ng amoy niya.

Masculine na masculine ang amoy sa loob ng kotse nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapasulyap ng makailang ulit kay Peanut. Ang gwapo niya talaga...marami akong nakakasalumahang gwapo sa University na pinapasukan ko ngayun pero iba talaga si Peanut. Ang lakas ng sex appeal niya. Perfect na perfect din ang shape ng kanyang mukha.

CHAPTER 290

CHARLOTTE POV

"Teka, alam mo ba ang way papunta sa bahay namin?" putol ko sa namayaning katahimikan sa pagitan naming dalawa. Simula pa kanina hindi na ito nagsasalita. Nakakailang tuloy.

"Alam ko na ang bahay nyo. Minsan na akong isinama ng Uncle Rafael mo noon pa at naalala ko pa naman." sagot nito.

Hindi ko mapigilang mapataas ng kilay. Kailan iyun? Bihira lang magkaroon ng okasyon sa bahay namin dahil kapag weekend nasa Villarama Mansion ang buong pamilya at kapag may birthday party sa aming magkakapatid kadalasan sa Carissa Villarama Beach resort ginaganap. Gayunpaman hindi na ako nagkomento pa.

"So kumusta ka na pala. Balita ko papasok ka daw sa military ah?" narinig kong tanong nito. Muli akong napasulyap dito bago sumagot.

"Ayos lang naman. Hindi na siguro muna matutuloy ang pagpasok ko sa military. Alam mo na, ayaw akong payagan ng lahat." sagot ko.

"Nice! I mean kung hihingin mo ang opinyon ko much better nga na huwag na. Masyado kang maganda para sa career na iyun. Baka hindi makapag- concentrate ang mga kasamahan mo kapag kasama ka nila. Imbes na galingan nila sa trabaho baka wala silang ibang gawin kundi titigan ka na lang." nakangiti nitong sagot. Nagulat naman ako. Hindi ko alam kung compliment ba iyung nabanggit niya or gusto niya lang may mapag-uusapan.

"Grabe ka naman sa akin. Feeling ko tuloy ang ganda-ganda ko dahil sa mga pinagsasabi mo." sagot ko. Pilit akong nagpakawala ng tawa para naman kahit papaano mapagtakpan ko ang pagkailang sa kanya.

"Hindi ako nagbibiro. Talagang maganda ka naman ah." Seryoso nitong sagot sabay sulyap sa akin. Pakiramdam ko biglang nag-init ang punong tainga ko dahil sa sinabi niya. Talaga lang ha, nagagandahan din siya sa akin. Pogi din naman siya at kung hindi nga lang siya playboy baka matagal na akong nagka-crush sa kanya.

Katahimikan ang muling namayani sa pagitan naming dalawa. Ayaw ko na din dagdagan ang conversation namin. Pagkatapos ng gabing ito, alam kong taon na naman ang bibilangin bago kami muling magkita. Swerte ko lang siguro kanina dahil nadaanan niya ako at isinabay na lang since best friend siya ni Uncle Rafael.

Sa totoo lang. gusto ko ng makarating sa bahay. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na dis oras na ng gabi nasa labas pa rin ako at kasama ang isang lalaki. Bahay, School at mansion lang ang routine ko at palagi kong kasama ang driver namin or isa sa mga ka-triplets ko.

Lihim na din akong nagpasalamat nang hindi na ito umimik pa. Mabuti na din iyun dahil wala din ako sa mood na sagutin ang mga tanong niya.

Dumadagundong na din kasi sa kaba ang dibdib ko.

Muli akong napasulyap sa kanya ng marinig ko ang pagtunog ng cellphone nito. Dali-dali niyang sinagot ang tawag ng naka-loud speaker kaya hindi ko maiwasang mapataas kilay ng kaagad na nagsalita ang boses babae sa kabilang linya.

"Hon, nasaan ka na? Akala ko ba pupuntahan mo ako ngayun dito sa condo ko? Kanina pa ako nakaabang sa iyo eh." kaagad na wika ng isang boses babae, Siguro girl friend niya. Grabe, sobrang lambing ng boses.

Kaagad kong ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. Ayaw kong isipin ni Peanut na nagmamarites ako sa usapan nila ng kanyang girl friend.

Confirm.....girlfriend dahil "hon" ang tawag sa kanya eh.

