BEA POV (BRIANNA LOUISE DELA FUENTE POV)

 

Hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko habang tinatahak ko ang daan pauwi ng bahay. Galing ako sa isang coffee shop na inaapplyan ko at masaya ako dahil kaagad naman akong natangap. Summer break at gusto kong maghanap muna ng trabaho kahit part time lang para hindi ko na kailangan pang manghingi ng baon kay Nanay Martha sa darating na pasukan. Mabawas-bawasan man lang ang mga gastusin nito dahil alam kong nahihirapan na din itong magtrabaho dahil sa edad niya.

 

"Uyyy Bea! Daan ka muna dito Ganda! "natigil ako sa paghakbang ng marinig ko ang boses na tumatawag sa akin. Wala sa sariling napalingon ako at hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko na si Romina pala ang tumatawag sa akin.

 

"Bea! Ganda, daan ka muna dito! Sige na! Dalii!!!" halos patili pa nitong sambit. Wala na akong choice kundi ang dumaan sa pag aari nitong parlor. Gusto na naman siguro akong chikahin ng bading na ito.

 

"Yes? Ano ba iyan! Kung makatili ka naman akala mo naman kung ano na eh. Bakit ba?" kaagad kong tanong sa kanya pagkalapit ko. Mas matangad ako sa kanya sa hight kong 5'6 kaya pagkalapit ko sa kanya tumingala pa ito sa akin sabay ngiti.

 

Kaagad pa ako nitong hinila sa loob ng kanyang salon kaya nagpatianod na din ako. Wala eh, makulit talaga ang pandak na bading na ito. Sabagay, hindi na din naman siya iba sa akin dahil bata pa ako, hindi na iba ang turing niya sa akin. Noong bata pa ako, palagi ako nitong nireregaluhan ng

kung anu-ano.

 

Halos forty years old na si Romina. Roman talaga ang pangalan nito pero dahil bading mas gusto niyang tawagin siyang Romina.. Palagi akong kinukuhang model ng salon niya. Malaking tulong iyun sa akin para magkapera kaya ayos na din.

 

Kaunting picture-picture tapos

pinaprint niya at idinidikit niya dito sa salon niya. Kaya kahit saan ako lumingon, mukha ko ang nakikita ko dahil sa ibat ibang poster. Hindi ko na tuloy problema ang pagpapaganda ng buhok ko dahil siya na ang gumagawa at libre pa tapos binabayaran pa ako. Oh diba...bonga!

 

SA hirap ng buhay, lahat ng raket na pwedeng gawin, handa kong gawin magkapera lang. Kung bakit naman kasi ipinanganak akong mahirap. Kung ipinanganak lang siguro akong mayaman. hindi ko na sana kailangan pang kumayod ng ganito para makapag tapos. Sabi ni Nanay Martha, menopausal baby niya daw ako kaya special ako.

 

"Ano iyun Ate Romina? Bakit po ba?" muling tanong ko sa bakla na nakadamit pambabae.

 

"Dumaan dito si Andrew kanina. Ipinapabigay sa iyo!" kinikilig na sagot nito sa akin. Kaagad namang napataas ang kilay ko dahil sa sinabi nya.

 

Ang Andrew na tinutukoy niya ay si Andrew Montenegro na isa sa mga anak ng pinakamayaman na pamilya ng lugar na ito. Matagal na itong nanliligaw sa akin pero natatakot akong sagutin dahil dinig ko, matapobre daw ang pamilya nito. Isa pa hindi ko siya gusto. Hindi ko siya pinapansin pero pilit pa rin itong lumalapit sa akin. Pinapadalhan ako nito ng mga mamahaling regalo at

kahit ayaw kong tangapin, pinipilit niya pa ring ibigay sa akin. Hindi ko na tuloy alam ang gagawin sa lalaking iyun.

 

Gwapo naman si Andrew! May dugo yatang spanish at mas matanda siya sa aking ng halos dalawang taon. Iyun nga lang, dahil bulakbol, ka-classmate ko siya sa ilan sa mga subjects sa School. Kung hindi lang talaga ako nanghinayang sa scholarship na ibinigay sa akin ng School matagal ko ng gustong lumipat.

 

Kaya lang sayang eh. Isa pa, ang iskwelahan na iyun ang isa sa mga magandang iskwelahan dito sa lugar namin. Lahat ng mga nag aaral ay may mga sinabi sa buhay. Buti na lang at maganda at matalino ako kahit na poorita ako kaya nasasabayan ko sila. Masyado daw kasing deceiving ang tindig at kutis ko eh. Para daw akong anak mayaman at malayo daw ang hitsura ko kay Nanay Martha.

 

Kaya lang sabi naman ni Nanay Martha nagmana daw ako sa Tatay kong may dugong american na matagal ng patay. Ewan ko lang kung totoo kasi wala naman siyang maipakitang picture sa akin. Alibi niya sa akin na nasira daw dahil sa baha. Valid na reason kaya hindi na ako nagtanong pa.

 

"Isauli mo na lang iyan sa kanya Romina! Alam mo namang hindi ako tumatangap ng kahit na anong regalo kahit na sa kaninong lalaki eh." sagot ko naman. Kaagad naman itong napasimangot. Inamoy-amoy niya pa ang bulaklak na hawak nito bago nagsalita.

 

"Why naman? Hindi mo ba siya type! Ano pa ba ang ayaw mo kay Andrew? Gwapo na mayaman pa? Swerte mo nga at ikaw ang natipuhan niya eh. Para kang nanalo sa lotto Ganda!"

 

sagot nito. Kaagad naman akong napasimangot

 

"Ah basta! Hindi ko siya type period! Kung gusto mo, sa iyo na lang ang bulaklak na iyan. Pati na din iyang stuffed toys. Ang liit na nga ng bahay namin, magdadagdag pa ako ng kalat. Hayssst!" sagot ko. Lalong tumulis ang nguso ng bading. Halatang hindi ito pabor sa sinabi ko sa kanya. Gayunpaman, nakapagdesisyon na ako. No boyfriend hangang sa makapatapos ako sa pag aaral. Kahit na gaano pa kayaman ang Andrew na iyan, ayaw ko sa kanya. Hindi ko siya type!

 

Focus muna ako sa goal ko na makapagtapos para maiahon ko sa kahirapan si Nanay Martha. Matanda na siya at kailangan niya talaga ako kaya isasantabi ko muna ang boyfriend -boyfriend na iyan. Walang magandang maidulot sa akin ang bagay na iyun.

 

"Sige na Romina..uuwi na ako! Bahala ka na kung ano ang gagawin mo sa mga flowers na iyan at sa susunod, huwag ka na din kasi tangap ng tangap sa mga gustong ipabigay sa akin ni Andrew. Pati ikaw naiiturbo niya eh." wika ko at mabilis na akong naglakad patungo sa pintuan ng kanyang salon. Hindi niya naman din ako pinigilan.

 

 

 

Chapter 302

 

BEA (BRIANNA LOUISE DELA FUENTE POV)

 

"Nay, nandito na po ako!" kaagad kong sigaw pagkapasok ako sa maliit naming bahay. Isang kwarto, maliit na kusina at isang banyo ang kaagad na makikita sa loob. Sa liit ng bahay, tanging dalawa lang kami ni Nanay Martha ang kasya dito.

 

"Anak, dumating ka na pala! Teka lang, kumain ka muna! May nakatakip na pagkain diya sa mesa. Kainin mo iyun at alam kong gutom ka na!' kaagad namang sagot ni Nanay. Galing ito ng banyo at hindi nakaligtas sa paningin ko ang butil-butil na pawis sa kanyang noo. Namumutla na din ito kaya kaagad akong naalarma.

 

"Nay, bakit po? May masakit po ba sa inyo?" nag aalala kong tanong. Kaagad ko itong nilapitan at inalalayan papuntang kwarto. Pinaupo ko ito sa higaang papag habang tinatapik-tapik ko ang likod nito.

 

"Napagod na naman siguro kayo noh? Sabi ko naman kasi sa inyo, huwag na po kayong magtrabaho eh. Mahina na po kayo Nay kaya dapat dito lang kayo sa bahay. Hayaan niyo na lang po akong magtrabaho!" kaagad kong bigkas. Hindi ko maiwasang makaramdma ng awa sa kanya. Naramdaman ko naman ang paghawak nito sa isa kung kamay at pinisil iyun.

 

"Huwag mo akong alalahanin anak! Nakalimutan mo na ba ang pangako ko sa iyo na hindi ako titigil sa pagtatrabaho hangat hindi ka makakatapos? Kaligayahan ko na makita kang umaakyat sa stage habang hawak mo ang iyung diploma anak! Kaya mag aral kang mabuti ha? Iyan lang ang kaya kong ibigay sa iyo. Iyan lang din ang naisip kong paraan para

mabawasan man lang ng kahit kaunti ang mga kasalanang nagawa ko sa iyo. "mahina nitong bigkas. Hindi ko naman maiwasan na mapangunot ng noo dahil sa sinabi nito.

 

"Po? Kasalanan? Nay naman! Ano po ba ang sinasabi niyo? Wala po kayong kasalanan sa akin. Napaka perfect niyo pong ina sa akin kaya huwag po kayong magsalita ng ganiyan." sagot ko. Hinalikan ko pa ito sa kanyang noo. Hindi naman ito nakasagot pero bakas sa mukha nito ang lungkot. Para namang pinipiga ang puso ko habang pinagmamasdan ito.

 

"HIga na muna kayo Nay. Magpahinga na po muna kayo. Busog pa naman ako kaya sabay na tayong kakain mamaya." nakangiti kong sagot. Pilit naman gumuhit ang ngiti sa labi ito habang inalalayan ko na siyang makahiga.

 

Kinumutan ko si Nanay at ini-on ko pa ang nag iisa naming electric fan dito sa bahay at itinutuk sa kanya para maging kumportable siya. Sa sobrang sikip ng bahay namin, sobrang init din talaga ng paligid. Nang masiguro ko na maayos na ang kalagayan ni Nanay, kaagad na akong nagpalit ng damit pambahay. Isang short na lagpas tuhod at kupasing t-shirt na nabili ni Nanay para sa akin sa kalapit na ukay-ukay. Simpleng kasootan pero kumportable naman ako.

 

Kaagad kong hinarap ang mga gawaing bahay. Naglaba ako at naglinis ng kaunti. Pagkatapos noon kaagaad na akong lumabas ng bahay para pumunta sa maliit na talipapa para bumili ng mailutong ulam.

 

Wala kaming ref kaya araw-araw talaga kaming namimili ng ulam. Pwedeng mag stocks ng bigas pero hindi pwede ang ulam dahil masisira lang. Halos sampung minuto din na lakaran na kailangang kong gugulin para marating ang talipapa.

 

Patawid na ako sa kabilang kalsada pero huli na ng mapansin ko ang parating na sasakyan. Mabilis ang takbo nito kaya parang bigla akong naistatwa sa gitna ng kalsada sa pagkagulat. Naipikit ko pa nga ang mga mata ko dahil sa matinding takot. Isang maingay na tunog ang narinig ko mula sa sasakyan kasabay ng mga bulung-bulungan sa paligid. Dahan- dahan akong nagmulat ng mga mata at kaagad na tumampad sa paningin ko ang mga meron na nasa paligid namin.

 

"What are you doing stupid? Gusto mo bang magpakamatay? Sabihin mo lang at tutuluyan kita!" Kaagad na naagaw ang attention ko ng marinig ko ang galit na boses ng isang lalaki. Naglalakad ito palapit sa akin habang madilim ang kanyang awra. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng takot.

 

"So-sorry po! Hi-hindi ko po ka-kasi napansin eh!" Halos mangiyak-iyak kong bigkas. Ako na nga itong muntik nang masagasaan at mapahamak ako pa ang nasigawan. Nasa stage pa ako ng trauma tapos ganito niya pa ako kausapin?

 

Haysst gwapo sana kaya lang ang sama ng ugali!

 

"Stupid! Idiot!" narinig kong muling bigkas nito. Kaagad naman nagpanting ang tainga ko dahil sa narinig. Inulit niya pa talaga ang salitang stupid! Sa ganda at talino kong ito, babastusin niya ako? Aba! Hindi naman yata tama iyun!!!

 

"Mister! Kasalanan mo din naman eh. Alam niyo naman na masikip ang kalsada para kayong nasa highway kung magpatakbo. Kasalanan mo kaya huwag mo akong ma-stupid-stupid!" galit ko namang bwelta sa kanya. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito dahil sa sinabi ko.

 

Hindi marahil makapaniwala na may itinatago din pala akong tapang. Kanina kasi para akong basang sisiw. Well, kanina iyun. Na trauma ako eh. Pero ngayun ayos na ako. Sure na akong ligtas ako at ako itong nasa tama kaya dapat lang na ipaglaban ko.

 

Lalong naningkit ang mga nitong nakatitig sa akin. Sinipat pa ako nito ng tingin mula ulo hangang paa bago niya hinugot ang kanyang wallet at naglabas ng iilang tig llibuhin.

 

"Take this! Wala akong time na makipag usap sa isang kutong lupa na kagaya mo! Bodul ka yata eh.." bigkas nito habang iniabot ang pera sa akin. Para namang biglang umakyat ang dugo ko sa ulo ko dahil sa huling salita

na narinig ko sa kanya.

 

Imagine, sa ganda kong ito pinagbintangan akong bodul. Gago ba siya? Malabo ba ang mga mata niya? Gwapo sana itong kaharap ko eh kaya lang masama ng ugali!!!

 

"No! Hindi ko kailangan ang pera mo Mister! Kaya kong magtrabaho para kumita! I*****k mo sa baga mo ang pera na iyan hangang sa mabulunan ka! " nang iinis ko namang sagot sa kanya. Mabilis ko itong tinaliuran pero kaagad ko namang naramdaman ang

 

paghawak niya sa braso ko. Pahablot ako nitong hinila kaya nawalan ako ng balanse at napasubsob sa dibdib niya..

 

 

Chapter 303

 

BEA POV

 

"Te-teka lang Mister! A-alam kong maganda ako pero huwag naman hila ng hila nang ganiyan! Baka isipin ng mga nanonood sa atin, mag jowa tayo eh." mahina kong wika para mapagtakpan ko ang kabang nararamdaman ko.

 

Para kasi akong nalulunod sa titig niya ngayun. Gumagalaw din ang adams apple niya at sobrang seryoso ng kanyang mukha. Pasimple naman akong bumitaw sa pagkakahawak niya sa akin at matamis itong nginitian.

 

"Si-sige na po Kuya! Aalis na po ako! Hi-hindi naman ako nasaktan kaya ibalik mo na ang pera sa wallet mo."

 

muli kong bigkas. Wala akong nakuhang sagot mula sa kanya kaya mabilis ko na itong tinalikuran.

 

Pambihira, hindi ko ma explain kung ano ang nararamdaman ko sa estrangherong iyun. Sobrang lakas kasi talaga ng kabog ng dibdib ko.

 

Kahit na naglalakad na ako palayo sa istraherong iyun, ramdam ko pa rin ang titig niya mula sa likuran ko. Pigil ko tuloy ang sarili ko na lingunin ito eh. Hindi ko dapat i-entertain ang mga ganitong bagay sa buhay ko.

 

Eb ano ngayun kung pogi siya? Marami namang pogi sa mundo ah? Mas marami akong makikilalang pogi kapag makapag tapos na ako sa pag aaral.

 

Matiwasay naman akong nakarating sa talipapa. Kasalukuyan kong inililibot ang tingin sa paligid ng maramdaman ko na may kumalabit sa tagiliran ko. Kaagad tuloy akong napaigtad sa gulat at napalingon kung sino ang kumalabit sa akin.

 

Kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi ko nang sumalubong sa paningin ko ang best friend kong si Nicole. May pwesto ang mga magulang niya dito sa talipapa kaya alam kong doon din ang punta nito para siguro tumulong

 

"Bea.. anong ginagawa mo dito?" narinig kong tanong nito.

 

"Magsa-shopping! Ano ka ba! Ano pa ba ang gagawin ko dito kundi bibili ng mauulam!" sagot ko naman. Kaagad naman itong napabungisngis.

 

Hindi lang kami mag bestfriend ni Nicole kung hindi magka-classmate din kami. Pareho kaming kumukuha ng kursong Tourism.

 

"Hehehe! Ganoon ba? Akala ko mamamasyal eh. Halika na! Sa amin ka na lang bumili. Bibigyan kita ng discount!" natatawang sagot ni Nicole at hinila pa ako nito papunta sa kanilang pwesto. Kaagad naman akong nagptianod

 

Pagdating ng pwesto, naabutan namin ang kanyang mga magulang na sobrang abala. May mangilan-ilan na mga mamimili pero kaagad naman akong nginitian ng Nanay nito ng makapalapit kami.

 

"Naku, tamang tama at nandito ka Bea Pupuntahan ko sana mamaya ang Nanay mo para yayain sa Montenegro Mansion. May handaan daw kasi na magaganap sa susunod na araw at naghahanap si Donya Esmiralda ng mga tagaluto." kaagad na wika ni Aling Vicky sa akin. Ina ni Nicole

 

"Po? Naku, hindi ko po alam kung makakasama si Nanay Martha! Masama po kasi ang pakiramadam niya." sagot ko naman. Sa totoo lang, ayaw ko na sana si Nanay pasamahin sa mga ganitong klaseng trabaho. Matanda na siya at marami nang sakit- sakit sa katawan. Mas gusto kong ako na lang sana ang kumilos at  magpahinga na siya sa bahay.

 

"Ganoo ba? Naku, naghahanap pa naman si Donya Esmiralda ng magaling magluto ng kare-kare. At ang Nanay mo ang naituro ko dahil siya lang naman ang palaging nagluluto ng kare-kare kapag may okasyon sa mansion." sagot naman ni Aling Vicky sa akin. Bakas sa boses nito ang paghihinayang kaya kaagad ko itong nginitian.

 

"Kung hindi po pwede si Nanay, pwede naman pong ako na lang Tiya. Kabisado ko na po kung paano maguluto ng kare-kare dahil tinuruan din naman ako Nanay kaya ako na lang siguro. Parang ayaw ko kasing payagan muna si Nanay na magtrabaho lalo na at hindi maayos ang kalusugan niya ngayun." nakangiti kong sagot. Kaagad naman nagliwanag ang mukha ni Tiya Vicky.

 

"Talaga ba? Naku, mabuti pa nga! Sayang din kasi ang ibabayad ng Donya. Galante iyun magbigay ng bayad lalo na kapag nagustuhan iyung serbisyo sa kanya. Tamang tama dahil isasama ko din si Nicole doon. Tutulong siya sa pag aayos ng bakuran kung saan gaganapin ang party." nakangiting sagot nito. Matamis naman akong napangiti.

 

"Naunahan ako ni Nanay. Pero since, pupunta ka din pala dahil ikaw ang magluluto ng kare-kare, wala ng dahilan pa para yayain kita."

 

nakangiting sabat naman ni Nicole. Mabuti na lang talaga at sembreak. Open ako sa ibat ibang raket na darating sa akin para magkapera.

 

"Kung ganoon, ikaw na lang ang isasama ko. Maghanda ka, Madaling araw pa lang ng lingo, pupunta na tayo sa mansion. Medyo maraming bisita ang darating kaya marami ka din

sigurong lulutuin na kare-kare." nakangiting wika ni Tiya Vicky, Masaya naman akong tumango.

 

"Asahan niyo po Tiya. Hindi po kayo mapapahiya. Lalo ko pa pong sasarapan ang pagluluto ng espicialty ni Nanay para lalong matuwa ang Donya."excited ko namang sagot. Kapag usapan pera talaga, buhay na buhay ang dugo ko eh. Sino ba naman ang ayaw kumita diba?

 

Pagkatapos namin mag usap ni Tiya Vicky, kaagad na ako nitong pinapili ng isda na gusto ko. Ayaw pa nga sanang pabayaran sa akin dahil wala naman daw isang kilo ang bibilihin ko pero nagpumilit ako. Hindi naman ako ganoon kakapal ang mukha para hindi magbayad. Pareho kaming kumakayod para kumita kaya ayaw kong manlamang sa kapwa. Iyan kasi ang turo sa akin ni Nanay Martha simula noong maliit pa ako.

 

 

Chapter 304

 

BEA POV

 

"Mommy! Mommy! Help! Help me!" paulit-ulit na bigkas ng batang babae habang pilit na inaabot ang kamay ng isang babaeng hindi ko maaninag ang mukha. Ramdam ko ang sakit ng kalooban nito habang pilit niya ding inaabot ang kamay ng batang babae. Binibigakas nito ang pangalang Brianna habang patuloy sa pag iyak kaya hindi ko din maiwasan ang maluha.

 

Para akong kinakapos sa paghinga habang pinapanood ang patuloy na pag iyak ng batang babae. Unti-unti itong nilalamon ng makapal na usok hangang sa ang pagtangis na lang nito ang narinig ko. Patuloy ako sa pag iyak hangang sa maramdaman ko na may yumuyugyog sa balikat ko. Dahan- dahan naman akong napamulat sa aking mga mata.

 

"Bea...anak! Diyos ko! Nananaginip ka na naman!" kaagad na bigkas ni Nanay Martha. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya habang pinupunasan ko ang luha sa aking mga mata. Hingal na hingal akong bumangon ng higaan habang patuloy si Nanay Martha sa paghaplos sa aking likuran.

 

"Nay....pasensya na po kayo kung naisturbo ko ang tulog niyo. Hindi ko po maintindihan ang sarili ko. Palagi ko po talaga silang napapanaginipan." sagot ko naman. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang paglamlam ng mga mga mata ni Nanay habang nakatitig sa akin.

 

"Napanaginipan mo na naman ba siya?" tanong nito. Dahan-dahan naman akong tumango.

 

Alam na alam ni Nanay kung anong klaseng panaginip iyun. BAta pa lang ako talagang dinadalaw na ako ng kaparehong panaginip. Isang babae na umiiyak habang sinasambit ang pangalang Brianna. Ang hindi ko maintindihan sa sarili ko, tinatawag ko siyang Mommy minsan sa panaginip na iyun. Ramdam ko ang sakit habang umiiyak ito. Paulit ulit lang naman ang panaginip kong iyun at sa tuwing nagigising ako hindi maipaliwanag na lungkot ang kaagad na bumabalot sa puso ko. Gustuhin ko mang hawakan ang babaeng nasa panaginip ko, lumalayo naman ito kasabay ng paglamon ng makakapal na usok sa buong kapaligiran.

 

"Nay, bakit sa tuwing napapanaginipan ko ang babaeng iyun sobrang lungkot ng nararamdaman ko? Parang may kulang sa pagkatao ko na hindi ko maintindihan." wika ko kay Nanay Martha habang pinapakalma ko ang sarili ko. Katulad noon, kaagad itong nag iwas ng tingin sa akin.

 

"Baka bunga lang ng pagod mo iyan anak! Hindi ka siguro nag pray bago ka natulog kaya napanaginipan mo na naman siya!" sagot nito at dahan- dahan na itong lumayo sa akin. Naglakad ito patungo sa maliit na kusina kaya hindi ko maiwasan na mapasulyap sa lumang orasan na nakasabit sa dingding. Halos alas tres na pala ng madaling araw at kailangan ko ng mag ayos dahil dadaanan ako nila Aling Vicky dito sa bahay mamayang alas kwatro.

 

Pilit kong iwinawaglit sa isiapan ko ang napanaginipan ko bago mabilis na bumaba ng papag. Inayos ko muna ang higaan ko bago ko kinuha ang tuwalyang nakasabit at nagmamdali ng pumasok ng banyo. Nasulyapan ko pa si Nanay na nag iinit na ng tubig. Hinayaan ko na lang dahil hindi din naman ito makikinig kahit na sabihin kong hindi niya na kailangan pang bumangon para pagsilbihan ako.

 

Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko. Nagsabon lang ako sa buong katawan at shampoo ayos na. Kung ano ang sabon ko sa katawan ko iyun na din ang isinabon ko sa mukha ko. Hindi uso sa akin ang mga beauty products dahil wala din talaga akong budget. Nakakagamit lang ako noon kapag binibigyan ako ng baklang si Ate Romina.

 

Pagkatapos kong maligo nagbihis lang ako ng maluwang na t-shirt at kupasing maong pants na may butas sa bandang tuhod. Nag tsinelas na lang din ako dahil sa kusina lang naman ang bagsak ko pagkadating ng mansion. Mamaya ko na tatalian ang mahaba kong buhok dahil basa pa.

 

"Tapos ka na bang maligo? Magkape ka muna para malagyan na laman ang tiyan mo anak." Narinig kong wika ni nanay kaya kaagad akong dumulog sa papag para uminom ng kape. Muli

akong napasulyap sa orasan at halos alas tres medya pa lang naman kaya may time pa ako para kumain at makipag usap kay Nanay.

 

"Sigurado ka ba na kaya mo anak? Hindi lang pang limang tao ang lulutuan mo!" muling wika nito sa akin. Hindi ko naman maiwasang mapangiti.

 

"Nay, kaya ko po! Huwag po kayong mag alala sa akin. Hindi po ba kayo bilib sa powers ko? Tsaka, ikaw po ang teacher ko at kayo po ang matiyagang nagtuturo sa akin kung paano magluto ng masarap. Hinding hindi po kayo mapapahiya sa akin." nakangiti kong sagot. Muling gumuhit ang pilit na ngiti sa labi nito.

 

Tutol ito sa gusto kong mangyari na ako na lang muna ang pupunta ng mansion para magluto. Kaya niya naman na daw kumilos dahil maayos na ang kanyang pakiramdam. Pero siyempre hindi ako pumayag. Si Nanay lang ang meron ako at ayaw ko siyang mapahamak.

 

"Okay, sige..pero ito na ang last ha? Bata ka pa anak at hindi mo dapat ito ginagawa. Kaya ko pa naman ang kumilos. Mag ingat ka doon ha? Umuwi ka kaagad kapag tapos na ang trabaho mo." sagot nito sa akin. Kaagad naman akong tumango.

 

Saktong pagkaubos ng kape ko nang marinig ko na may humintong sasakyan sa harap ng bahay. Sila Nicole kaya kaagad akong nagpaalam kay Nanay at sumakay na ng sasakyan.. Isang lumang mini van at hindi nakaligtas sa paningin ko ang mga styrofoam na nakalapag sa sahig ng sasakyan.

 

"Umorder din ang Donya ng maraming isda kaya swerte talaga

kapag may okasyon ang mansion. Mabuti na lang talaga at sumama ka Bea! First time mo sa mansion diba at tiyak na mamamangha ka sa ganda doon." nakangiting wika sa akin Nicole. Bakas sa boses nito ang excitement. Tamang ngiti lang naman ang naging sagot ko pero sa totoo lang kinakabahan ako.

 

Mansion ng mga Montenegro ang pupuntahan namin at umaasa ako na sana hindi magkrus ang landas naming dalawa ni Andrew! Ang masugid kong manliligaw na anak ng mga Montenegro at apo ni Donya Esmirelda.

 

Although hindi naman niya ako masyadong kinukulit pero wala namang mintis kong magbigay ito ng mga regalo kapag may pasok sa klase. Palibhasa kasi anak ng Billionaryo kaya parang wala lang sa kanya kung gumastos.

 

 

Chapter 305

 

BEA POV

 

Tinahak namin ang malawak na lupain ng mga Montenegro bago kami nakarating ng mansion. Labas pa lang ng naturang Mansion nagsusumigaw na iyun sa karangyaan. Para itong isang malaking palasyo na nakatirik sa gitna nang malawak na lupain

 

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nakapunta ako sa lugar na ito at tama nga si Nicole sobrang ganda ng buong paligid.

 

Pagkababa pa lang namin ng sasakyan kaagad kong napansin ang pagsalubong ng isang medyo may edad nang babae. Kaagad naman itong binati ng mga magulang ni Nicole kaya nakigaya na din ako.

 

"TAmang tama lang ang dating niyo. Mamayang alas-tres pa naman ng hapon ang party kaya marami pang time para maghanda. Tutulungan kayo ng mga kasambahay na ipasok ang mga dala niyo sa kusina." Wika ng babae na ang narinig kong pangalan ay si Manang Laura. Siya ang mayordoma ng mansion.

 

Dinig ko, malayong kamag anak ito nila Nicole kaya sa tuwing may okasyon ang mansion tinatawagan nito si Tiya Vicky para bumili ng isda.

 

"Mamayang hapon pa pala. Baka naman masira itong mga isda Laura." sagot naman ni Tiya Vicky. Kaagad naman itong umiling.

 

"Hindi iyan masisira. Aasikusahin kaagad iyan ng chef. Teka lang pala, nasaan pala si Matha? Bakit hindi mo kasama?"sagot naman ni Manang Laura. Nagpalinga-linga pa ito na parang hinahanap si Nanay.

 

"May sakit si Martha kaya hindi siya pwede. Pero huwag kang mag alala.

 

Kasama ko ang anak niya. Siya na lang ang bahalang magluto sa request na kare-kare ni Donya Esmiralda." nakangiti namang sagot ni Tiya Vicky. Kaagad naman dumako sa akin ang tingin ng Mayordoma.

 

"Siya? Siya ang magluluto ng paboritong kare-kare ni Donya Esmiralda? Teka lang...napaka-bata niya pa ah? Sigurado ka bang marunong siyang magluto?" tanong naman ni Manang Laura. Kaagaw tuloy nabura ang ngiti sa labi ko. Feeling ko hinuhusgahan kaagad ako ng mayordoma na ito.

 

"Magaling iyan. Anak nga ni Martha diba? Ibig sabihin niyan, naturuan siya ng Nanay niya kung paano magluto ng masarap na kare-kare." nakangiting sagot naman ni Nanay Vicky. Napansin ko pa ang pagsipat ng tingin sa akin ng mayordoma mula ulo hangang paa. Parang binabasa nito buo kong pagkatao kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

 

"Anong pangalan mo ineng?" seryoso pang tanong nito.

 

"Bea po! Huwag po kayong mag alala. Naturuan po ako ni Nanay kung paano magluto ng masarap na kare-kare. Hindi po kayo mapapahiya sa akin?" kunwari ay nahihiya kong bigkas. Pero sa totoo lang, naghihimutok ang kalooban ko. ANg bilis akong husgahan ng mayordoma na ito gayung hindi niya pa nga natitikman ang luto ko. Tsaka na sana magreklamo kung papalpak ako diba? hayyy!

 

"Bea...Ilang taon ka na? Marunong ka ba talagang magluto Ineng?" muling tanong nito. Paulit-ulit kaya pilit pa rin akong ngumingiti sa kanya.

 

Sya ang mayordoma kaya kailangan kong makuha ang loob niya. Nag invest na ako ng time sa pagpunta dito kaya dapat lang na makapag luto ako. Sayang din kasi ang bayad kung sakaling biglang ayawan ako ng mayordoma na ito.

 

"Opo! Marunong po ako. Bata pa lang po ako tinuruan na ako ni Nanay kung paano magluto. Pangako po, hindi ako papalpak." nakangiti kong sagot. Isang tango lang ang pinakawalan ng mayordoma bago nito sininyasan si Nanay Vicky na pumasok na sa loob.

 

Sa kusina daw kami didirecho. Pagkadating ng kusina namangha ako sa sobrang lawak noon. May naabutan din kaming mga kasambahay na kumakain na.

 

'Mga' kasambahay dahil ang dami nila.. Hindi ko binilang pero feeling ko nasa 30 katao. Iba-iba, may mga halos kasing edad ko at may mga matatanda.

 

"Bilisan niyong kumain para makapag umpisa na sa trabaho.

 

Tandaan niyo, bawal ang palpak ngayung araw dahil alam niyo naman na ngayun ang kaarawan ni Senyorito Jaylord! Maraming mga inaasahan na bisita!." Narinig kong wika ni Aling Laura sa mga kasambahay.

 

Para itong manager kung magsalita. SAbagay, mayordoma nga diba? Sa kanya lahat ipinapasa ng amo ang lahat ng mga pwedeng gawin dito sa masion.

 

"Opo Manang Laura." sabay-sabay na sagot naman ng mga kasambahay. In fairness ha? Naka uniform silang lahat kaya ang ganda nilang tingnan. Siguro malaki sweldo nila...

 

Sininyasan kami ni Manang Laura na kumuha na daw ng pingan para makakain na kaya kaagad naman kaming tumalima. Walang lugar sa akin ang hiya-hiya lalo na ng mapansin ko na mukhang masarap ang pagkain na nakahain sa mesa. Imagine. masarap ang pagkain ng mga katulong, paano pa kaya sa mga amo?

 

Mabilis na lumipas ang oras. Basic na lang sa akin ang pagluluto ng kare- kare kaya bago mag alas onse ng tanghali tapos na ako. Tinutulungan naman ako ng dalawang kasambahay na sila Alisa at Norma sa paghihiwa ng sangkap na kakakilanganin ko kaya mabilis akong natapos samantalang si Nicole naman ay nasa bakuran at abala sa pagtulong sa paglalagay ng mga decoration.

 

"Ang sarap naman ng pagkakaluto mo nito Bea. Imagine sa ganda mong iyan, magaling ka palang magluto." narinig kong wika ni Alisa. Hindi ko na nga mabilang kung ilang beses nya na akong pinuri. Tanging ngiti lang naman ang naging sagot ko sa kanya.

 

"Natutunan ko lang ito kay Nanay. Marami pa akong alam na masasarap ng putahe na pwedeng iluto." proud ko namang sagot.

 

"Sure ka ba na anak ka ni Aling Martha? Bakit ang layo ng hitsura mo sa kanya?" sabat naman ni Norma. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

 

"Hindi na bago sa akin ang mga ganitong klaseng tanong. Ayun kay Nanay, nagmana ako sa Tatay ko kaya hindi ko siya kamukha."nakangiti kong sagot.

 

Nasarapan din ang mayordoma sa luto ko kaya naman kaagad niyang sinabi sa akin na pwede na daw akong magpahinga. Ibibigay niya daw mamaya ng kaunti ang bayad kaya naman kaagad kong tinanong sa kanya kung nasaan si Nicole. Sinabi niyang nasa bakuran daw at abala sa pag aayos kaya nagpaalam ako sa kanya kung pwede ko bang puntahan at kaagad naman itong pumayag.

 

Kasalukuyan kong tinatahak ang malawak na harden ng mansion Montenegro ng makarinig ako ng mahinang pag-ungol. Wala sa sarilng nagpalinga-linga ako at dahil abala ang lahat sa paghahanda sa party, parang ako lang yata ang mag isa dito sa harden. Nasundan pa ang pag- ungol kaya kaagad kong tinumbok kung saan iyun at nanlaki ang mga mata ko ng tumampad sa paningin ko ang dalawang tao na abala sa kanilang makamundong ginagawa.

 

Nakatihaya ang babae sa damuhan habang abala naman ang lalaki sa kanyang ibabaw sa kakapush up.

 

 

Chapter 306

 

BEA POV

 

Para akong ipinako sa aking kinatatayuan habang walang kakurap- kurap na nakatitig sa dalawang abala sa kanilang makamundong pagnanasa.

 

Katirikan ng araw at dito pa talaga sa garden? Hindi man lang ba nila naisip na baka may makakakita sa kanila?

 

Habang abala ang halos lahat ng tao dito sa mansion dahil sa gaganaping party mamayang hapon abala naman pala ang dalawang ito na akala mo magkasintahan na magkahugpong ang kanilang mga katawan sa ilalim ng tirik na araw. Ibang klase ang trip nila!

 

Hindi ko man masyadong kita ang kanilang mukha pero alam kong isang kasambahay ang katalik ng lalaki. Sobrang ingay nito at parang nasasaktan kaya kaagad na nilamon ng takot ang puso ko. Ganito ba talaga kapag nagtatalik? Impit na napapahiyaw ang babae na parang kinakatay?

 

"Diyos ko! Ang virgin kong mga mata! Na exposed sa mga ganitong klaseng gawain! Para akong nanonood ng live show". sigaw ng isipan ko. Sinasabi pa nito ng umalis na ako pero para namang biglang nanigas ang mga kalamnan ko sa paa. Hindi ako makakilos habang patuloy na pinapanood ang dalawang enjoy na enjoy sa kanilang ginagawa.

 

"Ughhh! Senyorito! Ang sarap! Ughhh! ' ungol pa ng babae kaya wala sa sariling napatakip ako sa aking bibig. Nanginginig na din pati tuhod ko dahil hindi ko maintindihan kung humihiyaw ba ang babae sa sarap or nasasaktan. Grabe naman kasi kung bumayo ang lalaki. Parang gusto niyang durugin ang katawan ng kawawang babae.

 

Sa wakas nakabawi din ako sa pagkabigla at akmang aalis na sana ako pero kaagad kong napansin na umangat ang mukha ng lalaki at direchong tumitig sa gawi ko. Parang gusto kong mahimatay sa kaba ng masilayan ko ang kanyang mukha. Ito iyung lalaki na muntik ng nakabangga sa akin noong nakaraang araw.

 

Pasimple akong nag iwas ng tingin at umatras pero impit din na napatili ng may biglang humawak sa braso ko. Kaagad ako nitong hinila palayo at dahil lutang pa ako, nagpahila naman ako makalayo lang sa nakakahiyang tanawin.

 

"Bea! SAbi ko na nga ba at nandito ka eh!" narinig kong sambit ng makalayo kami. Pasimple akong pumiksi para mabitawan niya bago ako napatingin sa kanyang mukha.

 

"Andrew?" sambit ko. Tumango ito

sabay tawa. Npaasulyap pa ako sa aming pinanggalingan habang pilit na pinapakalma ang sarili ko.

 

"Ano ka ba? First time mo bang makakita ng live show? Halos magkulay papel na ang mukha mo oh! Drink this!" natatawa nitong bigkas at iniabot nito sa akin ang isang bottled water. Kaagad ko naman iyun kinuha at ininom. Para kasing bigla akong nauhaw na ewan. Hangang ngayun ramdam ko pa rin ang panginginig ng buo kong kalamnan.

 

"Si-sino sila? I mean, bakit sa garden? Ang laki naman ng mansion niyo at sugurado ako na maraming room pero bakit hindi na lang doon?" tanong ko. Muling natawa si Andrew.

 

Kung tutuusin, mabait naman ito. Gwapo! Parang hindi ito anak mayaman kung umasta. Dinig ko din, kinakaibigan nito ang kanilang mga tauhan dito sa hasyenda. In short hindi siya matapobre kaya pati ako na anak ng dukha gusto niyang maging girl friend which is ayaw ko dahil wala naman akong kahit na katiting na nararamdaman sa kanya at isa pa hindi talaga kami bagay. Baka matahin lang ako ng pamilya niya kapag nagktaon. Ayaw ko din isipin ng mga taong nakakilala sa akin na gold digger ako. Na pumatol ako sa lalaking mahirap abutin kung istado ng buhay ang pag uusapan.

 

"Si Kuya Jaylord iyun! Half brother ko! Anak siya sa labas ni Daddy Jason! " nakangiti nitong sagot sa akin. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat.

 

Ang akala ko, nag iisang anak at apo lang ng mga Mondragon itong si Andrew. May half brother din pala siya which is ngayun ko lang narinig ang pangalan.

 

"Ganiyan ba talaga siya ka-bastos? 1 mean, wala ba siyang room sa malaking mansion na iyan at bakit sa garden?" muling tanong ko.

 

"Ugali nya na iyan. Sakit ng ulo nila Lolo at Lola. Pati na din ni Daddy! Bihira lang iyan kung dumalaw dito sa hasyenda pero puro sakit ng ulo ang binibigay niya! Isa pa marami iyan siyang mga negosyo sa Manila na dapat niyang atupagin." sagot nito. Hindi naman ako nakaimik.

 

"Actually, 30th birthday niya ngayun! Alam naming lahat ng napilitan lang siya na i-celebrate ang birthday niya dito sa hasyenda kaya kung anu-anong mga kagaguhan ang ginagawa! Pati kasi mga katulong, ikinakama niya. Walang pinipili." muling bigkas nito. Hindi naman ako makapaniwala sa aking narinig.

 

"Kung ganoon, manyakis siya?" tanong ko. Isang malakas na tawa ang sunod kong narinig kay Andrew. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot.

 

Ano ba ang mali sa tanong ko? Ano ba ang tawag sa lalaking kung sinu-sino na lang ang pinapatulan. Hayssst!

 

"Sorry! Hindi ko din alam kung ano ang tawag sa ganyang lalaki eh. Pero isa lang ang payo ko sa iyo Bea.... umiwas ka sa kanya ha? Sa ganda mong iyan baka pati ikaw, targetin niya eh." seryoso nitong sagot. Kaagad namang nanayo ang balahibo ko sa aking katawan. Muling bumalik sa isipan ko ang nasaksihan ko kani- kanina lang. Ang cheap naman ng maid na iyun dahil pumatol sa apo ng amo niya! Hindi niya man lang ba naisip na parausan lang ang tingin sa kanya ng Jaylord na iyun?

 

"Naku! Para namang hindi mo ako kilala! Hindi uubra sa aking mga ganiyang mindset ng lalaki noh! Tsaka, wala akong balak na lumapit diyan sa half brother mo!" nakalabi ko namang sagot.

 

"Dapat lang! Huwag kang tumingin sa kanya! Isa pa, ako itong nanliligaw sa iyo kaya sa akin ka lang dapat tumingin Bea!" sagot nito. Pigil ko naman ang sarili kong mapangiwi. Nag uumpisa na naman si Andrew na magpahaging ng nararamdaman niya sa akin. Wala talaga siguro itong balak na sumuko.

 

 

 

Chapter 307

 

BEA POV

 

Sa totoo lang, hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong gawin para tumigil na ito sa panliligaw sa akin. Nakaka distract na din kasi minsan ang kakulitan ng taong ito eh. Kung hindi ko lang talaga kailangan ang scholarship sa School na iyun, baka matagal na akong lumipat ng iskwelahan.

 

"Andrew, ayan ka na naman eh! Pwede bang ceasefire muna sa panliligaw? Alam mo naman siguro ang sagot ko diba? Hindi pa ako ready na pumasok sa isang relasyon kaya sana maintindihan mo iyun!" sagot ko sa kanya. Hindi nakaligtas sa paningin ang lungkot na kaagad na gumuhit sa mga mata nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya.

 

Kung salbahi lang siguro itong si Andrew, baka idinaan na ako sa santong paspasan eh. Laking pasalamat ko talaga dahil ipinanganak itong mabait at pasensyoso. Kahit na mayaman ito, hindi ko nabalitaan na gumawa ito ng dahas para lang makuha ang kanyang gusto.

 

"Naiinitindihan kita Bea! Pero kahit ano ang gawin ko, hindi ka talaga mawala sa isip at puso ko eh! Ang hirap mong kalimutan." malungkot nitong sagot.

 

"Pero ayaw ko pang makipag boyfriend Andrew! Ayaw kong magmadali na pumasok sa isang relasyon. Pakikipag-kaibigan lang talaga ang kaya kong ibigay sa iyo eh! Pasensya ka na!" sagot ko naman. Hindi naman ito nakaimik. Alam kong masakit sa kalooban niya ang pagtanggi ko sa pag ibig niya para sa akin pero alangan namang pilitin ko ang sarili ko na magustuhan siya. Isa pa, kahit na magustuhan ko siya, ayaw ko pa talagang pumasok sa isang relasyon.

 

"I understand! Alam kong may ibang priority ka pa sa buhay at masaya na ako sa offer mong pakikipag kaibigan sa akin. Pero hindi ibig sabihin noon na sumusuko na ako Bea! Mahal kita at willing akong maghintay!" seryosong sagot nito. Hindi naman ako nakaimik.

 

Katahimikan ang namayani sa aming dalawa hangang sa mapansin ko ang paglapit sa amin ng mayordoma na si Aling Laura.

 

"Paumanhin Senyorito, pero gustong makausap ng Lola mo si Bea!" kaagad na wika ni Aling Laura. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba.

 

Ang alam ko kasi, hindi daw mahilig makipag-usap si Donya Esmiralda sa mga tauhan niya. Kapag may kailangan daw ito, inuutos nya sa kanyang mayordoma na si Aling Laura.

 

Ano kaya ang kailangan niya at bakit gusto niya akong makausap? Natikman niya na kaya ang niluto kong kare-kare at hindi niya nagustuhan? Hayssst! Sana mali ang iniisip ko.

 

"Bakit daw Manang?" si Andrew na ang nagtanong.

 

"Hindi ko din alam Senyorito! Walang nababangit ang Donya kaya ang mabuti pa sumunod ka na sa akin Bea! Mainipin ang Donya at sa lahat ng ayaw niya ay iyung pinaghihintay siya. "wika nito. Alanganin naman akong tumango. Hindi ko maiwasang mapatingin kay Andrew. Sa lahat ng miyembro ng pamilya Montenegro, alam kong siya lang ang mabait.

 

Usap usapan sa lugar namin na masama daw ang ugali ng mga

Montenegro. Hindi ko nga maintindihan kung kanino nagmana itong si Andrew kung kabaitan ng ugali ang pag uusapan. Kung tutuusin maliban kay Andrew, sa mga larawan ko lang nakikita ang miyembro ng pamilya ng mga Montenegro. Hindi daw kasi sila mahilig makihalubilo sa mga tao.

 

"Dont worry! Hindi nangangain ng tao si Lola. Hindi ko hahayaan na papagalitan ka noon." nakangiti sagot ni Andrew! Alam kong pilit niyang pinapalakas ang loob ko pero wa epek pa rin. Nakakatakot kaya na ipatawag ng pinakamayaman na tao sa lugar na ito. Feeling ko nga bibitayin ako sa sobrang kaba na nararamdaman ko ngayun.

 

Tahimik akong nakasunod kay Aling Laura hangang sa makapasok kami sa loob ng mansion. Kahit gaano pa kaganda ang nakikita ng mga mata ko,

walang epekto iyun sa taong halos lumabas na ang puso sa sobrang kaba. Pumasok kami sa isang kwarto na may mahabang mesa kung saan maraming mga pagkain ang nakahain. Nakaupo ang halos lahat ng miyembro ng pamilya Montenegro at naghahanda na sigurong kumain pero halos ayaw ko silang tingnan. Nahihiya at natatakot ako.

 

"Good afternoon po! Nandito na po si Bea!" narinig kong sambit ni Manang. Kinalabit pa ako nito at sininyasan na bumati daw ako kaya kaagad akong tumalima.

 

"Go-good afternoon po! Pi- pinapatawag niyo daw po ako!" wika ko habang yukong yuko. Natatakot akong tingnan itong mga nasa harap ko. Baka mamaya bigla na lang akong sigawan eh.

 

"siya ba ang nagluto ng kare-kare?" narinig kong tanong ng boses babae. Ni hindi ko alam kung sino sa kanila ang nagsasalita. Ayaw ko kasi silang tingnan.

 

"Opo Donya Esmiralda. Anak siya ni Aling Martha. May sakit ang Nanay niya kaya siya ang dinala ni Sofia dito sa mansion para magluto." sagot naman ni Aling Laura. Para namang pusa akong hindi maihi dahil sa sobrang kaba. Para akong maduduwal na ewan.

 

"Bakit niyo po pinatawag si Bea Lola? Kung hindi masarap ang luto niya, huwag niyo na siyang pagalitan. Sagot ko na siya at pwede naman tayong bumili ng kare-kare sa restaurant sa may bayan. Mamayang hapon pa naman ang party at may time pa ako para pumunta doon!" si Andrew na ang sumagot. Parang may kung anong bagay naman ang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi niya. Ipinapakita niya lang sa akin na kaya niya akong

ipagtangol sa mga kapamilya niya. Haysst, parang gusto ko na tuloy pilitin ang puso ko na magustuhan siya. Si Andrew na siguro ang ideal man para sa akin.

 

"Ano ba ang pinagsasabi mong bata ka? Wala pa nga akong sinasabi, nagconclude ka na kaagad na hindi masarap? Sa palagay mo ba, kung hindi ako nasarapan sa niluluto niya, ipapatawag ko kaya siya dito ba loob?" sagot naman ng boses babae na kung hindi ako nagkamali, siya si Donya Esmiralda.

 

"So, masarap po ang luto niya?" si Andrew ang muling nagsalita.

 

"Of course! Sobrang sarap! Imagine sa batang edad niya marunong na siyang magluto? Samantalang ang iba diyan, walang alam sa kusina kundi ang kumain lang." sagot ni Donya Esmiralda. Ang kabang naramdaman ko kanina ay kaagad na napalitan ng galak. Unti-unti kong itinaas ang aking mukha habang may ngiti na nakaguhit sa labi at masayang sumagot.

 

"Thank you po dahil nagustuhan niyo ang luto ko. Thank you!" sagot ko habang isa-isa silang tinitingnan. Mula kay Donya Esmiralda, Don Diosdado at Senyor Antonio at Senyora Alexa na mga magulang ni Andrew hangang sa isa pang lalaki na seryosong nakatitig sa akin. Walang iba kundi ang half brother ni Andrew na kanina lang ay nakita kong may ginagawang kababalaghan sa harden.

 

 

 

Chapter 308

 

BEA POV

 

Nandito na kaagad siya at kung tumitig sa akin parang wala man lang itong ginawang kababalaghan kani- kanina lang. Grabe namang kakapalan ng mukha. Bakit feeling ko proud pa siya sa ginawa niya kanina? Wala yatang kahihiyan ang Senyorito Jaylord na ito eh!

 

"Talaga La? Wow! Mabuti naman kung ganoon! Congratulations Bea! Proud talaga ako sa iyo! Kaya Love kita eh!" narinig kong bigkas ni Andrew. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya! Talagang sinabi niya pa ang katagang iyun sa harap ng pamilya niya. Hindi ko tuloy maiwasan na mapasulyap sa Mommy nito at hindi nakalitas sa paningin ko ang pagtaas ng kilay nito palatandaan na hindi siya sang ayon sa sinabi ng kanyang anak.

 

"Magkakilala kayo? Girl friend mo ba itong si Bea iho?" Tanong ni Donya Esmiralda sa apo. Lalo naman akong nakaramdam ng pagkailang. Feeling ko kasi, nakuha ko na ang attention ng lahat ng mga Montenegro. Nakakahiya talaga dahil kahit saang angulo tingnan, hindi kami bagay ni Andrew. Langit ito at lupa ako!

 

"No La! Pero hindi ako susuko! Liligawan ko si Bea dahil gusto ko siyang maging girl friend!" proud na sagot ni Andrew. Parang gusto ko nalang maglaho na parang bula sa harap nila. Nakakahiya itong kinasadlakan ko. Pinatawag ba ako ng Donya para sa ganitong usapin or baka may iba pa siyang kailangan sa akin.

 

"Andrew, bata ka pa naman! Walang dapat na ipagmadali dahil marami ka pang makikilalang mga babae ng higit pa sa kasama mo. Nangako kang magpo -focus ka sa pag aaral kaya sana iwas muna sa pakikipag-relasyon." Ang Mommy ni Andrew na si Senyora Alexa na ang sumagot. Tama nga ang narinig ko tungkol dito. Mataray nga raw at matapobre.

 

Hayyy, pahamak talaga ang Andrew na ito. Bakit niya pa kasi ipinamalita sa lahat ng nililigawan niya ako. Nakakatakot tuloy. Baka mamaya, magka-issue pa eh gayung wala naman akong balak patulan siya.

 

"Hayaan niyo na ang mga bata! Para naman kayong hindi dumaan sa ganiyang edad eh. Bweno, ipinatawag kita Bea dahil nagustuhan ko ang luto mo. Aasahan ko ang serbisyo mo sa mga susunod na okasyon ng pamilya namin. Mukhang ikaw na ang papalit sa Nanay mo ah!" nakangiting wika ni Donya Esmiralda. Sa kanilang lahat, ito lamang yata ang bukod tanging mabait. Siguro sa kanya nagmana itong si Andrew.

 

"Salamat po at nagustuhan niyo. Sinunod ko lang naman po ang turo ni Nanay." nahihhiya kong sagot habang nakayuko. Wala akong lakas ng loob na tingnan ang iba pang miyembro ng pamilya Montenegro. Feeling ko kasi binabasa nila ang buo kong pagakatao.

 

"Mag uusap na lang ba tayo? Akala ko po ba kakain na kaya niyo ako' pinatawag?" sabat naman ng isang seryosong boses. Si Senyorito Jaylord kaya hindi ko maiwasang mapasulyap sa kanya at ganoon na lang ang kaba na nararamdaman ko ng mapansin ko na matiim pa rin itong nakatitig sa akin.

 

"Pwede na tayong kumain. Sino ba ang pumipigil sa inyo. Bweno, ito nga pala ang bayad ko sa iyo ngayung araw Bea. Salamat sa masarap ng kare-kare. "muling wika ni Donya Esmiralda sabay abot sa akin ng puting sobre. Kimi ko naman iyung tinangap at kaagad na ibinulsa.

 

"Salamat po Donya! Pwede na po ba akong umalis?" sagot ko naman. Kanina ko pa gustong umalis sa harap nila para matakasan ang mapanuring tingin ng ibang miyembro ng pamilya. Iyung Ina ni Andrew mukhang inis sa akin dahil matalim ang titig samantalang si Senyorito Jaylord parang gusto akong kainin ng buhay. Parang ayaw ko na tuloy bumalik dito sa mansion. Mabuti pang sa labas na lang ako maghanap ng raket. Safe pa ako sa mapanuring mga titig ng mga taong ito.

 

"Ooops! Hindi pwede! Nandito ka na din lang kaya sumabay ka na sa pagkain namin." nakangiting awat naman ni Andrew. Wala sa sariling napailing ako.

 

"Naku! Huwag na Andrew! Busog pa naman ako!" sagot ko sabay yukod at nagmamadali nang tumalikod. Liban kay Andrew, wala namang ni isa ang pumigil kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag.

 

Hayssst! Kaya siguro pinatawag ako ng Donya para personal na iabot sa akin ang bayad. Nakakahiya sa lahat! Baka kung ano ang iisipin sa akin ng ibang miyembro ng pamilya dahil nalaman nilang nililigawan ako ni Andrew! Hindi man nila direktang sabihin, alam kong tutol sila sa panliligaw ni Andrew sa akin...lalo na ang Ina nito na si Senyora Alexa. Sabagay, wala na akong pakialam pa doon dahil wala naman akong balak patulan ang anak niya!

 

Pagkalabas ko ng mansion kaagad akong nagpalinga-linga ng tingin. Hinahanap ko kung nasaan na ba sila Nicole. Naglakad pa ako ng kaunti at kaagad akong nakarating sa lugar kong saan abala ang lahat sa paglalagay ng mga decorations. Hindi ko maiwasang makaramdam ng pag aalala dahil hindi ko nakita ang presensya ni Nicole pati na din ng mga magulang niya.

 

"Saan na kaya sila? Huwag nilang sabihin na iniwanan na nila ako? Hiindi pwede!" sigaw ng isipan ko at pilit kong hinahagilap sila ng tingin. Wala din ang mayordoma na si Manang Laura kaya wala tuloy akong mapagtanungan. Abala ang lahat at nakakahiya kung isturbuhin ko pa.

 

Wala akong choice kundi muling naglakad patungo sa pinanggalingan kanina. Babalik ako ng kusina at baka nandoon lang sila. Baka hinahanap din nila ako. Mukhang tapos na ang trabaho kaya pwede na siguro kaming umuwi.

 

Sa harden dadaan bago makarating ng kusina. Ewan ko ba, ganito talaga siguro ang mga mayayaman. Hiwalay ang daanan ng mga katulong. Hindi ko lang alam kung may shortcut pero since dito ako dumaan kanina kaya ito na lang ang tutumbukin ko pabalik.

 

Kumakain si Senyorito Jaylord kaya wala na siguro akong kababalaghan na masasaksihan ngayun sa masukal na bahagi ng garden. Kawawa naman ang mga babaeng nabibiktima niya kung ganoon. Ginagawa niya lang parausan at kapag magsawa na siguro, parang basahan lang na basta na lang itapon.

 

Mabilis ang hakbang ko nang maramdaman ko na may humawak sa braso ko. Impit akong napatili kasabay ng pagtakip ng kung sino sa bibig ko kaya namimilog ang mga mata kong napatitig sa kanyang mukha at ganoon na lang ang gulat ko ng mapagsino ang taong pilit na kumakaladkad sa akin ngayun. Si Senyorito Jaylord at hindi ko maiwasang mahintakutan ng mapansin ko kung gaano siya ka- seryoso ngayun.

 

"Te-teka lang po! Ano po ba ang kailangan niyo sa akin?"

 

nahihintakutan kong bigkas. Blanko ang expression ng kanyang mukha kasabay ng pagtakip niya ng panyo sa mukha ko at kasunod noon ang pagdilim ng buong paligid. Bago ako nawalan ng malay, naramdaman ko pa ang pag angat ko.

 

-

 

Chapter 309

 

BEA POV

 

Nagising ako sa isang hindi familliar na silid. Nakahiga ako sa malambot na kama habang nararamdaman ng katawan ko ang malamig na dampi ng hangin mula sa aircon.

 

Wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa paligid at kaagad na napabalikwas ng bangon ng muling sumagi sa isipan ko ang mga nangyari bago ako nawalan ng malay. Kaagad akong nakaramdam ng takot sa isiping baka kung ano ang ginawa sa akin ni Senyorito Jaylord!

 

Tiyak na sana ako habang

pinapakiramdaman ko ang sarili ko. Ayon sa mga nabasa kong nobela, masakit daw ang pagkababae kapag na chukchak ng lalaki. Pero wala naman akong nararamdaman na kakaiba sa sarili ko kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag.

 

Hindi ako ginawan ng masama ni

Senyorito Jaylord pero bakit niya ako kinidnap? Ano ang kailangan niya sa akin?

 

Dali-dali akong bumaba ng kama at naglakad patungo sa pintuan at parang gusto ko na namang maiyak ng mapansin ko na naka-lock iyun. Ano ba talaga ang gustong palabasin ni Senyorito Jaylord? Bakit niya ako ikinulong tsaka anong oras na ba? Baka hinahanap na ako ni Nanay eh.

 

Akmang kakalampagin ko na sana ang pintuan ng marinig ko ang pag click ng door knob kaya napaatras ako. Dahan- dahan namang bumukas ang pintuan at mula doon, kaagad na iniluwa si Senyorito Jaylord.

 

Iba na ang kasuotan niya ngayun na lalong nagpatingkad sa angkin nitong kagwapuhan at gandang lalaki. Sinipat ako nito ng tingin mula ulo hangang paa bago umiling iling.

 

"Si-Senyorito! A-ano po ang kailangan niyo? Kidnapping po ito ah?

 

 

Ma-makukulong po kayo!" hindi ko maiwasang bigkas. Parang gusto ng tumulo ang luha sa aking mga mata dahil sa takot.

 

"Kidnapping? Kulong? Nagpapatawa ka ba?" balewala nitong sagot at naglakad patungo sa kama. Nasundan ko na lang ng ito ng tingin hangang parang wala lang na nahiga siya doon.

 

Dahil sa takot, kaagad naman akong naglakad patungo sa pintuan at pinihit ang door knob. Kailangan kong makatakas. Baka kung ano ang maisip gawin sa akin ng taong ito. Hindi ko siya kilala at kailan ko nga lang nalaman ang pangalan niya.

 

"Hindi ka makakalabas sa kwarto na ito hangat hindi ko sinasabi kaya kung ako sa iyo, mahiga ka na at samahan mo akong matulog." wika nito. Hindi ko na mapigilan pa ang maluha. Naka- lock ang pinatuan kaya hindi ko mabuksan. Paano ako makakalabas ng kwartong ito? Paano ako uuwi?

 

"Sensyorito, ano po ba ang kailangan niyo sa akin? Bakit niyo po ako dinala dito?" tanong ko sa kabila ng paghikbi. Hindi ako nakarinig ng kahit na anong sagot mula sa kanya at wala din akong lakas ng loob para tingnan siya.

 

"Bakit kita dinala dito sa kwarto ko? Hindi ko din alam. Namalayan ko na lang na buhat - buhat na kita at nawalan ka na ng malay." sagot nito.

 

Iyun lang ang dahilan niya? Ang babaw naman. Alam kong may pampatulog ang panyo na ipinaamoy niya sa akin kanina kaya ako nawalan ng malay. Pero bakit? Galit ba siya sa akin dahil alam niyang nililigawan ako ng half brother niyang si Andrew? Pero hindi ko naman kasalanan kung ma- inlove man sa akin ang kadugo niya eh.

 

"Kung ganoon po Sir, hayaan niyo na lang po akong umuwi. Baka nag aalala na si Nanay sa akin eh." sagot ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa kaya napatingin ako sa kanya. Nakaupo na ito ng kama habang matiim na nakatitig sa akin

 

Gustuhin ko mang iuwi ka pero hindi pwede!' seryoso nitong sagot.

 

"Po? Bakit po?" tanong ko.

 

"Simple...ongoing ang party sa ibaba at kapag makita ka ni Andrew. Tiyak na magtataka ang gagong iyun kung bakit kita kasama. Baka isipin niya na girl friend kita at may kung anong kababalaghan tayong ginawa. Gusto mo bang magalit sa iyo ang boyfriend mo?" seryoso nitong sagot. Bakas ang inis sa kanyang boses habang sinasabi ang katagang iyun.

 

"Pe-pero wala ka namang ginawang masama sa akin diba? Tsaka, wala naman akong pakialam kung ano ang sasabihin sa akin ni Andrew, wala kaming relasyon." sagot ko. Kaagad itong napaismid.

 

"I dont think so! Kung ako sa iyo matulog ka na muna. Wala akong

pakialam kung may relasyon man kayo ng half brother ko." nakangisi nitong wika at mabilis na bumaba ng kama at naglakad palapit sa akin. Kaagad naman akong napaatras dahil sa takot.

 

"Hindi! Huwag po kayong lumapit sa akin! Sisigaw ako!" nagbabanta kong wika. Isang malakas na tawa ang pinakawalan nito bago namin narinig pareho ang pagkatok nang kung sino sa pintuan ng kanyang kwarto. Nagkatinginan muna kami bago niya ako hinila patungo sa isa pang pintuan at ipinapasok sa loob.

 

"Dito ka lang Sweetheart! Ayaw na ayaw ko na may ibang taong nakakakita sa iyo lalo na sa ganyang kasuotan." wika nito at sinipat pa ako ng tingin mula ulo hangang paa habang may makahulugang ngiti na nakaguhit sa labi. Wala sa sariling napatingin ako sa sarili ko at kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat dahil iba na ang kasuotan ko. Manipis na night gown at kitang kita ang hubog

ng aking katawan. Wala tuloy sa sariling napayakap ako sa aking sariling katawan dahil sa pagkagulat.

 

"Manyak!" hindi ko na maiwasang sigaw sa kanya. Ang takot na nararamdaman ko sa kanya kani- kanina lang ay biglang naglaho. Binigyan lang ako ng makahulugang ngiti bago nito isinara ang pintuan. Tulala naman akong naiwan habang hindi ko mapigilang ilibot ang tingin sa buong paligid.

 

Parang nasa loob ako ng isang malaking kabinet dahil wala akong ibang makita kundi ang mga naka- hanger ng mga damit at ilan pang mga personal na gamit na alam kong pag aari ni Senyorito Jaylord. Dali-dali kong binuksan ang isa pang nakasarang kabinet at kaagad na tumampad sa akin ang maayos na nakasalansan ng mga tshirt. Wala na akong pakialam pa at kumuha ng isa at isinuot iyun.

 

Nakakahiya! Hindi ko man lang namalayan na tanging manipis na night gown lang pala ang takip ng katawan ko? Binihisan ba ako ni Senyorito Jaylord habang tulog ako? May ginawa ba siyang kababalaghan sa akin habang wala akong malay?

 

Sa isiping iyun parang gusto kong maiyak habang tinitingnan ko ang sarili kong reflexion sa salamin. Malaki ang tshirt na nahugot ko mula sa isa sa mga cabinet kaya kaagad na natakpan nito ang halos nakabuyangyang ko nang katawan.

 

 

 

 

Chapter 310

 

BEA POV

 

Nang masiguro ko na kalmado na ako naupo muna ako sa isang sulok habang hinihintay na balikan ako ni Senyorito Jaylord! Natatakot din kasi ako na baka may ibang makakita sa akin dito sa kwarto niya at kung ano pa ang isipin nila.

 

Ano ba itong kinasadlakan ko? Mabait naman akong anak pero bakit parang sinusubok yata ako ng pagkakataon? Promise, hindi na talaga ako babalik ng mansion. Pagkatapos nito, iiwas na ako sa mga Montenegro kasama na doon kay Andrew.

 

"Anong oras na ba?" hindi ko napigilang tanong sa aking sarili habang inililibot ang tingin sa paligid. Sa sobrang yaman nila hindi man lang nila naisip maglagay ng wall clock dito sa kinaroroonan ko?

 

Tiyak na nag aalala na si Nanay sa akin. Sila Nicole kaya? Nakauwi na kaya sila? Hinanap kaya nila ako kanina?

 

Sa isiping iyun kaagad akong tumayo at lakas loob na naglakad patungo sa nakasarang pintuan. Dahan-dahan kong pinihit ang seradura at hindi ko maiwasang mapangiti dahil hindi naka -lock iyun. Dahan-dahan akong sumilip sa labas at ganoon lang ang panlalaki ng mga mata ko ng mahagip ng tingin ko ang dalawang pigura na abala sa ibabaw ng kama.

 

"Ughhh! Jaylord! Ang laki mo! Dahan- dahan lang...mashakit!" narinig kong bigkas ng babaeng kalaro nito sa ibabaw ng kama. Ramdam ko sa boses niya ang pagmamakaawa at parang nasasaktan dahil hawak ni Senyorito Jaylord ang kanyang mahabang buhok habang nakatuwad ito

 

"Hala? A-anong ginagawa nila?"

hindi ko pa maiwasang bigkas habang hindi inaalis ang aking tingin sa dalawang tao na abala sa kanilang ginagawa. Kapareho ito sa nakita ko kanina sa garden pero ibang babae naman. Grabe naman pala itong si Senyorito. Kung sinu-sino ang ikinakama! Nakakatakot pala talaga siya.

 

"Ahhh! Jaylord! I'm cumming!" sigaw ng babae pero parang walang narinig si Senyorito. Tumigil ito sa pag-ulos at iniharap niya ang babae at isinalpak sa bunganga nito ang kanyang ari. Shocks akong hindi pa rin maalis-alis ang tingin sa kanilang dalawa. Parang gusto kong pagpawisan ng malapot dahil sa mga nasaksihan.

 

Malakas ang kabog ng dibdib ko habang pinagmamasdan ang babae na halos mabulunan na sa ginagawa nitong pagsupsop sa malaking ari ni Senyorito. Tumutulo na nga pati laway

niya at parang kinakapos na sa paghinga. Nanginginig ang mga kamay na kaagad kong isinara ang pintuan at naglakad sa pinakadulong bahagi walk in closet at tulalang napaupo.

 

'A- ano ba? Ganiyan ba talaga siya kababoy? Ni hindi niya man lang naisip na nandito lang din ako sa loob ng kwarto. Kadiri naman itong si Senyorito. Paano kaya ako makakaalis sa silid na ito? Hayssst! Kainis!! malakas kong sambit na parang kinakausap ang sarili. Kaagad kong naitakip ang dalawa kong kamay sa magkabilaan kong tainga dahil umaalingawngaw pa rin sa pandinig ko ang boses ng babae na parang nasasaktan habang kaulayaw si Senyorito.

 

Promise, ito na talaga ang last at hindi ko na hahayaan pa na masadlak ako sa ganitong sitwasyon.

 

Dahil wala naman akong maisip na gawin dito sa loob ng walk in closet hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako sa mahinang tapik sa pisngi ko at nang imulat ko ang aking ma mata, mukha ni Senyorito Jaylord ang kaagad kong nasilayan. Wala sa sariling kaagad akong napatayo at lumayo sa kanya.

 

"Pwede na po ba akong umuwi?" kaagad kong tanong. Nakakunot ang noo nito at parang wala sa mood. Huwag niyang sabihin na hindi siya nag enjoy sa babaeng iyun? Ah baka nabitin!

 

"Fine...hintayin mo ako sa labas. Magbibihis lang ako." sagot nito. Kaagad naman akong napatakbo palabas ng walk in closet. Natatakot ako na baka ako naman ang pagbalingan ng libog niya!

 

Nang makapasok ako sa loob ng kwarto nito, hindi nakaligtas sa

paningin ko ang magulong ayos ng kama. Para iyung dinaanan ng malakas na bagyo. Hindi ko tuloy maiwasan na panayuan ng balahibo sa katawan. Parang nakakadiri. Kanina, sa kamang iyan ako nakahiga tapos diyan din sila nagjugjugan ng babaeng kasama niya?

 

Kaya siguro sapilitan akong dinala ni Senyorito dito sa kwarto niya dahil gusto niya marahil akong gawing audience habang nakikipagtalik sa kung sinong babaeng iyun. Pambihira talaga!

 

Sa kakaikot ng paningin ko sa paligid lumanding ang mga mata ko isang familliar na kasuotan na maayos na nakatupi sa sofa. lyan iyung suot ko kanina kaya kaagad kong dinampot at nagpalinga-linga sa paligid. Napako ang mga mata ko sa isa pang pintuan na nakasara kaya nagmamadali akong naglakad patungo doon.

 

Ito pala ang banyo kaya kaagad akong pumasok sa loob para makapagpalit muna ng damit. Awkward naman kung ito ang suot-suot ko na uuwi ako ng bahay. Baka kung ano ang iisipin ni Nanay sa akin.

 

Pagkatapos kong magpalit ng damit dali-dali akong lumabas ng banyo. Kinapa ko pa ang bulsa ng pantalon ko at nakahinga ako ng maluwag dahil nasa bulsa ko pa rin ang sobre na may lamang pera na ibinayad sa akin kanina ni Donya Esmiralda.

 

"Lets go!" anang yamot na boses ni Senyorito Jaylord. Tanging pagtango lang naman ang naging sagot ko sa kanya at mabilis na kaming lumabas ng kwarto.

 

"Sumunod ka sa akin." maawtoridad na wika nito pero hindi ko na siya sinagot pa. Natatakot kasi ako na baka may makakakita sa amin. Dis oras na ng gabi at magkasama kaming lumabas ne kwarto nito.

 

Wala na akong time para humanga sa mga nadaanan namin. Magarbo ang ayos ng mansion pero sa sobrang kaba na nararamdaman ko, hindi ko na naappreciate iyun. Ang gusto ko lang sa mga sandali na ito ay makalabas ng mansion ng walang nakakita sa amin at makauwi na ng bahay.

 

 

 

 

Chapter 311

 

BEA POV

 

Nakahinga lang ako ng maluwang ng tuluyan na akong nakasakay sa kotse ni Senyorito Jaylord. Sobrang tahimik ng paligid dahil halos alas dos na pala ng madaling araw. Nag aalala ako dahil alam kong kanina pa ako hinahanap ni Nanay at tiyak ng nag aalala na din ito sa akin

 

Tahimik ang buong paligid. Tanging kotse lang yata ni Sensyorito Jaylord ang bumabasag sa katahimikan ng gabi. Sobrang dilim ng kapaligiran dahil tanging malamlam na liwanag mula sa poste ng ilaw at ng sasakyan ni Senyorito Jaylord ang umiilaw sa buong kapaligiran.

 

Private property at bahagi ng hasyenda Montenegro itong dinadaanan namin kaya ganito ang senaryo. Alam kong isang malawak na  palayan ang dinadaanan namin ngayun. Nakakakaba at nakakatakot pero wala akong choice kundi manahimik na lang din. Buti nga at hinayaan niya na akong lumabas ng kwarto niya na walang masamang nangyari sa akin tapos ihahatid niya pa ako. Kahit papaano, may natitira pa naman siguro itong konsensya. Hindi niya ako hinayaan na umuwing mag isa sa bahay namin. Maglalakad talaga ako kapag nangyari iyun dahil wala namang masasakyan sa bahaging ito ng hasyenda.

 

"May relasyon ba kayo ng half brother ko?" hindi ko pa maiwasang mapapitlag sa gulat ng bigla itong nagsalita. Akala ko talaga wala itong balak magsalita hangang sa maihatid niya ako. Wala sa sariling napasulyap ako sa kanya at kita ko kung gaano siya kaseryoso habang nakatutok ang kanyang paningin sa harapan.

 

"Po? Naku, hindi po! Wala po kaming relasyon ni Andrew!" walang pag aalingan kong sagot habang nakatitig sa harapang bahagi ng sasakyan. Kaunting drive na lang at makakalabas na kami ng hasyende at tatahakin na namin ang public road pauwi ng bahay.

 

"Are you sure?" seryoso nitong tanong. Kaagad naman akong tumango.

 

"Bata pa po ako Senyorito at wala pa po akong balak makipag-boyfriend!" sagot ko naman sa kanya. Saglit itong nanahimik bago nagsalita.

 

"Good! Kung ganoon, pwede kitang offeran ng isang proposal." sagot nito. Natigilan naman ako. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko lalo na at hindi ko maintindihan nag ibig niyang sabihin.

 

"Eighteen years old ka na right? Nasa legal age na para magpakasal?" tanong nito.

 

"Opo! Pe-pero wala po akong balak magpakasal. Ayaw ko nga pong makipag boyfriend eh." sagot ko naman sa kanya.

 

"Alam mo ba ang reason kung bakit magkasama tayo ngayun? Alam mo ba ang dahilan kung bakit kita sapilitan na isinama sa kwarto ko?" tanong nito. Kaagad naman akong umiling.

 

"Hindi kita pag aaksayahan ng panahon kung wala akong mahihita sa iyo. Hindi ako magpapaka-puyat para lang ipagdrive kita ngayung madaling araw kung wala akong kailangan sa iyo. "wika nito. Hindi ako nakaimik. Natatakot akong magtanong dahil feeling ko, may laman ang sinasabi niya ngayun.

 

"I have a proposal for you pero palagi mong tandaan na hindi ako tumatangap ng 'NO' na sagot. Lahat ng gusto ko nakukuha ko sa pinakamadaling paraan kaya sana

naman makipag-cooperate ka sa akin. I dont have time at gusto kong i-execute sa lalong madaling panahon ang mga plano ko at sana huwag mo akong biguin Bea." muling bigkas nito. Tulala naman akong napatitig sa kanya. Lalo akong kinabahan dahil bago makalabas sa boundary ng Hasyenda Montenegro ang kotse, itinigil niya iyun.

 

"A-ano po ba ang ibig niyong sabihin? "Halos maiyak ako sa kaba na tanong ko sa kanya. Feeling ko talaga, seryoso ang kailangan niya sa akin dahil nagawa niya akong paamuyin ng pampatulog kanina para siguro magkaroon siya ng time na magkausap kami.

 

"I want you to marry me Bea!" sagot nito na nagpaawang sa labi ko. Hindi ko na napigilan pang napatitig sa kanya. Madilim sa paligid pero naaaninag ko sa kanyang mukha kung gaano siya ka-seryoso ngayun.

 

"A-anong sabi mo? Kasal? Gusto mong magpakasal tayo?" halos pabulong kong tanong sa kanya. Kaagad itong humarap sa akin at seryoso akong tinitigan sa mga mata. Kaagad naman akong napaiwas ng tingin sa kanya.

 

"You heard it right! Marry me and I will give you everything what you need! Hindi ka na maghihirap. Marami akong pera at kaya kong ibigay lahat ng mga pangangailangan mo! Mamumuhay ka na parang isang prinsesa sa piling ko!" sagot nito sa akin. Parang gusto ko namang pagpawisan ng malapot dahil sa sinabi niya.

 

Ang kasal ay isang sagradong bagay at para lang iyun sa dalawang taong nagmamahalan. Bakit kay bilis para sa kanya na ioffer sa akin iyun na wala naman kaming relasyon. Isa pa, liban sa apelyedo nitong Montenegro at pagiging babaero nito, wala na akong idea pa kung anong klaseng tao siya.

 

"Paano kung ayaw ko? Hindi po ako interesado sa yaman niyo at kahit na mahirap lang ako, kaya ko naman pong magtiis eh. Hindi po ako mukhang pera. " sagot ko sa kanya. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang pagngisi nito.

 

"Nakalimutan mo na ba ang sinabi ko sa iyo kanina na hindi ako tumatangap ng salitang 'No'? Sa lahat ng ayaw ko ay iyung ni-rereject ako at hindi mo ako kilala Bea. Lahat kaya kong gawin, mapasa akin lang ang lahat ng bagay na naisin ko!" sagot nito sa akin at makahulugan akong tinitigan. Lalo naman akong nakaramdam ng takot.

 

"Pe-pero bakit ako? Hi-hindi po ako interesado sa pera mo at marami namang babae dyan na willing kang pakasalan ah? Isa pa, kahit na mahirap ako, hindi niyo po ako mapipilit na magpakasal sa iyo. Hindi pwede!" sagot ko naman sa kanya. Pilit kong tinatagan ang sarili ko na kahit ang totoo naiilang na ako sa kanya. Ibang klase ang taong ito, ano ang palagay niya sa mga taong nakaksalamuha niya, isang laruan at pwde niyang diktahan masunod lang ang gusto niya?

 

"Bakit ikaw? Simple, alam kong malaki ang pagkakagusto sa iyo ng half brother ko and I dont like it! Galit ako sa kanya at gusto kong ipakita sa kanya na lahat ng meron siya kaya kong kunin ng harap-harapan. Kahit na ang babaeng pinakamamahal niya!" sagot nito habang nakangisi at makahulugan akong tinitigan.

 

Chapter 312

 

BEA POV

 

Parang biglang sumakit ang ulo ko sa sinabi niya. May sama pala ito ng loob sa kapatid niya pero gusto niya akong idamay. Nasaan ang hustisya?

 

"Wala naman po akong kasalanan sa inyo para idamay niyo po ako. Isa pa, hindi pa po ako ready na magpakasal. Sorry po pero sana, huwag na lang po ako. Kung hindi niyo po ako gusto para sa kapatid mo, bukas na bukas din iiwasan ko na siya." sagot ko naman. Umaasa ako na sana magbago ang isip niya total wala din naman talaga akong balak na patulan si Andrew.

 

"May balak ka man na patulan ang half brother ko or wala magpapakasal ka pa rin sa akin!" sagot nito at muling pinaarangkada ang sasakyan. Hindi na ako nakaimik pa. Nanahimik na din naman ito na siyang labis kong ipinagpaasamat.

 

Maayos naman kaming nakarating sa maliit naming bahay. Nagtaka pa ako dahil bukas ang lahat ng ilaw ng bahay. Gayunpaman, kaagad na din akong lumabas ng kotse na hindi kinakausap si Senyorito Jaylord. Kung gusto niya akong pakasalan, bahala siya! Hindi niya ako mapipilit lalo na ngayung nakawala na ako sa mga kamay niya. Maayos akong nakauwi kaya dapat lang na kalimutan ko na din ang mga nangyari ngayun at huwag nang isipin pa ang kanyang walang kwentang proposal.

 

"Diyos ko Bea, saan ka ba galing? Bigla kang nawala sa mansion! Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit ngayun ka lang?" nagulat pa ako dahil ang nag aalalang kaibigan kong si Nicole ang sumalubong sa akin. Napasulyap pa ako sa maliit naming bahay at nagtaka ako dahil hindi man lang ako sinalubong ni Nanay. Hangat hindi ako nakakauwi ng bahay, hindi din kasi talaga ito nakakatulog sa kakahintay sa akin.

 

"Mahabang istorya! Teka lang...tulog na ba si Nanay? Tsaka gabi na ah? Bakit hindi ka pa natutulog?" nagtataka kong tanong sa kanya at akmang maglalakad na ako papasok ng bahay pero kaagad niya akong hinawakan sa kamay.

 

"Bea...wala si Nanay Martha!" seryoso nitong wika sa akin. Kaagad namang napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Paanong wala gayung nandito

lang siya kanina sa bahay bago ako umalis kanina. Isa pa pinagbawalan ko na siyang magtrabaho kaya imposible

ang sinasabi ni Nicole ngayun.

 

"Anong ibig mong sabihin? Saan nagpunta si Nanay?" tanong ko Sumulyap muna ito sa gawi ng

sasakyan ni Senyorito Jaylord na hindi pa rin umaalis at mukhang nakatingin din sa gawi namin.

 

"Isinugod namin siya ng hospital. Iche -check ko sana kung nakauwi ka na kanina pero naabutan ko siya na walang malay sa sahig ng kusina niyo. " sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Biglang ragasa ng takot ng puso ko dahil sa narinig ko kay Nicole.

 

"A-ano? Paanong? Kumusta siya? Kumusta si Nanay?" tanong ko. Parang gusto ko nang maiyak sa sobrang pag

 

"Kailangan niyang i-confine Bea. Na stroke siya at kailangan niya munang obesrbahan sa hospital." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Nicole.

 

"Stroke? Na stroke si Nanay?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

 

"Oo at kasalukuyan siyang nasa ICU ngayun para obserbahan. Pasensya ka na Bea ha, pero kailangan ng malaking halaga para mabayaran ang mga bayarin sa hospital. Nagbigay na kami ng downpayment kanina para lang i- admit si Nanay mo pero hindi pa rin sapat iyun. Sorry talaga Bea!" wika nito. Hindi ko na napigilan pa ang mapaiyak. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa sa narinig ko mula kay Nicole. Hindi ko akalain na haharap ako sa ganitong klaseng pagsubok

 

Si Nanay Martha lang ang meron ako. Hindi ko kayang mabuhay kong wala siya!

 

"Nicole, gusto ko siyang makita! Gusto kong makita si Nanay." umiiyak ko ng bigkas sa kanya. Kita naman sa mga mata ni Nicole ang pakikisimpatiya habang nakatitig sa akin.

 

"Hinintay talaga kita Bea para masamahan kita kay Nanay Martha!" sagot nito. Tumango ako at hindi na ako nag abala pang muling sulyapan ang bahay namin. Dali-dali kong hinila si Nicole paalis at bago pa kami nakarating sa kotse ni Senyorito Jaylord, bumukas na ang bahaging driver set at bumaba ito.

 

Naramdaman ko naman na bahagyang natigilan si Nicole pagkakita kay Senyorito Jaylord. Nagtataka itong tumitig sa akin pero wala na akong panahon pa na magpaliwanag. Lalo na nang naglakad na palapit sa amin si Senyorito.

 

"What happened? Saan kayo pupunta? "seryoso nitong tanong habang nakatitig sa akin. Lalong nagsalubong ang kilay nito ng mapansin niya ang luha sa aking mga mata.

 

"Senyorito, nasa hospital po kasi ang Nanay ni Bea at pupuntahan namin siya." si Nicole na ang sumagot. Halos hindi na kasi ako makapgsalita dahil sa sobrang pag aalala para kay Nanay.

 

"Ganoon ba? Kung ganoon, ihahatid ko na kayo. Sumakay na kayo ng kotse. "sagot naman ni Senyorito Jaylord. Walang dahilan para tangihan ito sa inooffer niya dahil gusto ko na din kasi talagang makarating ng hospital sa lalong madaling panahon. Isa pa, mahirap makahanap ng pamapasaherong sasakyan kapag mga ganitong oras na.

 

 

 

 

Chapter 313

 

BEA POV

 

Wala ako sa sarili ko hangang sa nakarating kami ng hospital. Para akong robot na nakasunod lang kay Nicole habang tahimik lang din na nakaagapay sa amin si Senyorito Jaylord. Hindi ko alam kung bakit kailangan niya pang sumama sa amin pero wala na din naman akong time pa para pansinin iyun. Naka-ukupa ang buong isipan ko sa sitwasyon ni Nanay.

 

Magpasalamat na lang din ako dahil kung hindi kay Senyorito Jaylord hindi sana kami nakarating ng mabilis dito sa hospital.

 

Halos gumuho ang mundo ko nang tuluyang tumampad sa mga mata ko ang kalunos-lunos na sitwasyon ni Nanay. Maraming mga tubo na nakakabit sa katawan nito habang walang malay tao. Dumating din ang Doctor na nag aasikaso sa kanya at ikinonfirm nito sa akin ang tunay na

ikinonfirm nito sa akin ang tunay na kalagayan ni Nanay. Malubha nga ito at kailangan niya talaga ng attention medical na ang ibig sabihin din ay kailangan ko ng malaking halaga para sa gamutan ni Nanay.

 

"Bea, pwede ka na daw pumasok sa loob." natigil lang ako sa pag iyak ng marinig ko ang boses ni Nicole. Nagpalinga-linga pa ako sa paligid at saglit pa akong nadismaya dahil hindi ko na nasilayan pa ang presensya ni Senyorito Jaylord. Sabagay, hindi niya na problema ang problema ko kaya walang dahilan na manatili siya dito sa hospital para damayan ako.

 

Mabilis na lumipas ang sandali. Namalayan ko na nakatunghay na ako sa walang malay na katawan ni Nanay. Awang-awa ako sa hitsura nito. Humpak ang kanyang pisngi at sobrang putla niya.

 

"Nay, magpagaling po kayo! Gagwa ako ng paraan para gumaling kayo." bigkas ko habang hawak-hawak ang kanyang kamay

 

Si Nanay Martha lang ang meron ako. Hindi sya nabigo na iparamdam sa akin kung gaano niya ako kamahal Alam kong sa akin lang din umiikot ang mundo niya kaya sinusuklian ko naman iyun ng sobrang pagmamahal at pagalang sa kanya. Kaming dalawa lang ang magkaramay sa hirap at ginhawa kaya natatakot talaga ako ngayun na baka tuluyan niya na akong iiwan.

 

Natigil lang ako sa pag iyak ng mapansin ko ang pagalaw ng kamay ni Nanay Martha. Dahan-dahan na dumilat ang mga mata nito at direktang tumitig sa akin. Isang malungkot na ngiti ang pinakawalan nito habang may ilang butil ng luha na unti-unting lumalabas sa mga mata nito.

 

"Bea...anak! Ano ba ang ginagawa mo? Bakit-bakit ka umiiyak?" nanghihinang tanong nito. Hinang hina ang boses nito at alam kong pilit lang ang kanyang pagsasalita dahil naghahabol din ito sa paghinga.

 

"Nay naman! Sino ba ang hindi maiiyak sa sitwasyon niyo ngayun? Sabi ko naman sa inyo huwag na kayong magpakapagod eh. Ano ang ginawa niyo? Ano po ba ang nangyari?" umiiyak kong tanong sa kanya. Pilit namang nagpakawala ng malungkot na ngiti ang maputla nitong labi. Hinang hina nitong pinisil ang aking kamay at malungkot akong tinitigan.

 

"Huwag ka ng umiyak anak! Hindi mo --dapat --pag-ak-saya-han ng luha ang taong katu-lad ko!" malungkot nitong bigkas habang hindi na nito napigilan pa ang tuloy-tuloy na pagdaloy ng luha sa kanyang mga mata. Nagtataka man pero pilit ko pa rin binabaliwala ang sinasabi niya ngayun.

 

"Nay naman! Ano po ba ang pinagsasabi niyo? Nanay ko kayo at nalulungkot ako ngayun dahil sa sitwasyon niyo. Huwag na po muna kayong magsalita! Magpagaling po muna kayo! Marami pa akong pangarap para sa iyo Nanay!" umiiyak kong bigkas sa kanya. Napansin ko ang bahagyang pag iling nito.

 

"Bea, anak! Pata--warin mo si Nanay ha? Naging---maka-sarili ako!" muling wika nito. Habang tumatagal, napapansin ko na nahihirapan na itong magsalita kaya kaagad kong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata.

 

"Tama na! Huwag na po kayong magsalita! Tsaka na tayo mag usap kapag tuluyan na kayong gumaling Nay. " sagot ko sa kanya at akmang tatayo na pero mahigpit akong hinawakan sa kamay.

 

"Wa-wala na akong pa-nahon anak! Nara-ramdaman ko na hindi--hindi na a-ko magtatagal!" hihingal na bigkas nito. Ramdam ko na din ang paghihirap niya kaya muli akong naupo habang patuloy pa rin sa pag agos ang luha sa aking mga mata.

 

"A-ano po ba kayo Nanay! Huwag naman po kayong magsalita ng ganiyan oh! Please!'" umiiyak kong sagot sa kanya. Malungkot itong umiling bago muling nagsalita.

 

"Sana, kapag mala-man mo ang ka-- tot-tohanan sa pagka-tao mo-- huwag mo sa-na akong kamu--hian anak!" muling bigkas nito. Wala akong idea sa mga sinasabi niya ngayun kaya gulong gulo na din ako. Gayunpaman, wala akong ibang hangad sa ngayun kundi ang gumaling siya. Baka nagdedeliryo lang siya kaya kung anu- ano na ang lumalabas sa bibig niya ngayun.

 

"Ano po ba kayo Nanay! Kahit na gaano pa kalaki ang sinasabi niyong kasalanan sa akin, handa ko po kayong patawarin. Basta mangako lang po kayo sa akin na magpagaling kayo at huwag niyo akong iiwan!" sagot ko sa kanya. Hindi ito nakaimik pero kita ko ang paghihirap ng kanyang kalooban. Para namang sinasaksak ng libo- libong karayom ang puso ko dahil sa nakikita ko sa kanya ngayun.

 

Nasa ganoong sitwasyon kami ng muling pumasok ang nurse. Sinabi nito na hayaan ko daw munang makapag pahinga ang pasyente. Nakikita ko pa ang pagtutol sa mukha ni Nanay habang dahan-dahan akong naglakad palabas ng ICU pero pilit ko na lang na binabaliwala iyun. Umaasa ako na magiging maayos din ang lahat!

 

Pagkalabas ko ng ICU naabutan ko si Nicole na matiyagang naghihintay sa akin. Nakakunot ang noo nito habang titig na titig sa akin.

 

"Kumusta si Manang Martha?" bakas ang pag-aalala sa boses na tanong nito. Pasimple ko munang pinunasan ang luha sa aking mga mata bago ito sinagot.

 

"Hindi ko alam! Pero natatakot ako sa sitwasyon niya Nicole. Isa pa, dagdag din sa alalahanin ko ang mga babayaran dito sa hospital." sagot ko sa kanya. Bakas naman sa mga mata ni Nicole ang awa habang nakatitig sa akin.

 

"Pasensya ka na Bea kung dito sa private hospital namin dinala ang Nanay mo ha? Nataranta din kasi kami kanina at isa pa, di hamak na malayo ang public hospital dito sa lugar natin. Hindi din tayo sigurado kung maaasikaso kaagad si Manang Martha doon!" sagot nito sa akin. Kaagad naman akong umiling.

 

Malaking bagay sa akin na nadala kaagad nila si Nanay dito sa hospital. Gagawa na lang siguro ako ng paraan para mabayaran ang bill ni Nanay dito.

 

 

Chapter 314

 

BEA POV

 

"Po? One hundred forty seven thousand na kaagad ang dapat naming bayaran?" hindi ko maiwasang bigkas habang sinisipat ng tingin ang breakdown na dapat kong bayaran ngayung araw. Tatlong araw pa lang na nasa ICU si Nanay pero ganito na kalaki ang bill namin sa hospital na ito. Nakakalula ang mga halaga na nakasulat kaya hindi imposibleng umabot kami sa ganito kalaking bill. Doctor's f*e pa lang sobrang mahal na. Ganoon din ang mga gamot! Buti sana kung magaling na si Nanay pero hindi naman ito nakikitaan ng pagbabago ng kanyang kondisyon. Feeling ko nga, mas lalo itong lumalala. Hindi na kasi ito masyadong nakakapagsalita.

 

"Bea! Hala! Saan tayo hahagilap ng ganyang kalaking halaga?" narinig kong tanong sa akin ni Nicole. Simula noong na-confine si Nanay dito sa hospital hindi na ito umaalis sa tabi ko. Palagi itong nakasunod sa akin at ramdam ko ang moral support na ibinibigay niya sa akin.

 

"Hindi ko din alam! Hindi ko din kasi akalain na ganito kaagad kalaki ang magiging bill ni Nanay." nanghihina kong sagot.

 

"Kailangan niyo na pong magbigay ng deposit hangang mamayang hapon kung hindi, ititigil na namin ang pagbibigay ng serbisyo sa pasyente." sabat naman ng cashier. Parang gusto kong maluha sa sinabi niya.

 

Ngayun ko lang lubos na napatunayan na pera-pera lang pala talaga ang lahat. Hindi iikot ang mundo kung walang pera. Maano ba naman na unahin muna nila ang buhay ng pasyente bago ang pera diba? Tsaka saan ba ako maghahanap ng ganito  kalaking halaga?

 

"Gagawa po ako ng paraan!" sagot ko naman sa cashier. Tumango lang ito kaya kaagad ko nang hinila si Nicole paalis. Gulong gulo ang isipan ko at hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko.

