Prologue

Si Ashley delos Santos, lumaki sa kahirapan ng buhay at nagpasyang lumuwas ng Maynila paramaghanap ng pansamantalang trabaho pagkatapos makagraduate ng High School sa edad na daisy-otso.

 

Gusto niyang makaipon ng pera para muling ituloy ang pag-aaral ng college kaya nagpasya siyang sumama sa kanilang kapitbahay para maghanap ng trabaho sa Maynila.

 

Hindi niya akalain na ibang klaseng offer ang kanyang matatanggap mula sa isang mayamang abwela ng isang Bilyonaryong tinakasan ng kanyang bride at sumama sa kanyang Bestfriend sa araw mismo ng kanilang kasal.

 

READ

Tatanggpin kaya ni Ashley ang offer sa kanya ni Donya Agatha na ten Million pesos kapalit ng pagiging substitute bride ng mismong araw na iyun? O papakawalan niya ang isang malqking oportunidad para maiahon sa kahirapan ang kanyang pamlya na naghihintay sa kanyang muling pagbabalik ng probensiya?

 

 

Chapter 1  

Ashley delos Santos POV

 

Nanlalagkit na ang buo kong katawan habang palinga-linga ako sa naglalakihang mga bahay na aking nadaanan dito sa loob ng isang eksclusibong subdivision na matatagpuan sa Makati. Mabuti na lang at pinapasok ako ng gwardiya na nagbabantay kanina sa gate kapalit ng iniwan kong ID.

 

Mag-aapply ako bilang kasambahay sa isa sa mga bahay na nakatayo dito sa loob ng subdivision. Dahil bawal pumasok ang tricycle dito są loob ng subdivision wala akong choicè kundi maglakad mula gate habang hinahánap ang address na nakalagay sa hawalk kong diyaro.

 

Pakiramdam ko nasa ibang mundo ako ng makita ko ang mga nagagandahan at naglalakihang bahay. Kitang kita kong gaano kayamana ang mga nakatira sa lugar na ito kaya naman hindi ko maiwasan na kabahan.

 

Kung kaya lang sana akong paaralin ng mga magulang ko hanggang college wala sa bokabularyo ko ang lumuwas dito ng Maynila. Kaya lang  ipinanganak akong mahirap kaya wala akong choice kundi magtiis at dumiskarte para kumita.

 

Buti na lang at isinama ako nila Gigi papunta dito kaya naman kahit papaano hindi ako nahihirapan sa titirhang bahay habang naghahanap ng mapapasukang trabaho.Iyun nga lang hindi ako pwedeng magtagal sa kanila dahil para kamingmga sardimas na nagsisiksikan sa maliit nilang bạrong-barong.

 

Ayaw ko din magtagal sa lúgar na iyun dahil pakiramdam ko minamanyak ako ng ka-live in partner nito.

 

"Ate, pwede po magtanong? Alam niyo po ba ang address na nakasulat dito sa diyaryo?" nagmamadali kong lapit sa isang babaeng nagtatapon ng basura.Tinitigan muna ako nito bago kinuha ang hawak kong diyaryo.

 

"Anong kailangan mo doon? Mag-aapply kang kasambahay?"" agad na tanong nito. agad naman akong tumango.

 

"Malapit na lang ito Miss. Diretso ka lang tapos may makikita kang magandang bahay sa bandang dulo.

 

Sila ang pinakamayaman sa lugar na ito kaya doble ang laki ng bahay nila kumpara sa ibamg nakatira dito." nakangiti nitong sagot sa akin. Agad naman akong nagpasalamat at nagmamadali ng naglakad.

 

Pagdating sa sinasabing bahay ng napagtanungan ko ay agad kong sinipat ang nakasulat sa gate para kumpimahin kung pareho bang sa nakasulat sa news papaer. Napaigtad pa ako ng bigla akong lapitan ng gwardya galing sa loob ng malaking bahay.

 

"Anong kailangan mo Miss? Hindi mo ba alam na mahigpit na ipinagbabawal ang solicitation sa lugar na ito?" agad na wika nito ng makalapit sa akin.

 

Agad naman nalukot ang mukha ko dahil sa sinabi nito. Ano ang palagay niya sa akin? Pulubi? Sabagay ganoon na din siguro kasi nasa isang daan na lang anglaman ng wallet ko. Kapag hindi ako matangap dito tiyak sa kalsada ang bagsak ko nito. Nakakatakot pa naman dito sa Maynila.

 

"Mag-aappy po ako bilang kasambahay Manong. Nakita ko kasi sa newspaper na naghahanap sila. Baka palarin ako at makapasok sa loob.

 

Kailangang-kailangan ko po kasi.ng trabaho eh. Galing pa po ako ng probensya." sagot ko dito. Natigilan ito at tinitigan ako mula ulo hanggang paa. Bigla naman kumulo ang dugo ko pero pinipigilan kong tarayan baka masayang ang oras ko sa pagpunta dito kapag makita niyang masama ang ugali ko.

 

"Naku! Bad timing naman ang pagpunta mo dito Miss. Alam mo bang nagkakagulo sa loob ngayun?" sagot nito.

 

Naguguluhan naman akong tumitig dito. Hindi ko gets ang ibig nitong sabihin.

 

"Anong ibig mong sabihin? Hindi pwedeng hindi kO makausap ang may-ari ng bahay ngayun. Ang layo kaya ng nilakad ko at wala na akong pera para bumalik dito." prangka kong sagot kay Manong Guard. Natigilan naman ito at muli akong tinitigan.

 

"Hindi ko alam kung iinterviewhin ka ngayun ni Madam. Mainit kasi ang ulo noon at lahat ng tao sa loob sinisigawan." sagot nito. Agad naman akong kinabahan pero lalo akong kinabahan ng maisip ko na isang daan na lang ang laman ng wallet ko. Hindi ako pwedeng umuwi sa bahay ni Gigi na walang nangyayari sa lakad kong ito.

 

"'Subukan niyo lang Manong. Maawa ka naman sa akin. Sabi kasi dito sa nakasulat sa newspaper pwedeng pumunta dito anytime ang applicant." nagmamakaawa kong sagot dito. Narinig ko ang marahan nitong pagbuntong hininga bago tumango.

 

"'Sige na nga. Sa Mayordoma na lang kita dadalhin." wika nito at agad akong niyayang pumasok sa loob. Agad na sumalubong sa paningin ko ang marangyang tanawin sa loob ng bakuran. May mga nakikita akong magandang decorations sa loob at parang may gaganaping party.

 

"Kasal kasi ngayun ng kaisa-iang apo ni Madam Agatha na si Sir Ryder James Sebastian, Kaya lang tumakas ang bride kaya nagkakagulo ang mga tao sa loob.

 

" Bulong sa aking ni Manong Guard. Napataas naman ang aking kilay dahil sa narinig. Napaigtad pa ako ng may sumigaw sa loob ng bahay kasabay ng pagkabasag ng kung ano.

 

"Diyos ko! Ito na nga ba ang sinasabi ko!. Baka pati ako maputukan ng galit ni Madam. Halika Ineng.hanapin natin ang Mayordoma at siya na ang bahala sa iyo." tarantang wika nito at mabilis na naglakad. Akamang susunod ako dito ng may biglang nagsalita sa aking likuran.

 

"Who are you?" tanong nito. Natigilan ako at dahan dahan na lumingon. Tumampad sa akin ang seryosorng mukha ng medyo may edad ng babae.

 

Nakataas ang kilay at handang mukhang handa ng manlapa ng tao. Tadtad ng alahas ang buo nitong katawan habang may isang naka-uniform na babae sa likod nito. Napalunok ako bago sumagot.

 

"Mag-aapply po sana ako bilang kasambahay Mam." kinakabahan kong sagot. Nakita ko ang pagtaas ng kilay nito bago ako pinasadahan ng tỉngin mula ulo hangang baba. Para naman akong maiihi dahil sa nerbiyos.

 

"'Perfect! Why not!" Kapagkwan ay wika nito sa malakas na boses. Muli akong pinasadahan ng tingin habang may naglalarong ngiti sa labi.

 

* Napalunok ulit ako ng makailang beses habang hindi ko na maiwasan pang panginigan ng tuhod.

 

"Sumunod ka sa akin. Gusto kitang makausap sa loob." wika nito at agad na naglakad papasok sa loob ng bahay. Binalingan ko muna si Manong Guard pero sininyasan niya ako na sundan ang matandang babae. Ilang beses pa akong napabuntong-hininga để nagpasayang sundan ang matandang babae. Hindi naman siguro ito bampira para s******n ang dugo ko sa loob.

 

Hindi kO maiwasan na mamangha ng makita ko ang nagagandahang nakadisplay dito sa loob ng bahay ng pagkapasok ako. Napatingala pa ako sa isang malaking nakasabit na chandelier. Nagkikintaban ang parang diyamante na nakasabit dito. Diyos ko.

 

sana matangap ako sa trabahong ito dahil mukhang mayamam ang magiging amo ko.. Maranasan ko man lang sana akong tumira sa ganito kagandang bahay kahit na pagiging katulong lang ang magiging papel ko.

 

Napansin kong umupo sa isang mahabang mesa ang matandang babae at sininyasan akong lumapit. Kimi naman akong lumapit dito habang nakayuko.

 

"Ten Million Pesos...kapalit ng pagpapakasal mo sa apo ko! Narining kong wika dito. hindi ako umimik dahil mukhang hindi naman ako ang kanyang kausap. May ibang mga tao pa dito sa kinaroroonan namin kaya patuloy lang akong nakayuko habang tahimik na nakikiramdam

 

"What is your name?"" napaigtad pa ako sa malakas na boses nito kaya naman pautal-utal akong napasagot dahil sa nerbiyos.

 

"Ashely po! Ashley delos Santos." bakas ang nerbiyos sa boses kong sagot.

 

"Ashley..narinig mo ba ang sinabi ko sa iyo kanina? Sabi ko Ten Million kapalit ng pagpapakasal mo sa apo ko!" wika nito. Nanlaki naman ang aking mga mata sa narinig, Hindi ako makapaniwa.

 

"Eeerrr Mam, katulong po ang ina-aplayan ko. Hindi po para maging asawa." nanginginig kong sagot.

 

Natigilan ito at seryoso akonğ tinitigan. Pagkatapos ay gumuhit ang makahulugang ngiti sa labi nito.

 

"Naghahanap ka ng pera diba?

 

Bibigyan kita ng Ten Million pesos ngayun din pakasalan mo ang apo ko!" ulit nito. Napatanga naman ako sa kanyang sinabi. Parang gusto kong kurutin ang sarili ko para masigurado kong nanananginip ba ako

 

"Lorna, kunin mo ang tseke sa kwarto! " narinig kong utos nito sa babaeng nasa likod nito. Agad naman itong tumalina. Naiwan kaming dalawa ni Madam habang hindi inaalis ang titig Sa akin.

 

"Tumakas ang bride ng apo ko. Naka-set na ang kasal mamayang alas tres ng hapon sa garden. Napansin mo naman siguro ang mga decoration sa labas diba? Hindi ko maatim na mapapahiya ang apo ko sa madla dahil sa kagagawan ng malading si Ingrid.

 

Kaya pumayag ka na, after ng kasal malaya ka ng bumalik sa pinggalingan mo dala ang pera na ibabayad ko sa iyo,!" mahabang wika nito.

 

Halos hindi naman ako makapaniwala sa offer na binibigay nito sa akin. Kung sakaling papapayag ako ng maikasal sa apo nito tiyak na maggiging instant millionaire kami sa probensiya. Mabibili namin ang isang lupain na binibenta ng aming kapitbahay. Hindi na din kailangan pang mamasukan akong katulong dito sa Maynila at maipagpapatuloy ko na ang aking pag-aaral.

 

"Ehhhh Mam, baka naman po scam ito ha?" wala sa sarili kong sagot. Huli na ng maisip ko ang bagay na iyun kaya naman agad akong napakagat ng aking labi. Minsan talaga ang bunganga ko hindi mapigilan.

 

"Dont worry...this is not scam Ashley. Ihahanda ko na ang tseke ngayun din at isuot mo na ang damit pangkasal na para sa lintik ng Ingrid na iykn. Wala ng panahon pa para sa mahabang pag-uusap na ito. Sabihin mo sa akin kung pumapayag ka at susulatan ko na ang tseke na ito kapalit ng pagpayag mong maikasal sa apo ko. Sa nasabi ko na, after the wedding, malaya kanang makaalis sa lugar na ito na parang walang nangyari dala ang ibinayad ko sa iyo." nakangiti nitong sagot.

 

Halatang magaling mangumbinsi si Madam. Kanina lang ay halos gusto na nitong kumain ng tao at bumuga ng apoy dahil sa galit ngayun naman parang ang bait--bait nito. Wala sa sariling napatango ako.

 

Choosy pa ba ako? Pera na ito! Matutupad lahat ang pangarap ko kung sakali. Magiging proxy lang naman ako sa kasal na ito at tsaraan instant milyones na! Para akong nakajackpot sa lotto kung sakali.

 

"Great! Since nagkasundo na tayo, ibibigay ko na sa iyo ang kabayaran.Baka maging busy ako mamaya at makalimutan kong ibigay sa iyo ito.Gusto ko lang din ipakita sa iyo na may isang salita ako Ashley!" Wika nito at agad na sinulatan ang tseke na ibinigay kanina ng kanyang kasambahay.

 

Napalunok ako ng makailang beses ng makita ko mabilis nitong pagsulat at pagpirma.

 

This is it pancit! After ng kasal, mayaman na kami! Uuwi agad ako ng probensiya pag-alis ko dito. Itetext ko na lang si Gigi na hindi na ako makakauwi sa kanila dahil baka matuluyan akong magahasa ng asawa niyang addict.

 

"Here! take this! Ten Million Pesos no more, no less!" Nakangiti nitong wika sabay abot sa akin ng tseke.

 

Nanginginig naman ang aking kamay na inabot ito at agad na ipinasok sa dala kong bag.

 

"Well done! Sumama ka sa akin. Kailangan mo ng maayusan dahil wala na tayong time. Ano mang sandaļi ay darating na ang mga bisita at ang pari na magkakasal sa inyo. Uumpisahan na agad ang kasalan kaya kailangan mo ng maayusan." wika nito pagkatapos ay sinipat ang suot na relo. Muli akong napalunok at habang nakasunod sa kanyang likod. Pakiramdam ko nakalutang ako sa alapaap.

 

"Ayusan niyo siya! Papalitan niya si Ingrid kaya ipasuot niyo sa kanya ang damit pangkasal na iyan." agad na utos ni Madam sa tatlong bading na naabutan namin dito sa isang kwarto.

 

Agad na tumampad sa mga mata kO ng isang napakagandang wedding gown na sa tanang buhay ko ngayun ko pa lang nakita. Katulad ng chandelier sa labas puno ng nagkikislapang dyamante ang kabuuan ng gown.

 

"I think kailangan mo munang maligo Miss bago ka namin ayusan para naman presko ka bago mo-isuot ang gown na iyan.'" napukaw ako sa sinabi ng binabae sa tagiliran ko. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatulala dahil ng iikot ko ang paningin sa buong paligid wala na si

Madam.

 

"Baka po mapasma ako...galing po ako sa initan kanina." wala sa sarili kong sagot. Nakita ko naman na pigil na matawa ang mga kaharap ko.

 

Napakagat ako sa aking labi dahil sa pagkapahiya. Pagkatapos ay tumango at inilapag sa isang sulok ang hawak kong bag.

 

"Sa- saan po ang banyo:" tanong ko. Tipid naman na ngumiti ang kaharap ko at itinuro nito ang nakasarang pintuan. Bantulot pa akong pumasok sa loob at dahil kita kong naiinip na ang mga kaharap ko dali-dali ko ng sinara ang pintuan ng CR at agad na naligo.

 

"Bahala ng mapasma basta may Ten Million pesos ako." Bulong ko sa aking sarili habang inililbot ang tingn sa loob ng banyo. Grabe pwede na matulog dito sa loob dabhil sa sobrang linis. Imported ang mga shampo0 at sabon at pakiramam ko napakaswerte ko ngayung araw dahil minsang natikman ng katawang lupa ko ang ganitongklaseng bagay.

 

Gustuhin ko man tagalan ang paliligo ay hindi pwede. Naririnig ko na kasi ang pagkatok sa pintuan ng mga mag-aayos sa akin. Hindi bale, bibili ako ng ganitong brand ng shampoo kapag maipalit ko na ang tseke sa pera na ibinigay sa akin ni Madam kanina.

 

 

Chapter 2  

Ashley POV

 

Patapos na akong maligo ng muli kong narinig ko ang marahang katok sa pintuan ng banyo. Agad kong hinablot ang tuwalya sa isang cabinet at itinapis sa hubad kong katawan.

 

Agad kong binuksan ang pintuan at bumungad sa akin ang mukha ng isa sa nga make up artist. Halata na sa mukha nito ang pagkainip at ng mapansin nito na tapos na akong maligo ay agad na ipinasuot sa akin ang isang parang roba.

 

Nagiging abala ang mga sumunod na oras sa buhay ko. Kanya-kanya kasi sila ng toka sa gagawin sa akin. May nag-aayos ng buhok ko, may naglilinis ng kukO at may nag- aayos ng mukha ko. Diyos ko, ganito pala ang mga mayayaman. Kaya pala ang ganda-ganda nila kapag lumalabas Marami pala ang nag- aayos sa kanila.

 

"Ayan, parang sinukat sa katawan mo ang wedding gown na ito! wala ng dapat pang iadjust at perfect na perfect sa iyo!" nakangiting wika ng bading na nag-ayos sa akin ng sa wakas ay naisuot ko na ang damit pangkasal.

 

Tulala naman akong tinitigan ang sarili kO sa salamin. Parang hindi ako ang nakikita ko. Parang nagiging mukha akong mamahalin?"

 

'Ate, ako po ba ito?" wala sa sarili kong tanong. Nangingiti naman itong tumango. Pagkatapos ay nakita kong pumasok si Madam sa loob.

 

Nakapustura na ito at halatang ready na sa party. Dumako ang tingin nito sa akin at agad itong pumalakpak.

 

"Perfect...Perfect! dahil diyan may. bonus kayo sa akin!" Nakangiti nitong wika sabay lapit sa akin.

 

"Sinasabi ko na ngang bagay kang maging bride ng apo ko eh. niligtas mo sa kahihiyan ang pamilyang ito kaya naman tatanawin kong malaking utang na loob ito sa iyo Ashley."! nakangiti nitong sambit at sininyasan ang mga make up artist na lumabas.

 

Hindi ko alam pero pakiramdam ko biglang bumait si Madam. Nawala ang katarayan ng mukha nito na siyang una kong napansin kanina lang.

 

"Madam, hindi po ba kasalanan ito? Irerehistro po ba ang kasal? Ngayun ko lang po kasi naisip na matatali na pala ako sa anak niyo. Hindi na ako pwedeng magpakasal sa iba." wika ko. Natigilan ito pagkatapos ay ngaumiti.

 

"Dont worry Ashley. After Two years ipapawalang bisa din natin ang kasalan na ito. Siguro naman hindi ka pa mag-aasawa ng mga panahon na iyun diba? sagot nito sa akin. Napatango naman ako.

 

"Bweno, maghanda ka na. Ilang minuto na lang at uumpisahan na ang serimonya. Sundin mo na ang instruction sa iyo ng wedding organiser. Lalabas na ako dahil hinihintay na akO ng aking mga amega sa garden.!" wika nito at nagmamadali ng lumabas. Naiwan naman akong hindi makapaniwala sa mga nangyari sa buhay ko ngayun.

 

Kung ganoon, totoong kasalan ang magaganap sa akin. Hindi ito fake at talagang irerehistro ito? Akala ko ba proxy lang ako. Napailing ako at hindi ko mapigilan na kabahan.

 

Nasa ganoong pag-iisip ako ng may isang sexing babae ang pumasok sa loob. Sinabi nitong uumpisahan na daw ang kasalan. Inalalayan niya ako palabas ng bahay habang sinasabi ang kailangan kong gawin Pagdating ng garden ay agad na tumampad sa aking panigin ang mga mayayamang mukha ng tao. Lahat ay nakatitig sa akin kaya parang gusto ko ng panawan ng ulirat. Napalunok ako ng makailang beses bago dumako ang tingin ko sa lalaking hindi kalayuan sa akin. Matangkad ito at nakatitig sa gawi ko.

 

"'Siya ba ang groom?" pabul ong kong wika sa aking sarili habang mahigpit na hawak ang wedding bouquet.

 

Narinig kong nag-umpisa ng tumugtog ang wedding march at sininyasan na ako ng wedding coordinator na pwede na daw akong maglakad. Napalunok ako ng makailang beses bago dahan-dahan na naglakad papunta sa lalaking nakasuot ng suit sa kalagitnaan ng isle.

 

Pagkatapat ko sa kanya ay matiim akong tinitigan sa mukha bago inabot ang kamay ko. Hinalikan niya pa ito na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang kilabot.

 

Pakiramdam ko maiihi ako sa matinding nerbiyos. May ganoon ba talaga ang mga mayayaman?Kailangan talaga halikan muna ang kamay ng isang babae bagohawakan?

 

Ayyy ewan...pero grabe ang pogi nya. At ang amoy...super yummyyy!

 

Sabay kaming naglakad papunta sa harap ng pari. Pakiramdam ko may mga paru-parong nagliliparan sa loob ng tiyan ko. Hindi ko maiintindihan ang sarili ko. Ang gwapo naman pala ng groom. Talo pa ang mga artista dito sa Pilipinas. Ang lambot ng palad at hiyang-hiya ako dahil alam ko kung gaano kakapal ng kalyo sa palad ko dahil sumasama ako minsan kay Tatay kapag manggapas kami ng palay noon sa bukid.

 

"Saan ka napulot ni Lola?" napaigtad pa ako ng bumulong ito sa akin. Hindi ako nakasagot at diritso lang ang tingin ko. Pakialam niya ba? Bayad na ako noh at wala namang sinabi si Madam na kailangan kong sagutin ang tanong ng kanyang apo.

 

Pagkadating sa harap ng altar ay agad na inumpisahan na ang serenonya. Syempre wala akong naintindihan dahil lutang ang isip ko, Basta na lang ako sumagot ng "I do" at sumabay Sa agos ng pangyayari. Nagiging aware lang ako ng isinuot na sa palasingsingan ko ang wedding ring ganoon din ako sa kanya.

 

Pagkatapos ng ilang sandali ay inanunsyo na ng pare na tapos na ang kasal at you may kiss the bride na? Agad- agad? Napalunok ako ng maraming beses ng dahan-dahan na iniingat ng groom ang Vail na nakatakip sa aking mukha.

 

Kitang kita ko sa mukha nito ang pagiging seryuso at ang nakakatunaw nitong titig. Agad na tumibok ang puso ko ng mapansin kong dahan- dahan na bumaba ang labi nito sa labi ko...

 

Oh My Goodness! Ito ang first kiss ko! Akmang iiwas ako ng bigla nitong hawakan ulo ko at agad na siniil ng halik. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa matinding pagkagulat habang nararamdaman ko kung paano nito s******n ang bibig ko. Pati yata laway ko nasama nya ng s******n. At teka lang kanina pa nakalapat ang labi nya sa labi ko pero wala yata siyang balak tanggalin. Diyos ko..gwapO naman sana kaya lang may pagkamanyakis!

 

Naghahabol ako ng hininga ng sa wakas pakawalan nya ang labi ko. Narinig ko pa ang malakas na palakapakan ng mga bisita kaya naman nakaramdam ako ng matinding pagkapahiya.

 

"Sweet!" bulong niya sa akin pagkatapos nya akong pakawalan. Hindi ko naman alam kung iiyak ba ako O ano pa ba? Wala ito sa kontrata eh! sabi ni Madam kasal lang pero bakit may halik pa? First kiss ko iyun at kinuha lang ng lalaking ito na mukhang fuckboy? Mukhang mahilig ito sa tahong kaya dapat hindi ako.magpakakampanti.

 

Kailangan kong makaalis sa lugar na ito pagkatapos nito dahil hangang doon làng naman ang usapan namin ni Madam. Nanigas ang katawan ko ng hapitin pa ako nito para makihalubilo sa mga bumabating bisita, Kabi-kabilaang congratulations ang naririnig ko pero para akong tanga na tanging pagngiti lang angnaisagot. Tumingin ako sa gawi ni Madam at nakita kong nakatitig ito sa amin.

 

May naglalarong ngiti sa labi nito kaya naman nagmamakaawa akong tumitig dito. Pero hindi niya yata gets kasi agad niyang binawa ang tingin sabay talikod.

 

"Pu-pwede bang bitawan mo muna ako? Gusto ko kasing mag cr eh."nakikiusap kong wika kay Ryder James Sebastian. Ang aking groom. Siyempre kabisado ko ang kanyang pangalan dahil ilang beses itong binanggit ng pari kanina.

 

Kailangan kong magdahilan dito dahil para itong ahas kong makalingkis sa akin ngayun. Ayaw kong màwasak ang tahong ko dito noh? Hindi ko siya type at wala akong balak na magpabutas sa lalaking mukhang bad boy. Para lang sa magiging asawa kong tunay ang aking virginity..hehehehe

 

"Alam mo na ba kung nasaan ang cr?" tanong nito sa akin at mukhang sasamahan pa ako kaya agad akong tumango. Mabuti na lang at may isa pang lalaki na lumapit sa gawi namin at naagaw nito ang attetion ni Ryder kaya naman patalilis na akong umalis.

 

Kailangarn ko ng bilisan ang aking kilos dahil oras ang kalabaan ko. Mabuti na lang at nakasalubong ko ang nagngangalang Lorna na katulong ni Madam kaya agad akong nagtanong dito.

 

"Ate, saan po ang labasan dito?" tanong ko. Natigilan ito tsaka tumitig Sa akin.

 

"Na--narinig niyo nanan po siguro ang sinabi ni Madam. Pagkatapos ng kasal pwede na akong umiskapo!" hilaw ang pagkakangiti kong wika. Napatango naman ito.

 

"Magbihis ka muna at sasamahan kita sa likod. Doon ka na lang dumaan para hindi ka makita ng mga bisita." sagot nito. Para naman may pakpak ang aking mga paa at agad na pumasok sa kwarto kung saan ako binihisan. Agad kong hinubad ang gown at agad na ipinalit ang damit na suot ko kanina.

 

Pagkatapos kinuha ko ang aking bag na maayos na nakapatong sa isang upuan at nagmamadali ng lumabas ng kwarto.

 

* Agad din akong napabalik sa loob ng tinangka kong hubarin ang suot kong wedding ring. Halos maiyak ako dahil hindi na ito mahubad sa aking daliri. " Paano kaya ito? Baka dahil pa sa singsing na ito mahuli pa ako ng fuckboy na iyun?" bulong ko sa aking sarili.

 

Napailing na lang ako at nagpasya ng lumabas ng silid. Bahala na! Basta ayaw kong pahuli sa fuckboy na iyun. Ipapadala ko na lang sa LBC itong singsing kapag mahubad na. Sa ngayun kailangan ko munang makatakas dahil baka madali pa ang tahong ko ngayung araw. Diyos ko..hindi ko matangap na isang manyakis na lalaki ang kukuha ng iniingatan kong virginity.

 

Nakahinga ako ng maluwang ng nakita ko si Lorna na matiyagang naghihintay sa akin. Agad ako nitong sinamahan sa likod bahay at sinabing pwede na daw akong umalis.

 

Teka lang Lorna..nakakahiya man pero pwede bang umutang sa iyo? tseke kasi ang binigay sa akin kanina ni Madam tapos wala akong pamasahe...

 

bigay mo sa akin ang gcash mo at i- sesend ko sa iyo ang bayad with interest kapag mapapalitan ko na ang pera ko." Makapal ang mukha kong wika. Natigilan ito at tinitigan mun ako bago ako inabutan ng isang libo.

 

Parang gusto ko naman magtatalon sa tuwa. 'Bayaran mo na lang iyan sa akin kapag nagkita tayo ulit! Sige na umalis ka na at baka makita ka pa ng mga bisita.'" wika nito. Agad naman akong tumakbo palayo. Mabuti na lang at pagliko ng kanto may nakita akong taxi. Wala ng patumpik-tumpik pa. agad akong nagpahatid sa labasan at sumakay ng bus papuntang terminal..Uuwi na ako ng probensiya dahil may ten million pesos na ako...

 

 

 

RYDER JAMES SEBASTIAN POV

 

'Where is my bride?" agad na tanong ko kay Lola ng muli akong makapasok ng mansion. Mabuti na lang at natakasan ko ang mga tanong mg mga kaibigan ko tungkol sa mabilis kong pag-moved on dahil agad alkong nakakita ng kapalit ni Ingrid. Ang girlfriend ko ng limang taon na ipinagpalit ako sa bestfriend kong si Lorenz0 at kaninang umaga ko lang nalaman.

 

Mabuti na lang at alerto si Lola at agad.na sinabi sa akin na may nakita na siyang pwedeng maging proxy ni Ingrid para hindi ako mapahiya sa mga bisita. Kaya kahit durog an durog ang Duso ko sa kataksilan ng dalawang tao na malapit sa puso ko ay agad akong sumang-ayon sa kagustuhan ni Lola.

 

Ayaw ko din naman na maging katawa-tawa sa harap ng mga bisita. May magandang reputasyon akong iniingatan sa mataaas na lipunan at malaking iskandalo kapag malaman ng lahat na ipinagpalit ako ng girlfriend ko sa aking best friend sa mismong araw ng kasal pa namin.

 

Pero hindi ko inaasahan na isa palang diyosa ang nakita ni Lola na kapalit ni Ingrid ngayung araw. Biglang nagreact ang junior ko ng nahawakan ang kamay nito kanina.Kung sa ganda ang pag-uusapan....sobrang ganda. Biglang nawaglit sa isip ko ang problema kay Ingrid ng mahawakan ko ang kamay nito at mahalikan sa labi. So Sweet and So Innocent.

 

Parang gusto ko siyang itago sa mga lalaking bisita na kanina. Kitang kita ko ang paghanga sa kanilang mga mata habang nakatitig sa bride ko. Ewan ko lang ha pero pakiramdam ko nagseselos ako. Ako lang ang may karapatan na tumitig sa bride ko ng ganoon.

 

"Nakaalis na. Pagiging proxy lang ng malditang si Ingrid ang papel niya at hindi panghabang-buhay mong laruan Ryder." kampanteng sagot ni Lola.

 

Hindi ko naman maiwasan na magsalubong ang aking kilay lalo na ng maalala ko ang hitsura ng bride ko kanina.

 

"La, bakit niyo naman pinaalis? Asawa.ko iyun at hindi pwede na lang syang maglaho na parang bula.. " sagot ko naman. Pinandilatan naman ako nito bago sumagot.

 

"Aba Ryder! alam na alam ko kung, anong tumatakbo diyan sa utak mo. Tumigil ka na ha at baka makutusan kita diyan..Kawawa naman ang batang iyun kung paglaruan mo lang. Ayusin mo ang buhay mo at kalimutan mo na ang lecheng Ingrid na iyun!" Sagot ni Lola. Napakamot naman ako ng ulo ko.

 

"Lola naman! Akala ko pa naman nag- aalala kayo dahil malungkot ako ngayun? Bakit parang wala naman kayong pakialam sa akin?" kunwari ay nagtatampo kong tanong.

 

"Pwede mong ibaling sa iba ang kalungkutan na nararamdaman mo ngayun Ryder! Pero huwag kay Ashley. Masyado pa siyang bata at puno ng pangarap. Ayaw kong masira ang lahat ng iyun dahil lang sa iyo!" seryosong sagot ni Lola. Napabuntong hininga naman ako sabay iling.

 

"Paano kong gusto ko siyang makasama bilang asawa ko mây magagawa po ba kayo? Pwede ko siyang ipahanap ngayun mismo Lola!"sagot kO naman.

 

"'Subukan mo lang na kantiin kahit dulo ng daliri ng batang iyun mananagot ka sa akin Ryder! Matuto kang sumunod sa kagustuhan ko kung hindi, hindi ako mangingimi na tanggalan ka ng mana!" galit na sagot ni Lola.

 

Natigilan naman ako at pilit na ngumiti. Ano pa nga ba ang magagawa ko kundi sundin ang gusto nito. Alam kong mahirap pero balang araw magkikita din kami ng babaeng iyun at kapag mangyari iyun hindi na siya makakawala sa mga kamay ko!

 

Sisiguraduhin ko na nai-rehistro ang kasal na ito para wala na siyang takas.Sa akin.

 

Sa ngayun, wala akong ibang choice kundi magtiis at ibaling ang attention sa ibang babae. Marami naman sila diya eh! Pwede kong ibaling sa iba ang init ng katawan na mararamàman ko ngayun. Mukhang bata pa nga kanina ang bride ko at walang pang karanasan kahit sa anong bagay dahil kitang kita ko sa mga mata niya kanina ang takot ng halikan ko ito sa labi.

 

 

 

Chapter 3  

FIVE YEARS LATER

ASHLEY POV

 

Agad kong pinara ang taxi na dumaan sa harap ko. First day of work ko at kailangan kong magpakitang-gilas sa aking mga magiging kasamahan sa pamamagitan ng pagpasok ng maaga.Isa pa naka-office attire ako ngayun at * ayaw kong makipagsiksikan sa jeep.

 

Pagdating sa harap ng RJ Sebastian Logistics Incorporated ay agad akong dumiritso sa accounting department.

 

Yes, graduate ako ng BS Accountancy sa aming probensya at swerte naman na natangap ako sa kompanya na ito. Balita ko mataas ang kanilang standard pagdating sa mga empleyado na hina hire. Para sa akin isang malaking opportunity ito sa aking buhay.

 

"Good Morning po!" Agad kong bati sa naabutang staff dito sa office. Agad itong lumingon sa akin at ngumiti.

 

"HI! ikaw ba si Ashley Delos Santos? Ang bagong hire?" magiliw nitong tanong. Agad naman akong tumango

 

"Ako nga pala si Samantha Salvador..Ako ang nakatokang mag-training sa iyo. Halika! Dito ang magiging table mo." nakangiti nitong wika sa akin. Agad naman akong tumalima pagkatapos magpasalamat.

 

"Fresh graduate ka ba tanong nito. "Opo...ito ang first job ko." sagot ko naman

 

"Dont worry, ako ang bahala sa iyo..Madali lang naman ang trabaho dito at isa pa tatlo tayong magtutulong-tulungan. Malaking kompanya ang RJ Sebastian Logistics at swertehan ang nakakapasok dito para magtrabahą kaya galingan mo ha?" sagot nito sakin. Agad naman akong tumango.

 

Inuumpisahan na akong turuan ni Ate Sam ng dumating nman ang isa pa naming kasama. Nagpakilala ito bilang si Cecil Ramirez at katulad ni Ate Samantha mabait din naman ito. Halos limang taon na sila dito sa kompanya at alam na nila ang pasikot-sikot sa trabaho.

 

"Sam diba kailangan ng mnapirmahan ni Mr. Sebastian ang mga bonuses ng mga empleyado? Nakaready na ang mga dokumento at pirma na lang ang kulang." narinig kong wika ni Ate Cecil kay Ate Sam. Tahimik lang naman akong nakafocus sa pinapagawa nila sa akin. Nageencode ako ng mga tseke.for filing at kailangan ko ng matinding konsentrasyon para hindi magkamali sa pag-enter ng mga figures.

 

"Ikaw na lang ang bahalang.magpapirma kay Mr. Sebastian. Noong nakaraan ako ang gumawa kaya toka mo na ngayun." SAgot ni Ate Samantha.

 

"Hayy ito ang pinakaayaw ko sa trabaho natin. Ang makausap ang Boss natin. Hindi ba pwedeng ikaw na lang ulit at mukhang magaan naman ang loob noon sa iyo?" sagot ni Ate Ceciil.

 

"Hindi pwede! Marami pa akong gagawin. Si Ashley na lang ang utusan mo." sagot ni Ate Sam. Natigilan naman si Ate Cecil at agad akong nilingon. Nakangiti naman akong tumingin sa kanila at kusa ng tumayo.

 

"I know na first day mo ngayun Ashley. Pero need na kasi pirmahan ito eh. Tiyak na magwawala ang mga empleyado kapag ma-delay ang sahod at bonus nila." Nakikiusap na wika ni Ate Cecil. Agad akong tumango at kinuha ang hawak nitong mga papel.

 

"Ako na ang bahala. Saan bà ang office nya?" tanong ko.

 

"Naku! Thank you ha? Mula dito sakay ka ng elevator. Nasa top floor ang office nì Mr Sebastian at hindi ka maliligaw kasi nag-iisa lang naman iyun. Pwede ka naman din magtanong sa Secretary niya. Nasa table niya lagi iyun paglabas pa lang ng elevator.

 

Tsaka, gamitin mo ang card na ito...piling department lang kasi ang pwede pumunta sa office ni Boss eh."mahabang paliwanag ni Ate Cecil. Agad naman akong tumango at diretso ng naglakad palabas ng accounting office.

 

Agad akong sumakay ng elevator at sinunod ko ang instruction nito. Itinapat ko sa parang isang scanner ang hawak kong card bago ito umandar pataas. Pagkahinto ng elevator ay nagmamadali akong lumabas. Agad kong hinanap ang sinasabing pwesto ng secretary ni Mr. Sebastian at nagtaka ako dahil wala ito. Sinipat ko ang suot kong relo at napailing ako.Alas nwebe na ng umaga at wala ita sa kanyang pwesto.

 

Napapailing na lang ako at marahan na kumatok sa kaisa-isang pintuan na nakita ko. May nakasulat itong RJ Sebastian Logistics Incorporated kaya nasisiguro ko na ito ang opisina ng CEO.

 

Nakailang katok na ako pero walang sumasagot. Kunot noo kong dahan- dahan na itinulak ang pinto ng office at napangiti ako ng hindi ito nakalock.

 

Agad akong pumasok sa loob att nagpalinga linga. Akmang tatawagin ko na si Mr. Sebastian ng may narinig akong ungol sa gawi na hindi ko alam.

 

Agad na nanindig ang balahibo ko sa aking katawan ng maisip na nag-iisa lang ako dito sa floor na ito. Baka minumulto ako kaya naman naisipan kung lumabas na lang mụna ng marinig kong may nagsasalita. Actually parang hindi nagsasalita! Pardag umiiyak na babae.

 

Agad kong hinanap kong saan ito banda at nagitla ako ng dumako ang mga mata ko sa isang nakabukas na kwarto.hindi..hindi pala kwarto...

 

banyo? May babaeng nakatuwad na walang habas na sumisigaw habang may kumakadyot na lalaki sa likod nito? Naitakip ko ang aking mga kamay sa aking bibig sa matinding pagkagulat. Para akong tood na nakatitig sa kanilang dalawa na abala sa kanilang mga ginagawa.

 

'Faster Ryder! Fuck me hard! ohhhh i love it! Your so big!!!" hiyaw ng babae. Bigla naman akong pinagpawisan ng malamig. First time kung may nakitang nagkakabayuhan. Hindi ko alam kung nasasaktan ba ang babaeng katalik nito dahil para itong umiiyak sa paraan ng kanyang pagsasalita.Humihiyaw din ito sa bawat pag-atras abante ng lalaki sa kanya.

 

"Im cumming...Im cumıning! Faster!.Fasterrrrr! " iskandalusang sigaw ng gaga. Hindi ko naman kaya pa ang narinig ang aking mga nakikita kaya napaatras ako. Parang gustong humiwalay ang kaluluwa ko sa katawang lupa ko ng biglang tumingin sa gawi ko ang lalaking may malakabayong ari? Nakita ko ang pagkagulat sa mukha nito habang walang humpay sa kakaulos sa kanyang kapareha at titig na titig sa akin. HIndi ko naman alam kong ano ang gagawin kaya naman agad akong tumalikod.

 

Diyos ko! Nakakahiya! Baka mamaya iisipin nilang nambubuso ako. Malay ko bang may ginagawa pala silang milagro? Hindi ko naman siguro kasalanan ito.

 

"Stop right there! Malapit na kaming matapos!" Sigaw nito ng aktong lalabas na ako sa loob ng opisina.

 

Natigilan naman ako at hindi ko alam kung sasagot ba ako o hindi. Pero kalaunan mas pinili ko na lang na lumabas ng opisina. Hindi ko kayang panoorin sila hangang sa matapos ang kanilang ginagawa. Nakakapangilabot ang bawat hiyaw ng babae.

 

Hindi ako nagpatinag at patakbo akong pumunta sa pintuan ng opisina at lumabas. Direcho ako sa elvator at muling bumaba papunta sa Acounting department. Pagkapasok ko sa loob ng opisina ay hingal na hingal akong napaup0 sa aking pwesto habang sapo ko ang aking dibdib na hangang ngayun ang lakas pa rin ng tibok. Agad naman akong nilapitan ng dalawa kong kasama at nagtanong.

 

"Kumusta? Anong nangyari? Bakit para kang hinabol ng sampung kabayo? May hindi ba magandang nangyari?" tanong ni Ate Samantha. Hindi ako nakaimik dahil hindi ko alan kung ano ang sasabihin sa kanila

 

"Nasigawan ka ba ng Boss? Năku pasensiya ka na Ashley ha? Dapat talaga hindi na lang ikaw ang inutusan namin.

 

First day mo pa naman ngayun Dero hindi na agad maganda ang naging experience mo sa amo natin. !" sagot naman ni Ate Cecil. Agad naman akong napailing at isa-isa silang tinitigan

 

"Ga-ganoon ba talaga iyung Boss natin?" wala sa sarili kong tanong. Agad na napakunot ang kanilang mga noo na napatitig sa akin.

 

"Ano ang ibig mong sabihin?" kunot noong tanong ni Ate Cecil.

 

"Ano kasi eh..nag---nag.. hindi ko na natuloy pa ang aking sasabihin ng biglang tumunog ang telepone ng opisina. Agad naman itong sinagot ni Ate Cecil.

 

"Hello!- --Good Morning Sir Ryder!.......s.n o po?.....ah opo, new hire po sya Sir...Ashley delos Santos po!" narinig kong sagot ni Ate Cecil. Agad akong napatingin sa kảnya habang seryosong nakikipag-usap sa telepono habang hindi inaalis ang  pagkakatigtig sa akin. Lalo kong kinabahan. Mukhang first day kO pa lang sesante na agad ako. Kung tutuusin hindi ko naman kasalanan. Malay ko bang nasa kasarapan siya ng pakikipagtalik?

 

"'Ashley, tawag ka ni Sir Ryder! Ano ba kasi ang nangyari?Bakit mukhang mainit ang ulo?" tanong nito sa akin. Napayuko ako.

 

"Naku. mali kasi eh. Hindi na lang sana natin siya inutusan. Iyan tuloy, first day pa lang ni Ashley, makakatikim na agad ng boldyak kay Sir." sabat naman ni Ate Samantha.Pabuntong hininga naman akong tumayo.

 

"Balik ka ulit sa office. Dalhin mo pa rin ang Documents baka sakaling pirmahan niya na.!" wikani Ate Cecil. Agad akong tumango at muling naglakad sa palabas ng Accounting Department.

 

Kinakabahan akong muling pinindot ang elevator para bumakas. Pagpasok sa loob ay itinapat ko ang hawak kong card para dalhin ako sa opisina ng CEO.

 

Hindi pa rin maalis-alis ang matinding.kaba sa dibdib ko lalo na ng maalala ko ang mga eksena kanina na nakita ko sa loob ng banyo ng opisina ni Boss.

 

Pagkalabas ko pa lang ng elevator ay nakita ko na ang babaeng katalik ng CEO na nakaupO na sa harap ng computer. Hindi ako maaring magkamali. Mukhang ito ang Secretary nya? Diyos Mio.kinilabutan ako sa isiping nagsesex sila bago mag-umpisa ng trabaho? Ganoon na ba ang papel ng isang Secretary ngayun? Kung ganoon man lang mas gustuhin ko na lang umuwi ng probensya at tumulong sa mga ka-baryo ko na magtanim ng kamote.

 

Agad akong naglakad palapit dito. Naramdaman niya naman ang aking presensya kaya magtatanong ang mga matang tumitig ito sa akin.

 

"What do you want?" mataray nitong tanong. Pigil naman ako na mairapan ito. Huwag nya akong taray-tarayan..

 

alam ko na ang sekreto nila ng CEO "Im from accouting department. Dala ko ang mga documents na dapat pirmahan ng CEO." sagot ko dito.

 

Nakatitig ito sa akin ng sabay na napabaling ang tingin namin ng biglang tumunog ang telepono sa gilid ng kanyang computer. Agad nya itong sinagot bago muling tumitig sa akin.

 

"0--ok Sir.copy!"" narinig kong wika nito bago tuluyan ng ibinaba ang tawag. Muli ako nitong hinarap at seryosong nagsalita.

 

"Pwede ka na daw pumasok sa loob".maiksi nitong wika at halata sa bóses ang pagpipigil ng inis. Agad naman akong tumalima at naglakad patungo sa pintuan ng opisina. Kumatok pa ako ng tatlong beses bago narinig na may nagsalita sa loob na pinapapasok na ako.

 

Dahan-dahan kong itinulak ang pintuan pabukas at agad na pumasok. Bumalik na naman ang kaba na nararamdaman ko kani-kanina lang. Pakiramdam ko nakakatakot ang Boss namin na ito.

 

"Go...Good Morning Si--sir!" ninirebiyos kong wika ng makapasok na. Nakaupo ito sa swivel chair at nakatalikod sa gawi ko.

 

"Good Morming Mrs. Sebastian." sagot nito at agad na tumayo sa swivel chair at humarap sa akin. Nagulat man ako sa itinawag nitong pangalan sa akin pero mas lalo akong nagulat ng mamukhaan ko ito...kanina kasi hindi ko sya masyadong mamukhaan dahil medyo malayo mula sa aking kinatatayuan ang CR.

 

Kung kanina hind ko halos maaninag ang mukha nito sa loob ng banyo, ngayun kitang kita ko na ng malapitan. Hindi ako maaring magkamali. Ito yung lalaking pinakasalan ko five years ago. Si Ryder James Sebastian.

 

Parang biglang nanginig ang tuhod ko ng dahan-dahan itong lumapit sa akin na may nakaguhit na ngiti sa labi. Napalunok ako ng maraming beses ng tumigil ito sa harap ko at tintigan ang mukha ko

 

"'Sa wakas, nagkita din tayo muli wife. sagot nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata. Hindi ko kayang iproseso ng utak kO ang sinasabi nito sa akin ngayun.

 

"A-ano ba ang sinasabi mo Sir? Hi-hindi po kita maintindihan:.at isa pa po..hindi po Mrs. Sebastian ang pangalan ko. Ako po si Ashley..Ashley delos Santos." pagkakaila ko at umatras ng ilang hakbang dito.

 

Kunting kunti na lang kasi at magkakaamuyan na kami ng hininga dahil sa sobrang lapit nito sa akin ngayun.

 

Agad na napataas ang kilay nito sa.sagot ko. Pagkatapos ay muling naupo.sa kanyang swivel chair at mataman akong tinitigan habang may naglalarong ngiti sa labi.

 

"Dont tell me na nakalimutan mo agad ang nangyari five years ago? Ang pagpayag na pagpapakasal mo sa akin kapalit ng ten million pesos na inoffer sa iyo ng Lola ko." seyoso nitong wika.

 

Napaiwas ako ng tingin sabay kagat ng labi ko. Wala na. Sukol na ako. Wala na akong matakbuhan pa kaya naman kinakabahan akong napangiti dito.

 

"Ah iyun po ba? Pa-pasensya na po nakalimutan ko kasi. '" palusot kong sagot dito Hindi naman ito sumagot bagkos tumaas ang sulok ng labi nito habang titig na titig sa akin. pagkatapos ay muli itong tumayo at lumapit sa akin.

 

"i dont think na nakalimutan mo ang lahat. Hindi ko alam na may pagkasinungaling ka pala Mrs. Sebastian..." wika nito sa akin sabay hawak ng kamay ko na may suot ng singsing Napalunok ako ng maraming beses ng titigan nito ang palasingsingan ko na hangang ngayun nakasuot pa rin ang wedding ring na hindi ko mahubad- hubad sa loob ng limang taon.

 

Lahat yata ng paraan ginawa kO na para matangal ito pero walang epekto. Napakagat ako ng labi at hindi makatingin ng diretso dito. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa kaya naman binawi ko ang kamay ko na hawak nito.

 

 

Chapter 4  

ASHLEY POV

 

"Hangang ngayun pa ba naman magpapalusot ka pa rin sa akin? Imposible na makalimutan mo ang taong nag-ahon sa inyo sa hirap. Ten million is ten Million Ashley.'" wika nito sa akin. Napayuko naman ako. Bakit ba kasi hindi muna ako nagresearch bago nag- apply sa kompanya na ito. HR lang kasi ang nakaharap ko at wala sa hinagap ko na magiging amo ko ang lalaking pinakasalan ko five years ago kapalit ng ten million pesos.

 

"Pa-pasensya na po! Sabi kasi ng Lola niyo ipapawalang bisa naman daw ang kasal natin after two years. Eh five years na po ang nakalipas baka wala ng bisa ang kasal natin." sagot ko dito Alam kong katangahan lang ang sagot na iyun at hindi makatotohanan.

 

Napaismid ito sa sagot ko at tinitigan ako

"sa palagay mo ba may annulment dito sa Pilipinas? Nanaginip ka yata ng gising Ashley." sagot nito sa akin.

 

Napalunok naman ako. Ano ba ang gustong ipahiwatig ng tao na ito. Win- win naman ang nangyari sa amin no ah? Kailangan nya ng proxy bride ng araw na iyun at kailangan ko ng pera.

 

Pero bakit parang lumalabas na ako yata ang masama? Ano ba ang gusto ng taong ito?

 

"A-ano po ba ang gusto niyo mangyari? Gu-gusto niyo po bang magpakasal sa iba: Ayos lang naman po sa akin..kung- --kung walang annulment dito sa Pilipinas..willing po ako pumirma ng kasunduan na hindi ako maghahabol. " sagot ko dito.

 

Humalakhak naman ito na syang ikinagulat ko. May saltik ba ang lalaking ito?  Kaunti na lang at papatulan Kona ito eh!..

 

Wife....wife.....wife! Mukhang hindi ka nag-matured ah? Mukhang ikaw pa din ang dating Ashley na eighteen years old na basta na lang pumayag na magpakasal sa akin." wika nito. Hindi ako nakaimik.

 

"Ehhh ano po ba ang gusto niyong mangyari? Sabi ni Madan, proxy lang naman ako sa kasalan na iyun. Hindi po toto0 ang nangyaring kasal dahil hindi naman kita boyfriend. First time lang kitang nakita at wala akong balak na maging asawa mo. Tsaka naniwala ako sa sinabi ni Madam na ipapawalang bisa niya daw ang kasal after two years." wika ko habang iniisip ang eksaktong pinag-usapan namin ng abwela nito. Ngumisi naman ito sa akin.

 

"Iyan ba ang akala mo? Alam mo bang galit na galit ako sa iyo dahN basta mo na lang akong tinakasan? Hindi mo man lang ginampanan ang tungkulin mo bilang asawa ko. Bigla ka na lang naglaho na parang bula." Nakangisi nitong wika. Nanlaki naman ang aking mga mata. Buti na lang talaga at nakatakas ako dito noon kung hindi baka gutay-gutay na ang tahong ko dito. Diyos ko! Parang hindi ko maatim na gawin niya sa akin ang ginawa niya sa secretary niya kanina.

 

"Sorry po! Ka-kausapin niyo na lang po ulit si Madam. Hangang pagpapakasal lang po talaga sa iyo ang napag-usapan namin noon.'" sagot ko dito dahil wala na akong maisip pa kong ano ang isasagot. Tumawa ito. Pagkatapos ay tinitigan ako mula ulo hanggang paa. Nakaramdam naman ako ng pagkailang kaya napaatras ako.

 

"Kung..kung wala na po kayong sasabihin babalik na po ako ng trabaho. Babalikan ko na lang po ang mga documents na dapat mong piynahan." wika ko dito at agad na tinalikuran ito.

 

Nagmamadali akong lumabas ng kanyang opisina at nagpasalamat ako dahil hindi nya na ako tinawag pa. Tulala akong naglakad pabalik ng aking department.

 

"oh kumusta? Sinigawan ka ba niya ulit?" agad na salubong sa akin nila Ate Cecil. Agad naman akong umiling.

 

"Hayyy naku...ngayun pa lang sanayin mo na ang sarili mo sa mga bulyaw ng boss natin. Masama talaga ang ugali niyan at umiiyak ang araw kapag walang napapagalitan na empleyado." wika ni Ate Samantha.

 

"Ate...Ganoon po ba talaga siya? I mean...normal na lang po ba sa kanya na nakikipagsex sa loob ng opisina?" hindi ko mapigilan na tanong dito. Huli na ng maisip ko ang nasabi ko dahi} narinig na nilang dalawa. Sabay na nanlaki ang mga mata ng mga ito habang nakatitig sa akin

 

"You mean...nakita mo si Boss na may katalik na babae sa office kanina? Kaya ba tulala kang bumaba kanina?" tanong ng mga ito. Tumango ako. Pagkatapos ay seryoso nila akong tinitigan.

 

"ito ang gusto naming sabihin sa iyo Ashley. Mag-ingat ka sa Boss natin. Maliban sa pagiging palasigaw mahilig sa mga magagandang babae iyan.

 

Karamihan sa mga nabibiktima nya mga secretary nya. Kaya nga parang damit lang kung magpalit ng secretary si Boss." wika ni Ate Cecil. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat.

 

"Ganoon ba? Nakakatakot naman po pala siya." sagot ko. Agad silang nagsipagtanguan.

 

"Actually hindi mo naman masisisi si Boss. Mga mahaharot din kasi kadalasan ang mga nabibiktimna nya.

 

Mga babae na din kasi ang nagbibigay ng motibo... since sobrang actiive yata ng Boss natin sa sex agad nya nàmang pinapatulan." sabat naman ni Ate Sam.

 

"'Buti wala siyang nabubuntis?" sagot ko. Agad silang umiling. sagot

 

 

"Maingat daw iyan! Lagi may baong

condom. Kahit fuck boy malakas pa rin

ang konrol sa sarili. Ayaw daw

makipagsex kapag walang condom na

nakabalot sa kanyang ari." bulgar na

sagot ni Ate Cecil. Napalunok naman

ako ng ilang beses ng muling sumagi sa

isip ko ang mga nakita kanina sa

opisina.

 

 

"Kaya mag-ingat ka Ashley. Umiwas

ka sa Boss natin kung ayaw mong

masira ang buhay mo. Bata ka pa at

marami pang darating sa iyo na

magandang opportunity." pagbibigay

payo sa akin ni Ate Cecil. Agad akong

tumango dahil wala naman akong

balak na pumatol sa Boss namin. Ayaw

ko ng lalaking fuckboy.

 

 

Aaminin ko na super gwapo naman

talaga ni Boss Ryder. Siguro hindi

nakakapagpigil ang mga nagdaan

nitong secretary at kusang naghuhubad

sa harap nito. Pero kahit na..kung

matino siyang amo hindi siya dapat

pumapatol sa kanyang mga empleyado.

 

 

"Mabuti na lang at nanahimik na sila

Ate Samantha at Ate Cecil. Naging

abala na din sila sa kanilang trabaho

kay muli kong itinoon ang aking sarili

Sa pag- eencode ng mga tseka. Gusto

kong ipakita sa mga kasamahan ko na

masipag ako at maasahan pagdating sa

kahit na anong bagay.

 

 

Abala ako sa aking trabaho ng kalabitin

ako ni Ate Cecil. Gulat naman akong

napatitig dito.

 

 

"Lunch time na. Sabay ka na lang sa

amin sa Cafeteria para naman may

makakausap ka habang kumakain." pag

-aaya nito sa akin. Agad naman akong

napatingin sa wall clock at nagulat ako

dahil pasado alas dose na ngtanghali.

Agad akong tumango at iniligpit ang

kalat na nasa aking table.

 

 

"Grabe..ang bilis ng oras." wika ko

sabay tayo. Napangiti naman silang

dalawa.

 

 

"Ganiyan talaga kapag busy. Hindi

namamalayan ang oras. Hayaan mo

masanay ka din sa mga trabaho dito sa

loob ng office." Sagot ni Ate Sam at

naglakad na palabas ng opisina. Agad

naman akong sumunod dito at

Sumunod naman si Ate Cecil

 

 

"Bagong empleyado?" natatanaw ko na

ang cafeteria ng may biglang nagsalita

mula sa aming likuran. Napahinto

naman sa paglalakad sila Ate Cecil at

Ate Samn kaya ganoon na din ang

ginawa ko. Agad naman na lumapit sa

amin ang lalaking nagtatanong

patungkol sa akin.

 

 

"Yes..first day nya ngayun. Siya ang

pumalit kay Gemma." sagot ni Ate

Cecil. Tumango ito tsaka ako initigan.

"Ipakilala mo naman ako sa kanya. !"

banat ng lalaking kaharap namin.

Tumawa naman si Ate Cecil bago ako

hinarap.

 

 

"Ashley..siya si Rustom sa marketing

department siya... at Rustom si

Ashely...ang ganda nya diba?"

pagpapakilala ni Ate Cecil sa aming

dalawa. Agad naman na inilahad ni

Rustom ang kanyang palad para

makipagkamay sa akin. Tinaggap ko

naman ito dahil mukha naman siyang

mabait.

 

 

"Sa cafeteria ba kayo kakain? Sabay ma

ako sa inyo." wika ni Rustom. Agad

naman tumango sila Ate Cecil at Ate

Sam.

 

 

"Pagdating ng cafeteria ay kanya-

kanya kami order ng pagkain. Gusto pa

nga akong librihin ni Rustom kaya lang

tumanggi ako. May budget naman ako

sa pagkain kaya walang dahilan para

magpalibre kahit kanino.

 

 

"Fresh graduate ka pala? Swerte mo

naman dahil nakapasok ka kaagad dito

sa RJ. Hindi sila masyadong naghahire

ng mga fresh graduates.'" wika ni

Rustom. Napangiti naman ako.

 

 

"Sa online lang ako nag-apply. Swerte

naman at tinawagan nila ako for

interview. Swertehan lang din talaga

siguro. Kaya nga pinipilit kong

matutunan agad lahat ng trabaho para

naman hindi nakakahiya sa mga

kasama ko." sagot ko. Nagtawanan

naman sila Ate Cecil at Ate Sam.

Mukhang maswerte nga ako dahil

mababait ang mga naabutan kong

kasamahan sa opisina.

 

 

"of course...magkakasana tayo sa

iisang department kaya dapat lang

support tayo sa isat isa para gumaan

ang trabaho natin." sagot ni Ate Cecil.

Ngumiti naman ako dito bilang tanda

ng pagsang-ayon.

 

 

"kaya ikaw Rustom, huwag kmunang

mangulit kay Ashley ha? Alam nanin

na siya ang pakay mo kaya ka

nakipaglapit. Hintayin mo muna na

matutunan niya lahat ng trabaho sa

department namin bago mo siya

ligawan." prankang wika ni Ate Sam.

Sinabayan naman ng pagtawa ni Ate

Cecil kaya kitang kita ko ang

pamumula ng mukha ni Rustom.

Nahihiya pa itong tumingin sa akin.

 

 

"Grabe naman kayo. Napaka-advance

niyo naman mag-isip." sagot nito.

Muling natawa sila Ate Cecil at Ate

Sam. Napakamot naman ng ulo niya si

Rustomn habang hindi makatingin ng

diretso sa akin.

 

 

'Wala din naman akong balak na

magpaligaw pa. Kakaumpisa ko pa nga

lang sa trabaho at balak kong i-focus

muna ang buong time ko dito. Tsaka na

ang boyfriend-boyfriend na iyan."

sagot ko naman sabay inom ng juice.

Agad naman napangiti si Atè Cecil bago

sumagot.

 

 

"oh narinig mo iyun Rustom?

Mukhang hangang friends lang ang mai-offer

sa iyo ni Ashley.'" kantiyaw ni

Ate Cecil. Muling natawa si Ate

Samantha.

 

 

Hindi matapos-tapos ang kulitan sa

aming apat habang kumakain. Kahit

papaano lalong naging panatag ang

aking kalooban dahil mas lalo kong

napatunayan na mababait ang mga

kasama ko. Napaka-vocal nila

pagdating sa lahat ng bagay. Hindi ko

din akalain na ganito sila kakalog.

 

 

Akmang susubo ulit ako ng pagkain ng

may lalaking biglang lumapit sa amir

Isang lalaki at masa 40s na ang edad at

kita ang pagiging seryoso habang isa-

isa kaming tinitingnan. Akala namin

makikishare lang ng table pero seryoso

itong humarap sa akin.

 

 

"Ms. Ashley? Ashley Sebastian?"!

tanong nito. Natigilan naman ko

sabay titig dito. Hindi ko alam kong

nagbibiro ba ito o hindi dahil hindi

naman Sebastian ang apelyedo ko.

delos_Santos ako kaya mukhang

nagkamali ito ng nilapitan. SA dami ba

naman ng mga empleyado dito hindi

malabong may kapangalan ako.

 

 

'No po. Ashely delos Santos po ang

name ko.' " sagot ko sabay baling ng

tingin sa mga kasamahan ko. Kitang

kita ang pagtataka sa mga mata ng

mga ito habang nagpapalipat-lipat ng

tingin sa akin at sa taong bagong

dating.

 

 

"New employee ka diba? Accounting

departmnent?" tanong ito. Napatingin

ako kina Ate Sam at Ate Cecil bago

sumagot.

 

 

"opo.pero hind po Sebastian ang

apelyedo ko. delos Santos po.'"

pagtatama ko. Tinitigan muna ako nito

bago tumango tsaka nagpaalam.

Naiwan naman akong naguguluhan.

 

 

"Ang weird niya! Ang alam ko mataas

na ang posisyong ng taong iyun pero

parang tanga kong makipag- usap. Ano

kaya ang kailangan niya kay Ashley

Sebastian? Kaapelyedo pa talaga ng

CEO," wika ni Rustom. Bigla akong

kinabahan ng muling sumagi sa isip ko

si Ryder. Diyos ko! Tinawag nya ako

kaninang Mrs. Sebastian.

 

 

""Ganiyan talaga minsan ang mga

matatalinong tao. Sa sobrang dami ng

mga iniisip hindi nila namamalayan na

naging weirdo na pala sila." sagot ni

Ate Cecil sa pamamagitan ng pagsubo

ng kanyang kinakain. Hindi nà din ako

umimikat itinoon na din ang aking

attention sa pagkain.

 

 

Patapos na ako sa aking kinakain ng

tulala na napatitig sa likuran ko sila

Ate Cecil at Ate Sam. VWala sa sariling

napalingon ako at nanlaki ang aking

mga mata ng makita ko si Sir Ryder na

seryosong naglalakad papunta sa

kinaroroonan namin. Nakasunod dito

ang lalaking lumapit sa amin at

tinawag akong Ashley Sebastian. Bigla

akong kinabahan ng mapansin ko na

direktang nakatitig sa akin si Ryder at

mukhang galit.

 

 

"Oh my God! Nandito si Boss! First

time in the history ito na ang mismong

may ari ng RJ SEBASTIAN LOGISTIC

INC.ay aapak sa cafeteria!"" narinig

kong bulong ni Ate Sam. Napaayos ako

ng upo at muling itinoon ang attention

sa kinakain. Gusto ko ng tawagin lahat

ng santo na kilala ko para ipagdasal na

sana hindi ako ang pakay ni Ryder dito

sa cafeteria.

 

 

 

 

 

Chapter 5

 

ASHLEY POV

 

Halos gustong manginig ang buo kong

laman ng mapansin kong tumigil sa

gilid ng table namin ni Si Sir Ryder.

Hindi pa rin maalis-alis ang

pagkakatitig sa akin kaya naman

parang gusto ko na lang na lamunin ng

lupa para makatakas sa masakit nitong

tingin.

 

 

"Ashley!" tawag nito sa pangalan ko.

Lalo naman akong napayuko. Kulang

na lang isubsob ko ang mukha ko sa

pinggan para lang maipakita dito

naiilang ako sa kanyang presensya.

Naramdaman ko na kinalabit ako ni

Ate Sam kaya naman napaangat ako ng

aking tingin. Inginuso nito si Sir Ryder

na salubong na ang mga kilay na

nakatitig sa akin. Kapansin-pansin din

na masama ang tingin na ipinupukol

nito kay Rustom. Lalo akong

nakaramdam ng pagkailang ng

mapansin ko na sa amin nakatoon ang

attention halos lahat ng tao dito sa

cafeteria.

 

 

"Ashley , huwag mo ng hintayin pa na

buhatin kita dyan sa kinauupuan mo.

Bilisan mo na dahil gutom na ako."

wika nito. Parang gusto kong màwalan

ng ulirat ng banggitin nito ang

pangalan ko. Nagtataka naman na

napatitig sa akin sila Ate Sam at Ate

Cecil.

 

 

"ehhhh Sir...may...may kailangan po ba

kayo? Tapos nyo na po ba pirmahan

iyung dala kong documents kanina?

Pupuntahan ko na lang po mamaya.'

wika ko dito kasabay ng

pagpapakawala ng hilaw na ngiti.

 

 

Lalong nagsalubong ang kilay nito at sa

isang iglap lang ay hawak na ako ng

mahigpit sa aking braso. Pilit akong

pinapatayo kaya wala na akong nagawa

kundi ang tumingin sa mga kasamahan

ko na takang taka habang nagpapalipat

-lipat ang tingin sa aming dalawa ni

Sir Ryder.

 

 

 

"Lets go!" malamig nitong wika sabay

hila ng aking kamay. Wala na akong

nagawa pa kundi ang sumama na dito.

Nahihiya na din ako dahil

pinagtitinginan na kami ng ibang

empleyado at ayaw kong pag-

tsismisan nila ko lalo na at ka-bago-

bago ko lang sa sa trabaho.

 

 

Kamalas-malasan naman kasi. Sa dami

ng kumpanya na inapplayan ko dito pa

talaga ako natapat sa taong ni sa

panaginip hindi ko na gustuhin pang

makita. Ewan ko ba lumalakas talaga

ang kabog ng dibdib ko tuwing nakikita

ko ito. Pakiramdam ko hindi ako safe

sa taong ito eh. Although ikinasal kami

noon pero hindi ibig sabihin asawa

niya ako.

 

 

"Eh Sir, pwede po bang bitayan niyo

na ako? Sasama na po ako sa inyo."

wika ko dito sabay hila ng kamay kona

hawak nito. Masama lang ako nitong

tinitigan at mabilis ang hakbang na

naglakad papuntang elevator. Wala na

akong nagawa pa kundi ang binilisan

na lang din ang hakbang dahil hawak-

hawak niya pa rin ako sa aking kamay.

Isa pa nakasunod ang tingin sa amin

ng ibang empleyado. Kitang kita ang

pagtataka sa kanilang mukha habang

nagbubulungan

 

 

Pagpasok sa loob ng elevator ay sa

wakas binitawan din ako ng gago.

Hindi kO alam kung ano ang nakain

nito. Hindi ko din alam kung ano ang

kailangan nito. May thirty minutes pa

ako bago bumalik ng trabaho at

imposible naman na hindi niya alam

ang oras.

 

 

Sir dapat pinatawag nyo na lang ako

after breaktime.!" wika ko dito sa

kawalan ng sasabihin. Tahimik kasi

itong nakatitig sa akin kaya naiilang

ako.

 

Who's that guy? Nanliligaw ba siyà sa

iyo?" tanong nito. Hindi ko naman

makuha ang ibig nitong sabihin kaya

sandali akong nag-isip. Biglang

sumagi sa isip ko si Rustom.

 

 

"Ah si Rostum po? Nakasabay lang po

namin siya kanina papuntang cafeteria.

Ngayun ko lang din po sya nakilala

dahil first day ko lang din ngayun sa

trabaho." sagot ko dito. Saglit itong nag

-isip habang hindi inaalis ang

pagkakatitig sa akin.

 

 

"Ayaw ko ng makita ulit na lalapit-

lapit sa iyo ang lalaking iyun. Iwasan

mo siya." diretsahan nitong wika.

Natigilan naman ako. Ano na naman

kaya ang drama ng kumag na ito. Bakit

bawal na akong lapitan ng kahit sino?

Kasama ba ito sa rules and regulations

dito sa company? Matanong ko nga

mamaya sila Ate Samantha at Ate Cecil.

 

 

"Bakit po? I mean...nakipagkkala lang

naman po sya. Mas mabuti nga po na

marami akong kakilala dito sa opisina.

Para marami po akong friends." hindi

ko magiwAsan na sagot. Masama naman

ako nitong tinitigan. Napa-peace sign

tuloy ako ng wala sa oras. Letse talaga!

Bakit ganito ang may ari ng RJ? Bakit

mukhang may topak? Isa pa ano kaya

nag kailangan nito sa akin. Naku!

Kailangan kong maging alerto. BAka

mamaya gagawin niya sa akin ang

ginawa niya sa Secretary niya kanina.

Ayaw kong makuha ng kahit na sino

ang virginity ko noh? Para lang iyun

magiging asawa ko...Well hindi sa

kanya pero sa totoo kong maging

asawa.

 

 

Pagkalabas namnin ng elevator ay

naabutan pa namin ang secretarty nito

na katalik kanina. Nakaupo sa kanyang

pwesto at nakabusangot. Hindi ko

naman maiwasan na mapataas ang

aking kilay lalo na ng mapansin ko

nakatitig ito sa akin.

 

 

"'Baka nagsesel os. " hindi ko maiwásan

na bulong sa aking sarili. Sumunod

naman ako kay Sir Ryder hangang sa

makapasok kami sa loob ng opisina.

Nagulat pa ako ng makita ko na

maraming pagkain na nakalagay sa

lamesa nito. Nagtataka akong

napatingin dito at katulad kanina

seryoso pa rin. Hindi ko alam kung

masama ba ang araW nito o talagang

normal na sa kanya ang palaging

nakasimangot.

 

 

Sit! Sabagayan mo akong kumnain."

wika nito sa akin at itinuro ang isang

upuan. Gulat akong napatitig dito bago

sumagot.

 

 

"Pinatawag niyo lang po ako para

sabayan kayong kumain? Pwede niyo

naman po yayain ang girl friend niyo

ah?" hindi ko maiwasan na sagot dito.

Minsan gusto ko na din kutusan ang

sarili ko. Hindi ko talaga mapigilan ang

bunganga ko. Pwede naman aləng

manahimik na lang muna at tumanggi.

Masasarap ang pagkain na nakah:

pero busog na ako.

 

 

"Sit down at lets eat!" ulit nito sa

seryosong boses. Hindi naman ako

natinag at tumitig dito.

 

 

'Busog na po ako. Kumain na ako

kanina sa cafeteria. Dapat kanina pa

lang sinabi niyo na sa akin na balak

niyo akong librihin ngayun. Nakatipid

sana ako ng isang meal ngayung araw.'"

sagot ko. Natigilan ito at biglang

lumapit sa akin. Naalarma naman ako

kaya bigla akong napaupo.

 

 

"Kapag sinabi kong kakain ka....kakain

ka. From now on, bawal ka ng pumunta

o kumain ng cafeteria. Bawal ka din

makipag-usap kahit kaninong lalaki

diyan. Ako lang ang kakausapin mo at

ang dalawa mong ka- trabaho!" wika

nito. HIndi ko naman alam kung

seryoso ba siya o nagbibiro lang. Pero

mukhang seryoso dahil hindi o

ngumingiti. Katunayan nga

nakakapaso ang karnyang mga tingin na

pinapakawalan sa akin.

 

 

 

"Nagbibiro po kayo diba? Imposible

naman po na hindi ako makipag-usap

sa iba. Gusto ko po magkaroon ng

madaming kakilala dahil gusto ko po

magkaroon ng maraming friends.'"

sagot ko. Hindi ito umimik bagkos

nilagyarn nito ng pagkain ang pinggan

na nasa harap ko.

 

 

"Sundin mo na lang ang gusto ko kung

ayaw mong isesante ko lahat ng

lalaking lalapit sa iyo.'" wika nito. Gulat

naman akong napatitig dito.

Hinahanap ko sa kanyang hitsura kung

nagbibiro ba ito pero walang kabakas-

bakas. Hindi ko talaga ma-gets kung

bakit ganito ito. Kung ganito ba siya sa

lahat ng kanyang mga bagong

empleyado.

 

 

"Bakit po? I mean, bakit po kayo

ganiyan? Hindi nyo po ako wedeng

diktahan dahil hindi ko po kayo tatay.!"

sagot ko. Naihampas naman nito ang

kanyang kamay sa lamesa. Buti na lang

at hindi naglalaglagan ang mga

pagkain na nasa lamesa. Mukhang may

sapak nga ang amo ko. Kaunting

katwiran nagagalit agad. Ano ang gusto

niya...0o lang akO ng oo sa lahat ng

sasabihin niya? Sino ba siya para

diktahan ako?

 

 

Mukhang may sayad nga sya. Mukhang

totoo ang sinabi sa akin kanina nila Ate

Samantha at Ate Cecil. Nakakatakot

ang CEO!

 

 

"Kumain ka na. Starting tomorrow,

dito ka na sa office ko kakain." wika

nito at nag-umpisa ng sumubo ng

pagkain. Wala naman akong nagawa

kundi kunin ang kutsara at tinidor at

pinilit ang sarili na kumain na din

kahit busog pa ako.

 

 

In fairness masarap ang pagkain. Iba

talaga ang mayayaman. Nthough

nakatangap ako ng ten nillion noon

kapalit ng pagpapakasal dito pero

ginamit ko iyun para makabili kami ng

lupain sa probensiya. Ang ibang bahagi

naman ng pera ay ipinatayo namin ng

bahay at ginamit sa pag-aaral naming

tatlong magkapatid.

 

 

Halos paubos na ang pera kaya

kailangan ko pa din kumayod para

mabili ang mga gusto ko. Wala kasi

akong balak na mag-stay ng matagal

sa probensiya. Mas marami kasing

opportunity na dadating sa akin dito sa

Manila lalo na at nakapagtapos na ako.

Gusto kong umasenso gamit ang

natapos kong kurso.

 

 

Pagkatapos namin kumain ay tinawag

nito ang Secretary at inutusan na

ligpitin ang aming pinagkainan. Of

course busangot to the highest level pa

din ang hitsura ng lola mo. Hindi ko

alam kung ano ba talaga ang papel nito

sa buhay ng CEO namin. Kung secretary

ba ito, Girl friendo parausart,

Mukhang "Yuck" ang pinaka-last na

choices na naisip ko.

 

 

"Hmmm Sir, balik na po ako sa aking

department. Baka hinahanap na ako ng

mga kasamahan ko." paalam ko kay

Ryder. Baka mabugahan pa ako ng apoy

ng kanyang secretary dahil mukhang

nagmamaktol ito habang nililinis ang

aming pinagkainan. Wala akong balak

na tulungan ito dahil kailangan ko ng

makabalik sa aking department. Baka

kung ano na ang iniisip nila Ate Sam at

Ate Cecil sa akin. Mahirap na.

 

 

"Ipadala ko na kay Anthon ang mga

documents kapag tapos ko ng

pirmahan. Huwag mong kalimutan ang

sinabi ko sa iyo kanina. Sundin no

lahat ng ipinagbabawal ko." seryoso

nitong wika tsaka umupo na sa

kanyang swivel chair. Hindi ako

umimik dahil wala naman akong balak

ang sundin ang gusto nito. Malay ba

nya kung sino ang magiging kaibigan

ko dito sa kompanya. Hindi naman

siguro ako nito susundan sa kahit saan

ko gustong puntahan.

 

 

Pagdating ng accouting office ay agad

akong pinutakte ng tanong nila Ate

Sam at Ate Cecil.

 

 

"Ano ang nangyari? Bakit bigla ka na

lang pinatawag ng CEO? Pinagalitan ka

ba nya sa pambubuso na ginawa m

kaninang umaga?" agad na tanong ni

Ate Cecil sa akin. Muling sumagi sa isip

ko ang nakita ko kaninang umaga kaya

napailing ako.

 

 

" Gusto lang niyang sabayan ko siya sa

t pagkain. Nalulungkot yata syang

kumain mag-isa sa loob ng opisina."

sagot ko. Napanganga naman ang

dalawa dahil sa pagkagulat. Hindi

marahil inaasahan ng mga ito na

yayayain akong kumain ng Boss namin.

Talaga? Huwag mong sabihin ikaw na

naman ang prospect niya? Gusto ka

daw ba nyang ligawan o gusto ka din

nyang ikama?"" tanong ni Ate San.

 

 

"Naku Ate, hindi ko siya type noh

Wala akong balak na magpabiktima sa

isang lalaking kagaya nya. Ayaw ko sa

mga fuckboy." agad na sagot ko. Muli

silang nagkatinginan.

 

 

"Aasahan namin iyang sinasabi mo

Ashley ha? Bata ka pa kaya huwag na

huwag kang pabibiktima sa Boss nati.

Baka mamaya matulad ka din sa ibang

mga nagdaan na empleyado dito na

pagkatapos niyang ikama basta nya na

lang itinapon na parang basahan.'"

bakas ng pag-aalala sa boses ni Ate

Cecil na sagot nito.

 

 

"huwag kayong mag-alala Ate. Iba ako

sa kanilang lahat. Kahit gaano pa ka-

pogi ang Boss natin wala akong balak

na patulan siya. Para lang sa magiging

asawa kO ang beautiful body ko.'"

pabiro kong sagot sa kanila. Tanging

tawa na lang din ang kanilang ginawa

at itinoon na namin ang buong

attention sa trabaho.

 

 

Abala kaming lahat ng marinig namin

na may kumakatok sa pintuan ng

office. Sabay kaming napalinga at

narinig ko pa ang pagsinghap ni Ate

Sam ng makita nito ang isang

matangkad na lalaki na nakatayo sa

pinto.Agad na tumayo si Ate Cecil para

pagbuksan ito.

 

 

"Hello Sir Anthon. Its our pleasure na

napadalaw ka sa aming humble office. "

agad na wika ni Ate Cecil ng

makaharap na nito ang nagngangalan

na Anthon. Tahimik naman akong

nakamasid sa kanila.

 

 

"Dinala ko lang itong pinirmahan na

documents ng CEO." wika nito sabay

abot ng hawak nitong papeles. Napa-

WOW maman sila Ate Cecil at Ate Sam.

 

 

"Ano ang nakain ng CEO at ikaw pa ang

inutusan na magdala nito sa amin.

Pwede mo naman kaming tawagan

para kami na lang ang kumuha nito.

Nakakahiya tuloy sa iyo sir Anthon. "

Pabebe na sagot ni Ate Sam. Hindi ko

naman mapigilan ang matawa.

 

 

"No choice. Alam mo naman ang amo

natin. Once na iniutos kailangan

sundin." sagot nito tsaka sumulyap sa

gawi ko.

 

 

 

 

Chapter 6

 

 

Ashley POV

 

 

Narinig ko ang impit na tili ni Ate Sam

ng makaalis na si Anthon. Halatang

may gusto si Ate Sam dito kaya ganoon

na lang ang kanyang reaksiyon kanina.

 

 

"Alam mo bang executive secretary

iyun ni Sir Ryder? Ang gwapo nya diba?

kinikilig na wika ni Ate Samantha.

Talaga? Eh ano nya ang babae doon sa

office. Yung ka anuhan niya kaninang

umaga?" curious kong tanong. Ilan ba

ang secretary ng CE0? Isa pa hindi ko

nakita kanina yung Anthon sa office ni

Sir Ryder.

 

 

"Bale dalawa ang Secretary ni Sir

Ryder. Si Sir Anthon ang executive

secretary nya. Siya ang palaging

kasama ni Sir sa mga out of town tsaka

mga meetings sa labas ng opisina.

Yung isa naman, siya ang palaging

nagchecheck ng mga emails at

sumasagot ng mga phone calls kaya

Pero ang alam ko mas malaki ang sahod ni Anthon my

love." kinkilig na sagot ni Ate

Samantha. Nagkatawanan naman kami.

 

 

"Hayy naku, kung kiligin ka naman

dyan to the highest level talaga.

Hanggang pangarap ka lang naman kay

Sir Anthon dahil hindi ka naman

pinapansin noong tao." pang-aasar na

sagot ni Ate Cecil. Agad naman

napasinmangot si Ate Samantha.

Padabog itong muling naupo sa

kanyang pwesto. Nagkatinginan

naman kami ni Ate Cecil. Pagkatap os

ay kinindatan ako at sininyasan na

huwag na lang pansinin.

 

 

Tumango lang ako at mnuling itinoon

ang attention sa trabaho. Eksakto alas-

sinko ng hapon na kuhain ang

attention ko ni Ate Sam. Uwian na daw

at ligpitin ko na ang mga gamit ko.

Painat-inat naman akong tumayo.

mula sa aking upuan tsaka hinagilap

ang aking bag para mag-ayos ng sarili.

 

 

Pakiramdam ko pagod na pagod ako at

gusto kO ng umuwi sa apartment na

inuupahan ko. Gusto ko ng matulog.

Saktong palabas na kami ng building

ng biglang bumuhos ang malakas na

ulan. Parang gusto ko naman

magpapadyak sa sobrang inis.

Kailangan pa kasing maglakad ng ilang

metro para mag-abang ng

masasakyang jeep. Ayaw ko na din

magtaxi dahil mapapamahal ako. Kung

pwede naman jeepP para makatipid why

not diba?

 

 

"'naku, paano ba ito. Bigla naman

buhos ang ulan! May bagyo ba?"

narinig kong tanong ni Ate Samantha

kay Ate Cecil. Umiling si Ate Cecil tsaka

naghalungkat sa kanyang bag.

 

 

" Saan ka ba sasakay Ashley? Tatawid

pa kami ni Samantha sa kabilang

kalsada. Doon ang sakayan papunța sa

tinitirhan namin." wika nito sabay

labas ng payong sa loob ng kanyang

bag. Nalungkot naman ako dahil

magkaiba ng way ang aming uuwian.

 

 

Mukhang mag-isa talaga ako nitong

maglalakad papuntang sakayan ng jeep.

Ayos lang Ate. Patitilahin ko na lang

ang ulan bago ako maglakad

papuntang sakayan. Pwede na kayong

mauna total may dala pala kayong

payong." sagot ko na lang.

Nagkatinginan naman ang dalawa

pagkatapos ay iniabot sa akin ni Ate

Samantha ang hawak nitong payong.

 

 

"Here...gamitin mo muna ito.

Makikisukob na lang ako kay Cecil total

pareho naman kami ng way na

pupuntabhan." wika nito. Umiling

naman ako dahil nahihiya ako sa kanya.

 

 

"Naku, ayos lang ako Ate Sam. Titila na

din siguro maya-maya ng kaunti ang

ulan." wika ko. Nakakahiya nanan kasi

kung hindi ako tatanggi. Siya pa tuloy

ang mawalan ng payong, Magdadala na

lang din siguro ako bukas ng payo

dahil mukhang unpredictable ang

weather dito sa Manila.

 

 

"Sigurado ka ba? Baka gabihin ka na

niyan?" tanong ni Ate Sam. Tumango

naman ako. Tumingin pa ako sa labas

at ambon na lang naman. Hindi ako

masyadong mababasa kapag bibilisan

ko ang paglalakad papuntang sakayan

ng jeep.

 

 

"'Ayos lang Ate. Titila na din ang ulan

kaya pwede na din ako maglakad

papuntang sakayan." sagot ko.

Tumango naman silang dalawa tsaka

nagpaalam na. Naiwan naman akong

pinagmamasdan ang labas. Marami

din akong nakitang mga empleyado na

naglalakad papuntang labasan kaya

nakikisabay na ako. Yung iba tulad ko

walang mga payong kaya naman hindi

na ako nagpatumpik-tumpik pa. Bukas

na bukas hindi ko talaga kakalmutan

ang payong na iyan.

 

 

Pagdating ng sakayan ng jeep ay

biglang buhos ang malakas na ulan.

Agad akong napatakbo papuntang

waiting shed para hindi mabasa.

 

 

Punuan na din ang mga sakay ng jeep

kaya mukhang gagabihin ako nito.

Yung ibang mga pasahero walang

pakialam kung mabasa man sila o

hindi basta makasakay lang sila ng jeep.

Halos dalawang oras na ang lumipas

pero hindi pa rin ako nakasakay ng

jeep. Dagsaan pa rin ang mga pasahero

at malakas ang ulan. Bigla akong

nakaramdam ng kaba ng inilibot ko

ang paningin sa paligid. Gabi na at

nandito pa din ako sa kalsada. Ayaw ko

din naman makipagsisikan sa mga

nagmamadaling pasahero. Isa pa basa

na din ako at nakakaramdam na ako ng

ginaw. Sana lang hindi akO magkasakit

nito. Hindi ako pwedeng magkasakit

dahil ka bago-bago ko pa langsa

trabaho tapos aabsent agad ako?

 

 

"Miss empleyado ka din ng RJ logistics

diba?" nagulat pa ako ng may biglang

nagtanong na lalaki sa aking tabi. Agad

ko naman itong nilingon at tumampad

sa paningin ko ang uniform nito na

may tatak ng RJ logistics. Siguro nga

kapareho ko ito ng kumpanyang

pinapasukan pero magkaiba kami ng

department. Tatango sana ako pero

nakarinig ako ng sunod-sunod na

busina. Agad naman napukaw ang

aking attention ng may humintong

isang mamahaling sasakyan sa tabi ng

isang jeep na abala sa pagpapasakay ng

pasahero.

 

 

Nagulat pa ako ng nakita kong bumaba

si Sir Ryder mula sa loob ng sasakyan.

Inilibot nito ang paningin sa paligid

habang nakakunot ang noo. Bigla

akong nakaramdam ng kaba ng

huminto ang titig nito sa akin at agad

na lumnapit

 

 

"Bakti hindi mo ako pinuntahans

opisina kung nahirapan kang

sumakay? Pwede naman kita ihatid ah?

 

 

" wika nito sa galit na boses. Agad

naman kaming nakapukaw ng

attention ng mga ibang pasahero.

Napalunok pa ako ng maraming beses

bago sumagot.

 

 

"Ehhhh hindi ko naman po kasi alam

na uulan ng ganito. Tsaka mahirap pala

sumakay." sagot ko sa kawalan ng

masasabi. Isa pa nilalamig na talaga

ako. Dagdagan pa na pagod na ako at

gusto ko ng matulog. Ayaw ko ng

makipagtalo pa sa kanya tungkol sa

mga ganitong bagay.

 

 

Nagulat pa ako ng bigla akong

hawakan sa braso. Pagkatapos ay

hinatak niya ako kaya naman agad

akong napapiksi.

 

 

"Teka lang. Saan mo ako dadalhin?!

tanong ko. Lalong nagsalubong ang

kilay nito.

 

 

"obvious ba? Sumakay ka na ng kotse

dahil ibhahatid na kita.'" sagot nito.

Tatanggi sana ulit ako kaya lang

hinatak nyang muli ako. Napatingin

ako sa paligid at kitang kita ko ang

maraming paris ng mga mata na

nakatingin sa amin.

 

 

"Fuck! Basang basa ka na! Bakit ba ang

tigas ng ulo mo!" Wika nito at agad

akong pinagbuksarn ng pintuan ng

kotse. Tahimik naman akong sumakay.

Agad na sumalubong sa pang-amoy ko

ang halimuyak na amoy na galing sa

loob ng kotse at ang malanbot nitong

upuan.

 

 

Pagkasakay ko ay agad din itong

sumakay at napapitlag pa ako ng

tumabi ito sa akin. Agad naman akong

nagbigay ng distansya at sumiksik sa

kabilang gilid ng sasakyan.

 

 

Tsk! Tsk! Tsk!" bulong pa nito sabay

hubad ng kanyang suot na coat. As

usual salubong pa rin ang kilay at

mukhang normal na lang itoSa kanya.

 

 

"Wear this! Basang basa ka at alam

kong nilalamig ka na." wika nito sabay

abot ng kanyang nahubad na coat. Agad

 

 

naman akong umiling. Malakas itong

napabuntong hininga at umusog

papunta sa akin. Nagulat pa ako dahil

ito na mismo ang nagsuot ng jacket sa

aking katawan.

 

 

"Ayos lang po ako Sir. kaya ko pa

naman po.!" wika ko dahil nahihiya

ako sa kanya. Hinubad nya pa talaga

ang kanyang suot na coat para

ipagamit sa akin. Mukhang may

ginintuang puso naman pala ang

aming CEO.

 

 

Hindi niya ako pinakinggan at lalo

nitong isiniksik ang sarili sa akin. Wala

na akong nagawa pa kundi hayaan siya

sa ginawa nyang pagsusuot ng coat

niya sa akin. Parang gusto ko naman

pumikit dahil agad na sumalubong sa

akin ang mabangong amoy ng coat

nito. Hindi ko alam kung amoy ba ito

ng pabango o amoy ni Sir Ryder.

Lalaking lalaki ang amoy at ang sarap

sa ilong Muling namayani ang katahimikan sa

loob ng kotse pagkatapos nitong

ipasuot sa akin ang kanyang coat.

Ipinikit ko na din ang aking mga mata

dahil parang ang sarap talaga matulog.

Dagdagan pa ng malakas na ulan sa

labas kaya lalo akong nakaramdam ng

antok.

 

 

"Saan tayo Boss? narinig ko pang

tanong ng driver. Hindi ko na

pinagtuunan pa ng pansin ang tungkol

sa bagay na iyun dahil agad na akong

hinila ng antok. Wala na akong naging

pakialam sa paligid at hindi ko na

naisip pa na kasama ko pala sa loob ng

kotse ang babaero kong Boss.

 

 

Napabalikwas ako ng bangon ng

magising ako ng mataas na ang sikat

ng araw. Pupungas-pungas pa akong

bumangon sa hindi familiar na higaan.

Hindi ko alam kung nasaan ako pero

napapikit ako ng maalala ko na kasama

ko si Sir Ryder kagabi sa kotse. Parang

gusto ko naman iuntog ang sarili ko sa

pader ng maisip ko na nakatulog ako sa

kalagitnaan ng byahe.

 

 

Napahawak pa akO sa aking bibig para

pigilan kO ang aking pagtili ng

mapansin ko na ibang damit na ang

aking suot. Parang gusto kong maiyak

sa isipin na baka pinagsamantalahan

ako kagabi ni Sir Ryder habang tulog

ako.

 

 

"shit! Paano ito?" hindi ko mapigilan

na bulong sa aking sarili.

Pinakiramdaman ko pa ang aking

katawan kung may nabago ba pero

wala naman akong naramdanan na

kakaiba.

 

 

"Sabi ng mga classmates ko noong

college, masakit daw kapag na-

devirginized. So ibig sabihin kirgin pa

ako dahil wala naman akong

nararamdaman na sakit sa aking

perlas?" hindi ko mapigilan na bulong

sa aking sarili. Pagkatapos ay iginala.

ko ang aking paningin sa paligid ng

kwarto. Walang bakas ni kahit anino ni

Sir Ryder kaya nagpasya akong

lumabas ng silid.

 

 

"Mabuti naman at gising ka na.

Kailangan mo ng kumain at maligo

dahil hinihintay na tayo sa opisina.'"

bahagya pa akong napapitlag ng

biglang nagsalita si Sir Ryder. Nakita

ko na prente itong nakaupo sa sofa

habang nakatutok ang paningin sa

telebisyon. Naka suot na ito ng damit

pang-opisina.

 

 

"Sir...nasaan po tayo?" tanong ko.

Natigilan ito tsaka tumingin sa akin.

"Nandito ka sa penthouse ko.

Nakatulog ka na kagabi kaya dito na

kita dinala." sagot nito. Napalunok

naman ako ng makailang ulkhabang

pinag-iisipan kung itatanong ko ba,

dito kung sino ang nagpalit sa akin ng

damit kagabi.

 

 

"May pagkain na sa table. Kumain ka

na dahil aalis na tayo!" muling wika

nito na bakas ang pagkayamot sa boses.

Napaigtad ako at agad na naglakad

papuntang table na maraning

nakahain na pagkain. Nilinga ko pa ito

at nakita kong titig na titig ito sa akin.

Nakaramdam ako ng pagkailang kaya

agad akong nagsalin ng juice sa baso at

ininom.

 

 

Nang muli ko itong balingan ay nakita

ko na itong naglakad papuntang

kabilang kwarto. Nakahinga ako ng

maluwag at inumpisahan ng kumain.

Hindi na ako dapat umangal pa. Gutom

ako at kailangan na namin makaalis

para pumasok ng trabaho. Tiyak na

magtataka sila Ate Samantha at Ate

Cecil. Second day of work pagkatapos

late ako.

 

 

"'Kakatapos ko lang kumain ng marinig

ko na may nag-doorbell. Akmang

pupunta ako ng pintuan ng nakita ko

na lumabas ng kwarto si Sir Ryder.

Seryoso ang mukha nito at diretsong

naglakad papuntang pintuan. Hindi ko

na lang pinansin at pumunta na ako ng

lababo para hugasan ang pinakainan ko.

Pagkatapos kong magligpit ay muli

akong bumalik ng sala. Napansin ko na

nakaupo muli si Sir Ryder sa sofa at

may hawak itong isang malaking paper

bag.

 

 

"Take this. Mamili ka ng damit na

isusuot mo para makaalis na tayo.'"

wika nito sa akin at iniabot ang paper

bag na hawak nito. Natigilan naman

ako.

 

 

"Ibabalik ko na lang po ng suot ang

nahubad kong damit kagabi Sir.

Nakakahiya naman po. Pinatulog niyo

na nga alko dito tapos papahịramin

niyo pa ko ng damit." sagot koalito

sabay pakawala ng alanganin na ngiti.

Tumitig ito sa akin at tumayc mula sa

pagkakaupo sa sofa. Pagkatapos ay

nilapitan ako nito at tinitigan sa mga

mata.

 

 

"Dont call me Sir! Asawa kita kaya

dapat lang tawagin mo ako sa pangalan

ko." seryosong wika nito. Agad na

nanlaki ang aking mga mata ng

maramdaman ko ang kamay nito sa

pisngi k0.

 

 

 

 

Chapter 7  

 

ASHLEY POV

 

Napaatras ako ng maramdaman ko ang

kamay nito na humahaplos sa aking

pisngi. Napansin ko pa ang paglunok

ng makailang ulit nito bago bahagyang

lumayo sa akin. Agad ko naman kinuha

dito ang iniabot niya kaninang paper

bag.

 

 

"Do you hear me? Call me Ryder

because I am your husband!" ulit nito.

Napatanga naman ako bago pilit na

ngumiti.

 

 

"Ebhh hindi naman po totoong asawa

kita. Nagpakasal lang po ako sa inyo

dahil sa offer ni Madam. Sorry po....

hindi ko po magagawa ang gusto niyo...

 

 

" sagot ko. Natigilan ito at matiim

akong tinitigan. Pagkatapos ay ngumisi

ito.

"Hindi ko alam kung nagpapa-hard to

get ka ba o ano...Pero ito lang ang

masasabi ko sa iyo. Kung hindi mo ako

type lalong hindi kita type," wika nito

at muling naupo sa sofa.

 

 

"Hmmmp hindi daw type pero kung

makatitig sa akin akala mo kakainin

ako ng buo.'" hindi ko maiwasan na

bulong sa aking sarili habang nakatitig

sa galit nitong mukha.

 

 

"Sir..mag-aayoS na po ako para

makaalis na tayo." wika ko dito sabay

talikod. Nagpasalamat ako dahil hindi

na ito muling nagsalita pa. Pagkapasok

ko ay agad kong inilock ang pinto at

wala sa sariling napahawak ako sa

aking dibdib. Kumakabog iyun at

parang nahihirapan akong humiga.

Mukhang simula ngayung araw

kailangan ko ng iwasan ang amo ko.

Ayaw kong magising isang umaga na

pag-aari na akO nito.

 

 

Kung bakit naman kasi napaka-gwapo

ni Sir Ryder. Kung hindi lang sana ito

babaero baka hahanga pa ako dito eh.

Kaya lang tirador ito ng mga

empleyado. Lalong lalo na ng mga

secretary. Ipinilig ko ang aking ulo

para pigilan ang aking sarili na mag-

isip ng kung ano pa man.

 

 

Inisa-isa kong tingnan ang laman ng

paper bag. Puro mga damit pambabae

kaya agad akong namili ng isusuot ko.

Halatang hindi pa naisusuot ang mga

damit na ito at hindi ko alam kung

bakit kailangan pa nitong mag-abala

na bumili. Kung tutuusin wala naman

na dapat siyang pakialam sa akin dahil

empleyado lang naman akO ng kanyang

kumpanya.

 

 

Oo, ikinasal nga kami noon pero hindi

ibig sabihin asawa niya ako. Sa papel

lang iyun at iniligtas ko lang siya sa

kahihiyan kapalit ng ten million. Wala

naman siguro akong utang na loob sa

kanya diba? Oo nakapagtapos nga ako

gamit ang perang iyun pero nakaligtas

naman siya sa kahihiyan. Isa parang

lola nito ang nag-alok sa akin tungkol

Sa bagay na iyun.

 

 

Pinilit kong iwaksi sa isip ko ang lahat.

Agad akong pumasok ng banyo at

naligo. Kung saan-saan lumilipad ang

isip ko at muntik ko ng makalimutan

na naghihintay pala sa akin ang

masungit kong amo.

 

 

"Parang isinukat sa katawan ko ang

mga damit na ibinigay sa akin kanina

ni Sir Ryder. Buti na lang hindi

required sa department amin ang

magsuot ng uniform kaya walang

problema. Lahat ng damit ay sukat ko

na siyang ipinagpasalamat ko. At least

hindi ko na kailangan pang

mamroblema.

 

 

Pagkatapos kong mag-ayos ay agad

akong lumabas ng kwarto. Agad na

tumayo si Sir Ryder ng makita ako.

Tinitigan pa ako nito bago naglakad

patungo ng pinto. Agad akong

napasunod sa kanya at tahimik kaming

naglakad patungong elevator.

 

 

Tahimik lang naman kami buong

byahe. Hindi na ito nagsasalita kaya

inabala ko na lang ang aking sarili sa

kakatingin sa labas ng sasakayan.

Halos ten minutes lang naman ang

itinagal namin sa kalsada at napansin

ko na pumasok na kami sa compound

ng RJ logistics. Tahimik pa rin si Sir

Ryder at mukhang malalim ang

kanyang iniisip.

 

 

"Baka namimiss niya ang kanyang

secretary." hindi ko maiwasan na

bulong sa aking sarili. Halos alas

nwebe na ng umaga at tanggap ko na

late na ako. Kung bakit naman kasi late

na ako nagising. Hindi din naman ako

ginising ni Sir Ryder.

 

 

Pagkababa ng kotse ay napapaisip pa

ako kung sasabay ba ako kay Sir Ryder

pagpasok sa loob ng building, Baka

pagtitinginan na naman kani ng ibang

empleyado at kung ano pa ang isipin.

What are you doing? Wala ka bang

balak na pumasok ngayun ng trabaho.

Masama ba ang pakiramdam mo?!"

tanong nito sa akin. Natigilan naman

ako at hilaw na napangiti.

 

 

"Pwede po bang mauna na kayo? Baka

po kasi matsismis ako eh.'" wika ko

dito. Lalong kumunot ang noo nito

habang nakatitig sa akin.

 

 

"Anong matsismis? Bakit?" nagtataka

nitong tanong. Hindi ko naman

mapigilan na makagat ang aking labi

habang nag-iisip. Obvious ba? Baka

isipin ng mga tao na babae na din ako

nito. Na baka isa na din ako sa kanyang

mga sexmate......Hindi ko matangap

iyun dahil nakataya ang dignidad ko

doon. Isa pa virgin pa ako noh?

 

 

"Fuck! dont bite your lips... " narinig

kong wika nito. Nagtataka naman

akong napatingin dito at nagulat ako

ng titig na titig ito sa akin habang

kapansin-pansin ang kakaibaag kislap

ng mga mata.

 

 

Shit! Anong nangyari? Bakit mukhang

pinagnanasahan ako ng CEO namin.

Kitang kita ko kasi ang makailang ulit

na paglunok nito at ang kakaiba nitong

titig. Agad ko itong tinalikuran at

nagpatiuna ng naglakad papasok ng

building. Naramdaman ko naman ang

pagsunod nito sa akin.

 

 

Katulad ng inaasahan, para kaming

celebrity ng makapasok sa loob ng

building. Lahat ng mga empleyado ay

nakatingin sa amin habang sunod-

sunod ang kanilang pagbati kay Sir

Ryder. Kitang-kita ko ang inggit sa

mata ng kababaihan at pagtataka

habang pasulyap sulyap sa akin.

 

 

"Good Morning Sir" Sunod sunod na

bati ng mga ito. Wala naman reaksiyon

si Sir Ryder at diretso lang itong

naglakad papunta sa elevator na

nakalaan lang para sa kanya. Yes,

exclusive for him lang dahil ng

pindutin nya ito ay agad na bumukas.

Samantalang ako naman ay diretso sa

elevator para sa mga empleyado.

 

 

Pero mukhang pinaglalaruan akO ng

Boss ko. Hindi ito pumasok sa loob ng

elevator at mabilis ang hakbang na

naglakad papunta sa akin. Kita ko ang

pagkagulat sa lahat ng bigla ako nitong

hawakan sa kamay at hinila papunta sa

vip elevator na nakabukas na.

 

 

Magpaprotesta sana ako kaya lang

napansin ko na magkadikit na naman

ang kilay nito kaya naman nagpatianod

na lang ako. Hindi ko maintindihan.

Talo pa ng nagme- menopause ang

amo namin.

 

 

"Sir dapat hinayaan mo na lang ako

sumabay sa ibang empleyado. Baka

laman na ako ng usapan ng lahat. Kahit

Manila ito marami pa rin sigurong

marites dito.'" wika ko. Kunot noo

naman ako nitong tinitigan.

 

 

"What did you say? Marites? tanong

nito. Hindi ko mapigilan ang màtawa.

 

 

"Marites hindi niya alam? Sabagay,

wala sigurong marites sa lugar na

tinitirhan ni Sir kasi puro mayayaman

ang mga nakatira doon. Hayysst paano

ko kaya ito iiwasan? Bakit ba dikit ito

ng dikit sa akin?

 

 

"Sir sa third floor lang po ang office

namin. Hihinto po ba ito doon: Super

duper late na po ako at baka magalit na

sa akin ang mga kasama ko." muli

kong wika dito. HIndi ito umimik at

nakatitig lang sa akin.

 

 

"Sir? Hello?" ulit ko at itinaas baba ko

pa ang aking kamay sa harap nito. Para

kasing naging tood na ito at walang

kakurap-kurap na nakatitig sa akin.

Naiilang tuloy ako.

 

 

"Alam mo bang gusto kitang halikan

ngayun?" wika nito gamit sa garalgal

na boses. Agad na nanlaki ang aking

mga mata ng unti-unting bụmaba ang

mukha nito sa mukha ko. Mli kong

naalala ang ginawa nito sa akin ngong

kasal namin five years ago. Ilang araw

din namaga ang labi ko noon dahil sa

ginawa nitong pagsipsip. Ayaw ko ng

maulit iyun kaya agad akong umiwas at

tumalikod dito.

 

 

Bahala siya sa buhay niya. Wala akong

balak na muling magpasipsip dito noh?

Kaya nga hindi ako tumatanggap ng

manliligaw dahil na-trauma ako doon.

May mga napapanood akong kissing

scene sa mga teledrama noon kaya lang

lang parang hindi ko keri na gawin sa

akin ang bagay na iyun. Sa nasabi ko na

na-trauma ako dahil talagang s******p

nya ang labi ko five years ago.

 

 

Narinig ko ang marahan nitong

pagbuntong hiniga sa likuran ko. Hindi

na ko na ito nilingon pa hangang sa

napansin ko na bumukas na ang

elevator. Nandito na kami sa top

floo.... Sa kanyang opisina. At

malamang hindi ako pwedeng bumaba

gamit ang elevator na ito dahil wala

akong hawak na card. Yawa talaga!

 

 

"Eeeer Sir, Paano po ako bababa?"

wika ko dito. Hindi ako pinansin at

naglakad ito papunta sa kanyang office.

Nadaanan pa namin ang kanyang

secretary x sexmate na nakatingin sa

amin. Narinig ko pang binati nito si Sir

Ryder pero mukhang napilitan.. Labas

sa ilong. Sinulyapan pa ako nito ng

makailang beses.

 

 

"Tawagan mo si Anthon! Sabihin mo sa

kanya na kailangan ko siya ngayun dito

sa office.'" wika nito sa kanyang

secretary habang diretso lang ang titig.

Agad naman tumango ang bruha at

masama akong tinitigan pagkatapos ay

inirapan ako. Tinaasan ko lang ito ng

kilay at sumunod na pagpasok kay Sir

Ryder papuntang opisina. Tatanungin

ko pa ito kung paano ako makababa.

Pwede naman sigurò mag-hagdan

kaya lang hindi ko alam kung saan

iyun. Isa pa bakit ako maghagdan kung

may elevator naman?

 

 

"Maupo ka diyan! Malapit na mag

lunch at samahan mo akong kumain."

wika nito. Agad na nanlaki ang aking

mga mata? Tama ba iyung narinig ko?

 

 

"Po? Sir matagal pa po ang lunch time.

Alas diyes pa lang po ng umaga. Late na

po ako at kailangan ko ng bumaba sa

aking department. Baka iisipin ng mga

kasamahan ko absent akO ngayun. Baka

isumbong nila ako sa HR." wika ko na

hindi ko na maiwasan pa ang pagkainis

sa boses ko. Tinitigan ako nito tsaka

umiling.

 

 

"Hindi ka pwedeng bumaba. Dito ka

lang sa loob ng office ko hanggat gusto

ko. Isa pa ilang beses ko bang sinabi sa

iyo na huwag mo akong tawagin na Sir.

Asawa mo ako kaya dapat lang na

tawagin mo ako sa una kong pangalan.

" seryoso nitong sagot. Wala sa sariling

nagulo ko ang aking buhok dahil sa

pagkayamot. Piste talaga! Bakit ang

lakas ng saltik ng amo ko. Magresign

na lang kaya ako?

 

 

"Eh Sir.."' pag- aapila ko ulit pero

pinukol ako ng masamang tingin.

Natameme naman ako

 

 

"Isa pang Sir at gagahasain na kita!"

yamot nitong wika. Agad na umurong

ang aking dila at nanlalaki ang mga

matang napatitig dito. Napayakap pa

ako sa aking sarili dahil nakaramdam

ako ng takot.

 

 

"Naku...huwag po! Hi-hindi na po kita

tatawaging Sir...Pero...pero ikaw ang

bahala magpaliwanag sa mga

nakakarinig ha? Baka kasi isipin ng iba

'ano' mo ako." sagot ko.

 

 

"Anong "ANO"? tanong nito. Wala ng

marami pang paliwanag. Manahimik

ka muna dyan dahil magtatrabaho ako.

Pwede kang magtempla ng kape kung

gusto mo." wika nito at itinoon na ang

attention sa computer.

 

 

Tumingin naman ako sa labas ug

opisina nito. Salamin ang buong

paligid kaya kitang kita kung nagpi-

piteks ba ang kanyang secretary sa

labas. Seksi naman ang malandi pero

mukhang sexmate lang talaga ito ng

CEO. 'Sir' din kasi ang tawag niya

kanina kay Ryder eh.

 

 

And speaking sa pagtawag ng 'Sir

dito....No big deal sa akin iyun. Mabilis

lang naman bigkasin ang first name

nito kaya pagbigyan ko na. Kaysa

naman magahasa ako diba? Mukhang '

dako' pa naman ito.

 

 

"Sir...I mean Ryder gusto mo ng kape?

 

* Ipagtempla na din kita!" basag ko sa

katahimikan dito sa loob ng opisina..

Iniangat naman nito ang paningin

patungo sa akin at agad kong napansin

ang tipid na ngiti sa labi nito....

 

 

Wait lang ngiti ba iyun? Aba for the

first time..ngumiti ang kumag.

Mukhang sinapian ito ng kanyang

guardian angel...kung mern man siya

noon.

 

 

"Yes please..." sagot nito at kumindat

pa. Wala tuloy sa sariling napatayo ako

at diretsong lumabas ng opisina.

Tatanungin ko na lang ang sexmate x

secretary nito kung nasaan ang coffee

area dito. Ayaw ko ng magtagal pa at

baka ma- fall ako kay Ryder. Shocks!

Ang cute nya kaya lalo na ng

kinindatan ako. Parang gustong

magwala ang puso ko.

 

 

Pagkalabas ko ng opisina ni Ryder ay

agad kong nilapitan ang kanyang

secreatry. HIndi ko alam ang kanyang

pangalan pero mukhang masama ang

tingin sa akin ng bruha. One hundred

percent, nagseselos talaga ito eh!

 

 

 

 

Chapter 8  

 

ASHLEY POV

 

"Hi! Im Ashley...saan po dito ang mini

kitchen or cafeteria ng CEO? Inutusan

niya kasi ako na ipagtimpla siya ng

kape eh.'" friendly kong tanong sa

Secretary nito kahit na nanlilisik ang

mga matang nakatitig sa akin.

 

 

"Doon!" walang gana nitong sagot

sabay turo sa isang nakasaradong

pintuan. Hindi na ako nagpatumpik-

tumpik pa at agad akong naglakad

papunta doon.

 

 

Pagpasok ko pa lang sa loob ay para

akong nasa kusina ng isang bahay.

Kompleto kasi sa mga gamit at may ref

pa. Parang nasa bahay lang talaga at

wala sa opisina dahil kumpleto ito sa

gamit mula kaldero hangang

microwave at mga pinggan. Huwag

nyang sabihin na dito din tumitira

minsan ang CEO? Saan kaya dito.ang

kwarto nya?!"

 

 

Agad akong lumapit sa coffee machine,

Hindi naman ako tanga para hindi

malaman kung paano i-operate ito

pero dahil mas gusto ko na akO mismo

ang magtimpla ng kape ko nagpainit

na lang ako ng tubig. Pagkatapos ay

kumuha ako ng disposable cup...Yes

disposable lang sya pero pwedeng

gawing collection. Sosyalin kasi.

Parang disposable cup ng isang sikat

ng coffee shop.

 

 

Hinihintay kong mainit ang tubig na

nakasalang ng bumukas ang pintuan

ng kusina. Yes kusina na lang kasi

parang kusina naman talaga eh. Pwede

din siguro magluto dito.

 

 

"Kaano-ano ka ni Sir Ryder? New girl

friend ka ba nya?"" agad na tanong ng

babaeng hitad. Ang secretary ni Ryder

a hindi ko alam kung ano ang

ipinaglalaban. Laging nakabuşangot at

halatang malaki ang insecurities sa

sarili.

 

 

"Hindi ko din alam. Supposed to be

nasa accounting department ako

ngayun kasi doon ako naka- assign

kaya lang ayaw niya yata akong

mawala sa paningin nya." pang-aasar

na sagot ko dito. Nakita ko ang galit sa

kanyangmga mata. Sure ball

nagseselos nga talaga ang bruha. Hindi

ko alam kung bakit. Siguro dahil mas

maganda ako sa kanya. Charrr!

 

 

"'Nagsex na ba kayo?" diretsahan

nitong tanong. Saglit naman akong

natulala dahil hindi ko inaasahan na

lalabas sa mismong bibig nya ang

katagang iyun. Ka babaeng tao at

mukhang edukada pero ang sagwa ng

salita na biglang lumalabas sa bibig

nito.

 

 

"Excuse me! Hindi ah! Hindi akO

katulad ng iba diyan na bumubukaka

agad-agad." sagot ko dito. Lalong

nanlisik ang kanyang mga lnatà at

tinitigan ako mula ulo hangat paa. Abat

naghahanap yata ng away ang babaeng

ito.

 

 

"May nangyari na ng maraming beses

sa amin. Ako ang girl friend nya dito sa

opisina kaya iwasan mo na sya."

diretsahan nitong sagot. Parang gusto

ko nanman matawa sa sinabinito.

Anong palagay niya sa akin? Kasing

landi nya? Patol ng patol sa isang lalaki

na obvious naman na katawan niya

lang ang habol. Sabagay, sa hitsura at

pananarmit pa lang ng babaeng ito,

 

 

hindi malabong hindi tigasan si Ryder.

Halos kita na kasi ang kaluluwa sa

sobrang iksi ng palda at labas ang

cleavage. Wala bang dress code ang

kompanya na ito? Kulang na lang sa

cabaret papasok ang babaeng ito.

 

 

"Excuse me noh? Wala sa bokabularyo

ko na patulan ang amo natin. Iba ka at

iba ako! Kung type mo talaga si Ryder

then go! Walang pipigil sa iyo. Pero ang

tanong...mahal ka ba nya?" prangka

kong tanong dito. Natigilan ito. Hindi

na nakapagsalita at nakatitig lang sa

akin habang naglalagay na ako ng

kape, creamer at asukal sa disposable

cup. Nagulat na lang ako ng may

biglang malamig na bagay na bumuhos

sa ulo ko. Paglingon ko ay agad na

tumampad sa akin ang nakangising

mukha nito habang may hawak na baso

na wala ng laman.

 

 

"ano ba ang problema mo?" galit na

sigaw ko dito. Nakita ko ang pagngisi

nito at galit akong tinitigan.

 

 

" Gusto ko lang ipaalala sa iyo na wala

kang karapatan na akitin ang lalaking

naging akin. Binuhusan kita ng tubig

para mahimasmasan ka sa iyung

pangarap na akitin si Sir Ryder! Alam

ko na ang diskarte niyong taga ibang

department. Kunyari magpapapirma

kayo ng mga documents para

mapansin niya. Hindi bat iyàn ang

ginawa mno kahapon?" Nakangisi

nitong wika. Hindi naman ako

nakapagpigil at agad ko itong

Hinawakan sa buhok.

 

 

"Letse ka talagang babae ka! Ang lamig

ng ibinuhos mong tubig sa akin! Akala

mo ba magpapa-bully ako sa iyo?"

galit kong wika at hinila ang buhok

nito. Gumanti naman ito at agad din

nitong hinawakan ang buhok ko.

Magaling yata ito sa wrestling dahil

pareho kaming natumba at nasa

ibabaw ko siya. Agad akong sinampal

ng bruha gamit ang kanyang isang

kamay.

 

 

"oh shit! Laura ano iyan! Bitawan mo

si Ashley!" narinig ko pang sigaw ng

isang alaki. Agad kong naramdaman

ang pag alis nito sa ibabaw ko.

Humihingal akong muling napaupo at

tiningnan ko kung sino ang umawat sa

amin...si Sir Anthon

 

 

"Ano bang ginawa mo? Bakit mo

sinasaktan si Ashley?" narinigko pang

sigaw ni Anthon dito. Laura pala ang

pangalan ng bruha at sa sobrang lakas

niya dehado ako sa laban namin.

 

 

"Nauna siya! Hinila niya ako sa buhok

kaya gumanti ako!" sagot nito habang

nakayuko. Napataas naman ako ng

aking kilay. Parang isang maamong

tupa ang gaga! Akala mo ang bait-bait

at walang nagawang kasalanan.

 

 

"Anong ako ang nauna? Binuhusan mo

lang naman ako ng malamig na tubig

kaya hinila kita sa buhok mong bruha

ka! Ano bang problema mo? Kung

nagseselos ka dahil kasama ako ni

Ryder na dumating dito sa opisina

pwes siya ang kausapin mo! Huwag ako

ang pag-initan mo!" Galit kong wika at

agad na tumayo. Letse talaga!

Pakiramdam ko ang dungis-dungis ko

na. Basang basa ang buhok ko pati na

din ang suot kong damit.

 

 

"What happened?" sabay kaming

napalingon sa pintuan ng biglug

nagsalita si Ryder. Nakakunot ang noo

nito habang nakatitig sa akin.

 

 

"Ashley! Anong nangyari sa iyo? Bakit

ganyan ang hitsura mo? Sinabi kong

magtempla ka ng kape tapos ganyan na

ang hitsura mo? Anong nangyari?"

tanong nito habang salubong ang kilay.

Galit ko naman tinitigan si Laura na

noon ay kita na ang kaba sa mukha.

 

 

"Tanungin mo siya! hindi ko alam

kung ano ang problema ng babaeng

iyan. Bigla na lang akong binuhusan ng

malamig na tubig!" asar kong sagot

dito. Pagkatapos ay padabog akong

naglakad palabas ng mini kitchen.

Hayyyyst kung mamalasin ka nga

naman! Galing na nga kay Ryder ang

damit na ito binasa pa ng bruha.

 

 

"Your fired! hindi pa ako tuluyang

nakakalayo ng marinig ko ang sigaw ni

Ryder. Natigilan naman ako at muling

bumalik ng mini kitchen. Kitang kita

ko ang umiiyak na si Laura habang

nakaluhod sa harap ni Ryder.

 

 

"Sir, sorry po! Akala ko po kasi inaakit

niya kayo eh! Mahal na po kita kaya

nagseselos ako dahil kasama mo siya

kanina ng dumating dito sa opisina.'"

umiiyak na sagot nito.

 

 

"Kung ganoon, wala ng dahilan pa para

manatili ka sa kompanya ko! Hindi ko

tinu-tolerate ang ganitong klaseng

bagay. Isa pa...alam mo kung an0 ang

rules ko Laura. Purely seX lang ang

nangyari sa atin at wala ng iba." yamot

na sagot ni Ryder. Natutop ko naman

ang aking bibig sa matinding gulat.

Totoo nga ang sinasabi nila Ate Cecil at

Ate Samantha. Parang basahan lang

kung magtapon ng babae niya si Ryder.

 

 

"Hihingi po ako ng sorry sa kanya.

Maawa po kayo Sir Ryder. Huwag nyo

po akong sesantihin!" umiiyak na wika

nito sabay tingin sa gawi ko. Napaatras

naman ako at tuluyan ng naglakad

pabalik ng opisina ni Ryder.

 

 

"Anthon, ayusin mo ang nga papeles

niya. Maghanap ka ng kapalit niya

ngayun din!" huli kong narinig bago ko

binuksan ang pintuan ng opisina ni

Ryder at tuluyang pumasok. Pagod

naman akong napaupo s sofa habang

hawak ang aking pisngi.

 

 

Mahapdi at mukhang may sugat ako.

Agad kong hinagilap ang maliit kong

salamin sa bag at itinapat ko ito sa

aking mukha. Hindi nga ako

nagkamali, may kalmot nga ako sa

pisngi at may kaunting dugo na

lumalabas.

 

 

Hayy àno bang kamalasan ito Basang

basa na nga ako pagkatapos may

kalmot pa ako galing sa babaeng iyun.

Mukhang absent talaga ako nito

ngayung araw. Kailangan kong umuwi

para magpalit ng damit.

 

 

Nasa ganoong ayos ako ng nakita ko ng

muling pumasok ng loob ng opisina si

Ryder. Bakas sa mukha nito ng galit

habang naglalakad palapit sa akin.

 

 

"Hindi bat sinabi ko sa iyo na

magtempla ka langng kape? Bakit

nakipag- away ka kay Laura? Tingnan

mo ang hitsura mo ngayun?" wika nito.

Natigilan naman ko tsaka galit din na

tumitig dito

 

 

 

"'Ewan ko sa kanya! siya itong bigla na

lang akong binuhusan ng malamig na

tubig. Natural gumanti ako kaya lang

sadyang malakas lang talaga siya

kompara sa akin! Kasalanan mo ito!

Kung hindi mo ako dinala dito sa

opisina mo, hindi sana sya magseselos

ng todo!" mahaba kong sagot sa galit

na boses. Natigilan ito at tinitigan ako

sa mukha. Pagkatapos ay biglang

nawala ang galit sa mukha nito at

napalitan ng pag-aalala.

 

 

"Masakit ba?" tanong nito habang

nakatitig sa galos ko. Naiinis akong

umiling,

 

 

"Hindi! Masarap!" yamot kog sagot!

Umalis ito sa harap ko at naglakad

patungong swivel chair niya Kinuha

nito ang kanyang coat at muling

bumalik sa gawi ko sabay ibinalabal sa

katawan ko ang hawak nitong coat.

Hayy, nakakadalawang coat na ako sa

dalawang araw kong pagpasok sa

opisina na ito.

 

 

"Ito muna ang gamitin mo habang

hindi pa dumadating ang inutusan ko

na bumili ng damit mo." wika nito.

Natigilan ako at gulat na napatitig dito.

Bibilhan na naman niya ako ng damit?

Kung alam ko lang na bubuhusan ako

ng malamig na tubig ng Laura na iyun

dinala ko sana nag isang pares ng

damit na nadoon sa penthouse ni Ryder.

 

 

"Pasensya ka na kay Laura.

Pinatanggal ko na sya. NagpapahanaP

na ulit ako ng ibang secretary." wika

nito. Napataas naman ang aking kilay.

 

 

"New secretary...new sex mąte na

naman." bulong ko na hindi rakaligtas

sa kanyang pandinig. liling iling itong

umupo sa tabi ko. Agad naman akong

umusog dahil ayaw kong madikit ang

katawan ko dito. Mahirap na!

 

 

Tsk! Tsk! Wala akong gagawing

masama sa iyo. Gagamutin ko lang

1yang sugat mo." wika nito sabay

itinaas ang hawak nitong pamunas.

Umiling lang ako.

 

 

'Ayos lang ako. Maliit lang naman na

galos ito." sagot ko. Natigilan ito at

malakas na napabuntong hininga.

"Pasensya ka na sa nangyari kanina.

Hayaan mo, hindi na mauulit iyun.'

wika nito sa malumanay na boses.

Hindi ko ito sinagot at sabay kaming

napalingon sa pintuan ng may biglang

kumatok.

 

 

"come in!" sagot nito. Agad naman

bumukas ang pintuan at iniluwa si Ate

Samantha. Napansin ko pa ang

pagkagulat nito ng dumako ang tingin

sa akin. Lalo na ng maparnsin niyang

katabi ko si Sir Ryder dito sa sofa.

 

 

"Ahmnm Sir, ito na po ang financial

report na hinihingi niyo." wika nito

sabay lapag ng sangkatutak ng papeles

sa mesa ni Ryder. Agad naman akong

tumayo ng akmang lalabas na ng

pintuan si Ate Samantha.

 

 

"Ryder...sasabay na ako kay Ate Sam

pababa.'" paalam ko dito. Agad naman

nagsalubong ang kilay nito at hinarap

si Ate SAmantha.

 

 

"You can go now. Magpapahanap na

lang ulit ako ng makakasama niyo sa

department niyo.'" wika nito. Agad

akon natigilan. Sisante din ba ako?

 

 

"Teka lang Ryder...wala namang

ganyanan. Kasalan mo kung bakit hindi

ako nakapasok ngayun. Kung hindi mo

sana ako dinala dito sa opisina hindi

sana akO mapapaaway." inis kong wika

dito.

 

 

"Ikaw ang ipapalit ko kay Laura! Dahil

sa iyo kaya natanggal siya kaya dapat

lang na palitan mo siya." wika nito.

Agad kaming nagkatinginan ni Ate

Samantha.

 

 

'Ayaw ko nga! Wala akong alam sa

trabaho ng isang secretary. Accounting

graduate ako, hindi secretarial

graduate!" Sagot ko at agad na kinuha

ang bag. Pagkatapos ay hinawakan ko

si Ate Sam at hinila na palabas ng

opisina.

 

 

"tsssk! Stop! Ashley!!! Ang hilig mo

talagang sumuway sa gusto ko!" galit

na wika nito. Hindi ko na pinansin at

tuluyan ko ng isinara ang pintuan ng

opisina pagkalabas namin. HInila ko

kaagad si Ate Sam papuntang elevator.

 

 

"Anong nangyari sa iyo? Akala namin

absent ka ngayun. Bakit nasa office ka

ni Sir Ryder...tsaka bakit ganiyan ang

suot mo?" tanong agad ni Ate Sam ng

makapasok kami sa loob ng elevator.

Malakas akong napabuntonghininga

dahil hindi ko alam kung paano

uumpisahan ang pagsagot sa lahat ng

tanong nito.

 

 

"Mahabang kwento Ate. Basta isa lang

ang sure ako...sisante na ang malandi

niyang secretary dahil nag-away kami.

sagot kO dito. Tulala naman na

napatitig sa akin si Ate Samantha.

 

 

 

 

Chapter 9  

 

ASHELY POV

 

Tell mne.bakit nandoon ka sa office ng

CEO. Tsaka bakit suot mo ang kanyang

coat?" agad na tanong sa akin ni Ate

Samantha pagkapasok pa lang namin

ng accounting office. Agad akong

naupo sa aking pwesto at inilapag ang

bag sa table.

 

 

"Mahabang kwento po. Pinagselosan

ako ng kanyang secretary at nag-away

kami sa mini-kitchen.'" sagot ko.

Natigilan ito.

 

 

"Kaya ba ganyan ang hitsura mo?

Diyos ko basang basa ka oh? May dala

ka bang damit?" muling tanong nito.

Umiling ako

 

 

"Paano ngayun iyan...naku, problema

ito. Natipuhan ka yata ni Sir kaya ikaw

naman ngayun ang nilalaamak niya ng

oras." wika nito at bakas sa mukhą àng

pag-alala.

 

 

"Hindi naman siguro....Baka naman

Ganiyan lang siya sa mga bagong

empleyado niya." sagot ko. Tinitigan

ako nito tsaka umiling.

 

 

"Pero alam mo...may mapapansin ako

sa inyong dalawa...bakit pareho kayo

ng suot ng singsing? Nagkataon lang

ba iyan?" muling tanong nito.

Natigilan ako at tiningnan ko ang daliri

na may suot na wedding ring. Hindi ko

mapigilan ang mapangiwi pagkatapos

ay tumitig kay Ate Samantha at Ate

Cecil na noon ay tahimik lang na

nakikinig sa aming pag-uusap.

 

 

"Ano kasi eh...Ano.....I--ikinasal kasi

ako sa kanya five years ago." mahina

kong sagot. Sapat lang para marinig

nilang dalawa. Pareho pang napatayo

ang mga ito at napalapit sa akin.

 

 

"I-ibig mong sabihn...asawa ka ng CEO?

"tanong ni Ate Cecil na bakas sa boses

ang hindi makapaniwala. Alanganin

akong tumango.

 

 

"Not a normal marriage. Pumayag ako

dahil may kapalit na pera iyun. Isa pa

ang Lola niya ang nag-alok sa akin at

sabi naman ipapawalang bisa agad ang

kasal namin after two years." sagot ko.

Hindi naman makapaniwala na

napatitig sa akin ang dalawa.

 

 

"Anong not normal marriage. Kahit

anong sabihin mo asawa ka na niya at

may karapatan sya na huwag kang

pagtrabahuin. Kaya pala nandoon ka

kanina sa opisina niya...kaya pala

kakaiba ang trato niya sa iyo kahapon

pa....at kaya pala sinundo ka pa nya

kahapon sa cafeteria. Alam mo bang

ikaw ang laman ng usapan dito sa

buong building? Kesyo ikaw daw ang

bagong apple of the eye ng CEO.'"

Mahabang wika ni Ate Sam. Agad

naman akong nakaramndam ng kaba sa

hindi malamang dahilan.

 

 

"'Sinasabi niyo po ba na kailangan kong

gampanan ang pagiging asawa ko sa

kanya? Pero hindi ko pa siya

masyadong kilala. After ng kasal namin

noon, umeskapo na ako sa pag-

aakalang hindi naman seryoso lahat ng

iyun. Although alam kung ipinarehistro

ang kasal na iyun pero hindi ibig

sabihin asawa nya na ako dahil wala

namang LOVE kaming nararamdaman

sa isat isa. First time ko lang siyang

nakita noong humarap kami sa pari."

kinakabahan kong sagot. Hindi ko

lubos maisip na mukhang

poproblemahin ko ang ganitong bagay.

 

 

* Ang akala ko talaga wala lang iyun.

Pareho silang napailing. Sabay pa

kaming napalingon sa pintuan ng

opisina ng may biglang kumatok.

Agad namin nakita si Sir Anthon sa

labas. Pinagbuksan naman agad ito ni

Ate Cecil at tinanong kong ano ang

kailangan.

 

 

"Mam Ashley.kailangan niyo na pong

bumalik ng office. Kailangan niyO na

daw pong magpalit ng damit dahil K

baka magkasakit kayo. Huwag po

kayong mag-alala...wala na po si Laura

ngayun sa office," wika ni Anthon.

Bakas ang pagalang sa boses nito

habang sinasabi ang katagang iyun.

"Dapat po dinala nyo na lang ang

damit Sir Anthon. Haysst ayaw ko na

munang umakyat doon." sagot ko.

 

 

"Pasensya na po Mam. Pero gusto po ni

Sir Ryder na doon kayo magbihis sa

opisina.'" Sagot nito. Umiling naman

ako.

 

 

"Pakisabi po sa kanya salamat na lang.

Uuwi na lang ako sa apartment ko at

doon magbihis. Bahala na....absent

kung absent muna ako ngayung araw.

Kasalanan nya naman eh." sagot ko.

Tahimik lang sila Ate Cecil at Ate

Samantha na nakikinig sa usaparn

namin ni Anthon.

 

 

Nagulat pa ako ng tuluyan nà itong

pumasok sa loob ng aming opisina at

agad na iniangat ang telepono sa table

ni Ate Samantha. Tahimik naman

kaming nanonood sa kanyang

ginagawa.

 

 

Nagdial ito at ilang sandali lang ay

napansin ko na may kausap na ito sa

kabilang linya.

 

 

"Sir...ayaw po ni Mam eh..opo.......

uuwi na lang daw siya sa apartment

para magbihis...."'wika nito. Nanlaki

ang aking mga mata ng ma-realized ko

na si Ryder ang kausap nito.

Kinakabahan naman akong napatingin

t kina Ate Cecil at Ate Samantha na

sinisinyasan ako na sumama na daw

ako kay Anthon pabalik ng opisina.

Tanging iling lang naman ang naging

sagot ko sa simple nilang senyas.

 

 

"Yes Sir......copy Sir... " narinig kong

wika ni Anthon bago tuluyang ibinaba

ang tawag. Pagkatapos ay hinarap ako

nito.

 

 

"Hintayin niyo na lang po si Sir.

Bababa daw po sya para sunduin kayo.'"

wika nito sa akin. Bigla naman akong

napatayo dahil sa pagkagulat. Seryoso?.

 

Baliw na ba si Ryder? Parang tanga

lang ang lalaking iyun. Hindi ba siya

nakakaintindi na ayaw ko munang

bumalik doon?

 

 

"Ha? May saltik ba ang amo mo?

hindi ko mapigilang tanong. Narinig ko

pa ang pagsinghap ng dalawa kong

kasama dito sa opisina. Napansin ko

naman na pinipigilan na matawa ni

Anthon.

 

 

"hayyy kainis!" bulong ko. Bigla

naman nanahimik ang lahat sa hindi

ko malamang dahilan

Wala pang halos dalawang minuto

nakita ko na ang paparating na si

Ryder. Talagang pinuntahan ako dito

sa opisina. Mabibilis ang hakbang nito

na naglakad papunta dito sa

accounting office. Direchong pumasok

ang kumag at agad tumingin sa

kinaroroonan ko.

 

 

"Sir, pasensya na po. Ayaw na kasi ni

Mam umakyat ng office." agad na wika

ni Anthon. Sumimangot naman ako at

itinoon ko ang aking attention sa

computer. Pinindot ko pa ang 'on'

botton para ipakita dito na busy ako.

Pagkatapos ay muli akong naupo.

Naramdaman ko na naglakad ito

palapit sa akin. Pero hindi ko ito

pinansin. Tahimik naman na nanonood

lang sila Ate Cecil at Ate Samantha.

Walang sino man sa amin ang gustong

magsalita.

 

 

"Lets go Ashley! Kanina ka pa basang

basa at kailangan mo ng magbihis."

wika nito sa seryosong boses.

Sumimangot lang ako at hindi ito

pinansin. Nagulat na lang ako ng

maramdaman kO ang kanyang kamay

sa aking baiwang at pilit akong

pinapatayo. Kakaibang kiliti ang

naramdaman ko ng sumayad ang

malambot nitong kamay sa balat ko.

 

 

"Ano ba Ryder! Ayaw ko sabi eh." angal

ko. Hindi ako nito pinansin bagkos

naramdaman ko na lang ang pag-angat kO.

 

 

"Kung ayaw mong maglakad pabalik

ng opisina ko mas magandang buhatin

na lang kita!" gigil nitong wika habarng

mabilis ang mga hakbang na lumabas

ng opisina karga-karga ako.

Nagpupumiglas naman ako dito.

 

 

"Ibaba mo ako! Ano ba nakakahiya!"

Hiyaw ko dito. Napansin ko kasi na

naglabasan sa kani-kanilang

department ang mga empleyado at

tulalang napatitig sa gawi namin ni

Ryder. Kita ko ang pamimilog ng

kanilang mga mata sa pagkagulat

habang buhat-buhat ako ng kanilang

CEO.

 

 

"Yawa! Ryder ano ba! Ibaba mo sabi

ako eh!"' galit kong hiyaw. Wala na

akong pakialam pa kong ano g

iisipin ng mga tao dito. Basta bukas na

bukas din magreresign na talaga ako!

Babalik na lang ako ng probensya kaysa

aman,ganitong pakiramdam ko.

hinaharass ako ng boss ko.

 

 

"Ashley stop it!" galit na bulyaw nito

sa akin sabay palo ng puwit ko gamit

ang kanyang isang kamay. Natigilan

naman ako dahil sa ginawa niyang

iyun. Never in my entire life na

mangyayari sa akin ang ganitong bagay.

 

 

"Kulang ka lang pala sa palo sa puwit

para manahimik eh. Tsk! Tsk! tsk!!

wika nito. Hindi naman ako

nakapagsalita. Pakiramdam ko hiyang

hiya akO sa mga nangyayari. Ang dami

kayang nakakakita. Ano na lang ang

isipin ng ibang empleyado sa amin.

Pagdating ng elevator ay ibinaba din

naman ako nito. Parang biglang nawala

ang tapang ko kani-kanina lang at

nakayuko akong tumalikod dito.

Narinig ko pa ang mahina nitong

pagbuntong hininga.

 

 

"Look...im sorry sa nangyari kanina.

Matagal kong hinintay ang muli nating

pagkikita kaya sana naman makisama

ka.'" mahinahon nitong wika sa akin.

HIndi ko ito sinagot. Hindi ko din

maintindihan kung anong klaseng

pakikisama ang gusto nitong

mangyari. Ang gusto ko lang naman ay

tahimik na environment. Bakit ba

sunod ng sunod sa akin ang kumag na

ito.

 

 

Tahimik lang ako hangang sa

nakabalik kami ng opisina nito. Wala

na ang malditang si Laura sa pwesto

nya kaya naman para akongnabunutan

ng tinik sa lalamunan.

 

 

Pagkapasok namin sa loob ng opisina,

nagulat pa ako ng diretso itong

naglakad sa isang nakasarang pintuan.

HIndi ito masyadong pansinin dahil

natatakpan ito ng ilang ga files pero

ng iurong niya iyun ay agad kong

napansin na isa palang secret door

iyun. Itinulak niya ito at tumampad sa

mga mata ko ang isa pang kwarto.

 

 

 

"Pwede kang magbihis at magpahinga

sa loob. May pupuntahan lang akong

meeting at babalik agad ako." wika nito

sa akin. Kaswal lang naman ang boses

nito kaya wala sa sariling napatango

ako.

 

 

"Dont worry. Hindi ka makakarinig ng

masasamang salita mula sa empleyado.

Asawa kita kaya dapat lang na igalang

ka nila katulad ng pagalang nila sa

akin. May darating mamaya na

substitute secretary. Pwede mo siyang

utusan kapag may kailangan ka.

Babalik ako before lunch kaya aasahan

kong nandito ka sa kwarto na it

pagbalik ko." wika nito at agad na

lumabas ng opisina. Nasundan ko pa

ito ng tingin hangang sa nakasakay ito

ng elevator kasunod ng kanyang

executive secretary na si Anthọn.

Napabuntong hininga naman ako at

agad na pumasok sa loob ng kwarto.

Yes..may sariling kwarto si Ryder dito

sa loob ng opisina. Kung ganoon tama

nga ang inisip ko kanina. Na natutulog

ito dito sa opisina dahil kumpleto ang

gamit nito dito sa loob.

 

 

 

Malaki ang kabuuan ng kwarto.

Kompleto sa gamit at halatang alaga sa

linis. binuksan ko ang isang pintuan at

nagulat ako dahil may banyo din pala

dito sa loob. Sa kabilang pinto naman

ay ang walk in closet. Masasabi mo

ngang parang bahay nya an ang lugar

na ito dahil may nakita in akong mini

ref sa sulok. Nang buksan ko ay puro

tubig at ilang juice lang naman ang

laman.

 

 

"Tinitigan ko ang kama. Puting puti

ang bedsheet at mukhang hindi pa

nagagamit. Tuwid na tuwid kasi ang

pagkakalapat sa kama at parang

nakakahiyang gamitin at baka

malukot. IIling iling akong kinuha an

nakapatong na paper bag sa ibabaw

nito.

 

 

Tiningnan ko ang laman at nagulat ko

dahi mga damit ang laman nito. Kaya

lang puro dress at ilang pirasong

underwear. Namili ako ng isa at

pumasok sa loob ng banyo.

Kailangan kong maligo bago magpalit

ng damit. Pakiramdam ko ang lagkit-

lagkit kO na. Kainis talaga ang Laura na

iyun. Kung hindi sana ako inaway, wala

sana ako sa ganitong sitwasyon.

 

 

Pagkatapos kong naligo ay agad akong

nagbihis. Hindi ko mapigilan ang ma-

amaze habang iniliilbot ang aking

tingin sa loob ng banyo. Kompleto sa

gamit at may bath tub pa. Iba na talaga

kapag mayaman. Pwedeng pagsamahin

ang opisina at kwarto.

 

 

Pagkatapos kong ayusin angaking

sarili ay muli akong lumabas ng

kwarto. Wala pa din si Ryder at

napansin kong may nakaupo na sa

dating pwesto ni Laura. Siguro ito ang

bagong secretary na tinutukoy ni Ryder

kanina.

 

 

Bahagya pang napataas ang aking kilay

dahil napansin ko na medyo mataba

ang bagong Secretary. Medyo may edad

na din at hindi ito ang aking inaásahan.

Ang sabi kasi sa akin nila Ate Samantha

mahilig daw sa mga bata at seksing

secretary si Ryder. Parang nagbago

yata ang ihip ng hangin ngayun.

 

 

Dahil wala akong magawa ay naglakad

ako papuntang swivel chair at naupo.

Siguro masarap sa pakiramdam ang

maging CE0? Wala sa sariling

napailing ako.

 

 

Gustuhin ko man bumalik ng

accounting office pero hindi pwede.

Alam kong marami na ang

nakakakilala sa akin at hindi ko kayang

maglakad na may mararming mga

matang nakasunod sa akin. Hindi ko

din alan kung anong kinabukasan ang

naghihintay sa akin sa pagiging asawa

ko ng kanilang CEO. Mukhang gusto

kasi panindigan ni Ryder ang pagiging

asawa ko sa kanya. Sa isiping iyun ay

hindi kO maiwasan na makaramdam

ng kaba.

 

 

Dahil sa walang magawa hindi ko

maiwasan na pindutin ang 'on' botton

ng computer ni Ryder. Although my

password ng bunukas ang monitor

pero hindi maiwasan na manlaki ang

aking mga mata dahil sa gamit nitong

wall paper ng bigla na lang nag-flash.

 

 

"shit! picture ng kasal namin five

years ago? Mga picture na hindi kO

nakita sa tanang buhay ko dahil agad

akong umiskapo pagkatapos ng kasal

namin?"

 

 

Wala sa sariling tinitigan ito. Pareho

kaming nakangitini Ryder at hindi ko

maalala kung paano kami nakühaan ng

ganitong klaseng picture.

Wala sa sariling napatayo ako at

tumingin sa kawalan. Ngayun ko lang

narealized kung gaano ka-seryoso ang

pinasok ko. Hindi biro ang magpakasal

sa isang Ryder James Sebastian at

ngayun pa lang parang gusto ko ng

mamroblema.

 

 

 

 

 

 

Chapter 10  

 

ASHLEY POV

 

Agad akong napatayo ng mapansin ko

ang parating na si Ryder. Eksakto alas

dose ng tanghali at nakasunod dito ang

kanyang executive secretary na

maraming bitbit.

