Hindi ko alam kung saan nila ako dadalhin at kung ano ang kanilang pakay sa akin. Basta na lamang nila akong nilagyan ng piring sa aking mga mata, itinali ang mga kamay sa aking likuran at isinakay sa kung ano mang sasakyang dala nila. Sa aking tantiya, mga limang lalaki ang lulan ng sasakyan. Ang ilan pa ay hinahaplos ang aking mga braso habang nagtatawanan. Pilit akong nagpupumiglas at sumisigaw hanggang sa may pinaamoy sila sa aking panyo dahilan upang ako’y mahilo at mawalan ng ulirat. Nagising na lamang akong may mabigat na dumadagan sa aking katawan. Wala na akong piring sa aking mga mata, ngunit may takip naman ang aking bibig. Nakatali rin ang aking mga kamay sa headboard ng kama. Napakadilim ng paligid kung kaya’t wala akong makita. Kahit ang mukha ng taong nakadagan sa akin ay hindi ko man lang maaninag. Pero isa lang ang sigurado ko, isa siyang lalaking wala sa matinong pag-iisip. Nagulat na lang ako nang bigla niyang tinanggal ang takip sa aking bibig at walang sabi-sabing hinalikan ang aking mga labi. Nagpupumiglas man ay hindi ko siya kinaya, bukod sa nakatali ang aking mga kamay ay sadyang mahina pa ang aking katawan para lumaban. Napagtanto ko namang nakainom ng alak ang lalaking ito base sa amoy ng kanyang hininga at sa lasa ng mga labi niya. Marahas sa simula ang kanyang mga halik na sa kalauna’y naging marahan. Huminto siya saglit, para lamang walang hirap na punitin ang pang-itaas kong damit. Pagkatapos niyon ay pinaulanan niya ng halik ang aking mukha, pababa sa aking leeg… hanggang sa umabot na ang mga labi niya sa aking dibdib. “P-Parang a-awa mo na… h-huwag!” gumagaralgal man ay nagsusumamo ko siyang pinakiusapan. Hindi siya nagsalita bagkus ay tinanggal lang niya ang aking panloob at walang pasubaling inangkin ang kaliwa kong dibdib habang minamasahe ang kanan. Wala akong magawa kung hindi ang umiyak. Wala akong magawa para lumaban. Diyata’t ngayong gabi ay makukuha na ng isang estranghero ang pinaka-iingat-ingatan kong kayamanan…

Chapter 1

Diane’s P. O. V.

May exam na naman pala bukas. As usual, wala na namang laman ang utak ko. Huling taon ko na sa kolehiyo. Walong exams kasama ang nakakakabang pre-board at dalawang thesis defense na lang ay magtatapos na ako sa kursong Accountancy. Nakakatuwa lang isipin na kaunti na lang ay matutupad ko na rin isa-isa ang mga pangarap ko—lalo na ang pangarap ko para sa pamilya ko. Sila ang inspirasyon ko sa bawat araw na dumadaan. Sila ang dahilan kung bakit hindi ako sumusuko at patuloy lang na bumabangon sa bawat laban ng buhay. Kaunting tiis na lang, Diane. You can do it! Mahirap maging kolehiyala sa umaga at dancer naman sa gabi… pero hindi kami mayaman kaya kailangan kong maging working student. Kailangan kong kumita ng pera kung kaya’t pinagsasabay ko ang pag-aaral at pagtatrabaho. Madalas ay halos wala na akong tulog, pero tinitiis ko lang dahil kailangan kong mag-ipon para sa future. Bukod doon ay may dalawa pa akong pinapag-aral na mga kapatid: isang nasa fourth-year high school at isang grade six. Bata pa lamang kami nang mamatay ang aming ama. Ang aming ina mula noon ay naging sakitin na rin. Kahit papaano, sobrang thankful na rin talaga ako at may sarili kaming bahay na naiwan ng ama naming pulis. At least, nakabawas man lang sa mga gastusin. Sa totoo lang, hindi ko naman talaga ginustong maging dancer sa club, pero iyon lang talaga ang trabahong pang-gabi na bukod sa matutustusan na ang aming pag-aaral na magkakapatid, ay maipagpapatuloy pa ang araw-araw na medication ni Mama. Mayroon siyang high blood at halos linggo-linggo kung atakihin siya. Mahirap maging panganay, pero alang-alang sa kanila ay handa akong magsakripisyo at gawin ang lahat. Pwede akong mapagod pero hindi ako pwedeng sumuko kahit kailan. Kapag sumuko ako, paano na lang sila? Ano ba naman iyong kaunting indak at seksing katawan na makikita ng mga customer kung hindi naman nila makikita ang aking mukha dahil sa suot kong maskara? Kaibigan ni Mama ang may-ari ng club na si Tita Lucy at iyon ang aming usapan. Hindi rin ako pwedeng i-table at lalong hindi ako magsusuot ng mga damit na halos kita na ang kaluluwa. Sabihin na ng iba na maarte ako pero conservative pa rin naman ako kahit papaano. Hindi lahat ng dancer ay bayaran at hindi por que club dancer ay ‘go all the way’ na. Ibahin niyo si Diane. Kahit maraming may gusto na maka-table ako ay hindi ko talaga sila pinagbibigyan. Kahit bigyan pa nila ako ng malaking tip, hindi ko pa rin sila papansinin. Minsan nga’y may lumapit sa akin at nag-offer ng gintong kuwintas at relo, iyon… nilayasan ko! But above all these, may isang customer pala ang pinayagan kong makausap ako at iyon ay walang iba kung hindi si Leandro. “Clariz, ikaw na ang susunod!” narinig kong sigaw ni Martina sa pinto ng dressing room. Tumango lamang ako habang nagliligpit ng mga gamit dito. Ang iba naman kasing dancers ay ang gugulo ng mga gamit at sapatos. Nagkalat ang iba’t ibang makikislap na damit at mga makeup, kung kaya’t hindi maiwasan ang magkahanapan lalo na kung kailangan na nila ang mga ito. Dito sa Lucy’s Club, hindi namin sinasabi ang tunay naming mga pangalan. ‘Yang si Martina? Maria Bettina ang tunay na pangalan niyan at isa siya sa mga may ayaw sa akin. Pinapaboran daw kasi ako palagi ni Tita Lucy, kahit na ang dami kong requests. Anyway, Clariz was my second name at hindi ko alam kung anong trip niya para palagi na lang akong tawagin sa tunay kong pangalan—when my nickname here should be Claire. Minsan, hindi ko na lang siya pinapansin. Tinatawanan ko na lang nang palihim. Napaka-insecure kasi. Ang dami niyang issues sa buhay! Hindi na naubusan. Kahit napakaliit na issue nang pagkawala ng mumurahin niyang face powder ay pinalalaki niya pa. Pati na ang mga bagong dancer at waitress sa club ay binu-bully niya. Pero tingin ko’y ako talaga ang pinaka-kinaiinisan niya sa lahat. Mas sexy kasi ako at ‘di hamak na mas bata kaysa sa kanya. Mas makintab ang aking buhok kung ikukumpara sa buhok niyang puro split ends. Isa pa, may gusto kasi ‘yan kay Leandro—na kahit anong pilit kong iwaglit sa isipan ko, ay alam ko namang sa akin lang nagkakagusto. Mula sa dressing room ay pumunta na ako sa entablado. Tila nagfa-fashion show akong naglalakad habang nakatuon lang sa’kin ang spotlight at ang mga mata ng customers. Suot ang aking itim na maskara, maikling shorts na bumagay sa mahahaba kong mga hita, high heels na kung saan kampante na rin akong gamitin habang nagsasayaw at cropped-top sleeveless na pang-itaas, pumuwesto na ako sa gitna at nag-umpisang umindayog sa saliw ng isang mapang-akit na musika. Malaya namang nakalugay ang buhok kong lagpas-balikat. Hinawakan ko ang pole at nagsimula nang lumiyad, sumayaw at umikot dito. Pole dancing talaga ang mastery ko na kinabagayan pa ng lambot ng katawan ko. Isa sa mga dahilan kung bakit karamihan sa mga manonood ay gustong[1]gusto ako. Ito raw ay bago sa kanilang paningin dahil ako lang ang nagpo-pole dancing dito. Iyon nga lang… sa dami nang nangahas manligaw sa akin ay wala man lamang akong natipuhan ni isa sa kanila. Not even Leandro, dahil kaibigan lang talaga ang turing ko sa kanya. Leandro James Evangelista was a twenty-five-year-old young businessman of this generation. Sa murang edad ay hindi maitatangging napaka-successful na habang namamahala ng sarili niyang negosyo. Gwapo, masipag, mayaman. ‘Yong ‘di ka mahihiyang ipakilala siya sa pamilya at mga kaibigan mo. ‘Yong tipong boy[1]next-door at matinée idol ang datingan. As in, masasabi kong pang-boyfriend material talaga si Leandro. Pero sa kabila ng lahat, hindi ko alam kung bakit hindi ko pa rin siya gusto. Hindi mo naman mapipilit ang puso na gustuhin din ang isang tao dahil lang may gusto siya sa’yo, hindi ba? Ewan ko ba kung bakit. Siguro ay dahil nase-sense ng radar ko ‘yong pagiging mayabang niya. Ayoko sa lahat ay ‘yong mayabang. Baka gawin lang niya akong tropeyong napanalunan sa isang paligsahan kapag ipinakilala na niya ako sa pamilya at mga kaibigan niya. Siguro, ‘yong ibang babae ay magugustuhan agad siya. Pero ako? Alam kong may iba akong hinahanap at hindi ko pa nakikita ‘yon. Wala kasi akong nararamdamang ni katiting sa kanya sa tuwing magkasama kami. Wala ‘yong sinasabi nilang spark at kakaibang lundag sa dibdib. Wala ‘yong mga nagliliparang paruparo sa tiyan at labis na tuwa kapag nakikita ko siya. Wala akong nararamdamang ganoon sa kanya. Hindi ko namalayan na tapos na pala ang dance number ko. Medyo napatagal yata ang puwesto ko sa itaas ng pole. Maingat na dumausdos ako pababa rito at nakangiting nag-bow sa mga manonood. Malakas na palakpakan naman ang sumunod. Pumunta na ako sa back stage at didiretso na sana sa dressing room, nang may biglang humawak sa kamay ko at mabilis akong hinila sa mas madilim na sulok na hindi gaanong maaaninag ng kung sino mang dadaan sa gawing iyon.

Chapter 2

Diane’s P. O. V.

“Claire, pwede ba tayong mag-usap?” Si Leandro. Kahit siya ay hindi alam ang totoo kong pangalan at wala akong balak na sabihin iyon sa kanya. “Ikaw lang pala, Leandro. Ginulat mo naman ako.” Ngumiti ako. Kahit naman hindi ko siya gusto, I still tried to be nice to him as much as possible. For me, he was still a friend na dapat kong pakitunguhan nang maayos. Pero hindi ko maitatangging nakakailang pa rin na basta na lang niya akong hahawakan at hihilahin sa madilim na sulok na ito. “Kailan mo ba ako sasagutin?” diretsong tanong niya sa akin. I frowned. Ano raw? Hindi ko tuloy alam kung paano ko siya titingnan. In the first place, hindi ko naman talaga siya pinahintulutang manligaw. Right from the start, I already made it clear to him na kaibigan lang talaga ang turing ko sa kanya. Why would he bother to ask such question? Bigla tuloy sumakit ang ulo ko kung kaya’t napapikit ako at napabuntong-hininga. Ito ang isa sa mga katangiang ayaw na ayaw ko sa kanya. He always have that controlling attitude na hindi madaling pakisamahan. He was undoubtedly possessive and there was no question to that! Nasasakal ako sa kanya kahit hindi naman kami. It was already the worst part. How much more kung boyfriend ko na nga talaga siya? “Teka, Leandro…” Tinanggal ko muna ‘yong kamay ko mula sa kanya dahil sumasakit na iyon sa tindi ng pagkakahawak niya. Hahawakan niya sana ulit ako pero umatras na ako sa kanya. “Sa simula pa lang, hindi ba’t sinabi kong wala ka nang aasahan sa akin? I don’t want to be rude, pero friendship lang talaga ang kaya kong ibigay sa’yo. I’m sorry,” malungkot kong sabi. Nakita ko ang lungkot sa mga mata niya. Pero mas mabuti nang sampalin ko siya ng katotohanan, kaysa naman paasahin ko lang siya sa kasinungalingan. Ayokong umasa siya sa wala. I didn’t want him to assume that what we have was mutual. “I’ll go ahead,” paalam ko sa kanya. Tumalikod na ako. Nagsimula na akong humakbang palayo sa kanya, ngunit naramdaman kong sinundan niya pa rin ako hanggang sa hawakan naman niya ang kaliwa kong braso—dahilan para mapaharap akong muli sa kanya. Medyo mahigpit ‘yon at tiyak kong mamumula ang braso ko mula sa pagkakahawak niya. “Ano bang ayaw mo sa akin, Claire? Babaguhin ko! I just don’t get it. Marami namang iba riyan na mas maganda at professional pa kaysa sa’yo pero ikaw lang talaga ang gusto ko. I can date lawyers and even the highest-paid celebrities, but I still keep on thinking about you. Ikaw pa rin talaga eh. Please, Claire… please! Allow me to be your boyfriend at i[1]aalis kita sa club na ito ngayon din. Ako ang bubuhay sa’yo at sa buong pamilya mo. Ako ang magpapa-aral sa mga kapatid mo. I promise, just say yes!” he pleaded with frowns all over his forehead. But the way he said those words was telling me that he commands more than he pleases. Napailing ako. “Hindi gano’n kadali ang sinasabi mo, Leandro… at lalong hindi ko kailangang umasa sa kahit na sino para lang mabuhay ang pamilya ko at mapag-aral ang mga kapatid ko. Kaya please, just let me go.” I tried to be at ease as much as possible. Pilit kong hinahatak ang braso ko pero ayaw niyang kalasin ang pagkakahawak niya rito. Medyo kinakabahan na ako sa inaakto niya, pero hindi ko ‘yon pwedeng ipakita sa kanya. Tinuloy ko ang gusto kong sabihin sa kanya, “And just like what you have said, you’re right! Marami naman diyang iba. Mas maganda, mas sexy, mas may pinag-aralan at ‘di hamak na kauri mo sa yaman. So bakit ako pa? Why bother to waste your time sa isang dancer na katulad ko, gayong pwede ka namang magka-girlfriend ng abogado? Ng artista? Ng businesswoman? ‘Yong girlfriend na maipagmamalaki mo sa lahat? So please, let me go… nasasaktan na ako.” Sa pagsusumamo kong ‘yon ay binitiwan niya rin sa wakas ang braso ko. Nag-aalalang sinipat-sipat ko ‘yon dahil sigurado akong namula ‘yon, kahit hindi ko klarong makita sa dilim ng paligid. He fixed his necktie first, then he looked at me straight in the eyes. “I will try to kill my feelings for you, Claire… but I won’t promise not to follow you ever again. I have eyes and ears everywhere. That way, I’m going to protect you whether you like it or not!” Sinabi niya ang mga katagang ‘yon bago siya tuluyang umalis. What is he talking about? So pinasusundan niya ako kahit saan ako pumunta? Hindi ko maiwasang hindi kabahan sa mga huling salitang binitiwan niya. Naging kaibigan ko rin naman si Leandro sa loob ng dalawang taon na nagtatrabaho ako rito sa Lucy’s Club. Hinayaan kong makita niya ang aking mukha at marami na rin naman akong mga bagay na naikuwento sa kanya, katulad na nga ng pagpapa-aral ko sa dalawang kapatid ko. He was nice and understanding at first, pero ibang-iba na siya ngayon. I couldn’t imagine how his selfish love or should I say—his obsession made him such a monster. He had his own definition of love and affection, na malayong-malayo sa totoong kahulugan ng mga iyon. Simula nang ma-realize niya na hindi lang basta kaibigan ang tingin niya sa akin ay na-realize ko rin na hindi na pala ako komportable sa tuwing kasama ko siya. Nandiyan ‘yong iisipin ko na lang bigla na baka kung anong gawin niya sa akin lalo na kapag kami na lang dalawa ang magkasama. Well, I really didn’t know the meaning of his last words but those just gave me the creeps. I just closed my eyes trying to dismiss everything that he said. Walang ganang tinanggal ko ang maskara ko. Papunta na ako sa pasilyo kung saan matatagpuan ang dressing room nang biglang mapukaw ang atensiyon ko sa anino ng lalaking tila nakatingin sa direksiyon ko. I narrowed my eyes. “Leandro?”

Chapter 3

Leandro’s P. O. V.

Hindi ko sinasadyang sabihin ang mga katagang ‘yon kay Claire o mas kilala ko sa tawag na Diane. I didn’t mean to scare her or anything, I just wanted her to know that I would be always here for her at kahit kailan ay hindi ako susuko kahit sino pa ang makalaban ko sa pagkuha ng puso niya. I would always protect her sa paraang alam ko at hindi ko siya kailanman iiwan. Oo, sa simula pa lang naman talaga ay alam ko na ang tunay niyang pangalan. Dayanara Clariz Rivera. Pero sinasakyan ko na lang ang kung ano mang trip niya dahil kahit baliktarin ko man ang mundo, alam ko sa sarili kong siya lang talaga ang babaeng gusto ko. I experienced dating a lot of famous personalities all my life. Ang ilan nga sa kanila ay abogado at mga artista pa sa America, pero bumabalik pa rin talaga ako kay Diane. Lahat ay gagawin ko mapasa-akin lang siya. Gano’n ko siya kamahal! Nandito ako ngayon sa mansiyon namin, prenteng nakaupo sa sofa habang umiinom ng red wine na pampa-init. Walang sawa kong tinitingnan ang mga naggagandahan at nagseseksihang larawan ni Diane sa cell phone ko. Dahil doon, lalo lang tuloy nag-init ang pakiramdam ko. Ang ilan doon ay ako mismo ang kumuha—lalo na kapag sumasayaw siya sa club. Pero ang karamihan doon ay galing sa taong inutusan ko para manmanan siya. I could still remember the first day I saw her and how I made some moves para lang mapansin niya. Graduating student ako noon sa Quego del Mar Exclusive School for Business and Finance—isang prestihiyoso at pribadong unibersidad na katapat lang ng Quego del Mar Public University na pinapasukan naman ni Diane. Freshman siya noon at ako nga ay nag-aasikaso na ng requirements ko for graduation. Aminado akong na-love at first sight ako sa kanya nang minsang makita ko siyang lumabas mula sa gate ng kanilang school. Kahit pa sabihing may girlfriend ako noon, hindi ko naiwasang maakit sa maliit niyang mukha na kinabagayan ng katamtamang tangos ng ilong. Natural na mapula ang kanyang mga labi na tingin ko’y napakasarap angkinin. Hindi lang ‘yon, napakayaman din ng kanyang dibdib na halata naman sa suot niyang puting uniporme. Siya ang pinakamaputi, pinakamaganda at pinaka-sexy sa lahat ng mga babaeng nakita ko. Idagdag pa ang tangkad nito na sobrang layo sa pandak na girlfriend ko. Hindi ko nga lang mahiwalayan ang isang ‘yon noon dahil napakagaling sa kama, tapos ay palagi pang deep throat ang ginagawa. Kung pwede nga lang bumalik ako noon ng first year college ay ginawa ko na. Kung bakit naman kasi matanda pa ako ng apat na taon kay Diane. Business Administration ang course ko at siya naman ay Accountancy. Kahit hindi ako masipag mag-aral noon, willing akong turuan siya dahil ang ilang subjects niya ay natapos ko na rin. Dahil anak-mayaman ako at natural lang na marami akong koneksiyon sa loob at maging sa labas ng campus ay agad kong nakuha ang kanyang pangalan. Diane—short for Dayanara. Kasing-ganda niya ang pangalan niya. Ang problema, maging sa loob ng campus nila ay wala raw kahit isa mang lalaki na kinakausap itong si Diane. From what I had heard, she was truly a man-hater kung kaya’t mas na-challenge pa ako. Lalo kasing nakaka-challenge ‘yong mga tipong pa-hard to get eh! Getting her was like an achievement of winning a golden trophy, lalo na ang isipin kong virgin pa siya? Tang-ina, lalong nakadadagdag ng libog sa katawan! So that was why I made a plan. Nakuha ko ang schedule niya at inabangan ko siya sa oras ng kanilang uwian. Matagal akong naghintay roon pero para sa kanya, I was willing to wait no matter how long it would take for me to get her heart. Tumambay muna ako sa tindahan sa labas ng campus at saka ako nag-abang sa gate ng university nila. Nang masilip kong papalabas na siya ng gate ay dali-dali akong nagpapogi at inayos ang aking props. Nilagay ko ang softdrinks sa baso at saka patay-malisyang naglakad pasalubong sa kanya… hanggang sa nagkabungguan na nga kaming dalawa. Damn, ang kinis at ang lambot ng balat niya! As I was already expecting, natapon ‘yong softdrinks. Pero dapat ay sa akin. Hindi ko naman inaasahang sa kanya pala matatapon at matatalsikan lang ako. Basang-basa tuloy ang suot niyang puting uniform at hindi naiwasang bumakat ng kanyang malulusog na dibdib dito. Saglit akong natigilan dahil kailangan kong lumunok. Parang may bumara sa lalamunan ko at pakiramdam ko ay biglang nag-init ang buong katawan ko. Baka kung anong magawa ko sa kanya kung kaya’t panandalian akong tumingin sa malayo. Naramdaman kong tumigas din ang alaga ko. I couldn’t control it. Hindi ako mapakali sa una, pero mabuti na lang talaga ay agad din akong nakabawi. “Miss, I’m so sorry.” Lumapit ako sa kanya at agad siyang inalok ng panyo. I made sure na pinabanguhan ko pa talaga ‘yong panyo ko. God! Mas maganda pala siya sa malapitan, sigaw ng utak ko. Nagsimula namang bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi siya umimik. Saglit siyang tumingin sa akin, ngunit halata namang pinipigilan lang niya ang sarili na magalit. Naglabas siya ng tingin ko’y wet tissue mula sa bag at tumalikod na habang pinupunasan ang bahagi ng kanyang dibdib. “Miss, basang-basa ka. Uuwi ka ng ganyan? You know, I can offer you a ride. I can even take you home if you would let me,” paghabol ko sa kanya. Naka-ready na rin ang red sports car ko sa ‘di kalayuan para ihatid siya sa bahay nila. I didn’t want to give up. If she was a man-hater, then I would make sure na kakausapin niya pa rin ako in any way possible. Hindi pa rin siya nagsalita bagkus ay dire-diretso lang sa paglalakad. Woah! Ganito ang gusto ko eh… pahabol! At humabol nga ako sa kanya at sinabayan siya sa paglalakad. “Miss… I’m sorry, okay? Hindi ko sinasadya. By the way, I’m Leand,” pakilala ko sa nickname ko para medyo katunog ng Diane. I extended my right hand on her. Alright! This will be our start, Diane. Mahawakan ko lang ang kamay mo ay sobrang saya ko na! Tumigil siya sa paglalakad at isang naiiritang tingin ang ipinukol niya sa akin. Ni hindi man lang nga niya sinulyapan ang kamay kong gustong makipag-kamay sa kanya. Iyon, nangalay lang. “Hindi ko tinatanong ang pangalan mo, Kuya. Apology accepted, okay? Now, get out of my way kung ayaw mong isumbong kita sa pulis na stalker ka! Ano?” She gritted her teeth while pointing at the policeman a few meters away. Nabigla ako. I even blinked my eyes because I couldn’t believe her. Ang sungit niya pala talaga. Dahil doon ay hindi ako nakapagsalita. Parang na-guilty ako roon dahil totoo naman ang paratang niya sa’kin na stalker ako. Gwapong stalker! Peste naman kasing softdrinks ‘yon! Dapat ay sa akin natapon ‘yon para ako sana ang inasikaso niya. Hinayaan ko na lang siyang lumayo. Mahirap na at baka lalo lang siyang magalit sa akin kapag sinundan ko pa. Ayokong mapahiya rito gayong may ilang tao na rin ang dumadaan. I didn’t want her to be mad at me. I wanted her to love me.

Chapter 4

Leandro’s P. O. V.

After graduation, umalis kami ng Pilipinas at lumipad papuntang America. I studied Masters in Business Administration at Harston Corporate University for two years kasama ang kapatid ko. Nagpaka-dalubhasa ako sa larangan ng negosyo bago ako nakapagpatayo ng sarili kong kumpanya. It was a Manufacturing Company focused on automobile and commercial parts. Siyempre, maraming foreign chicks akong nakilala, halos lahat nga sila ay naka-one-night stand ko pa… pero ni minsan ay hindi pa rin nawaglit sa isipan ko si Diane. Hindi naman na kasi virgin ang mga babae sa States. ‘Yong huli ko ngang naging girlfriend doon, sixteen pa lang. Accelerated kaya nasa college na agad. Akala ko’y naka-jackpot na ako ng virgin, because she kept on saying that she was one. What the heck? Hindi pa rin pala. At sixteen, malaki na agad ang butas! Bumalik ako ng Pilipinas at nalaman ko sa informant ko na nagtatrabaho si Diane bilang dancer sa isang club. Hindi ako nag-aksaya ng ano mang sandali at kahit kagagaling ko pa lang sa airport after my twenty-four hour flight ay agad akong pumunta roon para lang makita siya. Walang epekto sa akin ang jetlag kung masisilayan ko naman si Diane. Kahit nakasuot ng maskara ay alam kong siya ‘yon. Agad na nag-init ang buo kong katawan nang muli ko siyang makita. Lalo pa kasing gumanda ang hubog ng katawan niya, lalo pang lumusog ang mga dibdib niya, at tingin ko’y lalo pang kuminis ang porselana niyang balat—bagay na kinasasabikan kong mahawakan kahit noon pa man. In an instant, gusto kong bugbugin ang lahat ng mga customer na kung makatingin ay akala mong kung sinong mga naglalaway sa kanya. Hindi siya pwedeng mapunta sa iba dahil akin lang siya! Tinanong ko sa bouncer kung nasaan ang may-ari ng Lucy’s Club at agad akong pumasok sa opisina nito. Kinausap ko ‘yong may-ari kung pwede kong i-table ang babaeng nakamaskara at napag-alaman kong hindi raw ito nagpapa-table. The end of my lips curved on a smirk. Masungit pa rin talaga si Diane. Pero gagawa ako ng paraan and this time, failure would never be an option. I would make sure na ako lang ang makaka-table sa kanya sa lahat ng customers at tanging ako lang bibigyang-pansin niya rito. “One hundred thousand pesos!” offer ko sa may-ari ng club. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Sir, hindi kasi talaga siya pwede eh. Pasensiya na, pumili ka na lang ng iba,” nakayukong sabi nito na hindi malaman ang gagawin. Padabog kong binagsak ang palad ko sa mesa niya at saka niluwagan ang necktie kong tila sumasakal sa akin. “I don’t want anybody else aside from her, you hear me? I will triple the price. Or you want it quadruple? Just tell me! Name your damn fucking price… or you want to deal with one million pesos?” mahabang litanya ko sa may-ari. I tried to calm my voice pero lumalabas talaga ang ugali kong dominante. Nakakaubos kasi ng pasensiya eh. What Leandro wants, Leandro gets! And I can’t wait for another moment because I want Diane right away. Agad siyang tumalima at lumabas kami sa opisina niya. Pinuntahan niya si Diane na ngayon nga ay nakikipagtawanan sa babaeng bartender, pagkaraa’y ibinulong dito ang gusto kong mangyari. Matagal bago tumingin sa direksiyon ko si Diane. Halatang ayaw niya noong una dahil todo ang mga pag-iling niya senyales na tumatanggi siya. Pero nagulat na lang ako nang sa huli ay biglang tumango lang siya. Papunta na siya sa direksiyon ko dahilan upang bigla na lang akong mataranta. “H-Hi,” nauutal na sambit ko pagkatapos kong ayusin ang buhok ko na hindi naman magulo. Parang bumalik ako sa pagiging batang mahiyain. Hindi kasi ako makapaniwalang nasa harapan ko na naman siyang muli. “H-Hello, sir. I’m C-Claire. What can I do for you?” Hindi ko alam kung bakit pero bakas ko sa boses niya ang kaba. Bahagyang kumunot ang noo ko. What the hell? Ibang babae ba itong nakamaskara na ito? Pero sigurado akong siya si Diane eh. Wait… Claire, Claire, Claire… ah, okay! Claire might come from Clariz, her second name. Pero anong trip niya at kailangan pa niyang magpalit ng pangalan? Hindi bale, sasakyan ko na lang ang kung ano mang gusto niyang mangyari at baka walkout-an lang niya ako kapag tinawag ko siya sa tunay niyang pangalan. “Wala naman, Dia—Claire. I just needed someone to talk to.” Oops, muntik na ‘ko ro’n! “Nice meeting you, I’m Leandro.” I extended my right hand for a firm handshake and that brought me back to my college memories. But this time, I was glad that she accepted it. Hindi ko naman napigilang bahagyang pisilin ang kamay niya. Tang-ina, ang lambot! Handshake pa lang pero alam kong tinigasan na agad ako. I wouldn’t mind spending a million for a night, iisipin ko na lang na nag-invest ako sa club na ‘yon. At doon na nga nagsimula ang pagkakaibigan namin ni Claire o Diane. Pagkakaibigang pinilit kong tiisin sa loob ng isang taon hanggang sa hindi ko na nga napigilan ang sarili kong umamin sa kanya. Hindi niya alam kung gaano katagal na akong nagpipigil na tawirin ang pagitan ng aming mga labi sa tuwing kami ay magkasama. I wanted to hungrily kiss and ravage her luscious lips every time we were together. I wanted to bring her to my bed, devour her body, and make her scream my name over and over. I was impatient, yet I wanted her to be my girlfriend first before I claimed the right to completely own her. But she already rejected me from the start when I admitted my true feelings towards her. Ako lang itong makulit na punta pa rin nang punta sa club at sunod pa rin nang sunod sa kanya—bagay na hindi niya alam. Napag-alaman ko ring graduating student na siya ngayon sa kolehiyo. Siguro ay magla-lie low na muna ako at palalampasin ko na lang muna ang graduation niya. Saka ko na lamang ipipilit muli ang isang bagay na paniguradong tatanggihan na naman niya. Pero hindi ako susuko. Ngayon pa ba na may mas maipagmamalaki na ako? Matagal akong naghintay kung kaya’t hindi ko sasayangin ang pagkakataong ‘to. Pasasaan ba’t makikita mong sa akin ka rin babagsak, Diane. Sa akin lang! Matiim kong tinitigan ang wine glass ko. “Malalim yata ang iniisip ng kapatid ko kung kaya’t hindi niya namalayang kanina pa ako nandito? Babae na naman ‘yan, ano?” Someone’s voice suddenly dragged me out of my reverie. Napatingin ako sa nagsalita. Si Kuya L. A. pala, short for Liam Arthur. Nakasuot ito ng black pants at long-sleeve white polo kung saan nakabukas ang unang tatlong butones sa dibdib nito. Pero anong ginagawa niya rito? Ang alam ko ay nasa America siya dahil sobrang patok ng D’ Jewelry Business niya roon, kung kaya’t hindi niya ‘yon magawang iwan. Ang weird nga, ipangalan ba naman ang business niyang ‘yon sa ex-girlfriend niya? Teka, kailan pa siya dumating? “Bro, kailan ka pa dumating?” I voiced out my thoughts. “Hindi ka man lang nagpasabi, eh ‘di sana nasundo man lang kita sa airport.” Excited na nag-fist bump kami at saka nag-manly hug sa isa’t isa. Isang taon lang ang tanda sa akin ni Kuya pero magka-mukhang-magkamukha kami. Lagi nga kaming napagkakamalang kambal sa mga social gatherings na sabay naming pinupuntahan dati. Maskulado nga lang siya kaysa sa akin, pero alam ko naman na ‘di hamak na mas gwapo ako! “Kanina lang. Mamaya na lang tayo mag-usap, bro. Magpapahinga na muna ako. ‘Yong mga pasalubong ko sa’yo, kunin mo na lang sa mga bagahe ko sa kotse nang lumaki naman ‘yang katawan mo. Lampayatot ka pa rin eh!” tumatawang sabi niya. “Ang yabang mo talaga, bro! Eh ‘di ikaw na ang macho!” Binato ko siya ng unan sa sala na agad din naman niyang nasalo, bago muli itong nilagay sa sofa. Tumatawa pa rin siyang umakyat sa hagdan papunta sa kuwarto niya. Dalawa lang kaming magkapatid at masasabi ko na magkasundong-magkasundo talaga kami sa halos lahat ng bagay… maging sa mga babae. Pareho kasi kaming habulin eh! Pero ang akin ay akin. Ang kanya ay kanya. Depende sa kung sino ang nauna.

Chapter 5

Diane’s P. O. V.

“P-Parang a-awa mo na… h-huwag!” gumagaralgal man ay nagsusumamo ko siyang pinakiusapan. Hindi siya nagsalita bagkus ay tinanggal lang niya ang aking panloob at walang pasubaling inangkin ang kaliwa kong dibdib habang minamasahe ang kanan. Wala akong magawa kung hindi ang umiyak. Wala akong magawa para lumaban. Diyata’t ngayong gabi ay makukuha na ng isang estranghero ang pinaka-iingat-ingatan kong kayamanan… Muli niya akong hinalikan. Ngunit, hindi na niya masyadong dinidiinan ang mga labi ko. Gayunpaman, tila hindi siya nagsasawang halikan ako. Impit akong umiiyak sa sitwasyong kinasasadlakan ko ngayon. Nagpapasalamat pa rin ako sa Diyos na buhay pa rin ako bagama’t pilit na itinatanong sa Kanya kung bakit kailangang mangyari sa akin ang bagay na ito. Kung ang lahat ng bagay ay nangyayari nang may dahilan, gusto kong malaman kung bakit ako ang napili Niya. Bakit ako pa? Huminto siya sa paghalik sa akin at umalis mula sa pagkakadagan sa katawan ko para lamang tanggalin ang kanyang mga saplot. Nanginginig naman ako sa takot. Parang kakapusin din ako sa paghinga. Halo-halo nang takot at pangamba ang aking nadarama. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Please, m-maawa ka naman sa akin. I promise… h-hindi ako magsusumbong sa mga pulis, hindi talaga, p-paalisin mo lamang ako rito. Parang awa mo na,” pagsusumamo ko habang walang tigil pa rin ang aking pag-iyak. Umaasang sa huling sandali ay hindi matuloy ang kalunos-lunos na pangyayaring sa akin ay nagbabanta. Ngunit, hindi niya pinakinggan ang pagmamakaawa ko. Hindi rin siya umimik bagkus ay tinanggal niya lang ang aking pantalon, sa kabila ng pagpupumiglas ko. Kahit na ilang beses ko siyang tinadyakan ay hindi niya ininda ‘yon. Tinamaan ko pa nga siya sa ulo, pero hindi man lang siya nakatulog kahit sobrang lakas na nang pagkakasipa ko rito. Nagpatuloy ako sa pagpupumiglas hanggang sa mapagod na lang ako at mawalan ng lakas. Hilam sa luha ang aking mukha at lupaypay na ang pagal kong katawan. “Please… t-tama na,” nanghihinang usal ko. Nananalangin pa rin ako na sana ay magbago pa ang isip niya sa huling segundo. Nang hindi na ako gaanong gumagalaw ay alam kong tumingin siya sa’kin. Akala ko, hihinto na siya sa kanyang gagawin. Pero isa lamang pala iyong maling akala. Dahan-dahan niyang hinimas ang aking mga binti, na nagdulot ng kilabot sa buo kong katawan. Mamayamaya pa ay gumapang na ang mga kamay niya paitaas sa makikinis kong mga hita… hanggang sa dumako ang mga ‘yon sa aking maselang kayamanan. Kayamanang ako pa lang ang nakakakita. Kayamanang ako pa lang ang nakakahawak. Kayamanang simula pagkabata ay akin nang iningatan. Tila hayok na dinilaan niya ang mga hita ko, bago saglit na sumubsob sa pagitan ng mga iyon. Pagkatapos ay saka niya dahan-dahang tinanggal ang tanging telang tumatakip sa aking kahubaran. Ang telang nakapagitan sa pinakatatago[1]tago kong kaselanan at sa kanyang mukha. Hindi ko man maaninag ang kanyang mukha ay waring kabisado ko na ang kanyang pigura. Muli siyang dumagan sa akin na akala mo’y kung sinong nagmamadali. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan at ang init ng kanyang hininga na nanunuot sa aking leeg. Pakiwari ko’y lasing na lasing talaga siya at wala sa sarili. Muli niya akong hinalikan. Halik na tila sabik na sabik sa pagmamahal. Ni isa ay wala akong tinugon sa mga halik niyang ‘yon dahil diring-diri ako. Hindi ko alam kung ilang beses akong bumaling sa ibang direksiyon, para lang huwag magtagpo ang aming mga labi. Kasabay nang pagtulo ng aking mga luha ay ang mapait na pagtanggap sa mangyayari sa akin ngayong gabi. Hanggang sa bumaba ang mga labi niya sa aking leeg, pababa sa dalawa kong dibdib na talaga namang halos hindi niya pinagsawaan, sa aking sikmura, pababa sa puson at papunta sa aking kaselanan. Doon na ako napasigaw, “Huwag!” Hindi ko alam kung bakit kailangan niyang gawin sa akin ito. Ilang beses ko pang nagawang magpumiglas gamit ang natitira kong lakas. Nagawa ko ulit siyang matadyakan, pero sadyang hindi ko talaga siya kaya lalo pa’t nakatali ang dalawa kong mga kamay sa higaan. Hindi niya ako pinansin bagkus ay umangat siya upang angkining muli ang aking mga labi. Kasabay niyon ang tila isang galit na sandatang pilit na nanghihimasok sa aking kaibuturan. Dahil doon ay pareho kaming natigilan. Natigilan ako nang maramdaman ko ang sakit na dulot ng kanyang pagpasok—ang hapdi dulot ng unti-unti niyang pagkuha sa pagkababae ko. Natigilan siya marahil nang maramdaman niyang masikip pa iyon, ngunit hindi pa rin siya tumigil doon. Sinubukan niya muling pumasok at mamayamaya nga lang ay sunod-sunod nang pag-ulos ang nararamdaman ko… pag-ulos na walang tigil na yumayanig sa buo kong pagkatao at walang awang sumisira sa mga pangarap ko. It really hurts me physically, emotionally, and mentally. I was totally drained. I guessed, it would ruin my entire life. Pagkatapos nito ay hindi ko na gugustuhin pa ang mabuhay! Walang tigil sa pagtulo ang aking mga luha, habang ang aking mga mata ay nakatunghay lang sa kisameng hindi ko naman makita. Kasabay nang unti-unting pagkapunit ng aking pagkatao ang tila likidong idinulot niya sa aking kaloob[1]looban. Wala na. Sa isang iglap lang, nawalan ako ng puri at dangal. Sa isang iglap lang, nasira ang aking kinabukasan. Akala ko ay tapos na ang aking pagdurusa, pero hindi pa pala. Kinalagan man niya ako mula sa pagkakatali ng aking mga kamay sa headboard ng kama ay tila wala na akong maramdaman—tila naging manhid na ang buo kong katawan. Umabot ‘yon sa puntong wala na akong pakialam kung ano pa ang susunod niyang gagawin sa’kin. Paulit-ulit niya akong inangkin nang gabing iyon na parang hindi siya napapagod. Nang magsawa nga siya ay niyakap niya ako at tuluyan na siyang nakatulog.

Chapter 6

Diane’s P. O. V.

 Napabalikwas ako ng bangon sa higaan. Humihingal ako at basang-basa ng pawis ang buo kong katawan. Nakahinga ako nang maluwag na para bang inilabas ko ang lahat ng paninikip sa aking dibdib nang dahil sa hindi maipaliwanag na kaba. “Hay, salamat naman at panaginip lang ulit!” sabi ko sabay sapo sa aking noo. I had been dreaming about that weird scenario for two years already. Sa sobrang klaro ng mga detalye, parang totoo tuloy ang lahat ng mga pangyayari. It was the same nightmare na hindi ko naman alam kung ano nga ba talaga ang totoong koneksiyon sa akin. Minsan ko nang naikuwento sa aking ina ang tungkol sa panaginip kong ito ngunit kahit napakabait nito ay pinagalitan niya lamang ako. Kung ano-ano raw ang lumalabas sa imahinasyon ko at baka nag-level up na rin daw ako sa club. Pinagbintangan pa nga akong nagbabasa ng mga pocketbook na may kinalaman sa sex at nanonood ng bold movies! Si Mama talaga, mabait nga pero over-reacting. Kaya kahit ilang beses ko pang mapanaginipan ulit, hindi ko na lang din sinasabi, but it doesn’t mean that it wasn’t affecting me. Walang araw na hindi ko naiisip ang panaginip kong ‘yon! Palaging gano’n na lang kasi ang mga eksena at walang nababago. Ang dami kong tanong palagi sa isip ko… katulad na lang ng kung bakit ko patuloy na napapanaginipan ‘yon eh hindi naman malaswa ang pag-iisip ko? Tiningnan ko ang oras sa cell phone ko na nasa bedside table. It was already six in the evening. I set aside my thoughts because I had to go to work. Alas-otso hanggang alas-diyes ng gabi ang duty ko sa club tuwing Martes, Huwebes, Sabado at Linggo. Sabado ngayon. Masakit pa ang ulo ko dahil nag-overnight kami sa bahay ng kaklase at kaibigan kong si Karen para tapusin ang aming thesis. Documentary thesis pa lang siya ngayon at next term pa ang final defense. Ang batch namin ang first time na magkakaroon ng thesis kaya talaga namang nakakainis. Alas-diyes ng umaga na ako nakauwi at ala-una naman ng hapon ako nakatulog dahil sa sobrang init. Bumangon ako sa kama at dire-diretso sa sariling CR na nasa loob ng kuwarto ko. Isang oras ang lumipas at tapos na akong maligo. Nagsuot lang ako ng sleeveless lacy black top na binagayan ko ng blazer at faded blue na pantalon. Hinayaan ko lang na nakalugay ang lagpas-balikat kong buhok, habang ngumingiti sa harap ng salamin. Medyo biniyayaan ako ng malalaking dibdib na size 36B, kung kaya’t as much as possible ay hindi ako nagsusuot na makikita ang aking cleavage. Naglagay lang ako ng kaunting pulbo at lipstick, and I was all set. Pagbaba ko ng hagdan ay saglit kong sinilip si Mama sa kuwarto niya. Mabuti naman at payapa na siyang natutulog. Pumunta ako sa kusina at kinain ang pagkaing hinanda ni Mama para sa’kin—kanin at saka fried chicken. Malamang, kumain na rin ‘yong dalawa kong kapatid dahil tambak na naman ang hugasin. Hinugasan ko na lang dahil ayokong makakita ng marumi. Paalis na ako ng bahay nang makita ko si David Cristoff—ang isa sa aking mga kapatid. Pangalawa siya sa akin at ang bunso naman namin ay si Denise Camille. Lahat ng mga pangalan namin ay nagsisimula sa letters D at C. Sadyang mahal na mahal lang talaga ni Mama Cecille ang namayapa naming ama na si Dominic. “Running for class valedictorian nga pala ako, Ate…” sabi niya sabay kindat sa akin. “Talaga, Dave? Wow! Eh ‘di mabuti. Siguradong makakakuha ka ng full scholarship niyan sa kolehiyo… at siyempre, sa magandang university ka dapat papasok ha? I’m so proud of you!” nakangiti kong sabi sa kanya sabay ginulo ko ang buhok niyang gabi na nga ay nakapostura pa. At least, kahit papaano ay nabawasan ang pagod ko sa sabay kong pag-aaral at pagtatrabaho nang dahil sa sinabi niya. Nakagagaan sa pakiramdam na hindi pasaway ang mga kapatid ko, kahit na minsan ay nakakalimutan nilang maghugas ng mga plato. Dahil doon ay biglang nawala ang sakit ng ulo ko at ready na ulit ganahan sa pagtatrabaho. Sa dalawang kapatid ko, si David lang ang nakakaalam ng pagiging dancer ko. Ipinaunawa ko sa kanya ang sitwasyon and despite his young age, mabilis naman niyang naintindihan ‘yon. Ipinangako ko rin sa kanya na kapag nakatapos na ako ng kolehiyo ay titigil na rin ako sa pagtatrabaho sa club at magiging isa sa mga tinaguriang best accountants ng bansa. He would like to stop going to school para tulungan daw ako sa pagtatrabaho, pero ‘yon naman ang hindi pwede. Sinabi kong saka na lang niya ako tulungan kapag nakatapos na rin siya sa college. On the other hand, masyado pang bata si Denise. Baka dumating ang oras na hindi ko na rin kayaning mag-isa, kaya ngayon pa lang ay hindi ako pwedeng tumigil sa pagtatrabaho at pag-iipon para sa kinabukasan niya… nilang dalawa. “Ate naman!” reklamo ni David habang inaayos ulit ang buhok niyang nagulo ko na. Inamoy ko ang kamay ko at amoy na amoy  pa rin doon ang hair wax na ginamit niya. “Bakit? Hindi ko na ba pwedeng lambingin ang kapatid ko? Hmpft! Matutulog na nga lang, kailangang nakaayos pa ang buhok?” natatawa man ay kunwaring nagtatampong sabi ko. “May pinapagwapuhan ka na ba ha?” pahabol na tanong ko.

Chapter 7

Diane’s P. O. V.

 Bigla namang lumitaw si Denise sa harap ko at sumabat sa aming usapan. “May girlfriend na kasi ‘yan si Kuya, Ate Diane! Pumunta pa nga ‘yan si Kuya sa bahay niyon eh,” sumbong nito sa akin na nanlalaki pa ang bilugang mga mata. Napatingin ako nang makahulugan kay David at seryosong kinausap siya. “Ikaw, David Cristoff ha! Ayusin mo muna ‘yang pag-aaral mo bago ka magka-girlfriend. Baka sa halip na valedictorian eh valec fourth-year high school ang maging award mo! Ako nga, walang love life tapos uunahan mo pa ako? Aba! Saka na ‘yang lovelife-lovelife na ‘yan, tutal ay makapaghihintay naman ‘yan. Maliwanag ba?” mahabang sermon ko rito. “Maniwala ka riyan kay Denise, Ate… hindi ko girlfriend ‘yon! Ang taray kaya niyon, palagi nga akong iniiwasan eh. Ang hilig pang mag-walkout! At saka project naman ‘yong pinunta ko sa bahay nila.” Nakanguso pero namumula ang mukha niya habang nagpapaliwanag. Tunog defensive pa! Ang kapatid ko, mukhang nagbibinata na talaga. “Si Mama, tulog na. Napainom mo naman ba ng gamot ‘yon on-time?” pag-iiba ko ng usapan. “Oo, Ate. Ako pa ba? Alam mong maaasahan mo ako sa mga ganyang bagay.” Tumango naman siya sa akin pero ang mga mata niya ay seryosong nakatingin kay Denise. Parang sinasabi ng mga tingin niya rito na, “Patay ka sa akin mamaya!” Didila-dila lang naman ang bunso namin sa kanya sabay sabing, “Siyempre, pinainom mo rin ng gamot ‘yong crush mo, ‘di ba?” Natawa na lang ako. Ang kulit talaga ng dalawang ‘to! Kaya nga kahit palagi akong nagigising sa paghaharutan nilang dalawa ay okay lang sa’kin. Sobra kasi kung lumangitngit ang hagdan naming gawa sa kahoy sa tuwing naghahabulan sina David at Denise. May ikalawang palapag ang bahay namin. Magkadikit lang ang mga kuwarto naming dalawa ni Denise na nasa itaas at nagsasalo sa iisang terrace. Sina Mama at David naman ay dito sa ibaba natutulog at magkatabi lang din ng kuwarto. Mas gusto ni David na siya ang nasa ibaba dahil siya raw ang unang poprotekta sa’min kung sakali mang may masasamang tao na manloob. Dalangin ko na huwag naman sanang mangyari ‘yon. Natutuwa talaga ako sa kanya. Minsan ay napaka-mature na kung mag-isip, pero madalas ay isip-bata naman! “Oh siya, ikaw na muna ang bahala rito sa bahay ha? Mga alas-onse pa ng gabi ako makakauwi. Huwag puro pa-pogi! Bantayan mo si Mama at si Denise,” bilin ko kay David. Pareho ko silang hinalikan sa pisngi. “Hmm, ang bango-bango naman ng bunso namin!” Kiniliti ko naman sa tiyan ang tumatawang si Denise, pero sa totoo lang ay nangangamoy ito ng pawis! “Ayaw mo bang magpahatid sa gwapo mong kapatid, Ate?” Nag-pogi sign pa talaga ito sa’kin. Sa totoo lang ay parang hindi niya ako ate eh. Napagkakamalan nga siyang boyfriend ko sa tuwing namimili kami sa palengke. Mas matangkad pa kasi siya sa akin. I was five feet and seven inches in height, while David already stood at five feet and eight inches. And he was only sixteen. It was five months ago when I bought a motorcycle for him as his birthday gift sa kondisyong mag-iingat siya sa paggamit niyon. Ibinaba kasi ng Governor ng Quego del Mar sa edad na disi-sais ang mga pwedeng magkaroon ng lisensiya sa motor. Na-perfect naman ni David ang non-professional examination for teenagers, kung kaya’t nakakuha siya agad ng lisensiya. “Hoy, hindi por que binilhan kita ng motor ay mawiwili ka nang gamitin kahit gabi na ha! Hindi na, magco-commute na lang ako. Matulog ka na lang nang maaga at may C. A. T. training ka pa bukas nang madaling-araw! Alam mo naman kung gaano natin kina-career ang C. A. T. natin,” bilin ko sa kanya. “Okay! Sige, Ate. Ingat. Siya nga pala, bisita mo yata ‘yong nasa labas. Ang gara ng sports car at mukhang big shot! Magkakaroon din ako ng gano’n balang-araw,” paalam nito sa akin sabay baling kay Denise. “Ikaw, kahit kailan eh ang daldal mo talaga! Halika nga rito,” at naghabulan na nga ang dalawa sa may sala. Hindi ko na pinansin pa ang kulitan nila bagkus ay sinuot ko na ang heels ko na nasa pinto, lumabas ng bahay at dumiretso na sa gate. Baka kasi makipagharutan lang din ako sa kanila at hindi na ako pumasok pa sa trabaho. Saka ko nakita ang itim na kotseng sinasabi ni David. Tinted ang salamin ng kotse kaya hindi ko maaninag kung sino ang lulan nito. Nacu-curious man ay ipinagsawalang-bahala ko na lang ‘yon. Baka naman nagkamali lang ang kapatid ko. Baka hindi naman talaga ako ang sadya ng kung sino mang sakay niyon. Hmm… o baka naman, naki-park lang ‘yon sa tapat namin. Hindi pa man ako tuluyang nakalabas sa gate namin ay umalis na ‘yong kotse. Pagkalabas ko naman sa gate ay muntikan pa akong matisod sa isang palumpon ng mga naggagandahang pulang rosas na nasa semento. Nagpabaling-baling ang tingin ko sa paligid dahil baka may nagkamali lang na iwan ang mga bulaklak na iyon dito. Pinulot ko ‘yon, tiningnan ang card at binasa ang ano mang nakasulat doon: “Now that I found you, I will never let you go. Not now, not anymore.” —L Napakunot ako ng noo. Para sa akin ba talaga ang mga ‘to? Pero sino naman ang L na magbibigay sa akin ng mga ‘to? Oh, could it be Leandro?

Chapter 8

Unknown Person’s P. O. V.

Tatlong taon na ang lumipas pero hindi pa rin siya mawala sa isip ko. Tatlong taon na ang lumipas pero hindi ko pa rin makita ang babaeng hinahanap ko. Marahil ay menor de edad pa lamang siya nang mga panahong iyon kung kaya’t ngayon ay baka nag-iba na rin ang itsura niya. Sigurado akong lalo pa siyang gumanda, pero saan ko naman kaya siya makikita? Saang panig ng mundo ko siya matatagpuan? I was willing to pay for any amount if I could find her sooner. For me, she was more than an ounce of gold. I wished that we could start all over again, far from how we’ve met. Labis-labis kong pinagsisisihan ang lahat nang nangyari noon but I would like to spare this one—hindi ko kailanman pagsisisihan na dumating siya sa buhay ko. Kapag nagkita kaming dalawa, sana lang talaga ay mapatawad niya ako sa pagkakamaling nagawa ko. Maling-mali ang oras kung kailan nagtagpo ang mga landas naming dalawa, pero naniniwala ako na lahat ng bagay ay may dahilan. Hindi ko man malaman ‘yon ngayon, but I was hoping that eventually, I would be able to know the reason why our lives were intertwined that way. Hindi ko na maitatama pa ang pagkakamaling ‘yon, but how I wished to be given another chance to make up to her. If I hurt her before, I would protect her now and I wouldn’t do anything for her to be hurt again. I would do everything for her to be happy now and for the next days to come. Siguro nga, wala ako sa matinong pag-iisip nang mga oras na ‘yon pero isang bagay lang ang sigurado ako—hindi lang dala ng droga kung bakit ko itinuloy ang ginawa ko. Hindi man kapani-paniwala pero na-love at first sight talaga ako sa kanya. I took her virginity on that night but at the same time, I knew that she undoubtedly took my heart. I was also a victim. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free My parents were left with no other choice but to sue my friends for mixing a high dosage of sex drugs in my wine. That was the main reason why I acted so wild and did the unforgivable thing that I would repent for the rest of my life. It was my birthday celebration and my friends were mocking me for still being a virgin despite my status and age. Sa aming magto-tropa kasi, ako na lang ang virgin. Ilang beses na silang nagtangkang ikulong ako sa kuwarto kasama ng iba’t ibang babae, pero wala pa rin talagang nangyari. We would only end up having a light conversation about each other’s preferences without doing a one-night stand. May naging girlfriend din ako sa kanila, pero hindi rin kami nagtagal. I wasn’t gay. I was celibate since the day I was born because I liked the idea of having sex or making love with the only woman I would want to spend the rest of my life and that would only be my future wife. I would like to reserve myself for that special someone who was destined for me. But above these things, I was not expecting that my life would change so much after my friends brought such a gorgeous woman in my pad one night… Kalalabas ko lang sa kuwarto ko nang makita ko ang mga kaibigan ko na nagkukumpulan sa may sala. Nagkalat sa maliit na glass table ang iba’t ibang chips, yosi at alak. Feel at home na feel at home sila palagi rito, to the point na kabisado pa talaga nila ang passcode ko. Excited akong bumaba sa hagdan at nang makalapit nga ako sa kanila ay saka ko naman nakitang may babae pala silang kasama. Payapa lang itong natutulog sa sofa, na akala mo’y hindi kababakasan ng ano mang problema ang maaliwalas nitong mukha. Ang mapupula naman nitong mga labi ay wari’y nag-iimbita. Hindi ko alam kung saan nila nakuha ang babaeng iyon pero sigurado naman akong hindi siya prostitute. Napakaganda niya talaga at para akong na-magnet sa pagkakatitig ko sa kanya. May mga naging girlfriend na rin naman ako pero wala ni isa man sa kanila ang makatatalo o ‘di kaya’y makapapantay sa itsura ng babaeng natutulog ngayon sa sofa. Bukod sa mala-porselana niyang kutis ay talaga namang nakabibighani ang taglay niyang ganda. Hindi gaanong katangusan ang kanyang ilong ngunit bumagay iyon sa mala-pusong korte ng kanyang mukha. Mahahaba ang kanyang mga pilik-mata at sadyang natural ang kulay ng kanyang mga pisngi na wala man lang kahit anong bahid ng makeup. Hindi ko tuloy alam kung paano ako magre-react sa nakikita ng dalawang mata ko ngayon. Ang bibig ko’y bahagyang bumuka pero wala namang ni isang salitang lumabas mula rito. Gusto ko silang tanungin kung sino siya, pero hindi na talaga ako nakapagsalita pa. “Oh ano, pre? Nagustuhan mo ba ang regalo namin sa’yo?” tanong ni Steve, isa sa mga kaibigan ko. “Sorry ha, hindi na kami nakapag-effort pa. Ilalagay na sana namin sa red box kaso wala nang time eh.” Sunod-sunod ang naging paglunok ko dahil parang biglang may bumara sa aking lalamunan. Bigla ring may kung anong gumalaw sa aking tiyan. Literal na natulala lang ako sa ganda niya kung kaya’t hindi na ako nakapagsalita pa. Man! Daig ko pa ang isang teenager na nakakita ng crush sa sobrang pag-iinit ng aking mukha. “Sabi na nga ba. Walang duda, magugustuhan niya ‘yan eh. Ang galing kong pumili, ‘di ba? Oh, pre… inom ka muna,” sabat naman ni Rico sabay abot sa akin ng isang malaking baso na may lamang alak. “Ganyan talaga karami, mga pre?” tanong ko naman sa kanila. Hindi kasi ako sanay na umiinom. Usually ay pa-shot-shot lang ako, pero ang ibinibigay nila sa akin ngayon ay isang malaking beer glass at umabot pa sa kalahati ang laman nito. “Oo naman. Aba, dapat bottom’s up ha… ‘yong walang tapon. Birthday mo ngayon, tapos pa-shot-shot ka lang? Huwag gano’n. Lugi kami sa’yo eh… at saka red wine lang naman ito. Hindi ka malalasing dito,” buwelta naman ni Gabriel. Nakitawa na rin sina Jude at Daniel “Sige, iinumin ko ‘yan ha? Pero ipangako niyo munang iuuwi niyo na ‘tong magandang babae na ‘to sa kanila o kaya nama’y ihatid niyo sa pinagkuhaan niyo. Tsk, kilala ko kayo eh. Huwag na huwag niyong gagalawin ‘yan ha,” bilin ko sa kanila bago ko pikit-matang tinungga at inubos ang laman ng baso. “Ano ka ba? Hindi kami ang gagalaw riyan, kung hindi ikaw! Regalo nga namin ‘yan sa’yo, ‘di ba?” narinig kong sabi ni Daniel. “Ulol! Umayos kayo ha,” sigaw ko sa kanila. “Joke lang! Ito naman, hindi mabiro. Oo, iuuwi namin nang ligtas ‘yan.” Si Jude. Habang maaga pa, kailangan kong pigilan ang sarili ko. Lalaki lang ako at sa sitwasyon ko ngayon ay mas madali akong matukso. Sino ba naman ang hindi matutukso sa mala-anghel na mukha ng babaeng nasa harap ko ngayon? Walang[1]wala sa itsura niya ‘yong mga kinulong nina Steve kasama ko noon! “Iyon oh… happy birthday, brad!” sabay-sabay silang nagsigawan at saka binuhos sa akin ang mga alak na hawak nila. Nagkalat tuloy kami sa sala at nagkamantsa-mantsa lang ang sofa. “Uy, ano ba?” tatawa-tawang wika ko, pero pakiramdam ko ay bigla na lang akong nahilo. “C-CR lang ako, mga pre ha? Ihatid niyo na ‘yang babae pagkatapos ay magsi-uwi na rin kayo.” Tumayo na ako at pagewang-gewang na pumunta sa CR. Pakiramdam ko kasi ay umiikot ang buong kapaligiran. Hindi ko namalayan na ilang oras din pala akong nakatulog sa loob ng CR. Nakahiga pa talaga ako sa malamig na tiles. Pero malamig na nga ang hinihigaan ko, hindi ko naman alam kung bakit iba na ‘yong nararamdaman ko nang magising ako. Init na init ang katawan ko, gayong mayroon din naman akong air-con sa comfort room. Wala sa sariling hinawakan ko ang malambot na parte na nasa harapan ko at hindi ko alam kung bakit nakaramdam ako ng sobrang tuwa nang simulan kong laru-laruin hanggang sa tumigas ‘yon. Napangiti pa ako na parang baliw. Tang-ina, ang sarap kasi!

Chapter 9

Unknown Person’s P. O. V.

Dahan-dahan akong tumayo at lumabas ng CR. Napag-alaman ko namang wala na ang mga tropa ko at wala na rin ‘yong babae. Sa nanlalabo kong mga mata ay nakita kong nagligpit naman sila ng mga kalat bago umuwi. “Sayang!” bulong ko habang umaakyat na ako sa hagdan papunta sa kuwarto ko. Kung alam lang nina Steve kung paanong gustong-gusto ko nang sunggaban ‘yong babae kanina. Kung alam lang nila kung paano akong nagpipigil sa pangangati ko kanina. Kung hindi ko napigilan ang sarili ko ay baka nagalaw ko na sa mismong harapan nila ‘yong babae kanina. Dahil kabisado ko naman ang kuwarto ko ay hindi na ako nag-abala pang buksan ang ilaw. Dire-diretso na lang ako sa kagustuhan kong makahiga na agad sa kama. Pilit na nilalabanan ang kalasingan ngunit hindi ko na talaga kaya. Pagdantay ng katawan ko sa kama, naramdaman kong may tao pala. Sa mga ungol na naririnig ko ay napag-alaman kong isa siyang babaeng nagpupumiglas. Hindi kaya siya ‘yong babaeng dinala rito nina Steve kanina? Pero anong ginagawa niya ngayon dito sa kuwarto ko at nasa kama ko pa talaga siya? I knew it, it was all their plan! Mariin akong pumikit. I wanted to think straight but there was something dark lurking inside of my head and it was silently commanding me to commit a mortal sin. Para naman akong mababaliw nang tuluyan kung hindi ko ito susundin. Hinipo ko ang mukha niya at tinanggal ang kung ano mang takip na nasa mga labi niya. Hindi ko na maintindihan pa ang sarili ko at kung ano ba talaga ang nangyayari sa akin. There was a sudden urge inside me na napakahirap tanggalin. I kissed her. The taste of her lips was like cherries. I loved it. Para iyong alak na lalo pang nakapagpapalasing sa akin. It made me more aggressive about what I would do next. Dahil nga sa kung ano mang nararamdaman ko ay naging marahas ang pagkakahalik ko sa kanya. Tinangka niyang magpumiglas kung kaya’t naaninag ko na nakatali ang mga kamay niya sa headboard ng kama. Ang sarap ng mga labi niya kaya naging marahan na lamang ang mga halik ko sa kanya. Pero dahil nga hindi ko alam kung bakit ganito ang epekto ng alak sa akin ay hindi ko akalaing nagawa kong sirain ang pang-itaas niyang damit. Pinupog ko nang halik ang mukha niya, pababa sa leeg… pababa sa kanyang dibdib. Man, it feels like heaven! Daig ko pa ang nakalutang sa ulap. Ang bango-bango niya at sadyang napakalambot pa ng balat niya. Pakiramdam ko ay hindi ako magsasawang halikan siya kahit abutin pa kami ng kinabukasan. Narinig kong may sinabi siya pero hindi ko naman ‘yon maintindihan. Ang alam ko lang, tinanggal ko na ang tanging bagay na tumatakip sa kanyang mayayamang dibdib. Hindi ko man nakikita ay sabik na sabik kong inangkin ang isa, habang hinihimas ko naman ang kabila. Malalaki ang mga iyon kung kaya’t lalo lang akong nawala sa sarili ko at labis pang pinagsawa ang mga labi ko roon. Muli ko siyang hinalikan. I tried to be gentler as much as possible, sa kabila ng kung ano mang pananabik na aking nararamdaman. God, patawarin Niyo ako dahil hindi ko na alam kung anong nangyayari sa akin sa mga oras na ito. Patawarin Niyo ako dahil hindi ko na kaya pang pigilan ang sarili ko sa gagawin kong kasalanan ngayon. Narinig ko siyang parang umiiyak, pero wala akong pakialam. Hindi ko na kaya pang pigilan ito, kung kaya’t nagmamadali kong hinubad ang lahat ng damit ko at itinapon sa kung saang bahagi ng kuwarto ko. Nagsalita siyang muli pero hindi ko pa rin siya maintindihan. Hinubad ko ang pantalon niya at hinawakan ang kanyang mga binti, pataas sa kanyang mga hita. Talaga namang napakakinis at napakalambot ng kanyang balat. Ang sarap hawakan nang paulit-ulit. Tinadyakan niya ako pero wala man lang akong naramdamang kahit anong sakit. Tumingin ako sa kanya at pilit kong inaalala ang mukha niya habang natutulog siya sa sofa kanina. At dahil naalala ko na naman kung gaano siya kaganda ay nagdulot na naman ‘yon ng kakaibang init sa aking katawan. Hindi ko na talaga kaya pang pigilan ang nararamdaman ko ngayon. Hayok na hayok kong dinilaan ang mga hita niya bago ako sumubsob sa pagitan ng mga ito. Nagawa ko pa ngang hawakan at pasukan ng daliri ko ‘yon. I want her now! Banayad kong tinanggal ang kahuli-hulihan niyang saplot sa katawan pagkatapos ay muling dumagan sa kanya. Grabe, sobrang init ng katawan niya na lalo lamang nakapagpa-init sa aking nararamdaman. Pakiramdam ko’y lalo na akong nababaliw sa pagdidikit ng mga hubad naming katawan. Dahil doon ay muli ko siyang hinalikan… halik na may kasamang pagmamahal. Pero hindi niya tinugon ang mga ‘yon. Ni ayaw nga niyang magtagpo ang mga labi namin, na para bang nandidiri siya sa akin. Bumaba ang mga labi ko sa kanyang leeg, pababa sa dalawa niyang dibdib na talaga namang ayokong pagsawaan, sa kanyang sikmura, pababa sa puson… hanggang sa marating ko ang maselang parte ng katawan niyang talaga namang pinanggigilan ko. Sumigaw siya at tinadyakan niya akong muli pero hindi pa rin ako natinag… tila lalo pa nga akong ginanahan. Muli kong inangkin ang mga labi niya habang inihahanda na sa pagpasok ang aking naghuhumindig na sandata. Mas matigas na ‘yon kumpara kanina kaya lalo lamang akong natuwa. Sinimulan ko siyang pasukin, pero bakit gano’n? Damn it, ang sikip! Nahirapan ako pero tinuloy ko lang ang paglabas-masok sa kanya hanggang sa medyo lumuwag na nga ito at kumportable na akong nakagagalaw. Sobra akong nasasarapan sa ginagawa ko, lalo na sa sobrang init ng kanyang loob. Hanggang sa hindi ko alam kung bakit gano’n na lang ‘yong sumunod kong naramdaman… na para bang may lalabas na sa aking kalamnan. Inilabas ko ang lahat ng iyon habang nakapasok ako sa kanya. Grabe! Bakit sobrang sarap sa pakiramdam? Tang-ina, first time ko itong naranasan! Tinanggal ko ang pagkakatali ng kanyang mga kamay at sinimulan siyang halikan ulit. At dahil nga hindi ko pa rin makontrol ang aking sarili ay inangkin ko siya nang paulit-ulit. Paulit-ulit na ligaya rin ang naidulot sa akin ng aming pagniniig hanggang sa tuluyan na nga akong makatulog nang mahimbing. Gumuhit na naman ang pagsisisi sa aking dibdib. Kailangan ko siyang hanapin. Alam kong walang kapatawaran ang ginawa ko sa kanya noon, pero handa ako sa kung ano mang kaparusahan na igagawad niya sa akin ngayon. I would be very much willing to do anything for her. Kahit ipakulong niya pa ako, tatanggapin ko… makita ko lang siya at malaman niyang lubusan kong pinagsisisihan ang nangyaring iyon sa loob ng tatlong taon.

Chapter 10

Diane’s P. O. V.

“Nagustuhan mo ba?” nangingislap ang mga matang tanong sa’kin ni Leandro. Tinutukoy niya itong mga bulaklak na ibinigay niya sa akin. Ang palumpon ng mga pulang rosas na iniwan niya sa labas ng gate namin kanina. Umalis daw siya agad sa tapat ng bahay namin dahil bigla siyang nahiya na magpakita sa akin. Hindi raw kasi naging maganda ang huli naming pag-uusap. Nandito kami ngayon sa isang sulok ng club. Katatapos ko lang sumayaw at hanggang ngayon nga ay hindi ko pa rin tinatanggal ang aking maskara. Ready na akong umuwi dahil katatapos ko lang mag-out, kung kaya’t dala ko na rin ang aking bag. Maingay pa rin dahil sa lakas ng hiyawan at mga tugtog, pero sa dalawang taon ko rito ay nasanay na ang mga tainga ko. Hanggang alas-dos pa ng madaling-araw ang bukas nito. Mabuti na lang talaga at hanggang alas-diyes lang ako. “Maganda ‘tong mga bulaklak pero hindi mo na ako dapat pang binigyan ng mga ‘to. Leandro, please understand. Wala na talaga akong kaya pang ibigay sa’yo kung hindi pagkakaibigan lang,” malungkot kong sabi habang ibinabalik ‘yong bouquet sa kanya. Pero sa halip na tanggapin ‘yon ay hinawakan lang niya ang mga kamay ko. “Sorry sa mga nasabi ko sa’yo noong nakaraang gabi, Claire. Ang totoo niyan, kaya ko naman talagang maghintay… kahit gaano pa katagal. Basta ipangako mo lang sa akin na kapag handa ka nang magmahal, ako dapat ang nasa unahan ng listahan.” Napabuntong-hininga na lang ako at nagkibit-balikat. When it comes to his physical attributes, Leandro was a total heartthrob and there was no question to that. Pero pagdating sa ugali, napaka-possessive niya kahit wala naman siyang karapatan. He was already controlling me even there was no such thing as us. Paano ko naman matuturuan ang puso kong mahalin siya at i-una pa sa sinasabi niyang listahan? Ano ‘yon? Mangungulekta ako ng mga lalaki at siya ang uunahin ko? Hindi ko alam kung napansin niya ang pag-irap na ginawa ko. He was truly impossible! Kung siya man ang number one sa listahan ko, I would immediately jump to number two. Ngayon ngang hindi naman kami ay talagang sinasakal na niya ako. How much more kung sakali mang maging kami in the future? Baka ikulong na lang niya ako at hindi na ako makalabas ulit. Hindi ako bagay at lalong hindi niya ako pagmamay-ari. Minsan tuloy ay pinagsisisihan ko kung bakit napilit pa ako ni Tita Lucy na pakiharapan siya. Dapat noon pa lang ay nahalata ko nang may ugali na talaga siya, dahil wala namang malakas ang loob na manakot kay Tita Lucy rito sa club. Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa mga kamay ko. I guessed, it was time to voice out my thoughts. “Alam mo bang ‘yang ugali mong ‘yan ang isa sa mga bagay na ayaw ko sa’yo?” Diniretso ko na siya dahil hindi na talaga ako makatiis. “Possessive ka masyado, Leandro. Hindi naman tayo pero kinokontrol mo na ako. Alam mo ba ‘yon? Nasasakal ako sa mga ginagawa mo. Nakakasakal ang pagmamahal mo!” I tried not to raise my voice, but he already pushed me towards my limit. Bigla tuloy may kirot na gumuhit sa aking dibdib, dahil hindi ako sanay na magalit. “Anong magagawa ko, Claire? Ang daming nakapaligid sa’yong mga lalaki. Ang daming nangangahas na manligaw sa’yo rito, alam mo rin ba ‘yon? Alam mo bang grabe na lang kung makatitig silang lahat sa’yo? Napa-paranoid ako! Ang tanging lamang ko lang naman sa kanila ay sa akin ka lang pumapayag magpa-table, pero hanggang doon lang! Paano na lang kapag sa labas na ng club o kaya naman ay sa school mo—” dire-diretso siya sa mga sinabi niya hanggang sa napahinto na lang siya. Kasabay nang pagkabigla ko ay tila nabigla rin siya sa mga detalyeng sunod-sunod na lumabas sa bibig niya. I then narrowed my eyes before I scoffed. “A-Anong sinabi mo? Alam mo pala na nag-aaral ako? At mukhang alam mo rin kung saan ‘yong school ko. So talagang sinasakal mo ako to the point na sinusundan mo pa talaga ako? Tell me… ano pang alam mo sa akin, Leandro, bukod sa mga bagay na sinabi ko na sa’yo?” Suddenly, I got raged with fury. I did not expect na aabot siya sa puntong susundan ako sa kahit saang lugar na pinupuntahan ko. Sabagay, the last time I checked, he told me that he had eyes and ears everywhere. But if he thought I couldn’t get away from those eyes, I would show him that I could escape from his obsessive demeanor. Hindi niya ako kailanman makokontrol. Matagal naman siyang nanahimik hanggang sa… “Alam ko rin ang tunay mong pangalan, D-Dayanara,” sabi niya na hindi man lang tumitingin nang diretso sa akin. I knew for a fact that he was guilty. That was it. Kasabay nang pagtawa ko ng pagak ay ang unti-unting pamumuo ng mga luha ko sa mga mata. All this time, alam niya? I suddenly felt betrayed. I trusted him more than anyone, but I guessed he was not trustworthy enough. Sabihin na ng mga tao na maarte ako pero sa panahon ngayon, wala ka na talagang pwede pang pagkatiwalaan. Umiiling na lumayo ako sa kanya at saka ako nagmamadaling lumabas ng club na wala man lang ni isang salitang iniwan sa kanya. Tinanggal ko na rin ang aking maskara at nilagay ‘yon sa sukbit kong shoulder bag. Tapos na rin naman ang duty ko dahil alas-diyes na. It was a good thing na nakapagbihis na rin naman ako bago ko siya kinausap hinggil sa mga bulaklak na iniwan niya sa labas ng gate namin. Kung hindi niya nagawang ibigay ‘yon nang diretso sa’kin, puwes, nagawa ko namang personal iyong ibalik. “Diane, please… let me explain!” narinig kong habol niya sa’kin. Bukod pala sa totoo kong pangalan, pati pala ang totoo kong palayaw ay alam niya rin. Hindi na ako magtataka kung alam din niya ang second name ko na Clariz. Sinubukan niya akong sundan sa parking lot ngunit dala nang aking pagkataranta ay mabilis akong tumakbo. Pumasok ako sa isang itim na sasakyan nang bigla akong natalisod, kung kaya’t hindi sinasadyang nahila at nabuksan ko ang pintuan sa front seat nito. Dali-dali akong nagtago rito at dahil alam kong tinted ang salamin nito ay hindi ako basta[1]bastang makikita ni Leandro.