 

Hila ko pa rin si Nicole hangang sa makalabas kami ng hospital. Direcho kaming dalawa sa isang malapit na convenience store at kaagad na akong naupo. Hinayaan ko na si Nicole na bumili ng pwede naming makain dahi kaninang umaga pa walang laman ang aming mga tiyan dahil nagtitipid nga ako. Bago ako pumunta sa cashier, nakakaramdam na ako ng gutom at biglang naglaho iyun ng makita ko kung gaano na pala kalaki ang dapat kong bayaran sa hospital ngayung araw.

 

Hindi ko maiwasang maluha lalo na ng maalala ko ang sinabi kanina ng  cashier na dapat kong maiprovide ang pera ngayun mismong araw kung hindi, tatapusin na din nila ang serbisyo kay Nanay. Hindi ko matatangap kung may msamang mangyari kay Nanay pero ano ba ang pwede kong gawin para makalikom ng malaking halaga? Feeling ko, mababaliw na ako sa kakaisip.

 

Ano ba kasing klaseng pagsubok ito? Ang hirap pala kapag wala kang kamag anak na matatakbuhan. Ang hirap pala na maging mahirap.

 

"Kumain ka muna Bea. Mamaya mo na isipin ang problemang iyan at lagyan mo muna ng laman ang sikmura mo." hindi ko na nga namalayan pa na nasa harapan ko na muli si Nicole. May dala itong pagkain para sa aming dalawa. Iniabot niya sa aking ang isang umuusok pa na cup noodles at isang siopao. Lalong hindi ko na napigilan pa ang mapahagulhol ng iyak.

 

Awang awa naman akong tinitigan ni Nicole. Alam kong ramdam niya din ang bigat ng kalooban ko ngayun at gustuhin man nitong tumulong sa akin, wala din naman siyang magagawa. Pareho kaming ipinanganak na mahirap.

 

"Bea, tama na iyan. Kumain ka muna para makapg isip tayo ng maayos kung paano tayo makakalikom ng pera para sa nanay mo. Huwag kang panghinaan ng loob. Magiging maayos din ang lahat." wika nito sa akin. Pinipilit ko namana ang sarili ko na kumalma pero hindi ko talaga kaya. Kaligtasan ni nanay ang nakasalalay dito kaya hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko.

 

Nanatili kami ni Nicole ng halos isang oras sa loob ng convenience story bago ko siya niyayang bumalik ng hospital. Gusto kong masilip muna ang kondisyon ni Nanay bago ko ito iiwan sa pangangalaga ni Nicole para

 

+10 BONUS

 

maghanap ng pera bilang paunang bayad dito sa hospital.

 

Pagdating ng ICU kung saan nakalagak si Nanay, hindi maiwasang mapakunot ang aking noo ng mapansin ko na bakante na iyun. Biglang ragasa ang kaba sa puso ko habang nakahawak ako ng mahigpit kay Nicole.

 

"Si Nanay! Nasaan si Nanay?" tanong na kaagad na namutawi sa labi ko.

 

"Hala, nasaan si Manang Martha? Saan siya dinala?" tanong naman ni Nicole. Hindi na ako sumagot pa bagkos aligaga akong naglakad patungo sa information. Kaagad kong tinanong sa receptionist on duty kung nasaan ang pasyente sa ICU number 3. Para bombang sumabog sa pandinig ko nang sabihin nito na wala na daw si Nanay Martha. Binawian ng daw ng buhay halos tatlumpong minuto na ang nalalipas.

 

"Hindi! Imposible! Nangako kayo sa akin na makakaligtas si Nanay. Nangako kayo sa akin na kaya niyo siyang pagalingin!" hindi ko maiwasang bigkas habang pilit akong pinapakalma ni Nicole. Parang biglang naging blanko sa akin ang lahat. Hindi ko inaasahan na darating sa akin ang ganito kasakit na pangyayari sa buhay ko. Ang nag iisang kong pamilya ay tuluyan na din akong iniwanan.

 

"Pwede niyo po siyang puntahan sa morgue Mam!" narinig kong bigkas ng receptionist. Hindi ko na ito sinagot pa bagkos mabilis ko itong tinalikuran.

 

Mabilis lang naman namin nahanap ang morgue na tinutukoy ng receptionist. Nasa dulong bahagi ito ng hospital at halos hindi na maampat- ampat ang luha sa aking mga mata habang pinagmamasdan ang taong nagpalaki sa akin. Ang taong walang ginawa kundi iparamdam sa akin kung gaano ako ka-importante sa kanya.

 

"Nicole, anong gagawin ko? Gusto kong mabigyan ng maayos na libing si Nanay pero hindi ko alam kung paano mag-umpisa." tanong ko kay Nicole ng bahagya na akong kumalma. Laking pasalamat ko sa kanya dahil sa lahat ng laban ko sa buhay ko, palagi siyang nasa tabi ko at nakaalalay sa akin

 

"HIndi ko din alam Bea! Ang alam ko sa mga ganitong hospital, hindi pwedeng ilabas kahit na ang bangkay kapag hindi ma-settled ang bills."

 

sagot nito sa akin na lalong nagpabigat ng problema ko. Hangang sa huling sandali ng buhay ni Nanay Martha, pera pa rin ang pinu-problema ko.

 

 

 

Chapter 315

 

BEA POV

 

Labag man sa kalooban ko pero kailangan ko munang iiwan ang katawan ni Nanay sa morgue. Wala talaga akong pagpipilian kundi ang lumabas muna para maghanap ng pera. Nagpaalam din sa akin si Nicole na uuwi muna sa kanilang bahay para makapag-pahinga. Alam kong pagod na din ito sa tatlong araw na pagsama- sama niya sa akin.

 

"Bea, naku nakikiramay ako! Wala na pala ang Nanay mo. Nakagulat naman! "kaagad na salubong sa akin ni Ate Romina. Siya ang una kong naisipan na puntahan. Sa kanya ako magbabakasakali na makahiram ng pera para pambayad sa hospital.

 

"Ate...sa totoo lang hindi ko na alam ang gagawin ko. Patay na si Nanay pero hindi ko mailabas ang kanyang katawan dahil wala akong pera na pambayad sa hospital." umiiyak kong sagot sa kanya. Natigilan naman ito pero kita ko ang awa sa kanyang mga mata habang nakatitig sa akin

 

"Iyan nga din ang nabalitaan ko. Paano iyan Bea...naku, kung may pera lang sana ako baka ako na mismo ang pumunta sa hospital para bayaran ang bills niyo." sagot nito sa akin. Kaagad naman akong nawalan ng pag asa. Sa sobrang laki ng halaga ang kailangan kong malikom ngayung araw, hindi ko alam kung sino ang tatakbuhan ko.

 

"Pero may paraan pa Bea. Bakit hindi ka manghingi ng tulong sa manlilligaw mong si Andrew? Malay mo naman diba?" muling bigkas nito. Tsaka lang muling sumagi sa isipan ko si Andrew. Tama, mayaman ito at pwede akong manghingi ng tulong sa kanya. Pwede akong mangutang sa kanya at ang kailangan ko lang gawin ang lunukin ang hiya ko.

 

"May--may contact number po ba kayo ni Andrew, Ate?" tanong ko. Kaagad naman itong tumango

 

"Oo naman! Teka, may load pa naman itong cellphone ko. Tawagan mo siya ngayun din!" sagot nito sa akin at kaagad na inilabas ang kanyang cellphone at iniabot sa akin. Akmang tatangapin ko na sana iyun pero narinig kong nagbukas-sara ang pintuan ng salon at nang lingunin ko iyun laking pagkagulat ko dahil sumalubong sa akin ang nakangiting mukha ni Andrew. Narinig ko pa ang impit na pagtili ni Ate Romina samantalang hindi ko naman maiwasan na mapatitig sa bagong dating na si Andrew.

 

Katulad noong mga unang punta niya dito sa salon may dala itong isang bouquet ng red roses. Napakunot noo itong napatitig sa akin ng mapansin niya marahil na namamaga ang mga mata ko. Kaagad din naman akong nakaramdam ng hiya sa kanya at kaagad na nag iwas ng tingin.

 

"Diyos ko! Tamang tama ang dating mo Andrew! Tatawagan ka na sana ni Bea eh!" halos patiling wika ni Ate Romina. Para namang nalulon ko ang sarili kong dila. Hindi ko alam kung kaya ko bang sabihin kay Andrew ang tungkol sa problema ko.

 

"Anong nangyari? Bea, bakit namamaga ang mga mata mo?" hindi nito pinansin ang sinabi ni Ate Romina at mabilis itong naglakad palapit sa akin. Hindi ko na maiwasan pa ang muling maluha.

 

"Patay na ang Nanay niya Andrew!" si Ate Romina ang muling sumagot dahil hindi ko na naman naiwasan pa ang biglang pabuhos ng emosyon ko. Napahagulhol ako ng iyak hangang sa  naramdaman ko ang biglang pagyakap sa akin ni Andrew. Dahil sa sobrang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun, hinayaan kong yakapin ako ni Andrew at umiyak sa bisig niya.

 

"Ssshhh! It's okay Bea! Kaya mo iyan! Nandito lang ako. Hinding hindi kita pabbayaan!" narinig kong bigkas nito. Para naman akong isang batang biglang nakahanap ng kakampi. Buti na lang dumating ito kung hindi mababaliw na talaga siguro ako sa kakaisip kung ano ba ang gagawin ko.

 

Nang maramdaman ko ng gumaan na ang pakiramdam ko, nahihiya akong bumitaw sa pagkakayakap ni Andrew sa akin. Napatingin ako kay Ate Romina para sana manghingi ng moral support para masabi ko kay Andrew kung ano ang pakay ko sa kanya.

 

"Kailan ang libing ni Nanay Martha? Tska, nasaan ang katawan niya. Saan ano lamay?" narinig kong tanong ni Andrew. Hindi naman ako nakasagot. Mabait si Andrew pero nahihiya naman akong mangutang sa kanya. Ilang beses ko siyang binasted tapos ang kapal naman siguro ng mukha ko para utangan siya.

 

"Iyun nga ang problema Fafa Andrew! Naka-hold sa hospital ang katawan ni Nanay Martha dahil walang pambayad sa bills itong si Bea!'" Si Romina na ang sumagot. Kaagad naman akong napayuko. Nahihiya ako kay Andrew pero mas nakakaawa naman si Nanay kung hindi ko siya mabigyan ng maayos na libing.

 

"Bea, sabihin mo na kasi kung ano ang kailangan mo kay Andrew! Huwag ka ng mahiya!" muling wika ni Ate Romina sa akin. Pasimple kong pinunasan ang luha sa aking mga mata sabay tikhim. Wala akong choice kundi ang lunukin ang sarili kong pride. Hindi kayang tangapin ng kalooban ko na hayaan ang katawan ni Nanay sa malamig na morgue na iyun. Gusto ko talaga siyang bigyan ng desenteng libing.

 

"I understand! Hindi mo na kailangan pang sabihin sa akin kung ano ang kailangan mo sa akin Bea. Kuha ko na!" nakakaunawang wika naman ni Andrew sa akin. Nahihiya akong napatingin sa kanya.

 

"Pasensya ka na Andrew ha? Ikaw lang talaga ang naisip kong tao na pwedeng makatulong sa akin. Huwag kang mag alala, after ng libing ni Nanay, maghahanap ako ng trabaho para mabayaran kita!" nahihiya kong sagot sa kanya. Nakakaunawa naman itong tumango at hinawakan ako sa kamay. Hindi na din ako pumalag pa. Kailngang kailangan ko ang tulong niya at ayaw kong gumawa ng maling hakbang para ma- discouraged siya sa akin.

 

"Wala kang dapat na ihingi ng pasensya Bea. Mahal kita at lahat kaya kong gawin para sa iyo!" nakangiti nitong wika sa akin at muli kong naramdaman ang mahigpit niyang pagyakap. Hinayaan ko na lang siya at sa hindi malamang dahilan, napasulyap ako sa labas ng salon ni Ate Romina at kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng mapansin ko ang isang bulto ng lalaki na nakatayo sa labas. Ang half brother ni Andrew na si Senyorito Jaylord at galit ang mga matang nakatitig sa gawi namin.

 

Wala sa sarilng napakalas ako sa pagkakayakap kay Andrew dahil sa sobrang kaba. Nangako pala ako kay Sensyorito Jaylord na iiwasan ko na ang kapatid niya pero heto ako ngayun, nagawa kong magpayakap kay Andrew..

 

Chapter 316

 

BEA POV

 

"Oh my God! Sino ang poging iyan?" narinig kong sambit naman ni Ate Romina. Napansin na din nito ang presensya ni Senyorito Jaylord sa labas ng salon. Napalingon naman sa gawing iyun si Andrew at hindi nakaligtas sa paningin ko na nagulat din ito sa presensya ng kanyang half brother na nakatayo lang sa labas ng salon.

 

"Si Kuya! Ano na naman kaya ang kailangan niya?" mahinang bulong ni Andrew at mabilis na naglakad palabas ng salon. Wala sa sariling nasundan ko siya.

 

"Kuya! Nakakagulat ka naman! Ano ang ginagawa mo dito sa salon? Magpapagupit? Manicure? Pedicure?" Bakas ang pang aasar sa boses ni Andrew habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na

makaramdam ng kaba lalo na ng mapansin ko ang galit na titig ni Senyorito Jaylord na pinapakawalan kay Andrew.

 

"Ikaw, ano ang ginagawa mo dito sa salon? Nakalimutan mo na ba na flight mo na mamaya papuntang US at kailangan mong maghanda?" seryosong sagot ni Senyorito Jaylord. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Andrew.

 

Flight niya na paputang US? Kung ganoon, matutulungan niya pa kaya ako?" sa isiping iyun parang biglang bumigat ang kalooban ko.

 

"Sino ba ang nagsabi sa iyo na payag ako? HIndi ako aalis ng bansa at dito ako mag aaral hangang sa makapag- tapos ako!" galit na sagot ni Andrew sa kanyang half brother. Kaagad namang napangisi si Senyorito Jaylord!

 

"Talaga lang ha? Mukhang

tumatapang ka na ngayun ah? Parang may gusto ka ng ipagmalaki sa pamilya natin? Bakit, dahil ba kay Bea? Dahil ba sa babaeng nasa tabi mo?" sagot naman ni Senyorito Jaylord. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba. Talagang dinamay niya pa ako sa kanilang pag uusap.

 

"Wala ka na doon Kuya! Isa pa, sinusundan mo ba ako? Ilang beses ko bang sabihin sa iyo na kahit ano pa ang gawin mo, hindi ka magtatagumpay sa kung ano man ang binabalak mo ngayun. Nakalimutan mo na ba kung ano ang papel mo sa pamilya natin? Anak ka ni Daddy sa pagkaksala kaya hindi ko alam kung bakit kailangan mo pang pumunta sa lugar na ito, para lang mangulo!" sagot naman ni Andrew. Halata na sa boses nito ang galit para sa kapatid na siyang labis ko namang ipinangtaka.

 

"Really? Hindi ko yata ramdam iyang mga sinasabi mo Bro? Isa pa, dont tell me na your trying to be a hero sa babaeng kasama mo?" sagot naman ni Senyorito Jaylord. Nagtataka namang nagpapalipat-lipat ako ng tingin sa kanilang dalawa.

 

"Wala ka na doon at hindi ako makakapayag sa kung ano man ang binabalak mo ngayun!" sagot naman ni Andrew sa kapatid. Natawa lang si Sensyorito Jaylord at nagulat na lang ako nang maramdaman ko na hinawakan ako nito sa aking kamay.

 

"Te-teka lang! Bitiwan mo ako!" angal ko sabay piksi. Nakita naman ni Andrew ang ginawa ng kanyang kapatid kaya kaagad din itong nag- react!

 

"Ano ba ang ginagawa mo Kuya? Alam kong galit ka sa akin pero walang dahilan para idamay mo si Bea!" wika nito at kaagad din akong hinawakan sa kabila kong kamay. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagngisi ni Senyorito Jaylord sa sininyasan nito ang mga kasamahan na lumapit.

 

"Iuwi niyo siya sa mansion at h'wag hayaang makalabas hangat hindi ko sinasabi!" utos nito sa talong lalking nagsilapaitan. Aalma pa sana si Andrew pero hindi na ito nakapalag dahil sapilitan itong hinila ng talong lalaki at isinakay ng sasakyan. Tulala namang nasundan ko na lang ito ng tingin hangang sa makaalis ang kotse kung saan ito isinakay.

 

"A-ano ang ginawa mo? Bakit---" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng maramdaman ko ang paghila nito sa akin patungo sa isang pang sasakyan na nakaparada. Gustuhin ko mang pumalag pero mas malakas siya sa akin samantalang si Ate Romina naman tulala lang na nakasunod ang tingin sa aming dalawa. Ni hindi man lang nito

nagawang humingi ng tulong. Narinig ko lang ang malakas nitong pagtili nang tuluyan na akong naisakay ni Senyorito Jaylord ng kotse at mabilis na ipinaarangkada paalis.

 

"Ano ba? Ano na naman ang kailangan mo sa akin?" kaagad kong angal kay Senyorito Jaylord habang bumibyahe kami. Hindi ko maiwasang makaramdam ng takot. Hindi pa nga ako tapos sa problema kay Nanay tapos heto na naman. Saan niya na naman kaya ako dadalhin?

 

"Talaga nga palang wala kang isang salita. Hindi bat nangako ka sa akin na iiwasan mo na si Andrew? Ano iyung nakita ko kanina? Boyfriend mo na ba siya?" nang uusig ang boses na tanong nito. Bakas sa boses niya ang galit habang mahigpit na nakahawak ang dalawa nitong kamay sa manibela.

 

 

 

Chapter 317

 

BEA POV

 

"Sorry kung hindi ko napanindigan ang pangako ko sa iyo na iiwasan ko na siya. Nagkataon lang talaga na nagkasunod-sunod ng problema ko at kailangan ko ang tulong ni Andrew." sagot ko sa kanya.

 

Sa totoo lang, unti-unti na akong nawawalan ng pag asa. Anong oras na at hindi p ako nakakalikum ng kahit magkanong halaga para mailabas si Nanay. Parang gusto ko nang sumuko. Parang gusto ko ng panghinaan ng loob.

 

"Magkano? Magkano ang kailangan mo para tigilan mo na siya at huwag na huwag ka ng makipag-usap sa kanya kahit kailan?" tanong niito. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya.

 

"A-ano po ang ibig mong sabihin?" mahina kong tanong sa kanya.

 

"Kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan mo sa isang pitik lang Bea! Kailangan mo ng pera? Meron ako niyan! Kaya lang, hindi ako namimigay ng libre. Lahat iyun ay may kapalit" Sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba.

 

Hindi ako tanga para hindi maintindihan ang ibig niyang sabihin.

 

"Open pa rin ang proposal na inaalok ko sa iyo Bea! Kapag umuo ka ngayun, mailalabas mo ang Nanay mo at mabibigyan mo siya ng maayos na libing. Plus, hindi ka na mamomroblema sa pera. Kayang kaya kong ibigay sa iyo lahat ng pangangailangan mo!" muling wika nito. Hindi ko maiwasang maikuyom ang aking kamao. Wala na nga talagang libre sa panahon ngayun at lahat ng pabor na ibinibigay ng kapwa ay may kapalit.

 

"Liban sa kasal, ano pa ang kapalit ng perang ibibigay mo sa akin?" tanong ko sa kanya. Wala naman talaga akong ibang pagpipilian eh. Kung tatanggihan ko ang alok niya ngayun, tiyak na mabubulok si Nanay sa morgue at hindi ko talaga matutubos.

 

"Una, gagampanan mo ang isang pagiging mabuting asawa. Pangalawa, iiwasan mo na si Andrew! Ayaw na ayaw kong makikita kayong dalawa na nag uusap! Pangatlo, hindi ka pwedeng umalis sa tabi ko hangat hindi ko sinasabi." seryosong sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway.

 

Kung papayag ako, tuluyan na akong matatali sa kanya. Lahat ng gusto niyang gawin sa akin ay magagawa niya at wala akong karapatan ng umangal dahil parang binili niya na ako. kaya lang, may pagpipilian ba ako? Wala...wala akong choice kundi ang pumayag.

 

Mariin kong ipinikit ang aking mga mata sabay tango. Nagulat pa ako dahil kaagad niyang inihinto ang kotse sa tabi ng kalsada.

 

"Gusto kong marinig mula sa iyong bibig ang pagpayag mo. Ayaw ko ng simpleng pagtango lang Bea!" Demanding na wika nito sa akin. Tumitig ako sa malayo at pigil ko ang sarili kong maluha. Kapag umuo ako ngayun, wala na talagang atrasan.

 

"Okay, pumapayag ako!" mahina kong sagot sa kanya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito. Dinampot ang kanyang cellphone at may tinawagan.

 

"Asikasuhin mo ang bangkay ni Martha Samonte." utos nito sa kausap na labis kong ikinagulat. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

 

"Tapos na ang ilang oras mong pinu- problema. Its a time para pumirma ka ng contract para naman hindi ako dehado." nakangisi nitong wika sa akin at muling pinatakbo ang kotse.

 

"Contract? Anong contract? Tsaka kailangan pa ba iyun? Hindi naman kita tatakbuhan ah?" sagot ko sa kanya. Malakas naman itong tumawa.

 

"Bea, hindi mo pa nga ako kilala! Sigurista ako at lahat ng bagay, dinadaan ko sa legal na paraan! Hayaan mo ang mga tauhan ko ang mag asikaso sa katawan ng Nanay mo. Huwag kang mag aalala, sisiguraduhin ko na maging sulit sa panig mo ang iyung pagpayag para magpakasal sa akin." nakangisi nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng takot. Ang ngisi niya kasi ay parang may ibig sabihin. Pero ano pa nga ba ang magagawa ko, nakipag deal na ako sa kanya at hindi na ako pwedeng umatras.

 

Expected kong sa hasyenda niya ako dadalhin pero nagulat na lang ako dahil ibang daan ang tinatahak namin. Patungo ito sa kalapit ng lungsod kaya kahit na natatakot, pinili ko na lang ang manahimik. Simula nang mga oras na ito, nabili niya na ako kaya wala ng dahilan pa para umapela. Pag aari na ako ng isang Jaylord Carlo Montenegro.

 

Huminto ang sasakyan nito sa isang mataas na building. Tahimik kaming bumaba at sumakay ng elevator.

 

"Ano ang ginagawa natin dito? Saan tayo pupunta?"hindi ko maiwasang tanong sa kanya. Blanko ang expression ng mukha nito na tinitigan ako kaya kaagad akong nag iwas ng tingin sa kanya.

 

"Pipirma ka ng contract at pagkatapos nito hahayaan kitang magluksa sa pagkawala ng Nanay mo. Dont worry, hihintayin ko hangang sa makapag-babang luksa ka sa pagkawala niya at doon mo na uumpisahan ang obligasyon mo sa akin bilang asawa ko!" kaswal nitong sagot sa akin. Hindi na ako sumagot pa hangang sa makalabas kami ng elevator at pumasok sa isang silid.

 

Bumungad sa akin ang isang medyo may edad ng lalaki. Kaagad itong tumayo nang mapansin nito ang pagpasok namin ni Senyorito Jaylord at nakipag kamay. Pinaupo din kami nito sa isang mahabang sofa bago bumalik sa kanyang table at may iilang pirasong papel na dinampot at muling bumalik sa amin.

 

"Naka ready na ang mga papeles na pinagawa niyo Boss! Pirma na lang ang kailangan at magiging legal na ang lahat." nakangiti nitong wika at isa- isang nilalapag ang mga papeles harapan namin. Hindi ko namam maiwasan na mapalunok ng aking laway. Ito na iyun, wala na talagang atrasan.

 

"Salamat Attorney. Maaasahan talaga kita sa mga ganitong klaseng usapin." seryosong sagot ni Senyorito Jaylord dito pagkatapos ako naman ang kanyang hinarap.

 

"Well, ano pa ang hinihintay mo Bea. Basahin mo na at kung may gusto kang ipabago, sabihin mo na kaaagad!" narinig kong wika ni Senyorito Jaylorfd. Dumampot ako ng isa at binasa. Dahil wala ako sa mood muli kong inilapag iyun tinitigan si Senyorito Jaylord.

 

"Saan ako pipirma?" seryoso kong tanong sa kanya. Tinitigan muna ako nito bago niya iniabot sa akin ang isang ballpen. Muling lumapit si Attorney at lahat ng itinuturo niya na pirmahan ko daw, kaagad ko namang ginawa. Wala naman nang mababago pa kung babasahin ko iyung pinapa-pirmahan nila sa akin. Ipinanganak akong dukha at wala namang mawawala sa akin.

 

 

Chapter 318

 

BEA POV

 

Hindi ko na pinagkaabalahan pang basahin ang mga papeles na pinirmahan ko. Para sa akin, ayos na din naman! Kung ano man ang nakasaad sa papel na iyun wala din naman akong magagawa! Kailangan ko ng pera kaya wala din naman ako sa lugar para magreklamo.

 

"Congratulations! Ipapa-rehistro ko kaagad itong marriage certificate niyo sa city hall para maging legal na ang pagsasama niyo." nakangiting wika ni Attorney habang inilalagay nito sa envelope ang mga papeles na pinirmahan ko. Wala sa sariling napatingin ako kay Senyorito Jaylord.

 

"Binigyan kita ng chance na basahin ang mga papeles na iyun bago mo pirmahan pero hindi mo ginawa! You signed it already at wala ng bawian pa"

sagot nito.

 

"Marriage certificate? Iyun ba iyung pinirmahan ko kanina?" nagtataka kong tanong sa kanya.

 

"Yes....isa sa mga pinirmahan mo kanina ay ang marriage certificate nating dalawa at marriage agreement na gusto kong sundin mo habang nagsasama tayo. Dont worry, kapag alam kong hindi naman tayo compatible kusa din naman kitang bibitawan at sisiguraduhin kong hindi ka dehado." sagot nito sa akin. Wala sa sariling napatango ako kasabay na pagkuyom ng kamao ko. Wala na talagang atrasan. Pumirma na ako ng agreement at hindi na ako makakawala sa kanya.

 

Parang gusto ko tuloy pagsisisihan ang pagiging padalos-dalos ko. Gayunpaman, wala naman akong choice eh. Ayaw ko na din magtanong dahil gulong gulo na din naman ako. Sobrang hirap ng ganito. Para akong nakasandal sa isang taong wala namang pakialam sa akin. Sa isang tao na may ibang agenda din kaya pinag- aaksayahan niya ako ng oras at pera ngayun.

 

Pagkatapos ng pirmahan, may iba pang pinag-usapan sila Senyorito Jaylord at ang lawyer. Matiyaga naman akong naghintay hangang sa nagyayaya na itong umalis.

 

Tahimik kami buong byahe. Wala akong balak na kausapin ito. Ayaw ko na din kasi talagang dagdagan pa ang bigat ng nararamdaman ko ngayun. Tsaka na lang siguro kami mag usap kapag naiayos na talaga ang bangkay ni Nanay.

 

Nasgtaka pa ako dahil sa isang chapel kami dumirecho. Naunang bumaba ng kotse si Senyorito Jaylord at pinagbuksan niya ako ng pintuan. Para akong lutang na kaagad na bumaba at nagtatakang napatitig sa kanya.

 

"Nasa loob ang bangkay ng Nanay. Diyan siya ibuburol hangang sa ilibing siya sa isang private cemetery." wika nito sa akin. Wala sa sariling napalingon ako sa chapel kasabay ng pagtulo ng luha sa akin mga mata.

 

Una kong hiling sa kanya ay natupad niya at may bonus pa. Alam kong mga mapeperang tao lang ang kaya na mag rent ng ganitong lugar para sa burol pero nandito si Nanay. Matutupad ang pangarap ko na mabigyan ito ng maayos na libing.

 

"Alam kong masakit para sa iyo ang pagkawala ng Nanay mo pero sana matangap mo kaagad ito. Bibigyan kita ng isang buwan para magluksa at pagkatapos noon, gagampanan mo na kung ano man ang nakasaad sa kontrata." muling wika nito sa akin at inabot niya ang isa kong kamay at ipinatong doon ang puting sobre na hawak niya. Wala akong karapatan na tumangi kaya tumango na lang ako para matapos na ang pag uusap na ito.

 

Tinitigan ako nito bago sumakay ng kotse. Wala itong binitiwan na kahit na isang salita at mabilis na nitong pinaarangkada ang sasakyan palayo. Naiwan naman akong gulong gulo ang isipan ko. Binuklat ko pa ang white envelope na ibinigay niya sa akin at kaagad na nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ko na cash pala ang laman niyon. Maraming pera.

 

Ang perang alam kong magiging kapalit ng dignidad ko. Malungkot akong napabuntong hininga bago ako naglakad patungong chapel.

 

"Bea, Saan ka ba galing? Kanina pa kita hinahanap ah?" mabigat ang mga hakbang na naglakad ako patungong chapel ng marinig ko na may tumawag ng pangalan ko. Si Nicole at halata sa mukha nito ang pag aalala habang naglalakad palapit sa akin.

 

"Nicole! Nandito ka? Salamat dahil nandito ka!" sagot ko sa kanya habang hindi ko na maiwasan pa ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata. Kaagad naman ako nitong niyakap kaya lalo akong napahagulhol ng iyak.

 

"Ayos lang iyan Abby! Ayos lang! Wala kang choice kundi tangapin ang katotohanan na wala na si Nanay Martha." umiiyak na bigkas nito sa akin.

 

Hindi ko naman alam kung ano ang isasagot ko. Liban sa pagkawala ni Nanay, may isang bagay pa ang gumugulo sa isipan ko at iyun ay ang pagkakaroon ko nang kasunduan kay Senyorito Jaylord. Hindi pa man nag uumpisa ang tungkulin ko na dapat kong gampanan sa kanya sobrang bigat na ng kalooban ko.

 

"Nicole, mabuti naman at nandito din kayo. Teka lang...paano niyo nalaman na dito nakaburol si nanay?" tanong ko kay Nicole pagkatapos kong kumalas sa pagkakayakap sa kanya. Medyo guminhawa din ang pakiramdam ko pagkatapos kong umiyak.

 

"May taong pumunta sa bahay namin at ipinaalam sa amin na dito nga daw ibuburol ang Nanay mo. Teka lang Bea, saan ka nga pala kumuha ng pera? Paano mo na-afford na rentahan ang lugar na ito?" nagtataka nitong tanong sa akin.

 

"Mahabang istorya Nicole at hindi pa ako ready na mag-kwento. Isa pa, walang mas mahalaga sa akin ngayun kundi ang maibigay ko kay Nanay ang pinaka-the best para sa kanya. Masakit sa akin ang pagkawala niya at maiibsan lang siguro ang sama ng kalooban na nararamdaman ko kapag mabigyan ko siya na maayos na libing." malungkot kong sagot kay Nicole. Nakakaunawa naman itong tumango sa akin at sabay na kaming naglakad papasok ng chapel.

 

Pagdating ng Chapel muling tumulo ang luha sa aking mga mata nang makita ko ang kabaong ni Nanay Martha. Parang kailan lang masaya pa kami pero heto ako ngayun. Nag iisa na lang at hindi ko alam kung anong buhay ang tatahakin ko ngayung wala na siya.

 

 

 

Chapter 319

 

BEA POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Nailibing ng maayos si Nanay sa libingan na sinabi ni Senyorito Jaylord sa akin noong last kaming nagkita.

 

Masakit ang pagkawala niya pero wala akong choice kundi tangapin lahat nang iyun. Ilang araw na lang din at mag uumpisa na ang klase at sa kabila ng mga nangyari balak ko pa rin ipagpatuloy ang pag aaral ko. Isa sa mga gusto ni Nanay noong nabubuhay pa siya ay ang makapagtapos ako ng pag aaral. Gagawin ko iyun kahit na nakatali na ako kay Senyorito Jaylord.

 

Ang speaking of Senyorito Jaylord hindi na ulit ito nagpakita sa akin simula noong inihatid niya ako sa chapel. Umaasa ako na sana nakalimutan niya na ang deal naming dalawa. Hangang ngayun kasi, hindi ko pa rin ma-imagine sa sarili ko na makakasama siya na parang isang tunay na asawa. Natatakot talaga ako sa posibleng mangyari sa akin habang ginagampanan ko ang pagiging asawa niya.

 

Kahit naman si Andrew, wala na din akong naging balita sa kanya. Ang last na sinabi sa akin ni Ate Romina ay nasa States na daw ito para doon na mag aral. Ewan ko lang...malalaman ko din naman iyun kapag balik iskwela na.

 

Kasalukuyan akong nandito sa maliit na bahay namin ni Nanay. Balak kong mag general cleaning ngayung araw. Itatapon ko na ang mga dapat na itapon para lumuwang-luwang ang paligid. Ang liit na nga nang bahay namin at sobrang dami pang mga abubot.

 

Ngayung wala na si Nanay, may dahilan na para itapon ang mga iyun. Mga personal na gamit lang ang ititira ko at ilang pirasong lutuan.

 

Kasalukuyan kong hinahalungkat ang isang maliit na cabinet na si Nanay lang ang gumagamit nang kaagad na naagaw ang attention ko sa isang kahon. Sa lahat ng mga abubot na nandito sa cabinet ni Nanay iyun lang kasi ang may maayos na wrapper. Natatakpan din ito ng mga damit kaya hindi talaga masyadong pansinin. Sa tanang buhay ko ngayun ko lang din ito nakita kaya nakakapag taka talaga. Para iyung gift box kaya kunot noo kong kinuha at kaagad na inilabas ng cabinet at ipinatong sa ibabaw ng papag. Titingnan ko muna ang laman kung pwede bang itapon.

 

"Ano kaya ito?" mahinan kong sambit habang binubuksan ang box. Kaagad na nagsalubong ang kilay ko nang kaagad na tumamapad sa akin ang isang tela. Niladlad ko iyun at kaagad akong nagulat dahil damit ng isang batang babae iyun. May kasamang sapatos at accessories ng buhok. Ang mas lalong nakaagaw ng attention ko ay ang isang kwentas na kulay ginto.

 

Yes, kulay ginto at kalahating heart ang pendat nito. Parang sinadyang hatiin ang design sa hindi malamang dahilan. May naka-engrave din na pangalang Brianna sa kwentas.

 

"Brianna? Sinong Brianna? Sabi ni Nanay nag iisa niya lang akong anak ah? Pero bakit niya itinago ito? Tsaka alam kong mamahalin ang kwentas na ito. Sa hirap ng buhay namin, hindi niya man lang naisip na ibenta para sana magiging pera?" wala sa sariling kong bigkas. Para akong namamalikmata habang titig na titig sa mamahaling kwentas.

 

Ang hindi ko maintindihan kung bakit itinago ito ni Nanay sa akin. Halata kasing lumang luma na ang damit at iba pang mga gamit na nandito sa box. Nagkalkal pa ako at sa pinakailalim ng box at muling umagaw sa attention ko ang isang kulay brown na envelope. Kinuha ko iyun at binuksan at muling tumampad sa mga mata ko ang isang larawan. Pictur ng isang dalaga na may nakasulat na pangalan sa likurang "Ana

 

"Sino siya? May itinatago ba si Nanay sa akin sa mahabang panahon? Pero bakit? Bakit kailangan niyang itago sa akin ang tungkol sa bagay na ito?." gulong gulo kong bigkas. Maraming katanungan sa isipan ko na hindi ko alam kung mabibigyan pa ba ng kasagutan. Sobrang lakas na din ng kabog ng dibdib ko na hindi ko mawari. Feeling ko kasi, may sekretong itinago sa akin si Nanay na dala-dala niya hangang hukay. Pero bakit?

 

SA kakahalungkat ko isa pang puting sobre ang bumulaga sa akin. Sulat kamay iyun ni Nanay kaya kaagad kong binuksan. Nagtaka ako dahil isa iyung liham. Feeling ko matagal na ang liham

na ito na si Nanay mismo ang nagsulat dahil halos mangitim na din ang papel sa sobrang luma. Sinipat ko muna ng tingin pero nagtaka pa ako dahil parang para sa akin ang sulat na iyun.

 

"Bea,

 

Anak...patawarin mo ako kung hindi ako naging tapat sa iyo. Kung hindi sana sa pagiging makasarili ko, hindi mo sana nararanasan ang hirap ng buhay.

 

Malaki ang pagkakamali sa iyo ng anak ko na si Ana. Kinidnap ka niya at imbes na ibalik kita sa tunay mong mga magulang, kinonsente ko siya. Inilayo kita at inangkin na tunay kong anak. Patawad Bea... Patawarin mo si Nanay pero maniwala ka sa akin... mahal na mahal kita at isipin ko pa lang na mawawala ka sa akin, sobrang sakit na ng kalooban ang dulot niyon sa akin. Lalo na ngayung patay na ang Dinakamamahal kong anak na si Ana na naging dahilan kung bakit kita kasama ngayun."

 

Araw-araw, gabi-gabi akong inuusig ng aking konsensya. Lalo na sa tuwing nakikita kitang nahihirapan. Lalo na sa tuwing hindi ko naibibigay ang lahat ng mga pangangailangan mo. Kung maibabalik ko lang sana ang lahat, ibinalik na lang sana kita sa tunay mong pamilya. Sana hindi ako nakokonsensya ngayun. Wala akong pinagkaiba sa anak ko na dati mong Yaya. Kami ang dahilan kaya ka nahihirapan ngayun kaya patawarin mo kami Bea...." (END)

 

Hindi ko na namalayan pa ang sunod- sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata habang binabasa ang sulat. Hindi ako makapaniwala na ang lahat ng mga nakikita ng mga mata ko sa tanang buhay ko ay isa palang malaking kasinungalingan. Hindi si Nanay Martha ang tunay kong pamilya at ano ba ang pwede kong gawin para mahanap sila? Sino ba ako at saan ako nangaling?

 

Sa isiping iyun para akong pinagbagsakan ng langit at lupa. Malaking bagay sa pagkatao ko ang biglang naging blangko.

 

"Nay, sa kabila ng mga masasaya nating alaala sa isat isa, hindi ko alam kung dapat ba kitang kamuhian? Bakit nagawa mo ito sa akin? Bakit?"

 

humahagulhol kong bigkas. Patay na siya at imposibleng makakakuha pa ako ng maayos n kasagutan sa mga tanong na gumugulo sa isipan ko ngayun.

 

 

Chapter 320

 

BEA POV

 

Ang balak kong mag-general cleaning sana ay hindi ko na nagawa dahil wala na akong ginawa pa kundi ang umiyak nang umiyak. Para akong isang bata na biglang inagawan ng laruan at nagta- tantrums. Gusto kong sumbatan si Nanay dahil sa mahabang panahon, pinaniwala niya ako sa isang malaking kasinungalingan! Hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na makasama ko ang tunay kong pamilya. Kung ano man ang mga nangyari sa akin, hindi na maibabalik lahat ng iyun.

 

Kaya pala maraming nagsasabi na hindi ko siya kamukha dahil hindi naman pala ako totoong anak. Hindi totoong magkadugo kami.

 

Hindi ko na alam ang gagawin ko!. Patay na siya at hindi ko din alam kung saan at paano mag umpisa para  mahanap ang tunay kong pamilya. Hindi ko din alam kung hinahanap din ba nila ako. Wala akong idea kung sino sila at kahit na pangalan nila hindi ko din alam.

 

Kahit na anong kalkal ko ng box na iyun wala na akong nakuha pa na kahit na isang impormasyon tungkol sa pagkatao ko. Bilang sa pangalang Brianna na nakaukit sa kalahating heart ng pendant, wala nang kahit na anong clue tungkol sa tunay kong pagkatao.

 

"Bea...Bea! Diyos ko! Ano ang nangyari sa iyo. Kanina pa kita tinatawag pero hindi ka sumasagot! Ano ang nangyari? Umiiyak ka na naman!" si Nicole. Nakatayo ito sa pintuan ng aming bahay at punong puno ng pag aalala ang mukha nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko man lang namalayan ang pagdating niya. Lalo naman akong napahagulhol ng iyak.

 

Feeling ko nga, mas masakit ang mga nalaman ko ngayun kumpara noong namatay si Nanay.

 

"Nicole...hindi ko na alam ang gagawin ko. Pakiramdam ko, mababaliw na ako!" umiiyak kong bigkas sa kanya. Mabilis itong naglakad palapit sa akin habang kita ko ang awa sa kanyang mga mata.

 

"Ano na naman ito Bea? Akala ko ba tangap mo na ang pagkawala ng Nanay mo? Bakit nagmumukmok ka na naman?" sagot nito sa akin. Kaagad akong napailing. Pinilit ko namang magpakahinahon pero hindi ko talaga kaya. Sobrang sikip ng dibdib ko dahil sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ko ngayun.

 

"Alam mo, hindi na talaga ayos iyang ginagawa mo ngayun eh. Bea naman, kung nakikita ka lang ngayun ni Nanay Martha, tiyak na mag aalala din sa iyo iyun. Tama na kasi iyang kakaiyak. Tangapin mo na ang katotohanan na wala na siya." muling wika nito. Kaagad naman akong nagtaas ng tingin at tinitigan ito.

 

"Sana hindi ko na lang ibininta ang sarili ko para mabigyan ko lang siya ng maayos na libing. Sana hinayaan ko na lang siya sa morgue na mabulok ang katawan niya!" sagot ko naman. Puno ng pagdaramdam ang puso ko ngayun. Gusto kong ilabas ang hinanakit ng puso ko pero hindi ko alam kung kanino.

 

"Bea! ano ka ba! Ano ba iyang pinagsasabi mo!" nagtatakang tanong sa akin ni Nicole. Pinunasan ko namuong ng luha sa aking mga mata gamit ang luma kong t-shirt bago ito seryosong hinarap.

 

"Basahin mo ito at malalaman mo kung bakit galit ako sa kanya Kahit na wala na siya....hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng galit sa kanya. Niluko niya ako! Inilayo niya ako sa tunay kong pamilya! Galit ako sa kanya! Galit na galit ako sa kanya Nicole!" halos pasigaw kong bigkas.

 

Tumayo ako at lahat ng mahawakan ko ay ipinagbabato ko na. Ewan ko ba... simula noong nalaman ko ang katotohanan tungkol sa pagkatao ko, para na akong ibang tao ngayun. Parang biglang naglaho ang dating mahinahon na Bea at napalitan iyun ng labis na pagdaramdam. Para akong nangangapa sa dilim at hindi ko alam kung paano pupunta sa liwanag.

 

"Bea...ano ba! Tama na iyan. Bakit ka ba nagkakaganyan ha?" sagot naman ni Nicole. Hawak niya ang liham na iniabot ko sa kanya pero hindi niya pa nababasa iyun dahil pinipigilan niya ako sa pagwawala ko.

 

"Nasa sulat. Nakasaad na hindi niya ako anak. Hindi niya ako anak at inilayo niya ako sa tunay kong pamilya! "Umiiyak kong bigkas. Natigilan naman si Nicole at dahan-dahan na bumitaw sa akin. Seryoso niyang binasa ang liham at puno ng awa ang kanyang mga mata na tumitig sa akin.

 

"Alam mo bang dahil kay Nanay nagawa kong ibenta ang sarili ko para lang mabigyan siya ng maasyo na libing? Hindi ko naman alam na simula umpisa niluluko niya lang pala ako. Hindi ako alam na pinaikot niya lang pala ako at pinaniwala sa isang kasinungalingan." umiiyak kong bigkas kay Nicole. Binitawan nito ang hawak na liham at hinawakan ako sa dalawa kong kamay.

 

"Ano ang ibig mong sabihin? Bea... magsabi ka nga sa akin...saan mo kinuha ang perang pambayad ng hospital at pampalibing sa Nanay mo?" tanong nito. Kumurap-kurap muna ako ng makailang ulit bago ko ito sinagot.

 

"Kay Senyorito Jaylord Montenegro. Binigyan niya lang ako ng isang buwan na palugit at maniningil na siya." malungkot kong sagot sa kanya. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mga mata ni Nicole dahil sa sinabi ko.

 

Useless talaga ang pakikipag- sundo ko sa lalaking iyun. Lalo ko lang palang sisirain ang sarili ko sa isang taong matagal na palang mina-manipulate ang buhay ko. Sa isang tao na puro pala kasinungalingan ang itinatak sa utak ko!

 

"Ano? Bea naman! Bakit mo nagawa ang bagay na iyun? Hindi mo ba alam kung anong consequences ang mangyayari sa iyo sa ginawa mong pakikipag usap sa taong iyun? Tangap ko kung kay Andrew ka nakipag- kasundo pero bakit sa half brother niya pa? Masama ang reputasyon noon sa lugar natin at lahat ng babaeng dumaan sa buhay niya pinaglalaruan niya lang. Pinapaikot sa kanyang palad at kapag sawa na siya basta niya na lang itinatapon na parang basahan!" nag aalang wika ni Nicole. Kaagad naman akong napiling.

 

"May magagawa ba ako? Mahal ko si nanay at wala akong ibang hangad noon pa kundi ang ibigay sa kanya kung ano ang pinaka the best para sa kanya.....pero ang sakit lang! Ang sakit dahil para akong tanga na nagdesisyon sa isang bagay na wala naman pala akong mapapala!" puno ng pait sa boses ko habang sinasabi ang katagang iyun.

 

Kung may rewind lang sana, hindi talaga ako gagawa ng desisyon na ikakapahamak ko! Kaya lang tapos na... pumirma na ako sa kasunduan at ano mang oras, darating si Senyorito Jaylord para maningil.

 

 

Chapter 321

 

BEA POV

 

"God, hindi ko akalain na aabot ka sa ganoong desisyon. Bakit hindi mo man lang ito nabangit sa akin noon pa? Bea naman, magkaibigan tayo pero bakit ka naglihim?" nag aalalang sagot ni Nicole sa akin. Lalo akong napiyak. Naupo ako sa papag habang sapo ko ang aking mukha.

 

Yes...ang tanga ko! Ang tanga-tanga ko para magpadala sa bugso ng damdamin at pumayag sa alok sa akin ni Senyorito Jaylord!

 

"Hindi ko alam Nicole! Basta ang alam ko, wala na akong choice kundi pumayag sa alok niya. Kaiangang- kailangan ko ng peraa at kaagad niyang ibinigay sa akin iyun. Wala na akong time na mag isip dahil wala akong ibang gusto noon kundi ang mailabas si Nanay at mabayaran ang bill niya sa

hospital." sagot ko. Ngayun ko lang lubos na na-realized kung paano ko unti-unting sinisira ang sarili kong pagkatao.

 

"Walang hiya siya! Gagawa at gagawa talaga siya ng paraan para mahulog sa kanya ang babaeng gusto niyang mapaglaruan! Salbahe talaga ang taong iyun!" galit naman na bigkas ni Nicole

 

"Hayaan mo na! Nangyari na ang lahat at wala na akong magagawa pa kundi tangapin ang magiging kapalaran ko! Ano mang oras, darating si Senyorito Jaylord at wala akong choice kundi ang pagsilbihan siya dahil iyun ang nakasaad sa kontrata na pinirmahan ko!" malungkot kong sagot sa kanya. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko kahit na ang totoo, durog na durog na ang puso ko.

 

Hinawakan ko ang kwentas na nakalagay na sa leeg ko. Ito lang ang  tanging alaala na naiwan sa akin. For sure...galing ito sa tunay kong mga magulang at siguro may kaya sila dahil nagawa akong kidnapin ng anak ni Nanay Martha noon.

 

Sana lang dumating ang time na muling mag krus ang landas namin. Sana lang, hindi sila sumuko na hanapin ako kahit na ilang taon na ang nakalipas. Sana lang dumating na ang time na makita ko sila ulit at masabi sa kanila ang pait ng kalooban na nararamdaman ko ngayun. Sana isang panaginip lang ang lahat ng ito....Sana!

 

Hindi ako iniwan ni Nicole hangat hindi niya nasigurado na kalmado na ako. Halos maghapon din akong umiyak kaya kinagabihan, sobrang sakit ng ulo ko. Para akong lalagnatin kaya nagpasya na din si Nicole na dito muna sa bahay ko matutulog para masamahan niya daw ako.

 

"Bea...ano ngayun ang gagawin mo? Balita ko, wala si Senyorito Jaylord sa hasyenda. May pagkakataon ka pang tumakas!" magkatabi kaming dalawa ni Nicole na nakahiga dito sa higaang papag ng basagin niya ang katahimikan ng gabi.

 

"Tatakas? Paano ko matatakasan ang kagaya niya? SAan ako pupunta kung sakali?" nag aalangan kong sagot.

 

"Wala ka namang pagpipilian eh. Hindi para sa iyo ang lugar na ito at kailangan mo din mag explore. Tsaka, bakit ayaw mong pumunta ng Manila? Wala na si Nanay Martha at wala nang dahilan para mag stay ka sa lugar na ito." sagot nito sa akin.

 

"Manila? Bakit? Ayaw mo na ba akong makasama? Itinataboy mo na ba ako? Tsaka, ano ang gagawin ko sa Manila?" nag aalinlagan kong tanong.

 

"Gustong gusto kitang makasama Bea palagi. Pero may choice ba ako? Mahal kita bilang kaibigan ko at ayaw kitang mapahamak sa mga kamay ni Senyorito Jaylord!" sagot naman ni Nicole. Hindi ako nakaimik. Kahit papaano, maswerte pa rin ako dahil nagkaroon ako ng isang mabait na kaibigan na kagaya niya na handa akong damayan.

 

"Malaki ang Manila at pwede kang makapagtago doon. Bea...tumakas ka habang maaga pa! Huwag kang pumayag na babuyin ka ng Jaylord Montenegro na iyun!" muling bigkas nito.

 

Para naman akong biglang kinilabutan sa sinabi niya. Isipin ko pa lang na ikakama ako ng Jaylord na iyun, tumatayo na pati balahibo ko sa aking batok. Gwapo nga ang taong iyun pero manyakis naman. Twice ko siyang nahuli na may kasiping na ibat ibang babae at parang hindi ko talaga kaya

kung sa akin niya gagawin iyun.

 

"Pag isipan mong maigi Bea. Mapapahamak ka lang sa lugar na ito kung hindi ka kaagad aalis. Tsaka, walang dahilan para magdalawang isip ka...may pera ka pa naman diba? Umalis ka na sa lugar na ito hangat may time ka pa!" pangungumbinsing wika ni Nicole sa akin. Wala sa sariling napabangon ako ng papag.

 

Gulat din itong napabangon habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

 

"Alam mo Nicole, tama ka eh. Wala nang dahilan pa para mag stay ako sa lugar na ito. Lalo lang akong malulugmok!" seryoso kong sagot at kaagad na kinuha ang medyo may kalakihang backpak. Binuksan ko ang lumang cabinet at naglabas ng iilang pirasong damit.

 

"Teka lang...ngayun ka na kaagad aalis?" nagtatakang tanong ni Nicole sa akin. Sinulyapan ko ito sabay tango.

 

"Ikaw na din ang nagsabi na hindi ako dapat magsayang ng oras sa lugar na ito. Aalis na ako ngayung gabi Nicole." malungkot kong sagot sa kanya. Kaagad namang bumalatay ang lungkot sa mukha nito sabay tango.

 

"Hindi kita pipigilan sa desisyon mong iyan Bea. Sige, mag impake ka lang. Uuwi muna ako para ipahanda ang jeep namin. Kami na ang maghahatid sa iyo sa terminal ng bus para makaalis ka kaagad!" sagot naman ni Nicole at mabilis na lumabas ng bahay. Naiwan naman akong parang nauupos na kandila na muling napaupo sa papag.

 

Wala na nga sigurong dahilan pa para mag stay. Tatakasan ko ang kontrata ko kay Senyorito Jaylord at aalis ako sa lugar na ito. Iiwasan kong muling mag- krus ang landas naming dalawa dahil wala akong balak na tumupad sa kasunduang pinirmahan ko sa kanya.

 

Tama si Nicole...malaki ang Manila at makakapagtago ako doon. Isa pa, uumpisahan ko din na hanapin ang tunay kong mga magulang.

 

 

 

 

Chapter 322

 

BEA POV

 

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko habang sakay ng jeep nila Nicole. Tinutotoo nito ang pangako niya sa akin kanina na ihahatid niya daw ako ng bus terminal. Dahil marunong naman magdrive si Nicole, siya na din ang nag drive dahil nagpapahinga na daw ang Nanay at Tatay niya. Ayaw niya na daw gisingin.

 

"Nicole, kinakabahan ako! Paano kung mahuli niya ako. Paano kapag malaman niyang tinakasan ko siya!" hindi ko maiwasang bigkas. Namamawis na din ang palad ko dahil sa sobrang nerbiyos. Hindi pala ganoon kadali ang tumakas sa isang kasunduan. Lalabas na wala kong paninindigan at baka mapag- bintangan pa akong scammer.

 

"Mas nakakatakot kung sakaling

tuluyan ka na niyang mabihag Bea. Mas maganda na ito...kapag nasa Manila ka na...siguro naman hindi ka na niya basta-basta mahahabol doon. Basta mangako ka sa akin na mag ingat ka!" sagot naman nito. Alam kong pilit niyang pinapatatag ang kalooban ko pero natatakot pa rin ako. Para akong bibitayin na ewan. Ah basta...mhirap ang ganitong sitwasyon.

 

"Sana katulad mo ako na malakas ang loob. Pero salamat talaga sa tulong Nicole ha? Hindi mo lang alam kung gaano mo ako pinatatag sa mga sinasabi mo ngayun sa akin." sagot ko sa kanya.

 

"Kaibigan kita Bea at dapat lang na damayan kita sa mga ganitong klaseng sitwasyon.. Parang kapatid na ang turing ko sa iyo at wala akong ibang hangad kundi ang kabutihan mo Bea." sagot naman nito. Parang may kung

anong mainit na bagay ang biglang humaplos sa puso ko.

 

"Salamat tagala Nicole! Pangako, kapag maging maayos na ang lahat... babalik ako sa lugar na ito. BAbalitaan kita kung ano man ang maging kapalaran ko sa Manila." sagot ko naman. Tipid na ngiti lang nman ang naging sagot nito sa akin.

 

Halos tatlumpong minuto din ang naging byahe namin bago kami nakarating ng bus terminal. Sakto naman na may paalis nang bus kaya kaagad na akong sumakay.

 

Napansin ko pa ang maluha-luhang si Nicole habang kumakaway ng pamamaalam sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang maluha. Tiyak na ma- mimiss ko ang best friend ko.

 

Lumipas lang ang halos ilang minuto at kaagad nang lumarga ang bus na sinasakyan ko. Kahit na medyo maraming pasahero, abut-abot pa rin ang kaba na nararamdaman ng puso ko. Balisa ako at hindi ako mapakali.

 

Sampung oras na biyahe ang tatahakin bago daw namin marating ang Manila. Ilang beses ko na ding kinumbinsi ang sarili ko na kumalma dahil safe na ako pero hindi ko pa rin kaya! Pinaghalong takot at pang uusig ng konsensya ang nararamdaman ko.

 

Hindi din naman kayang baliwalain na gumastos na ng pera sa akin si Senyorito Jaylord. Kung tutuusin, nakatali na ako sa kanya dahil sa pinirmahan kong marriage contract. Alam kong sa mga sandaling ito, nakarehistro na iyun at mag asawa na kami sa batas ng bansa. Pero heto ako ngayun, pilit na tinatakasan ang magiging kapalaran ko sa mga kamay niya. Takot na takot at naguguluhan na ako.

 

Kung hindi lang sana ako napunta sa mga kamay ni Nanay Martha hindi ko sana mararanasan ito. Gayun pa man, hindi pa rin maikakaila na naramdaman ko naman na minahal din ako ni Nanay Martha na parang isang tunay na anak. Masakit nga lang ang katotohanan na hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na makasama at makilala ang tunay kong mga magulang.

 

Sa kakaisip at dahil na din siguro sa pagod sa halos maghapon kong pag iyak hindi ko na namalayan pa na nakatulog na ako. Nagising na lang ako sa biglang pag-preno ng bus na sinsakyan namin at hindi ko pa nga naiwasan na mapasubsob. Takang taka akong kaagad na napadilat habang inililibot ang paningin sa paligid.

 

"Ano po ang nangyari?" hindi ko maiwasang tanong sa katabi kong babaeng medyo may edad na. Nakatayo kasi ito at parang may tinitingnan sa unahang bahagi ng sasakyan. Hindi na din mapalagay ang ibang mga pasahero.

 

"Ineng...may anim na itim na sasakyan ang biglang humarang sa bus. " sagot ni Manang. Nakatitig pa rin ito sa harapang bahagi ng sasakyan kaya tumayo na din ako para din sana sumilip.

 

Tama nga ang sinabi nito. May nakaharang sa unahang bahagi ng sasakyan na anim na itim na sasakyan. Mukhang sinadyang parahin ang bus sa hindi malamang dahilan kaya naghintay pa ako ng ilang sandali hangang sa napansin ko ang ilang bulto ng mga kalalakihan na naglalakad. May mga dala silang baril at itinutok iyun sa driver kaya walang choice ang driver kundi ang buksan ang pintuan.

 

Magkahalong reaction naman ang nakikita ko mga kasakay ko. Iyung iba natatakot dahil baka rebelde daw ang humarang sa amin at ang iba naman ay sinasabing baka hold-up daw. Ano man ang reason sa pagpapahinto sa amin, naging dahilan iyun ng sobrang takot na nararamdaman.

 

"Huminahon lang kayo! Hindi nila tayo sasaktan. May hinahanap lang sila na tao." narinig kong anunsiyo ng konduktor. Nagtaka naman ako.

 

May hinahanap silang tao? Mga pulis ba sila?

 

Lahat ng tanong ng isipan ko ay biglang nagkaroon ng kasagutan ng mapansin ko ang pag akyat ng isang tao sa bus. Isang taong hindi ko inaasahan na hangang sa pagtangka kong pagtakas, masusundan niya ako.

 

Si Senyorito Jaylord! Yes....siya nga at parang gusto ko nang maiyak sa takot.

 

Dahan-dahan akong napaupo at yumuko. Umaasa na sana hindi niya ako mapansin. Paano niya nalaman na nandito ako sa bus? Paano niya ako nasundan?

 

Kapag mapansin nya ang presensya ko dito sa bus alam kong wala na akong kawala pa. Katapusan ko na at hindi na ako makakatakas pa sa kanya.

 

"Bea...alam kong nandito ka. Isa ka sa pasahero ng bus na ito kaya lumabas ka na ng kusa. Huwag mo nang hintayin pa na lapitan kita at kaladkarin pababa ng bus na ito!" malakas na sigaw ni Senyorito Jaylord. Hindi ko na napigilan pa ang nagbabadyang luha sa aking mga mata. Wala na....wala na talaga akong kawala pa sa kanya.

 

Chapter 323

 

BEA POV

 

"Bea, come on lumabas ka na diyan. Hinding hindi ka din naman makakawala sa akin eh. Kahit saan ka pa magpunta hahanapin kita! Hinding hindi mo ako matatakasan tandaan mo iyan!' muling bigkas ni Senyorito Jaylord.

 

Sobrang tahimik ng loob ng bus at walang sino man sa mga pasahero ang nagtangkang magsalita. Natatakot din siguro sila sa galit na awra at matatalim na tingin ni Senyorito Jaylord at sa mga tauhan nito na nakasunod sa kanya na pawang mga armado.

 

"Ineng...bakit ka umiiyak?" narinig kong bulong ni Manang na katabi ko. Nangangatog na ako sa takot at alam kong sobrang putla ko na din. Napatitig ako kay Manang habang walang tigil ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

"Tulungan mo ako Manang! Natatakot po ako sa kanya!" halos pabulong ko ding sagot sa kanya. Kaagad namang nanlaki ang mga mata nito sa pagkagulat. Sumulyap pa ito sa gawi ni Senyorito Jaylord bago muli itong tumitig sa akin.

 

"Ikaw ba ang hinahanap niya? Kung ganoon, magtago ka! Yumuko ka at magkunwari kang tulog. Huwag mong ipakita ang mukha mo ineng." bulong nito sa akin. Kaagad kong sinunod ang sinabi nito at kaagad akong yumuko at tinakpan ko pa ng dalawa kong kamay ang aking bibig para hindi makalikha ng ingay. Hindi ko kasi talaga mapigilan ang pag iyak ko at iniiwasan kong marining ni Senyorito Jaylord kahit ang paghikbi ko.

 

 

+15 BONUS

 

"Bea! Huwag mong ubusin ang pasensiya ko!" muling wika nito. Nasa malapit na ang kanyang boses at ang bawat paghakbang niya ay dinig na dinig ko na din. Halos hindi na din ako humihinga dahil sa takot.

 

"Sino iyang nasa tabi mo tanda?"

 

Kung pwede nga lang na maglaho na parang bula ay ginawa ko na sana nang muli kong marinig ang boses ni Senyorito sa halos tagiliran ko lang. Alam kong nasa tapat na siya ng kinauupuan ko. Alam kong ano mang sandali, mahuhuli niya na ako at dito na din magwawakas ang kalayaan ko.

 

"Po? Ah kuwan Sir...anak ko....oo anak ko siya!" bakas ang pagkataranta sa boses ni Manang na sagot nito. Kahit na ngayun lang kami nagkakakilala naniwala siya sa akin at nagtangka pa rin siyang iligtas ako.

 

"Really? Anak mo? I dont think so!"

galit ang boses na sagot ni Senyorito Jaylord kaya hindi na nakasagot si Manang. Natakot na din siguro.

 

"Bea.... masyado nang maraming oras ang nasayang sa akin! Tumayo ka na diyan at sumama ng matiwasay kung ayaw mong pasabugin ko ang bungo nitong katabi mo!" pagbabanta ni Senyorito Jaylord.

 

Halos sumigaw na ito sa galit kaya kaagad akong napaangat ng tingin. Hindi kaya ng konsensya ko na may ibang taong mapahamak dahil sa akin. Ayos na ako na lang ang magdusa kaysa may inosenteng ibang tao ang madamay.

 

"No! Sasama na ako sa iyo! Huwag ka nang magalit please...sasama na ako!" umiiyak kong bigkas. Halos magsama na ang uhog, luha at pawis ko sa kakaiyak. Natigilan naman ito at sininyasan nito sa Manang na tumayo muna para makadaan ako.

 

Hindi na sumagot si Senyorito Jaylord bagkos mahigpit akong hinawakan nito sa kamay. Halos hilahin niya ako pababa ng bus kaya hindi na ako nagpumiglas pa. Natatakot kasi ako sa posible niya pang gawin hindi lang sa akin kundi pati na din sa mga kasabayan kong pasahero.

 

"Ineng..iyung mga gamit mo!" narinig kong sambit ni Manang nang malapit na kami sa pintuan ng bus. Sumunod pa ito at pilit na iniabot sa akin ang back pack ko pero halos buhatin na ako ni Senyorito Jaylord pababa ng bus. Hindi ko na nakuha ang bag ko kaya pilit akong kumakawala sa pagkakahawak sa akin ni Senyorito.

 

"Ang mga gamit ko! Hayaan mong makuha ko ang mga iyun." nakikiusap kong wika sa kanya.

 

Tuluyan na kaming nakababa ng bus at nasa pintuan si Manang na hawak niya pa rin ang bag ko.

 

Naniningkit ang mga matang tinitigan naman ako ni Senyorito Jaylord. Halos mapatili ako nang bigla ako nitong kargahin at direchong naglakad patungo sa mga nakapadang sasakyan. Nilingon ko pa ang babaeng gustuhin niya man akong tulungan pero wala na din naman siyang magawa. Hindi siya pwedeng magpumilit dahil mapapahamak din siya.

 

"Senyorito Please..kailangan ko ang bag ko. Kunin mo muna! Please!" nakikiusap ko pang wika kay Senyorito pero para na itong bingi. Parang wala lang din sa kanya ang bigat ko at pagadating ng kotse, binuksan ng isa sa mga tauhan niya at direcho niya akong ipinasok sa loob. Wala na akong nagawa pa kundi umiyak na lang.

 

Wala na akong kawala pa sa kanya at kahit na anog gawin ko pa, walang sino man ang magtangkang tulungan ako.

 

Wala na akong nagawa pa kundi sumiksik na lang sa kabilang bahagi ng kotse nang mapansin ko na pumasok na din ito sa loob ng kotse at tumabi sa akin.

 

Sinulyapan ko ito at hindi naligtas sa paningin ko ang pagtatagis ng kanyang bagang. Alam kong galit siya sa akin dahil nagtangka akong tumakas.

 

"Stop it Bea! Inaano ba kita? Ikaw itong hindi tumupad sa usapan nating dalawa kaya walang dahilan para iyakan mo ako ng ganiyan!" galit na bigkas nito sa akin. Nairita na siguro siya sa kakaiyak ko kaya naman muli kong tinakpan ang aking bibig ng dalawa kong kamay. Sisinok-sinok naman ako at hindi maiwasang mapatili ng hawakan niya ako sa isa kong braso at hinila palapit sa kanya.

 

"Sorry...sorry, pero hindi ko kaya. Gagawa na lang ako ng paraan para maibalik ko sa iyo ang pera na ibinigay mo sa akin. Huwag mo lang ako gawan ng masama!" Umiiyak kong wika habang patuloy na nagpupumiglas sa kanya. Nakakulong na kasi ako sa mga bisig niya kaya lalo akong nag panic.

 

"Bea...listen! Stop it! Hindi ako ganoon kasamang tao para gumawa ng bagay na labag sa kalooban mo! Sssshhh! Tahan na! Tahan na Sweetheart!" narinig ko na namang bigkas niya at pilit niya akong pinapakalmba. Naramdaman ko pa ang paghaplos ng isa niyang palad sa basang basa na ng pawis kong likuran.

 

Kung titinganan, para na siguro akong bruha. Alam kong magang maga na ang mga mata ko sa kakaiyak at basang basa na din ng pawis ang damit ko.

 

 

 

Chapter 324

 

BEA POV

 

Hindi ko alam kung ano itong bigla kong nararamdaman pero parang musika sa pandinig ko ang sinabing iyun ni Senyorito Jaylord. Isa pa, tinawag niya din akong Sweetheart na first time kung narinig sa tanang buhay ko at mula pa talaga sa kanya na alam kong posibleng siya din ang magiging dahilan ng pagkasira ng kinabukasan ko. Ramdam ko din sa kanya na pilit niya akong pinapakalma.

 

Oo, natakot ako kanina dahil sa galit na nakikita ko sa kanyang mga mata pero parang biglang nagbago naman ngayun. Siguro dahil sa binitiwan niyang salita. Pero sana lang sincere siya sa sinabi niya sa akin kanina na hindi siya gagawa ng bagay na wala namang approval mula sa akin.

 

Dahan-dahan akong kumalas sa

pagkakayakap sa kanya. Naiilang kasi ako sa naramdamang init mula sa kanyang katawan. First time ko ding nakipag-yakapan sa isang lalaki sa tanang buhay ko.

 

Pinilit ko ang sarili ko na huwag nang umiyak bagkos pasimple ko pang pinunasan ang luha sa aking mga mata. Huminga ako ng malalim at muling itinoon ang paningin ko sa labas ng sasakyan.

 

Hindi ko na nakuha ang bag ko na naglalaman ng mahahalagang gamit. Nandoon ang alaala mula sa tunay kong mga magulang at mabuti na lang suot-suot ko ang kwentas. IIngatan ko ito at umaasa ako na sana sa pamamagitan ng kwentas na suot ko ngayun, makilala ako ng tunay kong mga magulang. Katulad sa mga napapanood ko sa mga telenobela na sana ito ang susi para muli akong makabalik sa kanila.

 

Nasundan ko na lang ng tingin ang pag alis ng bus habang puno ng panghihinayang ang nararamdaman ng puso ko. Hindi ko alam kung ano ang pangalan ng matandang katabi ko kanina at malabo na din sigurong muling mag krus ang aming landas dahil alam kong hindi na ako makakawala pa sa mga kamay ni Senyorito Jaylord.

 

"Huwag kang mag aalala. Ibibili kita ng mga gamit na kailangan mo. H'wag mo nang isipin ang bag na iyun." narinig kong wika ni Senyorito Jaylord. Wala sa sariling tinitgigan ko siya at nang napansin kong titig na titig din siya sa akin, kaagad na akong nag iwas ng tingin.

 

"May mahahalagang bagay na meron sa bag na iyun na hindi mapapalitan ng kahit na anong halaga ng salapi." sagot ko sa kanya. Hindi ito nakaimik. Kita ko ang biglang pagbago ng reaction nito. Mula sa pagiging mahinahon

kanina bigla iyung napalitan ng pagtagis ng bagang.

 

"Kung hindi ka sana nagtangkang tumakas sa akin, hindi sana ito mangyayari sa iyo! Bea...may kasunduan tayo na dapat mong tuparin. Ano itong ginawa mo?" naiinis na tanong niya sa akin. Natigilan ako at kaagad na napayuko.

 

"Sorry, huli na nang marealized ko na ayaw ko na pala." mahina ang boses na sagot sa kanya.

 

"Ayaw mo na? Are you kidding me? Paanong ayaw mo na gayung hindi naman kita pinilit na pirmahan ang kontratang iyun? Hindi mo ba alam na galing pa ako ng ibang bansa at excited sana akong makita ka ulit pero ito na kaagad ang sasalubong sa akin? Basta ka na lang aayaw?" sagot nito.

 

"Sorry....sorry! Pero sana bigyan mo ako ng pagkakataon na mabayaran ko ang nakuha kong pera sa iyo. Kaya kong pagtrabahuan lahat ng iyun at sana wag sa paraang gusto mo. Hindi ako pakawalang babae at hindi ko kaya iyun." naiiiyak kong sagot.

 

"Paano kung ayaw ko? May magagawa ka ba?" sagot nito. Hindi na ako nakaimik. Mariin kong naikuyom ang aking kamao at parang gusto kong maiyak ulit.

 

"Well, sa nasabi ko na sa iyo kanina, hindi ako gagawa ng mga bagay na hindi mo magugustuhan. Pero since, may kontrata kang pinirmahan mula sa akin, wala kang choice kundi ang manatili sa tabi ko at tuparin ang ilang mga nakasaad doon." muling wika nito. Naguguluhan naman akong napatitig sa kanya.

 

"Anong ibig mong sabihin?" nagtataka kong tanong.

 

"Malalaman mo din sa paglipas ng

araw. Sa ngayun sa mansion na muna tayo. Since asawa kita sa papel, ipapakilala kita sa lahat na asawa kita at sana makiayon ka na lang. " sagot nito. Hindi ako nakaimik kaya seryoso ako nitong tinitigan.

 

"Kahit sa ganitong paraan man lang makabayad ka din sa ibinigay kong pabor sa iyo Bea. Hindi ako ganoon kasamang tao para katakutan mo." muling bigkas nito.

 

Para tuloy gusto ko nang makonsensya sa ginawa kong pagtakas sa kanya. Siguro nga, madadaan naman sa maayos na usapan ang lahat kaya lang pinili ko na takasan siya. Ako na nga itong hindi tumupad sa usapan namin, feeling ko ako ang pa biktima gayung kung totoosin, wala pa naman talaga siyang ginagawang masama sa akin.

 

Oo nakakatakot siya pero ugali niya na talaga siguro iyun. Hindi ko pa nga siya masyadong kilala kaya unfair para sa kanya na husgahan ko din kaagad siya.

 

"Okay at pasensya na sa ginawa ko." nahihiya kong sagot. Hayyysst ako lang yata ang nagpa-kumplikado sa sitwasyon eh. For sure naman maraming mga babae na aali-aligid sa lalaking ito kaya huwag akong assuming na gagawin niya din sa akin ang ginawa niya sa ibang kababaihang dumaan na sa buhay niya.

 

Hindi na ulit umimik si Senyorito Jaylord hangang sa makarating na kami ng mansion Montenegro. Ito ang pangalawang pagkakataon na nakaapak ako sa lugar na ito at hindi na ako nagulat pa kung bakit sobrang tahimik na ng paligid. Dis oras na ng gabi at tanging mga security guard na lang ang gising.

 

"One more thing Bea...stop calling me Senvorito! Kailangan nating ipakita sa lahat na mag asawa tayo kaya sana hindi ka gagawa ng mga bagay na ikakapahiya ko." muling wika nito. WAla sa sariling napatango na lang ako. Mabuti nga ito lang ang task ko eh. Malayo sa inaasahan ko. Ang akala ko talaga gagawin niya akong sex slave pero hindi naman pala. Siguro nga mabait naman talaga siya at na misinterpret ko lang.

 

Siya na din ang nagbukas ng pintuan ng koste sa gawi ko. Kimi akong bumaba at umagapay na din ako sa kanya sa paglalakad papasok ng mansion. Alam kong simula ngayung araw, mababago na ang buhay ko kaya naman dapat lang na maging handa ako sa mga susunod na mangyari sa buhay ko kasama siya at ang mga taong nakapaligid sa kanya.

 

 

 

 

Chapter 325

 

BEA POV

 

KINakabahan man, pinilit ko na lang ang sarili ko na magtiwala kay Senyorito Jaylord. Nangako naman siya sa akin na walang mangyayari na labag sa kalooban ko.

 

"Jaylord, sa wakas dumating ka din! Kumusta ang byahe!" nandito na kami sa pinakaloob ng mansion at paakyat na sana kami ng hagdan nang mapansin ko ang pababa ng hagdan ng Mommy ni Andrew. Si Senyora Alexa at seksing seksi ito sa suot niyang pulang night gown.

 

Ang alam ko wala pang forty years ang edad nito kaya kung manamit akala mo dalagang dalaga pa. Ang tsismis sa akin ng mga magulang ni Nicole noon minor de edad pa lang daw nabuntis na ito ng ama ni Jaylord at si Andrew nga ang naging anak nila. SA kabila ng maaga nitong pag-aasawa kitang-kita pa rin kasi ang ganda ng hubog ng kanyang katawan at mukhang inantabayanan talaga nito ang pagdating ni Senyorito Jaylord dahil parang nag-abala pa ito na pahiran ng pulang lipstick ang kanyang labi.

 

Hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba lalo na at napansin ko ang pagtaas ng kilay nito ng mapatitig ito sa akin.

 

"Bakit gising pa kayo? Dont tell me na hinihintay mo ang pagdating ko?" seryosong tanong ni Senyorito Jaylord sa kanyang madrasta. Isang matamis na ngiti ang pinakawalan ni Senyora Alexa bago ito nagsalita.

 

"Kanina ka pa ini-expect ng Lolo at Lola mo. Nagpahanda pa sila ng paborito mong pagkain at ilang beses ka nilang tinatawagan pero hindi ka daw sumasagot." sagot naman nito. Bakas sa boses niya ang panunumbat kaya naman hindi ko maiwasang magtaka.

 

Gaano ba ka-closed si Senyorito Jaylord ang kanyang madrasta na ina naman ng kanyang half brother na si Andrew?

 

"Sinabi ko naman po na walang kasiguraduhan kung makakarating ako on time. Gabi na at bumalik na kayo sa kwarto niyo." malamig na sagot ni Seryorito Jaylord dito. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kaagad na pagsimangot nito at muli akong tinitigan.

 

"Oh, Sino siya? Nag-uwi ka na naman ng pang-kama na babae? Ayaw mo ba talagang sumunod sa rules ng mansion na ito na bawal mag uwi ng babae dito hangat hindi mo pa asawa! Jaylord naman, tiyak na mapapagalitan ka na naman ng Daddy mo pati na din ng Lolo at Lola mo!" halata ang disgusto sa boses Senyora Alexa habang sinasabi ang katagang iyun. Pailalim pa ako nitong tinitigan sabay ismid.

 

Parang gusto ko na lang lumubog sa kinatatayuan ko dahil sa sinabi niya. Isang miyembro ng pamilya Montenegro pa lang ang nakakaharap ko pero ang baba na kaagad ng tingin niya sa akin. How much more pa kaya sa ibang miyembro. Ano na lang din kaya ang iisipin ni Andrew kapag malaman niyang naging asawa ako ng half brother niya.

 

"Ngayun pa lang ako nag uwi ng babae dito sa mansion kaya dapat gets mo na kung ano ang relasyon ko sa kanya." puno ng pagkabagot sa boses ni Senyorito Jaylord habang sinasabi ang katagang iyun sabay akbay sa akin. Hindi naman ko nakakilos. Parang bigla akong nanigas sa kinatatayuan ko

dahil simpleng pagdikit lang ng katawan niya sa katawan ko, kakaibang damdamin na kaagad nag lumulukob sa buo kong pagkatao.

 

"So meaning?" muling tanong ni Senyora Alexa.

 

"Meaning, she's my wife! Hindi ba halata?" sagot ni Senyorito Jaylord sa kanyang madrasta. Kaagad naman nanlaki ang mga mata nito sa pagkagulat. Nagpapalipat-lipat pa ang tingin sa aming dalawa ni Senyorito Jaylord at nanlilsik ang mga matang hinarap ako nito.

 

"Really? Asawa? Asawa mo ang babaeng iyan na mukhang basura?" nahihimigan ko na ang galit sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Tinitigan pa ako nito mula ulo hangang paa sabay iling.

 

"Watch your words Alexa. Hindi ko pinahihintulutan ang kahit sino na

tawaging basura ang babaeng bahagi na ng buhay ko! Ang babaeng pinag alayan ko na ng pangalan ko!" hindi ko alam pero nahihimigan ko din ang galit sa boses ni Senyorito Jaylord habang sinasabi ang katagang iyun. Mula sa balikat ko, bumaba ang kanyang braso patungo sa aking baiwang at hinapit ako.

 

"NO Jaylord dear! May karapatan ako dahil ako ang stepmother mo! Hindi ako papayag kung sinu-sino lang ang babaeng papatulan mo at iharap sa buong angkan natin!" galit naman na sagot ni Senyora Alexa. Hindi ko talaga alam kung bakit gigil na gigil siya sa akin gayung madrasta lang naman siya. Hindi siya kadugo ni Senyorito Jaylord kaya hindi na niya sana problema kung sino ang papatulan stepson niya.

 

"Iyan lang ba ang dahilan mo Alexa? Kahit na ano pa ang sabihin mo, hindi na mawawala ang katotohanan na asawa ko ang kasama ko ngayun and besides wala ka sa lugar para manghihimasok tungkol sa bagay na ito. Hindi kita Ina para pagbawalan ako sa mga gusto ko!" seryoso namang sagot nito sa kanyang madrasta. Lalo kong naramdaman ang paghapit nito sa baywang ko gamit ang isa niyang braso at iginiya niya na ako paakyat ng hagdan. Napasulyap pa ako kay Senyora Alexa at kita ko pa rin na halos umusok na ang ilong niya sa sobrang galit habang titig na titig pa rin sa akin.

 

"Bakit? Sawa ka na ba sa kakapatol sa mga katulong dito sa mansion at naghanap ka pa ng basura para gawing asawa? Maraming mga mayayaman at bahagi ng alta sa siyudad ang naghahabol sa iyo tapos pupulot ka lang ng babaeng hindi mo alam kung saan galing?" pahabol na wika ni Senyora Alexa. Napahinto sa paghakbang si Senyorito Jaylord at galit na hinarap nito ang madrasta.

 

"Bakit nagseselos ka? Or baka naman hindi mo matangap sa sarili mo na hindi kita pinatulan. Alexa..aminado akong playboy ako pero mapili din ako. Hindi ako kumakama ng nalaspag na ng sarili kong kadugo!" yamot na sagot ni Senyorito Jaylord kay Senyora Alexa. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig kay Senyora Alexa na kita sa kanyang mukha ang pagkapahiya!

 

Ibig bang sabihin nito kaya siya nagdamit ng ganiyang ka-sexy para akitin si Senyorito Jaylord? Pero bakit? Hindi pa ba siya kontento sa asawa niya na mismong ama ni Senyorito? Yuck naman! Sobrang kadiri kung nagawa niyang pagpantasyahan ang sarili niyang stepson. Kaloka! Alam kaya ito ni Andrew at ng iba pang miyembro ng pamilya Montenegro?

 

 

 

Chaper 326

 

BEA POV

 

Hindi na nakasagot pa si Senyora Alexa kaya tuluyan na namin siyang tinalikuran. Umakyat kami sa second floor ng mansion at dumirecho sa kwarto ni Senyorito Jaylord. Hangang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala sa sagutan sa pagitan nilang dalawa. Nakakagulat ang mga rebilasyon at mukhang marami pa akong matutuklasan sa paglipas ng mga araw.

 

"Huwag mong pansinin ang babaeng iyun. Kapag may ginawa siyang hakbang na hindi maganda sa iyo sabihin mo kaagad sa akin. Huwag mong hayaan na mata-matahin ka niya dahil ayaw ko ng isang asawang mahina." muling wika ni Senyorito Jaylord pagkapasok namin ng kwarto niya.

 

Pasimple kong inilibot ang tingin ko sa paligid. May malaking kama at walang kabuhay-buhay ang paglid. Parang inuuwian lang kwarto na ito para tulugan dahil wala akong nakikitang kahit na anong naka- display. Liban sa kama at maliit na mesa sa gilid nito wala na akong nakita pang iba.

 

"Parang napahiya siya sa sinabi mo kanina Senyorito. Baka concern lang po talaga siya sa iyo kaya nasabi niya iyun. " sagot ko naman sa kanya. Napansin ko ang ilang saglit na pagtitig nito sa akin bago umiling.

 

"Marami ka pang mga bagay na hindi alam sa pamilyang ito kaya huwag ka munang magbigay ng conclusions hangat wala ka pang matibay na batayan. Basta ang sinabi ko ang sundin mo." wika nito sa akin at naglakad patungo sa isang maliit na pintuan at pumasok sa loob. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Ano nga ba ang gagawin ko ngayun? Parang gusto kong maligo or maghilamos man lang para sana maginhawaan ang katawan ko pero wala akong pamalit. Nasa bagpack lahat iyun kaya balak kong magpaalam sa kanya bukas na uuwi muna ako sa bahay namin ni Nanay para kumuha ng iilang damit.

 

Maraming damit pa akong naiwan sa bahay na iyun. Sana lang pumayag siya.

 

Nasa malalim akong pag iisip ng muling bumukas ang pintuan ng maliit na pinto na pinasukan kanina ni Senyorito Jaylord. Nakapambahay na damit na ito kaya hindi ko maiwasang mapatitig sa kanya.

 

Lalong lumabas ang gandang lalaki nito sa simpleng pambahay na suot niya. Naka-puting t-shirt na ito ngayun at cotton shorts. Ibang iba ang awra niya ngayun kumpara kanina na parang nakakatakot.

 

"Nasa loob nito ang ilang mga damit. Pwede kang gumamit ng banyo hangat gusto mo. Aalis din naman kaagad tayo dito bukas ng hapon kaya sa Manila na lang kita ibibili ng iba mo pang mga gamit." wika nito sa akin sabay abot ng isang paper bag. Kaagad ko naman iyung tinangap.

 

"Manila? Isasama niyo po ako sa Manila?" natutuwa kong tanong sa kanya. Hindi ko din maiwasan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko.

 

'Yes...bakit parang masaya ka yata?" kunot noo nitong tanong.

 

"Doon din kasi ang punta ko kanina. Gusto kong makarating ng Manila Senyorito." Excited kong sagot sa kanya. Tumango lang ito at naupo na ng kama.

 

"Whatever! Pero sana hindi mo na gawin ulit ang ginawa mong pagkatakas Bea. Hindi mo pa ako

masyadong kilala. Masama akong magalit." sagot nito. Kaagad naman akong tumango

 

"And one more thing...hindi bat sinabi ko na sa iyo kanina pa na huwag mo akong tawaging Senyorito? Ipapakilala kita sa lahat ng mga tao dito sa mansion pati na din sa lahat ng mga kakilala ko bilang asawa ko kaya aasahan ko na hindi mo ako ilalaglag Bea." sagot nito. Atubili naman akong tumango.

 

Nakalimutan ko ang sinabi niya. Senyorito nang Senyorito pa rin ako kanina pa sa kanya. Buti na lang hindi niya ako nasigawan. Simula ngayung gabi, pipilitin ko talaga ang sarili ko na tawagin siya sa pangalan niya. Para naman matuwa siya sa akin.

 

"Pasensya na! Nakalimutan ko!" sagot ko sabay yuko.

 

"OK! Sige na gawin mo na kung ano man ang evening routine mo. Kung ano man ang nakikita mo sa loob ng banyo, pwede mong gamitin lahat iyun." muling wika nito sa akin at nahiga na ng kama. Tumango ako kahit na alam kong hindi niya naman nakikita at mabilis na akong naglakad patungo ng banyo bitbit ang paper bag na bigay niya sa akin kanina.

 

Pagdating ng banyo saglit pa akong namangha sa nakita ko. Malaki pa yata sa bahay namin ang loob nito. Nagsusumigaw din ang karangyaan at parang gusto ko na lang tumabay dito sa loob kaysa lumabas at muling makasama si Jaylord.

 

Inisa-isa ko munang tingnan ang paper bag na ibinigay niya sa akin kanina. Hindi ko maiwasang mapangiti ng makita ko ang ilang pirasong mga damit pati na din mga undies. Halatang bago pa at mamahalin. Mukhang sakto naman sa akin ang size kaya walang problema. Inilabas ko ang terno na pajama at blouse para isuot mamaya. Desente tingnan kaya alam kong hindi nakakahiya kapag humarap ako kay Senyorito Jaylord.

 

Nag half bath lang naman ako at ginamit ang nakita kong imported na body wash. Sobrang bango kaya kaagad akong nakaramdam ng kapayapaan ng isipan habang naliligo. Patuloy akong aasa na walang mangyaring masama sa akin mula sa mga kamay ni Jaylord. Mukhang gentleman naman siya at kahit dalawang beses ko siyang nahuli na nakikipag sex sa dalawang magkaibang bbae aasa ako na hindi niya gagawin sa akin iyun.

 

Pagkatapos kong gumamit ng banyo at makapag bihis dali dali na din akong lumabas. Naabutan ko si Jaylord na abala sa kanyang cellphone at ng maradaman niya ang presensya ko kaagad itong nag angat ng tingin.

 

"Nagugutom ka ba? Gusto mo bang kumain muna bago matulog?" kaagad na tanong nito. Umiling ako kahit na sa totoo nakakaramdam ako ng pagkalam ng sikmura. Wala akong maayos na kain maghapon dahil sa kakaiyak sa natuklasan ko sa tunay kong pagkatao pero parang mas gusto kong matulog na muna at makapag pahinga. Ngayun lang lubos na naramdaman ng katawan ko ang pagod dala ng stress sa maghapon.

 

"Okay...diyan ka na pumwesto sa kabilang bahagi at dito ako. Matulog ka na!" wika nito sa akin at muling itinoon ang kanyang buong attention sa kanyang cellphone. Kimi akong naglakad patungo sa kabilang bahagi ng kama at naupo. Napasulyap pa ako kay Jaylord at ng mapansin ko na parang wala naman itong pakialam sa akin nakahinga ako ng maluwag. Ibig lang sabihin, hindi siya attracted sa akin at baka nga kailangan niya lang ako para ipaalam sa lahat na nag asawa na siya. Kung ano man ang dahilan niya, wala na siguro akong pakialam pa.

 

 

 

Chapter 327

 

BEA POV

 

Kinaumagahan!

 

Nagising ako sa mahinang tapik sa aking pisngi. Dahan-dahan akong nagmulat ng aking mga mata at kaagad na tumampad sa panigin ko ang mukha na Senyorito Jaylord.

 

"Gising na Bea! Kumain ka muna ng agahan bago mo ituloy ang tulog mo." wika nito sa akin. Dahan-dahan akong bumangon ng kama habang naghihikab.

 

"Pasensya na po. Napasarap ang tulog ko." nahihiyang sagot ko sa kanya. Imagine, unang gabi na magkasama kami pero nagawa kong matulog ng mahimbing. Ni hindi ko man lang naisip na baka hindi siya tumupad sa usapan namin at gawan niya ako ng masama.

 

Sabagay, mukhang mali ang naging unang impresyon ko sa kanya. Mabait naman pala siya dahil kung hindi baka kagabi niya pa ako nagawan ng masama.

 

"Mag ayos ka na muna at sabay na tayong bababa ng dining area." sagot nito at bahagyang lumayo at naglakad patungo sa may bintana. Hinawi niya ang makapal na kurtina at kaagad na bumaha ang liwanag sa buong paligid. Tanghali na yata at sobrang late na akong nagising.

 

"Pasensya na po Senyorito!" Wala sa sarili kong sagot. Kunot noo ako nitong nilingon at mabilis ako nitong nilapitan.

 

"Anong sabi mo? Bea, please! Huwag mong kalimutan ang bilin ko sa iyo. Dont call me Senyorito!" naiinis na sagot nito. Kaagad naman akong nakaramdam ng guilt.

 

"Sorry po. Nakalimutan ko. Jaylord pala! Tama Jaylord!" taranta kong sagot. Isang malakas na buntong

hininga ang pinakawalan nito bago sumagot.

 

"Good!" Baliwalang sagot nito at muling naupo ng kama. Mabilis naman akong naglakad patungong banyo para maghilamos muna at makapag ayos ng sarili. Nakakahiya dahil kailangan niya pa akong hintayin.

 

Hindi na ako nag-abala pang magpalit ng damit. Maayos naman itong suot ko at kumportable ako. Mamaya na lang siguro ako magpalit ng panibagong damit kapag nakaligo na ako. Sayang kasi. Hindi pa naman marumi itong suot-suot ko.

 

Tahimik lang akong nakaagapay kay Jaylord pagkalabas namin ng kwarto. May mangilan-ngilan kaming nakakasalubong na mga kasambahay at lahat sila ay takang taka na napapatitig sa akin. Baka iniisip nila na isa ako sa mga babaeng parausan ni Javlord. HIndi ko na lang pinansin at

itinoon ko na lang ang paningin ko sa nilalakaran namin.

 

Matiwasay kaming nakarating ng dining area. Si Senyora Alexa at ang Daddy lang ni Jaylord na si Senior Antonio ang naabutan namin. Wala si Andrew at wala din ang mga Lolo at Lolo nila. Sabay pa silang nag angat ng tingin ng mapansin nila ang pagdating namin.

 

"Oh, Jaylord! Mabuti naman at bumaba ka na!" maawtoridad na wika ng ama nito. Hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. Napi-feel ko na hindi ako welcome base na din sa boses ng ama nito at masakit na titig sa akin ni Senyora Alexa.

 

"Good Morning Dad! Asawa ko....si Bea!" pakilala ni Jaylord sa akin. Naramdaman ko pa ang paghapit nito sa akin kaya bahagya akong nakaramdam ng pagkailang. Napansin ko na naman ang pailalim na pagtitig sa akin ni Senyora Alexa at kita ko sa mga mata nito ang pagkainis.

 

"At kailan ka pa nag-asawa? Bakit hindi namin ito alam?"

 

dumadagundong ang galit na boses ni Senyor Antonio sa buong paligid. Tumayo pa ito at seryosong hinarap ang anak. Hindi ko naman maiwasan na mapakapit ng mahigpit kay Jaylord. Kung m*****a ang madrasta nito, mas nakakatakot ang ama niya.

 

"Dad...nakalimutan niyo na yata na nasa tamang edad na ako para magdesisyon sa sarili ko. Kayo na din ang nagsabi sa akin na malapit ng mawala sa kalendaryo ang edad ko at kailangan ko ng mag asawa!" kung mataas ang boses ni Senyor Antonio, mas mataas ang boses ni Jaylord. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway.

 

"Oo! Sinabi ko iyan pero kami ang

magdedesisyon kung sinong babae ang aasawahin mo! Alam mo naman siguro na may kasunduan kami ni Mayor Baltazar at ang pag sang ayon mo na lang ang hinihintay namin para maikasal kayo ng anak niyang si Monica." galit na sagot naman ni Senyor Antonio.

 

"Really! Hangang ngayun pa ba naman gusto niyo pa rin pakialaman ang buhay ko? Bakit Dad...pinapakialaman ba kita noong mga panahon na iniwan mo si Mommy at ipinagpalit sa iba? May narinig ka ba sa akin?" galit naman na sagot ni Jaylord.

 

Kaagad namang naningkit ang mga mata ni Senyor Antonio at mabilis na sinugod ang anak at binigyan ng malakas na sapak sa panga. Hindi ko naman maiwasang mapatili dahil sa gulat at mabilis na napayakap kay Jaylord.

 

"Tama na po! Huwag niyo po siyang saktan." naiiyak kong wika. Ganito ba talaga ang pamilyang ito? Ang aga-aga nagtatalo na sila! Mayaman nga sila pero hindi naman nagkakasundo.

