Chapter 90

 

CHARLES POV

 

Yes, I am Charles....panganay na anak nila Papa

 

Ryder and Mama Ashley. Saksi ako sa mga hirap ng pinagdaanan ng ng aking mga magulang. Lalo na ng aking Ina.

 

Minsan napatanong na lang ako sa aking sarili kong paano nya nakayanan ang lahat. Or talagang strong lang siya kaya ganoon. Sa dami ng hirap ng pinagdaanan ni Mama, nakatayo pa rin ito at nagawang ngumiti.

 

Akala ko tapos na ang unos na kinakaharap ng pamilya namin. Akala ko nalagpasan na namin ang lahat. pero hindi pa pala.. May kulang pa sa pamilya. May isang miyembro ang nawawala at nangungulila kaming lahat sa kanya kaya naman hindi ako tumititigil sa paghahanap sa kanya. Umaasa kami na mahanap pa namin ang nawawala kong kapatid.

 

Alam kong si Mama ang mas nasasaktan sa mga nangari. Mahal na mahal ko siya at gusto kong ibigay lahat ng nakapagpapasaya sa kanya.

 

Hindi ko mapigilan na mapatitig kay Francine..Kung hindi sana siya dumating sa buhay namin baka kasa -kasama namin ang tunay kong kapatid. Alam kong wala itong kasalanan at biktima lang din ito sa mga pangyayari noon gayunpaman hindi ko maiwasan na sisiihin ito. Alam kong unfair para sa kanya pero wala akong magagawa. Lahat kami ay nangungulila sa tunay naming kadugo.

 

Alam kong tuluyan na itong napamahal kina Mama at Papa. Itinuring na din siyang parang tunay na anak at kadugo ng pamilya. Sa kanya napunta ang pagmamahal ng aking mga magulang na sana ay para sa totoo kong kapatid.

 

At iyun ang ikinaiinis ko kay Francine noon pa. Yes... hindi ko alam kung nagseselos ba ako bilang tunay na anak ng aking mga magulang dahil sa nakikita ko kung paano ito alagaan nila or talagang may malalim na dahilan? Hindi ko alam...pero noon pa man hindi na maganda ang pagtrato ko kay Francine. Noon pa man ipinapakita ko na sa kanya na ayaw ko sa kanya. Hindi kami magkadugo at naiinis ako tuwing tinatawag ako nitong 'kUYA'

 

Kay bilis lumipas ng panahon. Parang kailan lang pero heto siya. Mula sa pagiging bata dalagang- dalaga na ito ngayun. Hindi, dalagita pa lang pala dahil sixteen pa lang ito ngayun. Pero kahit na! Hindi maikakaila kung gaano ito kaganda.

 

Minsan nagtatalo ang aking isipan kong ako na lang ang magsasabi dito na hindi naman talaga kami magkadugo. Hindi siya anak kaya itigil niya na ang pagiging mabait sa pamilya ko. Itigil niya na ang pagiging closed kina Mama at Papa at tumulong siya sa paghahanap sa kanyang tunay na mga magulang dahil baka nasa kanila ang tunay kong kapatid.

 

Pero bakit? Bakit ako nagkakaganito? Bakit masyado akong apektado noon pa? Bakit hindi ko siya nagawang tanggapin bilang kapatid ko? Nagawa nga siyang tanggapin nila Mama at Papa, bakit sa akin hindi? Dapat nga masaya ako eh. Dahil alam kong dahil sa kanya kahit papaano nababawasan ang lungkot na nararamdaman ng aking mahal na Ina dahil sa pagkawala ng bunso kong kapatid.

 

Ang gulo ng isip ko. Sobrang gulo ko! Alam kong napakababaw ng dahilan ko. Alam ko naman na

 

wala itong kasalanan

 

Alam kong sobrang unfair kay Francine. Pwede ko naman siyang ituring na kapatid eh. Pwede ko din siyang mahalin bilang isang kapatid dahil iyun naman talaga ang dapat. Pamilya ko ang nagpalaki dito at hindi man ito kadugo namin alam kong sa puso at isipan ni Francine, nakatatak na kami ang kanyang pamilya. Sino ako para sirain iyun?

 

"Hon, hindi ko kayang ubusin ang food ko sa plate ko. Pwede bang tulungan mo akong ubusin ito" naputol ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ni Zenny. Ang current girlfriend ko. Kaagad akong napabuntong hininga at ibinaling ang tingin dito.

 

"Isa sa mga rules ng pamilya namin.....bawal magsayang ng pagkain...Please...ubusin mo iyan bago pa madismaya sa iyo sila Mama." mahinahon kong sagot dito.

 

Nakakaramdam na ako ng inis kay Zenny. Isa sa mga pinakaayaw ko ang ganitong klaseng pag- uugali. Hindi daw kayang ubusin ang pagkain pero bakit ang dami nyang inilagay sa pinggan nya kanina.

 

"Yeheyyy, look at this one...ang ganda ng plating..." muli akong napatitig kay Francine ng marinig ko ang boses nito. Oo nga pala, sixteenth birthday nito ngayun. Dalagang dalaga na talaga siya tingnan. Pero sixteen pa lang siya. Bata pa rin kung tutuosin. Lalo na kapag nagsasalita ito at kung paano maglambing sa aking mga magulang.

 

Dumating na ang dessert na paborito nito at pigil na pigil ko ang sarili kong mapangiti kong paano ito kumuha ng isang kutsara ng cake at isinubo. Napapikit pa ito. Hindi ko alam kung masiba lang ito or talagang magana lang talagang kumain. Sa

 

aming lahat, alam kong ito ang may pinakamaraming nakain ngayung gabi.

 

Sabagay, lahat yata ng inorder ng mga magulang ko puro paborito niya.

 

Buti at hindi pa ito naimpatso! Pero sa labis na ipinagtataka ko, hindi naman ito tumataba. Kahit sa mansion, magana din itong kumain. Lalo na kapag gusto nya ang ulam na nakahain sa harapan.

 

Hinawakan ko ang tinidor at tinikman ko din ang nasabing cake. Ito ang dessert naming lahat. Hindi ko maiwasan na muling mapangiti na masarap nga pala talaga. Kaya pala gustong gusto ni Francine.

 

"Gusto mo bang magtake out tayo ng cake anak?'" narinig ko pang gatong ni Mama. Nakangiti ito kay Francine na parang sinasabi na pwede nitong kunin lahat ng gusto. Kaagad kong napansin ang paguhit ng maramis ng ngiti sa labi ni Francine dahil doon.

 

"Pwede po ba Mama? Dito lang naman din kasi ang may pinakamasarap ng cake. Kahit iyung cake na blinow ko kanina sa mansion..ayaw ko noon." sagot nito kay Mama.

 

"Eh di bibili tayo ng whole cake dito. Teka lang.. iyun lang ba ang gusto mo?" tanong mul ni Mama. Kaagad itong tumango.

 

"Mama Ash....I think mauuna na ako. Kailangan ko ng makauwi dahil aasikasuhin ko pa ang mga kapatid. Alam niyo na po ako ang Ate ng pamilya at responsibilidad ko ang mga kapatid ko habang wala si Mommy at Daddy." narinig kong paalam ni Mikaela. Halatang kaagad nitong inubos ang kanyang dessert para makaalis na. Hindi din kami ganoon ka closed ni Mika. Sabagay, kaaway ko nga pala ito noong bago pa lang kaming nagkakakilala.

 

"Sure Mika. Salamat nga pala sa pagpaunlak mo kay Francine na sumabay na sa amin sa pagkain ng dinner. Pakikumusta na lang ako kina Mommy at Daddy mo ha?" sagot naman ni Mama Ashley.

 

"Makakarating po! And by the way...Francine.. ipapaabot ko na lang kay Dylan ang gift ko para sa iyo ha?" wika ulit ni Mika. Sa pagkakataon na ito nakangiting nakatitig ito kay Francine.

 

"Naku huwag na po kayong mag-abala Ate Mika.. Ayos lang naman po kahit wala kayong gift eh." sagot naman nito.

 

"Nope...hindi ako papayag na wala akong gift para sa iyo." sagot ni Mika at humalik pa ito sa pisngi ni Mama at Francine bago tuluyan umalis.

 

"Siya nga pala Charles....uuwi ka ba ngayun ng mansion?" narinig kong tanong ni Papa sa akin. Napatingin ako dito bago sumagot.

 

"Not sure Dad! Ihahatid ko pa kasi si Zenny sa kanila." sagot ko.

 

"Dalas-dalasan mo naman anak ang pagdalaw sa amin. Halos hindi na tayo nagkikita ah. Alam kong masyado kang busy pero sana naman maglaan ka din ng oras sa amin na pamiya mo." narinig kong sagot ni Mama. Bakas sa boses nito ang pagtatampo. Kaagad akong nakaramdam ng guilt. Aminado ako sa sarili ko na masyado akong abala nitong mga nakaraang taon. Nakakalimutan ko na may pamilyang naghihintay sa akin.

 

"Hayaan nyo po Ma. Pipilitin ko po na madalaw kayo palagi. Sorry po, masyado lang talaga akong abala sa negosyo." nakangiti kong sagot para matapos na ang usapan tungkol dito.

 

"So kung tapos ng kumain ang lahat...I think we need to go! May mga gusto pa yata kayong bilhin

 

Mahal hindi ba? Puntahan na natin bago pa magsara ang mga shop dito sa loob ng mall." nakangiting pagyayaya ni Papa. Kaagad naman tumango si Mama. Tinawag nito ang waiter at kaagad na tinanong dito ang take out na cake. Nagmamadali naman nitong kinuha sa counter at dinala sa amin.

 

"Isang box ng cake para kay Francine at hindi nakaligtas sa akin ang matamis nitong muling pagngiti. Mukhang favorite nya talaga ang cake dito. Alam kong hindi basta-basta ang presyo ng naturang cake sa restaurant na ito dahil ang maliit na slice pa lang ay nagkakakahalaga ng mahigit libo.

 

"Papa, ako na ang magbitbit ito. Baka kasi mailapag nyo kung saan-saan eh." pagpepresenta pa nito. Sigurista talaga. Takot mawalan ng cake!

 

"Are you sure? Baka mangawit ka nyan anak. Pwede natin tawagan ang driver para kunin ang cake at dalhin na lang sa kotse." sagot naman ni Mama. Napabutong hininga ako at nakisali na din ako sa usapan.

 

"Ako na lang po ang magbibitbit ng cake Ma. Saan pa po ba tayo pupunta? May mga gusto pa ba kayong bilhin dito?" tanong ko sabay sulyap sa suot kong relo. Halos alas otso medya na ng gabi. Ano mang sandali magsasara na ang mga shop dito sa loob ng mall.

 

"Naku! Lalong ako na lang ang mabibitbit nyan. Baka mamaya sa ibang bahay pa makarating ang cake ko eh." Narinig kong reklamo ni Francine. Tumayo na ito at kaagad na kinuha ang cake na nakapatong sa lamesa. Binitbit nya iyun kaya napapailing na lang si Papa at Mama. Ni hindi man lang ako nito tinapunan ng tingin. Siguro iniisip nito na baka hindi ako uuwi ng mansion ngayung gabi.

 

Magsasalita pa sana ako ng maramdaman ko ang paghawak ni Zenny sa braso ko. Nasundan ko na lang si Francine ng tingin na noon ay nagpapatiuna na naglakad palabas ng restaurant.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 91

 

 

 

CHARLES POV

 

 

 

 

Tahimik lang akong nakasunod kina Mama at Papa

 

habang naglalakad kami dito sa mall. Hindi ko alam

 

kung ano ba ang nakain ko kung bakit nagtatyaga akong bumuntot sa kanila. "Hindi pa ba tayo uuwi Hon? Mukhang

 

magsasahopping pa ang mga parents mo eh." narinig kong wika ni Zenny. Sinulyapan ko ito bago tinaggal ang kamay na nakahawak sa braso ko.

 

"Matagal ko ng hindi nakakasama ang pamilya ko sa mga ganitong bagay. I think kailangan mo ng maunang umalis. Sa mansion ako ngayun uuwi." seryoso kong sagot dito. Saglit itong natigilan. Bakas ang pagtutol sa mga mata nito.

 

"What? Pero hindi ito ang usapan natin. Ang sabi mo kanina sa condo tayo magpapalipas ng magdamag!" sagot nito. Tumingin muna ako kina Mama at Papa at ng mapansin ko na pumasok sila sa isang boutique huminto na din ako sa paglalakad.. Seryosong hinarap ko si Zenny para kausapin.

 

"Nawala sa isip ko na birhtday pala ni Francine ngayun. Icecelebrate namin iyun nang kami lang na magpapamilya. Tatawagan na lang kita bukas." sagot ko at seryoso itong tinitigan sa mga mata. Sa totoo lang hindi ko naman talaaga alam kung may celebration pang magaganap pagdating namin ng mansion. Mukhang wala naman dahil walang nabanggit sa akin sila Mama. Gayunpaman gusto kong dispatsahin ngayon so Zenny. Bigla akong nawalan ng gana dito.

 

"Why pwede naman akong sumama ah! Girlfriend mo ako at dapat lang na isama mo ako sa mga event ng pamilya mo. Hndi naman ako nagmamadali na umuwi ng condo. Pwede din akong sumama sa bahay nyo at doon na lang tayo magpalipas ng gabi." sagot nito. Kaagad akong umiling.

 

"Pinagbabawal nila Mama at Papa ang pagpapatulog sa bahay na may kasamang babae Zenny Kahit papaano conservative pa rin sila kung mag-isip. "pagdadahilan ko. Naiinis na ako sa kanya at simula bukas iiwasan ko na ito. Ayaw ko sa mga babaeng demanding.

 

"Pero hindi na ako iba sa iyo Chales. May relasyon tayo at maiintindihan naman siguro iyun ng mga magulang mo!" Pagdidiinan ni Zenny Gusto talaga nitong sumama sa akin. Pero nakapagdesisyong na ako. Ayaw ko na sa kanya. Nagbago na ang isip ko na hindi naman bago sa akin..mabilis talaga akong magsawa sa isang babae

 

"Sige na...umuwi ka na!" malamig kong wika at mabilis itong tinalikuran. Hindi ko na hinintay pa na muli itong sumagot dahil lalo akong naiirita. Baka kung ano pa ang masabi ko dito.

 

Kaagad akong pumasok sa loob ng shop kung saan ko sila nakitang pumasok ang mga magulang ko kasama si Francine.. Hindi pa ako nagtatagal dito sa loob ng shop kaaagad kong nahagip ng tingin si Francine. Kasama nito si Mama malapit sa mga nakadisplay na bag at masayang pumipili ng design. Hindi ko mapigilan ang mapailing. Hinanap ko si Papa at napansin ko na nakaupo ito sa isa sa mga upuan na nandito sa loob ng boutique. Nasa tabi nito ang paboritong cake ni Francine

 

"Akala ko nauna na kayong umalis." wika ni Papa pagkakita sa akin. Naupo ako sa tabi nito

 

"Nagtatampo na si Mama sa akin. Balak kong sa mansion muna uuwi ng ilang araw Pa." sagot ko Kaagad naman itong napatango.

 

"Much better! Para naman matuwa sa iyo si Mama mo. Simula ng nagkaroon ka ng sariling negosyo bihira ka na lang kung umuwi Namimiss ka din ng Ina mo Charles." sagot nito. Kaagad akong napatango.

 

"Hayaan nyo Pa Iyan talaga ang balak ko ngayung nasa maayos ng kalagayan ang mga negosyo ko. May ilang mga tao na din akong pinangkakatiwalaan kaya hindi na ako ganoon ka-busy" sagot ko. Kaagad kong naramdaman ang pagtitig ni Papa sa akin.

 

"Wala ka ba talagang balak na pag-aralan ang negosyong iiwan ko Charles? Wala ka bang balak na manahin iyun?" tanong nito. Kaagad akong natigilan

 

Inaasahan ni Papa na pagkagraduate ko noon, mag- uumpisa na akong magtrabaho sa Sebastian Logistics Inc. Pero nagkamali ito. Nagtayo ako ng sarili kong negosyo at iniwasan ang Sebastian Logistics. Ewan ko ba....gusto ko kasing ipakita sa kanilang lahat na magtatagumpay ako sa sarili kong sikap. Na hindi ko na kailangan pang umasa sa negosyong naipundar ng sarili kong ama.

 

"Of course... willing pa rin po akong pag-aralan ang pamamalakad ng Sebastian Logistics. Bakit nyo po naitanong?" sagot ko

 

"Balak ko ng magresign Charles. Medyo nagdedemand na ang Mama mo ng mas mahabang oras mula sa akin. Nagkaka-edad na din ako at ano mang sandali gusto ko na din magretiro." sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapatitig kay Papa.

 

Oo nga...kasabay ng paglipas ng panahon ang pagdagdag ng edad nilang dalawa ni Mama. Gayunpaman, dahil sa healthy lifestyle ng mga ito hindi masyadong kita sa kanilang mga mukha ang tunay nilang edad.

 

"Bigyan nyo lang po ako ng isang taon at mangyayari din po ang gusto nyo Pa.. Of coure, alam ko po ang responsibilidad ko sa negosyo ng pamilya at handa po akong harapin ang responsibilidad na iyun." nakangiti kong sagot. Tumango tango naman ito bago tumitig sa akin

 

"Alam mo ba kung gaano ako ka-proud sa iyo anak? Ang laki ng ipinagkaiba mo sa akin. Ang negosyo na hinahawakan ko sa mahabang panahon ay galing sa negosyo na pinaghirapan ng Lola Agatha mo. Hindi katulad mo na nagtayo ka ng sariling sa iyo at ipinakita mo sa amin na kaya mong magtagumpay." wika nito.

 

"Pa, sa inyo din naman po galing ang pinangpuhunan ko sa negosyong iyun. Ang tagumpay ko ay tagumpay nyo din Pa. Nagkataon lang talaga na na nahilig ako sa mga sasakyan kaya iyan ang pinagtuunan ko ng pansin." nakangiti kong sagot.

 

Yes. tungkol sa sasakyan ang negosyo ko. Mayroon na akong anim na automobile showroom na nagkalat hindi lang dito sa Metro Manila kundi pati sa karatig na probensya at alam kong madadagdagan pa iyun sa mga darating na taon.

 

Kahit sinong tao mahilig sa sasakyan Nangangarap na magkaroon ng sariling sasakyan. Kaya iyun ang napili kong itayo na negosyo pagkagraduate ko pa lang. Hindi lang puhunan ang naibigay sa akin ni Papa kundi ang kanyang walang sawang suporta. Nag-umpisa ako sa isang branch hanggang sa nagtuloy-tuloy na. Sa loob lang ng sampung taon masasabi kong napaka- successful ko na sa larangan na napili ko.

 

"I know pero kung hindi dahil sa dedikasyon mo hindi ka magtatagumpay ng ganyan Charles at sobrang proud kami sa iyo ng Mama mo!" nakangiti nitong sagot.

 

Nasa seryoso kaming pag-uusap ni Papa ng marinig ko ang palapit na tinig ni Francine. Kasunod nito si Mama na may hawak na sandals.

 

"Mama, parang hindi naman bagay sa akin ıyan eh. Tingnan mo nga ang haba ng heels " narinig kong reklamo ni Francine Kaagad naman natoon ang attentnion naming dalawa ni Papa sa dalawang parating

 

"Bagay sa iyo ito anak. Terno ito doon sa bag na gusto kong bilhin para sa iyo!" sagot naman ni Mama

 

"Pero baka masayang lang iyan eh. Para lang iyan sa mga beauty queen. Hindi naman ako sasali sa mga beauty contest." rekamo ni Francine. Kaagad naman natawa si Mama at pinaupo nito ang kanyang spoiled na anak-anakan sa isang upuan malapit sa akin.

 

"Isukat mo na kasi. Bagay sa iyo ito. Kung kasing edad mo lang ako talagang hindi ko hihihdian ito. Hindi bat ang ganda nito Ryder?" wika ni Mama dito at talagang kinuha pa ang reaction ni Papa.

 

"Yes...bagay sa iyo iyan anak. Pagbigyan mo na si Mama kung hindi magtatampo sa iyo yan" nakangiting sagot naman ni Papa

 

"Eh Papa hindi na po talaga kailangan. Bag lang ang gusto ko...tsaka dapat sa department store na lang tayo eh ang mahal kaya dito." sagot ni Francine. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay. Kaya siguro ayaw nito dahil namamahalan

 

"Kahit na magkano pa iyan bibilhin ko sa iyo iyan Alam kong gusto mo din ito eh dahil nakita ko kung paano mo ito titigan kanina. Sige isukat mo na dahil magsasara na sila. Isa pa napapagod na ako at gusto ko ng makauwi." masungit na sagot ni Mama. Mukhang gustong gusto nya talaga ang sandalas na ito para kay Francine. Hindi ko maiwasan na mapabutong hininga.

 

"Hmmmp sige na nga!" narinig kong bulong ni Francine at nag-umpisa na itong tanggalin ang kanyang white shoes na suot. Tahimik lang akong nanonood sa ginagawa nito

 

"Mga babae nga naman. Itong si Mama mo, pinipilit pa talaga ang gusto nya. Hindi naman sya ang gagamit." narinig kong bulong ni Papa. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

 

"Mukhang gusto din naman ni Francine Pa. Kaya lang baka namamahalan siya." sagot ko.

 

"Sabagay... hayaan na natin sila Kaunting hintay na lang at matatapos din ito." sagot ni Papa

 

"Oh diba...bagay sa iyo...sige nga anak lumakad ka nga kung komportable ang mga paa mo." sabay na muling napatingin kami ni Papa ng marinig namin na masayang nagsalita si Mama. Suot na ni Francine ang sandals at masasabi kong bagay nga sa kanya. Pati paa ng babaeng ito ang ganda.

 

Hindi ko maiwasan na sundan ito ng tingin ng mag- umpisa na itong naglakad-naglakad.. Pabirong nagpose pa ito na parang model. Maarte talaga, paayaw-ayaw kanina tapos gusto din naman pala.

 

"Gusto ko na ito Ma. Komportable sa paa eh. Pero mahal ito!" muling wika nito kay Mama. Hindi ko maiwasan na mapaismid pagkatapos dinukot ko ang wallet sa aking bulsa. Naglabas ako ng isang card bago nagsalita.

 

"Ako na po ang magbabayad niyan Ma. Regalo ko na lang kay Francine." wika ko. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata ni Francine. Sinipat ako ng tingin bago nagsalita.

 

"Ayos lang po kayo Kuya? Baka naman sinapian kayo ng mabait na ispiritu?" sagot nito. Kaagad naman akong nakaramdam ng inis. Lalo na ng tawagin ako nitong 'Kuya'. Ang sakit kaya sa tainga.

 

"Pwede ba Francine.. tama na ang kaartihan na iyan. Gamitin mo itong card at bayaran mo na lahat gusto mong bilhin." inis kong sagot dito. Kaagad kong napansin ang pag-ismid nito.

 

"Ehhh kasi naman kung susumahin, first time mong nagregalo sa akin. Hate mo kaya ako. Minsan mo lang din akong kausapin. Sinusungitan mo pa ako palagi. Kasalanan ko ba kung favorite akong anak?" At talagang sumagot pa talaga ang feeling anak. Ano kaya kung sasabihin ko dito na hindi ko naman talaga siya kapatid at ng matigil na ang pagiging palasagot nito sa akin. Minsan na nga lang kami kung nag-uusap, sasagot sagutin pa ako ng ganito.

 

"oohhh tama na iyan. Kayong dalawa...para kayong aso at pusa. Halika na Francine. magbayad na tayo. Kunin na din natin iyung isa pang bag na gusto ko para sa iyo dahil Kuya mo naman pala ang magbabayad." excited na wika ni Mama at ito na mismo ang nag abot sa hawak kong card bago nito hinila si Francine palayo sa amin. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang muling paglingon ni Francine at nang-iinis na inilabas ang kanyang dila.. Childish talaga!

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 92

 

CHARLES POV

 

Kaagad akong lumapit ng counter ng mapansin ko na tapos ng magbayad sila Mama. Kinuha ko ang ilang pirasong paper bag at nagpresenta ng bitbitin ito.

 

"Ako na ang magbibitbit niyan Kuya." narinig kong wika ni Franince at inagaw sa akin ang ilang pirasaong paper bag. Hindi naman maiwasan na magdikit ang aming mga kamay. Nagulat pa ako dahil may kung anong boltahe ng kuryete na naramdaman ko sa simpleng pagdikit na iyun. Bigla din lumakas ang pagkabog ng dibdbi ko dahil sa simpleng bagay na iyun.

 

"Ako na!" inis kong sagot. Muli kong kinuha sa mga kamay nito ang ilang paper bag at nagpatiuna ng naglakad palabas ng boutique. Kaagad ko naman naramdaman ang pagsunod nito sa akin

 

"Bakit ba ang sungit mo Kuya? Matanda ka na pero nagseselos ka pa rin sa akin." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi ng marinig ko ang salitang matanda. Lintik! Thirty two years old pa lang ako pero matanda na ang tingin niya sa akin? Ganito na ba talaga mag-isip ang mga kabataan ngayun?

 

Kaagad akong tumigil sa paglalakad at hinarap ito. Matalim ko itong tinitigan pero parang walang epekto dito. Tinaasan lang ako ng kilay. Siguro nga nasanay na ito sa kasungitan ko noon pa. Sabagay, simula ng nagkaisip ito never ko itong trinato ng maayos. Lagi kasing nakasiksik sa isip ko na hindi ko ito kapatid.

 

"Alam mo habang tumatagal ang daldal mo! Pwede bang itikom mo muna iyan bibig mo!" inis kong wika. Kaagad itong napahulikipkip

 

"Hmmmp....bakit ko naman ititikom ang bibig ko? Nagsasabi lang ako ng totoo. Isa pa, palaging sinasabi sa akin ni Mama na kapag nasa tama ka ipaglaban mo!" sagot nito. Eh di wow!

 

"Ewan ko sa iyo! Ang hirap mong kausapin!" sagot ko.

 

"Talagang hindi tayo magkakaintindihan Kuya! Teens pa lang ako at gurang ka na! Hindi magkalevel ang takbo ng utak natin kaya noon pa man hindi na tayo magkasundo!" sagot nito at mabilis akong tinalikuran. Muli itong pumasok sa loob ng boutique kaya naman hindi na ako nakasagot. Naiwan naman akong halos pumutok na ang ugat sa sobrang inis.

 

Kuhang kuha talaga nitong si Francine ang galit ko. Mga simpleng banta pero sapol ako. Ewan ko ba, dapat hindi ako paapekto eh. Pero bakit tinatamaan ang ego ko?

 

Muli din naman itong lumabas kasama sila Mama at Papa. Mukhang muli lang itong pumasok sa loob ng boutique para kunin ang cake. Natakot na naman siguro na baka maiwan nila Papa ang paborito niyang dessert.

 

"So, uwi na tayo?" narinig kong tanong ni Papa. Kaagad naman tumango si Mama.

 

"May dala ka bang sasakyan Charles?" tanong ni Mama. Kaagad akong tumango.

 

"Mauna na kayong umuwi ni Francine. May dadaanan pa kami ng Papa mo." sagot ni Mama. Napatingin ako kay Franince at napansin ko na mukhang wala naman itong pakialam sa paligid. Abala ito sa kakaselfie habang hawak ang isang box ng cake

 

"Ano po ba ang dadaanan niyo?" tanong ko. Saglit na nag-isip si Mama bago sumagot

 

"Surprise para kay Francine. Sige na isama mo na siya sa kotse. Sandali lang naman kami ni Papa mo. Huwag kang mag-alala, may driver kaming kasama. pabulong na sagot ni Mama. Mukhang ayaw nitong iparinig kay Francine ang tungkol sa sorpresa na sinasabi. Napatango ako.

 

"And Charles...bawas-bawasan mo ang pagsusungit sa kapatid mo. Kaya lumalayo ang loob nyan sa iyo kasi lagi mong pinapagalitan pahabol na wika ni Mama. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga bago muling tumango. Kailan kaya ako makakatakas sa salitang kapatid na iyan.

 

"Mama, sa inyo na lang ako sasabay puno nang pakiusap sa boses ni Francine habang nakikiusap kila Mama at Papa. Mukhang ayaw nitong sumabay sa akin pag-uwi ng mansion. Hindi ko maiwasan na lalong makaramdam ng pagkinis dito. Ang arte talaga nito.

 

"Baby, sumabay ka na kay Kuya Charles. May dadaanan pa kami" sagot ni Mama dito at hinaplos pa ang pisngi nito. Kaagad ko naman napansin ang dahan-dahan na pagtango nito kaya hindi ko maiwasan na mapangısı. Wala siyang choice kundi sumabay sa akin.

 

"Francine...lets go!" maawtoridad kong wika dito at nag-umpisa ng humakbang. Alam kong susunod siya sa akin.

 

"Hindi ko na binilisan ang paghakbang habang papunta ng parking para makaagapay ito sa paglalakad ko. Hindi ko din maintindihan ang sarili ko kung bakit nagkakaganito ako. Siguro dahil hindi ko siya kapatid. Para sa akin isa siyang istranghera sa pamilya namin

 

Pagdating na kotse ay inligay ko sa likuran ang mga bitbit ko pagkatapos binuksan ang pintuan sa driver set at pumasok sa loob. Kunwari hindi ko ito napapansin. Malaki na siya para pagbuksan ang sarili nya at sumakay ng kotse na hindi kailangan ng pag- alalay ko.

 

"Binubuhay ko na ang makina ng sasakyan ng mapansin ko ang pagbukas ng pintaun ng likurang bahagi ng sasakyan Padabog na pumasok ito sa loob at kinandong nito ang hawak na cake. Hindi ko maiwasan na mapahilamos ng mukha ko dahil sa pagkayamot

 

"BAkit diyan ka naupo?" mataas ang boses na tanong ko. Saglit itong tumitig sa akin bago sumagot.

 

"Saan po ba dapat?" walang gana nitong tanong. Hindi ko maiwasan na mapataas ang kilay ko. May itinatago talagang attitude.

 

"Dito ka sa harap Ayaw kong magmukhang personal driver mo." inis kong sagot. Kaagad na tumaas ang kilay nito.

 

"Bawal ako sa harap dahil minor pa po ako." pagdadahilan nito. Sino ang niluluko nya? Baliw ba ang babaeng ito or talagang nasubrahan lang sa pagiging spoiled.

 

"Lumipat ka dito sa harap." seryoso kong wika. Muli itong tumingin sa akin sabay iling.

 

"Ang arte mo Kuya ha? Hindi ka na nakakatuwa. Bakit ba pati pwesto ko pinakikialaman mo! Magdrive ka na kasi!" bakas ang inis sa boses nito ng sabihin ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Nakalimutan yata ng babaeng ito kung sino ako. Mukhang nawawalan na ito ng pagalang Porket bihira lang kaming magkita

 

"Watch your language Francine! Ganyan ka ba ka- bastos kung sumagot!" galit kong wika. Sa pagkakataon na ito alam kong mataas na ang tono ng boses ko. Saglit itong natameme. Hindi na din ito umimik pa at itinoon ang tingin sa labas. Marahas akong napabuntong hininga lalo na ng mapansin ko na wala talaga itong balak na lumipat sa tabi ko.

 

Padabog akong bumaba ng kotse. Hindi pwedeng pag- iinartihan ako ng babaeng ito. Kapag sinabi ko na sa tabi ko siya uupo dapat sumunod siya dahil sampid lang siya sa pamilya namin.

 

Naiinis kong binuksan ang pintuan sa gawi nito. Hinablot ko ang cake na nasa kandungan nito kaya kaagad kong napansin ang pag-alma nito.

 

"Ano ba Kuya! Masisira ang cake ko eh!" bakas ang inis sa boses na wika nito.

 

"bumaba ka dyan at lumipat doon sa harap. Huwag matigas ang ulo mo Francine kundi itatapon ko ang cake na ito!" pagbabanta ko! Alam kong napaka childish ng dahilan ko pero wala akong magagawa. Hindi ko alam kung paano ito sindakin.

 

"Kainis ka naman! Ano ba ang problema mo kung dito ako uupo o sa harap. "sagot nito at padabog na bumaba ng kotse. Mukhang sa pagkakataon na ito ako ang panalo. Inilapag ko ang cake sa upuan at isinara ang pintuan ng kotse. Tinitigan ko ito na nakahalukipkip na nakatayo sa likod ko bago ko binuksan ang pintuan sa harap.

 

"Sumakay ka na!' Utos ko dito. Nagtatagal kami dahil sa kaartihan nito eh. Napansin ko pa ang pag-irap nito bago tuluyan sumakay sa harap. Napapailing na lang ako

 

Tahimik kami habang bumabiyahe. Nakatitig lang ito sa labas ng kotse kaya hinayaan ko na lang. Mukhang nagtatantrums at ayaw akong pansinin.

 

Sabagay, ayos lang. Hindi naman talaga ito closed sa akin noon pa. Hindi ko din naalala na may maayos kaming bonding dahil naging iba ang priority ko simula noong gumraduate ako. Dagdagan ko na hindi ko matangap na hangang ngayun nawawala ang tunay kong kapatid.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 93

 

 

CHARLES POV

 

Matiwasay na nakarating kami ng mansion na hindi nag-uusap. Talagang pinanindigan nito ng deadmahin ako. Sabagay, baka nagtatampo talaga ito sa akin. Ang alam nito magkapatid kami pero binabaliwala ko siya. Tingin siguro nito sa akin wala akong kwentang Kuya

 

Pagkahinto pa lang ng sasakyan walang sabi-sabing binuksan kaagad nito ang pintuan at nagmamadaling lumabas. Ni hindi man lang ito nagpasalamat. Hindi na din ito nag-aksaya na tapunan ako ng tingin Hindi din kinuha ang kanyang paboritong cake at ang mga pinamili sa likod ng kotse. Direcho itong naglakad papasok ng mansion.

 

Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga habang sinusundan ito ng tingin. Mukhang sobrang haba na ng sungay ni Francine. May balak kaya sila Mama at Papa na aminin dito ang tungkol sa tunay nitong pagkatao? O baka naman balak nilang itago iyun habang buhay.

 

Hindi ko maiwasan na mapailing. Bakit ba ganito ang iniisip ko? Ano ngayun kung habang buhay itong maniniwala na magkapatid kami? Bakit ba masyado akong apektado?

 

Marahan akong napabuntong hininga at bumaba ng kotse. Kanina pa nakahinto ito at sa sobrang dami ng gumugulo sa isipan nakatulala pa rin ako dito sa manibela.

 

Pagkababa ko kaagad kong kinuha ang cake at ilang mga paper bags na para kay Francine. Himala, nakalimutan nya ang kanyang paboritong cake. Ni halos ayaw nya nga itong ihiwalay sa kanya kanina Sa lahat ng pinamili para sa kanya sa cake lang siya pinaka-interesado

 

Pagkatapos kong makuha ang lahat kaagad akong naglakad papasok ng mansion Nakasalubong ko pa ang isa sa mga kasamabahay namin kaya tinawag ko ito

 

"Pakilagay sa ref itong cake ni Francine utos ko dito pagkatapos ako nitong batiin. Nagmamadali naman nitong kinuha ang cake at kaagad na nagpaalam

 

Wala na akong nagawa pa kundi ang umakyat na ng hagdan para makapagpahinga na muna sa kwarto. Medyo matagal na din akong hindi nakauwi dito sa mansion at kahit papaano namimiss ko ang lugar na ito.

 

Akmang dedericho na ako sa aking kwarto ng maalala ko ang pinamili na mga gamit para kay Francine Wala akong choice kundi ihatid ito sa kanyang kwarto. Alangan naman na iiwan ko ito dito sa hallway. Malalagot naman ako kay Mama kung nagkataon

 

Pagtapat ko sa pintuan ng kwarto ni Francine marahan akong kumatok Bahagya akong nakaramdam ng inis dahil wala man lang sumagot mula sa loob nito. Saan ba nagpupunta ang babeng iyun?

 

Nagpasya na akong buksan ang pintuan ng kwarto nito. Nandito man siya sa loob o wala, wala akong pakialam. Wala akong balak na habang buhay maghintay kung kailan niya ako pagbuksan ng pintuan. Hindi oobra sa akin ang tantrums nito.

 

 

Pagkabukas ko ng pintuan pakiramdam ko biglang umakyat ang dugo sa ulo ko. Kaagad na dumako ang tingin ko kay Francine na nakadapa sa kama habang abala sa kanyang cellphone. Hindi marahil narinig nito ang pagkatok ko dahil may nakasalpak na headset sa tainga nito

 

Yamot ko itong tinitigan. Hindi ko pa maiwasan na mapalunok ng makailang ulit ng mapansin ko na bahagyang nakalilis ang suot nitong dress. Mula sa aking kinatatayuan kitang kita ko ang makinis nitong hita.

 

"Fuck! Ano ang ginagawa ng babaeng ito? Ganito ba siya ka walang pakialam sa paligid niya?" hindi ko maiwasang bulong sa aking sarili. Pakiramdam ko biglang nanuyo ang lalamunan ko dahil sa aking nakikita dito. Bigla kong naramdaman ang pag-iinit ng katawan ko.

 

Pinilit kong ilihis ang tingin ko at huminga ng malalim. Naglakad ako palapit dito at walang sabi-sabing inihagis sa tabi niya ang dala kong paper bag. Kaagad itong napalingon papunta sa akin at kita ko ang pagkagulat sa kanyang mukha.

 

"Ano ba Kuya! Nakakagulat ka naman eh!" pagmamaldita pa nitong wika. Masama akong tinitigan at mula sa pagkakadapa sa kama tumayo ito

 

"Ano ang ginagawa mo? Basta mo na lang iniwan ang mga gamit mo sa kotse ko!" angil ko dito. Tinapunan nito ng tingin ang mga paper bags na nagkalat sa kama nito bago tumitig sa akin.

 

 

"Ikaw ang may bitbit nyan kanına! Kargo mo iyan dahil kinuha ko na iyan sa iyo pero ayaw mong ibigay katwiran nito. Hindi ko maiwasan na titigan ito sa kanyang mukha Pakiramdam ko lalo itong gumaganda habang nagagalit

 

"So, naging responsibilidad ko pa ang mga gamit na iyan? Dapat nga magpasalamat ka sa akin eh dahil ako ang nagbayad ng mga iyan!" gigil kong wika. Alam kong sa tono ng boses ko nanunumbat ako. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pag-ismid nito

 

"Hindi ako interesado sa mga iyan. Kung gusto mo sa iyo na ang mga iyan eh! Marami na akong bags at sapatos at isa pa hindi ako nagagandahan sa design ng mga iyan!" sagot nito.

 

"Are you kidding me? Ano naman ang gagawin ko sa bags at sapatos na iyan?" sagot ko. Tinitigan muna ako nito bago sumagot

 

"Eh di ibigay mo sa kalansay mong shota! Alangan naman gamitin mo ang mga iyun Hindi ka naman siguro bakla diba?" inis nitong wika. Kaagad na naningkit ang mga mata ko dahil sa sinabi nito. Ngayun ko lang napatunayan kong anong klaseng pag- uugali nito ngayun. Napaka-palasagot!

 

Mukhang walang magandang patutunguhan ang pag- uusap namin kaya naman malalim akong napabuntong hininga. Matalim ko itong tinitigan bago nagpasyang lumabas na lang muna ng kanyang kwarto. Baka mamuti pa ang buhok ko dahil sa konsumisyon sa babaeng ito. Kailangan ko na sigurong magdouble time para mahanap ang tunay kong kapatid para malaman ng babaeng ito kung ano ang katotohanan sa kanyang pagkatao. Para hindi na ito magmalaki sa akin

 

"Ooops nakalimutan mong dalhin ang mga pinamili mo para sa akin. Ayaw ko na nito at dalhin mo na sa labas narinig kong wika nito ng aktong lalabas na ako. Napalingon ako dito at matalim itong tinitigan

 

"Stop it! Simpleng pasasalamat lang ang kailangan ko sa iyo Francine! Hindi ko ugaling bawiin ang mga bagay na naibigay ko na!" sagot ko at kaagad na lumabas ng kwarto. Malakas kong isinara ang pintuan nito para malaman niya na galit ako

 

Kaagad akong nagmartsa pabalik sa aking kwarto Magkatapat lang naman ang aming mga pintuan kaya naman wala pang isang minuto nandito na ako sa loob. Kaagad kong inilibot ang aking tingin.

 

Mukhang alaga naman sa linis ang kwarto ko. Wala akong nakikita na kahit na anong alikabok at kalat.

 

Akmang pupunta na sa ako sa walk in closet ko para kumuha ng pamilit ng damit ng walang kaabog-abog na nagbukas ang pintuan ng kwarto ko. Iniluwa sa Francine na hawak-hawak ang mga pinamili kanina

 

Ni hindi man lang ito nag-abalang kumatok. Walang modo talaga! Feel na feel talaga nito na kadugo ko siya!

 

"Thank you na lang! Ayaw kong gumamit ng mga bagay na labag sa kalooban ng nagbigay." wika nito at ibinaba ang hawak nito sa sahig. Muling naningkit ang mga mata ko dahil sa inis. Ano ba talaga ang gusto ng babaeng ito? Ang hirap basahin ng ugali. Lumayas na nga ako sa kwarto nito para matapos na ang issue tungkol dito pero sumunod naman.

 

Sasagot pa sana ako ng mabilis itong umalis at isinara ang pintuan ng kwarto ko. Yamot akong napasabunot sa aking buhok. Bakit ba napakahirap nitong ispelingin? Hindi dapat ako mangungunsumi ng ganito eh.

 

Mabilis kong kinuha ang mga paper bags at lumabas ng kwarto. Direcho ako sa kwarto nito at muling kumatok. Lalo akong nainis dahil wala na naman akong response na natatanggap dito muli sa loob.

 

Pinihit ko ang door know at mabilis pumasok

 

"Francine! Francine!" sigaw ko. TAlagang makakatikim ng galit ko ang babaeng ito. Huwag na huwag nya akong pag-iinartihan. Bihira na nga lang akong umuwi dito sa mansion at kung tratuhin ako akala mo kung sino siya? Hindi ako papayag na babastos-bastusin nya ako ng ganito.

 

Kaagad na napakunot ang noo ko ng mapansin ko na wala ito dito sa loob ng kwarto. Iginala ko pa ang tingin ko sa paligid pero wala talaga. Bagkos kaagad kong napansin ang isang picture frame na nakapatong sa may bedside table nito. Kinuha ko iyun at kaagad kong napansin ang mga kasama nito sa larawan

 

Group picture ito at kaagad akong napatiim bagang ng mapansin ko na na nakaakbay dito ang katabi nitong lalaki habang pareho silang nakangiti

 

"Fuck! Napakabata niya pa para magboyfriend!" hindi ko maiwasan bulong sa aking sarili. Pakiramdam ko lalong kumulo ang dugo ko sa sobrang pagkayamot. Sa hitsura ng dalawa para itong mga teenager na may relasyon.

 

May mga kasama naman siya sa larawan na ito pero hindi ko pa rin maiwasan na magpuputok ang butsi ko. Naiinis ako sa isiping nagpapaligaw or nagboboyfriend na ang ampon nila Mama at Papa. Hindi ako papayag.

 

Yamot kong kinuha ang picture frame at ibinato. Wala akong pakialam kong mabasag iyun. Sa susunod na makita ko pa ang picture na iyan dito sa kwarto hindi na ako mangingimi na itapon iyun sa basurahan. Napakabata pa nito para lumandi. Kahit na hindi ko sya kapatid hindi siya dapat pumapatol sa kung kani- kanino lang. Alam kaya ito nila Mama at Papa?

 

Ipinatong ko sa kama nito ang mga paper bags na naglalaman ng mga pinamili kanina. Iginala ko pa ang tingin sa paligid ng silid nito bago nagpasyang lumabas.

 

Baka nasa baba ang m*****a at hinihintay sila Mama at Papa. Nagpasya na lang akong bumalik ng kwarto para makapagpahinga. Maraming mga nangyari ngayung araw at pakiramdm ko tumaas ang presyon ng dugo ko.

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 94

 

 

 

CHARLES POV

 

"Kotse?" hindi ko maiwasang sambit ng pagkababa ko pa lang kaagad kong narinig ang excited na boses ni Francine. Kaaalis lang din ng truck na sa tingin ko isinakay ang bagong sasakayan na noon ay halos halikan ni Francine sa sobrang tuwa

 

Kung ganoon ito iyung nabanggit kanina ni Mama na sopresa para dito. Pero bakit koste? Hindi ba nila naisip na delikado sa isang katulad ni Francine ang magdrive sa labas? Kahit saan tingnan minor de edad pa rin ito.

 

"Charles...look, ano ang masasabi mo sa bagong kotse ng kapatid mo?" nakangiting wika ni Mama. Hindi ko mapigilan na mapabuntong hininga

 

"Ma...bakit hindi nya nabanggit sa akin ito? Bakit ito ang niregalo niyo sa kanya?" tanong ko.

 

"Malaki na ang kapatid mo Charles. Isa pa may student licence na syang hawak. Matataas ang grades nya sa School at ipinangako namin ng Papa mo na ibibigay namin sa kanya kung ano ang gusto nya.." sagot nito sa akin. Hindi ko mapigilang mapailing.

 

"Kaya pala ayaw niya ng party? Pero Ma, minor pa din siya. Hindi siya pwedeng magdrive nang siya lang. sagot ko.

 

"Hindi naman namin siya papayagan na magdrive sa malayong lugar anak. Mas maganda nga habang bata pa siya may sarili nang sasakyan ang kapatid mo para matutunan nya kaagad kong paano maging disiplinado sa daan sagot ni Mama. Muli akong napiling

 

"Hindi ko siya kapatid." walang gana kong sagot ko Kaagad kong napansin ang ilang sandaling pananahimik ni Mama kaya napatingin ako dito Kaagad kong nabanaag ang lungkot sa kanyang mga mata

 

"Sorry po. Pero iyun ang totoo. Hindi ko siya kapatid Ma! Hanggang ngayun hindi pa rin ako sumusuko na hanapin siya." sagot ko. Malungkot akong tinitigan ni Mama bago sumagot

 

"Kahit kami hindi kami sumusuko na hanapin siya. Nararamdaman ko na nasa paligid lang ang tunay mong kapatid Charles. Pero sana naman matangap mo din si Francine bilang kapatid mo. Alam kong malayo ang loob mo sa kanya. Pero huwag mo din kalimutan na siya ang naging dahilan para hindi ako tuluyang nalugmok sa matinding kalungkutan." malungkot na sagot ni Mama.

 

Bigla naman akong nakaramdam ng konsensya. Kaagad kong hinawakan ito sa kamay pilit na ngumiti.

 

"Sorry! Alam ko po na kayo ang mas naapektuhan sa mga nangyari noon. Hayaan niyo po pipilitin ko ang sarili ko na matangap siya sa buhay natin bilang kapatid ko." sagot ko. Pilit na nagpakawala ng ngiti sa labi si Mama.

 

"Salamat Charles. Matatangap mo man o hindi si Francine...ayos lang. Hindi namin pwedeng diktahan ang nararamdaman mo. Pero sana, pakisamahan mo siya ng maayos. Hindi lingid sa kaalaman ko na palagi kayong nagbabangayan" sagot nito.

 

Hindi ko maiwasan na tumitig kay Francine. Kausap nito si Papa na noon ay matiyagang ipinapaliwanag sa kanya ang tungkol sa bago nitong sasakyan Nababakas sa mukha nito ang sobrang tuwa.

 

"Promise...pipilitin kong maging maayos ang pagtrato sa kanya. sagot ko at nagpakawala ng pilit na ngiti. Napasya na din akong magpaalam na dito. Babalik na ako ng silid para makapagpahinga

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Katulad ng mga nakagawian, masyado akong naging abala sa aking negosyo. Hindi natupad ang pangako ko kila Mama na palaging dumalaw ng mansion. Mas gustuhın ko kasing sa penthouse umuuwi lalo na kapag pagod ako sa maghapong trabaho

 

"Kumusta ang mga buhay-buhay? Buti naman at sumipot ka ngayun Charles. Ang tagal mong nagpakabusy sa buhay ah?" nakangiting wika ni Brandon sa akin. College friend ko ito at nandito kami sa isang bar. Lima kaming magkakaibigan at hinihintay pa namin ang tatlo sa mga ito. Si Grayson, Lambert at James.

 

"Naging abala lang ako nitong mga nakaraang araw Pare." sagot ko sabay tungga ng alak na nasa harapan ko. Hindi ko maiwasan na dumako ang tingin ko sa stage. May mga ilang kababaihan akong nakikita na sumasayaw doon. Kapansin-pansin din ang pagdatingan ng maraming costumers.

 

"Grabe ang lugar na ito noh? Napakalakası Dinadagsa gabi-gabi ng maraming costumers. Palibahasa kasi panalo ang mga babae nila dito." narinig kong wika ni Brandon habang nakatitig din sa stage na may mga sumasayaw na mga babae. Napailing ako

 

"Balita ko halos mga minor ang mga babae nila dito Wala silang pili hanggat maganda at mabili sa mga lalaki nilang costumers." sagot ko.

 

"Eh wala namang minor-minor sa mga taong kumakalam ang sikmura. Lahat gustong kumita ng pera kaya siguro hindi mo din sila masisisi na pumasok sa ganitong klaseng trabaho." sagot ni Brandon. Napailing ako. Hindi na ako umimik pa at inilibot ang tingin sa paligid. Wala akong balak tumambay ng matagal sa lugar na ito. Masyadong maingay at walang kahihiyan ang ibang mga costumers pagdating sa pagtrato sa mga babae dito. Hindi para sa akin ang lugar na ito at kaya lang naman ako napipilitang pumunta dito dahil sa kakulitan ng mga kaibigan ko.

 

"Bilib din ako sa may ari ng bar na ito. Ilang beses ng ni- raid ng mga alagad ng batas pero parang walang epekto sa kanya. Tuloy pa rin ang negosyo muling wika ni Brandon. Hindi ko naman maiwasan na mapaisip.

 

"Baka may kapit sa gobyerno. Ganoon naman talaga eh. Kapag may kaibigan o hawak na nakaupo sa gobyerno, lahat pwede nyang gawin." sagot ko. Sasagot pa sana si Brandon ng mapansin ko na nagsipagdatingan na ang iba naming mga kaibigan.

 

Kahit papaano nag-enjoy ako sa pakikipag-usap sa kanila. Marami akong natutunan lalo na ng dumako ang pag-uusap namin sa negosyo. Ayaw ko pa nga sanang umuwi kaya lang nang mapansin ko na lalong nag-iingay dito sa loob ng bar dahil sa mainit na palabas sa stage napilitin na akong tumayo para umuwi na

 

"Mauna na ako sa inyo mga Pare. May appointment ako bukas ng umaga." paalam ko sa mga ito. Tututol pa sana ang iba sa kanila pero wala na silang nagawa ng tumalikod na ako.

 

Naglalakad na ako paputang parking ng napansin ko ang tumatakbo na babae. Kung hindi ako nagkakamali isa ito sa mga nagtatrabaho dito sa loob ng bar dahil sa kanyang soot.

 

Napapailing na lang ako at hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa. Kung ano man ang problema ng babaeng iyun wala na akong pakialam pa. Dumirecho ako ng kotse at kaagad na pinaarangkada ang sasakyan. Nasulyapan ko pa ang babaeng takot na takot na nagtatago sa isa sa mga sasakyan dito sa parking.

 

Pasado alas onse ng gabi ng makarating ako ng Penthouse. Pagkatapos maglinis ng katawan dumirecho na ako ng kama para matulog.

 

Nasa mahimbing na ako nang pagtulog ng maalimpungatan ko na tumutunog ang cellphone ko. Wala sana akong balak na sagutin iyun dahil hinihila pa ako ng antok pero hindi ito tumitigil sa kakatunog. Yamot ko itong iniabot at sinagot.

 

"hello" sagot ko sa garalgal na boses.

 

"Charles!" narinig kong sagot sa kabilang linya. Napakunot pa ang noo ko ng mabosesan ito

 

"Ma?" tanong ko

 

"Charles. nandito kami sa hospital. Pwede bang pumunta ka ngayun? Nakadisgrasya si Francine," sagot ni Mama. Bakas sa boses nito ang matinding pag-alala.

 

Mabilis akong napabangon ng marinig ko ang masamang balita na iyun ni Mama.

 

"Ma....paanong nakaaksidente siya? Bakit nasa labas pa siya ng dis-oras ng gabi?" tanong ko. Hindi ko din maiwasan na makaramdam ng matinding pag-alala para kay Francine. Minor pa lang siya pagkatapos nakadisgrasya kaagad? Ito na nga ba ang sinasabi ko eh! Tutol talaga ako sa pagkakaroon nito ng kotse.

 

Nagpaalam siya sa amin kanina na tatapusin lang daw nila ang projects sa bahay ng kanyang ka-classmate... Hindi ko naman akalain na gagabihin pala sya ng uwi" sagot ni Mama. Bakas sa boses nito ang pag-alala.

 

"Sige po.. papunta na ako. Kumusta nga pala si Francine?" tanong ko.

 

"Hindi naman siya nasaktan at nadala naman kaagad sa hospital ang nasagasaan nya. Kaya lang nag-aalala ako na baka mapahamak ang kapatid mo. Malaking kaso ito kung sakali. Tinawagan na ni Ryder ang family lawyer natin para aysuin ito." sagot nito.

 

"Sige Maipanatag niyo lang ang kalooban nyo. Ako ang bahala para ayusin lahat nang gusot na ito sagot ko at nagmamadaling naglakad papuntang walk in closet para magbihis ng maayos na damit Biglang nawala ang antok ko dahil sa balitang hatid ni Mama Pasaway talaga ang Francine na iyun.

 

Pagdating ng hospital kaagad akong dumirecho sa emergency room. Naabutan ko si Francine na paroon at parito. Halata ang nerbiyos sa maganda nitong mukha.

 

"Anong nangyari?" tanong ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang namumula nitong mga mata. Halatang galing ito sa matinding pag-iyak.

 

"Sorry! Hindi ko sinasadya! Kuya, tulungan mo akol Ayaw kong makulong sagot nito kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Napailing ako. Mukhang biglang bumait ito sa akin ngayun.

 

"ano ba kasi ang ginawa mo? Bakit nasa labas ka pa ng dis-oras ng gabi?" galit kong tanong dito. Kaagad itong napayuko

 

"Charles...tama na iyan. Napagsabihan na namin ang kapatid mo kaya huwag mo na siyang pagalitan. Isipin na lang natin kung paano harapin ang mga pulis na nag -iimbestiga tungkol sa kaso awat n Papa. Kakarating lang din nito at hindi ko maiwasan na magtaka dahil hindi nito kasama si Mama Ashley.

 

"Nasaan si Mama?" tanong ko at pilit na pinapakalma ang sarili ko.

 

"Nasa loob siya. Kasalukuyan siyang kinukunan ng dugo." sagot ni Papa. Hindi ko maiwasan na mapakunot and noo ko sa pagtataka.

 

 

"Kapareho ng type ng dugo ng Mama mo ang nabangga ni Francine kanina Nahirapan maghanap ang hospital ng kaparehong type ng dugo na iyun at sakto naman na iyun din ang type ng dugo ng Mama mo kaya nagpresenta na sya. Paliwanag nito. Kaagad naman akong napatango

 

"Kumusta po ang biktima?" tanong ko. Saglit na nag- isip si Papa bago sumagot

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 95

 

 

 

CHARLES POV

 

 

 

Mas lalo akong naguluhan sa susunod na takbo ng usapan namin ni Papa. Hindi ko maiwasan na mapaisip ng malalim dahil sa natuklasan.

 

"Iyun din ang hindi namin maintindihan. Hindi galing sa pagkakabangga ni Francine ang sugat niya sa tagiliran. Binaril siya ng kung sino kaya maraming dugo ang nawala sa kanya." sagot ni papa. Kaagad akong nakaramdam ng awa para sa hindi pa nakikilalang pangalan ng biktima..

 

 

"A-anong ibig niyo pong sabihin? Na hindi naman talaga siya napuruhan ni Francine? Na wala naman talaga siyang kasalanan?" naguguluhan kong tanong. Tumango si Papa

 

"Iniimbistigahan na ng mga pulis ang mga nangyari. Hinahanap na din nila kung sino ang bumaril sa kanya. Kung sino ang gustong pumatay sa kanya Maaring balak nya talagang humingi ng tulong kaya sya biglang humarang sa gitna ng kalsada walang kasalanan si Francine dahil wala din naman nakitang gasgas sa sasakyan niya sagot ni Papa na syang labis kong ipinagpasalamat. Kahit papaano makakaiwas sı Francine sa posibleng kaso.

 

"Kung ganoon, delikado pala ang buhay nya Buti na lang hindi nadamay si Francine. sagot ko at hindi ko mapigilan na makaramdam ng pag-aalala para kay Francine. Mabuti na lang pala at ligtas itong nakaalis sa lugar na iyun. Kailangan din pala nitong mag-ingat dahil baka nakita din siya ng kung sino man ang humahabol sa biktima Baka pati buhay ni Francine malagay sa alanganin na siyang hindi ko mapapayagan.

 

"Iyan ang tinitingnan na anggulo ng mga kapulisan. Nakakaawa ang babaeng iyun kung nagkataon. Kung talagang may gustong pumatay sa kanya, nanganganib ang buhay nya at swerte nya dahlı sı Francine ang natiyempuhan nya para sana hingan ng tulong." sagot ni Papa

 

Pero hindi ko alam ang mararamdaman ko. Sana lang hindi kami madamay sa kung ano mang problema ang kinakaharap ng babaeng iyun. May gustong pumatay dito at kailangan namin malaman kung sino at ano ang dahilan dahil kahit na hindi ito nabangga ni Francine, kailangan pa rin namin siyang tulungan hangang sa gumaling

 

Parang nabunutan kami ng tinik dibdib ng ibalita ng doctor na nakaligtas na sa kapahamakan ang babaeng muntik ng nabangga ni Francine

 

Kaagad namin itong kinuhaan ng private room. Wala ding balak sila Mama na iwan ito sa hospital hangat hindi pa dumadating ang pamilya nito.

 

Halos hindi naman ako makapaniwala ng mapagmasdan ko ang hitsura ng babae. Kung hindi ako nagkamali halos kasing edad lang ito ni Francine Ang labis pa na gumugulo sa isip ko, ito iyung babaeng nakita ko sa bar kagabi na may pinagtataguan. Ang babaeng takot na takot at hindi man lang ako nag- abalang tulungan ito.

 

Tama kahit madilim sa parking area hindi ako maaring magkamali Ito iyung babaeng nagtatago sa isa sa mga sasakyan. Kung ganoon nasa panganib ang buhay nito at hindi man lang ako nag-abalang tulungan siya? Mabuti na lang pala at natiyempuhan ito ni Francine kung hindi baka patay na ito.

 

"Hindi pa rin ba ma-trace ang pamilya niya?" narinig kong tanong ni Mama. Nagpapahinga ito pagkatapos kuhaan ng dugo kanina

 

"Wala pa rin Mahal. Walang kahit ni isang ID at pagkakakilanlan na nakuha sa pasyente kaya hindi alam ng mga pulis kung paano hanapin ang pamliya niya. Iniimbistigahan na din kung ano ang nangyari sa kanya. Mukhang may gustong pumatay sa kanya dahil sa tama ng bala sa katawan niya " sagot ni Papa Ryder.

 

Wala sa sariling napatitig ako kay Mama Bakas sa mukha nito ang matinding pag-aalala para sa istrangherang babae. Muli kong tinitigan ang walang malay na pasyente sa mukha. Napakunot ang noo ng marealized ko n bakit parang may hawig ito kay Mama? Kaagad din umagaw sa pansin ko ang nunal nito sa itaas na bahagi ng kanyang kilay na katulad na katulad kay Mama

 

Napatayo ako at wala sa sariling lumapit sa higaan nito. Titig na titig ako dito na siyang napansin ni Mama sa akin.

 

"Bakit?" tanong nito. Wala sa sariling napiling ako Bigla akong kinutuban. May posible kaya na sya ang nawawala kong kapatid? Posible iyun dahil halos kasing edad lang ito ni Francine. Pero ano ang ginagawa nya sa lugar na iyun? Kung kasing edad ito ni Francine...bakit nasa bar siya? Isa din ba siya sa mga minor na edad na babae na pilit na pinapatrabho sa lugar na iyun? Kung siya man ang nawawala kong kapatid hinding hindi ko matatanggap na dumanas ito ng matinding hirap. Na may gustong pumatay dito

 

"Kawawang bata. Siguro kasing edad lang siya ni Francine. Nasaan kaya ang mga magulang nito at bakit siya pinabayaan sa labas." natauhan ako ng marinig kong muling nagsalita si Mama Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang masuyong pagtitig ni Mama dito at paghaplos sa mukha

 

"Baka naman nagpapasaway sa mga magulang kaya kung anu-ano na ang nangyari sa kanya. Hintayin na lang po natin siyang magising para makuha ang impormasyon tungkol sa pagkatao niya sagot ko sabay napatingin kay Francine Himala, tahimik pa rin ito sa isang tabi at mukhang malalim ang kanyang iniisip

 

"Mabuti na lang pareho kami ng type ng dugo. Bihira lang ang may type AB na dugo kaya maswerte pa rin siya dahil nasalinan kaagad siya sagot ni Mama Hindi pa rin nito inaalis ang pagkakatingin sa pasyente

 

"Yes...pareho kaming type O ni Papa at hindi din namin siya matulungan kung nagkataon" sagot ko.

 

Naagaw ang attention naming lahat ng may kumatok sa pintuan. Pumasok ang isang nurse at isang doctor. Bumati muna ito sa amin bago nilapitan ang pasyente

 

Hinayaan na lang namin na gawin nila ang trabaho nila. Tahimik lang akong nanonood ng biglang nagtanong si Mama

 

"Doc...tuloy-tuloy na po ba ang pagaling niya? Kailangan nya pa po ba ng additonal bag ng dugo?" tanong nito. Kaagad na umiling ang Doctor

 

"Huwag po kayong mag-alala Mrs. Maayos na po ang kalagayan niya. Nalinis na namin ang sugat nya at hayaan na lang natin na magpahinga ang anak niyo." nakangiting sagot ng Doctor.

 

"ha? Anak? Doc hindi po namin sya kilala. Tinulungan lang po namin sagot naman ni Mama. Hindi ko naman maiwasan na magulat sa sinabi ng Doctor. Muli akong napatitig sa nakahigang pasyente at kay Mama

 

"Hindi po ba? Naku, sorry po akala ko po talaga Mam, mag-ina kayo. Magkahawig po kasi kayo Mam paliwanag ng Doctor. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mga mukha nila Mama at papa Sabay pa silang napatingin sa walang malay na pasyente

 

Ilang saglit lang ay nagpaalam na ang Doctor at tuluyan ng lumabas ng kwarto. Mahabang katahimikan ang namayani sa amin habang nakatitig kaming tatlo sa pasyente. Maraming katanungan ang tumatakbo sa isipan namin

 

"Wala namang mawawala kung subukan natin Ryder diba? Halos kasing edaran nya ang nawawalan nating anak at pwede nating subukan halos pabulong na wika ni Mama para siguro hindi marinig ni Francine Kitang kita ko sa mukha nito ang pagkaasam at puno ng pag-asa. Muli nitong hinaplos ang pisngi ng hindi namin kilalang pasyente. Kaagad naman akong binalingan ni Papa.

 

"Pwede bang iuwi mo muna si Francine para makapagpahinga na siya? Kami na muna ang bahala dito." wika ni Papa sa akin.

 

"Sana siya na nga Pa, Ma!" makahulugan kong sagot at sinulyapan si Francine. Tumayo ako at nilapitan ito. Kahit papaano concern din ako kung sakaling malaman nito ang katotohanan. Alam kong mas masasaktan ito kapag malaman nya na hindi naman talaga siya tunay na anak ng kinikilala niyang mga magulang

 

Muli akong sumulyap sa nakahigang pasyente Sana nga siya na ang hinahanap namin. Sana nga siya na ang nawawala kong kapatid. Sana matagpuan na namın siya

 

"Sumama ka sakin ihahatid na muna kita sa mansion para makapagpahinga ka seryoso kong wika. Kaagad naman itong tumayo at nilapitan sila Mama at Papa Nagpasaya akong magpatiuna nang lumabas ng kwarto

 

Hindi naman nagtagal ang paghihihtay ko at kaagad kong napansin ang paglabas ni Francine. Nakayuko ito at halata pa rin sa mukha nito ang guilt. Napailing ako. Kung totoosin wala naman pala itong kasalanan Hindi ito dapat umakto ng ganito.

 

TAhimik lang ito habang nakatanaw sa kawalan habang sakay ng kotse pauwi ng mansion. Hindi ko na lang pinansin at itinoon ko na lang ang pansin ko sa kalsada.

 

Gumugulo sa isipan ko ang babaeng nasa hospital na binabantayan nila Mama. Umaasa ako na sana sya na ang hinahanap namin. Tama ang Doctor Malaki ang pagkakahawig nito kay Mama at pareho pa sila ng blood type.

 

Ang mahirap kasi wala kaming palatandaan sa nawawala kong kapatid. Kahit siguro makasalubong ko siya sa daan hindi namin siya makilala. Isang malaking himala na lang kung magkatagpo ang landas namin na tunay niyang pamilya.

 

Kaagad kaming pinagbuksan ng gate ng gwardiya pagdating ng mansion. Maayos kong ipinarada ang kotse dahil balak kong dito na lang muna magpahinga Hindi na muna ako uuwi ng penthouse at balak kong imonitor ang mga hakbang na gagawin nila Papa sa pasyente.

 

"Salamat!" narinig ko pang wika ni Francine bago ito nagmamadaling bumaba ng kotse. Napabuntong hininga na lang ako. Halatang malayo ang loob nito sa akin at hindi ko maimagine ang mararamdaman nito kapag malaman niya ang tunay niyang pagkatao

 

Kinaumagahan kahit na kulang sa tulog pilit ko pa ring bumangon para bumalik ng hospital at kumustahin ang pasyente Kailangan ko din makumbinsi sila Mama at Papa na umuwi na muna ng mansion para makapagpahinga

 

"Nakuhaan na siya ng sample para sa DNA Test! Pareho kaming umaasa ni Mama mo na sana sya na nga Charles." kaagad na balita ni Papa pagkapasok ko pa lang dito sa loob ng private room. Kaagad akong napatango at nilapitan ang nakahigang pasyente.

 

"Hindi pa rin po ba siya nagigising?" tanong ko kay Mama. Nakaupo pa rin ito sa gilid ng kama at hawak nito ang kamay ng hindi pa namin kilala na pasyente

 

"Nagising na siya kanina! Kaya lang nagsisigaw siya at parang takot na takot kaya muling nakatulog pagkatapos turukan ng gamot." sagot ni Mama Lalo akong nagtaka.

 

"Dumaan siya sa traumatic na sitawasyon kaya siya nakakaramdam ng takot. Sabagay, malalaman natin pagising nya. SA ngayun wala tayong ibang gagawin kundi protektahan siya. Kailangan niya ang tulong natin para makaiwas sa mga taong nagtatangkang kumitil sa buhay niya." mahabang wika ni Papa Napatango ako.

 

"Kailan daw po lalabas ang result ng DNA?" tanong ko

 

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 96

 

 

 

 

CHARLES POV

 

 

 

 

Kaagad kong pina-cancel sa secretary ko lahat ng appointment ko ngayung araw. Nagpresenta na ako na lang muna ang magbabantay sa biktima habang uuuwi muna sila Mama at Papa sa mansion para makapagpahinga.

 

Halos ayaw na kasing umalis ni Mama sa tabi ng istrangherang babae. Hindi ko alam pero habang tumatagal nakakaramdam ako ng awa sa babaeng ito. Parang merong something sa pagkatao nito na mahirap ipaliwanag.

 

 

Sa ngayun, isa lang ang gusto kong malaman dito Kung ano ang kanyang pangalan at sino ang gustong pumatay sa kanya Masyado pa itong bata para masangkot sa gulo at dapat sa mga ganitong edad nasa poder pa ng mga magulang para protektahan.

 

"Hindi!!! Huwag! Huwagggggg! wala sa sariling kaagad akong napatayo ng marinig ko ang malakas nitong sigaw. Halos patakbo akong lumapit sa higaan nito at kita ko ang takot sa kanyang mukha at tagaktak ang butil ng pawis sa noo nito kahit malamig naman dito sa kwarto. Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang panginginig ng katawan nito.

 

"Maawa kaaaa! Hindiiiii!" pasigaw na wika nito habang patuloy ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata Kaagad ko itong dinaluhan at hinawakan, tinapik sa kanyang pisngi para magising ito.

 

'Miss! Misss! Gumising ka! Nananaginip ka lang wika ko at hindi na ako nakatiis pa. Niyugyog ko ito at mukhang epiktibo naman dahil napansin ko ang bahagyang pagkalma nito at ang unti-unting pagdilat ng kanyang mga mata.

 

Kaagad kong napansin ang takot sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

 

"Isa ka ba sa mga tauhan ni Dominic? Maawa ka, lubayan mo na ako! Ayaw ko pang mamatay." wika nito habang lumuluha. Kaagad naman akong umiling

 

"Dominic? Sinong Dominic? Siya ba ang bumaril sa iyo? Gusto ka ba nyang patayin?" tanong ko. Lalo itong napahagulhol ng iyak. Hindi na ito muling nagsalita pa. Napansin ko din ang panginginig ng kamay nito kaya kaagad ko iyung hinawakan

 

"Hindi ako tauhan ni Dominic Muntik ka ng nasagasaan ng kapatid ko kaya ka nandito ngayun sa hospital Huwag kang mag-alala ligtas ka na mahinahon kong wika dito. Kaagad naman itong umiling

 

"Hahanapin niya ako Pag-aari na ako ni Dominic!" sagot nito habang lumuluha Kaagad naman akog naguluhan

 

"Sino ba si Dominic? Bakit ka nya hahanapin? Bakit gusto ka nyang patayin?" puno ng curiosity ang boses ko na tanong dito Tumitig ito sa akin bago sumagot

 

"Ibininta ako ng tiyahin ko sa kanya?" mahina nitong sagot pero parang bomba na sumabog sa pandinig ko

 

Napatitig ako dito

 

"Anong sabi mo? Bininta? Miss, bakıt nasaan ang mga magulang mo?" tanong ko. Lalo itong napaiyak.

 

Hindi ko alam sabi ni Tita Sabel, patay na sila. Namatay sa panganganak sa akin ang Nanay ko."

 

lumuluha nitong sagot. Kaagad akong nakaramdam ng pagkahabag dito. Kita ko ang pagdurusa sa hitsura nito habang sinasabi ang katagang iyun.

 

"Maawa ka sa akin itago mo ako kay Dominic ayaw ko ng bumalik ng bar! Hindi ko kaya ang pinapagawa niya sa akin kaya tumakas ako nagmamakaawa nitong wika. Parang biglang kinurot ang puso ko sa sinabi nito. Napakabata pa nito para pagdaanan ang ganitong buhay.

 

 

"Okay, tahan na! Hindi ko hahayaan na makuha ka sa amin ng Dominic na iyun. Huwag kang matakot sagot ko. Kahit papaano nakatulong siguro ang sinabi kong iyun dahil bahagya itong kumalma Tumitig ito sa akin bago pilit na ngumiti

 

"Salamat at pasensya na po kayo sa akin. Masyado po talaga akong natakot sa mga pinagdaanan ko" sagot nito.

 

"Ano nga pala ang pangalan mo?" tanong ko.

 

"Trexie Mae Garcia sagot nito habang nagpapahid ng luha sa mga mata. Napangiti ako.

 

"Well, ilang taon na si Trexie Mae?" nakangiti kong tanong. Kailangan ko ang impormasyon na iyun para mapa-imbestigahan ito. Kargo na ito ng pamilya namin at kung talagang nanganganib ang buhay nito gusto kong malaman kung ano ang dahilan. Isa pa, sa mga susunod na araw lalabas na ang DNA test result Umaasa ako na siya na ang nawawala kong kapatid.

 

"sixteen... Sixteen years old." sagot nito kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata.

 

"Napakabata mo pa pala. Hindi ka pa pwedeng magtrabaho sa isang bar sa ganyang edad mo." sagot ko. Kaagad kong nabanaag ang lungkot sa mga mata nito bago sumagot

 

"Masyadong atat sila Tita na pagkakakitaan ako. Noong nalaman nila na naghahanap ng babae ang bar na iyun dinala nila ako doon at ibininta kay Dominic!" muling tumulo ang luha nito ng sabihin nya iyun. Siguro masyado itong nasaktan sa mga pangyayari

 

"Hayaan mo Trixie Mae. Ngayung nandito ka na sa poder namin hindi namın hahayaan na mapahamak ka. You can call me Kuya Charles. Ako at ang buong pamilya ang bahala sa iyo nakangiti kong wika

 

"Salamat po! Isa lang naman ang gusto kong mangyari iyun ay makatakas kay Dominic at sa mga tauhan nito Papatayin nila ako kapag makita nila ako kaya natatakot ako. Mahigpit na ipinagbabawal sa bar na iyun ang sumuway sa gusto nila. Simula ng ibininta ako ni Tita sa kanila, pag-aari na nila ako sagot nito habang patuloy pa rin ito sa panginginig. Masyado siguro talaga ito natrauma sa kung ano man ang kanyang pinagdaanan Hinawakan ko ito sa kamay nginitian.

 

"Ipinapangako ko...hindi uubra ang Dominic na iyan sa akin. Ako ang bahala sa iyo. Pwede natin syang kasuhan sa ginawa nya sa iyo." sagot ko Kaagad itong umiling. Nababanaag ko ulit sa mga mata nito ang takot

 

"Huwag! Mahirap siyang kalaban! Baka mapahamak ka! "takot na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat dahil sa sinabi niya. Ganoon ba talaga kalaki ang trauma na ibinigay ng Dominic na iyun sa pagkatao ni Trexie Mae para magkaganito ito? Gaano ba kasama ang taong iyun?

 

"May mga pulis na nag-iimbistiga sa kaso mo Trexie Mae. Hinihintay lang nilang magising ka para sa ilang mga katanungan. Pwede mong sabihin sa kanila kung ano ba talaga ang nangvari para umusad ang kaso at mahuli ang salarin mahinahon kong sagot Muli itong umiling

 

"Hindi! Ayaw ko! Mahahanap nila ako kung sakaling magkaso pa ako! Nakakatakot siya! Papatayin niya ako! "muling tumulo ang masaganang luha sa mga mata nito habang nagsasalita. Humigpit din ang pagkakahawak nito sa aking kamay. Naguguluhan naman akong napatitig sa kanya.

 

"Ayaw mo bang maparusahan ang may gawa nito sa iyo? Muntik ka ng mamatay kung hindi ka pa nakita ni Francine. Ayaw mo ba sliang makulong?" tanong ko Kaagad itong umiling.

 

"Imposibleng makulong siya! Makapangyarihan siyang tao at marami siyang tauhan. Papatayin nila ako kapag makita nila ako at ayaw kong pati kayo madamay Kaya please....kung talagang gusto niyo akong tulungan, itago niyo ako sa kanya!" puno ng pakikiusap ang boses na wika nito. Ilang saglit din akong hindi nakaimik.

 

"Okay...Fine! Kung iyan ang gusto mo, susundin namin! Tahan na! Baka makasama sa iyo ang sobrang pag-iyak. " sagot ko para kahit papaano mapakalma ito.

 

Mabuti pa nga siguro magpa-imbistiga ako! Aaalamin ko kung sino ang Dominic na iyun at ano ang kaugnayan nya sa bar na iyun.

 

"Salamat! Hindi ko na po talaga alam ang gagawin kol Akala ko talaga katapusan ko na kagabi. Wala akong mahingan ng tulong dahil kapag uuwi ako sa amin tiyak na ibabalik din ako ni Tita kay Dominc." patuloy ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata habang nagsasalita. Lalo naman akong nakaramdam ng pagkahabag dito. Hindi ko ma-imagine kung gaano kahirap ang pinagdaanan niya sa kanyang buhay

 

"Sa nasabi ko na sa iyo kanina, hinding hindi namin hahayaan na makuha ka pa ng Dominic na yun! Hindi ka na masasaktan ng taong iyun Trexie!" nakangıtı kong sagot. Tumitig ito sa akin tsaka tumango.

 

Pagkatapos ng pag-uusap namin na iyun muli itong nakatulog Mukhang kahit papaano kumalma na din ito. Eksaktong alas-tres ng hapon dumating sila Mama at Papa. Sila na daw muna ang magabantay kay Trexie para ako naman daw ang magpahinga

 

Bago ako umalis, iknwento ko sa kanila ang napag- usapan namin ni Trexie. Wala akong pinalagpas na kahit na isang detalye. Napansin ko pa nga ang pagtulo ng luha sa mga mata ni mama habang nakikinig sa kwento ko. Siguro naawa din ito sa pinagdaanan ni Trexie. Ilang beses ko din napansin ang paulit-ulit an paghalik ni Mama sa noo ni Trexie habang patuloy sa pagpatak ang luha sa mga mata

 

"Salamat Charles. Hihintayin lang natin ang result ng DNA Test at kung sakaling mag- possitive ang result, mananagot sa akin ang nagpapahirap sa kanya!" sagot ni Papa Ryder habang kita sa mga mata nito ang galit Kung totoo man ang lukso ng dugo, makukumpiram ko siguro na si Trexie na ang nawawala kong kapatid. Kamukhang kamuha talaga ito ni Mama.

 

"Kakausapin ko ang imbistigador na inirekumenda sa akin ni Brandon Pa. Papa-imbistigahan ko kung ano ang naging buhay ni Trexie. Hindi ako mapalagay, kita ko ang takot sa kanyang mga mata habang nagkikwento siya kanina. Kaptid ko man siya o hindi. kailangan natin siyang tulungan." sagot ko bago nagpasyang umalis. Sa mansion ulit ako ngayun uuwi. Gusto ko din makita kung ano ang sitwasyon ni Francine.

 

May mga dapat na ipagpsalamat pa rin dito kahit na matigas ang ulo nito. Dahil sa kanya, posibleng mahanap na namin ang nawawala kong kapatid. Sana nga si Trexie na ang hinahanap namin.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 97

 

 

 

TRIXIE MAE POV

 

 

 

 

Hindi ko maiwasan na alalahanin ang lahat ng nangyari sa akin..

 

Nagmamakaawa akong tumitingin kay Tita Sabel habang iniaabot sa kanya ang isang bundle ng pera na taglilibuhin ng kausap nitong staff ng bar. Hindi ako makapaniwala na nagawa ako nitong ibinta kahit na paulit-ulit na akong nagmamakaawa dito.

 

"Tita! Please...maghahanap po ako ng trabaho! Huwag po sa ganitong paraan!" nagmamakaawa kong wika sa kanya. Sinulyapan lang ako nito at tuluyan na akong iniwan dito sa parang opisina na hindi ko alam kung anong kinabukasan ang naghihintay sa akin

 

Napatitig ako sa babaeng nagbigay ng pera kay Tita Walang pakialam ako nitong tinitigan pagkatapos tumayo ito at naglakad papuntang pintuan. Kaagad ko itong sinundan

 

"Dito ka lang! Simula ngayung araw, magtatrabaho ka na sa bar na ito!" istrikta nitong wika. Lalo akong nakaramdam ng takot.

 

Bago ako dinala ni Tita Sabel dito sinabi na nito sa akin ang magiging trabaho ko dito. Kabayaran daw iyun sa pagpapalaki sa akin.

 

"Maawa na po kayo sa akin. Ayaw ko po dito." puno ng pagmamakaawa kong wika. Umismid lang ito bago sumagot.

 

"Simula ngayung araw...pag-aari ka na ni Boss Dominic Dela Fuente! Huwag kang magtangkang tumakas dahil hindi siya nangingimi na pumatay ng tao. Wala kang choice kundi sundin lahat ng gusto nya kung gusto mo pang mabuhay.!" wika nito sa akin at tuluyan na akong iniwan dito sa kwarto. Lalo akong napaiyak.

 

Natatakot ako sa kapalaran na naghihintay sa akin sa lugar na ito. Masakit tanggapin na ipinagkalulong ako ng sarili kong kadugo. Ako na yata ang pinakamalas na tao dahil lumaki akong hindi man lang nakilala ang tunay kong mga magulang. Nabuntis lang daw ang Nanay ko at namatay ito sa pagkatapos akong ipinanganak

 

Ang tiyahin na nagpalaki sa akin ay wala man lang pakialam. Ginawa ako nitong alila at ang masaklap pa ibininta pa ako sa bar na ito.

 

Hindi ko alam kung ilang oras na akong umiiyak. Hindi ko na nga namalayan na napahiga na pala ako sa sahig at nakatulog. Naramdman ko na lang na may humawak sa pisngi ko kaya napabangon ako. Kinusot-kusot ko pa ang aking mga mata para makita kong sino ang nasa harap ko.

 

Kaaagad na tumampad sa paningin ko ang isang lalaki. Nakangisi ito sa akin kaya nahintakutan akong napaurong at napatayo sabay takbo sa kabilang bahagi ng opisina na ito.

 

"Trexie....Trexie Mae Garcia...sa wakas napasakamay din kita!" nakangisi nitong wika sa akin.

 

"Isasalang na po ba natin siya mamaya Boss Dominic?" narinig kong tanong ng isang tinig binabae. Nakatayo ito sa medyo hindi kalayuan sa amin.

 

"liwan mo muna kami dito. Tatawagin na lang kita kung may kailangan ako sa iyo." malamig nitong sagot. Napatitig ako dito. Kung ganoon ito ang bumili sa akin. Si Dominic Dela Fuente. Marami akong naririnig tungkol sa kanya dahil nagrerecruit ang grupo nito sa lugar namin ng mga kababaihan na pwedeng magtrabaho sa kanyang bar. Hindi ko mapigilan ang maluha

 

+5 BONUS

 

"Tandaan mo Trexie, pag-aari na kita! Hindi ka pwedeng sumuway sa gusto ko! Nabili ko na ang katawan pati ang kaluluwa mo!" napakislot ako ng bigla itong sumigaw sa harap ko. Takot akong napatitig dito.

 

Boss Dominic ang narinig kong tawag sa kanya ng mga tauhan nya. Nasa 30s pa ito pero halatang halang ang kaluluwa. Masakit itong tumitig at pakiramam ko binabasa nito pati kaluluwa ko! Kung mabait lang sana ito, masasabi kong gwapo sana pero sa likod ng hitsurang iyun may mala-demonyo pala itong pag- uugali.

 

"Hindi po! Maawa kayo sa akin! Hindi ito ang pangarap ko! Ayaw kong matulad sa mga babaeng nandito sa bar mo! Maaawa ka!" umiiyak kong wika. Nilapitan ako nito at hinawakan ako sa pisngi at tinitigan ng mariin. Pinisil nya ang pisngi ko kaya napaigik ako sa sakit.

 

"Sino ang nag-aakala na sixteen years old ka pa lang? I think, ako muna ang titikim sa iyo bago kita ibigay sa iba!" wika nito sa akin at kita ko ang matinding pagnanasa sa kanyang mga mata. Nagpumiglas ako kaya nabitiwan nya ako. Kaagad kong napansin na lalong nanlilisik ang mga mata nito. Halos manginig ang buo kong laman na muling napaatras para makalayo sa kanya.

 

"Akala mo ba makakaligtas ka sa akin. Ngayung nasa poder na kita... lalaspagin ko ang gandang iyan bago kita ibigay sa iba!" nakangisi nitong wika at akmang lalapit ulit ito sa akin pero kaagad ko itong sinipa.

 

 

Sapol ang pagkalalaki nito at kaagad na napaluhod sa sakit. Wala na akong inaksaya pang sandali Kaagad akong tumakbo sa labas Walang direksyon ang pagtakbo ko. Ang gusto ko lang makaalis sa lugar na ito at mailigtas ang puri ko sa taong hayok sa laman

 

Bago ako nakalayo narinig ko pa ang malakas nitong pagsigaw Lalo kong binilisan ang pagtakbo ko dahil ano mang sandali hahabulin na ako ng mga tauhan nito. Wala na akong pakialam pa sa paligid ko. Hindi ko sasayangin ang pagkakataon na ito para makatakas

 

Isang malakas na putok ang umalingawngaw habang patuloy ako sa pagtakbo Bigla kong naramdaman ang biglang pagkabasa ng aking tagiliran at ng hawakan ko iyun kaagad akong napapikit sa sakit.

 

Pero hindi pa rin sapat iyun para huminto sa pagtakbo Nagkubli ako sa mga sasakyan na nadaanan ko hanggang sa nakalayo ako. Ramdam na din ng katawan ko ang panghihina dahil sa sugat ko at nakakaramdam na din ako ng pagkahilo

 

Nasa kalsada na ako at ilang sasakyan na din ang tinangka kong harangin para manghingi ng tulong. Pero bigo akong hintuan nila. Hanggang nagpasya na lang akong iharang ang katawan ko sa isa pang paparating na sasakyan Bahala na kung masagasaan nya ako. Kung sakaling mamatay man ako, wala akong magagawa kundi tanggapin iyun. Pagod na din ako sa buhay na meron ako. Mabuti pang mamatay na lang ako kaysa sa mapasakamay ulit ng taong bumili sa akin

 

Pinilit kong tiisin ang pang-aalipusta sa akin ng Tiyahin kong nagpalaki sa akin. Patuloy akong umiiwas sa pangmamanyak ng bagong asawa nito.. Ako na siguro ang pinakamalas na tao sa mundo. Simula pagkabata, hindi ko man lang naranasan na mahalin Hindi ko man lang naranasan na alagaan ako. Kung ang kamatayan ang maging sagot para maging malaya na ako, masaya ko iyung harapin. Pagod na pagod na ako.

 

Muli kong idinilat ang aking mga mata. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang puting kisame Hindi ko mapigilan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata ng maalala ko ang lalaking nakausap ko...... Si Kuya Charles.... Umaasa ako na sana matulungan niya ako na ilayo kay Dominic. Ayaw ko ng bumalik sa impyernong lugar na iyun

 

"Kumusta ka na Iha? Bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo?" natigilan ako ng marinig ko ang malambing na tinig na iyun. Kaagad kong pinahid ang luha sa aking mga mata at Inilibot ang aking paningin sa palaigid at tumampad sa paningin ko ang mukha ng isang babae. Nakangiti ito sa akin habang titig na titig sa mukha ko. Hindi ko mapigilan ang mapakurap. Bakit magkahawig kami? Kung kasing edad ko lang siguro ito baka mapagkamalan kaming kambal Parehong pareho ang shape ng aming mukha.

 

"Sino po kayo?" walang sa sarili kong tanong. Parang namamagnet ang mga mata ko habang nakatitig sa mabait nitong mukha. Parang may kung anong bagay ang biglang humaplos sa puso ko.

 

"You can call me Tita Ashley! Anak ko ang muntik ng nakasagasa sa iyo. May masakit ba sa iyo? Tatawagin ko ang Doctor mo wika nito habang may nakaguhit na ngiti sa labi nito. May mga tao pa palang kasing bait nito?

 

"A-ayos lang po ako. Sisi Kuya Charles po pala?" sagot ko at hindi ko maiwasan na itanong si Kuya Charels. Mabait din sa akin ang lalaking iyun at nangako siya na tutulungan niya ako para hindi mahanap ni Dominic

 

"Anak ko siya may mga inaasikaso lang saglit pero nandito ulit iyun mamaya sagot nito habang ramdam ko ang paghawak nito sa aking kamay Pakiramdam ko, biglang may kung anong bagay na humaplos sa puso ko ng maramdaman ko ang mainit ntong palad. May kung anong saya akong nararamdaman na hindi ko maintindihan. Bigla din akong nakaramdam ng kapanatagan ng kalooban. Siguro dahil sa mabait nitong awra.

 

"Trexie Mae right? Dont worry naikwento na sa amin ni Charles kung ano ang nangyari sa iyo. Huwag kang mag -alala, kami ang bahala sa iyo. Poprotektahan ka namin sa abot ng aming makakaya wika nito. Napakurap ako. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit ang gaan ng loob ko sa kanya?

 

Titig na titig pa rin ako sa kanya ng naramdaman ko na biglang bumukas ang pintuan ng kwarto. Iniluwa dito ang isang magandang babae na kung hindi ako maaring magkamali halos kasing edad ko lang din. May bitbit itong mga bags at ipinatong nito sa maliit na lamesa "Gising na po pala sya Ma?" tanong nito. Kaagad naman tumango si Tita Ashley

 

"Yes...kakagising nya lang. Teka lang nabili mo ba ang inutos ko sa iyo?" tanong nito Kaagad naman itong lumapit kay Tita Ashley at humalik sa pisngi. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng inggit. Sa tanang buhay ko never ko iyung naranasan. Kaya sa tuwing may nakikita kang ganito hindi ko maiwasan na masaktan.

 

"Yes po. Dinamihan ko na ang food para may makain din sila Papa at Kuya Charles mamaya..." sagot nito at muling tumitig sa akin. Matamis na ngumiti at inilahad ang kamay.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

 

 

Chapter 98

 

 

 

TREXIE MAE POV

 

 

 

"Hi! Ako nga pala si Francine...ako iyung muntik ng nakabangga sa iyo!" wika nito. Nahihiya kong tinanggap ang pakikipagkamay nito sa akin. Utang ko pala sa kanya ang buhay ko.

 

 

Trexie Mae po. Pasensya ka na sa abala" sagot ko sa nahihiyang boses. Kaagad naman itong tumawa na siyang ikinagulat ko

 

"Ayos lang Feeling ko nga hero ako eh. Pero alam mo ba, natakot talaga ako. Akala ko talaga nasapol kita. Buti na lang magaling akong magdrive!" may halong pagbibiro sa boses na wika nito. Napansin ko naman ang pagtayo ni Tita Ashley at naglakad papunta sa maliit na lamesa at naghalungkat sa mga nakapatong doon

 

"Teka..kaya mo na bang umupo? May mga pagkain akong dala. Siguro nangangalay ka na sa kakahiga dyan "wika ulit ni Francine Laking pasalamat ko dahil mabait din ito katulad ng kanyang Ina at Kuya. Kahit papaano nababawasan ang pagkailang na nararamdaman ko sa kanila. Kaagad naman akong tumango. Tinulungan ako nitong makasandal sa higaan.

 

"Masakit pa rin ba ang sugat mo?" muling tanong nito sa akin. Nahihiya akong umiling. Maswerte pa rin pala ako dahil isang mabait na pamilya ang tumutulong sa akin ngayun. Hindi ko tuloy alam kung paano sila pasasalamatan.

 

"Kaya mo na bang kumain mag-isa Trexie Mae? Gusto mo subuan kita. nabaling ang attention ko kay Tita Ashley ng magsalita ito. Tipid akong ngumiti

 

"Naku, kaya ko na po Tita. Salamat po!" sagot ko Kaagad naman itong ipinatong sa kandungan ko ang isang container na may lamang pagkain. Bigla akong natakam at nakaramdam ng qutom. Kailan nga ba ang huli kong kain? Ilang araw na nga pala ako dito sa hospital?

 

Pilit kong iwinawaglit sa isip ko ang mga nangyari sa akin at itinoon ang attention ko sa pagkain na nasa harap ko. Kailangan kong gumaling kaagad para maipagtanggol ang sarili ko laban kay Dominic Hindi ako papayag na mapasakamay nya ulit ako liwas ako sa abot ng aking makakaya

 

Patapos na ako sa pagkain ng muling nagsalita si Tita Ashley.

 

"Gusto mo bang ipaalam namin sa Tita mo ang nangyari sa iyo?" tanong nito. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba. Kaagad akong umiling.

 

"Huwag po! Baka po kasi ibalik nya ako sa bar at baka pinaghahanap na ako nila Dominic Hangat maaari ayaw ko po sanang magkaroon muna ng kaugnayan kila Tita." Malungkot kong sagot. Tumitig muna si Tita Ashley sa akin bago sumagot.

 

"Okay....susundin namin kung ano ang gusto mo. luuwi ka na lang muna sa bahay namin habang nagpapagaling ka. Huwag kang mag-alala, hindi ka namin pababayaan." nakangiti nitong sagot. Parang may kung anong bagay naman na humaplos sa puso ko dahil sa sinabi nito. Kahit papaano nagkaroon ako ng kapanatagan sa akin isipan.

 

Tatanawin kong malaking utang na loob ang ginawa nilang pagtulong sa akin. Wala akong ibang hangad sa ngayun kundi ang makaiwas kay Dominic Dela Fuente. Malaki ang ibinayad nya kay Tita Sabel at alam kong hindi iyun titigil para mahanap ako Natatakot din ako na baka totoohanin nito ang sinabi ng isang staff nya na papatayin daw ako kapag magtangka akong tumakas.

 

Katahimikan ang namayani sa aming tatlo ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto. Kaagad na iniluwa ang dalawang lalaki at kaagad kong nakilala si Kuya Charles. Hindi ko maiwasan na kaagad na makaramdam ng tuwa lalo na ng dumako ang tingin ko sa kasama nito.

 

Hindi ko alam pero parang gusto kong maiyak. Hindi ko naman siya kilala pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Dahil ba lumaki ako na walang nakilalang ama at ina? Kaya ganito ang nararamdaman ko ngayun kay Tita Ashley pati na din sa lalaking kasama ni Kuya Charles?

 

"Bad news! May mga lalaking naghahanap kay Trexie sa labas Ma!" kaagad na wika ni Kuya Charles at ipinakita nito ang kapirasong papel. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Mukhang dumating na ang kinatatakutan ko. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga dahil sa takot.

 

"Sino? At bakit daw?" tanong ni Tita Ashley. Halata din dito ang pagkataranta.

 

"Dont worry mahal. Hangang ward lang sila at hallway ng hospital. Hindi nila pwedeng pasukin ang mga private room dito sa hospital" sagot ng lalaki na kasama ni Kuya Charles. Mukhang asawa ito ni Tita Ashley.

 

 

 "Kung ganoon delikado ang lagay ni Trexie sa lugar na ito. Kailangan na natin siyang maialis and Charles sino ba itong Dominic Dela Fuente? Bakit ayaw nyang tigilan si Trexie?" narinig kong tanong ni Tita Ashley Tumitig muna sa akin si Kuya Charles bago sumagot

 

"Isang baliw na lalaki na nagtatago sa malalaking tao sa lipunan. I dont know pero delikado siya. Wala tayong choice kundi itago muna si Trexie hangat hindi pa lumalabas ang DNA result." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka sa takbo ng usapan. Lalo na ng banggitin ni Kuya Charles ang tungkol sa DNA

 

"Kailangan natin siyang mailabas dito sa hospital ngayung araw. Kung talagang delikado ang Dominic na iyun walang ibang lugar na pwedeng maging safe si Trexie kundi sa mansion lang." sagot ng asawa ni Tita Ashley at tinitigan ako nito. Kita ko sa kanyang mga mata ang pag-alala. Napayuko ako para itago dito ang pagtulo ng luha sa mga mata ko dahil sa takot

 

"Kung ganoon kakausapin ko ang Doctor niya Kailangan din natin i-settled ang kanyang bills para makalabas kaagad tayo dito bago pa malaman ng mga taong naghahanap kay Trexie na nandito siya sa hospital na ito. " sagot ni Kuya Charles at nagmamadali itong lumabas ng kwarto. Kaagad naman akong dinaluhan ni Tita Ashley at Francine

 

"Huwag ang mag-alala. Makakalabas ka sa hospital na ito ng ligtas. Gagawin namin ang lahat para hindi ka makuha ng Dominic na iyun wika nito sa akin sabay hawak sa aking kamay

 

"Bakit ganoon na lang kabaliw sa iyo ang Dominic na iyun? May atraso ka bang ginawa sa kanya?" tanong naman ni Francine Kaagad akong umiling.

 

"Ibininta ako ni Tita sa kanya para magtrabaho sa bar na pag-aari nito.?" sagot ko. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha ni Francine. Awa naman ang kay Tita Ashley.

 

"Uso ba iyan ngayun? Hindi ka naman nila mapipilit kung ayaw mo talaga diba?" tanong ni Francine. Kaagad akong umiling

 

"Malaking halaga ang ibinayad ni Dominic kay Tita Sabel." sagot ko kasabay ng pag-iyak

 

"Ryder, sabihin mo nga sa akin. hindi ba natin pwedeng ipahuli sa mga kapulisan ang Dominic na iyun? Hindi makatao ang ginagawa nyang ito. Bumibili siya ng mga babae para magtrabaho sa bar nya?" narinig kong tanong ni Tita Ashley sa asawa nito.

 

"Napa-imbistigahan na namin ang taong iyun Mahal Anak siya ng namatay na Mafia na may hawak sa mga malalaking politiko dito sa bansa. Mahirap siyang kalabanin dahil siya ang nagmana sa kapangyarihan ng kanyang ama. Wala tayong choice kundi ang umiwas sa taong iyun. Mahirap siyang maging kalaban

 

" sagot nito.

 

"So, ibig sabihin hahayaan na lang natin ang ginagawa nyang ito? Nakita mo naman kung anong trauma ang ginawa niya kay Trexie. Hindi pwedeng palagpasin natin ito. Hindi ako papayag na hindi makuha ni Trexie ang hustisya lalo na kapag mag-Possitive ang DNA sagot ni Tita Carissa.

 

 

"A--ano pong DNA Ma? kaagad naman na sabat ni Francine. Takang taka ito. Kahit ako nagtataka din ako kung ano ang ibig sabihin ng DNA Test na binabanggit nila. Dalawang beses na itong nabanggit ni Tita kaya napapaisip na din ako.

 

"Nothing! Tulungan mo na lang akong iligpit ang ilang gamit dahil lalabas na tayo dito sa hospital. Sa bahay ka na lang magpagaling Trexie." sagot ni Tita at kaagad na umalis sa tabi ko.

 

Nagtataka naman itong nasundan ng tingin ni Francine. Alam nitong may laman ang sinabi ng kanyang Ina kaya hindi nya maiwasn na makaramdam ng kaba.

 

 

 

 

 

 

 

Chapter 99

 

CHARLES POV

 

Laking pasalamat namin dahil ligtas na nakalabas ng hospital si Trexie. Ayaw pa nga sanang pumayag ng Doctor nito dahil sariwa pa ang kanyang sugat pero sinabi namin na sa mansion na lang ito magpapagaling. May personal Doctor ang aming pamilya kaya siya na ang bahalang tumutok sa kalagayan ni Trexie. Ang importante mailigtas namin siya sa kapahamakan lalo na ngayung iniisip namin na siya ang nawawala kong kapatid.

 

Mahigipit din namin na ibinilin sa hospital na gawing confidential lahat ng records ni Trexie. Walang sino man ang pwedeng makakaaalam na minsan itong na-confine sa hospital na ito. Iniiwasan namin na matunton siya ng mga tauhan ni Dominic Dela Fuente. Kailangan namin ingatan si Trexie hangang hindi pa lumalabas ang resulta ng DNA Test.

 

"Dominic Dela Fuente, gaano ka ba kamakapangyarihan sa bansang ito?" bulong ko habang nakatitig sa kawalan. Nandito ako sa balcony habang umiinom ng alak. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao. Kapag lumabas ang DNA result at mapatunayan kong kapatid ko si Trexie hindi ko mapapatawad ang taong iyun.

 

Noon ko pa naririnig ang pangalan na iyan sa mga kaibigan ko. Siya din ang may-ari ng bar na paboritong tinatambayan ng mga kaibigan ko dahil sa mga nagagandahang mga babae na makakadaupang palad doon.

 

 

Ang alam ko din maraming minanang negosyo si Dominic Dela Fuente sa kanyang namayapang ama hindi lang dito sa Pilipinas kundi pati na din sa ibang bansa. Kialalang maraming kaso ang ama nito dahil sa mga kabulastugan na ginawa niya noong nabubuhay pa. Tuso din daw iyun pagdating sa negosyo at marami itong mga lupain na inangkin mula sa mga pobreng magsasaka. Walang magawa ang batas sa bansang ito dahil masyado malakas ang kapit at hawak nito ang mga nakaupo sa gobyerno.

 

Kapag mapatunayan ko na kapatid ko nga si Trexie gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para hindi na ulit ito makanti ng taong iyun. Ang taong mahilig sa magagandang babae. Ang taong minana yata sa kanyang ama ang mala-demonyong pag-uugali.

 

Hindi ko pa din ito nakikita sa personal. Bihira lang daw itong makihalubilo sa ibang tao kaya naman iilan lang ang nakakakilala sa kanya. Wala akong idea sa hitsura nito dahil masyado itong ma-private at hindi mahilig sa crowd.

 

Nilagok ko ang kahuli-hulihang patak ng alak sa kopita at nagpasyang bumalik ng wine bar para kumuha pa ng isang bote ng wine. Maraming gumugulo sa isipan ko ngayung gabi at nahihirapan akong makatulog.,

 

Pababa ng hagdan ng makasalubong ko si Francine. Napakunot ang noo ko dahil nakasuot lang ito ng roba. Basa din ang buhok nito kaya napatitig ako dito.

 

"Bakit hindi ka pa natutuog?" istrikto kong tanong. Kaagad itong napasimangot bago sumagot.

 

"Malamang kakaahon ko lang sa pool. Hindi mo ba napansin sa suot ko?" pabalang nitong sagot. Lumalabas na naman ang pagiging m*****a nito kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng inis. Dumagdag pa sa iisipin ko ang babaeng ito. Kung sakaling possitive ang DNA Resulta sa pagitan nila Mama, Papa at Trexie ano kaya ang mararamdaman ni Francine? Malalaman at malalaman talaga nito na hindi ko siya kapatid.

 

"Ayusin mo ang sagot mo Francine ha? Hindi ako natutuwa sa ugaling iyan!" inis kong sagot dito. Inirapan lang ako nito at nilagpasan na ako. Nasundan ko na lang ito ng tingin. Hindi ko naman maiwasan na mapalunok ng makailang ulit ng dumako ang tingin ko sa mabibilog nitong hita..

 

"Fuck! Bakit ba ikaw pa ang napunta sa amin! Hinding hindi ko talaga matanggap na kapatid kitang Francine ka eh!" bulong ko at nagpasya ng magpatuloy sa pagbaba ng hagdan para kumuha ng alak.

 

Hard liquor na yata ang kailangan ko ngayun dahil bigla akong nakaramdam ng pagkatuyot ng aking lalamunan. Bakit ba iba ang epekto sa akin ng Francine na iyun. Sanay naman sana akong makakita ng katawan ng ibat ibang babae. Hita lang ni Francine ang nasilayan ko pero kaagad na nag- iinit ang buo kong katawan.

 

Pagkatapos kong kumuha ng alak, nagpasya na lang akong magkulong sa aking kwarto. Mahirap na at baka ano pa ang maisip kong gawin. Hindi ko dapat kalimutan na kapatid pa rin ang tingin nito sa akin. Hindi ko din dapat kalimutan na anak na ang turing nila Mama at Papa dito. Ayaw kong ako ang dahilan  para magkagulo ang pamilya namin. Hindi ko dapat pagnasaan ang Francine na iyun.

 

Ito ang mahirap eh. Hindi ko kasi nakakasama si Francine hangang sa lumaki ito. Kaya siguro mahirap sa akin na tanggapin itong kapatid. Malayo din ang loob nito sa akin. Mula bata pa ito hanggang ngayun aminado naman ako na palagi ko itong sinusungitan kaya siguro mainit din ang dugo nito sa akin ngayun. Hindi ko ito nakakausap ng matino.

 

Halos mangalahati ko na ang isang bote ng alak ng makaramdam ako ng antok na labis kong ipinagpasalamat. Kahit papaano tuloy-tuloy ang tulog ko hanggang sa magising ako kinaumagahan.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kahit papaano nagiging maayos naman ang kalagayan ni Trexie. Nakita ko din kung paano ito alagaan ni Mama Ashley. Napansin ko din na naging closed sila Francine at Trexie sa isat isa. Palagi ko kasi silang napapansin na nagtatawanan sa garden tuwing umuuwi ako ng mansion.

 

Yes...halos araw-araw na akong umuuwi ng

 

mansion. Iniiwasan ko kasi si Zenny na halos araw- araw akong pinupuntahan sa penthouse. Pinagtataguan ko na siya ngayun dahil nawalan na ako ng interes sa kanya na hindi naman bago sa akin. Mabilis talaga akong magsawa sa babae. Hindi na ako masaya kapag kasama ko ito. Hindi ko naman siya mahal at katulad lang din siya iba pang mga babae na dumaan sa buhay ko.

 

Abala ako sa kakapirma sa mga papeles na nasa harap ko ng mapansin ko ang pagtunog ng aking cellphone. Tiningnan ko muna kung sino ang tumatawag at ng mapansin ko na si Papa Ryder kaagad ko itong sinagot.

 

"Charles...busy ka ba?" kaagad na tanong nito sa kabilang linya. Saglit akong nag-isip bago sumagot

 

"Hindi naman po masyado. May kailangan po ba kayo?" tanong ko.

 

"Lumabas na ang DNA Result." seryoso nitong sagot. Saglit akong natigilan. Bigla akong nakaramdam ng kaba.

 

"And?" tanong ko

 

"Parehong possitive ang result! Si Trexie ang nawawala mong kapatid." sagot nito na halata sa boses ang tuwa. Inaasahan ko na ang ganitong resulta pero hindi ko pa rin maiwasan na magulat. POSSITIVE? Sa wakas natagpuan na namin siya. Si Trexie nga ang nawawala kong kapatid.

 

Hindi ko maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi ako makapaniwala. Parang biglang naninikip ang dibdib ko sa sobrang tuwa. Magiging buo na ang pamilya namin. May dahilan na para protektahan ko siya. Sa wakas, makakasama na din namin ang nawawala kong kapatid.

 

"Pauwi na ako Pa. This is a big celebration!" sagot ko at kaagad na pinatay ang tawag. Nagmamadali kong pinatay ang laptop sa harap ko at hinagilap ang aking coat. Isinampay ko lang ito sa aking balikat at nagmamadali ng lumabas ng opisina.

 

"Brianna....cancel all my appointments today. May importante akong lakad ngayun." utos ko sa Secretary ko at hindi ko na hinintay pa ang sagot  nito. Nagmamdali na akong naglakad paalis.

 

Parang gusto kong paliparin ang kotse ko makarating lang kaagad ng mansion. Gusto kong mayakap si Trexie at ipadama sa kanya kung gaano kami nangulila sa pagkawala nya. Nag-iisa ko lang siyang kapatid kaya dapat lang na protektahan ko siya sa abot ng aming makakaya. Babawi kaming lahat sa kanya. Ipaparamdam namin kung gaano siya kahalaga sa amin.

 

Pagkahinto palang ng kotse ay kaagad na akong bumaba. Papasok na sana ako sa loob ng mansion ng mapansin ko si Trexie na nakatayo sa gilid ng swimming pool. Kaagad ko itong nilapitan

 

"Kumusta ka na?" kaagad kong tanong habang nakangiti. Nilapitan ko ito at hinawakan sa kanyang kamay.

 

"Ayos naman po Kuya Charles. Kaunting panahon na lang gagaling na ang sugat ko. Makakabayad na ako sa lahat ng kabutihan na ibinigay nyo sa akin." sagot nito. Napakurap ako bago sumagot.

 

"Huwag mong isipin ang tungkol sa bagay na iyan. Ang importante gumaling ka at bumalik sa normal ang buhay mo." nakangiti kong sagot. Nahihiya itong napayuko.

 

"Napansin mo ba sila Mama at Papa?" tanong ko dito. Tumango ito:

 

"Nasa libraray sila kausap iyung dumating na bisita. " sagot nito. Tumango ako.

 

Walang duda. Kapatid ko si Trexie. Kamukhang kamukha siya ni Mama Ashley. Hindi ko napigilan ang sarili ko. Niyakap ko ito.

 

"Salamat dahil natagpuan ka na namin! Salamat dahil nandito ka na! Hindi ko na hahayaan pa na muli kang mawalay sa pamilya natin Trexie!" wika ko.

 

"Po? Ano ang ibig niyong sabihin?" tanong nito. Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya at masuyo itong tinitigan sa mga mata.

 

"Welcome home kapatid ko!" sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kaagad na nanlaki ang kanyang mga mata dahil sa narinig sa akin.

 

 

 

 

Chapter 100

 

CHARLES POV

 

"Po? Anong sabi niyo? Kapatid?" gulat na tanong ni Trexie. Halata sa mukha nito ang hindi makapaniwala. Kaagad akong tumango.

 

 

 

"Oo Trexie! Kapatid mo si Kuya Charles mo. Kami ang tunay mong pamilya!" narinig kong sagot ni Mama Ashley. Nasa likuran namin ito at hilam ng luha ang kanyang mga mata. Nasa tabi nito si Papa Ryder na namumula ang mga mata at halatang galing na ito sa pag-iyak.

 

Kaagad na lumapit si Mama Ashley kay Trexie at kaagad nitong niyakap. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mukha ni Trexie. Kita ko ang kanyang pagkalito dahil sa mga nangyayari. Nagtatanong ang mga matang napatitig dito sa akin.

 

"Ilang taon ka din naming hinanap anak. Sa wakas, nandito ka na! Natagpuan ka na namin. Magiging kumpleto na ang pamilyang natin. Dininig din ng Diyos ang matagal na naming panalangin na matagpuan ka." wika ni Mama habang umiiyak. Parang kinurot naman ang puso ko dahil sa nasaksihan. Walang pagsidlan ang tuwa na nararamdaman ng puso ko.

 

Kaagad naman na lumapit si Papa. Niyakap nito ang kanyang mag-ina habang umiiyak. Ngayung nandito na ang kapatid ko, magkakaroon na din ng katahimikan ang pamilya namin. Magiging masaya na ang pamilya namin lalo na ang aming Ina na alam kong matagal na nangungulila sa pagkawala ng bunso kong kapatid....ng kapatid ko na walang iba kundi si Trexie.

 

"Paano ------ paano nangyari iyun? Bakit sa ibang tao ako lumaki?" naguguluhang tanong ni Trexie Halata sa boses nito ang pagpipigil na maiyak. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pinaghalong damdamin sa mga mata nito. Hinaplos ni Mama Ashley ang mukha nito bago nagsalita.

 

 

"Mahabang istorya. Pero isa lang ang masasabi ko, hindi namin ginusto na mawalay ka sa amin. Matagal ka naming hinanap anak. Inisa-isa naming puntahan ang mga nakasabayan ko sa panganganak ng araw na iyun. Patawarin mo kami kung natagalan bago ka namin natagpuan." wika ni Mama na halata sa boses nito ang pighati. Patuloy pa rin ang pag-agos ang luha sa kanyang mga mata.

 

"Kung ganoon hindi ko kadugo ang mga taong nagpalaki sa akin? Hindi ko sila tunay na kamag- anak?" tanong nito. Agad na napailing si Mama.

 

"Hindi! Wala kaming idea. Basta unang kita ko pa lang sa iyo sa hospital nagduda na kami na ikaw ang nawawala kong anak. Lalo na at magkapareho tayo ng blood type. Ikaw ang nawawala kong anak dahi sa kapabayaan ng hospital. Matagal kang nawalay sa amin Trexie at halos mabaliw ako ng mga panahon na iyun. Siyam na buwan kaming matiyagang naghintay para lang maisilang ka pero naging biktima pa tayo ng mga pabayang tao!"sagot ni Mama habang patuloy sa pagluha.

 

"Maiintindihan namin kung magtatampo ka sa amin anak. Pero sana mapatawad mo kami sa mga nangyari. Alam ng Diyos na hindi namin ginusto na mapunta ka sa iba. Na ibang bata ang naibigay sa amin noon. Hindi mo lang alam kung anong klaseng pag-iingat namin noong nasa sinapupunan pa lang kita para lang mailabas kita ng malusog at ligtas....."

 

"Pero masyadong mapagbiro ang tadhana sa pamilya natin. Kaagad kang inilayo sa amin Trexie. Hindi ka man lang namin naipaglaban. Hindi namin alam..... wala kaming idea noon na ibang bata na pala ang naibigay sa amin." mahabang wika ni Mama.

 

Halata sa boses nito ang sobrang sakit sa mga nangyari sa nakaraan. Kaagad naman itong hinaplos ni Papa sa kanyang likuran para pakalmahin. Tahimik lang akong nakikinig sa mga kaganapan aking harapan habang hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Luha ng kaligayahan at kalungkutan. Kaligayahan dahil sa wakas natagpuan na namin ang nawawala kong kapatid at kalungkutan dahil hindi ko maimagine kung anong hirap ang pinagdaanan nito habang wala ito sa poder namin. Ipinapangako ko, hindi ako papayag na ganoon ganoon na lang. Kailangan kong gumawa ng paraan para maparusahan ang kung sino man ang nagpaphairap sa kapatid ko.

 

"Hindi ko alam. Naguguluhan ako. Kung kayo nga ang mga magulang ko hindi ko dapat mapagdaanan ang ganitong klaseng hirap ng buhay. Ang pang- aapi sa akin ni Tita Sabel." sagot nito.

 

"I understand anak. At hindi namin mapapalagpas ang ginawa niyang paglapastangan sa iyo. Magbabayad ang dapat magbayad. Nauna nang nagbayad ang mga staff ng hospital na nagkamali noon. Isusunod ko namin ang Tita Sabel mo. Walang kapatawaran ang ginawa niyang pagbenta sa iyo sa bar na iyun." wika ni Papa Ryder.

 

"Hindi....huwag na po...ayaw ko na ng gulo. Sapat na sa akin na malaman ang lahat ng ito. Na----na buhay pa pala ang tunay kong pamilya." sagot ni Trexie. Kaagad akong napangiti lalo na nang ito na mismo ang kusang yumakap kina Mama at Papa.

 

 

Sobrang saya ng nararamdaman ng puso ko na nakiyakap na din sa kanila. Hinding hindi ko makakalimutan ang araw na ito.

 

"Trexie...anak...salamat! Akala ko talaga magagalit ka sa amin eh. Kabaliktaran sa naiisip namin kanina ng ama mo ang nagiging reaksyon mo ngayun. Akala namin kamumuhian mo kami." umiiyak na sagot wika ni Mama.

 

"Hindi po. Hindi dapat ako magalit sa inyo. Katunayan, masaya ako. Sa kabila ng hirap ng pinagdaanan ko may matatawag pa pala akong pamilya. Hindi na maibabalik pa ang mga nangyari noon pero handa kong kalimutan ang lahat lalo na at may magandang regalo pa lang naghihintay sa akin. Masaya ako sa isiping hindi kayo sumuko para hanapin ako. Hindi ko po kayang sisihin kayo sa mga nangyari......"

 

"Oo, nagdusa ako sa kamay ng mga taong inaakala ko na kadugo ko..pero tapos na iyun. Ayaw kong magkimkim ng galit sa puso ko. Ang pagkakaligtas ko sa kamatayan ay sapat na para maramdaman ko na mahal niyo ako Ma, Pa, Kuya Charles. Walang dahilan para magalit ako sa inyo dahil nakita at naramdaman ko kung paano niyo ako inalagaan sa maikling panahon na nakasama ko kayo...."

 

"Aaminin ko na umaasa ako na sana kayo na lang ang pamilya ko dahil ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niyo at ngayun natupad na iyun wala akong karapatan na magalit. Hindi na po tayo dapat pang magsisihan sa mga nangyari na dahil hindi na maibabalik lahat ng iyun. Gusto ko ng maging masaya....gusto kong mabuhay ng payapa na malayo

sa takot !"

 

"Simula bata pa ako puro pagdurusa na ang naranasan ko at ngayung nasa harap ko na ang katotohanan tungkol sa pagkatao ko masaya akong yakapin iyun. Masayang masaya ako ngayun Ma, Pa, Kuya Charles." mahabang wika ni Trexie. Hindi ko naman maiwasan na mapabelib dito. Ang lawak ng pang-unawa nito sa buhay. Mana nga ito kay Mama. Masyadong matapang at maunawain.

 

"Salamat anak! Pangako, babawi kami sa iyo. Hindi na kami papayag pa na may manakit pa sa iyo. Hindi kami papayag na may lalapastangan pa sa pagkatao mo! Dugong Sebastian ka at ipaglalaban kita hangang kamatayan. "sagot naman ni Papa Ryder.

 

"Salamat po! Kung alam niyo lang po kung gaano ako kasaya ngayun. Pangako, magiging mabuti akong anak sa inyo. Susulitin ko din po ang mga panahon na nawalay ako sa inyo. Salamat sa Diyos dahil ibinigay Niya na ang pinakaasam ko, simula noong bata pa ako. Mararanasan ko na magkaroon ng buong pamilya." umiiyak na wika ni Trexie. Parang bigla naman kinurot ang puso sa huling sinabi nito. Gayun pa man hindi dapat ako malungkot. Dapat maging masaya kami ngayun dahil kumpleto na kami.

 

"Yes, of course...susulitin natin ang mga araw na nandito ka na anak. Ibibigay namin lahat ng pagmamahal na hindi mo naranasan simula ng nawalay ka sa amin..... Pangako!" sagot naman ni Mama. Kaagad na lumarawan ang ngiti sa labi ni Trexie. Namayani ang ilang sandaling katahimikan sa aming apat ng muling magsalita si Trexie.

 

"Kambal po ba kami ni Francine? Napag-usapan din

kasi namin noon na magkapareho kami ng birthday "tanong ni Trexie. Kaagad na nawala ang ngiti sa labi ko. Si Francine nga pala.

 

Panahon na ba para ipagtapat dito ang tungkol sa kanyang tunay na pagkatao? Ready na ba kaming tanggapin ang magiging reaction nito?Hindi ko alam.

 

Sa hindi malaman na dahilan bigla akong nakaramdam ng matinding pag-aalala para kay Francine. Sa magiging reacition nito kapag malaman nito ang katotohanan.

 

"No...hindi kayo kambal anak. Dalawa lang kayo ng Kuya Charles mo ang magkapatid. Pero siyempre dahil sa poder na namin lumaki si Francine...... magturingan sana kayo na magkapatid. Iyun lang ang pakiusap ko sa iyo anak." sagot ni Mama. Marahan akong napabuntong hininga bago sumagot.

 

"Hindi natin kadugo si Francine. Siya ang batang napunta sa amin noon. Kapabayaan ng hospital kaya nangyari iyun at hindi din namin alam kung sino ang tunay ang pamilya ni Francine. Nagkalabo-labo na ang pagbibigay sa mga bata noon sa hospital. Sa mga maling mga magulang napunta ang mga sanggol kaya nagkagulo noon Trexie." paliwanag ko dito.