Chapter 11

Diane’s P. O. V.

Nakita ko pang palinga-linga siya habang naghahanap sa’kin. Nakahinga naman ako nang maluwag nang pagkalipas lang ng ilang saglit, sumuko na rin siya sa paghahanap sa’kin. Bagsak ang balikat na sumakay na lang ito sa kotse niya at tuluyan nang umalis. Todo exhale pa talaga ako na akala mo’y nabunutan ng isang napakalaking tinik. Saka ko naman naramdaman na hindi ako nag-iisa at may kasama pala ako rito sa loob ng kotse. Dahan-dahan kong binigyang pansin ang taong katabi ko sa kotse na tahimik lang na nakaupo sa driver’s seat. Mataman niya akong tinitigan at tila na-magnet din ang nanlalaki kong mga mata sa kanya. Oh my God! Natutop ko ang bibig ko. Kamukhang-kamukha niya si Leandro, pero nakita naman ng dalawang mata ko kung paano umalis ang isang ‘yon. Am I dreaming? I blinked my eyes to make sure na hindi ako nagkakamali. Kinusot-kusot ko pa ang mga ito at tiningnan siya nang mabuti. Kamukha nga niya talaga si Leandro pero magkaiba sila ng mga mata. Mas nangungusap ang mga mata ng taong kaharap ko ngayon. Hindi katulad ng buhok ni Leandro na palaging naka-brush up, walang style ang buhok ng taong kaharap ko ngayon na medyo wavy lang. Mas mahaba rin ang mga pilik-mata nito. Mas matangos din ang ilong at maamo ang mukha. Malaki rin ang pangangatawan at sigurado akong mas matangkad din ito kay Leandro. Lumunok muna ako bago nagsalita. “I—I’m sorry, sir. Hmm, lalabas na po ako,” paghingi ko sa kanya ng paumanhin. Kung bakit naman kasi bigla na lang akong pumasok sa kung kaninong kotse. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Handa na sana akong lumabas pero bago ko pa mapihit ang door handle sa loob ng sasakyan niya ay nai-lock na niya ito. Hindi naman ako sanay na sumasakay sa private car kaya hindi ko alam kung paano i-unlock ‘yon. Bagay na nakapagpadulot sa akin ng hindi maipaliwanang na kaba at takot. “Sir, h-hindi ko po talaga sinasadya ang biglaang pagpasok sa kotse niyo. Natalisod lang po ako kanina dahil may iniiwasan ako. Lalabas na po ako,” pagpapaliwanag ko. Namamawis na tuloy ang mga kamay ko sa takot. Baka kung anong gawin sa akin ng taong ’to! Baka… baka pareho lang sila ni Leandro. “Miss, sa’yo na rin nanggaling na may iniiwasan ka, hindi ba? Kapag lumabas ka, sigurado ka bang hindi ka na niya makikita?” seryosong tanong niya. I hated to admit it, pero bakit parang ang gwapo ng boses niya sa pandinig ko? At nang marinig ko ‘yon, bakit parang may kakaibang kumabog sa dibdib ko? Bakit bigla na lang din akong nailang sa saglit na pagkakatingin ko sa mga mata niya? Umiwas tuloy ako ng tingin kasabay nang mabibilis na pagtibok ng puso ko na parang nagwawala. Tama naman siya roon, pero ini-lock na niya ‘yong pinto bago pa man niya marinig ‘yong paliwanag ko. There must be something wrong here. Ngayon ko lang siya nakita. Hindi ako dapat na magtiwala sa kanya. Come on, Diane! Don’t trust him! “Ah, eh… okay lang po, sir. W-Wala na po siya. N-Nakita ko po siyang umalis na kanina,” nagkakandautal na wika ko sa kanya. I was actually convincing him na sana ay palabasin na niya ako ng sasakyan. “You must be referring to my brother, miss. Sasakyan niya lang kasi ang nakita kong umalis dito sa parking lot pagkatapos mong pumasok sa kotse ko. By the way, I’m Liam. Liam Arthur Evangelista. Don’t be confused, magkahawig lang kaming dalawa pero hindi kami kambal ni Leandro… and you are?” Nakangiti niyang nilahad ang kanang braso upang i-abot ang kamay niya sa akin. Doon ko napansin ang malalim na dimple niya sa kanang pisngi. Ang ganda ng pangalan ;niya… Liam Arthur. So kapatid niya pala si Leandro? Kaya pala magkamukha sila. Pero ano namang ginagawa niya rito sa parking lot ng Lucy’s Club? Sinusundan ba niya ang kapatid niya? “D-Diane. Dayanara Clariz Rivera,” nahihiyang tinanggap ko ang kamay niya para makipag-shake hands. Hindi ko akalaing sinabi ko sa kanya ang tunay kong pangalan na kahit kanino ay wala akong pinagbigyan sa club. Ganito na ba ako agad kakomportable sa kanya? Pero pagkatapos niyon ay masuyo niyang hinagkan ang kamay ko na talaga namang ikinagulat ko. Agad ko namang binawi ‘yon sa kanya. Hindi ko alam pero bigla na lang nag-init ang dalawang pisngi ko, kaya sigurado akong namumula na ako. Dapat akong mailang sa kanya ngayon, pero bigla na lang akong may naramdamang hindi maipaliwanag na kuryenteng mabilis na dumaloy sa buong katawan ko. Ngayon ko lang naranasan ito. “So bakit mo naman iniiwasan ang kapatid ko, Diane? I don’t want to tell you this but I think, it was Claire who he has been following around,” sabi niya sa’kin. He then started the car’s engine, hudyat na aalis na kami. Teka, saan niya ako dadalhin? Sa loob-loob ko ay agad naman akong nag-panic. At bakit kilala niya si Claire? Nakukuwento kaya ako sa kanya ni Leandro? Alam niya kaya na dancer lang ako? “Hmm… Claire and I are just the same. I’m working as Claire, sir.” I tried to be at ease, pero nakakailang pa rin. “Call me, Liam. Mas matanda lang naman ako ng isang taon kay Leand. Anyway, would you mind if I’ll take you home? But I don’t accept no for an answer, so you don’t have any other choice but to agree.” Pagkatapos niyang sabihin iyon ay tumingin siya sa akin. Kinindatan niya ako habang nakangiti. Lumabas lalo tuloy ‘yong malalim niyang dimple sa pisngi. “Wala naman pala akong choice, eh bakit mo pa ako tinanong?” Napangiti na rin ako at nagsuot ng seatbelt, pero dahil ibang klase ang seatbelt niya ay inalalayan niya ako para maisuot ko ‘yon nang tama. “Let me…” sabi niya. Bahagyang nagkalapit ang mga mukha namin at naamoy ko tuloy ang bango ng hininga niya. Saka naman siya nag-seatbelt at tuluyang pinatakbo na ang sasakyan. Hindi ko alam pero bigla na lang gumaan ang loob ko sa kanya. Kanina lang ay takot na takot pa ako, pero ngayon nga’y parang komportable na akong kasama siya. Ni hindi ko naramdaman ito sa kahit na sinong lalaki sa unang beses naming pagkikita. “Well, mali nga ako eh. I supposedly did not ask that question dahil hindi rin naman kita hahayaang bumaba na lang sa kotse ko. Gabi na, baka mapaano ka pa sa daan. So tell me something about my brother para naman may mapagkuwentuhan tayo. I promise I won’t tell him anything.” He was still all-out smiling. Katatapos lang niyang magbayad ng parking fee at ngayon nga’y nasa main road na kami.

Chapter 12

Diane’s P. O. V.

“Ah, eh… kaibigan lang talaga ang turing ko kay Leandro, pero makulit kasi ‘yong kapatid mo eh. Ayaw niya akong tantanan. Uy, wag mong sasabihin sa kanya ‘yan ha? Baka sabihin niya, hindi pa ako nakuntentong ipamukha ‘yon sa kanya, na pati sa kuya niya ay dinadaldal ko pa.” Napayuko ako habang nagkukutkot ng kuko. “It’s okay. You’re safe with me—oh I mean, your statement is safe with me! Teka, saan ba tayo liliko?” sabi niya na naging dahilan para tumingin na rin ako sa daan. Pagkatapos ko kasing magkutkot ng kuko ay nakatingin na lang pala ako sa kanya. “Naku, medyo malayo pa ‘yong bahay ko eh. Sana kasi ay hindi mo na lang ako hinatid, sir. Naabala pa tuloy kita at saka, sanay naman akong mag-commute eh…” sagot ko. “I told you to call me Liam, right? Isa pang tawag mo sa akin ng ‘sir,’ hahalikan kita!” pananakot niya pero nakangiti naman siya. Malapad ang pagkakangiti niya kung kaya’t kitang-kita ko ang mapuputi niyang mga ngipin, na naging dahilan para mas lumalim pa ‘yong dimple niya sa kanang pisngi. Hay, bakit sa halip na kabahan ako ay kinilig pa ako sa sinabi niya? Ano ka ba naman, Diane? Kailan ka pa kinilig sa lalaki ha? my alter-ego asked. Bigla akong bumalik sa aking katinuan nang mapamura siya. Kasabay niyon ang pagtirik ng sinasakyan naming kotse sa daan. “Shit! I’m sorry, Diane. Nawalan tayo ng gas. Tsk, I think I should have it full next time!” Hindi naman ako kumibo. Incidents happen when you least expect them so I had to understand the situation. Luminga-linga siya pagkuwa’y lumabas siya ng kotse para magtanong siguro sa may tindahang natatanaw ko. “Wait, stay here.” “Samahan na kita,” offer ko. Lumabas na rin ako ng sasakyan niya at sinundan siya. Tiningnan ko ang relo ko at mag[1]aalas-onse na. Mabuti na lang talaga at hindi naman kami napunta sa isang secluded area. “Naku! Malayo pa po ang gasoline station dito, sir. Wala rin pong dumadaang public transportation vehicles dito ‘pag ganitong oras na ng gabi. Kung gusto niyo po, magpalipas muna kayo ng oras sa malapit na apartel diyan sa gilid. Walking distance lang naman po ‘yon. Pababantayan ko na lang po sa asawa ko ‘yong sasakyan ninyo.” Narinig kong sabi ng ale na nasa loob ng tindahan. Marami pa rin talagang mga tao sa mundo ang sadyang mabuti ang kalooban at hindi mapagsamantala. “Sige ho, maraming salamat. Bukas ko na lang ho kayo babayaran,” nakangiting sabi ni Liam. “Naku, wala pong anuman. Ako nga po pala si Alma at ito naman ang asawa kong si Domeng. Siya po ang magbabantay sa kotse niyo,” baling nito sa matandang lalaki na ngumiti lang naman sa amin. “Maraming salamat po, Aling Alma at Mang Domeng. Ako nga po pala si Liam… Liam Evangelista.” Yumuko si Liam bilang tanda ng paggalang sa dalawang matanda. Alanganing ngumiti lang naman ako sa kanila. “Naku, hijo… kaya naman pala parang pamilyar ka sa akin. Ikaw itong nasa diyaryo oh?” ani Aling Alma sabay abot ng diyaryo na binabasa ni Mang Domeng kay Liam. Hindi ko ugaling mangialam o makiusyuso sa pinag-uusapan ng ibang tao, pero nakisilip na rin ako sa diyaryo at ito nga ang nabasa ko sa headlines nito: Rich and young business tycoon, Liam Arthur Evangelista, is now back in the Philippines. “Ah, naku! Nakakahiya naman po pero sana po ay huwag na lang natin sabihin sa ibang tao na naririto kami. Okay lang po ba?” namumulang saad ni Liam nang ibalik ang diyaryo sa matanda. Ayaw niya sigurong pagkaguluhan siya. “Aba, pwedeng-pwede, hijo. Makaaasa ka. Mabuti na lamang at anak ko ang may-ari ng malapit na apartel diyan kaya wala kayong magiging problema ng misis mo. Oh, Domeng! Ikaw na muna ang bahala rito at sasamahan ko lang sila saglit,” bilin ni Aling Alma sa asawa bago ito lumabas sa tindahan. Kaya pala ang lakas nitong mag-recommend sa apartel na ‘yon, anak niya pala ang may-ari niyon. Nakangiti namang tumango lang ‘yong matandang lalaki at ipinagpatuloy ang pagbabasa ng diyaryo na kanina nga’y hinablot ng asawa para ibigay kay Liam. Sinamahan kami ni Aling Alma papunta sa apartel ng anak niya. Sinamantala ko naman ang pagkakataong iyon para magpakilala sa kanya. “Ako nga po pala si Diane at h-hindi ko po asawa si Liam.” Alanganin akong ngumiti sa kanya. Mabuti nang klaro at baka matsismis pa kami rito, mahirap na! Tapos ay baka makaabot pa kay Mama kahit malayo naman kami rito, maghi[1]hysterical lang ‘yon sa tsismis na may asawa na pala ako. “Ay naku, hija… pasensiya ka na sa akin ha? Bagay na bagay kasi kayo ni Sir Liam. Maganda at gwapo! Sigurado akong ang gaganda at ang gugwapo rin ng mga magiging anak niyo,” tuwang-tuwang sabi niya na tinapik pa ako sa braso. Inakbayan naman ako ni Liam at saka ngumiti nang pagkatamis-tamis. “Pasensiya na ho kayo rito sa girlfriend ko, Aling Alma ha? Masyadong mahiyain,” sabi niya sabay pabirong kumindat sa akin. Hindi ako kumibo pero tahimik ko siyang siniko sa tagiliran. May pa-girlfriend-girlfriend na agad siyang nalalaman eh ito pa nga lang ang unang beses naming nagkita! Nakarating na kami sa tapat ng eight-story apartel na pagmamay-ari ng anak ni Aling Alma at hindi ko akalaing nakaakbay pa rin sa’kin si Liam. Lalaki pala ang anak niya kung kaya’t nakahinga rin ako nang maluwag. At least, sure akong hindi tsismoso. “Naku, paano po ‘yan? Isang kuwarto na lang po kasi ang bakante? Ber months na ho kasi eh,” nag-aalalang sabi ng anak ni Aling Alma na nagpakilalang Dante. “It’s okay! We can stay in one room,” ani Liam sabay tingin sa akin. Tama ba ang narinig kong sinabi niya? Pinandilatan ko tuloy siya ng mga mata. Aba, hindi pwede ito! Kakikilala ko pa lang sa kanya ngayon, tapos magkakasama na agad kaming dalawa sa iisang kuwarto? Anong tingin niya sa akin? Easy girl? Basta-basta na lang sasama kung kani-kanino? No way! pagmamaktol ng isip ko. “Hmm, Dante… baka pwede mo namang i-double-check? Baka may nag-check out na pala kanina at hindi lang na[1]update ‘yong booking database, please?” pagpupumilit ko. “Ma’am, pasensiya na po. Isang kuwarto na lang po talaga ang available eh,” kumakamot sa ulong wika nito pagkatapos nitong tumingin sa computer at mag-scroll ng data. Nagkatinginan ulit kami ni Liam at saka naman siya makahulugang kumindat.

Chapter 13

Liam’s P. O. V.

Walang nagawa si Diane kung hindi ang sumama sa akin. I knew that it wasn’t easy for her to be with me in just one room considering the fact that we had only met today, but I thanked her for trusting me. For that, I wouldn’t do anything that would break her trust. Kung kinakailangang sa sahig ako matulog ay gagawin ko, maging komportable lang siya sa sitwasyon namin ngayon. Malinis naman ‘yong kuwarto at kumpleto rin ito sa mga gamit. May sariling bathroom, maliit na balcony, air-con, sofa, cabinet, fridge at TV. Iyon nga lang, isa lang talaga ang kama. It was only a double size—too far from my customized emperor-sized bed in my bachelor’s pad. Kung tutuusin ay mas malaki pa sa triple nito ang kuwarto ko, pero wala naman akong magagawa dahil hindi ako makakauwi ngayon. I guessed this would be much better knowing that I would be able to stay here with such an exquisite woman. I didn’t know the reason why, I just had this sudden feeling that I needed to protect Diane. Pumunta ako sa balcony at saka ko tinawagan ang butler kong si Janno para asikasuhin ang sasakyan kong tumirik sa daan. Ibinigay ko na rin sa kanya ang eksaktong address kung saan niya ‘yon matatagpuan. “That should be working as early as five o’clock tomorrow, Janno. Thanks,” I told him before I ended the call. Since he was my butler, he would be the one to contact the insurance company or anyone who should be involved with what happened. My car was the latest release from Delgz Automobiles and it was still under warranty, but I knew that it was only out of gas. Bumalik ako sa loob ng kwarto at sinara ang pintuan ng balcony. Tumingin ako kay Diane at nakita kong may kausap din siya sa kanyang cell phone. Napangiti ako. I must have done something good in my past life to be with her tonight. Kung tutuusin ay pwede naman kaming magpasundo rito para makauwi na rin si Diane sa kanila, but I suddenly became selfish now because I wanted to spoil the night with her. She was so beautiful that I couldn’t help myself but to stare at her. “Dave, ‘wag makulit! Marunong ka na ngang manligaw, ang kulit mo pa rin! Na-stranded nga ako, okay? Uuwi rin ako first thing in the morning. Ikaw na muna ang bahala riyan ha?” utos niya sa kausap. “Okay, sige.” Tumango-tango lang siya bago niya pinatay ang tawag. “Dave?” kunot-noong tanong ko. I was too curious. She nodded. “Yup, kapatid kong lalaki. Fourth-year high school,” sagot niyang hindi man lang tumitingin sa akin. “Ah…” I slyly smiled. Ewan ko ba pero pakiramdam ko ay tila nabunutan ako ng tinik sa aking dibdib. I thought, that Dave was her boyfriend. Bigla ko tuloy naalala iyong nangyari kanina—kung paanong nag-krus ang mga landas naming dalawa. The moment she accidentally got inside my car, alam kong may iba na agad akong naramdaman para sa kanya. I was swiftly stunned with her beauty kung kaya’t hindi ako nakapagsalita agad. Alam kong hindi lang basta simpleng paghanga ‘yon. Actually, I was willing to take the risk of knowing her more. Pero nang malaman kong siya pala ang babaeng kinahuhumalingan ng kapatid ko, kailangan kong pigilan ang kung ano mang umuusbong na damdamin ko. I knew Leandro at kapag nalaman niya ito ay tiyak na magkakagulo. Ayoko namang masaktan ang kapatid ko. I always forgot to lock my car every time I parked it. I did not expect that fate would let me meet Diane tonight, just because she accidentally entered my car. Sa totoo lang ay magpapa-gas na talaga ako, pero dahil kausap ko siya habang nagmamaneho ay bigla ko na lang nakalimutan ‘yon. “Ikaw na lang dito sa kama, Liam. Kasya naman ako riyan sa sofa eh,” nakangiti niyang sabi niya sa akin nang ituro niya ang sofa na nasa may paanan ng kama. I found her voice too sweet and attractive. How much more her face? She looked like a real angel to me. Napakaamo ng mukha niya at sadyang napakapula pa ng kanyang mga labi. “No! Ako riyan sa sofa at ikaw ang matutulog sa kama. No buts, no ifs, Diane.” I said while getting some pillows from the bed. Mabuti na lang talaga at maraming unan. There was no way that I would let her sleep on the couch. “Pero, sir—I mean, Liam—” bahagyang pagtutol niya na hindi nakaligtas sa aking pandinig. Napatingin naman ako nang diretso sa kanya habang unti-unting lumalapit. “What did you just call me? Sir again?” “H-Hindi ah! S-Sabi ko… Liam, Liam nga!” mariing pagtanggi niya kahit huling-huli naman na siya. Dahil doon ay natataranta siyang umatras. Ang mga pisngi niya ngayon ay agaran ding namula. She continued stepping backwards until she was left with no other choice because her back was already pinned in the wall. I placed both of my hands at her sides to trap her. Sa pagkakalapit nga naming ito ay naamoy ko kung gaano siya kabango. It wasn’t perfume. I knew that it was a natural scent. Mukhang hindi na nga niya kailangang magpabango. Parang naestatwa tuloy ako at hindi ko na gugustuhin pa ang lumayo. “You don’t remember anything about calling me ‘sir,’ huh?” I whispered using my husky voice. I genuinely smiled at her, habang sinusuyod ko ng tingin ang buong mukha niya. Umiiwas siya ng tingin sa akin. Nakakatuwa lang kasi habang tinititigan ko siya, lalo lamang siyang nagmumukhang inosente sa aking paningin. Unti-unti kong inilapit ang mukha ko sa kanya, at nagulat na lamang ako nang mamayamaya lang ay pumikit siya. Doon ko siya natitigan pa nang mas mabuti. Napakaganda ni Diane kaya hindi ako nagtataka na nahumaling sa kanya ang kapatid ko. It was a bad timing na nahuli ako. Mahaba ang kanyang pilik-mata at sadyang mapula ang mga labi niya. Hindi katangusan ang kanyang ilong ngunit bumagay naman ‘yon sa korte ng kanyang mukha. Mukha ring malambot ang makintab niyang buhok na lagpas-balikat. Maputi at makinis din ang balat niya. Nang makipagkamay nga ako sa kanya sa loob ng kotse ay sadyang napakalambot ng kamay niya. Hindi ko tuloy naiwasang hagkan ‘yon kanina. Pinigilan ko ang sarili ko kahit na ang halikan siya ang inuudyok ng puso ko. Napakahirap lalo pa’t parang sinasabi ng pagpikit niya na okay lang sa kanya ang halikan ko. Napakahirap lalo pa’t tila nang-aakit at nang-iimbita ang mga labi niya ngayon. Napakahirap dahil nasa loob lang kami ng iisang kuwarto. I ended up resisting this unexplainable urge for Diane. Habang kaya ko pa ay kailangan ko itong labanan. Para sa nag[1]iisang kapatid ko ay kailangan ko itong pigilan. As promised, I wouldn’t break her trust and I wouldn’t hurt my brother. Masuyong pinasadahan ko na lang ng aking hintuturong daliri ang kanyang pisngi at saka sinabing may dumi siya sa mukha. Namumula pa rin siya nang idilat niya ang kanyang mga mata. “You will be punished next time, Diane. So if I were you, stop calling me ‘sir,’” sabi ko sabay kindat sa kanya, bago ako tumalikod, pumunta sa sofa at tuluyang humiga.

Chapter 14

Diane’s P. O. V.

Nakakahiya ka, Diane. So what do you expect, na hahalikan ka niya? Sus, baka ‘yon pang kapatid niyang si Leandro, gawin ‘yon sa’yo. Agad-agad at ora-mismo! Pero si Liam? Asa ka pang magkakagusto ‘yan sa’yo. Hindi ang mga katulad mong babae ang type niyan. Kaya huwag ka nang umasa pa dahil masasaktan ka lang. Peste naman talaga itong subconscious ko, ang daming sinasabi. Nakakainis! Bigla tuloy akong nahiya sa sinabi ni Liam. Dahan-dahan kong tinanggal ang sarili mula sa pagkakasandal sa pader at saka siya sinundan ng tingin. Nakita kong humiga na sa maliit na sofa si Liam, pero dahil sa malaki ang pangangatawan niya ay hindi talaga siya roon magkasya. Tingin ko’y nahihirapan siyang mamaluktot, dahil ang dalawang paa niya ay lagpas-lagpasan na talaga sa sofa. Maluwag naman ‘yong kama. Sigurado akong kasya kaming dalawa roon, kaso ay hindi ko pa nararanasan ang may makatabing lalaki sa pagtulog. Paano pa kaya kung unang pagkikita pa lang namin ngayon? Ngumuso ako. Hay! Bahala na nga! “Liam?” tawag ko sa kanya pero hindi siya umimik. Mukhang nakatulog na. Hmm, ang bilis naman yata? Agad-agad eh kahihiga pa nga lang niya? Nilapitan ko siya. “Liam?” Naka-fetal position ang higa niya sa sofa at halatang hirap na hirap siya sa posisyon niya, kaya paano naman siya makakatulog agad? Siguro ay dahil napagod sa pagmamaneho. Dahil doon ay nagkaroon tuloy ako ng pagkakataon na tingnan siya nang mas maigi habang natutulog. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Ewan ko ba. Magkamukha lang naman silang dalawa, pero ‘di hamak na gusto ko ang maamong mukha niya kumpara kay Leandro. ‘Yong tipong ang bait-bait niya at hindi gagawa ng masama? Maaliwalas ang mukha ni Liam, kahit na ang laki talaga ng pagkakahawig nila. Teka, ano ba ‘tong nangyayari sa akin? Bakit ang bilis magtiwala ng puso ko na mabuti siyang tao at wala siyang ano mang masamang gagawin sa akin? Bakit ang bilis kong magtiwala gayong ngayon pa lang ang unang pagkikita namin? Tiwalang kahit kailan ay hindi ko pa nagawang ibigay sa kahit na sinong lalaki. Hindi ko alam kung bakit tila ako nama-magnet sa pagkakatitig sa kanya hanggang hindi ko na nga napigilan ang sarili kong lalo pang ilapit ang aking mukha. May nag-uudyok sa’kin para hawakan ang pisngi niya, pero bigla na lang akong napaupo sa sahig nang idilat niya ang kanyang mga mata. “What are you doing?” nakangiting tanong niya sa akin. Lumabas na naman tuloy ‘yong dimple niya sa kanang pisngi, bagay na lalo pang nagpagwapo ng itsura niya sa aking paningin. “W-Wala, Liam. A-Alam ko kasing nahihirapan ka na riyan eh. I suggest, sa kama na lang tayong dalawa. Maluwag naman ‘yon eh. I-Isa pa, pwede tayong maglagay ng unan sa gitna natin as boundary,” I suggested. It felt like my tongue had been twisted again. Something strange was happening to me at kailangan kong pigilan ‘yon sa lalong madaling panahon. All my life, I had always been a man-hater. Bakit parang nagiging marupok na ako ngayon? “Hmm, I liked the idea. Isa pa, hirap din talaga ako rito sa sofa. But would you mind if I ask you something, Diane?” he asked as he looked at me straight in the eyes. Shocks, bakit parang ang gwapo-gwapo niya talaga? Na kahit anong pigil ko, tuluyan nang nalaglag ‘yong puso ko sa kanya. Kaso ang tanong, saluhin naman kaya niya? “A-Ano ‘yon?” walang pikit-matang tanong ko. “If it happened na ibang lalaki ang kasama mo ngayon, would you still share the same bed with him?” seryoso niyang tanong sa akin “Ha? Hmm…” Napaisip din tuloy ako. Oo nga, ’no? Kung nangyaring si Leandro ang kasama ko ngayon… well, malabo na agad na mangyari ‘yon dahil sa simula pa lang naman ay hindi na ako sasama sa kanya. But that was the point, I knew Leandro for two years already… pero bakit ako sumama kay Liam na kakikilala ko pa lang ngayong gabi? Hindi ko na nga maintindihan ang sarili ko kung bakit malapit agad ang loob ko sa kanya. Hmm, bakit nga ba? Ano bang meron si Liam na wala ‘yong kapatid niya? Umiwas ako ng tingin. “Depende. Hmm… kapatid mo naman si Leandro eh kaya alam kong mabuti ka ring tao,” pagsisinungaling ko. Sa totoo lang, hindi ko talaga alam kung ano ang isasagot ko. Paano ko masasabing mabuti na agad siya kung kakikilala pa lang namin ngayon? “Iniiwasan mo nga ang kapatid ko, ‘di ba? What makes you think na mabait din ako? If in the first place, it was quite possible na magka-ugali lang kami… or I was even worse than him? What will you do?” Tumingin akong muli sa kanya, pero lalo lang akong nahuhulog sa mga tingin niya. Lalo lang akong natutunaw. Gustuhin ko mang matakot sa lalim ng pagkakatitig niya sa akin ay hindi ko maintindihan ang sarili ko dahil para bang gusto ko pa ang ginagawa niyang ‘yon. Gustuhin ko mang bigla na lang lumayo ay para bang gusto ko pang lumapit sa kanya lalo. “Alam mo, Liam… kung ano man ang maging kahihinatnan ng pagsama ko sa’yo ngayon, kasalanan ko na ‘yon. The time na pumasok ako sa kotse mo, hindi ako nag-isip. Pasok lang ako nang pasok without even checking kung ano ba talaga ang nature ng pinapasukan ko. So I guess, I really have to face the consequence.” My goodness, hindi ko alam kung paano ko nasabi ang mga katagang ’yon! Si Diane pa ba ako? “Hmm… you are just one lucky girl, Diane,” sabi niya. Lumapit siya sa akin at masuyo niya akong hinawakan sa baba katulad nang kung paano niya pinasadahan ng daliri ang pisngi ko kanina. “I will not do you any harm. Good night!” Kasabay nang aking pagkatulala ay saka siya humiga sa kama. Siya na rin ang nag-initiate na maglagay ng mga unan sa gitna. He was so gentleman, paano ako nito matatakot sa kanya? Pero bakit parang na-disappoint ako nang mag-good night na siya sa akin? Eh ano pa bang inaasahan mo, na maggu-good night kiss pa siya sa’yo? Hay, nababaliw na ‘ata ako! “Liam, saglit lang. Okay lang ba sa’yo na—na huwag nating patayin ‘yong ilaw? T-Takot kasi ako sa dilim eh.” “I preferred without lights pero kung ‘yan ang gusto mo, then it’s fine with me. Don’t worry about me, I can still manage to sleep…” sabi niya nang nakapikit na ang mga mata. “Okay, thanks.” Iyon lang ang sinabi ko bago ako humiga nang patalikod sa kanya. It was a good thing na may mga unan sa pagitan naming dalawa, para hindi ko rin masandalan ang katawan niya. I tried to sleep pero hindi talaga ako makatulog. Ayoko namang magpabaling-baling sa kama dahil baka magising ko lang siya. After an hour, para akong naalimpungatan kung kaya’t bumangon ako at pumunta sa balcony ng kuwarto. Nagpahangin lang ako saglit, pagkatapos ay uminom muna ako ng bottled water na nasa loob ng fridge, bago ako bumalik sa pagkakahiga ko. Malamig naman ang kuwarto dahil may air-con, pero hindi ko alam kung bakit init na init pa rin ang katawan ko. Hinubad ko ang blazer na suot ko at tinanggal ang panloob kong bra. Hinubad ko rin ang pantalon ko kung kaya’t ako ay naka-blouse at cycling na lang. Parang gusto ko munang mag-shower bago matulog, kung kaya’t kinuha ko ang tuwalya na nasa cabinet at dire-diretsong pumasok sa CR. Pagbukas ko ng pinto ng CR ay hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maging reaksiyon sa tanawing bigla na lang tumambad sa harap ko.

Chapter 15

Diane’s P. O. V.

Nakita ko ang hubo’t hubad na katawan ni Liam habang naliligo na dahilan ng panlalaki ng mga mata ko! Hindi ko alam kung ilang segundo akong natulala roon, bago ako napasigaw kasabay nang malakas kong pagsara sa pinto ng banyo. Dahil doon ay mabilis akong pumuntang muli sa fridge at humihingal na uminom ng maraming tubig. Natatapon na nga ‘yong tubig sa baba, leeg at damit ko sa sobrang pagmamadali. Shit! Ang tanga mo naman talaga, Diane. Bakit hindi mo kasi napansing wala siya sa kama? Nakakahiya! Ano na lang ang mukhang ipapakita mo sa kanya mamaya? Naku naman talaga! But in the first place, bakit kasi hindi siya nagla-lock ng pinto? Aba! Hindi niya kuwarto ito at may kasama pa siyang babae rito! Babae na ngayon lang din niya nakilala. But oh my God! ‘Yong ano niya… Napalunok tuloy ako nang sunod-sunod bago muling uminom. Hindi ko alam kung anong nararapat at kailangan kong gawin para lang mabura ang imaheng iyon sa isip ko. Unang beses kong makakita niyon at hindi ko maiwasang mag-isip kung ganoon ba talaga kalaki iyon. Pagkalabas ni Liam ng CR ay dali-dali akong pumasok sa loob nito at ini-lock ang pinto. Pakiramdam ko kasi ay pulang[1]pula pa rin ang mukha ko sa sobrang pag-iinit nito at nakumpirma ko naman agad iyon sa harap ng salamin na nasa itaas ng lababo na katabi lang ng pinto. Hindi nagtagal ay tapos na rin akong mag-shower. Wala akong panloob kaya sigurado akong bakat na bakat ang malulusog kong dibdib sa sleeveless kong damit. I just crossed my arms in front of my chest. Nakita ko pa nga si Liam na nanonood ng TV, pero ipinasya kong umiwas na lamang ng tingin. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Forget about it, Diane…” narinig kong sinabi niya. Nakatalikod ako sa kanya. “Forget about what?” tanong ko nang hindi man lang tumitingin sa kanya habang nagsusuot ng bra. I was flexible enough to hook it at my back. “The thing you saw earlier,” he almost whispered. “Huh? Wala naman akong nakita eh,” pagpapatay-malisya ko. Humarap na ako sa kanya. He frowned. “Sigurado kang wala? Eh bakit napasigaw ka?” “N-Nagulat lang ako. Akala ko kasi ay kung sino. Ang alam ko kasi ay nasa kama ka na at mahimbing lang na natutulog,” pagsisinungaling ko. “Okay, if you say so. I’ll leave you with that. Ayoko lang na maging awkward ang trato natin sa isa’t isa nang dahil lang sa nangyari kanina,” sabi niya bago niya pinatay ang TV at humiga na ulit. Hindi naman ako umimik. Dahil lang? Gano’n lang kadali sa kanya ’yong nangyari kanina? Ang bilis niyang mag-move on ha? Dahil sa kanya kung bakit hindi na virgin ang mga mata ko! hiyaw ng utak ko. Napailing na lang tuloy ako. Pagkuwa’y inayos ko ang sarili ko at bumalik na ulit sa pagkakahiga na nakatalikod pa rin sa kanya. For a few minutes, I pretended that I was already asleep. Pero pagdilat ko, hindi ko alam kung bakit madilim ang paligid. “Liam?” Wala akong nagawa kung hindi ang banggitin ang pangalan niya nang kalabitin ko siya. “P-Pinatay mo ba ‘yong ilaw?” “Nandito lang ako, Diane… and nope, I didn’t turn it off. Pero mukhang nag-brownout yata.” Naramdaman kong gumalaw ang higaan senyales na bumangon siya at aalis sa kama. “Dito ka lang, titingnan ko lang sa labas kung ano ang nangyari ha?” Agad akong bumangon para kapain siya. Nang mahawakan ko naman siya ay hindi ko alam kung bakit bigla ko na lang siyang niyakap. Nakaluhod na ako ngayon sa kama habang yakap ko siya. Ramdam ko ang bahagyang paninigas ng katawan niya sa ginawa ko pero hindi ko na ‘yon pinansin pa. Sa sandaling panahon na nakilala ko siya, alam kong komportable na ako sa kanya. Sa sandaling panahong nakasama ko siya, alam kong wala siya sa aking gagawing masama. “Teka, Liam… h-huwag mo ‘kong iwan. Takot ako sa dilim eh, please… dito ka lang.” Humigpit pa lalo ang pagkakayakap ko sa kanya nang magsimula na akong umiyak. Ganoon katindi ang takot ko sa dilim na hindi ko alam kung saan at kailan nagsimula. Ganoon kagrabe ang takot ko na minsa’y hindi pa nga ako nakakahingaHindi naman niya itinuloy ang planong pag-alis bagkus ay gumanti lang siya ng yakap sa akin. Bumalik kami sa pagkakahiga at nanatili na lamang siya sa aking tabi. “Hey! Don’t cry, okay? I’m just here. You can now go back to sleep,” masuyong sabi niya sa akin. Hinawakan niya ang buhok ko at hinaplos-haplos iyon. His touch suddenly made me feel secure and at ease. I must admit that no one had ever made me feel like this, only him. Pinahid ko ang mga luha ko sa pisngi. “Mangako ka munang hindi ka aalis,” I demanded. Medyo over-acting pero takot na takot lang talaga ako sa dilim at para mapanatag ang loob ko ay kailangan ko ng assurance na hindi talaga siya aalis. “Okay, I promise that I won’t ever leave you. I’ll make sure as well na hindi ako matutulog hangga’t gising ka pa. I’ll be watching over you, Diane… so you don’t have to worry. As long as I’m here, you’ll be safe…” malambing niyang sabi. Hindi ko nakikita ang ekspresyon niya sa mukha habang sinasabi niya ang mga katagang iyon, pero alam kong nakangiti siya ngayon at nakalabas na naman ang kanyang dimple. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman sa mga oras na ito pero isa lang ang sigurado ko. Alam kong wala siyang masamang gagawin sa akin. Brownout man at medyo mainit pero nakatulog pa rin ako nang may ngiti sa aking mga labi. In the middle of my sleep, I wasn’t sure if he did this but I felt his gentle kiss on my forehead while whispering the words… “I’ll protect you no matter what happens.”

Chapter 16

Diane’s P. O. V.

Nagising ako sa matinding sikat ng araw na tumatama sa aking mukha. Teka, bakit parang nasa ibang lugar ako? nagtataka kong tanong sa sarili bago ko iginala ang mga mata sa buong paligid. Saka lamang nag-sink in sa akin ang lahat ng mga nangyari kagabi—that I ended up with Liam kaiiwas ko sa kanyang kapatid. Naubusan ng gas ang sinasakyan naming kotse at wala kaming ibang choice kung hindi ang mag-check in dito sa apartel at palipasin ang gabi. Speaking of Liam? Tulog na tulog pa rin siya. I somehow felt guilty dahil baka kung anong oras na siya nakatulog kababantay sa akin kaninang madaling-araw. Hanggang ngayon kasi, hindi pa rin talaga mawala-wala ang phobia ko sa dilim na hindi ko naman alam kung saan nanggaling. Wala naman ako nito noong bata pa ako eh. Doon ko lang napagtanto ang mga puwesto namin. Wala na ngayon ang mga unan sa pagitan namin na nagsilbing harang kagabi. Magkayakap na kami ngayon sa isa’t isa at ang kaliwa ko ngang hita ay prenteng nakatanday pa talaga sa kanya. Nagulat pa ako nang mapansin kong nakaunan din ako sa kaliwa niyang braso. Ang lakas pa rin talaga ng dating niya kahit plain white T-shirt lang ang suot niya ngayon. Kagabi kasi ay naka-formal business attire siya nang una kaming magkita sa loob ng kotse niya hanggang sa makarating kami rito. First time kong may makatabing lalaki sa pagtulog, pero bakit parang pakiramdam ko ay okay lang sa akin basta si Liam ang makakatabi ko? I guessed, he was right all along. I wouldn’t want to share a bed with anyone else aside from him. Argh! Ano bang mga iniisip mo, Diane? Umayos ka nga! Kagabi mo lang kaya nakilala si Liam, buwelta ng subconscious level ko. Pero paano pa ako aayos kung alam kong nasa maayos pa rin naman akong pag-iisip? sagot naman ng utak ko. Kahit kagabi ko lang siya nakilala ay komportable na agad ako sa kanya. There was something in him that captured my heart. There was something in him that made me want to fall in love. He respected me so much that was the main reason why he fully got my trust. Dahil doon ay pinagsawa ko pa ang mga mata ko habang tahimik lang na nakatitig sa kanyang mukha. Kahit siguro abutin pa kami rito hanggang bukas ay hindi ako magsasawang titigan lang ang kaguwapuhan niya. I didn’t want to deny and be confused with my thoughts and feelings. This was the first time I felt this strange thing. I like him. Masyadong mabilis ang mga pangyayari, but I really liked him. Ganoon siguro talaga kapag gusto mo na ‘yong isang tao, hindi na importante kung paano pa kayo nagkakilala nito. But just like the pillows that seemed to be the boundaries between the two of us last night, may boundary din sa amin sa totoong buhay. Mayaman siya, mahirap lang ako. Sikat na businessman siya, pero club dancer lang ako. Kahit kailan ay hindi niya ako ma-ipagmamalaki sa ibang tao. Magkaiba ang mundong ginagalawan naming dalawa at kahit kailan ay hindi ‘yon magtatagpo. Nababagay lang din si Liam sa mga babaeng mayayaman at matataas ang propesyon, katulad nang sinabi ko noon kay Leandro. I didn’t expect to think like this but I got suddenly dismayed by these thoughts. I stayed by his side for a few more minutes, pero gustuhin ko mang manatili pa kami nang mas matagal sa ganitong posisyon ay dahan-dahan ko nang inalis ang pagkakayakap niya sa akin. Salamat naman at hindi siya nagising. Bumangon ako sa higaan at tiningnan kung anong oras na. Alas-siyete na pala. Inayos ko ang comforter sa ibabaw niya, bago ko siya muling sinulyapan. Tiningnan ko ang cell phone ko at nakatanggap ako ng mensahe na nasa training camp na si David bandang alas-singko at tatlong oras lang naman daw ang ilalagi niya roon. Binalik ko ang cell phone sa bag at saka ko naman inayos ang sarili ko. Nagsuot na ako ng blazer at pantalon, pagkatapos ay nag-toothbrush at naghilamos. Sinuklay ko ang buhok ko, pagkaraa’y lumabas na rin ako ng kuwarto. It was a good thing na nakita ko agad si Dante. Mabuti na lang talaga at nasa second floor lang ang kuwarto namin dahil bukod sa fear of the dark, I also had this fear of heights. “Hi, ma’am. Good morning po, what can I do for you?” nakangiting bungad niya sa akin. “Hello, Dante! Hmm, itatanong ko lang sana kung anong nangyari kagabi? Particularly, bandang alas-dos ng madaling[1]araw?” “Ah, iyong brownout po ba? Pasensiya na po, ma’am. May naputol po kasing kable ng kuryente pero naayos na rin po bandang alas-kuwatro ng madaling-araw.” Tumango lamang ako sa kanya. “Ah okay, salamat. Anyway, pwede mo ba akong samahan sa pinaka-resto nitong hotel mo? May maa-avail ba kaming free breakfast?” Hindi ako masyadong maalam sa mga ganoon, pero tingin ko’y dapat lang na may ma-avail kami rito. “Sure, ma’am… this way po,” aniya at bumaba kami sa hagdan. “Masyado nga pong malaki ang binayad ng asawa niyo kagabi. Kahit ano pong gusto niyong breakfast ay pwede niyong kunin,” pahabol niya na sinamahan ako sa ground floor. Maliit lang ‘yong restaurant, pero malinis naman. Wala naman sa liit ‘yon eh. Ang importante, maraming pagkain at masarap. “Ah, thanks sa pagsama… pero hindi ko siya asawa,” mahinang sabi ko sa kanya. Alanganin din akong ngumiti habang nag-iinit ang aking mukha. Pareho lang sila ng nanay niya. There was something in me na naiinis hindi dahil gano’n ‘yong tingin nila sa’ming dalawa, pero dahil alam kong hindi naman ‘yon magkakaroon ng katuparan. Aasa lang ako sa wala. Magkaiba at sobrang layo ng estado namin sa buhay ni Liam.

Chapter 17

Diane’s P. O. V.

“Ay, gano’n po ba? Sorry po, ma’am!” Napakamot tuloy siya sa ulo. “Mukha po kasi kayong itinadhana para sa isa’t isa.” “Ah, eh… gano’n ba?” Baka pinagtagpo lang, pero hindi naman itinadhana. Ouch! Kung alam lang niya na kagabi nga lang kami nagkakilalang dalawa! Lalo lang tuloy akong nailang sa sinabi niya kung kaya’t iniba ko na lang ang usapan. “Pwede mo ba akong samahan sa itaas? Doon na lang siguro kami mag-a-almusal,” sabi ko habang pumipili na ng mga pwede kong dalhin. Saglit akong tumingin sa kanya at nakita ko namang tumango lang siya sa’kin. Hala, hindi ko nga pala alam kung anong gusto ng isang ’yon. Bahala na nga! If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Dahil hindi ko alam kung anong gusto ni Liam ay kumuha na lang ako ng mga sumusunod: dalawang garlic rice, isang plain rice, ham and sausages, bacon and cheese, garlic bread, corned beef, scrambled eggs and pancakes, tuyo at champorado, mixed fruits, coffee, and milk. Mas mabuti na ring maraming pagpipilian, para hindi na ako muling bumaba pa kung may hanapin man siyang iba. Pero sana naman ay huwag na siyang maghanap pa ng iba, nandito naman ako eh… oops, I mean, kung ayaw niya naman, eh ‘di ako na lang ang uubos ng lahat ng pagkain! Pagkarating namin sa kuwarto, tulog na tulog pa rin si Liam. Nagpasalamat naman ako kay Dante sa pagtulong niya. Pagkatapos naming ilapag ang dalawang magkahiwalay na tray na puno ng mga pagkain sa maliit na mesang katapat ng sofa ay umalis na rin siya dala-dala ‘yong foodcart. Naligo muna ako. Siyempre, wala naman akong ibang damit kaya ito pa rin ang suot ko. Mabuti na lang talaga at araw ngayon ng Linggo, kaya wala pa akong pasok. Mamayang gabi pa ang duty ko sa club at bukas pa ng hapon ang klase ko sa school. Paglabas ko ng CR, mahimbing pa ring natutulog si Liam. Lumapit ako sa kama at saka maingat na tumabi sa kanya. Bakit ang gwapo pa rin niya kahit ang gulo-gulo na ng buhok niya? Alam kong sa oras na ihatid niya ako sa bahay namin ay hindi na ito mauulit pa. Malaki rin ang posibilidad na hindi na kami muling magkita kung kaya’t sasamantalahin ko na ang pagkakataong ito para titigan siya. Patuloy ko pa ring pinagsasawa ang mga mata ko sa kanya hanggang sa… Gisingin ko na kaya? Lalamig na rin kasi ‘yong pagkain namin. Tapos, kailangan na rin naming umuwi dahil tiyak kong nag-aalala na sina Mama sa akin. ‘Yong kapatid ko ngang si David, ayaw pang maniwala sa’kin na na-stranded ako kagabi. Hindi naman daw kasi umuulan at may mga byahe pa ng jeep. As if namang masasabi ko sa kanya na may kasama akong lalaki? Eh ‘di ‘pag nagkuwento siya kay Mama, baka atakihin na naman ulit ‘yon ng high blood! Muli kong binalingan si Liam. I would like to wake him up pero sa itsura kasi niya, halatang puyat na puyat siya kung kaya’t napakahimbing pa rin ng tulog niya. Nakaka-guilty tuloy, anong oras na kaya siya nakatulog? Bigla akong napabalikwas nang may tumunog na telepono. Sigurado akong hindi sa akin ‘yon dahil hindi gano’n ang ringtone ko. Hindi ko alam kung anong title ng kantang iyon, pero may ‘Will you marry me?’ na paulit-ulit na nababanggit. Saka naman ako nag-daydream. Wala pa akong nagiging boyfriend, but I had dreamt of having a simple wedding. Kahit naman sino ay nangangarap na ikasal sa simbahan. Ang ipinagkaiba ko lang sa kanila, ayoko ng bongga. Gusto ko ay ‘yong intimate pero simpleng church wedding lang. ‘Yong ikakasal ako sa lalaking nakatadhana para sa akin sa harap ng mga taong mahal ko sa buhay. Si Liam kaya, gusto rin niya kayang maikasal? O mas gusto niyang maging forever bachelor na lang? Hanggang sa kusang naputol na lang ‘yong tawag, pero hindi pa rin nagigising si Liam. Hindi ko tuloy maiwasang mag[1]alala para sa kanya. Aba, masama na ito ah! Baka kung ano na ang nangyari kay Liam. Teka, humihinga pa ba siya? Umakyat ako sa kama at mabilis ko siyang pinulsuhan, mayroon naman. Naiilang man pero tumapat na rin ako sa dibdib niya at pinakinggan ang tibok ng puso niya, pero mayroon din naman. Nag-aral ako ng short course sa First Aid and Basic Life Support para kay Mama, kaya alam ko kung paano gawin ‘yon. Pag-angat ko ng ulo, nagulat na lang ako kasi gising na pala siya. Nagtama pa nga ang pareho naming kulay-tsokolateng mga mata. Agad naman akong nakabawi ng tingin sa kanya, pagkaraa’y mabilis din akong umalis ng kama at dinala ang dalawang stainless tray na puno ng pagkain sa kanya. “Hi! Good morning, Liam. Breakfast in bed?” nakangiting alok ko sa gwapong lalaking nasa harapan ko.

Chapter 18

Liam’s P. O. V.

 Nagising akong nasa dibdib ko ang ulo ni Diane. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya. Pero pag-angat niya ng ulo, siya pa talaga ang nagulat? Hindi ba siya sanay na makakita ng gwapong anghel sa umaga? Pero ako naman ang nagulat nang magmadali siyang umalis at dinala sa kama ang dalawang tray na nasa mesa. “Hi! Good morning, Liam. Breakfast in bed?” nakangiting alok niya. I guessed this would be the first time that I would be eating my breakfast in bed. Ang ayoko kasi sa lahat ay iyong hinahatiran ako ng pagkain sa kuwarto ko, dahil bukod sa marurumihan lang ang kama ay sanay talaga akong kumain sa dining table. Pero hindi ko ‘yon pwedeng sabihin kay Diane ngayon. I didn’t want to offend her most especially when she did an effort to bring our breakfast here. Napakaganda lang ng ngiti niya sa’kin at ayokong mawala ‘yon. Pakiramdam ko nga, kahit hindi pa ako kumakain ay busog na ako. Waking up with her literally made me feel good in the morning. Perhaps, I really had to try having breakfast in bed… with her. Hindi agad ako nakapagsalita dahil sa totoo lang, antok na antok pa talaga ako. Around five in the morning na ako nakatulog dahil bawat oras na lang yata mula nang makatulog si Diane ay umuungol siya sa hindi ko malamang kadahilanan. Janno even came at around three o’clock to check the car. They had it towed dahil hindi lang pala gas ang problema nito. I was confused because it was a brand-new. Since Janno was always ready, he had our men bring my three other luxury cars na pwede kong pagpilian. I instructed him to leave the black sports car. I was only calling him from the balcony because I didn’t want to leave Diane here in the room knowing that it was still brownout. Isa pa, maya’t maya na lang kasi kung umungol siya. Hindi lang basta ungol, sigaw talaga ang ginagawa niya. Sigaw na akala mo’y kung sinong takot na takot. “Uy, Liam! Kilala mo pa ba ako?” she innocently waved her hand in front of my face. She looked like a child because she was so cute. Saka ako napangiti nang todo. No one had ever took care of me aside from my Nana Lydia. Grabe, ang dami namang pagkain nitong dinala ni Diane! Sanay akong tinapay at kape lang ang kinakain sa umaga. Ngayon, paano namin uubusin ito nang kaming dalawa lang? “Pasensiya ka na, Liam ha? Hindi ko kasi alam kung anong gusto mong kainin sa umaga kaya kinuha ko na ang lahat ng ‘yan para sa atin. Hmm… at saka, thank you nga pala kagabi. May nyctophobia¹ kasi ako eh, takot talaga ako sa dilim.” Saka siya nag-puppy eyes at nag-pout ng lips. Umiwas naman ako ng tingin. ‘Pag ganyang mga senaryo, naiinis ako sa mga babae kasi pakiramdam ko ay nagpapa[1]cute at nagpapa-pansin lang sila. But Diane was different. This time, umiwas ako ng tingin dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili kong halikan siya. “It’s okay. I told you I won’t leave you, right? So how was your sleep?” I asked her. “Nakatulog naman ako. May napanaginipan lang pero palagi naman na akong gano’n,” tugon niya at siya naman itong nag-iwas ng tingin. But what was her dream all about? Maybe that was the main reason kung bakit siya umuungol at sumisigaw. “Maiba ako… ang dami naman nito, Diane. Okay na ako sa garlic bread at coffee lang,” nakangiting sabi ko sa kanya. Bigla kasing nalungkot siya nang mabanggit ang tungkol sa panaginip niya. “Okay lang, uubusin ko na lang ang lahat ng ‘yan ‘pag ayaw mo na. Tara, kain na tayo? Gutom na rin kasi ako eh,” sabi niya sabay hawak sa maliit na tiyan. Nagulat naman ako sa sinabi niya pero hindi ko na lang pinahalata. What? Kaya niyang ubusin ang lahat ng ito? Napaka-sexy na babae pero malakas kumain? Ibang klase ka talaga, Diane! True enough, ibang klase talaga siya. I found her unique from all the girls I had met and dated before. I hated to admit, but there was something about her that would make me want to break my previous promise to Leandro. Ang akin ay akin. Ang kanya ay kanya. Depende sa kung sino ang nauna. At this time, I might be selfish to say na hindi na importante kung sino ang nauna. _________________________ ¹Nyctophobia is a phobia characterized by a severe fear of the dark. It is triggered by the brain’s disfigured perception of what would or could happen when in a dark environment.

Chapter 19

Liam’s P. O. V.

 “Sige, tara!” delayed na sabi ko. I was ready to get my fair share of garlic bread when she suddenly shoved my hand away. “Teka, mag-pray muna tayo…” sabi niya kasabay nang pag-sign of the cross at para bang slow motion na pagpikit ng kanyang mga mata. “Ah okay, sige…” atubili kong tugon. Napaghahalataan tuloy na hindi man lang ako nagdarasal bago kumain. Tsk! Am I already a turn off for her? Pagkatapos nga naming magdasal ay kumain na kami. I couldn’t read what was on her mind but I didn’t pray for myself. I prayed for her and that was the first time I prayed for another person. Nakikita ko pa lang siyang kumain ay ginaganahan na rin ako. Instead na garlic bread at coffee lang ang almusalin ko, ito ang unang beses na kumain ako ng kanin sa umaga. Sa sandaling panahon ay ang dami ko nang nagawang first-time kasama si Diane. And above all, I wouldn’t forget na napakain niya ako ng tuyo. Masarap din pala ‘yon. Magre-request nga ako kay Nana minsan kapag dumalaw siya sa mansiyon na ipagluto ako niyon. Grabe, ang takaw nitong babaeng ’to! Saan ba niya nilalagay ang mga kinakain niya at bakit flat pa rin ang tiyan niya? Kumain din ako ng pancakes at sausages, and the rest, ang babaeng nasa harap ko na ang umubos… lahat-lahat! Feeling ko nga ay gutom pa siya. Pero kung kulang pa talaga ang lahat ng ‘yon, pwede ko namang i-offer sa kanya ng libre ang sarili ko. Nasamid tuloy ako sa kapilyuhang naisip ko. Ito ang pinakaunang beses sa buhay ko na mag-almusal ng ganoon karami. Niligpit na namin ang mga ‘yon at saka inayos ang kama. Maliligo na sana ako nang bigla niya akong hilain paharap sa kanya, at dahil nga na-out of balance ako ay pareho tuloy kaming bumagsak sa kama. Napadagan tuloy ang katawan ko sa ibabaw niya. Bahagya kong nahalikan ang tungki ng kanyang ilong. How I wished that my lips landed on those natural red lips and not on her nose! “Naku! Sorry, Liam. Sasabihin ko lang naman sana na taking a bath is a dangerous act after meals. You have to wait at least an hour bago ka maligo,” she explained. Napangiti naman ako sa kanya. “Bakit? Nurse ka ba, Diane?” “Hindi, there’s no way na magiging nurse ako. Mahilig lang talaga akong magbasa minsan at siyempre, nag-aral din ako ng First Aid short course. Accountancy student talaga ako,” sabi niya bago siya nagmadaling umalis sa ilalim ko. “Nag-aaral ka pa? No offense meant pero bakit ka nasa club kagabi?” curious na tanong ko sa kanya. “Graduating na ako, Liam. Kailangan ko lang talagang maging working student kasi may dalawa pa akong pinapag-aral. Tapos, para na rin sa medication ni Mama, palagi kasing inaatake ‘yon ng high blood. Alam mo, minsan nga eh pumunta ka sa club para makita mo ako. Huwag kang mag-alala, sumasayaw lang ako roon. Tapos, si Leandro lang ang kinakausap ko. ‘Pag pumunta ka, eh ‘di ikaw na ‘yong number two na kakausapin ko,” nakangiting sabi niya. Habang nagsasalita siya, I found her more captivating than usual. I was slowly getting drawn. I guessed I had to know her more. “You don’t have to explain yourself, Diane. ‘Pag graduate ka na at nakapasa ka na sa CPA board exam, would you like to work for me? I mean, in my company? How about a Cost Accountant or a Payroll Supervisor?” Hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Halos umabot hanggang tainga ang ngiti niya, bagay na lalong nakapagpaganda sa kanya. “Talaga, sir? Oops, I mean—” Hindi ko na tinapos pa ang kung ano mang sasabihin niya, dahil agad ko na siyang hinalikan. Kagabi pa ako nagtitiis at ngayon nga’y hindi ko na ‘yon napigilan. Mabilis na dampi lang naman ‘yon, pero bakit parang nagsisi ako na hindi ko ‘yon itinuloy into something deeper? Natigilan siya pagkatapos niyon. Namumula ang kanyang mukha sa tindi ng hiya. Tahimik ding nagsusumamo ang mga mata niya na para bang tinatanong sa’kin kung bakit ko ‘yon ginawa. Kinindatan ko naman siya bago ako nakangiting lumakad papasok sa banyo. “I told you. You will be punished the next time you will call me that endearment, Diane… and that was your first punishment. Just wait here, I’ll take you home.” Hindi na matanggal ang mga ngiti sa mga labi ko bago ko sinara ang pinto ng banyo. Naalala ko na naman tuloy ‘yong nangyari sa’min kagabi. If she would open the bathroom door and would see me naked again, baka hindi ko na mapigilan pa ang sarili ko knowing that she was only wearing a thin sleeveless shirt… braless.

Chapter 20

Diane’s P. O. V.

 Simula nang hinalikan niya ako kanina, hindi na ako umimik. Ayoko namang gawing big deal, pero ewan ko. Hanggang ngayon ay malakas pa rin ang pintig ng puso ko. Hindi ko nga rin maintindihan ang sarili ko kung bakit ako nagkakaganito. First kiss ko ‘yon. Smack man ‘yon, kiss pa rin ‘yon. Hindi ko ma-explain. Nababaliw na yata ako. Gusto ko si Liam, pero hindi ko kasi ine-expect na gagawin niya talaga ‘yon. Hindi ko naman sinasadya na matawag siyang ‘sir.’ Hmm, may nararamdaman din kaya siya sa’kin? Hindi naman niya siguro ako hahalikan kung wala… pero ayokong umasa. Ah basta! Naguguluhan talaga ako. Bakit ba niya ginugulo ang isip ko? mahabang litanya ng conscious mind ko. Weh? Hindi nga? Nanghihinayang ka lang ‘ata kasi hindi niya tinuloy eh, sabat naman ng subconscious ko. May parte sigurong gano’n. Hindi ko pa naranasang magkagusto sa lalaki kaya hindi ko alam. Lahat nga ng nagpapakita ng interes ay binabasted ko agad. Si Leandro nga na kung tutuusin ay boyfriend material na, hindi pa rin pumasa. Sa katunayan ay magkahawig lang naman talaga silang dalawa ni Leandro. Pero anong meron kay Liam para makaramdam ako sa kanya nang ganito? Bakit hindi ko mapigilan ang puso ko sa mabilis nitong pagtibok? Bakit hindi ko mapigilan ang sarili kong mahulog? “Hey! I’m sorry for what happened a while ago. I told you not to call me ‘sir,’ right? Feeling ko kasi, ang tanda-tanda ko na ‘pag tinatawag akong ‘sir.’ Eh mukhang hindi naman nagkakalayo ang mga edad natin. I’m only twenty-six,” sabi ni Liam habang nagmamaneho. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Kahit hindi ako nakatingin sa kanya, alam kong nakangiti siya at nakalabas na naman ‘yong malalim niyang dimple sa kanang pisngi. Narinig ko lang ang boses niya, hindi na naman tuloy ako mapakali. Lumunok muna ako bago nagsalita. Malamig naman dito sa loob ng kotse niya, pero hindi ko alam kung bakit ako naiinitan. Mabuti na lang talaga at may naghatid nito sa kanya kung kaya’t pauwi na kami ngayon. Pero marami naman pala siyang sasakyan, dapat ay kagabi niya pa ito inutos. “Hmm… iliko mo na lang diyan sa kanan, pagkatapos ay pumasok ka sa main gate na may nakalagay na New Era Residences. From there, ‘yong pangalawang bahay, ‘yon na ang sa amin,” pag-iiba ko ng topic. Mabuti na lang at hindi naman niya napansin na iniiwasan kong mapag-usapan ‘yong naging halik niya sa akin. Bago kami makapasok sa main gate ay pinahinto muna kami ng guwardiya. Mabuti nga at safe talaga rito sa subdivision namin dahil hindi ka basta-bastang makakapasok dito kung walang subdivision sticker ang kotse mo. Meaning, hindi ka tagarito. Liam opened the window on his side at ako na lang ang kumausap sa guwardiya. Agad din naman akong namukhaan nito. “Kuya Greco, ihahatid lang po niya ako…” paalam ko sa guwardiya. “Diane, ikaw pala ‘yan. Boyfriend mo?” tanong naman nito. Head over there to dive into the next chapter—it's all free! “Uy, Kuya. Hindi ah, tsismoso ka!” pabiro kong sabi rito. Lagi ko nang nakakabiruan itong si Kuya Greco at parang tatay na rin ang turing ko rito. Ka-close niya kasi ang tatay ko na palagi niyang kasama sa inuman noon. Lahat kaming magkakapatid ay nakita niyang lumaki at parang mga anak na rin ang turing niya sa amin. Nag-sign na si Kuya Greco ng ‘go’ signal na pinadadaan na niya kami nang magulat ako dahil sumilip pa si Liam at kinausap ito. “Malay niyo po, maging boyfriend niya talaga ako.” “Naku, sinasabi ko sa’yo, hijo. Napakasuwerte mo riyan kay Diane. Bukod sa napakabait na bata ay wala pang nagiging boyfriend ‘yan!” Tumawa pa si Kuya Greco, pagkatapos ay pumasok na nga kami ni Liam sa main gate ng subdivision. “Uy, ano ka ba? Pinatulan mo naman ‘yon. Nagjo-joke lang ‘yon, ‘no?” Pakiramdam ko ay sobrang nag-iinit na ang mukha ko ngayon. Lalo pa ‘yong nag-init nang sabihin niyang… “Eh pa’no kung ako pala ‘yong hindi nagjo-joke? Na seryoso ‘yong sinabi ko kanina? Hindi ba ako qualified para manligaw sa’yo, Diane?” Nag-iwas ako ng tingin dahil hindi ko alam kung ano ang aking sasabihin. Sa sobrang lakas tuloy ng pintig ng puso ko ay parang sasabog na ang aking dibdib. Bakit ba siya ganyan? Oh my God, buhay pa naman ako pero bakit hindi na ako makahinga? Qualified naman siyang manligaw, pero paano ang kapatid niya? “Mamaya, pupunta ako sa club. Panonoorin kita.” Sa sinabi niyang iyon ay tumingin akong muli sa kanya. Tumingin din siya sa akin pero sa saglit na pagsulyap niyang iyon, alam kong nakakita ako ng kakaibang kislap sa mga mata niya kahit hindi ko na sinagot ‘yong huling tanong niya. Teka, seryoso ba siya? “Naku, h-huwag na. Binibiro lang naman kita na pumunta ka roon at saka hindi ka bagay sa mga lugar na gano’n,” natatarantang sabi ko sa kanya. Hindi ko tuloy alam kung maiilang ba ako o matutuwa. Bigla rin tuloy akong na-conscious sa kakayahan kong sumayaw. Bigla ko na lang inisip na baka magkalat pa ako o kaya naman ay hindi ako makapag-balance sa pole kung kailan panonoorin ako ni Liam. “I insist. At saka bakit naman hindi ako nababagay sa lugar na ‘yon? Hindi ba’t naroon din ako kagabi?” “Oo nga pala, bakit ka nga pala nando’n?” curious na tanong ko. Sinusundan mo ba si Leandro? gusto ko sanang idugtong.

Chapter 21

Diane’s P. O. V.

“Hmm, katapat lang ng club ‘yong Delgz Service and Repair na talagang sadya ko. Kaso, puno na ‘yong parking spaces doon kaya sa club ako nag-park kahapon. Nine-thirty na kasi dumating ‘yong dokumentong hinihintay ko eh. Ang suwerte ko nga kasi nag-park lang ako roon, tapos may nakilala na agad akong isang magandang babae. At hindi lang ‘yon, nakasama ko pa siya buong gabi.” Tumingin siya sa akin at ngumiti. Nagdulot iyon ng kakaibang init hindi lamang sa aking mukha… pati na rin sa buo kong katawan. That smile with his stunning dimple truly made my day. Parang gusto ko na ngang makita ‘yon palagi. It brought me good vibrations and too much positivity. Napangiti na rin tuloy ako at para bang nakalimutan ko na lang bigla ang lahat ng mga iniisip ko. Kahit walang kasiguraduhan kung magkikita pa kaming muli, hindi ko alam pero masaya pa rin ako. Masaya ako na nakilala ko si Liam at alam kong magiging parte na siya ng buhay ko kahit hindi na kami muling magkita pa pagkatapos nito. “Ito na ba ang bahay niyo?” tanong niya pagkatapos niyang mag-park sa harap ng railing-style gate na kulay brown at may mga kaunting halaman sa labas. Akala ko ay hindi pa rin namin ito gate, pero nasa tapat na pala talaga kami ng gate namin. Masyado akong lutang. “Ay, oo… ito na nga!” Paano ba naman? Nawala na naman ako sa sarili nang dahil lang sa dimple niya. Hinanda ko na lang ang sarili para bumaba sa kotse niya. Mas komportable ako rito kahit hindi ito ‘yong kotse na ginamit namin kagabi. Mayaman talaga si Liam, papalit-palit na lang ng kotse. Ni hindi ko nga alam kung sino ang nagdala nito sa kanya eh. Baka ‘yong tinawagan niya kagabi. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “So, is this goodbye?” pahabol niya. Hindi ko siya tinitingnan ngunit tila may lungkot sa kanyang boses. Napakagat din ako sa ibaba kong labi. Ano ba ang isasagot ko? Goodbye na nga ba talaga ito? Tatanggapin ko na bang posibleng hindi na ulit kami magkita pagkatapos nito? Ngumiti ako. “Hmm, not yet. Pasok ka sa loob, tara!” Alam kong nangingislap ang mga mata ko nang anyayahan ko siya. Bakas naman sa mukha niya ang pagkabigla sa sinabi ko kung kaya’t hindi siya nakapagsalita. Hindi ko alam kung anong maaaring isipin niya sa mga sandaling ito, pero alam ko sa sarili kong gusto ko pa siyang makasama… kahit saglit lang. I would love to spoil another short time with him, that I could treat as a lifetime. “Ano ka ba, Liam? Huwag kang mag-alala, hindi naman kita pipikutin o kaya’y i-sha-shotgun wedding! Siguro, kung buhay pa si Papa, baka pwede pa. Baka may nakatutok na agad sa’yong baril kahit hindi pa tayo nakakababa ng sasakyan.” I was supposed to be joking, pero agad na namuo ang luha ko sa aking mga mata nang bigla kong maalala ang yumao kong pulis na ama. I just blinked my eyes for a few times, para hindi tuluyang tumulo ang mga luha ko sa aking mukha. “Hindi naman ‘yon ang iniisip ko, Diane. Baka kasi masanay ako rito. I’m sorry for what happened to your late father, kaya huwag ka nang malungkot. I’ll accept the offer, pero saglit lang ako ha? Pupunta pa kasi ako sa office dahil marami pa akong aasikasuhin doon. Wait here,” paliwanag niya bago siya lumabas ng kotse at mabilis na umikot para pagbuksan ako ng pinto. Ngumuso naman ako. Linggong-Linggo, workaholic? Well, that explains the headlines on the newspaper last night—he’s such a well-known and successful business tycoon. Malamang ay palagi siyang subsob sa trabaho. Hmm, mukhang kailangan ko na rin yatang i-ready ang sarili ko kapag siya ang magiging boyfriend ko! Kailangan kong intindihin ang napaka-hectic niyang schedule. Ay, ano ba ‘tong mga iniisip ko? Ano ka ba naman, Diane? Kailan ka pa natutong lumandi at maging feelingera ha? Hindi magiging kayo kaya huwag kang assuming diyan! Pumasok kami sa gate dahil may susi ako roon. Papasok na sana kami sa pinto nang mapag-alaman kong naka-lock ‘yon sa loob, pero mabuti na ‘yon. Iyon talaga ang palagi kong bilin sa kanila kapag wala ako. Kahit safe naman sa loob ng subdivision namin at wala pa namang nangyayaring krimen, God forbids… mas mabuti nang doble pa rin ang pag-iingat namin. “Ma? Dave? Denise?” tawag ko habang kumakatok sa pintuang Narra namin. “Ma?” Hindi nagtagal ay lumangitngit at binuksan din naman ‘yon ni Mama. Halata sa mukha niya ang labis na pag-aalala. “Anak, anong nangyari?” tanong niya sa akin sabay tingin kay Liam. “Sino siya “Ma, na-stranded lang po kami ni Liam sa daan. Aksidente po kasi akong napasakay sa kotse niya kagabi eh. Ihahatid na sana niya ako rito kaso nawalan naman po siya ng gasolina. Iyon po, tumirik ‘yong kotse niya sa daan.” Hindi ko na sinabi ‘yong tungkol doon sa tinuluyan naming apartel at baka bigla na lang mag-hysterical si Mama, atakihin pa ng high blood. “Ah gano’n ba, eh ano pang hinihintay niyong dalawa riyan? Pasok kayo, dali. Dave, maghain ka at may bisita ang Ate Diane mo,” utos ni Mama kay David na agad namang sumunod. Mukhang kauuwi lang din nito dahil nakapang-kadete pa nga ito na uniform. Napangiti na lang ako. Kahit kailan talaga ay napaka-masunurin ng kapatid kong ‘yon at hindi ko naringgan ng kahit ano mang reklamo. Mabuti na lang at hindi na nagtanong pa si Mama kung saan kami natulog. “Naku, huwag na po kayong mag-abala. Aalis na rin naman po ako at saka kakakain lang din namin. Hinatid ko lang po talaga si Diane,” nahihiyang sabi ni Liam na napahawak pa sa batok. “Naku, hijo. Kaluluto ko lang at bawal tanggihan ang grasya. Bayad na rin namin sa paghatid mo kay Diane,” pagpupumilit ni Mama sa kanya. “Oo nga naman. Kumain ka na kahit kaunti lang. Sige ka, baka magtampo ‘yan si Mama at hindi ka na makapunta pa ulit dito,” sabi ko naman sa kanya nang nakangiti na may pagtapik pa sa balikat nito. In fairness, matigas ha! But at the back of my head, I was silently praying na sana ay pumayag siya para naman makasama ko pa siya kahit saglit lang. I had never been dependent on any other guy, but Liam was different. Sa huli ay pumayag din naman siya at kulang na lang ay sumigaw na ang aking utak at tumalon ang aking puso sa kilig!

Chapter 22

Diane’s P. O. V.