 

"Huwag kang sumabat sa usapan dahil hindi ako sang-ayon na ikaw ang aasawahin ng anak ko!" nanlilisik na bigkas ni Senyor Antonio sa akin. Natatameme naman ako at lalong nakaramdam ng takot. Parang gusto ko nang umalis sa lugar na ito. Feeling ko magkakaroon ako ng nervous breakdown kapag magtagal pa ako sa mansion na ito.

 

"Huwag niyong pagsalitaan ng ganiyan ang asawa ko Dad! Magkaroon ka ng kaunting respito sa kanya dahil siya ang pinili ko na pag alayan ng pangalan ko!" naiinis na saway ni Jaylord sa ama.

 

"Respito! Pwe! Ang respito ay binibigay lang sa mga kauri natin!" galit na wika nito sa kanyang anak. Hindi ko na maiwasan ang maluha. Porket mahirap hindi na makakatangap ng respito mula sa kanilang mga mayayaman? Ang saklap naman ng buhay.

 

"Kauri natin? Baka kauri mo? Kung pwede lang na mag palit ng ama ginawa ko na eh!" sagot naman ni Jaylord sa ama. Lalong nag apoy ang mga mata sa galit ni Senyor Antonio at akmang susugurin ulit nito ang anak pero mabilis itong nahawakan ni Senyora Alexa.

 

Chapter 328

 

BEA POV

 

"Antonio, tama na! Kasal na ang anak mo at wala ka ng magagawa pa!" narinig kong saway ni Senyora Alexa sa asawa. Napatayo na din ito at hinawakan ang galit na galit na asawa.

 

Sobrang sexy nito sa suot niyang crop top at maiksing short. Lalong lumutang ang angkin nitong kaputian at kung titingnan parang anak lang ito ni Senyor Antonio. Mukhang totoo talaga ang nasagap kong chismis.

 

"HIndi ko matatangap na basta ka nalang magpakasal sa isang babae na hindi natin kauri Jaylord! Mapapahiya ako kay Mayor at ayaw kong mangyari iyun!" galit na sigaw ni Senyor Antonio sa kanyang anak na si Jaylord.

 

"Wala ka ng magagawa Dad! Nai-file na ang kasal namin at kahit na anong gawin mo hindi ako papayag na panghihimasukan mo ang buhay ko!" galit naman na sagot nito sa ama. Parang maiyak na ako sa takot. Kung galit si Senyor Antonio, galit din n naman si Jaylord. Parang hindi sila mag ama kung magturingan.

 

"Pwes, ano ang ginagawa ng pera! Mag file ka ng divorce at hiwalayan mo ang babaeng iyan! Wala naman siyang pinagkaiba sa mga babaeng dumaan sa buhay mo diba? Mabilis kang mag sawa at magbibilang lang ako ng buwan, ibang babae na naman ang kasama mo! Jaylord, Wake up! Kailan ka ba matututo sa buhay? Kailan ka ba maging responsable sa mga desisyon mo?" Nanlilisik ang mga matang wika ni Senyor Antonio sa anak.

 

"Baliktad yata Dad! Bakit hindi na lang si Alexa ang hiwalayan mo at ikaw na lang ang magpakasal sa anak ni Mayor! Fair ang square diba? Total naman mahilig ka sa mga batang babae!" nang uuyam na sagot ni Jaylord sa ama na siyang dahilan kung bakit muli sana nitong susugurin ang anak pero hindi ito makawala sa mahigpit na pagkakahawak ni Senyora Alexa.

 

"Bastos ka! Iyan ba ang natutunan mo sa walang kwenta mong Ina? Sinabi ko sa kanya na ako magpalaki sa iyo pero tumangi siya! Ayan lumaki kang walang modo!" galit na sigaw ni Senyo Antonio sa anak! Para na itong demonyo dahil pulang pula na ang mukha pati tainga at nanlilisik ang mga mata. Pigil ko na ang sarili ko na maiyak dahil sa mga nakikitang eksena.

 

Parang mas okay na yata na mabuhay ng mahirap na may peace of mind kaysa naman ganito na magkadugo pero parang mortal na mgkaaway. Ang ganda ng mansion pero bulok naman pala ang mga nakatira dito sa loob.

 

"Talaga lang ha? Iyung Ina ko pa ang may kasalanan sa lahat ng mga nangyari sa buhay natin? Baka naman nakalimutan mo na ikaw ang nagloko kaya tayo nagkakawatak-watak!" mapaklang sagot ni Jaylord sa ama.

 

"Matagal nang nangyari iyun at hangang ngayun hindi mo pa rin nakakalimutan? Huwag na huwag mong kalimutan na ako pa rin ang ama mo kaya umayos ka Jaylord!" galit na sigaw ni Senyor Antonio.

 

"Yah, ama kita pero sperm lang ang naging ambag mo sa buhay ko and the rest wala na! Hindi din ako naghihirap sa poder ni Mommy kahit wala kang ibinibigay na sustento kaya wala kang karapatan na panghimasukan ang buhay ko! Kung ma-pera ka, mapera din ako! Kayang kaya kitang labanan sa oras na pakialaman mo ang asawa ko!" galit na may halong pagbabanta sa boses ni Jaylord habang sinasabi ang katagang iyun. Sa takot ko halos nakayakap na ako sa kanya.

 

Ang pagkalam ng sikmura na kanina ko pa nararamdaman ay parang biglang naglaho. Napalitan ng nerbiyos dahil sa nasaksiyan.

 

"Abat, ang yabang mo ah? Kung hindi pera ang habol mo sa akin ano ang ginagawa mo sa lugar na ito?" galit na sagot ni Senyor Antonio sa anak. Parang hindi talaga siya ama kung umasta. No wonder na wala ding respito sa kanya ang anak niya. Hind marunong magdala. Kung ituring niya ang anak niya akala mo paslit kaya hindi na ako nagtataka pa kung bakit ganito kung sumagot-sagot si Jaylord sa kanya.

 

"Nandito ako dahil sa request nila Lolo at Lola! Ang DAd, anong yaman ang sinasabi niyo? Ni hindi mo nga kayang magbukod para buhayin ang pamilya mo eh. Nakadikit ka pa rin dito sa mansion at umaasta na ikaw ang hari!" galit na sagot ni Jaylord sa ama at mabilis akong iginiya palabas ng dining area.

 

Parang hindi ako makahakbang dahil ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko at ang matalim na titig ng mag asawa sa amin. Grabe, ano ba itong napasukan ko. Bakit bigla akong nasangkot sa ganito kalaking gulo?

 

"Pasensya ka na! Dadalhin na lang kita sa labas para kumain." wika ni Jaylord sa akin. Hindi na ako nakaimik pa. Hangang ngayun, parang umaalingawngaw pa rin sa pandinig ko ang sagutan nila ng ama niya.

 

"Jaylord! Apo, nandito ka!" pareho kaming napahinto sa paghakbang ng marinig namin ang boses ng isang matandang babae mula sa likuran namin. Sabay pa kaming napalingon at kaagad na sumalubong sa amin ang mukha ni Donya Esmiralda.

 

"Good Morning La!" kaagad na bati ni Jaylord. Binitiwan niya ako at mabilis na nilapitan si Donya Esmiralda at nagmano. Kita ko ang kislap ng tuwa sa mga mata ni Donya Esmeralda habang nakatitig sa kanyang apo. Mukhang magkasundo naman ang mag - Lola kaya wala naman siguro akong dapat na ipag aalala.

 

 

 

Chapter 329

 

BEA POV

 

"Apo, kagabi pa kita hinihintay. Buti naman at naisip mong dumalaw dito sa mansion." bakas ang tuwa sa mukha ni Donya Esmiralda habang masayang hinalikan sa pisngi ang kanyan apo na si Jaylord. Tahimik lang ako nakatingin sa kanila dahil nahihiya din naman akong lumapit.

 

Kilala si Donya Esmiralda bilang isang mabait at maka-Diyos na donya sa lugar namin. Malaki daw ang donations na ibinibigay niya sa mga simbahan at iba pang mga organisasyon na nangangailangan ng tulong financial.

 

"Pasensya ka na La. Dinaanan ko pa kasi ang asawa ko kaya late na akong nakauwi kagabi. Tulog na po kayo." narinig kong sagot ni Jaylord sa kanyang abwela.

 

"Asawa? Sinong asawa? Nag asawa ka na ba iho? Kailan pa?" puno ng pagtataka ang boses ni Donya Esmiralda. Mukhang hindi ito makapaniwala na nag asawa na ang kanyang apo.

 

"Yes...you heard it right La. Nag asawa na ako." nakangiting sagot ni Jaylord sabay baling ng tingin sa akin. Sininyasan nitong lumapit daw ako sa kanila na siyang kaagad ko namang ginawa kahit na kinakabahan at natatakot sa posibleng maging reaction ni Donya Esmiralda.

 

"Si Bea La! Asawa ko!" kaagad na pakilala sa akin ni Jaylord ng makalapit na ako sa kanila. Inakbayan pa ako nito kasabay ng mabilisang paghalik niya sa noo ko. Nagulat man pero hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang gulat sa mga mata ni Donya Esmiralda habang nagpapalipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni Jaylord.

 

"Asawa? Siya ang asawa mo?" tanong nito sa apo. Nakangiting tumango si Jaylord.

 

"Yes...si Bea. I think nagkita na kayo minsan. Siya iyung nagluto ng masarap ng kare kare noong birthday ko."

 

ramdam ko ang pagiging proud sa boses ni Jaylord habang sinasabi ang katagang iyun. Kung may iba pa sigurong taong nanonood sa amin baka isipin nila na mahal na mahal niya ako. Kaya lang hangang sa papel lang ang pagiging mag asawa namin. Kung ano man ang dahilan ni Jaylord malalaman ko din siguro sa mga susunod na araw..

 

Tumitig naman sa akin si Donya Esmiralda sabay tango. Bakas sa expression ng mukha nito ang disgusto na siyang nagbigay sa akin ng sobrang kaba.

 

"Yes...I know! Naalala ko na! Siya ang anak ni Martha na palaging present dito sa mansion kapag may okasyon."

malamig ang boses na sagot ni Donya Esmiralda. Sinipat pa ako nito ng tingin mula ulo hangang paa kaya hindi ko maiwasang mapakapit sa braso ni Jaylord ng mahigpit. Parang bad shot din yata ako sa kanya ah? Meaning, hindi niya din ako tangap bilang asawa ng apo niya.

 

"Exactly. Mabuti naman at naalala mo pa siya. What do you think La? Hindi po ba at jackpot ako? Ang ganda niya diba? "nakangiting wika ni Jaylord. In fairness kay Jaylord hindi siya madamot sa ngiti niya ngayung umaga ha? Para bang sobrang saya pa din nito sa kabila ng nangyaring pagtatalo nila ng kanyang ama.

 

"At paano si Monica? Apo, bakit hindi mo nabangit sa amin ang tungkol dito? Bakit ka gumawa ng mga bagay na hindi mo man lang kami kinunsulta?" ang kaninang masayang awra ni Donya Esmiralda ay napalitan ng pagbalasik.

 

Parang gusto ko namang maiyak sa takot.

 

SAbi ko na nga eh. Mahirap talaga makipag usap sa mga mayayaman. Malabo pa sa sikat ng araw na magugustuhan nila ako bilang asawa ni Jaylord. Sabagay, wala naman siguro akong dapat na ikatakot dahil kasal lang naman kami sa papel ni Jaylord. Hindi kami magsasama bilang isang tunay na mag-asawa kaya hindi ako dapat ako magdamdam.

 

Pero kahit na! Bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit nasasaktan ako sa katotohanan na ayaw nilang lahat sa akin? Kahit man lang pagkukunwari ayaw nilang ibigay sa akin. Kahit ngayung araw lang.

 

"La naman! Bakit kailangan pang isingit si Monica. Buhay ko ito at malaya akong makakapili nang kong sino ang pakakasalan ko!" Seryoso namang sagot ni Jaylord sa kanyang abwela. Ang masayang ngiti nito sa labi ay biglang naglaho. Napalitan iyun ng pagkasimaya at hinanakit para sa kanyang Lola.

 

"Hindi naman iyan ang ibig kong sabihin. Hangat maari iniiwasan ng pamilya natin na makatagpo ka ng babaeng gold digger! Paano na lang kung pera lang ang habol niya sa iyo? Jaylord apo, huwag mong masamain ang sinabi ko sa iyo ngayun. Hindi porket nagpahayag ako ng pagkadis- gusto sa babeng napili mong pakasalan, masama na akong Lola. Wala akong ibang hangad kundi ang maayos mong kinabukasan kaya sana naman sa pagkakataon na ito makinig ka naman sa akin." seryosong sagot ni Donya Esmiralda.

 

Katulad kay Senyora Alexa at Senyor Antonio, lumabas din ang pagiging matapobre nito. Buti na lang talaga at sa papel lang kami mag asawa ni Jaylord kung hindi masasaktan talaga ako ng todo sa mga ipinapakita nila sa akin ngayun.

 

"Hindi gold digger si Bea La! Siya ang pinili kong maging asawa dahil alam ko sa sarili ko na siya ang babaeng para sa akin." giit ni Jaylord. Pilit nitong pinapaintindi sa kanyang Lola ang sitwasyon.

 

"Naguguluhan ka lang apo! Ano ba ang pinakain ng babaeng iyan sa iyo at bakit siya pa? Maraming mga mayayaman diyan na babae na naghahabol sa iyo pero bakit mas pinili mo ang isang hampas lupa at walang kwentang babae! Hindi ako papayag! Hiwalayan mo siya kung hindi habang buhay kitang hindi kikibuin!" Ang kaninang pilit na nagpakahinahon na Donya ay tuluyan na itong sumabog. Hindi ko na naiwasan pa ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

 

Chapter 330

 

BEA POV

 

Ito na yata ang pinaka-masakit na salita na narinig ko mula sa ibang tao. Porket mahirap ako pagbibintangan nila akong gold digger? Hindi yata ako makakatagal sa ganitong set-up. Mas mabuti pa sigurong sundin na lang ni Jaylord ang mga kapamilya niya. Hayaan niya na akong makaalis sa buhay niya para wala ng gulo total wala namang feelings na involved sa mariage contract na pinirmahan namin. Magkasama karni ngayun dahil sa kontrata at wala ng iba.

 

"Ikaw babae! Alam kong pera lang ang habol mo sa apo! Magkano ba ang kailangan mo para layuan mo si Jaylord!" Hindi ko na napigilan pa ang mapahagulhol ng iyak dahil tulyan na akong dinero ni Donya Esmiralda.

 

"La! Enough! Hindi ko dinala dito si

Bea para insultuhin niyo ng ganito. Kung hindi niyo siya matangap, so be it! Wala akong pakialam kung tuluyan niyo man akong itakwil sa pamilyang ito!" galit naman ng saway ni Jaylord sa kanyang abwela

 

"At mas kakampihan mo pa ang babaeng iyan kumpara sa amin ng kadugo mo? Jaylord, nakalimutan mo na yata na dugo ng mga Montenegro ang nananalaytay sa iyung ugat at kahit na ano pa ang sabihin mo, may karapatan kami na panghimasukan ang buhay mo dahil ano na lang ang sasabihin ng mga nakakakilala sa atin na ang isang miyembro ng pamilya Montenegro ay pumatol sa isang hampaslupa!" galit na sigaw ni donya Esmiralda.

 

Hindi ko na mapigilan pa ang mapahikbi. Kung hindi lang siguro mahigpit na nakahawak sa akin si Jaylord baka kanina pa ako nag walk out. Sobrang sakit na kasi talaga ang binitiwan niyang salita. Hindi katangap tangap.

 

"La pati ba naman ikaw makikialam sa buhay ko? Kung alam ko lang na ito ang mangyayari hindi na sana ako umuwi dito! Hindi ko na sana dinala si Bea dito!" galit na sagot ni Jaylord sa abwela niya.

 

Hindi naman ako makapaniwala na nagawa niya pa akong kampihan. Ipinagtangol niya ako sa Daddy niya tapos ngayun sa Lola nya naman. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang plano niya sa akin? Kung totoo ba talag ang mga sinasabi niya at walang halong pagkukunwari. Baka mamaya ginagamit niya lang pala ako para matakasan ang gusto ng pamilya niya na maikasal siya kay Monica.

 

"Jaylord, kapakanan mo ang iniisip namin. Hindi kami kontrabida sa

buhay mo. Kung si Monica ang pinakasalan mo wala kang maririnig sa amin. Mas bagay kayo ni Monica dahil siya ang nag iisang tagapag-mana ng lupain nila at mas lalong titibay ang ugnayan sa pagitan ng dalawang pamilya kung tuluyan na kayong maitali sa isat isa." paliwanag ng donya sa kanyang apo. Kaagad namang umiling si Jaylord

 

"So it's about money? La, nirerespito ko ang pamilyang ito pero nakalimutan niyo na po siguro na may sarili akong buhay. May mga negosyo ako sa Manila at hindi ko kailangang magpakasal sa babaeng ma-pera. Kaya kong kumita sa paraang gusto ko na hindi na kailangan pang ibenta ang puso ko sa babaeng hindi ko naman gusto!" seryosong sagot ni Jaylord. Kaagad namang napahawak ang donya sa kamay ni Jaylord.

 

"NO! Hindi ito tungkol sa pera.

 

Tungkol ito sa pagiging magkaibigan ng dalawang pamilya. Jaylord, ikaw ang panganay naming apo. Malaking bahagi ng hasyenda Montenegro ang nakatakdang mapasa iyo. Kahit na hindi ka kikilos mabubuhay kang mamumuhay ng marangya. Ayaw mo ba noon. Lahat ng ito para sa iyo kaya sana maintindihan mo kami." giit ng Donya. Kaagad namng umiling si Jaylord.

 

"No La. Nakalimutan niyo na siguro ang paulit-ulit kong pagtangi tungkol sa ipinagmamalaki niyong hasyenda. Hindi ako para sa lugar na ito. Wala akong balak na maging hasyendero. Nandito ako para sa inyo at wala ng iba. Wala akong balak na maghabol ng yaman niyo La dahil meron na ako niyan." sagot ni Jaylord sa kanyang Lola. Natameme naman ito habang titig na titig sa kanyang apo.

 

"Kung wala na po kayong sasabihin aalis na kami. Ang hindi niyo pagtangap kay Bea ay kapantay ng hindi niyo din pagtangap sa akin. Kung hindi niyo kayang tangapin ang desisyon ko, kalimutan niyo nang may apo kayong kagaya ko." muling wika ni Jaylord at mabilis akong iginiya nito paakyat ng hagdan. Kaagad naman akong nagpatianod. Kanina ko pa kasi gustong iwasan ang masasakit na titig sa akin ng Donya.

 

Akala ko talaga mabait siya pero nagkakamali ako. Matapobre din pala at mapagkunwari. Akala ko pa naman kung sinong santa pero nagbabalatkayo lang pala.

 

May hint na ako kaya inofferan ako ni Jaylord na pumirma ng marriage contract. Gusto pala ng pamilya n iya na maikasal siya sa isang babae. Hindi niya yata matangap kaya mas gugustuhin niya pa na magbayad ng babae para magpakasal sa kanya at ako

ang napili niya.

 

Iyun nga lang, kailangan kong kayanin ang masasakit na salita mula sa mga taong nakapaligid sa kanya. Sobrang gulo pala ng pamilyang ito. Walang respito sa kung ano man ang desisyon ng isang miyembro. Parang mga diktador. Walang pakialam sa nararadaman ng kapwa nila ang worst ng kadugo nila.

 

"Pasensya ka na sa nangyari kanina. Kung gusto mong magpalit ng damit, gawin mo na dahil aalis na tayo ngayun. " Kaagad na wika ni Jaylord ng makapasok na kami dito sa kwarto. Dinampot nito ang susi ng kotse at ang kanyang cellphone na nakapatong sa lamiseta na nasa gilid ng kama.

 

"Ha? Akala ko mamayang hapon pa tayo aalis?" nagtataka ko namang sagot.

 

"Wala ng dahilan pa para mag stay

tayo sa lugar na ito. Sige na, bilisan mo na ang kumilos. Alam kong gutom na ka na din kaya kailangan na nating makaalis." sagot nito. Tumango naman ako at kaagad na dinampot ang paper bag na binigay niya sa akin. Iyun lang kasi ang gamit na meron ako na galing din sa kanya.

 

"Ready na ako. Ayos naman itong suot ko diba? Alis na tayo!" nakangiti kong sagot sa kanya. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa sabay tango.

 

"Okay, kung nagmamadali ako parang mas nagmamadali ka ah? Lets go?" nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong tumango.

 

"Gutom na gutom na kasi ako eh!" sagot ko sa kanya sabay hawak ko sa aking tiyan. Napansin ko pa ang pag- iling nito sabay hawak sa aking kamay.

 

Hawak kamay kaming lumabas ng kwarto. Pagkababa ng hagdan, hindi na nag iisa si Donya Esmiralda sa pinag iwanan namin kanina. Kasama na nito ang si Senyor Antonio at Senyora Alexa na parehong nakatitig sa aming dalawa ni Jaylord.

 

"Saan kayo pupunta? Sa palagay niyo ba makakalabas kayo ng mansion kapag walang 'go' signal mula sa akin? Nakalimuntan niyo na ba na nandito kayo sa balwarte ko?" dumadagundong ang boses ni Senyor Antonio habang sinasabi ang katagang iyun. Naramdaman ko pa na lalong humigpit ang paghawak ni Jaylord sa kamay ko nang tuluyan na kaming nakababa ng hagdan.

 

 

 

Chapter 331

 

BEA POV

 

Heto na naman! Hindi pa rin ba sila tapos? Aalis na nga ang tao gusto pa nilang harangin? Ano ba talaga ang gusto ng pamilya na ito na mangyari? Bakit ang hilig nilang makialam?

 

"Dad, please Hindi pa ba kayo sawa sa issue na ito? Hindi ko alam kung bakit kailangan niyong gawin ito sa akin eh. Lalong lalo na sa harap ng asawa ko! Hangang ngayun pa rin ba ipipilit niyo pa rin kung ano ang gusto niyong mangyari?" halata na din ang pagtitimpi ng galit sa boses ni Jaylord. Para namang kakapusin ako sa paghinga dahil sa nasaksihan. Hindi ko yata kayang makisama sa mga ganitong klaseng tao. Parang araw- araw na lang may gyera eh. Nakakatakot!

 

"Hindi naman sana kami

manghihimasok kung ipinaalam mo muna sa amin bago mo pinakasalan ang babaeng kasama mo Jaylord. Hindi kami mga tau-tauhan sa buhay mo. Pamilya mo kami at concern lang kami sa magiging kinabukasan mo!" galit pa rin na sigaw ni Senyor Antonio sa kanyang anak. Kung makasigaw akala mo paslit ang kinakausap niya eh. Walang modo kaya siguro hindi din siya iginagalang ng anak niya.

 

"Concern! Ask yourself Dad kung totoo ba iyang lumalabas sa bibig mo ngayun. SA ngayun, hindi niyo ako mapipigilan! Since hind naging maayos ang paghaharap natin ngayung araw huwag niyo na din asahan kung babalik pa ba ako sa lugar na ito." malamig ang boses na sagot ni Jaylord sa kanyang ama. Lalo namang namula sa galit si Senyor Antonio at akmang susugod na naman ng kaagad itong nahawakan ni senyora Alexa.

 

"Tama na! Hindi mareresulba ang problema kung pareho kayong mainit. Hayaan niyo na muna si Jaylord. Darating din ang time na mare- realized niya ang mga pagkakamali niya. Bigyan din natin ng pagkakataon si Bea. Malay naman natin diba...baka magiging mabuti siyang asawa kay Jaylord." sabat naman ni Senyora Alexa pero iba ang sinasabi ng bibig niya sa expression ng kanyang mukha. Walang sensiridad at pakitang tao lamang dahil pailalim pa rin kung tumitig sa akin. Nakaka-kaba!

 

"Kung wala na kayong sasabihin please excuse us!" malamig ang boses na sagot ni Jaylord sa kanilang lahat. Mahigpit pa rin itong nakahawak sa kamay ko at nang akmang maglalakad na kami paalis nang kaagad na lumapit sa amin si Donya Esmiralda.

 

"Jaylord, apo! Huwag ka naman sanang magtampo sa amin. Para sa iyo din naman itong ginagawa namin eh. Nagulat kaming lahat sa nalaman na nagpakasal ka na! Hindi kami makapaniwala dahil hindi mo naman ito nababangit noon eh." puno na ng pakiusap ang boses ni Donya Esmiralda habang sinasabi ang katagang iyun. Tumingin pa ito sa gawi ko at buong tamis akong nginitian.

 

Kung kanina ay galit na galit ito sa akin at halos lamunin ako ng mga titig niya pero malaking pagkakaiba ng ngayun. Parang biglang nagbago ang ihip ng hangin. Bigla itong bumait sa hindi malamang dahilan.

 

"Bea..right! Since asawa ka na ni Jaylord pwede bang ikaw na lang ang magsabi sa kanya na mag stay pa kayo ng ilang araw dito sa mansion? Total, ito na din siguro ang right time para makilala ka namin at para mai- welcome ka namin sa pamilya namin." hindi mawala-wala ang ngiti sa labi

nito habang sinasabi ang katagang iyun.

 

Gayunpaman, alam kong pakitang tao lang ito. Alam kong gusto niyang hulihin ulit ang loob ni Jaylord sa pamamagitan ng pakikipagbati sa akin.

 

"Pa-pasensya na po Donya Esmiralda.. si Jaylord lang po ang makakapag- desisyon tungkol sa bagay na iyan." kinakabahan kong sagot sa kanya.

 

"Sorry La! Aalis na muna kami ni Bea. Mas mabuti nang iiwas ko muna sa gulo ang asawa ko! Bibisitahin ko pa rin naman kayo dito sa mansion. Mag ingat po kayo palagi." sagot ni Jaylord at hinalikan pa nito sa pisngi ang kanyang abwela at hinila na ako nito paalis. Excited din naman akong nagpatianod na lang. Nakaka- suffocate kasi talaga ang presensya ng mga taong alam kong hindi boto at galit sa akin.

 

Nakahinga lang ako ng maluwag nang tuluyan na kaming nakasakay ng sasakyan. Paglabas pa lang ng kotse sa gate na mansion kaagad ko ng napansin ang mga kasamahan ni Jaylord kagabi. Hindi din naman pala kayang pigilan nila Donya Esmiralda si Jaylord dahil marami itong mga kasamang tauhan. Baka iniiwasan din nilang magkagulo.

 

"Pasensya ka na sa mga nangyari. Hayaan mo, hindi na kita dadalhin sa lugar na ito." narinig kong wika ni Jaylord sa tabi ko. Alanganin akong tumango.

 

"Naku, ayos lang. Ito ang reyalidad ng buhay. Hindi talaga pwedeng humalik ang langit sa lupa." natatawa kong sagot sa kanya. Tinitigan lang ako nito sabay iling kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng pagkapahiya. Para kasing lumagpas na ako sa boundary eh. Nagiging madaldal na ako sa harapan niya at naging kumportable na ako kapag kasama siya. Siguro dahil alam kong wala naman siyang balak na gawan ako ng masama.

 

Mabilis ang takbo ng kotse kasabay ng pagkalam ng sikmura ko. Sana lang maisip ni Jaylord na pakainin muna ako dahil kahapon pa ako walang matinong kain. Sobrang gutom na gutom na ako.

 

Hindi ko na nga mabilang kung ilang beses na akong pasulyap-sulyap sa kanya. Marami na kaming mga nadadaanan na mga fastfood chain pero wala yata siyang balak na huminto or kahit dumaan man lang sa drive thru.

 

"Manong...manong!" hindi ko na maiwasang bulong kay Manong habang nakahinto kami dito sa stop light. Masakit na ang sikmura ko at feeling ko kinakabagan na ako sa gutom. Hindi ko na kayang maghintay pa ng mas matagal na oras para lang makakain.

 

"Mam? ano po iyun?" tanong naman ni Manong driver sa akin. Mabuti nalang at mukhang mabait dahil Mam ang tawag sa akin.

 

"Pwede po bang daan muna tayo sa drive thru? Bibili lang ako ng makakain. "nakikiusap kong sagot sa kanya. Hindi ko pa maiwasang makaramdam ng hiya dahil napansin ko ang pagdilat ni Jaylord at direktang tumitig sa akin. Mahina lang naman ang boses ko pero nagising pa rin siya...

 

"Gutom ka na ba? Sorry, nakalimutan ko na hindi ka pa pala kumakain. Saan mo ba gustong kumain?" tanong nito sa akin. Akala ko magagalit eh pero mahinahon naman pala ang boses niya kaya kahit papaano, biglang nawala ang kaba na nararamdaman ko para sa kanya,.

 

"Diyan na lang!" kaaagad kong sagot sa kanya sabay turo sa isang sikat na past food chain sa unahan lang namin. Hindi ko pa maiwasan na makaramdam ng excitement dahil kung hindi ako lilibrihin ni Nicole, hindi ako makakapasok sa kainan na iyun. Ang sarap pa naman ng fried chicken at spaghetti nila.

 

 

Chapter 332

 

BEA POV

 

"Umorder ka na ng gusto mong kainin. "kaagad na wika sa akin ni Jaylord pagkapasok pa lang namin sa loob ng restaurant. May iniabot siyang card sa akin na kaagad ko namang tinangihan.

 

"May pera pa ako. Marami pang natira doon sa ibinigay mo sa akin noon." nakangiti kong sagot sa kanya sabay iling. Nilingon ko pa ang mga kasama namin na wala yatang balak na pumasok sa loob ng restaurant. Alam kong kagaya ko, gutom na din sila.

 

"Itong card na ang gamitin mo at bilihin mo na lahat ng gusto mo." seryoso nitong sagot sa akin at talagang hinawakan niya pa ako sa kamay at ipinatong doon ang card. Wala na akong nagawa pa kundi tangapin na lang iyun at muling napasulyap sa mga tauhan niya.

 

"Wala ka bang balak pakainin ang mga tauhan mo?" hindi ko na maiwasang tanong sa kanya. Napasulyap din ito sa labas ng restaurant sabay hugot ng cellphone sa kanyang bulsa.

 

"Ikaw na din ang bahalang umorder ng mga kakainin nila." sagot nito sa akin sabay pindot ng kanyang cellphone. Excited naman akong naglakad patungo sa counter para maka - order na ng makakain namin. Kanina pa talaga nag aalburuto ang aking tiyan sa gutom.

 

Dahil medyo mahaba ang pila at maraming tao naghintay pa ako ng ilang saglit bago naka-order. Ilang set ng bucket or family meal na ang inorder ko para siguradong busog kaming lahat. Kanina pa kasi talaga ako natatakam sa amoy ng mga pagkain. Parang gusto kong subukan lahat kaya inorder ko na din lahat ng

gusto kong kainin ngayung araw. Mula sa drinks, burgers, fried chicken at pasta.

 

Hindi naman ako ang magbabagayad kaya ayos lang. Mahaba-habang byahe pa ang bubunuin namin kaya dapat talaga busog ako dahil hindi ko alam kung anong oras ulit ako maisipang pakainin ni Jaylord. Ang hirap pa naman basahin ng isipan niya minsan.

 

"Mam, serve na lang po namin ang orders niyo." nakangiting imporma sa akin ng cashier pagkatapos niyang ibalik sa akin ang card at resibo. Masaya naman akong tumango.

 

"Pwede po bang pakiuna nalang po ng mga drinks. Baka po kasi nauuhaw na ang mga kasama ko eh!" nakangiti kong request sa cashier at kaagad naman itong tumango habang kanina ko pa napapansin na lagpas-lagpasan ang tingin niya sa akin. Wala sa

sariling napalingon ako at nagulat nalang ako dahil nakatayo pala sa likuran ko si Jaylord.

 

"Done?" tanong nito habang titig na titig sa akin. Pilit ko naman itong nginitian sabay tango. Nagulat pa ako dahil mabilis ako nitong hinawakan sa kamay at hinila paalis ng counter. Nagulat man hindi na din ako nagkaroon pa ng pagkakataon na magtanong. Kaagad na akong nagpatianod at dinala niya ako sa pinakasulok na part ng restaurant kung saan nakita ko din ang kanyang mga tauhan na nakaupo na din.

 

"Bakit po?" hindi ko maiwasang tanong sa kanya at nang sa wakas binitiwan niya na ako at siya pa talaga ang naghila ng upuan para sa akin.

 

"Hindi mo ba alam kung ano itong ginagawa mo young lady? Ni hindi mo man lang napansin ang mga tao sa paligid mo?" tanong nito. Nagtataka man wala sa sariling inilibot ko ang tingin ko sa paligid. Wala naman akong nakitang kakaiba kaya muli akong tumitig sa kanya.

 

"Bakit po? May terorista po ba? Nanganganib po ba tayo?" nagtataka kong tanong. Hindi ko talaga gets kung bakit sobrang init na naman ng ulo niya. Wala namang dahilan sana para mainis.

 

"Stupid! HIndi mo napapansin ang mga bastos na tingin sa iyo ng mga ilang kalalakihan dito?" gigil nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapanganga at muling inilibot ang tingin sa paligid.

 

Tama siya! Majority sa mga customers dito sa restaurant sa amin nakatingin. Hindi naman sobrang tingin pero nahuli ko ang iba sa kanila na pasulyap-sulyap sa gawi namin.

 

Hindi lang naman ang mga kalalakihan kundi pati na din ang mga kababaihan kaya hindi ko alam kung bakit pumuputok ang butchi niya. Simpleng tingin nagagalit kaagad siya? Hindi ba siya sanay sa mga matataong lugar?

 

"Baka naman nagandahan sila sa akin kaya sila tumitingin. Palagi kaya akong muse sa school namin kaya hindi na nakakapagtaka iyun. Baka iniisip nila artista ako kaya ganiyan sila kung umasta." pabiro kong sagot sa kanya para sana gumaan ang atmospera sa pagitan naming dalawa pero lalo lang yata itong nagalit.

 

Naiinis na tumayo ito kaya kaagad na din akong napatayo at hinawakan ito sa kamay.

 

"Saan ka pupunta?" tanong ko. Parang tanga din naman ang mga tauhan niya, tumayo lang ang amo nila, nagsipag tayuan na din silang

lahat. Nakakatakot pa naman ang mga hitsura. Kay lalaking mga tao tapos pare-pareho ang suot nilang uniform. Kulay dark blue na suit at trousers. Black shoes at tindig pa lang mai- intimidate na ang kahit sino.. Tapos hindi din nila matangal-tangal ang mga sun shades nila at never ko din silang nakitang ngumiti.

 

"Irerequest ko sa manager ng restaurant na ito na palabasin lahat ng mga customers nila hangang hindi pa tayo tapos kumain." yamot na sagot nito at akmang hihilahin niya na ang kamay niya na hawak ko pero hindi ko binitiwan. Ginamit ko na din ang isa ko pang kamay para hindi siya makawala sa akin.

 

Ano ba siya...gaano ba siya kayaman para maisip niyang i-request sa restaurant na paalisin ang ibang mga customers. May saltik ba siya? Gagawa pa ba siya ng eksena gayung hindi naman sana kami magtatagal sa lugar na ito. Kakain lang kami eh.

 

"Huwag na! ano ka ba! Sandali lang naman tayo dito eh. Isa pa, may mga batang kumakain oh? Kawawa naman kung pati sila mapalabas mo ng wala sa oras." nakikiusap kong wika sa kanya. Matiim ako nitong tinitigan bago nito sinenyasan ang kanyang mga tauhan na bumalik na sa kanilang mga kinauuupuan na kaagad namang nagsipag-talima.

 

"Dito ka lang. Huwag na huwag mong subukan na umalis sa tabi ko kung ayaw mong makapatay ako ng tao." naiinis nitong wika sa akin at talagang lumipat pa siya ng upo sa tabi ko. Hindi ko talaga siya mainitindihan.

 

Umaasta siya ngayun na parang nobyo or asawa ko na sobrang seloso. Ayaw na ayaw niyang may tumititig na lalaki sa akin? Bakit? Titig lang naman at wala naman sigurong mawawala diba?. Tsaka hindi ko naman siguro kasalanan kung nagandahan sila sa akin diba?

 

 

Chapter 333

 

BEA POV

 

Hindi na nga ako umalis pa sa tabi ni Jaylord hangang sa dumating ang mga pagkain na inorder ko. Ayos lang naman din sa akin dahil pagkain lang naman ang habol ko kaya kami nandito sa restaurant at wala ng iba.

 

"Kaya mo bang ubusin iyan?" narinig ko pang tanong niya sa akin. Maraming pagkain ang nasa harapan ko pero mukhang wala siyang balak na kumain. Nakasandal kasi siya sa kanyang upuan habang nakahalukipkip at hindi niya inaalis ang pagkakatitig niya sa aking mukha.

 

Ang mga tauhan na kasama namin ay nag uumpisa na ding kumain. Talagang dinamihan ko ang inorder ko para sa kanila dahil sa laki ng mga pangangatawan nila alam kong mas malakas silang kumain kumpara sa mga pangkaraniwang tao.

 

"Para sa ating dalawa lahat ng ito.

 

Bakit ayaw mo bang kumain?" tanong ko sa kanya habang inilalagay ko sa kanyang harapan ang isang pingan na naglalaman ng pagkain. Umismid lang ito habang inililibot ang tingin sa paligid.

 

"Hindi ako kumakain ng mga ganiyang klaseng pagkain. Pinagbigyan lang kita kaya ako nandito kaya bilisan mo nang kumain dahil aalis na tayo kaagad." sagot nito sa akin sa naiinip niyang boses. Pigil ko naman ang sarili ko na mapaismid. Baka biglang tupakin at magyayang umalis na eh. Gusto ko pa namang i-enjoy ang mga pagkain na nasa harapan ko.

 

Tsaka anong sabi niya? Hindi siya kumakain ng mga ganitong klaseng pagkain? Bakit saang planeta ba siya galing? Sikat kaya ang past food chain na ito tapos tatangihan niya ang mga isini-serve na mga pagkain?

 

Kahit naman siguro ang mga nakakaangat sa lipunan alam ang

pagkain na ito eh. Bakit siya, ayaw niya. Hayssst, arte talaga!

 

"Ayaw niyo po? Bahala kayo! Kapag magutom kayo huwag niyo akong sisihin ha? Basta niyaya ko kayong kumain." kunwari balewala kong sagot sa kanya at itinoon ko na ang buong attention sa mga pakain na nasa harpaan ko.

 

Sa dami ng pagkain na naorder ko

alam ko din sa sarili ko na hindi ko kayang ubusin ang mga ito. Gagunpaman, susubukan kong tikman lahat. Once in a blue moon lang ako nakakatikim ng mga ganitong klaseng pagkain kaya susulitin ko na talaga at kapag may sobra-iti-take out ko na lang.

 

Masaya sana kung kasama ko ang best friend kong si Nicole. Since wala siya, pipilitin ko na lang na i-enjoy ang mga grasyang nasa harapan ko.

 

Dahil sa gutom kaagad kong nilantakan ang mga pagkain na nasa harapan ko. Saglit kong iwinaglit sa isipan ko na kaharap ko lang ang napakasungit na lalaki sa balat ng lupa. Ayaw ko na din siyang tingnan dahil baka mawalan ako ng gana. Nakasimangot kasi siya noong last ko siyang tinitigan eh. BAka gutom at hind niya lang keri kumain ng pagkain na kinakain ko ngayun.

 

"Give me that burger!" natigil ako sa pagnguya ng bigla itong nagsalita. Wala sa sarilng napatingin ako sa kanya at hindi nakaligtas sa paningin ko ang matiim na pagtitig niya sa akin. Bigla tuloy akong nakaramdam ng pagkaasiwa.

 

Siguro, iniisip niya na masiba ako. Sabagay, nakailang fried chicken na ba ako? Pang-apat na itong hawak-hawak ko.

 

"Burger? Kakain na po kayo?" tanong ko sa kanya sabay inom ng coke float dahil feeling ko may biglang bumara sa aking lalamunan. Bigla ko kasing

naramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko dahil sa mga titig niya.

 

"Yes...mukang sarap na sarap ka sa kinakain mo kaya pahingi ako ng burger." sagot nito. Kaagad naman akong umiling.

 

"Nag iisang burger lang iyan at baon ko iyan mamaya. Kung sinabi mo sana sa akin kanina na gusto mo naman pala hindi ko sana ibinigay lahat sa mga tauhan mo. Mag fried chicken at rice ka na lang para mabusog ka." sagot ko sa kanya sabay turo ng isang pingan na pagkain na nasa harap niya.

 

Naglalaman iyun ng fried chicken at rice kaya padabog niyang dinampot ang kutsara at tinidor.

 

"Fucking spoon and fork! WAla bang mas matibay dito?" inis na inis nitong bigkas nang biglang nabali ang fork ng itusok niya iyun sa friend chicken. Hindi ko na tuloy maiwasan na mapangiwi dahil sa narinig kong lumabas na kataga sa bibig niya. Nagmumura siya sa mga simpleng bagay?

 

"Kamayin mo kasi! Plastic iyan kaya mapuputol talaga iyan!" sagot ko kanya kasabay ng pagtaas ko ng hawak kong fried chicken at direchong isinubo sa bibig ko. Wala lang, gusto ko lang i- demo sa kanya kung paano kumain ng fried chicken na nakakamay.

 

Paano ba kasi kumakain ang mga mayayaman? Sabagay, never ko pa pala nakita kung paano kumakain ang isang Jaylord Montenegro. Baka sosyal at puro stake ang kinakain niya.

 

"Akin na lang kasi iyang lintik ng burger na iyan. Bibilhan kita ng dalawang dosena mamaya para i-take out mo!" yamot na nitong wika sa akin. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Mukhang inis na inis na siya kaya wala akong choice kundi iabot na lang sa kanya ang nag-iisang burger. Baka ito pa ang maging dahailan na pag aaway namin eh.

 

"Sige na nga! Siguraduhin mong papalitan mo iyan ha?" nakalabi kong sagot sa kanya bago ko muling itinoon ang buong attention ko sa pagkain. Wala na akong narinig pa na salita mula sa kanya kaya naman hinayaan ko na lang. lyun nga lang, nang akmang kukunin ko na ang coke float ko wala na iyun sa dati niyang pwesto bagkos hawak-hawak na iyun ni Jaylord at iniinom niya na. HIndi ko maiwasang mapatanga dahil sa ginawa niya.

 

"What?" Naiinis niya pang tanong sa akin. Naiinis ko din itong tinitigan.

 

"Bakit mo ininom ang coke float ko? Akala ko ba ayaw mo!" naiinis kong tanong sa kanya.

 

"Hindi mo naman kasi sinabi na

masarap pala eh. Bagay sa burger kaya akin nalang!" baliwala nitong sagot. Hindi ko alam kung iniinis niya lang ako pero parang ganoon na nga. Nabitin ako sa coke float ko dahil inubos niya na. Wala man lang akong nakitang pag aalinlangan sa kanya habang iniinom niya ang coke float ko gayung nainuman ko na iyun.

 

"Dito ka lang. Ibibili kita ng pang take out mo!" narinig ko pang bigkas nito sabay tayo. Nasundan ko na lang siya ng tingin habang naglalakad siya papuntang counter. Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang kilig na ipinapakita ng ilang mga kababaihan habang nakasunod din kay Jaylord ang kanilang tingin. Halatang nagka-crush sila sa masungit kong hilaw na asawa. Hilaw dahil sa papel lang kami kasal at hindi kami magiging mag asawa sa tunay na buhay.

 

 

Chapter 334

 

BEA POV

 

Hindi ko inalis ang tingin ko kay Jaylord habang umuorder ito ng pagkain. Tindig niya pa lang nangingibabaw na siya sa karamihan. Hindi ko tuloy malaman kung naka- jackpot ba ako sa kanya or hindi.

 

Mabait naman pala at siya pa talaga ang umorder ng pagkain na gusto kong baunin sa byahe namin.

 

Habang nasa harap na siya ng cashier napansin ko na may sinabi siya sa cashier at itinuro pa ako. Hindi ko tuloy maiwasan na mapakunot ang noo ko. Bakit kaya may paturo-turo pa siya?

 

Tatayo na sana ako para lapitan siya dahil sa curiousity ng mapansin ko na naglakad na ito pabalik sa akin.

 

Mukhang tapos na siyang umorder.. Seryoso ang mukha nito hangang sa nakalapit na siya sa akin.

 

"Done?" tanong ko sa kanya. Ginaya ko ang tono ng boses niya noong tinanong niya din ako kanina pagkatapos kong umurder.

 

"Thirty minutes." sagot nito sabay dampi ng palad niya sa ibabaw ng bibig ko. Para naman akong naging tood sa ginawa niya. Sobrang na-shock ako dahil sa simpleng pagdampi ng palad niya sa balat ko feeling ko, libo-libong boltahe ng kuryente ang kumalat sa buo kong pagkatao.

 

"Ang dungis mo na Misis!" wika pa nito sa akin gamit ang seryoso niyang boses. Hindi ko tuloy malaman kung kikiligin ba ako or hindi sa sinabi niya. Misis daw? Misis niya ako at siya naman ang Mister ko! Gosh! Hindi ko tuloy malaman kung ano ang aking irereact. Para kasing may naririnig na akong mga anghel na nagsisipag awitan sa paligid naming dalawa eh. Feeling ko walang ibang tao sa paligid namin kundi kaming dalawa lang.

 

Simpleng salita mula sa kanya kilig to the bones naman ang hatid sa akin.

 

Parang gusto ko na tuloy kwestiyonin ang sarili ko kung nagka-crush na ba ako sa kanya. First time kong makaramdam ng ganito sa isang lalaki at kay Jaylord pa talaga

 

"Hey...hindi ka na nakaimik diyan? Bakit ganiyan ka makatingin? Nagkakagusto ka na ba sa akin?" tanong nito na nagpapukaw sa nananaginip kong diwa. Ilang beses pa akong napakurap at hilaw na ngumiti.

 

"Ha? Ah eh...wala! wala! Ano ulit ang sabi mo?" taranta kong sagot sa kanya. Nakahiya. Ilang minuto ba akong natulala sa harap niya?

 

Kaagad tuloy akong napaiwas ng tingin sa kanya dahil sa kakaibang titig niya sa akin. Hindi ko talaga kayang makipagtitigan sa kanya dahil para akong hinihigop. Para iyung magnet na hindi ko mawari na binabasa yata pati buo kong pagkatao. Basta, kakaibang

feelings na ngayun ko lang naramdaman sa tanang buhay ko.

 

"Sabi ko, ang dungis mo na! Para kang bata kung kumain. May nagkalat na pagkain sa bibig mo kanina kaya ko pinunasan. Sige na...kain ka pa kung gusto mo pa dahil aalis na din tayo maya-maya." sagot nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot para mapagtakpan ang pagkapahiya ko.

 

"Siyempre...anong oras na. Hindi pa ako nakakaligo eh." sagot ko sa kanya habang nakayuko. Pasimple ko pang pinunasan ang bibig ko gamit ang tissue paper. Isang mahinang pagtawa ang narinig ko sa kanya kaya naman nag angat ako ng tingin at direktang tumitig sa kanya.

 

Nakasandal na naman ito sa upuan habang titig na titig sa akin at may naglalarong ngiti sa labi niya. Parang gusto ko tuloy siyang batuhin ng fried chicken. Ano ba ang nangyayari sa taong ito...bakit parang biglang may kakaibang pag uugali siyang gustong ipakita sa akin?

 

"Medyo matagal pa na byahe ang bubunuin natin. Huwag kang mag aalala kahit madungis ka na, ikaw pa rin ang pinaka-magandang babae na nakilala ko. " wika nito habang may ngiting nakaguhit sa kanyang labi. Hindi ko tuloy malaman ang isasagot ko.

 

Ano ba siya...bakit kaya napaka- chessy niya ngayun! Hindi ko tuloy malaman kung swerte ba ako dahil napukaw ko ang attention ng isang Jaylord Montenegro or hindi. Playboy siya at mapaglaro. Baka mamaya mamalayan ko na lang na ako na pala ang nilalaro niya sa ibabaw ng kama.

 

Sa isiping iyun parang gusto ko tuloy batukan ang sarili ko. Kung anu-ano ang naiisip ko eh. Para akong tanga! Hayssst, erase! Erase! Malabo itong naiisip ko! Hindi ako worth it sa attention at affection ng isang Jaylord Montenegro. Bored lang siya kaya ako ang pinagdiskitahan niya.

 

"Tapos ka na bang kumain? Kung tapos na sa kotse na lang natin hintayin ang take out mo. Kanina pa ako naiinis sa lugar na ito." wika nito sa akin at mabilis nang tumayo. Naramaman ko pa ang paghawak nito sa kamay ko para siguro alalayan niya din akong makatayo pero kaagad akong umiling tanda ng pagtanggi.

 

"Teka lang...ngayun na kaagad? Ililigpit ko pa itong sobrang food. Sayang kung iiwan lang natin." sagot ko sa kanya. Marami pang pagkain sa mesa namin na hindi pa nagagalaw at nanghihinayang ako kung iiwan namin.

 

"Hayaan mo na iyan. Ibinili na kita ng baon mo at sobra pa sa iyo iyun hangang sa makarating na tayo ng Manila. Lets go!" wika nito sa akin at halos buhatin niya na ako masunod lang ang gusto niya. Hayssst, hindi ko talaga siya maintindihan. Padalos- dalos ang mga desisyon niya. Kung kanina niya pa sinabi na sa kotse na kami maghihintay nailigpit ko sana ang iba pang mga pagkain na hindi pa nagagalaw. Sayang iyun ha!

 

Wala na akong nagawa pa kundi ang magpatianod na lang. Nagsipagtayuan na din naman ang mga tauhan niya ng mapansin na paalis na din kami.

 

Lahat yata ng customers dito sa restaurant sa amin na nakatingin. Magkahalong reaction ang nakikita ko sa kanila. Iyung iba ay gulat na gulat dahil baka iniisip nila na VIP persons kami. Ang daming mga bodyguards eh. Baka bigla nalang nilang isipin na anak kami ng isang mayamang negosyante or pulitiko.

 

Ganito pala ang feelings kapag may kasama kang sangkatutak na mga bodyguards. Lalong lalo na at nasa tabi ko lang din ang isang kagaya ni Jaylord. Artistahin na at feeling ko mayaman talaga siya. Kaya niya kasing mag hire ng sangkatutak na mga tauhan. Ano kaya ang negosyo niya sa Manila?

 

Sa kakalipad ng isipan ko hindi ko na namalayan pa na nakarating na pala kami ng parking area. Kaagad na ako nitong pinapasok sa loob ng kotse na para bang ingat na ingat siya na may ibang taong makakita sa akin. Feeling ko tuloy ang pangit-pangit ko na at hindi niya ako kayang ipagmalaki sa iba na kasama niya ako. Hayssst! Hirap ispelingin ng mga kagaya ni Jaylord.

 

Kaagad na din naman siyang sumakay ng kotse na mapansin niya na maayos na akong nakaupo. Katulad kanina,

magkatabi pa rin kami dito sa likurang bahagi.

 

Chapter 335

 

BEA POV

 

"Mga ilang oras pa ba bago tayo makarating ng Manila?" hindi ko na maiwasang tanong sa kanya. Nakakabagot din pala ang ganito. SAbagay, first time kong bumyahe ng matagal kaya alam kong mabo-bored talaga ako nito.

 

"Six hours pa!" sagot nito sa akin. Wala sa sariling napaharap ako sa kanya.

 

"Six hours? Ang tagal pa! Six hours

 

tapos wala akong gagawin kundi ang maupo lang. Hayssst, ang saklap!"

 

sagot ko sabay sandal sa malambot na upuan.

 

"Maglibang ka na lang. Mag cellphone ka or kung hindi kaya matulog ka. May dadaanan tayo kaya baka gabi na tayo makakarating ng Manila." baliwalang sagot nito sa akin. Wala akong choice kundi ang tumingin sa labas ng bintana ng sasakyan. Ang tagal pa pala! Ibig sabihin matagal ko pa siyang makakasama dito sa loob ng kotse. Nag aalala tuloy ako, baka kasi mahawa ako sa kasungitan niya eh.

 

"Pahiram ng cellphone." hindi ko maiwasang sagot sa kanya. Gulat itong napatitig sa akin.

 

"Wala akong cellphone kaya pahiramin mo ako." giit ko sa kanya. Kunot noo akong tinitigan.

 

"Wala kang cellphone? Saang planeta ka ba galing at bakit ikaw lang yata ang taong nakilala ko na walang cellphone? " tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot.

 

Dalawa lang naman sana ang pagpipiliian niya...papahiramin niya lang ako ng cellphone niya or hindi pero ang dami niya pang sinabi! Kasalanan ko ba kung lumaki akong mahirap at walang kakayahan si Nanay Martha na ibili ako ng cellphone? Nakakagamit lang ako noon kapag pinapahiram ako ni Nicole. May social media account ako pero bihira ko lang mabuksan dahil wala nga akong sariling cellphone.

 

"Here!" sagot nito sa akin sabay abot sa akin ng cellphone niya. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti dahil sa tuwa.

 

Excited kong inabot sa kanya ang kanyang cellphone at sinipat ng tingin. Mabait naman pala eh. Nagpapahiram siya ng personal na gamit niya. Tsaka ang ganda pala ng cellphone niya. Halatang mamahalin

 

"Thank you! Ang bait mo talaga!" ngiting ngiti kong sagot sa kanya. Hindi na ito sumagot pa bagkos sumandal na lang ito at ipinikit ang mga mata. Parang ayaw niya akong makausap kaya hinayaan ko na lang.

 

Wala siyang f******k app kaya nagd* *****d pa ako. Sigurado ako na wala siyang social media account liban yata sa twitter. Boring ang cellphone niya dahil halos walang naka d******d na mga app. May youtube naman pero mas interesado ako sa f******k.

 

Mabilis lang ang ginawa kong pagdownload ng f******k dahil malakas yata ang internet niya. Kaagad akong nag-log in dahil memorize ko naman ang user id ko tsaka password. Hindi ko maiwasang mapangiti ng kaagad na may nag pop up ang message na galing sa best frirend kong si Nicole.

 

May offline message ito at tinantanong niya kung kumusta na daw ako. Nag aalala daw siya sa kalagayan ko kaya kaagad ko itong nireply na ayos lang ako. Hindi na siya sumagot kasi hindi

siya online kaya ang ginawa ko nag selfie ako at nagpalit ng profile picture.

 

Dahil nasa cellphone ang buo kong attention hindi ko na namalayan pa ang dahan-dahan na pag usad ng sasakyan namin. Hindi na din naman ako inisturbo pa ni Jaylord. Mukhang natutulog na siya dahil nakapikit ang kanyang mga mata kapag napapatingin ako sa kanya.

 

Tutok ang mga mata ko sa cellphone niya nang makaramdam ako ng pagkaantok. Nakakapagod din pala. Tsaka sumasakit ang ulo ko kaya nagpasya akong sumandal muna ng upuan at pumikit. Ilang saglit din akong nanatili sa ganoong posisyon hangang sa hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako.

 

Muli akong nagising na nasa loob pa rin ako ng sasakayan. Iyun nga lang nakahinto na kami kaya kaagad akong napaupo ng tuwid at tumingin sa labas ng bintana. Nakahinto na talaga kami at nandito kami sa isang malawak na bakuran. Yes..malawak na bakuran dahil mula sa kinauupuan ko, napansin ko ang isang malaking bahay. Napapaligiran iyun ng maliwanag na ilaw kaya sobrang ganda niyang tingnan kahit gabi na.

 

"Sa wakas nagising ka din!" hindi ko maiwasang mapaigtad ng marinig ko ang boses ni Jaylord. Nasa tabi ko pa rin sya at kahit na madilim dito sa loob ng kotse alam kong nakatitig siya sa akin.

 

"Nasaan na tayo?" tanong ko.

 

"House!" sagot nito sabay bukas ng pintuan ng koste. Nakaandar pa rin ang makina ng sasakyan kaya hindi mainit dito sa loob. Hindi ko tuloy malaman kung ilang oras akong nakatulog.

 

"Bumaba ka na diyan para makapag- pahinga ka ng maayos." muling wika nito sa akin. Nakabukas na din ang pintuan sa gawi ko kaya kaagad na din akong bumaba.

 

"Nasaan na iyung mga take out food natin?" tanong ko sa kanya. Natigilan naman ito at tulalang tumitig sa akin.

 

Sabagay, sino ba naman ang hindi magugulat gayung kakagising ko lang iyung take out food ang kaagad na hinanap ko.

 

"Kinain na ng mga tauhan ko. Hindi na daw kasi masarap kapag malamig na kaya pinaubos ko na sa kanila.." baliwalang sagot nito at nagpatiuna ng naglakad. Kaagad akong napasunod sa

kanya.

 

"Ano ngayun ang kakainin ko? Hayssst! Ayos lang naman kahit malamig na. Bakit kasi hindi mo ako ginising?" Parang bata na reklamo ko sa kanya. Nakakagutom kaya ang byahe namin tapos pinamigay niya lang ang pagkain ko? Nakakainis naman itong si Jaylord

 

Sa kakadaldal ko hindi ko pala napansin na huminto ito sa paglalakad at biglang humarap sa akin. Huli na ng mapansin ko iyun kaya nabanga ako sa kanya at kung hindi niya ako nahawakan sa baywang baka bumagsak pa ako sa sahig.

 

"Hey careful Misis!'" narinig ko pang bigkas nito gamit na naman ang kanyang paos na boses. Para namang napapaso akong biglang lumayo sa kanya.

 

"Bakit ba kasi bigla ka nalang huminto sa paglalakad? Buti na lang hindi ako natumba kung hindi kasalanan mo talaga!" paninisi ko sa kanya kahit na ang totoo gusto kong batukan ang sarili ko dahil sa katangahan ko.

 

 

 

Chapter 336

 

BEA POV

 

Tsaka ano ulit iyung nahagip ng pandinig ko? Misis daw? Tinawag niya na naman akong Misis? Shocks..... nakakatakot! Baka sa kakatawag niyang Misis sa akin bigla niya na lang akong anakan.

 

Ang tanong kaya ko ba talagang makipag chukchakan sa kanya magampanan ko lang ang pagiging Misis ko sa kanya? Hindi ko siguro kaya. lisipin ko pa lang na gagawin niya sa akin ang ginawa niya sa mga babaeng nakaniig niya para na akong mamamatay sa takot.

 

"Sumunod ka sa akin. Kumain ka muna ng dinner bago ka magpahinga." muling wika nito at mabilis na akong tinalikuran. Wala naman akong choice kundi ang kaagad na sumunod sa kanya.

 

Kakaain daw eh at kapag mga ganiyang usapan sino ba naman ako para mag inarte.

 

Habang nakasunod ako kay Jaylord hindi ko maiwasang humanga sa mga nadadaanan namin. Sobrang lawak ng paligid. Kung maganda ang mansion ng mga Montenegro, mas maganda yata itong bahay na ito. Kay Jaylord kaya ito? Kung ganoon, ang yaman niya pala para magkaroon ng ganito kagarang bahay. Mga nakadisplay pa lang, halatang mamahalin na.

 

Tsaka ang hagdan...gosh! Kumikinang na kulay ginto. Bigla tuloy akong kinain ng curiousity at hindi ko na namalayan pa na napahinto na pala ako sa paglalakad. Amaze na amaze ako sa kakatitig sa hagdan at hindi ko na nga namalayan pa na huminto na din pala sa paglalakad si Jaylord at tumitig sa akin.

 

"Bea....ano na! Kakain ka ba or tatanga ka na lang diyan?" saglit pa akong napakurap ng marinig ko ang boses nito. Tulala akong napatitig sa kanya bago nagsalita.

 

"Sigurado ka bang bahay mo ito? Kung ganoon gaano ka ba kayaman? Totoong ginto ba iyang hagdan mo or pintura lang?" hindi ko maiwasang tanong. Nagulat na lang ako dahil mabilis itong naglakad palapit sa akin sabay pisil ng ilong ko.

 

"Gutom lang iyan Misis! Halika na! Kung anu-ano ang nakikita mo eh. Ikain mo muna iyan para naman mahimasmasan ka!" sagot nito sa akin kasabay ng paghawak niya sa kamay ko. Hinila niya ako palayo sa hagdan kaya hindi ko na naman maiwasan na mapasimangot.

 

Hindi niya naman kasi sinagot ang tanong ko. Gutom daw...eh ayos pa naman ako. Hindi pa naman ako nakakaramdam ng gutom pero kung sakaling may pagkain, kakain ako. Wala sa bokabularyo ko ang tumanggi sa grasya.

 

Isa pa...palagay na ang loob ko kay Jaylord. Kahapon ko lang siya nakakasama pero ang bilis nahulog ng loob ko sa kanya.. Hindi naman pala siya ganoon kasama kagaya ng iniisip ko. Hindi din siya nagagalit sa akin kahit na sumagot sagot ako sa kanya. Isa pa, nakita ko din kung paano niya ako ipagtangol sa mga kadugo niya.

 

Ibig lang sabihin talaga nito, hindi ko siya dapat katakutan at parang gusto ko na siyang ituring bilang saviour ko. Siya kaya ang gumawa ng paraan para masulusyunan lahat ng problema ko. Nang dahil sa kanya nabigyan ko ng maayos na libing si Nanay Martha.

 

Naramdaman ko na lang na pumasok kami sa isa pang pintuan. Pagkapasok ko pa lang kaagad na sumalubong sa

pang amoy ko ang mabangong aroma na galing sa pagkain na nakahain sa mesa. Yes..iyun talaga ang una kong napansin. Ni hindi ko na nga halos narinig ang pagbati ng tatlong kasambahay na nadatnan namin dito sa loob ng dining area. Tuluyan ng kinuha ng mga masasarap na pagkain na nakahain sa mesa ang buo kong attention.

 

"Wow...ang dami! Ang bango." sambit ko. Isang mahinang pagtawa ang muli kong narinig kay Jaylord kaya napatingala ako sa kanya.

 

"Laway mo Misis, baka humalo sa pagkain. Nakakadiri pa naman iyan. Kaninang umaga ka pa walang toothbrush." bakas ang panunudyo sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasang na muling mapasimangot.

 

"May mga bisita ka pa bang dadating? Pwede bang mauna na akong kumain?"

imbes na bigyang pansin ang pang aasar niya sa akin pinalagpas ko na lang muna. Baka biglang magbago ang isip niya kapag patulan ko pa siya eh. Baka mamaya hindi niya ako pakakainin. Mukhang ang sasarap pa naman ng nakahain at sayang naman kung hindi ko matikman.

 

"Sure..pwede ka nang kumain. Pinahanda ko talaga para sa iyo ang mga iyan. Sige....na sit down at umpisahan mo na!" nakangiti nitong sagot. Akmang hihilahin ko na sana ang upuan ng mapansin ko ang paglapit ng isang naka-uniform na babae. Kung hindi ako nagkakamali isa ito sa mga kasambahay. Nakaka- amaze lang dahil naka-uniform siya. Ipinaghila niya ako ng upuan kaya hindi ko maiwasang mapangiti.

 

"Wow, ang bait niyo naman po! Hindi na sana kayo nag abala." sagot ko at kaagad na akong naupo. Naramdaman ko din ang pag upo ni Jaylord sa tabi ko.

 

"Ano ang gusto mong unahin?" tanong nito sa akin.

 

"hmmm, Alin ba diyan ang masarap? "tanong ko. Siya na mismo ang naglagay ng mga pagkain sa pingan ko na siyang kaagad ko namang ikinatuwa. Sabi ko na nga ba eh... mabait talaga si Jaylord. Naging magana tuloy ang mga sumunod na sandali sa akin. Siyempre hindi ako tumayo hangat hindi ako nakaramdam ng kabusugan. Katakawan na sa kung katakawan pero masarap kumain kapag may peace of mind.

 

"Manang, join na po kayo sa amin. Maraming food oh?" hindi ko pa miwasang pagyayaya sa tatlong kasambahay na kanina ko pa napansin na nakatayo sa isang sulok. Nakayuko lang sila at nang marinig nila ang pagyayaya ko nagkatinginan pa ang tatlo at sabay-sabay na umiling.

 

Nagtataka man pero hindi na ulit ako nagsalita pa. Para kasing natatakot sila eh. Ah, baka nahihiya lang...

 

Pagkatapos kumain sabay na kaming umakyat ni Jaylord sa gintong hagdanan. Iniwanan na namin ang mga kasambahay na nagliligpit sa mga pinagkainan namin. Tutulong sana ako pero pagod na pala ako. Bukas na lang siguro.

 

"Dito ang kwarto mo, doon naman ako sa kabila. Kapag may kailangan ka, huwag kang mahiya na katukin ako. Understand?" wika nito sa akin habang nakatayo kami sa isang nakasarang pintuan. Kaagad naman akong tumango.

 

"Simula ngayung araw....ito na ang kwarto ko? Wow, ang galing! Ibig sabihin, aampunin niyo na po talaga ako?" hindi ko maiwasang tanong. Kung dito ako titira, alam kong mag ienjoy ako. Sa laki ng bahay, marami akong maiikutan. Swerte pa rin talaga ako dahil sa kabila ng mga nangyari sa buhay ko may tao pa rin na handang tumutulong sa akin.

 

"Isipin mo ang gusto mong isipin pero huwag mong iwaglit sa isipan mo na asawa kita kaya ka nandito sa tabi ko." sagot nito sa akin at mabilis na akong tinalikuran. Nagtataka naman akong nasundan na lang siya ng tingin. Ano daw? Asawa? ahhh oo nga pala... may pinirmahan pala akong marriage contract kaya mag asawa pala kami...

 

Chapter 337

 

BEA POV

 

Pagkapasok ko sa loob ng kwarto hindi ko maiwasang mapangiti ng mapansin ko kung gaano kaganda iyun. Kulay pink ang buong paligid. Mula kurtina hangang kama pati na din ang malambot na sahig. Yes..mas malambot ang sahig dahil sa makapal ng carpet kumpara sa hinihingaan kong papag sa maliit naming bahay ni

 

Nanay Martha.

 

Dahan-dahan pa akong naglakad patungong kama at sinalat iyun. Lalong lumawak ang pagkakangiti ko ng mapansin ko kung gaano kalambot iyun. Hindi pa nga ako nakontento at pumatong pa ako at tumalon talon at ng mapagod patihaya akong nahiga ng kama habang hindi inaalis ang pagkakangiti sa labi ko.

 

"This is life! Ganito pala ang feeling ng isang mayaman. Lahat ng nasa paligid, magaganda! Hyasst, kailangan ko sigurong magpakabait kay Jaylord para ma-enjoy ko ang ganitong buhay.

 

Nanatili pa ako ng ilang saglit habang nakahiga sa kama habang nagmumuni- muni hangang sa makaramdam ako ng antok. Mabilis akong bumangon ng kama habang inililibot ang tingin sa paligid. Kailangan ko munang maglinis ng katawan bago ako matulog. Maghapon akong nasa byahe at feeling ko nanlalagkit na ang buo kong katawan.

 

Mabilis akong naglakad sa isang nakasaradong pintuan. Binuksan ko iyun at hindi ko maiwasang mapangiti ng kaagad na tumampad sa paningin ko ang isang walk in closet. Excited akong pumasok sa loob at lalo akong nakaramdam ng tuwa ng mapansin ko na may mga damit na naka-hanger.

 

yes...mga damit at feeling ko kasya sa akin. Hindi na ako nagpatumpik- tumpik pa. Humugot ako ng isang ternong blouse at pajama at mabilis na lumabas ng kwarto. Wala akong pamalit dahil iyung paper bag na naglalaman ng damit na ibinigay sa akin kagabi ni Jaylord hindi ko na alam kung nasaan na. Tatanungin ko na lang bukas si Jaylord.

 

Binuksan ko ang isa pang pintuan at laking pasasalamat ko dahil ito na nga ang banyo. Mabilis akong pumasok sa loob at hinubad lahat ng saplot ko sa katawan. Tama si Jaylord, mukha na akong dugyutin dahil kagabi pa itong suot-suot ko. Ibig sabihin halos bente kwatro oras na itong suot-suot ko. Hindi lang ako sure pero feeling ko nangangamoy na ako.

 

Marunong naman akong gumamit ng shower kaya kaagad kong binuksan iyun. Bukas ko na lang iikutin itong malaking banyo. Balak ko din gamitin itong bathtub sa mga susunod na araw. SA ngayun, tamang shower na muna at linis ng katawan.

 

Ginamit ko ang mga pwedeng gamitin dito sa loob ng banyo. Mula shampoo., body wash sabon at kung anu-ano pa. May pansabon pa nga sa mukha eh. As in kumpleto at feeling ko nga pinaghandaan din ni Jaylord ang pagdating ko sa bahay na ito. Swak kasi talaga sa akin ang mga gamit na naririto eh.

 

Halos thirty minutes din akong naligo. Kinuskos ko ang mga libag ko sa katawan. At nang matapos na, mabilis kong pinatuyo ang katawan ko gamit ang napakabangong kulay puting towel.

 

Pinatuyo ko ang aking buhok gamit ang nakita kong hair dryer. Buti na lang talaga at hindi ako tatanga-tanga sa mga ganitong klaseng gamit.

 

Sa kwarto na din ako nagbihis ng damit pantulog. Sakto lang sa akin ang damit pantulog na nakuha ko sa loob ng walk in closet kaya alam kong maging kumportable ako buong gabi. Halos alas dose na ng hating gabi ako natapos at nahiga ng kama at mabilis din naman akong nakatulog pagkasayad pa lang ng likod ko sa malambot na kama.

 

Nagising ako kinabukasan sa mahinang tunog ng alarm clock sa bedside table ko. Hindi pa sana ako babangon pero nang bumuluga sa mga mata ko ang magarbong kwarto dali- dali akong bumaba ng kama. Pilit ko pang isinisiksik sa isipan ko kung nasaan ako pero nang ma-realized ko na wala na pala ako bahay ni Nanay Martha hindi ko maiwasang mapangiti ng malungkot.

 

Oo nga pala. Nasa poder na ako ni

Jaylord Montenegro at nandito na ako sa Manila. Malayo na ako sa lugar kung saan ako unang nagkaisip. Wala na si Nanay. Ang itinuring kong ina na sa mahabang panahon itinago niya sa akin ang tunay kong pagkatao.

 

Halos pumatak na naman ang luha sa aking mga mata habang kinakapa ko ang suot kong kwentas. Ito na lang ang nag iisang meron ako para mahanap ko ang tunay kong mga magulang. Kung sino man sila, sana magkrus na ang landas namin. Gusto kong magkaroon ng kumpletong pagkakakilanlan. Gusto kong malaman kung sino ba talaga ako? Kung sino ang pamilya ko.

 

Panigurado ako na Brianna ang pangalan ko dahil iyun ang nakaukit sa pendant ng kwnetas. Kung ano ang tunay kong apleyedo iyun ang dapat kong alamin. Dapat kasi, kumpletong pangalan ang inilagay nila eh...para hindi sana ako mahirapan na hanapin sila....

 

Hindi ko na namalayan pa ang paglandas ng luha aking mga mata. Akala ko ayos na ako...pero nagkakamali ako. Masakit pa rin pala ang katotohanan na heto ako ngayun, hindi malaman kung anong kinabukasan ang naghihintay sa akin sa mga kamay ni Jaylord.

 

Ilang saglit din akong nagmumunit- muni. Pinilit kong maging kalmado kasabay ng pagpunas ko sa sarili kong luha. Hindi ako dapat umiyak... sa ngayun kailangan kong i-enjoy ang buhay sa bahay na ito. Alam kong hindi ako pababayaan ni Jaylord. Mabait siya at patuloy akong aasa na hindi ako mapapahamak sa mga kamay niya.

 

Ginawa ko ang morning routine ko bago nagpasyang lumabas ng kwarto. Hindi na din ako nag abala pa na magpalit ng damit. Kumakalam na naman ang sikmura ko. Naghahanap na naman ng makakain.

 

"Manang, si Jaylord po?" kaagad na tanong ko sa isa sa mga kasambahay na nabungaran ko. Abala ito sa pagpapakintab ng sahig. Saglit din itong natigilan ng marinig ang boses ko at dali-daling tumayo sabay yuko.,

 

"Nasa garden po Mam." sagot nito. Kaagad naman akong tumango at naglakad pababa ng hagdan.

 

Direcho ako sa labas ng bahay at habang inililibot ko ang tingin sa paligid, isang mahinang hagikhik ang narinig ko. Dali-dali akong naglakad patungo doon at hindi na ako nagulat pa ng kaagad na bumulaga sa mga mata ko ang isang seksing babae. Naka- de kwatro ito habang hindi inaalis ang mga mata kay Jaylord na noon ay tagaktak ang pawis dahli sa kanyang morning exercise.

 

 

 

 

Chapter 338

 

BEA POV

 

Kahit saan pala talaga magpunta itong si Jaylord may nakasunod sa kanyang kulasisi. Hindi na ako nagtataka pa kung balang araw, malaman ko na lang na nagkalat na ang lahi nito. Ang hindi ko maintindihan sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya ako pa talaga ang naisip niyang bigyan ng marriage proposal.

 

Kailangan niya pang gumastos para lang mapapayag ako gayung marami naman palang mga babaeng nakapaligid sa kanya. Or baka naman ayaw niya lang ng commitment dahil alam niya sa sarili niya na hindi ko siya papatulan. Na hindi ako magkakandarapa at basta na lang bubukaka mapansin niya lang.

 

"Mam, nakaready na po ang pagkain  niyo sa dining area." napakislot pa ako sa gulat ng may biglang nagsalita sa tagiliran ko. Abala kasi ang mga mata ko sa kakatitig sa babaeng halos ipakita na ang kanyang panty kay Jaylord mapansin lang siya. Para siyang kiti- kiti na ewan.

 

"Nakakagulat ka naman Manang. Bakit bigla ka nalang sumusulpot na parang kabute?" hindi ko maiwasang bigkas. Kaagad napayuko si Manang at humingi ng dispensa.

 

"Naku, patawad po Mam kung nagulat ko po kayo." bakas ang kaba sa boses niya habang sinasabi ang katagang iyun kaya hindi ko maiwasang matawa.

 

"Ano ka ba Manang. Hindi mo naman kailangang matakot sa akin eh. Hindi po ako nangangain ng tao. Relax po!" natatawa kong sagot sa kanya at tinapik pa ito sa may braso. Natigilan  naman ito at nahihiyang tumitig sa akin.

 

"Naku Mam, pasensya na po. Mahigpit na ipinagbabawal kasi ni Sir ang makipag usap sa mga bisita niya." nahihiya nitong sagot.

 

"Talaga po? Sabihin niyo nga Manang, masama po ba talaga ang ugali niya?" halos pabuong ko na ding tanong sa kanya. Napapatingin pa si Manang sa paligid bago ito dahan- dahan na tumngo.

 

"Sobra Mam! Tsaka sa dami ng mga babaeng dinala ni Sir dito, kayo pa lang po ang pinaakyat niya sa second floor." pabulong na sagot nito. Hindi ko namna maiwasan na magulat.

 

"Ako pa lang? Ibig niyo po bang sabihin Manang special ako?" sagot ko. Dahan-dahan naman itong tumango.

 

"Oo naman Mam. Kilala mo po ba

kung sino iyang babaeng nasa harapan ngayun ni Sir? Si Butter po iyan! Anak ng mga Sebastian. Diyan lang iyan nakatira sa katapat na bahay. Walang ginawa ang babaeng iyan kundi ang maghabol kay Sir Jaylord. Hindi naman siya pinapatulan. Nagmumukha na nga siyang chipipay sa mga ginagawa niya eh." tsismis ni Manang sa akin. Lalo naman nitong nakuha ang attention ko. Sumulyap pa ako saglit sa gawi nila Jaylord bago ko siya hinila papasok ng bahay.

 

Masarap kumain ng agahan kapag may ka-tsismisan kaya parang pasok si Manang sa criteria ko. Malaki ang bahay na ito at kailangan ko talaga ng may makakausap.

 

Hawak-hawak ko pa rin si Manang hangang sa makapasok na kami ng dining area. Nagtatakang napapasunod na nga lang ng tingin sa amin ng ilan sa mga kasambahay na nakakasalubong namin pero wala akong pakialam. Ang gusto ko lang sa mga sandaling ito ay malagyan ng laman ang sikmura ko habang may nakakausap.

 

Total busy si Jaylord sa kanyang bisitang kulasisi, magbibisi-bisihan na lang din muna ako. Pagkatingin ko sa dining table, kaagad na naagaw ang attention ko sa pagkaing nakapatong sa mesa.

 

Cookies at halatang masarap kaya kaagad akong kumuha ng isa. Nagtanong pa ako kay Manang kung may kape ba sila at nang sinabi niya na meron daw kaagad na din akong nagpa - templa. Habang hinihintay ko ang kape, nilalantakan ko na ang cookies. Pasok talaga kasi sa panlasa ko eh. Lasang mayaman kaya masarap.

 

"Mam, heto na po ang kape niyo...teka lang po, kinain niyo po ang cookies?" gulat na wika ni Manang habang inilalapag nito ang kape sa harap ko. Nagpasalamat naman ako sa kanya tsaka tumango.

 

"OPo...ang sarap nga po eh. Saan niyo po ba binili iyun Manang?" sagot ko habang hinahalo-halo ko pa ang kape ko. Papalamigin ko lang ng kaunti bago ko iinumin. Baka mapaso ako eh.

 

"Halaka Mam. Pasalubong po iyan ni Mam Butter para kay Sir. Kabilin- bilinan niya pa naman kanina na walang ibang pwedeng kumain niyan kundi si Sir lang." kinakabahang sagot ni Manang. Hindi ko naman maiwasan na mapanganga dahil sa sinabi niya.

 

"PO? Bakit hind niyo kaagad sinabi? Tsaka anim na piraso lang naman iyun? Ang damot naman ng Butter na iyan...nagbigay na nga lang kakarampot pa. Hindi nga ako nabusog eh." nakaismid kong sagot. Hindi nakasagot si Manang. Tulala lang itong nakatitig sa akin pero halata sa kanyang mukha na kinakabahan siya.

 

"Wala na eh. Nakain ko na. Dont worry Manang ako ang bahalang magsabi kay Jaylord na kinain ko na. Hindi naman siguro siya magagalit diba?" parang gusto ko na din kabahan habang sinasabi ko ang katagang iyun. Hindi din ako sure kung matutuwa ba or magagalit sa akin si Jaylord dahil kinain ko ang cookies na pasalubong sa kanya ng admirer niya.

 

Hayssst, bakit ba kasi sa dinami-dami ng pagkain na nandito sa mesa iyung cookies pa talaga ang napagdiskitahan ko. First day ko sa mala-palasyong bahay na ito pero mukhang cookies pa yata ang dahilan para ma-ligwak ako.

 

Imbes na marami pa akong itanong kay Manang nakalimutan ko na tuloy. Sino ba naman kasi ang hindi kakabahan gayung feeling ko nakagawa ako ng isang malaking pagkakamali. Kung pwede nga lang hugutin ko sa bituka ko ang cookies ginawa ko na sana. Kainis...promise mag iingat na talaga ako sa susunod. Hindi pala lahat ng pagkain na nakikita sa mesa pwedeng kainin.

 

"Mam, paano iyan...paano kung hahanapin ng Butter na iyan ang cookies. Kadalasan pa naman-- hindi na natuloy pa ni Manang ang sasabihin niya ng sabay kaming nakarinig ng mga yabag na paparating. Mabilis na umalis si Manang sa harapan ko at pumwesto sa may sulok na bahagi ng dining area. Para naman akong biglang na-istatwa. Hindi ako makakilos sa kinauupuan ko dahil sa matinding kaba.

 

Lintik kasi na cookies na iyan eh... pahamak! Hindi na talaga ako kakain ng cookies na iyan habang buhay.. promise!

 

Habang palapit nang palapit ang mga yabag, parang gusto ko namang maglaho sa aking kinauupuan. Hangang sa naramdaman ko na lang ang pagdantay ng kamay ng kung sino sa balikat ko. Gulat akong napatingala at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang pawis na pawis na si Jaylord. Nakangiti ito sa akin kasabay ng mabilisang pagdampi ng labi niya sa labi ko. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko dahil sa gulat.

 

Patawarin ako ng mga ninuno ko. Kahit dampi lang pero first kiss ko iyun! Bakit dito pa? Sa dining area pa talaga tapos sa harap pa ng babaeng nanlilisik ang mga mata habang nakatitig sa akin.

 

Kulang nalang patayin niya ako sa mga titig niya eh!

 

 

Chapter 339

 

BEA POV

 

"Gising na pala ang Sweetheart ko! Kumusta ang tulog mo? Isasama sana kita sa exercise ko kaya lang naisip ko na baka napagod ka masyado kagabi eh. Good Morning Sweetheart!" nakangiting wika ni Jaylord sa akin.

 

Hindi ako nakaimik. Hangang ngayun pilit pa ring pinu-proseso ng utak ko ang mga nangyari. Hindi ko ito inaasahan. Ang aga-aga tapos ito na kaagad ang sasalubong sa akin?

 

"Asawa? Kailan ka pa nag-asawa?" nagising lang ako sa katotohanan nang marinig ko ang halos pasigaw na tanong ng babaeng ipinaglihi yata sama ng loob dahil kulang nalang saksakin ako sa paraan ng pagkakatitig niya sa akin. Sa sobrang kaba na nararamdaman ko wala sa sariling napainom ako ng kape at kaagad ko ding nailuwa dahil sobrang init pala. Ginawa ko ba namang tubig ang kape eh...iyun tuloy, napaso ang dila ko.

 

"Hey...careful Sweetheart! Si Butter lang iyan...huwag kang magselos sa kanya dahil malapit talaga siya sa akin. Kapitbahay lang natin ang mga magulang niya kaya sana maging kaibigan mo din siya." narinig kong muling wika ni Jaylord. Hindi ko na tuloy mapigilan ang titigan ito ng masama.

 

Ano ba ang pinagsasabi niya? Wala ito sa usapan namin ah? Hindi tuloy ako ready. Dont tell me na ako ang ipapain niya sa malditang babaeng ito? Ang tanong, kaya ba ng powers ko ang kamalditahan nito eh ngayun pa lang kita ko na sa kanyang mga mata na hindi niya talaga matangap na nag asawa na pala si Jaylord.

 

"Jay, what is this? Nag-asawa ka na?

 

Kailan pa? Bakit hindi ko yata alam ito... paano na ako?" muling tanong ng babaeng nagngangalang Butter. Sa pagkakataon na ito, basag na ang kanyang boses at namumula na na ang kanyang mga mata. Palatandaan na nagpipigil na itong maiyak.

 

"Butter, please! Ano ba ang pinagsasabi mo? Anong paano ka? Hindi kita maintindihan."

nagmamaang-maangang sagot naman ni Jaylord kay Butter. Tumitig pa sa akin si Jaylord sabay kindat. Hindi ko naman maintindihan ang ibig niyang sabihin kaya pinanlakihan ko siya ng mga mata.

 

liwas sana ako ng mapansin ko na bumaba ang mukha niya sa mukha ko pero maling akala pala. May gusto pala siyang sabihin sa akin.

 

"Misis, sumakay ka na kasi. Ipakita mo sa kanya na asawa mo ako at ayaw mong may ibang babaeng aali-aligid sa akin." bulong nito sabay kagat niya sa tainga ko. Hindi ko naman maiwasan na mapakislot kasabay ng pigil na paghagikhik dahil talaga namang nakiliti ako sa ginawa niya sa akin. GAlit na galit namang tumitig sa akin si Butter at kung wala lang siguro si Jaylord baka kanina pa ako sinugod at sinabunutan.

 

"Sweetheart sino siya? Bakit ang aga- aga may bisita ka na kaagad?" pinilit kong lakipan ng paglalambing ang boses ko habang sinasabi ang katagang iyun. Naramdaman ko pa ang paghapit ni Jaylord sa aking baiwang gamit matigas niyang braso. Kikiligin na sana ako pero kaagad na naudlot dahil pumalahaw ng iyak si Butter sa harap namin.

 

"Jay...ang sama-sama mo! Bakit nagawa mo ito sa akin? Bakit mo ako pinaasa?" parang batang sigaw nito habang tuloy-tuloy na ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Hindi ko tuloy maiwasan na mag aalala. Patay na patay talaga siguro ang babaeng ito kay Jaylord dahil nagawa niyang umiyak kahit na may ibang tao.

 

"Butter, hindi kita pinaasa. Nagkataon lang talaga na parang nakababatang kapatid na ang tingin ko sa iyo. Hindi pwedeng maging tayo dahil pag aari na ng ibang babae ang puso ko." sagot ni Jaylord na nagpangiwi sa akin.

 

Walang awa. Direct to the point.

 

"Pero mahal kita Jaylord! Mahal na mahal kita! Ano ba ang kulang sa akin? Bakit hindi mo ako kayang mahalin? Mas maganda naman ako sa kanya ah? "parang batang sigaw ni Butter at talagang dinuro pa ako. Mas maganda daw siya sa akin? Saan banda?

 

Well, aminado naman ako na

maganda nga siya. Halatang anak mayaman at sobrang kinis ng kutis. Parang artistahin. Hindi ko lang maintindihan itong si Jaylord...sa sobrang pagiging babaero nito mukhang si Butter lang ang ayaw niyang patulan. Bakit kaya? Ah bakit ayaw niya ng babaeng kasing yaman niya. Kapitbahay lang din pala niya so ibig sabihin, may sinabi din sa buhay.

 

"Miss Butter, uwi na po kayo..baka hinahanap na kayo ng mga magulang mo. Ang aga-aga pa oh tapos nangangapit-bahay na kaagad kayo. Hindi po magandang tingnan." sabat ko naman. Wala lang...gusto ko sana siyang bigyan ng payo kaya lang parang mata-pobre eh. Isa pa, ilang beses ko din siyang nahuli na palihim akong iniirapan kahit na umiiyak na siya.

 

"Shut up! Hindi ikaw ang kinakausap ko! Hindi ako papayag na ikaw ang pipiliin ni Jaylord! Maaring kasal na kayo pero hindi pa rin ako titigil hangat hindi siya maging akin!" galit na singhal sa akin nito. Walang hiyang babae. Harap-harapan talaga! Siguro, spoiled brat ito! Kulang sa disiplina ng mga magulang.

 

"Butter, enough! Umalis ka na! Hindi porket hinahayaan kitang pumasok dito sa bahay malaya mo nang sigaw- sigawan ang asawa ko! Wala ng magandang patutunguhan ang pag uusap na ito kaya umalis ka na!"

 

Seryosong sabat naman ni Jaylord.

 

Natigilan naman si Butter habang patuloy ito sa pagluha at akmang hahawak pa sana kay Jaylord pero mabilis naman itong nakaiwas.

 

Matalim na sinulyapan muna ako ni Butter bago padabog na lumabas ng dining area.

 

 

 

Chapter 340

 

BEA POV

 

Nakahinga na sana ako ng maluwag nang tuluyan ng nakalabas ng dining area si Butter pero nagulat na lang ako dahil bigla itong bumalik. Matalim ang mga mata nito at direcho ang titig niya sa mesa.

 

"Nasaan ang cookies ko?" kaagad na tanong nito na nagpakaba sa akin. Hindi ko na tuloy napigilan pa ang sarili ko na mapakapit kay Jaylord.

 

Pambihira! Binalikan niya pa talaga ang cookies na pasalubong niya para kay Jaylord? Akala ko ba mayaman siya?

 

"Nasaan ang cookies ko? Bakit wala ng laman ang lagayan?" galit na naman siya. Lalong domuble ang frustrations na nakaguhit sa mukha nito.

 

"Butter stop it! Hindi mo kailangang magwala. Pwede kang magtanong pero huwag kang sumigaw! Please." awat naman ni Jaylord.

 

Ang hirap pala makiharap sa mga ganitong tao. Walang hiya! Huwag niyang sabihin balak niya pang bawiin ang naibigay niya na?

 

"Where is the cookies Manang?" narinig kong tanong ni Jaylord kay Manang na halos hindi na humihinga sa gilid. Hindi ko maintindihan si Manang at ang iba pang mga kasambahay. Bakit parang takot na takot sila sa amo nila? Kagabi ko pa kasi napapansin ito eh!

 

"Eh ano po kasi Sir...ano....kuwan--" pautal-utal na sagot ni Manang sabay sulyap sa akin.

 

"Kinain ko na!" maiksi kong sagot. Napansin kong lalong nanlaki ang mga mata ni Butter habang nakatitig sa akin. Kung kanina galit siya, mas galit yata siya ngayun. Kung naging dragon ito kanina pa siguro ako binugahan ng apoy

 

"Kinain mo? Kinain mo ang cookies na pinaghirapan kong gawin para kay Jaylord?" galit na sigaw nito. Kaagad naman nagpanting ang tainga ko dahil sa inasta niya. Kung makasigaw akala mo may nagawa akong malaking pagkakamali? Feeling niya siya ang nagpapalamon sa akin gayung cookies lang naman ang kinain ko at malay ko bang galing sa kanya iyun.

 

"Eh wala naman kasing pangalan na nakalagay. Sa susunod kapag magbigay ka, lagyan mo ng pangalan. Marunong ka naman siguro magsulat diba?"

 

naiinis kong sagot. Talagang pikon na pikon na ako sa babaeng ito! Ang dami niyang kaartihan sa katawan. Ayaw nalang kasing tangapin sa sarili niya na ayaw sa kanya ni Jaylord. Unang araw ko sa bahay na ito tapos ito kaagad ang sumalubong sa akin. Sinong tanga ang matutuwa?

 

"Patay gutom ka ba? Hindi para sa iyo iyun bakit mo kinain?" galit din na sagot nito. Akmang sasagot ulit iko pero malakas na boses na ni Jaylord ang umalingawngaw sa buong paligid.

 

"Stop it! Butter please...binigay mo na iyun sa akin at hindi ako mahilig sa cookies. Anong problema kung kinain ni Bea? Asawa ko siya at kaunting respito naman! KUng pumunta ka lang dito sa bahay para makipag away pwes huwag ka nang bumalik. Huwag mong istressin ang asawa ko dahil sa mga kapritso mo.' wika nito na kaagad na nagpatanga kay Butter. Kumibot-kibot pa ang bibig nito at mabilis na nag walk out. Narinig ko pa ang mahina nitong paghikbi bago siya nakalayo. Tulala naman akong napatitig na lang sa pintuan at nagdarasal na sana huwag na siyang bumalik.

 

"Ikaw naman...bakit mo kinain ang cookies niya? Ang daming food dito sa mesa iyun pa talaga ang kinain mo?" tanong naman ni Jaylord. Naiinis akong naupo sa upuan bago ko ito sinagot.

 

"Wala naman kasing nakalagay na bawal. Akala ko lahat ng mga pagkain na nandito sa mesa pwedeng kainin. Hindi ko naman alam na may mga bawal pala." malungkot kong sagot sa kanya.

 

Guilty na nga ako dahil feeling ko patay gutom ako sa tingin ng Butter na iyun tapos kakastiguhin niya pa ako. Hayssst, saklap. Bakit ba ako napunta sa ganitong sitwasyon?

 

"Sorry....hindi ko din kasi alam na hahanapin niya pa ang naibigay niya na. Sige na....ituloy mo na ang pagkain. Magsa-shower lang ako." sagot nito at mabilis na akong tinalikuran. Naiwan naman akong hindi na maipinta ang mukha.

 

Sira ang araw ko dahil sa lintik na Butter na iyun! Parang gusto ko na lang tuloy bumalik ng kwarto at magkulong. Nawalan na din kasi ako ng gana.

 

Sino ba naman ang gaganahan gayung kay aga-aga ito kaagad ang sumalubong sa akin. Huwag na huwag bumalik ang Butter na iyun sa pamamahay na ito kung hindi ako na naman ang magpapahiya sa kanya. Makikita niya!

 

"Mam, gusto niyo po bang ipag- templa ko ulit kayo ng kape?" natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ni Manang. Napatitig ako sa kape na nasa harapan ko. Malamig na iyun at wala na din ako sa mood para inumin iyun.

 

In fairness naman kay Manang hind niya ako itinuro na ako ang kumain ng cookies. Ako itong umamin kaya nabuko ako.

 

"Manang, ayos na po...nawalan na po ako ng gana." malungkot kong sagot sabay tayo. Hindi naman nakaligtas sa mga mata ko ang awa na nakaguhit sa kanyang mga mata.

 

"Masanay na po kayo Mam sa ugali ng BUtter na iyun. Maladita po talaga iyun tapos bigla-bigla na lang sumusulpot dito sa bahay. Hindi nga po namin alam kung bakit hinahayaan ni Sir eh. Siguro dahil ka-sosyo niya sa ilang mga negosyo ang ama ni Butter." pagki -kwento ni Manang. Lalo naman akong nakaramdam ng lungkot.