 

"Kung ganoon ituturing ko pa rin siyang kapatid.. Pareho kaming biktima ng nakaraan. Sa inyo siya lumaki at mabait po siya sa akin. Isa pa utang ko sa kanya ang buhay ko kaya naman tatanawin kong malaking utang na loob iyun. Ayaw ko pa ba noon, may kapatid akong babae at lalaki. Kumpleto na ang pamilya ko. Magiging kumpleto na ang buhay ko." nakangiti nitong sagot.

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 101

 

CHARLES POV

 

Dinner time. Tahimik kaming kumakain sa hapag kainan. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang palipat- lipat na tingin sa amin ni Francine habang kumakain. Bakas sa mukha nito ang pagtataka.

 

"Kumain ka Trexie, kailangan mong magpalakas. Darating bukas si Doctora para tingnan ang kalagayan mo." natigil lang ako sa pagmamasid kay Francine ng marinig ko na nagsalita si Marna Ashley. Kanina pa nito asikasong asikaso si Trexie at alam kong hindi nakaligtas iyun sa mapanuring tingin ni Francine sa dalawa.

 

"Sorry to ask this....pero may nangyari po ba? Bakit namamaga po ang mga mata nyo?" nabitin sa ere ang pagkain na isusubo ko na sana ng biglang magtanong si Francine sa amin. Seryoso ang mukha nito habang nakatitig sa kanilang dalawa ni Mama at Trexie. Paano nga ba naman kasi magkatabi silang dalawa at halos subuan na ni Mama si Trexie habang kumakain.

 

Ngayun ko lang narealized na baka nagseselos ito. Well, hindi malabong mangyari iyun dahil ang alam nito siya ang anak at si Trexie ay tinutulungan lang namin. Kahit papaano hindi ko maiwasan na biglang makaramdam ng awa kay Francine.

 

Napag-usapan na namin kanina kung paano sasabihin dito ang totoo. Alam kong mahirap ito sa aking mga magulang na ipagtapat ang katotohanan sa pagkatao nito pero ayaw naming maging unfair kay Trexie. Gusto namin siyang ipakilala sa lahat ng aming mga kaibigan. Gusto namin ipagmalaki na sa wakas natagpuan na namin siya.

 

"Nothing! Kumain ka na lang muna anak. Mag uusap tayo mamaya sa study room." nakangiting sagot ni Papa dito. Kaagad kong iniwas ang tingin dito ng mapansin kong tumingin ito sa gawi ko.

 

Kahit hindi kami magkasundo hindi ko kayang titigan ang nagtatanong nitong tingin. Nagi-guilty talaga ako at natatakot ako sa magiging reaction nito kapag malaman na niya ang katotohanan.

 

"Bigla naman po akong kinabahan. Bakit po ba napaka-seryoso ng lahat?" sagot nito at inilapag na ang hawak na kutsara at tinidor sa kanyang pinggan. Tumitig ito sa gawi nila Mama at Trexie at hindi nakaligtas sa paningin ko ang kislap ng pagseselos sa kanyang mga mata.

 

"Francine, anak.....malalaman mo din mamaya. Kumain ka pa. Kaunti pa lang ang nakain mo eh." nakangiting wika ni Mama dito. Sumandok ito ng ulam at inilagay sa pinggan ni Francine. Kaagad kong napansin ang pagngiti nito at muling hinawakan ang kutsara at tinidor at ibinalik ang attention sa kinakain.

 

Pagkatapos kumain kaagad nagyaya si Papa sa study room. Tinitigan muna kami ni Papa isa-isa bago nagsalita.

 

"Francine kung ano man ang malalaman mo ngayung gabi, huwag mo sanang kalimutan kung gaano ka namin kamahal!" nag-uumpisang wika ni Papa Tahimik lang kaming nakikinig dito at ng sulyapan ko si Mama kita ko sa mukha nito ang pag- aalangan.

 

 

 

"What is it Pa? Alam niyo po, kanina ko pa napapansin na ang weird niyo. May nangyari po ba habang nasa School ako? And bakit parang namamaga ang ilalim ng mga mata niyo?" sagot naman ni Francine.

 

"Ryder, pwede bang ipagpaliban na lang muna natin ito? Hindi ko kaya." narinig kong wika ni Mama. Malalim akong naabuntong hininga bago sumabat.

 

"Ma, malalaman at malalaman din naman ni Francine ang totoo. Nandito na tayo at mas maigi na sabihin na natin sa kanya ang lahat." sagot ko.

 

"A---anong totoo? Kuya Charles, please sabihin niyo sa akin. Huwag niyo naman akong patayin sa matinding curiousity." sagot ni Francine. Bakas sa mukha nito ang matinding pagtataka.

 

"Hindi kita kapatid! Hindi tayo magkadugo at lalong hindi ka anak nila Mama at Papa." seryoso kong sagot. Kaagad na nanlaki ang mga mata nito kasunod ng pagak na pagtawa.

 

"Are you kidding me? Kuya alam kong noon pa man mainit na ang dugo mo sa akin pero huwag mo naman akong biurin ng ganito. BAka mamaya maniwala ako sa sinasabi mo eh." sagot nito at kaagad kong napansin ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Para naman piniga ang puso ko sa nakita kong ito. Paano nga ba sasabihin sa kanya ang katotohanan na hindi ito masasaktan.

 

"Iyun ang totoo anak! Sorry! Alam ng Diyos kung gaano kita kamahal. Hindi ka man nanggaling sa sinapupunan ko pero itinuring kitang galing sa akin. Minahal kita ng sobra!" Sagot ni Mama at kaagad na lumapit kay Francine at niyakap ito. Kaagad kong napansin ang pagkatulala ni Franicine habang nakatitig sa akin. Nag-uunahan na sa pagtulo ang luha sa kanyang mga mata.

 

"Hindi! Joke po ba ito? Pina-pank nyo lang ako diba?" sagot nito sa basag na boses. Umiling si Mama

 

"Iyun ang totoo anak at patawarin mo kami kung ngayun lang namin ipinagtapat sa iyo!" sagot ni Mama sa kabila ng paghikbi. Kaagad na umiling si Francine. Bakas ang pagkalito sa maganda nitong mukha.

 

"Paano? Hindi! Nananaginip lang po ako diba? Hindi ito totoo!" sagot nito at kaagad na kumalas sa pagkakayakap kay Mama. Mabilis itong tumalikod at nagmamdaling naglakad papunta sa pintuan.

 

"Francine! Anak! Palagi mong tandaan, mahal na mahal ka namin!" pasigaw na wika ni Mama. Sandaling lumingon si Francine bago nito tuluyang binuksan ang pintuan ng study room at lumabas.

 

"Charels, sundan mo siya. Baka kung ano ang gawin nya!" kaagad na utos ni Papa sa akin at dinaluhan nito si Mama na noon walang patid ang pag-iyak Napasulyap muna ako kay Trexie bago tuluyang lumabas ng study room.

 

Mabuti na lang pagkalabas ko nakita ko ang isang kasambahay. Kaagad ko itong tinanong kung napansin nito kung saan nagpunta si Francine Itinuro nito ang labas ng mansion kaya nagmamadali akong naglakad papuntad doon.

 

 

"Francine...lets talk!" sigaw ko habang inililibot ang tingin sa paligid. Naglakad ako papuntang gate dahil gusto kong bilinan ang guard. Hindi pwedeng makalabas sa lugar na ito si Francine dahil baka kung ano ang gawin nito.

 

Naiintindihan ko ang kanyang nararamdaman at hindi ko maiwasan na mag-alala kung ano ang magiging kahihinatnan ng lahat ng ito. Sana lang matanggap ni Francine ang lahat. Sana lang maging malawak ang pang-unawa nito katulad ni Trexie.

 

"Nagpasya akong naglakad papunta sa likurang bahagi ng mansion at umaasa na mahanap ito. Alam kong sa mga sandaling ito kailangan nito ng kausap. Nararamdaman ko ang sakit ng kalooban na pinapasan nito ngayun.

 

"Kaya pala iba ang trato mo sa akin noon dahil hindi naman talaga tayo magkapatid." narinig kong tanong nito. Napalingon ako. Nabuhayan ako ng loob ng makita ko na nakatayo sa likuran ko si Francine habang umiiyak. Parang biglang tinusok ng libo-libong karayom ang puso ko dahil sa nakikita kong pagdurusa nito.

 

Ano nga ba ang pwede kong gawin para maibsan ang sakit ng damdamin na nararamdaman nito ngaun? Ano nga ba ang pwede kong maitulong gayung noon pa man hindi na kami magkasundo.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 102

 

CHARLES POV

 

"Ano ba ang kasalanan ko bakit pinaparusahan ako ng ganito? Naging mabait naman akong anak pero bakit nasasaktan ako ngayun? Bakit napakasakit tanggapin ang lahat? Kanino ako nanggaling? Sino ang tunay kong mga magulang?" umiiyak na wika nito sa akin.

 

Sa isang iglap biglang nawala ang matapang na si Francine. Kitang kita ko ang hirap na nararamdaman nito ngayun. Kitang kita ko ang sakit sa kanyang mga mata.

 

"I am sorry! Alam kong mahirap tanggapin ang lahat Francine! Pero ito ang katotohanan! Ayaw namin na habang buhay kang maniniwala na kami ang kadugo mo. Alam kong masyadong unfair sa iyo ang lahat pero wala tayong magagawa kundi. tanggapin ang lahat." sagot ko.

 

"No! Ang sakit! Sana noon pa sinabi niyo na sa akin ang tungkol dito. Hindi sana ako nasasaktan ng ganito ngayun." sagot nito sabay iling. Hindi na ako nakatiis pa. Nilapitan ko ito at sa kauna-unahang pagkakataon hinawakan ko siya sa kanyang mga kamay.

 

"Francine...listen to me! Walang magbabago.

 

Bahagi ka pa rin ng pamilya na ito. Hindi ka man namin kadugo itinuring ka namin na hindi na iba sa amin. Isipin mo din sana kung gaano ka kamahal ni Mama. Kung gaano kasakit sa kanya na ipaalam sa iyo ang tungkol dito." Malumanay kong wika.

 

 

Pilit kong hinuhuli ang tingin nito. Gusto kong titigan nya din ako sa mga mata para malaman niya kung gaano ako ka-sincere sa sinasabi ko ngayun.

 

"No! Simula ngayung araw mababago na ang lahat! HIndi niyo ako kadugo at ngayun palang magpapaalam na ako sa inyo! Wala ng dahilan para manatili pa ako sa lugar na ito." lumuluha nitong wika. Kaagad akong umiling.

 

Tutol ang kalooban ko sa sinabi nitong ngayun. Hindi pwede! May posibilidad na mahapahamak ito kung ipipilit nito ang gusto niya. Masyado lang siyang nasaktan sa mga nangyari kaya nasasabi nya ang katagang ito ngayun. Kailangan namin siyang gabayan para matangap nya ang lahat.

 

"Hindi ako papayag! Kahit na anong mangyari kapatid pa rin kita Francine. Hindi kami papayag na aalis ka sa poder namin. Dito ka lang sa mansion at hindi magbabago ang lahat. Ikaw pa rin ang Francine na pinalaki at minahal nila Mama at Papa." seryoso kong sagot. Saglit itong natigilan at tumitig sa akin.

 

"Hindi bat ayaw mo naman talaga sa akin? Ito na iyung pagkakataon para mawala ako sa landas mo! Ito na iyung hinihintay mo Kuya!" sagot nito. Umiling ako.

 

"Kalimutan mo na sana ang lahat ng iyun. Hindi ko gustong mawala ka sa amin Francine. Pangako, walang magbabago! Bahagi ka na ng pamilya na ito. Hindi kami papayag na mawala ka sa amin. Alam mo naman siguro kung gaano ka kamahal ng pamilyang ito diba? Naramdaman mo naman siguro kung gaano ka kahalaga sa amin." sagot ko. Tinitigan ako nito habang patuloy ang pagtulo ang luha sa kanyang mga mata. Hindi na ako nakatiis pa kundi niyakap ko na ito.

 

Gusto kong ipadama dito na hindi siya nag-iisa. Gusto kong mapawi kahit papaano ang sakit ng kalooban na nararanasan nito ngayun. Kahit sa simpleng yakap man lang maramdaman nito kung gaano siya kahalaga sa amin. Na hindi siya nag-iisa sa laban na ito.

 

"Kuya! Natatakot ako! Pakiramdam ko hindi na ako kumpleto. Na may kulang na sa pagkatao ko!" mahinga nitong wika sa akin sa kabila ng paghikbi.

 

"Ssshhhh tahan na! Huwag ka ng umiyak. Ipangako mo sa akin na hindi ka magbabago Francine. Na ikaw pa din ang dating Francine na nakilala ko!" nakangiti kong wika dito habang titig na titig sa kanyang magandang mukha. Kaagad kong napansin ang pag-iwas ng tingin nito sa akin bago sumagot.

 

"Kahit na tarayan pa rin kita ayos lang sa iyo?" Hindi mo ako palalayasin?" sagot nito. Hindi ko maiwasan na matawa. May pagkabata isip pa rin pala ito.

 

"Kahit na araw-araw mo akong tarayan ayos lang. Ano ang magagawa ko, doon ka masaya eh." sagot ko at hindi ko na napigilan pa ang aking sarili. Pinunasan ko ang basang mukha nito dahil sa luha gamit ang aking kamay. Kaagad itong kumalas sa pagkakayakap sa akin at umatras.

 

"Yukkkk! Marumi yata ang kamay mo Kuya! Baka magkatagihawat ako niyan eh!" wika nito sabay pahid ng kanyang mukha. Kung makaasta akala mo naman madumi ang kamay ko na inihawak dito.

 

"Grabe ka naman sa akin. Malinis kaya ang kamay ko!" pagbibiro kong wika sa kanya. Kaagd kong napansin ang pag-ismid nito.

 

"Bakit amoy ulam?" tanong nito. Hindi ko maiwasan na matawa. Inamoy ko ang kamay ko at napangiwi ako. Amoy ulam nga kaya muli akong tumawa.

 

"Oo nga noh? Sorry naman! Paano ba iyan...ayos na tayo? Pwede na tayong pumasok ulit sa loob?" pagyayaya ko dito. Kaagad kong napansin ang pag- aalinlangan sa kanyang mga mata bago sumagot.

 

"Bakit nga pala bigla nyong ipinagtapat sa akin ang tungkol dito? Dahil ba kay Trexie?" tanong nito. Hindi ko maiwasan na magulat. Hindi pa pala namin nabanggit sa kanya na si Trexie ang nawawalang anak at kapatid ko.

 

"Huwag mo sanang isipin na si trexie ang dahilan. Noon pa namin dapat ito ipagtapat sa iyo Francine. Kaya lang natatakot kami sa magiging reaction mo. Hangat maari ayaw namin na nakikita kang nasasaktan." sinsero kong sagot. Tumitig ito sa akin. Bakas ang lungkot sa kanyang mga mata.

 

"Masakit sa akin ang lahat ng ito Kuya Charles. Sixteen years akong naniwala na kayo ang pamilya ko." sagot nito at muling tumulo ang luha sa kanyang mga mata.

 

"I know! And sorry for that Francine! Pero kailangan nating harapin ang katotohanan. Hindi lang ikaw ang nasasaktan. Masakit din sa amin ang lahat ng ito. Kaya sana kahit alam mo na ang katotohanan sa pagkatao mo, huwag kang magbago. Ipagpatuloy mo lang ang dating Francine na kilala namin." sagot ko

 

"Ayaw kong magdamdam. Mahal na mahal ko sila Mama at Papa. Hindi ko sila ipagpapalit kahit kanino, kahit pa sa tunay kong pamilya. Siguro nga wala akong choice kundi ipagpatuloy ang buhay. Naging perpekto naman ang buhay ko sa piling niyo kaya wala akong dapat na ipagdamdam diba? Na hindi ako dapat malungkot ng ganito." sagot nito. Kaagad akong tumango.

 

"At mas lalong magiging perfect ang buhay mo ngayung alam mo na ang totoo. No more secrets Francine!" nakangiti kong sagot.

 

"Yes...No more secrets!" sagot nito kasabay ng muling pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Muli ko itong nilapitan at hinawakan sa kamay.

 

"So lets go inside? Hinihintay ka nila Mama. Ayaw mo naman siguro na makita si Mama na umiiyak diba? Alam mo naman siguro kung gaano ka kahalaga sa kanya? Mas mahal ka pa nga nya compare sa akin eh." pagyaya ko dito. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito sabay tango.

 

"Yah! Mas mahal nya ako compare sa iyo! Kaya nga nagseselos ka eh! Kaya nga palaging mainit ang ulo mo sa akin!" sagot nito. Muli akong natawa. Pilya talaga! Umiiyak na nga talagang isinisingit pa nito ang tungkol sa selosan na iyan.

 

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️♾️

 

 

 

 

 

Chapter 103

 

CHARLES POV

 

Kitang kita ko ang pag-aalangan sa kilos ni Francine habang naglalakad kami pabalik sa loob ng mansion. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Muli kong hinawakan ang kamay nito kaya naman napatitig ito sa akin.

 

Kaagad ko itong ngintian at pinisil ang kanyang palad. Gusto kong ipadama dito na nandito lang ako bilang kinikilalang Kuya nya.

 

"Relax! Tandaan mo, walang magbabago." wika ko dito. Tipid itong ngumiti pero hindi pa rin maitago ng mga mata nito ang lungkot. Marahan akong napabutong hininga.

 

Mukhang kailangan ko munang gampanan ang pagiging the best Kuya nito simula ngayung gabi. Hindi ito pwedeng pabayaan at inisin dahil masyado itong fragile sa kanyang nararamdaman. Kailangan iparamdam dito kung gaano siya kahalaga sa pamilya namin para naman mabawasan ang lungkot na nararamdaman nito ngayun.

 

"Francine...anak!" kaagad na salubong sa amin ni Mama nang makapasok kami sa living room. Kaagad itong yumakap kay Francine na umiiyak kaya wala akong choice kundi bitiwan ang kamay nito kahit na gusto ko pang hawakan iyun. Bhira lang kasi mangyari sa amin ang ganitong bagay at gusto ko sanang sulitin.

 

"Mal" narinig kong wika ni Francine. Basag ang boses nito kaya alam kong umiiyak na naman ito. Wala sa sariling napaupo ako sa sofa. Sa tabi ni Trexie.

 

 

"Kuya! Kawawa naman si Francine! Sana matagpuan din niya ang tunay niyang pamilya. Baka hinahanap na din siya." wika ni Trexie sa akin. Binalingan ko ito ng tingin at nginitian.

 

"Sana nga! Pareho kayong biktima ng sitwasyon. Ang kaibahan nga lang, lumaki siya ng maayos sa piling namin samantalang ikaw, lumaking nagdurusa." sagot ko. Kaagad na may namuong luha sa mga mata ni Trexie sa sinabi kong iyun kaya muli akong nagsalita.

 

"Ngayung nandito ka na sa piling namin, hindi na ako papayag pa na maranasan mo ang lahat ng hirap Trexie. Sisiguraduhin namin na mabubuhay kang masaya at kuntento sa piling namin. Nabanggit ko na ba sa iyo kanina? WELCOME HOME TREXIE!" wika ko kasabay ng lalong pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Kaagad kong naramdaman ang pagyakap nito sa akin.

 

"Kuya Charles!" umiiyak nitong wika. Napangiti ako at tinapik tapik ito sa kanyang likod.

 

"Tahan na! Hindi ka na dapat pang umiyak ngayun Mahal na mahal kita kapatid ko at poprotektahan kita sa abot ng aking makakaya. Sisiguraduhin ko na hindi ka na malalapitan pa ng mga masasamang tao. Hindi ka na maaapi at lalong hindi ka na maabuso." wika ko dito. Tanging paghikbi lang ang naging sagot nito kaya naman hinayaan ko na lang. Alam kong masyado pang magulo ang sitwasyon ngayun. Pero pasasaan ba at maayos din ang lahat

 

Lalo na ang tungkol kay Francine. Alam kong ito ang mas pinaka-apektado ngayun kaya dapat ko din itong bigyan ng oras Baka kung ano ang maisip nitong gawin at hinding hindi ko talaga matatangap kung may masamang mangyari dito.

 

Mabilis na lumipas ang gabing iyun. Sa wakas nagkalabasan din ng mga damdamin at emotion. Nangako si Francine na hindi siya gagawa ng ano manng hakbang na hindi ipapaalam sa amin. Walang magbabago sa samahan ng pamilya. Mananatili siyang parte ng pamilya namin.

 

Mananatili siyang kapatid ko at kahit na masakit sa tainga sa tuwing naririnig kong tinatawag ako nitong "Kuya' wala akong choice kundi tanggapin iyun. Kapatid naman talaga ang tingin nito sa akin kaya wala akong magagawa kundi pagbigyan na lang muna ito.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kitang kita ko kung gaano kasaya sila Mama at Papa sa presensya ni Trexie samantalang kapansin-pansin naman ang lungkot sa mga mata ni Francine.

 

Hindi ko ito masisisi. Kailangan talaga nito ng time para maghilom ang sugat na nilikha ng nakaraan. Laking pasalamat lang namin dahil sa kabila ng mga nangyari pursigido pa rin ito sa kanyang pag-aaral. Kung sa iba siguro nangyari baka nagrebelde na. Pero kakaiba si Francine, mas lalo itong nagsisipag ngayun. Dahil sa mansion na ako palaging umuuwi hindi nakaligtas sa akin na bahay at school lang ang routine ng buhay nito.

 

"Sigurado ka ba anak?

 

Ayaw mong sumama sa mall?" linggo at iyun kaagad ang narinig ko habang palapit ako kina Mama at Francine dito sa garden.

 

 

"Ayos lang po talaga ako Ma. Malapit na po ang exam namin at mas gusto ko pong magreview na lang muna." pilit ang ngiti na sagot ni Francine habang nagsasalita. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang lungkot ng awra nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

 

Kailan kaya burnalik ang dating Francine. Ang masungit na Francine. Ang palasagot na si Francine. Mas gusto ko ang ugali nito noon kaysa ngayun. Ayaw kong nakikita itong malungkot.

 

"Last week hindi ka din sumama sa amin ah. Hindi pa rin ba tapos ang exam nyo? Sandali lang naman tayo anak kaya sumama ka na." muling pag-aaya ni Mama habang nakangiti. Mukhang hindi nito tatantanan si Francine hanggang hindi pumapayag. Nagpasya akong lapitan sila.

 

"Mamamasyal po ba kayo today? Wala akong gagawin ngayun. Sasama na lang din ako sa inyo Ma. "kaagad na sabat ko ng makalapit sa kanila. Kaagad naman napatingin sa akin si Francine.

 

"Aba, first time iyan Kuya ah? Hindi ka naman sumasama sa amin tuwing namamasyal kami noon ah?" sagot kaagad nito sa akin. Kaagad ko itong nginitian.

 

"Wala akong lakad ngayun kaya nagpasya akong sumama. Sige na magbihis ka na para makaalis na tayo. Balak ko pa naman manlibre sa inyong dalawa ngayun ni Trexie." sagot ko sabay kindat dito. Kaagad kong napansin ang pagngiti nito na syang nagpagaan ng pakiramdam ko.

 

"Sure ka? Wala ba kayong date ni Zenny ngayun? lyung shota mong parang bangkay sa sobrang payat?" sagot nito. Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Kaagad naman natawa si Mama.

 

"Matagal na kaming hindi nagdi-date! Ayaw ko sa babaeng tamilmil sa pagkain. Nakakawalang gana kasama!" Sagot ko. Kaagad kong napansin ang pag- ismid nito kaya muli akong nagsalita.

 

"Sige na...magbihis ka na para makaalis na tayo! Magpaganda ka ha? Ayaw ko ng dugyot na kasama! Baka pagtawanan tayo ng mga tao sa labas!" may halong pang-aasar sa boses na wika ko dito. Tinaasan lang ako ng kilay at mabilis akong tinalikuran. Naiwan naman akong natatawa.

 

"Hooyyy! Ikaw talaga! Grabe ka kung mang-asar kay Francine! Hinay-hinay lang Charles....alam mo naman na may pinagdadaanan pa ang batang iyun eh." saway sa akin ni Mama. Nginitian ko naman ito.

 

"Ito ang paraan ko para gumaan ang nararamdaman ni Francine Ma. Napansin niyo po kanina ayaw niyang sumama sa inyo. Pero noong ginamitan ko ng teknik na alam ko ayun nakalimutan ang lungkot nya. Gusto ng sumama." sagot ko. Narinig ko ang marahan na pagbuntong hininga nito bago sumagot.

 

"Sana bumalik na siya sa dati. Nitong mga huling araw nararamdaman ko ang pagiging aloof niya sa amin. Lalo na kapag nasa paligid lang si Trexie. Namimiss ko na ang dating Francine! Namimiss ko na ang pagiging malambing niya sa akin." bakas ang lungkot sa mga mata ni Mama habang sinasabi ang katagang iyun. Marahan akong napabuntong hininga.

 

 

"Hayaan mo Ma. Babalik din siya sa dati. Kailangan lang talaga natin ang mahabang pasensya at malawak na pang-unawa para sa kanya. Magiging maayos din ang lahat." Nakangiti kong sagot.

 

"Sana nga anak! Nasasaktan ako tuwing nakikita ko na nalulungkot si Francine. Kahit na anong mangyari, ituturing ko siyang anak at hindi magbabago iyun. Sana nga tuluyan ng matanggap ni Francine ang lahat-lahat. Sana muli kong masilayan ang matatamis niyang ngiti sa labi." sagot ni Mama.

 

 

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

 

Chapter 104

 

 

 

CHARLES POV

 

 

 

Natuloy din ang pamamasyal at masasabi ko na isa ito sa hindi ko makakalimutan na masayang araw ng buhay ko. Ito ang kauna-unahang nakasama ko na buo ang pamilya ko. Kumpleto kami at may bonus pa. Walang iba kundi si Francine.

 

 

Alam kong mali ang nararamdaman ko sa kanya. Kahit ako naguguluhan din. Hindi dapat eh. Sa amin siya lumaki at anak na ang turing sa kanya nila Mama at Papa. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi ko talaga matangap na habang buhay nya akong ituturing na kapatid. Ayaw ko talaga dahil hindi kami magkadugo at hindi ko matangap na kapatid lang ang tingin nito sa akin

 

habang buhay.

 

Kumpleto kami. Kasama ko sila Mama, Papa, Trexie at Francine. Ang sarap sa pakiramdam ng ganito. Lalo na kapag nakikita ko ang ngiting nakaguhit sa labi ng mga mahal ko sa buhay. Of course, maliban lang kay Francine. Kapansin-pansin ang pagiging seryoso nito.

 

Siguro naninibago pa rin talaga siya lalo na sa presensya ni Trexie. Dati kasi nasa kanya lang buong attention ng mga magulang ko. Pero iba na ngayun. Hati na ang attention nila Mama at Papa sa pagitan nilang dalawa ni Trexie. At alam kong malaking epekto iyun sa nararamdaman ni Francine ngayun.

 

"Teka, gusto nyo bang kumain muna bago tayo mag shopping?" tanong ni Papa sa amin. Sinipat ko ang aking suot na relo. Halos alas dose na ng tanghali. Kaya pala nakakaramdam na ako ng gutom. Late na kasi kami nakaalis ng mansion kanina.

 

"Sure! Mas mabuti pa nga siguro Ryder. Mukhang gutom na ang mga anak natin." sagot naman ni Mama at isa-isa kaming tinitigan.

 

"Saan nyo gustong kumain?" sagot ko. Walang nagsalita. Tumingin ako kina Trexie at Francine pero mukhang walang balak ni isa sa kanila ang magsuggest.

 

"Ikaw Trexie, saan mo gustong kumain?" tanong ko na lang sa kapatid ko. Kaagad itong umiling.

 

"Hindi ko po alam Kuya! Kahit saan, ayos lang sa akin. Wala naman po akong alam na restaurant eh." sagot nito. Kay Francine ako tumingin.

 

"May mai-suggest ka ba kung saang restaurant tayo kakain Francine?" tanong ko dito.. Umiling din ito. Wala sariling napatingin din ako kila Mama at Papa. Pareho din silang umiling kaya napakamot ako ng aking ulo. Mukhang nasa akin ang huliing desisyon.

 

"Doon na lang tayo kakain sa paboritong restaurant ni Francine. Iyung may masarap na cake." wika ko sabay sulyap kay Francine. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng tipid na ngiti sa labi nito. Kaunting hilot na lang at babalik din ito sa dati.

 

"Kung ganoon, ano pa ang hinihintay natin? Halina kayo at gutom na ang lahat!" sagot naman ni Papa Ryder at kaagad na hinawakan nito si Mama sa kamay at nagpatiuna na silang naglakad.

 

"Kuya pwede bang sumunod na lang ako. May titingnan lang ako sa books store. Promise, sandali lang ako." paalam naman ni Francine sa akin.

 

"Hindi ba pwedeng mamaya na lang? Sasamahan kita." sagot ko dito. Kaagad itong umiling.

 

"Sandali lang naman Kuya eh. Sige na! Promise, susunod kaagad ako." sagot nito.

 

 

"Kung ganoon sasama na ako sa iyo Francine. May libro din akong gustong tingnan sa bookstore." sabat naman ni Trexie.

 

"Sure ka? Baka hanapin ka nila Mama at Papa?" tanong naman ni Francine dito/.

 

"Hindi nila ako hahanapin. Lalo na at ikaw ang kasama ko." ngiting ngiti naman na sagot ni Trexie. Alam kong may gap sa pagitan ng dalawang ito kaya hindi sana ako papayag. Simula ng malaman ni Francine na si Trexie ang tunay na anak nagkaroon na ng malaking harang sa pagitan ng dalawa. Hindi naman sila nag-aaway pero hindi din naman nagpapansinan. Alam kong sa kanilang dalawa si Francine ang umiiwas.

 

"Sige...bahala ka. Lets go na?" wika ni Francine at nagmamadaling tumalikod. Kaagad naman itong sinundan ni Trexie. Nasundan ko na lang sila ng tingin bago nagpasya na sundan sila Mama sa resto. Kabisado ni Francine ang mall na ito kaya walang dapat na ipag-alala. Isa pa tumutupad naman ito sa usapan.

 

"Nasaan ang dalawa?" kaagd na tanong ni Mama sa akin ng makalapit ako sa kanila. Pareho na silang nakaupo at may hawak na menu booklet. Naupo ako sa bakanteng upuan bago sumagot.

 

"Dumaan lang po ng bookstore. Nakaorder na po ba kayo?" sagot ko.

 

"Hindi pa! Ano ba ang gusto mo? Kay Trexie at Francine ako na ang bahalang umorder ng para sa kanila. Alam ko na ang hilig ng mga iyun." sagot ni Mama.

 

 

Sininyasan ko ang waiter at lumapit naman kaagad ito. Umorder kami ng mga pagkain at hindi namin kinalimutan ang favorite cake ni Francine na favorite na din daw ni Trexie dahil dito din pala sila kumain last week.

 

"Bakit ang tagal naman yata nila?" narinig kong tanong ni Mama ng mapansin ko na isa-isang nagsidatingan na ang aming orders na pagkain. Muli kong sinipat ang suot kong relo at nagpasyang tumayo.

 

"Pupuntahan ko na lang po muna sila sa bookstore. Baka masyadong nalibang ang dalawang iyun at hindi namalayan ang oras." paalam ko kina Mama at Papa. Kaagad naman silang tumango.

 

"Sige anak! Baka lumamig ang pagkain." sagot ni Mama at tuluyan na akong naglakad palabas ng restaurant. Malapit lang naman sa resto na ito ang bookstore kaya mabilis ang hakbang ko na naglakad papunta doon. Napakunot pa ang noo ko ng mapansin ko na may kumusyon akong natatanaw habang palapit ako sa entrance ng bookstore.

 

"I dont care! Hind mo siya kadugo!" narinig kong sigaw ng pamilyar na boses na iyun. Mabilis ang hakbang kong napalapit sa umupukan ng ilang tao at nagulat ako sa nasaksihan. Si Francine, may kasubunutan na babae samantalang si Trexie naman hawak ng isang medyo may edad na babae.

 

"Anong kaguluhan ito?" kaagad sigaw ko kaya napatingin sa akin ang lahat.

 

"Kuya! Ilayo mo ako sa kanila! Gusto nila akong ibalik kay Dominic!" kaagad na sigaw ni Trexie sabay malakas na nagpumiglas sa babaeng may ead na may hawak dito. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pasa nito sa mukha. Bigla akong nakaramdam ng galit.

 

Mabuti na lang at nakawala si Trexie sa pagkakahawak sa may edad ng babae kaya si Francine naman ang pinagtoonan ko ng pansin na may kasabunutan na babae. Mukhang wala ni isa man sa kanila ang gustong sumuko. Gusto yata mag -ubusan ng buhok kaya galit akong lumapit at hinawakan ang kamay ng babaeng kaaway ni Francine at pinilipit ang braso nito para makabitaw ito

 

"Anong nangayari dito? Charles?" narinig kong sigaw ni Papa. Laking pasalamat ko dahil sumunod ito.

 

"Papa...siya si Tiya Sabel..gusto niya akong ibalik kay Dominic!" kaagad na sumbong ni Trexie sabay lapit kaya Papa Ryder. Bakas ang takot sa mukha nito at napakapit pa sa aming ama. Gustuhin ko man itong lapitan pero hawak ko din naman si Francine na gusto pang sumugod sa kaaway nito.

 

Kaagad na nanlisik ang mga mata ni Papa. Akmang lalapitan nito ang medyo may edad ng babae pero nagsidatingan na ang mga security guard. Kaagad silang pumagitna dahil masyado ng mataas ang tention. Baka lalong magkasakitan.

 

"How dare you! Ikaw pala ang binabanggit ni Trexie na Tiya Sabel nya? Hindi ko mapapatawad ang ginawa mong paglapastangan sa anak ko!" galit na sigaw ni Mama. Nagulat ako. Sumunod din pala ito. Kaagad itong lumapit sa Tiya SAbel na tinutukoy ni Trexie at kaagad na binigyan ng mag-asawang sampal. Hindi na ito napigilan ng guard. Hindi marahil nila inaasahan ang pagdating ni Mama.

 

Mukhang hindi pa nakabawi sa pagkagulat ang kinikilalang tiyahin ni Trexie at gulat itong nagpapalitpat-lipat ng tingin sa amin hawak ang nasaktang pisngi. Samantalang si Francine naman ay muli nitong dinaluhong ang kasabunutan nitong babae. Mahirap pala pigilan ang babaeng ito.

 

"Akala mo mapapalagpas ko ang ginawa mong pagkalmot sa akin! Halika dito. Kakalbuhin kitang Gaga ka!" Sigaw ni Francine at hindi ko na ito napigilan pa ng muli nitong hilahin ang kaaway niya. Pareho pa silang natumba sa sahig. Ang kaibahan nga lang panalo si Francine. Sinakyan nito ang babaeng nakahiga at pinagsasampal. Napnagiwi ako at kaagad itong hinatak. Mahirap na! Baka makapatay pa ito. Parang hindi na nito kuntrolado ang sarili. Baka maging kriminal pa ito ng wala sa oras.

 

"Tama na! Guard, ilayo mo silang dalawa sa amin! Tumawag kayo ng pulis dahil hindi ko mapapalagpas ang nangyayaring ito!" utos ko sạ guard habang mahigpit kong hinahawakan si Francine. Galit na galit kasi ito at gusto kong malaman kung paano nag-umpisa ang gulong ito. Imbes na masayang pasayalan ang magaganap, nauwi pa yata sa riot. Mahirap pala makaaway ang babaeng ito! Napakatapang! Hindi basta-basta bumibitaw!

 

Mabuti na lang at hindi yata sanay si Trexie sa away. Mahigpit itong nakahawak kay Papa Ryder samantalang si Mama naman ay bakas ang galit sa mga mata habang nakatitig sa kinikilalang tiyahin ni Trexie.

 

Mukhang sira ang linggo namin. Sa hospital pa yata ang bagsak namin dahil sa mga kalmot na natamo ni Francine at pasa sa mukha ni Trexie.

 

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 105

 

 

 

THIRD PARTY POV

 

 

 

 

Sa gulong iyun may isang paris ng mga mata na seryosong nanonood. Pag aari ng nag-iisang Dominic Dela Fuente. Last week nandito din siya sa mall na ito. Umaasa siyang masilayan niyang muli si Trexie at hindi naman siya nabigo. Gustuhin nya mang lapitan ito pero ayaw nya munang gumawa ng hakbang na lalong magpapagulo ng sitwasyon. Ayaw din niyang lalo siyang katakutan ni Trexie.

 

Halos hindi nya mafkurap ang kanyang mga mata habang direktang nakatitig kay Trexie Mae. Hindi na napansin ng pamilya Sebastian dahil abala sila sa galit na nararamdaman sa dalawang babaeng kaharap. Ang kinikilalang tiyahin ni Trexie at ang anak nito.

 

Wala siyang pakialam sa mga taong nakapalibot dito. Basta ang gusto niya lang ng mga sandaling ito ay magsawa ang kanyang mga mata habang nakatitig sa maamong mukha ni Trexie.

 

May magandang nangyari din naman pala kahit papaano ang pagtakas nito sa kanya noon. Nakilala nito ang tunay niyang pamilya na kahit na sa hinagap hindi nya din inaasahan. Anak pala ito ni Ryder Sebastian.

 

Alam nyang hindi din basta-basta ang pamilya Sebastian. Bilyonaryo din ito gayunpaman alam nya sa kanyang sarili na mas mayaman siya dito. Kayamanang mínana niya sa namayapa niyang ama.

 

Kaya nyang kunin si Trexie sa poder nila ng harap- harapan. Pero siyempre hindi nya gagawin iyun. Kahit papaano may puso pa din naman siya. Kaya nyang maghintay ng tamang panahon. Hahayaan nya munang mamuhay ito kasama ng kanyang mga magulang. Pasasaan ba at mapapasakamay nya din ulit ito. Hinding hindi din naman sya papayag na may ibang lalaking aali-aligid dito.

 

Matagal din niyang kinumbinsi ang tiyahin nitong si Sabel na ipaubaya niya na lang si Trexie sa poder nya. Unang kita nya pa lang dito noon hindi na ito maalis sa kanyang isipan.

 

Alam naman niya sa sarili niya na bata pa ito pero ano ang magagawa nya? Hindi din kasi lingid sa kaalaman niya na inuumpisahan na itong manyakin ng asawa ng kanyang kinikilalang tiyahin. Kaysa mapahamak pa ito nagpasya siyang offeran ng malaking halaga ang tiyahin nito para tuluyan na itong mapasakamay nya.

 

Binili niya ito sa kahit sa magkanong halaga para mapalapit ito sa kanya. Pero masyado palang matigas ang ulo ng babaeng iyun. Nagawa siya nitong takasan at muntik ng malagay sa alanganin ang buhay nito dahil nabaril ito ng isa sa kanyang mga tauhan. Muntik na din mabasag ang bayag nya ng araw na iyun dahil sa malakas na sipa na natamo nya mula dito.

 

Of course...wala na ang taong iyun. Nang malaman niya ang nangyari siya na mismo ang nagawad ng kaparusahan. Pinagpipyestahan na ng mga uod sa ilalim ng lupa ang katawan ng taong iyun. Hindi siya papayag na sasakatan lang ng kung sinu-sino ang babaeng aminado siya na malaking parte ng puso nya ang nakuha nito.

 

"Boss, mukhang ayos na po ang kalagayan ni Miss Trexie pagkatapos siyang tamaan ng bala ni Berto. Gusto nyo po bang lapitan namin siya at iharap sa inyo?" tanong ng malaking taong katabi nito. Si Ricardo! Ang kanyang kanang kamay. Kaagad na umiling si Dominic.

 

"Huwag na! Patapusin mo lang ang tension at Iharap mo sa akin ang Sabel na iyan at ang anak nya. Ako ang magpaparusa sa kanya sa ginawa nila sa Trexie ko ngayun araw!" sagot ni Dominic sa kanyang tauhan habang hindi pa rin inaalis ang pagkakatitig kay Trexie. Wari ay sinasaulo nito lahat ng meron sa pagkatao ng babaeng hindi maalis-alis aisipan niya. Kitang kita nya kung paano ito kumapit sa amang si Rydee Sebastian habang nanginginig sa takot. Hindi nya mapigilan ang mapailing.

 

Mukhang malaking trauma talaga ang ibinigay nya dito. Pero pasasaan ba st maalis din ang trauma na iyun. Kailangan nya lang ito bigyan ng kahit kaunting panahon para makarecover.

 

"Nagpatawag po ng mga pulis ang pamilya Sebastian Boss. Galit na galit si Ryder Sebastian at gusto yatang ipakulong ang mag inang Sabel." sagot naman ng guard.

 

"Pagkatapos ng kaguluhan na ito iharap nyo sa akin ang Sabel na iyan at ang anak nya. Ako ang magpaparusa sa ginawa nila sa Sweetheart ko!" nakangisi niyang sagot. Isinuksok pa niya ang kanyang mga kamay sa bulsa ng pantalon at naglakad paalis. Kaagad naman sumunod dito ang kanyang mga tauhan.

 

High profile person si Dominci Dela Fuente. Nag- iisang anak ng tusong negosyante ng bansa. Masyadong naging kutrobersyal ang mga magulang nito noong pareho pang nabubuhay.

 

Ang ama niya ay kilalang pinakamalupit at pinakatusong tao ng bansa. Napapabalitaang pinapatay nito lahat ng mahigpit nakakalaban sa negosyo. Mahilig din mang-angkin ng mga lupain kaya naman lahat takot sa kanya. Hindi din ito mapapanagot ng batas sa lahat ng kasamaan na ginawa nito dahil marami itong koneksiyon na nakaupo sa gobyerno. Naniniwala ito noon na pera lang ang katapat ng lahat. Kaya nyang magpaikot ng tao gamit ang kanyang salapi.

 

 

Mas naging kontrubersyal ang pamilya nila ng mamatay ang Ina ni Dominic. Maraming haka-haka ang lumabas sa social media na pinatay ito ng kanyang ama dahil nanglalaki.

 

Gayunpaman hindi naman napatunayan ang tungkol doon at hindi din naman nakulong ang ama nito. Kayang kaya nitong lusutan ang batas na siyang minana ng batang Dominic Dela Fuente ngayun. Kung anong klaseng pag-uugali meron ang ama nito noon, nakikita ngayun sa ugali ng binatang Dela Fuente.

 

Kung kailan matatapos ang paghahari-harian nito sa ngayun panahon na lang ang makakapagsasabi.

 

Direchong naglakad si Dominic sa opisina ng mall habang patuloy sa pagsunod sa kanya ang kanyang mga bodyguard. Pagkapasok kaagad itong naupo sa kangyang swivel chair at binuksan ang laptop na nasa harap niya.

 

"Ano na ang nangyari sa ibaba?" kaagad na tanong niya sa kanyang tauhan

 

"Dumating na po ang mga pulis Boss. Pinahuli na ni Mr. Sebastian ang mag-inang Sabel. Pursigido silang makulong ang dalawang iyun. Hindi matangap ng pamilya ang ginawang pananakit ng mga ito sa kanilang mga anak." balita nito kay Dominic

 

Hindi na sumagot si Dominic. Itinutok nito ang kanyang tingin sa monitor ng laptop. Tumipa ito ng makailang ulit at tumayo na at nagmamadaling lumabas ng opisina.

 

Pag-aari nya ang mall na ito at pwede nyang gawin lahat ng gusto niya.

 

Samantalang sa presento ang bagsak ng pamilya Sebastian para maghain ng pormal na kaso. Hindi nila mapapalagpas ang gulo na nangyari kani- kanina lang. Gusto nilang maparusahan ang nanakit kina Trexie at Francine.

 

"Patawad po...hindi ko sinasadya. Hindi ko alam. Masyado lang akong nag-alala na baka kami ang balikan ni Dominic kaya kagustuhan ko na maibalik si Trexie sa kanya nagawa namin ang bagay na iyun. " nagsusumamo na wika ni Sabel sa mga magulang ni Trexie. Kaagad na umiling si Ryder.

 

"Alam nyo, hindi ko alam kumg magpapasalamat ba ako sa inyo sa ginawa niyong pagkupkop sa anak ko o hindi! Pero ito lang ang masasabi ko! Lubayan niyo na ang anak ko dahil magkakamatayan tayo kapag subukan niyo pang hawakan kahit na ang dulo ng kanyang buhok! Hindi mo siya pamangkin kaya kalimutan mo na siya at bilang kabayaran sa pagpapalaki nyo sa kanya, kakalimutan ko ang ginawa niyo sa kanya kanina at umaasa ako na hindi na muling magkrus ang landas natin." mahabang wika ni Rdyer. Napakurap ng makailang ulit si Tiya SAbel bago tumitig kay Trexie.

 

Bakas sa mukha nito ang hindi maisatinig na mga katanungan. Pero ano pa nga ba ang magagawa nya ngayun. Malabo pa sa sikat ng araw na muli nyang maibalik si Trexie kay Dominic. Paano na ang limpak -limpak na salapi na naibayad sa kanya ni Dominic? Nag aalala siya na baka bawiin niya iyun kapag hindi nya maibalik si Trexie sa bar.

 

Gayunpaman, ayaw na nyang mangahas pang magsalita. Wala na siyang magagawa pa kundi tanggapin ang galit ni Dominic Dela Fuente kaysa magmatigas pa siya sa ama ni Trexie ngayun. Baka sa kalabuso ang bagsak nilang mag-ina kung hindi sila magpakumbaba. Kaya pala malayo ang loob niya kay Trexie dahil hindi niya naman pala kadugo ito. Kung ganoon, sino ang tunay na anak ng namayapa niyang kapatid? Nasaan ang bata?

 

Pagakatapos sabihin in Ryder lahat ng gusto nyang sabihin kay Sabel kaagad silang umalis ng presento para dalhin sa hospital sila Trexie at Francine. Kailangan magamot kaagad ang kanilang kalmot bago pa ma- impection.

 

Samantalang si Tiya Sabel at ang anak nitong si Berna kaagad na pinakawalan ng mga pulis. Hindi na nagsampa ng kaso ang pamilya Sebastian kaya swerte nila dahil hindi sila makukulong. Ano nga ba ang magiging laban nila sa isang mayamang. pamilya.

 

"Sumama kayo sa amin! Gusto kayong makausap ng Boss namin!" kakalabas pa lang ng presento ng mag inang Sabel ng salubungin kaagad sila ng mga kalalakihan. Lahat sila ay naka-itim ng kasuotan. Gusto man nilang pumalag pero wala silang magagawa! Sino nga ba ang makakatakas sa isang Dominic Dela Fuente! Sana makaligtas sila sa galit nito katulad ng pagkakaligtas nila sa galit ng pamilya ni Trexie.

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 106

 

CHARLES POV

 

Marahan akong napa-buntong hininga habang nakatutok ang aking mga mata sa daan. Kakalabas lang namin ng hospital at kakatapos lang gamutin ang mga kalmot ni Francine at pasa ni Trexie sa mukha. Ang masayang pamamasyal na ini-expect namin lahat nauwi sa disaster.

 

Ang masaklap pa nito ramdam na ramdam na ng mga bituka ko ang gutom. For sure ganoon din ang mga kasama ko. Nagsitahimik na kasi ang lahat.

 

"Charles, baka may madaanan ka diyan na restaurant. Kahit fast food chain lang. Huminto muna tayo para makakain." narinig kong wika ni Papa Ryder. Acutally kahit na hindi nito sabihin iyun din ang tumatakbo sa isip ko kanina pa.

 

Hindi na namin nabalikan ang mga naorder namin na pagkain kanina sa restaurant dahil sa gulo na nangyari. Mabuti na lang at galos lang ang natamo ni Francine at pasa naman sa mukha kay Trexie. Kung hindi baka mapatay ko ang Tiya Sabel na iyun.

 

Nang mapansin ko ang isang sikat na fast food chain sa unahan ay kaagad kong minaniobra ang sasakyan papasok sa parking nito. Pagkahinto ng kotse kaagad na nagsipagbabaan ang lahat. Tahimik kaming pumasok sa loob at direcho na akong pumunta ng counter para makaorder ng pagkain.

 

"Spaghetti, chicken at burger sa akin Kuya ha?" nakapila na ako ng may biglang nagsalita sa likuran ko kaya wala sa sariling napalingon ako. Hindi ko maiwasan na mapangiti nang mapansin ko na si Francine ang nagsasalita. Mukhang hindi ito na- trauma sa mga nangyari. Nagawa pa nitong magrequest kung ano ang gusto nyang kainin.

 

"Sure...iyan ang oorderin ko. Iyan lang din naman ang mga produkto nila dito eh." nakangiti kong sagot. Hindi ito umimik at tinalikuran na ako at direchong naglakad patungo sa isang table kung saan naghihintay sila Mama, Papa at Trexie.

 

Kaagad akong umorder ng pagkain. Pinasubrahan ko talaga dahil alam kung gutom na ang lahat. Mabuti na lang at mabilis lang ang pagsiserve nila ng pagkain kaya wala pang sampung minuto nasa harap na namin ang pagkain na inorder ko.

 

"Ang dami naman nito?' kaagad na bulalas ni Mama Ashley. Hindi ko maiwasan na mapakamot ng aking ulo.

 

"Oo nga Kuya! Halatang gutom tayo ah? Mukbang ba ito?" sagot naman ni Trexie.

 

"Hayaan niyo na, iuwi na lang natin ang sobrang pagkain. Masyado lang yatang na- excite si Kuya Charles niyo kaya napadami ang kanyang na-order. " sagot naman ni Papa Ryder.

 

"Sinadya ko po talaga ito. Alam niyo naman po na may kasama tayong matakaw dito eh. Sinundan pa talaga ako kanina sa pila para sabihin sa akin ang gusto nyang kainin." nakangiti kong sagot sabay sulyap sa tahimik na naman na si Francine. Nakasimangot na naman itong tumitig sa akin kaya hindi ko maiwasan na muling matawa.

 

"Sige na, kumain na tayo. Masarap kainin ang mga pagkain na ito kapag mainit pa." wika ni Mama. Kaagad naman kaming tunalima.

 

Sa aming lima, mukhang sila Francine at Trexie ang pinaka-nag-enjoy sa mga pagkain. Contest ang dalawa sa pagpapak ng fried chicken. Sa aming lahat mukhang sila ang pinaka-gutom.

 

"Hindi bat ang sarap ng pagkain dito Francine?" wika ni Trexie. Kaagad naman napatango si Francine tanda ng pagsang-ayon.

 

"Oo nga eh. Masarap pala! Parang ito na ngayun ang favorite restaurant ko." sagot naman ni Francine. HIndi ko maiwasan na mapangiwi. Masiba talaga! Lahat ng may masarap na food favorite kaagad.

 

"Matagal ko ng alam na masarap ang siniserve nilang pagkain dito. Kaya lang hindi ako nakakapasok sa ganitong lugar noon kung walang manlilibre sa akin na ka-classmates ko." sagot naman ni Trexie. Hindi ko maiwasan nå makaramdam ng pagkahabag para sa kapatid ko. Hindi ko talaga ma-imagine ang hirap na pinagdaanan nito noon.

 

"Hayaan mo na...magbabago naman na ang lahat eh. Pwede tayong kumain dito kapag gusto natin." nakangiting sagot naman ni Francine. Kaagad naman napatango si Trexie.

 

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa para sa dalawang ito. Mukhang natanggal na ang malaking harang sa pagitan ng dalawa. Nagawa na nilang mag-usap ngayun na hindi naman nila ginagawa noon.

 

"Siya nga pala...sorry nga pala sa nangyari kanina Pati tuloy ikaw nagalusan dahil sa akin." maya-maya ay seryosong wika ni Trexie. Kaagad naman akong nagkaroon ng interes. Gusto kong marinig mula sa mga ito ang punot dulo ng away kanina.

 

"Ayos lang iyun. Naku, hindi oobra sa akin ang hilaw na tiyahin at ang Berna na iyun. Kita mo nga at halos mamaga ang mata niya dahil sa ginawa kong pagsuntok sa kanya." natatawang sagot ni Francine. Hindi ko maiwasan na mapailing.

 

"Ano ba talaga ang nangyari kanina? Bakit nauwi sa away at sabunutan?" tanong ni Mama. Sandaling nanahimik ang dalawa at ilang saglit lang si Trexie na ang nagsalita.

 

"Bigla na lang po kasi akong sinampal ni Tiya Sabel kanina Ma. Nagulat nga po ako eh. Hindi ko po kasi napansin na nasa harap ko na pala siya kanina. Galit na galit habang tinatanong ako kung bakit ko tinakasan si Dominic. Kapag nagpapaliwanag naman ako inaambahan ako kaya sa sobrang galit ni Francine sinugod niya si Tiya pero nahawakan siya ni Berna kaya silang dalawa ang nagpambuno." kwento ni Trexie.

 

Mangha akong napatitig kay Francine. Hindi ko akalain na sa kabila ng mga nangyari magagawa nitong ipaglaban ang kapatid ko.

 

"Talaga? Pero dapat tumawag kayo ng guard. Hindi ka naman matatangay sa kung saan-saan ng babaeng iyun dahil nasa loob tayo ng mall. May mga guard sa paligid. Next time iwasan nyo ang mapaaway. Baka mamaya hindi lang galos ang matamo niyo.." sagot ni Papa Ryder.

 

"Nawala na po kasi sa isipan ko kanina Pa. Sorry po! Nakakanis kasi eh. Ang yabang noong Sabel! Lalo na iyung anak nyang si Berna. Kainis.....ang baho pa naman ng hininga!" sagot naman ni Francine. Hindi ko maiwasan na mapangiwi. Kaagad naman nagkatinginan sila Mama at Papa samatalang si Trexie naman hindi na napigilan ang matawa ng malakas.

 

"Napansin mo din?" tanong nito ng makabawi. Kaagad tumango si Francine.

 

"Hindi ba marunong mag-toothbrush ang hilaw mong pinsan?" tanong nito. Muling tumawa si Trexie bago sumagot.

 

"May sira kasi ang gilagid ang babaeng iyun. Takot magpatingin sa dentist kaya parang imburnal ang amoy ng hininga nya!" tatawa-tawa nitong sagot. Kaagad naman natawa si Francine sa narinig. Hindi naman namin maiwasan na mapangiti nila Mama at Papa sa aming nakikita sa dalawa. Mukhang nagkakasundo na ang dalawang ito at sana magtuloy -tuloy na.

 

"Ohhh siya, sige na. Bilisan nyo ng tapusin iyang kinakain niyo. Mamaya niyo na tapusin ang kwetuhan na iyan para makauwi na tayo ng mansion." utos ni Mama sa dalawang nagkakatuwaan na teenager.

 

"Uuwi na tayo Ma after this? Hindi na po ba tayo babalik ng mall?" Gulat na tanong ni Francine. Muling nagkatinginan sila Mama at Papa kaya ako na ang sumagot.

 

"Bakit, gusto nyo pa bang bumalik ng mall sa ganiyang hitsura? Hindi ba pwedeng pagalingin niyo muna iyan pasa at galos niyo bago mamasyal ng mall?" tanong ko. Nagkatinginan pa ang dalawa bago sumagot.

 

"Ayos lang naman itong pasa namin. Hindi naman masakit. Hindi ko po kasi nabili ang mga kailangan ko kanina sa bookstore eh." sagot ni Francine.

 

"ohh siya...kung gusto niyong bumalik ng mall walang problema. Pero uuwi na kami ng Mama nyo! Si Kuya Charles na ang bahala sa inyong dalawa." sagot ni Papa Ryder sabay tingin sa akin. Kaagad akong tumango.

 

Kaagad kaming nagkasundo na ihatid na lang muna sila Mama at Papa ng mansion at umalis din kaagad pabalik ng mall. Ngayun lang nagkakasundo ang dalawa kaya masaya akong sundin lahat ng gusto nila ngayung araw.

 

Kahit papaano naging masaya ang buong araw namin. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang tuwa na nakaguhit sa mga mukha nila Francine at Trexie habang nag-iikot kami dito sa loob. Sensyales na simula ngayun araw, magiging maayos na din ang lahat. Mukhang natangap na ni Francine kung sino siya.

 

Mabilis na lumipas ang mga buwan at taon. Katulad ng inaasahan ko naging tahimik ang aming pamilya. Naging mag best friend sila Francine at Trexie. Sa parehong iskwelahan din sila nag-aaral kaya naman lalo silang naging closed sa isat isa na siyang ikinatuwa ng buong pamilya. Mukhang natapos na din ang unos sa aming pamilya at masaya ako dahil doon.

 

 

Pilit ko din tinitikis ang nararamdaman kong kakaibang damdamin na umuusbong para kay Francine. Hindi pwede! Anak na ang turing sa kanya ng mga magulang ko at ayaw kong ako pa ang maging dahilan para magkagulo ang pamilya namin.

 

Itinoon ko na din muna ang attention ko sa aking negosyo at umaasa na mawawala din sa sistema ko ang nararamdaman kong pagmamahal kay Francine. Nakakahiya kung siya pa ang patulan ko. Hindi talaga pwede dahil ang alam ng lahat magkapatid kami. Ayaw ko siyang kataluhin. Isa pa, nararamdaman ko din na pagmamahal bilang isang kapatid lang ang kayang ibigay nito sa akin. Dumagdag pa na ang layo ng agwat ng edad namin sa isat.

 

"Charles...nasaan ka?" kaagad na tanong sa akin ni Papa Ryder ng sagutin ko ang tawag nito. Nandito ako sa loob ng opisina at abala sa kakareview ng mga papeles na nasa harap ko. Sa kagustuhan kong makalimutan si Francine madalang na din akong umuuwi ng mansion.

 

"Nasa office! Bakit po?" sagot ko.

 

"Umuwi ka muna ng mansion. Gusto kitang makausap." seryosong sagot nito. Hindi ko maiwasan na magtaka.

 

"Bakit po? Pa, busy pa po ako ngayun. Baka next week pa ako makadalaw sa inyo." sagot ko. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago muling sumagot.

 

"Charles..hind pwedeng next week pa. Importante ang sasabihin ko sa iyo kaya umuwi ka na muna." Sagot nito. Hindi ko maiwasan na magtaka. Ngayun lang nangulit si Papa sa akin ng ganito. Mukhang importanteng importante talaga ang kailangan nito.

 

"Hihintayin ka namin mamayang alas sais ng hapon. Darating mamayang alas otso ng gabi si Papa Enzo mo kaya please lang Charles...huwag mo akong biguin." seryoso nitong wika sabay patay ng tawag. Napapailing naman akong napasulyap sa orasan.

 

Wala akong choice kundi ang sumaglit muna ng mansion mamaya. Pero aalis din ako pagtakapos namin mag-usap ng aking mga magulang.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 107

 

CHARLES POV

 

"What? Kasal? Kaming dalawa ni Mikaela?" hindi ko maiwasang bulalas. Kaharap ko ngayun sila Mama at Papa dito sa mini office ng mansion

 

"This is the right time para mag-asawa ka na Charles. Nagkaka-edad ka na at nag -aalala kami ng Mama mo na baka tumanda kang mag-isa. Gusto na din namin makita ang magiging apo namin sa iyo. Halos dalawang taon ka ng walang naipakilalang girlfriend sa amin at nag-aalala kami ng Mama mo na baka magising na lang tayo isang umaga na tumatanda ka ng mag-isa." mahabang sagot ni Papa Ryder. Kaagad akong napailing.

 

"Arranged marriage? Uso pa ba iyan ngayun?" bulalas ko sabay titig kay Mama. Gusto kong humingi ng tulong dito na sana huwag nilang iinsist ang tungkol sa bagay na ito. Wala akong balak na magpatali kahit na sa kaninong babae. Maliban na lang siguro sa babaeng nagpapatibok ng puso ko ngayun. Kay Francine

 

 "Why not! Parang anak na din ang turing sa iyo ng Papa Enzo mo bakit hindi na lang natin tutuhanin. Maganda si Mikaela at matutunan niyo din mahalin ang isat isa. Pareho kayong walang nobyo at nobya kaya bakit hindi na lang kayo ang magpakasal para lalong tumibay ang relasyon ng dalawang pamilya." nakangiting sagot naman ni Mama Ashley

 

Ni sa hinagap hindi ko aakalain na dadating kami sa ganitong sitwasyon. Ipapakasal nila ako sa Mikaela na iyun na kahit kailan never kong naging kasundo. Masyadong mapapel ang babaeng iyun at naiinis akong isipin na naging kakumpitinsya ko pa ito sa pagmamahal ni Mama Ashley noong mga bata pa kami.

 

"Pero Ma, hindi pwede! Hindi ako sure kung magwowork-out itong plano niyo. Hindi ko siya mahal at lalong wala ding nararamdaman si Mika sa akin." sagot ko.

 

"Well malalaman natin mamaya pagdating nila. Dapat nga tayo ang pupunta sa bahay nila pero since hindi kami sure kung uuwi ka ngayun araw sila na lang ang pinapunta namin dito. Chales. kung may ipinapakilala ka sana sa aming napupusuan mong babae hindi tayo aabot sa ganito." wika naman ni Papa Napakamot ako ng ulo ko.

 

Hindi ko maimagine sa sarili ko na magpapakasal ako sa Mikaela na iyun. Ni sa hinagap hindi ko naisip na mangyayari ang ganitong bagay. Hindi ko din nakikita ang sarili ko na bubuo ako ng pamiya sa babaeng hindi ko mahal. Mas gustuhin ko pang tumanda mag-isa kaysa makisama sa babaeng hindi ko naman gusto.

 

"Think about it Charles. Lagpas na ang edad mo sa kalendaryo and huminto ka na din sa panliligaw sa mga babae. If I am not mistaken, si Zenny ang pinaka- last mong naging girlfriend na nagpakasal na last year. Ang mga kaibigan mo naman may kanya-kanya na ding pamilya. Gusto na namin magkaapo kaya please si Mika na lang. Mabait ang batang iyun and for sure matutunan mo din siyang mahalin.' muling wika ni Papa Ryder

 

 Pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko sa mga naririnig ko ngayun sa mga magulang ko. Napakahirap ng gusto nilang ipagawa sa akin. Magpapatali ako sa babaeng hindi ko gusto? shit! ngayun pa lang parang gusto ko ng lumipat sa ibang planeta makaiwas lang sa gusto nilang mangyari

 

 "Pag-isipan mo ang lahat ng ito Chales. Sana huwag mo kaming biguin." muling wika ni Papa Ryder at sabay na silang lumabas ni Mama dito sa mini office. Naiwan naman akong naguguluhan

 

,.Magulo ang isipan ko ng nagpasya na din akong lumabas ng mini office. Balak kong pumunta ng garden para lumanghap ng sariwang hangin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko din alam kung paano lusutan ito, Hanggat maari ayaw kong biguin ang mga magulang ko. Pero ano nga ba ang pwedeng gawin ngayun? Paano ko sila tatanggihan sa kagustuhan nila?

 

 "Uuuuyyy Kuya Charles? Anyare? Para kang nalugi sa hitsura mo ah?" napukaw lang ako sa malalim na pag-iisip ng may biglang nagsalita sa harap ko. Napakurap pa ang aking mga mata ng mapagsino ang nasa harapan ko. Walang iba kundi si Francine at ngiting ngiti ito sa akin habang nagsasalita.

 

Hindi ko naman maiwasan na pagmasdan ito. Hindi maikakaila sa tindig nito na dalagang dalaga na. Napakaganda nitong tingnan kahit na walang bahid na kahit na anong make up sa mukha. Natural na mapupula ang labi na parang kay sarap halikan. Lalo talaga itong gumanda at naging kaakit- akit sa paningin ko.

 

"Hoyyy! Ano na? Lakas ng tama mo Kuya ah? Medyo matagal na nga tayong hindi nagkikita dahil nagbago ka na. Para kang nag-aadict dahil tulala ka na diyan." nakangisi nitong muling wika.

 

Hindi ko naman maiwasan na mapakurap ng makailang ulit bago bumalik sa huwesyo. Buti na lang at hindi tumulo ang laway ko habang nakatitig kay Francine. Baka mapagkamalan pa akong baliw nito kung nagkataon.

 

"Sorry... ano ang sabi mo?" tanong ko. Ngumuso lang ito sa akin at mabilis akong tinalikuran. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Hayyy, kung pwede nga lang sabihin kina Mama at Papa na may babae na akong napupusuan ginawa ko na sana. Kaya lang hindi pwede eh.

 

Palagay ko talaga si Francine ang dahilan kaya hindi ko magawang ma- inlove sa ibang babae. Nawalan na din ako ng ganang makipag-date. Talgang tatanda akong mag-isa nito kung hindi ko magawang mawala sa sistema ko si Francine. Siya ang isinisigaw ng puso at isipan ko. Imbes na kalimutan ko ang damdamin ko sa kanya bigo ako dahil habang tumatagal lalong lumalala ang nararamdaman kong pagmamahal ko sa kanya.

 

Siguro nababaliw na nga ako. Pero ano ang magagawa ko? Minsan na din na sumagi sa isip ko na tangayin ko na lang kaya si Francine at dalhin sa malayong lugar. Iyung walang makakakilala sa amin? Shit, baliw na nga ako! Baliw na baliw na ako sa babaeng hindi ko pwedeng mahalin.

 

Ang hirap ng ganitong sitwasyon. May napupusuan nga akong babae hindi ko naman pwedeng ipagsabi. Ilang taon na akong nagdurusa sa nararamdaman kong ito at aaminin ko hindi ko na alam ang gagawin ko.

 

Mabilis na lumipas ang oras. Dumating na din sila Papa Enzo at Tita Rona. Kasama nila si Mikaela na noon matalim na nakatitig sa akin. Kahit papaano nakahinga ako ng maluwag dahil mukhang hindi din ito pabor sa gusto ng mga magulang namin.

 

 "So paano ba ito? Anong desisyon mo Charles?" kaagad na tanong ni Pap Enzo sa akin. Ngayun ko lang naisip na sana hindi na lang sila nagkabati ni Papa. Na habang buhay na lang silang magkaaway para wala ako sa ganitong sitwasyon ngayun.

 

"Honestly, I dont know Papa Enzo. Masyado akong nagulat sa sinabi nila Mama at Papa kanina. For sure ganoon din siguro si Mika." sagot ko sabay titig kay Mika. "Wala naman sigurong maging problema. Pareho naman kayong single at nasa tamang edad na para magpakasal." sagot naman ni Tita Rona. Hindi ako nakasagot. "Yes...and besides ito na iyung chance natin para lalong magkaroon ng malalim na ugnayan ang mga pamilya natin. Kunng kayong dalawa ni Mika ang magkatuluyan for sure magiging happy ang dalawang pamilya." wika ulit ni Papa Enzo. Pigil ko naman ang sarili ko ang magreact. Kahit papaano malaki ang respito ko sa kanila. Ayaw kong makapagsalita ng hindi maganda. Sa ngayun, si Mika na lang ang pag-asa ko. Mukhang ayaw din naman nitong pakasal sa akin. Kanina pa nakasimangot eh. "Pwede po bang pag-usapan muna namin ito ni Mika?" Mahinahon kong sagot sabay pilit na ngumiti sa mga kaharap ko. Padabog na tumayo si Mika mula sa pagkakaupo at nagpatiuna ng naglakad palabas ng living area. Kaagad akong napasunod dito.

 

Chapter 108

 

CHARLES POV

 

"WHAT!!!! Ano na ang gagawin natin ngayun?" kaagad na asik sa akin ni Mika pagkarating namin ng garden. Dito namin piniling mag-usap para hindi kami marinig ng mga magulang namin.

 

"Watch your language Mika! Akala mo ba pabor din ako sa gusto nila?" naiinis kong sagot dito. Kaagad itong humalikipkip at matalim akong tinitigan.

 

"Talk to them! Ipaintindi mo sa kanila na hindi tayo magkasundo at wala tayong nararamdaman na kahit na anong pagmamahal sa isat isa." pautos na wika nito.

 

Hindi pa rin ito nagbago. Ito pa rin ang Mika na nakilala ko na napaka- Bossy! Kung makapag-utos akala mo alipin iya ako. Bakit kaya hindi na lang siya ang gumawa ng paraan para hindi matuloy ang fixed marriage na pinaplano ng pamilya namin?

 

"Kinausap ko na sila Papa at Mama kanina and they told me na gusto nilang maikasal tayo dahil pareho naman tayong walang kasintahan. Bakit ba hindi ka nagboyfriend? Pati tuloy ako nadamay sa walang kwentang arranged marriage na iyan eh!" yamot kong sagot dito. Kaagad akong pinandilatan.

 

 "Hoyyy Charles! Kung may sineryoso ka lang sana sa mga babaeng dumaan sa buhay mo wala sana tayo sa ganitong sitwasyon. Pakialam mo ba kung hindi pa ako nagbo- boyfriend. Busy ako sa career ko at wala akong balak mag- asawa." sagot nito sa akin. Napaismid naman ako. Doctor si Mika at alam ko naman kung gaano ito kaabala. Alam ko din na masyado nitong ini-enjoy ang kanyang propesyon.

 

 "Pwes, kausapin mo ang Daddy mo tungkol dito. Palagay ko siya ang may pinaka-gusto na makasal tayo. Hindi pa ako ready na mag-asawa ka ikaw na ang umayos dito." muling sagot ko. Kitang kita ang pagkayamot sa mukha nito.

 

"Ikaw lang ba ang ayaw? Nakakadiri ka Charles ha? Sa dami ng babaeng dumaan sa buhay mo hindi ko pangarap na dumagdag pa sa mga iyun!" singhal nito sa akin. Napakamot ako ng aking ulo. Napakahirap talaga kausapin ang babaeng ito. Dinadaan palagi sa init ng ulo.

 

"Walang mangyayari kong pagtatalunan natin ito ngayun. Mika, pareho nating hindi ito gusto diba kaya hindi tayo pwedeng mag-away. Kailangan natin mag-isip kung paano ito malusutan." wika ko. Pinilit kong maging mahinahon sa abot ng aking makakaya. Alam ko naman na m*****a ito kaya hanggat maaari ayaw ko ng patulan pa. Lalo na at hindi namin pwedeng ipagsawalang bahala ang gusto ng mga pami-pamilya namin.

 

"So, ano ang pwede nating gawin ngayun? Charles, iyung kapaki-pakinabang ha? Ayaw ko ng kung anu-anong hakbang lang." sagot nito. Kahit papaano medyo kumalma na din ito. "Sakyan lang muna natin ang pag-uusap na ito ngayung gabi. Wala tayong choice ngayun kundi sumabay sa agos. Wala tayong time na mag-usap ng matagal dahil hinihintay nila tayo sa loob." sagot ko. Seryoso akong tinitigan bago tumango.

 

"Fine...pero tandaan mo, hindi ako papayag na makasal sa iyo Charles. Kung sakaling ma-set man ang kasal na ito asahana mo na hindi ako sisipot sa araw na iyun." seryoso nitong sagot at mabilis akong tinalikuran. Naiwan naman akong kakamot-kamot ng aking ulo.

 

Pabalik na ako sa loob ng mansion ng mapansin ko si Francine at Trexie malapit sa pool na masayang nag-uusap. Nagtatawanan pa ang dalawa kaya curious akong napalapit sa kanila.

 

Matagal kong hindi nakakabonding ang mga ito at mukhang may mga kaganapan na hindi ko alam. Sasagap lang naman ako ng kaunting kwento pagkatapos papasok na ako sa loob ng mansion dahil alam kong hinihintay nila ako sa loob para mapag-uspan ulit ang tungkol sa kasal namin ni Mika.

 

"Para sa akin pogi siya pero hindi ko alam kung serious siya sa panliligaw sa akin." pagkalapit ko pa lang iyun na kaagad ang narinig ko kay Francine. Lalo akong kinain ng kuryusidad.

 

"Gwapo naman si Mathew at mabait din. Binigyan ka pa ng flowers noong nakaraang araw. Matagal na siyang nanliligaw sa iyo diba? aAt dinig ko siya daw ang partner mo sa darating na sport fest. Excited na akong makita kayong magkasama." bakas ang kilig sa boses ni Trexie habang sinasbi ang katagang iyun.

 

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng bigat ng kalooban sa aking narinig. Ilang taon na ba si Francine? ahhh sa susunod na buwan eighteen na pala sila. Kung ganoon may nanliligaw na dito sa School? Shit! Hindi ako papayag.

 

Pero ano nga ba ang pwede kong gawin? Hindi ko mapipigilan ang paglipas ng panahon. Papayag man ako o hindi wala naman akong magagawa kung may manliligaw kay Francine. Hindi ko pwedeng ipaglaban ang nararamdaman ko para dito. Anak na ang turing ng mga magulang ko sa kanya.

 

 "Kuya! Nandiyan ka pala!" Akmang tatalikod na ako para bumalik sa loob ng mansion ng marinig kong tawagin ako ni Trexie. Malungkot ko silang nilingon at pilit na nagpakawala ng ngiti sa labi. Iniiwasan kong mpatitig sa gawi ni Francine dahil baka hindi ko na naman mapigilan ang sarili ko. Baka mapatulala na naman ako.

 

 "So,, kumusta? Natapos na ba kayo sa loob? Naiset na ba ang kasal niyo ni Ate Mika? Grabe, excited na ako. Hindi ko akalain na kayong dalawa din pala ang magkakatuluyan ni Ate Mika." nakangiting wika ni Trexie. Bakas sa mga mata nito ang tuwa.

 

Hindi ko mapigilan na titigan ang kapatid ko.. Laking pasalamat ng buong pamilya dahil hindi na nagtangka ang Tiya Sabel nito na muling lumapit sa kanya. Gayun na din ang Dominic na iyun. Nakakalabas na din ito kasama si Francine kapag gusto nilang mamasyal sa mall. Akala talaga namin noon hindi maging normal ang buhay nito dahil minsan na itong tinugis ng isang Dominic Dela Fuente. Pero mabuti na lang at itinigil na ng gagong iyun.

 

Of course hindi ako papayag na makuha niya ang nag-iisa kong kapatid. Matagal na panahon itong nawalay sa amin at hindi na ako papayag pa na mangyari ulit iyun.. Dadaan muna siya sa ibabaw ng aking bangkay kung sakaling pagtangkaan nya ulit ang kapatid ko.

 

"Ano na Kuya! Natulala ka na diyan. Huwag mong sabihin hindi ka excited sa nalalapit mong kasal kay Ate Mika?" narinig kong muling wika ni Trexie. Pumitik pa ito sa hangin para maagaw ang attention ko. Hindi ko namalayan ang aking sarili na nakatulala na pala akong nakatitig sa kawalan

 

"No! Hindi ako excited at never akong magiging masaya kapag i-insist nila ang tungkol sa kasal na ito." direktang sagot ko.

 

"Why? Maganda naman si Ate Mika ah? Isa pa bagay kayo. Malaki ang lamang ni Ate Mika compare kay Zenny." muling sagot ni Trexie. HIndi ko mapigilan ang mapangiwi.

 

"Natatakot siguro siyang magpakasal kay Ate Mikaela dahil hindi na siya makapangbabae." tatawa-tawa namang sabat ni Francine. Pinukol ko ito ng masamang tingin. Minsan na nga lang sumabat sa usapan nang-iinis pa. Kung alam lang nito na sya ang dahilan kaya nawalan ako ng gana sa mga babae na siyang dahilan ngayun kaya gusto nila akong ipakasal kay Mika.

 

"I will make sure na walang kasalan mangyayari." yamot kong sagot at tinalukuran na silang dalawa. Malakas na tawa ang narinig ko mula kay Francine bago ako tuluyang nakapasok sa loob ng mansion.

 

Pagbalik ko sa loob ng living room masayang nag-uusap na ang aking mga magulang at pamilya ni Papa Enzo. Pabagsak akong naupo sa bakanteng sofa.

 

"So ano ang plano? Kailan natin idadaos ang kasal---" wika ni Papa Enzo kasabay ng pagtunog ng cellphone ni Mika.

 

Kaagad naman nag-excuse si Mika para sagutin ang tawag. Lumabas pa ito ng living area kaya nasundan na lang namin ito ng tingin.

 

"si Mika na lang po ang padesisyonin natin kung kailan niya gusto." walang gana kong sagot. Napapailing na lang na tumitig sa akin si Mama. Nababakas ko sa mukha nito ang pag-aalinlangan habang nakatitig sa akin.

 

"Suggestion ko lang...bakit hindi muna natin hayaan na magdate ang dalawang bata bago natin i-set ang kasal nila. Para naman kahit papaano masanay sila sa isat isa. Magkakilala silang dalawa noon pa pero hindi naman sila ganoong ka-closed. Para silang istranghero sa isat isa kapag nagkakasalubong." wika ni Mama. Napatingin ang lahat sa kanya. Para sa akin magandang suggestion iyun. At least may panahon pang mag-isip both parties.

 

"Hindi kaya nakakatagal lang iyun ng proseso ng pagpapakasal ng dalawa?" sagot naman ni Papa Enzo. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng inis. Ano ba ang minamadali nila? Sila ba ang ikakasal?

 

"Honey, bindi naman natin kailangan magmadali. Isipin din natin ang kaligayahan ng mga bata. Pabor ako sa suggestion ni Ashley. Bakit hindi natin bigyan ng time ang mga batang mag-isip at magdate muna para lalo nilang makilala ang isat isa. Kahit ilang buwan lang." sagot naman ni Tita Rona. Kahit papaano nagkaroon ako ng pag-asa sa takbo ng pag- uusap na ito.

 

"I think tama si Ash! Kailangan muna natin bigyan ng time ang mga bata para makapag-isip. Pasasaan ba at sa kasalan din naman ang hantong nilang dalawa." sagot naman ni Papa Ryder. Kaagad naman akong nabuhayan ng loob. Marami pang time para mag-isip upang hindi matuloy ang plano nila para sa aming dalawa ni Mika.

 

"Tumawag ang hospital. Kailangan nila ako doon. Mauna na po muna ako sa inyo Mom, Dad!" kaagad na wika ni Mika ng makabalik ito. Kinuha nito ang kanyang bag at humalik muna sa mga magulang at nagpaalam kina Papa at Mama bago tuluyang lumabas ng living room.

 

Ang pag-alis ni Mikaela ay ginawa ko na din dahilan para magpaalam na sa kanila Mama at Papa. Noong una ayaw pa nilang pumayag lalo na nang sabihin ko sa kanila na wala akong balak magpalipas ng gabi dito sa mansion. Pero noong sinabi ko sa kanila na babyahe ako ng maaga kinabukasan wala na silang nagawa pa kundi pumayag na din.

 

Muli kong natanaw sila Francine at Trexie na nagkakatawanan pa rin malapit sa pool pagkalabas ko. Mukhang routine na ng dalawa ang mag-usap dito sa labas bago matulog.

 

Tumitig muna ako sa kanila..direkta kay Francine bago nagmamadaling naglakad patungo sa aking kotse nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Trexie.

 

 "Kuya! Sandali lang." wika nito at sabay pa silang dalawa na naglakad palapit sa akin.

 

"What is it?" tanong ko. Ngumiti muna si Trexie sa akin bago sumagot

 

"Magpaparty kami sa debut namin ni Francine. Samahan mo naman kami sa weekend na magpasukat ng gown na isusuot. Ikaw pa lang ang walang naiambag sa magiging party namin eh." nakangiting sagot nito. Hindi ko maiwasan na matigilan.

 

Oo nga pala. Eighteenth Birthday party na ng dalawa next month.

 

"Sure...sagot ko na ang gastos sa pagpapagawa ng gown niyo. What time ko kayo susunduin?" tanong ko. Saglit na nag-isip si Trexie bago sumagot.

 

"Maybe before nine in the morning! Gusto namin maaga para naman makagala kami ni Francine after namin magpasukat." nakangiti nitong sagot. Tumango ako at saglit na sinulyapan ang tahimik na si Francine bago tumalikod.

 

Chapter 109

CHARLES POV

 

? Weekend! Araw ng pagpapasukat ng gown nila Francine at Trexie. Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko habang nakaharap sa salamin. Maaga pa lang gising na ako para maghanda.

 

Para tuloy akong teenager ngayun na excited na muling makita at makasama ang crush! Nakakahiya mang aminin pero iyun ang nararamdaman ko ngayun.

 

"Isa pang sulyap sa salamin at mabils na akong naglakad palabas ng kwarto. Kinuha ang susi ng kotse ko na gusto kong gamitin ngayun at tuluyan ng lumabas ng penthouse. Direcho ako sa kinapaparadahan ng aking sasaksyan.

 

Nasa kahabaan na ako ng expressway ng mapasulyap ako sa soot kong relo. Alam kong masyado akong napaaga ngayun pero ano ang magagawa ko? Gusto ko ng makita ang babaeng nagpapatibok ng puso ko. Ilang araw ko na din iniisip kong paano ko siya ipaglaban. Pakiramdam ko mababaliw ako kung hindi sya mapapasa akin. Lalo na ngayun at narinig ko noong nakaraan na punta ko ng mansion na may nanliligaw na dito.

 

Sa kagustuhan ko na mapasa-akin si Francine biglang sumagi sa isip ko na itanan na lang kaya ito. Pupunta kami sa malayong lugar na walang sino man ang nakakakilala sa amin. Bahala na kung ano man ang mangyari. Maibibigay ko naman lahat ng gusto nito dahil may sarili naman akong negosyo.

 

Si Francine lang talaga ang gusto kong makasama habang buhay. Siya lang din ang gusto kong maging ina ng aking mga anak kung sakali. Sa susunod na magpapatawag ulit sila Papa para pag-usapan ulit ang niluluto nilang kasal namin ni Mikaela ako na mismo ang tatanggi. Bahala na kung ano ang masasabi nila sa akin. Tatanggapin ko kung ano man ang magiging parusa nila sa akin.

 

Pagdating ng mansion kaagad na akong bumaba ng kotse. Naabutan ko pa si Mama Ashley na abala sa kanyang garden at ng mapansin nito ang pagdating ko kaagad itong ngumiti Kaagad ko naman itong nilapitan at hinalikan sa pisngi.

 

 "Good Morning Ma!" Bati ko dito.

 

Good Morning! Tamang tama, sumabay ka na muna sa amin sa pagkain." wika nito at hinawakan na ako sa braso at sabay na kaming pumasok sa loob ng mansion. Dumerecho na kami sa dining area.

 

"Mabuti naman at pinagbigyan mo ang mga kapatid mo na samahan sila ngayun na magpasukat ng gown na susuutin sa kanilang debut party. Dito lang din naman sa mansion gaganapin ang party. Gusto nga ng Papa mo sa hotel na lang pero ang gusto ng mga kapatid mo ang masusunod." muling wika ni Mama pagkaupo pa lang namin dito sa dining area. Tumango lang ako at itinoon ang aking pansin sa mga pagkain na nakahain sa mesa.

 

Hindi naman nagtagal ang aming paghihintay at kaagad na dumating si Papa Ryder pati na din sila Francine at Trexie. Parehong nakabihis na ang mga ito na labis kong ipinagpasalamat. Ibig lang sabihin nito hindi ko na kailangan pang maghintay ng matagal. Kaagad kong binati ang aking ama pagkapasok pa lang nito ng dining room.

 

"Wow, ang aga mo ngayun Kuya ah?" wika ni Trexie at kaagad na humalik sa pisngi ko. Binati lang ako ni Francine ng Good Morning at humalik sa pisngi ni Mama at naupo na ito sa kanyang pwesto.

 

Tahimik kaming kumakain ng agahan habang hindi ko maiwasan na mapasulyap ng makailang ulit kay Francine. Mukhang wala ito ngayun sa mood dahil malungkot ang awra nito.

 

Pagkatapos kumain kaagad kaming nagpaalam kina Mama at Papa. Kaagad naman silang pumayag kaya wala pang alas nuebe ng umaga tinatahak na namin ang daan patungo sa shop kung saan gagawin ang kanilang gown.

 

"Sa buong biyahe namin si Trexie lang ang nagsasalita. Kung anu-ano na ang mga ikinikwento nito. Malaki na ang ipinagbago nito at mukhang nakarecover na sa mga nangyayari sa kanyang nakaraan. Mabuti na din iyun dahil gusto talaga namin siyang bigyan ng normal na buhay.

 

Kapansin-pansin ang pananahaimik ni Francine kaya hindi ko na maiwasan ang lalong magtaka. Pigil ko ang sarili ko na tanungin ito kung ano ang kanyang problema.

 

Pagdating namin ng shop kaagad naman silang inasikaso ng mga staff. Mabilis na pagusukat lang naman ang nangyari at kaagad din kaming umalis. Pagdating ng kotse muli akong napasulyap kay Francine kaya hindi ko na maiwasan ang magtanong.

 

"May problema ba? Tahimik ka yata ngayun?" tanong ko habang nakahawak na sa manibela. Katabi ko si Trexie sa unahang bahagi at nasa likuran ito. Tiningnan ko ito gamit ang rearview mirror ng sasakyan. Nakita ko na nakatitig ito sa labas ng bintana ng kotse.

 

"Wala Kuya! May iniisip lang ako." sagot nito. Bakas ang lungkot sa kanyang boses.

 

"What is it? Pwede mong sabihin sa akin. Baka may maitulong ako." sagot ko. Nagmaniobra na ako at tinatahak na namin ang kalsada sa susunod na destinasyon na aming pupuntahan.

 

"Naisip ko lang...malapit na ang eighteenth birthday ko..... siguro kailangan ko ng umpisahan na hanapin ang sarili ko. Kung sino ba talaga ako at kung sino ang aking mga magulang." sagot nito. Natigilan ako. Bakas ko ang lungkot sa boses ni Francine habang sinasabi ang katagang iyun.

 

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pag-aalala. Mukhang dumating na ang time na hahanapin na ni Francine ang tunay nitong pamilya. lisipin ko pa lang na malapit na itong mawalay sa amin hindi ko maiwasan ang masaktan.

 

"Hindi ka ba masaya sa amin? Gusto mo na bang umalis sa poder namin?" tanong ko. Hindi na ito sumagot. Nagpasya ako na maghanap ng lugar para makausap ito ng masinsinan. Mabuti nalang at may nadaanan kaming park kaya hindi na ako nagdalawang isip pa. Ipinarada ko ang sasakyan sa tapat ng isang park at niyaya silang bumaba. Nagpaalam naman si Trexie na may bibilhin sa isang kalapit na shop kaya niyaya ko si Francine na maupo sa isang bakanteng bench.

 

Sa tagal ng panahon na nasa poder ito ng mga magulang ko ngayun lang ako nagtangka na kausapin ito ng masinsinan. Mukhang may malalim na dahilan ang lungkot sa mga mata nito

 

 "Tell me hindi ka na ba masaya sa amin?" tanong ko ulit dito pagkaupo namin. Kaagad na may namuong luha sa mga mata nito kaya naman napakunot noo ko itong tinitigan.

 

"Hindi naman sa ganoon! Pero alam naman nating lahat na hindi kayo ang tunay kong pamiya. Na may ibang pamilya na dapat kong uwian." sagot nito.

 

"Francine,, alam mo naman siguro na mula noon kami na ang pamilya mo. Hindi pa ba sapat ang pagmamahal na ibinibigay sa iyo nila Mama at Papa at naisip mo pang maghanap ng iba?" tanong ko. Pinahiran nito ang luha sa kanyang mga mata at seryoso akong tinitigan.

 

"Hindi magiging kumpleto ang pagkatao ko kapag hindi ko sila makilala. Simula ng nalaman ko na hindi ako ang tunay na anak nila Mama at Papa nagkaroon na ako ng pagkasabik sa kalooban ko na makilala ang tunay kong pamiya. Kung hinahanap din ba nila ako katulad ng paghahanap niyo kay Trexie." malungkot na sagot nito. Hindi ko mapigilan ang mapabuntong hininga.

 

 "May naisip ka na bang hakbang na pwedeng gawin para mahanap sila?" tanong ko. Umiling ito.

 

"Ang totoo, hindi ko alam kung paano mag-umpisa. Natatakot din ako sa isiping baka hindi na nila ako kailangan." sagot nito. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hinawakan ko ito sa kanyang kamay at seryosong tinitigan sa mga mata.

 

 "Gusto mo bang tulungan kita?" tanong ko. Tumitig ito sa akin kaya naman hindi ko mapigilan ang mailang. Pakiramdam ko biglang kumabog ang dibdib ko sa kaba.

 

"Paano?" tanong nito.

 

 "Hindi ko din alam pero pag-iisipan natin kung paano sila mahanap." sagot ko.

 

"Sigurado po ba kayo? Naikwento ko na ang tungkol dito kay Trexie at nakiusap ako sa kanya na huwag sabihin kina Mama at Papa. Ayaw ko din naman silang masaktan. Ayaw ko din isipin nila na hindi na ako masaya sa piling ng pamiya niyo." sagot nito.

 

"Dont worry, gagawa ako ng paraan. Kung kinakailangan na maghahire ako ng tao para mahanap sila gagawin ko. Huwag ka ng malungkot, mahahanap mo din sila katulad sa pagkahanap namin kay Trexie noon." pilit ang ngiti sa labiv na sagot ko. Kahit na nakakaramdam ako ng takot sa posibleng mangyari pero pilit ko itong itinatago sa kanya

 

Kaagad kong napansin ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito kaya naman para na din akong nabunutan ng tinik. Ngayun ko lang napatunayan na hindi ko kayang nakikita itong malungkot.

 

"Thank you Kuya! Ngayun ko lang napatunayan na the best po pala kayo!" nakangiti nitong wika. Bumalik na sa pagkamasayahin ang mukha nito habang nakatitig sa akin. Pinilit ko naman ngumiti at umaktong normal kahit na sa kaloob-looban ng puso ko gusto ko na itong yakapin.

 

"Mukhang ikaw lang nakakagamot ng tantrums ni Francine Kuya ah?" Hindi ko maiwasan na magulat ng biglang sulpot ni Trexie. May bitbit na itong Juice drinks and sweet cakes at naupo sa tabi ko. Binigyan kami isa-isa ni Francine ng inumin bago muling nagsalita.

 

"Nakakagutom din pala ang magpasukat ng damit." narinig ko pang wika nito na kaagad naman sinang-ayunan ni Francine.

 

 "Sure ba kayo na sa mansion na lang gaganapinan ang debut niyo? Ano nga pala ang gusto niyong regalo galing sa akin." tanong ko sa kanilang dalawa. Kaagad silang nagkatinginan sabay napangiti.

 

Chapter 110

 

CHARLES POV

 

Sobrang bilis ng paglipas ng araw. Tahimik akong nakaupo dito sa ginawa nilang bulwagan sa harap ng mansion kasama ang iba pang mga bisita habang hinihintay ang dalawang celebrant. Sila Francine at Trexie.

 

Yes. dahil sabay na ipinanganak sila Francine at Trexie dalawa silang magsi-celebrate ng debut ngayung gabi. Maraming inimbitahang bisitia kasama na ang mga ka- classmates nila at ilang mga kaibigan ng pamilya.

Present din siyempre sila Papa Enzo at buong pamilya nito. Binati ko na sila at nasa naka-assign na table na sila habang matiyagang hinihintay ang mga celebrant.

 

"May naisip ka na ba na paraan para hindi matuloy ang kasalan na pinaplano ng pamilya natin para sa ating dalawa? "nagulat pa ako ng lapitan ako ni Mikaela. Naupo ito sa tapat ko habang mataman akong tinitigan. Hindi ko maiwasan na mapabutong hininga.

 

"Ikaw, may naisip ka na ba?" tanong ko. Kaagad itong sumimangot.

 

"Wala pa pero kung sakaling iinsist nila ang tungkol sa lintik na kasalan na iyan hindi kita sisiputin. Mapapahiya ang lahat sa harap ng simbahan." sagot nito at mabilis na tumayo at tinalikuran ako. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Well, hindi mangyayari iyun dahil sa susunod na pag-uusap tungko sa kasal ako na mismo ang unang aayaw. Wala kong balak na magpatali kahit kanino liban lang kay Francine.

 

Hindi naman nagtagal ay napansin ko na ang paglabas ng mga celebrant sa loob ng mansion. Kaagad na napako ang tingin ko kay Francine. Ang ganda nitong tingnan at bagay na bagay dito ang suot nitong gown.

 

Hindi ko mapigilan na mapatiim bagang ng mapansin ko na kaagad silang sinalubong ng kani-kanilang mga escort. Napatitig ako direkta kay Francine na noon kita ko ang tuwa sa kanyang mga mata habang inaalalayan ito ng lalaking escort nito.

 

Kung hindi ako maaring magkamali, Ito iyung Mathew na narinig kong nanliligaw sa kanya. Parang biglang kinurot ang puso ko sa isiping baka magkasintahan na ang dalawa. Masayang masaya kasi ang hitsura ni Francine habang naglalakad sila papunta sa ginawang intablado.

 

Natungga ko tuloy ng wala sa oras ang hard liquor na nasa harap ko. Mukhang mapaparami ang maiinom ko ngayung gabi dahil sa mga masasaksihan. Hindi ko kayang makita na may ibang lalaking kasa-kasama si Francine. Para kasing hinihiwa ang puso ko sa sobrang selos.

 

Hindi pwede ang ganito. Kailangan kong gumawa ng paraan para hindi na muling makalapit ang lalaking iyan sa babaeng mahal ko.

 

Matagal akong naghintay at ayaw kong mapunta sa wala ang lahat. Akin lang si Francine kahit na ano pa ang mangari.

 

Matatalo ako kapag paiiralin ko pa ang kaduwagan ko. Ayaw kong pagsisisihan balang araw na hindi ko man lang magawang naipaglaban ang babaeng mahal ko.

 

Tama na ang pananahimik. Hindi ko matangap na may ibang lalaking aali-aligid sa kanya. Handa na akong harapin pa kung ano man ang sasabihin sa akin ng lahat. Na kinatalo ko ang babaeng sa amin lumaki at itinuring ng anak ng aking mga magulang

 

"Napansin mo ba Ryder...parang kailan lang pero dalagang dalaga na talaga ang mga anak natin." narinig kong wika ni Mama. Hindi ko man lang namalayan ang pag-upo ng mga ito sa tabi ko.

 

Talagang anak na ang turing nito kay Francine. Sabagay simula sanggol pa lang si Francine hangang sa lumaki kasa- kasama na niya ito. Kulang na nga lang at sa sarili nyang sinapupunan ito manggaling.

 

 Nag-uumpisa na ang maikling program pero wala akong ni isa man ang naintindihan. Napansin ko na lang na nag uumpisa na ang eighteen roses. Isinayaw sila ng mga lalaking kasama sa eighteenth roses. Kailangan ko ng maghanda...si Papa Ryder ang magsasayaw kay Trexie at ako naman ang kay Francine.

 

Kahit papaano may pakinabang naman ang paghihihntay koy at ang paghihimutok ng puso ko sa tuwing napapansin ko kung paano titigan si Francine ng mga kapartners niya kanina. Alam kong ang ilan sa kanila ay may lihim na pagtingin dito pero sorry na lang silang lahat.

 

Nakapag-pasya na ako, simula ngayung gabi babakuran ko na ang mahal ko.

 

Kinuha ko ang pulang roses at sabay na kaming naglakad ni Papa Ryder papunta sa bulwagan. Nagpatianod naman ang kasayaw ni Francine ng mapansin ang pagdating ko at iniwan kami sa gitna ng bulwagan.

 

Alam kong lahat ng mga mata nakatutok sa gawi namin pero wala na akong pakialam pa. Mahal ko ang babaeng ito at simula ngayung gabi magbabago na ang magiging pagtrato ko dito

 

"You're so beautiful Francine! " bulong ko dito at iniabot sa kanya ang hawak ko ng rosas. Inilagay ko sa maliit nitong baiwang ang dalawa kong kamay at ipinatong naman nito sa braso ko ang dalawa niyang kamay at sumayaw na kami.

 

"Matagal ko ng alam iyan Kuya! Teka, marami ka na bang nainom? Amoy alak ka ah? Hindi pa nga natatapos ang party pero lasing ka na." nakangiti nitong sagot.

 

"Hindi ako lasing...uminom lang ako ng kaunti...teka lang... boyfriend mo na ba ang Mathew na iyun?" Hindi ko mapigilan na tanong. Napansin ko ang pagkagulat sa mukha nito bago sumagot.

 

"Bakit mo naitanong? Hmmmp kung sakaling sasagutin ko siya ayos lang naman siguro iyun diba...nasa tamang edad na ako...pwede na akong magpaligaw at magkaroon ng kasintahan." nakangiti nitong sagot.

 

"Hindi pwede! Masyado ka pang bata para magboyfriend! Magtapos ka muna sa iyong pag-aaral. Hindi bat hahanapin pa natin ang tunay mong mga magulang?" sagot ko dito. Kaagad kong napansin ang paguhit ng lungkot sa mga mata nito.

 

"May balita na ba sa inutusan mong mga imbistigador?" tanong nito. Saglit akong natigilan. Ang alam nito nag umpisa na akong nagpa-imbistiga sa pagkatao nito. Pero ang totoo wala pa akong ginagawa na kahit na isang hakbang. Natatakot ako na baka tuluyan na itong mawalay sa akin.

 

 "Yah!" sagot ko sabay iwas ng tingin.

 

"Salamat Kuya! Hindi ko akalain na ganito ka pala kabait! Akala ko talaga noon masyado kang bully eh. Kaya malayo ang loob ko sa iyo!"sagot nito.

 

Sasagot pa sana ako pero tumigil na ang tugtog. Wala akong choice kundi itigil ang sayaw at ihatid ito sa kanyang upuan.

 

Pagkaupo nito kaagad na lumapit si Papa kay Francine. Narinig kong binati nya ito ng happy birthday kaya pinuntahan ko na din ang kapatid ko na si Trexie sa kanyang upuan para batiiin din ng happy birthday. Pagkatapos muli na kaming bumalik sa aming table.

 

"Natapos ang program na siyang labis kong ipinagpasalamat. Nag-uumpisa ng kumain ang ilan sa mga bisita samantalang ang mga celebrant abala sa pakikipag- usap sa mga teenager na kasing edaran lang din nila.

 

Tumayo ako kaya kaagad na napatingin sa akin si Mama Ashley.

 

"Saan ka pupunta? Hindi ka pa kumakain..Isa pa mukhang ang dami mo ng nainom ng alak...May problema ba Charles? "kaagad na tanong ni Mama Ashley sa akin. Sumulyap muna ako sa katabi nitong si Papa Ryder bago umiling.

 

"Pupunta lang po ako ng banyo. BAbalik din po kaagad ako." sagot ko. Tanging tango na lang naman ang tugon ni Mama kaya mabilis na akong tumalikod.

 

Malapit na ako sa pintuan ng mansion ng bigla akong harangin ni Mikaela. May nang-aasar na ngiti na nakaguhit sa labi nito kaya hindi ko mapigilan na mapatanong dito.

 

"What's the problem? Bakit ganyan ka kung makatingin?" yamot kong tanong. Narinig ko pa ang mahina nitong paghagikhik bago sumagot.

 

 "Nakita ko iyun." pambibitin nitong sagot.

 

 "Ang alin?" naiinis kong muling tanong. Pwede naman niyang sabihin ang gusto nyang sabihin na hindi na dapat pa magpapaligoy-ligoy.

 

 "Kung paano mo titigan si Francine!" sagot nito. Hindi ako nakasagot.

 

"Kaya pala noon pa malayo na ang loob mo sa kanya dahil may sarili kang dahilan. Kaya pala hindi mo matangap tanggap na kapatid siya dahil may iba kang nararamdaman sa kanya! Tama ba ako?" nakangisi nitong tanong

 

 Fuck! Ganoon na ba ako kahalata kanina para mapansin iyun ni Mika?

 

"Dont worry, bagay naman kayo. Kahit na medyo malayo ang agwat ng edad niyo pero hindi magiging hadlang iyun para maging masaya ka sa kanya. Pero kaya mo naman siguro lusutan kung ano ang sasabihin sa iyo ng iyong mga magulang diba?" nakangisi nitong wika. Tinapik pa ako sa balikat at mabilis akong tinalikuran.

 

Chapter 111

 

CHARLES POVE

 

Hindi ko mapigilan na mapatanga habang nasundan ng tingin si Mikaela. Ganoon na ba kahalata ang mga ikinikilos ko? Well, wala akong magagawa. Basta simula ngayung gabi ipaglalaban ko na ang nararamdaman ko para kay Francine at handa kong tanggapin kung ano man ang maaaring magiging kakabasan ng lahat.

 

Ipinilig ko ang aking ulo at dumirecho na muna ng banyo para umihi. Kailangan ko makabalik kaagad sa party para mabantayan ko ang mga ikinikilos ni Francine. Hindi pwedeng may ibang lalaki na aali- aligid dito.

 

Pagkatapos kong umihi naghugas ng ako ng kamay habang sinisipat ang sarili ko sa harap ng salamin. Namumula na nga ang mukha ko at ilang baso na lang ng alak talagang malalasing na ako. Kailangan ko ng magkontrol sa pag-inom. Ayaw kong makatulog sa kalasingan.

 

Pagkalabas ng banyo nagmamadali akong naglakad pabalik ng bulwagan. Napansin ko na halos lahat ng mga bisita abala na sa pagkain. Gayundin sila Francine at Trexie. Nakaupo na ang mga ito sa lamesa kung nasaan ang mga magulang namin. Kaagad akong naglakad patungo sa kinalalagyan ng mga pagkain at nagmamadaling kumuha ng pwedeng kainin.

 

Pagkatapos kong makuha ang lahat ng gusto kong kainin kaagad akong naglakad sa kinaroroonan nila Mama at Papa kasama sila Trexie at Francine. Pinili kong maupo sa tabi ni Francine dahil balak kong bakuran ito ngayung gabi.

 

"Kuya...saan ka galing?" kaagad na tanong ni Trexie sa akin pagkaupo ko. Saglit akong nilingon ni Francine at pagkatapos muling itinoon nito ang kanyang pansin sa kanyang kinakain.

 

"Sa banyo." maiksi kong sagot at nag-umpisa na din kumain. Kapansin-pansin na gutom na ang lahat ng mga kasama ko dahil hindi na nagkikibuan. Lahat nakatutok sa pagkaing nasa harap. Tahimik lang din akong kumain hanggang sa maubos ko ang laman ng pinggan ko.

 

"Pa, Ma, eighteenth birthday din po pala ng isa sa mga ka-classmate ko next sunday. Si Monica po... kilala nyo po siya. Inimbitahan kami ni Francine na umattend sa party niya. Papayagan nyo po ba kami? "kaagad na naagaw ang attention ko sa sinabing iyun ni Trexie.

 

"Hindi pwede!" kaagad na sagot ni Papa Ryder. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi. Kahit ako ayaw ko din pumayag. Ayaw kong masanay silang lumabas labas dahil kung tutuosin mga bata pa rin sila. Hindi pa nila kayang ipagtanggol ang kanilang mga sarili laban sa mga masasamang tao.

 

"Po? Pero Pa, hindi po ba at nasa tamang edad na kami? Magkasama naman kaming pupunta ni Francine kaya wala naman sigurong maging problema. Isa pa mag-iingat naman po kami at hapon naman gaganapin ang party. Hindi din naman po kami magpapagabi." Pag-aapela ni Trexie. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagpaalam ito na aattend sa isang party at mukhang hindi pa mapapayagan.

 

"Hindi pwedeng umalis kayo na kayong dalawa lang. Alam nyo naman siguro kung gaano kadelikado ang panahon ngayun. Isa pa pupunta kami sa bahay ng Tito Enzo niyo. Muling pag- uusapan kung kailan i-seset ang kasal ng Kuya Charles at Ate Mika mo!" seryosong sagot ni Papa. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

 

Umaasa kasi ako na tapos na ang issue tungkol dito.

 

Pero mukhang nagkamali ako. Ipipilit talaga nila ang kanilang gusto.

 

"Pero Pa, nakausap ko na si Mika tungkol dito. Ayaw nyang magpakasal sa akin gayundin naman ako sa kanya. Magsasayang lang tayo ng time para pumunta sa kanila at pag-usapan ang isang bagay na pareho naman kaming dalawa ni Mika ang hindi interesado." seryoso kong sagot. Alam kong nararamdaman ng mga kaharap ko na may halong pagkainis sa boses ko. Kaagad naman napatitig sa akin si Papa Ryder.

 

"So, Tinatanggihan mo ang gusto namin para sa iyo Charles? Hindi mo man lang naisip na para sa iyo lang din naman itong ginagawa namin. Gusto namin na lumagay ka na sa tahimik at magkaroon ng sariling pamilya. Kailan mo kami bibigyan ng apo? Kapag uugod-ugod na kami ni Mama mo? " seryosong sagot ni Papa Ryder."

 

"Pa.....ilang beses ko bang sabihin na wala akong kahit na anong nararamdaman kay Mika at never ko siyang matutunan na mahalin. Hindi siya ang pangarap kong babae!"" final kong sagot sabay tayo. Mabilis ang hakbang na tinalikuran ko silang lahat. Ayaw ko ng pagtalunan pa namin ang tungkol sa bagay na ito. Walang kasalan na mangyayari at hindi nila ako pwedeng diktahan sa lahat ng gusto ko.

 

Mabilis akong naglakad pabalik sa loob ng mansion. Narinig ko pa ang pagtawag ni Mama sa akin pero hindi ko na pinansin pa iyun. Nawalan na ako ng gana na tapusin pa ang party.

 

Sa totoo lang, hindi ko maitindihan kung bakit nila ako pinipilit na magpatali sa babaeng hindi ko gusto. Dahil ba sa nakaraan nila? Hindi lingid sa kaalaman ko kung paano tumakbo ang lovelife

 

nilang dalawa. Totally stranger sila Papa at Mama

 

noong nagpakasal sila. Naging proxy lang naman si

 

Mama noon sa kasal nilang dalawa ni Papa dahil hindi sumipot ang tunay na bride.

 

At ngayun gusto nilang gawin sa akin ang ginawa ni Lola noon sa kanilang dalawa? Naniniwala talaga sila na matutunan mong mahalin ang isang tao kapag kasal na kayong dalawa? Katulad ng nangyari sa love story nilang dalawa ni Mama!

 

Nagkataon lang na maganda si Mama kaya natutunan niya kaagad mahalain...actually, hindi pa nga eh.....sariwa pa sa ala-ala ko ko kung makailang ulit niyang saktan si Mama noon. Pinilit ko na lang ibaon sa limot ang lahat para sa katahimikan ng pamilya namin.

 

"Narinig ko iyun!" bago pa ako makapasok sa loob ng mansion may kung sino ang biglang humawak sa braso ko. Nang lingunin ko iyun nagulat pa ako dahil ang nakangising mukha ni Mika ang aking nasilayan. Masama ko itong tinitigan kaya kaagad itong napabitaw sa akin.

 

"Magsaya ka na dahil walang kasalan na mangyayari. Pakisabi din sa Daddy mo na huwag na nyang ipilit ang gusto nya. Kahit na itakwil pa ako ng sarili kong pamilya hindi ko susundin ang gusto nila!" seryoso kong wika. Kaagad naman gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito.

 

"Good! Maasahan ka talaga! Pinabilib mo na talaga ako lalo. Sa wakas, mababawasan na din ang mga alalahanin ko. Huwag kang mag-alala, darating din ang time na makakabawi ako sa iyo." nakangisi nitong wika at mabilis akong iniwan.

 

Napabuntong hininga ako at itinuloy ko na ang pagpasok sa loob ng mansion. Dumaan ako sa bar counter at kumuha ng paborito kong alak bago nagtuloy-tuloy sa naglakad patungo sa aking kwarto. Kailangan kong magpakalasing ngayun para

 

makatulog ako.

 

Natupad nga ang gusto ko. Nalasing ako at kaagad na nakatulog. Ngayun ko lang napatunayan sa aking sarili na alak na lang talaga ang gamot ko para kaagad na lamunin ng antok ang aking diwa.

 

Nasa mahimbing na ako ng pagtulog ng maalimpungatan ko na may humahaplos sa pisngi ko. Kahit na nahihilo ako pinilit ko ang sarili ko na dumilat. Nagtaka pa ako dahil kaagad na sumalubong sa paningin ko ang mukha ni Francine.

 

Ikinurap ko pa ng makailang ulit ang aking mga mata sa pag-aakalang nananaginip lang ako.

 

"Francine?" mahina kong wika. Napansin ko kaagad ang pagsilay ng ngiti sa labi nito at ang dahan- dahan na paglapit ng mukha nito sa mukha ko.

 

"Kuya Charles...nasa tamang edad na ako....handa na akong ipagkaloob ang sarili ko sa iyo!" wika nito sa akin at kaagad na idinikit nito ang labi nya sa labi ko. Napapikit pa ako ng malanghap ko ang mabango nitong hininga. Akmang igagalaw ko na ang labi ko para tuluyan itong halikan ng bigla itong lumayo sa akin. Nakita ko pa kung paano ako nito malungkot na titigan na syang labis kong ipinagtaka.

 

"Francine? Ikaw ba iyan? Paano kang nakapasok sa kwarto ko? Tapos na ba ang party?"" sunod-sunod na tanong ko ng makabawi ako sa pagkagulat. Kahit na mabigat ang ulo ko dahil sa dami ng nainom kong alak pinilit ko pa rin ang bumangon. Kaagad kong napansin ang paguhit ng pag-aalinlangan sa mukha nito.

 

"Ta--tapos na ang party. Kanina pa. Bakit ka uminom ng maraming alak Ku--Kuya? May problema ka ba?" tanong nito. Hindi ko maiwasan na mapahilamos ang aking kamay sa aking mukha. Hindi nga ako nananaginip. Nandito sa harap ko si Francine dahil sumasagot ito sa aking mga katanungan.

 

"Hindi ka pwedeng pumasok ng kwarto ko nang basta-basta. Lumabas ka na at gusto ko pang matulog." malamig kong wika dito. Tinitigan ako nito sa mga mata sabay iling.

 

"Hindi ka ba nagagandahan sa akin Kuya Charles?" tanong nito. Kaagad na napakunot ang noo ko dahil sa tanong nito. May laman ang mga katagang lumalabas sa bibig nito. Bakit ibang Francine ang nakikita ko ngayun? Namumula ang mga mata nito at mukhang galing ito sa matinding pag-iyak.

 

"Ano ba ang pinagsasabi mo? Bumalik ka na ng kwarto mo at magpahinga ka na!" muli kong wika sa kanya at akmang babalik na ako sa aking pagtulog ng napansin ko na isa-isa nitong hinubad ang kanyang kasuotan. Bigla tuloy akong napatayo at nilapitan ito.

 

"A-ano ang ginagawa mo? Francine....hindi mo dapat gawin ito! Ano ba ang nangyayari sa iyo? Lasing ka ba? Hinayaan ka ba nila Mama na uminom ng alak?" saway ko sa kanya. Hindi ako nito pinakinggan hanggang sa tuluyan na nitong nahubad ang kanyang panlabas na kasuotan. Naiwan na lang dito ang kanyang underware na suot at hindi ko maiwasan na pagmasdan ang magandang hubog ng kanyang katawan.

 

"Sa iyo ako ngayung gabi Kuya Charles. Pangako, hindi ito malalaman nila Mama at Papa. Hindi naman tayo magkadugo kaya malaya kang gawin lahat ng gusto mo sa akin...Pangako, sa iyo ko lang ipagkakaloob ang sarili ko." nakangiti nitong wika. Parang biglang nanuyo ang aking lalamunan dahil sa nakikita ko ngayun sa aking harapan. Napakaganda ni Francine at hindi ko alam kung paano pigilan ang aking sarili para maiwasan ang ginagawa nitong pang-aakit sa akin ngayun.

 

Chapter 112 (WARNING: SPG)

 

CHARLES POV

 

"What are you doing? Francine, stop it!" kaagad na saway ko sa kanya. Lalo na nang mapansin ko na sunod na nitong tinatanggal ang kanyang pang- ilalim na kasuotan. Seryoso lang itong tumitig sa akin kasabay ng pag-iling.

 

"Wala ka bang kahit na anong nararamdaman sa akin Kuya? Hindi naman siguro kasalanan ang gagawin natin diba? Hindi naman talaga tayo tunay na magkapatid at sampid lang ako sa pamilya na ito. Malaya kang angkinin ako hanggang sa hindi pa kayo naikasal ni Ate Mika. Basta mangako ka lang sa akin na tulungan mo akong mahanap ang tunay kong pamilya." naluluha na wika nito.

 

Parang naman may biglang kumurot sa puso ko habang pinapakinggan ang sinasabi nito. Ramdam ko ang lungkot sa kanyang boses. Kung may magagawa lang sana ako para mapawi ang nararamdaman nitong kalungkutan ngayun ginawa ko na sana.

 

Masakit isipin na magagawa nitong ibigay ang kanyang sarili kapalit ng pagtulong ko para mahanap ang kanyang pamilya. Ganito na ba ito ka- dispirada? Handa nyang ipagpalit ang kanyang dangal para lang sa mga taong hindi ko rin alam kung paano umpisahang hanapin.

 

"Tutulungan kita! Hindi mo kailangang gawin ito." sagot ko. Muli itong umiling at tuluyan nang hinubad lahat ng saplot sa kanyang katawan. Nanlaki ang mga mata ko lalo na ng dumako ang tingin ko sa kanyang medyo may kalakihang boobs. Sobrang kinis ni Francine at ramdam ko ang lalong pagtigas ng aking pagkalalaki. Kumabog din ng husto ang puso ko. Pakiramdam ko biglang naging maalansingan ang paligid gayung nakatodo ang

 

temperature ng aircon dito sa kwarto ko.

 

"Tama na! Lumabas ka na ng kwarto habang kaya ko pang magpigil." sagot ko sabay iwas ng tingin sa hubad nitong katawan. Hindi ito nakinig bagkos kaagad itong naglakad palapit sa akin. Gusto ko sanang umiwas sa tukso pero para akong natood sa aking kinauupan. Hindi ko na nagawa pang kumilos lalo na ng hawakan nya ang dalawa kong kamay at inilagay nito sa kanyang dibdib.

 

Muli akong napalunok ng makailang ulit. Parang may kung anong kuryente na dumaloy sa buo kong pagkatao dahil ramdam ko kung gaano kalambot ng kanyang boobs. Hindi ko din maiwasan na titigan ang pinkish nitong nipple. Parang ang sarap s***** *n ng mga iyun.

 

Mukhang pursigido talaga si Francine na ibigay ang kanyang sarili sa akin. Umupo pa ito sa kandungan ko at nanguyapit sa aking leeg. Tinitigan ako sa mga mata at kusang pinagdikit ang aming labi. Hindi ko maiwasan na mapapikit lalo na ng maramdaman ko ang malambot nitong labi at ang mabangong hininga. Biglang ragasa ng matinding pagnanasa sa aking sistema. Hindi ko na kayang pigilan pa ang aking sarili. Kusang gumalaw ang dalawa kong kamay at nilaro ang dalawa nitong nipple kaya napaliyad ito.

 

Hindi na ako nakapagpigil pa. Kusang gumalaw ang labi ko at agresibo itong hinalikan. Naging mapangahas lalo ang dalawa kong kamay. PIniga- piga ko pa ang dalawa nitong boobs at kaagad kong naramdaman ang biglang paninigas ng katawan nito dahil sa aking ginawa. Pero wala na, tuluyan na akong nawala sa huwesyo. Tuluyan na akong nilamon ng init ng katawan.

 

"Alam kong noon ka pa may crush sa akin Charles. Ngayung gabi, sa iyo lang ako. Angkinin mo ako hanggang sa magsawa ka."

 

"Fine...ibibigay ko sa iyo ang gusto mo! Magiging akin ka na simula ngayung gabi." sagot ko at sandaling iniwan ang labi nito. Tinitigan ko ang kanyang mga mata at iginiya ito pahiga ng kama.

 

Ito ang kusang lumapit sa akin. Binuhay nito ang pagnanasa na matagal ko ng nararamdaman sa kanya. Sisiguraduhin ko na hindi nito makakalimutan ang gabing ito.

 

"Pagkahiga nito sa kama kaagad kong tinanggal lahat ng saplot sa katawan ko. Nakasunod ang tingin nito sa bawat kilos ko. Napansin ko pa ang biglang paglaki ng mga mata nito sa pagkagulat ng tuluyan ng tumampad sa harap nya ang matigas kong ari pagkatapos kong hubarin ang brief ko.

 

"Relax! Natatakot ka yata eh. Tandaan mo, simula ngayung gabi akin ka na! Hindi ka na pwedeng umatras ngayun. Tama ka, hindi tayo magkapatid at matagal ko nang gustong gawin sa iyo ito. Ngayung nasa wastong edad ka na pwede na natin gawin ito ng paulit-ulit." nakangiti kong wika at kaagad itong kinubabawan. Muli kong binalikan ang labi nito at mapusok na hinalikan.

 

Alam ko na ako ang unang lalaki na humalik dito ng ganito. Nararamdaman ko ang pagiging inosente nito dahil hindi pa ito marunong tumugon. Pero wala akong pakilalam, ginalugad ko ang labi at kaloob-looban ng bibig nito. Nagpalitan kami ng laway at lalo akong kinain ng matinding pagnanasa.

 

Fast learner si Francine. Napatunayan ko ito dahil hindi naman nagtagal natuto na din nitong tugunin ang halik ko. Natuto na din ito kung paano niya s*** ***n ang dila ko. Para naman akong mababaliw sa pinaghalong libog at sarap na nararamdaman.

 

Kusa ko ng inihawalay ang labi ko labi nya. Sandali kong tinitigan ang kanyang mukha bago ko ibinaling ang aking pansin sa naka-exposed nitong boobs. Dinama ko ng aking palad ang kaliwang bahagi at sinakop ng bibig ko ang kanang bahagi. Naramdaman ko ang pagliyad nito at ang mahinang ungol

 

"Cha-Charles, a-aano ang ginagawa mo? Bakit may paganyan pa!" anas nito. Hindi ko ito pinansin bagkos pinag-igihan ko pa ang aking ginawa. Humawak ito sa ulo ko sabay sabunot habang naririnig ko ang mahina nitong pag-ungol na parang musika sa aking pandinig. Lalo kong pinag- igihan ang pagsipsip sa nipple nito na siyang naging dahilan para maglumikot ang kanyang katawan.