 Si Liam ang unang lalaking dinala ko rito sa bahay. Hindi ko man siya boyfriend, pero siya pa rin ang unang lalaking ipinakilala ko sa pamilya ko. Sayang lang dahil wala na si Papa rito. Mabait ‘yon kahit may pagka-istrikto. Nagluto si Mama ng specialty niyang pork adobo. Alam kong mas masarap pa ang mga kinakain ni Liam kaysa rito, kaya’t masaya akong makitang dire-diretso lang ang kanyang pagsubo. Hindi ko alam pero ang sarap lang sa pakiramdam ‘yong kumain kami nang sabay-sabay kahit na may kasama kaming ibang tao. Pakiramdam ko nga ay naging close na agad sa kanya ang mga kapatid ko. Kuya na nga agad ang tawag nila kay Liam. Lalo na si David—ang dami nitong tanong tungkol sa Math. X app na kumpanya pala ni Liam ang may gawa. “Talaga, Kuya Liam? Astig! Baka pwede po akong mag-trabaho sa kumpanya niyo pagkatapos kong maka-graduate ng college?” my brother asked Liam. “Uy, huwag ka ngang feeling close diyan, Dave! Nakakahiya,” saway ko naman sa kanya. Baka kasi isipin ni Liam ay nagte[1]take advantage kami sa kanya, mahirap na. My mother was seated at the head of our rectangular and six-seater mahogany table. I was on her right side while Liam was on my right. Katapat ni Liam si David na katabi naman si Denise na nasa left side ni Mama. “It’s okay, Diane…” sabi sa akin ni Liam bago siya muling bumaling sa kapatid ko. “Sure, Dave. I’ll reserve you a slot. But there’s a variety of jobs and it depends on your course, okay? Pag-usapan na lang ulit natin kung ano ang in-demand na course pagka-graduate mo ng high school.” “Iyon oh! Don’t worry, Kuya Liam. Running for valedictorian ‘ata ito,” masiglang sabi ng kapatid ko. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Weh? Ang sabihin mo, Kuya… baka valec-high school ka!” tumatawang sabat naman ng bunso naming si Denise habang ngumunguya. Natapos kaming kumain at mamayamaya lang ay nagpaalam na rin si Liam. “Maraming salamat po, ma’am. Ang sarap po ng luto niyo. Kung hindi ko nga lang po kailangang bumalik sa opisina ay baka abutin pa ako ng hapunan dito. Pero sa susunod na lang po siguro, mauna na ho ako.” “Oh, sige. Mag-ingat ka sa pagmamaneho.” Ngumiti naman si Mama sa kanya. Nagulat pa kaming lahat nang bigla siyang nagmano rito. At sa ginawa niyang ‘yon ay parang biglang natunaw na naman ang puso ko. Mali… bigla pala niyang ninakaw at hindi ko alam kung makukuha ko pa iyong muli. “Ang bait naman ni Kuya Liam. Gusto na kita para kay Ate!” Nagulat ako sa sinabi ni Denise. Pinandilatan ko ito ng mga mata pero hindi naman ako nito pinansin. “Talaga? Anong gusto mong pasalubong ‘pag dumalaw ulit ako rito?” tanong ni Liam sa aming bunso. It looked like he would spoil my baby sister. “Chocolates, Kuya! At saka maraming patatas para magluluto ulit si Mama ng adobo,” sagot naman nito. “Okay, copy that!” At talagang nag-apir pa silang dalawa. Isa sa mga katangiang gusto ko sa lalaki ay magalang at sigurado akong taglay iyon ni Liam. Pangalawa, kagaya ko ay magaan agad ang loob ng mga kapatid ko sa kanya sa unang beses pa lang na pagkikita. Bakit ba ngayon ko lang siya nakilala? Bonus na lang ‘yong gwapo niyang mukha. Siguro, kung noon ko pa siya nakilala ay mahihiya akong pumasok sa club. Never kong inisip ang sasabihin ng ibang tao sa akin pero ngayon? Iniisip ko na kung paano niya ako maipagmamalaki sa ibang tao. Alam kong maaga pa para isipin ko ang mga bagay na ‘yon pero kung sakali mang maging kami nga, paano niya ako ipakikilala sa mga magulang niya? Paano namin pakikiharapan ang kapatid niyang si Leandro na sa akin ay matagal ding nanligaw? Siguro nga ay hindi talaga kami para sa isa’t isa. Napaka-komplikado ng sitwasyon naming dalawa. Malamang, pinagtagpo lang talaga kami pero hindi naman itinadhana. Hinatid ko siya sa kotse niya na naka-park lang sa labas ng gate namin. “Pasensiya ka na sa mga kapatid ko ha? Nakulitan ka ba sa kanila?” “Okay lang ‘yon. Mga kapatid mo naman sila, so hindi na sila iba sa akin. Nakakatuwa nga eh, lalo na si Denise? Paano ba ‘yan, boto na raw siya agad sa’kin para sa’yo? Eh ‘di wala nang ibang makaka-akyat ng ligaw rito dahil magsusumbong na agad sa’kin ‘yong kapatid mo?” There he goes again, smiling with that heart-melting dimple. Ngumiti na lang tuloy ako at hindi na nakasagot. Sa tingin mo ba ay magpapaligaw pa ako sa iba? Gusto ko sanang itanong sa kanya pero pinigilan ko ang sarili ko. “Pupunta ako mamaya, Diane… pero magtatago ako para hindi mo ako makita,” aniya sabay kindat sa akin. “Niyek! Pumunta ka pa kung hindi ka rin lang naman magpapakita sa akin? Iba lang yata ang pupuntahan mo roon eh, hindi naman yata ako…” kunwaring nagtatampo pero nakangiting tugon ko. “Oh sige na, umuwi ka na at masyado na kitang naaabala. Marami ka pang aasikasuhin sa opisina, ‘di ba?” Pumunta ako sa likod niya at pabirong tinulak siya sa likod papalapit sa kotse niya. Nang nasa gilid na siya, sa may labas ng driver’s seat ay tumalikod na ako para muling pumunta sa gate. Ngunit, hinila niya ako paharap sa kanya at walang paalam na niyakap. Bigla naman akong natulala at para bang nanigas ang buo kong katawan. ‘Yong puso ko naman ay lalong gustong magwala. Napalunok din ako nang ilang beses dahil ang bango-bango niya. Hinaplos-haplos niya ang buhok ko sabay bulong sa akin, “Hindi ka abala para sa akin, but I can’t promise to always stay by your side, Diane. As much as I want to, I can’t. So please take care of yourself… for me.” Ramdam ko ang kakaibang init ng hininga niya sa punong-tainga ko. Pagkatapos niyon ay saka niya ako masuyong hinalikan sa noo. Pakiramdam ko ay sobrang lakas at bilis na ng tibok ng puso ko. Hindi ko na yata makakayanan pa ito. Pagkatapos niyon ay tuluyan na siyang pumasok sa loob ng kotse niya at umalis. Saka naman ako nakabawi mula sa tingin ko’y matagal na pagkakatulala. Napaka-ipokrita ko naman kung sasabihin kong hindi ako kinilig at hindi ko ‘yon nagustuhan. Dahil doon, wala na akong pakialam sa sasabihin ng iba. Nakangiti na lang akong pumasok sa loob ng aming tarangkahan habang kumakanta-kanta pa ako na parang timang. In the first place, gusto ko naman na talaga si Liam. I would never deny that fact. Baka nga… mahal ko na siya.

Chapter 23

Leandro’s P. O. V.

God! Talaga bang nasasakal sa akin si Diane? Masama bang mahal ko lang talaga siya? Masama bang gusto ko lang siyang protektahan? Masama bang ako lang dapat ang palaging nasa tabi niya at wala nang iba? Pabalik-balik akong naglalakad dito sa living room ng mansiyon habang nagpupuyos sa galit ang kalooban ko. Paano ba namang hindi ako mapa-paranoid? Unang-una sa lahat, hindi galing sa akin ang lintik na mga bulaklak na iyon! Nagpanggap lamang ako sa harap ni Diane dahil ayokong mag-isip siya kung kanino galing ang mga iyon. Ayokong mag-isip siya ng ibang lalaki at lalong hindi dapat niya pinagtutuunan ng pansin ang ibang tao. Ako lang. Ako lang dapat ang nakikita niya! Pero kung sinabi ko kaya na hindi sa akin galing iyon, kukunin niya kaya iyon at itatago? Por que ba galing lang sa akin, ayaw na niya? Gano’n niya ba talaga ako hindi ka-gusto? Naniningkit ang mga matang sinipa ko ang glass table na nasa harapan ko at lumikha ‘yon ng matinding ingay nang mabasag ‘yon. Nakakainis lang na may gusto pang umepal sa pagitan naming dalawa. Iyong ako nga lang ang manliligaw niya ay hirap na hirap na akong mapasagot siya, iyon kayang may e-extra pa? Tang-ina! “Now that I found you, I will never let you go. Not now, not anymore!” —L Nagtatagis ang mga bagang na nilukot ko ‘yong papel pagkatapos ay padabog na itinapon ‘yon sa pinakamalapit na basurahan. Malakas na sinipa ko rin ‘yong basurahan kaya agad ding kumalat ang mga laman niyon sa may sala. Ang lakas pa ng loob ng kung sino mang gagong nagsulat niyon na gamitin ang initial ko? Anak ng—bwisit talaga! So, anong feeling niya? Superhero siya na matagal nang naghahanap kay Diane, gano’n? Tang-ina niya! If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Salamat na lang talaga at umiral na naman ang pagiging naive ni Diane sa mga ganitong bagay. Hindi niya naisip na ibang tao ‘yon at nag-focus lang siya sa initial na L. Ako lang naman ang kilala niyang sa letter L nagsisimula ang pangalan. In other words… hindi niya na-gets na hindi naman talaga ako ‘yon dahil in the first place, hindi ko naman siya hinahanap! Pangalawa. Hindi ko alam kung saan na lang siya basta sumuot kagabi nang iwasan niya ako sa club kaya pinuntahan ko na lang siya sa bahay nila. Nakausap ko ‘yong kapatid niyang lalaki na nagsasara ng gate nang mga oras na iyon at nalaman kong hindi pa raw umuuwi si Diane dahil na-stranded daw. Like what the fuck? Tang-ina! Mababaliw na ako kaiisip kung nasaan siya pero maging ang cell phone niya ay hindi ko rin ma-contact. Hindi naman umuulan para ma-stranded sa daan at lalong may mga biyahe pa ng mga sasakyan. Leandro, relax! Now is the right time para puntahan mo na lang ulit sa kanila, bulong ng subconscious ko. Tama, iyon nga ang gagawin ko. Pupunta ako sa kanila para malaman ko kung ano ba talaga ang nangyari kagabi. Siguro naman ay nasa bahay na siya ngayon at sana man lang ay ligtas siyang nakauwi. Wala sanang masamang nangyari. Agad akong lumabas ng mansiyon at dali-daling sumakay sa kotse ko. Halos paliparin ko na sa bilis ang aking sasakyan nang diinan ko ang gas pedal nito. Wala akong pakialam kung mag-beating the red light man ako o may mabangga sa daan. Sila ang umiwas kung ayaw nilang mabangga! Hindi rin naman ako huhulihin o ti-ticket-an ng mga traffic enforcer for traffic violations dahil pakitaan ko lang sila ng pera, babahag din agad ang mga buntot nila. Ilang saglit pa ay nakarating na ako sa subdivision nina Diane at nag-park sa ‘di kalayuan. I had my connections kung kaya’t nakakuha ako ng subdivision sticker nila kahit hindi naman ako rito nakatira. Sa panahon ngayon, lahat ay nabibili na ng pera. Si Diane na lang talaga ang hindi pa. Excited na sana akong bumaba nang sa hindi inaasahang pagkakataon ay nakita ko kung paano yakapin ng isang estranghero si Diane sa tapat ng bahay nila. Hindi man ako sigurado pero tingin ko ay hinagkan din siya nito sa noo. Dahil doon ay biglang naningkit ang mga mata ko at parang gusto kong makapatay ng tao! Tang-ina! Anong karapatan niya para halikan ang Diane ko? Nakatalikod sa puwesto ko ang lalaking iyon kung kaya’t hindi ko nakita ang mukha niya. Kahit anong pilit kong silip sa magkabilang gilid nito ay hindi ko pa rin ‘yon maaninag. Sa kanya kaya nanggaling ‘yong mga bulaklak? Lalabas na sana ako ng kotse para sugurin ang hayop na ‘yon, nang makita kong sumakay na siya sa kotse niya. Dahil doon ay napatingin naman ako kay Diane. Nakatulala pa ito noong una hanggang sa bigla na lang itong matauhan. Doon na ako lalong nasaktan. Ang puso ko’y daig pa ang sinaksak! I balled my fist in an instant. Nilagay ko ‘yon sa ilalim ng ilong ko at ipinatong ang siko sa manibela. Lalo lang naningkit ang mga mata ko habang pinapanood ko siya. Bakit parang kinikilig siya? Bakit parang ang saya-saya niya? Wala akong nagawa kung kaya’t nanatili na lamang akong nakaupo sa driver’s seat hanggang sa nilagpasan na nga ako ng kotse ng taong iyon. Tinted ang salamin ng sasakyan kung kaya’t hindi ko nakita ang pagmumukha ng nagmamaneho. But from the very moment that car passed mine, I was very sure of one thing. Pamilyar sa akin ang kotseng ‘yon. Maserati Ghibli black sports car. Hindi ko nga lang maalala kung saan ko ‘yon nakita. Pilit ko pa ring pinipiga ang aking memorya hanggang sa… bigla na lang nanlaki ang aking mga mata! Liam? L din ang initial ni Kuya. Pero bakit naman niya hahanapin si Diane? Anong koneksiyon niya sa babaeng mahal ko? Si Diane ba ang rason ng agaran niyang pagbalik dito? Naguguluhan ako. Sunod-sunod ang ginawa kong paglunok dahil parang bigla na lang nanuyo ang lalamunan ko. Nakita ko kung paano ngumiti si Diane kanina—ngiting kahit kailan ay hindi ko pa nakita sa tuwing ako ang kasama niya. Umiling ako. No! This can’t be real. Si Kuya L. A. nga ba ang kasama niya buong gabi? Hindi. Hindi ko ito matatanggap! Of all people… bakit ikaw pa, Kuya? Sa sobrang inis ko ay gusto kong magwala. Dahil doon ay sunod-sunod na pinaghahampas ko ang manibela. Sana lang talaga ay mali ako. Sana’y mali ako na sa lahat ng tao, ‘yong lubusang pinagkaka-tiwalaan ko pa ang magiging kalaban ko. Sana’y binabangungot lang ako ngayon na sa lahat ng tao, sariling kapatid ko pa ang magiging karibal ko!

Chapter 24

Diane’s P. O. V.

“Clariz, hindi ka raw muna sasayaw ngayon. Absent kasi si Shiela kaya ikaw raw muna ang kakanta sabi ni Tita,” sabi ni Martina habang naglalagay ng makeup. Nandito kami ngayon sa dressing room at kasalukuyan naman akong naglalagay ng maskara. “Gano’n ba? Sige, salamat…” tugon ko nang hindi man lang tumitingin sa kanya. Si Shiela ang sikat na singer sa club. Sa sobrang ganda ng kanyang boses, baka magsi-uwian bigla ang mga customer ngayong gabi dahil ako muna ang papalit. Pero bahala na! Pagbibigyan ko na lang muna si Tita Lucy. Paano pala ‘yon? Kung pupunta talaga si Liam ay hindi niya ako makikitang nagpo-pole dancing? Iyon pa talaga ang naisip mo, ano? bulong ng subconscious mind ko. Ipinilig ko tuloy ang aking ulo. Sa buong araw na ito ay tanging siya lang ang laman ng utak ko. Ni hindi ko nga nagawang matulog kaninang hapon. Bakit ba kasi hindi ko siya magawang alisin sa isip ko? “Siya nga pala, Clariz… sorry nga pala kapag may mga oras na inaaway kita ha?” Si Martina ulit. Hindi man ako nakatingin sa kanya, ramdam ko naman ang sinseridad sa mga sinabi niya. Tumingin ako sa kanya pagkatapos ay ngumiti. “Okay lang ‘yon, ‘no? Sa loob ba naman ng dalawang taon, hindi pa ba ako masasanay sa’yo?” “So, friends?” Nakangiting lahad niya ng kanang palad. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Nakangiti ko pa ring tinanggap ‘yon. “Matagal naman nang kaibigan ang turing ko sa’yo, ikaw lang eh. So for formality… okay, friends.” “Thanks, ililibre kita minsan ng dinner to celebrate our friendship!” natutuwang sabi niya bago niya ako niyakap. “Naku, huwag na. Huwag ka na lang sanang mam-bully ng mga bagong dancer,” diretsong tugon ko naman sa kanya. Dahil hindi ako marunong magtanim ng sama ng loob sa kapwa ko, masaya ako na sa wakas ay wala nang naiinis sa akin dito. Mahirap din kasi ‘yong may naiinis sa’yo kahit wala ka namang ginagawang masama. Sa pagkakaayos namin ni Martina, lahat na ng tao rito sa club ay kaibigan ko na. Nagtatawanan kaming dalawa nang marinig naming sumigaw si Janina, “Claire, ikaw na raw!” “Oh sige, una na ako. Magpaganda ka na riyan at number mo naman ang susunod,” paalam ko kay Martina. Ngumiti lang naman ito. Tumayo na ako, inayos ang maskara pati na ang damit ko at lumabas na sa dressing room. Suot ang itim na sleeveless at red fitted dress na hindi aabot hanggang tuhod, pumunta at umakyat na ako sa stage. Huminga muna ako nang malalim. Hindi ako usually kumakanta rito, pero aminado ako na medyo maganda rin naman ang boses ko. O ako lang ang nagagandahan sa boses ko? Bahala na. Hindi naman ako pakakantahin ni Tita Lucy kung alam niyang mapapahiya siya sa mga VIP customer ng club. Ica-cancel na lang niya siguro ang song number ni Shiela kung wala siyang tiwala sa akin at malamang na pasasayawin na lang niya ako rito katulad nang palagi ko nang ginagawa. Luminga-linga ako sa paligid. Umaasa ‘yong puso ko na makikita ko siya pero ni anino niya ay hindi ko pa rin makita. Mukhang walang pupuntang Liam dito ngayong gabi dahil subsob ito sa trabaho. Naghuhumiyaw ang utak ko dahil nakakalungkot isiping hindi niya pala ako mapapanood sa gabing ito. Wala sa sariling sinimulan ko na lang tuloy ang pagkanta ko. You’re the light that suddenly came to my life You’re the color when the day becomes night You’re the cure for every pain that I feel Never knew you could mean so much to me, honey Bakit pakiramdam ko ay siya ang pinag-aalayan ko ng kantang ‘to? Bakit siya ang nasa isip ko habang kumakanta ako? Hindi ko alam pero baka mabaliw na lang ako kapag nagpatuloy pa ang damdamin kong ito. I don’t care about any obstacle that will come between us All I care about is you have me and so, I have us Please tell me you feel the same way too Bakit pakiramdam ko ay match na match ang lyrics sa kung ano mang nararamdaman ko para sa kanya? Bakit hindi siya mawala sa aking isipan gayong kagabi lang naman kami nagkakilala? Bakit sa napakaraming lalaking nagtangkang manligaw sa akin, bakit nahulog ang puso ko sa kanya nang gano’n lang? Love me like there’s no tomorrow Love me like I’m about to let you go Love me like we will fight every hindrance together Love me like this is our last chance on earth Feel na feel ko ang emosyon ng kanta nang bigla akong napatingin sa isang sulok ng club at nakita ko ang naka-long[1]sleeve blue polo na si Liam. Naka-tuck in ito sa itim niyang slacks. Napakurap ang aking mga mata. Siya nga ba talaga ‘yon o ilusyon ko lang?

Chapter 25

Diane’s P. O. V.

 Napangiti ako habang kumakanta. Siya nga! Hindi ako nag-iilusyon lang. Oh my God, pumunta talaga siya. Pakiramdam ko, literal na tumalon ang puso ko. Biglang bumilis ang tibok nito na tila nagkaroon ng nagtatakbuhang mga kabayo. Naghuhumiyaw ulit ang utak ko hindi na dahil sa lungkot, kung hindi sa sobrang excitement. Lalo ko pa tuloy ginandahan ang aking pag-awit. Hindi na naalis ang titig ko sa kanya habang ako ay tahimik na kinikilig. I will always be here for you I want to touch every inch of you I want to claim that every part of you is mine And we will be together until the end of time Ikaw lang talaga, Liam… kahit kagabi lang tayo nagkakilala, sigaw ng utak ko. Alam kong hindi naman nasusukat ang pagmamahal sa kung paano nagkakilala ang dalawang tao. Nasusukat ‘yon sa kung anong nilalaman ng puso niyo pareho. Hindi ko alam kung bakit pumunta talaga siya rito, pero gano’n din kaya ang nararamdaman niya para sa akin? Mahal na rin niya kaya ako? If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free I don’t understand myself now I just met you yet no one can take your place here in my heart Please promise to us That whatever happens, we will never fall apart Iniisip ko pa lang siya, nae-excite na ako sa mga posibleng mangyari. Hindi ko na maintindihan pa ang sarili ko. Si Liam na lang kasi palagi ang nakikita ko. Ayokong umasa, pero sana… hindi siya mawala. Love me like there’s no tomorrow Love me like I’m about to let you go Love me like we will fight every hindrance together Love me like this is our last chance on earth Every part of me belongs to you I love you, mi amor¹ Hanggang sa natapos ang kanta ay hindi na nawala ang ngiti sa mga labi ko. Sa kanya lang ako nakatingin, na parang wala nang ibang mga tao sa paligid. Hindi ko pa nararanasan ang ma-inspire sa isang tao bukod sa pamilya ko. Kung ito man ang feeling na ‘yon, ayoko nang matapos pa ang gabing ito. Nagising na lang ang aking diwa nang pumalakpak na ang mga tao sa club. Ngumiti at nag-bow lang ako sa kanila. Pagkababa ko ng stage ay agad kong pinuntahan si Liam. Tinanguan ko lang ang ibang customer na nagtangkang lumapit sa akin, pero nang makita nila kung saan ako patungo ay hindi naman na nila tinuloy ang balak nilang gawin. Hindi naman ako masyadong excited? Nang makapunta na ako sa harap niya ay saka naman niya ako binigyan ng dalawang dosenang palumpon ng mga nagga-gandahang bulaklak—full red roses. Sakto sa paborito kong kulay na red. I didn’t see the flowers a while ago but maybe, he hid them at his back to surprise me. “Ang ganda pero ang dami naman nito, Liam?” Agad kong kinuha ang mga ‘yon sa kanya. Medyo mabigat pero kaya ko naman. Hindi na tuloy naalis ang mga ngiti ko sa mukha. Pakiramdam ko tuloy ay napaka-special ko sa kanya. First time ko yatang magustuhan ang mga bulaklak na ibinigay sa akin. Siguro kasi, dahil gusto ko rin ‘yong taong nagbigay sa akin ng mga ‘yon. Inamoy ko pa ang mga ito at nagustuhan ko naman ang samyo nito. Ang bango! “Kasing-ganda mo at ng boses mo.” Kumuha siya ng isa, pinutol ang tangkay niyon at maingat na inilagay sa kaliwang tainga ko ang bulaklak. Para na tuloy akong ‘yong sikat na babae sa isang Mexican telenovela! Hay, Liam naman! Why are you so sweet? Nag-iinit na naman tuloy ang magkabila kong pisngi. Parang ibang level na ako kung kiligin. “Binobola mo naman ako eh. Pole dancing talaga ang mastery ko rito. Eh kaso wala ‘yong singer namin kaya substitute muna ako,” sabi ko pagkuwa’y inamoy ko ulit ‘yong mga bulaklak. “Mukha ba akong nagbibiro? Seryoso ako pagdating sa’yo, Diane. At least, narinig ko ‘yong boses mo kahit minsan ka lang kumanta. Marami pa namang time para makita kitang sumayaw eh and I’m willing to wait. Anyway, tapos na ba ang duty mo?” tanong niya sa akin. “Ah oo, Liam. B-Bakit?” tanong ko naman sa kanya pabalik. _________________________ ¹I Love You, Mi Amor was the author’s own song composition on February 10, 2018, 5:00 to 5:20 PM. Mi Amor is a Spanish term for ‘My Love.’

Chapter 26

Diane’s P. O. V. “Lalabas tayo,” nakangiti niyang sabi. Naroon na naman ‘yong dimple niya sa kanang pisngi na tumutunaw na naman sa akin. Hay, nakakakilig! Para na akong hihimatayin. “Ah, okay. Sige, hintayin mo lang ako rito ha? Magpapalit lang ako ng damit. Sa’yo na muna ‘tong mga bulaklak. Saglit lang ako, promise!” sabi ko sabay abot sa kanya ng mga rosas. Oh my God! Did I sound too excited? Doon ko lang napansin na halos lahat ng tao sa club ay nakatingin lang pala sa amin. Grabe, bilang lang ang mga pagkakataong sobra akong natuwa sa buhay ko, kaya pasensiya na sa kanila kung masyadong obvious. Nakasalubong ko pa si Martina sa hallway papuntang dressing room at sinabi ko sa kanyang uuwi na ako kung kaya’t hindi ko na siya mapapanood pang sumayaw. Ngumiti lang naman siya nang tanggalin ko ang aking maskara. Napansin pa niya ang rosas na nasa kaliwa kong tainga. Hindi ko pwedeng suotin ang damit na ito kasama si Liam dahil masyadong daring. Sinuot ko ang off-shoulder kong white blouse at faded blue jeans. Nilagay ko ‘yong red rose sa loob ng aking shoulder bag at dinala ko na lang din ang aking blazer. Pagkatapos niyon ay humarap ako sa malaking salamin. Hinayaan kong nakalugay ang lagpas-balikat kong buhok at naglagay lang ng kaunting lipstick. Pagkatapos kong mag-ayos ay lumabas na ako sa dressing room at nakangiting sumama kay Liam. Nang makapunta kami sa parking lot ay nagulat ako na iba na naman ang sasakyan niya. Kulay pula naman. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Maingat niya akong inalalayan mula sa pagpasok dito hanggang sa pagkabit ng seatbelt ko. Pagkatapos niyon ay agad na kaming umalis doon. Sa isang five-star Filipino restaurant ako dinala ni Liam, pero nang nasa tapat na kami ng glass door ay nagtaka ako. Bakit parang walang ibang mga customer? Hindi pa naman gano’n kalalim ang gabi. Alas-onse pa lang. Isa pa, Linggo ngayon at tingin ko’y sikat na restaurant ito, dapat nga ay marami pa ring mga tao kahit ganitong oras na rito. “Well, I rented the whole place just for the two of us. Do you like it?” Liam said as if he had read what was on my mind. “Shall we?” Nakangiti niyang hinawakan ang kamay ko at sabay kaming pumasok sa loob ng restaurant. Pakiramdam ko ay nakuryente ako sa hawak niyang ‘yon—kuryenteng mabilis na bumalot sa buo kong katawan. “Yeah, I like it… pero hindi mo naman kailangang rentahan pa ‘yong buong lugar eh. Hindi naman tayo mauubusan ng puwesto rito.” Hinila ko ‘yong kamay ko sabay tapik sa balikat niya. “For you, I will do anything even if it means doing the impossible…” sabi niya sabay hawak ulit sa kamay ko. Napangiti na lang tuloy ako habang tahimik na kinakausap ang aking puso. Alam kong hulog na ;hulog ka na kay Liam pero heart, please lang… kumalma ka! Ilang saglit pa ay narating na namin ang reserved table na para sa aming dalawa. Ang redundant lang—reserved na nga itong buong restaurant, reserved pa rin ang mesa? Sa huli ay hinayaan ko na lang. Mabuti na rin at dito niya ako dinala, dahil hindi ko rin naman feel ang kumain sa mga fine-dining restaurant. Liam was such a gentleman. Hindi ka niya hahayaang buksan ang pinto ng kotse o kaya nama’y hilain ‘yong upuan. Siya ang gagawa niyon para sa’yo. Hindi ako nagkamali sa pagsama sa kanya dahil bukod sa sinimulan niya ang araw ko kanina, binuo rin niya ang gabi ko ngayon. Pakiramdam ko tuloy ay prinsesa ako at siya ang prince charming ko. Grabe, ang dami ring pagkaing dinala ng waiter. May kare-kare, buttered shrimp, kaldereta, eggplant omelette, fried chicken, pork sisig, liempo at beef nilaga. Nagtanong pa ‘yong waiter kung ilalabas na raw ba ‘yong desserts pero sabi ni Liam ay mamaya na lang. “Alam ko kasi kung gaano ka kalakas kumain kaya ganyan karami ang in-order ko para sa atin,” sabi niya sabay kindat sa akin. “You know what? Nakaka-amaze lang na ang lakas mong kumain pero ang sexy mo pa rin,” dugtong pa niya. Siguradong pulang-pula na naman ang mukha ko. Sobrang init na kasi ng mga pisngi ko ngayon. Hindi ko alam kung tama ba ang narinig ko o nililinlang lang ako ng mga tainga ko. Saan ba ako kikiligin? Sa kindat niya o sa mga huling salitang sinabi niya sa akin? Nase-sexy-han daw siya sa akin? Paano pa kaya ‘pag nakita na niya akong mag-pole dancing? “Ngayon pa lang, nase-sexy-han ka na sa akin? Eh paano pa kaya kung makita mo akong mag-pole dancing?” Wala sa sariling nasabi ko ang laman ng isipan ko. Natigilan naman siya sa pagkain at natigilan din ako. “Oops, I’m sorry. Nagbibiro lang ako!” “No, it’s okay, Diane. As I have said earlier, I want to see you dancing. But I was thinking too na kung pera lang naman ang dahilan ng pagtatrabaho mo sa club, why don’t you just resign and work for me instead?” Huh? Totoo ba ang mga naririnig ko? Ngayon pa lang ay ino-offer-an na niya ako ng trabaho? “Pero hindi pa ako graduate—” I reasoned out but he cut me off. “Kahit hindi ka pa graduate or CPA board passer, I’ll give you a part-time job. I’ll double your salary. Parang OJT, gano’n… and when you proved yourself that you’re one of the best assets of my company, I’ll promote you and double your rate. You are an Accountancy student and soon, you will be a licensed accountant. You know what I mean, Diane,” mahabang paliwanag niya. He paused for a while before he continued, “Isn’t it a good idea na kahit hindi ka pa man graduate eh magkakaroon ka na agad ng exposure sa business firm? Sa Finance Department ng Evangelista Group of Companies to be exact.” Ngumunguya pa siya habang nagsasalita pero ang gwapo pa rin niyang tingnan. Wow, nakakalula! Seryoso ba talaga siya? Of course, I would like to work for him. I would love to. Kung alam lang niya na gustong-gusto ko nang umalis sa club at anytime ay pwede kong gawin ‘yon basta ba ay may malilipatan agad akong trabaho. Kung alam lang niya kung gaano ako kasaya na dumating siya sa buhay ko. “I will not turn down your offer, sir. But during Mondays to Fridays kasi ay may pasok pa rin ako sa school kaya—” oops, did I call him ‘sir’ again? Hala! “You have to give me your schedule then. That way, I can arrange your part-time job with the finance team,” sabi niya bago uminom ng iced tea. “Wala naman sigurong magiging problema kung papasok ka sa kumpanya ko ng weekends?” Hay! Mabuti na lang talaga na hindi niya narinig ’yong ‘sir.’ Nakakahiya naman kapag hinalikan niya ako rito sa restaurant dahil may mga crew pa rin na makakakita. “Oo, wala. Thanks, L-Liam.” Marami pa kaming napag-usapan habang kumakain. Parang getting to know each other lang ang peg namin. Napag[1]alaman kong parehong nasa States na ang parents niya at bukod sa Evangelista Group of Companies or EGC ay may D’ Jewelries business din siya na itinaguyod lang niya ngayong taon sa America. Grabe, ngayon lang yata lumobo ‘yong tiyan ko sa mga kinain ko, as in super dami talaga niyon. Busog na busog ako. Kahit hindi na nga ako kumain bukas, malamang ay busog pa rin ako.

Chapter 27

Diane’s P. O. V.

 Ang dami pang in-order ni Liam para dalhin ko pauwi. Grabe, puro mga bagong luto. Matutuwa nito sina Mama dahil ang dami naming pagkain bukas. Simula kasi nang mamatay si Papa ay hindi na kami nakakain pa sa mga mamahaling restaurant. Siyempre, sapat lang naman ang kinikita ko para sa aming lahat. Minsan nga ay kulang pa kung kaya’t suma-sideline rin ako sa paggawa ng assignments ng mga schoolmate kong may kaya sa buhay pero mga tamad naman. Hindi ako nag-uwi ng buttered shrimp dahil may allergy roon si Denise. Nakakatuwa kasi naalala pa talaga ni Liam na mahilig sa patatas ‘yong kapatid kong bunso. Dahil doon ay pinadagdagan niya talaga ng maraming patatas ‘yong kaldereta at nilaga na iuuwi ko. Maayos naman kaming nakarating sa bahay. Mabuti naman at hindi na siya naubusan ng gasolina. Pero kung mangyari man ‘yon, handa naman akong sumama ulit sa kanyang ma-stranded sa kung saan. Nagulat pa nga ako dahil may subdivision sticker na agad ‘yong sasakyan niya na hindi ko naman napansin kanina. Kung paano nangyari ‘yon ay hindi ko alam. Pagkahinto ng makina ng sasakyan niya, saglit ding katahimikan ang namayani sa aming dalawa. Nagtatanggal na ako ng seatbelt nang magsalita siya. “I have something for you aside from the bouquet, wait!” Lumingon siya at may kinuha sa likuran na paper bag. Inabot niya ‘yon sa akin sabay sabing, “Open it.” “Huh? Ano naman ito?” I opened the paper bag and was surprised to see a red circular framed net with a hole in the center. It had three dangles which made up of colorful beads and feathers. Nangislap naman ang mga mata ko. A dream catcher. Natulala ako. My lips parted while still looking at it. Matagal ko nang gustong magkaroon nito, pero hindi ako nagkakaroon ng pagkakataon dahil mas inuuna ko ‘yong maintenance drugs ni Mama at tuition fees namin ng mga kapatid ko. “S-Sa akin na ba talaga ito?” hindi makapaniwalang tanong ko kay Liam. “Yeah, it’s all yours. It will surely help block your bad dreams and catch the good ones. I hope you like it, Diane.” “I so love it, thank you!” Dahil doon ay bigla kong tinawid ang pagitan naming dalawa at mahigpit siyang niyakap sa leeg. Naramdaman kong bigla namang nanigas ‘yong balikat niya sa ginawa ko. “Oops! Sorry, Liam.” Alam kong nagulat siya sa ginawa ko, kung kaya’t matagal na katahimikan ang sumunod doon. Umayos na lang tuloy ako sa pagkakaupo. Hindi ko alam kung lalabas na ba ako ng kotse, pero parang nasanay na kasi ako na pinagbubuksan niya palagi ng pinto. Tahimik nga pero sobrang lakas naman ng tibok ng puso ko ngayon. Nagsisimula na nga akong mabingi roon. “Liam, thank you for making this day special ha? Hindi mo alam kung gaano mo ako napasaya.” Iyon na lang ang sinabi ko sa kanya para basagin ang katahimikang namamayani sa aming dalawa. Pero tahimik pa rin siya. Tiningnan ko siya at doon ko lang napagtantong nakatingin din siya sa akin. Nangungusap ang mga mata niya kahit wala naman siyang sinasabi. Oops, awkward! Hindi ko alam pero sa tuwing tinititigan niya ako ng gano’n, hindi ko na mabawi ang mga tingin ko. Nakita ko na lang na dahan-dahan niyang inilalapit ang mukha niya sa akin at saka niya hinawi ang ilang hibla ng buhok na nasa mukha ko. Patuloy pa siyang lumapit hanggang sa… tuluyan nang nawala ang natitirang distansiya sa aming pagitan at naglapat ang mga labi naming dalawa. Marahan, na sa kalauna’y naging mariin. Hindi lamang iyon simpleng smack kiss. Napapikit ako sa kakaibang nararamdaman ko ngayon, hanggang sa ang halikan namin ay naging mapusok. Hindi ko na napigilan ang sarili kong ikawit ang mga braso sa kanyang batok, habang mainit ding ginagantihan ang mga halik na ibinibigay niya sa akin ngayon. Hindi ako marunong humalik pero parang automatic na tinuturuan niya ako. It seemed like a reflex to go with the flow. Sumasabay lang ako sa bawat galaw ng bibig ni Liam, hanggang sa naramdaman kong pumasok ang dila niya sa bibig ko. Hindi ako nagpatalo at nakipaglaro din naman ang dila ko roon. Bumaba ang mga kamay ko at nanginginig habang isa-isang tinatanggal ang mga butones ng kanyang polo. I had never been this wild at hindi ko alam kung paano ko biglang nagagawa ang mga ginagawa ko ngayon. Ang alam ko lang, mahal ko na talaga si Liam. Ngayon ko lang naranasan ‘yong sinasabi nilang kakaibang sensasyong dulot ng pakikipaghalikan sa taong mahal mo. Gustong-gusto ko ‘yong pakiramdam. Mainit. Masarap. Masaya. Wala na yata akong ibang mahihiling pa. Naramdaman ko ang mga kamay niyang unti-unti ring tinatanggal ang butones ng blazer na sinuot ko kanina paglabas naming dalawa sa restaurant. Unti-unti na ring bumababa ang sleeves ng off-shoulder kong damit hanggang sa naramdaman kong hawak na nga niya ang isa sa aking mga dibdib na natatakpan lang ng manipis na bra. Dahil doon ay napasinghap ako dahil parang kakapusin ako ng hininga. Naramdaman kong natanggal na niya ang blazer ko habang hindi pa rin nagbibitiw sa pagkakahinang ang aming mga labi. Hinahaplos niya rin ang mga pisngi ko, ang leeg ko at ang mga braso ko ng buong ingat at may kasamang pagmamahal. Napapaungol at napapaliyad na ako sa ginagawa naming ngayon sa loob ng kotse, lalo na nang bumaba ang mga halik niya sa aking leeg. Gusto kong magpatianod sa kasalukuyang nagaganap sa aming dalawa, pero hindi pwede. Alam kong hindi ito maaari. Hindi pa ako handa kung kaya’t hanggang kaya ko pang pigilan, ay dapat ko nang pigilan ang sarili ko bago pa ito tuluyang lumala. Dahil doon ay naitulak ko siya nang bahagya. Napalunok ako habang nagtataas-baba ang dibdib ko nang dahil sa hingal. “I’m sorry, Diane. The kiss was just supposed to be a punishment for calling me ‘sir’ again. Pero hindi ko napigilan ang sarili ko, I was carried away. In the first place, I should not go beyond that kiss. I’m really sorry,” paghingi niya ng paumanhin habang inaayos namin ang aming mga sarili. Bakas sa boses niya ang pagsisisi. Hindi ko namalayang lahat pala ng butones ng polo niya ay natanggal ko. ‘Yong off-shoulder ko namang sleeves ay napunta na rin sa siko. Nakakahiya na litaw na pala ang strapless kong bra. Mabuti na lang at tinted ang salamin ng kotse niya. “Okay lang ‘yon, Liam. Kasalanan ko rin naman kasi hindi ko rin napigilan ang sarili ko,” nakayukong sabi ko nang maayos ko na ang damit ko at nagsuot na akong muli ng blazer. “Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin, Diane… to think na kagabi lang naman kita nakilala. I don’t want to go beyond our friendship pero hindi ko na kasi maintindihan pa ang nararamdaman ko para sa’yo. Alam kong masyadong mabilis ang mga nangyayari but I think, I’m falling for you. I want you to stay with me. Kahit saan ako magpunta… gusto ko, kasama kita. Pero alam kong hindi pwede dahil wala naman akong karapatan.” Katahimikan ang namayani sa aming dalawa pagkatapos niyang magtapat sa akin. I was supposed to be happy pero bakit parang natakot ako bigla sa mga posibleng mangyari. Kapatid niya si Leandro na matagal nang may gusto sa akin… at ayokong magkalamat ang relasyon nilang magkapatid nang dahil lang sa akin! “Do you also feel something for me, Diane?” Mamayamaya lang ay tanong ni Liam. Pakiramdam ko, namumula na naman ako ngayon, pero makalipas lang ang ilang segundo ay tumango rin ako sa kanya. Alam ko at sigurado ako sa nararamdaman ko para kay Liam at napaka-ipokrita ko naman kung ide-deny ko pa. “Then,” hinawakan niya ang mga kamay ko sabay sabing, “be my girlfriend.”

Chapter 28

Diane’s P. O. V.

 Be my girlfriend. Be my girlfriend. Be my girlfriend. Tapos na niyang sabihin ‘yon pero paulit-ulit pa ring tumatakbo ang mga katagang ‘yon sa isipan ko. I guessed, I was still in state of shock. I mean, I wasn’t even expecting na aabot agad kami sa ganito. Masaya ako pero masyado naman yatang mabilis. I didn’t have any experience when it comes to having a boyfriend and of course, a relationship. Ano ba ang dapat kong maging reaksiyon? I was confused, but it doesn’t change the fact that I liked him. No. I began to love him. Actually, it was love at first sight. Sa kanya lang tumibok ang puso ko nang ganito. Sa kanya lang gumulo ang isip ko. Sa kanya ko lang naranasan ang mga bagay na ‘yon. Pero sapat na ba ‘yon? Paano na lang kung masaya nga kaming dalawa, pero may masasaktan naman kaming ibang tao? I didn’t want to be selfish with Liam, pero mas makabubuti sigurong maging magkaibigan na lang kaming dalawa. “Diane, it’s okay if you’re going to reject me now. But at least give me a chance. Please… let me court you. Allow me to prove myself to you,” he pleaded. The way he said those words was actually mesmerizing. Natutunaw na naman ako sa mga lalim ng titig niya sa akin. “P-Pero paano si Leandro, Liam? I’m sure, masasaktan siya kapag nalaman niya ang tungkol sa ating dalawa. Ayokong mag-away kayo nang dahil lang sa akin. Ayokong magkalamat ang relasyon niyong magkapatid,” nakayukong sabi ko sa kanya. Naguguluhan ako. I truly felt something for Liam. Ni hindi ko nga gugustuhing makitang may kasama siyang iba. I was at my happiest sa tuwing kasama ko siya. Walang ibang nakagawa niyon kung hindi siya lang. Pero hindi ko naman gugustuhing may masaktan akong ibang tao… and worst, kapatid niya pa! Sa mga sandaling ito ay sinisisi ko na lang tuloy ang sarili ko kung bakit sa dinami-rami ng mga babae sa mundo ay ako pa talaga ang nagustuhan ni Leandro. Knowing him, hindi siya basta-bastang sumusuko at lalong hindi siya magpapatalo. I felt that he heaved a deep sigh. “Please… take Leandro out of the picture, Diane. Do you think, hindi ko siya inisip? I tried to treat you as a friend dahil inisip ko rin ang mararamdaman ng kapatid ko. I promise you, I’ll talk to Leandro as soon as possible and clear things up, hmm?” Doon ako tumingin sa kanya. Nagtataas-baba ang Adam’s apple niya habang nagsasalita. “Alam kong napakabilis ng mga pangyayari pero hindi ko na kaya pang pigilan ang kung ano mang nararamdaman ko para sa’yo. At kung iisipin mo lang palagi ang ibang tao, paano naman ang feelings mo? At ‘yong feelings ko para sa’yo? Babalewalain na lang ba natin gayong gusto naman natin ang isa’t isa?” “Now I will ask you again, Diane. Given the scenario that if you do not take me now, you will never see me anymore. Babalik ako sa America at lalayo ako sa’yo. Would you let me go?” Nangungusap ang mga matang tanong niya sa akin. Can I really let him go? Can I? Why does it feel like I was being caught in the trap. A kind of lovely trap. Pero bakit gano’n? Isipin ko pa lang na lalayo siya, bakit parang hindi ko na kaya? Nalilito pa talaga ako sa kung ano mang nararamdaman ko para sa kanya, pero ayoko namang umalis siya. Tapos sa America pa siya pupunta? Ang layo niyon at talagang napakaliit na ng tsansang muli kaming magkita. “L-Liam naman, please… d-don’t make it hard for me,” usal ko. I felt like I was being pressured. Ngumiti siya. “Okay, you got me there! That was only a joke. I won’t go back to America, hangga’t hindi mo pa ako sinasagot. Basta I’ll give you time to decide, okay? Hindi kita mamadaliin, Diane. Alam kong katulad ko ay nabibilisan ka rin sa mga nangyayari and I’m so sorry for that. I’m not pressuring you but one thing is for sure, I will still court you no matter what!” sabi niya. Hinawakan niya ang magkabilang panga ko at masuyo niya akong hinalikan sa noo. Pagkatapos niyon ay lumabas na siya ng kotse para pagbuksan ako ng pinto. Lumabas ako dala-dala ‘yong binigay niya sa aking dream catcher. Binuksan niya ang likurang pinto ng kotse para naman kunin ‘yong bouquet at ‘yong mga ulam na dadalhin ko. “Kaya mo bang dalhin ang lahat ng ito papasok sa bahay niyo?” tanong niya. “Oo naman. Nagbubuhat nga ako ng malaking galon ng mineral water sa dressing room ng club kapag walang magsasalin sa dispenser eh. Sisiw na lang ang mga ‘yan. Anyway… thanks for treating me this way, Liam. I’m sorry din kasi hindi pa ako ready sa commitment. Masaya ako na nand’yan ka para sa akin and I wouldn’t trade that for anything else.” Hindi ko napigilan ang sarili kong yakapin siya. Dahil dala pa niya ‘yong bouquet at ‘yong paper bags kung saan nakalagay ‘yong mga ulam ay nahirapan siyang gumanti ng yakap sa akin. Naramdaman ko namang hinalikan na lang niya ang buhok ko. “Next time, mang-utos ka na lang sa bouncer niyo sa club ha? I don’t want you to be exhausted. Ayokong nagbubuhat ka ng mga mabibigat na bagay or else, I’ll ditch my work and go straight to you. Ako ang magbubuhat ng mineral water, sige ka.” He was threatening me but seeing his stunning dimple was enough for me not to be afraid of him. Ngumiti lang ako sa kanya. “Get inside. Sleep tight and dream of me, of us…” sabi niya at ‘yon nga’t mas lumalalim na naman ‘yong dimple niya. Hinatid niya ako sa gate at binuksan ko muna ang padlock niyon bago niya ibinigay sa akin ‘yong mga dala niya. Iyon lang at pumasok na ako sa loob ng gate namin. Hinintay niya pa akong makapasok talaga sa loob ng bahay namin bago siya umalis. Sumesenyas kasi siya na isara ko muna ‘yong pinto, pagkatapos niyon ay aalis na rin daw siya. Hindi pa rin talaga ako makapaniwalang may gusto rin sa akin si Liam! I unconsciously touched my chest because my heart was totally screaming. Then, my lips. I smiled as hidden feelings were about to be revealed. Our feelings were mutual, I guessed. Well, I didn’t know if I would be able to sleep tonight. I was just… too excited.

Chapter 29

Liam’s P. O. V.

Hindi ko man napasagot si Diane ngayon, okay lang. I still liked her. In fact, I liked everything about her. Her simplicity, her beauty, her talent, everything. I should have taken her to an Italian or French fine-dining restaurant, but I followed my instinct na mas magugustuhan niya ang mga pagkaing Pinoy. Maybe, I would do it next time… when she became mine. Sa totoo lang, I was really afraid of rejections and that was the main reason why I always used that scheme sa mga naging girlfriend ko. Hindi ako marunong manligaw. It was only now or never… or take it or leave it! And for the first time in history, I couldn’t believe na hindi gumana ang aking tactic knowing that we already kissed! I even lost my sanity and stupidly touched her. Mabuti na lang talaga at hindi siya na-turn off. Kaya lalo kong nagustuhan si Diane… dahil iba siya sa lahat. I was positive that she would give me a chance. I could tell based on how she returned my kisses during our making out. Pagkauwi ko sa mansiyon, nagulat na lang ako nang maabutan ko si Leandro na nasa sala pa at umiinom ng alak. Nagkalat sa sahig ang iba’t ibang chips at unan, pati na ang basurahan. The glass table was broken too as its shards were completely scattered across the area. “Bro, what’s the matter?” Binati ko siya pero hindi niya ako pinansin. Patuloy lang siya sa pagtungga sa bote. “Okay, if you don’t want to talk… I’ll go ahead.” Kabisado ko na ang kapatid ko kapag nagta-tantrums. Kailangan ko lang siyang hayaan ngayon, dahil bukas lang ay alam kong okay na siya agad. Pero, first time niyang nagbasag ng gamit. Hindi kaya alam na niya ang namamagitan sa aming dalawa ni Diane? I set aside my thoughts at didiretso na sana ako paakyat sa kuwarto ko nang biglang… “I saw the two of you—from the club to their house. Your windows are tinted, but I was freaking sure that you two were making the hell out. Spare Diane, bro!” mahina pero mariing sabi niya sa akin. Actually, he wasn’t even telling me… he was commanding me. Ramdam ko sa boses niya ang galit. He was clearly manipulating me to follow his dominating request. Tumigil ako sa paghakbang at nilingon siya. I knew it. Hindi na ako magtataka kung alam na nga niya talaga ang kung ano mang namamagitan sa amin ni Diane. Hindi na ako magugulat kung alam na niyang nanliligaw ako rito. Sa lahat ng taong nakilala ko, si Leandro ang pwedeng pumalit kay Sherlock Holmes¹. Bumaba ako ng hagdan at lumapit sa kanya. “Bro, lasing ka lang. You don’t know what you are talking about, akin na ‘yan…” sabi ko habang kinukuha sa kanya ang bote ng alak. Ngumiti siya nang nakakaloko. “I k-know what I am t-talking about, Liam! I saw everything at h-hindi ako bulag. Spare Diane or else, I’ll k-kill you! I will forget that you’re my b-brother. Akin lang siya, naiintindihan mo?” Ibinaba niya ang bote ng alak sa sahig at pasuray-suray akong inambahan ng suntok na agad ko rin namang nasalag. Ito ang unang beses na hindi niya ako tinawag na Kuya. Nasalo ko ang kalahati ng katawan niya at ipinasya munang ihiga siya sa sofa. Kung hindi ko nagawa ‘yon ay baka nasugatan lang siya sa mga bubog na nasa lapag. Lasing na lasing talaga siya. Aakyat na sana ulit ako sa hagdan nang mamayamaya lang ay hinawakan niya ang aking kaliwang kamay at saka umiyak na parang bata. “Please, K-Kuya… akin si Diane. Akin lang siya. A-Ako naman ang nauna sa kanya eh. Seventeen pa lang siya, k-kilala ko na siya… g-gusto ko na siya. ‘Di ba, may p-pangako tayo sa isa’t isa? Limot mo na ba? Ikamamatay ko ‘pag hindi siya m[1]mapupunta sa akin. Ipaubaya mo na lang siya sa akin! Kuya, please? I-Ibigay mo na lang siya sa akin,” sinisinok sa kalasingang pakiusap ni Leandro. Papikit-pikit na rin ang mga mata nito. _________________________ ¹Sherlock Holmes is a fictional character created by Scottish Author and Physician, Sir Arthur Conan Doyle, a graduate of the University of Edinburgh Medical School. A London-based “consulting detective” whose abilities border on the fantastic. Holmes is known for his astute logical reasoning, his ability to adapt almost any disguise, and his use of forensic science to solve difficult cases.

Chapter 30

Liam’s P. O. V.

Napabuntong-hininga naman ako dahil hindi ko mapigilan ang balutan ng matinding awa habang tinitingnan ko ngayon na nasasaktan siya. Tila dinudurog ang puso ko sa nakikita kong nangyayari sa kanya, pero sa mga oras na ito ay hindi ko naman pwedeng ipagpalit ang nararamdaman ko para kay Diane. Dahil doon ay dahan-dahan kong tinanggal ang pagkaka-hawak niya sa kamay ko. I guessed, it was about time na isipin ko naman ang sarili ko bago si Leandro. “Leandro, bukas na lang tayo mag-usap. Kapag okay ka na ha?” mahinahon kong saad bago ako humakbang para muling umakyat sa itaas. For me, tonight was a great night and I didn’t want Leandro to ruin it. “Magiging okay lang ako kapag ipapangako mong hindi ka na makikipagkita pang muli kay Diane! Layuan mo na siya. Naiintindihan mo ba ako ha!” biglang sigaw niya dahilan para muli akong lumingon sa kanya. Bumangon siyang muli at saka mabilis na binato ang bote ng alak. Tinamaan niyon ang picture frame naming dalawa na nakapatong sa cabinet na nasa harap ng sofa. Nalaglag ‘yon at nabasag. Napapikit ako at nakuyom ko na lang talaga ang kanang palad ko. Medyo napuno na ako sa mga pinagsasasabi niya. Kailanman ay hindi ko nakita ang sarili kong mauubusan ng pasensiya kay Leandro, pero nangyayari na ‘yon ngayon. “Leandro, naririnig mo ba ang sarili mo ha? Hindi siya gamit na pwede nating pagpasa-pasahan, maliwanag ba? Hindi siya laruan na pwede nating pag-agawan! May damdamin din si Diane. Hayaan mo siyang mamili kung sino ang gusto niya.” Ngumiti siya nang mapakla at saka ako kinuwelyuhan. “Sino bang nagsabi sa’yo na pagpapasa-pasahan natin siya ha? Akin lang siya at hindi niya kailangang mamili, bro! At s-sino naman ang tingin mong gusto niya? I-Ikaw? Na kagabi lang naman niya nakilala? B-Bakit, Liam? Sabihin mo nga sa akin ha! May nangyari na ba sa inyo? Binigay na ba niya agad ‘yong pagkababae niya sa’yo? Magkano?” At saka siya ngumiti nang nakakaloko. Hindi ko na napigilan ang sarili kong suntukin siya at baka sa ganoong paraan man lang ay mahimasmasan si Leandro. Hindi ko gustong gawin ‘yon pero sa unang pagkakataon, tingin ko ay naubusan na talaga ako ng pasensiya sa kapatid ko. Mabuti na lang talaga at dumiretso siya sa sofa at doon siya napaupo. Pumutok agad ang kaliwang gilid ng labi niya at nagdugo ‘yon. “Don’t you ever talk about Diane that way, dahil hindi siya ganoong klase ng babae! Matagal mo na siyang kilala katulad nang sinasabi mo, ‘di ba? Then, you should have known her better than anyone else!” I was gritting my teeth so hard that my jaws were about to break. Ngingisi-ngisi lang siya sabay hawak sa sugatan niyang labi. “Kagabi lang kayo nagkita ha? So feeling mo, kilala mo na siya agad? Wow, a round of applause for Liam Arthur Evangelista!” At saka siya parang baliw na pumalakpak. “Pumayag nga siya sa mga pinaggaga-gawa niyo sa kotse kanina, considering na hindi ka pa naman niya gaanong kilala. Hindi pa ba siya mababang uri ng babae ha?” “Alam mo kung anong ayaw sa’yo ni Diane ha? ‘Yang ugali mo!” Dinuro ko siya. “Mapapalagpas ko ang galit mo sa akin, pero ang insultuhin mo si Diane nang ganoon lang—na para siyang isang babaeng bayaran? ‘Yon ang hindi ko mapapalagpas. I won’t ever stand still, Leandro. Baka ikaw pa ang itakwil ko bilang kapatid ko.” Pagkatapos niyon ay saka ako umalis sa harap niya at pumuntang muli sa hagdan. “Let’s stop this nonsense issue, Leandro! Ilang beses pa ba kitang pagbibigyan para lang magtanda ka na ha?” tanong ko nang muli akong lumingon sa kanya. Sinaksak naman niya ako ng mga masasamang tingin. “Bakit? Ibig bang sabihin ay mahal mo pa rin si Isabelle?” Natigilan naman ako. Si Isabelle ang isa sa mga babaeng nagustuhan ko sa America noon. She was a half-Filipino and half-Canadian model who also studied at Harston. Manliligaw na sana ako sa kanya noon nang makiusap si Leandro na ipaubaya ko na lang daw ito sa kanya. In the end, naging sila ni Leandro pero ipinagpalit niya rin ito sa isang artista. “Stop bringing back the past, Leandro. We were no longer there anymore. We were not even living backwards so will you please grow up? This time, may the best man win na lang dahil hindi na talaga kita pagbibigyan. Good night!” seryosong sabi ko at saka ko itinuloy ang pag-akyat sa kuwarto ko.

Chapter 31

Diane’s P. O. V.

 Hay, Monday na naman. The worst day of the week! Kahit ala-una pa ng hapon ang pasok ko sa university ay maaga akong gumising para mag-edit ng thesis namin. Sa akin nakatoka ang pag-edit at pag-double check ng mga computation. Average lang naman akong estudyante, pero aaminin kong magaling ako sa Mathematics. ‘Yon nga yata ang dahilan kung bakit naging second honorable mention pa ako noong high school. Suot ang skintone na sleeveless at maikling itim na beach shorts, nakadapa ako ngayon sa kama, habang patuloy na nagtitipa sa laptop. Nakapungos ang buhok ko para hindi rin sa akin makaabala. May isang problema kasing dalawang oras ko na yatang ginugulungan pero hindi ko pa rin masagutan. Nasa kalagitnaan ako ng pagco-compute nang biglang tumunog ang cell phone ko. Pagtingin ko rito, it was an unregistered number. Dahil nga hindi ko basta-bastang sinasagot ang mga tawag kapag galing sa mga numero na hindi ko naman kilala kung sino ang may-ari ay hinayaan ko na lang ito. Baka kasi isa sa mga napagbigyan ng lady bartender naming si Socorro. Simpleng bugaw rin kasi ang loka-lokang iyon, umamin ba naman sa akin na kumikita siya ng pera sa pagbenta lang ng number ko? Balak kong mag-iba ng numero, pero saka na lang. Pambaon na rin kasi ni Denise ang ipambibili ko ng sim card. My phone rang and I ignored it again. But it kept on ringing… that I ignored it again, and again, and again. The call was still coming from that same unregistered number, but who could that be? Muling tumunog ang cell phone ko and this time, I answered it. Ibababa ko na lang kung hindi ko naman kilala ‘yong tumawag. “Hello, who’s this?” tanong ko habang nagma-manipulate ng formulas. “Hi, Diane. Thank God, you answered the call! Did I disturb you? How was your sleep?” There was a hint of worry in his voice. Napangiti ako. Hindi ko man nakikita ang taong kausap ko ngayon ay alam ko na kung sino siya at alam kong nakangiti rin siya habang kinakausap niya ako. At that point, automatic akong napatingin sa dream catcher na ngayon nga’y nakasabit sa bintana ng kuwarto ko. That voice of a man na hanggang sa pagtulog ko ay gusto kong marinig? Wondering how just by hearing his voice from the other line already made me feel so excited. I then fixed myself and sat properly on my bed. “Diane? Is there anything wrong? Hindi ka na kasi umimik diyan eh.” “Liam?” Hindi na nawala ang mga ngiti ko sa labi ngayon. Alam kong siya ‘yon… but still, I wanted to hear his voice once more. “Yes, it’s me. So, how are you?” “I’m good,” I mean, better, kasi narinig ko ang boses mo first thing in the morning, “but how did you get my number?” “Don’t be surprised, sweetie. I have connections.” Kung kaharap ko lang siya ngayon, malamang ay kikindatan na naman niya ako. Pagkatapos ay lalabas na naman ‘yong dimple niya… na lalo pang kukumpleto sa umaga ko. Teka, sweetie? “Sweetie? Hindi pa nga tayo, may endearment na agad?” Kaunti na lang talaga ay aabot na ang mga ngiti ko sa aking dalawang tainga. Bigla pa akong napahiga at parang tangang nagpagulong-gulong sa kama. “Hindi pa? You mean, sasagutin mo na ako at the soonest possible time?” Bakas sa boses niya ang excitement, and I guessed… I was caught! “Hmm, pag-iisipan ko pa. Sige na, I’ll save your number na lang ha? May tinatapos pa kasi ako eh.” Gustuhin ko mang makausap siya nang mas matagal pa ay hindi pwede, dahil kailangan kong tapusin ang documentary thesis namin. Ipapasa na ito mamaya at nakakahiya naman kay Karen at Lorenz kung hindi ko matatapos ‘yong nakatoka sa akin. Well, thesis muna bago love life! “Okay, pero tingin ka muna sa labas.” Ayaw pa rin niya talagang magpaawat. “Labas? Bakit? Ano namang meron sa labas?” nagtatakang tanong ko. Napakunot din tuloy ang noo ko. “Basta,” pa-mysterious niyang sagot. Hmm, ano na naman kaya ang pakulo nito? Bumangon ako. Saka ako pumunta sa glass door ng kuwarto ko, hinawi ang kurtina at lumabas sa terrace. Nagulat ako. There he was, right in front of our gate leaning at the side of his car. Nakangiti pa siyang kumaway sa akin. “Hey, what are you doing here? Wala ka bang pasok sa office?” Kausap ko pa rin siya sa cell phone. Pero imposible namang wala siyang pasok dahil Lunes ngayon. Pumapasok nga siya ng Linggo. “I’m the boss, remember? I can ditch work whenever I want to.” He was all out smiling at me, showing his gorgeous dimple. Sa lalim niyon ay kita ko talaga ‘yon kahit malayo. “Yes I know, but it doesn’t mean na palagi ka na lang a-absent. Ano na lang ang sasabihin sa’yo ng mga empleyado mo? Paano ka nila tutularan?” seryosong panenermon ko sa kanya. Who would have ever thought na masesermonan ko nang ganito ang CEO ng EGC na si Liam Arthur Evangelista? Umalis ako sa terrace at nagsuot ng bra, habang nakaipit ang cell phone sa pagitan ng aking tainga at balikat. Mabuti na lang at medyo makapal ang sleeveless kong damit kaya ang mga malulusog kong dibdib ay hindi masyadong bumakat. “Just this day. I just wanted to see you,” masuyong sabi niya. Lumabas ako ng kuwarto at mabilis na bumaba sa hagdan. Shocks, oh my God! Pa-fall talaga itong si Liam, pero sino ba naman ako para hindi ma-fall kung palagi na lang siyang gano’n kung magsalita? Sa sinabi niyang ‘yon ay kilig to the bones na naman tuloy ako. In-end call ko na lang ang tawag at saka lumabas ng bahay. Sayang pa ang load niya kung nandito na rin naman siya. Pinagbuksan ko siya ng gate at sa sobrang excitement ko ay hindi ko na ‘yon na-lock. Pinatuloy ko siya sa bahay at pinaupo sa sofa. Kasalukuyan siyang nagpupunas ng pawis pero sobrang hot niya pa ring tingnan. Binuksan ko na lang ang malaki at antigo naming ceiling fan para hindi na siya gaanong mainitan. “Ikaw lang mag-isa?” tanong niya sabay abot sa akin ng ilang grocery bags. Bahagya ko itong sinilip at napag-alaman kong naglalaman ito ng ilang sangkap sa pagluto ng adobo, maraming patatas at mga tsokolateng nauna na niyang ipinangako sa kapatid kong bunso.

Chapter 32

Diane’s P. O. V.

 “Naku, nag-abala ka pa talaga pero salamat.” Pinatong ko muna ang mga iyon sa mesa. “Yup, ako lang mag-isa. Sinamahan ni Dave si Mama magpa-checkup samantalang nasa school naman si Denise,” sabi ko habang inaayos ang ilang kalat na nasa sahig. Mga paper dolls at bahay-bahayan na naman ng bunso namin. “No worries, baka sabihin ni Denise ay hindi ako tumutupad sa promise ko sa kanya. Hmm, ano pala ‘yong sinasabi mong tinatapos mo?” curious niyang tanong sa akin. “Ah, ‘yong thesis namin. Double-checking of computations na lang naman ‘yon. Saglit lang ha?” Pinatong ko muna ang mga gamit ni Denise sa ibabaw ng cabinet bago ako umakyat sa kahoy naming hagdan. Pumunta ako sa kuwarto ko at kinuha ang laptop. Ibinaba ko ‘yon sa mesang katapat niya, pagkatapos ay dumiretso ako sa kusina dala-dala ang mga pasalubong niya. Inilagay ko agad ‘yong mga karne ng baboy at manok sa loob ng freezer para hindi masira. Pagbalik ko, ibinigay ko sa kanya ang isa sa dalawang baso ng mango juice na hawak ko. Bumalik ulit ako sa kusina at kumuha naman ng home-made cookies na nasa loob ng refrigerator. Ako pa mismo ang nag-bake nito dahil hindi ako nakatulog kahapon bago pumasok sa trabaho. “Thanks. You know, I can help you with this one. This is just a Business Math. Teka,” sabi niya. Kinuha niya ang laptop at nagsimula nang magtipa rito. Tahimik lang naman akong nakatayo at nakapako lang ang atensiyon sa gwapong mukha ng bisita ko. Pagkalipas ng ilang minuto… “There, it’s done!” sabi niya sabay abot sa akin ng laptop. Nanlalaki naman ang mga mata ko habang nire-review ‘yong ginawa niya. Wow! Hindi nga? Bakit ang bilis? At accurate talaga ang mga solution niya ha? Paano niya nagawa ‘yon in just a short period of time? In fairness, ang galing niya sa Acc MZ Xcel ha? Dalawang oras ko na kaya ‘tong ginugulungan! “Akala ko ba, tutulungan mo ‘ko? Eh bakit ginawa mo na lahat?” nakangiting tanong ko sa kanya. Nakaka-amaze talaga, ni hindi ko nga nasabi sa kanya ang root problem eh, pero nasagutan pa rin niya nang ganoon kabilis. Tapos na tuloy ‘yong problema ko. Tama naman ‘yong formula ko, ‘yon pala ay nagkamali lang ako ng kinuhang cell. Instead of D2, E2 ang nagamit ko. Mukhang kailangan ko nang magsalamin. Dahil doon, ready to print na ang thesis namin. Ise-send ko na lang sa e-mail ni Lorenz para siya na ang mag-print. Uminom siya ng juice bago nagsalita, “Ayoko kasing mapagod ka. Halika nga rito, wala ba akong premyo for doing those calculations? Kahit isang kiss lang?” He spread his arms na parang gusto niya ng yakap. Lumapit naman ako at tumabi sa kanya. “Aba, sinusuwerte ka ha? Premyo mong mukha mo, ewan ko sa’yo!” Tumatawang hinawakan ko pa ang mukha niya para ilayo sa akin. “Ah, gano’n?” Pareho naman niyang hinawakan ang dalawa kong kamay at saka nakipagtulakan sa akin. Lumaban naman ako pero sadyang malakas si Liam… hanggang sa napahiga na lang ako sa sofa. Matagal kaming nagkatitigan. Hanggang sa tumitig siya sa mga labi ko. Unti-unting bumaba ang mukha niya papalapit sa akin hanggang sa… hinagkan niya ang aking noo. Akala ko pa naman ay hahalikan niya ako sa labi, handa na sana akong pumikit. “Bumangon ka na nga riyan. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at ano pa ang magawa ko sa’yo.” Nakangiti niyang inalalayan ang likod ko sa pagbangon. Sayang naman! Hay, sana ay itinuloy na lang niya ang kung ano mang balak niya sa akin. Ang landi ko lang. Tsk! Hindi mo nga siya sinagot kagabi, tapos ganyan pa talaga ang mga iniisip mo? Okay ka lang, Diane? Iyan na naman ang aking subconscious. “Sige na nga! Ito na ang premyo mo, pero sa pisngi lang ha? Pikit ka muna.” Kunwaring nagpapakipot pa ako pero deep inside ay sobrang kinikilig naman ako. Nakangiting pumikit naman siya at saka ko dahan-dahang inilapit ang mukha ko sa kanya para halikan sana siya sa pisngi, pero hindi ko inaasahang bigla na lang niyang ibabaling ang mukha niya sa akin. Nagulat ako, pero hindi ko iyon inalis. Sa ikatlong pagkakataon ay naglapat ang aming mga labi. Dahil doon ay unti-unti akong napapikit. Sa una ay simpleng halik lamang ‘yon, ngunit kalauna’y kanya nang binubuksan ang bibig ko para ipasok ang tila nagmamadaling dila niya rito. I let him opened my mouth. I let him caressed my tongue before I intensely returned the favor. I certainly loved the feeling… and from that very moment, I knew, I really loved him. I already loved Liam, even if it was just in two days. I suddenly realized that there was no point that I would make the situation hard for both of us. There was no point that I would reject him again. He suddenly stopped and we did an eye-to-eye contact. “I know masyadong mabilis but I think… I love you, Diane. I don’t know when. I don’t know how. I just love you and I’ll do anything to make you happy,” malambing niyang sabi sa akin. Bigla naman akong napayuko. “I—I love you too, Liam…” sabi ko. Sigurado akong pulang-pula na naman ang mukha ko ngayon. “I have loved you since the night I… accidentally got into your car,” I shyly confessed. Hinawakan niya ang aking baba at inangat ang aking mukha, pagkatapos ay masuyo niya akong tinitigan. Tila tumatagos ang mga titig niya sa buo kong katawan. “So ibig bang sabihin niyan—” Hindi ko na siya pinatapos sa kung ano pa mang sasabihin niya. Nagulat siya nang bigla kong hinawakan ang magkabila niyang panga at saka siniil ng halik ang mga labi niya. Hindi ko na kaya pang pigilan ang nararamdaman ko para sa kanya kaya tumango ako. Sa puntong ito ay sigurado na ako sa nararamdaman ko. “Oo, Liam. Tayo na, sinasagot na kita…” naluluha pero nakangiti kong sabi. Kung kagabi ay natatakot ako, ngayon ay nae-excite na ako sa mga posibleng mangyari sa pagitan namin na wala na akong pakialam pa sa kung ano mang sasabihin ng ibang tao. “T-Talaga?” Hindi siya makapaniwala. Kitang-kita ko ang mga kislap sa mga mata niya. Mahigpit din niyang hinawakan ang dalawa kong balikat. Tumango ulit ako. “Talagang-talagang-talaga?” makulit na tanong na naman niya. Daig pa niya ang teenager na nanliligaw. Ang cute lang! “Oo nga! Gusto mo yatang bawiin ko ‘yong sinabi ko eh.” Inirapan ko naman siya. “Of course not. Hindi lang talaga ako makapaniwala, Diane. Sobrang saya ko. Yes!” sigaw niya bago ako hinalikan sa noo. “I promise you, hinding-hindi ka magsisisi na sinagot mo ako kaagad. Hinding-hindi kita sasaktan. Araw-araw pa rin kitang liligawan kahit tayo na. I love you, Diane. I love you so much!” Saka niya ako niyakap at muling hinalikan sa aking mga labi. Lasap na lasap ko ang bango ng hininga niya na lalo pang nakapagpadarang sa akin. Ngayong kami na talaga, pakiramdam ko ay legal na kaming dalawa para maghalikan. Nakikipaglaban pa nga ang mga dila namin sa isa’t isa nang biglang… “Anong nangyayari dito?” Isang boses ang sabay na nakapagpatingin sa aming dalawa ni Liam sa may pinto.

Chapter 33

Diane’s P. O. V.

 There at the door, holding a bouquet of red roses was none other than Leandro. “Leandro?” Iyon lamang ang tanging lumabas sa bibig ko sa tindi ng pagkagulat ko. Ang excitement ko kanina ay bigla na lang napalitan ng matinding kaba at takot. Anong ginagawa niya rito? Sa loob ng dalawang taon ay wala akong naaalalang hinatid niya ako rito. Maliban na nga lang sa katotohanang sinusundan at pinasusundan niya ako. Hindi ko alam kung bakit ganoon na lang ang itsura niya ngayon. Maayos naman ang pananamit niya, nakasuot pa nga siya ng formal tuxedo and black shoes. Ang kaso, sobrang halata naman na hindi pa siya nagsusuklay ng buhok. Nangingitim din ang ilalim ng kanyang mga mata, marahil ay dahil sa kakulangan sa tulog. “Leandro, not here. Doon tayo sa bahay mag-usap!” Akmang lalapit si Liam sa kapatid niya nang… “No!” malakas na sigaw nito na halos dumagundong sa buong bahay namin. Padabog ding ibinagsak ni Leandro sa sahig ang hawak-hawak na bouquet. “Unless you tell me, w-what’s going on here!” Natatakot na ako ngayon sa tono ng pananalita ni Leandro. Malayong-malayo na ito sa Leandro’ng unang nakilala ko. Hindi ko nga inasahan na pupunta siya rito at manggugulo. Nagkatinginan naman kaming dalawa ni Liam. Umiiling ako sa kanya. I was silently saying not to tell Leandro what was the real score between the two of us, kahit alam kong malinaw pa sa sikat ng araw na nakita naman kami ni Leandro habang naghahalikan. “Mahirap bang sagutin ang tanong ko kung kaya’t nagti-titigan na lang kayong dalawa riyan ha? Now, answer me! What?” muli nitong sigaw. Huminga muna nang malalim si Liam bago siya nagsalita. “Kami na ni Diane. Sinagot na niya ako. Now, happy? Pwede na ba tayong umuwi?” kalmado at diretsong sabi niya. Pero ayaw pa rin nitong magpaawat. “No! Mag-isa kang umuwi. I want to talk to Diane. ‘Yong kaming dalawa lang!” Mahigpit na hinawakan naman ni Liam ang dalawang kamay ko as assurance na hindi niya ako iiwan. “No, Leandro! If there’s anything you would like to say to her, tell them in front of me. Don’t be such a stubborn brat here. Grow up, bro! Diane is my girlfriend now and I have every right to speak for her from now on,” nagtatagis ang mga bagang na sigaw ni Liam. Napatayo na siya mula sa kinauupuan. It was my first time to see him this mad. “Sige na, Liam. Lumabas ka na muna. Kakausapin ko lang si Leandro,” malumanay kong sabi. As much as possible, ayoko ng eskandalo rito. Ako naman talaga ang dahilan kung bakit sila nagkakaganito. Baka ako rin ang makakaayos sa gusot na pinasok ko. “But—” pagtutol niya. Umupo siyang muli at hinawakan ako sa magkabila kong pisngi. Masuyo ko siyang hinalikan sa kanang gilid ng labi, bilang assurance naman na kaya ko na ang sarili ko. “You trust me, right?” tanong ko. Ayokong mag-away silang dalawa nang dahil lang sa akin pero nangyayari na iyon ngayon. “I trust you but at this point, I don’t trust my brother.” Hinalikan niya ako sa noo at pagkaraa’y matalim na tumitig kay Leandro. “Shut up! Now, leave!” sigaw muli ni Leandro na halos maputulan na ng ugat sa leeg. Dahan-dahan namang lumabas si Liam. Hindi niya isinara ang pinto at alam kong sumisilip-silip lang siya roon, habang naiwan naman kaming dalawa sa sala ni Leandro. Katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago ko binasag ‘yon. “Now, talk…” mahinang saad ko. Agad namang pinulot ni Leandro ang bouquet sa sahig at lumapit sa akin, lumuhod ito sa harapan ko at mahigpit na hinawakan ang mga kamay ko. Papasok naman sana si Liam sa pinto, pero sinenyasan ko na lang siya na kaya ko na ito. “Diane, dalawang araw mo pa lang na nakikilala si Liam. Ako, dalawang taon na! Nalilito ka lang, Diane… kasi nga medyo magkahawig kaming dalawa pero alam kong ako talaga ‘yong gusto mo. Please, Diane… ako na lang. Mahal na mahal naman kita eh.” Sa sobrang lapit niya sa akin ay amoy na amoy ko na nakainom siya. Pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang ‘yon, nakita ko kung paano pumatak ang unang luha ni Leandro hanggang sa magsunod-sunod na ang mga ‘yon. This was the first time I saw him too miserable. And it was all because of me. Pero masisisi ko ba ang sarili ko kung hindi naman talaga siya ang gusto ko? Now, he was getting delusional. Alam ko sa sarili kong ang mahal ko talaga ay si Liam, hindi siya. At hindi por que mahal na mahal niya ako ay mamahalin ko na rin siya. Humigpit lalo ang pagkakahawak niya sa mga kamay ko, hinalikan pa nga niya ang mga iyon… hanggang sa ang kanyang mga luha ay wala nang tigil sa pagtulo. “Leandro, I’m sorry. Alam mo naman na sa simula pa lang… wala na talaga akong nararamdaman para sa’yo, ‘di ba? Wala akong iba pang kayang ibigay sa’yo kung hindi pagkakaibigan lang. Kami na ni Liam, kami na ng k-kuya mo… why don’t you just be happy for us?” paliwanag ko. Umaasa ako na kaya kong baguhin kung ano man ang iniisip niya ngayon. Na kahit ngayon lang, kahit isang beses lang… makita ko naman si Leandro na magparaya. “Diane, hindi mo lang alam pero seventeen ka pa lang, mahal na kita. Hindi mo ba naaalala? Ako ‘yong nakatapon sa’yo ng softdrinks noong first year college ka pa lang. Sinadya ko talaga ‘yon para lang mapansin mo. Please, Diane… ako na lang! Ako na lang ang mahalin mo, hmm? I promise, mamahalin kita nang higit pa sa inaakala mo. I won’t hurt you,” pagmamakaawa niya sa harapan ko. “Babaguhin ko ang lahat ng ayaw mo sa akin. Hindi na ako magiging possessive, huwag ka lang mawala sa akin. Diane, please… hindi ko kakayanin.” Kung gaano kababaw ang kaligayahan ko, ganoon din kababaw ang mga luha ko. At dahil sa awang nararamdaman ko ngayon kay Leandro ay napaiyak na rin ako. “Leandro, you don’t know what you are talking about. Please… kung talagang mahal mo ‘ko, magiging masaya ka na lang para sa amin ng kuya mo. Kung talagang mahal mo ako, magpaparaya ka para sa kaligayahan ko. Marami pa namang mga babae riyan na mas karapat-dapat para sa’yo eh… ‘yong mas maganda, mas mabait at mas matalino.” “Leandro, please. Ang pagmamahal, hindi pinipilit. Sa halip, isina-sakripisyo. Kailanman ay hindi ko matuturuan ang puso kong mahalin ka. Hindi ko gustong saktan ka. Gusto kong malaman mo na tinangka kong pigilan ang damdamin ko para kay Liam dahil inisip din kita. Pero hindi ko kaya dahil mahal ko talaga ang kuya mo. Mahal ko si Liam, Leandro. Hayaan mo naman sanang maging maligaya kami. Hayaan mo sanang maging masaya ako. ‘Yon lang ang tanging hihilingin ko sa’yo.” Hindi ko namalayang hilam na rin pala sa luha ang mukha ko. Ginamit naman niya ang dalawa niyang mga palad para pahirin ‘yon. He cupped my face on what he did. “Iyan ba talaga ang gusto mo, Diane? Magiging masaya ka ba talaga sa kanya?” puno ng pait na tanong niya sa akin.