 

 

Agad akong naglakad papuntang sofa

at agad na naupo. Saktong pagkaupo ko

ng bumukas ang pintuan ng opisina at

iniluwa ito. Agad na naglanding sa

gawi ko ang kanyang tingin at kunyari

ay sinimangutan ko ito.

 

 

"Mabuti naman at sinunod mo ang

gusto kO na hintayin mo ako dito sa

opisina. Akala ko talaga paiiralin mo na

naman ang katigasan ng ulo mo.'" wika

nito na may ngiti sa labi. Inirapan ko

lang ito.

 

 

By the way sa restaurant na tao

kakain. Alanganin na kung

magpapadeliver pa tayo ng food dito.'"

wika nito habang naglalakad papunta

sa kanyang swivel chair. Tiningnan

nito ang computer at hindi ko

mapigilan na mapakagat ng aking labi

ng maalala ko na hindi ko pala na off

ito. Napansin kong muli itong

napatingin sa akin sabay iling.

Pagkatapos ay nilapitan ako nito at

inilahad ang palad.

 

 

"So lets go? Alam kong gutom ka na.

Kung anu-ano na pala ang kinakalikot

mo dito sa opisina habang wala ako.'"

wika nito na may halong panunudyo

ang boses. Sinimangutan ko ito.

Narinig ko pa ang pagpalatak nito at

seryoso akong tinitigan.

 

 

Tigilan mo ang kakasimangot mo

Ashley dahil lalo kang gumaganda sa

paningin ko kapag ginagawa mo ang

bagay na iyan. Kapag hindi ako

makapagpigil baka s******n ko iyang

labi mo." wika nito na may halong

pananakot sa boses. Agad na namilog

ang aking mga mata na napatitig dito.

Tumavwa naman ito at agad na

hinawakan ang aking kamay at pilit na

pinapatayo.

 

 

"Lets go! Gutom na ako!" wika nito

sabay hila sa akin. Wala na akong

nagawa kundi ang magpatianod na

lang. Wala ng panahon para mag-

inarte. Gutom na din ako.

 

 

Tahimik lang kaming naglalakad

habang hawak niya ang kamay ko.

Naiilang man sa sitwasyon ko ngayun

lalo na at nakatingin na naman sa amin

lahat ng nadadaanan namin pero wala

na akong magawa pa. Mahigpit ang

pagkakahawak ni Ryder sa kamay ko at

alam kong wala itong balak na bitawan

ako.

 

 

"Saan mo gustong kumain? tanong

nito. Hindi ko ito sinagot. Sa totoo lang

din kasi wala akong alam sa mga

kainan dito sa Maynila. Ni hindi pa nga

ako nakakaikot sa lugar na ito. Kung

hindi nga lang akO natangap sa

kompanya nito baka hindi ako

pinayagan nila Nanay at Tatay na

lumuwas ng maynila

 

 

Paglabas namin ng building ay

naghahantay na sa amin ang sasakyan.

May driver si Ryder kaya tabi ulit kami

sa likuran. Hinila ko pa ang kamay ko

ng makasakay na kami pero tinitigan

lang akO nito at itinpat sa dibdib niya

ang kamay ko habang hawak nya. Agad

naman akong nakaramdam ng

pagkaasiwa.

 

 

Tell me...anong ginawa mo sa loob ng

limang taon? Wala ka talagang balak

na magpakita sa akin ano?" putol nito

sa katahimikan sa pagitan naming

dalawa.

 

 

"Wala naman kasing dahilan para

magpakita ulit ako. Isa pa mukhang nag

-eenjoy ka naman sa ibat ibang babae

na dumadaan sa buhay mo." prangka

kong sagot. Natigilan ito. Hindi na muli

itong nagsalita hangang sa makarating

na kami ng restaurant.

 

 

Mabilis lang naman lumipas ang oras.

Pagkatapos namin kumain ay balik

kami ng opisina. Naabutan namin ang

kanyang bagong secretary at agad kami

nitong binati ng mapansin ang

pagdating namin.

 

 

"'Si Mrs. Garcia. Siya ang bago kong

secretary. Matagal na siya dito sa

kompanya at dati siyang naging

secretary ni Lola..Mrs. Garcia..si

 

 

Ahsley, asawa ko." pagpapakilala pa

nito sa aming dalawa. Agad naman ako

nakaramdam ng kakaiba sa paraan ng

pagpapakilala ni Ryder sa aming

dalawa. Anong sinasabi nito na asawa

niya ako? Talaga bang paninindigan

niya ang pagiging asawa niya sa akin?

Talaga bang ituturing niya akong

asawa?

 

 

"Hello po Mam. Nice to meet you po!"

wika nito. Tanging pagngiti na lang

ang naging sagot ko dito.

 

 

Agad na akong sumunod kay Ryder sa

loob ng opisina. Ngayun pa lang,

kailangan na namin magkaliwanagan.

Hindi ko alam kung ano ang magiging

papel ko sa buhay nito.

 

 

"Ano ito Ryder? Ano ba ang

pinagsasabi mo? Lumuwas ako ng

manila para magtrabaho. Hindi para

maging asawa mo!" agad na wika ko

dito ng pareho na kaming makapasok

sa loob ng opisina. Kita ko ang

pagkagulat sa mukha nito ng sinabi ko

ang katagang iyun.

 

 

"Ano ba ang tama sa iyo Ashley?

Talaga namang asawa kita ah? Hindi

mo ba naiintindihan na walang divorce

dito sa Pilipinas? Dapat noon pa man

alam mo na ang pinasok mo! Hindi ka

dapat nagdesisyon na magpakasal sa

akin kung ganiyan ang magiging trato

mo sa alkin." galit na sagot nito. Kitang

kita ko ang pagdilim ng awra nito

habang nakatitig sa akin.

 

 

"Pero substitute bride lang ako. Ako

ang kinuha ng Lola mo para hindi ka

mapahiya ng araw na iyun." sagot ko.

Agad na lumapit ito sa akin at

hinawakan ako sa magkabilang balikat.

 

 

"Talaga lang ha? Kung sakaling

oofferan kita ng another ten million

ngayun, papayag ka bang maging

asawa ko? Gagampanan mo ba ang

pagiging asawa sa akin Ashley? Total

naman, nang dahil sa ten million na

offer sa iyo ni Lola,

 

 

walang pagdadalawang isip na nagpakasal ka

akin..ngayun sabihin mo..bibigyan

kita ng ten million o dudublihin ko pa

gampanan mo ang pagiging asawa ko!"

nanlilisik ang mga matang wika nito sa

akin. Parang bigla naman akong

sinampal sa sinabi nito.

 

 

Pakiramdam ko ipinamukha sa akin ni

Ryder na isa akong bayarang babae.

Hindi ko mapigilan ang maluha dahil

nakaramdam ako ng insulto. Oo nga

naman...ipinagpalit ko sa ten milli on

ang kalayaan ko. Tinanggap ko ang

pera para maiahon sa hirap ang

pamilya ko. Nakapagtapos ako dahil sa

perang iyun.Pero dapat ba talagang

marinig ko sa kanya ang katagang

iyun? Nakinabang din naman siya ah?

Nakaligtas siya sa malaking iskandalo

dahil sa pagpayag ko.

 

 

"Hindi ko na kailangan ang pera

Kaya kong pagtrabahuan ang lahat

ngayun." sagot ko sabay pahid ng luha

sa aking mga mata. Tinitigan ako nito.

 

 

"May money involved o wala man.

kailangan mong gampanan ang

pagiging asawa mo Ashley. Matagal ko

ng gusto magkaroon ng sariling

pamilya. Hindi ko magawa dahil

nakatali ako sa kasal natin. Totoo ang

kasal na iyun at pareho tayong

nanumpa sa harap ng altar na

magsasama tayo sa hirap at

ginhawa.Hindi ka na pwedeng umatras

ngayun...imang taon kitang

pinagbigyan para i-enjoy ang buhay

mo na wala ako sa tabi mo. Sa palagay

ko, sapat na ang taong iyun para ako

naman ang pagsilbihan mo!" seryoso

nitong wika habang nakatitig sa mga

mata ko.

 

 

Hindi naman ako nakaimik. Kung

ganoon hindi ako makakatakas sa kasal

na iyun. Kailangan ko ba talagang

maging asawa sa kanya?

 

 

"Hinahanapan na ako ni Lola ng apo

nya sa tuhod. Wala akong balak na

magproduce ng lahi sa ibang babae.

Wala akong balak magkaanak sa hindi

ko asawa." pagpapatuloy na wika nito.

Parang gusto ko naman takpan ang

tainga ko sa mga narinig dito.

 

 

"Hindi ba pwedeng magpakasal ka na

lang sa iba? Hindi naman ako

maghahabol eh. Sorry pero hindi pa

ako ready na magpatali Ryder. Gusto ko

pang i-enjoy ang pagiging single ko."

sagot ko dito. Nakita ko ang pagbalatay

ng lungkot sa mata nito ng sinabi ko

ang katagang iyun. Nakaramdam

naman ako ng pitik ng konsensiya.

 

 

"No..wala akong balak na maghanap

ng ibang babae Ashley. Sa ayaw at

gusto mo..bibigyan mo ako ng anak."

sagot nito. Agad na nanlaki ang aking

mga mata lalo na ng biglang bumaba

ang mukha nito sa mukha ko Agad

niyang pinaglapat ang aming labi kaya

naman nagpupumiglas akong

makawala dito..

 

 

"Ano ba bit...."' hindi ko na natuloy pa

ang aking sasabihin. Bigla kasi nitong

ipinasok ang dila niya sa bibig ko.

Hindi kO malaman kong paano

magrereact lalo ng maramdaman ko

ang pagsisipsip nito sa dila ko.

Hindi ko na namalayan pa ang mga

sandali. Nakita ko na lang ang aking

sarili na nag-eenjoy sa halik na

iginagawad sa akin ni Ryder. Parang

bigla akong nawalan ng lakas at

hinayaan siya sa ginagawa niyang

pagalugad sa labi ko.

 

 

Hindi ko alam pero bigla akong

nakaramdam ng init. Malakas ang buga

ng aircon pero pakiramdam ko bigla

akong pinagpawisan. Pakiramdam ko

nakaka-addict ang ginagawang

paghaliknito sa akin at hindi ko

maiwasan na gayahin ang galaw ng

labi nito sa labi ko. HIndi ko na

namalayan kong ilang minuto ng

magkalapat ang aming labi pero

naramdaman ko na lang ang pagsakop

ng kamay nito sa kabila kong bundok.

Mahina pa akong napaungol ng

maramdaman ko ang pagpisil nito sa

bahaging iyun.

 

 

Habol ang hininga ng maghiwalay ang

aming labi. May ngiti sa mga mata ni

Ryder ng titigan ako nito.

 

 

"Ang pinakamasarap na labi na

natikman ko sa tanang buhay ko!"

wika nito. Pakiramdam ko biglang nag-

init ang aking mukha lalo na ng

dumako ang tingin nito sa aking

dibdib. Bahagyang nakababa ang

neckline ng aking suto na dress kaya

agad ko itong inayos. Napansin ko ang

makahulugang ngiti sa labi nito tsaka

ito lumayo sa akin.

 

 

"Hintayin mong natapos ang trabaho

ko dito sa office. Uuwi tayo sa bahay

dahil naghihintay si Lola sa atin." wika

nito. Hindi naman ako nakaimik.

Pakiramdam ko sobrang lakas ng tibok

ng puso ko dahil sa mga nangyari sa

amin. Hindi ako makapaniwala na

mabilis akong nadarang sa mga halik

ni Ryder.

 

 

Pasado alas tres ng hapon ng pareho

kaming umalis ni Ryder ng opisina.

Hawak nya ako sa kamay ng sabay

namin tinungo ang sasakyan. Hindi ko

alam pero pagkatapos ng halik na

pinagsaluhan namin, pakiramdam ko

wala na akong lakas pa para tumutol sa

mga gusto nitong gawin.

 

 

Namalayan ko na lang na huminto na

ang sasakyan sa tapat ng bahay nila.

Ang lugar kung saan kami ikinasal ni

Ryder.

 

 

Agad ako nitong inalalayan n

makababa ng kotse, Nagiging sunod

sunuran ako sa lahat ng gusto nitong

gawin.

 

 

"Ryder apo!' Narinig kong sigaw ng

isang may edad na babae. Sabay

kaming napalingon at muli kong

nasilayan ang sopistikadang mukha ni

Madam Agatha. Ang Lola ni Ryder na

siyang nag-alok sa akin ng kasal noon.

Ang supladang Madam na nagbigay sa

aking ng ten million.

 

 

"Mabuti naman at dumating na kayo!

Excited na akong makita ulit si Ashley!

 

 

" nakangiti nitong wika sabay lapit sa

akin. Niyakap ako nito at hinalikan sa

pisngi. Gulat na gulat naman ako sa

ginawa nito. Hindi ko akalain na

makakatikim ako ng mainit na

pagtangap mula sa mataray na:

Madam Agatha.

 

 

"Welcome back Iha. Mabuti naman

nagkita na kayo ng apo ko, Sa wakas,

mabibigyan na ng katuparan ang lahat

ng gusto ng apo ko." nakangiti nitong

wika. Napasulyap naman ako kay Ryder

na noon ay todo ngiti sa kanyang Lola.

 

 

"Kumusta po kayo? Pasensya na po

kung ngayun lang ako nakabalik.!"

mahina kong wika dito. Tumawa lang

ito at hinawakan ako sa kamay.

Pagkatapos ay hinila ako nito papasok

sa loob ng bahay.

 

 

Muling bumungad sa paningin ko ang

eleganteng ayos ng bahay. Parang wala

namang ipinagbago sa nakalipas na

panahon. Maganda pa rin at kitang kita

ang karangyaan sa buong paligid.

 

 

Umapak lang ako sa bahay na ito noon

para magpakasal kay Ryder. Ang akala

kong matatangap akong kasambahay

sa lugar na ito ay magiging bride pala

ako ng kaisa-isa nitong apo. Hindi ko

akalain na babalik ako sa lugar na ito

para tuluyang gampanan ang pagiging

asawa ko sa kanya.

 

 

 

Hindi ko alam kung gaano ba ako ka-

ready para mabuhay kasama siya.

Totally stranger sya sa paningin ko at

hindi ko alam kung magiging masaya

ba ako dito.

 

 

Agad na ipinaghila ni Ryder ng upuan

ang kanyang Lola pagdating namin ng

dining room. Maraming nakahandang

pagkain sa lamesa at aakalain mong

may party gayung kaming tatlo lang

naman ang nandito at ilang mga

kasambahay na nakaantabay sa amin.

 

 

Ipinaghila din ako ng upuan ni Ryder at

hinawakan sa kamay para makaupo na.

Hindi ko alam pero pakiramdam ko

napaka-special ko ng araW na ito.

 

 

 

Ibang Ryder ang nakikita ko ngayun.

Isang Ryder na matino sa harap

naming dalawa ng kanyang Lola. Isang

Ryder na mukhang hindi babaero.

 

 

 

 

 

 

 

Chapter 11  

 

 

ASHLEY POV

 

 

Pagkatapos kumain ay nagulat pa ako

ng bigla akong yayain ni Madam

Agatha sa garden. Dahil wala naman

akong pagpipilian nagpatianod na lang

ako samantalang si Ryder naman ay

nagpaalam na aakyat muna ng kwarto.

 

 

"First of all, masaya ako dahil muli

kang nagpakita sa amin after five years

Ashley. Alam mo bang naniniwala ako

sa destiny?" nakangiti nitong paunang

wika sa akin. Hindi ako nakasagot dahil

hindi ko alam kung ano ang ibig nitong

sabihin. Nakikita ko ang ningning sa

mga mata nito at mukhang masaya sa

muli naming pagkikita.

 

 

"Alam mo bang gusto kang hanapin ni

Ryder ng bigla ka na lang mawala

pagkatapos ng inyong kasal? siguro

nga masyado ka pang bata noon at

nabigla ka sa offer ko." pagpapatuloy

nitong wika. Hindi na ako nakatiis at

sinagot ko ito

 

 

"Pero pumayag lang naman po ako sa

pag-aakalang ipapawalang bisa din

ang kasal namin. Broken hearted si

Ryder noon at alam kung hindi ako nag

-eexist sa paningin niya. Alam nya

naman po ang tungkol sa kasunduan

natin diba? Bakit po hinahabol niya

ako?" tanong ko. Napangiti naman ito

a "'Siguro dahil nagandahan sya sa iyo?

Ashley..Iha.....lam kong mabait kang

bata. Unang kita ko pa lang sa iyo noon,

gusto na kita para kay Ryder. Alam

kong nalkakatawa pero unang kita ko pa

lang sa iyo noon, alam kong

mapagkakatiwalaan kita. Kaya nga sa

iyo ko inalok ang proposal na iyun.

Kung tutuusin marami namang ibang

babae dyan na willing maging asawa si

Ryder...pero iba ka sa kanilang lahat..

nakikita ko sa mga mata mo na

magigingmabuti kang asawa para sa

aking apo.." mahabang wika nito.

Hindi naman akO nakasagot.

 

 

 

"Iha...alam kong mahirap para sa iyo

ang hihilingin kong ito. Sana, subukan

niyongi-work out ang kasal niyo ni

Ryder..kung tutuusin mag-asawa na

kayo sa mata ng Diyos at tao. Alam

kong darating ang araW na matutunan

mo din siyang mahalin.'" pagpapatuloy

na wika nito. Gulat naman akong

napatitig sa seryosong mukha ni

Madam Agatha.

 

 

"'Naniniwala ako sa destiny iha. Muli

kayong pinagtagpo ng apo ko at siguro

para magampanan niyo ang pagiging

asawa sa isat isa." pagpapatuloy na

wika nito. Hindi ko naman

maipaliwanag ang nararamdaman ko.

 

 

"Pero, imposible po. Isang istranghero

ang tingin ko kay Ryder....ganoon din

sya sa akin. Ikinasal kami ng walang

pagmanmahal na involve. Nagpakasal

ako sa kanya dahil sa ten million.

Nahihiya po ako Madam...alam kong sa

paningin ninyo mukhang pera ako kaya

naman hindi ako karapat dapat sa apo

niyo." sagot ko. Napangiti naman ito.

 

 

"Bakit may minamahal ka na bang iba?

May boyfriend ka ba Iha? Pwede niyong

kilalanin ang isat isa. Bigyan m0 ng

pagkakataon ang sarili mno na kilalanin

ang apo ko. Ganoon din si Ryder sa iyo.

Hindi ka mahirap mahalin Ashley.

Nakikita ko sa mga mata ni Ryder na

tinamaan siya sa iyo...na gustong guso

ka niya. Kitang kita ko kung paano ka

niya titigan. Kaya alam kong magiging

successful ang pagsasama niyo." wika

nito. Natigilan akong muli.

 

 

"Alam kong may puwang ka na sa puso

ng apo ko. Noon pa man, gusto ka na

nyang hanapin. Asawa na tuing niya

sa iyo Iha. Ito na lang sana ang last na

hiling ko Ashley. Manatili ka dito sa

bahay...sa tabi ng apo ko," wika nito.

Lalo naman akong naguluhan.

 

 

"huwag kang mag-alala. Magiging

kakampi mo ako sa lahat ng oras.

Subukan mo lang iha."

pangungumbinsi nito sa akin. Hindi ko

naman mapigilan ang mapalunok.

Inilibot ko ang aking mga paningin sa

paligid.

 

 

"Magiging sa iyo ang bahay na ito

Ashley. Sisiguraduhin ko na

magkakaroon ka ng karapatan sa lahat

ng kayamanan na meron ako.

Maraming naging babae ang apo ko at

lahat sila hindi ko gusto. Naiiba ka sa

kanilang lahat kaya butong buto ako sa

iyo. Ashley Iha..please...huwag mo

naman sana akong biguin," Mas lalong

kumabog ang puso ko ng mạrinig ko

ang sinserong pakiusap ni Madam

Agatha.

 

 

"Sorry po..hindi po ako interesado sa

kayamanan. Gusto ko lang pong

mamuhay ng tahimik..Ayaw ko po ng

magulong buhay." wika ko. Pagkatapos

ay nat0on ko ang aking attention sa

parating na si Ryder. Nakapambahay

na ito at hindi ko mapigilan na titigan

ito mula ulo hanggang paa. May ngiti

na nakapaskil sa labi nito habang hindi

inaalis ang titig sa akin kaya naman

lalong magreregudon ang puso ko.

 

 

"Mukhàng seryoso ang pinag-uusapan

iyo ah? Pwede bang sumali?" nakangiti

nitong wika. Napayuko naman ako.

 

 

"Ryder..ngayung nandito na ang asawa

mo. Pwede bang umiwas ka na sa mga

babae? Dapat sa kanya mo na lang

itoon ang buong attention mo para

naman magiging masaya ang

pagsasama niyo.' narinig kong wika ni

Madam Agatha kay Ryder.

 

 

"of course Lola. Sabi ko naman sa inyo

noon pa na hanapin na natin si Ashley.

May apo na sana kayo sa amin ngayun

kung pumayag kayo..." sagot nito sa

kanyang Lola. Lalo akong napayuko

dahil nakaramdam ako ng hiya. Hindi

ko din maintindihan ang sarili ko.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko.

 

 

"Bata pa si Ashley noong mga panahon

na iyun.Ayaw kong nakawin mo sa

kanya ang kabataan niya. Gusto kong i-

enjoy nya muna ang buhay dalaga."

sagot naman ni Madam Agatha.

Lumunok naman ako ng makailang

beses bago sumagot.

 

 

"Madam baka po.... "Hindi ko na natuloy

ang aking sasabihin ng  " Muli itong nagsalita.

 

 

"Ashley, Iha....huwag mo na akong

tawagin na Madam. From now on.you

can call me Lola. Bahagi ka ng pamilya

na ito kaya ngayun pa lang sanayin mo

na ang sarili mo na tawagin akong Lola.

" nakangiti nitong wika. Nakita ko

naman ang pagtango ni Ryder at

tinitigan ako.

 

 

"Uyyy nagba-blush ang asawa ko ah?

Tingnan mo La, pulang-pula na ang

pisngi niya oh?" panunudyo ni Ryder.

hindi kO naman mapigilan na

hampasin ito sa kanyang braso. Huli na

ng marealized ko na nasa alanganin

pala akong sitwasyon. Nakita ko ang

tuwa sa mga mata ni Madam Agatha

habang palipat-lipat ang tingin nito sa

aming dalawa ni Ryder.

 

 

"Ryder.I think kailangan mo munang

mag-leave sa trabaho.Kahit one week

lang. Ipasyal mo si Ashley para

makilala nyo ang isat isa. Ito na din

ang honeymoon niyo kung sakali."

nagulat pa ako sa suggestion niy

Madam Agatha. Agad akong napatińgin

kay Ryder na masayang tumatango.

 

 

"Why not! I think kailangan ko na nga

ng bakasyon La. Sa tagal kong

hinawakan ang kompanya natin hindi

mo man lang naisip na bigyan ako ng

bakasyon." sagot nito sa kanyang Lola.

Lalo naman akong kinabahan. Ibig

sabihin lang nito wala na akong kawala

pa. Nakatali na ako sa kasal namin ni

Ryder at hindi ako pwedeng umayaw

dahil kahit anom pa ang mangyari may

karapatan na ito sa akin noon pa man.

 

 

'What do you think Ash? Saan mo

gustong magbakasyon? Gusto mo bang

lumabas tayo ng bansa?' nakangiti

nitong baling sa akin. Agad naman

akong umniling.

 

 

"Naku! Hindi pwede sa ibang bansa.

Wala akong passport!" Agad kong

sagot. Huli na ng bawiin ko asg sinabi

ko. Lumnalabas kasi na parang atat ako

sa bakasyon na iyun which is totoo

naman. Ito din kasi ang pangarap ko

noon pa. Gusto kong malibot ang

Pilipinas kaya nga nagpasya akong

magtrabaho dito sa Manila.

 

 

"'suguro Pilipinas muna ang ikutin

natin sakay ng yate. Ipapaasikaso ko

din ang passport mno para kapag maisip

natin na lumabas ng bansa ready ka na.

 

 

" nakangiti nitong sagot sa akin. Hindi

ko naman malaman kong ano ang

magiging reaksiyon ko. Walang

pagtutol akong nararamndaman sa

kaloob-looban ng puso ko. Hindi ko

alam pero pakiramdam ko biglang

naging palagay ang loob ko sa kanila.

Kay Lola Agatha at kay Ryder.

 

 

"Hala sige...ang kailangan niyo siguro

magpahinga muna kayo. bukas na

bukas din pwede niyo ng umpisahan

magtravel. Pwede kayong pumunta sa

mga lugar kung saan niyo gusto."

nakangiting sagot ni Lola Agatha. Muli

ako nitong hinalikan sa pisngi at

nagpaalam ng aakyat ng kwarto.

Naiwan naman kaming dalawa ni

Ryder sa garden. Hindi ko alam kung

paano ito pakikiharapan ngayun.

Naiilang ako sa mga titig nya.

 

 

"I think kailangan no din magpahinga.

Ipapahanda ko ang yate sa mga tauhan

ko. Parang gusto ko din kasi maglayag

sa karagatan kasama ka." nakangiti

nitong wika sa akin. Napatitig naman

ako sa gwapo nitong mukha. Hindi ko

alam pero bigla akong nakradamdam

ng kakaiba sa sarili ko. Pakiramdam ko

nahuhulog na ang loob ko kay Ryder.

Simula ng dumating kami dito sa

kanilang bahay, ibang iba ang

pakikitungo nito sa akin.

Hindi maikakaila na close ito sa

kanyang Lola na siyang lalo kong

hinangaan dito.

 

 

"'Sa-saan ba ako magpapahinga?"

tanong ko. Napangiti ito.

 

 

"of course...sa kwarto ko." sagot nito.

Natigilan ako. Hindi ako nakasagot.

"Huwag kang matakot. Hindi kita

gagawan ng masama. Hindi ako

ganoon kasama para pilitin ka sa mga

bagay na ayaw mo Ashley. Sa ngayun,

gusto lang kitang nmakasama at

makilala pa. Mag-asawa na tayo pero

iilang bagay pa lang ang alam ko sa iyo.

Siguro ang bakasyon na ito ay malaki

ang maitutulong sa atin para makilala

natin ang isat isa." nakangiti nitong

saad. Napatango naman ako

 

 

"'So lets go? Huwag kang mag-alala.

Malaki ang kama ko kaya hindi tayo

magkakadikit doon kahit na magkatabi

tayong matulog. Gusto ko din kasi

ipakita kay Lola na nagkasundo na

tayo. Alam kong ito din ang gusto ni

Lola at kitang kita ko na botong-boto

siya sa iyo." pagpapatuloy nitong wika.

 

 

Hindi ako nakaimik. Naramdaman ko

na lang na hinawakan ako nito sa

kamay at iginiya papasok sa loob ng

bahay.

 

 

"Agad kaming umakyat ng hagdan.

Wala ng pagdadalawang isip..sumama

ako sa kwarto ni Ryder.

Katulad ng sinabi nito kanina malawak

ang kama nito. Siguro kasya ang kahit

lima katao. Kitang kita arng karangyaan

sa buong paligid. Hindi ko

maintindihan na sa dami ng babaeng

dumaan sa buhay nito ako pa talaga

ang napili nitong gustong makasama.

Gusto pa talaga nitong tutuhanin

namin ang pagiging mag -asawa.

 

 

Siguro wala akong choice. Well,

tingnan namin. Wala namang masama

kung susubukan namin diba? Tana si

Lola Agatha...subukan naninat kapag

hindi magwork out malaya kaming,

makapagdesisyon para sa aming

sarili...kung ano ba talaga ang gusto

namin mangyari sa aming buhay. Kahit

anong nangyari kasal kami. Asawa ako

ng isang Ryder James Sebastian. Isa sa

pinakamayamang tao sa Pilipinas.

 

 

Pwede mong i-check ang laman ng

mga paper bags na iyun. Inorderan na

kita ng mga damit at ilagay mo na sa

mga bags na iyun ang gusto mong

dalhin. Balak kong makaalis agad tayo

bukas ng umaga kaya magready ka na."

napapitlag pa ako ng bigla itong

nagsalita sa tagiliran ko. Sa totoo lang

nakaramdam ako ng pagkailang lalo na

dalawa na lang kami dito sa kwarto.

Wala sa sariling napatingin ako sa mga

paper bags na nakalagay sa isang sulok

ng kwarto. Nahuhulaan ko na mga

gamit ko ang mga nakalagay doon.

Katulad kasi ang tatak na nakalagay sa

paper bags na ibinigay niya kagabi sa

akin sa penthouse at sa opisina.

 

 

Sabagay, walang imposible sa mga

mayayaman na mga tao na bumili ng

mga ganitong bagay na hindi na

kailangan pang pumunta sa mga shop.

Agad kong nilapitan ang mga paper

bags. TIningnan ko ang mga laman at

katulad ng inaasahan, kasukat ko lahat

ng nakalagay dito. Para sa akin nga ang

mga gamit na ito kaya agad kong

kinuha ang traveling bag at naglagay

ng ilang pirasong damit.

Abala ako sa aking ginagawa ng

biglang nagsalita si Ryder.

 

 

"Huwag kang mag-alala...pagkabalik

natin galing bakasyon, pwede kang

magshopping ngmga gamit mo.

Ipapakuha ko na din ang mga gamit

mo sa apartment mo.'" wika nito

habang nagpupunas ng buhok.

Mukhang nakaligo na ito at

naghahanda na para matulog

 

 

"Hindi ba masyadong maaga pa para

dito ako titira sa inyo. I mean, naiilang

kasi ako eh. Hanggang ngayun hindi pa

rin ako makapaniwala.'" sagot ko dito.

 

 

"Dont worry Ashley. Walang pilitan na

mangyayari sa ating dalawa. Isa pa

gusto ko din ihanda mo ang iyung

sarili. Alam ng halos lahat na ikinasal

ako five years ago at ito na siguro ang

pagkakataon para makilala ka ng lahat.

Ng aking mga business partners. Kung

anu-ano na lang kasi ang idinadahilan

ko sa kanila tuwing tinatanong nila ako

kung masaan ang asawa ko." mahaba

nitong wika. Hindi ako nakasagot.

 

 

Hindi ko akalain na may mga gamoong

scenario pala. Siguro isa ito sa mga

dahilan kung bakit gusto ni Ryder na

magsama kami bilang isang tunay na

mag-asawa. May mga bágay na dapat

namin harapin at panindigan lalo na at

kilala ito sa lipunan.

 

 

Siguro, sasabay na lang ako sa agos ng

buhay sa mga sandaling ito. Hindi

naman siguro ako dehado dito dahil

sila naman ang nag-imsist parà sa

ganitong bagay. Sa ngayun, isa lang

ang pinangangambahan ko. Ang

tuluyang mahulog ang loob ko sa kanya.

Sana lang hindi ako ang magiging

dehado bandang huli. Hindi ko pa

naranasan magmahal pero alam kong

masakit iyun kapag mabigo at ayaw

kong mangyari iyun sa akin. Hindi ko

alam kung paano haharapin ang

kabiguan, Sa ngayun nararamdaman

ko na unti-unti ng nahuhulog ang loob

ko kay Ryder.

 

 

 

 

Chapter 12  

 

ASHLEY POV

 

Pagkatapos kong ilagay sa bag ang mga

damit na dadalhin namin bukas ay

nagpasya na akong maligo. Sinulyapan

ko pa si Ryder na noon ay nakahiga sa

kama at napansin kong natutulog na.

Nakahinga ako ng maluwag. Mukha

naman pala itong harmless. Hindi

katulad sa nauna kong impressions sa

kanya.

 

 

Mabuti na lang at hindi na ako

nahirapan pang mag-adjust dito sa

kanyang kwarto. Nakahanda na lahat

ng mga kailangan ko na siyang labis

kong ipinagtaka. Mukhang inaasahan

na ako sa bahay na ito.

 

 

Nagshower lang ako at agad na

nagbihis ng pantulog. Inaantok na din

ako at kailangan ko ng magpahinga,

para may lakas ako bukas. Kahit paano

gusto ko din i-enjoy ang travel na ito.

Nabanggit ni Ryder kanina na sasakay

kami ng yate at maglalayag kami. Kahit

papaano nakaramdam ako ng

matinding excitement. Pagkakataon ko

na ito na makapunta sa ibang lugar ng

libre.

 

 

"Pagkatapos kong maligo ay agad

akong lumabas ng banyo. Mukhang

tulog na tulog na si Ryder kaya naman

dahan-dahan akong pumwesto sa

kabilang bahagi ng kama. Tinitigan ko

pa ang mukha nito na habang

nakapikit. Mukha naman siyang

mabait. Hindi ko lang maintindihan

kung bakit palaging nakakunot ang noo

nito kapag nasa opisina kami. Siguro

nga babaero ito pero mukhang iba

naman ang pagtrato niya sa akin. Kahit

papaano naramdaman ko na

iginagalang nya ako.

 

 

Tag isa kami ng comforter na siyang

labis na ikina-kampante ko. Siguro

wala nga itong balak na gawan ako ng

masama. Hindi naman siguro ito rapist

at malabo naman sigurong pilitin ako

nitong makipag sex sa kanya kapag

ayaw kO.

 

 

"Hayyy ano ba itong naiisip ko! Sex

agad? Bakit ba naisip ko ang bagay na

iyun? Self naman, baka naman ikaw

ang may nararamdaman na pagnanasa

sa kanya!" hindi ko mapigilan na

bulong sa aking sarili. Natampal ko pa

ang aking noo tsaka nahiga na.

Tinakpan ko ng comforter ang buo

kong katawan dahil medyo malamig

ang buga ng aircon. Pagkatapos ay

tumalikod na ako sa gawi ni Ryder.

 

 

Nagdududa na ako sa aking sarili. Baka

hindi ako makatulog at magdamag ko

lang titigan ang gwapo nitong mukha.

Nakakatakot lang dahil pakigamdam

ko unti-unti na akong nakakaramdam

ng kakaiba sa kanya.

 

 

Pinilit kong makatulog pero gising pa

rin ang diwa ko. Hindi kO alam kung

namamahay ba ako o ano pa man pero

hindi ko maintindihan ang aking sarili.

Para akong tanga na nakadilat sa

kawalan habang hindi maalis sa isip ko

ang lalaking katabi ko.

 

 

Muli akong humarap sa gawi ni Ryder.

Malamlam na liwanag na lang ang

tumatanglaw sa amin mula sa

lampshade pero hindi hadlang iyun

para hindi ko masilayan ang kanyang

mukha. Napakabait niyang tingnan.

Ibang iba talaga ang ugali niya kapag

gising siya.

 

 

Hindi ko alam kung anong oras na

akong nakatulog. Nagising na lang ako

sa isang banayad na tapik sa aking

mukha. Naririnig ko pa na tinatawag

ang aking pangalan pero hinihila

talaga ako ng antok.

 

 

 

"hmmm sandali lang. Matutulog pa

ako eh.'" wika ko pa habang nakapikit.

Hinigpitan ko pa ang pagkakayakap sa

unan.

 

 

"Ashley.gising na...aalis na tayo!"

narinig kO pang bulong ng isang boses

lalaki. Agad kong naidilat ang aking

mga mata sa isiping bakit may katabi

akong lalaki. Agad na sumalubong sa

paningin ko ang mukha ni Ryder na

nakangiting nakatitig sa akin. Nanlaki

ang aking mga mata at napabangon

ako.

 

 

"A-anong ginawa mo? Bakit yakap mo

ako?" tanong ko dito. Bumangon na

din ako tsaka ako tinitigan.

 

 

"Hindi ako ang yumakap sa iyo Ashley.

Tkaw ang pumunta sa pwesto ko."

sagot nito sa akin na may hałong

panunudyo ang tono. Natigilan ako at

inilibot ang tingin sa paligid. Natutop

ko ang aking bibig na wala na pala ako

sa pwesto ko kagabi. Nandito ako sa

pwesto ni Ryder at mukhang ako nga

ang naligaw papunta sa kanyang

kinahihigaan.

 

 

"Sorry!"" hindi kO napigilan na sambit

ko. Mahinang tawa lang ang naging

sagot nito tsaka naglakad na papasok

ng banyo. Naiwan naman akong hiyang

hiya. Parang gusto kong kutusan ang

sarili ko. Ano ba itong nagawa kong

katangahan?Ako itong isip ng isip ng

masama tapos ako naman pala ang

lumagpas sa boundary naming dalawa.

 

 

"Nakakahiya ka Ashley! Ano na lang

ang iisipin sa akinni Ryder.'" bulong ko

sa aking sarili habang hindi ko

mapigilan ang mapakamot sa aking

ulo. Parang gusto kong lamunin nalang

ng lupa dahil sa naramdaman na

matinding kahihiyan. Ngayun ko

din napatunayan na gentleman naman

pala si Ryder. Hindi ito nagti- take

advantage sa mga babaeng katulad ko

na nalliligaw ng teritoryo. Kung sa

ibang lalaki siguro iyun baka ginawan

na ako ng masama.

 

 

"Pwede ka ng mag-ayos ng iyong

sarili. Ipapakuha ko na lang sa mga

kasambahay ang bag mo para ilagay sa

kotse. Mauna na akong bababa dahil

magkakape pa ako. Sumunod ka na

lang kapag tapos ka na." wika ni Ryder

pagkalabas nito ng CR. Naglakad ito sa

isang pintuan na sa tingin ko ay ang

kanyang walk in closet. Hindi ko na ito

sinagot at agad akong pumasok ng CR.

Hiyang hiya pa rin ako sa mga

nangyari at pakiramdam ko wala

akong nukha na maihaharap sa kanya.

 

 

" Sandali lang akong naligo at agad na

lumabas ng banyo habang tuwalya lang

ang nakatakip sa aking katawan.

Panatag naman ang aking kalooban

dahil mukhang wala na si Ryder dito sa

kwarto. Agad akong nagbihis at nag-

ayos ng sarili. Akmang lalabas na ng

kwarto ng narinig ko na nay kumatok.

Nang pagbuksan ko ito ay tumampad

sa paningin ko ang isang naka-uniform

na kasambahay.

 

 

"Good Morning Mam. Kukunin ko lang

po ang gamit niyo na dadalhin.

Ipinapalagay na kasi ni Sir sa kotse

dahil aalis na daw kayo.'" wika nito sa

akin. Tumango ako at itinuro ko ang

isang bag na naglalaman ngmga damit

ko. Agad naman itong tumalima at

binitbit iyun at agad na naglakad paalis.

Agad naman akong sumunod dito.

Pagkababa pa lang ng hagdan ay agad

akong sinalubongni Lola Agatha.

Maaga din pala ito nagigising kaya

agad ko itong binati.

 

 

"Good Morning po!" bati ko dito. Agad

itong ngumiti at tinitigan ako.

"Good Morning iha! Kumusta ang

unang gabi mo dito sa bahay? Sana

nakatulog ka ng maayos." nakangiti

nitong sagot. Tumango ako at lumapit

dito. Nagulat pa ako at hinalikan ako

nito sa pisngi. Hindi ko akalain na may

itinatago din palang ka-sweetan . Ang

akala ko talaga nataray ito.

Nakakatakot kaya makipag-usap dito

noon.

 

 

"Nagmamadali na si Ryder. Dinala na

niya sa kotse ang kape niya. Mag-ingat

kayo palagi Ashley. I-enjoy nyo ang

bakasyon niyo ha?" Nakangiti nitong

wika. Tumango naman ako at agad na

nagpasalamat.

 

 

"Salamat po Lola. First time ko po

sumakay ng yate at tiyak na mag-

eenjoy po ako." nakangiti kong sagot.

Tumango ito kaya naman yunnkod ako

at tuluyan ng umalis.

 

 

"Pagkalabas ko ay naghihintay na sa

kotse si Ryder. Katulad noong una may

driver ito kaya tahimik akong tumabi

dito. Naamoy ko pa ang aroma ng kape

na iniinom nito. Bigla tumuloy

kumalam ang sikmura ko. Parang ang

sarap din humigop ng mainit na kape.

 

 

"Gusto mo?" alok nito sa akin. Agad

akong umiling. Hindi ko kayang

makishare sa baso nya. Nakakahiya!

"May mga pagkain naman sa yate kaya

doon na lang tayo kakain ng breakfast.

Gusto ko kasing makaalis tayo ng

maaga para masulit natin ang

bakasyon na ito. Isa pa gusto ko din

maabutan ang sunrise sa laot." wika

nito. Tumango ako at inilibot ang

tingin sa paligid. Halos alas kwatro pa

lang nag umaga at wala pa akong

masyadong nakikitang sasakyan sa

kalsada. Mabilis lang ang naging

biyahe namin at agad kaming

nakarating sa isang lugar na puro yate

lang aking nakikita.

 

 

Hindi ko alam kong ano ang tawag sa

lugar na ito pero nakaka-amaze na

may ganitong lugar pala dito sa

Pilipinas at hindi ko akalain na ano

mang sandali ay makakasakay na ako

sa ganito kamahal na sasakyang

pandagat.

 

 

Agad akong hinawakan sa kamay ni

Ryder at tinungo namin ang isang yate.

May mga nakita akong mga crew na

naghihintay sa amin at isa isa nila

kaming binati. Tanging ngiti lang din

naman ang naging sagot ko.

Samantalang tunango lang si Ryder sa

mga ito.

 

 

Agad akong namangha ng makapasok

na ako sa loob ng yate. Hindi ko akalain

na ganito pala ka-bongga angkoob.

Parang nasa loob lang ako ng bahay.

 

 

 

"Wala tayong gagawin kundi ang mag-

enjoy. May mga kasama tayong crew at

alam na nila ang gagawin nila para safe

tayong makapaglayag." nakangiti

nitong wika sa akin.

 

 

"Sa roof deck tayo para ma- appreciate

mo ang tanawin." nakangiti nitong

wika sa akin at hinila ako paakyat ng

hagdan. Halos malula ako sa mga

nakikita ko sa paligid. Hindi ko akalain

na nag-eexist pala ang ganitong

klaseng sasakyang pandagat. Parang

bahay na talaga at pakiramdam ko

hindi ako magsasawang sumakay sa

ganitong klaseng sasakyang pandagat.

Pagdating ng roof deck ay lalo akong

namangha sa aking nasilayan. Halos

nanlaki ang aking mga mata ng mnakita

ko na kahit pala sa yate ay mayroong

swimming pool. Ang swerte talaga ng

mga mayayaman.

 

 

 

"Wow! Grabe...ni sa hinagap hindi ko

akalain na ganito pala kaganda sa yate?

Ryder pwede ba akong magswimming

dyan?" excited kong tanong dito.

Nakangiti itong tumitig sa akin.

 

 

"of course. Pwede mongi-enjoy lahat

ng features dito sa yate. Huwag kang

mag-alala, malaya mong magagawa

lahat ng gusto mo dito. May mga

kasama man tayong crew pero limited

lang ang magiging access nila. Wala

kang iisipin na may mga matang

nakatingin sa sa iyo kaya pwede mong

gawin lahat ng gusto mo." nakangiti

nitong sagot sa akin. Lalo naman akong

nakaramdam ng excitement. Kung

ganoon malayo pala ako sa mga mata

ng mga Marites.

 

 

"Nagugutom ka na ba? Ipapaserve ko

na ang breakfast natin." nakaligiti

nitong tanong. Tumango ako at inikot

ko ang buong roofdeck. Naramdaman ko

din na gumagalaw na ang yate kaya

lalo akong na-excite. Lalong naging

palagay ang loob ko kay Ryder dahil sa

excitement na nararamdaman. Itinoon

ko ang paningin ko sa asul na

karagatan. Grabe..ang swerte ko

talaga! Mararanasan ko kung paano

magtravel ang mga mayayaman sakay

ang isang yate.

 

 

Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko

ng mapansin kO na may pumasok na

dalawang babaeng crew. May bitbit

itong pagkain kaya napalapit ako

habang tinitingnan kung ano ang dala

nilang pagkain. Tamang-tama, kanina

pa talaga ako nagugutom kaya agad

akong umupo sa tapat ni Ryder habang

inilalapag ng crew ang mga pagkain sa

mesa.

 

 

"sir, may kailangan pa po ba kayo?"

magalang na tanong ng isa sa kanila

kay Ryder.

 

 

"Tatawag na lang ako kapag may

kailangan pa kami." sagot ni Ryder.

Yumukod naman ang mga ito bago

umalis. Agad naman akong napangiti

at itinoon ang attention sa pagkain.

"Wow..buti na lang may sinangag!"

hindi ko mapigilang bigkas. Pilipinong-

pilipino ang breakfast namin. May

sinangag, longanisa, hotdog at danggit.

May bread at mga palaman din pati

coffee. May ilang prutas din at yogurt

akong nakikita. Ang daming choices.

 

 

'Pwede mo ng umpisahan ang kumain.'

Nakangiti nitong wika sa akin. Agad

naman akong tumalima at agad na

kumuha ng sinangag at tocino pati na

din danggit.

 

 

"Hindi ka ba kakain?" hindi ko

mapigilan na tanong kay Ryder.

Napansin ko kasi na hindi ito

kumikilos at nakatitig lang sa bawat

subo ko. Nakaramdam tuloy ako ng

pagkailang. Baka isipin nito patay

gutom ako sa gana kong kumain.

"Kakain...kaya lang nakakatuwa ka

kasing tngnan. Parang ilang araw

kang pimagutuman ah:" sagot nito.

Nabitawan ko tuloy ang hawak kong

kutsara at tinidor. Natawa maman ito.

 

 

"Joke lang! Ituloy mo na ang pagkain

mo.'" wika nito sabay kuha din ng

pagkain. Napangiti ako ng napansin ko

na itinoon na nito ang attention sa

pagkain. Bigla tuloy bumalik ang gana

ko.

 

 

Pagkatapos kumain ay may pinindot

lang si Ryder at muling bumalik ang

mga crew para ligpitin angmga

pinakainan namin. Bigla tuloy akong

pinukaw ng curiosity.

 

 

"Malaki ba ang sahod ng mga iyun?

Parang ang sarap ng trabaho nila.

Patravel-travel lang." agad na tanong

ko kay Ryder ng makaalis na ang crew.

Natatawang tinitigan ako ni Ryder.

 

 

"Bakit gusto mo din mag-apply?

Accountant ka diba? Dapat sa office ka

lang at hindi ka bagay sa mga ganitong

trabaho." sagot nito. Natigilan ako.

Pagkatapos matamis akong ngumiti.

"Pwede naman akong mag-aral ulit

para makapasok sa ganitong trabaho.

Paranggusto kO na baguhin ang takbo

ng career ko. Parang gusto ko na din

maging crew sa mga ganitong

sasakyang pandagat." sagot ko.

Napahalakhak ito kaya hindi ko

napigilan na sumimangot.

 

 

"Hindi mo na kailangan pang ma8-

ambisyon ng mga ganiyan. Sariling

yate natin ito at pwede kang magtravel

sakay nito hanggang gusto ne," sagot

nito. Natigilan naman ako. Hindi ako

makapaniwala sa ginamit nitong salita.

 

Natin? ibig sabihin may karapatan na

din ako sa yate na ito dahil kasal kami?

"Naku...wala akong karapatan sa yate

na ito. Sa iyo lang ito at masaya na ako

kung sakaling tanggapin mo ako para

maging crew din dito." sagot ko. Lalo

naman itong tumawa at matiim akong

tinitigan.

 

 

"'Siguro kailangan nating i-extend ng

One month ang bakasyon na ito para

magsawa ka sa kakasakay sa yate.!"

sagot nito. Parang gusto naman

tumalon ang puso ko sa sobrang saya.

Mukhang mai-enjoy ko talaga ang

bakasyon na namin. Hindi ko akalain

na ganito lang pala kabilis kausapin

ang isang Ryder James Sebastian.

 

 

 

 

 

 

Chapter 13  

 

ASHLEY POV

 

 

"Cheers!" nakangiting wika ni Ryder

habang itinataas ang baso na may lamang

alak. Napangiti naman ako at itnaas ko

din ang wine na hawak ko. First time kong

uminom ngayun at wala naman sigurong

masama diba? Dalawa lang naman kami

ni Ryder dito sa roof deck at gabi na.

Cheers!" nakangiti kong wika. Kanina pa

ako gigil na gigil maligo sa pool kaya lang

nahihiya akong magsabi kay Ryder. Isa pa

nalibang kami sa aming kwentuhan at

hindi namin namalayan ang oras. Isa pa

sobrang ganda naman kasi din ng paligid.

Puro asul na karagatan na lang ang aking

nakikita sa buong paligid at mukhang

malayo na kami sa kalupaan.

 

 

Napansin ko na tinungga na nito ang

hawak niyang alak kaya wala na din

akong magawa kundi tikman ang wine na

hawak ko din. Parang may kaunting

lasang pait pero tolerable naman. Mas

nanaig ang tamis na lasa na siyang

nagustuhan ko kaya tuloy-tuloy ko itong

ininom. Bottoms up. Wala akong itinira

kahit isang patak na alak sa baso ko.

Feeling ko umiinom lang ako ngjuice.

May naglalarong ngiti naman sa labi ni

Ryder ng tinitigan ako nito. Muli nitong

sinalinan ng wine ang aking baso

 

 

"Dahan-dahan lang sa pag-inom. Baka

malasing ka kaagad!" wika nito sa akin

habang matiim akong

tinitigan.Nakaramdam ako ng pagkailang

kaya iniwas ko ang tingin dito. Katulad ko

sinalinan na din nito ng alak sa kanyang

baso.

 

 

"Nakakalasing ba iyan? Hindi naman yata

wine ang ibinigay mo sa akin eh. Parang

juice lang." sagot ko. mahina itong

tumawa at ibinaling ang tingin sa

madilim na karagatan.

 

 

"'Huwag kang magtiwala sa kakayahan ng

wine Ashley. Mabilis iyan makaasing lalo

na kapag hindi ka sanay uminom." sagot

nito. Tinaasan ko lnag ito ng kilay at muli

kong ininom ang laman ng baso. Another

bottoms up at pakiramdam ko biglang nag

- init ang pakiramdam. Parang biglang

nangapal ang mukha ko.

 

 

"Alam mo. .kanina ko pa gustong maligo

sa pool na iyan. Pwede na ba akong

magtampisaw ngayun?" tanong ko kay

Ryder. Tinitigan ako nito bago tumango

"'Sure...pero maliligo ka ba na ganyan ang

suot mo?" tanong nito. Natigilan ako

tsaka ko ito nginisihan.

 

 

"Eh di huhubarin ko itong suot ko na

damit. Mukha ka namang harmless eh.

Hindi mo naman siguro ako bubusuhan

diba?" tanong ko dito. Hindi ko alam kung

saan ako kumuha ng lakas ng loob na

sumagot ng ganito kay Ryder.

 

 

Siguro nga tama ito...nakakalasing ang

wine na iyun. Bigla kasing nawala ang

inhibisyon ko sa katawan. Nawala na din

ang pagkailang ko sa kanya.

 

 

Agad akong tumayo at hinubàd ang suot

kong damit. Isinunod ko ang aking

pantalon. Wala na akong pakialam sa

presensiya ni Ryder. Ang gusto ko lang ay

maglublob sa pool na iyan dahil kanina ko

pa talaga gustong maligo.

 

 

Hindi naman ito umiimik kaya

pagkatapos kong hubarin ang aking

kasuotan at taning bra at panty na lang

ang natira sa akin ay agad na akong

lumusong. Agad na sumalubong sa

katawan ko ang katamtamang

temperature ng tubig. Agad kong nilingon

si Ryder at napansin kong nakasunod ang

tingin nito sa akin. Tahimik ito habang

sumisimsim ng alak.

 

 

"'AyaW mo bang maligo? Hindi ka din yata

naligo kaninang umaga eh." malakas na

wika ko dito. Umiling ito at muling

tumungga ng alak. Hindi ko na lang ito

pinanasin at at inilubog ko na ang ulo ko

sa tubig.

 

 

Hindi ko alam kung ilang minuto na

akong nakalubog sa tubig. Nagfloating pa

ako at tiningnan ang ilang bituin na nasa

kalangitan. This is life! Pakikamdam ko

nasa isang paraiso ako. Parang ayaw ko

ng umalis sa lugar na ito.

Napadilat ako ng maramdamam ko na

may braso na pumulupot sa bawang ko.

 

 

Agad akong nawala sa focus at

naramdaman kong lulubog ako sa tubig

kung hindi lang may matigas na braso

ang nakapulupot sa baywang ako. Agad

akong napadilat at sumalubong sa

paningin ko ang seryosong mukha ni

Ryder. Matiim itong nakatitig sa aking

mukha. Hindi ko mawari ang nakaguhit

na emosyon sa mukha nito na siyang

nagpakabog sa dibdib ko.

Parang may kung anong pwersa ang

humihila sa akin para titigan ito sa mga

mata.

 

 

"God! You're so beautiful Ashley.."

mahinang bulong nito at namalayan ko

na lang na sinakop na nito ang aking labi.

Hindi ko naman mapigilan na mapapikit.

Biglang nag-init ang aking pakiramdam

at sa hindi malamang dahilan agad kong

tinugon ang halik ni Ryder. Nanguyapit pa

ako sa batok nito dahil pakiramdam ko

bigla akong nawalan ng lakas.

 

 

"ahmmm!" mahina kong ungol ng

maramdaman ko na nakasapo sa dibdib

ko ang isang palad nito. Hinimas niya

iyun at kahit may suot akong bra ay hindi

nakaligtas sa aking pandama ang kiliting

naramdaman. Binitiwan nito ang labi ko

at mariin akong tinitigan. Pagkatapos ay

naramdaman kO ang kamay nito sa likod

ko na marahang humahaplos at ilang

sandali lang ay naramdaman ko ng

humiwalay sa katawan ko ang suot kong

bra.

 

 

Agad na nanlaki ang aking mga mata ng

kasabay sa pagkatanggal ng saplot sa

dibdib ko ay ang pagsakop ng labi ni

Ryder sa isang kong nipple. Parang gusto

kong magkakawag sa kakaibang

damdamin na lumukob sa buo kong

pagkatao. Parang may kung anong

kuryente na dumaloy sa buo kong

katawan ng maramdaman ko ang

pagsipsip nito sa nipple ko.

 

 

"Agad niya akong iginiya papuntang gilid

ng pool habang hindi nito inihihiwalay

ang kanyang bibig sa nipple ka. Salitan

niya itong s********p na parang isang

uhaw na sanggol. Halos mamilipit naman

pati daliri sa paa ko dahil sa matinding

sarap na nararamdaman.

 

 

 

First time ko itong naranasan at hindi ko

akalain na ganito pala karasap sa

pakiramdam. Pakiradamdam ko

nakalublob kami sa mainit na tubig dahil

sa sobrang init na nararadaman ko sa

lahat ng bahagi ng aking katawan.

 

 

"'Kailangan na nating umahon dito sa

pool Ashley. I want to feel your body...

gusto kitang angkinin ngayun..

nakakabaliw ka!" anas nito sa akin at

nauna ng umahon. Sumunod naman ako

d dito at sa gilid mismo ng pool ay muli

nitong inangkin ang aking labi.

"aghhh Ryder! shit! Ang sarap!" hindi ko

mapigilan sambit ng maramdaman ko

ang isang palad nito na humahaplos sa

ibabang bahaging parte ng aking

katawan. Para akong mababaliw sa hindi

malamang dahilan.

 

 

'Yes...Moan my name Ashley...

 

 

Sisiguraduhin kong hindi mo

makakalimutan ang gabing ito." wika nito

at unti-unting bumaba ang halik nito

patungo sa leeg ko. S***k**p pa nito ang

balat ko doon na siyang nagbigay sa akin

ng kaunting hapdi at kiliti.

 

 

Pagakapos niyang kinagat-kagat at s* ***

**n ang balat ko sa leeg ay bumaba ang

halik nito patungo sa aking dibdib. Saglit

pa siyang huminto doon at tinitigan niya

ang dalawa kong matayog na bundok.

Nakita ko sa kanyang mga mata ang

paghanga kaya naman kinabig ko ito

payakap at ilang saglit lang ay

naramdaman ko ng muli nitong sinakop

ang isa kung nipple samantalang pinisil-

à pisil naman ng kabila niyang palad ang

isa ko pang bundok. Halos mabaliw ako sa

kakaibang sensasyon na nararamdaman.

Hindi ko malaman kong saan ko ibabaling

ang mukha ko dahil sa kakaibang

luwalhati na nararamdaman.

 

 

Pinagsawa ni Ryder ang mga labi niya sa

bahaging iyun ng aking katawan at muli

kong naramdaman na naglakbay ang labi

nito patungo sa aking pusod...bawat balat

na madaanan ng labi nito pakirndam ko

ay binabasa niya ng kanyang laway.

Dinidilaan na siyang lalong nagpainit sa

aking pakiramdam.

 

 

Mas lalo akong nadarang sa init na aking

naramdamdaman ng bigla nitong

hawakan ang garter ng panty ko at

ibinaba. Hindi ako nakahuma at

nakahawakan ko ang kamay nito at bigla

akong napaupo.

 

 

"No please! wika ko. Nangungusap ang

mga mata nitong tumitig sa akin.

"Im sorry...hindi ko napigilan ang sarili

ko. Gusto kitang angkinin ngayun Ashley.

seryoso nitong wika. Napalunok ako ng

mapansin ko ang hitsura nito. HIndi kO

mabasa kung ang pinaghalong emosyon

na nakabalatay sa mga mata nito.

 

 

"Kung ano man arng mangyari sa atin

ngayun. Handang handa kong panindigan

lahat ng iyun Ashley. Mag-asawa na tayo

at normal lang sa isang mag-asawa na

gawin ang bagay na ito." wika nito sa

tonong parang nahihirapari ang boses

nito. Napalun ok ako ng maraning beses

bago napatango.

 

 

Handa na nga ba akong ipagkaloob sa

kanya ang pagkababae ko? Ito ang

pangatlong araW na nakita ko siya sa

tanang buhay ko. Aaminin ko na nadala

na din ako sa init na ginagawa nito sa

katawan ko. Hindi ko alam pero nang

muli kong titigan ang hitsura ni Ryder

biglang lumambot ang puso ko. Ako na

mo ang nuling humalik sa labi nito na

naging hudyat sa kanya para ituloy ang

aming nasimulan.

 

 

Muli kaming naging mapusok sa isat isa.

Hanggang sa namalayan ko na lang na

pareho na kaming hubot hubad. Sa

mismonggilid ng pool at tanglaw ng nga

bituin sa langit pilit na pinag-isa ni Ryder

ang aming mga katawan.

Napaigik pa ako sa unang pagpasok nito

sa akin. Pakiramdam ko hihiwalay ang

balakang ko sa katawan ko dahil sa

sobrang sakit. Hindi ko mapigilan ang

pagtulo ng luha sa aking mga ma

pigil ko ang aking sarili sa paghikbi.

 

 

"Im sorry. Ganito talaga saipisa..

masakit pero maya-maya lang mawawala

din iyan at pareho na natin itong mai-

enjoy." masuyo nitong wika habang

pakatitig sa aking mukha. Huminto ito sa

pagalaw sa itaas ko kaya naman may

pagkakataon akong sanayin ang aking

sarili habang nasa loob ng pagkababae ko

ang ari nito.

 

 

Pinaghahalikan pa ako nito sa buong

mukha at labi. Nang maramdaman ko na

bahagyang nawala ang sakit ay ang

balakang ko na mismo ang unang

gumalaw. Naging hudyat iyun kay Ryder

para ituloy ang kanyang naumpisahan na

Pareho kaming napaungol na bumilis ng

bumilis ang galaw ni Ryder sa ibabaw ko.

Wala na ang sakit. Hindi mipaliwanag na

Sarap ang akingnararamdaman sa

pagkakataon na ito.

 

 

"Ashley.... shit! Fuck! Nakakabaliw kah!!!"

bulong nito sa akin habang patuloy ang

mabilis na pag-ulos sa ibabaw ko. Hindi

ko naman malaman kung saan kO

ihahawalk ang aking mga karmay, Nakagat

ko na din ang aking pang- ibabang labi

para pigilan ang malakas na pag-ungol.

Saksi ang mga bituin sa langit sa ilang

beses na pag-angkin sa akin ni Ryder.

 

 

Saksi ang mga bituin sa langit sa ilang

beses na pag-angkin sa akin ni Ryder.

Wala itong kapaguran sa pagalugad sa

buo kong katawan. Ipokrita ako kung

sasabihin ko na hindi ako nag-enjoy.

Naramdaman ko ang pagiging tunay na

babae sa piling nito. Hindi ko alam kung

paano nagsimula, pero isa lang ang

masasabi ko. Tuluyan ng nahulog ang

loob ko sa kanya. Mahal ko na siya kaya

nagawa kong ipagkaloob dito ang

iniingatan kong dangal.

 

 

Kinaumagahan.....

Kasabay ng pagmulat ng aking mga mata

ang naramdaman kong sakit sa buo kong

katawan. Para akong binugbog sa sobrang

ngalay na aking nararamdaman lalo na sa

ibabang pate ng katawan ko. Uhaw:

uhaw din ako kaya kahit na masakit ang

pagitan ng hita ko ay dahan-dahan akong

bumangon.

 

 

Muling sumariwa sa akinngalaala ang

mga nangyari sa amin ni Ryder kagabi.

Hindi ko alam kung matutuwa o

malulungkot ba ako. Pero hindi

maikakaila na sa kailaliman ng puso ko

may saya akong nararamdaman. Hindi

ako nagsisisi na ipinagkaloob ko sa knaya

ang pinakaiingatan kong virginity na

balak kong ibigay sa lalaking

makakasama ko habang buhay.

 

 

Sabagay...si Ryder na nga iyun. Five years

na kaming mag-asawa at may tungkulin

akong ibigay sa kanya ang lahat ng nais

niya pati na din ang katawan ko. Ngayung

may nangyari na sa aming dalawa...

sigurado na ako sa aking sarili. Siya lang

ang lalaking gusto kong makasama

habang buhay.

 

 

Hindi man niya direktang sinabi sa akin

ang nararamdaman niya pero alam kong

may puwang na din ako sa puso nya.

Nararamdaman ko iyun sa bawat halik at

haplos na ginawa niya kagabi sa katawan

ko. Wala sa sariling napangiti ako habang

nililibot ko ang tingin sa paligid. Nandito

na ako sa isang kwarto. Kung ganoon

binuhat ako kagabi ni Ryder pagkatapos

kong makatulog dahil sa sobrang pagod

na nararamdaman.

 

 

Mabuti naman at gising ka na." agad na

napalingon ako sa pintuan ng kwarto ng

biglang nagsalita si Ryder. May dala itong

tray ng pagkain at agad na lumnapit sa

akin.

 

 

"Kanina pa kita gustong gisingin...kaya

lang nakita kong tulog mantika ka . Here

dinalharn kita ng pagkain dahil alam kung

mas gugustuhin mo pang manatili dito sa

kwarto kaysa lumabas." wika nito na may

halong lambing ang boses. Hindi ko

naman maiwasan na mamula dahil sa

naramdaman hiya.

 

 

"Ashley..hindi ka na dapat na mahiya sa

akin. Mag-asawa na tayo at normal lang

sa mag-asawa ang mga nangyari kagabi."

nakangiti nitong wika at kinintalan pa

ako ng halik sa labi. Hindi ko naman

maiwasan na mapangiti.

 

 

 

 

 

Chapter 14  

 

ASHLEY POV

 

HIndi maipaliwanag na saya ang aking

nararamdaman sa buong panahon ng

paglalayag namin ni Ryder. Pakiramdam ko ako

ang pinakamasayang tao sa mundo. Puro ngiti

ang nakaukit sa labi ko tuwing kasama siya.

Wala kaming ginawa kundi ang i-enjoy ang isat

isa sa buong byahe namin sa karagatan.

 

 

Pero ang pamamasyal ay kailangan tapusin.

Kailangan namin harapin ang realidad ng

buhay. Kailangan din namin bumalik ng Manila

para harapin ang aming mga tungkulin. Pero

gayun pa man alam kung tuluyan ng nabihag ni

Ryder ang puso ko. Alam kong hindi ko na

kayang maging masaya kung wala siya.

 

 

"Sigurado ka ba Ash? Hindi mo na kailangan

magtrabaho pa. Kaya kung ibigay lahat ng

gusto mo at hindi mo na kailangan pang

pahirapan ang iyung sarili." wika ni Ryder sa

akin. Sakay kami ng kotse at pareho na kaming

papasok sa opisina.

 

 

Ito ang isa sa hiniling ko sa kanya. Kahit na mag

-asawa na kami, gusto ko pa rin magtrabaho.

Ayaw kong buruhin ang sarili ko sa loob lang ng

bahay at walang ginagawa.

 

 

"Ryder, pag-uusapan na naman ba natin ito?

Ilang taon kong pinaghirapan ang kurso ko

tapos hindi ko magagamit? Dito ako masaya

 

kaya please...huwag ka ng tumutol."

malambing kong sagot dito sabay kapit sa

kanyang balikat. Napansin ko ang paguhit ng

ngiti sa labi nito tsaka tumango.

"Well, may magagawa pa ba ako? Pero kaya

naman kitang bigyan ng mataas na posisyon sa

kompanya. Gusto mo bang bumalik sa

accounting office? Baka mahirapan ka sa

trabaho doon." wika nito. Napangiti na lang

ako.

 

 

"Wala namang madali na trabaho. Isa pa ayaw

kong samantalahin ang pagkakataon. Hindi

porket asawa ako ng CEO pwede na akong

humawak ng mataas na posisyon. Ibigay mo na

lang sa deserve na tao ang posisyon na iyun

Ryder. Ayaw kong maging unfair sa kanila."

sagot ko dito. Nakangiti itonh tinitigan ako

tsaka ako hinalikan sa no0. Kinilig naman ako.

 

 

"OK...fine...may magagawa pa ba ako? Iyan ang

gusto ng Mrs. ko kaya wala akong magawa

kundi sumang-ayon na lang." Natatawa nitong

sagot. Agad ko namang inihilig ang ulo ko sa

balikat nito. Pagkatapos ay pumikit ako.

Pagkadating ng opisina ay nagulat pa sila Ate

Cecil at Ate Samantha ng bigla akong pumasok

sa loob ng accounting office.

 

 

"Ashley..namiss ka namin. Kumusta ka na?

Naku, lalo kang gumanda ah?" agad na bati sa

akin ni Ate Samantha. Nakangiti naman akong

naupo sa pwesto ko.

 

 

"Namiss ko din kayo! Pasensya na kung isang

buwan akong nawala ha? Dont worry babawi

ako sa inyo ngayun." sagot ko naman.

Nagkatinginan naman silang dalawa bago

sumagot.

 

 

"Buti pinayagan ka na ni Sir Ryder

magtrabaho pa." alanganing wika ni Ate Cecil.

Nakangiti ko naman itong hinarap.

 

 

"Mahabang pakiusapan nga ang nangyari Ate.

Pero happy ako kasi pumayag din sya. Isa pa

ayaw kong mag- stay ng bahay na walang

ginagawa kaya wala kayong choice kundi

turuan niyo pa rin ako sa mga dapat kong gawin

dito sa opisina." nakangiti kong sagot.

Nagsipagtanguan naman silang dalawa.

Mas lalong naging makulay ang araw ko sa

paglipas ng halos tatlong buwan. Masaya ako

kasi palagi kaming magkasama ni Ryder. Halos

hindi kami naghihiwalay dahil kahit nasa

accounting departrment ako, umaakyat ako sa

office nito kapag lunch time. Sabay kaming

kumain at minsan natutulog kami sa secret

room niya sa office, Halos wala na akong

mahihiling pa sa Diyos. Pakiramdam ko nasa

akin na ang lahat pero unti-unting nabago ang

lahat ng minsan ay hindi ko naabutan sa

opisina niya si Ryder.

 

 

 

"A-anong oras po siya umalis?" tanong ko kay

Mrs. Garcia. Ang secretary ni Ryder. Nandito

ako sa opisina at supposed to be lunch time na

kaya lang hindi ko naabutan si Ryder na siyang

ipinagtaka ko. Sa tuwing may meeting ito sa

labas ng opisina ay lagi itong dumadaan sa

accunting office para magpalaam sa akin. Pero

mukhang nag-iba ang ihip ng hangin ngayun.

"Kaninang umaga pa po Mamn. Hindi po ba siya

tumawag sa inyo? Siguro baka nakalimutan

lang po kasi nagmamadali siya eh." sagot nito.

Hindi naman ako nakaimik at kinuha ko ang

aking cellphone. Idinial ko ang number ni Ryder

pero hindi ito sumasagot.

 

 

Wala na akong nagawa kundi ang umupo na

lang sa office nito. Pero laking pagkadismaya

ko dahil hindi na ito bumalik pa ng office

hangang sa natapos na lang ang lunch break.

Lulugo-lugo akong bumalik ng accounting

office.

 

 

"Oh, bakit ganiyan ang hitsura mo? Huwag

mong sabihin nag-away kayo ni Sir?" agad na

puna sa akin ni Ate SAmantha. Laking

pasasalamat ko dahil kahit alam nilang asawa

ako ng CEO hindi nagbago ang pakikisama nila

sa akin. Pinakikisamahan nila ako katulad ng

mga unang araw ko sa opisina na siyang labis

kong ikinatuwa.

 

 

"Wala si Ryder sa office," matamlay kong sagot.

Agad naman napakunot ang noo ni Ate Cecil

tsaka tumitig sa akin.

"'ha? Paanong wala? Hindi bat kapag umaalis

siya kasama niya ang kanyang executive

Secretary? Nakita ko pa lang si Anthon sa

cafeteria.'" sagot ni Ate Samantha. Naguguluhan

naman akong tumitig sa kanilang dalawa.

Natigilan ako. Sa hindi malamang dahilan agad

akong nakaramdan ng takot.

 

 

"Naku! baka naman may urgent meeting lang

na pinuntahan." sabat naman ni Ate Cecil.

Pagkatapos ay pinandilatan nito si Ate

Samantha. Agad naman nanahimik ang huli

pero kita ko ang nag-aalalang sulyap nila sa

akin.

 

 

Natapos ang buong araw pero walang Ryder na

nagpakita sa akin. Bagkos si Anthon ang

lumapit sa akin at sinabi na hinihintay daw ako

ng driver sa ibaba para ihatid sa bahay. Agad

akong nakaramdam ng matinding kalungkutan

sa isiping parang may hindi tamang

nangyayari. Alam kong alam ni Anthon kung

nasaan ang amo nito kaya lang umiiwas ito sa

tuwing tinatanong ko.

 

 

"Pagdating ng bahay ay nagulat ako dahil

naabutan ko si Ryder. Nasa garden ito kasama si

Lola at isang babae. Biglang tumambol sa kaba

ang puso ko lalo ng ng masilayan ko ang mukha

ng babae. Agad naman akong nakita ni Lola

Agatha at kinawayan ako.

 

 

Ayaw ko mang lumapit sa kanila pero wala na

akong nagawa pa. Ayaw kong maging bastos sa

harap ni Lola Agatha. Pilit ang ngiti na

naglakad ako papunta sa kanila.

 

 

"Mabuti naman at nakauwi ka na iha. Sabi kasi

ni Ryder, ayaw mo daw iiwan ang opisina dahil

marami daw kayong dapat tapusin." agad na

wika ni Lola Agatha sa akin pagkatapos ko

itong halikan sa pisngi bilang tanda ng

pagalang.

 

 

Nagulat naman ako sa sinabi nito at agad akong

tumitig kay Ryder. Maghapon ko itong hindi

nakita sa opisina pagkatapos sasabihin niya sa

Lola niya na busy ako kaya hindi ako nakasabay

pag-uwi? May ginagawa ba itong kabulastugan?

Lalo akong nagtaka dahil umiwas lang ito ng

tingin sa akin. Pagkatapos ay binalingan ko ang

babaeng nasa tabi nito at kitang kita ko na

tinitigan ako nito mula ulo hangang paa.

 

 

"'By the way Iha...Siguro ngayun mo pa lang sya

makilala. Meet Ingrid. Nabanggit ko na siya

noon diba?" wika ni Lola. Para naman akong

nabingi ng marinig ang pangalan nito. Hindi ko

akalain na makakaharap ko ngayung araw ang

babaeng pakakasalan dapat ni Ryder noon.

 

 

 

" hello Ashley! Nabanggit ka na sa akin ni Ryder

kanina!" wika ni Ingrid sa akin at tumayo pa ito

para makipagbeso sa akin. Wala naman akong

nagawa kundi pinilit na ngumiti dito.

 

 

"Hello Ingrid! Nice to meet you!" wika ko.

Pagkatapos ay binalingan ko si Lola at Ryder

para magpaalam.

 

 

"Aakyat po muna ako ng kwarto. Masyadong

maraming ginawa kanina sa opisina at

sumasakit po ang ulo ko." paalam ko sa kanila.

Tanging tango lang ang naging tugonni Ryder

at ngiti naman kay Lola Agatha. Napansin ko

din ang nang-uuyam na titig sa akin ni Ingrid

ng sulyapan ko ito.

 

 

Agad akong tumalikod at pinakawalan ang luha

na kanina pa nagbabantang malaglag sa aking

mga mata. Hindi ko alam pero nakaramdam

ako ng matinding takot sa isiping bumalik na

ang babaeng dating nagmamay- ari kay Ryder.

Ang babaeng nagiging dahilan para maging

substitute bride ako ni Ryder.

 

 

Pagdating ng kwarto ay pagod kong inihiga ang

aking katawan sa kama. Patuloy ang pagtulo ng

luha sa aking mga mata habang nakatitig sa

kawalan. Aaminin ko man o hindi pero

nasasaktan ako. Hindi man lang ako nagawang

halikan kanina ni Ryder pagdating ko. Ibang

iba siya kanina at pakiramdam ko isa akong

istranghero sa kanyang paningin.

 

 

Hindi ko na mapigilan pa ang mapahagulhol ng

iyak ng maisip ko na si Ingrid ang dahilan kaya

maagang umalis ng opisina ni Ryder. Masakit

isipin na malaking bahagi pa rin ng puso ni

Ryder ang pag-aari ni Ingrid.

 

 

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatitig

sa kawalan. Namalayan ko na lang na bumakas

ang pintuan ng kwarto at bumungad ang

seryosong mukha ni Ryder. Agad akong

bumangon at hinarap ito.

 

 

"Kaya pala maaga kang umalis ng opisina

kanina. Siya ba ang kasama mo maghapon?"

nang-uusig kong tanong dito. Umiwas ito ng

tingin sa akin kaya hindi ko na mapigilan pang

muli ang pag-uunahan sa pagpatak ng luha

aking mga mata.

 

 

Im sorry Ashley! Kahit ako naguguluhan

nararamdaman ko ngayun. Gusto kong maging

honest sa iyo. Masaya ako sa muling pagkikita

naming dalawa." wika nito sa akin. Parang

bomba naman ito na sumabog sa pandinig ko.

Hindi ako makapaniwalang napatitig dito.

 

 

"Kung ganoon mahal mo pa rin siya? Mahal mo

pa rin ang babaeng minsan kang niluko? Mahal

mo din ang babaeng minsan kang iniwan

kapalit ng bestfriend mo?" galit kong sigaw.

Hindi ko naman inaasahan ang sumunod nitong

ginawa sa akin. Agad na lumapat ang palad nito

sa pisngi ko na siyang ikinagulat ko. Nakita ko

ang galit sa kanyang mga mata ng titigan ako

nito.

 

 

"Wala kang karapatan na pagasalitaan ng

ganiyan si Ingrid! Siguro nagkamali siya noon

pero wala ka na doon Ashley! Mukhang

nakalimutan mo na bayad ka na kaya

nagpakasal sa akin!" galit na sagot nito sa akin.

Nahawakan ko naman ang pisngi ko na

sinampal nito. Hindi ako makapaniwalang

tinitigan si Ryder. Sa kauna-unahang

pagkakataon, nagawa ako nitong saktan

physically at emotionally. Sa kauna-unahang

pagkakataon nakaramdam ako ng panliliit sa

aking sarili. Oo nga naman, binayaran ako para

magpakasal dito. Masyado lang akong naging

ambisyosa para umasa na mahalin din nito.

 

 

"Ganoon na lang ba sa iyo kadali na talikuran

ang lahat sa atin? Akala ko nakalimutan mo na

ang babaeng iyun! Ryder...mahal na kita!" sagot

ko habang patuloy sa pagtulo ang luha sa aking

mga mata. Gulat itong napatitig sa akin.

Pagkatapos ay tinalikuran ako nito.

 

 

"Ihahatid ko si Ingrid sa condo. Simula ngayung

araw, kalimutan mo na ang pagmamahal na

iyan Ashley. Kakausapin ko si Lola na

ipapawalang bisa ang kasal nating dalawa."

wika nito sabay labas ng kwarto. Nanghihina

naman akong napaupo sa sahig dahil sa

sobarang sakit ng kalooban na nararamdaman.

Hindi ko alam pero para akong pinagsakluban

ng langit at lupa. Pakiramdam ko aping api ako

at wala akong kakampi.

 

 

Hindi ko alam kung ilang oras akong umiiyak.

Pero sa buong gabi walang Ryder ang umuwi ng

bahay. Hindi ko namalayan na nakatulog ako sa

mismong sahig ng kwarto. Pagkagising ko

kinabukasan ay agad akong napatakbo sa loob

ng banyo dahil pakiramdam ko hinahalukay

ang aking sikmura. Sumuka ako ng sumuka

habang umiyak.

 

 

May idea na ako kung bakit ganito ang

nararamdaman ko. Alam ko sa aking sarili na

buntis ako dahil dalawang buwan ng delayed

ang mensturation ko. Ang kailangan ko na lang

ay makasiguro at magpatingin sa Doctor. Balak

ko naman sanang sabihin kay Ryder ang hinala

ko pero ito pa ang nangyari.

 

 

Pinilit kong pakalmahin ang aking sarili. Nang

maramdaman ko na medyo maayos na ang

kalagayan ko ay agad akong naligo at nagbihis.

Kung talagang buntis ako, balak ko itong

gamitin bilang alas kay Ryder. Alam kong

matagal nya ng gus tong magkaanak at alam

kong matut uwa siya kapag malaman niyang

nagdadalang tao ako.

 

 

Nagpasalamat ako dahil pagkalabas

kwarto wala si Lola Agatha. Ang sabi ng

kasambahay ay nasa library daw ito at kausap

ang abogado. Diretso na akong lumabas ng

bahay at agad na nag-abang ng taxi. Agad

akong nagpahatid sa pinakamalapit na hospital

para masigurado kung nagdadalang tao ba

talaga ako.

 

 

 

 

 

 

Chapter 15  

 

 

ASHLEY POV

 

"Congratulations Mrs. Sebastian. You're two

months pregnant!" agad na wika ng doctor na

tumingin sa akin. Agad na gumuhit ang

masayang ngiti sa labi ko ng marinig ko ang

katagang iyun. Walang pagsidlan ang tuwa na

aking nararamdaman at agad na napahawak sa

impis kong tiyan.

 

 

Sa ngayun kailangan mong sundin lahat ng

sasabihin ko para maiwasan mo ang ano mang

problema sa pagdadalang tao. Reresitahan kita

ng mga vitamins para lalong kumapit ang baby

sa iyung sinapupunan." nakangiti nitong wika

sa akin. Agad akong tumango.

 

 

"Salamat po Doctora Cheska! Simula ngayung

araw dito na po ako palaging magpapacheck up

sa iyo." sagot kO naman. Masaya naman itong

tumango tsaka ako tinitigan.

 

 

"Asawa ka ni Ryder Sebastian diba?" hindi ko

inaasahan na tanong nito sa akin. Agad naman

akong tumitig dito at nag-alangan na tumango

"hindi ko lang alam kung papayag siya na dito

ka palaging magpa-check up. Magkakilala kami

noon pa at hindi in good terms ang pamilya

namin. Pero gayun pa man Congratulations

Ashley. Kapag may iba ka pang kailangan,

huwag kang magdalawang isip na lumapit sa

akin." nakangiti nitong wika sa akin at agad na

nagsulat ng mga vitamis na dapat kong bilihin

sa Botika. Naguguluhan naman akong napatitig

dito.

 

 

Kung tutuusin bata pa si Doctora Cheska. Wala

pa yata ito sa 30s at kapansin-pansin ang ganda

nito. Hindi ko lang maintindihan ang ibig

nitong sabihin at siguro wala ako sa lugar para

magtanong. Gayunpaman, nararamdaman

kong mabait ito.

 

 

"Here! Huwag mong i-skip ang pag-inom ng

vitamins ha? Medyo mahina ang kapit ni baby

at since first baby mo ito kailangan mo ng

ibayong pag-iingat. Iwasan ang stress at pagod.

Kailangan mo din ng healthy diet." nakangiti

nitong wika kaya agad akong nagpasalamat.

Pagkatapos ay agad akong nagpalaam dito.

Wala sa sariling naglakad ako sa hallway ng

hospital. sari-saring emotion ang kaing

nararadaman. Hindi ko maiwasan ang pagtulo

ng luha sa aking mga mata ng muli kong

naalala ang mga nangyari kagabi. Umaasa ako

na magbabago ang pananawni Ryder kapag

malaman nito na buntis ako.

 

 

Nagulat pa ako ng may biglan bumagga sa

kabilang balikat ko. Nabitawan ko pa ang

hawak kong papel. Agad ko namang narinig ang

boses ng nakabangga sa akin.

 

 

"Ayyyy Sorry Miss. Nagmamadali kasi ako dahil

may pasyente na naghihintay sa akin sa ER."

wika nito at agad na pinulot ang papel na nasa

sahig. Pagkatapos ay iniabot nito sa akin.

 

 

Isang matangkad na lalaki at nakasuot ito ng

doctor coat. Kung hindi ako nagkakamali isa ito

sa mga Doctor dito sa hospital dahil sa nakikita

kong logo na nakatatak sa uniform nito.

 

 

"Ok lang po." mahina kong sagot dito at agad

na pinunasan ang luha sa aking mga mata.

Sandali ako nitong tintitigan at nagmamadali

itong tumalikod. Napansin ko pa ang paglingon

nito sa gawi ko bago tuluyang pumasok sa loob

ng isang kwarto. Ipinagpatuloy ko nmaman ang

aking paglalakad palabas ng hospital.

 

 

Agad kong binili ang mga vitamins na

kailangan ko. Pagakatapos ay agad na din

akong umuwi ng bahay. Nagulat pa ako ng

pagpasok ko ng kwarto ay naabutan ko si Ryder

na nakaupo ng kama at halatang hinihintay ako.

 

 

"'Saan ka galing?" agad na taong nito sa akin.

Tinitigan pa ako nito mula ulo hangang paa

kaya naman agad kong iniabot dito ang hawak

kong papel. Umaasa ako ng isang masayang

reaction mula dito pero nabigo ako ng blanko

ako nitong titigan.

 

 

"You're pregnant?" malamig ang boses na

tanong nito. Hindi ko maiwasan makaramdam

ng kaba tsaka tumango.

 

 

"'Shit! bakit sumabay pa?" narinig kong bulong

nito. Pagkatapos ay tumayo ito at naglakad

papunta sa may bintana.

 

 

"Look...alam kong matalino ka Ashley. Alam

kong alam mo na si Ingrid pa rin ang gusto ko.

Akala ko nakalimutan ko na siya pero

nagkamali ako. Mahal ko siya at ngayung

nandito na siya hindi ko na hahayaan pa na

maghiwalay pa kami." diretso nitong wika sa

akin. Walang kasing sakit ang katagang iyun

kaya agad na tumnulo ang luha sa aking mga

mata.

 

 

"Paanong? Ryder! Naririnig mo ba ang sarili

mo? Buntis ako..magkakaanak na tayo! Hindi

mo naman siguro gugustuhin na lumaki ang

batang ito na walang kikilalaning ama diba?"

sagot ko dito sa kabila ng pag-iyak. Umaasa

ako na sana, sa pamamagitan ng pagbubuntis

kong ito manatili ito sa tabi ko. Natigilan ito

tska matiim na tinitigan.

 

 

"Abort it! I Changed my mind. Nandito na si

Ingrid. Bumalik na siya at hindi ko hahayaan na

ang batang iyan ang sisira sa mga plano namin.

" malamig nitong wika. Agad na nanlaki ang

aking mga mata sa pagkagulat. Hindi ko

inaasahan na ito ang isasagot niya sa akin.

 

 

"I already talked to Lola regarding this matter.

Alam kong noon pa ayaw niya kay Ingrid. Isa

siya sa dahilan kaya hindi natuloy ang kasal

namin. Ngayung nagbalik na siya hindi ko na

hahayaan pang magkawalay pa kaming muli.

Im sorry Ashley...a kala ko tuluyan ng nahulog

ang loob ko sa iyo, pero nagbago ang lahat ng

iyun ng bumalik ang childhood sweetheart ko."

mahaba nitong wika. Parang biglang sumakit

ang ulo ko sa sinabi nito. Hindi ako

makapaniwala na maririnig ko ang katagang

iyun sa mismong bibig nya.

 

 

Wala sa sarili na muli akong napaupo sa kama.

Pakiramdam ko hinang hina ako. Tuloy- tuloy

ang pagbuhos ng masaganang luha sa aking

mga mata.

 

 

"Right! I got it! Siguro nga hindi ka para sa

akin. Ayaw ko ng ipilit pa ang sarili ko sa iyo

Ryder. Mahal kita..mahal na mahal! At kung

saan ka man mas liligaya hahayaan kita.' sagot

ko at pilit na ngumiti. Natigilan ito pagkatapos

ay matiim akong tinitigan. May kung anong

kakaibang emosyon akong nababasa sa mga

mata nito pero hindi ko pinanasin pa.

 

 

"Dont worryi Susundin ko ang gusto mo! Siguro

nga hindi para sa atin ang batang ito. I mean.

hiindi pa naman talaga siya bata diba? Dugo pa

lang siya...Ayaw ko din magkaroon pa ng

kaugnayan sa iyo. Gusto kong mabuhay ng

tahimik ng walang obligasyon na iisipin...na

malayo sa iyo...Na malayo sa nakaraan natin."

wika ko. Hindi ito nakaimik at tinitigan ako.

 

 

 

"Ako na ang bahala sa lahat. Ako na mismo ang

gagawa ng paraan para matangal ang batang

ito sa sinapupunan ko!" seryoso kong wika at

agad na kinuha ang bag ko na nakalapag lang sa

sahig. Para itong tood na tinitigan lang ako.

Mapakla akong ngumiti pagkatapos ay

naglakad na patungo sa pintuan ng kwarto. Isa

pang sulyap sa kanya at tuluyan ko na itong

iniwan.

 

 

Parang gusto kong sumigaw sa sama ng loob

habang naglalakad ako pababa ng hagdan.

Hindi ko akalain na isang iglap bigla na lang

nawala ang masaya namning pagsasama ni

Ryder. Ganoon lang kabilis. Hindi man lang

pinaabot ng isang taon ang masaya naming

pagsasama. Ang bilis niyang bawiin sa akin ng

babaeng nagmamay- ari sa kanya.

 

 

"Iha!" narinig ko pang tawag sa akin ni Lola

Agatha habang naglalakad ako palabas ng gate.

Nilingon ko ito at kita ko ang lungkot sa

kanyang mga mata habang nakatitig sa akin.

Malungkot ko itong nginitian.

 

 

"Saan ka pupunta? Hapon na." wika nito sa

akin. Hindi ako nakaimik bagkos nilapitan ko

ito. Kita ko ang lungkot sa kanyang mga mata

habang pinagmamasdan ako.

 

 

"Im sorry Ashley. Hindi ko mapigilan si Ryder

sa gusto niya. Kasalanan ko ang lahat kaya

nasasaktan ka ngayun. Patawarin mo ako

Ashley...kung may magagawa lang sana ako

para mapawi ang sakit na nararamdaman mo

ngayun." malungkot nitong wika. Hindi ko

naman mapigilan ang malakas na mapaiyak at

yumakap dito.

 

 

"Lola...ang sakit! Hindi ko akalain na sa

maikling panahon na pagsasama namin ganito

ang kakahinatnan ng lahat! La..hindi ko alam

kung paano mabuhay ng wala siya.'" sagot ko

dito. Hindi ito nakamimik at hinayaan lang

akong umiyak ng umiyak habang nakayakap

dito

 

 

Alam kong kasalanan ko din ang lahat. Ang bilis

kong nagtiwala sa kanya. Hindi ko man lang

naisip na posibleng dumating ang ganitong

bagay sa aming buhay. Pakiramdam ko

mababaliw ako dahil sa sama ng loob.

Ibinuhos ko ang sakit na aking naramdaman sa

pamanagitan ng pag-iyak at ng

mahimasmasan ay kumalas na ako dito.

Pagkatapos ay tumitig ako kay Lola Agatha at

pilit na ngumiti.

 

 

"Magpapahangin lang po ako sa labas. Babalik

din po ako kaagad." wika ko dito. Hindi ko na

hinintay pa ang pagsagot nito at tuluyan ko na

itong tinalikuran.

 

 

Agad akong sumakay sa dumaan ng taxi. Wala

sa sariling nagpahatid ako sa hospital kung

saan ako nagpacheck up kanina. Maraming

pasyente si Doc. Cheska kaya matiyaga akong

naghintay. Isa pa hindi ko alam kung saan ako

pupunta. Wala akong mapuntahan at

pakiramdam ko hinang-hina na ako para mag-

isip pa ng mga bagay. Basta ang alam ko,

masakit na masalkit ang kalooban ko.

 

 

"Hi! Ikaw iyung nakabanggaan ko kanina diba?

nagulat pa ako ng may biglang nagsalita sa

harapan ko.Nakaupo ako dito sa waiting area

kaya unti-unting tumingala ako. Una kong

napansin ang suot nitong uniform. Hindi ako

makapaniwalang tumitig dito. Ito yung Doctor

na nakabanggan ko kanina.

 

 

Agad kong napansin ang pagkunot ng noo nito

habang nakatitig sa akin. Pinilit ko naman ang

sarili ko na huwag umiyak sabay yuko.

Naramdaman ko na lang na umupo ito sa tabi ko

 

 

"Tell me...may problema ba? Hindi ka mawala

sa isip ko kasi kanina ng makabanggaan kita,

kitang kita ko ang lungkot sa mga matang iyan.

Tapos ngayun namnan parang galing ka sa

mahabang pag-iyak...By the way...I am Doctor

Lorenzo Jimenez!" nakangiti nitong wika sa

akin sabay lahad ng kamay. Tinitigan ko lang

ang kamay nito at ibinaling ang tingin sa

kawalan.

 

 

"Hindi ko alam na may pagkasuplada ka pala.

May kailangan ka ba kay Doc. Cheska? Sasabhin

ko sa kanya na unahin ka muna para hindi mo

na kailangan pang maghintay." muling wika

nito. Napatitig ulit ako dito. Mukha naman

siyang mabait kaya pinilit kong ngumiti. Isa pa

halos kasing edaran lang din ito ni Ryder.

 

 

"Huwag na. Hihintayin ko na lang na matapos

lahat ng pasyente niya. Gusto ko kasing

makausap ng masinsinan si Doctora kaya

sinadya ko na din na ihuli ako sa listahan."

sagot ko dito. Tinitigan ako nito at ngumiti.

 

 

"Matagal pa siguro iyan. Baka abutin ka ng

ilang oras kung ang lahat ng pasyente na

dumadating ay pauunahin mo. Any concern ba?

Tell me...doctor din ako at baka matulungan

kita." Nakangiti nitong sagot. Umiling ako.

"What is your name nga pala. Nabanggit ko na

ang pangalan ko pero hindi ka man lang

nagpakilala sa akin. Unfair naman yata iyun."

muling wika nito na bakas ang pagbibiro sa

boses. Kung sa ibang pagkakataon natawa

siguro ako. Mukhang makulit si Doc. Sinapo ko

muna ang ulo ko dahil naramdaman ko na

biglang may purnitik bago ito tinitigan.

 

 

"Ashley....Ash ley Sebastian... " malungkot kong

sagot. Hindi ko na pinansin ang reaksiyon nito

pagakatapos kong magpakilala. Kasabay ng

pagsakit ng ulo ko ang panlalabo ng aking mga

mata.

 

 

"Are you ok Ashley? I think ako na lang siguro

muna ang titingin sa iyo..Look Doctor din ako

at wala naman akong pasyente kaya sumama ka

na sa opisina ko." wika nitong muli at

hinawakan pa ako sa kamay. Wala na akong

magawa pa kundi ang magpatianod na lang.

Masakit ang ulo ko at nanlalabo din ang aking

paningin. Siguro epekto ito sa kakulangan ko ng

tulog kagabi.

 

 

 

Pagdating sa office ay agad ako nitong pinaupo.

Pagkatapos ay kinuhaan akO ng blood pressure

at tiningnan ang temperature ng katawan ko.

"'Masyadong mataas ang dugo mo Ashley. Hindi

ito makakabuti sa isang buntis na katulad mo."

wika nito. Ipinikit ko naman ang aking mga

mata para mabawasan ang pagkahilo na aking

naramdamdan.

 

 

"Doc, gusto ko pong ipatanggal ang baby na

nasa sinapupunan ko." mahina kong wika dito

habang nakapikit. Naramdaman ko naman na

agad itong natigilan. Hindi ko na alam pa ang

sumunod na nangyari. Nawalan na ako ng

malay.

 

 

 

 

 

Chapter 16  

 

RYDER SEBASTIAN POV

 

Nakatanaw ako sa kawalan habang hinihintay ang

pag-uwi ni Ashley. Alam kong masyado itong

nasaktan sa sinabi ko dito kanina. Hindi ko pa

napigilan ang aking sarili at nasampal ko ito.

Ano nga ba ang dapat kong gawin? Hindi ko akalain

na babalik si Ingrid sa buhay ko. Teenager pa lang

kami nakatatak na sa isip ko na siya na ang babaeng

gusto kong makasama habang buhay.

 

 

Muli kong sinulyapan ang suot kong relo. Napatiim

bagang ako dahil malapit ng maghating-gabi pero

walang bakas na uuwi pa si Ashley. Hindi ko

mapigilan na mapahilamos ng aking mukha ng

maalala ko ang aming pinag -usapan kanina. Buntis

ito at tiyak na gumagawa na ito ng paraan para

maalis ang fetus sa kanyang sinapupunan.

 

 

HIndi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng

ganito. Nasasaktan ako sa isiping maaring

naisakatuparan na ang ginawang abortion dito

ngayun pa lang. Katunayan lang nito kaya hindi pa

siya nakauwi ngayun. Gusto ko mang bawiin ang

nasabi ko dito kanina kaya lang umalis na ito. Gusto

ko sanang mag-sorry sa pagsampal ko dito kanina

kaya lang tinalikuran nya agad ako. Hinabol ko pa

siya kaya lang nakita ko na kung paano ito umiyak

habang nakayakap kay Lola. Kitang kita ko kung

paano ito nasaktan. Pakiramdam ko parang

tinutusok din ng karayom ang puso ko habang

pinapanood ko kung paano ito umiyak

 

 

Siguro nga sobrang sama ang ginawa ko kanina.

Sana pinigilan ko na lang ito sa pagtangkang pag-

alis. Sana hindi ko muna siya kinausap ng ganoon-

ganoon na lang. Masyado akong naging malupit sa

kanya at hindi ko man lang naisa-alang-alang ang

nararamdaman niya. Ngayun ko lang narealized ang

kahalagahan ng pagbubuntis nito. Anak ko din ang

nasa kanyang sinapupunan at ngayun ko lang

narealized na nakapasama ko para sabihin kay

Ashley na ipaabbort ang bata.

 

 

Pero nangyari na ang mga hindi dapat mangyari.

Wala na akong magagawa pa kundi ang mag-moved

on at itinoon ang buong attention ko kay Ingrid.

Noon pa man ito na ang inaasam ko. Ang bumalik

ito sa piling ko. Kaya nga nagiging mapaglaro ako sa

mga babae dahil kay Ingrid. Hinanap ko sa kanila

ang presensya ng babaeng minahal ko.

 

 

Napapitlag pa ako ng biglang tumunog ang

cellphone ko. Nagdadalawang isip pa akong sagutin

ito ng mapansin ko na unregistered number ang

nakalagay. Pero dahil bored ako, wala na akong

nagawa pa kundi sagutin na lang. Baka isa lang ito

sa mga kaibigan ko at umaasa din ako na sana si

Ashley ang tumatawag.

 

 

"Hello!" sagot ko pagkatapos ko itong itapat sa

aking tainga. Narinig ko pa ang mahaba nitong

pagbuntong-hininga bago sumagot.

"Bestfriend.." wika nito. Agad na nagsalubong ang

aking kilay ng mabosesan ko ito. Naikuyom ko din

ang aking kamao

 

 

"Lorenzo?" tanong ko. Mahina itong tumawa.

 

"Hindi ko akalain na kilala no pa pala ako sa kabila

ng ilang taon na hindi tayo nagkita." sagot nito na

may halong pang-uuyam ang boses. Hindi ko

naman mapigilan ang pagtaasan ito ng boses.

 

 

"Anong kailangan mo? Bakit ka tumawag traydor

kong kaibigan?" galit kong wika. Narinig ko ulit ang

pagtawa nito bago sumagot.

 

 

"Bigla kasi kitang namimiss. Balita ko nagkabalikan

na kayo ni Ingrid. Good for you! Ang babaeng

limang taon kong pinagsawaan handa mo pa rin

palang saluhin!" nang-iinsulto nitong wika.

Pakiramdam ko biglang umakyat ang dugo ko sa

ulo. Hindi ko nakaimik ng ilang sigundo.

 

 

"hindi ko akalain na bumaba na pala ang standard

mo sa babae Ryder. Balita ko pa naman hindi hamak

na mas maganda ang babaeng ginawa mong

substitute bride five years ago. Pero mukhang kaya

mo siyang baliwalain sa ngalan ng pagmamahal mo

kay Ingrid!" pagpapatuloy nitong wika.

 

 

"Kung tumawag ka para lecturan mo lang ako

nagsasayang ka ng oras Lorenzo!. Wala akong

panahon makipag-usap sa isang katulad mong

traydor." nanggigil kong sagot dito. Muli itong

tumawa.

 

 

"Ouch!! Well, nandito kasi ako ngayun sa hospital.

Alam mo naman siguro na isa akong Doctor diba?

Walang pasyente at naghahanap ako ng

makakausap. Kung ayaw mo akong nakausap, ibaba

ko na ang tawag na ito. Pero ito lang ang masasabi

ko sa iyo Ryder...sayang ang asawa mo!" tumatawa

nitong wika sa akin pagkatapos ay bigla na itong

nawala sa kabilang linya. Galit ko namarng naihagis

ang hawak kong cellphone. Alam na alam talaga ni

Lorenzo kong paano ako galitin.

 

 

Mula pagkabata kaibigan ko na si Lorenzo at Ingrid.

Kami talagang tatlo ang mag-closed friend.

Tinulungan pa ako nito para ligawan si Ingrid.

Isa lang ang hindi ko maintindihan sa kanya. Sa

araw pa mismo ng kasal namin itinanan nito si

Ingrid. Never nitong nabanggit sa akin na may

gusto din ito sa fiancee ko. Hindi ko maintindihan

kong bakit nagawa ako nitong traydurin.

 

 

Huminga ako ng malalim upang pahupain ang init

ng ulo na nararamdaman ko. Pagkatapos ay muli

kong sinulyapan ang suot kong relo. Wala pa din si

Ashley at nakakaramdam na ako ng kaba sa isiping

baka napahamak ito. Paano kung sinunod nga nito

ang sinabi ko kanina na ipaabbort ang baby? Paano

kong napahamak ito.

 

 

May usapan kami ni Ingrid na sa condo niya ako

matutulog ngayung gabi. Pero dahil sa pag-aalala

ko kay Ashley hindi ko na magawang umalis ng

bahay. Hindi na din ako kinakausap ni Lola at

ramdam ko ang galit nito kanina ng nasa hapag

kainan kami. Nagiging malamig ang pakikitungo

nito sa akin at ramdam ko ang kanyang tampo.

Hindi na ako nakatiis pa. Agad kong kinuha ang susi

ng kotse ko. Pakiramdam ko mababaliw ako sa

kakaisip kung kumusta na ang asawa ko? Walang

ibang pwedeng sisihin kapag may mangyaring

masama dito kundi ako lang.

 

 

Kailangan kong makahanap ng matinong kausap

ngayung gabi. Agad kong pinaarangkada ang aking

sasakyan at diretso kong tinahak ang daan papunta

sa isang bar. Ang bar ng isa ko pang kaibigan na si

Lance. Nagbabakasakali ako na kahit papaano

mabawasan ng kahit kunti ang bumabagabag na

konsensya sa akin ngayun.

 

 

"Oh Pare..long time no see ah? Akala ko

nakalimutan mo na ang lugar na ito ah? Ang tagal

mo din hindi nagpakita!" Agad na wika ni Lance ng

sabihin ko sa isang staff nito na hinihanap ko ito.

Tipid na ngiti lang ang naging tugon ko at iginala

ang paningin sa paligid. Katulad noon busy

masayado ang bar ni Lance at ito ang aming

tambayan noong mga panahon na maayos pa ang

pagkakaibigan namin ni Lorenzo.

 

 

Tamang tama ang dating mo! Nasa VIP room si

Atty Miguel." wika nito sa akin. Hindi ko naman

maiwasan na mapangiti. Masasabi kong lahat

kaming magkakaibigan ay naging successful sa

tinahak naming career. Lahat kami ay galing sa

mayayamang pamilya. Galing sa pamilya ng mga

Doctor si Lorenzo, Sa mga abogado naman si

Miguel at parehong galing naman kami sa pamilya

ng pagnenegosyo ni Lance. Apat kaning

magkakaibigan pero si Lorenzo talaga ang

matatawag kong best friend. Nasira lang iyun ng

itinanan nito si Ingrid sa misnong araw ng aming

kasal.

 

 

Pagdating namin sa VIP Room ay isang nakangiting

si mukha ni Miguel ang aming naabutan. Halatang

may kausap ito sa cellphone pero agad niya itong

tinapos ng mapansin ang pagdating namin ni Lance.

"Long time no see Pare! Himala, nagpakita ka yata

ngayun. Matagal na panahon mo din kaming

pinagtataguan."nakangiti nitong wika at nakipag

high five pa ito sa akin. Pagkatapos ay sabay sabay

na kaming umupo.

 

 

"So what happened? akala namin masyado ka ng

nag-enjoy sa pagiging buhay may asawa ah? Grabe

ka, hindi mo man lang siya pinakilala sa amin."

agad pagpapatuoy na wika ni Miguel. Hindi ko

mapigilan ang sumeryoso sa sinabi nito. Muli kong

naisip si Ashley. Nasaan na kaya ito ngayung gabi.

 

 

"Pasensya na kayo mga Pare. Nagiging busy lang sa

negosyo. Isa pa hindi na siguro kailangan na

makilala niyo siya. Maghihiwalay na din naman

siguro kami." direkta kong sagot. Pagkatapos ay

sinalinan ko ng alak ang basong nasa harap ko.

Agad na nagkatinginan ang dalawa kong kaibigan.

Pagkatapos ay seryoso akong hinarap ni Lance

 

 

"Why? Ang balita namin mas boto sa kanya ang

Lola Agatha mo. Hindi bat sya pa mismo ang pumili

para maging bride mo ng araw na iyun? Siya ang

nagligtas sa iyo sa nagbabantang malaking

iskandalo five years ago." sagot ni Lance. Muli

akong natigilan at malalim na nag-isip. Pagkatapos

ay isa-isa ko silang tinitigan.

 

 

"Alam nyo naman siguro na bumalik na si Ingrid

diba? Hiwalay na sila ni Lorenzo," sagot ko. Muling

natigilan ang dalawa kong kaibigan. Tahimik silang

pinagmasdan ako hangang sa muling nagsalita si

Miguel.

 

 

"'So ganoon na lang ba sa iyo kadali para iwan siya?

Porket bumalik na si Ingrid hihiwalayan mo na

siya? Nakalimutan mo yata na minsan ka ng niloko

ni Ingrid. Basta na lang siyang sumama kay Lorenzo

na walang pasabi." seryosong sagot ni Miguel. Sa

aming apat na magkakaibigan ito ang pinaka-

seryoso. Ito din ang family oriented. In short siya

ang pinaka-matino sa amin,

 

 

"Naguguluhan ako. She's pregnant at inutusan ko

siyang ipalaglag iyun. Hindi ko alam pero masyado

akong nalunod at nagulat sa pagbabalik ni Ingrid, "

Diretsa kong sagot. Nakita ko ang biglang

pagseryoso ni Miguel. Kita ko ang inis sa mga mata

nito ng muling tumitig sa akin.

 

 

"Alam mo Pare..gago ka! Sarili mong anak gusto

mong ipapatay? Nababaliw ka na ba?" wika nito sa

mataas na tono ng boses. Sa hindi malamang

dahilan agad naman nagpanting ang aking tainga.

Para akong biglang nawala sa alking sarili at

masama itong tinitigan.

 

 

"Ano bang pinagsasabi mo? Nandito ako para may

mapagsabihan ng problema ko. Hindi para

pagtaasan m akO ng boses Miguel!" sagot ko dito.

Nakita ko ang pagngisi nito.

 

 

"Hindi ko alam kung bakit natagalan kong maging

kaibigan ang isang kriminal na katulad mo!

Imagine, gusto mong ipapatay ang sarili mong anak

dahil lang nagbalik na ang babaeng hindi pa kayo

kasal iniputan ka na sa ulo. Nice one Ryder!

Nakakabilib ang ganyang mindset! Sa katunayan

nga idol na kita eh!" panunyang wika nito sabay

tayo. Agad naman akong tumayo at mabilis itong

sinapak. Sumadsad pa ito sa upuan at susugurin ko

pa sana ng awatin ako ni Lance.

 

 

 

"Ryder stop! Ano ba ang problema Pare! Bakit ba

napakainit mo!" wika nito at pilit akong inilalayo

kay Miguel. Nakita ko naman ang diretsong pagtayo

ni Miguel at galit akong tinitigan.

"Idiot! Pumunta ka dito para maglabas ng sama ng

loob! Iniexpect mo ba na kakampi kami sa

kabulastugan na ginawa mo?" wika nito at mabilis

na naglakad papuntang pintuan ng vip room. Bago

ito tuluyang lumabas ay lumingon muna ito sa akin.

 

 

"Kung ano man ang ginagawa mong desisyon

ngayun araw, sana hindi mno pagsisisihan.Marami

kang lawyer diba? Payong kaibigan...huwag kang

maging unfair sa asawa mo. Kung ayaw mo na sa

kanya, dumaan ka sa tamang proseso." wika nito at

tuluyan ng lumabas ng vip room. Naikiuyom ko

naman ang aking kamao dahil sa matinding

panggigil.

 

 

"Relax ka lang Pare! Parang hindi ka naman

nasanay kay Miguel. Alam mo naman na sa ating

apat siya ang pinaka-matino!" wika nito at muli

akong pinaupo. Napahilamos naman ako sa aking

mukha dahil sa matínding inis sa sarili.

Kung tutuusin tama naman si Miguel. Masyado

akong naging makasarili. Naging unfair ako kay

Ashley. Kung tutuusin sinira ko ang buhay nito.

Dapat pala hindi ko na lang ito pinakialaman at

dumistansya na lang dito.

 

 

"I think kailangan mo itong ayusin Pare. Kung si

Ingrid talaga ang gusto mo.wala namang

magagawa si Ashely. Pero sana mag-usap kayo ng

masinsinan. Kahit ako naawa sa kanya. Hindi man

tayo nagkakausap nitong mga huling araw alam

namin na nagsasama na kayo na parang tunay mag-

asawa which dapat lang naman dahil kasal kayo."

wika nito.

 

 

"Ano ang gagawin ko Lance? Hirap na hirap akong

magdesisyon. Gulong gulo ang isip ko. Oo, masaya

ako sa muling pagkikita namin ni Ingrid pero nag-

aalala ako kay Ashley. Lalo na ngayun, hindi pa sya

umuuwi ng bahay at alam kong sinunod niya ang

sinabi ko na ipalaglag niya ang magiging anak

namin." wika ko. Napailing naman si Lance

pagkatapos ay tumayo ito.

 

 

"Ikaw lang ang makaka-solve sa problema mong

iyan Ryder. Pinasok mo iyan kaya dapat alam mo

kung paano lusutan. Ikaw lang ang

makakapagdesisyon para sa sarili mo. Pero sana

huwag puro sarili ang isipin mo. Isaalang- alang mo

din ang kapakanan ng mga taong nasa paligid mo."

wika nito sa akin. Hindi naman ako nakaimik.

 

 

"Tandaan mo, mahirap gamutin ang pusong labis

na nasaktan. Hindi porket bumalik si Ingrid agad

mo siyang pagkatiwalaan. Tama si Miguel..huwag

kang maging unfair kay Ashley. Hindi man namin

siya nakakausap alam nanin na matinong babae

ang asawa mo Pare." dagdag nito.

 

 

 

 

CHAPTER 17  

 

LORENZO POV

 

Nakatitig ako sa walang malay na si Ashley.

Nagdesisyon ako na tuluyan ng i-confine dito sa

hospital ang babae dahil sa kanyang kondisyon

kanina. Buntis ito at sa sobrang taas ng blood

pressure nito kanina baka malagay sa alangin ang

buhay nito pati na din ng sanggol na nasa kanyang

SInapapupunan. Hindi kO akalain na masusundan

agad ang pagkikita namin.

 

 

Pagkatapos ko itong mabangga sa hallway, agad

akong dumiretso sa pinsan kong si Cheska. May

mga bagay akong gustong itanong dito. Nakatakda

din kasi akong magtraining para tuluyan ng

pamahalaan ang pamamalakad ng hospital na ito.

Yes...mga magulang ko ang may -ari ng hospital at

ako ang nag-iisang tagapagmana.

 

 

Muli kong tinitigan ang napakaganda nitong

mukha. Kakaiba ang kanyang taglay na karisma at

kahit sino sigurong lalaki mapapalingon dito lalo na

kung maayusan ito. Napaka -simple niyang tingnan

gayunpaman hindi maikakakaila ang taglay nitong

ganda at nag-uumapaw na sex appeal. Mahaba ang

buhok at heart shape ang mukha. Katamdaman ang

tangos ng ilorg at natural na mapupula ang labi.

Hindi ko akalain na sa isang iglap agad na masisira

ni Ingrid ang pagsasama ng dalawa. As usual

biglang nawala sa huwisyo ang kaibigan ko at muli

itong naging sunod-sunuran kay Ingrid. Well, iyun

naman din kasi ang forte ni Ingrid diba? Kahit siya

napasunod din nito sa loob ng limang taon.

Naitakwil pa ako ng sarili kong pamilya dahil doon.

 

 

"Hayy kawawa naman siya. Maayos naman ang

kalagayan nya kaninang umaga. May nagtrigger

lang talaga siguro kaya biglang tumaas ang blood

pressure niya." narinig ko pang wika ni Cheska

habang nakaupo sa gilid ng kama ni Ashley. Pinsang

buo ko ito at kita ko sa kanyang mga mata na

nakikisimpatiya ito sa pinagdadaanan ni Ashley.

 

 

"Pwede bang ikaw na muna ang bahala sa kanya? I

think wala ng pakialam sa kanya ang gago niyang

asawa kaya wala tayong choice kundi tulungan siya

hangang sa makarecover." sagot ko. Agad naman

tumango si Cheska.

 

 

"Kailangan niya ng masusing pag-ingat Inzo.

Masyadong mahina ang kapit ng bata at sa mga

pinagdadaanan niya ngayun masyado siyang fragile.

sagot nito.

 

 

"I know! And I think kailangan ng matinding

intervention sa kanya. Nabanggit niya kanina sa

akin bago nawalan ng malay na gusto daw niyang

ipalaglag ang sanggol. Maybe dahil sa sama ng loob

kaya nasabi niya ang bagay na iyun." sagot ko.

Tumayo naman si Cheska at hinarap ako.

 

 

"Gago din ang Ryder na iyun! Wala man lang care sa

asawa niya! Alam naman siguro niyang buntis at

basta na lang hinahayaan na umalis mag isa ng

bahay. Hinayaan niya din magpacheck up na mag

isa lang.'" sagot nito

 

 

"Na-excite siguro sa muling pagbabalik ng dati

niyang kas intah an. " sagot ko. Hindi ko maiwasan

na muling iwasan na suluyapan ang tulog pa rin na

si Ashley.

 

 

"Mataas ang kanyang blood pressure. Hindi din sya

pwedeng basta-basta na lang uminom ng gamot.

Kumbinsihin mo siya na kapag magising siya mag-

stay muna ng hospital. Lagi mo din siya

paantabayan sa mga nurse." wiko ko dito.

"Paano kung iinsist niya pa rin ang tungkol sa

abortion?' tanong ni Cheska. Natigilan ako.

 

 

"Baka naman masyado lang siyang nabulag sa sakit

ng kalooban na kanyang nararamdaman.

Magbabago din ang isip niyan kapag kumalma na."

sagot ko. Napatango naman si Cheska.

 

 

"Masaya ako dahil kahit papaano naka-moved on

ka na sa paghihiwalay niyong dalawa ni Ingrid.

Mabuti na din at nagkabati na kayo nila Tita at Tito.

Alam mo naman siguro ang dahilan kung bakit galit

na galit sila sa iyo noon diba?Noon pa man ayaw na

nila kay Ingrid tapos itinanan mo pa." mahaba

nitong wika. Natawa naman ako.

 

 

"Hindi ko din akalain na magagawa ko ang bagay na

iyun. Siguro nabulag din ako sa matinding

pagkakagusto ko sa kanya noon kaya hindi na ako

nakakapag-isip ng tama at isa pa hindi pa ready na

magpakasal si Ingrid noon at sinabi nito na hindi na

daw sya sure sa nararamdanan nya kay Ryder at

may gusto daw siya sa akin...eh ako naman itong si

gago, akala mo nakajackpot! Agad kong niyaya si

Ingrid na takasan ang kanilang kasal." mahaba

kong kwento kay Cheska. Napailing naman ito.

 

 

"Mabuti na din at habang maaga pa nakilala mo na

ang ugali ng babaeng iyun. Kahit ako, hindi ko sya

gusto para sa iyo. Parang hindi kasi gagawa ng

matinong bagay. Masyadong maarte at laging

pasosyal." sagot naman ni Cheska. Hindi ko naman

mapigilan ang mapangiti.

 

 

"At least nagising na ako sa katotohanan na hindi

sya ang babaeng para sa akin." sagot ko naman.

Tanging tango lang ang naging tugon ni Cheska at

muli nitong tinitigan ang natutulog na si Ashley.

"Ang ganda nya ano? Sayang nga lang at kay Ryder

pa sya na-inlove!"" wika nito. Tumango naman ako.

"yah...she's really beautiful. She's perfect!" sagot ko

naman habang hindi inaalis ang pagkakatitig kay

Ashley. Hindi ko na din napansin ang bahagyang

pagtaas ng kilay ni Cheska at ang pagngiti habang

nakatitig sa akin.

 

 

"I think kailangan ko ng makauwi. Mukhang

masarap naman ang tulog niya. Papasok na lang ako

ng maaga bukas at uunahin ko siyang tingnan.

Kailangan niya ng close monitoring dahil hindi din

ganoon kalakas ang kapit ng baby sa kanyang

sinapupunan. Knowing sa kanyang kondisyon, tiyak

na magiging prone for miscarriage siya. Kaya

kailangan talaga ang ibayong pag-iingat." sagot

ulit ni Cheska. Tumango ako.

 

 

"Dadaan ako sa nurse station. Pwede ka na din

siguro umuwi para makapagpahinga ka din." wika

nito at tuluyan ng lunabas. Hindi na ako sumagot

bagkos muli kong tinitigan si Ashley. Ngumti ako at

nilapitan ito.

 

 

"Dont worry...kung ayaw na sa iyo ng asawa mo,

nandito ako para protektahan ka." bulong ko dito.

Hindi ko mapigilan na haplusin ang noo nito. May

kakaibang damdamin na biglang lumukob sa

pagkatao ko ng ginawa ko iyun. Wala sa sariling

napaatras ako malakas na napabuntong hininga.

 

 

"Doc Lorenzo, pwede na daw po kayong umuwi sabi

ni Doctora Cheska. Ako na po ang bahalang

magbabantay sa pasyente." nagulat pa ako ng may

biglang nagsalita sa aking likuran. Agad kong

binawi ang tingin kay Ashley at nilingon ito. Siguro

sobrang lalim ng iniisip ko at hindi ko man lang

namalayan ang nurse na pumasok dito sa loob ng

kwarto.

 

 

"Siguraduhin mo na mabantayan mo siya ng

maayos. Huwag din kayong magpapapasok ng kung

sinu-sino sa kwarto na ito. Kung may magtangka

mang bumisita sa kanya ngayung gabi ipaalam mo

sa akin agad." seryoso kong sagot. Tumango naman

ito.

 

 

Huling sulyap at agad na akong lumabas ng kwarto

ni Ashley. Diresto ako sa parking area. Halos alas

dos na ng madaling araw at masyado ng tahimik

ang gabi.

 

 

May condo ako malapit sa hospital na ito at balak

kong doon na muna matulog. Pagkagising ko

mamaya ay balak ko din na bumalik agad ng

hospital. Balak kong ako mismo ang mag- aalaga

kay Ashley.

 

 

Pagkadating ko ng condo ay nagulat pa ako ng

makita ko si Ingrid sa labas ng unit ko. Mukhang

kanina pa ito naghihintay sa akin base sa kanyang

hitsura. HIndi naman ako makapaniwalang tumitig

dito.

 

 

"May kailangan ka ba?" tanong ko kaagad na

makalapit ako dito. Nakita ko ang seryoso nitong

mukha na tumitig sa akin.

"Mabuti naman at natiyempuhan kita. Nagpalit ka

na pala ng number..hindi kasi kita matawagan eh."

agad na sagot nito at tumitig sa akin.

 

 

"Wala ng dahilan pa para mag-usap tayo diba?

Tinapos mo na ang relasyon natin. Bakit nandito ka

pa?" Kung hindi naman importante ang kailangan

mo, umalis ka na. Wala akong time na makipag-

usap sa iyo Ingrid." seryoso kong sagot. Gulat

naman itong napatitig sa akin.

 

 

"Ang bilis mo naman maka-moved on. Hindi

naman ganyan ang ton0 ng boses mo ng malaman

mo na hihiwalayan kita ah? Mukhang naka-moved

on ka nga sa akin." nakangisi nitong sagot.

Tinawanan ko lang ito.

 

 

"Hindi habang buhay sasambahin kita Ingrid.

Sabihin na natin na narealized ko na hindi ka pala

karapat-dapat na mahalin." sagot ko naman. Nakita

ko ang biglang pamumula ng mukha nito. Hindi ko

naman mapigilan ang muling ngumisi.

 

 

"Now tell me. What do you want? Pagod ako at

gusto ko ng matulog." muli kong tanong dito.

Nakita ko pa ang pag- aalangan sa nukha nito bago

sumagot.

 

 

sumagot.

"Ayaw kong makipaglapit ka pa kay Ryder.

Nagkakamabutihan na kaming dalawa at balak na

naming ituloy ang sumpaan namin." agad na wika

nito. Napataas naman ako ng aking kilay.

 

 

"Bilib din naman ako sa iyo Ingrid. Ilang buwan ka

lang na hindi nakatikim ng sex sa akin bumalik ka

na kaagad sa kanya. Na-satisfied ka ba niya kaagad?

well knowing Ryder, alam kung magaling sa kama

iyun. Bagay nga kayong dalawa." nang-iinsulto

kong sagot. Muli itong natigilan. Pagkatapos ay

mangiyak-iyak itong tumitig sa akin.

 

 

Yes.sex ang dahilan kaya iniwan ako ni Ingrid.

Naaksidente ako sa Amerika at napinsala ang aking

pagkalalaki. Naging impotent ako at wala na akong

kakayahan pa na paligayahin ito sa kama. Ito ang

naging dahilan kaya tumabang ang pakikitungo

nito sa akin hangang sa nagdesisyon ito na

maghiwalay kami.

 

 

Although alam ko naman na hindi pang habang

buhay ang sakit kong ito. May pag asa pa akong

gumaling at kailangan ko lang imentain ang healthy

lifestyle ko. Gayun paman dahil sa sakit kong ito

napatunayan ko na hindi pala talaga sa akin si

Ingrid. Sayang lang ang ibinigay kong panahon

dito. Sayang lang na ipinaglaban ko ito noon.

 

 

"Hindi mo ako masisisi Lorenzo. Gusto ko ng

normal na buhay. May mga pangangailangan ako at

hindi mo na kayang ibigay iyun. Kaya kung pwede

lang, huwag mo ng tangkain pang lumapit kay

Ryder. Tama ng sinaktan natin siya noon." seryoso

nitong wika. Ngumisi ako tsaka tintigan ito.

 

 

"Dont worry Ingrid! Tapos na ako sa iyo. Wala na

akong balak pang habulin ang isang katulad mo.

Well, Good luck na lang sa pag-iibigan niyo ni

Ryder. Sana magtagumpay kang maagaw sya sa

asawa niya." nakangisi kong wika. Natigilan ito

tsaka seryoso akong tinitigan.

 

 

"walang pagmamahal sa kanya si Ryder. Hangang

ngayun ako pa rin ang mahal niya kaya madali lang

sa akin na patalsikin siya sa buhay ni Ryder. Parang

hindi mo naman yata ako kilala...ahat ng gusto ko

makukuha ko sa isang pitik lang." mayabang nitong

sagot. Humalakhak naman ako.

 

 

"Well, lets see kung hangang saan makakarating

ang pagmamahalan niyo. Dont worry Ingrid. Burado

na sa listahan ko ang pangalan niyong dalawa ni

Ryder. Kung sakaling magkakasalubong man ang

landas natin muli..isipin niyong dalawa na hindi

tayo magkakakilala. Wala na akong balak pang

habulin ka. Sa nasabi ko na, tapos na alko sa iyo.

Hindi ko kailangan ang isang babaeng kagaya mno."

seryoso kong sagot at binuksan na ang pintuan ng

aking unit.

 

 

"Pwede ka ng umalis. Hindi ko akalain na pag-

aakasayahan mo pa ng oras ang pagpunta mo dito.

Ayaw na kitang makita habang buhay." muli kong

wika sabay pasok sa loob ng unit ko. Malakas ko

pang isinara ang pintuan at dumiritso ng kusina

para uminom ng tubig.

 

 

Muli kong naalala si Ashley. Kawawang babae.

Mukhang siya ang mas apektado sa laban na ito.

Siya na nga itong nagamit siya pa ngayun ang

magiging miserable.

 

 

 

 

 

Chapter 18  

 

 

RYDER POV

 

Umuwi na ba si Ashley?" agad na wika

ko sa Security guard na nagbabantay sa

gate. Halos pangalawang araw ng hindi

umuuwi si Ashley at lalong inaatake

ako ng matinding pag-aalala.

 

 

"Hindi pa po Sir. Iyan din po ang

palaging tinatanong ni Madam Agatha.

Pero hind pa po talaga nakakabalik si

Mam Ashley.'" sagot nito. Napatiim

bagang ako at mabilis na naglakad

papasok ng loob ng bahay. Agad naman

sumalubong sa akin ang nakangiting si

Ingrid. Hindi ako makapaniwalang

napatitig dito. Kailan pa ito pinayagan

Lola na makapasok ng bahay? Ang

alam ko hindi ito nakakapasok dito sa

loob kung hindi din lang ako ang nag-

insist.

 

 

"Mukhang mabait na sa akin ang Lola

mo Ryder. Hinayaan niya akong

hintayin kita dito sa living room."

nakangiti nitong wika sabay lapit sa

akin at kinintalan ako ng halik sa labi.

 

 

"Napadalaw ka yata." wika ko at agad

na lumayo dito. Sandali itong natigilan

pagkatapos ay muling sumilay ang

matamis na ngiti sa labi nito.

"Bigla kasi kitang namiss eh. Wala ka

sa opisina mo kaya naisip kong

puntahan na lang kita dito sa bahay."

sagot nito. Agad naman akong

tumango.

 

 

Tatawagan nalang kita. Nakakapagod

ang araw na ito at gusto ko ng

magpahinga." sagot ko. Hindi naman

makapaniwalang muli itong napatitig

sa akin. Kahit alko hindi ko din

maintindihan ang sarili ko. Supposed

to be masaya ako dahil nandito sya.

Pero iba ang pakiramdam ko ngayun.

Masyadong ukupado ni Ashley ang isip

ko.

 

 

"Gusto mong imassage kita?

Marunong ako at tiyak na

magiginhawaan ka." sagot nito na

halata ang lambing sa boses. Umiling

ako at naglakad na papuntang hagdan.

"Umalis ka na muna Ingrid. Hayaan

mo muna akong makapaghinnga."

sagot ko dito at tuluyan na itong

tinalikuran.

 

 

 

ASHLEY POV

 

 

Pagmulat ko ng aking mga mata ay

agad na sumalubong sa aking paningin

t ang puting kulay ng kwarto. Hindi ko

maiwasan na mag-isip kong nasaan

ako. Pakiramdam ko sobrang gaan ng

pakiramdam ko kaya naman dahan-

dahan akong bumangon.

 

 

"Buti naman at nagising na ang

sleeping beauty.'" agad pa akong

napalingon ng may biglang nagsalita

sa tagiliran ko. Agad kong nakita ang

lalaking nakasuot ng kulay pugj. Ito ang

Doctor na nakabangaan ko. Gwàpo ito

at nakangiti habang nakatitig sa akin

ang magaganda nitong mga mata. Agad

itong lumapit sa akin.

 

 

"Dahan-dahan lang. Grabe..halos

dalawang araw kang tulog. Ganoon ka

ba kapuyat at sinulit mo ang lahat para

makapagpahinga dito sa hospital?"

nakangiti nitong tanong. Pagkatapos

ay hinawakan nito ang aking kamay at

dahan-dahan na tinanggal ang

karayom na nakakabit sa akin.

 

 

Nakadextrose pala ako. Nagtatanong

ang mga matang tumitig ako dito.

"Wala si Doc Cheska kaya ako muna

ang nag-aalaga sa iyo. Tell me,

kumusta ang pakiramdanm mo?

Nahihilo ka pa ba?" muling tanong

nito. Wala sa sariling nahawakan ko

ang aking tiyan. Dinadama ko ang unti-

unting nabuong fetus sa aking

sinapupunan.

 

 

"Huwag kang mag-alala. Pareho

kayong safe ng baby mo. Pero

kailangan mo pa rin mag ingat Ashley.

Huwag kang mag-alala nandito lang

kami para alalayan ka sa pagbubuntis

mo.:" muli nitong wika. Hindi ko

naman mapigilan na maluha ng

muling sumagi sa isip ko ang lahat.

Ang pagbabalik ng dating fiancee ni

Ryder. Ang pakikipaghiwalay nito sa

akin.

 

 

""pwede kang umiyak kung gusto m

Pero huwag mong gawing hobby iyan

dahil si baby ang unang maapektuhan.

Kung ano ang nararamdaman ng

Nanay, nararamdaman din ng anak.

Kahit sabihing dugo pa lang iyan still

nagkakaroon na tayo ng koneksyon sa

isat isa. May gusto ka bang kainin?

Pwede kitang padalhan ng pagkain dito.

muling wika nito. Umiling naman

ako at tumitig dito.

 

 

'Pwede na ba akong umuwi Doc?

tanong ko. Agad na rumishistro ang

pagkagulat sa mga mata nito at pilit na

ngumiti.

 

 

"Maayos na ba ang pakiramdam mo?

Isasuggest ko sana sa iyo na mag-stay

ka pa ng ilang araw dito sa hospital

para matutukan ka namin." sagot nito.

Agad akong umiling at dahan-dahan

na bumaba ng hospital bed.

 

 

"Ayos na ako Doc. Hayaan mo babalik

po ako dito kapag may kakaiba akong

nararamdaman sa sarili ko." sagot ko

dito at tinitigan ito. Kahit papaano

nagpapasalamat ako dito. Mukha

naman itong mabait. Isa pa

magandang lalaki si Doc at kita ko sa

kanyang mga mnata ang pagtutol sa

gusto kong mangyari.

 

 

"Well, wala akong magagawa kung

ang gusto mo. Nandoon ang mga damit

mo? Pwede mo ng palitan ang hospital

gown na suot mo pạra komportable ka.

wika nito at tumalikod na.

 

 

"Magbihis ka na muna. Babalik ako

dala ng mga gamot na dapat mong

inumin. Kailangan mo iyun para Sa

safety mo at kay baby mo.'" wika nitò at

agad na lumabas ng kwarto. Naiwan

Naman_ ako at agad na hinagilap ang.

aking damit. Pumasok ako ng banyo at

agad na nagpalit.

 

 

Pagkalabas ko ng banyo ay nagulat pa

ako ng makita ko ang isang nurse.

Nakangiti ito habang nakatitig sa akin.

"May biglaang surgery si Doc Lorenzo.

Ipinabibigay niya sa akin itong mga

gamot na iinumin mo Mam. Huwag

niyo na daw po isipin ang tungkol sa

hospital bill. Na-settled na po iyun."

 

 

wika nito sabay abot sa akin ang isang

paper bag. Nakangiti ko naman itong

kinuha sa kanya at nagpasalamat.

"Pakisabi na lang po sa kanya na

SAlamat. Babalik na lang po ulit ako

dito para personal na magpasalamat sa

kanya. Sa ngayun kailangan ko na po

munang makauwi sa anmin." wika ko

dito. Agad naman itong tumahgo kaya

lumabas na ako ng kwarto

 

 

Dahan-dahan akong naglakad sa

hallway. Kahit papaano magaan na ang

pakiramdam ko. Dumircho ako sa labas

ng hospital at agad na nag-abang ng

taxi. Sinipat ko ang suot kong relo at

napansin ko na halos alas dos na ng

hapon. Tiyak na nag-aalala na si Lola

Agatha sa akin. Dalawang araw na

tulog daw ako ayun kay Doc. Lorenzo.

 

 

Agad akong nakasakay ng taxi. Agad

kong sinabi sa driver kung saan ang

destinasyon ko. Habang bumibyahe

hindi ko mapigilan ang mapaluha ng

muli kong maisip ang mga napag-

usapan namin ni Ryder. Ang tungkol sa

sinabi nitong pagpapalaglag sa aming

baby.

 

 

Siguro kailangan ko ng umuwi ng

probensiya. Hindi ko na kayang

magtagal pa dito sa Manila sa ganitong

klaseng kondisyon ko. Magpapaalam

lang ako kay Lola Agatha at đalis na din

agad ako. Muli kong hinawan ang aking

tiyan at malungkot na napangiti.

 

 

"Hindi ko na siya ipapalaglag.

Bubuhayin ko ang batang ito sa abot ng

aking makakaya. HIndi ko hahayaan na

ito ang magdusa sa mga nangyari sa

amin ni Ryder. Sisiguraduhin ko na ito

na ang last na pag-apak ko sa bahay

nila.

 

 

Pagdating ng bahay at agad kong

inabutan ng pera ang driver. Hindi ko

na hinintay ang sukli at agad akong

bumaba. Pinagbuksan namnan ako

kaagad ng gwardiya ng mapansin ang

pagdating ko

 

 

"Good afternoon Mam." bati pa nito sa

akin. Tanging tipid na ngiti lang ang

naging sagot ko at diretso na akong

naglakad papasok ng bahay. Akmang

aakyat na ako ng hagdan ng

mapatingala ako. Narinig ko kasi na

parang may nagtatalo.

 

 

Agad akong napasigaw ng napansin ko

ang pagkahulog ni Lola Agatha. Tulala

akong napatitig sa katawan nito na

saktong bumagsak sa aking paanan.

Wala sa sariling napaupo ako at

tinitigan ito. May dugo na lumalabas sa

ulo nito kaya taranta kong tinawag ang

pangalan nito.

 

 

"Lola? Lola?" wika ko sabay marahan

na pagyugyog. Hindi ko mapigilan ang

pagtulo ng luha sa aking mga mata

dahil sa matinding pag-aalala.

Akmang tatayo ako para humingi ng

tulong ng biglang narinig ko ang boses

ni Ryder.

 

 

"What have you done?" galit na sigaw

nito. Patakbo itong bumaba ng hagdan

kasunod ni Ingrid. Bigla ang ragasa ng

sakit na nararamdaman ko dahil sa

selos.

 

 

"Ryder...na---nahulog si Lola. Dalhin

natin siya sa hospital.'" umiiyak na

wika ko. Galit ako nitong tịnitigan at

akmang magsasalita ng biglartg

sumingit si Ingrid.

 

 

"Hindi siya nahulog. Kitang kita ng

dalawa kong mata na itinulak mo siva!

Ryder, gusto niyang patayin si Lola!"

galit na wika ni Ingrid tsaka dinuro

ako. Agad na nanlaki ang aking mga

mata sabay iling.

 

 

"Hindi...kakarating ko lang...paakayat

ako ng hagdan ng..

 

 

"hindi ko na naituloy pa ang sasabihin kO ng

lumapat sa pisngi ko ang palad ni

Ryder. Sa ikalawang pagkakataon

sinampal niya ako.

 

 

'Enough! Tama na Ashley! Kung

nagbalik ka dito para guluhin ang

pámilyàng ito, nagkakamali ka! Ayaw

ko ng marinig pa ang mga paliwanag

mo!" Galit na sigaw nito sa akin. Tulala

naman akong napatitig dito habang

hawak ang nasaktan kong pisngi at nag

-uunahan sa pagpatak ang luha sa

aking mga mata.

 

 

'Ryder...tama na muna iyan. Railangan

na nating madala si Lola sa hospital. "

narinig ko pang wika ní Ingrid. Agad

naman binuhat ni Ryder si Lola Agatha

at patakbong lumabas ng bahay. Bago

tumalikod si Ingrid, tinapunan pa ako

nito ng nang-uuyam na tingin.

 

 

Hinang hina naman akong napaupo.

Napahagulhol ako ng iyak dahil sa

magkahalong pag-aalala at sakit na

nararamdaman. Hindi ko akalain na ito

ang sasalubong sa akin sa pag-uwi ko.

Gusto ko lang naman magpaalam sa

kanya pero bakit ako pa ang

napagbintangan niya na tumulak kay

Lola sa hagdan.

 

 

Yakap ang sarili ko, hindi ko na

nagawa pang umakyat ng silid. Hindi

na din ako nakagalaw. Sobrang sakit sa

pakiramdam na sa kabila ng

pagmamahal na ibinigay ko sa

pamilyang ito, ganito pa ang naging

sukli sa akin. Sobrang sakit isipin na

nagsasama na si Ingrid at Ryder at

katunayan lang nito na sabay silang

bumaba kanina ng hagdan.

 

 

Mukhang ako nga ang luhaan sa huli.

Sana hindi na lang ako pumayag na

totohanin ang pagiging asawa sa

kanya. Sana hindi na lang ako lumuwas

dito sa Manila. Masaya pa sana ako

ngayun kasama ang aking pamilya. Si

Nanay, Si Tatay, pati na din ang mga

kapatid ko.

 

 

Hindi ko alam kung ilang oras akong

nakatalungko dito sa may hagdan.

Pakiradam ko napaidlip ako at nagulat

na lang ako ng may mga kalalakihang

pumasok sa loob ng bahay. Agad kong

nakita si Ryder sa karamihan sa kanila

kaya wala sa sariling napatayo ako.

 

 

"Ryder, anong ibig sabihin nito? Sino

sila?" tanong ko sa mahinang boses.

May galit sa mga matang tinitigan ko.

 

 

"'Kriminal ang babaeng iyan. Tinangka

niyang patayin ang Lolá ko. Hulihin

niyo sya at ikulong..." wika nito sa

seryosong boses. Agad naman

nagsinuran ang mga naka-uniform na

mga pulis. Pinusasan ako.

 

 

"Hindi ko siya itinulak. Kakarating ko

lang Ryder...hindi ko alam kung ano

ang nangyari kay Lola. Maawa ka sa

akin..huwag mo naman itong gawin..

kahit papaano asawa mo pa rin ako..

maawa ka! Ayaw kong makulong.'"

 

 

umiiyak na wika ko dito. Punong-puno

ng pagmamakaawa ang mga titig ko

dito pero tanging matalim lang na titig

ang isinukli nito sa akin. Wala na

akong nagawa pa kundi ang

mapahagulhol na lang ng iyak. Lalo na

ng basahan ako ng Miranda rights.

 

 

"Mrs. Ashley Sebastian...ikaw ay

inaaresto sa salang tangkang pagpatay

kay Mrs. Agatha Sebastian. Ikaw ay

may karapatang manahimik o

magsawalang kibo. Anuman ang iyong

sasabihin ay maaring gamitin paboro

laban sa iyo sa anumang hukuman.

Ikaw ay mayroon ding karapatang

kumuha ng sariling abogado na iyong

pinili at kung wala kang kakayahan, ito

ay ipagkakaloob sa iyo....Naiintindihan

mo ba?" Kasabay ng salitang iyun ay

halos hindi ako malkahinga sa

kakaiyak. Napayuko ako at kusa kong

inihakbang ang aking mga paa para

sumama sa mga pulis. Muli kong

sinulyapan si Ryder sa kahuli-hulihang

pagkakataon.

 

 

Wala ng sasakit pa sa lahat ng mga

nangyari sa akin. Para akong basahan

na basta na lang itinapon ng sarili kong

asawa.... napagbintangan pa ako sa

isang bagay na hindi ko naman ginawa.

Pakiradam ko biglang nawala ang lahat

sa akin. Pakiramdam ko wala na akong

karapatan pa para mabuhay sa mundo.

Kung pwede nga lang na ipikit ko na

lang ang aking mga mata at takasan

ang lahat ng mga nangyayari ngayun,

gagawin ko. Ayaw ko ng mabuhay

pa........

 

 

 

 

 

Chapter 19  

 

RYDER JAMES SEBASTIAN POV POV

 

Napaupo ako sa sofa ng tuluyan ng

nakaalis ang mga pulis kasama si

Ashley. Hindi ko akalain na dito

matatapos ang lahat sa amin. Hindi ko

akalain na magawa nitong saktan si

Lola.

 

Mukhang wala na ang aming baby.

Nagawa na nitong ipalaglag base sa

hitsura nito. Maputla si Ashley at alam

kong isa iyun sa mga palatandaan na

wala na ang baby namin. Hindi man

lang ito nagdalawarng isip na kitlin ang

buhay ng aming anak.

 

Aminado ako na kasalanan ko din. Ako

ang nagtulak sa kanya sa bagay na iyun

pero ang ikinagagalit ko lang hindi

man lang ito nagdalawang isina

sundin ang gusto ko. Isa pa nagawa pa

talaga nitong saktan si Lola. Ang

pinakamamahal kong abwela. Ang kaisa

isang tao na meron ako.

 

 

Hindi kO namalayan ang pagpatak ng

aking luha. Tumayo ako ng muli kong

naalala si Lola. Under observation ito

at natatakot akong tuluyan siyang

mawala sa akin. Hinding hindi ko

mapapatawad si Ashley kapag may

masamang mangyari kay Lola.

Sisiguraduhin kong mabubulok siya sa

kulungan.

 

 

"Sir...kawawa naman po si Manm. Hindi

po ako maniniwala na tinulak niya si

Madam Agatha. Kakarating lang po

kasi niya kanina." pasakay ako ng

kotse ng bigla akong lapitan ni Manong

guard. Seryoso ang mukha nito habang

nakatitig sa akin.

 

 

Bigla akong nag-alangan..

 

nakaramdam ako ng matinding agam-

agam. Magagawa ba talaga m Ashley

ang bagay na iyun? Paano kung

nagkamali ako sa pagbintang sa kanya.

Paano kung nagsinungaling si Ingrid sa

sinabi nito na nakita niya kung paano

itulak ni Ashley si Lola?

 

 

Saksi ako sa magandang samahan ni

Lola at Ashley. Ni sa hinagap, hindi ko

din akalain na mnagagawang saktan ni

Ashley si Lola ng ganoon-ganoon na

lang. Naikuyom ko ang aking kamao at

tulalang napatitig sa kawalan. Aminin

ko man o hindi nakaramdam ako ng

matinding takot kung sakaling

nagkamali ako sa pagbintang kay

Ashley. Basta ko na lang ba

papaniwalaan ang statement ni Ingrid?

 

 

"Malalaman din natin ang totoo kapag

magiging maayos na si Lola." maiksi

kong sagot at agad na sumakay na ng

kotse. Babalik ako ng hospital. Ayaw ko

munang mag-isip ng ano pa man. Ang

gusto ko sa ngayun ay màsiguro na

nasa maayos na kalagayan siLola.