 

Maayos nga ang pakikitungo ni Jaylord sa akin, may dumating naman na outsider na asungot. Bakit ba kasi hindi na lang ang Butter na iyun ang pinakasalan niya?

 

"Ayos na po Manang. Sa kwarto na lang po muna ako." malungkot kong sagot.

 

Ewan ko ba hindi ko maintindihan nag sarili ko kung bakit ako nalulungkot ng ganito. Wala naman sana akong pakialam pa kung sino at ano ba talaga si Butter sa buhay ni Jaylord. Bahala na sila dahil ang kailangan kong hintayin ay kung ano ba talaga ang plano ni Jaylord sa pinirmahan naming marriage contract. Hangang ngayun kasi hindi ko pa rin gets kung ano ba talaga ang gusto niya sa akin.

 

 

Chapter 341

 

BEA POV

 

Ang balak kong paglilibot sa buong paligid pagkagaling ko ng dining area ay hindi na natuloy pa. Ang ending nagkulong ako sa kwarto ko at nagmumuni-muni. Para akong tanga na nakatitig lang sa kawalan. Wala naman kasing mapaglilibangan sa kwartong ito. Ang laki nga sana nitong silid pero wala namang kahit maliit na telibisyon para naman may mapapanooran ako. Wala din akong cellphone kaya ang ending nakahiga ako ng patihaya dito sa kama at tulalang nakatitig sa kisame.

 

Parang hindi ko yata matatagalan ang ganitong klaseng sitwasyon. Ano ba ang pwedeng gawin sa bahay na ito? Kakausapin ko na lang kaya si Jaylord para maging isa sa mga kasambahay dito? Para naman may pagkakaabalahan ako tapos kikita pa ako.

 

Hindi naman kasi pwedeng habang buhay niya akong buburuhon dito. Ano ba kasi ang papel ko sa buhay niya? Hangang ngayun wala pa rin siyang inilalatag sa akin na regulations. Basta asawa niya daw ako at palagi kong naririnig sa kanya na tinatawag niya akong Misis. Minsan naman Sweetheart! Ang gulo niya!

 

Nasa malalim akong pag iisip ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Tinatamad akong napasulyap doon bago nagsalita.

 

"Bukas iyan..pasok lang!" sagot ko. Tinatamad na din akong bumangon para pagbuksan ng pintuan kung sino man ang kumakatok na iyan. Wala talaga ako sa mood ngayung araw. Nanghihina yata ako at feeling ko magkakasakit ako.

 

"What happened? May masakit ba sa iyo?" anang baritonong boses. Wala sa sariling muli akong napatitig sa pintuan ng kwarto at kaagad akong napabangon ng mapansin ko ang presensya ni Jaylord.

 

"Hindi ka na daw kumain kanina sabi ni Manang. Masama ba ang pakiramdam mo?" muling tanong nito sa akin. Kaagad naman akong umiling.

 

"Ayos lang ako! Hayaan mo na lang muna ako." walang gana kong sagot sa kanya sabay sandal sa headboard ng kama.

 

"Is it because of Butter? Pagpasensyahan mo na lang siya. Maarte lang talaga ang babaeng iyun pero huwag mo nang pansinin." sagot nito. Muli akong umiling.

 

"HIndi tungkol sa kanya. Nakalimutan ko na nga ang mga nangyari kanina kaya huwag mo nang ipaalala." bakas na ang inis sa boses kong sagot sa kanya. Para kasing gusto ko munang mapag-isa eh.

 

"Really? So bakit ka nagmumukmok sa kwartong ito?" tanong nito. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya.

 

"Bakit, bawal ba? May gusto ka bang ipagawa sa akin?" tanong ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa sabay upo sa gilid ng kama.

 

"Magbihis ka! Lalabas tayo!" sagot nito. Wala sa sariling napatuwid ako ng upo. Para kasing musika sa pandinig ko ang sinabi niyang lalabas daw kami. Pagkakataon ko na ito para bumalik ang gana ko sa buhay. Baka bored lang ako kaya nanghihina ako ngayun.

 

"Lalabas? Saan tayo pupunta?" excited kong tanong sa kanya. Tumayo ito at mabilis na naglakad patungong pintuan.

 

"Malalaman mo mamaya. Magbihis ka ng maayos-ayos na damit ha? Huwag puro pantulog ang isuot mo." sagot nito. Hindi ko na tuloy mapigilan pa ang sarili ko na mapaismid.

 

"Ano naman ang isusuot ko? Wala akong damit." sagot ko. Talagang

nilakipan ko pa ng lungkot ang boses ko para kapani-paniwala.

 

"Wala kang damit? Hindi mo gusto ang mga damit na nasa walk in closet mo?" nagtataka nitong tanong. Sa sinabi niya mabilis akong napababa ng kama at kaagad na naglakad palapit sa kanya.

 

"Para sa akin ba ang mga iyun? Shocks, bakit hindi mo sinabi kaagad?" tanong ko.

 

"Kanino bang kwarto ito? Sino ba ang nandito?" tanong nito

 

Pambihira, oo or hindi lang naman ang isasagot niya dami niya pang tanong.

 

"Hindi nga.....akin na talaga iyung mga damit na nakikita ko sa walk in closet? Wala nang bawian ha?"

nangingiti kong tanong sa kanya. Ang natutulog kong dugo kanina ay himalang biglang nabuhay. Para akong nanalo sa lotto sa klase ng

pagkakangiti ko ngayun. Ang gaganda ng mga damit na iyun at kanina pa nangangati ang mga kamay ko para pakialaman ang mga iyun.

 

"Yes Misis, kaya mag-ayos ka na para makaalis na tayo. Lahat ng nakikita mo sa kwartong ito para sa iyo kaya pwedeng mong gamitin at lahat ng nakikita mong mga pagkain sa dining table, pwede mo din lantakan hangat gusto mo. Basta maging mabait ka lang..okay?" sagot nito sa akin at marahan pa akong pinisil sa ilong ko bago ito mabilis na lumabas ng kwarto. Naiwan naman akong ilang saglit na tulalang nakatitig sa pintong nilabasan niya.

 

Hindi ko siya maintindihan...simpleng gesture mula sa kanya pero parang may kakaiba akong nararamdaman sa sarili ko.

 

Tsaka ang pagtawag niya sa akin na Misis ay aaminin ko na parang

kinikilig ako. Hindi kaya crush na ako ni Jaylord kaya ang bait ng pakikitungo niya sa akin? Kaya niya siguro ako dinala dito sa malaki niyang bahay para gawin akong prinsesa niya.....

 

Sa isiping iyun parang gusto ko na naman kutusan ang sarili ko. Nagdi- dreaming na naman ako! Nangangarap sa isang bagay na imposibleng mangyari. Nandito ako sa bahay na ito dahil sa kontrata na pinirmahan ko at wala nang iba.

 

Dahil excited akong lumabas mabilis na akong naligo. Ayaw kong paghintayin ng matagal si Jaylord. Baka mainip at bawiin niya ang pangako niyang lalabas daw kami! Pagkakataon ko na ito para makita kung gaano ba talaga kaganda ang Manila.

 

Wala na akong time para ma- appreciate ang mga bagong damit sa walk in closet kaya ang unang nahagip ng mga mata ko ay iyun na din ang isinuot ko. Isang maong pants at kulay puting crop top. Pinarisan ko iyun ng puting rubber shoes at inilugay ko lang din ang mahaba kong buhok. Naglagay ako ng kaunting make up at lipstick. Umikot-ikot pa ako sa harap ng salamin habang ngiting ngiti ako.

 

Nang masiguro ko na maayos na ang lahat ay nagmamadali na akong lumabas ng kwarto. Halos takbuhin ko na nag hagdan pababa. Wala lang, excited ako eh.

 

"Bea, dahan-dahan! Baka mahulog ka! "Boses ni Jaylord ang narinig ko pero hindi ko pinakingan. Tuluyan na akong nakababa ng hagdan samantalang mabilis din ang hakbang niya pababa. Nakasunod lang pala siya sa akin nang hindi ko man lang namalayan.

 

 

 

Chapter 342

 

BEA POV

 

"What are you doing? Bakit hindi ka nag iingat? Paano kung nahulog ka?" boses ni Jaylord ang umalingawngaw sa buong paligid habang mabilis ang hakbang nito pababa ng hagdan.

 

Pagkababa niya mabilis akong nilapitan at hinawakan sa braso.

 

"Alam mo ba kung gaano kadelikado ang ginawa mo? Paano kung madulas ka at aksidenteng mahulog at mabalian ka? Ano na lang ang mangyayari sa iyo? "galit pa rin na wika nito. Feeling ko nga anak niya ako na pinapagalitan niya. Grabe pala talaga ka-ikstrikto ang taong ito.

 

Ang laki ng problema niya. Kay liit na bagay, ginagawang issue. Hindi siguro mahal ng Nanay niya. Pati pagbaba ng hagdan pinuproblema niya. Ano ngayun kung nahulog nga ako? Eh di ako naman ang may bokul at hindi siya. Ako ang mapipilayan at hindi siya at kung umasta siya ngayung akala mo aping api siya.

 

"Jaylord ayos lang ako. Walang dapat na ipag-alala dahil magaling ako kung pagbaba at pag-akyat ng hagdan ang pag uusapan." mahinahon kong sagot para tumigil na siya. Ayaw ko siyang patulan dahil excited akong lumabas ngayun. Baka maudlot pa ang paglabas namin kung sasagot-sagutin ko siya eh. Ang gwapo pa naman niya tingnan sa suot niya. Lalaking lalaki!

 

"Huwag mo nang ulitin iyun ha? Mag ingat ka sa pagbaba ng hagdan sa susunod dahil ang disgrasyo nasa paligid lang." nahihimigan ko pa rin ang inis sa boses niya habang sinsasabi ang katagang iyun.

 

"Sorry na! Okay, sa susunod hindi na ako tatakbo pababa ng hagdan.

 

Gagapang na lang ako para sure na safe ako." pabiro kong sagot sa kanya. Kaagad naman nabago ang expression ng kanyang mukha. Parang natatawa na ito na pinipigilan niya lang.

 

"Ang kulit talaga!" narinig kong bulong niya at mabilis na itong naglakad paalis. Mabilis ko naman akong sumunod sa kanya. Mahirap na baka bigla niya na lang akong iiwan. Sayang ang pormahan ko kung nagkataon. Pagkakataon ko na din ito para makapasyal ng libre.

 

"Iyan ang sasakyan natin?" nagtataka kong tanong kay Jaylord pagdating namin ng kotse. Kakaiba kasi ang kotse na nasa harapan namin. Parang laruan at astig ang design. Kung hindi ako nagkakamali ito ang tinatawag nilang sports car. Kulay silver at mukhang bagong bago pa.

 

"Sakay na!" imbes na sagutin niya

ang tanong ko, binuksan niya na ang pintuan ng kotse at kaagad na din akong sumakay. Nagsusungit pa rin at mukhang hindi pa siya nakaka-moved on tungkol sa pagbaba ng hagdan.

 

Pagkasakay ko siya na din ang nagkabit ng seat belt ko. Hindi ako marunong eh. Ito din ang unang pagkakataon na nakita ko siyang magda -drive ng kotse.

 

"Saan nga pala tayo pupunta?" palabas na ng gate ang kotse nang muli akong nagsalita. Nakakailang kasi ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Hindi na ako sanay.

 

"Saan mo ba gusto? May preferred na lugar ka ba na gustong puntahan?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot.

 

Malay ko ba sa lugar na ito. Hindi ko nga alam kung nasaan kami eh. Basta mga malalaking bahay ang nakikita kong nadaanan namin. Halos kasing laki din ng bahay ni Jaylord. Kung ganoon, mukhang mayayaman nga ang mga kapitbahay niya kagaya niya.

 

"Hindi ko din alam. Ikaw na lang nag bahala pero gusto ko sana sa malalaking malls. Hindi pa kasi ako nakakapunta sa lugar na iyun eh. Nakikita ko lang sa mga palabas sa television at magazine. Gusto ko din ma -experience." nakangiti kong sagot sa kanya habang hindi ko maiwasang mamangha sa dinadaanan namin.

 

Puro kasi matataas na building. Siguro ang yayaman ng mga tao dito sa Metro Manila. Sobrang dami kasi talga ng mga matatayog na gusali eh.

 

"Diyan tayo pupunta?" Hindi ko maiwasang tanong kay Jaylord habang tinuturo ko ang isang sikat na pasyalan. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na makakaapak ako sa naturang mall kaya excited na talaga ako.

 

"Gusto mo ba diyan?" tanong nito. Masaya naman akong tumango.

 

"Siyempre naman! Diyan na lang tayo. Maganda daw diya eh." excited kong sagot sa kanya. Tumango ito at hindi naman nagtagal ay napansin ko na lang na papasok na kami sa parking area ng naturang mall. Maayos lang siyang nag-park at tinangalan niya muna ako ng seat belt bago siya mabilis bumaba ng kotse. Hinintay ko lang na pagbuksan niya ako ng pintuan bago ako bumaba.

 

Pagkababa ko ng kotse hindi mawala- wala ang ngiti sa labi ko habang inililibot ko ang tingin sa paligid. May mangilan-ilan na tao akong nakikita sa paligid at hindi din nakaligtas sa mga mata ko na napapatitig din sila sa gawi namin ni Jaylord.

 

"Lets go?" tanong nito sa akin. Kaagad akong tumango.

 

Tahimik lang akong nakasunod sa kanya hangang sa makapasok kami sa loob ng mall. Medyo maraming tao kaya naman hindi na ako pumalag pa ng hawakan niya ako sa kamay. Natatakot din kasi akong baka mawala ako eh. Wala pa naman akong alam sa lugar na ito at ano na lang ang mangyari sa akin kung mahiwalay ako sa kanya.

 

Mahabang lakaran pa ang ginawa namin bago kami nakarating sa shop ng mga gadgets. Oo, iyun nga...shop ng mga gadgets dahil puro cellpyone, laptops, camera at kung mga anu-ano pang mga gadgets ang nakikita ko. Napansin ko pa na kaagad na binati si Jaylord ng mga staff pagkapasok namin sa loob.

 

"Si Xavier?" narinig kong tanong ni Jaylord sa staff.

 

"Nasa office po Sir." sagot ng staff sabay yukod. Tumango lang si Jaylord at hinila niya na ako papunta sa isang nakasarang pintuan. Hindi na nga siya kumatok at basta niya nalang binuksan iyun at pumasok na kami sa loob. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha ng taong nakabutan namin. Abala ito sa mga papeles na nasa ibabaw ng kanyang mesa at ng mapansin niya ang pagdating namin ni Jaylord kaagad itong tumayo.

 

"Jaylord! Long time no see! Himala, napadalaw ka yata ah?" tuwang-tuwa na wika nito at mabilis na nakipag- kamay kay Jaylord. Halos magkasing- edaran lang sila. Magandang lalaki din at mukhang artistahin.

 

"May kailangan ako eh. Siya nga pala... si Ella, wife ko." sagot nito sa kausap kaya naman kaagad ding napatingin sa akin ang lalaking nagngangalang Xavier. Kita ko ang pagkagulat sa mga

mata nito habang nakatingin sa akin.

 

"A-asawa? Kailan pa?" puno ng pagtataka sa boses na tanong nito. Napangiti naman si Jaylord at iginiya niya ako papuntang sofa at halos sabay na kaming naupo. Hawak-hawak niya pa rin ang kamay ko at wala yata siyang balak na bitawan iyun.

 

"Last month!" baliwalang sagot ni Jaylord.

 

"Ha? Last month? Bakit hindi namin ito alam? Ni hindi ka man lang nagpa- inom sa amin?" sagot naman ni Xavier.

 

"Teka lang...anong klaseng tanong iyan? Ano ba ang nakakagulat kung nag asawa ako? Wala naman sigurong masama diba? Trenta na ako kaya kailangan ko na talaga ng asawa."

 

angal ni Jaylord sa kaibigan. Mukhang napipikon na naman siya. Ganito ba talaga kababaw ang pasensya niya at kay bilis uminit ng ulo niya.

 

 

 

Chapter 343

 

BEA POV

 

"Hey relax! Masyado ka namang mainit Pare! Nagtatanong lang eh." natatawa namang sagot ni Xavier. Hindi ito sinagot ni Jaylord bagkos napansin kong inilibot niya ang tingin sa paligid. Ako naman tuloy ang pinag- balingan ng pansin ni Xavier.

 

"So, Bea right? Nice to meet you Bea! Mabuti naman at napag-tiyagaan mo ang ugali nitong kaibigan ko."

 

nakangiting wika niya sa akin sabay lahad ng kamay niya. Gusto niyang makipag-kamay sa akin kaya kaagad kong iniangat ang kamay ko para sana tangapin ang pakikipag-shake hands niya pero nagulat na lang ako dahil biglang tinabig ni Jaylord ang kamay nito. Imbes na magalit si Xavier natawa lang ito ng malakas at naupo sa tapat namin.

 

"Dont touch my wife! Hindi kita binibigyan ng GO signal para hawakan siya." naiinis na wika ni Jaylord sa kaibigan niya. Hindi ko na tuloy maiwasan na mag alala. Baka kasi bigla siyang patulan nitong si Xavier at magkagulo. Kanina pa kasi talaga nagsusungit itong si Jaylord. Bakit ba kasi dito pa kami pumunta kung makikipag-away lang naman pala siya.

 

"Oo na! Hindi na! Pambihira...gusto ko lang naman makipag-shake hands kya Bea ayaw mo din? Hayyy naku!" natatawang angal naman ni Xavier at mabilis na nag de kwatro. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil sa nasaksihan. Mabuti na lang talaga at hindi pikunin si Xavier at hindi niya pinatulan ang pagsusungit ng kaibigan niya kung hindi baka kanina pa nagkagulo.

 

"Leave her alone! Asawa ko si Bea at huwag mong idaop sa kanya ang ma-bacteria mong kamay." " naiinis pa ring sagot ni Jaylord. Hindi ko na tuloy napigilan pa ang sarili ko. Hinawakan ko siya sa kanyang braso at bahagyang pinisil. Sana lang gets niya ang ibig kong sabihin dahil napatingin naman siya sa akin noong ginawa ko iyun.

 

"Ang sabihin mo possessive ka lang talaga! Well, halata naman na you love her very much kaya mo siya pinakasalan kaagad! Congratulations and best wishes na lang sa inyong dalawa!" nakangiting sagot ni Xavier. Kahit na medyo maluko ang hilatsa ng kanyang mukha pero mukhang mas mabait naman siya kumpara kay Jaylord. Hindi din siya tupakin kagaya ni Jaylord kaya pwede ko siguro siyang maging kaibigan din. Iyan ay kung ayos lang kay Jaylord pero sa pinapakita niyang pag uugali ngayun...I doubt it!

 

"Kung alam ko lang na puro non- sense ang lalabas dyan sa bibig mo sa shop na lang sana ni Martin dinala ko si Bea eh." angal naman ni Jaylord. Muling natawa si Xavier.

 

"Kidding aside, bakit ka nga pala napasyal? For sure importante ang kailangan mo kaya ka nandito sa shop ko!" nakangising tanong nito. Pinukol muna ito ng masamang tingin ni Jaylord sabay iling.

 

"Bigyan mo ako ng pinaka-latest mong cellphone. Iyung pinaka- maganda na tiyak na magugustuhan ni Bea." seryosong sagot ni Jaylord sa kaibigan. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

 

Ibig bang sabihin kaya niya ako dinala dito sa shop dahil bibilhan niya ako ng brand new na cellphone? Wow, as in wow! Sa wakas, magkaka-cellphone na din ako. May paglilibangan na ako.

 

"Ayan oh! Dapat kanina mo pa sinabi! Kikita pala ako ngayung araw at sakto lang din ang dating ninyo! May mga bagong stocks na dumating kanina. Tiyak na may magugustuhan si baby girl sa mga iyun." bakas ang galak sa boses ni Xavier habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasang magtaka kung sinong baby girl ang binabangit niya.

 

Alangan namang ako..pero may iba bang girl dito sa loob ng opisina? Ako lang naman ang girl dito kaya parang ako talaga ang tinatawag niyang baby girl eh!

 

"Come again? BAby girl? Naririnig mo ba iyang sinasabi mo? Bea ang pangalan ng asawa ko at hindi baby girl ULOL!" kung nagulat ako mukhang lalong hindi naman yata ikinatuwa ni Jaylord iyun. Salubong na kasi ang kilay nito habang titig na titig kay Xavier. Hindi niya yata nagustuhan ang

paraan ng pagtawag sa akin ni Xavier.

 

"Joke time! Ikaw naman, kanina ka pa masyadong seryoso. Parang feeling ko ang init ng dugo mo sa akin! Oo na! Sorryy na! Hindi na ako magbabangit ng mga pabirong salita! Excuse muna.... kukuha lang ako ng stocks para kay Bea. "natatawa na namang sagot ni Xavier at mabilis na kaming iniwan ni Jaylord dito sa loob ng opisina.

 

"Huwag mong pansinin ang gagong iyun ha? Abnormal iyun kaya huwag mong bigyan ng maayos na kahulugan kung ano man ang lumalabas sa bunganga niya." narinig kong wika ni Jaylord nang kaming dalawa na lang ang naiwan dito sa opisina.

 

"Hindi...ayos lang. Nakakatuwa nga siya eh. Napaka-kalog nya!" nakangiti kong sagot pero kaagad ding naglaho ang ngiti ko ng mapansin ko nang biglang nagbago ang awra nito. Biglang

namula ang kanyang mukha habang titig na titig siya sa akin.

 

"Anong ibig mong sabihin? Type mo siya? May gusto ka sa kanya? Love at first sight?" nahihimigan ko ang galit sa boses niya habang sinasabi ang katagang iyun na siyang labis kong ipinagtaka. Iyung hitsura niya kasi ngayun ay parang asawang nagseselos eh.

 

Ang kitid talaga ng takbo ng utak ng taong ito. Porket pinuri ko lang si Xavier sa pagiging mabait niya inlove na kaagad? Hindi ba pwedeng nababaitan lang ako doon sa tao?

 

"Naku...hindi naman sa ganoon! Never akong ma- inlove sa taong iyun noh! Tsaka hindi ang kagaya niyang lalaki ang type ko." pagdadahilan ko naman sa kanya kasabay ng pag iling. Titig na titig pa rin ito sa akin at para bang binabasa niya kung ano man ang tumatakbo sa isipan ko.

 

"Mabuti naman kung ganoon! Bea.. dont forget na mag-asawa na tayo at may pinirmahan kang kontrata sa akin. Hangat nasa pangangalaga kita, ayaw na ayaw ko na tumingin ka pa sa ibang lalaki. Hindi ka pwedeng ma-inlove at sa akin ka lang dapat tumingin."

 

seryoso nitong wika sa akin. Dahan- dahan naman akong tumango.

 

Para kasing bigla akong kinabahan sa mga sinabi niya ngayun. Oo nga pala, nakatali ako sa kanya dahil sa kontrata at bawal akong gumawa ng mga hakbang na hindi niya magugustuhan. Pero ano ba talaga ang papel ko sa buhay niya? Bakit kailangan niyang gawin ito? Bakit kailangan niya akong ipakilala sa lahat na asawa niya gayung marami namang mga babae diyan na nagkakandarapa sa kanya!

 

 

Chapter 344

 

BEA POV

 

"Hindi mo na kailangan pang ipaalala dahil alam ko na iyan. Pero ano nga ulit ang mga rules mo? Tsaka ano nga ba pala ang papel ko sa buhay mo? Bakit ako ang napili mo?" kunwari seryosong tanong ko sa kanya kahit na ang totoo kinakabahan ako. Kapag ganitong seryoso siya hindi ko pa rin mapigilan ang sarili ko na makaramdam ng kaunting takot sa kanya.

 

"Malalaman mo din sa mga susunod na araw." sagot nito at mabilis na nag iwas ng tingin. Hindi ko naman napigilan ang sarili ko na mapaismid.

 

Mabilis lang naman sana sabihin kung ano ang kailangan niya sa akin, nagdadahilan pa. Hangang ngayun kasi hindi ko pa rin gets kung bakit kailangan niya akong itali sa kasal.

 

Parang gusto ko na lang tuloy isipin na masyado lang siyang nagagandahan sa akin at ayaw niyang maligawan ako ng iba lalo na ng half brother niyang si Andrew.

 

Ang gulo ng taong ito! Well, may magagawa ba ako? Wala naman diba? Hawak niya na ako at pwede niyang gawin lahat ng gusto niyang gawin sa akin. Ganoon pa man, nagpapasalamat pa rin ako sa kanya dahil hindi siya nagtangkang gawan ako ng masama. Hindi ko din talaga inaasahan na magiging ganito kaganda ang pakikitungo niya sa akin. Nagtangka pa akong takasan siya tapos magiging maayos din naman pala ang buhay ko sa poder niya.

 

"Here I am! Bro heto na ang cellphone ng asawa mong si Bea!" sabay pa kaming napalingon ni Jaylord ng biglang pumasok sa loob ng opisina si Xavier. Bitbit niya na ang cellphone na

gustong bilihin para sa akin ni Jaylord kaya hindi ko na napigilan pa ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko.

 

Inilapag iyun ni Xavier sa mesa at nakangiting hinarap si Jaylord sabay lahad ng kamay.

 

"One hundred eighty five thousand pesos! Cash? Debit card or credit card? "nakangiting wika pa nito kay Jaylord.

 

Nagulat naman ako sa presyo na sinabi niya. One hundred eighty five thousand? Grabe, ang mahal naman pala ng cellphone na ito? Ayos na sa akin ang mumurahin dahil ayaw ko nang dagdagan pa ang utang ko kay Jaylord.

 

Lalong lalaki ang utang na loob ko nito sa kanya eh. Lalo siyang magsisiga -sigaan nito sa akin at lalo siyang magiging dominant nito! Lalong wala na ding dahilan para sawayin ko siya.

 

"Naku, Jaylord! Pwede bang huwag na lang iyan? Iyung mura lang sana eh!" hindi ko na maiwasang wika ng mapansin ko ang paghugot ni Jaylord ng kanyang wallet mula sa kanyang bulsa. Napatitig naman ito sa akin.

 

"Hindi mo gusto ang phone na iyan? Bakit?" seryosong tanong nito. Nahihiyang napasulyap ako kay Xavier dahil alam kong gusto niya din maka- benta pero hindi ko talaga kayang gumamit ng ganyan kamahal na phone.

 

"Wa-wala naman! Kaya lang masyadong mahal eh!" kimi kong sagot sa kanya.

 

"Bea...huwag mong isipin ang tungkol sa bagay na iyan! Barya lang sa asawa mo ang ganyang halaga! Kung may worth one million pesos na cellphone iyun na sana ang ibibigay ko sa iyo eh. Tska huwag kang pumayag na tipirin ka niya noh! Maraming pera iyan."

natatawang sabat naman ni Xavier na kaagad namang pinukol ng masamang tingin ni Jaylord.

 

"Shup up Dude! Ang daldal nito kahit kailan!" inis na inis na saway ni Jaylord sa kanyang kaibigan. Natawa naman si Xavier sabay abot sa debit card ni Jaylord.

 

"Enjoy your new phone Bea. Pwede mo nang buksan at gamitin." wika nito sa akin sabay kindat at mabilis na siyang lumabas ng opisina. Naiwan naman kaming dalawa ni Jaylord na hindi ko na naman malaman kung ano ang gagawin ko.

 

"What are you waiting for? Buksan mo na!" wika nito sa akin.

 

"Regalo ba ito or utang?" hindi ko naman mapigilang tanong sa kanya. Napansin ko ang pag arko ng labi nito na para bang pinipigilan niya ang matawa.

 

"Bakit? May capacity ka ba para mabayaran sa akin ang phone na iyan? " tanong nito. Hindi ko naman mapigilan ang mapasimangot.

 

"Kaya nga ayaw kong tangapin dahil masyadong mahal at hindi ko kayang bayaran. Hangat hindi ako makakatapos sa pag aaral hindi ko talaga kayang bayaran ang phone na iyan!" malungkot kong sagot.

 

"No return, no exchange ang phone na iyan at sa pagkakataon na ito na kaltas na iyan sa account ko ng Xavier na iyun. Wala ka nang magagawa pa kundi buksan at gamitin ang phone na iyan." sagot nito sa akin sabay dampot ng box na nasa mesa.

 

Tahimik ko lang siyang pina-panood habang binubuksan niya iyun. Noong tumampad sa mga mata ko ang naturang phone hindi ko mapigilan ang mapa-wow! Parang katulad din yata ng gamit niyang cellphone na nahiram ko pa nga kahapon habang nasa biyahe kami.

 

"Here...do whatever you want! Dont worry, gift ko sa iyo iyan at hindi mo na kailangang bayaran." muling wika nito sabay abot sa akin ng cellphone. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti dahil sa sinabi niya. Ang swerte ko pa rin pala kung ganoon.

 

"Talaga? Gift..wala nang bawian ha?! Ang bait mo pala eh! Thank you asawa ko!" pabebe kong sagot sa kanya at huli na nang ma-realized ko kung ano iyung huling salita ang lumabas sa bibig ko. Napansin ko pang natigilan si Jaylord habang titig na titig sa akin.

 

"Come again? Asawa? Tinawag mo akong asawa?" nakangiting tanong niya. Hindi naman ako nakasagot. Sabi na eh...ang pagiging madaldal wala talagang magandang maidulot.

 

"Bakit? Ayaw mo? Hindi mo gusto?"

nagtataka kong tanong sa kanya habang kunwari sinisipat ko ng tingin ang hawak ko nang cellphone. Ang ganda talaga at excited na akong gamitin ito. Tiyak na matutuwa si Nicole kapag malaman niya na may sarili na akong phone at anytime pwede na kaming magtawagan at magkumustahan.

 

"No worries, hindi ako galit! Nagulat lang ako!" sagot nito sa akin kasabay ng muling pagbukas ng opisina.

 

Iniluwa ulit si Xavier at nakangiting niabot niya kay Jaylord ang debit card kasama ng resibo. Tinanong niya pa ako kung nagustuhan ko daw ba ang cellphone at tanging pagtango na lang din ang naging sagot ko sa kanya.

 

Hindi na din naman kami nagtagal sa opisina ni Xavier. Nang masiguro ni Jaylrod na ayos na ang lahat kaagad na din naman kaming nagpaalam kay Xavier na abot hangang tainga ang ngiti. Nasulyapan ko pa na palihim nitong kinakantiyawan si Jaylord pero hindi ko na binigyang pansin pa. Abala na kasi ang diwa ko sa bago kong phone. Parang gusto ko na ngang umuwi ng bahay at magkulong sa kwarto habang nagda-d******d ng mga app na gusto kong ilagay sa phone ko.

 

NO more boring time na siguro ang buhay ko dahil natupad na ang matagal ko nang pangarap na bagong cellphone. Hindi lang basta-basta cellphone kundi mamahaling cellphone at galing pa sa masungit na si Jaylord.

 

Isa pa, susubukan ko din na gamitin ang phone na ito para mahanap ko ang tunay kong pamilya. Iyung nga lang hindi ko alam kung paano mag-umpisa dahil wala naman din akong idea kung sino sila.

 

 

Chapter 345

 

BEA POV

 

Tahimik kaming dalawa ni Jaylord habang palabas kami sa shop ni Xavier. Bitbit niya ang paper bag na naglalaman ng mga accessories ng phone na binili niya sa akin samantalang bitbit ko naman ang bago kong phone na excited na akong gamitin.

 

"Akin na iyan." nagulat na lang ako dahil biglang huminto sa paglalakad si Jaylord at inilahad niya ang kamay niya sa akin.

 

"Ang alin?" nagtataka kong tanong.

 

"Iyang phone mo. Hindi mo mai- enjoy ang pamamasyal na ito hangat hawak mo iyan kaya akin na muna iyan. Ilagay mo muna dito sa bag." sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang mapasimangot habang iniaabot ko sa kanya ang bago kong cellphone.

 

"Bakit....saan pa ba tayo pupunta?" nagtataka kong tanong sa kanya. Napansin ko pa na imbes na ilagay niya ang bago kong cellphone sa paper bag, ibinulsa niya iyun. Lalo tuloy akong nawiwirduhan sa Jaylord na ito.

 

"Pupunta dito si Marilou. Sasamahan ka niyang bumili ng mga iba mo pang gamit. May pupuntahan tayo mamayang party at kailangan mong sumama sa akin." sagot nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

 

"Ha? Party? Tsaka sinong Marilou? Bakit kailangan mo pang pasamahan ako sa iba gayung nandyan ka naman!" nagmamaktol kong sagot sa kanya. Nakakatakot din kasi dahil hindi ko kilala ang Marilou na iyun at baka iligaw lang ako. Mas palagay kasi talaga ang loob ko kay Jaylord higit kanino pa man.

 

"Secretary ko siya. Dont worry, hindi ka niva pababavaan. Nagkataon lang na kailangan kong pumasok ng opisina ngayun dahil may importanteng kliyente na naghihintay sa akin. Dont worry kapag maaga akong matapos doon, pupuntahan din naman kita dito sa mall. Ako mismo ang susundo sa iyo. " sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga.

 

"Eh di uuwi na lang ako. May mga gamit naman doon sa walk in closet. Makakahanap din ako ng damit na pwedeng isuot sa party." sagot ko. Ayaw ko talagang magpaiwan dito sa mall. Kahit secretary niya ang Marilou na iyun ayaw ko pa rin magtiwala sa ibang tao..Iyan ang isa sa mga dahilan kaya na-kidnap ako noong bata pa ako at hindi na nakabalik pa sa tunay kong magulang.

 

"Wala kang mahahanap na matinong damit sa closet na iyun. Tiyaka bakit ba ang dami mong dahilan? Nakalimutan mo na na ba na may pinirmahan kang

kontrata sa akin? Ito na iyung time na magtrabaho ka!" sagot nito. Nagulat naman ako. Ano ang ibig niyang sabihin?

 

"Ha? Ibig mong sabihin isa sa magiging papel ko sa buhay mo ay samahan ka sa mga parties na dadaluhan mo?" nagtataka kong tanong sa kanya.

 

"Hindi naman sa lahat ng oras! Basta, parating na si Marilou at lahat ng sasabihin niya sa iyo sundin mo. Alam na ni Marilou ang gagawin niya kaya huwag kang mag alala." sagot nito. Napaismid naman ako. Mukhang ang laki ng tiwala niya sa Marilou na iyun.

 

"Kung ganoon, akin na iyang cellphone ko." sagot ko sa kanya sabay lahad ng kamay ko. Kaagad naman nagsalubong ang kilay niya. Mukhang ayaw niyang ibigay ang bago kong phone na sabi niya regalo niya daw sa akin.

 

"Akin na! Maganda na iyang may cellphone ako para kapag magkaproblema matatawagan kita!" muli kong wika. Napapailing naman ito na muling dinukot ang phone sa kanyang bulsa.

 

"Here! Much better nga siguro na hawak mo iyan. Sumunod ka sa akin... sa coffee shop natin hihintayin si Marilou!" sagot nito at nagpatiuna na siyang naglakad. Kaagad naman akong sumunod sa kanya.

 

Pagdating ng coffee shop umorder ito ng coffee samantalang caramel frappuccino naman ang akin. Sinamahan niya na din cake at croissant. Patapos na kami ng mapansin ko ang pagdating ng isang babaeng nakasuot ng casual attire at kaagad nitong binati si Jaylord.

 

"Good Morning Sir. Pasensya na po, medyo ma-traffic kasi eh." wika nito. Tumango naman si Jaylord at sininyasan niya ang bagong dating na umupo sa bakanteng upuan.

 

"Sweetheart, siya nga pala ang sinasabi ko sa iyong si Marilou. Sasamahan ka niya sa lahat ng lakad mo ngayung araw." malambing na wika ni Jaylord sa akin ng ibaling niya ang tingin sa akin. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mga mata ni Marilou habang nakatingin din ito sa akin. Hindi niya marahil inaasahan na nag- asawa na pala ang boss niya. Hindi naman ako nakaimik. Hindi ko kasi alam kung ano ang isasagot ko.

 

Distracted ako sa pagtawag sa akin ni Jaylord ng endearment na Sweetheart.

 

"Ikinagagalak ko po kayong makilala Mam!" narinig kong wika ni Marilou sa akin sabay ngiti. Tipid ko naman itong nginitian at napatingin ako kay Jaylord nang may iabot ito sa akin.

 

"Here...gamitin mo ito sa lahat ng

mga transactions mo Sweetheart! Babalikan kita kaagad pagkatapos ng meeting ko kay Mr. Sy. Enjoy!" wika nito at bago pa ako nakahuma, lumapat na ang labi niya sa labi ko. Tulala naman akong napatitig kay Jaylord hangang sa tuluyan na itong nakaalis.

 

Pambihira...pati sa secretary niya kailangan naming magpangap na mag asawa kami? Tsaka, ano iyun...bakit bigla-bigla na lang siyang nanghahalik? Hayssst, kainis naman ang Jaylord na iyun. Feeling ko nagti- take advantage talaga siya sa akin. Feeling ko pinaglalaruan niya lang ako!

 

"Mam, saan niyo po gusto mag start? Gusto mo bang pipili muna tayo ng damit or sa salon muna tayo?"

 

napukaw lang ako sa malalim kong pag iisip nang marinig ko na nagsalita si Marilou. Mukhang mabait naman kaya pwede ko siguro syang pagkatiwalaan.

 

"Sa palagay mo, alin ba ang mas magandang unang puntahan?" nagtataka kong tanong. Wala kasi akong idea kung ano ang dapat gawin. Hindi ko din alam kung bakit kailangan pang pumunta ng salon gayung maganda naman na ako. Charrr!

 

"Para hindi po kayo mapagod Mam, sa salon na lang muna tapos ako na lang ang bahalang maghanap ng damit na pwede mong isuot mamaya sa party. Baka po kasi gahulin tayo sa oras eh!" sagot nito. Wala sa sariling tumango na lang ako. Wala namang problema sa akin kahit na anong klaseng damit ang isusuot ko. Ang importante sa akin ngayun may bago akong cellphone at magagampanan ko ng maayos ang trabahong gustong iatang sa akin ni Jaylord.

 

"Sige..sa salon na lang tayo. Kung alin ang mas makakabuti at mapapabilis tayo doon ako." nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad ding gumuhit ang ngiti sa labi nito at halos sabay na kaming tumayo.

 

Ang salon na tinutukoy ni Marilou ay hindi pala basta-basta. Halatang pang mayaman at mahal ang serbisyong ini- ooffer nila. Pagpasok pa lang namin sa loob ang dami na nilang ini-ooffer sa akin na gagawin nila sa mukha at buhok ko. Dahil hindi ko naman masyadong maintindihan ang mga suggetions nila hinayaan ko na lang si Marilou na siya na ang bahalang makipag usap. Iyun nga lang, hindi ko naman inaasahan na tiis ganda pala ang gagawin nila sa akin.

 

 

 

Chapter 346

 

BEA POV

 

"Mam, last na po talaga ito. Promise! "wika sa akin ng baklang nag aayos sa akin. Ilang beses ko nang narinig sa kanya ang katagang iyun pero hindi pa rin siya matapos-tapos. Feeling ko madilim na sa labas. Simula kaninang umaga hindi na ako nakaalis pa sa salon na ito. Ibat-ibang staff ang nakatoka na gumawa mula kuko hangang buhok ko.

 

Kung anu-ano na ang ginawa nila sa akin. Pinaliguan na din nila ako at feeling ko nga lahat ng libag ko katawan tinangal nila eh. Mula ulo hangang paa ang trabahong ginawa nila sa akin. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit nila ito ginagawa sa akin! Nakaidlip na lang ako lahat lahat hindi pa rin sila tapos.

 

Ang pangako ni Jaylord na babalikan niya daw ay malabo na yatang mangyari. Malapit na gumabi at mukhang wala naman siguro talaga kaming party na dadaluhan. Baka nga niluluko niya lang ako eh.

 

"Ayan na! Tapos na! Gusto niyo na bang makita ang sarili mo sa harap ng salamin Mam?" napukaw lang ako sa malalim kong pag iisip ng marinig ko na muling nagalita ang bading na nag aayos sa akin. Make up na lang at tapos na daw talaga.

 

"Siguraduhin mo lang na maganda ako ha? Na sulit ang pagtambay ko ng buong maghapon sa salon niyo!" hindi ko na napigilan pa ang inis sa boses ko habang sinsasabi ang katagang iyun.

 

"Of course Madam! Tiyak na hindi na kayo makilala ni Mr. Montenegro kapag makita niya kayo. Tiyak na lalong mai-inlove sa iyo iyung asawa niyo." sagot nito. Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga. Anong inlove- inlove? Parang wala naman yata sa bokabularyo ni Jaylord ang inlove- inlove na iyun. Mapaglaro sa babae ang taong iyun at ibat-ibang putahe ang tinitikaman. Tsaka wala din akong balak na habang buhay na magpatali sa taong iyun. Baka kunsumisyon lang ang abutin ko sa kanya.

 

"Halika na Madam! Nasa isang room ang damit na isusuot mo. Umalis na si Secretary Marilou dahil papunta na daw dito si Mr. Montenegro tsaka may date yata ang bruha kaya nagmamadaling umalis." muling wika sa akin ng bading na Mamabeth nga daw ang pangalan niya. Tumango lang ako at kaagad na tumayo. Hindi ko pa nakikita ang sarili ko sa salamin simula kaninang umaga kaya kaagad akong naglakad patungo sa isang salamin at tinitigan ko ang sarili kong reflexion doon.

 

Hindi ko naman maiwasang mapangiti habang tinititigan ko ang hitsura ko sa harap ng salamin. Sulit naman pala ang tiis ganda ko dahil maganda naman pala ang kinalabasan. Feeling ko nga ang gaan gaan ng katawan ko eh. Parang ang linis-linis ng pakiramdam ko.

 

"Misis Montenegro kailangan niyo na pong magpalit ng damit. Parating na po si Mr. Montenegro." naputol lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ni Mamabeth. Nakatayo na siya sa nakasaradong pintuan at mukhang ako na lang ang hinihintay niya.

 

Kaagad naman akong tumalima at mabilis na pumasok sa loob. Napako ang tingin ko sa isang kulay red na gown. Halos magningning ang aking mga mata habang nakatitig sa naturang gown.

 

"Diyaarannn! Ang ganda diba

Madam? Iyan daw po ang susuotin niyo sa dadaluhan niyong party." narinig kong bigkas ng masayahing si Mamabeth. Hindi naman ako makapaniwala.

 

Gaano ba ka-sosyal ang naturang party at bakit kailangan pang naka- gown? Halos pang pageant na ang gown na iyan ah?

 

"Mamabeth...sa palagay niyo po hindi kaya ako ma out of place kapag iyan ang isuot ko sa party? Baka po pagtawanan ako dahil para na po akong kandidata sa pageant niyan." bigkas ko sabay ngiwi. Napansin ko pang napatitig sa akin si Mamabeth bago mahinang tumawa.

 

"Ano po? Naku, hindi naman Madam! Tsaka ganyan talaga ang mayayaman. Balita ko bagong kasal pa lang daw kayo ni Mister Montenegro kaya naninibago ka pa. Sige na po Madam, isuot niyo na po ang gown na iyan. Parating na si Sir." sagot nito at siya na din ang nagtangal sa hanger ng naturang kasuotan at iniabot sa akin.

 

"Sa labas lang ako. Kapag tapos ka na tawagin niyo na lang po ako para ma- retouch pa natin ang make up mo pati na din ang buhok mo. Kailanganng magandang-maganda ka sa paningin ni Mr. Montenegro ngayung gabi para imbes sa patry ka dadalhin sa second honeymoon niyo na lang." Malanding wika pa nito sa akin bago siya tuluyang lumabas sa naturang silid.

 

Napapailing na lang din akong nasundan na lang siya ng tingin. Pambihira...ang daldal naman ng bading na iyun. Parang si Ate Romina lang din.

 

"Mabilis na akong naghubad ng kasuotan ko at isinuot ko na ang naturang gown. Napa-wow pa ako ng bumagay iyun sa akin. Saktong sakto sa akin at siguro para talaga sa akin ang gown na ito. Kahit naman sa probensya ako lumaki maputi pa rin naman ang balat ko. Makinis din ako at marami ngang nagsabi na malayong malayo daw ako sa hitsura ng Nanay kong si Martha. Kutis mayaman daw ako at huli ko na nang nalaman na hindi niya naman pala ako totoong anak.

 

Siguro magaganda ang tunay kong mga magulang. Alam kong maganda ako dahil ako palagi ang kinukuhang muse noong nag aaral pa ako simula noong elementary hangang sa nag high school. Kaya siguro gusto akong itali ni Jaylord sa kanya kasi natatakot siyang baka mabaliw sa akin ang half brother niyang si Andrew. Aware kasi siya na nanliligaw sa akin ang lalaking iyun eh.

 

Muli kong sinipat ang sarili kong reflexion sa salamin. Gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ko nang mapansin ko na talagang namang

bumagay sa akin ang damit. Nabigyan ko ng justice ang naturang kasuotan at kung sino man ang designer nito alam kong matutuwa din iyun.

 

"Tapos na? Ayyy wow! Bongga! Ang ganda niyo Madam! Para po kayong anghel na biglang bumaba sa lupa para sunduin ang mga makasalanan na taong kagaya ko!" madaldal na wika ni Mamabeth at hindi ko naman mapigilan ang matawa sa sinabi niya. Exaggerated man ang sinabi niya pero tatangapin ko iyun as compliment na lalong nagpa boast sa aking self confidence. Parang gusto ko na tuloy maging closed friend itong si Mamabeth total naman wala pa akong friend dito sa Manila.

 

"Palagay niyo po Mamabeth, bagay po ba sa akin? Hindi po ba masagwang tingnan?" nag aalala kong tanong sabay sulyap sa may dibdib. Para kasing hindi ako pwedeng yumuko dahil baka makita ang aking medyo may kalakihang boobs.

 

"Naku hindi Madam! Normal lang iyan. Tsaka napakaganda niyo pong tingnan. Naku, kung papayag lang si Mister Montenegro parang gusto kitang kunin bilang model ng salon ko. Ang ganda niyo po kasi!" tuwang-tuwa na wika ni Mamabeth kaya hindi ko na napigilan pa ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko.

 

Niri-touch niya nga ang aking make up at inayos ang buhok ko pagkatapos kaagad na akong lumabas ng silid. May iilan pa silang mga customers at nang bumukas ang pintuan ng salon napatingin ako doon at ganoon na lang ang tuwa ko ng makita ko si Jaylord. Sobrang gwapo niya sa suot niyang formal suit at nang mapatingin siya sa akin kita ko na saglit siyang natigilan at hinagod pa ako ng tingin mula ulo hangang paa.

 

Chapter 347

 

BEA POV

 

Parang gusto ko na tuloy makaramdam ng hiya sa paraan ng pagkakatitig sa akin ni Jaylord ngayun. Hindi ko alam kung nagagandahan ba siya or napapangitan sa ayos ko ngayun dahil wala akong nababasang kahit na anong emosyon sa kanyang mukha habang sinisipat ako ng tingin mula ulo hangang paa.

 

"Jaylord... ano na! Magtititigan na lang ba tayo? Baka pagdating natin ng party ubos na ang handa at gutom ang abutin natin nito." lakas loob kong wika sa kanya. Kaninang tanghali pa ako walang matinong kain dahil sandwich at juice lang ang pinakain sa akin ng secretary niyang si Marilou kaya naman naghahanap na ng kanin ang bituka ko.

 

Napansin ko pa na napakurap ito ng makailang ulit bago nag iwas ng tingin sa akin. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya. Parang gusto ko na tuloy magduda kung talgang si Jaylord ba ang kaharap ko ngayun. Hindi naman siya dating ganiyan kaninang umaga noong magkasama kami eh. Ngayung parang may nagbago na naman sa kanya.

 

"Yah, lets go!" sagot nito at siya na mismo ang kumuha sa mga gamit ko na iniaabot ni Mamabeth. Hindi na ako nakaimik pa at nagpatiuna na akong naglakad palabas ng salon.

 

Since nasa mall kami nagulat pa ako dahil medyo marami pa palang tao at hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagtitig sa gawi ko ng ilan sa mga shoppers. Kaagad akong nakaramdam ng hiya dahil sa postura ko. Para kasi akong sasali ng pageant sa attire ko ngayun eh. Dapat pala hindi na muna ako nagpalit ng damit.

 

"Sino siya? Ang ganda niya noh? Artista ba iyan?" narinig ko pang tanong ng isa sa kanila. Parang gusto ko nalang tuloy bumalik ng salon at magpalit muna ng damit. Hindi ko yata kaya ang ganitong klaseng attire sa loob ng mall. Kahit na nagagandahan sila sa akin hindi ko sanay na maging center of attraction noh!

 

Mabuti na lang at lumabas ng din si Jaylord. Nagulat na lang ako nang may dumamping tela sa balikat ko at nang tingnan ko si Jaylord napansin kong hindi niya na suot ang kanyang blazer.

 

"Gamitin mo muna iyan bago pa maubos ang pasensya ko at matusok ang mga mata ng mga taong kung makatingin akala mo kakainin ka ng buhay." wika nito sa akin sabay hapit niya sa baiwang ko gamit ang kanyang braso. Hindi ko naman maiwasan na mapalunok ng aking laway habang inaayos ko ang blazer na nasa balikat ko. Ramdam ko kasi ang init na nagmumula sa katawan niya na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang damdamin.

 

"Nakakakilig naman! Bagay sila!" narinig ko pang sambit ng isa sa mga miron bago ako igiya ni Jaylord paalis. Wala akong choice kundi ang magpatianod na lang dahil hindi ko na din kasi talaga matatagalan pa ang mga tingin na ipinupukol sa amin ng mga tao. Feeling ko talaga hindi sila sanay na makakita ng babaeng kasing ganda ko!" charrr!

 

"Bakit ba kasi ganito ang biniling damit ng secretary mo? Pasasalihin mo ba ako sa pageant para makabayad ako ng utang ko sa iyo? Talo na ako kung ganoon dahil hindi ako handa!"

 

mahina kong wika sa kanya para mapagtakpan ang kaba na nararamdaman ko.

 

Hindi talaga ako sanay na

pinagtitinginan ng mga tao. Siguro maganda talaga ang lahi na pinagmulan ko dahil gandang-ganda sa akin ang mga tao at napapalingon pa nga sa amin ang mga nakakasalubong namin.

 

"Party ang pupuntahan natin at hindi pageant. Kaya lang, ngayun pa lang nag -aalangan na akong dalhin ka doon." sagot nito sa akin habang nararamdaman ko na lalong humihigpit ang pagkakahapit niya sa baiwang ko. Feeling ko tuloy gusto niya akong ipasok sa bulsa niya para hindi na ako matingnan ng ibang tao.

 

"Bakit? Saan mo ako dadalhin? Gosh, parang hindi ko yata gusto iyang inisip mo ha? Oo, alam kong maganda ako pero hindi pwedeng pagnasaan mo ako. Wala sa kontrata natin iyan." halos pabulong kong sagot sa kanya. Huminto ito sa paglalakad at seryoso akong tinitigan na siyang dahilan naman ng malakas na pagkabog ng dibdib ko.

 

"Anong sabi mo? Talagang iyan pa ang naisip mo ha? Hindi mo ako pwedeng pagbawalan dahil pag aari na kita! Pwede kong gawin sa iyo lahat ng gusto ko!" seryosong sagot nito sa akin.

 

Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Hindi ako nakasagot dahil bigla akong nakaramdam ng takot. Sumagi na naman kasi sa isipan ko kung paano siya nakipag romansahan dalawang magkaibang babae sa mansion. Natatakot akong baka gawin niya din sa akin iyun.

 

Parang bigla tuloy nangatog ang tuhod ko at kahit na ang paghakbang hirap ko nang gawin. Nagbabait-baitan lang ba sa akin ang taong ito pagkatapos kapag makuha niya na ang loob ko gagawin niya din sa akin ang mga ginawa niva sa mga babaeng

dumaan sa buhay niya? Hindi ko yata ko kayang gawin iyun. Hindi ko kayang maging sex slave niya!

 

Hindi ko na namalayan pa na nakarating na pala kami ng kotse. Kung anong kotse ang gamit namin kaninang umaga ganoon pa rin ngayun. Pinagbuksan na din ako ni Jaylord na pintuan at inalalayan niya akong makasakay.

 

"Anong nangyari sa iyo? Bakit tulala ka na diyan?" tanong nito sa akin ng makapasok na din ito sa loob ng kotse. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya. Pigil ko din ang sarili ko na maluha dahil sa pinaghalong emosyon na nararamdaman ko.

 

"Give me your hand!" maya-maya wika nito sa akin. Lalo naman akong natakot. Ano na naman kaya ang dahilan at bakit niya hinihingi ang kamay ko? Hayssst, natatakot na tuloy ako sa kanya.

 

"Bea....ano na? Napakasimple lang ng utos ko hindi pa magawa." wika nito at bakas na sa boses niya ang inis. Kagaad niyang hinawakan ang kamay ko at nagulat na lang ako ng mapansin ko na may inilagay siya sa palasingsingan ko. Dalawang singsing at kumikinang ang bato kapag natatamaan ng liwanag mula sa ilaw.

 

"Huwag mong walain iyan ha? Iyan iyung palatandaan na asawa na kita at hindi ka na pwedeng magpaligaw. Naiintindihan mo ba ako Bea?" wika nito sa akin habang tulala pa rin akong nakatitig sa daliri ko na may suot nang kumikinang na singsing.

 

Dalawang piraso at ang isa ay kapareho ng design ng nasa daliri niya din at ang isa naman ay may malaking bato sa gitna. Parehong kulay puti at first time sa tanang buhay ko na makakita ng ganito kagandang alahas. Sa hitsura pa lang halata nang mamahalin at talaga namang hindi pwedeng mawala ko ito kung hindi malalagot talaga ako! Madadagdan na naman ang utang ko sa kanya.

 

"Bakit may paganito pa?" nagtataka kong tanong sa kanya. Ngumisi ito habang hindi niya inaalis ang pagkakatitig sa mga mata ako.

 

"Hindi ka na naman nakikinig! Sabi ko iyan iyung sign na pag aari na kita. Hindi ka pwedeng mag entertain ng manliligaw kung ayaw mong makita ang tunay kong ugali. Kaya kong pumatay ng tao kapag may makialam sa pag aari ko na!" seryosong sagot niya kasabay ng paghaplos niya sa pisngi ko.

 

 

 

Chapter 348

 

BEA POV

 

Habang sinasabi ni Jaylord ang katagang iyun napansin ko kung gaano siya ka-seryoso Well, wala naman siyang dapat na ipag alala dahil wala naman akong balak magpaligaw Gagampanan ko kung ano man ang nakasaad sa kontrata basta walang kasamang sex

 

Kainis naman kasi. Ano nga ba kasi ang nakasaad sa kontrata naming dalawa? Parang gusto ko na tuloy pagsisihan ngayun ang pagiging padalos-dalos ko. Bakit ba kasi hindi ko binasa iyun? Hayssst, ito na nga ba ang sinasabi ko eh...dapat talaga huwag basta-basta pumirma sa isang dukomento kung hindi mo nabasa kung ano man ang nilalaman noon.

 

"OO na! Copy! Noted or ano pa man! Tatandaan ko iyang sinasabi mo h'wag ka lang maging kriminal." nakalabi kong sagot at kaagad na iniwas ko ang pisngi ko. Bakit ba kasi may pahaplos- haplos pa. Nakakailang kaya!

 

"Good! Mabuti na iyang nagkakaintindihan tayo!" sagot niya sa akin habang inuumpisahan niya nang patakbuhin ang kotse. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang sinisipat ko ng tingin ang palasingsingan ko. Sobrang ganda kasi talaga ang ibinigay niya sa aking singsing eh. Parang ayaw ko na tuloy itong isauli sa kanya kung sakali mang pahiram niya lang ito sa akin.

 

"Ehemmm! Jaylord! Pwede ba magtanong?" hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na muli itong kausapin. May gusto lang kasi akong linawin eh. Maganda na iyung nagkakaliwanagan kami.

 

"What is it?" tanong nito sa akin at saglit pa akong sinulyapan bago niya muling itinutok ang kanyang paningin sa kalsada.

 

"Itong singsing na bigay mo sa akin... pahiram mo ba ito sa akin or bigay?" nakangiti kong tanong habang hindi ko inaalis ang tingin ko sa singsing. Bagay sa daliri ko eh at kung bigay ito siguro mayaman na din ako. Pwede ko siguro itong isangla.

 

"Bakit mo naitanong?" sagot niya naman sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot.

 

Imbes kasi sagutin niya ang tanong ko binabato niya naman ako ng panibagong tanong! Oo or hindi lang naman sana ang isasagot niya!

 

"Wala lang! Curious lang kasi talaga ako. Tsaka magkano nga ulit ang ring na ito?" nakangiti kong sagot sa kanya.

 

"Twelve million!" maiksing sagot niya na kaagad na ipinanlaki ng aking mga mata habang hindi ko maiwasang mapatitig sa kanya. Gusto ko kasing masiguro kung binibiro niya lang ba ako or nagsasabi ba siya ng totoo. Hindi birong halaga ang twelve million noh! Kahit siguro habang buhay pa akong magtrabaho hindi ako kikita ng twelve million lalo na ngayung malabo na akong makapagtapos ng aking pag aaral.

 

"Ha? Twelve million? Twelve million itong singsing na suot-suot ko?" hindi ko mapigilang sambit.

 

"Yes...kaya huwag mong tanggalin iyan sa daliri mo para hindi mawala." sagot nito. Hindi ko maiwasang mapalunok ng sarili kong laway. Bigla tuloy akong kinabahan. For sure hindi bigay ang singsing na ito kung hindi pahiram lang. Paano kung mawala ko ito? Lagot na naman ako!

 

"Hayssst, ang mahal naman pala! Hindi ko matatangap ito! Baka mawala ko eh." sagot ko at akmang tatanggalin ko na sana sa daliri ko ang singsing ng bigla itong pumreno. Kung wala lang siguro akong seat belt baka napasubsob na ako. Walang hiyang Jaylord na ito, balak niya bang sirain ang kagandahan ko?

 

"Anong sabi mo? Ayaw mo ng singsing na iyan! Sige, subukan mong tanggalin iyan sa daliri mo, itatapon ko iyan tapos pababayaran ko sa iyo!" seryosong wika niya sa akin na lalo kong ikinagulat.

 

"Anong sabi mo? Itatapon mo tapos pababayaran mo sa akin? May ganoon? Hindi pwede iyang iniisip mo Mr. Montenegro. Hindi fair iyang tumatakbo sa isipan mo! Gusto mo ba talaga akong malubog sa utang para hindi na ako makawala sa iyo?"

naiiinis kong sagot sa kanya. Ang balak kong pagtangal sa singsing sa daliri ko hindi ko na itinuloy pa dahil natatakot ako na baka tutuhanin niya ang banta niya eh.

 

May isang salita pa naman ang taong ito. Kung ano ang sinasabi niya ginagawa niya talaga!

 

"Binili ko iyan para sa iyo at gusto kong nakikita palagi iyan sa daliri mo. Huwag mo akong subukan Bea kung hindi malalagot ka talaga sa akin!" seryosong sagot niya. Hindi ko maiwasang mapaismid.

 

"Pero hindi counted kung sakaling ma -hold up ako ha? Gusto mong isuot ko palagi ang singsing na ito pero kapag ma-hold up ako quits na tayo ha? Wala akong babayaran dahil ikaw naman ang nagpumilit na gamitin ko ito. For sure, masakit sa mata ng mga holdaper ang singsing na ito. Marunong pa naman iyan sila mangilatis kahit sa malayuan." mahabang paliwanag ko naman sa kanya. Kaagad naman siyang napaismid.

 

"Bakit ka maho-holdap? Saan ka ba pupunta?" tanong nito. Hindi naman ako nakaimik. Saan nga ba pala ako pupunta? As if naman makakawala ako sa paningin niya noh?

 

"For future reference lang naman ang sinasabi ko. Tsaka ayaw ko din maholdap noh!" nakalabi kong sagot. Hindi ko na narinig pang sumagot ito kaya naman itinoon ko na din ang tingin ko sa harapang bahagi ng sasakyan. Gabi na pero napaka liwanag ng kalsada dahil sa mga ilaw na nagmumula sa mga poste. Wala akong idea kung saang party kami pupunta pero isa lang ang sigurado ko ngayun, gutom na ako at gusto ko nang kumain.

 

Halos thiirty minutes pa ang nilakabay namin bago kami pumasok sa isang mataas ng gate. Bago pa kami nakapasok sa pinakaloob, napansin ko pa ang nakapaskil na ang nakasulat ay

 

SEBASTIAN MANSION. Sobrang liwanag ng buong paligid at napansin kong maraming nang mga bisita sa loob. Hindi ko na tuloy mapigilan pa ang makaramdam ng kaba dahil sa aking nasaksihan.

 

"A-anong ginagawa natin dito? Dito ang party?" nagtataka kong tanong kay Jaylord. Kaagad naman siyang tumango.

 

"Birthday ng asawa ng business tycoon na si Ryder James Sebastian! Muntik ko nang nakalimutan buti ipanaalala sa akin ni Marilou. Ang kumpanya niya ang unang tumulong at nagtiwala sa akin sa itinayo kong unang negosyo ten years ago....and dagdag info sa iyo...ninong ko siya kaya malakas ako sa kanya!" sagot niya sa akin.

 

"Talaga? swerte mo, ang yaman din pala ng Ninong mo! Kung ganoon, ang bait pala nila! Sila pala ang dahilan kung bakit ka maraming pera ngayun." sagot ko naman. Natigilan naman ito sabay titig sa akin.

 

"You think so? Sabi ko unang negosyo at marami na akong negosyo ngayun kaya hindi lahat ng negosyo ko nandiyan sila para tulungan ako." sagot naman niya. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

 

"Pareho lang iyun...nag umpisa ka sa unang negosyo na tumulong sila hangang sa dumami. Iyun din iyun." sagot ko naman! Nakakaloka naman itong si Jaylord. Ginagawang kumplikado ang lahat!

 

 

CHAPTER 349

 

BEA POV

 

Habang naglalakad kami sa bakuran pa lang ng mansion hindi ko mapigilang mamangha habang inililibot ko ang tingin sa paligid. Dekorasyon palang halatang pinaghandaan na dahil kapansin- pansin ang mga mamahaling bulaklak na nakakalat sa buong paligid.

 

Sobrang yaman talaga siguro ng celebrant. Asawa daw ng business tycoon eh...so ibig sabihin sobrang daming pera. Ang swerte naman ng pamilyang ito!

 

"Jaylord...iho! Mabuti naman at dumating ka din sa wakas!" natigil kami pareho ni Jaylord sa paghakbang nang mapansin namin ang naglalakad palapit sa amin na may edad nang lalaki. Hindi ko tuloy mapigilang mapatitig sa kanya dahil sa kabila ng edad nito hindi maikakiaila na magandang lalaki ito noong kabataan niya pa.

 

"Ninong Ryder James! Ikinagagalak ko po kayong muling makita!" nakangiting sagot naman ni Jaylord. Masaya silang nagkumustahan habang tahimik lang akong nanonood sa kanila.

 

Hindi ko mainitidihan ang sarili ko. Nakakaramdam kasi ako ng kakaiba habang titig na titig ako sa taong Ninong daw ni Jaylord na si Ryder James Sebastian. Parang gusto kong maiyak na hindi ko maintindihan.

 

"By the way nga pala Ninong, asawa ko pala...si Bea, Sweetheart siya ang nabangit ko sa iyo kanina. Husband siya ng birthday celebrant! Si Senyor Ryder James Sebastian." pakilala ni Jaylord kaya hindi ko maiwasang mapangiti.

 

"Magandang gabi po Senyor!

Ikinagagalak ko po kayong makilala!" kaagad kong bati sabay yukod. Saglit din ako nitong tinitigan sabay tango.

 

"Ikinagagalak din kitang makilala iha! Abat, ang galing pala pumili nitong inaanak ko! Kay ganda ng asawa! "natutuwang sagot naman ni Senyor Ryder. Lalong gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko dahil sa sinabi niya. Hindi na din ako nakapalag pa ng bigla akong akbayan ni Jaylord.

 

"Of course...kayo po ang idol ko kaya pipili po talaga ako ng maganda at mabait na asawa Ninong!" nakangiting sagot naman ni Jaylord. Sa boses nito halatang proud siya sa akin. Wala sa sariling napatitig tuloy ako sa kanya para siguraduhin kung sincere ba talaga siya sa sinabi niya patungkol sa akin.

 

In fairnes ha..ibang iba ang pakikitungo niya sa ninong niya kumpara sa Daddy niyang mata-pobre at masama ang ugali! Siguro nga mabait talaga itong Ninong niya kaya magkasundo silang dalawa.

 

"Nasa loob ng mansion ang Ninang mo! Sumama ka sa akin iho para makita ka din niya!" nakangiting pagyayaya ni Senyor Ryder na kaagad naman pinaunlakan ni Jaylord. Hawak kamay pa kaming naglakad papasok sa loob ng magarang mansion habang nakasunod kami kay Senyor Ryder.

 

Dinala kami sa pinaka-living room ng mansion at naabutan namin ang isang may edad na ding babae. Sopistikadang tingnan at katulad ni Senyor Ryder kahit na may edad na lutang na lutang pa rin ang ganda niiya. Nakangiti itong napatingin sa amin habang naglalakad kami palapit sa kanya.

 

"Nandito ang inaanak mo Ashley!" masayang wika ni Senyor Ryder kaya kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito. Lalong lumutang ang angkin nitong kagandahan.

 

"Ninang...kumusta po?" kaagad na bati ni Jaylord sabay lapit at hinalikan sa noo ang kanyang Ninang. Tahimik lang akong nanonood sa kanila habang nakikipag-kumustahan si Jaylord. Halatang malapit siya dito kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng selos.

 

Mabuti pa itong si Jaylord kilala niya pa ang Ninong at Ninang niya. Eh ako kaya...wala na ngang Ninang at Ninong hindi ko pa kilala ang mga magulang ko. Ako na yata ang pinaka-malas na tao sa balat ng lupa!

 

"Jaylord! Nandito ka? Kailan ka lang dumating!" Hindi ko mapigilang mapalingon ng marinig ko ang pamilyar na boses. Si Butter at nakangiting naglalakad papasok ng living room habang nakasunod sa kanya ang isang lalaki at Isang babae na sa palagay ko ay nasa forties lang

ang kanilang edad.

 

Mabilis silang lumapit sa Ninang at Ninong ni Jaylord at nagbigay galang samantalang si Butter naman walang pakundangan na lumapit kay Jaylord at mabilis na lumingkis. Tumingkayad pa ito at binigyan ng malutong na halik sa pisngi si Jaylord. Shock ako sa nasaksihan kasabay ng pagsalubong na kilay ko.

 

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bigla kasi akong nakaramdam ng matinding panibugho. Parang may libo -libong karayom ang biglang tumusok sa puso ko dahil sa nasaksihan ko lalo na at napansin kong hindi man lang nag-react si Jaylord sa ginawa ni Butter sa kanya. Wow ha...akala ko ba bawal gumawa ng kasalanan pero ano itong ginawa niya? Bakit parang harap- harapan naman yata ang pakikipag landian niya kay Butter?

 

"Butter! Iha...relax! Nakakahiya sa asawa ni Jaylord! Tigilan mo na iyang ganiyang attitude at baka pag awayan pa iyan ng mag asawa!" parang gusto kong magpasalamat kay Senyor Ryder dahil sa wakas sinaway niya din si Butter. Napansin ko pa ang pag ismid ni butter at pailalim akong tinitigan.

 

"Who is she?" mataray pa nitong tanong. Parang gusto ko nang maiyak habang napatitig ako kay Jaylord. Napansin ko na pasimple nitong tinangal ang kamay ni Butter na nakalingkis sa kanya at mabilis akong nilapitan.

 

"My wife! Hindi ba at nagkakilala na kayo kaninang umaga?" nakangiting sagot ni Jaylord kay Butter. HIndi naman ako nakaimik. Nagkukutkot pa rin kasi ang kalooban ko sa sobrang inis. Ang sarap mag walk out kung hindi lang nakakahiya.

 

"Asawa? Kailan ka pa nag-asawa Jaylord?" narinig kong sabat naman ng lalaking nakasunod kanina kay Butter. Hindi ko alam ang pangalan niya at wala din namang pormal na pagpapakilala kaya hindi ko din malaman ang kung paano sila pakiharapan.

 

"Last month lang po Tito Charles. Bea nga po ang name niya! Biglaan po ang pagpapakasal namin!" nakangiting sagot ni Jaylord.

 

"Bea...wow! Nice name! Nakakagulat ka naman Jaylord...akala ko pa naman kayong dalawa ng anak naming si Butter ang magkakatuluyan eh! Excited pa naman sana kaming maging bahagi ka ng pamilya namin...diba Dad, Mom? "sabat naman ng babaeng kung hindi ako nagkakamali siya ang Mommy ni Butter.

 

Parang gusto ko na talaga tuloy na

umalis na lang. Ramdam ko kasi sa kanila na hindi ako welcome sa party na ito dahil kay Butter. Parang gusto nilang si Butter ang magkatuluyan ni Jaylord at parang lumalabas na ako ang kontra bida.

 

"Francine...wala tayong magagawa kung may ibang napupusuan si Jaylord. Bata pa naman si Butter at marami pa siyang makikilalang lalaki na mamahalin niya!" sabat naman ni Senyora Ashley.

 

Gayunpaman hindi pa rin iyun nakakabawas sa sama ng loob na nararamdaman ko ngayun. Parang gusto ko tuloy kumprontahin si Jaylord at tanungin siya kung ano ba talaga ang dahilan niya? Bakit kailangan niya akong itali sa kasal at ipagsabi sa lahat ng nag asawa na siya gayung may pamilya naman palang handa siyang tangapin basta asawahin niya lang ang malditang si Butter!

 

 

Chapter 350

 

BEA POV

 

Pagkatapos ng hind matapos-tapos na kumustahan niyaya na din ako ni Jaylord na lumabas na at makihalubilo sa ibang bisita. Nagpatianod kaagad ako dahil gusto ko nang matakasan pa ang presensya ni Butter na walang ibang ginawa kundi landiin si Jaylord. Parang gusto ko tuloy pagsisihan ang pagsama-sama ko pa sa party na ito. Dapat nagdahilan na lang ako eh!

 

May gusto ka pa bang kainin? Ikukuha kita!" wika sa akin ni Jaylord ng pareho na kaming nakaupo dito sa mesa. Napansin kong puro sosyalin ang mga bisita at puro naka-gown din ang mga kababaihan at mga naka-suit naman ang mga kalalakihan. Pang mayaman nga pala talaga ang party na ito. Mabuti na lang at mamahalin din ang suot ko kaya kahit nanaano nagkaroon ako ng confident sa sarili ko na hindi ako na-out of place sa party na ito.

 

"Ayos na Jaylord! Baka kasi hindi ko lang maubos kapag kukuha ka pa." sagot ko sa kanya habang itinoon ko na ang buo kong attention sa kinakain ko. Hindi ito nakaimik kaya nagtaas ako ng tingin at nahuli ko siyang titig na titig sa akin.

 

"Bakit? May problema ba?" nagtataka kong tanong sa kanya. Sinipat muna ako nito ng tingin bago sumagot.

 

"Pagpasensyahan mo na si Butter kanina ha? Ganoon lang talaga siya tuwing nagkikita kami. Sobrang closed kasi talaga niya sa akin simula noong minor de edad pa lang siya." sagot nito. Kaagad niya namang nakuha ang interes ko kaya seryoso akong napatitig sa kanya.

 

"Ano ba talaga ang malalim na dahilan mo? Bakit ako ang napili

mong....let say-pinakasalan...itinali sa kasal or whatever! For sure may malalim kang dahilan at sana malaman ko iyun para hindi naman ako mag mukhang tanga sa harap ng ibang tao." seryoso kong tanong sa kanya. Wala na akong pakialam pa kung magalit man siya sa sinabi ko. Alam ko naman kung saan ako dapat lulugar eh.

 

"Maraming mga babaeng naghahabol sa akin. Kaya kita pina-pirma ng marriage contract at ipina-rehistro iyun dahil gusto kong tumigil na sila. Nakakasawa na din kasi eh!'" seryoso niyang sagot sa akin habang hindi niya inaalis ang pagkakatitig sa aking mukha. Para bang binabasa niya kung ano ang magiging reaction ko sa sinabi niya.

 

Pigil ko naman ang sarili ko na napataas ang kilay. Eh di siya na! Siya na itong lalaking maraming mga babaeng nagkakandarapa mapansin niya lang. Sabi ko na eh, panakip butas niya lang ako sa buhay niya.

 

"Isa na ba doon si Butter? Bakit hindi nalang siya ang pinakasalan mo? Napansin kong boto sa iyo ang buo niyang pamilya." sagot ko naman habang hindi ko inaalis ang pagkakatig ko sa kanyang mukha.

 

"Hindi pwede! Hindi ko siya mahal at hindi ko nakikita sa sarili ko na siya ang makakasama ko habang buhay!" seryosong sagot niya sa akin. Hindi ako nakaimik.

 

"And yes..aware ako na malaki ang pagkakagusto sa akin ni Butter. Sa dami ng babaeng na-link at nagpakita ng pagkagusto sa akin siya lang hindi ko pinatulan. Malaki ang respito ko sa pamilya niya dahil malaki ang utang na loob ko sa kanila. Wala ako sa kinalalagyan ko ngayun kung hindi dahil sa kanila " sagot nito. Hindi ulit ako nakaimik. Gusto ko pa kasing marinig kong ano pa ang iki-kwento niya eh.

 

"Of course, kung siya ang pakakasalan ko kailangan ko ding itigil ang mga nakasanayan ko nang gawain dahil kadugo siya ng mga taong pinagkaka- utangan ko ng loob." muli niyang bigkas habang titig na titig na din sa akin. Kaagad tuloy akong napaiwas ng tingin sa kanya dahil feeling ko may ibig sabihin ang mga titig niya ngayun. Para kasing nangungusap ang mga mata niya!

 

Napaka-kumplikado din pala ng buhay ng mga mayayaman at mahirap din pala talaga talikuran ang utang na loob. Tsaka anong sabi niya? Nakasanayang gawain? Anu-anong gawain kaya ang mga iyun? Ang tumikim ng ibat ibat babae?

 

"Paano ngayun iyan...ramdam ko na galit sa akin si Butter dahil iniisip niya na ako ang mahal mo. Hindi ko maipangako sa iyo kung kaya ko pa bang magtimpi at huwag siyang patulan sa pagmamaldita niya!" sagot ko. Napansin ko naman ang unti- unting paguhit ng ngiti sa labi nito bago niya hinawakan ang kamay ko.

 

"Kaya nga ikaw ang pinili ko dahil alam kong palaban ka eh. Nasa sa iyo iyan kung papatulan mo siya. Basta wala lang physical na sakitan na involved walang problema sa akin." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti dahil sa sinabi niya.

 

Sasagot pa sana ako ng mapansin ko na may isang lalaki na tumawag sa pangalan ni Jaylord. Sabay pa kaming napalingon at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang isang lalaking halos kasing edad lang din ng Daddy ni Butter.

 

Hindi ko tuloy maiwasang mapaisip.

 

Wala bang kaibigan itong si Jaylord na kasing edad niya lang din? Bakit parang puro nasa middle age na ang mga nakakausap niya?

 

"Tito Dominic! Kumusta po kayo!" narinig kong bati ni Jaylord at mabilis na tumayo at pasalubong niya itong nilapitan. Kaagad silang nagkamay habang nagkukumustahan. Dahil gutom na ako hindi na ako nag abala pa na panoorin sila. Muli kong itinoon ang buo kong attention sa masasarap na pagkain na nasa harapan ko. Gusto kong magpaka-busog dahil mamaya pag-uwi ng bahay, gusto ko nang dumirecho ng kwarto para matulog.

 

Hindi ko na din pa napansin pa na napatitig sa akin ang taong tinawag ni Jaylord na Tito Dominic. Masyado na kasi akong nag-enjoy sa mga pagkaing nasa harapan ko at wala na akong pakialam pa sa mga nangyayari sa paligid.

 

 

Chapter 351

 

BEA POV

 

"Hey! Nandiyan ka lang pala eh! Kanina pa kita hinahanap!" Natigil ako sa pagsubo ng marinig ko ang nagmamalditang boses. Wala sa sariling napalingon ako at kaagad na tumampad sa mga mata ko ang nagmamaldita na namang si Butter. Para tuloy bigla akong nawalan ng gana at mabilis na ibinaba ang kutsarang hawak ko at kaagad tumayo. Si Butter itong kaharap ko at dapat lang na maging handa ako sa mga posibleng mangyari.

 

"May kailangan ka?" malamig kong tanong sa kanya. Kaagad naman tumaas ang kilay nito habang sinisipat ako ng tingin mula ulo hangang paa.

 

"Hindi ko alam kung bakit ikaw ang pinakasalan ni Jaylord. Mukha ka namang cheapipay at tsimay!" nang-iinsulat nitong bigkas sabay halukipkip. Kaagad ding nagsalubong ang kilay ko dahil sa sinabi niya. M*** **a na, matapobre din pala itong kaharap ko!

 

"Bitter? Masyado bang masakit sa panig mo na ang lalaking gustong gusto mong maging asawa ay nagpakasal na sa ibang babae?" nang iinis kong tanong sa kanya. Kaagad naman nanlisik ang mga mata nito dahil sa sinabi ko.

 

"Anong sabi mo? Abat...magkano ka ba ha? Magkano ka para layuan at i- divorce mo ang Jaylord ko!" ramdam ko na ang galit sa boses niya habang sinasabi niya ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

 

Ang alam ko kasing mga ganitong linyahan naririnig ko lang sa mga matapobreng hilaw na byanan eh. Bakit parang ang lakas naman yata ng loob ng Butter na ito na hiramin ang dialogue na iyun? Magkano daw? Nagpapatawa ba siya eh singsing na suot ko nga lang ngayun hindi na basta -bastang halaga eh!

 

"Anong sabi mo? Magkano ako? Priceless! Patay na patay si Jaylord sa akin at kaya niyang ibigay sa akin ang langit basta magkasama lang kami." nakangiti kong sagot sa kanya. Lalong nagsiklab sa galit ang mga mata nito habang nakatitig sa akin. Kung dragon lang siguro ang babaeng ito baka kanina pa ako binugahan ng apoy eh.

 

"Hindi kayo bagay ni Jaylord! Ano ba ang ipinagmamalaki mo ha? Ganda lang naman ang meron ka ah?"

 

nagmamaldita niyang sagot sa akin. Peke akong tumawa. At least inamin niya din sa sarili niya na maganda ng ako! Eh siya? Maganda din naman kaya lang basura ang pag-uugali. Matapobre at spoiled brat kaya siguro hindi siya nagustuhan ni Jaylord.

 

"At sino ang mas bagay sa kanya? Ikaw? Well, hindi din kayo bagay dahil kahit na maghubad ka pa sa harap niya hindi ka niya magugustuhan!" nang- iinis kong sagot sa kanya. Hindi siya nakaimik pero kapansin-pansin ang pagkuyom ng kamao niya! Pigil ko naman ang sarili ko na matawa! Ang bilis palang talunin ng Butter na ito sa bungangaan eh! Oh diba,, tameme siya ngayun!Sana lang talaga magising siya sa katotohanan na ayaw sa kanya ni Jaylord!

 

"Tsaka thank you dahil inamin mong maganda ako kaya nga patay na patay sa akin si Jaylord eh. Alam mo bang unang pagkikita pa lang namin... talagang binakuran niya na ako! Kung anu-anong mga regalo ang ibinigay niya sa akin makamit niya lang ang matamis kong 'oo'. Ang sweet niya nga eh..palagi niya akong pinapangiti at prinsesang-prinsesa ang turing niya sa akin." nang-iingit kong wika! Kulang na lang magsalubong na ang kilay niya sa matinding galit. Lalo namang nagdiwang ang kalooban ko.

 

"First time ko kasing mang inis ng anak ng bilyonaryo eh. Imagine nagawa kong galitin ang isang spoiled brat na si Butter. Kung iiyak siya ngayun alam kong ako ang kakampihan ni Jaylord kaya pwede kong pantayan ang kamalditahan niya ngayung gabi.

 

"Hindi ako papayag! Hindi magtatagal ang pagsasama niyo at alam kong ako pa rin ang pipiliin ni Jaylord. Kahit kasal na kayo, aagawin ko pa rin siya sa iyo. Akin lang si Jaylord! Akin lang siya!" galit na bigkas niya at mabilis akong tinalikuran. Nasundan ko na lang siya ng tingin hangang sa mawala siya sa paningin ko. Mabilis kasi siyang pumasok sa loob ng mansion.

 

Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga habang inililibot ang tingin sa paligid. Nasaan na nga pala si Jaylord? Bakit niya ako iniwanan dito sa table namin?

 

Naiinis akong napaupong muli. Malaki ang naging epekto sa mood ko ang kumprontahan namin ni Butter dahil bigla na din akong nawalan ng ganang kumain. Parang gusto ko na din tuloy umuwi dahil wala namang kumakausap sa akin. Sa lahat ng bisita ako lang yata ang nag iisa dito sa mesa.

 

"Hello Miss! Nag iisa ka yata?" napatuwid ako ng upo ng marinig ko na may biglang nagsalita sa likuran ko. Wala sa sariling napalingon ako at kaagad na tumampad sa paningin ko ang isang makisig na ginoo. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya.

 

"Kobi...my name is Kobi! How about you beautiful lady?" nakangiti niyang bigkas sabay lahad ng kamay niya sa akin.

 

"Bea...I am Bea!" sagot ko at nahihiyang tinangap ang pakikipag- kamay niya pero nagulat ako dahil bigla siyang yumukod at hinalikan ang likod ng kamay ko. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya dahil first time sa tanang buhay ko na may lalaking humalik sa kamay ko!

 

"Nice to meet you Bea! Nag iisa ka yata? Gusto mo bang maki-join sa amin? Mga pinsan ko lang din naman ang kasama ko sa table na iyun at tiyak na mag-eenjoy ka!" nakangiti nitong pag-aaya sa akin habang sinisipat niya ako ng tingin. Nahihiya naman akong umiling at pasimpleng binawi ang kamay ko na hawak niya pa rin

 

"Nice to meet you din Kobi. Gustuhin ko man kaya lang hindi pwede eh. Baka kasi biglang bumalik ang asawa ko at hanapin ako!" nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ang gaan ng loob ko sa kanya. Feeling ko nga matagal na kaming magkakilala eh.

 

"Asawa? May asawa ka na at sino ang maswerteng lalaki?" nagtataka niyang tanong sa akin.

 

"Si Jaylord Montenegro!" walang pag -aalinlangan kong sagot. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito bago dahan-dahan na tumango.

 

"Si Jaylord? Si Jaylord na inaanak nila Lolo at Lola?" nagtataka niyang sagot sa akin. Nakangiti naman akong tumango.

 

"Wow! Tingnan mo nga naman! Ibig sabihin, broken hearted pala ang kakambal ko?" natatawa niyang sagot. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

 

"Kidding aside! Kakambal ko si Butter. Inaway ka ba niya kanina?" nakangiti nitong tanong. Hindi ko tuloy malaman kung paano mag-rereact. Kung kakambal niya si Butter eh di mas kakampihan niya ang malditang iyun!.

 

 

 

 

Chapter 352

 

BEA POV

 

"Kakambal mo siya? Naku, pasensya ka na Kobi, mainit nga ang ulo niya sa akin kanina! Hindi ko nga siya maintindihan eh." kaagad kong bigkas sa lalaking kaharap ko. Mukha naman siyang mabait pero siyempre, kadugo niya si Butter kaya mas lamang na kampi siya doon sa kapatid niya.

 

"Ayos lang! Ako na ang humihingi na pasensya sa mga pinanggagawa niya. Spoiled kasi kaya lahat ng gusto niya, gustong kunin sa kahit na anong paraan." nakangiting sagot ni Kobi. Mukhang hindi naman niya tinu- tolerate ang ugali ng kakambal niya kaya kaagad na napalagay ang loob ko. Mabuti naman at fair siya mag isip kung hindi nakakatakot din talaga makiharap sa taong kagaya niya.

 

"By the way, sama ka na sa akin. Para naman hindi ka ma-bored sa party na ito. Ipapakilala na din kita sa iba ko pang mga pinsan.. Dont worry, hindi sila kagaya ni Butter na palaging nagsusungit. Mababait ang mga pinsan kong iyan kaya makakasundo mo sila. Since, asawa ka pala ni Kuya Jaylord ituring mo na din kaming kaibigan Bea." nakangiting pagyayaya ulit ni Kobi sabay turo sa umpukan ng ilang mga teenager sa isang table. Lalo naman akong nag aalangan na sumama sa kaniya...

 

Although, hindi naman nagkakalayo ang aming mga edad pero nakakahiya pa rin na makihalubilo sa kanila. Although maituturing na nasa teen pa naman ang edad ko, may asawa na kasi ako. Asawa ako ng isang Jaylord Montenegro kaya dapat na pa-matured na din ang isip ko.

 

Pwera na lang kung bitawan niya na ako, babalik din sa pagiging teen ang pag iisip ko dahil magna-nineteen pa lang naman ako limang buwan mula ngayun. Masyado pa nga talagang maaga para magpatali sa isang kasal mabuti na lang talaga hindi naman totohahan ang pagiging mag asawa namin ni Jaylord.

 

"Huwag na Kobi. Nakakahiya! Baka maputol lang ang bonding ng mga pinsan mo kung makisali pa ako na isang outsider. Ayos lang talaga ako promise. Baka narating na din si laylord eh "

nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman siyang tumango at naupo na din isa sa pang bakanteng upuan.

 

"Well, since ayaw mong sumama sa akin, sasamahan na lang kita! Hihintayin natin si Jaylord hangang sa makabalik siya. Hindi ka niya dapat iniiwan mag isa dito. Although private party ito at ligtas ka dito sa mansion hindi ka pa rin ligtas sa mga mapag-samantalang tao Bea. Maganda ka at alam kong marami talaga ang gustong lapitan ka para makipag-kilala sa iyo." mahaba niyang paliwanag sa akin.

 

Pasimple ko tuloy naigala ang tingin sa paligid. OO, marami ngang bisita at halos ang lahat sa kanila ay may mga sinabi sa buhay pero mukha naman silang disente. Hindi ko nakikita sa kanila ang sinasabi ngayun lang ni Kobi. Baka naman sinabi niya lang iyun para hindi ko siya paalisin.

 

"Siya nga pala Bea...huwag ka sanang ma - offend ha? Ilang taon ka na pala?" muli akong napatingin kay Kobi ng muli siyang nagtanong.

 

"Magna-nineteen na!" maiksi kong sagot.

 

"Nineteen? Wala nga pala talagang pinipiling edad ang pag ibig. Ang alam ko kasi thirty na si Kuya Jaylord eh. By the way, twenty four lang pala ako." nakangiti nitong sagot sa akin. Pilit naman akong ngumiti dahil sa sinabi niya. Parang may gusto siyang ipahiwatig sa akin na ayaw niya lang sabihin.

 

"Age does'nt matter naman kapag love mo ang isang tao kaya ayos lang." sagot ko naman sa kanya. Kaagad naman siyang natawa.

 

Nasa ganoon kaming pag uusap nang napansin ko ang naglalakad na palapit sa amin na si Jaylord. Napansin ko na nakukunot ang noo nito hangang sa makalapit sa amin.

 

"Kuya Jaylord, sinamahan ko muna si Bea dito sa table niyo." kaagad namang bigkas ni Kobi pagkalapit ni Jaylord sa amin. Kaagad pa itong tumayo at inilahad ang kamay at seryoso namang tinangap ni Jaylord.

 

"Thank you! Actually, nagpaalam lang ako sa lahat dahil uuwi na din kami." sagot naman ni Jaylord at pasimple niyang hinubad ang suot niyang suit at muling ipinatong sa aking balikat. Ito din iyung suit na pinagamit niya sa akin kanina noong palabas kami ng mall. Dahil hindi naman ako sanay na nakalantad ang balikat ko, isinuot ko na din iyun ng tuluyan dahil pauwi na din naman kami

 

"Ang aga pa Kuya. Parang wala pa nga kayong dalawang oras dito sa mansion eh. " sagot naman ni Kobi. Tipid lang na ngumiti si Jaylord at inalalayan niya na din akong makatayo.

 

"Ayos lang iyun. Hindi pwedeng mapuyat si Bea dahil mag eenroll siya bukas. Salamat nga pala sa pagsama mo sa kanya dito sa table Kobi." sagot ni Jaylord at bahagya niya pang tinapik sa balikat si Kobi at kaagad niya na din akong inalalayan na makatayo. Mabilis naman akong nagpatianod dahil feeling ko talaga wala sa mood ngayun si Jaylord. Feeling ko mainit na naman ang ulo niya na hindi ko maintindihan.

 

Tsaka anong iyung sinabi niya na mag eenroll daw ako? Saan ako mag eenroll, sa school ba? Balak niya ba akong paaralin?

 

Gosh, kung totoo man ang sinabi niya talagang magpapakabait ako sa poder niya. Iyun kasi ang matagal ko ng pangarap eh. Ang makapag tapos sa pag aaral.

 

"Oh really. Enroll, meaning mag aaral ulit si Bea? Well pwede siya Dela Fuente University!" sagot muli ni Kobi. Mukhang hindi niya gets na ayaw na siyang makaharap ni Jaylord! Hindi din niya napansin ang matabang na pakikiharap ni Jaylord sa kanya.

 

"Yes...iyan din ang plano ko!" maiksing sagot ni Jaylord at mabilis niya na akong hinila paalis. Hindi niya na din ako binigyan ng pagkakataon na makapag- paalam kay Kobi. Lumabas na naman yata ang pagiging dominante niya.

 

"Hello Kuya Jaylord! Aalis na kayo?" tinatahak na namin ang daan patungo sa kinapaparadahan ng kotse nang isang lalaki na naman ang sumalubong sa amin. Hind ko maiwasang mapatitig sa kanya dahil sa hindi familiar na damdamin na kaagad na lumukob sa buo kong pagkatao. Para kasing familiar din ang mukha niya sa akin. Parang nagkita na kami pero hindi ko naman maalala kung saan.

 

Para kasing may something sa kanya na hindi ko maintindihan. Napansin ko din na napatitig siya sa akin habang nakakunot pa nga ang noo.

 

"My wife! Si Bea. Sweetheart, si Bryan Adam. Anak siya noong lalaking kausap ko kanina." pagpapakilala ni Jaylord sa aming dalawa pero halata naman sa boses niya na napipilitan lang siya.

 

"Wife? Really, totoo pala ang narinig ko kanina nag asawa ka na nga pala. Kaya pala kanina pa nagmamaktol si Ate Butter eh! By the way, nice to meet you Bea. You can call me Bryan or whatever you want!" friendly na sagot ni Bryan at kaagad na naglahad ng kamay. Bantulot kong tinangap ang pakikipag kamay niya kahit feeling ko hindi magugustuhan ni Jaylord iyun. Gayunpaman, ayaw ko din namang mapahiya si Bryan.

 

"Same here Bryan!" ngiting-ngiti kong sagot kasabay ng pagdaop ng aming palad at kaagad kong naramdaman ang kakaibang damdamin na biglang lumukob

sa buo kong pagkatao. Para kasing gusto kong maiyak na hindi ko maintindihan. Napansin ko din na titig na titig pa rin sa akin si Bryan na puno ng pagtataka ang kanyang mukha. Parang binabasa niya ang buo kong pagkatao sa paraan ng pagkakatitig niya sa akin.

 

Chapter 353

 

BEA POV

 

"Kung gusto mong kumain, dumirecho ka muna ng dining area." malamig na wika sa akin ni Jaylord pagkababa pa lang namin ng kotse. Matiwasay naman kaming nakauwi ng bahay iyun nga lang hindi niya ako iniimik buong biyahe. Ayaw ko din naman magtanong dahil natatakot akong baka bulyawan niya lang ako.

 

"Ayos lang. Busog pa ako."maiksi kong sagot sa kanya. Akmang magpapatiuna na sana ako sa paglalakad papasok ng bahay ng maramdaman ko ang paghawak niya sa braso ko. Kunot noo akong napalingon sa kanya.