"Saglit lang....on the way na ako." malamig na sagot ni Peanut.

So, kaya pala nasa kalsada ito ng dis- oras ng gabi dahil may kakatagpuin itong babae. Playboy nga talaga. Hindi talaga siguro ito nabubuhay ng walang babae na kinakalantari.

"Bilisan mo. Kanina pa ako sabik na sabik sa iyo eh. Sabi ko naman kasi sa iyo kanina, dito ka na lang dumiretso sa akin para mamasahe kita.. Sabik na ako sa romansahan natin." bulgar na sagot ng babae sa kabilang linya.

Parang ako na ang nakaramdam ng hiya sa narinig mula sa babae. Grabe, ganoon siya ka-bulgar? Hindi nya man lang naisip na baka may kasamang iba ang boyfriend nya at marinig ang sinabi niya ngayun lang? Romansa talaga!

Parang gustong manayo ang balahibo ko sa buo kong katawan habang na- iimagine ang posibleng mangyari kay Peanut at sa girl friend niya mamaya. Hindi naman ako ganoon ka-inosente para hindi alam ang tungkol dito. Magdo-Doctor nga ako eh kaya alam ko na ito. Lalo na sa usapang sex.

"Fine...see you later! "narinig kong sagot ni Peanut na nagpaangat ng kilay ko. Mukhang na-isturbo ko nga talaga ang gago. Sex pala ang pupuntahan nito ngayung gabi at talagang na- isturbo ko pa yata. Dapat pala hindi na ako sumakay kanina sa kotse nya ng yayain niya akong ihatid.

"Itabi mo na lang ang kotse. Bababa ako at mukhang marami namang dumadaan ng taxi sa lugar na ito." Kaagad kong wika kay Peanut ng mapansin ko na tapos na itong makipag -usap sa girl friend nya. Seryoso lang ako nitong sinulyapan bago sumagot.

"Nag promise ako na ihatid kita ngayung gabi kaya ihahatid kita." maiksi nitong sagot. Kaagad naman akong napatanga at tumitig dito.

"Kanina ka pa hinihintay ng girl friend mo. ikaw din baka magalit sa iyo iyun." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling.

"Hayaan mo siya. Makakapaghintay siya hanggang sa pagdating ko. Ang importante ngayun ligtas kang maihatid sa inyo." sagot nito sabay tapak sa gas ng sasakyan. Naramdaman ko na ang mabilis na pagtakbo ng kotse kaya hindi na ako umimik pa.

Pinilit pa rin nitong magpaka- gentleman gayung hindi naman kailangan. Bahala na nga siya. Ayaw ko pa ba noon, hindi na ako mahihirapan hanggang sa makauwi ako ng bahay.

"Siya nga pala..birthday ko pala sa susunod na lingo. Pwede ba kitang imbitahan na umattend?" muling wika nito. Nagulat naman ako. Hindi ko inaasahan ang tungkol dito. Talagang ini-invite niya ako gayung hindi naman kami magkaibigan.

"Thank you sa invitation pero hindi ako sure kung makaka-attend ako. Pero I will ask Uncle regading this matter. Siguro aattend din naman sila diba?" sagot ko naman. Sa totoo lang wala akong balak na umattend. Ayaw ko lang itong sagutin ng "no"

Nakakahiya...nag effort siya na ihatid ako ngayun tapos tatanggihan ko ang invitation niya. Nasaan ang konsensya ko kung ganoon.

"Simpleng handaan lang naman ang magaganap. Sa bahay ko lang din gaganapin ang party." insist nito. Hindi ko na ito sinagot pa lalo na ng mapansin ko na malapit na kami sa bahay. Inihinto niya ang sasakyan sa tapat ng gate namin at binalingan ako.

"Aasahan ko na dadalo ka. Pwede kang magsama ng mga kaibigan mo kung gusto mo." nakangiti pa nitong wika. Tanging tango lang ang naging sagot ko at binuksan ko na ang pintuan ng kotse at mabilis na akong lumabas.

Nagulat ako dahil bumaba din ito ng sasakyan at naglakad palapit sa akin. Nakakailang na naman ang kanyang pinapakawalang titig kaya hilaw ko itong nginitian.