 

 

Agad akong nakarating sa Amadeo

Medical Center. Mabilis kong ipinark

ang aking kotse at agad na bumaba.

Papasok na ako ng hospital building ng

makita ko ang familiar na mukha. Si

Lorenzo. Ang taksil kong kaibigan.

Seryoso itong nakatitig sa akin kaya

agad ko itong nilapitan. Hindi ko

napigilan at agad ko itong sinuntok sa

panga. Halos matumba ito kaya naman

agad na nagsilapitan ang mga guard ng

hospital

 

 

"Hindi ka pa rin nagbabago Ryder.

Masyado ka pa ring mainit!" wika nito

habang hinihimas ang nasaktang

panga.

 

 

"Walang hiya ka! May gana ka pang

magpakita sa akin sa kabila ng ginawa

mong mga kasalanan?" galit kong

sigaw dito. Ngumisi ito at sininyasan

ang mga gwardiya na dumistansya na

muna. Nang-uuyam ang mga tingìn na

ipinukol nito sa akin.

 

 

"Kung ayaw mo akong makita,

iniwasan mo sana ang teritoryo ko...

Alam mo naman siguro kung kaninong

hospital ito diba? Alam mo naman

siguro na pag-aari ko ang lupa na

inaapakan mo ngayun!" galit na sagot

nito. Natigilan ako at muli kong

naikuyom ang aking kamao

 

 

"Sa susunod, matuto kang lumugar.

Huwag kang mag-amok sa hindi mo

teritoryo. Pwede kitang ipapatay kung

gustuhin ko." Muling wika nito.

"Hayop ka!" gigil na wika ko dito.

Tumawa ito at seryoso akong tinitigan.

 

 

"Mas hayop ka Ryder! Hinayaan mo

ang asawa mo na magdesisyon para

ipapatay ang inyong anak. Basta mo na

lang sya iniwan ngayung nagbalikna si

Ingrid...si Ingrid na limang taon ko ng

pinagsawaan." sagot nito. Parang

nabingi naman ako sa sinabi nito at

agad na tumitig sa kanya. Takang taka

ako kung paano niya nalamankng

tungkol sa pagdadalang tao ni Ashley.

Isa pa talagang naisingit pa nito ang

tungkol kay Ingrid.

 

 

"Ako ang nakausap ng asawa mo

kahapon. Sa akin niya mismo sinabi na

gusto niyang ipaabbort ang bata.

Dalawang araw siyang nag- stay dito sa

hospital at mapapatunayan iyan sa

kanyang mga medical records.hayop

ka! Kung maitimn ang budhi ko, mas

maitim ang sa iyo." nakangisi nitong

wika. Akmang tatalikuran ako nito ng

muling nmagsalita.

 

 

"Balita ko, ang asawa mo ang

pinagbirntangan mo sa pagkakahulog sa

hagdan'ng Lola mo. Dont worry,

maayos na ang kanyang kalagayan..

Malalaman mo din kung itinulak ba

siya ni Ashley o aksidente lang ang

lahat...."' muling wika nito. Hindi

naman ako makapaniwalang napatitig

dito. Paano niya nalaman ang tungkol

sa bagay na ito?

 

 

"Huwag ka ng magulat best friend...

walang sekreto sa akin..alam mo

naman siguro kung gaano ako katalino

diba? Sa ating lahat na magbabarkada

ako ang pinaka- genius. Kaya nga

naging Doctor ako diba? Isa pa may

mga mata ako sa bahay niyo at sila

mismo ang nagbabalita sa akin."

tatawa-tawa nitong wika at tuluyan na

akong tinalikuran. Naikuyom ko

naman ang aking kamao dahil sa

matinding inis.

 

 

Huminga ako ng malalim at aktong

babalik na ng emergency room ng

salubungin ako ng isang nurse. Agad

ako nitong kinausap.

 

 

"Mr. Sebastian, nailipat na po ang Lola

niyo ng private room. Pinapasabi ni

Doctor Lorenzo, hayaan niyo po

munang magpahinga ang pasyente."

agad na wika nito sa akin. Muling

napakunot ang noo ko ng banggitin

nito ang pangalan ni Lorenzo. Kung

ganoon sya din pala ang gumamot kay

Lola. Mukhang nakakarami na siK

Lorenz0 ngayung araw. Gayunpaman

hindi maikakaila na dapat kung

ipagpsalamat dito ang pagkakaligtas sa

buhay ni Lola.

 

 

"' Salamat.'" maikli kong wika.

Tumango ito at ibinigay sa akin ang

room number ni Lola. Agad akong

naglakad patungo doon at nagulat pa

ako pagkapasok ng kwarto may isang

nurse na nagbabantay dito kasama ni

Ingrid.

 

 

"Ryder...ayos na daw si Lola. Masaya

ako dahil hindi siya napuruhan." agad

na wika ni Ingrid ng makapas ok ako.

Tumango ako at nilapitan ang walang

malay na si Lola Agataha. May benda

ito sa ulo at kaliwang binti. Naikuyom

ko ang aking kamao.

 

 

"Bakit nasa bahay ka pa kanina? Hindi

bat sinabi ko sa iyo na pwede ka n8

umuwi?" pagkatapos kung tingnan si

Lola ay binalingan ko si ingrH Nakita

ko ang pamumutla nito at napalųnok

ng makailang ulit. Nagdududang

tumitig ako dito.

 

 

"ehhhh....ahmmm gusto sana kitang

puntahan sa kwarto mo kanina...sakto

naman na....na pagkaakyat ko nakita

ko na nagtatalo si Ashley at Lola

Agatha...pagkatapos...pagkatapos..

nakita ko na lang na bigla niyang

itinulak kaya nahulog si Lola.'" wika

nito ng hindi makatingin ng diretso sa

akin. Natigilan ako. Hindi ko mapigilan

na mapataas ang aking kilay dahil ayun

sa guard kakarating lang ni Ashley ng

oras na iyun.

 

 

"Sige..pwede ka ng umuwi. Masyado

na kitang naabala.'maiksi kong wika

dito. Natigilan ito at dahan-dahan na

lumapit sa akin. Hinawakan pa ako nito

sa kamay.

 

 

"Sasamahan na kitang bantayan si

Lola. Wala naman akong gagawin sa

bahay kaya ayos lang kung dko muna

ako." sagot nito. Agad akong umiling at

seryoso itong tinitigan.

 

 

Salamat nalang Ingrid. Pero umalis ka

na muna. Tatawagan na lang kita

kapag may kailangan ako sa iyo.'

seryoso kong sagot. Pagkatapos inalis

ko ang kamay nito na nakahawak sa

akin. Wala na itong nagawa pa kundi

ang maglakad palabas ng kwarto.

Malungkot akong napatitig sa kawalan

habang iniisip ko kung tama ba ang

ginawa ko kay Ashley.

 

 

 

 

LORENZO POV

 

Nandito ako sa labas ng present0.

Hinihintay ko ang pagdating ni Miguel.

Buti na lang at tinawagan ako ni

Manong guard kanina. Siya ang

nagbalita sa akin na ipinahuli daw ni

Ryder si Ashley dahil ito ang suspect

kung bakit nahulog sa hagdaa si Lola

Agatha.

 

 

Hindi ako papayag na basta na lang

nilang ipakulong si Ashley. Gagawin ko

ang lahat mailabas lamang ito dahil

alam kong delikado ang kalagayan nito

kapag magtatagal pa sa kulungan.

Agad akong bumaba ng kotse ng

makita ko ang pagdating ni Miguel.

Nakipagkamay muna ako dito tsaka ito

seryosong tinitigan.

 

 

"Nasa loob si Ashley. Ipimakulong siya

ng gago mong kaibigan. Hindi ako

naniniwalang magawang itulak ni

Ashley ang Lola ni Ryder. Gawin mo

ang lahat mailabas siya sa kulungan na

iyan." walang paligoy-ligoy kong wika

kay Miguel. Saglit itong natigilan at

tinitigan ako.

 

 

"Bakit mo ito ginagawa? Bakit ka

nakikialam sa problema ng mag-

asawa? Sa problema ni Ryder?" sagot

nito. Natigilan ako. Bakit nga ba?Hindi

ko alam, basta ang alam ko naaawa ako

kay Ashley. Hindi niya dapat

maranasan ang ganitong bagay.

 

 

"Pasyente ko siya. Buntis siya at hindi

siya dapat magtagal sa ganiyang

klaseng environment. She's fragile at

ano mang oras pwede siyang makuna

dahil sa stress.' seryoso kong sagot.

"Iyun lang ba ang dahilan mo? Ganiyan

ka ba sa lahat ng pasyente mo:

Tinutulungan mo sa kahit personal

nilang problem a ?" muling tanong ni

Miguel.

 

 

"Wala akong time na magpaliwanag sa

iyo Miguel. Kung ayaw mong tulungan

na mapalabas sa kulungan na iyan si

Ashley, maghahanap ako ng ibang

abogado. Maraming abogado ang

pamilya namin at pwede ko silang

tawagan ngayun kung naduduwag kang

tumulong sa isang kaawa- awang

buntis na babae." seryoso kong sagot.

Muli itong tumitig sa akin at Hupailing.

 

 

"You're impossible Lorenzo. Alam mo

naman na mainit na sa iyo si Ryder.

Tapos pati asawa niya papakialaman

mo pa?" sagot nito.Ngumisi ako.

 

 

"As far as I know..hindi na asawa ang

turing ng gagong Ryder na iyun kay

Ashley. Itinapon niya na ito na parang

isang basahan... isang napakagandang

basahan.. kaya tulungan natin siya

Miguel.Hindi ako aalis sa lugar na ito

hangat hindi ko mailabas si Ashley sa

kulungan na iyan." sagot ko.

Napatango ito at nagpatiuna ng

naglakad papasok ng presento. Agad

naman akong napasunod.

 

 

Pagpasok ng presento ay hinayaan ko

na si Miguel na makipag-usap sa mga

authority. Agad akong nagrequest na

kung pwedeng makita si Ashley. Agad

naman akong pinagbigyan lalo na ng

malaman nila na may kasama akong

abogado.

 

 

Naikuyom ko ang aking kamaong

makita ko si Ashley sa isang sulok.

Tulala itong nakatitig sa kawalan

habang patuloy sa pagtulo ang luha sa

mga mata. Sa hitsura nito mukhang

matinding trauma ang inabot nito.

 

 

"Ilabas mo siya!" aad na wika ko sa

pulis na kaharap ko.

 

 

"Eh Sir...hindi po pwede..suspect po

sya sa tangkang pagpatay." sagot

nito.Mapakla akong ngumiti at

binalingan si Miguel. Lumapit ako

habang seryosong nakikipag-usap sa

police officer.

 

 

"Kung hindi nila agad-agad ilabas si

Ashley, sisiguraduhin ko na may

paglalagyan kayong lahat. Atty...check

mo lahat ang legalities ng pagkakahuli

kay Ashley. Alamin mo kung dumaan

ba ito sa due process." galit kong wika.

 

 

"Lorenzo, ginagawa kO na ang paraan

para mailabas natin si Ashley.

Huminahon ka!" sagot namangi

Miguel.

 

 

"Sabihin mo sa akin. May kaso na ba

siya at pwede ng ikulong?" tanong ko

Sa officer.

 

 

"I think wala pa..right???" tanong ko.

"Sir...I think may karapatan na

magdemand ang client ko. Kung wala

pang naisampang kaso kay Ashley

pwede sigurong ilabas muna siya. Wala

dito ang complainant at unfair naman

sa client namin na basta na lang

ikulong. Isa pa nagdadalang tao sya at

may possible na makunan siya kapag

magtagal pa siya dito. Hawak kO ang

kanyang medical records at hindi

maayos ang kanyang kalagayan.

 

 

Katunayan nyan, kakalabas niya lang

ng hospital kanina." mahabang wika ni

Miguel. Malalim na nag-isip ang

officer at napabuntong hininga.

 

 

"Im sorry Sir..balak naman po talaga

namin siyang pakawala kapag hindi

makapunta ang complainantAayusin

lang po namin ang kanyang mga

papeles tapos i-re- release din namin

siya kaagad." sagot nito.

 

 

 

 

 

 

Chapter 20  

 

LORENZO POV

 

Hindi ko mapigilan na yakapin ang

noong tulala na si Ashley ng alalayan

ito ng mga pulis palabas ng kulungan.

Tama ang nakikita ko dito kanina pa.

Nakatulala lang ito at parang wala sa

sarili.

 

 

"Ashley..heyyyyyy..Relax lang. Ligtas

ka na! Nandito na ako. Hindi kita

pababayaan." masuyo kong wika dito

habang nakatitig sa kanyang

magandang mukha. Wala pa rin itong

reaksiyon at diretso lang ang tingin.

Parang wala itong nakikita.

 

 

"What happened to her?"" narinig kong

tanong ni Miguel. Kumalas akO sa

pagkakayakap ko kay Ashley at

inalalayan itong maglakad palabas ng

presento. Agad naman sununod sa

amin si Miguel.

 

 

"'stress..Anxiety.pain! Sa pinagsama-

samang pakiramndam na iyun, She tried

to create her own world out of fear!

Nangyayari iyan sa mga taong

pakiramdam niya hindi na sya tangap

sa lipunang kanyang ginagalawan. '"

seryoso kong sagot.

 

 

"God! Ganiyan kalaki ang naging

epekto sa kanya dahil sa ginawa ni

Ryder?" sagot nito. Hindi ako umimik

hangang sa nakarating kanmi ng kotse.

 

 

"Ikaw na ang bahala sa kaso niya. Paki-

prepare na din ng kanyang mga

documents...specially passport. Balak

ko siyang dalhin sa lugar kong saan

malayo sya sa gulong ito." seryosong

wika ko kay Miguel. Natigilan ito.

 

 

"Ilalayo mo siya sa asawa niya:

Nababaliw ka na ba Lorenzo? Gagawin

mo na naman ang ginawa mO noon kay

Ingrid? Gusto mo na ba talagang

magpatayan kayong dalawa nRyder?"

tanong nito. Malakas akong

napabuntong hininga bago sumagot.

 

 

"Asawa? Hindi naging matinong asawa

sa kanya si Ryder. Look at her? Kung

matinong asawa si Ryder, hindi

magkakaganyan si Ashley. Anong gusto

mo, hihintayin pa ba natin na tuluyan

siyang mawala sa katinuan bago

tulungan?" seryoso kong sagot kay

Miguel. Natigilan ito at tumitig sa noon

ay tulala pa rin na si Ashley.

 

 

"Doctor ako. Alam ko kung ano ang

pinagdadaanan nya. Hinding hindi ko

siya pababayaan. Tutulungan ko siyang

ma-overcome lahat mg takot na

nararamdaman niya ngayun. Kaya

please Miguel...tulungan mo akong

iprovide ang mga papeles na kailangan

niya. Ayaw ko ng iasa ang bagay na

iyun sa ibang abogado. Hangat maaari

gusto kong i-sekreto lahat ng

nangyayari ngayun kay Ashley.!"

mahaba kong wika dito.

 

 

"Paano kung hanapin siya ni Ryder?"

tanong nito.

 

 

"I dont care! Wala na akong pakialam

sa kanya. Nandyan si Ingrid. Mas

matutuwa siya kapag tuluyang mawala

sa landas nila si Ashley...at kung

sakaling hanapin niya si Ashley,

walang sino man sa ating dalawa ang

magsabi kung nasaan siya." seryoso

kong sagot. Pagkatapos ay ikinabit ko

ang set belt kay Ashley. Muli kong

sinulyapan si Miguel at tuluyan na ding

sumakay sa driver set.

 

 

"Aasahan ko ang kooperasyon m0.

Siguro naman naawa ka sa kàlagayan

niya ngayun diba? Tawagan mo ako

kapag tapos mo ng gawin ang

ipinapagawa ko sa iyo."wika ko dito at

pinaandar na ang kotse. Pinasibad ko

ito at diretsong nagdrive sa isa sa mga

bahay ko sa Mandaluyong. Bagong bili

ko ang bahay na iyun at walang sino

man amg nakakaalam na kahit sino

malibang sa pamilya ko. Mas gafe kung

doon muna mamalagi si Ashley habang

ginagamot ko siya at inaayos ang

kanyang mga papeles..

 

 

Agad akong sinalubong ni Yaya Saling.

Ito ang nagpalaki sa akin simula baby

pa ako. Parang Ina na din ang turing ko

dito dahil ramdam ko ang pagmamahal

nito simula bata pa ako. Busy ang tunay

kong mga magulang noon dahil pareho

silang Doctor. Simula ng maging ganap

na Doctor na ako naiintindihan ko na

kung bakit. Mahirap ang propesyon na

ito dahil kailangan kong mailigtas ang

buhay ng tao sa bingit ng kamatayan.

 

 

"Enzo, tumawag si Mommy mo.

Dinaanan ka daw ng hospital kanina

pero wala ka daw. Tinatawagan ka din

daw nila pero hindi ka sumasagot."

agad na balita nito sa akin. Hindi ko na

ito sinagot at binuksan ko ang pintuan

sa gawi ni Ashley. Kita kO ang

pagkagulat sa mukha ni Yaya Saling ng

makita nito ang tulalang si Ashley:

 

 

"Diyos ko! Sino siya Enzo? Kagandang

bata!" bulalas nito, Hindi ko naman

maiwasan ang mapangiti.

 

 

"Dito po muna siya. Kailanganan ko po

ng katuwang para mag-alaga sa kanya.

" sagot ko. Muli nitong tinitigan si

Ashley.

 

 

"Anong nangyari sa kanya? Pipi ba

siya?" tanong muli nito.

'May problema po siya Nay. Tulungan

mo akong alagaan siya para tuluyan na

siyang gumaling. Ikikwento ko po sa

inyo ang mga nangyari sa kanya sa

mga susunod na araw. Sa ngayun

kailangan ko ng mapagkakatiwalaang

tao para maalagaan siya ng maayos."

sagot ko. Pagkatapos ay hinawakan ko

si Ashley sa kamay at inalalayan na

makababa ng kotse. Wala naman itong

reaksyon at diretso lang ang tingin sa

kawalan. Marahan akong napabuntong

hininga.

 

 

"Ash...dito ka muna ha? Huwağ ka ng

matakot. Walang sino man ang

pwedeng manakit sa iyo. Ni kahit dulo

ng buhok mo hindi na nila

mahahawakan. Magpakatatag ka. Lalo

na kay baby!" marahan kong wika dito

at diretsong tinitigan sa kanyang mnga

mata. Wala pa rin itong reaksyon kaya

hindi kO maiwasan na mapailing.

 

 

'Yaya....sabihin mo sa ibang mga

kasambahay na kakausapin ko sila. Sa

ngayun tulungan mo akong dalhin si

Ashley sa isa sa mga guest room.

Kailagang may magbantay sa kanya 24|7

dahil sa sitwasyon nya. Gustuhin ko

man siyang alagaan hindi pwede dahil

kailangan ako sa hospital." wika ko

dito. Agad tumango si Yaya Saling.

 

 

"Walang problema Enzo. Maganda nga

ito para naman may pagkakaabalahan

ako. Huwag kang mag-alala...ako ang

bahala sa batang iyan." sagot nito.

Tumango ako at inakay ko na si Ashley

papunta sa pansamantala niyang

magiging kwarto.

 

 

**** * * *** ****k * * ** * ***** *** ****

** ** ***** **** ***** ** * k *** * ****

* * * ** ** **** * ** * * *** * ***k ******

 

 

THE NEXT DAY

 

RYDER JAMES SEBASTIAN POV

 

La, kumusta ang pakiramdam mo?

May masakit po ba sa iyo? Tatawagin

ko po ang Doctor," nag-aalala kong

wika kay Lola ng mapansin kong

dumilat ito. Tumnitig ito sa akin at

nagpakawala ng malungkot ng ngiti.

"Nasaan ako?" tanong nito.

Hinawakan ko ito sa kamay at

hinalikan.

 

 

"Nandito ka sa hospital La. Nahulog ka

sa hagdan. Itinulak ka daw ni Ashley?"

sagot ko dito. Agad kong napansin ang

gulat sa mga mata ni Lola pagkatapos

kong bigkasin ang katagang iyun.

 

 

"'Si Ashley? Itinulak ako? Kailan? Hindi

bat naglayas siya?" naguguluhan

nitong tanong. Natigilan ako

 

 

"La, Si Ashley ang tumulak sa iyo sa

hagdan kaya ka nahulog. Kaya ka

nandito sa hospital." sagot ko

 

 

"'Sinong may sabi sa iyo?" galit na wika

ni Lola Agatha. Tulala akong napatitig

dito kasabay ng pagragasa ng kaba sa

dibdib ko. Gulat na gulat ako sa

reaksyon ni Lola Agatha.

 

 

"Si Ingrid! Nagtalo daw kayo kahapon

ni Ashley at naitulak ka niya. Dont

worry La, pagbabayaran ni Ashley ang

ginawa niya sa iyo. Muntik ka ng

mapahamak dahil sa kanya.'" wika ko

dito. Agad na nanlaki ang mga mata

nito at pailing-iling na tumitig sa akin.

 

 

"Hangang ngayun pa rin pala, handa

ka pa rin na paikutin ng babaeng iyun.

Kawawang Ashley, pati siyà gadamay

sa gulo ng pamilyang ito." sagot nito

kasabay na pag- agos ng luha sa mga

mata. Hindi naman ako makapaniwala

aking narinig.

 

 

"Kung ganoon, paano po kayo nahulog

sa hagdan. Si Ashley ang nakita kong

kasama mo habang wala kang malay.

Kaya inisip ko na siya ang dahilan kaya

ka nahulog at iyun din ang sinabi ni

Ingrid sa mga pulis." sagot ko dito.

Nagulat ako ng bigiang tumitig sa akin

si Lola. Galit at kasabay ng pagtulo ng

luha sa mga mata

 

 

"Pinahuli mo siya? Pinakulong mo ang

babaeng walang ginawa kundi

pumayag sa mga pabor na hiniling ko?

pasigaw nitong tanong. Napaatras

ako.

 

 

"Hindi si Ashley ang dahilan kaya ako

nahulog sa hagdan. Dalawang araw na

siyang hindi umuuwi diba at hindi ko

siya nakita ng araw na iyun kaya

imposible na magkakausap kami o

magtalo kami. Kahit kailan hindi

marunong sumagot-sagot sa akin àng

asawa mo Ryder! Kahit kailan hindi ko

nakita kung paano magalit ang asawa

mo! Siya ang pinaka-marespetong

babae na nakikilala ko kaya siya ang

gusto kong makasama mo habang

buhay! Pero nabigo ako sa pagkakataon

na ito! Isa ako sa sumira ng buhay niya!

 

 

" hiyaw nito kasabay ng malakas na pag

-iyak. Tulala akong napatitig kay Lola.

Napansin ko na lang na sinapo nito ang

dibdib kasabay ang paghahabol ng

hininga.

 

 

"La! Lola!" agad na wika ko dito at

hinawakan ito. Tinabig ako nito at galit

na tinitigan ako.

 

 

"Lumayo ka--- sa akin! Hayaan mo-

akong mamatay! Kasalanan ko ang

lahat! Dapat pala hindi ko na

pinakialaman kung sino ang gusto

mong babae!" sigaw nito habang

patuloy ang paghahabol ng hininga.

 

 

"Mam, relax lang po muna kao.

Parating na po si Doc," agad naman

kaming dinaluhan ng nurse. Wala sa

sariling napaatras ako habang hindi

inaalis.ang pagkakatitig kay Lola.

Awang awa ako dito. Patuloy ang

paghahabol ng hininga habang may

luha na lumalabas sa mga mata.

 

 

"Anong nangyari sa pasyente?

nagulat pa ako ng marinig ko ang boses

ni Lorenzo. Seryoso ang mukha nito at

diretsong naglakad sa kinaroroonan ni

Lola. Ni hindi ako nito tinapunan ng

tingin.

 

 

Laglag ang mga balikat na naglakad

ako palabas ng kwarto. Para akong

pinagsakluban ng langit at lupa sa mga

nangyayari. Dobleng bigat ang

nararamndaman ng puso ko dahil sa

nangyari kay Lola at sa mga nalaman

ko mula dito.

 

 

Kung ganoon nagkamali ako. Walang

kasalanan si Ashley. Naipikit ko ang

aking mga mata habang tulala

tumitig sa kawalan. Agad na sumagi sa

isip ko ang hitsura ni Ashley noong

pinagbintangan ko ito na siya ang

tumulak kay Lola kaya nahulog ito sa

hagdan. Muling bumalik sa balintataw

ko kung paano ito nagmakaawa sa akin

habang hawak ng mga pulis. Ang

pagsuot ng posas dito na parang isang

kriminal. Kung ganoon,

nagsinungaling sa akin si Ingrid.

 

 

""Fuck! Fuck! Ang tanga mo Ryder!

Galit na sigaw ko sabay suntok sa

pader. Pakatapos ay padausdos akong

naupo sa sahig. Hindi ko namalayan

ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Ako ang sumira sa lahat. Sa isang iglap,

nasira ang masayang pagsasama ng

pamilya namin. Ako ang dahilan kaya

nagdurusa ngayun ang mga mahal ko

sa buhay...Si Lola! Ang taong no0n pa

man hindi na ako sinukuan. Ang taong

nagpalaki sa akin at nagbigay ng lahat

ng gusto ko. Si Ashley...ang kaqwa-

awang si Ashley! Basta ko na lang

siyang pinagbintangan sa kasalanąng

hindi niya nagawa. At ang masaklap

pinakulong ko pa ito.

 

 

"Maayos na ang kalagayan ng Lola mno!

Ingatan mo siya. Ilayo mo siya sa

stress. Mahina na ang kanyang puso

dahil sa kanyang edad kaya kailangan

ngibayong pag-ingat." nagulat pa ako

ng biglang magsalita si Lorenzo.

Tinitigan ko ito. Tumayo ako at

hinarap ito.

 

 

"Masaya ka na ba sa nga nangyari sa

buhay ko ngayun? Siguro nadiriwang

ang kalooban mo sa nakikita mo kung

gaano ako ka-miserable ngayun."

seryoso kong wika. Wala itong

ipinakita na kahit na anong reaksiyon

at seryoso akong tinitigan.

 

 

"Wala sa forte ko ang matuwa sa

pagdurusa ng ibang tao. Ayusin mo ang

buhay no Ryder! Simula gayun, ibang

Doctor na ang titingin sa Lola mo..

Magiging abala na ako sa mgdsusunod

na araw. Kung ayaw mong muling

magkrus ang landas natin, iwasan

ang lugar na ito" wika nito at tuluyan

ng tumalikod.

 

 

Nasundan ko na lang ito ng tingin.

Hindi ko akalain nang dahil sa isang

babae, tuluyang nasira ang

pagkakaibigan naming dalawa.

Agad naman akong bumalik sa kwarto

ni Lola. Halos madurog angpuso ko ng

mapansin ko na may nakakabit na

OXygen dito.

 

 

"Sorry La. Pangako aayusin ko ang

lahat. Maging matatag ka at huwag mo

akong ijwan." bulong ko dito sabay

halik sa kanyang noo. Agad kong

pinalis ang luha sa aking mga mata at

binalingan ang nurse na nakatokang

magbantay kay Lola.

 

 

Aalis muna ako. Ikaw na muna ang

bahala sa kanya.'" wika ko dito.

Nakangiti naman itong tumango kaya

muli akong lumabas ng silid ni Lola.

 

 

"Pagkalabas ng hospital ay agad na

sumalubong sa akin ang nakakasilaw

na sinag ng araw. Mabigat ang aking

mga hakbang na naglakad patungong

parking area. Hindi ko maintindihan

ang aking sarili. Pakiramdam ko

sobrang bigat ng nakapasan na

problema sa balikat ko. Hindi ko alam

kung paano itama lahat ng

pagkakamali ko.

 

 

Agad akong nagdrive patungong police

station. Ito ang pinakamainam na

gagawin ko ngayun. Ang palabasin si

Ashley. Wala siyang kasalanan kaya

hindi siya dapat magdusa ng ganito sa

mga kamay ko.

 

 

Chapter 21

 

 

RYDER POV

 

Hindi ko mapigilan na ihampas ang aking kamay sa manibela ng sasakyan. Kakatapos ko lang makipag-usap sa officer na may hawak ng kaso ni Ashley. May naglabas daw dito kahapon at dahil wala pa namang naihain na kaso kay Ashley pinayagan na umano itong makalabas.

 

Muling nanariwa sa isip ko ang napag- usapan namin ng imbestigador kanina.

 

"Sorry Sir...kahapon pa po namin kayo hinihintay para masampahan na kaagad ng kaso ang suspect. Hinihintay din namin ang ilang ibidensiya na isusumite niyo. Kaya lang hindi po kayo dumating. Wala pang limang oras na naka-detain si Mam may dumating pong Abogado kahapon at isang lalaki. "imporma nito. Gulat akong napatitig dito.

 

"Sino sila? Kilala ba sila ng asawa ko?" seryoso kong tanong. Ang alam ko, wala masyadong kakilala si Ashley dito sa Manila. Naghalungkat ito sa mga papeles na nasa harap niya at muling tumitig sa akin.

 

"Doctor Lorenzo Jimenez po. Halos magwala pa siya dito kahapon lalo na ng makita nya ang sitwasyon ni Mam. Inilaban nya ang kaso ni Mrs. Ashley at hinalungkat lahat ng legalities na pagkakahuli nito kasama ng kanyang abogado." pagbabalita nito. Pigil ang emosyon na nagpaalam na ako dito. Agad akong bumalik ng kotse habang nakakuyom ang kamao.

 

"Lorenzo.. Lorenzo....ikaw na naman!" bulong ko at agad na pinaarangkada ang kotse. Agad akong bumalik ng hospital upang makompronta ang taksil kong kaibigan. Huwag nyang sabihin si Ashley na naman ang kanyang gustong kunin sa akin? Hindi ako papayag.

 

"Dumiritso na ako sa opisina ni Lorenzo. Since isa syang Doctor at tagapagmana ng hospital kilala siya ng lahat. Hindi na ako kumatok pa ng matagpuan ko ang opisina nito. Agad kong binuksan at diretsong pumasok sa loob. Naabutan ko pa itong prenteng nakaupo sa kanyang swivel chair habang may kung anong bagay na pinapanood sa kanyang monitor.

 

Hindi man lang ito nagulat ng dumating ako. Kalmado itong tumitig sa akin at pinatay ang kung kanyang pinapanood.

 

"Napasugod ka yata? Kung hindi importante ang kailangan mo, mabuti pang umalis ka na. Kay Doctor Santos ka pumunta kung may mga gusto kang itanong tungkol sa kalagayan ng Lola mo." kalmado nitong wika. Naikuyom ko ang aking kamao at galit itong tinitigan.

 

"Saan mo dinala ang asawa ko? Nasaan si Ashley?" bakas ang galit sa boses ko na tanong dito. Natigilan ito pagkatapos ay seryoso akong tinitigan.

 

"Ashley? Iyan ba iyung legal wife mo? Bakit sa akin mo hanapin? Hanapan ba ako ng nawawalang asawa?" nakangiti nitong tanong. Gayunpaman hindi maikakaila ang nang-uuyam nitong tono. Agad na nagpanting ang aking tainga at pigil ko ang aking sarili na sugurin ito.

 

"Ikaw ang kumuha sa kanya kahapon sa presento. Ikaw ang gumawa ng paraan para mailabas siya...Ngayun, saan mo siya dinala? Bakit ka nakikialam sa relasyon naming dalawa? "galit kong sigaw dito. Nagulat pa ako ng bigla itong tumawa.

 

"Hahaha! Alam mo nakakatawa ka Best friend! Well, mukhang galing ka na Gala sa presento.....Mabuti na lang at naunahan kitang mailabas si Ashley...at least sigurado ako na hindi na manganganib ang buhay niya sa mga kamay mo." nakangisi nitong sagot. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito.

 

"Nasaan siya? Saan mo siya dinala? Tell me...nasaan ang asawa ko?" seryoso kong tanong.

 

"I dont know! Tinulungan ko lang siya sa kaso niya at pagkalabas nya ng kulungan tuluyan na siyang nagpaalam. Baka umuwi na sa kanila. Baka bumalik na sa pinanggalingan niya." kaswal na sagot nito. Gayunpaman hindi ako naniniwala. Matiim ko itong tinitigan sa kanyang mga mata at kitang kita ang pagsisinungaling nito. Napatiim bagang ako. Mukhang pinaglalaruan niya ako.

 

"Ano ang sadya mo sa kanya? Bakit kailangan mo syang tulungan. Ilalabas ko din naman siya doon kapag mapatunayan ko na wala siyang kasalanan. Bakit ka nakikialam sa kung anong meron kami ng asawa ko?" tanong ko dito. Tumawa ito.

 

"Simple...pasyente ko siya. Ako ang nag alaga sa loob ng dalawang araw na wala siyang malay. Sa akin niya hiniling na tanggalin ang fetus sa kanyang sinapupunan... Hindi siya pwedeng magtagal sa kulungan Ryder.... mahina si Ashley at pwede siyang magka-komplikasyon dahil sa ginawa mo! Pwede syang mamatay sa loob ng kulungan dahil unpredictable ang biglaang pagtaas ng presyon nya!"

 

Natigilan ako. Biglang bumaha ng hindi maipaliwanag na kaba ang puso ko. Hindi ko akalain na may ganoong konsdisyon ang asawa ko. Healthy siya at sa loob ng ilang buwan naming pagsasama ni hindi man lang ito nagkasakit o kahit nagkatrangkaso.

 

"Sinungaling ka! Hindi ko alam kung ano ang gusto mong palabasin. Asawa ko ang pinag-uusapan dito Lorenzo at wala akong balak na pahirapan sya sa kulungan. Ngayung alam ko na ang totoo sa mga nangyari kay Lola, ilalabas ko naman siya kaagad!" seryoso kong sagot dito. Agad itong nagtaas ng kilay.

 

"Ganoon lang ba kadali sa iyo magpakulong ng isang inosenteng tao? Lalo na ng sarili mong asawa? HIndi ka ba nahihiya sa sarili mo Ryder?Isa lang ang ibig sabihin nito, wala kang tiwala sa kanya. Makasarili ka at sarado ang utak mo sa lahat ng gusto niya!!" balik na sigaw nito. Nakita ko kung paano manlisik ang kanyang mga mata habang sinasabi ang katagang iyun.

 

"Bakit? Ano ang palagay mo sa asawa mo? Isang laruan na kapag sawa ka na basta mo na lang itapon? Ganoon lang ba sa iyo kabilis magpakulong ng isang kawawang babae na walang laban?" muling sigaw nito.

 

"Wala kang kwentang asawa! Kung may natitira ka pang awa sa kanya, hindi mo na dapat siyang hanapin. Uuwi siya kapag gusto niya...since hindi siya nagpapakita sa iyo, ibig lang sabihin noon sinukuan ka na nya....."

 

"Isa pa hindi bat gusto mo na siyang itapon dahil bumalik na sa iyo si Ingrid? Dapat magpasalamat ka pa nga sa akin ngayun...ako na mismo ang naglayo sa iyo kay Ashley...Ito ang pambawi ko sa lahat ng kasalanan na nagawa ko sa iyo...sa inyo ni Ingrid! Ako na mismo ang maglalayo sa taong magiging hadlang sa inyong pag- iibigan...."

 

"Or gusto mo bang ako din ang gagastos sa annulment niyo? Para happy together na kayong dalawa ng salot na Ingrid na iyun? Gusto mo ba?" galit na sigaw nito. Hindi na ako nakapagpigil sinugod at sinapak ko na ito. Kung galit ito, mas galit ako sa mga nangyari. Gusto kong ilabas lahat ng sakit at poot na nararamdaman ko. Gumanti naman ito at pareho kaming nagpambuno sa loob ng opisina nito. Walang gustong magpatalo sa aming dalawa.

 

"Awatin mo sila! Bilisan niyo!" narinig ko pa ang sigaw na iyun bago may humawak sa akin. Gayun din kay Lorenzo. Pilit kaming pinaghihiwalay dahil walang sino man ang gustong magpatalo sa amin.

 

"Ano ba ang nangyayari sa inyo? Ano ang palagay niyo, mga teenager na basta na lang magsuntukan kung saan saan? Lorenzo, Akala mo ba matutuwa sila Tita at Tito kapag malaman nilang ginawa mong boxing ground ang opisina mo? Nakalimutan mo ba na isa kang Doctor at nakakahiya kapag malaman ito ng mga staff dito sa hospital!" gigil na sigaw ni Cheska sa aming dalawa. Kilala ko ito dahil pinsang buo ito ni Lorenzo at halos kasing edad namin. Sa iisang university din kami pumapasok noong nag-aaral pa kami.

 

"Ryder! Pwede bang tumigil ka na! Kung ano man ang problema mo, huwag mo ng idamay pa si Lorenzo. Alam mong mainit ang dugo niyo sa isat isa pero nandito ka pa din! Umalis ka na! Ano pa ba ang gusto mong patunayan!" gigil na wika din nito sa akin. Tinapunan ko pa ng masakit na tingin si Lorenzo bago binalingan si Cheska.

 

"Sabihin mo sa pinsan mo na huwag niyang pakialaman kung ano ang akin. Huwag siyang mapapel at mag feeling na alam niya lahat." sagot ko dito. Napakunot ang noo nito at tinapunan ng tingin ang pinsan.

 

"Kapag malaman ko na itinago mo lang si Ashley sa akin...baka isa na sa atin ang mamaalam sa mundo sa susunod natin na pagkikita!" gigil na wika ko kay Lorenzo.

 

"Wala akong pakialam Ryder! Hindi mo ako madidiktahan sa kung ano man ang gusto kong gawin. Huwag kang mag-alala, kung sakaling nasa mga kamay ko man ang hinahanap mo, sisiguraduhin kong hindi ko gagawin ang mga kasamaang nagawa mo sa kanya! Hindi ko siya sasaktan at ibibigay ko sa kanya kung ano ang makakapagpaligaya sa kanya." seryoso nitong sagot. Muli akong natigilan.

 

Sa mga sinasabi nito alam kung may alam ito kung nasaan si Ashley. Kailangan ko lang magpa-imbestiga para malaman kung saan niya ito dinala.

 

"May pera ka diba? Pwede mong gamitin iyun para mahanap mo kaagad siya! Iyun kung may concern ka pa sa kanya! Hindi na tayo magkaibigan! Matagal ko ng pinutol ang ugnayan natin. Kaya sana ito na ang huling pagkikita nating dalawa." muling wika nito. Hindi ko na ito sinagot at laglag ang balikat na naglakad ako palabas ng kanyang opisina.

 

"Yes...I have money. Pwede kong gamitin iyun para pa-imbestigahan ka Lorenzo. Huwag mo lang tangkain na tuluyang agawin sya sa akin. Sisiguraduhin ko na may paglalagyan ka kapag malaman ko na muli mong kukunin ang minsan ng naging akin." naglalaro sa aking isipan habang naglakad palayo sa opisina nito.

 

Bumalik ako sa room ni Lola. Naabutan ko na sinusuri na ng isang Doctor si Lola. Siguro ito si Doctor Santos na nabanggit ni Lorenzo kanina. Tahimik akong naupo sa sofa habang hinihintay na matapos nito ang ginagawang pagsusuri.

 

Muling lumipad ang isip ko kay Ashley. Alam kong wala akong matinong sagot na makukuha kay Lorenzo, pero gagawin ko ang lahat para muli siyang matagpuan. Hihingi ako ng tawad sa kanya. Aaminin ko man o hindi, pinagsisihan ko ang mga nagawa kong kasalanan dito. Gusto kong makabawi sa lahat ng pagkakamali na nagawa ko. Ngayun ko lang narealized na napakalaki ko palang Gago. Nagpadalos -dalos ako ng desisyon at naging bulag ako at manhid sa posible niyang maramdaman kapag makita niyang magkasama kami ni Ingrid.

 

Ah...si Ingrid...kasalanan niyang lahat ito. Kung hindi sana siya nagbalik, masaya pa sana kaming nagsasama ni Ashley. Hindi sana mangyayari ang ganito kalaking gulo.

 

"Sir, maayos na po ang kalagayan ng Lola mo. Hihintayin lang natin na maghilom ng kaunti ang kanyang sugat sa ulo at pwede na po siyang lumabas ng hospital." naputol ang pagmumuni-muni ko ng marinig kong nagsalita ang Doctor na tumitingin kay Lola. Tulala akong tumitig dito sabay tango.

 

"Gagamutin ko na din po ang sugat sa noo mo Sir. Baka maimpeksyon iyan kung hindi malagyan ng benda."

 

muling wika nito. Agad kong kinapa ang noo ko. Hindi ko man lang namalayan na napuruhan pala ako ni Lorenzo sa bahaging iyun. Wala din akong nararamdamang sakit. Tumango na lang ako at hinayaan na ang Doctor na gawin ang kanyang trabaho.

 

Pagkatapos lagyan ng benda ang noo ko at gamutin ang ilang galos na natamo ko mula sa pakikipambuno kay Lorenzo ay agad ng nagpaalam ang Doctor. Sumabay na din nito ang nurse na nagbabantay kay Lola kaya naiwan akong malungkot na nakatingin sa kawalan.

 

"Kumusta na kaya siya? Nasaan ka na Ashley?" hindi ko maiwasang bulong. Ipinikit ko ang aking mga mata habang inaalala ang masasaya naming pagsasama.

 

"LORENZO POV

 

'Ano naman itong ginawa mo? Bakit mo pa kasi pinatulan si Ryder. Pwede ka naman tumawag kaagad ng security para makaiwas ka sa kanya." bakas ang inis sa boses ni Cheska habang sinasabi ang katagang iyun. May hawak itong ice pack at idinidiin sa nasaktan kong nanga. Napuruha ako sa bahaging iyun at buti na lang hindi ako nalagasan ng ngipin. Kung hindi isusumpa ko talaga ang Ryder na iyun.

 

"Ayaw kong masabihinan akong duwag. Kaya sa kung ano mang pagkakataon, hindi ko aatrasan ang gagong iyun. Nasapak niya na ako kaninang umaga at namimihasa na ang gagong iyun!' inis na sagot ko.

 

"Regarding kay Ashley, sabihin mo nga sa akin ang totoo? Nasaan siya?" seryoso nitong tanong. Natigilan ako pagkatapos tumitig dito

 

"Nasa bahay. Kakausapin sana kita ngayun regarding sa kanya. Hindi ko siya pwedeng alagaan dahil sa sitwasyon ko ngayun. Alam kong hindi titigil si Ryder at pasusundan niya ako para lang matagpuan si Ashley. Alam kong nagdududa siya na may alam ako kung nasaan ang asawa niya. Hindi maganda ang lagay ni Ashley at kailangan niya ng Doctor na tututok sa kanya...makikiusap sana ako sa iyo Cheska....pwede bang ikaw na muna ang bahala sa kanya? " mahaba kong wika dito. Natigilan ito.

 

"Bakit hindi mo na lang siya ibalik sa asawa niya? Mukhang natuto na ng leksyon ang Ryder na iyun. Kahit anong mangyari, walang may ibang karapatan kay Ashley kundi ang asawa niya lang..." sagot nito. Natitigilan ako.

 

"No! mas lalong masasaktan si Ashley kapag hayaan natin siyang bumalik kay Ryder... Walang ibang tutulong sa kanya kundi tayo lang...Puntahan mo siya sa bahay... Tingnan mo ang sitwasyon nya pagkatapos sabihin mo sa akin kung mali ba ang desisyon ko na tuluyan na siyang ilayo sa gagong Ryder na iyun." seryoso kong sagot dito.

 

 

Chapter 22

 

RYDER JAMES SEBASTIAN POV

 

Halos tatlong araw pa kaming nagtagal sa hospital ng magpasya si Doctor Santos na i-discharge na si Lola. Pwede na daw itong umuwi at sa bahay na lang ituloy ang pagpapagaling at pag- inom ng gamot nito. Agad naman akong pumayag dahil sa tatlong araw na iyun hindi ako umaalis sa tabi nito. Personal kong inaalagaan si Lola sa hospital at hindi na din muna ako pumapasok ng opisina.

 

Kapag may mga importanteng papeles akong pipirmahan, dinadala ito ni Anthon sa hospital. Hangat maari ayaw kong mawalay sa paningin ko si Lola. Malaki ang kasalanan ko dito at gusto kong makabawi.

 

Sa tatlong araw na iyun hindi na din nagpakita pa si Ingrid sa akin. Hindi man diretsang sinasabi ni Lola alam kung may kinalaman ito sa pagkakalaglag ni Lola sa hagdan. Si Ingrid ang naabutan ko sa taas ng hagdan pagkalabas ko ng kwarto. Pagkatapos agad nitong sinabi sa akin na si Ashley ang may kagagawan kaya nahulog si Lola.

 

Si Ashely...kumusta na kaya siya. May mga inutusan na akong mga tao na hanapin ito. Pero wala silang makuhang maayos na lead na magtuturo sa kinaroroonan ni Ashley. Pati si Lorenzo pinasubaybayan ko na din. Wala namang kahina-hinala sa kilos nito. Condo-hospital lang daw ang ginagawa nito.

 

Pinatingnan ko na din ang condo nito pero nag-iisa lang ito doon. Walang kahit ni isang bakas ni Ashley.

 

Mukhang totoo ang sinabi ni Lorenzo na pagkatapos nitong palabasin ng kulungan si Ashley, hinayaan niya na itong lumayo.

 

Mukhang pati ang probensiyang pinanggalingan ni Ashley ay kailangan ko ng ipasilip. Baka sakaling umuwi ito doon.

 

"Pagaling ko, pwede mo na akong ipaubaya sa home for the aged." Nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Lola. Simula ng nalaman nito na ipinahuli ko sa mga pulis si Ashley ay hindi na ako nito kinakausap. Masama ang loob nito sa akin.

 

"La, huwag kayong magsalita ng ganyan. Aalagaan ko po kayo." sagot ko dito. Malungkot itong tumanaw sa kawalan.

 

"Kung may balak kang makasama si Ingrid sa iisang bubong, hindi matatahimik ang lahat. Ayaw ko sa babaeng iyun at mas gustuhin ko pang mamuhay ng mag-isa kaysa kasama kita Ryder." Malungkot na sagot nito. Napansin ko din ang pamamasa ng gilid ng mga mata nito dahil sa pagpipigil na maiyak. Parang kinurot ang puso ko sa nakikitang paghihirap ng kalooban ni Lola. Kasalanan ko ang lahat ng ito.

 

"Hindi mangyayari iyun La. Hayaan mo gagawin ko ang lahat para muling bumalik si Ashley sa bahay."

 

malumanay kong sagot. Hindi na nito napigilan pa ang pagtulo ng luha sa mga mata.

 

"Huwag mo ng pilitin pa ang sarili mo na sundin ang gusto ko apo. Malaya ka ng makapagdesisyon sa gusto mong mangyari sa buhay mo. Kung si Ingrid talaga ang gusto mo, hindi na kita pipigilan. Pero huwag mong asahan na makakasama mo pa ako. Mas gustuhin ko pang tumira sa home for the aged kaysa makasama ko sa iisang bubong ang babeng iyun. Malaki ang kasalanan niya sa akin at dahil gusto mo siya, palilipasin ko ang ginawa niyang kasalanan. Iisipin ko na lang na aksidente ang pagkakalaglag ko sa hagdan." seryoso nitong sagot. Naitigilan ako. Alam kong may laman ang sinabing iyun ni Lola. Wala ngang kasalanan si Ashley sa mga nangyari. Nakaramdam ako ng matinding guilt.

 

Pareho kaming tahimik habang binabaybay namin ang hallway ng hospital. Diretso kami sa parking at agad kaming sinalubong ng driver. Si Manong Rado. Kasama nito si Manang Lorna...ang matagal na naming kasambahay. Agad silang tumulong para maisakay namin sa sasakyan si Lola.

 

Tahimik kaming lahat habang tinatahak namin pauwi ng bahay. Walang sino man ang gustong magsalita. Lahat nakikiramdam. Ipinikit ko ang aking mga mata. Parang ngayun pa lang naramdaman ng katawan ko ang matinding pagod. Ilang araw na akong walang matinong tulog at pakiramdam ko nanghihina ako. Mukhang kailangan ko ang mahabang pahinga para makabawi ng lakas.

 

Pagadating ng bahay ay agad na nagrequest si Lola na iderecho na siya ng kwarto. Agad naman namin sinunod ang hiling nito. Hinalikan ko muna ito sa noo bago ko tuluyan itong iniwan sa pangangalaga ni Manang Lorna. Gusto kong matulog muna. Tsaka ko na lang ulit kakausapin si Lola.

 

Pagkatadating ko sa pintuan ng kwarto ay nagulat pa ako ng may nakita akong isang paper bag sa gilid nito. Nagtataka kong pinulot ito at tiningnan kong ano ang laman sa loob. Nagulat pa ako ng agad kong mapansin ang isang bag. Kilala ko kung kanino ito at walang iba kundi kay Ashley. Agad na bumaha ang hindi maipaliwanag na damdamin sa puso ko ng titigan ko ang paborito nitong bag.

 

"Naiwan po iyan ni Mam Ashley. Nakita ko lang po iyan sa ibaba ng hagdan kaya inilagay ko po diyan para makita niyo kaagad." wika ni Manang Lorna. Tumitig ako dito tsaka tumango. Pagkatapos malungkot kong binuksan ang pintuan ng kwarto.

 

Agad na tumampad sa mga mata ko ang tahimik na kabuuan ng kwarto. Malungkot akong napangiti pagkatapos dahan-dahan akong naupo sa kama. Inilabas ko ang laman ng paper bag at nagulat pa ako sa mga nakita.

 

Mga gamot ang laman. May ilang gatas din para sa pagbubuntis. Napakunot ang aking noo dahil sa mga nakita. Isang hinala ang nabuo sa aking isipan lalo na ng basahin ko ang nakasulat na discription sa kahon ng gamot. Mga vitamins ito para sa pagbubuntis. Kung ganoon posibleng hindi pinalaglag ni Ashley ang bata sa kanyang sinapupunan. Hangang ngayun dinadala pa rin nya ang aming baby?

 

Hindi ko maiwasan na sumilay ang malungkot na ngiti sa labi ko. Para akong nauupos na kandila.. Hindi ko maiwasan na tumulo ang aking luha. Kung hindi sana ako nagpapadalos- dalos ng desisyon, nandito sana si Ashley sa tabi ko ngayun.

 

Kung kailan naman malapit na kaming magkaanak, nangyari naman ang bagay na ito. Hindi ko akalain na sa isang iglap bigla itong maglaho na parang bula. Hindi ko akalain na masasaktan ako ng ganito sa mga nangyari sa amin. Aaminin ko man o hindi, pero malaking bahagi ng pagkatao ko ang pakiramdam ko biglang nawala sa akin. Kasabay ng pagkawala ni Ashley ang hindi maipaliwanag na kalungkutan na sa kauna-unahang pagkakataon bigla kong naramdaman. Pakiramdam ko nawalan ng saysay ang lahat sa akin.

 

Unang beses kong naranasan ang ganitong klaseng pakiramdam. Hindi ko ito naranasan ng takasan ni Ingrid ang kasal namin. Oo, nasaktan ako noong mga panahon na iyun pero bakit mas masakit ang pakiramdam ko ngayun. Dahil ba natatakot ako na tuluyan na itong mawala sa akin? O natatakot ako sa kaalaman na magkakaanak na kami at posibleng habang buhay niya akong kamuhian?

 

Naikuyom ko ang aking mga kamao. Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano mag-umpisa ulit sa buhay. Kung hindi lang siguro dahil kay Lola mas gusto ko na munang magmukmok at hayaan na lumipas na muna ang mga araw. Gusto kong itoon ang buong attention sa paghahanap kay Ashley. Gusto kong personal itong hanapin at humingi ng tawad sa lahat ng mga kasalanan ko.

 

Pero mukhang wala na itong balak pang bumalik. Mukhang pinagtataguan niya na ako. Masakit....sobrang sakit. Kung ito man ang karma na tinatawag nila, mahirap harapin. HIndi ko alam kung paano malalagpasan ito.

 

THIRD PERSON POV

 

"Ashley, kumusta ka?" tanong ni Doc. Cheska habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanyang inaalagaang pasyente. Ang bilis lumipas ng mga buwan. Malaki na ang tiyan nito at katulad noong mga nakalipas na araw hindi pa din ito nagsasalita.

 

"Magpakatatag ka. Malapit mo ng makita ang baby mo at hindi pwedeng ganiyan ka." muling wika nito. Hinawakan niya pa sa mukha si Ashley at tinitigan sa mga mata.

 

"Kausapin mo naman ko. Isa akong kaibigan at hindi kita sasaktan. Balita ko pinapahanap ka pa din daw ni Ryder. "muling wika nito. Nagulat pa siya ng mapansin niyang biglang kumurap si Ashley pagkatapos tumitig sa kanya. Agad na nabuhayan ng loob si Doc Cheska. Masaya itong napangiti lalo na ng mapansin niyang nag-uunahan sa pagtulo ang luha sa mga mata nito.

 

"No...ayaw ko! Sasaktan niya ako...ang baby namin." wika nito. Sa kauna- unahang pagkakataon bigla itong nagsalita. Walang pagsidlan ng tuwa naman ang nararamdaman ng mabait na Doctora

 

"Huwag kang mag-alala. HIndi ka na nya mahananap pa. Gagawin namin ang lahat para maportektahan ka."

 

sagot nito. Agad naman pinunasan ni Ashley ang kanyang luha at tinitigan si Doc Cheska.

 

"Sigurado ka? Baka ibalik nya ako sa kulungan. Baka saktan niya ako pati na din ang baby namin. Ayaw ko na sa kanya. Masama siyang tao." muling wika ni Ashley na halata sa boses nito ang takot. Agad naman itong hinawakan ni Doc. Cheska sa dalawang kamay at tinitigan.

 

"Hindi mangyayari iyun. Ipinapangako ko, gagawin namin ni Doc. Lorenzo ang lahat maprotektahan ka lang...kayo ng baby mo. Kaya ngayun pa lang magpalakas ka. Dapat ready ka sa nalalapit mong panganganak." sagot nito. HIndi naman maiwasan ni Ashley na kapain nito ang malaking umbok ng kanyang tiyan.

 

*

 

Pakiramdam ko galing ako sa mahimbing na pagtulog. Mas gusto ko ang nararamdamang kapayapaan ngayun. Malayo sa sakit at sama ng loob.

 

Tinitigan ko ang kaharap ko. Hindi ko maiwasan na magtaka dahil si Doc Cheska ang kaharap ko. Ang huli kong natatandaan nasa loob ako ng presento.

 

Ipinakulong ako ni Ryder sa kasalanang hindi ko ginawa.

 

Muling nanariwa sa isip ko ang lahat. Halos gumuho ang lahat sa akin lalo na ng mapansin ko na mukhang tuluyan na silang nagsama ni Ingrid. Parang gusto ko na lang mamatay ng mga sandaling iyun.

 

Halos hindi maubos ang luha ko sa aking mga mata ng tuluyan na akong ipasok sa loob ng selda. Hindi man lang naisip ni Ryder na dinadala ko ang baby namin sa sinapupunan ko. Kung alam ko lang na mangyayari sa akin ang bagay na iyun hindi na lang sana ako muling nagpakita pa sa kanya. Sana tuluyan na akong lumayo sa kanya at hayaan na lang silang magsama ni Ingrid.

 

Hindi ko maiwasan na muling maisip si Lola Agatha. Kumusta na kaya siya? Sana ayos lang siya. Muling akong napukaw sa malalim na pag-iisip ng muling magsalita si Doc Cheska.

 

"Nandito ka sa bahay ni Lorenzo sa Mandaluyong. Ngayung maayos ka na hintayin na lang natin na makapanganak ka dahil dadalhin ka namin sa Japan. Doon ka muna hangang tuluyan kang gumaling mentally at emotionally." agad na naputol ang iniiisip ko ng muling nagsalita si Doc Cheska. Iginala ko ang paningin sa paligid. Nasa isang maluwang na silid ako. Malayo sa huling lugar na kinasadlakan ko. Kinapa ko ang aking tiyan at nagulat pa ako dahil malaki na ito. Nakatulog ba ako ng ilang buwan?

 

"BA-bakit biglang lumaki ang tiyan ko?

 

"hindi ko maiwasan na tanong kay Doc Cheska. Muli itong napangiti.

 

"Ilang buwan kang wala sa sarili mo Ash. Simula ng inilabas ka sa kulungan ng pinsan ko hindi ka na nagsasalita. Nakatulala ka lang. Siguro masyado kang natrauma sa mga nangyari sa iyo. " sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito. Wala akong matandaan sa lahat ng sinabi nito. Parang galing lang ako sa mahimbing na pagtulog.

 

Malungkot akong tumitig sa kawalan at hindi ko maiwasan na mapangiti habang hinihimas ko ang aking tiyan. Kung ganoon malaki ang utang na loob ko sa kanila. Sila ang tumulong sa akin noong mga panahon na pakiramdam ko katapusan na ng mundo.

 

Chapter 23

 

SEVEN YEARS LATER

 

RYDER POV

 

Tahimik akong nakatitig sa kawalan. Seven years ang mabilis na lumipas pero hindi man lang nabawasan ang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun. Hindi ko akalain na kinaya kong harapin ang buhay na wala si Ashley.

 

Tinanggap ko na sa sarili ko. Huli na ng narealized ko kung gaano pala ito kahalaga sa akin. Kung kailan inamin ko na sa sarili ko na mahal na mahal ko na sya tsaka naman siya naglaho na parang bula. Wala man lang siyang iniwan na kahit kaunting bakas.

 

Personal ko na din pinuntahan ang probensiyang pinaggalingan niya. Pero ayun sa mga napagtanungan ko hindi nagagawi sa lugar nila si Ashley. Lumuwas daw ito ng Maynila pagkatapos makagraduate sa kursong Accountancy at hindi pa umuuwi.

 

Mahirap nga hanapin ang isang taong ayaw magpahanap. Araw araw akong nagdurusa sa ginawa ko dito. Kung alam ko lang na mangyayari ito hindi sana ako nagpadalos-dalos ng desisyon noon.

 

Aminado akong kasalanan ko ang lahat. Walang ibang dapat sisihin sa mga nangyayari sa akin ngayun kundi sarili ko lang. Ipinagdarasal ko na lang na sana muling magkrus ang landas namin balang araw. Sa ngayun wala akong choice kundi ipagpatuloy ang buhay dahil nandyan pa si Lola na umaasa sa akin.

 

Wala na akong balak pang tumingin sa ibang babae. Umaasa ako na magkikita pa din kami ni Ashley at maipagpatuloy ang naumpisahan na naming pagsasama. Wala kong pakialam kung gaano katagal iyun pero handa akong maghintay.

 

*

 

*

 

ASHLEY POV

 

"Mama! Mama!" napalingon ako sa sigaw na iyun. Nandito ako sa likod ng bahay at abala ako sa pagtipa sa aking laptop. Agad akong napalingon at unti unting sumilay ang ngiti sa aking labi ng masilayan ko ang tumatakbo kong anak na si Charles Allen. Hindi ko naman maiwasan ang agad na mapatayo at salubungin ito. Umupo ako at inuunat ko ang dalawa kong kamay para yakain ito.

 

"Baby!" wika ko at agad itong niyakap. Pinupog ko pa ng halik ang pisngi nito tsaka tinitigan ang kanyang mukha.

 

"How is your School baby? Nakinig ka ba ng maayos kay teacher?" nakangiti kong tanong dito. Agad itong tumango.

 

"Yes Mama. Teacher said, very good daw ako!" nakangiti nitong sagot.

 

"Mabuti naman kong ganoon anak. Basta mag-aral ng mabuti ha?" sagot ko naman. Nakangiti itong tumango at hinawakan ako sa kamay.

 

"Papa Lorenzo said na magbabakasyon daw tayo sa Pilipinas after school year. Excited na ako Ma. May mga Filipino classmates ako ang they said maganda daw sa Pinas." wika nito. Napangiti naman ako at muli itong tinitigan.

 

"yes...pero ilang month lang tayo doon. Babalik din kaagad tayo dito sa Japan dahil nandito ang work ni Mama."

 

nakangiti kong sagot dito. Agad itong tumango. Pagkatapos ay tumitingala ito sa akin at matamis akong nginitian. Agad naman akong yumuko at pinanggigilan ang mukha nito.

 

Ano nga ba ang nangyari bago ako napunta dito sa Japan? Well, after kong naipanganak si Charles Allen agad na inayos ni Lorenzo at Cheska lahat ng mga travel documents ko. Hindi naman sila nahirapan dahil maraming koneksyon ang kanilang pamilya. Noong mga unang taon namin ni Baby Charles ay kasama ko pa si Cheska dito. Pero nang mapansin nito na maayos na ako ay nagpasya itong muling bumalik ng Pilipinas para bumalik sa pagiging Doctor doon. Maraming umaasang pasyente dito at hindi ito pwedeng magtagal dito sa Japan para samahan ako.

 

Three years old si Charles ng sinubukan kong mag- apply ng trabaho. Sakto naman ng nakapasok ako sa isang kilalang shipping company dito sa Japan. Malaki ang offer na sahod at sobra-sobra ito sa lahat ng pangangailangan namin ng anak ko. Wala namang problema dahil kasama ko naman si Yaya Saling. Siya ang nag-aalaga kay Charles kapag nasa trabaho ako.

 

Malaki ang pasasalamat ko kay Lorenzo dahil hindi ako nito pinabayaan. Kahit abala ito sa Pilipinas hindi nito nakakalimutan na kumustahin kami dito sa Japan. Minsan ko na din nakilala ang mga magulang nito at katulad ni Lorenzo maayos ang pakikitungo nila sa akin. Akala pa nga nila anak si Lorenzo si Charles. Pero nang ipinaliwanag naman sa kanila ang sitwasyon ko naintindihan naman nila ang lahat.

 

Gayunpaman hindi pa rin maiwasan na naging malapit ang loob nila sa anak kong si Charles.

 

Hangat maaari wala na sana akong plano pang bumalik ng Pilipinas. Pero muli kong naisip sila Nanay at Tatay.

 

Matagal na panahon na din na hindi na ako nakauwi sa amin. Naputol na din ang communication ko sa kanila. Miss na miss ko na sila at isa ito sa mga dahilan kaya pumayag akong bumalik ng Pilipinas. Kahit saglit lang.

 

"Mama, I said I am hungry na!"

 

naputol ang pagmumuni-muni ko ng muli kong narinig ang boses ni Charles. Nakatitig ito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapailing dahil habang lumalaki nakukuha nito ang hitsura ng kanyang ama. Si Ryder James Sebastian. Ang lalaking halos sumira ng buhay ko.

 

"Ok...nagluto kami kanina ni Nanay Saling ng favorite mo.' nakangiti kong wika dito. Agad na nanlaki ang mga mata nito dahil sa tuwa.

 

"Spaghetti and Fried chicken?" excited na tanong nito. Natawa ako at hinila na ito papasok sa loob ng bahay. Direcho kami ng kitchen at kita ko ang tuwa sa kanyang mga mata ng tumampad sa harap nito paborito nitong pagkain.

 

"Wow! I love it!" bulalas pa nito. Natawa na lang ako. Pagkatpos ay sinalinan ko na ng pagkain ang kanyang pinggan

 

"Gusto mo bang sumama sa akin mamaya baby?" tanong ko dito habang pinagmamasdan itong kumakain.

 

"Saan tayo pupunta?" inosenteng tanong nito. Sandali akong nag-isip.

 

"Bibili ng pasalubong kina Lola at Lola mo. Pati na din kina Tita at Tito mo." sagot ko dito. Sandali itong nag-isip tsaka tumitig sa akin.

 

"Lola Arnulfo and Lola Susan?" tukoy nito sa mga magulang ni Lorenzo. Agad akong umiling.

 

"No! Sa Nanay at Tatay ko. Makikilala mo na sila pag-uwi natin ng Pilipinas.

 

" sagot ko dito ng hindi mapigilan ang mapaluha. Kung alam lang nito na ilang taon kong tiniis ang pagnanais na muli silang makita at makasama. Napansin ko naman ang pagtitig ng anak ko kaya agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata.

 

"Sure Mommy. Sasama po ako."

 

nakangiti nitong sagot. Pero napansin ko ang pagtataka sa hitsura nito. Nagulat marahil ito sa pagluha ko. Gayunpaman hindi na ito nagtanong sa akin. Alam kong matalino ang anak ko at sa edad nyang ito ay advance na itong mag-isip. Isa pa nasanay na din siguro ito na nakikita akong palaging umiiyak. Kahit anong gawin ko hindi ko talaga maiwasan na mapaluha. Lalo na kapag maalala ko ang masalimoot kong mga pinagdaanan. Gayunpaman pinipilit kong maging matatag. Hindi ra sa sarili ko. Kundi para sa anak ko.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw.

 

Namalayan ko na lang na lulan na kami ng eroplano pauwi ng Pilipinas. Wala namang problema dahil nangako si Lorenzo na susunduin niya kami sa airport.

 

Pagkalabas pa lang namin ng airport ay agad kong nakita ang nakangiting si Lorenzo. Nagulat pa ako ng biglang tumakbo dito si Charles habang sumisigaw ng "Papa".

 

"Papa Lorenzo, I miss you so much!" wika pa nito sabay yakap dito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya dahil sa inasal ng anak ko.

 

"I miss you too baby Charles..Kumusta ang Japan?" nakangiti nitong sagot at agad na kinarga ang anak ko.

 

"Hayy naku, ibaba mo siya. Mabigat na ang batang iyan at ang hilig pa rin magpakarga." wika ko ng makalapit ako sa kanila. Nakasunod naman sa akin ang nakangiting si Yaya Saling.

 

Ngayung nandito kami sa Pilipinas, pansamantala muna itong uuwi sa bahay ni Lorenzo sa Mandaluyong.

 

"Kumusta ka na? Mukhang hiyang ka talaga sa Japan ah? Ang laki ng ipinagbago mo." nakangiti nitong wika sa akin. HIndi ko naman maiwasan na muling matawa.

 

"Hmmmpp para namang ngayun lang tayo ulit nagkita. Halos taon-taon kang nagbabakasyon doon at kung makapagsabi naman na malaki ang ipinagbago ko parang ngayun mo lang ako nakita sa loob ng pitong taon." reklamo ko dito. Napahalakhak naman ito sabay titig sa mukha ko

 

"Hindi ko lang akalain na muli ka pa lang aapak ng Pilipinas Ash. Noon kasi halos isumpa mo ang bansang ito."

 

sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

 

"Depress pa ako noon noh? Puno pa ng sakit ang puso ko kaya nasabi ko ang bagay na iyun." sagot ko naman. Napailing na lang ito at sinenyasan nito ang kasamang lalaki na kunin ang mga bagahe namin. Pagkatapos sumunod na kami dito at isa-isang ikinarga na ang aming mga dala sa kotse.

 

"Gusto sana nila Mommy na sa bahay ka na muna dumirecho. Miss na miss na daw nila si Baby Charles...alam mo naman ang mga magulang ko, parang apo na ang turing nila sa anak mo." nakangiting wika ni Lorenzo. Hindi ko naman maiwasan na mapaisip. Pagkatapos ay agad akong umiling.

 

"Sa pagbalik na lang namin ng probensya kami dadalaw sa kanila Enzo." maikli kong sagot dito. Baka kasi ma-delay pa ang uwi namin ng probensya kung sa bahay pa nila kami didirecho. Nakita ko kung gaano nila kagustong makasama si Charles.

 

Palibhasa wala pa silang apo kaya halos ituring nilang kadugo ang anak ko.

 

"Ok... sa condo muna tayo. Bukas na lang kayo babyahe pauwing probensya. Mas maiging magpahinga muna kayong dalawa ni Charles dahil alam kong pagod kayo sa byahe." wika nito. Agad naman akong tumango. Isa pa nag -iipon pa din ako ng lakas sa muling paghaharap namin ng mga magulang ko. Kumusta na kaya sila? Galit kaya sila sa akin?

 

"Hindi mo na kailangang samahan kami sa probensya Enzo. Kaya na namin mag-ina bumyahe papunta doon." wika ko pagkadating namin ng condo. Napansin ko kasi ang mga traveling bag sa sulok at mukhang ready ng samahan kami sa aming byahe bukas.

 

"Nakapangako na ako sa iyo noon pa Ash. Sasamahan kita kahit saan ka magpunta kapag nandito ka na sa Pilipinas. Ito na din ang magiging bakasyon ko pagkatapos ng ilang taon na na pagtatrabaho sa hospital. Nakapagpaalam na ako kina Mommy at Daddy at pumayag naman sila basta umattend daw kayo sa kanilang wedding anniversary." nakangiti nitong wika. Wala na akong nagawa pa kundi tumango na lang. Alam kong hindi na magbabago pa ang isip ni Lorenzo.

 

Hindi nagbago ang pagtrato nito sa paglipas ng taon. Hindi ako sinukuan at sinigurado nitong maayos ang kalagayan namin sa Japan. Hindi man ito ang personal na nag-alaga sa akin pero ramdam ko ang kanyang pakikisimpatiya sa mga nangyari sa akin. Sinigurado din nito na maayos na ang aking kalusugan bago pinauwi ng Pilipinas si Doc. Cheska. Malaki ang pasasalamat ko sa kanila dahil hangang ngayun nandyan pa rin sila at lagi akong isinisingit sa kanilang schedule.

 

Nagkaroon din ng father figure si Charles dahil kay Lorenzo. Mas higit pa sa isang anak ang turing nito sa anak ko na siyang labis kong ipinagpasalamat. Hindi ko maiwasang malungkot ng sumagi sa isip ko si Ryder. Kumusta na kaya siya? Siguro may mga anak na din sila ni Ingrid ngayun. Simula ng pinakulong ako nito noon hindi na ako nagtangka pang makibalita tungkol sa kanila. Gusto ko ng magmoved on at ayaw ko ng dagdagan ang sakit ng kalooban na nararanasan ko noon.

 

Mabilis na lumipas ang oras. Namalayan ko na lang na sakay na kami ng sasakyan ni Lorenzo at tinatahak na namin ang daan pauwi ng probensya. Halos limang oras din ang aming byahe kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagod. Gayunpaman excited ako sa muling paghaharap namin ng pamilya ko.

 

Nang makapasok kami sa Barangay namin hindi ko maiwasan na mamangha sa aking nakikita ko. Malaki na ang ipinagbago at sumabay din ang lugar namin sa pagbabago ng panahon. Halos wala na ang payak na pamumuhay ng Sta. Ines. May mga nakikita na akong malalaking istraktura.

 

"Saan dito ang bahay niyo Ash?" pukaw sa akin ni Lorenzo. Agad kong iginala ang tingin sa paligid. Sa laki ng ipinagbago ng lugar namin halos hindi ko na maalala ang daan papunta sa amin.

 

"Ihinto mo muna ang sasakyan sa tabi Manong." agad na wika ko sa driver ni Lorenzo. Agad naman itong tumalima at kaagad akong bumaba ng makita ko ang babaeng naglalakad sa gilid ng kalasada. Agad kong tinawag ang pangalan nito.

 

"Natalia?" tawag ko. Agad itong lumingo sa akin at kita ko ang pagkagulat sa mukha nito ng titigan ako.

 

"Ate Ashley?" tanong nito. Agad akong lumapit dito at niyakap ito.

 

"Ate...ikaw nga?" wika nito kasabay ng pag-iyak. Hindi ko naman mapigilan ang mapaiyak habagn mahigpit ko itong niyakap.

 

"Bakit ngayun ka lang umuwi? Saan ka ba galing?" wika nito ng mahimasmasan ito. Kumalas pa ito sa akin at tinitigan ako sa mukha.

 

"Im sorry. mahabang kwento." maluha -luha kong sagot ko kay Natalia. Ang bunso kong kapatid.

 

"Kumusta na? Si Nanay at Tatay? Miss na miss ko na sila..miss na miss ko na kayo." wika ko habang humihikbi.

 

"Sa bahay na lang tayo mag-usap Ate. Kahit asensado na ang lugar natin marami pa ring tsismoso at tsimosa dito." sagot nito. hindi ko naman maiwasan ang matawa. Pagkatapos ay niyaya ko na ito sa sasakyan para makilala din nito si Lorenzo pati na din ang kanyang pamangkin na si Charles,

 

 

Chapter 24

 

ASHLEY POV

 

"Diyos ko! Ashley anak, ikaw na ba iyan! Salamat sa Diyos at nagbalik ka na!" Narinig kong sigaw ni Nanay Luz habang papasok kami ng bakuran. Hawak ko sa kanang kamay si Charles at agad ko itong nabitawan ng makita ko na nagmamadaling naglakad pasalubong sa amin si Nanay Luz habang nakasunod naman dito si Tatay Boyet.

 

"Nay.." umiiyak kong wika at agad na yumakap ng makalapit na ako sa kanya. Hindi ko mapigilan ang pag- uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Sobra ko silang namiss.

 

"Anak...salamat sa Diyos at nandito ka na! Salamat at muli kang nagpakita sa amin." wika naman ni Nanay habang umiiyak at naramdaman ko pa ang paghaplos nito sa likod ko.

 

"Sorry po...sorry!" wika ko dito. Naramdaman ko naman ang paglapit ni Tatay kaya kumalas na muna ako dito at hinarap si Tatay. Nakita ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko napigilan ang aking sarili at niyakap ko ito. Ilang ulit akong bumulong na taos pusong kapatawaran sa kanya.

 

"Anak, wala kang kasalanan. Ang importante nandito ka na! Nagbalik ka na panganay ko!" Wika nito at ramdam ko ang pagpipigil nito ng emosyon. Ilang minuto din akong umiyak sa balikat nito habang paulit-ulit na sinasambit ang katagang 'sorry'.

 

Nang mahimasmasan ay kusa na akong kumalas dito. Pagkatapos ay binalingan ko ang aking anak na si Charles pati na din si Lorenzo na tahimik lang na nakamasid sa amin. Napabaling naman ang attention nila Nanay at Tatay sa dalawa kong kasama kaya nilapitan ko ang aking anak.

 

"Nay, Tay...gusto ko pong makilala niyo siya. Ang apo niyo...si Charles Allen!" wika ko sa kabila ng paghikbi. Nakita ko pa ang pinaghalong pagkagulat at tuwa sa mga mata nila Nanay at Tatay at agad nilang nilapitan ang kanilang apo. Tumingin pa sa akin ang anak ko tsaka ako tumango. Agad naman itong lumapit kila Nanay at Tatay at nagmano. Nakita ko ang pagtulo ng luha sa mga mata ni Tatay habang nakatitig kay Charles.

 

"May apo na kami? Diyos ko! Ang gwapo ng apo ko!" Sambit ni Tatay at agad na kinarga si Charles. Lalo naman akong naluha sa ginawa ng ama ko. Naramdaman ko pa ang pag-akbay sa akin ni Lorenzo kaya nakangiti ko itong binalingan. Malaki ang utang na loob ko dito. Kung hindi sa kanya, hindi ko sana masisilayan ang masayang tagpo na ito. Tinulungan niya akong makabangon noon mula sa pagkakalugmok. Kaya habang buhay ko itong ipagpapasalamat sa kanya.

 

"Siya ba ang asawa mo anak?" napukaw ako sa pag-iisip ng muli kong narinig ang boses ni Nanay. Tumingin ako dito tsaka umiling.

 

"Si Lorenzo Nay. Isang mabait na kaibigan. Sya ang gumagabay palagi sa amin ni Charles. Nandyan siya kapag kailangan namin siya....Lornezo, si Nanay at Tatay...sila ang isa sa mga dahilan kung bakit pinili kong bumalik ng Pilipinas." pagpapakilala ko sa kanila. Napansin ko ang pagtataka sa mukha ni Nanay habang nakatitig kay Lorenzo.

 

"Hi-hindi siya ang Tatay ng apo namin?" narinig kong tanong ni Tatay Boyet. Nakangiti akong umiling.

 

"Ninong po sya ni Charles Tay. Isang kaibigan na handang protektahan kami kahit kanino." sagot ko naman.

 

"Ikinagagalak ko po kayong makilala Tay, Nay. Ako po ang Doctor at kaibigan ni Ashley." nakangiti nitong wika. Nanlaki ang mga mata ni Nanay at muling bumaling sa akin.

 

"Doctor? Bakit may sakit ba ang anak ko?" tanong ni Nanay. Agad naman kaming umiling.

 

"Wala po Nay. Ang ibig pong sabihin ni Lorenzo, Doctor po siya at magkaibigan kami." sagot ko. Agad naman itong napatango at binalingan ulit ang apo nito. Samantalang tahimik lang na nakamasid sa amin si Natalia.

 

"Ate...marami kang dapat na ipaliwanag sa amin. SAan ka ba nagpunta? Alam mo bang sobrang nag- alala kami sa iyo?" wika nito. Nakangiti ko naman itong binalingan.

 

"Mahabang story Natalia. Pero hayaan mo kapag may time ako ikikikwento ko sa inyo ang lahat. Siya nga pala... nasaan si Andrew?" tukoy ko sa isa ko pang kapatid.

 

"Nasa Dubai siya Ate. Doon na sila nakatira kasama ng kanyan asawa at anak." sagot ni Natalia. Nagulat naman ako.

 

"Kung ganoon kayong tatlo na lang ang nakatira dito sa bahay?" tanong ko at tiningnan ang two story house namin. Katas ito sa ten million na ibinayad sa akin noon ni Madam Agatha. Agad na tumango si Natalia.

 

"Oo Ate. Tiyak na matutuwa iyun kapag malaman niyang umuwi ka na." sagot nito. Pagkatapos ay napansin ko ang pagtitig nito kay Lorenzo.

 

"Ate..alam mo bang may mga kalalakihan na naghahanap sa iyo dito noon? Kaya nga sobrang nag-alala kami sa kalagayan mo. Akala talaga namin napahamak ka na." nagulat pa ako sa sinabing iyun ni Natalia. Napasulyap ako kay Lorenzo. Agad kong nakita ang pagseryoso ng mukha nito at tumitig kay Natalia

 

"Bakit daw nila hinahanap si Ashley? At kailan iyun?" tanong nito. Sandaling nag-isip si Natalia bago sumagot.

 

"Actually matagal na iyun. Mga six or seven years na ang nakalipas. Kaya nga halos hindi kami makatulog ng mangyari iyun. Sinubukan din namin na lumuwas ng Manila para hanapin siya pero bigo kami. Ano ba ang nangyari? Bakit parang may sekreto kang tinatago sa amin Ate?" tanong ng nagtatakang si Natalia. Hindi ako nakaimik.

 

"Hayy naku, tama na nga muna iyan. Pumasok na muna tayo sa loob para makakain na muna sila. Isa pa alam kong pagod sila sa byahe kaya tama na muna ang tanong na iyan Natalia." sabat naman ni Nanay. Napansin marahil nito ang pag-aalangan sa mukha ko. Pagkatapos ay sinulyapan ko ang aking anak na tahimik lang habang nakahawak sa kamay ni TAtay

 

Agad naman kaming pumasok sa loob ng bahay. Wala pa ring pinagbago sa loob nito. Kung ano ang iniwanan ko noon ganoon pa rin hangang ngayun,

 

"Uutusan ko ang caretaker natin sa nabili nating maliit na lupa sa bukid na magpadala ng mga native na manok dito sa bahay anak. para naman may maiulam kayo mamaya. Sa ngayun pagpasensyahan niyo na muna kung anong meron dito sa ref." wika ni Nanay habang binubuksan ang ref. Naglabas ito ng sofdrinks at kakanin. Agad naman akong ngumiti.

 

"huwag mo kaming alalahanin Nay. Kumain na kami bago dumiritso dito sa lugar natin." sagot ko naman at nagsalin ng tubig sa baso. Inabutan ko ng tubig si Lorenzo na agad naman nitong tinaggap.

 

Nagiging maayos naman ang aming pagbabakasyon sa probensya. Unti- unti kong ipinaliwanag kina Nanay ang mga nangyari sa akin. Wala akong pinalagpas na kahit na isang detalye. Nakita ko pa kung paano sila nakikisimpatiya sa naging kalagayan ko sa Manila. Sa mga kamay ni Ryder.

 

Alam kong nagalit sila ng husto doon sa puntong ikinuwento ko sa kanila na minsan na akong ipinakulong ng lalaking pinakasalan ko noon. Gayunpaman sinabi ko sa kanila na kalimutan na ang lahat. Matagal ng nangyari iyun at ayaw ko ng magkimkim ng poot sa puso ko. Baka nga nakalimutan na din ako ni Ryder kaya dapat lang na ibaon na sa limot ang lahat. Ang importante masaya kami ngayun ng anak ko. Nakabalik na ako sa aking pamilya at ayos na iyun.

 

"Ang pogi niya Te noh?" hindi ko maiwasan na mapangiti ng marinig ko ang pabulong na wika ni Natalia. Nandito kami sa tabing dagat habang pinapanood namin ang naliligong si Charles at Lorenzo.

 

"Crush mo?" tanong ko. Agad kong napansin ang pamumula ng pisngi nito. Pagkatapos ay umiling.

 

"hmmmm...huwag ka ng magdeny. Alam kong unang kita mo pa lang kay Lorenzo crush mo na sya." sagot ko naman sabay tawa.

 

"hanggang doon lang naman Te. Alam kong may gusto siya sa iyo dahil kitang kita ko sa mga mata niya kapag tinitigan ka nya." sagot nito. Natigilan naman ako.

 

"Hanggang kaibigan lang ang tingin ko sa kanya. Isang mabuting kaibigan. Sa dinami-dami ng pinagdaanan ko, nandyan siya palagi sa tabi ko. Hindi niya ako iniiwan." sagot ko. Pagkatapos ay tumitig ako sa malayo.

 

"Mahal mo pa rin ba siya?" tanong nito. Agad naman napabaling ang tingin ko dito. Hindi ko maintindihan ang ibig nyang sabihin.

 

"Sino?" tanong ko.

 

"Siya...ang ama ni Charles." seryoso nitong tanong. Hindi ako nakaimik.

 

"Gwapo si Lorenzo...sa ilang araw na pananatili niyo dito sa probensya, napansin ko kung paano kayo alagaan ni Charles..kung hindi mo siya natutunang mahalin sa haba ng panahon na magkakakilala kayo, ibig lang sabihin noon na mahal mo pa rin ang ama ni Charles. Hangang ngayun siya pa rin ang nagmamay-ari sa puso mo kaya walang sino man ang pwedeng pumasok dyan." mahaba nitong wika. Hindi ko naman mapigilan na mapakurap. Naitapat ko pa ang kanang kamay ko sa dibdib ko.

 

"Hanggang doon na lang kami Natalia. Kung may nararamdaman man ako sa kanya hangang ngayun siguro hindi na maalis iyan. Malaking bahagi ng pagkatao ko ang ninakaw niya. Ama siya ni Charles kaya kahit anong gawin ko hindi siya maalis-alis sa isip ko." malungkot kong sagot. Narinig ko ang marahan nitong pagbuntong hininga.

 

"Sayang...sana kasama mo ako noong mga panahon na nagdusa ka sa kamay niya. SAna nadamayan man lang kita." malungkot nitong sagot. Agad ko naman itong hinawakan sa kamay.

 

"Sarili kong laban iyun Natalia. Nagpakasal ako sa kanya dahil sa ten million. Kaya sakto lang din siguro na kabayaran iyun sa mga paghihirap ko sa kamay nya. At least ngayun, wala na tayong utang na loob sa kanya. Iniahon tayo ng perang iyun sa kahirapan. Ayaw ko ng magdamdam pa. Gusto ko ng kalimutan ang lahat." malungkot kong sagot.

 

"Grabe ang naging kapalit ng perang iyun Ate. Halos sirain niya buo mong pagkatao. Kaya malaki ang paghanga ko kay Lorenzo. Kung sakaling muling buksan mo man ang puso mo...sana siya na lang. Si Lorenzo na lang sana Te. " sagot nito. Natigilan ako. Pagkatapos ilang beses akong umiling.

 

"Natalia, hindi ako bagay kay Lorenzo. Mabuti siyang tao at may mas karapat- dapat na babae ang darating para sa kanya." sagot ko. Hindi ito nakaimik. Narinig ko pa ang pagbuntong hininga nito

 

"Ano ngayun ang plano niyo? Babalik na kayo ng Manila bukas? Kailan ulit kayo bibisita dito sa atin?" tanong nito.

 

Hinarap ko ito at tinitigan.

 

"Nasa Japan ang trabaho ko Natalia. Kailangan kong kumayod para sa kinabukasan ni Charles. Huwag kang mag-alala..pipilitin kong makauwi dito sa atin taon-taon. Mamimiss ko kayo." wika ko. Agad itong ngumiti at niyakap ako.

 

"Thank you Ate. Maraming salamat sa lahat ng sakripisyo mo sa amin. Isa kami sa dahilan ng pagdurusa mo. Salamat kasi nandyan ka..salamat dahil muli kang bumalik at sana mag-ingat ka palagi." wika nito. Nakangiti ko naman hinaplos ang likod nito tsaka ibinaling ang tingin kina Lorenzo at Charles na noon ay paahon na sa dagat.

 

Agad ko silang nilapitan at iniabot kay Lorenzo ang tuwalya. Samantalang pinunasan ko si Charles at ibinalot ang tuwalya sa maliit na katawan nito. Sabay na kaming naglakad pauwi ng bahay.

 

Kinabukasan, maaga kaming bumyahe paluwas ng Maynila. Mabigat man sa kalooban na muli kong liwan ang mga magulang ko at kapatid ko pero kailangan kong gawin inyun. Hindi pwedeng titigil ako doon. May anak ako at kailangan kong kumayod para sa kanya.

 

"Ashley, ayos lang ba na dadaan muna tayo ng hopital bago dumiricho ng condo?" basag ni Lorenzo sa katahimikan sa loob ng sasakyan. Tulog si Charles at pikit dilat naman ang ginawa ko. Kumikirot na naman kasi ang ulo ko. Inaatake na naman ako ng migraine.

 

"Sure! Walang problema Enzo. Gusto ko din sorpresahin si Doc. Cheska." Nakangiti kong sagot.

 

Agad kaming nakarating sa Amadeo Medical Center. Ang hospital na pag- aari ng pamilya ni Lorenzo at ang hospital na unang naging saksi sa paghihirap ko. Ang hospital din na ito ang naging daan para makilala ko ang mga tunay kong kaibigan. Si Lorenzo at Doc. Cheska.

 

"Mama...magpapacheck up po ba tayo? "agad na tanong ni Charles habang nakatingala sa mataas na gusali ng hospital.

 

"No Charles..may dadaanan lang si Papa Lorenzo mo tapos didirecho na tayo sa condo. Pagod ka na ba.?"

 

Masuyo kong tanong. Naglalakad na kami sa papasok ng hospital habang nakasunod naman sa amin si Lorenzo.

 

"Not yet Mama. Ito po ba ang workplace ni Papa?" tanong nito. Agad akong tumango habang inililibot ang tingin sa paligid. Parang mas lalong lumuwag ang hospital na ito. Hindi kasi ganito ang set up nito noon.

 

Naglalakad kami papunta sa elevator ng marinig kong may tumawag sa pangalan ko. Wala sa sariling napalingon ako at agad na kumabog ang dibdib ko sa aking nakita. Kung bakit naman sa dinadami-dami ng taong pwede kong makita ngayun..... bakit siya pa? Ang taong habang buhay na gustong ko ng iwasan bakit siya pa ang nandito.............Si Ryder mabilis na naglakad papunta sa amin habang tulak nito ang wheelchair kung saan nakaupo si Lola Agatha.

 

 

Chapter 25

 

RYDER JAMES SEBASTIAN POV

 

Araw ng check up ni Lola. Kahit na hindi maayos ang relasyon ko sa may ari ng Amadeo Medical Center doon ko pa din dinadala si Lola Agatha. Mas komportable kasi siya sa hospital na ito. Isa pa kasundo nito ang kanyang Doctor kaya kahit gusto ko itong dalhin sa ibang hospital ayaw nito. Mas panatag na daw kasi ang kanyang kalooban sa hospital na iyun.

 

Mabuti na lang at bumalik sa dati ang trato sa akin ni Lola Agatha. Napatunayan ko din kung gaano ako kahalaga dito kaya kahit na dumating ako sa punto na wala na akong gana pang mabuhay pinilit kong magiging matatag. Gusto kong makabawi sa lahat ng sakripisyo na ibinigay nito sa akin.

 

"Hindi mo na ako kailangan pang isakay sa wheelchair na iyan Ryder. Kaya ko ng maglakad at isa pa hindi mo na kailangan pang lumiban sa opisina para dalhin ako dito. May driver naman ako at nandyan naman si Lorna para samahan ako dito." wika ni Lola Agatha ng buhatin ko ito palabas ng sasakyan at pinaupo sa kanyang wheelchair.

 

Oo, kaya pa nitong maglakad. Pero mahina na ito dahil nagrereklamo na lagi daw sumasakit ang kanyang tuhod. Ayaw ko naman itong mahirapan kaya hangat maari mas gusto kong umupo na lang ito ng wheelchair lalo na kapag nasa labas kami ng bahay.

 

"La, delikado para sa iyo ang maglakad. Baka mamaya bumagsak ka pa eh. Mas malaking problema kapag mangyari iyun " sagot ko dito habang dahan-dahan ko ng itinutulak ang wheelchair nito. Agad naman sumunod sa amin si Lorna. Lagi ko itong isinasama kahit saan magpunta si Lola. Mula noon hanggang ngayun, ito ang pinagkakatiwalaan ko pagdating sa pag-aalaga kay Lola.

 

"Kung nandito lang sana si Ashley....hindi mo na sana dapat gawin ang bagay na ito. May isa pa sanang tao na mag-aalalga sa akin na malapit sa puso ko." mahina nitong wika. Hindi ako nakaimik. Hindi talaga maiwasan ni Lola na banggitin ang pangalan ni Ashley sa lahat ng oras.

 

"Wala pa din bang balita sa kanya Ryder? "muling tanong nito. Sandali akong hindi nakaimik. Ramdam ko ang lungkot sa boses ni Lola habang binabanggit ang katagang iyun.

 

"Hayaan niyo po La, ipapahanap ko ulit siya." sagot ko dito. Pagkatapos ay dumako ang tingin ko sa mga naglalakad sa unahan namin. Agad na napakunot ang noo ko ng makita ko ang pigura ni Lorenzo. Nasa unahan nito ang isang batang at isang babae. Kumabog ang dibdib ko ng mapansin ko ang pigura ng babae. Pati na din ang lakad nito. Kahit na nakatalikod ito sa amin ay hindi ako maaring magkamali. Si Ashley ang nasa aming harapan.

 

"Ashley?" hindi ko maiwasang tawag dito. Napansin ko pa ang pagtigil nito at lumingon sa kinaroroonan ko. Nanlaki ang aking mga mata ng makita ko ang hitsura niya. Sa wakas...nandito na siya... nandito na ang babaeng matagal ko ng hinahanap.

 

Napansin ko ang pagkagulat sa hitsura nito ng makita ako. Sandali itong tumitig sa akin at kay Lola Agatha. Dali-dali ko namang itinulak ang wheel chair ni Lola patungo sa kinatatayuan nito. Pero nagulat ako ng biglang humarang si Lorenzo.

 

"Good Afternoon po. Nasa kabila ang opisina ni Doctor Santos." wika nito. Agad kong binitiwan ang wheel chair ni Lola at hindi pinansin si Lorenzo. Direcho akong naglakad sa kinaroroonan ni Ashley na noon ay nag-uumpisa ng humakbang palayo sa amin

 

"Ashley...wait!" tawag ko dito. Hinawakan ko pa ito sa braso para lang harapin ako.

 

"Hi-hindi kita kilala Mr. Bitawan mo ako!

 

"Sagot nito sa malamig na boses. Natigilan naman ako at tinitigan ito sa mga mata.

 

"Ashley...paanong hindi kilala? Imposible! "sagot ko dito. Pagkatapos ay unti- unting natoon ang attention ko sa batang nasa tabi nito. Akmang hahawakan ko ang batang iyun ng muling nagsalita si Ashley.

 

"Lets go Charles!" wika nito sa batang kasama at agad akong tinalikuran. Naiwan naman akong parang isang tood habang nakatitig sa paglayo sa akin. Napansin ko pang agad silang sumakay ng elevator.

 

"Ang lakas talaga ng pang-amoy mo best friend." narinig ko pang wika ni Lorenzo mula sa likuran ko. Halata ang pang- uuyam sa boses nito kaya naman agad ko itong nilingon.

 

"May kinalaman ka ba dito?" seryoso kong tanong. Nakita ko pa ang pagngiti nito bago sinulyapan si Lola.

 

"Its not appropriate kung mag-aaway tayo sa harap ng Lola mo?' sagot nito. Pagkatapos ay tinalikuran ako.

 

"Iho sundan mo si Ashley...ibalik mo siya sa bahav." agad na wika ni Lola. Bakas sa boses nito ang panic. Hindi ko naman alam kung sino sa dalawa ang susundan ko. Si Ashley na tuluyan ng nakasakay sa elevator o si Lorenzo na pupunta sa kabilang dako. Sinenyasan ko si Lorna na siya na muna ang bahala kay Lola. Pagkatapos ay agad kong sinundan si Lorenzo.

 

"Lorenzo, kailangan nating mag-usap! Ano ang ginawa mo? Ikaw ba ang naglayo kay Ashley sa akin? May kinalaman ka ba dito?" tanong kong muli. Imposibleng wala itong kinalaman. Halatang magkasama sila ni Ashley. Isa pa sino ang batang iyun? Siya na ba ang anak namin ni Ashley? Biglang kumabog ng husto ang puso ko. Tumigil naman ito sa paglalakad sa sinipat ako ng tingin.

 

"Wala akong panahon para makipag- usap sa iyo Ryder. Matagal na tayong walang kaugnayan sa isat isa. Hindi ko responsibilidad na sagutin ang tanong mo. " sagot nito sa seryosong boses. Agad kong naikuyom ang aking kamao.

 

"Anak ko ba ang batang iyun?" seryoso kong tanog. Nakita ko ang pagngisi nito.

 

"Ryder....kailan ka pa nagkaroon ng interes para magkaanak. Ang naalala ko gusto mong ipalaglag ang anak ipinagbubuntis noon ni Ashley. Bakit parang nagbago yata ang isip mo ngayun?

 

" tanong nito na bakas ang pang-iinsulto sa boses. Hindi ko mapigilan na maikuyom ang aking kamao. Gustong gusto ko na itong sapakin pero nag- aalangan ako. Hindi makukuha ang lahat sa dahas. Kailangan kong makitapag- usap ng matino dito kung gusto kong makakuha ng maayos na impormasyon.

 

"Wala ka na doon Lorenzo. Ang tanong ko ang sagutin mo. Anak ba namin ni Ashley ang batang iyun? May kinalaman ka ba kaya hindi ko matagpuan si Ashley kahit anong gawin ko?" muli kong tanong. Parang gusto kong magwala! Sa ikalawang pagkakataon, gusto na naman nitong agawin ang babaeng mahal ko.

 

"Kung sasabihin kong 'Oo' ang sagot sa lahat ng tanong mo, may magagawa ka ba?" Kaya mo bang ibalik ang mga panahon na nakagawa ka ng kasalanan sa kanya? Sinira mo ang buhay nya! Hindi ka ba nahihiyang lumapit ulit sa babaeng minsan mo ng pinakulong?" tanong nito sa akin. Natigilan ako. Hindi ako nakaimik.

 

"Matagal na kayong wala ni Ashley. Hindi mo na siya mababawi sa akin." wika nito sa seryosong boses. Pagkatapos ay agad itong naglakad palayo sa akin. Muli ko itong sinundan.

 

"Asawa at anak ko ang pinag-uusapan natin dito Lorenzo! Hindi mo sila maaagaw sa akin. Muli kong babawiin sa iyo si Ashley kasama na ang anak namin! Ako lang ang may karapatan sa kanila!" wika ko dito. Huminto ito sa paglalakad at muling bumaling sa akin.

 

"Nagawa ko na Ryder. Matagal ko na silang nakuha sa iyo at hindi ganoon kadali para mabawi mo siya sa akin! Ako ang karamay ni Ashley noong mga panahon na lugmok siya! Ako ang naging sandalan niya noong mga panahon na pakiramdam niya nag-iisa na lang siya! Kaya kung ako sa iyo, hayaan mo na sila! Masaya na sila sa piling ko!" sagot nito. Para naman akong sinapak ng makailang ulit sa sinabi nito. HIndi kayang tanggapin ng buong sistema ko ang sinabi nito sa akin ngayun lang. Sa totoo lang, gustong-gusto kong pagpipira- pirasuhin ito ng makailang ulit sa sobrang galit ng nararamdaman ko ngayun. Hindi ko matatangap na mapunta sa ibang lalaki ang asawa ko. Lalo na ngayung nakita ko na ang anak namin! Ang anak namin na siyang naging bunga sa masaya naming pagsasama noon.

 

"Pwes! Huwag kang magpapakampanti. Babalik siya sa akin sa ayaw at gusto mo! Akin lang si Ashley! Tandaan mo iyan!" seryoso kong sagot dito. Pagkatapos ay agad ko na itong tinalikuran.

 

Mabilis akong naglakad sa kinaroroonan nila Lola. Hindi ko na sila nakita sa pinag- iwanan ko sa kanila kanina. Agad na akong dumirecho sa clinic ni Doctor Santos. Nadatnan kong inuumpisahan na nitong suriin si Lola.

 

Pakiramdam ko nanginginig ang buo kong katawan dahil sa matinding galit. Ngayung nakita ko na ulit ang asawa ko.. hindi na ako papayag na malayo ito ulit sa akin. Mahal ko siya at hindi ako papayag na tuluyan syang maagaw sa akin ni Lorenzo.

 

"Iho, nahabol mo ba siya? Suyuin mo siya...Ibalik mo sa bahay natin si Ashley." hindi ko na namalayan pa na tapos na palang tingnan ng doctor si Lola. Nakatayo ito sa harap ko habang titig na titig sa akin.

 

"Hayaan mo La. Gagawin ko ang lahat para maiuwi agad siya sa bahay natin. Ngayun, kailangan nyo munang umuwi para makapagpahinga. Nandito lang sa hopital si Ashley at aabangan ko siya dito.? " seryoso kong sagot. Agad naman itong tumango. Pagkatapos ay binalingan ko si Lorna.

 

"Ikaw na muna ang bahala kay Lola." bilin ko dito. Napatango naman agad ito.

 

Pagkaalis nila Lola at matiyaga akong naghintay sa parking. Hinanap ko pa ang sasakyan ni Lorenzo. Alam kong lalabas din sila sa hospital na iyan. Dito ko sila aabangan sa labas.

 

Wala pang halos dalawang oras akong naghantay sa labas ng hospital ng mamataan ko ang paglabas ni Ashley at ng batang kasama nito. Naikuyom ko ang aking kamao ng mapansin ko na nakasunod dito si Lorenzo. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata ng mapagmasdan ko ang hitsura ng batang lalaki na kasama nito. Walang duda, anak ko nga siya. Nararamdaman ng puso ko na anak ko siya!

 

Agad akong bumaba ng kotse at sinalubong sila. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha ni Ashley ng makita ko.

 

"Ano na naman Ryder?" agad na wika ni Lorenzo. Hindi ko ito pinansin at hinawakan sa kamay niya si Ashley. Agad kong naramdaman ang pagpiglas nito pero hindi ko ito binitiwan.

 

"Bitawan mo siya Ryder! Huwag kang bastos!" gigil na wika ni Lorenzo sa akin. Hindi ko ito pinansin bagkos tinitigan ko sa mukha niya sa Ashley. Malamig ang titig na ipinukol nito sa akin.

 

"Bitawan mo ako! Wala na tayong dapat pang pag-usapan. Matagal ng tapos ang kung ano mang namamagitan sa ating dalawa noon." wika nito. Hinila pa nito ang kamay niyang hawak ko pero hindi ko ito binitawan.

 

"Kausapin mo ako! Hayaan mo akong magpaliwanag Ashley." sagot ko dito. Agad itong umiling.

 

"You're bad! bitawan mo si Mama!" natigilan ako ng marinig ko na nagsalita ang batang hawak ni Ashley. Agad na natoon ang attention ko dito. Hindi ako makapaniwala na kaharap ko na ngayun ang anak ko. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Unti- unting lumuwang ang pagkakahawak ko kay Ashley kaya nakawala ito sa akin.

 

 

 

Chapter 26

 

ASHLEY POV

 

Hindi ko akalain na sa maikling panahon na pananatili namin dito sa Pilipinas ay agad na magkrus ang landas namin ni Ryder. Kung alam ko lang sa hospital din pala na ito nagpapacheck-up si Lola Agatha hindi na sana ako nagtangka pang umapak dito. Ininsist ko na lang sana kay Lorenzo kanina na sa condo na lang kami didirecho. Kahit magtaxi na lang kami ayos lang sana.

 

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako pero kita ko ang lungkot sa mga mata ni Ryder habang nakatitig sa aming dalawa ni Charles. Kapansin-pansin ang malaki nitong ipinagbago. Wala na ang dati nitong makinis na mukha at kapansin -pansin ang napabayaang tumubong balbas sa mukha nito. Mukhang ilang araw na itong hindi nakapag-ahit. Pumayat din ito at ibang-iba na sa dating Ryder na nakilala ko noon.

 

Halos dalawang oras din kaming nag- stay sa clinic ni Doc.Cheska. Gusto kong makasiguro na wala na si Ryder sa hospital na ito bago lumabas. Natatakot akong isipin na baka abangan kami nito. Hanggang ngayun hindi pa rin maikakaila ang malaking takot na naiwan sa puso ko. Malaking trauma ang ginawa nito sa buhay ko noon. Hanggang ngayun hindi ko lubos maisip na magagawa niya sa akin ang bagay na iyun. Hanggang ngayun natatakot ako sa isiping - baka kung ano na naman ang gawin nito sa akin. SA amin ng anak ko.

 

Marahan akong napabuntong hininga ng maalala ko si Lola Agatha. Napansin ko ang tuwa na nakarehistro sa mukha nito ng sulyapan ko ito kanina. Gustuhin ko man itong lapitan para kumustahin kaya lang hindi maaari. Baka hindi ko na naman mahindian ito kapag may hilingin ito sa akin. Maayos ang trato nito sa akin noon at mahirap itong hindian sa kung ano man ang hilingin niya. Isa pa nasa tabi nito si Ryder at natatakot ako sa kanyang presensya. Ayaw ko ng magkaroon pa ito ng pagkakataon na makalapit sa amin ng anak ko.

 

"Sigurado ka bang wala na si Ryder sa ibaba?" agad na tanong ko kay Lorenzo habang nasa elevator kami. Pauwi na kami ng condo at sinigurado nito na nakaalis na daw sila Ryder kanina pa. Tapos na umano ang check-up ni Lola Agatha.

 

"Dont Worry..kahit na nasa ibaba pa si Ryder, huwag kang matakot. Nandito ako. Poprotektahan kita sa abot ng aking makakaya." nakangiti nitong sagot. Agad naman akong napatango. Hindi pa rin ako mapalagay.

 

Nakahinga ako ng maluwang ng pagkalabas namin ng hospital walang ni kahit anino ni Ryder ang aking nakita.

 

Pero ang tuwang iyun ay agad na napalitan ng takot na nakita ko na bigla itong lumabas sa isang sasakyan. Nagmamadaling naglakad palapit sa amin at agad akong hinawakan sa braso. Nagulat ako sa ginawa nito lalo na at kitang kita ko sa mga mata nito ang pakiusap. Ang pagsusumamo.

 

"Bitawan mo si Mama... Bad ka!' napakislot pa ako ng biglang nagsalita si Charles. Agad akong pumiksi kay Ryder ng matoon ang attention nito kay Charles. Pagkatapos ay mahigpit kong hinawakan ang aking anak at naglakad palayo dito.

 

"I love you Ashley! Sorry sa lahat ng mga kasalanan ko!" wika nito. Hindi ko inaasahan iyun. Hindi ko mapigilan na mapahinto sa paglalakad. Pigil ko ang aking sarili na huwag umiyak. Hindi pwede. Kasama ko ang anak ko. Tiyak na magtatanong ito sa akin tungkol sa kanyang mga nakikita at naririnig.

 

"Ano na naman Ryder? Bakit ba ayaw mo pang tumigil?" narinig ko pang sigaw ni

 

Lorenzo. Napatigil ako sa paghakbang at nilingon ang mga ito. Agad kong napansin ang galit na awra ni Lorenzo habang itinutulak si Ryder. Napansin ko naman ang galit sa mukha ni Ryder at agad na inundayan ng suntok si Lorenzo. Agad kong nabitawan si Charles at binalikan sila.

 

"Ano ba tama na! Ano ba ang problema mo?" galit kong tanong dito. Agad kong dinaluhan ang natumbang si Lorenzo. Inalalayan ko pa itong makatayo.

 

"I love you! Narinig mo ba iyun? Iyan ang problema ko Ash! Simula ng mawala ka sa piling ko mahal na kita!" wika nito sa seryosong boses. Hindi ako nakahuma. Biglang kumabog ang puso ko sa narinig dito. Hindi ako makapaniwala.

 

"Sumakay na kayo sa kotse Ash. Ako na ang kakausap sa kanya." seryosong wika ni Lorenzo. Parang bigla akong nawalan ng lakas. Napatulala ako habang patuloy na umaalingawngaw sa pandinig ko ang katagang binitawan ni Ryder. Mga katagang matagal ko ng gustong marinig dito.

 

Ilang pagniniig ang nangyari sa amin noon pero hindi niya man lang nabanggit sa akin ang salitang iyun. Parang may kung anong mainit na bagay na humaplos sa puso ko at nilingon si Lorenzo.

 

"Pwede bang mauna na kayo sa kotse ni Charles? Kakausapin ko lang siya." wika ko kay Lorenzo. Agad kong napasin ang nakaguhit na pagtutol sa mukha nito.

 

"Huwag kang magtiwala sa kanya Ash! Alam mo kung gaano kasama ang taong iyan. Huwag mong kalimutan kung paano ka niya sinaktan noon." sersyosong sagot ni Lorenzo.

 

"Please...hayaan mo munang kausapin ko siya! Kahit ngayun lang!" nakikiusap kong wika. Narinig ko pa ang malakas na pagbuntong hininga nito bago sumagot.

 

"Fine...sumunod ka kaagad sa amin sa kotse." sagot nito sa malamig na boses. Tinapunan niya pa ng matalim ng titig si

 

Ryder bago tuluyang tumalikod. Hinawakan nito ang nakikiramdam na si Charles at hinila papasok sa loob ng sasakayan.

 

Wala naman akong nagawa kundi harapin si Ryder. Pilit kong pinapatatag ang aking kalooban. Hindi ako dapat magpadala sa takot. Hindi ako pwedeng magpadala sa nararamdaman ko dito. Alam kong magpasa-hanggang ngayun ito pa rin ang nagmamay-ari ng puso ko. Once ang for all gusto ko ng palayain ang sarili ko mula sa anino nito. Siguro ito na ang pagkakataon ko para mangyari iyun. Gusto kong mamuhay ng malaya at malayo sa takot.

 

"May sasabihin ka ba? Bilisan mo lang dahil may pupuntahan pa kami." wika ko dito sa pinaka-kaswal kong boses. Nakita ko ang pagtitig sa akin ni Ryder tsaka napailing.

 

"Bakit kasama mo siya? Bakit ang tagal mong hindi nagpakita sa akin Ashley? Alam mo bang ilang beses kitang pinahanap? Alam mo bang halos mabaliw ako sa kakahanap sa iyo?" wika nito sa seryosong boses.

 

"Para ano pa? Para saktan? Para tuluyang sirain ang buhay ko? Ryder...isang masamang bangungot ang nangyari sa atin. Wala akong pangarap noon kundi marinig ko ang katagang binanggit mo kanina. Sobrang sakit ng ginawa mo sa akin! Alam mo bang gusto ko ng sumuko sa lahat ng sakit na ipinadama mo sa akin noon?" naiiyak na sagot ko dito.

 

"Kung hindi lang dahil sa anak ko baka tuluyan na akong nalugmok!" pagpapatuloy kong wika dito.

 

"Sorry! Im sorry Ashley....Inaamin ko! Naging gago ako! Naging masama ako sa iyo! Sa anak natin...right! Sa anak natin... Please...gusto kong makilala ang anak natin Ash!" puno ang pagusumamo sa boses nito habang binabanggit ang katagang iyun. Napakurap ako sabay iling.

 

"Hayaan mo na kaming mabuhay na wala ka! Masaya na ang anak ko sa piling ko. Sa piling ni Lorenzo.' sagot ko. Agad na gumuhit ang pait sa mukha nito pagkatapos kong banggitin ang katagang iyun.

 

"Siya na ba? Siya na ba ang ipinalit mo sa akin?" tanong nito. Natigilan ako. HIndi ako makaimik.

 

"Come on! Sagutin mo ako! Siya na ba ang nagmamay-ari ng puso mo? Tuluyan mo na ba akong kinalimutan? Ang lahat ng pinagsamahan natin?" muling tanong nito. Agad na tumulo ang aking luha. Kung alam lang nito na kanina ko pa siya gustong yakapin. Kung alam lang nito na kahit saglit lang hindi ito nawala sa puso ko. Kaya lang hindi pwede! Ayaw ko ng sumugal pa. Ayaw ko ng masaktan muli.

 

"Wala ka na doon. Siya ang karamay ko noong mga panahon na pakiradam ko na nag-iisa na lang ako. Hindi niya ako sinukuan. May kanya-kanya na tayong buhay. Palayain na natin ang isat-isa." sagot ko at agad na pinunasan ang luha sa aking mga mata. Agad kong napansin ang mapakla nitong pagngiti.

 

"Paano ako? Gusto ko din makilala ang anak ko! Dugo at laman ko din siya at sana huwag mong kalimutan iyun Ashley...Paano si Lola Agatha? Alam mo bang matagal na siyang umaasa na muli ka nyang makaharap?" tanong nito. Napakurap ako sa sinabi nito. Nakaramdam ako ng guilt. Nang awa para kay Lola Agatha. Lalo na ng nakita kong nakaupo na lang ito sa wheel chair.

 

Puro kabutihan ang ipinapakita sa akin ni Lola Agatha. Minahal niya ako na parang isang tunay na apo. Naging pantay ang pagtrato nito sa akin at kay Ryder. Masakit para sa akin na nakikita itong nahihirapan habang nakaupo sa wheel chair.

 

"Dadalawin ko siya! Hindi man ngayun pero baka sa mga susunod na araw. Ikumusta mo na lang ako sa kanya." sagot ko sa malungkot na boses.

 

"Nakita ka nya kanina! Gusto ka nyang habulin.Pero sa sitwasyon nyang iyun, maaatim mo bang pahintayin pa sya ng matagal? Alam mo kung gaano ka kahalaga sa kanya diba? Please Ashley.. kahit para kay Lola na lang. Bisitahin mo naman sana siya. Magpakita ka naman sana ng kahit na kaunting pag-aalala sa kanya." nakikusap nitong wika.

 

"Hindi pa ako ready sa ngayun. Hayaan mo muna akong makapag-isip." sagot ko. Hindi ito nakaimik. Namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Nakakailang ang titig na ibinibigay nito sa akin. Parang binabasa nito pati na ang kaluluwa ko.

 

"Ang laki na ng ipinagbago mo! Siguro siya na ang mahal mo. Tuluyan mo na siguro akong kinalimutan! Ash..please, bumalik ka sa akin..muli nating buuhin ang lahat. Magsama tayo katulad ng dati." nakikiusap nitong wika. Agad akong umiling.

 

"Marami ng nabago sa loob ng ilang taon na lumayo kami sa iyo. Pakiusap lang... Huwag mo na kaming guluhin pa."

 

seryoso kong sagot. Hindi ito nakaimik. Umiling ito ng makailang ulit.

 

"Paano ako? Paano ang anak natin? Gusto kong makilala niya ako bilang ama niya. Gusto kong makabawi sa ilang taon na hindi ko siya nakasama. Gusto kong makabawi sa lahat ng mga kasalanan na nagawa ko sa kanya!" nagsusumamo nitong wika. Sandali akong nag-isip bago ito hinarap.

 

"Bigyan mo muna ako ng time para masabi ko sa kanya kung ano ang totoo. Sa ngayun, si Lorenzo ang tinatawag niyang 'Papa'. Ayaw kong guluhin ang isip ng anak ko Ryder." sagot ko dito. Agad na gumuhit ang sakit sa mga mata nito kasabay ng pagkuyom ng kamao. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng guilt.

 

"Huwag mo sanang kalimutan na kahit anong mangyari, kasal ka pa rin sa akin Ash. Legal iyun at sana pag-isipan mo ang lahat ng desisyon mo. Alam kong malaki ang pagkakamali ko pero taos puso akong humihingi ng kapatawaran sa iyo. Hindi na importante sa akin kung mapapatawad mo ba ako pero sana lang huwag mong ipagkait sa akin ang anak ko. "sagot nito. Hindi ako nakaimik. Pagktapos mabigat ang loob ko na tuluyan ko na itong tinalikuran.

 

 

Chapter 27

 

ASHLEY POV

 

Tulala akong muling sumakay ng sasakyan, Nagpasalamat ako dahil hindi na ako hinabol ni Ryder. Hindi ko na alam ang sasabihin ko kung magtagal pa ang pag-uusap namin.

 

"Lets go?" tanong ni Lorenzo sa akin ng makaupo na ako. Sinulyapan ko pa ang aking anak na tahimik na naglalaro ng games sa cellphone. Agad akong tumango.

 

Ipinikit ko ang aking mga mata ng mag- umpisa ng umusad ang sasakyan.

 

Hanggang ngayun umaalingawngaw pa din sa pandinig ko ang pinag-usapan naming dalawa ni Ryder. Hindi ko alam kung paniniwalaan ko ba ang mga iba nitong sinasabi. Ang paghingi ng tawad nito sa kanyang mga kasalanang nagawa.

 

Aaminin kong mahal ko pa rin ito. Pero may takot na akong nararamdaman para dito. Hindi ganoon kadali kalimutan ang lahat ng kasalanan na nagawa niya. Gusto ko na lang itong iwasan habang buhay at itoon ang buong attention ko sa anak ko....... Kay Charles.

 

Mas maigi na din na sa Japan na kami tuluyang manirahan. Mas maganda doon. At least malayo kami sa lahat. Malayo kami sa gulo. Malayo kami kay Ryder na hindi ko alam kung kaya ko pa ba itong baliwalain sa paglipas ng mga araw. Natatakot akong baka ipagkanulo ako ng puso ko. Ilang beses ko na itong sinubukan na burahin sa puso ko pero hindi ko magawa.

 

"Ayos ka lang ba?" narinig kong tanong ni Lorenzo. Agad akong dumilat at tinitigan ito. Alanganin akong tumango.

 

"Im fine!" sagot ko. Agad kong napansin ang lungkot sa mga mata nito ng habang tinititigan ko ito. Hindi ko lubos maisip na hindi ako nito sinukuan. Kapag nalulungkot ako, kita ko din ang lungkot sa mga mata nito. Dinadamayan ako nito sa lahat ng oras. Parang connected na sa akin ang puso nito. Nararamdaman ko ang presensya nito sa lahat ng oras. Sa mga panahon na kailangan ko ng karamay.

 

"Sigurado ka? Huwag mo na lang isipin ang mga nangyari kanina. Walang magandang maidulot sa iyo ang lahat ng iyun." wika nito. Hindi ko na ito sinagot pa. Bagkos itinoon ko ang attention ko sa labas ng sasakyan. Mataman akong nag- isip.

 

Hindi ko na namalayan pa ang pagdating namin ng condo. Agad akong pumasok sa loob ng kwarto para magbihis. Hinayaan ko munang mag-usap si Lorenzo at Charels sa sala. Alam ko kung gaano sila ka-close sa isat isa at nakaramdam ako ng guilt kahit papaano ng muling sumagi sa isip ko si Ryder. Kahit siguro gaano pa kasama ang ginawa niya noon hindi ko dapat ipagkait sa kanya ang anak namin.

 

Unfair sa kanya kung hindi man lang siya makilala ni Charles bilang isang ama.

 

Paglabas ko ng kwarto ay sakto naman na may kumatok sa pintuan ng unit namin. Agad kong napansin ang pagtayo ni Lorenzo at pinagbuksan ito. Food delivery. Mabuti na din iyun dahil wala akong ganang maghanda ng pagkain. Nakakaramdam na din ng pagod ang katawan ko. Physically at emotionally.

 

"Kumain na muna tayo bago magpahinga. " wika ni Lorenzo sabay lapag ng mga pagkain sa lamesa. Isa-isa niyang inilabas ang mga pagkain galing sa loob ng plastic pagkatapos maayos niya itong inilatag sa lamesa. Tahimik ko lang pinagmamasdan ito sa kanyang ginagawa. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

 

Napaka-perfect ni Lorenzo kung tutuusin. Swerte ang babaeng mapapangasawa nito kung sakali.

 

Nagi-guilty na ako sa ginagagawa nito sa amin. Pakiramdam ko sa amin na umiikot ang buhay ni Lorenzo. Halos hindi na nito maasikaso ang sarling love life dahil sa amin. Kung tutuusin sa edad nyang ito dapat mayroon na syang sarliing pamilya. Pero heto sya ngayun, inaabala ang sarili sa pag-aasikaso sa aming mag-ina.

 

Agad ko itong nilapitan at tinulungan sa kanyang ginagawa. Ilang saglit lang ay nakaupo na kaming tatlo sa hapag kainan. Kung may ibang tao sigurong makakita sa amin baka isipin nilang isa kaming masayang pamilya. Pero hindi pwede. Hindi ako dapat mag-isip ng ganoon dahil hindi mangyayari iyun.

 

Pagkatapos namin kumain ay agad kung napansin ang paghikab ni Charles. Mukhang inaantok na ito kaya agad ko itong inasikaso. Nilinisan ko ito at pinasuot na sa kanya ang kanyang pantulog. Ilang saglit lang ay napansin kong mahimbing na ang tulog nito. Agad akong lumabas ng kwarto at napansin kong nakaupo pa rin sa Sofa si Lorenzo. Nakatutok ang mga mata nito sa telebisyon. Agad akong lumapit dito at umupo sa kabilang bahagi ng sofa.

 

Nang mapansin ako nito ay pinatay nito ang telebesyon. Seryoso akong tinitigan. Mukhang may gusto itong sabihin sa akin kaya naman agad ko itong tinanong.

 

"Wala ka bang balak na umuwi muna? Alam kong pagod ka at kailangan mo din magpahinga.' mahinahon kong wika. Hindi ito pwedeng manatili dito sa condo. Iisa lang ang kwarto dito sa unit na ito at wala akong balak na patulugin ito dito sa sofa.

 

"Pwede ba tayong mag-usap?" tanong nito sa seryosong boses. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba lalo na ng mapagmasdan ko kung gaano ito kaseryoso ngayun.

 

"Sure! Tungkol saan?" tanong ko dito.

 

Mataman ako nitong tinitigan bago sumagot.

 

"Nga--ngayung nagkita na kayo ulit ni Ryder..ano ang nararamdaman mo?" tanong nito. Bigla akong napaisip. Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin nito. Hindi ko alam kung ano ang gusto nitong ipahiwatig.

 

'A-anong ibig mong sabihin?" tanong ko. Narinig ko ang mahina nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

 

'Gusto ko lang malaman. Para alam ko kung saan ako lulugar." sagot nito. Bakas ang lungkot sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ako nakaimik. Pagkatapos napansin ko ang makahulugang pagtitig sa akin ni Lorenzo. Titig na ngayun ko lang nakita sa mga mata niya.

 

"Mahal kita Ashley! Hindi ka ba nagtataka kung bakit hangang ngayun pinili kong huwag mawalay sa iyo? Hindi mo ba nararamdaman iyan sa pag-aalagang ginawa ko sa iyo?" tanong nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito. Napatayo ako sabay iling.

 

"Anong sabi mo?" Naguguluhan kong tanong. Ipinagdarasal ko na sana mali ang nadinig ko dito. Hindi kayang tanggapin ng damdamin ko ang binigkas nitong kataga ngayun lang.

 

"I said mahal kita! Mahal na mahal kita! Sa unang pagkikita pa lang natin agad na nahulog ang loob ko sa iyo!" seryoso nitong sagot. Ilang sandali akong natigilan. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko ngayun sa kanya. Parang gustong manginig buong laman ko dahil sa sinabi nito.

 

"hindi! Hindi totoo iyan! Sabihin mo sa akin! Nagbibiro ka lang diba? Hindi mo ako pwedeng mahalin Enzo!" sagot ko dito. Napaatras ako ng makailang ulit. Napansin ko ang pagtayo nito at paglapit sa akin.

 

"Bakit hindi? Isa kang pambihirang babae Ash! Kung hindi ka kayang pahalagahan ni Ryder, nandito ako. Matagal ko ng kinimkim sa sarili ko ang nararamdaman ko sa iyo!" sagot nito. Napakurap ako ng makailang beses bago umiling.

 

"Lorenzo, mabait kang lalaki. Hindi ka dapat makaramdam ng ganiyan sa akin. Marami pang mga babae diyan na mas karapat-dapat sa pagmamahal na nararamdaman mo ngayun." sagot ko. Maang itong napatitig sa akin. Agad kong napansin ang sakit na agad bumalatay sa mga mata nito.

 

"Wala ka bang kahit na kaunting pagmamahal na nararamdaman sa akin Ash? Sa ilang taon na magkakakilala tayo kahit kaunti hindi man lang nahulog ang loob mo sa akin?" Tanong nito na bakas ang hinanakit sa boses. Hindi ko naman alam kung ano ang isasagot ko. Basta ang alam ko, wala akong kahit na katiting na nararamdaman sa kanya. Bilang isang kaibigan lang ang nararamdaman ko dito. Hindi pwedeng maging kami dahil ibang lalaki ang nagmamay-ari sa puso ko....Si Ryder lang at malabo ng mapalitan iyun.

 

"Sorry! Ayaw kong masaktan ka Enzo. Please, umuwi ka na muna! Gusto ko ng makapagpahinga!" malungkot kong sagot. Pakiramdam ko simula ngayun ibang Lorenzo na ang kaharap ko. Akala ko walang ibig sabihin ang pagtulong nito sa akin noon. Na walang maging kapalit... hindi....na walang pusong involve. Pero nagkamali ako. Mukhang simula sa araw na ito may isang tao na naman akong dapat iwasan. Isang tao na akala ko itinuring akong kapamilya. Na nandyan siya bilang isang kaibigan...

 

"Im sorry Ash! Ayaw kong guluhin ang isip mo. Matagal na panahon kong itinago ang nararamdaman kong ito sa iyo. Ngayun lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na ipagtapat sa iyo dahil natakot ako baka muli kang bumalik kay Ryder. Hindi ko kayang mawala ka!" wika nito sa nagsusumamong boses. Hindi ako nakaimik.

 

Laglag ang balikat nitong humakbang papuntang pintuan ng unit. Napansin ko pa ang luha na lumitaw sa mata nito bago ito tuluyang lumabas. Nanghihina naman akong muling napaupo sa sofa.

 

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Naawa ako kay Lorenzo. Pero kahit katiting hindi ko ma- imagine na maging bahagi siya ng buhay ko. Na maging kami....Tanging pagtingin bilang isang kapatid o kaibigan lang ang nararamdaman ko sa kanya.

 

Hindi ko namalayan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Pagkatapos ng kaligayahan na naramdaman ko sa muling pagkikita namin ng pamilya ko agad naman pumalit ang lungkot. Agad naman pumalit ang ganitong klaseng pakiramdam. Mabuti pa sigurong hindi na kami umuwi muna dito sa Pilipinas. Hindi ko kayang tanggapin na mawawalan ako ng isang mabait na kaibigan. Pero ano ang magagawa ko! Ayaw kong mahirapan si Lorenzo. Gusto kong makalimutan niya ako sa lalong madaling panahon.

 

RYDER POV

 

Tumutulo ang luha ko habang umiinom ng alak. Hindi maalis sa isip ko ang mukha ni Ashley. Hindi ko akalain na dobleng sakit ang mararamdaman ko sa kaalamang palagi nitong kasama si Lorenzo.

 

Si Lorenzo ang karamay niya sa mahabang panahon. Masakit isipin na tuluyan niya na akong kinalimutan. Na ipinagpalit nya ako sa dati kong matalik na kaibigan.

 

Napapikit ako habang pilit na inaalala ang mukha ng aming anak. Mapakla akong napangiti. Siguro si Lorenzo din ang kinikilala nitong ama. Nakita ko kung paano sya kalapit kanina kay Lorenzo. Kung alam nya lang....Gustong gusto ko silang yakapin. Gusto kong ipadama sa kanila kung gaano ko sila kamahal. Kung gaano sila kahalaga sa buhay ko.

 

Grabe magparusa ang Diyos! Sa isang pagkakamali ko noon ito ang naging parusa Niya sa akin. Ang tuluyang mawala sa akin ang mag-ina ko.

 

"Ryder apo!" natigilan ako ng marinig ko ang boses ni Lola Agatha. Hindi ko alam kung gaano na sya katagal na nakatayo habang pinapanood ako. Hindi ko na mapigilan pa ang sunod-sunod na pagtulo ng luha sa aking mga mata habang nakatitig kay Lola.

 

"La, ang sakit! Hindi ko alam kung paano harapin ang buhay sa kaalamang inagaw na naman ng dati kong kaibigan ang babaeng mahal ko." parang batang sumbong ko dito. Agad na bumalatay ang lungkot sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

 

Naramdaman ko na lang ang paglapit nito at ang pagtapik sa aking balikat. Agad kong tinungga ang baso na may lamang alak. Muling gumuhit ang pait sa aking lalamunan. Napapikit ako.

 

"Pwede kang umiyak apo para naman mabawasan ang sama ng loob mo! Tandaan mo, hindi lahat ng gusto natin pwede nating kunin. May mga pagkakataon na kahit gusto natin ang bagay na iyun, kung hindi para sa atin huwag na nating ipilit....pwede din naman natin ipaglaban pero kung alam natin na wala ng pag-asa pwede na nating bitawan at magpatuoy sa buhay." mahabang wika nito.

 

"La, hindi ko kaya...hindi ko kayang tuluyan siyang mawala sa akin. Saksi kayo sa ilang taon na paghahanap ko sa kanya. Alam niyo po kung paano ko pinagsisihan ang lahat!" sagot ko dito sa kabila ng pag- iyak. Hindi na ako nahihiya dito na sabihin kung ano ang nararamdaman ko. Hindi na ako nahihiyang umiyak sa harap nito. Basta ang importante maibuhos ko ang sama ng loob ko. Pakiramdam ko puputok ang puso ko sa sobrang sakit na nararamdaman. Sa sobrang selos habang iniisip ko na magkasama sila. Hindi ko kayang iparaya si Ashley sa ibang lalaki. Mababaliw ako!

 

 

Chapter 28

 

ASHLEY POV

 

Nagising ako kinaumagahan na masama ang pakiramdam ko. Mabigat ang ulo ko at parang mabibiyak dahil sa sakit. Mukhang magkakaroon din ako ng trangkaso. Hindi ko maintindihan kung bakit nagiging sakitin ako nitong mga nakaraang araw. Hindi naman ako ganito dati. Kung sumakit man ang ulo ko hindi ganito kalala.

 

"Mama, are you ok?" narinig ko pang tanong sa akin ni Charles. Nakatunghay ito sa akin habang nakatitig sa mukha ko.

 

"Im fine anak! Napagod lang siguro si Mama at kailangan ng more rest." sagot ko sabay pakawala ng pilit na ngiti.

 

"Gusto niyo po bang tawagan ko si Papa Enzo? Sasabihin ko po sa kanya na sick kayo." malambing na sagot nito. Agad akong umiling. Pagkatapos ay hinaplos ko ang mukha nito.

 

"Im fine anak. Mawawala din ito.

 

Nakakahiya na kay Papa Enzo. Marami siyang trabaho sa hospital at baka maisturbo pa natin siya." sagot ko sabay pakawala ng pilit na ngiti. Tinitigan muna ako nito bago tumango.

 

"Oorder na lang ako ng foods sa labas para may makain tayo. Pasensya na baby ha? Hindi pa kaya ni Mommy ang magluto at kailangan din nating lumabas para mamili ng pagkain. Hintayin na lang natin na maging ok ako tsaka tayo ma- grocery." mahaba kong paliwanag. Pagkatapos ay sininyasan ko itong iabot ang cellphone sa akin.

 

Agad akong umorder ng pagkain online. Wala eh. Pakiramdam ko mabubuwal ako kapag pilitin ko pang bumangon. Sobra kasi talaga ang panghihina na nararamdaman ng katawan ko. Nilalamig din ako.

 

Agad naman dumating ang pagkain na inorder ko. Buti na lang at sanay na si Charles na kumain mag isa. Hinayaan ko na lang ito at bumalik na sa pagtulog bago ito binilinan na huwag na huwag siyang magtangkang tumawag kay Papa Lorenzo nya. Hindi ko kasi alam kung paano ito muling pakikiharapan pagkatapos ng pag -uusap namin kagabi. Naawa ako dito pero ano ang magagawa ko? Malabong mangyari na matugunan ko ang pagmamahal na inialay nito sa akin. Mula noon, hanggang ngayun, iisang lalaki lang ang tinitibok ng puso ko. Walang iba kundi si Ryder.

 

Tanghali na ng muli akong magising. Kahit papaano maayos na ang pakiramdam ko kaya agad akong bumangon. Lumabas ako ng kwarto at naabutan kong nakatutok ang mga mata ni Charles sa telebisyon. Agad ko itong nilapitan at napansin kong ang paboritong mga cartoons character ang pinapanood nito.

 

"Mommy, are you ok na po?" tanong nito sabay titig sa akin. Dinama pa ng maliliit na kamay nito ang noo ko. Nakangiti akong tumango

 

"Yup...kumain ka na ba?" malambing kong tanong. Agad itong tumango.

 

"Yup! I felt bored Mom." wika nito. Tinitigan ko ito tsaka tumango.

 

"Ok. Mag-aayos lang ako tapos lalabas tayo." nakangiti kong sagot. Agad na kumislap ang tuwa sa mga mata nito at agad na ini- off ang telebisyon. Excited itong tumayo at nagtata-talon.

 

"Talaga po? YES!" sagot nito sa excited na boses. Hinalikan ko muna ito sa noo bago bumalik ng kwarto. Inayos ko muna ang kama bago ako nagpasyang pumasok sa loob ng banyo para magtotoothbrush at maghilamos. Magpupunas na lang muna ako at mamaya na maligo pag-uwi namin. Papakiramdaman ko muna ang sarili ko.

 

Pagkatapos kong nag-toothbrush at naghilamos ay agad kong hinubad ang suot kong pangtulog. Kinuha ko pa ang bempo at akmang magpupunas ako ng mapakunot ang noo ko. Hindi ko maiwasang magtaka ng mapansin kong may mga pasa ako sa katawan. Particular sa aking braso at legs. Sinipat ko pa ito at hindi ako makapaniwala sa aking mga nakita. Paano ako nagkaroon ng ganitong pasa gayung wala akong maalalang may nanakit sa akin physically? Hindi din naman ako nasagi sa bahaging iyun.

 

Napailing na lang ako at itinoon ko ang attention ko sa pagpupunas ng aking katawan. Baka nagkataon lang. Isa pa naghihintay na sa akin sa labas si Charles. Baka mainip ang anak ko at alam kong excited na ito sa gagawin naming pamamasyal.

 

"Agad akong nagbihis. Pinili kong magsuot ng pants at maluwang na t-shirt at pinarisan ko ng rubber shoes. Gusto kong maging komportable sa lakad namin. Pagkalabas ko ng kwarto ay napansin kong nakabihis na din si Charles na syang ipinagpasalamat ko. Kahit papaano hindi na alagain ang anak ko. Lumalaki na nga siya.

 

"Lets go?" tanong ko dito bago muling bumalik ng kwarto para kunin ang aking bag. Agad kaming lumabas ng condo at nilakad ang pinakamalapit na mall. Mabuti na lang at nandito na sa paligid ang lahat. Hindi na namin kailangan pang bumyahe para lang makapamasyal.

 

Parang gusto ko ng tapusin ang bakasyon namin na ito. Mas komportable ako sa Japan kaya pag-iisipan ko ng maigi kung i rebook na lang ba namin ang ticket para makabalik agad. Wala ng dahilan pa para manatili kami ng matagal dito. Lalong naging komplikado ang lahat. Dumagdag pa sa alalahanin ko si Lorenzo. Kung pwede nga lang takasan ko na ang lahat gagawin ko.

 

"Ashley?" nagtaka pa ako ng may tumawag sa aking pangalan. Nandito na kami sa loob ng mall at balak namin dumirecho muna ng restaurant. Alam kong nagugutom na si Charles dahil kanina pa ang huling kain nito bago ako nakatulog ulit.

 

"Lola Agatha?" hindi ako makapaniwalang sambit ng mapansin kong dahan-dahan itong naglalakad palapit sa amin. May tungkod na ito habang nakasunod dito si Manang Lorna at isa pang lalaki. Hindi naman ako nakagalaw hanggang sa nakalapit ito sa akin.

 

"Ikaw nga! Kumusta ka na Iha?" kita ang tuwa sa mukha nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang nakatitig kay Lola Agatha. Inabot ko ang isang kamay nito at nagmano.

 

"Ayos lang po. Kayo po kumusta?" Nakangiti kong tanong. Isang malungkot na ngiti ang pinakawalan nito bago itinoon ang paningin kay Charles. Agad ko namang hinawakan ang anak ko. Wala akong choice kundi ipakilala sila sa isat isa.

 

"Lola, si Charles po anak ko...Baby, siya si Lola Agatha....

 

"Hello po!" agad na wika ni Charles. Ginaya nito ang ginawa ko kanina at nagmano din ito ito kay Lola Agathan. Kita ko ang tumulong luha sa mga mata nito habang nakatitig sa anak ko. Agad niyang hinawakan sa mukha si Charles at pinakatitigan.

 

"Sorry po!" wika ko sa mahinang boses. Alam kong may ideya na si Lola Agatha tungkol sa pagkatao ni Charles. Alam kong alam na nito na anak namin ni Ryder ang batang nasa harap nya.

 

"Wala kang dapat ihingi ng sorry Iha. Wala kang kasalanan." sagot nito sabay punas ng luha sa mga mata. Awang-awa naman ako dito. Hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot dahil sa nakikita ko ngayun.

 

"Ma, hindi po ba sya yung bad guy yesterday?" nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Charles. Agad kong tiningnan ang itinuro nitong direksyon at bigla akong kinabahan ng makita ko si Ryder. Seryoso ang mukha nito habang naglalakad palapit sa amin.

 

"Hi-hindi siya bad guy apo!" sagot naman ni Lola Agatha. Agad naman napayuko si Charles kaya kinausap ko ito.

 

"Mabait siya anak. Nagkataon lang na meron kaming hindi napagkasunduan kahapon." nakangiti kong sagot dito. Tinitigan ako nito bago sumagot.

 

"Mas mabait kaysa kay Papa Lorenzo?" tanong nito. Muli akong napasulyap kay Lola Agatha. Kita ko pa rin ang lungkot sa mga mata nito bago ko muling hinarap si Charles.

 

"Yes...Mas mabait siya kaysa kay Papa Lorenzo." sagot ko at sinulyapan an nakalapit ng si Ryder. Hindi ako makatingin ng diretso dito. Palipat-lipat ang tingin nito sa aming dalawa ni Charles.

 

"But he looks like me" narinig ko pang sambit ni Charles habang nakatitig kay Ryder. Biglang kumabog ang dibdib ko.

 

"Of course...because I am your father." diretsong sagot ni Ryder. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi nito. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya ito ngayun sa anak namin. Diretsahan talaga. Ni hindi man lang kumunsulta sa akin? Gayunpaman wala na akong magawa pa. Nasabi niya na eh..alangan namang babawiin ko pa. Ako pa tuloy ang lalabas ng kontrabida kung ganoon.

 

Agad kong napansin ang pagkagulat sa mukha ni Charles habang titig na titig sa ama.

 

"I--ikaw ang tunay na Papa ko?" sc nito habang unti-unting nangilid ang luha sa mga mata. Agad naman akong umupo para pumantay sa taas ng anak ko. Tinitigan ko ito at pinunasan ang luha sa kanyang mga mata.

 

"Ma, Sya ang papa ko?" tanong nito. Wala na akong magawa pa. Dahan-dahan akong tumango. Lalong umiyak si Charles at yumakap sa akin.

 

"Bakit hindi natin siya kasama? Bakit si Papa Lorenzo ang pumupunta sa atin?" inosente nitong tanong. Hindi ako nakaimik at napatingin kay Ryder.

 

"Im sorry. Naging busy si Papa kaya nangyari lyun." sagot ni Ryder at hinawakan sa balikat si Charles. Tuminngala naman ang anak ko habang patuloy ang pagtulo ng luha sa mga mata.

 

"Hindi niyo na po ba kami iiwan ni Mama? " umiiyak na tanong nito. Agad na nanlaki ang aking mga mata sa sinabi ng anak ko. Hindi ko inaasahan na iyun kaagad ang itatanong nito kay Ryder. Agad na nagkaroon ng pag-aalinlangan ang puso ko.

 

"Kung papayag si Mama mo...why not! Matagal ko ng gustong makasama kayo!" sagot nito. Agad na kumalas si Charles sa pagkakayakap at yumakap kay Ryder. Nagulat ako sa ginawa nito pero wala na akong nagawa pa kundi panoorin na lang silang dalawa. Alam kong walang ibang mas maging masaya sa tagpong ito kundi si Charles. Karapatan niyang makilala ang tunay niyang ama kaya dapat maging masaya na lang ako. Hinid ko dapat ipagkait sa kanya ang ganito kaimportanteng bagay. Lumalaki na siya at alam kung darating at darating ang panahon na magtatanong siya sa akin tungkol dito.

 

"I miss you Papa! I love you!" narinig ko pang wika ni Charles. Agad na yumuko si Ryder at binuhat ito.

 

"I missed you to Son! Kung alam mo lang...kahapon ko pa gustong gawin ito. Kahapon ko pa gustong yakapin ka!" madamdamin nitong sagot. Hindi ko mapigilan ang patuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata at ibinaling ang tingin kay Lola Agatha.

 

"Thank you Iha. Sa kabila ng mga nangyari hindi ka pa rin nagbabago. Ikaw pa rin ang dating Ashley na nakilala ko noon." nakangiti nitong wika sabay abot sa aking kamay. Wala na akong nagawa pa kundi yakapin ito.

 

"Pasensya na po kung medyo natagalan bago niyo nakilala si Charles. Hindi ko po maiwasan na mag-alangan dahil sa mga nangyari noon." wika ko. Agad ko naman naramdaman nag paghagod nito sa likod ko.

 

"Huwag kang mag-alala. Hinding hindi ako magdadamdam sa iyo Ashley. Sa nasabi ko na, wala kang kasalanan. Naging biktima ka lang sa mga maling nangyari noon. Gayunpaman, nandito ka pa rin sa harap namin. Muli mong binigyan ng saya ang puso ko Iha. Salamat dahil sa kabila ng mga nangyari nanatili kang matatag." mahabang wika nito. Agad ko naman pinunasan ang luha sa aking mga mata. Kahit papaano nakaramdam ako ng kahit na kaunting kapayapaan.

 

Muli kong itinoon ang aking attention sa mag-ama ko. Karga pa rin ni Ryder si Charles at mukhang wala na itong balak na ibaba pa.

 

 

Chapter 29

 

ASHLEY POV

 

Tahimik kong pinagmamasdan ang mag- ama ko na naghaharutan dito sa garden. Hindi na kami natuloy sa pamamasyal sa mall. Dito na kami dumirecho sa bahay pagkatapos naming mag-usap kanina. Biglang nagyaya si Lola Agatha na siyang hindi ko mahindian. Mahirap tanggihan ang isang nakikiusap na tao na walang ipanakita sa akin noon kundi puro kabutihan.

 

"Pwede bang dumito na lang kayo Iha? Masyadong malungkot ang bahay simula ng mawala ka dito." napabaling ang tingin ko kay Lola Agatha ng magsalita ito. Hindi ko naman malaman kung ano ang isasagot dito.

 

"La, sa Japan na po ako naka-base. Doon din nag-aaral si Charles." sagot ko. Agad kong napansin ang paguhit ng lungkot sa mga mata nito bago pilit na ngumiti.