 

"May gusto ka pa bang sabihin?" nagtataka kong tanong sa kanya. Matiim niya akong tinitigan kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba.

 

"Bakit ka nakipag usap sa kanila? Hindi pa ba maliwanag sa iyo ang sinabi ko na bawal kang makipag-usap kahit kanino? Bakit mo ako sinuway?" bakas na ang galit sa boses niya habang sinasabi ang katagang iyun. Natameme naman ako dahil sa pagkagulat. Akala ko talaga hindi niya bibigyan ng pansin ang nangyari kanina pero mukhang mahaba-habang paliwanagan ang kailangan kong gawin para magkaintindihan kami.

 

"Tungkol ba kay Kobi? Siya ang naunang lumapit sa akin. Nakipag-kilala siya sa akin at malaking kabastusan naman yata kung itataboy ko siya. Isa pa, apo siya ng celebrant at nakakahiya naman kung deadmahin ko siya." kinakabahan kong sagot sa kanya. Gusto ko pa nga sanang i- congratulate ang sarili ko dahil hindi ako pumiyok sa kabila ng kaba na nararamdaman ko.

 

Napansin ko na saglit siyang natigilan sabay iling. Sa expression ng kanyang mukha, para bang hindi siya kumbinsido sa paliwanag ko.

 

"Kung balak mong mag-entertain ng manliligaw, not now! Hangat nasa poder kita hindi ako papayag na tumingin ka sa ibang lalaki. Ayaw na ayaw ko na niluluko

ako Bea." seryoso niyang sagot sa akin habang nararamdaman ko na lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa aking braso. Hindi ko naman maiwasan na mapaigik dahil sa sakit. Ano ang palagay niya sa braso ko, poste na walang pakiramdam?

 

Napansin niya yata ang pag-igik ko kaya niluwagan niya ang pagkakahawak sa akin at yamot na bumuntong hininga. Wala sa sariling nahaplos ko naman ang braso ko dahil feeling ko magkakapasa ako sa bahaging iyun dahil sa higpit ng pagkakahawak niya kani-kanina lang.

 

"Hindi! Wala akong balak na mag entertain ng manliligaw dahil wala pa sa isip ko ang tungkol sa bagay na iyan. Marami pa akong gustong gawin sa buhay ko at wala akong balak na magpaligaw kahit kanino." sagot ko naman sa kanya.

 

Ano ba ang nangyayari sa taong ito? Hindi naman siya lasing para magkaganito ah? Tsaka, nagseselos ba siya? Para sa akin wala namang mali kung nakikipag usap ako kay Kobi eh. Mabait naman ang taong iyun at sinamahan niya lang ako sa table dahil nag iisa lang ako. Gayunpaman, wala na akong balak pang sabihin iyun sa kanya. Sarado yata ang isipan niya ngayun at useless lang kung magpaliwanag pa ako.

 

"Siguradunin mo lang na hindi mo ako niluluko dahil masama akong magalit Bea. Ayaw na ayaw kong iniiputan ako ng ulo kaya umayos ka!" sagot niya sa akin at mabilis na siyang naglakad papasok ng bahay. Naiwan naman akong saglit na natulala.

 

'Ano ang sabi niya? Tama ba iyung narinig ko? iiputan daw? Ano iyun? Ano ang ibig niyang sabihin? Ang hirap niya talagang ispilingin.' mahina kong bigkas at mabilis na din akong pumasok sa loob ng bahay. Umaasa ako na sana ngayung gabi lang mainit ang ulo ni Jaylord sa akin at sana bukas, maayos na ulit ang pakikitungo niya sa akin.

 

Pagkapasok ko sa loob ng aking kwarto mabilis kong hinubad nag coat na pinahiram niya sa akin kanina. Isinunod kong hubarin ang suot kong gown at mabilis na pumasok sa loob ng banyo. Balak kong mag-half bath muna at maghilamos ng malala para matangal ang make up ko. May tendency kasi na tatagihawatin ako kinabukasan kapag hindi ko malinisan ng maayos ang aking mukha.

 

Kasalukuyan akong naghihilamos ng mapasulyap ako sa aking suot na kwentas. Malungkot akong napangiti habang hinahaplos ko iyun. Paano ko kaya mahahanap ang mga magulang ko gayung hindi ko alam kung sino sila? Kahit pangalan nila, hindi ko alam eh. Sana biglang maghimala ang langit at makasalubong ko at matagpuan nila ako.

 

Tinapos ko ang aking evening routine at hubot hubad na lumabas ng banyo. Nakalimutan ko kasing kumuha ng pamalit na damit sa loob ng walk in closet bago ako pumasok ng banyo kaya wala akong choice kundi ang maglakad nang n* ******d palabas dahil ako lang naman ang mag isa dito sa loob ng kwarto ko.

 

Gabi na at wala naman sigurong baliw na mangahas na pumasok dito sa loob ng kwarto. Isa pa, nilock ko ang pintuan kanina bago ako pumasok sa loob ng banyo.

 

Ang akala ko na nag iisa lang ako dito sa kwarto ay isang malaking pagkakamali pala. Pagkalabas ko ng banyo huli na ng mapansin ko na may isang pares ng mga mata pala ang nakatitig sa akin. Pagkasulyap ko sa bandang kama kaagad na tumampad sa paningin ko ang seryosong mukha ni Jaylord habang titig na titig sa akin.

 

"Te-teka lang! A-ano ang ginagawa mo dito sa kwarto ko?" kinakabahan na nahihiya kong tanong sa kanya. Hindi ko malaman kung anong bahagi ng katawan ko ang una kong tatakpan dahil lahat iyun ay malayang naka-display sa matiim na titig sa akin ni Jaylord. Biglang nag init ang aking pisngi at sa huli, nagpasya akong muling bumalik ng banyo para maitago sa kanyang mga mata ang nakakahiya kong sitwasyon.

 

"Stay! Wala kang dapat na ikahiya dahil mag-asawa na tayo diba?" ma-awtoridad na wika niya na nagpatigil sa aking paghakbang. Para akong tood na nanigas sa pagkakatayo habang nakatakip ang isa kong kamay sa dalawa kong bundok at ang isa naman ay sa aking pagkababae.

 

Mariin akong napapikit ng maramdaman ko ang pagdantay ng dalawa niyang palad sa balikat ko. Kakaibang kilabot ang naramdaman ng buo kong pagkatao sa simpleng pagdikit ng palad niya sa balat ko. Ni hindi ko man lang napansin ang mabilis na paglapit niya sa akin.

 

 

 

Chapter 354

 

BEA POV

 

"Jaylord, ano ang ginagawa mo dito sa kwarto ko? Ba-bakit ka biglang pumapasok." kinakabahan kong tanong sa kanya. Nasa nakakahiya akong sitwasyon at naiinis ako sa sarili ko dahil parang ang bigat ng mga paa ko para ihakbang at muling bumalik ng banyo para kumuha ng kahit tuwalya man lang para itapis sa hubad kong katawan.

 

Sa sobrang tiwala ko na mag isa lang ako dito sa kwarto, lumabas akong hubot- hubad at hindi man lang naisip na baka may isang mapangahas na Jaylord na naghihintay sa akin dito sa kwarto ko.

 

"Bahay ko ito at hindi naman siguro bawal na puntahan kita dito sa kwarto lalo na at mag-asawa naman tayo diba?" paos ang boses na bigkas niya at ang dalawa niyang kamay na nakahawak sa magkabilaan kon; balikat ay biglang gumalaw at dumaosdos iyun papunta sa aking baiwang. Fakiramdam ko biglang nagtayuan lahat ng buhok ko sa aking katawan dahil sa ginawa niya.

 

'Pe-pero...wala pa akong damit. Sa- sandali lang...magbibihis lang ako." sagot ko at akmang kakawala sa pagkakahawak niya pero mas malakas siya sa akin. Naramdaman ko na wala na siyang balak na pakawalan ako. Mahigpit niya akong niyakap kaya saglit din akong natulala.

 

"Bakit kasi hindi ka nag-iingat? Alam mo bang nauuhaw ako ngayun? Init na init ang pakiramdam ko at hindi pwedeng baliwalain mo iyun Bea." sagot naman niya sa akin kasabay ng pagdampi ng labi niya sa punong tainga ko. Napaiktad ako sa sobrang pagkagulat lalo na nang maramdaman ko ang mainit niyang hininga na dumadampi sa aking balat.

 

"Hi-hindi ko alam na may balak ka palang pumasok dito sa--- "hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng mula sa punong tainga ko, bumaba ang labi niya patungo sa aking batok. Ang dalawang kamay niya na nakapulupot sa baiwang ko ay biglang tumaas papunta sa isa kong kamay na ginawa kong pantakip sa magkabilaan kong dibdib. Hinawakan niva iyun at pilit na tinatangal.

 

Teka lang...ano ang ginagawa mo?" taranta kong wika. Parang biglang nangining ang tuhod ko sa kakaibang damdamin na lumukob sa buo kong pagkatao. Bago sa akin itong ginagawa niya at siya ang kauna-unahang lalaki na gumawa nito sa akin kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot at matinding pag-aalinlangan.

 

"Ano ang ginagawa ko? Nauuhaw ako at ikaw lang ang makakapawi noon, Wife!" sagot niya sa akin kasabay ng pagdampi ng dalawa niyang palad sa magkabilaan kong bundok. Malaya niya kasing natangal ang kamay ko na nakatakip sa bahaging iyun. Hindi ko napigilan ang mapaliyad dahil sa kakaibang init na kaagad na lumukob sa buo kong pagkatao.

 

Ang kaninang matinding hiya na nararamdaman ko ay biglang naglaho lalo na nang mag-umpisa nang gumalaw ang palad niya sa bahaging iyun. Minarnasahe niya ako sa parteng iyun kaya kaagad akong nakaramdam ng kakaibang kiliti dahil sa kakaibang sensasyon na ngayun ko lang narananasan sa tanang buhay ko at kay Jaylord pa talaga!

 

Ramdam ko ang init na nagmumula sa kanyang palad habang walang humpay ang ginagawa niyang pagmasahe sa parteng iyun. Hindi lang masahe ang kanyang ginagawa dahil minsan pumipisil din siya sa bahaging iyun na nagbigay sa akin ng kakaibang kilig Hindi naman kasi masakit ang ginagawa niya sa akin kundi kakaibang sarap ang nararamdaman ng katawan ko! Minsan, nararamdaman ko pa nga na pinipisil niya ang korona sa bahaging iyun kaya hindi ko maiwasang mapapikit ng marin

 

"How it feels? Is it good?" mahiang bulong niya sa akin kasabay ng pagliyad ko at walang pakundangang pag-angkin niya sa labi ko. Ninamnam namin pareho ang banayad na pagalaw ng labi niya sa labi ko. Bigla kong nakalimutan na hubot hubad pa pala dahil naging abala na ang isipan ko sa kakaibang bagay na ginagawa sa akin ni Jaylord ngayun.

 

Dampi lang naman ang ginawa niyang paghalik sa akin at kaagad hinila niya ako paharap sa kanya. Wala sa sariling napatitig ako sa kanyang mga mata at kaagad kong napansin ang kakaibang

kislap mula doon. Napansin ko pa na hinagod niya ako ng tingin mula ulo hangang paa at akmang tatakpan ko na sana ang kahubdan ko gamit ang dalawa kong kamay pero kaagad niya akong pinigilan.

 

"Dont! Gusto kong makita kung gaano ka kaganda! Kung ano ang meron sa iyo at kung bakit hindi ka mawaglit sa isipan ko unang beses pa lang kitang nakita." mahinang bigkas niya habang hinawakan niya ako sa aking baba at dahan-dahan na itinaas ang aking mukha. Kaagad na naghinang ang aming mga paningin at kita ko ang ilang beses na pagalaw ng adams apple niya bago ako muling sinunggaban ng mainit na halik.

 

Kung kanina, banayad ang ginawa niyang pag-angkin sa labi ko, naging mapusok na siya ngayun. Nagiging mapaghanap na ang paraan ng kanyang paghalik at mas lalong mapangahas na din ang kanyang dalawang palad. Humahaplos na iyun sa iba-ibang parte ng aking katawan hangang sa naramdaman ko ang pag-angat ko habang magkahinang pa rin ang aming labi.

 

"Open your mouth Sweetheart!" pautos na wika niya sa akin kasabay ng pagsayad ng likod ko sa malambot na kama. Dumampi ulit ang isa niyang palad sa aking dibdib at nilaro ang korona doon kaya hindi ko na napigilan pa ang pag awang ng aking labi at kaagad nainang sumalakay ang kanyang dila sa kaloob looban ng aking bibig

 

Lunod na lunod ako sa ginagawa niya sa akin. Hindi ko akalain na ganito pala kagaling magpasaya ng isang babae ang isang Jaylord Montenegro. Kaya pala ang daming mga babaeng nahuhumaling sa kanya dahil sa sobrang galing niyang magpaligaya sa isang babaeng kagaya ko.

 

Wala pa akong karanasan sa ganitong bagay pero sobrang nagustuhan ng katawan ko itong ginagawa niya sa akin. Hindi ko na nga namalayan pa na tinutugon ko na pala ang halik niya. Ginagaya ko na ang galaw ng kanyang labi hangang sa natutunan ko na din iyun. Nakayakap na din ako sa kanya ngayung habang abala na din ang dalawa kong kamay na humahaplos sa likuran niya.

 

Aminado ako na excited ang katawan ko sa mga susunod na mga mangyayari sa pagitan naming dalawa na naramdaman naman kaaagd ni Jaylord kaya lalo niyang pinag igihan ang pag-haplos niya sa buo kong katawan.

 

Chapter 355(WARNING:SPG)

 

BEA POV

 

Halos mamilipit pati mga daliri ko sa aking paa nang muling pinakawalan ni Jaylord ang labi ko. Bumaba ang kanyang halik patungo sa aking leeg at bahagyang s ******p sa bahaging iyun hangang sa unti-unting naglakbay pababa hangang sa gitna ng magkabilaan kong bundok.

 

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko dahil pakiramdam ko, para akong lalagnatin na hindi ko maintindihan. Hindi na din ininda ng katawan ko ang malamig na buga mula sa aircon kahit na hubot hubad na ako ngayun

 

"Ughhh! Ahmmm, Jaylord! Ano ang ginagawa mo? Bakit ang sarap?" impit kong bigkas ng maramdaman ko na bahagya na niyang kinagat-kagat ang isa sa mga corona ng aking dibdib habang ang isa niyang kamay ay nag-uumpisa ng naglandas pababa sa aking hita.

 

Pababa ng pababa hangang sa naramdaman ko na humagod na iyun sa aking hiwa. Sinudundot niya ang aking perlas na ang hatid sa akin ay kakaibang kiliti. Para akong mababaliw sa kakaibang damdamin na lumukob sa buo kong pagkatao.

 

Habang abala ang kanyang labi na dumadampi sa aking katawan, abala naman ang isa niyang kamay sa paghimas sa aking hiwa. Hindi ko tuloy malaman kung saan ko ibabaling ang aking ulo Sobrang lakas din ng kabog ng dibdib.

 

Para akong uod na inasinan dahil hindi na din mapalagay ang aking katawan. Mariin akong nakakapit sa kanyang likod habang ang isang kamay niya naman ay humagod pa rin sa kabila kong bundok. Pumipisil iyun sa bahaging iyun na nagbigay sa akin ng kakaibang sensasyon na ngayun ko lang din naranasan sa tanang buhay ko.

 

Ilang minuto din na salitan na s******** pat pinipisil ang magkabilaan kong bundok bago ko naramdaman ang labi niya na bumabaktas pababa sa aking tivan. Bawat balat ne madaanan ng kanyang labi ay nagbibigay sa akin ng kakaibang kiliti. Ilang beses ko na din nasambit ang pangalan niya at parang wala yata siyang balak na huminto sa ginagawa niya. Balak yatang paliguan niya ako ng halik mula ulo hangang paa.

 

Hubot hubad ako at malaya niya nang nahahawakan ang lahat ng parte ng katawan ko. Lahat yata ng depensa meron ako biglang naglaho dahil naging abala na din ang isipan ko sa kaligayahan na ipinaparamdam niya sa akin.

 

Saglit pa akong nagprotesta ng bigla itong huminto sa kanyang ginagawa at bumaba ng kama at tumayo sa paanan ko. Hindi na ako nakaramdam ng hiya ng mapansin kong humahagod ang titig niya sa buo kong katawan. Mula ulo hangang paa at ilang beses din siyang napalunok ng laway habang mabilis niyang hinuhubad ang kanyang saplot. Nag umpisa siya sa kang t-shirt hangang sa kanyang damit panloob.

 

Sa huli ipinikit ko na lang ang aking mga mata Hindi ko kayang makita ang reaction ngayun ni Jaylord. Punong-puno ng pagnanasa ang kanyang mga mata habang nakatitig sa aking hiwa at ilang saglit lang, muli kong naramdaman ang paglundo ng kama. Hinawakan niya ang aking hita kasabay ng pagayad ng labi niya sa pagkababae ko.

 

"Ugghhh! Jaylord! Ahhmmn!" hindi ko mapigilang bigkas nang umpisahan niya nang laruin ang hiwa ko. Grabe..hindi ako prepared doon ah? Bakit sobrang sarap ang ginagawa niyang paghagod sa parteng iyun.

 

"Shi...shittt! Jaylord! Tama na! Hi-hindi ko na kakaya!" halos patili kong wika. Namimilipit na din ang dulo ng daliri ng mga paa ko dahil sa kakaibang sarap na nararamdaman dahil sa ginagawa nitong pagsisid sa aking perlas. Shit talaga! Ang kapantay na sarappp na ngayun ko lang naranasan sa tanang buhay ko. Ganito ba talaga kapag nag-sesex ang dalawang tao? Nariring ko lang ito sa mga ka- classmates ko na masarap daw ang sex at ngayung pinaparanas na ito ni Jaylrod sa akin ngayun para akong maiiyak sa kakaibang sarap!

 

Pilit ko na din na iniiwas sa kanyang bibig ang aking pagkababae. Hingal na hingal na kasi ako at para na akong kakapusin sa paghinga.

 

"No! Jaylord...please tama na! Hindi ko na kaya!" nakikiusap kong wika sa kanya habang mariin akong nakahawak sa buhok niya. Parang wala naman siyang narinig at patuloy sa pagpapala sa aking pagkababae. Hindi ko naman mapigilan ang lalong mapaungol lalo na ng maramdaman ko na may kung anong bagay na gustong kumawala mula sa kaloob-looban ko.

 

"ohh Shittt! ughhh! Jaylord..tama na sabi eh. Ang kulit mo!...lala-lalabas na! lalabas na!" halos pasigaw kong bigkas kasabay ng panginginig ng tuhod ko. Para akong naihi na ewan. Basta ang alam ko may biglang lumabas mula sa kaloob looban ng aking pagkababae na siyang lalong nagpanginig ng kalamnan ko.

 

Bagsak akong napaayos ng higa sa kama.

 

Tagaktak din ang pawis sa aking noo at hingal na hingal ako na akala mo galing ako sa mahabang pagtakbo

 

Lupaypay kong naipikit ang aking mga mata. Naramdaman ko pa rin ang patuloy na pagdila ni Jaylord sa katas na lumabas sa pagkababae ko. Wala itong kasawa- sawa at walang kapaguran samantalang ako naman ay parang gusto ko nang matulog dahil sa matinding pagod.

 

Ewan ko ba...wala naman akong ginawa pero pakiramdam ko pagod na pagod ako. Parang biglang nanghina ang buong kalamnan ko.

 

"Hey...bawal pang matulog Sweetheart! Hindi pa tayo tapos!" narining kong sambit ni Jaylord kaya kaagad akong napadilat. Nakatunghay na ito sa akin habang may nakaguhit na pilyong ngiti sa labi. Akmang babangon ako ng bigla ako nitong daganan.

 

"Heyyy easy..saan ka pupunta? Nakaraos kana paano naman ako?" malambing na wika na labis kong ipinagtaka. Wala kasi talaga akong idea kung ano ang ibig niyang sabihin.

 

"Ako naman ang paliligayahin mo ngayun. Alam mo bang kanina pa ako gigil na gigil sa iyo?" wika niya at kaagad niyang pinghiwalay ang aking hita. Nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman ko ang mainit-init niyang pagkalalaki na dumunggol- dunggol sa bukana ng aking kweba.

 

Aalma pa sana ako pero mabilis siyang umulos ng makailang ulit kasabay ng matinding sakit na nararamdaman ko sa bahaging iyun. Naramdaman ko ang pagkapunit ng isang bagay sa aking pagkababae kaya napadaing ako sa sobrang sakit.

 

"Outch! Jaylord! Ang sakit!" bigkas ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Natigilan naman siya sa kanyang pagalaw kasabay ng pagdampi ng labi niya sa noo ko.

 

"Sorry, sorry! Masyado lang akong na- excite, Hindi ko sinasadya." bigkas niya habang pinapaliguan niya ako ng halik ang buo kong mukha.

 

 

Chapter 356

 

BEA POV

 

Hindi ko mapigilang maluha habang patuloy kong nararamdaman ang sakit sa pagitan ng aking hita.

 

Akala ko ganoon lang kadali ang makipag sex pero ang hirap pala. Masakit at parang nahahati ang katawan ko.

 

Tumigil na din naman si Jaylord sa pagalaw sa ibabaw ko habang pinapaliguan niya ng halik ang buo kong mukha. Patuloy naman sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

 

"Soryy, nawala ako sa sarili ko. Hindi ko naisip na first time mo pala! Sorry Sweetheart! Kaunting tiis lang at mawawala din ang sakit. Ganito talaga ang proseso kapag first time." malambing niyang sambit sa akin at siya pa mismo ang nagpunas ng luha sa aking mga mata.

 

Para namang gusto ko tuloy siyang sabunutan. May prose-proseso pa siyang nalalaman. Pinagbigyan na nga pero hindi naman nagdadahan-dahan. Kung maka-kadyot akala mo wala nang bukas

 

Arng sakit talaga! Pakiramdam ko may kung anong bagay ang nakabura sa bukana ng aking pagkabuhi hindi ko alam kung gasto na kahaba ang napasok niya. Pero sa hitsura ngayun ni jaylund, kita kong nagpipigil din naman siya Balak niya yura talagang wasakin ang kabibe ko pero dumang ako dahil masakit naman talaga!

 

Wala sa sariling napatitig ako sa kanyang mukha. Para siyang natatae na ewan sa hitsura niya ngayon. Alam kong bitin na bitin na siya pero pasto niya pa rin isaalang-alang ang nararamdaman ko Kahit naman pala badboy ang taong tan marunong pa rin naman pala m§Ý§Ñ§Ø§Ñ

 

"Kalahati pa lang ang nalpsok ko Sweetheart! Kaunting tiis lang at mawawala din iyan. Hindi ko na kayang ang magpigil. Magugustuhan mo din kapag masanay ka na." nagsusumamo niyang wika. Kaagad na nandaki ang aking mga mata sa sinabi nito.

 

Kalahati pa lang ba? Bakit pakiramdam ko nakapasok na ng buo? Ganoon ba kalaki ang k*****a niya? Dapat pala tiningnan ko muna bago niya ipinasok! Shocks! Baka sobrang sira na ng kabibe ko pagkatapos nito.

 

Sa isiping iyun, pilit kong pinakalma ang sarili ko. Hindi kami matatapos kapag hindi ko titiisin ang sakit. Ayaw ko din naman mabitin si Jaylord. Dinig ko sumasakit daw ang puson ng lalaki kapag mabitin sa sex eh. Total naman parang nawasak niya na ang viriginity ko mabuti na ding ituloy-tuloy na lang

 

"Okay...Sige...pwede mo nang ituloy." sagot ko naman sa kanya sabay pikit. Titiisin ko na lang. Sandali lang naman siguro ito. Total naman, siya na din ang nagsabi na mawawala din ito. Kailangan lang siguro makapasok ng buo para mawala ang sakit. Hindi naman ganito ang descriptions ng mga ka-classmates ko na nakatikim na ng sex eh. Masarap naman daw kaya baka sa umpisa nga lang talaga ang masakit.

 

Isang mabilis na halik sa labi ko ang ginawa niya bago ko naramdaman ang malakas at buong gigil nitong pag-ulos. Naipasok nya na yata ng buo pero hindi na yata mai-drawing ang mukha ko dahil sa sakit na nararamdaman. Sobrang sakit at pahirap itong ginagawa ni Jaylord sa akin

 

"Ouchhh! Lintik naman Jaylord!! Bakit ang sakit pa rin? Pinagloloko mo ba ako?! "naluluha kong bigkas.. Lintik na anaconda iyan, gaano ba kalaki at bakit ganito ang epekto sa akin? Bakit parang kalbaryo na itong nararanasan ko ngayun? Nakakapag-mura tuloy ako ng wala sa oras na hindi ko naman sana ginagawa dati.

 

Parang ayaw ko na tuloy itong ulitin. Kung ganito naman kasakit, last na talaga ito. Bahala na siyang maghanap ng ibang babae. Tutal doon naman siya sanay.

 

Parang walang narinig si Jaylord at patuloy na siya sa pag-ulos sa ibabaw ko. Hinayaan ko nalang din tutal naman parang nakapasok naman na ng buo.

 

Tsaka ramdam ko na ang dulas sa magkahugpong naming katawan.

 

"Ughh...Ugmmm!" ilang ulos ang pinakawalan niya bago ako nakaramdam ng kakaibang kiliti sa aking pagkababae. Medyo nawala na ang sakit at pumalit naman ang kakaibang ligaya na ngayun ko lang naranasan sa tanang buhay ko.

 

Halos lumubog na ako sa kama dahil sa malakas na pagkadyot niya! Napahalinghing naman ako sa sarap. Mabuti na lang at matibay itong kama kung hindi baka kanina pa ito bumigay dahil sa panggigil ni Jaylord. Halimaw nga ang lalaking ito pagdating sa kama. Pabilis ng pabilis hangang sa napayakap na din ako sa kanya ng mahigpit.

 

"Ohh Bea! You're so tight! I love you so much!" paulit-ulit na bigkas niya sa akin. Hindi naman ako magkamayaw sa kakaungol. Hindi ko na din masyadong pinansin pa ang paulit-ulit na pagbigkas niya ng katagang 'i love you'.

 

Hangang sa naramdaman ko nang may kung anong na namuo sa puson ko. Mahigpit pa rin akong nakakapit kay Jaylord habang parehong tumatagaktak ang pawis sa aming noo. Wala na kaming pakialam pa sa aming paligid. Ang importante sa ngayun ay ang ma- satistifed ang isat isa sa amin.

 

"I am coming Sweeetheart! Oh God!" halos paungol na sambit niya at ang kasunod niyun ay ang mainit na katas na sumirit sa aking sinapupunan kasabay ng kung anong bagay na lumabas din sa kaloob-looban ko. ILang ulos pa ang ginawa nito bago siya pabagsak na nahiga sa tabi ko.

 

Ilang sandaling katahimikan ang namagitan sa aming dalawa pagkatapos ng mainit na sandali. Walang ni isa man sa amin ang gustong magsalita. Ayaw ko din magsalita dahil wala naman din akong gustong sabihin.

 

Biglang dagsa ng reyalisasyon sa aking utak. Wala na, naipagkaloob ko na ang pagiging birhen sa kanya. Hindi na maibabalik pa ang nangyari sa aming dalawa. Matutulad lang din yata ako sa iba pang mga babaeng dumaan sa buhay niya. Magiging laruan at kapag mapag- sawaan niya ay posibleng basta-basta na lang iiwan na parang laruan

 

"Hey are you okay? Bakit ka umiiyak? Masakit pa rin ba?" pasimple kong pinunasan ang luha sa aking mga mata nang marinig ko ang malambing niyang boses. Patunghay itong tumitig sa akin habang bakas ang pag-aalala sa kanyang mga mata. Piste, hindi ko pala namalayan na naiyak na naman ako.

 

"Ngayung may nangyari na sa ating dalawa, makikipag-landian ka pa rin ba sa ibang babae?" wala sa sarilng tanong ko. Huli na nang ma-relized ko ang lumabas sa bibig ko at narinig na ni Jaylord lahat iyun.

 

Hindi naman nakaligtas sa pandinig ko ang mahina niyang pagtawa habang titig na titig sa aking mukha. Kaagad ko siyang sinimangutan

 

"Papayagan mo ba ako na palagi natin itong gawin? Kung papayag ka wala na ngang dahilan pa para tumingin ako sa ibang babae. Sa iyo palang solved na ako eh." nakangisi niyang sagot sa akin. Kaagad ko naman syang pinanlilisikan ng aking mga mata at akmang babangon na sana ako pero napahiga ulit ng maramdaman ko ang kirot sa pagitan ng hita ko.

 

Palagi daw naming gagawin? Mahilig talaga! Wasak na wasak ang perlas ko at ayaw ko na muna! Bahala siya kung gusto niyang makipag chukchakan sa ibang babae.

 

Chapter 357

 

BEA POV

 

Hindi naman na umulit si Jaylord kaya pagkatapos ng ilang sandaling pag uusap namin kaagad na din akong nakatulog sa bisig niya

 

Oo sa bisig niya na talaga! Paano ba naman kasi, halos ayaw niya na akong pakawalan. Ang sarap ko daw kasi yakapain kaya hayaan ko na daw muna siya. Ito daw kasi ang unang chance na nakikiapag yakapan siya sa ibang babae after sex. Oh diba ang yabang.......

 

Nagising ako kina umagahan na nag iisa na lang sa kama at masakit ang ulo ko at buo kong katawan. Feeling ko tuyong- tuyo ang lalamunan ko at akmang babangon na sana ako ng kama nang maramdaman ko na sobrang kirot din ng pagkababae ko.

 

Napuruhaan nga yata ako. Balot na balot ang katawan ko ng makapal na comforter at laking pasasalamat ko dahil mukhang

dinamitan naman ako ni Jaylord habang tulog ako. Dahan-dahan akong bumabangon ng kama nang biglang bumukas ang pintuan ng kwarto at mula doon iniluwa ang pawis na pawis na si Jaylord. Mukhang nagawa niya pang mag work out habang heto ako. Nagtitiis sa kirot dahil sa kagagawan niya.

 

Wala sa sariling sinipat ko siya ng tingin mula ulo hangang paa. Shit, ang pogi pala talaga ng m*****g na ito! Ang ganda ng katawan niya na halatang alaga sa exercise. Barakong-barako siyang tingnan kaya siguro maraming babae ang nagkakandarapa mapansin niya lang.

 

"Good Morning Sweetheart! Alam kong pogi ako kaya tama na muna iyang kakaibang titig sa akin!" nakangiti niyang bigkas at mabilis na naglakad palapit sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang mapasimangot. Eh di wow, siya na ang pogi! Buti pa siya, fresh na fresh samantalang ako ang aga pa lang para na akong lantang gulay. Masama ang pakiramdam ko at ayaw ko pa sanang bumangon ng kama kaya lang naiihi ako.

 

"Hey, may problema ba? Bakit parang hindi yata maganda ang gising na Sweetheart ko?" muli niyang tanong. Tinitigan niya ako kasabay ng pagkunot ng noo niya.

 

"Masakit ang ulo ko at buo kong katawan. Parang lalagnatin din yata ako." sagot ko sa kanya. Kaagad naman siyang napaupo sa tabi kasabay ng pagdamping palad niya sa noo at seryoso akong tinitingan.

 

"May sinat ka ah? Bakit hindi mo sinabi kaagad? Teka lang...tatawagan ko si Doctor Ferrer! Mahirap ng lumala ang kalagayan mo." kaagad niyang bigkas at akmang tatayo sana siya mula sa pagkakaupo sa kama pero kaagad ko siyang nahawakan sa braso.

 

"Hindi na! Trangkaso lang ito at mawawala din kaagad kapag makainom ako ng gamot." Pilit ang ngiting sagot ko sa kanya. Mainit ang pakiramdam ko at alam kong hindi lang ito isang simpleng

trangkaso. Mukhang ilang araw ko itong iindahin bago ako gagaling

 

Hind naman siya nakaimik. Muli niyang dinama ang noo sabay iling.

 

"HIndi pwede! Kailangang matingnan ka pa rin ng Doctor para ma-risetahan ka ng tamang gamot." sagot niya at akmang muli siyang tatayo ng kama pero mas lalong humigpit ang pagkakakapit ko sa braso niya. Nagtatakang napatitig siya sa akin.

 

"Tulungan mo muna ako. Nahihirapan akong makabangon at gusto kong gumamit muna ng banyo." nahihiya kong wika sa kanya. Kaagad niya namang nakuha ang ibig kong sabihin kaya walang sabi-sabing kaagad niya akong binuhat gamit ang matigas niyang braso. Shocks, kahit pawis na pawis siya ang bango niya pa rin.

 

Pagkapasok namin sa loob ng banyo, buong ingat niya akong ibinaba. Napansin ko pang wala yata siyang balak na iwanan ako dito sa loob kaya kaagad ko siyang sinita.

 

"Hindi ka pa ba lalabas?" seryoso kong tanong sa kanya. Kung nagdahan-dahan sana siya kagabi, hindi ko sana nararanasan ana ganitong klaseng sitwasyon. Kasalanan niya talaga ang lahat-lahat

 

"Hindi mo na ba kailangan ang tulong ko? Tell me, ano ang pwede kong gawin para maibsan ang nararamdaman mo ngayun? "tanong niya naman sa akin. Kaagad naman akong umiling.

 

"Lumabas ka na lang muna. Gagamit ako ng toilet bowl at alangan namang panonoorin mo ako habang na-'aano' ako!" nakalabi kong sagot sa kanya. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa at pilyo akong nginisihan

 

"Gusto ko iyan. Sige na...gawin mo na ang morning routine mo at hihintayin kita. Walang lakas ang tuhod mo at na-aalala ako na baka matumba ka at baka mapahamak ka." nakangiti niyang bigkas at naglakad patungo sa may bathtub at naupo doon

 

"Jaylord, sabing lumabas ka muna eh! Bakit ba ang kulit mo?" naiinis kong sagot sa kanya. Paika-ikang nilapitan ko siya at mabilis na hinawakan sa kamay para makatayo na at balak ko siyang hihilahin palabas ng banyo. Liban sa pagigign m*** **g, makulit din pala ang lalaking ito.

 

"Okay. fine! Sige na....lalabas muna ako. Mukhang hindi naman malubha ang kalagayan mo dahil medyo malakas ka pa naman!" natatawa niyang bigkas at mabilis na siyang tumayo at naglakad patungong pintuan. Nakasimangot na nasundan ko na lang siya ng tingin.

 

Good mood yata ang loko kaya kahit na anong sabihin ko sa kanya sinusunod nya naman kahit papaano.

 

Kahit na sumasakit ang buo kong katawan lalo na ang parting pakababae ko ginawa ko pa rin ang morning routine ko. Kung hindi lang masama ang pakiramdam ko baka naligo na din ako eh. Nakakaramdam na din kasi ako ng panlalagkit ng buo kong katawan. Galing yata sa laway ni Jaylord dahil halos paliguan niya ako ng halik mula ulo hangang paa.

 

Pagkatapos kong gawin ang morning routine ko kahit papaano, nakaramdam ako ng kaginhawaan sa aking sarili. Medyo nabuhay na din ang dugo ko kaya nang masiguro ko na maayos na ang lahat mabilis na akong lumabas ng banyo.

 

"Ano ang ginagawa mo diyan?" nagtataka kong tanong kay Jaylord. Pagkalabas ko kasi ng banyo nahuli ko siyang nakatayo sa may pintuan. Problemado ang kanyang mukha na hindi ko maiintindihan

 

"Hinihitay kang lumabas? Bakit ang tagal mo?" sagot niya sa akin. Sinimangutan ko siya at mabilis na tinalikuran.

 

"Bubuhatin na kita Sweetheart! Baka mapaano ka eh. Sa kama ka na lang muna habang hinihintay natin ang pagkain mo. Tsaka tinawagan ko na din pala si Doctor Ferrer! On the way na daw siya.""" nakangiti niyang bigkas na labis kong ikinagulat

 

Talagang nagtawag ng doctor ang lokong ito? Sinabi ng huwag na dahil magiging maayos din naman ang sitwayon ko pagkatapos kong makainom ng gamot pero ginawa niya pa rin ang gusto niya. Siguro nga nag-aalala siya sa kalagayan ko kaya hindi din siya mapalagay.

 

 

 

 

Chapter 358

 

BEA POV

 

"Seriously? Two months? Are you kidding me? Ngayun mo pa ako pagbabawalan gayung buo na ang desisyon ko na mag stick na lang sa iisang babae?" himutok ni Jaylord habang kausap niya ang Doctor na tinawagan niya para tingnan ang kalagayan ko.

 

Ang magandang si Doctor Ferrer na hindi nagkakalayo ang edad kay Jaylord. Maganda, sexy at mukhang may kaya sa buhay....sabagay, hindi naman siguro siya maging doctor kung walang pera ang kanyang pamilya diba?

 

Hinayaan ko na lang silang dalawa ni Jaylord ang mag-usap. Nahihiya ako kay Doc dahil talagang tiningnan niya ang kabibe ko at confirm nga. Namamaga at may sugat kaya pinagbawalan niya si Jaylord na huwag daw muna akong galawin sa loob ng dalawang buwan. Iyun nga lang, parang ayaw pumayag eh.

 

"You dont have a choice. Kawawa ang pwerta ng girlfriend mo at kapag ituloy- tuloy mo pa ang kalibugan mo sa kanya, baka tuluyan na iyang hindi makalakad." sagot naman ni Doctora Ferrer. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

 

"Correction! Wife! She is my wife at normal lang itong ginagawa naming dalawa. Normal lang ang sex sa pagitan namin at hindi pwede iyang sinasabi mo ngayun. Hindi ko kayang magpigil. Dalawang buwan talaga! As in dalawang buwan!" naghihimutok na bigkas ni Jaylord. Para siyang isang batang inagawan ng laruan sa inaasta niya ngayun.

 

"Yes...two months! Two months kaya umayos ka! Nabiyayaan ka ng malaking karagada kaya ganiyan ang nangyari sa asawa mo! Ri-restahan ko ng gamot ang Misis mo and please, bilihin mo kaagad at baka ma-infection pa iyang pwerta niya dahil sa kagagawan mo!" naiinis namang sagot ni Doctora Margarette Ferrer.

 

"Fuck! Hindi pwede iyang sinasabi mo.

 

Wala bang gamot na pwedeng ibigay sa kanya para mabilis maghilom ang sugat na iyan! Margarette, magpinsan tayo at dapat ibigay mo sa akin kung ano ang palagay mo na makakapag-pasaya sa akin!" sagot ni Jaylord. Hindi naman ako makapaniwala.

 

Pinsan niya pala ang magandang doctora na ito! Akala ko isa sa mga girl friend niya eh. Kaya pala ganito sila ka-bulgar kung mag-usap. Palaban din kasi kung makipag -balitaktakan si Doctora eh.

 

Para matapos na ang pagtatalo nilang dalawa pasimple akong tumikhim. Sabay naman silang patingin sa akin,

 

"Pwede bang sa labas na kayo magtalo? Inaantok ako at parang gusto kong matulog eh." kaagad kong sambit. Wala nang hiya-hiya pa. Talaga namang sumasakit ang ulo ko pati na din ang buo kong katawan.

 

"Sure...and Bea...narinig mo naman siguro ang sinabi ko diba? No sex sa loob ng two months at huwag na huwag kang maniwala diyan sa pinsan ko kung sakaling mangangalabit siya dahil ikaw din ang magiging kawawa bandang huli!" seryoso niyang wika sa akin.

 

Kaagad naman akong tumango sabay ngiti.

 

"Tatandaan ko po ang sinabi niyo Doc! Salamat po!" nakangiti kong sagot. Tumango naman si Doctora at hinarap niya muna si Jaylord na hindi pa yata nakaka-recover sa pagmamaktol niya.

 

"Aalis na ako. Ang bilin ko ha? Kapag may additional problema, tawagan mo ako!" wika ni Doc kay Jaylord at mabilis na siyang naglakad palabas ng kwarto.

 

Kahit hindi maayos ang kalagayan ko parang gusto kong matawa sa hitsura ni Jaylord ngayun. Sobrang lungkot kasi ng kanyang mukha habang blankong nakatitig sa akin.

 

"Two months! Kaya ko bang maghintay ng two months!" narinig kong bigkas niya habang dahan-dahan na naupo sa gilid ng kama. Hindi ko maiwasang mapairap sa kanya.

 

"Yes...two months! Loud and clear ang sinabi ni Doc kanina kaya wala kang choice kundi ang sundin iyun!" hindi ko maiwasang sabat sa kanya. Napakurap- kurap naman siya sabay titig sa akin.

 

"Kung ganoon, papayag ka naman sigurong tumikim muna ako sa ibang babae diba? Para hindi ko ramdam ang two months na iyan." sagot niya sa akin. Matalim ko siyang tinitigan.

 

Ewan ko ba...para kasing may matalim na bagay ang biglang sumundot sa puso ko dahil sa sinabi niya. Parang hindi ko kayang ma-imagine na gagamit siya ng ibang babae. Bigla akong nakaramdam ng lungkot sa hindi ko malamang dahilan. Siguro, masyado lang akong nadala sa mga nangyari sa aming dalawa.

 

Hindi ako dapat makaramdam ng ganito dahil alam ko naman sa sarili ko na hindi talaga napipirmi sa iisang babae si Jaylord. Pero may nangyari na sa amin at

pwede naman siguro akong sumugal na sana magbabago siya. Kung sex ang kallangan niya sa isang babae pwede ko naman iyun ibigay. Iyun nga lang, kailangan niya munang maghintay hangang sa gumaling ang kabibe ko.

 

"Payag naman ako na tumikim ka sa ibang babae pero kung ano man ang nangyari sa atin kagabi, iyun na ang una at huli!" kunwari walang pakialam kong sagot sa kanya pero sa kaloob-looban ng puso ko, parang gusto ko nang umiyak. Nasasaktan ako!

 

Napansin kong saglit siyang natigilan. Direkta niya akong tinitigan sa mga mata bago dahan-dahan na idinantay ang kanyang isang palad sa aking noo.

 

"Hindi ka na masyadong mainit. Magpahinga ka muna. Tsaka na natin pag usapan ang issue na ito sa mga susunod na araw." wika niya at mabilis na tumayo.

 

Sa nagiging reaction niya sa pag uusap namin ngayun, alam kong hindi niya kayang mag stick sa iisang babae.

 

Sabagay, ano pa nga ba ang aasahan ko sa isang babaerong kagaya niya! Baka nga ang tingin niya sa akin, isa ding laruan eh. Nag uumpisa pa lang siyang i-enjoy ang katawan ko kaya atat siyang maangkin ulit ako. Kaya nga kanina pa masama ang loob niya kay Doctora Ferrer eh! Hindi kayang tangapin ng kalooban niya na kailangan niya pang maghintay ng two months para ma-ikama uli ako.

 

 

Chapter 359

 

BEA POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kahit papano, bumuti-buti naman na ang kalagayan ko. Hindi na ako nakakaramdam ng hapdi sa pwerta ko tuwing umiihi ako kaya alam kong magaling na ako! Akala ko talaga matatagalan pa ang pag-galing ko dahil two months kasi ang ibinigay na palugit sa akin ni Doctora Ferrer.

 

Dahan-dahan akong bumangon at inilibot ang tingin sa paligid. Simula noong may nangyari sa aming dalawa ni Jaylord, hindi na siya muling pumasok dito sa silid ko. Ang kasambahay na si Manang Josefa ang palaging nagdadala sa akin ng pagkain noong mga panahon na hirap pa akong bumangon.

 

Hindi ko alam kung ano ang pinagka- kaabalahan ni Jaylord ngayun. Halos dalawang lingo na kasi kaming hindi nagkikita. Tuwing gumigising ako ng umaga, nakaalis na siya ng bahay. Ang

palaging sinasabi ni Manang Josefa sa akin, pumapasok daw ng opisina si Jaylord at masyado daw abala nitong mga nakaraang araw at dumadating pa sa punto na hindi siya nakakauwi minsan ng bahay.

 

Alam ko sa sarili ko na miss na miss ko na siya. Na hindi lang katawan ko ang nagawang angkinin ni Jaylord kundi pati na din ang puso ko. Iyun nga lang, napapansin kong pagkatapos ng gabing iyun, bigla yatang nawalan ng amor sa akin si Jaylord. Parang hindi niya ako na- miss dahil hindi na siya nagpapakita sa akin.

 

"Mam, may naghahanap po kay Sir Jaylord sa labas. Papapasukin po ba namin?" kasalukuyan akong nagpapahangin dito sa garden nang mabilis akong nilapitan ni Manang Josefa para sabihin sa akin na may naghahanap daw kay Jaylord sa labas.

 

Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan niya pang sabihin sa akin ito. Wala sa lavlord at pwede niya namang sabihin iyun sa taong naghahanap

 

"Sino po ba ang nasa labas Manang? Kilala ko ba?" nagtataka kong tanong.

 

"Hindi ko sure kung kilala niyo po Mam pero babae po ang nasa labas eh. Hindi daw pwedeng paalisin dahil galing pa raw siya sa malayong lugar. Hindi po ma- contact ng guard si sir Jaylord kaya kayo na lang ang magdesisyon kung papasukin namin or hindi." sagot ni Manang Josefa.

 

Kunot noo akong tumayo at naglakad patungo sa may gate at sa hindi inaasahan, kaagad na nanlaki ang mga mata ko nang makita ko kung sino ang tinutukoy ni Manang Josefa na naghahanap umano kay Jaylord.

 

Isang napaka-ganda at sexy na babae. Tindig pa lang, mapagkakamalan mo na siyang model. Kaagad kong napansin ang pagtaas ng kilay niya nang mapansin niya ang presensya ko.

 

"Who are you? Ano ang ginagawa mo sa bahay ng fiance ko?" nagmamaldita niyang tanong. Nagulat naman ako dahil sa sinabi niya.

 

Fiance? Sinong fiancee? Bakit parang wala naman yatang nababangit si Jaylord tungkol dito.

 

"Fiance po kayo ni Sir Jaylord Mam? Paano po nangyari iyun gayung may asawa na siya?" narinig kong sabat ni Manang Josefa. Napansin niya marahil ang pagkatigagal ko kaya siya na ang sumagot sa babaeng nasa harapan namin.

 

Sa totoo lang, hindi ko kasi talaga alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko alam kung ano ang isasagot sa babaeng nasa harapan ko ngayun dahil alam kong tindig pa lang, wala na akong panama sa kanya. Nagmumukha akong basahan sa harapan niya ngayun.

 

"Kung si Jaylord ang kailangan mo, nasa opisina siya. Hindi kita kilala kaya hindi kita pwedeng papasukin sa pamamahay namin." malamig kong sagot sa babae kaya lalong nagdikit ang kilay niya dahil sa inis. Sinuri pa ako ng tingin mula ulo hangang paa sabay ismid.

 

"Isa ka ba sa mga babaeng kinahuhumalingan ng fiance ko? By the way...I am Monique. Childhood sweetheart ni Jaylord at wala siyang ibang pakakasalan at aasawahin kundi ako lang. "nakangisi naman niyang sagot. Kaagad ko naman naikuyom ang kamao ko dahil sa pagkagulat.

 

Siya iyung Monique na tinutukoy sa hasyenda Montenegro. Siya ang nakatakdang aasawahin ni Jaylord dahil boto sa kanya lahat ng miyembro ng pamilya dahil sa istado ng kanilang buhay.

 

"Wala akong kilalang Monique. Sorry, hindi kita pwedeng papasukin sa bahay na ito. May kotse ka naman siguro kaya hintayin mo na lang si Jaylord na makauwi at siya ang tanungin mo kung pwede ka bang pumasok dito sa loob ng pamamahay namin." sagot ko sa kanya at mabilis na siyang tinalikuran.,

 

Narinig ko pa ang matinis na sigaw ni Monique dahil sa galit pero hindi ko na pinansin pa. Mabilis na akong umakyat sa second floor ng bahay at pumasok sa loob ng kwarto.

 

Pasalampak akong naupo sa kama habang hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Masakit pala ang katotohanan na may babaeng nakatakda pala talaga kay Jaylord. Ang babaeng kung saan siya nababagay. Hindi sa isang kagaya ko na hindi ko malaman kung saan ako nagmula. Ni hindi ko nga alam kung sino ang tunay kong mga magulang eh.

 

Dahil sa sama ng loob na nararamdman ko, wala akong ginawa kundi ang magkulong sa kwarto maghapon. Ilang beses akong binalikan ni Manang Josefa para pakainin ng lunch pero hindi ko na siya pinagbuksan ng pintaun. Ayaw ko kasing may ibang taong makakakita kung gaano ako ka-miserable ngayun.

 

Ni hindi ko na nga namalayan pa na nakatulog na pala ako. Napabalikwas na lang ako ng bangon ng marinig ko ang

malakas na kalabog mula sa pintuan ng kwarto at wala sa sariling kaagad akong napababa ng kama at halos takbuhin ko na ang pintuan para pagbuksan kung sino man ang kumakatok.

 

"Jaylord?" kaagad kong bigkas ng mabungaran ko ang seryosong mukha ni Jaylord at sa likuran niya nakatayo si Monique habang may naglalarong ngiti sa labi.

 

"Bakit hindi mo siya pinapasok? Bakit ka nagdesisyon ng mga bagay-bagay na hindi mo ipinaalam sa akin?" seryosong tanong ni Jaylord sa akin. Natigagal naman ako dahil sa sinabi niya.

 

"Hindi ko siya kilala kaya nagpasya akong huwag siyang papasukin!" kinakabahan kong sagot. Pigil ko ang sarili ko na maiyak sa harapan niya.

 

Bakti parang ibang Jaylord na naman ang kaharap ko ngayun? Hindi naman dating ganito ang pakikitungo niya sa akin ah? Hindi lang kami halos nagkikita sa loob ng isang lingo ang laki na kaagad ng ipinagbago niya. Para na akong isang istranghero sa paningin niya ngayun.

 

"Bullshit Bea! Pinatira kita sa pamamahay ko at hindi kita binigyan ng pahintulot para makialam. Wala kang karapatan na magdesisyon ng mga bagay- bagay dahil kaya ka nandito sa bahay na ito dahil sa lintik na kasunduan natin!" galit na bulyaw ni Jaylord. Mataas na ang boses niya kaya hindi ko na napigilan pa ang pagptak ng luha sa aking mga mata.

 

 

 

Chapter 360

 

BEA PCV

 

"A--anong sabi mo? Lintik na kasunduan? Lintik na ngayun para sa iyo ang kasunduan na ikaw mismo ang gumawa pagkatapos ng lahat-lahat?" bigkas ko kasabay ng sunod-sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata. Natigilan naman si Jaylord sabay baling ng tingin sa babaeng nasa likod niya.

 

"Sa kwarto ka muna. Pupuntahan kita doon mamaya pagkatapos namin mag - usap." malumanay niyang wika kay Monique. Hindi naman maampat-ampat ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Hindi ko talaga inaakala na mahuhulog ako sa kanya. Ni hindi ko namalayan ang sarili ko na napamahal na pala siya sa akin.

 

"Okay honey! Bilisan mo! Maliligo muna ako habang hinihintay ka!" nakangiting sagot naman ni Monique na may kasama pang pagkindat. Pigil ko naman ang sarili ko na sugurin siya para maingudngud ang pagmumukha niya sa sahig.

 

Ang kapal naman ng mukha ko kung gagawin ko iyun gayung wala akong karapatan dahil katulad ng nasabi ni Jaylord kanina, nandito ako sa pamamahay na ito dahil sa kasunduan.

 

"Lets go inside! Mag-usap tayo!" seryosong wika ni Jaylord pagka-alis ni Monique at mabils akong hinawakan sa braso papasok sa loob ng kwarto. Hindi na ako pumalag pa dahil alam ko naman na wala akong kalaban-laban sa kanya. Isa pa, mas mabuti na din siguro na magkalinawan kami ngayun.

 

Pagkapasok namin sa loob ng kwarto kaagad kong hinablot ang braso ko na hawak-hawak niya kaya nabitawan niya ako. Narinig ko pa ang marahas niyang pagbuntong hininga pero wala na akong panahon pa para pansinin iyan.

 

"Ano ba talaga ang plano mo? Magpapakasal ka na diba? So ibig sabihin nito, bibitawan mo na ako?" seryoso kong tanong sa kanya habang pasimple kong pinunasan ang luha sa aking mga mata.

 

Hindi ko din kasi talaga maintindihan ang sarili ko kung bakit ako umiiyak ngayur.. Hindi dapat eh..hindi naman ako iyakin simula noong bata pa ako. Umiyak lang ako ng todo noong namatay si Nanay Martha.

 

Napansin kong ilang saglit na napatitig si Jaylord sa akin sabay iling.

 

"Bakit? Gusto mo na bang makawala sa akin? Excited ka nang makawala sa kontrata?" nagtatagis ang bagang na tanong niya sa akin.

 

Kung alam niya lang! Ayaw ko na sanang humiwalay sa kanya pero hindi pwede! Hindi niya kayang mapirmi sa iisang babae at hindi ko kayang tangapin na may kahati ako!

 

Sobrang sakit ng kalooban ko ngayun at hindi ko talaga maintindihan kung bakit ako nagkakaganito.

 

"Dumating na ang fiancee mo at hindi mo na ako kailangan. Siguro naman quits na tayo diba? Naibigay ko na ang pagkababae ko at sapat na sigurong kabayaran iyun sa lahat ng mga nagawa mo sa zkin." seryoso kong sagot sa kanya. Pigil ko ang sarili ko na ipakita sa kanya kung gaano ako nasasaktan ngayun.

 

"Eh di lumabas din ang totoo! Gusto mong makawala sa akin dahil hindi ka masaya? Talagang dinahilan mo pa ang pakikipag-sex mo sa akin kaya ka nagkakaganiyan! Sa palagay mo ba sapat ang isang gabi para mabayaran mo lahat ng pagkakautang mo sa akin?" sagot niya. Kita akong pinipigilang galit sa kanyang mga mata kaya malungkot akong napangiti. Hindi akalain na ganito pala siya kasama!

 

"Hindi mo na ako kailangan Jaylord! May babaeng naghihintay sa iyo sa kwarto mo kaya puntahan mo na siya. Wala nang patutunguhan pa ang pag uusap nating ito kaya umalis ka na!"

seryoso kong sagot sa kanya at mabilis siyang tinalikuran para hindi niya na masaksihan pa ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

Masakit...dahil kung kailan tuluyan nang nahulog ang loob ko sa kanya tsaka naman nangyari ito. Wala nga talaga sigurong babae ang nagtatagal sa kanya dahil sa ugali niya! Kaya ko naman sanang ibigay ang sarili ko nang paulit- ulit sa kanya pero parang hindi yata siya ang tipong lalaki na kayang makontento sa iisang babae.

 

Nandito na nga ang fiance niya pero may balak pa yatang itali niya ako sa kasunduan na iyun! Ang gwapo kasi eh at magaling magpaikot ng babae sa kama kaya ang daming mga babaeng naghahabol sa kanya. Masakit man isipin pero isa na ako sa mga babaeng iyun! Wala akong pinagkaiba sa mga babaeng dumaan sa buhay niya!

 

"Hindi! Hindi ako papayag! Mananatili ka sa tabi ko hangat gusto ko!" seryoso niyang sagot sa akin bago ko naramdaman ang pag-alis niya. Kasabay ng pagbukas at pagsara ng pintuan ng kwarto ay ang sunod-sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

Wala sa sariling napaupo ako ng kama. Ni sa hinagap hindi ko akalain na darating ako sa ganitong sitwasyon. Na masasaktan ako ng sobra dahil lang sa iisang lalaki

 

Wala sa sariling napahawak ako sa suot kong kwentas. Kung nasa poder lang sana ako ng totoo kong pamilya baka hindi ko ito mararanasan.

 

Ang hirap pala ng ganito! Masama ang loob ko at wala akong balikat na masasandalan! Kailangan kong solohin ang sakit dahil nag-iisa lang ako. Walang karamay at wala akong choice kundi harapin mag isa ang mapait na kapalaran ko.

 

Hindi ko na namalayan pa kung ilang oras na akong umiiyak. Lalong nakadagdag sa sakit ng kalooban ko tuwing naiisip ko kung ano ang ginagawa nila Jaylord at Monique sa kabilang kwarto. Siguradong nagpakasasa na sila sa isat isa samantalang heto ako. Miserable at nag iisa.

 

Nasa ganoong sitwasyon ako nang marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto ko. Mabilis kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at pilit na nagpapakahinahon.

 

"Bukas iyan...pasok ka!" malakas kong bigkas. Pinilit kong huwag pumiyok ang boses ko para hindi mahalata nang kung sino man kung gaano ako ka-miserable ngayun.

 

"Mam...nakahanda na po ang mesa. Mauna na daw po kayong kumain sabi ni Sir Jaylord." Kaagad na bigkas ni Manang Josela pagkabukas pa lang nang pintuan ng kwarto. Napansin ko pa na sinipat niya ako ng tingin kaya pilit akong ngumiti

 

Mauna na daw akong kumain? Siguro dahil hindi pa tapos si Jaylord at Monique sa kwarto. Sa isiping iyun lalo akong nakaramdam ng awa sa sarili ko!

 

Chapter 361

 

BEA POV

 

"Busog pa po ako Manang. Bababa na lang po ako kapag makaramdam ako ng gutom." nakangiti kong sagot kay Manang. Napansin ko pang bahagya siyang natigilan bago umiling.

 

"Mam Bea, sa naalala ko hindi ka din kumain ng lunch kanina. Gusto mo bang dalhin ko na lang ang pagkain dito sa kwarto mo para makakain ka na. Mahirap ang malipasan ng gutom. Baka mamaya magkasakit ka dahi sa ginagawa mong iyan." malumanay niyang bigkas. Pilit pa rin akong ngumiti kahit na ang totoo durog na durog ako.

 

Parang gusto kong tumakas sa sitwasyon kong ito pero hindi ko naman alam kung papaano.

 

"Ayos lang po ako Manang. May tinatapos lang ako tapos bababa din kaagad ako para makakain." sagot ko sa kanya at mabilis akong tumayo at naglakad patungo sa banyo.

 

Muling nagsalita si Manang pero hindi ko na pinansin pa. Mabilis na kasi akong pumasok ng banyo at nagmukmok ng halos isang oras.

 

Lumabas lang ako ng makaramdam ng antok at direchong nahiga ng kama para matulog. Kung pwede nga lang matulog ng habang buhay, papayag ako para lang matakasan ang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun.

 

***

 

Hindi ko alam kung anong oras na pero kaagad akong nagmulat ng aking mga mata ng maramdaman ko ang kung sino na humahaplos sa aking pisngi. Mabilis akong napabangon ng kama sa sobrang pagkagulat nang sumalubong sa paningin ko ang seryosong mukha ni Jaylord.

 

Titig na titig siya sa akin habang

nangangamoy alak siya.

 

"A-anong ginagawa mo dito sa kwarto ko? Gabi na at iniisturbo mo ang pagtulog ko!" kunwari naiinis kong bigkas pero ang totoo kinakabahan ako dahil sa kakaiba niyang pagtitig sa akin.

 

"Ano ang ginagawa ko? Natural, bahay ko ito at pag aari kita kaya malaya akong makakalabas pasok sa kwartong ito." bigkas niya. Narinig ko na ang dahilan niyang iyun at gasgas na sa pandinig ko kaya mabilis akong bumangon ng kama at akmang lalayo sa kanya pero mabilis niya akong hinawakan sa braso.

 

"Where are you going! Aalis ka? Tatakasan mo ako? Hindi pwede! Hindi ka pwedeng umalis hangat hindi ako magsasawa sa iyo!" maawtoridad niyang bigkas kasabay ng pagtulak niya sa akin.

 

Muli akong napahiga sa kama dahil sa ginawa niya. Nagulat na lang ako dahil bigla niya akong kinubabawan. Naramdam ko pa ang matigas na bagay na bumubukol sa suot niyang boxer

shorts dahi sa ginawa niyang pagdagan sa akin.

 

Yes....tanging boxer shorts lang ang suot niya ngayun. Baka kakatapos lang nila ni Monique at mabilis siyang nag-transfer sa kwarto ko pagkatapos niyang paligayahin ang babaeng iyun. Ang lagay, gusto niya yatang pagsabayin kaming dalawa ng babaeng iyun. Masyado naman talagang manyakis ang Jaylord na ito dahil gusto niyang makipagtalik sa dalawang babae sa loob lamang ng isang gabi.

 

"Jaylord, ano ba! Hindi ka pa ba kontento sa fiancee mo at pati ako gusto mong tikman ngayung gabi?" galit kong bigkas.

 

Biglang alsa ng galit sa puso ko dahil sa selos. Isipin ko pa lang na nakipag- chukchakan siya kanina sa Monique na iyun, durog na durog na ang puso ko. Hindi ko kayang tangapin na pagkatapos niyang sumawsaw sa babaeng iyun, pupunta na naman siya sa akin. Gaano ba siya kahilig? Wala ba siyang kasawa-sawa pagdating sa sex?

 

"Yes...hindi ako kontento sa kanya at kahit sampung babae kayang kaya kong pagsabayin sa loob ng isang gabi." galit niyang bigkas kasabay ng pagdamping labi niya sa labi ko.

 

Mapangahas ang ginawa niyang paghalik sa akin kaya kaagad kong nalasahan ang alak mula sa bibig niya. Base sa obserbasyon ko ngayun, mukhang naparami ang pag inom niya ng alak bago niya pinasok ang kwarto ko.

 

"Bitawan mo ako! Ano ba! Baboy ka talaga! Baboy!" hindi ko mapigilang sigaw nang pakawalan niya ang labi ko at bumaba ang halik niya patungo sa aking leeg. Pinilit ko isyang itulak pero walang epekto. Di hamak na mas malakas siya kumpara sa akin.

 

"Stop it Bea! Ang ingay mo! Ang arte mo! Manahimik ka na lang kasi at ienjoy mo ang ginagawa ko sa iyo ngayun. Wala ka naman sanang ibang gagawin kundi ang tumihaya at hayaan ako sa ginagawa ko!" galit niyang bigkas. Mukhang naiinis na din siya sa ingay ko kaya kaagad akong

natameme.

 

Nakakatakot kasi ang pinapakawalan niyang pagtitig sa akin. Para siyang isang demonyo na handang manakmal kapag gugustuhin niya. Hindi ko tuloy maipigilan na maluha dahil sa kawalan ng pag asa.

 

Napansin ko namang saglit siyang natigilan habang nakatitig sa akin. Maya- maya biglang lumambot ang expression ng kanyang mukha at mabilis na umalis sa ibabaw ko!

 

"Sorry, alam kong masama ang pagkakakilala mo sa akin. Pasensya ka na sa nasabi ko kanina." bigkas niya at mabilis na bumaba ng kama. Natigilan naman ako at kaagad na nag iwas ng tingin nang mapansin ko na halos n***** **d pala siya ngayun sa harapan ko.

 

Hindi man lang nag-abala na magbihis ang gago pagkatapos niyang makipag-sex sa Monique na iyun. Hindi man lang siya nahiyang ibalandra ang halos hubad niyang katawan sa harapan ko!

 

"Bea...sa nasabi ko na kanina...hindi ako papayag na umalis ka sa tabi ko. Walang kasalan na mangyayari sa aming dalawa ni Monique dahil hindi ko siya type. Isa pa, hindi ganoon kabilis ang proseso ng annulment sa bansa natin. Wala kang choice kundi ang manatili sa tabi ko hangat gusto ko!" muling bigkas niya at laglag ang balikat na naglakad patungo sa pintuan ng kwarto. Hindi ko naman napigilan na sundan siya ng tingin.

 

Sino ba naman ang hindi mapatitig sa katawan niya? Ang macho niya talaga! Hayssst, kaya siguro tuluyang nahulog ang loob ko sa kanya dahil sa appearance niya eh.

 

"Ang one more thing...nabangit ni Manang na hindi ka daw kumain ng lunch at dinner. Huwag ka munang matulog dahil gigisingin ko si Manang para ipaghanda ka ng makakain." muling wika niya sabay lingon sa akin. Nahuli niya tuloy ako na nakatitig sa kanya. Kaagad naman akong nag iwas ng tingin dahil sa pagka-pahiya. Masyadong assuming pa naman itong si Jaylord. Baka isipin niya pinagnanasaan ko siya eh!

 

 

 

CHAPTER 362

 

BEA POV

 

Kaagad naman akong nagtakip ng comforter sa buo kong katawan nang mapansin ko na imbes na lumabas ng kwarto si Jaylord, naglakad siya pabalik sa akin.

 

"A-anong ginagawa mo? Akala ko ba aalis ka na?" naiinis kong tanong sa kanya para mapagtakpan ang pagkapahiya ko. Napansin niya marahil kanina kung paano ko siya tinitigan. Baka kung anu-ano na naman siguro ang naiisip niya kaya naudlot ang tuluyan niyang paglabas ng kwarto.

 

Hindi ko inaalis ang pagkakatitig ko sa kanya habang naglalakad siya pabalik sa akin at nagulat na lang ako dahil naupo siya sa tagiliran ko kasabay ng paglahad ng kamay niya.

 

"Akin na iyang isa mong kamay." pautos na bigkas niya. Nagkunwari akong walang narinig habang inaayos ko ang aking

pagkakahiga.

 

"Bea...I said, akin na iyang kamay mo! Tsaka, bumangon ka nga diyan! Hindi ba't sinabi ko sa iyo kanina na huwag ka munang matulog dahil papahandaan pa kita ng makakain mo!" naiinis niyang

 

wika. Ayaw ko siyang pansinin at hangat maari ayaw kong pahawak sa kanya ang kamay ko. May germs ang kamay niya ngayung

gabi dahil alam kong inihawak niya iyun kay Monique.

 

Hindi ko talaga maintindihan ang ugali ng lalaking ito. Kay bilis magbago ng kanyang pakikitungo sa akin. Kung kanina, halos atakihin ako sa puso dahil sa takot sa kanya dahil sa kakaiba ng kanyang pakikitungo, ngayun naman parang biglang nagbago ang ihip ng hangin.

 

"Ayaw ko! Magbihis ka muna kung gusto mong sundin ko iyang sinasabi mo. Tska, pwede bang maghugas ka muna ng kamay mo? Madumi iyan at huwag mong ihawak sa akin." sagot ko sa kanya sabay iwas ng tingin sa kanya.

 

Ayaw kong ma-distract sa naka- balandra niyang katawan sa harapan ko. Hindi ba siya nilalamig? Naubusan na ba siya ng damit or talagang trip niya lang na maghubad ngayung gabi?

 

Baka naman wala na siyang balak pa na magdamit para palagi siyang ready all the time sa pakikiapag-bakbakan sa kama. Ano man ang dahilan niya...ayaw ko nang isipin iyun. Sumasakit kasi talaga ang kalooban ko eh.

 

"Kumportable ako sa ganito kaya huwag mo nang pakialaman pa. Akin na iyang kamay mo!" muli niyang bigkas kasabay ng paghawi niya sa makapal na comforter na nakatakip sa katawan ko. Wala sa sariling kaagad akong napabangon dahil sa pagkagulat.

 

"Ayaw ko nga! Tsaka, ano ba ang gagawin mo sa kamay ko? Umalis ka na dahil inaantok na ako!" naiinis kong pagtataboy sa kanya. Natigilan naman siya habang matiim akong tinitigan.

 

"Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit ba ang init ng ulo mo? Dont tell me na nagseselos ka kay Monique?" sagot niya na may halong panunudyo sa kanyang boses. Kaagad naman akong umilng kahit na ang totoo, iyun nga ang nararamdaman ko!

 

Oo! Nagseselos ako sa Monique na iyun! Kung alam ko lang na may balak pala siyang magdala ng ibang babae dito sa pamamahay niya, hindi ko na sana ibinigay pa sa kanya ang pinaka-iingatan kong puri.

 

"Bakit naman ako magseselos sa babaeng mukhang ipinaglihi sa ispasol? Mas maganda ako doon kaya hindi ako affected kung ano man ang ginagawa niyong dalawa." nakalabi kong sagot. Nagulat na lang ako dahil bigla siyang tumawa ng malakas. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya.

 

Feeling ko kasi nababaliw na siya eh. Baka nasobrahan sa sex kaya pati turnilyo yata ng utak lumuwang na!

 

"Ispasol? Bea...hindi ko akalain na ang galing mo palang magbiro. Napatawa mo ako doon ha?" sagot niya. Hindi ko naman napigilan ang sarili ko na irapan siya. Ano ba ang nakakatawa sa sinabi ko at ano ang palagay niya sa akin? Joker? Wala akong time na magbiro sa mga ganitong klaseng sitwasyon noh!

 

"Whatever! Isipin mo na kung ano ang gusto mong isipin. Wala na akong pakialam. Umalis ka na dahil wala akong balak kumain ngayung gabi. Kung hindi din lang importante ang sasabihin mo sa akin...huwag na huwag mo akong kausapin." lakas loob kong sagot sa kanya. Wala na akong pakialam pa kung tulyan man siyang magalit sa akin. Maganda nga iyun para makapag-isip siya na sana palayain niya na ako. Hindi ko na kaya ang ganitong buhay. Nahihirapan na pati kalooban ko.

 

"Huwag mong iligaw ang usapan natin. Akin na iyang kamay mo dahil may titingnan lang ako." seryoso niya namang sagot. Parang wala lang sa kanya ang sinabi ko ngayun lang. Inirapan ko siya kasabay ng pag-abot ko ng kamay ko sa kanya.

 

"Oo na...ayan na! Ano ba kasi ang kailangan mo sa kamay ko? Bakit ba kasi ayaw pang lumabas ng kwarto! Baka mamaya hahanapin ka ng Monique na iyun ha? Ayaw ko nang gulo!" naiinis kong bigkas kasabay ng paglahad ko ng kamay ko sa harapan niya. Malakas yata talaga ang tupak nya ngayung gabi kaya pagbibigyan ko na lang kaysa naman baka buong magdamag niya akong kulitin.

 

Kaagad naman niyang hinawakan ang isa kung kamay at sinipat ng tingin. Maya -maya, napansin ko pa ang pagpipigil na paguhit ng ngiti sa kanyang labi.

 

"Good! Hindi ko napansin kanina na suot -suot mo ito kaya huwag kang mag-isip ng kung anu-ano at bakit kailangan kong i -check ang kamay mo." nakangiti niyang bigkas.

 

Ang tinutukoy niyang suot ko ay ang singsing na ibinigay niya sa akin noon noong umattend kami ng party. Wala din naman akong balak na hubarin ito at lalong wala din akong balak na isauli sa kanya kahit na matapos ang aming kontrata! Aangkinin ko nang akin ito at gagawin kung remembrance para habang buhay kong maalala ang lalaking pinag- alayan ko ng aking dangal.

 

Kulang pa ngang kabayaran ang singsing na ito sa pagkuha niya sa virginity ko eh. Baka kapag ibalik ko sa kanya ito, baka ibigay niya lang sa iba niyang babae. Well, hindi ko na siya bibigyan pa ng chance na mangyari iyun. Akin na ang singsing na ito at hindi ko na hahayan pa na bawiin nya sa akin. Ang regalo ay regalo at wala nang bawian.

 

 

Chapter 363

 

BEA POV

 

"Okay na tayo? Ayos na? Labas ka na dahil matutulog na ako!" seryoso kong wika kay Jaylord pagkatapos niyang pakawalan ang kamay ko na hawak- hawak niya kanina pa.

 

"Pinapalayas mo ba ako? Bakit ba masyado kang excited na paalisin ako? Bahay ko ito kaya wala kang rights na utos utusan ako sa mga nais kong gawin."

 

seryoso niyang sagot sa akin.

 

Mukhang tuluyan ko nang nakuha ang inis niya. Bahala siya...basta ako malinis ang konsensya ko. Wala akong ibang gustong gawin niya ngayun kundi ang umalis na siya at bumalik na sa piling ng Monique na iyun.

 

"Correction, pamamahay mo nga ito pero ipinagamit mo na sa akin ang kwartong ito! Ayaw mo naman akong paalisin kaya pwede bang i-respito mo din ang privacy ko? Hindi porket pamamahay mo ito. pwede mo nang gawin lahat ng gusto mo! Hindi pwede ?yun!" seryoso kong sagot sa kanya. Kaagad naman nagtagis ang kanyang bagang at sa isang iglap lang, mahigpit niya na akong hinawakan sa braso.

 

"Bakit ba ang tapang mo ngayun ha? Ayaw mo sa akin? Bakit, may gusto ka na bang ipalit sa akin?" galit niyang tanong.

 

Abnormal talaga! Nambintang pa! Palibhasa kasi gawain niya at feeling niya lahat ng tao kagaya niya.

 

"Jaylord, ano ba! Nasasaktan ako! Ano ba iyang mga pinagsasabi mo? Paano ako makahanap ng ibang lalaki gayung nandito lang ako sa bahay mo buong araw at gabi." pigil ko ang sarili ko na singhalan siya dahil sa ka-praningan niya. Isa pa, natatakot ako dahil baka bigla niya lang pilipitin ang braso ko. Lalaki siya at mas malakas pa rin siya sa akin kung totoosin.

 

"Malay ko ba kung iniiputan mo na pala ako sa ulo ko ng palihim. Bea...ito ang tandaan mo...hindi ka pwedeng mag entertain ng kahit sa kaninong lalaki hangat nasa poder kita! Walang pwedeng mag may ari sa iyo kundi ako lang, naiintindihan mo ba?" buong gigil niyang bigkas.

 

Malakas naman akong pumiksi para mabitawan niya ang braso ko. Paulit-ulit naman ang linayahan niya. Halos ma- memorized ko na nga eh.

 

"Oo na! Alam ko kung saan ako lulugar at alam ko kung ano ang papel ko sa buhay mo!" galit kong sagot sa kanya. Natigilan naman siya habang hindi niya pa rin inaalis ang pagkakatitig niya sa akin.

 

"Alam mo, hindi kita maintindihan... may Monique ka naman na sana pero bakit ayaw mo pa akong pakawalan? Gawain mo ba talaga ang mangolekta ng mga babae? Hindi ka ba nagsasawa sa mga pinang-gagawa mo Jaylord?" hindi ko napigilang maisatinig. Nagtagis naman ang kanyang bagang habang mahigpit akong hinawakan sa magkabilaan kong balikat.

 

Hindi ko tuloy mapigilan na makaramdam ng kaba. Hindi kasi nakaligtas sa paningin ko ang nagbabadyang panganib sa kanyang mga mata. Nasaling ko na talaga siguro ang ego niya kaya nagagalit na siya ng ganito.

 

Bakit ba kasi ang daldal ko. Dapat pala.. hindi ko na siya pinatulan eh. Hindi na sana ako nakipag-sagutan sa kanya para hindi na kami umabot pa sa ganitong sitwasyon.

 

"Mangolekta ng babae? Iyan ba ang tingin mo sa akin? Well, siguro nga collector ako ng mga babae pero ikaw ang isa sa mga babaeng gusto kong kulektahin at itago sa loob ng pamamahay ko para masigurado na hindi ka na maagaw pa ng kahit na sino sa akin! You're mine Bea at manabatili ka sa tabi ko habang buhay!" malamig niyang bigkas habang hindi kumukurap sa pagkakatitig sa akin. Hindi ko tuloy mapigilan na mapalunok ng sarili kong laway. Sobrang lapit na kasi ng aming katawan at halos nagkaka-amuyan na din kami ng aming mga hininga.

 

Isa pa..anong ibig niyang sabihin? Gusto niya akong itago para kanya lang ako? Bakit...inlove na ba siya sa akin? Nag i love you na nga pala siya sa akin noong una naming p********k pero hindi naman na nasundan pa pagkatapos noon. Kung hindi kay Monique baka nga hindi pa kami nagpangkita ulit eh.

 

"Alam mo bang hindi ako makatulog sa kakaisip kung kailan kita ulit matikman? Feeling ko talaga, pinagluluko lang ako ng pinsan ko eh. Masyadong matagal ang two months para muli kong matikaman ang katawang iyan Bea at pwede ko naman sigurong subukan ngayun diba? Dadahan-dahanin ko lang para pareho tayong mag-enjoy!" bigkas niya kasabay ng pagsayad ng labi niya sa labi ko.

 

Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat dahil sa totoo lang hindi pa ako ready para muling ipagkaloob ang sarili ko sa kanya. Lalo na at may Monique na naghihintay sa kanya sa sarili niyang kwarto.

 

"Jaylord, ano ba! Ano ba ang ginagawa mo? Hindi pwede! Ayaw ko!" bigkas ko at kaagad na iniwas ang mukha ko sa kanya para mapigilan sana ang nagbabadyang panganib.

 

"Ayaw mo? No! Hindi ka pwedeng umayaw! Lalo na at muli mo na namang binuhay ang pagnanasa ko sa katawan ko. "seryoso niyang sagot sa akin kasabay ng banayad niyang pagtulak sa akin sa kama kaya kaagad naman akong napatihaya at mabilis niya akong dinaganan. Akmang itutulak ko siya palayo sa akin pero mabilis niya akong nahawakan sa aking magkabilaang kamay at lalong idiniin ang katawan ko sa kama.

 

"Alam mo bang mas lalo akong na- chachallenge sa iyo? Alam mo ba kung bakit? Dahil ikaw palang ang kauna- unahang babae na tumatangi sa akin Bea... ikaw pa lang kaya lalo akong nanggigil sa iyo eh." bikas niya kasabay ng paglapat ng labi niya sa labi ko.

 

Hindi na ako nakaiwas pa at hindi ko na din tinangka pang magreklamo. Wala na din naman akong magagawa eh. Kapag

gusto niya...gusto niya talaga at walang sino man ang makakapigil sa kanya.

 

"Iyan...ganiyan! Be a good girl okay? Kapag mag enjoy ako ngayun, may bonus ka sa akin." nakangiti niyang bigkas at lalo siyang naging mapangahas. Lalo siyang naging mapusok hangang sa naramdaman ko na lang na iniwan niya na ang labi ko at dumaosdos na ang halik niya patungo sa aking leeg.

 

Kahit na parang ayaw ko, hindi maikakaila na nagugustuhan ko na naman ang ginagawa niya sa akin ngayun. Katulad sa unang nangyari sa amin, muling akong nakakaramdam ng pag iinit na aking katawan dahil sa mga halik na ibinigay niya sa akin.

 

Mainit ang kanyang labi na sumasayad sa aking balat. Nag uumpisa na ding maglumikot ang kanyang mga palad sa buo kong katawan.

 

Muli lang akong bumalik sa huwesyo nang maramdaman ko ang tunog ng pagkapunit ng suot-suot kong damit.

 

Ang lintik na si Jaylord...walang habas na pinunit ang blouse ko gayung pwede niya naman sanang hubarin iyun ng maayos. Magrereklamo sana ako pero hindi ko nagawa pa nang mabilis niyang isinubo ang isa sa mga nipple ko.

 

Hindi ko tuloy napigilan ang mapaliyad dahil sa kakaibang kiliti na nararamdaman ko.

 

Iyan tayo eh. Kung gaano naman kahalimaw ang ugali nitong si Jaylord, ganito din naman siya kahalimaw pagdating sa kama. Kayang kaya niyang pasunurin ang katawan ng isang babae makuha niya lang ang nais niya.

 

Nang mapansin marahil ni Jaylord na hindi na ako nalaban mabilis na dumausdos ang eksperto niyang palad patungo sa ibabang bahagi ng aking katawan. Ibinaba niya ang suot kong pajama kasabay ng aking panty. Dinadaan talaga ako sa pabilisan ng lalaking ito at wala na akong lakas ng loob na mag- reklamo ngayun dahil nagugustuhan ko na din naman ang ginagawa niya.

 

 

Chapter 363

 

BEA POV

 

"Okay na tayo? Ayos na? Labas ka na dahil matutulog na ako!" seryoso kong wika kay Jaylord pagkatapos niyang pakawalan ang kamay ko na hawak- hawak niya kanina pa.

 

"Pinapalayas mo ba ako? Bakit ba masyado kang excited na paalisin ako? Bahay ko ito kaya wala kang rights na utos -utusan ako sa mga nais kong gawin." seryoso niyang sagot sa akin.

 

Mukhang tuluyan ko nang nakuha ang inis niya. Bahala siya...basta ako malinis ang konsensya ko. Wala akong ibang gustong gawin niya ngayun kundi ang umalis na siya at bumalik na sa piling ng Monique na iyun.

 

"Correction, pamamahay mo nga ito pero ipinagamit mo na sa akin ang kwartong ito! Ayaw mo naman akong paalisin kaya pwede bang i-respito mo din ang privacy ko? Hindi porket pamamahay mo ito, pwede mo nang gawin lahat ng gusto mo! Hindi pwede iyun!" seryoso kong sagot sa kanya. Kaagad naman nagtagis ang kanyang bagang at sa isang iglap lang, mahigpit niya na akong hinawakan sa braso.

 

"Bakit ba ang tapang mo ngayun ha? Ayaw mo sa akin? Bakit, may gusto ka na bang ipalit sa akin?" galit niyang tanong.

 

Abnormal talaga! Nambintang pa! Palibhasa kasi gawain niya at feeling niya lahat ng tao kagaya niya.

 

"Jaylord, ano ba! Nasasaktan ako! Ano ba iyang mga pinagsasabi mo? Paano ako makahanap ng ibang lalaki gayung nandito lang ako sa bahay mo buong araw at gabi." pigil ko ang sarili ko na singhalan siya dahil sa ka-praningan niya. Isa pa, natatakot ako dahil baka bigla niya lang pilipitin ang braso ko. Lalaki siya at mas malakas pa rin siya sa akin kung totoosin.

 

"Malay ko ba kung iniiputan mo na pala ako sa ulo ko ng palihim. Bea...ito ang tandaan mo...hindi ka pwedeng mag entertain ng kahit sa kaninong lalaki hangat nasa poder kita! Walang pwedeng mag may ari sa iyo kundi ako lang, naiintindihan mo ba?" buong gigil niyang bigkas.

 

Malakas naman akong pumiksi para mabitawan niya ang braso ko. Paulit-ulit naman ang linayahan niya. Halos ma- memorized ko na nga eh.

 

"Oo na! Alam ko kung saan ako lulugar at alam ko kung ano ang papel ko sa buhay mo!" galit kong sagot sa kanya. Natigilan naman siya habang hindi niya pa rin inaalis ang pagkakatitig niya sa akin.

 

"Alam mo, hindi kita maintindihan... may Monique ka naman na sana pero bakit ayaw mo pa akong pakawalan? Gawain mo ba talaga ang mangolekta ng mga babae? Hindi ka ba nagsasawa sa mga pinang-gagawa mo Jaylord?" hindi ko napigilang maisatinig. Nagtagis naman ang kanyang bagang habang mahigpit akong hinawakan sa magkabilaan kong balikat.

 

Hindi ko tuloy mapigilan na makaramdam ng kaba. Hindi kasi nakaligtas sa paningin ko ang nagbabadyang panganib sa kanyang mga mata. Nasaling ko na talaga siguro ang ego niya kaya nagagalit na siya ng ganito.

 

Bakit ba kasi ang daldal ko. Dapat pala.. hindi ko na siya pinatulan eh. Hindi na sana ako nakipag-sagutan sa kanya para hindi na kami umabot pa sa ganitong sitwasyon.

 

"Mangolekta ng babae? Iyan ba ang tingin mo sa akin? Well, siguro nga collector ako ng mga babae pero ikaw ang isa sa mga babaeng gusto kong kulektahin at itago sa loob ng pamamahay ko para masigurado na hindi ka na maagaw pa ng kahit na sino sa akin! You're mine Bea at manabatili ka sa tabi ko habang buhay!" malamig niyang bigkas habang hindi kumukurap sa pagkakatitig sa akin. Hindi ko tuloy mapigilan na mapalunok ng sarili kong laway. Sobrang lapit na kasi ng aming katawan at halos nagkaka-amuyan na din kami ng aming mga hininga.

 

Isa pa..anong ibig niyang sabihin? Gusto niya akong itago para kanya lang ako? Bakit...inlove na ba siya sa akin? Nag i love you na nga pala siya sa akin noong una naming p********k pero hindi naman na nasundan pa pagkatapos noon. Kung hindi kay Monique baka nga hindi pa kami nagpangkita ulit eh.

 

"Alam mo bang hindi ako makatulog sa kakaisip kung kailan kita ulit matikman? Feeling ko talaga, pinagluluko lang ako ng pinsan ko eh. Masyadong matagal ang two months para muli kong matikaman ang katawang iyan Bea at pwede ko naman sigurong subukan ngayun diba? Dadahan-dahanin ko lang para pareho tayong mag-enjoy!" bigkas niya kasabay ng pagsayad ng labi niya sa labi ko.

 

Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat dahil sa totoo lang hindi pa ako ready para muling ipagkaloob ang sarili ko sa kanya. Lalo na at may Monique na naghihintay sa kanya sa sarili niyang kwarto.

 

"Jaylord, ano ba! Ano ba ang ginagawa mo? Hindi pwede! Ayaw ko!" bigkas ko at kaagad na iniwas ang mukha ko sa kanya para mapigilan sana ang nagbabadyang panganib.

 

"Ayaw mo? No! Hindi ka pwedeng umayaw! Lalo na at muli mo na namang binuhay ang pagnanasa ko sa katawan ko. "seryoso niyang sagot sa akin kasabay ng banayad niyang pagtulak sa akin sa kama kaya kaagad naman akong napatihaya at mabilis niya akong dinaganan. Akmang itutulak ko siya palayo sa akin pero mabilis niya akong nahawakan sa aking magkabilaang kamay at lalong idiniin ang katawan ko sa kama.

 

"Alam mo bang mas lalo akong na- chachallenge sa iyo? Alam mo ba kung bakit? Dahil ikaw palang ang kauna- unahang babae na tumatangi sa akin Bea... ikaw pa lang kaya lalo akong nanggigil sa iyo eh." bikas niya kasabay ng paglapat ng labi niya sa labi ko.

 

Hindi na ako nakaiwas pa at hindi ko na din tinangka pang magreklamo. Wala na din naman akong magagawa eh. Kapag

gusto niya...gusto niya talaga at walang sino man ang makakapigil sa kanya.

 

"Iyan...ganiyan! Be a good girl okay? Kapag mag enjoy ako ngayun, may bonus ka sa akin." nakangiti niyang bigkas at lalo siyang naging mapangahas. Lalo siyang naging mapusok hangang sa naramdaman ko na lang na iniwan niya na ang labi ko at dumaosdos na ang halik niya patungo sa aking leeg.

 

Kahit na parang ayaw ko, hindi maikakaila na nagugustuhan ko na naman ang ginagawa niya sa akin ngayun. Katulad sa unang nangyari sa amin, muling akong nakakaramdam ng pag iinit na aking katawan dahil sa mga halik na ibinigay niya sa akin.

 

Mainit ang kanyang labi na sumasayad sa aking balat. Nag uumpisa na ding maglumikot ang kanyang mga palad sa buo kong katawan.

 

Muli lang akong bumalik sa huwesyo nang maramdaman ko ang tunog ng pagkapunit ng suot-suot kong damit.

 

Ang lintik na si Jaylord...walang habas na pinunit ang blouse ko gayung pwede niya naman sanang hubarin iyun ng maayos. Magrereklamo sana ako pero hindi ko nagawa pa nang mabilis niyang isinubo ang isa sa mga nipple ko.

 

Hindi ko tuloy napigilan ang mapaliyad dahil sa kakaibang kiliti na nararamdaman ko.

 

Jyan tayo eh. Kung gaano naman kahalimaw ang ugali nitong si Jaylord ganito din naman siya kahalimaw pagdating sa kama. Kayang kaya niyan? pasunurin ang katawan ng isang babae makuha niya lang ang nais niya.

 

Nang mapansin marahil ni Jaylord na hindi na ako nalaban mabilis na

dumausdos ang eksperto niyang palad patungo sa ibabang bahagi ng aking katawan. Ibinaba niya ang suot kong pajama kasabay ng aking panty. Dinadaan talaga ako sa pabilisan ng lalaking ito at wala na akong lakas ng loob na mag- reklamo ngayun dahil nagugustuhan ko na din naman ang ginagawa niya.

 

 

Chapter 364

 

BEA POV

 

Nagising ako na wala na si Jaylord sa tabi ko. Natupad nga ang nais niya kagabi. Muli niyang ipinatikim sa akin ang langit at hindi na masakit katulad noong una. Wala na ang sakit at talagang nag-enjoy ako.

 

Iyun nga lang, wala na siya sa tabi ko ngayun. Baka bumalik na sa kabit niyang si Monique. Yes....since may marriage contract naman akong pinirmahan, ibig lang sabihin ako ang legal wife ni Jaylord at kabit niya lang ang Monique na iyun. Ako pa rin ang reyna sa pamamahay na ito.

 

Sa isiping iyun hindi ko mapigilang mapangiti. Bahala na nga iyang si Jaylord.

 

Kung gusto niya si Monique bahala siya..... pipilitin ko na lang siguro na huwag masaktan. Total, sa ngayun ako naman ang legal wife. Kaysa naman damdamin ko kung ano man ang sitwasyon ko

ngayun at ma-stress ako

 

Mabilis akong bumangon ng kama at naglakad patungong banyo. Maliligo muna ako bago ako bababa ng dining area para kumain. Gutom na ako dahil hindi nga ako kumain ng lunch at dinner kahapon. Seselos-selos kasi, katawan ko lang din pala ang mahihirapan. Hindi ko na talaga uulitin ito.

 

Mabilisang ligo lang naman ng ginagawa ko. Sakto lang na malinisan ko ang katawan ko at maginhawaan ako. Nagsulot lang ako nang kumportableng damit bago ako naglakad palabas ng kwarto.

 

Pagkabukas ko ng pintuan ng kwarto ko mabilis na akong lumabas. Akmang tatahakin ko na ang daan papuntang hagdan ng saglit akong natigilan nang mapasulyap ako sa pintuan ng kwarto ni Jaylord. Hindi ko mapigilang mapa-ismid habang iniisip kung nasa loob pa ba si Monique.

 

Tsaka nasaan na ba si Jaylord ngayun?

 

Pagkatapos niya akong angkinin ng makailang ulit kagabi at makatulog mukhang iniwanan niya na ako sa kwarto. Feeling ko tuloy ginagawa akong parausan ng gagong iyun. Sa isiping iyun kaagad kong ipinilig ang ulo ko. Ayaw kong mag isip ng kahit na ano pa man. Nasasaktan kasi ang kalooban ko.

 

Pero hindi eh...nilalamon talaga ako ng pagigiing curious ko kaya imbes na ang hakbang ko papuntang hagdan, sa kwarto ni Jaylord ang target ko. Pagkalapit ko sa pintuan idinikit ko pa ang aking tainga sa pagnanais na may maririnig akong ingay mula sa loob ng kwarto.

 

Laking pagkadismaya ko dahil wala akong narinig. Baka sound proof ang kwartong ito kaya kahit na anong mangyari, wala akong masagap ng tsismis.

 

"Mam Bea?" hindi ko mapigilang mapaiktad ng may tumawag sa pangalan ko. Kaagad tuloy akong napahakbang palayo sa pintuan ng kwarto ni Jaylord bago ko nilingon kung sino ang tumatawag sa akin.

 

"Naku sorry po Mam. Nagulat po yata kayo!" kaagad na sambit ni Manang Josefa. Sapo ang aking dibdib dahil sa kaba at kaagad akong umiling.

 

Akala ko kasi talaga si Monique ang tumawag sa akin eh. Mabuti na lang at si Manang Josefa lang pala. Kung si Monique siguro, mahaba-habang disucussions na naman ang mangyayari sa pagitan naming dalawa.

 

"Ayos lang po Manang. Hi-hinahanap ko po kasi si Jaylord...nagbabakasakali ako kung nadiyan pa siya sa loob ng kwarto." nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman umiling si Manang Josefa.

 

"Nakaalis na po si Sir Jaylord Mam. Maaga siyang umalis kanina at ibinilin niya pa nga sa akin na maghanda daw ako ng paborito mong break fast. Teka, bakit parang ang aga mo din yata ngayun? Hindi pa ako nakaluto ng agahan mo akala ko kasi mamayang alas nwebe pa ang gising mo." nagtataka namang wika ni Manang. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kilig.

 

Talaga lang ha...ibinilin ni Jaylord na lutuan daw ako ng masarap ng breakfast? Ang sweet niya naman. Feeling ko tuloy, love niya talaga ako eh.

 

"Ayos lang po Manang. Tinapay at kape lang naman ang balak kong kainin ngayun umaga. Hindi na muna ako magsisinangag ngayung umaga dahil feeling ko tumataba na ako eh." nakangiti kong sagot sa kanya. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Manang sabay iling.