Chapter 34

Diane’s P. O. V.

 Tumango ako. Mabuti nang sa akin na niya mismo malaman ang totoo. “Then, don’t cry anymore. I’m sorry for doing this to you, Diane. I’m sorry for always forcing you and for not winning your heart the proper way. I still love you and if ever you’ll change your mind, I’m still here. I will be waiting for you until the end.” Pagkatapos niyon ay hindi na umimik pa si Leandro. It was as if tinanggap na niya ang pagkatalo. Hindi na niya ipinilit pa ang mahalin ko siya, bagkus ay hinagkan na lang niyang muli ang mga kamay ko. Tumayo siya mula sa pagkakaluhod, tumalikod sa akin at saka humakbang palabas ng pinto. “Hindi pa tayo tapos, Liam. Sa oras na saktan mo siya, babawiin ko siya sa’yo!” Nakita kong dinuro pa niya si Liam na binalewala naman nito. Nasasaktan ako sa naging turingan nila sa isa’t isa ngayon pero anong magagawa ko? Hindi ko na kayang ipagsawalang[1]bahala pa ang nararamdaman ko. Mahal ko si Liam at kailanma’y hindi ko magagawang mahalin si Leandro. “Hinding-hindi mangyayari ‘yon, Leandro. Isa pa, wala kang babawiin dahil wala namang naging iyo…” kampante at kalmado pa ring sagot ni Liam. Tuluyan nang umalis si Leandro. Narinig ko pa kung paano niyang pabagsak na sinara ang gate namin na para bang sisirain niya ‘yon. Agad naman akong pinuntahan at niyakap ni Liam sa sofa. “Ssh, tahan na. Everything will be alright now. You don’t have to worry about him, okay? Ako nang bahala sa kanya.” Yakap pa rin niya ako nang dumating na sina Mama. “Diane, anong nangyari? Teka, umiyak ka ba? At sino ‘yong siga na ‘yon at mukhang sisirain pa ang gate natin?” “Oo nga, Ate? Patatambangan ko na ba ‘yon? Stalker mo ‘ata ‘yon eh. Noong Sabado ng gabi, ‘yon yata ‘yong pumunta rito. Teka, ipapa-blacklist ko nga ‘yon kay Kuya Greco!” sabi naman ni David na lalabas na ulit sana ng bahay kung hindi lang ito pabirong piningot ni Mama sa tainga nito. “Hayaan mo na ‘yon at asikasuhin mo na lang itong mga pinamili natin. Nandito ang Kuya Liam mo oh!” Tatawa-tawa lang naman ang kapatid ko. “Ay, Liam, siya nga pala… salamat doon sa mga ulam kagabi ha! ‘Yong bunso ko eh napuyat pa talaga dahil nilantakan ‘yong mga patatas sa nilaga,” baling nito kay Liam. Nagmano naman si Liam kay Mama. “Wala pong ano man, ma’am. Basta po para kay Diane at sa pamilya niya, gagawin ko ang lahat ng makakaya ko. Nilagay na rin po pala ni Diane sa kusina ‘yong mga pasalubong ko ulit kay bunso.” “Naku, salamat ha! Pero ano bang nangyari dito kanina? At may bulaklak pa sa sahig oh! Sa’yo na naman ba ulit galing ‘yan ha, Liam? Mukhang magiging flower shop na kami rito.” Nakangiti si Mama habang sinasabi ang mga katagang ‘yon. “Matagal na hong may gusto sa akin si Leandro, Mama. Kapatid po siya ni Liam at palagi ko ho siyang nakakausap sa club. Siya ‘yong pumunta rito kanina at sa kanya galing ‘yang mga bulaklak na ‘yan. Kaso ang gusto ko naman po talaga ay si Liam.” Ikinuwento ko pa ang buong nangyari at agad naman niya akong niyakap. Pagkatapos ay tumingin siya sa akin nang makahulugan, bago nagpabalik-balik ang mga tingin niya sa aming dalawa ni Liam na nasa likod ko lang. “Hindi mo na kailangang sabihin, Ate. Kayo na ni Kuya Liam, ano?” pang-aasar pa ni David sa akin. Alanganin naman akong ngumiti kay Mama na para bang naghihintay muna ako ng blessing niya bago ako umamin. “Hay naku! Ang panganay ko eh may boyfriend na. Oh siya, sige! Okay lang sa akin. Basta ba’t huwag mong sasaktan ang anak ko, Liam ha? Kung hindi ay mananagot ka talaga sa akin!” Lalo namang humigpit ang yakap ko kay Mama. “Thank you, Ma!” Gusto kong maiyak sa tuwa. “Opo, ma’am. Kahit kailan ay makaaasa ho kayong hindi ko sasaktan si Diane. Thank you po sa pagtanggap niyo sa akin.” “Naku, tawagin mo na lang din akong Mama. Boyfriend ka na nitong panganay ko, kaya hindi ka na iba sa akin.” Ang bait talaga ni Mama! Sabagay, hindi pa ba niya ako papayagan eh twenty-one na ako? Kumalas ako ng yakap kay Mama at saka tumabi kay Liam. Inakbayan naman niya ako at nilagay ko lang ang braso ko sa likod niya payakap sa baywang. “Iyon oh. May kuya na talaga ako, astig!” sabat naman ni David. “Kuya, pahingi ng tips ha?” “Sige, sasabihin ko sa’yo mamaya…” tumatawang tugon lang ni Liam. Kinurot ko ito sa baywang at pinandilatan. Huwag na huwag niyang makuwento sa kapatid ko na nauna pa kaming mag-make out bago ko siya sinagot! “Hoy, Davido! Anong tips ang sinasabi mo riyan ha? ‘Yang Ate mo, matanda na ‘yan para magka-boyfriend. Ikaw, wala ka pang alam sa buhay. Mag-aral ka na lang!” nakangiting sabi ni Mama sa kapatid ko. Nakatanggap na naman tuloy siya ng pingot mula rito. Madalas siya nitong tawaging Davido lalo na ‘pag nabibigla ito. Natuwa ako nang tinanggap nila nang buong puso si Liam bilang boyfriend ko, sa kabila ng maikling panahong pagkakakilala naming dalawa. Lahat tuloy ng masasakit na emosyong naramdaman ko kanina gawa nang biglang pagpunta rito ni Leandro ay napalitan na ng saya. Maging ang kapatid kong si David ay sobrang close na rin agad kay Liam. May nalalaman pa silang fist bump. Partida pa na wala rito si Denise. Naku, isa pa ‘yong close na agad sa kanya at mukhang maaagaw niya pa sa akin bilang kapatid.

Chapter 35

Diane’s P. O. V.

 Hinatid ako ni Liam sa Quego del Mar Public University nang tanghaling iyon. Lahat tuloy ng nakatambay sa parking lot ng university ay napako ang tingin at napanganga na lang sa kotse niyang asul na Bugatti Veyron. Napairap tuloy ako. Hay naku, kung alam niyo lang na araw-araw pa kung magpalit ‘yan ng sasakyan. Iba’t ibang brand na, tapos latest model pa lahat! “Dito ka pala nag-aaral?” tanong niya sa akin. “Ah, oo. Bakit?” tanong ko naman pabalik. “Wala naman. Diyan lang ako nag-aral ng college sa tapat—sa Quego del Mar Exclusive School for Business and Finance. I probably graduated before you stepped into freshman. Sayang, hindi tayo nagkita.” “Ah… yayamanin ka pala talaga. Mga mayayaman lang ang nag-aaral diyan sa tapat eh,” nakangiti kong sabi sa kanya. “But in my case, I’ll study here instead if that’s the shortest way to meet you.” He looked through his lashes before playfully poking my nose that made me close my eyes. Literal na kinikilig ako sa sinabi niya. Parang maiihi pa nga ako eh. “Don’t close your eyes like that, Diane. It looks like you’re inviting me to kiss you and this is not the proper place for me to do that,” he warned. Saka naman ako dumilat. “Hindi mo talaga nare-resist ‘yong charms ko, ano?” Ngayong boyfriend ko na siya, sasabihin ko ang lahat ng gusto kong sabihin sa kanya. I would be honest with every little thing at hindi na ako mahihiya. He brushed his hair up. “I couldn’t resist it. Isa pa, maraming tao sa labas. Mas masarap sa feeling kung hahalikan kita nang tayo lang dalawa. I’m quite selfish, you know.” Kita na naman ang malalim na dimple niya dahil halos umabot na sa tainga ang mga ngiti niya. Hinawakan ko siya sa kanang pisngi at ang kamay ko namang iyon ay masuyo niyang hinalikan habang hindi tinatanggal ang pagkakatitig ng mga mata niya sa akin. “Wait here,” sabi ni Liam bago siya makisig na bumaba ng kotse para lang pagbuksan ako ng pinto. He was only wearing a simple black polo shirt matched with rugged maong pants, pero ang lakas pa rin talaga ng dating niya. His formal business attire was hanged inside the car. Mamaya pa siguro niya susuutin pagdating sa opisina. Pagkababa ko naman, nakita kong halos lahat yata ng babaeng nakatambay sa parking lot ay napako ang tingin sa kanya at mababasa agad sa kanilang mga mata ang matinding paghanga. May isang babae pa nga ang nakita kong binatukan ng kasama nitong boyfriend dahil halos malaglag na ang mga panga kay Liam. “Oh, who is he?” “He’s so handsome, huh!” “No, he’s yummy!” “But where did she meet him?” “He’s a rich businessman for sure!” Iyon at kung ano-ano pa ang mga narinig ko. Hindi ako selosang tao pero bakit naiinis ako ngayon? Ang sarap kasing paghihilahin at pagbubuhulin ang buhok ng mga malalanding asungot na ito. Kung makatingin naman sila sa boyfriend ko ay akala mong hinuhubaran na nila, wala pa nga yata silang gustong itira! Wow, boyfriend ko! Ang sarap lang sa pakiramdam. Oo, boyfriend ko na si Liam kaya sorry na lang kayo, girls, dahil taken na siya. And what makes you, guys, think na pakakawalan ko pa siya? Duh, bahala kayong mainggit diyan! “I’ll pick you up at exactly five-thirty in the afternoon,” Liam whispered as he pulled me on my waist. Sinabi ko kanina na hanggang five thirty ng hapon ang klase ko kaya alam niya. Magha-half day na lang din daw siya sa opisina ngayong hapon. “You’ve got to study hard, okay? I love you, Diane…” pahabol niya, bago niya ako mabilis na hinalikan sa mga labi ko. Smack lang naman ‘yon pero dahil sa sadyang maraming intrimitida, usisera, tsismosa at mga walang magawa sa buhay kung hindi ang magpatuloy lang na tumingin sa aming dalawa ay parang naging big deal na ‘yon. Tapos, feeling ko pa ay ang ganda-ganda ko na. Daig ko pa nga ang mga artista! “I love you too,” sabi ko nang nakangiti at namimilog ang mga mata na nakatitig lang sa kanya. Ang haba-haba talaga ng buhok ko at dinaig ko pa ang favorite character ni Denise na nakatira sa mataas na toreng walang hagdan. Hinawakan pa niya ang pisngi ko bago siya pumasok sa loob ng kanyang sasakyan. Kumaway pa siya sa akin bago siya nagmaneho palabas ng parking lot. Saka naman nagsigalawan ang mga tao nang biglang sumigaw ang best friend kong si Karen na Cannery talaga ang tunay na pangalan, with matching isang bagsak ng pinagsalikop na mga palad. “Okay, cut! Tapos na po ang eksena. Galaw-galaw na tayo para hindi ma-stroke, okay? Bukas naman, balik ulit kayo ha? Ba-bye!” Sarkastiko pa niyang kinawayan ang mga tao, pagkatapos ay tatawa-tawa siyang lumapit sa akin wearing her red pair of high-heeled boots kasama si Lorenz. Si Lorenz naman ang mayaman naming gay best friend at kagrupo sa thesis. Mayaman naman siya, pero ewan ko ba. Transferee kasi siya mula sa katapat na university na pinanggalingan din ni Liam. Ang lapit-lapit, nag-transfer pa. “Wow, sistah! Paano mo naman nakilala si Liam Arthur Evangelista? Alam mo bang isa siya sa mga sikat na business tycoon sa America at kahit dito sa Pinas?” kinikilig na tanong ni Lorenz sabay pilantik ng mga daliri niyang may manicure na pula. Kulang na lang ay maghugis puso pa ang mga mata niya. May suot siyang pulang head band at may kaunting kolorete rin sa mukha. Ladlad na bakla talaga. All white ang uniform namin dito, blouse at palda, kahit hindi naman kami mga Nursing student. Siyempre, polo at slacks sa mga lalaki pero kulang na lang ay mag-palda na rin sa kabaklaan itong si Lorenz. On the other hand, Karen was so simple when it comes to her face. Wala man lang makeup o kahit na anong pulbo pero napaka-ganda pa rin. She was having long hair with gold highlights and she always wore her killer red boots. Sa aming mga magkakaibigan kasi, dapat ay mayroon kaming kulay pula na gamit o suot, kaya kulay pula rin ang bag ko. “And based sa mga nakita namin kanina eh hindi mo lang siya basta kilala. Uy, bruha ka! Baka gusto mong magkuwento?” nakangiting sabat ni Karen na may pahampas pa sa balikat ko. Ang bigat pa naman ng kamay nito.

Chapter 36

Diane’s P. O. V.

 Nang una kaming magkakilala ay English-speaking ‘yan, Cebuana kasi eh—they only used either English or Cebuano dialect in Cebu. Mabuti na lang talaga at sa paglipas ng panahon ay gumaling din siyang mag-Tagalog. Kung hindi, palagi na lang kaming magno-nosebleed ni Lorenz. It was a good thing na pagkatapos ng parking lot ay building na namin agad ang unang makikita. Papasok na kami sa Accountancy Building nang magsalita ako. “Boyfriend ko siya,” nakangiti kong pag-amin sa kanila. “Weh? Hindi nga? Ang NBSB na si Diane, nagka-boyfriend na!” sabay na sabay pa talaga ‘yong sigaw ng dalawang bruha. “Uy, ang ingay niyo!” nakangiting saway ko sa kanila. “Teka, paano nangyari ‘yon?” “Saan kayo unang nagkakilala?” “Eh kababalik lang niya sa Pinas last week eh, you mean… walang ligawang nangyari?” “Eh ano nang nangyari doon sa isa mo pang masugid na manliligaw?” If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Masarap bang humalik?” “Wait, malaki ba?” Ang dami pa nilang follow-up questions. Ni hindi ko na nga alam kung sino sa kanila ang nagsasalita eh, dahil halos magkanda-halo-halo na ang mga salita nila sa bilis nilang pareho. Habang binabanatan pa nila ako ng mga tanong ay tumatawang sinusundot pa nila ang tagiliran ko. Hanep talaga ‘tong mga kaibigan ko. Ang iingay na, ang hahalay pa! Hanggang sa makapasok na lang kaming tatlo sa classroom namin sa first floor ay hindi ko pa rin sinasagot ang mga tanong nila at silang dalawa naman ay hindi pa rin talaga ako tinatantanan! We moved our chairs to form a circle for us to discuss our thesis, kung kaya’t kami ngayon ay magkakaharap na sa upuan. Pero mukhang hindi naman thesis ang aming pag-uusapan. “Uy, bakla! Ipinapaalala ko lang sa’yo na baka gusto mong magkuwento, ‘no? Magfe-fade na lang itong kyutiks ko ay hindi ka pa rin nagsasalita riyan. Pabebe lang?” Sa tono ni Lorenz ay halatang naiinis na siya sa pambibitin na ginagawa ko sa kanilang dalawa. “Long story eh but to cut it short, I just met him last Saturday night tapos sinagot ko siya kaninang umaga sa bahay,” kinikilig na sabi ko sa kanila. Napahawak pa tuloy ako sa mga labi ko nang maalala na naman ang naging mapusok na halikan namin kanina. “Aba! Two days lang? Anong ‘long’ doon?” Nariyan na naman ‘yong duet na sigaw nilang sa sobrang lakas ay makabubuhay na yata ng patay. Pagkatapos ay parang mga baliw pa nagtawanan at nag-apir pa ang dalawa. “Ssh, ang ingay!” saway ng iba naming kaklase na sa mga oras na ‘yon ay busy na sa pagbe-brainstorming sa kani[1]kanilang mga thesis. Inirapan naman sila ni Karen bago ito sumigaw, “Kung gusto niyo ng tahimik, doon kayo sa sementeryo! Isa pang saway riyan at mababato ko kayo ng boots ko!” Mapagpatol talaga ‘tong kaibigan kong ‘to. “Huwag mo na ngang patulan. Ang ingay niyo naman kasing dalawa eh!” sabi ko. “Ang suwerte mo, girl ha? Ang yaman kaya niyan ni Fafa Liam. Alam mo bang isa rin siya sa mga major stockholder sa kumpanya ni Dad? Hay naku, pasalamat ka lang talaga’t hindi ako naging babae. Kung hindi ay baka in-arrange marriage na ako ni Daddy sa kanya. Oh my God, ako pa ang magiging numero uno mong karibal!” ani Lorenz na malanding pasulyap-sulyap pa sa pink na salamin niya habang inaayos ang bangs. “Ang landi mo talagang bakla ka! Gusto mong ilibing kita nang buhay?” sabat naman ni Karen. “Aagawan mo pa ang sisterette natin eh first boyfriend niya ‘yan. Sa wakas, kasi kahit galit ako sa mga lalaki eh wala nang NBSB sa atin!” “Tang-ina, bakla! May pumatol sa’yo?” pambabasag ni Lorenz kay Karen. “Tang-ina mo rin, mas walang papatol sa’yo!” sigaw ni Karen sabay malakas na batok ang pinakawalan sa ulo ni Lorenz na halos ikinadikit na ng mukha nito sa arm rest. “Aray, masakit ‘yon ha! Pasalamat ka, hindi ako pumapatol sa mga pangit. Bwisit na ‘to, ginulo pa ‘yong buhok ko!” “Thank you, ulol! Ito ka oh,” at nag-dirty finger pa talaga si Karen kay Lorenz. Ganyan talaga ‘yang mga ‘yan sa isa’t isa, pero masarap silang kasama at sobrang suwerte ko sa kanilang dalawa. “Pero, Diane… hindi ko lang maintindihan, ‘no? Magkapatid lang naman ‘yang si Fafa Liam at Fafa Leandro—na kung tutuusin ay two years pang nanligaw sa’yo, eh bakit hindi mo sinagot ‘yong isa? Eh para nga lang silang kambal?” Si Lorenz ulit. Nakuwento ko na rin kasi sa kanilang dalawa si Leandro. “Alam mo… buti ka pa, Lorenz ‘no? Hindi pa nga ako nagku-kuwento pero alam mo na agad na magkapatid sila,” natatawang sabi ko. “Aba, malamang! Lagi ko kaya silang nakikitang magkasama three years ago every time na nando’n ako sa kumpanya ni Daddy. Hanggang sa… oh my God!” Biglang natigilan si Lorenz, natutop ang sariling bibig at saka nag-aalalang tumingin sa akin. Bakas ko ang kakaibang kaba at takot sa paraan niya ng pagkakatingin. “Uy, bakla! Huwag kang pabitin ha! Hindi mo love story ito,” sabi naman ni Karen. “Makakaltukan na naman kitang hinayupak ka!” “Manahimik ka nga muna riyan. Gagang ‘to, seryoso ako!” Hinampas niya ang kamay ni Karen bago ako seryosong hinarap, with matching hawak pa sa magkabila kong balikat. “Girl, gaano mo nang kakilala si Fafa Liam?” “Hmm… aaminin ko na hindi pa talaga gano’n kalalim ang pagkakakilala ko sa kanya. It was only two days ago nang magtagpo ang mga landas namin pero hindi ko alam kung bakit malapit agad ‘yong loob ko sa kanya, Lorenz eh. I really don’t know why but I think, it’s already enough reason for me to say yes to him. Bakit ba?” nagtatakang tanong ko sa kanya. Hindi ko alam pero unti-unti na akong kinabahan. “I don’t know if I have the right to say this but—” muli siyang natigilan. Bakas ko talaga sa mga mata niya ang matinding pag-aalala. “Ang alin ba?” naiiritang tanong ko. Medyo naiinis na rin kasi ako sa pambibitin niya. “Isa pang bitin mo, bakla! Sinasabi ko sa’yo, haharap na talaga ‘yang mukha mo sa likod.” Naiinis na ring sabi ni Karen dito. Lorenz swallowed a lump on his throat before he spoke, “T-There was a rumor that circulated inside Villadares Group of Companies before… that the main reason why Fafa Liam went to the States was because of drug addiction.”

Chapter 37

Diane’s P. O. V.

After what I heard from Lorenz, hindi na ako nakapag-concentrate pa sa klase. Pakiramdam ko, kahit anong gawin ko ay mananatiling lutang pa rin talaga ang utak ko kahit na favorite subject ko naman ang Strategic Management. Simula niyon, paulit-ulit ko nang tinanong ang sarili ko kung tama ba ang naging desisyon kong sagutin agad si Liam sa kabila ng katotohanang hindi ko pa siya lubusang kilala? O kung tama bang pinairal ko ‘yong instinct ko na dahil lang sa magaan ang loob ko sa kanya, sapat nang dahilan ‘yon para hindi ko na siya kilalanin pa? Sa isang iglap, napuno ako ng pagdududa. I couldn’t understand what was happening around. It comes to a point that I even accused myself of being an easy-to[1]get woman! Hindi naman importante sa akin ang nakaraan. Siguro, marami lang talagang tumatakbo sa isip ko ngayon… most especially, Liam was my first boyfriend. I must admit, a part of my expectation was somehow ruined by overthinking that my first boyfriend was once a drug addict. Kasasagot ko pa lang sa kanya and that was the main reason why I didn’t want to doubt him as much as possible. God knew how much I loved him but now, I got so confused. I was also curious about what really happened to him before. I would still accept him but he must tell me the truth first. As what Lorenz had stated, it was only a rumor. There was no such evidence that it was all true. Pero bakit kinailangan pang umalis ng Pilipinas ni Liam? Bakit kailangan niya pang lumayo at pumunta sa America? Hay naku, Diane! Ikaw? Napaka-nega mo talaga kahit kailan! Go and ask him for you to figure things out. I used to be an overthinker at ngayon nga ay mukhang mababaliw na naman ako kaiisip. Ang dami ko na ngang iniisip, dadagdag pa ba ‘to? Sana pala ay hindi na muna ako nag-boyfriend kung ganoon. I was currently sitting on one of the waiting benches here at our school’s parking lot beside the large vending machine when someone dragged me out of my reverie by kissing me on my left cheek. Pagbaling ko ng tingin, isang nakangiting Liam ang bumungad sa akin. Nagpalit na siya ng damit at mukhang bagong ligo. Naka-stripes siyang polo na kulay asul, kung saan bukas ang unang tatlong butones nito at nakatupi ang mga manggas hanggang siko. Nauna na kasing umuwi ang mga kaibigan ko at nagpaiwan lang ako rito. “Hey, what’s the problem?” Agad niyang napansin ang tila pananamlay ko kung kaya’t naglaho agad ang mga ngiti niya. “Are you sick?” Hinawakan niya ang aking leeg at noo para damhin kung mainit ba ako. Umiling lang naman ako. “Liam, can we talk? Pero huwag dito.” Inayos ko na ang bag at mga libro ko na nasa gawi kong kanan. Pagkatapos niyon ay saka ako tumayo at naunang naglakad sa kanya kahit hindi ko naman alam kung saan siya nag-park. Nagtataka man ay wala siyang nagawa kung hindi ang sumunod lang sa akin, hanggang sa naramdamam ko na lang na hawak na niya ang kaliwa kong kamay. He led the way papunta sa kotse niya. Pumasok kami roon at saka niya binuksan ang makina ng sasakyan. “May problema ba tayo, Diane?” tanong niya habang nagmamaneho. At some point, I caught him glancing towards my direction. “We can have dinner somewhere, but where do you want us to go? What would you like to eat?” “Hindi ako nagugutom… but I would like to go to your place,” wala sa sariling sabi ko. Ni hindi ko na nga nasagot ‘yong unang tanong niya. Simple lang naman ‘yong problema. Actually, hindi naman talaga ‘yon problema… pinalalala ko lang. Hindi ko pa nga naririnig ‘yong side ni Liam pero pinagdududahan ko na siya agad. “You mean, in my pad?” nagtatakang tanong niya. I could see frowns all over his forehead kahit nakatingin siya sa daan. Tumango lang naman ako at saka tumingin sa labas ng kotse. “Yeah!” Pagkatapos niyon, buong biyahe na kaming hindi nag-usap. I could feel that he was hesitant to bring me to his place at first, but he did not argue with me anymore. Wala pa akong ganang kausapin siya hangga’t hindi ko nalalaman ang totoo. To give what I asked for, dinala niya nga ako sa condo unit niya. It was located at one of the famous condotels in Quego del Mar—The LC Towers. It was composed of three sky-rocketing towers, all reaching up to fifty floors. His unit was situated on the twelfth floor of LC1 Tower. Pagdating namin doon, bigla na lang akong kinabahan sa tapat ng pinto. Relax, Diane! You have to fully trust him kaya mo ito gagawin. Being to the place where he lives is one way to know him more. He’s your boyfriend so there’s nothing wrong!

Chapter 38

Diane’s P. O. V.

 Napakasimple lang ng condo unit niya. Halatang lalaki talaga ang nakatira because it was only plain with black and white patterns—walang gaanong interior design. The large white sofa with a glass table was located at the center and at the back of it was the black staircase that would take you to the second floor. On the left side were two doors. The first one might be a comfort room while the other one might be a guest room. I wasn’t really sure though. Some paintings in grayscale hue were appealingly hanged in the wall. On the right side was I think a small corridor that would lead you to the kitchen. The right half of the first floor doesn’t have an interior as it doesn’t have anything as well. I guessed it was just a large tiled floor covered with a white-furred carpet. “Make yourself comfortable. Consider this as your unit as well because everything under my possession was also yours,” he told me before kissing my forehead and that simple gesture made my heart melt. Umupo muna ako sa sofa habang ang mga mata’y gumagala pa rin sa buong paligid. He was truly rich. Sobrang layo talaga ng mga estado namin. Siya naman ay dumiretso sa corridor na tingin ko ay papunta sa kusina. Pagbalik niya, may hawak na siyang dalawang baso ng iced tea. Kinuha ko ‘yong isa dahil nauuhaw na rin ako. “Thanks.” Halos hindi ko marinig ang boses ko pagkatapos ay uminom na ako. Umupo siya sa tabi ko at masuyong hinawakan ang dalawang kamay ko. “Now… what’s bothering you, sweetie?” he asked as I felt the warmth of his hands. I looked straight into his eyes and saw that he was still calm. He had no idea about the rumor that I would ask him now. Lumunok muna ako bago nagsalita. “D-Did you know someone like Lorenz Villadares?” Tumango naman siya. “Hmm, from Villadares Group of Companies? It’s one of our partnered business companies in the textiles industry. Yeah, I think I know him… he might be the son of Horenz Villadares. Why?” If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “He’s my classmate and one of my best friends,” tugon ko. “Oh, your gay classmate! Hmm, then?” he questioned. Some lines could be seen on his forehead. It looked like he doesn’t have any clue as to where our discussion would be going. “Liam, I just want you to be h-honest with me.” It was hard but I needed to question him because curiosity was indeed killing me. Hindi ko alam kung paano ko siya tatanungin hinggil sa bagay na nalaman ko. Paano kung tsismis lang naman talaga ‘yon? Paano ko nga ba sisimulan ang isang negatibong bagay hinggil sa nakaraan niya? Paano kung matagal na pala niya itong kinalimutan at ayaw na niyang maalala pa? Ngumiti siya sa akin sabay hawak sa kaliwa kong pisngi. “Diane, you’re killing me. Please go straight to the point. Kinakabahan na ako sa kung anong gusto mong sabihin eh.” I heaved a deep sigh of confusion. “Y-You are here in the Philippines three years ago, right? Pero b-bakit ka umalis?” Hindi ako makatingin nang diretso sa mga mata niya. Feeling ko ay nagi-guilty ako dahil malinaw pa sa sikat ng araw na pinagdududahan ko siya. “I went to the States to study MBA at Harston Corporate University and to take care of our business there,” kalmado niyang sagot sa akin bago uminom ng iced tea. “I’m sorry, Liam. H-Hindi dapat kita pinagdududahan.” Yumuko ako at kinutkot ang mga kuko ko. “What are you trying to say?” I looked at him as he furrowed his eyebrows. It looked like he was still clueless. “Please… promise me na hindi ka magagalit kay Lorenz. He told me that there was a certain r-rumor before about—” Natigilan ako at napakagat sa ibabang labi ko. Parang hindi ko na kaya pang ituloy ang mga sasabihin ko. Pakiramdam ko ay nanginginig at pinagpapawisan din ako. Ayoko nang ganito. “Ah, okay. I finally got it, Diane. So you want to know the truth behind that rumor?” Nawala na ang ngiti sa mga labi niya dahil sumeryoso na ang buong mukha niya. From there, alam na niya ang gusto kong sabihin sa kanya. Napayuko na naman tuloy ako nang dahil sa hiya. Ano ba ‘tong ginagawa ko? Tama bang pagdudahan ko ang taong mahal ko eh nakaraan naman na iyon? “I promise not to be mad at Lorenz for telling that rumor to you but promise me first na hindi magbabago ang pagtingin mo sa akin.” May bahid ng lungkot ang boses niya. Napatingin ako sa kanya. Nakita ko ang pagsusumamo sa kanyang mga mata, pero hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong kinabahan. Mula sa kanya mismo ay malalaman ko na ngayon ang buong katotohanan. But am I prepared for this? What if he wasn’t really the prince charming I expected him to be? I kissed him on the lips as I interlaced my fingers with his. “I promise.” Ito naman ang gusto ko eh. I would forgive him as long as he would be all honest to me. Uminom muna siya ulit ng iced tea at ganoon din naman ang ginawa ko. “It was a long story, Diane. But to cut it short, I was celebrating my twenty-third birthday three years ago. Since my friends were bullying me for still being a virgin at that time, they brought a woman here in my condo—a very beautiful and sexy girl. My friends had also mixed sex drugs in my wine and as a result, I acted wild and ended up having sex with her. Actually, rape was the right term.” His Adam’s apple went up and down as he continued, “My parents sued my friends for what happened. Since it was proven that I was also a victim, I was not arrested. But the rumor already spread like a wildfire that I was a drug addict, so it was one of the reasons why we flew to the States. Now, did your feelings for me change after hearing this?” Tears welled up in his eyes. I immediately shook my head. “No, I just loved you more for telling me the truth.” I was supposed to be in shock after hearing his confession, but I loved Liam so much that I wanted to understand him. Not even a single inch na nagbago ang pagtingin ko sa kanya. I knew and I could feel na inosente siya sa mga nangyari. He raped that woman, but he was also a victim. In just two days, he showed me how special I was to him. His love and affection could testify that he was really a good man. Everything that happened in the past would never change… and all that he needed right now was my trust and understanding. Niyakap ko siya. Mamayamaya lang ay narinig ko siyang unti-unti nang humihikbi. “Hey! Cheer up, Liam. You still have me. My feelings for you did not change, not even a single inch.” I was gently tapping and massaging his back over our embrace as I felt his tight clasp on my torso, leaning for support. His face was on my left shoulder and I could feel his shudders.

Chapter 39

Diane’s P. O. V.

 “Diane, God knows na hindi ko sinasadya ang mga nangyari. God knows how much I already repented for that sin. I might look strong on the outside pero buong buhay ko, pinagsisisihan ko ‘yon. In fact, one of the reasons why I came back here was to search for her. I owed her an apology. I wanted to apologize to her personally. Kahit makulong ako, tatanggapin ko… mapatawad lang niya ako.” Humahagulgol na siya. Ramdam ko na labis niyang pinagsisisihan ang mga nangyari sa nakaraan niya. “Ssh, don’t worry! We will search for her, okay? We will find her and when that time comes, I will help you apologize to her. Hindi ka makukulong. I know in my heart that she will forgive you, Liam.” Then, I released him. I was smiling while convincing him that everything would soon be alright. Ngumiti rin naman si Liam pero patuloy pa rin siyang nagkuwento. “When I woke up the next day, wala na siya sa tabi ko. I must admit, Diane… she was drop-dead gorgeous. And I think, I had fallen for her the night before that sin happened. But believe me, nakaraan na ‘yon. Ikaw na ang mahal ko ngayon.” He pulled me closer bago niya ako hinalikan sa noo. “I know… and I don’t care about your past, Liam. What matters is what we have right now. I believe you and thanks for telling me the truth. Hindi ako nagkamaling sumama sa’yo at itanong kung ano ba ‘yong gumugulo sa isip ko ngayon. Thank you for being so honest to me.” It was true that communication was always the key to any relationship. Understanding plays a major role too. Ngayon, mapapanatag na ako dahil sa kanya na mismo nanggaling ang totoo. Medyo hindi ko lang nagustuhan ‘yong sinabi niyang drop-dead gorgeous daw ang babaeng ‘yon, pero hindi ako dapat na magselos. “No. I should be the one thanking you, Diane. Thank you for understanding me, for believing in me, and for not leaving me. Most of all, thank you so much for loving and trusting me,” malambing niyang sabi. We locked eyes bago siya unti[1]unting lumapit sa akin at hinalikan ang aking mga labi. Damn, I really love this man! I really do. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Muli akong nagpatianod sa kung ano mang nararamdaman ko para sa kanya. Weird mang sabihin pero lalo ko siyang pinagkatiwalaan—to the point na magiging handa ako sa kung ano man ang posibleng mangyari ngayon sa aming dalawa. Wala akong pakialam sa kung anong nangyari sa nakaraan—nangyari na ‘yon at ano man ang gawin ko ay hindi na ‘yon mababago pa. Ang mahalaga lang sa akin ay ngayon at ang kinabukasan. At least, hindi nagsinungaling sa akin si Liam. We remained pressing our lips with each other as passionate as we could. It was long before I found our tongues already playing with intense fervor. After a few minutes of staying that way, I felt his shaking hands started to unbutton my blouse. I just let him do that. Dahan-dahan niyang tinanggal ‘yon, pagkatapos ay isinunod niya ang aking sleeveless blouse at bra. Ilang beses din akong lumunok para matanggal ang kung ano mang bara sa aking lalamunan. It felt truly awkward when he stared at me topless, but I immediately succumbed to my strange cravings when he kissed me again. Pagkatapos niyon ay unti-unting bumaba ang kanyang mga labi at nagdulot ‘yon sa katawan ko ng kakaibang init. His lips traveled down from my jaw and neck leaving a remarkable pleasure that I only experienced today. I didn’t know what to feel when he reached my cleavage. I held his head and pushed him more to my breasts. I heard him moaned while caressing my peaks using his lips. He encircled his tongue on my nipples and even bite them fervently. Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili at maging ako ay napaungol na rin. Ang ulo ko naman ay hindi ko na rin alam kung saan ko ibabaling sa nararamdaman kong kakaibang kiliti. I was ready to give in pero bigla na lang siyang napatigil sa ginagawa namin. “I’m sorry, Diane. This is wrong! Hindi ko ‘to dapat ginagawa sa’yo, but I just couldn’t help myself lalo na sa tuwing hinahalikan kita. I respect you, but I felt like I’m always being tempted whenever I’m with you.” “So, nagsisisi ka sa tuwing hinahalikan mo ‘ko?” medyo mataray at taas-kilay na tanong ko. It was ironic that here I was, half-naked in front of him, and yet, I didn’t even lend time to cover my breasts that were already exposed to him. “Of course not. I just don’t want you to think that I am taking advantage of you.” He was telling me those words and yet, he couldn’t help but stare at my two mountains. “Then, I’m giving you my permission to c-continue what you are doing,” I told him. I knew I was being far from Diane that I used to know, pero alam ko ang mga sinasabi ko ngayon. Hindi ko na rin kasi kaya pang pigilan. I never knew something like this existed within myself and it was just brought out because of Liam. Medyo nainis pa nga ako dahil binitin niya ako sa kakaibang sarap na aking nararamdaman. Bahagya siyang nagulat sa sinabi ko. “Are you sure, you really want to do this? We might end up in bed.” Tumango naman ako bilang pagsang-ayon. “I’m sure. Unless you don’t really want me…” He let out a deep breath. He was clearly hesitating. “Please, Diane… don’t tempt me. You don’t know how much I’m trying to resist myself seeing you without anything on top. I might ravage you the way I want… and if I take it now, you will never get it back.” He might be referring to my virginity. Halata kong namang nilalabanan lang niya talaga ang kung ano mang gusto niyang gawin sa akin. Pinipilit niyang huwag magpadarang sa tukso, ngunit bakit ba parang ‘yon ang gusto kong mangyari sa mga oras na ito? “Damn it, Liam! Just take me. Let me make you forget that woman, okay?” Maging ako mismo ay nagulat din sa nasabi ko. I didn’t know the exact reason why but I just wanted to feel him inside me. If this is what they called lust, then I was lusting over him now… or perhaps, because I wanted him to fully forget that drop-dead gorgeous woman from his past. For the first time in my life, I felt jealousy crept in my heart. I needed to accept the fact na hindi na ako ang magiging una kay Liam, but I should make him forget that woman para hindi na siya makulong pa sa nakaraan. Silence reigned the whole area. After a few minutes, he gave up fighting his urge. “Okay then… as you requested, Diane.” Pagkatapos niyon ay saka niya ako kinarga at dinala sa tingin ko’y kuwarto niya sa itaas para ipagpatuloy ang naudlot naming ginagawa.

Chapter 40

Diane’s P. O. V.

 Hindi ako umangal. Hindi ako nagprotesta. Ginusto ko ‘to, kung kaya’t kailangan ko itong panindigan. Habang karga nga niya ako ay pinupupog ko pa ng mga halik ang panga at leeg niya. Gusto kong makalimutan ni Liam ang babaeng ‘yon mula sa nakaraan niya. Gusto ko, ako lang at wala akong dapat na maging kaagaw kahit sa alaala niya. Madilim man sa kuwarto niya ay hindi ako natakot dahil kasama ko siya. Kakaibang sensasyon pa nga ang naramdaman ko nang dahan-dahan niya akong ilapag sa malambot niyang kama. Unti-unti niyang tinanggal ang mga natitira kong saplot sa katawan. Pagkaraa’y tumayo siya upang tanggalin naman ang kanya. Napatitig ako sa maskuladong katawan niyang bahagya kong naaaninag. Nae-excite ako sa mga mangyayari dito sa loob ng kuwarto niya hanggang sa… Bakit tila pamilyar ang pigura niyang ‘yon sa akin? Ni hindi ko nga lang matandaan kung saan ko ‘yon nakita. Suddenly, I didn’t know what kind of scene flashed through my mind na para bang gusto kong pagsisihan ang lahat… “Please, m-maawa ka naman sa akin. I promise… h-hindi ako magsusumbong sa mga pulis, hindi talaga, p-paalisin mo lamang ako rito. Parang awa mo na,” pagsusumamo ko habang walang tigil pa rin ang aking pag-iyak. Umaasang sa huling sandali ay hindi matuloy ang kalunos-lunos na pangyayaring sa akin ay nagbabanta. Ngunit, hindi niya pinakinggan ang pagmamakaawa ko. Hindi rin siya umimik bagkus ay tinanggal niya lang ang aking pantalon, sa kabila ng pagpupumiglas ko. Kahit na ilang beses ko siyang tinadyakan ay hindi niya ininda ‘yon. Tinamaan ko pa nga siya sa ulo, pero hindi man lang siya nakatulog kahit sobrang lakas na nang pagkakasipa ko rito. Nagpatuloy ako sa pagpupumiglas hanggang sa mapagod na lang ako at mawalan ng lakas. Hilam sa luha ang aking mukha at lupaypay na ang pagal kong katawan. “Please… t-tama na,” nanghihinang usal ko. Nananalangin pa rin ako na sana ay magbago pa ang isip niya sa huling segundo. Nang hindi na ako gaanong gumagalaw ay alam kong tumingin siya sa’kin. Akala ko, hihinto na siya sa kanyang gagawin. Pero isa lamang pala iyong maling akala. Dahan-dahan niyang hinimas ang aking mga binti, na nagdulot ng kilabot sa buo kong katawan. Mamayamaya pa ay gumapang na ang mga kamay niya paitaas sa makikinis kong mga hita… hanggang sa dumako ang mga ‘yon sa aking maselang kayamanan. Kayamanang ako pa lang ang nakakakita. Kayamanang ako pa lang ang nakakahawak. Kayamanang simula pagkabata ay akin nang iningatan. Tila hayok na dinilaan niya ang mga hita ko, bago saglit na sumubsob sa pagitan ng mga iyon. Pagkatapos ay saka niya dahan-dahang tinanggal ang tanging telang tumatakip sa aking kahubaran. Ang telang nakapagitan sa pinakatatago[1]tago kong kaselanan at sa kanyang mukha. Hindi ko man maaninag ang kanyang mukha ay waring kabisado ko na ang kanyang pigura. Muli siyang dumagan sa akin na akala mo’y kung sinong nagmamadali. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan at ang init ng kanyang hininga na nanunuot sa aking leeg. Pakiwari ko’y lasing na lasing talaga siya at wala sa sarili. Muli niya akong hinalikan. Halik na tila sabik na sabik sa pagmamahal. Ni isa ay wala akong tinugon sa mga halik niyang ‘yon dahil diring-diri ako. Hindi ko alam kung ilang beses akong bumaling sa ibang direksiyon, para lang huwag magtagpo ang aming mga labi. Kasabay nang pagtulo ng aking mga luha ay ang mapait na pagtanggap sa mangyayari sa akin ngayong gabi. Hanggang sa bumaba ang mga labi niya sa aking leeg, pababa sa dalawa kong dibdib na talaga namang halos hindi niya pinagsawaan, sa aking sikmura, pababa sa puson at papunta sa aking kaselanan. Doon na ako napasigaw, “Huwag!” Liam placed his naked body on top of me, tenaciously pressing his lips on my neck. But now I guessed, I was already numb that I couldn’t feel his kisses anymore. I just didn’t know how to react until I suddenly screamed, “No!” Sa gulat at pag-aalala niya marahil ay agad niyang binuksan ang lampshade na nakalagay sa ibabaw ng bedside table, samantalang ako naman ay agad na hinila ang comforter upang takpan ang kahubaran ko. Kinuha naman niya ang tuwalya na malapit sa kama at ipinangtakip sa ibabang bahagi ng katawan niya, pagkatapos ay agad din niya akong nilapitan. “D-Diane, are you okay? I’m sorry, I forgot that you’re afraid of the dark.” Hahawakan niya sana ako sa balikat, pero bahagya ko iyong iniwas.

Chapter 41

Diane’s P. O. V.

 Hindi ako umimik. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Hindi naman ako sumigaw dahil sa takot ko sa dilim. Sumigaw ako dahil hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong may nakitang ganoong eksena… when Liam and I were about to make love. “I’m sorry, Liam. It’s just weird that I’m s-seeing things that should not suppose to happen. I d-don’t know, I’m confused. I just can’t explain!” My voice cracked as I started to cry. I didn’t know what happened to me that I suddenly felt dejected. Niyakap naman niya ako nang mahigpit. This time, niyakap ko siya pabalik. “Ssh, I’m sorry. Maybe you’re not yet ready. Magbihis na lang tayo then let’s get out for dinner, ihahatid na rin kita sa inyo.” He removed his arms on my torso. Akma siyang aalis sa kama nang hilain ko siya sa kanang braso. “No. I—I’m ready and I w-want you to take me now!” I argued. I wouldn’t let that stupid thought ruined my moment with Liam. “But, Diane—” naputol ang iba pa niyang sasabihin nang mapusok ko siyang hinalikan habang idinidikit sa kanya ang aking mga malulusog na dibdib. Ako na rin ang nagtanggal ng comforter at tuwalya sa pagitan ng mga hubad na katawan namin. I could feel his emotion just in between our kisses. It was a blazing fire! Liam couldn’t help control himself as well, even if he wanted to fight whatever urge was inside him. Narinig ko kung paano siya umungol habang naghahalikan kami, hanggang sa naramdaman ko na lang na pumaibabaw na siyang muli sa akin. Masuyo niyang inangkin ang aking mga dibdib at halos ayaw niyang pagsawain ang sarili. But eventually, his lips moved downwards leaving a trail of excitement from my breasts until he reached the mysterious triangle in between my legs. I just moaned with pleasure when he licked my clit down there. He even fingered me with intensity and for that, I felt my own tightness. Never in my entire life that I had thought that this kind of carnal thing would happen to me in reality. “Uhm… I love you, Liam!” I arched my back while squealing with desire. Hindi ko na alam kung saan ko pa ibabaling ang ulo ko sa tindi ng kiliting nararamdaman ko ngayon, habang mahigpit akong nakahawak sa ulo niya at pinagtutulakan pa ‘yon sa pagitan ng mga hita ko. I knew that I had been dreaming of that weird sex scenario for two years already but this one was different. This one was real… and reality was way far better than any dreams. This reality could surely erase all the traces of my nightmares! Then, I came for release. Pakiramdam ko nga ay dinilaan at sinipsip pa ‘yon ni Liam nang paulit-ulit. Naramdaman kong dumating na rin siya sa puntong gusto na niya akong angkinin nang buo. Buong pusong nagpaubaya naman ako. He positioned himself on top of me, then I hugged his hard muscles and torso. My nails buried on his back when I felt his hard manhood slowly trying to get inside of me… wanting to explore every bit of my core. It pained me at first but all the discomfort went away when he began to thrust in me. I soon began to follow the rhythm of his body as if we were dancing to one music and that alone brought me to the world of sexual yearning I never knew existed. “I love you so much, Diane! Uh…” Naririnig ko siyang umuungol habang tuloy-tuloy pa rin ang bawat pag-ulos niya sa akin. I found his moans sexy kung kaya’t lalo pa akong ginaganahan sa ginagawa namin. I didn’t know why but this was my first time experiencing this kind of feeling. After a few minutes, we both reached our climax as I came for my second release. I never knew that having him inside me could damn feel so great. He kissed me on my forehead before he rested beside me. As I snaked my naked body to hug him on his waist, a heavenly smile suddenly formed on my lips. Making love with him was one of the best feelings I had ever experienced in my entire life. I couldn’t think of a time I had ever been this happier.

Chapter 42

Liam’s P. O. V.

 Diane fell asleep after we made love. I tried to fight the urge inside me but when it comes to her, nawawala talaga ako sa sarili ko. Na kahit anong pagpipigil ang gawin ko, bumibigay talaga ako sa tukso. God knew how much I loved her. I really do. That was the main reason why I would do anything just to protect her—even if it means protecting her from the truth. The truth that I knew would separate us. The truth that would make her stay away from me. The truth that would make her fall out of love. Looking at how peaceful Diane’s face was while sleeping beside me, I couldn’t help myself but to feel guilty knowing that I was keeping dirty secrets from her. Little did she know that our lives were already intertwined three years ago. That she was the woman I had been looking for all these years. But once she knew what I did to her, would she be able to forgive me? Would she get mad at me? Would she stay beside me or walk away from me? How would she react if she knew that the drop-dead gorgeous woman she wanted me to forget was none other than her? A year ago, nagkita kaming dalawa ni Steve sa States at nagkaroon nga ako ng pagkakataong tanungin siya tungkol sa babaeng dinala nila sa pad ko on my twenty-third birthday. Okay naman ang naging pag-uusap namin, though I knew deep inside, may naging lamat na talaga ang pagkakaibigan namin. Then he said that he still remembered the girl’s name which was Dayanara Clariz. For the sake of our friendship, I believed him. While I was still in the States, I contacted my private investigators here in the Philippines to search for any woman whose name was Dayanara Clariz but all of their leads were not good enough for me. It couldn’t make me satisfied. As much as possible, I wanted quick and clear results because I could no longer sleep at night. So I decided to just come back here to do the job of continuously searching for her. I certainly wanted to talk to her and to apologize to her personally… even if it means that she might put me in jail after three long years. Sa pagsunod-sunod ko nga kay Leandro ay nalaman kong may pinupuntahang club ito, where he was a regular customer. It was the famous Lucy’s Club na laging pinag-uusapan ng mga nagtatrabaho sa Delgz Service and Repair dahil sa napaka-sexy raw na pole dancer. Eventually, I learned that my brother had been stalking a certain Claire for two years already. Wala naman akong pakialam doon. He could date whoever he liked. He could always do whatever he wanted in life but I guessed, not until that night… That woman on the stage doing pole dancing really had the curves. She was sexily hot and drop-dead gorgeous, kahit na hindi naman ganoon ka-sexy ang suot niya. I never got too interested in anyone other than that Dayanara, not until I found my eyes stuck on the dancing woman. Nakaka-curious nga lang ‘yong mukha niyang natatakpan ng maskara. But by seeing how my brother as well as the other men here laid their eyes on her, I already knew that she had a beautiful face underneath that mask. Leandro had very high standards when it comes to women so I was one hundred percent sure na hindi siya pipili nang basta-basta lang. Nang matapos ‘yong number niya, she went to the backstage. My brother immediately followed her like he was being so possessive over her. I did not waste any of my time so I also followed him and hide to where they could not see me. Nakita ko kung paano siya kausapin ni Leandro, to the point na parang hina-harass na siya nito. After a few minutes, Leandro left in a bad mood. I looked at her, this time mas nakita ko ang puwesto niya na kanina ay natatakpan ni Leandro. All of a sudden, she removed her mask and that brought me into a state of shock! Hindi ako pwedeng magkamali! Siya ‘yong babaeng dinala nina Steve sa pad ko dati. I would never forget that beautiful face na nagustuhan ko agad the first time I saw her laying on my sofa. She was no other than Dayanara.

Chapter 43

Liam’s P. O. V.

 Kaya ba siya nag-dancer na lang ay dahil sa nangyari? Kaya ba nandito na lang siya sa club ngayon dahil sa ginawa ko sa kanya? God, it was all my fault! Sinira ko ang buhay niya. I raped her. I broke her. I ruined her. At alam kong walang kapatawaran ang nagawa kong ‘yon. That was when I decided to make a plan. I would make sure na makakabawi ako sa kanya. Sinundan ko siya pauwi nang gabing iyon kaya ko nalaman ang eksaktong address niya. Hinarang pa nga ako ng guard, but I just told him that I was Dayanara’s secret admirer and I was only making sure that she would reach her home completely unharmed. The guard just smiled and told me that he would only let me passed through the gate just this time. I thanked him and that motivated me to apply for their subdivision sticker at the soonest possible time. Their house was nice and simple. They had a second floor too. Nasa loob din naman sila ng isang subdivision kaya siguro naman, may maayos din siyang pamilya. I still didn’t get how Steve and the rest of my friends got her on the night of my birthday. Dancer na kaya siya noon pa lang? Pero hindi eh… she doesn’t look like a dancer before, even now. She was still a beauty as she was. Dayanara was the only woman who captured my heart. Pagkauwi ko sa bahay, nagsinungaling ako kay Leandro na ngayon lang ako dumating. I was here for two weeks already, though ngayon lang ako umuwi sa mansiyon namin. I was only staying at my condo, killing my time to search for her… only to be brought to her by my own brother. The next day, which was a Saturday night, I left a bouquet of red roses with a note in front of their gate. Nakita ko pa nga ‘yong kapatid niya yatang lalaki na hindi hinihiwalay ‘yong tingin sa sasakyan ko. When I saw her opening their gate ay agad naman akong umalis doon. If only I could offer her a ride, I could have done that. Ang problema ay hindi naman niya ako kilala. I would make sure na lang na makakarating siya nang maayos kung saan man siya pupunta. “Now that I found you, I will never let you go. Not now, not anymore.” —L I meant everything that I said in that simple note. I needed to fix everything that I shattered three years ago. I would do anything, mapatawad lang niya ako. On that same night, ready na sana akong umalis sa parking lot nang makita kong iniiwasan ni Dayanara si Leandro. Sinadya kong buksan ‘yong pinto ng kotse ko para pumasok siya at hindi naman ako nagkamali dahil ‘yon nga ang ginawa niya. But damn it! She was so naive. I didn’t know how would I react if she went inside a different car! Knowing how men fantasized her based on their looks, something bad could happen to her. The same imprudent thing that I did three years ago. Pareho kaming natigilan nang magkatitigan kami. Napaka-ganda pa rin talaga niya. She had a beautiful brown set of eyes, a not so pointed nose and luscious red lips. With that being said, hindi ko napigilan ‘yong sarili ko. For the second time around, I felt the same attraction to her three years ago. Like before, I fell in love with her in a matter of seconds. And that was the start of everything. I thought that I would be able to tell her the whole truth as soon as possible, but it seemed like she couldn’t remember anything at all. I told her my story trying to emphasize it in a way that she would have at least a hint that I was talking about her. But still, she ended up not even having a single clue. Meeting at a wrong time and having a damn bad start already complicated what we have. And in just two days, sinagot na nga ako ni Diane. Lalo ko lang tuloy napagsawalang-bahala ang sabihin sa kanya ang dapat niyang malaman. Hindi ko alam kung bakit hindi mo naaalala ang lahat pero hindi ko kayang mawala ka sa akin, Diane. Mahal na mahal kita. I’m sorry, pero hindi pa ito ang tamang panahon para malaman mo ang buong katotohanan.

Chapter 44

Diane’s P. O. V.

 Nagising akong tila bangungot ang lahat nang nangyari sa nagdaang gabi. Pero totoo ang lahat—nababalot lamang ng comforter ang hubad kong katawan at may katabi rin akong lalaki sa higaan. Nakatalikod siya sa akin at hindi ko na pinagkaabalahan pang tingnan ang kanyang mukha. What I only noticed were his brownish mole on the lower left part of his back and a hanged picture frame of a graduating man on his, I guessed, early twenties. It was a charcoal painting. Dahan-dahan akong bumangon sa kama para hindi siya magising, nang bigla na lang akong mapahawak sa puson at mamilipit sa hapdi ng aking ibabang parte. Napakagat-labi ako at mariing napapikit. When I looked around, there was bloodstain evidence on the bedsheet that what happened to us last night was absolutely real. I didn’t want to accept the fact but I guessed, the truth already slapped me real hard. Dahil doon ay parang sinaksak ang aking dibdib at agad na namuo ang mga luha sa aking mga mata. At eighteen, I was raped! My treasured purity was taken away from me just like that. Habang tahimik na humihikbi, unti-unti kong sinuot ang mga saplot kong nagkalat sa sahig. Sira man ang pang-itaas kong damit ay pwede ko pa rin naman iyong gamitin. Natatakpan pa rin naman niyon ang aking dibdib kahit na medyo nakikita pa rin ang aking cleavage. Nahihirapan man ay nagmamadali akong umalis sa kuwartong ‘yon sa takot kong baka magising ang kung sino mang lalaking gumawa ng kademonyohang ito sa akin. Baka kapag nagising siya ay itali niya akong muli at hindi na ako tuluyang makauwi. Maingat pero nagmamadali akong bumaba ng hagdan at hinanap kung nasaan ang exit. Hindi na ako nag-atubili pang mag-sapatos dahil hindi ko rin naman alam kung saan ko hahanapin ang mga iyon. Ni hindi na rin ako nakapagsuklay ng buhok para ayusin ang sarili ko. Iintindihin ko pa ba ang itsura ko kung ang tanging gusto ko lang sa mga oras na ito ay ang makaalis dito? Dire-diretso lang akong lumabas at habang nakayapak ay lakad[1]takbo kong hinanap kung nasaan ang elevator. Napakalaki ng lugar na ‘yon kung kaya’t halos maligaw ako kahahanap. Nang makapasok ako sa loob ng elevator ay maraming pares ng mga mata ang napako sa akin kung kaya’t yumuko at sumiksik na lang ako sa pinakalikuran. Ang ilan sa kanila ay kababakasan ng awa, ngunit ang iba naman ay nanghuhusga—na para bang isa lang akong babaeng pakawala. Nang makalabas ako ng gusali ay hinanap at nilakad ko naman ang main gate ng tingin ko’y exclusive condotel na ‘yon. Ayaw pa nga akong paalisin ng naka-duty na guard at pilit pang tinatanong ang unit number ko, kung kaya’t lumusot na lang ako roon sa gate barrier at pa-ika-ikang tumakbo na hindi man lamang lumilingon. Habol ang paghinga at gamit ang mga nanghihina nang mga paa ay agad din akong nakasakay sa loob ng taxi at ibinigay ang address ng aming bahay sa driver. Bakas ko sa mukha niya na naaawa siya sa akin—marahil ay dahil sa sira[1]sira kong damit. Niyakap ko na lamang ang aking sarili, hindi ako umiimik ngunit patuloy naman akong humihikbi. Mabuti at may nadukot pa akong pamasahe sa bulsa ng pantalon ko. Ayaw pa nga sanang tanggapin ng driver ‘yong bayad ko, pero ipinilit ko pa ring ibigay sa kanya iyon. Pagpasok ko sa bahay, walang tao pero hindi naman naka-lock ang pinto. Dali-dali akong dumiretso sa loob ng kuwarto ko at umiiyak na naligo sa banyo. Paulit-ulit kong kinukuskos ng sabon ang katawan ko sa pagpupumilit kong matanggal ang bahid ng mga nakadidiring halik at haplos ng taong gumawa sa akin niyon. Hindi ko na alam ang gagawin ko hanggang sa tulala akong napaupo sa malamig na tiles habang ang tubig sa shower ay rumaragasa pa ring bumubuhos sa aking hubad na katawan. Nakadilat lang ang aking mga mata na animo’y nabubulag sa tubig na aking nakikita. Muli na naman akong humikbi hanggang sa wala na akong tigil sa pag-iyak. Bakit kailangang mangyari sa akin ito? Bakit sa lahat ng tao, bakit sa akin pa? Ano bang nagawa kong masama? It was my eighteenth birthday yesterday. It was my debut—kung saan ang isang babae ay nagiging ganap nang dalaga tapos ito pa ang nangyari sa akin? Losing my virginity on the night of my debut was damn real hard to accept! Nasaan ang hustisya? Nag-aabang lang naman ako ng bus na masasakyan ko kagabi ha! Maayos naman ang aking pananamit at lalong hindi naman ako mukhang babaeng bayaran. Bakit ako pa ang dinukot nila? Bakit ako pa? Umiiyak pa rin ako nang bumukas ang pinto ng aking banyo at iniluwa niyon si Mama. Dali-dali niya akong sinugod ng yakap at bakas sa kanyang mukha ang labis na pag-aalala. “Anak, anong nangyari? Kagabi pa kami nag-aalala. Saan ka ba nagpunta?” Umiiyak na niyakap ko ang aking ina. “M-Mama, sorry po. Kung hindi po sana ako umalis, h-hindi mangyayari sa akin ito. Ma, dinukot po ako kagabi at… at…” hindi ko na nakayanan pang ituloy ang mga sasabihin ko pa sana sa kanya nang bigla na lamang akong nawalan ng malay. Napabalikwas ako nang bangon sa higaan. Papungas-pungas kong sinipat ang sarili ko. Pawis na pawis ako kahit nakabukas naman ang air-conditioner. Panaginip na naman pala ang lahat nang ‘yon, pero bakit parang wala ako sa sarili kong kuwarto ngayon? Isang malakas na kabog ng dibdib ang narinig ko. Bakit tila nasa magkaparehong kuwarto lamang ako at nang nasa panaginip ko? Bakit parehong comforter lang din ang nakatakip sa aking kahubaran at pareho rin akong may katabing lalaki sa higaan? Nalilitong niyakap ko ang sarili ko at tiningnan ang lalaking katabi ko sa kama. Doon unti-unting nag-sink in sa utak ko ang lahat nang nangyari sa amin kagabi. Sumama ako rito sa condo unit ng boyfriend ko para tanungin siya hinggil sa nakaraan niyang bumabagabag sa akin. Beside my naked body was Liam and we made love last night in contrast with my nightmare—kung saan ay walang-awang ginahasa naman ako. Ako ang higit na may kagustuhan nang nangyari sa amin, kung kaya’t hindi ko siya pwedeng sisihin. I could still feel the excitement that I felt while Liam and I were doing it. It was a passionate feeling, most especially when he slowly entered me. It was followed by deep set of thrusts that were really enchanting. Hindi katulad nang nasa panaginip ko na wala akong ibang naramdaman kung hindi pagkatakot, pagdurusa, pandidiri at pagkamuhi. Bumangon ako at tiningnan ang bedsheet ng kama at nakita kong walang ano mang bakas ng dugo mula roon—bagay na ipinagtataka ko. There should be a bloodstain there since I was only deflowered last night. I knew for a fact that I was still a virgin and what happened to us was definitely my first time. I just couldn’t believe it! Ibinigay ko ang sarili ko kay Liam nang gano’n kabilis? I guessed, I really loved him for giving him everything in just two days. Nagpatuloy ako sa malalim na pag-iisip nang bigla akong matigilan. Bigla kong natutop ang bibig ko dala ng labis na pagkabigla, nang makita kong may nunal din si Liam on the lower left part of his back. It seemed like my shock was not enough on what happened next.

Chapter 45

Diane’s P. O. V.

When I slowly wandered my eyes around to see his whole bedroom, lalo pang nanlaki ang mga mata ko when I saw that the wall at the edge of the bed had the same hanged picture frame of a graduating man na walang iba kung hindi ang boyfriend ko! It was the same charcoal painting na nakita ko sa panaginip ko. And at that very instant, parang may bombang bigla na lang sumabog sa paligid ko. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman sa mga oras na ito, dahil bigla na lamang akong nanginig sa hindi maipaliwanag na takot at pagkalito. I was literally brought down to my feet, hanggang sa ang hubad kong katawan ay diretso nang napasalampak sa sahig. Umiling-iling ako, kasabay nang pagsabunot sa sarili kong buhok. What is happening to me? What is the real meaning of my dreams? Why is it that my boyfriend in reality as well as my nightmare’s rapist happen to be the same person? No! Panaginip lang ‘yon. Walang ibang ibig sabihin ang lahat nang ‘yon! Tumayo ako, nagbihis at dali-daling lumabas ng kuwarto. Pagbaba ko sa hagdan, everything turned out to be a déjà vu¹ when this was only my first time na magpunta rito sa condo unit ni Liam. The setting was completely the same as my nightmare and I would just go crazy if I would continuously overthink about it. Dumiretso ako sa sala at isinuot ang naiwan ko pang mga pang-itaas na damit doon. Sukbit ang aking bag at hawak ang mga libro, inayos ko ang sarili ko at dala na rin ng kalituhan ay bigla na lang akong umalis nang hindi man lamang nagpapaalam sa boyfriend ko. Pagkauwi ko sa bahay ay dumiretso agad ako sa sariling kuwarto. Habang umaakyat ako kanina ay nagtanong pa si Mama kung saan ako nanggaling at bakit inumaga na ako ng uwi. Sinabi ko na lang na gumawa kami ng project kung kaya’t nag-overnight ulit ako sa bahay nina Karen. Ayokong magsinungaling pero baka itakwil niya ako oras na nalaman niyang sa condo unit talaga ako ni Liam nanggaling at ibinigay ko lang naman dito ang katawan ko nang hindi man lang nag-iisip. Na kasasagot ko pa nga lang kay Liam ay isinuko ko na agad dito ang aking Bataan, dahil lang nakaramdam ako ng libog sa katawan. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free I sat on my bed while hugging my knees out of despair. I just couldn’t help myself but overthink again. Why is it that some of the events in my dreams are actually happening? Ano ba talagang nangyayari sa akin? Bakit minsan, pakiramdam ko ay parang totoong nangyari talaga ang lahat ng mga nasa panaginip ko? Lalong-lalo na ‘yong parteng ginahasa ako? Bakit ba ako nagkakaganito? Patuloy pa rin ako sa pag-iisip hanggang sa ako’y muling nakatulog. Nakaligtaan ko na nga na may pasok pa pala ako sa school. [Copyright© Nihc Ronoel] Someone was planting sweet little kisses on my face and neck, dahilan para unti-unti akong magising. I could also feel the warmth of his breath near my ears. When I opened my eyes, isang gwapong-gwapong Liam ang bumungad sa akin. “Hey, sweetie! Why did you leave me alone?” Nagtataka ngunit nakangiti niyang tanong habang masuyong hinahaplos ang malambot kong buhok. Hindi ko alam kung bakit bahagya ko siyang naitulak at bigla na lang akong napaatras palayo sa kanya. “A-Anong ginagawa mo rito? Alam ba nina Mama na nandito ka?” Napalunok ako dahil parang may bigla na lang bumara sa aking lalamunan. “Yup. As a matter of fact, Mama mo mismo ang nagpapasok sa akin dito sa loob ng kuwarto mo. Tulog ka raw kaya sinamahan niya ako kanina rito. Okay lang naman daw na nandito ako, pero huwag ko lang daw isasara ang pinto.” Unti[1]unti niya akong nilalapitan pero sige pa rin ang paglayo ko sa kanya. “Hey, Diane… what’s wrong? May problema na naman ba tayo?” kunot-noong tanong niya. “Liam, please. Umuwi ka na lang muna.” Mahina pero mariin ang pagkakasabi ko ng mga katagang ‘yon. Hindi ko alam kung paano ko siya pakikiharapan nang maayos ngayong magulong-magulo pa rin talaga ang isip ko. “Is it about what happened last night? Look, Diane… I’m really sorry. I didn’t mean to do that. Huwag mo naman sana akong iwasan.” Bakas ang lungkot sa boses niya. “Hindi kita iniiwasan, Liam. I hope you understand, pero gusto ko lang munang mapag-isa. Ang dami kong iniisip sa ngayon… ang daming gumugulo sa utak ko,” sabi ko habang patuloy pa rin ako sa paglayo sa kanya. Kaunti na lang at mahuhulog na ako sa kama. “Pero hanggang kailan mo gustong mapag-isa? Hanggang kailan mo ako hindi kakausapin? May nagawa ba akong mali? May nagawa ba akong hindi mo nagustuhan? Tell me, please… I’ll change it. ‘Yong gumugulo sa utak mo, we can talk about it,” pagsusumamo niya sa akin. Natigilan ako. Bigla tuloy namayani ang katahimikan sa loob ng kuwarto ko, pero pagkaraan ng ilang minuto ay nagsalita na rin ako. “Wala kang nagawang mali, Liam. Actually, you are more than enough… but w-what if I’m not the kind of woman that you should love? Na isang malaking p-pagkakamali ang mahalin ako at sa bandang huli ay magsisisi ka lang?” I paused for a while when tears started forming in my eyes. I wasn’t able to stop them from falling no matter how hard I tried. “I felt like I was totally incomplete, Liam… na may isang malaking parte sa n-nakaraan ko na kahit anong gawin ko at kahit anong pilit ko ay hindi ko maalala. Paano kung sa parteng ‘yon ng buhay ko, m-malaman ko na m-marumi pala akong klase ng babae na kahit kailan ay hinding-hindi babagay sa’yo?” Hindi ko na napigilan ang sarili kong humagulgol. “Hey, don’t cry…” he told me Niyakap niya ako nang buong pagmamahal kung kaya’t wala na akong nagawa kung hindi sumubsob na lang sa dibdib niya. “I love you, okay? And nothing can ever change that… not even your past.” Naramdaman kong hinagkan niya ang buhok ko. “Ikaw na rin ang nagsabi sa akin kagabi, hindi ba? You don’t care about my past so what’s the point of caring about yours? I love you, Diane. I really do. Together, let’s just forget about our past. Ang importante naman ay ngayon at ang bukas.” He held my shoulders for me to look up to him, then he cupped my face. “So stop thinking that you are not meant for me, okay? We are meant for each other and I can assure you that. Nothing can separate us. Just don’t leave me, hmm?” He kissed me on the lips and tenderly hugged me again. Nalilito man ay gumanti na rin ako ng yakap kay Liam habang pinakikinggan ang mga tibok ng puso niya. Gulong-gulo pa rin ang aking isipan, pero hindi ko dapat ginagawang komplikado ang lahat para sa aming dalawa. I should not overthink and there must be no room for doubts. Masuwerte pa rin ako sa kanya dahil alam kong mahal na mahal niya ako at nararamdaman kong hindi niya ako iiwan. _________________________ ¹Déjà Vu is the illusion of remembering scenes and events when experienced for the first time. A feeling that one has seen or heard something before, something overly or unpleasantly familiar.

Chapter 46

Diane’s P. O. V.