 

"Kayang bigyan ng magandang kinabukasan ni Ryder ang anak niyo Ashley. Hindi mo na kailangan pang magpakahirap sa trabaho. May sariling kompanya ang pamilya at pwedeng kang manatili dito sa Pilipinas hanggat gusto mo." sagot nito.

 

"La...hi-hindi ko po alam. Mahirap naman po kung iaasa ko ang lahat kay Ryder. May sarili akong buhay na dapat pagtoonan ko ng pansin. May maganda pong trabaho na naghihintay sa akin sa bansang iyun at nakakapanghinayang po kung basta ko na lang iiwan." nahihiya kong sagot. Hindi ito sumagot at tinitigan ako. Hindi ko naman maiwasan na mapayuko dahil sa guilt na aking nararamdaman.

 

"Alam kong hindi ganoon kadaling kalimutan ang nagawang kasalanan ng apo ko sa iyo Ashley. Hindi kita masisisi tungkol sa bagay na iyun. Kaya lang gusto din namin na makasama ang apo namin." wika ni Lola. Hindi man nito direktang sabihin nararamdaman ko ang kagustuhan nitong makasama si Charles.

 

"Hayaan niyo po La. Pag-iisipan ko po muna ang lahat." sagot ko at sabay pagpakawala ng pilit na ngiti. Agad ko naman napansin ang tuwa na rumihestro sa mga mata nito.

 

"Salamat Ashley. Alam kong hindi mo ako bibiguin sa hiling kong ito. Salamat!" wika nito

 

Halos ayaw ng maghiwalay ni Charles at ni Ryder. Pero hindi pwedeng dito kami matulog sa bahay na ito. Isa pa bukas gaganapin ang party sa pamilya ni Enzo. Alam kong iniexpect kami ng mga magulang nito kaya kahit na hindi maayos ang huling pag-uusap naming dalawa ni Lorenzo kailangan pa din namin umattend. Malaki ang utang na loob ko sa kanilang pamilya at hindi pwedeng basta ko na lang kalimutan iyon.

 

"Maraming room dito sa bahay Ash. Pwede kayong magpalipas ng gabi dito." agad na wika ni Ryder ng sinabi ko na kailangan na naming umuwi ng condo. Nang tingnan ko din ang aking anak ay napansin ko na hindi ito sang-ayon sa desisyon ko.

 

"Ryder...pwede naman bumalik dito si Charles kapag kailangan. Gabi na at kailangan na naming magpahinga." sagot ko dito pagakatapos tinitigan ko ang mukha ng anak ko. Bakas dito ang hindi maisatinig na pagtutol. Pero hindi pwedeng mangyari ang gusto nito.

 

Ayaw ko din sabihin dito na aattend kami bukas ng wedding anniversary ng mga magulang ni Lorenzo. Ayaw ko ng mag- isip ito ng kung ano pa man. Basta ang kailangan ko ay makauwi kami ng condo ngayun din.

 

"Kung ganoon ihahatid ko na kayo," sagot nito. Hindi na ako umimik pa at nagpaalam na kay Lola Agatha. Bakas ang hindi maitagong lungkot sa mga mata nito hanggang tuluyan na kaming nakasakay sa kotse ni Ryder..

 

Tahimik ang buong byahe namin. Mukhang napagod din si Charles sa ginawang pakikipaglaro sa kanyang ama kanina. Tahimik lang din akong nakatanaw sa labas ng bintana ng kotse.

 

"Susunduin ko ulit kayo bukas?" pinutol ang katahimikang iyun ng biglang nagsalita si Ryder. Tinitigan ko muna ito bago sumagot

 

"May pupuntahan kami bukas. Sa susunod na araw siguro pwede mong sunduin si Charles sa condo." sagot ko. Hindi ito nakaimik.

 

"Dahil ba kay Lorenzo? May lakad kayo?" tanong nito. Bakas sa boses nito ang hindi maisatinig na galit.

 

"Wala ka na siguro doon. Buhay ko ito at malaya akong sumama sa kung kanino ko gusto.'" sagot ko.

 

"Pero asawa pa rin kita Ash. Mag-asawa pa rin tayo." sagot nito.

 

"Sana inisip mo iyan bago ka muling pumatol kay Ingrid!" hindi ko mapigilang sagot. Nagulat pa ako ng agad nitong inihinto ang sasakya sa gilid ng kalsada. Agad kong tiningnan si Charles at nagpasalamat ako dahil tulog na ito.

 

"Wala na kami. Matagal ng hindi siya nag -eexist sa buhay ko!" sagot nito. Hindi k maiwasan na taasan ito ng kilay. Sino ang maniniwala?

 

"Hindi na ako interesado pang malaman ang tungkol sa bagay na iyun. Bibigyan kita ng karapatan kay Charles. Malaya mo siyang makita at makasama kapag gusto mo." wika ko dito. Hindi ito nakaimik at 4 nag-umpisa na ulit magmaneho. Muli kong ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. Nagpakawala ako ng malungkot na ngiti at ipinikit ko ang aking mga mata.

 

Nararamdaman ko sa aking sarili na tama lang ang ginawa kong desisyon ngayun. Ayaw kong ipagkait sa anak ko ang pagkakakilanlan ng kanyang ama. Sana pagkatapos ng lahat ng ito magkakaroon na kami ng katahimikan.

 

Muli akong nagmulat ng aking mga mata ng mapansin ko na nakarating na kami sa tapat ng building kung saan matatagpuan ang aming condo. Nakapag-park na din pala si Ryder ng hindi ko namamalayan. Akmang gigisingin ko na si Charles pero pinigilan nya ako.

 

"Bubuhatin ko na sya hanggang sa loob." wika nito. Hindi na ako sumagot at tuluyan ng bumaba ng kotse. Agad nitong kinarga si Charles at sumunod sa akin pagpasok sa loob ng elevator.

 

Pagkabukas ng elevator sa floor kung saan ang unit namin ay agad akong lumabas. Nagulat ako ng mapansin ko ang bulto ni Lorenzo na nasa labas ng unit. Direkta itong nakatitig sa aming pagdating.

 

"Enzo, kanina ka pa ba? Pesensya na." Agad na wika ko dito ng makalapit ako. Hindi ako nito pinansin at lumagpas ang titig nito kay Ryder na nasa likuran ko lang.

 

"Saan kayo galing? Bakit kasama mo sya?

 

" tanong nito. Saglit akong natigilan at binalingan ng tingin si Ryder na karga pa rin ang natutulog na si Charles. Nakatiim bagang ito habang nakatitig kay Lorenzo. Agad kong hinagilap ang susi sa loob ng bag at binuksan ang unit.

 

"Ipasok mo muna si Charles sa loob. Masyado na siyang mabigat para karagahin mo pa siya ng ganyan katagal." baling ko kay Ryder. Laking pasasalamat ko dahil agad itong tumalima. Pagkatapos ay hinarap ko si Lorenzo at inayayahan na pumasok sa loob.

 

Pagkapasok sa loob ng unit ay agad kong isinara ang pintuan. Mukhang idinerecho na ni Ryder si Charles sa loob ng kwarto.

 

"Bakit kasama mo siya? Nagkakamabutihan na ba kayo? Bumalik ka na ba sa kanya?" agad na wika ni Lorenzo sa akin. Bakas sa mga mata nito ang pinaghalong galit at lungkot.

 

"Enzo, please, karapatan ni Ryder na makilala niya ang anak namin. Si Charles...alam kong hindi lang nagsasalita ang bata pero alam kong hinahanap nya na din ang kanyang ama." sagot ko. Napansin ko ang pagkuyom ng kamao nito kaya agad akong kinabahan.

 

"Pero paano ako? Mahal na mahal kita! Alam mo iyun diba? Ginawa ko ang lahat para kahit papaano maramdaman ni Charles na hindi siya iba sa akin. Maramdaman niya ang pagiging ama ko kahit hindi siya galing sa akin." sagot nito. Hindi ko mapigilang maluha sa sinabi nito. Alam ko naman ang ibig sabihin nito. Kitang kita ng dalawa kong mga mata kung paano nya kami alagaan ni Charles. Pero ano ang magagawa ko? Hindi ko kontrolado ang lahat. Hindi habang buhay pwede kong itago si Charles sa kanyang ama.

 

"Patawarin mo ako Enzo! Hindi pa rin naman mababago ang lahat diba? Ikaw pa din ang Papa Enzo na nakilala ni Charles. Malaking bahagi ng pagkatao niya na palagi ka kanyang tabi. Kahit anong mangyari hindi mababago iyun. Malaki ang utang na loob namin sa iyo kaya naman habang buhay ko iyung ipagpapasalamat." sagot ko.

 

"Utang na loob? Hindi mo kailangan pagbayaran ang lahat ng iyun Ash. Nagiging masaya ako sa mga panahon na pinagsisilbihan kita! Ang gusto ko lang

 

ikaw! Ang puso mo! Ang pagmamahal mo! "wika nito kasabay ng pangingilid ng luha sa mga mata.

 

"Hindi ka pa rin nagbabago Enzo. Mang- aagaw ka pa rin." sabay pa kaming napatingin sa pintuan ng kwarto ng biglang nagsalita si Ryder. Naglakad pa ito palapit sa amin habang galit na nakatitig kay Lorenzo

 

"Itinapon mo na sya! Bakit gusto mo pang bumalik sa buhay nya!" galit na sigaw nito kay Ryder. Hlindi ko naman maiwasan na manginig dahil sa takot.

 

"Natural, asawa ko sya at kahit ano pang gawin mo hindi mababago iyun!' galit din na sigaw ni Ryder dito.

 

"Sa palagay mo ganoon lang kadali sa akin ang lahat ng isuko siya? Hindi ako papayag na muli mong saktan si Ash. Mahal ko siya tandaan mo iyan!" sagot naman ni Lorenzo.

 

Napasigaw ako ng biglang sinapak ni Ryder si Enzo. Hindi ko akalain na gagawin niya ang bagay na iyun. Akmang gaganti si Lorenzo ng pumagitna ako sa kanilang dalawa.

 

"Tama na! Ano baka kayo? Daig niyo pa ang mga bata!" galit na sigaw ko. Hindi ko na napigilan pa ang pag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Pareho silang hindi nakaimik pero masakit pa rin ang tingin sa isat isa. Binalingan ko na si Ryder at buong lakas na itinulak.

 

"Umalis ka na! Kung hindi mo kayang makipag-usap ng mahinahon mabuti pang iwan mo na muna kami ni Lorenzo dito." galit na wika ko dito kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Maang itong napatitig sa akin. Bakas sa mga mata nito ang pait na nararamdaman. Pero wala na. Kapag ipagpapatuloy pa nila ang paghaharap baka lalo lang silang magkasakitan.

 

Tinitigan muna ako ni Ryder at laglag ang mga balikat na naglakad patungo sa elevator. Hinintay ko munang makasakay ito bago ko isinara ang pintuan ng unit. Naabutan kong nakaupo na si Lorenzo sa sofa habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

 

"Im sorry." sambit nito habang bakas sa mga mata ang lungkot.

 

"Enzo, mabait kang tao. Patawarin mo ako kung nasasaktan ka man ngayun dahil sa akin. Pero sana, kung ano man ang nararamdaman mo ngayun sa akin. Pilitin mong burahin yan dahil hindi ako ang babaeng karapat-dapat sa iyo. Pakiusap.....ibaling mo na lang sa iba ang pamamahal na iyan!" sagot ko dito. Napansin ko ang pagtayo nito at paglapit sa akin.

 

Hindi ko na inasahan pa ang susunod niyang ginawa. Agad ako nitong niyakap habang nararamdaman ko ang pag-iyak nito.

 

"Hindi ko kaya Ash. Sa ilang taon na inalagaan kita, tuluyan ng nahulog ang loob ko sa iyo! Mahal na mahal kita at mawawalan ng halaga ang buhay ko kung babaliwalain mo ang nararamdaman kong ito sa iyo." pabulong na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na maramdam ng matinding kaba dahil sa binigkas nitong salita.

 

 

Chapter 30

 

ASHLEY

 

"Hayaan mong mahalin kita! Hayaan mong manatili ako sa tabi mo. Basta mangako ka...huwag na huwag ka ng bumalik sa kanya. Hindi ko kayang tanggapin ang bagay na iyun Ash!"

 

pagpapatuloy na wika ni Enzo habang patuloy ang pagyugyog ng balikat nito. Palatandaan ng matindi nitong pag-iyak.

 

Hindi ko naman alam kong paano ang gagawin ko. Ako ang mas nahihirapan sa sitwasyon ngayun. Hindi ko akalain na aabot sa ganito ang lahat. Para tuloy akong napagitnaan ng nag-uumpugang malalaking bato. Hindi ko alam kung paano lusutan ang napakalaking problemang ito.

 

"Enzo, walang magaganap na balikan sa aming dalawa. Magkasama kami ni Ryder dahil kay Charles. Siya ang ama ng bata kaya karapatan nila parehong makilala ang isat isa." sagot ko dito at pilit na kumawala sa pagkakayap nito. Naiilang na ako sa kanya. Ibang iba na siya sa Lorenzo na nakilala ko noon. Masyado na itong nagiging vocal sa nararamdaman niya sa akin na syang labis kong ikinatatakot.

 

"Kailangan mo ng umuwi. Magpahinga na tayo. Bukas ang party sa inyo diba at ayaw kong umattend ng puyat." wika ko dito na may halong biro. Gusto kong mapagaan ang tensyon na namagitan kani -kanina lang. Hindi naman ako nabigo dahil agad na gumuhit ang ngiti sa labi nito

 

"Aattend kayo diba?" tanong nito. Agad akong tumango

 

"Of course. Hindi namin matitiis ang mga magulang mo." sagot ko.

 

"Kung ganoon, magkikita tayo ulit bukas. Susunduin ko kayo ni Charles dito." sagot nito at bakas na ang saya sa mukha. Agad akong tumango at naglakad patungong pintuan ng condo. Binuksan ko iyun at binalingan si Lorenzo.

 

"Well, mukhang pinapaalis mo na nga ako. Good night Ash." nakangiti nitong wika at mabilis akong hinalikan sa aking pisngi. Nagulat man pero hindi na ako nagreklamo pa. Pagod na ako at ayaw ko ng pahabain pa ang pag-uusap naming dalawa. Isa pa kakabalik lang ng magandang mood ni Lorenzo at baka lalo itong magtampo sa akin kapag makarinig ito ng mga bagay na hindi nito magustuhan.

 

Agad akong naglinis ng katawan para makatulog na. Sa dinami-daming nangyari ngayung araw pakiramdam ko wala na akong energy pa para isipin ang lahat ng bagay na iyun. Mas gusto ko pang mahiga sa kama katabi ng anak ko dahil tiyak bukas panibagong pagsubok na naman ang haharapin ko.

 

Hindi ko akalain na ito ang sasalubong sa akin dito sa Pilipinas. Ang akala ko mag- eenjoy ako sa bakasyon na ito pero nagkakamali ako. Ngayun palang nahahati na ang isip ko sa pagitan nilang dalawa ni Lorenzo at Ryder.

 

Pagkatapos kong gawin ang aking evening routine ay agad na akong tumabi sa anak ko. Mabuti na lang at tulog na tulog na ito at hindi na nito nasaksihan ang sagupaan nilang dalawa ni Ryder at Lorenzo. Tiyak na ito mas maapektuhan dahil alam ko kung gaano kahalaga dito ang dalawang lalaking iyun. Wish ko lang na sana hindi na magsakitan ang dalawa. Magkabati na lang sana sila dahil wala naman talaga akong balak na patulan ang isa sa kanilang dalawa.

 

Mas maganda na ang ganito. Mag focus na lang ako sa pagpapalaki kay Charles. Ayaw ko ng pumasok pa sa panibagong gulo ng buhay.

 

Hindi ko na namalayan pang nakatulog na pala ako. Nagising ako kinabukasan na wala na sa tabi ko si Charles. Hindi pa sana ako babangon sa higaan pero ng tingnan ko ang orasan ay alas otso na pala ng umaga. Kailangan ko pang maghanda ng pagkain naming mag-iina.

 

Dahan-dahan akong bumangon kahit na pakiramdam ko umiikot ang paligid ko. Hindi ko alam kung bakit kulang na kulang ako sa energy ngayun. Masarap naman ang tulog ko pero hindi ko maintindihan kung bakit nagkakaganito ako ngayun.

 

Agad na akong dumirecho ng banyo para maligo. Baka kulang lang ako sa ligo kaya ganito ang pakiramdam ko. Pagkahubad ko ng aking damit ay napakunot pa ang noo ko ng mapansin ko na marami na naman akong pasa sa balat. Hindi ko talaga maisip kong saan ko ba nakuha ang bagay na iyun. Mukhang kailangan ko na sigurong magpatingin sa Doctor.

 

Pagkaligo ko ay agad akong nagbihis ng damit pambahay. Mukhang magpapadeliver na naman kami ng pagkain namin. Hindi ako nakapamili kahapon dahil hindi na kami natuloy sa supermarket. Agad akong lumabas ng kwarto at nagulat pa ako sa aking naabutan.

 

Nandito si Lorenzo at magkaharap silang nakaupo ni Charles sa hapag kainan kung saan may mga pagkain ng nakahain.

 

"Good Morning!" napakurap pa ako ng batiin ako nito. Tipid akong ngumiti at sinagot ang pagbati nito.

 

"Good Morning! Ang aga mo yata ngayun ah?" sagot ko dito. Agad akong lumapit sa anak ko at hinalikan sa pisngi. Agad ko naman napansin ang masayang ngiti na gumuhit sa labi nito. Nakangiting tumayo naman si Lorenzo at ipinaghila ako ng upuan.

 

"Maupo ka na muna. Sumalo ka na sa amin.' wika nito. Nag-aalangan man pero wala na akong nagawa pa kundi umupo na din. Tiningnan ko pa ang mga nakahain sa lamesa at natuwa naman ako sa aking mga nakita.

 

Pritong longanisa at tocino. May hard boil egg sinangag at danggit din. May mga ilang prutas na din akong nakikita na maayos na nakasalansan. Kung titingnan mukhang hindi naman galing sa restaurant ang mga nakahain na pagkain sa lamesa.

 

"Galing pa sa bahay iyan. Pinaluto ko sa cook namin dahil alam kong wala kayong pagkain dito sa condo. Hindi healthy kung puro pagkain sa restaurant ang kinakain niyong mag-ina." wika ni Lorenzo. Mukhang nabasa nito ang iniisip ko. Tipid akong napangiti at sumandok na din ng sinangag.

 

"Thank you Enzo. Nag-abala ka pa talaga. Nahihiya na ako sa mga ginagawa mo sa amin." wika ko dito at habang hinahalo ang pagkain sa harap ko. Naglagay ako ng pagkain sa kutsara at sumubo na din.

 

"Walang problema Ash. Basta para sa inyong dalawa ni Charles, gagawin ko ang lahat para mapasaya ko kayo. At isa pa dinala ko na din ang isusuot niyong damit para sa party mamaya. Kahapon ko pa binili ang mga iyun at nakalimutan kong bitbitin paakyat dito sa condo." nakangiti nitong sagot sabay titig sa akin.

 

"Naku, salamat Enzo. Formal event pala ang party nila Tita at Tito. Hindi pala ako nakabili ng damit na isusuot ko para mamaya." sagot ko naman. Ngumiti ito at itinoon na din ang pansin sa pagkain.

 

"No Worries. Nandito ako. Hindi ko hahayaan na poproblemahin niyo pang mag-ina ang isusuot niyong damit mamaya." Nakangiti nitong wika. Hindi na ako sumagot pa at itinoon ko na ang attention ko sa pagkain. Mabuti na din at nanahimik na si Lorenzo. Si Charles naman ay agad na nagpaalam pagkatapos nitong ubusin ang pagkain sa kanyang pinggan. 1

 

RYDER POV

 

Nandito ako sa tapat ng condo kung saan nakatira sila Ashley. Naikuyom ko ang aking kamao habang nakatitig sa sasakyan ni Lorenzo na nasa tabi lang din kung saan ako nakaparada.

 

"Hindi ba sya umuwi kagabi?" naibulong ko sa aking sarili. Gaano ba sila ka-closed dalawa ni Ashley? Agad na gumuhit ang galit sa puso ko habang naiisip na baka may relasyon na silang dalawa. Na si Lorenzo na ang mahal ni Ashley.

 

Nauna akong umalis kagabi dahil na din sa mga nangyari. Wala naman sana akong balak na iiwan ang mag-ina ko sa condo na ito pero dahil sa sobrang sama ng loob ko at sa selos na nararamdaman wala akong pagpipilian kundi agad na pinaarangkada ang sasakyan pagkapasok ko pa lang sa loob ng kotse. Pakiramdam ko mas pinapanigan pa ni Ashley si Lorenzo kaysa sa akin. Pakiramdam ko ako ang pinakawalang kwentang tao sa mundo.

 

Pero sa nakikita ko ngayun...isang malaking posibilidad na tuluyan na syang naagaw sa akin ng best friend ko. Ang sakit! Pero hindi ako papayag. Ilalaban ko kung ano ang sa akin. Akin lang si Ashley. Walang ibang pwedeng kikilalaning ama ang anak namin kundi ako lang. Hindi sila dapat mapunta sa taong minsan na akong inagawan. Hindi ako papayag na sa pangalawang pagkakataon muling aagawin ni Lorenzo ang babaeng mahal ko.

 

"Pagbibigyan kita ngayun. Ito na ang last na makakasama mo ang mag-ina ko. Sisiguraduhin ko na sa akin pa rin ang huling bagsak nila." bulong ko at agad na pinasibad ang kotse. Kailangan kong maghanda. Hindi ko na bibigyan pa ng pagkakataon na makalapit pa ulit ang Lorenzo na iyun sa mag-ina ko.

 

"Ryder...akala ko ba isasama mo dito ang mag-ina mo? Nasaan sila?" tanong ni Lola Agatha pagkauwi ko ng bahay. Pilit akong ngumiti dito.

 

"May lakad sila ngayun La. "Matamlay kong sagot. Tinitigan naman ako ni Lola tsaka napapailing.

 

"Mas maigi siguro na dumito na ang mag- ina mo. Ang alam ko balak pang bumalik ni Ashley ng Japan. Mas mahihirapan tayo kapag mangyari iyun. Ilang taon na naman kaya ang bibilangin natin bago muling makasama natin ang anak mo. Pati na din si Ashley." sagot ni Lola. Hindi ko mapigilan na mag-alala sa sinabing iyun ni Lola. Tama ito mas mahihirapan kami kung tuluyan na silang makalabas ng Pilipinas kaya kailangan ko ng bilisan ang lahat para maisakatuparan ko na ang plano ko.

 

"Hayaan mo La. Ako ang bahala tungkol sa bagay na iyan. Mananatili sa atin si Charles pati na din ang asawa ko." sagot ko dito. Nakangiti namang tumango si Lola at hinawakan pa ako sa kamay.

 

"Aasahan ko iyan iho. Walang kapantay ang nararamdaman kong tuwa kahapon dahil sa presensya ni Ashley at ng anak nyo." sagot nito na agad ko namang sinang-ayunan.

 

 

Chapter 31

 

 

Ashley POV

 

"I am so happy dahil nagawa niyong makarating iha!" nakangiting wika sa akin ni Mrs. Susan Jimenez. Ang ina ni Enzo. Makailang ulit pa nitong hinalikan si Charles bago ako muling binalingan.

 

"Pasensya na po kayo Tita. Medyo na late po yata kami ng dating." sagot ko naman. Medyo sumama na naman ang pakiradam ko kanina kaya naman hindi kaagad kami nakapag-ayos ni Charles. Mabuti na lang din at matiyaga kaming hinintay ni Lorenzo kanina dahil kung hindi mukhang hindi talaga kami makaka- attend sa party na ito.

 

"Ayos lang iha. Ang importante dumating kayo. Naku! ang cute talaga ni Charles. Ang bilis nyang lumaki." nakangiti nitong wika. Nagulat pa ako ng bigla akong hawakan ni Lorenzo sa kamay.

 

"Mom, hihiramin ko muna si Ashley. Ipapakilala ko siya sa ilan kong mga kaibigan." nakangiting wika ni Enzo sa kanyang Ina.

 

"Ok tho, Dont worry, ako na muna ang titingin kay Charles. Mukhang nag- eenjoy din siya dito. Ipapakilala ko siya sa ibang mga batang nandito." nakangiting sagot ni Tita Susan. Agad naman akong nagpatianod ng hilain ako ni Lorenzo sa ilang umpukan ng mga bisita.

 

"Wow Enzo! Kailan ang kasal?" salubong na tanong sa amin ng isa sa mga bisita. Natigilan naman ako. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang dahil sa klase ng tanong na ibinato nito sa amin ngayun.

 

"Ang lakas talaga ng pang-amoy mo Mark tungkol sa bagay na iyan. Hindi ko pa nga ipinakilala sa inyo ang fiancee ko pero kasal na agad ang itinatanong niyo sa akin.' nakangiting sagot nito. Agad naman nagtawanan ang lahat.

 

"By the way Ash, sila ang mga kaibigan ko, hindi kami masyadong close pero nagkakausap din naman..... and mga Bro's si Ashley nga pala, fiancee ko."

 

Pagpapakilala sa amin ni Lorenzo. Hindi ko naman maiwasan na magulat sa sinabi nito. Ano ang sinasabi nitong fiancee nya ako? Kailan pa dahil kahit na anong gawin kong pagpiga ko sa utak ko wala akong naalala na nagpropose ito sa akin. At wala akong balak na gawing kasintahan si Lorenzo.

 

Hindi magbabago ang lahat. Tangin pagiging isang mabuting kaibigan lang ang aking mai-offer dito. Wala ng iba. Pero ayaw ko naman itong ipahiya sa kanyang mga kausap kaya nanahimik na lang ako. Mamaya ko na lang sya kakausapin tungkol sa bagay na ito.

 

Naging mainit naman ang pagtanggap sa akin ng mga kaibigan ni Lorenzo. Sinasagot ko kung ano man ang kanilang mga katanungan. Laking pasalamat ko dahil kahit papaano nag-enjoy naman ako sa party kahit na naiilang ako sa kakaibang ka-sweetan na ipinapakita sa akin ni Enzo. Hinayaan ko na lang total kokomprontahin ko naman sya pagkatapos na party. Hindi pwedeng ganito. Hanggat maaari ayaw ko siyang bigyan ng pag-asa na magiging kami balang araw dahil hindi mangyayari iyun

 

Mabilis na lumipas ang mga oras. Sa wakas natapos din ang party. Agad akong nagpaalam sa mga magulang nito na babalik na kami ng condo. Ayaw pa nga sana nilang pumayag at inanyayahan kaming mag-ina na pwede naman kaming matulog sa isa sa mga guest room nila. Pero nanindigan ako sa kagustuhan na makauwi ng condo. Hindi kasi ako komportable sa bahay nila. Lalo na habang tumatagal lalong nagiging kakaiba ang kinikilos ni Lorenzo. Hindi ako sanay na ganito sya kaalaga sa akin. Naiilang ako. Kung anu-anong dahilan na ang sinabi ko para lang makaalis na.

 

"Ash, alam mo ang saya ko ngayung gabi. Pakiramdam ko naging kompleto ang pagkatao ko dahil kasama ko kayong mag -ina." wika nito habang nagmamaneho.

 

"Enzo, bakit fiancee ang pagpapakilala mo sa akin sa mga kaibigan mo?" hindi ko mapigilang tanong dito. Sandali itong hindi nakasagot habang nakatitig ang tingin sa kalsada na aming dadaaanan. Pagkatapos narinig ko ang marahan na pagbuntong hininga.

 

"Bakit ayaw mo ba? Galit ka ba dahil doon?" tanong nito. Sandali akong hindi nakaimik. Hanggat maari ayaw kong sirain ang masayang gabi nito. Kaya lang hindi naman pwedeng bigyan ko siya ng false hope diba?

 

"HIndi naman sa ganoon. Baka kasi mag- expect sila." sagot ko naman. Agad kong napansin ang lungkot na bumalatay sa mga mata nito. Ito ang iniiwasan kong mangyari pero ano nga ba ang tama?

 

Naging tahimik na ito hanggang sa makarating kami ng condo. Hindi na din ito umakyat pa ng unit. Nagi-guilty man pero wala akong choice. Alam kong hindi din naman kami nito matitiis. Sa ngayun kailangan nyang malaman na wala talagang pag-asa para maging kami. Hindi pwedeng paasahin ko ito.

 

"Mama, bakit parang galit si Papa Enzo?" nagtatakang tanong ni Charles. Nakangiti ko naman itong tinititigan.

 

"Hindi naman baby. Napagod lang siguro siya. Magiging ok din ang lahat bukas." sagot ko naman at pinindot na ang button ng elevator paakyat ng unit namin. Hindi na ito sumagot pa hanggang bumukas ang elevator sa kung saang floor matatagpuan ang unit namin.

 

"Papa!" nagtaka pa ako sa sigaw na yun ni Charles. Agad akong napatingin sa pintuan ng unit namin at nagulat ako dahil nakita kong nakatayo doon si Ryder. Tahimik itong nakatitig sa pagdating namin ni Charles. Bakas ang pagkainip sa mukha nito.

 

"Hello baby! akala ko hindi na kayo uuwi dito sa condo eh. Kanina pa ako naghihintay dito." wika nito kay Charles na halatang gustong iparinig sa akin ang sinasabi nito dahil sa lakas ng kanyang boses. Hindi na lang ako umimik bagkos binuksan ko ang bag para hanapin ang susi ng unit namin.

 

"Hindi mo na kailangan pang buksan ang pintuan na iyan. Sasama kayo sa akin." wika ni Ryder sa akin sa seryosong boses. Agad naman akong napatitig dito. Gusto kong masiguro kung gaano ito ka-seryoso ngayun.

 

"Ryder please, pagod na kami. Hayaan mong makapagpahinga muna kami ni Charles ngayung gabi." sagot ko naman

 

"Pwede kayong magpahinga sa bahay. Lets go Charles!" seryosong wika nito at agad na hinawakan sa kamay ang anak namin. Lumingon pa sa akin si Charles kasabay ng pagtalikod nilang dalawa sa akin..Naiinis man pero wala na akong nagawa kundi sundan na din sila. Hindi ako papayag na basta na lang isama nito ang anak namin kung kailan nya gustuhin. Hindi ako sanay na mawalay ito sa akin kahit saglit lang.

 

Hindi man direktang ipinapakita alam kong galit si Ryder. Ayaw nya lang sigurong ipakita ito sa anak namin. Tahimik na din akong sumakay ng kotse pagkadating namin ng parking.

 

"So, kumusta ang party." tanong pa nito ng mag-umpisa na kaming umusad. Hindi ko lang alam kung para kanino ang tanong na iyun. Pero agad naman sumagot dito si Charles.

 

"Super happy Papa. Nagkaroon ako ng maraming friends. Pagkatapos ang daming bisita. Sabi nga sa akin nila Lola at Lola sana sa kanila na daw kami titira ni Mama." madaldal na sagot ni Charles. Hindi ko naman maiwasang mailang lalo na ng titigan ako ni Ryder.

 

"Sinong Lola at Lola?" nagtatakang tanong nito sa amin. Pasulyap sulyap pa din ito sa akin.

 

"Yung mga parents po ni Papa Enzo. Lolo at Lola ko na din po sila." sagot naman nito. Agad kong napansin ang pagtiim bagang ni Ryder at tinapunan pa ako ng matalim na titig na siyang nagpakaba sa akin.

 

"'Papa' din pala ang tawag mo sa kanya?" mahinahong tanong nito sa anak namin. Agad naman tumango si Charles.

 

"Yes po. Kasi palagi syang may gift sa akin noong baby pa ako. Tsaka lagi niya kaming pinapasyal noon ni Mama." inosenteng sagot naman ni Charles. Agad na gumuhit ang pait sa mga mata ni Ryder. Alam kong mayado itong naninibugho sa mga nalaman nito sa anak namin. Hindi ko na lang pinansin pa ang kanilang pinag-uusapan bagkos ipinikit ko na lang ang aking mga mata.

 

Agad naman kaming nakarating sa bahay nila. Tahimik na ang buong paligid at nagpapahinga na ang lahat. Agad akong bumaba ng kotse at hinarap si Ryder.

 

"Saan kami matutulog ni Charles?" seryoso kong tanong. Pagod na ako at ayaw ko na sana pang pahabain ang pag- uusap namin. Tinitigan ako nito tsaka kaswal na sumagot.

 

"Saan ba dapat? Eh di sa kwarto natin." sagot nito. Agad na pinanlakihan ko ito ng mata. Pagkatapos ay binalingan ko si Charles na noon ay abala sa kakaikot sa paligid. Mabuti na lang at maliwanag ang bakuran ng bahay nila. Medyo malayo din sa kinaroroonan namin ang anak namin dahil pinagmamasdan nito ang tubig sa fountain

 

"Anong kwarto natin? Nakalimutan mo na ba na matagal na tayong hiwalay? Kung wala kang balak na patulugin kami sa isa sa mga guest room dito sa bahay mas mabuti pang bumalik na lang kami ng condo." inis kong sagot dito. Nakita ko ang galit sa mga mata nito bago sumagot.

 

"Para ano? Para malaya kang mabisita ng gagong Lorenzo na iyun? Hindi ako papayag Ashley. Akala mo ba hindi ko alam ang mga pinanggagawa niyo kanina sa party na iyun? Akala mo ba hindi ko alam ang mga nangyayari doon?" galit na tanong nito. Natigilan naman ako. Tinitigan ko ito sa mga mata bago sumagot.

 

"Wala ka na doon Ryder. Matagal na tayong hiwalay at malaya na akong gawin lahat ng gusto ko!" gigil kong sagot. Ngumisi lang ito sa akin

 

"HIndi pa tayo hiwalay Ash. Kasal pa rin tayo at sa batas dito sa Pilipinas mag- asawa pa rin tayo!" sagot nito. Agad akong napailing.

 

"Pwes ako mismo ang magpa-file ng divorce kung wala kang balak na gawin iyun. Hindi na tayo pwedeng magsama tulad ng dati Ryder. May sarili na akong buhay." seryoso kong sagot. Nakita kong muli ang galit sa mga mata nito pero hindi ko na lang pinagtoonan pa ng pansin.

 

"Bakit ang laki ng ipinagbago mo? Hanggang ngayun hindi mo pa rin ba ako pinapatawad sa lahat ng mga kasalanan na nagawa ko sa iyo? Ganoon na lang ba kalaki ang galit mo sa akin para tuluyan mo ng tapusin ang kasal natin?" tanong nito. Ilang sandali akong natigilan bago ito sinagot.

 

"Kinalimutan ko na ang mga nangyari noon. Kaya nga malaya ka ng makita ang anak natin diba? Pero hindi ibig sabihin noon na babalik tayo sa dati. Binibigyan lang kita ng karapatan kay Charles. Iyun lang at wala ng iba." sagot ko. Sandali itong natameme. Muli itong napatiim bagang.

 

"Dahil ba kay Lorenzo? Siya na ba ang mahal mo ngayun? Tuluyan mo na ba akong ipinagpalit sa gagong iyun?" galit na sagot nito.

 

"Wala ka na doon Ryder. Noon pa man ibinigay ko na sa iyo ang kalayaan na gusto mo. Ngayun naman, kung gusto mong palaging makikita ang anak natin, huwag mo ng ipilit ang kasal nating dalawa dahil hindi na maibabalik ang dati. Tuluyan ng nasira ang kung anong meron sa atin noon kaya huwag mo ng pakialaman pa ang kung anong meron man sa buhay ko ngayun!" seryoso kong sagot. Wala na akong pakialam pa kung masasaktan man ito sa aking sinabi. Katulad ni Lorenzo, ayaw ko na din na umasa pa ito. Masaya na ako kung anong meron man ako ngayun.

 

 

Chapter 32

 

ASHLEY POV

 

"Mama, Papa, nag-aaway po ba kayo?" sabay kaming napalingon ni Ryder sa likuran ng marinig naming nagsalita si Charles. Hindi ko alam kung narinig ba nito ang pag-uusap naming dalawa ni Ryder. Napansin ko kasi ang butil ng luha na pumatak sa mga mata nito kaya agad ko itong nilapitan.

 

"No baby. Nag-uusap lang kami ni Daddy. Meron lang kaming kaunting hindi napagkasunduan pero hindi ibig sabihin galit kami sa isat isa." nakangiti ko namang wika at binalingan si Ryder na noon seryoso ang mukha na nakatingin sa aming dalawa ni Charles. 1

 

"I am sleepy na po Mama. Gusto ko na po matulog." sagot nito. Nginitian ko muna ito at binalingan ko si Ryder.

 

"Sa guest room kami." wika ko at hinila na ang kamay ni Charles para pumasok sa loob ng bahay. Kahit papaano kabisado ko ang bahay na ito at alam ko kung nasaan ang guest room. Tahimik naman na sumunod sa amin si Ryder na siyang ipagsawalang-bahala ko na lang.

 

Hindi naman siguro ito gagawa ng mga bagay na hindi ko magugustuhan lalo na at kasama ko ang anak ko. Alam kong ipipilit nito ang gusto pero hindi ako papayag. Ipagpipilitan ko ang karapatan ko at ayaw kong kuntrolin niya ako porket nandito kami sa pamamahay nila.

 

"Pagdating sa isa sa mga guest room ay agad kong binuksan ang pintuan at pumasok sa loob. Alam kong regular na nililinis lahat ng mga guest room dito sa bahay na ito kaya wala akong dapat na alalahanin. Magiging safe kami ni Charles dito.

 

"Sigurado ba kayo na dito kayo matutulog. Charles, pwede kayo sa kwarto ni Daddy. Malaki iyun at mas magiging komportable kayo." wika ni Ryder habang nakatayo sa pintuan. Hindi ko namalayan na sumunod pa rin pala ito sa amin hanggang dito. Ang akala ko dumerecho na ito sa sarili nyang kwarto.

 

"No Dad. Maybe next time na lang!" sagot naman ni Charles at naghikab pa. Tinapunan ko naman ng masamang tingin si Ryder.

 

"Kailangan maglinis ng katawan ni Charles. May damit ba na pwedeng isuot na kasya sa kanya?" tanong ko sa seryosong boses. Tinitigan muna ako ni Ryder bago sumagot.

 

"Nasa kwarto. Sandali lang at kukuha ako. " sagot nito. Hindi ko ito pinansin pa bagkos inakay ko na si Charles patungong banyo para tulungang maglinis ng katawan. Hindi na din naman ito nagreklamo pa at kita sa kanyang mga mata na antok na antok na talaga ito.

 

Mabilis ko itong pinunasan at binalot ang kanyang katawan sa bathrobe para hindi lamigin. Nakakaramdam na ako ng inis dahil hindi pa din bumabalik si Ryder. Kung ganitong puro kunsumisyon lang din ang aabutin ko mabuti pang hindi na lang kami sumama sa kanya. Tulog na sana kaming mag-ina sa mga oras na ito.

 

Akmang muling babalik na ulit ako ng banyo para gawin na din ang aking evening routine ng marinig kong may kumatok sa pintuan. Agad akong naglakad at binuksan ito. Bumungad sa akin ang mukha ng isang kasambahay. May hawak itong paper bag at agad na inabot sa akin pagkatapos akong batiin.

 

"Good Evening po Mam. Pinapabigay ni SIr Ryder." wika nito. Agad ko itong nginitian at kinuha dito ang paper bag. Nagpasalamat ako at agad naman itong nagpaalam kaya naman muli kong isinara ang pintuan ng kwarto.

 

Hinalungat ko pa kung ano ang laman ng bag at natuwa naman ako dahil mga damit pantulog naming mag-ina. Agad kong kinuha ang para kay Charles at agad itong binihisan. Pagkatapos ay agad na itong nahiga ng kama kaya kinumutan ko na ito para makatulog na.

 

Itinuloy ko na din ang pagpasok sa loob ng banyo para maglinis ng katawan.

 

Pagkatapos kong gawin lahat ng evening routine ko ay tumabi na ako kay Charles at payapa kaming natulog.

 

Kinaumagahan, nagising ako sa isang mainit na hininga na dumadampi sa aking leeg. Agad na napakunot ang aking noo dahil imposible namang galing kay Charles iyun kaya napabalikwas ako ng bangon at nilingon ko kung sino ang katabi ko.

 

Nagulat pa ako ng masilayan ko ang mukha ni Ryder. Pupungas-pungas din itong bumangon at halatang nadisturbo ko ang tulog nito.

 

"Ano ba? Bakit ka nandito?" agad kong tanong habang pinipiglan ko ang galit. Inilibot ko pa ang tingin sa paligid upang hanapin kung nasaan si Charles

 

"Ash, ang aga pa! Matulog pa tayo!" wika nito at hinawakan pa ako braso para mahiga muli pero pumiksi ako.

 

"Ryder, hindi nakakatuwa! Bakit nandito ka? Nasaan si Charles?" Inis kong tanong.

 

Pagkatapos ay bumaba ng ako ng kama upang silipin ang banyo at nagbabakasakaling nandoon si Charles.

 

"Nasa kwarto sya ni Lola!" baliwala nitong sagot habang titig na titig sa akin. Agad nanlaki ang aking mga mata at dumako ang paningin ko sa relo na nakapatong sa bedside table. Alas sinko pa lang ng umaga at ang aga naman nagising ni Charles.

 

"Kung ganoon ano ang ginagawa mo sa kwarto na ito? Sino ang nagsabi sa iyo na pwede kang tumabi sa akin?" inis kong sagot. Tumayo pa ito ng kama at akmang lalapitan ako pero umiwas ako. Agad ko din iniiwas ang tingin ko dito. Nakasuot lang ito ng boxer shorts at walang damit pang-itaas. Tipical na suot niya kapag natutulog kami noon.

 

"Ayaw niyong matulog sa kwarto natin kaya dito tayo matutulog. Kagabi pa ako dito at tulog na tulog kayong dalawa ni Charles kaya tumabi na ako." wika ni sa tonong naiinis na din. Agad ko naman itong pinandilatan.

 

"Sino naman ang nagsabi sa iyo na pwede kang tumabi sa amin. Ryder, pumayag na akong dito kami matutulog ni Charles kagabi pero hindi ibig sabihin na malaya mo ng gawin lahat ng naisin mo!" halos pasinghal ko iyung sinabi sa kanya. Agad na nagsalubong ang kilay nito.

 

"Ashley, asawa pa rin kita! BAka nakakalimutan mo na ang tungkol sa bagay na iyun!" inis din nitong sagot.

 

"Noon iyun Ryder! Pwede mo akong ituring bilang isang asawa. Pero iba na ngayun! Ayaw ko na!" galit ko ding sagot.

 

"Bakit? Dahil ba sa kanya? Tuluyan na bang inagaw ni Lorenzo sa akin ang puso mo?" galit din na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapahilot sa sentido ko dahil sa mga kaganapan ngayun. Maling-mali talaga na sumama pa kaming mag-ina dito. Ang agang nasira ng araw ko dahil sa kakulitan ni Ryder. Gaano ba kahirap intindihin ang mga gusto ko? Bakit ayaw niya pa akong tigilan total naman kilala na siya ni Charles.

 

"Huwag na nating idamay pa ang wala dito Ryder. Labas si Lorenzo sa pag-uusap natin." sagot ko. Ngumisi ito.

 

"Siya ang dahilan kung bakit hindi kita mahanap-hanap! Kung hindi sa pagiging mapapel nya hindi sana tayo hahantong sa ganito! Matagal na sanang muling nabuo ang pamilya natin Ashley!" Galit na sagot nito. Galit ko naman itong tinitigan.

 

"Mabuo? HIndi na mabubuo pa ang pamilyang ito Ryder! Matagal ng sira dahil ikaw mismo ang sumira nito!" hindi ko mapigilang sigaw kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Natigilan ito. Bakas ang guilt sa mukha nito habang titig na titig sa akin. Wala na din naman akong pakialam pa sa nararamdaman nito dahil totoo naman ang aking sinasabi. Kung hindi sana nya ako binaliwala noon at sinaktan hindi sana kami hahantong sa ganitong bagay.

 

Nagkatrauma na ako sa kanya. Paano kung mauulit ang mga nangyari noon? Siguro hindi ko na kakayanin pa!

 

"Hindi mo pa rin pala nakakalimutan ang tungkol sa bagay na iyan Ash! Inaamin ko, nagkamali ako sa relasyon nating dalawa noon. Patawarin mo ako Ash!" sagot nito. Agad akong umiling.

 

"Pinapatawad na kita. Gusto ko ng kalimutan ang lahat! Kaya please, huwag mo ng ipilit pa na muli tayong bumalik sa dati. Ayaw ko na Ryder. Palayain na natin ang isat-isa. Para na lang kay Charles kaya nagkakaroon tayo ngayun ng ugnayan." sagot ko. Agad na gumuhit ang sakit sa mga mata nito dahil sa sinabi kong iyun. Para namang hinihiwa ang puso ko. Pero alam kung ito ang tama. Ayaw ko ng sumugal pa ulit. Takot na akong muling masaktan.

 

"Paano kung ayaw ko? May magagawa ka ba?" seryoso nitong tanong at dahan- dahan na naglakad palapit sa akin. Agad naman akong napaatras.

 

"A-anong ginagawa mo? Bakit ka lumalapit sa akin!" nahintakutan kong wika habang umaatras. Hindi ito sumagot at patuloy ang kanyang paghakbang palapit sa akin hanggang sa naramdaman ko na pader na ang nasa likuran ko. Kaya naman wala na akong nagawa pa kundi hintayin ang mga susunod nitong gawin.

 

"Alam mo bang hindi ako papayag na may ibang lalaki na aagaw sa iyo? Tandaan mo Ash! Oo, amindado ako na malaki ang kasalanan ko sa iyo noon. Pero mahal kita! Mahal na mahal kita at willing kong gawin ang lahat makabawi lang ako sa iyo! Kaya please...bigyan mo naman ako ng chance para patunayan ko sa iyo ang lahat! Bumalik ka na sa akin!"

 

nagsusumamo nitong wika. Agad akong umiling kasabay ng muling pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"No! Sorry..pero----" Hindi ko na natuloy pa ang aking sasabihin ng mabilis na bumaba ang mukha nito sa mukha ko at lumapat ang labi niya sa labi ko. Agad na nanlaki ang aking mga mata dahil sa ginawa nito. Hindi ako makapaniwala na gagawin niya ito sa akin sa kabila ng pagtutol ko na muli kaming magkabalikan.

 

Nagiging mapusok sa pag-angkin ng labi ko si Ryder. Para itong isang gutom ng Leon na sinibasib ang aking labi at hindi na ako binigyan ng pagkakataon na makapagsalita.

 

Nagiging malikot na din ang mga palad nito na humahaplos sa likod ko. Hindi ko naman malaman kong paano magre- react dahil ang totoo ay tuluyan na din akong nahuhulog dito. Tuluyan na din akong natangay sa init ng labi nito at hindi ko na mapigilan pa ang aking sarili na kumuyapit sa leeg nito upang tugunin ang mapusok nitong halik.

 

 

Chapter 33

 

ASHLEY POV

 

Hindi ko namalayan ang muling pagbalik namin ng kama. Pareho na kaming hubot hubad at abala sa pagdama ng init ng katawan ng bawat isa. Bawat haplos na pinapakawalan sa katawan ko ni Ryder ay nagbibigay sa akin ng kakaibang kiliti sa buong pagkatao ko.

 

Ramdam sa bawat galaw namin ang pananabik sa isat-isa. Hindi ko namalayan na napapaungol ako habang malaya nitong dinadama ang magkabilaan kong bundok. Nakakabaliw ang ginagawa nitong pagsamba sa katawan ko. Pakiramdam ko may gustong abutin ang katawan ko na tanging si Ryder lamang ang makakagawa noon.

 

Malaki pa rin ang epekto nya sa akin at hindi pwedeng ikaila iyun ng sarili kong katawan. Mahal na mahal ko siya at gustuhin ko man na mabuo kaming muli pero tumutol na ang isipan ko sa ideyang iyun. Takot na din ang puso kong sumugal.

 

"I love You Ashley! Magsimula tayo ulit!" bulong nito sa punong tainga ko. Muling bumalik ang halik nito sa labi ko patungo sa punong tainga ko. Napakurap ang aking mga mata at muling nanumbalik sa isipan ko ang mga nangyari sa amin noon. Ang masakit na pinagdaanan ko sa mga kamay nito kaya wala sa sariling naitulak ko ito na siyang dahilan ng pagkakaalis niya sa pagkadagan sa akin.

 

Agad kong hinablot ang kumot at tinakpan ang kahubaran ko pagkatapos ay agad na sumalubong sa paningin ko ang naiinis na mukha ni Ryder.

 

"Ashley, come on! May balak ka bang pasakitin ang puson ko?' wika nito sa galit na boses. Halata sa expression ng mukha nito na nabitin talaga. Pero wala na akong pakialam pa doon. Hindi tama ang ginagawa namin. Hindi pwede!

 

"Sorry, isang malaking pagkakamali ang ginagawa natin Ryder. Matagal na tayong wala at hindi pwedeng mangyari sa atin ang ganitong bagay." sagot ko sabay sabunot sa buhok ko. Iniwas ko pa ang paningin ko sa hubad nitong katawan. Malakas itong napabuntong hininga at akmang muling lalapit sa akin at hahawakan ako pero tinabig ko ang kanyang kamay.

 

"kung gusto mong makasama ng matagal ang anak natin, huwag mo ng ipilit pa ang gusto mo Ryder. Nandito ako sa bahay na ito dahil kay Charles." wika ko sa seryosong boses. Pero sa kaloob-looban ng puso ko dinadaga ako ng kaba. Kaunti na lang talaga at tuluyan na naman akong mahulog sa mga kamay ni Ryder.

 

"Ash, mag-asawa pa rin tayo. Bakit ba napakahirap sa iyo ang kalimutan lahat ng mga kasalanan ko?"wika ni Ryder habang nakakuyom ang kamao. Bakas sa mukha nito ang hindi mailabas na inis. Napayuko ako.

 

"Iwan mo na ako dito sa kwarto Ryder. Gusto kong mapag-isa." sagot ko dito sa malamig na boses. Tinitigan ako nito bago hinagilap ang mga damit nya na nagkalat sa bawat sulok ng kwarto. Hindi ko na ito tiningnan pang muli hanggang sa makalabas na ng kwarto.

 

Agad na nag-unahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Aaminin ko, gusto ng katawan ko ang mga nangyari sa amin kanina. Hinahanap ng katawan ko ang init ng halik nito. Pero sa tuwing sumasagi sa isip ko ang mga kawalang- hiyaan na nagawa niya sa akin noon hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding takot.

 

Paano kung magkamali ulit ako? Paano kung muli akong magtiwala sa kanya at muli din masaktan? Hanggat maari ayaw ko ng sumugal pa. Mas gusto ko ang ganitong buhay, masaya kasama si Charles. Alam kong kapag muli akong makisama kay Ryder, may tendency na muli akong masasaktan.

 

Walang kasiguraduhan kung magbabago ba talaga siya. Hindi din ako sigurado kung magiging masaya ba kami.

 

Hanggang may takot sa puso ko alam kung hindi mapapanatag ang pagsasama namin. Mahirap ng ibalik ang tiwala na tuluyan ng nasira. Lilipas din ang lahat at matatanggap din namin pareho na hindi na kami para sa isat isa.

 

Siguro nga, itutuloy ko na lang ang pagbalik namin ng Japan. Sa lugar na iyun, magiging malaya ako. Hindi lang sa anino ni Ryder, kundi pati na din kay Lorenzo.

 

Oo tama...pati kay Lorenzo. Hindi ko maatim na makita siyang nasasaktan dahil sa akin. Napakabuti nyang tao at wala akong karapatan para saktan ang damdamin nya. Hanggat may panahon pa, tuluyan ko na din siyang lalayuan.

 

Mahirap man talikuran ang pagkakaibigan namin wala na akong magagawa pa. Ayaw ko na ng sakit ng ulo. Ayaw ko ng muling umiyak.

 

Isa pa napakabait ni Lorenzo sa amin at tiyak na siya ang unang masasaktan kapag malaman nyang nakipagbalikan ako kay Ryder. Kaya tama lang ang gagawin kong pag-iwas sa kanya. Hindi man siya maalis sa puso ko, pipilitin ko siyang iwasan sa abot ng aking makakaya.

 

Dahan-dahan akong bumangon ng kama habang nakabalot pa rin sa katawan ko ang kumot na nagtatakip sa aking kahubdan. Pagkatapos ay naglakad ako patungong pintuan at agad itong inilock. Baka bumalik pa si Ryder at tuluyan na akong mahulog sa kanya. Simula ngayun, iiwasan ko ng magsolo kaming dalawa.

 

Baka sa susunod hindi ko kaya pang pigilan ang aking sarili. Baka tuluyan na akong ipagkanulo ng sarili kong katawan at pagsisisihan ko lang ang lahat. Tama na ang isang beses na naranasan ko ang impyerno sa mga kamay nito. Tama na ang minsan ko syang iniyakan. Tama na ang nag-iisang si Charles sa buhay ko.

 

Agad akong naglakad patungong CR para maglinis ng katawan. Tinanggal ko ang nakabalabal na kumot na tumatakip sa kahubdan ko at pinagmasdan ang aking sarili sa tapat ng salamin.

 

"May mga naiwan na kiss mark sa balat ko si Ryder. Malungkot akong napangiti habang hinahaplos iyun. Ipinapangako ko sa akin sarili, ito na ang last na sasayad ang labi niya sa balat ko. Hindi na mauulit pa ang lahat. Kailangan kong manindigan sa ngayun para sa katahimikan naming lahat.

 

'Agad kong binuksan ang shower para maligo. Umaasa akong sa pamamagitan nito matutulungan ng tubig mula sa shower na mawala ang init ng katawan ko na sumiklab sa piling ni Ryder. Gusto kong makalimutan kung paano nya sambahin ang katawan ko kanina. Pakiramdam ko nanlalagkit ang balat ko dahil sa mga naiwan na laway ni Ryder. Pipilitin kong kalimutan ang mga nangyari ngayun. lisipin ko na lang na isang magandang panaginip ang lahat.

 

RYDER POV

 

Nanlilisik ang aking mga mata habang naglalakad pabalik ng kwarto ko. Hindi ko akalain na tatanggihan ako ni Ashley. Kung alam nya lang kung gaano ko siya gustong angkinin.

 

Kung gaanong gusto kong madama ang katawan nya! Pero bakit patuloy nya pa rin akong tinatanggihan? Wala na ba talaga akong halaga sa kanya? Tuluyan na bang inagaw ni Lorenzo ang puso nya sa akin?

 

Agad kong binuksan ang pintuan ng kwarto at mabilis na pumasok. Pabalibag ko itong isinara at pinaghahagis lahat ng mahawakan ko dito sa loob ng kwarto dahil sa sobrang galit na nararamdaman.

 

Walang sino man ang makakarinig kung magwala man ako ngayun dito dahil sound proof ang kwartong ito.

 

Nagwala ako ng nagwala para maibsan lahat ng galit na nararamdaman ko. Hindi ko kayang nakikita na tuluyan ng lumalayo sa akin si Ashley. Lalong hindi ako makakapayag kung sakaling si Lorenzo na ang nagmamay-ari ng puso nito. Akin lang siya! Akin lang dapat ang asawa ko!

 

Nang mapagod sa pagwawala ay para akong hapong-hapo na umupo ng kama. Nanginginig ang buong kalamnan ko sa galit na nararamdaman. Pero kailangan kong itago ang galit ko kay Lola dahil alam kong mag-aalala siya sa akin. Isa pa ayaw kong makita ako ng anak ko sa ganitong sitwasyon. Ayaw kong pati ito ay katakutan ako.

 

Wala naman akong ibang hangad sa ngayun kundi muling mabuo kami. Ang pamilya namin ni Ashley. Pero bakit napakatigas nya! Hindi pa ba sapat ang ilang beses na pagbanggit ng katagang pagmamahal dito para maalis ang sakit na nararamdaman ng puso nya? Ano ba talaga ang dapat kong gawin para muli siyang maging akin?

 

Nakakapagod ang ganitong klaseng buhay. Walang kasiguraduhan kong magiging masaya ba ako. Aminado naman akong kasalanan ko ang lahat at handa akong magbago para lang sa kanila.

 

Wala na akong balak pang tumingin sa ibang babae. Gusto kong ibuhos lahat ng oras ko sa kanilang dalawa ni Charles. Ano ba ang dapat gawin para muling bumalik ang tiwala nya?

 

Hindi ko namalayan ang pagtulo ng luha ko sa aking mga mata. Oo, lalaki ako at kahit kailan wala pa akong iniyakang babae maliban kay Ashley. Ang babaeng ang akala ko noon ay katawan nya lang ang habol ko. Pero bakit ang sakit ng nararamdaman ko sa isiping tuluyan ng naagaw ng iba ang buo nyang pagkatao?

 

Natigilan ako sa pagmmuni-muni ng marinig kong may kumakatok sa pintuan ng kwarto. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata ng marinig ko ang boses ni Lola Agatha. Inilibot ko pa ang paningin ko sa loob ng kwarto at nagkalat ang mga gamit. Alam kong mag-aalala si Lola kapag makita nya ang sitwasyon ko.

 

Pero hindi naman pwedeng hindi ko sya pagbuksan ng pintuan. Baka kung ano ang isipin nito at mag-alala sa akin.

 

Kaya kahit nais kong mapag-isa muna wala na akong nagawa pa kundi ihakbang ang aking mga paa patungong pintuan. Dahan-dahan ko itong binuksan at agad na tumampad sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Lola Agatha.

 

Mukhang masaya ito sa presensya ni Charles at Ashley. Agad na nabura ang masayang ngiti sa labi nito ng matitigan ako

 

"May problema ka ba Iho?" nag-aalala nitong taong. Tipid akong ngumiti.

 

"Ayos lang La. Masakit lang po ang ulo ko. "matamlay kong sagot at pilit akong nagpakawala ng ngiti. Pero alam kong hindi ito naniniwala sa klase ng pagkakatitig nya. Kilalang kilala ako ni Lola Agatha mula ulo hanggang paa. Siya ang nagpalaki sa akin kaya alam kong nararmadman nito ang nararamdaman ko ngayun.

 

 

Chapter 34

 

ASHLEY POV

 

Tanging masayang boses ni Lola Agatha ang nangingibabaw habang kumakain kami ng breakfast dito sa dining area.

 

Pareho kaming tahimik ni Ryder habang pinapakiramdaman ang isat isa. Nararamdaman ko ang galit sa mga mata nito sa tuwing tumitingin sa akin. Hindi ko na lang pinapansin bagkos tahimik lang akong nakikinig sa kwento ni Lola Agatha.

 

"Alam niyo bang masayang masaya ako sa inyong pagbabalik dito Ashley? Sana dumito na lang kayo para naman magkaroon uli ng kulay ang bahay na ito. "Narinig kong wika ni Lola Agatha. Pilit akong nagpakawala ng ngiti habang umiinom ng kape. Wala akong ganang kumain pero kailangan ko pa rin sumabay sa kanila bilang pagbibigay ng respeto. Isa kailangan ko din asikasuhin si Charles.

 

"Pasensya na po kayo Lola Agatha. Pero kailangan po naming bumalik ng Japan."

 

sagot ko. Buo na ang desisyon ko sa ganitong bagay. Sa dinami-dami ng nangyari sa maikling panahon na pananatili namin dito sa Pilipinas, wala na akong balak pang magtagal dito. Hinahanap ng isipan ko ang tahimik na pamumuhay namin sa Japan

 

Agad kong napansin ang pagtigil ni Lola Agatha sa pagkain. Ibinaba nito ang hawak na kutsara at tinidor tsaka ako tinitigan.

 

"Hindi ka na ba talaga papigil pa Ash? Baka naman pwede pang magbago ang isip mo. "sagot nito. Napayuko ako. Nakaramdam ako ng guilt ng muling titigan ang malungkot na mukha ni Lola Agatha. Pero wala na akong magagawa pa.

 

Pakiramdam ko kapag magtagal pa kami dito sa Pilipinas, lalong magiging magulo ang lahat. Ang gusto ko lang naman mamuhay ng tahimik at payapa at sa Japan ko lang iyun matatagpuan. May stable job ako doon at kayang kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan ni Charles.

 

"Sorry po! Pero buo na ang desiyon ko." mahina kong wika. Agad kong napansin ang pagtitig sa akin ni Ryder. Bakas dito ang hindi maisatinig na galit at kitang kita ko ang paghigpit ng paghawak nito sa kanyang kutsara. Hindi ko ito pinansin at itinoon ang aking tingin sa sa tasa na may lamang kape.

 

"Dont worry La.... Pwede pa naman siguro magbago ang isip ni Ashley. Hindi pa namin napag-uusapan ng maayos ang tungkol sa bagay na ito." mahinanahong wika ni Ryder. Malungkot na tumango si Lola Agatha habang palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Ryder. Hindi na din ako kumibo pa hanggang natapos ang agahan na iyun.

 

"Pwede ko bang makasama pa ng matagal ang apo ko ngayung umaga? Tiyak na mamimiss ko siya!" kapagkuwan ay wika ni Lola Agatha. Balak ko na sanang magpaalam na at babalik na kami ng condo pero dahil napansin ko pa rin ang lungkot sa mga mata nito pumayag na din ako. Pwede na siguro ang dalawang oras na paghihintay.

 

Agad na hinawakan ni Lola Agatha si Charles sa kamay at niyaya patungong garden. Naiwan naman kaming dalawa ni Ryder at hindi ko alam kung paano aasta sa harap nito. Bakas pa rin sa mga mata nito ang galit kaya hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

 

"huwag mo ng bigyan ng false hope si Lola Agatha. Walang makakapigi sa aming pagbabalik ng Japan." basag ko sa katahimikan na namagitan sa aming dalawa. Napansin ko pa ang pagkuyom ng kamao nito kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

 

"Bakit pa? Kung tutuusin kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan niyong mag-ina Ash. Ano pa ba ang kulang para lang manatili ka dito sa bahay! Ano pa ang dapat kong gawin para makalimutan mo ang sakit na ibinigay ko sa iyo noon!"

 

bakas ang pangigil sa boses ni Ryder na wika nito.

 

"Hindi ko kailangan ang pera mo para muling magpaalipin sa iyo Ryder. Kaya kong magtrabaho para kumita at buhayin ang anak natin..............

 

"Actually, wala ka namang dapat gawin eh. Wala kang dapat patunayan sa akin dahil noon pa man alam ko na ang kakayahan mo. Pero kung gusto mo talagang tuluyan akong makalimot hayaan mo muna ako ngayun! Hayaan mo na ang panahon ang magdesisyon kung para ba talaga tayo sa isat isa." seryoso kong sagot.

 

"Thats bullshit Ash! Matagal na panahon na pinagkait mo sa akin ang tungkol kay Charles. Sa palagay mo ba kaya kong tanggapin lahat ng sinasabi mo ngayun? No! Ayaw kong muli kayong lumayo sa akin! Hindi ko na kayang maghintay pa ng another years para muli ko kayong makita!" wika nito. Natigilan ako. Kitang kita ko ang pinaghalong galit at pagsusumamo sa mga mata ni Ryder kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa dito.

 

"Aminado ako sa mga pagkakasalang nagawa ko sa iyo Ash! Pero hindi pa ba sapat ang paulit-ulit na paghingi ko ng tawad sa iyo? Bakit ang hirap ang tigas ng puso mo!" himutok na wika nito.

 

"Isipin mo na kung ano ang gusto mong isipin Ryder! Pero buo na ang desisyon ko at hindi ako mapipigilan ng kahit sino! Babalik kami ng Japan sa ayaw at gusto niyo!" inis kong sagot dito. Padabog akong tumayo at naglakad palabas ng dining room para sundan sila Charles at Lola Agatha.

 

"Ngayun ko lang napatunayan na tuluyan ng nawala ang pagtingin mo sa akin Ash! Ang bilis mo naman akong palitan sa puso mo! Tuluyan ka na ngang naagaw sa akin ng gago kong kaibigan!" Wika nito na halata ang paghihinagpis sa boses. Isinali na naman niya sa usapan si Lorenzo. Hindi ko ito pinansin bagkos tuluyan na akong naglakad palayo dito. Agad kong hinanap si Charles sa garden at ng mapansin ko na nasa gilid ng pool ito kasama si Lola Agatha agad ko silang nilapitan.

 

"Charles! Lets go!" wika ko. SAbay pa silang lumingon ni Lola Agatha sa akin. Agad kong napansin ang pagtutol sa mga mata ni Lola Agatha pero hindi ko iyun pinansin. Bagkos pilit akong nagpakawala ng ngiti.

 

"Sorry po La! Bibisita na lang ulit kami kapag may time. May pupuntahan pa kasi kami ni Charles." nagpapakumbaba kong imporma dito. Alanganin itong napatango habang napapansin ko ang bahagyang pagtulo ng luha sa mga mata.

 

"Hindi ka na nga talaga papipigil pa Ash! Kung ganoon wala na akong magagawa pa kundi hayaan ka! Hihintayin ko ang muli niyong pagbabalik!" malungkot nitong wika habang may luha na tumutulo sa mga mata nito.

 

"Sorry po La." wika ko dito at hindi ko na mapigilan pa ang aking sarili na yakapin ito. Agad na yumugyog ang balikat nito palatandaan ng pag-iyak kaya hindi ko mapigilan ang sarili ko na maluha na din.

 

"Sorry La....Sorry po!" pabulong kong wika dito. Naramdaman ko naman ang paghaplos nito sa likod ko kaya napahagulhol ako.

 

"Naiintindihan ko Iha! Lagi mong tandaan, wala akong kahit na galit na nararamdaman sa iyo sa kung ano mang desisyon ang gusto mong gawin ngayun. Magkikita pa naman tayo diba?" wika nito. Agad akong tumango.

 

"Syempre naman po! Lagi po namin kayong dadalawin! Salamat po sa lahat ng kabutihan La." Wika ko kasabay ng pagkalas dito. Tipid itong ngumiti at hinalikan pa ako sa pisngi. Pagkatapos binalingan pa nito si Charles at h******n din sa mukha

 

"Magpakabait ka apo! Lagi kang sumunod sa utos ng Mama mo!" bilin pa nito kay Charles na siyang nagpaiyak lalo sa akin. Agad kong pinunasan ang luha sa aking mukha ng mapansin kong nakatingin sa gawi namin si Ryder. Nakatayo ito sa harap ng pintuan ng bahay at kitang kita ko kung gaano ito kalungkot.

 

"Syempre naman po La. Basta magkikita pa tayo! Babalik kami ni Mommy dito!" sagot naman ni Charles sa kanyang Lola. Pagkatapos ay humawak na ito sa aking kamay at sabay na kaming humakbang papuntang gate. Hindi ko na nilingon pa si Lola Agatha dahil sa tuwing nakikita ko itong umiiyak lalo akong inuusig ng konsensya.

 

Pagkalabas ng gate sakto naman na may dumaang taxi kaya agad ko iyung pinara at sumakay kaming mag-ina. Agad kaming nakarating ng condo.

 

Nagpasalamat ako dahil tahimik lang si Charles sa buong byahe namin. Hindi ito kumikibo at nagiging abala sya sa kanyang hawak na gadget.

 

Agad ko naman hinagilap ang sarili kong cellphone. Pagkatapos ay agad kong tinawagan ang airline company kung saan kami naka-book ng ticket sa aming pagbabalik ng Japan. Gusto kong i-rebook iyun at kumuha ng mas maagang flight para makaalis na at makaaiwas sa lahat ng problema. Ayaw ko na dito sa Pilipinas.

 

 

Chapter 35

 

RYDER POV

 

Ilang araw din akong walang ganang magtrabaho. Wala akong choice kundi ang pumasok ngayun kahit mabigat ang kalooban ko sa nagiging takbo ng relasyon namin ni Ashley. Mahirap man tanggapin ang lahat pero wala akong magagawa kundi ituloy ang buhay at asikasuhin ang opisina dahil walang sino man ang pwede gumawa nito kundi ako lang. Maraming nakabinbin na trabaho at kabi-kabilaan din ang mga meetings ko kaya naman kahit na gusto kong pagtuunan ng pansin si Ashely at ang anak namin kailangan kong hatiin ang oras sa pagitan nilang dalawa.

 

Natigil ako sa ginagawa ko sa harap ng computer ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan. Iniangat ko ang aking mga mata at napansin ko ang pagpasok ng Secretary ko.

 

"Sir, pasensya na po sa abala. May gusto po kasing kumausap sa inyo ngayun. Urgent daw po at ilang araw na sayang pabalik-balik dito sa opisina." wika ni Mrs. Andres. Halos isang taon pa lang ito sa akin pero maayos naman magtarabaho.

 

Napabuntong hininga ako bago ko ito sinagot. Sa dami ng trabaho na nakatambak sa harap ko wala akong time na humarap sa mga bisi-bisita na iyan. Gayunpaman wala na akong choice pa kundi pagbigyan ang kung sino man ang naghihintay sa akin sa labas.

 

"Sige, papasukin mo siya. Pero next time kapag wala sa appointment list ko huwag na huwag kayong mag-entertain ng bisita. " sagot ko.

 

"Pa-pasensya na po Sir. Masyado po kasing makulit at ilang araw na din siyang nakikiusap. Magkakilala naman daw po kayo kaya lang nakalimutan nya daw kung saan kayo ngayun nakatira." sagot nito. Hindi ko naman mapigilan na kumunot ang noo ko. Dating kakilala ang naghahanap sa akin? Sino?

 

"okay!" sagot ko na hindi maiwasan ang magtaka. Tumango naman si Mrs. Andres at agad na lumabas ng opisina. Wala pang dalawang minuto pumasok ito at nakasunod na dito ang taong kilalang kilala ko. Hindi ko akalain na may gana pa itong magpakita sa akin sa kabila ng mga kasalanan na nagawa niya.

 

"Ryder, Kumusta ka?" nakangiti nitong wika. Bakas sa mukha nito ang kaba. Agad akong napatayo ng masilayan ko si Ingrid. Hindi ko akalain na pagkatapos ng ilang taon na pagtakas nito dahil sa kasalanan na nagawa nya noon kay Lola Agatha may gana itong magpakita sa akin ngayun.

 

Ipinahanap ko ito noon ng malaman ko na siya nag may kasalanan. Pero mabilis itong nakatakas at balita ko nangibang bansa na. Simula noon hindi na ito nagpakita pa sa akin.

 

"Anong kailangan mo?" malamig kong tanong dito. Nakangiti itong lumapit sa akin at aktong hahawakan ako ng tinabig ko ang kamay nito. Nahintakutan itong napaatras.

 

"I just want to say sorry sa mga nangyari noon! Ryder, maniwala ka sa akin, pinagsisisihan ko ang lahat!" naiiyak na sagot nito. Napailing ako.

 

"Alam mo ba kung gaano kalaking gulo ang iniwan mo sa buhay ko Ingrid? Bakit ka pa nagpakita? Ano ang kailangan mo?" asik ko dito. Napakurap ito pagkatapos ay agad tumulo ang luha sa kanyang mga mata.

 

"Alam kong malaki ang kasalanan ko Ryder. Kaya nga pansamantala akong lumayo dahil hiyang hiya ako sa sarili ko sa mga nagawa kong kasalanan sa iyo noon. Patawarin mo ako kung ngayun lang ulit ako nagpakita. Gusto ko din kasi makapag-isip at pagsisihan ang mga kasalanan ko! Pero maniwala ka sa akin, hindi ko sinasadya ang pagkahulog ni Lola noon sa hagdan. Masyado lang masakit sa akin isipin na wala na akong halaga sa iyo!" umiiyak na wika nito. Naikuyom ko ang aking kamao.

 

"Bumalik ako para pagbayaran lahat ng mga kasalanan ko. Nagtago ako.....Oo... dahil sa takot! Pero Ryder, nagawa ko lang naman iyun dahil sa matinding pagmamahal ko sa iyo. Alam natin pareho na noon pa man ayaw na sa akin ni Lola Agatha. Im sorry! Im sorryyyyy...hindi ko sinasadya ang lahat!" wika nito at saba hawak sa mga kamay ko. Hindi ko naman alam kong ano ang mararamdaman ko ngayun.

 

"Umalis ka na!" sagot ko dito. Pumiksi pa ako para mabitawan nito ang kamay ko na hawak nito. Lalo naman itong napahagulhol ng iyak.

 

"Ryder, please pakinggan mo ako. Kung kinakailangan na lumuhod ako ngayun sa harap mo para mapatawad ang mga kasalanan kong nagawa gagawin ko. Masyado na akong pinapahirapan ng sarili kong konsensya. Hindi ko na kaya pang magtago!' Wika nito. Masama ko itong tinitigan.

 

"Walang kapatawaran ang pagsira mo sa pamilya ko Ingrid! Get out!" malakas ang boses ko na sagot dito.

 

"Alam kong mahirap kalimutan ang mga nagawa kong kasalanan. Pero maniwala ka man o hindi, mula noon hanggang ngayun, hindi ka nawala sa puso ko Ryder. Nagpasya akong bumalik dito sa Pilipinas dahil umaasa ako na madudugtungan pa ang pagmamahalan natin noon." sagot nito.

 

Hindi ko maiwasan na mapangisi. Talaga naman..... ang lakas pa rin ng loob nitong sabihin sa akin ang katagang iyun. Anong palagay nya sa akin...basta-basta na lang kalimutan ang lahat? Na parang wala lang at muling ibalik ang kung anong meron kami dati?

 

"Hindi na kita mahal! Akala ko noong mga panahon na mas pinili mo ako kumpara kay Lorenzo mahal pa kita. Pero nagkamali ako. Si Ashley na ang gusto kong makasama habang buhay. Sana hindi ka na lang bumalik Ingrid para tuluyan ko ng makalimutan ang ginawa mong mga kasalanan mo sa kin....kay Ashley!" seryoso kong sagot. Gulat naman itong napatitig sa akin

 

"Hindi...Hindi totoo iyan. Mga bata pa lang tayo magkakakilala na tayo. Nagsumpaan tayo noon na magsasama habang buhay. Bumalik ako dahil sa iyo. Alam kong galit ka lang kaya mo nasasabi sa akin ang bagay na iyan!" umiiyak na sagot nito. Agad akong umiling.

 

"Umalis ka na! Nonsense na ang pinag- uusapan natin. Matagal ko ng kinalimutan lahat ng kasalanan na nagawa mo kay Lola. Pero gayunpaman hinding hindi ko makalimutan na ikaw ang dahilan kaya nasira ang pagsasama namin ni Ashley. Ikaw ang dahilan kaya hindi mabuo-buo ang pinapangarap kong pamilya." seryoso kong sagot.

 

"Mahal mo na ba talaga siya? Ganoon lang ba kadali sa iyo baliwalain ang ilang taon nating paggiging magkasintahan?" tanong nito.

 

"Ikaw ang unang sumira noon Ingrid. kung hindi ka sana tumalikod sa kasal natin at sumama kay Lorenzo baka hindi ko makilala si Ashley. Hindi sana sya nagdusa sa mga kamay ko! Pero tapos na iyun. Kalimutan na natin ang lahat at magsimula. May anak na kami at patuloy ko pa rin syang sinusuyo para bumalik sa akin. Kaya please lang ito na sana ang huli mong pagpunta dito sa opisina. Kalimutan mo na magkakilala tayo at maghanap ka na ng taong pwede mong makasama habang buhay." sagot ko dito. Narinig ko naman ang paghikbi nito pero wala na akong pakialam. Itinuro ko pa ang pintuan upang palabasin ito.

 

"Get out!" seryoso kong wika. Napailing ito.

 

"Ryder, please, bigyan mo naman ako ng time na i-prove ko sa iyo na mahal na mahal kita. Pinagsisisihan ko ang lahat ng mga pagkakamali ko! Wala akong ibang hangad kundi ikaw lang. We're not getting younger. Gusto ko ng bumuo ng pamilya at wala akong ibang gustong makasama habang buhay kundi ikaw lang. " mahaba nitong wika. Umiling ako.

 

'Wala ng pag-asa pa Ingrid. Matagal ka ng kinalimutan ng puso ko." sagot ko..

 

"Bakit hindi natin subukan? Paano kung hindi ka nya mapatawad? Paano kung ayaw nya na talaga sa iyo? Ryder, nandito ako! Handa kitang pagsilbihan habang buhay!" umiiyak nitong wika. Umiling lang ako dahil ni katiting wala na akong nararamdaman pa na kahit ano sa kanya. Matagal na siyang burado sa puso ko.

 

"Out! Get out!" sigaw ko dito. Wala na akong time pa para makinig sa mga lumalabas sa bibig nito. Lalo itong napaiyak at mabilis na naglakad palabas ng opisina. Nanghihina naman akong napaupo.

 

Rindi ko akalain na sa ilang taon na pananahimik ni Ingrid may gana pa itong bamalik na parang walang nangyari. Kang noon pa siguro ito nagpakita sa akin baka naipakulong ko na ito dahil sa ginawa niya kay Lola.

 

Malaki ang kasalanan na nagawa nya lalong lalo na kay Ashley. Si Ashley ang napagbintangan ko noon sa pagkakalaglag ni Lola sa hagdan na siyang dahilan na pagkakulong nito at hanggang ngayun alam kong iyun ang dahilan kaya hindi na bumalik pa ang tiwala ni Ashley sa akin.

 

Ako din naman, gusto ko ng tahimik na buhay. Pero hindi ko alam kung paano paamuhin ang isang taong gusto ng lumayo sa akin. Hindi ko alam kung magiging masaya pa ba ako at mabubuo pa ang pamilyang inaasam kong buuhin na minsan ko ng sinira dahil sa katangahan ko noon.

 

Pinindot ko ang telepono sa harap ko at nagsalita ng sumagot sa kabilng linya ang aking secretary.

 

"Pumasok ka dito sa opisina ko." seryoso kong utos dito. Pagkatapos ay agad kong pinatay ang tawag. Wala pang ilang minuto ay narinig ko na ang mahina nitong pagkatok kaya agad ko itong unutusan na pumasok.

 

"Next time, ayaw ko ng papasukin mo pa sa opisina ko ang babaeng kakalabas lang kanina. HIndi ko siya kilala at sayang lang ang oras sa kanya." seryoso kong wika.

 

"Pasensya na po Sir. Hindi na po mauulit. " sagot nito habang nakayuko. Hindi ko na ito pinansin pa at inutusan na itong lumabas ng opisina ko.

 

 

Chapter 36

 

ASHLEY POV

 

Kahit papaano nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban sa halos dalawang araw na hindi pagpapakita sa akin nila Ryder at Lorenzo. Kahit papaano nagkaroon ako ng katahimikan at wala kaming ginawa ni Charles kundi ang mamasyal at sulitin ang mga araw ng pananatili namin dito sa Pilipinas.

 

Sa susunod na linggo na ang balik namin patungong Japan at excited na ako. Alam kong hindi ako masusundan ni Ryder doon. Isa pa balak ko din lumipat ng tirahan para makaiwas na din kay Lorenzo. Ito lang ang naisip kong paraan kung gusto ko talaga ng tahimik na buhay at malayo sa gulo

 

"Mama, hindi po ba tayo dadalaw kay Lola Agatha?" nandito kami sa isang kilalang past food chain ng magsalita si Charles. Napatitig ako dito at hindi ko maiwasan ang mapangiti. Ang cute talaga ng anak ko.

 

"Bakit namimiss mo na ba siya?" tanong ko.

 

"Hmmm opo. Nagpromise po kasi ako sa kanya na babalik tayo eh. Baka magtampo sya sa atin" sagot nito.

 

"Dont worry baby, babalik tayo before ang alis natin papuntang Japan." nakangiti kong sagot tsaka pinunasan ang gravy na kumalat sa bibig nito. Ilang saglit din itong hindi sumagot dahil nagiging abala na sa kanyang kinakain.

 

Inilibot ko ang tingin sa paligid. Hindi ko alam kung kailan ulit kami makakabalik ng Pilipinas. Pero isa lang ang nasisiguro ko ngayun, wala muna akong balak na bumalik dito para maiwasan ang muling magkrus ng landas namin ni Ryder. Itotoon ko ang buong attention ko sa trabaho at kay Charles. Wala na akong balak pa na pumasok sa panibagong relasyon dahil alam kong kahit ano pa ang gawin ko, hindi mawala-wala sa sistema ko si Ryder.

 

"So ikaw nga! Hindi ako maaaring nagkamali." napalingon pa ako sa aking likuran ng may biglang nagsalita. Kunot noo ko itong tinitigan sa mukha at hindi ko maiwasan na mapasimangot ng maalala kung sino ito....Si Ingrid.

 

"Ako ba ang kinakausap mo?" nakataas ang kilay na tanong ko. Nakatayo ito kaya tumayo na din ako.

 

"May iba pa bang tao na nakaupo malapit dito sa atin?" nakataas din ang kilay na sagot nito. Pagkatapos ay dumako ang tingin ni kay Charles na noon ay abala pa rin sa kinakain.

 

"So, malaki na pala ang anak nyo. Sayang nga lang at mukhang habang buhay ng hindi nya matitikman ang isang buong pamilya." nakangisi nitong wika. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang kamao ko.

 

"Kung wala kang magandang sasabihin pwede bang lumayas ka sa harap namin?" inis kong sagot.

 

"Ooooops, ang alam ko public area ang lugar na ito at kahit sino pwede pumunta.

 

Alam mo, hindi ko akalain na magkukrus ang landas natin ngayun. Sayang nga lang at hindi ka nabulok sa kulungan noon!" nakangisi nitong wika. Halata dito na inaasar ako. Pagak akong tumawa.

 

"Hindi mangyayari iyun. Sa ating dalawa alam mo kung sino ang muntik ng maging kriminal! At isa pa, bakit mo ako kinakausap, ang pakakaalala ko ko hindi tayo ganoon ka-closed!" sagot ko. Biglang nanlisik ang mga mata nito kaya natawa ako. Pagkatapos ay sinulyapan ko si Charles

 

"Alam mo, hindi magandang magparinigan tayo sa harap ng anak ko kaya mukhang kami ng lang ang mag- adjust at umalis sa lugar na ito." wika ko dito at akmang yayain ko na si Charles na umalis ng muling magsalita si Ingrid.

 

"Balita ko, inaamo ka pa rin ni Ryder para bumalik sa kanya...Alam mo bang pinuntahan ko siya sa opisina nya kanina? Matagal din kaming hindi nagkita at kita ko ang tuwa sa mga mata niya ng muli nyang masilayan ang maganda kong mukha." sagot nito. Natigilan ako. Agad na kinain ng matinding selos ang sistema ko dahil sa narinig ko sa kanya.

 

"Good for you! Dont worry, kahit ako pa rin ang legal wife, wala akong plano na guluhin kayong dalawa. And besides, pakisabi kay Ryder na huwag na syang hahabol-habol sa amin dahil kaya kong buhayin ang anak ko sa paraan na alam ko!" sagot ko. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagsilay ng masayang ngiti sa labi nito kaya hindi ko maiwasan na muling taasan ito ng kilay.

 

"Well, mabuti naman kung ganoon. Hindi ko akalain na ganito ka pala kabilis kausap. Huwag kang mag-alala. Agad kong ipapaasikaso kay Ryder ang divorce nyo para naman pwede ka ng maghanap ng lalaking karapat-dapat sa iyo!"

 

nakangisi nitong sagot. Hindi ko mapigilan na maikuyom ang aking kamao. Pero hindi ako magpapatalo sa kanya. Gusto kong ipakita dito na tapos na ako kay Ryder at wala na akong balak pang maghabol.

 

"Pakisabi sa kanya na pakibilisan niya dahil mainipin ako. Siguro naman hindi ka din papayag na habang buhay na tawaging kabit diba?" nakangisi kong sagot. Agad na nanlisik ang mga mata nito.

 

"Hanggat hindi ma-annuled ang kasal namin, mananatili kang kabit kaya kung ako sa iyo, sabihin mo kay Ryder na pakibilis-bilisan ang pagpafile ng divorce namin. Nakakaawa ka naman kapag malaman ng ibang tao na nakikipagrelasyon ka sa lalaking may asawa na! Nakakababa ng dignidad iyun!" patuloy na pang-aasar ko. Pagkatapos ay hinawakan ko sa kamay si Charles at inalalayan na tumayo.

 

Hindi nakaimik si Ingrid. Mukhang tinamaan ito sa huli kong sinabi kaya naman iyun ang ginawa kong chance para makalayo dito. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko mapipigilan ang emotion ko. Hindi ko kayang makita ang babaeng naging dahilan sa pagkasira ng masayang pagsasama namin noon ni Ryder.

 

"Ma, Bad girl po ba iyung kausap nyo kanina? Ang tapang kasi ng face nya eh. I dont like her!" wika ni Charles sa akin ng makalayo na kami kay Ingrid. Tumigil ako sa paglalakad at hinarap ito.

 

"May gusto ka pa bang kainin or uuwi na muna tayo ng condo? Pasensya ka na baby ha? Parang bigla akong napagod eh." wika ko kay Charles. Agad naman itong tumango.

 

"Sure Mama! Manonood na lang ako ng favorite cartoon character ko sa tv." sagot ni Charles. Pinisil ko muna ang pisngi nito tsaka ito hinila palabas ng mall. Nagtaxi na kami para mabilis makauwi. Kakaiba kasi ang nararamdaman ko ngayun sa katawan ko. Nanghihina ako at pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas. Gusto ko munang mahiga sa kama.

 

Pagdating ng condo ay agad kong binuksan ang television para kahit papaano malibang si Charles bago ako nagpasyang mahiga sa kama. Kailangan ko na sigurong magpatingin sa doctor. Habang tumatagal, pahina na pahina ang katawan ko. Baka kulang lang ako sa vitamins kaya kinakapos ako pagdating sa energy. Malapit na kaming babalik ng Japan at hindi pwedeng ganito ako palagi.

 

Siguro susubukan kong magpacheck up bukas. Bahala na. Hindi ako pwedeng magkasakit dahil ako lang ang inaasahan ni Charles.

 

Hindi ko namalayan na nakatulog ako. Nagising na lang ako na nangangatog na ako sa lamig. Mukhang natuluyan nga ako na magkatrangkaso. Agad kong hinanap sa loob ng kwarto si Charles pero wala siya kaya kahit nanghihina tinawag ko ang pangalan nito.

 

"Charles...baby!" tawag ko sa nanghihina kong boses. Pinipilit kong bumangon pero parang wala akong lakas. Nanlalabo na din ang paningin ko dahil umiikot ang buo kong paligid.

 

"Mama, are you ok po?" laking pasalamat ko ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto at narinig ko ang boses ni Charles. Pilit ang ngiting pinakawalan ko sabay tango. Hanggat maari ayaw kong mag- alala ito lalo na at kaming dalawa Ing ang nandito sa condo.

 

"Yes...pwede bang abutan mo ako ng water anak? Na-uuhaw si Mama." malambing kong utos dito. HIndi ito nagsalita bagkos may isang malapad na kamay ang humawak sa akin.

 

"Ok ka lang ba Ash? Kailan ka pa may nararamdamang kakaiba sa katawan mo? "nagulat pa ako ng mabosesan ko si Lorenzo. Halos hindi ko na kasi maidilat ang mga mata ko kaya hindi ko napansin ang presensya nito.

 

"Enzo, sobrang sama ng pakiramdam ko. Hindi ko alam kung bakit palagi akong nagkakaganito. Siguro kailangan ko na ngang magpacheck up." nanghihina kong sagot. Hindi ito umiimik bagkos naramdaman ok na lang ang pag-angat ko.

 

"Dadalhin kita sa hospital Ash. Bakit hindi mo ako tinawagan gayung masama na pala ang lagay mo?" wika nito. Hindi na ako sumagot pa. Wala na akong lakas para sa ganitong bagay. Hinang-hina ako na kahit na magsalita hindi ko na kaya.

 

 

Chapter 37

 

ASHLEY POV

 

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at inilibot ang aking tingin sa paligid. Purong puti ang aking nakikita at hindi ko alam kung nasaan ako.

 

"Mabuti naman at gising ka na Ash? Kumusta ka na?" narinig ko pang wika ng isang baritonong boses sa gilid ko. Agad kong tiningnan kung sino ang nagsasalita at sumalubong sa paningin ko ang seryosong mukha ni Lorenzo.

 

"Anong nangyari? Bakit hinang-hina pa rin ako..Isa pa, nauuhaw ako." nanghihina kong sagot at muling ipinikit ang aking mga mata. Naguguluhan na ako sa sarili ko. Alam kong may kakaibang nangyari sa akin.

 

"Nandito ka sa hospital. Ilang araw ka ng inoobserbahan dahil sa pabalik-balik mong lagnat." sagot nito. Halata ang sobrang lungkot sa kanyang boses kaya hindi ko maiwasan na magtaka. Napatitig din ako sa namumula nitong mga mata na halatang galing sa matinding pag-iyak.

 

"Nasaan si Charles?" tanong ko ng maisip ko ang aking anak. Hinawakan ako nito sa kamay kung saan nakakabit ang dextrose ko. Pagkatapos naramdaman ko pa ang masuyo nitong paghalik doon kaya hindi ko maiwasan na magtaka dito. Ibang Lorenzo ang nakikita ko ngayun.

 

"Nasa bahay siya. Huwag kang mag- alala, maayos ang kanyang kalagayan.

 

Inaalagaan siya nila Mommy at Daddy. Magfocus ka muna para gumaling agad." sagot nito. Napakurap ako. Hindi ko tanga para hindi maramdaman na may abnormality na nangyayari sa akin.

 

"Ikaw ba ang Doctor na nag-aasikaso sa akin? Ano ang dahilan? Ano ang naging findings? Bakit ako tinamaan ng matinding sakit at hanggang ngayun bakit parang wala akong kalakas-lakas." sagot ko.

 

"You're perfectly healthy Ash. Overfatigue ka lang kaya ka nakakaramdam ng panghihina at matinding pagkahilo."

 

sagot nito habang umiiwas na tumitig sa akin. Sa ilang taon na magkakakilala kami ni Lorenzo alam ko kung kailan ito nagsisinungaling. Nararamdaman ko kong may itinatago ito sa akin.

 

"Enzo, may problema ba? Bakit parang kakaiba ka ngayun?" tanong ko. Agad itong umiling at napansin ko ang pagpatak ng luha sa mga mata nito. Nagtataka akong napatitig dito. Hindi ko maiwasan na kabahan gayunpaman pinilit ko na lang na ngumiti.

 

"Nagtatampo ka ba sa akin? Nabanggit ba sa iyo ni Charles na babalik na kami ng Japan next week?" tanong ko. Agad itonh umiling.

 

"Ayos lang sa akin Ash! Ayos lang sa akin na bumalik ka ng Japan as long as in good health ka." sagot nito kasabay ng pagtulo ng luha sa mga mata. Pagkatapos ay tumalikod ito at agad kong napansin ang pagyugyog ng kanyang balikat. Lalo akong nagtaka.

 

"Sorry ha? Kailangan kong gawin ito. Sa totoo lang, naguguluhan ako. Ayaw kong isa sa inyo ni Ryder ang masaktan kaya pinili ko na lang na bumalik muna ng Japan. Enzo, hindi ko kayang suklian ang pagmamahal na ibinibigay mo sa akin... ayaw kong maging unfair sa iyo! Kaya please, pilitin mong kalimutan ako! Gusto kong itoon mo sa ibang bagay ang lahat! Marami pang babae diyan na mas karapat -dapat sa pamamahal mo. " sagot ko dito sabay pikit ng aking mga mata. Pakiramdam ko bigla ulit akong inantok. Hindi ko din maiwasan na makaramdam ng pagkahingal dahil sa haba ng sinabi ko.

 

"Huwag mo munang isipin ang tungkol sa bagay na iyan Ash. Hindi na importante ang bagay na iyan ngayun! Ang importante, ang kalusugan mo at gumaling ka!" narinig ko pang wika nito. Naramdaman ko pa ang paghaplos nito sa aking noo kaya hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa akin mga mata. Naramdaman ko din na may kung may kung anong likido ang lumalabas sa ilong ko.

 

"Inaantok ako. Ano ba yan, gusto mo pa yatang paiyakin ako eh. Pwede bang pakiaabot ng tissue. May lumalabas yatang sipon sa ilong ko." sagot ko sa mahinang boses bago ako kainin ng kadiliman.

 

THIRD PARTY POV

 

Sa muling pagpikit ng mga mata ni Ashley ay hindi nya nakita pa ang mabilis na pagkilos ng mga tao na nasa paligid nya. Hindi nya na din napansin ang tuloy- tuloy na pag-iyak ni Lorenzo na akala mo isang bata na inagawan ng candy.

 

"Doc. Lorenzo matagal ng binabaliwala ng pasyente nag mga sintomas na nararamdaman para sa sakit nya kaya naging mabilis ang panghihina ng katawan nya." wika nito habang pinapanood nila ang palilinis ng nurse sa tumulong dugo sa ilong ni Ashley.

 

Sobrang putla na din ito gayung halos isang linggo pa lang naman itong naka- confine sa hospital. Nagigising ito paminsan-minsan pero kaagad din nakakatulog dahil sa mga gamot na itinuturok dito.

 

"May pag-asa pa syang gumaling diba?" tanong ni Lorenzo. Tinititigan naman siya ng kasamang Doctor na si Doctor Fernando, isang Hematologist- Oncologist, specialista sa blood cancer or leukemia.

 

"Doctor din po kayo Doc. Lorenzo, at alam nyo kung gaano ka-risky ang sakit nya. Kung nalaman agad sana natin ang sakit niya malaking porsyento na maisasalba pa natin ang buhay nya." sagot nito. Naikuyom ni Lorenzo ang kanyang kamao.

 

Yes...hindi siya tanga para hindi alam iyun. Pero hindi siya papayag na basta na lang mawala ang babaeng matagal nya ng iniingatan. Hindi nya kayang nakikita itong unti-unting pinapatay ng sakit nya. Hindi nya kaya!

 

Alam nyang wala pang idea si Ashley sa sakit nya. Pero sooner or later malalaman niya ito at hindi nya kayang makita kung paano nya tanggapin ang lahat. Hindi nya kayang mawala ang babaeng gumamot sa sugatan nyang puso noon. Hindi nya kayang mawala ang babaeng nagiging inspirasyon nya ng ilang taon.

 

"Doc Fernando, magtulungan tayo. Gawin natin ang lahat para mailigtas siya. Hindi ko kayang nakikita syang nagkakaganyan. Hindi ko kayang mawala sya sa akin!" humahagulhol nyang pakiusap sa kasamang Doctor. Napailing ito at tinapik siya sa balikat

 

"Huwag kang mag-alalala. Gagawin ko ang lahat ng aking makakaya para mapahaba pa ang buhay nya. Pero gusto na kitang tapatin ngayun, sobrang baba ng porsyento na makaligtas sya. Kumalat ng ang cancer blood sa buo nyang katawan. Masyadong mataas na din ang kanyang white blood cells. Susubukan ko lahat ng treatment na nalalaman ko. Tututukan ko sya. Pero kung ano at ano man ang mangyayari, pilitin mong tanggapin ang lahat Doc Lorenzo." sagot ng kasamahan nyang Doctor.

 

Pagkatapos muli nitong sinipat si Ashley.

 

Na-icheck na din nito ang lahat ng Vital signs ng pasyente. Kinausap ang nurse na nakaantabay dito tsaka lumabas ng kwarto.

 

Naiwan si Lorenzo na hindi malaman ang gagawin. Simula ng lumabas ang result sa totoong sakit ni Ashley ay hindi na sya tumigil sa kakaiyak at hindi nya alam kung paano makabangon sa dagok na nangyari sa buhay nya ngayun. Hindi nya din alam kung paano sabihin kay Ashley ang lahat lalo na sa anak nitong si Charles. Hindi din alam ni Ryder ang tungkol dito gayundin ang buong pamilya ni Ashley. Gusto nyang ibigay dito ang desisyon kong sakaling umayos-ayos ang kalagayan nito. Ayaw nya itong pangunahan.

 

Sinisisi niya ang kanyang sarili. Palagi nyang kasama si Ashley pero hindi nya man lang napapasnin na may dinadamdam ito sa katawan. Hindi nya man lang napansin na may malubha na pala itong sakit na iniinda.

 

"Ayos lang naman sa akin kung hindi mo ako mahal Ash! Ayos lang naman sa akin na tingnan kita sa malayo! Basta huwag ka lang tuluyang mawala sa paningin ayos lang sa akin iyun....pero ang malaman na may malubha kang sakit ngayun, iyun ang hindi ko kayang tanggapin! Magpagaling ka! Pease! Pakiramdam ko mauuna akong mamatay sa mga nangyayari sa iyo ngayun...isipin mo si Charles...napakabata nya pa para mawalan ng isang Ina." humahagulhol nitong iyak habang hawak ulit ang kamay ng walang malay na si Ashley.

 

"Handa akong magparaya! Pwede kang bumalik kay Ryder kung gusto mo! Pwede kang bumalik ng Japan kung gusto mo! Pwede mo akong iwasan kung gusto mo! Pwede mong gawin lahat ng gusto mo! I love you Ash! Mahal na mahal kita! Lumaban ka!" impit pa rin nitong wika.

 

Hindi nya napansin pa ang pagtulo ng luha sa mga mata ni Ashley dahil sa matinding pighati na nararamdaman nya. Hindi nya alam kung ilang oras nyang kinakausap ang walang malay na pasyente. Basta naramdaman nya na lang ang tapik ng pinsan nya na noon ay seryosong nakatitig sa kanya.

 

 

Chapter 38

 

LORENZO POV

 

"What is it?" tanong ko kay Cheska. Seryoso ang mukha nito at mukhang may importanteng sasabihin.

 

"Kahapon pa pabalik-balik si Ryder dito. Hinahanap ka. Gusto daw nyang personalna itanong sa iyo kung nasaan sila Ashley at Charles." sagot nito. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao. Kung hindi sana ito umeksena, hindi sana ganito kagulo ang sitwasyon.

 

"Nasaan siya?" tanong ko. Tinitigan muna ako ni Cheska bago sumagot.

 

"I think this is not the right time para mag -usap kayo. Enzo, galit si Ryder at nasasaktan ka sa mga nangyari ngayun kay Ash. Baka magkagulo na naman kayo. Palipasin mo muna ang lahat at itoon ang attention sa kalagayan ni Ashley. Hindi magandang magharap kayo ngayun."

 

wika nito. Huminga ako ng malalim. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko.

 

"Walang dahilan para hindi ko siya harapin. Once and for all dapat magkaliwanagan kaming dalawa." sagot ko at muling sinulyapan ang nakapikit na si Ashley. Pagkatapos ay agad akong naglakad palabas ng private room nito. Narinig ko pa ang pagtawag sa akin ni Cheska para muli akong pigilan pero hindi ko ito pinansin. Bagkos dire-diretso lang ako at agad na pinuntahan ang kinaroroonan ni Ryder.

 

"Malayo pa lang ako ay nakatitig na ito sa akin. Napansin ko ang galit sa mga mata nito pero hindi ko na inisip pa iyun. Ang importante sa akin ngayun ay ang magkausap kami.

 

"Naligaw ka yata? May kailangan ka ba?" tanong ko. Tinitigan muna ako nito sa mga mata. Magkahalong galit at pagtataka ang pinupukol nitong tingin sa akin. Napansin marahil ang pamumula at pamamaga ng mga mata ko dahil sa ilang araw nang hindi mapigilang pag-iyak dahil sa kalagayan ni Ashley.

 

"Nasaan si Ashley? Nasaan ang anak ko?"

 

seryoso nitong tanong habang nakakuyom ang kamao.

 

"Bakit sa akin mo hinahanap ang mag- ina mo? Hanapan na ba ako ngayun ng nawawalang asawa at anak?" seryoso kong tanong.

 

"Lorenzo, sagutin mo ang tanong ko! Nasaan sila? Bakit halos isang linggo na akong walang balita sa kanila. Isang linggo ko na silang hinahanap pero bakit hindi ko sila matagpuan?" muling tanong nito.

 

"Sa ating dalawa, ikaw ang mas dapat nakakaalam tungkol sa bagay na iyan... Kung talagang isa kang mabuting asawa at ama, dapat alam mo kung ano ang nangyayari sa pamilya mo." sagot ko. GUsto kong sagarin ang pasensya nito. Kung tutuusin mabilis lang sagutin ang tanong nito. Pero hanggat maaari ayaw kong pangunahan si Ashley. Ayaw kong pangunahan kung ano ang gusto nito.

 

"Ikaw ang may kakayahan na magtago sa mga taong mahalaga sa akin. Alam kong alam mo kung nasaan si Ashley ngayun. Hindi pa sila bumabalik ng Japan dahil nagpa-imbestiga na ako tungkol sa bagay na iyan. Uulitin ko, nasaan sila?" muling tanong nito.

 

"kung sasabihin ko may magagawa ka ba sa problemang kinakaharap nya ngayun? May magagawa ka ba para bumalik ang lahat sa dati?" tanong ko. Agad na napakunot ang noo nito. Napansin ko din ang pagkuyom ng kanyang kamao.

 

"So, itinatago mo nga sila sa akin. Gusto mo na naman agawin ang taong mahalaga sa akin Enzo!" galit na sagot nito.

 

"Ilang beses kong sinabi sa iyo na hindi ko siya inagaw sa iyo Ryder. Ikaw ang unang bumitaw. Pinabayaan mo siyang magdusa!" sagot ko. Hindi ko na inaasahan ang sumunod nitong ginawa. Sinapak ako at dahil sa lakas niyon agad akong napasadsad sa sahig. Agad kong nalasahan ang dugo na mula sa bibig ko. Napangisi ako habang dahan-dahan na bumangon at muli itong hinarap.

 

"Hanggang ngayun hindi ka pa rin pala nagbabago. Masyado pa ring magaan ang mga kamay mo at agad na nananakit kapag hindi makuha ang gusto!" wika ko. lalong naningkit ang mata nito sa galit at akmang susugurin ulit ako ng dumating si Cheska kasama ang ilang security guard ng hospital.

 

"Ano ba! Hindi ba kayo titigil? Hindi ito ang oras para magsakitan!" galit na sigaw nito.

 

"Kung hindi sana tinago ng magaling mong pinsan ang asawa at anak ko hindi sana tayo magkakagulo ng ganito!" sagot naman ni Ryder. Agad itong tiningnan ng masama ni Cheska!

 

"Baliw ka ba? Sa palagay mo, sasagutin ka ng matino ni Enzo kung idadaan mo sa dahas ang lahat? Mag isip ka nga Ryder! Hindi mo kailangang idaan sa pananakit ang lahat dahil pwede naman itong pag- usapan ng maayos. Si Ashley ang mas masasaktan kapag nakikita nyang nag- aaway kayo dahil sa walang kwentang bagay!" singhal ni Cheska dito.

 

Hindi ko maiwasan na mapangisi habang tinitigan si Ryder. Ano kaya ang mararamdaman nito kapag malaman niya na ang pinag-aagawan naming babae ay may sakit na leukemia at walang kasiguraduhan kung gagaling pa ba. liyak din ba siya katulad ko? Mararamdaman din ba nya ang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun?

 

"Cheska...hihinahon ako kapag sabihin niyo sa akin kung nasaan sila! Utang na loob, hirap na hirap na ang kalooban ko. Ayaw ko ng maghintay ng another years para makita siyang muli." sagot ni Ryder.

 

Nilingon muna ako ni Cheska bago muling sumagot. Wari ay hinihintay nito ang go signal ko para sabihin kay Ryder kung ano ba talaga ang tunay na kondisyon ni Ashley. Dahan-dahan akong tumango at naglakad ng palayo sa kanila.

 

Pabulyaw na tinawag pa ako ni Ryder. Pero hindi ko na siya pinansin pa.

 

Masyado ng mabigat sa kalooban ko ang lahat. Mas maigi na din sigurong malaman ni Ryder ang kundisyon ni Ashley. Para naman maramdaman niya ang sakit na nararamdaman ko ngayun.

 

"Enzo, ikaw ang mas higit na nakaalam sa kondisyon nya diba? Bakit hindi ikaw ang magsabi? Basta ka na lang ba tatalikod pagkatapos makatikim ng sapak sa kanya? Unfair naman yata iyun!" narinig ko pang wika ni Cheska. Napahinto ako sa akmang pag-alis ko. Napailing ako at muling bumalik sa harap ni Ryder.

 

"Well, mas mabuti sigurong ako na ang magsabi para naman masaksihan ko ang reaksyon mo! Ilang sapak na ang natikman ko sa iyo Ryder at minsan lang ako nakaganti." sagot ko. Agad na naningkit ang mga mata nito kaya pilit akong tumawa.

 

"Sakto na dito sa hospital ka nagpunta para hanapin sya. Hindi na natin kailangan pang bumyahe ng malayo para matagpuan siya." pasaring kong wika. Gusto ko mabitin siya. Agad na nagsalubong ang kilay nito pero walang kahit na anong kataga ang lumabas sa bibig nito.

 

"Naka-confine siya dito. Halos isang linggo na!" wika ko at hindi inaalis ang pagkakatitig sa mukha ng dati kong kaibigan. Agad na gumuhit ang pagkalito sa mukha nito dahil sa sinabi ko. Hindi ito umimik at halatang hinihintay pa ang susunod ko pang sasabihin.

 

"May leukemia siya!" halos pabulong kong wika. Pakiramdam ko biglang nanikip ang dibdib ko habang sinasabi ang katagang iyun. Nagulat na lang ako ng maramdaman ko na hawak-hawak na ako ni Ryder sa kuwelyo ko. Walang hiya talaga! Nag-uumpisa pa lang akong magkwento tungkol kay AShley mukhang mabubukulan na naman ako.

 

Narinig ko naman ang agad na pagsigaw ni Cheska para pigilan si Ryder. Itinulak ko din ito sabay layo sa kanya.

 

"Yes may sakit sya! Hindi basta-bastang sakit! At kung patuloy kayong mag-away ng ganyan baka lalo lang siyang lumala kaya pwede ba tigilan nyo na ang bangayan. Imbes na mag-isip kayo ng paraan kung paano magamot si Ash puro sakitan ang laman ng inyong isip. Para kayong mga bata!" bulyaw ni Cheska sa amin. Nagmukha na tuloy itong referee sa pagitan naming dalawa.

 

Parang nauupos na kandila na biglang napaupo si Ryder. Marahil nag-sink in na sa utak nya ang kondisyon ni Ashley. Tumitig ito sa akin na may takot sa mga mata. Sa loob ng mahabang taon na bangayan namin, ngayun ko lang ito nakitang kumalma kapag magkaharap kami.

 

"Kailan pa? Kailan nangyari ito? Bakit hindi nyo agad sinabi sa akin?" tanong nito.

 

"Kahapon lang lumabas ang result sa lahat ng mga test nya pero halos isang linggo na siyang naka-confine dito sa hospital. Actually, hindi nya pa alam ang tunay na sitwasyon ng kalusugan nya at hindi namin alam kung paano sasabihin. Hindi din alam ng anak nyo ang tungkol dito." malungkot na sagot ni Cheska.

 

Napapailing naman si Ryder habang sunod-sunod ang pagpatak ng luha sa mga mata. Katulad ng inaasahan agad na gumuhit ang pag-aalala sa sistema nito.

 

"Wala pa kaming ibang pinagsabihan. HInihintay namin na medyo bumuti-buti ang kanyang kalagayan para hayaan syang magpasya kung ipapaalam ba namin sa iyo. Sa pamilya nya! Sa mga taong nagmamahal sa kanya."

 

papgpapatuloy na wika ni Cheska habang pasimple na pinupunasan ang luha sa mga mata. Hindi na din napigilan ang pagtulo ng sariling luha habang palipatlipat ang tingin sa pagitan naming dalawa ni Ryder.

 

"Kumusta sya? Kumusta ang kalagayan nya?" tanong nito. Dahan-dahan na umiling si Cheska.

 

 

Chapter 39

 

RYDER POV

 

Ilang araw ko ng hinahanap ang mag-ina ko. Ilang beses na din akong nagpapabalik -balik sa condo kung saan sila nakatira pero bigo ako. Imposible naman na bumalik na sila ng Japan dahil pinatingnan ko na din ang records nila sa immigration at walang nakitang muli silang lumabas ng bansa.

 

Sobrang nag-aalala na ako sa kalagayan nila. Hindi naman pwedeng bigla na lang silang naglaho. Walang dahilan para gawin ni Ashley ang tungkol sa bagay na iyun lalo na at kilala na namin ang isat isa ng anak ko.

 

Wala na akong nagawa pa kundi sugurin si Lorenzo sa hospital. Nagbabakasakali ako na baka alam nito kung nasaan ang kinaroroonan ni Ashley. Hindi ako

 

mapalagay. Maayos ang usapan namin at imposibleng bigla na lang itong maglaho na parang bula.

 

Ilang beses din akong nagpabali-balik ng hospital pero bigo akong makaharap ang dati kong kaibigan. Mukhang pinagtataguan ako nito na siyang nagpalakas sa paniniwala ko na alam nito kung nasaan sila Ashley at Charles

 

Mabuti na lang at natiyempuhan ko si Cheska ng minsan naglalakad ako sa lobby ng hospital. Agad ko itong kinausap at tinanong dito kung nasaan si Lorenzo. Noong una ayaw pa ako nitong pagbigyan pero hindi nagtagal napapayag ko din naman ito na tawagin muna si Lorenzo at harapin ako.

 

Inaamin ko, galit na galit ako dito ng magkaharap kami kaya sinapak ko ito. Pero hindi ko akalain na isang masamang balita ang hatid nito sa akin pagkatapos akong awatin ni Cheska sa tangka kong muli itong bugbugin.

 

Halos manghina ang buo kong katawan sa balitang iyun. Hindi matangap ng sistema ko na nasa malubhang kalagayan si Ashley. Kaya pala hindi na ito umuuwi ng condo dahil naka-confine ito sa hospital.

 

Akala ko pinagtataguan ako nito at tuluyan ng hindi magpakita sa akin. Pero nagkamali ako. Hindi ko man lang ito nadamayan sa mga panahong kailangang -kailangan nya ako. Hindi ko alam kung matatangap ko ba ang lahat sa isipin na baka tuluyan na syang mawala sa akin. Napakahirap tanggpin ang isang masamang balita ni sa hinagap hindi ko inaasahan na mangyayari.. Hindi ko kayang mawala siya sa akin.

 

"Gusto ko siyang makita!" pabulong kong wika habang nakaupo ako sa sahig. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas. Ang galit na nararamdaman ko kanina sa dati kong kaibigan ay biglang napalitan ng pag-aalala para kay Ashley. Muling pumasok sa isipan ko ang mga nagawa ko sa kanya noon. Siguro kung hindi dahil sa mga nagawa kong maling desisyon noon, baka hindi nangyayari ito ngayun. Hindi sana magkakasakit ng ganito sa Ashley. Dapat pinanindigan ko na lang sya noon at inalagaan. Binaliwala ko na lang sana si Ingrid ng tangka itong makipagbalikan sa akin.

 

Pero nangyari na ang mga hindi dapat mangyari. Maraming beses man akong magsisisi hindi na maibbalik ang lahat na minsan kong sinaktan ang babaeng pinakamamahal ko. Sana lang maghimala ang langit at huwag Nyang kunin ng tuluyan sa akin ang asawa ko. Hindi ko kayang tanggapin. Baka ito pa ang magiging dahilan ng tuluyan kong pagbagsak.

 

"Nasa private room siya. Hindi nya pa alam ang tunay na sitwasyon ng kalusugan nya. Ang akala nya normal lang na trangkaso ang lahat at gagaling din siya kaagad." sagot ni Lorenzo. Halata sa boses nito ang lungkot. Kaya pala agad kong napansin kong gaano ito kalungkot kanina masyado na pala itong nahihirapan sa kalagayan ni Ashley.

 

Tinitigan pa ako nito at dahan-dahan na naglakad. Agad naman akong tumayo at sinundan ito. Tahimik naman na nakasunod sa amin si Cheska kaya alam kong sa private room kami ni Ashley didirecho.

 

Pagdating sa isnag pintuan ay nilingon pa ako ni Lorenzo bago dahan-dahan na binuksan. Pumasok ito sa loob at agad akong sumunod. Dumadagundong sa kaba ang puso ko ng masilayan ko ang isang babaeng nakahiga sa kama. Nakapikit ito at bakas sa mukha ang paghihirap.

 

"Ash!" bulong ko habang hindi ko na mapigilan pa ang pag-uunahan sa pagtulo ng luha sa aking mga mata. Agad ko itong nilapitan at hindi ko alam kung hahawakan ko ba sya o ano pa man. Bigla akong nakaramdam ng takot.

 

"Ash, bakit? Bakit hindi mo iningatan ang sarili mo." pabulong kong wika dito sabay upo sa silyang nasa gilid ng kama. Parang kailan lang ang huli naming pagkikita. Ang bilis ng pagbagsak ng katawan nito. Ibang iba na sya sa dating Ashley na nakita ko noon. Bakit nangyari ito?

 

"Sorry....sorry kong naging gago ako! Sorry sa mga padalos-dalos na desisyon na nagawa ko! Pero Ash, maniwala ka!

 

Pinagsisisihan ko ang lahat ng iyun. Handa kong gawin ang lahat para sa iyo gumaling ka lang! Huwag mo akong iiwan. Hindi pa ako nakakabawi sa lahat ng mga kasalanan na nagawa ko sa iyo." wika ko dito habang dahan-dahan na hinawakan ang kanyang kamay. Dinala ko ito sa aking labi at h******n.

 

"Mahal na mahal kita! Sana hindi pa huli ang lahat. Gusto kong ipakita sa iyo na ikaw lang ang mahalaga sa akin." muling bulong ko dito habang patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Im sorry! Im sorry kung wala ako sa mga panahon na kailangan mo ako! Ash, sana labanan mo kung ano man ang nararamdaman mo ngayun. Hindi ko kayang mawala ka! Ayaw kong nakikita kang ganito! Hindi ako sanay!" tumutulo ang luha na wika ko. Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatunghay sa kanya. Naramdaman ko na lang ang pagtapik sa balikat ko ni Lorenzo kaya binalingan ko ito.

 

"Ikaw na muna ang bahala sa kanya. Huwag kang mag-alala. Nasa mabuting kalagayan si Charles. Iniiwasan lang namin na makita nya ang totoong kalagayan ng kanyang ina. Pero kung gusto mo, ipapahatid ko sya sa bahay nyo ngayun din." Mahinahong wika ni Enzo. Napakurap ako. Maraming katanungan na naglalaro sa aking isipan na gusto kong masagot agad ni Lorenzo.

 

"Hindi mo man lang ba napansin ang mga sentomas ng sakit nya? Bakit kung kailan halos malala na tsaka mo lang nalaman ito? Doctor ka diba? Akala ko ba mahal mo siya...bakit mo siya pinabayaan? "hindi ko mapigilang tanong nito.

 

"Hindi kami palaging nagkakasama Ryder. Nasa Japan siya at nandito ako sa Pilipinas. Minsan ko lang din sya nabibisita doon dahil sa pagiging abala ko dito sa hospital." sagot nito. Nagulat naman ako. Hindi ko man lang nalaman ang tungkol dito.

 

"Anong dahilan mo? Bakit mo sya inilabas sa kulungan noon?" muling tanong ko. Tinitigan muna ako nito bago tumalikod.

 

"Simple lang. Pasyente ko sya noon. Nagkakilala kami noong mga panahon na nagkakalabuan kayong dalawa dahil nakipagbalikan ka kay Ingrid. Masyado akong naawa sa sitwasyon nya lalo na ng malaman ko na asawa mo siya. Buntis siya at gusto nyang ipalaglag ang bata..... Akala ko awa lang ang nararamdaman ko kaya ko siya niligtas...pero hindi ko akalain na unti-unting nahulog ang loob ko sa kanya." sagot nito. Hindi ako nakaimik. Gusto ko pang marining ang mga sasabihin nito. Mukhang maami akong dapat malaman.

 

"Hindi ko itinanan si Ingrid. Kusa syang sumama sa akin noong nagpasya akong pumunta ng Amerika para bisitahin si Lolo. Noon pa man nabanggit nya na sa akin na wala ng spark ang relasyon ninyo. Hindi siya sigurado kung handa na ba talaga siyang magpakasal sa iyo...."

 

"Hindi ko inagaw sa iyo si Ingrid. Sa tagal na magkasama kami sa Amerika hindi ko namalayan na unti-unti nya na palang nakuha ang tiwala ko. Nagkaroon kami ng relasyon lalo na ng malaman ko kina Miguel na nagpakasal ka na daw sa iba. Naisip ko na mukhang nagkakalabuan na nga kayo noon pa at wala na kayong pag- asa pang magkabalikan. Kaya naman naging hudyat iyun para official na magkaroon kami ng relasyon.

 

Pero umpisa ng naaksidente ako at naapektuhan ang pagkalalaki ko agad siyang lumayo sa akin. Hindi daw nya kayang mabuhay ng walang sex kaya muli siyang bumalik sa iyo!"pagpapatuloy na wika nito. Gulat na gulat ako sa sinabi nito.

 

"Aaminin kong nasaktan ako sa ginawa nya. Nahulog na ang loob ko sa kanya. Naka fix na sa isip ko na sya na ang destiny ko. Pero nagkamali ako. Hindi nya pala kayang makisama sa akin habag buhay sa kondisyon ko. May assurance ang Doctor ko sa US na posibleng gumaling ako sa kalagayna ko. Kaya lang hindi nya kayang hintayin iyun. Ayaw niyang sumugal......"

 

"Gusto ko syang gantihan noon. Kaya lang nagbago ang lahat ng makilala ko si Ashley...ang asawa mo na mas hamak na maganda at may class kaysa kay Ingrid." bakas ang lungkot sa mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun. 1

 

"She's precious! Wala siyang katulad kaya mabilis kong nakalimutan si Ingrid at nabaling sa kanya ang attention ko. Gustuhin ko man na ipaglaban sya sa iyo, sinabi nya na sa akin na hindi nya ako kayang mahalin. Na may iba ng nagmamay-ari ng puso nya. Ang sakit! Sobrang Sakit! Sa ikalawang pagkakataon, nabigo na naman ako!"

 

malungkot na pagpapatuloy na wika nito. Hindi ko naman mapigilan na tapikin ito a balikat.

 

"Sorry Bro! Hindi ko alam!" wika ko. Malungkot itong ngumiti at tinitigan si Ashley.

 

"Dont worry, starting today, hindi na ako liksena sa relasyon nyo! Tuluyan ko na syang ipaubaya sa iyo Bro!" sagot nito.

 

 

Chaper 40

 

ASHLEY POV

 

Hindi ko alam kung ilang oras na ulit akong nakatulog pero ng muli kong idilat ang aking mga mata tanging liwanag lang mula sa ilaw ang aking nasilayan. Inilibot ko ang aking paningin at napansin ko na nandito pa rin ako sa hospital. Mag-isa lang ako kaya pinilit kong bumangon para pumunta ng banyo.

 

Nanghihina pa rin ako. Hindi ko alam kung bakit nangyayari sa akin ito. Basta ang huli kong natandaan ay nasa condo ako at inaapoy ng lagnat.

 

"Ate Ash? Mabuti naman at gising ka na."

 

napakunot pa ang noo ko ng mapansin ko ang papalapit kong kapatid na si Natalia. Nagtataka akong napatitig sa kanya at hindi makapaniwa? Kailan pa siya lumuwas dito ng Manila? Bakit wala akong maalala?

 

"Ate, kumusta ang pakiramdam mo? Saglit tatawagin ko ang Doctor! Sasabihin ko na gising ka na." wika nito at halos mataranta na naglakad papuntang pintuan ng kwarto.

 

"Natalia? Anong nangyari? Bakit nandito ka?" hindi ko maiwasang tanong dito, Natigilan ito sa kamang paglabas pagkatapos ay lumapit sa akin.

 

"Wa-wala ka bang natatandaan?" tanong ito. HIndi ko maiwasang magtaka ng mapansin ko na namumugto ang mga mata nito. Parang galing ito sa mahabang pag-iyak kaya naman bigla akong kinabahan.

 

"Ma, may problema ba? Si Charles? Nasaan ang anak ko?" Nag-aalangan kong tanong.

 

"Ha? Ah nasa bahay...Te-teka, tatawagin ko lang ang Doctor mo, huwag ka munang gumalaw. Hintayin mo ako." wika nito at nagmamadali ng lumabas ng kwarto. Naiwan naman akong takang-taka habang inililibot ang tingin sa buong paligid.

 

May mga ilang machine medical akong nakikita sa gilid ng higaan ko. Мау nakasabit pang dextrose sa kamay ko na siyang labis kong ipinagtaka. May mga oxygene tank din akong napapansin kaya naman hindi ko maiwasan na kabahan.

 

"Malubha ba ang sitwasyon ko? Bakit nandito si Natalia? Bakit parang galing ako sa mahabang pagtulog?' hindi ko maiwasang bulong sa aking sarili. Hindi naman nagtagal ay napansin ko ang muling pagbukas ng pintuan ng kwarto at iniluwa ang isang medyo may edad ng lalaking nakasuot ng doctor suit kasunod nito ang dalawang babaeng Nurse. Nasa likod nila si Natalia na noon ay napansin kong may nakaguhit na lungkot sa mukha.

 

"Salamat naman at nagising ka din Mrs. Sebastian. Ako nga pala si Doctor Fernando. Ako ang personal Doctor mo." sagot nito. Lalo akong nagtaka.

 

"Doc, Ilang araw na po ako dito sa hospital? Pwede na po ba akong lumabas? Kailangan pa po namin magready dahil babalik kami ng Japan." sagot ko. Natigilan naman si Doc Fernando at lumingon kay Ate Natalia.

 

"A-ate, hi-hindi na ka na po pwedeng bumalik ng Japan." sagot ni Ate sa mahinang boses. Nagtaka naman ako.

 

"BAkit? Nakapag-pa-rebook na ako ng ticket at next week ang flight namin." sagot ko na hindi maiwasan ang pagngiti.

 

"A-ate, halos dalawalang linggo ka ng gising at tulog dito sa hospital." sagot ni Natalia. Pakiramdam ko biglang lumaki ang ulo ko dahil sa sinabi nito.

 

Nagpapalipat-lipat ang tingin ko sa pagitan nilang dalawa ni Natalia at ang Doctor.

 

"A-anong sabi mo? Two weeks? Hindi ... Imposible...Nagising pa ako kanina.. Paanong?" sagot ko. Hindi ko maintindihan ang aking sarili at sinipat ko ang kamay ko na may nakakbit ng dextrose. Hindi pa ako nakontento at tiningnan ko pa ang braso ko ng mapansin kong halos wala na akong dugo dahil sa putla.

 

"Pe-pero ngayung gising ka na, babalik din sa dati ang lahat. Hindi po ba Doc Fernando?" muling wika ni Natalia na halata sa boses nito ang nerbiyos. Hindi na ako umimik pa bagkos hinayaan ko na lang ang Doctor na examinin ako. Maraming katanungan ang naglalaro sa isipan ko pero hindi ko alam kung paano umpisahan.

 

May mga sinasabi si Doc Fernando sa kasamahan nitong dalawang nurse ng muling bumukas nag pintuan ng kwarto. Iniluwa dito ang humahangos na si Ryder at agad na tumingin sa gawi ko.

 

"Ash! Thanks God...gising ka na!" Wika nito sabay yakap sa akin. Gulat na gulat naman ako sa ginawa nito.

 

"Teka lang..bakit nandito ka? Isa pa, may mga dapat ba akong malaman?" pabulong kong tanong kay Ryder. Kumalas ito sa pagkakayakap at mataman akong tinitigan sa mukha. Pagkatapos ay naramdaman ko ang paghalik nito sa noo ko at namalayan ko na lang ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Hindi na mahalaga iyan. Ang importante, nagising ka na! Im sorry Ash! Im Sorry!" wika nito at hinawakan pa ako sa mukha. Naramdaman ko ang pagpunas nito sa luha ko. Hinayaan ko na lang dahil komportable naman akong gawin nya sa akin ang bagay na iyun.

 

"Bakit ka ba nagkakaganyan? Ryder sabhin mo nga sa akin ang totoo. Malala ba ang sakit ko? Bakit two weeks daw akong tulog?" seryoso kong tanong. Tumingin muna ito kay Doctor Fernando bago nagsalita.

 

"Gagaling ka Ash! Ipinapangako ko, gagawin ko ang lahat gumaling ka lang." sagot nito. Naguguluhan naman akong tumitig dito. Weird talaga siya. Tumingin ako kay Doctor Fernando at nagtanong.

 

"Doc, sabihin nyo nga po sa akin.... malubha po ba ako?" tanong ko. Napansin ko ang pag-iling ng Doctor at tumingin kay Ryder.

 

"Alam kong may mali sa akin. Dalawang linggo akong nakahiga sa hospital bed na ito kaya alam kong may malubha akong karamdaman. Sabihin niyo sa akin...ano ito? Bakit ramdam na ramdam ko pa din ang panghihina ng katawan ko?" tanong ko at hindi maiwasan ang mapaiyak. Agad naman lumapit si Natalia sa akin at hinawakan ako sa kamay.

 

"A-ate...sorry..nag-aalala kami sa magiging reaction mo kaya ganoon. Pero sana kung sakaling malaman mo man ang tungkol sa sakit mo, sana tanggapin mo at tulungan ang sariling gumaling." sagot ni NAtalia..

 

"Natalia, magkapatid tayo. Kilala mo ako noon pa. Alam mo kung gaano katibay ang loob ko. Sabihin mo sa akin para aware ako. Katawan ko ito at karapatan kong malaman kung ano ang karamdaman ko ngayun......malapit na ba akong mamatay?" walang pakundangan kong tanong. Agad na nanlaki ang mga mata nito sabay iling.

 

"No...hindi...hindi ka pa mamamatay Ate... malakas ka at imposible ang sinasabi mong iyan ngayun." sagot nito.

 

"Kung ganoon, sabihin mo sa akin. Ano ang sakit ko? Bakit nandito ako sa hospital na ito sa loob ng dalawang linggo?" tanong ko.

 

"Ate may......may...." hindi na natuloy ang sasabihin ni Natalia ng umiling si Ryder. Mariin kong hinawakan sa kamay si Natalia at tinanong.

 

"May ano? Sabihin mo? Huwag mo na akong bitinin pa. Karapatan kong malaman." may halong inis sa boses ko na wika dito.

 

"May Leukemia ka Ate......" wika nito. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa narinig. Pakiramdam ko ay pinagsakluban ako ng langit at lupa sa aking nalaman. Hindi ko akalain na maririnig sa mismong bibig ni Natalia ang katagang iyun. Biglang tumulo ang luha sa aking mga mata at naramdaman ko naman ang muling pagyakap sa akin ni Ryder.

 

"Mama--mamamatay na ba ako?" hindi ko maiwasang bulong. Sapat lang na marinig ni Ryder ang bagay na iyun."

 

"No, hindi ko hahayaan. Hindi ko mapapayagan ang bagay na iyun Ash. Gagaling ka pa. Magitwala ka! Gagaling ka!" sagot nito. Isang impit na pag-iyak na lang ang tanging naging sagot ko. Pagkatapos ay pilit akong kumalas sa pagkakayakap kay Ryder at binalingan ang dextrose na nakakabit sa akin.

 

Sa sobrang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ay hinablot ko ang karayom kaya naman sabay na napasinghap ang lahat sa aking ginawa..

 

Lahat sila ay nagulat sa pagtanggal ko sa dextrose na nakakabit sa akin.

 

"Kung ganoon hindi ko kailangan ang mga ito. Hayaan nyo na akong mamatay!" halos pasigaw kong wika. Napansin ko naman ang pag iyak ni Natalia at pilit akong pinapakalma. Hindi ko ito pinansin. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng saysay.

 

Bakit kailangan pang lumaban gayung alam ko namang wala na akong pag-asa pang mabuhay ng matagal. Leukemia is a serious disease at alam kong malabo na akong gagaling. Mamamatay na ako kahit na ayaw ko pa sana. Gusto ko pang mabuhay ng matagal para makasama ang anak ko. Sila Nanay at Tatay at lahat ng mga taong mahalaga sa akin.

 

Kahit na nakaramdam ng panghihina itinulak ko si Ryder at pilit na umaalis ng higaan Pakiramdam ko biglang nawala sa akin ang lahat. Pakiramdam ko biglang nawalan na saysay ang pakikipaglaban ko sa buhay.

 

Hindi pa ba sapat ang mga paghihirap na naranasan ko para ibigay sa akin ang ganito kalubhang sakit? Paano na si Charles? Paano na ang anak ko?

 

"Ash, huminahon ka. Bawal kang magkikilos. Magiging maayos din ang lahat. Mabubuhay ka pa ng matagal." wika ni Ryder haba kita ko sa mga mata nito kung gaano din ito nasasaktan sa sitwasyon ko ngayun.

 

"Wala na Ryder. Huwag mong sabihin sa akin ang bagay na iyan dahil pareho nating alam na wala na akong pag-asa Mamamatay na ako!" hindi ko mapigilang sigaw. Sobrang sakit. Ganito pala ang pakiramdam kapag malaman mong may taning na ang buhay mo. Parang gusto kong ngayun na bawiin ang buhay ko para hindi ko na maramdaman pa ang paghihirap ng kalooban ko.

 

"Ash, huwag mong sabihin ang bagay na iyan. Ipapagamot kita. Gagawin ko ang lahat para gumaling ka! Kung kinakailangan na dalhin ko sa harap mo ang pinakamagaling na Doctor gagawin ko. Magtiwala ka lang. Lumaban ka!" wika ni Ryder at habang pilit akong pinapakalma.

 

"Hindi ako tanga para hindi malaman kung gaano ka-traydor ang sakit na ito Ryder. Alam kong sa hukay din ang hantong ko kaya huwag na nating pahirapan pa ang mga sarili natin." sagot ko sa kabila ng pagluha. Hinawakan ako ni Ryder sa mukha at tinitigan sa mga mata.

 

"Paano ang anak natin kung ngayun pa lang pinanghihinaan ka na ng loob. Halos dalawang linggo ka ng hinahanap ni Charles at hindi nya pa alam ang tungkol dito. Ash, walang masama kung subukan natin. Sana makipag-cooperate ka para gumaling ka." sagot nito. Lalo naman akong napaiyak. Hindi ko alam kung kaya ko bang labanan ang sakit na ito.

 

Kaya pala ilang buwan na akong may nararamdamang kakaiba sa sarili ko. May malubhang sakit na palang nabubuo sa sa sistema ko na hindi ko man lang binigyan Ng pansin.

 

 

Chapter 41

 

RYDER POV

 

Halos madurog ang puso ko habang pinagmamasdan kung paano nasaktan si Ashley sa mga nalaman. Hanggat maari ayaw ko sanang malaman nya ang tungkol dito pero wala akong pagpipilian. Imposibleng hindi sya magtatanong kung ano ang karamdaman nya. Imposibleng hindi nya malaman lalo na kapag mag- uumpisa na siyang uminom ng mga gamot para sa sakit nya.

 

Kung pwede nga lang akuin ko lahat ng paghihirap nito gagawin ko. Kung pwede nga lang na ilipat sa katawan ko ang sakit nya gagawin ko. Kaya lang malabong mangyari iyun.

 

"Ryder, hindi ko kaya. Hindi ko matatanggap. Bakit nangyari sa akin ito? Masyado ba akong makasalanang tao para maranasan ko ang ganitong klaseng pagsubok? Hindi ako masamang tao para maranasan lahat ito." wika ni Ashley habang patuloy sa pagtangis. Nakahiga na ulit ito sa kama habang naikabit na ulit ang dextrose niya. Nakaantabay naman ang dalawang nurse sa gilid samantalang si Natasia ay nakaupo sa sofa at walang tigil sa pag-iyak.

 

"Mabuting tao ka Ash. Nahihiya nga ako sa iyo eh. Sa daming paghihirap na naranasan mo sa mga kamay ko nagawa mo pa talagang bigyan ka ng ganitong uri ng sakit ng kapalaran. Ash, Sorry ha? Pangako, ako ang bahala sa iyo. Ilalaban kita! Ilalaban ko ang buhay mo." wika ko dito habang walang tigil ang paghaplos sa kamay nito. Mabuti na lang at medyo kumalma na siya.

 

Hindi na sya nagwawala pero patuloy pa rin ang pag-iyak nito. Alam kong makakasama sa kanya ang matinding pag -iyak pero kahit na anong gawin ko hindi ko talaga siya mapapatahan.

 

"Si Charles...kung sakaling mawala ko... ikaw na ang bahala sa kanya. Huwag mo siyang pabayaan." narinig kong wika dito sa kabila ng kanyang paghikbi.

 

"Ako ang bahala sa kanya. Hanggat nagpapagaling ka, ako muna ang bahala sa kanya." sagot ko sabay punas ng luha sa kanyang mga mata.

 

"Hindi na ako gagaling Ryder. Nararamdaman ng katawan ko ang bagsik ng sakit ko. Malabo ng makaligtas ako." sagot nito.

 

"No, huwag mong sabihin iyan. Gagaling ka Ash. Ipangako mo...lalaban ka.." sagot ko. Umiling ito.

 

"Kung sakaling makatagpo ka ng iba. Siguraduhin mong matatangap niya pati si Charles. Mahal na mahal ko ang anak natin at ayaw kong saktan siya ng iba." muli nitong wika.

 

"Hindi na ako maghahanap ng iba Ash. Ikaw lang ay sapat na. Hinding hindi kita bibitawan. HIndi ako papayag na kunin ka ni kamatayan sa akin." sagot ko. Malungkot itong napangiti. Pagkatapos ay nakita ko ang pagpikit nito.

 

"Grabe, ngayun ko lang naramdaman ang pagod sa pagwawala ko kanina. Ang bilis pala maubos ng energy ko." mahina nitong wika. Hindi ko napigilan ang muling pagtulo ng luha sa mga mata ko. Kung alam lang siguro nito kung gaano ako nasasaktan sa mga nakikita ko baka lalo itong ma-stress. Gusto kong ipakita dito na may pag-asa pa syang gumaling.

 

"Matulog ka. Dont worry, babantayan kita. " sagot ko sabay hawi ng ilang hibla ng buhok na tumatakip sa kanyang noo. Muli itong nagpakawala ng isang malungkot na ngiti.

 

"Kailan ako pwedeng lumabas ng hospital? Ayaw kong dito malagutan ng hininga Ryder." sagot nito. Hindi ko mapigilan ang pagkuyom ng palad ko.

 

"Hindi mangyayaring malagutan ka ng hininga Ash. Hindi ako papayag." sagot ko. Kaunti na lang talaga at bibigay na ako. HIndi na ito sumagot at napansin kong mukhang muli itong nakatulog. Malungkot akong nagpakawala ng ngiti sa labi at inayos ang kumot nito. Pagkatapos ay dumukwang ako para halikan ito sa поо.

 

"Mabuti naman at nakatulog siya ulit." narinig ko pang wika ni Natalia. Hindi ko napansin ang paglapit nito.

 

Mabuti na lang at naisip ni Lorenzo na ipasundo ito at para na din malaman nila ang tunay na sitwasyon ni Ashley. Alam kong mahirap din para sa kanila na malaman na ang pinakamamahal nilang kapamilya ay tinamaan ng malubhang sakit pero wala kaming magagawa kundi ang magtulungan at mag-isip ng paraan para gumaling si Ashley. Iyun lang at wala ng iba.

 

"Ako na muna ang bahala sa kanya. Pwede ka ng umuwi muna ng condo para makapagpahinga ka din." wika ko.

 

"Ryder, nakausap ko kanina si Doc Fernando. May mga gamot siyang binigay kanina na kailangang inumin ni Ate. Kaya lang natatakot ako sa reaction nya kanina. Paano kung ayawan niya ang mga gamot nya? Kilala ko siya, may katigasan ang ulo niya at kapag sinabi nya ang isang bagay ginagawa nya." narinig kong wika ni Natalia. Saglit akong nag-isip at hinarap ito.

 

"Hayaan mo. Ako ang bahala tungkol sa bagay na iyan. Mabait si Ashley at alam kong hindi nya tayo bibiguin. Sa ngayun kailangan natin ng mahabang pasensya at intindihin sa lahat ng tantrums nya." sagot ko.

 

"Malaki ang tiwala ko sa iyo Ryder. Salamat dahil nandyan ka. Sobrang nag- aalala sila Nanay at TAtay sa sitwasyon ni Ate. Natatakot ako sa mga posibleng mangyari." sagot nito. Muli kong ibinaling ang tingin kay Ashley bago nagsalita.

 

"Gagaling sya. Alam kong gagaling siya at makakasama pa natin siya ng matagal." sagot ko. Hindi na ito umimik pa kaya muli akong nagsalita.

 

"Ihahatid ka ng driver sa condo. Doon ka muna. Pwede ka din magpasundo sa kanya kapag gusto mo ng bumalik dito ng hospital. Balak kong bantayan si Ashley dito sa hospital buong araw." wika ko dito.

 

"Salamat. Sige aalis na ako." sagot nito. Tanging tango lang ang naging sagot ko pagkatapos naramdaman ko ang paglabas nito sa kwarto. Muli akong naupo sa upuan na nasa gilid ng kama habang hindi inaalis ang pagkakatigtig sa mukha ni Ashley.

 

May mga ilang Doctor na kaming nakakausap ni Lorenzo na experto pagdatiing sa kondisyon ni Ashley. Pwede ko siyang dalhin sa ibang bansa para doon magpagaling. Pero alam kong tututol ito sa bagay na iyun kaya ang mga Doctor na mismo ang kusa kong palalapitin sa kanya. Isa pa maayos ang hospital na ito. Kompleto sa mga kagamitan na kailangan ni Ashley. Panatag din ang kalooban ko dahil nandito si Lorenzo at Cheska na parehong Doctor. Alam kong hindi nila hahayaan na mapahamak ang asawa ko.

 

Masasabi kong muling bumalik sa dati ang pagkakaibigan namin ni Lorenzo simula ng nagkasakit si Ashley. Napansin ko din kung paano ito nag-aalala sa kalagayan ni Ashley at wala na akong panahon pa para magselos. Alam kong iisa lang ang gusto namin ni Lorenzo sa ngayun ang gumaling ang asawa ko sa kahit na anong paraan.

 

"Naputol ang pagmumuni-muni ko ng muling bumukas ang pintuan ng kwarto. Iniluwa dito sila Lorenzo at Cheska. Agad akong tumayo mula sa pagkakaupo at sinalubong sila.

 

"Balita ko nagwala kanina si Ashley?" agad na wika ni Lorenzo sa akin. Napabuntong hininga ako bago sumagot.

 

"Umiyak siya ng umiyak ng malaman niya ang tungkol sa sakit nya. Kung ako nga lang ayaw ko na sanang ipaalam sa kanya eh. Pero iyun ang suggestion ni Doc Fernando kaya dapat sundin." sagot ko. Napailing si Enzo.

 

"Iyun naman talaga ang tama para maging aware ang pasyente sa mga kaganapan na nangyayari sa katawan nya. Hayaan mo kakauspin namin mamaya si

 

Ashley pagkagising niya. Huwag ka din masyadong magpaka-stress baka pati ikaw mai-confine dito hospital. Ikaw din, wala ng tututok kay Ash kapag mangyari iyun.

 

"Kailangan pang magkasakit ni Ashley para magkasundo kayo eh." sabat naman ni Cheska at naglakad na ito papunta kay Ashley.

 

"Haaysst ang putla nya na. Kapag magising sya pwede na natin siyang pakainin ng light foods. Ilang araw ng puro dextrose na lang ang nagiging pagkain nya. Manghihina siya lalo kapag walang solid foods na pumapasok sa katawan nya.' muling wika ni Cheska.

 

"Bibili ako mamaya ng mga fruits nya. Ryder, huwag mo siyang iiwan.

 

Magigising din ulit iyan mamaya at mas magandang ikaw ang una nyang makikita pagdilat ng mga mata nya.''" sagot ni Lorenzo na may pilit na ngiti na pinapakawalan sa labi.

 

"Sure ka ba? I mean pwede akong mag- utos para bilihin lahat ng pangangailangan ni Ash.' Sagot ko. Agad naman akong tinapik nito sa balikat.

 

"Hayaan mo na lang na ito ang maging ambag ko ngayun. HIndi mo naman ako hahayaang bantayan siya diba?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

"Maraming pwedeng magbantay sa kanya Enzo. Isa pa nandyan si Natalia na nagiging kapalitan ko. Nandyan din si Cheska paminsan-minsan." sagot ko. Napaangat naman ang kilay ni Lorenzo sa sinabi kong iyun.