"Thank you nga pala sa paghatid mo sa akin. Hayaan mo, makakabawi din ako sa iyo sa kabutihan na ginawa mo sa akin ngayung gabi." wika ko sa kanya. Tipid itong tumango at nagulat pa ako ng biglang lumapat ang labi nito sa pingi ko. Hindi ko iyun inaasahan kaya tulala akong napatitig dito.

"Good night Charlotte! See you again!" wika nito at muling sumakay sa loob ng kanyang kotse. Tulala kong nasundan ito ng tingin habang hawak ko ang pisngi na hinalikan niya.

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na may humalik sa akin na isang lalaki na hindi ko naman kaanu-ano. Meaning hindi bahagi ng pamilya namin.

Akmang kukumprontahin ko sana ito pero huli na...umusad na ang kotse nito paalis. Nasundan ko na lang iyun ng tingin at tulalang pumasok sa loob ng gate na kanina pa pala binuksan ng guard namin.

Chapter 291

PEANUT SMITH POV

Hindi ko maiwasang mapangiti habang dinadama ko ang sarili kong labi. Malaking epekto sa pagkatao ko ang ginawa kong paghalik sa pisngi ni Charlotte kanina. Matagal ko na siyang gusto kaya lang masyado pa itong bata at hindi pwedeng basta na lang gumawa ako ng maling hakbang dahil tiyak na makukulong ako.

Apo ng mga Villarama si Charlotte at pamangkin siya ng best friend ko na si Rafael Villarama. Hindi talaga pwede na basta ko na lang siya landiin dahil lang sa mahal ko siya....Yes...finally, aminado ako sa aking sarili na tuluyan ng naangkin nito ang pihikan kong puso.

Iyun nga lang hindi ko alam kung paano ko ito ipagpat sa kanya. Kung paano ko siya liligawan. Wala akong idea tungkol sa panliligaw at baka lalong maging kumplikado ang sitwasyon.

Maraming dapat isaalang-alang at dapat talaga nasa timing ang lahat. Hindi pwedeng magpadalos-dalos dahil baka hindi pa ako nag-uumpisa basted na kaagad ako.

Habang nakahinto ako dito sa traffic light hindi ko maiwasang makapa ang aking pagkalalaki. Kanina pa ito tayong tayo habang bumabyahe kaming dalawa ni Charlotte. Makikita ko pa lang ang mukha nito talaga namang nagre-react kaagad itong litte borther ko. Ganito kalaki ang epekto sa akin ng isang Charlotte Villarama. Noon pa man pinagnanasaan ko na sya. Noon pa man mahal ko na siya kaya lang hindi pwede.

Naipikit ko ang aking mga mata at muling lumabas sa balintataw ko ang magandang mukha ni Charlotte. Walang tapon sa physical appearance nito. Maganda na nga ang mukha ang ganda pa ng katawan. Napaka-unfair ng pagkakataon. Paano ko kaya liligawan ang isang Charlotte

Villarama na hindi ako mapapahamak.

Kung tutuusin, kaya ko siyang bigyan ng magandang buhay. Marami na akong investment at isa ako sa mga shareholders ng kilalang bangko dito sa Pinas. May mga investments din ako sa real state at cargo. May ibat ibang properties din akong nagkalat dito sa Piliipinas. May rest house ako sa tagaytay at Boracay. Tahimik lang ako pero marami akong pera. Hindi ko man matumbasan ang yaman ng mga Villarama pero kayang kaya mamuhay sa piling ko si Charlotte na parang isang prinsesa.

Ang pagmomodelo ko ngayun ay past time ko lang. Malaki ang offer at sayang kung tanggihan ko. Nakakapagtravel pa ako sa ibang bansa na hindi na kailangan pang gumastos ng malaki. Iyun nga lang, kung gaano naman ako ka-successful, ganoon din naman kalungkot ang buhay ko.

Bata pa lang ako hiwalay na ang aking mga magulang. American ang aking ama at pinay naman ang aking Ina na pareho ng may kanya-kanyang pamilya. Noon pa man malayo na ang loob ko sa kanilang dalawa. Mga kaibigan ko na sina Arthur, Drake at Rafael ang itinuturing kong pamilya simula pa noon. Sila ang takbuhan ko tuwing may problema ako.