 

"Ganyan nga! Huwag mo akong tawaging Kuya! Simula ngayun, akin ka na! Akin ka lang at walang pwedeng magmay-ari sa katawan na ito kundi ako lang!" pabulong kong wika. Saglit kong iniwanan ang nipple nito at muling tinitigan sa mga mata. Napansin ko ang bahagya nitong pagtango at ang pagpakawala ng tipid na ngiti.

 

"Now, lets go the next part Sweetie!" anas ko at muling itinoon ang pansin sa kanyang hubad na katawan. HInimas ko ang magkabilaan nitong boobs at muli kong naramdaman ang pag-arko ng kanyang katawan. Wala na akong sinayang na sandali. Binitiwan ko na ang dalawa nitong bundok at itinoon ang aking attention sa kanyang namamasa ng pagkakababae.

 

Malinis ang pagkababae ni Francine. Wala akong nakita na kahit na isang pirasong balahibo. Nakakatakam tingnan ang tikom na tikom nitong pagkababae. Alam kong virgin pa ito kaya dapat lang na galingan ko ang aking performance.

 

Nanginginig ang mga kamay ko na pinaghiwalay ang kanyang mga hita. Agad na tumampad sa akin fresh nitong pagkababae. Mamula-mula at halatang hindi pa napasok ng kung sino. Ako pa lang at hindi ako papayag na may ibang lalaki na magtangkang hawakan ang isang bagay na pag-aari ko na.

Dinama ko ang kanyang hiwa at naramdaman ko ang muling pag-ungol nito. Shit! Basang-basa na sya! Ang sarap niya nang angkinin.

 

Pero hindi pwede...nangako ako sa aking sarili na gagawin ko ang lahat para hindi nya makalimutan ang gabing ito. Inamoy ko ang kanyang hiwa at napapikit ako ng maamoy ko kung gaano ito kabango. Dinilaan ko at kaagad na napaangat ang kanyang balakang. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi.

 

Sa wakas, natupad na din ang matagal kong pinapangarap. Hindi ko akalain na ito na ang kusang lalapit sa akin. Gustuhin ko man na huwag muna itong patulan dahil masyado pa itong bata pero mahirap nang kontrolin ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko mababaliw ako kung hindi matuloy ang pag-angkin ko dito ngayung gabi.

 

"Cha-Charles....a-anong ginagawa mo? BA-bakit may ganyan pa? ahhh!" narinig kong anas dito nang umpisahan ko ng laruin ang kanyang kabibe. Mas lalo nang naglulumikot ang katawan nito. Muli nitong naihawak ang kanyang dalawang kamay sa ulo ko at pilit akong hinihila paitaas.

 

Hindi ako nagpatinag. Ang sarap ng kabibe niya. Basang basa na ito at sisigurahin kong ready siya kapag ipasok ko na dito ang aking pagkalalaki.

 

"Hi-hindi ko na ka-kaya! Tama na! Naiihi na a-ako! " malakas na wika nito habang habol ang hininga. Hindi ko ito pinagkinggan. Lalo kong pinag- ibayuhan ang aking ginagawa sa kanyang pagkababae. Alam kong malapit na itong labasan base na din sa galaw ng kanyang katawan. Hindi na

 

ito mapakali.

 

"Andyan naaa! Shittttt!" malakas nitong sigaw

 

kasabay ng panginginig ng buo nitong katawan.

 

Tagumpay ang ginawa ko sa kanya. Nalasahan ko ang kanyang unang orgasm. Wala akong itinira na kahit isang patak. Parang akong asong ulol na dinilaan ang katas nito at nilunok. Napakasarap! Walang kapantay na sarap ang lasa.

 

Lupaypay na napaayos ito ng higa sa kama. Habol ang kanyang hininga habang nakapikit ang kanyang mga mata. Muli akong umibabaw sa kanya at kaagad naman itong nagmulat. Namumungay ang mga matang tumitig sa akin kaya napangiti ako.

 

"Ready? Nakaraos ka na! Ako naman ang paligayahin mo ngayun." anas ko dito habang may matamis na ngiti na nakaguhit sa labi ko. Kaagad na gumuhit ang pag-aalinlangan sa kanyang mga mata kaya naman kaagad ko itong binigyan ng mapusok na halik sa labi. Hindi ko siya bibigyan ng pagkakataon na umatras. Hindi ako pwedeng mabitin. Kailangan ko siyang maangkin ngayung gabi.

 

Wala ng atrasan. Akin lang si Francine! Akin lang ang katawan nito.

 

Naramdaman ko ang muling pagtugon nito sa halik ko kaya wala na akong sinayang na sandali. Iniangat ko ang kabila niyang hita at muli kong kinapa ang kanyang pagkababae. Basang basa na naman ito at kaya wala na akong sinayang pa na sandali. Kaagad kong itinutok ang aking sandata at kumadyot ng makailang ulit.

 

"Awwww shittt! Ang sakittt!" kaagad na angal nito sa akin nang halos mangalahati na ang aking sandata sa kanyang pagkababae. Nagtangka pa itong itulak ako pero dahil mas malakas ako sa kanya hindi man lang ako natinag. Nandito na kami. Dapat na naming tapusin ang mga dapat tapusin.

 

"Ku---Kuyaaa hindi ko yata kaya! Masakittt!

 

Tanggaling mo na iyan, baka ito pa ang ikamatay

 

ko! Huhuuhuu!" nakikiusap na wika nito sa akin

 

kasabay ng patulo ng luha sa kanyang mga mata. Ilang beses na din itong nagtangka na itulak ako. Pero huli na. Naipasok ko na ng buo ang aking pagkalalaki.

 

Halos mabaliw ako sa sobrang sarap. Napakasikip ni Francine. Parang pinipiga ang pagkalalaki sa loob niya.

 

Parang naging bingi ako sa kanyang pakiusap. Naawa man ako sa kanya pero mas nanaig ang pagnanasa na nararamdaman ko ngayun. Hindi ko ito pinakinggan bagkos nag-concentrate pa ako lalo sa ginagawa ko sa katawan niya.

 

Hindi naman nagtagal, nanahimik na ito. Saglit akong huminto sa pagtaas baba sa kanyang ibabaw at masuyo ko itong tinitigan sa kanyang mukha. Napansin kong nakapkit na ito kaya kaagad na nagdiwang ang aking kalooban. Mukhang nagustuhan na din nya ang ginagawa ko kaya lalo kong pinag-igihan ang galaw ko.

 

"Francine..look at me, masakit pa ba?" malambing kong tanong dito. Kinintalan ko pa ito ng mabilis na halik sa noo kaya naman muli itong napadilat sabay pakawala ng matamis na ngiti sa labi.

 

"Hindi na Charles...hindi na masakit! Nakikiliti na ako...ang sarap!!!" sagot nito. Kaagad akong napangiti at lalong binilisan ang pagtaas baba sa ibabaw nito. Kaunti na lang at malapit ko ng maabot ang walang humpay na kaligayahan.

 

Chapter 113

 

CHARLES POV

 

Humupa na ang mainit na sandali sa aming dalawa ni Francine. Pagod kong naibagsak ang katawan ko sa tabi nito. Hanggang ngayun hindi pa rin makapaniwala ang puso ko na mangyayari sa amin ito.

 

Biglang nawala ang tama ng alak sa sistema ko kanina. Napalitan iyun ng matinding pagnanasa. Bigla din nabuhay ang dugo ko sa katawan. Walang kapaguran ko siyang inangkin ngayung gabi.

 

Akala ko talaga hindi na mangyayari ang ganitong sandali. Akala ko talaga hanggang tanaw na lang ako sa kanya.

 

Kahit papaano nakakaramdam ako ng lungkot sa sarili ko nang biglang naalala ko ang dahilan nito kaya ito nandito ngayun sa loob ng kwarto ko. Gusto nitong tulungan ko siyang hanapin ang kanyang pamilya. Mas masaya sana ako ngayun kung sinabi niya na mahal niya din ako.

 

Sa isiping iyun parang biglang may mabigat na bagay ang dumagan sa puso ko. Bigla akong nakaramdam ng takot. Paano kung mahanap na nya ang pamilya niya? Iiwan nya na din ba ako?

 

Ahhh pilit kong ipinilig ang ulo ko. Hindi ko dapat bigyan ng aalalahanin ang isip ko. May nararamdaman din sa akin si Francine kaya nagawa niyang ipagkaloob ang sarili nya sa akin. HIndi ako dapat maging praning. Hindi ko dapat sirain ang moment naming dalawa.

 

Wala sa sariling tinitigan ko siya sa kanyang mukha at napansin ko na nakapikit na ang mga mata nito ngayun. Marahan akong napabuntong hininga at dahan-dahan na hinaplos ang maganda nitong mukha. Bakas dito ang matinding pagod at hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa para dito.

 

"Francine...gising ka pa ba?"" hindi ko maiwasang bulong dito. Patuloy ako sa paghaplos sa makinis nitong pisngi. Buong mahal ko siyang tinitigan. Kung pwede nga lang hindi na matapos ang gabing ito para sa aming dalawa.

 

Kung pwede nga lang simula ngayun, gabi-gabi ko na siyang makakasama sa pagtulog. Mayakap, mahalikan at maangkin. Pero hindi pwede... malabong mangyari iyun dahil hanggang ngayun hindi ko pa alam kung paano ito sasabihin kila Mama at Papa. Hanggang ngayun wala pa din akong lakas ng loob para ipagtapat sa pamilya ko ang nangyari sa aming dalawa ngayung gabi.

 

Marahan akong nagpakawala ng malalim na buntong hininga nang mapansin ko na hindi pa rin ito umimik. Naisip ko, baka tulog na ito. Ayaw ko mang umalis sa tabi nya pero kailangan. Dahan- dahan akong bumangon ng kama at hubot hubad na naglakad patungo sa banyo.

 

Pagkapasok ko ng banyo kaagad akong naghilamos ng aking mukha at tinitigan ko ang sariling reflexion sa salamin. Napangiti ako. Sa wakas, naangkin ko na siya. Natatakan ko na ang babaeng matagal ko nang pinapangarap.

 

Ngingiti-ngiti akong muling naghilamos. HInagilap ang sabon para sa mukha at nagsabon. Nagpasya na din akong mag-toothbrush. Gusto kong fresh at mabango palagi sa harap ni Francine.

 

Pagkatapos kong gawin ang mga iyun ay nagpasya na akong umihi na muna. Hinugasan ang nanlalagkit kong pagkalalaki at kumuha ng malinis na bathrobe sa loob ng cabinet. Kaagad kong isinuot iyun.

 

Naghagilap na din ako ng malinis na face towel. Binasa ko iyun at nagpasya nang lumabas ng banyo. Balak kong punasan si Francine muna bago ihatid pabalik sa kanyang kwarto para makapagpahinga din ito ng maayos.

 

Wala kasi akong tiwala sa sarili ko. Baka kapag nandito siya sa tabi ko paulit-ulit ko lang siyang maangkin. Alam kong namamaga na ang kanyang pagkababae at ayaw ko naman na iyun pa ang dahilan para hindi siya makalakad ng maayos kina- umagahan. Pahihilumin ko muna iyun bago ko siya muling angkinin.

 

Pagkalabas ko ng kwarto agad na dumako ang paningin ko sa kama. Hindi ko maiwasan na magulat ng mapansin ko na wala na si Francine sa higaan. Inilibot ko pa ang tingin sa paligid, pero nadismaya lang ako dahil wala na talaga siya. Wala na din ang mga damit niya na nagkalat dito sa sahig kanina. Kaagad akong nakaramdam ng pagkadismaya. Hindi niya man lang ako hinintay na makalabas galing ng banyo para man lang sana maalalayan siya pabalik sa sarili nyang silid.

 

Hindi na ako nag-isip pa. Saglit akong napasulyap sa relo at napansin ko na halos alas tres pa lang ng madaling araw. Alam kong tulog na ang lahat pero heto ako, buhay na buhay pa rin ang diwa ko. Mabilis akong lumabas ng kwarto at binaybay ang kwarto ni Francine. HIndi na ako kumatok pa. Pinihit ko kaagad ang door knob at swerte ko dahil hindi ito nakalock. Pumasok na ako sa loob at kaagad na tumampad sa paningin ko si Francine.

 

Kumportable na itong nakahiga ng kanyang kama. Nakadamit pantulog na din ito. Terno na pajama at blouse na may naka-print na cartoon character ang napili nitong suutin. Sa klase ng suot nito ngayun masasabi ko na hindi pa rin tuluyang nag matured ang isip nito.

 

"Kuya, bakit ka pa sumunod? Gusto mo pa ba? Hindi na pwede...masakit na ang katawan ko!" kaagad na wika nito sa akin. Isinara ko ang pintuan ng kwarto nito at kaagad na naglakad palapit sa kanyang kama. Matiim ko itong tinitigan at naupo sa gilid ng kama nito.

 

"Bakit umalis ka ng kwarto ko nang hindi man lang nagpapaalam. Hinintay mo man lang sana akong makalabas ng banyo para naman maihatid kita dito sa kwarto mo. Masyado mo akong pinag-alala Francine." sagot ko. Saglit itong natigilan at kaagad na nag-iwas ng tingin. Ilang saglit din itong nanahimik bago sumagot.

 

"Sorry...pero alam mo naman ang sitwasyon natin diba? Ayaw kong malaman nila Mama na ipinagkaloob ko ang sarili ko sa iyo kapalit ng pabor na hinihingi ko sa iyo ngayun Kuya." malungkot na sagot nito. Para naman akong sinampal ng makailang ulit dahil sa sinabi nito. Hindi ako makapaniwalang mapatitig kay Francine.

 

"Kung ganoon, pinagkaloob mo sa akin ang sarili mo dahil sa deal na iyan? Napakababaw mo naman kung ganoon Francine!" nadidismaya kong sagot. Kumurap ulit ito ng makailang ulit bago sumagot.

 

"May iba pa bang dapat na dahilan? Gustong gusto ko nang makita ang pamilya ko at ito ang naisip ko na paraan para mapadali iyun. Nasabi ko naman siguro ng malinaw bago may nangyari sa atin kanina diba? No feelings involved! Malaki ang tiwala ko sa iyo na matutulungan mo ako na mahanap ang tunay kong pamilya Ku-Kuya." sagot nito.

 

"Kuya? Ang babaw naman pala ng dahilan mo. Akala ko pa naman........" hindi ko na itinuloy pa ang sasabihin ko. Tumayo ako ng kama at naglakad ng ilang hakbang. Malungkot ko itong nilingon bago ako nagsalita muli.

 

"Hindi mo na ako dapat pang tawagin ng ganiyan.Naangkin ko na ng paulit-ulit kanina ang katawan mo. Tawagin mo akong Charles kapag tayong dalawa lang ang magkaharap. Hindi bat sinabi mo sa akin kanina na hindi naman tayo magkadugo.... kaya please lang..tawagin mo ako sa pangalan ko ngayun Francine." malamig kong sagot. Napakurap ito ng makailang ulit bago sumagot

 

"Hayaan mo, gagawin ko lahat ng gusto mo. Pero sana tuparin mo din ang nag-iisa kong kahilingan. Tulungan mo ako.. Kailangan ko sila ngayun. Ito lang ang paraan para maging kumpleto ang pagkatao ko." sagot nito kasabay ng pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Nababaghan naman akong napatitig sa kanya.

 

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng sakit ng damdamin ng mapansin ko na lumuluha ito ngayun. Mahal ko ang babaeng ito at kahit labag sa kalooban ko ang pinapagawa nito ngayun wala akong choice kundi sundin ang gusto nito.

 

"Huwag ka nang umiyak. Gagawin ko iyan bukas na bukas din. Mahahanap mo sila." mahinahon kong wika at muli itong nilapitan. Muli akong naupo sa tabi nito at buong pagsuyo kong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Gumuhit ang tipid na ngiti sa labi nito.

 

"Salamat Charles. Alam kong ikaw lang ang makakatulong sa akin kaya sana huwag mo nang banggitin ito kila Mama at Papa. Ayaw ko silang masaktan. Alam kong anak na ang turing nila sa akin. Ipinaramdam nila sa akin ang pagmamahal ng isang tunay na mga magulang. Pero hindi pa rin sapat iyun para sa akin...kailangan kong mahanap ang tunay kong pamilya. Baka hinahanap din nila ako ngayun eh. Baka katulad ni Mama Ashley noon, baka malungkot din ang tunay kong ina dahil hanggang ngayun hind pa din nila ako matagpuan.

 

" mahaba nitong sagot. Kaagad akong tumango at

 

hinaplos ang basang pisngi nito dahil sa luha.

 

"Dont worry. Promise, Gagawin ko ang lahat para mahanap lang sila. Ibibigay ko sa iyo kung ano man ang makakapag-papaligaya sa iyo" sagot ko. Nagulat pa ako nang hawakan nito ang kamay ko sabay tango.

 

"Salamat Charles! Makakampanti na din ngayun ang kalooban ko. Alam kong kaunting panahon na lang na pagtitiis at matutupad din ang nais ko. At sana mahanap mo sila bago ka ikasal kay Ate Mika!" bakas ang pait sa boses nito habang sinasambit iyun.

 

"Of course! Huwag mong isipin iyun dahil walang kasalan na mangyayari sa pagitan naming dalawa." nakangiti kong sagot. Muli itong natigilan. Seryoso akong tinitigan sabay iling.

 

"Nope! Wala kang choice...kailangan mo siyang pakasalan para sa katahimikan ng pamilya mo. Para sa katahimikan din ng pamilya ni Ate Mika." sagot nito. Nagulat naman ako.

 

"Kailangan mong pakasalan si Ate Mika dahil sa isang seryosong pakiusap ni Tito Enzo. He is dying! May sakit siya at ito ang kanyang wish kina Mama at Papa na dapat matupad dahil sa isang malaking utang na loob nang nakaraan at hindi iyun matatanggihan nila Mama at Papa.." lumuluha na muling wika nito. Naguguluhan naman akong napatitig kay Francine.

 

 

Chapter 114

 

CHARLES POV

 

Hindi ko maiwasan na lalong magulat sa mga sinasabi nito ngayun ni Francine.. Paanong may sakit si Papa Enzo? Walang nababanggit sila Mama at Papa tungkol dito. Hindi din ito nababanggit sa akin ni Mika.

 

Isa pa bakit ngayun lang? Kaya ba bumabagsak ang katawan nito ngayun? Sa sinabi ni Francine bigla akong nakaramdam ng matinding kaba. Hindi pwedeng gamitin niya ang sakit niya para matupad ang kagustuhan nilang lahat.

 

Paano na si Francine kung maikasal ako kay Mika? Mahal na mahal ko ang babaeng ito at hindi ko kayang talikuran siya. Ngayun pa ba na may nangyari na sa aming dalawa?

 

Nag-uumpisa pa lang akong maging masaya sa piling niya at hindi ko talaga ma-imagine na iiwan ko ito dahil lang sa lintik na kasalan na iyan.

 

"Francine, hindi nila ako mapipilit kung ayaw ko. Wala akong ibang babaeng gustong pakasalan kundi ikaw lang. Nakikita mo ba? Nararamdaman mo ba ang damdamin na matagal ko nang kinikimkim sa puso ko?" tanong ko. Saglit itong natigilan. Kumurap ng makailang ulit bago umiling.

 

"Mahal kita!" madamdamin kong sagot. Kaagad itong napatitig sa akin. Bakas ang matinding pagkagulat sa mga mata nito.

 

"Ma-mahal mo ako? Paanong nangyari iyun?!" tanong nito habang namililog ang mga mata dahil sa pagkagulat.

 

"Mahal na mahal kita! Matagal nang ikaw ang laman ng puso ko. Kaya nga hindi ko magawang mag-seryoso sa ibang babae eh." sagot ko.

 

"Hindi...hindi pwede! Hindi dapat!" sagot nito sabay iling. Pakiramdam ko biglang nanikip ang dibdib ko sa nakikita ko sa kanya ngayun. Mukhang wala nga itong pagtingin sa akin.

 

"Ayos lang kung hindi mo din ako mahal ngayun. Pero ito lang ang tandaan mo, gagawin ko ang lahat para matutunan mo din akong mahalin. Ikaw lang ang nag-iisang babae na pangarap kong makasama habang buhay kaya sana huwag mo akong biguin." muli kong wika. Hindi ito nakasagot. Kita ko ang pagkalito sa mga mata nito nang titigan ko siya.

 

"Alam mo bang ako ang pinakamasayang lalaki ngayung gabi? Ipinagkaloob mo sa akin ang kalinisan mo. Ang swerte ko diba?" pagpapatuloy kong wika sa kanya. Buong pagsuyo ko siyang tinitigan sa mga mata. kaagad itong napayuko bago sumagot.

 

"No! Hindi totoo iyan. Hindi mo ako mahal! Hindi dapat!" mahina nitong sagot pero hindi pa rin nakaligtas sa pandinig ko ang lahat ng iyun. Malungkot akong napangiti.

 

"Bakit? Dahil hindi mo kayang suklian ang pagmamahal na nararamdaman ko? Wala ba akong kahit na kaunting puwang sa puso mo Francine?" sagot ko. Parang gusto ko nang maiyak sa sobrang sakit na nararamdaman ng kalooban ko ngayun. Hindi pa nga ako nag-uumpisang manligaw basted na kaagad ako.

 

"Hindi naman sa ganoon! Alam kong hindi naman mangyayari ang gusto mong iyan Kuya Charles. Hindi tayo para sa isat isa. Ayaw kong masaktan ang mga taong nagpalaki sa akin which is ang iyung mga magulang. Malaki ang utang na loob ko sa pamilya na ito at ayaw kong madismaya sila sa akin. Huwag mo akong mahalin. Hindi dapat!" sagot nito. Hindi ako nakasagot.

 

Napakasakit sa puso na marinig ang mga lumalabas

 

sa bibig nito ngayun. Bakit kailangan niva pang unahin na isipin ang ibang tao gayung nandito ako. Handa kong ibigay ang lahat mapaligaya lang siya. Pareho kaming single. Pwede ko siyang pakasalan anytime kung gusto nya.

 

"Pursigido ang magkabilang panig na maikasal kayong dalawa ni Ate Mika. Narinig ko ang pag- uusap nila kanina. May sakit si Tito Enzo at nakiusap siya na sana bago siya mawala dito sa mundo matupad ang gusto nya. Ang maipakasal kayong dalawa ni Ate Mika." sagot nito habang bakas ang sobrang lungkot sa kanyang boses.

 

Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao. Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin ko ngayun. Hindi ko kayang talikuran si Francine. Alam kong dispirada na din ito kaya niya nagawang ipagkaloob ang sarili niya sa akin kapalit ng kagustuhan nito na mahanap ang kanyang tunay na pamilya.

 

Paano na ang mga plano ko dito kung sakaling tuluyan akong matali kay Mika? Paano ang pagmamahal ko kay Francine. Umaasa ang puso ko na siya ang makakasama ko habang buhay.

 

"Magpahinga ka na muna! Malapit nang mag- umaga. Huwag kang mag-alala, tutuparin ko ang pangako ko sa iyo. Mahahanap din natin ang tunay mong pamilya sa lalong madaling panahon." seryoso kong wika at mabagal na nagalakad patungo sa pintuan ng kanyang kwarto.

 

Pinihit ko ang seradura at saglit na lumingon kay Francine na noon ay nakasunod lang ang tingin sa akin. Napapailing ako na tuluyan nang lumabas ng kanyang kwarto.

 

Hindi na ako dinalaw ng antok haggang sa mag- umaga na. Masyadong maraming bagay ang umuukupa sa isipan ko. Pinag-iisipan ko din kung paano ko malulusutan ang kasal namin ni Mikaela.

 

Talagang hindi ako papayag! Mas gustuhin ko pa na itakwil nila ako bilang kanilang anak kaysa naman maging sunod-sunuran sa kanila.

 

Hindi ko maiwasan na muling mapasulyap sa relo. Halos alas siyete na ng umaga. Alam kong nasa dining area na ang mga magulang ko para kumain ng agahan.

 

Saglit lang akong nag-ayos ng aking sarili at nagpasya nang bumaba. Sasabay ako sa breakfast. Gusto ko din makita ang kalagayan ni Francine. Alam kong napuruhan ko ito kagabi at umaasa ako na sana ayos lang siya. Sana nasa dining area na din para naman muli kong masilayan ang ganda niya.

 

"May lagnat po si Francine. Hindi niya daw po kayang sumabay sa atin sa pagkain." papasok pa lang ako ng dining area iyun na kaagad ang narinig ko mula kay Trexie. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding pag-aalala para kay Francine.

 

Napansin ko ang pagdako ng tingin sa akin ni Papa kaya kaswal akong lumapit sa kanila at isa-isa silang binati. Hinalikan ko pa si Mama sa pisngi bago ako naupo sa pwesto ko

 

"Maayos naman siya kahapon ah? Anong oras ba kayo natulog kagabi? Baka naman naparami ang pag -inom nya ng alak kaya nagkakasakit siya ngayun?" sagot naman ni Mama kay Trexie. Bakas sa boses nito ang pag-aalala para kay Francine.

 

"Hindi naman po siya masyadong uminom kagabi Ma. Mas nauna pa nga siyang umakyat sa akin eh. Hindi ko po alam bakit may sakit siya. Baka napagod lang po siya at kailangan nya lang magpahinga." muling sagot ni Trexie.

 

"Kahit na! Malay ba natin. Ikaw Trexie ha, ayaw na ayaw kong umiinom ka ng alak Babae ka at dapat mong ingatan ang sarili mo. Hindi magandang tingnan kapag lasenggera ang isang babae. Nakakawala ng dignidad iyun." mahabang sermon ni Mama Ashley. Tahimik lang akong nakikinig sa kanila at itinoon ang pansin ko sa pagkain.

 

Balak kong puntahan mamamya si Francine sa kanyang kwarto. Ako ang dahilan kaya ito nagkasakit ngayun.

 

"Siya nga pala Charles. Maghanda ka sa sunday... pupunta tayo sa bahay ng Papa Enzo mo. May importanteng pag-uusapan at sana sa pagkakataon na ito huwag mo akong biguin." kaagad akong napatitig kay Papa Ryder ng sabihin niya na iyun. Hindi ako nagulat pa. Alam ko na kung tungkol na naman saan ang pag-uusapan namin.

 

Mabuti na din siguro na pumayag akong pumunta sa bahay nila Papa Enzo. Once and for all dapat lang na magkakaliwanagan na kami. Hindi nila ako puppet at lalong hindi nila ako dapat diktahan lalo na kung ang tungkol sa pag-aasawa ang involved.

 

"Okay...darating ako." malamig kong sagot at muling itinoon ang pansin sa pagkain.

 

"Pasensya ka na anak kung ikaw ang naiipit sa sitwasyon ngayun. Matagal na itong----" hindi na natuloy ang sasabihin ni Mama bigla kong binitiwan ang kutsara at tinidor sabay tayo. Gulat silang lahat na napatingin sa akin.

 

"Mauna na po ako. Busog na ako." matamlay kong wika at akong tatalikod na ng magsalita si Papa Ryder.

 

"Charles, sit down!" maawtoridad na utos nito sa akin.

 

"May importante pa akong gagawin Pa. Huwag kang mag-alala. Darating ako sa Sunday. Gusto ko din matapos na ang tungkol sa issue na ito." malamig kong sagot. Kaagad kong napansin ang

 

galit sa mga mata ni Papa Ryder habang nalatitig sa akin.

 

"Maupo ka Charles!! May importante pa akong sasabihin!" muli nitong utos sa akin. Hindi ko oto sinunod. Bagkos pagalit kong tinitigan ko ito sa kanyang mga mata.

 

"Tungkol po saan?. Tungkol sa hiling ni Papa Enzo na makasal kami ni Mika bago siya mamatay bilang kabayaran sa lahat ng nagawa niya sa pamilya natin noon?" seryoso kong sagot. Kaagad na gumuhit ang pagtataka sa mga mata ni Mama. Pabagsak naman na naibaba ni Papa ang hawak nitong kutsara at tinidor sa pinggan na siyang nagbigay ng malakas na kalansing sa buong paligid.

 

"Charles! Kailan ka pa natutong magsalita ng ganiya sa harap namin? Nawawalan ka na yata ng respito porket kaya mo nang magbanat para sa sarili mo?" galit na wika ni Papa Ryder. Mataas ang tono ng boses nito kaya hindi ko mapigilan ang matawa ng mapakla.

 

"Totoo naman po diba? Kalayaan ko ang gusto ni Papa Enzo para maging kabayaran sa lahat ng ginawa niyang tulong noon kay Mama. Sa ilang beses niyang pagligtas sa buhay ni Mama noon mula sa sariling mong mga kamay." galit na sagot ko. Kaagad kong napansin ang biglang pamumula ng mukha ni Papa Ryder dahil sa galit. Pero wala na akong pakialam. Ang gusto ko lang mailabas kung ano ang nasa saloobin ko ngayun.

 

"Abat! Bastos ka na talaga!" Galit na sigaw ni Papa Ryder. Kaagad itong lumapit sa akin at sinapak ako. Sapol ang aking panga. Kaagad akong nahilo at napaupo sa sahig. Kasabay ng pagbagsak ko sa sahig ay ang pagsigaw ni Mama para awatin si Papa. Tumayo pa ito at kaagad akong dinaluhan. Bakas sa mukha nito ang matinding pag-aalala habang galit na nilingon si Papa.

 

Hindi ko maiwasan ang lalong pagsiklab ng galit sa puso ko. Hindi ko lubos maisip na magagawa ako nitong saktan ngayun dahil lang sa gusto nilang maikasal ako kay Mika.

 

Kung saan ako humantong sa ganitong edad tsaka nila ako didiktahan sa gusto nila? Pwes, nagkakamali sila. Tingnan natin kung sino ang mas matigas sa amin. Wala akong pakialam kung mamamatay man na hindi matupad ni Papa Enzo ang kanyang last wish.

 

 

Chapter 115

 

CHARLES POV

 

"Ryder! Ano ba! Pwede mo naman kausapin ang anak mo ng walang sakitan na mangyayari!" galit na sigaw naman ni Mama. Kaagad na nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa mga mata nito. Nilapitan din ako ni Trexie at tinulungan na makatayo. Bakas sa kani-kanilang mukha ang awa.

 

"Bastos na ang anak mo Ashley! Masyado ng lumaki ang ulo niyan! Hindi niya ba nakikita kung ilang beses kong pinagsisisihan lahat ng kasalanan na nagawa ko sa iyo? Bakit kailangan niya pang ungkatin ang nakaraan? Bakit kailangan nya pang ipamukha sa akin ang lahat ng kagaguhan kong nagawa noon!!!" galit na sigaw ni Papa Ryder. Kaagad kong naikuyom ang aking kamao. Dahan- dahan akong tumayo at seryosong tinitigan ito.

 

"Kailangan nating ungakatin dahil iyan ang dahilan kung bakit pursigido si Papa Enzo na maikasal kami ni Mika. Hindi kayo nakikinig sa gusto ko! Ayaw ko kay Mika at ako ang pipili ng babaeng nakakasama ko habang buhay!" sagot ko. Lalong naningkit ang mga mata ni Papa Ryder sa galit. Aktong susugurin ulit ako nito pero kaagad itong napigilan ni Mama Ashley. Umiiyak na din si Trexie habang pinapanood kami.

 

"Ang unfair naman kasi! Bakit ba kailangang ako ang magbayad sa utang na loob ng pamilya natin sa kanya! Akala niyo po ba ganoon lang kadali ang magpakasal sa babaeng hindi mo gusto?". Uulitin ko, hindi niyo ako pwedeng diktahan....ako ang pipili ng babaeng makakasama ko habang buhay!" seryoso kong sagot at kaagad silang tinalikuran

 

Ilang beses pa akong tinawag nang umiiyak na si

 

Mama Ashley pero hindi ko na pinansin pa. Walang

 

patutunguhan ang pag-uusap naming ito ngayun.

 

Alam kong hindi nila ako pakikinggan. Mas pabor pa sila sa gusto ng ibang tao kumpara sa akin na anak nila. Sobrang sakit dahil hindi ko akalain na mangyayari ito sa amin.

 

Alam kong malaking kalapastangan ang ginawa kong pagsagot-sagot sa sarili kong mga magulang. Pero wala na akong pagpipilian pa. Hindi man lang sila marunong makinig kahit ilang beses ko nang sinabi sa kanila na ayaw kong pakasal kay Mika.

 

Mas pinapaburan pa nila ang Lorenzo na iyun! Fuck! Bakit ayaw na lang niyang mamatay ng tahimik kung talagang may sakit siya. Bakit kailangan niya pang pakialaman pati ang buhay ko!!!!

 

Direcho akong umakyat ng hagdan. Nagpasya akong dumaan na muna ng kwarto ni Francine. Nag-aalala din ako sa kalagayan nito.

 

Katulad kagabi hindi na ako nag-abala pang kumatok. Kaagad akong pumasok ng kwarto nito at kaagad na sumalubong sa paningin ko si Francine. Nakahiga pa din ito sa kanyang kama habang balot na balot ng makapal na comforter ang buong katawan nito.

 

"Masama daw ang pakiramdam mo? Ipapakuha kita ng makakain para makainom ka ng gamot." wika ko habang naglalakad palapit sa kanyang kama. Unti- unti itong dumilat at hindi nakaligtas sa paningin ko ang namamaga nitong mga mata. Halatang galing ito sa matinding pag-iyak.

 

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng habag sa kanya. Parang bigla akong kinain ng matinding konsensya. Sa hitsura ngayun ni Francine, mukhang pinagsisisihan na nito ang nanagyari sa amin kagabi. Katunayan lang na wala talaga itong pagtingin sa akin.,

 

"A-ano ang nangyari sa mukha mo Ku--Charles."

 

imbes na sagutin ang tanong ko kanina iba ang lumabas na kataga sa bibig nito. Wala sa sariling naidampi ko ang isa kong palad sa pisngi ko. Sa parte kung saan tinamaan ng sapak ni Papa Ryder kanina. Hindi ko mapigilan ang mapangiwi ng makaramdam ako ng sakit. Tiyak na may pasa ako sa parteng iyun. Mabuti nga at hindi umuga pati ang ngipin ko

 

"Huwag mo ng pakialam pa. Wala ito." sagot ko sabay upo sa gilid ng kama nito. Matiim ko itong tinitigan sa mga mata kaya lang kaagad itong nag- iwas ng tingin sa akin. Marahan naman akong napabuntong hininga.

 

"Nasapak ka ni Papa Ryder dahil nagtangka ka na naman na huwag sundin ang gusto nila? Sabi ko naman sa iyo pursigido silang lahat ng maikasal kayong dalawa ni Ate Mika." wika nito na bakas ang lungkot sa kanyang boses.

 

"Kahit ilang sapak pa ang matangap ko sa kanya hindi ko susundin ang gusto nila. Ikaw lang ang gusto kong maiharap sa dambana Francine." seryoso kong sagot. Napansin ko ang mariin na pagpikit nito bago sumagot.

 

"Hindi pwede! Kalimutan mo na ang nararamdaman mong iyan sa akin. Hindi tayo bagay sa isat isa. Hindi man tayo tunay na magkadugo pero magiging immoral pa rin ang tingin sa atin ng ibang tao. Mga magulang mo ang nagpalaki sa akin at hindi ako gagawa ng hakbang na makakasakit sa damdamin nila." malungkot na sagot ni Francine.

 

"Lets see Francine! Habang tumatagal, nagbabago ang takbo ng panahon. Ito lang ang tandaan mo, wala akong pakialam sa sasabihin ng ibang tao. Ang importante sa akin mahal kita at gagawin ko ang lahat para matutunan mo din akong mahalin." seryoso kong sagot. Mapakla itong napangiti.

 

Ilang sandali din na katahimikan ang namayani sa

 

aming dalawa. Hindi ko napigilan ang sarili ko na hawakan ang kamay nito pero mabilis itong pumiksi. Kaagad akong nakaramdam ng lungkot.

 

"Pwede mo na akong iiwan. Gusto kong matulog na lang muna." matamlay nitong muling wika sa akin.

 

"Sigurado ka bang ayos ka lang? Sorry, nawala sa isip ko kagabi na magdahan-dahan. Hindi ko din kasi akalain na ganito ang magiging epekto sa iyo ang mga nangyari sa atin kagabi." mahinahon kong wika sa kanya. Kaagad itong umiling.

 

"Handa kong gawin ang lahat mahanap lang ang tunay kong pamilya. Mawawala din ang sakit na nararadaman ko ngayun, pero ang pangungulila ko sa tunay kong mga magulang hindi mawawala iyun hangat hindi ko sila matagpuan. Kaya sana Kuya Charles, tuparin mo ang hiling ko sa iyo. Please!" bakas ang lungkot sa boses na wika nito. Pakiramdam ko lalong nadurog ang puso ko sa mga narinig ko sa kanya ngayun. Dahan-dahan akong tumango.

 

"Yes, promise...magpagaling ka ngayung araw. Aalis ako at uumpisahan ko na ang pagpapahanap sa kanila." sagot ko. Masuyo itong tinitigan tsaka nagpasya akong tumayo at naglakad palayo sa kanyang kama. Akmang maglalakad na ako patungo sa pintuan ng kwarto nito nang biglang bumukas iyun. Iniluwa si Mama Ashely kasama si Trexie na may bitbit na pagkain.

 

"Mabuti naman at nandito ka din Charles....pwede ba tayong mag-usap mamaya?" seryosong wika ni Mama Ashley sa akin. Natigilan ako. Muli akong napalingon kay Francine at kita ko ang kaba sa mga mata nito.

 

Sabagay, pareho naming hindi alam kung narinig ba nila Mama ang pinag-uusapan namin. Well, kung narinig man nila wala akong choice kundi aaminin sa kanila ang totoo. Mabuti na din iyun para matapos na ang lahat ng ito.

 

"Tungkol saan po?" tanong ko. Sumulyap muna si Mama kay Francine bago sumagot.

 

"Tungkol sa mga nangyari ngayun." sagot ni Mama. Hindi ako nakaimik. Naramdaman ko na lang ang pag-alis nito sa harap ko at naglakad patungo sa kinahihigaan ni Francine. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

"Ano ba kasing nangyari sa iyong bata ka? Hindi ka naman basta-basta tinatamaan ng sakit ah?" tanong ni Mama kay Francine, Sumulyap muna si Francine sa akin bago sumagot.

 

"Pasensya na po kayo Ma. Hindi ko din po alam kung bakit bigla akong tinamaan ng trangkaso." hinging paumanhin ni Francine sabay iwas ng tingin. Kaagad naman dinama ni Mama ang noo nito. Napailing pa ito.

 

"Kapag hindi pa humupa ang lagnat mo pagkatapos mong makainom ng gamot ipapatawag ko na ang family doctor natin. Kailangan kang masuri. Maayos naman ang kalagayan mo kahapon pero bakit bigla kang naging ganyan ngayun. Isa pa, buong gabi ka bang umiyak? Bakit sobrang maga naman yata ng mga mata mo?" wika ni Mama sabay puna sa hitsura ni Francine. Muli itong nag-iwas ng tingin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba

 

Ano kaya ang magiging reaction ni Mama kapag malaman niya ang nangyari sa amin ni Francine? Magagalit kaya ito?

 

 

Chapter 116

 

CHARLES POV

 

Tahimik akong nakatayo dito sa garden. Hinihintay ko si Mama na puntahan ako dito dahil may importante daw itong sasabihin sa akin.

 

Pagkatapos nito balak kong umalis. Kakausapin ko ang imbistigador na minsan ko na din inutusan noon na hanapin si Trexe. Panibagong mission ang ipapagawa ko sa kanya ngayun. Iyun ay ang mahanap ang tunay na mga magulang ni Francine.

 

Alam kong unfair ito para sa pamilya ko. Alam kong napamahal na sa kanila si Francine. Ganoon din naman ako. Kung ako lang talaga ang masusunod, ayaw ko talaga itong gawin pero nakapangako na ako sa kanya. Ayaw kong biguin ang babaeng mahal ko.

 

"Charles.." kaagad akong napalingon ng marinig ko ang boses ni Mama Ashley. Naglalakad ito palapit sa akin habang nababakas ang lungkot sa kanyang mukha. Nahihirapan man na nakikita ko ito sa ganitong sitwasyon pero wala akong magagawa. Kailangan ko silang tikisin para sa sarili kong kalayaan.

 

"Ma...kailangan ko pong makaalis kaagad. May importanteng appointment na naghihintay sa akin sa opisina.." panimula kong wika dito. Malungkot akong tinitigan ni Mama bago ito sumagot.

 

"Pasensya ka na sa nangyari kanina. Sana huwag kang magkimkim ng sama ng loob sa Papa mo. Naiintindihan ko din naman ang nararamdaman mo anak. Kung pwede nga lang na huwag na lang...Na tama na! Kaya lang... Your Papa Enzo is dying! Ito ang last wish nya sa amin! Actually...pagkabalik pa lang nila dito sa Pilipinas, napag-uusapan na ito palagi nila Ryder.....nagkasundo sila na kapag umabot ka ng 30s at wala pa ring asawa kayong dalawa ni Mika ang ipapakasal." mahabang kwento ni Mama. Hindi ako nakaimik.

 

"Mahal na mahal ka ng Papa Enzo mo. Itinuring ka na din niyang parang anak. Halos siya ang kasama mo noon habang lumalaki ka. Kaya nga 'Papa' ang naging tawag mo sa kanya eh. Alam kong mahirap ito para sa iyo anak, pero napakahirap biguin ang kahilingan ng isang tao na malapit ng mamaalam dito sa mundo." muling wika nito.

 

Pigil ko ang sarili ko na magpakita ng kahit na anong reaction dito. Hanggang maari ayaw kong magalit sa harap ng aking mahal na Ina. Mas malaki ang respeto ko dito dahil saksi ako sa hirap na napagdaanan nito noon.

 

"Im sorry..pero buo na ang desisyon ko. Walang kasalan na mangyayari." malamig kong sagot.

 

"Kaya mo ba akong biguin Charles? Kahit na para sa akin na lang?" sagot nito.

 

"Ma, anak nyo ako. Sana sa pagkakataon na ito, pakinggan niyo naman kung ano ang gusto ko. May iba akong babaeng gusto at siya lang ang pakakasalan ko."

 

sagot ko. Kaagad na lumarawan ang pagkagulat sa mukha nito. HIndi makapaniwalang napatitig ito sa akin.

 

"May bago kang girlfriend? Bakit hindi mo siya ipinapakilala sa amin?" sagot nito. Natigilan ako.

 

"One of this day makikilala niyo din siya. Isa siya sa dahilan kung bakit hindi ako sang-ayun sa gusto niyo." sagot ko.

 

"Gusto ko siyang makilala. Ipakilala mo siya sa aming dalawa ng Papa mo para hindi ka na niya kulitin pa tungkol sa kasal nyong dalawa ni Mika. Baka kapag malaman din ng Papa Enzo mo na may girlfriend ka na baka magbago din ang isip niya" sagot nito. Kaagad akong natigilan. Tumitig ako kay Mama Ashley tsaka umiling.

 

"Sa palagay niyo po ba kapag gagawin ko iyun magbabago ang isip nila? Kilala ko si Papa, hindi na magbabago ang desisyon noon. Lalo na kung naka-oo na siya kay Papa Enzo." sagot ko.

 

"Bakit ayaw mong subukan? Malay mo naman diba?" sagot nito.

 

"Hindi na kailangan Ma. Ayaw kong pati ang babaeng mahal ko madamay sa gulo ng pamilya natin ngayun." sagot ko at tumayo na. Malungkot na tumitig sa akin si Mama. Nilapitan ko ito at hinalikan sa pisngi.

 

"May kliyente na naghihintay sa akin ngayun. Mag-usap na lang po tayo muli... "paalam mo dito.

 

Ayaw ko sanang umalis ng mansion ngayun. Gusto kong alagaan si Francine para masiguro na ayos lang siya. Pero kung ganitong nagbabangayan lang naman kami ng mga magulang ko dito sa mansion mabuti ng umiwas na muna ako.

 

Walang patutunguhan kong palagi kaming nagpapang-abot. Lalo na si Papa Ryder. Hanggat maaari ayaw kong mawala ang respito ko sa kanya. kahit ano pa ang mangyari, ama ko pa rin at gusto ko siyang igalang sa kabila ng panggigipit na ginawa niya sa akin ngayun.

 

Pagdating ko ng opisina kaagad kong tinawagan ang imbestigidor na uutusan ko para hanapin ang tunay na pamilya ni Francine. Gusto ko ng maibigay sa kanya ang hiling niya. Wala na akong pakialam pa kung ano man ang mararamdaman ng pamilya ko kung sakaling malaman nila ito.

 

Kakababa ko lang ng tawag ng biglang bumukas nag pintuan ng opisina. Hindi ko maiwasan na magulat. Kabilin-bilinan ko kasi sa aking mga staff lalo na sa aking secretary na huwag magpapa-pasok ng kung sinu-sino dito sa loob ng aking opisina na walang pahintulot mula sa akin.

 

"We need to talk!" kaagad na bungad sa akin ng seryosong si Mika. Na-iinis akong tumitig dito.

 

"Doctor ka diba? Professional kang tao! Hindi ba naituro ng iskwelahan or ng mga magulang mo na kumatok muna bago pumasok sa lugar na hindi niyo pag-aari? " inis kong wika. Inismiran lang ako at kaagad na naupo sa upuan na nasa harap ng aking working table.

 

"We need to get married as soon as possible." imbes na sagutin ang sinabi ko ngayun lang iba ang namutawi sa labi nito. Kasal? Nagbibiro ba ito? Akala ko ba hindi din siya sang-ayon sa litseng kasalan na iyan?

 

"Kidding? Ano ang nakain mo at nagbago bigla ang takbo ng kukuti mo? Huwag mong sabihin na affected ka sa dying wish ng Tatay mo!" naiinis kong sagot, wala na akong pakialam pa kung masasaktan man ito sa sinabi ko ngayun. Kaunting -kaunti na lang talaga at mauubos ang respito ko sa Daddy nito.

 

"Hindi ako pumunta dito para makiapagbiruan sa iyo Charles! I mean it! Kailangan nating magpakasal at sundin ang gusto nila Daddy." sagot nito. Nginisihan ko ito.

 

"At bakit? Sabihin mo sa akin. Ano ang dahilan mo at bakit biglang nagbago ang isip mo? Dont tell me na bigla kang na- Inlove sa akin?" nang-iinis kong sagot. Matalim ako nitong tinitigan bago ito nagasalita.

 

"Kailangan ko makuha ang pamamahala ng hospital namin. Hindi ako papayag na ibebenta niya iyun bago siya mamatay. Malaki ang sakripisyo na ibinigay ko sa hospital na iyun. Bago pa ako naging Doctor pangarap ko ng mapasakamay iyun. Hind ako papayag na basta na lang niyang ibenta at mawawalan ng saysay lahat ng paghihirap ko!" seryosong sagot nito. Kaagad akong napangisi.

 

"Baliw na nga ang Daddy mo! Wala na sa ayos ang takbo ng utak nya. Ibang iba na siya sa dating Papa Lorenzo na nakilala ko. " sagot ko. Hindi ko maiwasan na malungkot. Mamamatay na nga lang siya puro pa pahirap sa ibang tao ang ginagawa niya. Bakit niya ba ito ginagawa? Wala na din naman saysay kung totoosin dahil hindi na siya magtatagal dito sa lupa.

 

"Kapag maikasal tayo ililipat nya kaagad sa pangalan ko ang pag-ari ng hospital. Dream come true para sa akin iyun. Dont worry, since mag-asawa tayo, may karapatan ka sa kalahati niyun. Magiging conjugal propery iyun at bibigyan kita ng karapatan sa pamamalakad ng hospital. Maghahati din tayo sa income which pabor sa iyo hindi ba?" muling wika nito.

 

Muli akong napangisi. Kung sa ibang tao siguro nya sinabi ang ganitong klaseng proposal baka pumayag kaagad. Pero iba ako, hindi oobra sa akin ang tungkol sa bagay na iyan. Kaya kong magbanat ng buto para kumita ng sariling pera. Which is nagawa ko na!. May sarili na akong negosyo na galing sa pinaghirapan ko.

 

"Still No! Hindi ko kailangan ang dagdag asset na iyan. Maghanap ka na lang ng ibang lalaking pakakasalan ka at pakisabi sa Daddy mo na lubayan niya na ako. Masyado na siya kamong nakakaabala sa amin." inis kong sagot sa kanya. kaagad itong napatayo. Naningkit ang mga mata nito sa galit.

 

"Hindi pwedeng humindi ka Charles Ikakasal tayo sa ayaw at gusto me!" galit na wika nito. Halos sumigaw na ito dahil sa galit. Nakalimutan na yata ang pagiging Doctor. Nawalan ng poise at halos umusok na ang ilong sa sobrang galit, kaagad naman akong napatayo.

 

"Hindi mo ako mapipilit sa gusto niyo! Umalis ka na!" seryoso kong sagot sabay turo sa pintuan ng opisina. Kaagad naman ako nitong nginisihan.

 

"Dahil ba kay Francine? Kaya ba ayaw mong magpakasal sa akin dahil sa kanya?

 

" mahina nitong tanong. Kitang kita ko ang pagiging disperada sa mukha nito. Natigilan naman ako lalo na ng mapansin ko na may naglalarong mapang-uyam ngiti sa labi nito.

 

 

Chapter 117

 

CHARLES POV

 

"So, tama nga ako diba?. Francine is the main reason kaya todo tanggi ka! Paano kaya kung sasabihin ko sa kanilang lahat ang tungkol dito. Ano kaya ang mararamdaman ng Mama mo?"

 

nakangisi nitong tanong. Humakbang pa ito palapit sa akin at tinitigan ako sa mga mata. Hindi ko naman maiwasan na mapatiim bagang.

 

"Bina-blockmail mo ba ako?" inis kong tanong dito. Nang-aasar itong tumawa.

 

"Iyan ba ang nararamdaman mo ngayun? Hindi ba pwedeng dispirada lang ako na makuha ko lang lahat ng gusto ko? Dont worry Charles, wala akong pakialam kung maging kabit mo man ang......I dont know kung ano ang itatawag ko sa kanya...Hindi mo naman siya kapatid diba? Hindi kayo magkadugo...Pero napaka-pangit pa rin tingnan sa mga mata ng ibang tao na may relasyon kayong dalawa. Immoral dahil anak na ang turing sa kanya ng buo mong pamilya. Dinadala niya din ang apelyedo ng Papa mo." natatawa nitong wika. Naikuyom ko ang aking kaamo. Pigil ko ang galit na nararamdaman ko sa kanya ngayun. Hangat maaari ayaw kong manakit ng babae physically.

 

"How dare you! Wala kang alam sa nararamdaman ko sa kanya kaya wala kang karapatan na magsalita ng ganiyan! "galit kong sagot.

 

"Alam ko! Alam kong noon pa man patay na patay ka na sa kanya! Halatang halata ka na Charles! Nasabi mo na ba sa kanya iyan? Nagtapat ka na ba sa kanya or baka naman may nangyari na sa inyo?" tanong nito. Nanlilisik ang mga mata habang sinasabi niya ang katagang iyun. Hindi ako nakasagot. Makahulugan ako nitong tinitigan.

 

"Tumawag sa akin ang Mama bago ako umakyat dito. After natin mag-usap pupunta ako sa inyo. Titingnan ko ang kalagayan ni Francine." muling wika nito. Hindi ko maiwasan na mapatitig sa kanya. Muli itong nagpakawala ng malakas na tawa.

 

"Sa tingin ko sa iyo ngayun mukhang guilty ka ah? Tama nga ako....bilib na talaga ako sa iyo Charles...kahit sino, hindi nakakaligtas sa kamandag mo. Kahit na ang babaeng mga magulang mo na ang nagpalaki." patuya nitong wika.

 

"Shitttt! Subukan mo lang na sabihin ito sa kanila. Subukan mo lang Mikaela! Mahal ko si Francine at balak ko siyang panagutan!" galit kong sigaw. Halos lumabas na ang ugat sa leeg ko dahil sa matinding galit. Muli itong humakhak.

 

"Panagutan? Malabong mangyari iyun sa ngayun. Hindi ako papayag na hindi ka magpakasal sa akin!" galit na sigaw nito.

 

"At sino ka para diktahan mo ako sa gusto ko? Hindi mo ako mapipilit kung ayaw ko Mika!" sagot ko.

 

"Wala kang choice kundi sundin ang gusto ko Charles. Kung ayaw mong magkagulo ang pamilya mo makiayon ka sa akin! Kahit ngayun lang! Kailngan mapasakamay ko ang hospital kung hindi sisiguraduhin kong malalaman ng pamilya mo ang sekretong tinatago mo!' Galit na wika nito.

 

."Ngayung huling huli na kita, ggamitin ko ang alas na iyan para hindi ka makawala sa akin! Masisira ang kinabukasan ni Francine at tiyak na kamumuhian siya ng mga magulang mo. Makakatangap siya ng masasakit na salita at baka palayasin pa siya. Kaya mo bang makita na unti-unting nasisira ang kinabukasan niya dahil sa kagagawan mo? "" galit na sagot nito.

 

"Shit! Shittt!" galit na sigaw ko. Humalakhak ito.

 

"Ngayun ko lang narealized....ang bilis mo talagang mahuli. Hindi pa man tayo nagsasama sa iisang bubong mukhang alam na alam ko na ang kahinaan mo. Dont worry, hindi ko sasabihin ang lahat ng ito sa pamiya o sa kahit kanino basta sumunod ka lang sa gusto ko ngayun!

 

Magpakasal tayo!" inis nitong sagot. Naniningkit ang mga matang tinitigan ko si Mika.

 

Mukhang wala na akong kawala sa babaeng ito. Hindi ko akalain na malalaman at malalaman niya ang ginawa namin kagabi ni Francine..

 

Mahal ko si Francine at Mahal ko din ang pamilya ko. Lalo na si Mama...Handa kong ipaglaban ang nararamdaman ko para sa babaeng mahal ko pero hindi ko alam kung sa paanong paraan na walang masasaktan.

 

"And of course, kapag kasal na tayo, iwasan mo na si Francine. Ayaw ko naman na maging katawa-tawa sa paningin ng ibang tao. Magsasama tayo nang parang tunay na mag-asawa at ayaw kong niluluko ako kahit na hindi natin mahal ang isat isa. Naiintindihan mo ba ako Charles?"muling wika nito. Naniningkit ang mga matang tinitigan ko si Mika.

 

Ibang iba na ang tingin ko ngayun dito. Nawala na sa mukha nito ang mabait na Mika. Ang palangiti na si Mika tuwing nakikita ako. Hindi ko pa nga siguro masyadong kilala ang ugali nito. Marahan akong napabuntong hininga.

 

"Mukhang wala na akong kawala pa sa iyo Mika. Pwes, kung iyan ang gusto mo, ibibigay ko! Magiging mag-asawa tayo at magkakaroon ako ng karapatan sa lahat ng ari-arian mo. Lalo na sa lintik na hospital na iyan!" gigil kong sagot. Hindi ako papayag na hindi ako makaganti sa ginagawa niyang panggigipit ngayun.

 

"Sure....so, magready ka na! Sa Sunday ise -set na ang kasal natin." nakangisi nitong muling wika at tumalikod na. Nasundan ko na lang ito ng tingin hanggang sa makalabas ng opisina ko.

 

Para akong biglang nawalan ng lakas. Unti -unti akong napaupo sa aking swivel chair habang nakapikit. Muling lumitaw sa balinatataw ko ang mukha ni Francine at malungkot akong napnagiti.

 

"Sana hindi na lang kita pinatulan kagabi. Hindi sana magkakaroon ng dahilan si Mika na ipilit ang gusto niya." mahina kong bulong.

 

Mukhang walang patutunguhan ang pagkakagusto ko kay Francine. Mukhang hind na madugtungan ang mga nangyari sa amin kagabi.

 

Ayaw kong maging unfair sa kanya. Lumalabas din na mapagsamantala ako. Masyado pang bata si Francine na pumasok sa ganitong klaseng gulo.

 

Maghapon akong nagmukmok dito sa opisina. Pakiramdam ko nawalan ng saysay lahat ng pagsisikap ko ngayun. Malabo nang mapasa akin habang buhay ang babaeng pinapangarap ko. Nakipagkasundo na ako kay Mika na magpakasal kami at hindi na pwedeng umatras pa.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Hindi na ulit ako nagtangka pang umuwi ng mansion. Iniiwasan ko din na muling makita si Francine. Kinumusta ko ang kalagayan nito sa pamamagitan ni Trexie at sinabing maayos na ito. Balik iskwela na at balik din sa normal ang buhay.

 

Sunday....araw ng pagpunta namin sa bahay ni papa Enzo para i-finalized na ang tungkol sa pagpapakasal namin ni Mika. Wala akong choice kundi umuwi ng mansion para sabay-sabay na kaming pumunta sa bahay nila Mikaela.

 

"Isuot mo ito anak. Kailangan formal ang iyung kasuotan pagpunta natin doon. Para naman lalong matuwa sa iyo ang Papa Enzo mo." nakangiting wika ni Mama sabay abot sa akin ng men suits ang tie. Hindi na ako nag-abala pang nagtanong. Kinuha ko iyun at mabilis na nagpaalam para pumasok sa loob ng kwarto at isuot ang mga iyun.

 

Napasulyap pa ako sa pintuan ng kwarto ni Francine. Hindi ko alam kung nasaan siya ngayun. Gustong gusto ko man siyang katukin pero natatakot ako sa sarili ko. Isa pa, nangako ako na iiwasan ko na siya. Ikakasal na ako at ayaw kong ako ang isa sa mga dahilan para tuluyan na masira ang buhay niya.

 

Mabilis akong nagbihis. Nagtaka pa ako dahil masyado naman yatang formal ang suot ko ngayun. Ipinagkibit balikat ko na lang iyun at nagpasya ng lumabas ng kwarto. Alam kong hinihintay na ako nila Mama at Papa.

 

Pagkalabas ko ng mansion ay kaagad kong nakita sila Mama at Papa na matiyagang naghihintay sa akin malapit sa kotse. Kaagad akong naglakad palapit sa kanila at hindi nakaligtas sa paningin ko ang pigil na pagngiti ni Papa Ryder.

 

"congratulations Charles and Thank you dahil pumayag ka!" nakangiting wika ni Papa. Isang tipid na ngiti ang isinukli ko dito bago binalingan ng tingin si Mama. Bakas nag pag-aalinlangan sa mukha nito.

 

"Matutunan mo din siyang mahalin anak. Mabait si Mika at hindi siya mahirap mahalin." wika nito sa akin. Hindi na ako umimik pa. Binuksan ko na ang pintauan ng kotse at pinauna ko na silang pinasakay sa loob.

 

Tahimik lang ako buong biyahe. Hindi ko alam pero parang bigla akong kinabahan. Bakit parang may mali?

 

Pagdating namin sa bahay nila Papa Enzo nagulat pa ako dahil ang daming nakaparadang sasakyan sa labas ng kanilang bahay. Marami ding mga bisita kaya nagtatanong ang mga matang napatingin ako kay Mama Ashley.

 

"Today is your wedding day. I am sorry, sana hindi mo kami ipahiya sa mga bisita Charles." sagot nito. Parang biglang nayanig buong pagkatao ko dahil sa narinig ko ngayun. Napatitig pa ako kay Papa na noon seryosong nakatingin sa akin.

 

 

Chapter 118

 

CHARLES POV

 

Pakiramdam ko biglang nanginig ang buo kong pagkatao. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko ngayun lang.

 

"Wedding Day? Nagbibiro po ba kayo?" sagot ko. Nagulat pa ako ng bigla akong hawakan ni Mama sa pisngi. Tintigan ako sa mga mata bago nagasalita.

 

"Charles..I know na mahirap para sa iyo ito. Pero napag-usapan na ito ng dalawang pamilya. Promise, matutunan mo din mahalin si Mika. Magiging masaya ka sa piling niya. Mabait siya anak at mula bata pa kilala na siya ng pamilya natin." wika nito. Lalong sumikip naman ang nararamdaman ng puso ko.

 

"Ganito nalang ba kadali sa inyo para diktahan ako sa lahat ng desisiyon ko sa buhay? Lalo na sa pagpili ng babaeng gusto kong makasama habang buhay?" sagot ko. Natigilan si Mama at ilang saglit lang ay gumuhit ang malungkot na ngiti sa labi nito bago napasulyap kay Papa

 

 

Ryder.

 

"Ganyan din naman kami ng Mama mo noon anak. Hindi naman siguro lingid sa kaalaman mo na nag-umpisa kami ng Mama mo sa pagiging stranger diba? Hindi talaga siya ang bride ko pero tingnan mo kami ngayun. Masaya kaming nagsasama at mahal namin ang isat isa." sagot ni Papa Ryder. Malungkot akong nagpakawala ng pilit na ngiti bago sumagot.

 

"Sana lang hindi natin pagsisisihan lahat ng mga desisyon na nangyari ngayun.

 

May iba akong mahal at hindi ko alam kung simula ngayun araw, magiging masaya pa ba ako." sagot ko at humakbang ng papasok sa loob ng gate ng bahay. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang nagkakasayahang mga bisita.

 

"Welcome to our Family Charles! Masayang masaya ako dahil tuluyan ka ng maging bahagi ng pamilya namin."

 

nakangiting salubong sa amin ni Papa Enzo. Kung titingnan mukhang wala naman itong sakit. Oo, at nangangayayat ito pero maliban doon wala na akong nakita na kahit na anong kakaiba sa kanyang katawan. Kahawak kamay pa nito ang kanyang asawa na si Tita Rona.

 

Napansin marahil nito na wala man lang akong naibigay na reaction kaya naman sila Mama at Papa ang binalingan niya ng tingin. Pakiramdam ko biglang nawala ang respito ko sa kanya na ilang taon ko ding iniingatan sa kaloob looban ng puso ko.

 

Muli kong inilibot ang tingin ko sa paligid. Kaagad na dumako ang tingin ko sa isang partikular na tao. Si Francine, katabi nito si Trexie at may mga kausap silang kasing-edaran lang din nila. Mukhang ako lang yata ang hindi masaya sa pagtitipon na ito.

 

Napansin ko pa ang paglingon ni Francine sa gawi ko. Kita ko ang lungkot sa mga mata nito ng titigan nya ako. Parang bigla naman piniga ang puso ko sa nakikita ko sa kanya ngayun. Kung pwede nga lang na yakapin ko siya at sabihin sa kanya na ayos lang ang lahat. Na hindi siya dapat malungkot ng ganito. Kung pwede nga lang na ilayo ko siya sa lugar na ito para matapos na ang lahat ng paghihirap namin.

 

"Mag-uumpisa na po ba ang seremonya? Pwede nang pumwesto ang groom malapit sa altar." narinig kong wika ng isang babae. Siguro ito iyung organizer. Hindi ko na hinintay pa na ang mismong pamilya ko ang magsabi sa akin noon. Kusa kong inihakbang ang aking mga paa papunta sa ginawa nilang altar.

 

Sa bawat hakbang ko pakiramdam ko para akong bibitayin. Durog na durog ang puso ko habang walang tigil ang pagsulyap kay Francine. Napansin ko pa ang pagtulo ng luha sa mga mata na siyang pasimple naman niyang pinunasan kaagad.

 

Nag-umpisa ang seremonyas ng kasal. Of course, wala akong naintindihan at wala din akong pakialam. Ni hindi nga ako nag- abalang tingnan ang bride ko habang naglalakad sa wedding Isle dahil abala ang mga mata ko sa kakatitig sa gawi ni Francine.

 

Bakit napakalungkot naman yata niya? Sa ilang araw na hindi kami nagkita parang ang laki ng ibinagsak ng katawan nito. Masyado ba niyang dinibdib ang nangyari sa amin? Pinagsisisihan nya ba ang lahat - lahat?

 

Lalong sumakit ang kalooban ko sa isiping iyun. Hindi ko alam kung paano haharapin ang dagok na ito sa buhay ko. Ipapakasal na nga ako ng pamilya ko sa babaeng hindi ko gusto pagkatapos hindi ko man lang naramdaman na mahal ba ako ng babaeng mahal ko.

 

Ako na yata ang pinakamalas na tao sa mundo. Parang gusto kong magwalk out na lang at lumayo ng tuluyan kung ganito man lang.

 

"Charles..." napukaw ako sa aking malalim na pag-iisip ng marinig ko ang pagtawag ni Mika sa pangalan ko. Napatitig ako sa kanya at ngayun ko lang napansin na nasa harap ko na pala siya. Iniaabot ng Daddy niyang baliw na may pasimuno ng lahat ng ito ang kanyang kamay sa akin. Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga bago ko inabot iyun.

 

"Alagaan mo ang anak ko Charles. Alam kong magiging mabuti kang asawa sa kanya at magiging masaya kayo habang buhay. " nakangiti nitong wika. Pigil naman ako sa sarili kong mapaismid. Tinapik muna ako nito sa balikat bago nila kami iniwan ni Mika dito sa harap ng altar.

 

"Focus...focus..huwag na huwag kang gumawa ng hakbang na ipahiya ang pamilya ko Charles kung hindi malalaman ng lahat ang sekreto mo."

 

mahinang bulong ni Mika sa akin habang paharap kami sa pari na magkakasal sa amin. Hindi ko na ito sinagot pa. Baka magtalo pa kami kapag papatulan ko pa ito.

 

Sisiguraduhin ko na hindi mangyayari ang pangarap nilang lahat na masayang pagsasama namin ni Mika. Handa kong harapin ang impyernong pagsasama naming ito bilang isang mag-asawa. Masasanay din siguro ako sa sakit na nararamdaman ng puso ko ngayun.

 

Simula ngayun, ayaw ko ng maging mabait. Wala nang dahilan pa para maging masaya. Wala ng dahilan pa para magsikap.

 

Simula bukas, kukuha ako ng tao na hahalili muna sa akin sa pamamalakad ng mga negosyo ko. Babagsak man ang mga iyun o hindi wala akong pakialam.

 

Puputulin ko na din ang pangako ko noon sa sarili kong ama na ako ang mamahala sa sarilng negosyo nito.. Ang Sebastian Logistics Inc. Hindi na kailangan. Hindi din ako iteresadong manahin ito. Wala ng dahilan pa para magsipag ako. Wala ng saysay ang lahat ng pinaglalaban ko.

 

Nag-umpisa at natapos ang kasal namin na wlala akong naintindihan. Para akong isang sanga ng kahoy na nasa ilog na palutang-lutang lang. Sumasabay sa agos ng mga pangyayari.

 

Bahala na ang bukas. Kung pwede nga lang tumigil na ako sa paghinga, gagawin ko. Kung totoo man ang sinasabi nilang destiny hindi ito katangap-tangap para sa akin.

 

Haharapin ko ang bukas na puno ng pait... iyun ang nakatatak sa isip ko kasabay ng pagsagot ko ng 'I do' sa tanong ng pari na nagkasal sa aming dalawa ni Mika.

 

Manhid na din ang puso ko ng mapansin ko kung gaano kasaya ang mga tao na nasa harap namin. Muli kong hinagilap ng tingin si Francine at hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagpapanic nang mapansin ko na naglakad na ito palayo. Palabas ng gate habang wala man lang nakakapansin sa kanya para sana pigilan siya.

 

 

Chapter 119

 

FRANCINE POV

 

Alam kong walang patutunguhan ang nararamdaman ko para sa kanya pero ano ang magagawa ko kung ito ang nararamdaman ng puso ko?

 

Alam kong isang malaking katangahan ang ginawa kong pag-alok ng katawan ko sa kanya ng gabing iyun pero nangyari na ang lahat at kahit na katiting wala akong nararamdaman na kahit kaunting pagsisisi.

 

Napakahirap sa kalooban habang pinapanood na ikinasal na sa iba ang taong mahal mo. Alam kong wala akong laban. Milya-milya ang lamang ni Ate Mika kumpara sa akin. Isang hamak na sampid at hindi ko nga alam kung sino ang pinagmulan ko. No choice ako kundi ang manahimik na lang at tahimik na lumuha at solohin ang sakit na nararamdaman ng puso ko.

 

"Kuya Charles or Charles....hanggang dito na lang tayo. Alam kong kabaliwan ang nararadaman ko para sa iyo. Sana talaga noon pa, umalis na ako sa poder niyo eh. Noong nalaman ko na hindi naman ako isang tunay na Sebastian." mahina kong usal.

 

May idea naman ako kung sino talaga ang nagluwal sa akin eh. Iyun ay walang iba kundi ang Nanay na nakilala ni Trexie. Ang kapatid ng hilaw nitong tiyahin na si Sabel. Kaya lang dahil sa kaduwagan ko pinili kong magbulag-bulagan.

 

Pinili kong manahimik at ipagsisiksikan ang sarili ko sa kanila hanggang sa maramdaman ng puso ko na unti-unti ko na palang natutunang mahalin si Kuya Charles. Akala ko humahanga lang ako sa kanya pero hindi nagtagal lalong lumalim ang nararamdaman kong pagmamahal sa kanya. Hanggang sa nagpasya akong ibigay ang sarili ko kinagabihan pagkatapos ng eighteenth birthday ko.

 

Habang pinapanood ko ang pag-iisang dibdib nilang dalawa ni Ate Mika halos madurog ang puso ko. Gusto kong umiyak. Pigil na pigil ko ang sarili ko na sugurin sila at pigilan ang nagaganap na seremenyo. Pero hindi pwede. Lalabas na wala akong utang na loob sa mga taong nagpalaki sa akin. Sa mga taong itinuring akong pamilya.

 

Hindi ko mapigilan na mapasulyap sa kinaroonan nila Mama Ashley at Papa Ryder. Bakas sa mga mukha nila ang tuwa. Sabagay, noon pa man boto na sila kay Ate Mika. Noon pa man pangarap na nila itong mangyari at wala ako sa lugar para sirain iyun.

 

"France, ayos ka lang ba? Masama na naman ba ang pakiramdam mo?" nagulat pa ako ng bigla akong kalabitin ni Trexie. Napakurap pa ako ng makailang ulit bago ako dahan-dahan na umiling.

 

"Ha? Ahhh, ehhhh wala.. ayos lang ako. Ba -bakit?" sagot ko.

 

"Napansin ko kasi na kanina ka pa tulala. " nakangiti nitong sagot. Kaagad akong nag-iwas ng tingin at pilit na pinapapakalma ang sarili ko kahit na durog na durog na ang puso ko.

 

Muli kong itinoon ang pansin sa groom at bride. Kasabay ng pagdedeklara ng pari na tapos na ang kasal ay ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata na hindi nakaligtas sa paningin ni Trexie. Titig na titig ito sa akin habang may pagtatakang nakaguhit sa kanyang mukha.

 

"Tapos na ang kasal. Sa wakas, may asawa na si Kuya Charles! Halika France, puntahan natin sila. Mag-congratulate tayo at magpa-picture na din." excited na wika sa akin ni Trexie at hinawakan pa ako sa aking kamay. Hindi ako nagpatinag kaya muli itong napatingin sa akin.

 

Tutol ang puso ko sa sinabi niyang iyun. Hindi ko kaya. Masyadong tortured na sa puso ko ang lahat ng ito. Ni hindi ko nga alam kung paano ko nakayanan na tapusin panoorin ang kasal nila eh.

 

"Mauna ka na Trex. Biglang sumakit ang tiyan ko eh. Parang gusto kong magbanyo. "pilit ang ngiti na sagot ko sa kanya. Wala ng dahilan pa para manatili ako sa lugar na ito at lalong wala ng dahilan pa para manatili sa pamilya ng mga taong nagpalaki sa akin. Mas lalo lang akong masasaktan lalo na sa tuwing nakikita ko na nakatali na sa iba ang lalaking hindi ko alam kung bakit siya pa ang minahal ko ng ganito.

 

Tama nang naipagkaloob ko na ang sarili ko sa kanya. Babaunin ko iyun bilang isang magandang ala-ala saan man ako mapadpad. Masaya na ako dahil kahit papaano naramdaman ko kung paano niya na ako mahalin. Tama na ang isang gabing iyun at gagawin ko ang lahat para hindi na muling mag-krus ang landas naming dalawa.

 

"Sige...punta ka muna ng banyo. Gusto sana kitang samahan eh kaya lang baka hanapin tayo nila Mama. " nakangiting sagot ni Trexie.

 

"Ayos lang Trex. Kaya ko na ang sarili ko. Sige na puntahan mo na sila at aalis na din ako." sagot ko sa kanya at muling nagpakawala ng pilit na ngiti sa labi.

 

Kaagad naman itong tumalima kaya naman huling sulyap sa mukha ni Charles kaagad na akong tumalikod.

 

Parang binibiyak ang puso ko habang naglalakad paalis. Naririnig ko pa ang pagbati ng mga bisita sa mga bagong kasal na siyang lalong nagpadurog sa puso ko.

 

"Good bye Charles....hanggang dito na lang tayo! Hangad ko ang inyong kaligayahan!" mahina kong usal hanggang sa makalabas na ako ng gate ng bahay nila Ate Mikaela.

 

Aalis na ako sa lugar na ito. Alam kong walang kasiguraduhan kung anong kapalaran ang naghihintay sa akin dahil hindi ko alam kung saan pupunta ngayun pero buo na ang desisyon ko. Wala ng balikan pa. Iiwan ko na ang mga taong nagpalaki sa akin. Wala ng dahilan pa para manatili ako sa poder nila.

 

Alam kong simula ngayung araw mababago na ang takbo ng buhay ko. Kailangan kong kumayod para mabuhay.

 

Hindi ko na din maipagpapatuloy ang pag -aaral ko kaya wala ng kasiguraduhan pa kung may haharapin pa ba akong magandang bukas.

 

Pagkalabas ko ng gate ay hindi ko na pinigilan pa ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata. Sobrang sikip na kasi ng dibdib ko. Kanina ko pa gustong ilabas ang sama ng loob na nararamdaman ko.

 

"Hope in!" napapitlag ako ng may biglang huminto na sasakyan sa gilid ko. No, hindi lang pala isa...apat. At hindi lang basta-bastang sasakyan ang nakikita ko. Mamahaling sasakyan. Kaagad akong nakaramdam ng takot. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa nakabukas na bintana ng may biglang nagsalita mula sa loob.

 

"Sumakay ka na!" maawtoridad na wika nito. Nagpalinga-linga ako sa paligid at nang mapansin ko na walang sino man na tao ang pwede kong hingan ng tulong parang gustong manginig ang tuhod ko sa sobrang takot.

 

"Na-naku! A-ayos lang po ako Si-sir! Ka- kaya ko na po ang sarili ko." sagot ko at nagmamdali kong inihakbang ang aking mga paa. Nagdadalawang isip pa ako kung babalik na lang ba muna ako sa bahay nila Mika at ipagpapaliban muna ang paglalayas o tatakbo na lang palayo para iwasan ang gustong kumidnap sa akin.

 

Sa huli, nagpasya akong tumakbo palayo. Kaagad kong napansin ang pagbukas ng pintuan ng tatlong sasakyan at ang pagbaba ng mga kasama nito. Uniform ang suot nila. Alam kong mga bodyguard iyun ng taong gustong kumidnap sa akin. Parang gusto ko naman maihi sa takot.

 

"Huwag ka ng magtangka pang tumakas Miss. Walang patutunguhan kung mag matigas ka pa. Hindi mo matatakasan si Dominic Dela Fuente." Wika pa sa akin ng isa mga taong humahabol sa akin. Hingal na hingal na tumigil ako.

 

Hindi ako makapaniwala. Dominic Dela Fuente? Ang taong iniiwasan ni Trexie? Ang taong iniiwasan ng lahat?

 

"A-ano ba ang kailangan niya? Pwede ba, lubayan niyo ako! Wala kayong mahihita sa akin!" inis kong sagot. Pilit akong nagtatapang-tapangan kahit na ang totoo unti-unting nilalamon ng takot ang puso ko. Tumingin pa ako sa gawi ng bahay nila Ate Mika at hindi ko maiwasan na mas lalong makaramdam ang pagkabahala ng mapansin ko na masyado na akong napalayo.

 

Kainis naman! Ang gusto ko lang naman maglayas...hindi ko naman pinangarap na makidnap dito sa labas.

 

"Miss...sumama ka na sa amin. Huwag mo ng pahintayin ang Boss namin na magalit.

 

" sagot naman ng isa pa

 

"Ano ba kasi ang kailangan niya? BAliw ba iyang Boss niyo? Bakit ba ang hilig niyang manghabol ng mga babae?" sagot ko na kahit ang totoo dinadaga na sa takot ang puso ko

 

"Siya na lang ang tanungin mo Mam." sagot pa nito. Hindi ko namam maiwasan na mapaismid. Ngayun ko lang na- realized na bakit nga pala ako matatakot sa kanila. Wala namang kwenta ang buhay ko ngayun. Kung gusto akong patayin ng Dominic na iyan ayos lang. At least matatapos na ang paghihinagpis ko. Bawi na lang ako sa susunod kong buhay.

 

Muli kong pinagmasdan ang mga kaharap ko. Sa hitsura nila ngayu mukhang hindi naman nila ako gagawan ng masama. Kung talagang may balak silang masama sa akin kanina pa sana nila ako kinaladkad papasok ng kotse.

 

Pinukol ko muna sila ng tingin tsaka ako nagmartsa pabalik ng kotse. Tahimik naman silang nakasunod sa akin na siyang lalong ikinakalma ng kalooban ko.

 

Pagkatapat ko sa kotse na sinasakyan ni Dominic biglang may narinig akong tumawag sa pangalan ko. Wala sa sariling hinagilap ng tingin ang tumawag sa akin at nagulat ako ng mapansin ko ang papalapit na si Kuya Charles. Kasunod nito si Trexie at ang kanilang mga magulang.

 

Bigla akong kinabahan. Hindi pwedeng maunsyame ang paglalayas kong ito. Hindi ko na kayang harapin pa silang lahat. Wala na akong karapatan na manatili sa pamilya nila lalo na at kasal na si Charles.

 

"Francine...anong ginagawa mo? Hindi ka pwedeng sumama sa mga iyan!" narinig ko pang sigaw ni Kuya Charles bago ako pinagbuksan ng pintuan ng isa sa mga tauhan ni Dominic at tuluyang pumasok sa loob. Abot-abot ang kaba ng dibdib ko. Hindi ko na din napiglan pa ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata. Ayos na sa akin kahit saan ako dalhin ng Dominic na ito hwag lang pabalik sa kinikilala kong mga magulang.

 

"Adopted family mo? OOhhhh si Trexie ba iyun?" narinig kong wika ng taong katabi ko. Si Dominic at nakalingon ito sa gawi nila Kuya Charles.

 

"Nandito na ako sa loob. Umalis na tayo at huwag mo ng pagtangkaan pa ang iba pang miyembro ng pamilya dahil malaki ang utang na loob ko sa kanila. Sa akin mo na lang gawin kung ano man ang gusto mo. Hindi ako magrereklamo kaya utang na loob umalis na tayo.' nalinis kong wika sabay punas ng luha sa aking mga mata.

 

"Hey, relax. Bakit parang tinatakasan mo sila? Nagtatampo ka?" muling tanong nito. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya. Tingin ko dito mukhang hindi naman ito ganoon ka nakakatakot. Ang pogi nga eh kahit na mas mukhang suplado tingnan compare kay Charles.

 

"Ano ba? Aalis na ba tayo sa lugar na ito or bababa ako?" inis kong sagot kaya naman kaagad itong napangisi. Ilang saglit din itong tumitig sa akin bago sinenyasan ang driver na pausarin na ang sasakyan.

 

Hindi ko na nilingon pa ang mga taong matagal ko ng itinuring na pamilya. Lalabas na wala kong utang na loob dahil sa pagtalikod ko ngayun sa kanila pero ano ang magagawa ko. Hindi ko na kayang magkunwari sa harap nila na ayos lang ako. Kahit na anong mangyari, hindi na ako babalik sa kanila.

 

 

Chapter 120

 

FRANCINE POV

 

Kahit papaano nakaramdam ako ng kapanagan ng kalooban nang unti-unti ng nakakalayo ang sasakyan kina Charles. Muli kong pinahiran ang luha sa aking mga mata na hindi ko man lang namalayan na tumutulo na pala.

 

"Why are you crying? Broken hearted?" sisinghot-singhot pa ako ng marinig ko ang tanong na iyun mula sa katabi kong si Dominic. Seryoso ang mukha nito habang nakatitig sa akin.

 

"Wala....... tsaka pakialam mo ba?" sagot ko. Napansin ko pa ang pagtaas ng sulok ng labi nito at direkta akong tinitigan sa aking mga mata.

 

"Tsk! Tsk! DNA test na lang talaga ang kulang at masasabi ko na ikaw na talaga ang hinahanap ko eh." sagot nito. Kaagad naman akong napaiwas ng tingin sa kanya. Hindi ko maintindihan ang ibig nitong sabihin.

 

Isa pa mukhang hindi naman yata totoo ang mga bali-balita na bayolente ito. Mukhang matino naman kausap.

 

"Pwede mo na akong ibaba sa kanto." mahina kong wika sa kanya. Hindi na ito umimik kaya kunot noo ko na itong muling tinitigan. Kaagad kong napansin na mukhang may malalim itong iniisip. Kunot din ang noo nito ngayun na direcho ang tingin sa harap.

 

"Boss Dominic, bababa na po ako." muli kong untag at umaasa ako na sana makuha ko ang kanyang attention. Sinulyapan lang ako nito tsaka umiling.

 

"Hindi pwede! Sumama ka sa akin para makunan ka ng sample. Gusto kong makasigurado" sagot nito. Natigilan naman ako. Hindi kayang intindihin ng utak ko ang sinabi nito ngayun. Ano ba ang pinagsasabi ng taong ito? Kaunti na lang maniniwala na yata ako na may saltik ito eh.

 

"Sample? Tungkol saan?" sagot ko. Hindi na ito sumagot ulit kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng inis. Ang hilig palang mambitin ng taong ito. Pwede naman niyang sabihin sa akin kung ano ang mga plano niya.

 

Wala na akong nagawa pa kundi manahimik na lang. Hindi ko masyadong kilala ang ugali ng Dominic na ito at baka mapikon ito sa akin at baka bigla akong itapon palabas ng sasakyan. Mukhang bigla pa naman nagbago ang mood nito ngayun. Ang hirap siguro patawanin ng ulupong na ito

 

Kung hindi lang siguro pagmamay-ari ni Charles ang puso ko baka ma-inlove na din ako sa kanya eh. Ang pogi kaya niya at ang bango pa! Kahit bali-balita na

 

kriminal ito hindi ako mag-aalangan na mahalin ito. Mukhang hindi man lang nito naranasan pagpawisan buong maghapon dahil sa fresh nitong amoy.

 

Hindi ko maiwasan na matampal ang aking noo dahil sa mga naiisip kong iyun. Kung saan-saan na tumatakbo ang imagination ko gayung kung tutuusin may mga bagay na dapat kong mas pagtoonan ng pansin. Katulad na lang kung saan ako nito titira at paano ko uumpisahan maghanap ng trabaho.

 

Muli akong napatitig kay Dominic. May isang idea na biglang sumagi sa isip ko. Paano kaya kung mag-aapply na lang ako ng trabaho sa kanya. Kahit janitress or waitress na lang sa kanyang bar. Makakain lang ako araw-araw ayos na ako. Makaka-survived na ako noon.

 

"Bakit ganyan ka makatingin?" paasik na tanong nito sa akin. Napansin marahil niya na titig na titig ako sa kanya kaya biglang na-concious ang kumag.

 

"Boss Dominic saan niyo po ba ako dadalhin? Kung iniisip niyo po na kidnapin ako at manghingi ng ransom sa mga adoptive parents ko, naku huwag niyo na pong ituloy. Hindi po kayo magwawagi. HIndi niyo po ba alam na ampon lang ako?" medyo mahaba kong pangdi-discourage dito.

 

"I know! Hindi ka anak at sampid ka lang sa kanila. Papakuhaan kita ng sample. Para sa panibagong DNA test. And besides, anong pinagsasabi mo na kikidnapin kita? Baka kapag manghingi ako ng ransom gamit ka baka hindi din nila maibigay." inis na sagot nito. Pasimple naman akong napaismid.

 

Eh wow talaga ito. Kailangan pa bang ipamukha niya sa akin na wala akong halaga sa mga Sebastian? Hindi niya ba alam na minahal din naman nila ako na parang isang tunay na anak? Iyun nga lang, na-inlove ako sa panganay nila kaya kailangan kong maglayas ngayun. Wala na akong mukhang ihaharap sa kanila dahil sa mga pinanggagawa ko.

 

"Sample? Sample para sa panibagong DNA test or Sample para masiguro niyo na healthy ba ako at pwede niyo ng kalasin ang mga internal organs ko?" sagot ko sa kanya. Muli itong tumitig sa akin kasabay ng pagtampal nito sa noo ko. Napahiyaw naman ako dahil sa kaunting sakit. Kaunti lang naman. Mahina lang naman ang pagkakatampal niya sa akin eh. Inis ko itong tinitigan.

 

"Tumahimik ka na nga! Bakit ba ang daldal mo!" asar na wika nito sa akin. Sa pagkakataon na ito, salubong na ang kanyang kilay. Ano ba ang mali? Sinasabi ko lang naman sa kanya ang kanina pa tumatakbo sa utak ko eh.

 

Inirapan ko ito at ibinaling ko na lang ang tingin sa labas ng kotse. Bahala na nga siya. Broken hearted ako ngayun kaya wala kong pakialam kung ano ang balak niyang gawin sa akin. Kung ano man ang magiging kapalaran ko sa labas ng tahanan ng mga Sebastian, buong puso ko iyung tatanggapin.

 

Hindi ko nga alam kung bakit magaan ang loob ko sa Dominic na ito eh. Kahit alam kong masama itong tao dahil sa ginawa niya kay Trexie noon hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng kapanatagan ng aking kalooban habang katabi siya. Feeling ko naman hindi niya ako ipapahamak. Feeling ko, hindi niya ako gagawan ng masama. Pakiramdam.ko may kung anong bagay na nag-uuganay sa aming dalawa na hindi ko mawari kung ano.

 

Muli kong naalala si Charles. Hindi ko maiwasan na muling makaramdam ng matinding lungkot. Shit! May asawa na ang lalaking mahal ko. Kung patuloy kong ipagsisiksikan ang sarili ko sa kanya matatawag akong kabit which is hindi ko matatangap. Kahit papaano may dignidad pa naman na natitira sa akin noh? Hindi ako ganoon ka -cheap! Ang nakakalungkot nga lang wala na talagang pag-asa na matupad ang pangarap ko na makasama sya habang buhay.

 

Hindi ko namalayan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kaya pala nanlalabo ang paningin ko, tigmak na pala ulit ng luha ang mata ko. Kainis naman kasi eh...bakit ba ako naiiyak tuwing naaalala siya?

 

Pasimple kong pinupunasan ang luha ko ng tumigil ang kotse na sinasakyan namin. Wala sa sariling inilibot ko ang aking tingin sa paligid.

 

"A-anong ginagawa natin dito?" nagtataka kong tanong. HIndi ito umimik hangang sa mapansin ko ang pagbukas ng pintuan ng kotse sa gawi ko. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Mabilis na din akong bumaba.

 

"Ano ba ang sabi ko sa iyo kanina? Hindi bat sabi ko kukunan ka ng sample ngayun? Dont worry, after this pwede ka ng umuwi sa inyo. Ipapahatid kita sa mga tauhan ko para siguradong safe ka." sagot ni Dominic at humakbang na ito papasok sa loob ng hospital. Kaagad akong napasunod sa kanya.

 

"Hindi mo kasi pinapaliwanag sa akin kung para saan ang sample-sample na iyan eh." sagot ko habang nakaagapay sa mabilis nitong paghakbang. Humito ito sa paglalakad at seryoso akong tinitigan.

 

"Confidential, kaya huwag ka ng magtanong." malamig na sagot nito. Kaagad naman akong napatanga.

 

Confidential? Eh di wow! Siya na ang maraming sekreto sa buhay. Kukunan daw ako ng sample pero hindi naman niya masabi-sabi kung para saan. Ang galing talaga ng kumag na ito. Hayyssst sana talaga dumating ang time na makakaganti ako sa kumag na ito eh. Sa ginagawa nitong pangbibitin sa akin tungkol sa mga impormasyon na dapat kong malaman.

 

"Fine....hindi na ako magtatanong kung confidential. Pero obligado ka na bigyan ako ng trabaho after this. Wala na akong uuwian dahil naglayas na ako sa amin!" muli kong wika ng mag-umpisa na itong humakbang. Napansin ko ang muling paghinto nito at nilingon ako.

 

"Naglayas ka? Bakit" tanong nito.

 

"Gusto kong hanapin ang tunay kong pamilya." sagot ko sabay iwas ng tingin. Sandaling katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago ito nagsalita.

 

"Okay..kung ano ang gusto mo! Huwag kang mag-alala. After this, sisiguraduhin ko na hindi ka magugutuman." sagot nito at muling humakbang. Hindi ko maiwasan na mapangiti sa isiping hind na ako mamomroblema na makahanap ng trabaho.

 

Dinala ako nito sa isang opisina. May naabutan kami na isang babae na halos kasing edaran lang din nito. Masasabi ko na maganda ito at mukhang kaakit-akit. Tahimik akong nanood sa kanila habang nagbabatian sila.

 

"Dom, masaya ako dahil naisipan mong daanan ako. Hindi ko akalain na nandito ka din pala sa Pilipinas. Ang akala ko nasa Netherland ka." nakangiting wika nito habang namumula pa ang mukha. Mukha itong teenager na nakadaupang palad ang crush kong umasta.

 

"Doc Gwen..hindi pa sana ako babalik dito sa Pinas kaya lang may pinapaasikaso sa akin si Grandpa na hindi na pwedeng i- delay." sagot ni Dominic sabay sulyap sa akin. Kaagad naman napatitig sa akin si Doc Gwen. Sa klase ng tingin nito sa akin parang kinikilatis pati kaluluwa ko.

 

"What you mean? Iniisip mong siya na ang matagal niyo nang hinahanap?" tanong nito. Hindi naman nagpakita ng kahit na anong expression si Dominic bagkos naupo ito sa isa sa mga bakanteng upuan.

 

"Kuhaan mo siya ng sample ngayun. Malakas ang kutob ko na siya na ang hinahap ko. Alam kong may similarity silang dalawa lalo na sa kanyang mga mata pero gusto kong makasigurado. Alam mo na...masyadong ma-private ang pamilya at ayaw namin malaman ito ng iba ito. Masyadong delikado lalo na sa aming mga kalaban." sagot ni Dominc.

 

Ano ba talaga ang topic nila? bakit hindi ko gets? Ganito ba mag-usap ang mga matatalino? Silang dalawa lang ang nagkakaintindihan?

 

Napukaw muli ang attention ko ng muling bumakas ang pintuan ng kwarto. Kaagad akong napalingon ng mapansin ko na may isang lalaki na pumasok. Kapareho ito ng suot ni Doc Gwen kaya naman alam kong Doctor din ito. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito ng dumako ang tingin kay Dominic.

 

"Wow Pare, long time no see! Kailan ka pa bumalik ng Pinas?" excited nitong wika.

 

 

Chapter 121

 

CHARLES POV

 

Halos madurog ang puso ko habang nasundan na lang ng tingin ang palayong sasakyan. Gustuhin ko man habulin ang mga taong tumangay kay Francine kaagad ko naman naramdaman ang paghawak ni Mama sa kamay ko,

 

"A-anong nangyari? Saan papunta si Francine?' narinig kong tanong ni Mama. Napansin ko pa na nanginginig ang mga kamay nito na nakahawak sa akin. Ilang saglit lang ay dumating na din sila Papa at Trexie. Pareho din silang nagulat sa bilis ng pangyayari.

 

"I dont know!" malamig kong sagot. Kaagad kong pinara ang padaan na taxi at mabilis na sumakay. Tinawag pa ako ni Mama at Papa pero hindi ko na pinansin pa. Umaasa ako na masundan ko pa ang kotse na sinakyan ni Francine kanina. HIndi pwedeng basta na lang siya umalis. Hindi ako papayag.

 

"Napansin mo ba iyung mga kotse na kaalis lang? Hanapin natin sila. Baka maabutan pa natin sila sa daan." kaagad kong utos sa driver nang mag umpisa ng umusad ang sasakyan. Kaagad naman itong tumango at mabilis na pinatakbo ang kanyang taxi

 

Patuloy kong inilibot ang tingin ko sa paligid. Gabi na at baka kung mapaano si Francine. Halos hindi ako makapaniwala sa basta na lang siyang sumama sa grupong iyun. Convoy sila at alam kong malaking tao ang kaniyang sinamahan. Ang mahirap nga lang hindi ko maalaman kung sinu-sino ang mga iyun.

 

Aware ako na hindi palakaibigan si Francine. Hindi din ito mahilig na gumala na hindi kasama si Trexie. Imposible din na mga kakilala niya ang mga sinamahan niya kanina.

 

"Boss, mukhang nakalayo na po ang sasakyan na tinutukoy niyo. Kanina pa po tayo tumatakbo pero wala na pong bakas ng hinahanap natin na sasakyan." ilang saglit pa narinig kong wika ng taxi driver. Lalo akong kinain ng matinding takot. Nasaan na ba si Francine? Bakit siya umalis ng hindi man lang nagpapaalam?

 

"Isang ikot pa Manong. Kapag wala pa rin ihatid mo na lang ako sa bahay." sagot ko habang abala sa kakasuyod ng tingin sa paligid. Nakakuyom na din ang kamao ko sa matinding frustrations. Walang ibang sisihin kung bakit nangyayari ito. Ako lang at wala ng iba!

 

Halos mag-iisang oras din namin inikot ang buong paligid. Hindi naman na nagreklamo ang driver dahil sinabi ko na magbabayad ako ng sobra-sobra sa kanya. Habang tumatagal lalo akong nawawalan ng pag-asa na mahanap pa si Francine.

 

Natatakot ako sa isiping baka naglayas ito. Nakita ko ang lungkot sa mga mata nito kanina habang ikinakasal kami ni Mika. Alam kong sa kinikilos nito kanin nahihirapan ang kalooban nito dahil s kanyang mga nasaksihan. Hindi ko naman akalalin na bigla na lang itong mag walk out at basta na lang umalis ng walang paalam.

 

Hindi ko maiwasan na mapasabunot sa sarili kong buhok. Fuck! Dapat talaga sinundan ko na kaagad siya eh. Bakit ba napakahina ko! Bakit ba ako pumayag sa lintik na kasal na iyun gayung hanggang sa huli ako pa rin ang talo. Masasaktan at masasaktan pa rin naman ako kung papakasalan ko man si Mika o hindi. Nakakainis na ang ganitong klaseng buhay!

 

Boss, saan po kita ihatid? Pasensya na po Boss pero wala na talaga eh. Mukhang nakalayo na ang hinahanap natin." muling wika ng taxi driver. Nag-angat ako ng tingin at seryoso itong tinitigan.

 

"Hayaan mo na. Ihatid mo na ang ako sa bahay." malamig kong sagot. Kaagad kong ibinigay dito ang address ng mansion at muli akong napapikit.

 

Pakiramdam ko hapong hapo ako. Sumasakit na ang ulo ko at para akong lantang gulay na habang patuloy na iniisip kung nasaan na si Francine.

 

"Manong...sa bar na lang pala. Doon mo na lang ako dalhin." sagot ko at sinabi ang bar na pag-aari ng mga Dela Fuente. Medyo matagal na din akong hindi nakapunta doon. Kaagad kong kinuha sa bulsa ko ang dala kong cellphone at tinawagan ang kaibigan kong si Brandon.

 

Ayaw ko munang umuwi ng mansion. Baka lalo lang akong mabaliw sa kakaisip kung nasaan na si Francine ngayun. Baka napahamak na ito at wala man lang akong nagawa para tulungan siya.

 

Pagdating ng bar kaagad kong inabutan ang taxi driver ng ilang pirasong taglilibuhin na kaagad naman nitong ipinagpasalamat. Inabutan pa ako nito ng calling card at tawagan ko daw siya kung may kailangan ako. Kaagad naman akong tumango at direcho ng pumasok sa loob ng bar

 

Buhay na buhay na ang loob. As usual, maraming taong nagkakasayahan. May mga banda na din akong nakikitang tumutugtog sa stage. Kaagad akong sinalubong ng waiter at iginiya sa isang bakanteng mesa. Wala pa si Brandon pero sinigurado naman nito na dadating daw. Hindi na ako nag abala pang imessage ang iba pa naming kaibigan. Bahala na si Brandon ang gumawa noon.

 

Pagkaupo ko kaaagad akong umorder ng hard liqour sa waiter. Kaagad naman itong tumalima at ilang saglit lang nasa harap ko na ang isang bote ng alak..

 

kaagad akong nagsalin sa aking baso at parang uhaw na tinungga. Gumuhit sa lalamunan ko ang matapang na lasa niyon kaya kaagad akong napapikit. Mapakla akong napangiti kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Francine..Fuck! Nasaan ka ba?" hindi ko pa maiwasang bulong at muling nagsalin ng alak sa baso. Wala na akong pakialam pa sa aking paligid. Ang gusto ko lang mangyari sa ngayun ay makalimot. Kahit saglit lang, maibsan man lang ang nararamdaman na sakit ng kalooban ko.

 

Nakayukyok na ako sa lamesa ng may biglang tumapik sa balikat ko. Kaagad akong napaangat ng aking ulo at hindi na ako nagulat pa ng mapansin ko si Brandon.

 

"Mabuti naman at dumating ka. Umorder ka na ng maiinom mo. Samahan mo akong magpakalasing." malungkot kong wika dito at muling tinungga ang laman ng baso. Napansin ko pa ang saglit na pagkatulala ni Brandon habang nakatitig sa akin.

 

"Teka lang...Charles...may problema ka ba?" tanong nito. Mapakla akong ngumiti bago sumagot.

 

"Problema...Shit! Sa sobrang dami kong problema parang gusto ko ng magbigti na lang! Bakit ba napakamalas ko? Naging mabait naman akong anak ah?" sagot ko.

 

"Problema nga! Ano ba kasi ang nangyari? Hindi ka naman ganyan noong huli tayong nagkita ah? Kung ano man ang pinagdadaanan mo, sabihin mo sa akin...handa akong makinig. Hindi sulusyon ang sinasabi mo ngayun lang para takasan ang problema." sagot nito. Muli akong nagsalin ng alak sa baso ko bago malakas na napabutong hininga.

 

"Alam mo bang kakatapos ko lang ikasal kanina? Take note, fixed marriage ang nangyari at hindi ako nakatanggi!

 

Naturingan akong matalinong tao, magaling sa negosyo pero napakaduwag ko para ipaglaban ang nararamdaman ko sa babaeng tunay kong mahal." pagpapatuloy kong wika. Naipukpok ko pa ang kamao ko sa ibabaw ng lamesa dahil sa sobrang panggigil.

 

"What? At pumayag ka?" Shit, bakit hindi yata namin ito alam? Nasaan na si Francine?" kaagad na sagot nito. Aware ang mga kaibigan ko sa nararamdaman ko para kay Francine kaya ito kaagad ang naitanong ni Brandon.

 

"Naglayas after ng wedding ceremony namin ni Mika. Sinubukan ko siyang habulin kanina pero nabigo ako. Bigla siyang sumakay sa sasakyan ng taong hindi ko kilala." sagot ko habang mahigpit na nakahawak sa baso.

 

"Umuwi ka ba ng mansion niyo? Baka naman kakilala lang niya ang may ari ng kotse at nagpahatid pauwi ng mansion. Uwi ka kaya muna sa inyo. Naglalasing ka na kaagad diyan wala pa namang 24 hours na nawawala ang mahal mo." sagot naman nito sa akin. Natigilan ako.

 

"Palagay mo kaya iyun ang ginawa niya? Tinawag ko siya pero nilingon niya lang ako at nagmamadali na siyang sumakay sa kotse na iyun." sagot ko sabay akmang iinumin ko ulit ang laman ng baso ng pigilan ako ni Brandon.

 

Hey..tama na muna iyan. Hard liquor pa iyang tinitira mo. Malalasing ka kaagad niyan eh." awat nito sa akin. Tinabig ko lang ang kamay nito at mabilis na ininom ang laman niyon.

 

liling-iling naman na pinagmasdan na lang ako ni Brandon habang patuloy sa pagtungga ng alak.

 

"Bahala ka nga diyan...sige pagpakalango ka sa alak kung iyan ang makakapagpaligaya sa iyo...hatid na lang kita sa inyo kapag malasing ka na."

 

sumusukong wika nito sabay senyas sa waiter para umorder na din ng sariling inumin. Hindi na ako muling nagsalita pa dahil abala na ang aking isipan sa kakaisip kong kumusta na kaya ang babaeng mahal kO.

 

 

Chapter 122

 

FRANCINE POV

 

Nakasunod lang ang tingin ko sa lalaking alam kong isa ding Doctor na kakapasok lang. Nakangiti itong lumapit kay Dominic at nakipagkamay.

 

"Long time no see Pare. Sa wakas nagpakita ka din!" kaagad na bulalas nito. Tipid naman na ngumiti si Dominic bago tumingin sa gawi ko.

 

"Doc Denver! Alam mo naman, sobrang busy ko nitong mga nakaraang taon....Siya si Francine. Sa iyo ko ipagkatiwala ang sample na makukuha mo sa kanya for DNA!" sagot nito sa kausap. Tumitig naman sa akin si Doc Denver at ngumiti.

 

"Wow, sa wakas nahanap mo din siya! Congratulations! " sagot nito. Naguguluhan naman akong nagpapalipat lipat ng tingin sa kanila. Ano ba talaga ang meron sa akin? tagpuan? Para saan? Hayssst kainis. Bahala na nga kayo!

 

"Kailangan ko ang result sa lalong madaling panahon. Kailangan kong makabalik kaagad ng Netherland dahil may importanteng bagay na naghihintay sa akin and after that balik Pinas na ulit ako. Balik sa dati ang lahat!" Sagot ni Dominc.

 

"Dont worry. Ako ang bahala!" sagot nito at nakangiti akong hinarap. Katulad ni Dominic napakagwapo din nito. Labas ang dalawang dimple sa magkabilaang pisngi kapag ngumingiti.

 

Hayyyssst nakakapanibago pala sa outside world. Sa sobrang pagiging family oriented ko noon wala akong ibang lalaki na nakikita kundi si Kuya Charles lang. Dapat pala tinangka ko din makihalubilo sa iba. Ayun tuloy, na -inlove ako ng todo kay Charles dahil siya lang ang nakilala kong pinaka-pogi na lalaki noon.

 

Bakit ba kasi ngayun ko lang nakilala itong si Dominic at Doc Denver. Kung noon pa siguro baka mas tumaas pa ang standard ko pagdating sa mga lalaki. Hindi sana ako na-inlove kaagad kay Charles at naisuko ko pa kaagad ang bandira na dapat sa magiging asawa ko lang ibigay!

 

"Francine, right? Dont worry, hindi naman masakit ang gagawin natin. Kukunan lang kita ng kaunting saliva and isang patak ng blood ang then tapos na." nakangiti nitong wika.

 

"Okay po Doc. Kayo po ang bahala." cooperative kong sagot. Wala naman akong magagawa eh. Basta ang importante sa akin matapos na ito. Para naman malaman ko na kung talagang bibigyan ba ako ng trabaho ni Dominic at hindi na ako mamomrolbema pa kung paano mabuhay na wala na sa poder ng mga Sebastian.

 

Nagiging mabilis lang naman ang proseso ng pagkuha ng DNA Sample. Ni wala ngang tatlong minuto tapos na eh. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang tuwa na nakabalatay sa mukha ni Dominic ng muli ko itong tingnan. Na- wiwirduhan na talaga ako sa taong ito.

 

Mabilis na nagpaalam si Dominic kina Doc Denver at Doc. Gwen. Sinabi pa ng mga ito na ipapadala nila kaagad kay Dominic once na lumabas na ang result ng DNA.

 

Kaagad kaming nakabalik ng sasakyan. Tahimik lang naman si Dominic kaya nanahimik na din ako. Bigla kasi akong nakaramdam na ng antok at ng sipatin ko ang suot kong relo halos alas onse na pala ng gabi. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng lungkot. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nasa labas ako ng mansion ng dis oras na ng gabi.Kumusta na kaya silang lahat? Hinahanap din kaya nila ako or wala silang pakialam sa pag alis ko? O baka naman masyado pa silang masaya ngayun dahil tapos nang ikasal ang kanilang anak sa gusto nilang babae.

 

Sa naisip na iyun hindi ko na naman maiwasan ang maiyak. Dapat talaga iwasan ko ng isipin pa si Charles para hindi na ako masaktan ng ganito.

 

"Nandito na tayo. Dito ka na muna tumira hanggang sa hinihintay natin ang result ng DNA test." napapitlag pa ako ng muling nagsalita si Dominic. Tulala pa akong napatitig sa kanya bago ko iniibot ang tingin sa paligid.

 

Hindi ko maiwasan na magulat. Sa sobrang pagsesente ko hindi ko man lang namalayan na nakahinto na pala ang kotse sa harap ng isang mansion... hindi.......hindi ito mansion. Mas malaki pa ito kumpara sa bahay ng mga Sebastian kong saan ako lumaki."Dito? Dito po ba ako magtatrabaho?" hindi ko maiwasang tanong. Hindi ako sinagot ni Dominic at derecho na itong bumaba ng kotse. Kaagad naman akong napasunod sa kanya at hindi ko maiwasan na suyurin ng tingin ang buong paligid.

 

Sa sobrang ganda ng paligid para akong wala sa Pilipinas. Sa tanang buhay ko hindi ko akalain na may mas magara pa pala sa mansion ng mga Sebastian na pinanggalingan ko.

 

Dito pa lang sa labas, nagsusumigaw na ang karangyaan. Napakaluwag din ng buong paligid at kahit dis oras na ng gabi napakaliwanag pa rin. Wala yata sa bokabularyo ng may ari ng bahay na ito ang salitang pagtitipid. Magkano kaya ang bill nila sa kuryente buwan- buwan?

 

Palasyo ba ito? May ganito palang lugar dito sa Pilipinas?" Hindi ko maiwasang tanong kay Dominic nang makabawi sa pagkagulat. Lalo pa akong nagtaka ng sabay-sabay na nagsipagdatingan ang ilang mga naka- uniform na mga kasambahay. Pagkatapat nila sa amin kaagad silang yumuko at bumati.

 

"Maligayang pagdating Master." sabay -sabay ng wika ng mga ito. Muli akong napatitig sa seryosong mukha ni Dominic. Kung ganoon, Master ang tawag sa kanya? Hindi 'sir' or 'Boss? Totoo pala talaga ang mga balita na narinig ko na hindi mapantayan ang kanilang yaman.

 

"Siya si Francine. Simula ngayung araw dito na siya titira. Pagsilbihan niyo siya katulad ng pagsisilbi niyo sa akin." pautos na wika ni Dominic. Nagulat naman ako. Ang ini-expect ko kasi na magtatarabaho din ako katulad ng trabaho ng mga taong nasa harap namin.

 

"Masusunod po Master. Simula ngayung araw, pagsisilbihan namin si Sensyorita Francine sa abot ng aming makakaya." sabay-sabay na wika ng mga ito. Naguguluhan akong muling napatitig kay Dominic.

 

Huwag niyang sabihin na aampunin niya din ako? Ang swerte ko naman kung ganoon. Mukhang mas mayaman kasi si Dominic kumpara sa mga Sebastian.

 

"Manang Lucricia, paki sabi kay Chef Agro na maghanda siya ng mga pagkain. Kayo na ang bahala kay Francine. Ihatid mo siya sa kanyang magiging kwarto. Aalis ako at baka bukas pa ako ng umaga makabalik." muling wika ni Dominic at mabilis na tumalikod. Kaagad ko naman itong hinabol.

 

"Dominic, ano ito? Bakit napaka- extravagant naman yata ang pagsalubong nila sa akin. Nakakahiya tuloy." kaagad kong wika sa kanya.Muli akong hinarap nito. Sa pagkakataon na ito may kaunting ngiti na nakaguhit sa labi nito.

 

"Dito ka lang. Hindi ka pwedeng umalis sa lugar na ito hanggat hindi pa lumalabas ang DNA test." sagot nito at kaagad ng naglakad papunta sa kanyang sasakyan. Kaagad naman itong sinundan ng kanyang mga bodyguard. Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga.

 

"Miss Francine...ituturo ko po ba muna sa inyo ang kwarto niyo or gusto niyo munang dumaan ng dining area para kumain?" napakislot pa ako ng muling nagsalita ang Manang Lucricia. Kaagad akong humarap dito at pilit na ngumiti.

 

"Sa ma-magiging kwarto na lang po. Busog pa naman po ako at parang mas gusto kong matulog na lang muna." sagot ko. Kaagad naman itong tumango at nginitian ako.

 

"Ikaw na pala ang nawawalang anak ni Don Geraldo. Maligayang pagdating sa bahay na ito Senyorita." sagot nito. Naguguluhan naman akong napatitig sa kanya. Nakakailang ang paraan ng pagtawag nito sa akin. Lakas maka- anak mayaman.

 

Isa pa ang tumatak sa isip ko ay ang Don Geraldo na tinutukoy nito? Sino iyun? Sa kanya ba mina-match ang sample na kinuha sa akin kanina? Posible pa na siya ang aking ama?

 

Sa isiping iyun bigla akong nakaramdam ng excitement. Parang gusto ko nang maiyak sa tuwa. Mukhang ang kapalaran na mismo ang naglalapit sa amin ng tunay kong pamilya.

 

"Sino po si Don Geraldo? Dito din po ba siya nakatira?" tanong ko. Kaagad kong napansin ang pakagulat sa mukha ni Manang sabay iling.

 

"Naku, pasensya ka na Iha. Baka pagod ka na nga. Ihatid na kita sa magiging kwarto mo." umiiwas na wika nito. Ikinumpas pa nito ang kanyang kamay at isa-isang nang nagsipag-alisan ang kanina pa na mga nakayukong kasambahay. Iginiya na din ako nto papasok sa loob ng mansion or palasyo ba ito? Hindi ko alam kung ano ang tamang tawag. Basta iyun na iyun.

 

 

 

Chapter 123

 

FRANCINE POV

 

Sa bawat madaanan namin, nagsusumigaw ang karangyaan. Patunay lang iyun na hindi basta- basta ang isang Dominic Dela Fuente.

 

Saglit pa akong huminto sa paglalakad ng may nadaanan kami na dalawang malalaking portrait. Naka-display ang mga ito sa pinakagitna na bahagi ng living area. Kaagad akong napalapit dito at sinuyod ng tingin.

 

"Senyorita, siya po si Don Geraldo at sa kabila naman si Donya Faustina. Ina siya ni Don Geraldo at ang pagkakaalam ko po maaga siyang binawian ng buhay pagkatapos nyang ipinanganak si Don Geraldo dahil sa kumplikasyon. May mga kaparehong portrait sa lahat ng bahay na meron ang mga Dela Fuente." Pagbibigay impormasyon sa akin ni Manang Lucricia habang nakatitig sa akin. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagkamangha sa mukha nito habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa portrait at sa akin. Hindi naman ako nakasagot.

 

Parang biglang napako ang tingin ka sa babaeng nasa portrait. Para akong namamagnet na tumitig sa mukha nito. Pakiramdam ko nanalamin lang ako. Bakit kamukhang kamukha ko siya? Ka-anu-ano ko ang babaeng ito?

 

Hindi ko pa maiwasan na kilabutan. Noong kinunan yata ng larawan ang Donya ay halos kasing edad ko lang din yata siya. Iba nga lang ang ayos ng buhok nito pero kitang kita pa rin ang pagkakahawig namin..... para kaming pinagbiyak na bunga. Kung totoo nga siguro ang reincarnation baka maniniwala na ako ngayun. Isa ako sa patunay at ang babaeng ito. "Senyorita, halina po kayo. Ihahatid ko na po muna kayo sa magiging kwarto niyo para makapagpahinga na kayo."

 

napapitlag pa ako ng muling nagsalita si Manang. Tulala akong napatitig dito sabay tango. Ilang beses ko pang sinulyapan ang portrait bago humakbang papunta sa hagdan na kulay ginto.... Yes.

 

Kulay ginto at ang lakas maka sosyal! Pakiramdam ko tuloy nasa isang palasyo ako at ako ang Prinsesa.

 

Habang paakyat ng hagdan laman pa rin ng isipan ko ang mukha ni Donya Faustina. Hindi ako makapaniwala. Ramdam ko ang sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Sino si Donya Faustina? Bakit magkahawig kami? Kung totoong matagal na siyang patay, baka naman ako ang kanyang reincarnation? Kaya siguro hindi ako magawang sungitan ni Dominic dahil kamukha ko ang Lola niya sa tuhod.Kaya siguro naisip nito na ipa DNA ako para masiguro na hindi kami magkaanu-ano.

 

Pero posible ba talaga na magiging kamukha mo ang isang tao gayung hindi mo naman kaanu-ano? Hayyy ang dami ko na ngang problema dumagdag pa ito.

 

Maraming gumugulo sa isipan ko hangang sa makaakyat kami ng second floor. Bumalik lang ako sa huwesyo ng huminto kami sa isang nakasarang pintuan. Hindi ko na napansin pa ang mga dinadaanan namin dahil ukupado pa ng larawan ni Donya Faustina ang isip ko.

 

"Ito po ang magiging kwarto niyo Senyorita! Tawagin niyo na lang po kami kung may mga kailangan pa po kayo." wika Manang sa akin. Tumango ako sa mabilis na pumasok sa loob.

 

Sa pangalawang pagkakataon, muli akong natulala. Bakit napakaganda ng kwarto na ito? Double pa yata ang laki nito kaysa sa kwarto ko sa mansion ng mga Sebastian. Talagang gusto yata akong itrato na special ni Dominic dahil sa pagkakahawig ko sa Lola nito sa tuhod.

 

Kaagad naman isinara ni Manang ang pintuan ng kwarto at tuluyan na akong iniwan mag-isa. Kaagad ko naman inilibot ang tingin sa buong paligid.

 

Ang ganda talaga ng kwarto na ito. Mukhang hindi naman ako papabayaan ni Dominic na siyang labis kong ipinagpasalamat. Simula kanina hindi din ako pinakitaan ng kagaspangan ng ugali. Ibang iba sa mga nangyari noon kay Trexie.

 

Naiihi ako kaya kaagad akong naglakad papunta sa isang nakasarang pintuan. Umaasa na iyun ang banyo ng kwarto at hindi ako nagkamali. Kaagad akong pumasok sa loob at hindi ko maiwasan na humanga sa aking nakita.Kumpleto sa gamit ang loob. Pwede nga akong maligo na siyang kaagad kong ginawa pagkatapos kong umihi. Pakiramdam ko nanlalagkit na ang buo kong katawan dahil sa maghapon na paghahanda sa kasal nila Charles ay Ate Mika..

 

Hindi ko maiwasan na malungkot ng muli kong naalala na ikinasal na pala ang lalaking mahal ko. Nagpakawala ako ng malungkot na ngiti habang nakatapat ang hubad kong katawan sa shower.

 

Namalayan ko na lang ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kahit papaano bigla akong nakaramdam ng pangulila sa kanilang lahat. Hindi lang para kay Kuya Charles kundi pati na din kina Papa Ryder at Mama Ashely.

 

Alam kong itinuring nila akong parang isang tunay na anak. Nagkataon nga lang talaga na na-inlove ako kay Charles kaya kailangan kong lumayo para sa katahimikan ng lahat. Ayaw kong ako pa ang dahilan para masira ang plano nilang magkaroon ng tahimik na pamilya ang panganay nilang anak. Kaya kahit masakit, kailangan kong lumayo sa kanila.

 

Para sa katahimikan ko na din siguro. Kailangan kong kalimutan ang nararamdaman ko para kay Charles dahil iyun ang tama. Hindi ako pwedeng magpadala sa tukso dahil may malaking utang na loob ako sa pamilyang iyun.

 

Nakaramdam na ako ng lamig kaya mabilis ko ng tinapos ang paliligo ko. Mabuti na lang at may nakahanda ng bathrobe dito sa loob ng banyo kaya naman kaagad ko iyung ginamit. May hair dryer na din kaya hindi na din ako nahirapan pa na magpatuyo ng aking buhok.Nagpasya na din akong labhan na lang muna ang damit na hinubad ko. Hindi man lang pala ako nakadala ng damit kahit isang pares man lang. Sabagay, masyadong madrama pala ang pag- alis ko kanina. Basta na lang ako

 

tumakas pagkatapos ng seremonya ng kasal nila Charles at Ate Mira.

 

Pagkatapos kong gawin ang evening routine ko kaagad na akong lumabas ng banyo. Kaagad akong dumirecho ng kama at nahiga. Hinila ko pa ang makapal na comforter at ibinalot sa buo kong katawan.

 

Wala akong pamalit na damit kaya matutulog ako na roba lang ang suot. Ayos lang naman sa akin iyun dahil kahit papaano may maayos akong matutugan ngayung gabi. Hindi naman nagtagal kaagad na akong dinalaw ng antok.

 

SEBASTIAN MANSION

 

Gabi na pero hindi pa rin mapakali ang mag-asawang Ryder at Ashley

 

Kanina pa nila hinihintay ang dalawang miyembro ng pamilya na hangang ngayun hindi pa rin umuuwi. Sila Charles at Francine.

 

Dahil sa nangyari, hindi na nila na- enjoy ang party sa bahay nila Enzo. Nahihiya din sila sa mga ito dahil basta na lang iniwan ng groom ang bride.

 

Ang dami pa namang bisita na nakakita sa pag-alis ni Charles kanina.

 

Sabagay, saan ka nga ba naman nakakakita nang pagkatapos ng seremonya ng kasal biglang nag-walk out ang groom. Alam nilang malaking kahihiyan iyun sa pamilya ni Lorenzo pero hindi naman sa lahat ng pagkakataon hahawakan nila sa leeg si Charles. May sarili din itong mga desisyon sa buhay na dapat unahin. "Nasaan na ba sila? Naabutan kaya ni Charles si Francine? Bakit wala pa sila? Ryder, do something hindi ko kayang mawala sa atin si Francine. Gabi na at baka kung ano ang mangyari sa kanya sa labas." kaagad na wika ni Ashley sa kanyang asawa. Kanina pa ito paroon at parito. Hindi ito mapigilan no Ryder dahil alam niyang hindi din naman makikinig kahit na ano pa ang sabihin niya.

 

"Dont worry, malaki ang tiwala ko kay Charles. Maibabalik niya dito sa mansion si Francine. Ano ba ang problema ng batang iyun? Bakit bigla na lang siyang umalis sa venue ng hindi nagpapaalam?" nagtatakang tanong ni Ryder sa asawa. Kaagad na umiling si Ashley.