 

"Oo nga! Alam ko naman ang tungkol sa bagay na iyun. HIndi pa direktang sinabi na bawal akong magbantay dahil nagseselos ka eh." sagot nito. Hindi ko mapigilan ang matawa.

 

"Sorry ka! Asawa ko ang pinagpapantasyahan mo. " sagot ko. Umismid naman ito at kaibigan. naglakad na patungong pintuan ng kwarto.

 

"Alam ko iyun at tanggap ko na isa akong talunan." sagot nito.

 

"Hayaan mo, marami pang babae ang magkakagusto sa iyo." sagot ko naman. Tinaas lang nito ang kanang kamay at tuluyan ng lumabas ng kwarto. Naiwan naman si Cheska na noon ay tinitingnan ang nakakabit na records ni Ashley. Pagkatapos ay binalingan ako ng tingin.

 

"Bago pala naisugod dito sa hospital si Ashley, nagkita pala silang dalawa ni Ingrid sa isang fast food chain." wika nito. Agad na napakunot ang noo ko sa sinabi nito

 

"Kanino mo nalaman?" tanong ko.

 

"Kay Charles. Iyun ang sabi nya sa akin. Umiiyak ang anak mo noong isinugod dito sa hospital si Ash. Kaya daw nagkasakit si Mama nya kasi inaway daw ng witch sa mall. Noong una nagtaka ako at iniisip kong sino iyun hanggang sa naiisp ko si Ingrid kaya ipinakita ko kay Charles ang picture at kinompirma nya nga na iyun daw ang kasagutan ni Ashley sa isang fast food chain habang kumakain sila." mahabang wika nito. Saglit akong nahulog sa malalim na pag-iisip bago sumagot.

 

"Hayaan mo, tatanungin ko si Charles tungkol dito kapag makauwi ako ng bahay. "sagot ko. Tumango si Cheska.

 

"IIwas mo muna si Ash sa mga taong nagbibigay sa kanya ng stress. Masyado syang vulnerable at mabilis panghinaan ng loob dahil sa sitwasyon nya ngayun." sagot nito. Tumango ako at nagpasalamat kay Cheska.

 

 

Chapter 42

 

ASHLEY POV

 

Muli akong nagising na masama ang pakiramdam ko. Nahihilo ako. Naramdaman ko din na may kung anong likido na lumalabas sa ilong ko. Wala sa sariling pinunasan ko ito gamit ng sarili kong kamay at biglang nanlaki ang ulo ko ng mapansin ko na isa itong pulang likido. Hindi ako makapaniwala at bigla akong nakaramdam ng panghihina.

 

Hindi ko namalayan ang pagtulo ng luha ko sa mga mata sa isiping posibleng kaunting panahon na lang ang itatagal ko dito sa mundo. Natatakot akong isipin na hindi ko na maalagaan pa ang anak ko at mababaliwala lahat ng paghihirap ko.

 

"Ate? Sandali pupunasan kita." Agad akong napalingon sa pintuan ng kwarto ng makita ko ang kakarating na si Natalia. May mga bitbit itong kung anu-ano at inilapag sa lamesa. Agad itong kumuha ng isang malinis na tela at lumapit sa akin.

 

"Dumudugo na naman ang ilong mo Ate." wika nito sabay punas sa ilong ko. Hindi ko mapigilan ang patuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi ko akalain na hahantong ako sa gantiong sitwasyon.

 

"Natalia....nakausap mo ba ang Doctor? Sabihin mo sa akin, tapatin mo ako... hanggang kailan na lang ang itatagal ko?" halos pabulong kong wika. Natigilan ito at mataman akong tinitigan sa mga mata.

 

"Bakit? Gusto mo na bang sumuko? Basta -basta mo na lang ba isuko ang buhay mo sa walang kwentang sakit na iyan?" tanong nito. Bakas ang pagdaramdam sa tono ng boses nya. Napakurap ako sabay iling.

 

"May magagawa pa ba ako? Alam kong hindi na ako gagaling." sagot ko. Agad itong umiling.

 

"Ate, hindi ko inaasahan na magkakaganito ka! Ano ba ang nangyayari sa iyo? Bakit ka biglang pinanghihinaan ng loob? Akala ko ba matapang ka? Akala ko ba kaya mo ang lahat?" sagot nito. Lalo akong napaiyak. Hindi ko alam ang isasagot ko sa kanya.

 

"Ina-Idolized pa kita dahil ang akala ko malakas ang loob mo. Ipinakita mo sa amin na kaya mo lahat. Iniahon mo sa hirap ang pamilya natin gamit ang sarili mong pagsisikap. Pagkatapos, dahil lang sa lintik na sakit na iyan basta mo na lang isusuko ang buhay mo? Hindi ikaw iyan Ate!Hindi ka ganyan!" halos pasigaw na wika nito habang patuloy na tumutulo ang luha sa mga mata.

 

"Ano ang gagawin ko! Natatakot ako!

 

Natatakot akong umasa at mabigo. Paano kung hindi ako gagaling? Paano ang lahat ng mga mahal ko sa buhay? Paano si Charles? Ang anak ko...ayaw ko pa siyang iiwan. Gustong gusto ko pang mabuhay! Alam mo ba iyun? Gustong gusto ko pang madugtungan ang buhay ko!" Halos naghihistirikal kong wika. Lalo kong naramdaman nag pagdaloy ng dugo sa ilong ko. Magkahalong takot at sama ng loob ang nararamdaman ko ngayun.

 

Natigilan si Natalia at agad akong dinaluhan. Pinunasan nito ang dugo sa ilong ko pagkatapos mahigpit akong yumakap.

 

"Tama na! Kung natatakot ka man ngayun, nandito ako. Dadamayan kita. Simula ngayun, ako ang magiging lakas mo! Aalagaan kita at tutulungan hanggang sa iyong pagaling." wika nito sabay haplos sa likod ko. Hindi ako nakasagot. Lalo akong napaiyak.

 

Sobrang sikip ng dibdib ko at gusto kong mailabas iyun.

 

"Gagaling ka pa! Ipinapangako ko, gagaling ka Ate! Hindi ako papayag na kunin ka sa amin ni Kamatayan. Hindi ko pa nasuklian lahat ng kabutihan na ginawa mo sa pamilya natin. Ate, mangako ka...huwag mo akong biguin.... samahan mo muna ako sa pagkamit ng aking mga pangarap. Hayaan mong iparamdam ko sa iyo kung gaano kita kamahal." mahabang wika nito na may halong pag-iyak. Lalo naman akong napahagulhol

 

Kung pwede nga lang takasan ko ang suliranin kong ito gagawin ko. Pero paano? Anong laban ba ang pwede kong gawin para malabanan ang sakit na ito. Ano ang dapat kung gawin? Paano kung masayang lang lahat ng hirap namin. Hindi biro ang sakit ko.... alam ko iyun.

 

Halos ilang minuto din nakayakap sa akin si Natalia at ng maramdaman namin pareho na kumalma na kami ay kusa na itong bumitaw sa akin.

 

Tinitigan ako nito sa mga mata at pinunasan ang natuyong luha ko sa mukha. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

 

"Bakit ka nandito? Paano mo nalaman ang tungkol dito?" tanong ko. Agad itong napangiti.

 

"Pinasundo ako nila Kuya Lorenzo at Kuya Ryder. Sila na din ang nagpaliwanag kina Nanay at Tatay tungkol sa nangyari sa iyo. Of course, masakit sa ating mga magulang na nakikita ang anak nila na may malubhang sakit. Pero umaasa kami sa siyensa at himala Ate. Alam kong ggaling ka. Ginagawa lahat ni Kuya Ryder para magamot ka kaya sana huwag kang panghinaan ng loob. Kung anut-ano man ang mangyari ipakita mo sa aming lahat na lumalaban ka. Na malakas ka. Gustong gusto ko ulit makita ang dating Ashley na matapang. "mahabang wika nito. Napakurap naman ako. Hindi ako makapaniwala na sa kabila ng lahat ng pinagdaanan ko marami pa rin pa lang nagmamahal sa akin.

 

"Si Charles? Kumusta ang anak ko?" tanong ko. Agad naman itong ngumiti.

 

"Ayos lang naman sya. Si Lola Agatha ang nag-aalaga sa kanya ngayun. Hinahanap ka nya pero sinabi namin na nagpapagaling ka pa at magkikita din kayo soon. Kaya Ate, pilitin mong maging malakas. Ayun sa Doctor mo, pwede ka naman daw makalabas ng hospial kapag makikitaan nila ng paglakas ng immune system mo. Malaki ang tsansa kang gumaling Ate. Basta tulungan mo lang ang sarili mo." sagot nito. Napatango ako. Kahit papaano nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban.

 

"Siya nga pala. May dala akong lugaw dito. Kumain ka. Sabi ng Doctor mo, pwede ka ng kumain ng mga light foods at uminom ng mga gamot na niresta sa iyo." Muling wika nito. Agad akong tumango. Nakangiti naman na naglakad si Natalia sa lamesa. May kinuha ito sa isang plastic bag at muling lumapit sa akin. Inaayos nito ang higaan ko upang makasandal ako at makakain ng maayos.

 

"Susubuan na kita. Masyado ka pang mahina at baka matapon lang ang pagkain. Mahal pa naman ito." wika nito na may halong biro sa boses. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti ng maalala ko na ganito palagi ang linyahan ni Natalia noong naghihirap pa kami sa probensya. Noon, ito ang sinusubuan ko, ngayun naman ako na ang sinusubuan nya.

 

"Masarap diba?" tanong pa nito pagkatapos akong subuan. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

 

"Walang lasa." pabiro kong sagot. Malakas itong napatawa. Pagkatapos muling naglagay ng lugaw sa kutsara at muling isinubo sa akin.

 

"Dont worry, kapag malakas ka na beef steak at wagyu na ang ipapakain ko sa iyo para siguradong may lasa. Sa ngayun tiis-tiis muna sa lugaw dahil nasa krisis na panahon pa tayo."

 

muling pabiro nitong wika. Muli akong natawa. Bumalik na naman ang pagiging kalog ng kapatid ko. Hindi ko na namalayan pa na naubos ko na pala ang sinusubo nitong lugaw sa akin. Said iyun at hindi naman halatang gutom ako.

 

Nadala ako sa kadaldalan ng kapatid ko. Sa bawat sambit ng mga pabirong salita mula sa bibig nito ay ang pagsubo nito sa akin. Dapat talaga naging Doctor na din itong si Natalia eh. Kaya lang mas gusto pala nitong maging teacher kaya wala kaming magagawa.

 

"Inumin mo ang mga gamot na ito para naman pwede ka ng tanggalan ng dextrose. Kawawa na ang kamay mo dahil ilang araw ng may nakatusok na karayom dyan.' wika nito sabay abot sa akin ng mga gamot na iinumin ko at tubig. Tumango naman ako at agad na ininom lahat ng iyun..

 

Tama si Natalia. Walang masama kung lalaban ako. Kahit hindi na lang sa sarili ko kundi para sa anak kong si Charles at sa mga mahal ko sa buhay. Isa pa gusto ko na din makalabas ng hospital na ito. Nakakapagod na ang palaging nakahiga.

 

 

Chapter 43

 

ASHLEY POV

 

Biglang nagkaroon ng tawanan ang loob ng private room dahil sa kakalugan ni Natalia. Lahat ng biro lumabas sa bibig nito at kung anu-ano ang kinikwento nito. Kung sinu-sino na din ang aming napag-uusapan.

 

"Totoo ba iyan? Baka naman ginu- goodtime mo lang ako ha?" sagot ko.

 

"Oo nga, inggit na inggit ang anak ni Aling Marites sa iyo ng malaman nilang nakapag-asawa ka ng mayaman. Take note! Matandang mayaman. Ang akala siguro nila wala kang mararating dahil isa ka daw dakilang protitute dito sa Manila kaya ang dami mong dalang pera noong umuwi ka. Hindi ko nga alam kung saan nila nakuha ang kwentong iyan. Noong una galit na galit sila Nanay at

 

Tatay pero noong nabuntisan ang anak ni aling Marites ng tambay sa kanto, nawala din ang yabang nya at pagiging tsismosa. " tumatawa nitong wika. Lalo akong napahalakhak. Hindi ko kasi alam ang tungkol dito. Sabagay, nagiging mas abala ako ng mga panahon na iyun sa pag-aaral at ng makagraduate ako muli akong bumalik ng Manila para magtrabaho.

 

"Inggitira at inggitero ang mga kapitbahay natin Ate. Pinapakisamahan lang sila ng maayos nila Nanay at Tatay. Pero alam mo bang inis na inis din si Kuya sa kanila." Pagpapatuloy na kwento nito.

 

Nasa ganoong pag-uusap kami ni Natalia ng hindi ko namalayan ang pagbukas ng pintuan ng kwarto at ang pagpasok ni Ryder. Takang taka ito sa naabutan. Huling-huli kasi nya ang malakas naming tawanan ni Natalia. Agad itong lumapit sa higaan ko at tinitigan ako.

 

"May nangyari ba habang wala ako? Kumusta ang pakiramdam mo? Maayos ka na ba?" tanong nito na bakas ang excitement sa boses. Napatingin ako kay Nasalia at sumenyas ito sa akin na lalabas muna. Tumango naman ako.

 

"Magaling na ako. Hindi ba halata?

 

Tinanggal na din nila ang dextrose ko." sagot ko. Agad ako nitong niyakap. Nagulat ako sa kanyang ginawa at naramdaman ko pa ang pagyugyog ng kanyang balikat tanda ng kanyang pag- iyak.

 

Teka, tama ba itong nakikita ko? Umiiyak ang isang Ryder James Sebastian? Pero bakit?

 

Pilit akong pumiglas para kumalas ito sa akin at masilayan ang kanyang mukha. Tama nga ang nararamdaman ko. Pagkalayo sa akin ay agad itong tumalikod at pasimpleng pinunasan ang luha sa mga mata at muling humarap sa akin. Hindi ko maiwasan ang mapangiti ng titigan ko ang gwapo nitong mukha. Namumula ang kanyang mga mata.

 

"Umiiyak ka?" hindi ko mapigilang tanong. Nagpakawala ito ng ngiti sa labi pagkatapos ay dumukhang ito at masuyo akong hinalikan sa labi. Hindi ako makapalag sa ginawa nya. Gulat na gulat ako. Pakiramdam ko biglang naglaho ang lahat ng mga alalahanin ko. Kusa kong tumugon sa halik na iginagawad nito sa akin.

 

"Fuck Ryder! Nasa hospital ka!" Agad akong napakalas sa pagkakayakap kay Ryder ng may biglang nagsalita. Gulat akong napatingin sa pintuan ng kwarto at napansin ko ang nakatayong si Lorenzo. Naka Doctor's uniform at nakangiting nakatingin sa amin.

 

"Pwede naman kumatok bago pumasok diba?" may inis sa boses ni Ryder ng sabihin ang katagang iyun. Natawa si Lorenzo at diretso ng pumasok sa loob at isinara ang pintuan. Hindi ko naman maiwasan ang makaramdam ng pagkailang.

 

Tama ba ang nakikita ko ngayun? Magkasundo na sila? Hindi na sila nag- aaway? Kailan pa?

 

"Dati naman hindi ako kumakatok kapag pumupunta dito. Ngayun ka lang nagrereklamo Bro." wika nito at tiningnan ako ni Lorenzo. Nahihiya akong napayuko. Hindi ko akalain na aabutan kami nito sa ganoong eksena at parang wala lang naman sa kanya iyun.

 

"Enzo, kumusta? Pasensya ka na....." hindi ko mapigilan na wika. Tumawa ito.

 

"Wala kang dapat ihingi ng pasensya.

 

Ayos lang Ash. Masaya ako dahil nakikitaan na kita ng improvement ngayun. Nabanggit sa akin ni Natalia na kumain ka na daw at uminom ng gamot." sagot nito. Tumango ako.

 

"Goods iyan. Magpalakas ka muna at kakausapin namin ang Doctor mo kung pwede ka mg idischarge pansamantala. Huwag kang mag-alalala. Sa nakikita ko naman sa iyo ngayun, kayang kaya mong labanan ang sakit mo." muling wika nito. Lalo akong nabuhayan ng pag -asa. Hindi ko mapigilan ang mapangiti na syang hindi nakaligtas sa paningin nilang dalawa ni Ryder.

 

"Salamat Bro." sagot naman ni Ryder sabay lahad ng kamay nito kay Enzo. Masayang nakipagkamay ni Lorenzo at nagpaalam na itong lumabas.

 

"Nex time matuto kang mag-lock ng kwarto Bro. Baka mamaya kung saan- saan pa mapunta ang halikan na iyan at baka hindi niyo namalayan may nanunuod na pala sa inyo." wika nito at tuluyan ng lumabas ng kwarto at isinara iyun. Naiwan naman ako na hindi maiwasan ang makaramdam ng hiya. Huling huli talaga kami ni Enzo pero hindi ko man lang ito nakikitaan ng galit at sama ng loob. Mukhang tanggap nya lahat ng kanyang nasaksihan kani-kanina lang.

 

"Narinig mo ang sinabi nya?" narinig kong wika ni Ryder. Gulat naman akong napatingin dito. Hindi ko gets ang ibig nyang sabihin.

 

"Ang alin?" tanong ko. Tumawa ito at muli akong tinunghayan.

 

"Ang tungkol sa malapit mo ng paglabas dito sa hospital. Huwag daw matigas ang ulo mo at inumin mo ang mga gamot mo para gumaling ka kaagad." sagot nito.

 

"Kailan pa kayo muling nagkasundo?" hindi ko maiwasang tanong. Agad kong napansin ang pagngiti ni Ryder bago sumagot.

 

"Noong sinabi nyang titigilan ka na nya. Na tuluyan ka na nyang ipaubaya sa akin." sagot nito. Napalabi naman ako. Pagkatapos tinitigan ko ito.

 

"Paano si Ingrid?" hindi ko mapigilang tanong. Mabuti na yung nagkakalinawan kami. Hanggat maari ayaw ko ng asungot sa buhay. Lalo na ng maalala ko ang huli naming pagkikita ng babaeng iyun.

 

"Matagal na kaming wala. Matagal na siyang burado sa buhay ko. Kung naghahabol siya sa akin ngayun, I think hindi ko na problema iyun. Problema nya na iyun. Karma na sa kanya ang lahat ng nangyari sa buhay nya. Tinuhog ba naman kaming dalawa ni Enzo eh." sagot nito. Hindi ko mapigilan ang paguhit ng ngiti sa labi ko dahil sa sinabi ko.

 

"Gusto ko ng makita si Charles. Miss na miss ko na siya." muli kong wika. Nakangiti itong naupo sa gilid ng kama ko. Tinitigan ako sa mga mata at hinaplos ang mukha ko.

 

"Soon Ash. Malapit ng mangyari iyun. Sa ngayun titigan mo muna ako para hindi mo ma-miss ang anak natin." wika nito at naramdaman ko ang paghalik nito sa noo ko. Agad akong napapikit at naiyapos ko ang braso ko sa leeg nito.

 

Hindi ko alam, pero pakiramdam ko lalo akong nagkaroon ng dahilan para lumaban sa buhay sa pamamagitan ng halik na iyun ni Ryder. Tama si Natalia. Lakas lang ng loob ang puhunan ko para malagpasan ang sakit na ito. Hindi ko pa kayang iiwan ang mga mahal ko sa buhay. Makakasama ko pa sila ng matagal at mag-iipon pa ako ng mga masasayang memories kasama sila.

 

 

Chapter 44

 

ASHLEY POV

 

Halos maluha-luha ako habang yakap ko ang aking anak na si Charles. Sa wakas nakalabas din ako ng hospital at nakauwi ng bahay. Tama nga ang sinasabi ng mga taong nakapaligid sa akin, kailangan kong maging matapang na harapin ang sakit ko. Hindi ko kailangang magmukmok at umiyak. May tsansa pa na gumaling ako at iyun ang iwork-out ko ngayun. Sa tulong ng mga mahal ko sa buhay gagaling ako. Hindi ako pababayaan ng Diyos.

 

"Mama, magaling na po ba kayo? Huwag na po kayong magkasakit ha? Natatakot po ako...ayaw ko pong mawala kayo sa akin." umiiyak na wika ni Charles habang mahigpit na nakayakap sa akin. Lumuluha naman akong tumango at kumalas sa pagkakayakap dito. Pagkatapos tinitigan ko ito sa mukha.

 

"Of course! Hinding hindi na ako magkakasakit! Kaya tahan na baby! Nandito lang si Mama. Pangako, hinding hindi kita iiwan." sagot ko naman sabay punas ng luha nito sa mga mata. Agad naman gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ni Charles.

 

'Thank you Mama! Alam kong love nyo po ako at ayaw nyo pong nalulungkot ako. I love you too Mama!" sagot nito. Agad naman akong naluha at muling napayakap sa anak ko.

 

"I love you too Baby! Huwag ka ng umiyak ha? Lagi mong tandaan, mahal na mahal kita anak!" sagot ko.

 

Dalangin ko sana na malabanan ko ang sakit kong ito. Deep inside, natatakot ako na baka hindi ko matupad ang pangako kay Charles na mananatili sa tabi nya. Pero ayaw kong maging nega. Malakas ang paniniwala ko na gagaling ako.

 

"Ash, tha, salamat naman at nakauwi ka na dito sa bahay. Sa wakas magiging masaya na ulit ang atmospera sa bahay na ito dahil nandito ka na." narinig kong wika ni Lola Agatha. Nakangiti itong naglakad palapit sa akin. Lumayo naman ng kaunti si Charles sa akin at lumapit sa kanyang ama para siguro bigyan kami ng chance ni Lola Agatha na makapag-usap.

 

"Lola, salamat po. Pipilitin kong maging malakas at labanan ang sakit na ito." sagot ko naman at yumakap na dito.

 

"Dapat lang iha. Alam kong kaya mong labanan ang sakit na iyan. Nandito lang kami. Tutulungan ka namin na gumaling iha."sagot nito. Lalong tumulo ang luha sa mga mata ko dahil sa sinabi nito.

 

"Salamat po. Salamat!" sagot ko. Kumalas ito sa pagkakayakap sa akin at sumulyap sa kapatid kong si Natalia.

 

Oo, nagpasya kami ni Ryder na imbes sa condo tumira isama na lang si Natalia dito sa bahay. Maraming bakanting kwarto dito sa bahay at pwede nyang okupahin ang isa sa mga iyun hanggat gusto nya. Nakausap ko na din sila Nanay at Tatay sa probensya at masaya sila sa paglabas ko ng hospital. Sila na din ang nagsuggest na dumito muna si Natalia sa tabi ko para naman may mag-aalalaga sa akin. Lalo na ngayung kailangan ng pumasok ng opisina ni Ryder araw-araw.

 

Mas maigi na din iyun para may nakakausap ko. Kalog si Natalia at lagi ako nitong pinapatawa na syang nagpapagaan sa aking kalooban.

 

"Sya na ba ang kapatid mo? Abay, halos kamukha mo naman pala iha." wika ni Lola. Agad akong tumango at inakbayan ang kapatid ko.

 

"Oo La, siya ang bunso namin. Iyun isa ko pang kapatid na lalaki nasa Dubai. Doon na sya naka-base ngayun." sagot ko.

 

"Hello po! Ikinagagalak ko po na makilala kayo Lola Agatha."

 

nahihiyang wika pa ng kapatid ko kay Lola. Agad naman napangiti si Lola Agatha at hinawakan sa kamay si Natalia.

 

"Feel at home iha. Huwag kang mahiya. Ituring mo na din na parang bahay mo ang lugar na ito" wika ni Lola Agatha kay Natalia. Agad naman gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ng kapatid ko at nagpasalamat.

 

"I think kailangan muna umakyat ng kwarto ni Ash La para makapagpahinga." narinig kong wika ni Ryder sabay akbay sa akin. Masaya naman na tumango si Lola Agatha.

 

"Mabuti pa nga siguro. Mamaya na ulit tayo mag-usap. Ako na ang bahala kay Natalia. Ituturo ko sa kanya ang kwarto na pwede nyang gamitin dito sa bahay. " sagot ni Lola. Agad naman kaming tumango ni Ryder at inalalayan akong pumasok sa loob ng bahay. Nakangiti ko pang sinulyapan ang kapatid ko at kitang kita ko ang masaya nitong ngiti habang kausap na nito ang pamangkin na si Charles.

 

"Ryder, salamat ha? Sana tuloy-tuloy na ang pagaling ko para maalagaan ko na kayo ni charles." wika ko dito.

 

"Dont worry Ash, gagaling ka. Ipinapangako ko na gagaling ka." sagot nito at naramdaman ko pa ang paghalik nito sa noo ko.

 

Paakyat na kami ng hagdan ng bigla itong huminto sa paglalakad.

 

Nagtataka ko naman itong tinitigan.

 

"Bubuhatin na kita Ash. Hindi ka pwedeng mapagod." wika nito. Agad akong umiling bilang pagtutol.

 

"Naku Ryder, kaya ko ang sarili ko. Sisiw lang sa akin ang hagdan na iyan." sagot ko naman. Agad itong umiling at hindi ko maiwasan na mapatili ng buhatin na ako nito. Tanging tawa lang ang naging tugon ni Ryder at hinalikan pa ako sa labi bago ito nag-umpisang humakbang sa mga baitang ng hagdan.

 

"Huwag kang malikot asawa ko baka mahulog tayo." wika pa nito sa akin.

 

"Bakit mo pa kasi ako binuhat. Mabigat ako at baka ikaw naman ang hihingalin. " sagot ko naman.

 

"Walang mabigat sa akin basta ikaw Ash. Handang handa akong pagsilbihan ka sa abot ng aking makakaya." sagot nito. Hindi ko mapigilang maluha.

 

Pasimple ko itong pinunasan dahil ayaw kong nakikita nito na umiiyak ako.

 

Pinanindigan nya na talaga ang pagbuhat sa akin. Sa kwarto nya na ako ibinaba. Inayos nya pa ang unan sa kama para komportable akong makahiga na siyang labis na nagbigay sa akin ng matinding kaligayahan. Ang sarap lang sa pakiramdam na inaalagaan ka ng asawa mo. Hindi ko akalain na mararanasan ko pa ang ganitong bagay sa piling ni Ryder.

 

Naging maayos naman ang kalagayan ko sa paglipas ng mga araw. Malaki ang naging tulong ng mga iniinom kong gamot. Pinag-aaralan na din ng mga doctor ko kung kailangan kong mag-undergo ng chemotherapy. May ibang klaseng treatment pang isina- suggest ng mga Doctors pero kailangan pa ng masusing pag-aaral.

 

Sa lahat ng laban ko hindi umaalis sa tabi ko si Ryder. Lagi itong nakaalalay sa akin sa lahat ng oras. Minsan nakakaramdam na din ako ng guilt. Hindi ko kasi maibigay sa kanya ang obligasyon ko bilang asawa. Kapag napag-uusapan naman namin ang tungkol sa bagay na iyun, lagi nitong sinasabi na huwag akong mag-isip ng ano pa man. Kailangan ko munang magpagaling.

 

Lagi din nakaantabay sa lahat ng pangangailangan ko si Natalia. Nagpasalamat ako dahil nasa tabi ko siya palagi. Hindi nagigng boring ang mga araw ko sa bahay dahil sa kanya. Napapansin ko din na palagay na ang loob nya kay Lola Agatha. Lalo na din kay Charles.

 

"Alam mo Ate...sana kapag mag-asawa ako kasing bait ni Lola Agatha ang magiging in-laws ko. Saksi ako sa pag- aalaga na ginawa nya sa iyo." biglang wika ni Natalia sa akin.

 

Nagpapahangin kami dito sa garden. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti dahil sa sinabi nito.

 

"Natalia, mabait ka. For sure kung sino man ang maswerteng lalaki na mapupusuan mo ay mamahalin ka nya ng tapat ganoon din ng kanyang pamilya." sagot ko naman. Narinig ko pa ang malakas nitong pagbuntong hininga kaya kunot noo ko naman itong tinitigan. Hindi ko maiwasan na magtaka sa naging reaction nito.

 

"Bakit may problema ba? Teka lang, hindi mo man lang nababanggit sa akin, may naging nobyo ka na ba?"

 

tanong ko. Agad itong tumitig sa akin. Pagkatapos umiling.

 

"Wala pa Ate. Nakafocus kasi ako sa pag -aaral noon. Wala akong panahon sa boyfriend-boyfriend na iyan." sagot nito. Nginisihan ko ito.

 

"Pero may napupusuan ka na?

 

Imposible kung wala. Sa edad mong iyan dapat may crush ka na." wika ko ulit. Napayuko ito kaya hindi ko mapigilan ang matawa.

 

"Sino? Isa ba sa mga Doctor or nurse sa hospital? Ikaw ha baka may tinatago ka ng sekreto sa akin. Ate mo ako at pwede mong ikwento sa akin lahat ng kaganapan sa buhay mo." Sagot ko. Hindi ito nakaimik. Bagkos tinitigan ako nito. May kung anong nababasa ako sa mga mata nito na hindi ko mawari.

 

"Uyyy mukhang inlove ka na nga ah? Sino ang maswerteng lalaki?'

 

pangungulit ko dito. Lalong namula ang mukha nito kaya hindi ko maiwasan ang muling matawa. Hayyy naku, napaka-naive talaga ng kapatid ko. Dalagang probensyana.

 

"Ate pwede bang huwag na natin pag usapan ang tungkol sa bagay na iyan?

 

Naiilang ako eh sagot nito at pulang pula na ang mukha. Hindi ko naman maiwasan na taasan ito ng kilay.

 

"Hmmmp sige na nga. Marunong ka ng magtago ng sekreto ngayun ha?" sagot ko naman sa kunwaring nagtatampo na boses. Umilap ang mga mata nito kaya naman napailing ako. Hindi ko maintindihan. Ngayun lang nagkakaganito ang kapatid ko. Mukhang in-love na nga siguro.

 

 

Chapter 45

 

ASHLEY POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Patuloy pa rin ang monitoring ng mga doctor sa sakit ko. Dahan-dahan pa rin na bumabagsak ang katawan ko. Ngunit dahi sa ipinapakitang pag- aalaga sa akin ng mga taong nakapaligid sa akin patuloy akong lumalaban at pilit na nilalakasan ang loob ko.

 

"Ate, kumusta ka? Mainit na ang sikat ng araw. Gusto mo bang pumasok na muna ng kwarto para makapagpahinga?." Narinig kong wika ni Natalia. Iniwan nya ako mag-isa dito sa labas ng bakuran habang nagpapaaraw dahil inaasikaso nito si Charles. tumitig muna ako sa maganda nitong mukha bago sumagot.

 

"Kumusta si Charles? Kumain na ba siya?" tanong ko. Nakangiti itong tumango.

 

"Sinabayan ko na siya Ate. Hindi pa rin lumalabas si Lola Agatha sa kwarto nya. Sumasakit daw ang tuhod at dinalhan na lang ni Lorna ng pagkain sa kwarto nya." Tukoy nito sa isa sa mga kasambahay. Agad akong tumango at tumitig sa kawalan.

 

"hindi ko namalayan ang pag-alis kanina ni Ryder. Napahimbing ang tulog ko. Natalia, sa palagay mo kaya, masyado na akong naging unfair sa kanya? I mean, hindi ko na siya naaasikaso. Ni hindi na kami masyadong nag-uusap dahil tuwing dumadating sya tulog na ako."

 

malungkot kong sagot dito. Naramdaman ko ang pagdantay ng kamay nito sa balikat ko at marahan akong pinisil.

 

"Ate, Huwag kang mag-isip ng ganyan.

 

Ginagawa ni Kuya Ryder ang lahat ng paraan para gumaling ka. Laban lang Ate. Nandito kami para alagaan ka!" sagot nito. Sandali akong natahimik bago sumagot.

 

"Hindi ko alam Natalia. Pakiramdam ko unti-unti ng nawawalan ng amor sa akin si Ryder. Alam kong nahihirapan na din sya sa sitwasyon ko. Pinipilit kong lumaban pero pakiramdam ko habang tumatagal lalo akong nanghihina. Oo, sa mga unang linggo ng medications ko may improvement akong nararamdman sa katawan ko, pero habang tumatagal, para akong nauupos na kandila." Malungkot kong sagot habang hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Ate, diba next week na ang schedule ng first chemo mo? Baka iyun lang ang paraan para gumaling ka. Walang masama kong susubukan natin lahat diba?" sagot nito.

 

"Iyun din ang ipinagtataka ko. Kung talagang may pag-asa pa akong gumaling, bakit kailangan ko pang dumaan sa chemotherapy? Akala ko ba ang pag-inom ng gamot ay sapat na para gumaling ako." sagot ko. Sandali nanahimik si Natalia bago muli itong nagsalita.

 

"Hayaan mo Ate. Tatanungin ko ulit ang Doctor mo tungkol dito. Huwag kang mag-alala. Malalagpasan mo din ang lahat ng ito!" sagot nito at itinulak na ang wheelchair papasok ng bahay.

 

Dahil hirap na ako na makaakayat ng hagdan isa sa mga guest room dito sa baba ng bahay ang aking inuukupa.Sinasamahan naman ako ni Ryder tuwing gabi. May sarili itong higaan katabi ng kama ko para imonitor ang kondisyon ko. May mga pagkakataon na nahihirapan na din ako sa paghinga kaya laging nakaready ang oxygen tank para sa akin.

 

"Pagdating ng kwarto ay agad akong inalalayan ni Natalia na mahiga ng kama. Pagkatapos ay inabutan ako nito ng gamot na dapat ko ng inumin. Hindi na ako nagtanong pa at agad kong isinubo ang tableta at nilunok.

 

Sa totoo lang. Pagod na pagod na akong uminom ng mga gamot. Hindi ko alam kung hanggang kailan matatapos ang paghihirap ko.

 

Papikit-pikit na ako ng marinig ko ang masayang boses ni Charles. Muli akong napadilat at nakita ko ang nakangiting mukha ng anak ko na nakatunghay sa akin.

 

"Mama, kumusta po kayo? Alam nyo po tinuruan ako kanina ni Tita Natalia sa mga lessons ko!" pagbabalita nito sa akin. Agad akong napatingin kay Natalia na noon ay ngiting ngiti. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng panibugho. Alam kong mali iyun pero simula ng nagkasakit ako ito na ang nag-aalaga kay Charles. Katabi nya pa minsan matulog ang anak ko na syang hindi ko na nagawa pa simula ng na- diagnosed ako sa sakit kong ito.

 

"Ta-talaga? Mabuti naman kung ganoon. Isa pa huwag mong kalimutan mag-thank you kay Tita mo ha? Pasensya ka na anak, hindi na natin nagagawa pa ang mga ginagawa natin noon. May sakit pa kasi ako eh." malungkot kong sagot sa anak ko. Hinaplos naman nito ang aking mukha kaya pilit akong napangiti.

 

"Dont worry Ma. Hindi po ako pinapabayaan ni Tita Natalia. Mabait po sya at mahal na mahal nya ako."

 

sagot nito. Pilit ang sarili ko na huwag tumulo ang luha sa aking mga mata.

 

"Sige na Charles. Punta ka na muna sa labas. Susunod agad ako sa iyo pagkatapos kong asikasuhin si Mama mo." narinig kong wika ni Natalia sa anak ko. Agad naman tumango si Charles at hinalikan pa ako sa pisngi bago tuloy-tuloy na lumabas ng kwarto.

 

"Sige na Natalia, pwede mo na akong iiwan. Matutulog na din naman ako.' Mahina kong wika sabay pikit ng aking mga mata. Naramdaman ko pa ang pagkumot nito at ang pagbukas-sara ng pintuan bago ako kinain ng kadiliman.

 

Muli akong nagising sa pakiramdam na tuyot na tuyot ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung anong oras na at kung ilang oras akong nakatulog. Pero nagising ako na may nakakabit na namang dextrose sa akin at oxygen. Siguro may hindi na naman magandang nangyari sa katawan ko habang tulog ako.

 

Dahan-dahan kong tinanggal ang oxygen na nakakabit sa akin at pinakiramdaman ang aking sarili.

 

Tumingin pa ako sa labas ng bintana at napansin ko ang mga nakabukas na ilaw sa poste. Akmang babangon ako ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto at pumasok si Ryder.

 

"Oh Ash, kumusta ang pakiramdam mo? Mabuti naman at nagising ka na." agad na wika nito ng makalapit sa akin. Tinitigan pa ako nito sa mukha sabay ngiti.

 

"Anong nangyari? Ang natatandaan ko natulog lang ako kanina pero nagising ako na may oxygen at dextrose na naman?" nanghihina kong sagot. Saglit itong nag-isip bago muling nagsalita.

 

"Halos dalawang araw kang tulog Ash. Halos magdeliryo ka sa taas ng lagnat mo. Mabuti na lang at dinalaw ka ni Lorenzo at agad na napansin ang sitwasyon mo kaya agad kang nabigyan ng first aide. Ano ba ang nangyari? Hindi bat sinabi ko sa iyo na kapag masama ang pakiramdam mo, huwag mong kalimutan na pindutin ang botton sa gilid ng kama mo?" mahaba nitong wika. Agad naman akong napayuko.

 

"Sorry, maayos naman ang kalagayan ko bago ako nakatulog. Hindi ko akalain na nilalagnat na pala ako habang tulog ako." sagot ko. Malakas itong napabuntong hininga at naglakad patungo sa kanyang higaan.

 

"Gusto mo bang magbanyo? Gutom ka ba?" tanong nito. Bigla naman ako nakaramam ng hiya ng tumingin ako sa orasan. Halos alas dose na pala ng gabi at heto gising pa rin si Ryder para asikasuhin ako.

 

"Ayos lang ako Ryder. May suot naman akong diaper at hindi naman ako nagugutom. Sige na, matulog ka na din. " sagot ko. Hindi na ito sumagot pa at nahiga na sa kanyang higaan. Pasimple ko naman pinunasan ang luha sa aking mga mata.

 

Pakiramdam ko may malaking nagbago sa kay Ryder. Hindi ko alam pero habang tumatagal nararamdaman ko ang panlalamig ng pakikitungo nito sa akin. Hindi na sya katulad noon na sinusuyo ako. Ibang iba na sya. Siguro nagsasawa na siya sa pag-intindi sa akin.

 

Halos mag-umaga na ng muli akong nakatulog. Nagising ako na mataas na ang sikat ng araw at agad kong napansin ang nurse na si Rona na laging nakaduty lalo na kapag ganitong may ibang sakit akong nararamdaman sa katawan. Mabait ito at halos kasing edad ko lang.

 

"Hello Mam Ashley. Good Morning po! "masigla nitong wika sa akin sabay lapit sa aking higaan. Nag check ito ng temperature sa katawan ko bago nagsalita.

 

"Alright! Tuluyan ng bumaba ang lagnat mo." wika nito. Hindi ko naman maiwasan ang mapangiti.

 

"Thank you Rona ha?' sagot ko.

 

"No problem Mam Ash! Teka lang, kumain ka muna ng lugaw para may laman ang tiyan mo bago uminom ng gamot." sagot nito sabay kuha ng isang bowl sa lamesa. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Kagabi pa ako nakaramdam ng gutom at kahit isang bowl lang ng gulaw excited kong kainin.

 

"Susubuan na kita Mam Ash ha?" wika ni Rona. Agad naman akong tumango.

 

Naubos ko ang laman ng bowl na siyang ikinatuwa ni Rona. Hindi naman daw halata na gutom ako.

 

"Inumin mo ito Mam Ash! Bagong vitamins para lalong lumakas ang resistensya mo." wika nito sabay pakita sa akin ng tableta.

 

"Rona, hindi ba nakakaantok iyan?" tanong ko. Pagod na akong matulog at pakiramdam ko tuwing umiinom ako ng gamot lagi akong nauuwi sa mahabang tulog.

 

"Hindi ito nakakaantok Mam Ash. Katunayan nga pagkatapos mong uminom ng gamot lilinisan kita at dadalhin sa labas." Agad akong napatango at ininom na ang mga gamot na bigay nito.

 

Katulad ng sinabi nito ay tinulungan akong maglinis ng katawan bago pinaupo sa wheelchair. Excited na din akong makalabas at magpaaraw.

 

Pagdating sa labas ng bahay ay agad na sumalubong sa akin ang maaliwalas na kapaligiran. Hindi ko mapigilan ang mapangiti at sinabi kay Rona na dalhin nya ako sa gilid ng swimming pool.. Mas gusto ko ang bahaging iyun ng bahay dahil gusto kong makita ang malinaw na tubig doon.

 

Malapit na kami sa pool ng marinig ko ang masayang tawanan. Sinenyasan ko si Rona na ihinto ang pagtutulak sa wheelchair na syang agad naman niyang sinunod. Pagkatapos ay naglakad ito papunta sa harap ko at pilit na ngumiti.

 

"Sa garden na lang tayo Mam Ash! Mukhang may gumagamit ng pool." marahan nitong wika. Dinig na dinig ko ang masayang halakhakan na nagmumula sa pool. Pilit akong tumayo mula sa wheelchair upang masilip at kumpiramahin ng sarili kong mga mata kung sino ang naliligo.

 

Nakaalalay naman sa akin si Rona kaya walang kahirap-hirap na mula sa kinaroroonan ko tanaw na tanaw ko sila Ryder, Natalia at Charles na masayang nagsi-swimming.

 

Pakiramdam ko biglang sumikip ang dibdib ko sa aking nasaksihan. Alam kong mali, pero bigla akong kinain ng matinding selos.

 

Ano ang nangyari sa buhay ko? Bakit pakiramdam ko biglang nawala sa akin ang lahat? Feeling ko isa akong tao na walang kwenta at hindi na nag-eexist sa mundong ginagalawan ko ngayun. Agad na tumulo ang masaganang luha sa aking mga mata. Agad naman akong dinaluhan ni Rona at pilit na pinapaupo ulit sa wheelchair.

 

"kailan pa sila ganyan ka-close?" hindi ko mapigilang tanong. wala akong pakialam kong sasagutin ako ni Rona o hind. Naramdaman ko pa ang paghagod nito sa likod ko at ang mabagal na pag-usad ng aking wheelchair. Dinala nya ako sa tagong bahagi ng garden at tinitigan sa mukha.

 

"Wala akong karapatan para ikwento sa iyo ang mga nangyayari sa paligid mo Mam Ash. Pero kung ano man ang nakikita at naririnig mo ngayun, pilitin mo munang baliwalain. Magfocus ka sa pagpapagaling dahil malaki pa ang chance mo para mabuhay ng matagal." sagot nito. Lalo akong napaiyak. Naramdaman ko naman ang pagyakap nito at paghagod sa likod ko. Pilit akong pinapatahan.

 

 

Chapter 46

 

ASHLEY POV

 

"Kailan pa? Kailan pa sila ganyan kasaya habang nahihirapan ako?

 

Habang lumalaban ako sa buhay?"

 

pabulong kong wika. Haplos naman ni Rona ang likod ko. Pilit akong pinapakalma. Mabuti na lang at nandito kami sa medyo tagong bahagi ng garden at walang sino man ang nakakakita sa amin. Malaya kong mailabas ang sama ng loob ko.

 

Ipinikit ko ang aking mga mata habang hindi maalis sa isipan ko ang masayang tawanan ng mga mahal sa buhay ko sa pool. Pakiramdam ko, unti-unting nalipat kay Natalia ang obligasyon na dapat ako ang gumawa.

 

Hindi ko alam pero nasasaktan akong makita kung gaano siya ka-closed ngayun sa mag-ama ko.

 

"Im Sorry Mam Ashley. Alam kong sooner or later malalaman mo din ang tungkol dito."marahang wika sa akin ni Rona. Napatitig ako dito.

 

"Kailan pa? Matagal mo na ba itong alam?" tanong ko. Malungkot itong tumango.

 

"Yes...ilang beses ko ng napapansin kung gaano ka-closed si Ryder at ang kapatid mo. Ang akala ko noong una normal lang iyun sa magbayaw. Masyado lang silang malambing sa isat isa dahil sa iyo. Pero noong nahuli ko silang naghahalikan sa loob ng kwarto habang wala kang malay doon na nabuo sa isip ko na may relasyon sila." wika nito at bakas sa mga mata ang habag habang nakatitig sa akin. Parang bomba na sumabog sa pandinig ko ang rebelasyon na iyun. Hindi kayang tanggapin ng isipan ko ang lahat. Napahagulhol ako ng iyak. Ang akala ko pa naman gusto nilang madugtungan ang buhay ko. Pero ano ito?

 

"Hindi....Hindi totoo iyan. Sabihin mo sa akin...nagbibiro ka lang diba?

 

tsismis lang ito?" sagot ko kahit na alam ko sa kaloob-looban ng puso ko may posibilidad na totoo ang sinabi ni Rona. Hindi lang kayang tanggapin ng kalooban ko ang lahat. Hindi lang kayang tanggapin ng puso ko ang sakit na nararamdaman ko ngayun.

 

"Im sorry Mam Ash! Im sorry kung nasasaktan ka man ngayun. Pero sana, pilitin mong gumaling kung gusto mong muling maagaw ang mag-ama mo sa traydor mong kapatid." sagot nito. Lalong nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Hindi ako makapaniwala na magagawa ito sa akin ng sarili kong kapatid. Bakit kay Ryder pa? Bakit nya nagawa sa akin ito? May nagbago ba sa ugali ng sarili kong kapatid sa tagal ng panahon na hindi kami nagkita at nagkasama? Hindi ko na ba siya lubusang kilala? Isa ba siyang traydor sa buhay ko na siyang sisira sa pamilya ko na pilit kong binubuo ulit?

 

Kaya ba nagigising ako paminsan- minsan na wala sa higaan nya si Ryder? May milagro na bang nangyayari sa kanilang dalawa ng kapatid ko? Ang sakit! Ang sakit sakit! Hindi ko akalain na nagawa akong lokohin ng taong pinagkakatiwalaan ko sa lahat ng bagay. Nang taong kadugo at akala ko labis na nag-aalala sa kalagayan ko.

 

"May sasabihin din ako sa iyo Mam. Sana huwag kang mabibigla....may... may nakitang kakaibang lason sa dugo mo noong huling laboratory na ginawa ng mga doctor mo sa iyo." wika nito. Napatitig ako kay Rona.

 

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko.

 

"May ilang gamot ka na naiinom na hindi kasali sa reseta ng mga doctor mo sa iyo. Kaya ka dinalaw ni Doctor Lorenzo kahapon dahil kumuha sya ng mga sample na gamot na iniinom mo. Gusto nilang masiguro na walang pagkakamali na nangyari tungkol sa iyong mga reseta," sagot nito. Hindi ko alam ang tungkol dito. Pero ang totoo, sa paglipas ng mga araw, lalo akong nanghihina.

 

Posible bang may mga anomalya na nangyayari sa paligid ko? Wala na bang kwenta ang pakikipaglaban ko sa sakit na itom at mismong mga tao sa paligid ko ang gusto ng mapaiksi ang buhay ko? Para ano...para tuluyan na silang maging masaya? Para wala ng hahadlang sa mga kababuyan na ginawa nila habang wala akong malay?

 

"Bumalik na po kayo sa kwarto nyo at magpahinga. Huwag kayong mag- alala. Hindi kita iiwan simula ngayun. Sisiguraduhin ko na nasa tamang oras ang pag-inom mo ng mga gamot at legit lahat ng gamot na iniinom mo Mam Ash." Muling wika nito.

 

"Anong gamot ang pinainom mo sa akin kanina? Bakit tuwing si Natalia ang nagpapainom sa akin agad akong nakakaramdam ng antok?" sagot ko. Natigilan si Rona bago sumagot.

 

"Mga gamot na reseta ni Doctor Fernando. Bakit may iba pa bang klase ng gamot na pinapainom sa iyo? Natatandaan mo ba?" tanong nito. Agad akong umiling.

 

"Hindi ko na masyadong pinapansin. Sa laki ng tiwala ko sa kanya lahat ng binibigay nyang medications sa akin agad kong iniinom. Sabihin mo sa akin...unti-unti ba akong pinapatay ng sarili kong kapatid?" tanong ko. Sandaling natigilan si Rona at mataman na nag-isip.

 

"HIndi ka dapat antukin sa mga gamot na iniinom mo Mam Ash! Dapat nga matutulungan ka pa noon para lumakas eh. Kaya ka ba nanghihina dahil may mga ibang gamot kang naiinom na wala sa prescription ng doctor mo?" tanong nito. Hindi naman ako nakaimik. Patuloy lang ako sa pagluha.

 

"Kailangan mo ng bumalik ng kwarto at magpahinga. Tama na muna ang pag -iyak Mam Ash. Huwag kang mag- alala...babanggitin ko kay Doc Lorenzo ang tungkol dito. Siya lang ang nag- iisang tao na posibleng tumulong sa iyo sa kondisyon mo ngayun." sagot nito at muli ng itinulak ang wheel chair patungo sa loob ng bahay.

 

Dumirecho na kami sa kwarto ko at agad nya akong pinahiga sa higaan ko.

 

"Magpahinga ka muna. Buong araw kitang aalagaan. Ako na din ang bahalang magpakain sa iyo mamayang lunch." wika nito at pinunasan pa ng malinis na tissue ang aking mukha. Muli naman akong naluha sa simpleng ginagawa nito. Mabuti pa si Rona, ramdam na ramdam ko ang pag- aalaga na ginagawa nito sa akin.

 

Muli akong nakatulog at nagising kinatanghalian. Tinupad ni Rona ang pangako nito sa akin na sya ang magpapakain sa akin ngayung tanghalian. Magana akong kumain dahil kailangan kong maging malakas para sa balak kong pagkumpronta kay Ryder at sa sarili kong kapatid. Hindi pwedeng basta na lang akong mananahimik. Mag-iipon lang ako ng lakas bago sila kausapin sa mga nalalaman ko tungkol sa kanilang dalawa.

 

"Umalis sila Sir Ryder at Natalia. Ipapasyal daw nila si Charles." imporma sa akin ni Rona pagkatapos. kong kumain.

 

"Pumunta ba sila dito sa kwarto habang tulog ako?" tanong ko. Malungkot na umiling si Rona.

 

"Pagkatapos nilang magswimming agad silang nagayak para umalis. Hindi na nila nagawang sumilip sa iyo Mam Ash." wika nito. Malungkot akong napatingin sa kawalan.

 

"Pwede bang tulungan mo akong makatayo Rona? Hindi naman ako ganoon ka-baldado diba? Gusto kong lumabas sa garden. Mukhang makulimlim sa labas at hindi masyadong mainit ang panahon. Gusto kong makalanghap ng sariwang hangin. " sagot ko dito. Sandali itong natigilan bago naglakad papunta sa kinalalagyan ng wheel chair ko. Muli ko itong tinawag.

 

"hindi na kailangan iyan. Pagod na ako sa kakaupo at kakahiga. Gusto kong maglakad kahit pakunti-kunti lang." wika ko

 

"Pero Mam Ash baka matumba ka. Hindi na ganoon kalakas ang...." hindi na natuloy ang sasabihin nito ng muli akong nagsalita.

 

"Hindi mo naman ako pababayaan diba? Hindi mo ako hahayaan na masaktan o matumba?" sagot ko. Sandali itong nag-isip bago dahan- dahan na tumango.

 

"Sigurado ka ba na kaya mong maglakad?" tanong nito. Agad akong tumango.

 

Kung tutuusin kaya ko pang maglakad.

 

Sinanay lang nila akong maupo sa wheel chair kapag lumalabas ako ng kwarto. Ayaw daw kasi nilang mahirapan ako dahil agad akong hinihingal.

 

Katulad ng gusto kong mangyari inalalayan ako ni Rona na maglakad papuntang garden. Natuwa pa ito ng safe namin na narating ang garden na hindi ako natutumba. Sinabi pa nito na kaya ko naman daw maglakad at dapat ito ang lagi kong gawin tuwing umaga para kahit papaano ma- exercise ang mga muscles ko.

 

"Ayaw nila Rona. Gusto nilang itali ako sa pagkakaupo sa wheel chair na iyun. Kaya pala...may kababalaghan na pala na nangyari sa paligid ko." malungkot kong sagot.

 

"Huwag mo ng isipin pa ang tungkol sa bagay na iyan Mam Ash. Ang importante magpagaling ka." sagot nito. Malungkot akong tumitig sa kawalan bago nagpakawala ng malakas na buntong hiniga bago nagsalita.

 

"Sabihin mo sa akin...ganoon na ba ako ka-pangit para hindi man lang nagawang silipin ni Ryder kanina bago sya umalis? Ganoon na ba ako kawalang -kwenta?" tanong ko. Agad na umiling si Rona.

 

"No Mam Ashely...may sakit lang po kayo. Pero hindi nawawala ang ganda mo. Oo, pumayat ka...maputla ka..pero ikaw pa rin ang dating Ashley na may busilak na puso. Ang dating Ashley na pinahahalagahan ni Doc Lorenzo." sagot nito. Agad akong naluha. Mabuti pa siguro hindi na lang ako muling nagtiwala pa kay Ryder. Mabuti pa siguro hindi na ako naniwala sa mga pangako nito sa akin. Hindi sana ako masaskatan ng ganito.

 

Siguro mahirap mamatay ng malungkot. Baka nga siguro hindi ako makaakyat ng langit dahil may mga unfinished business pa akong hindi natatapos sa lupa. Blessings in disguise ba ang sakit ko na ito para mapatunayan kung gaano kalalim ang pagpapahalaga sa akin ng sarili kong asawa?

 

Hindi nya ako kayang alagaan at pahalagahan ngayung may sakit ako. Binaliwala na nila ako at nagpakasarap sila sa piling sa isat isa ng kapatid ko.

 

"Nabanggit ba ni Lorenzo na dadalaw sya ulit sa akin? Ilang araw ko na din siyang hindi nakikita." wika ko

 

"Lagi siyang dumadalaw sa iyo Mam Ash. Kaya lang lagi ka naman kasing tulog at ayaw ka na nyang isturbuhin pa." sagot nito. Mapakla akong napangiti.

 

"Talaga? Mabuti pa siya...hindi nagbabago ang pag-aalaga na ginagawa nya sa akin. Mula noon, hanggang ngayun, nandyan sya at handang umalalay sa akin. "Malungkot kong sagot.

 

Halos dalawang oras din kaming tumambay sa garden ni Rona bago nagpasyang muling bumalik ng kwarto, Gustuhin ko man na hintayin ang pag-uwi nila Ryder pero hindi na ako pinayagan pa ni Rona na maghintay pa ng matagal sa labas. Makakasama daw ito sa akin.

 

Pagdating ng kwarto ay muli akong nahiga sa higaan ko. Pinilit ko ang sarili ko na muling makatulog para matigil na ang pag-iisip sa mga nangyayari sa buhay ko.

 

Gabi na ng muli akong nagising. Tahimik na ang buong paligid at ng ilibot ko ang tingin ko sa loob ng kwarto wala na si Rona. Wala din si Ryder sa kanyang higaan.

 

Dahan-dahan akong bumangon. Napansin ko pa ang isang gatas na nakapatong sa lamesa. Agad ko itong nilapitan at hinawakan. Kakatempla lang ng gatas dahil mainit-init pa. Nakalagay sa gilid nito ang mga gamot na dapat kong inumin.

 

Kumakalam na ang sikmura ko. Alas diyes na ng gabi at sakto lang dahil oras na din ng pag-inom ng mga gamot ko. Agad kong tinungga ang gatas at nagsalin ng tubig sa baso at isa -isang ininom ang mga gamot. Pagkatapos dahan-dahan akong naglakad patungong banyo.

 

Umihi ako at pagkatapos naghugas ako ng kamay sa harap ng lababo. Pagkatapos noon ay tinitigan ko ang reflexion ko sa salamin. Humpak na ang pisngi ko at namumutla na din ako. Gayunpaman halata sa mga mata ko na galing ako sa matinding pag-iyak. Namamaga at namumula.

 

Nagpasya na din akong magtooth brush. Balak kong puntahan ang anak ko sa kwarto niya. Magaan ang pakiramdam ko ngayun dahil na rin siguro sa ginawang pag-aalaga sa akin ni Rona. Ibang iba noong mga panahon na si Natalia ang naka-focus sa pag- aalaga sa akin. Ayaw ko mang isipin pero pakiramdam ko unti-unti akong pinapatay ng sarili kong kapatid.

 

Dali-dali akong lumabas ng kwarto. Dahan-dahan akong humakbang paakyat ng hagdan. Masyado ng tahimik ang buong paligid at pakiramdam ko tulog na lahat ng tao. Ako na lang yata ang gising.

 

Pagkarating ko ng second floor ay didirecho na sana ako sa kwarto ni Charles ng mapansin ko na bahagyang nakaawang ang pintuan ng kwarto namin ni Ryder. Dahan-dahan akong naglakad papunta doon at sumilip at nanlaki ang mga mata ko sa nasaksihan.

 

Kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata ay ang mga ungol na naririnig ko sa dalawang taong abala sa makamundo nilang ginagawa. Ilang sandali din akong na-istatwa bago ko naramdaman ang paghawak ng kung sino sa balikat ko. Napatili ako ng malakas na siyang naging dahilan ng sabay ng paglingon ng dalawang taong iyun sa direksiyon ko.

 

 

Chapter 47

 

ASHLEY POV

 

"Mga hayop kayo!" Hindi ko mapigilang sigaw. Tuluyan ko ng niluwagan ang pagkakabukas ng pintuan at mabilis na pumasok. Tanging lamp shade lang ang nakabukas na ilaw at hindi pwedeng itago sa malamlam ng liwanag nito ang dalawang taong hindi malaman kung ano nag unang gagawin para matakpan ang kanilang kahubdan.

 

"Kailan pa? Kailan nyo- pa ako niluluko?" mahina kong tanong kasabay ng paghikbi. Habol ko ang aking hininga dahil sa sobrang sikip ng dibdib ko. Pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko sa isang kisap mata lang. Hindi kayang tanggapin ng kalooban ko ang mga nasasaksihan kani-kanina lang.

 

"Ash...please...listen...Im----" Hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Ryder ng malakas akong sumigaw. Gusto kong mailabas ang lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayun.

 

"Ahhhhhhhhh! Hayop! Mga walang hiya kayo!!!"sigaw ko sabay lapit sa kama kung saan nakaupo si Natalia. Agad kong hinatak ang buhok ng nakatulala ko pa ring kapatid na mahigpit pa rin ang pagkakahawak sa kumot upang matakpan ang hubad na katawan. Napaaray pa ito sa ginawa ko. Pilit na kumakawala sa mahigpit kong pagkapit sa kanyang buhok at wala akong pakialam kung nasasaktan man ito. Ang gusto ko lang ay mailabas ang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun.

 

"A-ate...I am sorry...Hindi ko sinasadya!" umiiyak na wika nito. Tumayo ito ng kama at pilit na umiiwas sa akin. Dahil mahina ako agad kong nabitawan ang buhok nito. Si Ryder naman ang pinagbalingan ko na noon ay abala sa pagsusuot ng kanyang mga nahubad na saplot sa katawan.

 

"Masaya ka ba sa ginawa mo sa akin? Kailan pa? Bakit? Ano ang kasalanan na nagawa ko? Bakit kailangan mo akong saktan ng ganito at ipinagpalit sa sarili ko pang kapatid." umiiyak kong wika. Hindi ito nakaimik.

 

"Bakit nagawa mo sa akin ito? Dahil ba may sakit ako at hindi ko kayang ibigay lahat ng ---pangangailangan mo kaya pati kapatid ko pinatos mo?" umiiyak na tanong ko. Agad kong napansin ang guilt sa mukha ni Ryder at sandali itong hindi nakaimik. Mapakla akong tumawa.

 

"Hindi nyo man lang hinintay na matabunan ako ng lupa at pag- piyestahan ng uod ang katawan ko bago kayo nagpakasarap sa isat isa." wika ko. Muling napatitig sa akin si Ryder. Lumapit pa ito sa akin at akmang hahawakan ako ng tabigin ko ang kanyang kamay.

 

"Dont touch me! Ayaw kong mahawa sa mga kababuyan na ginawa nyo! Maraming mikrobyo ang mga kamay na iyan at baka mas lalong mapadali ang buhay ko kung dumapo iyan sa balat ko!" umiiyak kong wika. Pilit kong pinapapatatag ang sarili ko at huwag mag breakdown. Pakiramdam ko sagad na sagad na ako. Pakiramdam ko bibigay na pati ang katinuan ng isip ko sa sobrang hirap na nararamaman ngayun.

 

Ini-expect ko na mangyayari ito. Alam kong darating kami sa ganitong klaseng komprontasyon. Masakit isipin na nangyari na ang lahat. Pilit kong nilalabanan ang karamdaman ko para lang muli kaming mabuo kahit hirap na hirap na ako! Dahan-dahan akong tumalikod at akmang lalabas ng kwarto ng magasalita si Natalia.

 

"A-ate..sorry...Hindi ko din alam kung bakit humantong kami sa ganito ni Ryder...naramdaman ko na lang na nahuhulog na ako sa kanya..." mahina nitong wika. Muli ko itong nilingon.

 

"Hindi na nga kita kilala. Hindi ikaw ang Natalia na kilala ko noon. Ang laki na ng ipinagbago mo. Nagawa mo akong saktan ng ganito porket wala na akong lakas pa para lumaban. Ibang iba ka na ngayun!" sagot ko. Agad na tumulo ang luha sa mga mata nito.

 

"Ate....mahal na mahal kita...maniwala ka!" sagot nito.

 

"No...hindi totoo iyan. Hindi mo ako mahal...gusto mo akong mawala para masulo mo na ang pamilya ko. Si Ryder..si Charles" sagot ko. Hindi ito nakaimik. Sinulyapan ko si Ryder bago muling nagsalita.

 

"Sana maging masaya kayo sa ginawa nyo sa akin. Ibibigay ko sa inyo ang kalayaan na gusto nyo. Pwede na kayong magsama bilang isang tunay na pamilya total naman, malapit na akong mamatay. Ilang araw, linggo o buwan na lang ba ang bibilangin ko? Ang sakit...sana man lang hinintay nyo muna na mangyari iyun. Sana man lang hinintay nyong ipikit ko muna ang mga mata ko ng tuluyan bago nyo ginawa ang mga kababuyan na ito..." wika ko at agad na lumabas ng kwarto. Hindi ko na hinintay pa ang sagot ng isa sa kanila.

 

Naabutan ko na nakatayo si Rona sa labas at halatang hinihintay ako. Nakikita ko sa mga mata nito ang sobrang awa. Sa hindi kalayuan ay nakita ko din ang nakatayong si Lola Agatha. Umiiyak ito habang nakatitig sa akin. Malungkot akong napangiti at napansin ko ang dahan-dahan nitong paglapit sa akin at agad akong niyakap.

 

"Im sorry Ashley...hindi ko sila nakontrol." pabulong na wika nito. Muling bumaha ang luha sa aking mga mata lalo na ng marinig ko ang mahina nitong pag-iyak.

 

"Lola...sorry kung hindi natupad ang gusto mo na kaming dalawa pa rin ni Ryder hanggang sa huli. Siguro hanggang dito na lang kami. HIndi kami para sa isat isa. May ibang babae na nakatakda para sa kanya." sagot ko habang humihikbi. Lalo kong naramdaman ang mahigpit na pagyakap nito.

 

"Hiyang hiya ako sa mga nangyari Ash. Alam mo ba iyun? Isa ako sa mga taong nagpapahirap sa iyo ngayun. Umpisa pa lang sana pala hindi na kita inalok pa ng proposal na iyun. Hindi ka sana nasasaktan ngayun." wika nito. Hinagod ko muna ang likod nito bago kumalas sa pagkakayakap sa kanya. Pilit akong ngumiti.

 

"La...wala po kayong kasalanan. Nagkataon lang na may mga pangyayari na hindi natin inaasahan. Hindi po ako galit sa inyo. Wala po akong naramdaman na kahit kaunting tampo sa iyo.....

 

"Malapit ng matapos ang oras ko dito sa mundo. Kaunting panahon na lang ang itatagal ko. Mabuti po kayong Lola...sana po hindi nyo pababayaan si Charles." umiiyak kong wika. Lalo na ng maisip ko ang anak ko. Hanggang dito na lang magtatapos ang malungkot na kabanata ng buhay ko. Wala ng natira pa sa akin.

 

Niluko ako ng sarili kong asawa at kapatid. May malubha pa akong sakit. Lahat yata ng kamalasan at sumpa ng mundo ay sinalo ko na.

 

Dahan-dahan akong tumalikod at naglakad pababa ng hagdan. Pilit akong inalalayan ni Rona pero pumiksi ako. Malungkot ko itong nilingon at inipon ang buo kong lakas para mapabilis ang aking paglalakad.

 

Agad akong nakalabas ng gate ng bahay. Tahimik lang na nakatingin sa akin ang mga gwardya. Hindi na nila ako tinangka pang pigilan. Siguro alam na nila na isa akong walang kwentang nilalang dito sa bahay.

 

Hindi na ako lumingon pa. Tahimik akong naglakad habang walang tigil sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Saksi ang mga bituin sa kalangitan sa pighati na nararamdaman ng puso ko. Pakiramdam ko nag-iisa na lang ako. Walang karamay...Walang nagmamahal!

 

Naramdaman ko pa ang paghawak ng kung sino sa balikat ko. Dahan-dahan akong lumingon at agad kong napansin ang malungkot na mukha ni Rona.

 

Mabuti pa siya. Nakikidalamhati sa nararamdaman ko ngayun. Sana siya na lang ang naging kadugo ko.

 

"Hayaan mo na ako. Pagkalabas ko sa bahay na iyan tapos na din ang obligasyon mo sa akin." malungkot kong wika.

 

"Saan po kayo pupunta? Hindi pwedeng pabayaan ko kayo lalo na sa kondisyon nyong iyan Mam Ashley." Sagot nito. Malungkot akong napangiti.

 

"Bumalik ka na ng bahay. Naiwan mo pa yata ang iba mong mga gamit doon. " sagot ko dito at pilit na nagpakawala ng ngiti sa labi. Saglit itong nag-isip.

 

"Hintayin mo ako dito. Kukunin ko lang ang bag ko. Wala pala tayong pamasahe. Dadalhin kita sa hospital." sagot nito. Atubili naman akong tumango.

 

tinitigan pa ako sa mga mata bago nagpasyang tumalikod. Sinundan ko pa ito ng tingin bago malungkot na ibinaling ang aking paningin sa kalsada

 

Wala ng kwenta ang lahat. Wala ng dahilan pa para lumaban. Wala ng dahilan pa para pahirapan ko pa ang sarili ko at labanan ang sakit. Kailangan ko na sigurong tapusin ang lahat ng paghihirap ko.

 

Pagod na ako..pagod na pagod na! Wala na akong lakas pa para muling harapin ang bukas.

 

Muli kong inilibot ang tingin sa paligid. Madilim! Tanging liwanag lang na mula sa mga poste ng ilaw ang nakatanglaw sa kinaroroonan ko. Pwede akong umiyak hanggang gusto ko. Pero pagod na din akong umiyak pa. Ayaw ko na! Kung bakit naman kasi hindi maubos-ubos ang luha sa aking mga mata.

 

Pero ano pa nga ba ang saysay ng pag- iyak kong hindi man lang mabawas- bawasan ang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun?

 

Sabi nila, nakakatulong ang pag-iyak para mabawasan ang sakit na nararamdaman ng isang tao. Pero bakit parang lalong nadadagdagan. Niluluko yata ako ng taong nagpauso ng salitang iyun eh.

 

Mapakla akong napangiti. Dahan- dahan akong naglakad patawid ng kalsada. Hilam ang luha sa aking mga mata ng marinig ko na may tumawag sa akin. Agad ko iyung nilingon at napansin ko ang paparating na si Ryder. Tinatawag nito ang pangalan ko pero huli na ang lahat.

 

Nasa gitna na ako ng kalsada at may nakakasilaw na liwanag na humahagibis parating sa kinatatayuan ko. Huli na para humakbang pa ang pagod ko ng mga paa. Agad kong naramdaman ang malakas na pagtama ng metal sa katawan ko at ang paglipad ng nanghihina kong katawan sa kung saan kasabay ang pagbagsak ko sa lupa.

 

Tanging malakas na busina ng sasakyan ang aking naririnig. Mga malakas na sigawan bago ko ipinikit ang aking mga mata. Nagpakawala pa akong ng malungkot na ngiti bago ako kainin ng kadiliman.

 

 

Chapter 48

 

'THIRD PERSON POV'

 

Tulala si Ryder habang nakatitig sa nakahandusay na katawan ni Ashley sa kalsada. Naliligo sa sariling dugo at hindi na gumagalaw. Nasa likuran nito ang umiiyak na si Natalia habang patakbo na lumalapit sa kanila ang umiiyak na si Charles.

 

Direcho ito sa nakahandusay na katawan ng ina habang umiiyak

 

"Ma! Mama!" halos pasigaw na iyak nito. Pulang pula ang mukha at patuloy ang pag-agos ang luha sa mga mata.

 

Parang bigla naman nagising sa pagkatulala si Ryder ng marinig ang pagpalahaw na iyak ng anak. Dali-dali nya itong nilapitan habang hindi inaalis ang tingin sa katawan ng kanyang asawa. Akmang hahawakan nya ang kanyang anak para tulungan na makatayo ng bigla itong pumiksi.. Nilingon siya nito at umiiyak na nagsalita.

 

"Kasalanan mo ito Papa. Kasalanan mo! "wika nito. Parang bigla naman nabingi si Ryder sa sinabi ng kanyang anak. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagsalita ng ganito si Charles. Sa murang edad nito sya agad ang sinisisi sa mga nangyari.

 

Agad na tumulo ang luha sa kanyang mga mata. Awang awa siya sa hitsura ng asawa nya.. Yes...kasalanan nyang lahat ito. Hindi hahantong sa ganito ang lahat kung hindi nya kami nahuli na magkaniig ni Natalia.

 

Agad na dumating si Rona. Ang personal nurse ni Ashley. Dali-dali nitong sinuri ang pulso ni Ashley. Malungkot itong tumitig kay Ryder pagkatapos binalingan si Charles. Pilit na pinapakalma ang bata bago muling itinoon ang attention kay Ashley.

 

"Mam Ashley...hindi ba sinabi ko sa iyo na hintayin mo ako...Hold on...huwag kang bumitaw, parating na ang ambulansya." wika nito. Muling napakurap ng makailang beses si Ryder at nanghihina na napatayo. Wala pa rin siya sa wisyo. Hindi nya alam kung paano tanggapin ang lahat ng mga nangyari ngayun.

 

Wala pang limang minuto agad na dumating ang ambulansya. Tahimik lang nyang pinapanood ang ginagawang pagkuha ng mga ito sa katawan ng kanyang asawa. Bigla naman nagwala si Charles at gustong sumakay ng ambulansya para sumama pero pinigilan ito ni Nurse Rona.

 

"Mr. Sebastian, asikasuhin mo muna si Charles. Hindi pwede ang bata sa loob. Baka lalo siyang magka-trauma kapag patuloy nyang nakikita ang sitwasyon ng kanyang ina." wika ni Nurse Rona. Wala sa sariling nilapitan ni Ryder ang kanyang anak at pabuhat na inilayo sa ambulansya.

 

Muli nyang sinulyapan ang nakahigang katawan ng asawa sa strecher. Gusto nya itong lapitan at hawakan pero natatakot siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang isipan na baka tuluyan itong mawala sa kanyang piling. Patuloy pa rin ang pag-agos ng dugo mula sa katawan nito na syang lalong nagpabigat ng kanyang damdamin.

 

Muli siyang naluha. Bigla nyang narealised lahat ng mga pagkakamali na nagawa nya sa buhay nito. Hindi nya akalain na dito hahantong ang lahat.

 

Dumating na ang mga alagad ng batas para mag-imbestiga sa nangyaring aksidente. Wala sa huwesyo si Ryder para sagutin ang mga katanungan. Dagdagan pa ang pumapalahaw na iyak ni Charles. Sinabi nya lang sa mga pulis na siya ang asawa. Wala na siyang ibang binaggit na kahit ano pa man.

 

"I hate you Papa! Ikaw ang dahilan kung bakit nangyari kay Mama iyun! Ayaw ko na sa iyo! Galit ako sa iyo!" sigaw sa kanya ni Charles at agad na nagpumiglas. Nabitiwan nya ito at patakbong pumasok sa loob ng gate. Nilapitan naman siya ni Natalia at akmang hahawakan sya nito sa kamay ng tabigin niya ito.

 

"Dont touch me! Kasalanan mo kung bakit nangyari ito kay Ashley. Kapag may masamang mangyari sa kanya, habang buhay kang magdusa sa mga kamay ko!" seryoso niyang wika dito at agad na pumasok sa loob ng gate. Gusto nyang sundan si Charles at kausapin. Masyado pa itong bata para sa mga ganitong pangyayari.

 

Akmang papasok na siya sa loob ng bahay ng mapansin nya ang nakatayong si Lola Agatha sa medyo hindi kalayuan sa pintuan. Hilam ng luha ang mga mata nito at kitang kita ko ang sama ng loob na nararamdaman nito dahil sa mga nangyari.

 

"Sundan mo sya sa hospital. Siguraduhin mong ligtas siya." mahina nitong wika. Hindi nakaimik si Ryder.

 

"Hinding hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may masamang mangyari sa kanya. Hindi nya deserved na maranasan ang ganito kasaklap na pangyayari sa kanyang buhay." muli nitong wika at dahan-dahan ng pumasok sa loob ng bahay. Naiwan naman si Ryder na hindi namalayan ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata.

 

Agad itong naglakad patungo sa kinapaparadahan ng kanyang kotse. Sumakay at agad na pinaandar. Napalingon pa siya ng biglang bumukas ang passenger set. Pumasok ang umiiyak na si Natalia at naupo.

 

"Sasama ako. Gusto kong masigurado na ligtas si Ate." wika nito. Matalim itong tinitigan ni Ryder bago pinaharurot ang sasakyan.

 

"Alam nya na kung saan dinala ang katawan ni Ashley. Sa hospital na pag- aari ng pamilya ni Lorenzo.

 

Pagdating ng hospital ay agad syang nagtanong sa nurse station upang malaman kung saan dinala ang katawan ni Ashley. Kilala na si Ashley sa hospital na ito kaya walang kahirap- hirap na kaagad niya itong nahanap. Nasa emergency room at pilit na nire- revived.

 

Pagdating sa emergency room ay agad nyang napasin ang paglabas ni Doc Lorenzo doon. Agad nya itong nilapitan upang tanungin kung kumusta na ang kalagayan ni Ashley.

 

"Enzo...kumusta sya?" agad na tanong dito ng makalapit. Blanko ang expression ng mukha nito. Agad siyang kinabahan sa klase ng mga titig ni Doc.

 

"Bakit mo sya pinabayaan? Bakit?" agad na tanong ni Doc Enzo sa kanya. Hindi sya nakaimik.

 

"Kung alam ko lang na mangyayari ito hindi na sana ako nagparaya pa. Ipinaglaban ko sana sya sa iyo! Sayang... sayang ang buhay na nawala dahil sa kagagawan mo!" galit na wika ni Doc Lorenzo. Agad na nanlaki ang mga mata ni Ryder at nagtanong. Hindi siya ganoon ka-tanga para hindi alam ang ibig sabihin nito.

 

"A-anong ibig mong sabihin....Hindi! Imposible...matapang siya..matapang si Ashley!' wika niya. Umiling si Doc Lorenzo.

 

"Iyun ang akala natin pareho. Pero huli na ang lahat. Wala na siya!" sagot nito at muling pumasok sa loob ng emergency room. Agad syang napasunod at naabutan nya ang ilang medical team na unti-unting tinatakpan ng puting kumot ang buong katawan ni Ashley.

 

Pakiramdam nya biglang lumaki ang ulo sa kanyang nakita. Kumabog ng husto ang dibdib habang tinitigan ang maputla at wala ng buhay na katawan ng kanyang asawa.

 

"Hindi! Hindi ito totoo! Sabihin mo sa akin...hindi totoo ito Enzo!' sigaw nya at hinarap si Doc Lorenzo. Hinawakan nya sa kwelyo ang Doctor at niyugyog.

 

"Buhayin mo sya! Buhayin mo ang asawa ko! Magaling kang Doctor diba? Huwag kang pumayag na mamatay siya!" sigaw nya dito. agad naman siyang itinulak ni Doc Lorenzo.

 

"Umalis ka na! Wala kang karapatan na makita o mahawakan ang katawan nya. Akala mo ba hindi ko alam ang mga pinanggagawa mo? Ninyo ng babaeng iyan?" wika ni Doc Lorenzo sabay sulyap sa nakatangang si Natalia. Titig na titig sa katawan ng kanyang kapatid habang patuloy sa pag-iyak.

 

"Ako na ang bahala sa kanya. Hindi mo sya dapat ipagluksa dahi hindi mo na siya pinahalagahan. Sana ipinaubaya mo na lang siya sa akin...buhay pa sana siya ngayun...."

 

"Ikaw ang dahilan kaya agad na nagwakas ang buhay nya kaya magkaroon ka naman sana ng kahit kaunting respeto sa kanya." wika ni Lorenzo sa nanlilisik na mga mata at itinulak ang kaibigan palabas ng emergency room. Agad naman napasunod si Natalia dito.

 

"Simula ngayun, kalimutan mo na ang pagkakaibigan natin. Pinuputol ko na lahat ng ugnayan na meron tayo." galit na wika ni Lorenzo at agad na isinara ang pintuan ng emergency room

 

Laglag ang balikat na naglakad si Ryder palabas ng hospital. Hindi nya na napansin pa ang aligaga na pagkilos ng mga medical staff sa loob ng emrgency room

 

Agad na kinabitan ng oxygen si Ashley. Tiningnan lahat ng vital signs at inihanda ang dugo na pwedeng isalin sa kanya. Lahat ay abala. Lahat may partisipasyon. Hinahabol ang oras upang maisalba ang isang nanghihingalong si Ashley.

 

"Doc Enzo...maswerte pa rin dahil hindi sya naubusan ng dugo. Iyun nga lang may ilang malalang bale ang kanyang katawan. Pero hindi naman masyadong napuruhan ang kanyang ulo kaya makaka-survive sya." wika ni Doctor Aurello. Isa sa mga magaling na Doctor dito sa hospital.

 

"Magtulungan tayo. Gawin natin ang lahat mailigtas siya!" seryusong sagot ni Doc Lorenzo. Agad naman sumang- ayon ang lahat.

 

Kailangan nyang palabasin sa lahat na patay na si Ashley. Hindi nya na kaya pang nakikita na nahihirapan ito. Hindi na sya dapat magtiwala pa kahit kanino. Kahit pa sarili nitong kadugo.

 

Marami siyang napansin na mali sa mga iniinom nitong medications.

 

Kagagawan man ito ng sariling kapatid o asawa wala na syang pakialam doon. Ang importante sa kanya, mailigtas si Ashley para muling lumalaban sa buhay. Balak nya itong tuluyang ilayo sa mga taong nanakit dito.

 

*

 

*

 

RYDER POV

 

Hindi ko kayang makita ang katawan ni Ashley. Alam kong mali na iiwan ko ang wala nyang buhay na katawan sa hospital...pero hindi matangap na isip ko na wala na ang babaeng pinakamamahal ko.

 

Oo, kasalanan ko ang lahat! Naging marupok ako. Hindi ko nilabanan ang init ng katawan. Nagpadala ako sa pang -aakit ni Natalia. Nang mismong sariling kapatid ng asawa ko.

 

Pero maniwala man ang lahat o hindi. Mahal na mahal ko si Ashley. Mahal na mahal ko ang asawa ko! Ngayung wala na sya, hindi ko na alam kung paano pa ipagpatuloy ang buhay ko.

 

Pagkapasok sa loob ng living room ay agad akong sinalubong ni Lola Agatha. Bakas ang pag-aalala sa mga mata nito habang nakaupo. Sa isang sulok naman ay tahimik na umiiyak si Charles. Kapansin pansin ang galit sa mga mata nito habang pasulyap-sulyap sa kinaroroonan namin ni Natalia. 1

 

"Charles...tama na ang pag iyak...baka kung mapaano ka p a! ^ prime prime agad na wika naman ni Natalia sabay lapit sa pamangkin. Akmang hahawakan nito ang pamangkin ng tabigin ni Charles ang kamay nito.

 

"Bad ka! Kasalanan mo! Kasalanan nyo kung bakit nasagasaan si Mama!" sigaw nito.. Gulat naman akong napatitig sa anak ko. Ilang oras lang nangyari ang aksidente pero ang laki na ng ipinagbago nito. Ibang iba na ang ugali nya.

 

"Charles! Hindi ko naalala na pinalaki ka ng Mama mo para maging bastos." agad na sigaw ko dito. Lalo itong umiyak at padabog na muling naupo. Hinarap naman ako ni Lola Agatha.

 

"Kumusta si Ashley? Ayos na ba siya? Balak kong isama mamaya si Charles sa hospital para tumigil na siya sa kakaiyak." wika ni Lola Agatha.

 

Malungkot ko itong tinitigan sabay iling.

 

"La...patawad..pero wala na sya!"

 

malungkot na sagot ko. Pinipilit ko ang sarili ko na huwag umiyak. Agad nanlaki ang mga mata ni Lola Agatha. Nanghihinang napaupo sa sofa habang sapo ang dibdib.

 

"Hi-hind-di totoo iyan! Impo-sible.." wika nito sa mahinang boses. nahihirapan itong huminga kaya agad kong inutusan ang nakaantabay na kasmabahay na kumuha ng tubig.

 

Natataranta naman nitong sinunod ang utos ko. ilang saglit lang ay may dala-dala na itong tubig at pinagtulungan namin na painumin si Lola Agatha. Patuloy pa rin ito sa pag- iyak. Samantalang napansin ko naman ang anak ko na agad tumayo at nagtatakbo na lumabas ng living room. Susundan ko sana ito ng pigilan ako ni Natalia.

 

"Asikasuhin mo muna si Lola. Ako na ang bahala kay Charles." wika nito at agad na tumalikod. Naiwan naman akong lalong nahihirapan ang kalooban. Walang dapat sisihin sa mga nangyari ngayun kundi ako lang.

 

 

Chapter 49

 

 RYDER POV

 

Sa sobrang sakit ng kalooban ko nagpasya akong bumalik ng hospital kasama si Lola Agatha. Gusto nyang makita ang katawan ni Ashley sa huling sandali. Hindi na namin isinama si Charles dahil nakatulog ito dahil sa matinding pag-iyak.

 

Sa kotse pa lang ay ramdam na ang tention sa pagitan ni Lola Agatha at Natalia. Hindi ko na din pinansin pa iyun dahil nakatoon ang aking isipan kay Ashley.

 

Muling lumitaw sa alaala ko ang umiiyak na mukha nito kagabi. Alam kong masyado itong nasaktan sa kanyang nasaksihan sa pagitan namin ni Natalia. Aaminin ko, nagkamali ako sa pagkakataon na iyun pero hindi ibig sabihin noon hindi ko na sya mahal.

 

Kaya ko lang naman napatulan si Natalia dahil masyado na akong malungkot. Ako ang mas nahihirapan tuwing nakikita ko itong nakahiga na lang ng higaan at wala ng lakas na d***

 

****g sa sakit nya. Hirap na hirap akong nakikita siyang sinusumpong ng sakit nya. Wala man lang akong nagawang tulong para maibsan ang pagdurusa nya.

 

Miss na miss ko na ang dating Ashley. Ilang beses akong nangarap na sana bumalik na sa dati ang lahat. Pero kahit anong pagpapakatatag ang gawin ko, unti-unti akong natatalo ng takot ng damdamin. Maraming 'what if' ang pumapasok sa utak ko.

 

What if kung hindi na kaya ng katawan nya ang sakit nya. What if kung bigla na lang siyang mawala sa akin...what if kung hindi ko kayang tanggapin ang pagkawala sya. Oo, aminado ako.. masyado akong natakot. Gusto ko ng mapagbalingan ng attention at nagkataon na si Natalia ang lagi kong nakikita. Lagi ko itong nakakasama sa kwarto sa tuwing binabantayan namin si Ashley na natutulog.

 

"Lagi kaming nakakapag-usap. Nagiging lakas namin ang isa isa at namalayan ko na lang na naging marupok na ako at ilang beses na namin pinagsaluhan ang bawal na relasyon.

 

Hindi ko na mabilang pa kung ilang beses ng may nangyari sa amin. alam kong naging unfair ako kay Ashley. Huli na para magsisi ako. Wala na siya. Wala na ang pinakamamahal kong babae.

 

"Kung pwede nga lang makausap si Kamatayan para ibalik nya ang buhay ni Ashley gagawin ko. Kasihuda na na isuko ko ang buhay ko para lang muli siyang buhayin. Matanda na ako at sana ako na lang ang namatay."

 

narinig kong wika ni Lola Agatha. Napabaling ang attention naming dalawa ni Natalia dito. Umiiyak ito habang malungkot na nakatanaw sa labas ng bintana ng kotse.

 

Akmang hahawakan ito ni Natalia ng mabilis itong pumiksi. Matalim nitong tinitigan ang babae kaya naman wala ng magawa pa si Natalia kundi ang mapayuko nalang.

 

"Nag-alaga pala ako ng ahas sa bahay. Ang laki ng kaibahan mo sa kapatid mo. Walang wala ka sa kalingkingan nya." muling wika ni Lola Agatha. Lalong napayuko si Natalia dahil sa hiya. Tumulo ang luha sa mga mata nito.

 

"Sorry po! Hindi ko po akalain na buhay ng kapatid ko ang kapalit ng lahat. Masakit din po sa akin ang mga nangyari." mapagpakumbaba nitong sagot. Mapaklang tumawa si Lola Agatha.

 

"Kung talagang mahalaga sa iyo ang kapatid mo. Inisip mo sana ang mga maging consequences ng lahat bago ka bumukaka kay Ryder. Pero wala....tapos na ang lahat. Dalangin ko na lang na sana parusahan ka ng langit sa ginawa mong ito." seryosong sagot ni Lola. Tumulo pa ang luha sa mga mata nito habang sinasabi ang katagang iyun. Lalo naman nadurog ang puso ko sa mga nasaksihan na paghihirap nito.

 

Mula kay Charles..kay Lola.. kay Lorenzo, o baka pati sa mga magulang ni Ashley. I dont know. Sobrang sama ng naging kapalit sa panluluko na ginawa ko.

 

Wala na akong magawa pa kundi tahimik na umiyak na lang. Tapos na ang lahat. Hindi na maibabalik ang buhay nya. Ang buhay ng babaeng pinangakuan ko ng langit sa piling ko.

 

Tama si Lorenzo. Dapat ipinaubaya ko na lang si Ashley sa kanya. Siguro hanggang ngayun buhay pa siya. Siguro naalagaan sya ng maayos ni Enzo. Hindi katulad ko. Ako mismo ang nagtulak sa kanya sa hukay.

 

Hindi ko namalayan pa na nakarating na pala kami ng hospital. Lalong dumuble ang lungkot na nararamdaman ko. Hanggat maaari ayaw ko na sanang makita pa ang wala ng buhay na katawan ni Ashley. Pero hindi pwede...kahit man lang sana sa huling sandali nya sa mundo mabigyan ko sya ng maayos na libing.

 

Sana hangang sa kabilang buhay mapatawad nya ako. Sana makalimutan nya ang pait na naranasan nya sa kamay ko. Sising sisi ako sa mga nangyari. Ngayung wala na sya....hindi ko alam kung paano pa harapin ang bukas.

 

Habang buhay akong uusigin ng aking konsensya. Habang buhay kong hindi mapapatawad ang sarili ko sa mga nangyari.

 

"Sorry po Mam, pero wala na dito ang bangkay ni Ms. Ashley." naputol ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang katagang iyun mula sa isang staff. Wala ako sa sarili ko habang naglalakad kami at hindi ko man lang namalayan na nasa harap na pala kami ng infomation booth para tanungin ang whereabouts ng katawan ni Ash.

 

"A-anong ibig mong sabihin? Paanong wala na dito ang katawan nya?" agad na tanong ni Lola. Bakas ang kaba sa mukha nito.

 

"Kanina pa po dinala ang katawan nya sa cremation house para maipa- cremate. Masyadong nagluksa si Doc Lorenzo sa pagkawala nya. Ayaw nya ng idaan sa morgue ang katawan ni Ms. Ashley at ipa-embalsamo kaya nagdesisyon siyang dalhin na lang agad sa cremation house para mai- cremate kaagad." sagot ng staff. Agad kong naikuyom ang aking kamao. Sinulyapan ko ang suot kong relo. Alas tres na ng hapon at kagabi pa naideklarang patay si Ashley.

 

"Sino ang nagbigay sa kanya ng approval para gawin ito sa katawan ng asawa ko? Bakit hindi namin ito alam? 11 galit na sagot ko. Sandaling natameme ang staff. Tanging ang malakas na pag-iyak naman ang nagawa ni Lola.

 

Agad kong kinuha ang cellphone ko.

 

Mabilis kong tinawagan ang number ni Lorenzo. Sumagot din naman kaagad ito kaya pabulayaw ko itong kinausap

 

"Sino ang nagbigay sa iyo ng pahintulot na gawin ito sa katawan ng asawa ko? Bakit ka nagdedesisyon gayung kung tutuusin wala kang karapatan na magdesisyon para kay Ashley." pasigaw kong wika. Kung nasa harap ko lang ito baka sinapak ko na ang pakialamerong ito. Sa kahuli- hulihang pagkakataon pa ba naman dito sa mundo ni Ashley makikialam pa rin ba sya?

 

"Dadlahin ko ang Urn ni Ashley sa San Bernando Chapel. Nasa inyo na lang kung puntahan nyo siya." Sagot nito at agad na pinatay ang tawag. Naikuyom ko ang aking kamao dahil sa sobrang galit na nararamdaman. Agad naman akong nilapitan ni Natalia at hinawakan sa kamay

 

"Anong sabi? Saan nila dinala ang katawan ni Ate?" tanong nito. Masama ko itong tinitigan at malakas na itinulak. Napaigik naman si Natalia ng bumagsak ang katawan nito sa sahig. Malakas na napaiyak pero tinitigan ko ito ng masama at aktong sisipain ng pigilan ako ni Lola.

 

"Tama na iyan. Hindi ito ang tamang oras para magsakitan at magsisihan kayong dalawa. Bigyan naman natin ng kahit na kaunting respeto si Ashley." wika nito. Naramdaman ko na lang ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Pakiramdam ko isa akong talunan. Sa kahuli-hulihang pagkakataon ni AShley dito sa mundo hindi ko man lang ito napagsilbihan. ibang tao na naman ang nagdesisyon kung ano ang gagawin sa katawan nito.

 

Isa akong walang kwentang asawa. Sana ako na lang ang namatay. Ang hirap. Wala pang 24 hours ang nakalipas pero tuluyan ko ng hindi masisilayan ang katawan ng asawa ko.

 

Mabilis akong naglakad paputang parking. Ilang beses akong tinawag ni Lola Agatha pero hindi ko pinansin. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong umiyak at pagsisihan lahat ng mga kasalanan na nagawa ko.

 

Ang hirap. Wala na. Tuluyan ko ng hindi makikita ang asawa ko. Tuluyan na syang naglaho dito sa mundo. Kahit ang katawan nito hinding hindi ko na masisilayan pa kahit kailan.

 

Agad kong hinanap si Manong driver sa parking. Agad naman itong sumalubong sa akin kaya agad kong hiningi ang susi dito. Nagtataka naman itong iniabot sa akin nag susi ng kotse pero hindi ko pinansin pa. Nagmamadali akong sumakay ng sasakyan at pinaandar iyun.

 

"Sir, paano ang Lola mo? Saan kayo pupunta?" tanong nito. Malamig ko itong tinitigan.

 

"Magtaxi na lang kayo. Nasa San Bernando Chapel ang Urn ni Ashley. Mauna na kayo doon." sagot ko at agad na pinaharurot ang sasakyan. Dumirecho ako sa tabing dagat. Gusto kong mapag-isa. Gusto ko ng katahimikan. Gusto kong ilabas lahat ng sama ng loob ko.

 

Lalaki ako pero sa pagkakataon na ito hindi na ako nahiya pang umiyak. Pinagtitinginan ako ng ibang tao dito sa tabing dagat pero wala akong pakialam.

 

"Ryder?" Nagpupunas ako ng luha sa aking mga mata ng marinig ko ang tawag na iyun. Agad akong napalingon. Nakita ang papalapit na si Ingrid.

 

Napatitig ako sa kanya. May ibunulong ito sa kasamang lalaki bago mag-isang lumapit sa akin.

 

"Hindi ko akalain na magkikita tayo dito. Nabalitaan ko ang mga nangyari. Nakikiramay ako sa pagkawala nya." mahinang wika nito. hindi ako nakaimik.

 

"Nang malaman ko ang sakit nya, nagpasya na akong sumuko sa kakahabol sa iyo. Alam kong naging unfair ako sa iyo at sa kanya kaya nahihiya ako. Hinihintay ko lang na gumaling siya para makahingi ng tawad sa kanya.....pero hindi ko akalain na hindi na pala kami bibigyan ng pagkakataon ni Lord na magkita. Hindi man lang ako nakahingi ng tawad." wika nito kasabay ng pagtulo ng luha sa mga mata.

 

Magpakatatag ka. Kailangan ka ng anak mo. Ito na din siguro ang panahon para itama mo ang lahat ng pagkakamali na nagawa mo Ryder. Kahit ano pa ang mangyari...hangad ko ang iyong kaligayahan." wika nito at tinapik pa ako sa balikat bago ako iniwan at pinuntahan ang lalaking kasama nito. Mapakla akong napangiti.

 

Hindi ako sigurado kung magiging masaya pa ba ako. Ako mismo ang sumira ng lahat, Kasalanan ko ang lahat at walang dapat sisihin sa mga nangyari sa buhay ko kundi ako lang.....

 

 

Chapter 50

 

RYDER POV

 

Pagkatapos ng ilang oras na pagmumuni-muni nagpasya na akong pumunta sa San Bernando Chapel. Ayaw ko ng dagdagan pa ang nararamdaman na sama ng loob ni Lola Agatha. Ni Charles at lahat ng nagmamahal kay Ashley.

 

Masakit man tangapin ang lahat pero wala na akong magagawa pa. Hindi ako wala na akong magagawa pa. Hindi ako pwedeng sumuko dahil kasalanan ko ang lahat. Isa pa may anak kami ni Ashley na dapat pagtuunan ng pansin.

 

Pagkadating ng chapel ay malalim akong napabuntong hininga. Muli akong nakaramdam ng panghihina ng kalooban. Ang bilis ng mga pangyayari. Hiindi ko alam kung kaya ko bang makita si Ashley na nasa loob na ng isang jar.

 

Hindi ko man lang muling nakita ang katawan nito sa huling sandali. Hindi ko man lang ito nayakap.

 

Laglag ang balikat na naglakad ako papasok ng chapel. Tanging malungkot na kanta ang aking naririnig sa loob na syang lalong nagpabigat sa sakit na nararamdaman ng kalooban ko.

 

Agad na dumako ang paningin ko sa altar. Agad kong napansin ang isang kulay gintong Urn Jar katabi ng picture frame ni Ashley. Hindi ko maiwasan na muling maluha habang dahan-dahan na lumalapit doon.

 

Akala ko ubos na luha ko. Pero nagkamali ako. Naikuyom ko ang aking kamao habang tinitigan ang nakangiting larawan nito. Hindi ko akalain na sa isang iglap mawawala na siya.

 

Nanginginig ang mga kamay na hinaplos ko ang jar. Biglang naninkip ang dibdib ko sa isiping hindi na talaga maibabalik ang mga nangyari. Ilang milyon ko mang pagsisisihan ang lahat wala na. Nagkasala na ako sa asawa ko at habang buhay ko itong dadalhin sa aking konsensya.

 

"Dumating na ang mga magulang ni Ashey kanina lang. Balak nilang dalhin ang abo nya pauwi ng probensya."

 

Narinig kong wika ni Lola Agatha. Agad na tumutol ang kalooban ko. Iginala ko ang tingin sa paligid at agad kong napansin ang dalawang may edad na tao sa isang sulok. Parehong umiiyak at kita sa mga mata ang matinding pagdaramdam.

 

Agad akong lumapit sa kanila para sana magmano. Pero tinitigan lang nila ako ng masama.

 

"Pasensya na po kayo sa mga nangyari. "tanging wika ko. Hiyang hiya ako sa kanila. Namatay na lang si Ashley na hindi man lang pala nila ako nakilala bilang asawa ng kanilang anak.

 

"Nay, Tay...Sorry po..hindi ko siya naalagaan." Narinig kong iyak ni Natalia. May pasa ito sa mukha at namamaga ang mga mata.

 

"Hindi bat sinabi ko na sa iyo na huwag mo na kaming matawag-tawag na Nanay at Tatay? Naikwento na sa amin ni Lorenzo ang lahat. Kung paanong nasagasaan ang kapatid mo! Kung anong kababuyan ang ginagawa nyo ng lalaking iyan!!! Umalis ka sa harap namin Natalia....Kasabay ng pagkamatay ng kapatid mo ang pagtanggal namin sa karapatan mo na kasama sa miyembro ng pamilya!"

 

mahabang wika ng ama ni Ashley. Napahagulhol ng iyak si Natalia at akmang hahawak sa ina ng pumiksi ito.

 

"Kung alam ko lang na magiging anay ka sa pamilya ng kapatid mo, hindi na sana kita hinayaan pa na pumunta dito sa Manila. Kalimutan mo na kami. Magpakasaya ka sa landas na pinili mong tahakin." sagot ng ina nito at agad na naglakad patungo sa altar. Narinig ko pa ang malakas na iyak nito habang sinasambit ang pangalan ni Ashley.

 

Hindi ko na kayang makita pa ang lahat. Laglag ang balikat na lumabas ako ng chapel. Agad naman napasunod sa akin si Natalia.

 

"Kahit wala na si Ate...siya pa rin ang priority nila. Bakit hindi nila ako maintindihan. Ryder, mahal kita kaya ko nagawang pumatol sa iyo." umiiyak na wika nito ng makaupo na ako sa isang upuan dito sa labas ng chapel.

 

"Mahal? I dont think so Natalia! Magkaroon ka naman sana ng kahit kaunting delicadeza sa sarili mo. Hindi matatakpan ng pagmamahal na iyan ang kasalanan na nagawa natin sa kapatid mo. Umalis ka na. Ayaw kong makita ka!" sagot ko. Lalo naman itong napaiyak.

 

"Wala na akong pamilya. Narinig mo naman siguro ang sinabi nila Nanay at TAtay diba? Itinakwil na nila ako. Ikaw na lang ang natira sa akin Ryder... please...huwag mo naman sanang dagdagan pa ang sama ng loob na nararamdaman ko ngayun." wika nito. Napailing ako.

 

Nagpasya akong muling pumasok sa loob ng chapel. Hangat maari ayaw ko ng marinig pa ang mga dahilan ni Natalia. Tapos na kami. Ayaw ko ng dagdagan pa ang mga kasalanan na nagawa ko kay Ashley. Naabutan ko pa si Lorenzo na nasa harap ng altar. Nakatunghay sa larawan ni Ashley kaya agad ko itong nilapitan at walang sabi-sabi na biglang sinapak. Sumadsad pa ito sa sahig dahil sa lakas niyon.

 

Agad naman napasigaw ang halos lahat ng nakasaksi. Wala kang pakialam pa bagkos hinawakan ko ito sa kwelyo at niyugyog. Dumudugo ang ilong nito dahil siguro sa lakas na pagkakasuntok ko dito.

 

"Ano ang ginawa mo? Bakit hindi man lang ipinaalam sa amin na balak mo palang ipacremate agad ang katawan ni Ashley!" Sigaw ko. Wala na akong pakialam pa sa mga tanong nanonood sa amin. Ang gusto ko lang mailabas ang sama ng loob na nararamdaman ko ngayun.

 

"Bakit? Naging mabuti ka bang asawa sa kanya? Mabubuhay ba siya ulit kung hinayaan ko ang katawan nya na basta na lang dapuan ng uod?" Sabihin mo sa akin Ryder...sino ang may kasalanan ng maaga nyang pagkawala? Hindi ba ikaw???" galit na sigaw nito. Tinabig pa nito ang kamay ko na nakahwak sa kwelyo niya at agad na tumayo.

 

"Alam mo ba kung ano ang natuklasan ko? Nasagasaan man si Ashley o hindi mamatay pa rin siya dahil sa mga pinapainom nyong gamot sa kanya." Sagot nito. Agad na napakunot ang noo ko dahil sa sinabi nito. Hindi ko siya maintindihan.

 

"Gusto mo bang malaman kung ano ang ibig kong sabihin? Kung ganoon sumunod ka sa akin." sagot nit at agad na naglakad palabas ng chapel. Susundan ko na sana ito ng pigilan ako ni Lola. Natatakot ito na baka lalo kaming magkasakitan ni Lorenzo. Pero wala na akong pakialam doon. Mas naging interesado ako sa mga susunod na rebelasyon na sasabihin ng dating matalik kong kaibigan.

 

"Naabutan ko itong nakatayo sa labas ng chapel. May hawak na sigarilyo habang nakatitig sa kawalan.

 

"Ano ang sinabi mo kanina? May dapat ba akong malaman?" agad na tanong ko dito ng makalapit. Nagtataka naman akong napatitig sa hawak nitong sigarilyo. Never na naninigarilyo si Lorenzo pero siguro, dahil sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ngayun wala itong choice kundi kumapit sa usok ng sigarilyo.

 

"Sino ang nagpapainom ng ganitong klaseng gamot kay Ashley? May alam ka ba tungkol dito?" agad na tanong nito at iniabot sa akin ang isang plastic.

 

"Alam mo bang bawal sa kanya iyan? Lalong lalasunin ang dugo nya sa mga gamot na iyan. Wala ni isang Doctor ni Ashley ang nagreseta ng gamot na iyan pero bakit nakita ko ito sa medicine cabinet nya ng minsan akong dumalaw sa kanya?" wika nito. Napatiim ang bagang ko ng maalala ko na si Natalia ang nakatoka na laging nagpapainom ng gamot kay Ashley. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng galit sa puso ko.

 

"Hindi ko kayang tanggapin ang pagkawala nya. Masakit sa akin ang lahat. Pero sana, kung talagang mahal mo siya...gumawa ka ng paraan para makamit nya ang hustisya. Alam kong alam mo kung sino ang unti-unting lumalason sa kanya." sagot nito at agad na naglakad paalis. Naiwan naman akong nagngingit sa galit.

 

Muli akong pumasok sa loob ng chapel. Naabutan ko si Lola na kausap ang mga magulang ni Ashley.

 

"Hindi ako papayag na iuwi nyo ang abo nya sa probensya nyo. Humihingi ako ng tawad sa mga nangyari. Pero asawa ko si Ashley at bibigyan ko sya ng maayos na libing. Alam kong walang kapatawaran ang lahat ng nagawa kong pagkakamali pero hayaan nyong makabawi ako sa kanya kahit sa ganitong paraan man lang. Hayaan nyong ako ang maghahatid sa kanya sa huling hantungan." wika ko at muling naglakad palapit ng altar. Masuyo kong tinitigan ang picture frame nito. Pati na din ang kanyang nakangiting larawan.

 

....

 

EIGHT YEARS LATER

 

"Anong sabi mo? Wala pa si Charles?" agad na sigaw ko kay Natalia. Alas diyes na ng gabi at agad akong dumerecho sa kwarto ni Charles pero wala ito doon. Wala din palatandaan na umuwi ito ngayung araw galing sa School.

 

"Mahirap syang kontrolin. HIndi siya nakikinig sa akin. Galit siya at- "Hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Natalia ng hawakan ko ito sa buhok at kinaladkad palabas ng bahay. Agad itong napasigaw dahil sa sakit pero wala akong pakialam. Pagdating sa labas ng bahay ay itinulak ko ito kaya agad itong napaupo sa damuhan. Umiiyak na ito at nagmamakaawa sa akin. Kitang kita ko din ang panginginig ng buo nitong katawan dahil sa takot.

 

"Ryder...ginawa ko ang lahat para pagsabihan ang anak mo. Pero sadyang matigas ang ulo nya at hanggang ngayun tayo pa rin ang sinisisi nya sa pagkawala ni Ate." sagot nito. Nilapitan ko ito at binigyan ng mag- asawang sampal. Napahiga na ito sa damuhan dahil sa ginawa ko.

 

"Wala akong pakialam. Hindi bat sinabi ko sa iyo na bantayan mo si Charles? Para ano at naging tiyahin ka nya kung hindi mo naman pala kayang kontrolin ang anak ko! Para ano at pinayagan kitang manatili sa bahay na ito gayung wala ka naman palang silbi" sigaw ko dito. Lalong napaiyak si Natalia.

 

"Hindi ko sya kaya! Malaki na ang anak mo para pagsabihan. Ilang beses ko na syang pinangaralan pero matigas ang ulo nya..." sagot nito. Lalo naman naningkit sa galit ang mga mata ko dahil sa sinabi nito.

 

Yes...simula ng mamatay si Ashley nagbago na din ang lahat. Lalo na ang ugali ni Charles. Biglang nawala ang isang malambing na bata bagkos napalitan ito ng isang matigas na ulong anak. Kahit ako, hindi ko alam kung paano kontrolin ang sarili kong anak. Lahat ng attention binibigay ko na sa kanya pero lalo itong lumalayo sa akin.

 

Hindi man direkta sinasabi, pero alam kong hanggang ngayun ako ang sinisisi ni Charles sa pagkamatay ng kanyang Ina. Wala ng katahimikan ang bahay na ito simula ng mawala si Ashley. Puro galit ang nararamdaman ko sa paligid at hindi ko alam kung hanggang kailan kami ganito.

 

Pagod na din ako sa ganitong klaseng buhay. Matagal ng patay ang asawa ko pero pakiramdam ko parang kahapon lang nangyari ang lahat. Patuloy pa rin akong inuusig ng sarili kong konsensya..gustong gusto ko ng sundan sa hukay si Ashley pero natatakot akong iiwan ang anak namin. Baka lalo siyang mapariwara.

 

 

My possessive billionaire husband

📌Cathy

 

 

Chapter 51  

 

ASHLEY POV

 

Nagising ako ng may mga malilit na

kamay na biglang yumakap sa akin.

Agad kong naidilat ang aking mga

mata at sumalubong sa panigin ko ang

isang cute at nakangiting bata. Hindi

ko man lang namalayan ang pagpasok

nito sa kwarto ko. Hindi ko din alam

kung magdamag ba itong nakatabi sa

akin sa pagtulog.

 

 

 

"'Mikaela!" sambit ko sa pangalan nito.

Agad itong napangiti at tumango.

 

 

"Good Morning Mama Ashley. How's

your sleep po?" malambing nitong

tanong at hinalikan pa ako sa tuktok ng

ilong kO. Hindi ko naman maiwWasan na

mapangiti dahil sa kanyang ginawa.

Walong taon ang mabilis na lumipas

pero heto ako ngayun nag-uunpisa pa

lang maka-recover ang katawan ko sa

sakit kong leukemia. Maraming

nangyari sa mahabang panahon na

lumipas pero isa lang ang nasisiguro

ko. Nagtagumpay akong labanan ang

sakit ko at pwede ko na ulit makita pa

ang anak ko...Si Charles.

 

 

'Mika, dito ka ba nakatulog sa kwarto

ko?" tanong ko dito sa nakangiting

anim na taong gulang na si Mikaela.

Agad itong tumango.

 

 

Yes...ayaw nga sana akong payagan

nila Mommy at Daddy eh. Sabi nila

nagpapahinga ka na daw..pero hindi ko

sila pinakinggan.gusto ko ako ang

magbabantay sa iyo Mama Ashley...ako

ang mag- aalaga sa iyo." nakangiti

nitong sagot. Hindi ko maiwasan na

matawa habang bumabangon.

 

 

Pagkatapos hinarap ko ito at marahan

na pinanggigilan ang namumula

nitong pisngi.

 

 

"Ikaw talaga! HIndi bat sinabi ko sa iyo

na lagi kang makinig sa mga sinasàbi

nila Mommy at Daddy no?" sagot ko.

Sumimangot ito.

 

 

"Eh gusto kong katabi kita sa pagtulog

Mama. Isa pa ayaw kong matulog mag-

isa sa room ko. Malungkot at mas gusto

kong nakayakap sa iyo." sagot nito.

Muli akong napangiti. Napaka-sweet

talaga ng batang ito.

 

 

Ang daming nangyari. Hindi ko akalin

na si Rona din pala ang makakatuluyan

ni Lorenzo. Hindi ako sigurado kung

kailan mag -umpisa ang love story nila

basta nagising ako na may anak na sila.

Si Mikaela nga at walang ginawa kundi

ang dumikit ng dumikit sa akin.

 

 

"Halos tatlong taon akong comatose.

Akala daw nila hindi na ako

mabubuhay pa. Pero dinala nila ako

dito sa Germany habang wala akong

malay. Lahat daw ng paraaginawa

nila mabuhay lang ako. Hindi naman

sila nabigo, dahil heto ako ngayun,

healthy at malapit ng maka-graduate

sa sakit ko.

 

 

Dahan-dahan akong bumangon.

Sinenyasan ko si Mika na bumaba na

ng kama dahil aaysuin ko pa ang aming

higaan. Yes...aming higaan dahil lagi ko

itong katabi sa pagtulog. Ilang beses ng

pinagbawalan ng mga magulang na

pumasok-pasok dito sa kwarto ko pero

ayaw mnakinig. Mas closed pa yata sa

akin ang batang ito kaysa sa mga

magulang nya.

 

 

Sabagay, hindi din naman kasi ito

masyadong napatutuunan ng pansin

nila Enzo at Rona. May kambal sila at

buntis ulit ngayun si Rona. Kaya siguro

sa mga bisig ko nakahanap ng comfort

zone ang panganay nilang anak. Iyun

nga lamg, nasobrahan naman ngayun

dahil ayaw na talaga nitong ymalis sa

tabi ko.

 

 

Tinulungan naman ako nitong ligpitin

ang higaan ko. Ito ang gusto ko sa

batang ito. May kusa at marunong ng

tumulong tulong sa akin.

 

 

Pagkatapos namin magligpit ay sabay

na kaming pumasok ng banyo para

maligo. yes...kahit sa paliligo

sumasabay pa rin sa akin. May mga

damit na din ito dito sa kwarto ko na

syang labis na tinutulan ng mga

magulang nito. Nawawalan na daw ako

ng privacy dahil sa ginagawa ng anak

nila. Ayos lang naman sa akin iyun...

maliit na bagay kumpara sa mga

sakripisyo at tulong na ibinibigay nila

sa akin.

 

 

Pagkatapos namin maligo at gawin ang

aming morning routine ay sabay na

kaming lumabas ng kwarto. Pareho pa

kami ng kulay ng suot na blouse at

pajama. OH diba para talaga kaming

mag-ina. Mabuti na lang at ayes lang

kina Rona ang mga nangyayari ngayun

sa anak nito.

 

 

Naabutan namin ang mag-asawa

harap ng hapag kainan. Malaki na ang

tiyan ni Rona habang inaasikaso nito

ang kambal. Naglalagay naman ng

pagkain sa pinggan niya si Lorenzo

 

 

"Good Morning!" Masigla kong bati.

Agad naman naagaw ang attention nila

at nakangiti na bumati pabalik

 

 

"Guten Morgen!" pabirong sabat

naman ni Lorenzo na ang ibig sabihin

na Good Morning. Tinitigan pa nito ang

panganay na anakat napailing.

 

 

"Sa kwarto mo na naman natulog ang

batang iyan?" tanong nito. Agad akong

tumango. Hinila ko ang isang upuan at

pinaupo si Mikaela doon para na din

makakain na. Naupo din ako sa tabi

nito.

 

 

"Pasensya ka na sa batang iyan Ashha?

Hindi ko talaga alam kung bakit laging

nakabuntot sa iyo ang batang iyan.

Ilang beses na namin pagbawalan pero

hindi talaga nakikinig." sagot naman

ni Rona na may ngiting nakaguhit sa

labi.

 

 

"Hayaan nyo na. Ako kasi ang palaging

kasama ng anak nyo noong baby pa

siya eh. Kaya siguro ganito siya ka-

closed Sa akin ngayun." sagot kO

naman.

 

 

"Sya nga pala Ash...congratulations!

Nakausap ko kahapon ang mga Doctors

mo. Graduate ka na nga sa sakit mo.

Normal lahat ang lumabas sa

laboratory mo." sagot nito. Agad na

bumaha ang tuwa sa puso ko dahil sa

balitang iyun ni Enzo. Although ini-

expect ko na ang ganitong klaseng

balita pero hindi ko pa rinmaiwasan

na makaramdam ng matinding tuwa.

 

 

"Magaling na ako? Babalik na sa

normal ang buhay ko?" tanong ko.

Agad na tumango si Lorenzo. Agad

akong napatayo at lumapit sa

kinauupuan nya at yumakap sa kanya.

"Salamat! Hindi ko alam kung paano

mababayaran lahat ng tulong na

ibinigay niyo sa akin Enzo, Rona.'"

Umiiyak kong wika at kumalas sa

pagkakayakap kay Enzo. Nilapitan ko si

Rona. Sinalubong naman ako nito ng

yakap.

 

 

'Congratulations Ash! Hindi nasayang

ang mga panahon na pakikpaglaban

mo sa sakit mo." sagot nito. Lalo akong

naluha. Walang kapantay na

kaligayahan ang nararmdaman ko

ngayun.

 

 

"Kung ganoon malaya ng makauwi ulit

ako ng Pilipinas? Makikita ko na ulit si

Charles? Ang anak ko?" naluiha kong

sagot. Agad na nagkatinginan si Bnzo

at Rona. Bakas sa mga mata ng mga ito

ang hindi maisatinig na pagtutol.

 

 

"Kaya mo na ba? Kaya mo na bang

muling harapin ang mga taong

nanluko sa iyo?" tanong ni Enzo.

Natigilan ako. Muling sumagi sa isip ko

ang mga nangyari noon. Ang dahilan

kung bakit naaksidente ako sa muntik

na akongmamatay. Hindi din lingid sa

kaalaman ko na unti-unting pinapatay

ako ni Natalia sa pamamgitan ng

pagpapainom ng nakalalason na gamot.

Kaya ko na bang harapin lahat ng mga

taong nanakit sa akin? Handa ko na

bang muling harapin ang mga pasakit

na ibinigay nila sa akin? Hindi ko alam.

Sa ngayun, ang gusto ko lang malkita si

Charles. Ang nag-iisa kong anak na si

Charles.

 

 

"Hi-hindi ko alam. pero miss na miss

ko na ang anak ko. Siguro màlaki na

sya ngayun.'" sagot ko. Nakangiting

tinapik ako sa balikat ni Rona.

Tinitigan ako sa mga mata bago

nagsalita.

 

 

"Naiintindihan kita. Alam ko kung ano

ang nararamdaman mo ngayun. Pero

huwag nong kalimutan Ash..ang alam

ng lahat patay ka na." sagot nito. Dahan

-dahan akong napatango. Alam ko ang

tungkol sa bagay na iyun

 

 

Para sa kanila patay na ako at alam

kong magkasama si Ryder at Natalia sa

iisang bubong. Ang mga taksil, tuluyan

na ngang nagsama parang isang tunay

na mag-asawa. HInintay lang talaga

nila akong mamatay bago nila

ipagsigawan sa buong mundo na silang

dalawa ang para sa isat isa. Siguro

happy family na sila ngayun. Malayo

na sa aking anino

 

 

Hindi ko mapigilan na maluba ng

maalala ko kung gaano na ka-elosed sa

kanila si Charles noon. Kay Natalia

Hindi ko alam pero bigla akong

nakaramdam ng takot.

 

 

Paano kung tuluyan na akong

nakalimutan ng nag-iisa kong anak.

Paano kung tuluyan ng inagaw ni

Natalia pati pagmamahal ng sarili

kong anak sa akin? Kaya ko bang

panoorin siya na masaya sa piling ng

kinikilala nyang Ina? Nang kanyang

madrasta na si Natalia. Magpaparaya

na lang ba ako at tuluyan ng lumayo sa

kanila at mamauhay dito sa Germany?

Hindi ko alam. Naguguluhan ako.

 

 

"Tatanggapin niyo pa namarn ako kung

sakalingmabigo ako diba? Kung

sakaling wala na akong babalikan pa sa

Pilipinas?" mahina kong tanong sabay

punas ng luha ko. Agad na napangiti si

Enzo.

 

 

"of course..nandito lang kami palagi sa

tabi mo Ash. Isang kapatid na ng

turing ko sa iyo. Mahalaga ka sa

pamilya namin. Ikaw ang dahilan kàya

kami nagkakilala ni Rona. Kung hindi

dahil sa iyo, wala sana ako ngayung

mabait na asawa at mga anak." sagot

ni Enzo. Pabiro naman na nakurot ni

Rona ang kanyarng asawa. Hindi ko

naman mapigilan ang matawa.

 

 

"Magpalakas ka muna. Siguro after a

month pwede ka ng umuwi ng

Pilipinas. Sa ngayun kailangan natini-

celebrate ang pagaling mo."

 

 

nakangiting muling wika ni Lorenzo.

Agad naman akong sumang-ayon.

Sa loob ng walong taon, ito ang kauna-

unahang araw na nagkaroon ulit ako

ng pag asa. Malaya na ako sa sakit na

leukemia at pwede ko ng gawin lahat

nggusto ko.

 

 

 

 

SEBASTIAN RESIDENCE

 

 

"Anong oras ka umuwi kagabi?" agad

na tanong ni Ryder sa kanyang anak ng

mapansin nito ang pagpasok sa dịning

area. Parang walang narinig si Charles

at tahimik na naupo sa kanyang pwesto.

 

 

"Charles! Tinatanong kita!

Nakatulugan ko na lang ang

paghihintay sa iyo kagabi! Tumawag sa

akin kahapon ang Adviser mo. Hindi ka

na naman daw pumasok sa School.

 

 

Tinakasan mo din ang driver at mga

bodyguards mo!." muling tanong ni

Ryder sa anak. Natigil sa tangkang

pagsalin ng malamig na tubig sa baso

si Charles at hinarap ang ama.

"Ayaw ko ng pumasok sa School. Gusto

ko ng magdrop-out. " seryoso nitong

"sagot. Agad naman nabitiwan ni Ryder

ang hawak nitong kutsara. Seryosong

hinarap ang anak.

 

 

"Ano ba ang nangyayari sa iyo?

SAbihin mo sa akin...ano ang pwede

kong gawin para mawala ang galit sa

puso mo?" seryosong tanong ni Ryder

sa anak. Agad naman na bumaling ang

tingin ni Charles sa kanyang Lola na

noon ay tahimik lang na nakamasid sa

kanilang mag- ama. Malungkot itong

tumitig sa kanyang Lola bago muling

binalingan ang ama.

 

 

"Wala! Wala kang magagawa! Kahit

ano pa ang gawin mo hindi mo kayang

ibigay ang gusto ko!" sagot nya sa

kanyang ama. Natigilan si Ryder.

Mataman na tinitigan ang anak

 

 

"hindi pwedeng huminto ka sa pag-

aaral. Kakausapin ko ang School mo na

tanggapin ka pa rin kahit marami kang

absent.'" sagot nito. Agad na umilng si

Charles. Tumayo at akmang lalabas na

ng dining area ng muling magsalita

ang amma.

 

 

"Saan ka pupunta? Hindi pa tayo tapos

mag-usap?" maawtoridad na wika ni

Ryder sa anak. Hindi nito pinansin ang

ama at direcho itong naglakad palabas

ng dining area paputa sa labas ng

bahay. Agad naman itong sinundan ni

Ryder. Hinawakan ang balikat ng anak

at pilit na kinumpronta.

 

 

"GAnito na lang ba? Gusto mo bang

ipakita sa akin kung paano mo unti-

unting sinisira ang buhay mo? Sa

palagay mo ba ito ang gusto ng Mama

mo sa iyo?" agad na tanong ni Ryder sa

anak. Namumula na ang kanyang  mga

mata dahil sa pinipigil na pag-iyak.

Hanggat maari, gusto nyang iwasan na

banggitin sa bahay na ito ang tungkol

kay Ashley. Ayaw nya ng mapag-

uusapan pa ang namayapa nyang

asawa dahil lalong dumudoble ang

sakit na nararamdaman nya.

 

 

"Patay na si Mama! Hindi nya na

makikita pa ang paghihirap ko ngayun!

HIndi nya na maramdaman pą ang

pangungulila ko sa kanya! Hindi nya na

nakikita pa kung paano ako nagdušą sa

loob ng ilang taon na kasama ang kabit

mo! Hindi na maibabalik pa ang mga

panahon na sinira nyo ng Natalia na

iyan. Hayaan mo na lang ako Mr.

Sebastian!" seryosong sagot ni Charles.

Para namang tinadyakan ng makailang

ulit si Ryder ng tawagin siya ng sarili

nyang anak na Mr. Sebastian.

 

 

Sabagay, Kailan nya ba huling narinig

tinawag siya ng anak nyang 'Papa'.

Ahhh matagal na...sobrang tagal na.

Nanghihina siyang napaatras habang

titig na titig sa galit na mukha ng

kanyang anak. Sobrang layo na talaga

ng ipinagbago ng ugali ni Charles. Wala

na ang dating mabait at malambing

nyang anak.

 

 

Marahan siyang napailing. Si Charles

na lang ang tanging alaala na naiwan

ni Ashley sa kanya.. Pero habang

tumatagal, lalong lumalayo ang loob

nito sa kanya. Galit sa mga mata ang

kanyang nakikita tuwing titigan niya

ito.

 

 

 

 

Chapter 52  

 

RYDER POV

 

"YOU'RE FIRED!" Sigaw ko sa isa sa

aking mga empleyado. Ilang araw na

itong absent at idinadahilan na bagong

kasal daw. Hindi oobra sa akin ang

ganoong excuses. Kung ayaw nila ng

trabaho malaya silang magresign at

maghahanap ako ng mga empleyado na

willing sumunod sa mga patakaran kO.

 

 

Wala naman silang magagawa kapag

ginusto ko. Sa umpisa pa lang alam na

nila kung anong klaseng employer ako

at hindi na mababago iyun kahit kailan.

Ganito palagi ang eksena sa opisina ko.

Sanay na ang iba. Ang iba naman ay

halos hindi makapaniwala sa

pagbabago ng ugali ko. Kung mahigpit

ako noon bago namatay si Aslely, mas

mahigpit ako ngayun. Ika nga wala

akong awa sa mga trabahador na

nangangailangan ng pera. I dont care!

Marami na akong inisip para

intindihin pa sila.

 

 

Kung gusto nilang magtagal sa

kompanya ko sumunod sila sa lahat ng

patakaran ko dahil maayos akong

magpasweldo sa kanila. Iyun nga lang

lagi akong nakasigaw at umiiyak ang

linggo na wala akong nasesesante.

Kung hindi lang siguro maayos ang

pagpapasweldo na ginawa ko sa kanila

baka matagal na nila akong nilayasan.

Kakalabas ng taong nasesante ko ng

muli akong nakarinig ng mahinang

katok. Kasabay ay ang dahan-dahan na

pagbukas ng pintuan.

 

 

"Good Morning Si--sir, ito na po ang

financial report na hinihingi nyo. At-at

ang mga dapat nyo pong pirnahan

para mai-release na ang christmas

bonus ng mga empleyado:"

kinakabahan na wika ng taga

Accounting department...Si

Samantha.

 

 

Sinenyasan ko ito na ilapag sa table

ang mga papeles na dala nya.

Pagkalapag ng mga papeles ay wala sa

sariling napatanong ako.

 

 

"Hindi mo ba namimiss ang dati nyong

kasamahan? Si Ashley?" wala sa sarili

kong tanong. Napansin ko ang

pagkatigagal ni Samantha bago

sumagot.

 

 

"Eeer si Ash po? Binisita po namin siya

sa mausoleum noong November 1 Sir.

Hi-hindi nga lang kami nakapasok

dahil naka-lock ang pintuan." sagot

nito na halata ang kaba sa boses.

Malungkot akong napangiti.

 

 

"Dalas-dalasan nyo ang pagbisita sa

kanya. Malulungkot iyun dahil iilan

lang kayo ang naging kaibigan nya

noong nabubuhay pa -siya. '" sagot ko.

Hindi ko alam. Inatake na naman ako

ng anxiety at biglang pumasok sa isip

ko si Ashley. Mamatay na siguro akong

malungkot. Pati mga empleyado ko

nadadamay sa pagiging miserable ko.

"Si--sige po Sir. Hayaan nyo po bago

mag-christmas dadalaw po ulit kami

ni Cecil sa kanya." agad naman na

sagot ni Samantha. Malungkot akong

napatango.

 

 

Mabilis naman itong nagpaalam at

lumabas ng opisina. Naiwan naman

akong hindi na mapigilan ang pagtulo

ng luha s aking mga mata. Hindi ko

alam pero pakiramdam ko hindi ko na

kaya parng tagalan ang kalungkutan na

nararamdaman ng puso ko.

 

 

Pilit kong pinagtuunan ng pansin ang

mga trabahong nakalatag sa aling

table. Kahit malungkot ako, hindi

pwedeng pabayaan ko ang negosyo.

Gusto kong magbenifit si Charles sa

lahat ng pinaghirapan ko ngayun.

Walang ibang pwedeng magmamana sa

mga kayamanan na iiwan ko balang

araw kundi ang anak ko lang. Kahit

man lang sa ganitong bagay,

maipadama ko sa kanya kung gaano ko

siya kamahal. Makabawi man lang ako

Sa lahat ng kasalanan na nagawa ko sa

Mama nya.

 

 

Nang matapos kong pirmahan lahat ng

mga papeles ay nagpasya na akong

lumabas ng opisina. Dadaaan pa ako sa

himlayan ni Ashley. Baka lalong

magtampo sa akin ang asawa ko kung

hindi ko siya madaanan. Kahit wala na

siya gusto kong ipakita sa kanya na

lubos kong pinagsisihan ang lahat ng

pagkakamali ko. Hinding hindi ko siya

makakalimutan.

 

 

Pagkalabas ko ng building

nakaabang na sa akin ang driver at

mga bodyguards ko. Hindi na

nagtangka pang magtanong ang driver

kung saan kami pupunta. Alam na nito

ang routine ko.

 

 

"Pagdating ng sementeryo ay

dumirecho na ako sa mausoieum ni

Ashley. Napakunot pa ang noo ko ng

mapansin ko na may babaeng nakatayo

sa harapan niyon. Mabilis akong

lumapit at agad na nagsalubong ang

kilay ko kung mapagsino iyun..walang

iba kundi si Natalia.

 

 

"Ano ang ginagawa mo dito? Sino ang

nagbigay sa iyo ng permiso na pwede

kang dumalaw sa kanya?" galit kong

tanong. Nagulat naman itong

napalingon sa akin. Agad na bumuhos

ang masaganang luha sa mga mata

kaya galit ko itong nilapitan at itinulak.

Gusto kong umalis siya sa lugar na ito.

Wala syang karapatan na ipagtirik ng

kandila ang mahal ko dahil alam kung

hindi naman talaga siya nagluksa sa

pagkamatay ni Ash.

 

 

"'Ryder...kapatid ko ang nakahimlay sa

lugar na ito. Please, bigyan mo naman

ako ng chance na masilayan siya."

sagot nito sa kabila ng pag-iyak.

Pinanlisikan ko ito ng mga mata.

"Ilang beses ko bang sinabi sa iyo na

bawal kang pumunta sa lugar na ito!

Bakit ba napakatigas ng ulo mo

Natalia?"Galit na sigaw ko dito.

Sinenyasan ko ang mga bodyguards

kong kasama na lumapit.

 

 

" Bakit mo ba ako pinapahirapan ng

ganito. Walong taon na ang nakalipas

pero bakit hindi mo pa rin

makalimutan ang lahat! Wala na sya!

Patay na siya! Bakit hindi mo ako

kayang mahalin katulad pagmamahal

na ibinigay mo sa kanya!" unhiiyak na

wika ni Natalia. Agad ko itong nilapitan

at hinawakan sa baba. Pinisil ko iyun

kaya napaigik ito sa sakit

 

 

" Alam mo ba kung bakit hinayaan

kitang manatili sa tabi ko? May idea ka

ba? Kahit kailan hindi kita gusto! Wala

akong ni kahit katiting na pagmamahal

na nararamdaman sa iyo! Gusto kong

nakikita kang nahihirapan sa mga

kamay ko. Kulang pa ang buhay mo na

maging kabayaran sa tangka mong

pagpatay sa kanya noon!" nanlilisik

ang mga matang wika ko dito.

 

 

Aminado ako.. Kasalanan ko ang lahat

dahil pinatulan ko ito. Pero kahit

kailan hindi ko pinangarap na mawala

sa akin si Ashley ng tuluyan. Maayos

ang usapan namin noon ni Natalia.

Kusa itong lalayo sa akin kapag

gumaling na ang kapatid nya. Pero

hindi ko akalain na pagtatangkaan nya

ang buhay ni Ashley sa pamamagitan

ng pagpapainom ng maling gamot.

 

 

 

"Bakit mo sa akin sinisisi ang lahat?

Pareho tayong nagkasala sa kanya.

Pero balkit kailangan mo akong

parusahan ng ganito? Hindi pa ba sapat

ang walong taon na pagpapahirap mo

sa akin? Hindi mo ba ako kayang

mahalin?" umiiyak na sagot nito.

Tinitigan ko ito at nginisihan.

 

 

"Alam mo naman siguro sa umpisa pa

lang wala na akong pagtingin sa iyo!

Ikaw ang unang lumapit sa akin diba?

Lasing ako noong unang may nangyari

sa atin. Malungkot ako ng pinatulan

kita...kaya huwag kang mag-ambisyon

na mamahalin kita!" sagot ko. Lalo

itong napaiyak. Muli kong binalingan

ang mga guard ko at inutusan.

 

 

"Ilayo nyo sa akin ang babaeng ito.

Ibalik nyo sya sa bahay at bilinan ang

mga gwardya na huwag syang hayaan

na lumabas.'" seryoso kong wika. Agad

na rumihestro ang takot sa mga mata

ni Natalia ng sabihin ko ang katagang

iyun. Wala na akong pakialam pa.

Matakot sya hanggat gusto nya...wala

akong pakialam

 

 

Gusto kong pagdusahan nya ang

ginawa nya kay Ashley noon.

Pinagtangkaan nya ang buhayni

Ashley sa pamamagitan ng

pagpapainom ng maling gamot kaya

dapat lang na magdusa sya sa mga

kamay ko. Kaya hindi ko siya

ipinakulong noon dahil gusto ko ako

mismo ang magpapahirap sa kanya.

Kahit man lang sana sa pamagitan

niyon naibsan man lang ang sakit at

pighati na nararamdaman ko ngayun.

 

 

"Ryder...maawa ka sa akin..matagal ko

ng pinagbabayaran lahat ng kasalanan

ko! Hindi pwedeng habang buhay mo

akong parusahan..Ma-matagal ng

patay si Ate at----" hindi na matuloy

pa ang sasabihin nito ng sumigaw ako.

 

 

 

"Shut up! Wala kang kwentang babae!

Tigilan mo na ang kakadaldal bago ko

pa maisipan na paputulan ka ng dila!"

Sigaw ko. Nahintakutan naman na

naitikun ang bibig nito. Sinenyasan ko

ang mga bodyguards na may hawak

kay Natalia na ilayo ito sa akin na

syang agad naman nilang ginawa.

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko

bago nagpasyang buksan ang

t mausoleum at pumasok.

 

 

Agad na tumampad sa paningin ko nag

mga larawan ni Ashley. Maraming

larawan sa bawat sulok at mga

sariwang bulakl ak. Nilapitan ko ang isa

sa mga frame na at marahang hinaplos

ang mukha nito.

 

 

Ang lupit ng tadhana sa aming dalawa.

Hindi pa nga ako nakakabawi sa lahat

ng pagkakamali ko, kinuha din naman

kaagad siya sa akin. Hindi ko pa'nga

lubusan na naiparadam sa kanya ang

pagmamahal ko nawala din kaagad

siya.

 

 

Muling pumatak ang luha sa aking mga

mata. Kung gaano ako katapang kanina

sa labas ng mausoleum ganito naman

ako kahina ngayun dito sa loob habang

titig na titig sa larawan ni Ashely.

Halos araw-araw ganito ang ginagawa

ko. Walang mintes. Kung pwede nga

lang na dito na ako tumira gagawin ko.

Basta palagi ko siyang masilayan.

 

 

* ******** ***** *****k ***********

*****k ****** ***********k * * *****k * * ****k

****k ********k ***k ***k *******k**

****k *

 

 

ASHLEY POV

 

"No!!!! Gusto kong sumama kay Mama

Ashley!" Agad na sigaw ni Mikaela ng

mapansin nito na hila-hila ko na ang

aking luggage. Umiiyak ito at pilit.na

kumakawala sa pagkakahawak ng

kanyang ama. Napapailing naman si

Lorenzo habang pilit na pinapakalma

ang anak.

 

 

"Hindi ka pwedeng sumama! Dont

worry, babalik agad si Mama Ashley,

may dadalawin lang siya sa Pilipinas. '"

sagot ni Enzo dito. Lalong nagwala si

Mikaela. Nagsisigaw na ito at kita sa

mukha nito na nahihirapan na itong

makahinga.

 

 

Hidi na ako nakatiis pa. Nilapitan ko

ito at agad naman itong yumakap sa

akin.

 

 

"Mika..sandali lang naman akong

mawawala eh. Ilang tulog lang nandito

na ulit ako." sagot ko. Agad itong

umiling

 

 

"No!!!! Sasama ako sa iyo Màpa! Ayaw

kong magpaiwan...Sama ako!"

humihikbi nitong sagot. Napalingon

ako sa mga magulang nito. Pailing-

iling si Enzo habang bakas naman ang

lungkot sa mga mata ni Rona. Mahirap

talagang kontrolin si Mika. Lahat ng

gusto nito dapat sundin kung hindi

mahirap itong patahanin.

 

 

"Paano ba ito? Baka naman mapaano

na si Mika! Isama ko na lang kaya sya!

Total naman sa inyo ako didirecho

Enzo. For sure matutuwa sila Tita at

Tito kapag malaman nilang kasama ko

si Mika pag-uwi ng Pilipinas.'" hindi ko

mapigilang wika.. Awang awa na ako sa

kondisiyon ni Mika at mas mahirap

kung nasa Pilipinas na akO at patuloy

pa rin ang tantrums nito. Sa nasabi ko

na mahirap patahanin ang batang ito

at lahat ng gusto ay dapat ibigay.

 

 

"Kung pwede nga lang Ash. Kaya lang

mahihirapan kang kumilos kapag

palagi mo syang kasama. Bubuntot

buntot yan sa iyo at lalong hindi sya

kayang kontrolin nila Mommy at

Daddy." sagot ni Enzo. Saglit akong nag

-isip. Sabagay, mas nakikinig pa yata

ang batang ito kumpara sa tunay nyang

mga kadugo. Hindi ko talaga

maintindihan kung bakit ganito kalapit

si Mika sa akin.

 

 

"Hindi naman ako ganoon ka-busy

pagdating ng Pinas. Wala naman akong

work at baka puro lakwatsa ang

gagawin ko doon." pagbibiro ko.

Nagkatinginan ang mag-asawa at

sabay na napabuntong hininga.

 

 

"Paano ba ito? Baka makasama kay

Mika ang labis na pag-iyak. Hon, hindi

pwede ang ganito!' narinig kong wika

ni Rona kay Enzo. Halatang nai-stress

na ito sa malakas na pag-iyak ng anak.

Napapailng na lang din si Enzo.

 

 

"Paano ba iyan Ash!" Wala pang ticket

si Mika. Aayusin pa natin ang mga

papeles nya. Ayos lang ba na i-rebook

na lang muna natin ang ticket mo?

may bakas na hiya sa boses ni Enzo ng

sabihin ang katagang iyun. Hindi ko

naman maiwasan na mapangiti.

 

 

"Sure..ngayun pa ba ako mag-inarte?

Ilang araw lang naman ang hihintayin

ko. Dont worry Enzo, ako ang bahala

kay Mika habang nasa Pilipinas kami.'"

nakangiti kong sagot.

 

 

 

 

Chapter 53  

 

ASHLEY POV

 

Hindi ko maiwasan na mapangiti ng

maramdaman ko ng mainit na klima ng

Pilipinas. After eight years hindi ko akalain na

makakaapak pa ba ako sa bansang ito.

Magkahalong saya at lungkot ang

nararamdaman ng puso ko habang inililibot ang tingin sa paligid.

 

 

"Mama, so hot naman here. I hate this place.

Bakit po ba kasi gusto nyo dito?" narinig kong

tanong ni Mika. Nasa tabi ko ito at ng tingnan

ko ito ay pawisan na. Bakas sa mga mata nito ang disgusto sa mga nakikita.

 

 

Simula ng ipinanganak ito dalawang beses na yata itong naisana ni Enzo na makabakasyon dito sa Pilipinas. Sa batang isip nito alam kong may idea na ito kung anong klaseng klima mero

ang bansang ito.

 

 

"Nandito kasi ang baby ko Mika. Gusto ko

siyang makita." nakangiti kong sagot. Agad na sumeryoso ang mukha nito tsaka tumitig sa akin.

 

 

"Talaga po?" Namimilog ang mga matang

sagot nito. Agad akong tumango. Muli kong

nilibot ang tingin sa paligid at pilit na

hinahanap ang sundo namin.

 

 

Driver ng pamilya ni Enzo ang susundo sa amin. Doon din kami dederecho ni Mika at

pansamantalang titira sa bahay nila hanggat

hindi ko alam kung anong hakbang ang una

kong gagawin ngayung nandito na ako sa bansa.

 

 

Aminado ako..natatakot ako sa mga posibleng mangyari. Sa magiging reaction ng pamilya ko.

 

 

Ang alam nila matagal na akong namayapa.

Hindi ko tuloy malaman ngayun kung paano ba ako magpapakita sa kanila. Lalong lalo na kay Charles.

 

 

"OH MY GOD.

 

 

ASHLEY?' naputol ang pagmumuni -muni ko ng may biglang tumawag sa akin. Wala sa sariling napalingon ako at agad

na nanlaki ang aking mga mata ng makita ko

ang babaeng tulalang nakatitig sa akin. Sa klase ng tingin nito sa akin, para itong nakakita ng multo.

 

 

"Ingrid?" sagot ko sabay ngiti. Para naman

itong aatikihin sa puso habang walang kakurap-kurap na nakatitig sa akin. Napansin ko pa ang pagkalabit dito ng kanyang kasamang lalaki para muling makuha ang kanyang attention.

 

Para kasing bigla itong nanuno eh.

 

"Te-teka! Ikaw ba talaga iyan? Ash? Nandito

ka? Bu-buhay ka?' wika nito sabay lapit. Sinipat ako nito ng tingin at kinalabit pa ako sa braso.

 

 

Hindi ko mapigilang matawa.

Hindi ko akalain na may paka-weird din pala

grid. Ang last ng pagkikita namin ay

iyung halos mag-away kami sa isang fast food chain. Ipinaglalaban pa nito dati, ang

pagmamahal kay Ryder pero mukhang asawa

na nya ang kasama ngayun.

 

 

"Darilng,.ano ba iyan..nakakahiya ang

pinagagawa mo! Miss pasensya ka na ha?

Lumuwag na naman yata ang turnilyo ng asawa ko!" hinging paumanhin sa akin ng kasama nito.

 

 

"Ayos lang, medyo matagal din kaming hindi

nagkita ni Ingrid kaya siguro sya nagulat ng

ganyan." sagot ko

 

 

"A--Aashleyyyy I--ikaw ba talaga iyan? Bu--

-bu--buhay ka?" pautal-utal nitong tanong.

Agad naman akong tumango

"God, ilang beses din kitang ipinagtirik ng

kandela!" bulong pa nito habang titig na titig sa akin. Hindi ko naman maiwasan na kilabutan. Walang hiya, ilang kandela kaya ang inubos ng pamilya ko sa akin? Lalo na sila Nanay at Tatay.

 

 

Mali talaga na pinalabas ni Enzo sa lahat na

patay na ako eh. Nakakakilabot din pala kapag malaman mo na ipinagtirik ka na pala ng kandila ng taong kaharap mno ngayun.

Yes...Siya sí Mama Ash! Why po?" narinig kong sabat ni Mikaela. Nawiwirduhan din siguro ito kay Ingrid.