 

"Ikaw talagang bata ka! Sino ang may sabi sa iyo na tumataba ka na? HIndi ah...sexy mo nga eh. Ayos lang kumain ng kanin sa umaga lalo na at hindi ka nananghalian at dinner kahapon. Sige na...maiwan na muna kita dito. Magluluto lang ako." sagot ni Manang at akmang aalis na sana siya ng tawagin ko ang pangalan niya.

 

Gusto ko kasing itanong sa kanya ang kanina pa gumugulo sa isipan ko. Iyun ay kung nasaan si Monique. Huwag niyang sabihin hangang ngayun tulog pa siya..eh sa naalala ko halos buong gabi nasa kwarto ko si Jaylord.

 

"Bakit Mam? May iba pa ba kayong ipapaluto liban sa sinangag?" Nagtatakang tanong sa akin ni Manang Josefa. Mabilis naman akong naglakad palapit sa kanya.

 

"Manang, si Monique po...tulog pa ba? Nasa loob pa ba siya ng kwarto ni Jaylord? "mahina kong tanong. Baka kasi nasa loob ng kwarto ni Jaylord si Monique at baka marinig niya ang tanong ko kay Manang.

 

"Ha? Si Monique...hindi mo ba alam na kagabi pa pinaalis ni Sir..." nagtatakang sagot ni Manang na labis kong ipinagtaka.

 

"Ano ka ba...pagkatapos niyong magtalo ni Sir kagabi pinalayas niya din kaagad si Monique. Usyusera kasi...gusto ba namang pumasok sa kwarto ni Sir gayung alam niya namang off limits sya doon. Ayun, pinalayas ni Sir ura-urada ang bruha!" pagkiki-kwento ni Manang habang pilit naman inaabsorb ng utak ko ang sinasabi niya. Kagabi pa wala si Monique sa pamamahay na ito tapos kung anu-ano ang pambibintang ang ginawa ko kay Jaylord.

 

Inisip ko pa na pinagsabay niya kaming dalawa kagabi. Pinagbintangan ko pa si Jaylord na m*****g dahil hindi kayang ma-kontento sa iisang babae pero ako lang naman pala ang nag iisip ng masama sa kanya. Kaya pala ganadong-ganado siya kagabi eh. Ang dami pa ngang katas ang ibinuga niya sa sinapupunan ko.

 

"Ganoon ba? Sige po Manang, salamat po sa maagang tsismis." nangingiti kong sagot. Muling natawa si Manang bago siya naglakad palayo sa akin. Naiwan naman akong ngiting-ngiti na akala mo nanalo sa lotto.

 

Ibig sabihin kasi nito, ako pa rin ang pinaburan ni Jaylord. Ako pa rin ang mas mahalaga sa kanya. Mahina pala ang kapit ng Monique na iyun sa Jaylord ko eh. Nasa akin ang korona ng pagiging isang Misis Montenegro kaya hindi ako dapat mag isip ng kung anu-ano pa. Dapat ko itong i-enjoy dahil lahat naman ibinigay sa akin ni Jaylord eh. Kumportable ako sa bahay na ito na piangsisilbihan ng mga kasambahay.

 

Chapter 365

 

BEA POV'

 

Pagkatapos kong kumain ng agahan lumabas ako ng garden bitbit ang aking mamahaling cellphone na bigay din ni Jaylord sa akin. Puro youtube at panonood lang naman ng movies ang ginagawa ko ngayun at parang gusto kong tawagan si Nicole. Never pa kasi kaming nag usap simula noong dumating ako dito sa Manila. Hindi kasi siya nag-oonline.

 

Naupo ako sa isang upuan malapit sa pool bago ako nag scroll sa messenger account ko. Hinanap ko ang pangalan ni Nicole at kaagad akong napangiti ng mapansin ko na online siya. Kaagad kong pinindot ang call botton at nakakailang ring pa lang kaagad na siyang sumagot.

 

"Bea...ikaw ba iyan! Kumusta ka na!" bago pa ako nakapagsalita, siya na ang naunang nangumusta sa akin. Naka- video call kami kaya kita na namin ang isat-isa.

 

"Ayos lang ako! Ikaw kumusta ka na? Bakit parang ang tagal mo yatang hindi nag-oonline?" kaagad kong sagot sa kanya na may halong pagtatampo sa boses. Halos sabay kami ni Nicole na magdalaga kaya naman closed talaga kami sa isat-isa. Parang kapatid na ng turingan naming dalawa.

 

"Pasensya ka na Bea ha...nawala kasi ang luma kong cellphone eh. Medyo natagalan ulit akong makabili ng kahit na second hand man lang na cellphone. Alam mo na, medyo mahirap ang buhay!" kaagad niya namang sagot. Kaya pala hindi ko siya ma -contact dahil naiwala niya ang cellpone niya. Kawawa naman pala siya.

 

"Teka lang, nasaan ka nga pala ngayun? Nasa Manila ka na ba? Maganda ba diyan? Nagwowork ka ba diyan?" sunod-sunod niyang tanong sa akin. Hindi ko tuloy mapigilan ang muling mapangiti. Ang dami niyang tanong at mukhang mahaba- habang kwentuhan ang magaganap sa aming dalawa ng best friend ko.

 

"Teka lang...isa-isa lang. Relax...oo nandito na ako sa Manila at ayos lang ako. Kumportable naman ako at maganda nga dito Nicole!" nakangiti kong sagot. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi niya dahil sa sinabi ko.

 

"Mabuti naman kung ganoon Bea. Basta, magtago ka diyan ha! Huwag na huwag kang magpapahuli sa demonyong si Jaylord! Feeling ko talaga pinapahanap ka niya eh dahil noong nakaraang araw may ilang kalalakihan na aali-aligid sa bahay niyo. Baka mga alipores ni Jaylord iyun" sagot naman ni Nicole na labis kong ikinagulat.

 

"Ha? May naghahanap sa akin? Sino daw? Imposible naman yata iyang sinasabi mo Nicole. Hindi na ako hahanapin ni Jaylord." nagtataka kong sagot. Saglit naman natigilan si Nicole sabay iling

 

"Ha? Bakit mo naman nasabi iyan. Imposible namang hindi mga tauhan ni Mr. Jaylord Montenegro ang aali-aligid sa bahay niyo. Wala namang ibang hahabol- habol sa iyo kundi siya lang naman diba?"

nagtatakang sagot naman ni Nicole.

 

"Kaya nga eh...pati ako nagtataka din. Sino sila? Imposibleng mga tauhan ni Jaylord ang mga iyun dahil nasa poder niya ako. Siya ang kasama ko dito sa Manila at nandito ako sa bahay niya." nagtataka kong sagot. Napansin kong kaagad na nanlaki ang mga mata ni Nicole sa gulat.

 

"Ha? Na kay Jaylord ka? Paano nangyari iyun?" nagtataka niyang tanong. Feeling ko nga halos sumigaw na siya eh.

 

"Nahuli niya pa rin ako noong gabi na inihatid mo ako sa bus terminal. Hindi pa nakakalayo ang bus na sinasakyan ko noong gabing iyun naharang na nila Jaylord at sapilitan akong ibinaba."

 

pahapyaw kong pagki-kwento sa kanya. Napansin ko pa na bahagyang napangiwi si Nicole pero bakas sa mukha niya ang pag-aalala.

 

"Ha...ganoon ba? Ibig sabihin hindi ka din nakaligtas? Pero teka...kumusta ka ngayun? Ano ang ginagawa niya sa iyo?

 

Inalipin ka ba niya diyan sa bahay niya dahil nagtangka kang tumakas sa kanya noon? Bea..sabihin mo sa akin, paano kita matutulungan!" nag-aalalang tanong ni Nicole.

 

Kaagad naman akong nakaramdam ng tuwa. Napaka-sweet talaga ni Nicole sa akin. Hindi na talaga iba ang turing niya sa akin at halos ituring niya na din akong kadugo.

 

"Ayos lang naman ako Nicole. Maayos naman ang pakikitungo niya sa akin. Katunayan nga, sa kanya galing itong cellphone na gamit ko. Hindi niya naman ako inaalila dahil marami naman siyang mga kasam-bahay dito sa pamamahay niya." nakangiti kong sagot.

 

"Talaga?" Ibig mo bang sabihin hindi naman pala talaga halimaw ang Jaylord na iyun?" kaagad niya namang tanong sa akin. Tumango naman ako.

 

"Minsan lang siya naghahalimaw pero hindi niya naman ako sinasaktan." nakangiti kong sagot habang iniimagine kung paano nga ba umaastang parang halimaw si Jaylord pagdating sa kama.

 

Yes....hindi niya ako sinasaktan at never niya din akong napagbuhatan ng kamay kahit na pabalagbag akong sumagot sa kanya minsan. Hindi demonyo si Jaylord, lover boy siya kaya nga nahulog na ang loob ko sa kanya nang tuluyan eh. Pero siyempre, ayaw ko munang ikwento kay Nicole ang tungkol dito. Marami pa namang araw para magkwento at isa pa nahihiya ako.

 

"Mabuti naman kung ganoon Bea. Pero alam mo, nagtataka talaga ako! Sino kaya iyung mga kalalakihan na ilang araw na naming napapansin na aali-aligid sa bahay niyo? May iba ka pa bang pinagkakautanangan na hindi mo pa nababayaran Bea?" nagtatakang tanong ni Nicole. Kaagad naman akong umilng.

 

"Kay Jaylord lang ako umutang at wala nang iba. Baka naman hindi ako ang hinahanap nila Nicole." nagtataka kong sagot. Saglit naman nag-isip si Nicole sabay tango.

 

"Baka nga! Hyasst, masaya ako dahil nasa maayos kang kalagayan Bea. Ngayung nasa Manila ka na huwag mong kalimutan itong lugar natin ha? Bumisita ka din minsan dito kapag may time ka...." nakangiting sagot ni Nicole kaya kaagad na din akong tumango.

 

Sasagot pa sana ako nang maramdaman ko na mula sa likuran ko, may yumapos sa akin kasabay ng paghlik sa pisngi ko. Gulat na gulat akong napalingon at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Jaylord. Ni hindi ko man lang namalayan ang pagdating niya dahil nang tumingin ako sa screen ng phone ko, napansin kong nagulat din si Nicole sa presensya ni Jaylord.

 

"Sige na Nicks...bye muna. Dumating na pala si Jaylord. Tawagan na lang kita ulit." kaagad kong bigkas at mabils na pinindot ang end botton. Alam kong kitang kita ni Nicole ang ginawa ni Jaylord sa akin kanina at mukhang kailangan ko nang mag ready para sa mahaba-habang kwnetuhan namin ng best friend ko.

 

"Bakit ka ba nanggugulat? Kailan ka lang dumating?" nagtataka kong tanong kay Jaylord. Ginawaran niya muna ako ng mabilisang halik sa labi bago niya ako sinagot.

 

"Kakarating ko lang. Mag ready ka...aalis tayo." nakangiti niyang sagot sa akin. Kaagad namang napakunot ang noo ko dahil sa sinabi nya.

 

"Ha? Saan naman tayo pupunta?" nagtataka kong tanong. Pinisil niya muna ang ilong ko at buong pagsuyo niya akong tinitigan sa mga mata.

 

"Sa School. Alam kong gusto mong ituloy ang pag aaral mo kaya sasamahan kitang mag-enroll. " nakangiti niyang bigkas na labis kong ikinagulat. Sa totoo lang, nawala na din kasi talaga sa isipan ko ang tungkol sa pag aaral. Kontento na kasi talaga ako sa bahay na ito na kasama siya.

 

 

 

Chapter 366

 

BEA POV

 

"Jaylord siguro ka na ba? Papaaralin mo ba talaga ako? Hindi na ba magbabago ang isip mo? Wala nang bawian ha?" hindi makapaniwalang muling tanong ko kay Jaylord. Hangang ngayun hindi ko pa rin lubos maisip na papaaralin niya ako. Nabangit niya na ito noon sa party at hindi ko naman akalain na totohanin niya pala.

 

Sakay ng kanyang kotse na minamaneho ng kanyang driver, magkatabi kaming naupo dito sa likurang bahagi ng sasakyan. Mukhang nasa mood siya ngayun at wala yatang balak na magsungit ngayung araw.

 

"Yes...bakit ayaw mo ba?" nakangiting tanong niya sa akin. Hinawakan niya pa ang aking kamay at nilaro-laro ang aking mga daliri. Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga ipinapakita niya sa akin ngayun. Sa isang iglap, biglang nagbago ang pag-uugali niya at pakikitungo sa akin.

 

Sabagay, ano pa nga ba ang aasahan ko sa isang kagaya niya. Sala sa lamig at init ang kanyang pag-uugali. Good mood ngayun tapos bukas, bad mood. Mahirap siyang intindihin.

 

"Sponsor ba ito? Hindi utang? Libre ito at hindi mo ako sisingilin?" muling tanong ko. Napansin ko pang saglit na natigilan si Jaylord habang titig na titig sa akin. Hindi ko tuloy siya maintindihan. Wala naman sigurong mali sa tanong ko diba? Gusto niya akong pag-aralin natural libre iyun. Wala akong babayaran.

 

"Here...dito ko ipapasok ang mga allowances mo. Wala kang babayaran ang free lahat lahat kaya huwag kang mag alala. Mag-aral kang mabuti at iwasan ang barkada." sagot niya naman sa akin sabay dukot sa kanyang bulsa at inilabas ang isang debit card at iniabot sa akin. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat.

 

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na makakahawak ako ng naturang card at hindi ko alam kung paano gamitin iyun. Tsaka seryuso ba talaga siya? Card talaga ang ibibigay niya sa akin? Dapat cash na lang eh. Hindi ako marunong gumamit ng card. Sabagay, ganito talaga siguro ang mga mayayaman. Hindi uso sa kanila ang pagamit ng cash!

 

"May mga araw na sobrang busy ako at ayaw kong malagay sa alanganin ang mga allowances mo. Dont worry, may laman na ang card na iyan and I'll make sure na hindi ka mauubusan." bigkas niya sabay patong ng card sa kamay ko. Hindi naman ako makapaniwala sa narinig ko sa kanya habang titig na titig sa card na nasa kamay ko na

 

"Eh sige...mapilit ka eh.... Thank you. Pero hindi ito pamemera ha? Bigay ito at hindi kita pinilit." sagot ko naman sa kanya. SA pagkakataon na ito malakas na siyang natawa. Kinabig niya ako at halos pakandungin niya na ako sa kanyang mga hita sabay yakap ng mahigpit sa akin.

 

"Yes Wife...hindi ito utang. Bigay ko sa iyo iyan. Since mag-asawa tayo, lahat ng pag-aari ko, pag-aari mo na din." sagot niya sa akin. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Nakaupo ako sa kanyang kandungan ngayun at gusto ko sana siyang lingunin at tingnan kung seryoso ba siya sa sinasabi niya sa akin. Kaya lang, diyahe naman kung gagawin ko iyun

 

"Hmmmp! Pwera biro! Tsaka paano naman si Monique." sagot ko naman sa kanya. Saglit siyang natigilan kasabay ng pagpatong ng pisngi niya sa balikat ko. Lalo ding humigpit ang pagkakayap niya sa akin kaya naman hindi ko mapigilang makaramdam ng pagkailang.

 

Nandito kami sa loob ng kotse at hinaharot niya ako!

 

"Paano si Monique? Bakit na naman siya nasali sa usapan natin? Dont tell me nagseselos ka sa kanya?" mahinang tanong niya sa akin. May halong panunudyo ang kanyang boses kaya naman hindi ko mapigilang mapalunok ng aking laway.

 

Isa pa, ano ba itong nararamdaman ko sa may pwetan ko? Bakit may matigas na bagay na tumutusok? Naka three piece suite si Jaylord ngayun dahil hindi naman na siya nag abala pa na magpalit ng damit kanina sa bahay. Kung ano ang suot -suot niya na attire sa opisina ganoon din ang suot niya ngayun.

 

Nagmukha siyang kagalang-galang sa kanyang attire. Kung hindi ko lang siguro kabisado ang ugali nitong si Jaylord, matatakot siguro akong kausapin siya. Tindig pa lang halata nang may sinabi sa buhay at mukhang istrikto din. In short, mukhang mahirap siyang pakibagayan.

 

"Hindi ah...bakit naman ako magseselos sa babaeng mukhang ispasol. Maputi lang siya at sexy pero hindi siya maganda. Mas maganda pa rin ako." nakalabi kong sagot. Muling natawa si Jaylord kaya naman ramdam ko ang mainit na hininga niya na tumatama sa leeg ko. Biglang bugso ang kakaibang damdamin na kaagad na lumukob sa buo kong pagkatao.

 

Feeling ko kasi biglang naging mainit ang temperatura dito sa loob ng kanyang kotse gayung sobrang lakas naman sana ng buga ng malamig na hangin mula sa aircon. Ayaw ko sanang pansinin ang mga pinanggagawa niya pero hindi ko talaga kayang baliwalain. Lalo na at feeling ko lalong dumuble ang bumubukol mula sa kanyang hita na sumasagi sa puwitan ko. Dagdagan pa nang pagkakayapos niya sa akin na para bang ayaw niya akong pakawalan.

 

"Yes... mukha siyang ispasol and I dont like her. Ikaw pa rin ang gusto ko! Wala kang katulad." bikgas niya. Kaagad namang nag-init ang pisngi ko dahil sa naging sagot niya. Ramdam ko din ang kilig sa buo kong pagkatao. Walang hiya, ganito ba talaga siya ka-chessy? Hayssst, sana ganito na lang siya palagi para lalo akong ganahan sa buhay.

 

"Kung hindi mo siya gusto bakit ka nagagalit sa akin kahapon?" hindi ko naman mapigilang sagot sa kanya. Nilakipan ko pa ng tampo ang boses ko para maramdaman niya na hindi ako nagbibiro. Na seryoso ako ngayun at ayaw ko nang ulitin niya noh.

 

"Ahhh kahapon? Wala lang..trip ko lang na inisin ka. Gusto ko kasing makita kung magseselos ka eh at mukhang effective naman." nakangiti niyang sagot sa akin. Nagulat naman ako at mabilis na umalis mula sa kandungan niya at kaagad siyang hinarap.

 

"Binibiro mo lang ako kahapon? Hindi totoong galit ka dahil hindi ko pinapasok ng bahay si Monique?" nagtataka kong tanong. Nginisihan niya muna ako sabay tango.

 

"Yes...and super effective. Dahil sa nangyari kahapon may dahilan na para pasukin kita sa kwarto mo kagabi." nakangiti niyang sagot sa akin.

 

Hindi naman ako makapaniwalang mapatitig sa kanya. Hindi yata normal ang takbo ng utak ng lalaking ito. Ang dami niyang naiisip na paraan eh pwede niya naman akong gapangin sa kwarto ko hangat gusto niya!

 

"Gago!" hindi ko mapigilang bigkas at sa gulat ko natawa pa siya ng malakas. OH diba, imbes na magalit siya sa sinabi ko kabliktaran ang ipinapakita niya. Parang tuwang-tuwa pa siya!

 

Chapter 367

 

BEA POV

 

"I love you Bea! Hindi ko alam kung bakit nababaliw ako ngayun sa isang babaeng kagaya mo pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko. Hindi kumpleto ang araw ko kapag hindi kita nakikita." muling bigkas ni Jaylord na lalong nagpagulat sa buo kong sistema.

 

Kasama yatang nagulat pati mga internal organs ko dahil sa sinabi niya at hindi ko talaga akalain na magawang magtapat ng pag-ibig niya ang isang kagaya ni Jaylord Montenegro.

 

Demonyo ang pagkakakilala sa kanya ng kaibigan kong si Nicole at hindi ko masisisi ang best friend ko. Talaga namang masama ang ugali ng lalaking ito at hindi ko alam kung ano ang nakita niya sa akin at bakit nahulog ang loob niya sa akin.

 

"Mahal mo ako? Seryoso ka ba?" hindi ko mapigilang bigkas. Kaagad namang nagsalubong ang kilay niya sabay halukipkip. Hindi ko na naman tuloy siya maintindihan. Nagtatanong lang naman ako pero bakit parang galit siya?

 

"Mukha ba akong nagbibiro? Bea naman, hindi ganoon kadali sa akin na umamin sa nararamdaman ko para sa iyo tapos kung maka-question ka akala mo easy-easy lang sa akin ito?" nanunumbat niyang bigkas. Hindi ko namang mapigilan na mapanganga dahi sa sinabi niya.

 

"Ibig sabihin bahagi ng panliligaw mo ang pagpapaaral mo sa akin?" muling tanong ko. Kunot noo naman siyang tumitig sa akin.

 

"Panliligaw? Bakit kailangan ko pa bang pagdaanan iyan? Hindi mo ba ako gusto? Hindi mo ako mahal?" seryoso niyang tanong. Hindi ko mapigilang mapangiwi. Mukhang wala yatang balak ang loko na ito na manligaw ah?

 

"Iyun ang normal. Kung gusto mo ang isang babae dapat ligawan mo. Dapat mong iparamdam sa kanya kung gaano mo siya kamahal!" sagot ko sa kanya.

 

Umiling lang siya kasabay ng pagtaas ng kanyang kilay.

 

"Hindi uso sa akin ang ligaw-ligaw. Isa pa, nag-sex na tayo diba? Kasal na tayo! Hindi na kailangan ang ligaw-ligaw Sweetheart! Alam ko naman na mahal mo din ako eh." nakangiti niyang sagot sa akin. Hindi ko tuloy malaman kung matutuwa or malulungkot ba ako sa sinabi niyan.

 

Tska, kailangan ba talaga ipangalandakan ng harap-harapan na nagsex na kami? Pambihira naman! Grabes siya! Napaka-brutal niya!

 

Tsaka, wala ba siyang balak na ipakita sa akin kung paano manligaw ang isang Jaylord Montenegro? Ang damot niya naman!

 

"So, ano ang isasagot mo sa akin ngayun? Tayo na..asawa na kita!" muling bigkas niya. Lalo naman akong nawindang sa sinabi niya. Ano daw... asawa niya na ako? Eh mag-asawa naman talaga kami ah? Kasal na kami dahil sa

papel na pinirmahan namin pareho at registered iyun. Walang pormal na wedding ceremony ang naganap sa amin pero legal ang papel na pinirmahan naming dalawa dahil pina-rehistro niya na daw iyun kaagad-agad.

 

"Bakit mo naman naitanong iyan? Mag- asawa naman na tayo diba?" kunwaring nagtataka kong tanong sa kanya. Hinawakan niya ako sa kamay sabay titig sa suot-suot kong singsing.

 

"Yes mag-asawa na tayo. Hindi kita bibigyan ng ring kung hindi totoong mag- asawa tayo! Ang gusto ko lang malaman sa iyo ngayun ay kung may pagtingin ka din ba sa akin? Mahal mo ba ako katulad ng pagmamahal na nararamdaman ko sa iyo?" seryoso niyang tanong sa akin. Kaagad ko namang naramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

 

"Kailangan ko na bang sagutin iyan ngayun?" kinakabahan kong sagot. Mabilis niyang binitiwan ang mga kamay ko at umayos siya ng upo. Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang lungkot na biglang rumihistro sa kanyang mga mata. Para bang hindi siya masaya sa naging sagot ko sa kanya.

 

"Kung sakaling aamin ako sa totoong nararamdaman ko sa iyo titigil ka na ba sa pambabae mo? Hindi ka na ba papatol sa iba at ako na lang? liwasan mo na ba si Monique pati si Butter?" seryoso kong tanong sa kanya. SAglit na napasulyap siya sa akin sabay tango.

 

"Hindi naman ako ang naghahabol sa kanila. Sila ang naghahabol sa akin! Hindi ko sila gusto." seryoso niya namang sagot. Hindi ko tuloy napigilan ang mapairap.

 

"Oo nga...alam kong sila ang naghahabol sa iyo dahil pogi ka nga kasi. Simple lang naman ang tanong ko eh...iiwasan mo na ba sila or hindi? Kapag hindi mo sila iiwasan hindi ako aamin sa tunay na nararamdaman ko sa iyo! Bahala ka diyan! Hindi talaga tayo magkakasundo." lakas loob kong sagot sa kanya. Wala akong planong magpatalo sa kanya noh? Kung talagang mahal niya ako wala siyang choice kundi sundin ang gusto ko.

 

"Okay...fine! liwasan ko na silang lahat! Hindi lang si Butter at Monique kundi pati na din ang iba pang mga babaeng naghahabol sa akin. liwasan ko na sila sa abot ng aking makakaya!" kaagad niya namang sagot. Pero hindi pa rin ako kontento. Feeling ko talaga napipilitan lang siya eh! Pero ayos na din...may isang salita naman siguro siya at tutuparin niya naman siguro ang pangako niya.

 

"Okay...husband, sinasagot na kita! Love naman talaga kita eh. Kaya nga naiinis ako sa Monique na iyun. Ayaw na ayaw--- -" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang kaagad niyang angkinin ang labi ko. Nagulat man pero hindi na ako nagtangka pang pumalag. Hinayaan ko na lang siya hangang sa pakawalan niya na ang labi ko.

 

"Totoo ba ang sinabi mo? Mahal mo din ako?" ngiting-ngiti niyang tanong. Nangingislap ang mga mata niya sa tuwa na para bang isang bata na nakuha kung ano man ang gusto niyang candy.

 

Nakangiti naman akong tumango.

 

"I love you too Jaylord Montenegro! Ano ba! Akala ko ba matalino kang tao at mabilis maka-intindi pero bakit parang hindi mo naman kaagad na na-gets kung ano man ang ibig kong sabihin?" kunwaring nagtataka kong tanong sa kanya. Kaagad niya naman akong niyakap ng mahigpit habang hinahaplos niya ang likuran ko.

 

"Ikaw ang babaeng para sa akin at hindi ka magsisisi na inialay mo ang puso mo sa akin Sweetheart! Hindi lang kita mahal kundi mahal na mahal kita! Sa wakas, hindi lang katawan mo ang naangkin ko kundi pati na din ang puso mo!"

 

madamdamin niyang bigkas sa akin. parang gusto ko tuloy maiyak. Ramdam ko kasi talaga ang sensiridad niya habang sinasabi ang katagang iyun.

 

 

Chapter 368

 

BEA POV

 

Pagkapasok pa lang ng gate ng naturang university ng sasakyan namin kaagad na akong namangha sa aking mga nakikita.

 

"Dito ako mag-aaral?" mangha kong tanong kay Jaylord. Sa hitsura pa lang ng School mukhang pang-mayaman na. Sobrang lawak ng buong paligid at may illan na din akong nakikitang istudyante. Mukhang nag-start na ang pasukan pero heto ako. Mag-eenroll pa lang.

 

Malayong-malayo ang hitsura ng iskwelahan na ito kumapra sa pinangalingan kong iskwelahan sa problensya

 

"Don't worry, kasosyo ko sa ilang mga negosyo ang may-ari ng iskwelahan na ito kaya magagawan ko ng paraan para makapasok ka kahit na nag-start na ang klase." nakangiti niyang wika sa akin habang nagpatiuna na siyang bumaba ng kotse. Hindi naman ako mapaniwala sa narinig mula sa kanya.

 

Sa problensya kasi kapag late ka nang nakapag enroll hindi ka na tatagapin kahit na magmakaawa ka pa. Isa pa, paano kaya ako makapg enroll sa school na ito gayung wala naman akong dalang kahit na anong requirements.

 

Inalalayan pa ako ni Jaylord pababa ng kotse kaya kaagad akong nagpatianod. Sabay na kaming naglakad patungo sa isang nakahiwalay ng building at kaagad naman kaming binati ng mga security guard

 

Inasikaso naman kaagad kami ng taga registrar. Kaunting interview sa akin at tinanong nila kung anong kurso ang gusto kong kunin at binigyan na din nila kaagad ako ng schedule. Pati nga school uniform naka-ready na din. Walang maraming tanong at wala na din exam. Basta sinabi lang ng staff na pwede na daw akong pumasok kinabukasan. Mga professor ko na lang daw ang bahala sa akin para makahabol ako sa mga lessons na hindi ko na naabutan Dela Fuente University ang pangalan ng naturang iskwelahan at mukhang ito iyung iskwelahan na nabangit ng lalaking nakasalubong namin ni jaylord noong party. Gayunpaman, excited na akong pumasok sa school na ito. Excited na akong mag aral ulit at alam kong kapag ibabalita ko ito kay Nicole tiyak na matutuwa din siya.

 

Pagkatapos makuha ang schedule ko pati na din ang uniform ko kaagad na din kaming umalis ng school. Bibili pa daw kasi kami ng gamit ko eh. Sa book store kami dumirecho at binili lahat ni Jaylord lahat ng mga kailangan ko. Well, kahit nga hindi ko kailangan binili niya din yata eh. Mas excited pa yata siyang pumasok ng school kumpara sa akin.

 

Pagkatapos namin sa book store direcho kami sa bilihan ng mga bags at shoes. Hindi nakaligtas sa matalas na pakiramdam ko ang kilig na ipinakita ng ilan sa mga staff na nakakakita sa presensya ni Jaylord. Gwapo naman kasi talaga kaya hindi nakakapag-taka na nakasunod sa kanya ang tingin ng ilang mga kababaihan. Mukhang kailangan ko nang sanayin ang sarili ko na hindi lang ako ang humahanga kay Jaylord kundi marami kami. Pero siyempre ako ang nanalo dahil ako ang may papel.

 

Ibinili niya ako ng limang pares ng shoes at ibat ibang klase ng bags. Lahat iyun ay nakakalula ang presyo at parang gusto kong maghinayang sa pera na ibinayad niya.

 

Kung tutuusin hindi ko naman kailangan ng mamahaling gamit. Masaya na ako na may magamit ako sa pang-araw-araw kaya lang ang kulit niya talaga! Wala akong choice kundi ang hayaan nalang siya kaysa naman magtalo pa kami in public. Marami siguro siyang pera sa bank account niya at gusto niyang gastusin ang iba

 

Bago kami umuwi nagyaya pa si Jaylord na kumain sa isang mamahaling restaurant.

 

Ang ending gabi na kami nakauwi ng bahay. Halos mapuno ang loob ng kwarto ko sa dami ng pinamili niya para sa akin. Pagod na ako at gusto ko nang matulog. Gigising na lang siguro ako ng maaga bukas para ihanda ang mga gamit na dapat kong dalhin sa School.

 

Ang uniform na binigay ng school kanina kaagad din niyang pinalabahan sa labandera dahil kakailanganin ko daw iyun bukas na bukas din.. Oh diba..hindi ko akalain na ganito pala ka-supportive ang asawa ko. Parang siya pa itong papasok ng school.

 

Nagpasya akong pumasok ng banyo para maglinis ng katawan. Wala akong ibang gustong gawin ngayun kundi ang matulog ng maaga para makapag-pahinga.

 

Pagkatapos kong maligo kaagad na din akong lumabas ng banyo. Tanging bath robe lang ang suot ko ngayun dahil dito ako kumportable lalo na at basa pa ang buhok ko. Nagulat pa ako nang maabutan ko si Jaylord na abala sa kakahalungkat sa mga pinamili niyang gamit para sa akin. Nang mapansin niya ang paglabas ko ng banyo nakangiti niya akong hinarap.

 

"Alin ang gusto mong gamitin na bag bukas? Itong pink or itong yellow? Parang maganda itong color black. Bagay sa uniform mo" nakangiti niyang wika. Sabi na eh, mas excited siya kumpara sa akin.

 

Sinipat ko ng tingin ang tinutukoy niyang bags at kaagad akong umiling. Masyadong mamahalin at hindi bagay na gamitin sa School.

 

"Backpack ang gusto kong gamitin Jaylord. Para kasing magsa-shopping ako sa mga bags na iyan eh." reklamo ko naman sa kanya. Saglit siyang natigilan at kinuha ang paper bag na may nakatatak na luxury brand at inilabas ang laman noon.

 

"Ito na lang siguro. Ito lang iyung nag- iisang bakcpack sa napamili natin eh. Hindi ka kasi nagsabi kanina na backapack pala ang preferred mong gamitin sa School" sambit niya at kaagad na inilabas ang isang Louis Vuitton Bosphore backpack. Hindi ko mapigilang mapangiwi. Sa hitsura pa lang mukhang takaw pansin na. Baka isipin ng mga classmates ko yayamanin ako.

 

"Ito na lang ang gamitin mo ha? Wag ka nang magreklamo dahil gabi na. Maaga ka pa bukas. Ako na din ang maghahatid sa iyo sa School at alas otso ng umaga ang

una mong subject kaya maaga tayong gigising bukas ng umaga." wika niya na labis kong ildnagulat.

 

"Tayo? Ibig mo bang sabihin dito ka na naman matutulog sa kwarto ko?" nagtataka kong tanong sa kanya. Napansin ko ang pagtaas ng sulok ng labi niya habang nag-uumpisa nang maglakbay ang kanyang mata sa kabuuan ko. Kahit may suot akong bathrobe hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng pagkailang. Parang may ibig sabihin na naman kasi ang pinapakawalan niyang titig sa akin eh.

 

 

Chapter 369

 

BEA POV

 

"Why gusto mo ba? Kung gusto mo sa kwarto ko na lang tayo. Parang bodega sa sobrang gulo nitong kwarto mo at feeling ko hindi ako makakatulog ng mahimbing dito." wika ni Jaylord at sa isang iglap lang hawak niya na ako sa aking kamay. Mabilis niya akong hinila palabas ng kwarto kaya kaagad na akong pumalag.

 

"Teka lang saan mo ako dadalhin? Jaylord ano ba! Magbibihis pa ako eh!" rekalmo ko sa kanya habang pilit na binabawi ko ang kamay ko na hawak- hawak niya. Mas malakas siya kumpara sa akin kaya parang hindi man lang siya natinag

 

"Hindi mo na kailangan pang magbihis. Huhuburin ko din naman iyan eh!" bigkas niya hangang sa nakalabas na kami ng kwarto ko at direcho na kami sa kanyang kwarto. Hindi na ako nakaimik pa hangang sa makapasok kami sa loob.

 

Kaagad na bumungad sa mga mata ko ang boring na ayos ng kanyang silid. Halatang lalaki ang umuukupa dahil wala man lang akong nakitang kahit na anong naka-display. Boring dahil wala akong ibang makikita kundi isang malaking kama at isang night stand. May dalawang pintuan na nakasarado at alam kong pintuan iyun ng banyo at ng walk in closet.

 

Madilim din ang ambiance ng buong paligid. Parang kwarto ng bampira sa isang pelikula na napapanood ko. Wala sigurong taste itong si Jaylord pagadating sa fashion or talagang hindi lang siya mahilig sa mga light colors.

 

"Tapos ka nang i-check ang room ko? Ano ang masasabi mo?" narinig kong tanong niya sa akin. Bakas boses niya ang pagiging proud kaya kaagad akong napaismid

 

"Boring! Ang pangit ng room mo. Wala man lang ibang gamit kundi kama lang. Ang laki sana pero empty naman!" nakalabi kong sagot sa kanya. Narinig ko ang mahina niyang pagtawa kasabay ng pagyapos niya sa akin.

 

"Boring? Hindi ba pwedeng minimallist lang?" sagot niya kasabay ng pagpatong ng kanyang mukha sa aking balikat.

 

Bakas din sa boses niya ang panunudyo kaya kaagad akong napalunok ng sarili kong laway.

 

"Minimilist? Ano iyun?" nagtataka kong tanong sa kanya. Isang mahinang pagtawa ang narinig ko sa kanya bago siya sumagot.

 

"Taong hindi mahilig sa mga kalat! Dont worry, ngayung asawa na kita pwede mo nang gawin lahat ng gusto mong gawin sa room na ito. Pagandahin mo at gawin mong kaaya-aya sa mga mata no."

malambing niyang sagot sa akin. Hindi naman ako makapaniwalang napapihit paharap sa kanya.

 

"A-anong ibig mong sabihin?" nagtataka kong tanong. Napansin ko ang kunwaring paghihikab niya at seryoso akong tinitigan.

 

"Lets sleep na muna! Inaantok na ako. Bukas na lang tayo mag-usap! Sa ngayun may gusto pa akong gawin na alam kong magugustuhan mo." nakangisi niyang sagot sa akin at nagulat na lang ako nang maramdaman ko ang unti-unting pagbagsak ng suot kong bathrobe sa sahig. Lintik, ang bilis talaga ng kamay niya. Hindi ko man lang namalayan na nakalas niya na pala ang tali ng bathrobe ko.

 

"Jaylord, teka lang. akala ko ba matutulog tayo ng maaga ngayun? Ano na naman ito?" nagtataka kong tanong sa kanya nang maramdaman kong nag- uumpisa nang maglakbay ang kanyang palad sa hubad ko nang katawan.

 

"Oo nga! Matutulog tayo ng maaga! Pero bago iyan, may gagawin muna tayo!"

 

bigkas niya kasabay ng pagdamping labi niya sa labi ko. Hindi na ako nakaangal pa dahil sinibasib niya na ako ng mapusok na halik sa labi na siyang dahilan kaya bigla akong nakaramdam ng pag init ng buo kong katawan. Naramdaman ko na lang sa sarili ko na tinutugon ko na din ang halik niya na naging hudyat kay Jaylord para igiya niya ako pahiga sa kama.

 

Pagkalapat ng likod ko sa malambot niyang kama kaagad niya akong kinubabawan. Lalo siyang naging mapusok at mapangahas at kung saan saang parte na ng katawan ko nakakarating ang kanya dalawang palad.

 

Ang paalala niya sa akin kaninang matutulog daw kami ng maaga ay hindi nangyari. Hindi niya kasi ako tinigilan hangat hindi kami makagulapay pareho sa pagod. Ilang beses niya akong inangkin na parang wala ng bukas pa. Feeling ko nga hindi ko na maramdaman ang balakang ko dahil sa sobrang pagod at pangangalay.

 

Pareho kaming nakatulog ng hubot- hubad sa ibabaw ng kama. Hindi na din kami pareho nag-abala pang maglagay ng kahit na anong saplot sa katawan. Basta na lang hinila ni Jaylord ang makapal na comforter at itinakip sa aming dalawa at sa ilalim ng comforter magkayakap kaming nakatulog.

 

Kinaumagahan, nagising ako sa isang mahinang tapik sa aking pisngi. Bitin na bitin ako sa tulog pero wala akong choice kundi imulat ang aking mga mata at mukha ni jaylord ang kaagad na sumalubong sa akin.

 

"Maaga pa! Inaantok pa ako eh!" reklamo ko sa kanya sabay hila sa isang unan at itinakip sa aking mukha. Wala akong balak na bumangon ng kama habang hindi ko nakuha ang tamang oras ng tulog ko.

 

"Sweetheart! Gising na! Mali-late ka na oh! First day mo ngayun sa school ayaw mo bang pumasok?" anang boses ni Jaylord. Wala sa sariling napadilat ako ng aking mga mata at mabilis na napabangon ng kama.

 

Oo nga.. first day ko ngayun sa school at nakakahiya kung aabsent ako. Late na nga ako sa klase ng isang lingo tapos hindi pa ako papasok ngayun? Nakakahiya sa mga professor ko.

 

"Kailangan mo nang maligo. Mamaya mo na lang ituloy ang tulog mo. Hangang alas dos lang naman ng hapon ang pasok mo kaya may time ka pang matulog after class mo." narinig kong sambit ni Jaylord kasabay ng pag-angat ko sa iri. Binuhat niya na ako at direcho kami sa banyo at kaagad niya akong ibinaba sa bathtub ng puno ng bubbles.

 

"Huwag masyadong magtagal Sweetheart! Mali-late ka na sa first subject mo." wika niya kasabay ng mabilisang pag-dampi ng labi niya sa labi ko at mabilis na siyang lumabas ng banyo. Nasundan ko na lang siya ng tingin. Punong-puno ang puso ko sa sobrang kilig. Imagine, binuhat niya pa talaga ako pupunta dito sa banyo kahit nakabihis na siya ng lang office attire niya? Ganito ba talaga kasarap magmahal ang isang Jaylord Montenegro?

 

 

Chapter 370

 

BEA POV

 

Pagkatapos ng mabilisang paliligo nagtapis lang ako ng tuwalya at lumabas ng banyo. Hindi ko na din inabala pang patuyuin ang buhok ko dahil nagmamadali na ako. Hahayaan ko na lang sigurong matuyo ng kusa. Wala na talaga akong time para gumamit ng hair dryer.

 

Pagkalabas ko ng banyo kaagad kong napansin na naka-ready na ang isusuot kong uniform. Nasa kama na din ang bag na dapat kong gamitin kaya tinuyo ko lang ang katawan ko gamit ng tuwalya at isinuot ang uniform. Nandito ako sa kwarto ni Jaylord at mabuti naman at dinala niya na dito ang mga dapat kong gamitin ngayung umaga. Hindi ako magsasayang ng oras sa kakaparoon at parito para lang makumpleto ang mga kailangan kong gawin ngayung umaga.

 

Kakatapos ko lang isuot ang uniform ko ng bumukas ang pintuan ng kwarto.

 

Iniluwa si Jaylord at hindi nakaligtas sa paningin ko ang paghagod niya ng tingin sa akin mula ulo hangang paa. Seryoso ang kanyang mukha at hindi ko tuloy malaman kung bagay ba sa akin ang suot kong uniform or hindi.

 

"Ano ang masasabi mo Jaylord? Bagay ba sa akin?" nakangiti kong tanong sa kanya at nag--pose pa ako sa harap niya na parang model. Napansin kong muli niya akong hinagod ng tingin mula ulo hangang paa kasabay ng pagalaw ng kanyang adams apple.

 

"Nice! Bagay sa iyo! Tama na ang kaka- pose na iyan. Baka imbes na sa School kita dadalhin baka makarating tayo ng langit ng wala sa oras." seryoso niyang sagot sa akin sabay iwas ng tingin. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya.

 

Hindi ko kasi gets kung ano ang ibig niyang sabihin. Paano kaya kami makakarating ng langit? Mayaman siya pero malabo naman sigurong maka- imbento ng sasakyan papuntang langit diba? Ang mga eroplano hangang

kalawakan lang naman eh.

 

"Sige na...tapusin mo na muna iyang ginagawa mo. Hihintayin kita." wika niya at naglakad patungo sa kama sabay upo. Bilib din naman ako kay Jaylord. Parang hindi man lang siya napuyat gayung halos umaga na kaming nakatulog kanina.

 

"Aalis na ba tayo?" sagot ko sa kanya. Sinipat niya ako ng tingin sabay iling.

 

"Mag-ayos ka muna. Patuyuin muna natin iyang buhok mo tapos sa kotse ka na lang kumain. May halos forty five minutes pa naman tayo kaya sakto lang iyan." sagot niya. Nagmamadali naman akong humarap sa salamin at nagsukalay.

 

Nagpahid lang ako sa mukha ko ng beauty cream at natural lipstick bago ako nag spray ng pabango. Pagkatapos nito seryoso kong hinarap si Jaylord at sinabi kong ready na ako. Tumango naman siya at siya na din mismo ang nagbitbit ng bag ko. Oh diba, biglang bait-baitan ang asawa. Narealized niya yata na kasalanan niya kaya nagmamadali kami ngayun.

 

Katulad ng sinabi niya sa kotse na ako kumain. Sandwich lang naman at hot chocolate. Kinain ko na din kahit wala pa akong gana dahil gusto kong i- appreciate ang effort niya. Isa pa, first day ko ngayun sa School at ayaw kong magutom

 

"Jaylord, diyan na lang ako sa tabi. Maglalakad na lang ako papasok para hindi ka ma-late sa office mo" suhistiyon ko kay Jaylord habang pareho kaming nakatitig sa harapang bahagi ng sasakyan. Bumper to bumper ang traffic papasok ng School at halos lahat yata ng istudyante ay may sariling sasakayan.

 

"No! Hangang loob ka dapat. Bukas, mas agahana na lang natin para hindi tayo maiipit sa traffic." sagot niya sabay sulyap sa akin. Hindi ko tuloy mapigilan ang mapakapit sa braso niya. Ang sweet niya kasi talaga eh. Hindi ko talaga akalain na may itinatago din palang sobrang ka-sweetan sa katawan niya ang taong ito. Mukha talaga kasi siyang suplado eh.

 

"What are you doing Misis?" kunot noo niyang tanong sa akin sabay sulyap sa kamay ko na nakahawak sa braso niya. Naiinis naman akong bumitaw sa kanya. Para kasing hindi siya natuwa sa paglalambing ko eh. Kainis! Hirap naman i please ng tanong ito. Lahat na lang kini- question gayung kung siya ang gumawa ng kahalayan sa akin wala naman siyang nariring na kahit ano sa akin ah?

 

Hindi ko tuloy napigilan ang sarili ko na mapahalukipkip sabay simangot. Naramdaman ko naman ang pagkabig payakap niya sa akin pero hindi ako nagpatinag. Gusto kong ipakita sa kanya na nagtatampo ako.

 

"Hey, what happened? Bakit parang ang aga-aga biglang uminit ang ulo ng Misis ko?" malambing niyang tanong sa akin. Hindi ko siya inimik at lalo kong pinagdikit ang kilay ko. Narinig ko naman ang mahina niyang pagbuntong hininga.

 

"Nagtatampo ka? Sorry na...sige na hindi na mauulit. Huwag mo akong simangutan ng ganiyan lalo na at ilang oras kitang hindi makikita!" muling bigkas niya

kasabay ng pagdampi ng labi niya sa pisngi ko. Hinapit niya din ako ng mahigpit kaya naman hindi ko na napigilan pa ang mapatitig sa kanya.

 

"Eh, ikaw kasi eh. Naglalambing lang naman ako tapos nagagalit ka!" sagot ko sa kanya at kunwari galit siyang tinitigan. Natawa naman siya at pabirong pinisil ang ilong ko.

 

"Sorry na nga kasi! Hindi kasi ako sanay eh. Promise, sa susunod wala ka nang maririnig na kahit na ano sa akin." nakangiti niyang bigkas. Mukhang taos puso naman ang kanyang paghingi ng sorry kaya naman pabiro kong hinawakan ang kanyang tainga at mahinang piningot. Imbes na masaktan natawa pa nga ang loko.

 

"Hey...ano iyan. Paraan mo ba iyan para disiplinahin ako?" natatawa niyang bigkas. Hindi ko tuloy mapigilan ang sarili ko na matawa na din. Narealized ko kasi na para kaming mga tanga.

 

"Misis, huwag ka na lang kaya munang pumasok ng School? Pwede naman siguro umabsent ka muna diba?" maya-maya bigkas niya na ikinawindang ng sistema ko. Ano na naman kaya ang naisip ng taong ito?

 

 

Chapter 371

 

BEA POV

 

"At bakit Mister? Hindi pwede noh? Late na nga akong papasok tapos absent pa ako ngayun? Nakakahiya na iyan! Baka pag initan na ako ng professor ko!" nagmamaktol kong sagot sa kanya.

 

Mahina siyang natawa sabay titig sa labas ng bintana ng sasakyan.

 

"Okay...kita na lang tayo mamaya pag out mo. Mag-ingat ka dito sa School ha? Mag iiwan ako ng ilan sa mga tao ko para bantayan ka." sagot niya sa akin. Nagulat naman ako.

 

"Ha? Anong ibig mong sabihin?" nagtataka kong tanong.

 

"May ilan sa mga bodyguards akong itinalaga para sa iyo para bantayan ka. Allowed naman iyun sa School basta may permit lang." sagot niya sa akin. Aalma sana ako pero tumigil na ang kotses sa drop off area at namalayan ko na lang na kusa nang bumaba si Jaylord ng kotse at inilahad ang kanyang kamay para alalayan akong pababain.

 

Abot-abot ang tuwa sa puso ko kaya kaagad kong tinangap ang kamay niya at kaagad na din akong bumaba ng kotse.

 

"Heto ang bag mo. Nasa loob na din ang cellphone mo at kapag may problema ka, tawagan mo ako." wika niya sa akin. Alanganin naman akong tumango.

 

Sa totoo lang, hindi ko kasi talaga alam kung saan at paano mag umpisa. May mga room number na ako pero hindi ako alam kung paano puntahan.

 

"May problema ba?" nagtatakang tanong ni Jaylord sa akin. Alanganin naman akong tumango.

 

"Saan ba sa mga building na iyan ako papasok?" tanong ko sa kanya. Napansin kong saglit siyang natigilan sabay sulyap sa suot niyang relo.

 

"May meeting ako ng alas nuebe. Dapat pala nilibot natin kahapon ang buong School para hindi ka mangapa." sagot niya sa akin sabay senyas sa isa sa mga tauhan niya na nakasakay sa isa pang sasakyan. Kaagad naman itong lumapit.

 

"Ano po ang maipaglilingkod ko Boss Jaylord?" magalang niyang tanong. Babae pala siya at kung hindi pa siya nagsalita, iisipin ko talaga na lalaki siya. May dress code kasi ang uniform ng mga bodygurad ni Jaylord eh at ni minsan hindi ko pa nagawang makipag usap kahit na isa sa kanila. Masyado kasi silang mailap kapag magkasama kami ni jaylord. Kapag nasa bahay naman ako lalapitan ko pa lang sila napapansin kong umiiwas na sila.

 

"Garcia, samahan mo si Bea na hanapin ang mga rooms niya. Kayong dalawa ni Lopez ang maiiwan dito sa iskwlehan para mabantayan ang safety niya." seryosong wika ni Jaylord.

 

"Noted po Sir! Asahan niyo po na kami na ang bahala kay Mam Bea." sagot naman ng boses babae na si Garcia. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya at kung hind lang siguro nakapusod ang kanyang buhok ang ganda niva siguro. Matanda lang siguro siya ng ilang taon sa akin. Maliit lang ang kanyang mukha at matangos din ang ilong. Kaya lang, parang hindi siya marunong ngumiti eh.

 

"Bea, Sweetheart! Mag-ingat ka ha? See you later!" nakangiting wika ni Jaylord sabay halik sa noo ko at mabilis na siyang sumakay ng kotse. Tulala naman akong nasundan siya ng tingin hangang sa nakaalis na ang sasakyan na kanyang sinakyan.

 

"Mam, sasamahan po kita sa loob." bumalik lang ako sa huwesyo ng marinig ko ang boses ni Garcia. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya sabay ngiti.

 

"Ano ang first name mo?" kaagad kong tanong sa kanya. OH diba, may time pa ako na makipag chikahan sa kanya gayung mali-late na nga ako.

 

"Laarni po Mam. Laarni Garcia. Dalawa po kaming magbabantay sa iyo. Inaayos niya lang ang service car namin sa parking area." seryoso niyang sagot sa akin. Tumango na lang ako dahil

mukhang hindi naman siya friendly. Siguro gusto niyang panatilihin ang gap sa pagitan naming dalawa. Na asawa ako ng amo niya at kailangan niya akong bantayan. Baka ganoon.

 

"Laarni, alam mo ba kung saan sa mga building na iyan ang room ko? Late na yata ako eh." sagot ko sa kanya. Tumango naman siya sagay turo sa pangatlong building.

 

"Iyan po ang building ng mga nas Tertiary level Mam." sagot naman ni Laarni sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti. Tamang-tama at malapit lang sa amin ang building na tinuro niya. Wala nang mahabang lakaran.

 

"Ako na po ang magbibitbit ng bag mo Mam." muling wika niya sa akin. Kaagad naman akong umiling.

 

"Ako na lang Laarni. Magaan lang naman." nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi na siya sumagot kaya nanahimik na din ako. Kaillangan ko ng makarating sa classroom ko. Tsaka ko na lang iintebyuhin si Laarni kapag may free time ko total naman mukhang siya na ang palagi kong makakasama tuwing papasok ako ng School.

 

Hangang naglalakad kami papunta sa building na itinuro ni Laarni napansin kong may iilan sa mga istudyante ang nakakalat sa paligid. Iyung iba nag-uusap lang at iyung iba naman naghaharutan.

 

Pagkapasok namin sa loob ng building napansin kong napatingin na din sa akin ang ilan sa mga istudyante. Parang kinikilatis nila ako. Siguro dahil bago ako kaya naman nagtataka sila. Well, normal lang talaga siguro ito lalo na at bagong salta lang ako sa iskwelahan na ito.

 

Balak ko sanang kwestiyunin si Jaylord sa pagbibigay niya sa akin ng bodyguard kaya lang hwag na lang muna. Mukhang ayos naman si Laarni. Parang gusto ko siyang maging friends para liban kay Manang Josefa may iba pa pa akong makakausap kapag nasa bahay ako.

 

"Mam, iyan na po ang room ng first subject niyo!" pukaw ni Laarni sa akin. Nandito kami sa tapat ng isang nakasarang pintuan ng classroom. Bigla naman akong kinabahan. Parang nag- aalangan akong pumasok lalo na nang mapansin ko na marami nang istudyante sa loob.

 

"Late na ayata ako Laarni! Nahihiya ako! "bigkas ko sa kanya. Napansin kong nagulat siya at napatitig sa akin sabay ngiti.

 

"Huwag po kayong matakot Mam! Mamahalin ang School na ito at hindi sila basta-basta namamahiya ng mga istudyante." wika niya sa akin. Nagtatalo pa ang isipan ko kung papasok ba ako or hindi hangang sa maagaw ang pansin ko sa isang babae na medyo may edad na. Naglalakad siya palapit sa gawi namin.

 

 

Chapter 372

 

BEA POV

 

"Are you the transferee?" kaagad na tanong sa akin ng medyo may edad nang babae ng makalapit siya sa amin. Mukhang itong room na ito ang sadya niya dahil huminto din siya sa tapat ng pintuan. Napasulyap pa ako sa kanyang suot na ID at doon ko nakumpirma na isa pala siya sa mga prosfessor ko. Kung ganoon, hindi pa ako late. Halos sabay lang kaming dumating.

 

"Yes Mam! Good Morning po! Bea Samonte po!" kaagad kong sagot. Napansin kong sinipat niya ako ng tingin tsaka tumango

 

"Good Morning Bea! I am Mrs. Desiree Robles! Akong professor mo sa subject na Tourism Policy Planning and Development. Since bago ka ipapakilala kita sa mga classmates mo." nakangiting sagot niya sa akin at siya na mismo ang pumihit ng door knob ng naturang classroom. Napasulyap pa ako kay Laarni

bago ako tuluyang pumasok sa loob ng classroom.

 

Sa totoo lang kinakabahan ako. Pang- mayaman ang School na ito at ibig lang sabihin mayayaman din ang mga classmates ko. Mahihirapan ako nitong pakibagayan sila.

 

Nang tuluyan na kaming nakapasok sa loob ng classroom napansin ko ang samut -saring reaksyon sa mukha ng mga istudyante na naabutan ko. Lahat sila ay nagtataka habang nakatitig sa akin. Siguro nga dahli masyado nang late itong pagpasok ko. Kukunti lang ang mga classmates ko sa subject na ito pero halata sa mga hitsura nila na nakakaangat sa lipunan.

 

"Bea? Jaylord's wife?" narinig kong sambit ng isang familar na boses. Nagtataka akong napatitig sa kung sino ang nagsalita at ganoon nalang ang gulat ko nang mapansin ko si Butter. Yes...ang malditang si Butter at mukhang magkapareho pa yata kami ng schedule sa subject na ito. Kung minamalas ka nga naman! Kung sino pa iyung ayaw mong makasaluha siya naman itong nasa paligid ko lang. Ang galing talagang magbiro ng tadhana.

 

Hindi ko naman malaman ang gagawin ko. Kaagad kasing umalingawngaw sa buong paligid ang samut-saring bulungan. May narinig pa ng akong napaka-bata ko pa raw para mag-asawa at sino daw ba si Jaylord? Sugar Daddy ko daw ba?

 

Haysst, mapanghusga! Balak talaga siguro akong ipahiya ni Butter sa mga bagong classmates ko kaya nabangit niya ?yun. Napansin ko kasing abot tainga ang ngiti ng broha. Humanda talaga siya sa akin. Isusumbong ko siya kay Jaylord mamaya.

 

"Who's Jaylord? Kilala mo Butter?" maarteng bigkas ng babaeng katabi ni Butter. Sa isang tingin halatang closed ang dalawa. Sinaway na sila ni Mrs. Robles pero bumanat pa rin ang babaeng ipinaglihi yata sa monggo. Maputi nga tadtad naman sa tagihawat ang mukha.

 

Malayong-malayo ang hitsura niya sa makinis na mukha ni Butter at hindi ko maintindihan kung bakit magkatabi sila ng upuan at kung bakit mukhang magkasundo naman ang dalawa.

 

"Si Jaylord! Jaylord Montenegro." nakalabing sagot ni Butter. Halata sa boses niya ang pagiging bitter. Sorry na lang siya, ako ang pinili ni Jaylord eh! Wala na siyang magagawa kundi ang itago ang pagsintang purorot niya para sa asawa ko!

 

"Shocks! Si Jaylord? Ang one and only love mo na si Jaylord, nag-asawa na?" tanong ulit ng katabi nito. Marites ang bruha! Sasagot pa sana si Butter pero kaagad nang nagsalita si Mrs. Robles sa harapan.

 

"Class, good morning! Meron tayong new student ----" narinig kong wika ni Prof. Robles. Inumpisahan niya na akong ipinakilala sa lahat at hindi nagtagal pinatayo niya ako sa harapan para magpakilala. Kahit na kinakabahan pinilit kong nagpaka-kaswal habang sinabi ko

ang pangalan ko at kung ano ang kurso na kinukuha ko.

 

Iniiwasan kong mapasulyap kay Butter dahil feeling ko hinuhusgahan niya ako sa mga titig niya eh! Ano kaya ng ginagawa ng babaeng ito sa subjects ko? Halata naman na hamak na mas matanda siya ng ilang taon kumpara sa akin eh! Sana sa ibang subjects hindi ko na siya makakasabay. Feeling ko kasi malaki ang galit sa akin ni Butter at natatakot ako na baka bigla niya na lang akong saksakin ng ballpen kapag nakatalikod ako.

 

Pagkatapos kong magpakilala, palakpakan naman ang ibang mga classmates ko. Karamihan sa mga pumalakpak mga kalalakihan. Mabuti pa sila...mukhang welcome naman ako pero ang iba naman sa kanila deadma lang. May napansin pa nga akong umirap sa akin eh.

 

Pinaupo ako ni Mrs. Robles sa bandang likuran lang ni Butter. Napansin ko pa ang pag irap niya sa akin ng dumaan ako sa harapan niya. Hindi ko na lang pinansin

pa dahil ayaw ko ng gulo. First day ko ngayun kaya hangat maari ayaw kong makipag-away.

 

Naging maayos naman ang sumunod na sandali. Nanahimik na din si Butter at ang iba ko pang ka-classmates nang mag- umpisa ng mag-lecture si Mrs. Robles. Tahimik naman akong nakikinig Pilit kong iniintindi ang sinabi ng professor kahit na ang totoo lumilipad ang utak ko.

 

Hidi ko alam kung tama ba itong desisyon ko na mag aral ulit. Alam ko sa sarili ko na mangangapa ako nito. Lalo na at late na ako na isang lingo. Si Jaylord kasi eh...may balak pala siyang paaralin ako hindi niya naman sinabi kaagad. SAna nakapag-ready man lang ako.

 

Pagkata, os ng mahigit isang oras natapos din ang una kong klase. Iyun nga lang pagkalabas ni Mrs. Robles, tsaka naman ako nilapitan ni Butter.

 

"So...Bea right? Ayaw kitang maging classmate sa subject na ito. Tito at Tita ko ang may-ari ng School na ito at papakiusapan ko na patalsikin ka kahit na asawa ka pa ni Jaylord. Mas matimbang pa rin ako sa may ari ng School na ito dahil pamilya kami." naka-ingos na bigkas ni Butter sa akin. Talaga naman! Ayaw na lang manahimik eh. Nagmumukha tuloy siyang cheap sa paningin ko. Ewan ko lang sa iba naming ka-classmate. Kung ganito siya palagi, hindi ko lang alam kung hangang saan ang pasensya ko. Baka mapatulan ko siya ng wala sa oras.

 

Chapter 373

 

BEA POV

 

"Eh di kausapin mo! Akala mo naman libre ang pag aaral ko dito para mag demand ka ng ganiyan. For your information, hindi sponsored itong pagpasok ko sa School na ito at bayad ito ng asawa ko!" sagot ko naman sa kanya. Tumayo na din ako at ngayun ko lang napansin na halos magkasing height lang pala kami. Iyun nga lang, mas maganda ako sa kanya dahil ako ang pinili ni Jaylord.

 

Well, sa totoo lang maganda naman talaga si Butter. Ang kinis niya at ang puti niya. Maliit ang kanyang mukha at matango din ang ilong. Iyun nga lang mukhang m*****a at matapobre kaya hindi ko siya bet or kahit na makipagkaibigan pa siya sa akin...ayaw ko. Mukhang hindi kami magkakasundo!

 

"Abat....akala mo naman kung sino ka! Ito ang tandaan mo, bibilang lang ako ng isang taon at pagsasawaan ka din ni Jaylord katulad sa mga babaeng dumaan sa buhay niya kaya i-enjoy mo lang habang patay na patay pa siya sa iyo!" nang-iinsulto niyang bigkas. Lalo naman akong nakaramdam ng inis dahil sa sinabi niya. Napaka-pakialamera at ang kapal ng mukha. Hindi ba siya nahihiya na ipakita sa ibang istudyante dito sa room na ito ang pagiging cheap niya? Hayssst!

 

Pamangkin pala siya ng may-ari na School na ito. Eh di wow! Sila na ang mayaman! Tsaka hindi ako affected sa sinabi niya na pagsasawaan daw ako ni Jaylord. Patay na patay sa akin ang lalaking iyun kaya malabong mangyari ang sinasabi lya ngayun.

 

"Okay..hintayin na lang natin ang isang taon at tingnan natin kung magkatotoo iyang prediction mo!" baliwala kong sagot sabay sulyap sa hawak kong papel. May isang oras pa para sa next subject ko at sana nasa labas lang si Laarni ng classroom para may makakausap naman ako. Nag-uumpisa pa lang ang araw...pero mukhang tatamarin na akong pumasok nito ulit bukas lalo na at sa unang subject ka-classmate ko pala ang malditang babae na nasa harapan ko lang!

 

"Hmmmp!" narinig kong bigkas ni Butter sabay walk out! Hindi ko na lang pinansin bagkos muli akong naupo para tingnan kung saang room ba ang kasunod kong subject.

 

"Hi! Bea right?" nakatungo ako ng marinig ko na may nagsalita sa tagiliran ko. May nakalahad din na kamay sa harapan ko kaya kaagad akong napaangat ng tingin at sumlubong sa akin ang isang kagaya kong istudyanteng babaeng matamis na nakangiti.

 

"Hi! Yes...ako si Bea...eh ikaw?" sagot ko naman sa kanya sabay ngiti at tinangap ang pakikipagkamay niya sa akin.

 

"Selena Ramirez! Pareho tayo ng course!" nakangiti niyang sagot. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa sobrang tuwa. Sa wakas, mukhang dininig din ni Lord ang paghihirap ko sa kakahanap ng next room ko. Mukhang may makakasabay na ako.

 

"Talaga? BS in Tourism ka din?" nakangiti kong tanong sa kanya. Kaagad naman siyang tumango.

 

"Yes..Second year din. Pareho tayo kaya pareho tayo ng mga subjects at schedule." nakangiti niyang sagot.

 

"Naku, salamat naman kung ganon! Alam mo bang kanina pa ako naguguluhan dito sa schedule ko? First day ko kasi ngayun kaya nangangapa pa ako." nakangiti kong sagot sa kanya.

 

"Dont worry Bea..ako ang bahala sa iyo. Sumabay ka na lang sa akin at kalaunan makakabisado mo din ang pagkakasunod ng mga rooms at subjects natin." nakangiti niyang sagot sa akin.

 

"Mabuti nalang at may mabait pala akong classmate. Thank you Selena ha?" muling wika ko. Tumango naman siya sabay sulyap sa kanyang wristwatch.

 

"Don't worry. hindi lahat mga istudyante dito kagaya ni Butter na masama ang ugali." nakangiti niyang sagot sa akin. Hindi ko naman napigilan ang matawa.

 

"May halos isang oras pa. Gusto mo bang sumama sa akin sa canteen? Hindi pa kasi ako nakapag-breakfast kanina kaya medyo gutom ako ngayun." sagot niya. Kaagad naman akong tumango. Inayos ko muna ang mga gamit ko sa bag ko bago ako tumayo.

 

Sabay na kaming naglakad ni Selena palabas ng classroom. Mukha naman siyang mabait kaya panatag ang loob ko na sumama sa kanya.

 

Pagkalaba: namin ng classroom wala na si Laarni. Baka nasa paligid lang kaya hindi ko na binigyang pansin. Tuluyan na akong sumama kay Selena sa canteen at pagkatapos namin mag-miryenda sabay na kaming pumunta sa next subject namin.

 

Naging smooth naman ang mga sumunod na sandali sa buhay ko. Hindi ko na nakita pa si Butter. Baka sa iisang subject lang kami magkapareho.

 

Eksakto alas dos ng hapon natapos din lahat ng subjects ko ngayung araw... Aaminin ko na nag-enjoy din naman ako. Marami akong natutunan kahit papaano at kahit na hindi maayos ang umaga ko kanina dahil kay Butter excited pa rin akong pumasok ng School kinabukasan.

 

"May sundo ka ba Bea? Pwede kang sumabay sa akin kung gusto mo!"

 

nakangiting alok sa akin ni Selena habang naglalakad na kami papuntang parking area. Kanina pa ako palingon-lingon pero hindi ko na nakita pa si Laarni.

 

"Naku, thank you na lang Selena. May sundo ako. Baka nasa waiting area lang." nakangiti kong sagot sa kanya.

 

"Ganoon ba? Sige..see you tomorrow na lang! Masaya akong nakilala kita Bea." bigkas niya at mabilis na siyang naglakad palayo sa akin. Nasundan ko na lang siya ng tingin at nagpasya na akong naglakad patungo sa lugar kung saan ako na-drop off kanina ni Jaylord.

 

Habang naglalakad, nagpasya akong tawagan na lang si Jaylord. Sasabihin ko lang naman sa kanya na tapos na ang klase. Sana siya na lang ang sumundo sa akin dahil miss na miss ko na siya.

 

Abala ako sa kakakalkal ng bag ko para hanapin ang phone ko nang sa hindi inasahang pagkakataon bumanga ako sa hindi ko napansin na kasalubong ko. Nabitiwan ko ang bag ko at ganoon na lang ang pag-alsa ng inis ko ng mapansin ko na kaagad na kumalat sa bermuda grass ang mga gamit ko. Kung mamalasin ka nga naman!

 

"Naku! Sorry MIss, hindi ko sinasadya!" kaagad na bigkas ng lalaking nakabangaan ko. Naiinis naman akong akmang pupulutin sana ang mga gamit ko na nagkakalat nang kaagad niya naman akong inunahan. Nagkusa siyang damputin ang mga gamit ko. Gentleman naman pala at nag-sorry naman kaya hinayaan ko na lang siya. Total, kasalanan ko din naman dahil hindi ako tumitingin sa dinadaanan ko.

 

"Here..sorry talaga Miss!" wika niya pagkatapos niyang pulutin ang nagkalat kong gamit. Iniabot niya sa akin ang bag ko at hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa kanyang mukha habang titig na titig sa akin.

 

"Hi! Nagkita na ba tayo before? By the way...ako nga pala si Bryan Adam!" nakangiti niyang bigkas kasabay ng paglahad ng kamay niya. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya. Para kasing na-meet ko na siya before. Familiar siya sa akin at hindi ko lang talaga maisip kung saan ko siya nakilala.

 

 

 

Chapter 374

 

BEA POV

 

"Bea...Bea Samonte." bigkas ko habang titig na titig sa kanya. Kaagad naman siyang ngumiti sabay tango.

 

"Hi Bea! Naalala ko na! Ikaw iyung asawa ni Jaylord Montenegro diba?" nakangiti niyang tanong. Kaagad naman akong tumango.

 

Naalala ko na din. Siya iyung nakasalubong namin noong pauwi na kami galing party. Dela Fuente ang apelyedo niya at kung hindi ako nagkakamali anak siya ng may ari ng iskwelahan na ito.

 

Imagine, naalala niya pa rin pala ako? Kahit na hindi maayos ang pakikitungo sa kanya ni Jaylord noong gabing iyun pero ang bait niya pa rin. Hindi ko man lang nakita sa kanya na nagalit siya or nainis siya kay Jaylord.

 

Para naman kasing tanga itong si Jaylord eh. Pupunta ng party pero puro mga edad na ang mga kinakausap. Parang wala yatang social life ang asawa ko liban na lang sa pambababae.

 

"Nice to see you again Bea. Hope na mag- enjoy ka sa School na ito. Any problem, huwag kang mahiya na lapitan ako. Istudyante din ako sa School na ito at malaki ang posibilidad na palagi tayong magkikita." nakangiti niyang wika sa akin. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko sabay tango at kaagad na din naman siyang nagpaalam. Nasundan ko na lang siya ng tingin habang hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko.

 

Halata naman na istudyante din siya dahil sa kanyang suot na uniform. Ano kaya ang kinukuha niyang kurso? Bakit kaya ang gaan ng loob ko sa kanya?

 

Hindi naman ako ganito dati sa kapwa ko eh. Tanging kay Jaylord lang talaga ako nagtiwala pagdating sa mga lalaki. Pero itong si Bryan, may iba akong nararamdaman sa kanya na hindi ko maintindihan.

 

Ah, siguro dahil mabait lang siya. Oo... baka nga natutuwa lang ako sa kanya dahil sa ugali niya. Hindi siya kagaya ng mga anak mayaman na mataas ang ire. HIndi siya kagaya ni Butter.

 

Nagpasya na lang akong maglakad patungo sa area kung saan ako ibinaba ni Jaylord kanina. Nasaan na kaya ang mga itinalaga niyang bantay sa akin? Bakit simula kaninang umaga hindi ko na napapansin si Laarni?

 

Habang naglalakad hindi ko mapigilan. ang magpalinga-linga sa paligid. Pilit kong hinahagilap ng tingin si Laarni pero wala talaga siya!

 

Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko nang matanaw ko ang isang familiar na sasakayan sa lugar kung saan niya ako ni-drop off kanina. Si Jaylord at mukhang sinusundo niya ako. Tingnan mo nga naman...ang sweet talaga ng asawa ko!

 

Lalo ko tuloy binilisan ang hakbang ko kasabay ng pagbukas ng pintuan ng kotse at iniluwa si Jaylord. Nakangiting sinalubong niya ako kaya mahigpit akong napayakap sa kanya nang makalapit na kami sa isat-isa.

 

"I missed you!" narinig kong bigkas niya kasabay ng mabilisang pagdampi ng labi niya sa labi ko. Hindi ko na inintindi pa na may nakakakita sa amin. Eh ano ngayun.... mag asawa kami at normal lang kung mag -kiss kami.

 

"I missed you too!" nakangiti kong bigkas sa kanya sabay yakap. Nakaka- addict talaga ang amoy niya! Amoy gwapong lalaki!

 

Kapag ganitong nakadikit ang katawan ko sa kanya feeling safe talaga ako palagi. Para bang walang sino man ang pwedeng manakit sa akin. Ganurnnnn!

 

"Lets go somewhere? Kumain ka na ba? Ano ang gusto mong kainin?" tanong niya sa akin at kusa na siyang bumitaw sa pagkakayakap sa akin dahil napansin niya marahil na wala akong balak na bumitaw sa kanya.

 

"Kumain na ako kanina. Kaya lang,

sandwich lang tsaka juice. Gusto kong mag-rice mamaya." sagot ko sa kanya. Sinipat niya ako ng tingin sabay iling. "Pansin ko nga. Nangangayayat ka na kaagad oh?" sagot niya sa akin. Wala sa sariling nahampas ko siya sa kanyang braso. Oras pa nga lang na hindi kami nagkita tapos sasabihin niya sa akin na nangangayayat na ako? Ano iyun magic?

 

Inaalalalayan niya ako pasakay ng kotse ng mapansin ko ang parating na si Butter. Pagkatapos ng unang subject kanina hindi ko na siya nakita. Siguro iisang suject lang ang magkapareho kami.

 

"Jaylord.,..Babe...nandito ka? Sabi ko na nga ba hindi mo ako matitiis eh." bigkas ni Butter nang makalapit na siya sa amin. Nagulat pa ako dahil mabilis nitong idinampi ang labi niya sa pisngi ni Jaylord. Napababa tuloy ako sa kotse ng wala sa oras. Ngayun ko lang lubos naisip

na hangat may pagkakataon, gagawa at gagawa ng paraan ang Butter na ito para maakit niya ang asawa ko.

 

"Butter, please....hindi mo dapat ginawa ang bagay na iyun? Nandito ang asawa ko at baka kung ano ang isipin niya." narinig kong bigkas ni Jaylord. Lihim namang nagdiwang ang kalooban ko. Mabuti naman at nagawa niya ding sawayin ang babaeng ito. Sana lang talaga hindi na mauulit dahil nakakahiya sa ibang mga istudyante na nakatingin sa gawi namin. Baka kasi kung ano ang isipin nila.

 

"Ang alin? Ang tungkol. sa pagkiss ko sa pisngi mo? Babe, palagi ko naman itong ginagawa sa iyo dati ah? Dont tell me pagbabawalan mo ako dahil may Bea ka na?" naiiinis namang sagot ni Butter. Cheap talaga at harap-harapan kung manglandi ng lalaking may asawa na. Wala sa sariling napakapit ako sa isang braso ni Jaylord para ipakita sana kay Butter na pag aari na ng iba ang lalaking pinagpapantasyahan niya.

 

"Hayaan mo na siya Sweetheart!

 

Masyado pa kasing maaga ang lahat. Baka hindi pa siya naka-moved on na ako ang pinili mo." nakangiti kong bigkas habang matalim ang titig na pinapakawalan ko kay Butter. Sa aming dalawa ako lang ang may mas karapatan na magtaray at mag inarte dahil ako ang asawa!

 

"We have to go! Sana tigilan mo na ang kahibangan mo Butter. Kapag hindi ka pa tumigil, wala akong choice kundi ang ipaalam sa Daddy mo kung ano itong mga pinanggagawa mo!" wika ni Jaylord na may tonong pagbabanta sa boses habang sinasabi ang katagang iyun. Napansin kong kaagad na napasimangot si Butter at matalim akong tinapunan ng tingin bago nagmamadaling naglakad palayo. Nasundan ko na lang siya ng tingin.

 

"Hayaan mo na siya. Huwag mo nang pansinin. Tiyak na hindi na iyan lalapit- lapit sa akin dahil alam niya sa sarili niya na hindi sya kakampihan ng ama niya kapag malaman nito na gumagawa siya ng kalokohan." wika ni Jaylord at muli niya na naman akong inalalayan na

makasakay ulit ng kotse.

 

 

Chapter 375

 

BEA POV

 

Dumaan lang kami sa isang restaurant at kumain ng lunch bago nagpasyang umuwi ng bahay. Napansin ko pa ang saglit na pagkunot ng noo ni Jaylord habang nakatingin sa nakaparang sasakyan sa parking area ng bahay.

 

"Sino ang dumating?" kaagad na tanong niya sa isa sa mga gwardiya.

 

"Iyung Daddy niyo po Sir!" sagot naman nito na labis kong ikinagulat.

 

Daddy? Ibig bang sabihin si Senyor Antonio Montenegro ang dumating? Naku, yari na! Mukhang gyera na naman ito.

 

Wala sa sariling napahawak ako ng mahigpit sa braso ni Jaylord. Bigla kasi akong nakaramdam ng agam-agam. Tinapik niya naman ang kamay ko sabay ngiti sa akin.

 

"Dont worry, hindi ko din naman gusto na tumambay sila ng matagal sa bahay natin." seryoso niyang sagot sa akin. Pilit maman akong ngumiti kahit na ang totoo kinakabahan ako.

 

Bumalik kasi bigla sa ala-ala ko kung paano kami pakiharapan ni Senyor Antonio noong nalaman niya na asawa na ako ni Jaylord. Hindi pa ako ready na makarinig ulit ng masasakit na salita mula sa kanila. Hindi pa handa ang kalooban ko lalo na at nag-uumpisa pa lang kami ni Jaylord na iparamdam sa isat isa ang saya ng pagiging tunay na mag- asawa,

 

Tahimik kaming dalawa ni Jaylord habang naglalakad kami papasok ng bahay. Ramdam ko sa expression ng kanyang mukha na hindi siya masaya sa pagdating ng kanyang ama.

 

Ayaw ko sanang sumama sa kanya hangang living room dahil ayaw ko pa sanang makaharap si Senyor Antonio pero masuyo niya akong tinitigan.

 

"Dont worry! Nasa balwarte ko sila at sa bahay na ito ako ang masusunod." bigkas niya. Hindi ko mapigilang mapalunok ng aking laway kasabay ng pagtango.

 

"Si-sige..ito na din marahil ang pagkakataon para matuto akong pakiharapan sila." sagot ko. Hinaplos niya muna ang pisngi ko at hawak kamay kaming naglakad patungo sa living room.

 

Pagkapasok namin sa loob labis akong nagitla sa aking nasaksihan. Hindi lang si Don Antonio ang nasa loob. Kasama niya si Senyora Alexa pati na din ang isang tao na hindi ko inaasahan na makita ulit. Si Andrew na half brother ni Jaylord at masugid kong manliligaw.

 

Napansin ko din na kaagad siyang napatitig sa akin pagkapasok pa lang namin ni Jaylord dito sa loob ng living room. Nanunumbat ang paraan ng kanyang pagtitig kaya naman kaagad akong napaiwas ng tingin. Nakokonsensya ako dahil ang tagal niya akong niligawan pero sa half brother niya na si Jaylord ako bumagsak gayung kailan lang kami nagkakilala.

 

"Dad, napadalaw kayo? May kailangan po ba kayo sa akin? May mga bagay pa ba kayong hindi nasabi noong last tayong nagkita?" narinig kong wika ni Jaylord.

 

Ni hindi man lang siya nag-abala na lapitan ang kanyang ama at ang kanyang sexy na stepmother para magmano or magibgay galang. Kahit nga si Andrew hindi niya man lang tinapunan ng tingin. Para bang invisible lang ang half brother sa paningin niya. Hindi nga pala talaga normal ang pamilya nila! Hindi sila magkasundo.

 

"Bakit, may batas na ba ngayun na nagsasabi na bawal dalawin ng isang ama ang panganay niyang anak?" nakangiting sagot naman ni Senyor Antonio. Tumayo pa ito at lumapit sa aming dalawa pero pasimple namang umiwas si Jaylord.

 

Hinila niya ako sa kabilang bahagi ng sofa habang mahigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ko.

 

"Totoo nga pala talaga ang narinig ko na tuluyan mo nang inagaw sa akin ang babaeng gusto ko Kuya!" narinig kong bigkas ni Andrew na labis kong ikinagulat. Mukhang hindi talaga maganda ang magiging epekto ng pagdalaw nila. Imbes na kumustahan ang magaganap, mukhang sa bangayan at samaan ng loob patutungo ang lahat ng ito.

 

"Babaeng gusto mo? Ang tanong gusto ka din ba niya?" seryosong sagot naman ni Jaylord kay Andrew. Napansin ko ang pagkatigagal ni Andrew kaya napangisi naman si Jaylord.

 

"See? May point ako diba? Hindi ka gusto ng asawa ko kaya sa akin siya sumama. Kasal na kami at kung talagang kapatid ang turing mo sa akin, huwag kang gumawa ng hakbang na hindi ko magugustuhan. Lalo na kung ang asawa ko ang involved Andrew!" seryosong wika ni Jaylord. Halata sa boses niya ang pagbabanta kaya naman kaagad na ding sumabat si Senyora Alexa.

 

"Jaylord, hindi kami pumunta dito para makipag-away. Katunayan nga marami kaming dala na mga produkto galing sa hasyenda Montenegro bilang pasalubong namin sa inyo. Na-miss ka lang ng ama mo kaya kami nandito." nakangiti niyang bigkas. Akala mo mabait na stepmom pero huwag ka, alam kong may matindi siyang pagnansa kay Jaylord. ilang beses ko kasi siyang nahuli na kakaiba ang hagod ng titig niya sa asawa ko.

 

Huwag na huwag lang siyang gumawa ng maling hakbang na hindi ko magugustuhan kung hindi malalaman talaga ng lahat kung ano ang itinatago niya. Wala namang mawawala sa akin kung magiging palaban man ako diba? Lalo na at nasa panig ko si Jaylord.

 

"Gusto ng Mommy Alexa mo magshopping dito sa Metro Manila and since malapit sa lahat ang bahay na ito balak namin na dito na lang muna mag stay. Kaysa naman mag-hotel pa kami

diba?" pahayag naman ni Senyor Antonio. Kaagad naman akong nakaramdam ng pagtutol. Hind kami in good terms para pumayag ako. Wish ko lang talaga na sana hindi sila pagbigyan ni Jaylord.

 

Isa pa, naiilang ako kay Andrew. Hangat maari sana ayaw ko muna siyang makita. May gusto siya sa akin at hindi magiging palagay ang loob ko habang nasa paligid lang siya.

 

"Ako na ang sasagot sa hotel niyo dahil hindi kayo pwedeng mag stay sa bahay na ito." malamig na sagot ni Jaylord sa kanyang ama. Napansin ko ang pagkagulat sa mukha ni Senyor Antonio gayun na din kay Senyora Alexa. Hindi nila maramil inaasahan na tatangihan sila ni Jaylord.

 

"Anong sabi mo? Aba Jaylord, nakalimuta mo yata na pamilya mo kami? Ganito ka na ba talaga ka-bastos tumangap ng bisita?" galit na angal ni Senyor Antonio. Sa isang iglap, biglang lumabas ang tunay niyang ugali.

 

 

 

Chapter 376

 

BEA POV

 

"Dad, hindi ito pangbabastos! Nag offer pa nga ako diba? Hindi kayo pwede dito sa bahay dahil alam nating lahat ng hindi okay sa inyo na nag-asawa ako! Hindi kayo boto kay Bea at hindi pwedeng baliwalain ko ang nararamdaman ng asawa ko!" prangkang sagot ni Jaylord sa kanyang ama.

 

Malakas namang napabuntong hininga si Senyor Antonio at tinitigan ang anak. Bakas ang galit sa mga mata nito habang napapailing na lang.

 

"Baka naman natatakot ka Kuya na agawin ko sa iyo si Bea." sabat naman ni Andrew. Muli akong napatitig sa kanya at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang nakakalokong ngiti na nakaguhit sa labi niya. Ibang Andrew ang nakikita ko ngayun. Hindi ko akalain na may kakaibang ugali din pala siyang tinatago base na din sa expression ng kanyang mukha ngayun.

 

Ang mga salitang binitiwan niya ngayun ay hindi kaaya-aya. Lalo lamang iyung magbigay ng matinding dahilan kay Jaylord para hindi sila i-welcome sa bahay na ito. Bahala na nga sila. Matatanda na sila para magdesisyon ng mga bagay-bagay. Wala akong plano na makisabat sa usapan nila dahil away pamilya ito. Liban kay Jaylord, alam kong lahat sila ayaw nila sa akin.

 

"May dahilan ka ba para makipag- kumpitensya ka sa akin pagdating kay Bea? Huwag na huwag mong kalimutan na kasal na kami. Asawa ko na siya at wala nang paraan para maagaw mo siya sa akin." naiinis namang sagot ni Jaylord sa kanyang kapatid. Inakbayan niya pa ko na para bang gusto niyang ipakita sa lahat na walang ibang pwedeng magmay-ari sa akin kundi siya lang!

 

"Huwag kang pakasiguro Kuya! Bilog ang mundo! Maaring panalo ka ngayun pero hindi sa lahat ng oras papabor ang kapalaran sa iyo." sagot naman ni Andrew. Kaagad naman akong nakaramdam ng takot. Ano ba ang

ginagawa nila Senyor Antonio at Senyora Alexa? Bakit wala yata silang balak na awatin si Andrew?

 

Sa maiksing panahon na nagkasama kami ni Jaylord alam ko na ang ugali niya. Mainitin ang kanyang ulo at matinding magalit. Hinihintay pa ba nila Senyora Alexa at Senyor Antonio na magkasakitan ang magkapatid bago sila pumagitna? Napakawalang-kwenta naman yata nilang mga magulang. No wonder kung bakit malayo ang loob sa kanila ni Jaylord. May dahilan naman pala at hinding hindi ko talaga masisisi ang asawa ko. Sa lahat ng oras sa kanya talaga ako kakampi.

 

"Libre ang mangarap Andrew? Half brother kita pero hindi ako mangingimi na ituring kang kaaway kapag gumawa ka ng hakbang na hindi ko magugustuhah. Lalo na kapag tungkol kay Bea ang involved" seryosong sagot ni Jaylord habang nakaakbay siya sa akin at iginiya ako palabas ng living room. Muli akong napasulyap kay Andrew na noon ay masama ang titig na pinapakawalan kay

Jaylord. Lalo tuloy akong nakaramdam ng matinding pag-aalala.

 

"Huwag niyo na pong hintayin na kaladkarin pa kayo ng mga tauhan ko palabas ng bahay. Hindi kayo welcome sa pamamahay ko kaya magkusa na lang kayong umalis. And...pakidala na din ang mga pasalubong na ipinagmamalaki niyo sa akin." muling wika ni Jaylord at tuluyan na naming nilisan ang living room.

 

Hindi ko alam kung ano ang pinagmulan ng galit niya sa sarili niyang ama pero hindi din naman siguro ito ang magandang pagkakataon para magtanong. Mukhang mainit ang ulo ni Jaylord at ayaw ko nang dagdagan pa.

 

"Simula ngayung araw...sa kwarto ka na matutulog. Nandoon na din ang mga gamit mo kaya hindi ka na mahihirapan pa. Magpahinga ka muna dahil aasikasuhin ko muna ang mga bwesita natin." wika niya sa akin na naging dahilan kaya bigla akong natawa.

 

Sino ba naman ang hindi matatawa sa katagang bwesita na binitiwan niya! Pamilya niya ang mga iyun tapos bwesita ang tingin niya? Kakaiba din naman ang ugali ng Jaylord na ito!

 

"Huwag mo nalang sila pansinin! Siguro naman aalis din sila dahil sinabi mo naman na hindi sila welcome sa bahay na ito." sagot ko sa kanya hangang sa nakarating na kami sa tapat ng pintuan ng kanyang kwarto. Kaagad niyang binuksan iyun at sabay na kaming pumasok sa loob.

 

Hindi ko napigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko nang mapansin ko na nadagdagan na ang gamit niya dito sa loob ng kwarto niya. May sofa na at center table. Sa kabilang bahagi ng silid ay matatagpuan ang isang office type na mesa at may nakapatong na laptop at printer.

 

"Ayos na ba? Kung may mga kailangan ka pa sabihin mo lang sa akin. Hindi ko din kasi talaga alam kung ano pa ang ilalagay ko dito sa kwarto." narinig kong sambit niya. Naglakad ako patungo sa mesa na may nakapatong na laptop. Tinitigan ko muna iyun bago ako nakangiting binalingan ng tingin si Jaylord.

 

"Para sa akin ba ito?" natutuwa kong bigkas. Kaagad naman siyang tumango.

 

"Kanino pa ba? Alangan namang sa akin gayung hindi naman ako nag-uuwi ng trabaho dito sa bahay." nakangiti niyang sagot sa akin at mabilis akong nilapitan. Hinawakan niya ako sa kamay at hindi nakaligtas sa paningin ko ang tuwa na nakarehistro sa kanyang mga mata. Parang nagdahilan lang siya. Kung kanina galit siya ngayun naman nakangiti na siya.

 

"Hindi ito utang? Regalo ito?" nakangiti kong tanong sa kanya. Mabilisang dumampi ang labi niya sa akin bago siya sumagot.

 

"Hindi ito utang. Lahat ng mga mahahalagang bagay na nakikita mo dito sa bahay na ito ay para sa iyo!" nakangiti niyang sagot sa akin kasabay ng pagpisil niya sa ilong ko. Hindi ko na tuloy napigilan pa ang sarili ko. Mahigpit akong napayakap sa kanya.

 

"Thank you Jaylord! Ang bait mo naman pala eh. Kaya siguro love kita dahil ang sweet-sweet mo!" nakangiti kong bigkas. Walang pagsidlan ang tuwa na nararamdaman ng puso ko. Para akong idinuduyan sa alapaap ng mga sandaling ito.

 

Akala ko talaga playboy itong asawa ko eh. Hindi naman pala. Kaya din naman pala niyang magtino kung gugustuhin niya!

 

Chapter 377

 

BEA POV

 

Saglit akong iniwan ni Jaylord dito sa loob ng kwarto at pagbalik niya ibinalita niya sa akin na nakaalis na daw sila Andrew. Kaagad naman akong nakaramdam ng kapatanagan ng kalooban. Mabuti naman at umalis na sila dahil hindi din ako matatahimik kapag alam kong may kasama kami dito sa bahay na ayaw sa akin.

 

"Bakit easy-easy ka yata ngayun? Wala ka bang homework?" nakahiga na ako ng kama nang marinig ko ang tanong niya. Napasulyap ako sa orasan na nasa night stand bago siya sinagot.

 

"Inaantok ako eh. Balak ko sanang matulog nalang muna. Mamaya ko na gagawin ang mga lessons ko." nakalabi kong sagot sa kanya sabay pikit ng aking mga mata. Hindi na siya sumagot pa pero naramdaman ko ang paglundo ng kama sa tabi ko ang kasunod noon ay ang mahigpit na pagyapos niya sa akin.

 

Mabilis na lumipas ang araw. Naging maayos naman ang naging buhay ko sa piling ni Jaylord. Umulan man or umaraw....abala man siya sa opisina or hindi, hatid sundo niya ako sa School. Masasabi kong ako na yata ang pinaka- maswerteng asawa sa balat ng lupa. Hindi nabigo si Jaylord na iparamdam sa akin kung gaano ako ka-importante sa kanya.

 

"Hi Bea!" kasalukuyan kong tinatahak ang pathway patungo sa first class ko nang marinig ko na may tumawag sa pangalan ko. Kaagad akong napalingon at sumalubong sa akin ang nakangiting mukha ni Bryan.

 

Ito ang pangalawang pagkakataon na nagkita kami simula noong pumasok ako sa School na ito. Naka-uniform din sya at mukhang papasok din siya sa unang subject niya.

 

"Bryan! Kumusta?" nakangiti kong sagot sa kanya pagkalapit niya sa akin.

 

Tinitigan niya muna ako bago siya

sumagot.

 

"Ang aga mo din pala? Ngayun lang tayo nagkasalubong ulit. Ayos lang ako Bea.. ikaw kumusta na?" tanong niya sa akin.

 

"Ayos lang din ako. Nag-eenjoy ako sa School niyo Bryan. Hindi ko talaga akalain na naaalala mo pa ako." sagot ko naman sa kanya.

 

"Actually, matagal ko nang balak na kausapin ka ulit. Gusto ko kasing iabot sa iyo ang invitation ko. Iinvite sana kita sa birthday ko. Iyun kung ayos lang sa iyo!" nakangiti niyang sagot sa akin sabay abot sa akin ng isang kulay pulang sobre. Nagulat naman ako. Imagine sa dinami- dami ng mga istudyante sa iskwelahan na ito naalala niya pang bigyan ako ng invitation para sa importanteng araw ng buhay niya? Ang bait niya talaga!

 

"Naku, hindi ko alam kung makakaattend ako Bryan. Kailangan ko pa kasing magpaalam kay Jaylord eh. Kailan ba ang party mo?" tanong ko sa kanya.

 

"This coming sunday na! Sa Dela Fuente hotel. Sana makarating ka Bea. Iilan lang kasi kayo sa mga inimbitahan ko." sagot niya.

 

"Makaka-attend ako kapag papayagan ako ni Jaylord. Sige na Bryan, mauna na ako. Mag-start na kasi ang klase ko eh. Thank you sa pag-invite mo sa akin." nakangiti kong wika sa kanya at hindi ko na hinintay pa na sumagot siya. Mabilis na akong naglakad palayo sa kanya para pumunta sa first subject ko. Limang minuto na lang kasi mag-start na ang klase.

 

Pagkapasok ko sa loob ng classroom kaagad na nagtama ang mga tingin namin ni Butter. Mukhang hinihintay niya talaga ang pagdating ko pero patay malisya akong naglakad patungo sa aking upuan. Tahimik akong naupo habang hinihintay namin ang pagdating ng aming professor.