 

"Hindi ko alam! Maayos naman siya kaninang umaga. Wala naman siyang nabananggit na kahit na anong problema." sagot ni Ashley sa asawa."Eh bakit bigla na lang nag-walk out? I think we need to talk to her pag-uwi niya. HIndi pwedeng maglilihim siya sa atin kung ano man ang problema niya. Naapektuhan pa pati ang kasal nila Charles dahil sa ginawa niya! Hindi niya ba alam kung gaano kalaking kahihiyan ang nangyari dahil sa pag-alis niyang iyun?" sagot naman ni Ryder sa asawa. Bakas sa boses nito ang matinding frustrations. Hindi na nakaimik si Ashley dahil alam niya sa kanyang sarili na walang patutunguhan ang pag-usap nilang mag asawa. Ang gusto niya lang sa ngayun ay makauwi an si Charles ng mansion na kasama si Francine. Iyun lang at wala ng iba.

 

Hihingi na lang siguro sila ng pasensya sa pamilya ni Lorenzo dahil sa nangyari kanina. Alam kasi nilang nagmukhang katawa-tawa ang bride sa harap ng mga bisita kanina dahil sa biglaang pag-alis ni Charles dahil hinabol nito si Francine. Maliwasan sana iyun kung hindi biglang nag walk out si Francine at sumakay pa talaga sa sasakayan na hindi nila alam kung sino ang may ari.

 

"Good Evening po! Pasensya na po sa isturbo Mam, Sir, pero dumating na po si Sir Charles. Lasing po at kasama niya ang kaibigan niya." imporma ng kasambahay sa kanila. Kaagad na napatayo si Ryder mula sa pagkakaupo sa malambot na sofa at nagmamdaling lumabas ng mansion. Kaagad nilang nakasalubong si Charles habang nakaalalay dito ang kanyang kaibigan.

 

"Good Evening po Tita, Tito. Pasensya na po kayo pero sobrang nalasing po si Charles." pagbibigay galang ni Brandon sa mga magulang ng kanyang kaibigan. Kaagad naman nilapitan ni Ashley ang anak at tinapik sa pisngi.

 

"Ano ba kasi ang nangyari? Bakit siya naglasing? Nasaan is Francine?"

 

kaagad na bulalas nito. Biglang dagsa ang pag-aalala at takot sa puso nito sa isiping baka napahamak na ang batang mula baby pa lang inlagaan niya na at itinuring na malaking parte na ng kanilang buhay. Hindi naman maiwasan na makaramdam ng panlulumo si Ryder

 

Ano nga ba talaga ang nangyari? Bakit nagkaganito ang lahat - lahat. Ikinasal lang si Charles nagkagulo na ang buong pamilya.

 

 

 

Chapter 124

 

CHARLES POV

 

Alam ko na lasing ako pero kaya ko pa naman dalhin ang sarili ko. Mataas ang alcohol tolerance ko sa aking katawan at hindi ako basta-basta magagapi ng ispiritu ng alak.

 

Dahil wala akong dalang sasakyan pumayag na akong ihatid ni Brandon. Mas mabuti na din iyun dahil kung hindi baka kung ano pa ang maisipan kong gawin sa sarili ko. Baka bigla na lang akong sapian ng masamang ispiritu at magpasagasa na lang sa mga humaharurot na sasakyan sa kalsada.

 

Pagkahatid sa akin ni Brandon kaagad na itong nagpalam. Napansin din siguro nito na wala sa mood ang aking mga magulang. Sabagay, ini-expect ko na ito sa kanila. Alam kong galit sila dahil hindi na ako bumalik sa reception namin ni Mikaela. I dont care..kasal lang naman ang gusto nila sa akin. Wala din talaga ako sa mood para makihalubilo sa kung kaninong poncio pilato at magkunwaring masaya.

 

Sobrang sakit isipin na napaka-inutil ko. Hindi ko man lang nagawang ipaglaban ang babaeng mahal ko. Kung bakit naman kasi naging sunod- sunuran ako sa kanilang lahat. Kung tutuusin kaya ko naman na sanang gumawa ng sarili kong desisyon. Matagal na akong namuhay na malayo sa kanilang anino at may sarili na din naman akong negoyo kaya dapat wala ng dahilan pa para maging sunod-sunuran sa kanila.

 

"Charles, what is this? Hindi mo na nga nahanap si Fancine nagawa mo pa talagang maglasing!" narinig kong wika ni Papa Ryder. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng paghihimagsik ng aking kalooban. Seryoso ko itong tinitigan bago sinagot."I am sorry. Hindi lang kayo ang nasasaktan sa biglaan nyang pag- alis....Mas masakit para sa akin iyun! Ginawa ko ang lahat para mahabol siya pero bigo ako!" puno ng panggigil sa boses ko na sagot ko sa kanya. Wala ni isa man sa kanila na nakasagot kaya pasuray-suray akong naglakad papuntang living room. Hapong hapo ko na ibinagsak ko ang pagod kong katawan sa sofa at muling tumingin kina Mama at Papa na noon ay nagtatakang nakasunod sa akin.

 

"Nagtataka siguro kayo kung bakit ako nagkakaganito? Sige...sabihin ko sa inyo, total naman wala na si Francine. May pakiramdam ako na hindi na sya babalik...iniwan niya na tayo...iniwan niya na ako.." umpisa kong wika sabay sabunot sa aking buhok. Iniwasan ko din na maluha dahil sa sakit na nararamdaman ng kalooban ko.

 

"A-anong ibig mong sabihin! Magtapat ka nga sa amin Charles! May nangyayari ba sa mansion na ito nang hindi namin alam?" galit na sago ni Papa Ryder. Seryoso ang mukha nito habang nakatitig sa akin. Mapakla akong tumawa.

 

"Its too late para sabihin ko sa inyo pero dahil willing naman kayong makinig, sige sasabihin ko sa inyo kung ano ba talaga ang mga posibleng dahilan kung bakit basta na lang siya umalis." sagot ko sabay sulyap kay Mama Ashley. Bakas sa mukha nito ang pagtataka at mga hindi maisatinig na mga katanungan. Mariiin akong napapikit bago mulng nagsalita.

 

"Mahal ko si Francine...mahal ko siya hindi bilang isang kapatid kundi isang babae." umpisa kong wika sabay titig sa kanilang dalawa ni Papa. Tinatantya ko ang magiging reaction nilang dalawa.

 

"A-anong sabi mo?" mahinang tanong

 

ni Mama. Bakas sa mukha nito ang pagkagulat. Muli akong napgkawala ng

 

mapaklang ngiti.

 

"Alam niyo ba ang dahilan kung bakit todo tutol ako na maikasal kay Mikaela? Iyun dahil may babae na akong napupusuan! Alam ko naman na gago ako! Stupid, idiot, hangal pero ano ang magagawa ko...siya ang isinisigaw ng puso ko. Kaya nga noong umalis siya kanina, agad ko isyang hinabol. Alam ko sa sarili ko na masyado siyang nasaktan sa pagpapakasal ko kay Mika. Siguro dahil alam nya na hindi ko na matutupad pa ang pangako ko sa kanya na tutulungan ko siyang mahanap ang tunay niyang pamilya." mahaba kong wika.

 

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang tuloy-tuloy na pagbagsak ng luha sa mga mata ni Mama Ashley. Masyado siguro itong nagulat sa mga sinasabi ko ngayun."anong sabi mo? Mahal mo si Francine? Imposible..kami na ang nagpalaki sa kanya.. Hindi mo siya pwedeng mahalin dahil parang kapatid mo na siya Charles!" galit na sigaw ni papa Ryder. Kaagad ako nitong hinawakan sa aking kwelyo.

 

"Ano ang gagawin ko Pa? Sabihin mo sa akin? Alam nating lahat na hindi niyo tunay na anak si Francine. Na kahit kailan hindi ko siya pwedeng maging kapatid dahil noon pa man Mahal ko na siya! Mahal na mahal ko siya!" halos pasigaw kong wika. kaagad naman akong sinapak ni Papa Ryder. Lupaypay akong napahiga sa sofa kasabay ng pag-agos ng dugo ko sa aking ilong. Kaagad naman napasigaw si Mama Ashley at tinulak nito si Papa palayo sa akin.

 

"Ano ba Rdyer! Bakit ba napaka- bayolente mo? Hindi mo ba nakikita kung gaano nasasaktan ngayun ang anak mo?" galit na sigaw ni Mama.Muli akong nagpakawala ng mapakla na ngiti sabay punas ng dugo mula sa aking ilong. mabuhay akong tumayo at muling nagsalita.

 

"Sige Pa. Anak mo ako diba?": Anak mo lang ako kaya gawin mo lahat ng gusto mo! Patayin mo na ako ngayun din! Sawa na ako sa ganitong klaseng buhay!" galit kong wika. Lalong naging mabangis ang tingin na ipinukol nito sa akin. Buong lakas naman na pinipigilan ito ni Mama ng akmang susugod na naman ito sa akin.

 

"Charles, utang na loob. Tama na! Umakyat ka na sa kwarto mo! Mag- usap na lang tayo kapag hindi ka na lasing." pasigaw na wika ni mama sa akin. Bakas sa boses nito ang pagkataranta.

 

"Hayaan mo siya Ma! Ibibigay ko kay Papa kung ano ang makakapag- papasaya sa kanya! Pagbigyan mo siya sa kung ano man ang gusto nyang gawin sa akin. Anak nya lang ako at pwede nya akong patayin ngayun din!" sagot ko. Lalong naningkit ang mga mata ni Papa Ryder sa galit. Ako na mismo ang lumapit dito at sakto naman na nakabitaw ito sa pagkakahawak ni Mama. Muli kong naramdaman ang muling pagdapo ng kamao nito sa panga ko. Lupaypay akong bumagsak sa sahig kasabay ng pagdilim ng buo kong paligd.

 

Nagising ako kinaumagahan sa sikat ng araw na tumatagos mula sa malapad na bintana ng kwarto ko. Sapo ang masakit kong ulo dahan- dahan akong bumangon mula sa pagkakahiga sa kama.

 

Hindi ko alam kong paano ako nakarating sa dito sa sarili kong kwarto. Ang huli kong naaalala ay sinapak ako ni Papa Ryder at bumagsak sa sahig. Muling gumuhit ang sakit ng kalooban ko ng muli kong maalala si Francine. Kumusta na kaya siya. Sana nasa maayos siyang kalagayan ngayun. Hinding hindi ko talaga matatangap kung may masamang mangyari sa kanya.

 

Nasa malalim akong pag-iisip ng maramdaman ko ang pagbukas ng pintuan ng kwarto ko. Kaagad akong napatitig doon at bumungad sa akin si Mama Ashley. Kasama nito ang isa sa mga kasambahay namin na may bitbit na tray na may lamang umuusok pa na pagkain.

 

"Mabuti naman at gising ka na! Ayusin mo muna ang sarili at kumain ka! Mag- usap tayo." seryosong wika ni Mama pagkalapit sa akin. Sininyasan nito ang kasamabahay na pwede na itong umalis pagkatapos maipatong ang dalang tray ng pagkain sa mini table ko.

 

"Ma, please..masakit ang ulo ko. Wala ako sa mood na makiapg-usap ngayun."malamig kong sagot. Seryoso ako nitong tinitigan bago umiling.

 

"Kailan ka pa natutong maglihim sa amin Charles? Hindi mo ba alam kung gaano kasakit itong ginawa mo? Hindi ka pwedeng ma-inlove kay Francine dahil parang kapatid mo na siya. Isa na din siyang Sebastian at napakasagwa tingnan kung kayong dalawa ang magkakatuluyan." wika nito. Hindi ko maiwasan na mapailing.

 

"Wala na akonng pakialam pa tungkol diyan Ma. Gustuhin ko man na suwayin ang sinasabi mo ngayun hindi na din naman mangyayari pa. kasal na ako kay Mika at lalong hindi naman siguro kayo papayag na gawin kong kabit si Francine diba?" sagot ko.

 

"Charles! Ano ba ang nangyayari sa iyo? Bakit ka ba nagkakaganyan? Bakit ibang iba ka na ngayun? Bakit ang laki na ng ipinagbago mo?" natitilihang sagot ni Mama. Bakas sa boses nito ang tinitimping inis sa akin. Dahan-dahan akong tumayo ng kama at naglakad patungo sa banyo.

 

"Hindi ko din alam ang sagot sa tanong niyo Ma. Huwag kayong mag- alala. Simula ngayung araw, gagawin ko na lahat ng gusto niyo!" sagot ko sabay hawak sa door knob ng banyo. Akmang pipihitin ko na sana ang siradura ng muli itong nagsalita.

 

"Hindi na namin ipapahanap si Francine. Mas mabuti na din siguro na mawala siya dito sa mansion para maiwasan na din ang malaking iskandalo ng pamilya natin.

 

Tama ka, hindi din kami papayag na gawin mo siyang kabit. Kasal ka na kay Mika kaya sana bumuo kayo ng masayang pamilya. Masakit para sa akin ang pagkawala niya pero mas masasakatan ako kung patuloy mo siyang mahalin. Hindi pwede Charles... Ang alam ng lahat ng nakakilala sa atin, magkapatid kayo. Huwag mo naman sanang dungisan ang pangalan na matagal ng iniingatan ng iyung ama." mahabang wika nito. Hindi ko na ito sinagot pa. Tuluyan na akong pumasok sa loob ng banyo.

 

 

 

Chapter 125

 

FRANCINE POV

 

Nasa kasarapan pa ako ng pagtulog ng maramdaman ko ang pabukas sara ng pintuan ng aking kwarto at ang mahinang pagtawag ng pangalan ko. Hindi ko sana papansinin iyun pero biglang pumasok sa isipan ko na wala pala ako sa sariling bahay na kinalakihan ko kaya napabalikwas ako ng bangon. Kaagad ko namang naramdaman ang paglapit ng kung sino sa akin at mahinang pagtapik nito sa balikat ko.

 

"Senyorita! Good Morning po! Ayos lang po ba kayo?" nag-aalala pa nitong wika sa akin. Kaagad akong napalingon dito at sumalubong sa paningin ko ang mukha ni Aling Lucricia. Bakas sa mukha nito ang matinding pag-aalala.

 

"Ayos lang po Manang. Nagulat lang po ako." sagot ko sa kanya sabay hikab. Wala sa sariling napatingin ako sa orasan na nasa bedside table at nagulat pa ako dahil halos alas nwebe na pala ng umaga. Sobrang napasarap ang tulog ko sa isang istraherong kwarto.

 

Sabagay, ilang araw na din pala akong nagpupuyat. Halos hindi nakakatulog ng maayos simula ng ibinigay ko ang pagkababae ko kay Charles after ng eighteenth birthday namin ni Trexie. Kagabi ko lang naramdaman ang tunay na kahulugan ng tunay na mahimbing na pagtulog.

 

"Naku, nakatulog po pala kayo ng naka -bathrobe lang Senyorita. Mabuti na lang at maagang dumating ang mga inorder na mga damit para sa iyo ni Master Dominic." Muling wika sa akin. Nagtataka naman akong napatingin dito.

 

"Wala po kasi akong kahit na isang

 

damit na dala kagabi Manang. Siya nga pala, nakauwi na po ba si Boss Dominic?" tanong ko. Tumitig muna ito sa akin bago tumango.

 

"Opo Sensyorita. Maaga siyang nakauwi kanina para personal na tingnan ang mga dinilever na damit na gagamitin mo habang nandito ka pa sa mansion." sagot nito sabay turo sa mga paper bags na maayos na nakalapag sa sahig ng kwarto. May mga nakalagay din sa hanger kaya hindi ko maiwasan na magulat.

 

"Mga damit? Pa-para po sa akin lahat ng iyan?" wala sa sarili kong tanong. Kaagad itong tumango.

 

"Opo Senyorita! Para po sa inyo lahat iyan. Bilin nga po pala ni Master na kapag hindi niyo po magustuhan ang mga design ibalik daw natin sa shop kung saan galing para mapalitan kaagad. Teka lang po, gusto niyo po bang maligo? Gusto niyo po bang ihanda ko na ang banyo?" muling tanong nito. Wala sa sariling napatango ako kaya naman nagmamadali na itong pumasok sa loob ng banyo. Hinayaan ko na lang at wala sa sariling naglakad ako papunta sa mga bagong gamit na binili para sa akin ni Dominic.

 

Ibat ibang signature brand ang nakikita kong naka-imprenta sa mga paper bags. Lumaki ako sa isang mayaman na pamilya kaya naman alam kong hindi basta-basta ang presyo ng mga gamit na ito. Kung ganoon, bakit ganito na lang ka- special ang pagtrato sa akin ni Dominic? Dahil ba kamukha ako ng namayapang Lola niya sa tuhod?

 

Kaagad akong humugot ng isang dress mula sa lobo ng paper bag. Mukhang kasya naman sa akin iyun kaya naman hindi ko na pinalitan pa. Nagustuhan ko din kasi ang kulay at design. Hindi ko pa man naisusukat alam kong babagay sa akin iyun. Hindi naman ako maarte pagdating sa pananamit kaya basta magkasya lang sa akin, ayos na iyun.

 

Mabuti na din at may mga underware na din na kasama. Hindi na ako mahirapan pa kahit na dumito muna ako sa bahay na ito habang hindi pa lumalabas ang DNA test result.

 

"Senyorita, naka-ready na po ang banyo. Pwede na po kayong maligo." muling wika ni Manang sa akin. Kakalabas lang nito ng banyo at nakangiti itong lumapit sa akin.

 

"Salamat po Manang." tipid kong sagot. Sa totoo lang naiilang ako sa sobrang pag-aasikaso na ginagawa nito sa akin ngayun. Pakiramdam ko tuloy napaka- special ko.

 

"Ipapahanda ko na po ang pagkain niyo Senyorita. Babalikan ko po kayo kaagad dito sa kwarto." paalam nito sa akin. Kaagad naman akong tumango. Kailangan talaga na sunduin niya ako dahil hindi ko pa kabisado ang pasikot- sikot sa mansion na ito. Sa sobrang lawak nito baka magkaligaw-ligaw pa ako. Nararamdaman ko pa naman ngayun ang paghapdi ng sikmura ko dahil sa gutom.

 

Kaagad na akong pumasok sa loob ng banyo para maligo na. Madaliang ligo lang naman gagawin ko ngayun dahil naligo na ako kagabi bago matulog. Pero hindi ko maiwasan na magulat ng makapasok na ako ng banyo. Sobrang bango ng paligid dahil sa mga nakasinding mga scented candle., May tubig na sa bathtub at may sabon na din. Nakaready na din ang iba pang mga sabon at shampoo na posible kong gagamitin kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

 

Kaagad kong hinubad ang soot kong roba at ibinabad ang katawan ko sa mabangong tubig ng bathtub. Tamang tama lang ang templa ng tubig kaya naman muli akong napangiti.Dagdagan pa ang halimuyak na dala ng mga nakasinding scented candle parang ayaw ko ng tapusin pa ang paliligo ko. Bigla akong nakaramdam ng kapanatagan ng kalooban. Gumaan din ang pakiramdam ko.

 

Ayaw ko pa sanang tapusin pa ang pagbabad sa bathbub pero dahil nanaig ang nararamdaman kong pagkalam ng aking sikmura hindi ako pwedeng magtagal dito sa loob ng banyo.

 

Mabilis akong nagbanlaw ng aking katawan gamit ang shower. Punatuyo ang katawan gamit ang malinis at mabangong tuwalya at nagsuot ng roba. Pinatuyo ko na din ang aking buhok at nagmadamadaling lumabas ng banyo.

 

Kinuha ko na ang dress at kaagad na isinuot. Lagpas tuhod at bagay na bagay sa akin. Tama nga ang hinala ko kanina, saktong sakto sa katawan ko ang damit na nabili para sa akin ni Dominic. Nagpaikot-ikot pa ako sa harap ng vanity mirror bago ko hinagilap ang fliptop sandals na una kong napansin sa isa sa mga paper bags na nandito sa aking kwarto.

 

Akmang palabas na ako ng aking kwarto nang marinig ko ang mahinang katok sa pintuan. Kaagad akong naglakad paputa doon at binuksan.

 

"Good Morning po ulit Sensyorita. Nakaready na po ang mga pagkain niyo.

 

" kaagad na bati sa akin ni Manang. Kaagad akong tumango at tuluyan ng lumaas ng kwarto.

 

"Manang, matagal na po ba kayo nagtatarabaho dito??" pauna kong tanong sa kanya habang binabaybay namin pababa ng hagdan. Ngumiti muna ito bago sumagot.

 

"Ako na po ang halos nagpalaki kay Master. Dito na ako tumanda dahil wala naman akong pamilya na mauuwian." sagot nito. Natigilan ako."Ganoon po ba?> Bakit po wala kayong pamilya? Huwag niyo pong sabihin na ampon din po kayo?" Hindi ko maiwasang sagot. At the same time bigla din akong kinabahan. Paano nga ba kung matulad ako kay Manang? Ang tumandang mag-isa dahil hindi ko naman alam kung sino ang tunay kong pamilya.

 

"Hindi naman sa ganoon. Kaya lang sa sobrang tagal na hindi ko sila nakikita baka naisip na nilang patay na ako." sagot nito. Muli akong natigilan. So, may pamilya naman pala siya. Ayaw niya lang umuwi. Unlike sa akin na hindi ko alam kung saan at kanino ako nanggaling.

 

Hindi na ako nagkomento pa sa huling sinabi nito hangang sa makarating kami sa dining room. Kaagad na bumulaga sa harap ko ang ibat ibang klase ng pagkain at ang prenteng nakaupo na si Boss Dominic sa harap ng lamesa."Good Morning!" bati ko dito ng makabawi ako sa pagkabigla. Hindi ito sumagot sa akin bagkos sininyasan nito si Manang na ipaghila ako ng isang upuan na siyang kaagad naman niyang sinunod.

 

Grabe naman. Pwede naman sabihin niya sa akin na pwede na akong maupo para makakain na kami. Pati ba naman sa paghihila ng upuan iuutos niya pa sa kasambahay?

 

"Kumusta ang unag gabi mo? Nakatulog ka ba ng maayos?" tanong nito. Napasulyap muna ako dito bago sumagot.

 

"Siyempre naman. Sa sobrang ganda ng kwarto na pinagamit sa akin ni Manang talagang mapapasarap ang tulog ko." masigla kong sagot. Sasalinan na sana ang baso ko ng orange juice ng isa sa mga kasambahay pero kaagad ko itong pinigilan.

 

"Teka..teka lang po. Hindi ako umiinom ng juice sa umaga. Coffee na Ing po sana." nahihiya kong wika. Kaagad kong napansin ang pagtitig sa akin ni Dominic kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

 

"Simula ngayung araw, hindi na kita pinapayagan na uminom ng coffee. Hindi maganda para sa isang Dela Fuente na umiinom ng kape ang isang babae sa umaga." istrikto nitong sagot. Nagulat naman ako. Dela fuente daw? Bakit aampunin niya na ba ako or aasawahin niya ako? Sa isiping iyun hindi ko maiwasan na mapangiwi. Ang sagwa ng naiisip ko. Hindi ko naman nakikitaan itong si Dominic na may pagnanasa sa akin.

 

Isa pa hindi na ako virgin noh? Sa hitsura nito alam kong mataas ang standard nito sa mga babae. Sigurado na ayaw nito sa mga babaeng natikman na ng iba.

 

"Francine!" napaigtad pa ako ng marinig ko ang malakas na boses ni Dominic habang tinatawag ang pangalan ko. Wala sa sariling tumitig ako sa kanya.

 

"Saan na nakarating ang utak mo? I said kumain ka na dahil isasama kita ngayun." wika nito. Kaagad akong tumango at napasulyap sa juice na nasa baso ko na. Hayssst may kumportableng bahay nga akong tinutuluyan ngayun, bawal naman ang kape!

 

 

 

Chaper 126

 

CHARLES POVE

 

Masakit ang ulo ko kaya nagpasya na lang muna akong bumaba ng dining area para sana magkape. Tahimik na ang buong kabahayan kaya malaya kong gawin lahat ng gusto ko.

 

''"Good Morning Sir!" bati ng isang kasambahay na naabutan ko dito sa dining area. Abala ito sa paglilinis ng kung ano kaya naman tinanguan ko lang ito at naupo sa harap ng mesa.

 

"Gusto ko ng kape! Black coffee, bigyan mo ako noon." utos ko sa kanya. Kaagad naman itong tumalima kaya tahimik akong naghintay. Wala pang ilang minuto muli itong pumasok dala ang umuusok na kape.

 

"Sir ano po ang gusto niyong kainin? " muling tanong nito. Sinulyapan ko ito bago sinagot.

 

"Never mind. Hindi ako gutom. By the way, nasaan ang mga tao dito sa bahay?" tanong ko. Saglit itong natigilan bago sumagot. fails

 

"Si Sir Ryder po, maagang pumasok ng opisina. Si Mam Trexie naman po nasa School at si Mam Ashley naman po nasa garden." sagot nito.

 

Hindi na ako sumagot pa. Mabilis akong tumayo at bitbit ang kape, nagmamadali akong naglakad palabas ng mansion. Naabutan ko pa sila Mama at Mikaela na abala sa pag-uusap at sabay pa silang napatingin sa akin ng maramdaman nila ang pagdating ko.

 

"Mabuti naman at lumabas ka din ng kwarto mo. Mag-usap kayong dalawa ni Mika. May importante daw syang sasabihin sa iyo." wika ni Mama sa akin. Tumango ako at tahimik na naglakad patungo sa isang mini table dito mismo sa garden. Kaagad ko naman naramdaman ang pagsunod sa akin ni Mikaela.

 

"Charles..I know na galit ka sa biglaang kasal natin. Pero sana intindihin mo din ako. Intindihin mo din ang kagustuhan ng pamilya natin." paumipisa nitong wika. Umupo pa ito sa harap ko at seryoso akong tinitigan. fails-

 

"What do you want? Makukuha mo na ang gusto mo diba? Tapos na ang kasal kaya huwag mo na akong dramahan pa.' malamig kong sagot.

 

"I am sorry! Hindi ko akalain na magawa ni Francine na maglayas. Kung talagang nagmamahalan kayo, hindi naman ako magiging hadlang. Kahit na mag-asawa na tayo, bibigyan pa rin kita ng kalayaan Charles. Malaya mong gawin lahat ng gusto mo...basta huwag lang iyung garapalan. Pwede mong mahalin si Francine at kung may relasyon kayo, pwede nyong ituloy iyun. Hindi ako hahadlang dahil sa papel lang tayo mag- asawa." mahaba nitong sagot. Hindi ko maiwasan na mapangisi.

 

"Crazy! Sinong matinong babae ang papatol sa lalaking may asawa na? Tuluyan ng umalis si Francine sa mansion.. at unfair sa kanya kung hindi ko siya mabigyan ng kasal dahil nakatali na ako sa iyo...." inis kong sagot. Hindi ito nakasagot kaya naman muli akong nagsalita.

 

"Alam na ng pamilya ko ang nararamdaman ko para sa kanya....and of course tutol sila. Mas pabor sa kanila ang pag-alis ni Francine kaya sa palagay mo ba may maayos pa na bukas na naghihintay sa amin? Sa palagay mo ba ganoon lang kadali ang lahat Mika?" sagot ko at nagmamdaling tumayo. Akmang aalis na ako ng muli itong nagsalita.

 

"Niriview ko ang cctv namin. Kilala ko kung kanino sumama si Francine." pahabol na sagot nito. Natigilan ako.

 

"Anong sabi mo?" interesado kong tanong.

 

"Sinasabi ko na nga eh! Interesado ka pa rin tungkol sa kanya." nakangiti nitong sagot. Hindi ko iyun pinansin bagkos muli akong naupo sa harap nito.

 

"Tell me the truth. Sino sila? Sino ang sinamahan ni Francine kagabi?" interesado kong tanong.

 

"Sasabihin ko sa iyo lahat ng nalalaman ko pero sa isang kondisyon...sumama ka sa akin sa bahay. Humingi ka ng tawad kay Daddy sa biglaan mong pag-alis kagabi." seryosong sagot nito. Muli akong napangisi. Tingnan mo nga naman... Hindi ko talaga basta-basta makukuha ang gusto ko. Lahat ng naisin ko palaging may kapalit!

 

"Ngayun ko lang napatunayan kung gaano ka katuso Mikaela. Mana ka nga sa Daddy mo! Lahat ng bagay, talagang palaging may kapalit sa inyo.....Deal... dont worry, kaya kong harapin ang Daddy mo. Hihingi ako ng tawad sa mga nangyari at magiging cooperative ako sa lahat ng gusto mo...sabihin mo lang sa akin, sino ang sinamahan ni Francine kagabi?" tanong ko.

 

"Fine...relax..huwag ka masyadong atat! Ito na nga at sasabihin ko na eh..."

 

natatawa nitong sagot. Kaagad kong naikuyom ang aking kamao. Sa lahat ng ayaw ko ay iyung paligoy-ligoy na pag- uusap.

 

"Si Dominic...si Dominic Dela Fuente ang sinamahan niya." diretsahan nitong sagot habang nakatitig sa mga mata ko. Wari ay tinatantiya nito ang magiging reaction ko. Hindi naman ako makapaniwala sa narinig mula sa kanya.

 

"What? Are you kidding me?"naguguluhan kong sagot.

 

"Yes...nagulat ka ba? Noong una hindi din ako makapaniwala. Hindi ko alam na may itinatago din palang kamandag ang inosenteng si Francine..." sagot nito at makahulugan akong tinitigan. Biglang ragasa ng galit sa puso ko. Paanong nagawang sumama ni Francine sa barumbadong iyun? Ganoon na lang ba kadali sa kanya na talikuran ako? Wala ba talaga siyang kahit na katiting na pagmamahal para sa akin?

 

"Nagbibiro ka lang diba? Sabihin mo sa akin Mika...nagsisinungaling ka lang diba?" mahina kong wika. Umaasa ako na ginu-good time lang ako nito. Na hindi kayang sumama na lang basta-basta si Francine sa ibang lalaki.

 

"Sa palagay mo ba may panahon pa akong makipagbiruan sa iyo Charles? Kaya pala tinalikuran ni Francine ang marangyang buhay na naranasan niya sa pamilyang ito dahil kayang ibigay ni Dominic ng higit pa ang luho niya." sagot nito. Kaagad kong naikuyom ang kamao ko. Galit na galit ako sa mga naririnig ko ngayun.Hindi ko maimagine na kayang ipain ni Francine ang kanyang katawan makuha lamang niya ang kanyang gusto... sabagay, ginawa niya na pala sa akin iyun. Ibinigay niya sa akin ang kanyang pagkababae para lang tulungan ko siyang mahanap ang tunay niyang pamilya. Hindi malabong iyun din ang dahilan kaya sumama siya kay kay Dominic Dela Fuente.

 

Habang nagpakalunod ako sa alak kagabi, nagpakalunod naman sa ibang lalaki ang babaeng mahal ko. Bakit nagkaganito ang lahat? Bakit ang bilis akong sukuan ni Francine.

 

"Hindi niya man lang naisip na ang Dominic na iyun ang dahilan kung bakit muntik ng napahamak si Trexie noon. Ingrata! Walang utang na loob!" narinig ko pang wika ni Mika. Hindi na ako nakatiis pa. Padabog akong tumayo at mabilis na naglakad papasok sa loob ng mansion.I

 

Hindi kayang tangapin ng kalooban ko ang mga nalalaman ko ngayun lang. Bakit biglang nagkaganito ang lahat? Bakit napakasakit isipin na kailangan niyang sumama sa ibang lalaki gayung kaya ko naman ibigay lahat ng gusto niya!

 

Kahit na kasal na ako sa ibang babae, hindi ibig sabihin niyun na tatalikuran ko na lang siya. Na hindi ko na tutuparin ang pangako ko na hahanapin ang kanyang tunay na pamilya.

 

Napakasalawahan naman niya kung ganoon. Tama lang ba na pumayag akong magpakasal kay Mikaela? SAbagay, sa lahat ng mga babaeng nakilala ko, Si Mika lang ang pinaka-matino.

 

Direcho akong naglakad patungo sa imbakan ng alak. Gusto kong maglasing ngayung araw para naman kahit papaano makalimutan ko ang lahat ng problema ko. Napakasakit isipin na tuluyan na akong tinalukuran ng babaeng mahal ko.

 

"Pagkakuha ko ng ilang boteng ng alak mabilis akong umakyat ng kwarto.

 

Padabog akong pumasok sa loob at sabay bukas ng isang bote ng alak at kaagad na tinungga iyun. Hindi ko na nga nalasahan kung gaano katapang iyun. Mas nanaig ang sakit na nararamdaman ng puso ko.

 

"Francine!!! Fuck you! Fuck you! Bakit "Francine!!! Fuck you! Fuck you! Bakit ikaw pa! Bakit ikaw pa ang minahal ko ng ganito!" hindi ko maiwasang bulong kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

 

 

Kabanata 127

 

FRANCINE POV

 

Hindi ko maiwasan na magtaka kung saan na naman ako dadalhin ni Dominic ngayun. Sinabi lang nito kanina na may pupuntahan daw kami pero hindi naman nito nabanggit kung saan.

 

"Pwede ba akong magtanong?" basag ko sa katahimikan na namagitan sa aming dalawa. Sinulyapan ako nito bago tumango.

 

"Bakit ang bait ng pakikitungo mo sa akin? I mean, ikaw ang bumili kay Trexie noon diba? Kabaliktaran ang mga kwento niya tungkol sa ginawa mo sa kanya noon kumpara sa ipinapakita mong pag-uugali sa akin ngayun. Noon, halos ipapatay mo siya, ngayun naman alagang -alaga mo ako. Why? Pareho lang naman kaming babae ah? At mahilig ka daw sa mga babae." lakas loob kong tanong sa kanya.

 

Napansin ko ang kaagad na pagkunot ng noo nito kaya bigla akong kinabahan. Baka magalit ito sa akin at basta na lang ako itulak palabas ng kotse. Gayunpaman, pinilit kong huwag magpahalata. Ayaw kong isipin niya nanatatakot ako sa kanya.

 

Narinig ko pa ang malalim nitong?agbuntong hininga bago sumagot.

 

" Because you are different from her. Ibaka, iba si Trexie. Si Trexie, para sa akinisa l¨¤ng siyang bagay, binili ko siya ngmahal at dapat lang na pakinabangan ko." sagot nito. Hindi ko maiwasangnapatitig sa kanya.

 

"Bagay? Ang sama mo naman pala kungganoon? Hindi siya gamit para itrato mong ganyan. May buhay din siya at dapatmo din siyang igalang." sagot ko.Napansin ko ang lalong pagseryoso ngmukha nito. Tumitig sa kawalan bagosumagot.

 

"Alam mo ba na kinunan ko din siya ngsample noon? Akala ko, siya na anghinahanap ko pero bigo ako." sagot nito.

 

"Sino ba talaga ang hinahanap mo? Patiako kinunan mo din ng sample diba?Gaano ka nakakasigurado na ako na anghinahanap mo?" naguguluhan kongsagot. Mataman muna ako nitongtinitigan bago muling nagsalita." May mga bagay na meroniyo nawala kay Trexie. Kaya alam kong ikaw naang matagal na naming hinahanap."beryoso nitong wika at muling itinoonang tingin sa harap ng sasakyan. Lalotuloy akong kinain ng curiousity,

 

"Paano kung mabigo ka na naman?Paano kung hindi pala ako ang hinahapmo? Gagawin mo din ba sa akin angginawa mo noon kay Trexie?"kinakabahan kong sagot. Narinig ko paang mahina nitong pagtawa bagosumagot.

 

"No! Hindi mangyayari iyun. Sigurado naako....kahit na hindi pa lumalabas angDNA result, malakas ang kutob ko naikaw na ang matagal na naminghinahanap." sagot nito. Hindi komaiwasang mamangha sa sinabi nito.Maang akong napatitig sa kanya.

 

"Alam kong masama ang tingin mo saakin. Hindi ko naman ikakaila iyun dahiliyun naman talaga ang totoo," sagot nito.

 

"So, totoo nga ang naririnig ko tungkolsa iyo or sa pamilya mo na masamakayong tao? Na wala kayong pakialam sa nararamdaman ng kapwa nyo?" mulikong tanong. Hindi ko alam kung saanako kumuha ng lakas ng loob parasabihin ito ngayun kay Dominic. Malakasang kutob ko na hindi naman ako nitosasaktan dahil hindi naman siyaumaangal sa mga tanong ko sa kanyangayun.

 

"Yes...lahat ng kasamaan nasa pamilyana namin. No choice ka kundi tanggapinlahat ng iyun." sagot nito

 

"A-ano ba talaga ang ibig mong sabihin?Bakit napaka- weird mo?" tanongko.May kakaiba kasi sa sinabi nitongayun na hindi ko maintindihan.

 

"Weird? I dont think so!" tipid nitongsagot at muling itinutok ang paningin saharap. Hindi na din ako ako umimik pa.Pakiramdam ko inuubos lang ni Dominicang energy ko. Wala naman kasi akongnakukuhang matinong sagot mula sakanya.

 

Itinoon ko na lang ang buong attentionko sa dinadaanan namin. Nagulat pa akong mapansin ko na papasok ang sasakyannamin patungo sa mall na pinapasyalan palagi namin noon.

 

"Teka lang...a-ano ang gagawin natindito?" tanong ko sa kanya. Hindi itoimimik hanggang sa huminto ang kotsena sinasakyan namin sa mismong tapatng entrance, Kaagad na may nagbukas ngpinto sa gawi ko kaya naman wala akongchoice kundi bumaba na.

 

"Pag-aari ng mga Dela Funente ang mallna ito. Dinala talaga kita dito para hindika ma-bored sa bahay." sagot nito atnagsimula ng humakbang papasok saloob ng mall. Kaagad naman akonghumabol sa kanya.

 

"Wala ako sa mood na mamasyal ngayun.Tsaka alam mo naman na naglayas akodiba? Paborito ng mga Sebastianpasyalan ang mall na ito at natatakot akona baka nandito sila at makasalubongnila ako." sagot ko sa kanya. Huminto itosa paglalakad at hinarap ako.

 

"So? Nasa tamang edad ka na paramagdesisyon sa kung ano ang gusto modiba?" sagot nito at may kinuha sa loobng bulsa ng kanyang suit. Inabot sa akinkaya nagtataka akong tinitigan iyun."Gamitin mo ito. Password, birthday mo.Pwede mong bilhin lahat ng gusto mogamit ang card na ito. May aasikasuhinlang ako sa opisina at babalikan kaagadkita." wika nito sa akin at mabilis natumalikod. Kaagad naman sumunod sakanya ang kanyang mga kasamangbod?guards.

 

Weird talaga ang taong iyun. Imaginetalagang iniwanan pa ako ng debit card.Saan naman kaya ako pupunta? Hindinaman ako mahilig magshopping athindi niya ba alam na nakakalungkot mag-ikot sa mall na walang kasama?

 

Nasundan ko na lang ito ng tinginhangang sa makasakay ito sa elevator.Wala sa sariling iginala ko ang tingin kosa paligid.

 

Hayssst kung alam ko lang na difo niyaako dadalhin sa mall hindi na sana akosumama sa kanya. Nag-ikot na lang sanaako sa palasyo na pinagdalhan niya saakin. Mas maganda pa doon, tahimik atmakakapagmuni-muni ako,

 

Dahil wala naman akong gustong gawindito sa mall nagpasya na lang akong pumunta sa favorite naming restaurant.Doon na lang siguro muna ako magplipasng oras habang hinihintay kong balikanako ni Dominic. Maaga pa at malabongmapadpad ang mga taong iniiwasan kodito sa mall. Kabisado ko ang oras ngpasyal nila Mama Ashley. Hindi silaumaalis ng bahay ng mga ganitong oras.

 

"Good Morning Mam!" kaagad na bati saakin ng staff ng restaurant. Nginitian komuna ito bago ako nagsalita

 

"Good for one person lang po Kuya!"sagot ko. Kaagad naman akong iginiyanito papunta sa isang pandalawang mesa.Kaagad naman akong naupo at umorderng pwede kong kainin habangnagpapalipas ng oras.

 

"Of course, hindi ko nakalimutan angfavorite cake ko. Ang palagi konginoorder noon tuwing kumakain kami salugar na ito.

 

Hindi ko maiwasan na makaramdam nglungkor, Miss na miss ko na silang lahat.Tama nga siguro ang sinabi ng iba diyan.Nasa huli talaga ang pagsisisi,

 

Kung hindi sana ako nagpadalos-dalos ng gabing iyun wala sanang dahilan paraumalis ako sa poder ng mga Sebastian. Ehano naman ngayun kung hindi nila akoanak? Hindi naman sila nagkulang saakin na iparamdam ang tunay napagmamahal na parang isang tunay napamilya.

 

Hindi ko na namalayan pa ang pagtulo ngaking mga mata. Hindi ko alamkung hangang kailan ako malulungkot ngganito. Miss na miss ko na silang lahat.Kaya lang sa mga nangyari, wala na yataakong mukha na maihaharap sa kanila.

 

Dapat talaga hindi ko na inalok ang sariliko kay Kuya Charles ng gabing iyun eh.Dapat hindi ako nagpadalos-dalos atitinago ko na lang sa puso ko angpagmamahal na nararamdaman ko sakanya.

 

"France?" tahimik akong lumuluha ngmarinig ko na may tumawag sa pangalanko. Kaagad kong pinunasan ang luha saaking mga mata bago dahan-dahan nalumingon. Nagulat pa ako ng makita koang parating na si Trexie. Naka- schooluniform pa ito at nagmamadalingnaglakad palapit sa akin."France, ikaw nga! Ano ba ang nangyarisa iyo? Bakit bigla ka na lang umaliskagabi?" narinig kong tanong nito sabayupo sa tapat ko. Kaagad naman akong nag-iwas ng tingin sa kanya bago sumagot.

 

"I am sorry! Hindi na ako nakapagpaalamsa iyo." sagot ko at hindi ko n¨¢ napigilanpa ang pagtulo ng luha sa aking mgamata. Puno ng pagtataka na tumitignaman ito sa akin.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

Chapter 128

 

FRANCINE POV

 

Nahihiya man sa presensya ni Trexie wala na akong nagawa pa kundi pakiharapan ito ng maayos Malaki ang utang na loob ko sa mga magulang nito kaya dapat lang na kausapin ko siya ng maayos ngayun

 

"Sino ang sinamahan mo? Alam mo bang tinangka kang habulin ni Kuya kagabi? Alam mo bang napahiya si Ate Mikaela dahil sa ginawa mo?" wika ni Trexie Kita ko sa mukha nito ang pagkadismaya. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya dahil sa sinabi nito ngayun lang

 

"Sorry sorry!" sagot ko dahil sa kawalan na masabi Mataman akong tinitigan ni Trexie bago ito muling nagsalita

 

"Hindi mo na kailangan pang iskreto sa akin kung ano ba talaga ang dahilan mo. Kung bakit ka biglang naglayas. Alam ko kung ano ang namagitan sa inyong dalawa ni Kuya maya-maya wika nito sa akin. Nagulat naman ako. Kinakabahan akong tumitig sa kanya

 

Kung ganoon alam niya na? Paanong nangyari iyun? Kahit na gaano pa kahirap ng nararamdaman ng puso ko pilit kong itinatago iyun sa kanila. Pilit akong kumakilos ng normal sa harap nila Kung alam na ni Trexie, mukhang alam na din siguro nila Mama Ashley at Papa Ryder Sa isiping iyun hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding hiya

 

"A-anong sabi mo?" tanong ko.

 

"Huwag ka ng magkaila pa France Alam ko kung ano ang ginawa mo noong gabi pagkatapos ng eighteenth birthday pary natin" sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

 

"At alam ko din ang dahilan kung bakit ka nilagnat kinaumagahan. Bakit nagawa mo iyun? Bakit nagawa niyong dalawa ni Kuya iyun?" seryoso nitong tanong Hindi ko na napigilan pa ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata. Alam kong wala ng dahilan pa para magkaila ako kay Trexie ngayun

 

"Alam mo bang dahil sa ginawa niyo walang ibang higit na masasaktan kundi si Mama? Hindi ko maintindihan bakit ka pumatol kay Kuya? Bakit?" bakas ang pagkadismaya sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun

 

"Sorry Hi-hindi ko din alam kung bakit nagawa ko iyun. Kasalanan ko ang lahat kaya nga ako lumayo eh. Kaya nga ako nagpasyang umalis kahapon" umiiyak kong sagot. Blangko naman ang expression ng mukha nito na tinitigan ako.

 

"Alam mo, hindi ko lubos maisip kung bakit nangyayarı ito sa pamilya natin. Alam mo naman na itinuring ka nang anak nila Mama at Papa diba? Kapatid na din ang tingin ko sa iyo. Pero hindi ko akalain na matatapos na pala ang lahat ng iyun pagktapos mong pumatol kay Kuya. Bakit France? Bakit si Kuya pa?" mangiyak-iyak na muling wika nito. Sa pagkakataon na ito ramdam ko na ang lungkot sa boses ni Trexie kaya naman lalo akong nakaramdam ng guilt

 

"Pinilit ko naman ang sarili ko na pigilan ang damdamin ko para sa kanya. Pero hindi ko kaya Trex..... habang tumatagal lalong yumayabong ang pagmamahal na nararamdaman ko sa kanya sagot ko habang patuloy ang patulo ng luha sa aking mga mata.

 

"You're impossible France. Nakakasama ka ng loob eh Palagi tayong magkasama pero nagawa mong maglihim sa akin sagot nito

 

"I am sorry. Hayaan mo, ngayung kasal na si Kuya Charles kay Ate Mikaela....titigil na ako. Kusa na akong lalayo sa pamilya mo. Para sa katahimikan ng lahat Trex. malungot kong wika. Umaasa ako na maiintindihan ako ng taong itinuring ko na din na kapatid.

 

Kaagad ko naman napansin ang awa na biglang rumihistro sa mga mata nito bago sumagot

 

"Paano ka ngayun niyan? Paano ka mabubuhay? France, hindi ganoon kadali ang buhay. Paano ang pag- aaral mo? Basta mo na lang ba igigive-up ang pangarap mo?" sagot nito sa akin. Saglit akong nag-isip bago sumagot.

 

"Bahala na Basta ang alam ko, unfair na sa inyong lahat kung mananatili pa ako sa pamilya niyo sagot ko.

 

"Alam mo bang umuwi ng lasing si Kuya kagabi? Tinangka ka nyang habulin kagabi pero hindi ka nya naabutan. Alam mo bang basta na lang niya iniwan ang reception? Pagkatapos ka nyang habulin hindi na siya bumalik kaya napahiya si Ate Mikaela sa mga bisita nagulat naman ako sa sinabi nito. Kung ganoon, kasalanan ko na naman ang nangyari. Kasalanan ko na naman kung bakit nagkalitse-litse ang mahalagang araw sa pagitan nilang dalawa ni Charles at Ate Mikaela.

 

Siguro, halos isumpa na ako ng lahat. Siguro, pati sila Mama Ash at Papa Ryder galit na din sa akin Kung ganoon, wala na nga talagang dahilan pa para bumalik ako sa kanila. Kailangan ko na nga talagang panindigan ang pag alis ko sa poder nila.

 

"Wala ka din kadala-dala na kahit na anong gamit noong umalis ka. Kahit cellphone mo naiwan mo. Saan ka ngayun tumutuloy? Sino iyung sinamahan mo kagabi?" seryoso nitong tanong. Pinahiran ko muna ang luha sa pisngi ko bago ito sinagot.

 

"Huwag mo na akong alalahanin pa Trex. Kaya ko na ang sarili ko. Basta pakisabi sa lahat, 'sorry' Lalo na kay Mama Ash!" sagot ko. liling iling naman na tinitigan nito. Kapagkuwan binuksan nito ang dalang bag at may kinuha ito loob..

 

"Heto nga pala ang cellphone mo. Sa iyo na din itong naipon kong pera. Mas kailangan mo iyan ngayun France." malumanay na wika nito sa akin sabay abot ng cellphone ko pati na din ng isang sobre. Kaagad kong kinuha ang cellphone pero tinanggihan ko ang sobre

 

"Salamat Trex. Ipon mo iyan. Huwag ka ng mag-abala pa. Sapat na sa akin na nagkita tayo ngayung araw. Sana mapatawad ako nila Mama at Papa dahil sa ginawa ko." sagot ko.

 

"Buo na ba talaga ang desisyon mo? ayaw mo na ba talagang bumalik ng mansion? Kahit man lang sana hangang sa makapagtapos ka." muling wika nito. Kaagad akong umiling.

 

"Nahihiya na ako Trex. Hindi ako responsibilidad ng mga magulang mo. Ang pagpapalaki pa nga lang nila sa akin malaking bagay na eh. Ayaw ko silang masaktan dahil sa akin." sagot ko.

 

"Well, mukhang buo na nga ang desisiyon mo. Wala din naman ako sa posisyon para pigilan ka Nakakalungkot nga lang isipin na maghihiwalay na pala ang land nating dalawa. Pero sana, huwag mong talikuran ang pakakaibigan natin. Naging mabuti kang kapatid sa akin France at isa ako sa mas nalulungkot sa pag alis mo sagot nito at kaagad kong napansin ang biglang pamumula ng mga mata nito. Lalo akong nakaramdam ng guilt.

 

"Of course...kahit na anong mangyari, mananatili ka sa puso ko Trex. Hayaan mo kapag maghilom ang sugat sa puso ko babalik at babalik din ako Magkikita at magkikita pa rin naman siguro tayo pagdating ng araw. Sa ngayun, hayaan mo muna akong lumayo. Hayaan mo munang maghilom ang sugat sa puso ko dahil sa pagpapakasal ni Kuya Charles kay Ate Mikaela." sagot ko sa kanya.

 

"Mahal mo nga talaga siya. Ayaw kitang sisısıhin France. Siguro biktima ka lang din ng pagkakataon. Kung sa akin lang maiintindihan ko kung sakaling kayong dalawa ni Kuya ang magkatuluyan. Pero siyempre madaming bagay na kailangan isaalang-alang. Wala na din tayong magagawa pa dahil kasal na si Kuya. Nakatali na sya kay Ate Mika" sagot ito sabay hawak ng aking kamay. Pilit naman akong nagpakawala ng ngiti kahit na ang totoo parang gusto ko ng maglupasay sa sama ng loob na nararamdaman.

 

"Salamat Trex. Sana sa susunod natin na pagkikita, hindi na ganito kalungkot. Pangako, lalayo ako at hindi ako magiging balakid sa pagiging buhay may asawa ni Kuya Charles. Kakalimutan ko na siya at pipilitin kong itoon sa ibang bagay ang pansin ko.

 

"Its too late Francine...Mukhang hindi mangyayari ang gusto mo sa ngayun. Kailangan mong sumama sa akin dahil baka mabaliw na ang Kuya Charles mo. Wala na siyang ibang ginawa ngayun sa mansion kundi magpakalango sa alak habang paulit-ulit na sinasambit ang pangalan mo." nagulat pa ako ng biglang may nagsalita sa likuran ko Kaagad akong napatayo at gulat na napalingon.

 

"Ma?" anas ko. Hindi ko maiwasan na kabahan. Sa kauna-unahang pagkakataon, kita ko ang pagiging seryoso nito habang nakatitig sa akin.

 

"Ma, alam niyo pong hindi pwede. Galit sa kanya si Papa at baka kung ano pa ang gawin sa kanya kapag makita siya sa mansion. sagot naman ni Trexie. Bakas sa boses nito ang matinding pagtutol sa gusto ng Ina.

 

"Walang magagawa ang ama mo kapag gusto ko. Hindi ko kayang makita ang Kuya mo na pinapatay ang sarili sa pag inom ng alak dahil lang kay Francine." sagot naman ni Mama Ashley Bigla akong nakaramdam ng kaba Sa kauna-unahang pagkakataon ramdam ko ang galit sa boses ni Mama Ashley para sa akin. Parang isang istranghero na ako nito kung ituring.

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 129

 

FRANCINE POV

 

"Ma, No! Huwag naman po kayong maging unfair kay Francine! May sarili siyang rason kung bakit siya umalis kagabi. Hayaan na muna natin siya. Isa pa lalo lang magkakagulo kung pipilitin natin siya na umuwi ng mansion." sagot ni Trexie. Kita sa mukha nito ang matinding pagtutol sa kagustuhan ng sariling ina. Kahit papaano nakaramdam naman ako ng kapanatagan ng aking kalooban.

 

Kung ako lang talaga ang masusunod ayaw ko nang umuwi sa kanila. Hindi ko kaya. Natatakot ako na baka lalo ko lang ipagkalulong ang sarili ko sa kasalanan Natatakot ako na baka kapag muli kong makita si Charles, baka hindi ko na kaya pang pigilan ang sarili ko at baka ako pa ang maging dahilan para tuluyang masira ang pagiging mag-asawa nilang dalawa ni Kuya Charles at Ate Mikaela.

 

Kailangan ko din siguro magtira ng kahit na kaunting dignidad sa sarili ko. Kahit man lang sa bagay na iyun may maipagmalaki man lang ako sa ibang tao.

 

"I am sorry Ma. Pero hindi na po ako uuwi sa mansion." mahina kong wika kay Mama Ashley habang nakayuko. Hindi ko man lubos na maisip na darating kami sa ganitong sitwasyon.

 

"Hinahanap ka ng Kuya mo. Kahit saglit lang. Umuwi ka sagot nito. Unti-unti akong nagtaas ng mukha at tumitig kay Mama Ash. Kita ko sa mga mata nito ang paghihirap. Pilit akong ngumiti bago sumagot.

 

"Mahal ko siya! Mahal ko siya hindi bilang isang kapatid, kundi isang lalaki. pag amin ko sa tunay na nararamdaman ko para kay Charles. Total, umalis na din lang ako sa poder nila, mas mabuti pa siguro na malaman nila kung ano ba talaga ang dahilan. Para hindi na nila ako pilitin pa na bumalik

 

"A-anong sabi mo? Francine...aware ka ba sa lumalabas sa bibig mo ngayun?" sagot ni Mama Ash. Kita ko sa mga mata nito ang pagkagulat.

 

"Alam ko po na hindi pwede! Patawarin niyo po ako Ma Kasalanan ko ang lahat. Inakit ko siya kaya may nangyari sa amin sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata Biglang nanginig ang tuhod ko kaya muli akong napaupo sa upuan habang umiiyak

 

"No! Hindi pwede! Hindi dapat! Hindi mo siya pwedeng mahalin dahil magkapatid kayo. Bakit nangyari ito? Nakalimutan mo na ba na kami ang nagpalaki sa iyo France? Nakalimutan mo na ba kung gaano ka namin kamahal?" sagot ni Mama Ashley Ramdam ko sa boses nito ang pinaghalong sakit at pagkadismaya. Lalo akong nakaramdam ng sobrang guilt.

 

"Patawarin niyo po ako! Dapat talaga noon pa ako umalis eh. Sana naiwasan ko ang ganito kalaking iskadalo ng pamilya niyo." sagot ko.

 

"Pamilya namin? Hindi ko alam kung ano ang pwede kong sabihin sa iyo ngayun. Hindi na kita kilala. Ang laki na ng ipinagbago mo." sagot ni Mama Ash. Lalo naman akong naiyak dahil sa sinabi nito.

 

"Sorry...pangako po. Ngayung kasal na si Kuya kay Ate Mika...hindi na po ako magpapakita sa kanila. Ibabaon ko na po sa limot ang lahat. Patawad po sa lahat ng mga kasalanan ko. Mahal na mahal ko po kayong lahat. umiiyak kong sagot sabay tayo at diretsong naglakad papuntang counter. Iniabot ko ang card na bigay ni Dominic sa akin kanina upang bayaran ang inorder ko na hindi ko man lang natikman. Nasa mesa at hindi ko man nagalaw dahil sa biglaang pagdating ni Trexie.

 

Pagkatapos ibalik ang card sa akin nagmamadali na akong naglakad palabas ng restaurant. Iniiwasan ko na din na lingunin pa sila Mama Ashley. Mas lalo lang akong masasaktan kapag nakikita ko din silang nahihirapan ngayun. Gusto ko ng lumayo muna Gusto kong makalimot.

 

"Good Morning Senyorita. Pinapatawag po kayo ni Master Dominic medyo nakalayo na ako sa restaurant ng biglang may sumalubong sa akin. Namukhaan ko ito, Isa sa mga bodygurad ni Dominic. Pinunasan ko muna ang luha sa aking mga mata bago tumango

 

"Okay" walang gana kong sagot at sumunod na ako dito.

 

Umakyat kami sa pinakamataas na bahagi ng mall Sa tinagal tagal namin na pamamasyal sa mall na ito hindi man lang ako nakarating sa floor na ito Siguro dahil restricted ang bahaging ito sa ibang tao. Mukhang mga empleyado lang ng mall ang pwedeng maka-aaccess or baka nga mga big bosses lang

 

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko habang naglalakad kami sa hallway. Hangat maaari, ayaw kong mapansin ni Dominic na umiiyak ako. Huminto kami. sa isang pintuan at mahinang kumatok ang kasama kong bodyguard bago dahan-dahan na binuksan iyun

 

Kaagad na tumampad sa paningin ko ang malawak na opisina. Sa pinakagitnang bahagi ay isang mesa kung saan kaagad kong napansin ang prenteng nakaupong si Dominic. Nakatutok ang mga mata nito sa computer kaya kaagad akong lumapit dito.

 

"Pinapatawag mo daw ako?" kaagad kong tanong sa kanya ng tuluyan na akong nakalapit. Sinulyapan lang ako nito bago sumagot.

 

"Mukhang hindi ka naman nag-eenjoy kaya naman ipapahatid na kita sa bahay sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng tuwa. Mas mabuti pa nga siguro. Wala talaga ako sa mood na mamasyal ngayun. Mas gusto ko na lang na magmukmok na muna habang hinihintay ang result ng DNA Test

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kahit papaano nasanay na din ako sa bago kong environment. Hindi ko na din nakita pa si Dominic. Pagkatapos niya akong isama sa mall hind na ulit ito nagpakita sa akin. Hindi din naman ito umuuwi dito sa palasyo.

 

Yes...hindi ko kayang tawagin na bahay or mansion ang lugar kung saan ako nananatili ngayun. Sa sobrang lawak ng lugar kailangan ko ng maraming oras para malibot ang buong paligid. Halos triple ang laki nito sa mansion ng mga Sebastian. Kumportable naman ang pananatili ko sa lugar na ito dahil ramdam ko kung paano ako igalang ng mga tao na nasa paligid ko

 

Sabagay, mga nangangalaga lang naman sa buong paligid ang mga kasama ko dito. Sa sobrang yaman ng mg Dela Fuente, hindi ko ma- imagine kung paano nila sinasahuran ang mga tauhan na nagme-mentain ng kalinisan sa buong paligid.

 

Nandito ako sa harden at tahimik kong pinagmamasdan ang buong paligid. Kahit papaano nakakaramdam ako ng katahimikan ng puso ko lalo na kapag nakikita ko ang nagagandahang bulaklak na alagang alaga ng tatlong hardenero. Miss na miss ko na ang pamilya Sebastian at pigil ko ang sarili ko na dalawin sila.

 

Wala na akong lugar sa pamilyang iyun at dapat lang na kalimutan ko na silang lahat

 

"Sensyorita, pinapatawag po kayo ni Master" akmang babagsak na naman ang luha sa aking mga mata ng biglang nagsalita sa likuran ko ang isa sa mga kasambahay. Sa dami nila dito hirap kong matandaan ang kanilnag mga pangalan kaya naman kaagad ko itong tinanguan

 

"Nasaan siya?" tanong ko. Hindi ko man lang namalayan ang pagdating ni Dominic.

 

"Nasa library po Sensyorita. Sumunod po kayo sa akin." sagot nito. Kaagad naman akong tumango at sumunod na sa kanya ng mag-umpisa na itong humakbang

 

Hindi ko din kasi alam kung saang bahagi ng lugar na ito ang library. Dapat talaga seryosohin ko na ang pag- iikot at pagtuklas ng bawat sulok ng palasyo na ito eh. Para naman malaya akong makakilos na hindi na kailangan pa na may susunod-sunod sa akin.

 

Halos inabot din kami ng limang minuto na paglalakad bago namin narating ang library. Binuksan kaagad ni kasambahay ang pintuan kaya kaagad akong pumasok sa loob.

 

"Boss Dominic, mabuti naman at naisipan mo pang magpakita sa akin. Akala ko talaga buburuhin mo na ako sa lugar na ito eh." kaagad kong wika dito habang naglalakad palapit sa kanya. Prente itong nakaupo sa isang sofa habang may hawak na ilang pirasong papel

 

Seryoso itong nag angat ng tingin at tinitigan ako. Unti-unting gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito at kaagad na tumayo at humakbang palapit sa akin

 

Nagulat pa ako sa sumunod nitong ginawa dahil kaagad ako nitong niyakap. Parang biglang nalunok ko ang sariling kong dila. Hindi ako nakapagsalita dahil sa matinding pagkagulat Hindi ko alam kung ano ang magiging reaction ko sa ginawa nito sa akin ngayun.

 

Halos ilang minuto din ang nagtagal bago ako nito pınakawalan Naguguluhan akong tumitig kay Dominic pagkakalas ng pagkakayakap nito sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na mangamba sa sarili kong kaligtasan. Mukhang may sapak nga siguro ang Dominic na ito.

 

"Welcome Home Francine!" akala ko tapos na ang mga pasabog nito pero nagulat ako sa sumunod na binitiwan nitong salita.

 

"Ha? Teka a-anong ang ibig mong sabihin?" tanong ko dahil sa matinding pagkagulat.

 

"Kailngan mong sumama sa akin sa Netherland. Alam mo bang matagal ka ng pinapahanap sa akin ni Grandpa? Ngayung nag possitive ang DNA test wala ng dahilan pa para manatili ka dito sa Pilipinas." nakangiti nitong wika. Lalo naman akong naguluhan sa sinabi nito.

 

Ang labo kasi talaga nitong si Dominic eh. Naturingan na maimpluwensyang tao pero kulang sa paglilinaw ang lumalabas sa bibig nito. Maano ba naman na ipaliwanag niya muna sa akin kung para saan ang DNA test na iyun at bakit ganito ito ngayun kung umasta sa harap ko!

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 130

 

 

FRANCINE POV

 

"Pwede bang paki-kwento ng maayos? Kanina pa gulong gulo ang utak ko eh hindi ko maiwasang reklamo kay Dominic at kaagad na kumalas sa pagkakayakap dito. Kaunti na lang talaga at lalayasan ko na ito eh. Natutuwa siya sa isang bagay na hindi ko naman alam at hindi niya naman pinapa-intindi sa akin ng maayos. Marami naman sana akong time para makinig.

 

"Matagal ka ng pinapahanap ni Grandpa. Isa kang Dela Fuente Francine." sagot nito. Eh di wow.. walang intro- intro. Talagang diretasahan kaya napatanga akong napatitig sa kanya.

 

Parang biglang sumakit ang ulo ko sa narinig ko ngayun lang. Iyun ba ang dahilan ni Dominic kaya bigla ako nitong pina DNA? May malalim pala na dahilan ang lahat.

 

"A-anong sabi mo? Isa akong Dela Fuente? Paanong nangyari iyun?" halos pabulong kong tanong sa kanya.

 

Hinawakan pa ako nito sa balikat at seryosong tinitigan sa aking mga mata.

 

"You heard it right Francine! Isa kang Dela Fuente" sagot nito.

 

"Pe-pero paanong nangyari iyun?" tanong ko. Parang biglang nanginig pati tuhod ko dahil sa narinig

 

Inakay ako nito papuntang sofa at inalalayan na makaupo. Naupo ito sa harap ko bago muling nagsalita.

 

"Mahabang istorya. Kung iisa-isahin kong sasabihin sa iyo kung paano ka naging Dela Fuente baka abutin tayo ng hatinggabi. sagot nito.

 

"I am willing to listen. Kahit pahapyaw na kwento lang At least maliwanagan ako kung paano ako naging Dela Fuente. Kung bakit sa ibang pamilya ako lumaki." sagot ko habang pigil ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung panaginip man ito sana hindi muna ako magising.. Para naman masagot na ang lahat ng gumugulo sa isipan ko.

 

"Hindi ko alam kung ano ang eksaktong nangyari noon. Pero ang alam ko bunso kang anak ni Grandpa. sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang muling napatitig kay Dominic. Pilit kong inaarok sa mga mata nito kung nagbibiro lang ba ito sa akin ngayun. Pero sa klase ng ugali nito alam kong wala itong oras para makipag biruan sa akin.

 

"Nag-iisa kang kapatid ni Daddy! Kinamatayan na lang ni Daddy ang paghahanap sa iyo Francine at matagal ka ng hinihintay ni Grandpa sa Netherland. sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa matinding pagkagulat

 

"A-anong sabi mo? Anak ako ng Grandpa mo? Kung ganoon, tiyahin mo ako? Paano nangyari iyun? Bakit nagkaganito? Sino ang tunay kong Ina?" naguguluhan kong sagot.

 

"Naalala mo pa sila Sabel? lyung nakaaway mo sa mall noon? Kapatid siya ng Ina mo at siya din ang dahilan kung bakit nakilala ni Grandpa si Rebecca ang tunay mong Ina." sagot nito. Lalo naman akong naguluhan.

 

"Katulad ni Trexie ibininta din ni Sabel si Rebecca noon sa bar na pag-aari ni Grandpa "pagpapatuloy na pagsasalaysay nito. Pakiramdam ko biglang nanlaki ang ulo ko sa narinig ko ngayun sa kanya. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot dahil sa mga nalaman.

 

"Hindi ko alam kung ano ang eksaktong nangyari noon, ayaw din naman ikwento ni Grandpa ng buo, pero nagkaroon sila ng relasyon ni Rebecca hangang sa nabuntins siya. Of course, masaya si Grandpa ng malaman niyang sa kabila ng edad niya nagawa niya pa rin makabuntis ng babae. Pinahinto niya ang Ina mo sa pagpasok sa bar at ibinahay. Binigyan niya ng sariling condo at ibinigay lahat ng gusto niya.. Kaya lang may mga bagay na hindi naman kayang kontrolin ni Grandpa. Bigla na lang naglaho ang iyung Ina sa condo at halos mabaliw noon si Grandpa sa kakahanap sa kanya......

 

"Excited pa naman siya na masilayan ka Francine. Excited niyang makita ang bunso niya. Pero since umalis ang Nanay mo na walang paalam kaagad na gumawa ng paraan si Grandpa para matunton siya. Nagpa-imbistiga siya at nalaman niya na sumama ang Nanay mo sa ibang lalaki. Sa dati niyang boyfriend." mahabang kwento ni Dominic. Parang biglang kinurot ang puso ko dahil sa narinig. Hindi ako makapaniwala.

 

"Nagkaroon ng confrontation noon. Masyado ng napamahal ang Nanay mo kay Grandpa. Dagdagan pa na magkakaanak na silang dalawa. Lahat ng klase ng panunuyo ginawa na ni Grandpa Dumating pa sa point na halos lumuhod na si Grandpa sa harap ng Nanay mo para bumalik sa kanya. Pero masyadong matigas ang puso ng Nanay mo. Masyado siyang na-inlove sa boyfriend niya. Hangang sa nakipagkasundo si Grandpa sa Nanay mo....na pagkatapos niyang ipanganak ka tuluyan kang ipaubaya sa mga Dela Fuente kapalit ng malaking halaga. Dela Fuente ang dapat na magpalaki sa iyo dahil iyun naman ang nararapat lalong tumulo ang luha ko sa narinig

 

"Of course pumayag ang Nanay mo. Sino ba naman ang makakatanggi sa Twenty million diba? Pumayag din ang boyfriend ng Nanay mo. Pareho silang pumirma ng kasunduan at hindi na nag-atubili pa si Granpa na ibigay sa kanila ang paunang bayad na ten Milliion pesos...ang another ten million ay pagkatapos kang maipanganak at maibigay kay Grandpa ang kustudiya mo...pero sa hindi inaasahan na pagkakataon, dalawang araw bago ka ipinanganak, itinakas ng boyfriend ng Nanay mo ang pera. Iniwan niya ang Nanay mo sa tinutuluyan nilang apartment." mahabang kwento nito

 

Hindi ko na namalayan pa ang impit kong pag-iyak. Hindi ko alam kung magagalit ba ako sa nanay ko or kung maawa ako dahil sa sinapit niya. Pero sa huli, awa ang nararamdaman ng puso ko sa tunay kong ama. Masyado na syang matanda para pagdaanan ang ganitong klaseng bagay. Ang gusto lang naman pala niya ay ang magpakaama sa akin.

 

"Never ng kumuntak ang Nanay mo kay Grandpa hangang sa nabalitaan na lang ni Grandpa na namatay siya sa panganganak sa isang public hospital" pagpapatuloy na wika nito. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao habang patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata

 

"Of course, hinanap ka ni Grandpa sa hospital. Inalam niya kung nasaan ka. Hangang sa lumutang si Sabel. May dala siyang sanggol noon at sinabi niyang anak iyun ni Rebecca. Nag demand pa siya na sa kanya ibigay ang kakulangan na ten million pesos dahil patay na ang kapatid niya. "muling wika nito.

 

"Tuso si Grandpa Sigurista siya kaya kaagad niyang pina DNA ang sanggol. Lalo na at malaking halaga ang involved. Masama ang budhi ni Sabel at lahat gagawin nito magkapera lang. Sad to say negative ang result. Stress noon si Grandpa Sumagi minsan sa isip niya na hindi naman talaga niya nabutis noon si Rebecca Na niluko lang siya nito..."

 

"Naging dahılan iyun sa matinding depression ni Grandpa Umuwi sya ng Netherland para makalimot at hangang ngayun never na syang umapak ulit dito sa Pilipinas. Tuluyan nang pinamahalaan ni Daddy ang pamamalakad sa mga negosyo na basta na lang niya iniwan. mahabang wika ni Dominic. Napakurap ako ng makailang ulit. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding lungkot dahil sa mga nalaman

 

"Kaya magready ka Francine. Gusto kong sorpresahin si Grandpa. Alam kong kahit na hindi niya sabihin, alam kong nangulila siya sa iyo Hati ang isipan niya hangang ngayun kung talagang nagkaanak ba talaga sila ni Rebecca or hindi. Alam kong sa kaibuturan ng puso niya umaasa siya na nagkaanak talaga sila ni Rebecca at isang pagkakamali lang ang mga nangyari sa hospital pagkatapos kang maipanganak."

 

"Ikaw ang ikatlong Dela Fuente na nabubuhay dito sa mundo Kailangan mong yakapin iyun para hindi maubos ang ating lahi. nakangiti nitong wika. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig kay Dominic kasabay ng pagpunas ng luha sa aking mga mata.

 

"Paubos na pala ang lahi natin bakit hindi nag anak ng marami ang Daddy mo? Bakit siya pumayag na mamatay na hindi man lang nag iwan ng maraming anak?" hindi ko maiwasang tanong. Ngayung alam ko na magkadugo pala kami ni Dominic hindi na dapat akong matakot sa kanya. Malaya ko ng masabi ang mga gusto kong sabihin sa kanya.

 

Sa wakas, matutuldukan na din ang matagal ko ng pangarap. Ang makilala ang tunay kong pamilya. Nakakalungkot nga lang dahil talagang patay na pala ang tunay kong Ina pero kailangan kong tanggapin iyun. Wala ng dahilan pa para magdamdam ako. Ang gusto ko na lang ngayun ay makilala at mayakap ang tunay kong ama.

 

"Katulad ni Grandpa, broken hearted din si Daddy. Walang swerte ang pamilya natin sa pag-aasawa Francine. Hindi tayo maswerte pagdating sa pag-ibig. Kaya nga ayaw ko ng subukan pa. Ayaw kong matulad kina Grandpa at Daddy. Nakakabit na mula sa kanuno- nunuan natin ang pagiging sawi sa pag-ibig.." seryoso nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na kilabutan. Kita ko ang pagiging seryoso sa mukha ni Dominic habang sinasabi iyun.

 

Paanong naging malas sa pag-ibig ang pamilya Dela Fuente? Kaya din ba ganito ako ngayun? Nagpakasal sa ibang babae ang lalaking mahal ko at mukhang habang buhay nga din akong maging sawi.

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

 

Chapter 131

 

FRANCINE POV

 

Kasalukuyan akong nakahiga sa malambot kong kama. Nakatulala habang may malalim na iniisip. Hangang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala na ang pamiyang matagal ko ng hinahanap ay ang mga taong pinangingilagan ng halos lahat. Kasama na doon ang pamilyang pinanggalingan ko dahil sa nangyari noon kay Trexie.

 

Dahan-dahan akong bumangon at naupo ng kama. Hindi ko alam kung matutuwa o malulungkot ba ako sa aking mga nalalaman. Isa akong Dela Fuente at hindi na iyun magbabago kahit kailan. Sa wakas nahanap ko na din ang tunay kong pamilya.

 

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa sa isiping matagal na din pala nila akong hinahanap

 

Nasa malalim akong pag-iisip nang marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Hindi ko maiwasan na mapakunot ang aking noo. Sino ang tumatawag sa akin ng ganitong dis oras na ng gabi? Halos alas diyes na ng gabi at oras na ng pahinga ng halos karamahihan.

 

Kaagad kong inabot ang aking cellphone. Tinitigan ko pa ang monitor ng cellphone para alamin kung sino ang tumatawag. Hindi ko maiwasan ang pagkabog na dibdib ko ng mapansin ang pangalan na rumihistro sa monitor....Si Charles.

 

Ilang sandali din akong natulala habang nakatitig sa aking cellphone. Nagtatalo ang aking isipan kung sasagutin ko ba ang tawag na iyun. Si Charles, ang lalaking mahal ko! Ano ang kailangan niya sa akin? Bakit siya tumatawag ngayun?

 

Hindi ko lubos maisip kung ano ang dahilan ng pagtawag nito ngayun sa akin. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago pinindot ang answer botton

 

"He--hello!" sagot ko sa mababang boses. Hindi ko din makontrol ang malakas na pagkabog ng dibdib ko. Katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya naman hindi ko maiwasan na muling tanggalin sa pagkakadikit sa tainga ko ang cellphone at muling tinitigan ang monitor. Naka-connect pa rin ang tawag kaya muli akong nagsalita kasabay ng pagpindot ng loud speaker

 

"Hello! Ku-ku Charles! muli kong wika. Pigil ko ang sarili ko na huwag maiyak. Sariwa pa rin ang sugat sa puso ko dulot ng pagpapakasal nito kay Ate Mika. Gustuhin ko man na burahin sa puso ko ang nararamdaman para sa kanya pero hindi ko naman alam kung paano umpisahan iyun. Bastat ang alam ko masyadong masakit sa akin ang pagpapakasal niya kay Ate Mikaela.

 

"France...miss na miss na kita! Nasaan ka? Nasaan ka? Gusto kitang makita!" sagot nito sa kabilang linya Kaagad na napakunot ang noo ko ng mapansin ko ang garalgal nitong boses. Gayunpaman alam kong si Kuya Charles ang kausap ko ngayun

 

"Huwag! Hindi pwede! Maymay asawa ka na Kalimutan mo na ako Cha-Charles." sagot ko at hindi ko na namalayan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata

 

"Hi-hind mo ba talga ako nagawang mahalin France? Ganun na lang ba kadali sa iyo na talikuran ang nagyari sa atin?" sagot nito. Ramdam ko ang lungkot sa boses nito na siyang dahilan para lalo akong makaramdam ng sakit ng kalooban. Parang tinutusok ng libo-libong karayom ang puso ko tuwing naririnig ko ang malungkot nitong boses.

 

"Hi-hind na importante kung mahalaga ka ba sa akin o hindi. Kailangan natin tanggapin na hindi na tayo pwede para sa isat isa. Kasal ka na at ayaw kong ako ang maging dahilan para masira iyun." sagot ko

 

"Bullshittt' Francine, hindi mo ba alam kung gaano kasakit sa akin ang lahat ng ito? Kung alam ko lang na iiwan mo rin pala ako hindi na sana ako nagpakasal kay Mikaela. Hindi ko na sana sinunod pa sila Mama at Papa!" sagot nito Ramdam ko ang galit sa boses nito. Hindi ko maiwasang mapapikit dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ng aking kalooban

 

I am sorry! Kahit naman manatili ako sa tabi niyo. sa tabi ng pamilya, hindi pa rin pwede na maging tayo. Hindi pwede!" sagot ko at hindi ko na napigilan pa ang pag-iyak. Hindi ito nakasagot kaya naman muli akong nagsalita.

 

"Kalimutan mo na ako. Hayaan mong-hanapin ko ang sarili ko -- Charles, nakikiusap kong wika habang umiiyak. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko pero hindi ko magawa. Masakit isipin na mukhang totoo ang sinabi sa akin ni Dominic kanina. Na hindi kami swerte pagdating sa pag-ibig.

 

"Bulshittt Francine! Wala kang dapat hanapin dahil kami ang pamilya mo! Hindi ka kailangan ng tunay mong pamilya kaya bumalik ka na! Pangako, once na babalik ka, pipilitin kong hindi na mangyayari ulit ang nangyari sa atin noon. Pipilitin kong kalimutan ang nangyari sa atin at ituturing kitang kapatid. Basta bumalik ka lang sa amin!" sagot nito. Lalo naman akong napaiyak. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko bago sumagot.

 

"I am sorry! Pero hindi na pwede! Alam na nila Mama at Papa na may nangyari na sa ating dalawa." sagot ko. Kaagad kong narinig ang pagkabasag ng kung ano sa kabilang linya at ang impit na pagsigaw nito. Lalo akong napaiyak

 

"Shit! Fuck! Bakit ba sa lahat ng desisyon lagi na lang sila ang dapat na isaalang-alano! France, please maawa ka sa akin! Bumalik ka' Magpakita ka sa akin! Kung ayaw mong bumalik sa pamilyang ito. fine ayos lang. Para sa akin na lang. Ilalayo kita sa kanila. Lalayo tayong dalawa....pupunta tayo sa isang lugar na walang makakilala sa atin. Please please! Mahal na mahal kita!" nagsusumamo nitong wika. Lalo naman akong napaiyak.

 

"No! Hindi pwede! Ayaw kong saktan sila Mama at Papa. Kalimutan mo na ako dahil iyan din ang gagawin ko ngayun sa iyo!" sagot ko. Umaasa na sa huling pagkakataon makinig ito sa akin. Muli itong nagmura sa kabilang linya. Patuloy naman ako sa pag iyak habang pinapakinggan ko iyun

 

"Shitttt! Makinig ka Francine...hindi ako papayag na hindi ka bumalik sa akin! Tandaan mo! Akin ka lang!" halos pasigaw na wika nito sa akin. Kaagad akong umiling kasabay ng pagpindot na end botton. Masyado ng nasasaktan ang puso ko kung patuloy pa akong makikipag usap sa kanya. Masyado ko lang pinapalalim ang sugat ng puso ko.

 

Ilang beses pa na tumunog ang aking cellphone pero

 

hindi ko na iyun pinansin pa. Tama na ang pagpapahirap sa sarili ko. Tama na ang isang gabing pagkakamali sa piling ng lalaking ang alam ng halos karamihan na nakakilala sa amin ay magkapatid kami. Tama na dahi baka hindi ko na makayanan at baka mauwi lang sa depression ang lahat.

 

Hindi ko na namalayan pa kung ilang oras akong umiyak. Basta nagising na lang ako kinaumagahan na sumasakit ang ulo ko at namamaga ang aking mga mata.

 

"Ano ba ang nangyari sa iyo? Bakit mukha kang zombie?' kaagad na puna sa akin ni Dominic nang magkaharap kami sa dining area. Humihigop ito ng kape habang mataman akong pinagmamasdan.

 

"Wala ito. Huwag mo na lang pansinin." sagot ko at itinoon ang buong pansin sa pagkain.

 

"Bweno, habang inaayos ko ang mga papeles mo, malaya ka ng makalabas sa bahay na ito. Pwede kang mamasyal or mag shopping kung gusto mo. Pero may isang kondisyon Francine....hindi ka pwedeng umalis na walang kasamang bodyguard." wika nito sa akin. Maang akong napatitig kay Dominic

 

"Kailangan pa ba iyun? I mean, hindi ako sanay na may bubuntot-buntot sa akin!" hindi ko maiwasan sagot. Talagang pinahalata ko sa kanya na naiinis ako sa suggestion nito. Bodyguard daw? Hindi ko maimagine ang sarili ko na habang naglilibot ako may mga parang asong bubuntot buntot sa akin. Mawawalan ako ng privacy nito eh

 

"Masanay ka na! Hindi na magiging katulad ng dati ang buhay mo Francine. Maraming mga masasamang loob ang magtatangka sa iyo lalo na kapag malaman ng mga kalaban namin na isa kang Dela Fuente." sagot nito. Naguguluhan naman akong napatitig kay Dominic.

 

"Mga kalaban? Anong ibig mong sabihin? Marami kayong kaaway?" tanong ko. Narinig ko pa ang malalim nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

 

"Malalaman mo din iyan kapag magtagal ka na sa pamilya natin. Sa ngayun, mag-enjoy ka muna habang nandito ka pa sa Pilipinas at habang hindi pa alam ng nakararami ang tunay mong pagkatao." sagot nito at mabilis na tumayo. Humalik pa ito sa pisngi ko bago nagmamadaling lumabas ng dining area. Nagtataka ko naman itong nasundan nalang ng tingin.

 

"Baliw talaga! May pahalik-hallik pa sa pisngi!": hindi ko maiwasang bulong habang tinatapos ko na ang aking pagkain. Mukhang mabait naman pala si Dominic. Sabagay, tiyahin niya pala ako kaya dapat lang na igalang niya ako.

 

Malungkot akong napangiti. Kahit na broken hearten ako may dapat pa din naman na i-celebrate. Iyun ay ang nalalapit na pagkikita namin ng tunay kong ama.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 132

 

FRANCINE POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Kahit papaano nasanay na din ako sa aking bagong buhay Feel at home na nga ako sa tinitirhan ko ngayun Alagang alaga ako ng mga taong nasa paligid ko. Lalo na si Dominic

 

"Sa susunod na linggo na ang balik natin sa Netherland "balita sa akin ni Dominic. Kakarating lang nito at naabutan niya akong nakatayo dito sa harden habang pinagmamasdan ang papalubog na araw. Napalingon ako dito bago sumagot.

 

Talaga? Mabuti naman kong ganoon. Gusto ko na din makita si Dad. nakangiti kong sagot. Tumango ito at naupo sa kalapit na upuan.

 

"Hindi ko pa nababanggit sa kanya na natagpuan na kita. Gusto ko siyang i-sorpresa kaya magready ka." nakangiti nitong sagot. Naupo ako sa harap nito at tinitigan ito

 

"Matagal na akong ready. Simula noong nalaman ko na hindi ako anak ng mga Sebastian, inasam ko na makilala at makapiling ang tunay kong pamilya" nakangiti kong sagot.

 

"At malapit ng matupad iyun Siya nga pala inaasikaso ko na din ang pagpapalit mo ng apelyedo From Sebastian magiging Dela Fuente ka na Kaya sanayin mo na ang sarili mo na gamitin ang apelyedo ng pamiya natin. wika nito. Kaagad naman akong tumango.

 

"No problem Pero bago tayo umalis, may isang hiling sana ako sa iyo." nag-aalangan kong wika Tinitigan muna ako nito bago tumango.

 

"Sure ano iyun? Lahat ng gusto mo ibibigay ko." sagot nito. Muli akong napangiti dahil sa sinabi nito Para kasi talaga akong prinsesa kung ituring nito. Ramdam ko ang pagmamahal at pagalang nito sa akın bilang kapatid ng kanyang ama.

 

"Gusto kong madalaw muna ang puntod ng tunay kong Ina. Ni Rebecca." sagot ko. Saglit itong natigilan Mataman akong tinitigan bago dahan-dahan na tumango

 

"Sure...maliit na bagay. Dont worry, libre ako tomorrow morning. Pwede kitang samahan sa sementeryo kung saan siya nakalibing." sagot nito. Lalong lumawak ang pagkakangiti sa labi ko. Kaagad akong napalapit kay Dominic kasabay ng pagngiti

 

"Thank you Dom. nangingiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman napakunot ang noo nito na tumitig sa akin.

 

"Come again? Dom?" natatawa nitong tanong.

 

"Huwag ka ng umapela. Bagay naman sa iyo eh." natatawa ko ding sagot.

 

"I like it' Feeling ko maliban kay Grandpa may ibang tao pa na may nagmamalasakit sa akin." natatawa naman nitong wika. Natigilan naman ako. Hindi ko alam kung bakit nasaasabi ni Dominic ang bagay na iyun. Nagmamalasakit? Ganoon na ba kalungkot ang buhay nito para sabihin sa akin ang bagay na iyun?

 

"I have to go. Magkita na lang tayo sa dining area mamaya. wika nito at nagmamadali ng tumayo at naglakad papasok. Nasundan ko na lang ito ng tingin

 

Ganito pala ang pakiramdam kapag kadugo mo na ang kausap mo. Ibayong tuwa ng puso ang nararamdaman ko ngayun. Malungkot man dahil kailangan kong iiwan ang mga Sebastian pero kailangan kong tanggapin iyun. Umaasa ako na malalagpasan ko din ang sakit ng damdamin na nararanasan ko ngayun.

 

************************

 

 

Kinabukasan,

 

Maaga kaming umalis ni Dominic ng palasyo para dalawin kung saan nakalibing ang tunay kong Ina...... Si Rebecca.

 

"Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot sa isiping habang buhay ko na siyang hindi masisilayan. Wala din akong idea kung ano ba talaga ang kanyang hitsura

 

"Are you okay?" napalingon ako kay Dominic ng magsalita ito sa tabi ko. Pilit akong nagpakawala ng ngiti sa labi

 

"Tingin mo ayos lang ako? Ang lungkot kaya ng buhay ko," sagot ko kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata. Kaagad ko naman iyung pinunasan. Nakakahiya kung magdadrama na naman ako sa harap ni Dominic. Narinig ko naman ang marahan nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

 

"At least sa buhay mo naranasan mong magkaroon ng kumpletong pamilya. Hindi mo man sila tunay na kadugo, minahal ka nila France. Unlike me na lumaki lang sa poder ni Daddy." sagot nito. Ramdam ko ang lungkot sa boses ni Dominic. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya,

 

Oo nga pala. Hindi ko pa natatanong kung sino ang tunay nitong Ina. Basta ang alam ko patay na ang Daddy nito na kapatid ko. Mukhang napakasaklap nga ng buhay namin.

 

Kung tutuusin nasa Dela Fuente na ang lahat. Pera, kapangyarihan sa lipunan pero salat naman kami sa pagmamahal. Hindi kumpleto ang pamilya namin. Tatlo na nga lang pala kaming naiwan dito sa mundo.

 

"Why...nasaan ang Mommy mo?" tanong ko sa kanya. Kaagad kong napansin ang paglambong ng lungkot sa mga mata nito. Kita ko ang sobrang lungkot na gumuhit sa mukha nito na first time kong nasılayan sa kanya.

 

"Wala siyang kwenta kaya huwag na nating pag- usapan." sagot nito. Dahan-dahan naman akong tumango.

 

"Ikaw...bahala ka. Pero kapag ready ka na magkwento nandito lang ako. Wala ka namang choice dahil tayong dalawa lang naman ang batang Dela Fuente ang natira dito sa mundo. nakangiti kong sagot. Napatitig ito sa akin at pilit na ngumiti.

 

"Mabuti naman at alam mo iyan. Kaya nga palagi kang mag-ingat. At least ngayun alam kong may kakampi na ako. At least ngayun alam kong may isang tao na never akong huhusgahan." nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

 

"Bakit ba sirang sira ang pangalan mo sa publiko? Kahit noong hindi pa kita nakadaupang palad, parang natatakot din ako marining man lang ang pangalan mo. Ganoon ka na ba kasama sa kanila?" tanong ko.

 

"Ewan ko ba sa mga taong iyun. Ang bait ko nga eh." sagot nito. Napaismid ako.

 

"Mabait? Eh kwento ni Trexie sa akin noon muntik mo na siyang gahasain. Muntik mo na din syang napatay." seryoso kong sgaot habang titig na titig sa magiging reaction nito. Muling bumalatay ang lungkot sa mukha nito bago ako nilingon.

 

"May mga bagay na nangyari na mahirap ipaliwanag. Pero isa lang ang masasabi ko. Hindi ko gusto ang ginawa ng tauhan ko sa kanya noon. Hindi ko sinabi na barilin nila si Trexie. Sinabi ko lang na hulihin sya dahil pag-aari ko na sya." sagot nito sabay titig sa kawalan. Hindi naman ako makapaniwalang muling napatitig kay Dominic.

 

Mukhang kailangan ko pang kilalanin kung anong klaseng pag-uugali meron ito. Although halos kasing edad lang ito ni Charles pero ako pa rin ang Tiyahin niya. Hindi masaya ang childhood nito kaya siguro lumaking barumbado.

 

Hay ngayun pa lang kailangan kong mag-isip kong paano ko ito gabayan. Mas angat ang dugo ko sa kanya dahil tiyahın niya ako. Paano ko ba gagabayan ang isang Dominic Dela Fuente para kahit papaano maiparamdam ko man lang sa kanya na hindi sya nag- iisa dito sa mundo?

 

Mabilis kaming nakarating sa semeteryo. Masakit pagmasdan ang puntod ng taong nagsilang sa akin. Ni hindi ko man lang naranasan mayakap ito or kahit nga siguro ako hindi nya man lang nahawakan. Gayunpaman wala na akong panahon pa para magdamdam sa kanya. Patay na siya at ang magagawa ko na lang ay ipanalangin siya na sana masaya na siya kung nasaan man siya ngayun.

 

"Wala ka bang na-isave na kahit isang litrato niya?" hindi ko mapigilang tanong kay Dominic pagkatapos kong mag-alay ng maikling dasal

 

"Wala eh. Ano ka ba ano naman ang gagawin ko sa litrato ng Nanay mo?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid

 

"Pero, tanungin mo na lang si Granpa pag-uwi natin ng Netherland Baka meron siya. Patay na patay iyun sa Nanay mo kaya sigurado ako na may naitabi iyun na litrato sa baul niya. pabiro nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapabutong hiniga. Muli kong sinulyapan ang puntod ng babaeng nagluwal sa akin dito sa mundo bago ako humawak sa braso ni Dominic

 

"Lets go! Gusto kong pumunta ng mall. Kakain ako ng cake doon sa paborito kong restaurant. pagyaya ko sa kanya.

 

Okay. Tamang tama doon din ang punta ko dahil magkikita kami ni Attorney" sagot nito at nag-umpisa na kaming naglakad palayo sa puntod

 

Hungkag man ang nararamdaman ng puso ko pero wala na kong magawa pa kundi tanggapin ang lahat. At least may Tatay pa na naghihintay sa akin sa Netherland. Magiging kuntento na lang siguro ako sa yakap nito. At least kahit sa dapit hapon ng kanyang buhay magagawa ko pa rin itong makita at mayakap.

 

Kainis naman kasi itong si Dominic. Wala man lang maipakita na latest picture ng Lolo nya na Tatay ko. Kung hindi pa dahil sa painting ng palasyo wala talaga akong ka-ide-ideya kung ano ang hitsura niya.

 

"Huwag mong sabihin na magpapabuntot ka pa ng bodyguard sa akin? Huwag mo ng gawin iyun dahil wala pa namang nakakaalam na kahit na sino maliban sa ating dalawa na isa akong Dela Fuente. Isa pa secured naman ang mall na ito kaya magiging safe din ako dito." angal ko kay Dominic pagkadating namin dito sa mall. Napansin ko kasi kung paano nito senyasan ang dalawa nitong tauhan para sundan ako.

 

"Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Para sa kapakanan mo ang iniisip ko Francine sagot nito. Bakas na ang inis sa kanyang boses kaya pinandilatan ko ito

 

"Whatever! Basta ayaw ko ng bodyguard! Period!" inis kong sagot at mabilis na tinalikuran. Nagmamadali akong naglakad patungo sa paborito kong restaurant

 

Pagdating ng restaurant kaagad akong umurder ng makakain Malapit na akong aalis dito sa Pilipinas at hindi ko alam kung kailan ako muling makakabalik sa lugar na ito. Malaking bahagi ng pagkatao ko ang saksi ng restaurant na ito. Dito kami palaging kumakain ng pamilya na nagpalaki sa akin. Ang pamilya Sebastian

 

"At last nakita din kita!" nasa pagkain ang buong konsentrasyon ko ng marinig ko ang boses na yun. Wala sa sariling napalingon ako at kaagad na tumampad sa paningin ko si Charles. Mukhang nangangalumata ito at malaki din ang ibinagsak ng kanyang katawan. Hindi ako makapaniwalang napatitig dito.

 

"Cha-Charles? A-anong ginagawa mo dito?" hindi ko maiwasang sambit. Supposed to be kapag ganitong oras nasa negosyo niya ito. Ano ang ginagawa niya sa mall na ito ng ganito kaaga?

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

 

Chapter 133

 

 

 

FRANCINE POV

 

 

 

 

Hindi ko maiwasan na pagmasdan ng mabuti si Charles. Sa ilang araw na hindi namin pagkikita ang laki ng ipinagbago ng katawan nito. Ang laki ng kanyang ipinayat at may ilang bigote na din na tumutubo sa kanyang mukha. Hindi naman ito dating ganito. Malinis ito sa katawan noon at ni hindi ko man ito nakikitaan na may tumutubong balbas sa kanyang mukha

 

"Anong kailangan mo?" matamlay kong tanong sa kanya pagkaupo nito sa harapan ko. Pigil ko ang sarili kong maluha. Kapansin-pansin kasi ang lungkot sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

 

"Francine...ano ba ang dapat kung gawin para matutunan mo lang akong mahalin? Kailangan kita. Hindi ko kayang mawala ka sa akin." malungkot na wika nito. Kaagad kong naibaba ang hawak kong kutsara at tinidor. Tumitig ako sa kawalan bago sumagot.

 

"Charles...please. Huwag mo naman sanang kalimutan na may asawa ka na. Hindi mo dapat sinasabi ang katagang iyan sa akin ngayun. Hindi ko kayang nakikita na magkakasira kayo ni Ate Mikaela dahil sa akin." malungkot kong sagot. Pinipilit kong maging matatag sa harap nito na kahit na ang totoo kanina ko pa ito gustong yakapin

 

Gusto kong ipadama sa kanya kung gaano ko siya na- miss. Kung gaano ko siya kamahal. Pero hindi na pwede! Pag-aari na siya ng iba. Nakatali na siya kay Ate Mikaela. Ang babaeng walang ibang ipinapakita sa akin noon kundi kabutihan.

 

"France...hindi mo ba naiintindihan ang sinabi ko sa iyo kagabi? Lalayo tayo! Pupunta tayo sa lugar kung saan walang makakakilala sa atin" sagot nito. Kaagad akong umiling

 

"Para ano? Para gawin mo akong kabit? Charles hindi iyan ang pangarap ko na buhay. Hindi ko pangarap na makihati sa lalaking nakatali na sa iba." sagot ko Hindi ko na napigilan pa ang unti-unting pagtulo ng luha sa aking mga mata. Tuluyan ng nabuwag ang depensa na kanina ko pa inihaharang sa kanya

 

"Hindi ko siya Mahal. Hindi ko mahal si Mikaela. Napilitan lang ako na pakasalan siya dahil sa kagustuhan ng pamilya ko. Nang pamilya niya! Aware ka naman doon diba? Hindi iyun lingid sa kaaalaman mo France. Mahal kita. Mahal na mahal! Wala akong ibang babae na gustong makasama habang buhay kundi ikaw lang. Nagsusumamo nitong wika Parang pinipiga naman ang puso ko sa nakikita sa kanya ngayun. Alam kong katulad ko nahihirapan din ito pero anong magagawa ko? Wala na....hindi na pwede. Ayaw kong magpakalunoy sa kasalanan

 

Pinilit ko siyang ignurahin Sinenyasan ko ang waiter na nakaantabay sa amin na magbibill-out na ako. Gusto ko ng makaalis sa lugar na ito. Sa presensya ni Charles dahil nagdududa na din ako sa sarili ko. Hindi ko alam kung gaano ako katatag ngayun para tanggihan ito sa gusto niyang mangyari.

 

Hindi naman nagtagal dumating din ang waiter. Hindi ko na tiningnan pa kung magkano ang babayaran ko Basta iniabot ko na lang dito ang card na bigay sa akin ni Dominic.

 

"So, totoo nga ang naririnig ko na kay Dominic ka ngayun tumutuloy? Kaya ba ayaw mo sa akin dahil siya ang mahal mo? Siya ang gusto mo?" Bakas ang tinitimiping galit sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Nagulat naman ako sa isiping pinagsisilusan nito si Dominic

 

"Sabihin mo sa akin France ano ang meron sa kanya na wala ako? Sabihin mo?" tanong nito. Hindi ko pa din ito sinagot. Ito na din siguro ang pinaka the best kong gagawin, ang magbingi-bingihan sa mga tanong niya. Walang magandang patutunguhan ang pag-uusap naming ito ngayun. Hindi ko hahayaan na muli siyang pumasok sa buhay ko.

 

Hindi ko kaya. Ayaw kong maging traydor sa pamilya nila. Sa mga magulang nito na nagpalaki sa akin

 

Pagkaabot sa akın ulit ng card mabilis na akong tumayo. Nagmamdali akong naglakad palabas ng restaurant. Hindi ko na din sinulyapan pang muli si Charles

 

"Francine sandali! Hangang kailan mo ako iiwasan. Please mag usap pa tayo!" kaagad na sunod nito sa akin Saktong nakalabas na kami ng restaurant ng maramdaman ko ang paghawak nito sa braso ko.

 

"Charles ano ba? Bitiwan mo ako! Alam mo na ang sagot ko sa gusto mong mangyari diba?Hindi pwede! Hindi na pwedeng maging tayo dahil may asawa ka na! sagot ko sa kanya. Hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata

 

"Hindi pwede Hindi pwede? Dahil may Dominic ka na diba? sabat nito. Hindi ko mapigilan na maikuyom ang kamao ko. Gustuhin ko man na sabihin sa kanya kung sino si Dominic sa buhay ko pero pinigilan ko ang sarili ko. Lalo lang kasing hahaba ang diskusyon naming dalawa kung magkikwento pa ako sa kanya Malalaman at malalaman din naman niya ang lahat ng ito pagdating ng tamang panahon.

 

"Wala ka na doon. Wala na ako sa poder niyo. Hindi mo na dapat pang pakialaman ang personal kong buhay." sagot ko sabay piksi para matangal ang kamay nito na nakahawak sa braso ko.

 

"Ilang araw lang tayong hindi nagkita pero ang laki na ng ipinagbago mo. Iyun ba ang turo sa iyo ng lalaking iyun? Ang maging matapang? Baka sa susunod na pagkikita natin barumbado ka na din! Na nahawa ka na din sa baluktot niyang pag-uugali" sagot nito.

 

Pigil ko naman ang sarili ko na makaramdam ng inis dito. Ganyan talaga ang tingin nila kay Dominic? Na masama at mamamatay tao? Ang nakakainis lang wala akong time na ipagtanggol ito dahil hindi ko pa naman din masyadong kilala ang ugali ni Dominic

 

"Walang kinalaman si Dominic sa pag-ayaw ko sa iyo Charles. Nagkataon lang talaga na hindi tayo para sa isat isa." sagot ko at nagmamadaling tumalikod. Balak kong puntahan na lang si Dominic sa opisina. Alam kong hindi ako titigilan nitong si Charles ngayun.

 

Nagulat pa ako nang maramdaman ko ang pagpulupot ng kamay nito sa baiwang ko. Gusto kong pumalag pero nang mapansin ko ang sobrang galit sa mga mata nito natameme ako Bigla akong nakaramdam ng pangamba Ngayun ko lang kasi nakita itong nagalit ng ganito.

 

"Mag-uusap tayo. Please.. kung may pakialam ka pa sa akin bilang Kuya mo na may malaking bahagi sa buhay mo, sumama ka sa akin." wika nito. Ramdam ko ang higpit ng pagkakahapit nito sa akin. Marahan akong napabuntong hininga bagon dahan-dahan na tumango.

 

"Fine...pero hind ako pwedeng magtagal. Hahanapin ako ni Dominic." sagot ko sa kanya habang seryosong nakatitig sa mga mata. Blanko ang expression nito bago tumango.

 

"Sumama ka sa akin sa kotse. Maraming mga mata ang nakatutok sa atin. Hindi tayo makakapag-usap ng maayos dito." sagot nito. Tumango ako at kaagad na lumayo sa kanya. Nagpatiuna na din ako sa paghakbang kaya naman kaagad itong sumunod sa akin pagkatapos kong marinig ang malalim nitong pagbuntong hininga.

 

"Sa kotse niya nga kami humantong. Parang gusto ko naman kutusan ang sarili ko sa pagpayag sa gusto nito. Sabi ko na nga ba at wala akong tiwala sa sarili ko eh.

 

Sabagay, malaki naman ang tiwala ko kay Charles. Nasaksihan niya ang paglaki ko sa poder nila at hindi naman siguro ako nito gagawan ng masama.

 

"Anong pag-uusapan natin. Pakibilisan lang dahil baka hanapin ako ni Dom. wika ko sa kanya habang nakatoon ang tingin sa labas ng bintana. Hindi ito nakasagot hangang sa naramdaman ko na lang ang pag -usad ng kotse. Gulat akong napalingon dito.

 

"A-ano ang ibig nitong sabihin? Saan mo ako dadalhin?

 

*tanong ko. Biglang ragasa ng kaba ang dibdib ko. Hindi naman ito sumagot bagkos nakatutok lang ang paningin nito sa harapan.

 

"Charles...tinatanong kita! Saan mo ako dadalhin?" muli kong tanong. Akmang bubuksan ko ang pintuan ng kotse ng marinig ko ang pagclick ng lock. Inis akong muling napatitig dito.

 

God! Balak nya ba akong kidnapin? Ano ba ang nangyayari sa kanya? Si Charles pa ba itong kasama ko ngayun? Hindi naman sya dating ganito ah?

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 134

 

 

 

FRANCINE POV

 

 

 

Ibalik mo ako sa mall. Saan ba tayo pupunta?" hindi ko maiwasang tanong kay Charles Kanina pa ako paulit- ulit na nagtatanong sa kanya kung saan niya ako dadalhin. Hindi na ito nagsasalita simula ng umalis kami sa mall. Nag-aalala ako dahil baka hanapin ako ni Dominic.

 

Dapat talaga pala pumayag ako na may bubuntot sa akin na mga bodyguards. Bakit ba kasi napakatigas ng ulo ko?

 

"Charles, kung ano man ang tumatakbo diyan sa isip mo huwag mo ng ituloy. Hindi ka magtatagumapay! Wala akong balak na pumatol sa lalaking may asawa na." muli kong wika. Pilit kong hinuhuli ang attention nito. Wala pa rin sagot mula sa kanya kaya malalim akong napabutong hininnga.

 

Pag-uusap lang sa loob ng kotse ang usapan namin eh.

 

Saan ba kami pupunta? Kainis naman. Bakit ba hindi ito nagsasalita? Mas gusto ko pang nagtatalo kaming dalawa. At least alam ko kung ano ang tumatakbo sa isip nito. Hindi katulad ngayun na masyado itong tahimik at seryoso lang na nakatoon ang attention sa manibela

 

Halos tatlumpong minuto din ang itinakbo ng sasayan bago kami pumasok sa isang mataas na building. Mukhang mga condominiums ito at ito ang kauna- unahang pagkakataon na makakaapak ako sa ganitong lugar.

 

"What now? Hindi ito kasama sa usapan natin. Sinabi mo sa akin kanina na mag-uusap lang tayo. muli kong wika sa kanya sabay halukipkip. Naiparada na nito ng maayos ang kanyang kotse sa isang parking slot

 

"I am sorry Gusto kitang makausap sa tahimik na lugar sagot nito at mabilis na binuksan ang pintuan ng kotse sa gawi nito Bumaba ito at ilang saglit lang naramdaman ko ang pagbukas nito ng pintuan ng kotse sa gawi ko

 

"Hindi ako bababa. Ibalik mo na ako sa mall dahil baka nag-aalala na sa akin si Dominic. malamig kong sagot sa kanya. Nakahulikipkip pa rin ako at wala akong balak na sundin kung ano man ang tumatakbo sa isip nito ngayun

 

"Francine, please. bumaba ka muna. Mag-usap tayo sagot nito

 

"Anong lugar ba kasi ito? Bakit dito mo pa ako dinala? Pwede mo naman ako dalhin sa mga coffee shop kung gusto mong makausap ako ng masinsinan." nalinis kong sagot Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago sumagot

 

Dito ako nakatira Sa tuwing hind ako umuuwi ng mansion dito ako naglalagi. Huwag kang mag-alala Hindi ako gagawa ng mga bagay na hindi mo magugustuhan" sagot nito. Kaagad akong napaismid

 

Hindi daw gagawa ng mga bagay na hindi ko magugustuhan...eh ano ang tawag niya sa ginagawa niya ngayun? Sira na yata ang tuktok nitong si Charles eh

 

Impit akong napatili ng bigla kong naramdaman ang pagyapos nito sa baiwang ko kasabay na pilit na pagpapalabas nito sa akin mula sa loob ng kotse

 

"Charles...ano ba! nahihibang ka na ba? Sinabi ko naman sa iyo na ayaw kong sumama sa loob! galit kong wika sa kanya. Hindi ito sumagot. Bagkos parang wala lang sa kanya na isinampay ako nito sa kanyang balikat.

 

 

"Bitiwan mo ako' Ibalik mo ako sa mall ngayun din dahil baka nag-aalala na sa akin si Dominic!" galit kong sigaw sa kanya. Pilit akong kumakawala mula dito

 

Sa hindi inaasahang pagkakataon bigla kong naramdaman ang bahagyang pagpisil nito sa pwetan ko. Bigla naman akong natameme sa kanyang ginawa. Hindi ko inaasahan iyun. Pakiramdam ko biglang nag- init ang punong tainga ko sa kanyang ginawang papisil sa pwetan ko.

 

"Iyan lang pala ang makakakapagtahimik sa iyo eh. Masyadong maingay iyang bibig mo." wika pa nito sa akin at tuloy-tuloy na kaming pumasok sa loob ng elevator. Saglit akong hindi nakaimik hangang sa muling bumakas ang elevator. Tuloy Tuloy itong naglakad sa isang pintuan at binuksan iyun.

 

"Bastos ka! Bakit ka nanghihipo ng pwet?" wika ko ng makabawi sa pagkagulat. Naramdaman ko ang pagbaba nito sa akin sa sofa kaya kaagad akong tumayo ng tuwid

 

"Hmmmp maliit na bagay compare sa nangyari na sa atin." baliwala nitong sagot at naglakad papunta sa isang nakasaradong pintuan. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang sa mawala siya sa paningin ko

 

Ginawa ko naman iyung isang malaking pagkakataon. Kaagad akong naglakad patungo sa pintuan at pilit na binubuksan iyun.

 

"Hindi ka makakalabas dito hangang sa hindi ko sinasabi. napaigtad pa ako ng narinig ko na nagsalita ito sa likuran ko. Ang bilis naman nakabalik ng Charles na ito? Naiinis akong muling humarap sa kanya

 

"At ano ang gusto mo? Buburuhin mo ako sa lugar na ito? Nahihibang ka na ba?" inis kong sagot. Hindi nakaligtas sa pangingin ko ang kaagad na pagngisi nito kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nakita ko ang ganoong expression kay Charles.

 

"Drink this first! Hindi ka nakainom ng water kanina sa resto pagkatapos mong kumain." wika ito sabay abot sa akin ng isang basong tubig. Umling ako at kaagad na inilihis ang tingin sa kanya.

 

"Hindi ako nauuhaw. At pwede ba? Ayaw ko dito. Ibalilk mo ako sa mall ngayun din." inis kong muling wika. Hindi ko na nabilang kung ilang beses ko ng sinabi ang katagang iyun.

 

"Para ano? Para muli kang makuha ng gagong Dominic na iyun sa akin? Hindi ako papayag France. Nakalimutan mo na ba ang sinabi ko sa iyo kagabi? Akin ka lang! Walang ibang makikinabang sa iyo kundi ako lang!" galit nitong wika sa akin at kaagad akong nilapitan. Hinawakan ako nito sa magkabilaang balikat at direchong tinitigan sa mga mata.

 

"Ilang beses ko bang sabihin sa iyo na hindi pwede! May asawa ka na! May asawa ka na at ayaw kong maging kabit mo!" pasigaw kong sagot sa kanya. Umaasa ako na aabot sa kaloob-looban ng kanyang kukute ang sinabi ko ngayun. Napakatalino naman sana nito pero napakahirap paintindihin.

 

"Ako ang magsasabi kung pwede or hindi tayo pwede Francine sagot nito sa akin at kaagad na lumapat ang labi nito sa labi ko. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko dahil sa kanyang ginawa. Hindi ko kasi inaasahan iyun

 

Pilit akong kumakawala sa kanya pero kaagad kong naramdaman ang paghawak nito sa likod ng ulo ko. Pilit din nitong isinisiksik ang kanyang dila sa loob ng bibig ko.

 

Aaminin ko, gustong gusto ko ang kanyang ginagawa ngayun. Pero hindi dapat. Tama na ang isang beses na pagkakamali

 

"Open your mouth France.... Please!" nagsusumamo nitong wika sa akin nang saglit na iniwan ang labi ko. Umiling ako dito at humakbang paatras sa kanya Kaagad kong napansin ang galit na biglang rumihistro sa mga mata nito bago nagsalita.

 

"Hindi mo ako gusto? Hindi mo na-mimiss ang ginawa noong gabi pagkatapos ng eighteenth Birthday mo? Bakit mas magaling ba kaysa sa akin ang Dominic na iyun? Mas napapaligaya ka ba niya pagdating sa kama? "galit na wika nito. Kitang kita ko ang panlilisik ng kanyang mga mata habang sinasabi iyun. Hindi ko naman mapigilan na mapaluha kasabay ng pag-igkas ng palad ko papunta sa kanyang pisngi

 

"Wala kang karapatan na pagsalitaan ako ng ganiyan! Hindi mo ba alam na labis kong pinagsisisihan ang ginawa kong katangahan ng gabing iyun? Hindi mo ba alam iyun?" galit kong sigaw. Lalong nagsalubong ang kilay nito. Sa isang iglap lang muli itong nakalapit sa akin habang hawak hawak ako sa magkabılaang balikat

 

"Nagsisisi ka? Nagsisisi ka na pinagkaloob mo sa akin

 

ang sarili mo noong gabing iyun? Hindi mo ba alam ng

 

dahil sa ginawa mong iyun palagi ka ng hinanahap hanap ng katawan ko? Hindi mo ba alam na pagkatapos ng gabing iyun gusto kong ulit-ulitin na na angkinin ang katawang iyan?" galit na wika nito at kaagad akong sinibasib ng halik. Pilit naman akong kumakawala sa kanya.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 135 (WARNING SPG)

 

 

 

FRANCINE POV

 

 

 

"Ano ba hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng biglang sumalukoy sa loob ng bibig ko ang dila ni Charles. Ginalugad nito ang buo kong bibig kaya naman hindi na ako nakaangal pa.

 

Mapusok at mapang-angkin ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Ramdam ko ang panggigil sa buo nitong pagkatao. Nag-uumpisa na din na maglakabay ang mga palad nito sa likuran ko papunta sa aking pang -upo

 

Parang bigla akong nanghina. Kung kanina tumutol ang kalooban ko sa ginagawa nito sa akin iba na ngayun. Parang bigla akong nawalan ng lakas na napasandal kay Charles.

 

Parang may kung anong kuryente na biglang dumaloy sa buo kong katawan. Namalayan ko na lang na ginagaya ko na ang paraan ng paghalik nito sa akin. Tuluyan na akong nadala sa bugso ng aking damdamin. Tuluyan na akong nadarang sa init na inumpisahan ni Charles sa buo kong katawan.

 

Napansin ko pa kung paano ito natigilan nang maramdaman niya na ang pagtugon ko sa halik nito.

 

Bahala na nga! Kahit ngayun lang...promise last na talaga ito. Papayag ako na muling maramdaman ang init ng pagmamahal ng lalaking mahal ko. Kahit ngayun lang...

 

Papatawarin naman siguro ako ng Diyos sa pagpayag ko diba? Hindi naman ako ang nagsimula eh. Tao lang din naman ako...marupok at nadadarang sa init ng yakap at halik mula kay Charles. Mahal ko siya at magpapaubaya ako kahit ngayun lang

 

"Kiss me back Honey! please! I want you! I want you now!" bulong nito sa punong tainga ko. Napaiktad pa ako sa init na duloy ng paghinga nito. Dahan dahan akong tumango at iniyakap ang mga braso ko sa baiwang nito "I love you Charles..." hindi ko maiwasang bulong ng maramdaman ko ang mainit na halik nito patungo sa aking leeg. Saglit itong natigilan at tinitigan ako sa aking mga mata

 

"A-anong sabi mo? Mahal mo din ako?" tanong nito. Kaagad naman akong napayuko. Kainis naman itong bunganga ko. Bakit ko ba nasambit iyun?

 

"Its okay! Pwede mong banggitin iyan pagkatapos kitang maangkin ulit ngayun." pabulong na wika nito at muling inangkin ang labi ko. Sa pagkakataon na ito naging banayad na at buong pagsuyo ang ginagawa nitong paghalik sa akin ngayun na kaagad ko naman tinugon. Ramdam ko ang pagmamahal nito sa bawat haplos niya.

 

Bahala na! Pangako...last na talaga ito.

 

Naramdaman ko ang unti-unting pagtanggal ni Charles sa suot kong dress. Dahan-dahan na nitong tinatanggal halos lahat ng saplot sa buo kong katawan. Wala naman akong ginawa kundi ang magpaubaya na lang Nandito na eh. Pumayag na akong mahubaran nito.

 

"You're so beautiful Francine. "Humahanga nitong wika habang sinusuyod ako ng tingin. Tanging bra at panty na lang ang suot ko. Hindi naman ako makatingin ng direcho dito dahil sa matinding hiya na nararamdaman

 

Ilang saglit lang ay naramdaman ko na pag-angat ko Bridal style na pagkarga ang ginagawa niya sa akin ngayun habang dahan-dahan itong naglakad patungo sa isang nakasarang pintuan. Binuksan niya iyun at pumasok kami sa loob.

 

Ilang saglit lang naramdaman ko ang paglapat ng likod ko sa malambot na kama kasunod ng pagdagan sa akin ni Charles. Muling naglapat ang aming mga labi at kaagad ko naman ikinawit ang braso ko sa leeg nito.

 

"I love you Francine! Promise me akin ka lang! Manatili ka sa tabi ko. please..." bulong na wika nito ng iniwan nito ang labi ko. Inuumpisahan na naman niyang papakin ang leeg ko pababa sa aking dibdib,

 

Hindi ko maiwasang mapaliyad ng sapuin ng dalawa nitong palad ang magkabilaan kong bundok.

 

Bakit ba napakainit ng palad nito? Ang sarap sa pakiramdam lalo na ng umpisahan nitong masahiin ang magkabilaan kong bundok.

 

"Ehh Charles.. ugghh!" halos paungol kong sambit dahil sa kakaibang sensasyon na naramdaman. Hindi ko na din alam kung saan ibabaling ang ulo ko lalo na ng naramdaman ko ang pagsayad ng labi nito sa nipple ko. Noong una dinidilaan niya lang ito hangang sa s**** **n niya iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapaliyad dahil sa kanyang ginawa.

 

"Ahhghh! Charles!" pabulong kong anas. Lalo naman nitong ginalingan ang kanyang ginagawa. Salitan nya ng s********p ang magkabilaan kong nipple. Para naman akong mababaliw sa sarap.

 

"Ganiyan nga France damhin mo kung paano ko sasambahin ang katawan mo. bulong na wika nito habang patuloy sa pagdausdos ang isang palad nito patungo sa garter ng aking panty. Ibinaba niya iyun kaya naman kaagad na umangat ang aking balakang para tuluyan ng mahubad ang saplot na tumatakip sa aking kaselan

 

"Shit hindi ako magsasawang gawin ito sa iyo.

 

Alam mo bang ilang araw at gabi ka ng laman ng panaginip ko? Mahal na mahal kita!" wika nito sa akin bago pumesto sa ibabang bahagi ng aking katawan. Naramdam ko pa ang pag- buka nito sa hita ko at mataman na pinagmamsdan ang aking perlas. Hindi ko naman malaman kong mahihiya ako o ano pa man. Imagine, talagang sinisipat nito ng tingin ang aking perlas.

 

Sa huli ipinikit ko na lang ang aking mga mata Hindi ko kayang makita ang reaction ngayun ni Charles. Kita ko ang matinding pagnanasa sa mga mata nito habang nakatitig sa aking hiwa.

 

"Ugghhh!" ungol ko ng maramdaman ko ang bilang paglapat ng dila nito sa hiwa ko. Grabe. hindi ako prepared doon ah? Bakit napakasarap ng ginagawa nitong paghagod sa parteng iyun.

 

"Cha-Charles. shittt! Tama na! Hi-hindi ko na ka-- kaya! halos patili kong wika. Namimilipit na din ang dulo ng daliri ng mga paa ko dahil sa kakaibang sarap na nararamdaman dahil sa ginagawa nitong pagsisid sa aking perlas Shit talaga! Ang sarappp!

 

Pilit ko na din na iniiwas sa kanyang bibig ang aking pagkababae. Hingal na hingal na din kasi ako sa sobrang sarap na nararamdaman.

 

 

"No! Charles please tama na! Hindi ko na kaya!" nakikiusap kong wika sa kanya habang mariin akong nakahawak sa buhok nito. Parang wala naman itong narinig at patuloy sa pagpapala sa aking kabibe. Hindi ko naman mapigilan ang lalong mapaungol lalo na ng maramdaman ko na may kung anong bagay na gustong kumawala mula sa kaloob-looban ko.

 

"ohh Shittt! ughhh! Charles enough...lala-lalabas na!" halos pasigaw kong wika kasabay ng panginginig ng tuhod ko. Para akong naihi na ewan. Basta ang alam ko may biglang lumabas mula sa kaloob-looban ng aking pagkababae na siyang lalong nagpanginig ng kalamnan ko.