" Kailangan kong may mapaglabasan ng init ng aking katawan. Tama, pupuntahan ko si Maureen. Hinihintay niya na ako sa sarili niyang condo. Kailangan ko ng isang tao na mapagbalingan ng init ng aking katawan ngayung gabi. Para mahimasmasan ako.

Pagka-green ng signal light kaagad kong pinaharurot ang aking kotse. Diretso kong tinahak nag condo ni Maureen. Alam kong kaya niyang punan ang init ng aking katawan ngayung gabi.

Pagdating ng condo nito kaagad ako nitong sinalubong. May malanding ngiti na nakaguhit sa labi nito at halos luwa na ang kanyang dibdib dahil sa kanyang suot.

Katulad ko, isang model si Maureen at nagkakilala kami sa isang fashion show a year ago. Naging regular na ang aming pagkikita para mag-sex.

"Sa wakas, dumating ka din. Alam mo bang kanina pa ako init na init?" kaagad na wika nito pagkapasok ko palang sa loob ng condo unit nito. Nanguyapit kaagad ito sa akin pagkatapos kong ilock ang pintuan ng kanyang unit.

Pareho kaming walang sinayang na pagkakataon. Kaagad ko din siyang sinunggapan at iginiya papuntang sofa. Hindi na namin kailangan pang pumasok ng kwarto para maisakatuparan ang gusto ng aming mga katawan.

"Remove my clothes." utos ko dito ng sandali kaming naghiwalay. Alam niya na ang ibig kong sabihin kaya kaagad itong tumalima. May naglalarong ngiti sa labi nito habang lumuluhod sa harap ko para tanggalin ang suot kong pantalon.

Naramdaman ko pa ang pagbaba nito ng zipper ng aking pantalon. Tuluyan niyang tinanggal iyun kasabay ng pagbaba ng aking boxer short. Kaagad na tumampad sa kanyang harapan ang tayong-tayo ko nang pagkalalaki.

Nakita ko ang pamimilog ng mga mata nito habang pinagmamasdan niya iyun. Hindi ko maiwasang mapaismid. Alam kong ang pagkalalaki ko ang isa sa kinababaliwan ni Maureen kaya hindi nito nagawang maghanap ng iba. Magaling akong magpaligaya ng babae sa kama at proud ako doon.

"Awww! Come on! ito ang gusto ko sa iyo Peanut, Darling..masyado kang hot! "narinig ko pang bulong nito bago niya sinunggaban ang aking pagkalalaki. Parang gutom na gutom itong isinubo at nilalaro gamit ang kanyang dila. Hindi ko maiwasang mapaungol.

Magaling sa ganitong laro si Maureen. Eksperto na din ito kung ano ang gusto ko. Kailangan niya din na ma-satisfied ako para hindi ko siya ipagpalit sa iba. Mabilis lang makahanap ng babae na pwedeng parausan ng init ng katawan. Kaya nga ako ang pinaka-babaero sa aming magkakaibigan dahil sa nature ng mindset ko.

Isa ito sa mga dahilan kung bakit nagtagal ako na makipag-fling kay Maureen. Kaya nitong punan ang init na nararamdaman ng aking katawan. In short, katulad ko magaling din ito sa kama. Kaya nitong gawin lahat ng gusto ko ma-satisfied nya ang ang libog ko.

"Do you like it my Peanut!" bulong pa nito ng saglit niyang iniluwa ang aking pagkalalaki. Nginisihan ko ito at hinawakan sa kanyang ulo.

"I will kick you right there and then." wika ko at umulos-ulos. Napasinghap ito na para bang nabubulunan. Wala kong pakialam. Gusto kong makaraos gamit ang kanyang bibig.

Patuloy ako sa pag-ulos. Napansin ko pa nga na naluluha ni si Maureen. Pero, kahit na kaunting awa wala kong nararamdaman sa kanya. Pareho naming gusto ito at alam kong nag- eenjoy din siya kahit na umaabot yata hanggang lalamunan niya ang aking pagkalalaki na patuloy sa paglalabas- pasok sa kanyang bibig. Sanay na siya sa ginagawa naming dalawa kaya walang dapat na ikabahala.

"Ahhwwkkk! narinig ko pang bigkas nito. Tumulo na din ang kanyang laway. Muli akong napangisi hanggang sa naramdaman ko na may kung anong bagay ang biglang namuo sa puson ko. Sasabog na ako at diricho kong pinakawalan iyun sa loob ng bibig ni Maureen. Sarap na sarap naman siya habang nilulunok lahat ng katas ko.