 

"Parang gusto ko na tuloy maniwala na malandi talaga siya! Akalain mo kausap niya kanina ang pinsan mo!" narinig kong bigkas ng katabi ni Butter na babaeng ipanglihi yata sa monggo.

 

Kaagad namang napatikwas ang aking kilay. Alam kong ako ang pinariringan niya dahil ako lang naman ang kausap ni Bryan kanina. Aware din kasi ako na magpinsan ang dalawa.

 

Binigyan na naman nila ng masamang kahulugan ang pag-uusap naming dalawa ni Bryan. Mga taong walang magawa sa buhay. Bahala na nga sila.....basta ako walang ginagawang masama. Mabait si Bryan at gusto niya lang makipag- kaibigan sa akin. Tsaka aware ang taong iyun na may asawa na ako kaya malabo ang iniisip nila. Isa pa, mahal ko si Jaylord at wala akong balak na tumingin sa ibang lalaki.

 

HIndi ko na pinatulan pa ang pagpaparinig nila Butter. Bitter nga kasi dahil nabigo kay Jaylord. Iyun nga lang pagkalabas ko ng classroom nagulat na lang ako dahil nakaabang pala siya.

 

Kasama niya pa rin ang alalay niyang ipinaglihi sa monggo. Masama ang tingin na ipinupukol niya sa akin kaya kaagad ko siyang pinagtaasan ng kilay.

 

"Pwede ka bang makausap?" seryoso niyang tanong sa akin. Kaagad naman akong umiling

 

Ayaw kong makipag-usap sa kanya at ayaw ko din sana siya bigyan ng pagkakataon na insultuhin niya pa ang buo kong pagkatao.

 

"Busy ako. Wala akong time na makipag- usap sa iyo!" sagot ko sa kanya at akmang lalayasan na sana siya ng maramdaman ko ang paghawak niya sa braso ko. Saglit akong natigilan at naiinis na nilingon siya.

 

"Ayaw mong makipag-usap sa akin pero pagdating sa mga lalaki willing kang makipaglandian? At sa pinsan ko pa talaga na si Bryan! Ano na lang kaya ang magiging reaction ni Jaylord kapag malaman niya na ang mabait niyang asawa ay may itinago din palang lihim! Matutuwa kaya siya?" nakangisi niyang bigkas. Kaagad naman akong napapiksi para mabitawan niya. Ang dumi talaga ng takbo ng utak ng babaeng ito. Gumagawa talaga siya ng paraan para galitin ako.

 

"Wala akong ginagawang masama! Nakikipagkaibigan lang iyung tao at wala ka na sanang pakialam doon! " seryoso kong sagot sa kanya. Nagulat na lang ako dahil malakas na tumawa si Butter.

 

"Patay-gutom ka kasi kaya lahat ng lalaking alam mong mapera inaakit mo! Akala mo ba hindi ko alam kung paano at saan ka pinulot ni Jaylord! Ito ang tandaan mo Bea...aagawin ko sa iyo si Jaylord sa ayaw at gusto mo!" galit niyang bigkas at mabilis akong tinalikuran. Nagpupuyos naman sa galit ang kalooban ko na nasundan na lang siya ng tingin. Ipinanganak talaga siguro si Butter para sirain ang araw ko!

 

 

Chapter 378

 

BEA POV

 

"Nasaan si Jaylord?" tanong ko kay Laarni. Uwian na pero wala si Jaylord sa lugar kung saan palagi niya akong sinusundo. Bagkos sila Laarni ang naabutan ko na siyang labis kong ipinagtaka.

 

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na hindi niya ako sinundo dito sa School. Siya pa ang naghatid sa akin kaninang umaga at wala siyang nabangit sa akin na may importante siyang meeting ngayung hapon.

 

"Sa bahay na lang daw po kayo magkita Mam!" sagot naman sa akin ni Laarni. Hindi na ako nakaimik pa. Tahimik akong sumakay ng kotse habang hindi ko maiwasang makaramdam ng tampo kay Jaylord.

 

Hindi man lang siya nag message sa akin na hindi niya ako masusundo. Grabe naman ang pagiging abala niya ngayun araw at pati pagtawag nakalimutan niyang gawin.

 

Tahimik ako buong byahe hangang sa nakarating kami ng bahay. Nagulat na lang ako dahil kaagad akong sinalubong ni Manang Josefa na bakas sa kanyang mga mga kilos ang pagkataranta.

 

"Mam Bea...mabuti naman at nakauwi ka na! Diyos ko..nag away ba kayo ni Sir Jaylord? Bakit kanina pa mainit ang ulo niya?" kaagad na balita niya sa akin na labis kong ikinagulat. Wala akong naisip na dahilan para mag-away kami ni Jaylord!

 

"Po? Hindi naman po! Bakit po ba? Ano po ang nangyari?" nagtataka kong tanong sa kanya.

 

"Nasa library niya si Sir Jaylord! Naglalasing at lahat ng gamit na nakikita niya sa loob ng library pinaghahagis niya! Puntahan mo siya Mam. Nakakatakot pa naman kapag magalit ang amo naming iyun!" sagot ni Manang sa akin. BAkas na sa boses niya ang pakiusap kaya naman mabilis na akong naglakad papasok ng bahay.

 

Direcho ako sa library na tinutukoy ni Manang. Nasa hallway pa lang ako dinig na dinig ko na ang ingay sa loob kaya naman mabilis akong napatakbo at hindi na ako nag-abala pang kumatok. Mabilis akong pumasok sa loob para lang magulat sa aking naabutan. Sobrang kalat ng buong paligid. Punit-punit ang ibang libro at may napansin akong mga basyo ng basag na bote sa sahig.

 

"Jaylord...anong nangyari?" kinakabahan kong tanong. Nakaupo siya sa kanyang swivel chair habang nakataas ang kanyang paa sa mesa. Namumula ang kanyang mga mata na akala mo galing sa matinding pag-iyak.

 

Teka, galing siya sa pag-iyak or baka lasing lang? May naamoy din kasi akong alak sa buong paligid eh? Totoo ba itong nakikita ko? Pero bakit? Bakit siya nagkakaganito? May matindi ba siyang problema?

 

"Kailan pa? Kailan ka pa natutong lokohin ako Bea!" galit niyang singhal sa akin na siyang dahilan kaya ako napaigtad. Lintik naman itong si Jaylord, kakaiba din ang trip! Nanggugulat! Mabuti na lang at wala akong sakit sa puso kung hindi baka kanina pa ako bumulagta dahil sa panininghal niya!

 

"Lokohin? Ano ba ang pinagsasabi mo? Anong niluluko? Paano kita lolokohin gayung simula alas otso ng umaga hangang alas dos ng hapon nasa School ako!" nagtataka kong sagot sa kanya.

 

"Hindi mo ako niluluko? Sigurado ka? Sa iyo na nga lang ako nagtino eh! Ikaw lang ang dahilan kaya nagpapakabait ako ngayun pero bakit kailangan mo pang tumingin sa ibang lalaki? Bakit?" sagot niya kasabay ng paghagis niya sa akin ng ilang pirasong papel. Nagkalat iyun sa sahig kaya nagtataka akong pinulot iyun.

 

Nagulat pa ako noong una dahil mukha ko ang nasa larawan habang kausap si Bryan. Hindi ko mapigilan ang mapasimangot kasabay ng pagtitig kay Jaylord na noon ay dahan-dahan nang tumayo at naglalakad palapit sa akin.

 

May ideya na ako kaya siya nagkakaganito. Imagine, kayliit na bagay pinagsi-selosan. Feeling ko talaga si Butter ang may pakana nito eh. Hindi ko na talaga alam kong ano ang gagawin ko sa babaeng iyun! Bakit ba ayaw niya nalang manahimik at tangapin ang katotohanan na ayaw sa kanya ni Jaylord!

 

"Mahal kita eh! Mahal na mahal kita! Pero bakit? Bakit Sweetheart? Hindi ka ba masaya sa akin?Hindi pa ba sapat para sa iyo lahat ng ginagawa ko?" bigkas niya kasabay ng madiin na paghawak niya sa braso ko. Hindi ko napigilan ang mapaigik dahil sa sakit. Feeling ko magkakapasa ako sa bahaging iyun dahil sa madiin na paghawak niya sa akin sa bahaging iyun.

 

"Jaylord, bitiwan mo ako! Nasasaktan ako!" nakikiusap kong bigkas. Ngayun ko lang lubos na naisip ng delikado pala talaga siya kung magalit. Nagliliyab ang kanyang mga mata sa galit kaya naman kaagad akong nakaramdam ng takot.

 

Nakikita ko siyang galit noon pero hindi kagaya ng ganito!

 

"Nasasaktan? Sabihin mo sa akin...hindi mo ba ako mahal? Hindi ka ba kontento sa akin? Naghahanap ka na ng iba?" galit na tanong niya sa akin. Kaagad naman akong umiling at hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

"Hindi! HIndi totoo iyang iniisp mo! Nagkakamali ka! HIndi kita niluluko! Jaylord, ano ba ang nangyayari sa iyo? Ganiyan na ba talaga kaliit ang tingin mo sa akin para hindi mo ako pagkatiwalaan? " umiiyak kong bigkas sa kanya.

 

Natigilan naman siya kasabay ng pagluwang ng pakakahawak niya sa braso ko. Umatras siya ng makailang ulit habang hindi niya inaalis ang pagkakatitig sa akin.

 

"Explain! Ano ang ibig sabihin ng larawan na iyan?" seryoso niyang tanong. Muli akong napasulyap sa larawan bago ko siya sinagot.

 

"Aminado ako na nag-usap kami kanina ni Brayan. Pero hindi ibig sabihin noon na naglalandian kami. Kinumusta niya--niya--- lang ako at inabutan ng invitation card para sa birthday niya!" pautal-utal kong bigkas dahil sobrang akong nasasaktan sa mga paratang niya sa akin.

 

Patuloy din ako sa paghikbi habang binubuksan ko ang aking bag at mula sa loob ay inilabas ko ang red envelop na naglalaman ng birthday invitation ni Bryan na hindi ko pa nga nabubuksan. Naka-sealed pa rin ang sobre at mabilis ko iyung iniabot kay Jaylord habang hilam ang luha sa aking mga mata.

 

Chapter 379

 

BEA POV

 

'Hindi kita niluluko! Bakit ba kasi ang kitid ng isip mo! Nagpapaniwala ka sa ibang tao tapos hindi ka man lang nagtatanong sa akin." bigkas ko habang patuloy sa pagtulo ang luha sa aking mga

 

Chapter 379

 

mata.

 

Napansin kong halos punitin ni Jaylord ang pulang sobre para lang siguro makita kung ano ang laman noon. Bahala na siya kung maniniwala siya sa akin basta ako, malinis ang konsensya ko. Wala akong ginagawang masama at wala akong planong makipag-landian kahit na sa kaninong lalaki.

 

Napansin kong saglit pa siyang

napasulyap sa akin habang binabasa niya ang nasa card. Mukhang humupa na ang galit niya dahil hindi na salubong ang kilay niya pero paano naman ako? Pagkatapos niya akong pagbintangan palagay niya mawawala kaagad ang tampo na nararamdaman ko sa kanya? Hindi kaya! Bahala na siya! Simula bukas hindi na ako papasok sa School! Bahala na kung hindi man ako maka-graduate! Kalimutan ko na lang siguro lahat ng pangarap ko!

 

"Sure ka na ito lang ang ibinigay sa iyo ni Bryan? Hindi ka niya nililigawan?"

narinig kong tanong niya sa akin. Blanko ang expression ng kanyang mukha kaya napaingos ako. Umatras aka para lalabas na sana ng library pero kaagad akong napangiwi ng maramdaman ko na may tumusok ng matulis na bagay sa aking talampakan. Kahit na may sapatos ako ramdam ko ang hapdi noon kaya naman hindi ko na napigilan pa ang mapahagulhol ng iyak. Napatitig pa ako sa paa ko na siyang dahilan kaya mabilis na napalapit sa akin si Jaylord.

 

"What happened? May masakit ba sa iyo? Fuck! Sorry Sweetheart! Sorry!" bigkas niya pero hindi ko na siya pinakingan. Tinabig ko ang kamay niya na nakahawak sa akin at paika-ikang naglakad palayo sa kanya.

 

Ang lagay ba eh siya lang itong may karapatan na magalit? Hindi pwede iyun! Siya itong may kasalanan sa akin kaya ako ang dapat magalit at hindi siya.

 

Hindi niya ako sinundo kanina sa School tapos magagalit siya sa akin dahil sa simpleng picture lang? Lintik talaga ang Butter na iyun! Gagawa at gagawa talaga

siya ng paraan para hiwalayan ako ni Jaylord! Kainis! Paano ba ako makakaganti sa babaeng iyun?

 

Paika-ika akong naglakad palabas ng library. Narinig ko pa ang pagtawag ni Jaylord sa akin pero mabilis ang aking hakbang paalis. Iniinda ko ang sakit sa talampakan ko. Naramdaman ko din ang pagkabasa ng bahaging iyun kaya kailangan ko na talagang makarating ng kwarto. Makikita ng Jaylord na iyan..... hinding-hindi ko talaga siya kakausapin!

 

Lintik siya! Hindi ako malandi! Huwag niya akong pagbintangan dahil hindi ako kagaya niya! Siya nga itong palaging nilalandi ako eh. Hayssst!

 

"Mam Bea..ano ang nangyari sa iyo? Sinaktan ka ba niya?" nagtatakang tanong ni Manang Josefa sa akin. Kaagad kong pinalis ang luha sa aking mga mata at seryosong tinitigan si Manang.

 

'"Baliw iyang amo mo Manang. Ang kapal ng mukha niya para mambintang." umiiyak kong bigkas. Tulala namang napatitig sa akin si Manang at akmang tatalikuran ko na sana siya nang marinig ko na tinatawag ni Jaylord ang pangalan ko. Pagkalingon ko ang nag-aalala niyang mukha ang sumalubong sa akin sabay pagkatingin ko sa sahig, nagulat ako dahil may iilang patak na pulang likido akong napansin.

 

"Mam, bakit dumudugo ang talampakan mo? Sinaktan ka talaga ni Sir?" tanong ni Manang sa akin. Para naman akong nanghihinta na napatingin sa aking paa at ganoon na lang ang gulat ko ng mapansin ko na may dugo din ang inaapakan ko. Lumakas ang kabog ng dibdib ko kasabay ng panginginig ng buo kong katawan..

 

Takot ako sa dugo! Hindi ko alam kung saan at paano nag-umpisa pero sa tuwing nakakakita ako ng dugo hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko na panginigan ng laman.

 

Kasabay ng panginginig ng laman ko ay ang pagdilim ng buo kong paligid. Bago pa ako bumagsak sa sahig kaagad na akong nasalo ng matipunong bisig ni Jaylord. Narinig ko pa ang pagsambit niya sa pangalan ko gamit ang nag-aalalang boses. Inutusan niya din si Manang na tawagan si Doctor Ferrer bago ako tuluyang nilamon ng kadiliman.

 

Nagising ako na maayos na akong nakahiga ng kama. Nang imulat ko ang aking mga mata ang nakatunghay na mukha ni Jaylord ang unang sumalubong sa akin. Ngingitian ko na sana siya pero biglang ragasa sa alaala ko ang mga nangyari bago ako nawalan ng malay Ginalaw-galaw ko pa ang mga paa ko at hindi ko mapigilang mapangiwi ng maramdaman ko ang hapdi sa kanang bahagi ng aking talampakan.

 

"Thanks God at gising ka na! Kakatapos lang lagyan ng benda ni Margarette ang sugat mo sa talampakan. Bawal pa daw iapak iyan para hindi ma-pwersa ang sugat." masuyong wika niya sa akin.

 

Si Doctora Margarette Ferrer ang tinutukoy niyang doctor na gumamot sa akin. Pinsan niya kaya walang dahilan para pagselosan ko.

 

"Next time....mag-ingat ka sa mga inaapakan mo! Kahit na nakasapatos ka may tendency pa rin talaga na lumusot ang makakapal ng bubog sa sapatos kaya hindi malayong masugatan ka!" muling wika niya. Hindi niya man lang ininda ang pananahimik ko. Sa totoo lang, nagtatampo pa rin talaga ako sa kanya. Pinagbintangan niya ako kanina tapos aasta siya ngayun sa harapan ko na para bang walang nangyari?

 

Hindi ko siya kinibo bagkos tumagilid ako ng higa. Patalikod sa kanya kaya naman kaagad kong narinig ang mahina niyang pagbuntong hininga.

 

"Galit ka ba? Sorry na...nadala lang ako sa galit kanina. Nakakainis kasi ang picture na iyun eh. Kahit sino iisipin na nililigawan ka ni Bryan. Hindi ko naman akalain na ang pagbibigay lang pala ng invitation letter ang sadya niya sa iyo!" narinig kong muling wika niya.

 

Kaagad naman akong napaisimid. Wala akong balak na kausapin siya ngayun. Gusto kong ipakita sa kanya na nagtatampo ako. Tsaka ang hapdi kaya ng sugat ko sa talampakan! Kasalanan niya kung bakit ako nabubog! Ang galing niyang manira ng gamit at hindi niya man lang naisip na baka may mapahamak na tao sa mga pinanggawa niya!

 

 

 

Chapter 380

 

BEA POV

 

"Sweetheart! Dinner time! Say ahhhh!" bigkas ni Jaylord habang hawak niya ang kutsara na may lamang pagkain. Nakasandal ako sa headboard ng kama habang nakatitig ako sa paa kong may benda.

 

Willing talaga siguro itong si Jaylord na pagsilbihan ako ngayun gabi. Kanina pa siya sorry nang sorry sa akin pero ayaw kong pansinin. Nagtatampo pa rin ako sa kanya. Isa pa, gusto ko siyang bigyang ng leksiyon!

 

"Wala nga akong gana! Masakit ang talampakan ko!" nakaingos kong sagot sa kanya pero ang totoo kanina pa kumakalam ang sikmura ko sa gutom. Pinipigilan ko lang para iparamdam sa kanya na galit ako.

 

Napansin ko ang biglang pagbaha ng guilt sa kanyang mga mata nang marinig niya ang sinabi ko. Dahan-dahan niyang ibinaba ang hawak niyang pagkain bago niya inabot ang cellphone niya. Nagdial siya at ganoon na lang ang gulat ko nang mapagtanto ko kung sino ang tinatawagan niya.

 

"Margarette? Akala ko ba ikaw ang pinakamagaling na Doctor? Pumunta ka dito sa bahay. Gamutin mo si Bea... kumikirot pa rin ang sugat niya!" maawtoridad na wika ni Jaylord. Napanganga naman ako sa gulat.

 

Talagang tinawagan niya pa si Doc Ferrer at pinapabalik ng bahay para gamutin ako? Itong ugali ni Jaylord parang wala na talaga sa lugar minsan. Nagamot na nga ako diba tapos porket sinabi ko na kumikirot ang sugat ko si Doc Ferrer ang kukulitin niya? Hayssst!

 

"I don't care kung may date man kayo ng uhugin mong boyfriend. Basta pumunta ka ng bahay ngayun din!" muling bigkas ni Jaylord. Hindi ko naman mapigilan ang mapakamot ng aking ulo. Mukhang kapag ituloy ko pa ang paninikis sa kanya baka kung sinu-sino ba ang kukulitin at iisturbuhin niya!

 

Dahil nasa tabi ko lang siya mabilis kong inagaw sa kanya ang kanyang cellphone. Napansin ko ang pagkagulat niya pero hindi ko na pinansin pa. Hinayaan niya na din naman ako na ako ang kakausap kay Margarette.

 

"Hello Doc..ayos na po ako! Huwag niyo na pong pansinin ang sinabi ni Jaylord!" kaagad kong bikgas pagkadikit pa lang ng cellphone sa tainga ko. Nahihiya na kasi ako sa kanya. Wala naman na syang magagawa sa sugat ko.

 

Tinapunan ko pa ng tingin si Jaylord na noon todo simangot sa harap ko. Mukhang kaunting-kaunti na lang, mauubos ko na ang pasensya niya!

 

"Ganoon ba? Baliw iyang pinsan ko kaya pahirapan mo pa para matuto ng leksyon. Sige na Bea...ituloy-tuloy mo lang ang pag -inom ng gamot mo! Pakisabi sa baliw na si Jaylord na huwag siyang isturbo." sagot naman ni Doc Ferrer. Oo lang ang naging sagot ko at kaagad nang pinatay ang tawag. Seryoso kong tinitigan si Jaylord sabay turo sa pagkain.

 

"Ano na! Gutom na ako!" demanding kong bigkas. Pigil ko ang matawa nang mapansin kong mabilisan niyang dinampot ang pagkain at sinubuan ako. Hindi ko na siya pinahirapan. Bihirang pagkakataon na masubuan ako ng isang Jaylord Montenegro. Isa pa, nakita ko naman na nagsisisi na siya.

 

Tahimik lang akong kumakain. Hinayaan ko siyang pagsilbihan niya ako. Kasalanan niya kung bakit nahihirapan ako ngayun kaya dapat lang sa kanya ang pahirapan din.

 

"Ice cream ang gusto kong dessert!" nakaingos kong bigkas sa kanya pagkatapos kong kumain. In fairness, ang dami kong nakain ngayung gabi. Ang sarap kasi pala sa pakiramdam ng sinusubuan ka ng taong mahal mo. Feeling ko tuloy isa akong prinsesa.

 

"Masyadong malamig ang ice cream. Gabi na, bukas na lang siguro!" sagot niya. Kaagad naman akong napasimangot.

 

"Hindi naman ikaw ang kakain eh!' giit ko! Natigilan naman siya at mataman akong tinitingan.

 

"Baka sumakit ang tyan mo! Bukas ka na lang kumain ng ice cream Sweetheart! Promise, lahat ng flavor na gusto mo ipapabili ko." sagot niya sa akin. Kaagad nang nagsalubong ang kilay ko. Masama ko siyang tinitigan at padabog akong nahiga ng kama. Wala akong pakialam kahit hindi pa ako nakapag-toothbrush. Hangat hindi niya ibibigay ang gusto ko dadabugan ko talaga siya.

 

"Fine...ikukuha kita! Huwag nang magalit ang Sweetheart ko!" bigkas niya kaya kaagad namang gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko. Para akong nanalo sa lotto na muling napaupo ng kama. Bibigay din naman pala eh. Takot din naman na magalit ako sa kanya.

 

"Bitbit ang mga pinagkainan ko nagmamadaling lumabas ng kwarto si Jaylord. Wala pang limang minuto muli siyang bumalik ng kwarto dala-dala na ang ice cream na nasa cone. Hindi iyun ang gusto kong kainin ngayung gabi pero dahil pinagbigyan niya ako na kumain ng ice cream ngayung gabi masaya na ako. Bukas na lang siguro ako kakain ng marami.

 

Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko habang buong pagkatakam na nakatitig sa dala-dala niyang ice cream. Hindi naman iyun nakaligtas sa mapanuring tingin ni Jaylord.

 

"Thank you!" kaagad kong bigkas at mabilis na inagaw ang dala-dala niyang ice cream in cone. Binalatan ko iyun at mabilis na dinilaan. Enjoy na enjoy ako sa aking ginagawa nang wala sa sariling napasulyap ako kay Jaylord at nagtaka pa ako dahil namumula ang kanyang mukha habang hindi kumukurap ang kanyang mga matang nakatitig sa akin.

 

"Bakit? Gusto mo din ng ice cream? Kumuha ka sa ref!" nakalabi kong bigkas at muli kong dinilaan ang ice cream. Isinubo ko pa iyun at kumagat ng kaunti.

 

Napansin ko pa ang pagalaw ng adams apple niya. Palatandaan siguro na naiinggit siya sa kinakain ko.

 

"Fuck!" narinig kong bigkas niya. Muli tuloy akong napatitig sa kanya. Ano na naman ang ginawa kong kasalanan? Bakit parang galit na naman siya?

 

"Uyy Jaylord, maraming ice cream sa ref! Kumuha ka kung naiinggit ka!" naiinis ko ding bigkas. Napansin kong inabot niya ang isang baso ng tubig at dire-direchong nilagok ang laman.

 

CHAPTER 381

 

BEA POV

 

"Hindi mo alam kung ano ang ginagawa mo sa akin ngayun Bea! Ubusin mo na ang lintik na ice cream na iyan bago pa ako

mawala sa sarili ko!" narinig kong bigkas ni Jaylord. Kaagad naman akong napairap.

 

"Ewan ko sa iyo! Pati pagkain ko ng ice cream pinapakialaman mo! Ang laki talaga ng problema mo Jaylord Montenegro!" bigkas ko at kaagad na kinagat ang ice cream. Imbes na gusto ko pang namnamin ang sarap nito, huwag na lang tuloy. Nag-uumpisa na namang mag -aburuto itong si Jaylord eh! Baka bigla niya pang agawin itong ice cream ko!

 

Hindi niya na ako sinagot pa bagkos mabilis siyang nag-iwas ng tingin sa akin at naglakad patungo sa bintana. Hinawi niya ang makapal na kurtina at tumitig sa labas. Kaagad ko namang inubos ang ice cream in cone. Parang gusto ko na din kasing matulog. Inaantok na ako.

 

"Jaylord, tapos na ako...magbabanyo na ako!" tawag ko sa kanya. Muli niyang inayos ang kurtina at naglakad pabalik sa akin.

 

Sinipat ko pa siya ng tingin habang naglalakad siya palapit sa akin. Hindi ko mapigilang mapataas ang aking kilay nang mapansin ko na may bumubukol sa shorts niya. Ngayun ko lang napagtanto kung bakit bigla na namang nagbago ang mood niya.

 

"Bawal pang iapak ang paa mo kaya bubuhatin na kita!" bigkas niya sabay yuko at akmang bubuhatin niya na sana ako pero biglang kinain ng kapilyahan ang utak ko. Pasimple kong iniwak ang isa kong kamay sa bumubukol sa kanyang harapan at hindi ko mapigilang mapahagikhik nang maramdaman ko kung gaano katigas iyun.

 

Ang gago, inabot na naman pala ng kalibugan kaya mainit na naman ang ulo. Kaya pala bigla na namang nagsungit!

 

"Shit! Ano ang ginagawa mo young lady? "namamaos ang boses na bigkas niya. Hindi ako nagpaawat at lalo kong idiniin ang kamay ko sa harapan niya. Malabakal kasi sa tigas at kahit na may suot siyang shorts, ramdam ko ang init na nagmumula doon.

 

Hindi na ako nakapalag pa nang bigla niya akong itulak pahiga ng kama. Mabilis akong kinabubawan at hindi na ako nakaiwas pa ng bigla niyang angkinin ang labi ko. Halimaw talaga ang lalaking ito. Kay hirap niyang biruin! Bigla na lang nanunuklaw.

 

"Ahmmm Jaylord! Ano ba! Busog pa ako eh!" protesta ko ng saglit niyang pakawalan ang labi ko para lumanghap ng hangin. Sa sobrang panggigil niya halos pareho na kaming kapusin sa paghinga!

 

"I dont care! Lalo kitang bubusugin ngayung gabi. Pinilit kong pigilan ang sarili ko pero talagang pilya ka!" bigkas niya at hindi niya na ako binigyan pa ng pagkakataon na makasagot. Muli niyang inangkin ang labi ko at malugod ko namang tinugon.

 

Wala akong balak pumasok ng School bukas kaya ayos lang naman siguro kung magpuyat kami ngayung gabi diba? Wala namang masama kung paulit-ulit niya akong angkinin dahil ramdam ko naman kung gaano niya ako kamahal!

 

Ramdam ko ang pagkasabik ni Jaylord habang isa-isa niyang tinatangal ang lahat ng saplot sa aking katawan. Pareho na kaming mapusok sa isat-isa. Naitaas ko na nga din ang suto niyang t-shirt eh.

 

"Fuck! You're so beautiful Sweetheart!" bigkas niya habang nakatitig sa magkabilaan kong bundok. Kitang kita ko sa kanyang mga mata ang matinding pagnanasa.

 

"Ano pa ang hinihintay mo? Tititigan mo na lang ba iyan?" nanunudyo kong sagot sa kanya. Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas ng loob para sabihin sa kanya ang katagang iyun. Nahawa na din siguro ako sa kalibugan ng lalaking ito eh.

 

Sabagay, kung humahanga siya sa ganda ng katawan ko, ganun din naman ako sa kanya. Kung kakisigan ang pag-uusapan, mahihiya sa kanya ang ibang mga kalalakihan diyan!

 

Pagkatapos kong sambitin ang katagang iyun buong panggigil na sinakop ng bibig niya ang isa sa korona ng aking dibdib

samantalang ang isang kamay niya naman ay abala sa kakahaplos sa buo kong katawan hangang sa nakarating iyun sa aking hiwa na wala nang kahit na anong takip. Nahubad niya na din pala pati panty ko kaya malayang nagagawa ng daliri niya ang kung ano man ang gusto niyang gawin sa bahaging iyun.

 

"Ughh Jaylord...ang sarap!" hindi ko mapigilang bigkas. Mariin din akong nakakapit sa kanya. Ramdam ko na din ang katigasan niya na dumadaiti sa kabila kong legs.

 

"Like it?" bigkas niya pagkatapos niyang pakawalan ang isa kong boobs. Namumungay nag mga matang tumango ako.

 

"You're so wet na! Lets start! Hindi ko na din kayang patagalin pa ito." bigkas niya habang pumupwesto na siya sa ibabaw ko. Ikiniskis niya muna sa bukana ng aking pagkababae ang kanyang ari bago niya hinanap ang butas at itinutok doon.

 

Kumdyot siya ng makailang ulit bago iyun tuluyang pumasok sa loob. Hindi ko napigilan ang malakas na pag-ungol nang maraindaman ko kung gaano katigas sa kahaba iyun sa loob ko.

 

"Fuck...ang sarap mo Bea!" narinig kong bigkas niya na parang musika sa pandinig ko. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

 

Kung masarap ako, mas masarap siya! Lalo na nang nag-uumpisa na siyang umindayog sa ibabaw ko! Lalo na nang nag-umpisa ko nang naramdaman ang kahabaan niya na nag-uumpisa nang maglabas pasok sa pagkababae ko. Feeling ko talaga, mabubuntis kaagad ako nitong si Jaylord eh. Walang mintis kasi talaga ito kung angkinin ako. Walang kasawa-sawa!

 

 

 

Chapter 382

 

SEBASTIAN RESIDENCE

 

"NO! Hindi ako magso-sorry sa kanya. Bakit ko gagawin iyun gayung wala naman akong ginawang mali!" protesta ni Butter sa kanyang Mommy. Kasalukuyan silang nasa garden at paalis na sana siya para pumasok ng School kaya lang hinarang siya ng kanyang Ina dahil may reklamo daw sa kanya.

 

Iyun nga...ang ginawa niya kahapon kay Bea at Bryan. Binigyan niya ng kahulugan ang pag-uusap nila kahapon at talagang kinuhaan ko pa ng larawan at nilagyan ng istorya bago ko isinend kay Jaylord. Ito pa yata ang dahilan para ma freeze lahat ng bank accounts ko. Sinumbong ako ni Jaylord kay Daddy kaya siya galit na galit ngayun. Pinapapunta niya ako sa bahay nila Jaylord para humingi ng sorry sa asawa nito!

 

"Tanungin mo ang sarili mo kung anong pagkakamali ang nagawa mo! Butter, ano ba ang nangyari sa iyo? Hindi naman kita pinalaki para maging ganiyan ka-salbahe ah? Para kang tsismosa sa kanto na pati pinsan mo idinamay mo! Paano kung pati pinsan mo mapahamak dahil sa pinanggagawa mo? Eh di kawawa naman si Bryan...walang kamalay-malay na pinagbintangan mo na nanliligaw sa babaeng may asawa na!" galit na singhal ni Mommy sa akin. Kay aga-aga mainit na ang ulo niya.

 

Napasulyap ako sa kakambal kong si Kobi na noon ay napapailing na lang habang nakikinig. Kilala ko si Mommy Francine, hindi niya talaga ako titigiilan hangat hindi ko sinusunod ang task na pinapagawa niy sa akin.

 

Mukhang wala na talaga akong pag-asa pa na maagaw si Jaylord sa Bea na iyun. Ang tibay ng pagmamahalan nila eh. Mahirap buwagin. Di nga ba at isinumbong pa ako kay Daddy?

 

"Mamaya na lang sa School. Kakausapin ko si Bea at magso-sorry ako!" sagot ko. Try lang naman kung makalusot ba! Wala akong balak mag sorry noh? Masakit sa panig ko na mas pinapaburan pa siya ni Jaylord kumpara sa akin.

 

Kung bakit naman kasi ang ganda ni Bea. Parang kamukha nga siya ni Lola Ashley noong kabataan pa nito eh. Nakita ko ang mga lumang picture ni Lola Ashley noong dalaga pa siya at para talaga silang pinagbiyak ng bunga. Posible ba na magkamukha ang dalawang tao kahit na hindi magkadugo? Imposible naman na reincarnation dahil buhay na buhay pa naman si Lola Ashley...

 

"Hindi pwedeng ipagpaliban! Ano ba! Bahala ka na nga! Kung ayaw mong sumunod sa akin asahan mo na hindi mo na magagamit ang lahat ng bank accounts mo. Huwag kang humigi ng tulong sa akin dahil hindi talaga kita matutulungan!" galit na singhal ni Mommy kasabay ng paglabas ni Daddy mula sa main door ng bahay. Bihis na bihis na ito at mukhang ready nang pumasok ng opisina. Isang hakbang na lang makakaligtas na ako sa galit ni Mommy at Daddy ngayung araw.

 

"Ano pa ang ginagawa niyan? Pumunta na ba iyan sa bahay nila Jaylord? Nagsorry na ba?" Kaagad na tanong ni Daddy kay Mommy. Napahilot naman si Mommy sa kanyang sintido. Mukhang stress na stress na talaga siya sa akin.

 

"Huwag mo nang hintayin pa na pati si Bryan madamay sa kalokohan mo Butter. Paano na lang kung sa sobrang selos ni Jaylord dahil sa pinapakalat mong mga balita bigla na lang niyang huntingin si Bryan at patayin? May magagawa ka ba?" galit na wika ni Daddy sa akin. Heto na naman...hindi ba pwedeng sabay na lang nila akong pagalitan para sabay na din silang matapos? Hindi iyung ganito.... paisa-isa kong magalit kaya paisa-isa din iyung nararamdaman kong stress!

 

Tska ano daw? Baka ipapatay ni Jaylord si Bryan dahil sa selos? Advance mag-isip ha? Hindi maggagawa ni Jaylord iyun. Hindi sya kriminal para pumatay ng tao dahil lang sa iisang babae.

 

Tsaka, subukan niya lang...magkakagulo talaga! Pero hindi eh...ako talaga ang maiipit nito eh kung sakali kasi ako ang nagkalat ng false information.

 

Hayssst, mukhang wala na talaga akong lusot! Kung hindi ko sila susundin tiyak na lagot ang budget sa shoppings ko nito!

 

"Samahan mo iyang anak mo papuntang bahay ni Jaylord! Siguraduhin mo na makahingi siya ng sorry sa mag-asawa!" bilin ni Daddy sabay halik sa lips ni Mommy bago direchong naglakad patungong kotse. Hinintay ko lang na makaalis ang kotse ni Daddy bago ako naglakad patungo sa sarili kong kotse pero maagap si Mommy. Mabilis niya akong nahawakan sa braso.

 

"Saan ka pupunta? Halika! Sasamahan na kita papuntang bahay ni Jaylord Montenegro!" bigkas ni Mommy at mabilis akong hinila palabas ng gate ng bahay. Wala na akong magagawa pa kundi ang sumunod na lang kung hindi sunod na hawak niya sa akin siguradong sa buhok ko na.

 

Magpapakabait na talaga ako! Promise, kahit na patay na patay ako kay Jaylord, titigilan ko na talaga siya!

 

Patawid na sana kami paputa sa kabilang kalsada ni Mommy kung saan matatagpuan nag bahay ni Jaylord nang marinig namin ang sunod-sunod na pagbusina ng isang kotse. Napahinto kaming dalawa ni Mommy at hindi ko na napigilan ang pagsilay ng masayang ngiti sa labi ko nang mapagtanto ko kung sino ang dumating. Si Tita Trexie.

 

"Saan ang punta niyo? Hindi ka pa ready? Akala ko ba maaga tayong aalis ngayun?" nagtataka niyang tanong kay Mommy. Mabilis naman akong lumapit sa kanya at humalik sa pisngi nito. Mabait si Tita Trexie kaya alam kong kakampihan niya ako.

 

"Papunta kami sa bahay na iyan! May kalokohan na namang ginawa iyang pamangkin mo at sasamahan ko lang siya para makapag-sorry!' sagot ni Mommy kay Tita Trexie sabay turo sa bahay ni Jaylord. Matamis ko namang nginitian si Tita Trexie, umaasa ako na sa pagkakataon na ito magkakaroon na ako ng kakampi.

 

"Ganoon ba? In fairness ha, ang gaganda ng mga halaman ng bahay na iyan! Sama ako! Baka sakaling makahingi ng kahit sanga lang ng mga collections ng halaman niya." nakangiting sagot naman ni Tita Trexie. Mahilig nga pala ito sa halaman at sa lahat ng mga kabahayan dito sa lugar namin, sa bahay lang yata ni Jaylord matatagputan ang ibat ibang klaseng halaman na hindi mo basta - basta makikita dito sa Pinas.

 

Chapter 383

 

BUTTER POV

 

Walang lusot. Si Mommy Francine at Tita Trexie na ang kasama ko eh! Wala akong choice kundi ang magpakumbaba at mag- sorry kay Bea ngayung araw. Hindi ko na talaga ito uulitin....promise!

 

"Nandiyan pa ba si Mr. Montenegro?"" kaagad na tanong ni Mommy sa mga guard na nagbabantay sa gate. Bilib din naman ako kay Jaylord. Palaging maraming bantay ang bahay niya. Nasa Billionaires Subdivision naman sana kami pero parang wala pa ring tiwala sa mga bantay sa main gate. Dami pa ring bantay mismong gate ng bahay niya!

 

Parang gusto ko na tuloy pag-isipan na may ginagawa siyang illegal eh! Sa dami nang mga tauhan niya, nagmumukha tuloy siyang gangster. Ano iyun may threat ang buhay niya sa dami niyang bantay?

 

"Pasok po kayo Mam. Pababa na din po siguro si Boss Jaylord!" magalang na sagot ng gwardiya kay Mommy. Niluwagan niya pa ang pagkakabukas ng gate kaya mabilis na kaming pumasok sa loob.

 

Kung maganda ang bahay namin mas maganda talaga itong kay Jaylord eh.

 

Bonga ang pagkaka- land scape at mas malaki ang swimming pool kumpara sa amin. Dagdagan pa ng fountain at may sarili din siyang malawak na man made pond kung saan makikita ang nagagandahang koi fish.

 

Kaya gusto kong tumabay dito sa bahay niya noon dahil sa mga nagagandahang isda eh. Para kasing wala ako sa mainit na bansa ng Pilipinas kapag nasa bakuran ako ng bahay niya.

 

Maganda kasi sa mga mata ang nakikita ko. Maganda din naman ang bahay namin pero mas maganda dito. Lalo na at dito nakatira ang crush ko na si Jaylord. Pero ngayung may asawa na siya...titigilan ko na siguro ang kakahabol sa kanya. Nagmumukha na akong cheap.

 

"Mam sa garden niyo na lang daw po hintayin si Sir." natigil lang ako sa kakahanga sa mga nakikita ko nang marinig ko ang boses ng mayordoma ni Jaylord. Siya ang manager ng mga katulong at mukhang nasabi niya na kay Jaylord ang presensya namin.

 

Kaagad naman kaming tumalima sa sinabi ng kasambahay at pinaupo kami sa mismong gitna ng garden kung saan may makikita kang kubo inspired na pahingahan na may mahabang mesa at mga upuan sa loob. Ang ganda talaga! Dinalhan pa kami ng maiinom at ibat ibang klaseng sweets! In fairness ha, maalaga naman pala sa bisita niya si Jaylord pero bakit kaya hindi niya ito ginagawa sa akin noon tuwing pinupuntahan ko siya dito sa bahay niya? Deadma niya ako palagi eh!

 

Kung ako siguro ang naging asawa ni Jaylord hindi ko na talaga siguro maisip na lumabas para magshopping. Ang swerte naman ng Bea na iyun!

 

"Good Morning po Tita!" kaagad akong napaayos ng upo ng marinig ko ang baritonong boses ni Jaylord. Naglalakad na siya palapit sa amin habang halos buhatin niya na si Bea na may saklay. Wala sa sariling napatitig ako dito hangang sa napansin ko na may benda siya sa kanyang paa. Ano kaya ang nangyari sa kanya? Maayos pa naman siya kahapon ah?

 

"Good Morning naman sa inyong dalawa! Siya ba ang asawa mo?" nakangiting sagot naman ni Mommy. Tumango lang si Jaylord habang inalalayan niya si Ella na makaupo sa isang bakanteng upuan. Para na tuloy akong mamamatay sa ingit. Kapag sa akin siguro ito ginawa ni Jaylord baka mahimatay na ako sa kilig eh. Kaya lang hindi ako si Bea.

 

Haysst, kaya naman pala siya patay na patay kay Bea kasi ang ganda naman talaga. Bumagay sa kanya ang suot niyang spaghetti strap na dress na hangang tuhod lang. Bumagay ang damit niya sa ganda ng hubog ng kanyang katawan.

 

Bihira lang ako kung humanga sa kapwa ko babae pero ng dahil kay Bea feeling ko ang pangit ko tuloy!

 

"Pumunta kami dito para samahan itong si Butter na humigin ng sorry sa nagawa niya kahapon! Pagpasensiyahan mo na ang anak ko Mr. Montenegro! Pilya lang talaga siya pero mabait naman ang batang iyan!" si Mommy na ang unang nagalita sabay kalabit sa akin. Hindi ko mapigilang mapaaray dahil tumama pa sa balat ko ang mahabang kuko niya!

 

"Asawa mo? Ilang taon ka na iha? Sa- saan mo nabili iyang kwentas na suot mo? Pwede ko bang makita?" akmang uumpisahan ko na sana ang mag-sorry nang si Tita Trexie naman ang nagsalita. Napatitig tuloy ako sa kanya at kita ko ang pamumutla ng pisngi ni Tita habang titig na titig kay Bea. Partikular na sa suot niyang kwentas.

 

Sabagay, unique naman kasi. Ang ganda ng design. Liban sa halaman, mahilig din pala mangolekta ng mga alahas si Tita. Hindi niya naman sinusuot, For

investment lang naman daw. Pareho sila ni Mommy ng mindset!

 

"Magna-nineteen po! Galing po ito sa baul ni Nanay!" sagot ni Bea sabay hawak sa suot niyang kwentas. Napansin ko ang pagpipigil ni Tita na maiyak. Hindi niya pa rin inaalis ang pagkakatitig sa mukha ni Bea na para bang kinikilala niya!

 

"Binili niya para sa iyo?" tanong ni Tita. Mukhang interesado siya kay Bea. Nakalimutan niya yata na ako ang may pakay kay Bea kaya kami nandito.

 

"Bakit po? May problema ba?" si Jaylord na ang sumagot. Hinapit niya pa si Ella na kita ko din sa mga mata na naguguluhan. Ano ba ito si Tita..mas nakakahiya ang inaasal niya ngayun. Kung may balak siyang bilihin ang kwnetas na suot ni Bea sigurado akong hindi yun ibebenta sa kanya. Mukhang antique na eh....

 

"Pwede ko bang makita ang likod mo iha? May gusto lang akong tingnan. Gusto ko lang makasigurado!" imbes na sagutin ang tanong ni Jaylord na kay Bea talaga ang buo niyang attention. Napatingala pa si Bea kay Jaylord na halatang nagtataka din sa inaasal ni Tita Trexie. Sa totoo lang, ngayun ko lang din nakita si Tita na nagkaganito! Parang nawala siya sa sarili simula noong nakita niya ang kwentas na suot ni Bea.

 

 

 

Chapter 384

 

BEA POV

 

Kakagising ko lang nang ibalita sa akin ni Jaylord na nasa ibaba daw si Butter. Noong una nagulat pa ako dahil bakit kailangan niya pang sabihin sa akin gayung alam ko naman na hindi ako ang pakay ng babaeng iyun kaya siya pumupunta sa bahay na ito.

 

"Ang aga naman ng manliligaw mo!" nakalabi kong sagot kay Jaylord. Dahan- dahan akong bumangon ng kama at nag- inat. Parang gusto ko pang matulog pero kumakalam na ang sikmura ko. Nakakaramdam na ako ng gutom.

 

Naiinis na talaga ako sa Butter na iyan! Siya ang dahilan kung bakit inaway ako ni Jaylord kahapon. Tapos kay aga-aga nandito na naman siya? Ano ba talaga ang gustong palabasin ng babaeng iyun? Hindi ba talaga siya titigil hangat hindi niya kami napaghihiwalay ni Jaylord?

 

"Manliligaw? I dont think na kaya niya pang mangulit sa akin ngayun." nakangiti niyang sagot sa akin. Wala sa sariling

napatitig ako sa kanya. May laman kasi ang sinabi niya eh. Sana lang talga magawan niya na ng paraan para tumigil na si Butter sa mga nakakainis niyang ginagawa.

 

Pagkatapos ng ilang sandali, sabay na kaming dalawa ni Jaylord lumabas ng kwarto. Halos buhatin niya na ako dahil sumasakit pa rin talaga ang talampakan ko. Direcho kami sa labas ng bahay at tinahak namin ang daan patungong garden. Malayo pa lang napansin kong nang hindi lang nag-iisa si Butter. May mga kasama siya na dalawang babae.

 

Binati lang sila ni Jaylord at inalalayan na ako nitong maupo sa isang bakanteng upuan. Nagtatalo pa nga ang isipan ko kung babati din ba ako sa kanila gayung hindi ko naman sila kilala.

 

Kaya lang kaagad na naagaw ang attention ko sa babaeng kasama niya. Simula kasi nang nagtama ang aming paningin may kakaibang damdamin ang kaagad na lumukob sa buo kong pagkatao. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Nakakaramdam ako ng panglaw at parang gusto kong maiyak. Kakaiba din ang pinapakawalan niyang titig sa akin!

 

Lalo na nang nagsalita siya at sa akin lang naka-focus ang buo niyang attention. Tinanong niya pa ako kung saan daw galing ang kwentas na suot ko!

 

"Pwede ko bang makita ang likod mo iha? "narinig kong muling wika niya. Bakas sa boses niya ang pakiusap kaya wala sa sariling napatingala ako kay Jaylord na noon puno na din ng pagtataka ang nababasa sa kanyang mukha. Nagtataka din siguro siya sa inasal ng isang babaeng kasama ni Butter.

 

"Why po Mrs. Dela Fuente? May problema po ba?" kaagad na tanong ni Jaylord. Naramdaman ko pa ang pagdantay ng palad niya sa likod ko. Muli akong napatitig sa babaeng kasama ni Butter at ganoon na lang gulat ko nang mapansin ko na namumula na ang kanyang mga mata. May namuong luha na din sa kanyang mga mata.

 

"Gusto ko lang makasigurado! Dont worry Mr. Montenegro. Wala akong balak na gumawa ng masama sa kanya. May gusto lang akong makita sa likuran niya kaya nakikiusap ako! Pwede niyo ba akong pagbigyan?" nakikiusap na bigkas niya. Muli akong napatitig kay Jaylord sabay tango.

 

"Trexie...why? May problema ba?" narinig ko pang tanong ng isa pang babae. Tinawag siyang Mommy ni Butter kanina kaya nahihinuha ko na siya ang Ina ni Butter at Trexie naman ang pangalan ng kasama niyang isa pang babae.

 

Imbes na sagutin ng babaeng nagngangalang Trexie ang tanong ng Mommy ni Butter parang wala man lang siyang narinig. Sa akin lang nakatoon ang kanyang attention kaya dahan-dahan na akong tumango.

 

"Oo naman po. Maliban naman sa birthmark ko sa likod ko na hugis bilog wala na kayong ibang makita." nakangiti kong sagot at ako na mismo ang nagpuyod sa buhok ko para makita niya ang gusto niya nang makita. Para matapos na ang pag-uusap namin at makakain na ako. Isa pa, kailangan na din malagyan ng gamot nag sugat sa paa ko.

 

"Yumuko ako para mas makita niya ang kung ano man ang hinahanap niya sa likod ko at ganoon na lang ang gulat ko nang makarinig ako ng malakas na pag- iyak. Galing pa rin iyun sa babaeng nagngangalang Trexie kaya nagtataka akong napaupo ng tuwid at tumitig sa kanya.

 

"Ikaw na ba talaga iyan? Buhay ka? Buhay ka Brianna!" salitang lumabas sa bibig niya na nagpayanig sa buo kong sistema.

 

"Brianna? Iyan iyung pangalan na nakasulat sa kwentas ah?" naguguluhan kong bigkas. Kaagad kong naramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko habang titig na titig ako sa babaeng nasa harapan ko na noon ay dahan-dahan niya nang iniunat ang kanyang kamay at ilang saglit lang marahan na iyung dumantay sa aking pisngi.

 

"Ikaw si Brianna! Hindi ako maaring magkamali. Ikaw ang anak kong matagal na naming hinahanap!" humahagulhol niyang bigkas. Kaagad naman siyang dinaluhan ni Butter pati na din ng Mommy nito. Pinilit siyang pakalmahin pero mukhang walang epekto.

 

Napakurap pa ako ng makailang ulit kasabay ng paglandas ng luha sa aking mga mata. Kung totoo man ang sinasabi ng babaeng ito mukhang masasagot na ang maraming katanungan na gumugulo sa isipan ko. Maaring nasa harapan ko na ngayun ang aking tunay na Ina.

 

"Bakit? Kung kayo ang Nanay ko, bakit hindi kayo ang kasama ko hangang sa lumaki ako? Bakit ibang tao ang nagpalaki at nag-aruga sa akin?" bigkas ko habang walang patid ng pagtulo ang luha sa aking mga mata. Kaagad ko namang naramdaman ang mahigpit na pagyakap ni Jaylord mula sa likuran ko.

 

"Patawarin mo ako Brianna! Hindi kami tumigil sa kakahanap sa iyo. Ginawa namin ang lahat para matagpuan ka pero bigo kami!" umiiyak na bigkas ni Trexie.

 

"Tita..relax..kahit naman nasa kanya na ang lahat ng palantadaan sa nawawala kong pinsan pero kailangan pa rin nating makasigurado!" sabat naman ni Butter. Lahat kami ay nagtatakang napatitig sa kanya. Ang maraming luha na gusto pa sanang lumabas sa mga mata ko biglang naudlot.

 

"Pakialamera ka talaga kahit kailan!" galit namang bigkas ng Mommy nito kasabay ng pagsigaw ni Butter na parang nasasaktan. Kinurot na pala siya ng Mommy niya dahil sa pagiging pakialamera niya!

 

 

 

Chapter 385

 

BEA POV

 

"Hindi! Hindi ako maaring magkamali. Siya si Brianna Louise! Siya ang anak ko!" umiiyak na bigkas ni Mrs. Dela Fuente habang nakatitig sa akin. Mabilis siyang tumayo at nilapitan ako. Sinilip niya muna ang nunal na matatagpuan sa kaliwang bahagi ng likod ko bago niya ako mahigpit na niyakap. Hindi naman ako makapaniwala!

 

Kung panaginip lang ang lahat ng ito ayaw ko na muna sanang magising. Pagkakataon ko na ito para makasama ang taong inaasam kong makilala!

 

Hindi ako makakilos habang yakap- yakap niya. Tahimik lang naman si Jaylord habang nakamasid.

 

"Kaya ba parang kamukha siya ni Lola Ashley? Tsaka girl version din siya ni Bryan? Tita, baka nga siya na ang pinsan ko! Baka siya si Brianna." narinig kong bigkas ni Butter. Sa wakas, sumang-ayon

din ang m*****a.

 

"Tatawagan ko na ba si Dominic. Teka, paano kayo nagkakilala ni Jaylord Montenegro." sabat naman ng Mommy ni Butter. Halata din sa boses niya ang pagkabigla sa mga nangyari. Hindi na din ako nakapagsalita pa. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko!

 

"We need to make it sure! Tatawagan ko si Doc Robles para maisagawa sa lalong madaling panahon ang DNA test" si Jaylord na ang sumabat. Kaagad namang napabitaw sa pagkakayakap sa akin ni Mrs. Dela Fuente at seryosong tinitigan si Jaylord.

 

"Kahit wala nang DNA test alam ko sa sarili kong siya si Brianna Louise! Ang anak ko. Ang batang matagal na naming hinahanap. Ang batang nawala sa amin pagkatapos ng kidnapping na nangyari noon!" seryosong wika niya kay Jaylord. Natigilan naman si Jaylord. Bakas sa mukha nito ang pagkalito habang nakatitig sa akin.

 

"Trex, maganda na din iyung sigurado! Maganda na din na may DNA testing para wala ng marami pang agam-agam! Oo, naniniwala ako sa lukso ng dugo at kung talagang siya si Brianna, kahit kami masayang-masaya din dahil sa wakas nandito na siya! Pero siyempre, dumaan pa din tayo sa proseso. Matagal nang panahon nawalay sa iyo si Brianna at kahit siya, hindi ka niya maalala." sabat naman ng Mommy ni Butter.

 

"Willing po akong mag-undergo ng DNA testing. Hangat maari ayaw ko ding magkamali. Wala akong maalala sa mga panahon kung paano akong nawalay sa kanila. Hindi ko matandaan basta lumaki ako sa poder ni Nanay Martha!" sabat ko naman.

 

Masuyo naman akong tinitigan ni Mrs Dela Fuente. Basang-basa ng luha ang kanyang pisngi at seryosong tinitigan si Jaylord.

 

"Siya si Brianna! Siya ang anak ko! Sigurado ako diyan! Ako mismo ang nagsuot sa kanya ng kwentas na iyan noong araw na bigla na lang siyang nawala!" bigkas niya at muling ibinaling sa akin ang pansin. Naramdaman ko na lang ang sunod-sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

"Sana nga po! Sana kayo na ang Nanay ko! Gusto ko na din siyang makita! Lumaki ako sa kasinungalingan at kung hindi pa namatay ang taong nag-aruga sa akin hindi ko pa malalaman ang katotohanan sa tunay kong pagkatao." umiiyak kong bigkas. Naramdaman ko naman ang paghawak ni Jaylord sa kamay ko at masuyo akong tinitigan.

 

"Kung sakaling ikaw man ang nawawalang anak ng mga Dela Fuente, masaya ako para sa iyo Sweetheart! Pero kailangan niyo pa rin mag-undergo ng DNA testing. Para sa katahimikan ng lahat!" masuyo niyang bigkas sa akin Kaagad akong tumango.

 

"Of course...willing akong magpa-DNA test! Gusto ko na ding malaman kung sino ba talaga ako! Kung saan ako nagmula at

sinu-sino ang pamilya ko!" sagot ko.

 

Mabilis na lumipas ang isang oras. Kasabay ng pagdating ng Doctor na magsasagawa ng DNA testing ay ang pagdating ni Mr. Dominic Dela Fuente. Kaagad akong nakaramdam ng hindi maipaliwanag na tuwa nang yakapin niya ako. Tinawag niya pa akong Brianna Louise na para bang siguradong-sigurado siya na ako ang anak niya.

 

"Hinanap kita kung saan-saan! Namatay ang mga taong kumikdnap sa iyo kaya hindi kami makakuha ng tamang lead! Patawarin mo ako anak! Patawarin mo ako kung nabigo akong matagapuan ka kaagad!" bigkas niya na parang isang mainit na bagay ang kaagad na humaplos sa puso ko. Sa ipinapakita niya ngayun, ni hindi man lang siya nagdalawang isip na iparamdam sa akin na ako nga ang nawawala niyang anak. Na ako nga si Brianna Lousie.

 

"Si Ana Samonte po ba ang tinutukoy niyung isa sa mga kidnappers ko?" wala sa sariling bigkas ko. Si Ana Samonte ay

ang anak ni Nanay Matha na nasa larawan kung saan buhat-buhat ako!

 

"Si Ana? Ang yaya mo?" tanong niya sa akin. Napansin ko sa kanyang mga mata ang tinitimping galit habang sinsambit ang katagang iyun. Dahan-dahah naman akong tumango.

 

"Natuklasan ko lang ang tungkol sa kanya noong namatay si Nanay Martha. Kasabay sa nakuha ko sa baul ay ang larawan kung saan karga-karga niy ako. Iyun nga lang nawala ko ang bag kung saan ko nailagay ang mga larawan na iyun kaya wala akong maipakita sa inyo!" mahinang sagot ko at pasimple kong sinulyapan si Jaylord.

 

Blanko ang expression ng kanyang mukha habang titig na titig sa akin. Salubong din ang kanyang kilay na para bang may malalim na iniisip.

 

Siya kasi ang dahilan kaya nawala ko iyung bag. Kung hindi niya sana ako sapilitan na ibinaba sa bus noong nagtangka akong tumakas hindi sana nawala sa pangangalaga ko ang mga importanteng gamit na iyun.

 

Gayunpaman, ayaw ko na siyang sisisihin. Inalagaan niya ako. Ibinigay niya ang lahat sa akin pati na din ang buo niyang attention. Minahal niya ako ng sobra kaya wala akong balak na sisihin siya sa pagkawala ng bag na iyun.

 

 

 

Chapter 386

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE DELA FUENTE POV)

 

Kaagad kaming kinuhaan ng sample for DNA testing. Lalabas din daw kaagad ang result after a week kaya naman excited na kaming lahat.

 

"Pwede bang sa bahay ka na lang muna habang hinihintay natin ang result ng DNA Test? Kahit naman wala pa ang result na iyun sigurado naman ako na ikaw talaga si Brianna eh. Sobrang namiss kita at gusto kitang makasama sa lahat ng oras." nakikiusap na wika ni MOmmy Trexie. Mommy na lang daw ang itawag ko sa kanya dahil sigurado naman na daw siya sa sarili niya na ako ang nawawala niyang anak.

 

"I am sorry Mrs. Dela Fuente! Bea, is my wife at kung saan ako, nandoon din siya dapat! Hindi ko mapapayagan na sumama siya sa inyo gayung hindi pa naman a hundred percent sure na siya ba talaga ang nawawala nivong anak!" seryosong sabat naman ni Jaylord. Mula sa katapat na sofa, tumayo siya at naupo sa tabi ko. Inakbayan pa ako na para bang ipinapakita sa lahat na hindi ako pwedeng umalis sa tabi niya!

 

"Naiintindihan ko ang tungkol sa bagay na iyan pero sana maintindihan mo din na kami ang kanyang pamilya. Matagal siyang nawalay sa amin at gusto din namin siyang makasama ng matagal." sagot naman ni Mommy Trexie.

 

Hindi Ko tuloy malaman kung sino sa kanilang dalawa ang papanigan ko. Gusto kong makasama ang tunay kong pamilya pero ayaw ko din naman malayo kay Jaylord! Baka mamaya, malingat lang ako naagaw na pala siya ng iba sa akin! Ayaw na ayaw kong bigyan ng chance si Butter na muli niyang landiin ang asawa ko!

 

"Wala pa naman po ang result! Tska hindi din po ako pwedeng umalis sa tabi ng asawa ko! Nasanay na po kasi ako na siya ang palagi kong kasama." nahihiya ko namang sagot. Nasulyapan ko pa ang pag-ismid ni Butter. Kontabida talaga ang babaeng ito. Kapag mapatunayan na tunay kong mga magulang sila Mr. and Mrs. Dela Fuente siya talaga ang una kong papatalsikin si Dela Fuente Universiy. Wala akong pakialam kahit na pinsan ko siya!

 

Ang laking perwisyo itong binigay niya sa akin! Hindi ako makalakad ng direcho dahil sa mga pinanggagawa niya! Hindi sana magselos si Jaylord at wala sana akong sugat sa paa ngayun.

 

"Kahit wala pa ang result! Pwede ka sa bahay! Pwede mo din isama ang asawa mo kung gusto mo! Gusto pa kasi kitang makasama ng matagal anak! Matagal na panahon na hindi ka namin nakasama kaya sana pagbigyan mo naman kami!" sagot naman ni Mommy Trexie. Gustong- gusto ko ang offer niya pero hindi ko naman din alam kung papayag si Jaylord! Ayaw kong muling siyang magalit sa akin!

 

"Tama ang Mommy mo Brianna! Pwede naman kayo sa bahay! Tsaka naaalagaan ka ba talaga ng maayos ng asawa mo? Ano ang nangyari sa iyo? Bakit may sugat ka sa paa?" si Daddy Dominic naman ang sumabat.

 

"Mr. Dela Fuente, hindi pa napapatunayan kung si Bea ba talaga ang hinahanap niyong anak. Hintayin muna natin ang result ng DNA bago natin pag- usapan ang tungkol sa bagay na ito!" sagot naman ni Jaylord. Hindi naman ako nakaimik.

 

"Tsaka, huwag kayong mag-alala! Alagang-alaga ko si Bea kaya wala kayong dapat na ipangamba! Hangat nasa tabi ko siya, sisiguraduhin ko ang safety niya lalo na at asawa ko siya!" pagpapatuloy na bigkas ni Jaylord! Kaagad namang napaismid si Butter. Halatang malaki pa rin ang inggit sa kanyang katawan.

 

"Bweno, kung hindi talaga pwede, wala naman kaming magagawa! Pero kung sakaling lumabas sa resulta ng DNA test na si Bea ay anak namin, kailangan mo din ibigay kung ano ang gusto namin!" sagot naman ni Mr. Dela Fuente. Seryoso ang kanyang mukha. Walang nagawa si Jaylord kung hindi ang tumango.

 

"Makakaasa po kayo Mr. Dela Fuente. Kung sakaling kayo talaga ang ama ni Bea...hindi kayo makakarinig na kahit na anong salita mula sa akin. Ginagawa ko ang tungkol sa bagay na ito dahil gusto kong protektahan ang asawa ko sa lahat ng oras! Mahal ko siya at wala akong ibang hangad kundi ang kaligayahan niya! "seryosong sagot naman ni Jaylord dito. Sa sinabing iyun ni Jaylord hindi ko napigilan ang sarili ko na mapangiti. Kay sarap kasi talaga sa pandinig noong inamin niya sa iba kung gaano niya ako kamahal. Nakakakilig!

 

Tahimik lang naman akong nakikinig sa kanilang dalawa habang naramdaman ko ang muling pagyakap sa akin ni Mommy Trexie!

 

"Salamat dahil ligtas ka anak! Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya ngayun! "bigkas niya sa akin. Lalo naman akong nakaramdam ng kakaibang tuwa sa puso ko. Ramdam ko sa sarili ko na siya talaga ang tunay kong Ina. Once na lumabas ang

DNA result at mag positive babawi talaga ako sa kanila!

 

"Salamat din po at natagpuan niyo ako! Sa totoo lang, gustong-gusto ko na din pong makilala ang tunay kong mga magulang. Kung kayo man po ang pamilya ko, ako na siguro ang pinakamasayang tao sa balat ng lupa! Salamat sa suot kong kwentas dahil nakilala niyo ako!" nakangiti kong bigkas.

 

"Pwede ba tayong mag-usap Mr. Montenegro." napabitaw ako sa pagkakayap kay Mommy nang marinig ko ang seryosong boses ni Mr. Dela fuente. Seryoso ang mga matang nakatitig siya kay Jalord habang hindi ko naman mapigilan ang makaramdam ng kaba. Kung kanina chill-chill lang si Mr. Dela Fuente, bakit parang biglang nag-iba ang ihip ng hangin? Bigla siyang naging seryoso habang naghihintay ng sagot mula kay Jaylord.

 

"Sure!" sagot ni Jaylord at nagpatiuna na siyang naglakad palayo sa amin. Kinakabahan naman akong nasundan na lang sila ng tingin. Gaano ba ka- importante ang pag-uusapan nila at bakit kailangan pa nilang lumayo sa amin.

 

Chapter 387

 

BEA POV

 

Halos ayaw pa nga sanang umalis kanina ni Mrs. Dela Fuente. Gusto niya talaga akong isama sa bahay nila pero tudo ang pagtutol din ni Jaylord. Ipinagdidiinan niya sa lahat na hindi pa naman sigurado na ako ang nawawala nilang anak kaya wala silang choice kundi ang malungkot na umalis.

 

Gusto ko na din sanang bumigay kanina. Kung sila talga ang mga magulang ko gusto ko din silang makasama. Lumaki ako na hindi sila kapiling kaya naman excited din akong makasama sila at

mabawi ang mga panahong hindi ko sila nakasama.

 

Masyadong naging mahaba ang araw na ito sa amin kaya pagkaalis ng mga bisita direcho balik kami ni Jaylord ng kwarto. Pinili kong mahiga ulit sa kama hangang sa tuluyan na akong nakatulog.

 

Nagising ako na wala na si Jaylord sa tabi ko. Kaagad akong bumangon at hinananap siya sa kabuuan ng kwarto. Nang masiguro ko na wala talaga siya naglakad ako patungo sa verandah at doon ko siya naabutan. Tahimik siyang nakatayo habang nakatitig sa kawalan.

 

Hindi ko din napigilan ang magtaka. Naninigarilyo ba siya? First time ko kasing makita siya sa ganitong sitwasyon na para bang ang laki ng problema niya. Ngayun ko lang din siya nakitang humawak ng sigarilyo.

 

"Jaylord! Ayos ka lang ba?" hindi ko na napigilan pa na tawagin ang pangalan niya. Napansin kong taranta niyang idinutdot ang hawak niyang sigarilyo sa ash tray at nag spray pa nga ng alcohol sa dalawa niyang kamay. Paika-ika ang lakad na lumapit ako sa kanya.

 

"Gising ka na pala! Dapat hinintay mo na lang ako sa kwarto natin. Masakit pa ang paa mo at hindi pwedeng mapwersa iyan para mapabilis ang pagaling ng sugat." wika niya sa akin. Naglakad siya pasalubong sa akin at pinaupo niya ako sa isang bakanteng upuan. Masuyo niya akong tinitigan bago siya tumalikod at muling tumitig sa kawalan.

 

"May problema ka ba? Bakit parang ang lungkot mo naman yata ngayun? Hindi ka naman ganiyan kanina ah?" nagtataka kong tanong sa kanya.

 

"Ayos lang...huwag mo na lang akong pansinin!" maiksing sagot niya. Tumayo ako at naglakad palapit sa kanya at nang makalapit kaagad akong yumapos mula sa likuran niya.

 

"Bakit malungkot ang asawa ko? Hindi ka ba masaya na malapit ko nang makilala ang mga byanan mo?" nagbibiro kong tanong sa kanya. Kaagad naman siyang pumihit paharap sa akin at seryoso akong tinitigan.

 

"Kung sakaling sila ang tunay mong mga magulang sasama ka ba sa kanila? Iiwan mo na ba ako?" seryoso niyang tanong sa akin. Natigilan naman ako. Bakit parang nahihimigan ko ang lungkot sa boses niya ngayun? Natatakot ba siyang mawala ako sa piling niya?

 

"Ano bang klaseng tanong iyan? Of course, kapag mapatunayan sa DNA result na sila nga ang tunay kong mga magulang, ako na siguro ang pinakamasayang tao sa mundo! Tsaka, bakit mo naman naisip na iiwan kita?

 

Hindi pwede iyang naiisip mo lalo na at mag-asawa tayo!" nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi naman siya nakaimik at blanko ang expression ng mukha na nakatitig lang siya sa akin.

 

"Jaylord kahit na anong mangyari, hindi ako aalis sa tabi mo! Mag-asawa tayo at dapat magdadamayan tayo sa lahat ng oras." nakangiti kong bigkas. Nakatitig lang siya sa akin at parang wala siyang balak na magsalita kaya masuyo kong hinaplos ang kanyang pisngi.

 

"Ano nga pala ang napag-usapan niyung dalawa kanina ni Mr. Dela Fuente? Lumayo pa talaga kayo sa amin kaya naisip ko na confidential ang topic niyo pero since asawa mo naman ako pwede mong sabihin sa akin." nakangiti kong wika sa kanya. Kaagad naman gumuhit ang pilit na ngiti sa labi niya sabay iling.

 

"Alam mo naman pala ang salitang confidential? Confidential, meaning kahit sa asawa bawal sabihin." nayatawa niyang sagot. Kaagad naman akong napaismid. Nagmamaktol na kumalas sa pagkakayakap sa kanya pero maagap siya. Siya naman itong yumapos sa akin.

 

"Ikaw ang buhay ko, Wife! Mangako ka sa akin na kahit na anong mangyari, huwag na huwag mo akong iwan. Hindi ko kayang mabuhay na wala ka!" madamdaming bigkas niya.

 

"Ikaw din ang buhay ko Mister Jaylord Montenegro! Hindi din naman ako papayag na malayo ka sa akin!" malamabing kong sagot sa kanya. Tumingkayad pa ako at binigyan siya ng mabilisang halik sa labi. Napansin ko ang kislap ng tuwa sa mga mata niya nang muli ko siyang titigan.

 

"Sigurado ka ba diyan sa sinabi mo? Wala nang bawian dahil aasahan ko iyan sa iyo!" sagot niya. Nakangiti akong tumango.

 

"Alam mo ba ang reason kung bakit ayaw kong sumama sa kanila kanina?" nakangiti kong tanong sa kanya. Umarte pa siya na kunwari ay nag-iisip bago niya pabirong pinisil ang ilong ko.

 

"Bakit wife? Anong dahilan mo? Alam mo bang takot na takot ako kanina na baka pumayag ka sa gusto nila? Hindi ko kayang matulog sa kama natin na hindi kita katabi at buti na lang talaga tinangihan mo ang paanyaya nila."

nakangiting bigkas niya. Muling gumuhit ang ngiti sa labi ko. Ang cute kasi talaga niya eh. Malayong-malayo na ang ugali niya kumapara noong bago pa lang kami nagkakilala.

 

"Kaya hindi ako sumama sa kanila dahil natatakot akong baka kapag wala ako, bigla ka nalang puntahan nila Butter or ni Monique at gapangin!" nakalabi kong sagot kasabay ng malakas niyang pagtawa. Naiinis naman akong napatitig sa kanya. Ano kaya ang nakakatawa sa sinabi ko?

 

"Jaylord naman! Pinagtatawanan mo ba ako?" kunwari galit kong bigkas at akmang maglalakad na paalis ng bigla niya akong hapitin sa baiwang.

 

"Nope! Masaya lang ako dahil sa mga narinig ko mula sa iyo! I love you Bea! Walang ibang babae ang pwedeng gumapang sa akin kundi ikaw lang!" bigkas niya sa may punong tainga ko! Hindi ko naman napigilan ang mapahagikhik dahil sa kiliti na hatid ng ginawa niyang iyun sa akin.

 

 

 

Chapter 388

 

BEA POV

 

"Ang apo ko! Sa wakas, nandito ka na!" umiiyak na bigkas ni Lola Ashley. Halos ayaw niya akong bitawan sa sobrang higpit ng pagkakayakap niya sa akin. Nandito ulit sila sa bahay dahil dumating na ang result ng DNA test at possitive nga iyun. Ako ang nawawalang anak nila Dominic at Trexie dela Fuente. Isa akong Dela Fuente at sa wakas nabigyan na din ng kasagutan ang matagal nang gumugulo sa isipan ko!

 

"La..." humagahulhol kong bigkas. Ramdam ng puso ko ang init ng pagmamahal niya sa akin. Para akong nakalutang sa alapaap dahil sa sobrang tuwa na nararamdaman ng puso ko.

 

"Hindi talaga ako nagkamali. Siya nga si Brianna! Sa wakas, nandito na siya! Natagpuan na natin siya!" narinig kong bigkas ni Mommy Trexie. Ramdam ko ang paulit-ulit na paghaplos niya sa likuran ko. Pakiramdam ko lahat ng pagod at hirap na napagdaanan ko ng maraming taon biglang naglaho dahil kasama ko na sila!

 

Bugso ng damdamin, walang ibang narinig sa paligid kundi ang mahinang iyak at impit na pahikbi. Nang pakawalan ako ni Lola Ashley sa pagkakayakap, kaagad namang pumalit ang Lolo ko. Paulit-ulit niya akong hinalikan sa tuktok ng ulo ko habang tumutulo ang luha sa kanyang mga mata.

 

"Welcome back apo! Sobrang na-miss ka ng pamilya natin!" bigkas niya. Lalo naman akong napahaguhlhol ng iyak. Isa sa pinakamatamis na salita na narinig ko sa tanang buhay ko! Ang salita na nagmumula sa istrikto at masungit kong Lolo. Si Lolo Ryder James Sebastian.

 

Lumipas ang ilang sandali. Hindi kami magkamayaw sa aming kumustahan at kwentuhan. Dumating na din sila Butter kasama ang kanyang mga magulang at kapatid. Nandito din ang kakambal kong si Bryan Adam na halos ayaw nang umalis sa tabi ko.

 

Ilang beses niyang sinabi sa akin na kaya pala sobrang lapit ng loob niya sa akin dahil ako daw pala ang nawawala niyang kakambal. Halos sabay pala kaming isinilang dito sa mundo at sabay din kaming na-kidnap noon. Kaya lang hindi ako pinalad na mailigtas. Nagawa kasi akong ilayo ng dati kong Yaya na anak pala ni Nanay Martha.

 

Nakilala ko din ang iba ko pang mga kapatid na sila Mirabella, Draniel at bunso na si Fiona. Imagine, ang dami ko palang kapatid. Pangarap pala nila Mommy at Daddy na magkaroon ng maraming anak.

 

"Oh my God! Talaga bang magpinsan tayo? Hindi ba ito isang panaginip lang?" maarteng bigkas ni Butter sa akin nang humupa na ang tensiyon. Sa halos tatlong oras na wala kaming ibang ginawa kundi ang mag-iyakan at magkumustuhan, nakakagutom din pala. Mabuti na lang at todo rescue ang asawa kong si Jaylord. Nagpadeliver siya ng maraming pagkain kaya ang ending nagkaroon tuloy ng mini -reunion sa bahay namin.

 

"Nakita at napanood mo naman siguro ang mahabang iyakan at kumustahan na naganap diba? Ano iyan, hindi lang lessons sa School mapurol ang utak mo kundi pati na din sa mga ganitong bagay- bagay na nangyari sa pamilya natin?" nang-aasar na bigkas naman ng kanyang kakambal na si Kobi. Hindi ko tuloy mapigilan ang matawa. Talaga bang ganito sila mag-usap? May kasamang kurot sa damdamin?

 

Oo nga pala, mga pinsan ko sila kaya dapat masanay na ako sa kanila. Lagot talaga itong Butter na ito kapag ulitin niya pa ang pang-aakit niya kay Jaylord. May dahilan na talaga ako na ingudngud ang makinis niyang mukha sa sahig.

 

"Ano ba Kobi! Kung wala kang matinong sasabihin, pwede bang itikom mo iyang bibig mo? Aminado naman ako na mapurol ang utak ko! Kaya nga hindi ako makagraduate-graduate kahit ano ang gawin ko! Eh ano ang magagawa ko? Mas lamang ang ganda ko kumpara sa talino!" galit naman na sagot ni Butter sa kanyang kakambal. Hindi ko tuloy mapigilan na mapangiwi.

 

Kanina ko din lang nalaman na twenty three years old na ito. Which is ang kakambal niyang si Kobi ay nag-uumpisa nang magtrabaho sa family business nila samantalang itong si Butter nag-aaral pa rin. Kahit na pag-aari ng pamilya namin ang iskwelahan, hirap daw kasi talaga itong makapasa.

 

"Baka maunahan ka pang maka- graduate ni Jenny eh.!" nang-iinis na bigkas pa rin ni Kobi. Ang Jenny na tinutukoy niya ay ang bunso nilang kapatid.

 

"Eh ano ngayun? Kahit na tumanda pa ako sa School wala ka na doon! Pakialamero!" bigkas ni Butter at bigla na lang nagwalk out! Hindi na yata kinaya ang pang-iinis sa kanya ng kakambal niya!

 

"Ate...sasama ka na ba sa amin mamaya pauwi ng bahay?" pagkaalis ni Butter, ang kapatid ko namang si Mirabella ang naupo sa tabi ko. Kanina ko pa naramdaman na gusto niya akong makausap pero hindi lang talaga siya makasingit.

 

Nang marinig ko ang tanong niya, saglit pa akong napatingin sa gawi ni Jaylord na kausap niya si Lolo Ryder at Daddy Dominic. Mukhang seryoso ang kanilang pinag-uusapan dahil nakikita ko iyun sa mga mata ng asawa ko!

 

Sa sandaling panahon na magkasama kami bilang mag-asawa, kilalang-kilala ko na siya. Nahahalata ko kung may tantrums siya or wala....kung masaya siya or hindi at kung may gumugulo sa isipan niya or wala!

 

"Gustuhin ko man na magdesisyon na ako lang pero hindi pwede eh. Kailangan ko pang makausap si Jaylord tungkol sa bagay na iyan!" nakangiti kong sagot kay Mirabella. Saglit siyang natigilan at napatigin na din sa gawi nila Jaylord.

 

Dahan-dahan siyang ngumiti at humawak sa braso ko.

 

"Sa pamilya natin, ikaw ang naunang nag -asawa Ate. SAbagay, gwapo naman kasi talaga si Kuya Jaylord! Kaya lang, playboy siya noon sabi ni Daddy!" sagot niya sa akin. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Malakas akong natawa. Nagtataka namang napatitig sa akin si Mirabella.

 

"Alam ko na ang tungkol sa bagay na iyan at proud akong sabihin sa iyo at kila Mommy at Daddy na nagbago na siya simula noong naging mag-asawa kami! Ako na lang ang babaeng para sa kanya at malaki ang tiwala ko na hindi niya ako lolokohin!" nakangiti kong sagot sa kapatid ko.

 

"Sabagay, subukan niya lang na lokohin ka kundi malalagot siya kina Lolo at Daddy!" natatawa namang sagot sa akin ni Mirabella. Para namang may mainit na bagay ang biglang humaplos sa puso ko. Ang sarap pala sa pakiramdam kapag may pamilya ka na handa kang ipagtangol sa lahat ng oras.

 

 

 

Chapter 389

 

BEA POV

 

"Okay ka lang ba? Bakit sobrang seryoso naman yata ng asawa ko?" sa wakas, nakaalpas din at muli kong nalapitan ang asawa ko na tahimik na nakatayo dito sa gilid ng pool. Tagus-tagusan ang tingin at halatang may malalim na iniisip.

 

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Mula sa kanyang likuran, naglalambing akong yumakap sa kanya. Alam kong nakatingin sa gawi namin ang mga magulang ko, kapatid at mga kamag-anak pero baliwala sa akin iyun. Gusto ko ngang ipakita sa kanilang lahat kung gaano ko kamahal ang lalaking ito.

 

Kahit sino pa siya....siya ang tagapag- tangol ko. Kung hindi niya ako sapilitan na isinama sa kanya dito sa Manila baka hangang ngayun hindi ko pa din kilala kung sino ang mga magulang ko. Kay laki ng mundo at mahirap talagang hanapin ang mga taong hindi mo kilala at wala kang idea kung sino sila!

 

"Kanina pa kita gustong lapitan kaya lang busy ka masyado! Kumain ka na ba?" narinig kong tanong niya. Hinawakan niya pa ang kamay ko na nakadantay sa kanyang tiyan. Umiling ako kahit na hindi niya nakikita iyun.

 

"Hindi pa...hinihintay ko ngang lapitan mo ako kanina para yayayain akong kumain kaya lang busy ka sa pakikipag- usap kina Daddy at Lolo!" malambing kong bigkas.

 

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Parang kay sarap maglambing sa kanya! Dahil ba alam kong kumpleto na ang buo kong pagkatao at pwede ko nang tutukan ang pagsasama namin? Ano man ang dahilan basta ang importante, masaya ako at magkasama kaming dalawa.

 

Si Jaylord na unang inkwentro pa lang namin alam kong attracted na ako sa kanya. Kahit na mukhang badboy pero nag -uumpaw pa rin sa karisma! Ang sarap pang mag-alaga!

 

"Yah...kinausap nila ako kanina! Gusto nilang bigyan ko sila ng chance na makasama ka rin!" bigkas niya. Kaagad namang napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Ramdam ko din kasi sa boses niya ang sobrang lungkot!

 

"Ano ang ibig mong sabihin?" nagtataka kong tanong sa kanya.

 

"Sweetheart! Ayaw mo bang makasama ang pamilya mo ngayung kilala mo na sila?" seryoso niyang tanong sa akin. Napakalas ako sa pagkakayapos sa kanya at pilit siyang pinapaharap sa akin. Nang humarap siya sa akin kaagad kong napansin ang lungkot na nakaguhit sa kanyang mga mata na simula nang nagkakilala kami ngayun ko lang nakita sa kanya.

 

"Gusto! Kaya lang mag-asawa na tayo diba? May obligasyon din ako sa iyo na dapat kong gampanan!" seryoso kong sagot sa kanya. Napansin kong napakurap pa siya ng makailang ulit habang matiim siyang nakatitig sa mga mata ko

 

"Pwede ko naman pagsabayin ang

pagiging anak nila at asawa sa iyo diba? Hindi naman siguro kailangang pumili?" muling bigkas ko. Nagulat na lang ako nang mahigpit niya akong niyakap. Ramdam ko ang matinding tentiyon sa buo niyang pagkatao kaya hindi ko na napigilan pa na itapik-tapik ang palad ko sa kanyang likuran.

 

"I love you Mr. Jaylord Montenegro!" mahinang bigkas ko. Sapat lang na marinig niya. Lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin kasabay ng pagdampi ng labi niya sa buhok ko.

 

"I love you too Mrs. Brianna Louise Dela Fuente Montenegro!" narinig kong bigkas niya. Hindi ko na tuloy napigilan pa ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Kay sarap kasi talaga sa pakiramdam na marinig ang tunay kong pangalan. Dumagdag pa ang apelyedo niya kaya lalong nagiging perfect sa pandinig ko.

 

"Kung gaano kaiksi ang pangalan kong" Bea' siyang haba naman pala ng tunay kong pangalan." nakangiti kong bigkas kay Jaylord. Lalong gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko nang marinig

niya ang mahina niyang pagtawa.

 

"Bea pa rin ang itatawag ko sa iyoSweetheart! Sa pangalang iyan tayo nagkakilala kaya ang pangalang iyan ang itatawag ko sa iyo hangang sa pagtanda natin!" sagot niya sa akin. Kaagad naman akong napakalas sa pagkakayakap sa kanya.

 

"Hmmp! Bakit nasali ang usapang pagtanda? Ayaw ko pang tumanda noh! Gusto ko pang sulitin na magkasama tayo habang bata pa tayo! Gusto ko pang mag- create ng masayang memories na kasama ka! Gusto ko pang manabunot ng mga babaeng malalandi na walang ibang ginawa kundi ang akitin ka!" bigkas ko. Muli siyang natawa sabay hawak sa aking kamay.

 

"As you wish Sweetheart! Halika na! Lapitan na natin ang pamilya mo! Kanina pa naniningkit ang mga mata ng Mommy mo habang nakatitig sila sa atin. Hindi yata nila matangap na ang panganay nila pumapag-ibig na!" bigkas niya. Hindi ko tuloy napigilan ang mapahagikhik.

 

Napatitig pa ako sa kinaroroonan nila Mommy at kitang-kita nga naman nilang lahat ang lambingan naming dalawa ni Jaylord!

 

"Wala silang magagawa kundi tangapin ang katotohanan na hindi na ako bata! Malaki na ako at kaya ko na nga din gumawa ng bata eh!" bigkas ko naman na nagpatigil sa paghakbang ni Jaylord.

 

Tulala itong napatitig sa akin kaya mabilis akong kumalas sa pagkakahawak sa kamay niya at kaagad akong naglakad patungo sa umpukan ng aking pamilya kung saan nakaharap sila sa maraming pagkain na nakalatag sa mesa. Ang daming inorder na pagkain kanina ni Jaylord. Halos hindi nga nagagalaw eh. Mayayaman ang mga magulang ko at lahat ng kamag-anak ko at hindi sila masiba sa pagkain. May mga alak din! Balak yata nilang maglasing ngayung araw.

 

"Iba na talaga ang may lovelife. Bigla naman akong nainggit!" narinig kong bigkas ni Kobi. Matamis ko lang siyang

nginitian at binalingan si Jaylord na noon nasa tabi ko na ulit. Pinaghila niya ako ng upuan at pinaupo niya muna ako bago siya naupo sa tabi ko.

 

"Jaylord! Gusto ko iyan!" malambing kong utos sa kanya sabay turo sa isang putahe na hindi familiar sa akin. Putahe siguro ng mga mayayaman kaya gusto kong tikman.

 

Kaagad naman siyang tumalima. Tinatanong niya pa ako kung ano ang gusto ko pang kainin at lahat ng itinuturo ko kaagad niyang nilalagay sa pingan ko. Ni hindi ko man lang naisip na nakuha na pala namin ang attention ng lahat!

 

"Kaya pala ayaw sumama sa atin sa bahay kahit saglit lang. Ini-spoiled pala masyado." narinig kong sambit ni Mommy. Kaagad namang umalingawngaw sa paligid ang masayang tawanan!

 

 

 

Chapter 390

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

"Ayaw mo ba talagang pagbigyan muna si Mommy anak?" malungkot na tanong ni Mommy sa akin. Kasalukuyan na silang naghahanda pauwi ng bahay at gusto nila akong isama pero tumangi ako. Ang dahilan ko, bukas na lang ako dadalaw ng bahay. GAbi na at kailangan nang matulog ni Jaylord dahil may meeting siya bukas ng umaga.

 

Ayos naman na sana kay Jaylord na sumama ako sa bahay ng mga magulang ko. Kasama nga siya dapat actually eh. Kaya lang kung ngayun namin gagawin mas lalong late na siyang makakatulog nito kaya balak ko bukas ng umaga na lang ako dadalaw sa bahay namin. Lalo na ngayung pinag-iisipan nilang sabay kaming mag-celebrate ng nineteenth birthday ng kakambal kong si Bryan Adam. Kailangan namin tahiin ang mga detalye.

 

Iyun din kasi ang kauna-unahan na mag-aappear ako in public bilang bahagi ng pamilyang Dela Fuente. Kaya dapat talaga maging handa ako para hindi mapahiya ang mga magulang ko. Lumaki ako sa malayong lugar na salat sa yaman kaya lahat ng magiging experience bilang anak mayaman ay bago sa akin.

 

"Okay...aasahan kita bukas sa bahay ha? Mag-ingat ka palagi anak!" bigkas ni Mommy. Siya na lang itong hindi matapos - tapos ang pagpapaalam sa akin. Kanina pa nakauwi sila Tita Trexie kasama ng kanilang anak pati na din sila Lola at Lola. Si Mommy, heto sya na lang ang hinihintay nila Daddy sa kotse at lalarga na sana. Ibang klase pala talaga magmahal ang isang Ina.

 

"Promise Mom...darating ako bukas sa bahay natin. Nagpromise si Jaylord kanina na siya mismo ang maghahantid sa akin diba? Kaya asahan niyo ang presensya ko bukas at dapat may mga nakahandang masasarap na pagkain ha?" nakangiti kong bigkas. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi ni

Mommy. Muli akong niyakap at hinalikan sa pisngi. Ganoon din naman ang ginawa ko at inihatid ko pa siya sa mismong kotse.

 

"Ingat po kayo! I love you!" sigaw ko pa sabay kaway nang tuluyan nang makaalis ang sasakyan nila. Hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko hangang sa naramdaman ko na lang ang pagyapos ni Jaylord sa akin.

 

"Happy?" malambing na bigkas niya. Kaagad naman akong tumango.

 

"Super! Imagine, mayaman pala talaga ang pinagmulan ng lahi ko? So, simula ngayung araw hindi na ako pwedeng api- apihin ng kahit sino." nakalabi kong bigkas. Mahina siyang natawa bago niya ako hinalikan sa noo.

 

"Kahit naman hindi ka pa mayaman hindi ko din naman hinahayaan na may mang-api sa iyo ah?" bigkas niya.

 

"I know..pero iba pa rin iyung may maipagmamalaki!" sagot ko sa kanya. Mahina siyang natawa hangang sa tuluyan na siyang kumalas sa pagkakayapos sa akin at ilang saglit lang naramdaman ko na lang ang pag-angat ko sa ire. Grabe, kinarga niya ako. Bridal style na pagkarga kaya hindi ko mapigilan ang lalong makaramdam ng kilig.

 

Ang dami ko pa namang kinain kanina. Bahala na nga siya..ginusto niya iyan kaya panindigan niya.

 

Maging masaya ang buong gabi ko na kasama si Jaylord. Naging mahimbing ang aming tulog at kinabukasan, bago siya pumasok ng opisina idinaan niya ako sa bahay ng mga magulang ko. Lalo ko tuloy naramdaman kong gaano ako ka-special sa kanila ng napansin ko na mukhang hinintay talga nila ang pagdating ko. Ni hindi nga pumasok si Daddy sa opisina para daw makasama nila ako buong araw.

 

"Welcome home anak!" narinig kong bigkas ni Mommy sa akin. Walang katapusang yakapan na naman ang naganap sa pagitan naming lahat. Buong pamilya, lahat masaya sa pag welcome nila sa akin.

 

Kahit na kumain na ako sa bahay namin ni Jaylord bago kami umalis kanina, sumabay pa rin ako sa breakfast nila. Mabuti nalang talaga at hindi ako tabain kung hindi baka magiging dabiana na ako nito dahil sa sobrang takaw ko.

 

"Kumusta nga pala ang pagsasama niyo ni Jaylord Montenegro ana?. Hindi ka ba niya sinasaktan? Mabait ba siya sa iyo?" maya-maya tanong ni Mommy sa akin.

 

Ramdam ko ang biglang pananahimik ni Daddy pati na din ng mga kapatid ko. Mukhang interesado silang lahat sa isasagot ko. Sumimsim muna ako ng juice na nasa harap ko bago ko sinagot ang tanong niya.

 

"Mabait po si Jaylord Mom! Simula noong nagkakilala kami, wala na siyang ibang ginawa kundi alagaan ako at iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya." proud kong sagot. Alam kong kaya sila nagtatanong sa akin tungkol sa bagay na ito dahil concern lang sila kalagayan ko ngayun. Alam ko din kung ano ang inisip nila.....napakabata ko

pa para mag-asawa.

 

"Kaya lang...hindi boto sa akin mga pamilya niya Ang Daddy niya at ang kanyang stepmother. Tapos iyung half brother niya naman nanliligaw sa akin noon. Malapit sa hasyenda ng mga Montenegro ako lumaki at doon din kami nagkakilala." sagot ko.

 

Napansin kong kaagad na nagkatinginan sila Mommy at Daddy. Napansin ko pa nga ang bahagyang pagkunot ng noo ni Daddy na parang hindi niya nagustuhan ang pagsusumbong na ginawa ko sa kanila tungkol sa pamilya ni Jaylord

 

"May ibang gusto silang babae para kay Jaylord kaya siguro ayaw nila sa akin. Anak ng Mayor malapit din sa lugar na iyun. Kaya lang ipinaglaban ako ni Jaylord at dinala niya ako dito sa Manila kaya kahit ayaw nila sa akin...wala silang magagawa!" nakangiti kong pagpapatuloy sa aking kwento.

 

"Ganoon ba? Ano daw ba ang reason at ayaw nila sa iyo? Bulag ba sila...ang ganda ng anak ko tapos irereject nila?" tanong ni Mommy. Ramdam ko ang inis sa boses niya kaya parang lalo tuloy akong ginaganahan magkwento. Masarap pala magsumbong ng hinanakit sa mg magulang lalo na at nakikita mong kampi sila sa iyo.

 

"Siguro dahil poor ako! Lumaki akong si Nanay Martha lang ang kasama ko na nagsa-sideline lang din noon sa hasyenda nila tuwing may okasyon kaya ang tingin din nila sa akin, isa akong basura." nakalabi kong sagot. Lalo namang sumama ang templa ng mukha ni Mommy samantalang si Daddy naman kita ko ang pagtatagis ng kanyang bagang.

 

 

 

Chapter 391

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

"limbitahan ko sila sa birthday mo para ipamukha at ipakilala sa kanila kung sino ang taong niyurak-yurakan at inapak- apakan nila." galit na bigkas ni Mommy. Hindi ko tuloy napigilan ang mapangiwi. Grabe naman kasi ang ginamit niyang salita. Napakalalim!