 

 

"Nice to see you again Ingrid. Hindi ko akalain

na sa pagbabalik ko ng Pilipinas, ikaw kaagad ang makasalubong ko. Kumusta?" nakangití kong wika. Napakurap muna ito ng makailang ulit bago pilit na ngumiti.

 

 

"I-ikaw nga. Pati boses mo..Hi-hindi ka pa-

patay?" tanong nito. Mukhang hindi pa rin

bumabalik sa hwesyo. Muli itong kinalabft ng

asawa.

 

 

"Hindi pa siguro ako patay! . Nakikita mo pa

ako eh." nagbibiro kong sagot. Pagkatapos ay agad na dumako ang tingin ko sa dalawang may edad na tao na kumakaway sa amin. Ang aming sundo. Mga magulang ni Enzo. Muli kong binalingan si Ingrid at nagpaalam. Tulala pa rin at hindi pa bumabalik sa normal ang takbo ng utak.

 

 

Tulala pa rin na nakatitig sa akin. Mahirap

pala itong magulat. Loadingpa rin ang utak eh.

 

 

"Mauna na kami. Nandiyan na ang sundo

namin." nakangiti kong paalam. Agad kong

hinawakan si Mika at sinenyasan ang porter

may dala ng gamit namin na sumunod sa amin.

 

 

"Kumusta ang byahe nyo? Diyos ko! Ito na ba

ang apo namin?" nakangiting wika ng Mommy ni Enzo na si Tita Susan ng makalapit kami kanila. Pagkatapos yakapin si Mika ay nakangiting hinarap ako. Nagmano naman ako dito at masaya din akong niyakap

 

 

"Opo. Ayaw magpaiwan eh." sagot ko. Agad na napatango si Tita at binalingan ang asawa na noon ay pinanggigilan na ang apo.

 

 

"I think kailangan na nating umalis dito.

bahay na lang natin ituloy ang kamustahan."

sagot ni Tita Susan. Agad naman akong sumang-ayon. Pawis na pawis na si Mika at baka magkasakit pa ito kapag matuyuan ng pawis. Isa pa hindi ako komportable sa titig ni lngrid.

 

 

Hanggang ngayun gulat na gulat pa rin ito

habang nakatanaw sa akin. Ilang beses na itong kinalabit ng asawa pero nakatingin pa rin sa direksyon ko.

 

 

Pagdating sa bahay ay nagtaka pa ako dahil

maraming pagkain ang nakahanda sa lamesa.

Mukhang pinaghandaan talaga nila ang

pagdating namin ni Mika na siyang labis kong

ikinatuwa.

 

 

At least naramdaman ko na hindi na ako iba sa kanilang pamilya. Noong naka-confine pa ako sa hospital ng Germany, palagi akong

dinadalaw ni Tita Susan doon at binabantayan.

 

 

Ilang beses din kasi silang nagpapabalik-balik sa bansang iyun dahil hindi masyadong

nakakauwi ng Pilipinas si Enzo dahil may

itinatayo itong bagong hospital doon.

 

 

Nagdesisyon kasi silang dalawa ni Rona na

doon muna manirahan habang maliliit pa ang

kanilang anak. Ang hospital naman nila dito sa Pilipinas ay ang pinsan na munang si Doc

Cheska ang pansamantalang humahawak.

 

 

"Open ang bahay na ito hanggat gusto mo Ash. Alam mo naman siguro na parang anak na ang turing namin sa iyo diba? Masaya kami sa desisyon mo na bumalik dito sa Pilipinas." Nakangiting wika ni Tita Susan.

 

 

"Salamat po Tita. Kahit hindi naging kami ni

Lorenzo mabait pa rin ang pakikitungo niyo sa akin. Pasensya na po sa abala." nakangiti kong sagot.

 

 

Huwag mnong sabihin sa akin iyan Ashley.

Masaya lkaming makakasama ka dito. Alam mo naman na parang anak na ang turing namin sa iyo diba? Natupad din ang pangarap ko noon pa nag magkaroon ng anak na babae dahil sa iyo," nakangiti nitong sagot.

 

 

Biglang binaha ng tuwa ang puso ko dahil sa

sinabi nito. Napaka- swerte ko pa rin talaga.

Hindi man naging maayos ang buhay ko noon sa kamay ng taong mahal ko napalitan naman ng kalinga mula sa ibang tao. Mga taong hindi ko akalain na pahahalagahan ako ng ganito. Na.pilit akong ipinaglaban para madugtungan ang buhay ko.

 

 

"Ashley, hindi man ikaw ang naging asawa ng

anak mo, palagi nnong tandaan na itinuring na kitang parang galing sa akin. Magaan ang loob ko sa iyo at palagi mong tandaan na nadito lang kami para damayan ka. Ano man ang plano mo sa muling pagbabalik ng bansa, palagi mong tandaan na nandito lang kami palagi sa likod mo. Aalalayan ka namin sa lahat ng oras." mahabang wika ni Tita Susan. Hindi ko naman mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

 

Ang totoo, hindi ko alam kung paano mag-umpisa ulit. Hindi ko alam kung ano ang unang hakbang ang gagawin ko para makita ang anak ko. Sa ngayun iyun lang ang importante. Ang gusto ko ay muling mayakap si Charles.

 

 

Tita... salamat po. Ang totoo po hindi ko alam

kung ano ang unang hakbang ang gagawin ko. Natatakot akong magpakita sa kanila. Ang alam nila matagal na akong patay. Baka hindi na ako kilala ni Charles." malungkot kong sagot. Saglit na nag-isip si Tita. Pagkatapos ay agad itong napangiti.

 

 

"Gusto mo bang magpakita agad sa kanila?

Kung ganoon hayaan mong kami ang gagawa ng hakbang." nakangiti nitong wika. Nagtataka naman akong napatitig dito. Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin.

 

 

"Kailangan namin ng bagong model para sa

mga bagong ilalabas na beauty product. Alam mo naman na maliban sa hospital, may ibat ibang negosyo pa kami dito sa bansa. Pwede kitang kunin bilang model at ipapakalat natin ang mga posters mo sa buong bansa," nakangiting wika ni Tita sabay titig.

 

 

"Naku Tita.hindi po yata ako pwede diyan. Para lang po ang bagay na iyan sa mga

magagandang models" sagot ko. Imagine

magiging endorser ako ng isang beauty

products? Mukhang hindi ko linya ang bagay na iyun

 

 

"Ashley, nakalimutan mo yata kung gaano ka

kaganda. Hindi ka ba tumitingin sa salamin?

Kaya nga minsan ng na -inlove sa iyo ang anak namin dahil sa taglay mong kagandahan.

 

 

Perfect sa iyo ang mga products na iyun. Isa pa, hindi biro ang halaga na ibababayad ng

kumpanya sa iyo. Kaysa naman kukuha pa kami ng ibang models, bakit hindi na lang ikaw?! mahabang paliwanag ni Tita Susan. Agad naman akong napaisip.

 

 

Kung tutuusin, isa sa mga plano ko ngayun ay maghanap ng trabaho dito sa Pilipinas. HIndi pwedeng iasa ko ang lahat sa kanila. Masyado na silang maraming gastos sa akin at ngayun ko.higit kailangan ng pera.

 

 

"Pero, baka hindi tangkilikin ng mga tao kapag ako gawin niyong model Tita. Isa pa wala akong expereience sa mga ganitong bagay." nahihiya kong sagot.

 

 

Dyan ka nagkakamali Ashley. Kailangan

talaga namin ang fresh na mukha at pefect ka sa bagay na iyan. Palagi mong tandaan, maganda ka at ako ang bahala sa iyo." nakangiting sagot ni Tita.

 

 

SEBASTIAN RESIDENCE

 

RYDER POV

 

 

"Sir, umalis na naman po si Sir Charles.

Itinakas nya ang kotse. Hindi na naman sya

napigilan ng mga bantay nya." Agad na balita

sa akin ng personal driver ni Charles na si Mang Rado. Isa sya sa pinakamatagal na driver ng aming pamilya kaya sa kanya ko ipinagkatiwala si Charles. Pero sa sobrang pagiging rebelde ng anak ko pati ito ay nangungunsumi na din.

 

 

"Gaano ba ka-inutil ang mga tao dito at hindi

nyo man lang siya napigilan? Alam nyo bang

minor pa lang si Charles at pwede siyang

mapahamak sa labas?' galit na bulyaw ko. Agad naman silang nagsipagyukuan. Sinipat ko ng tingin ang dalawang bodyguard na noon ay tahimik lang sa likuran ni MAng Rado

 

 

"Ano pa ang hinihintay niyo? Hanapin niyo

siya? Puntahan niyo ang mga lugar na palagi

niyang tinatambayan!" inis kong sigaw sa mga ito. Agad naman silang tumalima.

 

Naiwan naman akong nagngingitngit sa galit.

 

 

Hindi ko na talaga alam kung paano patitinuin si Charles. Habang tumatagal, lalong naging matigas ang ulo nito. Wala na itong pinapakinggan dito sa bahay.

 

 

"Natalia!" galit na sigaw ko habang pumapasok sa loob ng bahay. Diretso akong naglakad papuntang living room at bahagya akong kumalma ng maabutan ko si Lola.

 

 

Nakaupo sa kanyang wheel chair at malungkot na nakatanaw sa kawalan.

 

 

Agad ko itong nilapitan at hinalikan sa pisngi.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot

ng mapansin ko ang humpak na pisngi ni Lola.

 

 

Simula ng mawala si Ashley, nagiging

malungkutin na din ito. Sinisisi ang sarili dahil

kung hindi dahil sa kanya hindi daw nagiging

miserble ang buhay ni Ash sa mga kamay ko.

 

 

"La, ininom mo na ba ang mga gamot mo? Bakit nandito ka? Nasaan si Lorna?" agad na tanong ko. Malungkot itong tumitig sa akin.

 

 

"Hindi ko na kailangan pa ang mga gamot na

iyan Ryder. Wala ng dahilan pa para maging

malakas." sagot nito. Napailing naman ko.

Umupo ako at tinitigan sa mga mata si Lola.

 

 

" Galit ka pa rin ba sa akin? Hanggang ngayun

hindi mo pa rin ba ako napapatawad?" tanong ko. Malamlam ang mga matang tumitig ito sa kawalan.

 

 

"Apo kita. Mahal na mahal kita! Pero hindi ko

alam kung bakit nagkaganito ang buhay natin.

Hindi ko alam kung bakit nababalutan ng

lungkot ang buong paligid." malungkot nitong

sagot. Napansin ko pa ang ilang butil ng luha na biglang tumulo sa mga mata nito. Hindi ko naman maiwasan na maikuyom ang aking

kamao.

 

 

"Im sorry La kung dito humantong ang lahat.

Sobrang pinagsisisihan ko ang lahat. Parang

gusto ko na din sumuko sa mga nangyayari sa buhay natin. Parang gusto ko na din sundan si Ashley sa kabilang buhay." wika ko at agad na lumuhod sa harap ni Lola. Nakayuko ako at hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Ilang saglit lang ay naramdaman ko ang mahina nitong paghaplos sa buhok ko.

 

 

"'Ryder...alam kong mas nahihirapan ka sa mga nangyari. Ito ang isa sa mga dahilan ng araw-araw kong pagdurusa. Lalo akong nalulungkot kapag nakikita ka kung gaano ka -miserable...

 

 

Si Charles ang anak mo..alam kong naliligaw

na din sya ng landas. Kung gusto mo talagang makabawi kay Ashley, iligtas mo si Charles sa kapahamakan. Pilitin mong maging maayos ang buhay nya." sagot nito pagkatapos ay may kung anong bagay na dinukot sa bulsa ng suot nitong duster.

 

 

"Nakita ito ng tagalinis sa kwarto nya. Ryder.

nag-uumpisa ng tumikim ng ipinagbabawal na gamot ang anak mo!" malungkot na wika ni Lola sabay abot sa akin ng isang maliit na

plastic na may kulay puting bagay na laman.

Biglang nanlaki ang aking mga mata sa

pagkagulat. Hindi ko akalain na hahantong si

Charles sa ganitong gawain.

 

 

 

 

Chapter 54  

 

ASHLEY POV

 

"'Saan po tayo pupunta Mam?" agad na

tanong sa akin ni Mang Andoy. Ang

family driver nila Tita Susan at Tito

Arnulfo.

 

 

Nabanggit ko kagabi kay Tita Susan na

balak kong pumunta sa bahay nila

Ryder. Wala akong balak na magpakita

sa kanila. Gusto ko lang silang

panoorin sa malayo at

magbabakasakali ako ng baka makita

ko si Charles.

 

 

"Sa bahay po nila Ryder James

Sebastian. Gu-gusto ko pong makita

ang anak ko." sagot ko. Agad naman

tumango ang driver at pinagbuksan

ako ng pintuan.

 

 

Masyado pang maaga kung tutuusin.

Alas sais pa lang ng umaga atulog pa

si Mika na siyang lubos kong

ipinagpasalamat. Ayaw ko siyang

isama ngayun dahil baka ma- board

lang ito sa kotse.

 

 

Malapit na kami sa bahay nila Ryder ng

utusan ko si Manong na iparada ang

sasakyan malapit sa gate ng mga ito.

Gusto kong makita ang mga kaganapan

sa loob ng bahay nila. Para tuloy akong

detective sa mga pinanggagawa ko.

Basta ang gusto ko lang naman sa

ngayun ay masilayan si Charles kahit

nasa malayo ako.

 

 

Hindi naman nagtagal ang aming

paghihintay. Agad kong napansin ang

isang parating na sasakyan. Napakunot

naman ang noo ko ng mapansin ko na

basta nya na lang iyun ipinarada sa

labas ng gate. Pagkatapos ay bumukas

ang pintuan ng kotse at hindi ko

maiwasan na makaramdam ng tuwa ng

masilayan ko si Charles.

 

 

Ang laki na nya. Binatang bina na

pala siya. Malayong malayo na ang

hitsura nya sa pictures na ibinigay sa

akin ni Enzo two years ago.

 

 

Sumulyap pa ito banda sa amin bago

tuluyan pumasok sa loob ng gate. Agad

na tumulo ang luha sa aking mga mata.

Gustong gusto ko ng yakapin ang anak

ko. Kaya lang natatakot ako na baka

hindi nya na ako kilala. Baka

ipagtabuyan nya ako. Hindi pa ako

handa na dagdagan ang sakit ng

kalooban na nararamdaman ko ngayun.

Nagulat pa ako ng marinig ko na may

kumatok sa salamin ng kotse. Agad

akong napaayos ng upo ng mapansin

ko ang guard nila Ryder ang

kumakatok. Agad naman ibinaba ni

Mang Andoy ang bintanang salamin ng

sasakyan.

 

 

"Boss, bawal kayo dito. Mahigpit na

ipinagbabawal ni Sir Ryder ang

pagparada ng ibang sasakyan sa

bahaging ito. For security reason lang

po." Narinig kong wika nito kay Mang

Andoy. Agad naman akong nilingon ni

Mang Andoy at nagsalita.

 

 

"Paano ba iyan Mam. Hindi daw tayo

pwede dito." imporma nito. Agad kong

pinunasan ang lubha sa aking mga mata

bago nagsalita.

"sige po. Sa hospital na lang tayo

pupunta." sagot ko.

 

 

"Teka lang po. Pwede po bang

magtanong? Bisita po ba kayo sa lugar

na ito? Kilala nyo ba ang mga

Sebanstian?" tanong ng guard. Agad

naman sumagot si Mang Andoy.

 

 

"Ahhh o0. Kilala ng---" hindi na

naituloy pa ang susunod pang

sasabihin ni Mang Andoy ng kinalabit

ko ito. Napabaling tuloy ang attention

sa akin ng guard at sinilip ako. Wala na

akong nagawa pa kundi sumabat na din

sa kanilang usapan. Mukhang bago ang

guard kaya kampante ako na kindi ako

nito kilala.

 

 

"Pasensya na po Manong. Nagkamali

kami ng street na napuntahan. Salamat

na lang po." Sagot ko at sinenyasan na

si Manong na magdrive na. Agad

naman ako nitong sinunod. Nakahinga

ako ng maluwag ng mag-umpisa na

kaming umusad palayo sa nakasunod

pa rin ang tingin sa amin ng guard.

 

 

Malapit na kami sa hospital ng biglang

nag-ring ang aking cellphone. Agad ko

1yung sinagot ng mapansin ko na si

Tita Susan ang tumatawag.

 

 

"Hello Ash!" Pasensya ka na kung

napatawag ako. Nagising si Mika at

hinahanap ka!" agad nitong wika.

Narinig ko pa ang boses ni Mika sa

background. Mag-uumpisa na naman

yatang umiyak.

 

 

"Pauwi na po ako Tita. Pakisabi kay

Mika na malapit na ako." sagot ko

naman.

 

 

"Pasensya ka na talaga Ash ha? Hindi

namin akalain na ganito pala kalapit sa

iyo ang apo namnin. Totoo nga pala ang

sinabi sa akin ni Enzo na parang tukO

ang batang ito kung makadikit sa iyo."

wika nito sa kabilang linya. Hindi ko

naman maiwasan na matawa. Agad ko

naman sinabi kay Mang Andoy na uuwi

na kami ng bahay. Tsaka na lang ako

dadalaw kay Doc Cheska. Kailangan

kong ipriority si Mika. Ayaw kong

isipin nila Lorenzo at Rona na

pinapabayaan ko ang anak nila.

 

 

SEBASTIAN RESIDENCE

 

* RYDER POV

 

Sunod-sunod ang tungga ko sa basong

may lamang alak habang nakatitig sa

kawalan. Nakasanayan kO ng uminom

ng alak bago matulog. Kailangan ko

ang ispiritu nito para sandaling

makalimot.

 

 

Hindi ko alam kung kaya ko bang

ayusin ang nasirang pamilya namin.

Kasalanan ko ang lahat at walang ibang

sisihin kundi ako lang.

 

 

Muli kong sinalinan ng alak ang baso

ko. Ito lang ang karamay ko ngayung

nalulungkot ko. Pesteng buhay ito.

Kailan ba matatapos lahat ng

paghihirap ng kalooban ko?

 

 

Muling sumagi sa isip ko ang mukha ni

Ashley. Kung nakikita nya man sana

ako ngayun, sana mapansin nya ang

paghihirap ko. Sana hindi sya kaagad

sumuko. Buhay pa sana sya ngayun

kung hindi ako nakagawa ng malaking

pagkakasala sa kanya.

 

 

"Ryder...tama na iyan. Hindi bat

sinabihan ka ng Doctor mo na huwag

ka munang uminom ng alak?" HIndi

ko maiwasan na maikuyom ang aking

kamao ng marinig ko ang boses na

iyun. Si Natalia..hindi ko man lang

namalayan ang paglapit nito sa akin.

Sinenyasan ko itong maupo na syang

agad nyang ginawa. Agad kong

napansin an seksi nitong pananamit.

Labas ang kanyang hita pati na din ang

kanyang cleavage. Halos maghubad na

ito sa harap ko.

 

 

Gayunpaman wala ng epekto sa akin

iyun. Lalo lang akong nakakaramdam

ng inis sa isiping inaakit na naman ako

nito. sorry na lang siya dahil wala na

akong balak pang patulan ito. Simula

ng mamatay si Ashley nawalan na din

ako ng ganang makipagniig kahit

kanino.

 

 

Kasabay ng pagkawala ni Ashley ang

pagkawala ng interes ko sa kahit

kaninong babae. Pati sex life ko tuluyan

ng nawala sa akin. Naiinis ako kapag

may nakikita akong babae na pilit

akong inaakit. Katulad ng ginagawa

ngayun ni Natalia.

 

 

Bilib din naman ako sa tiyaga nya.

Hindi ko akalain na ganito ito ka-

despirado mapansin ko lang,Agad

akong kumuha ng isa pang baso.

Sinalinan ko ng alak at pinuno iyun

 

 

"Inumin mo!" utos ko. Agad itong

napailing. Halata ang pagkadismaya sa

mukha nito.

 

 

"Ryder...a- alam mo naman na mahina

ako sa alak. Hi-hindi ko kayang

makipagsabayan ng inuman sa iyo."

reklamo nito. Pagak akong tumawa.

 

 

"Hindi ito isang pakiusap. Inuutusan

kita Natalia. Inumin ang alak na nasa

baso. Gusto ko ubusin mo ng isang

lagok lang. Ayaw mo bang sundin ang

gusto ko? Alam mo naman siguro na sa

lahat ng ayaw ko iyung hindi

sumusunod sa gusto ko!" mabagsik

kong wika. Agad kong napansin ang

takot sa mga mata nito. Lihim naman

akong nagdiwang. Alam naman nito na

mainit ang dugo ko sa kanya may gana

pa itong lumapit sa akin at tangkang

muling akitin.

 

 

Ganyan nga Natalia. Magdusa ka sa

mga kamay ko! Magiging tao-tauhan

kita hangat ikaW na mismo ang

lumayas sa bahay na ito!

 

 

"Ano pa ang hinihintay mo? Bingi ka

ba? Sinabi ko inumin mo na ang alak

na iyan!" muli ay wika ko. Mataas na

ang tono ng boses ko kaya naman agad

nitong hinawakan ang baso na punong

puno ng alak. Napangisi ako ng

mapansin ko na dahan-dahan nya na

iyung tinungga.

 

 

"Susunod ka din pala kailangan mo

pang sigawan!" inis kong wika at

tumayo na. Akmang aalis na sana ako

ng bigla akong hawakan sa kamay.

Agad akong pumiksi para mabitawan

nya ako.

 

 

"Ryder..ano ba talaga ang gusto mong

gawin ko para matutunan m0o akong

mahalin? Hirap na hirap na ako sa

kalagayan ko. Para akong isang pulubi

na nagmamakaawa na bigyan m0 ng

kahit kaunting pagpapahalaga!"

umiiyak na wika nito. Mukhàng

tinamaan na agad ng alak. Nang

tingnan ko ang baso nito ay ubo's na

ang laman niyon. Kaya siguro malakas

ang loob na hawakan ako nito ngayun.

 

 

"Tama lang iyan Natalia. Kulang pa na

maging kabayaran ang pagdurusa mo

ngayun. Kung hindi mo na kaya ang

naranasan mong pagdurusa sa bahay

na ito...malaya kang umalis. Walang

maghahabol sa iyo at walang pipigil."

nang-uuyam kong sagot. Napahikbi

ito. Akmang tatayo pero mukhang

nanlalambot na ang tuhod dahil sa

tama ng alak na ininom nito.

 

 

"Hindi ko kaya. Gustuhin ko man

lumayo sa iyo para matapos na ang

paghihirap ko pero ayaw kong

mawalay sa iyo Ryder. Mahal na mahal

kita at handa akong maghintay kung

kailan mo ako matutunan na mahalin."

sagot nito.

 

 

"Kung ganoon, mamatay kang

maghintay dahil kahit anong

mangyari, hinding-hindi kita

matutunan na mahalin. Tanging kay

Ashley lang ang puso ko. Wala ng iba!"

seryoso kong sagot bago ito iniwan.

 

 

Direcho akong naglakad papunta sa

kwarto ko.

 

Kinaumagahan...

 

Madilim pa ng nagising ako. Agad

akong nag-ayos at lumabas ng kwarto.

Kagabi pa hindi umnuuwi si Charles.

Hindi din ito mahanap ng mga bantay

nya.

 

 

Agad akong lumabas ng bahay ng

marinig ko na may humintong

sasakyan sa labas ng gate. Agad kong

nakita ang papasok na si Charles.

Pasuray-suray ito at halatang lasing.

 

 

"Charles!" agad kong tawag dito.

Parang walang nakita at tuloy- tuloy

lang itong pumasok sa loob ng bahay.

Agad ko itong sinundan.

 

 

"Inumaga ka na naman atlasing pa?

Charles, ano ba ang nangyayati sa iyo?

Kailan mo ba aayusin ang buhay ro?"

agad na wika ko habang nakasunod sa

kanya. Agad naman itong huminto sa

paglalakad at sumagot.

 

 

"Mr. Sebastian, bakit ka ba

nakikialam? Hindi nga kita

pinapakialaman eh! Hayaan mo na kasi

ako! Total naman matagal ng sira ang

buhay ko. Sinira niyong dalawa ng

Natalia na iyan!" sagot nito. Agad kong

naikuyom ang aking amao. Ilang

beses ko na bang narinig ang katagang

iyun sa mismong bibig ng anak ko?

 

 

Ahhh maraming beses na. Hindi ko na

mabilang at tuwing binabanggit nya

ang katagang iyun walang kapantay na

sakit ng kalooban ang aking

nararamdaman.

 

 

Hindi ko na sinundan pa si Charles ng

mapansin ko na paakyat na ito ng

hagdan. Ayaw ko muna siyang

kumprontahin. Baka lalong

magrebelde kung lalo ko pang

pagalitan. Umaasa na lang ako na sana

dumating ang araw na magbabago din

ito.

 

 

 

Agad akong lumabas ng bahay. Maaga

akong papasok ng opisina ngayun.

Marami akong aasikasuhin na papeles

dahil may business trip ako sa

hongkong next week. Kailangan kong

tapusin lahat ng mga nakabinbin na

mga papeles na dapat pirmahan bago

ako aalis.

 

 

Papunta na ako sa gagamitin kong

sasakyan ng agad akong salubungin ni

Mang Rado. Mukhang may importante

na naman itong ibabalita.

 

 

"Sir, nasa labas po ang sasakyan na

ginamit ni Charles. Malaki ang gasgas

at kailangan dalhin sa casa para

ipagawa." imporma nito. Malakas

akong napabuntong hininga at agad na

naglakad palabas ng gate. Agad kong

tinitigan ang damage ng sasakyan ni

Charles at napailing ako. Mabuti na

lang at mukhang hindi tão ang

nabangga nito. Kailangan talaga

Pabantayan ko na ito sa kanyang mga

bodyguards. Baka sa susunod tao na

ang madisgrasya nito.

 

 

"Sige Manong. Dalhin mo na sa casa

iyan." wika ko at muling pumasok sa

loob. Hindi ko maiwasan na

mapakunot ang noo ko ng mapansin ko

na seryOsong nag-uusap ang dalawang

gwardya habang humihigop ng kape.

 

 

"Oo nga! Pamilyar sa akin ang mukha

ng babaeng sakay kanina ng kotse na

pumarada dyan sa may tapat. Hindi

talaga ako pwedeng magkamali..siya

iyung babae na kasama ni Sir Ryder na

nasa malaking picture frame na

nakasabit sa living room. Yung dating

asawa ni Sir Ryder?" wika ng isa sa

kanila. Hindi ko naman maiwasan na

magtaka. Biglang napukaw ang

kuryusidad ko at lumapit pa sa kanila.

 

 

"Talaga? Pero matagal ng patay si

Mam Ashley! Imposible naman ang

sinasabi mo Gorio. Baka kamukha lang

ni Mam iyun?" sagot naman ni

Manong Lauro. Isa sa pinakamatagal

naming guard dito sa bahay. Naabutan

pa nito si Ashley noon.

 

 

"Hindi! Malinaw ang nakikita ko.

Napansin ko pa nga ang lungkot sa

mga mata nya habang kinakausap ako

eh. Isa pa halatang nagsisinungaling

siya sa dahilan nyang naligaw lang sila

noong sitahin ko sila. Namumula ang

mga mata nya kanina at halatang

galing sa pag-iyak." sagot ulit ni Guard

Gorio. Hindi ko naman maiwasan na

mapailing. Imposible naman kasi ang

sinasabi nito.

 

 

"Mga anong oras nangyari ito? Abot ba

ng cctv?" hindi ko maiwasang

sumabat. Agad kong napansin ang

pamumutla ng dalawa habang

napalingon sa akin. Hindi ko na lang

pinansin at seryoso silang tinitigan.

 

 

"Ibigay nyo sa akin ang kopya ng gctv.

Pati na din ang plate number ng

sasakyan." wika ko at agad na

tumalikod. Pa-iimnbestigahan ko ang

taong tinutukoy nila na pumarada dito

sa tapat ng bahay..Ayaw kong magpaka

-kampante..baka minamanmanan na

kami ng mga masasamang loob.

 

 

 

 

 

Chapter 55  

 

ASHLEY POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw.

Gustuhin ko man magpakita sa anak ko

pero hindi ko alam kung paano

uumpisahan. Ini- stalk ko na din ito sa

pinapasukang School sa kagustuhan

kong palagi itong nakikita.

 

 

"Mama, excited na akong makita si

Tita Cheska!" naglalakad kami palabas

ng bahay ng biglang nagsalita si Mika.

Ilang araw na kami dito sa Pilipinas at

mukhang ngayun lang matutuloy ang

plano namin na dalawin ito sa hospital.

Ini-expect na din kaming dalawa nito

ni Mika ngayung araw.

 

 

"Mag-ingat kayo. Huwag kayong

magtagal doon Ashley dahil mag-

uumpisa na ang photo shoot mo bukas.

" bilin sa amin ni Tita Susän

pagkasakay namin ng kotse.

 

 

"Opo Tita. Nagtatampo na po kasi si

Doc Cheska dahil ilang araw na kami

dito sa Pinas hindi pa kami

nakakadalaw sa kanya." sagot ko

naman

 

 

"'Ewan ko ba sa batang iyun. Pwede

nya naman kayong puntahan dito sa

bahay. Hindi nya naman kailangang

magpaka-busy sa hospital." sagot nito.

 

 

"Hayaan nyo na po Tita. Mahirap din

kasi ang kalagayan nya. May dalawa

siyang anak na inaalagaan at siguro

mas gustuhin nya dumerecho na lang

ng uwi sa bahay nila kaysa dumaan pa

dito sa atin." sagot ko naman. Agad

naman itong napatango.

 

 

Ilang saglit lang ay namalayan ko na

lang na nasa abalang kalsada na kami

ng Metro Manila.

 

 

"Mukhang may aksidente sa harap

Mam. Hindi na tayo umuusadeh.'" wika

ni Mang Andoy. Hindi ko naman

maiwasan na mapasilip,Siksikan na sa

kalsada at hindi na umuusad ang lahat.

 

 

"'Naku, mukhang tatanghaliin na tayo

Manong. Mukhang maiipit tayo nito sa

traffic." sagot ko naman.

 

 

"Ganito talaga dito sa Pinas Mam.

Habang tumatagal, lalong sumisikip

ang mga kalsada dahil sa dami ng

sasakyan. Wala tayong choice kundi

maghintay. May mga nagsidatingan na

din naman na mga ambulance kaya

matatarnggal na din siguro ang mga

nakaharang sa daan. Kaaga-aga may

aksidente kaagad." Mahabang wika ni

Mang Andoy. Hindi ko na lang ito

sinagot bagkos itinoon ko na lang ang

tingin sa labas.

 

 

Halos isang oras din kaming naipit sa

traffic bago muling umusad ang

sinasakyan namin na kotse. Nadaanan

pa namin ang nakabalandrang

nagbanggaan na sasakyan. Hindi ko

maiwasan na makaramdam ng kaba ng

mapansin ko ang isa sa mga kotse na

nasangkot sa aksidente. Biglang

sumagi sa isip ko si Charles.

Hindi..imposible...Baka naman

kamukha lang. Malabong masangkot si

Charles sa ganitong aksidente dahil sa

mga oras na ito nasa iskwelahan na

sya. Marami namang

magkakaparehong sasakyan dito sa

Pilipinas.

 

 

Mabilis kaming nakarating ng hospital.

Agad kaming bumaba ni Mikaela at

derechong naglakad papasok sa loob.

Naabutan ko pa ang mga abalang staff

kaya hindi ko maiwasan na magtaka.

 

 

"Dumerecho kamni sa opisina ni

Cheska. Sakto naman na naabutan

namin ito palabas na ng kanyang

opisina. Nang mapansin nya ako ay

agad nya akong niyakap.

 

 

"Ashley! God...Thank you a natuloy

din ang pagdalaw nyo sa akin!"

nakangiti nitong wika. Agad akong"

nakipagbeso -beso dito. Pagkatapos ay

binalingan nito ang nakatingin sa amin

na si Mikaela. Mahigpit nya din itong

niyakap at hinalikan sa pisngi.

 

 

"Grabe..ang laki na pala ng panganay

nila Lorenzo at Rona. Ang bilis ng

panahon. Siya nga pala...mabuti at

naabutan mo ako dito. May meeting

kami mamaya ng mga board of

directors. Pwede nyo akong hinatayin

at sabay na tayong maglunch mamaya

para makapagkwentuhan naman tayo.

Pasensya ka na ha? Masyado akong

abala ngayun." nakangiti nitong wika.

Agad naman akong tumango. Wala

naman kaming gagawin ni Mikaela

ngayung araw. Willing kaming

maghintay.

 

 

"oh, siya pasok muna kayo sa office ko.

Hintayin niyo ako ha?" wika pa nito at

mabilis na tumalikod. Akmang

hahawakan ko na ang door knọb ng

magsalita si Mika.

 

 

"Mama, gusto ko po ikutin ang buong

hospital. "wika nito sa akin. Agad

naman akong napatango. Mabuti pa

nga siguro. Mukhang ang laki na ng

ipinagbago ng lugar na ito. Halos

naging suki na ako ng lugar na ito

noong nandito pa ako sa Pilipinas. Ang

alam ko din nandito pa ang ibang mga

Doctor na nag-alaga sa akin noon.

Parang gusto ko tuloy sila puntahan sa

kani-kanilang mga clinic at

kumustahin.

 

 

"'Sure..ikot muna tayo pagkatapos

balik na lang tayo dito sa office." sagot

ko naman.

 

 

Halos takbuhin ni Mika ang hallway sa

sobrang excitement. Nakasunod lang

ako dito ng mapansin ko na nakarating

na kami ng emergency room. Nagtaka

pa ako dahil biglang pumasok si Mika

sa loob. Tinatawag ko ito pero hindi ito

nakinig sa akin. Wala na akong nagawa

pa kundi sundan na lang ito.

 

 

"Mam, bawal po kayo dito." agadna

wika sa akin ng guard. Sumilip pa ako

sa loob at pilit na hinahanap si Mikaela.

"'May napansin po ba kayong bata na

pumasok dito sa loob Manong?

Pasensya na po pero kailangan ko po

siyang mahanap." sagot ko.

 

 

"Wala po akong napansin Mam. Naku

yari na. Mas lalong bawal ang bata sa

loob. May pasyente pa naman na

ginagamot ngayun." sagot ng guard at

agad na pumasok sa loob ng emergency

room. Agad naman akong napasunod

dito.

 

 

Totoo nga ang sinabi ng guard dahil

agad na dumako ang tingin ko sa mga

abalang medical staff. May ginagamot

nga silang pasyente. Muli kong inilbot

ng tingin sa buong paligid at

nakahinga ako ng maluwag ng

mapansin kong nakatayo și Mika sa

isang sulok. Tahimik nitong

pinapanood ang ginagawa ng mga

medical staff. Akmang pupuntahan ko

na ito ng marinig ko ng biglang

nagsalita.

 

 

"'Ma...nandito ka? Sinusundo mo na ba

ako?" agad na wika nito. Natigilan ako.

Agad na dumako ang tingin ko sa

nakahigang pasyente na noon ay

nilalapatan ng lunas ng Doctor. Agad

na nanlaki ang mga mata ko ng

matitigan ang mukha nito.

 

 

"Charles?'" hindi ko mapigilang

bulong. Agad naman na napatingin sa

gawi ko ang isang nurse.

 

 

"Kilala nyo po ang pasyente Mam ? Sa

labas na lang po muna kayo maghintay.

BAwal po kayo dito." wika ng Nurse sa

akin. Para naman akong tinulos sa

kinatatayuan habang titig na titig sa

mukha ni Charles. Nakatitig din ito sa

akin at agad kong napansin ang

paglandas ng luha sa mga mata nito.

 

 

"A-anong nangyari?" hindi ko

mapigilang tanong Agad akong

lumapit sa higaan ni Charles at hindi

ko mapigilan na haplusin ito sa noo.

 

 

"Isa po siya sa nasangkot sa aksidente

Mam kani-kanina lang. Huwag po

kayong mag- alala. Hindi naman po

malubha ang kalagayan nya. Kaunting

galos lang naman at ilang bukol." sagot

ng doctor na gumagamot dito. Agad

naman akong nakahinga ng maluwag.

 

 

"Ma...nandito - - - ka? Hindi mo-- na

ba --ako iiwan?"" wika ni Charles.

Halos madurog naman ang puso ko ng

muli kong narinig ang pagtawag nya

ng "'Mama"' sa akin. Agad akong

tumang0.

 

 

"'No..imn sorry Baby! sorry dahil

ngayun lang nagpakita si Mama.!"

Hindi ko mapigilang sagot ko habang

hinahaplos ang noo nito.

 

 

"Mam, sa labas na muna kayo.

Gagamutin po muna namin àng

pasyente at pagkatapos nito pwede na

sya ilipat ng kwarto para,

makapagpahinga." muling wika ng

nurse. Agad kong naramdaman ang

mahigpit na paghawak ni Charles sa

kamay ko.

 

 

"No...dito ka lang Ma. Huwag mo na

ulit akong iiwan.'" wika nito na lalong

nagpaiyak sa akin.

 

 

Hindi ko namalayarn ang mabilis na

paglipas ng oras. Agad na nagamot si

Charles. Mabuti na lang at hindi malala

ang tinamo nitong injury dulot ng

aksidente. Gayunpaman nabanggit sa

akin kanina na nakainom daw si

Charles at binangga nito ang nasa

harap nyang sasakyan dahil sa bilis ng

kanyang pagpapatakbo na siyang

lalong nagpabigat sa aking kalooban.

 

 

May mga dapat ba akong malaman

tungkol sa sitwasyon ni Charles habang

wala ako? Ang akala ko maayos lang

ang lahat at masaya na itosa piling nila

Ryder at Natalia. Kailan pa itokatutong

uminom? Fifteen years old pa lang sya

at nasasangkot na sya sa ganitong

klaseng aksidente? Isa pa dapat nasa

School na siya ng mga ganitong oras.

 

 

"Mama, bakit hindi nyo po siya

kamukha?!"!

 

naputol ang malalim na iniisip ko ng

magsalita si Mikaela. Titig na titig ito

sa mukha ni Charles habang sinasabi

ang katagang iyun. Hindi ko mapigilan

ang mapangiti.

 

 

"'Because..kamukha sya ng Papa nya."

sagot ko. Napanguso ito bago tumingin

sa akin.

 

"Bakit po? Supposed to be kamukha

mo siya. Like me...kamukha ako nila

Mommy at Daddy!" sagot nito. HIndi

ko mapigilan na pisilin ang mamula-

mula nitong pisngi. Ang batang ito

talaga, saksakan na nga ng daldal ang

kulit pa! Mauubusan ako ng isasagot sa

kanya eh.

 

 

Sasagutin ko pa sana si Mikaela ng

mapansin ko na biglang bumukas ang

pintuan ng private room. Agad na

iniluwa si Cheska.

 

 

"'May mga pulis sa labas. Hinahanap

ang guardian ni Charles..sinabi ko na

hindi pa dumadating. Hindi kasi ako

sure kung willing kang magpakilala na

ikaw ang Ina ni Charles...Ashley...ano

mang sandali dadating na si Ryder...

 

Ready ka na bang makaharap siya ulit?

 

" agad na wika nito. Sandali akong nag-

isip sabay iling. Gustuhin ko man na

harapin siya pero hindi pa talaga ako

ready. Natatakot ako. Para sa kanila

matagal na akong patay.

 

 

"Kung ganoon kailangan ko ng

makaalis. Hindi pa ako ready na muli

siyang makaharap." malungkot kong

sagot. Saglit na natigilan si Cheska.

Tinitigan ako nito.

 

 

"Ayaw mo pa bang magpakita sa

kanya...sa kanila? Paano si Charles...I

think kailangan ka nya Ash" sagot nito.

Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng

luha sa aking mga mata habang

nakatitig sa mukha ng natutulog na si

Charles. Gutong gusto ko na din itong

makasana. Pero wala pa akong lakas

ng loob na tuluyang magpakita sa

kanila para sabihin na hindi pa naman

talaga ako patay. Na nakaligtas ako sa

aksidenteng iyun at tuluyan gumaling

sa sakit na leukemia.

 

 

hangat maaari ayaw ko na sanang

guluhin ang buhay nila. Pero hindi ko

kayang nakikita ang anak ko na ganito.

Lasing siya kanina kaya sya

naaksidente. Ibig lang sabihin nito,

may hindi magandang nangyayari sa

buhay nya na dapat kung alamin.

 

 

Buong pagmamahal na hinaplos ko ang

buhok ni Charles. Hinalikan ko pa ito

sa pisngi bago ako tumayo. Malungkot

akong tumitig sa nahihimbing kong

anak bago bumulong.

 

 

"Kaunting tiis na lang anak. Mag-iipon

lang ako ng tapang at magkakasama

din tayo ulit. Magpakabait ka.'"' wika ko

kasabay ng pagtulo ng luha sa aking

mga mata.Hinawakan ko sa kamay si

Mikaela at hinila na ito palabas ng

kwarto. Direcho kaming naglakad

patungo sa office ni Doc. Cheska.

 

 

 

"RYDER POV

 

Halos paliparin ko ang sasakayan ng

malaman ko na nasangkot sa aksidente

si Charles. Dumating na ang

kinatatakutan ko. HIndi na naman ito

napigilan ng mga bantay nya kagabi.

 

 

Tumakas na naman at hindi namin

malaman kung saan nagpunta.

Hindi kO na talaga malaman pa kung

ano ang gagawin sa kanya.

Pakiramdam ko habang tumatagal

lalong napapahamak si Charles sa

ginagawa nito sa sarili. Hindi ko alam

kung hanggang kailan nya ako

titikisiin ng ganito.

 

 

"Nasaan si Charles? Kumusta sya?"

agad na tanong ko sa nurse station ng

makarating ako. Mabuti na lang at dito

dinala si Charles sa mismong hospital

ng pag-aari ng pamilya ng dati kong

kaibigan. ..si Lorenzo.

 

 

"si Charles Sebastian po ba?

Natransfer na po sya sa private r0om

Sir. Room 201." sagot ng Nurse. Hindi

na ako nagpatumpik-tumpik pa. Agad

akong naglakad at hinanap ang kwarto

na tinutukoy ng nurse.

 

 

Nadatnan ko pa na may mga pulis na

naghihintay sa may pintuan ng kwarto

ng anak ko. Akmang tatanungin pa ako

ng isa sa kanila pero hindi ko na ito

pinansin. Kailangan kong tumawag ng

abogado. Mukhang seryoso ang

kinasangkutang aksidente ngayun ni

Charles dahil sa presensya ng mga

pulis dito sa hospital.

 

 

Pagkapasok ko sa private room ni

Charles ay agad ko itong nilapitan sa

higaan. Laking pasalamat kồna lang

dahil hindi ito napuruhan, Hinding

hindi ko mapapawad ang sarili ko kùng

may nangyaring masama dito.

 

 

Ilang minuto ko munang pinagmasdan

ang nakapikit na si Charles bago ko

tinawagan si Anthon. Ang executive

secretary ko. Mag-uutos na lang ako ng

mga abogado para kumausap sa mga

pulis. Hindi ako papayag na

mapapahamak si Charles sa

kinasangkutan nyang aksidente.

 

 

Saktong pagkatapos kong kausapin si

Anthon ng mapansin ko ang dahan-

dahan na pagmulat ng mga mata ni

Charles. Agad kong napansin ang

pagtulo ng luha sa mga mata nito at

nagulat pa ako sa unang salita na

lumabas sa bibig nito.

 

 

"Ma? Mama?!" halos pasigaw na wika

nito. Agad ko naman itong dinaluhan.

"Charles? Kumusta ang pakiramdam

mo?May masakit ba sa iyo"

agad na tanong ko. Ilang saglit itong tumitig sa akin bago nagsalita.

 

 

"Nasaan si Mama? Iniwan nya na

naman ba ako? Nandito sya kanina eh!

 

 

" wika nito habang patuloy ang pagtulo

ng luha sa kanyang mga mata.

Nagtataka naman akong napatitig dito.

Hindi ko alam kung seryoso ba ito o

nagbibiro lang...

 

 

 

 

Chapter 56  

 

RYDER POV

 

Halos madurog ang puso ko sa mga

salitang lumalabas sa bibig ni Charles.

Agad kong naramdaman ang labis na

pangungulila nito sa Ina. Hinawakan

ko pa ito sa kamay at pilit na

pinapakalma

 

"Charles, Calm down. Imposible ang

sinasabi mo. Wala na si Mama mo.

Matagal na siyang patay!" sagot ko na

bakas ang lungkot sa boses. Agad itong

napailing.

 

 

"No...buhay siya. Nandito siya kanina.

Kitang kita ko na nandito si Mama. !"

sagot nito at pilit na bumangon mula

sa higaan. Napansin ko pa ang

pagkalukot ng mukha nito dahil sa

sakit na nararamdaman dulot ng

aksidente.

 

 

"Hindi ako pwedeng magkamali. May

malay ako noong nakikita ko si Mama.

Naramdaman ko pa ang halik niya at

ang pag-iyak nya. Kung talagang

mahal mo si Mama, hanapin mo sya.

Nasa paligid lang siya." muling wika ni

Charles. Hindi kO maiwasan na

mapailing. Naputol lang ang pag-

uusap namin ng pumasok ang isang

nurse. Mabuti naman at sandaling

nanahimik si Charles.

 

 

Hinayaan na namin ang nurse na

gawin ang kanyang trabaho. Sinuri nito

si Charles pati na din ang dextrose na

nakakabit dito. Halos limang minuto

lang naman at natapos din ang

kanyang ginagawa at akmang lalabas

na ng muling nagsalita si Charles.

 

 

"Nasaan iyung babaeng bantay ko

kanina? Babalik ba siya?' tanong nito.

Saglit na natigilan ang nurse at nag8-

isip.

 

 

"Ahh iyung babae po ba na may

kasamang bata? Nakaalis na po. Ilang

oras din kayong binantayan Sir. Hindi

lang ako sure kung babalik pa siya.

 

Bakit po?" sagot ng nurse. Hindi ko

naman maiwasan na makaramdam ng

matinding pagtataka. Sinong babae ang

pinag-uusapan nila?

 

"Sinong babae?' seryoso kong tanong.

"Si Ms. Delos Santos po Sir." sagot ng

nurse. Hindi naman ako makapaniwala

sa narinig. Delos Santos? Apelyedo nila

Ashley at Natalia iyun ah? Nauna na

bang dumalaw si Natalia dito sa

hospital? Pero imposible...hindi pa nila

alam na nasangkot sa aksidente si

Charles. Ayaw kong ipaalam sa kahit

kanino sa bahay dahil ayaw kong mag-

alala si Lola. Masyado na siyang

nasasaktan sa mga nangyari at ayaw ko

ng dagdagan iyun.

 

 

"Magpahinga ka muna Charles. Huwag

kang mag-alala, ligtas ka ną,"' sagot ko.

"Ayaw mnong maniwala na buhày pa si

Mama diba? Kung ayaw mong

maniwala sa akin, ako mismo ang

gagawa ng paraan para mahanap siya.

Miss na miss ko na sya. Kaya siguro

ayaw nyang umuwi ng bahay dahil

hindi mo pa rin pinapalayas ang

Natalia na iyun sa bahay natin.."

seryosong sagot ni Charles. Natitigilan

ako. Malaki na nga ang anak ko.

Mukhang matured na sya mag-isip

kaya hindi ko maiwasan na mahulog sa

malalimn na pag-iisip.

 

 

"Gusto mo bang paalisin na natin

siya? Gusto mo bang basta na lang

natin pakawalan ang taong may

kasalanan sa pagkamatay ng Mama

mo? Alam mo ba ang iilan sa mga

dahilan kung bakit hinayaan ko siyang

manatili sa bahay natin? Hindi ka ba

talaga aware Charles?" tanong ko.

Napansin ko ang pagkurap ng mga

mata nito. Saglit na natigilan at

blankong tumitig sa akin

 

 

"Mahal na mahal ko ang Mana mo.

Siguro ito na ang pagkakataon para

mapag-usapan natin ang tungkol sa

bagay na ito. Aminado ako, nagkasala

ako sa kanya at hanggang ngayun,

hindi ako pinapatulog ng konsensya ko.

Pinagsisisihan ko ang lahat ngmga

kasalanan ko. Ilang beses kong sinisi

ang sarili ko sa mga nangyari....

 

 

"Pero anak, maniwala ka man o hindi,

kung hindi lang dahil sa iyo,, matagal

na din sana akong sumuko.'"

malungkot kong sagot. Pinilit kong

huwag tumulo ang luha sa aking mga

mata. Muling napatitig sa akinsi

Charles. Agad kong napansin ang

pagbalatay ng lungkot sa buong mukha

nito.

 

 

"Pero buhay si Mama. Hindi ako

maaring magkamali. Nandito siya

kanina. Nararamdaman ko ang

kanyang presensya." sagot nito. Saglit

akong nag-isip tsaka tumango.

"Well, kung talagang buhay sya..

huwag kang mag- alala, gagawin ko

ang lahat para muli siyáng bumalik sa

atin..." sagot ko habang pilit na

nagpakawala ng ngiti. Ayaw ko ng

kontrahin pa ang sinasabi ng anak ko.

Kung iyun ang paniniwala nya...sino ba

naman ako para kontrahin iyun diba?

Kung ang paniniwalang iyun ang

magbibigay sa kanya ng pag-asa para

magpakatino, pwes panghahawakan ko

ang bagay na iyun. Ang maliit na

tsansang iyun.

 

 

"Thank you!" sagot ni Charles at

ipinikit na ang kanyang mga mata.

Malungkot ko itong tinitigan. Sa kauna

-unahang pagkakataon nag thank you

ito sa akin. Siguro nagdedeliryo lang

ito kanina kaya kung sinu -sino na nag

kanyang nakikita. Siguro nananaginip

lang ito kaya nasabi nya na buhay pa

ang Marma nya.

 

 

Malungkot akong nakatitig kay Charles

ng marinig ko ang pagtunogg

cellphone ko. Agad ko iyung sinagot ng

mapansin ko na si Anthon ang

tumatawag.

 

 

"Anong balita?" Agad na tanong ko.

"Sir, nakaalis na po ang mga pulis na

nag-iimbestiga dyan sa hospital.

Pinapunta ko na din ang dalawang

abogado sa presento para asikasuhin

ang nagrereklamong nakabanggaan ni

Charles kanina." pagbabalita nito.

 

 

"Good! Bilinan mo ang mga lawyers na

gawin ang lahat para hindi na

makaladkad ang pangalan ni Charles sa

kahit na anong gulo. Iwasan mo din na

lumabas ito sa medya. Handa akong

magbayad ng malaking halaga

matapos lang ang problemang ito.'"

sagot ko.

 

"Noted Boss. Huwag po kayong mag-

alala. Mukhang pumayag ang mga

complainant sa inilatag na segtlement

ng mga lawyers." sagot ni Anthon.

Bahagya naman akong nabunutan ng

tinik. Ayaw kong masangkot sa kahit

na anong gulo ang kaisa-isa kong anak.

 

 

Kasalanan nya man o hindi ang

nangyaring aksidente, handa ko itong

portektahan sa abot ng aking

makakaya.

 

 

ASHLEY POV

 

 

Bahagaya akong nakahinga ng

maluwag ng ibalita sa akin ni Cheska

na ayos naman na daw si Charles.

Dumating na din si Ryder at umalis na

din ang mga pulis na nag-iimbestiga

dahil sa aksidente. Sorang nag- aalala

ako kanina sa isiping baka damputin

nila ang anak ko. Mabuti na lang at

hindi nangyari. Mukhang kaya naman

protektahan ni Ryder ang anak namin

sa mga ganitong sitwasyon.

 

Ang gumugulo sa isip ko ngayun ay

kung paano ako muling magpakita kay

Charles. Nasa hwesyo kaya siya kanina

ng tawagin akong Mama? Hahanap

nya kaya ako ngayun?

 

Gustong gusto ko itong balikan ng

hospital at alagaan. Kaya lang

natatakot ako sa presensya ni Ryder.

Naduduwag talaga ako na muli siyang

makaharap. Isa pa wala akong

maipagmamalaki sa kanya. Mukhang

tuluyan na din silang nagsama ni

Natalia na siyang lalong nagpabigat sa

nararamdaman ko ngayun.

 

 

Mabilis na lumipas ang mga araw.

Nabalitaan ko na nakalabas na daw ng

hospital si Charles. Natapos din ang

photo shoot ko at tama nga si Tita. Ang

ganda-ganda ko sa mga picture. Hindi

ko nga halos makilala ang sarili ko sa

mga lumalabas ng mga posters.

 

 

Ipapublish daw nila ang mga larawan

ko sa mnga magazine kasama ang mga

beauty products na ini-endorse ko.

Nakatakda din na ilabas ang mga iyun

sa telebisyon na siyang labis kong

ikinabahala. Paano kung makita ang

mga larawan ko nila Ryder.

 

Mamumukhaan kaya nila ako gayung

kung tutuusin matagal na akong patay

para sa kanila?

 

 

Hindi ko alam. Kahit na ang ganda-

ganda ko sa mga pictures hindi pa rin

maikakaila na ako pa rin iyun. Na

mukha ko pa rin iyun. May kaunting

pagbabago pero ako pa rin iyun eh at

tiyak na makikilala ako ng mga taong

malapit sa akin.

 

 

"Iha, ready ka na ba? Bukas na bukas

kakalat na ang mukha mo sa buong

bansa. Bukas nakatakda na ireleased

ang mga magazine kung saan naka-

publish ang mga produkto kasama ang

mga mukha mo kaya tiyak na

magugulat ang lahat lalo na ang

pamilya Sebastian sa muli mong

pagbabalik." nakangiting wika ni Tita

Susan. Pilit naman akong napangiti.

 

 

"Tita..baka kamuhian nila ako kapag

malaman nilang buhay pa ako." Hindi

ko mapigilang sagot. Kinakabắnan

talaga ako sa mga posibleng mangyari.

Tinitigan ako sa mga mata ni Tita bàgo

sumagot.

 

 

"Bakit ka nila kamumuhian? Ikaw ang

dapat magalit sa kanila Ash. Niluko ka

nila diba? Dapat lang sila ang matakot

sa iyo." sagot ni tita.

 

 

"Pero pinaniwala ko silang matagal na

akong patay. Baka magalit sa akin ang

anak ko at habang buhay nya na akong

hindi kikibuin." sagot ko. Nakangiting

hinawakan ako sa mga kamay ni Tita

bago nagsalita.

 

 

"Huwag mong pangunahan ang lahat

Ashley. Kahit na anong mangyari ikaw

ang Ina ni Charles. Pareho lang kayong

biktima ng anak mo ng pagkakataon

kaya huwag kang matakot. Ang

kailangan mong gawin, turuan mo ang

sarili mo para lumaban. Tandaan mo,

lalong inaapi ang mga mahihina."

sagot ni Tita. Natigilan ako.

 

 

Kung tutuusin, tama ang sinabi hito.

Hindi ako pwedeng maging mahina.

Dapat matuto na ako sa buhay. Hindi

pwedeng api- apihin nila ulit ako.

Dapat matuto akong ipaglaban ang

sarili ko. Kaya nga ako muling bumalik

ng bansa para kahit papaano

makaganti sa ginawa nila sa akin noon.

Hindi pwedeng habang buhay ko silang

pagtataguan.

 

 

"Siya nga pala...nagyaya si Tito Arnulfo

mo na kumain sa paborito nyang

restaurant. Maghanda kayo ni Mikaela,

sa labas tayo kakain ng dinner.'"

nakangiti nitong wika sabay abot sa

akin ng isang paper bag. Nagtataka

naman akong napatitig kay Tita Susan.

 

 

"ikaw ang bagongmukha ng mga

produkto namin. Suutin mo iyan.

Simula bukas, marami na ang

makakakilala sa iyo. Gusto ko

magandang-maganda ka sa mata ng

lahat." nakangiting wika ni Tita.

Alanganin naman akong napatango.

Nagpasya akong maligo bago ko

isinuot ang damit na bigay ni tita

Susan. Kung tutuusin, desente naman

pala. Walang dapat ikahiya kahit na

may kaunting balat na na-expose sa

akin. Crop top at mini skirt na lagpas

lang ng kaunti sa tuhod ko. Kaya lang

may maliit na slit kaya kita pa rin ang

hita ko tuwing humahakbang ako. Ayos

lang naman sa akin iyun at gandang

ganda nga ako sa sarili ko. Tinalian ko

din ang mahaba kong buhok kaya na-

exposed lalo ang makinis kong balikat

hanggang likod.

 

 

Walang dapat ipag- alala. Sanay ako sa

lamig ng klima sa Germany kaya hindi

ako lalamigin sa suot kong ito. Isa pa

magdadala ng lang ako ng jacket para

sigurado.

 

 

Binihisan ko na din si Mika. Panay

papuri nito sa suot ko at gusto nyang

ibili ko daw sya ng katulad sa suot ko

ngayun para pareho kami. Tamango na

lang ako para matapos na ang usapan.

Alam kong kukulitin ako nito kápag

hindi ako sasang- ayon.

 

 

Agad kaming nakarating sa restaurant

na tinutukoy nila Tita at Tito. Mukhang

mga mayayaman lang ang kayang maka

-afford sa presyo ng mga pagkain kaya

iilan lang na mga customers ang

nakikita ko. Agad kaming inassist ng

waiter sa isang bakanteng lamesa.

 

 

"Tita...CR lang po muna ako" paalam

ko kay Tita habang hinihintay namin

ang order. Agad naman itong tumango.

Sinabihan ko pa si Mika na huwag ng

sumama. Ibinigay ko pa sa kanya ang

cellphone ko para may

pagkakaalabalahan sya at para huwag

ng mangulit.

 

 

Nagmamadali akong naglakad

papuntang CR. Ihing-ihi na talaga ako.

Akmang liliko na ako ng may bigla

akong nay nakabanggan. Mabuti na

lang at naging maagap ito at &

nahawakan ako sa baiwang kung hindi

tumilapon sana ako.

 

 

Saglit din akong natulala dahil sa mga

nangyari. Biglang nag- freeze ang utak

ko lalo na ng maamoy ko ang familiar

na amoy na iyun. Dahan-dahan akong

tumingin sa kanyang mukha at hindi

ko maiwasan na manlaki ang aking

mga mata ng masilayan ko ang mukha

ng taong nakabanggaan ko.

 

 

Lord, sa dami ng taong pwede kong

makasalubong ngayun...bakit siya pa?

Bakit si Ryder pa?

 

 

"Ashley?" narinig kong bulong nito.

Agad naman akong napalayo dito.

Mukhang dumating na ang

kinatatakutan ko. Ang muling

pagkikita namin ng dati kong asawa.

"Pardon? Magkakilala ba tayo?"

Pagmamaang-maangan ko. Saglit

itong natigilan. Agad na naglakbay ang

mga mata nito. Mula sa ukha ko

hangang sa buo kong katawanPabalik-

balik kaya napayakap ako sa sarili ko at

agad na tumalikod.

 

 

"Ashley, wait...bu-buhay ka? Nagbalik

ka?" wika nito at agad akong

hinawalkan sa braso. Agad naman

akong napapiksi para mabitawan nya.

Hindi ko gusto ang biglang pagtulay ng

kung anong kuryente sa katawan ko

dahil sa pagkakahawak nito sa akin.

 

 

"Im sorry Mister! Hindi kita kilala'"

sagot ko at nagmamadaling naglakad

papuntang banyo. Agad akong

pumasok at inilock ang pintuan.

Sobrang lakas ng kabog na dibdib ko.

Kung bakit naman kasi sa dinami-

daming tao na pwede kong

makasalubong ngayung gabi bakit si

Ryder pa? Hindi pa ako ready sa muli

naming pagkikita.

 

 

 

Chapter 57

 

RYDER JAMES SEBASTIAN POV

 

 

Wala akong balak na sumipot sa dinner

meeting na ito dahil nagpromise ako

kay Lola na sa bahay kakain ng dinner.

Isa pa alam kong hinihintay din ako ni

Charles. Kaya lang tumawag ang

secretary ni Mr. Tan at gusto daw ng

matandang negosyante na makausap

ako ngayun dahil babyahe papuntang

hongkong kinabukasan para

magpagamot. Kaya no choice,

kailangan kong sumipot dahil ilang

linggo na din akong kinakulit ng

Secretary nito.

 

 

Katulad ng inaasahan, tungkol lang din

naman sa negosyo ang napag-Usapan.

Nagkatawaran at nagkasundo kaya

kaagad natapos ang meeting.

Pagkatapos ng meeting ay dumaan pa

ako ng banyo para umihi. Baka abutin

kami ng traffic sa daan kaya

magandang nakahanda na ako.

 

 

Paliko ako sa isang pasilyo ng may

nakabanggaan ako. Mabuti na lang at

mabilis ako at agad kong nahawakan sa

baywang ang nakabangaan ko na isa

palang babae. Susungitan ko na sana

ito ng makita ko ang kanyang mukha.

Pakiramdam ko biglang nanlaki ang

ulo ko ng matitigan ko ang familiar

nitong mukha. Hindi ako

makapaniwala at ng tumitig din ito sa

akin ay napansin ko din ang pagkagulat

sa mga mata nito. Agad itong lumayo

at akmang tatalikod na ng sambitin ko

ang pangalan nya.

 

 

"Ashley?" tawag ko. Nakita ko ang

paglikot ng mga mata nito sabay iling.

"Pardon! Magkakilala ba tayo?"

tanong pa nito. Agad na naningkit ang

aking nga mata at hindi ko maiwasan

na titigan ito sa mukha....Actually hindi

lang mukha kundi mula ulo IFanggang

paa. Napansin ko pa ang paka-

consious nito at napayakap sa sarili.

Hindi ko naman maiwasan na lalong

magtaka lalo na ng mapansin ko na

 

pati boses nito ay kahawig din ng

namayapa ko ng asawa.

Oo, ibang iba ang awra nito ngayun.

Malaki ang kanyang ipinagbago kaysa

sa dating Ashley na kilala ko. May

nakalagay na make up sa mukha na

lalong nagpa-enhance sa ganda niya

which is hindi ginagawa dati ni Ashley.

Seksi ang pananamit kaya lang hindi

pa rin maikakaila na siya ang asawa

ko....ang asawa kong sa pag-aakala ko

matagal ng namayapa.

 

 

Pero hindi nya ako pwedeng lukuhin ng

ganito. Walang duda! Siya si Ashley at

buhay siya! Kung ganoon kaninong abo

ang iniiyakan ko sa loob ng walong

taon? Niluluko ba ako ni Lorenzo?

Pinaniwala nya ba ako sa isang

kasinungalingan?

 

 

Kahit na mag deny pa itog kaharąp ko

ngayun, malaking porsyento na sya

talaga ang asawa ko. Siya si Ashley,

buhay, healthy at nandito sa harap ko!

Kung ganoon, nalagpasan nya ang

sakit nyo noon. Magaling na siya!

Hindi ko na ito napigilan pa ng

 

 

nagmamadali na syang pumasok sa

loob ng banyo. Nasundan ko na lang

siya ng tingin sabay sapo ko sa aking

dibdib dahil sa lakas ng kaba. Hindi ako

pwedeng magkamali, nakaharap ko

ang asawa ko at alam kong marami

itong dapat na ipaliwanag sa akin.

 

 

"Excuse me! Nakita mo ba ang Mama

ko?" naputol ako sa malalim na pag-

iisip ng may maliit na kamay na

kumalabit sa akin. Agad akong

napayuko at napansin ko ang isang

batang babae. May hawak na cellphone

at may kung anong itinatanong sa akin.

"Who?" seryoso kong tanong ko. Wala

pa rin ako sa sarili ko.

 

 

"'si Mama? Napansin nyo po ba sìya?

Maganda siya at sexy." sagot nito

habang hindi inaalis ang pagkakatitig

sa akin. Sandali akong natigilan. Lalo

akong kinabahan.

 

 

"Anong name ng Mama mo?" tanong

ko para nakasiguro.

"Ashley.. Basta maganda siya! Tapos

sexy!" pagmamalaki nitong sagot.

Mukhang proud pa ito dahil dalawang

beses nya ng binanggit ang katagang

maganda at sexy. Agad na nanlaki ang

mga mata ko sa pagkagulat. Tinitigan

ang bata na nasa harap ko bago itinuro

ang pintuan ng CR. Agad naman itong

naglakad paputa doon at kinatok ang

pintuan ng CR.

 

 

"Mama, tumawag pala si Daddy.

Kinukumusta po tayo!" sigaw nito.

Parang kinurot ang puso ko sa mga

narinig. May ibang asawa na si Ashley?

May anak na sya sa ibang lalaki?

Kanino? Kay Lorenzo ba?

 

 

Agad kong napansin ang pagbukas.ng

pintuan. Agad na tumitig sa gawi ko si

Ashley at agad kong napansin ang

muling pagkagulat sa mga mata nito.

Inaasahan marahil nito na nakaalis na

ako. Hinawakan ang kamay ng bata at

nagmamadaling naglakad paalis. Wala

sa sariling nasundan ko ito.

 

 

Muli kong naikuyom ang aking kamao

ng mapansin na dumirecho sila sa

isang lamesa kung saan nakaupo ang

mga magulang ni Enzo. Kung ganoon,

niluluko nila ako? Niluko ako ng sarili

kong kaibigan? Inilayo nya sa akin si

Ashley at pinalabas na patay na para

tuluyan nya ng maangkin? Para hindi

na ako maghabol?

 

 

Hindi! Hindi ako papayag! Hindi ako

papayag na may ibang magmamay- ari

sa asawa ko! Walong taon nila akong

pinahirapan at hindi ako papayag na

basta ko na lang itong palalagpasin.

Wala na akong pakialam pa sapaligid.

Tiningnan ko muna ang apat kong

kasamang bodyguard pati si Anthon sa

labas tsaka ako nakagawa ng pasya.

Hinding hindi ko na palalagpasin pa

ang pagkakataon na muling makasama

ang asawa ko. Tama na ang walong

taon na paghihirap. Ipaglalaban ko siya

hanggang sa huli kong hininga!

 

 

Naglakad na ako sa kinaroroonan nila

Ashley. Napansin ko ang pagkagulat sa

mga mata nila Tita Susan at Tito

Arnulfo ng makita ako. Pati sila

nakikiayon din sa kalukuhan na ginawa

ng anak nila? FUck! Mahirap na talaga

ang magtiwala sa panahon ngayun....

ang mga taong itinuring mong hindi na

iba sa iyo, sila pa itong may ganang

manloko.

 

 

Hindi man lang sila naawa sa akin na

halos mamatay na sa ginawa kong

pagluluksa sa asawa ko.

Pinananindigan talaga nilang

paniwalain akong patay na sį Ashley...

Walang sabi-sabi na hinawakan ko sa

kamay ang asawa ko kayà mabilis itong

napatayo.

 

 

Ito na ang hinihintay kong sandali.

Mabilis ko itong hinawakan sa

baywang at binuhat. Narinig ko ang

pagtili nito at pagkakawag at agad na

napagtayo sila Tita at Tito para pigilan

ako.

 

 

"Ryder..bitiwan mo si Ashley!" utos ni

Tita. Hindi ko ito pinakinggan. Wala

silang karapatan na pigilan alko sa

gusot ko. Kasabwat sila sa panloloko na

ginawa sa akin ng anak nila kaya

walang dahilan na pakinggan ko sila

ngayun.

 

 

"Asawa ko ang binabawi ko Tita.

Pakisabi kay Enzo, magtotoos kami!"

Galit kong sagot. Agad na

nagkatinginan ang mag-asawa. Hindi

sila nakasagot. Samantalang malakas

na nagpupumiglas sa akin i Ashley

kaya mas mahigpit ko itong

hinawakan. HIndi na ako papayag pa

na muli itong makalayo sa akin. Tama

na ang ilang taon na pagdurusa ko at

pagpapaniwala sa akin na mat agal na

siyang patay.

 

 

"Bitawan mo si Mama! Bad ka!"

narinig kong sigaw ng batang kasama

nila. Tinitigan ko ito. Biglang kinurot

ang puso sa isiping tuluyan na ngang

naagaw ni Enzo ang asawa at

nagkaanak pa sila? Pinaikot nila ako?

 

 

"Ryder, ano ba! Bitiwan mo ako! Hindi

ka na nakakatuwa!" galit na sigaw ni

Ashley at binuhos yata nito ang buong

lakas para makawala sa akin.

Pinagsusuntok nya pa ako sa likod ko

pero hindi ko na pinanasin iyun. Kaya

kong tiisin ang sakit physically, pero

ang nararamdamang sakit ng puso ko

hindi ko alam kung paano pahilumin

iyun.

 

 

Isa pa..mukhang kilala na yatako nito

ngayun. Kanina kasi ikanakaila nya eh.

Ito lang pala ang paraarn para maalala

nya ako.

 

 

"Sasama ka sa akin! Mag- uusap tayo!"

galit kong wika at inihakbang na ang

mga paa. Agad na hinawakan ng mga

magulang ni Enzo ang bata ng akmang

susunod ito sa amin. Pinagtitinginan

na din kami ng ibang mga customer

kaya galit akong nagsalita

 

 

"Walang makikiaalam! Asawa ko siya

at may karapatan akong iuwi siya sa

lugar kung saan ko gusto!" galit kong

wika at agad na lumabas ng restuarant.

Narinig ko pa ang malakas na sigaW ng

bata pero hindi ko na pinansin iyun.

Walang mahalaga sa akin ngayun

kundi si Ashley lang. Wala ng iba.

Pagkalabas ko ay agad akong

sinalubong ng mga bodyguards ko at ni

Anthon.

 

 

Tawagan mo ang driver. Papuntahin

mo agad siya sa exit area!" utos ko.

Agad naman itong tumalima.

 

 

"Ano ba Ryder..bitawan mo ako! wala

kang karapatan na gawin ito sa akin."

galit na muling sigaw ni Ashley. Hindi

ko na ito pinakinggan pa. Mamaya na

kami mag- usap. Pinagtitinginan na

din kami ng mga taong nadadaanan

namin pero wala akong pakialam. Ang

gusto ko mailayo sa lugar na ito sa

Ashley at makausap ng masinsinan.

Sa sobrang inis ko pinalo ko ito sa pwet

gamit ang palad ko. Nagulat marahil sa

aking ginawa kaya tumigil na din ito sa

kakakawag at kakasigaw.

 

 

"Hindi bat sinabi mo sa akin kanina na

hindi mno ako kilala? Pwes sa

pupuntahan natin, makikilala mo ako.

Maaalala mo na may asawa kang

tinakasan Ashley!" yamot kong wika.

 

 

"No! Hindi ako papayag! natagal na

tayong hiwalay. May kanya-kanyang

buhay na tayo kaya pakawalšn mo na

ako!" galit na sagot nito. Hindi ko na

ito sinagot pa hanggang sa makalabas

kami ng mall. Mabuti na lang at

Pagkalabas namin ay nakaantabay na

 

ang sasakyan. Agad na binuksan ni

Anthon ang pintuan ng kotse at mabilis

kong ipinasok si Ashley. Sumakay na

din ako ng mapansin ko na agad na

umusog ito sa kabilang bahagi at pilit

na binubuksan ang pintuan. Talagang

determinado itong makatakas sa akin.

Wala sa sariling tinitigan ko ito.

 

 

Hangang ngayun hindi ako

makapaniwala na sa nakalipas ng

walong taon muli ko itong makikita.

Buhay at may kasamang bata.

 

 

"Bakit mo ako niluko Bakit nyo ako

niluko? Alam nyo bang sa loob ng

walong taon walang araW na hindi ko

sinisisi ang sarili ko dahil sa mga

nagawa kong kasalanan? Bakit Ash?!

seryoso kong wika kasabay ng pagtulo

ng luha sa aking mga mata. Wala na

akong pakialan kung makikita ıya

man akong umiiyak ngayun. Ang

impoortante mararamdaman nya ang

sakit na nararamdaman ko ngayun.

 

 

"Ako pa ngayun ang nanluko? Baliw ka

ba o sadyang gusto mo lang

magmalinis sa harap ko ngayun?"

sagot nito. Kita ko ang galit sa kanyang

mga mata habang sinasabi ang

katagang iyun. Pagak akong tumawa.

 

 

"Oo, aminado ako na nagkasala ako sa

iyo. Naging marupok ako at pumatol sa

iba. PerO pinagsisisihan ko na ang

lahat. Pero ikaw.ano ito bakit ka

tuluyan sumama sa Lorenzo na iyun at

talagang nagkaanak pa kayo!" galit na

sagot ko. Hindi nakaligtas sa mga mata

ko ang reaksiyon nito. Gulat na gulat sa

sinabi ko.

 

 

"Ano ba ang pinagsasabi mo! Nababliw

ka na nga! Ihinto mo ang sasakyan at

bababa na ako!" galit na sagot nito.

Hindi ko ito pinansin bagkos inutusan

ko ang driver na mas bilisan nya pa ang

pagpapatakbo ng sasakyan.

Ngayung nandito na sa mga kamay ko

si Ashley, hindi ako papayag na muli

itong maagaw ni Lorenzo sa akin.

Dadaan muna sila sa ibabaw ng

bangkay ko bago mangyari iyun.

 

 

 

 

Chapter 58

 

ASHLEY POV

 

Inis na inis akong napatingin sa labas

ng binatana ng sasakyan. Wala ng

saysay para makiusap sa kanya. Sarado

na ang isip ni Ryder at alam kong kahit

na ano pa ang pakiusap na gagawin ko

hindi ito makikinig sa akin. Gagawin

nito ang kung ano man ang kanyang

naisin.

 

 

"Alam mo bang labis na nasaktan si

Charles sa pagkawala mo? Iniisip

namin na wala ka na. Bakit nagawa

mong pagtaguan kami Ash? Bakit

nagawa mong papaniwalain kaming

matagal ka ng patay?" wika nito.

Malakas akong napabuntong hininga.

Ang akala ko mananahimik na ito. Pero

may sasabihin pa rin pala.

 

 

Kung tutuusin wala naman akpng

kinalaman tungkol sa bagay nà iyun.

Ilang taon akong comatose at ng

nagising ako tsaka unti-unting

 

pinaliwanag sa akin ni Lorenzo ang

sitwasyon ko...ang tungkol sa pagdala

nila sa akin sa Germany para magamot.

Ang nangyaring aksidente na syang

naging dahilan para mapaniwala nya si

Ryder na matagal na akong patay.

Naniniwala si Lorenzo na alam ni

Ryder ang tungkol sa pagpapainom ng

maling gamot sa akin ni Natalia. Baka

lalo akong mapahamak kapag manatili

ako sa kalinga nila.

 

 

"Alam mo na siguro ang sagot sa

tanong mo Ryder. Kung nanatili ba ako

sa piling mo, sa palagay mno gagaling

ba ako sa sakit ko? Makakaligtas ba

ako? Imposibleng hindi mo alam ang

pinanggagawa ni Natalia sa akin. Pilit

akong nakikipaglaban sa sakit ko pero

unti-unti nya pala akong pinapatay,"

sagot ko dito. Gusto kong maiyak sa

harap nya ngayun habang naaalala ang

nakaraan. Kaya lang gusto kongipakita

sa kanya na wala na ang dating Ashley

na kilala nya. Hindi nya na ako

mabibilog pa.

 

 

"Im sorry kung hindi kita naalagaan.

Kung hindi kita naprotektahan noon.

Maniwala ka man sa akin o hindi, labis

kong pinagsisihan ang lahat. Sana

bumalik ka na sa akin Ash...sana

mapatawad mo ako." sagot nito.

Tinitigan ko ito sabay iling.

 

 

"Para sa inyo, matagal na akong patay

diba? Sana mag-stick na lang kayo

doon. Si Charles ang dahilan kaya

nandito ako. Wala na akong balak pang

makipagbalikan sa iyo Ryder..

 

 

Magsama kayo ni Natalia! "" sagot ko.

Agad kong napansin ang pait sa mga

mata nito habang nakatitig sa akin.

Pero hindi na ako maniniwala pa sa

mga ipinakita nito sa akin. Masakit

tanggapin na ipinagpalit nya ako sa

mismong kapatid ko. Isang kapatid na

pinagtangkaan ang buhay ko.Hindi ko

sila kakampi...Tanging și Lorenzo at

ang pamilya lang nya ang may

pagpapahalaga sa akin..

 

 

"Ash please...hayaan mong itama ko

lahat ng pagkakamali kong nagawa.

Please...Mahal na mahal kita...ngayung

nandito ka gusto kong patunmayan sa iyo

na mahalaga ka sa akin..na labis kong

pinagsisisihan lahat ng pagkakamali

na nagawa ko." sagot nito. Muli akong

umiling

 

 

"HIndi na kailangan. Matagal ko ng

tỉnapos ang kung anong meron man sa

atin noon. Dalawang beses mo ng

ginawa sa akin ito Ryder...Tama na!

Palayain mo na ako!" sagot ko.

Napansin ko ang agad na pagrehistro

ng galit sa mga mata nito habang

nakatitig sa akin pagkatapos kong

sabihin ang katagang iyun. Pero hindi

ako dapat matakot...sila ang may

malaking kasalanan sa akin..hindi na

ako magpapauto pa sa kanya.

 

 

"Dahil ba kay Lorenzo?Masaya ka ba

sa kanya? Siya na ba ang mahal mo?"

tanong nito. Nagtataka akong napatitig

dito..hindi nya ba alam na may asawa

na si Lorenzo? Wala na ba itong balita

pa sa matalik nyang kaibigan?

 

 

Hindi ko alam. Sabagay, simula ng

muli akong nagkamalay never na

namin napag-usapan pa ang tungkol

kay Ryder...basta ang alam ko sa bahay

pa rin nila nakatira ang traydor kong

kapatid. Hanggang doon lang ang

nalalaman ko at wala ng iba. Iniiwasan

na din namin na maging topic pa ang

tungkol kay Ryder. Paulit-ulit akong

nasasaktan kung patuloy namin silang

pag-uusapan. Hanggat maaari ayaw ko

ng maalala pa ang mga kahayupan na

ginawa nila sa akin. Ang pagtatasil

nilang dalawa ni Natalia habang

nakaratay ako sa higaan.

 

 

"Labas siya sa usapang ito. Huwag

mong isisisi sa kanya ang mga

nanagyari sa atin ngayun dahil wala

siyang ibang ginawa kundi protektahan

ako. Siya ang naging dahilan kung

bakit buhay pa rin ako ngayun." sagot ko.

 

 

 

"Traydor sya..inilayo ka nya sa akin

Ash. Sabihin mo sa kanya na huwag

syang magpakita sa akin kundi

papatayin ko siya!" sagot nito.

Napatitig ako sa seryoso niyang

mukha. Sa hindi malamang dahilan

bigla akong kinabahan. Hindi ako

papayag nà gagawan nya ng masama si

Lorenzo. Hindi na siya iba sa akin...

 

 

maraming beses nya akong iniligtas sa

kamay ng lalaking ito. Hindi kayang

bayaran ng simpleng "thank you' lahat

ng kabutihan na ginawa nya sa akin.

"'Baliw ka na nga...pati ang taong

walang ibang ginawa kundi ang

protektabhan ako, naisipan mong

gawan ng masama." sagot ko.

 

 

Napatiim bagang ito at matalim na

tumitig sa akin. Nakipagtitigąn naman

ako sa kanya.

 

"Wala na akong pakialam sa iyo Ryder..

Hindi mo pwedeng saktan ang kahit sa

sino sa pamilya ni Lorenzo...hindi ako

papayga!.Kung nabilog mo man ang ulo

ko noon, iba na ngayun...natuto na ako

at para sa akin isa kang salot na sumira

sa buhay ko...kayong dalawa ni Natalia!

 

" diretsahan kong wika. Wala na akong

pakialam pa sa naramdaman nya.

Ibinaling ko ang pasin sa dinadaanan

namin. ayaw ko na siyang tingnan pa.

Ayaw kO ng makita pa ang reaction ng

kanyangmukha.

 

 

Nakahinga ako ng maluwang ng

mapansin ko na ang daan patungo sa

kanilang bahay ang aming tinatahak.

Kahit papaano biglang gumaan ang

aking kalooban. Alam kong hindi ako

magagawan ng masama ni Ryder kung

sa mismong bahay nila ako dadalhin..

nandoon si Lola Agatha at Charles.

 

Alam kong hindi nila ako pababayaan.

Mabilis kaming nakarating sa kanilang

bahay. Pagpasok ng sasakyan sa loob

ng gate ay parang ayaw ko ng bumaba.

 

 

Natatakot ako sa magiging reaction ni

Charles kapag makita ako. Alam kong

malaki ang pagkukulang ko sa kanya

bilang ina nya. Sana hindi siya galit sa

akin...sana ang maging reaction niya ay

katulad noong nagkita kami sa

hospital. Ang gusto ko ngayun ay

mayakap sya at mahagkan. Bawiin ang

mga taon na matagal akong nawalay sa

kanya.

 

 

Walong taon din kaming hindi nagkita.

Alam kong marami akong dapat

malaman sa kanya. Alam kong

maraming nangyari sa buhay nya na

dapat kong alamin. Pangako, babawi

ako sa kanya sa kahit na anong paraan.

 

 

"Bumaba ka na. Alam kong gusto ka ng

makita nila Lola at Charles.'" wika nito.

Nakabukas na ang pintuan ng kotse sa

gawi ko. Blangko ang expressipn sa

mukha nito kaya hindi kO maiwasan na

makaramdam ng aba.

 

"Salamat.'" maisi kong sagot at agad ng

bumaba ng kotse. Akamang hahawakan

ako nito para alalayan pero pumiksi

ako. Narinig ko na lang ang marahan

nitong pagbuntong hininga.

Wala na akong pakialam pa sa

nararamdaman niya. Nandito ako sa

bahay na ito para kay Charles at kay

Lola Agatha.

 

 

Gusto kong makita si Charles...Nasa

kwarto ba siya?" tanong ko. Ilang saglit

na tumitig sa akin at dahan-dahan na

tumango.

 

"Sasamahan kita sa kanya." sagot nito.

Saglit akong nag-isip tsaka umiling.

 

 

"huwag kang mag-alala. Aalis agad

ako pagkatapos kong makausap si

Charles. Wala akong balak magtagal sa

bahay na ito." wika ko at inilibot ang

tingin sa paligid. Malungkot akong

napangiti. Ang bahay na ito ang naging

saksi ng paghihirap ko. Dito ko rin

naranasan ang lumigaya. Maraming

alaala akong naiwan na masakit na

alaala sa bahay na ito na ayaw ko ng

balikan pa kahit kailan

 

 

Hindi ko na narinig pa ang pagsagot ni

Ryder. Bagkos nagpatiuna na itong

naglakad papasok sa loob ng bahay.

Tahimik naman akong napasunod dito

habang iginagala ang tingin sa paligid.

Kahit gabi na maliwanag pa rin ang

buong paligid dahil sa nagkalat ng mga

ilaw.

 

 

Pakiramdam ko biglang nanikip ang

dibdib ko sa mga nakita. Akala ko noon

ito na ang magiging tahanan ko sa

mahabang panahon. Pero nagkamali

ako. Isang malaking pagkakamali ang

lahat na dapat huwag ng balikan pa

kahit kailan.

 

 

Paakyat na kami ng hagdan ng

mapansin ko ang pababa nasi Natalia.

Napansin ko ang panlalaki ng rmata

nito habag direkta na nakatitig sa akin.

Masamang tingin ang pinukol ko dito.

Tama nga ang narinig ko...dito pa rin

siya nakatira. Tuluyan na nga siyang

binahay ni Ryder.

 

 

"A--- ate?" narinig kong sambit nito.

Bakas ang pagkagulat sa tono ng boses

nito.

 

"Tumabi ka! Padaanin mo si Ashley."

narinig kong angil ni Ryder dito.

Napataas ang aking kilay sa narinig.

Palabas lang ba ang lahat? Ang galit sa

tinig na boses ni Ryder habang sinasabi

ang katagang iyun kay Natalia.

 

 

"Ate..ika nga! buhay ka!" muling wika

ni Natalia. Hindi ko ito pinansin at

patuloy lang ang paghakbang kO

hanggang sa mapatapat na ako sa

kanya. Tinitigan ko ito sa mukha at

agad kong napansin na nag-iba na ang

hitsura nito. Nagmatured ito at parang

tumanda...Sabagay, normal lang siguro

iyun dahil walong taon kanfmg hindi

nagkita. Nagbabago ang hitsura ng tao

sa paglipas ng taon.

 

 

"Niluko mo kami? Hindi ka pa patay?"

wika nito ng makalagpas ako sa kanya.

Natigiilan ako...Kung alam nya lang

kanina ko pa siya gustong saktan.

Makabawi man lang sa lahat ng mga

kasalanan na nagawa nya sa akin.

Walang hiya siya! siya ang itinuring

kong pinakamalapit na tao na

poprotekta sa akin noon pero nagawa

nya akong lokohin. Inahas nya ang

asawa ko at pinagtangkaan nya pa

akong patayin.

 

 

Namalayan ko na lang na nandito na

kami sa tapat ng kwarto ni Charles at

napansin ko na dahan-dahan ng

kinakatokni Ryder ang pintuan ng

kwarto nito. Ilang saglit lang ay

bumukas na iyun at iniluwa ang

mukhang kakagising lang na si

Charles. Agad itong tumitig sa akin

kasabay ng pagtulo ng luha sanga

mata.

 

 

"Mama? Sabi ko na nga ba buhay kayo

eh! Hindi panaginip ang lahat...nasa

tabi ko kayo noong nasa hospital ako!"

wika nito sabay yakap sa akin. Hindi ko

naman mapigilan ang umiyak..

"Im sorry anak! Im sorry kung bakit

ngayun lang ako nakabalik!" wika ko

dito. Tanging hagulhol lang ang naging

sagot nito habang mahigpit na

nakakapit sa akin

 

 

"'Patawad kong natagalan bago ako

gumaling Charles...Sorry sa mga taon

na dapat magkasama tayo.pero

maniwala ka sa akin.ikaw ang ginawa

kong inspiration para malagpasan ko

ang lahat... Sorry kong nasaktan kita at

pati ikaw ay napaniwala na matagal na

akong patay." wika ko habang patuloy

ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

 

"Ma...Mama...nahal na mahal kita!

Hindi na mahalaga sa akin ang lahat..

Ang importante, nandito kaNoon pa

man, hindi ako naniniwala na patay ka

na!" sagot nito. Lalo naman akong

napahagulhol ng iyak.

 

 

Ang bait talaga ng anak ko! Isa sa mga

dahilan kaya nag-aalangan akong

tuluyan na magpakita dito dahil baka

sumbatan nya ako.pero hindi,

nagkamali ako. Siya pa rin ang dating

Charles na kilala ko. Ang baby Charles

ko!

 

 

 

 

Chapter 59

 

 

ASHLEY POV

 

"Ma, mangako po kayo sa akin, huwag

nyo na po akong iwan ulit.'" nandito na

kami sa loob ng kanyang kwarto at

bakas ang pakikiusap sa boses ni

Charels habang sinasabi ang katagang

iyun. Para namang biglang tinusok ng

karayom ang puso ko ng marainig ko

ang katagang iyun. Walong taon na

nagtiis ang anak ko na wala ako sa tabi

nya. Hindi ko man lang ito naalagaan.

Binatang binata na sya. Wala ng bakas

ng dating Charles. Napatunayan ko ito

sa ayos ng kanyang kwarto. Isa pa mas

matangkad na sya sa akin ngayun. Ang

bilis talaga lumipas ng panahon. Hindi

ko man lang ito naalagaan noong mga

panahon na kailangan nya ako.

Pakiramdam ko isa akong walang

kwentang ina dahil matagal na

panahon akong hindi nagpakita sa

kanya.

 

 

"Promise, ngayung nandito na ako,

hindi ko na hahayaan pa na muli kang

mawalay sa akin anak. Pupunan ko ang

mga panahon na nawala ako sat tabi

mo." sagot ko kasabay ang pagtulo ng

luha sa aking mga mata. Agad kong

napansin ang paguhit ng masayang

ngiti sa labi nito. Pagkatapos ay

lumapit sa akin at muli akong niyakap.

Thank you Ma. Thank you dahil

binalikan nyo ako. Huwag po kayong

mag-alalala. Ngayung malaki na ako,

kaya ko na kayong ipagtanggol kahit

kanino. Thank you dahil dininig lahat

ang panalangin ko. Noon pa man hindi

po ako naniniwala na patay ka na. Alam

kong muli kayong babalik para

makasama ako.!" wika nito. Ramdam

ko ang pagyugyog ng kanyang balikat

dahil sa impit nitong pag-iyak.. Lalo

naman akong napaiyak dahil doon.

 

 

"Pasensya ka na anak ha? Pasensya na

kung natagalan ang muli kong

pagbalik. Medyo matagal din akong

nakipaglaban sa sakit kong leukemia.

 

 

.Hindi ako pwedeng umuwi ng Pilipinas

hanggat hindi idiniklara ng Doctor na

totally healed na ako." sagot ko. Agad

naman itong tumango.

 

 

"Wala na akong pakialam sa mga

panahon na wala kavo sa tabi ko Ma.

Ang importante ay ang ngayun

magkasama na tayo ulit at hindi mo na

ako iiwan pa kahit kailan." sagot nito.

Agad akong napangiti pagkatapos ay

kumalas na ako sa pagkakayakap dito.

Mataman ko itong tinitigan sa mukha.

"of course, ngayung nandito na ako

hindi ko na hahayaan pa na

magkahiwalay ulit tayo anak. Teka,

kumusta ka nga pala dito? Inaalagaan

ka ba nila ng maayos?" tanong ko.

Agad kong napansin ang pagseryoso ng

mukha nito bago naglakad ng ilang

hakbang palayo sa akin.

 

 

"Ayos naman Ma. Binibigay naman

nila lahat ng kailangan ko. Kaya lang

hanggang ngayun, hindi kO pa rin

matangap na nakikita ang Natalia na

iyan dito sa bahay. Ayaw ko sa kanya.

siya ang dahilan kung bakit nagkagulo

ang pamilya natin." seryoso nitong

sagot. Agad akong natigilan. Muling

bumalik ang sakit ng kalooban ko dahil

sa sinabing iyun ni Charles. Muling

sumagi sa isip ko ang lahat ng mga

nangyari bago ako naaskidente.

 

 

"'Ba-bakit naman? Inaalagaan ka

naman ni Tita Natalia mo diba?" sagot

ko. Pinilit kong pasiglahin ang boses ko

kahit na sa kaloob-looban ng puso ko

nasasaktan ako. Lalong sumeryoso ang

mukha nito at humarap sa akin. Kita ko

ang galit sa kanyang mga mata bago

nagsalita.

 

 

"Ma, bata pa po ako noon at hindi pa

masyadong alam ang mga nangyayari

sa paligid ko...ang tungkol sa pagka-

aksidente mo...ang... tungkol sa sakit

mo. Pero habang lumalaki ako nagiging

aware na ako sa lahat. Ang tungkol sa

pagkakaroon ni Papa ng relasyon kay

Natalia. Hindi din nakaligtas sa

pandinig ko kapag napag-uusapan ng

lahat dito sa loob ng bahay ang mnga

nangyari noon..kaya nga nagrebelde

ako..hindi ko matangap na hindi man

lang kita natulungan noon. Hindi man

lang kita naipagtanggol." mahabang

wika ni Charles habang bakas ang

lungkot sa boses nito.

 

 

"Im sorry!" sagot ko at hindi ko na

napigilan pa ang muling pagtulo ng

luha sa aking mga mata. Agad na

umiling si Charles.

 

"NO..not your fault Ma. Wala kang

kasalanan. Hindi mawala sa isip ko

kung paano ka umiyak ng gabing iyun

bago ka naaksidente. Ikaw ang biktima

dito. Ikaw ang niluko nila. Siguro, kung

malaki na ako ng mangyari ang lahat

ng iyun, baka naipagtanggol pa kita

laban sa kanila. Kaya lang hindi eh..

masydo pa akong bata noon. Wala

akong magawa kundi umniyak." sagot

nito. Lalo naman akong napaiyak.

Ramdam ko ang pagmamahal sa akin

ni charles. Hindi man lang nito

nagawang magalit sa akin sa kabila ng

mga nangyari.

 

 

"Akala ko normal lang na palaging

magkadikit noon sila Tita Natalia at

Papa. Hindi ko akalain na may relasyon

na pala sila. Sorry Ma kung wala man

lang akong nagawa para ipagtanggol ka

noon." wika nito kasabay ng pagtulo ng

luha sa kanyang mga mata. Agad ko

itong nilapitan at hinawakan sa kamay.

 

 

"Wala kang kasalanan Charles. Sarili

kong laban ito. Huwag mong pag

aksayahan ng panahon ang mga

nangyari na. Tapos na ang mga iyun at

nalagpasan ko na." sagot ko at pilit na

ngumiti. Matagal akong tinitigan ni

Charles bago tumingin sa malayo.

Dapat pala kay Papa Lorenzo ká na

lang. Siguro hindi mo napagdaanan

ang lahat ng iyun kung si Papa Lorenzo

ang naging asawa mo Ma. Naalala ko

pa kun8 paano ka nya alagaan noon.

Siguro hindi mo napagdaanan lahat ng

sakit kong siya ang naging asawa mo."

Malungkot nitong sagot. Agad naman

akong napailing.

 

 

"No! Please Charles, dont say like that!

Isang mabait na Kuya lang ang tingin

ko kay LorenZO noon pa. Isa pa, kahit

na hindi naging kami, hindi siya

nagsawa sa pag-aalaga sa akin. Hindi

nya ako pinabayaan hanggang sa

gumaling ako. Siya at ng kanyang

asawa." sagot kO.

 

 

Agad kong napansin ang pagkagulat sa

mga mata nito dahil sa sinabi kong

iyun.

 

 

"asawa? Nag-asawa na si Papa

Lorenzo?" tanong ito. Agad akong

tumango.

 

 

"Yes...naalala mo ba si Nurse Rona?

Siya ang asawa ni Papa Lorenzo mo

 

ngayun. Sila ang nag-alaga sa akin

hanggang sa gumaling ako'" sagot ko.

Agad kong napansin ang pagsilay ng

masayang ngiti sa labi nito.

 

 

I"Naalala ko na Ma. Mabait si Nurse

Rona...lagi nya akong dinadalhan ng

pasalubong noon tuwing pumupunta

siya dito sa bahay para alagaan ka."

sagot nito. Agad akong tumango.

"At siya din ang nag-alaga sa akin

hanggang sa gumaling ako. Silang

dalawa ni papa Lorenzo mno. hindi nila

ako sinukuan kaya malaki ang utang na

loob ko sa kanila. Napakabait nila anak.

sagot ko.

 

 

"Gusto kong magpasalamat ng

personal sa kanila Ma. Pwede ba natin

silang puntahan? Saan sila nakatira

ngayun?" excited na sagot ni Charles.

Bakas ang excitement sa bokes nito.

Hindi kO mapigilan ang matawa.

Biglang naglaho ang lungkot sa

pagitang naming dalawa ng napag-

Usapan namin ang tungkol Kay Lorenzo.

 

 

"Wala sila dito sa Pilipinas anak.

Actually, after ng aksidente na

nangyari sa akin eight years ago,

dinala nila ako sa Germany. Kakauwi

ko lang din dito sa Pilipinas ng ideklara

ng Doctor ko na magaling na ako sa

sakit ko." sagot ko.

 

 

"Talaga po? Kung ganoon dapat nga po

pala akO magpasalamat sa kanila dahil

sa ginawa nila sa iyo Ma. Grabe ang

sakripisyo at tulong na ibinigay nila sa

iyo gumaling ka lang which is dapat si

Papa Ryder ang gumawa noon sa iyo."

sagot nito. Muli akong nakaramdam ng

lungkot. tama si Charles, dapat si

Ryder ang mag- alaga sa akin pero

pakiramdam ko lalo nila akong

pinapatay ni Natalia noon para tuluyan

na silang maging malaya

 

 

"Hayaan mo anak, kapag makauwi sila

ng Pilipinas, makikipagkita tayo sa

kanila. Sa ngayun sulitin muna natin

ang mga panahon na magkasama tayo.

 

Gusto kong mapunan lahat ng

pagkukulang ko sa iyo anak. Gusto

kong makabawi." nakangiti kong sagot.

Agad naman itong tumango.

 

 

Hindi na namin namalayan pa ang

paglipas ng oras. Sabay pa kaming

natawang mag-ina ng mapansin

namin na halos alas tres na pala ng

madaling araw. Sa dami ng napag-

usapan namin ngayun hindi man lang

namin namalayan ang oras. Halatang

miss na miss namin ang isat isa.

 

 

"May mga damit akong hindi pa

nagagamit dito Ma. Pwede mong

gamitin bilang pamalit ng damit na

suot mo." wikani Charles sa akin.

Naghahanda na ito sa pagtulog.

 

 

"Salamat anak. Sige na matulog ka na.

Promise nandito pa rin ako Fanggang

sa pagising mo mamaya." nakangiti

kong sagot. Agad naman itong

tumango. Naglakad ako papunta sa

kanyang walk in closet para maghanap

ng pwede kong maisuot.

 

 

Malaking bulas si Charles kaya naman

halos umabot sa tuhod ko ang t-shirt

nito na napili kong isuot. Pagkatapos

kong gawin ang evening routine ko ay

agad na akong tumabi sa higaan nito.

Nakakaramdamn na din ako ng antok at

alam kong marami pa akong

pagdadaanan pagkagising ko.

 

 

Sa ngayun kailngan ko mumang

magpahinga. Alam kong marami pa

kaming pag-uusapan ni Ryder. Pati na

din ng traydor kong kapatid na si

Natalia. Sisiguraduhin ko na

makakaganti ako sa kanya sa lahat ng

ginawa nya sa akin noon. Sa ginawa

nilang pagtataksil.

 

 

Hindi pwedeng basta ko na lang

kalimutan ang lahat. Sila ang nag-

umpisa ng gulong ito kaya natgan

tatapusin ko sa paraang alam ko.

 

 

 

 

Chapter 60

 

 

RYDER POV

 

 

Kanina pa ako nakatayo dito sa gilid ng

pool habang nakatanaw sa kawalan.

Natutuwa ako sa isiping nandito ulit si

Ashley, buhay siya at malakas pero

hindi ko maiwasan na makaramdam

ng lungkot sa isiping pinaniwala nila

ako sa isang kasinungalingan.

 

 

Matagal akong nagluksa sa pagkawala

nya. Siguro tawang-tawa ang gagong

Lorenzo na iyun tuwing nakikita ako na

iyak ng iyak doon sa mausoleum. Wala

naman palang dapat iyakan dahil

buhay na buhay pa ang asawa ko.

 

 

Ganoon na ba talaga ako kasama para

paikutin nila? Ganoon na ba talaga ako

kawalang kwentang asawa para

tanggalan ng karapatan na malagaaan

siya noong mga panahon na may sakit

siya?

 

 

Si Lorenzo, siya na naman! Bakit ba

ang hirap kumawala sa anino nya?

Bakit ba palagi nya na lang akong

nalalamangan? Dahil ba mas mabuti

siyang tao kumpara sa akin?

 

 

Fuck! hindi ako papayag na hindi

muling bumalik sa akin si Ashley.

Nagkawalay man kami ng walong taon

pero handa ko pa rin siyang ipaglaban.

Hindi ako papayag. Handa ko pa rin

syang ipaglaban kahit na may anak na

silang dalawa ni Lorenzo. Asawa ko pa

rin si Ashley kahit na anong mangyari!

 

 

"Totoo ba? Buhay siya? Nandito sa Ate

Ash? Kailan mo pa ito alam? Bakit

hindi mo man lang nabanggit sa akin

na buhay pa pala siya!" Hindi ko

mapigilan na mapatiim bagang ng

muli kong narinig ang boses na iyurn...

 

 

Si Natalia. Bakas ang pagkagulat sa

mukha nito ng titigan ko siya.

 

 

"Kailangan mo pa bang malaman?

Alam mo sa sarili mo kung ano ang

kasalanan na nagawa mo sa kanya

noon. Huwag ka ng magtangka pang

lumapit sa kanya." seryoso kong sagot.

'Babalikan mo na ba siya? Basta-basta

mo na lang ba akong itatapon ngayun

na parang isang basahan?" tanong nito.

Hindi ko naman maiwasan na

mapangisi sa sinabi nito ngayun lang.

Hanggang ngayun pa ba umaasa pa rin

siya na matutunan ko siyang mahalin?

Kailan ba siya magigising sa

katotohanan na kaya ko lang siya

pinayagan na tumira dito sa bahay sa

loob ng walong taon para

mapagdusahan nya ang lahat ng

kasalanan na nagawa nya. Ngayung

nandito na si Ashley, ito na din ang

pagkakataon na palayasin ko ito dito sa

bahay na ito.

 

 

"Iwan mo muna ako dito. Baka makita

tayo ni Ashley at kung ano pa ang

isipin nya..." malamig kong sagot dito.

Agad na tumulo ang luha sa kanyang

mga mata.

 

 

"Tama nga ang hinala ko,.siya pa rin

pala. Kahit ano pa ang gawin ko,

hinding hindi mo pa rin siya kayang

kalimutan." Umiiyak na sagot nito.

 

 

"yes...siya pa rin at ihanda mo na ang

sarili mo. Gusto kong umalis ka na sa

bahay na ito bukas na bukas din."

malamig kong sagot at agad itong

tinalikuran. Hindi ko na hinintay pa

ang sagot nito. Akmang hahabol pa ito

sa akin pero tinitigan ko na ng

masama. Ayaw ko ng makinig pa sa

mga pakiusap nito. Ngayung nandito

na si Ashley, wala ng lugar sa bahay na

ito si Natalia.

 

 

Mabilis akong umakyat ng hagdan.

Pupuntahan ko ang mag-ina ko sa

kwarto ni Charles. Akamng kakatok ako

ng matigilan ako. Madaling araw na at

baka tulog na silang dalawa.

Dahan-dahan kong binuksan ang

pintuan ng kwarto. Agad na

sumalubong sa akin ang malamlam

liwanag ng kwarto ni Charles. Agad na

mga mata ko sa kama at nakita ko na payapa ng natutulog ang mag-ina ko.

 

 

Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng

luha sa aking mga mata. Kung alam

lang ni Ashley kung gaano ko siya na-

miss. Kung gaano ako kasaya sa

kaalamang buhay pa siya.

 

 

Pakirandam ko agad na napawi ang

sama ng loob na nararamdaman ko sa

loob ng walong taon ng makita ko siya

kanina. Bigla akong nagkaroon ng pag-

asa sa buhay. Sana lang mapatawad

nya ako sa lalong madaling panahon.

Hindi ko na kaya pang mawalay siya ng

matagal sa akin. Susuyuin ko siya at

gagawin ko ang lahat bumalik lang siya

ulit sa akin. Pipilitin kong muling

ibalik namin ang kung anong meron

kami noong mga panahon na wala pa

kaming anak.

 

 

"Mahal na mahal kita! Pangako,

iingatan kita sa abot ng aking

makakaya Ash!" mahina kong wika.

Hindi ko na napigilan pa na damhin

ang pisngi nito. Kinabahan pa ako dahil

saglit itong gumalaw at bumalik din sa

mahimbing nyang pagtulog

Sa totoo lang..gustong gusto ko siyang

halikan ngayun. Gusto ko siyang

maangkin muli. Gusto kong

maramdaman ang init ng kanyang

katawan.

 

 

Pero hindi, hindi ako dapat

magmadali. Darating din ang time na

iyun sa aming dalawa. Mapapatawad

nya din ako pagdating ng araw.

Tuluyan man siyang naagaw sa akin ni

Lorenzo noon pero hindi pa huli ang

lahat. Ako ang asawa kaya nasa akin

ang lahat ng karapatan. Hihintayin ko

kung kailan muli magpapakita si

Lorenzo at magtotoos kani.

 

Muli kong tinitigan ang magandang

mukha ni Ashley. Napakaswerte ko sa

kanya. Kaya lang sinayang ko ang

lahat.i. Kung maibabalik ko lang sana

ang panahon. Umiwas sana ako sa

tukso. Hindi sana nasayang ang ilang

taon na nawalay sya sa akin.

 

 

"I am sorry Ash! Sana pumayag ka na

kahit mayakap man lang kita." mahina

kong bulong dito. Pinalis ko ang luha

sa aking mga mata at naglakad.

Laglag ang balikat na lumabas ako ng

kwarto ni Charles. Napakalapit ni

Ashley sa akin pero ang hirap nitong

abutin.

 

Kinaumagahan...

 

 

Nagising ako sa malakas na sigaw na

nagmula sa labas ng kwarto ko. Agad

akong napabangon at lumabas ng

kwarto para lang tumampad sa mga

mata ko ang umiiyak na si Natalia.

Nakasalampak ito sa sahig habang

umiiyak samatalang nakatayo si Ashley

sa harap nya na kita ang galit sa mga

mata.

 

 

"Ryder..sinaktan nya ako! Nagsorry

lang naman ako sa kanya eh! Gusto ko

ng maayos pa anglahat ng kung anong

gulo na nangyari noon pero ang hirap

nyang kausapin." agad na sumbong sa

akin ni Natalia. Agad naman akong

napatitig kay Ashley na noon ay galit

ng nakatinign sa akin.

 

 

"Sige...huwag ka ng mahiya pa.

Ipagtanggol mo ang traydor kong

kapatid Ryder. Ipagtanggol mo ang

kabit mo! Total naman pinagkaisahan

nyo ako noon diba?" galit na wika nito.

Agad kong naikuyom ang aking kamao.

 

 

"Natalia..go back to your room. Sino ba

ang nagbigay sa iyo ng permiso na

lumapit kay Ashley? Hindi bat

pinagsabihan na kita kagabi?" seryoso

kong wika kay Natalia. Agad itang

natigilan. Seryosong tumitig sa akin

kasabay ng pagtulo ng luha sa mga

mata.

 

 

"Ryder...Wala ka man Ing bang

naramdaman na kahit kaunting galit sa

kanya? Niluko nya tayo! Pinaniwala

nya ang lahat sa isang malaking

kasinungalingan! Buhay siya!

Hanggang ngaun pa din ba siya pa rin

ang kakampiha mo?" agad na sagot ni

Natalia. Natigilan ako. Agad kong

napansin ang pagngisi ni Ashley.

 

 

"Bakit? Kung sakali bang natuluyan

ako magiging masaya ka? Hindi pa ba

sapat ang ginawa mong pagtraydor sa

akin noon para magpakita ka sa akin

na parang wala kang ginagawang

kasalanan? Ang kapal ng mukha mo!

Para salbihin ko sa iyo, hindi ako

nagbalik para sa inyo! Malaya kayong

magsama hanggat gusto nyo. Nandito

ako dahil kay Charles at wala ng iba

pa...

 

Kaya huwag na huwag kang lalapit-

lapit sa akin na parang wala kang

malaking kasalanan na ginawa sa akin

Naiintindihan nyo ba iyun?" malakas

na wika ni Ashley at mabillis na

naglakad pabalik ng kwarto ni Charles.

Naiwan naman kaming dalawa ni

Natalia.

 

 

Matalim ko itong tinitigan. Kung hindi

sana ito umeksena ngayung umaga

hindi sana magkakaroon ng maagang

kaguluhan dito sa bahay. Tiyak na mas

lalo lang akong mahihirapan na

kausapin si Ashley.

 

 

"Magabalot ka na. Umalis ka na sa

bahay na ito.'seryoso kong wika.

Natigilan ito.Hilam ng luha ang

kanyang mga mata.

 

 

" Ryder, mahal kita! Tiniis ko ang lahat

ng pagpapahirap mo sa akin sa pag-

aakala ko na matutunan mo rin akong

mahalin. Ako ang nasa tabi mo habang

wala si Ate. Bakit ba napakatigaś ng

puso mo?" umiiyak na wika ni Natalia.

 

 

"Pwes hindi kita mahal.. At kahit

kailan hindi kita kayang mahalin!"

galit na sagot ko. Agad kong napansin

ang biglang panlilisik ng kanyang mga

mata. Tumayo ito at galit akong

tinitigan.

 

 

"Hindi mo ako pwedeng

ipagtabuhayan. Ipaglalaban ko ang

karapatan ko. Maraming taon ang

nasayang dahil sa pag-aakala ko na

matatangap mo din ako!" umiiyak na

wika nito sabay hawak sa aking kamay.

Kaagad ko itong tinabig.

 

 

"Umalis ka na. Ayaw ko ng makita pa

ang pagmumukha mo Natalia." galit

kong sagot. Kaagad itong umiling.

 

"Ryder...alam mong matagal na akong

itinakwil ng pamilya ko. Wala na akong

mapuntahan pa. Maawa ka sa akin..

huwag mo naman itong gawin. Ikaw na

lang ang meron ako. Hindi na iayo

okay ni Ate Ashley at hanggang langit

ang pagkamuhi nya sa atin. Tayong

dalawa lang ang nagkakampi dito kaya

maawa ka. Huwag m0 namn sana

itong gawin sa akin." nakikiusap

nitong wika. Napailing ako at agad na

itong tinalikuran.

 

 

Pababa na ako ng hagdan ng napansin

ko na bumukas ang pintuan ng kwarto

ni Lola Agatha. Napabaling ang tingin

ko at agad kong nakita na dahan-

dahan itong lumabas doon. Bakas nag

labis na pagtataka sa mukha nito.

 

 

"Ano bang kaguluhan ito? Bakit ang aga

-aga nag-iingat na kayo?" agad na

tanong nito. Sabagay, hindi pa pala

nito alam na nandito sa bahay na ito sa

Ashley. Tulog na ito ng dumating kami

kagabi.

 

 

"La...gusto ni Ryder na paalisin ako

dito sa bahay. Hindi po pwede...wala na

akong ibang mapuntahan pa. Maawa

kayo La..huwag po kayong pumayag."

nagmamakaawa na wika ni Natəlia.

Halatang naghahanap ito ng kakampi.

 

Agad naman tumitig sa akin si Lola

Agatha. Nagtatanong ang mga mata

nito.

 

 

"Nandito na si Ashley La." mahinahon

kong sagot. Agad kong napansin ang

pagkagulat sa mga mata nito dahil sa

sinabi ko.

 

 

Chapter 61

 

ASHLEY POVE

 

Hanggang ngayun nanginginig pa rin ang laman ko sa sobrang galit kay Natalia. Ang kapatid kong hindi ko akalain na magagawa akong traydurin at pagtangkaan ang buhay ko noon para lang tuluyan nitong maagaw ang lalaking akala ko hindi nya na ako sasaktan pang muli.

 

Pero sa pangalawang pagkakataon nabigo ako. Muling natukso sa ibang babae si Ryder at worst sa kapatid ko pa talaga. Sa kapatid kong akala ko isang santa at kakampi ko habang buhay.

 

Ang lakas ng loob ng Natalia na iyun na kausapin ako ngayun. Ano ang palagay nya sa akin basta ko na lang kakalimutan ang lahat ng mga kasalanan na nagawa nya?

 

Ganoon na lang ba kadali sa kanya na kausapin ako na parang walang nangyari at kwestiyunin kung bakit pa ako bumalik?

 

Naipikit ko ang aking mga mata at muling naalala ang napag-usapan namin kanina ni Natalia E

 

'Nagising ako na wala na sa tabi ko si Charles. Siguro lumabas ito ng kwarto dahil ng tingnan ko ang banyo ay wala ito. Wala akong choice kundi mag-ayos ng sarili at lumabas ng kwarto.

 

Balak kong puntahan si Lola Agatha sa kwarto nya dahil wala akong balak magtagal dito sa bahay na ito. Aalis na din ako kaagad dahil alam kong hinahanap na ako ni Mikaela. Ilang misscalls na kasi ang nakita ko sa cellphone ko na galing kina Tita Susan at Tito Arnulfo. May mga messages na din sila sa akin na nagwawala na daw si Mikaela na siyang labis kong ikinabahala.

 

"Wala akong choice kundi muling isuot ang damit na hinubad ko kagabi. HIndi ako sigurado kung may mga damit pa ako sa kwarto namin ni Ryder noon at wala na din akong balak na alamin pa. Wala na din akong balak pang suutin ang mga iyun. Malay ko naman, baka ginagamit na ang mga iyun ni Natalia. Ayaw kong mahawa sa kakatihan nya. Kahit kapatid ko siya, hinding hindi ko mapapatawad ang ginawa nya sa akin noon.

 

Pagkalabas ko ng kwarto ay hindi ko akalain na ang mukha ni Natalia ang una kong masilayan. Halatang hinihintay talaga nito ang paglabas ko kaya naman hindi ko maiwasan na mapataas ang aking kilay.

 

"May kailangan ka?" seryoso kong tanong.

 

"Totoo nga...buhay ka!" sagot nito. Kita ko ang pagiging seryoso nito. Matiim ko itong tinitigan at hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot at galit.

 

Lungkot, dahil wala na ang dating Natalia. Ang malambing at mabait kong kapatid. Parang ibang tao na sya ngayun at mukhang hindi ko na siya kilala.

 

"Ano ngayun kung buhay ako? Natatakot ka ba na baka palayasin ka dito sa bahay? Na baka iiwan ka ulit ni Ryder?" nakangisi kong tanong dito. Agad kong nakita ang galit sa kanyang mga mata

 

bago sumagot.

 

"Bakit ka pa nagbalik? Ano ang dahilan mo? Bakit hindi ka pa natuluyan? Alam mo ba kung ano ang nangyari sa akin habang wala ka? Itinakwil ako ng pamilya natin. Sobrang sama ng tingin nila sa akin! At dahil sa iyo iyun!" galit na sagot nito. Agad akong napangiti.

 

"Eh di kinarma ka kaagad! Sino ba naman ang magtatangka na kakampi sa isang katulad mong ahas. Kahit kapatid kita ikinakahiya ko ang ginawa mo! Imagine, habang nakikipaglaban pala ako sa sakit ko noon unti-unti mo akong pinapatay at inaahas ang asawa ko!" sagot ko. Lalong namula ito sa galit. Agad naman nagdiwang ang kalooban ko. X

 

"Ako na ang mahal ni Ryder. Wala ka ng lugar sa bahay na ito kaya umalis ka na!" sagot nito. Napahalakhak ako

 

"Owsss talaga? Parang iba yata ang sinasabi ni Ryder sa akin kagabi? Hmmm sigurado ka ba dyan sa sinasabi mo little Sissy?" tanong ko sabay titig sa kanyang mga mata. Agad kong napansin ang pag- iwas ng tingin nito sa akin bago sumagot.

 

"Papayagan nya ba akong tumira dito sa bahay na ito kung hindi ako mahalaga sa kanya? Ako na ang mahal ni Ryder at wala ka ng magagawa pa para maagaw mo sya sa akin." sagot nito.

 

"Disperadang kabit!" nang-uuyam kong sagot. Agad itong lumapit sa akin at akmang sasampalin ako nito ng hawakan ko ang kanyang braso. Galit ko itong tinitigan sa mga mata at gamit ang kabila kong kamay agad ko itong sinampal. Ano siya...ako na nga itong niluko nila ako pa ngayun ang sasaktan nya? Masyado na siyang abusada.

 

Halos tumabingi ang mukha nito sa lakas ng pagkakasampal ko sa kanya. Kita ko sa kanyang mga mata ang pagkagulat. Hindi marahil nya inaasahan ang gagawin ko

 

Sabagay, nakilala ako nito na isang mabait na Ate. Kahit isang kurot wala itong natikman sa akin noon. Kasama siya sa nakinabang sa perang ibinayad noon sa akin ni Lola Agatha kapalit ng pagpapakasal ko kay Ryder. Siguro, kung hindi dahil sa perang iyun na siyang naging kapalit ng sakit na naranasan ko ay baka wala ito ngayun sa kanyang kinatatayuan. Kaya wala siyang karapatan na saktan ako dahil ako ang gumawa ng paraan para mabuhay ito ng masagana noon sa probensya namin.

 

Iyun nga lang, wala itong utang na loob. Nagawa nitong traydurin ako at sirain ang pamilya ko. Pero ayos lang...nakikita ko naman na kinakarma na ito ngayun. Katunayan lang dito na mukhang mas matanda pa itong tingnan ng di hamak kaysa sa akin ngayun.

 

"Walang hiya ka! Wala kang karapatan na sampalin ako! Nakalimutan mo na ba na ako na ang reyna sa bahay na ito? Pwede kitang palayasin sa pamamahay na ito kung gusto ko!" galit na sigaw nito. Muli akong tumawa. Seryosong tinitigan.

 

"Oh eh di gawin mo! Palayasin mo ako ngayun din! Ipakaladkad mo ako sa mga gwardya kung gusto mo! Gusto ko din masaksihan kung talagang iginagalang ka sa bahay na ito. Gusto kong makita ang pagiging superior mo Natalia!" nang- uuyam kong sagot. Agad itong namutla. Lalong nagdiwang ang kalooban ko.

 

"hindi mo kaya hindi ba? Dahil isa kang tau-tauhan sa bahay na ito...wala kang boses dahil isa kang kabit!" natatawa kong wika. Akmang susugurin ulit ako nito ng agad ko itong itinulak. Bumagksak ito sa sahig at kita ko na nasaktan ito.

 

Sakto naman na pareho naming napansin ang paglabas ni Ryder sa kwarto nito. Agad na nagngangawa ang bruha at ako pa ang itinuturo nito na masama. Sabagay, inaasahan ko na ang tungkol sa bagay na iyun at handa na akong tanggapin ang lahat kung ito man ang kakampihan ni Ryder. Hindi ko na pinakinggan pa ang ibang mga mga kadramahan nito at agad na akong nag walk out at bumalik sa kwarto ni Charles.

 

Siguro dito ko na lang hihintayin ang anak ko para magpaalam na uuwi muna ako sa bahay nila Lorenzo. At least sa bahay na iyun, mahahanap ko ang tunay na katahimikan. Hindi katulad dito na alam kong kahit kailan hindi ako magkakaroon ng peace of mind.

 

Halos limang minuto din akong nakatunganga at walang ibang ginagawa sa kwarto ni Charles nang marinig ko ang marahan na pagkatok sa pintuan. Noong una nag-aalangan pa akong pagbuksan ito pero ng marinig ko ang boses ni Lola Agatha ay agad akong napatayo.

 

Aaminin ko na na-miss ko ito ng todo. Kahit na gaano pa kasama ang naranasan ko dito sa bahay na ito hindi maikakaila na tanging si Lola Agatha lang ang naging kakampi ko at naging totoo sa akin.

 

Nagmamdali ko itong pinagbuksan ng pintuan. Agad na tumampad sa paningin ko ang mangiyak-iyak nitong hitsura. Agad naman akong naluha at napayakap dito.

 

"Ashley, ikaw nga! Salamat sa Diyos at nandito ka!" agad na wika nito. Halatang umiiyak dahil sa kanyang boses. Lalo akong naluha.

 

"La, Sorry po!" agad kong sagot. Naramdaman ko naman ang paghagod nito sa likod ko. Pagkatapos kumalas ito sa pagkakayakap sa akin at mataman akong tinitigan.

 

"Its okay iha! Wala kang kasalanan!" sagot nito pagkatapos pinunasan nito ang luha sa aking mga mata. Lalo naman akong napaiyak."Salamat po dahil mula noon hanggang ngayun, sobrang bait nyo pa rin sa akin... Patawad po kung ngayun lang ulit ako nagpakita." umiiyak kong wika. Agad na gumuhit ang malamlam ng ngiti sa labi nito. Tinitigan ako sa mga mata bago sumagot.

 

"Ayos lang...naiintindihan kita! Patawad sa mga nangyari noon Ash. Dahil sa kagustuhan kong muling maging kayo ni Ryder, ikaw ang nagdusa." sagot nito. Agad akong umiling

 

"Hindi po! Wala kayong kasalanan. Kagustuhan ko din ang lahat. Kahit na hindi niyo ako pilitin noon, babalik at babalik pa din naman ako kay Ryder noon dahil kay Charles. Gusto kong mabigyan ng buong pamilya ang anak ko. Pero muli akong nabigo.....hindi pala talaga kami para sa isat isa ng apo mo La." sagot ko kasabay ng muling pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

Lalo ko namang napansin ang paglamlam ng mga mata nito. Alam kong labis din itong nasaktan sa mga nangyari. Pero wala eh...mahirap ng makalimutan ang lahat. Masyado na akong nasaktan. Hindi  ko na kaya mag tiwala muli.

 

 

Chapter 62

 

ASHLEY POVE

 

Parehong hilam ng luha ang aming mga mata ng humiwalay ako sa pagkakayakap kay Lola Agatha. Hindi naman masyadong halata na sobrang na-miss namin ang isat isa.

 

"Masaya ako dahil ligtas ka Iha. Akala ko talaga, nawala ka na sa amin ng tuluyan. Pakisabi kay Lorenzo maraming salamat. Walang katumbas na halaga ng pera ang pwedeng ibayad sa lahat ng kabutihan na ginawa nya sa iyo. Sa pagligtas nya sa buhay mo." wika ni Lola Agatha sa akin. Agad naman akong napangiti.

 

"Hayaan mo La....sasabihin ko kay Lorenzo ang lahat ng iyan." sagot ko.

 

"Teka, halika na...anong oras na hindi ka pa pala kumakain. Tiyak na nakahanda na ang dining area for breakfast kaya sumama ka na sa akin sa ibaba."

 

pagyayaya nito. Agad akong tumango.. Inalalayan ko itong makatayo at sabay na kaming lumabas ng kwarto ni Charles.

 

Hindi ko maiwasan na mkaramdam ng matinding lungkot habang inililibot ang tingin sa mga dinadaanan namin. Malaking parte ng pagkatao ko ang naiwan sa bahay na ito at nakakalungkot isipin dahil tuluyan ko ng tatalikuran ang lahat. Magiging isang masaya at malungkot na lang na alaala ang lahat.

 

Pagdating namin ng dining area ay nadatnan namin si Ryder at Charles na nakaupo sa kani-kanilang pwesto. Mukhang may seryosong

 

pinagdiskusyunan ang mag-ama bago kami dumating. Nagkibit balikat na lang ako at inalalayan si Lola na makaupo muna bago ako naupo sa tabi ni Charles.

 

May mga pagkain ng nakahanda. Nagulat pa ako ng si Charles mismo ang naglagay ng pagkain sa aking pinggan. Hindi ko akalain na may itinatago na palang ka- sweetan ang anak ko. Malayo na nga talaga siya sa dating batang si Charles na ako mismo ang nag-aasikaso sa pagkain nito noon.

 

"Damihan mo ang pagkain Ma. Ang payat niyo na po at mukhang hindi kayo masyadong inaalagaan sa pagkain."

 

sambit nito na may halong pagkastigo sa tinig ng kanyang boses. Hindi ko

 

maiwasan na mapangiti.

 

"Anak, hindi ako payat. Slim lang at kailangan ko ito sa trabaho ko ngayun." sagot ko. Agad kong napansin ang matiim na pagtitig sa akin ni Ryder. Nagtatanong ang mga titig nito sa akin pero hindi ko na pinansin pa. Itinoon ko na lang ang attention ko sa pagkain.

 

"Nasaan nga pala si Natalia? Bakit wala pa siya? Hindi nya ba alam na bawal paghintayin ang grasya?" agad na singit naman ni Lola Agatha. Agad kong napansin ang pagkunot ng noo ni Charles bago sumagot.

 

"Nandito na si Mama. Wala siyang karapatan na sumabay dito sa hapag." seryoso nitong wika. Agad akong napatitig kay Charles tsaka umiling.

 

"Charles, please nandito tayo sa hapag. Lahat pwedeng sumabay sa pagkain. Huwag mo akong alalahanin after this aalis na din kaagad ako. Baka hinihintay na din ako ni Mika." mahinahon kong sagot dito. Muling napasulyap sa akin si Ryder. Sa pagkakataon na ito nakakunot na ang kanyang noo at mukhang hindi nito nagustuhan ang sinasabi ko ngayun lang.

 

"Aalis ka? Nandito ang pamilya mo Ash baka nakalimutan mo." agad na sagot nito. Saglit akong natigilan at mahinang nagpakawala ng malalim na buntong hininga. Nandito na naman kami sa issue na ito. Kailan ba matatapos ang pagpapaliwagan na ito.

 

"Hindi na bagay sa akin ang manirahan sa lugar na ito. May sarili na akong buhay at masaya na ako doon." seryoso kong sagot. Lalong nagdilim ang mukha Ryder. Halatang hindi nito nagustuhan ang gusto kong mangyari. Pero gusto kong ipamukha sa kanya na wala na siyang pakialam. Walang sino man ang pwedeng pumigil sa gusto kong mangyari. Matagal na kaming tapos at ayaw ko ng muli pang magpatali sa kanya.

 

"Si Lorenzo ba? Mas pipiliin mo siya kumpara sa anak mo?" muling tanong nito. Talagang gusto nya pang gamitin si Charles sa issue naming dalawa. Napasulyap muna ako kay Charles bago sumagot. "Kung iyan ang paniniwala mo wala na akong magagawa pa. Basta aalis ako pagkatapos nito. Hindi mo ako pwedeng pigilan tungkol sa bagay na iyun Ryder. Alam na ni Charles ang tungkol dito at naiintindihan nya ang lahat ng iyun." final kong sagot. Hindi na ito sumagot pa bagkos matalim akong tinitigan. Hindi ko na lang ulit pinansin at muling itinoon

 

ang buong attention ko sa pagkain.

 

"Mam, may naghahanap po sa inyo sa labas. Mrs. Jimenez daw po." agad na pagbabalita ng kasambahay sa akin. Agad naman akong napatayo at tumingin kay Charles. Napansin ko din ang hindi maisatinig na pagtutol sa mga mata nito pero alam kong maiintindihan nya ako. Kaunting paliwanag pa kung sakali at maaayos din ang lahat.

 

"Charles, kagabi pa ako hindi nakikita ni Mika. Hindi bat nabanggit ko na sa iyo kagabi ang tungkol sa kanya? Kung gaano siya ka-closed sa akin?" mahinahon kong wika. Saglit na nag-isip si Charles bago sumagot.""Of course...dont worry anak, ngayung may source of income na ako, maghahanap ako ng ibang matutuluyan. Kung saan pwede ka din mag-stay hangat gusto mo. Pero sa ngayun kailangan ko munang umalis. Pwede mo naman ako tawagan anytime. Huwag kang mag-alala, palagi lang akong nandito sa tuwing kailangan mo ako.

 

Hinding hindi na ako mawawala pa anak. " sagot ko. Atubili naman itong tumango pagkatapos tumayo na din.

 

"Sige Ma. Naiintindihan ko po." sagot nito. Agad naman akong napangiti. Pagkatapos ay binalingan ko si Lola Agatha para magpaalam na din sa kanya.

 

"La, pasensya na po pero kailangan ko ng umalis. Nandyan na ang sundo ko. Huwag po kayong mag-alala. Dadalaw po ulit ako sa inyo." mahinanon kong wika. Agad na bumalatay ang lungkot sa mga mata nito pero wala na akong magagawa pa. Hindi para sa akin ang lugar na ito. Lalo lang kaming magkakagulo kapag manatili pa ako ng matagal.

 

"Kung ayaw mo talagang papigil, sino ba naman ako para pigilan ka. Basta mag-ingat ka palagi. Banggitin mo kay Enzo ang labis kong pasasalamat." sagot nito. Agad akong tumango. Hindi ko na tiningnan pa si Ryder at tumalikod na ako.

 

Mabilis na akong naglakad palabas ng bahay. Agad kong natanaw ang sasakyan nila Tita Susan na naghihintay sa labas ng gate ng bahay. Hindi pa man ako nakakalapit agad ng bumaba si Mika at nagmamadaling sumalubong at yumapakap sa akin

 

"Mama!" agad nitong sambit habang yakap-yakap ako. Wala naman akong nagawa pa kundi yakapin na din ito at bigyan ng halik sa kanyang noot

 

"Hindi ka ba nagpapasaway habang wala ako?" agad kong tanong. Alanganin itong tumango kaya naman natawa ako.

 

"hayy naku, kung alam mo lang hindi kami pinatulog kagabi ng batang iyan. Iyak ng iyak at hinahanap ka." sabat naman ni Tita Susan. Nasa loob ito ng kotse at nakadungaw sa bintawa.

 

"Pasensya ka na Tita ha? Pati tuloy kayo naperwisyo sa biglang pag-alis ko sa restaurant kagabi." hinging paumanhin ko. Agad naman itong umiling.

 

"Huwag mong alalahanin ang tungkol sa bagay na iyan Ashley. Mas maganda na din ang mga nangyari dahil nagkita na din kayong mag-ina. Isa pa nagpapasalamat kami dahil nagawa mong pagtiisan ang ugali ng apo namin. Kagabi lang namin narealized na totoo pala ang sinabi ni Enzo. Na halos dumakit na si Mika sa iyo." sagot nito. Agad naman akong napangiti.

 

"Ma, ito po ba ang bahay ng baby nyo?" sabat naman ni Mika kasabay ng pagkalas ng mahigpit na pagkakayakap sa akin. Inilibot pa nito ang tingin sa paligid.

 

"Yup!" sagot ko at agad kong napansin ang palapit na si Charles. Sa hindi kalayuan ay nakatayo naman si Ryder habang nakatanaw sa gawi namin.

 

Pagkalapit ay agad itong nagmano kay Tita Susan. Tuwang tuwa naman si Tita at sinabi nito na binatang binata na daw si Charles. Parang kailan lang isa sila sa natutuwa kay Charles noon.

 

"Who is she Ma?" agad na tanong ni Charles ng ibinaling ang tingin sa aming dalawa ni Mika. Pinakilala ko naman sila sa isat isa.

 

"Siya ang panganay na anak ng Papa Lorenzo mo. Si Makaela....and baby Mikaela, meet Kuya Charles, sya ang palagi kong kinikwento ko sa iyo before." pagpapakilala ko sa dalawa. Agad naman sumilay ang masayang ngiti sa labi ni Mika kasabay ng paglahad ng kamay para makipagshake hands kay Charles. OH diba, napakamura pa ng kanyang edad pero aware na sya sa mga ganitong bagay. Ito kasi ang palagi nyang nakikita kay Lorenzo noong nasa Germany pa kami.

 

Hindi naman ito inabot ni Charles kaya nakabusangot itong agad na binawi ang kamay. Pagkatapos masamang tinitigan si Charles. Marahil napahiya ito.

 

"Hindi ka na pala baby eh. So hindi mo na kailangan si Mama Ashley." prangkang muling wika ni Mika. Agad naman napataas ang kilay ni Charles dahil sa sinabing iyun ni Mika kaya agad akong namagitan na. Baka mamaya magkaselosan pa ang dalawang ito eh."Charles, magpakabait ka dito anak ha? Pasensya ka na kung bakit kailangan kong umalis. Alam mo naman siguro na hindi na ako komportable dito. Hindi na kami okay ng Papa mo." mahinahon kong paliwanag. Umaasa na maiintindihan din ako ni Charles at hindi sya magkikimkim ng sama ng loob sa akin.

 

"Ma, naiintindihan ko po. Ngayun pa ba ako magrereklamo gayung alam ko na nasa mabuti kang kalagayan? Sana lang hindi mangulit sa iyo ang bulilit na iyan para hindi po kayo ma-stress." wika ni Charles sabay tingin kay Mika. Agad naman napasimangot si Mika at masamang tinitigan si Charles.

 

"Ewan ko sa iyo..ako kaya ang stress reliever ni Mama Ashley. Malaki ka na kaya hindi mo na kailangan si Mama kaya ibigay mo na siya sa akin." seryosong wika ulit ni Mika. Muling napataas ng kilay si Charles.

 

"Sige na anak, tatawag na lang ako sa iyo. Kailangan naming umalis dahil may pupuntahan pa kami." paalam ko kay Charles at hinalikan pa ito sa pisngi.Charles at hinalikan pa ito sa pisngi. Yumapakap muna ito sa akin bago nakangiti na tumango.

 

"See you soon Ma. I love you!" wika nito.

 

"I love you too baby Charles. See you soon!" sagot ko at sumakay na ng kotse. Napasulyap pa ako sa kinaroroonan ni Ryder at kita ko ang pagtatagis ng bagang nito habang nakatitig sa akin. Malakas akong napabuntong hininga at laking pasalamat ko dahil dahan-dahan ng umusad ang sasakyan.

 

 

 

Chapter 63

 

RYDER POV

 

Hindi ko mapigilan na maikuyom ang aking kamao habang pinapanood ang pag-alis ni Ashley dito sa bahay. Talagang pinanindigan nito ang pagtanggi sa muling pagtira dito sa bahay na ito.

 

Hindi ko naman kasi pwedeng kasabwatin si Charles tungkol dito. Hanggang ngayun, alam kong malayo pa rin ang loob nya sa akin dahil sa mga nangyari. Hindi din naman ito nagtangka na pigilan ang kanyang ina.

 

Parang wala lang dito ang muling pag- alis ni Ashley sa bahay basta siguraduhin lang nito na palagi silang magkikita. Eh paano naman ako. Kailangan ko siya. Kailangan ko ang asawa ko! Ngayung nandito na siya hindi na ako makakapayag na muli itong lumayo sa akin. Nagmatured na nga siguro si Charles. Naiintindihan na nito ang mga nangyayari sa kanyang paligid. Sa ngayun wala akong ibang aasahan kundi ang sarili ko lang. Kailangan kong magtiwala sa sarili kong kakayahan kung hindi baka tuluyan ng hindi mapasa-akin ulit ang asawa ko.

 

Wala na din akong aasahan pa kay Lola Agataha. Alam kong hindi na ito mag- iinsist pa para muling magsama kaming dalawa ni Ash. Sumuko na din si Lola dahil sa mga nangyari at hindi ko naman siya masisisi dahil doon.

 

Talagang ako naman ang may kasalanan kaya nagkahiwalay kami ni Ashley. Pero ngayun, sisiguraduhin ko na hindi na mangyayari ulit ang bagay na iyun. Bigyan lang ako ng isa pang chance ni Ash at hindi na talaga ako magluluko. Iiwas na talaga ako sa tukso.

 

"Umalis na siya? Nakita mo na...hindi

 

ka na mahalaga sa kanya. Hindi na kayo mahalaga ni Charles kay Ate. May sarili na siyang buhay kaya pwede bang tumigil ka na Ryder. Ako ang nandito... ako ang dapat mong mahalin." natigil ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses na iyun. Agad akong napalingon at matalim na tinitigan si Natalia.

 

"Wala kang pakialam Natalia kaya itikum mo iyang bibig mo bago pa ako mainis at tuluyan ng ipaputol iyang dila mo! Nakakarindi ka na! Hindi kita binigyan ng karapatan para kausapin ako kaya lumayas ka sa harap ko!"

 

galit kong sagot dito. Agad naman nagbago ang templa ng mukha nito. Naging maamo na akala mo walang nagawang malaking pagkakamali sa pagsasama naming dalawa ni Ashely. Hindi na din ito nakaimik pa. Natakot yata sa banta ko.

 

"Nakapagligpit ka na ba? Pwede ka ng lumayas ngayun din. "seryoso kong wika. Agad na nanlaki ang mga mata nito sa pagkagulat.

 

"A-ano? Ryder...Hindi...hindi mo ito magagawa sa akin. Ako ang karamay nyo sa lahat ng oras pagkatapos basta mo na lang ako paalisin? hindi maari!" agad na sagot nito habang bakas ang kaba sa kanyang mukha. Napangisi ako.

 

"Ngayung nandito na si Ashley, abswelto ka na sa lahat ng kasalanan mo sa akin....pinapalaya na kita." sagot ko. Agad na nangilid ang luha sa mga mata nito bago nagsalita.

 

"Ryder, lahat ng pahirap mo sa akin tiniis ko. Ano pa ba ang kulang? Ano pa ba ang dapat kong gawin para matutunan mo akong mahalin." umiiyak na sagot nito.

 

"Walang kulang Natalia. Nagkataon lang na naging kapatid ka ng babaeng mahal ko. Aminado akong malaki ang naging kasalanan ko kay Ashley.Kasalanan ko dahil pinatulan kita noon. Pero alam mo sa sarili mo na hanggang doon lang iyun....."

 

"Simula ng nawala sa akin si Ashley, hindi na kita pinakialaman pa. Hindi na kita naikama. Pumayag lang akong manatili ka sa bahay na ito dahil gusto kong makita kang nahihirapan. Gusto kong ako mismo ang magparusa sa iyo...sa lahat ng mga kasalanan na nagawa mo. Sa tangka mong pagpatay sa kanya noon.... Kaya tumigil ka na! Umalis ka na sa bahay na ito ngayung araw." galit kong sagot at nagmamadali na itong tinalikuran. Direcho akong naglakad papuntang gate kung saan makikita ang guard house.

 

"Siguraduhin nyong makaalis ngayung araw na ito si Natalia at huwag na huwag nyo na siyang papasukin sa bahay na ito kahit kailan." agad kong utos sa dalawang guard na nakaduty. Agad naman silang sumagot. ?

"Yes Boss!" magkasabay na sagot nila. Muli kong binalingan si Natalia na noon ay walang tigil sa pg-iyak. Hindi... kahit kailan wala akong

 

nararamdaman na awa sa kanya dahil kung mabuti siyang kapatid, hindi siya magtatangka na akitin ako noon. Hindi nya sisirain ang masayang pagsasama naming dalawa noon ni Ashley.

 

Aminado ako....masyado pa akong mapusok ng mga panahon na iyun. Masyado din akong malungkot dahil sa pagkakaroon ng sakit ni Ashley kaya nagpadala ako sa tawag ng laman.. Pero kung hindi sana ako nalasing ng mga pagkakataon na iyun, hindi ko naman sana papatulan si Natalia.

 

Huli na ng malaman ko na may inilalagay itong drugs sa ininom kong alak noong unang gabi na may nangyari sa amin kaya hindi ko na napigilan pa ang aking sarili.Makailang beses na may nangyari sa

amin tuwing nahihimbing sa pagtulog ang asawa ko. Alam kong kasalanan pero nagpadala ako sa sinabi nito noon na kapag magaling na ang Ate nya kusa na syang lalayo. Pero hindi ko alam na may iba pala siyang plano. Na sinasabutahi nya na pala ang mga gamot na iniinom noon in Ash kaya tuluyan itong nanghina.

 

Hindi ko alam na unti-unti na palang pinapatay ni Natalia si Ashley noon. Wala akong alam doon. At aminado ako na kasalanan ko. Nagpabaya ako at masyadong nagtiwala kay Natalia.

 

Balak ko na din naman talagang tumigil noon sa pakikpagrelasyon kay Natalia. Kaya lang huli na ang lahat. Nahuli na kami ni Ash at hindi man lang ako nagkaroon ng pagkakataon na magpaliwanag ng gabing iyun. Huli na ng marealized ko na nabundol ito dahil sa biglang paglabas ng bahay. Ang akala ko tuluyan na itong binawian ng buhay at walang araw na hindi ako nagdusa. Araw-araw ko siyang ipinagluksa hangggang sa aksidente ko siyang nakita sa isang restaurant.

 

Buhay siya at pinaniwala ako ni

 

Lorenzo sa isang napakalaking

 

kasinungalingan. Kasalanan ko din

 

naman, masyado akong nalugmok sa

 

matinding kalungkutan at hindi na ako

 

nagpa-imbistiga pa. Hindi ko man

 

lang inalam kung talagang abo ba

 

talaga ni Ashley ang nakalagay sa URN Jar na iyun.

 

Humanda ang Lorenzo na iyun. Mapapatay ko sya kapag magkita kami ulit. Itinago nya na nga sa akin si Ashley, inasawa nya pa talaga at inanakan. Hinding hindi ko siya mapaptawad sa ginawa nyang iyun.

 

"Ryder..please, maawa ka naman sa akin. Huwag mo naman sana itong gawin. Wala akong mapupuntahan. Wala akong kapera-pera. Please... maging makatao ka naman." nagmamakaawa nitong sagot. Malakas akong napabuntong hininga at dinukot ang wallet ko sa aking bulsa. Naglabas ako ng iilang lilibuhin at inihagis sa kanya.

 

"Kasya na siguro iyan para makarating sa pupuntahan mo! Huwag na huwag ka ng magpapakita pa sa akin dahil baka hindi na ako makapagtimpi pa at baka mapatay na kita!" galit kong sagot at mabilis na naglakad paputang sasakyan. Agad naman akong pinagbuksan ng isa sa mga bodyguards ko ng pintuan at nagmamadali na akong pumasok. HIndi na ako nag- abala pang muling tingnan si Natalia.