 

Pakiradam ko biglang naubos ang lakas ko sa sobrang pagpapaligaya sa akin ni Charles. Lupaypay akong napaayos ng higa habang nakapikit ang aking mga mata. Naramdaman ko pa rin ang patuloy na pagdila nito ng katas na lumabas pagkababae ko. Wala itong kasawa-sawa at walang kapaguran samantalang ako gusto ko ng matulog dahil sa matinding pagod

 

Ewan ko ba...wala naman akong ginawa pero pakiramdam ko pagod na pagod ako Parang biglang nanghina ang buong kalamnan ko

 

"You're done?" narining kong sambit ni Charles kaya kaagad akong napadilat. Nakatunghay na ito sa akin habang may nakaguhit na ngiti sa labi. Akmang babangon ako ng bigl aako nitong daganan

 

"Heyyy easy hind pa tayo tapos!" wika nito at muling pinagdikit ang mga labi namin. Hindi naman ako pagkapalag.

 

"Ako naman ang paliligayahin mo ngayun. Alam mo bang kanina pa ako gigil na gigil sa iyo?" wika nito kasabay ng pagtaas ng aking hita Nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman ko ang pagkalalaki nito na dumunggol dunggol sa bukana ng aking kweba. Aalma pa sana ako ng maramdaman ko ang sunod-sunod na pagulos nito kasabay na pagbulusok ng pakalalaki nito sa kaloob-looban ko. Napaungol na lang ako sa biglang ragasa ng kakaibang sensasyon na nararamdaman sa buo kong katawan.

 

"Oh Fuck! Still you're so tight Honey! bulong pa nito sa akin habang titig na titig sa aking mukha. Halos hindi ko na makilala pa si Charles ngayun. Ibang iba na siya at kitang kita ko sa mukha nito ang matinding pagnanasa

 

"Tandaan mo Francine...akin ka lang! Walang ibang magmamay-ari sa katawan na ito kundi ako lang." wika nito habang gigil na gigil na nagtaas baba sa itaas ko. Hindi ko naman maiwasan na mapaungol.

 

"Shit! Bakit mas masarap ang ngayun kumpara noong una natin itong ginawa? Ughh! Ahnmm!" pabulong kong wika kasabay na mahabang ungol. Hindi ko akalain na ganitong ito kahalimaw pagdating sa kama. Halos mawasak na ang pagkababae ko sa lakas ng paglabas pasok nito sa akin.

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 136

 

FRANCINE POV

 

Tapos na ang mainit na sandali sa aming dalawa. Heto ako ngayun tulala habang nakatitig sa kawalan Hindi ko akalain na sa pangalawang pagkakataon, muli kong ipagkaloob ang sarili ko sa lalaking hindi ko naman pwedeng ipaglaban.

 

Narinig ko ang mahinang paghilik nito Dahan-dahan akong bumaling papunta sa kanya at kita ko kung gaano ito kapayapa habang natutulog sa tabi ko May ngiti na nakaguhit sa labi nito na siyang lalong nagpapahirap sa nararamdaman ko ngayun.

 

Akmang itataas ko ang kamay ko sa gawi nito para haplusın ang kanyang pisngi nang biglang nagbago ang isip ko. Dahan dahan akong napailing at padaosdos na lumayo sa dito

 

Kailangan ko ng makaalis sa lugar na ito bago pa siya magising isang malaking kasalanan ang nangyari sa amın at hindi na dapat maulit iyun

 

Mabuti na lang at nakababa ako ng kama na hindi man lang ito nagigising. Tinitigan ko ito sa mukha kasabay na sunod-sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata

 

Kung pwede nga lang na manatili ako sa tabi niya Kaya lang hindi talaga pwede. Tama ng ako na lang ang masasaktan Huwag lang ang pamilyang nagpalaki sa akin pati na din ang babaeng walang ibang ipinakita sa akin noon kundi kabutihan.

 

"Iginala ko ang aking paningin sa paligid. Masakit man ang buo kong katawan partikular na ang aking pagkaababae tiniis ko iyun. Isa-isa kong pinulot ang aking mga kasuotan na nagkalat sa sahig. Napakunot pa ang aking noo ko ng hindi ko mahanap ang damit kong dress na hinubad ni Charles kanina.

 

"Shit! Nasa sala pala. Doon niya ako hinubaran kanina." hindi ko maiwasang bulong at kaagad na isinuot ang underware ko. Akmang lalabas na sana ako ng kwarto ng mapansin ko ang tshirt na hinubad kanina ni Charles. Kaagad ko iyung isinuot at mabilis na lumabas ng kwarto nito.

 

Direcho akong naglakad papuntang sala para hanapin ang damit ko. Hindi ko maiwasan na mapangiti ng kaagad na tumampad sa mga mata ko ang dress na nahubad kanina na maayos ng nakatupi at nakaptong sa sofa. Akmang kukunin ko na iyun ng may biglang nagsalita.

 

"Mabuti naman at lumabas ka din ng kwarto. Hindi ko akalain na dito lang pala kita matatagpuan. Para akong ipinako sa aking kinatatayuan ng marinig ko ang boses na iyun. Kaagad na akong nakaramdam ng matinding kaba habang dahan-dahan na lumingon.

 

"Ma-Mama?" halos pabulong kong wika. Nagulat ako ng mapansin itong prenteng nakaupo sa kabilang bahagi ng sofa at direktang nakatitig sa akin.

 

"Francine...hindi ko akalain na ganito pala katigas ang ulo mo. Hindi ko akalain na magagawa mong patulan ang taong simula bata pa lang isinaksak na namin sa utak mo na kapatid mol" wika nito. Bakas sa boses nito ang tinitimping galit Kaagad naman akong napayuko Parang gusto ko ng lumubog mula sa kinatatayuan ko dahil sa matinding hiya

 

"Hindi ko akalain na nagpalaki pala ako ng ahas Ano ba ang nagawa naming kasalan sa iyo at nagawa mong traydurin kami ng ganito? Lahat naman ng klaseng pagmamahal at pag-aaruga ibinigay namin sa iyo ah? Ano pa ang kulang? Sabihin mo sa akin ano pa ang kulang Francine galit na sigaw ni Mama. Kita ko sa mga mata nito ang sakit na nararamdaman. Hindi ko naman maiwasan na mapaiyak

 

"Ma So-sorry!" sagot ko kasabay ng pagyuko Naramdaman ko na din ang sunod-sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata

 

"Sorry? Iyan lang ba ang masasabi mo ngayun? Sa palagay mo ba mabubura ng 'sorry' lahat ng kasalanan na ginawa niyo ni Charles? Na ginawa mo? Ha Francine? galit na wika nito. Lalo naman akong nakaramdam ng matinding guilt

 

"Bakit niyo ito nagawa? Kailan pa Francine? Kailan pa? "humahagulhol na tanong ni Mama Ash. Lalo naman akong nilamon ng matinding konsensya. Hindi ako nakasagot.

 

"Sumagot ka! Sabihin mo! Kailan pa kayo nagkaroon ng relasyon ni Charles? Kailan pa kayo nagkaroon ng relasyon ng anak ko?" tanong nito. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang galit sa kanyang mga mata habang nakatitig sa akin.

 

 

"Kung talagang marunong kang tumanaw ng utang na loob nakikiusap ako sa iyo, tama na! Ikaw na ang lumayo kay Charles wika nito. Hindi ako nakasagot.

 

"Masakit man na tuluyan kang mawala sa amin, wala akong pagpipilian. Mas mahalaga sa akin ang dignidad ng pamilya ko. Nang mga anak ko lalo na si Charles... may asawa na siya lubayan mo na sana siya Francine.

 

"wika nito kasabay ng may kung anong dinukot sa kanyang bago. Naglakad ito papunta sa harap ko at iniabot sa akin ang isang white envelope

 

Hindi ko naman maiwasan na magulat. Nagtatanong ang mga matang tumitig ako kay Mama Ashley.

 

"Cheque ang laman ng sobreng iyan. Aasahan kong

 

lalayo ka na sa amin at hindi na magpapakita kahit

 

kailan. Sa ginawa mong ito, hindi na kaya ng sistema

 

ko na ituring pa kitang anak wika nito. Parang bomba

 

naman iyun na sumabog sa pandinig ko. Hindi ko

 

akalain na maririnig ko iyun sa isang tao na walang

 

ibang ipinakita sa akin kundi puro pagmamahal

 

"Ma...Please.. No! Maawa kayo. huwag niyo po akong kamuhian ng ganito. Please!" wika ko at akmang hahawak sa kanya ng bigla itong umilag. Inihagis nito sa harap ko ang white evelope at unti-unti iyung nalaglag sa sahig. Hindi naman ako makapaniwalang magagawa ito ng taong ni hindi ko man lang nakitaan kung paano magalit sa akin noon.

 

"Lubayan mo na ang anak ko! Huwag mong sirain ang kanyang kinabukasan." wika nito sa akin. Muli itong naupo sa sofa kasabay ng pagpunas ng luha sa kanyang mga mata

 

 

Sinulyapan ko pa ang puting sobre na nasa sahig Kinuha ko ang dress ko pati na din ang aking bag.

 

"Magbihis ka muna bago ka umalis. Huwag na huwag kang magdadala ng mga bagay-bagay na pag-aari ng anak ko! malamig na wika nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapapikit. Pigil ko din ang sarili ko na huwag umiyak ng malakas.

 

Dali-dali akong tumalikod para pumasok sa loob ng banyo. Mabilis kong isinuot ang aking dress at nagmamadaling lumabas ulit. Hindi na nga ako nag- abala pang tingnan ang sarili ko sa salamin. Ang gusto ko lang naman ngayun ay makaalis sa lugar na ito. Gusto kong makalayo sa galit na titig sa akin ngayun ni Mama Ashley.

 

Sa pagbalik ko sa sala kaagad kong napansin ang tahimik na pag-iyak ni Mama. Parang biglang nadurog naman ang puso ko dahil sa nasaksihan. Muling tumulo ang luha sa aking mga mata dahil sa guilt.

 

"Aalis na po ako Ma." malumanay kong wika sa kanya. Nag-angat ito ng tingin at direkta akong tinitigan sa mga mata

 

"Kunin mo ang sobre na ibinigay ko sa iyo kanina. Para sa iyo talaga iyun. Para makapag-umpisa ka na ng panibagong buhay. wika nito sa akin. Naglakad ako papunta sa kinatatayuan ko kanina at pinulot ang white envelope. Naglakad ako papuntang center table at inilapag iyun "Kaya ko na pong mabuhay na wala ito. Salamat po sa lahat ng pagmamahal at pag-aaruga na ibinigay niyo sa akın. sagot ko sa kanya Muli akong naluha. Gusto ko sana itong yakapin kahit sa huling sandali lang. Pero alam kong hindi na dapat. Wala na akong karapatan pa para gawin iyun. Naramdaman ko ang muli nitong pagtitig sa akin

 

"Sorry po sa mga nangyari. Alam ko din po na hindi sapat ang simpleng pasasalamat sa ginawa niyong pag- aaruga sa akin simula noong bata pa ako. Pero palagi niyo pong tandaan. Mahal na mahal ko po kayo. Sa poder niyo po naranasan ang magkaroon ng kumpletong pamilya na alam kong hindi ko na mararanasan pa sa tanang buhay ko." muli kong wika at nagmamadali ng naglakad patungo sa pintuan.

 

Pinihit ko ang seradura niyon at kaagad na bumukas. Sinadya talaga siguro ni Mama Ash na huwag ng i-lock iyun para malaya na akong makalabas

 

Masakit man sa kaooban, hindi na ako lumingon pa. Tuluyan na akong lumabas sa loob ng unit ni Charles. Sa lalaking mahal na mahal ko at alam kong hanggang alaala na lang ang kung ano man ang mga namagitan sa amin.

 

 

 

 

Chapter 137

 

FRANCINE POV

 

Patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata habang hinihintay ang pagbukas ng elevator.

 

Hindi ko man lang naisip na sa ganitong paraan lang pala matatapos ang ugnayan ko sa mga Sebastian. Sobrang sakit sa kalooban at hindi ko alam kung kaya ko pa bang maging masaya sa pagdaan ng panahon.

 

Tama nga siguro ang sinabi ni Dominic. Hindi kami maswerte sa pag-ibig at nasa dugo na namin iyun. Kahit gaano pa kasakit wala akong choice kundi pilitin na tanggapin ang lahat.

 

Siguro, magiging katulad din ang kapalaran ko sa tunay kong ama.. Sa Netherland na din siguro ako tatanda. Katulad nya hindi na din siguro ako babalik pa ng Pilipinas. Gusto kong makalimot. Gusto kong tuluyan ng talikuran ang naranasan kong kasawian sa bansang ito.

 

Kinapa ko ang cellphone ko sa loob ng aking bag. Direcho akong nagdial sa number ni Dominic. Alam kong nag-aalala na ito sa akin. Tiyak na pinapahanap na ako nito.

 

Pagsagot pa lang nito sa aking tawag ang nag- aalala nitong boses ang kaagad na bumungad sa pandinig ko. Hindi ko naman maiwasan ang maluha. Pakiramdam ko bigla akong nagkaroon ng kakampi.

 

"Dom, pwede ba----" hindi ko na nasambit ang susunod kong sasabihin. Impit na akong napaiyak dahil sa sobrang sama ng loob na nararamdaman. Aaminin ko na masyado akong nasaktan sa narinig ko kanina kay Mama Ashley.

 

"France Easy lang...susunduin kita diyan. Paki- send ng exact location mo. Huwag ka nang umiyak. Darating agad ako." sagot nito. Bakas sa boses nito ang pag-aala.

 

"Okay...Salamat Dom!" maikli kong sagot kasabay ng pagbukas ng pintuan ng elevator. Inoff ko ang tawag kasabay sa pag send ng location ko sa kanya bago ako tuluyang sumakay sa loob ng elevator.

 

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Ayaw kong makita ako ni Dominic sa ganitong sitwasyon. Tiyak na mag-aalala lalo iyun sa akin.

 

Pagkabukas ng elevator kaagad akong lumabas. Nagulat pa ako ng may biglang tumawag sa pangalan ko.

 

"Francine!" tawag nito. Kaagad kong inilibot ang tingin sa paligid. Tumampad sa mga mata ko si Ate Mikaela. Nagmamadali itong naglalakad palapit sa akin.

 

"Can we talk?" tanong nito sa seryosong tono ng boses. Tinitigan ko ito. Pilit kong binabasa ang nararamdaman nito para sa akin. Gusto kong malaman kung galit din ba ito sa akin o hindi.

 

"A-ate? Sorry!" sagot ko sabay yuko. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

 

"France...alam kong mabait ka. Sorry din sa mga nangyari...pero legal wife na ako ni Charles. Gusto ko din ng tahimik na buhay habang kasama siya." sagot nito. Unti-unti akong nag-angat ng tingin at tinitigan ito.

 

"Buntis ako." muling wika nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi nito.

 

"Gusto kong bigyan ng kumpletong pamilya ang baby na nasa sinapupunan ko. Gusto ko ng tahimik na pagsasama namin kaya kung talagang iginagalang mo ako bilang Ate Mika mo pwede bang dumistansya ka muna sa amin?" muling wika nito habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

 

Pakiramdam ko biglang nadurog ang puso ko. Ang sakit! Grabeng parusa ito!

 

Buntis siya. Buntis si Ate Mikaela? Kung ganoon bago sila ikasal may nangyari na sa kanila? Paanong nangyari iyun? Ang alam ko hindi sila magkastindo. Saksi ako sa mga bangayan nilang dalawa noon pa.

 

Kung ganoon matinik nga talaga sa babae si Charles. Walang pinapalagpas na kahit sino. Kahit na ang anak ng matalik na kaibigan ng kanyang pamilya pinatos pa.

 

"Asahan mo iyan Ate. Simula ngayun hindi mo na ako makikita pa na aali-aligid sa kanya. Pasensya na po kayo sa mga nangyari." nakayuko kong sagot kasabay ng paghakbang palayo sa kanya. Muling tumulo ang masaganang luha sa aking mga mata.

 

"France...I am sorry! Maganda ka at alam kong makakatagpo ka din ng lalaking para sa iyo." pahabol na wika nito bago ako tuluyang nakalayo sa kanya.

 

Impit na lang akong napaiyak sa sinabi nito. Muli ko itong nilingon at napansin ko na nagmamadali itong naglakad papasok ng elevator. Siguro pupunta siya sa unit ni Charles. Sabagay, asawa siya ni Charles at may karapatan siya sa lahat ng bagay na may kaugnayan sa mga Sebastian.

 

Ilang saglit pa akong nanatili sa hallway. Pati ang paghakbang kinatatamaran ko na. Tagos hangang kaluluwa ko yata ang sama ng loob na nararamaman ko ngayun.

 

Saktong pagkalabas ko ng building may humintong sasakyan sa harap ko. Kaagad na bumaba si Dominic at nilapitan ako. Napansin ko din ang sunod-sunod na pagbaba ng mga kasama nito para siguro i- secure kong safe ba ang boss nila sa lugar na ito. OA tingnan pero alam kong gusto lang nilang masiguro ang kaligtasan ng arno nila.

 

Tumango lang ako sa tanong nito at naglakad na patungo ng kotse. Nakabukas na iyun habang nakatayo doon ang isa sa mga bodyguard ni Dominic.

 

"France!" kaagad pa akong napalingon ng may tumawag ng pangalan ko. Tumampad sa paningin ko ang nag-aalalang mukha ni Charles. Mabilis ang hakbang na naglalakad palapit sa akin habang nakasunod sa kanya sila Mama Ash at Ate Mikaela.

 

'Bigla akong nakaramdam ng kaba. Parang gusto kong maglupasay at umiyak ng umiyak. Gusto kong lapitan ito at yakapin. Pero hindi na pwede. Hindi na maaari!

 

"Dom...lets go!" wika ko at nagmamadali ng sumakay sa loob ng kotse. Kaagad naman sumunod si Dominic sa akin at bago pa tuluyang nakalapit sila Charles, umusad na ang kotse na sinasakyan namin. Muling pumatak ang luha sa aking mga mata.

 

Habang nasa byahe wala pa ring tigil ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Tahimik na tumatangis ang kalooban ko dahil sa sobrang sama ng loob na nararamdaman. Kung hindi ko lang naisip na naghihintay pala ang tunay kong ama pag-uwi ko ng Netherland parang gusto ko ng tapusin ang buhay ko.

 

Malaking bahagi ng pagkatao ko ang naging bahagi na ng mga Sebastain. Malaking bahagi ng puso ko ang inangkin na ni Charles. Sana lang malagapasan ko ang lahat ng ito. Sana lang maka moved on kaagad ako sa sakit na nararamdaman ko ngayun

 

"Hindi ka pa ba bababa?" nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Dominic, Tahimik ito buong byahe at ngayun lang ulit ito nagsalita. Hindi man ako nakatingin sa kanya alam kong nakatitig ito sa akin ngayun.

 

Wala sa sariling inilibot ang tingin ko sa paligid. Nandito na pala kami sa malawak na bakuran ng lugar kung saan na ako ngayun nakatira. Hindi ko man lang namalayan ang pagdating namin.

 

"What happened? Bakit ka umiiyak?' muling tanong 'nito. Blanko ang expression ng mukha nito kaya naman hindi ko malaman kong nagagalit ba ito o naiinis sa akin.

 

"Nothing!" sagot ko at mabilis na bumaba ng kotse. Hindi ko din namalayan na nakabukas na pala ang pintuan ng kotse kanina pa. Isa marahil sa mga bodyguard ni Dominic ang gumawa noon.

 

"Gusto mo bang gantihan sila sa pagpapaiyak nila sa iyo?" akmang papasok na ako sa loob ng muling nagsalita si Dominic. Nakalabas na din ito ng kotse habang seryoso na ang mukha na nakatitig sa akin. Napakurap ako ng makailang ulit bago sumagot.

 

"Dont dare! Malaki ang utang na loob ko sa kanila at huwag kang gumawa ng mga bagay na ikakapahamak nila." sagot ko. Kaagad ko naman napansin ang pagtaas ng kilay nito. Katunayan na hindi ito sang-ayon sa sinasabi ko ngayun

 

"Martir! Hindi ka dapat makaramdam ng awa sa mga taong nanakit ng damdamin mo." sagot nito

 

"Dom Please...ayos lang ako. Hindi solusyon ang paganti para maging masaya." sagot ko.

 

"I dont think so! Tandaan mo Francine...walang sino man ang pwedeng manakit sa atin. Isa kang Dela Fuente at matuto kang lumaban." sagot nito. Hindi na ako nagulat sa sinabi ni Dominic. Kaya siguro sanay ito sa karahasan dahil sa ganoong mindset.

 

"Normal lang na masaktan ang isang tao. Makakalimutan ko din siguro ang sakit ngayun. Makakapag moved on din siguro ako." sagot ko sa kanya. Tinitigan niya muna ako bago sumagot.

 

"Kapag nasa Netherland na tayo, huwag mong ipakita kay Grandpa na malungkot ka. Na umiiyak ka. Tiyak na hindi iyun basta uupo lang at panonoorin ka habang nagdurusa. Kung demonyo ako, mas demonyo siya." sagot nito at nagpatiuna ng naglakad papasok ng bahay. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

Chapter 138

 

CHARLES POV

 

Nagising ako na wala na sa tabi ko si Francine. Noong una akala ko nasa banyo lang siya kaya muli akong bumalik sa pagtulog. Alam kong hindi siya makakalabas dito sa condo dahil hindi naman basta- basta nabubuksan ang pintuan noon. Hindi niya alam kung ano ang code at talagang itinago ko ang susi kaya tiwala akong nasa paligid lang siya at hindi siya makakalayo sa akin ulit.

 

Wala akong balak na ibalik pa siya kay Dominic. Akin lang ang babaeng mahal ko at gagawa ako ng paraan para mailayo siya sa lugar na ito. Kung kinakailangan na dalhin ko siya sa liblib na lugar na walang sino man ang nakakilala sa amin gagawin ko. Ang importante sa akin ay ang makasama siya habang buhay.

 

Hindi ko na namalayan na napahimbing ulit ako ng tulog. Nagising ulit ako na wala pa rin si Francine sa tabi ko. Inaantok man dahil ilang araw din akong walang maayos na tulog dahan-dahan akong bumangon ng kama. Nagsuot ng damit at naglakad patungo sa banyo para tingnan kung nandoon ba si Francine.

 

Wala ito doon kaya naman nagpasya na akong lumabas ng kwarto. Tinatawag ko pa ang pangalan nito habang inililibot ang tingin sa paligid.

 

"Francine! Francine...nasaan ka?" paulit-ulit kong wika. Nagulat pa ako ng pagbaling ko ng tingin sa sofa napansin ko si Mama Ashley. Tahimik itong nakaupo habang nakatitig sa akin. Namumula ang mga mata nito at mukhang galing sa pag-iyak.

 

Hindi ko maiwasan makaramdam ng takot. Ni sa hinagap hindi ko akalain na pupunta si Mama ngayun dito sa unit ko.

 

"Ma...nasaan si Francine?" kaagad kong tanong at naglakad palapit dito. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Muling inilibot ang tingin sa paligid at nadismaya lang ako dahil hindi ko man lang nakita si Francine sa paligid. Wala na ang kanyang bakas at mukhang nakaalis na.

 

"Charles..Bakit? Bakit kailangan niyo pang gumawa ng paulit-ulit na pagkakamali?" tanong ni Mama Ashley. Hindi naman ako ganoon katanga para hindi alam ang ibig nitong sabihin.

 

"Nasaan si Francine? Pinaalis niyo po ba siya?!. dismado kong tanong. Hindi ko na binigyang pansin pa ang tanong nito sa akin ngayun. Alam kong kapag papatulan ko ang sinabi ni Mama mauuwi lang sa pagtatalo ang lahat.

 

"Huwag mo na siyang sundan. May asawa ka ng tao at siguro naman makikinig siya sa mga sinabi ko sa kanya kanina." seryoso nitong sagot. Hindi ko naman maiwasa na mapatiim bagang dahil sa sinabi nito.

 

"A-anong ibig niyong sabihin?" naguguluhan kong tanong.

 

"Pinaintindi ko sa kanya na huwag na siyang magpakita sa pamilya natin kailanman. Pinutol ko na ang lahat. Hinding hindi na sya magiging bahagi pa ng pamilya natin habang buhay." seryosong sagot ni Mama. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng galit.

 

"A-anong sabi mo? Ma...hangang kailan kayo makikialam sa buhay ko?" hindi ko maiwasang wika. Pigil ang sarili ko na ipakita dito kung gaano ako ka-galit ngayun. Halos patakbo akong lumabas ng unit para sundan si Francine. Nagbabakasakali ako na hindi pa siya nakalayo.

 

Saktong pagkapindot ko ng botton ng elevator bumakas iyun. Iniluwa si Mika at hindi ko na siya pinansin pa. Kaagad akong pumasok sa loob ng elevator at kaagad na pinintdot ang groud floor botton

 

"Charles...ano ba ang ginagawa mo? Hindi mo siya pwedeng sundan at pigilan!" Wika ni Mama Ashley. Hindi ko iyun pinansin. Ina ko pa rin sya at hangat maari ayaw kong mawala ang respito na nararamdaman ko para sa kanya.

 

Pasara na ang pintuan ng elevator ng biglang pumasok si Mama Ash. Kaagad naman sumundo sa kanya si Mikaela

 

"Ma. hangang kailan kayo makikialam sa buhay ko? Hanggang kailan niyo ako pahihirapan ng ganito?" hindi ko maiwasang wika habang pababa kami. Sinulyapan ko pa ang nakayukong si Mikaela.

 

"Charles...anak sana maintindihan mo na para sa 'iyo itong ginagawa namin. Wala kaming ibang gusto kundi ang maging maayos ka." sagot ni Mama Ashley. Kaagad naman akong umiling.

 

"Mapaayos or pinapahirapan niyo lang ako? Ilang beses ko po bang sabihin sa inyo na si Francine ang mahal ko. Kailan niyo po ba ako maiintindihan." sagot ko kasabay ng pagbukas ng elevator. Kaagad akong lumabas at iginala ang tingin sa paligid.

 

"Francine!" hindi ko pa mapigilang sigaw. Umaasa ako na nasa paligid lang siya. Umaasa ako na hindi

 

pa siya nakakalayo.

 

Para akong tanga na umikot -ikot. Nilapitan pa ako ng guard at nagtanong.

 

"Sir..may hinahanap po ba kayo?' narinig kong tanong.

 

"May napansin ka bang babae? maganda...mabuti at medyo matangkad?" tanong ko kaagad dito. Saglit pa itong nanahimik bago tumingin sa labas. Nasundan ko naman iyun ng tingin at hindi ako makapaniwala. Si Francine..dahan-dahan na naglakad papunta sa nakaparadang sasakyan habang may lalaking nakasunod sa kanya.

 

"Francine! No! Huwag kang umalis!" tawag ko pa at nagmamadaling naglakad palabas. Napansin ko pa ang paglingon nito bago mabilis na pumasok sa loob ng kotse. Kaagad naman sumunod sa kanya ang lalaking nasa likuruan niya lang kanina at bago pa ako nakalapit umarangkada na ang sasakyan palayo kasunod ng tatlong kotse na nasa likuran nito.

 

Mukhang hindi basta-bastang mga tao ang sumundo kay Francine. Wala na akong nagawa pa kundi ikuyom ang kamao na nasundan na lang iyun ng tingin. Hindi ko na din namalayan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Charles...si-sino sila? Sino ang sumundo kay Francine ngayun lang?" narinig ko pang tanong ni Mikaela. Hindi ko iyun pinansin. Laglag ang balikat na muling pumasok ako sa loob. Direcho akong naglakad patungo sa elevator at sumakay

 

"Bakit sumama si Francine sa taong iyun? Hindi ba siya mapapahamak? Ang---ang dami nila." sambit naman ni Mama Ashley. Malungkot akong napangiti habang nakatitig sa kawalan.

 

Pagkabukas ng elevator sa floor kung saan matatagpuan ang unit ko mabilis akong lumabas. Pumasok sa loob ng unit ko at naglakad papuntang kwarto.

 

"Charles, lets talk! Nandito si Mika" hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Mama ng malungkot akong tumitig dito.

 

"Ano pa po ang pag-uusapan natin? Wala na Ma. Tapos na! Nangyari na ang gusto niyo." sagot ko. Pigil ko ang sarili ko na huwag tuluyanag umiyak sa harap nito. Kahit ina ko siya ayaw kong ipakita kung gaano ako kahina ngayun. Na nagawa kong umiyak dahil sa isang babae. Kung alam lang nito... Sobrang sakit ng nararamdaman ng puso ko ngayun. Gusto kong sumigaw.

 

"Charles anak, huwag ka naman sanang magalit sa akin....sa amin. Wala--"

 

"Wala? Wala kayong ibang gusto kundi ang maging maayos ang kinabukasan ko? Wala kayong gusto kundi ang makita ako kung gaano ako nagdurusa ngayun?" tanong ko. Alam kong bakas na sa boses ko ang tinitimping galit hindi lang sa kanila kundi pati na din sa mundo. Tulala naman na napatitig sa akin si Mama Ashley.

 

Naglakad ako papunta sa mini wine bar. Kumuha ako ng isang bote ng alak at kaagad na nagsalin sa baso at direchong ininom. sobrang sikip ng dibdib ko at tanging alak lang ang makakatulong para magamot iyun.

 

"Anak..huwag ka naman sanang ganyan. Ginawa ko lang naman kung ano ang mas makakabuti sa iyo." muling wika ni Mama. Lumapit pa ito sa akin at hinaplos ang noo ko. Malungkot akong napangiti habang mahigpit ang pagkakahawak sa baso.

 

"Pwede bang iwan niyo muna ako Ma?" Gusto kong mapag-isa." sagot ko at muling nagsalin ng alak sa baso. Mabilis naman inagaw ni Mama sa akin ang bote at inilayo iyun sa akin.

 

"Wala na Ma. Wala ng halaga ang buhay ko!", wika ko kasabay na pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi naman ito nakaimik kaya muli akong nagsalita.

 

"Hindi ko alam kung nagiging masamang anak ba ako sa iyo. Hindi ko alam kung bakit ako pinaparusahan ng tadhana ng ganito, Sabihin mo sa akin Ma, masyado bang matigas ang ulo ko? Wala ba akong kwentang anak para pati babaeng mahal ko gusto niyong ilayo sa akin?" umiiyak kong tanong. Wala na akong pakialam pa kung ano man ang iisipin nito sa akin ngayun. Ang mahalaga sa akin ay mailabas ang nilalaman ng puso ko.

 

Huminga muna ako ng malalim bago muling naglakad. Sa pagkakataon na ito direcho na akong pumasok sa loob ng kwarto. Inihiga ang pagod kong katawan at pumikit.

 

Hindi ko alam kung paano pa aayusin ang buhay ko ngayun. Hindi ko alam kung may dapat pa ba akong ipaglaban. Wala ng kwenta ang lahat. Ang kaunting pag-asa na natira sa akin kanina habang kasama si Francine tuluyan ng naglaho. Wala na si Francine at alam kong kahit kailan hindi na ito babalik sa akin.

 

Narinig ko pa ang mahinang pagkatok sa pintuan ng kwarto. Hindi ko iyun pinansin. Alam kong paulit- ulit lang naman ang pag-uusapan namin. Wala ng kabuluhan pa para ipaglaban ko ang gusto ko sa sarili kong pamilya dahil hindi din naman nila ako pakikinggan.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 139

 

FRANCINE POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Sakay ng private jet ng mga dela Fuente malungkot akong nakatanaw sa kawalan. Muling sumagi sa isipan ko si Charles.

 

Kumusta na kaya siya? Simula ng may nangyari sa armin sa condo wala na akong naging balita pa tungkol sa kanya. Sabagay, iniiwasan ko na din naman iyun. Masyado ng masakit para sa akin ang inga nangyari. Alam ko sa sarili ko na walang patutunguhan ang lahat-lahat. Dapat lang na tulungan ko ang sarili ko na kalimutan na siya.

 

Sa Netherlands, magsisimula ako ng panibagong buhay. Kasama ang aking ama. Alam kong magiging masaya din ako.

 

"Ready ka na ba? Ready ka na ba na makita si Grandpa?" tanong ni Dominic sa akin. Napakurap ako ng makailang ulit bago ko binalingan ito ng tingin sa kabilang bahagi ng upuan. May red wine itong hawak habang seryosong nakatitig sa akin.

 

"Siyempre naman! Matagal ko na itong pinapangarap at matutupad na din sa wakas." nakangiti kong sagot. Kaagad naman itong napatango.

 

"Huwag mo ng isipin ang kabiguan mo. Kalimutan mo na ang walang kwentang lalaking iyun." sagot pa nito.

 

Kunot noo naman akong napatitig dito. Hindi naman ako nagkikiwento sa kanya tungkol sa namagitan sa amin ni Charles pero parang may alam ito. Hindi ko din nabanggit sa kanya na tuluyan na akong itinakwil ng mga Sebastian. Ayaw ko kasing magalit ito at baka tutuhanin niya ang banta niya noon na gusto niya akong ipaghigante. Wala daw kasing pwedeng manakit sa amin.

 

Simula ng umalis ako ng condo unit ni Charles never na akong nagtangka pa na makibalita sa mga Sebastian. Nagkukulong na lang din ako sa aking  kwarto at kung lumabas man hangang garden lang. Ilang beses na din akong niyaya ni Dominic na mamasyal ng mall pero palagi kong tinatanggihan. Pakiramdam ko, kahit gaano pa kaganda ng paligid, wala ng halaga sa akin. Parang biglang nawala ang gana kong mabuhay.

 

"Hayyy pag-ibig nga naman! Kaya iniiwasan kong tamaan ako niyan eh. Ayaw kong matulad sa iyo na parang tanga. Bigla na lang natutulala." muling wika ni Dominic. Naiinis ko itong tinitigan.

 

"Pwede ba? Ang ingay mo!" inis kong sagot sa kanya. Ang daldal nito ngayun. ibang iba sa Dominic na nakilala ng karamihan na tahimik at akala mo papatay ng tao kung makatitig.

 

Ibang iba sya kung umasta sa harapan ko. Sabagay, kung tutuusin mabait naman itong si Dominic. Hindi ko lang maintindihan kung bakit pinili nitong maging bad boy sa harap ng ibang tao.

 

"Paamong hindi ako mag-iingay? Kanina ka pa tahimik diya eh. Hindi ka nagsasalita diyan! Dalawa lang tayong magkaharap ngayun at alaganan naman na kausapin ko ang sarili ko!" sagot nito. Humalikipkip lang ako. Wala ako sa mood na kausapin ito ngayun. Sumasakit pa rin ang kalooban tuwing sumasagi sa isip ko si Charles.

 

"May private room pala dito. Ang mabuti pa doon ka muna para fresh ka mamaya pagharap kay Grandpa. Tigilan mo na ang kaiisip sa Charles na iyun. Ikaw din, baka lalo kang pumangit niyan." nakangisi nitong wika. Kaagad ko naman itong inirapan sabay tayo.

 

"Haysst! Hintayin mong makarecover ako sa heartaches ko. Makikita mo kung ano ang tunay kong ugali." naiinis kong sagot sabay talikod sa kanya. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ako nakapasok sa loob ng private room na tinutukoy nito.

 

"Iba na nga talaga ang mga mayayaman. Imgine, may kama sa loob ng private jet na ito? Pwede din bumyahe ng ibang bansa na hindi na kailangan pang sumakay sa mga commercial flights. Pwede nga akong matulog habang nasa byahe kami. Mabuti na din iyun dahil alam kong ang laki na ng eyebags ko. Ilang araw na akong hindi nakakatulog ng maayos dahil sa sakit na nararamdaman ng kalooban ko

 

Kaagad na akong humiga ng kama. Kumportable naman ang pakiramdam ko. Feeling ko nga nasa hotel lang ako eh.

 

Sa sobrang pagpupuyat ko nitong mga nakaraang araw hindi ko na namalayan pa na napahimbing na pala ako sa pagtulog. Nagising na lang ako sa mahinang tapik sa pisngi ko kaya kaagad akong napadilat.

 

"Akala ko kung napaano ka na. Grabe ka, wala kang ibang ginawa buong byahe kundi matulog." malumanay na wika ni Dominic. Wala sa sariling napakurap ako at dahan-dahan na bumangon.

 

"Nasaan na tayo?" tanong ko.

 

"Nandito na tayo. Maghanda ka na. Didirecho muna tayo ng hotel para makaligo ka at makapag ayos bago tayo uuwi ng bahay. Ayaw kong makita ka ni Grandpa sa ganyang hintsura." sagot nito sa akin. Wala sa sariling napatingin ako sa salamin. Hindi ko pa naiwsan na mapangiwi ng makita ang hitsura ko.

 

Para akong bruha. Sabog-sabog ang buhok ko at nangingitim ang paligid ng mga mata ko. Dagdagan pa ng eyebags ko na pwede na yatang sabitan ng kaldero sa sobrang laki. Napangiwi ako at muling tumingin kay Dominic.

 

"Ayusin mo ang buhay mo ha? Kapag malaman ni Grandpa na nagdurusa ka baka iutos noon na ipapatay ang Charles na iyun." banta ni Dominic. Kaagad ko naman itong pinanlisikan ng mga mata.

 

"Pwede ba! Puro karahasan iyang tumatakbo sa utak mo eh. Kainis ka talaga!" sagot ko. Tumawa ito at mabilis na naglakad palabas ng kwarto.

 

"Mag ayos ka na dahil nandyan na ang kotse na susundo sa atin. Papaayusan muna kita bago iharap kay Grandpa. Baka pati ako malagot sa hitsura mo ngayun eh. Sabihin noon pinabayaan kita." ngisi nito mabilis na lumabas ng kwarto. Marahan naman akong napabuntong hininga at hinagilap ang bag ko.

 

Kinuha ko ang suklay at pumasok sa maliit ng banyo. Nagtoothbrush at naghilamos na din. Kumpleto naman pala sa gamit ang banyo kaya "naman hindi na ako nahirapan pa na gawin ang personal hygene ko.

 

Mabilis na lumipas ang oras. First time kong lumabas ng bansa kaya naman na-apreciate ko ang mga nakikita ko sa paligid. Bago lahat sa mga mata ko kaya hindi ko maiwasan na maaliw sa mga tanawin na nadadaanan namin.

 

"Dumirecho nga kami ng hotel para maayusan daw ako. Pagdating ng hotel nagulat pa ako dahil may mga naghihintay na sa amin. Mga taong walang ibang gagawin kundi ang i-make over daw ako. Hindi na ako kumuntra pa. Medyo matagal na din pala akong hindi nakapagpa-salon sa Pilipinas. Aangal pa ba ako? Pagkakataon ko na ito para maayusan ng mga ibang lahi.

 

Pagkatapos na masiguro ni Dominic na maayos na ang hitsura ko bumyahe na ulit kami ng halos dalawang oras. Lahat ng nadadaanan namin bago sa mga mata ko kaya nag-enjoy ako. Malayong malayo sa hitsura ng Pilipinas.

 

Napatuwid ako ng upo ng mapansin ko na pumasok ang sinasakyan namin sa isang napakaluwang na bakuran. Mula sa kinauupuan ko, kita ko ang nagagandahang bulakblak sa paligid. Nabaling ang tingin ko sa medyo may kalakihang bahay at hindi ko maiwasan na mapangiti. Style pa lang ng bahay alam.kong ginastusan iyun ng hindi basta-basta.

 

"Lets go?" tanong ni Dominic sa akin. Nakalabas na pala ito ng kotse ng hindi ko namamalayan habang nakalahad ang kanyang kamay sa akin. Nakangiti kọ naman iyung tinanggap.

 

"Dom, sabihin mo nga sa akin...gaano kabait ang Daddy ko?" tanong ko sa kanya. Parang gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagtanong ko tungkol sa ama ko. Okupado kasi ng isip ko kay Charles nitong mga nakaraang araw.

 

"Mali ang tanong mo Francine.... Dapat itanong mo sa akin kung gaano ka-demonyo si Grandpa." nakangisi nitong tanong. Kaagad naman akong napabitaw sa pagkakahawak dito. Hinarap ko ito at masamang tinitigan kaya muli itong natawa at nagpatiuna ng pumasok sa loob. Kaagad naman akong napasunod dito.

 

Pagkapasok ko kaagad na sumalubong sa paningin ko si Dominic. Nakayuko ito habang kaharap ang may edad ng lalaki. Para naman akong pinako sa aking kinatatayuan ng bumaling ang tingin nito sa akin. Bigla kong naramdaman ang pagkabog ng puso ko.

 

"Sa wakas.....dumating na din ang pinakahihintay ko! Ang masilayan ng personal ang unica iha ko." nakangiti nitong wika habang nakatitig sa akin. Mabagal itong naglakad papunta sa akin habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa aking mukha. Para naman akong ipinako sa kinatatayuan.

 

"Francine...ikaw na nga ang matagal ko ng hinahanap." wika nito at kaagad kong naramdaman ang pagyakap nito sa akin. Hindi ko naman napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Pakiramdam ko ng mga sandaling ito biglang naging kumpleto ang pagkatao ko. Iba pa rin pala sa pakiramdam na mayakap mo ang tunay mong ama. Pakiramdam ko lahat ng sakit ng kalooban na naranasan ko nitong mga nakaraang araw biglang napawi. Pakiramdam ko bigla akong nagkaroon ng kakampi sa buhay.

 

"Dad! Daddy...ikaw ba talaga iyan?" wika ko habang umiiyak sa bisig nito. Tanging paghaplos lang sa buhok ko ang naging sagot mula sa kanya. Naramdaman ko din ang pagyugyog ng balikat nito senyales na umiiyak din ito ngayon.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 140

 

FRANCINE POV

 

"Diyasking bata ka! Bakit ngayun mo lang siya dinala dito?" narinig kong singhal ni Daddy kay Dominic pagkatapos ako nitong yakapin ng mahigpit. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

 

"Grandpa...a-ano po ang ibig niyong sabihin?" tanong ni Dominic. Halata sa hitura nito ang pagkagulat.

 

"Akala mo ba hindi ko alam ang mga pinanggagawa mo sa Pinas? Mas inuna mo pang asikasuhin ang mga papeles kaysa ipaalam sa akin na natagpuan mo na ang unica iha ko?" bulyaw nito kay Dominic. Hindi ko naman maiwasan na sipatin ng tingin si Daddy. Kahit may edad na ito, bakas pa rin ang pagiging magandang lalaki nito noong kabataan pa. Mukhang kasing tangkad ko lang din ito.

 

Walang duda, Tatay ko nga ito. Pareho kami ng kulay ng mata eh.

 

"I-ibig niyo po bang sabihin, alam niyo lahat ng nangyayari sa Pilipinas? Sinusundan niyo po ang bawat galaw ko?" nagtatakang tanong ni Dominic.

 

"Ano ang palagay mo sa akin tanga? Uyy Dominic papunta ka pa lang, pabalik na ako. Bakit ba ang tagal mong dalhin dito si Francine? Kaunti na lang talaga at ako na mismo ang umuwi ng Pilipinas para sunduin siya!' malakas ang boses na wika ni Daddy. Hindi ko alam kung galit ba ito o normal lang sa kanya ang sumigaw. Sa hitsura ni Dominic mukhang sanay na ito sa ugali ng kanyang Lolo.

 

 

"Kung alam ko lang po na alam niyo na pala, dapat pala hinintay na lang kitang umuwi ng Pinas eh. Ang tagal mo na kayang hindi nakakauwi doon." sagot naman ni Dominic. Akmang aambahan na naman ni Daddy ang kanyang apo ng lakas loob akong pumagitna.

 

Ibang klase pala talaga ang pamilyang ito. Imbes na magkumustahan dahil kakarating lang namin mukhang mag-aaway pa sa harap ko. At ang masaklap pa parang hindi magkadugo kung itrato ang isat isa.

 

"Tama na po. Daddy, gutom po kami. Wala po bang food dito?" tanong ko. Natigilan naman si Daddy. Masamang tinitigan ulit ang apo bago nagsalita.

 

"Hindi mo ba pinakain si Francine? Bakit gutom siya? Hindi ka man lang nag-abalang bigyan ng pagkain habang bumibyahe kayo papunta dito?" galit ang tono ng boses na tanong sa apo. Imbes na mapabuti ang sinabi ko lalo pa yatang napasama. Hayy bahala na nga sila. Hahayaan ko na lang siguro na mabugbog itong si Dominic. Ito naman kasing si Daddy kung umasta akala mo walang ginawang matino ang apo niya.

 

Kakamot-kamot naman si Dominic ng ulo na sumulyap sa akin. Sa hitsura nito, mukhang nakalimutan niya na buong byahe akong natulog. Nakalimutan yata ang last kain ko pa ay noong bago kami sumakay ng private jet. Ni tubig hindi ko nagawang uminom.

 

"Sorry Grandpa, tulog po kasi siya buong byahe eh. Wala kasing ginawa nitong mga nakaraang araw sa Pinas kundi ang magpuyat." sagot nito. Mukhang balak yata ako nitong sisisihin para makawala sa init ng ulo ni Daddy. Kaagad naman akong lumapit kay Daddy at kumapit sa braso nito. Matamis ko itong nginitian bago nagsalita.

 

"Kasalan ko Dad. Akala ko kasi nasa hotel lang ako buong byahe. Hindi ko namalayan na napahimbing ang tulog ko. Huwag niyo na pong sisihin si Dominic. Naging mabait naman po iyan noong nasa Pinas kami." nakangiti kong wika. Tinitigan naman ako ni Daddy bago napangiti.

 

"Talagang nakuha mo ang hitsura ng nasira mong Lola. Hindi ko akalain na darating ang araw na ito anak. Ang makita at makasama ka." nakangiti nitong sagot sa akin. Napansin ko pa ang pangingilid ng luha sa mga mata nito. Siguro dahil sa tuwa na nararamdaman.

 

"Simula ng nalaman ko na hindi ako tunay na anak ng mga Sebastian, nangarap din po ako na makita kayo. Salamat po dahil hindi po ako binigo ng tadhana." sagot ko habang pigil ang pag-iyak. Muli kong narinig ang pagtikhim ni Dominic.

 

"And it will not happen kung hindi dahil sa akin." nakangisi nitong sagot. Kaagad naman itong pinukol ng masamang tingin ni Daddy.

 

Mapapel talaga itong si Dominic. Parang bata kung umasta sa harap ni Daddy. Ang hilig magbuhat ng sariling banko.

 

************

 

SEBASTIAN RESIDENCE

 

 

"Charles ano ba, tigilan mo na nga iyang kakainom mo! Pinapatay mo na ang sarili mo ah? Umaga hangang gabi wala kang ibang ginawa kundi uminom ng alak. Ano ba alaga ang gusto mong gawin namin para lang tumigil ka na at ayusin ang buhay mo?" tanong ni Ashley sa kanyang anak. Sa hitsura nito, halata na sa mukha nito ang pag-aalala para sa kapakanan ng panganay na anak.

 

Ngayun pa lang...naisip na niya kung gaano kalaking pagkakamali ang nagawa nila para sa anak. Ngayun pa lang, nakikini-kinita na nila na sila ang dahilan kung bakit nauwi sa ganito ang lahat.

 

Hindi man direktang aminin ni Charles, alam ni Ashley na unti-unti nitong pinapatay ang sarili. Pagkatapos ng kumprontasyon sa condo unit na pag -aari nito pinilit nya itong umuwi ng mansion para magabayan. Hindi naman nila akalain na wala itong ibang gagawin kundi uminom ng alak. Hindi din ito nakakausap ng matino.

 

"Charles, anak. Tama na! Hindi mo man lang ba naisip na nahihihrapan din kaming nakikita ka sa ganitong sitwasyon?" muling wika ni Ashley sa anak. Mapupungay ang mga matang tumitig naman si Charles sa kanyang ina.

 

"Leave me alone Ma! Wala ng dahilan pa para mabuhay dito sa mundo. Wala na ang babaeng mahal ko! Itinakas na siya sa akin ng lecheng Dominic na iyun!" halos pasigaw na sagot ni Charles. Hindi naman makapaniwalang napatitig si Ashley sa kanyang anak.

 

Pangalan pa lang ng binanggit nito na posibleng sinamahan ni Francine, biglang nanayo na kaagad ang balahibo niya sa kanyang katawan. Hindi lingid sa kaalaman niya kung gaano kalupit ang Dominic na iyun. Ni sa hinagap hindi nya akalain na sa taong iyun sasama si Francine.

 

"Anong sabi mo? Si Francine sumama kay Dominic Dela Fuente? Paanong nangyari iyun? Paano silang nagkakilala?" tanong nito. Hindi na sinagot pa ni Charles ang kanyang Ina. Muli itong tumungga ng alak.

 

"Enough! Charles naman! Hindi pwedeng palaging ganito! Alam ko kung gaano kalaki ang kasalanan namin sa iyo pero huwag mo naman sanang iparamdam sa amin na kami na ang pinakamasamang tao sa mundo!" Muling wika ni Ashely sa anak habang hindi na napigilan ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Inilayo na din nito sa anak ang bote ng alak

 

Hilam ang luha sa mga mata tinitigan niya ang humpak na pisngi ni Charles. Ang bilis ng pagbasak ng katawan nito. Malayong malayo na ang hitsura nito sa pagiging makisig na Charles. Sa mabait na Charles at puno ng pangarap.

 

Parang biglang nadurog ang puso ni Ashley. Ano itong nagawa nilang malaking pagkakamali sa sarili nilang anak? Bakit nauwi sa ganito ang lahat?

 

"Charles, anak...I am sorry! " basag ang boses na wika niya dito. Hindi na siya nakatiis pa. Kaagad na siyang naiyak dahil sa awa na nararamdaman sa anak

 

"Ma...tulungan niyo ako...Ibalik nyo si Francine sa akin. Siya lang ang nag-iisang dahilan para ipagpatuloy ang buhay. Siya lang at wala ng iba." Sambit ni Charles. Ramdam niya ang pagyugyog ng balikat nito palatandaan na umiiyak ito ngayun. Lalo naman siyang naiyak dahil sa nararamdamang habag para sa anak.

 

Kung may rewind lang sana sa mga nangyari na hindi na sana nila pinanghimasukan pa ang kagustuhan ng anak. Hindi na sana nila ito pinilit na magpakasal kay Mikaela. Hindi sana aabot sa ganito ang lahat. Kasalanan nila ang lahat kung bakit unti- unting nasisira ang buhay nito ngayun.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 141

 

 

 

CHARLES POV

 

 

Sapo ang kumikirot na sentido dahan-dahan akong bumangon ng kama. Nagtataka pa akong nagpapalinga-linga sa paligid dahil maayos ang pagkakahiga ko dito sa kama. May nakakabit pa sa aking dextrose na siyang labis kong ipinagtaka.

 

 

Ang huli kong natatandaan nag- passed out ako dahil sa matinding kalasingan. Well, hindi naman bago para sa akin iyun. Talagang halos araw-araw na nangyayari sa akin na basta na lang nakakatulog kung saan ako abutan ng matinding pagkalasing.. Hindi ko nga alam kung bakit hangang ngayun buhay pa ako. Puro alak na lang yata ang laman ng sistema ko eh. Hindi ko alam kung bakit hangang ngayun patuloy pa rin akong pinapahirapan ng Diyos.

 

Malaki na ang ibinagsak ng katawan ko. Nagkukulong lang din ako dito sa aking kwarto at walang ganang makipag-usap kahit kanino.

 

Ilang beses na din gustong makipag-usap sa akin si Mikaela. Gusto daw nitong ayusin ang problema sa pagitan naming dalawa. Pero hindi ko ito pinapansin. Naging bingi at bulag ako sa mga ipinapakita nilang pag-aalala sa akin. Wala na akong pakialam pa sa paligid ko.

 

Walang ibang laman ang puso at isip ko kundi si Francine lang. Hindi ko alam kung hangang kailan ako maging ganito. Hindi ko alam kung kaya ko pa bang makabangon sa kinasadlakan kong kalungkutan.

 

"Mabuti naman at gising ka na. Kakaalis lang ng family Doctor natin. Sinigurado niya sa amin na maayos na ang iyong kalagayan." wika ni Mama Ashley sa akin. Hindi ko na namalayan pa ang pagpasok nito sa kwarto ko. Lumilipad na naman kasi ang isipan ko. Pilit kong inaanalisa kung nasaan na nga ba ngayun si Francine.

 

Blanko ang expression ko ng tumitig kay Mama Ashley habang naglalakad ito palapit sa akin. May hawak itong isang bowl na may lamang umuusok na pagkain.

 

"May dala akong pagkain sa iyo. Halos isang linggo kang walang malay. Kainin mo muna ito habang mainit pa." wika ni Mama sa akin. Pilit nitong hinuhuli ang tingin ko pero umiiwas ako dito. Aaminin ko sa sarili ko na malaki ang tampo ko sa kanya. Masyadong masakit para sa akin ang ginagawa nilang paghimasok sa buhay ko.

 

"Ano po ang nangyari? Bakit may dextrose ng nakakabit sa akin." Malamig kong tanong sa kanya. Tinitigan ko pa ang dextrose na nakakabit sa akin. Ngali-ngali kong tanggalin iyun dahi balak kong pumunta sa imbakan ng alak para maumpisahan na naman ang maglasing.

 

Inilapag muna ni Mama Ashley ang hawak na pagkain bago ako sinagot.

 

"Hindi mo ba alam na ilang araw ka ng walang malay? Halos hindi na kinaya ng katawan mo ang sobrang alcohol. Mahigpit ng ipinagbawal ng Doctor na umiwas ka muna sa alak or kahit na ano mang klaseng inumin ng may alcohol content.. Charles, anak, maawa ka. Muntik mo ng ikamatay ang walang tigil na pag-inom ng alak." malungkot na sagot nito sa akin.

 

Natigilan ako. Hindi ako makapaniwala na muntik na palang bumigay ang katawan ko dahil sa sarili kong kapabayaan. Well, kung natuluyan man ako sa kakainom, pabor nga sa akin iyun eh. Para naman matapos na ang paghihirap ko.

 

"Charles anak, kailan mo ba ibabalik sa dati ang buhay mo? MIss na miss ka na namin! Miss na miss na namin ang dating ikaw." muling wika ni Mama. Bakas sa boses nito ang matinding lungkot.

 

"Hinayaan niyo na lang sana akong mamatay Ma. Para matapos na ang lahat. Total naman iyun ang mas gusto kong gawin sa sarili ko." malungkot kong sagot. Muling sumagi sa isipan ko si Francine.

 

Kumusta na kaya siya? Inaalagaan ba siya ng Dominic na iyun? Nakakain ba siya ng maayos?

 

Isipin ko pa lang na tuluyan na itong naangkin ni Dominic sumasakit na ang kalooban ko. Hindi ko matangap na may ibang lalaking nagmamay-ari sa babaeng mahal ko.

 

"Charles...nariring mo ba ang sinasabi mo? Magpapakamatay ka dahil lang sa isang babae?" sindak na tanong ni Mama. Malungkot akong napangiti.

 

"Why not! Kung ang kamatayan ang sagot para mawala ang nararamdaman kong kalungkutan ngayun dahil sa pag-alis ni Francine handa kong harapin iyun Ma. Wala ng halaga sa akin ang lahat. Si Francine ang buhay ko at hangang hindi siya bumabalik hindi ako titigil na gumawa ng mga 'bagay na lalong magpapaiksi sa buhay ko."

 

matapang kong sagot. Kaagad kong napansin ang paglandas ng luha sa mga mata ni Mama dahil sa sinabi ko. Siguro nasasaktan siya sa mga katagang bigla na lang lumabas sa bibig ko ngayun.

 

"Charels...Huwag ka naman sanang magsalita ng ganyan. Kung nahihirapan ka ngayun, mas nahihirapan ako! Hindi mo lang alam kung gaano kasakit sa akin ang makita kang nasa ganitong sitwasyon. Ang laki na ng ipinagbago mo anak! Hindi ko kayang mapahamak ka dahil sa kasalanan namin sa iyo." Tuluyan na itong napaiyak habang nagsasalita. Hindi ako nakasagot.

 

Kahit na nakialam sila sa buhay pag-ibig ko masakit pa rin sa akin na makita na umiiyak ang sarili kong ina. Marami itong sinakripisyo noon. Hindi ako ganoon kasamang anak para pahirapan ito.

 

"Ayusin mo na sana ang buhay mo Charles. Pangako, babawi kami sa iyo. Nakausap na namin si Lorenzo. Pati na din si Mika. Hinihintay lang nila ang pagaling mo para mapag-usapan ang tungkol sa nangyaring kasal niyo ni Mikaela." muling wika ni Mama.

 

"Kasal? Wala ng dapat pag-usapan pa Ma. Sira na ang buhay ko! Kahit na ano pa man ang gawin niyo hindi na maibabalik pa ang nangyari na. Hindi na babalik sa akin si Francine! Tuluyan niya na akong tinalikuran. Wala ng Francine pa ang babalik sa akin. Tuluyan na siyang naagaw ng iba sa akin!" puno ang pait sa boses ko na wika ko kay Mama Ashley. Lalo ko naman narinig ang impit na pag- iyak nito.

 

"Walang ng halaga sa akin ang lahat Ma. Mahina ako. Duwag! Sa umpisa pa lang, hindi ko nagawang ipaglaban ang babaeng mahal ko." malungkot kong wika habang nakatitig sa kawalan. Pilit kong ina- analize kung bakit nagkalitse-litse ang buhay ko. Pllit kong iniisip kung bakit nangyari sa akin lahat ng ito.

 

 

"Anak, huwag ka naman sanang magsalita ng ganyan. Huwag mo din sanang isipin na hindi ka mahalaga sa amin. Masyado ka lang talaga naming mahal at wala kaming ibang gusto kundi mapabuti ang buhay mo. Akala namin, magiging maayos ang buhay mo kapag si Mika ang mapapangasawa mo. Hindi naman lingid sa iyo kung ano ang ugnayan ng pamilya natin kina Papa Enzo mo diba? Halos anak na ang turing niya sa iyo at ganoon din ako kay Mikaela..." mahaba nitong wika sa akin.

 

Hindi ko na ito sinagot pa. Walang gana na muli akong nahiga sa kama. Ipinikit ko ang aking mga mata para iparamdam kay Mama na wala na dapat kaming pag-usapan pa. Nangyari na ang mga hindi dapat mangyari at wala ng paraan para maibalik iyun.

 

"Patawarin mo kami Charles. Wala kaming ibang hangad kundi ang pagaling mo. Pangako, babawi kami sa iyo. Gagawin namin ang lahat para muling mahanap si Francine." mahinang wika nito. Kaagad akong napadilat at malungkot na ngumiti.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 142

 

FRANCINE POV

 

Sa sobrang bilis ng paglipas ng araw hindi ko na namalayan pa na unti-unti na akong nasanay sa kung anong buhay meron ako ngayun. Hindi nagkulang ang tunay kong ama sa pag-aalaga at pagmamahal sa akin.

 

Lahat ng bagay na akala nito makakapagpasaya sa akin ibinibigay niya. Halos tabunan ako nito ng mga materyal na bagay na kung tutuusin hindi ko naman hilig.

 

Katulad nalang ngayun. Naabutan ko ito sa loob ng aking kwarto na kakatapos lang ilatag sa kama ko ang mga bagong pinamili niya sa akin. Bagong mga regalo niya sa akin na milyon-milyon ang halaga.

 

"Dad, ano na naman po ito? Bakit kailangan niyo pa po akong bilhan ng mga ganito? Itatago ko láng naman ang mga iyan eh. Hindi ako mahilig gumamit ng mga ganitong bagay." angal ko kay Daddy.

 

Kakalabas ko lang ng banyo at ito kaagad ang aking naabutan. Malaking bouquet ng roses na nakalatag sa kama ko at halos punuin nito ng ibat ibang hugis na nakabukas ng box na may laman sa loob ng nagkikislapang alahas.

 

Tuwing umaalis ito ng bahay, asahan na talaga na pag-uwi nito may dala itong pasalubong para sa akin. Ilang beses ko nang sinabi sa kanya na tama na dahil hindi ko naman kailangan ang mga iyun. Pero sadyang makulit talaga ito. Palagi nitong sinasabi sa akin na babawi sya sa mga panahon na hindi niya ako nakasama. Hindi ko naman akalain na halos ibigay niya na sa akin ang lahat. Lalo na pagdating sa mga materyal na bagay.

 

"Kulang pa nga ito anak. Napakatamad mo kasing sumama sa akin kapag niyaya kitang mamasyal kaya pinamili ko na lang ang alam kong magugustuhan mo." sagot nito. Napapailing naman akong tinitigan isa-isa ang mga bagong pinamili nito para sa akin. Sabagay, tama ito.

 

Hindi ko nga din maintindihan ang sarili ko. Simula ng dumating ako dito sa Netherlands, tamad na tamad akong lumabas. Siguro dahil hangang ngayun ramdam ko pa rin ang sama ng loob na naranasan ko sa Pilipinas. Ang tuluyang pagtakwil sa akin ng mga Sebastian at ang paglayo ko kay Charles.

 

Kahapon ang dala naman ni Daddy ay ibat ibang klaseng luxury bags. Bigla na lang din may dumadating dito sa bahay na ibat ibang design ng mga damit at sapatos. Basta lahat ng maisipan nito na alam niyang kailangan ko ibinibigay niya kaagad sa isang pitik lang. Kahit anong pigil ko hindi talaga nakikinig.

 

Hayaan ko na lang daw dahil masaya daw siya sa ginagawa niya. Tsaka na daw ako umangal kapag wala ng space ang walk in closet ko. Mukhang ganoon na nga siguro ang mangyayari nito. Sasanayin ko na lang siguro ang sarili ko na halos araw-araw nakakatangap ng regalo mula kay Daddy.

 

Ito yata ang paraan niya para ipakita sa akin na mabuti siyang ama. Ilang beses din nitong nabanggit sa akin na maiksi na lang daw na sandali ang itatagal niya dito sa mundo kaya dapat i-enjoy namin pareho na magkasama kami, Gusto daw niyang sulitin ang mga araw na kasama niya ako bilang anak niya na matagal na nawalay sa kanya.

 

Well, Marami yatang pera si Daddy at gusto niyang gastusin lahat sa akin kaya ayos lang din. Itatago ko na lang ang mga ito at baka mapakinabangan ko naman sa hinaharap. Gagawin ko na lang sigurong collections.

 

"May mga pagkain din akong dala. Mga Filipino foods. Bumaba ka muna para makakain ka. Aalis ulit ako dahil may kikitain ako sa labas. Ikaw na muna ang bahala dito Iha." paalam ni Daddy sa akin. Kaagad naman akong tumango at mabilis akong lumapit dito at hinalikan sa pisngi. Nakangiting lumabas ito ng kwarto ko.

 

liling iling naman ako-habang pinagmamasdan ang mga pasalubong nito sa akin. Mukhang magiging abala na naman ako sa pagliligpit ng mga ito. Kung bakit naman kasi kailangan niya pang ilatag ang mga ito sa kama.

 

Hindi ko maiwasan na sipatin ng tingin ang mga alahas. Sabagay, ang gaganda nga naman talaga. Kinuha ko pa ang isang set na may kulay pink na bato at sinipat ng tingin.

 

Hindi ko maiwasan na mapangiti. Kahit hindi ako magtatrabaho sa tanang buhay ko kaya ko sigurong mabuhay ng masagana sa pamamagitan ng mga alahas na bigay ni Daddy.

 

Mayaman din naman ang mga Sebastian at naibigay din nila sa akin lahat ng mga pangangailangan ko. Pero mas hamak na mayaman ang tunay kong ama. Kayang kaya niya kasing ibigay ang mga bagay na hindi ko naman kailangan.

 

Muling sumagi sa isip ko si Charles. Hindi ko maiwasan na muling makaramdam ng lungkot. Halos dalawang buwan ko na siyang hindi nakikikta pero sariwa pa rin ang sugat na nararamdaman ng puso ko. Kahit anong gawin kong pilit na iwaglit siya sa isip ko hindi ko magawa.

 

Dali-dali kong iniligpit ang mga set ng alahas na nasa kama ko. Mabilis kong inilagay ang mga iyun sa jewelry cabinet na nasa walk in closet ko. Siguro, mula ngayung araw, sasanayin ko na ang sarili ko na gumamit ng mga alahas. Sayang naman kasi kung buburuhin ko lang ang mga iyan dito sa cabinet.

 

Pagkatapos kong maayos ang lahat ng dapat ayusin mabilis akong nagbihis ng makapal na outfit. Balak kong maglakad-lakad sa labas dahil nag-uumpisa na ang winter season dito sa Netherlands. Gusto ko din mapagmasdan ang mga nagagandahang halaman na alagang alaga ni Daddy sa paligid ng bahay.

 

Dumaan muna ako ng kusina para tingnan ang sinasabi ni Daddy na binili nitong mga filipino foods para sa akin. Hindi naman ako nabigo dahil nakita ko kaagad ang mga ito na maayos na nakapatong sa ibabaw ng mesa. Isa - isa ko pang binuklat ng mga iyun at napatakip pa ako ng aking ilong ng maamoy ko ang mga pagkain.

 

"Shit! Bakit ang baho naman? Panis na ba?" hindi ko maiwasang sambit. Mabilis akong napatakbo ng banyo danu pakiramdam ko Digiang may kung anong bagay ang gustong ilabas ang sikmura ko.

 

"Francine, what happened?" narinig ko pang sigaw ni Dominic. Hindi ko na ito pinansin pa. Tuloy tuloy akong pumasok sa loob ng banyo at sumuka ng sumuka. Naramdaman ko naman ang pagsunod ni Dominic sa akin at tahimik ako nitong pinapanood.

 

"Ano ba ang nangyayari kay Daddy? Bakit siya bumili ng mga sira na pagkain?" sambit ko pa kay Dominic ng mahimasmasan ako. Habol ko ang aking paghinga at tagaktak ng pawis ang noo ko dahil s matinding pagsusuka.'

 

"Anong sabi mo? Binilhan ka ng sira na mga pagkain ni Grandpa? Bakit gusto ka ba niyang lasunin?" tanong ni Dominic sa akin. Ngali-ngali ko naman itong batukan. Mabuti na lang at mabilis itong tumalikod sa akin at naglakad patungo sa mesa kong saan nakalagay ang mga pagkain na pasalubong ni Daddy para sa akin.

 

Napansin ko pa na binuksan nito ang isa sa mga tupperware. Sumandok ng pagkain at direchong isinubo. Paulit-ulit niyang ginawa iyun na parang hindi man lang nito inalintana ang sinabi ko sa kanya kanina na mabaho ang mga pagkain na dala ni Daddy.

 

"Hindi naman panis ah? Ang sarap pa nga eh." wika pa nito sa akin at umupo pa sa mesa. Hinalungkat ang laman ng paper bag at isa-isang inilabas ang mga tupperware na may lamang mga pagkain. Hindi ko naman maiwasan na magtaka at dahan-dahan na lumapit kay Dominic na noon nag-uumpisa ng lantakan ang mga pagkain na dapat ay para sa akin.

 

"Magpa-check up ka kayal Baka mamaya buntis ka lang eh." kaswal na wika nito sa akin. Nagulat naman ako. Hindi ko inaasahan na sa mismong bibig pa ng luko-luko kong pamangkin maririnig ang salitang iyun.

 

"Ha? Buntis?" mahina kong tanong. Pakiramdam ko biglang nanayo pati ang mga balahibo ko sa batok. Bakit nga ba hindi ko naisip ang tungkol sa bagay na ito:

 

"Yes...walang imposible iyun. Sa mga simtomas na ipinapakita mo ngayun sigurado akong buntis ka." sagot pa nito kasabay ng pagsubo. Sarap na sarap ito sa kanyang kinakain. Natameme naman ako kaya napalingon ito sa akin.

 

"Haysst sa hitsura mo ngayun sure talaga akong buntis ka eh. Pabibilhan na lang kita ng PT sa isa sa mga tauhan ko." muling wika nito. Tulala na akong napatitig kay Dominic.

 

Paano nga kung buntis ako? Natutop ko pa ang aking bibig ng maalala na simula ng dumating kami dito sa Netherlands, hindi na ako nagkakaroon ng monthly period. Binaliwala ko lang iyun sa pag- aakala na normal lang iyun dahil sa magkaibang klima ng Pilipinas at Netherlands.

 

"Naloko na! Talagang binuntis ka pa ng hayop na Charles Sebastian na iyun?" narinig ko pang wika ni Dominic. Napakurap-kurap ako na muling natoon ang attention sa kanya. Parang gusto kong maiyak sa hindi malamang dahilan.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 143

 

FRANCINE POV

 

Sapo ang medyo may kalakihan ko ng tiyan dahan- dahan akong bumaba ng hagdan. Kaagad kong natanaw si Dominic at ang kaibigan nitong si Doc Denver na mukhang kakarating lang galing Pilipinas. Mukhang seryoso ang kanilang pinag- uusapan kaya tumikhim muna ako para makuha ang kanilang attention.

 

"Ohhh preggy Francine...mabuti naman at bumaba ka na. Remember, Doc Denver...iyung sa DNA clinic na- -" hindi ko na pinatapos pa ang sasabihin ni Dominic, kaagad ko na itong sinagot.

 

"Yup...nice to meet you again Doc." nakangiti kong wika kay Doc Denver. Malapad naman ang ngiting sinipat ako nito ng tingin.

 

"So....talagang dito niyo na gustong mag settle down sa Netherlands? Wala na ba kayong balak na bumalik ng Pinas?" nakangiti nitong sagot. Naupo muna ako sa katapat nitong sofa bago sumagot.

 

"Well, hindi naman sa ayaw. Sa ilang buwan na pananatili ko dito sa Netherlands, may feeling ako na mas masaya pa rin manirahan sa Pinas." sagot ko.

 

"So, may possibility na tatanggapin niyo ang offer ko na business venture? Balita ko may balak kang maging Doctor din someday. I think this is the right time para makipag tie up ka sa akin. I need someone na pwedeng mag-invest sa balak kong hospital na itatayo sa Pilipinas..." nakangiting sagot ni Doc Denver sa akin. Napasulyap muna ako kay Dominic bago sumagot.

 

"Matagal pa iyun. Next year ko pa balak na bumalik ng School para mag-aral ng medicine. Ilang taon pa ang bibilangin bago ako maging Doctor. Wala eh, kailangan ko munang mailabas itong nasa sinapupunan ko bago ako makakilos ng maayos." sagot ko. Kaagad naman sumagot si Dominic.

 

"Much better ngayun pa lang, planuhin mo na. Ang pagpapatayo ng hospital ay hindi naman agad-agad iyan. Permits and construction aabutin ka na ng ilang taon. Kung mag-aaral ka next year sakto pagka -graduate mo baka kaka-operate lang din ng hospital. Iyun kung paspasan talaga ang construction at pag-aayos ng mga permits.." sagot, naman nito. Natigilan naman ako.

 

00 nga pala. Hindi naman agad-agad. Kung sa pera naman wala namang problema. Ilang beses na din akong sinabihan ni Daddy na susuportahan niiya lahat ng gusto ko. Walang problema sa budget... kung tutuusin kaya kong magpatayo ng sarili kong hospital kung gustuhin ko, pero baka mahirapan lang din naman ako kung suluhin ko...lalo na at wala akong kahit na anong experience pagdating sa mga ganitong bagay.

 

"Babalik ako next week ng Pinas. Kailangan ko lang 'ng confirmation mula sa iyo at ako na ang bahala." nakangiting wika naman ni Dominic. Napatitig ako dito bago sumagot.

 

"Are you sure? Baka mamaya rereklamo- reldamuhan mo na naman ako na masyado ka nang busy para sa mga ganitong bagay." sagot ko naman. Natawa naman ito.

 

"May kambal sa sinapupunan mo at ibig sabihin dadagdag sila sa Pamilya natin. Baka sila din ang maging susi para kumalat ang lahi natin hindi lang sa Pilipinas pati na din sa buong mundo. At least, may magandang nangyari din sa kakaiyak mo at pagpapabuntis sa lintik na Charles na iyun...." sagot nito sa akin. Mukhang nag uumpisa na naman ang Dominic na ito na asarin ako.

 

Inirapan ko lang ito at muling itinoon ang attention kay Denver. Kailangan ba talagang sabihin sa akin ng harap-harapan ang tungkol sa bagay na ito? Hindi ba pwedeng itikom na lang niya ang bibig nya at maging masaya na lang dahil ilang buwan na lang ang bibilangin may dalawang buhay ang dadagdag sa paubos na naming lahi.

 

"Okay...Thank you so much Doc Denver..asahan ko na magiging maayos ang magiging outcome ng project na ito.......sa lahat naman ng mga kallangan pagdating sa mga legalities at mga papeles si Domínic na lang muna ang kausapin mo. Wala pa akong time sa mga ganitong bagay. Isa pa ayaw ko din from time to time may mang-iisturbo sa akin lalo na kapag mag start na ang studies ko." wika ko kay Denver. Kaagad naman itong tumango sabay lahad ng kamay sa harap ko.

 

"Deal, asahan mo Ms. France... Hindi ka mabibigo sa negosyong ito. Sisiguraduhin ko na makikilala ang hospital na itatayo natin hindil lang sa Pilipinas kundi pati na din sa ibang bansa." nakangiti nitong sagot. Tumango naman ako sabay tayo at nakipag- shake hands na sa kanya para tuluyan ng selyuhan ang deal namin.

 

"Kayo na ang bahala dito. Aasahan ko na pagkagaduate ko at pag-uwi ng Pinas may hospital na akong makikita at mapagtatrabahuan. Mauuna na ako." wika ko naglakad palayo sa kanilang dalawa.

 

Mabuti nalang at nandyan si Dominic. Hindi ko na kailangan pang umuwi ng Pinas para isakatuparan lahat ng plano ko. Nitong mga nakaraang araw, nareaalize ko na wala akong balak na magtagal dito sa Netherlands. Masyadong malungkot ang buhay dito at kahit gaano pa kasakit ang naranasan ko sa Pinas, naisip ko na masaya pa rin mamuhay doon.

 

Narealize ko din na wala akong balak na palakihin ang inga anak ko sa bansang ito. Dugong pinoy ang mga anak ko kaya dapat lang sa Pinas sila lumaki. Suportado ako ni Daddy sa ganitong desisyon kaya walang dapat na ipag-alala.

 

*************

 

CHARLES POV

 

Kanina pa ako lumalangoy dito sa pool habang lumilipad ang isipan ko. Ilang buwan na ang nakalipas pero sariwa pa rin sa puso ko ang sugat dulot ng pagkabigo ko kay Francine. Hangang ngayun hindi pa rin siya naaalis sa isipan ko.

 

Akala ko hindi na ako makakabangon pa sa kinasadlakan kong kalungkutan. Pero dahil hindi ako sinukuan ni Mama Ashley, heto ako ngayun. Pinipilit ang sarili ko na bumalik sa dati ang lahat. Pinipilit ang sarili ko na ayusin ang buhay ko...

 

Iwas alak na din muna ako ngayun. Ilang beses na akong sinabihan ng Doctor ko na kapag ituloy ko pang magpakalunod sa alak baka unang bibigay ang liver ko. Baka nga mapaaga ang kamatayan ko na siyang iniyakan nila Mama Ashley at Trexie.

 

Nakiusap sila na ayusin ko ang buhay ko. Ilang beses din nilang sinabi sa akin na hindi pa katapusan ng mundo. Habang may buhay may pag- asa at baka may chance pa na muling mag-krus ang landas namin ni Francine.

 

Yes...si Francine...nasaan na kaya siya. Wala na akong balita sa kanya. Kahit nga sa Dominic na iyun wala na din akong balita. Ilang beses na tumambay ang mga kaibigan ko sa bar nito at nagtatanong- tanong sa kinaroroonan ni Dominic sa ilang straff pero wala silang nakuhang matinong sagot.

 

Sa sobrang pagiging private na tao ni Dominic mahirap daw talaga itong hagilapin. Wala ding makuhang matinong impormasyon ang mga imbestigador na binayaran ko para ma-locate ang taong iyun. Para sana mahanap si Francine dahil alam kong hawak niya ito. Hawak nya ang babaeng mahal ko at natatakot ako na baka kung ano na ang ginawa ni Dominic sa kanya. Baka napahamak na sya kaya parang bula na lang siyang biglang naglaho.

 

"Kuya....nasa living room si Ate Mika...gusto ka daw niyang makausap." nagulat pa ako ng biglang nagsalita si Trexie. Nakatayo ito sa gilid ng pool habang nakasunod ang tingin sa akin.

 

Hindi ko naman maiwasan na magtaka. Ilang buwan ko ng hindi nakikita si Mika at hindi ko maisip kong ano ang kailangan nito sa akin. May balak na naman ba siyang kulitin ako tungkol sa kasal namin? Nandito na naman siya porket maayos na ang kalagayan ko? Sisirain na naman ba nya ang araw ko?

 

"Pakisabi sa kanya na sa garden ko siya kakausapin, "sagot ko kay Trexie. Tumitig muna ito sa akin bago dahan-dahan na tumango at mabilis naglakad papasok ng mansion. Nasundan ko na lang ito ng tingin

 

Alam kong nag-aalala din si Trexie sa kalagayan ng kaibigan. Hindi man nito nababanggit alam kong miss na miss na din nito si Francine.

 

Ano nga ba ang pwede kong gawin para ma-locate ito? Nasaan na siya?

 

Malalim akong napabutong hininga at nagpasya ng umahon sa pool. Kahit papano alam ko sa sarili kong unti-unti ng bumalik sa dati ang katawan ko. Ilang linggo pa ang bibilangin at balik negosyo na ako. Narealize ko din kasi na kailangan kong maging abala para kahit papaano hindi ako tuluyang mabaon sa depression.

 

Mabilis kong isinuot ang aking bathrobe at tumutulo pa ang basa kong buhok na naglakad patungong garden. Hindi naman ako naghintay ng matagal dahil kaagad kong napansin ang pagdating ni Mika.

 

Nagulat pa ako ng matitigan ito. Hindi ako makapaniwala. Bakit ang laki ng tiyan niya? Buntis ba ito? Kung ganoon sino ang ama?

 

"Ku--kumusta ka na Charles?" tanong nito sa akin.

 

Napakurap ako ng makailang ulit bago muli itong sinuyod ng tingin mula ulo hangang paa.

 

"You're pregnant? Iyan ba ang dahilan kaya nag- pursue ka na maikasal tayo?" malamig kong tanong. Tinitigan ko ito sa mga mata at kaagad naman itong napayuko.

 

"So-sorry!" sagot nito. Naikuyom ko naman ang aking kamao.

 

"Sorry? For what? Sa pagsira mo sa buhay ko? Sa pagpapaikot mo sa aming lahat pati na din sa mga magulang ko?" tanong ko sa kanya. Kaagad kong napansin ang pagpatak ng luha nito sa mga mata.

 

"Charles....alam ko kung gaano kalaki ang nagawa kong kasalanan. Alam kong naging selfish ako."

 

Huwag kang mag-alala....hindi na-iregistered ang kasal natin. Malaya ka pa rin. Nandito ako para personal na humingi ng kapatawaran sa iyo. Sa lahat -lahat...sa pagamit ko sa pangalan mo at pagtanim sa isipan ng pamilya ko na ikaw ang ama ng pinagbubuntis ko." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi.

 

"Naririnig mo ba iyang sinasabi mo Mika? akala mo ba makakatulong ang 'sorry' mong iyan para maibalik ang mga nangyari na? Akala mo ba ganoon lang kadali para makalimutan ang lahat ng mga ginawa mo?" sagot ko. Napayuko ito kasabay ng paghikbi..

 

"Ako ang itinuro mong ama sa pinagbubuntis mo para mailayo ang pamiya mo sa kahihiyan. Nagpangap pa ang Daddy mo na may sakit siya? Hangat nawawala si Francine...hinding hindi ko maibibgay ang kapatawaran na hinihingi mo." malamig kong muling wika. Muling bumalatay ang lungkot sa mga mata nito pero hindi ko na pinansin pa. Mabilis ko na itong tinalikuran.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

 

Chapter 144

 

FRANCINE POV

 

"Are you ready?" napapitlag pa ako ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Nandito ako sa living room habang isa-isang tinitingnan ang mga gamit na dadalhin namin pauwi ng Pinas.

 

Ang bilis lumipas ng araw. Halos isang taon na pala ang mabilis na lumipas pagkatapos kong maipanganak ang kambal at sa loob ng isang taon na iyun wala akong ginawa kundi ang pilitin na i- enjoy ang sarili ko kung anong meron dito sa Netherlands.

 

Habang lumilipas ang araw unti-unti kong. narerealized na hindi ako para sa bansang ito. Araw -araw kong namimiss ang bansang Pilipinas kaya kinausap ko si Daddy na kung pwede umuwi nalang muna kami ng mga babies sa Pinas at doon ko na lang ipagpapatuloy ang pag-aaral ko ng Doctorate. Mas mabilis pang mag-asikaso ng mga papeles.

 

Pwede kong ipagpatuloy ang pag-aaral ko sa School na pinapasukan namin noon ni Trexie pero nagpasya akong lumipat na lang sa ibang School. Iskwelahan na malayo sa anino ng mga Sebastian.

 

Aaminin ko sa aking sarili na hindi pa ako ready na muli silang makaharap. Hind pa sapat ang mahigit isang taon para maghilom ang sugat sa puso ko. Wala din akong balak na ipaalam sa kanila na may anak kami ni Charles. Hindi na kailangan lahat ng iyun dahil ayaw kong makasira ng isang relasyon. Isa pa kaya kong ibigay lahat ng pangangailangan ng mga anak ko.

 

Isa pa sa mga dahilan kung bakit napagpasyahan kong umuwi muna ng Pilipinas dahil maraming dapat asikasuhin pagdating doon. Partikular na sa mga negosyong dapat bigyang pansin. Ilang beses na akong pinaparinggan ni Dominic na kailangan niya ang tulong ko sa pagpapalakad ng negosyo. Nakikinita ko din kasi sa kanya na mas gusto niyang mag stay din ng Pinas. Hindi niya lang masabi-sabi kay Daddy.

 

Majority sa mga negosyo ng Dela Fuente ay nasa Pilipinas. Kailangan ko din magpursige para matutunan na hawakan ang mga iyun. Wala namang ibang magmamana sa mga iyun kundi ako lang dahil may mga sarili na ding negosyo na hawak si Dominic. Mga negosyo na namana niya sa namayapa kong kapatid.

 

Mukhang hindi naman siguro ako maging full time doctor kung sakaling matapos ko ang kursong iyun. May mga bagay na dapat kong mas ipriority. Pero ayos na din iyun, ang importante lang naman sa akin ay matupad ang pangarap ko mula noong bata pa. Ang maging isang lisensyadong Doctor. Magagamit ko din naman siguro ang kursong iyun sa aking pamilya. Personal kong aasikasuhin ang health ng lahat ng mga mahal ko sa buhay

 

Hindi ko maiwasang mapangiti habang isa-isang tinitingnan ang mga gamit na kailangan namin dalhin. Partikular na ang mga gamit ng mga anak ko. Mula vitamins hangang sa gatas sinigurado kong kumpleto iyun. Malaki ang tiwala ko sa mga Yaya's nila pero kailangan ko pa din i-double check iyun para makasiguro. Walang dapat kaligtaan dahil hindi magkalapit na bansang Pilipinas at Netherlands.

 

"Dad, I am so happy dahil nagpasya na din kayong sumama sa akin pabalik ng Pinas. At least hindi kayo mamimiss ng kambal." nakangiti kong wika kay Daddy. Nakabihis na din ito at bakas sa mga mata nito ang excitement sa muling pag apak sa bansang minsan niya ng isinumpa.

 

"Kung hindi lang sa mga apo ko nungka talagang bumalik pa ako ng bansang iyun. Kaya lang hindi naman pwedeng magpaiwan ako dito. Nasanay na akong kasama kita anak pati na din ang dalawa kong apo." nakangiti nitong sagot. Natatawa naman akong humawak sa braso nito bago nagsalita.

 

"Si Daddy talaga. Hindi nyo naman pwedeng pilitin ang sarili nyo kung ayaw niyo talaga. Kung mas masaya kayo dito dadalaw-dalawin na lang namin kayo palagi." sagot ko. Pabiro naman ako nitong pinandilatan.

 

"Abat----------------------- "Hindi na natapos pa ang sasabihin ni Daddy ng pareho naming narinig na pag-ingit ng isa sa mga kambal. Kaagad ko naman napansin ang pakarga ng isa sa mga Yayas nila at inihihili. Kaagad ko naman itong kinuha sa kanya at naglakad papuntang sofa para i-breast feed. Siguro gutom na kaya nagising ito at umiyak.

 

Private jet ang sasakyan namin pagbalik ng Pinas at alam kong hindi naman mahihirapan sa biyahe ang kambal. Mga certified nurses ang mga yayas nila kaya malaki ang maitutulong nila para mapabuti ang kalagayan ng kambal.

 

"Hindi mo kailangan magpaka-stress pagdating ng Pinas. Malaya mong gawin lahat ng gusto mo Francine...huwag mong isipin ang mga apo ko. Ako na ang bahala sa kanila." nakangiting wika ni Daddy. Nakaupo ito sa medyo hindi kalayuan sa akin at abala sa kanyang cellphone.

 

"Dad, naipaliwanag na po ni Dominic sa akin ang responsibilidad ko bilang isang Dela Fuente. Huwag po kayong mag-alala. Kayang kaya ko po lahat ng iyun na hindi napapabayaan ang kambal." nakangiti kong sagot habang sinisipat ng tingin ang kamay ni Baby Kobi. Lalaki ito pero napansin ko na mas iyakin ito kumpara sa kakambal niyang babae na si Butter.

 

"Nag-aalala lang ako. Hindi pa nga tuluyang nakabalik ng Pinas mukhang kung anu-ano na ang iniaatang sa balikat mo ng Dominic na iyun. Huwag kang makinig sa kanya. Marami tayong mga tao na pwedeng pagkatiwalaan sa mga negosyo natin. Pwede kang mamuhay ng katulad ng dati pagbalik natin ng Pinas anak." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

Alam kong kaya ito sinasabi ni Daddy ngayun dahil ayaw nitong ma-stress ako. Gayunpaman, pipilitin kong gampanan kung ano man ang tungkulin ko sa pamilya namin. Isa akong Dela Fuente at dapat matuto akong kumilos na ayon sa status ko sa lipunan.

 

Ngayung pauwi na kami ng Pinas...umaasa ako na magiging maayos din ang lahat. Babalik ako ng Pinas hindi lang para sa akin...kundi pati na din sa kambal. Dapat lang na talikuran ko na ang buhay ko noon alang-alan kay Daddy at sa mga anak ko.

 

Hindi naman nagtagal dumating na din sa wakas sila Dominic. Kaagad kaming bumyahe ng airport dahil naghihintay na sa amin ang private jet na pag- aari ng pamilya para sakyan namin pabalik ng Pinas.

 

Nagiging maayos naman buong byahe. Ligtas kaming lumapag sa International airport ng Pinas. Kumportable naman ang kambal at mukhang hindi naman nahirapan sa biyahe. Siguro dahil sanay ang mga Yaya's nila kung paano sila algaan.

 

Pagkababa pa lang namin ng private jet kaagad na kaming pinalibutan ng mga bodyguards ng pamilya hangang sa ligtas kaming nakasakay ng kotse.

 

Inaasahan ko na ang ganitong senaryo. Kung sa Netherlands malaya akong nakakaalis ng bahay na walang kasama iba na dito sa Pinas. Dapat ko ng sanayin ang aking sarili na may bubuntot-buntot sa akin kahit saan ako magpunta. Isa ito sa mga kundisyon nila Daddy at Dominic bago nila ako tuluyang pinayagan na bumalik ng bansa.

 

Sa bahay kung saan dating pinagdalhan sa akin ni Dominic kami dumirecho. Mas pabor sa akin iyun dahil at home na ako sa lugar na ito. Malawak ang paligid at gusto kong doon lumaki ang mga anak ko. Magpapagawa na lang siguro ako ng playground ng kambal dahil balak kong limitahan ang exposure nila in public.

 

"By the way...balak namin na bigyan ka ng welcome party sa mga susunod na araw. Ito na din siguro ang time na makilala ka ng lahat ng mga taong nasa paligid ng pamiya natin bilang bunso kong anak." maya-maya wika ni Daddy. Nagulat naman ako.

 

"Ibig niyo pong sabihin ipapakilala niyo po ako sa publiko?" tanong ko.

 

"Yes...iyan ang dapat Francine. But dont worry, we will make sure na magiging private pa rin ang pang- araw-araw mong mga kilos." sagot nito.

 

"Pero Dad, I think hindi na kailangan. I mean "hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng magsalita si Dominic.

 

"Kailangan ito Francine. Sooner or later hahawak ka din ng negosyo at ngayun pa lang dapat kilala ka na nilang lahat. Dont worry, mananatiling private ang tungkol sa mga anak mo. Tsaka na natin sila ilalabas sa publiko kapag ready na sila." wika nito. Hindi na ako nakaimik pa. Ano pa nga ba ang magagawa ko? Mukhang nakaplano na pala ang lahat.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 145

 

FRANCINE POV

 

Maaga pa lang nakagayak na ako. Balak kong pumunta sa dating pinapasukan kong School para kunin ang records ko. Although Sebastian pa ang gamit kong apelyedo sa mga records na iyun pero magagawan naman ng paraan. Ika nga ni Dominic, walang imposible sa mga Dela Fuente.

 

Nakapag-inquire na ako sa School na gusto kong pagtansferan pero kailangan ko pa rin makuha ang records ko sa dati kong School para naman hindi na ako bumalik sa umpisa. Iki-credit na lang ang mga nakuha ko nang units at malaking tulong iyun sa akin.

 

"Dad, alis muna ako. Kayo na po muna ang bahala sa kambal." paalam ko kay Daddy. Naabutan ko ito sa living room na abała sa kakakabasa sa mga news paper na nasa harap niya. Tumingin muna ito sa akin bago tumango.

 

"Dont worry, ako muna ang bahala sa mga apo ko habang wala ka." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong nagpasalamat at humalik muna sa pisngi nito bago tuluyang naglakad palabas at direchong sumakay ng kotse.

 

Kaagad kong sinabi sa personal driver ko kung saan kami pupunta. Magalang itong tumango sa akin bago binalingan ang mga bodyguards na sasama sa amin ngayun. Hindi ko na lang pinagtuunan ng pansin dahil sa nasabi ko na ito na ang bago kong buhay. Hindi ko pwedeng takasan ang pagiging Dela Fuente.

 

Mabilis kaming nakarating ng School. Kaagad akong bumaba ng kotse at binilinan lahat ng mga kasama ko na huwag na nila akong sundan dahil babalik naman kaagad ako. Isa pa, walang magtatangka na kumidnap sa akin dito noh?

 

Malungkot akong napangiti habang inililibot nag tingin sa paligid. Sayang ang halos dalawang taon na inihinto ko sa pag-aaral. Maghihintay pa ako ng ilang buwan bago ulit makakapasok ng iskwelahan.

 

Maaga akong mag-eenroll sa School na gusto kong lipatan para wala na akong iisipin pa. Muli kong naalala si Trexie. Kumusta na kaya sya? Nandito kaya siya ngayun sa School? Na-mimiss din kaya niya ako?

 

Ipinilig ko ang aking ulo at nagpasya ng dumirecho ng registrar office. Sa Netherlands pa lang nakipag- coordinate na ako sa kanila na kukunin ko ang aking records dahil tatransfer ako sa ibang School. Pipick- upin ko na lang ang mga kailangan kong documents at didirecho na ako sa School kung saan gusto kong mag-aral para makapag enroll na.

 

"Ms. Sebastian?" kaagad na wika sa akin ng staff pagkakita sa akin. Kaagad akong tumango.

 

"Welcome pa rin naman kayo sa School na ito kung sakaling gusto niyo pang bumalik. Magaganda ang grades niyo at nagulat halos lahat ng mga professor mo sa biglaan mong hindi pagpasok." nakangiting wika nito sa akin. Friendly naman ang staff na nag- assist sa akin kaya kaagad ko din itong ngintian.

 

"May mga bagay po kasi na dapat isaalang-alang. Sige po, kapag hindi ako masaya sa bagong School na papasukan ko, babalik po ako ako dito sa inyo." sagot ko. Nakangiti itong tumango at iniabot na sa akin ang mga documents na kailangan ko.

 

Mabilis akong lumabas ng registrar office. Habang naglalakad pabalik ng parking area hindi ko maiwasan na muling ilibot ang tingin sa paligid. Malungkot akong napangiti habang pinagmamasdan ang mga nagkalat na mga istudyante sa paligid.

 

Sa loob ng mahigit isang taon ang laki na ng ipinagbago ng buhay ko. Hindi na ako katulad ng dati na ang tumatakbo sa isipan lang ay kung paano ko maipasa ang lahat ng subjects ko. Mahahati na ang attention ko sa maraming bagay at gagawin ko ang lahat para makakayanan ang lahat ng ito.

 

"Francine?" pagkaliko ko sa isang pasilyo narinig ko na may tumawag sa pangalan ko. Wala sa sariling napalingon ako at hindi ko maiwasang magulat ng mamukhaan ko si Trexie. Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin.

 

"Ikaw nga! Sa wakas, nagpakita ka din! Kumusta ka na? Ang tagal mong hindi nagpakita ah?" kaagad na tanong nito habang mabilis na naglalakad palapit sa akin. Para naman akong napako sa aking kinatatayuan. Bumalik lang ako sa huwesiyo ng maramdaman ko ang mahigpit na pagyakap nito sa akin.

 

"Trexie..." mahina kong sambit. Naramdaman ko pa ang kaagad na pagtulo ng luha sa aking mga mata kaya pasimple ko iyung pinunasan. Hindi pwedeng makita ako nitong umiiyak.

 

 

"France...saan ka ba nagpunta? Bakit hindi ka na nagpakita sa amin?" tanong nito kasabay ng pagkalas sa pagkakayakap sa akin. Sunod-sunod ang pagtulo ng luha sa mga mata nito kaya hindi ko na din napigilan pa ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

"Sorry...hindi mo na kailangan pang itanong sa akin ang tungkol sa bagay na iyan...alam mo naman siguro ang dahilan diba?" sagot ko sa kanya. Kaagad kong napansin ang biglang pag-seryoso nito. Luminga-linga muna ito sa paligid bago nagasalita.

 

"Is it because of what happened between you and Kuya Charles?" sagot nito. malungkot naman akong napangiti.

 

"Ayaw ko ng pag-usapan pa ang tungkol dito. Gusto ko ng kalimutan ang lahat." sagot ko sa kanya. Saglit itong natigilan at marahan pa itong napabuntong hininga.

 

"So, kumusta ka na ngayun? Saan ka na tumutuloy? Paano na ang pag-aaral mo?"sunod-sunod na tanong nito. Hindi ko tuloy malaman kung alin sa mga tanong nito ang una kong sasagutin.

 

"Dont worry. Naging maayos naman ang buhay ko simula noong umalis ako sa poder niyo, Iyun nga lang kailangan ko munang huminto sa pagpasok ng School dahil sa mga personal na kadahilanan." nakangiti ko nang sagot sa kanya.

 

"Are you sure? I mean, pwede kang bumalik sa amin kung gusto mo. Lalo na ngayun at napapabalitang kung sinu-sino na naman ang mga babaeng pinapatulan ni Dominic." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka Paanong bigla na lang nasama sa usapan namin si Dominic.

 

"Anong ibig mong sabihin?" nagtataka kong tanong. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

 

"Hindi bat sa kanya ka sumama? Kaya nga bigla ka nalang nawala eh. Kaya nga kahit anong hanap namin sa iyo hindi ka namin makita-kita dahil itinago ka niya." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Ano ba ang gusto nitong palabasin? Na may intimate relationship kami ng pamangkin ko? Sabagay, wala silang alam sa kung anong relasyon ko kay Dominic. Kung ano ba talaga ang pagkatao ko. Hindi din nila alam na natagputan ko na ang tunay kong pamilya.

 

Ano kay ang magiging reaction ni Trexie kapag malaman nito na ang taong kinatatakutan niya ay pamangkin ko pala? Katulad ko, magbabago din kaya ang pagkakakilala niya kay Dominic or baka ito na mismo ang iiwas sa akin.

 

Grabė kasi talaga ang trauma na idinulot ni Dominic noon kay Trexie. Imagine, si Dominic ang isa sa mga dahilan kung bakit muntik ng mapahamak si Trexie noon.

 

"Trexie I dont know kung sino ang nagbigay sa iyo ng idea na may intimate relationship ako kay Dom. But, isa lang ang masasabi ko...wala na akong lugar sa pamilya mo. Hindi ka dapat ma-guilty kung ano man ang nangyari sa akin dahil kahit na pagbalik- baliktarin man ang mundo malaki ang utang na loob ko sa pamilya mo at habang buhay ko iyung ipagpapasalamat." nakangiti kong sagot.

 

"Kung ganoon, sumama ka sa akin. Bumalik ka na sa amin para maipagpatuloy mo na ang pag-aaral mo." sagot nito. Malungkot naman akong napangiti.

 

"Hindi ganoon kadali ang lahat ng sinabi mo Trex. Malaki ang nagawa kong kasalanan at wala na akong mukha na ihaharap pa sa kanila." sagot ko.

 

"Dahil ba nagkaroon kayo ng relasyon ni Kuya? Iyun ba ang pumipigil sa iyo?". tahasan nitong sagot. Saglit naman akong natigilan.

 

"Yes...isang relasyon na hindi dapat mangyari sa pagitan naming dalawa. Kaya nga ako lumayo dahil wala na akong mukha na maihaharap pa kina Mama at Papa." sagot ko. Hindi naman ito nakasagot.

 

"Hayaan mo na lang ako Trex. alam naman natin pareho na hindi mo ako tunay na kapatid. Na hindi ako anak nila Mama at Papa. Masaya na ako sa buhay meron ako ngayun kaya wala ka ng dapat pang ipag-alala, Hayaan mo, matutupad ko din ang matagal ko ng pangarap. Makikita mo, magiging Doctor ako." nakangiti kong wika. Tinapik ko ito sa balikat bago ako tuluyang naglakad palayo sa kanya.

 

Ilang beses pa nitong tinawag ang pangalan ko pero hindi ko na siya pinakinggan pa. Wala ng dahilan na pag-usapan pa namin ang mga nangyari na.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 146

??

CHARLES POV

??

Pagod ako dahil sa dami kong dinaluhan na mga meetings kaya naman halos paliparin ko na ang sasakyan ko pauwi ng mansion.

 

Mabuti na lang at hindi pa masyadong rush hour kaya naman wala pa ako masyadong nakakasagupang traffic sa kalsada. Pakiramdam ko raubos lahat ng energy ko sa pakikipag-usap kung kani-kanino.

 

Alam kong hinihinty ako nila Mama at Papa ngayun sa mansion. May importante daw silang sasabihin sa akin kaya naman nagpumilit talaga akong makauwi na kaagad pagkatapos ng sunod-sunod kong meetings.

 

Nakahinto ako sa isang stoplight dito sa alabang kaya wala sa sariling napalingon ako sa katabing sasakyan. Hindi tinted kaya kita ko kung sino ang nakasakay sa loob.

 

Hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko ng mapansin ko ang babaeng nakaupo s likurang bahagi ng sasakyan. Tanging driver at siya lang ang nasa loob ng kotse kaya naman hindi ko maiwasan ang pagkabog na dibdib ko.

 

"Francine?" hindi ko maiwasang bulong. Hindi ako maaring magkamali. Kahit na hindi ko nakita ng buo ang mukha nito dahil naka side view ito alam ng puso ko na siya iyun.

 

Kung ganoon nandito lang siya sa paligid. Kailangan ko lang talaga gumawa ng extra effort para matagpuan siya.

 

Tulala akong nakatitig sa katabi kong sasakyan hangang sa napansin ko ang pag-usad niyon. Sunod -sunod na malakas na busina sa likuran ko ang narinig ko kaya bigla akong nagising sa pagkakatulala. Kaagad kong pinaharurot ang sasaktan ko para sundart ang kotse na katabi ko lang kanina

 

Hindi pwedeng mawala sila sa paningin ko lalo na at si Francine ang nakasakay doon. Matagal ko na siyang hinahanap at ayaw ko ng sayangin ang pagkakataon na makita siyang muli.

 

Pilit kong hinahabol ang kotse kaya lang mukhang may mga convoy ito. Hindi ako makalapit dahil may ibang mga sasakyan na nakaharang sa pagitan ko hangang sa tuluyan na itong nakalayo sa akin at napansin ko na lang na lumiko na ito sa kabilang bahagi ng kalsada. Hindi na ako nakahabol pa dahil alanganin na din ang pwesto ko. Wala sa sariling naihampas ko na lang ang mga kamay ko sa manibela dahil sa matinding frustrations.

 

Pagkakataon ko na muling makita si Francine pero nasayang lang. Pero hindi bale...kahit papaano sapat na sa akin na malaman na nandito lang pala ito sa paligid. Kukuntakin ko na lang siguro ulit ang mga kilala kong imbestigador para matulungan akong ma-trace ang exact location ni Francine ngayun.

 

Mabilis akong nakadarating ng mansion. Naging tuloy-tuloy naman ang byahe ko at naabutan ko pa si Mama na nasa garden. Abala ito sa kakacheck sa kanyang mga halaman kaya kaagad ko itong nilapitan at hinalikan sa pisngi.

 

"Ang aga mo yata ngayun anak ah?" kaagad na wika nito sa akin. Saglit akong natigilan sabay sulyap sa suot kong relo.

 

"Maaga kaming natapos sa meeting Ma. Siya nga pala...si Papa, nakauwi na ba?" tanong ko. Kaagad itong umiling.

 

"Hindi pa. Useually, 4pm ang dating niya dito sa mansion. Gusto mo bang ipaghanda kita ng mamimiryenda?" sagot nito. Kaagad akong umliing.

 

"Busog pa po ako. Magpapahinga na lang po muna ako sa kwarto habang hinihintay siya...teka lang po, tungkol saan daw ang pag-uusapan namin?" tanong ko. Kaagad na umling si Mama.

 

"Hindi ko din alam. Wala naman siyang nababanggit sa akin. Siya nga pala...iniimbitahan tayo sa binyag ng anak ni Mikaela. Parang gusto ka yatang kuning Ninong." sagot nito. Natigilan naman ako.

 

Oo nga pala...si Mika. Katulad ng sinabi nito sa akin noon hindi na nairehistro ang kasal namin. Hindi din nito nabanggit kahit kanino kung sino ang ama ng kanyang ipinagbubuntis.

 

Of course...hugas kamay si Papa Enzo sa nangyari sa kanyang anak. Wala din daw silang kamalay-malay na nagdadalantao na si Mikaela bago kami ikinasal. Noong una ako pa ang pinaghinalaan na baka ako daw ang TAtay. Wala naman daw silang napapansin na lalaki na aali-aligid sa kanilang anak dahil hospital at bahay lang naman daw ito.

 

Ito namang si Mika ayaw magkwento. Ayaw din ituro kong sino ang ama para iyun ang kulitin ng Tatay niya. Wala na din naman akong pakialam. Basta ang alam ko sa sarili ko, never na may nangyari sa aming dalawa kaya malabo na ako ang ama ng batang iyun.

 

"Bakit ako pa? Alam naman po nila na simula ng pilit na pagpapakasal namin ni Mika naging ilag na ako sa pamilya nila." sagot ko. Narinig ko pa ang marahan na pagbunong hininga ni Mama bago sumagot.

 

"Nasa sa iyo namam kung papayag ka or hindi anak. " sagot nito bago muling itinoon ang attention sa mga halaman. Marahan akong napabuntong hininga at akmang hahakbang na palayo sa kanya ng muli itong nagasalita.

 

"Wa-wala ka pa rin bang balita tungkol sa kanya?" mahina nitong tanong. Muli akong humarap dito at kaagad kong napansin ang lungkot sa mga mata ni Mama. Muli akong napabuntong hininga.

 

"Sino po?" tanong ko

 

"Charles...alam mo ang ibig kong sabihin. Alam kong hangang ngayun hinahanap mo pa din siya.... Sir Francine." malungkot na sagot nito. Natigilan ako.

 

"PIlit din namin siyang hinahanap anak. Pero wala talaga eh. Basta na lang siyang biglang naglaho. Parang gusto na nga ng Papa mo na pa- imbistigahan ang Dominic na iyun. Hindi ba siya ang last na sinamahan ni Francine? Nakakatakot isipin na baka tuluyan ng napahamak sa mga kamay niya si Francine." mahaba nitong wika. Bakas sa boses nito ang matinding pag-aalala. Namumula na din ang mga mata nito palatandaan na nagpipigil ito sa pag-iyak. Hindi ko naman maiwasan na maikuyom ang mga kamao ko.

 

"Kung alam mo lang..gusto kong humingi ng kapatawaran sa kanya. Sa lahat ng mga kasalanan na nagawa ko noong last na pagkikita namin. Kaya sana, matagpuan na natin siya.." mahina nitong wika.

 

"Hayaan niyo na lang Ma. Gumagawa din naman po ako ng paraan para mahanap siya." sagot ko. Ginamit ko ang pinaka-kaswal kong boses. Alam kong habang tumatagal lalong kinakain ng konsensya si Mama dahil sa mga nangyari noon.

 

"Sana nga Charles...dahil hangat hindi natin siya matatagpuan, hindi ako makakuha ng katahimikan ng kalooban. Araw-araw akong hindi pinapatahimik ng konsensya ko dahil sa ginawa ko sa kanya." sagot ni Mama kasabay ng pagtulo ng luha sa mga mata.

 

"Ma...huwag nyo pong sisihin ang sarili niyo sa mga nangyari. Mabait si Francine at alam kong hindi naman siya nagkimkim ng sama ng loob sa iyo. Nakita ko kung gaano ka nya kamahal at iginalang noon. Kaya tama na...naniniwala akong mahahanap at mahahanap din natin siya." mahinanong kong sagot.

 

?? DINNER TIME ??

 

Nakatulog ako sa kwarto ko kanina kaya hindi ko na namalayan pa ang pagdating ni Papa Ryder. Mabuti na lang at pinagising ako ni Mama sa isa sa mga kasambahay namin kaya nagkaroon ng pagkakataon na nakasabay ko sila ngayung dinner.

 

"Wow, mabuti naman at nandito ka Kuya. Tiyak na matutuwa ka sa dala kong good news ngayun." kaagad na bulalas ni Trexie pagkapasok ko pa lang ng dining area.

 

Mukhang ako na lang ang kanilang hinihintay kaya kaagad akong nagbigay galang sa mga magulang ko bago ako naupo sa isa sa mga bakanteng upuan.

 

"Balita ko kanina ka pa daw dumating. Hindi na kita pinagising pa kanina dahil pagod din ako pagkadating ko galing opisina." wika naman ni Papa. Tumango lang ako dito.

 

Kahit papaano hindi na ganoon kalaki ang sama ng loob na nararamdaman ko sa kanila. Kung may mga kasalanan man silang nagawa sa akin noon dahil sa pakikialam sa buhay ko hindi pa rin naman maikakaila na mga magulang ko pa rin sila. Masakit man ang ginawa nila sa akin noon, wala akong ibang magagawa kundi ang intindihin sila. Hangat maaari ayaw kong maging masamang anak sa kanila.

 

"Nakatulog po ako Pa. Pwede naman natin pag- usapan after dinner kung ano ang gusto niyo pong sabihin sa akin." magalang kong sagot.

 

Nagdasal muna kami bago nag-umpisang kumain. Nakasanayan na naming gawin ito simula ng umalis si Francine sa pamiya namin.

 

"Okay....kain na tayo. Pinahanda ko talaga ang mga favorite mong pagkain anak." nakangiting wika ni Mama sa akin. Nilagyan pa ako nito ng pagkain sa aking pinggan kaya naman hinayaan ko na lang. Paraan ni Mama iyun para ipakita sa akin kung gaano niya ako kamahal.

 

"Siya nga pala, hindi ba kayo interested sa balitang dala ko?" muling wika ni Trexie. Kita ko sa mga mata nito ang excitement kaya hindi ko maiwasan na magtaka.

 

Kapag kasi nasa hapag kainan kami tahimik lang ito. Ano kaya ang nakain ng kapatid kong ito at bakit mukhang nasa mood ito ngayun para magdaldal.

 

"Nasa hapag kainan tayo. Kumain ka na muna at mamaya na iyang kwento." saway naman ni Mama dito.

 

"But Mom, importante po ang sasabihin ko. Gusto ko ng sabihin ngayun kung sino ang nakita ko kanina sa School. And besides, baka kapag malaman ito ni Kuya tiyak biglang mabuhay ang interes niyan. "pang-iinsist ni Trexie. Kunot noo ko naman itong tinitigan. Kailan pa ito naging makulit?

 

"what is it?" narinig ko namang tanong ni Papa Ryder habang nasa pagkain ang buong attention. Akmang susubo na din ako ng marinig kong muling nagsalita si Trexie.

 

"Nakita ko sa School kanina si Francine." sagot nito. Simpleng salita pero ang lakas ng impact sa pandinig ko. Parang bigla akong nawala ng lakas. Wala sa sariling nabitawan ko ang hawak kong kutsara at tinidor. Tulala akong napatitig dito.

 

"A-anong sabi mo? Nakita mo si Francine?" tanong ulit si Mama. Dahan-dahan naman tumango si Trexie.

 

"Yup....at saglit kaming nagkausap." sagot nito sabay titig sa akin. Hindi ko naman malaman ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko biglang namanhid ang buo kong katawan dahil sa matinding excitement. ??

 

 

Chapter 147

??

CHARLES POV

??

Tuluyan ng napukaw ni Trexie ang attention ko. Kung ganoon, tama ako...posibleng si Francine ang nakita ko kanina na nakasakay sa kabilang sasakyan. Nasa paligid lang siya at gagawin ko ang lahat para muling magkrus ang landas naming dalawa.

 

"Are you sure anak?" narinig ko pang tanong ni Mama. Katulad ko nawala na din ang attention nito sa kanyang kinakain. Kaagad naman tumango si Trexie.

 

"Yes...nasa School siya kanina. Saglit kaming nagkausap at nagkumustahan." sagot naman ni Trexie. Bakas sa boses nito ang tuwa habang nagsasalita. Alam ko naman kung gaano sila ka- closed noon kaya siguro ganito ang reaction niya ngayun.

 

"And kumusta siya? Ano ang sabi niya?" muling tanong ni Mama.

 

"Mukhang ayos naman po siya Ma. Of course, lalo siyang gumanda and she looks different na. Para siyang nag-matured ng kaunti and I dont know..... Hindi ko ma-explain....parang may nagbago sa pangangatawan niya na hindi ko mawari. But isa lang ang nasisiguro ko, mukhang maayos naman ang kanyang kalagayan base na din sa kanyang hitsura at tindig." sagot naman Trexie.

 

Parang nabunutan naman ako ng tinik sa puso ko sa nga sinabi ni Trexie. Kahit papaano lumuwang ang dibidib ko sa isiping hindi naman siguro siya nahirapan simula ng umalis siya sa poder namin noon.

 

Lalo siyang gumanda? Well Ibig lang sabihin maayos ang pag-aalaga sa kanya ng taong kumupkop sa kanya. Maayos ang pag-aalaga na ginawa ni Dominic sa kanya.

 

Sa isiping iyun parang may kung anong kurot akong nararamdaman sa puso ko. Masakit isipin na masaya na pala siya sa piling ng iba. Mukhanag tatanda talaga ako nito ng mag-isa. Paninindigan ko ang sinabi ko noon na kung hindi rin lang si Francine ang makakatuluyan ko handa kong harapin ang buhay mag isa hangang sa mamatay ako.

 

"Saan daw siya nakatira? Bakit nagawa niya tayong tikisin sa mahigit isang taon? Galit ba siya sa atin? Galit ba siya sa ginawa ko sa kanya?" napukaw ako sa malalim na pag-iisip ng marinig ko ang tanong ni Mama. Bakas sa boses nito ang pagdaramdam. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao lalo na ng maalala ko na siya ang isa sa mga dahilan kaya nakalabas ng condo ko noon si Fancine.

 

Kung hindi sana siya nanghimasok noon nasa tabi ko pa sana ang babaeng pinakamamahal ko. Hindi sana siya naagaw ng Dominic na iyun sa akin. Baka nga masaya na kaming dalawa ngayun na nagsasama dahil balak ko talagang ilayo si Francine noon sa kanilang lahat.

 

"I dont know po. Pero kinumbinsi ko siya kanina na bumalik sa atin para maipagpatuloy niya ang pag- aaral niya. Pero tinanggihan niya po ako. Sabi niya... pipilitin niya pa rin daw na matupad ang pangarap niya kahit na anong mangyari." sagot ni Trexie. Lalo akong nakaramdam ng lungkot.

 

Isa lang ang napatunayan ko ngayun. Hindi na kami

 

kailangan ni Francine. Kaya niya nang mabuhay na malayo sa anino namin. Sabagay, saksakan ng yaman si Dominic at kaya nitong maibigay lahat ng gusto niya.

 

"Kay Dominic pa rin ba ?iya tumutuloy?" malungkot kong tanong. Pakiramam ko may kung anong biglang bumara sa lalamunan ko habang tinatanong ang bagay na iyun. Alam ko naman sa sarili ko na kay Dominic sumama si Francine noon pero gusto ko pa rin ng confirmation. Tanga na kung tanga pero umaasa pa rin ako na walang ibang lalaki ang nagmamay ari sa kanya.

 

"Sad to say pero parang 'Oo". Hindi niya itinanggi kanina sa akin noong tanungin ko siya. Kahit na nali - link sa ibang babae ngayun si Dominic mukhang ayos lang naman sa kanya. Siguro dahil nasanay na siya or talagang gusto niya lang magpaka- martir but ang ipinagtataka ko lang sinundan ko siya kanina sa parking area. Maraming siyang kasamang bodyguards which is imposibleng gawin ni Dominic kung hindi niya mahal si Francine.... Kung wala siyang pagpapahalaga kay Francine." mahabang paliwanag ni Trexie. Hindi ko naman maiwasan na mapabutong hininga. Lalo akong nakaramdam ng lungkot.

 

Wala na...mukhang wala na talagang pag-asa pa na madugtungan ang kung ano man ang namagitan sa aming dalawa ni Francine noon. Mukhang wala ng saysay ang paghahabol sa kanya dahil may iba na siya. Mukhang kailangan ko ng sumuko at hayaan na siya. Hindi niya ako mahal at kung may iba ng nagmamay-ari ng kanyang puso sino ba naman ako para hadlangan iyun.

 

"Mauna na po ako. Hihintayin ko na lang po kayo sa library Dad." walang gana k¨®ng wika sabay tayo. Biglang nawala ang appetite ko sa mga pagkain na nakahain sa harap ko. Pakiramdam ko may libo libong karayom ang nakatusok sa puso ko dahil sa mga nalaman.

 

"Charles....anak. Kumain ka muna. Pinilit ng mga tagaluto natin na ihanda ang mga putahi na iyan. Sige na...kahit kaunti lang..malagyan man lang sana ng laman ang sikmura mo." pigil ni Mama sa akin. Malungkot ko itong nginitian habang pigil ko ang sarili ko ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Ayos lang po ako Ma. Kakain na lang po ako kapag makaramdam ako ng gutom." sagot ko at nagmamadali ng tumalikod. Narinig ko pa ang pagtawag ni Papa Ryder pero hindi ko na pinansin pa. Direcho akong naglakad palabas ng mansion.

 

Parang gusto kong sumigaw sa sama ng loob na nararamdaman ko ngayun. Napaka-unfair yata ng tadhana. Ni katiting hindi maalis-alis sa puso ko si Francine. Obvious naman na pag-aari na siya ng iba...pero heto ako parang tanga na umaasa pa rin sa pagbalik niya.

 

Sa gilid ng pool ako dinala ng mga paa ko. Malungkot akong tumitig sa kalamdong tubig ng pool. Kung hindi lang kasalanan ang kumitil ng sariling buhay matagal ko na sanang ginagawa iyun. Gusto ko ng takasan ang paghihirap ng kalooban ko.

 

Hinayaan ko na ang pagtulo ng luha sa aking ma mata habang nakatitig sa kawalan. Sobrang nangungulila na ako kay Francine. Sa isang pagkakamali na nagawa ko noon, hindi maipaliwanag na sakit ng kalooban ang naging kapalit.

 

"Kuya!" kaagad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata ng maramdaman ko ang paglapit sa akin ni Trexie. Hangat maari ayaw kong nakikita ako nitong nahihirapan.

 

"Tapos ka na bang kumain?" seryoso kong tanong. Napansin ko pa ang pagtitig nito sa akin bago nagsalita.

 

"Sorry...dapat pala hindi ko na lang inopen-up sa iyo ang pagkikita namin ni Francine kanina. Ikaw tuloy ang mas nahihirapan ngayun." sagot nito. Malungkot akong napangiti.

 

"Ayos lang iyun. Much better na din na nalaman nating lahat na nasa maayos pala siyang kalagayan. Na inaalagaan sya ng Dominic na iyun." sagot ko.

 

"Pero alam mo Kuya...nagtataka talaga ako...kung talagang may relasyon sila ni Dominic dapat sinabi niya kanina habang tinatanong ko siya...wala man lang akong nakita na kahit na anong reaction sa kanya lalo na ng sinabi ko na nali-link sa ibang babae si Dominic. Parang wala lang sa kanya...Hindi kaya wala naman talaga silang relasyon? Isa pa... habang kausap ko si Francine kanina, hindi nya man direktang maamin...alam kong malungkot din siya. Matagal kaming nagkasama at kilalang kilala ko na kung anong klase siyang tao." mahabang wika ni

 

Trexie. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

 

"Gusto ko siyang makausap ulit Kuya. Closed kaming dalawa ni Francine...at kaunting piga pa magkukuwento din sa akin iyun tungkol sa issue na ito. Huwag po kayong mag-alala. Gagawa ako ng paraan para magkita ulit kayong dalawa." muling wika nito sa akin. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig kay Trexie. ??

??

 

 

Chapter 148

??

FRANCINE POV

??

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding lungkot habang nakatitig sa madilim na kalangitan. Malamig ang dampi ng hangin sa balat ko at mukhang may nagbabadya na malakas na ulan.