 Matuling lumipas ang mga araw, linggo at buwan, at ngayong araw ngang ito ay graduation ko na. Grabe, nakaka-excite na nakakakaba lang ‘yong pakiramdam lalo na kapag naaalala ko kung gaano ako naghirap para maka-graduate lang. Hindi pa rin ako makapaniwala pero ang unang hakbang nga sa tagumpay ay nasa harap ko na. I needed to be prepared because this was only the start of something great! This is it! Board exam, you’re next! In the span of five months, marami na ring nangyari at kabilang na nga roon ang huli kong makita si Leandro nang araw na sinagot ko si Liam sa bahay namin. Ang sabi ni Liam, pumunta raw ito sa States upang asikasuhin ang negosyo nila roon. Siguro ay mas mabuti na rin ‘yon para matahimik na kami pare-pareho. Nag-resign na rin ako sa club at nag-part time bilang Intern Accountant sa kumpanya ni Liam. Sumakto kasi ang On-the[1]Job Training or OJT days kung kaya’t hindi ko na pinalagpas pa ang pagkakataon. Intern pa lang ako roon dahil hindi pa naman ako graduate noon. Pero ngayon nga ay graduation ko na. Sunod ko namang haharapin ang CPA board exam. Alam kong hindi ako ganoon katalino pero may tiwala ako sa sarili ko na maipapasa ko ‘yon. Magiging Certified Public Accountant din ako at unti-unti akong aangat habang tinutupad ang lahat ng mga pangarap ko… lalo na ang mga pangarap ko para kina Mama at sa dalawang kapatid ko. Nadagdagan ang aking kumpiyansa sa sarili nang maipasa ko ang Certified Bookkeeper Examination namin two months ago. Alam kong kung nasaan man si Papa ngayon ay masayang-masaya siya sa nakikita niya sa amin ngayon. Na kahit wala siya, tinupad ko ang lahat ng pangako ko sa kanya at hindi kami naging pasaway na mga anak. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Ako ang humiling kay Liam na huwag ipaalam sa mga kasama namin sa trabaho ang tungkol sa relasyon naming dalawa. Hindi dahil sa ikinakahiya ko siya. Sa totoo lang ay gustong-gusto kong ipagsigawan sa lahat at sa buong mundo na boyfriend ko siya. Ang kaso… sino ba naman ang hindi huhusga sa OJT na katulad ko kapag nalaman nilang girlfriend pala ako ng mismong CEO? Ayoko namang isipin nila na kaya lang naman ako nakapasok doon sa EGC ay dahil sa malakas ang kapit ko. Well, that was partly true dahil hindi pa man ako nakakapagtapos ay agad na akong nakapagtrabaho roon. Pero, gusto ko kasing umangat nang hindi nakadikit sa pangalan niya ang achievements ko. Gusto kong umangat nang dahil sa sarili kong kakayahan sa trabaho. Gusto kong umangat nang dahil sa pinaghirapan ko talaga ang pagpunta ko sa tuktok. At higit sa lahat, gusto kong umangat para sa pamilya ko at para na rin mismo kay Liam na boyfriend ko. Gusto kong ma[1]ipagmalaki rin niya ako bilang girlfriend niya na may natapos… at hindi bilang isang club dancer. “Rivera, Dayanara Clariz N. Bachelor of Science in Accountancy. Best in Thesis.” Nagkukulitan pa kami ni Karen sa pila nang tawagin na ang pangalan ko. Magkasunod kasi kami dahil Samaniego naman ang apelyido niya. Si Lorenz naman, dahil Villadares, ay nasa pinaka-hulihan at nakikinguso na lang sa aming dalawa. Umakyat na ako sa entablado at kinuha ang diploma ko. Sinabitan din ako ng medalya ng isa sa mga propesor ko. May naging award din ako noong high school pero hindi ko pinangarap na magkaroon ng award sa college graduation— basta maka-graduate lang ako ay sapat na sa akin. Pero, naging Best in Thesis pa kaming tatlo nina Karen at Lorenz. Actually, maging ako ay hindi rin talaga makapaniwala. Siguro kasi ay dahil sinamahan namin ‘yong actual presentation ng isang exclusive interview cover galing sa isa sa mga bata at sikat na negosyante hindi lang sa bansa kung hindi pati na rin sa America. Sino pa ba? Eh di ‘yong gwapong boyfriend ko! Hindi nga makapaniwala ang mga miyembro ng Panel of Thesis na nagawa namin iyon. Sinabi na lang namin na sister company ng EGC ang Villadares Group of Companies or VGC na pagmamay-ari ng tatay ni Lorenz, which was true. Kung alam lang nila na boyfriend ko lang naman si Liam Arthur Evangelista ay baka lalo pa silang hindi makapaniwala at baka nabigyan pa ako ng special treatment sa school. Pagbaba ko ng stage ay agad akong sinalubong nina Mama, David at Denise. Hinintay ko na lang si Karen na sinalubong naman ng bunsong kapatid niyang si Michael at ng nakatatanda nilang pinsan na lalaki na nakilala kong si Kuya Ernest. Sabay na kaming bumalik sa mga upuan namin. Natapos ang seremonya sa paghagis namin ng aming mga itim na graduation cap sa ere. High school lang ang peg? Eh bakit ba? ‘Yon ang trip namin eh. Pagkatapos niyon ay nag-picture taking kami sa upuan, sa stage at sa kung saang gilid. “Congrats, sissy! Nakakaiyak naman,” bati sa akin ni Karen na talagang tumitingin pa sa itaas para lang huwag tumulo ang mga luhang nagbabanta na sa kanyang mga mata. Pumipilantik pa ang false eyelashes niya. “Hala, ang drama ng babaita oh! Bunutin ko ‘yang pekeng pilik-mata mo eh,” sabat naman ni Lorenz na kahit hindi namin katabi sa upuan ay nakisiksik pa talaga sa amin. In fairness, mas makapal pa ang eyeliner, foundation at lipstick niya kumpara sa amin ni Karen. “Eh kasi naman, uuwi na raw siya ng Cebu bukas at baka roon na siya mag-stay for good! Iiwan na niya tayo,” sabi ko na ikinatigil naman ni Lorenz. “Weh? Seryoso, bakla? Bakit ‘di mo man lang nasabi sa akin? Kaloka ‘to, you’re keeping secrets from me na ha! I’m hurt,” pag-iinarte ng bakla na may pahawak pa sa dibdib na animo’y nasasaktan talaga. Inirapan naman siya nito, pagkatapos ay pabirong sinampal sa mukha. “And why would I even tell you, bruha ka? Aalis ako kasi ayaw na kitang makita. Tang-ina, mas maganda ka pa sa akin oh! Grabe, napaka-clear ng skin at wala man lang pores? Kulang na lang, magpa-parlor!” At nagkatawanan kaming tatlo. Ka-babaeng tao, pero ang lutong talagang magmura nitong kaibigan ko. Sasagot pa sana ako nang nilapitan na ako ng kapatid ko. “Ate, nandiyan na ‘yong kotseng pinasundo sa atin ni Kuya Liam. Tara na ba?” matamlay na tanong sa akin ni David. “Ah, sige. Baka naghihintay na ang Kuya Liam mo roon sa resto, wait…” sabi ko sa kanya bago ako muling bumaling sa mga bruhang kaibigan ko. “Guys, una na kami! Sissy, ingat ka sa flight mo bukas. Tatawag ka kapag nakarating ka na roon ha?” “Oo naman, matitiis ba kita? Baka itong hinayupak na baklang ‘to, matiis ko pa,” tatawa-tawang tugon niya bago pabirong sinabunutan si Lorenz, “at saka… hindi naman ako sa ibang bansa pupunta, ‘no? I’ll only take care of our business in Cebu. Babalik din ako rito,” pagpapatuloy pa ni Karen. For one last time, nag-selfie pa kaming dalawa bago kami kinuhaang tatlo ni David gamit ang DSLR camera ni Lorenz. Nakipag-beso pa ako sa dalawa bago kami tuluyang umalis. Paglabas namin ni David, nasa loob na ng sasakyan sina Mama at Denise.

Chapter 47

Diane’s P. O. V.

“I’m so proud of you!” bulong ni Liam sa akin habang nagpi-picture taking kami during our family celebration, sabay halik sa kaliwang pisngi ko. Binigyan din niya ako ng mga bulaklak at regalo. Kami-kami lang dito: ako, si Mama, ‘yong dalawang kapatid ko at si Liam. Hindi ko na siya pinapunta pa sa mismong venue ng graduation namin. Baka sa halip na graduation ang mangyari ay maging autograph signing. Mahirap na, baka magkagulo lang at bigla pang magkaroon ng stampede. Panigurado kasing pati ang mga prof namin ay makikigulo rin. “Thanks, Liam. Sobrang dami na ng naitulong mo sa akin… sa amin. Hindi ko na alam kung paano pa ako makakabawi.” Hinawakan ko ang isang kamay niya kasabay nang matamis na pagsilay ng ngiti ko para lang sa kanya. “Hindi naman ako humihingi ng kapalit eh,” sabi niya pagkatapos ay lalo pa niyang idinikit ang bibig niya sa tainga ko, “pero kung gusto mo talagang bumawi… just be with me tonight and it will be more than enough for me.” At saka siya ngumiti nang nakakaloko. Alam ko na ang ibig sabihin niyon kung kaya’t pinong kinurot ko siya sa tagiliran. “Ikaw, loko-loko ka talaga!” “Aray! What are you thinking? I just want us to celebrate together. I think, there’s nothing wrong with that!” palusot niya pa sa akin sabay kindat. For five months, I must admit na hindi nawala ang love making sa relasyon naming dalawa. Isang buwan din bago nasundan ang una hanggang sa magtuloy-tuloy na. Ewan ko ba, na-addict na rin yata ako sa kanya, to the point na halos linggo-lingo na namin ‘yong ginagawa. It was a good thing na hindi na rin ako gaanong bina-bagabag ng mga bangungot ko at alam kong malaki ang naitulong ng pagmamahal ni Liam doon. Siya agad ang unang sinasabihan ko dahil minsan ay natatakot din ako sa tuwing nade-delay ang menstruation period ko. Regular kasi ang buwanang-dalaw ko at isang araw lang akong ma-delay ay sobrang kinakabahan na ako lalo pa’t hindi siya gumagamit ng condom. Actually, he tried it one time but I wasn’t comfortable when he put his crotch inside me. Ayaw rin naman ni Liam dahil hindi naman daw niya gaanong maramdaman ang init ko sa loob. May ilang beses ding withdrawal ang ginagawa niya, pero kadalasan ay nabibigla na lang siya dahil sa sobrang sarap. Iyon, isang-daan yatang pregnancy test kits ang binili niya sa akin na pinakatatago-tago ko pa talaga sa loob ng kuwarto ko. I also familiarized myself with the calendar method. “Mga anak, kumain na muna tayo. Sa bahay niyo na lang ‘yan ipagpatuloy,” nakangiting sabat ni Mama. “Sorry po,” sabay naming hingi ng paumanhin ni Liam. Habang kumakain, napansin ko naman ang pagiging tahimik at walang gana ni David. Kanina pa siya matamlay kahit siya ang nagpi-picture sa amin. Hindi siya ganyan lalo na ‘pag may okasyon and the mere fact na graduation ko ngayon, he should be happy for me. I guessed, there was something wrong with him. “Dave, may problema ba? Hindi ako sanay na ganyan ka,” malumanay na tanong ko sa kanya. Hindi ako nito pinansin. Tahimik lang itong sumusubo ng kakarampot na pagkain na tila walang narinig sa sobrang lalim ng iniisip. “Dave?” Medyo nilakasan ko na ‘yong boses ko. “A-Ate, may sinasabi ka?” tila gulat na gulat na tanong niya. “Kita mo ‘to. Sa sobrang lalim ng iniisip eh wala na yatang naririnig. Sabi ko, kung may problema ka ba?” Bakas sa boses ko ang pag-aalala. Natahimik siya pagkaraa’y malalim na buntong-hininga ang kanyang pinakawalan. “Ma, Ate, ano kasi eh… hmm, h-hindi na po ako ‘yong magiging class valedictorian. Hindi na ako makakakuha ng full scholarship sa college, Ate…” nakayuko at nahihiya niyang sabi sa amin. Ramdam ko ang lungkot at panghihinayang sa kanyang boses. “Eh ano naman? Ano ka ba, okay lang ‘yon, ‘no! ‘Wag ka ngang magmukmok d’yan! Graduation ko kaya, so we should be all celebrating… ‘di ba, Ma?” nakangiting sabi ko. “Oo naman, anak. Hindi naman importante kung makukuha mo ‘yong award eh. Alam ko namang magaling at matalino kang bata. Marami pang oportunidad ang naghihintay sa’yo. Para sa amin, ikaw pa rin ang valedictorian…” nakangiting sabi ni Mama. “Eh ‘yong full scholarship po kasi. Kung makukuha ko ‘yon, hindi na mahihirapan pa si Ate…” nakayuko pa rin niyang sabi. “Dave, ano ka ba? Cheer up! Okay lang ako, ‘no? Basta, sagot ko kayong dalawa ni Denise hanggang sa makapagtapos kayo pareho. At saka, hindi ko kayo pababayaan kahit pa after college graduation. ‘Wag mo nang alalahanin pa ‘yon.” “Hmm, excuse me…” tumikhim si Liam. Napatingin naman kaming lahat sa kanya. “You know what, Dave? Kung ‘yong scholarship lang naman ang iniisip mo, I can give you that—a five-year full scholarship grant. But as a return of investment, I will require you to maintain high grades and you will work for my company after you graduated, for five years too. I told you before that you already have a slot in my company, right? And I always keep my word. Do you still remember?” All of a sudden, biglang nagliwanag ang mukha ng kapatid ko. Nabigla rin naman ako, kasabay niyon ang muling paglundag ng puso ko. Hindi ko kasi akalaing pati sa scholarship at pagtatrabaho ng kapatid ko ay tutulungan pa rin kami ng boyfriend ko. “Talaga, Kuya Liam?” hindi makapaniwalang tanong ni David. Nakangiting tumango naman si Liam. “Naku… thanks po, Kuya! Wala pong problema kahit forever pa akong mag-stay sa kumpanya niyo. Gagalingan ko po! Promise, hinding-hindi po kayo magsisisi. Mag-aaral po ako nang mabuti!” Ang kaninang malamlam na mga mata ng kapatid ko’y nagkaroon na ng kakaibang kislap sa narinig mula kay Liam. “Ay sus, eh ‘di kayo na ang close! Ang Kuya Liam mo lang pala ang makakapag-convince sa’yo. Nagtatampo na ako ha? Mukhang mas close pa kayo!” Kunwaring umirap ako sa kanilang dalawa. “Don’t wor-ry, Ate… mas close na-man tayo eh. ‘Yon ay kung wa-lang suhol sa akin si Kuya Liam na choco-lates!” sabat naman ni Denise na halos hindi na makapagsalita sa sobrang dami ng pagkaing nasa bibig. Nagtawanan kaming lahat at pinagpatuloy na lang ang aming pagkain.

Chapter 48

Diane’s P. O. V.

 Inihatid kami ni Liam sa bahay gamit ang bago na naman niyang silver na SUV at saka siya nagpaalam kay Mama kung pwede kaming kumain sa labas na kaming dalawa lang. Pumayag naman ito sa kondisyong ihahatid niya ako sa bahay bago mag-alas-onse ng gabi. “Hmm… akala ko ba eh magdi-dinner tayo sa labas? Bakit parang papunta yata tayo sa condo mo?” tanong ko nang makita kong tila pamilyar na daan ang tinatahak namin. It was already five in the afternoon. “Just wait and relax, sweetie. You’ll see when we get there,” sagot niya pagkatapos ay hinawakan niya ‘yong isang kamay ko. Hanggang sa makarating kami sa parking lot ng LC1 Tower ay hindi na niya binitiwan pa iyon. Pagpasok namin sa pad niya, nagulat na lang ako nang iba na ang itsura nito. This might be the main reason kung bakit hindi niya ako dinadala rito, bagkus ay sa mansiyon nila kami nagpupunta noong mga nakaraang linggo. Pina-renovate niya pala ito. Ang buong first floor ay naging round swimming pool area na may space sa gitna for two-person dining. Mayroon ding jacuzzi at mga nagkalat na red rose petals sa paligid. Napanganga na lang talaga ako. Grabe, sobrang romantic lang ng setting! Hindi ako makapaniwalang may gagawa nito para sa akin. “Hindi na ako nag-hire ng musician at waiter dahil gusto kong masolo kita ngayon… na masolo natin ‘tong place. Do you like it? Pwede naman tayong magpatugtog na lang ng music,” sabi niya habang pinapaupo niya ako sa upuang nasa gitna. “I just don’t like it, Liam… I love it! I really do. Pero hindi mo naman kailangang gawin ‘to eh.” Iyon lang ang tanging nasabi ko. Pakiramdam ko nga ay nangingislap pa ang mga mata ko. What should I say? I’m totally speechless. “I love you and I will always do anything for you, Diane… even if it means doing the impossible thing. Happy graduation day!” Hinalikan niya ako sa labi pagkaraa’y umupo na siya sa upuang katapat ko, bago siya nagsimulang pagsilbihan ako. Isang oras pagkatapos naming kumain, we decided to use the pool. May mga damit na rin naman ako rito sa condo, pero nagulat na lang ako nang may binigay siya sa aking paper bag na naglalaman ng black two-piece swimsuit. “Wear this. Kapag nasa beach tayo, gusto ko ring magsuot ka ng mga ganyan, pero kapag tayong dalawa lang. I’m selfish, you know. Ayoko nang may ibang titingin sa girlfriend ko.” As usual, kinindatan na naman niya ako. “Hello? Ang dami kayang tao sa beach but don’t worry, hindi naman ako nagsusuot ng mga ganito eh,” namumulang sabi ko. Sigurado akong sobrang lilitaw ang kurba ng katawan ko rito at tiyak na maglalaway na naman ang boyfriend ko. “I have my own private island in Balesin, sweetie. I’ll take you there next time para hindi na tayo sa indoor pool lang. And if in case you wanted to explore other beaches, I’ll make sure na tayong dalawa lang din ang naroon. Kahit saan pa ‘yan, I will rent it exclusively for us. Madamot ako eh, ayokong may ibang makakakita sa katawan mo…” nakangiting saad niya. Ano pa bang magagawa ko? It looks like he’s willing to do even the impossible thing! A blissful smile suddenly escaped on my lips. “Oo na, sige na. I’ll just go to the bathroom and change.” Hinila niya ang kamay ko dahilan para mapayakap naman ako sa kanya. “Don’t make me wait longer or else, you will be punished,” he seductively whispered. Then, he started to bite my earlobe that sent shivers throughout my whole body. Kumalas ako sa kanya at dumiretso na sa bathroom, kahit pwede namang sa harap niya na lang ako magpalit ng two[1]piece. Talagang sinadya kong tagalan ang pagbibihis. Ewan ko, maybe because I also wanted to be punished. Let’s see what kind of punishment he would give me. Saktong-sakto lang ang sukat ng swimsuit sa katawan ko. Expose na expose ang malalaki kong boobs sa spider-web design nito. Kitang-kita rin ang maliit kong baywang at ang mahahaba kong mga hita. Excited akong makita si Liam pero paglabas ko, I couldn’t find him anywhere. “Liam?” tawag ko. Dahan-dahan akong bumaba sa pool at unti-unti kong naramdaman ang maligamgam na tubig sa mga binti ko habang tinatawag siya pero wala pa ring sumasagot. “Liam? Please come out. Hindi na nakakatuwa!” pagbabanta ko para lumabas siya.

Chapter 50

Diane’s P. O. V.

Mamayamaya ay napakislot ako nang naramdaman kong bigla na lang kumalas ang pagkakatali ng bikini ko sa ibaba dahilan para matanggal ito. From there, I knew that Liam was at the bottom of the pool. Pinagbihis niya pa ako, tatanggalin din naman pala niya. “Hey, come out!” I shouted, pero hindi pa rin siya umaangat. He might be a damn good swimmer. Paano niya nakukuhang huminga sa ilalim ng tubig nang walang kahirap-hirap? Nagulat na lang ako when he separated my legs apart at walang hirap na inangkin ang aking hiyas gamit ang kanyang mga labi. Ganito pala ang pakiramdam nang sinisisid sa ilalim ng tubig. Damang-dama ko kung paano niya ‘yon dilaan at sipsipin—na nagdulot sa akin ng matinding kiliti. Napakagat ako sa ibabang labi ko sa hindi maipaliwanag na sensasyong nararamdaman ko at wala sa sariling hinawakan ko ang kanyang ulo para lalo pang idiin sa maselang parte ng katawan ko. Napaungol na lang ako at napaliyad ang ulo. Hindi pa nga ako lumalangoy ay nalulunod na ako. Matagal niyang ginawa ‘yon hanggang sa parang kumukulo na ‘yong puson ko at bigla na lamang may lumabas sa pagkatao ko. I just gave it all to him. Mamayamaya pa ay hinahalikan na niya ako mula sa aking maselang parte paangat sa aking puson. Walang hirap din niyang tinanggal ang tali sa likod ng suot kong bikini na tanging tumatakip sa malulusog kong mga dibdib. Then, he kissed my peaks with hungriness while hugging me in a demanding way. He even sucked them in a way he wanted. Habang patagal nang patagal, lalo lang siyang nanggigigil. I just couldn’t help myself but moan out loud. He was undeniably great at making love. Nang pumantay na siya sa akin ay walang paalam na inangkin naman niya ang aking mga labi nang buong pagmamahal. Mainit, mapusok at nakadadarang… Doon ko lang naramdaman na wala rin siyang suot na swimming trunks sa ibaba nang dumikit ang kanyang pagkalalaki sa balat ko. “I told you not to keep me waiting or else you will be punished, right?” he said in between our kisses. He looked so hot while water was dripping from his hair to his face and down to his chest. “Punish me then,” may halong pang-aakit na bulong ko naman sa kanya as I even touched his proud member. “Really?” nakangiting tanong naman niya sa akin. “Make me wet,” sabi ko bago ko siya dinampian ng halik sa pisngi at saka ako mabilis na lumayo sa kanya upang lumangoy sa tubig. Nang maabutan ako ay saka niya ako niyakap, inahon sa pool at maingat na inilapag sa beach mattress na nasa sahig. “But you’re already wet, sweetie. So, do you want more? And how would you prefer it, hard or easy?” he asked as he placed a finger inside my pearl and seductively licked it in front of me. “Hard.” I teased him. Pagkatapos niyon ay wala siyang sinayang na ano mang sandali. I must admit, kanina pa naman talaga ako basang-basa. Walang hirap niya akong pinanghimasukan gamit ang kanyang matatag na sandata. Dahil doon ay madali lang kaming napag-isa. Sa loob ng limang buwan, kabisado ko na rin kung paano sabayan ang mga galaw ng katawan niya. “Harder…” I whispered to him before I sucked his neck. He parted my legs even more and pumped harder while making sure that I was still enjoying it. In his every thrust to explore my inner core, I could hear his manly moans na tingin ko nama’y lalong nakapagpa-sexy sa kanya. Nag-angat siya ng katawan. After that, he kneeled as he placed my feet into his shoulders and pushed his manhood a little bit further. Hindi ko na alam kung anong tawag sa tindi ng sensasyong nararamdaman ko ngayon. God! I truly love Liam. I love everything about him. We came to the point like we were already panting and couldn’t normally breathe anymore. I could feel that we were running as if we wanted to reach the end of the race at the same time. And after that sudden outburst, I knew that we both reached the finish line. I couldn’t remember kung ilang beses pa naming ginawa ‘yon bago niya ako hinatid sa bahay.

Chapter 51

Diane’s P. O. V.

 Two months after graduation, I took the CPA board exam, and thank God I passed it. Another good news was David also passed the Coach University College Admission Test. He even topped it at ninety-eight, beating the previous record of ninety-one percent. Liam guided him and my brother eventually decided to take Civil Engineering at Coach University. I was too proud of him that I couldn’t hide it. “Well, these call for a double celebration! Perhaps, this weekend? What do you think?” saad ni Liam nang nasa bahay kami. Sinundo niya ako rito para sabay na kaming pumasok sa trabaho. Liam really fulfilled his promise as he gave my brother a five-year full scholarship grant in college. David was also offered a full-scholarship grant by the University Dean because of his high entrance exam’s grade, but he didn’t accept it and just gave the opportunity to someone else. “H-Huwag na po, Kuya Liam. Kayo na lang po siguro ni Ate. Parang gusto ko lang pong m-magpahinga sa buong bakasyon. Hmm… mahirap din po kasi ‘yong exam eh. P-Parang wala nang natira sa utak ko,” ani David na pinipilit ngumiti pero kababakasan naman ng problema ang mukha. “Mauna na po muna ako.” Tuluyan na siyang nagpaalam sa amin at diretsong pumunta sa kuwarto niya. “Ma, anong meron do’n? Hindi ba dapat masaya siya kasi nakapasa siya sa C. U.? Sikat na sikat kaya ‘yong C. U. rito sa Quego. May problema na naman ba ‘yon? I’m sure, it’s not about the valedictorian thing,” umiiling na sabi ko. “Ewan ko ba roon sa kapatid mo, Diane. Nagsimula lang ‘yan pagkatapos ng J. S. Prom nila eh. Mabuti nga’t nakapag[1]focus pa rin ‘yon sa entrance exam niya,” sabi ni Mama na naghatid pa ng baked muffins sa sala. “Ako, Ate… alam ko kung bakit,” sabat ni Denise sabay kuha ng muffins. “In-love kasi ‘yan si Kuya, Ate. Pero nakipag[1]break na sa kanya ‘yong babae sa gabi pa mismo ng J. S. Prom nila,” pabulong na sabi nito sa amin. Namimilog pa talaga ang mga mata ni Denise. Sa totoo lang, naaawa ako sa kapatid kong ‘yon. Hindi naman lingid sa kaalaman ko na anak-mayaman ang nagustuhan niya, pero hinayaan ko lang siya dahil alam kong doon siya masaya. Pero ngayon? Parang gusto ko siyang pagalitan sa ginagawa niyang pagmumukmok. Minsan nga ay nakita ko pa siyang tulala at nakatitig lang sa mga picture nilang dalawa sa harap ng aming family computer. Napakabata pa niya para magseryoso. Tumingin sa akin si Liam. “Hayaan na lang muna natin siya, sweetie. He might be really in love with that girl. He looks so upset eh. I would feel the same way if you would break up with me, which I didn’t want to happen. Anyway, let’s go?” I just let out a deep sigh before I nodded to him. “Okay! Ma, alis na po muna kami ni Liam.” Pareho kaming nagmano kay Mama. “Oh, sige. Kaawaan kayo ng Diyos. Liam, mag-ingat palagi sa pagmamaneho ha?” seryosong bilin nito sa boyfriend ko. “Opo, Ma. Huwag po kayong mag-alala dahil palagi ko ring iniingatan si Diane,” tugon ni Liam na nakapagpangiti lang kay Mama. “Denise, laging mag-lock ng pinto ha?” bilin ko naman sa bunso namin. Kaga-graduate lang nito ng grade six at magha[1]high school na rin. Plano ko siyang i-enroll sa St. Augustine’s Academy kung saan magtatapos si David next week. “Oo, Ate. Ako muna ang magbabantay kay Mama at mukhang hindi ko maaasahan si Kuya!” tumatawang sabi nito sa akin. Humalik ako sa kanila bago kami tuluyang umalis. On the way na kami papuntang EGC nang magsalita si Liam, “It’s our birthday na nga pala next month, so what’s your plan? What do you like to do? Where do you want us to go?” Oo nga pala. Akalain ko ba namang parehas pa talaga kami ng birthday ng lalaking mahal ko? As in, sabay na sabay? Magkaiba nga lang ng taon. Nalaman ko ‘yon nang minsang makita kong zero-five-one-two ang passcode niya sa condo. Hindi ko naman tinitingnan ‘yon noon… “Hmm, sorry… hindi ko sinasadyang makita ‘yong passcode mo. Bakit zero-five-one-two?” nagtatakang tanong ko pagkapasok namin sa unit niya. “It’s okay. As I’ve said before, everything in my possession is all yours too. Anyway, May 12 kasi ang birthday ko…” nakangiting sagot niya sa akin “Huh? Pareho tayo ng birthday?” hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya. Kulang na lang ay lumuwa ang aking mga mata sa pagkagulat. “Really?” Tumahimik siya sandali. “Well, it just shows that we are really meant to be.” Mabilis niya akong hinapit sa aking baywang at hinagkan sa mga labi. Ikinawit ko naman ang mga braso ko sa batok niya and only God knew what happened next. I cut my flashback before I answered him, “Usually, sa bahay lang ako nagbi-birthday eh. At saka, ano ka ba? Ang aga[1]aga pa para paghandaan ‘yan. May one month pa at hindi ako sanay sa magarbo, Liam. Gusto ko ay ‘yong simpleng kainan lang.” Nakangiting tinapik ko siya sa balikat. “I just want to give you the best birthday blast you could ever have, Diane. To think na ka-birthday ko pa ‘yong babaeng mahal na mahal ko? I will never make our birthdays together… simple.” Hinawakan niya ang isang kamay ko pagkatapos ay hinagkan ‘yon habang nagmamaneho. “Thanks for always making me feel special, Liam. Kahit naging tayo lang sa loob ng dalawang araw, araw-araw mo pa rin akong nililigawan. You never took me for granted. Most especially, you also love my family and that made my heart fell for you even more. I love you,” nakangiting sabi ko. Nagdadrama na naman ako. “Of course! My queen deserves all the special things in the world. You deserve to be treated this way and in the coming days that I’m with you. Also, your family was already my family the moment I met you. I love you more, Diane! Always remember that,” sabi niya sabay masuyong pinisil ang malambot kong kamay. Every time I’m with him, feeling ko, ang ganda-ganda ko talaga! Hay! Bakit ka ba ganyan, Liam? Palagi mo na lang akong tinutunaw!

Chapter 52

Diane’s P. O. V.

 Mamayamaya lang ay ibinaba na niya ako sa kalapit na Moonbucks Coffee Shop. Gano’n ang routine namin kapag hindi ako nagco-commute at mula roon ay lalakarin ko na lang papunta sa kumpanya. Ibababa niya ako sa Moonbucks, pagkatapos ay magpapalit siya ng sasakyan na nauna nang inilagay roon ng personal butler niya. Ayaw niya sana sa ganoong set-up dahil ayaw niya akong mapagod sa paglalakad, pero ako na rin ang nagpumilit sa kanya. Pagkatapos kong bumili ng paborito kong chocolate chip cream frappuccino ay nagulat pa ako nang makita ko si Lorenz na tahimik lang na nakaupo sa isang sulok ng coffee shop. Seryosong-seryoso ang mukha niya habang nagla-laptop to the point na hindi man lang niya ako nakita. Kaya naman nilapitan ko na ang bakla at biglang hinampas sa balikat. Aba’t ang gaga, mukhang first time ko pa yatang makikita na walang makeup! “Uy, sistah!” sigaw ko. Taas-kilay namang agad na nagtinginan ang iba pang mga naroroon sa puwesto namin sa lakas ng boses ko. Nagulat naman si Lorenz nang makita niya ako. Agad niyang sinara ‘yong laptop niya, nagmamadaling nilagay ito sa laptop bag at saka ako mabilis na hinila paakyat sa second floor kung saan ay wala pang gaanong tao. Ngayon ko lang napansin na… oh my God! If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Napanganga na lang ako sa kanya. Mabuti na lang talaga at hindi ko nabitiwan ‘yong frap ko. Mahal din ‘to, ano? But what happened to him? He was not the same Lorenz na nakilala ko sa university bilang malamya, malambot at malandi. Ngayon? Kulang na lang ay daigin niya pa si Liam sa pagiging lalaking-lalaki. Nakanganga pa rin ako nang magsalita siya, “Diane, okay ka lang?” Napalunok ako. Kinurap-kurap ko pa ang mga mata ko at saka ko sinipat-sipat ‘yong mukha niya—wala man lang siyang katiting na bahid ng eyeliner, foundation at lip gloss—na dati ay sobrang kapal. ‘Yong balikat naman niya ay sobra ding tigas, pati na rin ang mga braso niya. At hindi man lang talaga pumipilantik ang mga daliri niya ha? At wala ring kyutiks ang mga kuko ng bruha! “Oh my God, bakla! I-Ikaw ba talaga ‘yan? Anong nangyari? Teka, sinapian ka ba? N-Naaksidente ka ba?” pautal-utal na bati ko sa kanya. “Gaga! May naaksidente bang ganito pa rin kaganda?” tanong niya sa malanding boses. Mamayamaya ay tumikhim siya at nagsalitang muli, “Hmm, I mean… may naaksidente bang ganito pa rin ka-gwapo?” tanong niya gamit ang maton niyang boses, with matching kindat pa sa akinKung hindi ko lang alam na bakla siya ay baka nahulog na ang panty ko sa sobrang kisig at gwapo niya ngayon. Pero sa kabila niyon ay hinampas ko pa rin siya. “Uy, Lorenz ha! Pwede ba? Umayos ka nga! Naguguluhan ako sa’yo eh. H-Hindi ba alam ng mga tao rito na feminine ka by heart?” kunot-noong tanong ko sa kanya. Tumahimik siya pero makalipas ang ilang segundo ay nagsalita na rin siya. “I’m sorry, Diane… pero kayong dalawa ni Karen, pati na ang mga tao sa school natin ang hindi nakakaalam ng tunay kong pagkatao—na lalaki talaga ako. Kaya nga nagulat ‘yong mga tao sa ibaba no’ng tinawag mo akong sistah. Ang ingay mo, bakla!” paliwanag niya sabay ayos ng kurbatang tila nananakal sa leeg niya. Pabiro niya akong tinawag na bakla. Oh, eh ‘di wow! Nganga ulit ako. What should I say? Two years namin siyang naging classmate at best friend and yet, hindi man lang namin alam na nagkukunwari lang pala siyang bading—all these years. I could still remember the day that he transferred to our university. It was the same day he sat beside Karen. But speaking of her, parang may problema siya nang makausap ko siya sa telepono kagabi. I could hear that she was crying in short and sudden breaths. Ipinagsawalang-bahala ko na lang muna ‘yon at saka itinuloy ang interogasyon ko kay Lorenz. “I don’t get it, but why? Why do you have to disguise?” Iyon na lamang ang lumabas sa aking bibig. “I’m sorry if I had to keep a secret from the two of you. It’s a long story, Diane… but to cut it short,” malalim na buntong-hininga muna ang kanyang pinakawalan bago siya nagpatuloy sa sinasabi niya, “I—I, I’m…” “You’re what?” excited na tanong ko. Ang hilig niya talagang mambitin na minsan ay talaga namang nakakainis din. “I’m…” “Ano nga? Ikaw, Lorenz ha! Nauubusan na ako ng pasensiya sa’yo! Masasampal na kitang bruho ka!” pananakot ko habang pinanlalakihan ko siya ng mga mata. “I’m in love with Karen! Okay na?” namumulang pag-amin niya. “What! All this time and yet, hindi mo man lang sinabi sa’min?” Sobrang nagulat ako sa rebelasyon niya. “But if you truly love her, why do you have to lie to her? You should have told her from the very start and you should not disguise as gay in the first place!” “I didn’t lie to her, okay? I just chose not to tell anything about it. But do I have a choice, Diane? We both know na napaka-man-hater ni Karen. Eh torpe naman ako. Iyon lang ang naisip kong paraan para makalapit ako sa kanya,” namumula pa rin niyang tugon, habang nagtataas-baba ang Adam’s apple. Grabe, lalaking-lalaki ngang Lorenz ang kaharap ko ngayon. Bigla naman akong kinabahan dahil may naisip akong ibang bagay. “Uy, ikaw ha! Baka naman sa pagpapanggap mong bakla, sinamantala mong matsansingan si Karen ha!” He frowned. “Ano ka ba naman, Diane? And why would I do that? Ako nga ang palagi niyang sinasabunutan at binabatukan. Gusto ko lang makalapit sa kanya, makausap at makasama siya araw-araw. ‘Yon lang! Hindi ako maniac na stalker, ‘no? But I could be her handsome secret admirer!” tutol niya sa sinabi ko. Pagkatapos ay sumilay ang pilyong ngiti sa mga labi nito.

Chapter 53

Diane’s P. O. V.

Na-guilty naman tuloy ako kaya bigla akong napanguso. Nasobrahan naman ‘ata ‘yong pambibintang ko sa kaibigan ko. “Sorry naman po! Eh anong gusto mong isipin ko? Hindi nga kasi talaga ako makapaniwala! In two years, paano mo natiis na maglagay ng makeup sa mukha?” “Maybe because of my undying love for her? I am willing to endure being labeled as gay if that means I would be close to her!” He answered with sparks in his eyes. “Hmm… eh anong plano mo ngayon?” tanong ko bago ako sumipsip sa straw ng frappuccino na hawak ko. “Honestly? I don’t know. God knows how much I wanted to talk to her, Diane. I really wanted to admit my real identity and my true feelings for her, pero nasa Cebu pa rin siya hanggang ngayon. Siguro ay pagbalik na lang niya,” malungkot niyang sabi. Tinapik ko naman siya sa balikat. “I talked to her last night and she told me that she would come back here soon. Don’t worry, bro. I will help you,” may halong pang-aasar na sabi ko na hindi naman niya napansin. “Talaga, Diane? Thank you, thank you talaga!” Sa sobrang tuwa niya ay bigla naman niya akong niyakap nang mahigpit. Agad ko namang kinalas ang pagkakayakap niya sa aking balikat. Pakiramdam ko kasi ay parang may malisya na. Malaman ko ba naman na ‘yong taong nakilala kong bakla ay lalaking-lalaki pala? If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Oo na. ‘Wag mo na lang ulit akong yakapin. Sige na, papasok pa ako at male-late na ako,” natatawang sabi ko bago ako tumingin sa relo. Fifteen minutes na lang ay late na ako. Sayang din ang perfect attendance bonus. “Okay, sige… pero sabay na tayo. Doon din naman ang punta ko sa EGC eh. My father asked me to attend a business meeting there. I’ll give you a ride.” Inakbayan niya pa ako habang pababa kami sa hagdan. Agad ko rin namang inalis ‘yon. “Pwede ba, Lorenz? Kinikilabutan ako sa’yo eh! Huwag mo nga akong pag-practice-an diyan, maliwanag ba? Ibubuko ko kay Karen ‘yang sikreto mo, sige ka!” tumatawang pananakot ko sa kanya. “Ito naman, hindi na mabiro,” sabi niya at saka kami tuluyang lumabas ng Moonbucks at sumakay na sa sasakyan niya. Marami pa ring mga mata ang nakatingin sa aming dalawa. Napailing na lang tuloy ako. I guessed, my best friend just turned from a crazy gay into a stunning heartthrob. Mali pala, dahil malamang, heartthrob na ang tingin sa kanya ng mga tao rito matagal na. Lorenz and I separated our ways when we reached the VIP lobby. Dumiretso na ako sa Finance Department at siya nama’y hindi ko na alam kung saan nagtungo. Na-promote na rin pala ako rito as Payroll Supervisor simula nang maka[1]graduate ako. The EGC here was only a branch in Quego del Mar. It also had other branches in the Philippines and more branches across Asia, Europe and America. It was a chain of different businesses from constructions, electronics, gadgets, jewelry, media, hotels, and restaurants. “Ma’am Diane, good morning po. Kanina pa po tumatawag ‘yong secretary ni Sir Evangelista. Pinapapunta po kayo sa office, as soon as possible daw po. Dalhin niyo raw po ‘yong March Financial Report,” sabi ni Rizza—isa sa mga subordinate ko. “Okay, copy. Thanks, Rizza!” nakangiting tugon ko sa kanya. Pagkatapos niyon ay nilagay ko sa desk ‘yong bag ko at ‘yong frap. Nagmadali kong kinuha ‘yong USB at hard copy ng March Financial Report. Lumabas ako ng office namin at agad na tinungo ang elevator. Nasa fifth floor lang ang Finance Department, samantalang nasa twenty-second floor naman ang office ng mahal ko. I mean… ni Sir Liam! But, why all of a sudden? He could always ask for a soft copy via e-mail. Bakit kailangan pa niya akong papuntahin sa office niya? Hmm, I don’t have a clue. Pero baka naman miss na niya ako agad at gusto na naman niya akong makita! Napangiti at bahagya akong kinilig sa naisip ko. Unang beses kong makaka-akyat sa twenty-second floor ngayon. Nakita ako ng secretary niyang si Trixie at saka ako pinapasok sa office ni Liam. Sosyal kasi dalawa pala ‘yong opisina rito na magkatapatan. Siguro ay sa tatay niya ‘yong isa na hindi ko pa nakikilala dahil nasa America na nga ito kasama ang nanay niya. Nakatalikod siya sa akin habang nakaupo sa swivel chair. “Hi, Sir Liam. I have here the financial report that you asked,” nakangiti kong sabi. Yes, it’s Sir Liam. He’s my boss here, but outside? I’m definitely the boss! Pero nagulat na lang ako nang inikot niya ‘yong swivel chair para humarap sa akin. Dahil doon ay biglang napawi ang mga ngiti ko sa aking mga labi. Napalunok din ako dahil parang nanuyo bigla ang lalamunan ko kasabay nang matinding kaba sa aking dibdib. Kulang na nga lang ay mabitiwan ko rin ang mga dokumentong hawak ko. Nanigas na lang ako sa kinatatayuan ko dahil sa hindi maipaliwanag na takot… sa kabila ng katotohanang gusto ko nang tumakbo palayo. “Hi, Diane! Did you miss me? I so miss you already,” sabi niya bago siya makahulugang ngumiti sa akin. Kitang-kita ko sa mga mata niya kung paano niya ako suyurin mula ulo hanggang paa. Hindi ako agad nakapagsalita, bagkus ay lumunok na lang ulit ako. Pakiramdam ko ay biglang umurong ang dila ko at lahat ng salitang pwede kong sabihin ay tinakasan na ako. Anong ginagawa niya rito?

Chapter 54

Diane’s P. O. V.

 Bigla akong napaatras nang makita ng dalawang mata ko si Leandro. Bahagyang humigpit din ang hawak ko sa mga dokumento na para bang magagamit ko ang mga iyon bilang armas laban sa lalaking nasa harapan ko ngayon. Naka-gray siyang American suit at hindi katulad nang huli kong kita sa kanya, malinis na ulit ang mukha niya. Wala na siyang nangingitim na eye bags, maayos ang pagkakapostura ng buhok at wala na ring bigote’t balbas. Kamukha na siya ulit ni Liam… pero kailanman ay hinding-hindi siya magiging si Liam. “Hey! Is that the right way to welcome a long-lost friend? By stepping back?” nakangiting tanong niya habang unti-unti siyang lumalapit sa akin. “Am I not deserving to receive a welcome hug from my lovely Diane?” “K-Kailan ka pa bumalik?” tanong ko na parang may bumara sa aking lalamunan. Hindi ko na lang pinansin ‘yong sinabi niya, pero gusto kong masuka nang marinig ko ang term of endearment niya. My lovely Diane? Kahit kailan ay hindi ako naging kanya! “At least, concern ka kung kailan ako bumalik. Concern din naman ako sa’yo kung bakit ako nagbalik,” makahulugan niyang sabi. “So to answer you, kahapon lang. Anyway, congratulations nga pala. You are now a CPA and that’s nice. You became a board passer… not a cheap club dancer anymore!” patutsada niya sa’kin habang naniningkit ang mga mata, pero sinusuyod naman ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Pakiramdam ko ay biglang nag-init ang mukha ko sa sinabi niyang iyon. Pinagdiinan niya pa talaga ang mga salitang club dancer. Pero totoo naman ‘yon eh—naging dancer naman talaga ako noon at hindi ko kailanman ikinahiya ‘yon. “Oops, I’m sorry!” nang-aasar pa niyang pahabol. “Akalain mo nga namang nagtagumpay talaga si Liam na alisin ka sa club na ‘yon, ano? Bagay na hindi mo hinayaang gawin ko sa’yo noon. Tsk, I’m severely hurt!” He held his forehead na akala mo’y sumakit bigla ang ulo. Alam kong wala pa akong maipagmamayabang sa kanya ngayon, but still, I lifted my chin up. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “You don’t have to say sorry, Leandro. Dancer naman talaga ako noon eh. Now, if you will excuse me, I think I have to go. For all I know, ang boyfriend kong si Liam naman talaga ang pinunta ko rito… hindi ikaw.” Tumalikod na ako sa kanya, ngunit mabilis naman niyang naiharang ang katawan niya malapit sa pintuan. Dahil doon ay napaatras akong muli. This time, papunta naman sa direksiyon ng mesa ni Liam. “Nah-ah-ah! Not that soon, Diane. Why are you looking for Liam in my very own office? Boyfriend mo, pero hindi mo alam na ‘yong katapat talagang office ‘yong kanya?” senyales niya sa likuran. He was clearly insulting me and that made me want to be swallowed by the ground. Bakit ba kasi ang tanga ko? Pero bakit sinabi ng secretary ni Liam kanina na ito ang opisina ng boyfriend ko? Malamang ay tinakot lang din siya ni Leandro. Napaka-walanghiya talaga ng lalaking ito. “Stop looking for him, Diane. Nandito naman na ako ulit eh. Ang tagal kaya nating hindi nagkita. Miss na miss na kita! Ikaw, hindi mo ba ako na-miss? Hindi mo man lang ba ako yayakapin kahit saglit? Wala ka man lang bang ikukuwento sa akin?” He was being sarcastic while questioning me. “Wala naman akong dapat ikuwento sa’yo eh, and to answer your questions—hindi kita na-miss at lalong hindi kita yayakapin kahit isang segundo lang. Walang dahilan para ma-miss kita! Of all people, you better know that,” nakataas ang kilay at prangka kong sagot sa kanya. “Ouch, it hurts! As usual, lagi mo na lang akong sinasaktan,” he mockingly remarked. He even placed his right hand on his chest at umaktong nasasaktan. “You’re still the same Diane na nakilala ko… mataray, suplada, pero ubod nang ganda. Kaya ang sarap maging patay na patay sa’yo eh, alam mo ba ‘yon?” Nakalapit na siya sa akin kung kaya’t nagkaroon siya ng pagkakataon para hawakan ako sa kaliwa kong pisngi. Agad ko namang tinabig ‘yong kamay niya, dahil wala na akong ibang aatrasan. Nakasandal na ang ibabang parte ng katawan ko sa mesa niya at bahagya na akong nakaliyad. Kinulong niya ako nang ilagay niya ang mga kamay sa ibabaw ng mesa. “Well, kung wala kang ikukuwento… puwes ako, meron… at sobra kang macu-curious sa sikretong sasabihin ko sa’yo,” seryosong sabi niya. Hindi ko siya inimik bagkus ay umiwas lamang ako ng tingin. Nilapit naman niya ang mukha sa tainga ko, saglit na hinaplos ang buhok ko at saka siya bumulong sa akin… “Do you remember what happened to you almost four years ago? One night way back May 2005?” Hindi man ako nakatingin ay alam kong nakangising aso siya sa akin. I frowned. Ayoko na sanang pansinin pa ‘yong sinabi niya pero hindi ko alam kung bakit bigla na lang sunod-sunod na kumabog ang dibdib ko na wari’y kinakabahan. Aaminin kong nakuha niya ang atensiyon ko kung kaya’t tumingin ako sa kanya. “W-What do you mean? What are you talking about?” nagtatakang tanong ko habang sinasaksak ko siya ng mga tingin ko. “I really loved the way you look at me like that, Diane… and that made me want to kiss you,” he huskily said while leaning closer. Dahil doon ay ibinaling ko na namang muli ang mukha ko sa ibang direksiyon. “So, you really don’t remember anything huh? Kinda exciting, but don’t worry. I’ll make sure that you will remember everything… by bits and pieces. All you have to do is trust me—” I could see from my peripheral vision na hahawakan niya pa sana ang dalawang balikat ko nang biglang bumukas ‘yong pinto at naputol ang iba pa niya sanang sasabihin. “Anong nangyayari dito?” Agad akong tumingin sa may pinto. ;Thank God, it’s Liam! Pagkakita ko sa kanya ay nawalang parang bula ang lahat ng takot at kaba na kanina lang ay naghahari sa buo kong katawan. Mabilis akong nakaalis sa pagkakakulong sa akin ni Leandro at agad akong lumapit kay Liam. With him, I’m totally safe! “Hey, bro! Long time no see… aren’t you happy to see me?” Nakangiti pero may halong pang-aasar na sinabi ni Leandro sa kuya niya. “So, nagtagumpay ka rin talagang maialis sa club si Diane ha? Congrats!” Bumaling naman sa akin si Liam. “Diane, kindly go back to your office. I’ll come to you afterwards. Mamaya na lang tayong dalawa mag-usap.” I nodded. “Hmm, okay. But how about these reports that you asked from me?” tanong ko. Para na naman akong natutunaw sa lalim ng pagkakatitig niya sa akin ngayon. “This is not my office and I didn’t ask for anything, Diane. If I would, you don’t have to waste your time just to come here dahil ako mismo ang lalapit sa’yo. You can now leave us.” Ramdam ko ang inis sa boses ni Liam. Halatang nagpipigil lang siya. Matiim niyang tinitigan si Leandro nang sinabi niya ang mga katagang ‘yon. From there, I knew that it was all Leandro’s plan na papuntahin ako rito. Naisip ko na ‘yon kanina eh, Liam should have e-mailed me for these reports. Kung bakit naman kasi napaka-naive ko. I just heaved a deep sigh out of hopelessness. Mukhang mag-aaway na naman silang magkapatid nang dahil lang sa akin. Nakalabas na ako ng pinto pero hindi ko pa naisasara ‘yon nang buo nang marinig kong muling nagsalita si Leandro. “So, you don’t really want Diane to hear what I am going to say huh?” He sounded too sarcastic. Teka, tungkol saan ba ‘yon at bakit? Ano ba talaga ang kailangan niya sa akin? Ano ba ang dapat kong marinig?

Chapter 55

Leandro’s P. O. V.

 Seeing how Diane was still gorgeous after months of being away from her already made my day. She was still a beauty as she had always been. She had gotten more voluptuous than before and that filled my sexual fantasies even more. If we were not just here, I could have ripped up her clothes. But seeing my brother storming off here just ruined our supposedly perfect moment together! Wrong timing na Liam! Pahamak talaga kahit kailan! I was supposed to tell Diane everything that I knew about her abduction four years ago. Alam kong kapag nalaman niyang si Liam ang sumira sa buhay niya, mabilis pa sa alas-kuwatrong hihiwalayan niya ito. For that, I would be able to get her back. Tutal ay ako naman talaga ang nauna sa kanya… bago pa may nangyari sa kanilang dalawa ni Liam! Bago pa man siya gahasain nito. What I didn’t get was the fact na bakit walang naaalala si Diane sa kung ano mang nangyari sa kanya? Was it amnesia caused by the traumatic experience that she had? It was the last week of September when I went to the States to heal my broken heart caused by Diane and Liam officially being in a relationship. Just to forget everything, kung saan-saang night clubs ako nakarating at kung sino-sino ang aking mga naka-one-night stand sa bawat gabi. But there was still one thing that would never change—I still loved Diane. I still wanted her to be mine and I would do anything just to get her back! One night, hindi sinasadyang nakita ko sa club ‘yong isa sa mga tropa ni Liam. If I wasn’t mistaken, it was Steve—one of those sued by Dad and Mom by betraying Liam about three and a half years ago. I didn’t know the whole story, but this would be the right time to know about it by asking him. I just hoped that he would actually speak and spill the beans! “Hey, bro!” Nilapitan at tinapik ko siya sa balikat. Medyo nagulat pa nga siya nang makita niya ako dahil mukhang lasing na rin siya. “L-Leandro? Liam’s brother, right?” tanong niya sa akin. Liam’s brother? If only this moron knew that I wouldn’t feel that way anymore! “Yes, bro! So, how’s life after being convicted huh?” Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa at umupo na ako sa tabi niya. Mabuti na lang at wala siyang babaeng kasama rito, dahil baka hindi ko siya makausap nang maayos. Natahimik naman siya sandali bago siya nagsalita, “Man! It was great to be in jail for six months.” Then, he sardonically laughed. “After that, I came here and I never went back to the Philippines. That country stole my freedom!” The end of lips curved into a smirk. Sa totoo lang ay wala akong oras pakinggan ang mga kadramahan niya sa buhay. Isang bagay lang naman talaga ang gusto kong malaman—kung ano ang tinatagong baho ni Liam na maaari kong gamitin para paghiwalayin silang dalawa ni Diane. I then narrowed my eyes when I asked him, “Do you still remember what happened why you were sued by my parents, bro?” “Why are you asking me? Don’t you want to ask Liam about it?” He was already tipsy at nagsisimula na akong mainis. “Well, simply because we are not in good terms at the moment.” I answered him. “Uh oh! Don’t get me wrong, dude. I knew the two of you—you were really close to each other. You were even more than conjoined twins. How come you’re not in good terms now? Oh! Let me guess, men usually fight because of a woman.” Pagkatapos niyon ay sobrang lakas siyang tumawa. Halos nakapikit na nga rin siya sa tindi ng kalasingan. “You’ve guessed it right then. So, what about that three years ago huh? What really happened?” Medyo nauubusan na ako ng pasensiya rito, pero hindi pa rin nagsasalita ‘tong bwisit na Steve na ‘to. “Woah! It’s a one of a kind experience for Liam on his birthday bash, dude! We brought a girl in his pad as our birthday gift for him. He was so lucky! I think, she’s not a prostitute or a whore. She was so beautiful—damn beautiful that I wished, I was Liam at that time. And your brother? Fuck! Still a virgin for twenty-three years of his life? Would you believe that?” He paused for a while before he continued, “I really thought that he was gay. I first experienced sex when I was fifteen, what did he do for twenty-three years? Well, that was the main reason why we mixed sex drugs in his wine and after that, we let him do whatever he wanted to do with that girl. He raped her and that event led me to jail after!” He said a lot of things but mentioning a certain girl who was raped by my brother was the one that caught my attention. I suddenly sweated with fear because I didn’t like where our conversation would go. “Were you able to know who’s that girl, bro?” My eyebrows furrowed. “Wow! You two were really brothers, huh? When Liam and I saw each other again last year, he asked me the same thing! He wanted to find that girl to personally say sorry to her, even if that girl might put him in jail. It was a good thing that I could still remember her name. Wait, what was it again? Hmm…” sabi niya. Medyo tumungo na ang ulo niya senyales na patulog na talaga siya. “What’s her name, bro?” I clenched my teeth as I grabbed his collar. Hindi ko alam kung bakit lubusan na akong kinabahan—to the point na gusto ko na talagang hilahin ‘yong dila niya! “Hell, yeah! I remember now… based on her identification card, her name was something like Dayana? No, Dayanera or Dayanara. Yeah, it was a certain Dayanara. Dayanara Clariz.” He intoxicatedly confirmed before he finally slept in front of me.

Chapter 56

Leandro’s P. O. V.

 Wait, what! Did I hear it right? Did he really say Diane’s real name? Was it clearly Dayanara Clariz or my ears were just fooling me? “Bro, wake up!” Sinubukan kong tapikin nang malakas ang mukha ni Steve para lang magising ito, ngunit lango na talaga ito sa alak. I had no other choice but to let go of him, dahil mukhang hindi na talaga ito magigising. Tang-ina! Sa lahat naman ng babae sa Pilipinas, bakit si Diane pa? No! I wish, I was just wrong. I just hope na kapangalan lang talaga ni Diane ang babaeng ‘yon! Marami naman sigurong Dayanara sa mundo eh, hindi lang si Diane. At saka, sa tagal niyon? Hindi na maaalala ni Steve ang eksaktong pangalan niya! But come to think of it, Leandro. The time na bumalik sa Pilipinas si Liam—that was almost the same time na may natanggap si Diane na bouquet with a fucking note: “Now that I found you, I will never let you go. Not now, not anymore!” —L That initial L could mean Liam and it confirmed that he was searching for Diane. So when he finally found her, he would never let her go? Kaya inagawan niya ako? Ganoon ba ‘yon? If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Tang-ina lang talaga! Alam kaya ni Diane na si Liam ang gumahasa at sumira sa buhay niya? Kaya ba siya naging dancer na lang sa club ay dahil sa naging karanasan niya? Na-trauma kaya siya? I would go back to the Philippines because I better warn Diane. Wala na akong pakialam kung hindi na siya virgin, huwag lang siyang mapupunta kay Liam! I stopped reminiscing when Liam dragged me out of my reverie. “Bakit? Ano bang gusto mong sabihin kay Diane ha?” Nginitian ko siya nang nakakaloko. “Ikaw? Baka gusto mong magkuwento about what really happened four years ago… on the night of your steamy twenty-third birthday, Kuya Liam?” Pinagdiinan ko pa talaga ang mga salitang steamy at kuya. Matiim at matagal niya akong tinitigan pero hindi siya nagsasalita. I knew that I caught him off-guard and based on his facial expression, he suddenly became vulnerable. His helpless reaction confirmed my thoughts na hindi pa niya ‘yon sinasabi kay Diane dahil natatakot siyang kapag nalaman ni Diane ang katotohanang iyon ay agad siyang iiwan nito. “Did you tell her already? Or you want me to tell her and—” I wasn’t able to continue my sentence because he already cut me off. “Shut up!” malakas na sigaw niya na hindi ko naman ikinatinag, kahit kitang-kita ko na ang mga litid na naglalabasan sa leeg niya. “Oh! Easy, bro! Wala pa naman akong sinasabi eh nagkakaganyan ka na? Wala pa akong ginagawa, pero akala mo naman ay inagawan na agad kita ng lollipop! Pwede ka namang makiusap sa akin para hindi ko sabihin kay Diane ‘yong totoong nangyari, hindi ba? Hindi ‘yong ganyang hindi pa ako tapos magsalita ay naninigaw ka na agad!” pang-aasar ko sa kanya na sinamahan ko pa talaga ng nakaka-insultong tawa. Galit siyang lumapit sa’kin at isinalya ako sa mesa ko. Sa lakas niyon ay may mga nahulog na gamit mula roon. Hinawakan niya ‘yong kuwelyo ko at bahagyang itinaas ‘yon. “You don’t know the whole story so shut the fuck up, Leandro, or else—” siya naman ang pinutulan ko ng sasabihin. “Or else what?” Umiling ako. “Did you really think that I’m afraid of you, Liam? I’m not and you know that more than anyone! I just wanted to get what’s mine from the very start.” Naniningkit ang mga matang nginisian ko na naman siya nang nakakaloko. ‘Yong ngising nakakapikon. “No one is yours, Leandro! Not even Diane, so stay away from her. Stay away from us!” Nagtatagis ang kanyang mga bagang nang sinabi niya ang mga katagang ‘yon. Halos maputulan na rin siya ng ugat sa leeg sa sobrang panggigigil sa akin. “You know what? You are only fooling her! If you truly love her, don’t you think she deserves to know the truth? Haven’t you realized that you actually raped her on the night of her birthday? While you are enjoying that night, she must be despising it!” I wanted to attack his conscience. Hindi pa niya nagagahasa si Diane, alam ko nang magka-birthday silang dalawa. Then, I continued. “You don’t have any plans of telling her, right? Dahil natatakot ka na kapag nalaman niya ang buong katotohanan, ora-mismong iiwan ka niya?” pasigaw na buwelta ko sa kanya. Hindi siya nagsalita. Binitiwan lang niya ang kuwelyo ko at tumalikod sa akin. Aaminin kong muntik akong ma-out of balance sa lakas niya, kung hindi lang nakasuporta ang mesa sa likuran ko. Palabas na siya sa opisina ko nang muli akong magsalita, “Leave Diane and I won’t tell her the truth.” “Over my dead body!” sagot niya sa akin pagkatapos ay padabog niyang isinara ang pinto na lumikha ng malakas na kalabog. I didn’t know why but what he said literally gave me an idea. A selfish idea to finally get Diane back!

Chapter 57

Liam’s P. O. V.

 Damn you, Leandro! How did he know about what happened four years ago? Hindi kaya aksidenteng nagkita silang dalawa ni Steve sa States? Shit! Hindi ako dapat magpakontrol sa kapatid kong ‘yon. Kahit anong gawin niya ay hindi niya ako matatakot. I would never let him manipulate my feelings for Diane. I wouldn’t let him control my life and I would never give his demands. Damn it! I was breathing heavily dahil pinipigilan ko ang sarili kong patulan siya. Yes, he was right. Diane deserved to know the whole truth. I wouldn’t keep it from her in our entire lives but now was definitely not the right time. But when is the right time? Kapag masyado nang malalim ang pagmamahal niya para sa’yo? Until it comes to a certain point that she can no longer handle the situation once she learns the truth? usig ng konsensiya ko. Shit! Ano ba ang dapat kong gawin? Bakit pagdating kay Diane ay hindi ako makapag-isip nang maayos? God knew how much I loved her. I really do. But I knew that once she learned about that damned fucking truth, she would leave me without even thinking twice. I already considered that possibility from the start but now? Hindi pala ako handa… dahil hindi ko siya kayang mawala! Umpisa pa lang ay plano ko naman nang sabihin sa kanya ang buong katotohanan, pero natakot ako. Wala sa mukha niya ang nakaka-alala sa ano mang bakas ng kahapon, kaya sino ako para ipaalala pa sa kanya ang lahat nang iyon? Sasaktan ko lang siya sa kasalanang nagawa ko sa kanya noon. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Hindi ko naman akalaing mahuhulog ako sa kanya nang ganito—to the point na pagdating sa kanya ay parang hindi ko na kilala ang sarili ko. I suddenly became a coward because I wouldn’t want to lose her. Lumabas ako ng opisina ni Leandro at naniningkit ang mga matang agad kong binilinan si Trixie. “Cancel all my meetings and appointments for the whole day. Tell Eric to prepare my private jet now!” “Okay, sir…” mabilis niyang tugon at saka nag-type sa laptop. Papunta na ako sa elevator nang lingunin ko siya. “And Trixie, don’t you ever follow any of Leandro’s instructions ever again. Because the next time you will do that, you will be fired! Understand?” seryosong sabi ko sa kanya. “Y-Yes, sir. I—I’m sorry, it won’t happen again…” nakayukong sabi niya. Dire-diretso lang ako sa elevator at nang makapasok ako roon ay agad kong pinindot ang fifth-floor button. Hindi na ako makapaghintay na muling makita ang babaeng mahal ko. I loose my tie dahil parang sinasakal ako ng sitwasyon. Nasa labas pa lang ako ng sliding door ng Finance Department, dinig na dinig ko na ang mga nagtitiliang babae sa loob nito. Sobrang lakas kaya rinig na rinig hanggang sa labas. “Uy, boyfriend mo ba ‘yon? Umamin ka!” “In fairness, bagay kayo ha? Gwapo, tapos maganda!” “Ang gwapo nga niyon, kaso eh isnabero. Waley ang beauty ko!” “Nakita kaya kita, Diane. Inakbayan ka pa niya sa Moonbucks. Inggit much!” “Noong umakyat kaya ako, nakita ko pang yakap-yakap siya niyon. Umalis na lang ako, nahiya ako eh. Parang nasa teleserye lang ang peg!” Agad na kumulubot ang noo ko sa mga narinig. Wait! Are they talking about Diane being hugged by another man? And who’s that fucking man who dared to touch my woman? Nagmamadaling pinindot ko ang code sa labas. Kunot-noo akong pumasok sa loob ng office nila at agaran namang nagsipag-balikan sa kanya-kanyang puwesto ang tingin ko’y mga nagku-kuwentuhang babae kanina. Si Diane ang nasa bungad na cubicle kung kaya’t hindi na ako nahirapang puntahan siya. “Diane, in my office… now! Bring those January to March financial reports with you.” My voice got louder than usual. Hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong nainis. Agad naman siyang nataranta sa pagkuha ng kung anong folder at mabilis na sumunod lang sa akin. Nasa elevator na kami pero hindi pa rin ako nagsasalita. Hindi rin naman nagsasalita si Diane, but I could see from the corner of my left eye that she was glancing at me. Siya ‘yong may gustong huwag ipaalam sa mga tao rito ang kung ano mang namamagitan sa aming dalawa, kaya hindi malabong mangyari na may ibang manligaw sa kanya. It was a good thing na puro sila babae sa Finance Department, pero hindi pa rin ako dapat na makampante. Kahit magsama-sama pa silang lahat, litaw na litaw ang ganda ni Diane. Palagi ko silang nakikita na magkakasama sa cafeteria tuwing lunch time at hindi ako tanga para hindi ko makitang ang atensiyon ng halos karamihan ng mga lalaking naroon… ay nakapako lang sa girlfriend ko. I tried not to act like a jealous boyfriend, but I just couldn’t help myself. When it comes to Diane, I was quite selfish. The elevator door opened on the twenty-second floor. Handa na sanang lumabas si Diane nang sinara ko ‘yon at pinindot naman ang fortieth-floor kung saan naroon ang rooftop. “Hmm, fortieth floor? But I thought… sa office niyo po tayo pupunta, sir?” inosenteng tanong niya pero hindi pa rin ako nagsalita. Nakarating na kami sa rooftop at nang wala akong makitang tao roon ay hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Maingat na isinandal ko siya sa glass door at walang paalam kong inangkin ang mga labi niya. Hinawakan ko ang mga panga niya at lalo kong pinagsawa ang sarili kong damhin kung gaano kasarap ang mga labi niya. Her lips really tasted like my favorite wine. Nakalalasing at nakaka-relax at the same time! Nabigla siya noong una, pero ilang saglit lang ay naramdaman ko namang gumanti na rin siya ng mga maiinit na halik sa akin na lalo lamang nagpatindi sa nararamdaman ko para sa kanya. Those kisses proved me na ako lang—and those were enough for me not to doubt. I couldn’t help myself but suck her tongue when she gave me full access to it. Ilang saglit pa ay gumapang na ang mga labi ko sa kaliwang panga niya hanggang sa mapunta na ‘yon sa kanyang leeg. Gumapang ang mga kamay ko sa magkabila niyang dibdib. I was ready to unbutton her blouse when I was able to control myself. I just kissed her lips back but I just couldn’t get enough of it. I wanted more… pero hindi naman namin ‘yon pwedeng gawin dito. “I love you, Diane…” I said in between our warm kisses. God knew how much I loved this woman. I just wanted to be with her every second and every minute of my entire life. Kung pwede nga lang na pakasalan ko na siya agad, gagawin ko kahit ngayon pa. Gagawin ko—huwag lang siyang mawala! We were both catching our breaths when we parted our lips. I knew I ruined her lipstick but not her usual red lips. Nang dahil sa hingal ay nagtataas-baba ang kanyang dibdib.

Chapter 58

Liam’s P. O. V.

 “H-Here… the January to M-March financial reports that you asked, sir…” sabi niya sabay abot sa akin ng green na folder. Kaya pala hindi niya ako mayakap nang maayos kanina ay dahil lang pala sa folder na ito. “Did you really think that I need these files?” Nakangiting kinuha ko ‘yong folder at saka ko inilapit ang bibig ko sa kaliwang tainga niya. “I just need an alibi para masolo kita, sweetheart!” Kinagat ko pa nang bahagya ang kanyang punong-tainga dahilan upang mapasinghap siya. “Sir, there’s a right time for everything,” nakangiting sabi niya. “But for now, we have to go back to our work, sir. May tatapusin pa akong balance sheet.” Tila nang-aasar na sabi niya sa akin nang banggitin niya ang salitang ‘sir.’ Idinampi ko ang labi ko sa leeg niya. “Stop calling me ‘sir’ when it was only the two of us o nami-miss mo lang talaga na parusahan kita?” “Halos linggo-linggo mo na nga akong pinaparusahan eh,” sabi niya bago nilagay ang kanang hintuturo sa mga labi ko, bago ito unti-unting bumaba sa leeg at sa dibdib kong halos kita na dahil sa nakabukas na unang tatlong butones ng polo ko. “Don’t tempt me here, sweetie.” I quickly pecked on her lips. “Anyway, I would like to ask you something. I heard, there’s this handsome guy who hugged you this morning? Who was he?” I narrowed my eyes while asking. Nagtaka ako nang bigla na lamang humagalpak nang tawa si Diane. But I must admit that her laugh seemed like music to my ears. Hindi nakakasawang pakinggan. “Hindi ko alam na seloso ka pala, Liam ha? Wala ‘yon. Si Lorenz lang naman ‘yon, remember him? ‘Yong bessy namin ni Karen na bakla, tapos malalaman ko na lang kanina na lalaking-lalaki pala?” Namimilog ang mga matang kuwento niya. I nodded. “I remember him and yeah, he’s a straight guy. Kaya nga nagtataka rin ako kung bakit ang lambot niyang kumilos sa university niyo… lalo na noong in-interview niyo ako para sa thesis niyo. Naka-makeup pa ang loko-loko! Hindi kaya may gusto ‘yon sa’yo kaya nagpanggap at nakipagkaibigan sa inyo?” I creased my eyebrows. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Umiling siya. “Nah! Wrong assumption, lover boy. Ikaw, seloso ka ha! Kanina kasi, aksidenteng nakita ko siya sa Moonbucks. Tapos umamin siya sa akin na nagpanggap daw siyang bakla dahil may gusto nga siya kay Karen at gusto niyang makalapit doon… kaya huwag kang paranoid diyan, okay? Sabi ko, tutulungan ko siya kay Karen. Sa sobrang tuwa niya, niyakap niya ako. ‘Yon lang ‘yon, ‘no? Sus, seloso. Sa’yo lang ako, ‘no!” “Talaga?” tanong ko sa kanya. Nagsimula na kaming maglakad papunta sa gitnang bahagi ng helipad. “Oo naman,” nakangiting sagot niya. Akala ko naman ay kung sino nang lalaki ‘yon na nagtangkang bumastos sa mahal ko, si Lorenz lang pala. Para tuloy akong nabunutan ng tinik sa dibdib. Napangiti na lang ako sa sarili ko, obvious bang nagselos ako? Hindi naman eh. Inayos ko na lang tuloy ang kurbata ko. Ang init kasi. “Excuse me, sir. The jet is now ready,” sabi ng personal pilot kong si Eric. Tumango naman ako, senyales na mauna na siya roon. I knew how to fly a jet, I even have a license. Pero gusto kong mas ma-enjoy namin ni Diane ang mga sandaling ito. “Huh? Saan ka pupunta?” nagtatakang tanong sa akin ni Diane. Minsan talaga ay napaka-naive niya and I had to understand that. Kaya hindi ko rin siya masisi kung bakit madali lang siyang napapunta ni Leandro sa opisina nito kanina. “The right question should be… saan tayo pupunta? Tara!” Hinawakan ko ang kamay niya at hinila siya papunta sa jet kong kasya lang ang limang tao kasama na ang piloto. Inalalayan ko siya para maingat siyang makaakyat doon. “Careful, sweetie!” Pag-akyat namin ay agad kong tinabihan at inakbayan si Diane to make her feel at ease. Then, I gave a go signal to Eric na paliparin na ‘yong jet. “Hmm… teka, Liam! S-Saan ba tayo pupunta?” nag-aalalang tanong ni Diane habang umaangat na kami palayo sa rooftop. “You’ll see when we get there.” Kinuha ko ang jet laptop ko at nagkunwaring busy. “Pero, Liam… may trabaho pa tayo. Buti ikaw, may laptop ka rito!” “It’s okay! I’m the boss, remember?” Hinawi ko ang ilan niyang buhok na tumakip sa kanyang mukha at saka inilagay ang mga iyon sa likuran ng tainga niya. “Pero hahanapin ako ni Miss Shey. At saka, deadline ng balance sheet ko bukas,” hindi mapakaling tutol niya. Si Ate Shey ang Department Manager nila. She was like a sister to me. In fact, she was my closest cousin. Ate Shey was one of the major stockholders of EGC who didn’t want to accept the Vice President position. She was one of the people I looked up to. Sadyang napaka-humble na tao. “Naipagpaalam na rin kita sa kanya kanina. Sabi ko, igagala ko muna ‘yong girlfriend ko! Eh hindi niya natiis ang puppy eyes ko, kaya pumayag agad siya sa request ko. No further questions asked. At saka Sabado bukas, papasok ka? Malakas ako kay Ate Shey kaya sa Monday na ang deadline mo!” I winked at her. “Huh? A-Alam niya ‘yong t-tungkol sa ating dalawa?” namumutla niyang tanong. “Don’t worry, okay? Ate Shey is like an older sister to me. She’s my second cousin actually. Obviously, kahit itong si Eric ay alam naman ang tungkol sa atin… hindi ba, pre?” Tinapik ko ang kasama naming pilot na nangingiti lang na tumango at nag-thumbs up pa sa amin. “P-Pero—” “No buts, no ifs, Diane. Malapit na tayo,” excited na sabi ko sa kanya. “I—I have fear of heights, Liam!” Tumingin ako sa kanya at nakita ko ngang nagkukulay-suka na ang mukha niya sa sobrang putla. Pati na ang mapupula niyang mga labi ay halos mamuti na. But in my eyes, she was still beautiful. I set my laptop aside and just focused on her. She was also trembling but I placed her head on my shoulder and said, “Just lean on me, relax and close your eyes, sweetie. I’m just here. Trust me, mawawala rin ‘yang takot mo.” I assured her. Masuyo ko siyang hinagkan sa noo, while filling the gaps between her fingers. She just nodded, hanggang sa namalayan kong nakatulog na pala siya. Mga ilang minuto pa ang lumipas ay tanaw na namin ang Bonito Island¹ sa Batangas. Nang malapit na nga kami sa mas maganda pang anggulo nito ay saka ko ginising si Diane. _________________________ Bonito Island¹ is located in Barangay Pisa, Tingloy, Mabini in Batangas about halfway between the pier of Batangas and Puerto Galera. What is the buzz about this island destination is that it forms a ‘heart’ symbol. Yes, the formation of the island itself is a ‘heart’ surrounded by a wide array of white sand and blue-colored water.

Chapter 59

Diane’s P. O. V.