 

"Kilala niyo po ba sila Mom?" nagtataka kong tanong. Napansin kong saglit na nanahimik si Mommy bago nito tinitigan si Daddy.

 

"Mabilis lang naman iyan! Padalhan ng invitation letter tiyak dadalo ang mga iyan!" baliwalang sagot ni Daddy. Inubos niya ang isang tasang kape sa harap niya bago siya tumayo.

 

"Maghanda na kayo! Ipapasyal natin si Brianna ngayung araw." muling bigkas ni Daddy at naglakad na siya palabas ng dining area. Nagtatanong ang mga matang napatitig ako kay Mommy.

 

"Balak niyang ipagshopping tayong lahat. Sky to the limit kaya add to cart mo lahat ng gusto mo mamaya!" excited na bigkas ni Mommy na kaagad ko namang ikinangiti

 

Hindi ako interesado sa mga mabibili sa mall pero mas interesado ako na makakagala ako kasama sila. Family bonding namin ito kaya alam kong masaya ito!

 

Paalis na kami nang bigla namang dumating si Butter. Nagulat pa ako ng pagkababa niya palang ng kotse, mabilis siyang naglakad palapit sa akin at nakipag -beso. Nagtataka man sa kinikilos niya, hinayaan ko na lang. Baka maganda ang gising kaya biglang nagbabait-baitan.

 

"Hello cous! Dumaan ako kanina sa bahay niyo, wala ka daw kaya dumirecho na ako dito." nakangiti niyang bigkas. In fairness ha, wala sa mukha niya ang kamalditahan na laging nakaguhit nitong mga nakaraang araw. Tsaka ano daw? Cous? Cousin? Aba-aba ano kaya ang nakain ng babaeng ito?

 

"Sumabay ako kay Jaylord. Idinaan niya muna ako dito sa bahay bago siya pumasok ng opisina." nakangiti ko namang sagot sa kanya. Mukha naman siyang nakikipagbati sa akin kaya sino ba naman para ireject siya diba?

 

"Aalis kayo?" tanong niya. Kaagad akong tumango

 

"Lahat kami. Mamasyal! Gusto mong sumama?" nakangiti kong tanong. Saglit pa itong nag-isip bago sumagot

 

"May klase ako mamayang alas diyes eh. Pero pwede naman umabsent..."bigkas niya. Hindi ko tuloy mapigilan ang mapangiwi. Kaya pala bumabagsak dahil ganito lang kabilis sa kanya ang umabsent. Sabagay, ako din naman, ilang araw nang absent. Kung sa katamaran sa pagpasok sa School mukhang nahawa niya na ako.

 

"Pwede naman siguro excuse muna. Ako nga din ilang araw nang absent dahil dito sa paa ko eh." nakangiti kong sagot sa kanya. Nagulat naman ako dahil bigla na lang siyang nakipag high five sa akin. Parang tuwang-tuwa pa siya.

 

"Sa wakas meron na din akong kapareho sa angkan natin!' tuwang-tuwa niyang bigkas. Hinawakan niya pa ako sa aking kamay at hinila niya na ako papunta sa kotse.

 

"Tita, saang mall po ba? Sa akin na lang sasabay si Brianna! Convoy na lang!" paalam niya pa kay Mommy. Kaagad naman pumayag sila Mommy sa nais ni Butter. Sang-ayon din sila na sumama si Butter sa amin. Mukhang mabait naman itong si Butter dahil kung hindi, hindi marahil siya pagkatiwalaan nila Mommy na sumabay ako sa kanya.

 

"Gusto mong matutong magdrived? Tamang-tama, magkapitbahay lang tayo. Pwede kitang turuan kapag wala tayong pasok sa School." muling bigkas niya habang nasa biyahe. Nakasunod kami sa kotse kung saan nakasakay sila Mommy at Daddy at ang tatlo ko pang mga nakakabatang kapatid. Hindi nakasama ang kakambal kong si Bryan dahil hindi daw siya pwedeng umabsent ngayung araw. Sa likod naman namin ay ang mga bodyguards. Panatag ang loob ko kahit hindi maganda ang naging experience ko sa Butter na ito.

 

"Magpapaalam muna ako kay Jayord... kapag papayag siya, eh di GO ako. Pero kung hindi wala tayong magagawa.' sagot ko naman. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang biglaang pag-ismid niya. Hindi ko tuloy mapigilan ang mapangiti.

 

"Papayag iyun. Kapag hindi siya pumayag, eh di gawin nating pa-sekreto. Problema ba iyan." bigkas niya. Hindi ko na sinagot ang suggestion niya dahil nakarating na kami ng mall.

 

Naging abala ang mga sumunod na sandali. Ipinamili ako nila Mommy at Daddy ng mga gamit na kakailanganin ko daw. Noong una todo tanggi pa ako dahil kung totoosin kumpleto naman na talaga ako sa gamit. Sabi naman nila, ang mga damit pwede ko daw ilagay na lang sa kwarto ng bahay para may magamit ako kung sakaling doon kami matulog ni

Jaylord. Hinayaan ko na lang baka magtampo pa ang mga magulang ko.

 

Ito daw kasi ang pinakaunang pagkakaton na ipinagshopping nila ako pagkalipas ng halos labing-apat na taon kaya walang lugar ang pagtanggi. Si Butter todo support naman na akala mo mag-best friend kami dahil very vocal siya kung bagay ba sa akin or hindi ang isang bagay na gustong bilihin nila Mommy at Daddy. Ang ending, talagang nag-eejoy ako sa pamamasyal at pagsa- shopping namin.

 

"I am tired na!" reklamo ng pinaka- bunso kong kapatid na si Fiona habang nakaupo kami dito sa loob ng restaurant. Kakatapos lang namin kumain at kaagad kong napansin na mukhang pagod na ang mga kapatid ko. Ganoon din si Draniel at Mirabella.

 

"Wala na ba kayong ibang bibilhin? I think we need to go home na lang. Sa bahay na natin itutuloy ang bonding natin. "sagot naman ni Daddy. Kaagad naman umiling si Butter.

 

"Tito pwede po bang dito na lang muna kami? Uuwi din kaagad muna kami. Remember, may isang bagay pa na hindi nabili si Brianna. Mga make ups at malaki ang maitulong ko sa kanya tungkol sa bagay na iyan." nakangiti niyang wika.

 

Magpo-poprotesta pa sana ako dahil pagod na din ako pero mukhang itong si Butter marami pang natirang energy. Sa huli pumayag din si Daddy basta sa isang kondisyon. Umuwi kaagad kami bago dumilim.

 

 

Chapter 392

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

Bago kami iniwan nila Mommy at Daddy dito sa mall, katakot - takot na bilin ang natangap ni Butter sa mga magulang ko.

 

Puro opo lang naman ang naging sagot niya para siguro wala nang dahilan para hindi ako payagan nila Mommy at Daddy na magpaiwan dito sa mall kasama siya.

 

"Ito ang gamitin mong pambayad sa lahat ng gusto mong bilihin anak." bigkas ni Mommy sa akin sabay abot sa akin ng isang card. Kagaya iyun sa card na ibinigay ni Jaylord sa akin kaya kaagad kong tinangihan.

 

"Meron na po akong ganiyan Mom. Binigyan din ako ni Jaylord ng ganiyan." sagot ko sabay iling.

 

"Iba iyung sa kanya, iba naman itong sa amin. Sige na anak. Napagod kaagad ang mga kapatid mo kaya mauna na kami. Mag ingat kayo!" bigkas ni Mommy. Yumakap at humalik muna sa akin ang buo kong pamilya bago nila ako iniwanan kay Butter na noon ay halata sa mukha ang excitement.

 

"Saan tayo unang pupunta? Mga damit, bag, sapatos at ilang pirasong jewelry pa lang ang nabili mo Brianna. Kulang na kulang pa iyun!' bigkas ni Butter at muli niya akong hinawakan sa kamay. Pumasok kami sa isang boutique na puro make-ups at mga pabango ang mga naka -display. Direcho kami sa istante ng mga make-up at iba pang mga beauty products.

 

"Gusto sana kitang dalhin sa salon kaya lang wala ng time. Since magaling naman ako sa mga ganitong bagay, ako ang bahala sa iyo." muling bigkasn nii Butter sa akin. Nagmumukha tuloy siyang very supportive na pinsan. Bigla talaga siyang bumait eh. Parang biglang nagbago ang pananaw niya sa buhay. Baka narealized niya na magpinsan kami at walang ibang magkampihan kundi kami-kami lang na magkakapamilya.

 

"Naku, hindi ako sanay gumamit ng ganiyan. Ni hindi nga ako marunong eh." sagot ko kay Butter.

 

"Dont worry, may kilala akong magaling magturo kung paano maglagay ng make ups at iba pang kolorete sa mukha. Pwede ko siyang kontakin para turuan ka." bigkas niya habang isa-isang chini-check ang mga pampaganda na nasa harapan namin. May lumapit na din na isang sales associate sa amin para iassist kami. Lahat ng itinuturo ni Butter, nilalagay kaagad iyun sa isang maliit na basket. Hinayaan ko na lang dahil alam kong hindi talaga ako mananalo sa pinsan kong ito.

 

"Well! Well! Well! Natuto ding lumabas ng lungga ang hampas lupa para maglustay ng pera ng pamilya namin! Ang kapal ng mukha mo talagang babae ka!" kaagad akong napalingon ng biglang may nagsalita mula sa likuran ko. Ganoon na lang ang gulat ko nang kaagad na tumampad sa paningin ko ang stepmother ni Jaylord. Si Senyora Alexa at kasama niya si Monique.

 

Kung mamalasin ka nga naman! Sa dinami-dami nang makakasalumuha mo dito sa mall iyung taong ayaw pa talaga sa iyo ang makikita mo. Parang gusto ko na lang tuloy pagsisisihan kung bakit pumayag pa ako sa suggestion ni Butter na magpaiwan kami. Dapat talaga sumama na ako kina Mommy na umuwi ng bahay kanina eh!

 

"Kilala mo? Ikaw ang pinaparinggan?" tanong naman sa akin ng nagtatakang si Butter. Kaagad naman akong tumango.

 

"Stepmom ni Jaylord at iyang kasama niyang babae siya ang gusto nilang mapangasawa ni Jaylord." pabulong kong sagot kay Butter. Kaagad ko tuloy napansin ang biglang pagbago ng templa ng kanyang mukha. Napalitan ng inis sabay halukipkip.

 

"Pinsan ko ang pinaparingan mo matronang mukhang walang ligo?"

 

tanong ni Butter kay Senyora Alexa na labis kong ikinagulat. Saan kaya kumukuha ng tapang itong pinsan ko? Parang gusto ko na tuloy siyang hangaan ngayun at magpaturo sa kanya kung paano maging matapang para labanan ang mga mapang-aping tao katulad ng mga babaeng nasa harapan namin.

 

"How dare you to say that! Ako? Isang matrona? Sa ganda kong ito tatawagin mo akong ganiyan? Baliw ka ba?" galit na sigaw naman ni Senyora Alexa. Mukhang hindi niya tangap ang sinabi ni Butter sa kanya. Lumabas ang pagiging dragon at bigla nalang sinigawan si Butter. Naalarma tuloy ang ibang mga staff at ilang mga shoppers.

 

"Sino pa ba ang nandito? Hindi bat ikaw lang naman ang kaharap namin at iyang babaeng kasama mong mukhang mangga? " ayaw pa rin paawat na bigkas ni Butter. Sisitahin ko na sana siya para kumalma pero mabilis ang mga sumunod na sandali.

 

Bigla na lang sumugod si Senyora Alexa kay Butter at akmang sasampalin niya sana ito. Kaya lang, mukhang sanay yata itong pinsan ko sa sakitan dahil mas mabilis siya. Nahawakan niya ang kamay ni Senyora Alexa at malakas na tinulak na siyang dahilan kaya nawalan ito ng balanse at tumama ang ikod niya sa istante na may nakadisplay na mga beauty products. Nabuwal iyun kaya kaagad na nagkalat ang mga naka- display sa sahig. Tulala naman ako sa aking nasaksihan.

 

"Sasaktan mo akong babae ka? Subukan mo lang at maghahalo talaga sa balat ang tinalupan!" galit na bigkas ni Butter. Mukhang wala itong pakialam sa nagawa niya. Samantalang mabilis naman nakalapit ang iba pang mga staff para sana umawat sa kumusyon pero mabilis ang babaeng mukhang mangga este si Monique pala. Susugod din sana kay Butter para siguro igante si Senyora Alexa pero mabilis siyang nasipa ni Butter sa tiyan. Napaaray ito sa sakit habang nanlisik ang mga mata sa galit. Sakto naman na dumating ang ilan sa mga security guards ng mall para na din umawat.

 

Nagmumura at galit na galit si Senyora Alexa at Monique! Ilang beses din nilang binaggit na ihahabla daw kami. Ipapakulong daw kami kaya ang ending, imbes na mag-enjoy kami sa shopping sabay-sabay kaming dinala sa prisento para magpaliwanag. Kaagad ko namang tinawagan si Jaylord para magsumbong samantalang si Butter naman tinawagan ang kanyang Daddy Charles. Siya na din ang tumawag kay Mommy para ibalita ang nangyari sa aming dalawa sa mall.

 

 

 

Chapter 393

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

Hangang sa nakarating kami ng presinto walang ibang ginawa si Senyora Alexa pati na din si Monique kundi ang magpakawala ng mga malulutong na mura sa aming dalawa ni Butter.

 

Si Butter naman walang ibang ginawa kundi irapan at isimiran ang dalawa. Palaban pa din talaga kahit na nandito na kami sa isang nakakatakot na sitwasyon.

 

First time kong mapa-pulis kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba. Nakausap ko si Jaylord kanina at ilang beses na nitong sinabi na huminahon daw ako. Sinabi ko na sa kanya na natatakot akong makulong pero inassure naman niya sa akin na hindi mangyayari iyun. Siya daw ang bahala.

 

Alam na din niya na ang stepmother niyang si Senyora Alexa ang dahilan kaya nagkagulo. Lumapit ba naman sa amin ni Butter at nagpakawala ng hindi katangap-tangap na pang-iinsulto. Kapag ma- resbakan siya pa ang galit.

 

"Sa opisina kayo ni Hepe! Ang maunang manakit, hindi kami magdadalawang isip na ikulong!" bigkas ng isa sa mga pulis na humuli sa amin. Sa opisina talaga ni Hepe? VIP ha? Sabagay, kanina pa nagyayabang si Monique at senyora Alexa na galing sila sa prominenteng pamilya. HIndi pwedeng hulihin kundi malalagot ang lahat. Kaming dalawa naman ni Butter tahimik lang na nakikiramdam.

 

"Sila ang ikulong niyo! Hindi magkakagulo kung hindi nila ininsulto ng sobra ang pinsan ko!" bigkas ni Butter. Napatitig tuloy sa kanya ang police.

 

"Pinsan? Kaya pala pareho kayong walang breeding dahil magkadugo pala kayo! Ano ang ginagawa niyo sa mall kanina? Naglustay ng pera ng stepson ko? "galit naman na bigkas ni Senyora Alexa. Napaka-basa talaga ng bunganga ng babaeng ito. Ang laki ng inggit sa katawan eh stepson lang pala.

 

 

"Eh ano ngayun? Wala ka na doon! Bakit inggit ka? Kahit na mag-ubos pa kami ng milyones ngayung araw, wala kang magagawa! Palibhasa kasi hindi mo gets kung ano ang ibig sabihin ng respito. Kay tanda-tanda na eh, wala pa ring kinatandaan!" muling bulyaw ni Butter. Lalo tuloy nanlilisik ang mga mata ni Seyora Alexa sa galit.

 

How I wish na kagaya niya ako! Matapang at hindi pasisindak. Hitsura pa lang kasi ni Senyora Alexa parang kakain na ng tao eh. Ayaw niya pala na tinatawag siyang matanda. Feeling bata nga pala ang babaeng ito.

 

"How dare you to say that! Ako matanda? Hindi mo ba nakikita gaano ako kaalaga sa katawan ko para sabihan mo ako ng ganiyan? Your parents failed para palakihin kang tama!" galit na muling bigkas ni Senyora Alexa. Talagang dinamay pa ang mga magulang ni Butter. Paano kaya kung malaman ito nila Tito Charles at Tita Francine? Ano kaya ang magiging reaksiyon nila?

 

Sa totoo lang nakakarindi na ang sagutan ng dalawa. Muling pumagitna ang isang police para patahimikin ang dalawa. Parating na daw ang hepe nila at ito na daw ang bahala kung ano ang magiging hatol sa aming lahat.

 

"Hintayin na lang natin ang lawyer natin. Ipapakulong ko ang dalawang iyan! "galit na muling bigkas ni Senyora Alexa at dinuro na naman kami. Hindi pa rin siya tapos. Muli siyang inirapan ni Butter! Parang wala lang sa kanya ang pananakot ni Senyora Alexa.

 

Hayssst, nasaan na ba si Jaylord? SAbi niya papunta na siya? Natatakot ako... baka marindi ang mga pulis na nakabantay sa amin at ikulong kami. Ayaw kong makulong.

 

"Try us! Iyan ay kung kaya mo! Maghintay ka! Parating na ang mga Daddy namin! Kung lawyer din lang ang kailangan para makulong ka we will provide kahit ten lawyers lumuhod lang kayo sa harapan namin at humingi ng

sorry!" nakalabing bigkas ni Butter.

 

Nandito na kami sa nakakatakot na sitwasyon pero ang tapang niya pa rin samantalang heto ako, nanginginig na-sa takot. Hindi din ako makatingin ng direcho kay Monique at Senyora Alexa dahil baka bigla na lang bumuga ng apoy at masunog ako.

 

Naunang dumating sila Andrew at Senyor Antonio Montenegro. Kita ko ang gulat sa mga mata ni Andrew nang mapansin niya ang presensya ko. Hindi naman ako makatingin ng direcho sa kanya.

 

Kung tutuusin, mabait naman talaga siya sa akin. Iyun nga lang, m******a talaga ang kanyang Mommy Alexa. Mabuti na lang at hindi siya nagmana dito.

 

"Bea?" bigkas ni Andrew sa akin. Akmang lalapit sana sa akin pero kaagad naman siyang tinawag ng kontra- bida niyang ina.

 

"Andrew! Ang hampas lupang iyan pa ba ang uunahin mong kausapin kumpara sa akin na ina mo?" galit niyang bigkas. Isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ni Andrew at lumapit sa kanyang ina. Samantalang nilapitan naman ni Senyor ang pulis na nakabantay sa amin.

 

"Ano pa ang ginagawa niyo? Ikulong niyo na ang dalawang iyan! Walang puwang ang mga magugulo at walang respito na tao dito sa mundo!" bigkas ni Senyor Antonio. Muli kong napansin ang pag-ismid ni Butter bago siya sumabat.

 

"Kung gusto niyong lumuha ng dugo mamaya, subukan niyo lang na ikulong kami! Matitikman niyo ang galit ng pamilya namin!" galit na din na sabat ni Butter. Pinukol niya ulit ng masamang tingin sila Monique at Donya Alexa na kita ang pagmamalaki sa kanilang mga awra.

 

"Sir..hindi po pwedeng ikulong ang dalawa. Parating na din ang guardian ng dalawa kaya hintayin na lang natin." bigkas ng pulis

 

"Bakit kailangan pa ng guardian? Nasa tamang edad na sila at nasaktan ang asawa ko kanina!" galit na sagot ni Senyor Antonio. Kaagad naman siyang sinaway ni Andrew.

 

"Matuto kasi kayo ng tamang manners para hindi kayo mapaaway! Hindi lahat ng tao kakaya-kayanin niyo lang!" sabat naman ni Butter.

 

"Ikaw ang nanulak kanina! Nasaktan si Tita dahil sa ginawa mo! Sinipa mo ako kaya ipapakulong ka talaga namin! Isasama namin ang hampaslupang babaeng iyan na nasa tabi mo!" galit na sabat naman ni Monique.

 

Napansin kong kaagad na nagsalubong ang kilay ni Andrew. Matiim na tinitigan si Butter at mabilis na nilapitan. Kaagad naman napatayo angp pinsan ko.

 

"What? Naniwala ka kaagad sa Nanay mong iskadalusa?" nandidilat ang mga matang bwelta ni Butter kay Andrew.

 

"Mag-sorry ka kay Mommy! Anak ako at hindi ko kayang tangapin na may manakit sa Nanay ko!" nag-aapoy sa galit ang mga matang bigkas ni Andrew. Iiling-iling naman siyang tinitigan ni Butter bago itinulak.

 

"Umalis ka nga sa harapan ko Mama's boy! Huwag kang dumikit sa akin baka mahawa ako sa pagiging Mama's boy mo! "nang-iinsultong bigkas ni Butter kay Andrew. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko sa gulat.

 

Grabe na siya! Pinsan ko ba talaga itong si Butter? Bakit ang tapang niya? Wala siyang pinipiling tao na pwedeng awayin!

 

 

Chapter 394

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

"Anong sabi mo? Hindi ako Mama's boy! Bawiin mo iyang sinabi mo Miss!" galit na bulyaw ni Andrew kay Butter. Mukhang tinamaan talaga ang ego niya sa sinabi ni Butter. Sabagay, sino ba namang lalaki ang matutuwa kapag tawagin kang Mama's boy. Lalo na kung pilit kang nagpapakamacho sa harap ng mga babae.

 

"Bakit ko babawiin? Bigyan mo ako ng magandang dahilan kung bakit kita susundin? Sariling interpretasyon ko iyan kaya wala ka nang magagawa! At ang Nanay mong iyan, siya ang nag-umpisa ng gulo kaya nandito kami sa ganitong sitwasyon! Magsa-shopping lang kami eh kaya lang lumapit yang Nanay mong atribida at kulang sa pansin! Hyassst!"

 

halos pasigaw na bigkas ni Butter. Namumula na din ang mukha nito sa galit. Halatang naubos na din ang pasensya.

 

"Shut up! Who are you para pagsabihan mo ng ganiyan ang Mommy ko! Hindi mo siya kilala para insultuhin ng ganiyan!" galit din na bulyaw ni Andrew. Hind sila magkakilala pero grabe kung magsagutan.

 

"Whatever! Lumayas ka nga sa harapan ko! Ang baho ng hininga mo!" galit na bigkas ni Butter at painsulto nitong tinitigan si Andrew. Napansin kong kaagad na umangat ang isang palad ni Andrew para siguro saktan or sampalin si Butter pero kaagad na nakalapit ang pulis. Mabilis na umawat at pinalayo si Andrew sa galit na galit na din na dalaga.

 

Nagulat din ako sa ipinakitang ugali ni Andrew. Hindi ganito ang pagkakakilala ko kay Andrew. Hindi siya marunong makipag-away sa mga babae. Hindi siya bully at lalong wala akong nabalitaang may sinaktan siyang babae.

 

Hinawakan ko si Butter at pinaupo sa tabi ko. Mabuti na lang at kaagad nang sumunod. Iyun nga lang, masama pa rin ang tingin na ipinupukol niya kay Andrew. Ramdam ko din ang pinipigil na

galit sa buo nitong pagkatao.

 

"Andrew..tama na please! Hintayin lang natin na matapos ang imbestigasyon. Lalabas din ang katotohanan. Hintayin na lang natin si Jaylord pati na din ang mga magulang ko." nakikiusap kong bigkas. Napansin kong nagulat si Andrew sa sinabi ko.

 

"Kapag mapatunayan na may kasalanan ang babaeng iyan sa nangyari kanina, hindi ako mangingimi na pati ikaw ay idamay sa asunto!" bigkas ni Andrew sa akin. HIndi ko siya sinagot bagkos hinawakan ko si Butter. Akmang susugod na naman kasi eh.

 

"Fine! Kung gusto mo pustahan pa eh! Ang lalabas na may kasalanan magbabayad ng danyos. I think ten million is enough para mabayaran ng dalawang babaeng iyan ang abala na binigay nila sa amin!" nanghahamon na bigkas ni Butter kay Andrew.

 

Nakaka-insultong tumawa naman sila Senyora Alexa at Senyor Antonio. Alam kong masyadong maliit talaga ang tingin nila sa amin. Para sa kanila isa kaming hampaslupa at walang kakayanan sa lahat ng bagay!

 

Well, ano ba naman itong si Butter. Ten million kaagad? Hindi ba pwedeng mag- umpisa kami sa one million?

 

Unang dumating si Jaylord at ako kaagad ang nilapitan niya. Kita ko ang pag-aalala sa kanyang kilos habang paulit-ulit niyang tinatanong sa akin kung nasaktan daw ba ako.

 

"Ayos lang ako! HIndi naman ako nasaktan!" nakangiti kong bigkas

 

"Jaylord, ano ba! Imbes na ang Tita Alexa mo ang una mong lapitan at kumustahin, mas uunahin mo pa rin ba ang babaeng iyan? Ha?" galit na bigkas ni Senyor Antonio.

 

"Dad...alam natin pareho kung anong ugali meron ang asawa mo! Sa pagkakataon na ito huwag mo siyang kampihan dahil hindi ako mangingimi na tuluyang talikuran kayong lahat dahil sa ginawa niyo sa asawa ko!'" galit din na sagot ni Jaylord sa ama.

 

Nakipagsukatan pa siya ng titig kay Senyor Antonio kaya hindi ko mapigilan ang makaramdam ng kaba. Baka mamaya bigla na lang siyang sumabog at magkagulo dito mismo sa loob ng prisento.

 

"Sige, ganiyan ka naman talaga palagi Kuya diba? Dinadaan mo sa sindak ang lahat! Ilang beses mo na bang ginawang panakot iyan sa amin? GAniyan ka na ba kasama? Pinalagpas ko ang pag-agaw mo sa babaeng mahal ko tapos tatakutin mo kami ng ganiyan?" galit naman na sabat ni Andrew.

 

"Hindi ako nananakot Andrew! Kahit kailan hindi ko kayo tinatakot at hindi ko kayo binibigyan ng rights para pakialaman niyo ang buhay ko!"galit naman na sagot ni Jaylord sa kanyang kapatid. Ang gulo talaga ng pamilya na ito. Tangap ko na yata na wala na akong kikilaning byanan. Hindi ko kayang makisama sa mga taong kagaya nila. Total, una pa lang hindi na sila boto sa akin.

 

"Pwes, hintayin mo! Ihahabla ko ang babaeng iyan! Hindi namin kayo mapaghihiwalay sa maayos na paraan, pwes gagawa ako ng dahas. Mabubulok siya sa kulungan hangang sa makalimutan mo na siya!" galit na sigaw ni Senyor Antonio. Hindi ko talaga maintidihan ang lalaking ito. Kakaiba ang ugali! Bagay talaga silang dalawa ni Senyora Alexa. Parehong matapobre at mabuti nalang talaga at hindi nagmana sa kanya itong si Jaylord ko! Sasagot pa sana si Jaylord sa kanyang ama pero biglang bumukas ang pintuan ng opisina.

 

"Subukan mo! Subukan mong ipakulong ang anak ko!" sagot naman ng kung sino habang naglalakad papasok sa loob ng opisina. Si Daddy Dominic...seryoso ang mukha habang nakasunod sa kanya ang isang lalaking naka-uniform na pulis at sa likod nila ay ang kanyang mga bodyguards.

 

Napakalas ako sa pagkakayakap ni Jaylord at mabilis na tumayo para salubungin ang pagdating ni Daddy Dominic!

 

"Daddy!" bigkas ko sabay yakap sa kanya. Sinipat naman ako ng tingin ni Daddy mula ulo hangang paa na para bang sinusuri kong nasaktan ako.

 

"Ayos ka lang ba? Hindi ka ba nasaktan? " tanong niya. Nakangiti naman akong tumango. Muli kong tinapunan ng tingin sila Senyora Alexa at napansin kong gulat na gulat sila habang nakatitig kay Daddy Dominic. Nagtataka marahil sila kung bakit tinawag kong DAddy ang isang kilalang tao sa mundo ng pagnenegosyo! Well, maganda nga siguro ang ganito para maipamukha sa kanila na hindi lahat ng tao pwede nilang apihin.

 

 

 

Chapter 395

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

"Ayos lang ako Dad!" bigkas ko. Ngayun ko lang napatunayan na napakagaan pala sa damdamin kapag may ama ka. Katulad na lang ngayun, hindi lang si Jaylord ang nandito para ipagtangol ako kundi pati na din ang tunay kong ama. Naramdaman kong safe na kaming dalawa ng pinsan kong si Butter sa pagkakataon na ito.

 

"Mr. Dela Fuente?" narinig kong bigkas ni Senyor Antonio. Hindi ko tuloy mapigilan ang magtaka. Magkakilala ba sila? Saan at paano?

 

Sabagay, kapag kilala sa lipunan, hindi talaga malabong hindi magkakakilala ang mayaman sa kapwa mayaman. Aware ako kung gaano kayaman ang pamilyang pinagmulan ko. Alam kong simula noong nalaman ko na may dugo akong Dela Fuente, hindi na ako makakaranas pa ng hirap kahit kailan. Dagdagan pa na naging asawa ako ng isang Jaylord Montenegro.

 

Muli akong pinaupo ni Daddy sa tabi ng asawa kong si Jaylord bago niya seryosong hinarap si Senyor Antonio Montenegro. Halata sa awra ni Daddy ang pagiging seryoso at hindi siya natutuwa sa mga nangyari. Sabagay, sino ba naman ang matutuwa kapag makita mo na inaapi ang sarili mong anak. Talagang magagalit ka!

 

Mabuti nga at hindi ko pa naikwento sa kanila ni Daddy kung ano ang pamamahiyang pinagdaanan ko sa kamay ni Senyora Alexa.

 

""Mr. Montenegro? What happened? Hangang ngayun hindi mo pa rin ba

 

kayang kontrolin ang asawa mo?" nababagot na bigkas ni Daddy. Bakas sa boses niya ang kanyang pagiging ma- awtoridad na kahit sa mga kapulisan na nasa paligid, walang nangahas na sumagot. Napansin kong saglit na natigilan si Senyor Antonio at napatitig sa asawa. Ang kaninang mabagsik na mukha nito ay biglang napalitan ng agam-agam.

 

"If you want to ask kung sino si Brianna, siya ang anak kong matagal nang nawawala. Very thankful kami sa iyong anak na si Jaylord Montenegro dahil natagpuan namin ang nawawala naming anak sa poder niya. Safe at naibibigay niya lahat ng pangangailangan ni Brianna. But, hindi ibig sabihin noon na may rights na kayo na apihin ang anak ko at ipahiya in public just because hindi niyo siya gusto para sa anak niyo at may ibang babae kayong gusto para sa kanya! For the record Mr. Antonio Montenegro, I dont want to interfere my daughter's feelings! Kung mahal niya ang anak niyo, so be it! Pero isa lang ang gusto kong mangyari, kung ayaw niyong magkagulo at maglaban ang pamilya natin, lubayan niyo ang mga bata!" mahabang bigkas ni Daddy! Pigil ko tuloy ang sarili ko na mapangiti. Bigla namang natatameme si Senyora Alexa na kita sa mukha niya ang matinding takot.

 

"Hi-hindi naman sa ganoon ang gusto namin ipahiwatig. Hindi namin alam! Really, hindi namin alam na si Bea....1 mean si Brianna pala ang matagal niyo nang hinahanap. Kung alam lang namin ito, baka kami pa ang personal na nagdala sa kanya sa poder niyo Mr. Dela Fuente."

 

nakangiting sagot ni Senyor Antonio. Hindi na umimik pa si Daddy pero halatang naghihintay siya sa susunod pang sasabihin ni Senyor Antonio.

 

Samatalang si Monique at Andrew naman gulat na gulat sa mga nalaman.

 

"Mr. Dela Fuente...pasensya ka na! Kung alam lang namin na anak mo pala si Bea, hindi naman sana tayo aabot sa ganitong sitwasyon. Of course, igagalang namin siya. Buong puso namin siyang tatangapin sa pamilya namin. As long as masaya ang anak mo at anak ko, walang dahilan para harangin namin ang pagmamahalan nilang dalawa." muling wika ni Senyor Antonio. Sa mga salitaing binitiwan niya, halatang malaki ang pagalang niya kay Daddy. Ni hindi nga siya makatingin ng direcho kay Daddy eh.

 

"Bilis magbago ng desisyon ah? Bakit dahil ba nalaman niyo na kung gaano kayaman ang pinsan ko? Tatangapin niyo na siya dahil anak siya ng mga Dela Fuente samantalang kanina parang basura ang turing niyo sa kanya?" galit naman na sabat ni Butter. Akmang sasawayin ko sana siya pero muli siyang nagpatuloy sa gusto niyang sabihin.

 

"Nasayang ang araw namin! Sinayang ng dalawang iyan! Kung hindi sana sila nakailam hindi naman sana magkakagulo eh! Tito, pwede bang ipakulong na lang muna natin sila? Para naman magtanda sila at huwag na nilang ulitin. Wala kasi si Daddy eh kaya hindi ako makapg-request! "bigkas ni Butter. Mukhang malapit siya kay Daddy Dominic kaya nasabi niya ang katagang iyun. Kaagad naman umalma si Andrew.

 

"Hindi pwede! Bakit mo ipapakulong si Mommy gayung siya nga ang nasaktan?" inis na sagot niya kay Butter.

 

"Kasalanan niya! Kung hindi ko siya naitulak, tinamaan sana ang makinis kong face dahil akmang sasampalin niya sana ako. Mabuti nga at iyan lang ang napala sa akin eh at mabuti na lang dahil hindi ako natamaan sa sampal niya kung hindi habang-buhay talaga siyang magdusa sa kulungan! Hindi pa naman ako tumatangap ng salitang 'sorry'!"

 

bigkas ni Butter. Ayaw talagang magpatalo. Mahirap nga pala talagang kalabanin itong pinsan ko! Grabe pala kong magtanim ng galit. Hindi basta- basta napapawi.

 

"Chief, masyadong maraming oras na ang nasayang. Abogado na namin ang bahalang umayos tungkol sa bagay na ito! "bigkas ni Daddy at mabilis ng tumayo. Ni hindi man siya nag-abala na sagutin ang sinabi kanina ni Senyor Antonio. Binalingan ako ng tingin nito bago seryosong tinitigan si Jaylord.

 

"Ikaw na muna ang bahala kay Brianna!' bigkas niya at mabilis nang naglakad paalis. Kaagad naman akong inalalayan ni Jaylord sa pagtayo habang hindi niya pinapakawalan ang pagkakahawak sa kamay ko. Mabilis na kaming lumabas ng opisina. Tahimik lang naman din na nakasunod sa amin si Butter pero sumunod din si Andrew kaya mabilis niya itong hinarap at binigyan ng malakas na pagtadyak sa pagkalalaki nito. Paglingon namin nakita na lang namin na namimilipit na sa sahig si Andrew dahil sa sakit.

 

"Susunod pa kasi eh. Mainit ang ulo ko kaya tama na!" bigkas ni Butter at nagpatiuna na siyang naglakad paalis. Hindi ko tuloy malaman ang gagawin ko. Naawa ako sa sitwasyon ni Andrew pero nang mapansin kong muli ang galit na mukha ni Senyora Alexa, mabilis ko na din hinila si Jaylord paalis. Baka masisisi na naman ako sa nangyari sa anak niya eh. Grabe talaga itong si Butter, paalis na lang, nanakit pa!

 

Chapter 396

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE POV)

 

Pagkagaling presinto direcho kami ng bahay. Buong byahe, walang ibang bukambibig si Jaylord kundi ang humingi ng dispensa sa ginawa ng mga kadugo niya sa akin. Nakangiti ko namang palaging sinasabi sa kanya na ayos lang sa akin ang lahat. Sanay na ako at wala na akong sama ng loob na nararamdaman sa kanila.

 

Wala naman akong ibang gusto kundi ang maging masaya ang buhay sa piling ng mga mahal ko sa buhay. Ngayun pa ba ako magdadamdam gayung kumpleto na ang buo kong pagkatao? May matawag na akong Mommy at Daddy! May mga kamag -anak ako na alam kong handa akong damayan sa lahat ng oras.

 

Masaya din ako dahil hindi na ako inaaway ni Butter. Nagawa niya din akong ipagtangol kanina laban kina Senyora Alexa kaya kakalimutan ko na lahat ng

mga kasalanan na nagawa niya sa akin. Quits na kami basta huwag niya lang landiin ang Jaylord ko.

 

Naging maayos ang naging pagsasama namin ni Jaylord sa paglipas ng araw. Hindi ko na inalam pa kung ano ang nangyari kina Senyora Alexa at Monique pagkaalis namin sa presento. Kung naghain ba sila ng kaso laban sa amin ni Butter.

 

Balik sa normal ang buhay ko. Balik iskwelahan at araw-araw masaya. Nagkaroon na din ako ng mga kaibigan sa School pero ang pinaka-malapit sa lahat ay ang pinsan kong si Butter. Laking pasalamat ko din dahil napansin kong wala na siyang amor kay Jaylord.

 

"Ano ba iyan! Ang daming dapat pag- aralan. Pagod na ako!" narinig kong reklamo ni Butter pagkaalis ng professor namin sa aming first subject. Tahimik lang akong nakaupo sa aking pwesto. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. §®§Ñ§å kakaiba kasi akong nararamdaman sa sarili ko na ngayun ko lang naramdaman sa tanang buhay ko.

 

"Bakit? May sakit ka? Bakit parang namumutla ka yata?" bigkas ni Butter. Napasulyap ako sa kanya at kitang kita ko sa mukha niya ang matinding pag-alala habang nakatitig sa akin. Muli akong pumikit pero hindi ko talaga kaya. Feeling ko umiikot ang paningin ko.

 

"Hindi ko nga din alam eh. Hindi naman masakit ang ulo ko pero nahihilo ako!" bigkas ko sabay sapo ko sa aking bibig. Nasusuka kasi ako kaya kaagad akong inabutan ni Butter ng tissue paper. Nang dumuwal ako wala man lang lumabas na kahit ano maliban sa mapait na laway.

 

"Anong nangyari sa iyo. Grabe ang pawis mo oh? Teka lang, tatawagan ko ang mga bantay mo. Kailangan ka yatang madala sa hospital or kahit sa clinic lang." bigkas ng nag-aalalang boses ni Butter. Wala sa sariling napahawak ako sa kanya kasabay ng pagdilim ng buo kong paligid. Tili niya ang huli kong narinig bago ako panawan ng ulirat.

 

Nang muli kong idilat ang aking mga mata puting kisame ang kaagad na bumulaga sa paningin ko. Naramdaman ko ang paghaplos ng kung sino sa pisngi ko kaya napabaling ang tingin ko. Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko nang masilayan ko ang nag-aalalang mukha ni Jaylord.

 

"Nasaan ako? Bakit nandito ka? Wala ka bang pasok sa opisina?" kaagad kong tanong at akmang babangon sana ako pero kaagad niya akong pinigilan.

 

"Mahiga ka na muna! Kailangan mong magpahinga. Kailangan mong bumawi ng lakas lalo na sa kalagayan mo ngayun." nakangiti niyang bigkas sa akin.

 

"Nasaan ako? Hindi ito ang room natin ah?" tanong ko sa kanya.

 

"Nandito ka sa hospital. Isinugod ka kanina ni Butter pati na din ng mga bantay mo dahil nahimatay ka sa iskwelahan." malumanay na sagot niya sa akin.

 

Muli akong umayos ng higa habang pinapakiramdaman ko ang sarili ko. Kung nasa hospital ako ibig bang sabihin may sakit ako? Gosh!

 

"Sweetheart! Buntis ka! Magkakaanak na tayo!" muling bigkas niya na labis kong ikinagulat. Mabilis akong napabangon ng kama habang titig na titig kay Jaylord.

 

"Ano ang sabi mo? Buntis ako? Buntis ako at magkaka-baby na tayo?" bigkas ko kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata. Magkahalong damdamin ang kaagad na bumalot sa buo kong pagkatao. Tuwa at takot dahil sa halo-halong emosyon.

 

"Hey! Hey! Relax! Bakit ka umiiyak? Hindi mo ba gusto? Ayaw mo bang magkaanak tayo?" bigkas niya ni Jaylord sa akin. Bakas sa kanyang boses ang matinding pagdaramdam.

 

"Of course. gustong gusto ko! Gusto ko nang magkaanak! Sino ba naman ang ayaw! Magiging Mommy na ako at magiging Daddy ka na! Nagbunga din ang kakapuyat natin gabi-gabi!" bigkas ko dahil sa labis na tuwa. Nagulat na lang ako dahil sa malakas na pagtawa ni jaylord. Kita ko ang tuwa sa mga mata niya habang nakatitig sa akin.

 

"Anong sabi mo? Pagpupuyat? Aba Misis, nagrereklamo ka na yata ah?" bigkas niya. Hindi ko naman mapigilan ang matawa nang ma-realized ko kung ano ang huli kong sinabi. Walang hiya... bakit ko ba nasambit ang ganoong bagay? Kakapuyat talaga? Sabagay, sino ba naman ang hindi mabubuntis gayung halos gabi-gabi may nangyayari sa amin.

 

"Promise, ngayung nagdadalang tao ka na mas lalo kitang aalagaan. Mas lalo kong iparamdam sa iyo ang pagmamahal ko!" nakangiti niyang bigkas. Buong pamamahal niya akong hinalikan sa labi at mahigpit na niyakap!

 

"I love you Mr. Jaylord Montenegro!" malambing kong bigkas.

 

"I love you too Mrs. Brianna Louise Dela Fuente Montenegro!" malambing niyang sagot sa akin.

 

 

 

Chapter 397

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

"Buntis ka? Diyos ko! Buntis ang anak ko?" tigagal na bigkas ni Mommy Trexie habang titig na titig sa akin. Kagabi ko pa sana sila gustong tawagan para ipaalam sa kanila ang pagdadalang-tao ko pero pinigilan ako ni Jaylord. Maganda daw na personal naming sasabihin sa kanila.

 

"Mom naman! Bakti parang gulat na gulat po kayo? Normal lang naman na mabubuntis ako dahil may asawa ako!" nakangiting sagot ko. Napansin kong sinipat niya ako ng tingin kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata.

 

"Pero, napakabata mo pa! Teens ka pa lang eh. Gusto ko sanang mag-enjoy ka muna sa pagiging buhay walang anak!' bigkas niya kaya hindi ko mapigilan ang matawa.

 

"Mom, mas lalo akong mag-eenjoy kapag magka-baby na kami ni Jaylord. lisipin ko pa lang na itong baby na nasa sinapupunan ko ang kauna-unahan niyong apo kinikilig na ako! Tsaka, nineteen na po ako!" nakangiti kong bigkas.

 

"Parang kailan lang. Karga pa kita eh.. tapos heto ka na ngayun? Buntis na at bumubuo na ng sariling pamilya? Hayyy, ang sama ng asawa mo! Dapat huwag muna eh. Hindi pa tayo nagkaka-bonding ng matagal." sagot niya.

 

Lumabas din ang totoo. Gusto niya siguro akong maka-bonding na walang sagabal sa akin. SAbagay, ngayung buntis na ako, mababawasan na talaga ang pagkilos ko. Mababawasan na ang mga activities ko sa buhay.

 

"Pwede pa naman natin gawin iyan pagka-panganak ko! Mom, masaya ako sa buhay ko ngayun. Mabait si Jaylord at gusto ko na din siyang bigyan ng anak." nakangiting sagot ko sa kanya. Nagulat na lang ako ng kaagad niya akong niyakap. Naramdaman ko pa ang pagyugyog ng balikat niya palatandaan na umiiyak ito. Samantalang kita ko naman na parang kinakstigo din ni Daddy si Jaylord. Nakayuko kasi ang asawa ko habang walang tigil sa pagsasalita si Daddy sa kanya.

 

"Mom! Please...huwag naman sanang ganito. Wala namang dahilan para umiyak eh!" malambing kong bigkas kay Mommy. HInaplos ko pa siya sa likod niya para sana pakalmahin pero lalo siyang humagulhol ng iyak.

 

"Kasi naman--alam mo ba kung gaano kahirap manganak? Ayaw ko pa sanang maranasan mo kung gaano kahirap umiri. Kung gaano kasakit mag labor-kung-- --" hindi na natuloy pa ang sasabihin ni MOmmy nang kaagadg akong bumitaw sa pagkakayakap sa kanya.

 

"Tinatakot mo naman ako Mommy eh!" nakalabi kong bigkas sa kanya. Saglit naman siyang natigilan kasabay ng unti- unting paguhit ng ngiti sa labi niya.

 

"Hindi kita tinatakot! Nagsasabi lang ako ng totoo! Pero tama ka. Wala na tayong magagawa pa. Ngayung nagdadalang tao ka kailangan mong ingatan ang sarili mo! Kailangan mong magpalakas at kumain ng masusustansiyang pagkain." bigkas niya. Dumampot pa ito ng tissue paper at pinunasan ang luha sa kanyang mga mata.

 

"Sayang, hindi man lang kita nakasama habang lumalaki ka! Siguro kung nasa tabi mo lang ako noong mga panahon na nililigawan ka ni Jaylord, hindi talaga siguro ako papayag! Ayaw ko sanang mag -asawa ka ng maaga eh." muling bigkas niya. Halatang naghihimutok pa rin ito dahil napaaga daw ang pagdadalang-tao ko. Sabagay, hindi ko din naman talaga sila masisisi. Kailan lang kami nagkakilala tapos bibigyan ko na kaagad sila ng apo.

 

Tsaka, ano iyung sabi niya? Ayaw niya daw ako paligawan? Talaga namang walang ligawan na namagitan sa aming dalawa ni Jaylord eh. Paano kaya kung malaman nila na nabuo ang pag-iibigan namin dalawa ni Jaylord dahil sa kontrata? Baka lalong mag-histirikal ito!

 

Baka hindi niya matangap at baka masapak pa ni Daddy si Jaylord which is hinding-hindi ko kayang tangapin iyun.

 

Pagkatapos ng masinsinang pag-uusap, natangap din nila Mommy ang lahat. Excited na nga si Daddy sa unang apo nila eh. Binilinan pa nga si Jaylord na gusto niya daw ng maraming apo sa amin. Ewan ko lang kung biro ba iyun pero kitang kita ko naman ang pagiging seryoso ni Daddy samanalang si Mommy naman todo sabi sa amin na last na muna. Tsaka na lang daw ulit ako magbuntis kapag nasa thirty years old na ako.

 

Nag-stay kami buong maghapon sa bahay ng mga parents ko at umuwi din kami ng mansion kinagabihan. Nagulat pa kami dahil pagdating ng bahay, isang hindi inaasahan na bisita ang aming naabutan.

 

"Dad? Andrew? Napasugod kayo?" seryosong tanong ni Jaylord. Naabutan namin ang mag-ama dito sa living area ng bahay. Namumula ang mga mata ni Senyor Antonio samantalang makikita naman sa mukha ni Andrew ang matinding pagod.

 

"Naghiwalay na kami ng Tita Alexa mo!" mapait na bigkas ni senyor Antonio. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Jaylord. Pareho kaming hindi makapaniwala sa narinig sa kanya.

 

"Paanong naghiwalay? Akala ko ba nagmamahalan kayo?" walang ganang tanong ni Jaylord sa kanyang ama. Hindi naman nakasagot si Senyor Antonio bagkos humagulhol ito ng iyak. Para itong isang teenager na broken hearted sa hitsura niya ngayun. Lukot-lukot ang kanyang polo shirt at sobrang dumi ng kanyang maong na pantalon. Parang ilang araw din itong hindi naligo.

 

"Iyan din ang akala ko! Akala ko siya na pero nagkamali ako! Niluko niya ako! Matagal niya na pala akong niluluko!" umiiyak na bigkas ni Senyor Antonio. Sa kauna-unahang pagkakataon, bigla itong tumiklop at nawala ang pagiging mabangis nito. Napalitan iyun ng pighati dahil sa sa pait na nararamdaman dulot ng pag-ibig.

 

"Matagal nang may relasyon si Mommy at ang isa sa mga magsasaka ng hasyenda! "si Andrew na ang nagsalita. Lalo namang napahagulhol sa pag-iyak si Senyor Antonio. Hindi naman ako makapaniwala dahil sa narinig.

 

"Ni sa hinagap, hindi ko akalain na magagawa ito ni Mommy! Kaya pala nitong mga nakaraang araw ang hillig niyang mangabayo. Iyun pala kinakatagpo niya ang ang isa sa mga trabahador ng hasyenda." bigkas ni Andrew! Bakas sa boses nito ang pighati. Hindi ko tuloy mapigilan ang sarili ko na makaramdam ng awa sa kanya.

 

"Ang sakit lang! Kung saan nagkaka- edad na siya tsaka naman siya kumaringking! Tsaka naman niya iniputan si DAddy! Hindi ko na alam ang gagawin ko! Kuya, kailangan namin ang tulong mo. Itago mo si Daddy! Ayaw ko siyang makulong!" muling bigkas ni Andrew na labis naming ikinagulat.

 

 

Chapter 398

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

"A-anong sabi mo? BAkit...anong nagyari? Ano ang ginawa ni Daddy? Ano ang ginawa mo Dad?" seryosong tanong ni Andrew sa kanyang ama. Malungkot na tinitigan ni Senyor Antonio ang anak bago siya nagsalita.

 

"Pinatay ko sila! Pinatay ko ang mga manlulukong iyun!" bigkas niya na labis naming ikinagulat. Hindi ako makapaniwalang napatitig ako kay Senyor Antonio.

 

"Dad! Why? Bakit mo nagawa iyun? May batas tayo! Pwede mo nmaan siyang hiwalayan kong masyadong masakit na! Pwede mo silang ipakulong. Bakit kailangan mo pang patayin?" gulat na tanong ni Jaylord sa kanyang ama.

 

SA kauna-unahang pagkakataon, nakita ko sa mukha ni Jaylord na nag-aalala ito sa kapakanan ng kanyang ama. Hindi ko naman malaman ang sasabihin ko. Kinikilabutan ako sa isiping patay na si Senyora Alexa at ang asawa niya mismong si Senyor Antonio ang pumatay sa kanya.

 

Hindi ko tuloy mapigilan ang makaramdam ng lalong pagkahabag kay Andrew. Kahit gaano pa kasakit ang ginawa ng Mommy niya, ina niya pa rin iyun. Hindi mababago ang katotohanan na ang babaeng iyun ang nagluwal sa kanya dito sa mundo.

 

"Nagdilim ang paningin ko sa nasaksihan ko! Sa lupain pa talaga natin ginawa ang kababuyan niya! Matagal niya na pala akong iniiputan sa ulo!" buong paghihinagpis na bigkas ni Senyor Antonio. Hindi naman nakaimik si Jaylord. Kita ang awa sa mga mata nito habang nakatitig siya sa kanyang ama. Samantalang bigla namang nanahimik si Andrew habang nakakuyom ang kamao.

 

"Hindi ako tatakas sa batas. Magpapakulong ako para mapagbayaran lahat ng mga kasalanan na nagawa ko!" muling bigkas ni Senyor Antonio. Napapailing na lang si Jaylord habang nakatitig sa kanyang ama. Tinitimbang niya din marahil kung ano ang tama at mali

 

Nakagawa ng malaking kasalanan sa batas si Senyor Antonio at dapat lang na mapagbayaran niya iyun. Hindi siya pwedeg tumakas porket marami siyang pera.

 

Napaka-unpredictable talaga ng buhay. Akala ko talaga hindi mangyayari ang ganitong bagay pero tingnan mo nga naman. Si Senyor Antonio na mismo ang lumapit sa kanyang anak para mangumpisal sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya.

 

"Alam kong malaki ang pagkukulang ko sa iyo anak Jaylord! Sa inyong dalawa ng Mommy mo! Pinagpalit ko kay kay Alexa noon! Kaya lang ako nagpunta dito dahil gusto kong humingi ng kapatawaran sa lahat ng mga kasalanan na nagawa ko sa pamilya natin. Sa Mommy mo...sa iyo! Ipinagpalit ko kayo kay Alexa. Ako mismo ang sumira sa pamilya natin! Hindi ako naging perpektong ama sa iyo pero sana... may isang kahilingan lang ako....kung sakaling makulong na ako....huwag mo sanang pabayaan ang Lolo at Lola mo. Sila ang mas anektado sa mga nangyari. Sila

ang mas nahihirapan ngayun..." malungkot na bigkas ni Senyor Antonio.

 

"Dad, matagal ka nang pinatawad namin sa lahat ng mga kasalanan mo. Matagal nang nangyari iyun at tangap ko na! Ikaw pa rin ang ama ko! Sa iyo ako nangaling kaya kahit na ano pa ang mga nagawa mong kasalanan, hinding hindi pa rin nawawala ang respito ko para sa inyo!" sagot ni Jaylord. Tumayo pa siya para lapitan ang kanyang ama. Niyakap niya ito ng mahigpit na para bang wala ng bukas.

 

"Mahal kita Dad! Huwag kang mag- alala. Ako ang bahala kay Andrew! Nandito lang ako hangat kailangan niya ako!" bigkas ni Jaylord. Narinig ko naman ang mahinang pag-iyak ni Senyor Antonio hangang yakap-yakap ni Jaylord. Ilang saglit lang, nakiyakap ng din si Andrew.

 

Sa nasaksihan ko hindi ko napigilan ang maluha. Hindi ganoon kadali ang magpawad pero nagawa iyun ni Jaylord sa kanyang ama. Sa kanyang kapatid. Sayang nga lang dahil may isang buhay na nawala bago nila narealized kung gaano kahalaga

ang bawat isa sa kanila.

 

"Susuko ako sa mga alagad ng batas. Ayaw ko nang mamuhay pa sa kadiliman. Pagod na ako! Gusto ko na nang tahimik na buhay at ang pagsuko ang pinaka- mabisang gawin para matapos na ito." muling bigkas ni Senyor Antonio pagkatapos siyang pakawalan sa pagkakayakap ng kaniyang mga anak. Napatingin siya sa akin at pilit na ngumiti.

 

"Pasensya ka na kung hindi maayos ang pagtrato ko sa iyo noon! Huwag kang mag -alala, ito na ang huling pagkakataon na aapak ako sa bahay na ito. Wala nang manggugulo sa buhay niyo ni Jaylord!" malungkot na bigkas ni Senyor Antonio sa akin. Napasulyap muna ako kay Jaylord bago ko siya sinagot.

 

"Huwag po kayong magsalita ng ganiyan. Ama pa rin po kayo ng lalaking mahal ko at hinding hindi po ako magtatanim ng sama ng loob sa inyo lalo na at magkakaapo na po kayo sa amin!" nakangiti kong sagot sabay haplos sa impis kong tiyan. Napansin ko ang pagkagulat sa kanyang mga mata habang unti-unting gumuhit ang ngiti sa kanyang labi.

 

"Magkakaapo na ako? Diyos ko! Salamat! "buong galak na bigkas niya. Ang kaninang malungkot na mga mata nito ay napalitan iyun ng tuwa. Katunayan lang na masaya siya sa pagdating ng isa pang miyembro ng pamilya.

 

"Huwag kang mag-alala Dad! Gagawin ko ang lahat para malusutan mo ang kasong ito. Hindi din naman ako papayag na makulong ka ng matagal." sabat naman ni Jalord. Kaagad naman umiling si Senyor Antonio sa anak.

 

"Hayaan mo na ako! Willing akong magpakulong. Gusto kong pagnilayan sa loob ng kulungan ang lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko. Ngayung nakausap ko na kayo...magaan na sa kalooban ko na tangapin ang magiging kapalaran ko!" bigkas ni Senyor Antonio at laglag ang balikat na naglakad ito palabas ng bahay. Kaagad naman itong hinabol ni Jaylord.

 

"Babalik na ako sa lugar natin. Doon ako susuko sa mg kapulisan. Maraming salamat sa mainit na pagtangap anak! IKaw na ang bahala kay Andrew! Mahalin at alagaan mo ang asawa mo! Huwag mo akong alalahanin....may kasama akong driver at magiging maayos din ang lahat. Kaya ko na ang sarili ko!" malungkot na bigkas ni Senyor Antonio at tuloy-tuloy na itong naglakad palabas ng bahay. Kaagad naman siyang sinundan ni Jaylord at kinausap ang driver bago umalis.

 

Chapter 399

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

Pagkaalis ni Senyor Antonio masinsinan pang nag-usap sila Andrew at Jaylord. Saksi sa ako sa pagkakabati ng dalawang magkapatid at natapos ang gabi na may masayang kinahihinatnan.

 

Iyun nga lang, alam kong deep inside lihim na nagdurusa ang kalooban ni Andrew sa pagkamatay ng kanyang Ina. Aware kami ni Jaylord na malaki ang magiging impact nito sa kanyang mental health kaya balak namin siyang patingnan sa isang propesyonal para lang makasigurado.

 

Wala kaming ibang hangad kundi mapabuti si Andrew. Ang dating tahimik at masayang buhay nito ay biglang napalitan ng paghihinagpis dahil sa pagkamatay ng kanyang Ina at ang pinakamasakit sa lahat sarili niya pang ama ang may gawa noon.

 

Naging mabuting tao si Andrew sa akin noon kaya sobrang naawa din ako sa kanya. Kung may kapangyarihan lang ako na pwedeng gamitin para mapawi ang pagdurusa niya baka ginawa ko na eh. Makatulong man lang sana kahit kaunti.

 

Alam ko din na apektado si Jaylord sa mga nangyari pero ayaw niya lang ipahalata. Nag-aalala marahil dahil sa  kalagayan ko. Buntis ako at iniiwasan ng lahat na ma-stress ako pero dahil sa nangyari, hindi ko pa rin mapigilan na makaramdam ng lungkot.

 

Well, life goes on and we have to make peace with it and move on pero hindi nangyari iyun dahil pagkagising namin kinaumagahan, isang nakakagimbal na balita ang bumulaga sa amin. Patay na si Senyor Antonio. Bumanga ang sinasakyan nilang kotse sa kasalubong na ten wheeler truck. Walang nakaligtas sa mga nakasakay sa sasakyan.

 

Ito na siguro ang pinaka-malaking dagok na nangyari sa buhay nila Jaylord at Andrew. Sa kauna-unahang pagkakataon, nakita ko ang dalawang magkapatid kong paanong nagluksa. Sa mismong hasyenda ng mga Montenegro ang burol kaya wala kaming choice kundi ang bumyahe pauwi ng Hasyenda Montenegro para makapiling sa huling sandali dito sa mundo ang ama ng lalaking pinakamamahal ko.

 

Pagkatapak pa lang ng paa namin sa lupain ng Montenegro, ang naghihinagpis na mukha na nila Donya Esmiralda at Don Diosdado ang sumalubong sa amin. Hindi nila halos matangap na ang kaisa-isa nilang anak ay bigla na lang pumanaw dahil sa isang malagim na aksidente. Iyakan ang naririnig sa buong paligid habang nakatunghay sa wala nang buhay na katawan ni Senyor Antonio

 

Tumagal din ang burol ng limang araw bago dinala sa huling hantungan si Senyor Antonio. Sa mismong lupain ng mga Montenegro din siya inilibing alinsunod sa kagustuhan nila Donya Esmiralda at Don Diosdado. Sa buong panahon ng pagluluksa, parang biglang nawalan ng kulay ang buong hasyenda Monenegro.

 

"Salamat sa inyong pagsama sa amin dito sa hasyenda. Pero talaga bang aalis na kayo?" pagkatapos ng halos isang buwan na pananatili sa hasyenda Montenegro nagpasya kaming magpaalam na. Kailangan na naming bumalik ng Manila dahil kailangan na si Jaylord sa opisina at nag-aalburuto na din sila Mommy. Masyadong mahaba ang isang buwan lalo na sa katulad kong nagdadalang-tao dahil kailangan ko nang matingnan ng obgyne ko.

 

"La, dadalaw-dalaw naman kaming dalawa ni Bea dito eh. Kailangan lang talaga namin makabalik ng Manila. Nandoon ang mga negosyo ko. Isa pa, hindi naman kayo malulungkot dito dahil magpapapiwan naman si Andrew." nakangiting sagot ni Jaylord sa kanyang abwela. Ako naman ang binalingan ng tingin ni Donya Esmiralda at matamis na nginitian.

 

"Maghihintay kami sa inyong pagbabalik." malungkot niyang bigkas. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Nakangiti ko siyang niyakap.

 

"Siyempre naman po. Huwag kayong mag-alala. Palagi po namin kayong dadalawin dito. Magpalakas po kayo! Ngayun po kayo higit na kailangan ni Andrew!" nakangiti kong sagot sa kanya.

 

Malungkot naman syang ngumiti. Hinaplos ang impis kong tiyan bago nagsalita.

 

"Excited na akong makita ang apo ko sa tuhod. Ingatan mo siya ha? Araw-araw kaming maghihintay sa pagbabalik niyo!" nakangiti niyang sagot sa akin. Kaagad naman akong tumango. Hinalikan ko siya sa pisngi bago nagmano sa kanilang dalawa ni Don Diosdado na maluha-luha na din.

 

Sakay ng chopper, umalis kami ng hasyenda Monenegro na magaan ang kalooban. Nagkapatwaran na din at alam kong magiging hudyat na to para sa masayang pagsasama naming dalawa ni Jaylord dahil alam namin pareho na nasa maayos na ang lahat.

 

Dalawang buwan ang matulin na lumipas. Kasalukuyan akong nakaharap sa salamin habang hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko. Pinagmamasdan ko ang umbok ng aking tiyan at alam ng Diyos kung gaano ako ka-excited na mailabas ang baby na nasa sinapapunan ko.

 

"Hoy, ano iyan? Kaya pala kanina pa ako kumakatok, tulala ka na naman pala diyan!" napahawak ako sa aking dibdib sabay lingon nang narinig ko na may nagsalita mula sa likuran ko. Ang nakangiting mukha ng pinsan kong si Butter ang kaagad na sumalubong sa akin.

 

"Ano ka ba! Nakakagulat ka naman eh. Hindi ko narinig na may kumatok noh!" nagsusungit kong sagot sa kanya. Napahagikhik naman ito sabay lapag sa kama ng dala-dala niya.

 

Kung noon siya ang palaging nagtataray sa akin iba na ngayun. May right na akong magtaray sa kanya lalo na at nitong mga nakaraang buwan masyado na akong pinapahirapan ng pagdadalang tao ko. Napansin kong nahiga pa ito sa kama kaya mabilis ko siyang nilapitan at dinampot ko ang unan at inihampas ko sa katawan niya.

 

"Bumangon ka nga diyan! Bawal mahiga ang ibang tao sa kama naming dalawa ni Jaylord noh!" reklamo ko sa kanya.

Malakas itong natawa at dali-daling bumangon. Sinipat ako ng tingin bago humikab.

 

"Alam mo ang sama mo! Kaunting oras lang naman sana ang kailangan ko para makapagpahinga ng kahit kaunti lang. Hindi mo lang alam kung gaano ako kapagod nitong mga nakalipas na araw." reklamo niya. Kaagad ko naman siyang pinandilatan.

 

"Eh di umuwi ka sa inyo! Pagod ka pala eh..bakit ka nangangapitbahay?" sagot ko sa kanya. Kaagad naman siyang napasimangot habang binubuksan ang dala-dala niyang kahon.

 

"Ano ba kasi iyang dala mo? Magkaka--- "hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang mabilis niyang niladlad sa harapan ko ang isang kulay puting bagay.

 

"Magbihis ka na! Ako na din ang magmi- make up sa iyo!" bigkas niya. Parang namamalikmata naman akong nakatitig lang sa hawak iyang magandang kasuotan. Isan kulay puti na gown at hindi ko alam kung bakit kailangan kong isuot iyun.

 

"Teka lang....para saan iyan? Isusuot ko iyan?Ba-bakit?" nagtataka kong tanong.

 

"Basta! Huwag ka nang magtanong. Isuot mo na lang ito para makaalis na tayo." sagot niya. Tumayo na siya naglakad palapit sa akin pero kaagad naman akong napaatras. Naiinis na itong napabuntong hininga.

 

"Finel..sige na nga! Sasabihin ko na sa iyo! Today is your wedding day kaya magbihis ka na!" diretsahan niyang bigkas na labis kong ikinagulat.

 

"Wedding Day? Ngayun na? Bakit hindi ko yata ito alam?" nagtataka kong bigkas. Para akong kapusin sa paghinga dahil sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

 

 

 

Chapter 400

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Butter. Inaarok ko kung totoo ba ang sinasabi niya. Baka mamaya ginu-good time niya lang ako, aasa lang ako sa wala at ayaw kong mangyari iyun!

 

Walang nababangit si Jaylord sa akin tungkol dito. Wala na din akong nakikitang palatandaan na may pinagkakaabalahan siya nitong mga nakaraang araw. Normal ang buhay namin kaya imposible ang sinasabi ni Butter na ikakasal kami ngayung araw.

 

Katunayan nga hinatid ko pa si Jaylord kanina sa kotse niya para pumasok ng opisina. Basta, imposible talaga at kakalbuhin ko talaga ang Butter na ito sa panloloko na ginawan niya sa aking ngayung araw.

 

"Ano na? Tatayo ka na lang ba diyan? Isuot mo na ito dahil kung ayaw mo, ako ang magsusuot nito at ako ang sisipot sa simbahan para pakasalan si Papa Jaylord. "bigkas niya na may halong kilig sa kanyang boses. Kaagad naman akong napasimangot.

 

Kahit biro lang ang pagkakasabi niya, ayaw ko pa ring nakarinig sa kanya ng mga ganitong klaseng usapin. Ayaw kong may nagpapakita ng interes na ibang babae kay Jaylord. Kahit pabiro lang.

 

"Brianna! Bilisan mo na! Aba, hindi lang ikaw ang mag-aayos ha? Ako ang maid of honor mo at kailangan ko din magpaganda!" muling bigkas niya. Inirapan ko siya at nahiga ng kama. Huwag niya akong pinagluluko dahil hindi ako maniniwala sa kanya.

 

Kaagad na nagsalubong ang kilay niya nang mapansin niya na wala akong interes na patulan ang pangpapa-prank niya sa akin ngayun.

 

"Shit..ayaw mo talagang maniwala?" inis na bigkas niya kasabay ng pagkalkal ng kung anong bagay sa loob ng kanyang bag. May inilabas siyang sobre, binuksan niya iyun at inibot sa akin ang isang card. Nakasimangot kong tinangap iyun at pinakatitigan ang nakasulat para lang magulat sa kung ano ang laman niyun.

 

Nakasulat ang araw at petsa ng kasal namin ni Jaylord. At ngayung araw iyun. Wala sa sariling napabangon ako sa pagkakahiga at seryosong tinitigan si Butter.

 

"Hindi mo ako binibiro? Totoo ito? Ikakasal kaming dalawa ni Jaylord ngayung araw sa simbahan?" seryoso kong tanong sa kanya. Nakangiti naman siyang tumango. Walang bakas na pagbibiro ang nakaguhit sa mukha nito kaya kaagad akong napatayo sa kama.

 

"Oh my God! Totoo ba? Totoo nga! Diyos ko! Ikakasal ako ngayung araw? As in may wedding ceremony talaga? Na magsusumpaan kami sa harap ng altar habang nakasuot ako ng magandang wedding gown na iyan?" excited kong bigkas.

 

Hindi ko na napansin pa ang panginigilid ng luha sa aking mga mata dahil sa pinaghalong damdamin ang kaagad na lumukob sa buo kong pagkatao.

 

"Yes...and congratulations cous! Alam mo bang ginawa namin ang lahat para hindi mo ito mahalata? Para sana ma- surpresa ka. Actually, wala ako sa lugar na ipaalam sa iyo ito dahil nga surprised ang lahat pero ang kulit mo kasi eh. Ayaw mong maniwala sa akin" nakangiti niyang bigkas.

 

Mabilis akong naglakad palapit sa kanya at kaagad na yumakap. Hindi ko na napigilan pa ang mapahagulhol ng iyak dahi sa sobrang tuwa na nararamdaman ko. Hinayaan niya naman akong umiyak nang umiyak at nang mapansin niya na bahagya na akong kumalma, kusa na siyang bumitaw sa pagkakayakap sa akin

 

"Ilyak ka na lang ba diyan? Remember... kailangan mo ng lalong magpaganda. Ako ang bahala mag-make up sa iyo dahil napakakulit ng asawa mo! Ayaw niyang may ibang tao ang hahawak diyan sa mukha mo!" nakangiti nivang wika sa

akin. Kaagad naman akong tumango.

 

Kusa na akong naglakad patungo sa vanity mirror ko at naupo. Mabuti na lang talaga at nakaligo na ako kanina. Aayusin niya na lang ako. Tatlong oras na lang ang kailangan at ikakasal na kami ni Jaylord. Kailangan na nga naming bilisan ang kilos dahil ayaw kong ma-late sa simabahan at mag-alala ang groom ko.

 

"Kung iiiyak ka pa, umiyak ka lang dahil hindi ka na pwedeng umiyak kapag malagyan na kita ng make up. Sayang lang ang efforts ko kung nagkataon. Mabubura lang ng luha mo." bigkas ni Butter. Napansin niya marahil na tumutulo pa rin ang luha ko. Eh ano ang gagawin ko? Tears of joy nga eh. Bakit kasi nauso pa ang surprised-surprised na iyan? Ayan tuloy, hindi ko mapahinto ang luha ko.

 

"Ang arte mo naman! Eh di gawan mo ng paraan! Sige na...umpisahan mo na! Bilisan mo! Galingan mo ha?" bigkas ko sabay kuha ng tissue paper at ipinahid lyan sa basa kong pisngi. Napapailing naman tumitig sa akin si Butter.

 

"Eh ngayun, atat ka na! Ang kulit kasi eh. Kanina pa kita sinabihan na kailangan mo nang mag-ayos ayaw mong makinig. Ayan tuloy nagmamdali ka ngayun." nakairap niyang bigkas at siya na mismo ang naglinis ng pisngi ko.

 

Inumpisahann niya na nga akong ayusan. Mula sa make-up hangang sa buhok ko siya mismo ang gumawa. Bilib din naman ako dito sa pinsan ko. Ang galing niyang mag-ayos. Ang gaan ng kamay niya kaya naman wala pang isang oras suot-suot ko na ang napakaganda kong Traje de Boda.

 

Hindi halata dito sa gown ko ang umbok ng tiyan ko.

 

"Wow, sabi ko na nga ba eh. Hindi ko na kailangan pang mag-aral para maging successful. Pagiging make up artist pa lang, yayaman na ako nito." narinig kong sambit ni Butter. Nakabihis na din siya ng damit pang-abay at kasalukuyan niyang nilalagyan ng kulurete ang kanyang mukha. Ayaw pang aminin na tamad lang talaga siyang mag-aral.

 

"Tama na muna iyang daldal. Baka naghihintay na ang groom ko!" nakaingos kong bigkas sa kanya habang titig na titig ako sa sarili kong reflexion sa salamin. Kaagad naman siyang napairap. Akala mo siya ang ikakasal ngayun sa tagal niyang mag-ayos. Mas matagal pa yata ang pag-aayos niya sa sarili niyang mukha kumpara sa akin.

 

"Ayan na po Madam! Atat lang!" bigkas niya. Hindi ko napigilan ang matawa sa sinabi niya. Ang laki talaga ng utang na loob ko dito sa pinsan kong ito. Lalo na noong binangit niya kanina sa akin habang mini-make upan niya ako na siya pala ang personal na nag-ayos ng mga bagay-bagay para lang sa kasal naming ito ni Jaylord! Ibig sabihin siya ang lumakad ng halos lahat at napabayaan niya na naman daw ang pag-aaral niya. Hindi ko kasi talaga alam ang tungkol dito dahil simula noong nalaman kong buntis ako, huminto na din ako sa pag-aaral.

 

 

 

Chapter 401

 

JAYLORD MONTENEGRO POV

 

This is it! Ito na ang araw na pinakahihintay ko! Ang araw kong saan tuluyan ko nang ihaharap sa altar ang babaeng pinakamamahal ko.

 

Yes...si Bea or Brianna Louise na unang kita ko pa lang sa kanya noon alam kong nabihag niya na ang puso ko. Kaya nga hindi ko na siya tinigilan eh. Ginawa ko ang lahat ng paraan para mapasa-akin siya sa kahit na anong paraan.

 

Sa dinami-dami ng mga babaeng dumaan sa buhay ko siya lang talaga ang umukit sa puso at isipan ko. Ilang gabi akong hindi pinatulog noong una ko siyang nasilayan. Pinapangarap ko na maangkin siya at makasama habang buhay.

 

Kaya nga noong nalaman ko na diniskartehan siya ng kapatid kong si Andrew...hindi din naman ako nagpatalo. Wala akong balak na kunin siya sa maayos na paraan dahil hindi naman ako marunong manligaw. Nasanay akong ako ang nililigawan ng mga kababaihan. Hindi ako marunong manuyo at hindi ako sanay sa kung anong mga seremonyas para mapaibig ang babaeng napupusuan. Basta namamalayan ko na lang naikama ko na pala ang isang babae dahil sa pagiging mapusok ko.

 

Yes.....pero iba si Bea or Brianna Louise eh! Hindi ako kontento na maikama lang siya. Gusto ko siyang maangkin ng buo. Gusto ko, akin lang siya at siya lang ang babaeng gusto kong makasama habang buhay.

 

Kaya nga noong nalaman ko na namatay ang nanay-nanayan niya to the rescue kaagad ako. Mahirap ng maunahan ng iba. Itinali ko siya sa isang kasunduan para wala na siyang lusot. Wala siyang choice kundi manatili siya sa tabi ko dahil sa pinirmahan niyang marriage certificate.

 

Actually, nakarehistro naman talaga ?yun. Nagiging legal kaming mag-asawa dahil sa papel na iyun.

 

"Congratulations Kuya!" habang nakatayo ako dito sa harap ng altar at hinihintay ang aking bride, siyang paglapit naman ng aking half brother na si Andrew.

 

Makikita ko sa mga mata niya ang lungkot dahil sa halos magkasabay na pagkawala nila Daddy at ng Mommy niya pero alam kong pilit niya lang iyung kinakaya. Nagawa niya pang dumalo at maging best man ngayung araw ng kasal namin ni Bea na siyang labis kong ikinatuwa.

 

"Thank you dahil hindi mo tinabla ang paanyaya ko sa iyo. Sa kabila ng nangyari, heto ka..nasa tabi ko at gusto mo pa rin saksihan ang pag-iisang dibdib naming dalawa." nakangiting sagot ko sa kanya.

 

"Wala naman akong magagawa Kuya eh. Ayaw ko nang mabuhay sa tampo. Ikaw at sila Lolo at Lola na lang ang pamilya ko. Ayaw kong sayangin ang mga sandali na nabuhay ako sa galit sa iyo dahil ikaw ang pinili ni Bea." nakangiti niyang bigkas. Hindi ko naman napigilan ang sarili ko na natawa.

 

Sa kanya nanggaling ang mungkahi na pakasalan ko daw si Bea sa simabahan bago manganak. Para naman daw may basbas ang pagsasama namin ng Diyos at ng Simbahan. Mukhang nag-matured na itong kapatid ko at nagiging makatao na. Nagiging mas closed na din siya kina Lolo at Lola. Siya na nga ang paboritong apo eh.

 

"May babaeng dadating sa iyo para makasama mo habang buhay Bro. Huwag na lang si Bea dahil akin na siya." nakangiti kong bigkas. Muli siyang natawa.

 

"Alam ko naman iyan Kuya eh. Kaya nga ayaw ko nang ipilit ang gusto ko. Ikaw ang mahal ni Bea at tangap ko na maging sister in law ko na lang siya." sagot niya sa akin. Hindi ko naman napigilan ang matawa. Dumako ang mga mata ko kina Lolo at Lola na kausap ang mga Lolo at Lola din ni Bea. Mukhang nagkapalagayan na sila ng loob.

 

Pasimple akong napasulyap sa suot kong relo. Ilang saglit na lang at mag-uumpisa na ang seremonyas ng kasal naming dalawa ni Bea pero bakit wala pa siya?

 

Hindi ko tuloy mapigilan ang makaramdam ng kaba. Hindi kaya nagalit siya dahil sa surpresang kasalan na ito? Baka mamaya hindi niya nagustuhan ang gown niya at ayaw niya akong siputin.

 

Sa isiping iyun hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba. Kaya lang naman namin naisipan ang surprised wedding na ito kay Bea dahil ayaw na namin siyang maabala sa preparasyon. Iyun nga lang walang formal na proposal pero sinisiguro ko naman na ito na ang pinaka-memorable na araw sa aming buhay.

 

"Wala pa si Bea...teka tingnan ko muna sa labas ha? Nandiyan na pala si father!" bigkas ni Andrew sa akin. Wala sa sariling tumango ako. Parang gusto ko nang pagpawisan ng malapot dahil sa tensiyon.

 

Akmang huhugutin ko na sana ang aking cellphone mula sa aking bulsa ng mapansin ko na nagiging aligaga ang ilan sa mga bisita na gustong saksihan ang pag -iisang dibdib naming dalawa ni Bea. Ang iba sa kanila, nagmamadaling pumasok sa loob ng simabahan at naupo. Sakto naman na bumalik si Andrew na may dalang magandang balita sa akin.

 

"Dumating na ang bride! Maghanda ka na! Mag-uumpisa na ang wedding!" bigkas niya sa akin sabay abot sa akin ng isang panyo. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya.

 

"Para ito sa luha mo mamaya! Sure naman na iiyak ka niyan eh!" nakangisi niyang bigkas sa akin na may halong panunukso sa kanyang boses. Kung wala lang kami sa loob ng simbahan baka hindi ko napigilan ang sarili ko. Baka nabatukan ko pa ito eh. Tsaka, kailan pa siya natutong maging mapang-asar?

 

Sasagot pa sana ako nang pareho na naming narinig ang wedding march. Palatandaan na mag-uumpisa na ang kasal naming dalawa ni Bea kaya bigla ko na lang hinablot ang panyo na bigay sa akin ni Andrew at ibinulsa. Malay mo nga naman, baka magamit ko nga ito mamaya. Maganda na iyung ready ako.

 

Naunang maglakad ang mga abay, ninong at ninang at iba pang mga taong kasama sa entourage. Wala naman sa kanila ang focus ko. Iisang tao lang ang kanina ko pa gustong makita. Iyun ay walang iba kundi ang asawa ko na si Brianna Louise Dela Fuente Montenegro.

 

Habang tinutugtog ang wedding march, dahan-dahan namang bumubukas ang malaking pintan sa simbahan at mula sa labas, tanaw ako ang nakatayong si Bea. Kahit malayo siya sa akin, alam kong napakaganda niya. Bumagay sa kanya ang suot niyang gown na ako mismo ang pumili.

 

Napansin kong dahan-dahan na siyang naglakad palapit kaya umayos na ako ng tayo. Habang naglalakad siya palapit sa akin, para naman akong ipinako sa akin kinatatayuan. Hindi kumukurap ang mga mata kong nakatitig sa kanya. Bago pa siya nakalapit sa akin, hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa akin mga mata.

 

CHAPTER 402

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE POV)

 

Kung panaginip lang ang lahat, ayaw ko na sanang magising pa. Basta kasama ko lang si Jaylord!

 

Pagkadating namin ng simbahan, kaagad akong sinalubong nila Mommy at Daddy. Mahigpit nila akong niyakap kaya hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Kaagad akong naluha.

 

"Congratulations anak! Hangad namin ng Daddy mo ang maligaya niyong pagsasamang dalawa ni Jaylord!" madamdaming bigkas ni Mommy sa akin.

 

"Thank you Mom, Dad! Pasensya na po kung napaaga ang pag-aasawa ko ha? Pero kahit na nag-asawa na ako, babawi pa rin ako sa inyo. Mahal na mahal ko po kayo!" lumuluha kong bigkas.

 

"Mahal na mahal ka din namin Brianna. Masaya kaming nasilayan kang muli na ligtas. Alam naming magiging masaya ka sa piling ni Jaylord kaya nga mula umpisa, sinuportahan na namin kayo. Alagaan mo ang sarili mo! Alagaan mo ang asawa mo at mahalin niyo ang magiging mga anak niyo!" bigkas ni Daddy sa akin. Nakangiti naman akong tumango.

 

Si Daddy na mismo ang nagpunas ng luha sa aking mga mata. Sinabi pa nito na itigil ko na daw ang pag-iyak ko. Todo rescue pa nga si Butter at gusto niya pa sana akong i-retouch pero tumangi na ako. Maayos man or hindi ang make up ko, alam ko naman sa sarili ko na ako lang ang pinakamagandang babae sa mga mata ni Jaylord. Ilang beses niyang nasisilayan ang mukha ko na walang make up at palagi niyang sinasabi sa akin na wala akong katulad.

 

Ilang saglit lang nag-umpisa na ang entourage ng kasal. Naunang pumasok sa loob ng simbahan ang mga ninang at ninong. Sinundan iyun ng mga abay at iba pang kasali sa entourage. Pang huli ako na kasalukuyang nakatayo sa harap ng malaking pintuan ng simabahan kung saan napapagitnaan ako nila MOmmy at Daddy.

 

Yes...dalawa sila ang maghahatid sa akin sa harap ng altar kung saan alam kong kanina pa nakatayo si Jaylord kung saan hinihintay ako. Excited ako sa kasalan na ito at kahit na lumuluha ako ngayun, walang pagsidlan ang tuwa na nararamdaman ng puso ko.

 

Sa pagbukas ng malaking pintuan ng simbahan ay ang pagtutog naman ng pagborito kong tugtugin. Ang tugtuging Can't help falling in love.

 

Habang naglalakad ako sa gitna ng aisle parang gusto kong pangatugan ng tuhod. Lalo na nang masilayan ko na ang mukha ng lalaking mapapangasawa ko. Napansin ko pa nga na lumuluha na din siya.

 

Yes, umiiyak din siya at doon ko mas lalong napatunayan kung gaano ako kahalaga sa kanya. Kung gaano kawagas ang pag-ibig na nararamdaman niya para sa akin.

 

"It's okay anak! Hindi mo ba napansin ang hitsura ng asawa mo? Halata na ang takot sa kanyang mga mata dahil bigla kang huminto sa paghakbang." narinig kong bulong sa akin ni Daddy.

 

Wala sa sariling napabaling ang tingin ko kay Mommy. Oo nga..nakahinto na kami dito sa gitna ng aisle. Hindi ko man lang namalayan na napahinto na pala ako sa paghakbang dahil sa matinding bugso ng damdamin ko. Kung bakit ba naman kasi biglaan ang kasalan na ito...hindi tuloy ako nakapag-ready.

 

Muli akong humakbang nang mapansin ko na naglalakad na din palapit sa amin si Jaylord. Hindi na yata niya kaya pang maghintay. Dito mismo sa pinakagitna ng simbahan, hinawakan ni Daddy ang kamay ko at kamay niya at kusang pinagdaop.

 

"Jaylord, aasahan ko na mamahalin mo ng buong puso ang aking anak. Hindi sasaktan kundi aalagaan! Kung ayaw mo na sa kanya pwede mo siyang isauli sa amin dahil antytime tatangapin namin siya ng buong puso!" seryosong bigkas ni Daddy na pero hindi ko napgilan ang mapangiwi. Napansin ko din na nagulat din si Mommy sa sinabi ni Daddy habang si Jaylord naman ay nakangiti lang.

 

"Ano ba iyang sinasabi mo Dominic. Hindi angkop sa kasalan! Anong sauli- sauli?" bigkas naman ni Mommy. Ang naramdaman ko kaninang matinding emotion ay biglang naglaho. Pigil ko ang sarili ko ang matawa.

 

"Dad, hindi po mangyayari iyang sinasabi niyo. Walang saulian na mangyayari dahil mahal na mahal ko po ang anak niyo. Mahal na mahal ko si Bea at sa inyong dalawa ni Mommy at sa mga taong naririto, ipinapangako ko na mamahalin ko siya at aalagaan ng buong puso." nakangiting bigkas ni Jaylord.

 

"At ikaw naman Brianna---" may sasabihin pa sana si Daddy pero hindi na natuloy. Nakatikim na kasi siya ng warning look kay Mommy. Muli akong napangiti bago ko naramdaman ang  pagiya ni Jaylord sa akin para ituoy na amin ang paglalalakad papuntang altar kung saan matiyagang naghihintay sa amin ang pari na magkakasal sa amin.

 

"Baka magbago pa ang isip ni Daddy eh! "narinig kong bigkas ni Jaylord. Muli akong napangiti. Hindi na nga pala kami nakapag paalam sa dalawa. Bigla na lang namin silang tinalikuran. Dapat magki- kiss pa ako sa kanila eh. Tsaka na nga lang...mamaya na lang pagkatapos ng kasal.

 

Sigurista nga pala itong asawa ko. Bigla tuloy nawala ang pagiging emotional ko dahil kay Daddy. Ibang klase kasi talaga ang message na pinakawalan niya.

 

Pero nagbago na naman ang mood ko nang tuluyan na kaming nakarating sa harap ng altar. Kung saan, ramdam na ramdam ko na ikinakasal na kami. Tumatagos kasi talaga sa puso ko ang lahat ng mga pangaral ni Father sa amin.

 

"I will love you forever. Today, you will be my wife and my soulmate forever! Ipinapangako ko sa lahat na magigigin perpekto akong asawa at ama ng magiging mga anak natin. Mahal na mahal kita Brianna Louise! Ikaw ang buhay ko at ikaw ang gusto kong makasama habang buhay." mga katagang binitiwan sa akin ni Jaylord na muling nagpapatak ng luha sa aking ma mata.

 

Ano pa nga ba ang mahihiling ko? Hindi ko man nakasama ang mga magulang ko habang lumalaki ako, dumanas man ako ng hirap pero bumawi naman ang kapalaran sa akin. Binigyan niya ako ng lalaking magmamahal sa akin habang buhay.....

 

 

 

 

Chapter 403

 

BEA POV (BRIANNA LOUISE)

 

Pagkatapos ng kasal sa simbahan direcho na kami sa reception party. Hindi magkamayaw ang mga bisita at mga mahal namin sa buhay sa kakabati sa amin. Walang pagsidlan ng tuwa ang nararamdaman ng puso ko sa mga sandling nakikita ko ang mga mahal ko sa buhay na kumpleto para saksihan ang maliligayang araw ng buhay ko. Ang pag- iisang dibdib naming dalawa ni Jaylord.

 

"Congratulations!'" nakangiting bigkas ng maid of honor kong si Butter. Ilang beses ko nang narinig sa kanya ang pagbati simula kanina pa sa simbahan hangang dito sa reception.

 

"Thank you! Teka, lasing ka na yata ah? Nakailang kopita ka na ba ng alak niyan?" nagtataka kong tanong sa kanya.

 

Napansin kong namumungay na din ang kanyang mga mata palatandaan na marami na talaga siyang nainom. Ano kaya ang nngyari sa babaeng ito? Maayos

naman siya kanina pero heto siya ngayun. Nag-iba na naman ihip ng hangin. Moody talaga!

 

"Yeahh...I know! Hindi pa ko lashing cous! Hindi ko alam...bakit feeling ko ang lungkot-lungkot ko! Supposed to be ako ang maunang magkaasawa sa angkan natin eh. Ako ang panganay na apo nila Lolo at Lola tapos ako itong hangang ngayun walang jowa!" bigkas niya.

 

Eh di lumabas din ang totoo! Nagsisimyento siya dahil wala siyang jowa! Mas masarap palang kausap itong pinsan ko kapag lasing. Lumalabas ang katotohanan!

 

"Hayaan mo na! Darating at darating din ang tamang lalaking para sa iyo! Bata ka pa naman eh! Walang dapat na ipagmadali!" nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman siyang napaismid.

 

"Right! walang dapat na ipagmadali! Shit naman kasi...sa lahat ng bagay late ako! Ni hindi ko nga maipasa-pasa ang mga subjects ko sa School kaya hangang ngayun hindi pa rin ako makakawala sa mga notebooks at ballpen. Kainis! Bakit ba napakahina ko!" bigkas niya. Naupo na siya sa tabi ko kaya naman napatayo na din si Jaylord. Suminyas sya sa akin na magbabanyo lang daw kaya kaagad na akong tumango.

 

Magandang makausap ko itong pinsan ko para mapayuhan! Mukhang deep inside may tinatago itong frustrations eh! Bakit ba kasi naging kahinaan niya ang pag-aaral? Iyan tuloy, hindi siya maka- graduate-graduate!

 

"Parang gusto ko na ngang mag-asawa para hindi ko na makita sa mga mata nila Mommy at Daddy ang sama ng loob tuwing bumabagsak ako sa klase! Nakakapagod nang mag-aral. Feeling ko talaga hangang magiging ulyanin na lang ako hindi talaga ako nito makaka- graduate!" muling bigkas niya. Napansin kong namumula na ang mga mata nito palatandaan na nagpipigil na itong umiyak kaya naman hinawakan ko na siya sa kanyang kamay.

 

"Ano ba kasi ang gusto mong mangyari sa buhay mo? Liban sa pag-aaral, may iba ka pa bang gustong gawin?" nakangiti kong tanong sa kanya. Napansin kong saglit itong nag-isip tsaka tumango

 

"Yah...meron pa! Iyun ay ang makahanap ng isang asawa na kagaya ng asawa mo!" nakangiti niyang sagot sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiwi. Ang labo talaga ng babaeng ito!

 

Ilang saglit lang bumalik din si Jaylord galing sa banyo! Niyaya ako nito na umiskapo na daw kami sa party dahil mukhang pagod na raw ako. Siyang totoo naman dahil kanina pa ako napapagod sa kakaistima sa mga bisita.

 

Dahil hindi naman ako pwedeng bumyahe papuntang ibang bansa para sa honeymoon namin balak naming umuwi ng hasyenda Montenegro kasama sila Lola Esmelada at Lolo Disodado. Makapag -bakasyon man lang at masamahan ang dalawang matanda. Alam kasi namin na hangang ngayun hindi pa rin sila

masyadong nakaka-moved- on sa pagkamatay ng anak nilang si Senyor Antonio.

 

"Saglit lang wife!" kasalukuyan naming tinatahak ang mahabang pasilyo papunta sa Presidential suit kung saan exclusive lang para kay Jaylord ang naturang kwarto nang pigilan niya ako. Nagtatakang napatingin tuloy ako sa kanya.

 

"Kakatapos lang ang kasal natin kaya dapat lang na sundin natin kung ano ang nakasanayan ng lahat!" nakangisi niyang bigkas sa akin. Bago pa ako nakapag- react naramdaman ko na lang ang pagkabig niya sa akin kasunod ng pagkarga. Impit pa akong napatili dahil sa gulat pero tawa lang ng tawa itong asawa ko. Wala tuloy akong choice kundi ipulupot ang dalawa kong kamay sa kanyang leeg sa takot na baka mahulog ako.

 

Alam ko sa sarili ko na simula noong nagbuntis ako dumagdag na ang timbang ko. Since ginusto niyang buhatin ako bahala siya!

 

Pagdating namin sa aming suite buong ingat niya akong ibinaba sa kama. Siya na din ang nagtangal ng mga accessories ko. Pati gown ko siya na din ang naghubad. Lalo ko tuloy naramdaman kong gaano ako ka-special sa kanya

 

"Teka lang..maligo muna ako!" bigkas ko sabay tulak sa kanya. Tanging ang mainipis na pang-ilalim na kasuotan na lang kasi ang natira sa katawan ko. Kahit naman ilang beses niya nang nasilayan ang katawan ko ayaw ko pa rin naman na hinahalikan niya ako na amoy pawis ang katawan ko

 

"Ayos na iyan! Remember, honeymoon natin ngayun.. Ayaw kong mabitin ngayung gabi kaya pagbigyan mo na ako! "malambing niyang bigkas. Hindi ko tuloy mapigilan ang mapangiwi. Ano ba ang sinasabi niyang mabitin? Kailan pa siya nabitin gayung halos gabi-gabi may nangyayari pa rin sa aming dalawa. Walang kasawa-sawa at walang

kapaguran itong asawa ko!

 

Ilang saglit lang, napuno na ng pinaghalong ungol naming dalawa ang buong paligid.

 

"I love you Bea! I love you very much!" paulit-ulit na bigkas ni Jaylord habang walang humpay niyang ipinadama sa akin ang langit sa piling niya. Mahigpit din ang pagkakapit ko sa kanya dahil pakiramdam ko malulunod na ako sa magkahalong damdamin na lumukob sa buo kong pagkatao.

 

"I love you too Jaylord Montenegro! Ikaw lang at wala ng iba! Tell death do us part!" bigkas ko at muli kong idinampi ang labi ko sa labi niya.

 

Simula ng mga sandaling ito, alam namin pareho na lalong titibay ang aming pagsasama! Lalo na at ikinasal na kami at may basbas na ng simbahan at Diyos ang pagsasama naming dalawa.....