 

Muli kong naalala ang mga Sebastian. Partikular na si Charles. Kumusta na kaya siya? Naalala pa rin ba niya ako or masyado na siyang masaya ngayun sa piling ni Ate Mikaela?

 

Lalo akong nakaramdam ng lungkot ng maisip ko ang kambal kong anak. Mukhang matutulad din ang kapalaran nila sa aming lahat. Ang lumaki na walang kumpletong pamilya.

 

Malalim akong napabuntong hininga para pigilan ang muling pag-iyak. Hangat maari iniiwasan ko na iyun. Nakakapagod na ang paulit-ulit na pag-iyak. Marami na akong nailuha at ayaw ko ng dagdagan iyun.

 

"Nandito ka lang pala sa garden. Mukhang ang lalim ng iniisip natin ngayun ah?" napapitlag pa ako ng marinig ko ang boses na iyun. Ang nakangiting mukha ni Dominic ang nasilayan ko habang nakatayo sa likuran ko. Malungkot ko itong nginitian.

 

"Hangang ngayun hindi mo pa rin siya nakakalimutan? Alam mo, masyado mo lang pinapahirapan ang sarili mo. Kalimutan mo na siya. " wika nito. Mapait akong napangiti.

 

"Sa palagay mo ba hindi iyan ang ginagawa ko ngayun? Ang hirap kasi eh..bigla na lang syang sumasagi sa isip ko." sagot ko. Napapailing naman ito habang titig na titig sa akin.

 

"Iyan ang palagi mong katwiran tuwing nagkakaharap tayo. Wake up Francine...huwag mong hayaan ang sarili mo na bihagin ka ng lalaking iyun. Huwag mong hayaan na kainin ng kalungkutan ang buo mong pagkatao dahil hindi mo deserve iyun." sagot ni Dominic. Napakurap naman ako ng makailang ulit dahil sa sinabi niya.

 

"Madali mo lang sabihin ang tungkol sa bagay na ito dahil hindi mo pa nararanasan na ma-inlove. Mahirap maging broken hearted alam mo ba? Siguro darating din ang araw na maghihilom ang sugat. Na masanay din ang puso ko sa nararamaman kong pangungulila sa kanya." sagot ko.

 

"Ewan ko sa iyo! Ang tigas ng ulo mo. Bahala ka na nga! Napapagod na ako sa kakapangaral sa iyo eh." sagot nito. Sinimangutan ko lang ito sabay na humalikipkip. Hindi talaga kami magkakaintindihan dahil magkaiba ang pananaw namin sa buhay. Hindi siya pabor sa mga sinasabi ko ngayun. Palibhasa kasi hindi niya pa naranasan na ma-inlove.

 

"By the way..ready ka na ba for tomorrow? Mag- uumpisa na bukas nag training mo sa paghawak ng negosyo. But before that, ipapa-familiarized muna kita kung anu-anong mga negosoyo ang pag-aari ng mga Dela Fuente dito sa Pinas...Tsaka na iyung mga nasa ibang bansa." wika nito. Natigilan naman ako.

 

"Bukas na kaagad? Hindi ba pwedeng sa mga susunod na araw na lang? May jet lag pa ako at kailangan ko munang ikundisyon ang sarili ko...in short hindi pa ako ready sa panibagong responsibilidad ng buhay." sagot ko. Kaagad naman

 

nagsalubong ang kilay nito. Mukhang hindi siya kumbinsido sa sa dahilan ko ngayun.

 

"Magiging ready ka din kapag nasa harap mo na ang responsibilidad. Aalis na ako, puntahan mo ako bukas sa DF Mall para makasama ka bukas sa opisina natin sa Makati." sagot nito. Kaagad naman akong umiling.

 

"hindi pa nga ako handa. Isa pa, alam ba ito ni Daddy? Sabi niya sa akin i-enjoy ko daw muna ang buhay ko dito sa Pinas. Bakit ba atat na atat kang bigyan ako ng responsiblidad ng kumpanya?" sagot ko. Kaagad kong napansin ang inis sa mukha nito bago sumagot.

 

"Natural...dahil ikaw ang tagapagmana ng kumpanya. Apo lang ako ni Grandpa at ikaw ang anak. Mas malaki dapat ang responsibilidad mo sa mga ari-arian at mga negosyo niya dahil abala din ako sa mga iniwang pamana ng sarili kong ama which is kapatid mo." sagot nito. Natameme naman ako.

 

Napatitig ako kay Dominic at ngayun ko narealized na sobrang bigat na pala ang nakaatang na responsibilidad sa balikat nito. Hindi ko ma- imagine kung paano nya iyun nakayanan. Bakit ba kasi hindi nag-anak ng marami ang mga Dela Fuente? Bakit ba kasi iilan lang kami sa pamiyang ito?

 

Mabuti na lang talaga at unang pagbubuntis ko kambal kaagad ang lumabas. Kahit papaano may nagdagdag sa amin. Pero siymepre, ilang taon pa ang bibilingin bago sila mag matured. Ilang taon pa ang bibilangin bago nila kami matulungan sa pagpapalakad ng mga negosyo namin...Meaning ilang taon din siguro ako nitong makukulong sa apat na sulok ng opisina kung sakali.

 

Parang nagdududa na tuloy ako ngayun kung matutupad ko ba talaga ang pangarap ko. Ang maging isang Doctor. HIndi pa nga ako nag- uumpisa pero parang ang bigat na ng mga responsibilidad na nakaatang sa balikat ko.

 

"Aasahan ko ang presensya mo bukas ng umaga. Good night!" narinig ko pang wika nito bago mabilis akong tinalikuran. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Pagkaalis ni Dominic hindi na din ako nagtagal ng garden. Naramdaman ko na din kasi ang mahinang patak ng ulan at lalo pang lumakas ang hangin.

 

Direcho akong naglakad patungong nursery room ng kambal para tingnan kung tulog na sila. Kahit na may mga nag-aalaga sa kanila, sisiguraduhin ko pa rin na mabibigyan sila ng oras. Sa mga susunod na araw, alam kong magiging abala na ako pero sila pa rin dapat ang priority ko.

 

"Kumusta sila?" tanong ko kay Nurse Sandy. Apat silang nag-aalaga sa kambal pero mag-isa lang siya ngayung gabi dahil naka-day off ang isa. Sa araw naman consistent ang dalawang tagapag-alaga dahil mas mahaba ang oras na gising ang kambal.

 

"Ayos lang po Senyorita. Mabilis naman po silang nakatulog pagkatapos nilang inumin ang milk nila." nakangiti nitong sagot. Tumago naman ako at naglakad ako patungo sa kinahihigaan ng kambal.

 

Hindi ko maiwasan na mapangiti habang tinititigan sila. Ang ku-cute kasi talaga at kahit mga babies pa lang alam kong lalaki silang maganda at pogi.

 

Pareho ko silang hinalikan sa noo bago muling binalingan si Nurse Sundy.

 

"Kapag may problema, huwag kang mag-atubili na katukin ako sa kwarto ko."wika ko dito. Kaagad naman itong tumango kaya naman iniwan ko na ito sa nursery room.

 

May CCTV na nakakabit sa bawat sulok ng bahay. Pati na din sa nursery room kaya naman namomonitor namin ang galaw ng bawat isa. Lalo na ng mga kasambahay kaya tiwala akong aalagaan nila ng maayos ang mga anak ko.

 

Kinaumagahan.....

 

Pagkatapos namin kumain ng breakfast ni Daddy kaagad akong nagpaalam na puntahan si Dominic. Pahapyaw ko din kinwento sa kanya ang gusto mangyari ng apo niya at isa lang naman ang sagot ni Daddy...huwag ko daw pagurin ang sarili ko.

 

Sakay ng kotse, kaagad namin tinahak ang kalsada patungong mall. New routine ng buhay ko kaya dapat lang na masanay ako.

 

Sarado pa ang mall pagdating namin pero mabilis naman akong nakapasok. Sa opisina ang direcho ko pero nadismaya lang ako dahil hindi ko naabutan si Dominic. Nasa site daw ito at hintayin ko na lang daw siya,

 

"Bakit ba kasi hindi mo ako ininform na mali-late ka pala! Kainis ka talaga!'" halos pasigaw kong wika kay Dominic habang kausap ko ito ngayun sa cellphone. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago humingi ng paumanhin.

 

"Sorry naman..akala ko kasi hindi ka darating eh. Magbasa-basa ka na lang muna diyan or magshopping para malibang ka. Sandali lang ito at maya-maya nand?yan na ako.

 

"sagot nito. Lalo naman nagsalubong ang kilay ko sa baluktot nitong dahilan.

 

"Ano pa nga ba ang magagawa ko? Naku Dominic ka! Ayaw ko ng maulit ito!? Kailangan din ako ng kambal at huwag mong sayangin ang oras ko!" galit kong sagot. Tumawa lang ito at ini-off na ang tawag. Naiinis naman akong napaupo ng sofa.

 

Halos tatlumpong minuto din akong walang ibang ginawa kundi ang tumunganga sa opisina ni Dominic. Bored na bored ako kaya naman lalong nagdagdagan ang nararamdaman kong inis para dito. Kung pwede nga lang kalbuhin ang Dominic na iyun sa pagpapahintay sa akin, ginawa ko na eh. Nakakainis lang talaga.

 

"Kapag dumating si Dominic sabihin mong tawagan ako." wika ko sa secretary nito at nagmamdali ng lumabas ng opisina. Kaagad naman sumunod sa akin ang tatlong bodyguards ko. Hinayaan ko na lang para masanay na din ako. Hindi ko na matatakasan pa ang ganitong kapalaran.

 

Mabuti na lang at bukas na ang mall pagkababa ko. Bukas na din ang department store kaya naman kaagad akong dinala ng mga paa ko papunta sa mga children's stuff. Mabuti pa, bilhan ko ng mga kailangan nila ang kambal. Para naman hindi masayang ang oras ko.

 

Abala ako sa kakatingin ng mga damit para sa kambal ng maramdaman ko na parang may nakatitig sa akin. Luminga-linga pa ako at kaagad na sumalubong sa paningin ko si Ate Mikaela. Seryoso itong nakatitig sa akin kaya wala sa sariling kinawayan ko ito.

 

"Ate Mikaela?" tanong ko. Napakurap pa ito ng makailang ulit bago dahan dahan na tumango sabay ngiti. Kaagad ko naman itong nilapitan.

 

"Francine...ikaw nga! Ikaw ba talaga iyan?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

 

"Kumusta ka na?' muling tanong nito. Bakas ang ?uwa sa mga mata nito kaya kaagad akong napangiti.

 

"Ayos lang naman po. Kayo po, ano ang ginagawa niyo dito?" sagot ko.

 

"Naghahanap ako ng pwedeng bilhin na mga gamit para sa anak ko." sagot nito. Kaagad na nawala ang ngiti sa labi ko. Huli na nang maalala ko na nabanggit pala nito na buntis siya noong last kaming nagkita. May anak na pala silang dalawa ni Charles na lalong nagpasakit ng kalooban ko. ??

??

 

Chapter 149

??

FRANCINE POV

??

"Ganoon ba? Congratulations Ate Mika!" pilit ang ngiti sa labi na wika ko dito. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

 

"So, kumusta ka na? Bumalik ka na ba sa mga Sebastian?" tanong ito. Natigilan naman ako.

 

"Ha? Ayos lang naman Ate. Nahanap ko na ang tunay kong pamilya kaya medyo matagal akong nawala." sagot ko. Kita ko ang gulat sa mukha nito dahil sa sinabi ko.

 

"You mean? Ang tunay mong pamilya? Ang parents mo?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

 

"Yes..at sila ang kasama ko kaya bigla akong nawala. " nakangiti ko ng sagot sa kanya. Pasimple kong tiningnan ang relo na suot ko dahil gusto kong magpaalam na sa kanya. Baka hindi ko pa mapigilan ang sarili ko maiyak pa ako sa harap nito. Ayaw kong kaawaaan ako nito.

 

"Sige Ate...see you next time na lang po. May pupuntahan pa po kasi ako eh." paalam ko sa kanya.

 

"Are you sure...I mean akala ko may time ka pa. Yayayain sana kitang kumain muna. Medyo matagal na din tayong hindi nagkita at na-miss din kita.' nakangiti nitong sagot. Saglit akong natigilan bago dahan-dahan na umiling.

 

"Next time na lang siguro Ate..may--may pupuntahan pa kasi ako eh." nakangiti kong sagot. Akmang hahakbang na sana ako palayo sa kanya ng hawakan ako nito sa kamay. Natigilan naman ako.

 

"Binyag ng anak ko this coming sunday. Gusto sana kitang imibitahin." nakangiti nitong wika sabay kalkal sa kanyang bag. Nagulat pa ako ng mula sa loob ng bag naglabas ito ng parang isang card... invitation card at iniabot niya na iyun sa akin. Wala sa sariling tinangap ko naman iyun.

 

"Aasahan kita France...alam mo naman na parang kapatid na ang turing ko sa iyo diba? Sana huwag mo akong biguin." nakangiti nitong wika. Gustuhin ko mang tumutol pero nang mapansin ko ang genuine nitong ngiti kaagad akong kinain ng pag- aalinlangan.

 

"Pwede kang magsama ng kaibigan or partner kung gusto mo. Gusto lang din talga kitang makausap ng matagal. Medyo matagal kang nawala at namiss din naman kita.

 

" nakangiti nitong wika. Wala na akong nagawa pa kundi tumango na lang.

 

"Sige..susubukan ko Ate. Salamat!'" wika ko at nagpaalam nang muli sa kanya. Nagmamali na akong tumalikod at naglakad palayo sa kanya bitbit ang invitation card.

 

Nagpasya na lang akong bumalik sa opisina ni Dominic. Mahirap na, baka mamaya hindi lang si Ate Mikaela ang makasubong ko. Paboritong pasyalan ng mga Sebastian ang mall na ito at hindi pa ako ready na muling makaharap ang mga Sebastian. Baka mamaya magulat na lang ako na kasama pala ni Ate Mikaela si Charles. Lalong hindi pa ako ready na makaharap siya.

 

Pagdating ko ng office nagulat pa ako dahil naabutan ko si Doc Denver. Last na nagkita kami ay noong nasa Netherlands pa ako. Kaagad itong tumayo mula sa pagkakaupo ng mapansin ang pagdating ko.

 

"Miss Francine....nice to see you again." nakangiting nitong wika sa akin sabay lahad ng kanyang kamay para makipag shake hands. Kaagad ko naman iyung tinangap.

 

"Same here Doc Denver. How are you?" tanong ko sabay upo sa tapat nito.

 

"Ayos lang naman. Buti na lang nabanggit ni Dominic na nandito ka ngayun sa office nya. Mailatag ko sa iyo ang tungkol sa project natin." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

 

"Dont worry, gusto ko lang i-discuss sa iyo kung nasaan na ba tayo. Kung ano na ang status ng project natin." muli nitong wika. Dahan-dahan naman akong tumango.

 

"Wala pa akong idea tungkol dito. I think, much better na kay Dominic mo muna ito sabihin." nakangiti kong sagot. Kaagad naman itong umiling.

 

"Dont worry Miss France...iga-guide kita tungkol dito. Mas maganda kasi na magreport din ako sa iyo. Although alam naman ni Dominic kung ano na ang status ng project natin mas gusto ko pa din na personal na magreport sa iyo." nakangiti nitong wika. Dahan-dahan naman akong tumango bilang pagsang ayon. Wala naman sigurong masama kung pakikinggan ko siya.

 

Akala ko mabobored ako sa pag-uusap namin ni Denver. Lalo na at tumatakbo lang naman tungkol sa pagpapatayo ng hospital ang topic namin. Hindi ko naman akalain na magaan itong kausap hangang sa nakapalagayan ko na ito ng loob.

 

Nagiging magaan ang mga sumunod na sandali sa aming dalawa. Ayos na din iyun dahil hindi pa rin dumadating si Dominic. At least nalibang ako kahit papaano.

 

"Thats it! I think lunch time na. If not nakakahiya yayayain sana kitang maglunch muna sa isa sa mga restaurant sa ibaba." nakangiti nitong pag-anyaya sa akin. Sinipat ko muna ang suot relo bago dahan- dahan akong tumango.

 

"Sure...gutom na din ako. Wala pa rin si Dominic at ayaw kong buruhin ang sarili ko dito sa loob ng opisina niya." sagot ko. Nakangitin sumang-ayon naman si Doc Denver.

 

Of course pinili ko ang restaurant na noon pa man paborito ko na. Weekdays at malabong may isa sa mga Sebastian ang maliligaw sa resto na ito.

 

"Balita ko nakapag-enroll ka na ah? Looking forward na makakasama kita sa isang work place." nakangiti nitong muling wika pagkatapos naming umorder. Nakangiti naman akong tumango dahil sa totoo lang hindi ko na nakikita ang sarili ko na nagtatrabaho sa isang hospital. Mas nakikita ko ngayun ang sarili ko na nagtatrabaho sa apat na sulok ng opisina.

 

Sa kakaikot ko ng tingin sa paligid dumako na naman ang tingin ko sa isang partikular na tao. Walang iba kundi kay Ate Mikaela na noon nakatitig din sa amin. May kasama ito at siguro yaya ng kanyang anak. Halos apat na table lang ang agwat nito sa amin at kaagad na napako ang tingin ko sa baby na nakahiga sa trolley.

 

Kung ganoon kasama niya ang anak niya dito sa mall? Eh si Charles, kasama din kaya niya? Sa isiping iyun pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko. Dagdagan pa ang kurot na nararamdaman sa puso ko.

 

"Heyy are you okay? Bakit tahimik ka yata?" narinig ko pang wika ni Doc Denver. Tulala akong napatitig dito bago pilit na ngumiti.

 

"May kakilala lang akong nakita. Excuse me Doc Denver...lalapitan ko lang siya para kumustahin." nakangitin kong sagot. Tumango naman ito at sa ikalawang pagkakataon nilapitan ko si ATe Mikaela.

 

"A-Ate...nandito ka din pala." nakangiti kong wika sa kanya. Tumango naman ito sa akin habang nakatoon ang tingin sa kung saan. Wala sa sariling tinitigan ko ang baby nito na noon ay tulog na tulog na nakahiga sa trolley.

 

"Kaanu-ano mo ang lalaking iyun?" narinig kong tanong ni Ate Mika. Nagulat naman ako at nasundan ko din ng tingin kung sino ang kanyang tinititigan. Direktang nakatitig si Ate Mikaela sa gawi ni Doc Denver na siyang ipinagtataka ko.

 

"Ah si Doc Denver ba? Kaibigan sya ng pamangkin ko." maiksi kong sagot. Napasulyap din ako sa kinaroroonan ni Doc Denver at napansin kong nakatitig din ito sa kinaroroonan namin. Hindi.... Hindi pala sa akin. Direkata ang titig nito kay Ate Mikaela na siyang labis kong ipinagtaka.

 

"Magkakilala po ba kayo ni Doc Denver Ate? If you dont mind, join ka na lang sa amin. Para makapag- kwentuhan pa tayo." nakangiti kong pagyayaya sa kanya. Noon pa man mabait ang pakikitungo sa akin ni Ate Mikaela at sa kabila ng mga nangyari ayaw ko itong kamuhian. Gusto kong manatili ang pagkakaibigan namin kahit na asawa na siya ng lalaking mahal ko.

 

"Ha? Ahh! Ehh! May date yata kayo? Ayaw kong

 

maka-isturbo." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka. Alumpihit si Ate Mikaela at parang may itinatago ito. Muli akong napatingin kay Doc Dever na noon naglalakad na palapit sa amin.

 

"Doc Mika...nice to meet you again." nakangiti pa nitong wika ng makalapit. Katulad ng nakagawian ni Doc Denver nakalahad ang kamay nito sa gawi ni Ate Mikaela para makipag-shake hands. Bantulot naman tinangap ni Ate Mikaela ang pakikipagkamay ni Doc Denver pero kita sa mukha nito ang kaba

 

'Smell something fishy.' anang isip ko habang tinitigan ang dalawa. Napabuntong hininga ako habang nag-iisip ng paraan para iiwan muna sila. Sa titigan ng dalawang ito parang may sekreto silang ayaw nilang ipaalam kahit na kanino. Kahit na siguro sa akin.

 

"Maiwan ko na muna kayo. Gagamit lang ako ng banyo." paalam ko sa dalawa. Wala man lang ni isa sa kanila ang natinag kaya nagmamadali na akong naglakad patungong banyo. Bahala na nga sila.

 

Pagkatapos kong umihi sinipat ko ang sarili ko sa harap ng salamin. Nagdagdag ng lipstick at nagpalipas pa ng ilang minuto para bigyan ng chance sila Ate Mikaela at Doc Denver na makapag- usap. Pareho silang Doctor at siguro matagal na silang magkakilala.

 

Halos limang minuto din akong tumambay ng banyo bago nagpasyang lumabas. Wala eh..ayaw ko naman magmukhang tanga dito sa banyo. Isa pa nakakaramdam na din ako ng gutom.

 

Paglabas ko ng banyo muli akong naglakad pabalik ng mesa kung saan napansin ko na seryoso pa ring nag-uusap sila Ate Mika at Doc Denver. May mga pagkain na sa harap nila pero parehong hindi nila napansin. Parang may pinagdidiskusyunan sila kaya tumikhim ako para makuha ang attention nilang dalawa. Effective naman dahil sabay pa silang napalingon sa akin

 

"Excuse me...mauna na ako sa inyo." wika ni Ate Mikaela sabay tayo. Nagulat naman ako. Excuse? Agad-agad? Bakit? Sa tingin ko hindi pa ito nakakain eh.

 

"Ate...akala ko ba gusto mo akong makabonding ng matagal. Hindi pa po yata kayo kumakain eh. Sayang naman itong mga food, hindi namin kayang ubusin ang mga ito ni Doc Denver." nakangiti kong pigil dito. Dahan-dahan naman itong naupo ulit kaya naman kaagad akong napangiti

 

Tahimik ang mga kaharap ko habang kumakain kami. Mukhang may something talaga sa dalawang ito na hindi ko maintindihan. Something personal na siyang nakakuha ng aking kuryusidad.

 

"Nagkita na ba kayo ng mga Sebastian?" nabitin sa ere ang akmang pagsubo ko ng marinig ang tanong na iyun ni Ate Mikaela. Nakatitig ito sa may pintuan ng restaurant kaya naman napatingin na din ako doon. Nanlaki ang mga mata ko ng mapansin ang taong gusto kong iwasan. Walang iba kundi si Charles na direktang nakatitig din sa kinaroroonan namin.......Blanko ang expression ng mukha nito kaya parang gustong manginig ang tuhod ko sa pinaghalong emosyon. ??

 

 

Chapter 150

??

CHARLES POV

??

Nasa isa sa mga Car showroom ako ng bigla akong nakatangap ng mensahe mula kay Mikaela. Noong una ayaw ko pa sanang pansinin iyun pero hindi nagtagal narinig ko na ang sunod-sunod na pag ring ng aking cellphone. Naiinis man sa kakulitan nito wala akong choice kundi sagutin iyun.

 

"I think this the right time para makabawi ako sa kasalanan na nagawa ko sa iyo noon." bungad kaagad nito sa akin pagkasagot ko ng tawag nito. HIndi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko. Ano ang ibig niyang sabihin?

 

"what do you want?" malamig kong tanong. Matagal na kaming hindi nagkakausap at himala talaga dahil nagawa nitong tawagan ako ngayun.

 

"Nagkita kami ni Francine....dito sa mall....nandito siya at kung gusto mo siyang makita pumunta ka ngayun din dito.." direkta nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Bigla kong naramdaman ang malakas ng kabog ng dibdib ko

 

"Anong sabi mo? si Francine? Nasaan siya?" sagot ko. Wala sa sariling naglakad ako patungo sa kinapaparadahan ng aking kotse. Hindi ko pwedeng palagpasin ang pagkakataon na ito. Kailangan kong makaharap si Francine.

 

"Well, pumunta ka dito sa DF mall. Nandito ako ngayun at alam kong nandito lang din siya sa paligid. Bilisan mo!" sagot ni Mika kasabay ng pag disconnect nito sa tawag. Nagmamadali naman akong sumakay ng kotse at kaagad na pinaharurot iyun. Kabisado ko ang mall na iyun. Alam kong iyun din ang paboritong pasyalan ni Francine kaya hindi dapat ako mag-aksaya ng pagkakataon.

 

Pagdating ng mall kaagad kong pinuntahan si Mika sa department store. Sinabi pa nito sa akin na tiyagain ko daw ang pag-iikot dahil baka nasa paligid pa si Francine na siyang kaagad ko naman ginawa.

 

Halos ilang oras din akong parang tanga sa kakaikot. Pati yata kasulok-sulukan ng mall pinuntahan ko na. Minumukhaan ko din halos lahat ng nakakasalubong ko sa pagbabakasali na makita ko si Francine. Pero bigo ako. Nanakit na lang ang mga paa ko sa kakalad at kaunti na lang susuko na ako ng marinig kong marinig ang pagtunog ng cellphone ko. Nagmessage si Mikaela na nasa restaurant daw siya kasama si Francine.

 

Halos tumakbo ako makarating lang kaagad sa restaurant na tinutukoy nito. Excited na akong muling makita si Francine kaya naman pagkadating ko ay kaagad kong iginala ang tingin sa paligid. Hindi nga ako nabigo. Kaagad kong nakita si Francine na kausap si Mika.

 

Parang gusto ko tuloy maglupasay dahil sa sobrang tuwa. Mabait pa rin ang Diyos sa akin...sa mahigit isang taon na hindi ko nakita ang babaeng mahal ko, heto siya...masisilayan ko na ulit siya.

 

Napansin ko pa ang paglingon nito sa gawi ko kaya kaagad na nagtama ang aming mga paningin. Nginitian ko pa ito pero kaagad itong nag-iwas ng tingin. Hindi ko pa maiwasan na makaramdam ng inis lalo ng nag mapansin ko na may katabi itong lalaki...

 

Hindi ko maiwasan na magtaka. Bakit ibang lalaki ang katabi niya gayung kay Dominic siya noon sumama? Ano ang ibig nitong sabihin?

 

FRANCINE POV

 

Pakiramdam ko biglang nanlamig ang buo kong katawan nang magtama ang paningin naming dalawa ni Charles. Mahigit isang taon lang kaming hindi nagkita pero bakit ang laki ng ipinagbago nito.

 

"Miss France? Are you okay?" narinig ko pang wika ni Doc Denver sa akin. Napakurap pa ako ng makailang ulit para pakalamahin ang sarili ko.

 

Nakakahiya kay Ate Mikaela. Baka mapansin nito na hangang ngayun pinagpapantasyahan ko pa rin ang kanyang asawa.

 

"Charles!" narinig ko pang sigaw ni Ate Mika kay Charles. Biglang tahip ng kaba ang puso ko lalo na ng mapansin ko na naglalakad na ito palapit sa amin. Hindi na ako mapakali sa aking kinauupan lalo ng mapansin ko hindi nito iniaalis ang tingin sa

 

akin.

 

"Francine?" narinig ko pang sambit nito pagkalapit sa amin. Napasulyap lang ako dito sabay yuko.

 

"Nice to see you again Ku--Kuya!" mahina kong wika. Kabadong kabado ako pero pilit ko pa rin pinapakalma ang sarili ko. Hindi nila pwedeng mahalata na apektado pa rin ako sa presensya ni Charles. Mahigit isang taon na ang nakalipas at tangap ko na dapat na hindi kami para sa isat isa.

 

"Magkakilala kayo France?" narinig ko pang tanong ni Denver. Muntik ko ng nakalimutan na kasama ko

ito. Wala sa sariling tumango ako dito.

 

"Si---Si Kuya Charles...sa ka--kanila ako lumaki and Kuya, si Denver....isang kaibigan." pautal-utal kong pakilala sa dalawa. Napaka informal ng pagpapakilala sa kanilang dalawa pero wala na akong pakialam pa. Pakiramdam ko lumilipad na din pati laman ng utak ko dahil sa presensya ni Charles.

 

Si Denver pa ang unang naglahad ng kamay pero hindi iyun tinangap ni Charles. Buti na lang at sport lang itong si Denver at pasimple niyang binawi ang kanyang kamay.

 

"So, nandito ka lang sa paligid? Bakit hindi ka nagpapakita sa amin?" Narinig kong tanong ni Charles. Simula ng dumating ito sa table namin sa akin lang nakatoon ang kanyang pansin. Lalo naman akong napayuko.

 

"I think we need to eat first. Mamaya na ang kumustahan pagkatapos natin kumain." wika naman ni Ate Mikaela. Nahihiya akong napasulyap dito habang pilit na itinotoon ang attention sa mga nakalatag na pagkain sa harap namin.

 

Nagulat pa ako ng maramdaman ko ang pag upo ni Charles sa tabi ko. May isa pang bakanteng upuan sa tabi ni Ate Mikaela pero sa akin talaga siya tumabi. Lalo tuloy nagregodon ang puso ko sa sobrang kaba.

 

"Anong gusto mong kainin Miss?" narinig ko pang tanong ni Doc Denver sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na mapapikit. Bakit ba napaka pormal kung itrato ako nito. Pwede naman niya akong tawagin na Francine.

 

"Anything....hindi ako mapili sa pagkain." sagot ko. Kaagad na sumandok ng pagkain si Doc Denver at akmang ilalagay nito sa pinggan ko ng biglang nagsalita si Charles.

 

"Ako na ang bahala sa kanya. Mas alam ko kung ano ang favorite niyang kai?in dahil simula bata pa siya magkasama na kami." malamig ang boses na wika nito. Hindi ko tuloy maiwasan na lalong makaramdam ng hiya sa mga kaharap namin. Napasulyap pa ako kay Ate Mikaela at lalo akong kinabahan ng mapansin ko kung gaano ka-seryoso ang mukha nito. May nababanaag akong pagkalito sa mga mata nito kaya naman parang gusto ko ng hilahin ang oras para matapos na ang mga nangyayaring ito.

 

Hindi ko na kayang tagalan pa ang presensya ni Charles. Dapat talaga iwasan ko na muna itong mall na ito eh. Sinabi nang ito ang paboritong pasyalan ng mga Sebastian pero bakit ba napakakulit ng puso ko.

 

"Eat this! Mag-uusap tayo pagkatapos nating kumain." malamig na wika ni Charles sa tabi ko. Tapos na nitong lagyan ng pagkain ang pinggan ko at parang gusto kong maiyak dahil hangang ngayun kabisado niya pa rin ang mga paborito kong pagkain.

 

"Hindi pwede! May pupuntahan pa kasi kami ni Doc Denver." sagot ko. Pilit kong pinapakaswal ang tinig ko gayung ang totoo sobrang lakas ng kabog ng puso ko.

 

Kung parusa man ito mula sa langit mukhang hindi na ako makakatagal. Pakiramdam ko magkaka- cardiac arrest ako sa sobrang kaba ko.

 

Wala tuloy sa sariling binilisan ko ang pagkain para matapos na. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam. Hindi ako dapat maging marupok dahil ayaw ko talagang pumatol sa lalaking may asawa na.

 

"Saan ka nga pala tumutuloy France? I mean, simula ng umalis ka sa mga Sebastian saan ka tumutuloy?" kaswal na tanong ni Ate Mika. Parang wala lang sa kanya ang ginagawang pag-aasikaso sa akin ni Charles. Napasulyap pa ako kay Doc Denver na noon nasa pagkain ang buong attention.

 

"Ha? Hindi ko pa po ba nabanggit sa iyo kanina na nahanap ko na ang tunay kong pamilya? Sa---sa kanila na ako tumutuloy." sagot ko sabay yuko.

 

"Nahanap mo na? Bakit hindi ka nag-a-update sa amin? Alam mo bang matagal ka na naming pinapahanap? Miss na miss ka na ni Mama Ash at Trexie." sagot naman ni Charles. Halata sa boses nito ang inis. Hindi naman ako naniniwala sa sinabi nito na pinapahanap nila ako. Galit si Mama Ashley sa akin at alam kong hindi niya ako mapapatawad sa nagawa kong kasalanan noon.

 

"Walang dapat na ipag-alala. Maayos ang kalagayan ni Miss France...mas maayos pa kumpara sa noong nasa poder niyo pa siya." nakangiting sabat naman ni Doc Denver.

 

"Mas maayos ang kalagayan ni Francine sa amin. Mga magulang ko ang nagpalaki sa kanya at saksi ako doon." inis naman na sagot ni Charles.

 

"Ohh really. I dont think so! Bakit malungkot si Miss France noong una naming pagkikita. Bakit kailangan siyang ires- --" naputol ni Doc Denver ang sasabihin ng bigla akong sumabat.

 

'Denver, please! Hayaan mo na. Hindi mo na kailangan pang magpaliwanag. Ayos lang ako." pilit ang ngiti ko dito. Napansin ko naman ang lalong pagdikit ng kilay ni Charles. Mukhang hindi ito

 

masaya closeness naming dalawa ni Denver, Grabe naman siya kung ganoon....nasa akin ang buong pansin niya gayung kaharap lang namin ang asawa niya. Hindi nya man lang ba naisip ang mararamdaman ni Ate Mikaela? Baka mamaya kung ano ang isipin nito sa amin.??

 

 

Chapter 151

??

CHARLES POV

??

'Sino ba ang kulukoy na ito sa buhay ni Francine. Bakit siya ang kasama at hindi si Dominic? May mga bagay ba akong dapat malaman? ' mga katanungan na tumatakbo sa isipan ko na hindi ko man lang maisatinig.

 

Nasa tabi ko lang si Francine...tahimik na kumakain pero parang hindi na siya katulad ng dati. Wala na ang dating makulit at nagtataray na Francine... Formal ang pakikiharap nito sa akin na siyang lalong nagpakirot ng puso ko.

 

Pigil ko ang sarili ko na yakapin siya at makiusap na huwag ng umalis sa tabi ko. Handa na akong ipaglalaban siya sa lahat. Kaya lang natatakot ako na muling marinig sa kanyang bibig na wala siyang gusto sa akin. Na never niya naman akong minahal bilang isang lalaki na handa siyang makasama at pagsilbihan habang buhay.

 

"Pwede ba tayong mag-usap pagakatapos kumain? " tanong kong muli sa kanya. Hindi kami pwedeng maghiwalay ngayun na hindi nagkakalinawagan. Abot kamay ko na siya at ayaw kong sayangin ang pagkakataon.

 

"May importante pa akong pupuntahan." walang gana nitong sagot. Hindi ko mapigilan ang pagkuyom ng kamao. Importante? May mas importante pa kaysa sa akin?

 

Sabagay, sino ba naman ako sa buhay niya? Noon pa man aminado na siya sa akin na wala siyang katiting na kahit na pagmamahal sa akin. Na kaya lang siya pumayag na makipagtalik sa akin dahil gusto niyang tulungan ko siya na mahanap ang kanyang tunay na pamilya. Na hindi ko naman nagawa dahil bigla na lang itong naglaho na parang bula.

 

"I am serious! Hindi pwedeng basta ka na lang umiwas sa akin. Marami kang dapat na ipaliwanag." sagot ko. Pilit kong magpakahinahon kahit na ang totoo sobrang nasasaktan na ako. Lalo na sa mga ipinapakita nito sa akin ngayun.

 

"Hindi pwede! Hinihintay ako ni Dominic." malamig na sagot nito. Para naman akong sinampal ng makailang ulit dahil sa sagot nito. Dominic na naman? Malaki bang bahagi ng puso niya ang pag- aari ng lalaking iyun? Pero bakit ibang lalaki ang kasama niya ngayun gayung ang laging bukang bibig niya ay ang Dominic na iyun?

 

"Kidding? Kung ganoon sino siya? Bakit siya ang kasama mo gayung may Dominic ka pa pala?" inis kong sagot. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mukha ni Francine kasabay ng mahinang pagtawa ng lalaking katabi nito. Lalo naman akong nakaramdam ng paghihihmagsik ng kalooban

 

"Ano ba ang pinagsasabi mo Pare? Dont tell me na pati ako pinagseselosan mo? Galingan mo ang panliligaw kay Francine..huwag kang mandamay ng iba" nakangiting sabat naman ni Doc Denver. Kita ko sa expression ng mukha nito na gusto lang akong asarin. Kuyom nag kamao na tinitigan ko ito bago sinagot.

 

"Hindi ka kasama sa usapan na ito kaya tumahimik ka. Sino ka ba sa akala mo?" inis kong sagot. Wala na akong pakialam pa kung napaka- unproffesional ko man ngayun sa harap ng ibang tao. Hindi ko kayang pigilan ang selos na nararamdaman ng puso

 

ko.

 

Isang mahinang tawa at may kasamang iling lang ang naging sagot nito sa akin. Nakita ko pa kung paano ito tapikin ni Francine sa balikat at kaaagad naman nagbigkas ng katagang 'sorry' si Doc Denver na siyang lalong nakadagdag ng inis nararamdaman ko.

 

Gayunpaman, pilit ko pa rin pinapakalma ang sarili ko. Binalingan si Francine at nakikiusap na tinitigan.

 

"Kahit saglit lang. Mag-usap tayo." nagsusumamo Kong wika. Kumibot kibot pa ang labi nito habang nakatingin sa akin.

 

"Tell me, tungkol saan ba? Wala akong time ngayun at kung may gusto kang sabihin, sabihin mo na." sagot nito. Napansin ko pa ang tuluyang pagbitaw nito sa hawak na kutsara at tinidor. May laman pa ang kanyang pinggan at sigurado ako na kaunti pa lang ang kanyang nakakain.

 

"Finish your food first!" sagot ko. Imbes na sundin ang sinabi ko kabaliktaran ang kanyang ginawa. Nagmamaktol itong tumayo kaya naman napatayo din ako sa aking kinauupuan.

 

"Ate Mikaela, Doc Denver, mauna na ako sa inyo. Pasensya na dahil hinihintay na ako ni Dominic." wika pa nito bago nagmamdaling naglakad palayo. Sinulyapan ko pa si Mikaela at Doc Denver bago nagmamadali kong sinundan si Francine.

 

Hindi niya ako pwedeng takasan ng ganun-ganoon na lang. Matagal ko siyang hinahanap at ayaw kong sayangin ang pagkakataon na muli siyang mapasa- akin.

 

"Francine!" tawag ko sa kanya nang pareho na kaming nakalabas ng restaurant. Nakasimangot niya naman akong nilingon. "Ano ba Charles...bakit mo ba ako sinundan?" wika pa nito. Inilang hakbang ko lang ang pagitan natin at hinawakan ko ito sa magkabilaang braso.

 

"Lets talk!" maikli kong sagot. Akmang hihilahin ko na ito nang pumalag ito.

 

"Bitawan mo ako Charles. Matagal na akong walang ugnayan sa inyo kaya pwede ba? Patahimikin niyo na ako!" sagot nito. Bakas sa boses nito ang inis. Hindi naman ako makapaniwala na maririnig ko ang katagang iyun sa bibig mismo ni Francine.

 

"Ano ang sabi mo? Francine, naririnig mo ba iyang sinasabi mo? Gusto mo na bang tuluyang putulin ang ugnayan mo sa pamilya natin?" tanong ko. Kaagad ko naman napansin ang pagkalito sa maganda nitong mukha. Mariin pa itong pumikit pagkatapos muling pumiglas na siyang dahilan kaya nabitawan ko ang braso nito na hawak-hawak ko.

 

"Kuya.....Charles kung ano man ang namagitan sa ating dalawa noon, kalimutan mo na dahil hindi dapat mangyari iyun. Gusto ko ng mag-moved on at kalimutan ang lahat." sagot nito. Hindi ako nakasagot. Pakiramdam ko bigla akong sinapak ng makailang ulit dahil sa sinabi nito.

 

"Sabihin mo sa akin, never mo ba talaga akong natutunan mahalin Francine? Baliwala lang ba talaga sa iyo ang lahat? Ang lahat-lahat na nangyari sa atin?" sagot ko. Hindi ko akalain na hangang ngayun, paulit-ulit pa rin akong masasaktan dahil sa kanya.

 

"Wala ng dahilan para muli nating pag-usapan ang tungkol sa bagay na ito. Pareho lang nating pinapahirapan ang mga sarili natin." sagot nito.

 

"Kung ganoon, tuluyan mo na kaming tinalikuran? Kinalimutan mo na kung ano ang ugnayan mo sa pamilya namin? Sa pamilyang nagpalaki sa iyo?" sagot ko. Bahala na.

 

"Sinasabi mo bang wala akong utang na loob? Of course, mahalaga kayo sa akin....malaking bahagi ng pagkatao ko ang naging bahagi kayo...akala niyo ba hindi masakit sa akin ang paglayo ko sa inyo? Napakasakit! Itinuring ko ng mga magulang ang mga magulang mo...itinuring ko ng kapatid si Trexie

 

-------" sagot nito.

 

"Kung ganoon bakit kailangan mong lumayo? Kung talagang mahalaga sa iyo ang lahat ng taong nabanggit mo bakit mo kami tiniis? Alam mo ba na halos mabaliw ako sa kakahanap sa iyo? Ha Francine?" sagot ko. Napansin ko ang pag- aalinlangan sa mukha nito bago sumagot.

 

"Dahil iyun ang tama Charles...kailangan kong lumayo dahil nagiging toxic na ang lahat. Ayaw kong ako ang dahilan para makaladkad sa iskandalo ang pangalan ng pamilya niyo-- -hindi katangap- tangap sa mga mata ng kahit kanino ang nangyari sa atin dahil sa mga mata ng mga nakakilala sa pamilya mo, magkapatid tayo at immoral para sa kanila ang ginawa natin noon." sagot nito. Bakas sa boses nito ang pagpipigil na maiyak. Hindi ako nakasagot.

 

"Kaya hayaan mo na ako. Kalimutan mo na ang mga nangyari sa atin dahil masaya na ako kung anong meron ako ngayun. Kaya kong mabuhay ng malayo sa inyo Charles." sagot nito. Parang gusto kong sumigaw sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ko. Hindi ko akalain na mas masasaktan pa pala ako sa pagkikita naming ito.

 

"Masaya ka ba sa ginagawa mong ito sa akin Francine? Ganoon na lang ba kadali sa iyo na saktan ako? Hindi mo ba talaga ako kayang mahalin?" sagot nito. Pilit kong hinuhuli ang kanyang mga tingin. Gusto kong makita sa kanyang mga mata kung nagsasabi ba ito ng totoo or hindi.

 

"Ano ka ba? Ano bang klaseng tanong iyan. Of course...minahal kita. Mahal na mahal kita dahil kahit nalaman mo na hindi mo ako kapatid, ramdam ko ang pag-aalaga mo. Pero ganoon pa man, may mga bagay na hindi na pwede sa ating dalawa. Ayaw ko nang umiyak Charles." malungkot na sagot nito. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

 

"Hinihintay na ako ni Dominic. Huwag kang mag- alala. Maliit lang ang mundo. Magkukrus at magkukrus pa rin naman ang landas natin.... Ikumusta mo na lang ako kina Mama at Papa." wika nito at akmang tatalikuran na ako ng muli ko siyang hawakans sa braso

 

"Masaya ka ba sa kanya?" tanong ko. Kahit na masakit kailangan kong tanungin iyun. Para kung anot ano man may dahilan na akong tuluyan na siyang pakawalan.

 

"Sino? Ano ang ibig mong sabihin?" kunot noo nitong tanong. Bakit ba napakahirap nitong hulihin. Napaka simple ng tanong ko pero hirap palaging sumagot.

 

"Si Dominic......Si Denver isa ba sa kanila ang mahal

 

mo kaya hindi mo kayang ibigay sa akin ng buo ang puso mo?" seryoso kong tanong. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mga mata nito at muling pumiksi.

 

"Masyadong personal na ang tanong mo. Masyado lang napapatagal ang pag-uusap natin..." sagot ito at mabilis na akong tinalikuran. Nasundan ko na lang ito ng tingin. Hindi ako makapaniwala na sa muli naming pagkikita, ako pa rin ang mas lumalabas ng talo. Mas nagiging doble lang ang sakit na nararamaman ng puso ko ngayun.

 

Chapter 152

??

FRANCINE POV

??

Habang nag-uusap kaming dalawa ni Charles gusto ng kumawala ang luha sa mga mata ko. Bakit ba napakahirap tingnan ang lalaking mahal mo. Akala ko naka-moved on na ako eh. Hindi pa pala.

 

Mabuti na lang at hindi na ako nito sinundan pa ng tinalikuran ko na ito. Iniiwasan kong maging marupok sa harap nito dahil kapag muli akong pumatol sa kanya, ako pa rin ang maging talo bandang huli.

 

Walang lingon-likod, direcho na akong bumalik ng opisina ni Dominic. Hindi pa tapos ang buong araw ko pero pakiramdam ko latang lata na ang katawan ko.Pagod na pagod na ang puso ko at parang gusto ko na naman magkulong ng kwarto at umiyak ng umiyak.

 

"Wala pa rin ba si Dominic?" tanong ko sa secretary nito pagkabalik ko ng opisina.

 

"Wala pa rin po Mam eh." sagot nito. Marahan akong napabuntong hininga at sinipat ang suot kong relo. Halos ala una na at wala pa rin siya? Gaano ba kaabala ang Dominic na iyun at hindi man lang ako nagawang siputin?

 

Naghintay pa ako ng halos isang oras pero wala talagang Dominic na dumating. Naiinis akong napatayo at inilabas ang aking cellphone.

 

Tatawagan ko ang nakaantabay kong driver dahil uuwi na ako. Bahala ang Dominic na iyan. Parang mas gusto kong magkulong ng kwarto muna or asikasuhin ang mga anak ko. Ayaw ko na munang magpagala-gala sa labas dahil baka may makasalubong na naman ako na kung sino at lalo lang madagdagan ang sakit ng kalooban na nararamdaman ko ngayun.

 

"Pakisabi kay Dominic na aalis an ako at huwag niya akong maistu-isturbo." naiinis kong bilin sa secretary nito pagkatapos kong makausap ang driver ko. Nag-aalangan naman an tumango ang secretary kaya nagmamadali na akong naglakad palabas ng opisina.

 

Lagot talaga ang Dominic na ito sa akin. Huwag na huwag siyang magpapakita sa akin ngayung araw dahil kakalbuhin ko talaga siya.

 

Naglalakad na ako papuntang exit ng maramdaman ko na may humawak sa braso ko. Na naman! Sino na naman ito?

 

Naiinis akong napalingon at nagulat pa ako ng muli kong nakita si Charles. Ano pa ang kailangan nito. Kanina niya pa ba ako sinusundan? Bakit ba ayaw nya pa akong tigilan.

 

"Ano na naman ba Charles? Please, tapos na tayong mag-usap kanina at gusto ko ng umuwi." naiinis kong sagot. Mainit na ang ulo ko dahil sa mga nangyari at pagpapahintay sa akin ni Dominic ng matagal.

 

"Tamang-tama,. uuwi na tayo." nakangisi nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito. Nakainom ba ito? Amoy alak na kaagad? Halos isang oras pa lang kaming naghihiwalay ah?

 

"Lasing ka?" wala sa sarili kong tanong. Kaagad naman itong tumango.

 

"Yes...at kapag hindi ka sumama sa akin tatalon ako

 

sa roof top ng mall na ito. Gusto mo bang mangyari iyun?" sagot nito sabay hila sa akin. Hindi naman ako nakapaniwalang napatitig dito? Nababaliw na siya? Gagawin niya pang panakot sa akin ang tungkol sa bagay na ito? Si Charles ba talaga ang kaharap ko ngayun?

 

Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang pagiging alerto ng mga bodyguard ko na kanina pa nakasunod sa akin. Kaagad silang lumapit sa amin para pigilan si Charles.

 

"Sir, bitawan niyo po ang amo namin! Mam, ayos lang po ba kayo?" tanong ng isa sa mga ito pagkalapit sa amin. Kaagad naman naagaw nito ang attention ni Charles.

 

"Huwag kang makialam! Sino ka ba para pagbawalan ako?" sagot naman ni Charles. Abat pati bodyguard ko gusto pang patulan. Napapikit na lang ako ng makailang ulit bago hinarap ang mga ito. Baka magkakainitan pa at siguradong si Charles ang madidihado.

 

"Kilala ko siya. Hayaan mo na muna kaming mag- usap." wika ko sa bodyguard ko.

 

"Pero Mam, masyado na po yata siyang makulit! Hindi po pwedeng hayaan namin kayo. Baka mapagalitan kami ni Master Dominic kapag malaman niya na hinayaan lang namin na may nang haharass na pala sa inyo." paliwanag ng bodyguard ko. Muli akong napabuntong hininga dahil sa stress na nararamdaman ko ngayun. Pakiramdam ko tatanda ako ng maaga dahil sa mga pinanggagawa ni Charles ngayun. Natatakot din ako dahil baka maskatan din ito ng mga bodyguard ko.

 

"Hindi ko siya hina-harass manong. At pakialam ko ba sa Dominic na iyun. Tsupi na muna dahil gusto kong makausap ang amo ninyo!" inis naman na sabat ni Charles. Medyo mataas na ang tono ng boses nito at bastos na din kung magsalita. KUng hindi ko pa ito pigilan baka mabugbog na ito ng mga bodyguards ko. Ang lalaki pa naman ng mga katawan.

 

"Distansya na muna kayo sa akin. Kaya ko ito at mabait naman si Charles. HIndi niya ako masasaktan," sagot ko sa kanila. Napansin ko pa ang pag-aalangan sa mukha nito bago dumistansya sa amin. Hindi ko naman maiwasan na malalim na mapabuntong hininga at muling hinarap si Charles.

 

"Ano ba talaga ang gusto mong mangyari? Bakit ba ng kulit mo?" naiinis kong tanong dito. Kaagad naman naging malamlam ang pagtitig nito sa akin kaya parang gustong manginig ang tuhod ko sa kakaibang damdamin na biglang lumukob sa buo kong pagkatao.

 

"Lets talk! Please...iyung tayong dalawa lang at walang sino man ang pwedeng mang-isturbo sa atin." sagot nito.

 

"Charles...ilang beses ko bang sabihin sa iyo na wala na tayong dapat pang pag-usapan. Kung ano man ang mga namagitan sa atin noon ibaon mo na sa limot. Ayaw ko na ng ganito. Gusto ko ng tahimik na buhay." sagot ko. Kaagad kong napansin ang panlulumo sa hitsura nito dahil sa sinabi ko. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa para dito.

 

"Fine...payag akong mag-usap tayo. Pero sana, ito na ang huli. Gusto kong mag-focus tayo sa kanya- kanya nating buhay." sumusuko kong sagot. Kaagad na sumilay ang masayang ngiti sa labi nito. Para tuloy itong bata na nakuha kong ano ang gusto dahil sa reaction ito ngayun.

 

"Talaga? Thank you Francine! Sabi ko na nga ba at hindi mo ako matitiis eh." nakangiti nitong sagot sabay hawak sa aking kamay. Ramdam ko ang init na nagmumula sa palad nito kaya hindi ko maiwasan na maramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

 

"Sumama ka sa akin. Maghahanap tayo ng magandang lugar kung saan tayo pwedeng mag- usap." wika pa nito sabay hila sa kamay ko. Para naman akong tanga na nagpatianod at bumalik lang ako sa huwesyo ng maramdaman ang mainit na tama ng araw sa balat ko. Nandito na kami sa parking area sa tabi ng kanyang kotse.

 

Shocks! Nakalabas na pala kami ng mall nang hindi ko man lang namamalayan? Ano ba ang nangyayari sa akin? Bakit ako pumayag? Ngayun ko lang napatunayan na sobrang rupok ko pa rin pala talaga. Isang hila lang ni Charles sa akin nawawala na agad ako sa huwesyo.

 

"Hindi na natin kailangan pang lumayo dito sa mall Charles. Maraming mga coffee shop dito na pwede nating puntahan para makapag-usap tayo ng maayos." sagot ko sa kanya sabay hila sa kamay ko na hawak nito. Mahigpit ang pagkakahawak niya doon kaya hindi ako nakawala.

 

"France, gusto kong mag-usap ng tayong dalawa lang. Na walang ibang tao na nanonood sa atin." sagot nito sabay sulyap sa tatlo kong bodyguard na nakasunod pa rin sa amin. Hindi ko naman maiwasan na mapnagiwi.

 

"Hindi ako pwedeng sumama sa iyo kahit saan mo gusto. Look, hindi pwede Charles dahil tiyak hahanapin ako ni Dominic!" sagot ko. Kaagad kong napansin ang pagbabago ng awra nito dahil sa sinabi ko. Kaagad na nagsalubong ang kilay nito.

 

Gusto kong panindigan ang hindi sana pagsama sa kanya pero buong lakas ako nitong hinatak. Pilit akong pinapasakay sa kanyang kotse at dahil mas malakas siya sa akin wala na akong nagawa pa kundi ang nagpatianod na lang.

 

Parang nakiki-kinita ko na ang mangyayari eh. Wala pa naman akong tiwala sa sarili ko lalo na kapag kaming dalawa lang ang magkasama.

 

Pagkasakay naming dalawa ng kotse, nagulat pa ako dahil bigla na lang ako nitong sunggaban. Hindi man lang ako nakailag nang mapusok ako nitong halikan sa labi.

 

Chapter 153

 

FRANCINE POV

 

Ito ang ayaw ko sa lahat! Marupok ako sa mga ganitong the moves ni Charles sa akin eh. Bakit ba napakasarap niyang humalik?

 

Iyun ang una kong narelized habang magkalapat ang aming labi. Dapat magpumiglas ako, aalma sa ginagawa niyang ito sa akin pero bakit kabalikataran ang lahat? Bakit pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas?

 

Imbes na itulak ko siya bakit sumasabay ang labi ko sa bawat galaw nito? Bakit tinutugon ko na ang halik nya ng hindi ko man lang namamalayan?

 

"Ahmmm!" hindi ko maiwasang ungol ng maramdaman ko ang dahan-dahan na paglakabay ng isang palad nito patungo sa aking dibdib. Bigla kong nakalimutan na nandito pala kami sa loob ng kotse at nakakahiya kung may nakakapansin sa ginagawa namin.

 

"Now, tell me...bakit hindi mo ba ako nagawang mahalin?" wika ni Charles sa akin. Sa sobrang pagkawala ko sa huwesyo hindi ko man lang namalayan na natigil na pala ang halikan namin. Parang gusto ko tuloy sabunutan ang sarili ko dahil nahuli ako nitong nakapikit pa rin. Pagkadilat ko pa nga halos magdikit na ang aming mukha. Nagkaka- amuyan na nga kami ng hininga na siyang labis kong ikinaasiwa.

 

"Charles..ano ba? Wala ka talagang pinipiling lugar. Akala ko ba mag-uusap lang tayo?" sagot ko sa kanya. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Para na din akong hihimatayin sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

 

"Talaga lang ha? Iba ang sinasabi ng mga mata mo kumpara sa lumalabas sa bibig mo Francine." wika nito sa akin sabay pisil sa isa kong bundok. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa kanyang ginawa. Wala sa sariling napaayos ako ng upo. Muli kong narinig ang mahinang pagtawa ni Charles at naupo na din ito ng maayos sa harap ng manibela.

 

Shocks..piste! Parang gusto kong magmura dahil sa kanyang ginawa. Lalong nag-init ang buo kong pakiramdam. Bakit ba ang pogi ni Charles. Bakit ba kaunting haplos niya lang nadadala kaagad ako? Napakarupok ng katawang lupa ko! Kauting haplos para na akong nababaliw.

 

"Tigilan mo na nga iyan. Baka may makakapansin na ibang tao sa ginagawa natin, nakakahiya! Isa pa, hindi mo ba alam na kanina pa nakabantay ang mga bodyguard ko sa hindi kalayuan sa atin?" naiinis kong wika sa kanya.

 

Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa kaya hindi ko maiwasan na mapatitig dito. Kung kanina, mukhang pasan na nito ang mundo ngayun naman mukhang masaya na ito? Anyare?

 

"Dont worry, kahit na mag love making pa tayo dito sa loob ng kotse, walang makakakita sa atin. Tinted ito at kahit na anong silip ng mga bodyguards mo hindi nila makikita kung ano ang ginagawa natin." nakangisi nitong sagot sa akin sabay kindat. Bigla

 

ko naman naramdaman ang pag-init ng pisngi ko dahil sa sinabi nito. 'Tukso, tukso....please naman layuan mo ako!' hindi ko maiwasang sambit ko sa aking sarili. Kung patuloy akong magkakaganito sa harap ni Charles..

 

baka tuluyan na akong mahulog sa kanya. Baka

 

mamalayan ko na lang kabit na pala ako nito na ayaw kong mangyari. Baka isumpa ako ng Daddy ko kapag mangyari iyun.

 

Oo, pangarap niyang madagdagan ang miyembro ng pamilya namin. Pero wala naman sigurong ama na nangangarap na maging kabit lang ang kanyang anak. Atlhough hindi na ito nagtanong noon nang nalaman niyang buntis ako dahil sa tuwa pero hindi ibig sabihin na uulitin ko ang pagkakamaling iyun.

 

Nagulat pa ako ng maramdaman ko ang pag-usad ng kotse ni Charles. Hindi ko tuloy maiwasan na magpanic lalo na ng mapansin ko na palabas na kami sa vicinity ng mall.

 

"Saan mo ako dadalhin?" hindi ko mapigilang tanong sa kanya. Akmang bubuksan ko ang pintuan ng kotse ng marinig ko ang pagclick noon. Ni lock nya kaya kahit na anong gawin ko alam kong hindi ako makakatakas sa kanya.

 

"Relax...narealized ko na hindi natin pwedeng gawin ang mga gusto nating gawin dito sa loob ng kotse. Masikip at ayaw kong mahirapan ka." nakangisi nitong sagot. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. Bigla akong kinabahan.

 

"Ano ba ang pinagsasabi mo? Hindi pwede iyang tumatakbo sa isipan mo Charles. Hindi pwede! Ayaw ko!" sagot ko. Muli kong narinig ang mahina nitong pagtawa bago ko naramdaman ang mabilis na pagtakbo ng sasakayan. Hindi ko tuloy maiwasan na magulat sa kanyang ginawa.

 

"Ano ba? Gusto mo bang magpakamatay? Bakit ba ang bilis mong magpatakbo?" naiinis kong wika sa kanya at napahawak pa ako sa aking set belt dahil sa pagkagulat.

 

"Heyy relax....huwag kang mag-alala. Ito ang normal na speed ko sa pagpapatakbo ng kotse. Magaling akong magmaneho at sisiguraduhin kong safe tayong makakarating sa pupuntahan natin." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid sa kanyang sinabi

 

"Dont worry France...hindi ko hahayaan na masaktan ko. Gusto ko lang din kasi iligaw ang mga asungot mong bodyguard." muling wika nito sabay sulyap sa rearview mirror. Hindi ko naman maiwasan na mapatingin sa likuran at tama ito. Nakasunod sa amin ang mga bodyguards ko.

 

"ihinto mo ang kotse sa gilid! Bababa ako! Hindi pwedeng basta mo na lang akong dalhin sa kung saan dahil tiyak na hahanapin ako ni Dominic." sagot ko. Napansin ko ang muling pagdikit ng kilay nito at ang paghigpit na paghawak ng kanyang mga kamay sa manibela. Mukhang uminit na naman ang kanyang ulo dahil sa aking sinabi.

 

"Mahal mo talaga ang taong iyun? Siya ba ang dahilan kung bakit hindi mo ako magawang mahalin?" tanong nito. Ramdam ko ang ngitngit sa boses nito kaya naman muli akong napabuntong hininga.

 

Sino ba ang nagtanim sa utak nito na may relasyon kami ni Dominic? Gago ba siya? Ang bilis kumalat ng mga speculations sa utak niya. Kung talagang mahal niya ako dapat alamin niya din kung sino ba talaga si Dominic sa buhay ko.

 

"Walang patutunguhan ang usapan na ito. Ihinto mo ang sasakyan sa tabi at bababa ako." galit kong sagot sa kanya. Kung galit siya mas galit ako!

 

Hindi ko naman mapigilan na mapasigaw ng maramdaman ko na lalong bumilis ang pagpapatakbo nito ng kotse. Lumiko-liko pa ito ng mga daan na siyang lalong nagbigay sa akin ng takot.

 

"Ano ba Charles...pwede ba! Huwag mo akong idamay kong gusto mong magpakamatay!" galit kong sigaw sa kanya. Galit na galit akong tumitig dito.

 

"Shut up Francine! Lahat ng effort ginawa ko maging akin ka lang! Tama ka, kung hindi ka rin lang maging akin mabuti pang sabay na tayong mamatay!" galit na sigaw din nito sa akin at lalo pang binilisan nito ang pagpapatakbo ng kotse. Wala naman akong nagawa kundi mapakapit ng mahigpit.

 

Hindi ko akalain na may ganiton palang pag-uugali ang lalaking mula pa bata pa ako kasama ko na. Diyos ko, nababaliw na ba si Charles? Bakit ibang iba na siya! Nasaan na ang dating mahinahon na Charles?

 

Chapter 154

 

FRANCINE POV

 

"Saan ba tayo pupunta?" hindi ko mapigilang tanong kay Charles ng mapasin ko na kanina pa tumatakbo ang sasakyan. Hindi na familiar sa akin ang mga dinadaanan naming lugar at pakiramdam ko nakalabas na kami ng Metro Manila.

 

"Charles...please, sabihin mo sa akin. Saan mo ba talaga balak na pumunta? Hindi pwede iyang iniisip mo. Hahanapin ako ng pamilya ko." muli kong wika. Napansin ko ang bahagyan pagkurap ng mga mata nito dahil sa sinabi ko. Hindi ko mapigilang muling mapabuntong hininga.

 

"Pamilya? Ahh okay, nahanap mo na nga pala sila. You can call them at sabihin mo kung nasaan ka ngayun." sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang muling napatitig dito.

 

"Hindi sapat iyang sinasabi mo. Tiyak na hahanapin nila ako." naiinis kong sagot sabay lingon sa likuran. Sinisipat ko ng tingin kung nakasunod pa ba sa amin ang mga bodyguards ko. Nadismaya lang ako dahil wala na sila. Tuluyan na silang nailigaw ni Charles.

 

"Mga pipitsugin pala nag mga bodyguards mo pagdating sa driving eh. Ang bilis mailigaw."

 

Nagyayabang pang muling wika nito. Naipikit ko naman ang aking mga mata para pigilan ang lalong mainis sa kanya. Tiyak na hinahanap na ako ni Daddy. Pati na din ng kambal.

 

"Balak mong kidnapin ako? Ganoon ba? Baka naman lalong magalit sa akin ang mga magulang mo kapag malaman nilang magkasama tayo ngayun? Baka naman ako na naman ang lumabas na may kasalanan." muli kong wika. Napansin ko ang biglang pagbabago ng expression ng mukha nito. Mukhang hindi nagustuhan ang narinig na salita mula sa akin. Hindi ko na lang pinansin iyun at muling itinoon ang tingin sa labas ng bintana.

 

"Dont worry, sisiguraduhin ko na hindi na mangyayari ulit iyun. Ipinapangako ko, ipaglalaban na kita kahit kanino. Hindi ko na hahayan pa na masaktan ka ng iba. Kahit sa sarili ko pang pamilya. " sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Lalo na ng maalala ko ang mga sinabi sa akin ni Mama Ashley noong last namin nagkita.

 

Parang Nanay na ang turing ko sa kanya at nasaktan talaga ako sa harap-harapn nitong pagtakwil sa akin. Sa mga paninisi na ginawa niya. Pakiramdam ko tuloy ng mga panahon na iyun ako na ang pinakamasamang babae sa mundo.

 

Hindi naman siguro masama ang magmahal. Nagkataon lang siguro na kay Charles nahulog ang loob ko.

 

Naging tahimik na kami buong byahe. Palayo kami ng palayo sa maingay na lugar ng siyudad. Hindi ko na alam ang lugar dahil puro mga halaman na ang buong paligid.

 

"Matulog ka muna. May dalawang oras pa ang itatagal ng byahe bago tayo makakarating sa pupuntahan natin." nakangiti nitong wika sa akin.

 

"Saan mo ba talaga ako dadalhin?" tanong ko.

 

"Malalaman mo mamaya. Huwag kang mag-alala. Hindi ka mapapahamak sa mga kamay ko. Magbabakasyon lang tayo at sisiguraduhin ko din na ligtas kang makakabalik sa pamilya mo." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig sa mukha nito.

 

Simula ng nagkita kaming muli ngayun ko lang ito nakitang ngumiti ulit ng ganito. Ngiti na walang halong galit at sama ng loob. Lalo tuloy itong naging kaakit-akit sa paningin ko. Ganito siya dati sa akin noon. Noong wala pang nangyari sa amin. Naging kumplekado lang naman ang lahat simula ng akitin ko ito after ng eighteenth birtiday ko.

 

"Hindi ka ba hahanapin ni Ate Mikaela?" hindi ko maiwasang tanong sa kanya. Hindi ko alam kung hangang kailan ko mapapanindigan ang prensipyo ko. Nararamdaman ko na lang kasi na unti-unti ng nabubuwag ang pader na pilit kong iniharang sa aming dalawa.

 

Hindi ko mapigilang mapaigtad ng maramdaman ko ang biglang paghawak nito sa kamay ko. PInagsalikop niya ang aming dalira bago muling nagsalita.

 

"Huwag mo siyang isipin dahil kahit anong mangyari hindi siya magiging hadlang sa ating dalawa." sagot nito. Hindi naman ako nakasagot. Pagod na din kasi akong makipagtalo sa kanya tungkol sa isyung ito.

 

Bahala na nga! Sasabay na lang siguro ako sa agos ng panahon. Nakakapagod na ding iwasan siya. Tukso na talaga ang kusang lumalapit sa akin.

 

Dahil sa sobrang tagal ng byahe hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako. Nagising na lang akong muli sa mahinang tapik sa aking pisngi. Dahan-dahan naman akong nagmulat at una kong nasilayan ang nakangiting si Charles.

 

"Saan na tayo?" sagot ko sabay inilibot ko ang tingin sa paligid. Kaagad akong nagtaka ng ma- realized ko na malayo na nga kami sa kabihasnan. Napakatahimik ng lugar at puro mga puno at halaman lang ang aking nakikita.

 

"Hindi na nga sana muna kita gigisingin dahil mukhang napasarap ang tulog mo. Kaya lang baka mangalay ka dito sa loob ng kotse. Halika na...sa loob mo na ipagpatuloy ang pagtulog mo."

 

nakangiti nitong wika sa akin. Hindi ko naman maiwasan na muling mapatitig dito. Ibang iba ang awra niya ngayun. Masayang masaya ang kanyang mga mata sa hindi ko malamang dahilan.

 

"Bakit mo ako dinala dito?" tanong ko. Saglit itong natigilan bago sumagot

 

"Of course, gusto kitang masulo. Matagal kang nawalay sa akin at sobrang na-miss kita." nakangiti nitong sagot. Sa hindi malamang dahilan bigla akong nakaramdam ng lungkot. Siguro kung hindi lang ito ikinasal sa ibang babae baka kiligin na ako sa pinagsasabi nito ngayun. Kaya lang wala eh.... hindi pwede.

 

Dahan-dahan akong nag-inat at nagpasya ng bumaba ng kotse. Mababa na ang sikat ng araw at ilang sandali na lang ay didilim na dahil sa mga puno na nasa paligid.

 

"Anong lugar ito?" tanong ko sa kanya habang inililibot ang tingin malawak na kapaligiran. Masarap sa mga mata ang luntiang kulay ng kapaligiran. Siguro dahil sa mga ibat ibang halaman at bulaklak na aking nakikita.

 

"Ito sana ang lugar na gusto kong pagdalhan sa iyo noon. Kung pumayag ka sanang sumama sa akin." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

 

Talaga palang nakaready na siya noon. Kung hindi sana dumating si Mama Ashley sa condo baka sumama din ako sa kanya. Iyun nga lang, hindi ko din ma-imagine kung ano ang naging buhay ko kung nangyari iyun. Baka habang buhay din akong uusigin ng konsensya ko. Isa pa may mas magandang nangyari naman din sa buhay ko ang hindi ko pagsama noon sa kanya. Nakasama at nakilala ko si Daddy.

 

"Halika na! Nagpahanda na ako ng pwede nating kainin. Gustuhin ko man na ipasyal ka sa paligid ngayun kaya lang hindi maaari. Malapit ng dumilim at delikado sa labas kapag gabi na." wika nito. Hindi na ako umimik pa.

 

Nagulat ako ng naramdaman ko ang paghawak nito sa aking kamay at hinila ako papunta sa isang two storey na bahay. Hindi kalakihan at simple ang desinyo pero halatang bagong tayo lang ito.

 

"Kakatapos lang ng bahay na ito. Pero sa likod niyan may bahay kubo ako at doon ako naglalagi noon kapag gusto kong talikuran ang ingay ng siyudad." pagkikwento nito. Hindi ko naman malaman ang mararamdaman ko.

 

"Sir, nakalatag na sa mesa ang mga pagkain na request niyo." nagulat pa ako ng may medyo may edad nang babae ang biglang lumapit sa amin. Wala sariling napatingin ako kay Charles.

 

"Si Manang Minda pala...caretaker ng bahay." wika ni Rafael. Hindi ko naman mapigilan na ngitian ito.

 

"Manang, si Francine pala. Magbabakasyon kami ng ilang araw dito kaya pakisabi kay Mang Hulyo na iready ang kabayo bukas. Gusto ko siyang ilibot sa bukirin" nakangiting wika ni Charles. Kaagad naman tumango si Manang bago sumagot.

 

"Ang ganda pala ng girlfriend niyo Sir. Hayaan niyo po, tiyak na mag-eenjoy kayo dito. Ipagluluto ko kayo ng mga specialty ng lugar na ito na tiyak magugustuhan ni Mam." nakangiti namang sagot ni Manang. Gusto ko sana i-corect ito na hindi naman ako girl friend ng amo niya kaya lang bigla akong hinapit sa baywang ni Charles kaya pakiramdam ko pati dila ko nalunok ko dahil hindi na ako nakaangal pa.

 

Kumain kami ng pagkain na inihanda ni Manang MInda. Simpleng ulam pero nagustuhan ko. Bago sa panlasa ko eh. Pagkatapos kumain niyaya na ako ni Charles sa second floor ng bahay at dinala ako nito sa isang silid.

 

"May mga damit na pwede kang magamit sa closet. Feel at home. Huwag kang mag-alala, sisiguraduhin ko na maging masaya ang pananatili mo sa lugar na ito." nakangiti nitong wika.

 

"Kailan tayo babalik ng Manila? Hindi ako-- "hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng bigla itong sumabat.

 

"I know! Hindi ka pwedeng magtagal. Dont worry, simula ngayun, ako na ang bahala sa iyo Francine!" sagot nito at mabilis akong tinalikuran. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Chapter 155

 

FRANCINE POV

 

Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga ng mapag-isa ako. Muli kong inilibot ang tingin sa paligid ng kwarto ko at hindi ko maiwasang mapangiti lalo ng ng mapansin na halos kumpleto naman sa gamit. May malaking kama at tingin ko naman magiging kumportable ang pagtulog ko buong gabi.

 

Hindi man kasing laki ng kwarto ko kung saan ako ngayun nakatira pero halos nandito naman sa loob ang lahat ng kailangan ko. May banyo na din dito sa loob kaya ayos na din.

 

Isinara ko na ang pintuan at tuluyan ng pumasok sa loob. Kinuha ko ang cellphone ko sa loob ng bag at nagulat pa ako sa dami ng miss calls galing kay Dominic. Siguro nag-aalala na sila sa akin. Napabuntong hininga pa ako bago pinindot ang return call button.

 

Mabuti na lang at hindi kinuha sa akin ni Charles ang cellphone ko. At least malaya pa rin akong matawagan ang pamilya ko.

 

Halos nakatatlong ringing pa lang ng marinig ko ang kaagad na pagsagot ni Dominic sa kabilang linya. Ini-expect ko na din ang sunod-sunod na tanong mula dito.

 

''"Saan ka? Ayos ka lang ba? Alam mo bang hindi pa alam ni Grandpa na nawawala ka?" tanong nito. Halata sa boses nito ang tinitimping inis.

 

"Kasama ko si Charles ngayun." diretsahan kong sagot sa kanya.

 

"I know.....sinabi ng mga tauhan ko. Hindi na nakakatuwa ang gagong iyah ha? Bigla-bigla na lang sumusulpot kong nasaan ka! Stalker mo ba ang gagong iyan?" galit na sagot nito. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Stalker ko nga ba si Charles....ayyy ewan!

 

"Ayos lang ako. Hindi niya naman ako sinaktan. Mabait pa rin naman ang pakikitungo niya sa akin..... Huwag mong kalimutan na siya ang kasama ko hangang sa lumaki ako. Kaya tigil-tigilan mo ang kakasabi ng masasamang salita tungkol sa kanya." sagot ko

 

"At...talaga lang ha? Ipagtanggol mo pa ang gagong iyan! Hindi niya ba alam na ang laking perwisyo ang ginawa niyang pagdukot sa iyo? Huwag na huwag siyang magpapakita sa akin at babalian ko talaga ng buto ang taong iyan!" galit ng sagot nito sa kabilang linya. Hindi naman ako nakaimik. Kahit papaano nakaramdam din ako ng pag-aalala. Kilala ko ang ugali ni Dominic at kapag sinabi nito gagawin nito.

 

"Saang lugar ka ngayun, susunduin kita." seryoso nitong tanong. Wala sa sariling napakamot ako ng aking ulo dahil hindi ko naman din talaga alam kung saang parte ng Pilipinas kami naroroon.

 

"Hayssst tigilan mo na nga iyang pagsusungit mo! Kung sumipot ka sana kanina hindi mangyayari ito! " imbes na sagutin ang tanong niya ibang kataga ang lumabas sa bibig. Narinig ko pa ang pagpalatak nito sa kabilang linya palatandaan na hindi nya nagustuhan ang sagot ko.

 

"Huwag mong ilayo ang topic sa tunay na issue

 

Francine! Ang tanong ko ang sagutin mo. Nasaan ka

 

ngayun dahil tiyak na ako ang malalagot kay Grandpa kapag hindi ka makauwi ngayung gabi ng bahay!" seryoso wika nito.

 

"Iyun nga ang problema, hindi ko alam ang lugar na ito. Nakatulog ako sa byahe." sagot ko. Parang gusto kong tuktukan ang sarili ko dahil sa katangahan. Kung gising sana ako buong biyahe maituturo ko sana dito kung anong lugar itong pinagdalhan sa akin ni Charles. Pwede sana nila akong sunduin ura mismo.

 

"Well, what will happen now? Paano kita masusundo nito? sagot nito sa kabilang linya.

 

"Dont worry...gagawa na lang siguro ako ng paraan. Siguro naman hahayaan niya akong makabalik kaagad ng Manila. Gabi na at tatawag na lang ako bukas. Ikaw na ang bahalang gumawa ng alibay kay Daddy kung sakaling hanapin ako." sagot ko.

 

'Shit! I think nagsasayang lang ako ng oras.

 

Mukhang gusto mo din naman ang mga nangyayari

 

eh. Ni wala man lang akong nararamdaman na pagpa -panic sa boses mo! Sige na nga...bahala ka na muna! Enjoy mo ang moment na kasama mo ang Charles na iyan! Siguraduhin mo lang na buntis ka pag uwi mo ha?" sagot nito. Pakiramdam ko biglang nanlaki ang ulo ko sa mga katagang lumabas sa bibig ni Dominic. Seryoso ba ito?

 

Akmang sasagot pa sana ako ng maramdaman ko ang pagkaputol ng tawag. Binabaan ako ng lintik na Dominic na iyun! Humanda siya sa akin pagkauwi ko. Ano ang palagay niya sa akin...easy to get? Hayssst!

 

Dahil na din siguro sa matinding pagod kaagad akong nakatulog. Hindi naman ako natatakot sa mga posibleng mangyari dahil alam ko naman na hindi ako magagawang saktan ni Charles. Ang ipinag -aalala ko lang sa ngayun ay ang kambal. Tiyak na mamimiss ko sila.

 

Nagising ako kinaumagahan sa sikat ng araw na tumatagos mula sa bintana. Dali-dali akong bumangon at kaagad na pumasok ng banyo.

 

Ginawa ko ang morning routine ko. Tama si Charles, maraming mga damit sa loob ng cabinet at halata sa mga ito na hindi pa nagagamit ng kung sino. Mukhang pinaghandaan nga ni Charles ang araw na ito. Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga sa isipin na ano na lang ang magiging kinabukasan naming dalawa. Paano ko kaya ito mapapayag na hayaan akong makabalik ng Manila.

 

Naligo na lang din ako at nagbihis ng pinaka- kumportableng damit na nakita ko dito sa cabinet. Nang masiguro ko na maayos na ang hitsura ko naglakad ako papuntang bintana. Hinawi ko pa ang makapal na kurtina at dumungaw sa labas. Hindi ko mapigilang mamangha sa aking nasilayan.

 

Sobrang ganda! Halos puro palayan ang natatanaw ko. Kulay green ang buong paligid at pakiramdam ko nasa paraiso ako.

 

Amaze na amaze ako sa mga natatanaw ko kaya naman hindi ko na namalayan pa ang pagbukas at pagsara ng pintuan ng kwarto ko. Namalayan ko na lang na mula sa likuran ko, may biglang yumakap sa akin ng mahigpit. Pakiramdam ko biglang nanigas ang buo kong katawan dahil sa ginawa nito. Kahit hindi ako lumingon alam kung si Charles iyun. Kabisado na ng ilong ko ang amoy niya.

 

"Enjoying the view?" tanong pa nito sa malat na boses. Pakiramdam ko biglang nagsipagtayuan lahat ng balahibo sa katawan ko. Paano ba naman kasi, halos nasa gilid ng tainga ko ang labi niya. Ramdam ko ang init ng hininga nito.

 

"Na-amaze lang ako sa buong paligid. First time kong makakita ng ganito kagandang lugar." sagot ko. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa bago ko naramdaman ang pagdikit ng labi nito sa leeg ko.

 

"I know..sobrang ganda talaga! At ang bango pa!" sagot nito sa akin habang naramdaman ko na pilit akong pinapaharap sa kanya. Wala naman akong nagawa pa kundi magpatianod sa gusto nitong mangyari. Aaminin ko man or hindi sa sarili ko, pero sobrang na-miss ko ito.

 

Pagkaharap ko sa kanya kaagad na nagtama ang aming mga paningin. Kita ko kung gaano ito ka- seryoso habang nakipagtitigan sa akin. Parang bigla kong naramdaman ang paninikip ng puso ko dahil sa kaba

 

"Charles...bakit mo ito ginagawa? Mali ito...maling mali" wika ko sa kanya. Kaagad itong umiling.

 

"Walang mali Francine.... Walang nararamdamang mali ang puso ko. Hayaan mo akong iparamdam sa iyo kung gaano kita kamahal" sagot nito habang dahan-dahan na bumaba ang labi nito papunta sa labi ko. Para naman akong nahihipnotismo na nakatitig dito hangang sa maglapat na ang aming mga labi.

 

Bahala na...pero isa lang ang nasisiguro ko ngayun. Sobrang na-miss ng buo kong pagkatao ang prsensya niya. Gusto kong maramdaman ang init ng pagmamahal nito sa akin.

 

Namalayan ko na lang na malugod ko ng tinatangap ang halik ni Charles. Walang nararamdaman na kahit na anong pagtutol ang puso ko.

 

CHAPTRER 156

 

FRANCINE POV

 

Ito ang pinakaayaw ko sa sarili ko eh. Kapag nararamdaman ko na ang halik at yakap ni Charles nawawala na ako sa sarili ko. Hindi ako marunong tumutol at umayaw. Matapang lang ako kapag may ibang taong nakapaligid sa amin pero kapag kaming dalawa na lang bigla akong nababa-blanko. Lalo na kapag ganitong nasa gitna na kami ng mainit na halikan.

 

Hindi ko na namalayan pa ang mga sumunod pang nangyari. Nakita ko na lang ang sarili namin na nasa ibabaw ng ng kama. Parehong hubot hubad at sabik na sabik sa isat isa..

 

Mukhang magkakatotoo pa yata ang sinabi ni Dominic sa akin kagabi. Mukhang masusundan kaagad ang kambal. Kung ganito ba naman na pareho kaming sabik sa isat isa ni Charles malamang mabubuntis kaagad ako nito eh. Wala pa naman kaming gamit na kahit na anong proteksiyon.

 

"Palagi mong tandaan Francine, hindi mo ako matatakasan. Hindi ako papayag na hindi ka mapapasa akin ng tuluyan. Gagawa ako ng paraan para maitali kita sa pangalan ko." narinig ko pang wika nito habang titig na titig sa aking mukha. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa sinabi nito.

 

Ang mga linyahang ganito ang lalong nagpalusaw sa prensipyo na pilit kong itinatanim sa utak ko. Hindi ako pwedeng maging kabit! May asawa na si Charles at ayaw ko talagang maging katawa-tawa sa mga mata ng ibang tao. Isa akong Dela Fuente at ayaw kong ako pa ang sisira sa pangalan namin.

 

"Bakit ako pa? Sa dami ng babaeng dumaan sa buhay mo, Bakit ako pa Charles?" sagot ko. Naramdam ko ang pagpunas nito ng luha sa aking mga mata at masuyo akong tinitigan.

 

"Iyan din ang hindi ko alam. Nagising na lang ako isang umaga na mahal na kita!" sagot nito at muli akong hinalikan sa labi. Masuyo ang gingawa nitong paghalik. Puno ng pag iingat at pagmamahal. Parang may kung anong bagay naman ang biglang humaplos sa puso ko dahil sa mga narinig ko sa kanya.

 

Hindi nagtagal lalo akong nakaramdam ng pag-iinit ng aking katawan. Eksperto sa kama si Charles kaya naman pati ako napapasabay sa bawat galaw nito. Tuluyan na din akong nilamon ng matinding pagnanasa na nararamdaman ko lang sa iisang lalaki. Sa lalaking pilit kong itinataboy sa buhay ko. Ang lalaking hindi ko din alam kung bakit natutunan kong mahalin.

 

Bahala na! Kakalimutan ko na lang siguro ang presipyo ko. Bahala na maging mistress ako ni Charles. Ang importante masaya ako sa tuwing magkasama kami. Ang importante muna sa ngayun ay maiparamdam namin kung gaano namin kamahal ang isat isa.

 

Bahala na! Pagod na akong magpakipot. Kahit anong pilit kong layuan ito at kung ito naman ang mas masigasig para suyuin ako wala an akong magagawa pa kundi ang magpadala sa agos ng panahon. Bahala ng masabihang kabit, ang importante masaya ako. Masaya ako sa piling ng lalaking mahal ko.

 

Ilang saglit pa, puro ungol at mga anas naming dalawa ang maririnig sa buong kwarto. Mga ungol naming dalawa na puno ng pagmamahal. Mga ungol na palatandaan na masaya kami sa presensya sa isat isa.

 

"I love you Francine!" paulit-ulit na wika ni Charles habang walang humpay ang pagtaas baba sa ibabaw ko. Sa bawat pag-ulos nito kakaibang ligaya ang nararamdaman ng buo kong pagkatao. Hindi ko akalain na muli itong maranasan sa kanya. Hindi ko akalain na sa halos mahigit isang taon na hindi kami nagkasama muli kong maranasan ang yakap at halik nito.

 

"I---I--I---Love you too Charles! Hindi ko maiwasang sambit habang mahigpit na nakakapit dito. Titig na titig ako sa mukha nito at kaagad kong napansin ang pagbabago ng expression ng mukha nito ng marinig ang katagang lumabas sa aking bibig. Wala na, nabanggit ko na at wala na talagang atrasan ito.

 

"Say it again Francine! Talaga ba? Talaga ba Love?" sagot nito. Kita ko ang kislap ng kaligayahan sa mga mata nito. Kaagad akong tumango at hindi na ako nag-atubili pa at ako na mismo ang unang humalik sa labi nito.

 

Hindi naman naglaon sabay na naming narating ang r***k ng kaligayahan. Siguro ito na din ang tamang pagkakataon na tanggapin siya sa buhay ko at ipaglaban ang pag-ibig na nararamdaman ko sa kanya.

 

Hindi naman pwedeng habang buhay ko siyang tatakbuhan. Naangkin niya na ako ng makailang ulit at ako naman yata ang lugi kung sakaling magbunga ulit ang nangyari sa amin ngayun.

 

Pabagsak na nahiga sa tabi ko sa Charles pagkatapos ng mainit naming pagniniig. Parehong habol namin ang aming hininga at may ngiting nakapaskil sa labi.

 

Halos ilang minuto din na walang sino man ang nagsalita sa ating aming dalawa.Pareho naming pinakiramdaman ang isat isa. Ramdam ko din ang mahigpit na pagyakap nito sa akin kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

 

"Good Morning!" Narinig ko pang sambit nito. Naramdaman ko pa ang pagsayad ng labi nito sa noo.

 

"Yes...Good Morning!:" nakangiti kong sagot. Para kaming mga tanga! Halos alas nwebe na ng umaga at sex kaagad ang inatupag namin imbes na kumain ng agahan. Dahan-dahan akong kumawala sa pagkakayakap nito at akmang babangon ng kama ng maramdaman ko na wala pala akong saplot ni isa man sa aking katawan. Nahihiya tuloy akong muling nagtalukbong ng kumot.

 

Oo nakita niya ang buo kong katawan pero nakakahiya pa rin na rumampa ako sa harap nito na hubot hubad. Mabuti na lang at mabilis na bumalik sa dati ang katawan ko pagkatapos kong maipanganak ang kambal. Kahit papaano hindi ako nakaramdam ng hiya kanina habang nilalantakan nito ang katawan ko.

 

"Hangang ngayun nahihiya ka pa rin ba sa akin Love?" tanong nito. Nag-aalangan naman akong napasulyap dito.

 

"Gusto ko ulit marinig ang sinabi mo kanina." naglalambing na wika nito.. Nahihiya naman akong nag-iwas ng tingin sa kanya.

 

"Ang alin doon?" pagmamaang-maangan ko. Nagulat pa ako ng bigla itong umibabaw sa akin at tinitigan ako sa aking mga mata.

 

"Seriously...hindi mo naalala ang pinaka- importanteng salita na matagal ko ng inaasam na marinig mula sa iyo?" tanong nito. Halata sa mga mata ang panunudyo kaya naman kaagad akong nakaramdam ng pag-iinit ng aking mukha. Alam ko naman kung ano ang ibig niyang sabihin kaya lang medyo nahihiya akong muling banggitin sa kanya. Mula pagkabata ko siya ang kasama ko tapos sa kanya din pala ako mahuhulog.

 

"Gaano mo ba ako kamahal Charles? Kaya mo ba akong ipaglaban kina Mama at Papa?" Paano kung tumutol sila sa relasyon natin. Paano si Ate Mika?" imbes na pabigyan ito sa kanyang hiling ibang kataga ang lumabas sa aking bibig. Kahit papaano gusto ko pa rin makasiguro. Ayaw ko nang mangyari ulit ang mga nangyari na noon. Mabuti na hangang maaga pa magkalinawan na kami.

 

Ayaw ko naman na kung saan hulog na hulog na ang loob ko sa kanya tsaka ko na naman maramdaman ang pagiging kumplikado ng relasyon naming dalawa. Ang alam ng mga taong nakakakilala sa mga Sebastian magkapatid kami. Paano kami lalabas sa publiko bilang mag girl friend at mag boyfriend na hindi kami mamatahin na ibang tao. Matatangap kaya nila Mama Ash at Papa Ryder ang relasyon namin?

 

Isipin ko pa lang ang tungkol sa bagay na ito napanghihinaan na ako ng loob. Hindi ako kasing tapang ni Dominic. Malambot ang puso ko lalo na pagdating sa mga taong nagpalaki sa akin.

 

"Ano ba ang mga sinasabi mo? Bakit palagi mo na lang dinadamay ang pangalan ni Mika tuwing nag- uusap tayo?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig sa kanya.

 

"Bakit? Kailangan mo pa bang itanong iyan? Nakalimutan mo na ba na asawa mo siya? Na ikinasal kayo?" tanong ko. Nagulat pa ako ng marinig ko ang malakas nitong pagtawa. Mula sa pagkakadagan sa akin tumayo ito at pinulot sa sahig ang mga nagkalat namin na damit. Hindi ko naman maiwasan na humanga habang nakatitig sa hubad nitong katawan.

 

"Dont mention her. Hindi ko asawa si Mika at never na mangyayari iyun!" sagot nito. Lalo naman akong nagulat.

 

"Hindi kayo mag-asawa? Niluluko mo ba ako? Anong tingin mo sa akin bata? Na basta na lang maniniwala sa mga pinagsasabi mo?" sagot ko. liling iling naman itong tumitig sa akin bago nakangiting magsalita.

 

"Mabihis ka muna. Kailangan na nating bumaba para makakain. Mamaya na ako magkukwento sa iyo kapag may laman na ang sikmura mo." nakangiti nitong sagot at inilapag sa gilid ko ang damit na suot-suot ko lang kanina.

 

 

My possessive billionaire husband

📌 Chapter 157 to chapter 167

 

 

 

Chapter 157  

 

FRANCINE POV

 

Habang magkaharap kaming dalawa ni

Charles na kumakain dito sa dining

area himdi ko maiwasang

makaramdam ng pagka-ilang. Paano

ba naman kasi.kanina pa ito nakatitig

Sa akin.

 

 

Hindi ko tuloy malasahan ang mga

kinakain ko. Mukhang masarap naman

at sa tanang buhay ko ngayun lang ako

nakatikim ng ganitong klaseng pagkain.

 

 

"Do you like it?" narinig ko pang

tanong nito. Nagtatanong ang mga

matang tumitig ako dito.

 

 

Hindi ko tuloy maiwasan na

makaramdam ng pag-iinit ng aking

pisngi ng biglang naalala ang nangyari

sa aming dalawa kanina lang."

 

 

"Charles, please...patapusan mò muna

ako sa pagkain bago ka magbato ng

mga green jokes sa akin.'" sagot ko.

Pilit kong itinutoon ang buong pansin

ko sa aking kainakain. Nagulat pa ako

ng marinig ko angmalakas nitong

pagtawa.

 

 

"Ano ba ang sinasabi mo? Wala naman

sigurong masama kung tatanungin kita

kung nagustuhan mo ba ang pagkain

na nasa harap mo diba? sagot nito.

Kita ko ang panunudyo sa kanyang

mga mata. Hindi ko tuloy maiwasan na

makaramam ng lalong pagkapahiya.

Parang gusto ko na lang tuloy lamunin

ng lupa dahil sa katangahan ko! Bakit

ba ang nangyari sa amin kanina ang

bigla kong naisip gayung mga pagakin

pala ang ibig niyang sabihin.

 

 

Tinatanong lang pala niya sa akin kung

nagustuhan ko ba ang pagkain, hindi

ang aming p*********. Shocks

talaga! Nakakahiya!

 

 

"Ano ba? bakit ka ba tawa ng tawa

diyan! Nakaka-distract ka naman eh!"

kunwari naiinis kong bulyaw sa kanya.

Ang toto0, gusto ko lang mapagtakpan

ang nagkapahiva ko na naranasan

ngayun lang. Ako pala itong green

minded eh. Hayssst!

 

 

"Sorry! Sige na, kumain ka pa. Ano nga

pala ang gusto mong inumin? Gusto

mo igawa kita ng coffee?" tanong nito.

Kaagad naman akong umiling.

 

 

"Hindi ako nagka-kape sa umaga."

sagot ko. Nakangiti itong tumango at

naglakad papuntang ref. Hindi ko na

lang ito pinagtoonan ng pansin at

muling itinoon ang pansin sa pagkain.

Nagulat na lang ako ng may inilapag

itong isang basong fresh juice sa harap

ko. Hindi ko maiwasang mapatitig dito.

 

 

"Alam kong ito ang paborito mong

inumin sa umaga. Hindi ko

nakakalimutan kong ano ang gusto mo

Francine,'" wika nito habangmay

ngiting nakaguhit sa labi. Hindi ko

.maiwasang mapakaurap.

 

 

Parang lalo yata akong na-iinlove sa

kanya. Siguro kapag may ibang taong

nakakakita sa amin ngayun, iisipin

nilang mag asawa kami. Hayyy, kailan

kaya mangyayari iyun. Darating pa

kaya ang panahon na makakapag suot

ako ng puting traje de boda?

 

 

Mararanasan ko din kaya na maglakad

sa gitna ng isle habang hinihintay niya

ako sa harap ng altar? Siguro hangang

pangarap na lang iyun.

"Hey, what happened? Hindi mo ba

gusto ang kinakain mo? Ano ang gusto

mong kainin. Sabihin mo lang..ibibili

kita." malumanay na wika nito.

 

 

Naramdaman ko pa ang pagsayad ng

malinis na tissue sa gilid ng mata ko.

Hindi ko namalayan na lumuluha na

pala ako sa harap niya.

"Wa-wala...ayos lang ako.'" sagot ko.

Seryoso ako nitong tinitigan bago

tumango- tango.

 

 

"Hindi ka ba masaya na ako ang

kasama mo?" tanong nito. Biglang

naglaho ang masayang awra sa mukha

nito. Mukhang apektado siya sa

pagluha ko.

 

 

"Hi-hindi naman sa ganoon. May

naisip lang ako. Pe-pero hindi ibig

sabihin noon na hindi ako masaya."

nahihiya kong sagot. Ayaw kong mag-

isip ito ng kung ano pa man. Alam kong

pareho kaming nagdusa sa mga

nangyari. Kung wala lang sanang ibang

taong masasaktan, ipaglalaban ko sana

siya. Kaya lang hindi eh...ayaw sa akin

ni Mama Ashely...ayaw nila sa akin.

Mas boto sila kay Ate Mika at sino ba

naman ako para ipagsiksikan ang sarili

ko sa kanila.

 

 

"Iniisip mo ba ang Dominic na iyun?

Siya ba ang nagmamay-ari ng puso

mo? Hindi mo ba talaga akong kayang

mahalin France?" wika nito. Muli

akong nag- angat ng tingin.Diretsong

tinitigan ko ito sa mnukha at hindi

nakaligtas sa paningin ko ang lungkot

na nakaguhit sa kanyang mga mata.

A-ano ba ang sinasabi mo?Bakit

kailangang masali sa usapan natin si

Dominic?" sagot ko.

 

 

"Hindi bat siya ang sinanahan mo

simula ng umalis ka sa poder namin?

Nagpakasal ka na ba sa kanya? Pwede

pa ba kitang agawin sa kanya France?"

tanong nito. Nguguluhan naman akong

tumitig dito. Sino ba ang nagtanim sa

utak niya na may relasyon kami ni

Dominic?

 

 

"No! of course not! Kanin0 mo ba

nakuha ang balita na may relasyon

kaming dalawa?" tanong ko. Naupo ito

sa harap ko at seryoso akong tinitigan.

"Bakit wala ba?" tanong nito. Kaagad

akong umiling.

 

 

"No! At imposible iyang sinasabi mo!"

sagot ko sabay simsim sa orange juice

na bigay nito kani -kanina lang.

Pagkatapos kong ubusin iyun tumayo

ako at binalingan ito.

 

 

"Akala ka ba ipapasyal mo ako ngayun?

Wala kang balak na ibalik ako sa

pamilya ko kaya dapat lang na gumawa

ka ng paraan para mnalibang ako dito sa

bukirin mo." wika ko sa kanya para

mailihis ang topic namin. Ayaw ko

munang pag-usapan kung gaano

kakumplekado ang sitwasyon namin

ngayun.

 

 

Gusto kong maglibang at gumawa ng

mga masasayang alaala kasama ito.

Kahit ilang araw lang maramdaman ko

man lang ang presensya nito sa buhay

ko. Bago ko siya ibalik kay Ate Mika.

 

 

"Kung sakaling yayayain kitang ikasal

sa akin, papayag ka ba?" narinig kong

tanong nito. Muli akong napatitig dito.

Hindi ko alam kung nagbibiro ba ito or

hindi. Kung wala lang sana itong sabit

baka kinilig na ako. Baka ako na ang

pinakamasayang babae sa mùpdo.

 

 

"Ano ba ang sinasabi mo? Bakit mo ba

ako tinatanong ng ganyan gayung alam

mo naman sa sarili mo na hindi

mangyayari iyun?"" sagot ko sa kanya.

Akmang maglalakad na sana ako paalis

ng dining area ng maramdaman ko ang

paghawak nito sa braso ko.

 

 

"Bakit hindi mangyayari? Kaya kitang

pakasalan ngayun agad kong papayag

ka Francine.'" sagot nito. Hindi ko

naman maiwasang magulat. Ano ba

ang mga pinagsasabi niya? Kung

makaasta ngayun sa harap ko akala mo

naman hindi siya ikinasal kay Ate Mika.

 

 

"Alam ko ang tumatakbo sa isip mo. Na

hindi pwede dahil ikinasal kami ni

Mika noon? No...wala akong

pananagutan sa kanya. Wala at isa pa..

nabuntis siya ng ibang lalaki at kahit

naman na may pagkatanga ako noon

hindi ako papayag na maging panakip

butas. '" sagot nito. Hindi naman ako

makapaniwalang napatitig dito

 

 

"A-anong ibig mong sabihin?" tanong

ko.

 

 

"Oo, may seremonya ng kasal na

nangyari sa amin pero hindi

nakarehistro iyun. Malaya akong

pakasalan ka sa kahit na saang

simbahan mo gusto Francine. Noon pa

man, wala akong ibang babaeng

gustong makasama habang buhay

kundi ikaw lang." sagot nito. Hindi ko

naman namalayan ang unti-unting

pagpatak ng luha sa aking mga mata.

Hindi yata kayang iabsorb ng utak ko

ang mga narinig ko sa kanya ngayun lang.

 

 

"Hi-hindi mo anak ang baby ni Ate

Mika?" tanong ko. Kaagad itong

lumapit sa akin at hinawakan ako sa

balikat.

 

 

"Saan ka ba pumunta? Bakit hindi mo

alam ang tungkol sa bagay na ito?

Bahagi ka ng pamilya namin at dapat

alam mo ito noon pa. Bakit hindi ka na

bumalik France? Alam mo bang halos

mabaliw ako sa kakahanap sa iyo?

Alam mo bang halos ikamatay ko ang

biglaan mong pagkawala?" tanong

nito. Masuyo akong tinitigan sa mukha

bago mahigpit ako nitong niyakap. Lalo

naman akong napaiyak.

 

 

"Bakit ka ba umiiyak? Ano ba ang ibig

sabihin ng luha sa mga natang iyan?

Ayaw mo ba talaga sa akin? Hindi ka ba

masaya sa lahat ng mga narinig mo

ngayun sa akin? Wala ba talaga akong

halaga sa iyo? Kapatid lang ba talaga

ang pagtingin na kaya mong ibigay sa

akin?" tanong nito. Bakas sa boses nito

ang pagdaramdam kaya kaagad akong

napakalas sa pagkakayakap dito.

 

 

"Ano ka ba? Ano ba iyang mga

pinagsasabi mo? Hindi mo ba alam na

masaya ako ngayun sa mga nalaman

ko? Hindi mo ba naramdaman na bigla

akong nagkaroon ng pag asa na pwede

naman palang maging tayo?" sagot ko.

Naguguluhan naman itong itapatitig sa

akin.

 

 

"I love you Charles! Mahal na mahal

kita kaya nagawa kong ipagkaloob ang

sarili ko ng paulit-ulit sa iyo!'" umiiyak

kong wika sa kanya. Hindi ko na

mapigilan pang mapahagulhol. Lahat

ng pag-aalinlangan sa puso ko biglang

nawala.

 

 

 

 

 

Chapter 158  

 

FRANCINE POV

 

"A-anong sabi mo? Mahal mo ako?

Mahal mo din ako Francine? Totoo ba

iyan? God! Hindi ba ako nanaginip?"

tanong nito. Kita ko na may namuong

luha sa gilid ng mga mata nito. Hindi

naman ako makapanawalang napatitig

dito.

 

 

Kung ganoon mahalaga nga ako sa

kanya. Talagang mahal niya din ako at

nagkataon lang na pilit kong

binaliwala ang lahat dahil sa takot ko

na baka magalit lahat ng mahalagang

tao sa akin.

 

 

"Mahal kita Charles! Mahal kita!

Narinig mo ba iyun? Hindi ako tanga

para ibigay ko ang sarili ko sa iyo ng

paulit-ulit kung hindi ka mahalaga sa

akin." umiiyak kong wika sa kạnya.

Kita ko ang pagkagulat sa mga mata

nito dahil sa sinabi ko.

 

 

"Bakit ngayun mo lang ito sinabi?

Bakit kailangan mo pang ilihim sa akin

ang tungkol sa bagay na ito? Hindi na

dapat tayo umabot pa sa ganito. Hindi

ka na sana nawalay pa sa akin dahil

kung alam ko lang na mahal mo din

ako ginawa ko sana ang lahat para

hindi ka nawalay sa akin..."

 

 

France handa kitang pagsilbihan.

Ikaw ang nagturo sa akin kung paano

magmahal. Maangako ka sa akin,

huwag mo na akong iwan.'"

 

 

madamdaming wika nito. Lalo naman

akong napaiyak. Hindi ko na kaya pang

pigilan ang emotion na bumabalot sa

buo kong pagkatao. Kaagad akong

napayakap sa kanya.

 

 

"'Sorry! Sorry kung naging duwag ako.

Hindi man lang kita nagawang

ipaglaban noon. Natatakot kasi ako!

Nahihiya akong magtapat sà iyo dahil

ayaw kong saktan sila Mama at Papa.

Itinuring na nila akong anak at guşto

nilang magturingan tayong

magkapatid. Pero simula ng nalaman

ko na hindi naman pala talaga tayo

magkadugo biglang nagbago ang lahat.

Nagbago ang pagtingin ko sa iyo at

ikaw ang isa sa mga dahilan kaya hindi

ko nagawang unmalis sa poder niyo

pagkatapos kong nalaman na hindi

naman pala ako totoong

Sebastian....

 

 

"Oo, aaminin ko, nasaktan ako nang

malaman ko ang katotohanan tungkol

sa tunay kong pagkatao. Pero alam mo

ba kung bakit ang bilis kong naka-

moved on ng time na iyun? Dahil palagi

kang nasa tabi ko. Noong ang akala ko

magkapatid tayo hindi mo ako

masyadong pinapansin. Hindi tayo

masyadong nag-uusap pero nagbago

ang lahat noong nalaman ko na sampid

lang pala ako sa pamilya niyo.

 

 

Naramdaman ko ang pagpaphalaga

mula sa iyo. Inaalagaan mo alo at pilit

mong inintindi ang mga tantrums ko..."

 

 

"Noong mga panahon ding iyun unti

unting kong nareliazed na hindi lang

pala simpleng crush ang

nararamdaman ko sa iyo. Na mahal na

pala kita." umiiyak kong pag-amin sa

kanya. Kitang kita ko ang tuwa sa mga

mata nito habang nakikinig sa sinabi

ko.

 

 

"Francine...God! Sorry! Sorry! Siguro

napakatanga ko nga! Hindi ko alam.

Hindi kO man napansin. Naturingan na

eksperto ako pagdating sa mga babae

pero sa babaeng mahal ko man lang

nagawang ipaglaban. Hindi man lang

kita na-protektahan. Hindi ko man

lang napansin ang pagmamahal na

nararadaman mo sa akin." sagot nito.

Lumapit pa ako nito sa akin at hinaplos

niya ang pisngi ko. Lalo naman akong

napaiyak.

 

 

"Hindi..wala kang kasalanan Charles.

Aaminin ko sa iyo na naduwag din

talaga ako noon. Palagi ko kasing

iniisip ang mararamdaman nilarila

Mama. Ayaw kong magalit sila sa akin.

Malaki ang utang na loob ko sa kanila

dahil sila ang nagpalaki sa akin. Hindi

mababayaran ng simpleng

pasasalamat ang ginawa nilang pag-

aaruga sa akin simula noong baby pa

ako.'" sagot ko.

 

 

"Iyan ba ang dahilan kaya mo

nagawang lumayo? Iyan ba ang

katwiran mo kaya nagawa mong sikilin

at itago ang nararamdaman mong

pagmamahal sa akin?" tanong nito.

Dahan-dahan akong tumango.

 

 

"God Francine! Kung alam ko lang...

kung alam ko lang...hindi ko na sana pa

hinayaan kang mawalay sa akin. HIndi

na sana ako pumayag pa sa gusto nila

Mama at Papa na pakasalan si Mikaela.

sagot nito. Lalo naman akong

napaiyak.

 

 

"Sorry...kasalanan ko din naman,

naging duwag din ako. Pakipet pa ako

pero sa kaloob-looban ngpuso ko

gusto ko na din bumigay." sagot ko.

Napansin ko pa ang masuyong pagtitig

nito sa akin at pinunasan ang luha sa

aking mga mata.

 

 

"Tama na iyan. Ang gusto ko, simula

ngayung araw, ayaw ko ng makita kang

umiyak. Ayaw ko ng makita pa na

lumuluha ang mga matangiyan.

nakangiti nitong sagot.

 

 

"Mahal na mahal kita France...at wala

akong pakialam kung ano man ang

isisipin ng ibang tao sa akin. Ang

mahala sa akin ngayun ay ikaw at wala

ng iba....ikaw lang." nakangiti nitong

sagot. Kaagad naman akong

nakaramdam ng kilig dahil sa sinabi

nito. Haysst ang sarap pala sa feeling

kapag ganito kayo ng taong mahal mo.

At least ngayun panatag na ang loob ko

na wala pala talagang sabit si Charles.

Na pwede naman pala talagang maging

kami.

 

 

Muling naglapat ang aming labi.

Matagal at puno ng pagmamahal.

Walang pagsidlan ang tuwa na

Nararamdaman ng puso ko Hiling ko

lang na sana wala ng wakas ang

nararamdaman naming tuwa pareho.

Sana kami talaga ang itinakda ng

tadhana para sa isat isa.

 

 

"Pero telka, hangang kailan ba tayo

dito? I mean, hindi naman sa ayaw

kitang makasama ng matagal pero

baka hanapin akO ni Dominic eh." wika

ko. Maya-maya kong tanong sa kanya

pagkatapos ng mainit na halikan na

namagitan sa aming dalawa. Bigla ko

kasing naisip ang kambal.

Nagdadalawang isip ako kung

sasabihin ko sa kaya na nagkaanak

kami. Na nagbunga ang nangyari sa

amin noon.

 

 

"Si Dominic? Bakit palagi mo siyang

bukang bibig? Ano ang relasyon meron

kayong dalawa?" tanong nito, Biglang

naging seryoso ang awra nito kaya

naman hindi ko mapigilang mapangiti.

 

 

"Ano ka ba! Hindi mo siya dapat

Pagselosan Malaki ang naitulong sa

akin ni Dominic para mahanap ko ang

kung anong kulang sa pagkatao ko."

nakangiti kong sagot. Naguguluhan

itong napatitig sa akin.

 

 

"Ano ang ibig mong sabihin?" tanong

nito. Tinitigan ko ito bago sinagot.

"Ayaw kong maglihim sa iyo Charles.

Hindi bat nasabi ko na sa iyo na

nahanap ko na sila? Na nahanap ko na

ang pamilya ko.." sagot ko.

Naguguluhan naman itong tumitig sa

akin.

 

 

"Pamangkin ko si Dominic. Kapatid ko

ang Tatay niya." diretashahan kong

wika. Kitang kita ko ang pagkagulat sa

mga mata ni Charles dahil sa sinabi ko.

Hindi ito makapaniwalang mapatitig

Sa akin.

 

 

"Hindi ko din alam kung paanong

nangyari. Nalaman ko lang ang tungkol

sa bagay na ito pgkatapos kong umalis

sa poder niyo. Pina-DNA ako ni

Dominic at nagmatch ang dugo ko sa

Grandpa niya.Sa Daddy ko.."

pagsasalaysay ko. Bigla itong tumahik.

 

 

"Alam ko kung ano ang back groud ng

pamilyang kinabibilangan ko. Pero

maniwala ka sa akin, mabait sila.

Mabait si Dominic..spoiled lang talaga

siya pero..........hindi ko n natuloy pa

ang sasabihin kon ng biglang sumabat

si Charles.

 

 

"Dela Fuente? Isa kang Dela Fuente?"

Medyo mataas ang boses na wika nito.

Dahan-dahan akong tumango.

Naguguluhan akong napatitig dito.

 

 

"May problema ba kung isa akong Dela

Fuente? Nagbago na ba ang pagtingin

sa akin dahil lang sa apelyedo ko?n

tanong ko. Parang gusto kong maiyak.

Sa hitsura ngayun ni Charles parang

hindi nito tangap ang pamilyaag

pinagmulan ko.

 

 

 

 

Chapter 159  

 

FRANCINE POV

 

"Bakit ganyan ang reaksyon mo? Charles,

ngayun pa lang, tapatin mo na ako...

kaya mo bang tanggapin ang kung anong

meron sa akin? Ang pamilya ko at ang buo

kong pagkatao?" tanong ko. Hindi ito

nakaimik. Kitang kita ko sa hisura nito

ang matinding agam-agam. Pilit akong

ngumiti. Umaasa ako na sana ayos lang sa

kanya ang lahat ng mga nalaman. Na kaya

niyang tangapin hindi lang ako pati na

din ang pamilyang pinagmulan ko.

 

 

"Magsalita ka! Hinihintay ko ang sagot

mo! Kaya mo ba akong tangapin Charles?

Kaya mo bang ipagsigawan sa buong

mundo na isang Dela Fuente ang babaeng

mahal mo?" tanong ko. Unti-unti na

akong nawawalan ng pag-asa.

Nararamaman na din ng puso ko ang

matinding pagkadismaya.

 

 

"France, sorry hindi ko intentin na ma-

offend ka. Nagulat lang ako. Mahal kita

pero hindi ko alam kung--kung-

putol na wika nito. Halata na

naguguluhan din ito at hindi nagustuhan

ang katotohanan tungkol sa pagkatao ko.

 

 

"Kung? Kung kaya mo bang tangapin?

Kung pwede pa ba natin itong

ipagpatuloy? Charles, kailangan ko ng

honest na sagot mula sa iyo. Sabihin mo

sa akin ang mga gusto mong sabihin..

Tapatin mo ako....matatangap mo ba sila?

Kaya mo bang tangapin na maging bahagi

ng pamilya namin?" tanong ko. Hindi ito

nakaimik. Pigil ko naman ang sarili ko na

huwag maiyak sa harap nito.

 

 

"Hindi kita masisisi! Si Dominic ang

dahilan kaya muntik ng napahamak si

Trexie noon. Hindi maganda ang

reputasyon ng pamilya namin. Dont

worry, kung ano man ang magiging

desisyon mo buong puso kong tatangapin

iyun." wika ko.

 

 

Hangat maaga gusto kong malaman kung

kaya pa ba naming ipagpatuloy ang

relasyon na ito. Hangat maaga pa mabuti

ng mapag-usapan namin ang tangkol sa

issue na ito. Para naman alam ko kung

saan ako lulugar.

 

 

Ayaw kong magsekreto sa kanya. Kapag

matangap niya ang pamilyang

pinanggalingan ko balak kong ipagtapat

na din sa kanya ang tungkol sa mga anak

namin.

 

 

Sa ngayun, gusto ko munang alamin kung

hangang saan niya ako kayang ipaglaban.

Kung hangang saan ang pagmamahal na

nararamdaman niya sa akin.

 

 

" Bakit sila pa? Bakit sa dinami-daming

tao dito sa mundo bakit sila pa France?"

sagot ni Charles. Hindi ko maiwasan na

lalong makaramdam ng lungkot.

 

 

"Masaya ako sa kanila Charles. Hindi ko

ramdam ang kasamaan nila habang

kasama ko sila." Pilit ang ngiti kong

sagot. Napansin ko ang pag-aalinlangan

sa mukha nito sabay iling.

 

 

"France....sorry, hindi ko alamn kung ano

ang magiging reaction ko sa mga

nalaman. Hindi ko alam...." sagot ni

Charles.

 

 

"Anong hindi mo alan? Naguguluhan ka

dahil para sa iyo hindi katangap- tangap

ang lahat? Well, hindi kita masisisi sa

aspetong iyan. Pero ito lang din ang

tandaan mo...hinding hindi ko sila

ipagpapalit kahit kanino. Kalhit pa sa

lalaking mahal ko." seryoso kong sagot.

Kita ko ang pagkagulat sa mga mata nito

dahil sa sinabi kong iyun. Pero wala na

akong pakialam pa. Paninindigan ko ang

lahat ng sinabi ko ngayun. Paninindigan

ko kung ano ang alam kong tama.

 

 

'France please...aaminin ko sa iyo

masyadong nakakagulat. Hindi ko akalain

na sa dinami-daming tao dito sa

Pilipinas, sila pa talaga? Dela Fuente pa

talaga?" sagot nito.

 

 

"Ayos lang...Hindi man kayang sambitin

ng bibig mo ang posibleng sagot sa mga

katanungan ko, sa reaksyon pa lang ng

iyong mukha alam na alam ko na ang

kasagutan.'" malungkot kong wika.

Mukhang hindi talaga siguro kami para sa

isat isa. Mukang tatangapin ko na lang

ang sinabi sa akin ni Dominic nahindi

kami swerte pagdating sa pag ibig

Mabuti na lang at nagkaanak na ako.

Hindi ko na kailangan pa ng lalaki sa

buhay ko.

 

 

Pambihira, gusto ko lang naman maging

honest sa kanya, pero mukhang magiging

problema pa yata ang pagiging Dela

Fuente ko. Ganoon ba talaga kasama ang

tingin ngmga tao sa amin na kahit pati si

Charles gusto niyang isuka ang pamilyang

pinanggalingan ko?

 

 

"France, Huwag naman ganito. Mahal

kita. Ikaw lang sapat na sa akin. Pwede

kang sumama ulit sa akin. Pwede kang

tumira ulit ng mansion. Na malayo sa----

 

 

" hindi ko na natuloy ang sasabihin nito

ng bigla akong sumabat.

 

 

"Gusto mong lumayo ako sa sarili kong

pamilya? Na kalimutan sila at mamuhay

ng tahimik kasama ka? Sa tingin mo ba

kayang dalhin ng konsesnya ko ang gusto

mong ipagawa sa akin? Charles naman,

pamilya ko din sila. Matagal akong

nawalay sa kanila at sabik din akong

makasama sila." sagot ko. Hindi kO na

napigilan pa ang pagtulo ng luha sa al

mga mata.

 

 

France, pwede bang pag-usapan natin

ito next time? Imean..gusto kong sulitin

ang mga oras na magkasama tayo. Na

tayong dalawa lang.." sagot nito.

 

 

"Huwag ka naman sanang maging unfair

sa akin Charles. Sa mga desisyon ko noon

palagi kong isinaalang- alang ang

nararamdamaman ng pamilya mo.

Huwag mo naman akong utusan na

kalimutan ang sarili kong pamilya dahil

hindi mangyayari iyun dahil kung

mahalaga sa iyo ang mga magulang mo at

kapatid mo, ganoon din ako. Kung ayaw

mo sa kanila, wala ng dahilan pa para mag

-usap tayo." seryoso kong wika. Parang

tinutusok ng libo-libong karayom ang

puso ko habang sinasabi ang katagang

iyun. Akala ko ayos na kami eh.

Hindi naman ito nakaimik kaya lalo

akong nakaramdm ng lungkot.

 

 

"Gusto ko ng bumalik ng Manila. Kung

hindi mo ako kayang ihatid,

magpapasundo ako sa mga bodyguards

ko." malamig kong wika at kaagad itong

tinalikuran. Narinig ko pa ang pagtawag

nito sa pangalan ko pero hindi ko na

pinansin pa. Bahala na siya. Kung

talagangmahal niya ako, kaya nyang

tangapin ang buo kong pagkatao.

Mabilis akong nakabalik ng kwarto.

Pagkapasok ko pa lang sa loob kaagad

kong ini-lock iyun. Impit akong napaiyak.

Ang sakit lang. Ang unfair ng mundo.

Kung saan ayos na ang lahat sa amin

tsaka naman lumabas ang ganitong

problema. Hindi niya ako kayang

tangapin dahil lang sa apelyedo ko? Ang

unfair niya kung ganoon.

 

 

Pagkatapos kong mahimasmasan kaagad

kong hinagilap ang cellphone ko at

kaagad tinawagan ang number ni

Dominic. Wala ng dahilan pa para

manatili ako sa lugar na ito. Lalo lang

akong masasaktan kapag hayaan ko ang

sarili ko na palaging makikita si Charles.

Last na talaga ito at hindi ko na hahayaan

pa na nasasaktan ulit ang puso ko.

Ipo-focus ko na lang siguro angbụo kong

attention sa mga anak ko. Kay Daddy at sa

sarili ko.

 

 

 

 

 

Chapter 160  

 

FRANCINE POV

 

Nakailang ring din bago sumagot si

Dominic. Nasasaktan man sa mga nagyari

pero pilit pa rin akong nagpapakatatag.

Hindi akO pwedeng umiyak ng umiyak na

lang. Kailangan kong maging mahinahon

dahil may mga batang dapat kong

alagaan. Sanay naman akong wala siya eh

kaya hindi dapat ako umiyak ng ganito.

Sanay akong mag-isa kaya dapat lang na

magingmanhid na ako sa sakit ng

kalooban.

 

 

"Anong nangyari? Tapos na ba ang

honeymoon period niyo?" kaagad na

bungad nito pagkasagot ng tawag ko. Pigil

ko ang sarili kong muling maiyak. Wala sa

dugo naming mga Dela Fuente ang

mahina.

 

 

"Sunduin mo ako ngayun na. Siguro

naman kaya mong i-trace ang

kinaroroonan ko diba?" seryoso kong

wika ko sa kanya. Hindi ko na din

pinansin ang mga pasaring nito. Wala ako

sa mood para makipag-lokohan dito.

 

 

Isa pa ayaw kong maramdaman ni

Dominic na umiiyak ako ngayun. Baka

totohanin nito ang palagi niyang banta sa

akin na bubugbugin niya daw si Charles.

Ayaw kong may sakitan na mangyayari sa

pagitan nilang dalawa.

 

 

"LQ na? Sabi ko sa iyo huwag kang

maniwala sa mga pag-ipag-ibig na iyan.

Ang tigas kasi ng ulo mo. Hindi para sa

atin ang lintik na pagsinta na iyan kaya

tantanan mo na kung ayaw mo na

palaging nasasaktan." sagot nito. Halata

sa boses nito ang inis. HIndi ko na tuloy

mapigilan ang maiyak.