I didn’t expect na sa pagpunta lang namin ni Liam sa rooftop ay agad-agad na kaming sasakay sa private jet niya. It was indeed my first time at hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala. In addition to my fear of darkness, I also had this fear of heights. Hindi ko kayang tumagal sa kahit na anong mataas na lugar basta nakikita ko ‘yong ibaba. Pakiramdam ko, ano mang oras ay mahuhulog ako. “Diane, wake up! We’re here. Look,” sabi ni Liam na sinasabihan akong tumingin daw ako sa ibaba. Hindi naman talaga ako nakatulog eh. Gusto ko lang pumikit at ipaksiksikan ang sarili ko sa kanya para hindi ko maramdamang nasa mataas na lugar kaming dalawa. Umiling ako. “Ayoko. Natatakot ako, Liam!” “Don’t be. When you had your fear of darkness… kasama mo rin ako, ‘di ba? Trust me, you can do this. Sabay nating haharapin lahat ng takot mo, Diane. I’ll protect you no matter what.” He smiled with assurance. Napakaganda ng ngiting ibinibigay niya sa akin ngayon na talaga namang nakakahawa. Ayoko pa sanang tumingin pero napilit din niya ako sa huli at pagtingin ko… napanganga na lang talaga ako! Wow! Bigla yatang nawala ang fear of heights ko. As in! Gustong-gusto ko ang nakikita ko, dahil alam ko kung nasaan kami ngayon. Nakikita ko ang isla na hugis-puso at literal na tumalon ang puso ko nang dahil doon. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Bonito Island,” mahinang sambit ko sa pangalan ng lugar. “Y-You know this island?” nagtatakang tanong naman sa akin ni Liam. “Of course, why wouldn’t I? Mabini, Batangas was my father’s hometown and—” bigla akong natigilan. Bigla akong nalungkot nang maalala ko ang pagkamatay niya. I missed him so much. It has been a while since I last saw him, kailan ko kaya siya madadalaw ulit? “And?” tanong niya sa akin. “Wala naman.” Pinilit kong maging masaya kung kaya’t ngumiti na lang ako sa kanya. “How did you know about this place?” tanong ko habang nakatingin pa rin sa ibaba. Hindi ko na rin napigilan ang sarili kong tingnan ang kalapit na lugar. “I’ve known this place since I was sixteen, because I used to dive here. I also promised myself to bring here the woman that I’m going to marry someday. I wanted to surprise you and yet, ako ang na-surprise!” Bakas sa mukha niya ang panghihinayang. “It’s okay, Liam. Ano ka ba? I’m still surprised, really! Batangas ang province namin but I haven’t been here in Isla Bonito at lalong hindi ko pa ito nakita sa ganitong view. Thanks because you let me experienced this!” sabi ko pagkatapos ay mabilis ko siyang hinalikan sa pisngi. “Sa pisngi lang? Baka rito, pwede?” Ngumuso naman siya habang nakapikit, senyales na gusto niyang halikan ko rin siya sa kanyang mga labi. Tumawa ako. “Ewan ko sa’yo! Ang dami mo na ngang halik sa’kin kanina eh!” Inilagay ko ang palad ko sa nguso niya at saka ko pabirong inilayo ‘yong mukha niya. “But seriously, Diane… if I would ask you to m-marry me someday, w-would you say yes?” seryoso ngunit pautal-utal na tanong niya sa akin na akala mong kung sinong teenager na nauutal sa harap ng crush niya. “Hmm, pag-iisipan ko…” sagot ko at saka ko siya nginitian nang nakakaloko. But deep inside, kinikilig ako. Sino ba naman ang hindi kikiligin sa kakisigan ng boyfriend ko? “Ang daya mo,” nakangusong sabi niya na tila nagtatampo. Kung alam mo lang na ayaw na kitang pakawalan pa, Liam… at handa akong magpakasal sa’yo kahit saan agad-agad! Matagal pang umikot-ikot ‘yong private jet niya mapalapit man o mapalayo sa isla. Ang dami ko ring iba’t ibang views na nakuhaan gamit ang cell phone ko. Siyempre, may selfies din kaming dalawa ni Liam. Mas marami nga lang sa cell phone niya dahil mas maganda ang camera niyon. He even operated a drone and taught me how to capture some perfect photos. Nagulat ako kasi may packed lunch din pala kami na mukhang in-order niya pa sa Japanese restaurant. Ala-una y media na pala. Hindi ko man lang namalayan, pero sadyang napakabilis lang talaga ng oras kapag nag-e-enjoy ka. Grabe, ang dami ko ring nakain! First time kong na-experience ang ganito—ang kumain habang nasa itaas kami at tanaw ang napakagandang Isla Bonito. Bonus na kasama ko pa ang taong mahal na mahal ko. Today, I conquered my fear of heights. Napakasaya ko. Sana lang ay kasama ko rin sina Mama at ang dalawang kapatid ko habang nakikita ko ang napakagandang tanawin na ito. Alas-kuwatro na rin ng hapon nang makabalik kami sa rooftop ng EGC. Nagpasalamat si Liam kay Eric bago kami pumasok sa glass door at tinungo ang elevator para bumalik na sa kanya-kanya naming mga opisina. Nasa loob na kami ng elevator nang magsalita ako, “Thanks for making me feel special again, Liam. My heart is just full of happiness and it was all because of you.” Hinawakan ko ang pisngi niya at mabilis kong dinampian ng halik ang mga labi niya. Bahala na kung makita kami sa CCTV camera. “Anything for you, Diane. I’m glad, you enjoyed it. Next time, isasama natin sina Mama, David at Denise para makita rin nila iyon.” Hinagkan naman niya ako sa noo. “I just want you to promise me one thing, Diane. Please don’t talk to Leandro when I’m not around. Please?” He was clearly pleading at me with his mesmerizing brown eyes. For that, I couldn’t say no to him. Sa sobrang saya ko ngayong araw na ‘to ay hindi na ako nagtanong pa kung bakit. Nakalimutan ko na rin ‘yong sasabihin sana ni Leandro sa’kin. Nakangiting tumango na lang ako kay Liam. “Okay! Para sa’yo, iiwasan ko si Leandro… promise!” If avoiding Leandro would make Liam at peace, then I would do it. Bumukas ang elevator door at iniluwa kami niyon sa fifth floor. Nagulat pa kaming dalawa nang makita namin si Leandro na may kasamang napakaganda at napakaseksing babae sa suot nitong red fitted dress. She was a brunette with white skin and she was clearly showing her intimidating cleavage. Mukha siyang may ibang lahi at mas maputi pa nga siya kumpara sa akin. I could say that she was liberated based on her looks. “Hi, babe… I miss you!” All of a sudden, that girl or should I say, that whore, haughtily kissed Liam’s lips na parang walang ibang taong naroon.

Chapter 60

Diane’s P. O. V.

 Gustuhin ko mang umiwas ng tingin ay hindi ko magawa. Gustuhin ko mang sabunutan ang babaeng ito ay para bang napako na lang ako sa aking kinatatayuan habang lihim na nasasaktan at nakatingin lang sa kanilang dalawa ni Liam. Hindi ko alam kung bakit parang may matulis na bagay na bigla na lang tumusok sa dibdib ko sa nakita ng dalawang mata ko. Gulat lang ba ito o ito na ‘yong tinatawag nilang selos? Dala marahil nang pagkabigla ay hindi agad nakapag-react si Liam sa ginawa ng babae. When he got his senses back, hinawakan niya ito palayo sa kanya but it doesn’t change the fact that the two of them shared a five-second kiss. Tiningnan ko naman si Leandro at mukhang nasisiyahan lang siya sa mga nangyayari. An evil smirk was evident on his lips. After all, he might have planned this to avenge me. “Hey! I miss you, babe. But, what’s with that look? Sorry if I surprised you but look, I was able to fulfill my promise to be with you. Don’t you miss me too?” she asked Liam while intentionally bumping me, making me step aside. Kung kanina ay katabi ko lang si Liam, ngayon ay pumagitna itong espasol na ito sa aming dalawa. Nanlaki pa ang mga mata ko sa sunod niyang ginawa. At talagang ikinawit niya pa ang mga kamay niya sa matipunong braso ng boyfriend ko ha? Nakakabuwisit lang talaga! Lihim akong nagngingitngit sa galit, pero wala naman akong magawa kung hindi lihim lang na mainis. Our relationship here was only a secret. No one should know that I was his real girlfriend. Pero, bakit may pa-babe-babe itong punyetang babaeng ’to? Napailing na lang ako dahil hindi ko akalaing kahit sa isip ay mapapamura ako. “Isabelle, what are you doing here?” tanong ni Liam pero tila nag-aalala siyang pasulyap-sulyap sa akin. Marahil ay tinitingnan niya kung ano ang reaksiyon ko pagkatapos nang nangyari. Isabelle? Wala siyang nakukuwento sa aking Isabelle! “What kind of question is that, Liam? I’m here because I wanted to see you. I have always been missing you, babe! Don’t you remember our last conversation before we parted in the States? Oh… by the way, who is she?” tanong niya kay Liam habang nakataas ang kilay na sinipat-sipat ang itsura ko mula ulo hanggang paa. “She’s Diane, she’s my girl—” pero agad kong pinutol ang kung ano mang sasabihin ni Liam dito. “I’m one of the Payroll Supervisors here, ma’am.” Mabuti na lang talaga at hindi ako pumiyok. Gustong-gusto ko nang umiyak pero pinipigilan ko lang ang mga luha ko. Masyado nang mabigat ang dibdib ko at ano mang sandal ay bibigay na ako. “Oh, I see. Nice meeting you, Diane. I’m Isabelle, Liam’s girlfriend.” Inabot niya ‘yong kamay niya sa akin para makipag[1]shake hands, habang binibigyan niya ako ng sarkastikong mga ngiti. Pakiramdam ko, nanlaki na naman ang mga mata ko sa sinabi ng babaeng ito. I could feel that my eyeballs could come out of my sockets anytime soon. ‘Yong makita nga lang siyang halikan ang taong mahal ko ay napakasakit na para sa akin, how much more ‘yong marinig pa ng dalawa kong tainga na girlfriend siya ni Liam? Damn it! So ano pala ako? Girlfriend lang niya rito sa Pilipinas, gano’n? Tinanggap ko ang kamay nito pero agad din akong nagpaalam sa kanila. Alam kong kaunti na lang ay babagsak na talaga ang mga luha ko sa mata. “Nice meeting you too, ma’am. I’ll go ahead, Sir Leandro,” sabi ko bago ako napatingin kay Liam, “and Sir L-Liam.” Bahagyang nangarag ang boses ko nang bigkasin ko ang pangalan niya. “Diane, wait—” naramdaman kong pinigilan ako ni Liam para siguro magpaliwanag sa akin, pero mabilis kong hinila ang braso ko at agad na pumunta sa office namin. Narinig ko pang nagtanong ‘yong Isabelle kay Liam, “Babe, what’s the matter?” but I didn’t bother to hear his answer. Pagpasok ko sa office ay agad akong dumiretso sa office restroom na nasa tapat lang ng desk ko at kinulong ang sarili ko roon. Doon na nag-uunahang pumatak ang mga luha ko kasabay nang nanginginig na paghawak ko sa dibdib ko. Bakit gano’n? Bakit ang sakit? So gano’n lang kadali sa kanya ‘yon na may girlfriend na pala siya roon sa States, pagkatapos ay maggi-girlfriend din siya rito? Ngayon, iiyak-iyak ka! Alam mong ipakikilala ka niya kanina bilang girlfriend, pero pinutol mo naman ‘yong sasabihin niya. Ikaw ‘yong may gustong walang makaalam dito sa kumpanya kung anong meron kayo, ‘di ba? ‘Yan, magtiis ka! Bwisit na konsensiya! Tumingin-tingin ako sa kisame na para bang matutulungan ako niyon na pigilin sa pagtulo ang aking mga luha. Ito ba ang kabayaran sa sobrang sayang pinaramdam mo sa akin kanina? Bakit, Liam? Bakit mo nagawa sa’kin ‘to? Why do you have to make me feel like a queen whenever I’m with you, gayong may iba na palang nauna at siyang totoong nagmamay-ari sa puso mo? Bakit ba kasi minahal kita agad sa napakaikling panahon na nagkakilala tayo? Bakit ba kasi ang tanga-tanga ko para magpadala sa damdamin ko to the point na nakalimutan ko nang gamitin pa ang utak ko? Bakit agad akong nagtiwala sa mga salita at pangako mo? Hawak-hawak ang dibdib, hindi na ako makahinga pa nang maayos. Masyadong mabilis ang tibok ng puso ko na para bang ano mang oras ay aatakihin ako kahit wala naman akong sakit sa puso. Walang tigil pa rin ako sa pag-iyak nang biglang may kumatok sa pinto.

Chapter 61

Diane’s P. O. V.

 “Diane, matagal ka pa ba riyan?” Si Sheena lang ang medyo may matining na boses sa mga kasamahan ko—isa rin sa mga kaibigan kong Account Supervisors. “M-Malapit na ako. S-Saglit na lang,” sumisinghot na sagot ko. Hindi ko napigilang ipaalam sa kanya na umiiyak ako dahil base sa tono ng boses ko, masyadong obvious. “Oh my God, Diane! Umiiyak ka ba? Hindi ka na nga namin nakasama sa lunch kanina dahil ang tagal niyong nag-usap ni Sir Liam. May mali ba sa reports mo? Napagalitan ka ba?” nag-aalala at sunod-sunod niyang mga tanong. Sana nga, Sheena. Sana nga, gano’n lang kadali ‘yon. Sana nga, napagalitan na lang ako para hindi ako umiiyak nang ganito! Sana nga, napagalitan na lang talaga ako dahil mas madali pang tanggapin ‘yon. “H-Hindi, hindi ako napagalitan. Okay lang ako. Don’t worry about me, s-sumakit lang ‘yong tiyan ko.” Simula yata nang maging kami ni Liam ay napapadalas na ang pagiging sinungaling ko. “Okay, wait lang ha? Hihingan kita ng gamot sa clinic,” sabi pa niya bago ko siya narinig na humakbang para umalis. Huminga ako nang malalim at saka ko pinilit ngumiti sa harap ng salamin. Pinipilit kong paniwalain ang sarili ko na okay lang talaga ako, kahit alam ko namang hindi. Isang napakalaking hindi! If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Agad akong naghilamos dahil kumalat na ang itim kong eyeliner sa magkabila kong pisngi. Inayos ko ang sarili habang tinitingnan ang mukha ko sa salamin. Namumugto ang mga mata ko at wala na akong ano mang bahid ng makeup sa mukha pati na rin lipstick. Hindi ko maiwasan ang mag-self pity. Maganda ka nga, Diane… pero ‘di hamak naman na mas maganda pa rin sa’yo ‘yong Isabelle. Anong laban mo sa may lahi, mayaman, mas may pinag-aralan at mas sexy? I set my thoughts aside as I wiped my face with a paper towel. I found myself texting Lorenz kung nandito pa ba siya sa EGC. It was a good thing naman na nandito pa rin siya, kaya sasabay na lang siguro ako sa kanya pauwi. Mugto pa rin ang mga mata ko nang lumabas ako sa office restroom. Nag-apply lang ako ng kaunting concealer at lipstick para naman magkaroon ng kulay kahit papaano ang mukha ko. Hindi na naman sila nagtanong pa kung bakit lalo na si Miss Shey, basta nagpaalam na lang ako sa kanila na uuwi na ako dahil biglang sumama ang pakiramdam ko. Hindi man ako nagkuwento, alam kong naiintindihan nila ako. Binigyan pa ako ng gamot ni Sheena at nagpasalamat naman ako rito. Nasa lobby na kaming dalawa ni Lorenz nang makita kong humahabol sa amin si Liam. Agad kong kinapitan sa kaliwang braso si Lorenz at binilisan pa lalo ang paglalakad. Wala namang magawa ang kaibigan ko kung hindi ang madamay na lang. “Diane, wait! Please let me explain.” Hinawakan ni Liam ang kaliwa kong kamay na agad ko namang binawi. Hindi ako nagsalita bagkus ay itinuloy ko lang ang paglalakad habang nakakapit pa rin sa kaibigan ko. Alam kong nagsisimula na kaming pagtinginan ng mga tao rito, pero wala na akong pakialam doon. Ngunit, hanggang sa parking lot ay humabol pa rin sa amin si Liam. “Lorenz, can you please give us some privacy para makapag-usap man lang kami ni Diane?” Humarang siya sa aming dalawa. “Please, Lorenz… just stay. Don’t leave, please…” naiiyak na sabi ko. Si Lorenz naman ay tila naguguluhan lang sa kung sino ba talaga ang papanigan niya sa mga oras na ito. He just heaved a deep sigh out of confusion, bago nagpabaling-baling ang tingin niya sa amin ni Liam. “Please, Diane. Okay, if you don’t want Lorenz to leave then let him hear what I am going to say. Isabelle is not my girlfriend and she’s never been—” he started to explain, pero pinutol ko ang iba pa niyang sasabihin. I couldn’t help but raise my voice, because I was still mad at him. “So, how would you expect me to react? Ano pala ‘yong eksena kanina sa elevator, Liam? Wala lang? Paano mo ipaliliwanag ‘yon ha? At bakit naman niya sasabihing girlfriend mo siya kung hindi naman pala? Please… stop lying to me!” He held my hands and I just let him do that. “You don’t understand, Diane… kaya gusto kong mag-usap tayo nang masinsinan. Please clear your mind first and I’ll explain everything, okay? I was about to introduce you as my girlfriend a while ago, pero pinutol mo ‘yong sasabihin ko.” He held my hands tighter before he paused for a second. “Iyong kiss? Wala lang ‘yon, Diane! Nagulat din ako sa ginawa niya. We were classmates in Harston, yes, but she’s not my girlfriend and she’s never been. The truth is she was Leandro’s ex! Ikaw lang ang girlfriend ko, Diane, at kahit kailan ay hindi kita lolokohin. Maniwala ka naman sana sa akin,” pagsusumamo niya na kulang na lang ay lumuhod na sa harap ko, habang hinahalikan ang mga kamay ko. Nanatili lang akong walang kibo ngunit tumutulo pa rin ang mga luha ko. Tumingin na lang ako sa malayo dahil lumalambot na naman ang puso ko. Bakit gano’n? Bakit ba masyado ko na siyang mahal na tila ba wala na akong itinira pa para sa sarili ko? Bakit gusto ko na namang bumigay sa kanya at paniwalaan agad ang mga paliwanag niya sa akin ngayon? “You know what, Diane? I think, it would be much better kung mag-uusap na lang muna kayong dalawa ni Liam. ‘Yong mga problema kasing ganyan, hindi ‘yan tinatakbuhan. Pinag-uusapan at inaayos ‘yan,” pagbasag ni Lorenz sa katahimikan. Ayoko nang masaktan pero hindi ba’t kapag nagmahal ka, kakambal na niyon ang masaktan ka? Kakambal na niyon ang umiyak ka? Pero ngayon, hindi ko pa kayang makipag-usap kay Liam. Masakit pa. Huwag muna. Dahan-dahan kong binawi ang mga kamay ko sa kanya. “I’m sorry, Liam, pero hindi pa ako handang makipag-usap sa’yo ngayon. Baka bukas, okay na ako. For now, hayaan mo na lang muna ako. Lorenz, let’s go.” Hinila ko si Lorenz at walang lingon-likod na pumunta sa sasakyan niya. Wala naman siyang nagawa kung hindi ang samahan ako at ipagbukas ng pinto ng kotse niya. Nang makaupo na ako sa passenger seat ay saka ako tumingin kay Liam. Nakatingin lang siya sa amin at hindi na sumunod pa, pero bakas ko sa mga mata niya ang labis na lungkot dahil sa nangyari sa aming dalawa. Nagmamaneho na si Lorenz pero wala pa rin akong tigil sa pag-iyak. Naubos ko na nga ang lahat ng tissue niya rito sa sasakyan, dahil wala na rin akong mahugot sa bag. Liam kept on calling me for several times already but I just refrained on answering him… until I decided to turn off my phone.

Chapter 62

Diane’s P. O. V.

 “Look, Diane… I wasn’t in the right position to say this pero kung ganyang nahihirapan ka, why don’t you just go back there and give Liam a chance to talk to you? I didn’t know what exactly happened between the two of you but I think, he deserves the right to explain his side. Don’t be too emotional,” pagbasag ni Lorenz sa katahimikan. “H-Hindi madaling makita na ‘yong taong mahal mo ay may k-kahalikang iba at n-nagpakilala pa ang babaeng ‘yon na g-girlfriend daw niya,” humihikbi kong pahayag sa kanya. “Exactly, Diane… that’s the point! Why are you jumping into conclusions at bakit mas pinaniniwalaan mo pa ang babaeng ‘yon? Bakit? Si Liam ba ang naunang lumapit at humalik? Si Liam ba ang nagsabing girlfriend niya ‘yon? Answer me. If yes, agad tayong babalik doon at ako mismo ang bubugbog sa boyfriend mo!” seryosong sabi ng kaibigan ko. Ibang-iba na talaga kung umasta si Lorenz ngayon. I wasn’t used to seeing him in a super masculine look kaya talaga namang nakakapanibago. And the way he talked? Damn, sobrang gwapo at nakaka-turn on! Malayong-malayo sa baklang mahilig lang ngumuso at pumilantik ng mga daliri noon. Gusto kong ngumiti, pero wala ako sa posisyon para gawin ‘yon. Nakatungong umiling na lang ako bilang sagot sa kanyang mga tanong. “See? Ang hirap kasi sa inyong mga babae, ang hirap niyong intindihin at lagi na lang kaming mga lalaki ang umiintindi sa inyo! Alam niyo naman ang totoo pero nagbubulag-bulagan pa rin kayo. Mahal niyo naman ‘yong tao pero titiisin niyo. For what? For that useless pride? For your fucking ego? Kayo lang naman minsan ang nagpapa-komplikado sa sitwasyon!” Litaw na litaw ang mga ugat niya sa leeg habang sinasabi niya ang mga salitang ‘yon. Teka lang, bakit parang hindi na ito tungkol sa akin? “Teka nga, Lorenz! Why do I have this feeling that what you are pointing to right now, doesn’t concern me anymore? Is this about Karen again?” nakataas ang kilay na tanong ko sa kanya. “Para sa’yo ang kung ano mang sinasabi ko ngayon, Diane! Gusto kong i-absorb mo lahat, hindi ‘yang ganyan na nagbubulag-bulagan ka lang. You know the truth, right? And yet, you still chose to be blind. If you really love him, ‘wag mong pakitirin ‘yang utak mo sa pag-iisip. Matalino ka naman eh, kaya huwag kang magpatalo sa selos at galit! Liam didn’t hurt you, ikaw lang ang nananakit sa sarili mo.” Natahimik naman ako. He had a point there, but I was hard-headed enough not to listen. I must admit that I was caught off-guard and that was the main reason why I changed the topic. “Ayoko pang umuwi, Lorenz. Ayokong makita nina Mama na mugto itong mga mata ko. Mag-aalala lang sila at ayokong malaman nila na umiyak ako nang dahil kay Liam.” “So, where do you want us to go then?” Saglit siyang tumingin sa akin bago nag-focus muli sa daan. “Hindi ko rin alam eh.” Nag-isip ako kung saan kami pwedeng pumunta at isang lugar lang ang pumasok sa utak ko. “Hmm, let’s go to the bar or any club here? I wanted to drink, my treat!” Pero siyempre, hindi ko siya yayayain sa club na pinagtrabahuhan ko dati. “At kailan ka pa natutong pumunta sa mga gano’ng lugar ha?” nagtatakang tanong niya. Hindi man ako nakatingin sa kanya, siguradong tinaasan niya ako ng kilay. Hindi na ako sumagot dahil may nadaanan na kaming tingin ko’y high-class bar. Wala siyang nagawa kung hindi ang huminto roon. Nagmamadali akong bumaba at pumasok sa bar pagkatapos mag-park ni Lorenz sa parking lot nito. Gusto kong kahit ngayon lang, makalimot ako—na makapag-enjoy ako sa kabila ng sakit na pinagdaraanan ko. “Two hard drinks please, ‘yong nakapagpapalimot ng sakit…” malakas na sabi ko sa bartender pagkaupo ko sa counter. Sa entrance ay hiningan kaming dalawa ng identification cards just to make sure we were not minors anymore. “Sure,” kinindatan ako nito pagkatapos ay ngumiti. Ilang saglit lang ay agad nang dumating ‘yong in-order ko para sa aming dalawa ni Lorenz. Maingay sa loob ng bar dahil halos lahat ay nagsasayawan na kahit mag-aalas-siyete pa lang naman. Ang ilan sa mga magkaka-partner ay naghahalikan pa habang nagsasayawan, na hindi mo alam kung magnobyo ba talaga sila. “Let’s have a toast, bessy… cheers!” sigaw ko kay Lorenz sabay taas ko ng baso ko para idikit sa baso niya. Bago ko pa mainom ang nasa baso ko ay hinawakan niya muna ang palapulsuhan ko, para sa huling sandali ay pigilan ako. “Sure kang kaya mo? Hindi ka umiinom at klaro namang hindi ito ang sagot sa problema mo!” “Yes, I can. Sisiw lang ‘to, Lorenz! Kahit sampung baso pa,” sabi ko sabay tungga sa laman ng baso ko, bottom’s up. Hindi nga ako umiinom pero sa nararamdaman ko ngayon, walang makapipigil sa akin para uminom. Napapikit ako dahil matapang nga. Agad na gumuhit ang likidong ‘yon sa aking lalamunan at sikmura. Ang init, but at the same time, masarap sa pakiramdam. I guessed, masarap makalimot kahit pansamantala lang. “Two more!” utos ko sa bartender. Pinigilan na ako ni Lorenz pero sumige pa rin ako. In the end, nakawalong baso ako at nagsimula na ngang umikot ang buong paligid. I didn’t know how many glasses did Lorenz drink, pati kasi siya ay nagsisimula na ring umikot sa aking paningin. Then, the music suddenly changed from rock to sexy. Ang dami pa ring sumasayaw sa dance floor but wait, is that a pole? Napangiti ako kahit na hindi ako sigurado kung pole nga ba talaga ang nakikita ko sa gitna ng dance floor. Pinigilan ako ni Lorenz sa pamamagitan nang paghawak sa braso ko, pero hindi talaga ako nagpapigil. Dahan-dahan kong hinubad ang blouse ko, hinagis ‘yon sa kung saan at pasuray-suray na pumunta sa gitna ng mga nagsasayawan. Hindi pa nga ako nakakarating doon pero alam kong nakuha ko na ang atensiyon ng ibang mga kalalakihan. Wearing my sleeveless shirt, nag-pole dancing ako na parang wala nang bukas. Nagsimula akong hawakan ‘yon, kumembot at saka pinadausdos ang katawan ko pababa. I didn’t even mind if I was already revealing my cleavage sa tuwing umiikot ako roon para lumiyad. There were a lot of guys na isa-isang nakipagsayaw rin sa akin, pero bakit mukha lang ni Liam ang nakikita ko sa kanilang lahat? Nandito nga ako para makalimot, pero bakit hindi ko naman iyon magawa? Some even attempted to kiss me, pero iniiwas ko lang ang aking mukha. Wala nang tigil sa pag-ikot ang paligid ko, pero walang tigil din ako sa pagsayaw. Go lang ako nang go at wala na talaga akong pakialam. Ni hindi ko na nga alintana kung nahihipuan na ba ako ng mga lalaki sa paligid ko. Ang alam ko lang, nakalimutan ko na ang problema ko dahil dito. Mamayamaya pa ay nakita ko na lang si Lorenz na isa-isang hinahawi at sinusuntok ang mga lalaking nakapalibot sa akin. Ang iba nga ay nakahawak pa sa aking katawan habang wala kaming tigil sa pagsayaw. Pero dala na rin ng matinding pagkahilo, I lost balance and that was when everything went black.

Chapter 63

Diane’s P. O. V.

 I woke up with a heavy feeling to the point that I didn’t even want to get up from the bed. Nanlalabo pa ang paningin ko kung kaya’t napapikit lang akong muli. That being said, I hugged the pillow beside me because I just wanted to continue my sleep. But, after a few minutes… Argh! What happened? It felt like my head was banging out loud and I wanted to puke every time my stomach ached a lot. Hindi na ako makatulog pa. Bumangon ako at naupo na lang sa kama. Napapikit akong muli na para bang maaalis niyon ang sakit ng aking sikmura. Saka lamang nag-sink in sa utak ko ang lahat ng mga nangyari kagabi—from damn happiness to apparent hatred. From the feeling of jealousness up to the state of forgetfulness. It all started when Liam and I went on an aerial tour in Batangas. We were so happy but when we came back to the company, an unfamiliar bitch suddenly kissed my boyfriend in front of me and I didn’t even give him a chance to explain. I just went to the bar, got drunk, danced with different men I knew nothing about… until I completely passed out. Yeah, I was able to forget everything… but it was only for a while. I looked at myself and noticed that I was wearing a peach lacy dress. From what I could remember, I was wearing blue faded jeans matched with a black sleeveless shirt and white three-fourths blouse yesterday, so I was sure that I didn’t own this dress. Nagtataka man ay bigla na lang akong napatayo at napatakbo sa banyo ng kuwarto, nang maramdaman kong nasusuka ako. Lahat yata nang ininom ko kagabi ay idinuwal ko lang sa toilet bowl. Kahit pakiramdam ko’y wala na akong mailabas ay pilit pa ring iniipit ang aking sikmura, para sa kahuli-hulihang likidong maaari ko pang ilabas. I flushed everything as soon as I was already done, bago ako naghilamos ng mukha. Tumingin ako sa salamin habang pinupunasan ang mukha ko ng puting tuwalya. Ganito pala ang pakiramdam kapag nagpakalango sa alak. Ayoko na! Hindi na ako uulit pa. Bumalik ako sa kama na hinang-hina. I guessed I got the taste of my own medicine now. Alak ang pinanggamot ko sa sugatan kong puso, kaya kailangan kong tanggapin ang sakit ng buo kong katawan ngayon. Iginala ko ang mga mata sa buong paligid. My forehead creased into a frown when I couldn’t see my antique vanity mirror kung saan palagi kong sinusuklayan ang mahabang buhok ng bunso naming si Denise. That was when I realized na wala naman pala talaga ako sa sarili kong kuwarto ngayon. Bigla tuloy akong kinabahan habang nag-iisip kung nasaan ako at sino ang nagdala sa akin dito. Where am I? Oh wait, I was with Lorenz last night. But, where is he? Is this his house? I was massaging my head when the door of the room suddenly opened. Sa takot ay bigla akong napaatras habang nakaupo sa kama. A woman, whom I thought in her late fifties, entered the room at mukhang wala naman siyang gagawin sa aking masama. Nakahinga na lang ako nang maluwag. She just headed towards me while carrying a tray with a glass of milk and a bowl of hot soup. Its delicious aroma had reached my nose that I wanted to taste it as soon as possible. “Good afternoon, hija. Mabuti naman at gising ka na. Kumusta na ang pakiramdam mo? Okay ka na ba?” nakangiting bati niya sa akin. Pagkatapos niyon ay nilagay niya ang tray sa bedside table. “O-Okay lang po ako,” tipid na tugon ko. “Anong oras na po ba?” “Alas-dos na ng hapon. Ako nga pala si Nana Lydia, ako ang caretaker sa bahay na ito at ako rin ang nagpalit ng damit mo kaya huwag kang mag-alala. Siya nga pala, gumawa ako ng sopas. Kainin mo muna habang mainit pa.” Nakangiti pa rin siya sa akin. Nakakahawa ang mga ngiting ibinibigay niya, kung kaya’t wala sa sariling napangiti na rin ako sa kanya. Pero, alas-dos na ng hapon? Naku, tiyak kong nag-aalala na sa’kin sina Mama dahil hindi na naman ako umuwi kahapon! Tapos, hindi pa ako nakapasok ngayon sa trabaho. Hindi naman required dahil Sabado ngayon. Gusto ko lang talagang tapusin na agad ‘yong balance sheet na ginagawa ko para hindi na dadagdag pa sa mga trabaho ko sa susunod na linggo. Kinuha ko naman ‘yong sopas at inihanda ang sarili sa pagkain. Kailangan ko na ring makaalis. Nakakailang subo na ako bago ako nagsalita. “Salamat po, Nay Lydia. Hmm, nasaan nga po pala si Lorenz?” tanong ko na biglang ikinalaki naman ng kanyang mga mata. “Ha? Sinong Lorenz ang tinutukoy mo? Naku, hija, lasing na lasing ka nga talaga. Hindi mo ba alam kung sino ang kasama mo kagabi? Sa susunod, ‘wag ka nang magpapakalasing ulit ha? Susmaryosep, paano na lang kung hindi si Liam ang nakakita sa’yo? Baka napahamak ka nang bata ka!” Napahinto naman ako sa pagsubo. Did she just say Liam? Paano mangyayari ’yon eh sigurado akong si Lorenz ang kasama ko sa bar? “Po?” naguguluhang tanong ko. Agad naman niyang naintindihan na sinisigurado ko lang ‘yong narinig ko. “Siguro’y malapit lang dito ‘yong lugar kung saan ka niya nakita kasi hindi na gaanong pumupunta rito ‘yong batang ‘yon eh. Sinukahan mo pa nga ‘yong American coat niya, pero ako nang bahala roon. Tapos, humingi siya sa akin ng pabor na kung pwedeng ako na lang ang magpunas at magpalit sa’yo ng damit.” Hinawakan ako nito sa balikat, bago muling nagpatuloy sa pagsasalita… “Mabuti na lang talaga at kasya sa’yo ‘yong damit ng anak kong babae, kung hindi eh T-shirt na lang talaga ni Liam ang isusuot ko sa’yo. Ang ipinagtataka ko lang sa batang ‘yon eh masyado siyang nag-aalala sa kalagayan mo. Alam mo bang ‘yon ang unang beses na nakitaan ko siya ng emosyon?” mahabang paliwanag ni Nana Lydia. That explains everything. Before I lost my consciousness last night, it might be Liam who caught me in his arms before I fell to the ground. Siya rin siguro ‘yong nakipagsuntukan sa mga lalaking nakapaligid sa akin kagabi. Sa sobrang kalasingan ko, I thought it was Lorenz. “N-Nasaan po si L-Liam?” “Umalis siya kaninang umaga dahil may kailangan pa siyang asikasuhin sa opisina kahit Sabado. Napakasipag talaga ng batang ‘yon! Pasensiya ka na, hija ha? Ngayon ay hindi na ako nagtataka kung bakit gano’n na lang ‘yong pag-aalala niya sa’yo kagabi. Kanina lang kasi niya sinabi sa’kin na girlfriend ka nga niya.” Napangiti si Nana Lydia sa akin. “Ang sabi pa niya, hintayin mo raw siya rito at ‘wag kang aalis dahil mag-uusap daw kayo mamaya. Naipagpaalam ka na rin pala niya sa Mama mo, kaya huwag ka na raw mag-alala. Alam mo bang sa tagal kong pagkakakilala riyan sa batang ‘yan ay ikaw pa lang ang ipinakilalang girlfriend niyan? Bagay na bagay kayong dalawa, parehong gwapo at maganda!” Hindi ko alam, pero isang malaking parte ng pagkatao ko ang kinilig sa sinabing ‘yon ni Nana Lydia. Naging dahilan ‘yon para unti-unting mawala ang selos na kahapon lang ay aking naramdaman. Ibig bang sabihin niyon ay hindi niya kilala si Isabelle na girlfriend daw ni Liam? “Hmm… gaano niyo na po ba kakilala ‘yong pamilya nina Liam, Nana?” Ipinagpatuloy ko na lang ang aking pagkain. Kahit papaano ay unti-unti nang nabawasan ang sakit na nararamdaman ko dahil sa nangyari kahapon.

Chapter 64

Diane’s P. O. V.

“Matagal na. Mga bata pa lang silang dalawa ni Leandro ay naninilbihan na ako sa kanila. Parang mga anak ko na ang mga ‘yan. Nagretiro na ako nang pumunta sila sa States para mag-aral, pero pinatira ako ni Liam dito sa isa sa mga bahay niya kasama ang anak ko. Napakabait niyan ni Liam at ang suwerte mo sa kanya. Matagal na ba kayong dalawa? At saka bakit ka ba naglalasing, hija? May problema ka ba?” Umupo na rin siya sa kama, pagkatapos ay sinuklay ng kamay ang buhok ko na parang siya si Mama. “Hmm, seven months pa lang po kami ni Liam. Nagkaroon lang po ng kaunting hindi pagkakaintindihan. Uminom po ako para makalimot, kaso nasobrahan po eh,” nakayuko at nahihiyang sabi ko sa kanya. Hindi ko namalayang naubos ko na pala ‘yong sopas, kaya ininom ko naman ‘yong gatas. Hinawakan niya ang mga kamay ko matapos kong tunggain ‘yong laman ng baso. “Hija, kung may problema man kayong dalawa, pag-usapan ninyo agad. Sa isang relasyon, hindi pwedeng mahal mo lang ang iyong kapareha, dapat ay iniintindi mo siya at buo rin ang tiwala mo sa kanya. Kapag buo ang tiwala mo sa kanya, kahit kailan ay hinding-hindi mo siya pagdududahan… pakikinggan mo at pagkakatiwalaan mo ang kung ano mang sasabihin niya. Hindi na mahalaga pa ang sasabihin ng iba.” Huminga muna siya bago nagpatuloy… “Hindi ko alam kung ano talaga ang nangyari sa inyo at hindi ko ito sinasabi dahil sa halos ako na ang nagpalaki kay Liam. Lalong hindi ko siya kinakampihan. Sinasabi ko ‘to dahil gusto kong maliwanagan ka. Wala pa kayong isang taon, hija. Napakarami pang pagsubok ang darating sa relasyon niyong dalawa, kaya huwag kang bibitiw lang nang basta[1]basta.” Sa mga sinabi ni Nana Lydia, unti-unti akong naliwanagan. Napaka-selfish ko dahil hindi ko man lang pinakinggan si Liam. Masyado akong nagpadala sa selos ko at hindi ko man lang binigyan ng pagkakataong makapagpaliwanag ang lalaking mahal ko. Hindi ako nag-isip at hindi ko muna tinimbang ang sitwasyon. Pero masisisi ko ba ang sarili ko? If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Siguro nga ay masyado ko nang mahal si Liam para masaktan ako nang ganito. Masyado ko na siyang mahal na hindi na ako nakapag-isip pa nang maayos. Masyado ko na siyang mahal para kainin ako ng selos. “Pag-isipan mo ‘yong mga sinabi ko, hija. Bata ka pa at masyado ka lang sigurong nagpadalos-dalos sa pagdedesisyon. Walang masama kung mag-uusap kayo, pero wala ring mangyayari kung patatagalin niyo pa ‘yang tampuhan ninyo. Kung mahal mo talaga siya, huwag mo siyang hahayaang mawala sa’yo. Lalabas na muna ako, nasa ibaba lang ako kung kailangan mo ako. Nasa ibaba rin pala ang mga gamit mo.” Tumango lang ako. “Opo, Nana. Salamat po sa payo niyo, sobrang na-appreciate ko po.” Nakangiti niya akong tinapik sa balikat bago siya lumabas ng kuwarto, dala ang stainless tray ng pagkaing inubos ko. Ilang minuto pa akong nakatulala bago ako nagpasyang maligo. Baka sakaling mawala ang sakit ng ulo ko kung maliligo ako. Siguro, mga dalawang oras din akong nagbabad sa shower. Habang naliligo kasi ay iniisip ko na ang mga hakbang na gagawin ko para mag-sorry sa taong mahal ko. Unang-una, dapat ay hindi ako nagselos at sa simula pa lang ay hinayaan ko na si Liam na ipakilalang girlfriend niya ako para wala na kaming naging problema. Iyon naman talaga ang dapat na gagawin niya, kung bakit naman kasi inatake pa ako ng kaartehan. Pangalawa, dapat ay hinayaan ko siyang magpaliwanag. Siya ang boyfriend ko, pero ‘yong babaeng espasol pa talaga na ‘yon ang pinaniwalaan ko. Paano na lang kung plano lang pala ang lahat nang ‘yon ni Leandro? Pangatlo, hindi ako dapat na pumunta sa bar at nagpakalunod sa alak nang dahil lang sa padalos-dalos kong desisyon. Napaaway pa tuloy si Liam sa mga lalaking hindi ko maalala kung paano binastos ang katawan ko. When I was done with my shower, I was really surprised to see the person who was currently sitting at the edge of the bed, patiently waiting for me to come out of the bathroom. He was holding a bouquet of red roses and he was lusciously smiling at me. And the sweet dimple on his right cheek that used to be his incomparable trademark from the day we first met, still never failed to amaze me. Tumayo siya sa kama para lumapit sa akin, pero inunahan ko na siya. Nawala sa isip kong nakatapis lang ako ng tuwalya at ano mang oras ay pwedeng mahulog ‘yon. Wala pa naman akong suot sa loob niyon, pero wala na akong pakialam. Basta na lang akong tumakbo papunta sa kanya at mahigpit siyang niyakap, hindi alintana ang mga nag-uunahang luha sa aking mga mata. “I’m sorry, L-Liam. I was so selfish. I promise, hindi na mauulit.” Tuloy-tuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha ko, habang nakabaon ang mukha ko sa dibdib niya. I stood at five feet and seven inches but Liam was over six feet tall. “Hush now, sweetie. Okay lang ‘yon,” sabi niya. Tiningnan niya ako at saka masuyong pinahid ang mga luha sa mukha ko. “At least, alam ko na ngayon na grabe ka pala talaga kung magselos!” Saka niya ako kinindatan, bago niya ako hinagkan sa noo. I leaned my face on his chest again. Galing siya sa trabaho pero ang bango-bango niya pa rin. I could bury my face on him all day long and just sniff. Mamayamaya lang ay nagsalita na siyang muli, “Next time, don’t ever let yourself be drunk again huh? Mapapaaway na naman ako niyan! Mabuti na lang talaga at nag-aral din ako ng martial arts. You’re not getting conscious as to what was happening around you when you’re drunk!” Bahagyang tumigas ang boses ni Liam indikasyon na galit siya sa mga bagay na nasaksihan niya. “Alam mo bang nahihipuan ka na ng mga sira-ulong naroon sa bar? I am willing to protect you with all my heart, but you also knew how selfish I am when it comes to you.” He was caressing my back while saying those words. Alam kong naiinis siya, pero lamang pa rin ang pagmamahal niya para sa akin. If I would put my feet into his shoes, hindi ko rin naman nanaising hawakan na lang siya ng kung sino mang babae. All I could respond to him was, “I’m sorry,” kasi napagtanto ko na ang kasalanan ko. He was right. I was guilty and I was not thinking about my actions. Kahit hindi ko itanong, I knew that Lorenz called him for rescue. Hindi kakayanin ni Lorenz mag-isa ang mga lalaking nambastos sa akin sa club. Minsan ay ang tanga-tanga ko rin talaga. Pati best friend ko ay ipapahamak ko pa. “I’m sorry din kung nasukahan ko ‘yong American coat mo kagabi ha? I promise, hindi na ako ulit iinom ng alak.” Inalis ko ang pagkakayakap ko sa kanya. He held my arms and looked at me straight into the eyes. “It doesn’t matter anymore, Diane… it was only a coat,” he said, before giving me the bouquet of red roses. “What matters most was what happened before you vomited. It was priceless and I would never trade that for anything else.” “Magbihis ka na… because you didn’t know how much I was trying to resist myself to make love with you as of this moment. I might ravage you with that towel on,” he said before he kissed my nose. “I’ll just wait downstairs, then I’ll take you home.” He softly kissed my lips before leaving the room. I frowned. Teka? Ano ba ‘yong nangyari kagabi bago ko siya masukahan? Damn! Bakit wala akong maalala?

Chapter 65

Liam’s P. O. V.

 “Hey, what’s the matter?” Isabelle asked me after Diane left us inside the elevator. She then pushed the twenty-second and close buttons using her right forefinger, while Leandro was still smiling like an idiot. Matagal ko siyang tinitigan bago ako sumagot. Napahawak na lang ako sa ulo ko, because she was indeed giving me some headache. “Damn it, Isabelle… Diane is my girlfriend!” Hindi ko na halos mapigilan ang sarili ko kung kaya’t nagtatagis ang mga bagang na napasigaw na ako rito sa loob ng elevator. I didn’t usually shout at women pero nang dahil sa nangyari—seeing how Diane emotionally reacted to Isabelle’s lies— hindi ko maiwasan ang mapikon. I knew that Diane was hurt and that was the last thing I would have ever wanted to see. “Oops, I’m sorry! She didn’t introduce herself in the first place and it wasn’t my job to guess anyway. I’m not a fortune[1]teller,” patay-malisya niyang sagot. Lalapit na naman sana siya sa akin but I held her arms to stop her. “Then, why did you have to introduce yourself as my girlfriend and what about that kiss?” I snapped at her. Hindi ako short-tempered na tao pero sa mga sandaling ito ay ubos na ubos na talaga ang pasensiya ko. “Oh! I guessed, you already forgot about our deal before we parted last year in the States? Well… let me remind you about that, Liam-honey. You had agreed that I would be your girlfriend as soon as I see you again, remember? So you’re free to love me now, as promised!” She looked at me with her puppy eyes and even pouted her lips. “Because the last time I checked our status, you still love me. But being a good brother, you let Leandro pursued me. And it hurts that I had to bite Leandro’s trap but in the end, he just dumped me over that Hollywood actress!” Pagkatapos niyon ay saka siya pumulupot sa braso ni Leandro na parang wala lang sa kanya ang kung ano mang namagitan sa kanila noon. Kung paanong sinaktan siya nito at pinagpalit sa ibang babae dahil ayaw na sa kanya nito. “And the kiss? Why? Didn’t you like it? Tell me… do you want a second round, honey?” She grinned like a whore. I gritted my teeth. Napapikit na lang din ako at napailing. Pilit kong kinakalma ang sarili na huwag na lang silang patulan kung nagkutsabahan man silang dalawa laban sa akin. Hanggang sa makarating kaming tatlo sa twenty-second floor ay hindi na ako nagsalita pang muli. Naaalala ko naman ang naging usapan namin ni Isabelle noon, but damn it! Hindi ko naman akalaing seseryosohin niya pala iyon at lalong hindi ko inasahan na darating muli si Diane sa buhay ko. Of course, I would choose Diane over her! Nauna silang lumabas ng elevator habang nakalingkis pa rin si Isabelle kay Leandro. Mas lumakas lang tuloy ang kutob ko na pinlano lang nilang dalawa ito ng kapatid ko. Leandro still wanted Diane for him to make this kind of scheme. He would do anything to avenge me—even bringing Isabelle here. Akala nila, kasunod lang nila ako. Nagtatawanan pa silang dalawa habang nakaakbay kay Isabelle si Leandro. Nang medyo malayo na nga sila ay agad kong pinindot ang fifth at close buttons. Before they noticed it, the elevator door had fully closed. Pakiramdam ko ay ito na ang pinakamabagal na takbo ng elevator. Nakita ko si Ate Shey nang huminto ito sa fifth floor at papalabas na sana ako rito. Agad niyang sinabi sa akin na nagmamadaling umalis si Diane at hindi na tinapos pa ang normal time shift dahil sumama raw ang pakiramdam nito. Damn! Kaya naman nag-stay na lang ako sa loob ng elevator at pinindot na lang ang ground floor. Kung pwede ko lang pabagsakin agad ang elevator nang ligtas pa rin akong aabot sa ground floor ay ginawa ko na. It was a good thing na naabutan ko pa rin si Diane sa lobby kasama ang matalik niyang kaibigan. Kung ibang tao lang ‘yon at kung hindi ko lang kilala si Lorenz ay malamang na nagselos na ako. Agad ko silang hinabol, but Diane seemed to be obstinate and aloof. She even crossed her arm across Lorenz’s and that somehow pained me. I held her left hand but she shoved it away and that ached me even more. Ang saya pa namin kanina, pero ngayon ay para na akong ibang tao sa kanya. I knew that it wasn’t yet late to explain my side, but she was not giving me the chance to do that. Nagsisimula na kaming pagtinginan ng mga tao rito sa lobby, pero wala na akong pakialam. Hanggang sa makarating kami sa parking lot, she didn’t even lend an ear to hear me. Lorenz tried to help but Diane became hard-headed all of a sudden. Sabi niya, hindi pa siya handang makipag-usap sa akinSomething pierced my chest when she turned her back on me, but I loved her so much that I had to respect her decision. I was willing to do everything that she wanted me to do. Kahit na ayoko siyang paalisin at ayokong matapos ang araw na ito na hindi man lang namin naaayos ang problema namin, wala pa rin akong nagawa nang umalis silang dalawa ni Lorenz. For one last time, I saw her looking at me… hanggang sa mawala na nga silang dalawa sa aking paningin. I didn’t want to give up so I tried to call her number so many times, until it seemed like she turned off her cellular phone. Bumalik ako sa office at muling sinubsob ang sarili sa trabaho, pero kahit anong gawin ko ay hindi pa rin talaga ako makapag-focus. All I wanted was for Diane and me to reconcile as soon as possible. Isabelle had been calling me for the umpteenth time already but I kept on ignoring her. Then, I crumpled a paper before I intentionally threw it on my office door. Magsama kayong dalawa ni Leandro! Lumipas pa ang ilang oras hanggang sa gumabi na nang tumunog ulit ang cell phone ko at isang unregistered number ang nakalagay sa screen nito. Hindi ko iyon sinagot sa pag-aakalang si Isabelle na naman ‘yon. But my phone kept on ringing because of that unknown caller and it somehow annoyed me for no apparent reason. “Hello?” kunot-noo kong tanong pagkatapos kong sagutin ‘yong tawag.

Chapter 66

Liam’s P. O. V.

“Hello, Liam? Si Lorenz ‘to. Lasing na lasing kasi si Diane, pre eh. I badly needed your help here. Hindi ko kayang patumbahin ‘yong mga nakapaligid sa kanya rito sa bar, masyado silang marami. I’ll text you the address—” Bakas sa boses ni Lorenz ang pag-aalala, pero hindi na ako nagsalita pa. Basta ko na lang pinatay ‘yong tawag at nagmadaling lumabas sa aking opisina. Kung sakit lang ang naramdaman ng dibdib ko sa paghihiwalay namin ng landas ni Diane kanina, ngayon ay napalitan na iyon ng matinding kaba. Dire-diretso ako sa parking lot nang tumunog ang cell phone ko senyales na nakatanggap ako ng mensahe. As expected, Lorenz texted me the address of that bar. Agad akong pumasok sa sasakyan at mabilis na pinaharurot iyon palabas ng parking lot. I guessed this had been my longest drive ever. Sa isang iglap, naubos ang lahat ng pasensiyang mayroon ako dahil halos paliparin ko na sa bilis ang kotse ko. Pagdating ko sa parking lot ng bar, hindi ko na naayos pa ang pagkaka-park ko sa sasakyan. Wala na talaga akong pakialam. Nagmamadali ko na lang na tinungo ang entrance, because my number one goal here was to find Diane. Pero pagpasok ko sa loob, agad na naningkit ang mga mata ko at kumunot ang noo ko dahil hindi ko nagustuhan ang tanawing bumungad sa akin. Nagpo-pole dancing si Diane at napapaligiran siya ng mga lasing na lalaki! Nakaliyad pa siya sa pole at talaga namang halos lumuwa na ang malulusog niyang mga dibdib sa suot niyang sleeveless na damit. Ang ilan sa mga lalaking ‘yon ay pawang mga nakataas ang mga kamay at naghihiyawan na parang gustong-gusto pa nila ang ginagawa ni Diane. Tila wala naman siyang nararamdaman sa mga panghihipong ginagawa sa kanyang leeg, balikat, dibdib, baywang at hita. For that, I balled my fist in an instant. Agad na nagtagis ang mga bagang kong sumugod sa kinaroroonan ng pole. Tinulungan naman ako ni Lorenz na hawiin ang mga lalaking naroon. Nagpauna na ako habang isa-isang pinapatumba ang mga lalaking nanghihipo sa girlfriend ko. Pagtingin ko kay Diane, gulo-gulo ang buhok at halos nakapikit na ito sa sobrang kalasingan. Nag-alala naman ako lalo sa kanya nang ma-realize kong ano mang oras ay bibigay na ‘yong katawan niya sa pole at mahuhulog na siya sa sahig. Sa kagustuhan kong masalo siya, hindi ko na pinansin pa ‘yong taong nanuntok sa akin. Diane lost her consciousness, but I was fast enough to catch her before she fell. Dumating naman ang mga security guard at inawat ‘yong gulo kaya nakalabas kami nang maayos ni Lorenz sa bar habang buhat-buhat ko si Diane. I wanted to sue those men for taking advantage of her but I would just let this one pass. Ayoko nang makita ang mga pagmumukha nila. “Pasensiya ka na, pre ha? I tried my best na pigilan siya pero hindi talaga nagpapigil sa pag-inom ‘yang girlfriend mo. Pinaandar na naman ang katigasan ng ulo.” Hawak niya ang blouse ni Diane at maingat na pinatong sa dibdib nito. Tumango lamang ako at nagpasalamat sa kanya. “Okay lang, brad. Thanks for accompanying her and for letting me know her whereabouts. Ako nang bahala sa kanya.” “Wala ‘yon, she’s my best friend after all. Oh, sige. Mauna na ako ha! Good luck, sana’y magkaayos na agad kayong dalawa…” sabi niya bago ako tinapik sa balikat. Tumango lang ulit ako sa kanya, kung kaya’t humakbang na siya palayo at pumunta na sa sariling sasakyan. Maingat kong inilagay si Diane sa front seat ng kotse ko. I made sure that she was comfortably seated before I securely fastened her seatbelt. Pagkatapos niyon ay umupo na ako sa driver seat at sinimulan na ang pagmamaneho. Kay Nana Lydia na lang muna ako pupunta. Siya ang dati naming kasambahay na halos nagpalaki na sa aming dalawa ni Leandro. Alam ko namang may mga damit din doon si Kyla na sigurado akong kasya kay Diane. Si Kyla ang nag-iisang anak ni Nana Lydia na itinuring ko na ring parang tunay kong kapatid. Tahimik lamang akong nagmamaneho habang pasulyap-sulyap sa babaeng mahal ko. ‘Yong itsura niya ngayon ay hindi nalalayo sa itsura niya noong unang beses ko siyang makitang nakahiga sa living room ng condo unit ko about four years ago. Ni hindi ko akalaing gagawa pa rin pala ng paraan ang tadhana para muli kaming magkita. At hindi lang iyon, naging girlfriend ko pa siya. But the pain was like a dagger that walloped my heart and the thought literally made me sad. God knew how much I loved this woman. God knew how much I had to endure the pain every time I wasn’t able to tell her the truth about us. God knew how much I endured the pain most especially when I realized that I raped her on the night of her birthday— and that was even her debut. Sa paglipas ng mga araw ay lalo ko lang sinasaktan ang sarili ko… knowing na sinasaktan ko ang babaeng mahal ko by simply lying to her every single day that we were together. I knew this was all wrong, but I was really afraid of losing her. I could afford to lose everything, but not her. Mamayamaya lang ay naramdaman kong gumalaw siya sa upuan niya at saka niyakap ang blouse na nasa dibdib niya. I guessed, she was half-awake. Tumingin siya sa akin habang namumungay ang kanyang mga mata. “Lo-Lorenz? Sa-Saan tayo fufunta?” Hay, wala! Lasing nga talaga. Ni hindi man lang niya namukhaan ang gwapong boyfriend niya? Hmm, masakyan nga. Sabi nila ay mataas ang tendency na maglabas ng totoong saloobin ang isang tao kapag lasing ito. Masubukan nga sa girlfriend ko. “Diane, ihahatid kita kay Liam. Lasing na lasing ka eh. Bakit naman kasi iinom-inom eh hindi naman pala kaya?” tugon ko. For now, I disguised as Lorenz. Matagal bago siya muling nagsalita. Pero nagulat na lang ako nang ilang saglit lang ay sumisinghot na siya and it was too late for me to notice that she was already crying. “A-Alam mo, Lorenz… mahal na mahal ko ‘yon shi Liam eh. Hindi naman ako m-mashashaktan nang ganito kung hindi ko siya mahal, ‘di ba? Naiintindihan mo naman ako, ‘di ba? Pero alam mo, t-tama ka naman eh… h-hindi ko dapat pinapakitid ang utak ko. Hindi ko naman kashi akalain na magsheshelos ako nang gano’n sha babaeng espashol na ‘yon. Kaya alam mo, bukash na bukash din, magsho-shorry talaga ako kay Liam-babe ko. Pramish ‘yan!” Kahit na humihikbi siya habang lasing, ang ganda-ganda niya pa rin kaya hindi ko naiwasang mapangiti. Lalo na nang tawagin niyang espasol si Isabelle? Ang sarap lang niyang halikan sa mga labi. Nakakagigil! Don’t worry, Diane… you don’t have any idea how much I love you and how much I’m willing to risk just to be with you. Hindi ka pa humihingi ng sorry, I had already forgiven you. Mahal na mahal kita, Diane! Sana ay hindi magbago ang nararamdaman mo para sa akin kapag nalaman mo na ang buong katotohanan.

Chapter 67

Liam’s P. O. V.

Ilang minuto ang lumipas at nakarating na rin kami sa bahay ni Nana Lydia. Inihinto ko ang sasakyan at masuyong pinunasan ang mga luha sa pisngi ni Diane. Kinuha ko ang cell phone ko at tinawagan ang numero ni Nana. Ilang saglit lang ay may nagbukas na sa gate ng malaking bahay. Nagmaneho ako papasok dito at nag-park sa may garden area. “Hijo, napadalaw ka. Kumusta ka naman? Naku, sayang at wala si Kyla rito. Paniguradong matutuwa ‘yon kapag nakita ka!” bati sa akin ni Nana Lydia. Agad akong nagmano rito paglabas ko ng kotse. Niyakap naman niya ako at hinalikan sa pisngi. “Nana, may kasama ho ako. Saglit lang po,” sabi ko pagkatapos ay agad kong pinuntahan si Diane na nasa loob pa ng sasakyan. Maingat ko siyang inakay palabas at hindi naman ako nabigatan sa kanya. These past few days, para nga siyang lalong nangayayat. Dahil nga lasing na lasing siya, hindi niya marahil alam ang nangyayari sa paligid niya. “L-Liam? I-Ikaw na ba ‘yan?” Papikit-pikit pa ang kanyang mga mata dala nang kalasingan. Mamayamaya pa ay binalingan naman niya si Nana Lydia. “He-Hello po? Alam niyo po bang mahal na mahal ko si Liam and I will say sorry to him. I will fight for him no matter what… hmpft… arck!” She tried to clasp her mouth pero hindi na niya ‘yon nagawa. Hindi ko inasahan ‘yong sunod na nangyari. Napahawak siya sa dalawang braso ko at saka niya ako sinukahan sa dibdib. But it was okay, she said that she would fight for me no matter what and that alone brought a smile to my face. Mababaw lalo pa’t lasing na lasing siya sa mga oras na ito, but I would never trade that promise for anything else. Kahit na sinukahan pa niya ang favorite American coat ko, it doesn’t matter anymore. I loved her! I just loved her with all my heart and that was what matters most. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “Nana, pasensiya na po kayo sa istorbo pero baka po pwedeng pakipunasan naman po siya at pakipalitan ng damit? Ako na po ang magdadala sa kanya sa loob.” Pagkatapos niya akong sukahan ay nawalan na ng malay si Diane sa mga braso ko. “Ano ka ba naman, hijo? Para iyon lang. Wag kang mag-alala at ako na ang bahala sa kanya,” nakangiting tugon naman ni Nana pagkatapos tanggalin at punasan ang lahat ng suka ni Diane sa damit ko. “Salamat, Nana.” Binuhat ko si Diane, pumasok kami sa loob ng bahay at dinala ko siya sa dating kuwarto ko na nasa ikalawang palapag. Agad namang sumunod sa amin si Nana na may dala-dalang maliit na lalagyan na puno ng tingin ko’y maligamgam na tubig. “Iwan mo na lang ‘yang coat mo sa ibaba at ako na lang ang maglalaba bukas. Ipapa-dry clean ko na rin,” nakangiting sabi ni Nana sa akin. Ang suwerte ko talaga kay Nana Lydia. Hindi na siya naninilbihan sa pamilya namin, pero pinagsisilbihan niya pa rin ako sa tuwing humihingi ako ng tulong sa kanya. Kung tutuusin ay mas naging nanay ko pa siya kaysa sa tunay kong ina na lagi lang nasa America at uuwi lang para magbakasyon dito sa Pilipinas. “Salamat ulit, Nana. Sa sala na lang po ako maghihintay habang inaasikaso niyo si Diane,” sabi ko at saka ako lumabas ng kuwarto. Hinubad ko ‘yong coat at long sleeves polo ko, pagkatapos ay bumaba na ako at pumunta muna sa banyo. Dahil may cabinet ‘yong banyo sa ibaba na kinalalagyan ng mga iba kong damit dito ay dumiretso na rin akong mag-shower. ‘Yon kasi ang bilin ko kay Nana. Dapat ay may kaunti rin akong damit sa banyo rito sa ibaba. Para kapag galing ako sa labas at naisipan kong dalawin siya, tapos ay gusto ko ring mag-shower agad ay didiretso na lang ako rito sa banyo. Wala nang hassle na umakyat pa ako sa itaas na kuwarto. Ilang saglit pa ay natapos na rin akong mag-shower. Nagsuot lang ako ng plain white T-shirt at blue denim shorts. Kasalukuyan akong nasa sala nang makita kong bumaba na sa hagdan si Nana Lydia. “Okay na siya, Liam. Mabuti na lang talaga at magkasukat lang silang dalawa ni Kyla kung hindi eh T-shirt mo na lang ang isusuot ko sa kanya. Teka, kumain ka na ba? Anong gusto mong kainin? Ipaghahanda kita.” “Naku… huwag na po, Nana. Okay lang po ako. Pupuntahan ko na lang po muna si Diane sa itaas,” paalam ko sa kanya. “Sige, pero kapag may kailangan ka, katukin mo lang ako sa kuwarto ko ha?” pahabol pa niya. “Sige po, Nana.” Humalik ako sa pisngi niya at saka ako nagmadaling umakyat sa hagdan patungo sa kuwartong kinaroroonan ngayon ni Diane. Maingat kong binuksan ang pinto at saka ako tahimik na lumapit sa kanya. Umupo ako sa gilid ng kama at buong pagmamahal na hinawakan ang pisngi niya. Kahit ano talaga ang suotin niya ay tiyak na bumabagay sa kanya. Ganitong-ganito ang itsura niya noong una ko siyang nakita—she was sleeping soundly while lying on my couch. If only I could bring back the past, hindi sana mangyayari ang nangyari na. Hindi sana ganoon ang naging simula naming dalawa. Pero kung hindi siya dinala nina Steve sa condo unit ko, magku-krus kaya ang mga landas namin noon? Patawarin mo ‘ko, Diane! Hinalikan ko siya sa noo bago ako tumayo. I took the couch and positioned myself to sleep, nang marinig kong bigla na lang sumigaw si Diane. “Huwag!” Kasunod niyon ang hindi niya mapalagay na paggalaw sa ibabaw ng kama. Agad akong lumapit sa kanya at maingat na tinapik-tapik ang magkabilang pisngi niya. “Diane, nananaginip ka lang. Ssh, I’m here… Liam is here.” Dahil doon, humiga na rin ako sa tabi niya. Saglit lang naman ‘yon at panatag na akong muli siyang nakatulog nang mahimbing. Unconsciously, siniksik niya ang sarili niya sa akin. I felt how warm she was and that made me kiss her forehead. It was the same scenario on the night we met again. I remembered the time when we decided to spend the night together in an inn. Nananaginip din siya noon, dahilan kung bakit hindi ako gaanong nakatulog. Hindi kaya konektado ito sa nagawa ko sa kanya noon? Was she traumatized before? I remembered giving her a dream catcher as a gift. I just hoped that it really blocked her bad dreams. What happened to her became one of the consequences of my action and God knew what could be the rest. If only I didn’t drink with my friends on that night, it would never happen. I would have never taken Diane’s virginity carelessly. I would have never raped her! I didn’t notice that I already shed a tear because it was me who caused Diane’s misfortunes. I ruined her and it was unforgivable. For now, I dismissed my thoughts. I wanted to be the one to take good care of her, that was why I decided to sleep beside her. I let her pillowed my right arm while I tenderly placed my left around her waist. I even planted soft kisses on her face.

Chapter 68

Diane’s P. O. V.

“And I left just this morning. Hindi na kita ginising dahil mukhang pagod na pagod ka. May aasikasuhin din kasi ako sa office eh, but you know what? I had to finish my work at soonest possible time para mabalikan ka kaagad. Besides, baka masama pa rin ‘yong loob mo sa akin kaya kinakabahan din ako na bigla mo na lang takasan si Nana kapag gising ka na,” mahabang pagsalaysay ni Liam sa nangyari. Ngayon ay nagbibiyahe na kami pauwi. Habang nagkukuwento siya, ni hindi ko mabaling sa iba ang atensiyon ko. Nakatingin lang talaga ako sa mukha niya. Ang gwapo-gwapo niya talaga lalo na kapag lumalabas ‘yong dimple niya. Hindi ko nga alam kung paano siya nabulag sa ganda ko. Paano ko ba nabingwit ang isang ‘to? Ikaw na talaga, Diane! I smiled victoriously at the thought. So, wala lang pala talaga sa kanya ‘yong espasol na Isabelle na ‘yon. Nagkagusto lang siya rito noon, pero ipinaubaya lang din niya ito kay Leandro. Mabuti naman at hindi gano’n ang ginawa niya sa akin ngayon. Ayoko kaya kay Leandro! Nakakahiya naman na todo selos, emote at walkout pa ako kahapon… pagkatapos ay nagpakalasing at sobrang nagpaka-wild pa talaga ako para lang makalimot, eh ilusyonada naman pala ang isang ‘yon. Nakakainis! Sigurado akong ginamit lang din siya ni Leandro para paghiwalayin kaming dalawa ni Liam. Pero sa susunod na halikan ng babaeng espasol na ‘yon si Liam sa harap ko, kahit hawakan lang niya ang dulo ng daliri ng nobyo ko… aba! Magiging pula ‘yong kulay niyang singkamas dahil hindi ako magdadalawang-isip at babalatan ko talaga siya ng buhay. Huwag niya akong subukan dahil tama na ang isang beses na umiyak ako nang dahil sa kanya. But, change the topic—enough with that bitch! Speaking of the thing Liam would never want to trade, did I really say that? Wala talaga kasi akong maalala. Pakiramdam ko ay sobrang nag-iinit na naman sa hiya ang mukha ko ngayon. Mukhang mas matino pa ako kapag nalalasing dahil matapang kong nasasabi ang kung ano mang nararamdaman ko—ang kung ano mang nasa loob ko nang walang halong pag-aalinlangan. Iyon nga lang, hindi ko iyon maalala gawa nang labis na kalasingan. Unang beses kong uminom kagabi at hindi na ako kailanman uulit pa. Nadala na ako, ayoko na! “Hmm, sinabi ko ba talaga kagabi na I will fight for you no matter what? Wala kasi talaga akong maalala,” sabi ko sa kanya. I smiled secretly nang makita kong kumunot ‘yong noo niya habang nagmamaneho. ‘Yong reaksiyon na parang ayaw niyang tanggapin na nasabi ko lang ‘yon dahil sa kalasingan ko? Ang sarap niyang kuhaan ng picture para may remembrance ako. “Yes, that was before you vomited on my chest. You really didn’t remember anything?” kunot-noo niyang tanong sabay sulyap sa akin. “Wala talaga eh. I only remembered that I was with Lorenz last night, I got drunk and that’s all.” Pilit kong inaalala ang lahat pero hanggang doon lang talaga ang naaalala ko. I even thought that it was Lorenz who caught me before I fell to the ground, but in reality, it was actually Liam. Mariin pa akong pumikit at hinimas-himas ang sentido ko na waring inaalala ko ang mga nangyari. But crap, wala talaga akong maalala! Kahit nga ‘yong mga nanghipo sa akin ay hindi ko maalala. Wala na akong magagawa dahil nangyari na ang lahat, pero sana naman ay hindi nila ako hinipuan sa maseselang parte ng aking katawan. Isang malalim na buntong-hininga na lang ang aking pinakawalan. So, gano’n talaga kalakas ’yong tama ko kagabi ha? Next time, Diane… bawal ka na talagang uminom ng alak! I was surprised when Liam suddenly stopped the car at the lay-by side of the road. He held both of my hands and he sincerely looked at me straight into the eyes. Pakiramdam ko ay tumatagos ang mga tingin niyang iyon sa akin at pwede na akong matunaw anytime. He was a little bit stressed lately at dumagdag pa talaga ako sa mga problema niya nang dahil lang sa walang kwentang pagseselos ko. Mukhang pagod ang mga mata niya pero hindi naman ‘yon nakabawas sa kaguwapuhan ng boyfriend ko. “D-Does it happen na n-nakalimutan mo rin… ‘yong n-nangyari sa ating d-dalawa… almost four years…” paputol-putol pero hindi na niya itinuloy pa ‘yong sinasabi niya. Nagulat na lang ako nang bigla na lang niyang hinampas ‘yong manibela. “Damn!” Pagkatapos niyon ay napahilamos siya sa mukha gamit ang mga palad niya at napasabunot sa sariling buhok. Sa totoo lang, sumakit ang dibdib ko at kinabahan agad ako sa ginawa niya. Ngayon ko lang siya nakitang nagkaganyan. Napahawak ako sa dibdib ko kasabay nang panlalaki ng aking mga mata. Ano bang nangyayari sa kanya? Is this still related sa paglalasing na ginawa ko? Dahil ba, hindi ko pa rin maalala ang mga nangyari kahapon?

Chapter 69

Diane’s P. O. V.

“T-Teka, Liam… a-ano bang sinasabi mo? I’m sorry kung naglasing ako kagabi at kung hindi ko pa rin maalala ‘yong mga nangyari, pero please… ‘wag naman sanang ganito, tinatakot mo ‘ko eh. Sorry na,” sabi ko. Halos pumiyok ako dahil naiiyak na ako. Bakit ba kasi bigla na lang niyang hahampasin ‘yong manibela sa harap ko pa mismo? I felt like my red face a while ago suddenly turned pale and that, my whole body was trembling now. Naguguluhan ako sa mga inaasal ni Liam. Hindi ko maiwasang malito at lalong hindi ko siya maintindihan. Pero pwede naman niyang ipaintindi sa akin—I would make sure na iintindihin ko siya sa abot ng aking makakaya. Ano ba ‘yong sinasabi niyang nakalimutan ko raw? Na may nangyari daw sa amin? Pero bakit four years? Eh nagkakilala lang kami last year? He held my hands again and said, “No. You didn’t have to be sorry, Diane. It was all my fault. I should be the one to say sorry to you… I’m sorry. I’m so sorry kung natakot ka sa akin, hmm? I promise, hindi na mauulit. I won’t ever be this kind of stupid and reckless again.” He then embraced me so tight as if he didn’t want to let me go. Hinayaan ko na lang siya kahit masyadong mahigpit ang mga yakap niya sa akin ngayon. Hindi na ako umangal at niyakap ko na lang din siya pabalik. Pagkatapos ng ilang minutong magkayakap kami at wala man lang nagsasalita ni isa sa amin ay dahan-dahan ko nang tinanggal ang pagkakayakap niya sa akin. “Pero teka, a-ano bang sinasabi mo na n-nakalimutan ko tungkol sa ating dalawa?” tanong ko sa kanya. He heaved a deep sigh first before he answered my question. “We already met before, Diane. About four years ago… on the night of our birthdays together.” Lumunok muna ako dahil parang may kung anong bumara sa aking lalamunan. Maang ko siyang tiningnan—iyong tinging punong-puno ng mga katanungan at pag-aalinlangan. I opened my mouth pero wala ni isa mang salita ang lumabas doon. Pero bakit iba ang naramdaman ko nang sinabi niyang nagkita na raw kaming dalawa noon? Halos magsalubong ang dalawang kilay ko. Naguguluhan ako. Paano mangyayari iyon eh last year lang naman kami nagkakilala? Nagkamali lang siguro si Liam. Maybe, he might have just mistaken me for someone else. Siguro ay pagod lang talaga siya. Namayani ang mahabang katahimikan at iyon ang siyang kumulob sa buong sasakyan. Nakita ko na lang na ipinanghilamos niya ulit ‘yong dalawa niyang mga kamay sa mukha bago siya muling humarap sa akin. “I’m sorry, Diane… please forgive me. I’m really sorry!” Liam was begging. I didn’t even know the reason why he was acting this way—saying sorry for how many times already and now, he was vulnerably sobbing. Seeing Liam at this kind of state would be the last thing I would have ever wanted to see. Bakit ba siya biglang nagkaganito? Pakiramdam ko, dinudurog ang puso ko ngayon knowing that he might be emotionally wounded. This was the first time I saw him like this. I knew him for being so strong, and now, I just couldn’t believe that he became so powerless. This time, ako naman ang yumakap sa kanya. I let him lean on my shoulder because I wanted to comfort him in the best possible way that I could. I wouldn’t jump into any conclusions anymore without hearing his side first. I promised to understand him for our relationship to last long and stay stronger than ever before. “Ssh, it’s okay! Kung hindi mo pa kayang sabihin sa’kin, okay lang. Please, just stop saying sorry. I’m getting confused sa sinasabi mong we already met before but it takes time, Liam. Kung nahihirapan kang sabihin sa akin, huwag mo munang sabihin ngayon. I understand and moving forward, I would understand you no matter what.” “Thanks, Diane. Thank you for loving me, for trusting me and for understanding me. I hope that you will really fight for me no matter what. I love you and I had never loved anyone else the way I loved you.” He hugged me in return, tighter than before. But why does it feel like there was something more than this? But I should set my thoughts aside because I promised to understand him. Few minutes had passed and I looked at his eyes while gently touching his face. “Hindi ko man naaalala na sinabi ko ‘yon kagabi, sasabihin ko na lang ulit ngayon para klaro sa ating dalawa. I will fight for you no matter what, Liam. I love you so much and nothing or no one can ever change that. Nothing can separate us. So please, cheer up. Hmm?” I smiled at him, which I guessed the reason why his lips formed a smile as well. He leaned forward, softly cupped my face, and started to kiss my lips as hungry as he could.

Chapter 70

Diane’s P. O. V.