 

Tapos na ako sa kanya. Ayaw ko ng makita pa ang pagmumukha niya kahit kailan! Mas mabuti na lumayas na sya para wala ng dahilan pa si Ashley na iwasan ako. At least kapag malaman nito na tuluyan ko ng pinaalis si Natalia sa buhay ko baka lumambot ang puso nito sa akin. "Sa opisina tayo!" agad na utos ko sa driver ng makasakay na ako. Binabaybay na namin ang kahabaan ng EDSA ng mapatingin ako sa isang billboard. Hindi ko maiwasan na mapatiim bagang ng mapansin ko ang larawan ni Ashley doon. Yes, si Ashley at mukhang kalalagay lang ng billboard na ito dahil wala pa ito kahapon ng dumaan kami.

 

"Ihinto mo sa gilid ang sasakyan."

 

utos ko sa driver na agad naman tumalima. Sandali kong pinagmasdan ang litrato at hindi ko mapigilan nag makaramdam ng inis. Sa hitsura palang ng picture alam kong maraming lalaki ang mapapalingon doon. Tiyak na pagnanasahan siya ng lahat dahil kita na halos buong katawan nito.

 

"Shit! Bakit siya pumayag na kunan ng ganito kalaswang litrato? Wala na ba siyang pagpapahalaga sa sarili nya? Hindi ba siya binibigyan ni Lorenzo ng pera para magawa nya ito sa sarili nya?

 

"Ganda nya noh?" narinig ko pang wika ng umpukan ng iilang tao malapit sa bus stop. Nakatingala din sila sa bagong billboard. Lalong nagtagis ang bagang ko.

 

"Bibili ako ng produkto na iyan. Ganda ng model eh. Sino kaya siya...mukhang hindi naman siya sikat pero ang ganda nya." sabat naman ng isa pa.

 

"Si Ashley Delos Santos iyan. Interesting ang life story ng babaeng iyan. Survivor ng sakit na leukemia at balita ko 50% ng ibinayad sa kanya sa endorsement na iyan idinonate niya sa Cancer hospital." sagot ng isa pa.

 

"Talaga? Pero ang ganda nya. Hindi ko maimagine na minsan siyang dumaan sa malaking pagsubok na nabanggit mo." sagot naman ng isa pa.

 

"Totoo iyang sinabi ko. Nabasa ko sa isang magazine ang tungkol sa buhay nya. Siya kasi ang bagong mukha ng Wellness and Beauty kaya may ilang article na lumabas tungkol sa kanya." sagot ng isa pa.

 

"Wow...may social media account ba siya para ma-stalk? Fan nya na ako. Gusto kong malaman ang tungkol sa kanya. Sa hitsura nya mukha siyang galing sa isang may kayang pamilya." sagot ng isa pa. Napailing ako at muling pumasok na sa loob ng kotse. Ayaw ko ng makinig pa ang mga komento ng iba patungkol sa asawa ko.

 

Lalo ko lang kasing nararamdaman ang pagiging walang kwenta kong asawa kay Ash.

 

Hindi ako papayag na gagamitin ng kahit sino ang asawa ko sa kahit na anong endorsement or modeling. Kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan nya na hindi na kailangan pang gamitin ang ganda nito.

 

Gusto kong ipatanggal ang billboard na iyan at iba pang mga article na ang asawa ko ang topic. Akin lang si Ashley at ayaw na ayaw kong may iba pang magpapantasya dito. Shit! Ano ba kasi ang ginagawa ng Lorenzo na iyun. Bakit siya pumayag na mag pose ng ganyan si Ashley. Pinapabayaan nya ba si Ashley kaya nagawa nitong tumanggap ng ganyang klaseng trabaho?

 

 

 

 

Chapter 64

 

ASHLEY POV

 

"Yes Tita! Salamat po sa pagpapatira nyo sa akin dito kaya lang po nakakahiya naman kung dumito ako sa inyo habang buhay. Hangat maari gusto ko pong matuto mamuhay ng sarili ko lang dito sa Pilipinas." sagot ko. Nagpapaalam na kasi ako sa kanila na aalis na ako ng bahay nila. Balak kong kumuha ng hulugang condo at muling mamuhay kasama si Charles.

 

Hindi ko dapat iasa sa iba ang buhay ko. Magaling na ako at nakakahiya kung nakadepende pa rin ako sa kanila.

 

Kailangan kong matutong mamuhay mag-isa. Isa pa balak ko din dalawin sila Nanay at Tatay sa probensya. Alam kong masyado silang nasaktan sa pagkawala ko at sana mapatawad nila ako kapag malaman nilang hindi naman talaga ako namatay. Buhay ako at pansamantalang inilayo ng mga taong nagmamalasakit sa akin noon para madugtungan ang buhay ko.

 

"Ayos lang naman sa amin ang plano mong iyan iha kaya lang hindi ka pwedeng tumira sa kung saan-saan lang. Delikado na ang panahon ngayun lalo na kapag maninirahan ka sa isang lugar na mag-isa ka lang." sagot ni Tita.

 

"Kaya ko naman sigurong alagaan ang sarili ko Tita. Nahihiya na po kasi ako na tumira dito." sagot ko naman. Agad naman napatango si Tita Susan

 

"Bweno, kung hindi ka talaga papipigil doon ka na lang ulit tumira sa condo na tinirhan mo eight years ago. Walang ibang umuukupa sa unit na iyun hanggang ngayun at sayang naman kung mangungupahan ka pa. Isa pa mukhang hindi din yata hihiwalay ang apo namin sa iyo na si Mika kaya pumayag ka na.

 

Saglit akong natigilan sa suhestiyon ni Tita Susan. Muli kong naalala ang condo na iyun. Binili sa amin ni Lorenzo ang unit na iyun at doon kami tumira ni Charles noong bata pa siya. Agad akong napangiti. Kahit papaano malaking bahagi ng buhay naming mag -ina ang naging bahagi ng unit na iyun. Mag-iinarte pa ba ako?

 

Makaka-save ako kung sakaling doon ako titira. Hindi ko na din poproblemahin ang monthly rent kung sakaling tatanggapin ko ang alok ni Tita.

 

"Talaga po? Naku, salamat po! Hayaan nyo po kakausapin ko sa Lorenzo na huhulug-hulugan ko na lang ang unit sa kanya." sagot ko naman. Agad naman napailing si Tita.

 

"Huwag mo ng isipin ang tungkol sa bagay na iyan. Ang importante, masaya ka kung saan mo gustong tumira. Siya nga pala, kinausap ako ng amega ko. Balak ka daw nyang kunin na model sa mga parating niyang New collections Lingerie." muling wika nito. Agad naman akong nagulat. Hindi ako makapaniwala

 

"Po?' Lingerie? Naku Tita bakit ako? Hindi na po ako ganoon kabata para sa mga ganyang bagay. Nakakahiya po!" sagot ko. Agad na natawa si Tita Susan.

 

"Iha. Masyadong na-amaze sa ganda mo ang may-ari ng lingerie products na iyun. Malaki ang offer at pag-isipan mo ng maigi. Isa pa, nightclothes yata ang imomodel mo." sagot nito. Muli akong natigilan.

 

Sa totoo lang, kailangang kailangan ko din talaga ngayun ng income. Ayaw ko ng umasa sa iba at kapag tatanggapin ko ang offer nito tiyak malaking pera ang papasok sa account ko. Maibibigay ko na din ang mga pangangailangan ni Charles. Balak ko kasi itong yayain na tumira na kasama ko kaya din ako nagpursige na umalis na dito sa bahay nila tita. Ang problema lang alam kong

 

sasama sa akin si Mikaela.

 

"pag-isipan mo Iha. Kailangan ko ang sagot mo bago kami bumyahe paputang Germany. Alam mo na manganganak na si Rona at gusto ng Tito Arnulfo mo na nandoon kami." muling wika ni Tita. Wala sa sariling napatango ako.

 

"Sige po Tita. Hayaan nyo po pag- iisipan ko po." sagot ko. Agad naman napangiti si tita.

 

Agad akong lumipat ng condo kasama ni Mika. Ayaw talaga nitong humiwalay sa akin kaya naman wala na akong magagawa kundi isama ito. Isinama din namin ang isa sa mga kasambahay nila Tita Susan na si Aling Pasing para naman may katulong ako sa pag-aalaga kay Mika. Isa pa kailangan din nito ng tagahatid at tagasundo dahil balak namin na i- enroll ito sa isang iskwlehan. Hindi ko kasi magagawa ang bagay na iyun lalo na kapag makahanap na ako ng trabaho.

 

Kahit anong pilit ayaw talaga nitong magpaiwan sa bahay ng Lola at Lola nya. Balak din sana nila itong isama pabalik ng Germany pero ayaw talaga ni Mika kaya naman wala akong magawa kundi ang isama ito ng tuluyan sa akin. Nahihiya na nga ako sa mga magulang ni Lorenzo dahil pakiramdam ko inagaw ko sa kanila ang attention ng apo nila.

 

"Dito na po ba tayo titira Ma?" agad na tanong nito pagkapasok namin ng condo. Tumango naman ako.

 

"Yes... Pero Mika, sigurado ka ba na hindi ka sasama kila Lola at Lolo mo pabalik ng Germany? Baka mahirapan ka dito sa Pinas. Isa pa tiyak na namimiss ka na nila Daddy at Mommy mo!" sagot ko. Agad itong umiling. "Dito lang ako sa tabi mo Ma. Mag-isa lang po kayo samantalang marami naman akong mga kapatid na kasama nila Mommy at Daddy. Kapag may kasama na kayo dito babalik na ako kina Mommy at Daddy. Dadalaw na lang ako sa inyo palagi." bibo nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

"Hmmmp, bahala ka na nga. Pero ayaw kong makarinig ng reklamo mula sa iyo kung bakit mainit dito sa Pinas ha?" sagot ko. Agad itong tumango.

 

"Yes Mama.'" Nakangiti nitong sagot.

 

Pinagtulungan na din namin ayusin ang mga gamit namin. Samantalang si Aling Pasing naman ay abala sa paglilinis sa sala at kusina.

 

"Mam, may naghahanap po sa inyo." natigil ako sa paglalagay ng mga damit ko sa cabinet ng biglang nagsalita si Manang Pasing. Agad akong napatayo at hinarap ito. "Sino?" sagot ko.

 

"Charles po!" sagot nito. Agad akong napalabas ng kwarto at nabungaran ko si Charles. Nakatayo ito habang kaharap nito si Mika.

 

"Anak, paano mo nalaman na nandito kami?" agad na tanong ko dito sabay lapit at hinalikan ito sa pisngi.

 

"Galing po ako sa bahay nila Papa Enzo Ma. Sinabi ni Tita Susan na dito na daw kayo titira sa condo kaya dumerecho na ako dito." nakangiti nitong sagot. Agad naman akong tumango.

 

"Baka hanapin ka sa bahay ha? Nagpaalam ka ba sa kanila? Isa pa, wala ka bang pasok ngayun sa School?

 

" tanong ko. Agad itong umiling.

 

"Tapos na ang klase ko Ma. Bigla po kasi kitang na-miss kaya nagpasya akong puntahan ka doon sa tinutuluyan mo." sagot nito. Muli akong napatango. "Sige..pasensya ka na anak ha? Busy pa kami ngayun. Nag-aayos kami ng mga gamit." sagot ko.

 

"Ayos lang Ma. Sakto pala ang pagdating ko. Tutulong po ako!" sagot nito. Agad akong napangiti.

 

"Huwag na. Ayos lang. Kaya na namin ito. Maupo ka na lang muna dyan dahil patatapos na din kami." sagot ko. Tinitigan muna ko ni Charles bago tumango.

 

"Kung ganoon, bibili na lang po pala ako ng makain natin sa labas. Alam ko po na wala na kayong time na magluto niyan." sagot nito. Hindi ko mapigilan na matawa.

 

Oo nga pala. Noong bata pa ito wala kaming ginawa kundi ang umorder ng pagkain sa labas. Wala kasi akong time na magluto ng mga panahon na iyun at nagiging sakitin ako. Siguro hindi din makalimutan ng anak ko ang bagay na iyun kaya nagsuggest siya ng ganito."Ikaw ang bahala. Pero mag-ingat ka ha? Huwag mong kalimutan na fifteen ka pa rin Charles." sagot ko. Agad itong tumango.

 

"Dont worry Ma. Kaya ko na ang sarili ko. Malaki na ako at kaya na kitang ipagtanggol kahit kanino." sagot nito. Hindi ko mapigilan na makaramdam ng pagmamalaki sa puso ko. Ang bait talaga ni Charles. Maswerte ako dahil hindi man lang ito nagkimkim ng sama ng loob sa ilang taon namin na magkawalay.

 

"Gusto ko ng fried chicken ha?" agad naman na sabat ni Mika. Napatitig dito si Charles at tinaasan ito ng kilay.

 

"Bakit ka nga pala nandito? Magiging alagain ka pa ni Mama eh. Hindi ka naman anak ah?" taas ang kilay na wika ni Charles. Napaismid naman kaagad si Mika.

 

"Pakialam mo ba? Sa gusto ko dito eh. Wala kang magagawa dahil ako palaging kasama ni Mama Ashley noon pa!" malditang sagot ni Mika. Natameme naman si Charles. Hindi

 

marahil nito inaasahan na makakatikim siya sa kasungitan ng panganay na anak ng Papa Lorenzo nito.

 

"Oh tama na iyan. Kayo talaga, ang init ng dugo nyo sa isat isa ha? Charles, huwag mo ng patulan si Mika at Mika be good to Kuya Charles. Ituring mo siyang parang kapatid dahil noong baby pa siya si Daddy mo ang nag- alaga sa kanya." mahaba kong paliwanag sa dalawa. Hanggat maari ayaw kong magbangayan ang dalawang ito. Nakakahiya kay Lorenzo at Rona. Baka isipin nila kinakawawa si Mika ng anak ko.

 

"Sorry Ma! Sige po alis na ako."

 

paalam ni Charles at humalik pa ito sa pisngi bago lumabas ng unit. Nakangiting sinundan na lang ito ng tingin at ipinagpatuloy na ang naudlot palaging kasama ni Mama Ashley noon pa!" malditang sagot ni Mika. Natameme naman si Charles. Hindi

 

marahil nito inaasahan na makakatikim siya sa kasungitan ng panganay na anak ng Papa Lorenzo nito.

 

"Oh tama na iyan. Kayo talaga, ang init ng dugo nyo sa isat isa ha? Charles, huwag mo ng patulan si Mika at Mika be good to Kuya Charles. Ituring mo siyang parang kapatid dahil noong baby pa siya si Daddy mo ang nag- alaga sa kanya." mahaba kong paliwanag sa dalawa. Hanggat maari ayaw kong magbangayan ang dalawang ito. Nakakahiya kay Lorenzo at Rona. Baka isipin nila kinakawawa si Mika ng anak ko.

 

"Sorry Ma! Sige po alis na ako."

 

paalam ni Charles at humalik pa ito sa pisngi bago lumabas ng unit. Nakangiting sinundan na lang ito ng tingin at ipinagpatuloy na ang naudlot trabaho

 

 

Chapter 65

 

ASHLEY POV

 

Sa wakas natapos na din kami sa pag- aayos ng aming mga gamit. Nakabalik na din si Charles na may mga dalang ibat ibang klaseng pagkain. Halatang ayaw nitong magutom kami sa dami ng mga dala nito.

 

"Ma, siguro magpapaalam na ako kina Papa na dumito muna. Para naman matutulungan ko kayo sa mga gawain dito." nasa kalagitnaan kami ng pagkain ng marinig ko ang sinabi ni Charles. Ilang saglit akong tumitig dito at hindi maiwasan na mapangiti.

 

Kung alam lang nito na siya ang isa sa mga dahilan kung bakit ginusto kong umalis sa bahay nila Lorenzo. Gusto ko na din itong makasama palagi kaya naman masaya ako dahil si Charles na mismo ang nag-open up nito sa akin.

 

"Papayagan ka kaya nila anak?" nag-aalala kong sagot. Biglang sumagi sa isip ko si Ryder. Alam kong mahabang diskusyon na naman ang mangyayari sa aming pagitan tungkol kay Charles. Alam kong ipaglalaban din nila ang kustudiya ng anak ko.

 

"Malaki na ako Ma. Wala na silang pakialam pa kung ano man ang gusto ko. Hindi na nila pwedeng paghimasukan kung ano man ang gusto kong gawin. Isa pa, pwede naman natin dalaw-dalawin si Lola Agatha kung may free time tayo." excited na sagot nito.

 

"Ok...pag-uusapan namin iyan ng Papa mo. Mas maganda pa rin na mapagkasunduan namin ang tungkol sa custody mo Charles.

 

"Of course, papayag man sila o hindi ipaglalaban kita. Pero mas maganda pa rin na maigi naming pag-usapan ang tungkol sa bagay na ito para maiwasan ang samaan ng loob. Huwag mong kalimutan, kahit na anong mangyari, ama mo pa rin si Ryder at Lola mo si Lola Agatha. Kailangan pa rin natin silang bigyan ng pagalang." sagot ko. Agad naman napatango si Charles.

 

"Kung ganoon, ako na ang kakausap kina Lola at Papa. Hindi pwedeng hindi sila pumayag. May sarili na akong gusto at dapat lang na igalang nila iyun." sagot nito. Agad naman akong tumango.

 

Pagkatapos kumain ay pinagtulungan na namin ang pagliligpit ng aming mga pinagkainan. Mabuti na lang at may dalawang kwarto dito sa condo. Pwede kong ipagamit ang isa kay Charles at ang isa naman ay sa aming dalawa ni Mika. Ang problema nga lang ay ang kwarto ni Nanay Pasing.

 

Siguro kakausapin ko na lang ulit sila Tita Susan na pauwiin muna nila si Nanay Pasing sa kanilang bahay hanggat hindi pa pumapasok ng School si Mika. Isa pa balak kong kumbinsihin ang batang ito na sumama muna ng Germany sa kanyang Lolo at Lola. Alam kong nalulunkot ang mga magulang nito sa pagsama nito sa akin dito sa Pilipinas. Hindi nga lang talaga nila mapigilan si Mika dahil nag-aalburuto ito kapag hindi makuha ang gusto. Siguro makukuha ko ito sa pakiusapan lalo na kapag makita nya na dito na titira si Charles.

 

Nasa malalim akong pag-iisip ng tumunog ang doorbell ng unit. Napatingin kaming lahat sa gawing iyun at ako na mismo ang nagpresenta na magbukas.

 

Pagkabukas ko ng pintuan ay hindi ko mapigilang magulat ng tumampad sa harap ko si Ryder. Seryoso ang kanyang mukha na nakatitig sa akin. Mukhang ini-expect na din nito na makikita nya ako sa lugar na ito. "So, tama nga ang narinig ko na muli kang lumipat sa lugar na ito? Much better!" agad na wika nito. Hindi ko naman mapigilan na pagtaasan ito ng kilay.

 

"May kailangan ka?" malamig kong tanong. Seryoso ang mga titig na ipinupukol ko sa kanya.

 

"Yes...I am your husband at siguro naman may karapatan akong dalawin ka kapag gusto ko!" sagot nito. Hilaw akong tumawa.

 

"Oh? Husband? Sorry, ang alam ko matagal ng hindi nag-eexist ang bagay na iyan sa pagitan nating dalawa. Ipinagpalit mo na ako sa sarili kong kapatid kaya naman tigilan mo ng ipamukha sa akin na nakatali pa rin ako sa iyo." seryoso kong sagot dito. Agad kung napansin ang biglang pagbabago ng expression ng mga mata nito. Nagliliyab na iyun sa galit.

 

"Hindi ko naalala na nagdevorce tayong dalawa Ashley. Kahit na ano pa ang sabihin mo, mag-asawa pa rin tayo at hindi mababago iyun kahit na anong mangyari." seryosong sagot nito. Agad ko itong pinagtaasan ng kilay.

 

"NO! Matagal ko ng tinapos ang tungkol sa atin dalawa. Simula ng pinatulan mo ang sarili kong kapatid pinutol ko na ang pagiging mag-asawa natin kaya naman tumigil ka na Ryder. Papel na lang ang nag-uugnay sa ating dalawa at gagawa ako ng paraan para maputol iyun." sagot ko. Agad kong napansin ang pagkuyom ng kamao nito pero hindi ako nagpatinag. Hindi na ako dapat pang matakot sa kanya. Siya ang dahilan kung bakit nagkaganito kami kaya naman wala akong dapat na ikabahala.

 

'Pinaalis ko na sa bahay si Natalia." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Mukhang malas lang ni Natalia. Maaring nagsawa na din sa kanya si Ryder. Pilit akong napangiti.

 

"Ah talaga? Bakit, nagsawa ka na ba sa kanya? Balak mo na naman bang maghanap ng iba at dalhin sa bahay na iyun para gawing asawa?" nang- uuyam kong sagot. Lalong umigting ang galit sa mukha nito. Pulang pula na ito at ano mang sandali ay mukhang sasabog na.

 

"Ashley...ganoon na ba talaga kababa ang tingin mo sa akin? Aminado akong nagkamali ako sa iyo noon, pero pinagsisisihan ko na lahat. Ikaw lang ang mahal ko at hindi mababago iyun sa paglipas ng panahon." sagot nito

 

"Mahal? Nagpapatawa ka ba? Hindi mo ako mahal Ryder. Sarili mo lang ang mahal mo! Dahil kung talagang mahal mo ako, hindi mo ako lulukuhin ng paulit-ulit! Kung talagang mahal mo ako, hindi mo ako sasaktan ng ganito!" galit kong sagot. Agad itong napailing.

 

"Ano ba ang dapat kung gawin para mapatunayan sa iyo na pinagsisisihan ko na ang lahat. Ano ba ang gusto mong gawin ko para mabayaran ko lahat ng pagkakamali ko? Ash, matagal na kaming wala ni Natalia. Simula ng mangyari ang trahedyang iyun pinutol ko na din ang namagitan sa aming dalawa. Bakit ba ayaw mong maniwala? "mahabang sagot nito

 

"Maniwala man ako o hindi sa mga sinabi mo, hindi na mababago iyun. Pinutol ko na ang kung ano mang ugnayan sa pagitan nating dalawa. Hinding hindi na maibabalik ang kung anong meron man tayo noon! Isinusumpa ko, hinding hindi ko makakalimutan ang ginawa mong panluluko sa akin noon Ryder!" sagot ko.

 

"Dahil ba kay Lorenzo? Siya na ba ang mahal mo?" tanong nito. Hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko dahil sa sinabi nya. Ano na naman kaya ang tungkol kay Lorenzo?

Nananahimik na ang taong iyun pagkatapos isasama na naman nya sa usapang ito?

 

"Wala ka na doon. At pwede ba, huwag mo ng isali ang wala dito. Nananahimik na iyung tao at hindi nya deserved na isali siya sa walang kwentang pag-uusap na ito." sagot ko.

 

"Hindi siya pwedeng mawala sa topic na ito dahil tinraydor nya ako! Pinaniwala nyo ako sa isang kasinungalingan!" galit na sagot nito.

 

"Tinarydor? Naririnig mo ba ang sinasabi mo Ryder? Walang tumaraydor sa iyo! Kasalanan mo ang lahat kaya nagkaliste-litse ang buhay natin. Umalis ka na! Ayaw kong makipag-usap sa iyo kung ganyan kainit ang ulo mo!" sagot ko

 

"Where is he? Nasaan si Lorenzo? Bakit hinayaan nyang ipost ang larawan mo sa EDSA kung saan pinagpapantasyahan ka ng lahat?"muling tanong nito. Salit akong nagtaka sa sinabi nito hangat naalala ko ang tungkol sa endorsement ko. Hindi ko maiwasan na mapaismid.

 

"Wala ka na doon. Wala kang pakialam

 

kung ano man ang gagawin ko. Katawan ko ito at hindi mo ako mapipigilan sa mga gagawin ko pa!" sagot ko. Pagkatapos ay tinalikuran ko ito. Hindi ko na din inabala pa na isara ang pintuan ng unit. Mas maganda na pumasok siya dito sa loob para makita nya na may mga kasama ako at para makita nya din si Charles

 

Gusto ko din ipamukha sa kanya na ako ang pinipili ng anak namin na samahan. Isa pa ito na din siguro ang magandang pagkakataon para mapag- usapan ang tungkol sa kustudiyan ni Charles.

 

Hindi ako papayag na hindi mapunta sa akin ang anak ko. Walong taon akong nangulila sa kanya kaya naman ipaglalaban ko ang karapatan ko.

 

"Dad!" narinig ko pang bati ni Charles sa kanyang ama. katulad ng inaasahan, sumunod na ito dito sa loob ng condo.

 

"Kausapin mo ang ama mo. Sabihin mo sa kanya kung ano ang gusto mo Charles. Sabihin mo sa kanya kung kanino ka ba talaga sasama." wika ko dito at naupo sa sofa.

 

Madilim pa rin ang awra ni Ryder ng titigan ko ito. Palipat-lipat ang tingin nito sa pagitang naming dalawa ni Charles na siyang ipinagkibit-balikat ko na lang.

 

 

 

CHAPTER 66

 

RYDER POV

 

Hindi ko mapigilan na maikuyom ang aking kamao. Nasasaktan ako sa mga naririnig ko ngayun kay Ashely.

 

Ganoon na ba ako kasama sa paningin nya para masabi nya sa akin ang lahat ng bagay na iyun.

 

Miss na miss ko na sya. Miss na miss ko na ang dating Ashley. Hindi ko alam kung ano ang pwede kong gawin para muling bumalik ang tiwala nya sa akin.

 

"Who are you?" natigil ako ng marinig ko ang boses na biglang nagsalita ng makapasok ako sa kanyang unit.

 

Mukhang pinapapasok nya naman talaga ako nito pagkatapos ng mainit namin na pag-uusap dahil iniwan nyang bukas ang pintuan ng kanyang unit.

 

Agad akong napatitig sa nagsalitang

 

bata. Bigla akong nakaramdam ng panibugho ng makita ko ang batang kasa-kasama nya noon sa restaurant.

 

Ang bata na kung hindi ako

 

nagkakamali anak nilang dalawa ni Lorenzo.

 

Pakiramdam ko, bigalng tinusok ng libo-libong karayom ang puso ko. Ang sakit isipin na pag-aari na ng iba ang asawa ko.

 

"Mika...dont talk to him! Go back to our room!" narinig ko pang utos ni Ashley dito. Nakaupo na ito sa sofa at galit na nakatingin sa gawi namin ng anak nya.

 

Agad naman tumalima ang batang tinawag nitong Mika. Direcho itong pumasok sa loob ng kwarto kaya naman agad akong naglakad palapit kay Ashley. Umupo ako sa tapat nya.

 

"Talagang nagkaanak ka pa sa kanya!" wika ko na hindi maitago ang pait sa boses. Muli itong natigilan at mataman akong tinitigan. "Pagod na akong magpaliwanag sa iyo Ryder! Hayaan mo na ako! Mas tahimik ang buhay ko kung wala ka." seryoso nitong sagot.

 

Pakiramdam ko biglang nanikip ang puso ko sa sinabi nito. Ang sakit. Walang kapantay na sakit. Kung ito man ang tinatawag nilang karma, ang hirap naman harapin. Pakiramdam ko unti-unti akong nauupos na kandila dahi sa mga naririnig ko sa kanya.

 

"Iyan ba talaga ang gusto mo? Wala na

 

ba talaga Ash? Kahit na mangako ako

 

sa iyo na magbabago na ako hindi mo

 

ba mahanap sa puso mo ang

 

kapatawaran na hinihingi ko sa iyo?" tanong ko. Kulang na lang ay umiyak ako sa harap niya.

 

"Hindi na! Matagal na tayong tapos Ryder. Itigil mo na ito. Maging casual na lang tayo sa isat isa. May anak tayo... si Charles! Sa kanya na lang natin dalawa." sagot nito. Hindi ako nakaimik. Seryoso ko siyang tinitigan.

 

"Kung ganoon, wala akong magagawa kundi ibigay ang gusto mo. Pero asahan mo Ash, hindi ako magsasawa na suyuin ka! Ipapakita ko sa yo na karapat-dapat mo pa rin akong pagkatiwalaan." sagot ko at tumayo na. Hindi ito nakasagot. Akmang aalis na sana ako ng marinig ko ang boses ni Charles. Kakalabas lang nito ng kwarto at diretsong naglakad palapit sa akin.

 

"Pa!" tawag nito. Agad akong tumango.

 

"Nandito ka pala! Sumabay ka na sa akin pag-uwi." seryoso kong wika. Agad naman umiling si Charles.

 

"Pwede bang dumito muna ako? Matagal kong hindi nakasama si Mama at gusto kong sulitin ang mga panahon na nandito siya." sagot nito. Muli akong natigilan. Mataman na tinitigan ang anak ko at hindi ko mapigilan na mapaisip. Biglang nagbago si Charles simula ng ma-aksidente ito. Siguro dahil na din sa presensya ni Ashley. Kaya lang naman ito nagrerebelde noon dahil alam kong hindi nya matangap ang pagkawala ng kanyang Ina. Ngayun, Ipagkakait ko pa ang gusto nya? I think NO! Bakit hindi ko gamitin si Charles para muling bumalik sa akin si Ashley.

 

"As you wish Charles. Kung saan mo gustong tumira, malaya kang mamili. Pero huwag mong kalimutan si Lola Agatha. Tiyak na hahanapin ka noon." sagot ko.

 

Napansin ko ang pagrehistro ng tuwa sa mukha ni Charles dahil sa sinabi kong iyun. HIndi ko naman maiwasan na makaramdam ng panibugho. Walang duda, mas malapit ito sa kanyang Ina. Hindi ko naman masisisi ito dahil masamang tao ang tingin nito sa akin simula ng malaman nito ang relasyon ko kay Natalia. "Talaga Papa! Thank you!" tuwang tuwa nitong sagot. Pilit naman akong ngumiti.

 

"I love you Son, at malaya kang gawin ang gusto mo. Basta hindi lang makakasama sa kinabukasan mo why not!" nakangiti kong sagot at sinulyapan si Ashley. Blanko na ang expression ng mukha nito kaya mahina akong napabuntong hininga.

 

Inilibot ko pa ang tingin sa loob ng unit. Walang bakas ni Enzo. Siguro kailangan kong magpa-imbistiga para malaman ang kinaroroonan ng hayop na iyun. Bigla na lang din kasi itong naglaho noon.

 

"Ang I love you too Papa! Thank you sa pagpayag. Huwag po kayong mag- alala, dadalawin ko po si Lola Agatha palagi." sagot nito. Agad naman akong napatango at naglakad na palabas ng unit. Naramdaman ko naman ang pagsunod sa akin ni Charles hangang sa makarating kami ng elevator. Binalingan ko ito pagkatapos kong pindutin ang button.

 

"Nagkita na ba kayo ni Enzo?" tanong ko. Agad itong umiling.

 

"Nasa Germany pa po si Papa Enzo. Si Mika lang ang kasama ni Mama pauwi ng Pinas. Ayaw daw kasing humiwalay sa kanya ang panganay na anak ni Papa Enzo." sagot nito. Hindi ko mapigilan na mapakunot ang noo ko.

 

Bakit ilan ba ang anak nilang dalawa ni Ashley? May mga dapat ba akong malaman sa walong taon na nawala ito? May itinatago bang sekreto sa akin si Ashley?

 

"I-ilan daw ba ang anak ni Enzo?" tanong ko. Saglit na nag-isip si Charles bago sumagot.

 

"I think, mag-aapat na yata! Buntis daw si Nurse Rona ngayun eh kaya nga pupunta sila Lola Susan at Lolo Arulfo ng Germany. Isinasama nga sana nila ang makulit na si Mika pero ayaw pumayag. Ayaw talaga nyang humiwalay kay Mama. Feeling nya anak din sya ni Mama." sagot ni Charles.

 

Bakas sa boses nito ang pagka- disgutso sa batang iyun. Siguro nagkakaselosan ang dalawa sa attention na ibinibigay ni Ashley. Lalo akong natigilan. Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Charles. May idea na biglang pumasok sa isip ko.

 

"Anong sabi mo? Hindi anak ni Mama mo ang batang iyun?" tanong ko. Gusto kong makasiguro. Natigilan naman si Charles at tumitig sa akin.

 

"NO! Papa, paano mo naman naisip ang tungkol sa bagay na iyan. Kailan lang idiniklara ng mga Doctor sa Germany na totally healed na si Mama sa sakit nyang leukemia at imposible iyang iniisip mo." sagot ni Charles. Agad naman akong nakaramdam ng pagkapahiya. Kung anu-ano na ang tumakbo sa isip ko. Hindi ko man inalam ang lahat bago ko pagbintangan si Ashley. Ang tanga ko talaga!

 

Kung ganoon wala silang relasyon ni Enzo? May ibang asawa si Enzo at anak nya sa ibang babae ang batang iyun? God! Ang hirap pala ng bigla ka na lang manghusga.

 

Pakiradam ko bigla akong nabuhayan ng loob. Walang ibang lalaki sa buhay nya si Ashley. Wala akong dapat na ikatakot dahil hindi siya pag-aari ng iba. Pwede pang maging kami ulit!

 

 

 

Chapter 67

 

RYDER POV

 

"Boss saan po tayo?" malalim ang aking iniisip ng marinig ko ang tanong na iyun ng aking driver. Mahina akong napabuntong hininga bago sumagot.

 

"Sa bahay." Maikli kong sagot. Ipapadala ko sa condo ni Ashley ang ilang gamit ni Charles. Gusto kong bumawi sa anak ko kaya pagbibigyan ko ang kanyang gusto sa ngayun. Isa pa gusto ko din magpapansin kay Ashley at iparamdam dito na talagang nagbago na ako. Gusto kong ipakita dito na isa akong mabuting ama.

 

Magpupursige ako para muli itong bumalik sa aking piling. Hinding hindi ako susuko at ipapakita ko sa kanya na dapat nya akong pagkatiwalaan muli.

 

Masaya ako sa nalaman na hindi

 

naman pala inasawa ni Lorenzo si Ashley. May asawa na ito at may sarili

 

nang pamilya sa Germany. Siguro mag

 

-iisip na lang ako ng paraan kung paano ito pasasalamatan. Ngayun ko lang narealized na isa pala talaga itong mabuting kaibigan. Although, niluko nya ako at pinaniwala sa isang kasinungalingan pero ayos lang. Ang importante hindi ko siya maging karibal sa babaeng mahal ko. Masaya pa rin ako dahil tinulungan nito si Ashley na gumaling. Malaki ang utang na loob ko sa kanya at sisiguraduhin ko na makakabawi ako sa kanya sa kahit na anong paraan.

 

"Sir, nasa labas pa rin pala si Natalia." wika ng driver. Malapit na kami sa bahay at agad kong natanaw si Natalia sa labas ng gate. Nagkalat ang mga gamit nito at sumisigaw.

 

Agad akong nakaramdam ng galit sa nasaksihan ko. Hindi pa rin pala ito umaalis. Ilang beses kong binilinan ang mga guard na ayaw ko ng makita pa ang pagmumukha ng babaeng ito pero talagang matigas ang kanyang mukha. Ipinagpilitan nya pa rin ang gusto niya.

 

Pagkahinto ng sasakyan sa tapat ng gate ay agad akong bumaba. Direchong nilapitan si Natalia at hinablot sa balikat.

 

"Ano pa ba ang gusto mo? Bakit nandito ka pa?" galit kong tanong. Umiiyak itong humarap sa akin.

 

"Ryder, please! Maawa ka! Handa

 

akong gawin ang lahat, huwag mo lang akong paalisin dito. Maawa ka!" Nagsusumamo nitong wika. Hilam ng luha ang kanyang mga mata kaya napailing ako.

 

"Moved on Natalia! Ano pa ba ang gusto mo? Ilang beses kong sinabi sa iyo na wala akong ibang mahal kundi si Ashley lang!" sagot ko.

 

"Alam ko! Alam kong hindi ko siya mapapalitan sa puso mo! Pero mahal kita Ryder! Handa akong maging pangalawa mo, o di kaya katulad noon, maging parausan mo kapag wala si Ate. Basta nasa tabi lang kita. Basta nakikita lang kita araw-araw! Masaya na ako doon Ryder! Please, maawa ka!" lumuluha na wika nito. Muli akong napailing.

 

"NO! Ayaw ko ng gumawa pa ng panibagong kasalanan sa babaeng mahal ko. Umalis ka na at huwag na huwag ka ng magpakita sa akin kahit kailan!" galit na sigaw ko dito. Itinulak ko pa siya para magising sa isang katotohanan na hindi pwede ang gusto nya.

 

"Ang unfair mo! Lahat ng pagpapahirap mo tiniis ko Ryder! Bakit ang sama mo! Ganyan ka na ba kawalang puso?" nangungunsensya nitong wika. Agad akong napangisi. Alam na alam ko na ang linyahan na ito ni Natalia."Ikaw ang walang puso Natalia. Ikaw ang dahilan kaya nagdusa si Ashley noon. Tinangka mo siyang patayin diba? Gusto mong kitilin ang buhay ng sarili mong kadugo para sa sarili mong kaligayahan! Ngayun, sabihin mo sa akin Natalia, sino sa atin ang walang puso?" nang-uuyam kong sagot. Hindi ito nakaimik.

 

"Lumayas ka na. Mahiya ka naman sa sarili mo! Huwag mong ipagpilitan ang sarili mo sa taong ayaw sa iyo! Isang malaking pagkakamali ang nangyari sa atin noon at habang buhay ko iyung pagsisisihan." sagot ko at agad na itong itinulak palayo. Sinenyasan ko ang tatlo kong bodyguard na lumapit.

 

"Ilayo nyo sya sa lugar na ito at pagsabihan ang mga guard sa main gate na huwag na huwag papasukin ang babaeng iyan!" maawtoridad kong wika pagkatapos derecho na akong pumasok sa loob ng gate. Hindi ko na pinakinggan pa ang patuloy na pagmamakaawa ni Natalia. Wala na akong pakialam pa sa kanya. Kung nagdurusa man siya ngayun, mas doble ang pagdurusa na nararamdaman ko. Nandiyan lang ang asawa ko sa paligid pero napakahirap nyang lapitan.

 

"Ryder, Iho mabuti naman at dumating ka na! Nakakahiya na sa mga kapitbahay ang mga pinanggagawa ng babaeng iyun!" agad na salubong ni Lola Agatha.. Halatang kanina pa ito nanonood sa mga kaganapan sa labas.

 

"Pasensya na po kayo La kung bakit ngayun lang ako. Dinaanan ko pa ang mag-ina ko sa condo." sagot ko. Agad na natigilan si Lola Agatha. Mataman akong tinitigan.

 

"Condo? Sino sila Ashley at Charles?" tanong nito. Napatango ako.

 

'Gusto ni Charles na makasama ang Ina nya. Gustuhin ko man na tumutol pero hindi maari La. Gusto kong gamitin si Charles para muling bumalik sa akin si Ashley." sagot ko. Alam kong mas apektado ito sa mga nangyayari ngayun pero wala akong magagawa. Kailangan namin magtiis para sa katahimikan ng lahat.

 

"Kung iyan ang desisyon mo, sino ba

 

naman ako para manghimasok. Basta ipangako mo sa akin Ryder, ayusin mo na ang pamilya mo. Sana bago ako mamatay, makita ko man lang kayong buo at masaya." malungkot na sagot ni Lola. Agad naman akong napahawak sa kamay nito

 

"La, magtatagal pa po kayo dito sa mundo. Dadagdagan ko pa ang mga apo mo kaya huwag kang magsalita ng ganyan." sagot ko. Malungkot itong napangiti.

 

"Ryder, matanda na ako. Alam kong hindi na ako magtatagal pa dito sa mundo. Kung gusto mo talagang makita akong masaya sa nalalabing buhay ko dito sa lupa, ayusin mo na kaagad ang lahat Iho dahil hindi ko alam kung makakapaghintay pa ba ako sa pangako mong iyan." sagot nito. Para namang kinurot ang puso ko sa mga sinabi ni Lola.

 

Hindi ko kayang mawala ito sa akin. Siya na ang nagpalaki sa akin kaya naman ito ang kasa-kasama ko sa lahat ng kaligayahan at kalungkutan. Nagsikap ito noon para mabigyan ako ng magandang buhay. Ipinamana nya sa akin lahat ng kayamanan nya at hindi ko kayang biguin ito sa kanyang kahilingan.

 

Kailangan na talaga naming magkaayos ni ashley. Hindi lang para sa sarili kong kaligayahan, kundi para na din kay Lola.

 

ASHLEY POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. SA wakas naging maayos na din ang lahat. Tinanggap ko na din ang alok ni Tita Susan na maging model ng isang nightclothes! Of course may pahintulot lahat ng iyun sa anak kong si Charles. Mabuti naman at malawak ang pang-unawa nito at agad na pumayag.

 

Kasa-kasama ko pa siya sa picturial. Si Mika naman ay napapayag na din namin na sumama muna sa kanyang Lolo at Lola pabalik ng Germany. Parang aso at pusa ang turingan nilang dalawa ni Charles kaya isa iyun sa dahilan kung bakit pumayag itong bumalik muna ng Germany. Nangako din ako dito na palagi siyang tatawagan at mag-uusap kami through video call para hindi namin masyadong mamiss ang isat isa.

 

Balak ko din kasing dalawin sila Nanay at Tatay sa probensya. Kinakabahan man sa magiging reaction nila pero kailangan kong magpakita sa kanila. Ayaw kong habang buhay nilang iisipin na patay na ako. Gusto ko ng ibalik sa ayos ang lahat. Ang relasyon sa

 

pamilya ko maliban lang kay Ryder.

 

Agad akong napabangon ng kama ng marinig ko ang sunod-sunod na pag- doorbell sa labas ng unit ko. Manipis na pantulog ang suot ko ngayun kaya nagmamadali akong nagsuot ng roba.

 

Tanging ako lang ang nadito sa condo. May pasok sa School si Charles at balak din nitong dalawin ang kanyang Lola Agatha pagkatapos ng klase. Niyayaya nga ako nito pero sinabi kong pagod ako at sa susunod na araw na lang sasama sa pagdalaw kay Lola Agatha na agad naman niyang naiintindihan.

 

Pagkarating ko ng pinto ay sumilip muna ako sa pinhole para makita kong sino ang nasa labas. Hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko ng mapansin kong si Ryder iyun. Seryoso ang mukha nito at hindi pa rin tinitigilan ang kakapindot ng doorbell. Masakit na sa tainga kaya padabog kong binuksan ang pintuan.

 

"Ano ba? Nakakabulabog ka na eh!" galit na wika ko! Kulang na lang ay sumigaw na ako sa sobrang inis.

 

"Ano ito? Bakit kailangan mong mag pose ng ganito?" agad na tanong nito at agad na ipinakita sa akin ang hawak nitong magazine.

 

Mga larawan ko iyun na suot ang bagong iniindorso kong sleepwear or nightclothes. May mga sexy design at meron din naman na normal lang. Wala naman akong nakitang mali sa mga larawan na iyun at proud pa nga ako dahil ang sexy kong tingnan sa mga kuha. Kitang kita ang magandang hubog ng katawan ko.

 

"Ano ba ang pakialam mo? Ayos naman ah? Imomodel ko lang ang mga damit na iyan at presto, magkakapera na kaagad ako." sagot ko habang pinapandilatan ito. "Hindi mo ako naiintindihan Ashley. Masyadong malaswa at hindi ko matangap na pagpipistahan ka ng mga kalalakihan. Halos wala ka ng maitago pa sa mga pictures na iyan!" sagot nito.

 

"Bakit ba apektadong apektado ka? Nakalimutan mo na ba na matagal na tayong hiwalay? Kailangan kong magtrabaho para sa sarili ko Ryder. Malaki ang offer at natural papatusin ko!" sagot ko

 

"May pakialam ako dahil asawa mo pa rin ako Ash. Hindi ko kayang nakikita na pinagpapantasyahan ka ng iba. Ako ngang asawa mo, hindi kita mahawakan eh. Ibang tao pa kaya na halos maglaway na sa mga kuhang iyan?" galit na sagot nito.

 

"Pwes magfile ka ng devorce para hindi ka na mamroblema pa! Ano ba?? Kung tutuusin wala ka ng pakialam Ryder! Ilang beses ko ng sinabi sa iyo na matagal na tayong tapos. Hinding hindi na ako babalik pa sa iyo!" galit na sigaw ko. Agad na naningkit ang mga mata nito at itinulak ako papasok ng unit. Pumasok din naman agad ito at inilock ang pintuan. Kinakabahan man sa ginawa nito pero pilit pa rin akong nagtapang-tapangan. Ayaw kong nakikita nito na nasisindak sa kanyang presensiya.

 

"Umalis ka na Ryder. Hindi ka na nakakatuwa!" galit ko pa ring wika. Nilapitan ko ito at itinulak.

 

"Pera ba ang dahilan kaya nagawa mong mag-pose ng ganyan? Pwes, bibigyan kita! Marami ako noon at lahat kaya kong ibigay sa iyo!" wika nito. Nagliliyab ang mga mata nito sa galit.

 

"Hindi ko kailangan ang perang iyan Ryder. Kaya kong magbanat ng buto para lang kumita." singhal ko.

 

"Magbanat? Oh gusto mong gamitin ang katawan na iyan para kumita? Magkano ba ang halaga mo Ashley? Ibibigay ko ang lahat manatili ka lang sa tabi ko!" wika nito. Muli akong umiling

 

"Mangarap ka Ryder! Hinding hindi mangyayari iyang gusto mo!" galit kong sagot. Napangisi ito.

 

"Hindi mo yata ako kilala Ash! Noon pa man, alam na alam mong lahat ng gusto ko nakukuha ko sa kahit na ano mang paraan. Sawang sawa na ako sa kakasuyo sa iyo! Kung hindi man kita makuha ulit sa maayos na paraan, aangkinin kita muli sa paraan na alam ko!" wika nito at agad akong hinawakan sa likod ng ulo ko. Hindi na ako nakakilos pa ng bumaba ang mukha nito sa mukha ko at sinibasib ng halik ang labi ko.

 

Agad na nanlaki ang aking mga mata sa ginawa nito. Pinilit kong kumawala sa kanya, pero mas malakas siya kaysa sa akin. Magpumiglas man ako pero Walang saysay Ang lakad ko

 

 

 

 

Chapter 68

 

ASHLEY POV

 

Hindi ako makapaniwala na aabot kami sa ganito. Hindi ako makapaniwala na ganito kapusok si Ryder.

 

Mapang-angkin, mapag-parusa...iyan ang paraan ng paghalik nito sa akin. Wala na akong magawa pa kundi hayaan na lang muna ito. Tama ito, mag-asawa pa rin kahit na anong mangyari.

 

Naramdaman marahil nito na hindi na ako nagpumiglas pa kaya naging banayad na ang paghalik nito sa akin. Hindi ko naman mapigilan na mapapikit upang namnamin ang halik na iyun. Aminado akong sobra ko siyang namiss. Pero tuwing sumasagi sa isip ko ang ginawa nila ni Natalia habang nakaratay ako noon parang tinutusok ng libo-libong karayum ang puso ko. "Ngayun mo sabihin sa akin na hindi mo ako na-miss Ashley." wika nito habang nakatitig sa mukha ko. Tapos na pala ang mapusok namin na halikan at napahiya akong naitulak ito.

 

"Bastos ka!" galit na sigaw ko kasabay ng pagsampal sa kanya. Wala lang, gusto ko lang takpan ang pagkapahiya ko. Kahit na anong mangyari, hinding hindi ko aaminin sa kanya na nag- enjoy din ako sa halik na pinagsaluhan namin. Hindi ko siya dapat bigyan ng pag-asa na magiging kami ulit balang araw. HIndi kayang tanggapin ng kalooban ko na minsan nya akong ipingpalit sa sarili kong kapatid.

 

""Bastos? Walang kabastusan ang ginawa ko sa iyo Ash. Asawa pa rin kita kaya malaya kong gawin sa iyo ang lahat ng naisin ko. Lalo na sa intimate na paraaan?" sagot nito. Parang wala lang dito ang sampal na natangap mula sa akin. Akmang hahawakan ulit ako nito pero bigla akong umiwas. Napapailing na lang itong nasundan ako ng tingin.

 

"Kung gusto mo akong saktan ngayun gawin mo na. Sa ganoong paraan mabawasan man lang ang galit na nararamdaman mo sa akin Ash. Sige... sampalin mo ako. Tadyakan mo ako! Ayos lang. Ilabas mo ang galit mo!" seryoso nitong wika. Natigilan naman ako. HIindi ko mapigilan na mapaiyak dahil sa naririnig kong katagang iyun sa bibig nya.

 

"Ano ba ang pwede kong gawin sa iyo para muli kang magtiwala sa akin. Mahal na mahal kita Ash at sa tuwing iniiwasan mo ako, dobleng sakit ng puso ko ang nararamdaman ko!" wika nito. Agad akong umiling

 

"HIndi na kita mahal! Hindi ko na kaya pang mahalin ang isang katulad mo!" sagot ko sabay iwas ng tingin sa kanya. Pasimple ko din pinunasan ang luha sa aking mga mata. Ayaw kong makita

 

nya sa mga mata ko na

 

nagsisinungaling ako dahil hindi totoo ang lumalabas sa bibig ko ngayun.

 

Mahal ko pa rin siya. Hindi magbabago iyun. Pero kailangan kong tikisin ang sarili ko para sa katahimikan ng kalooban ko. Niluko nya ako ng makailang beses at maaring uulit- ulitin nya iyun. Ayaw ko ng masaktan pa. Ayaw ko ng umiyak.

 

"Sinungaling!" narinig kong wika nito at mabilis na lumapit sa akin. Hinawakan ako sa balikat at tinitigan sa mga mata.

 

"Hindi ako maniniwala sa lumalabas sa bibig mong iyan Ashley. Alam kong mahal mo pa rin ako at ayaw mo lang aminin." sagot nito. Lalo kong iniwas ko ang tingin ko sa kanya at malakas na nagpumiglas para mabitawan nya ako. "Ano ba Ryder, bitiwan mo ako! Wala kang karapatan na hawak-hawakan ako ng ganito!" galit galitan na sigaw ko.

 

"Not so fast mahal ko! May iba pang paraan akong alam para mapatunayan ko kung talagang nagsasabi ka ng totoo ngayun." nakangisi nitong wika at muli akong hinalikan sa labi. Muli akong nagulat. Itinutulak ko siya pero walang saysay ang lakas ko. Unti-unti na din akong natatalo sa nararamdaman ng puso ko para dito.

 

Hindi ko na namalayan pa na kusa na pala akong ipinagkanulo ng sarili kong katawan. Tumutugon na ako sa halik nya.

 

Siguro kahit ngayun lang. Promise... kahit ngayun lang! Gusto kong

 

maramdaman si Ryder! Gusto kong maramdaman ang presensya nito sa buhay ko. Promise ngayun lang............Namalayan ko na lang na nasa ibabaw

 

na kami ng kama. Wala na akong saplot sa katawan at walang tigil sa kakahalik sa akin si Ryder sa buo kong katawan. Feeling ko tuloy ang ganda- ganda ko at sinasamba ako ng lalaking mahal ko.

 

Wala naman sigurong masama kung muli akong magpaubaya ngayun. Mag- asawa pa rin kami.

 

"I love you Ashley!" wika nito habang titig na titig sa aking mga mata. Kita ko ang matinding pagnanasa sa mga mata nito habang dahan-dahan na pinaghihiwalay ang aking hita.

 

Kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata ay mabilis na pinag-isa ni Ryder ang aming mga katawan.

 

Noong una ay may nararamdamam akong kaunting kirot. Masyadong malaki ang kay Ryder kumapara sa akin na matagal ng panahon hindi nakatikim ng sex. Pakiramdam ko para tuloy akong muling na- devirginized.

 

"God, you're so tight Ashley!" Wika ni Ryder na habang buong ingat na nagtataas baba sa ibabaw ko. Wala naman akong nagawa pa kundi napakapit sa kanya. Gusto kong i- enjoy ang sandaling ito. Gusto kong maramdaman ang pagmamahal nya. Kahit ngayun lang.

 

Alam kong mali ito pero tao lang din ako. Kailangan ko siya. Kailangan ko ang asawa ko. Pagkatapos nito, iiwasan ko na talaga siya. Hindi ko na hahayaan pa na lalapit-lapitan nya muli ako

 

"Ugghhh Ryder!" hindi ko mapigilang ungol kasabay ng pagsambit ng kanyang pangalan. Ang sarap ng gingagawa nya sa akin.

 

"Yes Ash....ganyan nga, moan my name asawa ko! Mahal na mahal kita!' narinig kong bulong nito kasabay ng paghalik sa tuktok ng ilong ko. Maraming beses na may nangyari sa aming dalawa ni Ryder. Mabuti na lang at solo namin ang lugar na ito.

 

Masyado na din kaming naging wild sa isat isa. Sabagay...gusto ko din sulitin ang pagkakataon na ito na kasama siya.

 

Tunay nga na talagang sobrang na- miss namin ang isat isa. Sa sobrang pagod ko, hindi ko na namalayan pang nakatulog na pala ako.

 

Nagising ako sa banayad na halik sa aking mukha. Unti-unti akong napadilat at agad kong nabungaran ang nakangiting mukha ni Ryder. May hawak itong red roses?

 

"Kailangan mo ng bumangon Mahal. Alam kong gutom ka na at may naghanda na ako ng pagkain para sa ating dalawa." malambing na wika nito. Agad na dumako ang mga mata ko sa orasan. Nagulat pa ako dahil nasa alas-dos nakaturo ang orasan. Hindi ko lang alam kong alas dos ba ito ng hapon o alas dos na ng madaling araw.

 

"Anong oras na?" Si Charles, dumating na ba siya?" tanong ko habang dahan- dahan na bumabangon. Agad naman ako nitong inalalayan. Inilapag nya pa ang hawak na bulaklak sa gilid ng kama.

 

"Nasa bahay siya. Naglambing si Lola Agatha na doon muna siya matulog kaya naman pinabigyan niya na."

 

nakangiti nitong sagot. Agad naman akong napatitig kay Ryder. Kita ko ang hindi maipaliwanag na saya sa mukha nito.

 

"Bakit nandito ka pa?" tanong ko. Agad kong napansin ang pagseryoso ng mukha nito bago sumagot.

 

"Ash, please, kahit ngayun lang. Hayaan mo akong pagsilbihan ka. Alam kong mahihirapan ka ngayun kumilos dahil sa mga nangyari. Isa pa, hindi ko hahayaan na wala kang kasama dito." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya. Alam kong aware ito sa lakas ng ungol na pinapakawalan ko kanina habang nagtatalik kami.

 

Hayyy ang rupok ko talaga! Hindi aandar ang galit-galitan ko ngayun kay Ryder. Tiyak na hindi ito maniniwala kaya naman palalagpasin ko muna ang lahat. Isa pa gusto ko din itong makasama. Gusto kong maramdaman ang pagiging asawa niya sa akin kahit ngayun lang.

 

Yes, kahit ngayun lang ba talaga? Hindi na din ako sigurado pero bahala na.

 

"Magbabanyo muna ako."wika ko at agad na bumangon ng kama. Pababa na ako ng kama ng bigla akong napangiwi.

 

Walang hiya, pakiramdam ko bugbog na bugbog ang katawan ko. Masakit ang balakang ko lalo na ang aking na bugbog ang katawan ko. Masakit ang balakang ko lalo na ang aking pagkababae. Ganoon ba kami kagigil kanina para magkaganito ako?

 

Agad ko naman naramdaman ang paghawak nito sa baywang ko. HInayaan ko na lang muna, total naman kasalanan nya ang lahat.

 

"Bubuhatin na kita mahal ko!" malambing nitong wika at naramdaman ko na lang ang pag- angat ko sa ire. Hinayaan ko na lang. Alam kong hindi ako mananalo sa gusto nya.

 

 

Chapter 69

 

ASHLEY POV

 

"Pwede ka ng umalis." seryoso kong wika dito pagkatapos namin kumain. Agad kong napansin ang pagngiti nito

 

"Ganoon na lang ba kadali sa iyo na agad akong paalisin? Ash naman, pagod din ako....after this gusto ko din matulog dahil may pasok pa ako bukas sa opisina. " sagot nito.

 

Hindi ko naman malaman kung sisimangot ba ako o tatawa sa sagot niya. siya ang nagtatrabaho sa aming dalawa. Ako ngang walang ginawa kundi bumukaka lang sobrang napagod eh. pa nga ako. Samantalang si Ryder nagawa nya pa talagang maghanda ng pagkain.

 

"Fine!" inis kong sagot. Agad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi nito kaya muli akong nagsalita.

 

"Pero sa sofa ka matutulog ha? Huwag sa kwarto!" dagdag ko. Napalitan ng pagsimangot ang masayang ngiti sa labi nito. Hindi ko naman mapigilan ang matawa.

 

Ako na nga siguro ang pinakatanga sa lahat pero bakit ganito. Hindi ko talaga siya matiis. Mahal ko siya at ang hirap pigilan ang damdamin. Gustuhin ko man na layuan ito at huwag magpadala sa tukso pero ano ang magagawa ko?

 

Lapit ito ng lapit sa akin. Nilalandi nya Ano pa nga ba ang magagawa ko kundi ang magpalandi din sa kanya. Marupok ako eh.

 

"Nope! Gusto ko katabi kita Mahal. Hindi ako magiging komportable sa sofa. Baka sumakit ang katawan ko, ikaw din mapipilitan kang alagaan ako." sagot nito. Napapailing na lang ako at pasalampak na naupo ng sofa. Sabi ko na nga ba hindi talaga ako mananalo dito eh.

 

Agad kong ini-on ang television. Gusto kong ibaling sa iba ang attention ko. Sobrang tesiyonado na ang puso ko.

 

Hahayaan ko na lang si Ryder kung ano ang gusto nya.

 

"Tea?" nagulat pa ako ng bigla itong nagsalita. Agad na napabaling ang attention ko sa kanya at kita kong may hawak itong isang tasa ng tea na umuusok pa. Hindi ko naman mapigilan na mapatango.

 

"Kailangan ko ngang uminom ng tea dahil sa sobrang busog ko. Siguro dahil sa sobrang gutom kaya napadami ang kain ko kanina. O baka naman masyadong masarap lang ang luto nito at sabay pa kaming kumain.

 

"Madaling araw na. Wala ka ng makikitang magandang panoorin ng ganitong oras." wika nito sabay upo sa tabi ko. Talagang idinikit nya pa ang katawan niya sa katawan ko kaya napausog ako. IIling iling naman itong umusog ulit palapit sa akin at talagang iniangkla nya pa ang kanyang braso sa balikat ko.

 

"Porn movie na lang kaya ang panoorin natin Mahal!" narinig kong wika nito. Hindi ko naman mapigilan na kurutin ito sa kanyang tagiliran.

 

Ano ba? Nag-uumpisa na naman ito eh. Alam kong alam na nito kung gaano ako karupok. Alam nya din siguro na nag- enjoy talaga ako sa ginawa namin kanina Kainis naman kasi itong bibig ko, ang lakas kung makaungol.

 

"Ryder! Kung wala kang magandang sasabhin pwede bang tumahimik ka muna. Bastos ng bunganga nito." kunwari ay inis kong sagot.

 

"Anong mali sa sinabi ko? Nagsuggest lang naman ako ng mga bagay na pwede nating panoorin eh." nakalabi nitong sagot. Hindi ko alam kung seryoso ba ito o hindi. Inihilig pa nga ang ulo nya sa balikat ko at talaga naman feeling komportable ako sa posisyon naming dalawa.

 

"Kahit na! Palibhasa kasi puro kalibugan iyang tumatakbo sa utak mo eh." sagot ko. Napansin ko ang pagyugyog ng balikat nito at ang mahina nitong pagtawa.

 

"Sige, kung ayaw mong pumayag na manood ng porn movie, tayo na lang ang gagawa."sagot nito at malagkit akong tinitigan. Agad naman akong napalayo sa kanya. Grabe siya...akala ko ba pagod siya? Bakit kakaiba na naman ang tumatakbo sa utak nya?

 

"Ryder! Tumigil ka na nga!" inis kong sagot sa kawalan ko ng masasabi sa kanya. Napahalakhak ito.

 

"Patayin mo na kasi ang tv na iyan. Ako ang pagtoonan mo ng pansin Mahal." paglalambing na wika nito at kinuha pa sa kamay ko ang remote control ng television at ito na mismo ang nagpatay. Napapailing naman ako sa kakulitan nito.

 

"Ano ba kasing klaseng attention ang gusto mo?" sagot ko habang nakatitig sa kanya. Kinuha ko pa ang tasa ng tea sa center table at inamoy ang aroma nito. Tinantiva ko pa kung kava ko na ba ang init para inumin.

 

"Ang paglalambing mo! Ash naman, kauting lambing at pagngiti sa akin, masaya na ako." sagot nito.

 

"Hey! tumigil ka na nga! Sumusubra ka na talaga eh! Hindi ka na bata para magkaganyan!" saway ko. Muli itong tumawa. Ingot lang! Mukhang naging masayahin ang loko ngayung gabi at mukhang walang iniindang problema.

 

"Isip bata lang? Alam ko naman iyun Mahal! Ubusin mo na nga ang tea mo at matutulog na tayo. Inaantok na ako." wika nito at naghikab pa. Namumungay na din ang mga mata nito ng titigan ko sya.

 

"Mauna ka na kung gusto mo ng matulog Ryder. Malaya kang gamitin ang kama kung gusto mo." sagot ko. Agad itong umiling.

 

"Nope! Gusto ko sabay tayong mahiga doon. Ayaw kong matulog ng hindi ka kasama Mahal!" sagot nito. Parang gusto naman manlaki pati butas ng ilong ko. Mukhang may iba na naman siyang binabalak.

 

Hindi pa nakakarecover ang perlas ko. Mahapdi pa at ayaw ko na! Baka tuluyan akong malumpo nito kung ipagpipilitan pa ni Ryder ang gusto nya.

 

"Mauna ka na sabi eh. Masakit pa ang buo kong katawan dahil sa mga pinanggagawa mo!" inis kong sagot. Agad naman naningkit ang mga mata nito na sa akin. Pagkatapos pilyo itong ngumiti.

 

"Kung ganoon, kulang pa pala ang ginawa natin kanina Mahal ko. Dagdagan natin para bumalik sa dati ang pakiramdam mo. Para mawala ang sakit ng katawan mo." nakangiti nitong wika at tumayo sa harap ko.

 

Sa sobrang gulat ko gumiling pa talaga siya na parang isang macho dancer. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Talaga bang si Ryder itong kaharap ko? Bakit ang layo nya na sa dating Ryder na kilala ko? Bakit parang nagkaroon na ito ng sapak sa utak?

 

"Ang laswa mo talaga!" Inis kong wika sabay tayo. Sa gulat ko ay hinawakan ako nito sa baywang sabay giling. Pakiramdam ko biglang nanayo lahat ng balahibo ko sa katawan. Lalo na ng maramdaman ko ang nangangalit nitong sandata na idinidiiin nya sa katawan ko.

 

"Ryder ano ba? Hindi ka nakakatuwa ha? "muli kong wika at nanlalaki ang mga matang tinitigan ito. Wala na ba talaga siyang kahihiyan? Bakit biglang naging ganito ang isang Ryder James Sebastian? Malayong malayo sa Ryder na kilala ko.

 

"I know that you will like it Mahal!" sagot nito at talagang pinag-igihan pa ang pagiling. Hindi ko na mapigilan pa ang matawa dahil sa mga pinanggagawa nito ngayun. Natigil naman ito sa pagiling at tinitigan ako sa mukha.

 

"Ito lang pala ang makapagpatawa sa iyo Mahal eh. Pinahirapan mo pa akong mag- isip." reklamo nito.

 

"Ang sagwa kasi. Mabuti naman at itinigil mo na. Kung ako siguro ang may ari ng bar, tapos mag-aaplay ka hinding hindi kita tatanggapin. Malas ka sa negosyo eh!" natatawa kong wika. Talagang tuluyan ng naputol ang harang na pilit kong ipinansalag sa pagitan naming dalawa ni Ryder. Nakuha na naman niya ang loob ko sa kabila ng lahat ng kasalanan na nagawa nya. Siguro aasa na lang ulit ako na hindi na nya uulitin pa ang lahat ng kasalanan na nagawa nya sa akin.

 

"Ang sakit mo naman magsalita Mahal. Halika sa kama, mas magaling akong gumiling kapag nakapatong sa iyo." nang -aakit nitong wika sabay hila sa akin.

 

 

Chapter 70

 

ASHLEY POV

 

Kinaumagahan............

 

Nagising ako na wala na sa tabi ko si Ryder. Nang tingnan ko ang orasan sa bedside table ay alas otso na pala ng umaga. Pakiramdam ko kulang na kulang pa rin ako sa tulog. Anong oras na nga ba pala kami nakatulog kagabi? Ah hindi ko na napansin. Basta ang naalala ko hindi ako tinantanan ni Ryder hangat hindi nito nakita na lupaypay na akong nakatulog sa kama.

 

Nagmamadali na akong bumangon ng kama. Gusto ko din icheck kung umuwi na ba si Charles. Baka wala na si Ryder at pumasok na ito sa work. Ewan, bahala na sya. Susunod na lang siguro ako sa agos ng buhay. Wala na akong kawala sa kanya. Mahal ko pa din naman siya at siguro ihahanda ko na lang ang sarili ko sa mga posibleng pagsubok na dumating.

 

Pagkatapos kong maligo ay nakaramdam ako ng kahit kaunting ginhawa sa buo kong katawan. Nagbihis lang ako ng damit pambahay at nagpasya ng lumabas ng kwarto.

 

Nagtaka pa ako dahil nakakaamoy ako ng masarap na aroma ng pagkain na nagmula sa kusina. Dali-dali akong naglakad papunta doon at agad na sumalubong sa paningin ko si Ryder.

 

Abalang abala ito sa paghahalo ng pagkain. Nakashort at sando at may suot na apron. Ang hot nyang tingnan at hindi ko mapigilan na mapatitig ng matagal dito.

 

"Good Morning Ma!" napapitlag pa ako ng marinig ko ang boses na iyun. Hindi ko man lang namalayan na kanina pa pala nakatitig sa akin si Charles na nakaupo sa may mesa at abala sa kakahiwa ng kung anu-anong gulay.

 

"Go-good morning!" naiilang kong bati. Napasulyap pa ako kay Ryder na noon ay ngingiti-ngiti na nakatitig sa akin.

 

"Good Morning Mahal!" wika nito sabay lapit sa akin. Niyakap at hinalikan ako sa pisngi.

 

"Ba-bakit nandito ka pa? Wala ka bang pasok sa opisina?" naiilang kong tanong. Mukhang naubos na yata ang tapang ko. Hindi na ako makapagtaray eh.

 

"Nope. gusto kong ibuhos buong oras ko sa inyong dalawa ni Charles ngayung araw. Ito na ang chance para magkaroon tayo ng family bonding." sagot ni Ryder sabay kindat kay Charles na noon ay kitang kita ang tuwa sa mukha.

 

"And excited na ako Pa. First time nati gawin ito. Saan nga pala tayo mamaya pupunta? Tagaytay? baguio?" masiglang sagot naman ni Charles. Napatitig naman ako kay Ryder.

 

"Kahit saan. Basta siguraduhin nyo lang na mag-eenjoy kayong dalawa ni Mama mo." sagot nito at kumalas na sa pagkakayakap sa akin. Binalikan nito ang nakasalang na pagkain.

 

"Ako okay lang kahit saan. Pwede nga kahit sa tagaytay na lang. At least malapit lang." sagot naman ni Charles.. Mukhang nagkakasundo na ang mag-ama. Parang normal na lang sa kanila ang mag-usap ng ganito. Hindi ko naman mapigilan na makaramdam ng tuwa.

 

Gusto ko din naman maging masaya si Charles. Noon pa man pangarap ko ng mabigyan ito ng kumpletong pamilya. Dumating lang talaga ang trahedyang iyun kaya naman naudlot ang pangarap ko para dito. Sana lang, magtuloy-tuloy na ang lahat. Sapat na siguro ang isa pang pagkakataon para kay Ryder. Gusto ko din naman magkaroon ng kumpleton pamilya. Baka magiging succesful na sa pagkakataon na ito.

 

"Kayo ang bahala kung saan nyo gusto. Walang problema sa akin." sagot ko sabay lapit sa may dining table. Hinila ko ang isang upuan at naupo na.

 

Nagtaka pa ako dahil may iilang pagkain na nakahain sa lamesa. Pagkatapos may pinagkakaabalahan pang lutuin si Ryder.

 

Sa totoo lang hindi ko alam na marunong pala itong magluto. First time ko itong nakita na humawak ng sandok at kaldero. Siguro nga, may mga bagay pa akong hindi alam tungkol dito.

 

"Nagugutom na ako. Matagal pa ba iyan? "kunwari ay rekamo ko. Natigil naman si sa paghahalo ng niluluto niya at napalingon sa akin.

 

"Malapit na ito Mahal. Kaunting tiis na lang. Ang tagal kasi maghiwa ng gulay nitong anak mo eh." sagot ni Ryder. Agad naman napasimangot si Charles. Mukhang hindi nito nagustuhan ang sinabi ng ama.

 

"Pa naman! Huwag mo naman akong ipahiya kay Mama." reklamo nito. Agad naman tinawanan ni Ryder ang anak. Hindi ko naman mapigilan mapangiti pinagmamasdan ko ang mag- ama ko.

 

Kung ganito lang siguro palagi, wala na akong mahihiling pa. Pero alam kong may mga bagay pa akong dapat harapin.

 

May mga bagay pa akong dapat ang pagtoonan ng pansin.

 

Masaya kaming kumain ng agahan. Kung titingnan ng maigi si Charles ang pinakamasaya sa lahat. Hindi lang marahil nito mabanggit noon pero nangangarap din ito ng buo at masayang pamilya na syang susubukan ko ulit ibigay sa kanya ngayun.

 

Siguro kailangan sumubok ulit. Kung hindi magwork-out marami pa naman siguro akong luha sa mga mata na pwedeng ilabas. Para kay Charles, aasa ulit ako na maging maayos ulit ang aming pagsasama ni Ryder.

 

"Mahal, kumain ka ng marami. Ang payat mo na oh?" narinig kong wika ni Ryder at nilagyan pa ng pagkain ang aking pinggan.

 

"Ryder, ayos na. Pakunti-kunti lang naman ang nakakain ko lalo na kapag mga ganitong oras. Mamaya pa babalik ang gana ko sa pagkain." sagot ko. Agad itong umiling

 

"Hindi uubra ang ganyang klaseng palusot mahal. Kaya ang payat mo dahil napapabayaan ka sa oras ng pagkain eh." sagot nito. Napapailing naman ako.

 

"Hindi ako payat ok:? Slim lang ako at ko ang katawan na ito dahil may ini-endorse akong produkto." sagot ko. Saglit na natigilan si Ryder at seryosong tumitig sa akin.

 

"Ash, alam kong masyado pang maaga para panghimasukan ko ang gusto mo. Pero pwede bang last na iyun? I mean, hindi ko kayang pagpistahan ng iba ang kahit larawan mo. Alam mong seloso akong tao diba?" sagot nito. Natigilan ako. Napasulyap pa ako kay Charles na seryosong kumakain.

 

"Pwede bang mamaya na natin ito pag- usapan Ryder? Please?" sagot ko at agad na sumubo ng pagkain. Saglit pa ako nitong tinitigan tsaka tumango.

 

"Fine...kung iyan ang gusto mo" sagot nito.

 

Pagkatapos kumain ay agad na kaming nag-ayos para makapamasyal na.

 

Nagsuot lang ako ng fitted jeans at blouse na pinarisan ko na din ng white rubber shoes. Nagdala na din ako ng sunglass. Gusto kong maging kumportable kung saan man kami magpunta.

 

Sakay ng sasakyan ni Ryder agad kaming bumyahe. May driver naman pala at ilang bodyguards na nakasunod sa amin. Hindi ko na kung gaano na

 

kayaman si Ryder. Siguro sobrang yaman na nito dahil hindi lingid sa kaalaman ko na kasama ito sa 'Most Richest Man in the country.'

 

Tahimik lang ako habang tumatakbo ang sasakyan. Nakatanaw lang ako sa labas ng bintana samantalang masayang nag- uusap sila Charles at Ryder. Puro tungkol sa pag-aaral ni Charles ang kanilang pinag-uusapan. Tahimik lang akong nakikinig at nakikitawa.

 

"Ito ba iyun way papuntang tagaytay?" Hindi ko maiwasan na maisatinig ng mapansin ko na pumasok kami sa isang kilala at sikat na village dito sa Alabang. Agad na nagkatinginan ang mag ama kaya hindi ko maiwasan na pagtaasan sila ng kilay.

 

Mukhang may balak ang mga ito na hindi ko alam. Humulakipkip pa ako para malaman nila na hinihintay ko ang kanilang sagot.

 

"Easy ka lang mahal. May dadaanan lang tayo." nakangiting sagot ni Ryder. Mataman ko muna itong tinitigan bago ko muling itinoon ang attention sa labas ng bintana.

 

Puro malalaki at magagandang bahay ang aming nadadaanan. Pakiramdam ko wala ako sa Pilipinas. Hindi na pala matatawag na bahay ang mga nakikita ko. Mga mansion na ito at sa lawak nito ay masasabi kong maswerte ang mga pami-pamilya na nakatira sa lugar na ito.

 

Saglit na natigil ang pagmumuni-muni ko ng pumasok ang kotse sa isang nakabukas na mataas ng gate. Pumasok sa malawak na bakuran at mula sa kinaroroonan kita ko ang isang napakalaking bahay. Napinpinturahan ito ng pinaghalong kulay puti at gold.

 

"Welcome Home Mahal!" nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Ryder. Nakababa na pala ito at nakalahad ang kanyang kamay. Tulala naman akong napatitig sa kanya. Si Charles naman ay nakalabas na pala ng kotse at tuwang tuwa na naglalakd papuntang fountain.

 

"A-anong ibig sabihin nito?" hindi ko mapigilang tanong kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Simula ngaun, sana pumayag kang dito na tumira Mahal. Binili ko ang lugar na ito para sa iyo. Actually, medyo matagal ko ng pinapatayo ang bahay na ito. Patapos na ang bahay na ito bago ka pa nagkasakit. Sosorpresahin sana kita kaya lang biglang dumating ang trahedya na iyun. Mahal, I am sorry! From the buttom of my heart, pinagsisisihan ko ang lahat lahat! Magpakasal ulit tayo! Sa pagkakataon na ito, gusto kong walang halong kahit na ano pa man. Gusto kong ipagsigawan sa buong mundo kung gaano kita kamahal.

 

 

My possessive billionaire husband

Chapter 71-chapter 79

 

 

Chapter 71  

 

ASHLEY POV

 

Hindi ko na mapigilan pang maluha ng

marinig ko ang mga katagang iyun sa

mismong bibig ng lalaking nagbigay sa

akin ng hindi masukat na sama ng loob

dahil sa pagtataksil nya noon.

 

 

Talaga bang mahal ako nito? Talaga

bang nagsisisi na sya at hindi na

uulitin lahat ng nagawa nyang

kasalanan? ahhh, hindi ko alam, pero

ang alam ko, masaya ako sa mga

naririnig ko mula sa kanya. Masaya ako

tuwing binabanggit niya ang katagang

pagmamahal sa akin.

 

 

"Ryder, hindi ko alam. Natatakot ako.'

sagot ko habang patuloy sa pagluha.

Agad itong umling at hinawakan ako sa

dalawang kamay.

 

 

"Ash, please, magtiwala ka! Pangako,

hinding hindi mo na mnararansań pa

ang mga naranasan mo noon sa mga

kamay ko. Mamahalin kita ng buong

puso. Poprotektahan kita sa abot ng

aking makakaya." sagot nito. HIndi ko

na mapigilan pa ang mapayakap sa

kanya.

 

 

"HIndi ko alam. Mahal pa rin kita. Sa

kabila ng mga kasalanan na nagawa

mo sa akin, hinding hindi pa rin kita

makalimutan. Pinilit ko ang sarili kong

makalimutan ka pero hindi ko

magawa. Ikaw pa rin Ryder, ikaw pa rin

ang sinisigaw ng puso ko." sagot ko.

Hindi pa rin maampat-ampat an8

pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Luha ng kaligayahan. Masayang

masaya ako. Pakiramdam ko bigla

akong nagkaroon ng lakas para muling

harapin lahat ng pasubok na posibleng

dumating sa aming buhay.

 

 

"Mahal na mahal din kita Ash. Alam

kong mahirap paniwalaan, pero iyan

ang nararadamanm ko. Masyado lang

talaga akong marupok noon. Mabilis

akong nagpadala sa tukso. Pero

pangako..last na iyun. Hindi ko na

uulitin Mahal. Hinding hindi ko kayang

mawala ka ulit sa akin.'" sagot nito

kasabay ng paghalik sa labi ko.

Malugod ko naman itong tinugon.

 

 

"Papa, akala ko ba itotour mo kami ni

Mama sa loob?" sabay pa kaming

natigilan ng biglang magsalita si

Charles sa tabi namin. Hindi man lang

namin napansin ang muling paglapit

nito.

 

 

"Anak naman, alamn mong nag-uusap

pa kamni ng Mama mo eh.'" sagot

naman ni Ryder at kinunutan pa ng

noo ang anak. Natawa naman si

Charles. Halata naman na inaasar lang

nito ang ama. Umawat na ako baka lalo

lang mapikon si Ryder sa anak.

 

 

"Tama na nga iyan. Para kayong hindi

mag-ama kung umasta sa įsat isa eh.

Itour mo na nga pala kami. Titingnan

ko muna ang loob ng bahay na iyan

bago ako magdecide kung titira ba

talaga kami dito o hindi." Pagbibiro

kong sagot. Natigilan naman si Ryder.

Seryoso akong tinitigan.

 

 

"Hindi mo gusto?" tanong nito. Bakas

ang lungkot sa kanyang mga mata.

 

 

"Wala pa akong sinabi na hindi ko

gusto. Sabi ko iche-check ko muna

kung pasado sa panlasa ko." sagot ko

"So, hindi mo nga gusto?" muling

tanong nito. ayyy ang kulit ng asawa

ko. Ibang iba na nga talaga ngayun si

Ryder. Ang laki na ng ipinagbago nito.

 

 

"Syempre, gusto. Ang laki kaya ng

lugar. Ang lakas maka-felling

mayaman." pagbibiro ko ulit na sagot.

Agad ko naman narinig ang malakas na

pagtawa ni Charles.

 

 

"Papa naman, masyadong seryoso eh.

Sige na itour mo na kani. Gusto ko ng

makita ang magiging kwarto kò" sagot

ni Charles at nauna na itong naglakad

papasok sa loob ng bahay.

 

 

Hawak kamay naman kaming

napasunod ni Ryder dito. Binatang-

binata na si Charles tingnan. Halos

kasing tangkad na nito ang kanyang

ama. Mukhang magiging

kasingkatawan din nito si Ryder kapag

umabot na ito sa tamang edad.

Pagpasok pa lang ay agad na

bumungad sa akin ang isang

napakalawan na living area.

 

 

Napakalawak ng lugar. Feeling ko mas

malaki pa ang bahay na ito kompara sa

bahay nila dati. Hindi lang ako sure

pero napakaaliwalas ng paligid. Siguro

dahil sa kulay at maraming ilaw.

 

 

Dagdagan pa ang nagkalat na mga

magagandang naka- display sa paligid.

"Tsaka na kita itour sa kitchen at sa

ibang parte ng bahay. Direcho na tayo

sa kwarto.'" pagyaya ni Ryder sabay

hila sa akin.

 

 

"Nasaan nga pala si Charles" tanong

ko. Bigla na lang kasi itong nawala

pagkapasok namin. Sa lawak ng bahay

baka nga hindi kami magkakandakita

kaagad.

 

 

"Hayaan mo siya. Malaki na ang anak

mo para hanapin. Nasa paligid lang

iyun." sagot nito at agad akong hinila

paakyat ng hagdan. Hagdan pa lang

mukhang milyones na ang ginastos ni

Ryder dito.

 

 

"Saglit lang, bakit sa kwarto kaagad?

Pwede naman sa garden muna at sa

paligid ng bahay." sagot ko. Natawa ito.

 

 

"Eh, mas maganda doon sa kwarto

Pagkatapos natin doon tsaka natin

ikutin ang buong bahay." pilyong ngiti

nito. Iiling-iling naman akong

napatitig sa kanya. Ang weird na talaga

nya.

 

 

"No! Gusto kong makita muna ang

buong kabahayan bago ang Ivarto na

iyan!" sagot ko. Kakamot-kanmot

naman ng ulo ito na akala mo natalQ sa

sabong.

 

 

Hindi man nya masabi pero alam

alam ko ang tumatakbo sa isip nito. Si

Ryder pa ba naman.

Katulad ng inaasahan ang laki din ng

kusina. Pang world class ang datingan.

Hindi ko lang maimagine kung ilang

milyon ang ginagastos ni Ryder sa

pagpapatayo ng bahay na ito. Napansin

kong kompleto na sa mga gamit at

talgang titirhan na lang.

 

 

Iyun nga lang, duda pa rin ako kung

may nadala na itong babae sa lugar na

ito. Sa pagiging babaero ba naman nito

baka isa itong bahay na ito ang

ginagawa nyang motel. Ayaw ko talaga

kung ganoon. Mas gustuhin ko pang

tumira ng condo. At least doon walang

ibang nakakaapak kundi kami-kami

lang.

 

 

Hindi ko maiwasang mamangha

habang nakatanaw sa malinis na tubig

ng swimming pool. Ito yata ang pinaka

gusto kong spot sa bahay na ito.

 

 

"'So, nagustuhan mo ba? May mga

gusto ka bang ipabago?" tanong nito

habang nakayakap sa akin.

 

 

"Ang ganda! Sana lang wala kang ibang

babae na dinala sa bahay na ito." sagot

ko. Napalis ang masayang ngiti sa labi

nitol. Bigla itong naging seryoso

"Ash, babaero lang ako, pero hindi ako

sinungaling." seryoso nitong sagot.

Bakas din ang lungkot sa boses nito

kaya hindi ko maiwasan na

makaramdam ng konsensya

 

 

"'Sorry...naninigurado lang ako." sagot

ko naman. Marahan itong

napabuntong hininga at tinitigan ako.

 

 

"Walang ibang babae ang nakapunta sa

lugar na ito kundi ikaw lang. Pinatayo

ko ang bahay na ito para sa iyo, Ayaw

ko na din na muli kang ibalik sa dating

bahay natin. Maraming mga mapąpait

na alaala ang nakaukit sa lugar na iyun

at ayaw ko ng balikan pa. Hanggat

maari gusto kong makalimutan mo

lahat ng mga masasakit na nangyari sa

atin lalong lalo na ang pagtataksil ko sa

iyo Ash....

 

 

"Gusto kong dito tayo tumira.

Magsisimula ulit tayo. Pupunuin natin

ng masasayang alaala ang lugar na ito.

Puro masasaya lang. Pangako...hindi na

mangyayari ulit ang mga nangyari na

noon. Hinding hindi na kita sasaktan

pa ulit Ash! Magtiwala ka sana sa akin

ulit.'" puno ng pakikusap ang boses na

wika nito. Muli akong naluha. Ramdam

ko ang sinseridad sa boses nito.

 

 

"Ryder, thank you! Aminado akong

hindi ganoon kabilis makalimot. Lalo

na at kapatid ko ang involve. Pero tao

lang din ako...ayaw kong habang buhay

na may mararamdaman na poot sa

puso ko. Gusto ko din ipadaramdam

kay Charles na mayroon siyang asaya

at kumpletong pamilya.'" sagot ko.

 

 

"I know! At huwag kang mag-alala,

handa kong harapin lahat ng

kaparusahan sa lahat ng mga

kasalanan na nagawa k0. Ang tungkol

naman kay Natalia, simula ng nawala

ka, itinigil ko na din ang lahat sa amin.

Hinayaan ko lang siyang tumira sa

bahay noon dahil gusto kong

pagdusahan nya ang lahat ng mga

nagawa nyang kasalanan. Kapatid mo

nga siya pero tinangka ka nyang

patayin Ash. Gusto kong magdusa sya

sa mga kamay ko kaya hinayaan ko

siyang tumira sa bahay. Pero ngayung

nagbalik ka na...pinalayas ko na sya.

mahaba nitong wika. HIndi ko na

maiwasan na magulat sa sinabi nito.

Wala na si Natalia? Kung ganoon

nasaan na siya ngayun?

 

 

"Huwag ka sanang magalit sa ginawa

ko. Alam kong kapatid mo pa rin siya at

hindi mo pa rin maiwasan na kaag

alala sa kanya sa kabila ng ginàgawa

nyang kasalanan sa iyo...ligtas siyang

naihatid ng mga tauhan ko sa pamilya

mo Ash!" uling wika nito, Kahit

papaano nakahinga naman ako ng

maluwang. Oo, kapatid ko pa rin si

Natalia, at sa kabila ng nagawa nitong

kasalanan sa akin, hindi pa rin

maiwasan na makarandam ako ng awa

sa kanya. Kadugo ko pa rin siya at hindi

magbabago iyun kahit na anong

mangyari.

 

 

 

Chapter 72  

 

VERONICA POV

 

Katulad ng inaasahan, talagang

nagustuhan ko ang kabuuan ng bahay.

Sino ba naman ako para mag inarte

diba? So sobrang daming pera yata ang

ibinuhos ni Ryder para maipatayo ang

bahay na ito talagang hindi ko

maiwasang mamamangha sa bawat

detalve at desinyo.

 

 

Ito iyung kwarto natin?" gulat kong

tanong kay Ryder. Sa sobrang laki ng

kwarto pwede na kaming maglaro ng

hide ang seek. Mas malaki pa yata ang

kwartong ito kaysa sa bahay namin sa

probensya eh.

 

 

'Yup! Mas maganda ng malaki ang

kwarto para naman komportable tayo.

" pagmamalaki nitong sagot at

binuksan ang isa pang nakasarang

pintuan. Agad na dumako ang tingin

ko ng mapansin kong maraming gamit

sa loob.

 

 

"Ito iyung walk in close natin Mahal.

Pasensya ka na kung may mga ilang

gamit na dito Sa loob. Namili na kasi

ako ng mga kailangan mo. Pero kung

may kulang pa, pwede kitang samahan

para bilhin ang mga iyun." wika nito

at agad akong napasunod sa kanya.

Sabay kaming pumasok sa loob at agad

na nanlaki ang aking mga mata.

 

 

Sa sobrang lawak ng paligid akalain

mong nasa loob ako ng isang boutique.

Ito ba iyung sinasabi nya na binili nya

ako ng ilang gamit? Parang tindahan

na ito sa isang mall sa sobrang dami

eh. Yes, punong-puno ng mga gamit

ang loob nito. Ibat iba...nga bags,

sapatos at mga damit at kung anu-ano

pa.

 

 

Nang isa-isahin kong tingnan ang nga

ito ay hindi basta - bastang collection.

May mga tag price pa at halatang hindi

pa nagagamit. Nagtatakang napabalik

sa loob.ang tingin ko kay Ryder.

 

 

"A-ano ang ibig nitong sabihin?"

tanong ko. Agad itong napangiti.

 

 

"Hope nasurprise kita Mahal,

Inihanda ko talaga ang mga iyan para

sa iyo. Sana mnagustuhan mo at sana

lang kasya sa iyo lahat.'" nakangiti

nitong sagot. Hindi ko mapigilan na

maluha.

 

 

"Binili mo lahat ng ito sa akin?" sagot

ko? Agad itong tumango.

 

"Yup! Gusto kong ibigay sa iyo lahat-

lahat Ash. Alam kong hindi ka

maluhong tao pero masaya akong

ibigay sa iyo ang lahat. " wika nito at

naglakad sa pinakaloob ng walk in

closet. HInila nito ang isang drawer

kaya agad naman akong napasunod.

Agad na tumampad sa mnga mata ko

ang ibat ibang klaseng mamahaling

alahas. Kumuha ito ng isang kwent

at isinuot sa akin. Lalong tumulo ang

luha sa aking mga mata dahil

dinampian nya pa ng halik ang leeg ko

pagkatapos nyang maisuot iyun.

"Perfect!" malambing nitong wika.

HInd naman ako nakasagot.

Pakiramdam ko sobrang sikip ng

dibidib ko dahil sa hindi

makapaniwalang supresa nito.

 

 

"Narealized ko na noong magkasama

pa tayo hindi man lang kita nabilhan

ng mga ganitong nga bagay Ash

gayung kaya ko naman sanang

iprovide lahat. Bumabawi na ako

ngyaun, ano man ang mga bagay na

nandito sa lugar na ito ay para sa iyo.

Binili para sa iyo." wika nito

 

 

"Pero Ryder, ang dami nito. Hi-hindi

ko kailangan ang mga iyan! Hindi ka

dapat gumastos ng ganito kalaki para

sa sa mga gamit na iyan.'" sagot ko.

 

 

"I knovw! Pero isa ito sa paraan ko para

kahit papaano gumaan ang dibdib ko

Ash. Kahit man lang sa ganitong

paraan makabawi man lang ako sa

lahat ng pagkukulang ko." sagot nito.

Lalo tuloy akong napaiyak.

 

 

"Ryder...Hindi ko alam kong ano pa

ang masasabi ko sa lahat ng ito.

Patawad sa mga taon na hindi tayo

magkasama. Kasalanan ko din siguro

ang lahat. Kung hindi ako nagkasakit

hindi sana nangyari ang lahat ng gulo

na ito sa buhay natin." sagot ko

kasabay ng pag-iyak.

 

 

"No! Wala kang kasalanan Ash.

Biktima ka lang din sa pagiging

marupok ko pagdating sa mga babae.

Nakalimutan kO ang mararamdaman

mo kapag magkabukingan na. Kaya

please, huwag na huwag mong sisihin

ang sarili mo. Wala kang kasalanan.

kahit kailan, hindi mo kasalanan ang

lahat...hindi mo kasalanan kong bakit

ka dinapuan ng malubhang salkit."

sagot nito kasabay ng mahigpit na

pagyakap sa akin. Lalo naman akong

napahagulhol ng iyak.

 

 

 

"Its okay! Its okay! Simula ngayun

itutuwid ko na lahat ng mga

pagkakamali ko. Huwag ka lang

muling mawala sa akin." wika nito

Ryder, pangako, nandito lang ako sa

tabi mo. Pipilitin kong kalimutan ang

lahat ng mga mnasasalimoot na

nangyari sa atin noon. Magsimula tayo

ulit. Kasama si Charles." sagot kO

kasabay ng pagtulo ng luha sa mga

mata. Luha ng kaligayahan.

 

 

"Salamat...salamat Mahal ko" sagot

nito at agad akong hinalikan sa labi.

Malugod ko namang tinugon iyun. Mag

-uumpisa na naman sana itong

maging mapusok ng pigilan ko ito.

Marami pa kaming gagawin ngayung

araw. Hindi pwede ang iniisip nito.

Hindi pwedeng kalimutan na

naghihintay sa amin si Charles.

 

 

"Ryder, teka lang..." wika ko sabay

kalas sa kanya.

 

 

"Why?" tanong nito.Kitang kita ko ang

pagnanasa sa mukha nito. Mukhang

tama ang inisip ko. Gusto na naman

ako nitong angkinin.

 

 

"Hindi pwede iyang tumatakbo sa utak

mo. Hindi bat mamamasyal pa tayo sa

tagaytay? Naghihintay sa atin si

Charles kaya hindi tayo pwedeng

magatagal dito sa kwarto.'" sagot ko.

Agad kong napansin ang paglungko t

ng awra nito. Para itong batang

inagawan ng candy. HIndi ko tuloy

maiwasan na matawa.

 

 

"Nakahiya sa anak mo! Ito ang unang

pagkakataon na magbonding tayo

bilang isang buong pamilya kaya

umayos ka!" muli kong wika at

naglakad palabas ng walk in closet.

Agad naman itong napasunod sa akin.

 

 

"Ash, bilisan lang natin. Siguro abala

pa si Charles sa kakaikot sa paligid."

giit nito. Tinaasan ko lang ito ng kilay.

 

 

"Hindi nga pwede! Hindi pa

nakakabawi ang katawan ko sa mga

pinanggagawa mo kagabi!"

pagdadahilan ko. Pwede ko naman

talaga itong pagbigyan, pero knowing

Ryder, baka tuluyang hindi kami

makapamasyal kapag magpadala ako

sa nararamdaman nito. Nakakahiya

naman kay Charles. Excited pa naman

ang bata.

 

 

"Okay, pero dito tayo tutuloy mamaya

pagkatapos mamasyal ha? Simula

ngayun dito na kayo titira." sagot nito.

Natigilan ako.

 

 

"Eh paano ang mga gamit namin?"

tanong ko. Saglit itong nag- isip at

muling nagsalita.

 

 

"Akin na ang susi ng unit. Ipapahakot

ko na lang sa mga tauhan ko." sagot

nito. Agad akong umiling, Gusto kong

ako misIno ang magligpit ng mga

gamit ko.

 

 

"Nope! Gusto ko ako mismo ang

magligpit ng mga iyun. Marami akong

mga importanteng gamit at baka

masira ang iba kapag ipaubay ko sa iba

ang pag- aayos ng mga iyon." sagot ko.

Muli itong napabuntong hininga bago

sumagot.

 

 

"Okay! Kung ano ang gusto ng Mahal

ko walang problema." sagot nito at

inakbayan pa ako. Sabay na kaming

bumaba ng hagdan pagkatapos

lumabas ng mansion...Yes, mansion

ang lugar na ito dahil sa sobrang lawak

ng paligid. HIndi ko pa nga naiikot ang

bawat sulok nito eh.

 

 

"Ang laki talaga ng lugar na ito Ryder...

teka lang, dito na din ba titira si Lalo

Agataha?" tanong ko ng biglang

sumagi sa isip ko si Lola.

 

 

"I dont know..kahit siya hindi alam

ang tungkol sa lugar na ito. Lets see!

Siguro papayag iyun kung ikaw mismo

ang magyaya sa kanya.'" nakangiti

nitong sagot.

 

 

"Pero sa bahay na iyun siya tumanda.

Baka hindi siya papayag." malungkot

kong sagot. KUng tutuusin ayos lang

naman sa akin ang bahay na iyun..Kaya

lang sa dami ng mga pahirap na

naranasan ko Sa bahay na iyun baka

hindi din kami maging masaya. Baka

palagi ko lang maalala ang lahat ng

mga kataksilan na ginawa nito sa akin

noon.

 

 

"Tingnan na lang natin Mahal. Malay

mo naman diba?" sagot nito. Hindi na

ako nakaimik pa.

 

 

"Nasaan nga pala si Charles?" tanong

ko habang inililibot ang tingin sa

paligid. Baka nasa kwarto. Iyun nga

lang sa dami ng kwarto ng mansion na

ito hindi ko pala alam kung alin sa

mga iyun ang napili nito.

 

 

Sabay pa kaming napalingon ni Ryder

ng may narinig kaming talsikan ng

tubig mula sa pool. Agad kaming

naglakad papunta doon at tumampad

sa paningin namin ang nag-eenjoy na

si Charles. Mukhang hindi na nito

napigilan ang sarili na magtampisaw

sa malinaw na tubig ng pool.,

 

 

"Charles!" sigaw ko. Agad itong

napalingon sa amin na may masayang

ngiti sa labi.

 

 

"Ang tagal niyo po kasi. Tutuloy pa po

ba tayo ng tagaytay?" tanong nito.

Agad naman kaming nagkatinginan ni

Ryder. Kitang kita ko ang naglalarong

ngiti sa labi nito.

 

 

 

 

Chapter 73

 

ASHLEY POV

 

Katulad ng inaasahan, hindi nga kami

natuloy sa pamanasyal sa Tagaytay.

Nagdecide na lang kaming mag stay ng

mansion dahil nukhang nag-eenjoy

naman si Charles sa kakaswimming.

Nagpasya na lang akong ipagluto ng

miryenda ang mag-ama ko dahil may

mga stocks ng pagkain na din naman

ang kusina.

 

 

Mukhang pinaghandaan na ni Ryder

ang lahat. Mabuti na din kung ganoon

para less hustle na sa aming lahat.

"Sigurado ka na ba Mahal?" tanongni

Ryder. Magkaharap kami dito sa

garden habang kinakain ang

mireyenda na niluto ko kanina.

Pancake with fresh juice.

 

 

"Oo eh. Bigla ko na lang kasiAg naisip

sila Nanay at Tatay. Ang alam nila

patay na ako at nagi guilty ako.

Actually, pakana naman talaga lahat

ito ni Lorenzo dahil wala naman akong

malay ng mga sandaling iyun.

Gayunpaman ipinagpasalamat ko ang

lahat ng kanyang ginawa dahil

nakaligtas ako sa kapahamakan.

Nailigtas nya ako sa mga kamay ni

Natalia." mahaba kong wika na hindi

maiwasan na makaramdam ng lungkot

ng muling maalala ko ang mga

nangyari noon.

 

 

"Kung ganoon sasamahan kita. Hindi

ako papayag na mag-isa kang pumunta

doon Mahal. Nandoon si Natalia at

baka kung anong gawin nya sa iyo"

sagot nito. Saglit akong natigilan. Oo

nga pala, nasa probensya na si Natalia.

Maaring sa mga sandaling ito alam na

nila Nanay at Tatay ang tungkol sa akin.

 

 

"Wala akong choice kundi harapin siya

Ryder. Gusto ko ng matap0s ang lahat

ng ito. Pagod na din ako at gusto ko ng

katahimikan." sagot ko. Sandali itong

natigilan tsaka tumango.

 

 

Kailan mo gusto dumalaw sa kanila?!

sagot nito. Saglit akong nag-isip bago

sumagot."Sa makalawa sana!" sagot ko.

 

 

"Okay. Kung ganoon ipapa- cancel ko

lahat ng mga appointment ko para

masamahan ka." sagot nito. Agad

akong umiling

 

 

"Ryder, kaya ko naman eh. Hayaan mo

na. Maayos na ang kalagayan ko. Siguro

naman hindi ako sasaktan ng mga

magulang ko." sagot ko. Agad itong

umiling.

 

 

"No Ash! Gusto ko rin makausap ang

mga magulang mo. Gusto kong

humingi ng tawad sa mga nangyari.

Ako ang dahilan ng gulong ito kaya

naman dapat lang na harapir ko."

sagot nito.

 

 

"sige, kung gusto mo talaga wala na

akong magagawa pa. For the meantime

gusto kong dalawin muna si Lola

Agatha." sagot ko.

 

 

"Sure..tiyak na matutuwa si Lola kapag

malaman niyang nagkabalikan na tayo.

sagot nito. Pagkatapos sininyasan

nito si Charles. Pinapaahon na nito sa

pool.

 

 

"Ngayun na ba agad tayo pupunta sa

bahay nyo?" tanong ko. Agad itong

tumango.

 

 

"Maaga pa naman. Isa pa much better

kung doon na tayo kakain ng dinner.

Wala pa tayong mga kasambahay dito

para mag-asikaso sa lahat ng

kailangan natin." Napapakamot sa ulo

nitong wika. Hindi ko naman

mapigilan ang matawa.

 

 

Oo nga pala. Wala kaming inabutan na

kahit isang tao sa bahay na ite, Walang

pwedeng utusan at sa laki ng bahay

kailangan talaga namin ang mga

kasambahay para makatulong sa pagme

-maintain ng kaayusan ng mansion.

 

 

Pagkatapos makapagbanlaw ni Charles

ay agad kaming bumyahe pauwi ng

bahay. Katulad ng inaasahan, tuwang

tuwa si Lola Agatha sa pagsulubong sa

amin. Ilang beses nitong pinuri si

Ryder dahil daw hindi ako tinantanan

hangat hindi ako muling bumalik dito

sa bahay.

 

 

"Magpapaluto ako ng mga paborito

mong pagkain Ashley. Mabuti naman

at ayos na kayo. Hayaan mo iha, kapag

maglukO pa ulit ang apo ko, ako na

mismo ang magpaparusa sa kanya."

nakangiting wika ni Lola Agatha.

Hawak pa ako nito sa kamay habang

malapad ang ngiti sa labi. Hinayaan

naman kami ni Ryder na

magkumustuhan ni Lola Agatha.

 

 

Papanhik daw muna ng kwarto para

makapagplit ng damit.

 

 

"Nangako na po si Ryder na hindi nya

na uulitin La." sagot ko.

 

 

"Ilang beses nya ng nabanggit sa akin

ang bagay na iyan. Kung alam mo lang

Ash, kung gaano siya nagluksa noon.

Akala talaga naming lahat patay ka na.

Araw-araw pa siyang dumadalaw doon

sa mausoleum kung saan nakahimlay

iyung Jar na inabot ni Enzo noon.'"'wika

nito. Hindi ko naman mapigilan na

makaramdam ng kilabot. Lalo na ng

naisip ko na palagi ako nitong

ipinagtirik ng kandila.

 

 

"Ga-ganoon po ba? Naku, si Enzo

talaga! Kaninong abo kaya ang nilagay

nya sa jar na iyun? Baka naman walang

laman iyun La at props lang." sagot ko.

 

 

"Ewan ko ba Iha. Si Enzo lang ang

makakasagot kong may laman ba ang

Urn Jar na iyun o wala. Siya ang nag-

abot kay Ryder eh." sagot ni Lola. Hindi

ko naman mapigilan ang mapailing.

Imagine, talagang pinagawan pa ako

ng mausoleum? Habang

nakikipagpalaban ako kay kamatayan,

ipinagtitirik na pala ako ng kandila ng

mga mahal ko sa buhay. Baka nga

pinadalasan pa ako nila Nanay sa

probensya eh. Haayyy ngayun ko lang

naisip ang mga nakakakilabot na ritwal

na ginawa nila sa pag-aakalang patay

na talaga ako.

 

 

Naging maayos naman ang mga

sumunod na araw. Tuluyan na kaming

nakalipat sa bagong tirahan namin

kasama si Lola Agatha. Nakapaghire na

din kami ng ilang asambahay.

Pumayag tumira ng mansion si Lola

Agatha basta palagi lang daw namin

bibisitahin ang dating tirahan nila.

Agad naman kamning sumang- ayonni

Ryder.

 

 

Mabilis na lumipas ang mga araw.

Lulan ng sasakyan, magkatąbi kami ni

Ryder na bumiyahe pauwi ng

probensya. Kahit na anong pigil ko,dito

na huwag na akong samahan mapilit

ito. Baka daw apihin ako ni Natalia at

walang magtatanggol sa akin. Mas

maigi na kasama ko daw siya para

makahingi din siya ng tawad kila

Nanay at Tatay.

 

 

Si Charles naman hindi na sumama.

HIndi ito pwedeng lumiban sa School

dahil sa mga paparating na exam.

Malapit na din kasi matapos ang klase.

"Ayos ka lang ba Mahal?" tanong ni

Ryder. Napansin marahil nito na hindi

ako mapakali buong byahe.

"sa palagay mo, galit kaya sila Nanay

at Tatay sa akin?" tanong ko.

 

 

"Malalaman natin mamaya. Relax lang

Mahal, kahit na anong mangyari

nandito lang ako sa tabi mo. Handa

kitang ipagtanggol kahit kanino" sagot

nito sabay yakap sa akin. May kasama

kaming driver kaya katabi ko itong

naupo dito sa likurang bahagi ng

sasakyan. May isa pang sasakyan na

nakabuntot sa amin kung saan lulan

ang ilang mga personal bodyguard ni

Ryder.

 

 

Mabilis ang naging byahe namin.

Namalayan ko na lang na nasa tapat na

kami ng aming bahay. Nakasilip lang

ako sa bintana ng kotse at hindi

malaman ang gagawin.

Mukhang malaki na din ang

ipinagbago ng baryo namin. Napansin

ko sa mga nadadaanan namin kanina

na nadagdagan ang mga kabahayan at

may ilang mga sikat na fast foods

chain na din akong mga namataan.

Hindi lang pala ang Maynila ang

umuunlad. Pati na din ang probensya

namin.

 

 

"Nandito na tayo Mahal. Mukhang may

tao naman sa loob ng bahay niyo.

Bukas ang mga bintana oh?" wika ni

Ryder at tinapik pa ako. Muli akong

tumitig sa loob ng bakuran g bahay.

Malalim akong napabuntong hinjnga

bago nagpasya na bumaba ng

sasakayan.

 

 

Naglakad na ako papuntang gate

habang malakas ang kabog ng dibdib

ko. Tahimik naman na nakasunod sa

akin si Ryder.

Mabuti naman at may doorbell na sa

may gate. Agad ko itong pinindot at

ilang saglit lang ay bumukas ng ang

main door ng bahay. Agad na iniluwa si

Nanay.

 

 

Agad kong napansin ang bahagyang

pagkagulat sa mukha nito ng makita

ako. Nabanggit na nga siguro ni Natalia

sa kanila na buhay ako. Liban sa

pagkagulat hindi ko man lang

nababakasan ng excitement ang mukha

ni Nanay.,

 

 

"Ashley?" mahinang wika ni Nanay.

Hindi ko naman alam konggno an8

mararamdaman ko. Sa boses at

reaction nito mukhang hindi ito

natuwa na makita ulit ako.

 

 

"Nay? Ku-kumusta po kayo?" sagot ko.

Sabik akong mayakap ito. Sobrang

namiss ko sila! HIndi pa rin kasi kami

pinagbuks an ng pintuan. Saglit itong

tumitig kay Ryder bago ibinaling ang

tingin sa akin.

 

 

"Matagal na naming tanggap na patay

ka na. Sana hindi ka na lang bumalik!"

wika nito na may halong diin sa boses.

Agad na nanlaki ang mga mata ko sa

pagkagulat. HIndi ko na din napigilan

ang pag-uunahan sa pagpatak ng luha

sa aking mga mata.

 

 

Hindi ito ang inaasahan ko mula sa

kanya. Ang inaasahan ko ay ang mainit

nitong pagtangap at yakap mula sa

akin. Pero bakit ibang kataga ang

lumabas sa bibig nito? Masakit na

salita na kahit sinong anak hindi

matatangap.

 

 

 

Chapter 74  

 

ASHLEY POV

 

"Ma, sorry po!" sagot ko habang

patuloy sa pagtulo ang luha sa aking

mga mata. Hindi ko inaasahan na

ganito ang magiging reaction nito sa

muling pagkikita namin. Mas gustuhin

pa nilang namatay na lang ako ng

tuluyan? Ang sakit noon.

 

 

"Natanggap na namin na wala ka na.

Bakit ka pa bumalik! Bakit kailangan

pang saktan mo ng ganito ang kapatid

mo Ashley!" muling wika nito

"Ma, hindi kita maintindihan. Bakit

ganito ang mga pinagsasabi mo? Hindi

po ba kayo masaya na nagbalik ako? Na

buhay ako?" sagot ko habang patuloy

sa pagluha. Gusto kong magpaliwanag

sa kanila kung bakit kailangan akong

itago noon ni Enzo. Pero mukhang

sarado na ang isip nito.

 

 

Mukhang wala na silang time pa para

pakinggan ako. Mukhang mas nag-

aalala pa sila kay Natalia? Wala na ba

akong puwang sa kanila? Wala na ba

akong puwang sa pamilya ko na ginawa

ko ang lahat para makaahon kami sa

hirap?

 

 

"HIndi ko alam. Pero ang alam ko lang

nagdurusa ngayun ang kapatid mo

dahil sa iyo. Dahil sa lalaking iyan!"

sagot nito sabay masamang tinitigan si

Ryder. Palkiramdam ko lalong nadurog

ang puso ko sa mga pinagsasabi ni

Nanay. Hindi ko akalain na mas

kakampihan pa nya si Natalia kaysa sa

akin.

 

 

"At ikaw naman lalaki? Ano na, porket

bumalik na ang una mong asawa basta

mo na lang itinapon na parang basura

si Natalia? Nasaan ang konsensya mo?

 

 

" galit na wika ni Nanay kay Ryder. Ito

naman ang kanyang pinagdiskitahan.

"Nay, ano po ba ang gusto nyo? Gusto

nyo bang dalawa kami ni Natalia sa

buhay ng asawa ko? Iyun po ba ang

gusto nyo?" umiiyak na sagot ko. Hindi

ko na kaya pang kimkimin ang sama ng

loob na nararamdaman ko ngayun.

Hindi kayang tanggapin ng kalooban

ko na sa kabila ng mga kasalanan na

nagawa ni Natalia sa akin noon, siya pa

ang kakampihan nila.

 

 

"Hindi kita pinalaki para sumagot-

sagot sa akin ng ganyan Ashley! Hindi

porket ikaw ang nag-aakyat ng pera sa

* pamamahay na ito may gana ka ng

sagot-sagutin mo ako ng ganyan!"

galit na wika ni Nanay. Naramdaman

ko na lang na agad sumayad ang palad

nito sa pisngi ko.

 

 

Sandali akong natulala habang hawak

ang nasaktan kong pisngi. Patuloy sa

pag-uunahan sa pagtulo ang luha sa

aking mga mata. Hindi ako

makapaniwala na ganito ang

mangyayari. Mainit na yakap ang ini-

expect ko mula sa kanila pero iba'ang

ibinigay nya sa akin. Sampal? Ang

sakit! Parang gusto ko na lang umalis

sa lugar na ito at magpakalayo-layo na

lang. Hindi ko na kayang pakinggan pa

ang mga salitang lmalabas sa bibig ni

Nanay.

 

 

Naramdaman ko na lang ang paghawak

ni Rafael sa akin. Kinabig ako nito.

Pagkatapos seryosong hinarap nito sa

Nanay.

"Huwag nyo naman po sanang saktan

ng ganito ang anaknyo. Kakagaling

nya lang sa sakit at hindi ako papayag

na kahit kayo pa ang mga pamilya nya

sasaktan nyo siya..."

 

 

"Pinagsisisihan ko na lahat ang mga

nagawa kong pagkakamali. Hindi na

maibabalik pa ang ang mga nangyarı

na. Si Ashley ang mas nagdusa sa lahat

ng mga kasalanan namin noon ni

Natalia!. !."

 

 

Kung hindi nyo kayang tanggapin si

Ashley sa pamilya nyo, ipaubaya niyo

na lang siya sa akin. Ako na ang bahal

sa kanya. Huwag nyo na lang po siyang

saktan dahil hindi ko matatangap ang

bagay na iyun. Huwag na din kayong

gumawa pa ng mga bagay na

 

 

makakalimutan ko na Ina po pala kayo

ng babaeng pinakamamahal ko..."

" Alam na alam ni Natalia kung bakit

nangyari ang lahat ng iyun. Aminado

ako na isang pagkakamali ang lahat.

Kaya nga inaayos ko na ngayun eh.

Binubuo ko na ulit ang pamilya ko na

nasira dahil sa mga kasalanan na

nagawa namin ni Natalia noon. "

mahabang wika ni Ryder. Galit naman

ang nakikita ko sa mukha ni Nanay.

Lalo akong naluha.

 

 

"Hindi! Hindi ko matatanggap na basta

mo na lang tinuhog ang magkapatid

lalaki ka! Ashley, mamili ka ngayun,

kung gusto mong bumalik sa pamilya

na ito hiwalayan mo ang lalaķing iyan!

Mas lalong masasaktan ang kapatid mo

kapag mnakita kayong magkasarha!"

sagot ni Mama. Hindi naman ako

makapaniwala.

 

 

Sa totoo lang hindi ko magagawa iyun.

Nag-uumpisa na kaming dalawa ni

Ryder na buuhin ang pamilya namin.

Bakit kailangan hadlangan ni Natalia

iyun? Sino ba siya? Dahil ba naging

babae siya ng asawa ko

 

 

"Nay, maawa ka naman, may anak

kami ni Ryder. Kailangan ng apo nyo

ang ang isang kompletong pamilya."

sagot ko.

 

 

"Magagawa ni Natalia iyan. Pwede

siyang maging ina ng anak mo! Kung

hindi ka sana bumalik hindi masadlak

sa kalungkutan ang kapatid mo! Bakit

ba kasi hindi ka pa natuluyan? Sayang

lang ang luha na iniyak ko sa iyo

gayung buhay ka pa pala!" galit na

wika ni Nanay. Sa pagkakataon na ito

halos sumigaw na ito. Kita ko na din

ang galit sa kanyang mga matna

syang first time kong makita sa kanya.

Sa loob ng walong taon, ang dami na

palang nagbago. Pati ugali ng Ina ko

nagbago na din. Hindi siya masaya sa

muling pagbabal ik ko. Nakatoon ang

kanyang attention kay Natalia. Si

Natalia na minsan nang pinagtangkaan

din ang buhay ko noon.

 

 

Mas gustuhin pa pala nilang namatay

na lang ako ng tuluyan. Kung ganoon

wala na nga talaga akong puwang sa

pamilyang ito!

 

 

Wala na akong pamilyang babalikan pa.

t Tuluyan na nila akong nakalimutan.

Para sa kanila, isang malaking gulo

ang muli kong pagbabalik. Sasanayin

ko na lang ba ang sarili ko na

mamuhay ng walang kikilalanin na

mga magulang at kapatid? Ito ba ang

magiging apalaran ko sa pangalawang

buhay na ibinigay sa akin ng Diyos?

Ahhhh, ang sakit! Mahirap tanggapin

ang lahat. Sa kabila ng mga sukirpisyo

na ginawa ko noon sa panıilya ko

tuluyan na pala nila akong itinuring na

patay.

 

 

"Luz! Ang lakas ng boses mo! Hindi ka

na nahiya sa mga kapitbahay!" galit

naman na sigaw ni Tatay. Galing ito sa

likod ng bahay at kita ko ang

pagkagulat sa mga mata niya ng

dumako ang tingin sa akin.

 

 

"Ashley?" wika nito at halos patakbong

lumapit sa amin. Agad na binuksan ang

gate at niyakap ako. Kusa namang

binitiwan ako ni Ryder para mayakap

ko din si Tatay.

 

Tay! Sorry!" wika ko habang walang

tigil sa pag-iyak. Agad kong

naramdaman ang paghagod nito sa

likod ko.

 

 

Totoo nga na buhay ka anak! Kumusta

ka na? Maayos ka na ba? Magaling ka

na ba sa sakit mo?" tanong nito. Agad

naman akong tumango.

 

 

"Malamang magaling na iyan. Tingnarn

mo nga ang hitsura, mukhang masaya

sa buhay samantalang ang isa mo pang

anak nagdurusa." sabat naman ni

Nanay. Agad naman napabitaw si Tatay

sa akin at hinarap si Nanay.

 

 

"Luz, ano ba iyan mga pinagsasabi

mo? Hindi ka ba masaya na nagbalik na

ang anak mo? nandito siya! Ano bang

kRaseng pag-uugali iyan!" sagot ni

Tatay. Sandaling natigilan si Nanay at

matalim akong tinitigan.

 

 

"Matagal na siyang patay sa pamilya

natin. Bakit ba parang wala lang sa iyo

na minsan tayong niluko ng babaeng

iyan! Wala na si Ashley. Si Natalia ang

nandito! Mas kailangan tayo ni Natalia

ngayun!" galit na sagot ni Nanay.

Hindi naman nakaimik si Tatay. Lalo

naman akong napaiyak.

 

 

Sa bawat salita na lumalabaş sa bibigni

Nanay at parang libo- libong'karayom

na tumutusok sa puso ko. Tuluyan na

nga akong itinakwil ng sarili kong ma.

Ang taong nagluwal sa akin dito sa

mundo. Si Natalia na lang ang

mahalaga sa kanya.

 

 

"Hindi ko kasalanan kung bakit

nagdurusa ngayun si Natalia Nay.

Kasalanan niya dahil pumatol siya sa

asawa ko!" sagot ko. Lalong nanlisik

ang mga mata ni Nanay na tumitig sa

akin

 

 

"Ang sabihin mo, bedridden ka na

noon Ashley. Wala ka ng kwenta kaya

ka pinagpalit ng asawa mo sa mas bata

sa iyo! Hindi ba Ryder?"" wika ni Nanay.

Agad kong napansin ang pagkuyom ng

kamao ni Ryder kaya hinawakan ko ito.

Agad naman itong kumalma

 

 

"Si Natalia ang unang gumawa ng

hakbang. Tanungin nyo po siya kung

paanong may nangyari sa amin noon.

Tanungin niyo po siya kung anong

kabulastugan ang kanyang ginawa

habang nakaratay si Ashley sa higaan."

sagot ni Ryder na may halong

pagtitimping galit sa boses.

 

 

"Kung matino kang lalaki hindi mo

siya papatulan diba? Hinintay mo pa

ang walong taon bago mo pakawalan

ang anak ko! Porket nagbalik na ang

babaeng iyan basta mo na lang itapon

si Natalia!" galit na wika ni Nanay.

 

 

"No, simula ng nawala si Ashley, wala

na kaming naging kaugnayan ni

Natalia. Pinayagan ko lang siyang

tumira ng bahay dahil itinakwil nyo na

po siya noon. Wala na daw siyang ibang

mapuntahan! Iyan ang paulit-ulit

nyang sinasabi tuwing pinapaalis na

siya ni Lola Agatha. Tuwing

pinapalayas na siya ni Charles."

seryosong sagot ni Ryder. Agad naman

napailing si Nanay. Ayaw nya talagang

maniwala. Feeling nya aping api si

Natalia sa mga nangyari.

 

 

"Tama na muna iyan. Pinagpipistahan

na tayo ng mga kapitbahay. Pumasok

na muna kayo sa loob ng bahay Ashley.

awat ni Tatay. Agad naman sumabat

si Nanay.

 

 

"Hindi, walang papasok sa kanila.

Hanggat hindi ipangako ni Ashley na

hihiwalayan nya ang lalaking iyan

hindi siya pwedeng tumuntong sa

pamamahay natin." sagot ni Nanay.

Kita ko naman ang pagkagulat sa

mukha ni Tatay. Halatang tumututol

ito sa desisyon ni Nanay.

 

 

"Para ano? Para ipaubaya ko na kay

Natalia si Ryder? Iyun po ba ang gusto

niyong mangyari Nay? Masaya ba

kayong makita na tuluyan ng nawasak

ang pamilya ko dahil sa paborito nyong

anak?" sagot ko habang hindi pa rin

mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking

mga mata.

 

 

 

 

 

 

Chapter 75

 

ASHLEY POV

 

"Bakit hindi? Kung ang kapalit naman

noon ay ang kaligayahan ng kapatid mo

Ashley! Nabuhay ka sa loob ng walong

taon na hindi kasama ang lalaking iyan!

Bakit hindi mo na lang ituloy- tuloy iyun!

Para sa katahimikan ng lahat pagbigyan

mo ang kapatid mo sa gusto nya!." sagot

ni Nanay. Napailing naman ako.

 

 

Hindi ko akalain na ganito siya ka-unfair

sa akin. Pakiramdam ko bigla akong

nawalan ng isang Ina. Ibang Nanay Luz na

ang kaharap ko ngayun. Naglaho na ang

pagmamahal nito sa akin bilang isa sa

mga anak niya. Isang anak na walang

ibang hangad noon kundi ang tumulong

para maiahon sa hirap ang pamiyang ito.

Mahirap tanggapin! Napakasakit nito

para sa akin. Ang sikip sa dibdib ko at

para akong kakapusin sa paghinga.

Mabuti na lang at naramdaman ko ang

paghawak ni Ryder sa kanay ko. Kahit

papaano naramdaman ko na may

kakampi ako. Hindi...hindi ko isusuko

ang lalaking ito kahit kanino. Handa ko

siyang ipaglaban mabuo lang ang

pamilyang pinapangarap ko. Ayaw ko ng

magsawalang kibo. Ipaglalaban ko kung

ano ang akin.

 

 

Wala sa sariling tinitigan ko ito sa mukha.

Kita ko ang pagpipigil ng galit nito.

Namumula na siya at ano man sandali

sasabog na din. Alam kong pipigilan ni

Ryder ang ano mang galit na

nararadaman nya ngayun dahil kahit ano

ang mangyari, Nanay ko pa rin ang

kaharap namin.

 

 

"Sorry po! Si Ashley lang ang mahal ko.

Hindi ko po maintindihan kung bakit

kailangan nyo siyang saktan ng ganito.

Hindi man lang kayo masaya sa

pagbabalik nya." wika ni Ryder.

 

 

"Matagal ko ng ipinagluksa ang

pagkawala nya. Sanay na kaming wala

siya sa talbi namin. Sige...ayos lang

naman kung ayaw nya akong stigdin,

pero kalimutan nya na kaming lahat.

Hindi na siya welcome sa pamiyang ito.

Wala kaming anakna matigas ang ulo.

sagot ni Nanay. Hindi ko naman

maiwasan na mapahigpit ng kapit kay

Ryder. Sa kanya na lang talaga ako

kumukuha ng lakas ngayun. Nanginginig

na ang buo kong kalamnan dahil sa sama

ng loob na nararamdaman.

 

 

" Iginagalang ko po kayo dahil mga

magulang kayo ni Ash! Pero kung ganito

niyo man lang siya itrato,sige po ako na

ang bahala sa kanya. Pipilitin kong

maging masaya siya sa piling ko na

malayo sa anino nyo." seryosong sagot ni

Ryder. Lalong humigpit din ang paghak

nito sa mnga baywang ko at iginiya ako

pabalik ng kotse.

 

 

Walang patid sa pagtulo ang luha sa aking

mga mata. Sana, sa pamamagitan ng mga

luhang ito, mabawasan man lang ang

sama ng loob na nararamdaman ko

ngayun.

 

 

"Hindi din kayo magiging nasaya!

Isinusumpa ko!" sigaw ni Nanay. Agad

naman itong inawat ni Tatay.

"Luz tama na! Hindi ka mản lang ba

naawa sa anak mo? Maging masaya ka na

lang sana sa desisyon nya.

 

Makakalimutan din ni Natalia ang asawa

ni Ashley." awat ni Tatay. Mataas na ang

tono ng boses nito at halatang napipikon

na kay Nanay. Pero knowing them, alam

kong takot si Tatay kay Nanay. Sa

pamilyang ito, si Nanay ang laging

nasusunod.

 

 

"Sige, kampihan mo! Napansin mo

naman siguro na ilang beses ng

nagtangkang magpakamatay si Natalia

diba? Pagkatapos ang malditang iyan pa

L ang kakampihan mo?" sagot naman ni

Nanay.

 

 

Hindi ko mapigilan ang makaramdam ng

galit dahil sa narinig. Napalingon akO sa

bahay at kitang kita ko si Natalia na

nakasilip sa binatana. Nakangisi ito.

Mukhang kanina pa nito pinapanood ang

mga kaganapan dito sa labas. Mukhang

proud pa ito dahil siya ang kinampihan ni

Nanay. Agad kong naikuyom ang aking

mga kamao.

 

 

Sa hitsura nito mukhang hindi naman

dumaan sa pagiging miserable. Nang-

aasar pang kinawayan ako kaya agad na

kumulo ang dugo ko. Malabo ang sinasabi

ni Nanay na may suicide attempt si

Natalia. Hindi halata sa hitsura nito

Agad akong bumitiw sa pagkakahawak ni

Ryder. Naglakad ako pabalik ng bahay at

direchong pumasok sa loob.

 

 

Hindi ko na pinansin pa ang pagbubunga

ni Nanay. Direcho akong pumasok sa loob

ng bahay. Bakit ba, anak alko at kung

totoosin pag-aari ko ang bahay na ito.

Pera galing sa pagpayag ko sa

pagpapakasal kay Ryder noon ang

ginamit sa pagpapatayo ng bahay na ito.

Tama nga ang hinala ko. Naabutan ko si

Natalia sa sala at prenteng nakaupo sa

sofa. Mukhang inaasahan nito ang

pagpasok ko dito sa loob ng bahay.

Nakangisi habang nakatitig sa akin.

 

 

"Hello loser! Masakit ba na itinatakwil ka

na ngayun ng sarili mong mga magulang?

I" Natatawa nitong wika. Kita ang pang-

uyam sa hitsura nito, Hindi na ako

nakapagpigil pa at agad itong nilapitan.

 

 

Sa sobrang galit na nararamdaman ko

agad ko itong binigyan ng mag- asawang

sampal. Napansin ko ang pagkagulat sa

mukha nito dahil sa ginawa ko. Hindi

marahil nito inaasahan na magagawa ko

sa kanya ang bagay na ito

Nakilala ako nito bilang isang mabait na

Ate. Ni kurot, wala itong natikman sa akin

noon. Never ko din itong inaway. Sabi nga

nito noon, ako daw ang pinakamabait na

Ate sa balat ng lupa.

 

 

Pero nagbago na ngayun. People change

ika nga! At isa na ako doon. Kailangan ko

ng baguhin ang sarili ko kung gusto kong

maka-survive. Kung gusto kong

magkaroon ng buong pamilya. Kailangan

kong ipaglaban ang lalaking

pinakamamahal ko kahit kanino. Kahit pa

sa sarili kong pamilya.

 

 

"Kulangpa iyan sa lahat ng mga

kawalang hiyaan na ginawa mo sa akin

Natalia. Sa tangka mong pagpatay sa akin

noon at sa balakmong pag-agaw sa binuo

kong pamilya!" galit kong.wika. Agad na

nanlisik ang mga mata nito

 

 

"Wala kang katibayan sa ginawa ko noon

Ashley!" galit na sagot nito. Hindi ko

maiwasan na mapangisi. Ashley na lang

ang tawag nito sa akin. Kinalimutan na

nga nito na magkadugo kami. Na Ate nya

ako.

 

 

"Wala? Kung walang katibayan, paano

nalaman ng mga Doctor ko na mali ang

pinapainom mong mga gamot sa akin?"

sagot ko. Agad itong namutla.

"Hindi totoo iyan. Gawa-gawa mo lang

iyan. DAhil kung totoong pinapainom kita

ng maling gamot noon eh di sana

ipinakulong na ako ni Ryder. Pero hindi

eh. ibinahay nya ako sa loob ng walong

taon. Naging masaya kami habang wala

ka!" sagot nito. Sinungaling talaga! Iba

ang lumalabas sa bibig nito at iba din ang

mga nasasagap kong kwento. Ayaw ko ng

paniwalaan pa ang mga sinasabi nya.

Alam kong gusto nitong sirain ang kung

anong meron man kami ngayun ni Ryder.

 

 

"Sa tingin mo ba maniniwala ako sa

kwento mong iyan Natalia? Kahit na abala

ako sa pakikipaglaban ko sa sakit ko sa

loob ng mga taon na iyan, alam na alam

ko ang mga kaganapan sa iyo. Alam ko

kung paano ka naghirap sa kamay ng

asawa ko!" nang-iinsulto kong wika.

 

 

"Walang hiya ka! Dapat talaga tinuluyan

na kita noon pa! Dapat pala nilason ko na

din ang anak mo at ang matandang iyun

para ma-solo ko na si Ryder!" galit na

sagot nito. Sa wakas, lumabas na din ang

totoong kulay nito. Kailangan pa palang

galitin para lang aminin lahat ng

kabulastugan na ginawa nya. Hindi ko

maiwasan na makaramdam ng lungkot.

Hindi kO akalain na aabot kami sa

ganitong sitwasyon. Na pag-aagawan

namin ang iisang lalaki. Napailing ako.

 

 

"'Pinatay ko na lang sana kayong lahat

para wala ng hadlang sa tuluyang pag-

angkin ko kay Ryder! Kaunting-kaunti na

lang mahuhulog na siya sa akin! Pero

bumalik ka pa! Sana natuluyan ka na lang!

" galit na sigaw nito. Nanlilisik ang mga

matang nakatitig sa akin at halo, lumabas

na ang ugat sa leeg dahil sa matinding

galit.

 

 

MULI ko naman itong sinampal kaya

lalong nagliyab sa galit ang kanyang mga

mata.

 

 

Akmanggaganti ito pero nahawakan ko

ang kanyang pulsuhan. Nginisihan ko ito

sabay itinulak.

 

 

"Mas matanda pa rin ako kompara sa iyo

little sissy. Isa ka lang sa nakinabang sa

perang iniuwi ko sa pamilyang ito kaya

wala kang karapatan na sampalin ako.

Tama nâ ang minsang pinagtangkaan mo

ang buhay ko! Hinding hindi na ulit

mangyayari ang bagay na iyun Natalia!

Kung ayaw nyo sa akin, mas ayaw ko din

sa inyo! Mukhang tama ng si Nanay,

magkalimutan na tayo!" wika ko sabay

talikod sa kanya.

 

 

Huli na ng mapansin ko sila Nanay at

Tatay sa pintuan. Hindi ko alam kung

narinig ba nila ang pinag-usapan naming

dalawa ni Natalia. Pero hindi ko pwedeng

bawiin pa ang nasabi ko na. Total,

matagal na akong patay para sakanila.

Mukhang paninindigan ko na lang bagay

na iyun. Mabubuhay akong malayo sa

kanila para sa katahimikan ng pamilya

namin.

 

 

Iyun ang gusto nila at dahil noon pa

masunurin na akong anak, ibibigay ko

iyun. Lalayo na ako sa kanila at kalimutan

na minsan akong naging bahagi ng buhay

nila.

 

 

Hindi ko deserve na masaktan ng ganito

ngayun. Pinagkalooban ako ng

pangalawang buhay ng Diyos hindi para

balikan ang lahat ng mga pasakit sa

buhay ko. Ayaw ko nang muling balikan

ang pagdurusa ko. Gusto kong sulitin ang

pangalawang buhay na binigay ng Diyos

sa akin. Gusto kong maging masaya

habang kasama ang pinakamamahal kong

lalaki at anak ko.

 

 

Hindi ko na tinitigan pa ang mga reaction

nila. Nilagpasan ko sila at diretso ng

lumabas ng bahay. Pilit kong

pinapakalma ang sarili ko at hindi na

lumingon pa. Nakakapagod na din pala

ang umiyak.

 

 

"Ayos ka lang ba?" agad na salubong ni

Ryder sa akin. Bakas sa mukha nito ang

matinding pag-aalala. Pilit akong

nagpakawala ng ngiti sa labi bago

tumango.

 

 

Agad naman akong inakay nito

papuntang kotse. Binuksan ang pintuan

at pinasakay ako.

 

 

Bago akO sumakay ay inilibot ko pa ang

tingin sa paligid. Mukhang nabulabog ang

mga kabitbah ay namin. Halos ang mga

mata nila ay nakatoon sa aming bahay.

Ang iba pa nga ay nakatingin sa gawi ko.

Mapait akong napangiti.

 

 

Napapailing na lang ako at tuluyan ng

sumakay sa loob ng kotse. Agad naman

tumabi sa akin si Ryder at inutusan ang

driver na magmaneho na. Aalis na kami

sa lugar na ito at marahil hindi na ako

babalik kahit kailan.

 

 

 

 

Chapter 76  

 

ASHLEY POV

 

Marahan naming binaybay ang makipot

na daan palayo sa bahay namin ng

mapansin ko ang paghabol ni Tatay. Nasa

likod ito ng kotse habang tumatakbo.

Agad naman sininyasan ni Ryder ang

driver na huminto muna.

 

 

Binuksan ko ang salamin na bintana ng

kotse sa gawi ko. Mukhang may

importante pang sasabihin si Tatay.

t Sabagay, nakatangap ako ng mainit na

yakap mula dito kanina. Hindi ito katulad

ni Nanay na imbes matuwa sa muling

pagbalik ko kung anu-anong masasakit

pang salita ang narinig ko mula sa kanya.

 

 

"Tay, hindi na po kayo dapat humabol. '

wika ko sa malungkot na boses. Nang

titigan ko ang kanyang mga mata ay

kapansin-pansin ang lungkot doon. Hindi

ko maiwasan na makaramdam ng awa

para dito.

 

 

"Mag-ingat ka palagi anak! Pasensya ka

na sa Nanay mo ha? Sana huwag kang

magtanim ng sama ng loob sa kanya.

wika nito at pilit na nagpakawala ng ngiti

sa labi. Mga ngiti na hindi man lang

umabot sa mga mata nito.

 

 

Kung alam niya lang, gustong gusto ko

din silang makasama. Sobrang namiss ko

sila. Pero hindi na siguro pwede. HIndi na

buo ang pamilya namin. Galit si Nanay sa

akin. Mas pinapaburan nito si Natalia.

 

 

"Salamat Tay! Mag ingat din po kayo

palagi. Pasensya na po kayo sa mga

nangyari. Palagi nyo pong tandaan mahal

na mahal ko po kayo!" sagot ko kasabay

ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Kinuha ko ang isang puting sobre sa bag

at iniabot dito. Agad naman itong nagulat.

 

 

"Para sa inyo po talaga iyan. Hindi po ba

c marunong kayong magdrive ng

sasakyan Tay? Bumili kayo ng kotse

bilang regalo ko sa inyo!" wika ko. Agad

naman umiling si Tatay. May iilang butil

ng luha ang biglang pumatak sa mga

mata nito.

 

 

"Napakabuti mo talagang anak Ashley.

Ipinagmamalaki kita kahit kanino. Inako

mo ang responsibilidad na dapat ako ang

may pasan. Pinatikim mo sa amin ang

isang masaganang buhay.... Patawad kong

hindi man lang kita maipagtanggol sa

Nanay mo! Patawad anak!" wika ni Tatay

habang hindi na mapigilan ang pag-iyak.

Agad naman akong umiling. Hinawakan

ko ang kanyang kamay at pilit na iniabot

sa kanya ang hawak kong sobre.,

 

 

Tay, huwag nyo pong sabihin iyan.

Masaya ako na naibigay sa pamiya natin

ang lahat ng kasaganaan. Siguro ito talaga

ang kapalaran ko. Siguro, kailangan ko

munang lumayo para maghilom ang

sugat sa mga puso natin. Pero palagi nyo

pong tandaan, nandito lang po ako.

Handa ko po kayong gabayan sa lahat ng

oras." sagot ko habang hindi na

mapigilan pa ang paghagulhol ng iyak.

Agad ko naman naramdaman ang

paghagod ni Ryder sa likod ko.

 

 

"Itago mo na lang iyan Anak! Sobra-

sobra na ang mga sakripisyo ing ibinigay

no sa pamliya natin. Ipangako mo sa akin

na maging masaya ka na anak. Mahál na

mahal ka ni Tatay.'" wika nito na syang

lalong nagpahirap sa nararamdaman ko

ngayun. Kung pwede nga lang matapos na

ang problemang ito. Kung pwede nga lang

makasanma ko sila kahit saglit lang.

Pero hindi pwede. Tama si Tatay sarili ko

na naman ang iisipin ko ngayun.

Kailangan kong ipaglaban ang sarili kong

pamilya. Ang anak ko at ang asawa ko.

Hindi ako papayag na maagaw ng iba ang

lalaking mahal ko. Kahit kapatid kO pa

ang maging karibal ko sa kanya hindi ko

ito isusuko.

 

 

"Mas lalo po akong malulungkot kapag

hindi nyo ito tatanggapin. Iisipin ko

pati kayo galit sa akin. Kaya sige na Tay!

Kunin nyo na po!" sagot ko at inabot pa

ang kanyang kanang kamay at inilagay sa

palad nya ang puting sobre. Tatanggi pa

sana ito kaya lang nakikiusap ko itong

tinitigan sa mga mata. Dahan-dahan

itong napatango at hinalikan ako sa

pisngi.

 

 

"Salamat anak! Hanggang sa muli nating

pagkikita! Mag-iingat ka

palagi...

 

 

Ryder, ingatan mo ang anak ko. Ikaw na

ang bahala sa kanya." Huling wika ni

Tatay bago ito dumistansya. Agad kong

pinahid ang luha sa akin mga mata at pilit

itong nginitian.

 

 

"Paalam Tay! Mahal na mahal ko po kayo!

Sana sa susunod nating pagkikita,

magiging masaya na tayong lahat." wika

ko at at isinara na ang salamin na bintana

ng kotse. . Agad naman umusad ang

sasakyan. Nilingon ko pa si Tatay na

nakatayo sa gilid ng kalsada habang

nakasunod ang tingin sa amin. Kita ko

ang lungkot sa kanyang mga mata.

Naramdaman ko na lang na kinabig ako ni

Ryder. Niyakap ako ng mahigpit kaya lalo

akong napaiyak. Akala ko ubos na ang

luha ko sa mga mata pero nagkakamali

ako. Siguro, hangat may pait akong

naramdaman sa puso ko hindi din

mauubos ang luha sa aking mga mata.

 

 

"shhhh Sige lang...Umiyak ka lang na

umiyak habang lumuwang ang

pakiramdam ko.'" wika ni Ryder at

naramdaman ko pa ang paghalik nito sa

tuktok ng ulo ko.

 

 

"Ang sakit! Bakit nangyari sa akin ito?

Bakit nagkaganito ang pamilya ko?" sagot

ko kay Ryder. Marahan itong

napabuntong hininga at naramdaman ko

ang paghagod nito sa likod ko.

 

 

"I am sorry Ash. Kasalanan ko ang lahat.

Kung hindi sana ako nagpadala sa tukso

hindi sana mangyayari ito. Patawad

mahal ko!" wika ni Ryder. Agad naman

akong umiling. Haggat maaari ayaw ko ng

pag-usapan pa ang nakaraan. Ayaw ko ng

pakinggan pa ng paulit-ulit ang mga

malulungkot ng nangyari sa buhay ko.

Gusto ko ng matapos ang hirap na

nararamaman ng puso ko dahil sawang

sawa na ako sa kaiiyak. Gusto ko ng

kalimutan ang lahat ng pighati na

nararamdaman ng puso ko.

 

 

"No...please..pwede bang huwag na natin

pag-usapan pa ang mga nangyari na?

Please?" sagot ko. Hindi na itomimik pa.

Patuloy lang ito sa masuyong paghagod sa

likod ko. Agad kong naipikit ang aking

mga mata. Malaki ang tulong ng hagod at

yakap ni Ryder para kahit papaano

nakaramdam ako ng kaginhawaan. Kahit

papaano ramdam ng puso ko na mnay

nagmamahal pa rin sa akin.

 

 

Bigla akong nakaramdam ng pagod.

Sabagay, ilang oras din ang byahe namin

galing Manila at imbes na mainit na

pagtanggap mula sa pamilya ko ang

makuha namin sama ng loob lang ang

napala ko.

 

 

"Pwede ba tayong magpahinga muna?

Pagod na pagod na ako." hindi ko

mapigilang wika. Gusto kong iunat ang

katawan ko. Gusto kong munang mahiga

sa malambot na kama. Isa pa parang ayaw

ko munang bumalik ng Maynila. Ayaw

kong makita ni Charles kung gaano ako

kalungkot ngayun.

 

 

"Sure...maghahanap tayo ng hotel para

makapagpahinga muna tayo. Mukhang

pagod na din ang lahat mga kasama natin.

sagot ni Ryder. Ang mga kasanņa na

tinutukoy nito ay ang kanyang mga

bodyguard at driver.

 

 

Agad naman kaming nakahanap ng hotel.

Kinuhaan na din ni Ryder ng kwarto ang

kanyang mga bodyguards at driver para

makapagpahinga na din sila. Bukas na

namin ipagpatuloy ang byahe pabalik ng

Manila.

 

 

Kahit papaano may concern din naman

pala ito sa kanyang empleyado. Mabait pa

rin naman talaga siya kung tutuusin.

Pagkapasok namin ng kwarto agad akong

nahiga sa kama. Pagod na pagod ang buo

kong katawan. Mabuti at huminto na din

sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

 

 

"Gusto mo bang kumain muna Mahalo

iidlip muna tayo?" masuyong tanong ni

Ryder sa akin habang nakahiga ako ng

kama. Nasa paanan ko ito at tinatanggal

ang suot kong sapatos. Hinayaan ko na

lang siya sa kanyang ginagawa.

Pakiramdam ko wala ni kahit kaunting

energy ang natỉra sa katawan ko. Kahit

ang pagtatanggal ng sapatos

kinatatamaran ko na.

 

 

"Gusto kong matulog muną. Ang haba

pala ng byenahi natin pagkatapos

pinaiyak lang ako sa pinuntahan natin."

sagot ko sabay pikit ng aking mga mata.

Hindi na din naman umimik pa si Ryder

bagkos naramdaman ko ang paglagay

nito ng kumot sa aking katawan.

 

 

"Ok...kung iyan ang gusto mo Mahal."

sagot nito at hinalikan pa ako sa noo.

Pagkatapos naramdaman ko ang pag-alis

nito sa tabi kaya muli kong naidilat ang

aking mga mata. Nakita ko siyang

nakatayo sa may bintana at nakatanaw sa

labas. Hinayaan ko na lang siya at muling

ipinikit ang aking mga mata hanggang sa

hindi ko namalayan na nakatulog na pala

ako.