Hinimod-himod niya pa ang pagkalalaki ko pagkatapos kong labasan. Muli niyang nilaro-laro iyun habang mapungay ang mga matang nakatitig sa akin.Alam ko na ang ibig nitong sabihin kaya naman nagsalita na ako

'Give me the condom." utos ko sa kanya. Kaagad itong tumayo at akmang hahalikan ako sa labi pero umilag ako. Natatawa itong naglakad patungo sa banyo. Napapailing na nasundan ko na lang ito ng tingin bago ako naupo ng sofa habang nilalaro-laro ang tayong tayo ko na namang pagkalalaki.

Malakas ang stamina ko pagdating sa pakikipagtalik. Nakakailang round ako sa isang gabi lalo na kapag nasa mood ako. Siguro dahil sa pagiging playboy ko kaya ganoon. Or dahil na din sa tuwing nakikipagtalik ako bigla na lang lumilitaw sa balintataw ko ang mukha ni Charlotte.  Sa paanong paraan ko kaya maipadama ang panggigil ko sa kanya.

Napatitig ako kay Maureen ng muli itong lumabas galing sa banyo. Hubot hubad na ito at iniabot nito sa akin ang hawak niyang condom. Napangisi ako.

"Bakit ba kasi kailangan mo pang gumamit ng ganyan. Willing na akong lumagay sa tahimik kasama ka Peanut, Darling. Willing na akong magpabuntis sa iyo." malanding wika nito. Napangisi ako at seryoso itong tinitigan.

"Are you kidding me? Kung gusto mo pang matuloy ang mahabang gabi na ito huwag mong i-bring up ang tungkol diyan Maureen!" inis kong sagot sa kanya. Kaagad itong natigilan habang may pilit na ngiti na biglang gumuhit sa kanyang labi.

"Sorry!" sagot nito. Sa inis ko kaagad kong ibinato ang hawak kong condom.

"Alam mo naman na mabilis akong mawalan ng gana diba? Alam mo naman na mabilis akong mawala sa mood. Aalis na ako.!" inis kong wika sa kanya at kaagad na hinagilap ang nauhad kong pantalon. Kaagad ko namang naramdaman ang pagyakap nito mula sa likuran ko.

"Sorry! Sorry! Huwag kang umalis.. Promise, hindi ko na babanggitin ang tungkol dito. Please!" nagsusumamo nitong wika. Muling gumuhit ang ngiti sa labi ko at hinarap ito.

"Ganyan nga..ayaw ko sa mga demanding na babae kaya umayos ka. Kilala mo ako Maureen. Alam mo kung ano ang ang gusto ko! Huwag kang lumagpas sa boudary na inilagay ko sa pagitan nating dalawa dahil mabilis kitang palitan." wika ko sa kanya. Kaagad itong tumango kaya naman muli kong hinagilap ang ibinato kong condom at isinuot na iyun sa aking pagkalalaki.

"Tuwad!" seryoso kong utos. Wala ng iba pang seremonya...last round na din naman ito at uuwi na ako. Ilang araw na akong walang matinong tulog at kaya lang naman ako pumunta dito para lang may mapagbuhusan ng init ng aking katawan.

Kaagad itong tumalima. Kaagad ko itong nilapitan at hinawakan sa kanyang baiwang. Walang sabi-sabing ipinasok ko ang galit na galit kong pagkalalaki sa kaloob-looban niya. Basang basa na din ito kaya hindi na ako nahirapan pa.

"Ahghhh! Peanut! Shit! Dahan-dahan, masakit!" angal pa nito. Pero hindi ko ito pinakinggan. Huwag siyang umasta na parang virgin at nasasaktan dahil ito ang palaging ginagawa ko sa kanya sa tuwing nagkikita kami.

Parang bingi ako at buong gigil na nag- atras abante. Salpukan ng mga katawan namin at mahinang

halinghing ni Maureen ang namayani sa buong paligid. May pagkakataon na napasisigaw pat ito sa hindi malaman na dahilan. Hindi ko lang alam kong nasasaktan ba or nasasarapan. Wala akong pakialam. Ang gusto ko lang naman ay makaraos.