 Dito muna kami dumiretso sa pad niya sa LC Towers, but he promised to take me home before midnight. Sinabi na rin naman niya sa pamilya ko na magkasama lang kaming dalawa kung kaya’t panatag ang loob ko na hindi na mag-aalala pa sa akin si Mama. Hindi pa nga kami gaanong nakakapasok sa loob ng unit niya ay todo na ang paghahalikan naming dalawa. Sa kabila ng mga nangyari, I couldn’t change the fact na masyado pa rin kaming sabik sa isa’t isa. I couldn’t move my body away from him even an inch. Tila siya isang magnet na para bang gusto ko lang na lalo pang dumikit sa kanya. I just wanted him—all of him—and I badly needed him to take me right now. Saglit kaming nag-make out sa living room, hanggang sa hindi ko namalayan na nakabukaka na pala ako sa couch dahil hinahalikan na niya ang maselang parte sa pagitan ng mga hita ko. Minutes later, I came for release. Sinipsip naman niya ang lahat nang ‘yon bago kami umakyat sa kanyang kuwarto. Namalayan ko na lang na wala na akong mga saplot sa katawan nang banayad na dumantay ang aking likuran sa malambot na kama. How did he manage to do that? I really didn’t know. It was a good thing na hindi na ako gaanong binabagabag ng mga panaginip ko at baka maputol pa ang masarap na sensasyong ito. Liam was such a great kisser. He was my first kiss and of course, I wanted him to be my last. In just seven months, I learned some different methods on how to kiss him back and fight with his tongue. ‘Yong paraang mapapaungol ko rin siya katulad nang palagi niyang ginagawa sa akin. The way how he caressed my mouth using his tongue was extremely unpredictable. Ibang klase. Nakakakilig. Nakakatakam. Nakaka-addict. He positioned his naked body on top of me and I just hugged him while kissing him on fire. Our tongues danced with each other and it was so truly delicious. Our bodies tend to move on a single rhythm and I just loved it. I loved how my body responded to his every move. A few moments later, his lips traveled to my jaw and down to my neck. I guessed, he left a reddish kiss mark on it because he couldn’t help himself but to completely suck it. He also kissed me on my collar bones, until he impatiently reached my cleavage and that alone made me feel damn so good. Oh my goodness! It felt like my body was abruptly put on a high voltage. I just loved the feeling when he licked the peak of my right breast while gently massaging the left. He encircled his tongue on my right crown before sucking it. Kinagat-kagat niya pa ito dahilan upang ako’y impit na tumili. “Liam, ah…” Pagkatapos niyon ay lumipat naman ang dila niya sa kaliwa kong dibdib at ang kanan naman ang minasahe ng nag-aalab na kaliwang kamay niya. Pinagkalooban ako ng mayayamang dibdib, pero sakto lang ang mga ito sa kamay ni Liam. It was as if those were made to absolutely satisfy his sexual desire. His lips continued to travel deep down, until he reached and began to explore my core for the second time around. Mas masarap dito sa kama kung ikukumpara ko kanina sa sala, dahil ngayon ay pareho kaming nakahubad at komportable akong nakabukaka sa harapan niya. “Oh!” I just moaned with pleasure when he licked my sensitive spot in a demanding way. Nagdulot ‘yon ng hindi maipaliwanag na kiliti sa buo kong katawan. Sa pangalawang pagkakataon ay sinipsip niya ito na parang wala nang bukas, bago muling pinaikot-ikot ang kanyang dila rito. Pinasukan din niya ito ng daliri sa loob at mukhang sinasadya niyang bagalan ang paglabas-masok nito sa ari ko. Bahagya ko pang iniliyad paitaas ang aking balakang sa tindi ng sensasyong nararamdaman ko. Ni hindi ko nga rin alam kung saan ibabaling ang aking ulo o kung saan ihahawak ang mga kamay ko. “Please, uh… Liam, don’t stop! Ah,” impit kong sigaw na animo’y naka-droga. Hindi ko na mapigilan pa ang sarili ko sa tindi ng kiliting nararamdaman ko ngayon, kung kaya’t napasabunot na ako sa kanyang buhok habang idinidiin pa lalo ang kanyang mukha sa kaibuturan ko. In just a few seconds, I felt that I was about to be satisfied. I came for the second time and it was unquestionably delicious. I didn’t know why but I guessed he felt that as well, so he licked everything with intense fervor. Then, he positioned himself on top of me, held my curvaceous hips, and started his first set of hard thrusts inside me. Sa ginawa niyang iyon ay para na akong nagdedeliryo sa kakaibang sarap. Kung droga si Liam ay adik na adik na ako sa kanya at gugustuhin kong gawin namin ito araw-araw kahit pareho pa kaming walang pahinga. After a few minutes of exchanging ‘I love yous’ and moving our bodies on the same extreme rhythm, we finally reached the climax of our bedtime story. He rested on top of me with beads of sweat, while still feeling himself inside me. I felt his muscled torso, but I could feel more of his proud member that entered me. He tenderly kissed my lips, waited for our breathing to become steady, before he removed himself on top of me, rested beside me, and hugged me tightly. But no matter how much we explored, I would always want more. So I did the maneuver to get on top of him and that was how our second round had started. I missed him and I undoubtedly missed how we were making love like this. Alam kong kahit anong mangyari ay hahanap-hanapin ko ito. Hahanap-hanapin ko siya. I could afford to forget everything, but not this one. Liam sucked my nipples real hard when I was on top of him. I couldn’t do anything but hold the headrest for support. Halinhinan niyang sinibasib ang mga dibdib ko hanggang sa sumuko ako. He helped me insert his muscled crotch inside me and I just couldn’t help but scream out loud, because it felt like I was about to come again in just a few seconds. “Oh my God, Liam… ah!” Fuck! I guessed this was the first time that I cussed in my mind while we were making love. Hindi ko naman alam na mas masarap pala kapag nasa itaas ako ni Liam. I tried to sit on top of him and twerked my butt to feel him more, at ganoon na lang ang ngiti ko nang makita kong nakapikit na napapaliyad ang nobyo ko. “Uh! Promise me that you’re only mine, Diane…” he whispered while continuously pumping me underneath. “I’m all yours,” I replied in a sultry tone before I teased his mouth with my tongue. I came for the fourth time. I felt that Liam came for the second time as well and I just rested on top of him as we both get sated. Then, I removed myself and just firmly placed my body beside him. “Happy?” he asked me right after. He was planting small kisses on my face while his fingers were playing with my two protruding pinkish peaks. He even kissed and licked those and that alone made me moan again. Who wouldn’t moan when he was such a great kisser? His simple kiss could already make me damn so wet. “You don’t know how much,” I answered cheerfully before I combed his unruly hair and kissed his lips. I snaked my nakedness towards his body as we put the comforter on top and said, “I love you, Liam…” while my left palm was playing with his sticky crotch. He kissed me passionately and responded, “I love you more!” We did it all over again and it was too late for me to track my fertility calendar, but I set aside my thoughts.

Chapter 71

Diane’s P. O. V.

 To date, this has been the saddest day of my life. Bukod sa walang tao sa bahay kanina nang gumising ako, ni hindi ko man lang alam kung saan nagpunta sina Mama at ang mga kapatid ko, ay sobra din akong nai-stress sa trabaho. Nagkaroon na nga ako ng maiitim na eye bags sa sunod[1]sunod na pag-render ko ng overtime, na tinatakpan ko na lang ng concealer. Normal naman ang ma-stress sa trabaho. Parte na ng buhay ‘yon. Pero ang idagdag ko pa ‘yong hindi ko man lang makita ni dulo ng anino ni Liam at hindi man lang niya ako tinatawagan kahit saglit lang, ‘yon ang hindi normal. Hindi ako sanay na ganoon siya. The number you have dialed is either unattended or out of coverage area. Please try again later. Kung nakikita ko lang ang mukha ko ngayon, malamang ay hindi na naman maipinta habang nakadikit sa kanang tainga ko ang hawak na cell phone. Naiinis ko ring pinapadyak ang kaliwang paa ko sa semento. Kunot-noong ibinalik ko na lang tuloy ang cell phone sa bag kasabay nang pagpapakawala ng malalim na buntong[1]hininga. Nakakabuwisit din ‘yong nakaka-ilang tawag ka na nga sa taong mahal mo, pero palagi na lang gano’n ang maririnig mo sa kabilang linya. Pumunta pa talaga ako sa twenty-second floor kanina, para lang personal na tanungin ang secretary niyang si Trixie. Wala na akong pakialam kung ano ang maging reaksiyon niya kung bakit ako nagtatanong. Mabait naman ito at base sa mga ngiti niya sa akin na parang nang-aasar pa ay alam niyang may namamagitan sa aming dalawa ni Liam, pero hindi ko nagustuhan ang naging sagot sa akin ni Trixie. Kagabi raw ay umalis si Liam dahil may urgent appointment daw ito sa Balesin! If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Napairap ako. Pumunta siya sa Balesin nang hindi man lang nagsasabi sa akin? Great! These past few days, hindi naman ako manhid para hindi ko mapansin na parang may itinatago sa akin si Liam. Kapag may tumatawag sa kanya habang magkasama kaming dalawa ay lumalayo siya agad na parang ayaw niya talagang marinig ko ang kung ano mang pinag-uusapan nila. Kapag kumakain kami noon sa labas, lagi lang niyang iniiwan ang cell phone niya sa mesa kung gagamit siya ng comfort room. Ngayon ay hindi na. Parang magnet na ‘yon na lagi niyang kasama at nakadikit lang sa katawan niya. Tinalo pa ako, kaloka! Hay, nababaliw na yata ako at pati cell phone ay pinagseselosan ko pa. Pero, hindi naman siya ganoon dati. He even gave me the authority na sagutin ang cell phone niya kapag magkasama kami. Kapag tinatanong ko siya ngayon, lagi naman niyang sinasabing ‘yong tawag ay galing pa sa ibang bansa at work[1]related. Ang masaklap lang, alam ko at narinig kong tinawag niya ‘yong kausap niya ng Honey! Sigurado ako roon. “Kainis talaga!” I stomped off my feet na parang batang nagta-tantrums. Pinagtinginan tuloy ako ng mga taong dumadaan. Alanganin naman akong ngumiti na lang sa kanila. There were also times na dinadahilan niya na sobrang busy raw siya sa trabaho kaya hindi na siya nakakadalaw sa amin. Either bukas na ang meeting niya with investors o kaya naman ay wala pa siyang nagagawang presentation sa conference meeting kung kaya’t kailangan niyang mag-ready. Hindi siya nauubusan ng mga dahilan. Sinabi ko pa nga minsan na palaging nangungulit si Denise na makita siya pero hindi pa rin siya pumunta. ‘Yong sweetness niya sa katawan ay medyo nawawala na rin. Ni hindi ko na nga maalala kung kailan ang huling surpresa niya sa akin o kailan ang huli niyang pag-angkin sa akin. The last time I checked, we did it three weeks ago. A week pagkatapos kong maglasing noon, may nangyari pa ulit sa amin at sobrang nami-miss ko na ‘yon ngayon. Pero, hindi na ‘yon nasundan pa. Minsan, tinatanong ko na lang ‘yong sarili ko kung nagsasawa na ba siya? Kailangan ko na bang mag-level up? “Mukhang malalim ang iniisip natin ha?” Napapitlag ako nang bigla na lang may umakbay sa akin. Iyong akbay niya ay nakapalibot pa sa buong leeg ko na may kasamang hila—dahilan upang sobrang magdikit ang gilid ng aming mga katawan. Tumingin ako sa kanya at nginitian ko na lamang siya. Tinanggal ko ‘yong braso niya sa balikat ko at saka ako bahagyang lumayo. Hindi naman kasi ako sanay na nadidikit sa lalaki ‘yong katawan ko. But of course, Liam was the only exception. “What are the possible reasons na kayong mga lalaki ay bigla na lang magsawa sa girlfriends niyo?” tanong ko nang hindi man lang tumitingin sa kanya. Nandito ako sa labas ng Moonbucks, hawak-hawak ang chocolate chip cream frappuccino ko. Nakatitig ako sa kawalan habang iniisip si Liam, kung kaya’t hindi ko namalayan ang biglang pagsulpot ni Lorenz sa tabi ko “Ako pa talaga ‘yong tatanungin mo ng ganyan, Diane? Nang-iinsulto ka ba, eh wala nga akong girlfriend?” natatawa niyang sabi. “Teka, may problema na naman ba ulit kayo ni Liam ha? Nagkaka-ganyan ka lang naman dahil sa kanya,” kunot-noong tanong niya. Nagkibit-balikat lang ako, pagkatapos ay wala sa sariling sumipsip sa straw ng frap ko. Mamayamaya ay nagsindi siya ng sigarilyo sa harap ko. “Depende kasi ‘yan eh. Baka naman pakiramdam niya eh siya na lang palagi ‘yong nag-e-effort sa relasyon niyo. Aba, gumawa ka naman ng aksyon!” sabi niya. Saka siya humithit at bumuga ng usok. Noong una ay hindi ko pinansin ang mga huling sinabi niya. Nainis kasi ako dahil ang ayoko sa lahat ay ‘yong makalanghap ng kahit anong usok mapa-sigarilyo man o sasakyan. “Oh crap, Lorenz! Kailan ka pa natutong manigarilyo ha? Alam mo namang ayoko nang nakakalanghap ng usok, ‘di ba?” singhal ko sa kanya. Hinampas ko siya sa braso bago ako kumuha ng panyo sa bag para ipangtakip sa ilong ko. Pero, naisip ko na may point din ‘yong mga huling sinabi niya. Hindi kaya gano’n na nga ang nararamdaman ni Liam? Sa araw-araw na ginawa ng Diyos na magkasama kami, siya ‘yong palagi na lang nangsu-surprise at nag-e-effort sa relasyon naming dalawa. Samantalang ako, kinikilig lang sa mga ginagawa niya. Ni hindi ko nga maalala kung nabigyan ko ba siya ng kahit isang regalo man lang sa mga naging monthsary namin. Actually, siya rin ang palaging unang bumabati sa’kin dahil sa totoo lang ay nakalimutan ko na ‘yong date kung kailan naging kami. It was every seventh day of the month when he would greet me, so September 7 nga yata naging kami last year.

Chapter 72

Diane’s P. O. V.

 “Sorry naman! Na-stress lang kasi ako lately kay Dad. You know what? He wanted to trap me in an arranged marriage. Tang-ina, Diane! Parang gusto ko na lang tuloy magpanggap ulit na bakla.” Lumayo siya nang kaunti sa akin bago nagpatuloy. “Kasi naman ‘yang kaibigan mo, nagkaroon lang ng trabaho sa Cebu eh hindi na bumalik dito. Kailan ba babalik ‘yon para naman may maiharap ako kay Dad na girlfriend ko kuno? Ni hindi man lang nga sinasagot ang mga tawag ko! Pakisabihan nga na bilis-bilisan niyang bumalik at baka hindi ko siya mahintay,” nakasimangot niyang sabi while referring to Karen. “Pero maiba ako, Diane… may problema na naman ba ulit kayo ni Liam?” tanong na naman niya. Hindi ako umimik. Akala ko ay si Karen na ang magiging sentro ng usapan namin. Isang malalim na buntong-hininga lang ang pinakawalan ko bilang sagot sa tanong niya, pagkatapos ay ngumuso na lang ako. Nanatili lang akong walang imik habang siya naman ay naninigarilyo pa rin nang biglang tumunog ang cell phone ko. Baka si Liam na ‘yong tumatawag. Ngumiti ako at halos lumundag sa sobrang tuwa. Agad kong binuksan ang bag ko at nagmamadaling kinuha ang cell phone para sagutin ‘yong tawag. May ilan pa nga akong makeup at sanitizer na nalaglag na kinuha na lang ni Lorenz at inabot sa akin. I was so excited to answer the call only to be somehow disappointed when I saw my phone’s screen. The caller was not Liam and that made me roll my eyes. Damn! Paano niya nagagawa ‘to sa’kin? Paano niya natitiis na hindi man lang magparamdam these past few days? If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free I swallowed the lump on my throat. Parang gusto kong umiyak ngayon. “H-Hello, Dave?” Hindi naman talaga ako disappointed na kapatid ko ‘yong tumawag. Siguro kasi, masyadong mataas lang ‘yong naging expectation ko na si Liam iyon. I guessed next time, I should follow the golden rule for me not to be hurt. Do not ever expect and never assume! “Hello, Ate Diane? Pauwi ka na ba?” tanong niya mula sa kabilang linya. “Oo, bakit?” tanong ko naman pabalik. “Ah, sige—” iyon lang ang sinabi niya at pinatay na nga ng magaling kong kapatid ang tawag. “Teka, saglit—” habol ko. Kita mo ang isang ’yon, tumawag nga pero parang timang naman! Anong problema niyon? Broken-hearted na naman ba ‘yon? Binabaan talaga ako ng telepono? Hay naku, Davido! Humanda ka sa’kin mamaya pag-uwi ko. Napapikit ako at napahawak na lang sa ulo, pagkatapos ay ginulo ang sariling buhok ko. Lalo lang tuloy nadagdagan ang inis ko sa katawan na parang gusto kong magwala. Umiiling na ibinalik ko na lang tuloy ‘yong cell phone ko sa bag at saka dire-diretsong sinipsip ‘yong frap. Sa sobrang inis ko, naubos ko lahat ng ‘yon sa isang higupan lang. “Pauwi ka na? Ihahatid na kita,” pagpiprisinta ni Lorenz sabay tapon ng hindi pa nauubos na sigarilyo sa malapit na trashcan. Ganoon din naman ang ginawa ko sa lalagyan ng frap na naubos ko na. Tumango lang ako sa kanya at saka kami naglakad patungo sa kinapaparadahan ng sasakyan niya. Dahil nakaka-stress, nakakainis at talaga namang nakakabuwisit ang araw na ito ay pumayag na ako sa paanyaya niya. Ayoko rin namang mag-commute at maglakad. Nang makaupo na ako sa passenger seat at siya naman sa driver seat ay saka ako nagsalita. “P-Pasensiya ka na, Lorenz ha? Hindi ko pa nasasagot ‘yong tanong mo. Ang totoo niyan, m-malakas kasi ‘yong kutob ko na… na nagsasawa na sa akin si Liam eh. Feeling ko, may third party rin na involved,” sabi ko nang nakayuko habang kinukutkot ang mga kuko ko. Medyo pumiyok pa nga ako pagkasabi ko niyon at nangilid agad ang mga luha sa dalawang mata ko. “Iyan ka na naman sa pagiging paranoid mo, Diane ha! Pwede ba? Huwag ka ngang mag-isip ng kung ano-ano riyan! May third party ka pang nalalaman diyan. Mahal ka ni Liam, pero busy lang ‘yon sa trabaho malamang. Alam mo namang powerful businessman ‘yong boyfriend mo, ‘di ba?” he tried to convince me while starting the car’s engine. “And when it comes to business, maraming kakumpetensiya! Malingat lang siya nang sandali, bankrupt na siya agad! Pero teka… akala ko ba, pagkatapos ng misunderstanding niyong dalawa last month ay iintindihin at buong puso mo na siyang pagkakatiwalaan?” mabilis na dugtong niya sa sinabi niya kanina. He was right! Liam was a multi-billionaire slash CEO slash powerful businessman. Kung tutuusin ay napakasuwerte ko na bilang girlfriend niya kung ‘yon lang ang basehan. Kaso hindi eh. Dapat sa simula pa lang talaga ay hinanda ko na ang sarili ko na hindi ako ang palaging una sa mga prayoridad niya. “Naiintindihan ko naman siya eh, kaso hindi mo maaalis sa akin ang magduda. Lalo pa ngayon, kahit sana isang beses man lang… sana ay tumawag man lang siya sa’kin para hindi ako nag-aalala, ‘di ba? Kaso kahit isang hello lang, wala!” paghihimutok ko sa kanya. “Eh kasi, busy nga! Noong mga nakaraang araw, hindi naman siya ganyan, ‘di ba? He made sure na naaasikaso ka niya. Aba, Diane! Kung gusto mo ng boyfriend na sa bawat oras at minuto ay nakikita at nakakasama mo, eh ‘di sana, ako na lang ‘yong binoyfriend mo!” He mockingly laughed at me. We left the place then. Bigla naman akong nasamid at hindi ko na napigilan ang sarili kong batukan siya. “Boyfriend mong mukha mo! Eww lang, kadiri ka.” Tumatawa na rin ako. Natatawa ako sa sinabi niya and at the same time, natatawa ako sa naging reaksiyon ko. Noong nagpa-panggap siyang bakla ay nababatukan na namin siya ni Karen. Ngayong totoong lalaki na nga siya ay nababatukan ko pa rin. “Aray, Diane… masakit ‘yon ha! Kanina hampas, ngayon naman ay batok? Kung makabatok at maka-eww ka naman diyan, wagas! Diring-diri lang?” Hinimas niya ang parte ng ulo niya na kinutusan ko. “If I know, kung hindi ako nagpanggap na bakla noon eh baka pinagsamantalahan mo pa ako,” tumatawang wika niya habang ang kanyang mga mata ay nakatutok lang sa daan. Hindi ako sumagot dahil tawa lang ako nang tawa. Feelingero din pala ang kumag! “See? Napatawa kita, hindi ba? Siguro naman ngayon ay hindi ka na magyayaya sa bar? Sabagay, hindi rin naman kita papayagan. Mabuti na lang talaga at walang suntok noon ang dumapo sa gwapo kong mukha!” Pasulyap-sulyap siya sa akin habang nagsasalita. “Ewan ko sa’yo! Ang lakas din kasi ng trip mo eh, ‘no? Sus, if I know—hindi ka talaga nasuntok dahil hinayaan mo lang mag-isa ‘yong boyfriend ko na makipagsuntukan doon!” Tiningnan ko siya at saka itinuon ang sariling atensiyon sa daan. “Uy, bruha ka! Tinulungan ko si Liam ha? Lasing ka kasi kaya hindi mo alam,” komento niya na mukhang nagbabakla[1]baklaan na naman. Hindi ko na siya pinansin pa.

Chapter 73

Diane’s P. O. V.

It was traffic at seven in the evening. Mukhang pasado alas-otso pa kami makakarating nito sa bahay dahil walang galawan ng mga sasakyan ang nangyayari sa expressway. Mabuti na lang talaga at sumabay ako kay Lorenz. “Hay, lagi na lang heavy traffic pauwi! Anyway, would you like to share some details on your upcoming wedding, bestie?” nakangisi kong tanong sa kanya. Kukulo na naman ang dugo nito, malamang. He madly looked at me and he devilishly smirked after. “Upcoming wedding, my foot! I would never let Dad manipulate me most especially when it comes to my love life. Bahala siya sa buhay niya! I swear, magpapanggap talaga akong bakla kapag nakita ko ang kung sino mang babaeng ipakakasal niya sa akin, tsk.” “Alam mo… pikon ka rin eh, ‘no? Sige ka, baka sa kapapanggap mong bakla eh baka matuluyan ka! Paano na si Karen niyan? Malay mo, malapit na pala ‘yong bumalik dito. Hindi lang niya sinasabi sa’yo.” But the truth was I didn’t have news with regards to Karen’s whereabouts. Tatlong linggo ko na rin kasi siyang hindi ma-contact. Mentioning Karen’s name made him smile. In love talaga ang bruho! Humikab na lang tuloy ako. “Makatulog na nga lang muna. Gisingin mo na lang ako kapag nasa gate na tayo ng bahay namin ha?” Tumango naman siya sa akin at ako naman ay komportableng pumuwesto para makatulog. Narinig ko pa siyang bumulong na halata namang pinarinig niya talaga sa akin. “Aba’t ginawa talaga akong driver? Oo na lang!” Nakangiti na lang akong pumikit at hindi ko na siya pinansin pa. I adjusted the seat in a slanted position para lalo lang siyang asarin na driver talaga ang role niya ngayong gabi. I guessed an hour had already passed when I felt that Lorenz gently shook my shoulder to wake me up. I looked at my wristwatch and it was ten minutes past eight o’clock. Papungas-pungas akong tumingin sa labas at napag-alaman kong nasa harap na pala kami ng gate naming brown. This was not the first time that Lorenz drove me here. Kapag hindi kami nag-o-overnight noon sa thesis ay hinahatid naman niya ako pauwi, bago lumalim ang gabi. ‘Yon nga lang, baklang-bakla ang itsura niya noon at mas makapal pa ang foundation kaysa sa akin. May ribbon pa sa ulo na kulay pink! Ang ipinagtataka ko lang ay kung bakit madilim. Alam ko namang gabi na pero hindi naman kasi pinapatay ‘yong ilaw sa loob at labas ng bahay namin, hangga’t may isa pang hindi nakakauwi sa amin. Madalas pang hindi pinapatay ‘yong ilaw sa loob dahil nga takot ako sa dilim… at siyempre, si David lang ang lalaki sa amin. Kahit minsan ay naturuan siya ni Karen ng basic self-defense, hindi pa rin niya kakayaning lumaban nang mag-isa sa mga holdaper. Oh my God! Hindi kaya—hindi kaya pinasok na kami ng mga masasamang tao? Hindi kaya kung ano nang nangyari kina Mama sa loob? Fear crept me up with my thoughts, kung kaya’t sunod-sunod na lang ang naging paglunok ko. Bakit ngayon pa mangyayari ito? Ang dami ko na ngang iniisip sa ngayon, dadagdag pa talaga ito? Bigla kong natutop ng palad ang bibig ko at tahimik na nagdasal habang nakapikit ang mga mata. Lord, huwag naman po sana. Sana po ay nakalimutan lang talaga nilang buhayin ang mga ilaw at nakatulog na sila sa kanya-kanya nilang mga kuwarto! Hindi ko po kakayanin kapag may nangyaring masama sa pamilya ko. Please, Lord. Saka ako dumilat. Napansin marahil ni Lorenz ang pagkabahala at panginginig ko kung kaya’t ipinasya niyang lumabas ng sasakyan. “Just stay here, Diane. I’ll check kung bakit walang ilaw.” Papalabas na siya ng kotse nang magsalita naman ako, “No. I—I’ll go with you, Lorenz.” Nagmamadali kong tinanggal ang seatbelt at nanlalamig ang mga kamay sa nerbiyos na niyakap ang bag ko. Sumabay ako sa kanyang lumabas sa kotse at ako na mismo ang nagbukas ng gate. Lalo pa akong kinabahan nang malaman kong hindi iyon naka-lock at wala roon ang padlock! I decided to go first. Bawat hakbang na ginagawa ko ay siya namang bawat paglakas ng pintig ng puso ko. Lorenz held my left hand to comfort me and I didn’t know why I refused to take it away from him. I guessed I had stopped my breathing for so long already. Habang lalo kaming lumalapit sa pinto ay lalo lang akong ninenerbiyos at nanlalamig. My body was shaking and my heart beats freaking faster and louder than usual. Naalala ko tuloy nang tumawag sa akin si David kanina, binabaan niya ba talaga ako ng telepono o sadyang may nang-agaw niyon sa kanya at intensiyonal na pinutol ‘yong tawag? Paano kung ginawa na pala silang hostage sa loob ng bahay namin? Paano kung hindi naipagtanggol ni David sina Mama at Denise? Damn, erase erase! What were you thinking, Diane? Relax! Walang nangyaring masama sa kanila, okay? Lord, Kayo na pong bahala… please. Ipinilig ko ang aking ulo. I closed my eyes and took a deep breath before I silently opened the door. I also soundlessly asked Lorenz to stay quiet at dahan-dahan na nga kaming pumasok sa loob. Dahil takot ako sa dilim, I decided to open the lights. Using my right hand, I immediately held the light switch and turned it on, only to be shocked by…

Chapter 74

Diane’s P. O. V.

“Happy birthday!” sigaw nilang lahat. Karen even blasted a party popper near me. Oh my God! I reacted on my mind as pieces of confetti seemed to slowly go down in front of me. I was openmouthed in disbelief. I wasn’t expecting this. Kulang na nga lang ay mapatalon pa ako sa ginawa nila sa akin. Nagulat talaga ako dahil maging si Lorenz na kasama ko ay nakisigaw rin ng happy birthday. So, this was the main reason why he gave me a ride because he already knew about this schemed surprise. They were clearly in cahoots for planning this all together and I didn’t even have a single clue! Hindi pa lubusang nagsi-sink in sa utak ko ang lahat. Kung kanina ay napahawak ako sa bibig ko nang dahil sa matinding kaba, ngayon naman ay dahil sa sobrang gulat. Halos mamatay na ako sa kaba kanina kaiisip na baka kung ano nang masamang nangyari dito—na baka na-hostage na ang buong pamilya ko habang wala pa ako—only to find how really naive I was na maging ang sariling birthday ay nakalimutan ko? Damn! Kumpleto silang lahat sa sala na may iba’t ibang party banners at red balloon decors. May golden balloons pa nga na nakasabit malapit sa hagdan na number twenty-two. Ngayon ko na lang ulit naranasan ito. The last time I celebrated my birthday with these kinds of decorations was when I was seven years old. May children cotillion pa nga noon, pero ang hindi ko maalala ay kung nag-debut ba ako. Teka, nag-debut nga ba ako? I set aside my thoughts at binigyang pansin na lamang ang mga tao na nasa loob ng bahay. Nandito si Mama, ang mga kapatid kong sina David at Denise, si Karen na alam ko ay kasalukuyang nasa Cebu at ang nakababatang kapatid nitong si Michael, ang kaibigan kong supervisor na si Sheena at ang assistant kong si Rizza, ang Department Manager naming si Miss Shey at isa pang mas nakababatang babaeng kasama nito na hindi ko kilala. Lahat sila ay may mga regalo ring dala. Pero isang regalo lang naman ang kailangan ko… and sadness immediately enveloped my heart when I realized that he wasn’t even here. Nakakalungkot lang isipin na gano’n ba talaga siya ka-busy at nakalimutan niya ang araw na ito kung kailan birthday namin pareho? Napairap na lang tuloy ako. Ikaw nga, nakalimutan mo rin, ‘di ba? Si Liam pa kaya na one thousand times pa na mas busy kaysa sa’yo? I sighed in defeat. He was an in-demand CEO, so it was just normal that he tends to be very busy. I thought I would be able to understand him, but here I was, silently complaining. Wala sa sariling napayuko na lang ako. Hindi ko kasi alam kung anong mararamdaman ko sa mga oras na ito. Gusto kong maging masaya dahil kumpleto silang lahat, but there was something inside me na tinatalo ‘yong kasiyahang pwede kong maramdaman. Alam kong may isang bagay na kulang at hindi iyon mapupunan nino man. “Hey, Diane! I believe it’s your birthday today, so what’s with that facial expression then? You see, I came back here in Quego del Mar para lang sa special day mo tapos ‘yan ang makikita kong reaksiyon mo? Birthday ba ‘to o burol? Like hello! You should be happy in the first place because we are all here to celebrate!” Napaangat ako ng mukha when Karen snapped at me—making me realize some sense. Nakangiti siyang lumapit sa akin at saka ako niyakap nang buong higpit. “Happy birthday, sissy! I miss you so much.” Napilitan naman akong ngumiti, hanggang sa hindi ko napigilang magpakawala ng luha sa kaliwa kong mata. Karen was definitely right. Birthday ko ngayon kaya dapat ay masaya ako. Hindi na ako dapat pang nag-iisip ng kung ano-ano. Life is too short, so better make the most out of it. I wiped my tear while silently convincing myself that I should not overthink. I hugged her in return and that was when I heard Lorenz spoke, “Ang sarap naman ng yakap na ‘yan, can I join?” Akma siyang sasali sa amin nang mabilis pa sa alas-kuwatrong nag-stop sign sa kanya si Karen gamit ang kanang palad nito. Nakita ko kung paano siya tingnan nang masama ni Karen. “Hep! Mag-uusap pa tayong bakla ka bago mo kami yakapin. Marami kang kailangang ipaliwanag sa akin, bruha ka! Let’s go, Diane. Iwan na natin ‘yan diyan!” sabi nito at hinila na ako papalapit sa iba pang mga bisita. Si Lorenz naman ay naiwan lang sa may pinto na nakanganga. “Happy birthday, Ma’am Diane!” sabi ni Rizza sabay abot ng regalo niya. Kinapa-kapa ko naman ‘yon at agad kong nahulaan ‘yon. Moonbucks planner. Sinabi ko kasi sa kanyang gusto kong bumili niyon. “Happy birthday, Diane!” sabi naman ni Sheena na gano’n din ang ginawa. Mas malaki naman ang regalo nito na hindi ko nahulaan dahil nasa loob ‘yon ng isang box na mas malaki lang nang kaunti sa shoebox. Inalog-alog ko ‘yong pero walang tumutunog doon so it could be some sort of clothes. “Salamat sa inyo ha? Salamat sa pagpunta at sa surpresa! Grabe, hindi ko talaga ito inaasahan,” sabi ko sabay beso sa kanila. Pagkatapos niyon ay nilapag ko na muna ang mga regalo sa maliit na mesa sa sala. “Wala iyon, ikaw pa ba? Malakas ka sa amin, ‘no? Ikaw lang eh, naglilihim ka pa sa amin…” tugon ni Sheena na may balak pa ‘atang mang-asar. Mukhang alam ko na ang kung ano mang tinutukoy niya.

Chapter 75

Diane’s P. O. V.

Sandali kong nakalimutan si Liam, pero ngayon ay naalala ko na naman siya. Pinamulahan naman agad ako ng mukha, pero mabuti na lang talaga at sumabat si Miss Shey para isalba ako at ibahin ang pupuntahan ng usapan namin ni Sheena. “Happy birthday, Diane! Siya nga pala, pasensiya ka na kung sinama ko ‘tong kapatid kong si Neyrah ha? Wala kasi siyang kasama sa bahay eh,” sabi ni Miss Shey at inakbayan ang kasama niyang babae na ngayon ko pa lang nakita. “Happy birthday, Miss Diane!” nakangiting bati naman ni Neyrah. Base sa tono ng boses niya ay mukhang nanirahan siya nang matagal sa ibang bansa. Sabay nilang ibinigay ang mga dala nilang regalo sa akin na mukhang mga mamahalin sa bigat. Hindi ko nga sabay na nahawakan ‘yong dalawang box at mabuti na lang talaga na tinulungan ako ni Karen para agad na ilagay ang mga ‘yon sa mesa. “Naku, wala ‘yon, Miss Shey. Okay lang. Thanks po and thanks din, Neyrah. Pasensiya na kayo rito sa bahay namin ha? Medyo magulo rito,” sabi ko at saka ko binalingan sina Mama at Denise. Hindi ko alam kung nakakaintindi ng Tagalog si Neyrah pero bahala na si Miss Shey mag-explain sa kanya. “Happy birthday, anak!” “Happy birthday, Ate!” Hinalikan ko naman sila pareho sa pisngi. Dahil nagtitipid kami, hindi na uso ang regalo sa amin. Makita ko lang silang ligtas at walang sakit ay sobra-sobra nang biyaya para sa’kin. “Thanks, Ma, Denise. Teka, nasa’n po pala si Dave? Bakit bigla ‘atang nawala? Nagkukulong na naman ba ‘yon sa kuwarto niya?” kunot-noo kong tanong kay Mama. “Nasa kuwarto nga niya pero hindi naman na nagkukulong kaya huwag ka nang mag-alala riyan. Baka nire-ready lang ‘yong camera,” nakangiting tugon sa’kin ni Mama. “Happy birthday po, Ate Diane!” biglang sabat naman ni Michael na tumabi agad kay Denise. “Thanks, Michael! Ang laki mo na ha,” biro ko rito kahit na noong graduation ko lang ito huling nakita. Pagkatapos niyon ay pabiro kong ginulo ang buhok nito. Bumaling naman ito kay Denise at pilyong sinundot ang tagiliran ng kapatid ko. Gumanti rin naman ang huli at nagkahabulan na nga ang dalawa hanggang makalabas ng pinto. Bibilinan ko pa sana ‘yong dalawang bata na huwag lalabas ng gate, nang mahagip ng mga mata ko ang kapatid kong si David. May nakasabit na DSLR na camera sa leeg nito. May itinutulak din itong pushcart na kinalalagyan ng isang malaking kahon na may pulang laso. Mabuti naman at nagkasya ‘yon dito sa loob ng bahay namin, pero ano naman kaya ang laman niyon? “Happy birthday, Ate! Pasensiya ka na ha? Ito lang ang nakayanan naming iregalo sa’yo, pero pinag-ambag-ambagan namin ito. Buksan mo na muna bago tayo kumain. Pero habang tinatanggal mo ‘yong ribbon, lalagyan kita ng blindfold para surprise talaga! Oh, mamaya mo na hilain ha? Huwag kang excited,” nakangiting utos sa akin ng kapatid ko na ibinigay nga sa akin ang dulo ng ribbon na nakatali sa kahon. Kung makautos ay akala mong kung sinong mas matanda sa akin na parang hindi galing sa pagiging heartbroken. “Ano naman ang laman nito, Dave? Ikaw ha, pinapakaba mo ‘ko! Humanda ka sa’kin kapag nagulat ako rito. Life-size action figure ba ito ni Spidey?” natatawa kong tanong habang kinapa-kapa ko ang mga kamay niya na naglalagay sa akin ngayon ng blindfold. Si Spider-Man ang pinakagusto kong movie character na ginampanan ng crush kong Hollywood star na si Tobey Maguire. “Wala ka bang tiwala sa gwapo mong kapatid, Ate?” tanong niya na hindi ko naman sinagot. Alam naman kasing takot ako sa dilim eh lalagyan pa ako ng blindfold? Nang matapos na siya ay saka ko hinila ‘yong ribbon at naramdaman kong nakalas ko na ‘yong tali sa malaking kahon. Kinapa-kapa ko ‘yong regalo hanggang sa tuluyan ko na ngang nabuksan ‘yon. “Pwede ko na bang tanggalin itong blind—” hindi pa ako tapos magsalita nang maramdaman kong may masuyong humalik sa mga labi ko. Based on its addicting taste, I already knew from whom those lips belonged to. I couldn’t deny the feeling, lalo na nang biglang bumilis na naman ang tibok ng puso ko. Alam kong siya at siya lang ang humahalik sa akin ngayon. Liam… He never knew how I missed him so much kaya naman gumanti agad ako sa mga halik niya kahit hindi ko pa man siya nakikita. Napaliyad na ako habang nakayakap sa batok niya, that prompted him to gently support me on my back. Saka naman ako nakarinig ng malakas na sigawan at palakpakan. Ilang sandali pang naglapat ang mga labi namin bago siya kumalas and it took me a while before I realized that I had to remove my blindfold to finally see him. Kinusot-kusot ko pa ang mga mata ko sa pag-aakalang namamalik-mata lang ako ngayon but there he was, handsomely wearing a tuxedo and kneeling in front of me. It was indeed Liam, with a diamond-studded ring on his hand.

Chapter 76

Liam’s P. O. V.

 With all the stress and burdens that I had been dealing with these past few weeks, aminado akong hindi ko na naaasikaso pa si Diane and I was guilty for that. May kailangan lang talaga akong unahin pansamantala at iyon nga ang iba’t iba kong kumpanya. I was damn too busy handling everything. Hindi ko alam kung anong nangyari—kung bakit bigla na lang nalugi ang isang branch ng L. A. Gadgets International sa Boston at sa lalong madaling panahon ay kinakailangan kong pumunta roon. Sumabay pa ang unti-unting pagbagsak ng isa ring branch ng D’ Jewelries sa New Bedford which I could not afford to lose. It was only established January last year and it was named after Diane—the reason why it started with D. I named it after her when I got the chance to know her name from Steve. Pero, bago ako pumunta sa America ay gusto kong makasal din kami ni Diane sa lalong madaling panahon. Kaya naman kinausap ko ang kapatid ni Ate Shey na si Ney, who also happened to be my first cousin. Siya ang madalas kong kausap sa telepono. Ney was currently one of the best and competent wedding planners in Italy. Despite being young, she was already in[1]demand. I didn’t have any ideas when it comes to wedding planning aside from my preferred tuxedo, so I trusted everything on her. With her, I wouldn’t have any worries at all. The wedding would surely be successful. Kahapon, pumunta kami ni Ney sa Balesin just to make sure everything was in order. Beach wedding ang magiging setting ng kasal namin ni Diane na siya namang pinaghandaan ko sa loob ng isang buwan. I just really hoped that she would say yes to my wedding proposal. Ngayong umaga, kahit wala pa akong tulog ay bumalik na ako rito sa Quego del Mar. Agad kong kinutsaba ang pamilya ni Diane at malalapit na kaibigan for her surprise birthday bash. Sa loob ng isang buwan ay sobrang ginugol ko ang oras kong pagsabayin ang wedding planning at managing ng EGC, kung kaya’t kailangan kong bumawi kay Diane. Maging ang best friend niyang si Karen na nag-reside na pala sa Cebu ay pinapunta ko pa rito just to make sure na masu-surprise talaga ang mahal ko. I contacted her three weeks ago about my plan and aside from Ney, Karen had been helping me a lot too. I was sure that she would be Diane’s maid of honor, so I asked her about which color motif Diane would prefer. She had been sending both Ney and I a bunch of photos. Diane’s favorite color was red but contrary to that, Karen stated that Diane would choose light colors for the wedding. Ney decided that we should go with blush peach motif. As for the color palette that she gave, I chose teal blue for me. The wedding would happen tomorrow at sunset if Diane would accept me. Hindi naman niya siguro ako tatanggihan and I was one hundred percent sure of that. We would be having an evening flight right after our dinner tonight, kasama ng mga taong nandito gamit ang private plane ko. I guessed, everything was perfectly planned. Ang ‘oo’ na lang talaga ni Diane ang kulang. Gano’n kabilis ang gusto kong mangyari sa’min. I didn’t want to rush everything, but if Leandro already planned something that would break Diane’s trust in me, I would make sure that my plan was ten steps ahead of him. After the wedding, I knew that I would be able to tell her everything—all by bits and pieces. I was only hoping that she would never change the way she looked at me—that she would still love me despite what I did. I immediately went out of the box as soon as she unwrapped it. Seeing her even in blindfolds made me shiver with excitement and I couldn’t help myself to resist the temptation of kissing her right away. Hindi man siya gaanong nakapag-ayos ay sadyang napakaganda pa rin niya talaga ngayon wearing her simple off[1]shoulder black dress. I just hoped that I was the best gift she received today. I loved her. God knew how much I loved Diane with all my heart. Then, I kneeled in front of her while holding the diamond engagement ring that was handmade only for her just in time she removed her blindfold. I even asked David to secretly get her ring size and I hoped that this ring would fit well on her finger. Oh, God! Please make her say yes. Please… please…

Chapter 77

Liam’s P. O. V.

 I was like a nervous teenager. I couldn’t control my hands and feet from trembling. I was even sweating trying to compose myself, pero wala eh—patuloy pa rin akong kinakabahan sa harap niya. I heard her family and friends cheering up for me, so I took a deep breath and tried so hard to relax. Being a powerful business magnate, I was very confident because people depend on me. Actually, thousands of lives already depended on me since I was twenty-one. I used to talk and give long speeches to a big crowd, but now, I didn’t know how to start my practiced proposal in front of Diane. It was a good thing that her brother knew how to play the violin. I didn’t know how he learned to play the instrument since I thought he wasn’t that musically inclined, but I was thankful. As David played the violin with a lovely instrumental song, I started speaking what my heart truly felt. It was too far from the proposal speech that I had been practicing for the past two weeks. “I—I really didn’t know how to start this, Diane… I know, I’ve got a lot of explaining to do for the past month.” I smiled as beads of sweat never stopped forming on my head. “I—I will explain later, just let me say this first. God knows how much I love you and for that, please let me take our relationship to the next level.” Tumingin ako sa Mama Cecille niya. She just smilingly nodded at me, even encouraging me, as a sign of her approval. Naluluha pa nga ito. Actually, I asked her permission first, before I requested for David and Denise’s approvals too. I looked again at Diane as I held and kissed her left hand. Napakalamig niyon kung kaya’t hindi ko alam kung anong nararamdaman niya sa mga oras na ito. Kung masaya rin ba siya, I really didn’t know. I looked at her face and saw how tears started streaming down her pretty red cheeks. I was relentlessly hoping that she would say yes to me. “For me, you are perfect and I really didn’t care about the past. I love you and I would fight for you no matter what. When I first saw you accidentally hopped inside my car last year, I knew by then that you wouldn’t only become a part of my life. By then, you already became my life. And now, I couldn’t live without you. Diane, if you will allow me… will you be my wife? Will you marry me tomorrow?” Alam kong masyadong mabilis but please, Diane… please, just say yes. It felt like time was slowly killing me when it already took a couple of minutes, but Diane was still unable to respond. I guessed this was the longest waiting in my entire life. I stood up, wiped her tears when she opened her mouth. “A-Alam mo, ang daya mo, Liam eh! Are you expecting me to say yes that easily?” She frowned. “Dahil ba… dahil ba alam mong hindi kita kayang tanggihan ha? Aba, sinusuwerte ka! Napakaraming bagay pa kaya nating kailangang pag[1]usapan!” She paused for a while before she continued. “Y-You owed me an explanation as to what had happened over the past few weeks, at hindi ‘yon biglang magkakaroon ng closure agad-agad nang dahil lang inaalok mo ako ngayon ng kasal.” Nakita ko kung paano siya umirap. Why is that her voice reflected annoyance? Is she rejecting my marriage proposal? “A-Are you rejecting me?” malungkot kong tanong sa kanya na may bahid ng pait. It felt like I was stabbed with a sharp dagger on my chest and fear almost unmanned me. It felt like all those dream castles that I had been building for us vanished in just a blink of an eye. I was left openmouthed and found myself teary-eyed. Maging ang mga kasama namin dito na kanina lang ay masaya, tumitili at nagpapalakpakan pa sa aming dalawa ay bigla na ring lumungkot at tila nawalan ng buhay. Umiling naman siya. “I wasn’t rejecting you. Ang gusto ko lang naman ay makapag-usap muna tayo nang maayos. Hindi ganitong binibigla mo ako.” Huminga muna siya nang malalim. “Ang dami ko kasing tanong eh, at alam kong ikaw lang ang makapagbibigay sa akin ng mga sagot. Hindi ako magpapakasal sa’yo bukas habang marami pang gumugulo sa isipan ko, Liam. I hope you understand.” Pagkatapos niyang sabihin ‘yon ay seryoso niyang hinawakan ang kaliwa kong kamay at bumaling sa mga taong nasa paligid namin. “Mauna na ho muna kayong kumain, mag-uusap lang kaming dalawa ni Liam sa labas.” Hindi na niya hinintay pang sumagot ang mga bisita at basta na lang niya akong hinila palabas ng bahay nila.

Chapter 78

Diane’s P. O. V.

 When I saw him kneeling in front of me with a beautiful ring on his hand, I knew by then that he was going to propose to me. Kahit na hindi ko pa lubusang naiintindihan ang mga nangyayari, I knew that this was not just a surprised birthday party. I could be naive sometimes, but my heart kept on throbbing out loud making me realize what would happen tonight. I guessed I should prepare myself and be ready. But when he said that he wanted to take our relationship to the next level, I couldn’t stop my tears from falling no matter how hard I tried. Despite my doubts, I could see that everything else was moving in a slow-motion while glowing around. How could I ever resist this kind of feeling when being asked by the only man I loved? I couldn’t believe what was actually happening. I really loved him and God knew how much I wanted to give in. Liam was the only man I would have ever wanted to spend the rest of my life with. Even eternity, I would like to spend it with him. I was about to say yes, but still, something held me back from doing so. I knew I had so many questions in my mind that only Liam could answer. I couldn’t say yes that easily because things kept on bugging my mind. I shouldn’t get overruled by my heart this time. I shouldn’t melt when I looked into his eyes. And that was so impossible to do. I knew that when it comes to him, I would always betray myself in just a matter of seconds. Natutuwa ako but at the same time, naiinis. Halo-halo na ang mga emosyong nararamdaman ko ngayon to the point na hindi ko na alam ang aking gagawin. I silently prayed that we could fix any misunderstanding as soon as things get cleared. I would not reject him. How could I? I just wanted to make sure that all things were clear between the two of us before we stepped into this new level of our relationship—marriage. I just wanted to clear all doubts first, before I said yes to him. I trusted him, but what happened these past few weeks made me question things. I broke the silence when we were already here in our mini-garden. I let go of his hand and faced him. “I’m sorry, Liam. I was not rejecting you. How could I reject you when I love you so much? The truth is I really wanted to be your wife, pero nalilito ako ngayon… nasasaktan ako. I didn’t know what to do! These past three weeks made me feel like you didn’t love me anymore—like you didn’t want me anymore. I used to overthink things and all of a sudden, I became insecure.” I was helpless. I began to cry again as I continued… “There were times that your phone had been switched off for whatever reason only you and God knew. No matter what I do, I couldn’t reach you. Then I talked to Trixie today and she said that you went to Balesin last night, without talking to me? Without informing me?” “A single text will do, Liam… pero hindi mo pa rin ginawa. Ilang beses akong naghintay sa mga tawag mo, pero wala akong natanggap ni isa. Now, how do you expect me to react? That I would say yes agad-agad, dahil lang inaalok mo ako ngayon ng kasal?” I couldn’t control my feelings from bursting. I became too emotional. I was already sobbing when I felt his arms gently wrapped around my upper body. He caressed my back like what he was always doing to calm me down. I must admit, it was refreshing and I missed it so much. “Hey, don’t cry… please. How could I inform my future wife of a surprise beach wedding in Balesin? I went there to ensure if everything was already in place—to check if everything would be in order after only three weeks of preparation,” he smilingly said as he removed his arms around me. He wiped my tears in the cheeks, then affectionately kissed my forehead. Natigilan ako. I frowned as I slowly looked at him with questions in my eyes. “W-What are you talking about? S-Surprise? B-Beach wedding?” I stuttered as things started to sink into my brain. I opened my mouth again but no words came out of it. I was confused at first, hanggang sa napapikit na lang ako. Kulang na lang ay batukan ko ang sarili kong ulo. As usual, Liam wanted to surprise me. But just like the old times, doubts and overthinking would reign over me without any logical reasoning. Oh, crap! Here you go again, Diane! You’re easily jumping to conclusions without knowing the truth first. He sighed. “Yes… but now, it was not a surprise anymore,” he said with a shade of disappointment. I couldn’t even see his dimple that used to remind me that everything would be alright. Dala ng matinding pagkapahiya at pagsisisi ay napahawak na lang ako sa ulo ko. I bit my lower lip as hard as I could at kulang na lang ay magdugo ‘yon. I even used my hands to cover my face from him, because I realized that it was me who actually did him wrong. Nakakahiya ‘yong ginawa ko at parang gusto ko na lang biglang maglaho. Asking your hand in marriage in front of your family and loved ones was the best and most romantic marriage proposal ever, but now? Oh, God! What have I done? In front of my family and friends, why did I ruin his almost perfect marriage proposal? Can this ground just open up and swallow me now?

Chapter 79

Diane’s P. O. V.

 I removed my hands from my face and placidly looked at him when I heard him continued his confession. “I intended to switch off my phone whenever I was too busy resolving huge company issues,” he stated. “But, why didn’t you tell me? I could have helped you,” I told him. Kaya pala ganoon na lang ang nakita ko sa isang Assets and Liabilities Report three weeks ago. Liabilities were higher than known assets and that could make a company go bankrupt. Bakit hindi ko man lang naisip ‘yon? “I didn’t want to drag you to my problems, Diane. Hindi ko na ipinaalam pa sa’yo dahil alam kong mag-aalala ka lang. Being the CEO, thousands of lives depend on me. You know that, right?” He looked at me and I was like a butter ready to melt again just by staring at his brown eyes. I just nodded. I knew it and yet, I wasn’t able to completely understand him. “But now, I still couldn’t figure out the reason behind the failure of one of our gadget branches in Boston as well as the jewelry branch in New Bedford. I didn’t want to go through a recession and for that, I need to go to the U. S. at the soonest time possible.” His voice clearly manifested sadness. I just felt so guilty for not giving him the chance to tell me what truly happened. I didn’t lend him my ears to listen. I just accused him without having enough evidence and Liam doesn’t deserve it. “But before anything else, I wanted to make sure that we’re already married so we could go there together. Alam kong matatagalan ako roon at ayokong iwan ka rito. I told you, I will explain everything but I guessed, I forgot that I have a very impatient girlfriend here.” That was when he smiled and showed his dimple. He winked at me after he playfully pinched my nose. I just swallowed the lump on my throat after hearing all of these. I was so stupid to get mad at him for no justified reason. I wasn’t able to think things through and just let my emotions overruled my thoughts! Shit! Nakaka-guilty talaga. Hay naku! Pinairal mo na naman ang katangahan mo, Diane. But wait, there’s more… I still have one last question. I was ready to hug him and utter my apology when I remembered something. One last thing that I should never forget. May gumugulo pa talaga sa utak ko na hindi pa niya nabibigyan ng sagot. Kailangan niya munang ipaintindi sa akin na wala talagang basehan ang pagseselos ko. “Wait!” I screamed all of a sudden. He was about to hug me when I stepped backwards and did a stop sign using my right hand. Huminga muna ako nang malalim bago ako muling nagsalita. After that, I raised my eyebrow. “Sino ‘yong palagi mong kausap sa telepono mo? Usually, you’re giving me the authority to answer your phone. But these past few weeks na magkasama tayo, sinasagot mo agad ‘yong phone mo pagkatapos ay lumalayo ka na sa akin… as if you didn’t want me to hear any of your conversations!” Todo emote pa ako sa pagsasalita at hindi ko alam kung maiinis ba ako kasi parang natatawa pa siya sa mga sinasabi ko. “And one time, I heard you, Liam… you called her Honey! Hindi ako pwedeng magkamali. I heard it right! Please, don’t you dare lie to me. Who was that Honey?” I was teary-eyed once more and it was too late for me to realize that my heart was filled again with jealousy. Nagulat na lang ako nang tuluyan na nga siyang humagalpak ng tawa. I was mad at him, but why did I find his laugh damn so sexy? “Ganyan ba talaga ka-selosa ang future wife ko? Halika nga rito…” He went near me and I wasn’t able to push him away when he suddenly placed his arm around my shoulder and pulled me closer to his body. Then, he cuddled me so tight as if he didn’t want to let me go. “Paanong hindi ako lalayo sa’yo kung about wedding plans ang pinag-uusapan namin? I was calling her Honey because her name was definitely Honey and she was none other than the same Neyrah na nasa loob—who was Ate Shey’s younger sister. Her real name was Honeyrah, who also happened to be my second cousin and one of the best wedding planners in Italy.” He leaned forward and kissed my forehead wholeheartedly. So that Honey was in fact… Neyrah? Damn! Bakit naman kasi ang dami niyang pangalan? Nang marinig ko ang mga paliwanag niya, pakiramdam ko ay wala na talaga akong mukhang ihaharap pa sa kanya. Marami talagang namamatay sa maling akala. He did all these surprises and all of his efforts had completely gone into wastes because of me. Kung sana, pinagkatiwalaan ko lang nang buo si Liam katulad nang palagi kong sinasabi ay hindi sana ako nagduda sa pagmamahal na walang-sawa niyang ibinibigay sa akin. Kung bakit ba kasi napakarami kong insecurities sa katawan? To the point na sinira ko pa talaga ang napakagandang wedding proposal na pinagpaguran niya. Kasabay nang pagkawala nang malaking bigat sa dibdib ko ay na-guilty naman ako. Nakaka-guilty talaga as in sobrang nakaka-guilty! Napaka-busy niyang tao pero sa kabila ng lahat ay nagawa pa rin niyang paghandaan ang bagay na ito para sa akin. Alam niya kung gaano ka-importante sa akin ang pamilya ko, kung kaya’t dito pa talaga siya nag-propose sa bahay namin. Next time, hindi ko siya masisisi kung talagang bigla na lang siyang magsawa sa akin. Wala akong ginagawa para suklian ang lahat ng efforts niya sa relasyon namin, dahil puro lang ako duda sa kanya. Puro dudang kulang naman sa ebidensiya at base lamang sa aking pagiging selosa—ang mismong sisira sa aming dalawa. Hindi ko na napigilan pa ang tuluyang umiyak sa dibdib niya. Sa kabila ng lahat, napaka-pasensiyoso pa rin talaga sa akin ni Liam. Sa kabila ng lahat, mahal pa rin niya ako at dahil doon ay lubos akong nagpapasalamat sa Diyos. Oh, God! Thank you so much for this reward. I might have really done something good in my past life that You made me cross paths with this guy in recent times.

Chapter 80

Diane’s P. O. V.

 “I’m sorry, Liam! I—I didn’t know what to say. It was all my fault, I’m really sorry!” umiiling at humihikbing sabi ko. I was so guilty that I was already lost for words while crying on his chest with deep sudden breaths. Kung noon ay sinukahan ko ang American coat niya, ngayon naman ay iniiyakan ko lang ang tingin ko’y mamahaling tuxedo niya. He firmly hugged me while gently caressing my back and my hair. At the same time, he was planting small kisses on my forehead like what he had always been doing. It was one of his mannerisms I loved about him—his mannerism that would always remind me that he belonged to me. “Hey, stop crying! It’s okay, Diane. I love you and the least I would have ever wanted to happen was to see you cry. If there is one thing I’d be going to ask you except for your hand in marriage, that would be your full trust and understanding on me.” I didn’t know what to say. I was still speechless. I didn’t know what I did to deserve a man like him. I was truly blessed for having him now, and for the next days to come. “You have my word, Diane. I don’t have to promise, I’ll just do it. I will never cheat on you. Hindi kita ipagpapalit kahit kanino at kung may isang bagay ka mang magiging kaagaw sa atensiyon ko, that would only be my work. Pero hindi ko hahayaan na palagi na lang gano’n, I will consult you on my every decision now and then. I will involve you in everything if it doesn’t include surprises.” Tumango naman ako sa kanya. “Okay… and we will help each other to solve whatever problems along the way, may it be on your business or our relationship. No more secrets, please?” Wala pa rin akong tigil sa pag-iyak. A smile had abruptly formed on his lips as he wiped off my tears before kneeling in front of me, for the second time around. “I hope that everything was already clear between the two of us, Diane. I love you and I would never let go of you no matter what. You are my world and I would always fight for your love. I could afford to lose everything if that could mean winning you. If ever there comes a time in our lives that you didn’t want me anymore, I would never stop chasing you even if it means chasing you to the other side of the world.” I couldn’t stop myself from crying most especially after hearing those words from him. Pakiramdam ko ay ako na ang pinakamasuwerteng babae sa buong mundo. Kailangan ko lang talagang bawasan ang pagiging selosa ko. He took the box out of his pocket and opened it. Then, I was able to see the sparkling ring again. He had loosened his tie as he was sweating profusely. “If it happens that you already had a change of mind… still, I would never get tired of asking you the same questions— twice, thrice or even a hundred times. Will you marry me, Diane? Will you allow me to be your husband?” Liam asked. Nagsisimula na rin siyang pangilidan ng luha sa kanyang mga mata. This time, hindi ko na pinatagal pa ang pagsagot ko sa kanya. Nakangiti akong tumango nang paulit-ulit na para bang wala na iyong katapusan. “Yes. I will marry you, Liam. I’ll marry you with all my heart! I did choose you… before, today and whatever future might bring us, I would still choose you. I would never love any other man aside from you. In another lifetime, on the other side of the world, in a different dimension, even in astral projection… I’d find you and I would still choose you.” I paused for a while before I continued, “You’re the only man I would have ever wanted to spend the rest of my life with and I’ll forever choose you as my one and only husband. I will love you until the end, I promise!” I blissfully sniffed. He immediately placed the ring on my left ring finger, which I gladly accepted. It perfectly suited well as I looked at it sharply. It was white gold. I wondered how did he get my size but it doesn’t matter anymore. There was no doubt that it was only made just for me. It actually contained two rings in one. The lower part was just full of small diamonds, while the other one was just the same—only it had a bigger diamond at the center. Then, he stood up and hugged me. Though it was so rigid that could crush my bones, it was still one of the best feelings in the world. He never wasted any second and quickly claimed my lips after. I returned his kisses and I didn’t care anymore if we were kissing here torridly or if my family would see me hungrily kissing him this way. I missed him so much that this kiss would never be enough. We could do the honeymoon tonight because I was already longing for that! I couldn’t believe that I would soon become Mrs. Dayanara Clariz Evangelista and that every day, I would wake up beside the only man I had ever loved after making love with him unstoppably the previous night. “Thank you, Diane. You didn’t know how much you’ve made me happy. I love you and I would never hurt nor make you cry for as long as I can.” Liam was already crying. Like me, he was also overwhelmed. He cupped my face and kissed me again as flashes from someone’s camera began intruding our perfect moment.

Chapter 81

Diane’s P. O. V.

 One more flash had made our lips parted. I didn’t want to stop kissing Liam, but I turned around to see who was busy capturing the photos of us. All of my family and friends were now in the garden area graciously clapping their hands and uttering their congratulations for both of us. Nakita ko pa ngang kumaway rin si Kuya Greco na mukhang kararating pa lang. Hindi na siya iba sa akin at sa mga kapatid ko, dahil para na namin siyang tunay na ama. Inakbayan ako ni Liam at automatic na yumakap naman ang kanang kamay ko sa baywang niya. Then, I saw that it was David who kept on exploring the DSLR camera while taking non-stop photos of me and Liam. I had always known my brother to be engaged in photography, I just didn’t want him to pursue that career. Marami akong pangarap para sa kanya. I wanted him to become a successful engineer someday. In the future, pwede pa rin naman niyang gawing part-time job na lang ang pagiging photographer. Natigil ako sa pag-iisip tungkol sa kapatid ko nang ilang saglit lang ay may iba’t ibang fireworks ang lumabas sa kalangitan na magiliw naming pinagmasdan. Usually, nakikinood lang kami sa terrace namin kapag nagpapa-fireworks ang mga kapit-bahay tuwing bagong taon. Ngayon, may pa-fireworks pa talaga ang mahal ko. Hindi lang ‘yon, one firework had really caught my attention as it reflected the words: I love you, Diane! Isa lang naman akong ordinaryong babae kung kaya’t hindi ko akalaing may taong gagawa nito para sa akin. Kung makikita ko lang ang sarili ko sa harap ng salamin ngayon, sigurado akong sobrang nangingislap ang mga mata ko. Gandang-ganda na naman tuloy ako sa sarili ko ngayon. The word ‘love’ was actually in a heart symbol. That was when I found myself in Liam’s arms again while saying how much I loved him too. He was now hugging me from behind while gently kissing my hair. His hug seemed like it could never be swayed no matter what would happen and I couldn’t help myself but look at him with a smile on my face. “I had this feeling na hihilain mo ako palabas dito sa garden ninyo, so I had to think of a spare proposal. I was right after all and gladly, plan B worked! Actually, I still have a plan C, and if it still doesn’t work, I will use all the letters in the alphabet to think of other proposal stunts just for you,” he smilingly stated. Nakangiti ko namang inalis ang pagkakayakap niya sa akin. Humarap ako sa kanya at saka siya hinampas nang mahina sa dibdib. “Alam mo bang nakakainis ka, Liam? Ang dami mong alam! Next time, huwag mo na akong i-surprise, pwede? Baka atakihin na ako sa susunod eh. Alam mo bang kung ano-ano nang naisip ko rito kanina? Akala ko pa nga eh na[1]hostage na sina Mama!” Hindi na nakapagsalita pa si Liam nang sumabat ang kapatid kong si David, “Wooh! Si Ate, kunwari pa. Ayaw mo lang na sa sala ‘yong setting ng proposal ni Kuya Liam kaya hinila mo siya rito eh. May pa-emote-emote ka pang nalalaman diyan. Ang sabihin mo, napapangitan ka lang kasi magulo ‘yong background sa sala.” “Ha? Hindi ah!” nakangiting tutol ko sa sinabi niya. Masaya ako na kahit papaano ay unti-unti nang bumabalik sa dati ang kapatid ko. Nagiging masayahin na siyang muli at nakiki-halubilo sa mga tao. Pagkatapos kasi ng J. S. Prom nila three months ago ay bigla na lang siyang nagbago. Naging tahimik at palagi na lang niyang ikinukulong ang sarili niya sa kuwarto. I didn’t know exactly what happened that night, but I knew for a fact that my brother was broken-hearted. I bet, the same girl had something to do with his sudden obsession in playing musical instruments while on summer vacation— which I knew, nakatulong naman sa unti-unti niyang pag-move on. I was thankful that he had finally moved on from his first love. Ngumingiti na siya ngayon hindi katulad noong mga nakaraang buwan. Ayoko nang mangyari pa ‘yon ulit. Sa patuloy niyang pagmumukmok sa kuwarto at hindi pagpansin sa amin ay para na rin akong namatayan ng kapatid. Napakabata pa niya para magseryoso. For Christ’s sake, kaga[1]graduate lang niya ng high school! Kung ako lang ang masusunod, I didn’t want my brother to cross paths again with that girl—whoever she was. David didn’t deserve to be treated that way! I loved my brother so much, but she broke him into pieces and I didn’t want that to happen ever again. “Hay, tara na nga sa loob at nang makakain na kayong dalawa. Ayaw pa ngang magsikain ng mga bisita niyo dahil hihintayin na lang daw kayo, pero pinauna ko na sila kanina habang nag-uusap pa kayo rito. Nagmadali tuloy silang kumain para lang panoorin kayo,” nakangiting sabi ni Mama. “Pasensiya na ho kayo, Ma… nagpakipot pa kasi itong mapapang-asawa ko eh,” Liam blurted out. Siniko ko naman siya sa tagiliran. “But it was already ten, Ma. I guessed, baunin na lang po natin ‘yong mga pagkain sa biyahe? I wanted my fiancée to have a beauty rest after our one-hour flight tonight, pati na rin ho kayo,” sabi niya kay Mama. “Oh, sige. Ipagbabalot ko na lang kayo, saglit lang ako…” tugon ni Mama na umalis na muna at saka naman ako iginiya ni Liam sa direksiyon kung saan nakaparada ang kotse niya. Sina Miss Shey naman at ang iba ko pang mga katrabaho ay sumabay na rin sa amin dahil naroon din sa labas nakaparada ang sasakyang dala nila. Mukhang sinadya pa yata nilang maki-park sa tapat ng kapit-bahay namin para hindi ko mahalata ang plano nila. “Oh, I forgot! I wanted you to formally meet Honeyrah Rivas, our wedding planner,” pagpapakilala ni Liam sa pinsan niyang si Honey na nakilala ko kanina bilang Neyrah. “I’m glad to be introduced to you for the second time around, Miss Diane. It was my pleasure to meet a surprised and gorgeous bride-to-be.” She smilingly extended her right hand na nakakahiya man ay agad ko ring tinanggap. Well, I was still guilty at my own malicious thoughts that Liam’s so-called Honey over the phone was his other woman. Damn! Napakaselosa ko talaga! “Likewise, Honey or Neyrah. Just call me Diane,” I simply responded to her, bago ako bumaling kay Liam. “Siya nga pala, Liam, hindi pa ready ‘yong mga gamit ko—” sabi ko sa kanya but my mother suddenly cut me off. Mukhang tapos na niya kaming ipagbalot.

Chapter 82

Diane’s P. O. V.

 “Okay na, anak. Naihanda ko na kanina pa ang lahat ng mga kakailanganin mo. Kung hindi mo pa alam ay una akong um-oo kanina pang hapon sa proposal ni Liam sa’yo,” nakangiti niyang saad sa akin. “Talaga, Ma?” Nangingilid na naman tuloy ang mga luha ko sa mga mata at saka ko siya mabilis na niyakap. “Thanks, Ma! Thanks for approving Liam to be your son-in-law. Hindi ko pa rin kayo pababayaan pati na ang mga kapatid ko, kahit pa sabihing mag-aasawa na ako.” Tumulo ang mga luha ko hanggang sa dumiretso na ang pagbuhos niyon sa aking mukha. Siniksik ko ang mukha ko sa leeg ni Mama, habang mahigpit lang akong nakayakap sa kanya. “Hay, naku… ang panganay ko talaga. Mag-aasawa na nga ay napaka-iyakin pa rin talaga. Tandaan mong nandito pa rin ako kahit may asawa ka na… kaya bigyan niyo ako ng maraming apo ni Liam ha?” Tinanggal ni Mama ang pagkakayakap ko sa kanya at saka pinahid ang mga luha ko sa pisngi. Pagkatapos niyon ay bumaling na siya sa dalawa kong mga kapatid. “Kunin na ninyo ang mga gamit ninyong dalawa at aalis na tayo. Dave, ikaw na ang kumuha ng gamit ng Ate Diane mo sa kuwarto. Hinanda ko na ‘yon at nasa maletang kulay blue.” “Ako na lang ho ang kukuha sa mga gamit ni Diane, Ma,” pagpiprisinta naman ni Liam. Napangiti na lang ako sa kilig. Matagal naman na niyang tinatawag nang ganoon si Mama pero iba na ang pakiramdam niyon sa akin ngayon. Hindi pa rin talaga ako makapaniwala, but this is it! Ikakasal na talaga ako bukas and what excites me even more was the fact na ikakasal ako sa taong mahal na mahal ko. Pinangarap ko noon ang maikasal sa simbahan, pero kung beach wedding lang muna ay okay na rin naman. Surprised wedding nga sana kaso ay napurnada pa. Pumasok na si Liam kasama ng mga kapatid ko sa loob ng bahay namin upang kunin ‘yong mga gamit, nang magpasya naman akong lapitan sina Karen at Lorenz. Sa sobrang seryoso ng pag-uusap nilang dalawa ay hindi man lang nila naramdamang nakalapit na ako sa kanila. “I was not informed na bukas na kaagad ‘yong kasal ni Diane? I thought, this was just a mere birthday surprise,” kunot[1]noong komento ni Lorenz pagkatapos ay bigla na lang itong tumawa. “Nagulat na lang ako kanina noong pagbalik ko eh biglang nagpo-propose na si Liam… todo emote tuloy ang bruha,” narinig kong dugtong pa niya na obvious namang ako ang tinukoy niyang bruha. Nasanay na talaga siyang tawagin kami nang ganoon. “Eh ano bang pakialam mo kung ayaw na siyang pakawalan pa ni Liam ha, Lorenz? Ikaw nga, balita ko’y ikakasal na rin eh. So who’s the unlucky girl then?” pang-aasar naman sa kanya ni Karen. “Unlucky talaga, Karen? What if I’d be going to ask you to marry me now, would you also consider yourself unlucky? Ano ha? Sabihin mo lang. Sasabayan ko na itong proposal ni Liam, para double wedding tayo bukas!” seryosong banta ni Lorenz na nakapagpa-tahimik naman kay Karen. Kahit madilim ay bakas sa mukha ng best friend ko ang sobrang pamumula niya ngayon. Ngayon lang ulit silang dalawa nakapag-usap pagkatapos ng graduation namin a few months ago. ‘Yong graduation day namin kung saan mas makapal pa ang foundation, eyeliner at lipstick ni Lorenz kaysa sa aming dalawa ni Karen noon. Pero ngayon ay akala mong kung sinong maton na maton. Pareho silang hindi kumuha ng board exam at kukuha na lang daw sa susunod na taon. Naalala ko tuloy ‘yong mga panahong sinasabi pa ni Karen na crush na crush niya si Lorenz at kung hindi lang daw ito bakla ay siya pa ang manliligaw rito. ‘Yong mga panahong halos maglupasay siya sa restroom ng school namin dahil hindi niya talaga matanggap ang pagiging bakla nito. Ngayong nag-uumpisa namang magtapat si Lorenz sa kanya, siya naman itong tila hindi makapaniwala. Akala mong kung sinong pinutulan ng dila dahil hindi na siya nakapagsalita pa. Malayong-malayo sa kilala kong Karen na madaldal at palamura. “Guys, let’s go!” natatawang sabat ko at sabay naman silang napatingin sa direksiyon ko. I know… you will thank me later for saving you, Cannery! Saka naman lumabas ng bahay si Liam dala-dala ang dalawang traveling bags na kulay blue na marahil ay kinalalagyan ng mga gamit ko. Kay Mama raw ang isa at may ilang gamit din si Denise roon. Kasunod niyang lumabas ang mga kapatid ko na may kanya-kanyang dalang mga gamit din. Mas marami nga lang dalang bag si David dahil maliit pa ang katawan ni Denise para pagbuhatin. Huling lumabas ng bahay si Mama na may dalang isang malaking shoulder bag at dalawang plastic bags na kinalalagyan ng mga tingin ko’y binalot na pagkain. Ibinigay niya ang isa kay Karen at isang nakahiwalay na pagkain galing sa isa pang plastic bag sa akin, bago tuluyang kinandado ang pinto ng bahay namin. Nang makalabas kaming lahat ay saka naman niya kinandado ang gate. Dahil isang malaking van ang dala nina Miss Shey at Honey, doon na sumakay sina David at Denise, si Mama, si Kuya Greco, at ang dalawang officemates ko papunta sa helipad ni Liam, samantalang sina Karen naman at ang kapatid nitong si Michael na ayaw pang humiwalay kay Denise ay sumabay na kay Lorenz. At ako? Siyempre, sa kotse ng fiancé ko… na bukas na bukas din ay mapapang-asawa ko na! Sobrang excited na tuloy ako sa mga mangyayari bukas and I couldn’t help myself to look forward to that. Ni hindi ko pa nga nakikita ang itsura ng wedding gown ko, pero siguro naman ay hindi ako ipapahamak ni Neyrah. Iyon na lang siguro ang matitirang surpresa, kasama na ang buong itsura ng pagdarausan ng kasal. Tahimik lang na nagmamaneho si Liam samantalang ako ay hindi pa rin makapaniwala sa mga nangyari at patuloy pa ring sinisipat-sipat ang engagement ring na ibinigay niya sa akin. It was indeed magnificent! Sadyang napakaganda nito sa aking daliri. “Did you like it?” Liam smiled at me before his attention went back on the road. “Nah! I just didn’t like it. I so love it! It was so beautiful, Liam. I still couldn’t believe the fact that I am already engaged to you and that, I’m ready to be your wife tomorrow. I’m so excited and I’m sorry too that I somehow ruined your marriage proposal. I love you, Liam, and thank you for loving me more than I deserve to be loved,” I said before getting a slice of cake and ate it with my bare hands. “I love you more and I will do anything just for you!” He held and kissed my other hand while his eyes were still on the road. He was smiling as his dimple simply shows off. I guessed it would never fail to seize me for a million times over.