 

 

"Ayaw ni Charles sa akin dahil isa akong

Dela Fuente." sagot ko. Hindi ito

nakasagot. Ramdam ko ang pagkagulat

nito dahil sa sinabi mo.

 

 

"Ipinagtapat mo na sa kanya kung sino

ka? Baliw pala ang gagong iyankh. Dapat

maging proud pa siya sa sarili niyà dahil

pagkakataon na nyang maging bahagi ng

pamilya natin. Isa pa ano ang kinalaman

ng apelyedo mo sa kung ano mang

namagitan sa inyong dalawa? Gusto mo

ba ipagbugbog ko ang gagong iyan para

matauhan?" galit na sagot ni Dominic.

 

 

Lalo naman akong napahagulhol ng iyak.

Pakiramdam ko nagkaroon ako ng

kakampi sa katauhan ng luko-luko kong

pamangkin. .Kahit naman may pagka-

baliw itong si Dominic naging saviour ko

din ito eh.

 

 

"Hindi na kailangan. Ipasundo mo na

lang ako dito. Gusto ko ng makasama ang

mga anak ko." sagot ko. Isang malakas na

buntong hininga ang pinakawalang nito

bago muling nagsalita.

 

 

"Fine...pero pwede ba France, matuto ka

na sa mga nangyari ha? Huwag kang basta

-basta magtiwala kahit kanino. Kahit pa

sa Charles na iyan...hindi porket

nakakakasama mo siya habang lumalaki

ka noon basta ka na lang sumasama

kanya. Pagkatapos ikaw naman itong

palaging talo. Sana matuto ka naat huwag

mo ng pahirapan ang mga bodyguads mo.

sagot nito.

 

 

Okay...susunod na ako sa mga gusto mo.

Tumahimik ka na..huwag mo ng

dagdagan pa ang sama ng loob ko please!"

sagot ko. Pambihira talaga. Imbes na

damayan ako ibang kataga pa ang

lumalabas sa bibig nito. Wala talagang

kwenta minsan kausap.

 

 

"Fine...sige na! Kung ayaw mong makinig

bahala ka! Kung gusto mong palaging

pinapaiyak ng walang kwentang lalakimg

iyun... bahala ka pa rin! Hindi naman ako

ang mahihirapan!" sagot nito.

 

 

"Tigil!! Ipasundo mo na ako ngayun din

dahil ayaw ko na dito." galit kong wika.

Nakakarindi na kasing kausap. Puro

paninisi ang lumalabas sa bibig.

"Okay...Peace! Lumabas ka na diyan dahil

papupuntahin ko na ang mga

bodgyguards mo na nakaantabay lang

malapit sa location mo." sagot nito.

Natigilan naman ako.

 

 

"Anong ibig mong sabihin? Nasdan

nila ako? Nandito lang sila sa paligid?"

gulat kong tanong.

 

 

"Walang imposible sa mga Dela Fuente

Francine. Sige na..Bilisan mo! Kapag

magpaalam ka pa sa lintik na Charles na

iyan, kakaltukan na kita!" sagot nito at

kaagad na nawala sa kabilang linya.

Parang gusto ko naman ibato ang hawak

kong cellphone sa sobrang pagkairita.

Kuhang kuha talaga ni Dominic ang inis

ko.

 

 

Kaagad kong pinunasan ang luha sa aking

mga mata. Sabagay, tama naman si

Dominic....hindi ako dapat magpadala sa

bugso ng damdamin ko. HIndi ako

pwedeng magpatalo. Isa akong Dela

Fuente at dapat lang na maging matatag

ako.

 

 

Tangap ko na! Pang short time na

kaligayah an lang yata ang pwede kong

makamit. Masakit pero kailangan kong

magpakatatag. Pasasaan ba at magiging

matapang din ako katuladni Dominic.

Walang forever at dapat na pilitin kong

maging masaya.

 

 

Pagkatapos kong ayusin ang sarili ko

kaagad akong lumabas ng kwarto at

direchong tinahak ang hagdan pababa.

Nakasalubong ko pa ang caretaker ni

Charles at kaagad naman akong binati.

Alam ko din na nagtataka ito sa hitsura ko

dahil namumugto ang aking mga mata

pero hindi ko na pinansin pa. Hind na

kami magkikita ulit kaya hindi ko na

kailangan pang magpaliwanag sa kanya.

 

 

"Mam, Good Morning po!Umalis lang po

si Sir Charles at ibinilin niya po kayo sa

akin. Kung may mga kailangan po kayo

sabihin niyo lang po sa akin.'" kaagad na

wika sa akin ni Manang. Tipid ko na lang

itong nginitian sabay sulyap sa labas.

 

 

"Salamat na lang po Manang. Pakisabi na

lang po sa amo niyo na umalis na ako."

wika ko at naglakad palabas ng bakuran

nila ng mapansin ko na may mga

sasakyan na huninto sa tapat ng gate

nila. Naramdaman ko naman ang

pagsunod ni Manang sa akin.

 

 

"Mam, bilin po ni Sir Charles naauwag ko

daw po kayong haya an na umalis mag-

isa. Hintayin niyo na lang po siya Mam."

pigil pa nito sa akin. Tipid ko itong

nginitian bago sinagot.

 

 

"Pakisabi po sa kanya na hindi nya ako

mapipigilan. Salamat na lang kamo!"

sagot ko at nagmanmadali ng sumakay ng

kotse.

 

 

Kaagad naman pinaarangkada ng driver

ang sasakyan paalis. Hindi ko naman

mapigilan ang maluha sa isiping hangang

dito na lang ang kung ano mang

namagitan sa aming dalawa ni Charles.

Ayaw kO ng balikan pa ang kung anong

meron kami. Durog na durog na ang puSo

ko at hindi ko alam kung paano pa

makakabangon ulit.

 

 

Nasa kalagitnaan na kami ng byahe ng

tumunog ang aking cellpone. Kaagad ko

iyung sinagot at ng mabusisan ko na si

Charles ang nasa kabilang linya kaagad

kong pinindot ang off button. Ayaw ko

siyang makausap

 

 

Halos ilang oras din ang itinagal ng byahe

bago kami nakarating ng baha Wala si

Daddy at pabor sa akin iyun. Ayaw ko din

kasing makita niya ako sa ganitong

sitwasyon. Alam ko kung gaano ako ka-

haggard ngayun dagdagan pa ng

pamumugto ng aking mga mata. Hindi pa

ako ready na magkwento sa kaniya.

Sasarilinin ko n lang ang sakit na

nararamdaman ko ngayun. Pasasaan ba at

magiging maayos din ulit ako.

 

 

 

Chapter 161  

 

THIRD PARTY POV

 

Tiim bagang si Dominic habang nakaupo

sa loob ng kanyang sasakyan habang

seryosong nakanaw sa kung saan. Kanina

pa nanggagalaiti at kinakain ng selos ang

kanyang buong sistema dahil sa

nasaksihan.

 

 

"Hindi ko akalain na may itinatago ka din

palang kalandian. Babae nga naman,

nalingat lang ako ng kaunti may umaali-

ligid na kaagad sa iyo." bulong nya sa

kanyang sarili habang nakakuyom ang

kamao.

 

 

"Iharap niyo siya sa akin, sa ayaw at gusto

niya.'" utos ni Dominic sa tauhan niya.

Nasa loob siya ng isang university at

nakatitig lang siya sa isang direksiyon.

Pigil niya ang kanyang sarili na huwag

bumaba ng kotse para hatakin si Trexie

palayo sa lalaking kausap nito,

 

 

"Akala ko ba mahigpit pagdating sa kanya

ang mga Sebastian? Bakit parang iba yata

ang nakikita ng mga mata ko?" seryosong

tanong niya sa kanyang tauhan. Madilim

ang kanyang awra na siyang nagbigay ng

kaba sa kanyang kausap.

 

 

"Hatid-sundo po si Miss Sebastian ng

kanyang driver Master. Baka po wala pa

ang kanyang sundo kaya may timne pa si

Miss Trexie na makipag- usap sa kapwa

niya istudyante." imporma sa kanya ng

kanyang tauhan. Kaagad na tumaas ang

sulok ng labi ni Dominic na para bang

hindi siya naniniwala.

 

 

"Well, talaga lang ha? Bakit iba yata ang

nakikita ng mga mata ko kumpara sa

sinasabi mo?" seryosong sagot niya sa

kanyang tauhan. Napalunok naman ng

makailang ulit ang kanyang kausap bago

sumagot.

 

 

"Master, baka lang po binigyan na nila ng

laya ang anak nila. Hayaan niyo po mag-

iimbistiga pa ako." magalang na sagot

nito.

 

 

"No need! Wala na akong pakialam pa

tungkol sa bagay na iyan. Iharap niyo sa

akin ang babaeng iyan. Tapos na ang

paghihintay kO at walang sino man ang

makakapigil sa akin para makuha siya.

Sapat na ang ilang taon na pananahimik

ko at kukunin ko na kung ano man ang

akin bago pa ako maunahan ng iba.'"

nakangisi niyang sagot.

 

 

Kaagad naman nakuha ng kanyang

kausap ang ibig niyang sabihin. Magalang

itong tumango.

 

 

"Masusunod Master!" sagot pa nito at

sumaludo pa sa kanya. Kaagad naman

gumuhit ang nakakalokong ngiti sa labi

niya. Kaunting oras n lang,

mapapasakanya din sa wakas ang

babaeng matagal ng laman ng kanyang

mga panaginip.

 

 

Biglang nawala ang ngisi sa labi niya ng

mapansin niya kung gaano ka-sweet ang

dalawa. May pahawak-hawak pa ng

kamay ang lalaki sa kamay ni Trexie kaya

naman kaagad siyang nakaramdam ng

panibugho. Mukhang sinusubukan talaga

ng panahon ang kanyang pasensya. Kahit

sino ang makakakita sa dalawa iisipin na

may relasyon sila na siyang lalong

nagpasiklab sa galit ni Dominic.

 

 

Trexie Mae Sebastian...ayaw ng pamilya

mo sa amin? Ayaw niyo sa mga Dela

Fuente? Umiiyak ngayun ang tiyanin ko

dahil sa kapatid no? Pwes,

magkaka alaman tayo ngayun, kukunin

kita sa ayaw at gusto ng buo mong

pamilya. Magiging akin ka at hindi ako

papayag na may ibang lalaki na aali-

aligid sa iyo." bulong niya pa habang

nakangisi.

 

 

Halos isang oras din siyang naghintay

bago niya napasin na sumakay ang

dalawa sa iisang sasakyan.

 

 

"Akala ko ba hatid-sundo si Trexie ng

mga Sebastian? Bakit kasama niya sa

iisang sasakyan ang lalaking iyun?"

kaagad na tanong niya pa sa kanyang

tauhan. Saglit naman natitigialn ang

tauhan niya bago sumagot.

 

 

"Ba-baka may date po. Ayon po sa

nasagap kong balita may dadalu4an

silang concert. Baka doon po ang Punta

nila. Isasagawa na po ba natin angplano

Master?" sagot naman ng kanyang tao,

Lalong lumawak ang ngiti sa labi ni

Dominic bago sumagot.

 

 

"Kung si- swertehin ka nga naman. Well,

much better! Sabihin mo sa mga tao natin

na kunin na nila si Trexie. Ingatan

huwag masaktan or kahit man lang

magalusan at dallhin sa hideout. !"

 

 

"Eh Master, paano po pala ang lalaking

kasama niya?" tanong naman ng kanyang

tao.

 

 

"Bahala na kayo! Kapag manlaban,

bugubugin niyo." sagot niya. Kaagad na

tumango ang kanyang tao at kinuha ang

sariling cellphone para i-update ang mga

taong palaging nakaantabay ng utos mula

sa kanya. Tityempo sila para madukot ang

target.

 

 

Samantalang sa kabilang sasakyan

naman tuwang tuwa si Trexie. Sa wakas

pinayagan din siya ng kanyang mga

magulang na dumalo sa concert kasama

ang ilan sa mga kaibigan. Pumayag na din

ang kanyang mga magulang na sumabay

na lang kay Benjie para naman magawa

niya lahat ng gusto niya na hindi na

kailangan pa ng may bubuntot buntot na

driver sa kanya.

 

 

"I am so happy dahil sa wakas pumayag

din sila Tita at Tito na sumama ka sa amin

Trix! Akala ko talaga hindi ka na naman

makakasama sa barkada eh." nakangiting

wika pa sa kanya ni Benjie. Abala ito sa

manibela at kitang kita ang tuwa sa mga

mata.

 

 

"Ano daw ang balita kina Mara? Papunta

na din daw ba sila sa venue?" tanong

naman ni Trexie sa lalaki. Kaagad naman

tumango si Benjie.

 

 

"Yes...malapit na daw sila." nakangiti

namang sagot nito. Lalo namang

nakaramdam ng tuwa si Trexie. Ito ang

kauna-unahang pagkakataon na

pinayagan siya ng kanyang mga

magulang na sumama sa kanyang mga

kaibigan na walang bantay.

 

Masaya pa silang nag-uusap ni Benjie ng

pareho silang nagulat dahil maysasakyan

na biglang umover take sa kanila at

humarang sa gitna ng kalsada. Napasigaw

pa ng malakas si Trexie sa gulat ng

biglang pumreno si Benjie. Kung hindi pa

driver sa kanya.

 

 

"I am so happy dahil sa wakas pumayag

din sila Tita at Tito na sumama ka sa amin

Trix! Akala ko talaga hindi ka na naman

makakasama sa barkada eh." nakangiting

wika pa sa kanya ni Benjie. Abala ito sa

manibela at kitang kita ang tuwa sa mga

mata.

 

 

"Ano daw ang balita kina Mara? Papunta

na din daw ba sila sa venue?" tanong

naman ni Trexie sa lalaki. Kaagad naman

tumango si Benjie.

 

 

"Yes...malapit na daw sila." nakangiti

namang sagot nito. Lalo namang

nakaramdam ng tuwa si Trexie. Ito ang

kauna-unahang pagkakataon na

pinayagan siya ng kanyang mga

magulang na sumama sa kanyang mga

kaibigan na walang bantay.

 

 

Masaya pa silang nag-uusap ni Benjie ng

pareho silang nagulat dahil maysasakyan

na biglang umover take sa kanila at

humarang sa gitna ng kalsada. Napasigaw

pa ng malakas si Trexie sa gulat ng

biglang pumreno si Benjie. Kung hindi pa

siya naka- set belt baka sumubsob na ang

mukha niya sa dashboard ng sasakyan.

 

 

"Ki-kilala mo ba sila Benj? Sino sila?

Bakit nila tayo hinarangan?"

nahihintakutan niya pang tanong kay

Benjie. Kita din sa mukha ng lalaki ang

kaba habang nakatitig sa harap at

pinagmamasdan ang sunod-sunod na

pagbaba ng mga lalaking nakasuot ng

kulay itim na suit. Mukha pa lang ng mga

ito ay nakakatakot na.

 

 

"I dont know. Hindi ko sila kilala.'"

kinakabahang sagot ni Benjie. Lalong

nakaramdam ng kaba si Trexie ng

mapansin niya na lumapit sa sasakyan

nila ang ilang kalalakihan at sumenyas ng

buksan daw ang pintuan.

 

 

"Benj... No!, huwag mong buksan.

Nakakatakot sila." nakikiusap nya pang

wika. Halos mangatog ang buo niyang

katawan dahil sa sobrang nerbyos.

 

 

"Ilang beses na sumenyas ang mga

kalalakihan bago nito kinalampag ang

kotse. HIndi mapigilang napasigawni

Trexie lalo na ng mapansin niya na

bumunot ng baril ang isa sa mga ito at

tinutok papunta kay Benjie.

 

 

Dahil doon walang choice si Benjie kundi

buksan ang pintuan ng kotse. Kaagad pa

itong kinaladkad palabas ng kotse at

sinapak. Hindi na mapigilan ni Trexie ang

mapasigaw para sana manghingi ng

tulong.

 

 

"Ahhh! tulonggg! Sino kayo? Ano ang

kailangan nyo sa amin?" takot man pinilit

pa rin niya pa rin magpakatatag. Hindi

niya na mapigilan na mapaiyak lalo na ng

mapansin niya na walang malay na

bumagsak sa gitna ng kalasada si Benjie.

Duguan dahil sa bugbog na natamo.

 

 

"Sumama ka sa amin Miss para hindi ka

na magka-problema pa." wika ng isa sa

mga kalalakihan. Kaagad naman siyang

napailing sabay siksik sa kabilang sulok

ng sasakyan.

 

 

"Hindi! Ayaw ko! Hindi ako sasna sa

inyo!" takot niyang sagot. Pasimple

niyang inilibot ang tingin sa paligid at

laking pagkadismaya niya dahil wala man

lang siyang nakikita na ibang sasakayan

 

 

"Sumama ka sa amin Miss para hindi ka

na magka-problema pa." wika ng isa sa

mga kalalakihan. Kaagad naman siyang

napailing sabay siksik sa kabilang sulok

ng sasakyan.

 

 

"Hindi! Ayaw ko! Hindi ako sasama sa

inyo!" talkot niyang sagot. Pasimple

niyang inilibot ang tingin sa paligid at

laking pagkadismaya niya dahil wala man

lang siyang nakikita na ibang sasakayan

na parating.

 

 

"Trexie Baby! Huwg ng matigas angulo...

okay? Sumama ka na dahil ito na ang

panahon para bayaran mo ang utang mo

sa akin." paranggusto naman manigas

ang buong katawan ni Trexie dahil sa

narinig. Kilala niya ang boses na iyun. Ang

boses na kahit sa panaginip ayaw niya ng

marinig pa. Ang boses na ilang gabi din

nagbigay sa kanya ng nakakatakot na

bangungot.

 

 

 

Chapter 162  

 

TREXIE POV

 

"I-ikaw?" Parang gustong mangatog

ang tuhod ko ng masilayan ang mukha

ni Dominic. Hindi ko akalain na

muling babalik ang bangungot ng

aking nakaraan.

 

 

"Miss me Baby?'" nakangisi nitong

wika sabay hila sa akin mula sa loob ng

sasakyan. Hindi ko naman maiwasan

na mapasigaw dahil sa takot.

 

 

"Dominic! Maawa ka sa akin! No!

Ayaw kong sumama sa iyo! Wala akong

utang sa iyo kaya tantanan mo na ako!

sigaw ko! Umaasa ako na magkaroon

ito ng kahit na kaunting konsiderasyon

lang. Akala ko talaga makakaligtas na

ako mula sa anino nito pero mukhang

nagkamali ako

 

 

"No baby! Nakalimutan mo na yata na

may utang ka pa sa akin ah? Hindi bat

ibinenta ka sa akin noon ng tiyahin

mo? Ano nga ang pangalan noon?

Sabel?" nakangisi nitong tanong.

 

 

Naramdaman ko pa ang malakas na

paghila nito sa akin mula sa loob ng

sasakyan kaya wala akong nagawa

kundi mapaiyak na lang sa takot. Ano

pa ba ang kailangan niya sa akin? Bakit

kailangan niya pang gawin sa akin ito?

Pagkalabas ko ng kotse parang wala

lang dito na isinampay ako sa kanyang

balikat. Pilit naman akong

 

nagkakawag para makawala sa kanya

pero hindi man lang ito natinag.

 

 

Pasalya ako nitong isinakay sa loob ng

kanyang sasakyan. Nanginginig ako sa

takot na napasiksik sa kabilang bahagi

para lang maiwasan siya ng mapansin

kong sumakay na din ito at naupo sa

tabi ko. Nakangising tumitig sa akin.

 

 

"Ang sama mo! Bakit ba kailangan

mong gawin sa akin ulit ito? Ano pa

ang kailangan mo sa akin?" kaagad

kong tanong sa kanya sa kabila ng

pagluha. Napahalakhak ito bago

sumagot.

 

 

"Wala akong pakialam kung demonyo

man ako sa paningin mo! Basta

sisisguraduhin kO sa iyo na hindi ka na

makakawala sa akin Trexie. Hindi ako

papayag na muli mo akong

matatakasan.'" sagot nito. Umangat

ang kamay nito papunta sa akin pero

kaagad akong umiwas. Pilit akong

nagusumiksik sa kabilang bahagi ng

kotse. Ramdam ko din ang panginginig

ng buo kong katawan.

 

 

"Lalo kang gumanda ngayun Baby ah?

HIndi na ako nagtaka kung maraming

nagkakagusto sa iyo. Malas lang nila

dahil walang ibang makikinabang sa

iyo kundi ako lang." riakangisi nitong

wika. Parang gusto ko naman

kilabutan lalo na ng maramdaman ko

na ang palad nito sa pisngi ko.

 

 

Hinahaplos niya ako sa bahaging iyun

kaya naman muli kong iniwas ang

mukha ko sa kanya. Kaagad kong

napansin ang pagngisi nito.

 

 

"Hindi ka pa rin nagbabago. Ikaw pa

rin ang Trexie na nakilala ko ilang

taon na ang nakalipas." wika nito.

Hindi ako nakaimik. Patuloy lang ang

pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Hindi ko alam kung anong kapalaran

ang naghihintay sa akin sa mga kamay

ni Dominic

 

 

"Hindi mo pwedeng gawin sa akin

kung ano man ang naiisip mo ngayun.

Hahanapin ako nila Mama at Papa.

Hahanapin ako ni Kuya Charles." wika

ko dito. Umaasa ako na sana huwag

nya na lang ituloy ang balak niya sa

akin. Puno pa rin ng pag-asa ang puso

ko na mahahanap ng mga magulang

ko.

 

 

"I know...alam kong hahanapin ka

nila. Pero isa lang ang nasisiguro ko

wala silang magagawa! Hindi ako

papayag na makuha ka nila sa akin ulit

Trexie baby!." nakangisi nitong sagot.

Ano ba talaga ang balak mo? Bakit

kailangan mong gawin ito? Magkano?

Magkarno ang utang ko sa iyo para

bayaran na lang kita. May kakayanan

ang mga magulang ko na bayaran ka

kaya iuwi mo na ako!" sagot ko sa

kanya. Pinilit ko ang sarili kong

magtapang-tapangan. Umaasa ako na

sana pakinggan niya ako.

 

 

Umalingawngaw naman ang tawa nito

sa loob ng kotse. Lalo naman akong

nakaramdam ng takot.

 

 

"Magkano? Trexie Baby, sa palagay

mo ba kailangan ko pa ng pera galing

sa ibang tao? Lalo na at galing sa

pamilya mo? No! Hindi! Sa

pagkakataon na ito sisiguraduhin ko

na hindi ka makakatakas sa akin.!"

nakangisi nitong sagot. Mariin pa ako

nitong hinawakan sa baba at pilit na

pinapaharap sa kanya. Nakita ko ang

kakaibang kislap sa mga mata nito na

siyang lalong nagpanginig sa mga

laman ko.

 

 

"Beautiful as always. Hindi ako

naniniwala sa pag-ibig pero hindi ko

alam kung bakit hindi ka mawala sa

isipan ko. Siguro dahil sa kakaibang

ganda ng mukha na ito. Kailangan

kitang maangkin at pagsawaan para

makalimutan na kita." wika pa nito

habang dahan-dahan na bumaba ang

mukha nito patungo sa akin. Pilit

akong pumapalag pero walang saysay

ang lakas ko kumpara sa lakas niya.

 

 

Nanlaki ang aking mga mata ng

maramdaman ko ang pagsayad ng labi

nito sa labi ko. Ang takot na

nararamdaman ko kanina lang ay

kaagad na napalitan ng kakaibang

damdamin na biglang lumukob sa buo

kong pagkatao.

 

 

Ito ang kauna-unahang halik na

naranasan ko mula sa isang lalaki.

Hindi ko alam kung bakit pakiramdam

ko bigla akong naging tuod. Kung hindi

ko pa naramdaman ang pagkagat nito

sa ibabang bahagi ng aking labi hindi

pa ako magigising sa isang

katotohanan na hinahalikan pala ako

 

 

ng isang manyak na si Dominic.

Kaagad akong kumawala dito at

walang sabi-sabing sinampal ko ito.

 

 

"Bastos!" galit kong sigaw. Biglng

nawala ang takot na nararamdaman ko

sa kanya. Napalitan iyun ng galit dahil

pakiramdam ko nabastos ako nito.

 

 

Napansin ko ang pagkagulat sa mukha

nito. Biglang naningkit ang kanyang

mga mata at pasabunot akong

hinawakan sa buhok ko. Hindi ko

naman maiwasan na mapaigik dahil sa

sakit.

 

 

"Sinampal mo ako? Alam mo ba na

ikaw pa lang ang kauna-unahang

babae na gumawa sa akin nito?" wika

nito. Bakas ang galit sa kanyang boses

bago niya binitiwan ang buhok ko.

Hindi naman ako nagpatinag. Wala ng

dahilan para matakot sa kanya. Hindi

ko dapat pairalin ang takot na

nararanmdaman ng puso ko dahil lang

sa lalaking ito. Matakot man ako o

hindi alam kong kapahamakan ang

naghihintay sa akin kapag hindi ko

siya matakasan.

 

 

"Bastos ka! Wala kang karapatan na

halikan ako ng ganito!?" galit kong

wika. Wala na akong pakialam pa kung

magalit din ito sa akin. Kung

paparusahan niya ako ayos lang. Iyun

naman ang ini-expect ko mula sa

kanya. Masamang tao ang lalaking ito

at alam kung kaya niya akong patayin

sa isang iglap lang.

 

 

Napansin ko pa na saglit itong

natigilan at mataman akong tinitigan

sa mga mata. Ilang saglit lang muli

itong nagkapakawala ng nang-uuyam

ng ngiti.

 

 

"Talagang hinahamon mo ako ha?

Pwes! Tingnan ko lang kung hangang

saan ang tapang mo sa gagawin ko sa

iyo!" galit na wika nito muli akong

hinalikan sa labi

Sa pagkakataon na ito ramdam ko na

ang panggigil mula sa kanya. Halos

lamunin niya ang buo kong bibig sa

kanyang ginawa. Nararamdaman ko na

din ang pamamanhid ng aking labi

dahil sa marahas nitong paghalik sa

akin.

 

 

Nagulat man sa ginawa niya pero hindi

ako nagpatinag. Hindi ko siya

hahayaan sa gusto niyang gawin sa

akin. Lalaban ako.

 

 

Pilit akong kumakawala sa pagkakayap

niya sa akin pero talagang mas

malakas siya. Narinig ko pa ang impit

na d***g nito ng kagatin ko ang

kanyang labi. Kaagad kong nalasahan

ang dugo mula sa sugat nito pero hindi

pa rin ito humihinto sa paghalik sa

akin sa parteng iyun.

 

 

"Shit! alam mo bang ito ang gusto ko

sa mga babaae? Iyung palaban?"

bulong pa nito sa akin pagkatapos

niyang iwan ang labi ko. Pakiramdam

ko biglang namahid ang parteng iyun

dahil sa mapagparusang halik na

naranasan ko sa kanya.

 

 

"Hindi ka magtatagumpay sa gusto

mong gawin. Hintayin mo na

makawala ako sa iyo at sisiguraduhin

ko na mabubulok ka sa kulungan."

galit kong sagot sa kanya. Pasimple pa

nitong pinunasan ang labi na may

bahid ng dugo bago tumawa ng

malakas. Parang gusto ko tuloy ulit

manginig sa takot.

 

 

Mukhang confirm nga. Baliw ang

Dominic na ito at hindi pwedeng

pagkatiwalaan.

 

 

 

 

 

Chapter 163  

 

TREXIE POV

 

Tingnan natin! Hindi ka makakaalis

sa poder ko hangat hindi ko sinasabi.

May unfinish business tayo noon at sa

pagkakataon na ito, hinding hindi mo

ako matatakasan Trexie." seryoso

nitong sagot.

 

 

"Ano ba talaga ang gusto mo? Bakit

kailangan mong gawin sa akin ito?

Wala akong natandaang atraso sa iyo

pero bakit ba pinapahirapan mno ako?"

Halos pasigaw kong tanong sa kanya.

Wala na eh, hindi ko na napigilan pa

ang emosiyon ko. Kailangan kong

maging palaban para maka-survived

sa mga kamay niya.

 

 

'Good question! Ano nga ba ang

kailangan ko sa iyo? Gusto mo ba ng

honest na sagot." nakangisi nitong

tanong. Galit ko itong tinitigan.

 

 

"Alam mo. ngayun ko lang

napatunayan na hindi ako nagkamali

sa pagpili sa iyo. Sulit ang paghihintay

ko ng ilang taon dahil alam kong

maging kapaki-pakinabang ka sa akin

kapag kailangan na kita. At dumating

na ang time na iyun Trexie.

 

 

nakangisi nitong wika. Akmang

hahaplusin na nmaman nito ang pisngi

ko pero umiwas ako. Tatawa-tawa

itong tumitig sa harapan ng kotse.

 

 

"Bigyan mo ako ng mga anak at

ibibigay ko ang kalayaan na hinahap

mo." wika nito. Para naman akong

nabingi sa aking narinig mula sa

kanya. Ano daw? Tama ba ang narinig

ko? Gusto nya akong anakan? Kung

ganoon, baliw nga siya!

 

 

"Are---are you crazy?" galit kong

sambit. Umismid ito bago ako tinitigan

ng masama.

 

 

"Gusto kong magkaanak pero ayaw ko

sa ibang babae. Gusto ko sa iyo lang at

ibibigay mo sa akin iyun sa ayaw at

gusto mo." seryoso nitong sagot.

Parang gustong manginig ang buo

kong laman dahil sa narinig mula sa

kanya. Kita ko angpagiging seryoso sa

hitsura nito kaya naman alam kong

hindi ito nagbibiro. Isa pa hindi ko

narinig na marunong magbiro ang

isang Dominic Dela Fuente.

 

 

"Baliw ka na nga....Hindi mo alam ang

sinasabi mo!" galit kong sagot. Biglang

nilamon ng takot ang puso ko. Hindi

ko akalain na sa dinami-daming babae

sa mundo ako pa talaga ang gusto

niyang paglaruan.

 

 

"Baliw na kung baliw Trexie. Hindi na

mababago ang desisyon ko. Bibigyan

mo ako ng anak kung gusto mong

makawala sa anino ko" seryoso

nitong wika. Parang gusto kong

maiyak sa kawalan ng pag-asa. Bakit

kailangan niyang gawin sa akin ito?

 

 

"Hindi ako palahian para gawin sa

akin ito. Hindi ako papayag. Wala

akong balak na magkaanak sa iyo."

sagot ko. Muli itong napangisi.

Wala ka ng magagawa pa Trexie.

 

 

Kapag ginusto ko makukuha ko." sagot

nito. Hindi ko mapigilan na maikuyom

ko ang aking kamao. Gusto ko itong

pagsusuntukin. Gusto ko itong saktan.

Hindi ko nga lang alam kung paano

gawin iyun. Wala akong laban sa

kanya. Walang panama ang lakas ko

kumpara sa kanya. Hindi ko mapigilan

na maluha.

 

 

Umaasa ako na mahanap kaagad ako

nila Mama at Papa bago niya pa

maisakatuparan ang masama niyang

balak sa akin. Umaasa ako na

balak sa akin. Umaasa ako na

maililigtas nila akong muli sa mga

kamay ni Dominic.

 

 

Hindi naman nagtagal ang byahe at

kaagad kong napansin na pumasok

ang sasakyan sa mataas na gate.

Malabong makahingi ako ng tulong

kung sakali dahil hind na kita ang loob.

Alam kong mahihirapan din akong

makatakas.

 

 

"Anong lugar ito? Bakit dito mo ako

dinala? Iuwi mo na ako!' natatakot

kong tanong sa kanya.

 

 

Kaagad na tumaas ang isang sulok ng

labi nito sabay iling. Mukhang wala sa

bokabularyo nito ang salitang awa.

 

 

"Tinatanong pa ba iyan? Of course,

simula ngayung araw na ito, dito ka

tititra. Dito ka titira hangang sa

mabigyan mo ako ng anak." nakangisi

nitong sagot. Muli akong kinilabutan.

 

 

 

"Walang hiya ka! Sisiguraduhin ko na

hindi ka magtatagumpay sa gusto

mong mangyari Dominic. Demonyo ka

at wala kang awa! Pati ako gusto mo

pang idamay sa kabaliwan mo!" galit

kong bulyaw sa kanya. Nginisihan lang

ako nito sabay baba ng kotse. Naiwan

akong nanggalaiti sa galit kasabay ng

pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Nagulat pa ako ng bumukas ang

pintuan ng kotse sa gilid ko.

 

 

Bumungad sa mga mata ko ang mukha

ni Dominic. May naglalarong ngiti sa

labi nito kaya naman lalo akong

nakaramdam ng galit sa kanya.

 

 

"Bumaba ka na dyan. Wala ka ng

magagawa pa!.Nandito na tayo at

pupunuin natin ang lugar na ito ng

mga bata." wika nito. Muli akong

kinilabutan. Walang hiya siya...balak

niya talaga akong gawing palahian.

 

 

"Sisiguraduhin ko na pgdudusahan mo

sa kulungan ang ginawa mno sa akin.

Hindi ako papayag sa gusto mong

mangyari!" wika ko. Muli itong

napahalhak kaya napatitig ako sa

kanya.

 

 

"Lets see! Huwag mo akong

hinahamon Trexie dahil baka

masubukan mo ang lakas ko at hindi

ka makakatayo sa unang beses na pag-

angkin ko sa katawan na iyan." sagot

nito at inilabas pa nito ang kanyang

dila na parang minamanyak ako.

Hindi ko napigilan ang aking sarili at

kaagad na umangat ang palad ko at

direcho na lumagapak sa kanyang

pisngi. Narinjg ko pa ang mahinang

pagsinghap ng mga tauhan nito sa

paligid bago ko naramdaman ang

paghawak ni Dominic sa pulsuhan ko.

 

 

"Mukhang namimihasa ka na talaga sa

kakasampal sa akin ha? Talagang

inuubos mo ang pasensya ko Trexie!"

galit na wika nito at pakaladkad akong

ipinasok sa loob ng bahay. Pilit akong

nagpupumiglas sa kanya pero walang

kwento ang lakas ko kumpara sa lakas

niya.

 

 

"Ano ba! Bitawan mo ako! Bastos!

Demonyo!"Galit kong sigaw. Halos nag

-eecho na ang boses ko sa buong

paligid. Napasulyap pa ako sa mga

tauhan nito pero mukhang wala silang

pakialam sa paligid nila. Lahat sila

nakayuko lang na parang walang

naririnig.

 

 

Namalayan ko na lang na pumasok na

kami sa isang kwarto. Naiiyak na ako

sa takot pero talagang may pagka-

demonyo siguro ang Dominic na ito.

Hindi man lang marunong maawa.

Parang hindi nito naririnig ang ilang

beses kong pagmamakaawa sa kanya.

 

 

 

Chapter 164, (WARNING SPG)

 

 

TREXIE POV

 

"Dominic, maawa ka sa akin. Huwag

mo naman itong gawin sa akin! Ayaw

ko! Maraming babae diyan na pwede

mong anakan! Huwag ako!"

 

 

nagsusumamo kong wika sa kanya.

Nandito na kaming dalawa sa kwarto

at kita ko sa mukha nito ang

matinding panggigil. Umatras ako

palayo sa kanya at pilit na

nagsusumiksik sa isang sulok ng

kwarto.

 

 

"Wala ka ng magagawa Trexie. Ayaw

kong magsayang ng oras. Umpisahan

na nating buuhin ang anak na

hinahanap ko." nakangisi nitong wika

at kaagad akong dinaluhong.

Napasigaw ako ng mahawakan ako

nito at pilit na kinaladkad patungo sa

kama.

 

 

"Hindi! Ayaw ko! Tulong! Tulong!"

galit kong sigaw at pilit na

nagpupumiglas sa kanya. Pilit naman

ako nitong niyayakap at hinatak

papuntang kama. Lalo akong napaiyak.

 

 

"Maawa ka sa akin Dominic! Huwag

ako! Huwag!" sigaw ko ng

maramdaman ko ang pagpunit nito sa

suot kong damit. Parang wala itong

narinig at patuloy lang sa ginagawa

niya sa akin.

 

 

"Kalma Trexie! Dont worry,

sisiguraduhin ko na mag-eenjoy ka sa

gagawin natin." nakangisi nitong

sagot.

 

 

Sa wakas binitawan nya din ako. Iyun

nga lang, may punit na din ang damit

ko. Nakangiti įtong lumapit sa akin at

hinaplos ako sa aking pisngi.

 

 

Pakiramdam ko bigang naninigas ang

buo kong katawan dahil sa kanyang

ginawa.

 

 

"Alam mo bang matagal kO ng

hinintay ang oras na ito? Palagay mno

ba maawa ako sa iyo?" seryoso nitong

wika. Wala sa sariling napatitig ako

dito at kita ko sa mga mata nito ang

kakaibang kislap na hindi ko mawari.

 

 

Kung tutuusin gwapo naman talaga si

Dominic. Kaya nitong magpaibig sa

kahit na sinong babae. Kaya lang sa

klase ng ugali meron ito malabong

magugustuhan ko siya. Ayaw ko sa

mga badboy na lalaki. Ayaw ko sa

kagaya niyang makasarili.

 

 

"Hahanapin ka nila Mama at Papa

kapag itutuloy mo ang masama mong

balak sa akin, Hinding hindi ka nila

titigilan hangat hindi ka mabubulok sa

kulungan.'" banta ko sa kanya. Hindi ko

na mabilang kung ilang beses ko ng

nasambit ang katagang iyun pero

mukhang wala mamang epekto sa

kanya. Wala nga siguro itong

kinatatakutan.

 

 

TAlaga lang ha" Umaasa ka pa rin ba

na mahahanap ka nila? Poor Trexie..

hindi ka makakalabas sa lugar na ito

hangat hindi ko sinasabi. Baka nga dito

ka na mabulok eh." nakangisi nitong

wika habang pinaglandas ang kanyang

daliri mula sa aking pisngi patungo sa

aking leeg. Muli akong nakaramdam

ng kilabot.

 

 

"Kung ako sa iyo, pumayag ka na sa

gusto ko kung ayaw mong magalit ako

ng tuluyan sa iyo at itali kita dito sa

kama. Huwag mong hintayin na

uminit ang ulo ko sa iyo Trexie at

pagsisihan mo ang lahat." wika nito sa

akin. Lalo akong natakot.

 

 

Naramdaman ko pa ang unti-unting

paglapit ng mukha nito sa mukha ko.

Kaagad na tumulo ang luha ko sa aking

mga mata ng muling naglapat ang

aming labi.

 

 

Biglang nanigas ang buo kong katawan

sa ginawa niya. Naramdaman ko na

din na nag-umpisa ng naglandas ang

palad niya sa buo kong katawan. Bago

sa akin ang tungkol sa bagay na ito at

pakiramdam ko bigla akong nawalan

ng lakas.

 

 

Banayad ang ginawa niyang paghalik

sa akin. Hindi katulad kanina noong

nasa loob pa kami ng sasakyan na may

halong dahas. Hindi ko tuloy alam

kung ano ang gagawin ko lalo na ng

nag-umpisa ko ng maramdaman na

pumailalim ang dila nito sa loob ng

aking bibig.

 

 

"Kiss me back Sweetheart! Huwag

kang parang tood diyan. Ipakita mo sa

akin na gusto mo din ang ginagawa

natin ngayun." utos na wika nito.

Pasabunot niyang hinawakan ang

 

buhok ko kaya napaigik ako.

'Kapag hindi mo ako ma- satisfied

ngayung gabi, paparusahan kita.

Huwag mong hintayin na maubos ang

pasensya ko sa iyo Trexie." pagbabanta

nito. Muling tumulo ang luha sa aking

mga mata sabay tango.

 

 

Muli kong naramdaman ang paglapat

ng labi nito sa labi ko. Sa pagkakataon

na ito ramdam ko na ang kanyang

kapusukan. Naramdaman ko din ang

pagsuot ng kanyang kamay papunta sa

aking tiyan. Humahaplos ito doon na

siyang nagbigay sa akin ng kakaibang

kilabot.

 

 

"Mukhang wala ka pang experience sa

halikan. No wonder, mukhang virgin

ka pa nga. Gayahin mo lang ang galaw

ng labi ko at matututo ka din

Sweetheart." bulong nito sa akin

habang hindi ko mapigilang

mapaiktad ng maramdaman ko ang

pagsapo ng isang palad nito sa dibdib

ko. Humihimas-himas ito sa bahaging

iyun na siyang nagbigay sa akin ng

kakaibang pakiramdam.

 

 

Wala sa sariling ginaya ko nga ang

galaw ng labi nito. Halos magpalitan

na kami ng aming laway dahil sa

aming ginawa. Napansin ko pa na

saglit na natigilan si Dominic dahil sa

ginawa kong pagtugon sa halik niya.

Saglit lang naman iyun hangang sa

naramdaman ko na lang na isa-isa na

nitong tinatangal ang saplot ko sa

aking katawan.

 

 

Yes..parang bigla akong nawala sa

sarili ko. Hindi ko alam pero ang

pagtutuol na nararamdaman kanina sa

buo kong sistema napalitan iyun ng

curiosity. Curious ang katawan ko sa

mga susunod na kaganapan na

mangyayari sa aming dalawa. Bago sa

akin ang experience na ito at hindi ko

maiwasan na makaramdam ng

pagkasabik.

 

 

Siguro nga eksperto si Dominic

pagdating sa kama. Kaya nitong

magpainit kahit sa isang katulad ko na

wala pang experience sa

pakikipagtalik. Gayunpaman hindi ko

na pinagtuunan pa ng pansin ang

tungkol sa bagay na iyun. Ipokrita ako

kung sasabihin ko na hindi ko gusto

ang kanyang ginagawa.

 

 

Ganyan nga...moan Trexie. Umungol ka

ng umungol para lalo akong ganahan."

narinig kong bulong nito sa punong

tainga ko. Dinidilaan niya ang

bahaging iyun kaya hindi ko na

napigilan pa ang sarili ko na

napayakap sa kanya.

 

 

Nagtagumpay si Dominic sa gusto

niya. Tuluyan niyang nabuhay ang init

ng katawan ko. Nahubad na din nito

ang ibang saplot ko sa katawan ng

walang kahirap-hirap.

 

 

"Beautiful as always. Hindi ako

nagkamali sa pagpili sa iyo Trexie. '"

wika nito habang nakatunghay sa akin.

Naramdaman ko pa ang palad nito na

humahaplos sa isa kong bundok na

siyang nagpaliyad sa akin. Para akong

mababaliw sa kakaibang sensasyon na

nararamdaman lalo ng nag-umpisa na

nitong s******n ang aking kaliwang

nipple.

 

 

 

 

Chapter 165  

 

TREXIE POV

 

Kaagad na tumulo ang luha sa aking

mga mata ng maramdaman ko na

matagumpay na mapag-isa ni

Dominic ang aming katawan.

Pakiramdam ko may kung anong

matigas at malaking bagay na

nakapasok sa aking pagkababae at sa

sobrang sakit hindi ko mapigilan ang

mapaiyak.

 

 

"Heyy, sorry! Nabigla ba kita?

Promise, masakit talaga sa umpisa,

pero kapag msanay ka na mawawala

din ang sakit. Baka nga palagi mo pang

hahanap-hanapin eh." bulong pa nito

sa akin bago ako muling hinalikan sa

labi. Mabuti na lang at huminto ito sa

pagalaw sa ibabaw ko. Kahit papaano

naibsan ng kahit kaunti ang sakit na

nararadaman ng aking pagkababae.

Hindi katulad kanina, masuyo na ang

paghalik nito sa akin ngayun. Hindi ko

naman mapigilan na mapaungol ng

muli nitong haplusin ang magkabilaan

kong bundok. Pakiramdam ko biglang

nawala ang naramdaman kong sakit

kanina at napalitan na iyun ng ibayong

ligaya lalo na ng mag-umpisa na itong

gumalaw sa ibabaw ko.

 

 

Noong una banayad lang naman at

himala dahil biglang nawala ang sakit

na kanina lang iniiyakan ko. Ibayong

kiliti na ang nararamdaman ko at

parang may kung anong bagay ang

gustong maabot ang aking katawan

dahil sa ginagawa niya sa akin.

 

 

" Masakit pa ba?" tanong pa nito sa

akin habang titig na titig sa aking mga

mata. Kaagad namai akong umiling.

Kitang kita ko ang pamumula sa

mukha ni Dominic habang walang

humpay ang pag-ulos sa ibabaw ko.

Hindi ko naman maiwasan na

mapaungol lalo na ng maramdaman

ko ang pabilis na pabilis na paglabas

pasok nito sa loob ng aking

pagkababae.

 

 

"'aghhh ! Dominic! Ano itong ginagawa

mo sa akin?" anas ko pa. Hindi ito

sumagot bagkos lalo niya pang pinag-

igihan ang kanyang ginagawa. Hal os

tumirik naman ang aking mga mata

dahil sa sarap hangang Sa

naramdaman ko na parang naiihi ako.

May gustong ilabas ang aking puson

na hindi ko maintindihan hangang sa

naramdaman ko ang isang mainit na

bagay na biglang bumulwak patungo

sa aking sinapupunan.

 

 

Huli na ng ma-realized ko na pareho

na kaming nilabasan ni Dominic. Hindi

ko maiwasang mapapikit habang

ninanamnam ang init ng kanyang

katas na patungo sa aking

sinapupunan,

 

 

 

Hingal na hingal na bumagsak si

Dominic sa tabi ko. Tulala naman

akong napatitig sa kisame. Hindi ko

akalain na mag-ienjoy din ako sa kung

ano man ang namagitan sa aming

dalawa.

 

 

Totoo nga ang naririnig kO sa mga

classmates ko na masarap ang sex.

Napatunayan ko iyun ngayun lang.

Hindi kO maiwasang mapatitig kay

Dominic na noon ay nakapikit na sa

tabi ko habang may ngiti na nakaguhit

sa labi.

 

 

Ilang saglit din akong tulala na

nakatitig sa kisame bago dumagsa sa

isipan ko ang reyalisasyon. Kung

anong problema ang naghihintay sa

akin sa kamay ni Dominic.

 

 

Naisakatuparan na nya nang unang

hakbang na gusto niyang mangyari.

Naangkin niya na ako at nakapaglagay

na din siya ng semilya sa aking

sinapupunan.

 

 

Kung hindi ako nahanap ng mga

magulang ko tiyak na aanakan at

aanakan ako ni Dominic at mahirap

para sa akin na tanggapin iyun.

Impit akong napaiyak habang iniisip

ko kung ano ang magiging kapalaran

ko simula ngayung gabi. Hangang

kailan ako maging bihag niya. HIndi ko

din akalain na sa isang iglap lang

biglang mawawala ang virginity na

iningatan ko na balak kong ipagkaloob

sa lalaking mapapangasawa ko lang.

Ang unfair ng kapalaran ko. Ang unfair

din ni Dominic! Sa isang iglap nagawa

nitong wasakin ang buo kong pagkatao

pati na din ang aking kinabukasan.

 

 

Hindi ko alam kung paano tangapin

ang mga nangyari sa amin ngayun.

Ayaw kong habang buhay niya akong

maging bihag. Pangarap ko ang

magkaroon ng malayang buhay at

masayang pamilya. Malayo sa gusto ni

Dominic.

 

 

Hindi ko na namalayan pa kung anong

oras akO nakatulog. Naramdaman ko

na lang na may humahalos sa hita ko

patungo sa aking pagkababae.

Babangon sana ako pero nagulat ako

dahil nakatali ang dalawa kong kamay

sa headboard ng kama. Nakabukaka

din ako na siyang nagbigay sa akin ng

takot. Ano na naman ba ang gusto

niyang gawin sa akin?

 

 

"A-ano ang ginagawa mo? Baliw ka

ba? Pakawalan mo ako!" galit kong

sigaw sa kanya. Nginisihan lang ako

nito sabay haplos nito sa pagkababae

ko. Paraho kaming hubot hubad at

hindi kO maiwasan na mapatitig sa

tayong tayo nitong pagkalalaki.

 

 

"Dont worry! Gusto ko lang naman

subukan ang ganitong posisyon.

Pakakawalan din kita kapag matapos

na tayo. Sa ngayun, i-enjoy mo muna

ang gagawin ko sa iyo!" nakangisi

nitong wika at napasinghap pa ako ng

bigla nitong isinubsob ang kanyang

mukha patungo sa aking pagkababae.

 

 

Nilaro-laro niya ang perlas ko kaya

hind ko maiwasan na mapahalinghing.

"shit! Tigilan mo iyan! Hayop ka

talaga Dominic!: galit kong sigaW sa

kanya at pilit na kumakawala sa

pakakatali nito pero bigo ako. Kung

pipilitn ko baka masugatan lang ako.

 

 

"Hey, relax! Kapag hindi ka

makikisama sa ginagawa ko sa iyo

ngayun baka palagi ko itong gagawin

sa iyo." nakangisi nitong wika.

Natigilan naman ako kasabay ng

pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

 

"Baboy ka! Ano pa ba ang gusto mo?

Nakuha mo na ako at kailangan pa

talaga na ganito para lang masatisfied

iyang libog mo?" galit kong sigaw.

Seryoso ako nitong tinitigan bago ito

dumagan sa akin at hinawakan ako sa

mukha.

 

 

"Gusto mo ba ng mabilisan sex? Ayaw

mo ng romansa? Pwes pagbibigyan

ktia!' galit na wika nito kasabay ng

pagkiskis ng kanyang pagkalalaki sa

aking pagkababae. Napaungol ako ng

maramdaman ko ang pagpasok nito sa

kaloob-looban ko.

 

 

"Fuck! Ito ang gusto ko sa iyo! Ang

sikip mo pa rin!" bigkas pa nito

habang walang humpay sa pag-ulos.

Kaagad naman akong nakaramdam ng

sarap.

 

 

BAkit ganito? Tumututol ang isipan ko

sa mga pinanggawa niya sa akin pero

kapag nagtatalik kami ni Dominic nag-

eenjoy din naman ako. Gustong gusto

ng katawan ko ang ginagawa niya kaya

naman hindi ko mapigilang

mapaungol sa sarap na aking

nararamdaman.

 

 

 

 

Chapyer 166  

 

CHARLES POV

 

Parang gusto ko ng magpakamatay

dahil sa muling pag-iwan sa akin ni

Francine. Umalis lang ako saglit para

magpalamig at makapag -isip pero

pagbalik ko wala na ito. Ayon kay

Manang may sumundo daw ito.

Ano pa ba ang saysay ng lahat? Bakit

ba ang bilis lang para kay Francine na

baliwalain ako? Talaga bang less

priority ako sa buhay niya?

 

 

Oo, aminado ako na nagulat akO sa

mga natuklasan ko tungkol sa

pagkatao niya. Pero masisisi niya ba

ako na hindi kaagad matangap ang

lahat? Kadugo niya ang muntik ng

nagpahamak kay Trexie noon. Muntik

ng mapatay ng Dominic noon si Trexie

at hangang ngayun mailap pa din ang

hustisya para sa kapatid ko.

 

 

Bakit ba kasi sa dinami-daming tao

dito sa mundo bakit naging bahagi pa

ng pamilya Dela Fuente sa Francine.

Masakit sa akin ang mga natuklasan

tungkol sa pagkatao niya pero mas

masakit sa akin na muli na naman niya

akong iniwan. Akala ko ba mahal niya

ako pero bakit ganito?

 

 

Hinayaan ko ang luha ko na tumulo

mula sa aking mga mata. Naguguluhan

ako! Nahihirapan ako sa isiping baka

tuluyan na siyang mawala sa akin.

 

 

"Sir, pasensya na po sa isturbo pero

tumawag po si Mama Ashley niyo.

Gusto daw po kayong makausap."

natigil ako sa malalim na pag-iisip ng

biglang nagsalita si Manang mula sa

aking likuran. Pasimple kong

pinunasan ang luha sa aking mga mata

at hinarap ito.

 

 

"Ano daw po ang kailangan nila

Manang?" tanong ko. Kaaga naman

itong umiling at iniabot sa akin ang

wirelss na telepono.

 

 

"Charles, anak nasaan ka?" kaagad na

bungad ni Mama sa akin. Hindi ko

naman maiwasan na mapakunot ang

noo ng maramdaman ko ang lungkot

sa boses nito.

 

 

"Nasa farm po. Bakit po: May

problema ba?"" tanong ko.

"Nawawala si Trexie." sagot nito

kasabay ng impit na pag-iyak. Kaaad

naman akong natigilan.

 

 

"Ano po? Nawawala si Trexie? Paano?

" tanong ko sabay tayo. Bigla akong

kinabahan.

 

 

"Hindi ko alam kung paano nangyari

iyun. Nagpaalam lang siya sa akin

kanina na aattend ng concert kasama

ang mga kaibigan niya. Tumawag na

lang sa amin ang kasama niya para

ibalita na may dumukot daw kay

Trexie!" umiiyak na sagot nito. Kaagad

kong naikuyom ang aking kamao.

Biglang ragasa ng matinding pag

aalala sa puso ko para sa kapatid ko.

Sino ang nangahas na dumukot sa

kanya?

 

 

"Naireport na namin sa mga pulis ang

tungkol dito. Charles...anak, natatakot

ako! Baka mapahamak ang kapatid mo.

wika pa nito. Ramdam ko ang takot

sa boses ni Mamna na siyang nagbigay

sa akin ng galit.

 

 

"Ma, please, huminahon po kayo.

Uuwi na po ako ngayun. Hintayin niyo

po ako...huwag kayong mag- alala,

tutulong ako sa paghahanap sa kanya."

sagot ko.

 

 

"Anak, maawa ka sa kapatid mo!

Hanapin mo siya...pakiramdam ko

 

 

"Anak, maawa ka sa kapatid mo!

Hanapin mo siya...pakiramdam ko

mababaliw ako sa sobrang pag- aalala

sa kanya. Hanapin niyo siya."

naghihinagpis na wika nito sa kabilang

linya. Lalo akong nakaramdam ng

galit. Kung sino man ang dumukot kay

Trexie, sisiguraduhin ko na

mananagot siya!

 

 

Isinantabi ko na muna ang pait na

nararamdamarn ng puso ko dulot sa pag

-iwan ulit sa akin ni Francine. Hindi

na ako nagsayang ng oras, kaagad

akong bumyahe pauwi ng mansion

para damayan sila Mama at Papa at

alamin kung sino ang nasa likod ng

pangingidnap sa kapatid ko.

 

 

****k **** *********** * *** * *** **

********** **** ***** **** ***** **

 

 

FRANCINE POV

 

Malungkot kong tinitigan ang

payapang mukha ng aking mga anak.

Wala na siguro talagang pag- asa na

mabigyan ko sila ng kumpletong

pamilya. Ayaw na sa akin ng kanilang

ama dahil isa akong Dela Fuente.

 

 

Bakit ba napaka-kumplikado ng

sitwasyon? Aaminin ko sa aking sarili

na umasa ako kanina na magiging

okay na kami ni Charles. Hindi naman

pala natuloy ang pag-aasawa nila ni

Ate Mikaela at wala na sanang dahilan

para iwasan ko siya kaya lang

mukhang si Charles na din ang

umatras ng tuluyang nabunyag sa

kanya ang tunay kong pagkatao.

Masakit man tanggapin ang lahat pero

kailangan kong magpakatatag. Hindi

ako dapat maging mahina dahil may

mga bata na umaasa sa akin.

 

 

"Nakauwi ka na pala? Kumusta ang

lakad mo?" natigil ake sa pagmumuni-

muni ngmarinig ko ang boses ni

Daddy. Pilit ang ngiti na hinarap ko ito

at naglakad palapit dito para humalik

sa kanyang pisngi tanda ng pagalang.

 

 

"Ayos lang naman po Dad. Pasensya na

po kung hindi ako nakauwi kagabi.'"

sagot ko. Hindi ako sure kung

nabanggit ba ni Dominic na si Charles

ang kasama ko buong magdamag.

Gayunpaman, wala akong balak

magkwento. Matanda na si Daddy para

bigyan ko siya ng ganitong klaseng

problema.

 

 

"Ganoon ba? Ayos lang naman sa akin

anak. Sabi ko naman sa iyo, i-enjoy mo

lang ang buhay mo. Huwag mong

ikulong sa bahay ang sarili mo porket

may anak ka na. Go out and have fun!"

nakangiti nitong sagot.

 

 

"Sure Dad! Pero siyempre top priority

ko pa din ang mga apo niyo. Gusto ko

po silang bigyan ng kumpletong buhay

kahit na wala silang kikilalaning ama.

"malungkot kong sagot. Tinapik lang

ako nito sa balikat bago masuyong

tinitigan sa mga mata.

 

 

"Alam kong malakas ka Francine.

Kung ano man ang pagsubok na

kinakaharap mo ngayun, alam kng

malalagpasan mo lahat ng iyun!"

nakangiti nitong sagot bago ako nito

iniwan. Tulala naman akong

napasunod ng tingin dito. Hindi man

direktang nagtatanong sa akin si

Daddy, alam kong aware ito sa mga

nangyari sa akin.

 

 

Nagtagal pa ako ng ilang oras sa loob

ng nursery room bago ako nagpasyang

bumalik ng aking kwarto. Gusto kong

matulog ng mahimbing para

makalimutan man lang kahit saglit

lang ang sama ng damdamin na

nararamdaman ko ngayun.

 

 

Pakiramdam ko kasi biglang bumalik

sa dati ang lahat. Naging sariwa ulit

ang sugat sa puso ko na akala ko

naghilom na sa mahigit isang taon na

pananatili ko sa Netherlands.

 

 

 

Chapter 167  

 

CHARLES POV

 

Pagkarating ko ng bahay kaagad akong

sinalubong ng nag-aalalang si Mama

Ashley. Maga ang mga mata nito

palatandaan na galing na ito sa

matinding pag-iyak.

 

 

"Paanong may dumukot kay Trexie

Ma, Pa? Ano po ba ito, kidnap for

ransom? Nakipag-ugnayan na po ba

ang mga kidnappers? Tumawag na po

ba sila?" natataranta kong tanong.

Hindi ko alam kung ano ang uunahin

ko sa mga sandaling ito. Sumabay pa

talaga ang problema tungkol kay

Trexie sa problema naming dalawa ni

Francine.

 

 

"Hindi! Wala pa! Wala pang

tumatawag at hangang ngayun wala pa

ring balita tungkol sa kanya." umiiyak

na sagot ni Mama. Hindi ko naman

maiwasan na maikuyom ang aking

kamao dahil sa pinaghalong

narararamdaman. Nagagalit ako at nag

-aalala para sa kalagayan ng kapatid

ko. Paano na lang kung may

nangyaring masama sa kanya? Paano

kung hindi naman talaga kidnap for

ransom ang kailangan ng mga

dumukot sa kanya at ginawan na ito ng

masama?

 

 

"Ano ang sabi ng kasama niya noong

isinagawa ang pagdukot? Na-ireport

na ba ito sa mga kapulisan?"muli kong

tanong. Umaasa ako na magkaroon

kaagad ang lead tungkol sa

pagkakadukot kay Trexie.

 

 

"Na-ireport na ito sa mga kapulisan.

Nasa hospital ang kaibigan ni Trexie

na kasama nya kanina sa loob ng

sasakyan habang isinasagawa ang

pagdukot. Hindi pa daw makakausap

ng maayos dahil bugbog sarado." sagot

naman ni Papa.

 

 

siyang makausap. Baka naman

namukhaan niya ang dumukot kay

Trexie. Importante iyun para

mapabilis ang imbestigasyon tungkol

sa kaso ng kapatid ko." sagot ko

naman. Akmang babalik na ako sa

aking kotse para pumunta ng hospital

ng maramdaman ko ang paghawak ni

Mama sa braso ko. Muli akong

napalingon dito.

 

 

"Pa-paano kung si Domninic dela

Fuente ang may pakana ng lahat ng

ito? Hindi malabong mangyari iyun

diba? Paano kung siya ang nagpadukot

sa kapatid mo? Paano kung pagkatapos

ng ilang taon na nakalipas binalikan

niya si Trexie." wika ni Mama. Pareho

kaming nagulat ni Papa sa mga narinig.

 

 

"Po? Si Dominic? Si Dominic Dela

Fuente?" wala sa sarili kong tanong.

Dahan-dahan na tumango si Mama.

 

 

"Imposible! Masyadong abala ang

taong iyun para gawin ito. Isa pa, bakit

si Trexie pa? Maraming nali-link sa

kanya na mga babae at imposibleng

pagtuunan niya pa ng pansin si Trexie.

sagot naman ni Papa.

 

 

"Walang imposible sa taong wala sa

matinong pag- iisip. Nakalimutan mo

na ba ang ginawa niya kay Trexie

noon? Muntik ng mapahamak ang

anak natin sa mga kamay niya kaya

hindi malabong ulitin niya iyun.'

umiiyak na sagot ni Mama. Napansin

ko na nahulog sa malalim na pag-iisip

si Papa.

 

 

Bakit nga ba hindi? Lahat posibleng

Suspect sa pagkawala ni Trexie. Isa pa

wala akong naalalang kaaway ng

pamilya namin.

 

 

Fuck! Kung si Dominic ang nasa likod

ng lahat ng pandudukot kay Trexie

bakit kailangan niyang gawin ito?

Anong klaseng pag-iisip meron siya?"

Ano ang kailangan niya kay Trexie or

sa pamilya namin? Gumaganti ba siya

dahil pinaiyak ko si Francine kanina?

Sa isiping iyun pakiradam ko biglang

sumakit ang ulo ko. Hindi ko alam

kung saan mag uumpisa para

matagapuan kaagad namin ang

kapatid ko. Habang tumatagal lalong

nalalagay sa peligro ang buhay niya sa

mga taong may masamang pakay sa

kanya.

 

 

"Hayaan niyo po Ma. Magpapa-

imbistiga ako! Gagawin ko ang lahat

para mahanap kaagad natin si Trexie.

Hindi ako papayag na hindi sya kaagad

mahanap.'" seryoso kong wika.

 

 

"Sana nga anak! Hindi ko talaga

matatangap kung sakaling may

masamang nangyari sa kanya. Dapat

pala hindi ko na lang siya pinayagan

ng umattend sa concert na iyun. Hindi

sana mangyayari ito." umiiyak na

sagot ni Mama. Kaagad naman itong

inakbayan ni Papa para aluhin.

 

 

Tama na iyan. Huwag mong sisihin

ang sarili mo Ash! Mahahanap at

mahahanap din natin si Trexie kahit

saang lupalop man ng mundo siya

dinala ng kidnappers niya." sagot

naman ni Papa. Bakas sa boses nito

ang tinitimping galit. Napabuntong

hininga ako.

 

 

"I think kailangan niyo po munang

magrest. Hayaan niyo po na ako na

muna ang kikilos. Hihingi na din ako

ng tulong sa niga kaibigan ko para

mapadali ang paghahanap sa kanila.'"

muling wika ko. Kaagad naman

tumango si Papa sa akin sabay tapik sa

aking balikat at iginiya na nito si

Mama papasok sa loob ng mansion.

 

 

Naiwan naman akong naguguluhan.

Ang totoo, hindi kayang tangapin ng

kalooban ko kung si Dominic ba talaga

ang nasa likod ng lahat ng ito. Hindi ko

alam pero mas lalo akong nasasaktan

lalo na at may kaugnayan siya kay

Francine. Pamilya siya ni Francine at

kung sakali man na si Dominic ang

nasa likod ng pagkawala ni Trexie

hindi ko alam kung matatangap ko ba.

 

 

Aaminin ko, ngayun pa lang mahirap

ng tanggapin na galing sa pamilyang

iyan si Francine. Pero mahal ko siya at

napag-isipan ko na kanina na

tatangapin ko siya ng buong puso.

 

 

Kaya lang bigla namang dumating ang

problemang itb. Lalong naging

kunplikado ang sitwasyon.

 

 

**** * ** * * ** ** ************ ****

******** ** *******k ****** ** ** **

************

******** * * **

 

 

FRANCINE POV

 

Nagising ako sa malakas na tunog ng

aking cellphone. Hindi ko alam kung

anong oras pa lang dahil ng

mapasulyap ako sa bintanang salamin

ng aking kwarto madilim pa naman sa

labas.

 

 

"hello!" antok na antok kong sagot at

hindi na nag-abalang tingnan ang

monitor ng cellphone para i-check

kung sino ang tumatawag ng ganitong

dis-oras ng gabi.

 

 

"France, nawawala si Trexie." ka agad

akong napabangong ng marinig ko ang

boses na iyun. Parang biglang nagising

ang natutulog ko pang diwa at saglit

na inilayo sa táinga ko ang aking

cellphone para tingnan at

kumpirmahin kung hindi lang ba ako

nananaginip.

 

 

"A-anong sabi mo? Nawawala si

Trexie?" tanong. ko. Hindi ko

maiwasang makaramdam ng pag-

aalala.

 

 

Paanong nawawala siya? Na-kidnap

siya?" tanong ko. Isang malakas na

buntong hininga ang narinig ko mula

kay Charles bago ito muling nagsalita.

 

 

"Hindi ko alam...maybe...hangang

ngayun wala pa kaming balita sa

kinaroroonan niya. Hindi pa din

nakikipag-ugnayan sa amin ang mga

kidnappers." sagot nito. Bakas ang

lungkot at pag-aalala sa boses nito

kaya hindi ko maiwasan na

makaramdam ng takot

 

Sino ang dumukot kay Trexie? God!

Sana ligtas lang siya. Parang kapatid

na din ang turing ko kay Trexie at

hindi ko matatangap kung

mapahamak siya.

 

 

" Dont worry, tutulong ako para

mahanap siya." sagot ko. Katahimikan

ang namagitan sa aming dalawa bago

ito muling nagsalita.

 

 

"Francine, I anm sorry to ask this pero

gaano mo kakilala si Dominic? Gaano

siya katino?" narinig kong taong nito.

Kaagad naman akong natigilan. Pilit

kong inaanalisa kung ano ang ibig

sabihin ni Charles. Paanong nasali sa

usapan si Dominic?

 

 

"Ano bang klaseng tanong iyan. Of

course, mabait siya sa mga mata kO

dahil kadugo ko siya. Simula ng

nagkakilala kami at nakasama ko siya

wala siyang ibang ipinapakita sa akin

kundi puro kabutihan.'" sagot ko. Hindi

naman ito nakaimik kaya muli akong

nagsalita.

 

 

"Bakit? Siya ba ang pinagbibintangan

mo na dumukot kay Trexie? Sa anong

kadahilanan? Ano naman ang purpose

ni Dominic para gawin iyun?

diretsahan kong tanong.

 

 

"I dont know...naisip lang namin

baka siya dahil sa ginawa nya kay

Trexie noon. Huwag mong kalimutan

na siya nag dahilan kung bakit muntik

ng mapahamak ang kapatid ko France.

Kaya hindi mo maaalis sa akin na

pagdudahan siya ngayun." direktang

sagot nito,

 

 

"So, isa pala siya sa mga suspect niyo.

Wala akong magagawa kung pag-

isipan niyo siya ng masama. Isa kayo

sa mga taong masama ang tỉngin sa

pamilya ko. Wala na akong magagawa

tungkol sa bagay na iyan. Pero isa lang

ang nasisigurb ko Charles, mabait na

tao si Dominic. Malabo ang sinasabi

mo ngayun." sagot ko. Pilit akong

nagpakahinahon habang sinasabi ang

katagang iyun.

 

Hindi naman ito nakapagsalita kaya

nagpaalam na ako sa kanya. Baka kung

Saan pa mapupunta ang usapan namin

at magtalo pa kami.

 

 

Pamiya ko ang pinagbibintangan niya

at masakit para sa akin iyun.

Imposibleng gagawa ng mga hakbang

si Dominic na lalong makakasira sa

pangalan ng pamilya namin. Isa pa,

aware si Dominic na ang mga

magulang ni Trexie ang nagpalaki sa

akin. Kaya malabo talaga na siya ang

nasa likod ng pagkawala ni Trexie.

 

 

CHAPTER 168

 

TREXIE POV

 

Muli akong nagising na masakit ang buo kong katawan. Masakit din ang ulo ko at pakiramdam ko tatrangkasuhin ako. Inilibot ko pa ang tingin ko sa buong paligid para hanapin kung kasama ko pa ba dito sa kwarto si Dominic. Nang mapansin ko na wala ito kaagad akong bumagon ng kama at paika-ikang naglakad patungo sa pintuan. Pinihit ang seradura para lang madismaya ng malaman ko na naka- lock pala iyun.

 

Hindi ko maiwasan na mapaluha dahil sa frustrations na nararadaman ng puso ko. Dagdagan pa ng pananakit ng buo kong katawan partikular na sa aking pagkababae. Mukhang seryoso talaga si Dominic sa banta nya sa akin na hindi ako makakatakas sa mga kamay niya.

 

Umiiyak ako na inilibot ko ang tingin sa paligid. Malaki naman ang kwarto kaya lang tanging kama at malaking telebisyon at isang maliit na mesa lang ang meron dito sa loob. Wala din akong cellphone para sana ma-contact sila Mama at Papa. Para sana makahingi ng tulong sa kanila.

 

Kahit masakit ang buo kong katawan, nagpasya akong libutin ang buong paligid. Nagbabaka-sakali ako na baka may ibang pintuan pa na pwede kong madaanan para makatakas.

 

Wala sa sariling napatingin ako sa gawi ng bintana. Kaagad akong lumapit doon at hinawi ang makapal ng kurtina para lang madismaya ulit dahil may makakapal na grills ang nakaharang doon. Isa pa, nasa mataas na bahagi ako ng bahay at kahit na nakabukas pa ang bintana malabo din na makalabas ako dito na hindi ako mapapahamak.

 

Lalo akong nakaramdam ng panghihina ng kalooban. Naglakad ako pabalik ng kama at pabaluktot akong nahiga habang umiiyak. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung makakatagal pa ba ako sa lugar na ito.

 

Imabuso na ni Dominic ang pagkababae ko. Natatakot ako sa isiping baka mabuntis niya ako. Hindi talaga ako makapalag sa kanya dahil mas malakas siya. Aminado ako na magaling siya sa kama kaya napasunod niya ako.

 

Paano na lang din ang pag-aaral ko? Isa pa baka hinahanap na ako nila Mama at Papa. bBaka nag-aala ng sila sa akin.

 

Tahimik akong umiiyak ng maramdaman ko ang pagbukas ng pintuan ng kwarto. Napabangon ako at kaagad na sumalubong sa paningin ko si Dominic. Nakabihis na ito at may nakasunod sa kanya na isang naka- uniform na kasambahay na may bitbit na pagkain.

 

"Mabuti naman at gising ka na. Kumain ka muna." wika nito sa akin. Hindi ko ito sinagot bagkos tinitigan ko ito ng masama. Narinig ko pa ang pagpalatak nito bago sininyasan ang kasama nito na iiwan na kami pagktapos nitong ipatong ang dalang pagkain sa isang maliit na mesa.

 

"Galit ka pa rin ba?" tanong nito ng kami na lang dalawa ang naiwan dito sa loob ng kwarto.

 

Ang kapal din ng mukha. Kailangan pa bang itanong sa akin ang tungkol sa bagay na iyun? Malamang galit ako at sino ba naman ang matutuwa sa ginawa niyang paglapastangan sa akin.

 

"Sisiguraduhin ko na pagbabayaran mo ang ginawa mo sa akin!" halos pasigaw kong wika sa kanya. Kita ko ang pagkagulat sa mukha nito bago ako matiim na tinitigan.

 

"Come again? Ako? Magbabayad? Why?

 

May nagawa ba akong kasalanan sa iyo? " tanong nito habang nakangisi. Naikuyom ko naman ang aking kamao. Pigil ko ang sarili ko na sugurin ito para hampasin ang kanyang pagmumukha.

 

"Hmp! I hate you! Hinding hindi kita mapapatawad sa ginawa mo sa akin Dominic! Mababayad ka! Tandaan mo iyan!' galit kong sigaw dito. Nagulat na lang ako ng marinig ko ang malakas nitong pagtawa. Nilapitan ako nito at akmang hahawakan ako nito sa aking mukha pero umiwas ako.

 

"Hate me? Really? Trexie, Baby sa naalala ko hindi kita pinilit. Kusa mong ibinigay ang sarili mo sa akin kagabi. Ramdam ng buo kong pagkatao kung paano ka nag-enjoy habang inaangkin kita." nakangisi nitong sagot. Parang bigla naman nag-init ang aking pisngi dahil sa sinabi nito. Lalo na ng muling sumagi sa isip ko kung paano ako nag- enjoy sa ginawa niya sa akin.

 

"Hindi ka makasagot dahil totoo ang sinabi ko? Dont worry Baby, hindi mo pagsisisihan ang mga oras na kasama mo ako." wika nito.

 

"Kumain ka na muna at magpahinga. Huwag kang mag-alala. Wala akong balak na ikulong ka dito sa kwarto. Aalis muna ako at pagbalik ko, ipapasyal kita sa buong paligid." wika nito sabay kindat sa akin. Naglakad ito patungo sa pintuan at diretsong lumabas. Naiinis naman akong napabuntong hininga.

 

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Ngayun ko lang natitigan ng maayos ang mukha ni Dominic. Mukhang mabait naman siya at malamlam ang mga mata kung tumitig sa akin. Ang gwapo niya din at maganda magdala ng damit.

 

Pero hindi...hindi ko siya dapat hangaan. Ni-rape niya ako and worst gusto niyang bigyan ko siya ng anak. Masama siya at wala siya sa tamang kaisipan kaya hindi ko siya dapat pagkatiwalaan.

 

Isa pa, kitang kita ko kung paano niya hinayaan ang kanyang mga tauhan na bubugin si Benjie. Hindi naman nanlaban sa kanila ang kaibigan ko pero bakit kailangan niyang gumamit ng dahas.

 

"Diyos ko, kumusta na kaya siya? Sana ayos lang si Benjie." naiiyak kong bulong. Mabait si Benjie at isa siya sa mga closed friends ko sa School. Hindi kayang tanggapin ng konsensya ko na mapahamak ito dahil sa akin.

 

Wala sa sariling napasulyap ako sa mga pagkain na nasa mesa. Nakakaramdam na ako ng pagkalam ng sikmura ko pero wala akong balak na kumain. Gusto kong ipakita kay Dominic na galit ako Kung kinakailangan na gutumin ko ang sarili ko para pakawalan niya lang ako gagawin ko!

 

Muli akong nahiga ng kama. Masama ang pakiramdam ko at gusto ko na lang na matulog muna para kahit saglit man lang makalimutan ko kung ano ang sitwasyon ko ngayun.

 

 

Chapter 169

 

TREXIE POV

 

Muli akong nagising ng maramdaman ko ang mahinang tapik sa aking pisngi. Nang imulat ko ang aking mga mata mukha ni Dominic ang una kong nasilayan.

 

"Are you okay? God, ano ba ang ginagawa mo sa sarili mo? Gusto mo bang magpakamatay?" kaagad na bulalas nito. Hindi ko naman alam kung ano ang ibig nitong sabihin kaya tulala akong napatitig dito.

 

"Mabuti na lang at nakabalik kaagad ako. Alam mo bang nadatnan kita na kinukumbulsiyon sa sobrang taas n lagnat? Bakit hindi mo nabanggit kaninang umaga na masama na pala ang pakiramdam mo? Hindi ka din kumain." kastigo nito sa akin. Hindi ko naman mapigilan na maluha.

 

Naalala ko na. Pinilit kong matulog kanina kahit na masama ang pakiramdam ko. Kung ganoon nauwi nga sa trangkaso ang lahat.

 

Wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa paligid. Nagulat pa ako dahil napansin ko na may ibang tao dito sa loob ng kwarto. Muli akong napatingin kay Dominic at kita ko ang matinding pag-aalala sa kanyang mukha.

 

"Nagpatawag ako ng Doctor. Mataas ang lagnat mo kanina at masyado mo akong ipinag-alala." sagot nito sabay hawak sa kamay ko. Ngayun ko lang din napansin na may nakakabit na palang dextrose sa akin. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

 

Hindi ko alam kung bakit kita ko ang sobrang pag-aalala niya para sa akin. Siguro natatakot siya na baka hindi na matupad ang pangarap niya na magkaroon ng anak sa akin.

 

"Pwede bang iwan mo muna ako? Gusto kong mapag-isa." malamig kong sagot sa kanya. Wala akong ganang makipag-usap kahit kanino at kahit na anong gawin ko alam kong hindi na akong makakawala sa mga kamay niya.. Bihag niya ako at pwede nyang gawin lahat ng gusto niya sa akin.

 

"Okay...fine, magpahinga ka muna. Tsaka na lang tayo mag-usap kapag magaling ka na talaga!" nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito.

 

Bakit parang nag- iba yata pati ang tono ng boses niya ngayun. Iba din ang klase ng pagkakangiti niya sa akin. Dapat ba akong mas matakot at kabahan sa kanya?

 

Hindi na ako umimik pa bagkos muli kong ipinikit ang aking mga mata. Narinig ko pa ang marahan na pagbuntong hininga nito bago ko naramdaman na naglakad na ito palayo sa akin. Kasunod ng mahinang yabag at pagbukas- sara ng pintuan ng kwarto. Hindi ko naman maiwasan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Kaagad naman akong nakabalik sa pagtulog. Muli akong nagising na madilim na sa labas ng kwarto ko. Tanging malamlam na ilaw mula sa lampshade ang tanglaw sa madilim na paligid.

 

Bahagyang nakahawi na ang kurtina sa salaming bintana kaya mula sa kinahihigaan ko kita ko ang labas. Marahan akong napabutong hininga at sinalat ko ang aking noo para damhin kung mainit pa ba ako.

 

Kahit papaano magaan na ang pakiramdam ko. Nakakaramdam na din ako ng gutom at wala sa sariling sinipat ko ang orasan na nasa nasa tabi lang ng bedside table. Halos alas diyes na ng gabi at wala akong ginawa buong maghapon kundi ang matulog

 

Nagugutom talaga ako kaya naman ako na mismo ang nag-alis ng dextrose sa kamay ko. Dahan-dahan akong bumangon at nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban dahil kahit papaano naibsan na din ang pananakit ng buo kong katawan. Ibang damit na din ang suot ko ngayun. Parang may naglinis sa akin dahil kahit papaano presko na ang aking pakiramdam.

 

Napatitig ako sa pintuan ng kwarto. Iniisip ko kung nasa paligid pa ba si Dominic. Walang kahit na anong makain dito sa loob ng kwarto kaya mabagal akong naglakad patungo sa pintuan. Pinihit ang seradura at hindi ko maiwasan na mapangiti dahil hind na naka-lock iyun.

 

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang malawak na hallway. Maraming nakasarang pintuan at mukhang malaki talaga ang bahay na ito.

 

Naglakad ako patungong hagdan. Tahimik na ang buong paligid at maliban sa mga bodyguards ni Dominic hindi ko alam kung sinu-sino pa ang nakatira sa bahay na ito.

 

Pagkababa ko kaagad na bumangad sa akin ang dalawang portrait sa may living area. Wala sa sariling naglakad ako patungo doon at kaagad na dumako ang tingin ko sa isang babaeng nasa portrait.

 

"Francine?" hindi ko maiwasang bulong. Si Francine talaga ang nasa larawan. Kahit na makaluma ang damit nito at ang pagkakaayos ng buhok si Francine talaga!

 

Anong ibig nitong sabihin? Bakit kamukha ni Franicine ang nasa larawan? Ang babae na nasa larawan at si Francine ay iisa lang ba?

 

Pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko sa natuklasan. Napakalaking coincidence naman kung ganoon.

 

Muli kong sinipat ang larawan. Napakunot ang noo ko ng mapansin ko na sa ibabang bahagi ng larawan ay may nakasulat.

 

"Donya Faustina Dela Fuente" malakas kong bigkas. Hindi ako makapaniwala na napatitig dito.

 

'Hindi siya si Francine...pero magkamukha talaga silang dalawa." muli kong bulong sa aking sarili.

 

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatayo sa harap ng larawan. Hindi ko alam pero bigla akong kinutuban. Paano kung....

 

"Gising ka na pala? Kumusta? Maayos na ba ang pakiramdam mo?" hindi ko maiwasan na mapapitlag ng marinig ko ang boses na iyun. Wala sa sariling napalingon ako at kaagad kng napasin ang parating na si Dominic. Mukhang galing ito sa labas base na din sa hitsura nito.

 

"Ayos na ako!' malamig kong sagot. Akmang hahawakan ako nito sa noo pero mabilis akong umatras. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago ako nito malungkot na tinitigan.

 

Teka, malungkot? Tama ba iyung nakikita ko sa mga mata niya? Imposible naman yata iyun. Walang konsensya si Dominic kaya impoibleng lungkot ang nakikita ko sa mga mata niya.

 

"Bakit ka nga pala bumaba?" tanong nito. Muli akong napasulyap sa larawan bago sumagot

 

"Nagugutom ako." honest kong sagot. Natigilan ito. Saglit akong tinitigan bago tumango.

 

"kung ganoon samahan na kita sa kusina. Hayaan mong ipaghanda kita ng makakain." sagot nito. Lalo naman akong nagtaka. Si Dominic ba talaga ang kausap ko ngayun? Bakit parang nag-iba yata ang pag-uugali niya ngayun?

 

Nagpatiuna na itong naglakad kaya naman kaagad akong napasunod sa kanya. Bumulaga sa mga mata ko ang malawak na kusina. Kumpleto naman sa mga gamit sa pagluluto. May ref din at doon dumirecho si Dominic para siguro maghanap ng pwedeng makakain.

 

"Balak kong bukas na lang kita ipagluto ng makakain. Gabi na at baka gutom ka na kaya pagtiyagaan mo muna ang ihahanda ko sa iyo ngayun." nakangiti nitong wika. Hindi ko ito sinagot.

 

"Maupo ka muna. Sandali lang ito." muling wika nito. Tumango ako at kaagad na naupo sa tapat ng mesa.

 

Tahimik kong pinapanood si Dominic sa pagluluto. Hindi ako makapaniwala sa kanyang ginagawa. Talaga bang marunong siyang magluto? Sa mga kilos niya ngayun mukhang expert siya pagdating sa kusina? Anong pa bang mga possitive side ng isang Dominic Dela Fuente na dapat kung malaman?

 

 

Chapter 170

 

TREXIE POV

 

Hindi ko akalain na expert pala pagdating sa kusina ang isang Dominic Dela Fuente. Bad boy image ito kaya naman hindi ko maiwasan na magulat.

 

"Here, kumain ka na para makabalik ka sa pagtulog mo." nakangiti nitong wika sabay lapag sa harap ko ang iniluto nitong pagkain. Spam at eggs with rice lang naman pero maganda ang pagkaka-prito.

 

"Thank you!" mahina kong sagot sa kanya bago ko hinawakan ang kutsara at tinidor. Simula ng dinukot niya ako hindi pa nalalagyan ng laman ng kahit na anong pagkain ang sikmura ko kaya gutom talaga ako ngayun.

 

Wala ng hiya-hiya, kaagad kong nilantakan ang mga pagkain na nasa harap ko. Tahimik lang naman itong nanonood sa akin habang may ngiti na nakaguhit sa labi nito. Halos paubos na ang pagkain sa pinggan ng muli itong nagsalita.

 

"Pasensya ka na kung nalipasan ka ng gutom. Hayaan mo, simula ngayun hahayaan na kitang makapag-ikot sa buong paligid para naman hindi ka ma- bored." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito.

 

"Bakit mo ba ito ginagawa? Bakit kailangan mo itong gawin sa akin?" tanong ko sa kanya. Saglit itong natigilan bago nag-iwas ng tingin sa akin

 

"I dont know...hindi ko din alam...basta isa lang ang gusto ko Trexie...gusto kong ikaw ang magiging Ina ng mga anak ko...wala ng iba kundi ikaw lang.... "seryoso nitong sagot.

 

"Bakit ako? Maraming babae diyan na willing kang bigyan ng anak kung gusto mo, pero bakit ako?" sagot ko. Sa hindi malamang dahilan biglang nawala ang takot na nararamdaman ko para sa kanya. Ngayung nasa magandang mood siya gusto kong malaman ang lahat-lahat. Gusto kong iparamdam sa kanya na hindi makatarungan ang ginawa niya sa akin.

 

"Sorry...ubusin mo na muna ang pagkain mo. Mag-usap na lang ulit tayo kapag maayos na talaga ang kalagayan mo." sagot nito sabay tayo. Naglakad ito palabas ng dining area kaya naman nasundan ko na lang ito ng tingin. Hindi ko naman mapigilan ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

Miss na miss ko na sila Mama at Papa. Sana magbago ang isip ni Dominic at palayain niya na ako. Ayaw kong makulong sa lugar na ito. Ayaw ko din mahinto sa pag-aaral ko.

 

Pagkatapos kong kumain, hinugasan ko muna ang mga pinggan at baso na ginamit ko bago ako nagpasyang maglakad-lakad sa paligid.

 

Mukhang pinagkagastusan ang bahay na ito. Alagang alaga din sa linis dahil wala akong nakita na kahit na isang alikabok sa paligid. Siguro marami ang nagme-maintain ng kalinisan sa paligid.

 

Elegante at puro mamahaling gamit ang mga naka-display sa buong paligid. Chandelier pa lang alam kong hindi na biro ang halaga.

 

Kahit papaano maswerte pa rin ako. Malayo ang sitwasyon ko ngayun kumpara sa ibang mga nakidnap na napapanood ko sa mga drama sa television na dinadala sa maruming warehouse at itinatali. Samantalang ako dinala niya sa mamahaling bahay at malaya na daw akong makalabas ng kwarto kapag gustuhin ko.

 

Sana nga lumambot na ang puso niya. Sana nga ang kasunod nito ay ang pagpapalaya niya sa akin..

 

Oo, galit ako sa ginawa niya sa akin. Pero ano pa nga ba ang magagawa ko? Nangyari na ang lahat at kahit na maglupasay pa ako hindi na maibabalik pa kung ano man ang nakuha sa akin ni Dominic.

 

Hindi ko na ramdam ang presensya ni Dominic sa buong paligid kaya naman nagpasya akong naglakad papuntang pintuan palabas ng bahay. Wala lang... gusto kong magpababa ng kinain bago matulog. Feeling ko, hindi din naman ako makakatulog kaagad dahil maghapon na akong tulog kanina.

 

Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang bilog na buwan sa kalangitan pagkalabas ko pa lang ng bahay. Sobrang tahimik ng buong paligid palatandaan na tulog na ang lahat. Nagpapalinga-linga akong naglakad palabas ng bahay.

 

"God! ito na siguro ang chance na makakatakas ako. Ituro niyo po sa akin kung saan ako pwedeng dumaan."

 

bulong ko pa sa sarili ko at mabilis na tumakbo papuntang gate. Malapit na ako ng mapansin ko na gising pa ang tatlong gard na bantay. Kaagad akong napaatras at umikot sa buong paligid.

 

Malawak ang bakuran ng bahay. Ang taas din ng pader at hindi ko kayang akyatin iyun. May mga barb wire din kaya naman hindi magandang idea na doon ako dumaan.

 

Halos naikot ko na yata ang buong paligid pero bigo ako. Wala talagang ibang madaanan kundi ang gate lang kung saan may mga bantay. Malabo talagang makatakas ako.

 

Hingal na hingal akong napaupo sa bermuda grass. Hindi ko maiwasan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata. Siguro nga, dito na ako mamatay sa lugar na ito. Hindi ako makakaalis hangang walang pahintulot ni Dominic.

 

"What are you doing here?" napapitlag pa ako ng marinig ako ang boses na iyun. Pasimple kong pinunasan ang luha sa aking mga mata bago dahan- dahan akong tumayo at hinarap ito....Si Dominic.

 

"Kung sasabihin ko sa iyo na naghahanap ako ng paraan na makatakas, magagalit ka ba?" tanong ko. Blanko ang expression ng mukha na tinitigan ako.

 

"Tatakas ka? Ayaw mo dito? Kahit na gusto na kitang bigyan ng kalayaan na maikot ang buong paligid gusto mo pa din akong iiwan?" tanong nito. Nagulat naman ako. Ano ang ibig nitong sabihin?

 

"This is my house Trexie. Alam mo bang ikaw pa lang ang kauna-unahang babae na dinala ko dito? Kahit si Francine, hindi pa nakakapunta dito-- --" sagot nito. Lalo akong nagulat ng marinig ko ang pangalan na binanggit nito.

 

"A-anong sabi mo? Si Francine? Si Francine Sebastian?" naguguluhan kong tanong. Mataman muna ako nitong tinitigan bago sinagot.

 

"Gaano ba kasama ang tingin mo sa akin Trexie? Bakit hindi mo kayang manatili sa tabi ko?" imbes na sagutin ang tanong ko ibang kataga ang lumabas sa bibig nito. Kaagad naman akong napailing

 

"Sabihin mo sa akin, ang Francine ba na tinutukoy mo ay ang Francine na kilala ko?" tanong ko. Halos madurog ang puso ko ng makita ko na dahan- dahan itong tumango.

 

"Kamag-anak ko siya. Anak siya ng Lolo ko." sagot nito. Parang isang malakas na bomba na biglang sumabog sa balintataw ko ang narinig ko sa kanya. Hindi ako makapaniwala.

 

Dugong Dela Fuente si Fracine? Kaya ba kamukha niya ang portrait na nasa living area? Isa siyang Dela Fuente at kadugo niya ang lumapastangan sa pagkababae ko?

 

Hindi ko maiwasan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi ko akalain na ang isang taong malapit sa puso ko ay kadugo pala ng taong dumukot sa akin. Bakit ba ang liit ng mundo?

 

 

Chapter 171

 

TREXIE POV

 

"Kamag anak mo siya? Kamag anak mo ang babaeng pinalaki at minahal ng mga magulang ko?" mahina kong tanong kasabay ng sunod-sunod na pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Ang unfair ng mundo. Bakit sa dinami dami ng tao dito sa mundo bakit si Francine pa. Bakit naging kadugo pa ni Francine ang taong lumapastangan sa akin?

 

Nandoon na nga eh....Imbes na ako ang nasa piling nila Mama at Papa noong unang mga araw ko dito sa mundo hangang umabot ako ng sixteen years old, si Francine ang kasama nila. Si Francine ang sumalo ng lahat ng pagmamahal na kayang ibigay ng isang tunay na mga magulang na dapat sa akin lang.

 

Naghirap ako sa mga taong iyun. Pinahirapan ako ni Tiya Sabel at hangang ngayun kasama ko pa din ang anino ng nakaraan.

 

Ibinenta niya ako kay Dominic at hindi na mababago iyun kahit na anong pagtakas na gawin ko. Hindi ako basta- basta makakatakas sa anino ni Dominic at napatunayan ko na iyan ngayun.

 

Puro na lang kamalasan sa buhay ang sumalubong sa akin simula ng nagkamalay ako dito sa mundo. Nagbago lang iyun ng makilala ko sila Mama at Papa. Akala ko wala ng katapusan ang saya na iyun pero heto na naman. Nandito na naman ako sa bisig ng taong kinatatakutan ko. Inilayo niya ako sa tunay kong pamilya kung saan masaya na ako sa piling nila.

 

"Huwag kang magalit sa kanya....hindi nya alam ang ginawa ko. Hindi niya din alam na ako ang nasa likod ng pagdukot sa iyo." mahinahon nitong wika habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin. Napailing ako.

 

"Masaya ka ba sa ginagawa mong ito Dominic? Sinira mo ang buhay ko. Inilayo mo ako sa tunay kong pamiya." umiiyak kong tanong sa kanya. Hindi ito nakaimik.

 

"Kung kadugo mo si Francine, hindi ba pwedeng maging thankful ka na lang sa amin? Pinalaki at minahal siya ng mga magulang ko mula baby palang siya. Itinuring siyang tunay na anak samantalang naghirap ako sa mga kamay ni Ate Sabel. Bakit kabalikataran ang ginawa mo sa akin ngayun? Bakit wala kang utang na loob? Bakit hindi mo man lang naisip na minahal din naman namin ang taong kadugo mo? Bakit?" pagpapatuloy kong wika. Napansin ko ang pagtiim bagang ni Dominic habang hindi ito umiimik.

 

"Hinding hindi kita mapapatawad sa ginawa mong ito sa akin. Naniniwala pa rin ako na may karma lahat ng ginawa mong ito sa akin." muling wika ko sa kanya. Hindi pa rin ito nakaimik kaya naman dahan-dahan ko na itong tinalikuran.

 

"Texie....sorry!' wika nito. Naikuyom ko ang aking mga kamao at muli itong hinarap.

 

"Sorry? Akala mo ba kayang tanggalin ng 'sorry' ang paghihirap ng kalooban ko ngayun? Akala mo ba kayang ibalik ng 'sorry' na iyan ang mga kalapastanganan na ginawa mo sa akin?" halos pasigaw kong sagot sa kanya. Nanginginig ang buo kong laman at gusto ko itong saktan. Gusto kong iparamdam sa kanya ang galit na nararamdaman ng puso ko ngayun.

 

"I know...alam ko kung gaano ako kasama sa paningin mo ngayun. Pero ito lang ang tandaan mo Trexie...hindi ko pinagsisisihan ang pag-angkin ko sa iyo. Matagal ko ng gustong gawin iyun at kahit na katiting hindi ako makokonsensya. Mananatili ka sa tabi ko habang buhay." sagot nito sa akin. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Sinugod ko na ito at pinagkakalmot.

 

"Walang hiya ka! Ang kapal ng mukha mo para sabihin sa akin iyan! Manyak! Manyak!" Halos ume-echo ang boses ko sa buong paligid dahil sa sigaw kong iyun. Pinaghahampas ko din ito sa kanyang dibdib gamit ang dalawa kong kamay pero hindi man lang ako nito pinigilan. Bagkos hinayaan niya lang ako.

 

"Sige...ilabas mo ang galit mo sa akin Trexie. Ilabas mo hangang sa mahanap mo ang katahimikan ng puso mo."

 

narinig ko pang wika nito. Lalo akong nakaramdam ng paghihimagsik ng kalooban.

 

"Katahimikan? Sa palagay mo ba magiging tahimik ang buhay ko hangat kasama kita? No! Hangat hindi mo ako ibinabalik sa tunay kong pamilya hindi ako magkakaroon ng katahimikan."

 

Umiiyak kong singhal sa kanya. Muli itong natigilan.

 

"Galit ako sa iyo! Ikaw na yata ang pinaka-masamang tao na nakilala ko dito sa mundo! Hindi ako papayag na hindi ako makakaganti sa iyo Dominic! Tandaan mo iyan!" patuloy ang pag- iyak ko habang sinasabi ang katagang iyun.

 

"Fine...kung ano man ang makakapag- paligaya sa iyo malaya mong gawin iyun. Hindi kita pipigilan. Dont worry, hinding-hindi ka mapapahamak sa mga kamay ko. Babawi ako sa lahat ng mga kasamaan na ginawa ko sa iyo Trexie." mahinahon nitong wika at humakbang na ito palayo sa akin. Laglag ang mga balikat na naglakad ito papasok ng bahay.

 

Lalo akong napahagulhol sa pag-iyak. Masakit isipin na ang taong minahal ko na parang isang tunay na kapatid, kamag anak pala ng taong lumapastangan sa akin. Hindi ko alam kung magagalit ba ako pati na din kay Francine or hindi. Hindi ko alam....

 

Basta ang alam ko ngayun, sobrang sama ng loob ko. Grabe kung magbiro ang tadhana. HIndi ko na alam kung paano haharapin ang bukas.

 

Dahil sa sobrang sama ng loob napahiga ako sa bermuda grass. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang nagkikislapang bituin sa kalangitan. Mapait akong napangiti.

 

"Kung panaginip man ang lahat ng ito sana magising na ako. Napakasakit na bangungot ang nangyaring ito sa akin at hindi ko alam kung paano ito malalagpasan.

 

 

Chapter 172

 

TREXIE POV

 

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog. Muli akong nagising sa isang mabining haplos sa aking noo papunta sa aking buhok. Dahan-dahan na nagmulat ako ng aking mga mata para lang na magulat ng mapagsino ang taong nakatunghay sa akin ngayun.

 

"Ma?" bulalas ko. Nagtataka akong inilibot ang tingin ko sa buong paligid. Nagulat ako dahil napansin ko na nasa sarili na akong kwarto dito sa mansion namin.

 

'Anong nangyari? Nasaan si Dominic?' katanungan na hindi ko kayang bigkasin sa harap ni Mama kaya sinarili ko na lang.

 

"Trexie...anak, salamat sa Diyos dahil ligtas ka. Salamat!" umiiyak na sagot naman ni Mama sa akin. Kaagad akong napabangon at napayakap dito.

 

"Ma!" umiiyak kong sagot. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ngayun. Basta ang alam ko masaya ako dahil nakita ko na ulit ang Mama ko. Sobrang na-miss ko siya.

 

Hindi ko alam kung paano nangyari ang lahat ng ito. Ang huli kong natandaan ay ang pag-uusap namin ni Dominic at ang pagsabi ko ng masasamang salita sa kanya... Pagkatapos ngayun, magigising na lang ako na kasama ko na si Mama? At sa sarili ko pang silid.

 

"A-anong nangyari? Paano po ako nakauwi?" mahina kong tanong ng bahagya na akong kumalma. Pasimple ko ding pinunasan ang luha sa aking mga mata. Wala nang dahilan pa para umiyak. Nakauwi na ako. Ligtas na ako mula sa mga kamay ni Dominic

 

HInaplos muna ni Mama ang pisngi ko bago ako nito sinagot.

 

"May naghatid sa iyo kaninang madaling araw dito sa bahay. Hindi na namin natanong kung sino sila dahil sa pagkataranta namin...Ano ba ang nangyari? Saan ka ba galing anak?" tanong ni Mama. Hindi ko naman mapigilan ang muling maluha. Lalo na ng sumagi sa isip ko ang ginawa ni Dominic sa akin.

 

Ano ba gusto palabasin ni Dominic? Bakit bigla na lang siyang nagdesisyon na ibalik ako dito sa bahay? Tinamaan ba siya sa mga salita na lumabas sa bibig ko kagabi? Hindi na ba kami magkikita?

 

Mga katanungan na alam kong si Dominic lang ang makakasagot. Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng lungkot sa isiping posible nga na hindi na muling magkrus ang landas naming dalawa.

 

"Kumusta ang pakiramdam mo? Gusto mo bang dalhin ka namin sa hospital?

 

Para naman matingnan ka ng Doctor?" tanong ni Mama sa akin. Pilit akong ngumiti dito.

 

"No Ma. Kaunting pahinga pa at magiging maayos din ako." sagot ko. Saglit akong tinitigan ni Mama bago ito tumayo.

 

"Marami kaming gustong itanong sa iyo Trexie..pero makakapaghintay ang lahat ng iyun...ang importante nandito ka na. Nakablik kang ligtas...salamat sa Diyos dahil hindi ka Niya pinabayaan." lumuluha na wika ni Mama habang hinahaplos nito ang pisngi ko. Hindi ako nakaimik.

 

"Siya nga pala...dito ka muna. Kukuha ako ng makakain mo para naman malamnan ang sikmura mo. Huwag kang mag-alala anak, nandito lang kami palagi sa tabi mo. Hindi na namin hahayaan pa na mapahamak ka."

 

muling wika nito bago dahan-dahan na tumayo. Tanging tango lang ang naging sagot ko. Sa totoo lang naguguluhan ako.

 

Alam kong maraming ibabatong katanungan sila Mama at Papa sa akin. Bigla akong kanain ng pagdadalawang isip kung sasabihin ko ba sa kanila na si Dominic ang dumukot sa akin. Kung ikukuwento ko ba sa kanila ang kalapastangan na ginawa sa akin ni Dominic.

 

Sa totoo lang, naguguluhan ako sa nararamdaman ko ngayun. Hindi ko alam kung matutuwa or malulungkot ba ako sa biglaang desisyon niya na ibalik ako sa mga magulang ko.

 

May nakakapa kasi akong lungkot sa puso ko. May paghihinayang din akong naramdaman. Sa hindi malamang dahilan parang gusto kong makita si Dominic. Parang bigla kong na-miss ang boses niya.

 

Ipinilig ko ang aking ulo. Ewan ko ba... nababaliw lang siguro ako. Ni-rape niya ako at gusto kong pagbayaran niya iyun. Gusto kong makulong siya.

 

Pero teka lang rape ba talaga iyun? Bakit nag-enjoy din ako? Bakit nagustuhan din ng katawan ko ang ginawa niya s aakin?

 

Sumandal ako sa head board ng aking kama at ipinikit ko ang aking mga mata. Sa hindi malamang dahilan, imahe ni Dominic ang biglang lumabas sa balintataw ko. Parang may kung anong bagay na biglang kumurot sa puso ko ng mapansin ko kung gaano ito kalungkot.

 

"Hayyssst ano ba ang nangyayari sa akin? Bakit pakiramdam ko na-mimiss ko siya?" hindi ko maiwasang bigkas sa sarili ko. Dapat kamuhian ko siya pero bakit iba ang sinisigaw ng puso at isip ko. Bakit malungkot ako ngayun. Bakit hindi siya mawaglit sa isipan ko.

 

Sa hindi malamang dahilan muling lumitaw sa isipan ko ang mga ginawa naming dalawa. Sigurado na ako sa sarili ko...Hindi rape iyun dahil parang gusto kong ulitin namin. Nakakahiyang aminin pero hinahanap ng katawan ko ngayun ang ginawa namin? Manyak na din ba ako kagaya niya? Nakakabaliw ba talaga ang sex?

 

Nakaramdam ako ng pag-iinit ng aking katawan. Walang choice, mabilis akong bumaba ng kama at nagmamdaling pumasok sa loob ng banyo. Sinugurado ko pa na nailock ko ang pintuan bago ko hinubad lahat ng saplot ko sa aking katawan.

 

Tinitigan ko ang sarili kong reflexion sa salamin. Hindi ko mapigilang haplusin ang sarili kong dibdib katulad ng ginawa ni Dominic sa akin. Nilaro- laro ko pa ang sarli kong nipple na siyang lalong nagpasiklab ng init na nararamaman ko.

 

"Ano ang ginawa mo sa akin Dominic? Bakit hinahanap kita ngayun?" bigkas ko pa habang iniimagine ko na kasama ko lang siya dito sa loob ng banyo. Patuloy ako sa paghaplos sa aking s ^ 0 pababa sa aking pagkababae.

 

Nilaro-laro ko pa ang sarili kong hiyas. Ewan ko ba pero init na init ako. Gusto ng katawan ko na muling maramdaman ang mga haplos at halik niya sa akin.

 

Hingal na hingal ako habang patuloy kong nilalaro ang hiyas ko. Iniimagine ko na lang na si Dominic ang gumagawa nito sa akin ngayun. Ewan ko ba...bahala na pero kailangan ko siya..kailangan siya ng katawan ko.

 

Halos ilang minuto din ako na nasa ganoong kalagayan bago ako nahimasmasan. Basang basa ang pagkababae ko sa sarili kong katas kaya naman kaagad kong binuksan ang shower at itinapat ko ang hubad kong katawan doon. Muli akong napapikit upang namnamin ang lamig ng tubig.

 

Kahit papaano naibsan ang init ng katawan na nararamdaman ko. First time kong ginawa ito sa sarili ko at aaminin ko na kahit papaano nakaraos ako habang naglalaro sa isipan ko na si Dominic ang gumagawa sa akin noon. Hindi ko alam kung simpleng pagnanasa lang ba ang nararamdaman ko pero sa kaloob-looban ng puso ko gusto ko siyang makita ulit.

 

Gusto kong makita ulit ang taong lumapastangan sa pagkababae ko. Ang taong unang nagpatikim sa akin ng langit. Gusto kong gawin niya ulit sa akin ang ginawa niya sa akin noong gabing iyun. Gusto kong madama ulit ang init ng kanyang haplos at yakap. Gusto kong matikman ang simpleng luto niya sa akin dahil iyun yata ang pinakamasarap na pagkain na nakain ko. Gusto kong makadaupang palad muli ang isang Dominic Dela Fuente.

 

 

Chapter 173

 

TREXIE POV

 

Pagkalabas ko ng banyo kaagad kong napansin ang mga pagkain na nakalatag na sa maliit na mesa dito sa loob ng kwarto. Isa-isang tiningnan ko muna ang mga iyun bago ako pumasok sa loob ng walk in closet para magbihis muna.

 

Pagkatapos kong magsuot ng kumportableng damit kaagad na akong kumportableng damit kaagad na akong kumain. Sa totoo lang, wala akong ganang kumain pero kailangan kong pilitin ang sarili ko. Hindi ako dapat magpadala sa lungkot. Dapat kong turuan ang sarili ko na makalimutan ang nangyari sa pagitan naming dalawa ni Dominic.

 

Yes..Si Dominic. Bakit ba hindi siya mawala sa isipan ko? Bakit bigla na lang lumilitaw ang gwapo nitong mukha sa balintataw ko? Pakiramdam ko may malaking bahagi ng pagkatao ko ang biglang inangkin niya. Mukhang hindi lang ang virginity ko ang naangkin niya kundi pati na din ang puso at isipan ko.

 

Habang kumakain, lumilipad ang isipan ko papunta kay Dominic kaya hindi ko na namalayan pa na naubos na pala ang mga pagkain na nasa harap ko. Muli akong pumasok sa loob ng banyo para mag-toothbrush.

 

Dahil maayos na ang kalagayan ko nagpasya akong lumabas na lang muna para magpahangin. Alam kong mahihirapan na din akong makabalik sa pagtulog. Pagkalabas ko ng mansion kaagad akong dumirecho ng garden at nadatnan ko si Mama na abalang abala sa kanyang mga halaman.

 

"Anak, maayos na ba ang kalagayan mo? Bakit ka pa lumabas? Magpahinga ka muna.." kaagad na wika nito sa akin pagkalapit ko.

 

"Ma, ayos na po ako...Teka lang po, nasaan sila Papa at Kuya Charles? Alam na po ba nila na nakabalik na ako?" tanong ko.

 

"Si Kuya Charles mo pumasok sa opisina samantalang si Papa mo nasa library. Ang alam kasi nila natutulog ka kaya ayaw ka muna nilang isturbuhin." sagot nito. Tumango ako at naupo sa bakanteng upuan.

 

Habang nakatanaw sa mga nagagandahang bulaklak hindi ko mapigilang mapabuntong hininga. Hungkag ang nararamdaman ko ngayun. Sobrang lungkot ng nararamdaman ng puso ko.

 

Alam kong may mali sa akin. Alam kong sa loob ng ilang araw na nawala ako dito sa mansion at nakasama si Dominic, may malaking bahagi ng pagkatao ko ang biglang nagbago.

 

Saglit akong natigilan ng mapansin ko na may pumasok na sasakyan sa loob ng gate. Nakakunot ang noong pinagmamasdan ko iyun at kaagad akong napangiti ng mapansin ko ang pagbaba ni Kuya Charles. Dali-dali akong tumayo mula sa aking kinauupuan at nakangiting sinalubong ito.

 

"Kuya!" tawag ko dito. Nakangiti itong mabilis na naglakad palapit sa akin at mahigpit akong niyakap.

 

"Trexie....God! Thank you! Are you okay? Hindi ka ba ginawan ng masama ng taong dumukot sa iyo?" kaagad na bulalas nito sa akin. Kumalas ako sa pagkakayakap dito at alanganing tumango.

 

"A-ayos lang ako Kuya." maiksi kong sagot at pilit na ngumiti. Hind naman nakaligtas sa paningin ko ang kakaibang titig nito sa akin. Alam kong nagdududa siya sa sagot ko.

 

"Trexie, sabihin mo sa akin, nakilala mo ba ang dumukot sa iyo? Namukhaan mo ba sila?" tanong nito. Hindi ako nakasagot.

 

"Anong pakay nila sa iyo Trex? Bakit bigla ka na lang niyang isinurender sa amin na walang hinihinging kapalit? Ni hindi man lang sila nanghingi ng ransom?" tanong nito sa akin. Muli akong natigilan.

 

Sa totoo lang, nagdadalawang isip ako kung sasabihin ko ba sa kanila na si Dominic ang nasa likod ng pagdukot sa akin. Ewan ko ba, hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko. Nakakaramdam ako ng matinding pag- alala para kay Dominic sa hindi malamang dahilan.

 

"Hi-hindi....hindi ko sila kilala." sagot ko at kaagad na nag-iwas ng tingin dito. Alam kong masama ang magsinungaling pero ano ang magagawa ko. Ayaw kong ipahamak si Dominic. Hindi ko kaya...

 

"Are you sure? Trexie, come on...kilala kita. Alam ko kung nagsasabi ka ng totoo or hindi! Sabihin mo sa akin, namukhaan mo ba sila? Hindi pwedeng basta nalang natin baliwalain ang lahat ng ito. Kailangan niyang managot sa batas. " sagot ni Kuya sa akin.

 

"Hi-hindi na kailangan Kuya! Please, ayaw ko ng pag-usapan pa ang tungkol dito. Wala ng dahilan pa para ihabla natin siya...Nandito na ako, ligtas akong nakauwi at isa pa hindi naman siguro siya masamang tao dahil pinakawalan din naman niya kaagad ako." sagot ko.

 

Kaagad naman nagsalubong ang kilay ni Kuya. Alam kong hindi siya kumbinsido sa sagot ko ngayun. Gayunpaman, buo na ang desisyon ko. Hinding hindi ko sasabihin sa kanila na si Dominic ang dumukot sa akin.

 

"Kapatid mo ako Trex! Ang gusto ko lang naman may managot sa mga nangyari. Alam mo bang sobra ang pag- aalala namin sa iyo. Kaya please lang, kung namukhaan mo ang dumukot sa iyo, maki-cooperate ka dahil ayaw na naming maulit ito." sagot nito. Kaagad akong umiling

 

"i know Kuya, pero ayos lang talaga ako! Please, huwag na natin itong pag- usapan pa. Gusto ko ng ibaon sa limot ang lahat." nakikiusap kong sagot. Kailangan kong panindigan ang desisyon ko. Tanga na kung tanga pero wala akong plano na ipahamak si Dominic.

 

Oo, may nangyari sa amin. Kinuha niya ang virginity ko. Pero bakit ganoon? Bakit wala man lang akong nararamdamang na kahit kaunting panghihinayang. Wala na din akong nararamdaman na kahit kaunting galit Kay Dominic. Bagkos na-mimiss ko siya. Gusto ko siyang makita ulit at titigan ang gwapo niyang mukha. Gusto kong maramdaman ang yakap niya.

 

"Kuya, gusto ko ng mag-moved on. Gusto ko ng kalimutan lahat ng nangyari sa ibalik sa dati ang buhay ko. "pagdadahilan ko sabay iwas ng tingin. Isang malakas na buntong hininga ang naging sagot ni Kuya bago ito tumango-tango.

 

"Well, alam kong hindi kita mapipilit. Pero tandaan mo Trex, nandito lang kami na pamilya mo na handang makinig sa iyo. Hindi kami titigil sa pagtugis sa mga taong nasa likod ng pagdukot sa iyo." sagot nito. Bigla naman akong kinabahan. Hindi ako papayag na may masamang mangyari kay Dominic. Ayaw kong mapahamak siya.

 

Hindi ko na sinagot si Kuya bagkos muli akong naupo sa upuan. Kaagad naman akong nilapitan ni Mama at hinawakan sa balikat.

 

"Anak, hindi ka namin pipilitin na magkwento sa ngayun. Pero sana, kung nakita mo ang hitsura ng taong dumukot sa iyo, makipag-cooperate ka. Lalo na at muntik nilang napatay ang kaibigan mong si Benjie. Kailangan mabigyan ng hustisya ang nangyari sa iyo at sa kaibigan mo. Kaya kapag may nalalaman ka, sabihin mo sa amin para makausad na ang kaso." mahabang wika ni Mama. Napakurap ako ng makailang ulit bago umiling.

 

"Nagsasabi po ako ng totoo Ma. Hindi ko sila kilala. Hindi ko din nakita ang tunay nilang hitsura. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isipan nila at bakit inihatid nila ako dito sa bahay. Hindi ko alam......" sagot ko sabay yuko.

 

Alam kong masama ang magsinungaling. Pwede ko naman sabihin sa kanila na si Dominic ang dumukot sa akin. Alam ko din na kayang ipagtanggol ni Dominic ang sarili niya kung sakali. Pero kahit na... ayaw kong magbakasali. Ayaw kong magdamdam si Dominic sa akin dahil baka iyun pa ang dahilan para hindi na muling mag-krus ang landas naming dalawa. Gustong-gusto ko siyang makita ulit.

 

Chapter 174

 

TREXIE POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Balik iskwela at balik normal ang buhay ko. Kahit na anong pilit sa akin nila Mama, Papa at Kuya Charles hindi ko talaga inamin sa kanila na si Dominic ang dumukot sa akin. Ang pamilya naman ni Benjie ay nanahimik na din kaya naman wala ng dahilan pa para ungkatin ang mga nangyari na.

 

"Ano nga pala ang plano mo sa birthday mo anak? Gusto mo bang magpa-party tayo?" dinner time at nandito kaming apat sa hapag kainan. Malapit na nga pala ang birthday ko kaya naman naungkat na naman ni Mama ang tungkol sa pagpapa-party. Tuwing birthday ko kasi sa restaurant lang kami kumakain. Ayaw ko ng malaking handaan dahil ayaw kong magsayang ng oras at pera.

 

"Ayos lang po sa akin Ma kung sa restaurant na lang tayo kakain. Doon pa din sa dati." tukoy ko sa restaurant na unang naging paborito ni Francine na naging paborito ko na din.

 

"Sigurado ka ba na ayaw mo na naman ng party? Huling party mo yata noong debut mo pa eh." sagot ni Mama. Nakangiti akong umiling.

 

"Alam niyo naman po na masaya na ako na kumpleto tayo kapag araw ng birthday ko. Kuntento na po ako sa presensya niyo kaya naman hindi na kailangan pa ng party para maging masaya. Isa pa, baka malulungkot lang ako kapag magpaparty ako. Hangang ngayun po kasi hindi pa rin ako sanay na hindi na natin kasama si Francine." malungkot kong sagot.

 

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa mukha ni Kuya Charles. Nagtatanong ang mga matang tinitigan ako nito pero kaagad akong nag-iwas ng tingin.

 

Sabagay, simula ng nakabalik ako never na naming napag-usapan ang tungkol kay Francine. Hindi na din nababanggit ni Kuya ang pangalan niya. Baka tangap na niya na hindi talaga sila para sa isat isa.

 

Sabagay, never ko din nabanggit sa kanila na magkamag-anak si Dominic at Francine. Ayaw ko ng guluhin pa ang isipan ng mga magulang ko. Isa pa, ipinaparamdam din naman nila sa akin na hindi na nila hinahanap si Francine. Na tangap na nila ang pagkawala niya dahil lang nagkaroon siya ng relasyon kay Kuya Charles.

 

"Si...si Francine? Bakit nagkita ba kayong dalawa ulit? Bago ka nadukot nabanggit mo sa amin ang tungkol sa kanya....nasundan ba ulit ang pagkikita niyo anak? May alam ka ba kung saan siya nakatira ngayun?" seryosong tanong ni Mama. Hindi ako nakaimik at hindi ko maiwasang magulat ng biglang nagsalita si Kuya Charles.

 

"Na-nagkita at nagkausap na kaming dalawa Ma." diretsahang sagot nito. Kita ko ang pagkagulat sa mga mata ni Mama at Papa Ryder. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig kay Kuya.

 

"Nagkita na kayo? Kung ganoon kumusta siya? Pwede bang pakisabi sa kanya na dumalaw naman siya dito sa mansion? Sabihin mo na hindi na ako galit...na tangap na namin kung ano man ang namagitan sa inyong dalawa. " sagot ni Mama.

 

Kita ko ang matinding excitement sa mga mata nito. Hindi ko naman maiwasan ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

 

Pabor sa akin kung sakaling muling magkaka-mabutihan sila Kuya Charles at Francine. Ibig lang sabihin noon malaki ang tsansa na muling magkrus ang landas naming dalawa ni Dominic.

 

Simula ng nakabalik na ako ng mansion wala na akong naging balita sa kanya. Sabagay, noon pa man talagang ma-pribadong tao na si Dominic. Kilala ito sa business world pero bihira lang ang may nakakaalam kung nasaan siya. Balita ko din, hindi ito masyadong lumalabas para makihalubilo sa mga kagaya niyang negosyante. Kung baga, mahirap siyang hagilapin.

 

Hindi ko din alam kung saang lupalop dito sa Metro Manila or karatig na probensya niya ako dinala noon. Kung alam ko lang matagal na sana akong nagpunta doon para makita siya.

 

Oo, nababaliw na nga siguro ako. Mahal ko na ang taong dumukot sa akin at hindi ako papayag na hindi madugtungan ang mga nangyari sa amin noon.

 

Ready na akong pagsilbihan siya. Ready na din akong ibigay ang buong buhay ko sa kanya. Ready na din akong bumuo ng pamilya na kasama siya.... basta, ready na akong tuparin ang gusto niya na mabigyan ko siya ng anak.

 

"I think, hindi na muna mangyayari iyan sa ngayun Ma. Masyadong malayo na ang narating ni Francine at ang hirap niya ng abutin." napukaw ako sa malalim na pag-iisip ng muling nagsalita si Kuya. Bigla akong naging interesado sa mga susunod nitong sasabihin.

 

"Anong ibig mong sabihin? Charles, nakita mo kung paano lumaki si Francine. Nakita mo kung gaano siya kabait. Alam kong hindi niya tayo matitiis kapag sabihin mo sa kanya na pwede na siyang umuwi dito sa mansion." sagot ni Mama. Napalling naman si Kuya bago sumagot.

 

"Kung ganoon lang sana kabilis ang lahat Ma. Pero hindi eh, hindi ko alam kung may patutunguhan pa ba ang pagmamahal na nararadamam ko para sa kanya. Na kung siya ba talaga ang babaeng para sa akin... Hindi ko alam..." malungkot na sagot ni Kuya. Nagulat naman ako.

 

Saksi ako sa kalungkutan na pinagdaanan ni Kuya noong biglang nawala si Francine. Nakita ko din kung paano niya ito ipinahanap. Bakit ngayun bigla na lang nag-iba ang ihip ng hangin? Ayaw niya na bang ipaglaban ang pagmamahal na nararamdaman niya para kay Francine? Sumuko na ba siya?