 

 

 

 

Chapter 77  

 

 

ASHLEY POV

 

Nagising ako na may mabigat na bagay

na nakadagan sa aking puson. Nang

lingunin ko iyun ay agad kong nakita

ang mahimbing na natutulog na si

Ryder. Nakayakap ito sa akin ng

mahigpit kaya nag- alangan akong

gumalaw. Ayaw kong ma-isturbo ang

tulog nito.

 

 

Muli kong naalala ang mga nangyari.

Hindi ko maiwasan na maluha ng

muling sumagi sa isip ko ang mga

sinabi sa akin ni Nanay. Nagpakawala

ako ng malungkot na ngiti sa labi bago

pinunasan ang namuong luha sa aking

mga mata.

 

 

Gising ka na?" narinig kong taong ni

Ryder. Nakadilat na ito at masuyong

nakatitig sa akin. Pilit akong nguniti

Kakagising ko lang. Teka, anong oras

na?" tanong ko. Sa totoo lang

nakakaramdam na ako ng gutom.

Naramdaman ko ang pagbangon ni

Ryder kaya bumangon na din ako.

Naglakad ako papuntang bintana at

mula sa kinatatayuan ko agad kong

nakita ang bilog na buwan.

 

 

"Halos alas diyes na ng gabi Mahal.

Gusto mo bang magpadeliver na lang

muna tayo ng pagkain, or gusto mong

lumabas at maghanap ng restaurant?"

tanong nito. Saglit akong nag-isip

bago sumagot.

 

 

"Gutonm na ako eh. Alin ba ang mas

mabilis?" tanong ko habang patuloy na

nakamasid sa labas.

 

"'Pa-deliver na lang tayo. Pagkatapos

mag-ikot-ikot tayo sa paligid

mamaya. Maghanap tayo ng pwedeng

ipasalubong kay Charles." sagot ni

Ryder. Kaagad naman akong sumang-

ayon.

 

 

Nang magsawa sa kakamasid sa labas

ay nagpasya na din akong maligo

muna. Hinayaan ko na si Ryder na

umorder ng makakain namin. Habang

nasa ilalim ako ng shower ay hindi ko

maiwasan na makaramdam ng lungkot

ng muling maalala ang mga nangyari.

Pero kaagad ko din iyung pinalis sa

aking isipan ng marealize ko na hindi

ako dapat maging unfair kay Ryder at

Charles. Hindi pwedeng ganito palagi.

 

 

Siguro kailangan ko magfocus sa

ngayun kay Ryder pati na din kay

Charles. Ayaw kong ang kalungkutan

pa na nararadaman ko ang maging

dahilan para hindi kami maging

masaya. Mahirap baliwalain ang mga

nangyari na pero kailangan kong

ipagpa-sa Diyos na lang muna ang

lahat. Darating din siguro ang mga

araw na matatanggap din ni Nanay

ang naging desisyon ko.

 

 

saktong pagkatapos kong maligo at

nakapagbihis ng dumating ang inorder

na pagkain ni Ryder. Agad kong

naamoy ang masarap ng aroma ng

pagkain kaya hindi ko maiwasan na

matakam. Ngayun ko lang naisip na

hindi pa pala kami nakakain ng lunch

hanggang hapunan. Siguro gutom na

din si Ryder.

 

 

Tahimik kaming kumain habang

pansin ko ang pasulyap-sulyap ni

Ryder sa akin. Mukhang may gusto

itong sabihin at tinatantiya pa nito ang

mood ko.

 

 

"May gusto ko bang sabihin? Huwag

kang mag-alala. Maayos na ako. Wala

naman akong magagaWa kundi ang

ipagpatuloy ang buhay diba?"

mahinahon kong wika sabay subo.

 

 

"Naisip ko lang..akit mas

pinapaburan nila si Natalia kaysa sa

iyo. Akala ko nga galit sila kay Natalia

dahil sa nangyari sa iyo noon. Harap-

harapan pa nilang itinakwil noon

pagkatapos napansin ko kanina na

mas mahalaga pa si Natalia sa kanila

gayung ang dami mong isinkripisyo sa

pamilya mo Ashley." wika nito. Saglit

akong natigilan at malungkot na

napabuntong hininga.

 

 

"Siguro dahil matagal din nila akong

hindi nakasama. Kaya siguro malayo

na ang loob nila sa akin at mas

isinpuso nila na patay na talaga ako."

sagot ko. Agad kong napansin ang

paglamlam ng mga mata ni Ryder

habang nakatitig sa akin. Halatang

naawa ito sa akin.

 

 

"'Sorry! Hayaan mo Ash, gagawa ako

ng paraan para maayos ang lahat ng

ito." sagot nito. Kaagad akong umiling.

Ayaw ko ng umasa pa. HIndi na ako

ready na muli silang makaharap.

Nakaka-trauma ang sakit ng kalooban

na nararanasan ko kanina. Ayaw ko ng

marinig ulit ang mga sinabi ni Nanay

kanina sa akin.

 

 

"Hayaan mo na Ryder. Ayos lang ako.

Matatangap ko din ang mga nangyari.

Masasanay din siguro ako pagdating

ng mga araw.'" sagot ko. Tumitig muna

sa akin ito tsaka tumango.

"I know! Alam kong matapang ka Ash!

Kaya mo iyan. Nandito lang ako...

hinding hindi kita pababayaan." sagot

nito. HIndi ko mapigilan na hawakan

ito sa kamay at masuyong tinitigan sa

mga mata.

 

 

ISalamat dahil nasa tabi kita ngayun.

Malaking tulong ang presensya mo

para malagpasan ko ang lahat ng ito.

Hayaan mo, itotoon ko muna ang buo

kong attention sa inyong dalawa ni

Charles.'" sagot ko. Agad kong

napansin ang paguhit ng masayang

ngiti sa labi nito. Iniangat nya ang

kamay ko at hinalikan iyun habang

titig na titig sa mga mata ko.

 

 

"Salamat Ash! Sa kabila ng lahat ng

mga nangyari sa atin nagawa mo pa

rin akong pagkatiwalaan. At hindi ko

sasayangin ang tiwalang iyun. Mas lalo

kitang pahahalagahan ngayun at

hinding hindi na kita sasaktan kahit

kailan." sagot nito at kita ko ang

sinsiridad sa kanyang mga mata.

Tumayo ito at inalalayan din ako nito

patayo at mahigpit akong niyakap.

Hindi kO maiwasan na mapangiti

habang naririnig ko ang paulit-ulit

nitong pagbulong.

 

 

"I love you Ash! Mahal na mahal kita!!"

malambing na wika nito. Ahhh ang

sarap pakinggan ng katagang iyun.

Parang idinuduyan ako sa alapaap.

"I love you too Ryder! Hindi na ako

papayag pa na nay magtangka pang

agawin ka ng iba sa akin. Hindi na ako

papayag pa na may manggugulo pa sa

pagsasama natin. Ipaglalaban kita

kahit kanino,!" sagot ko. Kaagad itong

kumalas sa pagkakayakap sa akin at

masuyo akong tinitigan. Kita ko ang

kislap ng tuwa sa mga mata nito.

Unti-unting naglapat ang aming mga

labi. Agad naman akong nanguyapit sa

kanya.

 

 

Masaya naming pinagsaluhan ang

halik na iyun. Ilang minuto din na

magkalapat ang aming labi bago

pareho kaming nakangiti na kumalas

sa isat isa. Hinaplos nito ang pisngi ko

at nakangiting nagwika.

 

 

"Tapos ka na bang kumain? Gabi na at

mukhang sarado na din ang mga

establishments sa labas. Dito na lang

muna siguro tayo sa kwarto at

magpahinga." wika nito na pilyong

ngiti na nakaguhit sa labi. Hindi ko

maiwasan na matawa ng mahulaan ko

kung ano ang ibig nito sabihin. Ilang

saglit lang ay napuno na ng ungol ang

buong kwarto. Masaya naming

pinagsaluhan ang init ng aming

pagmamahalan.

 

 

Kinaumagahan, nagising ako sa tunog

ng aking cellphone. Nang sipatin ko ito

nagtaka pa ako dahil unregistered

number ang tumatawag. Wala sa

sariling sinagot ko iyon dahil baka

importante ang kailangan ng

tumatawag.

 

 

"hello?" agad kong wika habang

napasulyap sa mahimbing na

natutulog na si Ryder. Walang

sumasagot sa kabilang linya kaya

hindi ko maiwasan na makaramdam

ng inis.

 

 

Gayun paman hindi na ako

nagkomento pa. Kaagad kong pinatay

ang tawag at inilagay sa silent mode

ang cellphone. Baka nang-titrip lang

ang tumatawag at walang magawa sa

buhay.

 

 

Muli akong nakatulog at nagising sa

mahinang tapik sa mukha ko.

Namulatan ko ang nakangiting mukha

ni Ryder at napansin kong nakabihis

na ito. Mukhang nakaready na ito sa

pag-alis namin.

 

 

"Anong oras na?" agad kong tanong

habang dahan-dahan na bumabangon.

 

 

"Alas otso na ng umaga asawa ko!

Kailangan na nating kumain ng

breakfast para makaalis na tayo."

sagot nito. Kaagad akong tumango at

nagpasya ng gawin ang morning

routine ko. Hindi na din ako maliligo.

Total naman nakaligo na ako kagabi.

Eksakto alas diyes ng umaga lulan na

kami ng sasakyang pabalik ng Maynila.

Malungkot ako pero ayaw ko ng

ipahalata iyun kay Ryder.

 

 

 

 

Chapter 78  

 

ASHLEY POV

 

Naging maayos ang mga sumunod na buwan sa

pagitan naming dalawa ni Ryder. Hindi rin

nakaligtas sa mga mata ko ang pagiging

masayahin Charles. Nagiging seryoso ito sa

kanyang Pag- aaral na syang naging

kabaliktaran noong mga panahon na hindi pa

ako bumalik sa buhay nila.

 

Mabuti na lang at naagapan ito sa pagiging

bulakbol noon kung hindi baka mapariwara pa

ang buhay ng nag-iisa naming anak.

"Naglalakad ako sa hallway ng Sebastian

Logistic Inc. ng marinig ko na may tumatawag

sa pangalan ko. Balak kong dalawin si Ryder sa

kauna unahang pagkakataon.

 

 

Agad akong napalingon at hindi ko mapigilan

ang mapangiti ngmapansin ko ang familiar na

mga mukha. Sila Ate Samantha at Ate Cecil.

"Ashley?" patanong nilang wika. Parehong

gulat na gulat base na din sa kanilang mga

hitsura.

 

Kaagad ko silang nilapitan at isa isang niyakap,

Grabe, ang tagal din na hindi kami nagkita. Dito

pa rin pala sila nagtatrabaho sa Sebastian

Logistics. Sa maiksing panahon na magkasama

kami noon nagiging mabuti silang kaibigan sa

akin.

 

 

"'Ano ba kayo? Bakit para kayong nakakita ng

multo?" tanong ko pagkakalas ko mula sa

pagkakayakap sa kanilang dalawa.

 

 

"I-ikaw nga...to-totoo pala ang chismis na

nagbalik na daw ang asawa ni Sir Ryder."

sambit ni Ate Cecil. Kinalabit pa ako nito para

siguro masigurado na hindi ako multo.

Sabagay, simula ng nagkabalikan kami ni Ryder

ngayun lang ako nagtangka na bumisita dito sa

opisina. Bigla ko kasing na-miss ang asawa ko

kaya pagkatapos kong asikasuhin ang aking

garden sa mansion nagmamadali akong

nagbihis at nagpahatid sa driver papunta dito

sa opisina.

 

 

Marunong naman akong magdrive kaya lang

hindi ako pinapayagan ni Ryder na humawak ng

manibela. Delikado daw kasi ang daan lalo na sa

panahon ngayun. Maigi na ang palaging nag-

iingat.

 

 

"Lalo kang gumanda Ash!" wika ni Ate

Samantha sabay tutop sa kanyang bibig. Hindi

ko naman mapigilan ang matawa.

 

 

"Ano ka ba Ate..noon pa man maganda na ako.

Kaya nga patay na patay sa akin si Ryder eh."

sagot ko. Kaagad silang nagkatawanan.

Pagkatapos sinipat ako ng tingin mula ulo

hanggang paa. Hindi ko naman maiwasan na

mapakunot ang noo ko.

 

 

"Siya nga pala..nandyan ba ang Boss nyo?"n

tanong ko. Kaagad silang nagkatinginan bago

sumagot.

 

 

Totoo nga ang balita namin na nagkabalikan

na kayo ni Sir Ryder? Kaya pala biglang

nagbago ang ugali nya. Hindi na mainitin ang

ulo niya nitong mga nakaraang buwan at wala

na ring nasisisante." sagot ni Ate Cecil. Kaagad

naman itong kinalabit ni Ate Sam. Nagtataka

naman akong napatitig sa kanilang dalawa.

 

 

"'Naku, mukhang marami akong dapat

malaman sa mga pinanggagawa ni Ryder

habang wala ako ah. I think marami kayong

dapat na ichika sa akin." nakangiti kong sagot

sabay tingin sa aking relo. Nalibang na kami sa

pagkikwentuhan dito sa hallway at baka

mapagalitan na ang dalawang ito ng kanilang

superior.

 

 

"Pupuntahan ko muna si Ryder sa office nya

pagkatapos bibisitahin ko kayo sa pwesto nyo.!"

wika ko kasabay ng paglakad papuntang

elevator. Kaagad naman silang sumunod sa

akin.

 

 

 

"Alam mo Ash, hindi talaga kami

makapaniwala na buhay ka pa. Saan ka ba

nagpunta...nakakapgtampo ka naman eh..hindi

ka man lang nagpakita ulit sa amin. BAsta

nabalitaan na lang namin na tinamaan ka ng

malubhang sakit pagkatapos naaksidente ka."

wika ni Ate Samantha. Mahina akong

napabuntong hininga bago sumagot.

 

 

"Hayaan nyo. Kapag magkaroon tayo ng time,

ikikwento ko sa inyo ang lahat ng mga

nangyari. Sa ngayun kailangan ko munang

surpresahin si Ryder. Sana lang hindi siya busy.

"nakangiti kong sagot kasabay ng pagbukas ng

elevator pagkadating namin ng 3rd floor. Kung

nasaan ang kanilang opisina. Bumaba silang

dalawa at naiwan naman kong mag-isa

hanggang sa nakaakayat ako ng top floor. Kung

saan ang matatagpuan ang opisinani Ryder.

 

 

Pagkalabas ko ng Elevator ay napansin ko na

hindi man lang nabago ang set up ng opisina.

Nadagdagan lang ang mga empleyado. Kaagad

akong nagtungo sa isang lamesa at kaaagad

kong napansin ng isa sa mga empleyadong

nakaupo doon. Ito siguro ang isa sa mga

secretary ni Ryder. Sinipat ko muna ito ng

tangin bago tinanong.

 

 

"Nandyan ba si Ryder sa loob?" tanong ko.

Napansin ko pa ang pagtitig nito sa akin.

Sabagay, sa nasabi ko na ito ang kauna-

unahang pagkakataon na dumalaw ako sa

opisina ni Ryder at talagang hindi nila ako

kilala bilang asawa ng Boss nila.

 

 

"May appointment po ba kayo kay Sir

Sebastian? Kung wala pong appointment,

ipagpaumanhin niyo po, hindi siya basta-

bastang nakakausap nang kung sinu-sino lang.

may halong katarayan ang boses na sagot

nito. Hindi ko naman mapigilan ang pagtaasan

ito ng kilay.

 

 

"Kahit na ang asawa nya ang bumibisita sa

kanya?" tanong ko.

 

 

"Bakit asawa po ba kayo? Naku Miss, lumang

tugutugin na iyan. Dalang dala na kami sa nga

ganyang excuses. Maraming bumibisita dito na

nagpapakilalang girlfriend, asawa at kamag-

anak na ang ending nagsisinungaling lang pala

para masilo ang Boss namin. Umalis ka na lang

po dahil walang time ang Boss namin para

kausapin ka." mataray nitong sagot. Kaagad

naningkit ang mga mata ko sa sinabi nito.

Tawagan mo na lang ang Boss mo Miss.

 

 

Pakisabi sa kanya nandito ang asawa nya at

gusto siyang mkita. Or kung ayaw mo naman

ako na mismo ang papasok sa opisina nya. Bakit

ba kailangan ko pang magpaalam sa iyo.." inis

kong wika at naglakad na papuntang pintuan

ng opisina ni Ryder. Kaagad naman itong

napatayo at sinundan ako.

 

 

"Miss, bawal po iyang gingawa mo! Magagalit

po si Sir kung basta-basata na lang kayong

papasok sa opisina niya." sagot nito at akmang

hahawakan ako sa kamay pero tinabig ko ito.

Napatingin na din sa gawi namin ang ibang

empleyado. Takang taka sila habang nakatitig

sa akin. Nasaan na ba ang mga dating mga empleyado

ni Ryder. Puro mga baguhan at hindi nila ako

kilala.

 

 

Hindi ako nagpatinag at kaagad kong binuksan

ang pintuan ng opisina. Nagulat pa ako dahil

hindi nag-iisa sa opisina si Ryder. May kasama

ito...isang sexing babae at mukhang seryoso

ang kanilang pinag-uusapan.

Kaagad itong nagulat pagkakita sa akin.

Napatayo sa kanyang swivel chair at kaagad

akong nilapitan.

 

 

"Mahal, napadaan ka." wika nito sabay yakap

sa akin at hinalikan sa labi. Agad kong napansin

ang pagkagulat sa mukha nito pati na din ng

babaeng kausap nya. Hindi ko naman maiwasan

na mapataas ang kilay ko.

 

 

"Kanina pa dapat ako. Kaya lang hinarang ako

ng empleyado mo sa labas." sagot ko sabay

sulyap sa babaeng hindi kaagad nagpapasok sa

akin. Pagkatapos napatitig ako sa kausap ni

Ryder na noon ay masamang nakatitig sa akin.

Inirapan ko ito.

 

 

Siya nga pala...may ka-meeting ako ngayun..si

Ms. Rosales. May mga business proposal

kaming pinaplantsa. And Ms. Rosales, Misis ko

nga pala.. A.shley...Ashley Sebastian."

pagpapakilala sa aming dalawa ni Ryder.

Pagkatapos sinulyapan nito ang kanyang

empleyado at matalim na tinitigan.

Hindi na din kami nagbatian pa ni Ms. Rosales.

Bakit ba? Hindi na kailangan dahil alam ko na

ang karakas ng ganitong babae. Hindi nya ako

titigan ng masama kanina kung wala siyang

masamang balak sa asawa ko.

 

 

"Sorry po. Hi-hindi ko po kasi nakilala si Mrs.

Sebastian. Hind na po mauulit ito Sir." sagot

nito. Marahan na napabuntong hininga si

Ryder at sininyasan na itong lumabas. Hinarap

naman ako ni Ryder at matamis na nginitian.

 

 

"Tatapusin lang namin ang aming discussion

pagktapos sabay na tayong maglunch mahal,"

wika nito. Kaagad naman akong tumango.

Naglakad ako papuntang sofa at naupo doon.

 

 

"Mr. Sebastian..I am sorry pe-pero hindi ako

kumportable na may ibang makakarinig sa

proposal ng kompanya namin sa kompanya nyo.

" Hindi ko maiwasan na mapataas ang kilay ko

ng marinig ko ang sinabing iyun ng malanding

babae na ito.

 

 

Hindi ako tanga para hindi maramdaman na

nilalandi ng babaeng ito ang asawa ko. May pa

business- business proposal pa silang

nalalaman ha?

 

 

"I am sorry Ms. Rosales..asawa ko ang

tinutukoy mo and she have the right na marinig

lahat ng mapag-usapan natin. Hindi siya

makikialam at long as tungkol sa business ang

topic natin." nakangiting sagot naman ni

Ryder. Pagkatapos napansin ko na kinuha nito

ang isang papel at binasa.

 

 

Hindi na din umimik pa si Ms. Rosales. Pero

napansin ko na balisa ito. Para itong natatae na

ewan. Ngayun ko lang din naisip na siguro dalas

-dalasan ko na ang pagdalaw dito sa opisina ng

asawa ko. Mukhang marami pa ring mga babae

ang hindi man halata pero nilalandi sya.

 

 

Malaki ang tiwala ko kay Ryder. Sinula ng

nagkabalikan kami wala na akong napapansin

na kakaiba sa mga kilos nito. Lalo nga itong

naging sweet sa akin at nasa oras palagi ang

uwi. Hindi din ito sumasama sa mga kaibigan

kapag niyaya siya na mag-inuman sa labas.

Palaging kaming dalawa ni Charles ang kasama

nito tuwing weekend kaya alam kong nagiging

loyal na ito sa akin Pero kahit na...naipangako ko na

sa sarili ko nahindi na ako papayag na may lalandi pa na

ibang babae sa kanya. Kung bakit naman kasi

may mga babaeng kahit alam nilang mnay asawa

na ang isang lalaki pilit pa rin nagsusumiksik.

Ang sarap kalbuhin ng ganoong klaseng babae.

 

 

"Mahal, matagal pa ba iyan? Gutom na ako!

Ipaiwan mo na lang sa kanya ang mga papeles

na iyan at mamaya mo na pag-aralan." kunwari

ay reklamo ko sabay tayo. Nagkunwari pa

akong naiinis na.

 

 

Demanding na kung demanding. Hindi ko na

matagalan pa ang presensya ng kaharap ng

asawa ko. Halata naman na nilalandi lang nito

si Rdyer kaya sya nandito sa opisina.

 

 

 

 

 

Chapter 79  

 

 

ASHLEY PO

 

"Sige po Mr. Sebastian. Aasahan namin ang

magandang feedback mula sa inyo."

nakangiting paalam ni Ms. Rosales kay

Ryder. Hindi ko naman maiwasan na

mapaismnid ng mapansin ko na hindi man lang

ako nito tinapunan ng tingin at derecho na

itong naglakad palabas ng opisina. Naiinis na

nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

 

"Relax!Parang kakatayin mo na iyung tao sa

sobrang talas ng tingin mo eh." natatawang

wika ni Ryder sabay lapit sa akin. Naiinis akong

tumitig dito.

 

 

"Bastos kasi. Napaka-unprofessional. Alaam ko

naman na hindi tungkol sa business ang pakay

nya sa iyo eh. Kitang kita ko iyun sa mga tingin

nya sa iyo Ryder. Matagal mo ng kakilala?"

seryosong tanong ko. Napaghahalataan tuloy

na nagseselos ako.

 

 

"Hmmm, nagseselos naman ang mahal ko eh.

Dont worry, i'll make sure na hindi na

makakapasok sa opisina na ito ang babaeng

iyun. And regarding sa kanilang proposal,

ibabasura ko iyun." nakangiti nitong wika at

niyakap pa ako.

 

 

 

Teka, hindi ba iyun makakaapekto sa negosyo.

I mean baka naman...... "hindi ko na natuloy

ang sasabihin ko ng muli itong nagsalita.

Representative ng Wilcon Enterprise si Ms.

Rosales. Of course isa iyun sa idadahilan ko

kung balkit ko ibabasura ang proposal nila.

Hindi approved sa akin ang pag-uugali ng

kanilang empleyado kaya palitan nila. Kung

seryoso talaga sila, kukulitin ako ng mga iyun.

Pero siyempre, ibaban ko sila kung si Ms.

Rosales pa rin ang ipapadala nila dito. Ang

pinakaayaw ko sa lahat, ay iyung binabastos

ang Mrs. ko." sagot nito.

 

 

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Parang may kung anong bgay ang biglang

dumaloy sa puso ko dahil sa sinabi nito. Wala sa

sariling nahaplos ko ang mukha nito dahil sa

tuwa.

 

 

"Nakaka-isturbo ba ako?" tanong ko para

maiba na ang aning usapan. Ayaw ko ng pag-

usapan pa ang tungkol kay Ms. Rosales. Baka

lalo lang masira ang araw ko. Kaagad itong

umiling.

 

 

"Nope....never asawa ko! Masaya ako dahil

nandito ka." malambing nitong wika at

hinalikan ako sa tuktok ng ilong ko.

 

 

"Parang gusto ko tuloy magtrabaho ulit dito.

Nakakamiss din pala maging empleyado ng

Sebastian Logistics." pagbibiro kong wika.

Kaagad na rumihistro ang pagtutol sa mukha

nito.

 

 

"Mahal naman...hindi na kailangan. Pwede mo

naman ako puntahan dito sa opisina hanggat

gusto mo. Para naman malkilala ka ng mga

empleyado natin." sagot nito. Napasimangot

ako ng muli kong maalala ang panghaharang

ng isang empleyado kanina sa labas

 

 

"Marami ba talagang dumadalaw na babae dito

sa opisina mo?" tanong ko. Natawa ito. Hinila

ako papuntang sofa at naupo ito. Nagulat pa ako

ng paupuin ako nito sa kanyang kandungan.

Hindi na ako nagreklamo pa at agad ng umupo

doon. Naramdaman ko pa ang mahigpit na

pagyapoS nito sa akin mula sa likuran ko.

 

 

"Kaya ka nga siguro tinarayan ng isa sa mga

secretary ko dahil hindi ka kilala. Akala nya isa

ka sa mga babaeng nagpapansin sa akin."'sagot

nito. Kaagad naman akong natauhan. Kung

ganoon hindi pala talaga dapat ako

magdamdam o magalit. Ginagawa nya lang ang

trabaho nya.

 

 

"Gusto mo bang sisantihin ko siya?" narinig

kong tanong ni Ryder. Kaagad naman akong

umiling.

 

 

"Nope! I think I like her na. Magaling

mangharang eh." natatawa kong sagot. Natawa

naman si Ryder. Ilang saglit lang may

kapilyahan akong naisip. Gumalaw-galaw ako

at ikinikiskis ko ang pang-upo ko sa kandungan

nya. Kaagad kong narinig ang mahina nitong

pag-ungol.

 

 

"ohh Ashley, what are you doing?" wika nito.

HIndi ko mapigilan ang matawa lalo na ng

maramdaman ko ang biglangpa-umbok ng

pagkalalaki nito. Ramdam na ramdam ko iyun

kahit na pareho kaming may suot na pang-

ibaba.

 

 

"Bakit ba? Wala naman akong ginagawa ah?"

sagot ko sa malanding boses. Naramdaman ko

na lang ang labi nito sa leeg ko kaya napaiktad

ako. Mukhang nadarang na si Ryder sa init na

ako mismo ang nag-umpisa.

 

 

Teka lang...nandito tayo sa opisina mo." wika

ko habang pilit na tumatayo mula sa

pagkakaupo sa kanyang kandungan. Mahirap

palang landiin ang asawa ko. Mabilis

magresponse ang kanyang katawan. Hindi ako

makawala dahil mahigpit ang pagkakayakap

nito sa akin.

 

 

"No problem Mahal. Walang magtatangkang

mang-iisturbo sa atin dito. Pwede natin gawin

lahat ng gusto natin dito sa loob ng opisina.'"

sagot nito sa halos paos ng boses. Tuluyan na

nga itong nadala sa apoy na ako ang nag-

umpisa. Naramdaman ko pa ang mga kamay

nito na nag-umpisa na naman maglumikot.

Napahagikhik ako ng s******n nito ang leeg

ko

 

 

"Ryder, huwag diyan. Baka mag- iwan ng marka

iyan." kunwari ay reklamo ko. Narinig ko pa

ang maralhan nitong pagbuntong hininga tsaka

dahan-dahan na tumayo. Sa wakas binitiwan na

din ako nito kaya kaagad akong lumayo dito.

Nakakahiya kong dito pa kami sa opisina

magtalik. Ang bilis pala mag-init ng asawa ko.

Kauting kuskos lang tinablan kaagad.

 

 

Napasunod ang tingin ko dito ng mapansin ko

na naglakad ito papuntang pintuan. Pagkatapos

bigla nyang inilock iyun. Nakarngising binalikan

ako habang unti-unting hinubad ang kanyang

kasuotan.

 

 

"Ngayun mo ako subukan pilya kong asawa ko.

" wika nito. Hindi naman ako makakilos sa

sobrang pagkagulat. Talagang seryoso ito?

 

 

Teka, Ryder naman eh...nagbibiro lang naman

ako." sagot ko pilit na ngumiti. Kaagad itong

umiling at nanlaki ang aking mga mata ng

mapansin ko na pati brief nito nahubad na.

Agad na kumawala ang nanggagalit nitong ari.

HInimas-himas nya pa iyun habang lumalapit s

akin.

 

 

"Huwag mo kasi akong subukan Mahal ko.

Tulungan mo akong palambutin ito dahil may

meeting pa ako mamayang alas tres." wika nito

at kaagad akong sinunggaban. Kinuyomos ako

ng halik sa labi kaya hindi na ko nakapalag pa.

Naglulumikot na din ang mga palad nito sa buo

kong katawan.

 

 

"Teka lang..dito ba talaga?" tanong ko ng

pakawalan nya ang labi ko. Tinitigan ako nito

sa mukha bago ako hinila sa papunta sa isa

pang pintuan. Binuksan nya iyun at kaagad

tumampad sa paningin ko ang secret room ni

Ryder. Alam ko ang kwarto na ito noon pa dahil

minsan na din kaming nagtalik dito noon.

Kaagad ako nitong inihiga sa kama. Isa-isang

tinanggal ang aking kasuotan kaya naman

hinayaan ko na lang siya. Kasalanan ko din

naman. Nilandi ko siya eh.

 

 

"hmmmmm!" hindi ko mapigilang ungol ng s*

*****n nito ang nipple ko. Napahaplos pa ako

sa buhoknya habang ginagawa nya iyun.

Nararadaman ko na din ang kanyang balak na

nasa bukana na ng aking pagkababae.

Humahaplos kaya lalo akong napapaigtad.

 

 

"'Palagi mo akong dalawin dito Mahal ha? Para

naman makapag recharge ako at lalong

gaganahan magtabaho" wika pa nito ng iiwan

nito ang nipple ko. Namumungay ang mga

matang tumitig sa akin. Kaagad naman akong

tumango

 

 

"hmmm talagang palagi akong dadalaw dito.

Magdadala ako n g matulis na gunting dahil

kakalbuhin ko lahat ng babaeng magtangkang

landiin ka." sagot ko. Agad kong napansin ang

paguhit ng masayang ngiti sa labi nito.

 

 

"Thats my Ashley! Ang ganda ng asawa ko!

Nakakagigil ka!" muling wika nito at muli

akong hinalikan sa labi. Mainit kong tinugon

iyun hanggang sa maramdaman ko ang isang

daliri nito na sinusundot na ang aking kuntil.

Grabe, kamay pa lang iyan pero ang sarap na.

Basang basa na din ako. Bakit ba tuwing

nagtatalik kami ni Ryder, ginagawa nyang

special palagi. Feeling ko tuloy-tuloy ang ganda

-ganda ko dahil pinapaliguan muna ako ng

halik nito sa buo kong katawan bago ako

angkinin.

 

 

"Ryder, hindi na kailangan." agad kong wika ng

umalis ito sa ibabaw ko at purmwesto sa paanan

ko. Alam ko na ang kasunod nitong gagawin.

Sisipsipin na naman nito ang kabebe ko

hanggang sa manginig ang tuhod ko sa sobrang

sarap.

 

 

"Gusto kong amuyin muna Mahal at inumin

ang juice mo." nakangisi nitong wika at kaagad

na sumubsob sa pagkababae ko. Napasigaw

nama ako dahil sa kanyang ginawa. Ang sarap

naman kasi. Halos tumirik ang mga mata kO sa

sobrang sarap

 

 

Hindi tinigilan ni Ryder ang kakasipsip sa

kabebe ko hanggang sa labasan ako. Habol ang

aking hiningan ng matapos sya. Muli itong

dumagan sa akin na may ngiti sa labi.

"Ngayun, ako nanan mahal. Kailangan na

natin palambutin ang alaga ko," wika nto

kasabay ng dahan-dahan na pag-ulos. Muli

akong napaungol.

 

 

"Uggghh Ryder!" wika ko habang titig na titig

sa namumula nitong mukha. Kitang kita ko ang

matinding pagnansa sa mga mata nito.

 

 

"Yes Mahal...I love you!" wika nito kasabay ng

paghalik sa labi ko.

 

 

"Ilove you too!" sagot ko at mahigpit na

kumapit sa kanya. Kaunti na lang at sabay na

namin maabot ang r***k ng kaligayahan.

 

 

Chapter 80

 

ASHLEY POV

 

"Bumangon ka na dyan Mahal. Lunch time na. Kailangan na nating kumain." pag-aaya ni Ryder sa akin. Nakahilata pa rin ako sa kama habang balot ang buo kong katawan ng kumot. Paano naman kasi, hindi ko pa nagawang magsuot ng damit pagkatapos ng mainit na sandali sa aming dalawa kanina. Napagod ako.

 

"Tinatamad ako Ryder. Pwede bang magpadeliver ka na lang muna at dito na lang tayo kakain?" sagot ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa kaya pinandilatan ko ito.

 

"Bakit ka natatawa dyan?" tanong ko. Kaagad itong lumapit sa akin at naupo sa tabi ko

 

"Wala lang. Ang lakas ng loob mo kanina, pagkatapos ngayun tatamarin ka? Tutulungan na kitang magbihis Mahal. Mas maganda kong sa restaurant tayo kakain para makapamili ka ng gusto mong kainin. Mamaya ka na ulit magpahinga pagbalik natin dito." sagot nito sabay hawi ng aking kumot. Napasigaw naman ako sa gulat. Tumampad sa mga mata nito ang hubot hubad kong katawan.

 

Dali-dali kong kunuha ang mga damit ko na maayos na nakalagay sa ibabaw ng kama at nagmamadaling tumakbo papuntang banyo. Tawa naman ng tawa si Ryder.

 

"Bastos ka talaga!" sigaw ko pa bago ko isinara ang pintuan. Direcho akong naupo sa toilet bowl para umihi.

 

Nagpasya akong maglinis ng katawan bago ko isinuot ang mga damit ko. Nang masiguro ko na maayos na ang hitsura ko nagpasya na akong lumabas. Hindi ko na naabutan si Ryder dito sa loob ng kwarto kaya kinuha ko ang aking bag at lumabas n din. Naabutan ko ito na may pinipindot sa computer at nang mapansin ang paglabas ko kaagad itong napangiti.

 

"Ready?" tanong nito at tumayo na. Kaagad naman akong tumango.

 

"Hinawakan ako nito sa kamay at sabay na kaming lumabas ng opisina. Naabutan pa namin ang mga empleyado na abala sa kani-kanilang mga trabaho. Kaagad naman inagaw ni Ryder ang kanilang attention.

 

"Ladies and Gentlemen! I want you to meet my beautiful wife Ashley Delos Santos Sebastian. " Pagpapakilala nito sa akin. Kaagad naman silang nagsipatayo at nagbigay galang.

 

"Good Monring Mrs. Sebastian." magkasabay na bati ng mga ito. Tumango naman ako sabay ngiti.

 

"Pasensya na po kayo kanina Mam. Hindi ko po kayo nakilala." narinig kong wika ng babaeng humarang sa akin kanina. Matipid ko lang itong nginitian sabay hawak sa braso ni Ryder. Sabay na kaming naglakad papuntang elevator.

 

Sa pinakamalapit na restaurant kami dumirecho. Hinayaan ko na si Ryder na mamili ng aming kakainin. Alam nito kung ano ang gusto ko.

 

Wala sa sariling inilibot ko ang aking paningin sa paligid. Napakunot ang noo ko ng mapansin ko ang isang babae na nakaupo sa table malapit sa amin. Nginitian ako nito tsaka kinawayan. Pagkatapos tumayo ito at lumapit sa amin.

 

"Ryder....Ashley!" agad na bati nito. HIndi katulad sa pagkikita namin noon sa airport mukhang tangap na nito na buhay nga ako.

 

"Ingrid?" seryosong wika ni Ryder. Pagkatapos sinulyapan ako nito. Nakita ko ang galit na biglang rumihistro sa mga mata nito. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kamay at masuyong tinitigan.

 

"Relax lang. Matagal ng nangyari ang lahat. Kinalimutan ko na." wika ko sabay ngiti. Pinisil nito ang palad ko at hindi inaalis ang pagkakatitig sa mukha ko hangang sa nakalapit sa amin si Ingrid.

 

"Small world. Dito pa talaga tayo nagkita ulit sa restaurant. By the way kasama ko nga pala ang asawa ko at anak namin." wika nito sabay turo sa table na pinanggalingan nito. Nakita ko doon ang lalaking kung hindi ako nagkakamali kasama nya noon sa airport pati na din ang isang batang babae. Kinawayan ang mga ito ni Ingrid kaya kaagad silang nagsilapitan.

 

Pagkatapos ipakilala ni Ingrid sa isat sila Ryder at ang asawa nito ay kaagad silang nagkamay. Humalik naman sa pisngi ko ang anak nila.

 

Naging kaswal naman ang pakikitungo ni Ryder kay Ingrid at sa asawa nito. Iyun nga lang, hindi ito nagsasalita at hinayaan lang kaming dalawa ni Ingrid ang mag-usap.

 

"Masaya ako at muli tayong nagkita Ash. Sana magkaroon tayo ng chance na makapagbonding." muling wika ni Ingrid. Sa aming lahat siya ang pinamadaldal. Muli akong napasulyap kay Ryder at kitang kita ko kung gaano ito kaseryoso. Mukhang hindi talaga ito masaya sa presensya ni Ingrid kaya nag-isip na ako ng paraan para umalis na ito. Bumalik na ang mag -ama nito sa kanilang table at nagpaiwan naman itong si Ingrid.

 

"Sure! Magpalitan tayo ng contact number para makapagbonding tayo minsan." nakangiti kong sagot. Ngiting alam ko na hindi umabot sa mga mata ako. Pilit na ngiti.

 

Napansin ko naman na parang wala na kay Ingrid ang nakaraan. Mukhang nakalimutan ng bruha ang mga atraso nito sa akin. Mukhang inlove din ito sa kanyang asawa kaya naman naging palagay na din ang aking kalooban kahit papaano. Pero symepre kailangan ko pa din magmatyag. Mahirap na. Siya ang pinakamatindi kong karibal kay Ryder noon. Alam ko din kung gaano ito ka m*****a noon. Nagiging ex din ito ni Enzo kaya medyo hindi maganda ang kanyang reputasyon.

 

Pagkatapos magpalitan ng contact number bumalik din naman kaagad ito sa kanilang table na siyang ipinagpasalamat ko. Manhid yata si Ingrid, hindi nya ba nararamdaman ang malamig na pakikiharap ni Ryder sa kanya? O talagang nagtatanga-tangahan lang ito? Sakto naman na dumating na ang inorder na pagkain ni Ryder.

 

"Mukhang ang bait na ni Ingrid noh? Ibang iba ang ugali niya kumpara noon." wika ko kay Ryder.

 

"Pansin ko din. Mabuti na din at nakatagpo na siya ng lalaking para sa kanya at nagtino na. Actually, kababata namin ni Enzo si Ingrid. Childhood sweetheart ko. Of course, nagbabago din ang feelings sa paglipas ng panahon. Hindi ko akalain na ikaw pala ang aangkin sa puso ko." nakangiti nitong sagot.

 

"Hmmmp, ako lang ba? Sure ka?" pabiro kong tanong pero sa kaloob-looban ng puso ko masaya ako dahil nalampasan din namin ang mga unos na dumating sa aming buhay. Although hindi ganoon ka perfect ang aming pamilya pero masasabi kong masaya na din kami.

 

"Yup! Akala ko talaga noon siya na ang babaeng para sa akin. Hindi ko namalayan na pagmamahal sa isang kaibigan lang pala ang nararamdaman ko sa kanya noon at noong sumama siya kay Lorenzo naapakan talaga ang ego ko." sagot nito sabay sandok ng pagkain at inilagay sa pingggan ko. Hindi ako nakaimik. Gusto kong pakinggan ang mga kwento nya. Hindi na kasi namin ito napag-uusapan simula ng nagkabalikan kami.

 

"Pero iba ang impact sa akin noong una tayong nagkita. Noong araw ng kasal. Parang gustong kumawala ng puso ko sa sobrang lakas ng kabog. Ang ganda mo kasi sa suot mong wedding gown. Pagkatapos, napaka-inosente ng mga mata mo. Iyun nga lang, kaagad kang pinatakas ni Lola pagkatapos ng kasal natin. Gusto kitang hanapin kaya lang pinagbantaan ako ni Lola na idodonate sa charity lahat ng naipundar nya kapag guguluhin kita. Hayaan daw muna kitang i-enjoy ang iyong pagiging dalaga dahil kung tayo talaga, muling magkukrus ang ating landas. "mahaba nitong wika. HIndi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

 

"Pero bakit mo ako iniwan noong bumalik si Ingrid?" tanong ko at hindi ko mapigilan ang maluha ng maalala ko ang araw na iyun.

 

"Gulong-gulo ako noon Ash. Ang galing ni Ingrid magpaikot. Ang galing gumawa ng kwento. Masyado akong na-excite sa kanyang presensya. Akala ko noon nalamangan ko na si Enzo. Na sa akin pa rin ang bagsak ng kababata namin. Hindi ko akalain na pride na lang pala ang umiiral sa akin noon. Gusto kong magyabang kay Enzo...."

 

"Aminado ako na napaikot ako ni Ingrid sa kanyang mga palad. Napaniwala niya ako sa isang kasinungalingan, pero ang matindi, noong nagkagulo na bigla na lang naglaho ang babaeng iyan. Ngayun lang ulit nagpakita pagkatapos ng mga nangyari." wika nito sabay sulyap kay Ingrid.

 

"Alam kong malaki ang kasalanan na nagawa ko sa noon Ash. Dahil sa kanya nakagawa ako ng pinakamaling desisyon sa buhay ko. Dahil sa kanya muntik ka ng mawala ng tuluyan sa buhay ko. Kaya please kahit gaano pa siya kabait ngayun, wala na akong tiwala sa kanya." muling wika nito. Tumango ako at napasulyap ako sa kinaroroonan nila Ingrid. Masaya silang kumakain mag-anak. Sana nga nagbago na ng tuluyan si Ingrid. Sana nga hindi na sya manggugulo ulit dahil sa pagkakataon na ito, lalaban na ako. Ipaglalaban ko kung ano ang akin.

 

 

Chapter 81

 

ASHLEY POV

 

Pagkatapos namin kumain kaagad kaming bumalik ng opisina. Nagpasya akong hintayin na lang si Ryder at sabay na kaming uuwi ng mansion. Matutulog na lang ako sa kanyang secret room dito sa loob ng opisina habang ito ay nagtatrabaho.

 

Gusto ko sanang puntahan sila Ate Cecil at Ate Samantha sa kanilang opisina pero bigla akong tinamad. Sa susunod ko na lang siguro sila bibisitahin.

 

Nasa mahimbing na pagtulog na ako ng maalimpungatan ko ang pagtunog ng aking cellphone. Naghihikab na bumangon ako at natatamad kong inabot ang cellphone ko.

 

"Hello?" wika ko nang hindi man lang inabala ang sarili na tingnan ang screen kung sino ang tumatawag. Inaantok ako at gusto ko pang matulog.

 

"Ashley...anak?" sagot sa kabilang linya. Napaupo ako ng maayos ng marinig ko ang familiar na boses na iyun....Si Tatay.

 

"Tay, napatawag po kayo?" sagot ko. Ilang saglit din itong nanahimik bago muling nagsalita.

 

"Pwede bang umuwi ka muna dito sa atin?" wika nito sa malungkot na boses. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

 

"Tay, alam nyo naman po na ayaw na sa akin ni Nanay. Baka kung ano pa ang mangyari kung ipagpilitan ko pa ang sarili ko." malungkot kong sagot.

 

"Ashley, pwede bang huwag mo munang isipin iyan? Kailangan ka dito sa probensya. Pwede bang pagbigyan mo kami?" bakas ang pakikiusap sa boses na wika nito. Kaagad akong napailing.

 

"Bakit po? Ano po ang kailangan niyo sa akin? Pwede po bang huwag muna ngayun? Masyado pa po kasing sariwa ang sugat na nakuha ko dyan noong nakaraan kong pag- uwi eh." sagot ko. Hindi naman nakaimik si Tatay. Narinig ko pa ang mahina nitong pagbuntong hininga.

 

"Pasensya ka na sa mga nangyari anak. Pero ngayun ka higit na kailangan ni Natalia...." sagot nito. Kaagad na naningkit ang mga mata ko ng marinig ko ang pangalan na iyun. Si Natalia na naman.

 

"Sorry Tay, kung tungkol sa kanya ang dahilan ng pagtawag nyo sa akin puputulin ko na po ang tawag na ito. Pasensya na po!" sagot ko at kaagad na pinindot ang ' end' botton. Naiinis akong inilapag ang cellphone ko sa ibabaw ng bedside table.

 

Ilang saglit lang ay muling tumunog ang cellphone ko. Sa pagkakataon na ito hindi ko na sinagot iyun. Hindi ko na din tinapunan ng tingin bagkos muli akong nahiga ng kama at nagtalukbong ng kumot

 

Ayaw ko munang makarinig ng kahit na anong ka- negahan. Hindi pa ako ready para muling harapin ang panibagong stress sa buhay ko.

 

Muli akong nakatulog. Nagising ako sa mahinang tapik sa mukha ko. Dahan-dahan akong napadilat at kaagad na sumilay ang masayang ngiti sa labi ko ng makita kong nakatunghay na si Ryder.

 

"Mukhang napasarap ang tulog ng mahal ko ah? Sa mansion mo na lang ituloy iyan dahil kailangan na nating umuwi." wika nito sa malambing na boses. Wala sa sariling sinipat ko ng tingin ang suot kong relo. Nagulat pa ako dahil halos alas sinko na pala ng hapon.

 

"Sorry, napasarap pala ang tulog ko." sagot ko sabay bangon. Itinupi ko ang kumot na ginamit ko at inayos ang higaan bago ito muling hinarap.

 

"Halata nga na napasarap ang tulog mo. Kanina pa tumutunog ang cellphone mo. Nang sagutin ko naman walang nagsasalita. Ibinababa ang tawag." wika nito. Muli kong naalala si Tatay.

 

"Si Tatay ang tumatawag." sagot ko. Kaagad rumihistro ang pagkagulat sa mga mata ni Ryder.

 

"Bakit daw? Nakausap mo ba?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

 

"Pinapauwi nila ako." sagot ko. Natigilan si Ryder. Titig na titig sa akin. Nagkibit balikat ako at muling nagsalita. Ayaw kong guluhin pati isipan nito.

 

"No....hayaan mo na. Lets go home na. Walang dahilan para pagtuunan natin ng pansin ang tungkol sa bagay na iyan." malungkot kong wika at at naglakad palabas ng kwarto. Agad naman sumunod sa akin si Ryder.

 

"Mabilis kaming nakauwi ng mansion.Saktong pagbaba ko ng kotse nang muling tumunog ang aking cellphone. Nang mapansin ko na kapareho ng number na ginamit ni Tatay kanina ang nakarehistro ay matamlay ko itong sinagot.

 

"Hello?" wika ko

 

"Ashley....anak?" sagot sa kabilang linya. Kaagad na napakunot ang noo ko ng mabusisan kung sino ang sumagot. Boses babae at walang iba kundi si Nanay.

 

"Nay..? pabulong kong wika.

 

"Ku--kumusta ka na anak?" tanong nito. Hindi ko napigilan ang kaagad na pagtulo ng luha sa aking mga mata. Nag-aalalang napatitig naman sa akin si Ryder.

 

"May...may kailangan po ba kayo?" tanong ko habang pilit na pinapakalma ang sarili ko. Hanggang ngayun masama pa rin ang loob ko dito.

 

"Anak, Ashley..pwede bang umuwi ka muna?" wika nito na puno ng pakikiusap ang boses.

 

"Kung tungkol na naman ito kay Natalia pwede bang tama na Nay? Ayaw ko po..hindi ko susundin ang gusto nyo!" sagot ko. Sandaling katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago ito muling nagsalita.

 

"Anak....patawarin mo ako sa mga nangyari. Sa lahat ng mga nasabi ko sa iyo noon. Gusto kang makita ni Natalia.. sa huling sandali... Kahit ngayun lang....nasa hospital siya ngayun."' wika nito na hindi na napigilan pa ang pag -iyak. Nagulat naman ako dahil sa narinig ko sa kanya.

 

"A--anong sabi niyo po?" tanong ko.

 

"Nasa hospital si Natalia. Malubha ang kalagayan nya anak. Kaya nakikiusap ako, pwede bang umuwi ka muna. Kahit ngayun lang Ashley. Hinihintay ka nya." wika nito.

 

"Anong nangyari sa kanya?" tanong ko. Hindi ko maiwasan na kabahan at makaramdam ng pag-aalala para kay Natalia. Kahit papaano magkadugo pa rin kami at hindi ko pangarap ng may masamang mangyari sa kanya.

 

"Natagpuan siyang walang malay sa damuhan. Hinihinala na ginahasa at pinahirapan muna siya bago basta na lang itinapon." umiiyak na sagot ni Nanay. Hindi ko maiwasan na mapahigpit ang pagkakahawak ko sa aking cellphone.

 

"Critical siya ngayun Ashley at pangalan mo ang palagi niyang sinasambit." muling wika nito. Hindi ko na napaigilan pa ang pagdaloy ng luha sa aking mga mata. Bigla akong nakaramdam ng awa kay Natalia.

 

"Saang hospital siya ngayun?" tanong ko.

 

"Dito sa bayan. Karumal-dumal ang nangyari sa kanya anak. Halos hindi na siya makilala at puro sugat ang buo nyang katawan." umiiyak na wika ni Nanay.

 

"Paanong nangyari sa kanya iyun Nay?" naiiyak kong sagot.

 

"Matigas ang ulo ng kapatid mo Ashley. Simula ng bumalik siya dito sa probensya nalulong siya sa alak. Kung sinu-sino an ang sinasamahan niya. Ayaw nyang papigil. Puro kahihiyan ang mga pinanggagawa nya. Nakikipagrelasyon siya kung kani-kanino at nagagalit siya kapag pinagsasabihan namin....Ashley anak, pwede bang dalawin mo siya? Maawa ka sa kapatid mo!" wika ni Nanay sa kabila ng paghikbi. Ramdam ko ang sakit ng kalooban nito ngayun. Lalong nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

 

"Sige po..uuwi ako. Gusto kong makita si Natalia." naluluha kong sagot.

 

"Salamat anak. Salamat...." umiiyak na sagot nito bago pinatay ang tawag. Tulala na naibaba ko ang hawak kong cellphone.

 

"Anong nangyari?" tanong ni Ryder. Tumitig ako dito bago sumagot.

 

"Kailangan kong makauwi sa amin Ryder. Si Natalia... malubha ang kalagayan niya." sagot ko.

 

"Bakit? I mean...fine...sige..kung iyan ang gusto mo uuwi tayo ngayun ng probensya." kaagad na sagot ni Ryder pagkatapos ito na din ang nagpahid ng luha sa aking mga mata ng hindi ko man lang namalayan.

 

"Salamat!" malungkot kong sagot at kaagad na naglakad paakyat ng kwarto. Tahimik na nakasunod lang sa akin si Ryder. Pagdating ng kwarto kaagad kong hinagilap ang bago ko. Naglagay ako ng ilang pirasong damit.

 

"Ako na ang bahalang maghanda sa mga dadalhain natin. Mahiga ka na lang muna ng kama at magpahinga. Ako na din ang bahalang magpapaalam kina Lola at Charles." masuyo nitong wika at inagaw ang hawak kong damit.

 

"Ryder, masama ba akong kapatid para mangyari ito kay Natalia? Nagrebelde siya dahil hindi nya nakuha ang gusto nya. Napahamak siya dahil hindi nya matangap ang mga nangyari." mahina kong wika. Natigilan si Ryder. Mataman akong tinitigan sa mga mata.

 

"Ash, wala kang kasalanan. Kung ano man ang pinagdadaanan ngayun ng kapatid mo, choice nya iyun." sagot nito. Lalo akong napaiyak kaya naman kaagad akong niyakap ni Ryder.

 

"Critical ang kalagayan nya ngayun. Kailangan ko siyang makita....siguro naman--kahit gaano pa kasama ng ginawa nya sa akin noon hindi nya deserve na may mangyaring masama sa kanya diba? Hindi ito ang inaasahan ko!" humihikbi kong wika.

 

"Yes..pero wala na tayong magagawa pa Ash! Kailangan natin tanggapin ang lahat kahit gaano pa kasakit ito." sagot nito.

 

 

Chapter 82

 

ASHLEY POV

 

Tahimik ako buong byahe. Hindi ko mapigilan na makaramdam ng matinding lungkot dahil sa nangyari kay Natalia. Maraming mga tanong ang tumatakbo sa aking isipan. Dagdagan pa ng nararamdaman kong takot sa isipin na paano kung hindi nito makayanan ang kanyang sitwasyon ngayun.

 

"Mahal, relax ka lang. Everything will be okay!" Narinig kong bulong ni Ryder habang pinipisil ang palad ko. Malungkot akong napatingin dito.

 

"Malubha ang kalagayan niya. Hindi ko alam kung bakit nagkaganito ang relasyon naming magkapatid. Namimiss ko na ang dating Natalia." naluluha kong sagot. Kaagad akong niyakap ni Ryder kaya lalo akong napaiyak sa balikat nito.

 

"I am sorry sa mga nangyari Mahal. Hayaan mo, tutulong ako para mahuli kaagad ang may gawa sa kanya nito. Sa ngayun kailangan mong tibayan ang iyong kalooban. Hindi pwedeng magpadala ka sa matinding kalungkutan." sagot nito.

 

"Ano ang gagawin ko? Natatakot akong tuluyan siyang mawala sa amin." sagot ko. Hinaplos nito ang likod ko bago nagsalita.

 

"Kung ano man ang mangyari, wala tayong magagawa kundi tanggapin iyun." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

 

Mabilis ang naging byahe namin. Dumirecho na kami ng hospital kung saan naka-confine si Natalia. Pagkahinto pa lang sa tapat ng hospital kaagad na kaming bumaba ni Ryder. Bahala na ang driver maghanap ng mapaparadahan.

 

Mabilis akong naglakad papasok ng hospital. Dumirecho ako sa cutomer service para tanungin ang information tungkol kay Natalia. Kaagad naman nilang nasagot ang katanungan ko at kaagad nilang sinabi na nasa ICU ito.

 

Patakbo kong tinungo ang ICU. Tahimik lang na nakasunod sa akin si Ryder. Hindi pa ako nakarating ng ICU kaagad kong nakita sila Nanay at Tatay. Nakaupo sila sa isang upuan habang bakas ang lungkot sa kanilang mga mukha.

 

"Nay? Tay?" tawag ko sa kanila. Kaagad silang tumayo at patakbong lumapit sa akin.

 

"Ashley...anak!" wika ni Nanay at kaagad akong niyakap. Humagulhol ito ng iyak kaya naman lalo akong napaiyak.

 

"Ashley, si Natalia....ang kapatid mo." wika ni Nanay.

 

"Bakit nangyari sa kanya ito Nay? Nahuli na ba ang salarin?" tanong ko sabay kalas sa pagkakayakap kay nanay. Si Tatay naman ang nilapitan ko at niyakap bago seryoso silang hinarap.

 

"May mga person of interest na. Pero naghahagilap pa ng testigoat iba pang ibidensya ang mga kapulisan." Si Tatay na ang sumagot.

 

"Tinapat na kami ng Doctor. Mahihirapan na makarecover si Natalia. Masyado siyang pinahirapan. Halos patayin siya ng mga may gawa sa kanya." umiiyak na wika ni Nanay. Naglakad ako sa isang salamin na bintana at sinilip ang pasyente sa loob.

 

"Pwede kang pumasok sa loob anak. Kanina ka pa hinihintay ng kapatid mo." naiiyak na wika ni Nanay. Tumango ako. Kaagad naman akong inasistihan ng nurse. Nag-sanitize ako at nagsuot na kulay blue na visitor medical gown. Nang maayos na ang lahat ay kaagad na akong pinapasok sa loob.

 

Halos madurog ang puso ko ng makita ko ang hitsura ni Natalia. Tama ang sinabi ni Nanay. Halos hindi ito makilala sa kanyang hitsura. May kung anu-anong tubo ang nakakabit sa katawan nito. Awang awa ako sa kanya lalo na at sirang sira ang mukha nito. Halos lumubog na din ang kanyang ilong.

 

"Natalia?" sambit ko habang sunod-sunod sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Hinawakan ko siya sa kamay at pinisil iyun.

 

"Natalia...Bakit mo hinayaan na mangyari sa iyo ito?" wika ko at hindi ko na mapigilan pa ang paghagulhol. Hindi ko akalain na ang susunod namin na pagkikita ay ganito ang kanyang sitwasyon. Sa kabila ng mga nangyari sa amin umaasa pa rin ako na magbabago ito. Marealize nya lahat ng mga pagkakamali na nagawa nya.

 

"A---Ate?" sambit nito habang habol ang hininga. Napatitig ako sa mukha nito at kaagad kong napansin ang paguhit ng malungkot na ngiti sa labi nito. Malamlam na nakatitig sa akin ang namamaga nitong mga mata.

 

"Sa--sal-sala--mat du-duma---tingg kha!" wika nito. Kaagad akong naupo at tinitigan ito.

 

"Shhhh tama na! Huwag mong pilitin na magsalita kung nahihirapan ka...Basta nandito lang ako...lumaban ka!" sagot ko habang sunod-sunod ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

"A---A---Te! Aalam-kong--hi-hindi na --a- ako mag-tatagal! So--rry! Pa-taw-warin mo a-ako. Si- nira ko ang pa-mil--ya mo!" paputol-putol na wika nito.

 

"Natalia...tsaka na natin pag-uspan ang tungkol sa bagay na iyan...kaya mo iyan...gagaling ka pa...lalaban ka diba?" sagot ko. Kaagad kong napansin ang mariin na pagpikit ng mga mata nito. Ramdam ko ang hirap nito sa paghinga.

 

"Ka-salanan ko kung bakit nangy-yari ito sa- akin! Mas-sama a-kong kapatid! Mas-ya-do a akong naing-git sa iyo!" halos pabulong nitong wika. Habol nito ang kanyang hininga pero pinipilit pa rin nito ang sariling magalita. awang awa ako sa sitawasyon nya ngayun. Ang sakit sa kalooban na nakikita mo ang mahal mo sa buhay na nahihirapan.

 

"Mahal na mahal kita kapatid ko! Magpagaling ka! Please...kailangan ka nila Nanay at Tatay kaya lumaban ka!" wika ko. Kaagad kong napansin ang pag-iling nito. May tumulong luha sa gilid ng kanyang mga mata.

 

"Hi-hindi ko na ka--yaaa. Paki-sa-bi kay Ry-der So-- rry!" pabulong na wika nito habang habol na ang paghinga. Habang tumatagal lalo itong nahihirapan magsalita. Lalo akong napiyak.

 

"Sa--la-mat! Mahla na mahal kita A-te Ashley....i--- kaw na ang ba--hala ki--na Nanay atatt--Tat-ay "wika nito kasabay ang pagpikit. Kaagad kong napansin ang biglang pagluwang ng pagkakakapit nito sa palad ko. Natigilan ako lalo na ng mapansin ko ang tuwid na guhit na naka-indicate sa monitor. Katunayan lang na hindi na tumitibok ang puso ni Natalia.

 

"Natalia...hindi! Nataliaa!!!" hindi ko mapigilang sigaw. Tinapik tapik ko pa ang mukha nito. Umaasa ako na muli itong dumilat at ngumiti. Pero hindi, wala na...hindi na siya humihinga. Wala na siya!

 

Ilang saglit lang naramdaman ko na nagsipasukan ang mga medical staff dito sa loob ng ICU

 

Kaagad akong gumilid habang umiiyak. Pinapanood ko kungg paano nila pilit na nirerevived si Natalia. Hindi maputol putol ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Lalo akong napaiyak ng makita ko na napapailing ang Docor. Hindi ako makapaniwala na muling mapatingin sa mukha ng kapatid ko. Wala ng inidkasyon ng buhay ang katawan nito.

 

"Natalia Delos Santos...Time of death 9:30 pm." hindi ko na malaman ko kung sino ang nagsalita. Parang bomba na sumabog sa pandinig ko ang katagang iyun. Iyun na siguro ang pinakamasakit na salita na ayaw kong marinig sa tanang buhay ko. Ang confirmation na tuluyan ng binawian ng buhay ang isa sa mga mahal mo sa buhay.

 

Wala sa sariling muli akong naglakad patungo sa tabi ng higaan ni Natalia. Tinitigan ko ang wala ng buhay na katawan nito. Hindi pa rin ako makapaniwala na sa ganitong paraan hahantong ang lahat. Na kaagad itong mawala sa amin.

 

"Hindi! Hindi totoo iyan. Hindi siya pwedeng mamatay! "sigaw ko. Hindi ko na napigilan pang yakapin ang wala ng buhay na katawan ng kapatid ko. Wala na din akong pakialam pa sa paligid ko. Ang gusto ko lang mailabas lahat ng sakit na nararamdaman ko.

 

"Nataliaaa! Bakit ka sumuko! Akala ko ba matapang ka!" halos sumisigaw na ako ng sambitin ko ang katagang iyun. Kaagad ko naman naramdaman ang paghawak ng kung sino sa akin. Pilit akong inilalayo sa wala ng buhay na katawan ni Natalia.

 

"Hindi siya pwedeng mamatay! Hindi pwede!" sigaw ko habang pilit na hinihila ni Ryder. Humarap ako dito at mahigpit akong yumakap.

 

"Wala na siya. Patay na ang kapatid ko!" umiiyak kong wika. Kaagad kong naramdaman ang paghaplos nito sa likod ko.

 

"Alam ko at sorry sa mga nangyari!" sagot ni Ryder. Kaagad akong kumalas sa pagkakayakap dito at inilibot ang tingin sa paligid. Hindi ko man lang namalayan na nailabas pala ako ni Ryder sa loob ng ICU. Kaagad kong napansin ang umiiyak na si Nanay at Tatay sa isang tabi.

 

"Nay, Tay...wala na siya! Iniwan na tayo ni Natalia." wika ko. Kaagad na tumayo si Nanay at niyakap ako.

"Ashley, Hindi ko alam kung saan kami nagkulang. Ilang beses namin siyang pinaalalahanan noon. Kung sumunod lang sana siya sa amin hindi sana mangyayari sa kanya ito. Patawad anak...hindi namin naalagaan ng maayos ang kapatid mo." wika ni Nanay. Kaagad akong umiling.

 

"Nay..huwag nyo pong sisihin ang sarili niyo. Wala po kayong kasalanan. Ang gusto ko lang ngayun mahuli ang salarin para mabigyan ng hustisya ang pagkamatay nya. " umiiyak kong sagot. Kaagad naman kumalas sa pagkakayakap sa akin si Nanay ng mapansin namin na inilalabas na sa loob ng ICU ang katawan ni Natalia. Dadalhin na ito sa morgue.

 

Walang kapantay na sakit ang nararamdaman ko ngayun. Hindi ko alam kung paano tanggapin ang lahat. Wala na siya....Kahit gaano pa kasakit ang mga ginawa nya sa akin noon hindi ko pa rin kayang titigan ang walang buhay na katawan nito. Hindi ko pa rin kayang tanggapin na naghirap ito bago pinatay ng kung sino man.

 

"Ashley, huminahon ka Mahal. Hindi pwedeng magpadala ka sa nararamdaman mo!:" wika ni Ryder at muli akong niyakap. HIndi ko alam kung paano mailabas ang sama ng loob na nararamdaman ko ngayun.

 

'Ryder, nakakaawa ang nangyari sa kanya. Tulungan mo kami na mabigyan ng hustisya ang pagkamatay nya." halos pabulong kong wika kay Ryder pagkatapos magdilim sa akin ang lahat. Hindi ko na namalayan pa ang mga sumunod na nangyari. Narinig ko na lang nag- aalalang boses ni Ryder bago ako kinain ng kadiliman.

 

 

Chapter 83

 

 ASHLEY POV

 

Nagising ako na nakahiga na sa isa sa mga hospital bed. Nakatunghay sa akin si Ryder at hindi ko maiwasan na mapatitig sa nag-aalala nitong mukha.

 

"Anong nangyari?" tanong ko.

 

"Nawalan ka ng malay kanina Mahal. Siguro masyado kang nagulat sa mga nangyari." sagot nito sabay pisil sa kamay ko na hawak nito

 

Muli akong naluha nang maalala ko ang mga nangyari. Ang tungkol sa pagkawala ni Natalia.

 

"Ash, kailangan mong tatagan ang iyong kalooban. Hindi pwedeng magpadala ka sa matinding kalungkutan. Isipin mo din sana ang sarili mo. Lalo na ngayun na...............na nagdadalang tao ka." wika ni Ryder. Kaagad naman akong napatitig sa kanya dahil sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwala.

 

"Anong sabi mo?" halos pabulong kong tanong.

 

"I said, buntis ka Ash. Magkakaanak na ulit tayo." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata dahil sa sinabi nito. Ni sa hinagap hindi ko inaasahan na muli akong mabubuntis at magkakaroon kami ng pangalawang anak.

 

"Buntis ako? Totoo ba?" tanong ko kasabay ng paghaplos sa impis ko pang tiyan. Kaagad itong tumango. Halos maluha kami pareho dahil sa sobrang tuwa.

 

"Yes...may bagong miyembro ang parating sa pamilya natin. Kaya tibayan mo ang kalooban mo Mahal. Hindi ka pwedeng magpadala sa sobrang kalungkutan. Huwag mong kalimutan na may buhay sa loob ng iyong sinapupunan na dapat nating alagaan." sagot nito. Hindi ko mapigilan na maluha.

 

"Magkakababy ulit tayo? Totoo ba ito? HIndi ba ito isang panaginip lang?" tanong ko. Kaagad itong tumango.

 

"Totoo ito Ash. Kaya pala napaka-antukin mo nitong mga nakaraang araw. Kung hindi ka pa nawalan ng malay kanina hindi pa natin malalaman na buntis ka na pala. " sagot nito. Hindi ako nakaimik. Magkahalong lungkot at tuwa ang nararamdaman ng puso ko ngayun.

 

Masaya ako sa kaalamang buntis ako pero malungkot ako dahil sa pagkawala ni Natalia. Pero tama si Ryder... hindi pwedeng magpadala ako sa sobrang kalungkutan. Mas kailangan ako ng anak ko. Dobleng pag-iingat ang dapat kong gawin ngayun pa lang.

 

"Salamat Ash. Alam mo bang masayang masaya ako ng sabihin sa akin ng Doctor ang tungkol sa pagdadalang tao mo? Masaya ako dahil sa wakas magkakaroon na ng kapatid si Charles. Muling nagbunga nag pagmamahalan natin." wika nito kasabay ng paghalik sa labi ko. Kaagad naman akong napayakap dito.

 

"Ryder..hindi ko din inaasahan ito. Salamat sa Diyos dahil magkakaroon tayo ng pangalawang anak. Pangako, iingatan ko siya. Aalagaan ko ang baby natin." sagot ko.

 

"Hindi ka nag-iisa Mahal. Dalawa tayo na mag-aalaga sa kanya. Ipaparamdam natin sa kanya ang isang perfect na pamilya." sagot nito. Kaaga akong tumango.

 

"Teka lang...ano ang sabi ng Doctor? Pwede na daw ba akong lumbas dito?" tanong ko. Kaagad itong tumango

 

"Kung maayos naman daw ang pakiramdam mo pwede ka kaagad idischarge. Pero sa ngayun kailangan mo munang magpahinga. Kailangan mong makabawi ng lakas. Hindi ka din dapat ma-stress. Nirestahan ka na din ng vitamins kanina at pinabili ko na iyun sa isa sa mga bodyguard natin." sagot nito. Kaagad akong tumango.

 

"Kumusta nga pala sila Nanay at Tatay? Si Natalia?" tanong ko. Hindi ko mapigilan na makaramdam ng lungkot ng muling maisip si Natalia. Pero gaya na nasabi ko na..... hindi pwedeng malulungkot ako. Kailangan kong isipin ang baby na nasa aking sinapupunan.

 

"Inaayos na ang labi ni Natalia. Huwag mo ng isipin ang tungkol sa bagay na iyan. May mga taong tumutulong kila Nanay at Tatay para maayos ang katawan ni Natalia. Balak din nila Nanay at Tatay na sa bahay nyo na iburol ang katawan nya." sagot ni Ryder. Kaagad akong napatango.

 

Ganoon naman talaga dito sa probensya. Kadalasan, kapag may patay sa bahay talaga ang lamay.

 

"Teka...gusto mo bang kumain? Magpapabili ako para sa iyo." muling wika nito. Kaagad akong umiling. Hindi pa naman ako nakakaramdam ng gutom.

 

"Mamaya na lang siguro Ryder. Gusto kong magpahinga na muna kahit saglit lang." sagot ko.

 

Dahil gabi na...pinili na lang namin ni Ryder na manatili na lang muna sa hospital. Nasa private room naman ako kaya kahit papaano makapagpahinga kami ng maayos.

 

Kinaumagahan, kaagad naman kami pinayagan ng Doctor na lumabas na. Nasa maayos naman daw na kalagayan ang katawan ko at binilinan ako nito na huwag masyadong magpaka-stress at magpuyat.

 

Tamang tama din dahil naiuwi na ang labi ni Natalia sa bahay namin. Doon muna ito iburol hanggang sa mailibing ito.

 

Sobrang lungkot ng mga nangyari. Pero wala na kaming magagawa pa kundi tanggapin lahat iyun. Siguro hanggang doon na lang ang kanyang buhay. Kahit papaano nagkaroon pa rin ako ng kapanatagan ng kalooban dahil nakausap ko ito bago bawian ng buhay.

 

Naging mabilis ang paglipas ng araw. Laging nakaalalay sa akin si Ryder sa lahat ng oras. Pinaparamdam nito sa akin na nasa tabi ko ito palagi at handa akong damayan sa lahat ng oras na siyang labis kong ipinagpasalamat

 

Ayaw ko na syang sisihin pa sa nangyari kay Natalia. Gusto ko ng mag moved on lalo na at nagdadalang tao ako.

 

"Hindi pa ba tayo uuwi? Malapit na magdilim at mukhang kailangan ng magpahinga ni Nanay at Tatay." wika ni Ryder. Napasulyap ako kina Nanay at Tatay. Kita ko ang lungkot sa kanilang mga mata habang nakatitig sa puntokd ni Natalia.

 

Hindi nakauwi ang kapatid namin na lalaki na nasa Dubai. May sarili na itong pamilya at hindi nya daw pwedeng iiwan ang asawa na malapit ng manganak. Uuwi daw sila kapag maging maayos na ang lahat.

 

"Nay, Tay"....tawag ko sa mga magulang ko. Napansin ko pa ang ilang butil ng luha na bilgang pumatak mula sa mga mata ni Nanay.

 

"Kailangan na nating umuwi." pagyayaya ko sa kanila. Kaagad naman silang tumango

 

"Mas mabuti pa nga siguro. Malapit ng dumilim at baka mahamugan ka anak. Hindi pwedeng magtagal sa lugar na ito ang isang buntis na katulad mo." sagot ni Nanay.

 

Sabay na kaming naglakad palayo sa puntod ni Natalia. Dumirecho kami sa kotse at kaagad na sumakay at mabilis na nagdrive ang driver ni Ryder palabas ng seminteryo.

 

Tahimik kami buong byahe. Bakas ang lungkot sa loob ng sasakyan. Walang ni isa man sa amin ang nangahas na magsalita.

 

Kaagad kaming nakarating ng bahay. Ramdam ko ang ibang klaseng kalungkutan sa buong kabahayan pagdating namin. Ilang araw din maraming tao na naglalabas pasok sa loob ng bakuran dahil sa lamay kay Natalia. Kahit papaano marami kaming kakilala sa lugar na ito. Maraming kaibigan si Tatay at Nanay.

 

"Nagugutom na ba kayo anak? Maghahanda ako ng makakain natin." wika ni Nanay pagkababa namin ng kotse. Kaagad naman sumagot si Ryder.

 

"Huwag na po kayo mag-abala Nay. Mga tao ko na ang bahalang bumili ng makakain natin. Kailangan nyo pong magpahinga dahil ilang araw din po kayong puyat." Wika nito. Saglit na napatitig si Nanay kay Ryder bago dahan dahan na napangiti.

 

"Pasensya ka na sa pinakita kong pag-uugali sa iyo noon. Alam na namin ang totoo. Nabanggit na sa amin ni Natalia kung anong nangyari sa pagitan ninyong dalawa." wika ni Nanay. Kaagad naman nagpakawala pilit na ngiti si Ryder.

 

"Patawad po sa mga nangyari. Hndi po ako perpekto na tao. Alam ko po sa sarili ko na malaki ang kasalanan ko sa mga nangyari. Patawarin nyo po ako at habang buhay kong pagsisisihan ang lahat." sagot naman ni Ryder. Kaagad naman napailing si Nanay.

 

"Sapat ng kabayaran na alagaan mo ng maayos si Ashley. Marami na syang isinakripisyo sa pamilya namin at hindi mababayaran ang lahat ng iyun sa simpleng pasasalamat lang. Mangako ka sa amin na aalagaan at mamahalin mo siya habang buhay. Wala kaming ibang hangad kundi makita kayong maging masaya." sagot naman ni Nanay. Kaagad naman napatango si Ryder.

 

"Huwag po kayong mag-alala. Gagawin ko ang lahat maging masaya lang siya sa piling ko. Maraming salamat po sa ibinigay ninyong tiwala sa akin. Salamat po dahil sa kabila ng lahat ng mga ginawa ko natanggap nyo pa rin ako bilang asawa ng inyong anak." sagot ni Ryder.

 

"Kalimutan na natin ang lahat Ryder. Huwag na natin pag-usapan pa ang nakaraan. Hindi na maibabalik pa ang mga nangyari na. Masakit para sa amin ang pagkawala ni Natalia pero kailangan tanggapin. Masaya kami dahil sa ilang araw na pananatili nyo dito nakita namin kung gaano mo kamahal si Ashley." sagot naman ni Tatay. Kaagad naman lumapit si Ryder at inilahad ang kanyang kanang kamay. Nakangiting inabot iyun ni Tatay.

 

"Salamat po Tay. Pangako...ipapakita ko sa lahat kung gaano ko kamahal ang anak nyo." sagot ni Ryder. Kaagad na ngumiti si Tatay. Ilang saglit lang ay nagpaalam na ang mga ito na magpahinga na muna.

 

"Ano nga pala ang gusto mong kainin Mahal?" tanong nito sa akin. Nandito kami sa bakuran ng bahay at nakaupo sa kahoy na upuan. Saglit akong nag-isip bago sumagot.

 

"Hindi ko din alam eh. Pero dagdagan mo na lang siguro ang mga pagkain na oorderin sa labas dahil baka may dumating na bisita mamaya. Uso pa rin kasi dito ang mga padasal kahit nailibing na ang patay." sagot ko kay Ryder. Kaagad naman itong tumango. Nilapitan ang kanyang mga tauhan na noon ay nakaupo sa shade house at inabutan ng pera para bumili ng pagkain. Pagakaalis ng inutusan ni Ryder kaagad itong bumalik sa harap ko. Naupo sa tabi ko at kaagad na hinawakan ang aking kamay. "Kung nasaan man ngayun si Natalia...sana masaya na siya." Hindi ko maiwasan na sambit habang nakatitig sa papadilim ng kalangitan.

 

 

Chapter 84

 

ASHLEY POV

 

Pagkatapos ng babang luksa muli kaming bumalik na Manila ni Ryder. Mabuti na lang at kaagad na pumayag sila Nanay at Tatay. Alam din kasi ng mga ito na kailangan magreport ni Ryder sa opisina. Hindi pwedeng basta na lang niyang ipagkatiwala ang negosyo sa kanyang mga tauhan

 

Mabilis na lumipas ang mga buwan. Kahit papaano naging masaya ang pagsasama namin ni Ryder. Lagi itong nakaalalay sa akin lalo na at malapit na ang kabuwanan ko.

 

Excited na kaming lahat sa paglabas ng pangalawang baby namin.

 

"Hi Ma....tumawag nga pala sa akin kanina si Papa Enzo.. uuwi na daw sila dito sa Pinas." nasa hapag kainan kami ng ibalita sa amin ni Charles ang tungkol sa bagay na iyun. Pareho naman kaming nagulat ni Ryder.

 

Masyado kaming naging abala nitong mga nakalipas na buwan. Dagdagan pa na medyo maselan ang pagbubuntis ko kaya hindi na ako nagkaroon pa ng time para makibalita sa sitwasyon nila Enzo sa Germany.

 

"Talaga? Dito na sila titira?" tanong ko. Kaagad na tumango si Charles.

 

"Magtatayo na lang yata ng panibagong hospital si Papa Enzo. Medyo nahirapan na din kasi sila sa Germany lalo pa at kakapanganak lang ni Tita Rona. May kambal pa at ayaw yata nila Lolo Arnulfo at Lola Susan na magtagal doon. Winter na naman kasi at sumakit daw ang mga rayuma nila kapag ganoon ang weather sa Germany." sagot ni Charles.

 

"Mabuti naman at nakakausap mo palagi si Papa Enzo mo anak." sagot ko. Kaagad na tumango si Charles.

 

"Opo, tumawag siya sa akin kagabi. Gusto nga sana kayong makausap ni Papa kaya lang tulog na kayo." sagot nito. Kaagad naman akong napatingin kay Ryder.

 

"Tatawagan ko na lang mamaya si Enzo pagdating ng opisina. Mas maganda nga na dito na sila manirahan sa Pinas para hindi sila mahirapan sa pag-aalaga sa mga anak nila. masyadong mahal ang bayad sa mga Yaya's sa Germany." sagot ni Ryder. Kaagad akong napatango.

 

Kahit papaano nakaramdam ako ng excitement. Napamahal na sa akin ang mga anak nila at kapag dito na sila tuluyang manirahan sa Pilipinas palagi ko na silang makikita. Lalo na ang malambing na si Mikaela.

 

"Susubukan ko din na kontakin sa messenger si Rona para matanong sa plano nilang ito. Baka may pwede tayong maitulong Ryder." sagot ko. Kaagad na tumango si Ryder.

 

"Yup! At least personal ko ng mapasalamatan si Enzo sa lahat ng tulong na ibinigay nila sa pamilya natin Mahal." sagot ni Ryder sabay inom ng kape. Sinipat ang suot na relo at tumayo.

 

"Sasabay ka ba ulit sa akin ngayun Charles?" tanong nito sa anak namin. Kaagad naman tumango si Charles at tumayo na din.

 

"Yes Pa. Idaan niyo na lang po ako sa School." sagot nito. Kaagad na tumango si Ryder at binalingan ako. Tinulungan akong makatayo.

 

"Huwag mo na kaming ihatid sa labas Mahal. Parang ang bigat na ng tiyan mo ah. Malapit na lalabas si baby!" wika nito sabay himas sa aking tiyan. Yumuko pa ito para halikan.

 

"Papunta din ako sa garden. Tsaka nakalimutan mo na ba ang bilin ni Doc na kailangan kong maglakad-lakad para hindi ako mahirapan manganak?" sagot ko. Napangiti ako at inalalayan ako nito nang mag-umpisa na kaming humakbang.

 

Nagpatiuna na si Charles kaya naman masaya pa kaming nag-uusap ni Ryder hanggang sa makarating kami sa kotse nito. Hinalikan ako sa labi bago ito sumakay. Kinawayan ko pa ito ng mag-umpisa ng umusad ang sasakyan.

 

"Bye Ma." sigaw pa ni Charles. Nakangiting nag-flying kiss pa ito sa akin.

 

Pagkaalis ni Ryder inabala ko ang sarili ko sa paglakad- lakad sa paligid. Mabigat na ang tiyan ko at malapit na akong manganak.

 

"Ashley, iha.." awtomatikong napangiti ako ng marinig ko ang tinig na iyun. Si Lola Agatha. May hawak itong tungkod habang nalalakad palapit sa akin.

 

"Lola." sagot ko.

 

"Bakit nandito ka sa labas? Dapat nagpapahinga ka at mukhang ang bigat na ng tiyan mo."sagot nito. Wala sa sariling nahimas ko ang aking tiyan.

 

"Kailngan ko daw po kasing maglakad-lakad para hindi ako mahirapan na manganak. Gusto ko kasing mailabas si Baby ng normal." sagot ko.

 

"Ah ganoon ba? Basta mag-ingat ka lang. Siya nga pala, kumain ka na ba? Halika sa garden, sabayan mo ako dahil inutusan ko si Lorna na magdala ng breakfast sa garden. Masarap kumain lalo na kapag may mga halaman kang nakikita." wika nito. Kaagad akong tumango at sabay na kaming naglakad papuntang garden.

 

Naabutan nga namin si Lorna na abala sa paglalagay ng pagkain sa lamesa. Kaagad nitong sinalubong si Lola Agatha at tinulungan na makaupo. Pagkatapos pinaghila din ako nito ng upuan at inalalalyan din na maupo

 

"Sumabay na ako kanina sa mag-ama na kumain ng breakfast La. Napadami ang kain ko kaya busog na busog ako." wika ko ng mapansin ko na inuutusan nito si Lorna na kumuha pa ng isa pang pinggan. Tumitig muna sa akin ito tsaka tumango.

 

"Alam mo bang ang saya-saya ko Iha. Kaya siguro habang tumatagal lalo akong lumalakas. Kung dati, nakadepende na ako sa wheel chair pero tingnan mo naman ako ngayun. Feeling ko kayang kaya ko pang alagaan ang bunso niyo ni Ryder." nakangiti nitong wika. Iyun din ang napapansin ko kay Lola Agatha. Simula ng nagkabalikan kami ni Ryder nagiging masayahin na ito. Nakakalakad na din ito mag-isa. Parang bigla itong lumakas.

 

"Masaya din po ako dahil welcome na welcome pa rin po ako sa pamilyang ito. Huwag po kayong mag-alala La... dalawa po tayong mag-aalaga sa baby na ito." nakangiti kong sagot. Kaagad naman hinawakan ni Lola Agatha ang kamay ko. Kita ko ang tuwa sa mga mata nito.

 

"Halos dalawang oras din kaming walang ibang ginawa kundi ang magkwentuhan dito sa garden. Sabagay, kapag nasa trabaho si Ryder at nasa School si Charles kaming dalawa ni Lola ang laging magka-bonding.

 

Palagi ko din kinukumusta sila Nanay at TAtay sa probensya. Kahit papaano bumalik na sa dati ang pakikitungo sa akin ni Nanay. Ilang beses din ito humingi ng tawad sa akin at ilang beses ko din sinabi sa kanila na kalimutan na ang lahat.

 

Nakatakda din silang lumuwas dito sa Manila pagkapanganak ko. Gusto daw ni Nanay na alalayan ako sa pag-aalaga kay Baby. Wala din akong balak na kumuha ng Yaya at personal kung aalagaan ang bata.

 

Noong una tumututol si Ryder. Iba pa rin daw na may katuwang kami sa pag-aalaga sa bata. Pero noong sinabi ko na luluwas naman sila Nanay at tutulong sila pumayag na din si Ryder.

 

"Ryder..Ryder!" kalabit ko sa katabing si Ryder habang mahimbing itong natutulog sa tabi ko. Halos ala una pa lang ng madaling araw at nakakaramadam ako ng paghilab ng aking tiyan. Nang kapain ko ang aking pwerta kaagad akong kinabahan ng mapansin ko na may basang likido na tumutulo doon.

 

"Ryder,...ano ba! Gumising ka!" halos pasigaw kong wika habang habol ang hininga. Tinapik ko ito sa mukha at kaagad itong napabalikwas ng bangon

 

"Mahal, bakit?" Nagugutom ka ba? May gusto ka bang kainin?" tanong ito habang pigil na pigil ang paghikab. Gulong gulo ang buhok nito at namumula ang mga mata na halatang na-isturbo ko ang kanyang pagtulog,

 

"Manganganak na yata ako." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Bigla kasing sumakit ang tiyan ko. Parang mabibiyak na din ang balakang ko.

 

"Ha? Manganganak? Hindi bat next week pa ang schedule ng paglabas ni baby?" tanong ni Ryder na hindi malaman ang gagawin. Napansin ko ang panginging ng kamay nito habang nakatingin sa bahagi ng aking tiyan.

 

Ano bang ginagawa mo? Bilisan mo na, lalabas na si baby!" sigaw ko ng mapansin ko na para itong isang tood na nakatayo sa harap ko. Pilit akong bumabangon sa kama habang sapo ang aking malaking tiyan. Wa?a ding humpay ang pagpatak ng luha sa aking mga mata dahil sa sakit.

 

"Ha? Teka...Oo...sige Mahal...dadalhin kita sa hospital." wika nito at kaagad akong kinarga. Mahigpit na kumapit ako sa leeg nito habang buhat ako nito palabas ng kwarto. Hindi ko na din mapigilan na mapasigaw dahil sa sobrang sakit.

 

"Papa, anong nangyari kay Mama?" narinig kong tanong ni Charles. Nasa pintuan ito ng kanyang kwarto at halatang nagising sa sigaw ko.

 

"Sa kotse...bilisan mo! Ihanda mo ang kotse!" sigaw ni Ryder sa anak. Kaagad naman tumalima si Charles at patakbong binaba ang hagdan.

 

"Hindi ko na kaya! Ang sakit!" sigaw ko. Parang gusto ko ng umiri. Kaya lang wala pa kami sa hospital at baka mapaano ang baby ko.

 

"Lintek na iyan...hindi bat sabi ng OB mo next week ka pa manganganak?": wika ni Ryder habang ibinababa ako sa loob ng kotse. Hindi ko na ito sinagot dahil abala na ako sa kakahimas sa tiyan ko. Lalabas na talaga si Baby.

 

"Charles...ano pa ang hinihintay mo! Magdrive ka na!" sigaw ni Ryder sa anak habang hindi malaman kong saan ako hahawakan. Saglit na natulala si Charles habang nakatitig sa ama.

 

"Hindi po bat bawal pa akong magdrive Pa?" sagot nito. Kaagad naman napahilamos sa mukha nya si Ryder at matalim na tinitigan ang anak.

 

"SA palagay mo makakapagdrive ako sa kondisyon ng Mama mo? Bilisan mo na!" angil ni Ryder sa anak. Ngingiti-ngiti naman na kaagad pina-start ni Charles ang kotse.

 

Gusto ko sanang umalma sa pagpayag ni Ryder na magdrive si Charles. Minor pa ito at wala din lisensya. Kaya lang sobrang sakit na talaga ng tiyan ko at wala na akong lakas para manita.

 

"Ryder, ayan na! Lalabas na si Baby!" habol ang aking hininga habang malakas na umire. Hindi ko na kaya

 

Lalong namutla si Ryder habang nanlalaki ang mga mata nito na nakatitig sa akin. May naririnig kasi kaming iyak ng sanggol. Napaanak na ako dito sa kotse.

 

"Oh God! Lumabas na si baby?": halos pasigaw na wika ni Charles. Mabilis na din ang pagpapatakbo nito ng kotse. Halata din sa mukha nito ang pagkataranta! Si Ryder naman ay halos magkulay papel na ang mukha habang nakatitig sa akin.

 

Chapter 85

 

RYDER POV

 

"Pa, isuot nyo po muna ito." natigil ako sa kakalakad paroon at parito ng biglang nagsalita si Charles. May hawak itong pajama at t-shirt at iniaabot sa akin.

 

"Kumusta na kaya si Mama mo. Sana ayos lang sila ni Baby!" wala sa sarili kong sagot.

 

"Ayos lang po sila Pa. Hindi mo ba narinig ang sinabi ng Doctor kanina? May ilang check ups lang silang gagawin at ililipat na din sila sa private room." sagot ni Charles. kahit papaano gumaaan ang pakiramdam ko.

 

"Sige na po Pa. Isuot nyo na ito dahil kanina pa kayo pinagtitinginan ng mga tao. Nakakahiya!" muling wika nito at itinaas pa ang hawak niyang pajama at t-shirt. Hindi ko naman maiwasan ang magtaka.

 

"Pa naman, nakarating tayo dito sa hospital na nakaboxer shorts lang kayo. HIndi po ba kayo nilalamig? " muling wika ni Charles. Wala sa sariling napatingin ako sa suot ko. Huli na ng marealize ko na tama ito. Tanging boxer short lang ang suot ko at sa sobrang pagkataranta ko kanina hindi man lang ako nakapagbihis.

 

"Fuck!" hindi ko maiwasang bulong at kaagad n inabot ang mga damit na hawak ni Charles. Mabilis kong isinuot ang mga iyun habang nariring ko pa ang mahina nitong pagtawa.

 

"Nakakatakot pala manganak si Mama. Grabe kong umiyak. Kahit ako nataranta kanina eh. Buti na lang hindi ko ugali na matulog ng naka boxer shorts lang. muling wika nito ng mapansin nya na naisuot ko ang ang damit na bigay nito. Hindi ko alam kung saan nya nakuha ang mga ito at mabuti na lang kasama ko siya dito sa hospital dahil wala akong kamalay-malay na kanina pa pala ako pinagtitinginan ng mga tao.

 

"Mararamdaman mo din ang nararamdaman ko kapag makapag-asawa ka na din Charles kaya huwag mo akong tawa-tawanan diyan!" halos pasinghal kong wika dito. Napakamot naman ito ng ulo.

 

Naging mabilis ang paglipas ng oras. Sa wakas nailipat na din ng private room si Ashley. Hindi ko mapigilan na puntahan sa nursery ang anak namin. Gustong gusto ko na itong makita kaya ng mapansin kong mahimbing pang natutulog si Ashley nagpaalam ako kay Charles na sasaglit muna sa nursery.

 

Pagdating ng nursery kaagad kong kinawayan ang isa sa mga nurse na abala sa pag-aasiste sa mga sanggol. Sa sobrang pagkataranta ni Charles sa ibang hospital kami napadpad. Ang pagkakaalam ko isa itong public hospital.

 

Huli na ng mapansin ko na hindi ito ang hospital na pag- aari ng pamilya ni Lorenzo kung saan nandoon lahat ng records at personal Doctor ni Ashely. Well, wala na kaming magagawa pa. Napaanak na si Ashley sa kotse pa lang.

 

Hindi ko maiwasan na maguluhan kung saan sa kanila ang baby namin ni Ashley. Ang daming sanggol at halos magkakamukha sila. Pare-parehong lampin lang ang mga suot nila.

 

"Mr. Sebastian?" tanong ng nurse pagkalapit sa akin.. Kaagad akong tumango. Kaagad naman itong umalis sa harap ko at pagbalik nya buhat-buhat na nito ang isang baby. Hindi ko maiwasan na mapngiti ng makompirma ko na ito ang anak namin ni Ashley.

 

Masaya kong tinitigan ang mukha ng anak ko. Hindi ako makapaniwala na nasa harap ko na siya ngayun. Sabagay halos panawan ako ng ulirat ng lumabas ito kanina sa kotse. Madungis pa ang hitsura nito kaya ngayun ko lang natitigan ng maayos ang mukha nito.

 

"Ihahatid po namin siya mamaya sa room ni Mam kapag magising na po siya. Kailangan nya po kasing dumede sa Mama nya." wika ng nurse. Kaagad akong tumango at nagpasyang magpaalam para puntahan si Ashley sa private room. Tulog pa ito ng iiwan ko doon at gusto kong ako ang una nitong masilayan pagising nito.

 

Pagdating ng kwarto ay kaagad kong nakita si Charles na nakaupo sa sofa. Abala ito sa kanyang cellphone kaya direcho na akong naglakad patungo sa higaan ni Ashely.

 

Hinalikan ko ito sa pisngi bago ako umupo sa gilid ng kama nito. Hinawakan ko ang kanyang kamay at hinaplos.

 

"Bibili lang po ako ng makakain natin Pa." paalam sa akin ni Charles. Nilingon ko muna ito tsaka tumango.

 

"Bumili ka na din ng porridge at prutas para may makain si Mama mo pagkagising nya." utos ko dito. Kaagad naman itong tumago at nagmamadali ng lumabas ng kwarto.

 

'Ash!" bulong ko kay Ashely. Tulog na tulog pa rin ito kaya wala akong nagawa kundi isubsob ang mukha ko sa gilid ng higaan nito. Bigla din akong nakaramdam ng antok. Halos sang oras pa lang kasi akong tulog kagabi ng gisingin nito. Ngayun ko lang naramdaman ang puyat.

 

"Nahihimbing na ako ng tulog ng maramdaman ko na may humahaplos sa buhok ko. Unti-unti kong iniangat ang aking mukha at kaagad kong napansin ang gising na si Ashley. May matamis na ngiti na nakaguhit sa labi nito. "Nasaan si baby? Nakita mo na ba ang anak natin?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

 

Akmang magsasalita sana ako ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto. Iniluwa ang isang nurse na may kargang sanggol at kasama nito ang Doctor na umasiste kay Ashley kanina.

 

"Good Morning!" bati ng mga ito at kaagad na lumapit sa higaan ni Ashley. Parang bigla naman napako ang mga mata ko sa baby na hawak ng nurse.

 

"Ang baby ko!" narinig kong wika ni Ashley. Ngumiti ang nurse at kaagad nitong inilapit ang sanggol kay Ashley. Hindi ko naman mapigilan ang maluha.

 

"Susubukan po natin kung kaya nyo pong magproduce ng gatas Mrs. Iyan kasi ang number one nutrition na kailangan ni baby!" nakangiting wika ng nurse at kaagad na inilapag sa tabi ni Ashley ang baby. Tahimik lang akong nanonood habang inilalabas ni Ashley ang kanyang dibdib para subukan na mapadede ang anak namin

 

Ayos lang naman sa akin iyun. Puro mga babae ang mga medical staff na nandito sa loob ng kwarto. Isa pa kailangan namin masiguro kung may gatas bang mailabas si Ashley bilang pagkain ni Baby.

 

"Mr. Sebastian, pwede nyo ng iuwi si Mrs. Sebastian mamaya. Normal delivery lang naman ang nangyari at ayos lang kung sa bahay na siya magpagaling. Useually naman sa normal delivery walang komplikasyon sa panganganak. Unlike sa CS na talagang kailangan manatili ng pasyente ng ilang araw dito sa hospital." Paliwanag ni Doctora. Kaagad akong tumango.

 

"Much better nga po Doc kung sa bahay na lang siya. Mas priority ko kung saan mas komportable ang asawa ko." sagot ko. Kaagad na tumango ang Doctor at binalingan si Ashley. Sinuri nya ito at ilang saglit lang ay kaagad itong napangiti.

 

"Wow! Swerte ni Baby. Maraming gatas ang inilalabas  ni Mrs. Sebastian." nakangiting wika nito. Natutuwa naman akong muling napatingin kay Ashely. Titig na titig ito sa anak namin habang nagpapadede.

 

"Bweno, lalabas na kami. At one more thing Mr. Sebastian, pwede mo ng pakainin ang pasyente. Pero inirerekomenda ko ang mga masusustansyang pagkain at may mga sabaw para lalong dumami ang ma-produce nyang gatas." nakangiti nitong wika. Kaagad naman akong nagpasalamat sa Doctor ng tuluyan na silang lumabas ng kwarto.

 

Dali-dali akong lumapit sa mag-ina ko at hindi ko mapigilan na panoorin habang pinapadede nito ang anak namin.

 

"Ang ganda nya noh? Ang ganda ni Francine." narinig kong wika ni Ashley. Kaagad naman akong tumango... Bagay dito ang pangalan na Francine. Para itong isang anghel na dumating sa buhay namin para lalong maging masaya ang pagsasama naming dalawa ni Ashley.

 

"Yah...super ganda! Mana sa iyo Ash. Look at her eyes ang nose...diba ang ganda?" nakangiti kong sagot. Kaagad kong napansin ang pagtulo ng luha sa mga mata nito kaya hindi ko mapigilan ang makaramdam ng pag- alala.

 

"Bakit?" masuyo kong tanong. Kaagad itong umiling.

 

"Wala...masaya lang ako dahil nailabas ko ng maayos ang anak natin." sagot nito. Pinahiran ko ang luha sa pisngi nito at masuyong hinalikan sa noo.

 

"Mas lalo akong maging responsable sa pamilya natin Ash. Lalo na ngayun na nandito na ang bunso natin." nakangiti kong wika.

 

Nasa ganoon kaming pag-uusap ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto. Iniluwa si Charles na maraming bitbit. Nagmamadali itong pumasok at inilapag sa maliit na mesa ang mga dala-dala.

 

"Nandito na si baby?" tanong nito sabay lapit. Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito ng masilayan ang mukha ng sanggol.

 

"Wow..ang ganda nya! Parang angel!" bulalas nito. Akamang hahawak ito sa sanggol ng biglang lumayo. Umiling iling ito.

 

"Hindi pa pala ako nakapaghugas ng kamay. Pero excited na akong hawakan siya. Sa wakas, nandito na ang kapatid ko!" nakangiti nitong wika. Kaagad naman kaming nagkatawanan ni Ashley.

 

Alam namin pareho na mas excited si Charles sa paglabas ng kanyang kapatid. Ngayung nandito na ang baby, alam namin na magiging responsable itong Kuya sa kanyang kapatid.

 

Chapter 86

 

ASHLEY POV

 

Hindi ko maiwasan na maluha habang nakatitig sa natutulog naming anak. Sa paglipas ng mga araw na nakauwi kami dito sa mansion pagkatapos kong manganak hindi ko maintindihan ang sarili ko.

 

Para akong nakakaramdam ng takot at agam-agam sa puso ko. Hindi ko alam kung bakit nahahati ang nararamdaman ko sa tuwing tinititigan ko si Baby Francine. Masaya ako na malungkot na ewan.

 

Iniisip ko na lang na siguro nasa proseso pa ako ng pagtanggap. Na baka ito ang nararamdaman ng isang taong may postpartum. Actually, nakakaramdam din ako ng postpartum noong time na ipinanganak ko si Charles. Dahil sa sitwasyon namin noon ni Luther. Pero mas kakaiba ito. Pinagdududahan ko si

 

Francine kung anak ko ba talaga siya?

 

Alam kong unfair ito para sa isang sanggol na walang kamalay-malay. Pero iyun ang nararamdaman ko. Ibang bata ang sinisigaw ng puso ko. Parang hindi ako masaya. Parang may kulang sa pagkatao ko.

 

"May masakit ba sa iyo Mahal?" narinig kong tanong sa akin ni Ryder pagkapasok nito sa loob ng kwarto. Kaagad kasi nitong napansin ang pagpupunas ko ng luha sa aking mga mata. Nagiging iyakin na yata ako pagkatapos kong manganak.

 

"Hindi ko alam. Pakiramdam ko nalulungkot ako at may hinahanap ang puso ko." sagot ko. Saglit na natigilan si Ryder. Matiim akong tinitigan.

 

"Ano ang ibig mong sabihin? Gusto mo bang magpatingin tayo sa Doctor?" tanong nito. Kaagad akong umiling.

 

"Hindi ko alam Ryder. Pakiramdam ko may kulang dito sa bahay. Ibang iba ang nararamdaman ko simula noong umuwi tayo dito sa mansion. Simula noong nakapanganak ako parang may biglang nawala sa atin. Parang may kulang." sagot ko.

 

"Hindi kita maintindihan Ash.... I think kailangan na natin ng professional help para ma-address kaagad ang nararamdaman mo. Akala mo ba hindi ko nararadaman ang pagiging balisa mo nitong mga nakaraang araw? Tell me, may dinaramdam ka ba?" Nag-aalala nitong tanong. Hindi ko mapigilan ang lalong pagdaloy ng luha sa aking mga mata.

 

Sumulyap ako sa natutulog na si Francine. Aaminin ko hindi ako masaya. Hindi katulad ng saya ang nararamdaman ng puso ko noong ipinanganak ko si Charles. Iba ang nararamaman ko kay Francine. Wala akong nararamdaman na lukso ng dugo sa batang ito.

 

"Ryder...pwede bang magpa DNA kami ni Francine? " mahina kong tanong. Kaagad na lumarawan ang pagkagulat sa mukha ni Ryder ng marinig nya ang katagang iyun. Sandali itong tumitig sa akin at kay Baby.

 

"A-anong ibig mong sabihin? Nag-aalangan ka ba na hindi natin anak ang sanggol na iyan?" tanong nito. Kaagad akong umiling. HIndi ko din alam. Isa lang ang nasisiguro ko, gusto kong magkaroon ng peace of mind kaya ko gagawin ang DNA.

 

Hindi lingid sa kaalaman ko na marami akong kasabay na nanganak sa hospital na iyun. Although sa kotse pa lang napansin ko na ang paglabas ni Baby. Pero hindi ko alam kung nagdedileryo lang ako noon. Iba ang hitsura ng anak ko kumpara sa bata na naiuwi namin ni Ryder.

 

Noong nasa hospital pa ako hindi ko pa iyun napapansin. Masaya ako noong inilapag ng nurse sa dibdib ko ang sanggol na ito. Pakiramdam ko sulit lahat ng paghihirap ko sa pagbubuntis dahil sa wakas lumabas din siya ng malusog. Pero simula ng nakauwi kami, hindi mawala sa isip ko ang hitsura ng baby. Ang iyak ng baby pagkalabas nito noong nasa sasakyan pa kami. Ibang iba sa iyak ng bata na nandito sa amin.

 

Nababaliw lang siguro ako. Maaring dala lang ng hirap ng pagli-labar kaya ako nagkaganito. Pero gusto kong makasigurado. Baka mabaliw ako sa kakaisip kaya gusto ko ng patunay mula sa siyensa. Gusto ko ng DNA test.

 

Alam kong unfair ito kay Baby Francine. Pero kung ito naman ang paraan para magkaroon ako ng peace of mind....why not diba?

 

"Fine...kokontakin ko si Atty Cuevas tungkol dito. Marani siyang kakilala na gumagawa ng DNA test." sagot ni Ryder. Pilit naman akong napangiti. Sa hindi malaman na dahilan may nararamdaman akong takot. Pero kailangan kong tatagan ang sarili ko. Kailangan kong malaman kung bakit nagkakaganito ako.

 

"Salamat Ryder. Pasensya ka na kung ginagawa kong issue ang tungkol dito. Marami kasing 'What If " na pumapasok sa isip ko. Mga katanungan na tumatakbo sa isip ko at tanging DNA test lang ang solusyon." sagot ko. Nakangiti naman na hinaplos ni Ryder ang pisngi ko.

 

"Basta para sa inyong dalawa ni Baby Francine walang problema Ash. Kung saan ka masaya, doon tayo." sagot nito. Kaagad akong napayakap dito.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Mabilis kaming nakahanap ng clinic na gumagawa ng DNA test. Kahit si Charles nagtaka kung bakit humantong sa pagpapa DNA ang lahat. Hindi daw ba kami sigurado na totoong kapatid nya ang naiuwi namin?

 

Siyempre, sinabi na lang namin na para sa katahimikan ng isip ko. Baka ito ang tanging sagot para mawala na ang depression na nararamdaman ko.

 

"Hi Francine...I am your Kuya Charles....I love you!" hindi ko maiwasan na mapangiti ng marinig ko ang katagang iyun sa mismong bibig ni Charles. Kitang kita ko kung paano nito titigan si Francine habang nakahiga sa kama. Humahagikhik ito tuwing hinaharot ni Charles.

 

"Look at her Ma! I think she likes me very much!" nakangiting wiika ni Charles habang kinikiliti nito ang kapatid na wala namang tigil sa kakatawa.

 

"Pansin ko nga din. Parang love na love ka din ng kapatid mo anak." sagot ko.

 

"But she si very beautiful Ma. Siguro marami itong maging admirer kapag lumaki na. Look at her eyes... napapansin nyo po ba Ma? Parang blue eyes sya?" sagot ni Charles. Hindi ko naman maiwasan na mapakunot ang aking noo. Kaagad akong lumapit sa kanila at tinitigan ang mga mata ni Francine.

 

Biglang binundol ng kaba ang puso ko ng matitigan ko ang mata ni Francine. Yes, tama si Charles...blue eyes siya. Ibang iba sa mga mata naming tatlo.

Kakaiba siya sa lahat.

 

Oo, maputing bata si Francine...pero may pagka- singkit ang mga mata nito. Siguro dahil baby pa siya. Matangos ang kanyang ilong katulad namin ni Ryder pero blue eyes? I dont think so.

 

Sa isiping iyun parang lalo akong napraning. Lalong nadagdagan ang takot na nararamdaman ng puso ko.

 

"Are you okay Ma?" tanong ni Charles. Alangan akong tumango.

 

"Yah...biglang may naalala lang ako." pilit ang ngiti na sagot ko. Napatango naman ito at muling ibinalik ang attention sa kapatid.

 

"Bantayan mo muna si Baby ha? May kukunin lang ako sandali sa kusina." wika ko kay Charles at nagmamadali ng lumabas ng kwarto. Nagtataka naman na napasunod na lang ang tingin nito sa akin

 

Direcho akong naglakad patungong garden. Sobrang lakas ng kabog ng puso ko. Mariin akong napapikit at muli kong narinig sa aking balintataw ang iyak ng sanggol na iyun. Ang unang iyak ng baby namin pagkalabas pa lang nito mula sa sinapupunan ko.

 

Wala sa sariling napasabunot ako sa aking buhok dahil sa matinding frustrations. Bakit ang iyak na iyun ang hinahanap ng puso ko? Napaka-unfair kay Francine para pag-isipan ko na hindi ko siya anak.

 

Yes, pakiramdam ko hindi ko anak si Francine. Hindi siya galing sa akin. Nababaliw na nga siguro ako dahil ibang bata ang hinahanap ko. ibang iyak ang hinahanap ng puso ko.

 

Ang hirap ng ganitong pakiramdam. Nasa piling ko si Baby Francine pero parang may iba akong hinanap. May ibang kinasasabikan na makita ang puso ko.

 

"Ashley?" natigil ako sa pagmumuni-muni ng mapansin ko ang pagdating ni Ryder. Supposed to be nasa office ito pero hindi ko alam kung bakit bigla itong umuwi. Nagtataka akong tumitig dito.

 

"Ryder...napaaga yata ang uwi mo?" tanong ko dito. Seryoso akong tinitigan sa mga mata at hinila ako papuntang Gazebo. Kaagad akong napasunod.

 

"Lumabas na ang DNA result." sagot nito sabay pakita sa dalawang hawak nitong sobre. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata.

 

"Ta--talaga?" excited kong sagot. Kaaga niyang inaabot sa akin ito. Tinitigan ko ang dalawang sobre at kaagad kong napansin na bukas na ito. Siguro alam na ni Ryder ang result at base sa hitsura nito ngayun bigla akong kinabahan. Kita ko ang pagiging seryoso nito.

 

"A-ano ang result? Pwede bang sabihin mo na lang sa akin? Na-check mo na ito diba?" tanong ko. Parang nanghihina na napaupo sa may upuan si Ryder. Lalo akong nakaramdam ng kaba.

 

"Basahin mo lang Ash. Baka nagkamali lang ako." sagot nito. Napakunot ang noo ko tsaka dahan- dahan na binuksan ang sobre. Binuklat ko ang nakatuping papel at kaagad na binasa ang resulta?

 

Kaagad na nanginig ang aking kamay dahil sa isang papel pa lang hindi match ang DNA. 0% probability of paternity! Ito iyung result between Ryder at Francine. Kaagad na tumulo ang luha sa aking mga mata para lang madismaya sa pangalawang papel. DNA sa pagitang naming dalawa ni Francine at ganoon din ang resulta. Hindi siya nanggaling sa akin. Hindi namin siya anak!

 

"Pa---paanong nangyari ito? Nasaan ang tunay

 

nating anak?" tanong ko kasabay ng sunod-sunod

 

na pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kaagad

 

naman akong dinaluhan ni Ryder at niyakap.

 

"Sorry....hindi ko akalain na mangyayari ito! Nagkamali ang hospital. Naibigay nila sa iba ang anak natin." sagot ni Ryder. Kaagad akong umatungal ng iyak.

 

Kung ganoon, totoo ang nararamdaman ko? Totoo ang nararamdaman ng isang Ina? Kaya pala wala akong nararamdaman na lukso ng dugo sa sanggol na naiuwi namain. Kaninong anak si Francine? Nasaan ang tunay naming anak ni Ryder? Nasaan ang Baby ko na siyam na buwan kong iningatan sa aking sinapupunan na basta na lang mawala sa aming piling dahil sa mga pabayang tao?

 

Ang hirap tanggapin. Pakiramdam ko biglang nadurog ang buo kong pagkatao dahil sa katotohanan na ibinigay sa aming ng dalawang pirasong papel na ito.

 

Paano kami mag-uumpisa? Paano namin hahanapin ang tunay naming anak? Nasaan ang totoong Francine Sebastian?

 

Chapter 87

 

ASLHEY POV

 

"No! Hindi totoo ito! Nasaan ang anak natin? Nasaan siya?" Halos maghistirikal ako dito sa Gazebo habang yakap-yakap ako ni Ryder. Ngayun lang lumabas ang tunay na nararamdaman ng puso ko. Lalong sumidhi ang pagkaasam ko na mahawakan ko ang tunay kong anak. Ang batang iningatan ko sa loob ng siyam na buwan sa aking sinapupunan.

 

"Ash, please huminahon ka! Hahanapin natin siya! Ipinapangako ko, hahanapin ko ang anak natin at mananagot ang mga may kasalanan!" sagot ni Ryder na hindi nakaligtas sa pandinig ko ang galit sa boses nito.

 

"Kaya pala hind ako masaya! Kaya pala pakiramdam ko may kulang. Ryder please...gawin mo ang lahat... hanapin mo si Baby! Hanapin mo siya!" sagot ko. Kaagad itong tumango.

 

"Promise...hindi ako titigil hanggat hindi natin siya mahanap. Gagalugarin ko kahit ang kasulok- sulukan ng mundo mahanap lang siya. Promise iyan Ash!" sagot nito. Lalo naman akong napahagulhol ng iyak. Hindi ko alam kung paano mailabas ang pighati na nararamdaman ng puso ko. Sobrang sakit!

 

"Hindi ko alam kung paano matatangap ito Ryder. Kaya pala palagi ko siyang napapanaginipan. Kaya pala kakaiba ang nararamdaman ko tuwing tinititigan ko ang sanggol na nasa atin. Hindi pala sya si Francine. hindi natin siya anak." umiiyak kong sagot.

 

Hindi ko alam kung anong klaseng parusa ng langit ang ginawa sa pamilya namin. Siyam na buwan kaming naghintay para masilayan ang anak namin. Pero sa isang iglap bigla na lang siyang nawala at hindi namin alam kung paano hahanapin. Wala man lang kaming kamalay-malay na hindi na pala namin siya kasama.

 

"Ma, Pa, may problema po ba? Bakit po umiiyak si Mama?" narinig kong tanong ni Charles. Hindi na ako nag-abala pa na mag-angat ng tingin para tingnan ito. Sobrang sakit ng nararamdaman ng kalooban ko at hangat maaari ayaw ko munang makipag-usap kahit kanino.

 

"Kanina pa po umiiyak si Francine. Hinahanap nya siguro si Mama. Baka nagugutom na po." narinig ko pang wika ni Charles. Lalo akong napaghagulhol ng iyak lalo na ng maisip ko kung kumusta ang kalagayan ng baby ko. Kung inaalagaan ba ito ng nakakuha sa kanya. Kung pinapadede ba ito ng maayos? Kung naibibigay ba lahat ng pangangailangan niya?

 

Naramdaman ko na lang ang paghagod ni Ryder sa likod ko. Inaangat nito ang mukha ko at masuyo akong tinitigan.

 

"Patawad Ash. Katulad ng nasabi ko na, hahanapin ko ang anak natin. Sa ngayun kailangan mo munang huminahon at asikasuhin ang sanggol na kasama natin dito sa mansion. Kailangan niya ang iyong kalinga.." masuyo nitong wika. Mabilis akong umiling

 

"Ngayung alam ko na ang totoo, sa palagay mo ba kaya ko pang kargahin ang batang iyan? Hindi siya ang anak natin Ryder. Hindi siya si Francine. Hindi ko kayang mag-alaga ng ibang bata kung ang palaging tumatakbo sa isip ko kung naalagaan ba ang anak natin ng pamilyang nakakuha sa kanya? Naibibigay ba lahat ng pangangailangan nya!" umiiyak kong sagot.

 

"Pero Ash, kailangan ka din ng baby na iyun. Responsibilidad na natin siya ngayun dahil nasa pangangalaga natin siya.. Hindi pwedeng hindi natin siya alagaan. Hindi natin siya pwedeng pabayaan porket hindi natin siya anak." sagot ni Ryder. Umiling ako.

 

"Mabubuhay siya dito sa mansion kahit hindi siya makakatikim ng gatas ko. Maraming powder milk ang pwedeng mabili sa labas. Ngayung alam ko na sa sarili ko na hindi ko siya anak, ayaw ko muna siyang makita. Hindi ko kayang mag-alaga ng anak ng iba." seryoso kong sagot.

 

"Ibig nyo po bang sabihin Ma, nawawala ang tunay na Francine? Nawawala ang tunay kong kapatid?" narinig ko pang tanong ni Charles. Dinig na dinig pala nito ang pag-uusap naming dalawa ni Ryder.

 

"Hindi mo kapatid ang batang iyun Charles. Hindi ka dapat matuwa sa kanya." sagot ko. Alam kong sa pagkakataon na ito nagiging makasarili na ako. Pati batang walang muwang dinadamay ko sa frustrations na nararamdaman ng puso ko. Pero ano ang magagawa ko, masyado akong nasasaktan ngayun. Masyado akong nangungulila sa nawawala kong anak.

 

"Kung iyan ang gusto mo, wala akong magagawa. Tatawag ako sa pedia ni Francine....magtatanong tayo ng gatas na pwede nyang inumin." sagot ni Ryder. Bakas sa boses nito ang lungkot. Hindi ko na pinansin pa iyun at patuloy lang ako sa pagluha.

***************************************************************************

 

Simula ng nalaman ko na hindi ko anak ang sanggol na kasa-kasama namin dito sa mansion tuluyan na din akong nawalan ng amor sa kanya.

 

Tuluyan ng kumuha si Ryder ng tagapag-alaga nito. Hindi ko na din ito sinisilip sa nursery room. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng pag-asa sa buhay. Pakiramdamdam ko wala akong kwentang Ina. Hindi ko man lang namalayan na nailayo na pala siya ng ibang tao sa piling ko. Umpisa pa lang hindi ko man lang napansin na hindi pala siya ang kasama namin sa pag-uwi dito sa mansion.

 

Aaminin ko, sinisisi ko ang walang muwang na sanggol sa pagkawala ng baby ko. Kung hindi sana siya dumating sa buhay namin, hindi sana nawala ang tunay na anak namin ni Ryder.

 

Pero nangyari na ang lahat. Alam kong puspusan ang paghahanap ni Ryder sa nawawala naming anak. Ginagamit na nito lahat ng koneksyon nya para mapa-imbistigahan ang hospital. Lahat ng health workers na sangkot sa insedente sinampahan na ng kaso.

 

Ang nakakalungkot lang, walang malinaw na impormasyon sa kinaroroonan ng anak namin. Nakuha din namin lahat ng records ng kasabayan ko na nanganak ng araw na iyun at pina-imbestigahan na silang lahat. Ang iba natunton pa namin pero ang iba ay naglaho na din. May mga records din na mga namatay na sanggol ng araw na iyun na siyang nagpadagdag ng lungkot na nararamdaman ng puso ko.

 

Takot at pangamba ang nararamdaman ko sa paglipas ng araw. Pakiramdam ko mawawala ako sa katinuan. Ang hirap tanggapin na sa paglipas ng mga araw walang malinaw na impormasyon kung mahahanap pa ba namin si Baby.

 

"Anak, hindi porket dumaan ka sa ganitong pagsubok, pababayaan mo na ang sarili mo. Hindi ka pwedeng magpadala sa lungkot. Isipin mo din sana si Charles at ang asawa mo." nakatulala akong nakatitig sa kawalan ng marinig ko ang sinabing iyun ni Nanay. Naupo ito sa harap ko at seryoso akong tinitigan.

 

Kaagad silang lumuwas dito sa Manila noong nalaman nila ang tungkol sa nangyari para damayan ako. Nalaman din kasi nila na halos hindi na ako kumakain simula ng nangyari ang insedenteng iyun.

 

"Nay, ganoon na po ba ako ka-makasalanan para parusahan ng ganito?" umiiyak kong sagot. kaagad na umiling si Nanay.

 

"Tandaan mo Ash, sa buhay natin hindi natin maiiwasan na dumaan sa matinding pagsubok. Alam kong sobrang sakit ng mga nangyari...pero wala na tayong magagawa pa kundi tanggapin ang lahat. Huwag naman sana na ito ang dahilan para tuluyang masira ang pamilyang pilit mong ipinaglaban Ashley."wika ni Nanay. Kaagad naman akong natigilan dahil sa sinabi nito.

 

"Ina din ako Ash...at sasabihin ko sa iyo ang mga gusto kong sabihin....alam kong masakit ang mga nangyari...pero huwag mo din kalimutan na may asawa at anak ka na nangangailangan ng kalinga at attention mo...hindi lang ikaw ang nasasaktan sa mga nangyari, Masakit din sa kanila lahat ng ito.

 

Pero hindi pa katapusan ng mundo...darating at darating din ang araw na matatapos din ang problemang ito...sa ngayun kailangan mo munang i- focus ang attention mo sa kung anong meron ka... sila Charles at ang asawa mo." mahabang wika ni Nanay.

 

"Kung hindi mo kayang alagaan ang batang napunta sa inyo, hayaan mong kami ni Tatay mo ang mag-alaga sa kanya. Nakakaawa ang batang iyun Ash...kakalabas pa lang nya dito sa mundo pero problema na kaagad ang sumalubong sa kanya... kung tutuusin, biktima din ang sanggol na iyun sa mga pangyayari....at sa anak nyong dalawa ni Ryder, ipagdasal natin na nasa mabuti siyang kalagayan."

 

"Naniniwala pa rin ako na walang isang Ina na kayang tiisin ang anak. Nararamdaman ko na nasa mabuti siyang kalagayan ngayun. Kaya sana, huwag kang maging unfair kay Baby Francine...sana bigyan mo naman siya ng kahit kaunting pagmamahal Ashley!" muling pagpapatuloy na wika ni Nanay. Parang bigla naman akong nahimasmasan dahil sa mga sinabi nito.

 

Siguro nga nagiging unfair na ako sa lahat. Siguro nga nagiging makasarili ako. Hindi ko iniisip ang mga nararamdaman ng taong nakaapligid sa akin.

 

Bigla kong itinigil ang mundo ko dahil sa pagkawala ng baby ko, at lumalabas na gusto kong idamay buo kong pamilya. Tama si Nanay, paano si Charles, paano si Ryder... Kailangan din nila ako.

 

Ilang buwan na ba akong ganito? Ayaw ko ng bilangin. Alam kong ginagawa ni Ryder lahat ng paraan para mahanap ang anak namin...pero wala talaga...sensyales na ba ito para mag-moved on ako at ipagpatuloy ang buhay? Pwede pa din naman siguro kaming maging masaya kahit na hindi namin kapiling ang bunso naming anak.

 

"Nasaan si Francine?" tanong ko kay Nanay sabay punas ng luha sa aking mga mata.

 

"Nasa Garden sila ng Tatay mo. Pinagpahinga muna namin ang Yaya niya kaya naman kami na muna ni tatay mo ang bahalang mag-alaga sa kanya. Si Lola Agatha mo naman nasa kwarto, sumasakit na naman daw ang rayuma." sagot ni Nanay. Napatango ako sabay tayo. Naglakad palabas ng mansion upang hanapin si Tatay. Kaagad ko naman naramdaman ang pagsunod ni Nanay.

 

Chapter 88

 

ASHLEY POV

 

Akala ko hindi na ako makakabangon pa sa sakit ng damdamin na aking naranasan sa pagkawala ng aking anak. Nagkakamali ako. Kailangan lang pala harapin ang lahat at huwag mawalan ng tiwala sa maykapal. Kahit gaano pa kasakit ang mga nangyari...malalagpasan at malalagpasan din sa tulong ng mga mahal sa buhay

 

Oo, mahirap mawalan ng anak. Mahirap tanggapin. Pero hindi pa katapusan ng mundo. Hindi dapat magmukmok at pabayaan ang mga mahal sa buhay na nakapaligid sa iyo. Maraming dapat ipagsalamat dahil hindi naman sumusuko si Ryder na mahanap ang anak namin. Kailangan ko lang maghintay... Umaasa ako na darating at darating din ang araw na makakasama ko ulit ang nawawala naming anak.

 

Alam kong may dahilan ang lahat

 

kung bakit nangyari ito. Siguro, hindi naman siya pinapabayaan ng kinikilala nyang mga magulang ngayun. At kung sakaling dumating man ang araw na magkrus ang landas namin, hindi ko na hahayaan pang mawalay siya sa amin ulit.

 

Mabilis na lumipas ang maraming taon. May mga sugat na kahit papaano hindi man tuluyan naghilom pero natatangap na din ang sakit ng nakalipas.

 

Katulad ng payo ng lahat sa akin...itinoon ko ang attention ko kay Francine. Masakit man tanggapin ang mga nangyari pero wala na akong magagawa pa. Kailangan magpatuloy sa buhay at huwag magpalugmok sa matinding kalungkutan.

 

Katulad ng inaasahan, lumaking maganda at malambing na bata si Francine. Hindi man namin ito kadugo, hindi na din namin sinabi sa kanya ang sekreto ng kanyang pagkatao. Tuluyan na namin siyang itinuring na parang isang tunay na anak. Na kapatid ni Charles.

 

Hanggang ngayun, patuloy pa rin akong umaasa na sana magkrus ang landas namin ng tunay kong anak. Alam kong kahit gaano pa katagal ng panahon ang lumipas, makikilala at makikilala siya ng puso ko.

 

"Are you sure na ayaw mong magpaparty para sa sixteenth birthday mo anak?" tanong ko kay Francine habang inaayos ko ang mahaba nitong buhok. Naglalambing ito sa akin na itirintas ko daw muna bago kami aalis.

 

Yes...sa paglipas ng maraming taon sa kanya ko itinoon ang attention ko. Itinuring namin siya ni Ryder na kadugo namin siya. Siya ang napunta sa amin at wala siyang kasalanan. Napakabait din nitong bata kaya dapat lang na mahalin namin siya na parang isang tunay na anak dahil umaasa din kami na kung nasaan man ngayun ang batang nawalay sa aming pamiya sana minahal din siya ng tunay.

 

"Yes Mama. Ayaw ko po talaga ng party. Gusto ko po kumain ng lang tayo sa favorite kong restaurant kasama si Kuya!" nakangiti nitong sagot. Saglit naman akong napatulala habang nakatitig kay Francine...ang ganda nito. Kulay mais ang kanyang mahabang buhok, matangos ang ilong at blue eyes. Napakaganda din ng hugis puso nitong mukha.

 

Siguro, kung nabubuhay lang si Lola Agatha, matutuwa din ito kay Francine. Kaya lang halos sampung taon na itong patay dahil sa kanyang katandaan. Masakit, pero kailangan din namin tanggapin na hanggang doon na lang din ang kanyang buhay. Alam kong naging masaya naman ito sa mga taon na kasama namin siya. Inalagaan at minahal namin ito ni Ryder. Nakakalungkot nga lang dahil namatay ito na hindi man lang nakikita ang bunso nitong apo.

 

Siguro nga foreigner ang mga magulang ni Francine. Of course wala itong kamalay-malay sa mga nangyari noon. Hindi din ito aware na hindi namin siya tunay na anak ni Ryder. Ang alam nya siya ang bunso namin at wala kaming balak na ipaalam sa kanya iyun dahil tuluyan na din siyang napamahal sa aming pamilya.

 

"As you wish Francine. Pero teka, may iba ka §â§Ñ bang gusto? Gift or gusto mo bang magbakasyon tayo sa ibang lugar para naman ma-enjoy mo ang sixteenth birthday mo." sagot ko. Kaagad itong ngumiti na siyang nagpalabas ng biloy sa magkabilaan nitong mukha. Nangingislap din ang mga mata nito.

 

"Nope..mas gusto ko dito sa mansion Mama. Kasama kayong dalawa ni Papa at ng masungit na si Kuya Charles." sagot nito. Natigilan ako. Oo nga pala, noon pa man palagi na itong sinusungitan ni Charles.

 

Nang malaman ni Charles noon na hindi nya naman pala talaga kapatid si Francine lumayo na ang loob nito kay Francine. Parang biglang nagkaroon ng malaking pader sa pagitan nilang dalawa.

 

Siguro dahil nasasaktan din si Charles sa pagkawala ng kanyang kapatid. Pero ano pa nga ba ang magagawa namin. Nangyari na ang mga hindi dapat mangyari.

 

"Pagpasensyahan mo na ang kapatid mo anak ha? Ganoon lang talaga iyun pero mabait naman siya diba?" wika ko. Kaaagad kong napansin ang pagbalatay ng lungkot sa maganda nitong mukha.

 

"Bakit parang galit sa akin si Kuya Charles Ma? Ayaw nya po ba sa akin? ilang birthday ko na din ang hindi siya nagreregalo. Buti pa si Yaya at ang mga kasambahay natin dito nireregaluhan nila ako tuwing birthday ko. Samantalang si Kuya Charles ni hindi man lang ako binabati." bakas ang himutok sa boses na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa kay Francine. Mataman ko itong tinitigan at hinaplos ang maganda nitong

 

mukha.

 

"Siguro dahil malayo ang agwat ng edad nyo anak. Hayaan mo na si Kuya Charles. May pagka- masungit talaga iyun." nakangiti kong sagot. Kaagad naman itong napatango.

 

"Siguro tama ang sinasabi ng mga friend ko na nagseselos si Kuya Charles. Kasi ako ang bunso at nasa akin ang buong attention nyong dalawa ni Papa." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Ito ang pinaka-nagustuhan ko kay Francine. Napaka-positibo nito mag-isip.

 

"Parang ganoon na nga! Hayaan mo na, dahil sixteenth birthday mo ibibigay namin lahat ng gusto mo." nakangiti kong sagot. Kaagad naman lumawak ang ngiti sa labi nito. Pagkatapos kaagad kong naramdaman ang pagyakap nito sa akin at paghalik sa pisngi ko.

 

"Wow! Thank you Mama! You're the best po talaga! sagot nito.

 

"So lets go na! Hinihintay na tayo ni Papa sa ibaba! " pagyayaya ko dito. Kaagad itong tumango at kaagad na itong humawak sa braso ko habang palabas kami ng kwarto nito.

 

"Dadating po ba si Kuya Charles Ma?" tanong nito habang pababa kami ng hagdan. Kaagad akong tumango

 

"Of course! Nagpromise siya na dadating siya." sagot ko. Hindi na ito sumagot pa kaya nagmamadali na kaming naglakad palabas ng mansion.

 

Paminsan-minsan na lang kung umuwi ng mansion si Charles. Kadalasan nasa sariling penthouse ito tumutuloy. May mga sariling negosyo na din kasi itong inaayos. Sa edad ng thirty two years old masasabi kong masyado ng successful si Charles sa pinili nitong karera sa buhay.

 

Ang bilis talaga lumipas ng panahon. Sa ngayun umaasa kami na sana mabigyan na kami ng apo ni Charles. Nasa edad na sana ito para mag-asawa kaya lang wala pa kaming nakikitang sensyales kung may siniseryoso na ba itong itong babae.

 

Pagdating ng restaurant ay kaagad na din kaming umorder ng pagkain. Si Francine naman saglit lang na nagpaalam para pumunta sa katapat na boutique. May bibilhin daw ito. Hinayaan na namin ni Ryder total naman wala pa ang aming order na mga pagkain at wala pa din si Charles.

************************************************************************************************************************

"Pa, Ma si Zenny nga pala, girl friend ko." kaagad na wika ni Charles. Kakarating lang nito at may kasama itong babae. Kung hindi ako nagkakamali ay matanda lang ng halos ilang taon si Charles sa babaeng ito. Ewan, hindi din ako sure dahil hindi ko alam kung pang-ilang babae na ba itong ipinakilala ni Charles sa amin. Mukhang wala pa talaga itong balak na magseryoso sa isang relasyon.

 

"Nice to meet you po Tita, Tito!' nakangiting bati ni Zenny sa amin at nakipagbeso-beso pa. Kaagad naman namin itong pinaunlakan. Pagkatapos ng mabilisang batian, sabay na silang umupo sa tapat namin ni Ryder.

 

"Si Francine nga pala Ma?" kaagad na tanong ni Charles ng mapansin nito na hindi namin kasama si Francine. Himala nagawa nitong itanong kung nasaan si Francine. Ang pagkakaalam ko wala itong pakialam kay Francine dahil palagi nitong binabanggit na hindi naman daw nya kapatid.

 

"Lumabas lang saglit... May bibilhin daw." sagot ko sabay sulyap sa kasama nitong babae. Napansin kong mahilig si Charles sa mga babaeng mistisa. Sabagay, iyan ang In ngayun. Sana nga lang dumating na ang time na magseryoso na itong si Charles at magpakasal na.

 

Gusto na din namin magkaapo kahit papaano. Wala namang problema sa amin ni Ryder kung sino ang babaeng gusto nitong iharap sa dambana. As long as nagmamahalan sila sige lang. Susuporta kami bilang kanyang mga magulang.

 

Chapter 89

 

ASHLEY POV

 

"Mama, Papa!" naputol ang pagmamasid ko sa babaeng kasama ni Charles ng marinig ko ang boses na iyun. Palapit sa amin si Francine habang hila- hila nito ang isang babaeng kasing tangkad lang nito. Sa hitsura nito mukhang napilit lang ni Francine ito para sumama sa kanya.

 

"Francine.... Mikaela..." nakangiti kong wika sabay tayo. Agad naman nakalapit ang dalawa sa amin. Nakipagbeso pa si Mikaela sa akin at nagmano kay Ryder. Ito ang isa sa pinaka-nagustuhan ko kay Mikaela. Sa kabila ng mga taon na nagdaan hindi nagbago ang pakikitungo nito sa amin. Parang anak ko na din ito kung ituring.

 

"Kumusta ka na? Kumusta sila Mommy at Daddy mo?" tanong ko kay Mika. Mukhang nagkita lang ang dalawang ito sa labas at napilit ni Francine na pumasok dito sa restaurant.

 

"Ayos lang naman po Mama Ashley. Ayun nasa

 

Hongkong sila ngayun para magbakasyon." nakangiti nitong sagot sabay sulyap kina Charles at Zenny.

 

"Wow, wala man lang nabanggit si Enzo na pupunta pala sila ng hongkong. Hindi man lang kami niyaya. " pabirong sagot naman ni Ryder. Kaagad na napangiti si Mika.

 

"Biglaan po kasi Tito. Alam nyo naman po si Daddy, ura-urada kung mag-isip. Nag-aalburuto nga ang iba kong mga kapatid dahil gusto nilang sumama. Kaya lang katwiran ni Daddy, gusto daw nyang masulo si Mommy. Oh diba, parang bata kung mag- isip." sagot ni Mika. Natatawa na napapailing na lang si Ryder.

 

"Mabuti na lang po nakasalubong ko siya sa labas Mama, Papa. Ayaw pa nga sanang sumama eh pero napilit ko.. Sinabi ko na sixteenth Birthday ko ngayun!" wika ni Francine at umupo na ito sa bakanteng upuan. Naupo na din sa tabi nito si Mikaela.

 

"Iyun nga po ang nakakahiya. Hindi man lang ako nakabili ng regalo para sa iyo Francine." nakangiting sagot ni Mika. Simula ng bumalik ng Pinas ang Pamilya ni Enzo mas lalong naging closed ang aming pamilya. Naging magkaibigan na din sila Mika at Francine kahit na medyo malayo ang agwat ng kanilang edad.

 

"No need na Ate. Importante makakasama ka ngayun sa dinner namin." sagot ni Francine at dumako ang tingin nito sa babaeng kasama ni Charles. Kaagad kong napansin ang pagkunot ng noon ito sabay sulyap sa kanyang Kuya patungo sa akin.

 

"New girl friend ni Kuya?" pabulong na tanong nito. Alam kong hindi din naman iyun nakaligtas sa pandinig ni Charles kaya hindi namin mapigilan matawa ni Ryder.

 

"Tingnan mo ang babaeng ito. Napakabata pa pero tsismosa na!" sagot naman ni Charles. Bakas sa boses nito ang sobrang inis. Kaagad kong napansin ang pagbalatay ng lungkot sa mukha ni Francine..

 

"Charles...nagtatanong lang ang kapatid mo. Pwede mo naman sagutin ng maayos ang tanong na iyun. Curious lang dahil iba na naman ang kasama mo ngayun." diretsahang wika ni Ryder sa anak.

 

Hayyy si Ryder talaga! Ibubuko pa sa babaeng kasama ngayun ni Charles kung gaano ka-playboy ng anak nya. Alam nyang ibang babae ang kasama ng anak nya wala man lang preno kung magsalita. Kaagad naman napabuntong hininga si Charles bago sumagot. Kapag ganitong ang ama nya na ang sumaway sa kanya alam na dapat nito ang kanyang gagawin.

 

"Sorry!" sagot nito sabay sulyap kay Francine. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang pag- irap ni Francine kay Charles. Mabuti na lang at hindi iyun napansin ng kanyang Kuya kung hindi malaking issue na naman sa pagitan ng dalawa. Ipagdidiinan na naman ni Charles na walang galang si Francine. Na m*****a ito at spoiled.

 

"Hello! Mabuti naman at napakilala mo na si Zenny kina Tita at Tito Charles." narinig kong wika ni Mikaela. Mukhang magkakakilala ang dalawa. Kaagad kong napansin ang paguhit ng ngiti sa labi ni Zenny.

 

"Actually, matagal na namin itong pinaplano ni Charles kaya lang pareho kaming busy sa negosyo. Ngayun lang nagkaroon ng time." sagot naman ni Zenny. Hinayaan ko na lang silang mag-usap. Alam kong katulad lang din si Zenny sa mga babaeng dumaan sa buhay ni Charles. Bigla na lang nawawala at papalitan na naman ng iba. Hindi na ako kumibo pa hanggang sa dumating na ang aming order.

 

"By the way, hindi nabanggit ni Charles na birthday pala ngayun ni Francine...sana man lang nakabili tayo ng regalo para sa kapatid mo Hon!" paglalambing na wika ni Zenny habang abala ang lahat sa paglalagay ng pagkin sa kaniya-kaniyang

 

pinggan.

 

"Its okay Ate Zenny. Binibigay naman nila Mama at Papa lahat ng kailangan ko. Hindi na po kailangan ng gift." sagot ni Francine. Naglalagay ito sa sariling pinggan ng gusto niyang kainin.

 

"Pero kahit na Francine...birthday mo ngayun at dapat may gift kami sa iyo..." muling sagot ni Zenny. Nagkibit balikat lang si Francine at nag- umpisa na itong kumain. Mukhang hindi ito interesado sa presensya ni Zenny. Sabagay nagsawa na din siguro ito sa kung sinu-sino na lang na babae ang pinapakilala ni Charles sa amin. Nagiging normal na lang sa mga mata iyun ni Francine.

 

"Kung may mga gusto pa kayong kainin huwag kayong mahiya na magsabi sa waiter. Ito kasi ang alam namin na gustong kainin ng celebrant kaya ito ang inorder namin na pagkain." wika ni Ryder sa lahat.

 

"But Papa, kulang pa po ito ha? Wala pa po iyung favorite kong cake and ice cream." kaagad namang sagot ni Francine. Magana itong kumakain pero hindi pa rin pinalagpas na sabihin ang tungkol sa kanyang paboritong dessert. Naorder na namin iyun pero mamaya pa i-seserve pagkatapon namin kainin ang main course.

 

"Dont worry anak, iseserve na lang sa iyo ng waiter ang mga iyun kapag mapansin nilang tapos ka ng kumain. Of course, hindi pwedeng makalimutan ang dessert diba? Palagi kang suki sa restaurant na ito kaya alam na nila iyun." natatawang sagot ni Ryder.

 

Ang labis kong ipinagpasalamat magkasundong- magkasundo ang dalawa. Talagang anak na ang turing ni Ryder dito na siyang labis kong ipinagpasalamat. Napupunan ni Francine ang kalungkutan na aming nararanasan sa paglipas ng mga taon na hindi namin kapiling ang tunay naming anak.

 

"Ang siba talaga!" malakas na bulong ni Charles. Dinig naming lahat iyun kaya napanguso kaagad si Francine.

 

"Charles...Hayaan mo na ang kapatid mo. Mabuti nga at maganang kumain eh. Hayaan mong kainin nya lahat ng gusto nya." kaagad na sagot ko bago pa muling mangatwiran si Francine. At least nararamdaman nito na palagi namin siyang ipinagtatanggol laban sa kanyang Kuya.

 

"Naku Francine..dapat magdiet ka. Baka mamaya tataba ka niyan. Sa panahon ngayun ang hirap pa naman magpapayat lalo na kapag nag-umpisa ng dumagdag ang timbang." at ginatungan pa ng Zenny na ito. Pakialam ba nila kung tumaba si Francine. As long as masaya siya sa mga kinakain nya walang pakialaman dapat. Ngayun pa lang parang ayaw ko na sa babaeng ito. Tiyak na hindi kami magkakasundo.

 

Hindi dapat pigilan ang cravings dahil lang takot tumaba. Kung tabain kang tao, tataba at tataba ka! Pero sa hitsura ni Francine ngayun mukhang isa ito sa mga taong pinagpapala dahil kahit anong kainin never nadagdagan timbang nito. Sixteen years old pa lang ito pero ang katawan, dalagang dalaga na tingnan. Kasing tangkad na din ito ni Mika na ang alam kong hight ay nasa 5'7.

 

"Its Okay Ate Zenny. Palagi akong kumakain ng cakes and ice cream pero hindi naman ako

 

tumataba. Mabilis po ang panunaw ko." nakangiting sagot naman ni Francine. Kumuha pa ito ng isang malaking tipak ng karne at isinubo.

 

"Yup! For me ayos lang naman na tumaba. Basta makain lahat ng cravings. But sa nakikita ko naman kay Francine, mukang hindi pa naman sya mataba kaya ayos lang. Siguro dahil masyado namang active ang kanyang lifestyle. Hindi bat kasali ka sa mga dance group sa School niyo France?" sagot naman ni Mikaela.

 

"Oh my Gosh! Paano nyo nalaman Ate Mika. HIndi ko pa nababanggit kila Mama iyan eh." sagot naman ni Francine sabay sulyap sa akin. Sabay pa kami ni Mika na napangiti.

 

Noon pa man, alam kong mahilig ng sumayaw si Francine. Palagi ko itong nahuhuli sa kanyang kwarto. Hindi ko akalain na sasali pala ito sa kanyang School. Ayos lang naman sa akin iyun dahil talent din naman talaga ang pagsasayaw.

 

"Dancer?" Nagpapatawa ka yata Mika!": sagot naman ni Charles. Ito ang problema kay Charles, bihira na nga lang magsalita pero palaging si Francine ang kinakastigo. Kaya lumalayo sa kanya ang loob ni Francine eh. Mabuti ba lang at hindi na pinanasin ni Miakela ang pasaring ni Charles at nag focus ito kay Francine.

 

"Oo nga. Ka-classmate mo ang bunso namin na si Dylan. Nabanggit nya sa amin na kasali ka daw sa dance group sa inyong School kaya gusto din niya sumali. Nakiusap siya kina Daddy na kung pwede mag-aral din siya kung paano sumayaw. Ayun, nag enroll siya sa isang dance studio noong nakaraang araw." nakangitinig sagot ni Mikaela. Kaagad naman napatakip sa bibig niya si Francine.

 

"TAlaga po? Gusto din ni Dylan magjoin sa dance Group? Ang daya nya ha? Wala siyang nababanggit sa akin Ate Mika!" sagot ni Francine.

 

"Nahihiya nga kasi. Alam mo naman ang kapatid kong iyun. Napakamahiyain!" sagot ni Mika. Kaagad naman napangiti si Francine.

 

"Well, ngayung alam ko na gusto din niyang maging dancer ako na mismo ang magyayaya sa kanya. Ang gwapo kaya ni Dylan. Tiyak na maraming maiinggit sa group namin kung sakaling kasali siya." Sagot ni Francine. May masayang ngiti na naglalaro sa labi nito.

 

Hindi naman nalaligtas sa paningin ko ang biglang pagtalim ng tingin ni Charles habang nakatitig kay Francine na siyang labis kong ipinagtaka.