Chapter 83

Diane’s P. O. V.

 “Siya nga pala, Liam… sino ‘yong best man mo? At saka, gaano tayo katagal sa Balesin nito?” tanong ko habang kumakain pa rin ng cake. Excited na ako dahil bukod sa Quego del Mar at Batangas ay wala na akong ibang napuntahang lugar sa tanang buhay ko. Masaya ko siyang sinusubuan at kinikilig pa ako kapag sadya niyang kinakagat at sinisipsip ‘yong daliri ko. Parang gusto ko tuloy na huwag nang magpahinga ngayong gabi at unahin na lang ang honeymoon. “He’s Samuel—my childhood buddy although he was two years ahead of me. Ngayon lang ulit kami magkikita after fifteen years, pero hindi naman nawala ang communication naming dalawa. He’s currently residing in Balesin, dahil gusto niyang mag-manage ng beachfront hotel and resort kaysa maging businessman.” “One week tayo roon kasama ng buong pamilya mo, Diane. After that, we will fly to U. S. at hinanda ko na rin naman ang pagbalik nina Mama rito sa Quego del Mar,” sabi niya habang pinupunasan ko ‘yong gilid ng mga labi niya. Tumango-tango lang ako. Masaya ako at mayroon din naman pala siyang naging tunay na kaibigan kahit papaano. Naalala ko kasi bigla ‘yong kinuwento niya sa aking mga tropa niya noon na nagtraydor sa kanya at naglagay pa ng droga sa alak niya—dahilan para magawa niya ang isang bagay na hanggang ngayon ay labis niyang pinagsisisihan. Mamayamaya pa, pagkatapos kong maubos ‘yong cake at maja blanca, ay nakaramdam na ako ng pagkauhaw pero malas lang na wala akong dalang kahit bottled water man lang. I already rummaged the plastic bag that my mother gave me, but found nothing. “Liam, may tubig ka ba riyan?” tanong ko. Pakiramdam ko ay nanunuyo na ang lalamunan ko at uhaw na uhaw na talaga ako. Epekto rin marahil ng chocolate chip frap na kanina nga ay ininom ko. “Wala eh. Teka, may malapit namang convenience store dito. Bibili na lang tayo,” nakangiting sabi niya. Palagi talagang nakaka-good vibes ang dimple niya. Medyo malayo pa kami sa convenience store na sinabi niya when he decided to park the car, pero parang nakakailang tapak na yata siya roon sa brake pedal ay ayaw pa ring huminto nito. Ni hindi nga bumagal ang takbo ng kotse at dire[1]diretso pa rin kami sa sixty kilometers per hour na bilis nito. Liam tried his best to stop the car but to no avail. He used all his force to continuously step into the brake pedal, pero wala pa rin. He even used the hand brake, pero ayaw pa rin talagang huminto ng kotse. Nakaramdam na ako ng takot nang kinakitaan ko na rin ng pangamba sa mukha niya si Liam. Lalo na nang lumagpas na kami roon sa convenience store ay hindi pa rin niya mapatigil ang sasakyan. Natatakot namang lumunok na lang ako dahil parang may bumara sa aking lalamunan, kasabay ang tila nakabibinging pagtambol ng dibdib ko sa sobrang kaba. “L-Liam, a-anong nangyayari?” nanginginig at kinakabahang tanong ko sa kanya. Halos mamaos ang boses ko sa sobrang kaba. I already had an idea on what was happening, pero tinanong ko pa rin. Sigurado akong walang preno ang sinasakyan namin at kung magpapatuloy pa ito ay tiyak kong maaaksidente kami. “The brake pedal is n-not working, Diane. Higpitan mo ‘yong seatbelt mo and please, just trust me. I got this, okay? We’ve got this.” Bakas ko sa boses niya na kinakabahan na rin siya pero ayaw lang niya iyong ipahalata ‘yon sa akin. I just nodded at him. I checked my seatbelt and made sure that it was fastened securely. I was panicking inside, but I chose to silently pray to God and trust Liam wholeheartedly. Lord, huwag Ninyo po sanang hayaang may masamang mangyari at Kayo na po sana ang bahala sa amin. I prayed in my mind. What happened next was Liam pulled the parking brake gradually as I heard a sudden tug on the brake which locked the wheels. It somehow slowed down the car in a straight line but the resultant skid made the vehicle even more uncontrollable, that there was a high possibility that it could still skid off the road. He held my clammy hand tightly as he said, “I want you to close your eyes, Diane. Please…” “Liam, n-natatakot ako.” Fear paralyzed me that I almost couldn’t hear my voice. Naiiyak na ako. I was hesitant at first but I had to fully trust him. Kahit na gusto kong manatiling nakadilat para makita ko ang mga kasalukuyang nangyayari ay kailangan ko siyang sundin. I trusted him more than anyone. Alam kong walang mangyayaring masama sa aming dalawa. Ikakasal pa kami bukas. “Don’t be, hindi kita hahayaang mapahamak…” he told me with assurance. Liam was still trying to control the car. I closed my eyes and just shortly after that, I felt a sudden bang from the impact caused by the car being crashed to a certain wall-like structure. Sa sobrang lakas nang pagkakabangga nito ay alam kong bumaliktad kami pareho kahit nakapikit ang mga mata ko… pero tila namanhid bigla ang buo kong pagkatao at parang hindi ko na maramdaman pa ang katawan ko. I opened my eyes as I barely saw how Liam’s damaged car flipped over as it hit a curb. The airbag suddenly opened as I hit my head somewhere I wasn’t sure of. I could see bloody wounds all over his face as he tried to reach me while asking, “D-Diane, are you okay?” I wanted to reach out to him and touch his face as gentle as I could, but I wasn’t even successful to move my hand… even one of my fingers. I could feel something inside my head that reacted to a shear force caused by the car accident. I knew instantly that I got a head injury. I just couldn’t figure exactly what it was. I gave up and just swiftly smiled at him before everything went black.

Chapter 84

Diane’s P. O. V.

 They said that dying people would always have a clear reflection on how well they lived their lives on earth, from the start until the very end. The question would be… did I really live my life that well? Were I successfully able to do great and humane things for me to be accepted in heaven? At death bed, people would start reminiscing about the good old days that in fact, were not really good after all. There were actually so many lies and betrayals that would prevent us from moving on. People went from dreaming about the future, but would later find themselves visualizing the past instead. And that, they missed what was currently in the present. At iyon nga ang nararamdaman ko ngayon. Para akong naglalakbay papunta sa malayo at hindi sa totoong lugar na patutunguhan ko. Paano ko ba masasabing deserving ako sa buhay na mayroon ako ngayon? At paano ko haharapin ang mga susunod pang mangyayari sa buhay ko? O mas tama bang sabihin na… paano ko tatanggapin ang isang bagay na sa simula pa lang ay sarado na ang utak ko para tanggapin ang katotohanang iyon? People lived their whole lives without really living at all. They actually lived to waste their time. And I guessed, people lived their lives discerning a whole pack of lies… then they would die without even correcting those lies. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Hindi ko alam pero bakit pakiramdam ko ay nabuhay lamang ako sa kasinungalingan? Na malaking parte talaga ng buhay ko ang tuluyang nawala? Pero bakit pakiramdam ko na ang nawalang parte ng buhay ko ang bubuo, ngunit kusa ring sisira sa akin oras na maalala ko na ang lahat? Flashbacks began showing in my mind as I felt my body being transferred from one location to another. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa paligid ko ngayon. It looked like my soul was suddenly trapped inside a different dimension surrounded by orbs and there was no way out! Pero ang katawan ko ay hindi ko naman malaman kung nasaang panig na ba ng mundo. It made me question myself kung daan na ba sa kabilang-buhay ang tinatahak ng kaluluwa ko ngayon. Handa na ba akong iwan ang pamilya ko? As vague people with unclear faces started to enter into the picture, lalo lang tuloy sumakit ang ulo ko na animo’y pinupukpok ng napakaraming martilyo. It came to a point na hindi ko na rin magalaw pa ang sarili ko—kahit ang daliri ko. The hardness in my chest seemed unbearable too. I could also hear sobs and an unexplainable voice of a man that made him totally different from anybody else. Hindi ko alam kung bakit ganito na lang ang nararamdaman ko sa kanya. It was like an imaginary bond that I wouldn’t want to break no matter what. It felt like I didn’t know him, but there was a bigger part of me that would like to be with him, from the moment I heard his voice calling me Diane. It was full of warmth. There were so many things which reflected simultaneously in my head na para bang nag-uunahan silang makapasok lahat sa utak ko nang sabay-sabay. I wanted to open my eyes, but I just didn’t know why I couldn’t open them. I wanted to fight but I didn’t know how! Am I going to die? Is this the end of my life? No… gusto ko pang mabuhay! Gusto kong sumigaw pero parang unti-unti na akong bumibigay… Then, the first flashback had led me back to the time when I was so young. Karga-karga ako noon ng aking ama sa kanyang mga balikat. We were at the park and I was happily shouting while gripping his hair around. Tawa pa nga ako nang tawa, habang kunwari siyang lumilipad na parang si Superman. My mother was then feeding my baby brother on the bench. Walang duda na napakasaya namin. I was so happy until the background suddenly shifted into the scene where my father died when I was just twelve, David was seven, and Denise was only three. He was killed in a hostage-taking incident and was pronounced dead on arrival. My mother fainted as soon as she learned the truth. On the other hand, I went to the hospital with my father’s friend, Kuya Greco. I was still unable to believe what was happening around when we came to the morgue. I bravely ran towards my father, removed the white cloth that covers him, and hugged his lifeless body—as if hugging him would bring him back to life. ‘No, Papa! Please don’t die… please don’t leave us!’ I silently screamed while deeply suppressing my tears. I remembered that it took me two weeks before I cried. My father was already buried six feet under the ground, and still, I was resisting myself to cry. I was only staring at nowhere. Because before his death, he told me that I was already a grown-up girl—strong enough to take care of my siblings and my mother—and that, big girls should no longer cry anymore. I tried to hold on to that promise I made with my father, but when I started to cry, I cried a river. I locked myself in my room and cried out loud na parang wala nang bukas pa. Hindi ko kasi matanggap at ayoko talagang tanggapin. Bakit si Papa pa? Marami namang masasama ang loob diyan eh. Bakit hindi na lang sila ‘yong namatay? Then, I felt something that contracted my chest that I could not almost breathe. I tried to catch for oxygen but to no avail. It was the time when I heard a loud beeping sound from somewhere that made me start to panic. I ran away as I felt a high dose of electric shock somewhere, which caused the scene to shift into where I was crowned as Queen of the Prom way back in fourth-year high school. It also includes the moment when I graduated as second honorable mention with C. A. T. Leadership Award for being the highest female leader during our school year’s Citizenship Army Training. My late father was a policeman, and to attain that leadership award, I did my very best for him to become proud of me in heaven. I considered those happenings as my best life achievements during my teenage years. I smiled while reminiscing those sparkling days of my life. At some point, na-realize kong naging makabuluhan din naman pala ang buhay ko. Nandiyan pa si Mama at ang dalawang kapatid ko na kailanman ay hindi ako binigyan ng sakit ng ulo, kaya hindi ako dapat na sumuko. But everything went black after.

Chapter 85

Diane’s P. O. V.

Unti-unting nawala ang mga tao pati na rin ang pamilya ko. I reached out to them, but they just completely vanished like tiny bubbles in the air. I ran again but I just didn’t know where I was heading to. Para bang wala nang katapusan ang madilim na lagusang tinatahak ko, gayong wala naman talaga akong siguradong destinasyon. I was alone when all of a sudden, I was abducted by unknown men and was forced to get inside a van no matter how I struggled to be free. I screamed at the top of my lungs. I also tried to fight them, but one man punched me right in my stomach. They blindfolded me, tied my hands at the back, and covered my face with a strange-stinky cloth, which made me lost my consciousness. I woke up in the middle of darkness with a mysterious man on top of my body. The next thing I knew was I already lost my purity to a stranger. That on the eve of my eighteenth birthday, I was raped. Not just once… not even how many times I shed tears and begged for him to spare me… pero kahit anong gawin ko ay hindi pa rin niya ako pinakinggan! That being said, I was ruined and damaged. I was like a glass that completely shattered into pieces. Buuin ko man ang sarili ko, wala na akong magagawa pa dahil may lamat na ako. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Wala na ang dangal ko. Sira na ang buhay ko. Basag na ang mga pangarap ko. Wasak na ang buong pagkatao ko. The next morning, I opened my eyes and found my naked body right next to him. He was sleeping soundly like an angel, but last night proved that he was otherwise a devil who ravaged me for how many times. He was even snoring—he didn’t even notice that I already removed myself from the bed. I cried from the excruciating pain in between my legs, and from there, I figured out the evidence that what he did to me was real. I also saw the bloodstain from the bedsheet. He carelessly took my virginity. He took my virginity just like that while I was in so much distress and too helpless. That made me cry again as I could no longer help myself from releasing my tears. My tears were almost blinding me, but that scene made me realize that I actually went in front of him to see his face clearly… before finally leaving him. He was such a demon with an angelic face, but how could he do this to me? When I got home, I immediately went to the shower. I washed my body hoping that every trace of his touch and kisses would quickly fade away. Although, I knew that it was impossible to happen. It was all too late. Nandidiri ako sa sarili ko. I loathed every part of me nang dahil sa pangyayaring ‘yon. Pakiramdam ko, ang dumi-dumi ko at ang pambababoy na ginawa niya sa akin ay tuluyan nang mananatili sa sistema ko. Hindi na ‘yon kailanman maaalis kahit ilang ligo pa ang gawin ko, dahil nakatatak na ‘yon sa buong pagkatao ko! I didn’t know how to start over again. Everything was horrible now that my dark past started to show, giving me full torment in the process. It felt like my whole life was falling apart as I was crushed into pieces! How could I make myself be whole again? Would it be happier if I would just give up? Tutal naman ay wala nang patutunguhan pa ang buhay ko. I was a raped victim and that was what the blind society would only see me after all. Sa mata ng mga tao—isa na akong babaeng walang puri at dangal. Isang pabaya. Isang napakaruming babae na hindi na karapat-dapat pang igalang. With that thought, another beeping sound annoyed my ears. It looked like it could also damage my brain if I would still allow myself to hear it. It was like a sound of agony as it used to tear me in a complete struggle. I ran again without even turning back from where I had started. Then, I saw scenes from where I continued to live my life while attending different counseling sessions, psychological interviews and testing aptitudes. I was willing to forget everything that happened, willing to gain back my lost self[1]confidence, willing to start a new life, willing to give myself a chance to finally move on and willing to forgive that person. I was more than willing, but not until… I slowly opened my eyes and found myself inside a clean and white room. I guessed, that was the longest time I experienced opening my eyes every time I woke up. Kinurap-kurap ko ang mga mata ko para siguraduhing wala na ako sa mahabang bangungot na ayoko nang balikan pa. Pero teka, nasaan ako? Anong nangyari sa’kin? I scanned the whole area with my eyes at para akong nasa ospital. Napakalaki ng buong kuwarto—mas malaki pa nga yata ito kahit pagsamahin pa ang una at ikalawang palapag ng bahay namin. Si Mama at ang dalawa kong kapatid na pare-parehong nakapikit at mukhang mga nagdarasal ay nasa malaki at tingin ko’y napakalambot na puting sofa sa gilid. Sinubukan kong igalaw ang leeg ko pero hindi ko ‘yon nagawa, kung kaya’t ang kamay kong may nakakabit na dextrose na lamang ang aking ginalaw. Nagalaw ko naman iyon kung kaya’t sigurado akong nakabalik na ako sa sarili kong katawan.

Chapter 86

Diane’s P. O. V.

 I slowly moved my right hand and touched my head. It awfully hurts despite being closely wrapped in a bandage. My neck was also supported by a medical brace and I could fill some band-aids attached to my face. “Anak, salamat naman sa Diyos at gising ka na! Sobrang pinag-alala mo ako. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung napa’no ka na. Teka, may masakit ba sa’yo?” naluluhang bungad ni Mama sa akin dahilan para tumulo na rin ang mga luha ko sa magkabilang pisngi. “Dave, tawagin mo ‘yong doktor… dali!” Agad namang tumalima ‘yong kapatid kong lalaki sa utos ni Mama at may kung anong pinindot ito sa gilid ng kama ko. Malamang ay intercom ‘yon. Lumabas din ito ng pinto upang makasigurado at personal na tawagin ‘yong doktor. Pero bakit nasa ganito akong kuwarto? Mukhang pang-mayaman ito at hindi naman namin kayang bayaran kung magtatagal pa ako rito. Niyakap naman ako ng bunso kong kapatid na si Denise at umiiyak na sinabing, “Ate, akala namin hindi ka na magigising. Two weeks ka na kasing natutulog lang eh. Akala ko, iiwan mo na kami.” Sumisinghot-singhot pa ito bago tuluyang bumuhos ang mga luha sa magkabila nitong pisngi. Nanghihina man ay nakangiting hinawakan ko na lang ‘yong ulo niya at pinilit ko ring yakapin siya kahit hindi ko pa iyon lubusang magawa. Naninibago ako dahil mahaba na agad ang buhok niya at parang lumaki rin siya. Si David naman ay bigla ring tumangkad. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free Gusto kong magsalita para patahanin ang kapatid ko sa patuloy na pag-iyak nito, pero parang pagod pa ako dahil sa napakahaba nang nilakbay ko. Pumipikit-pikit pa nga ang mga mata ko na parang gusto kong muling matulog. Saka naman dumating si David kasama ‘yong lalaking doktor at nurse para tingnan ako. Inilaw-ilawan ng doktor ang mga mata ko at tinanggal sandali ang bandage ko sa ulo para may siliping kung ano. Sa kabilang banda, kinuhaan naman ako ng iba’t iba pang tests ng nurse like temperature and blood pressure. “Hi, I’m Dr. Ronrick Salvatore. Now, I want you to cooperate with me, okay? You suffered hypothermia¹ before you fell into a coma, and after what happened, you might experience a fuzzy memory or memory loss, so I’m here to ask you some questions,” panimulang bati ng doktor sa akin. Tumango lang naman ako sa kanya. Kung makakatulong ‘yon sa mabilis kong paggaling, bakit hindi? “Good, so I want to know your name as well as your birthday, at kung ano ang mga naaalala mo right before the accident,” sabi ng doktor na parang ilang taon lang ang agwat sa akin, pagkatapos niyang ibalik ‘yong benda ko sa ulo. Hindi siya ngumingiti pero hindi rin naman siya ganoon ka-seryoso. “Di—Diane po. Dayanara Clariz Rivera. I was born on May 12, 1987.” Medyo hiningal agad ako kahit iyon pa lang naman ang nasabi ko. “Pero, a-ano pong a-aksidente?” kunot-noong tanong ko. “W-Wala po akong n-naaalalang aksidente,” pagpapatuloy ko habang nagtataas-baba ang dibdib ko. Nalilito ako sa tinatanong niya. Pumikit ako para pilit na alalahanin ‘yon ngunit wala talaga akong maalala. Sumakit lang tuloy ang ulo ko sa pag-iisip, dahil kahit anong gawin ko ay hindi ko talaga maalala ang aksidenteng sinasabi niya sa akin. “Okay, Diane. Naaalala mo ba sila?” Dumilat ako sa tanong ng doktor. Tinutukoy niya sina Mama at ang mga kapatid ko. “Si Mama po, tapos ‘yong mga… ‘yong mga kapatid ko pong sina David at Denise,” nakangiti kong sabi habang nakatingin ako sa pamilya ko ngayon. Nakangiti rin naman sila pabalik sa akin at pare-pareho ko silang kinakitaan ng pag-asa sa kanilang mga mukha dahil sa muling paggising ko. “Great! Eh sila? Naaalala mo ba sila?” tanong muli ng doktor sa akin. May ipinakita siyang larawan kung saan kasama ko ang isang babae at isang lalaki. Mas may makeup pa nga kaysa sa aming dalawang babae ang kasama naming lalaki. “I purposely borrowed this picture to help us verify if my theory was correct,” pagpapatuloy ni Dr. Salvatore. Tumango ako. Hindi ko talaga sila lubusang naaalala pero mukhang pamilyar silang dalawa. Pumikit ako at parang may nasagap akong alaala kasama sila… “Uy, bakla! Ipinapaalala ko lang sa’yo na baka gusto mong magkuwento, ‘no? Magfe-fade na lang itong kyutiks ko ay hindi ka pa rin nagsasalita riyan. Pabebe lang?” Sa tono ng binabae kong kaibigan ay halatang naiinis na siya sa pambibitin na ginagawa ko sa kanilang dalawa. “Long story eh but to cut it short, I just met him last Saturday night tapos sinagot ko siya kaninang umaga sa bahay,” kinikilig na sabi ko sa kanila. Napahawak pa tuloy ako sa mga labi ko nang maalala ko na naman ang nangyari kanina. “Aba! Two days lang? Anong ‘long’ doon?” Nariyan na naman ‘yong duet na sigaw nilang sa sobrang lakas ay makabubuhay na yata ng patay. Pagkatapos ay parang mga baliw pa na nagtawanan at nag-apir ang dalawa. Dumilat ako at nagtatakang tumingin sa doktor. Naaalala ko silang dalawa pero bakit gano’n? Sino ang lalaking tinutukoy ko roon na sa loob lang daw ng dalawang araw ay agad ko nang sinagot? _________________________ ¹Hypothermia is a medical emergency that occurs when your body loses heat faster than it can produce heat, causing a dangerously low body temperature. Normal body temperature is around 98. 6 °F (37 °C). Hypothermia occurs as your body temperature falls below 95 °F (35 °C).

Chapter 87

Diane’s P. O. V.

“Opo. B-Best friends ko po sila… sina Karen at Lorenz?” I told the doctor as I dismissed the mentioned guy from my memory. Patanong ang pagbigkas ko sa mga pangalan nila dahil hindi rin ako sigurado kung tama ba ‘yong alaalang nakita ko. Nakangiting tumango naman si Mama habang magkasalikop ang mga palad nito na waring nagdarasal upang maalala ko ang lahat ng mga tinatanong sa akin ng doktor. “Okay. So, maaari ko bang malaman kung ano ang huli mong natatandaan, Diane?” tanong ni Dr. Salvatore na siya namang unti-unting nakapagpaluha sa mga mata ko at nakapagpanginig sa buong katawan ko. Sunod-sunod din ang ginawa kong paglunok. Bakit kailangan niya pang tanungin ang bagay na ‘yon? “Anak, okay ka lang ba?” tanong ni Mama na agad na hinawakan ang kaliwa kong kamay. “David, Denise, lumabas muna kayo. Ito, bumili muna kayo ng pagkain sa labas…” sabi niya at saka niya inabutan ng tig-isang daan ang mga kapatid ko na sumunod lang naman sa utos niya. David was even glancing at me habang hawak nito sa magkabilang balikat si Denise. Hinintay ko muna silang dalawang makalabas ng kuwarto, bago ako tuluyang umiyak sa harap ni Mama, ng nurse at ng doktor. Suminghot-singhot pa ako bago ako sumagot. “D-Dinukot po ako—” I shrugged my shoulders. “A-Anak? N-Naaalala mo na iyon?” naiiyak na ring tanong ni Mama na lalong lumapit sa akin. Tumango lang ako habang walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko, hanggang sa tuluyan na akong napahagulgol. Ilang saglit pa ay hilam na sa luha ang mukha ko na pinupunasan na lang ng babaeng nurse habang hinihimas nito pataas[1]baba ang likuran ko. “Teka, Mrs. Rivera… maaari ko bang malaman kung kailan ho ba itong sinasabi niyang dinukot daw siya?” baling ng doktor kay Mama. “M-Matagal na ho iyon, Doc. Four years ago na po nang may dumukot kay Diane. Sa kabutihang-palad po ay nakauwi naman siya agad sa bahay kinabukasan, pero nakalimutan na po niya iyon eh. Ngayon lang niya ulit naalala kaya nagulat ako,” paliwanag ni Mama. Ibig sabihin, apat na taon na ang dumaan simula nang mangyari iyon? Tumango-tango lang naman ‘yong doktor na tila sigurado na siya sa kalagayan ko. “Well, while we are still waiting for her additional lab results, I think…” he paused for a while before he confirmed my condition, “Diane is suffering from retrograde amnesia¹.” Amnesia? I frowned. Saka nagpatuloy si Dr. Salvatore sa pagpapaliwanag, “Hindi na ho ako magtataka kasi may history na rin pala siya nito noon. But this time, this was triggered by her traumatic brain injury² o fracture sa kanyang bungo. It was caused by the car accident two weeks ago, where she also suffered hemorrhage and contusion. Ang contusion po ay pamamaga at ang hemorrhage naman po ay pagdurugo.” Kahit na ipinaliliwanag naman ng doktor ang iba’t ibang medical terms na sinasabi niya ay hindi ko pa rin ‘yon lubusang maunawaan. “Her first retrograde amnesia might be caused by her traumatic experience four years ago. Ang retrograde amnesia ho ay isang uri ng amnesia kung saan nakalimutan ng tao ang mga saglit, pero ang iba ay matagal, na pangyayari sa buhay niya bago maganap ang isang trahedya o aksidente. With Diane’s case now, unfortunately, she had lost the last four years of her memory… starting from the time she was abducted.” _________________________ ¹Amnesia (from Greek ἀμνησία from ἀ- meaning “without” and μνήμη “memory”), also known asamnesic syndrome, is a deficit in memory caused by brain damage, disease, or psychological trauma. Amnesia can also be caused temporarily by the use of various sedatives and hypnotic drugs. Essentially, amnesia is loss of memory. The memory can be either wholly or partially lost due to the extent of damage that was caused. There are two main types of amnesia: retrograde amnesia and anterograde amnesia. Retrograde Amnesia is the inability to retrieve information that was acquired before a particular date, usually the date of an accident or operation. In some cases the memory loss can extend back decades, while in others the person may lose only a few months of memory. Anterograde Amnesia is the inability to transfer new information from the short-term store into the long-term store. People with this type of amnesia cannot remember things for long periods of time. ²Traumatic Brain Injury (TBI) occurs as a result of any force that penetrates or fractures the skull areas which are susceptible during an automobile accident. Trauma to the brain can occur during an automobile accident when the skull strikes, for example, an object like a steering wheel or windshield. There may or may not be an open wound to the skull due to the accident, however in automobile accidents, the skull may not necessarily need to have been penetrated or fractured for a traumatic brain injury to occur. In the case of an automobile accident the sheer force of the accident can cause the brain to collide against the internal hard bone of the skull. The reason why this can occur is that when a moving head comes to a quick stop, the brain continues in its movement, striking the interior of the skull. This can cause bruising of the brain (referred to as a contusion) and bleeding (brain hemorrhage) which may not be visible at the time of injury.

Chapter 88

Diane’s P. O. V.

 I forgot the last four years of my life? I lost the last four years of my memory? But how can I take them back? God, please… I need to get them back. I just couldn’t help myself but shed tears again. I kept on remembering what happened to me after that incident four years ago, but I didn’t remember any further details aside from my best friends, Karen and Lorenz. The latter was even a bit feminine and that was all I knew. Nakakapanghinayang lang dahil nang oras na magising ako kanina ay kauuwi lang nilang dalawa. My mother told me na halos hindi na rin umalis ‘yong dalawa rito sa ospital. Sinabi pa nga ni Mama na babalik na dapat sa Cebu si Karen dahil doon na raw ito nag-stay for good. Pero dahil sa nangyari sa akin ay ipinagpaliban muna raw nito ang pagbalik sa Cebu. I was trying so hard to remember, hanggang sa sumakit na lang ang ulo ko kaiisip pero wala pa rin talaga akong maalala. Sana ay hindi ko na lang naalala ang kung ano mang nangyari sa akin noon. Sana ay ‘yon na lang talaga ang tuluyang nakalimutan ko. Sana, ‘yon na lang… “Anak, magpahinga ka na lang muna. Magpagaling ka muna para makalabas ka na agad dito. Huwag mong piliting makaalala agad dahil sasakit lang ‘yang ulo mo. Baka makasama lang ‘yan lalo sa kalagayan mo. Hindi naman ako magsasawang magkuwento sa’yo eh, basta magtanong ka lang…” sabi ni Mama habang nagbabalat ng mansanas. Pinauwi niya muna ang mga kapatid ko para makapagpahinga. “Ma, p-paano ako gagaling kung alam kong m-may malaking parte ng pagkatao ko ang nawala sa akin? Paano ako mamumuhay nang n-normal ngayon kung hindi ko alam kung paano ako mag-uumpisa ulit?” umiiyak na tanong ko. Nakaupo ako sa kama at nakasandal sa slanted position ng ulunan nito. “Anak, ano man ang mangyari… ikaw pa rin naman si Diane eh. Kailanman ay hindi magbabago ‘yon. Ikaw pa rin ang panganay ko at ang tinutularang ate ng mga kapatid mo. Lubos akong nagpapasalamat sa Diyos na ligtas ka na, anak. Iyon ang mas mahalaga. Parte lang naman nito ang nawala,” malumanay na sabi niya sabay hawak sa ulo ko. “Pero ang laman nito, hindi. Gamitin mo ito para madali mong maalala ang lahat at alam kong sa lalong madaling panahon ay magagawa mo ‘yon. Magtiwala ka lang sa sarili mo,” nakangiti niyang hinawakan ang dibdib ko para ituro ang puso. “A-Ano po ba ang totoong nangyari sa akin, Ma? Bakit… at saka p-paano po ako naaksidente? Wala naman tayong sasakyan at saka nagco-commute lang naman ako ‘pag papasok sa school, may mga nadamay pa po bang ibang tao?” tanong ko sa kanya habang pinupunasan ng tissue paper ang mga luha ko. “Magpapakasal na sana kayo ni Liam sa Balesin pero nawalan ng preno ang gamit niyong sasakyan. Huwag kang mag[1]alala dahil wala namang ibang nadamay. Nagpagamot na rin ang fiancé mo nang malaman niyang maayos ka na. Kinabahan talaga kami dahil dalawang beses kang nag-flat line, anak! Pagkatapos ay dalawang linggo ka ring na-coma,” tugon ni Mama sabay abot sa akin ng mansanas na agad ko namang kinagatan. L-Liam? Sino siya? Hindi ko siya maalala, sigaw ng utak ko habang ngumunguya. Siya kaya ‘yong lalaking sinagot ko na agad sa loob lang ng dalawang araw? At saka, Balesin? Hindi ba’t mga mayayaman lang ang mga nagpupunta roon? But even though I couldn’t remember anything about our relationship, I could feel that my heart beats freaking faster as if it was too excited to hear his name. I could feel something in me suddenly got ignited at the thought of him. Liam was my fiancé and we were about to get married. That was how I understood what my mother had told me. If that was the case, then I wanted to see him. Perhaps, I could fully remember our wonderful times together once I saw his face. “H-Hindi ko siya m-maalala, Ma. Pero kung fiancé ko nga talaga siya, n-nasaan na po siya? H-Hindi po ba dapat ay nandito rin siya? Hindi ba dapat ay isa siya sa mga taong una kong makikita sa muling pagmulat ng mga mata ko? Pero bakit wala siya rito? Ni hindi man lang nga siya tinanong sa akin ng doktor,” malamlam ang mga matang saad ko. Hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong nag-alala. I used to be a man-hater before, but if he was already my fiancé, then he must be persistent to win my heart. He might be really special for me to quickly say yes to his proposal. Bigla tuloy akong na-excite. Ano kaya ang itsura ni Liam at paano niya naman kaya ako niligawan? Paano kaya naging kaming dalawa? Paano kami unang nagkita at paano siya nag-propose sa akin na gusto na niya akong mapang-asawa? Paano niya kaya ako napapayag? Ang dami kong tanong and speaking of his proposal, automatic akong napatingin sa mga kamay ko. Then, I saw something that was shining on my left forefinger. It was a very beautiful engagement ring with a big diamond at the center.

Chapter 89

Diane’s P. O. V.

 Napanganga na lang ako sa itsura niyon. Malayo kasi iyon sa mga tipikal na engagement ring na nakita ko lang sa TV, magazines, at jewelry stores noon. It was actually two rings in one. Mukhang pinasadya talaga. “Pinauwi ko na muna, anak. Aba eh dalawang linggo na siyang nagbabantay sa’yo rito. Noong una nga ay ayaw pang ipagamot ang mga sugat niya sa mukha, tapos, may fracture din pala siyang tinamo. Hanggang sa na-discharge ang batang iyon ay ayaw niya talagang umalis sa tabi mo.” Lumunok muna ito bago nagpatuloy sa pagsasalita. “Lagi ka lang niyang kinakausap kahit noong mga araw na comatose ka pa. Kung pwede nga lang daw na makipagpalit siya sa’yo ng puwesto ay ginawa na niya. Lagi lang niyang hawak ang mga kamay mo at dito na nga siya palaging natutulog sa tabi mo at ayaw niya roon sa sofa. Mahal na mahal ka talaga ni Liam at nakita namin iyon, anak. Masaya ako at hindi ka nagkamali sa pagpili mo sa kanya. Alam kong aalagaan ka niya habambuhay,” mahaba at nakangiting paliwanag ni Mama. Gustuhin ko mang ngumiti rin ay hindi ko naman magawa. Ang excitement ko ay napalitan ng panlulumo sa mga narinig ko tungkol kay Liam. Bakit sa lahat pa ng mga alaalang pwedeng mawala sa akin, bakit ‘yong mga alaala pa namin? Bakit ‘yong mga alaala pa kung saan may taong totoo at tapat na nagmahal sa akin? Pero, paano na lang kapag nalaman niya ang katotohanang isa akong maruming babae na biktima ng rape? Matatanggap niya pa rin kaya ako bilang fiancée? I set aside my thoughts dahil ayoko nang muli pang umiyak. Nakakapagod na at masakit na rin ang gilid ng aking mga mata. “Ma, magkuwento ka pa po… nakapagpatuloy pa po ba ako sa kolehiyo? Naka-graduate po ba ako? Si Denise at David po, naka-graduate na rin ba sila ng elementary at high school? Kumusta na po ‘yong medications ninyo?” sunod-sunod na mga tanong ko. “Anak, isa-isa lang, baka mabinat ka eh. Pagkatapos nang nangyari noon ay nag-seminar ka at nagpatuloy ka pa rin sa pag-aaral. Pero pumasok ka bilang dancer sa club ni Tita Lucy mo dahil ‘yon lang ang trabahong kaya ng schedule mo. Ayoko man pero ikaw na rin ang nagpumilit dahil gusto mong makatulong. Pero huwag kang mag-alala, sumasayaw ka lang doon at hindi ka nagpapa-table.” Noong una ay seryoso ang mukha ni Mama, pero ngumiti na rin siya bago nagpatuloy sa pagkukuwento… “Inalis ka ni Liam sa club at nag-OJT ka sa kumpanya niya. Sa Evangelista Group of Companies ka pa rin nagtatrabaho hanggang sa ngayon at kasalukuyan ka na nga roong Payroll Supervisor. Naka-graduate ka pati na rin ang mga kapatid mo. Nagkaroon pa nga kayo ng award ng mga kaibigan mo noong graduation ninyo. Nakapasa ka pa sa CPA board exam at si Dave naman ay nakapasa rin sa Coach University sa Quego del Mar kung saan sinagot na ni Liam ang five-year full[1]scholarship niya. Civil Engineering ang kinuhang kurso ng kapatid mo, Diane, at nagtapos din pala siya sa high school bilang class salutatorian.” That was all. I guessed, ‘yon lang muna ang kayang i-absorb ng utak ko sa ngayon. Nang maubos ko ang mansanas ay napapikit at napahawak naman ako sa ulo ko nang medyo sumakit ito. Wala akong naaalala sa lahat ng mga sinabi ni Mama, pero masaya ako dahil wala namang nangyaring masama sa mga nakalipas na taon o sa loob ng huling apat na taon na nakalimutan ko. Sigurado akong kung nasaan man si Papa ay masaya rin siya ngayon. “Magpahinga ka na muna, anak. Makasasama lang sa’yo kung mag-iisip ka pa. Bukas na lang ulit kita kukuwentuhan ha?” sabi ni Mama habang inaayos ang hospital bed at comforter ko. Nakangiting tumango lang ako sa kanya at handa na sana akong tuluyang humiga para makapagpahinga na. Pero, biglang may kumatok at pagkatapos niyon ay bumukas na ang pintuan. Iniluwa niyon ang isang matangkad na lalaki na may mala-anghel na mukha. May mga dala itong prutas at palumpon ng mga naggagandahang pulang rosas. Unti-unting nanlaki ang mga mata ko. Seeing him made my body to suddenly tremble. I was abruptly quivered by fear, kung kaya’t bigla ko na lang niyakap ang comforter na nasa ibabaw ng katawan ko. Ang kaninang nakangiti kong mukha ay bigla na lang naging mapakla ngayon. Ang puso ko ay muling binalutan ng galit at matinding poot. Galit na parang apoy na unti-unting tumupok sa natitirang kabutihang mayroon ako. Kilalang-kilala ko siya at hindi ako pwedeng magkamali. Kahit kailan ay hindi ko malilimutan ang mala-anghel niyang mukha na tumatakip lang sa diyablo niyang pag-uugali. Dahil doon ay may luhang bigla na lang tumulo sa kaliwa kong pisngi. Kahit marami siyang band-aids sa mukha, nakikilala ko pa rin siya. Kinasusuklaman ko siya at kahit kailan ay hindi ko siya mapapatawad! Pero, sa kabila ng lahat ay hindi ko pa rin maiwasan ang malito sa mga oras na ito… Anong ginagawa niya rito at bakit nasa harapan ko siya pagkatapos ng apat na taon.

Chapter 90

Liam’s P. O. V.

 “D-Diane, are you okay?” I knew she was not and yet, I still asked her. She just smiled at me before she lost her consciousness. “No, Diane… open your eyes, please!” Goddamn it! This was all my fault. Kung hindi sana ako nagmadaling makasal kami, kung hindi sana kami agad na umalis ngayong gabi… hindi sana ito mangyayari. I should have checked the car first before using it. But how did it happen? Nakarating naman ako nang maayos sa bahay nila kanina at katatapos lang ng preventive maintenance ng aking kotse. Ilang saglit lang ay may mga tao nang rumesponde sa nangyari sa amin, kasama na ang pamilya at mga kaibigan namin. Inaantok din ako sa tindi ng aking mga sugat at pinsalang tinamo… pakiramdam ko nga ay nabalian pa ako ng buto, pero pinipilit kong magising dahil si Diane lang ang importante sa akin ngayon. They helped me to get outside my severely damaged car while Diane was still inside of it. Hindi nila pwedeng basta[1]bastang ilabas ang katawan niya sa kotse. I thanked God because soon after, an ambulance came. Maingat na nilabas ng rescue team ang katawan ni Diane habang walang katapusang tinatambol ng kaba ang dibdib ko. Immediate family members lang ang pwedeng sumakay sa ambulansiya, kaya pamilya lang ni Diane ang kasama ko. Ate Shey and the rest of our company advised us na susunod na lang sila sa ospital as soon as possible. Diane’s mother and siblings were crying. I was holding her hand while controlling my tears from falling. One nurse insisted that she would apply an immediate first-aid into my wounds but I just didn’t care. I knew that I got a head injury and bone fracture as well, but all I cared right now was Diane’s safety. “Diane, please… not now! Please don’t leave me. Ikakasal pa tayo, ‘di ba? Bubuo pa tayo ng sarili nating pamilya.” Tears were running down my face when the rescue team transferred her body from the ambulance to the hospital. I was still holding her hands while keeping my pace at the same velocity rate of her stretcher. I didn’t mind the nurse who kept on saying that I should also be given an immediate care and medical attention. Wala na akong pakialam kung hindi ako agarang gumaling, Diane only matters to me. Ilang saglit pa ay unti-unti ko na ngang nararamdaman ang sobrang pananakit at bugbog sa katawan ko, pero hindi ko pa rin iyon binigyang pansin. They took Diane to the operating room and I, along with her family, remained outside and was left nothing to do but wait on her progress. They let us see Diane but just after a few seconds, she was already being revived with a life defibrillator. I even heard the doctor told his assistant to dose the current to two hundred Joules. There was a straight flat line on the screen, kung kaya’t lalong nag-iyakan na rin ang Mama niya at mga kapatid. “Clear!” Narinig kong sabi ng doktor. Sa pagtaas-baba ng katawan ni Diane dahil sa electric shock na nilalapat dito ay lalo lamang akong hindi makapaniwala sa mga nangyayari. “Anak, lumaban ka! Alam kong kaya mo itong lagpasan,” umiiyak na sabi ni Mama Cecille. “Ate naman, ang saya-saya lang natin kanina. Makikita mo pa akong ga-graduate na Cum Laude at maging isang matagumpay na engineer, ‘di ba?” Si David. “Ate, aayusan mo pa ako. Gagawan mo pa ng mga damit ‘yong paper dolls ko. Sabay pa tayong kakain ng adobo. Gumising ka na, please!” Si Denise. “No! Please, Diane… please don’t give up!” I told her. I opted to hold her but the nurses wouldn’t allow me to do so. It was all my fault why Diane was here. I shouldn’t have rushed things. I couldn’t control myself anymore that before I noticed it, I had already punched the wall. I broke my fist which added to my injuries but then again, I just didn’t care at all. I thanked God when Diane’s vital signs became stable but soon after, she suffered seizure that made her heart monitor produce again a flat line. That was when the nurses advised us to leave the room and just wait outside. The beeping sound that I heard made me freeze with anxiety, that I couldn’t think straight anymore. I drowned in fear, most especially when the doctor told his assistant to dose the current higher to three hundred Joules. ‘That was too high! Can Diane’s body withstand that three hundred Joules?’ Terror stabbed my heart with that thought. Gusto kong mangialam sa doktor pero wala ako sa posisyon. I didn’t want to leave Diane in the operating room. I just wanted to stay beside her and watch her open her eyes again. I couldn’t afford to lose her, and if something bad would happen to her, I would never forgive myself. I was so selfish. It was all my fault because I was the one who did this to her. Right in front of me was the consequence of hiding her the truth! “Liam, aksidente ang nangyari. Wala namang may kagustuhang mangyari ito. Huwag mo sanang sisihin ang sarili mo. May mga sugat kang natamo at kailangan mo ring magamot sa lalong madaling panahon,” sabi ng mama ni Diane na mukhang nabasa ang iniisip ko. Mugto pa rin sa kaiiyak ang mga mata nito. “Okay lang ho ako, Ma. Sasamahan ko po kayong maghintay ng resulta rito. Magpapagamot ho ako mamaya kapag nasiguro kong ligtas na talaga si Diane,” sabi ko sa kanya. “Huwag kang mag-alala, Kuya Liam. Palaban si Ate Diane at mamaya lang ay alam kong gigising na siya. Hindi niya tayo iiwan,” namumula ang ilong na sabi ni Denise. Yumakap sa akin ang bunsong kapatid ni Diane at niyakap ko rin naman ito pabalik. Saka ko nakita sina Ate Shey na humahangos papunta sa direksiyon namin. Bukod sa mga orihinal na kasama namin ay may kasama rin siyang mga pulis. “Liam, ano ba ‘yang mga sugat mo? Bakit hindi ka pa nagpapagamot ha? Baka kung mapa’no ka pa niyan! Si Diane, kumusta na? Nandito nga pala ‘yong mga pulis na nag-imbestiga sa nangyaring aksidente kanina,” sabi niya bago niya ako mahigpit na niyakap.

Chapter 91

Liam’s P. O. V.

 Pareho namang niyakap ni Karen at Lorenz ang Mama at mga kapatid ni Diane. “Tita, don’t worry, Diane has always been a fighter. I know, she can survive this!” Narinig ko pang sabi ni Karen. “Okay lang ako, Ate Shey. Mamaya na lang ako magpapagamot. Hinihintay pa namin ‘yong findings ng doktor kay Diane —” naputol ang iba ko pang sasabihin nang lumabas na ‘yong doktor sa operating room. Napapikit naman ako dahil parang may sumabay na sakit sa ulo ko, pero hindi ko pinahalata ‘yon. “Doc, kumusta na ho ang anak ko?” nag-aalalang tanong ng mama ni Diane. “She suffered hypothermia, but her vital signs are now back to normal. I must say that she was a fighter considering that we had to revive her twice. She also endured traumatic brain injury caused by her head contusion and internal hemorrhage, so unfortunately, your daughter is in a comatose state right now. I’m afraid, it would take days, weeks, or even months bago siya magising. We already transferred her to a private room, Ma’am,” mahabang paliwanag ng batang doktor na tingin ko ay kasing-edad ko lang. Nakahinga ako nang maluwag nang malaman kong normal na ulit ang vital signs ni Diane, pero hindi ko maiwasang mabahala nang marinig ko ang mga salitang comatose, brain injury, contusion at internal hemorrhage. Isa pang ikinatatakot ko ay walang tiyak na bilang kung ilang araw siyang comatose lang at hindi magigising. ‘Is this a punishment for me to patiently wait and learn not to rush things?’ my mind screamed. Bumaling naman ‘yong doktor sa akin. “Ikaw ba ang kasama niyang naaksidente? You have bruises and wounds that should be given immediate care right now. Baka nagkaroon ka rin ng internal bleeding at fracture. At kahit hindi mo sabihin, I know, may head injury ka ring tinamo. Bea, take him to the emergency room,” utos niya roon sa nurse na agad naman nitong sinunod. “Let’s go, sir…” paanyaya sa akin ng nurse. Hindi na ako nagprotesta pa. Ngayong alam kong okay na si Diane kahit comatose pa siya ay nagpagamot na rin ako rito sa ospital. Ayokong makita niya ako sa ganitong kalagayan kapag nagising na siya. My CT scan result shows that I also have a mild head contusion. My X-ray film also shows a small shoulder bone fracture. I thanked God that both injuries doesn’t need an operation. The doctor only prescribed me some pain relievers. Pagkatapos nilang lagyan ng bandage ang ulo ko pati na rin ang kamao ko ay saka nila nilagyan ng band-aids ang mga sugat sa mukha ko. I also have a shoulder brace and arm support. Pagkatapos niyon ay nilipat nila ako sa private room katabi lang ng kuwarto ng fiancée ko. Papunta na sana ako sa kuwarto ni Diane nang kausapin ako ng mga pulis na kasama ni Ate Shey kanina. Naiwan sa loob ng kuwarto ko si Honey na mukhang nag-aasikaso ng mga pagkain at prutas. Ang pamilya naman ni Diane, pati na ang mga kaibigan niya, ay mukhang nasa loob na ng kuwarto niya at nagbabantay sa kanya. “Nice meeting you, Mr. Evangelista. I am Chief Inspector Reynaldo Capule. Dati kong kasamahan sa trabaho ang tatay ni Diane kung kaya’t mabuting ako na ang mag-imbestiga rito. These are SPO4 Henry Aragon and SPO3 Solomon Lopez.” Nakipag-kamay siya sa akin pati na rin ang dalawa niyang mga kasama. “We are here to report to you about what we just found out during our initial investigation. Didiretsuhin ko na ho kayo, sinadya hong tanggalan ng preno ang sasakyan niyo “Ha? Pero sino naman ang gagawa niyon? Wala ka namang kaaway, hindi ba, Liam? Sino naman ang walang-pusong mananabotahe sa sasakyan mo?” kunot-noo at nagpa-panic na tanong ni Ate Shey sa akin. I only had one person in my mind, but I didn’t want to believe that he could actually do that to me… but what the policeman said next confirmed it. “This is also what we found at the crime scene,” sabi ni SPO4 Aragon sabay bigay sa akin ng transparent bag na kinalalagyan ng isang signature pen bilang pangunahing ebidensiya. “Nakikilala niyo ho ba kung sinong nagmamay-ari ng signature pen na ‘yan?” May initials na nakalagay roon sa signature pen at hindi ako puwedeng magkamali. Isa ito sa mga regalo ko sa kanya pagkatapos kong bumalik galing States last year. At sa lahat ng taong kilala ko, siya lang din ang posibleng gumawa sa akin nito. Lumunok muna ako dahil parang may kung anong bumara sa aking lalamunan. Sumagot ako habang ang paningin ko ay nasa initials na L. J. na mataman kong tinitingnan. “Sa kapatid ko ho, kay Leandro James Evangelista.” I cut my painful flashbacks when my cellular phone suddenly rang. “Hello?” inaantok na sagot ko rito. Hindi ko na nakuha pang tingnan kung sino ang tumawag at basta ko na lamang itong sinagot. “Hello po, Kuya Liam? Gising na po si Ate!” Bakas ang excitement sa boses nang nasa kabilang linya, na sigurado akong walang iba kung hindi si David—ang kapatid na lalaki ni Diane. Kahit wala pa akong tulog mula nang umuwi ako kaninang umaga ay tila nag-recharge nang muli ang katawan ko sa narinig na magandang balita. Parang natanggal agad ang lahat ng puyat at pagod sa buo kong katawan. “T-Talaga, Dave?” Hindi ako makapaniwala. Hindi ko tuloy napigilan ang pagtulo ng luha sa kanan kong mata dala ng labis na tuwa. Salamat naman at tuluyan nang ligtas sa kapahamakan si Diane. “Sige, hintayin ninyo ako sa ospital. Papunta na ako riyan!” Alam kong hindi ako bibiguin ni Diane. Nararamdaman kong ano mang oras ay gigising din siya para sa pamilya niya at para na rin sa akin. This had been my longest wait ever I guessed, but I would be willing to wait for more than a lifetime if that would save her from being in a state of comatose again. Pwede ko namang ipagpaliban muna ang pagpunta ko sa America at hintaying tuluyang gumaling si Diane. Pwede ko pa rin naman siyang isama roon kahit hindi pa kami naikakasal. “Pero, Kuya—” Whoa! Thank You, Lord. Thank You so much! Sobrang nakahinga ako nang maluwag.

Chapter 92

Liam’s P. O. V.

 It was indeed a great news that I didn’t pay attention anymore to David’s succeeding words. I ended the call as I was too excited to see his sister. Diane was alive and that was what really mattered to me. There should be no room for buts and ifs. Dahil nasa living room lang naman ako sa ground floor, agad akong nakalabas ng mansiyon at dumiretso sa isa kong sasakyan. Dito na muna ako umuwi dahil gusto ko sanang makausap ang kapatid ko. Gusto kong ako mismo ang makapagpaamin sa kanya kung bakit niya nagawa ang bagay na ‘yon, pero wala rin naman pala akong daratnan dito na Leandro. Sabi ng mga pulis ay sigurado naman silang hindi siya lumabas ng bansa. Iyon nga lang, hanggang ngayon ay hindi pa rin talaga siya nagpapakita. Ilang beses ko siyang tinawagan pero nakapatay lang naman ang cell phone niya. Nagpa-assign na rin ako ng mga magbabantay na pulis sa ospital. Knowing Leandro, hindi niya matitiis ang hindi puntahan si Diane lalo pa’t napahamak ito nang dahil sa kagagawan niya. Ayoko sanang maniwala na siya talaga ang master mind sa pagkakatanggal ng preno ng sasakyan ko, pero signature pen niya ang nakita rito. Masakit isipin na ang sarili ko pang kapatid ang gagawa sa akin niyon pero kahit baliktarin ko man ang mundo, siya lang talaga ang may matinding motibo para gawin ‘yon. Naningkit ang mga mata ko. Was it because of his deep obsession to Diane that turned him into such a hideous monster? Ang akin lang, ako na lang sana ang napuruhan. Bakit kailangang madamay pa si Diane? Hindi ko siya mapapatawad at kalilimutan kong naging kapatid ko siya kung sakaling namatay si Diane. I didn’t like the thought pero kung talagang nangyari ‘yon, uunahan ko pa ang mga pulis sa paghahanap sa kanya at ako mismo ang papatay kay Leandro! Pinaharurot ko na lang ang kotse ko palayo. Ayoko na munang mag-isip ng kung ano-ano sa ngayon. Umaasa pa rin ako na wala siyang kinalaman dito. How I wished that someone actually framed him up by stealing and placing that signature pen inside my car. But who could it be and why would they ever do that? It had been two weeks and I thanked God because Diane had finally opened her eyes. God gave us this miracle—a second chance to continue and cherish our love in this lifetime. I promised to love and care for her even more. I would not waste any of my time away from her. I would give her more than what she deserved. I would always prioritize her and I would never let her feel neglected like what I did before. Dumaan muna ako sa nakita kong department store para bumili ng mga sariwang prutas. Sa loob ng pitong buwan, nalaman kong mahilig si Diane sa mansanas at ubas. Dumaan na rin ako sa katabi nitong flower shop para bumili ng isang dosenang pulang mga rosas—mga bulaklak na tiyak kong magugustuhan din ni Diane. Nanghihinayang ako na wala ako sa tabi niya nang araw na magising siya mula sa pagiging comatose. Gayunpaman, sobrang excited naman ako ngayon na sa wakas ay makikita kong gising na ang babaeng pinakamamahal ko. Two weeks din akong naghintay na magising siya and now, I just couldn’t help myself but to be happy and grateful. I just couldn’t hide my excitement to finally be with her, to hug and kiss her. Daig ko pa ang sobrang excited makita ang crush ko gayong hindi naman na ako teenager. I was driving at eighty kilometers per hour, but it felt like, it was only twenty. I immediately got off from my car as soon as I parked it reversely Nagmamadali akong pumasok sa ospital at tinunton ang direksiyon papunta sa kuwarto ni Diane sa third floor. Nakasalubong ko pa ang ilang mga pulis na nagbabantay rito sa ground floor. I didn’t even bother to wait for the elevator, dahil matatagalan lang ako kung kaya’t ginamit ko na lang ang hagdan. Halos tatlong baitang ang lundagin ko sa pagmamadaling mapuntahan siya agad. Nang nasa tapat na ako ng kuwarto niya ay isang katok lang ang aking ginawa. Pagkatapos niyon ay huminga muna ako nang malalim bago ko binuksan ang pintuan. Seeing her again safe and sound immediately sent shivers down my spine. It made me sweat profusely but stoked at the same time. She was about to lay down on her bed and take a rest, pero parang nabigla siya nang makita niya ako. Natigilan siya at matiim niya akong tinitigan—bagay na nakapagdulot sa akin ng hindi ko maipaliwanag na kaba at takot. Siguro ay dahil sa band-aids na nakalagay pa rin sa mukha ko. How I badly missed those brown orbs! Hindi ko man makita ang dating kislap sa mga mata niya ngayon ay ipinagsawalang-bahala ko na lang ‘yon. Pagod lang siguro ang mahal ko. “Oh, hijo? Nakapagpahinga ka na ba? Nakatulog ka naman ba nang maayos? Aba’t kaaalis mo lang kaninang madaling[1]araw ha?” Mama Cecille asked me and I just nodded at her. I wasn’t able to utter a word as my attention was keenly focused on Diane. Ni hindi tuloy ako nakapagmano sa Mama niya katulad nang palagi kong ginagawa. I walked towards her and when I finally reached her, I couldn’t stop myself from embracing her soft body and from hungrily kissing her luscious lips. Little did I know that her body actually shivered the moment I touched her skin. “Thank, God! I missed you so much, Diane…” I exclaimed in so much happiness. But she didn’t respond to me… not even a single hug and not even a simple kiss. That was when I remembered that I tried to open her mouth a while ago, but I couldn’t have full access to it. She was resisting. “Diane?” I quizzically looked at her, and that was when I noticed that her eyes were filled with anger as if she wanted to kill me with her burning glares. It made me wonder what was going on with her and that made me furrow my forehead. Did I do something wrong to make her feel this way? I silently asked myself. But before I was able to come up with possible answers, she already slapped my face!

Chapter 93

Diane’s P. O. V.

 Anong karapatan niya para halikan at yakapin ako? Ang kapal naman ng mukha niya para magpakita pa rito! May nalalaman pa siyang, ‘Thank God, I missed you so much?’ And he even called me Diane, huh? Coming from a rapist like him, hindi ko iyon kailanman matatanggap! Pagkatapos nang lahat? Pagkatapos nang ginawa niyang pambababoy sa pagkatao ko? May mukha pa talaga siyang ihaharap sa akin ngayon pagkatapos niyang sirain ang buhay ko at wasakin ang mga pangarap ko? Kung nakamamatay lang ang mga tinging ipinupukol ko sa kanya, sana nga ay namatay na siya kanina pa. Nanggigigil ako sa galit kung kaya’t hindi ko na napigilan ang sarili kong sampalin siya! Nakita ko naman ang bakas nang pagkagulat sa mukha niya na para bang tinatanong niya pa ako kung bakit ko ginawa ‘yon sa kanya. Hindi pa ako nakuntento kung kaya’t muling dumapo ang kanang palad ko sa mukha niya. Mas malakas ‘yon kumpara sa sampal na ibinigay ko sa kanya kanina, pero hindi pa ‘yon sapat para sa’kin. Kasabay nang pangalawa kong sampal sa kanya ang muling pagtulo ng luha ko sa kaliwang pisngi. Kulang pa ‘yan eh! Kulang pa ang mga sampal na ‘yan bilang ganti sa panggagahasa mo sa akin! “Hayop ka! Ang kapal naman ng mukha mong magpakita pa sa akin pagkatapos nang lahat. Pagkatapos nang ginawa mo sa aking kababuyan? Hayop ka! Umalis ka rito,” umiiyak na binato ko sa katawan niya ang mga prutas na dala niya. Hinablot ko rin ang palumpon ng mga rosas na hawak niya at pinaghahampas ko siya nito nang buong puwersa. Pinagbabayo ko rin ‘yong didib niya hanggang sa napagod na lang ako. Hinawakan niya ako sa magkabila kong pulso, pero agad kong binawi ang mga kamay ko. Bumalik lang ang lahat nang nangyari noon. Lalo na ang nakadidiring pakiramdam nang hawakan niya ako. “Diane…” usal niya sa harapan ko. Nakita kong tumulo ang luha niya, pero bakit hindi ko kayang tingnan ang mga ‘yon. Nag-iwas na lamang ako ng tingin at pilit na pinapakalma ang aking sarili kahit imposible iyong mangyari. Nagtataas-baba pa rin ang dibdib ko sa matinding galit. Nilapitan naman ako ni Mama at niyakap dahil wala pa rin akong tigil sa pag-iyak. “Diane… ano bang nangyayari sa’yo, anak?” Hindi ko sinagot ang tanong ni Mama. Patuloy lang ako sa pagtaboy sa lalaking nasa harapan ko ngayon. “Ma, please… paalisin mo siya rito! Hindi ko siya kayang makita. At saka, bakit mo ba siya tinawag na hijo kanina? Ma, paalisin mo na siya…” Pero, hindi ko akalaing matitigilan ako sa susunod na sasabihin ni Mama habang inaawat ang mga kamay ko sa patuloy kong pagwawala. “Anak, hindi kita maintindihan. Ano bang problema? Hindi mo ba nakikilala si Liam? Bakit mo ba siya sinasaktan?” Maang ko siyang tiningnan bago dumako ang paningin ko sa lalaking sumira ng buhay ko. Anong ibig sabihin ni Mama? Nanlaki bigla ang mga mata ko. Dahan-dahan at nanginginig na natutop ko ang bibig ko nang ma-realize kong… Liam? Liam ang pangalan ng lalaking ito? Kung hindi ako nagkakamali… siya? Siya ‘yong kasama kong naaksidente? Siya ang lalaking dapat sana ay mapapang-asawa ko? Hindi! Paano nangyari ‘yon? Paanong ang taong gumahasa sa akin noon ang siyang mapapang-asawa ko ngayon? Hindi! Sunod-sunod ang naging pagbuhos ng mga luha ko sa magkabila kong pisngi. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa sa narinig. Natawa pa nga ako na parang baliw, dahil ayokong tanggapin ang katotohanang pilit na sumasampal sa akin. Hindi maaari ito! Lord, please… kung nananaginip man po ako ngayon, gisingin Ninyo na po ako. At kung totoong reyalidad man po ito, sana ay hinayaan Ninyo na lang po akong matulog nang habambuhay. Sana ay hinayaan Ninyo na lang po akong mamatay! Walang tigil ang naging paglunok ko. “H-Huwag niyo sabihing… siya? Siya ang mapapang-asawa ko?” duro ko sa Liam na ‘yon sa boses na punong-puno ng poot. Alam ko naman na ang sagot pero bakit ba gusto ko pa lalong saktan ang sarili ko. Base sa naging reaksiyon niya kanina nang tawagin ko siyang hayop ay alam kong alam na niya kung ano ang tinutukoy ko. Sigurado akong namumukhaan niya ako at alam niya kung ano ang ginawa niya sa akin noon! “Anak, siya nga… siya nga si Liam, ang fiancé mo!” Mahina ang pagkakasabi ni Mama sa mga katagang ‘yon pero tila bombang sumabog ‘yon sa pandinig ko. “Liam, pasensiya ka na sa inasal ni Diane sa’yo ha? Hindi mo pa pala alam. Nagkaroon kasi siya ng amnesia kaya hindi ka niya naaalala. Intindihin mo na lang sana siya ha? Memories within the last four years ang nakalimutan niya—” pinutol ko na ang mga susunod pang sasabihin ni Mama dahil hindi ko kayang patuloy niyang kinakausap ang lalaking ‘yon. “Bakit ka humihingi ng pasensiya sa kanya, Ma? Siya ang may utang sa akin dahil inagrabyado ako ng hayop na ‘yan! Naaalala ko siya, Ma… dahil parang kahapon lang nangyari ang lahat. Hindi ko siya mapapang-asawa at hinding-hindi ko maaatim ang mapang-asawa ang hayop na ‘yan!” sumisinghot pero nanggigigil sa galit na sabi ko kay Mama. Sinisinok na rin ako sa patuloy kong pag-iyak at nahihirapan na rin akong huminga. Kung nakamamatay lang talaga ang mga masasamang tinging ipinupukol ko ngayon sa Liam na ‘yon, sana ay paulit-ulit na siyang mamatay para maramdaman naman niya ang naramdaman ko noon… at ang nararamdaman ko ngayon! “A-Anong ibig mong sabihin, anak? Ano bang problema niyo ha, Liam?” maang at nalilitong tanong ni Mama na nagpabalik-balik pa ang tingin sa aming dalawa. Binuka ko ang bibig ko ngunit hindi pa man ako nakakapagsalitang muli ay nagsalita na si Liam. Katulad ko ay walang patid na rin ang pag-agos ng mga luha niya sa mukha. “Diane, patawarin mo ako… please. God knows na hindi ko ginusto at sinadya ang mga nangyari. I was drugged by that time. Ni hindi ko alam kung paano ka nakuha ng mga kaibigan ko. I was a victim too. God knew how much I already repented for that sin years ago.” “I went to the States after, yes… but I came back here to search for you. Because I owed you a sincere apology. I wanted to apologize to you personally. Kahit ipakulong mo ako ngayon, tatanggapin ko… mapatawad mo lang ako. Diane, please… maniwala ka sa akin.” Lumuhod siya sa harapan ko, hinawakan ang mga kamay ko at hinalikan niya pa ang mga ‘yon. Hindi ko alam at hindi ko maintindihan ang sarili ko, kung ano ang nagtulak sa akin para hayaan ko lang siyang gawin ang bagay na ‘yon. Hindi ko alam kung bakit lalo lang akong nahirapan nang makita ko siya sa ganoong sitwasyon. Minahal ko ba talaga siya sa mga alaalang nakalimutan ko? “Teka… hindi ko kayo maintindihan! Ano bang nangyayari sa inyong dalawa ha? Liam, tumayo ka nga riyan,” utos ni Mama sa kanya pero hindi man lang natinag si Liam. “Ma… siya… siya at ‘yong taong g-gumahasa sa akin noon ay iisa lang. Siya ang demonyong sumira sa buhay ko!” Hindi ko na napigilan ang sarili kong sabihin ang totoo habang nag-uunahan pa rin sa pagpatak ang mga luha ko. Pero bakit gano’n? Bakit pagkatapos kong marinig ang mga paliwanag niya ay parang biglang lumambot ang puso ko? Tila sinasabi nitong totoo siya sa paghingi niya ng tawad sa akin. Bakit gusto ko siyang bigyan ng pagkakataon at kalimutan na lang ang mga masasakit na nangyari sa amin? Pero hindi… hindi pa rin niyon mababago ang katotohanang sinira niya ang buhay ko at winasak niya ang buong pagkatao ko! Tinanggalan niya ako ng puri at dangal. Walang kapatawaran ang ginawa niya at kahit kailan ay hindi ako maniniwala sa kanya. Tila naman nagpanting ang tainga ni Mama sa mga narinig. Mabilis na namula ang buong mukha nito senyales ng nararamdamang galit. “T-Totoo ba ‘yon, Liam? Ikaw ba talaga ang gumahasa noon kay Diane ha? Paano mo nagawa sa anak ko ‘yon? Tinuring kitang parang tunay ko ring anak. Tinanggap kita sa pamamahay namin kahit saglit ka pa lang na nakilala ni Diane.” Lalong namula ang mukha ni Mama habang nagtataas-baba ang dibdib nito.

Chapter 94

Diane’s P. O. V. “Bakit? Anong binabalak mo? Ang patuloy kaming lokohin sa hindi mo pagsasabi ng totoo? Kaya mo ba kami tinutulungan ngayon ay para makapaghugas ka sa ginawa mong kasalanan noon? O baka naman sinadya mo lang talaga ang lahat para paibigin ang anak ko. Sumagot ka!” Medyo napalakas ang tulak niya kay Liam dahilan para mapaupo na ito sa tiles na sahig. “Ma, tama na po…” awat ko kay Mama nang mapansin kong nanginginig na ito sa galit. Ngayon ko lang siyang nakitang nagkaganoon. Ayokong atakihin siya ng high blood nang dahil lang sa walang kuwentang tao. “Ma, hindi ko ho sinasadya ang mga nangyari noon. Biktima lang din po ako,” pagsusumamo ni Liam na akma sanang lalapit kay Mama, ngunit hindi pa siya gaanong nakalalapit dito ay tinaboy na siya nito at sinampal. “Huwag na huwag mo akong matawag na Mama. Hindi kita anak, hayop ka!” nanginginig pa rin na sigaw ni Mama. “But please, just hear me out po. Hindi ko ho sinasadyang gahasain si Diane nang gabing ‘yon, pero hinaluan ng droga ng mga kaibigan ko ang alak na iniinom ko. It was a sex drug to be exact. Inaamin kong nagawa ko ang pagkakamaling ‘yon kay Diane… pero maniwala naman ho sana kayo, mahal na mahal ko ang anak niyo at wala akong ibang hihilingin kung hindi ang kaligtasan niya,” sabi niya pagkatapos ay bumaling siya sa akin nang nakaluhod pa rin. “Mahal na mahal kita, Diane. Hinanap kita para humingi ng tawad pero hindi mo naaalala ang lahat, kaya natakot akong ipaalala pa. Hanggang sa nahulog na ako sa’yo nang tuluyan. Totoo ang pagmamahal ko sa’yo, Diane, at hindi ko kayo tinulungan para lang makapagbayad ako ng kasalanan ko sa’yo—” pinutol ko ang iba pa niya sanang sasabihin dahil sa nararamdaman kong pananakit ng ulo ko. Masyado nang maraming rebelasyon ang hindi na kaya pang i-absorb ng utak ko. “Tama na! Umalis ka na lang… please,” napahawak ako sa ulo ko bago ko siya tiningnang muli, “at kung kinakailangan kong bumalik sa club para lang mabayaran ka sa lahat ng mga naging tulong mo sa amin… I will do it. Matatagalan lang, pero sigurado akong mababayaran din kita.” “Diane, hindi naman ‘yon utang para bayaran mo pa. Hindi ako naniningil at lalong hindi mo na kailangan pang bumalik sa club. You belonged to EGC, Diane. Doon mo nakita ang trabahong tunay na nakapagpasaya sa’yo. Doon mo na-apply ang lahat nang mga pinag-aralan mo.” He was trying to persuade me but I wouldn’t listen to him. EGC? He must be referring to his own company. Nabanggit nga pala ni Mama ‘yon kanina. It was Evangelista Group of Companies kung saan ko nagamit ang aking pagiging Certified Public Accountant. Na-promote nga raw akong Payroll Supervisor doon in just a few months. I guessed, enough nang experience ‘yon para makapaghanap ako ng ibang kumpanyang mapapasukan. If you are not reading this book from the website: novel5s.com then you are reading a pirated version with incomplete content. Please visit novel5s.com and search the book title to read the entire book for free “But EGC belongs to you, right? I didn’t want to get involved with anything that concerns you. That’s why I am now resigning, sir! I’ll just give my resignation letter—” I cut my own words, dahil may rumehistrong eksena sa utak ko. Napakaklaro niyon dahilan upang mapapikit ako. Kailangan ko ang alaalang ‘yon dahil sigurado akong isa ‘yon sa mga nakalimutan ko. “Nurse ka ba, Diane?” tanong sa akin ni Liam. “Hindi, there’s no way na magiging nurse ako. Mahilig lang talaga akong magbasa minsan at siyempre, nag-aral din ako ng First Aid short course. Accountancy student talaga ako,” sagot ko pagkatapos ay bigla akong umalis mula sa pagkakadagan niya sa akin. Ang awkward kasi ng posisyon namin. “Nag-aaral ka pa? No offense meant pero bakit ka nasa club kagabi?” curious na tanong niya sa akin. “Graduating na ako, Liam. Kailangan ko lang talagang maging working student kasi may dalawa pa akong pinapag-aral. Tapos, para na rin sa medication ni Mama, palagi kasing inaatake ‘yon ng high blood. Alam mo, minsan nga eh pumunta ka sa club para makita mo ako. Huwag kang mag-alala, sumasayaw lang ako roon. Tapos, si Leandro lang ang kinakausap ko. ‘Pag pumunta ka, eh ‘di ikaw na ‘yong number two na kakausapin ko,” nakangiting sabi ko. “You don’t have to explain yourself, Diane. ‘Pag graduate ka na at nakapasa ka na sa CPA board exam, would you like to work for me? I mean, in my company? How about a Cost Accountant or a Payroll Supervisor?” Abot hanggang tainga ang ngiti ko, as in seriously? Inaalok talaga niya akong magtrabaho sa EGC? Malaking opportunity ‘yon para sa akin. “Talaga, sir? Oops, I mean—” Hindi na ako nakapagpaliwanag pa dahil agad na niya akong hinalikan. Oh my God! Natawag ko na naman kasi siyang ‘sir.’ Smack lang naman ‘yon pero bakit tila nawala na ako sa sarili ko? Next Page Alam kong sobrang nag-iinit ang mukha ko ngayon. Kinindatan niya muna ako bago siya pumasok sa banyo. “I told you. You will be punished the next time you will call me that endearment, Diane… and that was your first punishment. Just wait here, I’ll take you home.” Napasabunot ako sa buhok ko dahil sa sobrang pananakit ng ulo ko. “No!” sigaw ko at saka ko iminulat ang mga mata ko. Napapikit akong muli dahil para bang bigla ring umikot ang buong paligid pagkatapos kong makita ang alaala na ‘yon. “Anak, anong nangyayari sa’yo? Teka, tatawag lang ako ng doktor!” Napadilat ako sa sinabing ‘yon ni Mama kahit sobrang sakit pa rin ng ulo ko. Sa sobrang katarantahan ay hindi sinasadyang naiwan niya ako rito sa kuwarto, kasama ng lalaking ito. Umatras naman ako palayo sa kanya habang nakaupo. “Diane, okay ka lang?” Hahawakan sana ako ng Liam na ‘yon pero agad ko ring tinabig ang mga kamay niya. “Huwag na huwag mo akong hahawakan! Masama kang tao at nandidiri ako sa’yo. Ayoko nang makita ka pang muli, kaya pwede ba? Nagmamakaawa ako sa’yo, umalis ka na!” umiiyak na sabi ko sa kanya. Umalis na lang sana siya at sana naman ay ito na ang huli naming pagkikita. Pero bakit gano’n? Bakit may naalala akong ganoong eksena nang tinawag ko siyang, ‘sir?’ Anong ibig sabihin niyon? Bakit parang magkasama lang kami sa iisang kuwarto? At sino naman ‘yong Leandro na nabanggit ko? “Aalis lang ako rito kung sasabihin mo sa aking pinapatawad mo na ako, Diane…” Bakas sa boses niya ang panlulumo at matinding kalungkutan. Gustong maawa ng puso ko sa kanya, pero sinasabi ng utak kong huwag akong magpadala sa mga sinasabi niya dahil nagsisinungaling lang siya. Sinamantala nga niya noon ang kawalan ng alaala ko, anong assurance ko na hindi na niya ulit ‘yon gagawin ngayon? “Iyon lang ba? Iyon lang ba ang gusto mo para tigilan mo na ako ha? Okay, fine! Hindi mo kailangang makulong dahil hindi ako magsasampa ng kaso. I will forgive you and I will forget what happened to us four years ago… but in one condition.” Puno ng hinanakit ko siyang tiningnan na para bang kaya nang maalis niyon ang lahat nang sugat na tinamo ko sa nakaraan. Hinawakan na naman niya ang mga kamay ko at muling hinalikan ang mga iyon. “What is it, Diane? I will do anything for you, just let me know.” I shoved his hands away. “Really? If that’s the case, then prove it to me.” I scoffed before I continued what I was eager to say to him, “Just stay away! Huwag ka nang magpapakita pang muli sa akin.