 

"Bakit po? Ayaw mo na sa kanya? Hindi mo na siya mahal?" Hindi ko mapigilang sabat. Kaagad na umiling si Kuva,

 

"God knows how much I love her! Pero hindi pwede! Mahirap mahalin ang isang kagaya niya Trex." maluha-luha nitong sagot. Naguguluhan akong napatitig dito.

 

"Why? Anong dahilan? Bakit biglang nagbago ang lahat Kuya? Kung saan nagkita na kayo tsaka mo naman sasabihin iyan. Bakit may iba ka na bang gusto? Ayaw mo na sa kanya?" seryoso kong tanong. Hindi naman nakasagot si Kuya.

 

"Or maybe, may iba kang dahilan.... bakit? Dahil ba isa siyang Dela Fuente? Iyan ba ang dahilan mo? Hindi mo tangap ang pagkatao niya dahil sa apelyedo niya?" diretsahan kong wika. Napansin ko ang pagkagulat sa expression nila Mama at Papa. Pati na din si Kuya Charles. Hindi sila makapaniwalang napatitig sa akin.

 

"A-anong sabi mo?" tanong ni Papa. Humugot muna ako ng malalim na buntong hininga bago muling nagsalita.

 

"Si Don Geraldo Dela Fuente ang tatay ni Francine.. Kapatid niya ang namayapang ama ni Dominic Dela Fuente----ang taong dumukot sa akin...." hindi ko mapigilang sagot kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Gulat na napatayo si Kuya dahil sa narinig mula sa akin.

 

"A-ano? Si Dominic na naman ang nasa likod ng ilang araw na pagkawala mo?" tanong ni Kuya.

 

"Bakit hind mo sinabi kaagad ito? Sana nasamapahan kaagad natin siya ng kaso dahil sa kanyang ginawa!" sagot naman ni Papa. Bakas sa boses nito ang galit. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot. Isa ito sa dahilan kung bakit ayaw kong sabihin sa kanila ang katotohanan. Ayaw ko ng ganitong reaksiyon mula sa kanila. Pero dahil nasabi ko na wala na akong magagawa pa kundi harapin ito.

 

Buo na ang loob ko. Ipagtatanggol ko si Dominic sa abot ng aking makakaya.

 

"Kaya hindi ko po ito ipinagtapat kaagad sa inyo dahil ayaw ko ng kaso- kaso na iyan. Ayaw kong makulong si Dominic. Hindi siya masamang tao at gusto ko siya!" pag amin ko.

 

 

Chapter 174

 

TREXIE POV

 

"You're impossible Trexie! Bakit kailangan mong pagtakpan ang lalaking iyun? Nakalimutan mo na bang muntik ka na nyang napatay noon?" malakas ang boses na wika ni Mama. Bakas sa boses nito ang matinding frustrations kaya naman hindi ako nakasagot.

 

"Trex naman, hindi pwedeng mahalin mo ang isang Dominic Dela Fuente. Hindi kami papayag. Hindi pwede!" sagot naman ni Kuya. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng kakampi sa pamiya namin. Ganoon ba sila kababaw? Dahil lang isa siyang Dela Fuente hindi ko siya pwedeng mahalin?

 

"Sabihin mo sa akin Kuya....iyan ba ang dahilan mo kaya ayaw mo na kay Francine?" seryoso kong tanong. Kita ko ang pagdilim sa expression ng mukha ni Kuya. Hindi ko maiwasan na mapaiyak.

 

"Labas siya sa usapan na ito Trexie. Huwag mong baguhin ang topic."

 

seryosong sagot nito.

 

"Kung ganoon, ang babaw mo pala. Mula noon, hangang ngayun, pinatunayan mo lang na hindi mo pala siya kayang ipaglaban." malungkot kong sagot sa kanya.

 

"At iyun ang tama Trexie. Hindi ako papayag na magkaroon ng ugnayan ang pamilya natin sa pamilya ng mga Dela Fuente na iyan. Kahit na gaano pa sila kayaman ayaw kong magkaroon ng koneksiyon sa kanila.!" galit naman na sagot ni Papa. Kaagad akong umiling.

 

"Sorry, hindi niyo po ako mapipigilan. Mahal ko si Dominic at hindi ako gagaya kay Kuya na hindi niya kayang ipaglaban ang babaeng mahal niya."

 

seryoso kong sagot sabay tayo. Mabilis akong lumabas ng dining area dahil sa sama ng loob na nararamdaman ko sa kanila. Hindi ko akalain na ganito kakitid ang utak ng pamilya ko.

 

"Trexie, kinakausap pa kita! Kailan ka pa natutong maging bastos." narinig ko pang sigaw ni Mama. Hindi ko na pinansin pa ang sigaw niyang iyun. Direcho akong naglakad pabalik ng kwarto at kaagad na ini-lock ang pintuan.

 

Ayaw ko silang makausap lahat. Hindi nila ako naiintindihan kaya naman wala ng dahilan pa para pagtalunan namin ang tungkol sa bagay na ito.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Naging aloof ako sa sarili kong pamilya. Halos minu-minuto si Dominic na lang palagi ang laman ng isipan ko. Feeling ko nga napapabayaan ko na ang pag-aaral ko. Tulala na kasi ako palagi kapag nasa klase ako. Bigla akong nawalan ng gana sa lahat.

 

Araw ng lunes..supposed to be nasa School ako pero nandito ako ngayun sa mall na paborito naming pasyalan noon ni Francine. Umaasa ako na muling magkrus ang landas namin at makausap ito. Si Francine lang ang posibleng makatulong sa akin para makita ulit si Dominic.

 

Kung alam ko lang sana ang cellphone number na ginagamit nito baka matagal ko pa ito tinawagan. Pero hindi eh..hindi ko nakuha noong last kaming nag-usap.

 

Nagpasya na lang akong pumunta sa paborito naming restaurant. Wala akong balak na pumasok ng school ngayun at wala din akong balak na umuwi ng mansion. Bahala na ang kinabukasan ko. Hindi talaga ako makapag-focus ngayun eh. Hindi na ako masaya sa paligid ko.

 

Kasalukuyan kong hinihintay ang order ko ng mapansin ko ang isang familiar na babae sa naglalakad sa hindi kalayuan sa kinaroroonan ko. Kitang kita ko ang hitsura niya sa dingding na salamin ng restaurant kaya kaagad akong napatayo.

 

"Francine?" hindi ko maiwasang bulong. Sa wakas, nagbunga din ang palagi kong pagtambay sa mall na ito. Nakita ko din ang isa sa mga target ko.

 

Nagmamadali akong tumayo at kaagad na hinabol ito. May mga kasama ito at mabagal lang naman ang paglalakad niya lalo na at may tulak-tulak na baby stroller ang dalawang kasama niya at si Francine naman ay may buhat-buhat na baby.

 

"Baby? Kaano-ano niya ang batang karga niya?" hindi ko maiwasang bulong sa sarili ko. Kailan pa nahilig sa bata si Francine?

 

'Francine!" hindi ko maiwasang tawag dito at nagmamadaling lumapit sa kanya. Kaagad naman itong huminto sa paglalakad at nilingon ako. Kita ko ang pagkagulat sa mukha nito ng mapansin ang presensiya ko

 

"Trexie? Nandito ka? Ang aga mo naman yata nagliwaliw? Wala ka bang pasok sa School?" sunod-sunod na tanong nito. Tinitigan ko ito bago napako ang tingin ko sa isa pang bata na natutulog sa baby stroller. Kung hindi ako nagkakamali, kambal ang kasama niyang dalawang bata. "Si-sino sila?" hindi ko mapigilang tanong. Kita ko ang biglang pagbabago ng templa sa mukha ni Francine dahil sa tanong kong iyun. Saglit ako nitong tinitigan bago pilit na ngumiti.

 

"Grabe ka, hindi mo pa nga sinasagot ang tanong ko, may panibago kang tanong sa akin. Paano tayo nito magkakaintindihan?" natatawa nitong sagot sa akin. Alam kong may pinagtatakpan ito kaya naman seryoso ko itong tinitigan.

 

"France, nagkaanak ka na ba?

 

Nagkaanak ba kayong dalawa ni Kuya? "seryoso kong tanong. Napansin ko ang biglang pag-iwas ng tingin nito sa akin. Sinenyasan ang isa da mga naka- uniform na kasama at ibinigay nya dito ang hawak niyang baby. Pagkatapos ay seryoso niya akong tinitigan bago tumango.

 

"Hindi na mahalaga kung nagkaanak kami or hindi. Kaya ko silang bigyan ng magandang buhay na hindi na kailangan pa ang presensya ng kanilang ama." sagot nito. Natigilan ako. parang direkta na nitong inamin sa akin na nagkaanak nga silang dalawa ni Kuya. Kung ganoon may mga pamangkin na ako?

 

"Alam ba ito ni Kuya? Sinabi mo na ba sa kanya?" seryoso kong tanong. Kaagad itong umiling.

 

"France, huwag ka naman sanang maging unfair sa amin. Lalo na kay Kuya. Karapatan niyang malaman ang tungkol dito." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling.

 

"No need na Trex. Nagkausap na kaming dalawa ng Kuya mo at ayaw ko na siyang guluhin. Hindi deserve ng pamilya mo na dumikit sa pamilya ko." sagot nito. Bakas sa boses nito ang lungkot habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman siya maintindihan.

 

"For sure nabanggit na siguro ng Kuya mo kung sino ako? Kung anong klaseng pamilya na meron ako ngayun----" wika nito.

 

"So what? Ano naman kung isa kang Dela Fuente? May anak kayo at dapat ng maintindihan ni Kuya iyun!" sagot ko sa kanya.

 

"How I wish na kaya niyang tanggapin kong anong klaseng pamilya ang pinanggalingan ko. Trex, ni-reject na ako ng Kuya mo. Ayaw niya sa akin dahil sa apelyedo ko!" naiiyak na sagot nito.

 

"A-ano? Nagawa niya sa iyo iyun? Imposible!' sagot ko.

 

"Walang imposible sa Kuya mo Trex. Ayaw kong ipagpilitan ang sarili ko sa kanya. Ayaw ko din gamitin ang mga anak ko para muli niyang mahalin! Masyado na akong nasaktan at wala ng dahilan pa para pag-usapan ang tungkol sa bagay na ito." sagot nito kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng matinding awa sa kanya.

 

Alam kong masyado siyang nasaktan sa mga nangyari. Sa umpisa pa lang, ipinaparamdam na ng lahat sa kanya na hindi sila bagay ni Kuya. Itinakwil siya ng mga magulang ko noon at sino ba naman ako para ditahan siya ngayun. Wala akong karapatan para paghimasukan ang mga desisyon niya.

 

Kahit na siya ang sumalo ng pagmamahal ng mga magulang ko noong mga bata pa kami wala akong karapatan na magdamdam or magalit sa kanya. Pareho kaming biktima ng pagkakataon at walang ibang ipinakita si Francine sa akin noon kundi puro kabutihan lang.

 

 

Chapter 175

 

TREXIE POV

 

Tulala akong napatitig kay Francine. Kita ko ang lungkot sa kanyang mga mata dahil sa sinabi niyang iyun. Kung ganoon ginive-up na pala talaga siya ni Kuya. Kaya pala hindi na siya palaging bukang bibig ni Kuya ngayun. Tuluyan na siyang inayawan ng kapatid ko.

 

"Hindi na tayo katulad ng dati. Nasa proseso pa lang ako ng tuluyang paglimot sa kanya kaya sana huwag mo na siyang banggitin pa sa akin." malungkot na wika nito kasabay ng simpleng pagpunas ng luha sa kanyang mga mata.

 

"Alam mo, kung alam ko lang na muli akong masasaktan sa pag-uwi kong ito ng Pilipinas, sana hindi na lang ako nagbalik. Nanatili na lang sana ako sa Netherlands kasama ang mga anak ko." muling wika nito. Hindi ko maiwasang maluha.

 

Kaya pala hindi namin siya mahanap hanap noon dahil lumabas pala siya ng bansa.

 

Sa mga salitang pinapakawalan niya ngayun, ramdam ko ang lungkot sa boses niya. Ano ang ginawa ng kapatid ko? Kung talagang mahal niya si Francine, bakit hinayaan niyang masaktan ito?

 

"Sorry! Hindi ko alam na ganito na pala kalalim ang namagitan sa inyong dalawa ng kapatid ko. Sorry France!'" sagot ko sa kanya. Pilit naman itong ngumiti sa akin at hinawakan ako sa aking mga kamay.

 

"Ikaw pa rin ang Trexie na kinilala kong parang kapatid na. Malungkot ako sa biglaang paglayo ko sa inyo pero kailangan kong gawin iyun. May kasalanan akong nagawa kaya kailangan kong maging malakas. Sila Mama, si Papa....alam mo bang miss na miss ko na sila? Kaya lang, hindi na maibabalik pa ang mga nangyari na. Wala na akong mukha na maihaharap sa kanila Trex." wika nito kasabay ng muling pagtulo ng luha sa kanyang mga mata.

 

"Malungkot din ako sa biglaan mong pagkawala France. Parang kapatid na kita eh. Hindi man lang kita nadamayan sa mga nangyari sa iyo noon. Wala ako sa tabi mo noong mga sandaling kailangan mo ako." sagot ko sa kanya. Kaagad itong umiling.

 

"Ganoon talaga siguro ang buhay. Hindi lahat ng gusto natin makukuha natin. Hindi natin pwedeng kontrolin ang pagkakataon. Kung ano man ang nangyari sa buhay ko ngayun, masaya ako dahil may mga anak ako..." pilit ang ngiting wika nito.

 

"Wa-wala ka bang balak na sabihin kay Kuya ang tungkol dito? Baka kapag malaman niya na nagkaanak kayo, magbago ang isip niya..." muling wika ko sa kanya. Umaasa ako na magkakaroon ako ng possitive na response mula sa kanya. Kaagad itong umiling.

 

"Sa nasabi ko na kanina, ayaw kong gamitin ang mga anak ko para muli siyang bumalik sa akin. Tangap ko na sa sarili ko na hindi siya para sa akin. Umaasa ako na kung ano man ang nakita at napag-usapan natin ngayun huwag mo ng ipagsabi sa kanila. Makakaasa ba ako Trex?" seryoso nitong wika. Nag- aalangan akong tumango.

 

"Of course, kung ano ang gusto mo susundin ko. Pero sa isang kondisyon, hayaan mo akong makita at madalaw ang mga pamangkin ko." nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi ito nakasagot. Kita ko ang pag-aalinlangan sa mukha nito. Mukhang hindi ito pabor sa huling sinabi ko.

 

"Dont worry, mag-iingat ako. Nasa tamang edad na ako para umalis-alis ng mansion. Magiging sekreto sa lahat ang gagawin kong pagdalaw sa mga pamangkin ko. Igagalang ko ang lahat ng desisyon mo France, basta pagbigyan mo lang ako. Mga pamangkin ko ang mga cute na babies na iyan at gusto ko din silang maalagaan." pangungumbinsi ko sa kanya. Tinitigan ako nito bago dahan- dahan na tumango.

 

"Sure...kung iyan ang gusto mo, may magagawa pa ba ako...Much better nga na makikilala ka bilang tiyahin ng mga anak ko. Para naman mas lalong lumawak ang mundo nila." nakangiti nitong sagot sa akin.

 

Masaya ako sa pagpayag na iyun ni Francine. Kailangan kong sumang-ayon sa lahat gusto niya kung gusto kong mapalapit kay Dominic.

 

Napag-alaman ko din na Kobi at Butter ang ipinangalan niya sa kambal. Simpleng mga pangalan pero kay sarap bigkasin.

 

Pinayagan na din ako ni Francine na isa isa silang hawakan at halikan. Hindi ko nga lang sila malaro dahil parehong tulog na sa kani-kanilang mga baby stroller.

 

Ano kaya ang maging reaction ni Kuya kapag malaman niyang nagkaanak silang dalawa ni Francine? Matutuwa kaya siya? Gagawa na kaya siya ng paraan para muling bumalik sa kanya si Francine? Ayyy ewan, bahala na siya. Kasalanan niya naman eh, inayawan niya na si Francine at ayaw ko ng paghimasukan pa kung ano man ang gusto niyang gawin sa buhay niya.

 

Hindi ko na pakikialaman pa ang problema nilang dalawa ni Kuya Charles, Bahala na silang umayos noon dahil may sarili din akong problema.

 

Para makapag-usap pa kaming dalawa niyaya ko na siya sa paborito naming restaurant. Kaagad naman itong pumayag na siyang ikinatuwa ko.

 

"Ano nga pala ang feeling noong nalaman mo na isa kang Dela Fuente?" tanong ko pa dito habang hinihintay namin ang iba pa naming order na pagkain. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito bago sumagot.

 

"Heto, buhay prinsesa. Hindi ko na kailangan pang kumayod para mamuhay ng masagana." nakangiti nitong sagot. Bakas ang pagbibiro sa boses nito kaya hindi ko maiwasang ang matawa.

 

Sa wakas, mukhang bumalik na ang dating Francine. Ang babaeng halos ituring ko ng kapatid at kabiruan.

 

"Talaga! Sabagay, mayaman naman ang mga Dela Fuente! Hindi ko nga maintindihan kung bakit ayaw nila Mama at Papa sa apelyedong iyan eh." diretsahan kong sagot. Huli na ng ma- realized ko na hindi ko dapat banggitin sa harap niya ang tungkol sa bagay na iyun.

 

Mabuti na lang at mukhang hindi naman ito na-offend sa sinabi ko. Gayunpaman kailangan kong mag-ingat sa mga salitang lumalabas sa bibig ko. Ayaw ko nang lalo pang dagdagan ang sugat sa puso nito.

 

"Kaano-ano mo nga pala si Dominic? Kapatid mo siya?" kunwari kaswal kong tanong sa kanya. Wala lang, gusto ko talagang malaman ang whereabouts ni Dominic. Ang hirap nya kasi talagang hagilapin.

 

"Anak siya ng namayapa ko ng kapatid. Bale pamangkin ko siya.." sagot nito sa akin. Kaagad naman akong tumango.

 

"Talaga bang masama ang ugali niya? I mean, sorry ha, iyun kasi ang mga naririnig ko eh." sagot ko sa kanya. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago nagasalita.

 

"Alam mo, feeling ko talaga may naninira lang sa pangalan namin eh. Hindi ko nga maintindihan kung bakit masama ang tingin sa amin ng ibang mga tao. Trex, mabait si Dominic. Siya ang palaging nasa tabi ko noong down na down ako. Hindi niya ako pinabayaan at mabait siya tao!" nakangiti nitong sagot sa akin.

 

Parang musika naman sa pandinig ko ang sinabing iyun ni Francine. Sinasabi ko na nga eh...mabait si Dominic at karapat- dapat lang na mahalin siya!

 

 

Chapter 176

 

TREXIE POV

 

Naging masaya ang mga sumunod na sandali sa aming dalawa ni Francine. Napatunayan namin sa aming mga sarili na talagang na-miss namin ang isat isa. Para lang kaming bumalik sa dati habang nag-uusap.

 

Ramdam ko ang kabaitan ni Francine. Kung silang dalawa ni Kuya Charles ang magkakatuluyan baka mas lalong maging masaya ako. Talagang boto ako sa kanya dahil alam ko na kung anong klaseng ugali meron siya. Hindi ko man lang naramdaman na nagbago ang ugali nito. Siya pa rin ang dating Francine na kilala ko kahit na kung tutuusin mas hamak na mayaman ang pamilyang pinagmulan nito kumpara sa akin. Mas gugustuhin ko pa na siya ang makatuluyan ni Kuya kaysa naman mapunta pa sa ibang babae ang tanga kong kapatid.

 

Hayyy ewan na lang talaga. Ang magagawa ko na lang siguro ngayun ay tuparin ang promise ko kay Francine. Hindi ko pwedeng sabihin kahit na sa sarili kong pamiya ang tungkol sa pagkakaroon ng anak nilang dalawa ni Kuya. Ayaw ko manghimasok sa bawat desisyon na gagawin niya.

 

"Bakit nga pala nandito ka sa mall? Wala ka bang pasok sa School?" narinig kong muling tanong ni Francine sa akin. Pilit naman akong ngumiti dito.

 

"May pasok ako pero bigla akong nawalan ng gana. Parang nakakaramdam na kasi ako ng boredom sa pag-aaral eh. Ewan ko ba." tapat kong sagot sa kanya. Tinitigan. muna ako nito bago ako sinagot

 

"Bakit? I mean, hindi ka naman dating ganyan ah? Kilala kita sa pagiging seryoso sa pag-aaral. " sagot nito Natigilan ako.

 

Mukhang wala talaga itong alam sa ginawa ni Dominic sa akin. Nagtatalo tuloy ang kalooban ko kung sasabihin ko ba sa kanya ang ginawang pagdukot sa akin ni Dominic noon.

 

"Hindi ko din alam eh. Ikaw ba, wala ka bang plano na bumalik sa pag-aaral?" tanong ko.

 

"Hindi ko pa alam. Maraming dapat unahin sa pamiya namin. Mas gusto din ni Dominic na pag-aralan ko nalang muna ang pamamalakad sa mga negosyo ni Daddy. Hindi ko din alam kung ano ang susundin ko. Alam mo na, iba na ang ngayun kompara sa noon. Kailangan ko ng magseryoso dahil may mga anak na ako." nakangiti nitong sagot.

 

Wala sa sariling natitigan ko si Francine. Kung tutuusin napaka- ganda niya talaga. Kung naging lalaki lang ako baka nagkagusto din ako sa kanya. Hindi halata sa hitsura nito na may iniindang problema. Siguro nga tangap na din nito ang mga nangyayari sa buhay pag-ibig niya. Hindi katulad sa akin na hangang ngayun nangangapa pa rin.

 

Marami pa kaming napag-usapan ni Francine hangang sa nagpasya na itong umuwi na. Biglang may tumawag sa kanya at kailangan daw ang presensya niya sa kanilang bahay.

 

"Sorry Trex! Gustuhin ko man na magtagal dito sa mall hindi talaga pwede! Tumawag na si Daddy. May kailangan akong isukat kaya kailangan ko ng umuwi. "nakangiti pa nitong paalam sa akin. Humugot muna ako ng malalim na buntong hininga bago sumagot

 

"Pwede bang sumama ako sa iyo? I mean.. wala naman akong gagawin sa mansion at hindi naman na ako papasok sa School." wika ko sa kanya at pilit na ngumiti. Kita ko ang pagkagulat sa maganda nitong mukha.

 

"Are you sure? I mean---" hindi na natuloy ang sasabihin nito ng putulin ko iyun.

 

"Bakit ayaw mo ba? Hindi ba ako welcome sa lugar kung saan ka na nakatira ngayun? 11 tanong ko. Nilakipan ko pa na parang nagtatampo ang boses ko para mas convincing.

 

"Ha? Hindi naman sa ganoon. Nagulat lang ako. Baka kasi hinahanap ka na sa inyo eh." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong umiling.

 

"Hindi nila ako hahanapin dahil ang alam nila nasa School ako. Sige na please, isama mo na ako sa inyo!" nagsusumamo kong wika. Tinitigan muna ako nito bago dahan-dahan na tumango.

 

"Sige na nga!" tatawa-tawa nitong sagot. Kaagad naman nagdiwang ang kalooban ko dahil sa sinabi nito. Sinasabi ko na nga eh...hindi ako matitiis ni Francine.

 

"Pagkalabas namin ng mall may nag- aabang ng convoy ng sasakyan sa amin sa exit pa lang. Ngayun ko lang higit na napatunayan na kasama na sa high profile na tao dito sa Pilipinas si Francine. Mamahalin ang kotse na sinakyan namin at may naka-buntot pang mga bodyguards.

 

"Trex, aasahan ko na hindi mo babangitin kahit kanino na nagkita tayo ngayun ha? Lalong lalo na ang tungkol sa mga anak ko." kaagad naman akong tumango

 

"Siyempre naman! Hinding hindi ko sisirain ang mga pangako ko sa iyo France. Promise, hinding hindi ako gagawa ng mga hakbang na hindi mo magugustuhan." nakangiti kong sagot sa kanya. Saglit itong natigilan bago humugot ng malalim na buntong at hindi na ito umimik pa

 

Samantalang lihim naman akong nagdarasal na sana makita ko si Dominic sa pupuntahan naming bahay. Halos mahigit isang buwan ko nan din siyang hinahanap pero bigo ako.

 

Saan kaya palaging naglulungga ang taong iyun? Pagkatapos niyang ipatikim sa akin ang langit tsaka naman niya ako bibitinin. Kahit gawin niya pa akong sex slave okay lang sa akin eh. Basta makasama ko lang siya.

 

Mahal ko siya at umaasa ako na matutunan niya din akong mahalin. Lahat gagawin ko para sa kanya.

 

Bahala na, walang makakapigil sa gagawin ko. Kahit na ang sarili ko pang mga magulang hindi ko sila pakikingan. Gagawin ko ang mga bagay na alam kong makakapag-pasaya sa akin.

 

"We are here!" napapitlag pa ako ng muling nagsalita si Trexie. Hindi ko man lang namalayan na nakarating na pala kami. Na nandito na kami sa isang malawak na bakuran at sa harap namin ay ang isang napakagandang bahay na parang castle ang desenyo.

 

"Wow, ang ganda France! Dito ka ba nakatira?" hindi ko maiwasang sambit at mabilis na bumaba ng kotse. Muli sa kinatatayuan ko kita ko kung gaano katayog ang bahay na nasa harap namin. Ni sa hinagap hindi ko akalain na may ganitong desenyo ng bahay na nag-eexist dito sa Pilipinas.

 

"Private residence namin ito. Ikaw pa lang yata ang bisita na dinala ko dito. Off limits kasi sa bisita ang lugar na ito. Gusto namin mapanatiling private ang lugar na ito." nakangiti nitong sagot.

 

"Kung ganoon, ang swerte ko pala dahil pinayagan mo akong makapasok dito!"" natutuwa kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

 

"Hindi ka na iba sa akin para pagdamutan kita." natatawa nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Nauna ng pumasok sa loob ang mga babies ni Francine habang karga ng kani-kanilang Yaya's kaya naiwan kaming dalawa dito sa labas.

 

"So, ano ba ang maipaglilingkod ko sa iyo? "natatawa pa nitong tanong.

 

"Ano ba ang pwedeng gawin dito sa bahay niyo para malibang ako? Ayaw ko pa talagang umuwi sa amin eh. Baka mahuli ako nila Mama na hindi na ako nagpapapasok sa School." sagot ko at pilit na ngumiti.

 

"Okay, pasok muna tayo sa loob. Magpalit muna tayo ng damit tapos magpaluto tayo sa chief namin ng paborito nating pagkain." nakangiti nitong pagyayaya sa akin at hinawakan pa ako sa kamay.

 

Sabay na kaming pumasok sa loob. Hindi ko mapigilang mapa "Wow" ng kaagad na bumungad sa paningin ko ang modernong desensyo ng bahay. Mga kagamitan pa lang nagsusumigaw na ang karangyaan. Malayong-malayo sa mansion namin.

 

Naging abala ang mga mata ko sa kakatingin sa buong paligid kaya hindi ko na namalayan pa ang taong nagmamadaling naglakad palapit kay Francine. Nagulat na lang ako ng marinig ko ang boses nito

 

"Finally, umuwi ka din!'" malakas ang boses na wika nito. Sapat na iyun para bigla akong napalingon at kaagad kong nasilayan ang mukha ng taong matagal ko ng gustong makita ulit.

 

 

Chapter 177

 

TREXIE POV

 

Ramdam ko ang panginginig ng buo kong katawan dahil sa presensya ni Dominic. Sa wakas, nakita ko din siya ulit. Si Francine lang talaga ang susi para muling magkrus ang landas naming dalawa.

 

Nasa kay Francine ang buo nitong attention kaya naman muli akong tumalikod sa kanila. Hindi ko din kasi talaga alam kung paano ito i-approach. Kung ganoon, nandito siya palagi sa bahay na ito. Dito siya nakatira at kung hindi ko sisirain ang tiwala sa akin ni Francine malaya akong makakalabas pasok sa bahay na ito.

 

"Bakit ba? Kukulitin mo na naman ba ako na sumama sa opisina mo?. Dominic naman! Si Daddy na mismo ang nagsabi sa akin na pwede ko daw gawin lahat ng gusto ko. Hindi niya ako inooblega na pag aralan kung anong negosyo meron ang pamilya natin. Maraming mga tao ang pwedeng gumawa noon kaya huwag mo akong ini-stress!'" narinig ko pang singhal ni Francine kay Dominic.

 

Mukhang nag-matured na ang kaibigan ko. Marunong na itong magalit eh. Marunong na din manigaw. Palagi kasi itong mahinahon noong nasa mansion pa ito nakatira.

 

"I already talk to Grandpa at nagbigay na siya ng Go Signal sa akin na pwede na daw kitang turuan. Hindi nya lang siguro masabi-sabi sa iyo dahil masyado kang mahal noon bilang bunsong anak niya." narinig kong sagot ni Dominic.

 

Mahinahon ang boses nito kahit na nakasigaw na halos si Francine kung makipag-usap sa kanya,.

 

"Paano ngayun iyan...nakapag-enroll na ako. Mas matimbang sa akin ang maging Doctor kaysa maging negosyante." sagot naman ni Francine. Hindi ko na narinig pa na sumagot si Dominic kaya dahan- dahan akong lumingon sa kanila.

 

Maling moved yata ang ginawa ko dahil. napansin kong nakatitig pala ito sa gawi ko. Huli na para itago ko sa kanya ang mukha ko dahil alam kong nakita niya na iyun base na din sa gulat na reaction nito ngayun.

 

Mabuti na lang at muling nagsalita si Francine. Balak yata akong ipakilala Kay Dominic.

 

"Naalala mo ba si Trexie? Iyung muntik ng mapatay ng tauhan mo ilang years na ang nakakaraan? Nagkita kami sa mall at inimbitahan ko siya dito kaya magtino ka! "kaagad na wika ni Francine habang naglalakad palapit sa akin. Hindi ko naman alam kung ano ang gagawin ko..

 

Ang akala ko talaga ready na ako sa muling pagkikita naming dalawa pero mukhang nagkamali ako. Hindi ko kasi alam ang gagawin ko ngayung nasa harap ko na siya. Wala akong maisip na salita para batiin ito.

 

""Trex, siguro naman naalala mo pa siya diba? Dont worry, hindi na gagawa ng kahit na anong bagay ang pamangkin kong iyan na ikakapahamak mo." narinig ko pang wika ni Francine sa akin pagkalapit nito.

 

Awkward, dahil walang umiimik sa aming dalawa ni Dominic. Pareho lang kaming nakatitig sa isat isa at kung wala lang si Francine baka maghapon namin itong gawin.

 

"Hello guys! May kasama pa ba ako dito? Laway mo Trex, punasan mo!" narinig kong muling wika ni Francine kasabay na pagtapik sa balikat ko.

 

Parang bigla naman akong nagising sa isang malalim na panaginip. Pasimple ko pang pinaunasan ang bibig ko sa pag- aakalang tumulo nga ang laway ko. Pagtawa ni Francine ang umaalingawngaw sa buong paligid kaya naman napakurap ako ng makailang beses sabay iwas ng tingin kay Dominic.

 

"Ano bang nangyari sa inyong dalawa? Bakit parang pareho kayong nakakita ng multo?" muling wika ni Francine. Tumikhim muna ako ng makailang ulit bago ito sinagot.

 

"Wa-wala! Na-nagulat lang ako! Hi- hindi ko akalain na ma-makikita ko siya dito!" pautal-utal ko namang sagot. Muli akong napasulyap kay Dominic at napansin kong mukhang nakabawi na din ito sa pagkagulat. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng excitement ng mapansin ko na naglalakad na ito palapit sa akin.

 

"Nice to meet you again cutie Trexie!" wika pa nito sabay lahad ng kanyang palad sa akin.

 

Diyos ko! Gusto niyang makipag-shake hands. Parang gusto ko tuloy pagpawisan ng malapot lalo na ng maamoy ko ang pamilyar nitong amoy. Kung wala lang si Francine sa harap namin baka niyakap ko na ito at hinalikan sa labi.

 

Hindi nya ba alam na sobra ko siyang na- miss? Gosh, Bakit pakiramdam ko lalo itong naging gwapo. Mamula-mula ang labi nito at parang kay sarap halikan. Hindi ba siya naninigarilyo kaya na- maintain niya ang ganiyan ka-sweet na labi?

 

"Na--nice to meet you din!'" sagot ko at agad na tinangap ang kanyang palad.

 

Parang gusto kong kapusin ng paghinga. Pagkadikit pa lang ng aming mga palad, kaagad kong naramdaman ang libo- libong bultahe ng kuryente na dumaloy sa buo kong katawan. Bigla din akong nakaramdam ng pagkauhaw.

 

Nagising lang ako sa isang katotohanan ng wala sa sariling napatingin ako kay Francine. Nagtataka ang mga matang nagpapalipat-lipat ng tingin ito sa aming dalawa ni Dominic kaya kahit ayaw kong bumitaw kay Dominic ginawa ko na lang. Mahirap na, baka pagdudahan pa ako ng kaibigan ko.

 

"Alam niyo, bagay kayong dalawa. Ano kaya kung ligawan mo si Trexie Dom. Para naman makapag-asawa ka na!' Hindi ko maiwasang magulat sa suhestiyon na iyun ni Francine.

 

Well, magdilang anghel sana siya. Willing talaga akong magpaligaw sa isang Dominic Dela Fuente. Kapag mangyari iyun hindi ko na talaga ito pahihirapan pa. Sasagutin ko kaagad ito lalo na at ngayun pa lang excited na ang katawang lupa ko na matikman ulit ang yakap at halik nito.

 

"LIgawan? Kung payag ang kaibigan mo, why not! Maganda siya at mukhang hindi naman siya mahirap mahalin." narinig kong sagot ni Dominic. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi ni Francine dahil sa narinig niyang iyun.

 

"Ohh aasahan ko iyan ha? Para naman maputol na ang sumpa sa pamilya natin, huwag mo ng pakawalan pa si Trexie. Malay mo siya pala ang babaeng matagal mo ng hinahanap." nakangiting sagot naman ni Francine. Walang pagsidlan ang tuwa na nararamdaman ng puso ko habang pinapakinggan ang sinasabi nito.

 

Kung ganoon, boto din pala sa akin si Francine para kay Dominic. Malaking bagay sa akin iyun dahil alam ko na parang kapatid na ang turing sa akin ni Francine. Siguro naman, hindi gagawa ng mga bagay si Dominic na masasaktan ako diba?

 

"Sige, umpisahan niyo na ang magligawan. Check ko lang ang mga babies ko" paalam ni Francine. Hind na nga nito hinintay pa ang sagot ko dahil mabilis na itong tumalikod at umakyat ng hagdan. Nasa second floor ang nursery room at naiwan kaming dalawa ni Dominic na hindi inaalis ang tingin sa isat isa.

 

 

Chapter 178

 

TREXIE POVE

 

Ngayung nandito na sa harap ko si Dominic hindi ko tuloy alam kung paano kumilos sa harap nya. Akala ko talaga ready na ako sa muling pagkikita naming dalawa pero mukhang nagkamali ako.

 

"So, what are you doing here?" seryoso nitong tanong sa akin kasabay na pagtalikod nito. Humakbang pa ito ng makailang ulit kaya wala sa sariling sinundan ko.

 

"Pa-parang magkapatid na ang turingan naming dalawa ni Francine kaya hindi naman siguro nakakapagtakta kung bakit nandito ako diba?" sagot ko naman sa kanya. Pinilit ko talagang gumamit ng pinaka-kaswal na tinig ng boses para hindi nito mahalatang kinakabahan ako.

 

"Hindi ko nabanggit sa kanya kung ano man ang mga nangyari sa atin pero hindi kita pipigilan kung gusto mong sabihin sa kanya." malamig nitong sagot. Hindi naman ako nakaimik. Hindi ko din talaga alam kong paano umpisahang sabihin sa kanya kung ano ang gusto ko.

 

Parang nakikipag-usap lang ito sa isang istranghero. Oo, napansin kong nagulat ito pagkakita sa akin pero wala akong nararamdamang tuwa or excitement sa mga mata nito habang nakatitig ito sa akin kanina.

 

Trip lang ba ang ginawa niyang pagkidnap sa akin noon? Kinuha niya ang virginity ko pero bakit parang iba na siya ngayun? Bakit parang hindi na sya interesado na magkaroon ng anak sa akin?

 

"Huwag kang mag-alalala. Wala akong plano na banggitin sa kanya ang tungkol sa ginawa mo." sagot ko. Natigilan ito at muli akong nilingon.

 

"Well, dapat ba akong magpasalamat? Ano ang gusto mo? Granting na halos kapatid na ang turingan niyo ni Francine, pero hindi ka dapat nagpupunta sa lugar kung saan alam mong posibleng nandoon ako. Dapat umiwas ka na sa akin. " sagot nito. Muli akong natameme.

 

"By the way, nandito ka na rin lang, ito na din siguro ang chance ko para tanungin ka kung ano ang gusto mo? Ini-expect ko na magpa-file ng kaso ang pamilya mo dahil sa ginawa ko pero wala akong narinig tungkol sa bagay na iyun...Trexie, how much? Handa akong magbigay ng kahit magkano, mabayaran ko lang ang mga nagawa ko sa iyo." Muling wika nito. Para namang bomba na sumabog sa pandinig ko ang sinabi nito.

 

"A-anong ibig mong sabihin? Gusto mong bayaran ang dangal ko?" hindi ako makapaniwalang tanong sa kanya.

 

"Yes..iyun lang ang paraang alam ko para hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng pagalit akong sumagot.

 

"Fuck you! Hindi mababayaran ng kahit na anong salapi ang kinuha mo sa akin!" halos pasigaw kong sagot sa kanya. Wala na akong pakialam kung may makakarinig man sa aming dalawa. Masyado akong na-insulto sa sinabi ngayun ni Dominic.

 

Anong klaseng pag-uugali meron siya? Bakit kailangan niyang gawin sa akin ito?

 

"Hey relax! Gusto ko lang naman mabigayan ng compensation ang nangyari sa atin. Wala akong ibang ibig sabihin noon." sagot naman nito. Hindi ko mapigilan ang pagkuyom ng kamao ko. Parang gusto ko itong pagsasamapalin dahil sa malaking insulto na ibinigay niya sa akin ngayun.

 

"Ganiyan ka ba kasama? Ano ang akala mo? Kayang

 

bayaran ng salapi ang lahat ng kawalang hiyaan na

 

ginawa mo sa akin? Ganyan na ba kaliit ang tingin mo sa akin?" basag ang boses na tanong ko. Hindi ko na din napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Natigilan naman ito at kaagad na nag- iwas ng tingin sa akin,.

 

"Fine...ano ang gusto mo? Ano ang pwede kong gawin para mapag-bayaran ko ang lahat ng kasamaan na ginawa ko sa iyo?" tanong nito. Pasimple kong pinunasan ang luha sa aking mga mata at tinitigan ito.

 

"Pakasalan mo ako!" mahina kong sagot. Sapat lang iyun para marinig niya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa expression ng mukha nito. Natatanong ang mga matang tumitig ito akin.

 

"I said, pakasalan mo ako! Kung gusto mong makabawi sa lahat ng ginawa mo sa akin, magpakasal tayo!" wika ko ulit.

 

Alam kong kahit na sino magugulat sa offer ko ngayun. Pero wala akong choice, gusto ko si Dominic. Gusto kong mapasaakin siya habang buhay.E 1

 

Kung kabaliwan man ang namutawi sa bibig ko ngayun lang, wala na akong pakialam pa. Basta ang alam ko, Mahal ko siya at ipaglalaban ko siya kahit kanino. Kahit na sa sarili ko pang mga magulang. Hindi ako tutulad kay Kuya Charles na hindi nya kayang ipaglaban ang babaeng mahal niya. Magkapatid kami pero magkaiba kami ng prensipyo.

 

"Are you crazy? Kasal? Nagbibiro ka ba" tanong nito. Seryoso ko itong tinitigan.

 

"Yes..Bahala ka na kung ano man ang iisipin mo! Kung gusto mong pagbayaran lahat ng ginawa mo sa akin pakasalan mo ako! Iyun lang at wala ng iba!" sagot ko. Kita ko kung gaano ito ka-seryoso habang nakatitig sa akin.

 

"No, hindi pwede ang gusto mong mangyari...sorry, pero hindi ko maibibigay sa iyo ang hiling mo!" sagot nito. Pakiramdam ko biglang sinaksak ang puso ko dahi sa sinabi nito. Hindi pa ready ang kalooban ko para makatangap ng rejection mula sa kanya.

 

"Aware ka naman siguro kung sino ako diba? Kung ano ang pagkatao mo? Aware ka din na nireject ng kapatid mo si Francine dahil sa apelyedo niya? Sa palagay mo ba matatangap ng pamilya mo ang gusto mong mangyari?" sagot nito.

 

"Huwag mong gawing kumplikado ang lahat Trexie...dahil malabong mangyari ang gusto mo!" sagot nito at mabilis na naglakad palayo sa akin. Kaagad naman nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

 

Napansin ko pa ang pagpasok ni Dominic sa isang pintuan kaya kaagad ko itong sinundan. Pintuan pala ito palabas ng bahay. Swimming pool lang ang pagitan at may nakita pa akong isa pang pintuan papasok sa kabilang bahay. Bale dalawang malaking bahay pala ito na magkatabi at papunta doon si Dominic kaya mabilis ko itong sinundan.

 

Hindi pwedeng tumanggi siya sa gusto kong mangyari. May gusto man siya sa akin o wala, hindi na mahalaga sa akin iyun. Ang importante sa akin ay ang makasama siya palagi.

 

"Naku Mam, bawal po kayo dito!" pagkapasok ko sa loob ay kaagad akong sinalubong ng isang naka- uniform na kasambahay. Nakangiti ko naman itong hinarap.

 

"Bisita po ako ni Dominic Manang!" pilit ang ngiting sagot ko dito. Sinipat muna ako nito ng tingin bago tumango.

 

"Ga-ganoon po ba? Wa-wala po kasing nababanggit si Master na may bisita siya ngayung araw. Isa pa---" hindi na natuloy pa ang sasabihn nito ng putulin ko na iyun.

 

"Susundan ko na lang po siya sa kwarto niya Manang. Escuse me!" nakangiti kong wika at pasimpleng naglakad papuntang hagdan.

 

"Wa-wala po siya sa kwarto Mam. Nasa entertainment room po si Master!" wika naman nito. Natigilan naman ako. Buong tamis ko itong nginitian bago ko sinagot.

 

"Kung ganoon, pwede bang samahan mo ako sa kanya? PLease! Hindi naman siguro ako makapasok sa lugar na ito kung walang pahintulot niya diba?" friendly ko pang wika sa kanya. Alanganin itong tumango at nagpatiuna ng naglakad kaya naman kaagad ko itong sinundan.

 

"Nasa loob po siya Mam! Pasok na lang po kayo sa loob." wika nito nang huminto kami sa isang nakasaradong pintuan. Kaagad ko naman itong sinunod at mabilis kong pinihit ang seradura. Mabuti na lang at hindi iyun naka-lock kaya mabilis akong nakapasok sa loob.

 

Isinara ko lang ang pintuan at kaagad na iginala ang tingin sa buong paligid. Tahimik ang buong paligid at kaagad na nahagip ng tingin ko si Dominic na prenteng nakaupo sa isang mahabang sofa. Nakakunot ang noong nakatitig ito sa akin.

 

"What do you want? Bakit kailangan mo akong sundan?" malamig na tanong nito sa akin. Napalunok ako ng aking laway at mabilis na naglakad palapit dito.

 

"Payag na ako! Gusto kong magkaanak sa iyo Dominic Dela Fuente!" sagot ko at mabilis na naupo sa kandungan nito. wala na akong pakialam pa kung ano man ang iisipin niya sa akin. Ang importante lang sa akin ngayun ay ang masunod kung ano ang kagustuhan ng katawan ko.

 

 

Chapter 179 (WARNING: SPG)

 

TREXIE POVE

 

Hindi ko alam kung kanino ko nakuha ang lakas ng loob ko para kumandong kay Dominic. Pero isa lang ang gusto ko sa ngayun, gusto kong maramdaman ang presensya nito.

 

"What are you doing? Alam mo ba kung ano ang ginagawa mo ngayun Trexie?" wika nito. Kita ko ang sunod-sunod na paglunok nito ng kanyang sariling laway at ang pagalaw ng kanyang adams apple. Palatandaan na apektado ito sa ginawa kong pagkandong sa kanya.

 

"Bakit? Apektado ka ba? Binibigyan na kita ng laya para gawin lahat ng gusto mong gawin sa akin." malanding sagot ko sa kanya. Wala akong idea kung paano mang-akit ng lalaki pero gagamitin ko ang alindog ko ngayun para makuha ko kung ano ang gusto ko.

 

"Trexie, please...huwag kang gumawa ng kahit na anong bagay na pagsisisihan mo bandang huli. Umalis ka na dito hangat kaya ko pang pigilan ang sarili ko." sagot naman nito. Ramdam ko ang pagpipigil nito kaya kaagad akong nagkaroon ng kumpyansa sa sarili ko na kaya ko palang akitin ang isang Dominic Dela Fuente.

 

"Bakit ka magpipigil gayung ako na mismo ang lumapit sa iyo? Halikan mo ako Dom! Gawin mo ulit sa akin ang ginawa mo sa akin noong dinukot mo ako!" malandi kong wika at ako na mismo ang kusang humalik sa labi nito. Bahala na. Ayaw kong magsayang ng oras. Kung ano man ang mangyari sa aming dalawa ngayun, hinding hindi ko pagsisihan.

 

Ginamit ko ang kaunting natutunan ko sa kanya kung paano humalik. Hindi ito umiimik at hindi din ito tumutugon pero hindi ako nawalan ng pag-asa. Patuloy lang ako sa aking ginagawa at dahil nakakandong ako sa kanya, ikiniskis ko pa ang puwetan ko sa kanyang harapan. Umaasa ako na sa ganoong paraan unti-unti kong mabubuhay ang kanyang pagnanasa.

 

Mukhang effective naman ang ginawa kong iyun dahil kaagad kong naramdaman ang pagtugon ng halik nito sa akin at mahigpit akong niyapos. Dahil doon, kaagad akong nakaramdam ng tuwa.

 

"Are you sure gusto mo ito? Pwes ibibigay ko kung ano ang gusto mo! Total naman, ikaw na mismo ang lumapit. Sino ba naman ako para tanggihan ka Trexie." anas nito ng saglit na pinakawalan ang labi ko. Tinitigan pa ako nito at kita ko ang naglalagablab na pagnanasa sa kanyang mga mata. Hindi ko mapigilang mapangiti.

 

"Of course, gustong gusto ko! Tama ka! Nakaka- addict ang ginawa mo sa akin noon. Hindi mawala- wala sa isipan ko at gustong kong gawin mo ulit sa akin iyun Dom!" malanding sagot ko bago nito muling sinibasib ng halik ang labi ko.

 

Mapusok ang halikan na naganap sa aming dalawa. Ramdam namin pareho ang pagkasabik namin sa isat isa. Nag-uumpisa na din maglumikot ang mga palad nito papunta sa ibat-ibang parte ng aking katawan.

 

"ughhh!" hindi ko maiwasang ungol ng maramdaman ko ang isang palad nito na sumasapo sa isa kong bundok. Sobang init ng palad nito habang ramdam ko ang paglamas nito sa bahaging iyun. Napaliyad ako sa kanyang ginawa na siyang dahilan ng paghihiwalay ng aming labi at ang leeg ko naman ang kanyang pinagdiskitahan na paghahalikan.

 

Napahalinghing ako sa sobrang sarap na

nararadaman. Ramdam na ramdam ko ang

kakaibang init na naramdaman ng buo kong

katawan. Lalo akong binalot ng matinding

pagnanasa.

 

"Dom! Ahmm please!" paungol kong wika sa kanya.

 

"Please...what?" tanong naman nito. Namumungay ang mga matang tumitig dito at dahan-dahan akong umalis sa kandungan niya. Kita ko ang pagtataka sa mga mata nito pero malandi ko itong nginitigan bago dahan-dahan kong itinaas ang t- shirt ko para hubarin.

 

Nakuha naman kaagad niya ang ibig kong sabihin kaya tahimik itong nakatitig sa akin habang nag- aabang sa susunod ko pang gagawin.

 

Hindi ko ito binigo. Pagkatapos kong hubarin ang pang-itaas ko, kaagad kong sinunod ang aking suot na jeans. Tahimik pa rin na nakatitig ito sa akin habang bakas sa mukha nito ang pagnanasa.

 

Pagkahubad ko ng suot kong jeans kaagad itong tumayo at hinila ako papuntang sofa. Kaagad akong nagpa-ubaya ng igiya niya ako pahiga. Excited ako sa mga susunod na mangyayari kaya naman kahit ano ang gawin nito sa akin hindi ako aangal.

 

"Shit! Bakit ba napakaganda mo! Bakit ba hindi kita mahindian!" wika nito at muling naglapat ang aming labi. Sa pagkakataon na ito ramdam ko pa rin ang kanyang kapusukan. Ito na din mismo ang nagtanggal ng suot kong bra kaya naman kaagad na tumampad sa harap nito ang matatayog kong dalawang bundok na siyang pinagdiskitihan naman niya kaagad.

 

Napaigtad ako ng sumayad ang labi nito sa tuktok ng nipple ko. Ibayong sarap ang aking naramdaman kaya mariin akong napapikit. Ramdam ng buong pagkatao ko ang bawat halik at haplos na ginagawa nito sa buo kong katawan.

 

Nagtagal ang halik na iyun pababa ng pababa sa

 

maselang parte ng katawan ko. Namalayan ko na

 

lang na hubot hubad na pala ako habang nakasubsob si Dominic sa ibabang parte ng katawan ko.

 

"Ughh Fuck! Dominic! Tama na!'" halos pasigaw kong wika sa kanya. Halos tumirik na ang aking mga mata dahil sa kanyang ginagawa. Hindi ko lubos maisip na kaya akong pabaliwin ng ganito ng isang Dominic Dela Fuente.

 

"Yes Trexie! Ganiyan nga! Sumigaw ka hangat gusto mo! Isigaw mo ang pangalan ko!" narinig ko pang wika nito bago muling ibinalik ang buong attention nito sa aking pagkababae.

 

Hindi ko naman alam kung saan ko ihahawak ang aking mga kamay. Halos mamaos ako sa kakasigaw hangang sa naramdaman ko na may lumabas mula sa kaloob-looban ko. Sinaid iyun ni Dominic bago dahan-dahan na tumayo at hinubad ang sariling saplot

 

Hindi ko nama maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway ng tumampad sa mga mata ko ang hubot hubad nitong katawan. Partikular na sa kanyang galit na galit na pagkalalaki. Sa sobrang laki niyon hindi ko alam kung paano iyun nagkasya sa pagkababae ko noong una niya akong angkinin.

 

"Ready?" nakangisi nitong tanong. Kaagad naman akong tumango kaya naman kaagad nitong ipinwesto ang kanyang katawan sa akin. Ramdam ko ang pagkiskis ng pagkalalaki nito sa bukana ng aking pagkababae bago niya iyun dahan-dahan na ibinon. Kaagad naman akong napaungol sa sarap.

 

Lumipas pa ang ilang sandali at tuluyan ng muling nag-isa ang aming mga katawan. Walang pagsisisi na nagpa-angkin ako ng paulit-ulit sa lalaking mahal ko.

 

Kung ito ang paraan para matutunan niya din akong

 

mahalin handa akong sumugal. Ang importante

 

masaya ako sa piling niya at gagawin ko ang lahat para maging akin siya ng tuluyan.

 

Pagod kong naihiga ang katawan ko sa sofa pagkatapos ng mainit na sandali sa aming dalawa. Pakiramdam ko naubos ang lakas ko gayung wala naman akong ginawa kundi ang tumihaya at

 

umungol.

 

"Hindi ka ba hahanapin sa inyo?" Muli akong napatitig kay Dominic ng magsalita ito. Pagkatapos ng mainit na sandali sa aming dalawa ngayun lang ito nagsalita. Dahan-dahan naman akong bumangon ng sofa at hinagilap ang mga damit ko na ngkalat sa sahig.

 

Oo, hubot hubad pa rin ako sa harap niya ngayun pero himala dahil kumportable ako sa presensya nya. Sabagay, wala naman talaga akong dapat na itago sa kanya dahil nakita at naangkin niya na ang katawan ko

 

"Hindi naman siguro. Ang alam nila nasa School ako." sagot ko pasimple kong tiningnan ang suot kong relo. Nagulat pa ako dahil halos alas tres na pala ng hapon. Isang oras na lang at darating na sa School ang personal driver ko para sunduin ako.

 

Isa pa, baka hinahanap na din ako ni Francine.

 

 

Chapter 180

 

TREXIE POV

 

Pagkatapos kong maibalik sa katawan ko lahat ng saplot ko na nahubad kanina kaswal kong muling hinarap si Dominic.

 

Tahimik itong nakaupo sa sofa habang sinusundan ng tingin ang bawat galaw ko. Naiilang man pero pilit akong kumilos ng normal sa harap niya.

 

"Aasahan ko na ito na ang huli nating pagkikita. Isang malaking kahibangan ang nangyari ngayun na hindi na dapat pang maulit!" Kaagad na sambit nito ng mapansin niya na tapos na akong magbihis.

 

Parang isang malakas na echo naman sa pandinig ko ang sinabi niyang iyun. Ang masayang nararamdaman ng puso ko kani-kanina lang biglang napalitan ng ibayong sakit.

 

Hindi ito ang inaasahan kong marinig mula sa kanya pagkatapos ng nangyari sa amin. Ang akala ko magiging maayos na ang lahat sa pagitan naming dalawa pero bakit ganito ang lumalabas sa bibig niya ngayun?

 

Wala lang ba talaga sa kanya ang lahat ng effort na ginagawa ko? Isa lang ba akong babaeng pwede niyang i-sex kapag magkasundo kami?

 

Kung ganoon, sobrang sakit! Wala ba talaga siyang balak na mag-seryoso sa isang babae? Laruan lang ba talaga ang tingin niya sa akin na pagkatapos niyang gamitin basta na lang nyang itapon?

 

No! Hindi ako papayag. Nandito na ako at ipaglalaban ko kung ano ang akala kong tama. Tuturuan ko si Dominic na mahalin iya din ako.

 

"Ayaw mo sa akin? Hindi mo ako gusto?" garalgal ang boses na tanong ko sa kanya. Pigil ko ang sarili ko na huwag maiyak sa harap niya. Ayaw kong ipakita sa kanya na nasasaktan ako sa mga rejection na natangap ko sa kanya ngayun.

 

"Maybe....ako na lang ang iiwas dahil alam kong walang patutunguhan ang lahat ng ito. Baka lalong magwala sa galit ang pamilya mo kung nakikipagkita ka pa ulit sa akin." malamig na sagot nito sabay tayo. Akmang hahakbang na ito paalis nang kaagad ko itong hinawakan sa kanyang kamay.

 

"PLease, huwag kang umalis. Mag-usap muna tayo. "nagsusumamo kong wika sa kanya. Natigilan ito at muli akong hinarap.

 

"After this, ano ang gusto mong gawin? May dapat pa ba tayong pag-usapan?" tanong nito sa akin. Muli itong naupo sa sofa at walang emosyon akong tinitigan. Lalo naman akong nakadama ng pangamba sa isiping wala talaga akong pag-asa kay Dominic.

 

Mukhang katawan ko lang talaga ang habol nito sa akin at wala naman talaga siyang nararamdaman na kahit na katiting na pagtingin sa akin. Sa isiping iyun parang gusto kong sumigaw ng ubod lakas dahil unti-unti na akong nakakaramdam ng paninikip ng dibdib.

 

"Wa-wala ka ba talagang balak na panagutan ako? Ilang beses nang may nangyari sa ating dalawa at posibleng mabuntis ako." walang pakundangan kong sagot.

 

Kung ito ang paraan para maitali ko siya sa akin willing talaga akong magpabuntis sa kanya. Willing akong ialay ang lahat sa akin. Willing akong magsakripisyo.

 

"Ano ba ang pinagsasabi mo? Bakit bigla na lang nagbago ang isip mo? Bakit mo sinasabi ang mga katagang ito sa akin ngayun? tanong nito. Tinitigan ko ito sa kanyang mga mata bago ko ito sinagot.

 

"Bakit? Hindi ko din alam. Pero isa lang ang gusto kong sabihin sa iyo ngayun. Mahal na yata kita at gusto kong pakasalan mo ako." diretsahan kong sagot.

 

Parang gusto kong i-congratulate ang sarili ko dahil nasabi ko sa kanya ang tungkol sa bagay na ito. Lumalabas na ako ang nagproposed ng kasal sa kanya pero wala na akong pakialam pa. Hindi na uso ngayun ang dalagang Pilipina at makailang ulit ng may nangyari sa aming dalawa. Wala ka din dapat akong ikahiya pa dahil nakita niya na ang lahat sa akin.

 

"Trexie, pinag-isipan mo ba iyang mga sinasabi mo sa akin ngayun? Mahal mo ako? Nagpapatawa ka ba? " sagot nito. Kita ko ang pagkalito sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

 

"Oo, mahal kita! Hindi ko alam kung paano nag- umpisa ang feelings na nararamdaman ko para sa iyo pero handa kong ibigay sa iyo ang lahat ng gusto mo. Willing akong ibigay sa iyo ang anak na inaasam mo. Willing ako na makasama ka habang buhay Dom. Kahit ilang anak na naisin mo, handa kong ibigay sa iyo!" naluluha kong sagot sa kanya. Umaasa ako ng possitive na response mula sa kanya. Umaasa ako na pakinggan niya din ako.

 

Alam kong napaka-cheap ko ngayun. Imagine, ako na nga ang unang nagproposed ng kasal at parang ako pa ang nanliligaw ngayun? Ako din ang nag- umpisang gumawa ng moves kanina para may mangyari sa aming dalawa. Kung irereject man ako ngayun ni Dominic walang ibang sisihin kundi ako lang.

 

"No! Impossible! Hindi kita gusto at hindi ikaw ang babaeng pangarap ko!' sagot naman ni Dominic. Parang bomba na sumabog sa pandinig ko ang katagang binitiwan niya. Hindi ko na napigilan pa ang sunod-sunod na pagpatak ng luha sa aking mga

 

mata. Hindi ko ma-imagine ang sakit na nararamdaman ng kalooban ko ngayun!

 

Grabe naman siya kung maka-reject sa akin! Pagkatapos niyang angkinin ng maka-ilang ulit ang katawan ko ito pa ang igaganti niya sa akin? Napaka -unfair naman ng mundo!

 

"A-anong sabi mo? Hindi mo ako gusto at never mo akong magugustuhan?" halos pabulong kong tanong. Tinabig ni Dominic ang kamay ko na nakahawak sa kanya at muli itong naglakad papunta sa pintuan. Palatandaan na ayaw niya nang makipag -usap pa sa akin.

 

"Ayusin mo ang sarili mo. Baka hinahanap ka na ni Francine and please, umuwi ka na! Baka hinahanap ka na din ng mga magulang mo!" malamig na wika nito at tuluyan na akong iniwan mag-isa dito sa entertainment room. Impit akong napaiyak dahil sa mga nangyari.

 

Hindi ko inaasahan na sa isang iglap biglang naglaho ang pangarap ko na tuluyang maging akin si Dominic. Hindi nya ako gusto at malabong maging kami.

 

Mukhang kailangan ko nang turu-an ang sarili ko na kalimutan siya. Na isantabi na lang ang nararamdaman ng puso ko para sa kanya! Hindi siya ang lalaking para sa akin at malabong maging kami. Magiging katulad din siguro ako ni Francine na bigo sa pag-ibig. Na pareho kaming tinalikuran ng lalaking mahal namin.

 

Hindi ko alam kung paano matatangap ang lahat ng ito pero kahit na masakit kailangan kong magpakatatag. Hindi pa katapusan ng mundo at habang nabubuhay ako patuloy kong mararamdaman ang sakit ng kabiguan.

 

 

Chapter 181

 

TREXIE POV

 

"Saan ka dinala ng pamangkin ko? Kanina pa kita hinanahap ah? Akala ko umalis ka na." Nagpapalakad-lakad ako dito sa gilid ng pool ng marinig ko ang boses ni Francine. Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin habang sinasabi ang katagang iyun. Pilit naman akong ngumiti sa kanya.

 

"Sa entertainment room. Napasarap ang pag-uusap naming dalawa ni Dominic. Hindi ko namalayan ang oras." sagot ko naman sa kanya sabay iwas ng tingin dito. Wala akong balak ikwento dito kung ano man ang namagitan sa aming dalawa ni Dominic.

 

"Napasarap? Talaga lang ha? Nagbago na pala ang pamangkin ko. Aloof dati iyan sa mga babae. Mas gusto niyang magkulong sa library kaysa makipag- usap kahit kanino. Good thing na nakuha mo ang loob niya." sagot naman nito. Natigilan naman ako. Sa totoo lang, wala akong ganang makipag-usap ngayun. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong umiyak ng umiyak para mabawasan ang bigat ng damdamin ko.

 

"France, late na pala. Baka hinahanap na ako sa amin. Magpapaalam na sana ako." pag-iiba ko sa usapan namin. Kunot noo ako nitong sinipat ng tingin bago muling nagsalita.

 

"Trex, are you sure ayos ka lang? Bakit ang lungkot ng mga mata mo? Teka lang, umiyak ka ba?" Nagtatakang tanong nito habang hindi nito inaalis ang pagkakatitig sa aking mukha. Pilit naman akong ngumiti.

 

"Ha? Ako? Umiyak? No! Hindi! Ano kasi, napuyat ako kagabi at inaantok na ako....tama, inaantok ako kaya magpapaalam na ako sa iyo France." taranta kong sagot at akmang maglalakad na ako paalis ng

 

muli ako nitong tawagin.

 

"Malayo sa main road ang lugar na ito. Ipapahatid na lang kita sa driver namin." wika nito. Muli akong natigilan. Dahan-dahan akong lumingon sa kanya at muling nagpakawala ng pilit na ngiti. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang nagtataka nitong tingin sa akin. Mukhang may gusto itong itanong sa akin pero mukhang nag-aalangan.

 

"Okay...halika. Palaging may driver na nakaantabay dito kaya naman may maghahatid sa iyo. Basta, tumawag ka sa akin kapag nakarating ka na ng mansion ha? Gusto ko sana iparating ang pangungumusta ko kila Mama Ashley at Papa Ryder kaya lang baka galit pa sila sa akin. Tsaka, aasahan ko na hindi mo babanggitin sa kanila ang pagkikita natin. Masyado ng masakit ang mga nangyari at gusto ko na lang mamuhay ng malayo sa gulo." mahabang wika nito.

 

Bakas sa mga mata nito ang lungkot habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya. Kung nagdurusa ako ngayun, mas dobleng pagdurusa siguro ang nararanasan ni Francine. Mag-isa niyang tinataguyod ang anak nilang dalawa ni Kuya. Swerte lang siguro siya dahil anak siya ng Isang Dela Fuente. Hindi niya na kailangan pang maghikahos sa buhay.

 

"Promise..igagalang ko ang kung ano man ang desisyon mo France. Pero ito lang ang masasabi ko, hindi na galit si Mama sa iyo at ayos lang kung dumalaw ka din minsan sa mansion para kumustahin sila. Naghihintay lang sila sa muling pagbabalik mo kaya sana magpakita ka sa kanila sa lalong madaling panahon." nakangiti ko namang sagot sa kanya. Tumango lang ito sa akin bago ako tuluyang nakaalis.

 

Habang nasa byahe, hindi ko mapigilan ang maluha.

 

Uuwi na naman akong masasaktan at mukhang

 

walang pag-asa na maging kami talaga ni Dominic.

Kailangan ko na talaga sigurong mag-moved on at kalimutan muna siya. Siguro, simula bukas, itotoon ko na lang muna buong attention ko sa pag-aaral.

 

Nagpahatid na ako sa driver nila Francine hangang mansion. Nag-uumpisa ng kumalat ang dilim sa buong paligid at alam kong hinahanap na ako sa mansion. Hindi ko na naman alam kung ano ang idadahilan ko sa kanila. Tiyak na masesermonan na naman ako nito. Lalo na at hindi ko sinipot kanina ang family driver namin. Lalo akong malilintikan kapag malaman nila na hindi naman talaga ako pumapasok sa School.

 

Kung bakit naman kasi na-inlove pa ako sa Dominic na iyun eh. Bigla tuloy nagkalitse litse ang buhay ko simula ng may nangyari sa aming dalawa.

 

Pagkatahinto ng sasakyan sa tapat ng gate namin kaagad na akong bumaba. Hinintay ko munang makaalis ang kotse bago ako pumasok sa loob ng gate.

 

Tama ang hinala ko. Naglalakad pa lang ako papasok ng gate ng mapansin ko ang nag-aalalang mukha nila Mama at Papa malapit sa garden. Mabilis nila akong sinalubong ng mapansin nila ang pagdating ko.

 

"Trexie, mabuti naman at umuwi ka na! Saan ka ba nagpunta? Alam mo bang kanina pa kami nag- aalala sa iyo?" Kaagad na wika ni Mama sa akin. Humalik muna ako sa pisngi nilang dalawa ni Papa bago ako sumagot.

 

"Pa-pasensya na po. Absent ang isa sa mga prof namin kaya sumama ako sa mga kaibigan ko na mamasyal muna. Hindi namin namalayan ang oras kaya late na akong nakauwi." Pagdadahilan ko.

 

"Pasyal? Kailan ka pa natutong lumabas kasama ang

 

mga kaibigan mo? Isa pa, bakit namumula ang mga

 

mata mo? Sabihin mo nga sa amin, may itinatago ka ba sa amin?" tanong naman ni Mama. Kaaagad akong nag-iwas ng tingin dito habang pilit na nag- iisip ng idadahilan.

 

Hindi ko pwedeng sabihin sa kanila kung saan ako galing. Lalong hindi ko din pwedeng banggitin sa kanila na nagkita kami ni Dominic. Tiyak na lalo lang silang magagalit sa akin.

 

"Na-napilit po nila ako!" sagot ko. Umaasa na sana tantanan na muna nila ako. Pagod ako at gusto ko ng magpahinga.

 

"Trexie, kailan ka pa natutong magsinungaling sa amin? Alam mo bang tinawagan namin kanina ang School mo at sinabi nila sa amin ang palagi mong pag-absent? Saan ka pumupunta tuwing hindi ka sumisipot sa klase mo?" maawtoridad na tanong ni Papa. Bakas sa boses nito ang tinitimping galit kaya hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba.

 

Kapag ganitong si Papa na ang nagsasalita, lalo akong malalagot nito. Malakas ang pakiramdam nito at hindi ito basta-basta matataguan ng sekreto. Bigla tuloy akong kinabahan.

 

"Sabihin mo sa amin, may problema ka ba anak? Bakit pakiramdam namin, ang laki na ng ipinagbago mo? Hindi ka naman dating ganiyan ah?" sagot naman ni Mama. Bakas sa mukha nito ang pag- aalala. Bigla naman akong nakaramdam ng guilt.

 

Kung tutuusin, ramdam ko naman talaga ang pag- aalala nila sa akin. Alam ko kung gaano nila ako kamahal at wala silang ibang hangad sa akin kundi ang kabutihan ko.

 

"Na-nagkita kami ni Francine." sagot ko. Wala na, sukol na ako at wala na akong pwedeng idahilan pa. Alam kong hindi nila ako tatantanan hangat hindi sila makontento sa mga paliwanag ko.

 

"Anong sabi mo? Si Francine?" sagot ni Mama.

 

Dahan-dahan naman akong tumango.

 

"Hangang ngayun po ba, hindi niyo pa rin siya kayang tanggapin kung sakaling silang dalawa ni kuya ang magkakatuluyan?" tanong ko. Muling sumagi sa isipan ko ang kambal na anak nila Kuya at Francine. Sila ang mas apektado kung lumaki sila na hindi maging kumpleto ang kanilang pamilya.

 

 

Chapter 182

 

TREXIE POV

 

Sa tanong kong iyun, hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat sa mukha ni Mama at Papa. Hindi marahil nila inaasahan na itatanong ko ang tungkol sa bagay na ito.

 

Well, nabigo man ako kay Dominic, at least alam kong tama ang gagawin ko ngayun. Ipapaalam ko sa kanilang lahat na nagkaanak si Kuya at Francine. Is doesn't matter na din naman kung magtampo sa akin si Francine kapag ibubunyag ko ang sekreto nya. Karapatan ng mga magulang ko na malaman nila na nagkaroon na pala sila apo at karapatan din ni Kuya Charels na makilala ang mga anak niya.

 

Habang nasa byahe ako kanina, pauwi dito sa mansion, napag-isipan ko na din na sabihin sa kanila ang pagkakaroon ng apo nila kay Francine. Bahala na kung magalit or magtampo si Francine sa akin. Wala na din naman akong balak na makipag- kita sa kanya. Iiiwas ako sa kanya para makaiwas na din kay Dominic.

 

"Bakit mo naman natanong iyan? Halos dalawang taon nang umalis si Francine sa poder natin at alam namin na maayos na ang kalagayan niya sa tunay niyang pamilya." sagot naman ni Mama.

 

"Yes, halos dalawang taon na po. At sa loob ng mga taon na nagdaan hindi man lang siya nagtangkang bumalik dito sa mansion." malungkot kong sagot.

 

"Nagkita ba kayo ulit?> Nagkausap ba kayo? Kumusta siya?" tanong ni Mama. Kita ko sa mukha nito ang pagkasabik. Sa mga bisig niya lumaki sa Francine at siguro naman na-mimiss niya din ito katulad ng pagka-miss ko sa kanya kahit sandaling panahon lang kami nagkasama. Parang kapatid na

 

din ang turing ko kay Francine at gusto ko din

 

talaga siyang makasama ulit sa iisang bubong pero siyempre, malayo sa anino ni Dominic.

 

"Kung sasabihin ko po ba sa inyo na nagkaanak silang dalawa ni Kuya Charles maniniwala po ba kayo? Matatangap niyo po ba ulit siya sa pamilya natin hindi bilang isang anak kundi kasintahan ni Kuya Charles kahit na isa siyang Dela Fuente?" tanong ko.

 

Kahit mga magulang ko sila, gusto ko pa rin makasigurado. Ayaw ko ng maging unfair para kay Francine ang pamilya namin. Masyado na siyang nasaktan noon at kahit hindi kami magkadugo, nahihirapan din ang kalooban ko kapag nakikita siyang nahihirapan.

 

"Anong sabi mo? Trexie? Totoo ba iyang sinasabi mo? Nabuntis at nagkaanak si Francine? Nabuntis siya ng Kuya mo noon?" maawtoridad na tanong ni Papa. Hindi na ako nagdalawang isip pa. Kaagad akong tumango.

 

"Yes...nabuntis siya ni Kuya. Nagkita kami kanina sa mall habang kasama niya ang mga babies na namamasayal" sagot ko. Kita ko ang lalong pagkagulat sa mukha nila Mama at Papa. Pareho silang titig na titig sa akin habang hindi nakasagot. Masyadong shocking talaga siguro para sa kanila ang dala kong balita base na din sa mga reaksyon nilang dalawa.

 

"kahit ako nagulat din. Kambal ang anak nilang dalawa ni Kuya at unfair para sa ating lahat kung lumaki silang hindi man lang natin sila nakasama at naalagaan." muling wika ko.

 

"May apo kami? Nagkaanak silang dalawa ni Charles? Bakit hindi niya man lang ito sinabi sa atin? "sagot ni Mama.

 

"Hindi natin siya masisisi kung bakit niya piniling ilihim Ma. Saksi ako sa ginawa niyo pong pagtaboy

 

sa kanya noon. Naging masunurin lang si Francine sa gusto niyo. Alam niya din na si Ate Mikaela ang gusto niyong maging asawa ni Kuya. Nasaksihan niya kung paano ikinasal si Kuya kay Ate Mika noon kaya hindi natin siya masisisi kung bakit pinili niyang manahimik." sagot ko.

 

"God! Ryder, ano ang nangyari sa pamilya natin? Bakit nagkaganito? Masyado ba akong naging perfectionist noon at hindi ko man lang napansin na may tao na palang nagdurusa dahil sa pagiging makasarili ko?" narinig kong mahinang wika ni Mama. Bakas sa mukha nito ang paghihirap ng kalooban.

 

Naiinitindihan ko siya kung bakit ganito ang kanyang naging reaction. Siguro bumalik sa ala-ala niya kung paano niya tinakwil si Francine noong nalaman niya na may nangyari sa kanilang dalawa ni Kuya Charles. Mali iyun, dahil imbes na kausapin niya ng maayos si Francine, inalisan niya ito ng karapatan dito sa mansion. Itinaboy niya ito at hindi man lang nya naisip kung may mapupuntahan ba ito. Mabuti na lang at nakita siya ni Dominic at nakilala bilang kadugo nila. Kung hindi, baka lalong nagdusa si Francine.

 

"Ashley, No! Huwag mong sisihin ang sarili mo. Tandaan mo, lahat ng tao ay hindi perpekto. Lahat tayo ay nagkakamali. Kung ano man ang nagawa nating pagkakamali noon, pwede pa nating ituwid. Pwede pa nating ayusin lahat ng ito." sagot naman ni Papa Ryder.

 

"Hindi! Kasalanan ko ang lahat ng ito. Naging makasarili ako at hindi ko man lang inisip kung ano ang maging kahihinatnan ng lahat ng nagawa ko noon. Ako ang dahilan kung bakit hangang ngayun nagdurusa si Charles at si Francine. Pinilit ko silang paghiwalayin noon." Umiiyak nang wika ni Mama.

 

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa

 

dito

 

Isang mabait na Ina si Mama Ash. Simula ng nakabalik ako sa poder nila, hindi siya nagkulang na iparamdam sa akin kung gaano niya ako kamahal. Sa akin niya ibinuhos ang lahat ng pagmamahal ng isang Ina lalo na ng umalis si Francine sa poder namin. Nahihirapan din ang kalooban ko ngayun na nakikita kong paghihirap ng kalooban niya.

 

"Ma, tama si Papa. Pwede pa nating ayusin ito. Huwag mong sisihin ang sarili mo. Nakausap ko kanina si Francine at sinabi niya na hindi siya galit sa iyo. Alam niyo po kung gaano siya kabait kaya wala po kayong dapat na ipag-alala. Isa pa po, gagawa ako ng paraan para makita niyo din po ang mga apo niyo. Alam kong pagbibigyan kayo ni Francine dahil mahal na mahal niya kayo. Itinuring niya na din kayong parang tunay niyang mga magulang." mahaba ko namang sagot.

 

Umaasa ako na sana maibsan man lang ng kahit na katiting ang nararamdamang paghihirap ng kalooban ni Mama ngayun.

 

"Kung hindi siya galit sa akin bakit hindi niya man lang nagawang magpakita sa atin? Ni tawag hindi niya din nagawa?" sagot ni Mama sa kabila ng paghikbi. Sinulyapan ko muna si Papa bago sumagot

 

"Dahil busy po siya sa kambal niyong apo. Single Mom siya at kahit na may mga katuwang siyang mga Yaya's sa pag-aalaga kina Kobi at Butter, magiging abala pa rin siya. Lalo na at kailangan niya ng pag-aralan kung paano hahawakan ang negosyo ng pamilya nila. Nang pamilya Dela Fuente." sagot ko. Natigilan si Mama.

 

"Kobi at Butter? Iyan ba ang pangalan ng mga apo namin?" sagot ni Papa. Bakas sa boses nito ang galak. Hindi ko naman mapigilan na mapangiti. Sasagot sana ako ng biglang sumabat sa usapan namin.

 

"Apo? Sinong apo?" biglang wika ni Kuya Charles. Bakas sa mukha nito ang pagtataka habang nagpapalipat-lipat ng tingin sa amin. Hindi ko alam kung kanina pa ba siya nakikinig. Wala din yatang nakapansin sa amin kung kanina pa ba siya nakuwi.

 

"Anak niyo ni Francine? How come na hindi mo ito alam at never mong inalam? Akala ko ba, siya lang ang pangarap mong babae na gusto mong makasama habang buhay pero bakit hindi mo man lang natuklasan ang pagkakaroon niyo ng anak?" si Papa na ang sumagot kay Kuya Charles na noon ay gulat na gulat.

 

"Ano pong sabi niyo? Nagkaanak kami ni Francine? Bakit hindi niya man lang ito nabanggit sa akin noong nagkita kami?" muling bigkas nito.

 

"Nagkita kanina si Trexie at Francine sa mall at inamin niya na nagkaanak kayong dalawa. Charles, ito na ang chance mo para magpaka-ama sa mga bata. Hindi kami tututol kung talagang nagmamahalan kayong dalawa pero sana gawin mo ang lahat para maiuwi dito sa mansion ang mga apo namin!" muling wika ni Papa.

 

Tulala namang napatitig sa akin si Kuya sa akin. Kaagad naman akong nag-iwas ng tingin at nagpaalam na kina Mama at Papa na aakyat muna ng kwarto para makapagpalit ng damit. Sa totoo lang, kanina ko pa gustong ipahinga ang katawang lupa ko. Masyado akong napagod kanina sa ginawa naming dalawa ni Dominic at gusto kong matulog buong gabi.

 

 

Chapter 183

 

FRANCINE POV

 

Kakatapos ko lang kumain ng dinner at akmang papasok na ako ng banyo para maglinis ng katawan ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Kaagad ko iyung dinampot at hindi ko na tiningnan pa kung sino ang tumatawag sa pag-aakala kong si Daddy lang.

 

Maghapon na nasa labas si Daddy. May inaasikaso daw ito at baka gabi na kung makauwi kaya mag-isa lang akong kumain ng dinner kanina. Si Dominic naman, pagkaalis ni Trexie kanina kaagad ding umalis.

 

"Hello Dad!" kaagad kong sambit pagkalagay ko pa lang sa tainga ko ng cellphone.

 

"Francine! Pweba ka tayong magkita?" kaagad naman na sagot ng nasa kabilang linya. Hindi ko maiwasang mapakunot ang noo ko at tiningnan ang monitor ng cellphone ko para masiguro kung sino ang tumatawag. Hindi ito si Daddy at lalong hindi si Dominic.

 

""Charles?" gulat kong sambit. Ano ang kailangan niya? Bakit siya napatawag ng ganitong oras?

 

"Busy ako! Wala akong time. Kung may gusto kang sabihin or itanong...gawin mo na ngayun." sagot ko naman sa kanya.

 

Sandaling katahimikan ang namagitan sa aming dalawa na siyang labis ko namang ipinagtaka.

 

"Charles...bakit ka napatawag? Kung hindi ka rin lang magsasalita, ibababa ko na ang tawag na ito." muli kong wika sa kanya.

 

"Francine, ganoon na ba talaga ako kasama para sa iyo para ilihim sa akin ang tungkol sa mga anak natin?" diretasahan na wika nito sa kabilang linya na siyang nagpagulat sa akin.

 

Paano nya nalaman ang tungkol dito? Ibig bang sabihin nito, hindi tumupad sa usapan namin si Trexie? Wala pa ngang 24 hours ang nakalipas na nalaman niya ang tungkol sa pagkakaroon namin ng anak ni Charles, kinwento din ba kaagad niya sa pamilya niya?

 

"Kaya kong buhayin ang mga bata. Huwag mo ng guluhin pa ang isip mo tungkol sa bagay na iyan. Kaya mo naman magproduce ng kahit na ilang anak sa ibang babae diba? Na walang dugong Dela Fuente! "malamig kong sagot sa kanya. Wala na akong panahon pa para itanggi sa kanya ang tungkol sa mga bata. Maliit lang ang mundo at ini-expect ko

 

naman talaga na malalaman niya ito.

 

Kung nagkasundo lang kami noong last kaming nagkita baka nga nabanggit ko na sa kanya ang tungkol dito. Pero wala eh...hindi niya tangap ang pamilyang kinabibilangan ko kaya dapat lang na huwag na siyang makialam sa pagpapalaki ko sa mga anak namin.

 

Ano ba talaga ang gusto niyang mangyari? Sa huling pagkikita namin, alam kong ayaw niya sa akin. Dahil lang sa mababaw niyang dahilan. Dahil lang sa pagiging Dela Fuente ko. Hindi ako ganoon katanga para ipagpilitan ang sarili ko sa kanya. Kung ayaw niya sa akin, lalong ayaw ko din naman sa kanya.

 

"France, hindi mo naiintindihan..please, makipagkita ka sa akin. Pag-usapan natin ito. Ako pa rin ang ama ng mga bata at huwag mo naman sanang ipagkait sa akin na makilala sila." sagot nito sa kabilang linya. Bakas sa boses nito ang pakiusap.

 

"No...Siguro naman nasa akin ang lahat ng

 

karapatan para buhayin silang mag-isa diba? Anak

 

natin sila sa isang malaking pagkakamali. Nabuo

 

sila ng walang basbas mula sa mga taong nasa paligid natin. Huwag mo ng guluhin ang buhay ng mga bata dahil kaya ko silang bigyan ng magandang kinabukasan. Hindi nila kailangan ng isang ama na hindi naman sila kayang tangapin ng buong-buo." mahaba kong sagot sa kanya.

 

"France, ano ba ang pinagsasabi mo? Anong hindi ko sila kayang tangapin? Mga dugo at laman ko din sila. Bigyan mo naman sana ako ng pagkakataon na makita at mahawakan sila. Na maiparamdam ko ang pagiging ama ko sa kanila." sagot naman nito.

 

"Buo na ang desisyon ko Charles. Sa pagkakataon na ito, hindi kita mapagbibigyan. Hindi ko kayo mapagbigayan. Akin lang ang anak ko at walang ibang pamilyang kikilalanin kundi ang pamilya Dela Fuente lang." sagot ko at kaagad na pinatay ang tawag.

 

Alam kong sa pagkakataon na ito, ako ang lalabas ng masamang tao. Na naging makasarili ako. Pero, masisisi ba nila ako? Masyado na akong nasaktan. Pagod na akong umiyak. Nasa proseso pa ako ng paglimot sa kanya kaya naman paninindigan ko kung ano man ang sinabi ko ngayun.

 

Oo, aminado ako na pinangarap ko din naman na mabigyan ng kompletong pamilya ang mga anak ko. Pero kung ganito namang ipinaramdam na sa akin ni Charles na hindi niya kayang tanggapin ang buo kong pagkatao, bakit kailangan ko pang sumugal? Hindi na dapat. Pagod na akong umiyak at gusto ko na lang ng tahimik na buhay. Isang buhay na malayo sa sakit at kabiguan.

 

"Ilang beses pang tumunog ang aking cellphone pero hindi ko na binigyang pansin pa. Walang magagawa si Charles kapag magdesisyon ako na hindi ipapakita sa kanya ang kambal. Kung pera ang pag-uusapan, mas marami kami noon kumpara sa kanila. Hindi niya basta-basta makukuha ang anak ko hangat walang basbas mula sa akin.

 

Dahil sa tawag na iyun, hindi ko maiwasan na muling manumbalik sa isipan ko ang pait ng nakaraan. Naging mailap tuloy ang antok sa akin ng gabing ito.

 

Haysst, ngayun ko lang napatunayan na hindi din pala kayang tumupad sa isang simpleng pangako si Trexie. Sabagay, kapatid niya ang sangkot sa issue na ito at alam kong nasa kapatid niya pa rin ang kanyang loyalty.

 

Hindi ko namalayan pa kung anong oras na akong nakatulog. Basta nagising na lang ako na masakit ang ulo ko. Dahan-dahan pa akong bumaba ng kama at nagmamdaling pumasok ng CR.

 

Mahina talaga ako sa puyatan. Kung hindi sana sa

 

tawag ni Charles kagabi hindi sana ako magkakaganito. Haysst, ngayung araw pa naman ang umpisa ng pagrereport ko sa opisina. Ngayung araw din ako ipapakilala ni Dominic sa mga empleyado. Hindi pwedeng humarap ako sa kanila na nangangalumata at mukhang may sakit.

 

Kahit na kulang sa tulog at masama ang pakiramdam, nagpasya na lang din akong maligo. Isang desisyon na nakatulong sa akin dahil pagkatapos kong naligo naging maayos naman ang aking pakiramdam. Magpapa-templa na lang siguro ako mamaya ng black coffee para lalong mabuhay ang dugo ko.

 

Nagpasya na akong magbihis ng formal na damit. Maaga ang usapan namin ni Dominic na pupunta ng opisina.

 

Dinaanan ko muna ang kambal sa nursery room bago ako nagpasyang bumaba patungo sa dining area. Katulad ng inaasahan, tulog na tulog pa sila habang binabantayan ng kanilang mga Yaya's. Isa - isa ko muna silang hinalikan sa pisngi bago sila iniwan.

 

"Pagkapasok ko sa dining area, isang nakangiting mukha ni Daddy at seryosong mukha ni Dominic ang nabungaran ko. Nakasuot na din ito ng damit pang-opisina at kung hindi dahil sa akin, baka kanina pa ito umalis.

 

"Ang tagal mo naman!" kaagad pang angal nito sa akin. Pinanlakihan ko lang ito ng mga mata bago ko inutusan ang isa sa mga kasambahay na ipagtempla ako ng black coffee.

 

"Bakit? Hindi ka ba nakatulog kagabi?" tanong naman ni Daddy sa akin. Pilit naman akong ngumiti dito.

 

"Hindi nga po eh. Siguro excited lang ako sa magaganap ngayung araw sa opisina kaya ganoon." Pagdadahilan ko. Hindi naman pwedeng sabihin ko sa kanila na hindi ako nakatulog dahil sa tawag ni Charles sa akin kagabi. Mukhang wala pa naman sa mood ngayun si Dominic.

 

"Huwag mo masyadong i-preassure ang sarili mo. Hindi naman mabigat ang trabaho sa opisina dahil marami namang mga empleyado ang gagawa noon. " sagot naman ni Daddy. Samantalang si Dominic naman tahimik lang. Wala tuloy sa sarili na tinitigan ito at nagulat pa ako dahil humpak ang pisngi nito at nangingitim ang paligid ng kanyang mga mata. Mukha tuloy siyang adik-adik na kulang sa tulog.

 

Ano kayang nangyari sa Dominic na ito. Kung hindi ako masyadong nakatulog kagabi, mukhang mas malala ang pinagdaanan nito. Mukhang magdamag itong dilat at hindi man lang nakatikim ng kahit na kaunting pagtulog.

 

 

Chapter 184

 

FRANCINE POV

 

"Anong oras ka ba nakauwi kagabi? Sigurado ka bang matuturuan mo ako ng maayos ngayung araw dahil kung hindi, bukas na lang ako magrereport sa opisina." putol ko sa katahimikan sa pagitan naming dalawa ni Dominic habang nandito kami sa loob ng sasakyan at binabaybay na namin ang daan patungo sa opisina.

 

Ngayun ko lang napansin ito na parang hindi mapalagay. Parang may malalim itong iniisip na hindi naman normal sa kanya noon. Ano kaya ang gumugulo sa isipan ng pamangkin ko? May malalim kaya itong pinagdadaanan?

 

"Wala. May iniisip lang ako!" sagot nito.

 

Oh diba, ang layo ng sagot niya sa tanong ko. May something talaga dito eh na dapat kong malaman.

 

"Ano nga? Look, pwede mong i-share sa akin. Kaysa naman magmukha kang zombie diyan. Huwag mong sarilinin ang problema at baka hindi makayanan ng utak mo at lalo kang maging pasaway." sagot ko sa kanya na may halong biro sa aking boses.

 

Gusto ko lang pagaanin ang aming umaga. Ayaw ko din manahimik habang papunta kami ng opisina. Kung saan-saan kasi nakakarating ang isipan ko at lalo lang akong nalulungkot.

 

Mas nalilibang ako kapag may kausap ako at pwede ko ng pagtyagaan si Dominic.

 

"Wala ka namang maitulong kaya nonsense lang kung sasabihin ko sa iyo." tipid nitong sagot. Kaagad ko itong tinaasan ng kilay. Tinitigan ko ito sa kanyang mukha at hindi ko maiwasan na matawa dahil mukha talaga itong bangag.

 

Kung hindi ko lang kilala itong si Dominic iisipin ko talaga na nag-aadik-adik ito eh. Kaya lang, alam kong hindi niya magagawa iyun. Matinong tao ito at hindi ko alam kung bakit masama ang tingin sa kanya ng nakakarami. Siguro dahil sa kagagawan ng aming mga ninuno noon. Lalo na ni Daddy.

 

Pero masasabi ko na matino na din si Daddy. Kaya nga wala ito palagi sa bahay dahil abala ito sa kanyang mga charity. Iniikot nito ang mga bahay ampunan para magbigay ng donations. Balak din nitong magtayo ng foundations para lalong makatulong sa mga kapus-palad.

 

Alam kong hindi perpekto ang pamilya namin. Alam kong hindi maganda ang reputasyon ng pamilya namin. Dahil iyun sa kagagawan ng mga ninuno namin. Pero alam kong sa paglipas ng panahon mababago din ang lahat ng ito. Lalo na ngayun unti- unting nilinis na ni Daddy ang kanyang mga maling nagawa noon.

 

"Try me...pwede mong sabihin sa akin. Malay mo naman, may maisasa-suggest akong solusyon sa problema mo. Oh diba, magkakaroon ka ngayun ng utang na loob sa akin at pwede kitang singilin pagdating ng araw." pagbibiro kong sagot sa kanya. Kaagad naman tumaas ang kabilang sulok ng labi nito. Palatandaan lang na kaunting hilot na lang at mapapaamin ko din ito.

 

"Ganito ba talaga ang feeling ng inlove? Hindi ka makatulog at parang gusto mong makasama siya palagi?"tanong nito na kaagad na nagpagulat sa akin. Muli akong napatitig kay Dominic. Pilit kong binabasa kung ano man ang tumatakbo sa utak nito gayung wala naman akong talent para gawin iyun.

 

"Bakit? Inlove ka na? Wow! Thats good! Kauting

 

kembot na lang at ikakasal ka na pala." nakangiti

 

kong sagot.

 

Sa wakas, nasapol din ni kupido ang pihikang puso ng pamangkin ko. Siguro maiintindihan na nito ang mga pinagdaanan ko ngayun. Inlove na din sya eh.

 

"Sira.......kasal kaagad? Ni hindi ko nga alam kung paano ito i-handle at ayusin dahil itinaboy ko siya." sagot nito na nagpawindang sa buo kong pagkatao.

 

Hindi ko tuloy napigilan ang muling titigan ito. Inaanalisa ko kung nagbibiro ba ito pero hindi eh. Seryoso siya. Talagang itinaboy nya ang babaeng gusto niya? Sino ang malas na babaeng iyun?

 

"Ano? Itinaboy mo? Bakit? Naku! Malala ka na talaga!' sagot ko sa kanya. Ngali-ngaling batukan ko ito para magising sa katotohanan. Gusto yata talaga niyang panindigan ang katangahan pagdating sa mga babae. Bakit niya itataboy ang babaeng gusto niya kung wala namang malalim na dahilan?

 

"Hindi kami pwede sa isat-isa kaya ginawa ko iyun. Ayaw sa akin ng pamilya niya dahil nga sa reputasyon ng pamilya natin." malungkot na sagot nito. Halata talaga sa mukha nito ang paghihirap ng kanyang kalooban.

 

Kaagad naman akong nakakaramdam ng awa sa kanya.

 

Hindi ko lang alam kung coinsendence lang ba ang lahat pero bakit parang pareho kami ng pinagdadaanan? Ayaw din sa akin ni Charles dahil sa dugong nanalaytay sa aking ugat. Dahil isa akong Dela Fuente.

 

"Sino naman ang babaeng iyun? Baka naman magawa pa ng paraan. As long as nagkakaintindihan kayo, wala naman sigurong magiging problema. Kung ayaw sa iyo ng pamilya niya...eh di itanan mo na kaagad!" sagot ko naman na kaagad na nagpalingon nito sa akin.

 

Parang gulat na gulat ito sa suggestion ko. Kaagad

ko naman itong tinaasan ng kilay.

 

"Bakit? May mali ba sa sinabi ko? Kapag ayaw mo pang sundin ang suggestion ko, hinding hindi talaga mapupunta sa iyo ang babaeng gusto mo. Tatanda kang mag-isa. Walang anak, walang asawa! 'nang-iinis kong sagot sa kanya. Kaagad naman itong napailing.

 

"Alam mo may point ka eh. Mahilig ka talaga sa taguan! Kailan mo nga pala balak ipakilala ang kambal sa ama nila?" pag-iiba nito ng usapan. Kaagad akong napaismid. Hindi pa nga tapos ang topic namin tungkol sa lovelife niya, isisingit niya naman kaagad ang tungkol sa problema ko.

 

"Huwag mo ng itanong iyan dahil iisa lang ang sagot ko. Wala akong balak na ipakilala kay Charles ang mga bata. Dadalhin nila ang apelyedong Dela Fuente hangang sa pagtanda nila." finale kong sagot sabay halukipkip. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago nagalita.

 

"Alam mo may point ka kanina eh. Pwede ko naman siyang itanan kung gustuhin ko eh. Mabilis lang sa akin gawin iyun lalo na at sinabi niya na may gusto din siya sa akin." muling wika nito. Kaagad ko itong tinaasan ng kilay.

 

"Sino nga kasi ang malas na babaeng iyan. Dont worry, tutulong ako para magkaroon ng happy ending ang love story mo. Mas matanda ka ng ilang taon sa akin at dapat lang na mag-asawa ka na! Para naman magdagdagan kaagad ang miyembro ng angkan natin. Tapos mag-anak kayo ng isang dosena at ikalat mo sa ibat ibang bansa." pabiro kong sagot. Lalo naman itong natawa.

 

Haysst, baliw talaga ang pamangkin kong ito. Side effect ng kanyang pagiging inlove. Sobrang bilis magbago ng kanyang mood.

 

"Si Trexie...." narinig ko pang sagot niya.

 

"Si Trexie? Bakit?" wala sa sarili kong sagot.

 

"Si Trexie ang babaeng tinutukoy ko." sagot nito na siyang nagpagulat sa akin. Muli akong napatitig kay Dominic. Gusto kong makasigurado. Baka mamaya ginu-goodtime nya lang ako eh.

 

Si Trexie talaga? Si Trexie na kapatid ni Charels? Na anak ng mga taong nagpalaki sa akin? Lagot na! Pareho nga kami ng problema ng pamangkin ko!

 

 

Chapter 185

 

FRANCINE POV

 

"Si Trexie Sebastian? Si Trexie talaga? Kailan pa?" nagtataka kong tanong kay Dominic. Ni sa hinagap, hindi ko akalain na siya pala ang babaeng tinutukoy nito

 

Sa tototo lang, sino ba naman ang hindi magugulat. Sa dinami-daming babae sa mundo si Trexie pa talaga ang napupusuan niya. Kaya pala iba ang mga galawan nila kahapon. Kaya pala hindi umangal itong pamangkin ko na iiwan ko silang dalawa ni Trexie para makapag-usap. Iyun pala may ' something' na pala na namamagitan sa kanilang dalawa.

 

"So, nagkausap na kayo? Kahapon? Tama...kahapon, ano ang ginawa niyo? Ang tagal niyong nawala kahapon eh." muling tanong ko kay Dominic. Isang malalim na buntong hininga ang muli kong narinig mula sa kanya bago ito sumagot.

 

"Nagkausap kami kahapon. Sinabi niya na mahal

 

niya daw ako." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang

 

mga mata ko sa pagkagulat. Hindi ko lang kasi

 

talaga ma-imagine kung saan kumuha ng lakas ng

 

loob si Trexie para masabi niya iyun sa isang lalaki.

 

Isa pa, hindi nya nababanggit sa akin na may gusto

pala siya kay Dominic.

 

Kaya pala malungkot na umalis ang bruha kahapon. Nabasted pala nitong tanga kong pamangkin. Kaya siguro isinumbong niya sa pamilya nya ang pagkakaroon ng anak namin ng kapatid niyang si Charles. Magulo siguro ang takbo ng utak. Hayssst naman! Ka-kumplikado ng buhay. Talagang sinasubukan kami ni Kopido. Marami naman dyan na pwdeng magustuhan, bakit sa mga Sebastian pa.

 

Marami pa akong gustong itanong kay Dominic

kaya lang nakarating na kami ng opisina. Maraming dapat asikasuhin sa loob ng opisina kaya naman kaagad na na-divert ang attention ko doon. Biglang nawala sa isip ko ang topic naming dalawa at naging abala ako sa buong maghapon.

 

Kung tutuusin, basic lang naman daw ang dapat gawin sa opisina. Kaya lang, dahil baguhan pa ako sa industriya na ito, talagang maninibago ako.

 

Wala akong ginawa buong maghapon kundi maupo sa harap ng laptop at pag-aralan lahat ng mga impormasyon na ibinabato sa akin ni Dominic. Na- meet ko na din ang mga matataas ng opisyal ng kumpanya. Syempre, halos lahat sila nagulat lalo na ng ipakilala ako ni Dominic na bunsong anak ni Don Geraldo Dela Fuente.

 

"Hindi na kita maihahatid mamaya sa bahay. May dinner meeting akong pupuntahan." tutok na tutok ang mga mata ko sa harap ng computer ng biglang nagsalita si Dominic mula sa pintuan ng opisina. Saglit ko lang itong sinulyapan bago ako nagsalita.

 

"Busness meeting? Hindi ba ako pwedeng sumama. "sagot ko. Sandaling katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago ito sumagot.

 

"Yah..Business meeting. Nag-aalala ako na baka pagod ka na. Yayayain na lang kita sa mga susunod pang araw. Umuwi ka na muna para makapagpahinga ka." sagot nito. Kaagad ko naman itong tinaasan ng kilay.

 

"Nope...hindi ako pagod. Isa pa, mukhang mag- eenjoy ako sa trabahong ito. Sasama ako sa iyo ngayun. Sabay na tayong uuwi dahil marami pa akong dapat na itanong sa iyo." sagot ko. Saglit naman itong natigilan. Sinipat pa ako nito ng tingin bago tumango.

 

"its up to you! Pero huwag mo akong sisihin kung late na tayong makakauwi ha? Remember, maaga pa ulit ang pasok natin bukas sa opisina. May meeting tayo sa ilang mga clients natin at hindi pwedeng wala ka." sagot nito. Kaagad ko naman itong pinagtaasan ng kilay.

 

"Dont underestimate may skills pamangkin. Kaya ko ang sinasabi mo. Magreretouch lang ako tapos aalis na tayo." sagot ko sa kanya sabay tayo. Hindi naman ito sumagot bagkos tuluyan na itong pumasok dito sa loob ng opisina ko at naupo sa sofa kasabay ng paglabas nito sa kanyang cellphone. Hindi ko na lang ito pinansin bagkos direcho na akong naglakad patungo sa banyo para mag-ayos ng sarili.

 

"Dapat magmukha akong kagalang-galang sa lahat ng mga kliyente. Hindi pwedeng magmukha akong basahan. Dapat kong isabuhay ang pagiging Dela Fuente para naman lalo akong ipagmalaki ni Daddy.

 

Ang business meeting na tinutukoy ni Dominic ay hindi naman pala makatotohanan. Dinala niya lang naman ako sa isang maingay na lugar kung saan may mga babaeng sumasayaw sa dance floor. In short, isa sa mga pag-aari niyang bar...

 

No....pag-aari pala ito ng Daddy niya na kapatid ko sana ngunit hindi man lang kami nagkaroon ng pagkakataon ng magkakilala. Ang aga niya palang namaalam dito sa mundo. Pinamana niya lang ang bar na ito kay Dominic na siyang ginagawang tambayan ng sutil kung pamangkin kapag malungkot siya. 1

 

"Dito kami nagkakilala ni Trexie officially. Dinala siya dati dito ng kinilala niyang tiyahin kapalit ng malaking halaga." paumpisang wika nito

pagkatapos nitong tumugga ng alak. Sinipat ko naman ng tingin ang ladies drink na inorder nito para sa akin. Ito ang kauna-unahang kong pagkakataon na makaapak ng bar kaya talagang naninibago ako. Wala naman akong dapat ipag- alala dahil alam kung safe naman ako kapag si Dominic ang kasama ko.

 

"At na-inlove ka kaagad sa kanya?" tanong ko. Natawa naman ito ng hilaw.

 

"Actually, hindi yun ang first time na nakita ko siya. Front ko lang talaga ang kunwaring pagbili sa kanya noon. Minor pa lang siya, kilala ko na siya at noong tumuntong na siya ng sixteen years old, tsaka ko siya binili sa kanyang tiyahin." sagot nito. Kaagad ko naman itong tinaasan ng kilay.

 

"Ang sagwa mo. Bakit kailangan mo pang bilihin kung pwede mo namang ligawan." sagot ko.

 

"Ligawan? No! Wala sa forte ko iyan. Isa pa, kahit na ligawan ko siya, alam kung ibebenta pa rin siy ang ganid niyang hilaw na tiyahin sa ibang bar. Naging hero pa nga sana ako eh. At least nailigtas ko siya sa kapahamakan. Kaysa naman sa casa siya ibenta ni Sabel at habang buhay na siyang hindi makakalabas doon." sagot naman nito sabay tungga ng alak. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig.

 

"Ganoon ba talaga siya kasama? I mean ang Sabel na iyun?" tanong ko. Kaagad naman itong tumawa.

 

"Yup! And take note, kapatid siya ng Nanay mo. Gahaman sa pera ang babaeng iyun. Kahit kadugo niya, kinakatalo nya. Ganyan din ang nangyari sa

 

tunay mong Ina. Kahit kapatid niya ibinenta din

niya noon dito sa bar na ito." sagot nito. Hindi

naman ako nakaimik.

 

"Maswerte ka pa nga kung tutuusin. At least, sa pamilya Sebastian ka lumaki. Hindi mo naranasan ang hirap ni Trexie at ng Nanay mo. Hindi mo naranasan ang impyernong buhay na naranasan ni Trexie sa mga kamay nya." muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na maikuyom ko ang aking kamao.

 

Tama si Dominic, maswerte ako dahil hindi ako lumaki sa ganoong tao. Kung nagkataon, baka sirang sira na ang kinabukasan ko.

 

Pero kahit na naging masarap ang buhay ko sa kinalakhan kong pamilya, bumawi naman sa pagpapahirap sa akin ang tadhana ngayun. Nabuntis ako ng taong mahal ko na hindi naman pwedeng maging kami at papalakihin ko ang mga anak ko na mag-isa.

 

"Nasaan na sila ngayun? Si Sabel?" tanong ko. Matamis naman akong nginitian nito.

 

"Huwag mo ng hanapin ang babaeng iyun dahil itinapon ko na siya sa impyerno. Kasama ng tauhan ko na bumaril noon kay Trexie." nakangiti nitong sagot sa akin. Akmang sasagot pa sana ako pero biglang bumukas ang pintuan ng VIP room kung saan kami nakapwesto ni Dominic at bumungad sa paningin ko ang isang tao na hindi ko inaakala na makikita dito sa bar.

 

Si Ate Mikaela. Kahawak kamay nito si Doc Denver na siyang labis kong ikinagulat.

 

 

Chapter 186

 

FRANCINE POV

 

Kahit gulat na gulat ako kung ano ang ginagawa ni Ate Mikaela dito sa bar at kasama pa talaga niya si Doc Denver, wala akong choice kundi tumayo at makipag-beso dito.

 

Mukhang hindi naman ito nakikitaan ng pagkagulat nang mapansin nito ang presensya ko kaya mukhang alam na niya kung sino ako at ang tunay kong pagkatao.

 

"Hi Francine, ikinatutuwa ko na makita ka ulit." nakangiti pa nitong wika sa akin. Tanging tango at ngiti lang ang naging sagot ko at naupo na din ulit ako sa aking pwesto kanina.

 

"By the way, we are planning to get married soon. Alam niyo na hindi na kami bumabata. And besides gusto din namin bigyan ng kumpletong pamilya ang anak namin." Narinig ko namang wika Doc Denver. Lalo namna akong nagulat

 

Ano ang ibig nilang sabihin? Sa pagkaka- alam ko kailan lang sila nagkakakilala pero kasal na kaagad? ?Ang bilis naman. Tsaka anak nila? Sinong bata ang tinutukoy ni Doc Denver? Siya ang Tatay ng baby ni Ate Mikaela? Nagtatanong ang mga mata napatitig ako kay Ate Mikaela. Kaagad naman itong ngumiti sa akin.

 

"Yah...siya ang Daddy ng baby ko. One night stand ang nangyari sa amin noon at hindi ko akalain na magbunga kaagad." sagot naman ni Ate Mikaela na siyang ikinataas ng kilay ko.

 

"Ah...okay! Iyun din ba ang dahilar? kaya bigla kang pumayag sa gusto nila Tita at Tito na ikasal kayong dalawa ni Charles?" walang paligoy-ligoy kong tanong. Kita ko ang guilt na biglang rumehistro sa mga mata nito dahil sa sinabi ko. Nag-iwas pa ito ng tingin sa akin bago malakas na napabuntong hininga.

 

"France, sorry kung naging makasarili ako noon. Masyado lang talaga akong natakot sa sitwasyon ko noon. Sorry kung isa ako sa mga dahilan kung bakit nasaktan ka noon." sagot nito na kaagad na nagpailing sa akin.

 

"Yah..masyadong masakit ang nangyari sa akin noon. Pero nangyari ba ang lahat. Ayaw ko ng balikan pa. Kahit naman hindi kayo ang nagkatuluyan ni Kuya Charles, malabo pa rin naman na maging kami." malungkot kong sagot sabay dampot ng ladies drink ko at sumimsim ng kaunti.

 

Bigla kasi akong nakaramdam ng paninikip ng dibdib ko. Hindi ko alam kung hangang kailan ako masasakatan ng ganito. Hindi ko alam kung hangang kailan ako hahabulin ng pagmamahal ko para kay Charles. Gustong gusto ko na talaga siyang makalimutan.Gusto ko ng mag-moved on.

 

"Sorry talaga France! Hayaan mo, babawi ako. Alam mo ba ang dahilan kung bakit nandito ako? Nang banggitin kanina sa akin ni Denver na kasama ka dito sa bar, talagang nagpursige akong sumama. Gusto sana kitang personal na imbitahin. Gusto ko na ikaw ang maging maid of honor ko sa kasal namin." nakangiti nitong wika na siyang nagpagulat sa akin. Wala sariling napatitig ako kay Dominic na noon abala na din sa pakikipag-usap kay Doc Denver.

 

"Ha? Gusto mong ako ang maging maid of honor mo? Bakit ako? I mean- "hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng kaagad na sumabat si Ate Mikaela

 

"Dont tell me na tatanggihin mo ako? France, simula noong maliit ka pa, nagkasama na tayo. Although, marami akong nagawang pagkakamali pero maniwala ka man or hindi...parang kapatid na din ang turing ko sa iyo. Alam kong kalabisan para sa iyo ang pagyayaya ko na maging maid of honor ko pero sana pagbigyan mo ako." nakikiusap na wika nito sa akin. Muli akong napatitig kay Ate Mikaela.

 

"Pero Ate, alam niyo naman po kung sino ako diba? I mean... baka hindi ako welcome sa pamilya niyo." sagot ko naman. Kaagad naman ako nitong nginitian.

 

"Alam mo ba kung ano ang pinaka-malaking pagkakamali ko noon? Iyun ay ang pagiging masunurin na anak. France, kasal ko ito. Nasa tamang edad na din ako para magdesisyon. Ako ang mamimili kung sino ang maging bisita at kasali sa entourage. Please..huwag mo naman sana akong biguin. Please. France...." nakikiusap na wika nito.

 

Nakaka-konsensya naman kung tatanggi ako. Kung tutuusin, mabait naman talaga si Ate Mikaela. Parang kapatid na din ang tingin ko sa kanya noon pa. Kahit naman hindi sila ang nagkatuluyan ni Charles, malabo pa rin naman na maging kami. Ayaw sa akin ni Charles dahil sa apelyedo ko kaya naman wala ng dahilan pa para umiwas akong dumalo sa mga ganitong klaseng event. Kailangan ko nang mag explore sa paligid at huwag magmukmok. Kailangan ko ng ibalik ang pakikpag- halubilo sa ibang mga tao.

 

"Okay...sige...kailan ba ang kasal?" sagot ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito.

 

"Talaga? Pumapayag ka na? Naku, thank yo so much France...Sinasabi ko na nga ba eh..hindi ka nagbago. Ikaw pa rin ang Francine na nakilala ko noon." maluha-luha pa nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

"May magagawa ba ako? Ayaw lang kitang tanggihan dahil ayaw kong ako pa ang maging dahilan para malungkot ka. Ate Mika, parang Ate na kita noon pa man. Kahit na ano pa man ang mangyari. wala akong ibang hangad kundi ang kaligayahan mo." nakangit kong sagot sa kanya.

 

Nagulat pa ako dahil bigla itong tumayo at lumapit sa akin at mahigpit akong niyakap. Paulit-ulit din itong nabanggit ng salitang 'sorry' na siyang nagpatanggal ng tampo na nararamdaman ko sa kanya.

 

Siya pa rin ang dating Ate Mika ko. Hindi sya nagbago kaya walang dahilan para lumayo loob ko at magtampo sa kanya.

 

"Next month na ang kasal namin. Ako na din ang bahala sa gown na isusuot mo. Iyun nga lang, kailangan natin magkita para sa pagsusukat. Alam kong busy ka kaya naman ngayun pa lang, nagpapasalamat na ako sa cooperation mo France." wika pa nito ng makabawi na. Kaagad naman akong tumango.

 

"sure..tawagan mo lang ako kung kailan. And ngayun pa lang, pinapaabot ko sa iyo ang taos puso kong pagbati.' nakangiti kong sagot sa kanya.

 

Well, expected na talaga sa kasalan na ito na magku- krus ang landas namin ng pamilya Sebastian at katakot-takot talagang paghahanda ang dapat kong gagawin sa araw na iyun. Ito na din siguro ang chance para tuldukan ko ang pag-iwas ko sa kanila.

Gusto ko ng mag-moved on. Ayaw ko ng mabuhay sa nakaraan kaya naman dapat maging matapang akong harapin ulit ang mga taong nagkaroon ng malaking bahagi sa buhay ko.

 

 

CHAPTER 187

 

FRANCINE POV

 

Sa pag-uusap naming dalawa ni Ate Mikaela, hindi ko maiwasang makaramdam ng tuwa. Kahit papaano, muli kong naramdaman ang presensya nito. Closed naman talaga kami noon bago pa sila ikasal ni Charles. Parang "Ate' na din talaga ang turing ko sa kanya kaya naman sinadya kong iwasan si Charles lalo na ng ikinasal na silang dalawa.

 

Ang tampo na nararamdaman ko sa kanya noon ay biglang naglaho. Muling nanumbalik ang closeness naming dalawa lalo na at sa kabila ng mga nangyari, ako pa rin ang gusto niyang maging maid of honor sa importanteng araw ng kanilang buhay. Dapat lang na maging proud ako dahil hindi nagbago ang pagtrato sa akin ni Ate Mikaela.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Naging abala ako sa pag-aaral para matutunan ang pamamalakad ng kumpanya. Walang ibang aasahan na gawin ang tungkol sa bagay na ito kundi ako lang. Wala din akong choice kundi ipagpaliban muna ang pangarap kong maging Doctor para sa kapakanan ng aming kumpanya.

 

Hindi man naging vocal ni Daddy sa akin pero alam kong mas gusto niyang hawakan ko ang kumpanya. Nakatakda akong maging CEO ng DF International Incorporated. Wala akong choice kundi harapin kung ano mang kapalaran ang naghihintay sa akin. Isa pa, kailangan kong pangalagaan ang kapakanan ng kumpanya para sa aking mga anak. Kailangan ko talagang mag-seryoso sa buhay.

 

Hindi na din talaga maasahan pa si Dominic. May sarili na din kasi itong kumpanya na naumpisahan ng Daddy niya bago ito binawian ng buhay.

Masyado na siyang maging abala kung pati kumpanya na mamanahin ko ay siya pa rin ang mag -aasikaso.

 

Kasalukuyan akong abala sa harap ng computer ng narinig ko ang marahang pagkatok sa pintuan ng opisina. Nag-angat ako ng tingin ng mapansin ko ang pagpasok ng aking secretary. Si Analisa Santos.

 

"Good afternoon Mam! Ito na po ang mga reports na nirequest niyo galing sa finance department." kaagad na wika nito habang isa-isang nilalapag ang mga naka-folders na mga papeles sa aking table:

 

"Salamat Ana! siya nga pala, dumating na ba si Dominic?" sagot ko naman

 

"Not yet po Mam! Tinawagan ko din po ang Secretary niya para tanungin ang whereabouts ni Mr. Dominic pero hindi din daw po niya alam." sagot nito na kaagad na nagpatango sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapasandal sa swivel chair ko. Simula kaninang umaga, hindi na maayos ang pakiramdam ko. Sumasakit ang ulo ko na hindi ko mawari. Pinilit ko lang talagang pumasok ngayun dahil gusto kong seryosohin ang pag-handle sa kumpanya.

 

"Ganoon ba? Sige..paki-dalhan mo na lang ako ng black coffee." sagot ko naman sa kanya sabay request ng kap§â§Ö.

 

Nitong mga nakaraang araw, napapadalas ang pag- inom ko ng kape which is hindi ko naman gawain noon. Ganito talaga siguro kapag buhay opisina na. Hindi pa man officially na-iturn over sa akin ang pagiging CEO ng kumpanya, katakot-takot na stress na ang nararanasan ko.

 

"Noted Mam!" sagot naman ni Ana at nagmamdali na itong lumabas ng aking opisina. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Akmang tatayo sana ako para pumunta ng banyo para umihi ng bigla kong naramdaman ang pag- ikot ng buong paligid ko. Mabilis tuloy akong napaupo ulit sa takot na baka ma-out of balance at matumba ako.

 

"Shit! Ano ba itong nangyayari sa akin? Kailangan ko na bang magpatingin sa Doctor? Habang tumatagal, lumalala yata ang sitwasyon ko." Hindi ko mapigilang bulong sa aking sarili habang pilit na inirerelax ang sarili ko.

 

Sumandal ulit ako sa loob shivel chair at muling ipinikit ang aking mga mata. Kapag magtuloy-tuoy ako sa ganitong sitwasyon, wala talaga akong choice kundi ang maagpatingin na sa Doctor. Baka mamaya, may malala na pala akong sakit na hindi ko man lang nalalaman.

 

"Mam, heto na po ang coffe niyo." dahan-dahan kong idinilat ang aking mga mata ng mapansin ko ang muling pagpasok ng aking Secretary. May bitbit itong umuusok na kape sa tasa na kaagad niyang inilapag sa harap ko. Pilit naman akong ngumiti dito at nagpasalamat.

 

"Ma'am, ayos lang po ba kayo? Bakit parang namumutla kayo?" kaagad naman na puna sa akin ng secretary ko. Muli naman akong napatingin dito at kita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata habang nakatitig sa akin.

 

"I am okay. Na-stress lang siguro ako sa dami ng trabaho na dapat tapusin pero ayos lang talaga ako. " sagot ko naman sa kanya. Tumango naman ito at nag-umpisa ng humakbang papunta sa pintuan ng opisina. Bago ito lumabas, pinaalalalahan pa ako nito na tawagin ko lang daw siya kapag may mga kailangan ako.

 

? Nang maiwan akong mag-isa sa opisina, muli kong pinakiramdaman ang sarili ko. Nakahinga ako ng maluwag lalo na ng maramdaman ko na umayos na ang pakiramdam ko. Muli akong tumayo at dahan- dahan na naglakad patungo ng banyo para umihi.

 

Pagkatapos kong umihi hindi ko mapigilang sipatin ng tingin ang hitsura ko sa harap ng salamin. Tama ang secretary ko, namumutla ako ngayun at nangangalumata. Para akong zombie dahil sa laki ng eyebags ko at kapansin-pansin ang pamumungay ng aking mga mata na parang kulang sa tulog.

 

Hindi ko mapigilang mapabuntong hiniga at sinipat ng tingin ang suot kong relo. Halos alas diyes pa lang ng umaga at hindi ko alam kung paano makaka -survived sa buong maghapon kung ganitong sobrang sama ng pakiramdam ko.

 

Wala din si Dominic na pwedeng umalalay sa akin. Kailangan ko na sigurong umuwi muna para makapag-pahinga. Baka mamaya mahimatay pa ako kung pipilitin ko pa ang sarili ko na magtrabaho sa ganitong kondisyon. Dadaan na lang siguro ako ng hospital para makapag-pacheck up.

 

Pagkalabas ko ng banyo, inioff ko lang ang computer ko at kinuha ang aking bag at mabils na naglakad palabas ng opisina. Hindi ko na ininom pa ang kape na tinimpla ng secretary ko. Wala ako sa mood uminom ng kape dahil balak kong matulog pagka-uwi ko ng bahay.

 

"Ana, kapag dumating si Domini?, sabihin mo sa kanya na tawagan niya ako." bilin ko pa sa secretary ko ng maabutan ko siyang nakaupo sa kanyang desk at abala sa kanyang trabaho. Nakangiting tumango ito sa akin at hindi na nagtanong pa kung saan ako pupunta. Nahalata niya siguro sa mukha ko na hindi ko kayang magtrabho ngayun.

 

Diretso akong naglakad palabas ng building. Mamayang hapon pa ako susunduin ng aking driver kaya naman, magtataxi na lang ako papuntang hospital. Doon ko na lang tawagan ang driver ko para sunduin ako.

 

Mabuti na lang at nakiayon sa akin ang pagkakataon. Mabilis akong nakakuha ng taxi at kaagad kong sinabi sa driver kung saan niya ako ihahatid. Wala pang sampung minuto nasa harap na kami ng hospital. Nagbayad lang ako at mabilis na bumaba ng taxi at naglakad papasok ng hospital.

 

"Francine? Anak?" akmang paputa na ako sa reception desk ng marinig ko na may tumawag ng pangalan ko. Wala sa sariling napalingon ako at kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat ng mapansin ko si Mama Ashley. Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin. 1

 

"Francine...Diyos ko! Ikaw nga! Kumusta ka na anak ko?" muling wika nito at kaagad akong niyakap.

 

 

Chapter 188

 

FRANCINE POV

 

"Anak? Ikaw nga! Diyos ko, kumusta ka na? Ang tagal mong hindi nagpakita sa amin ah?" kaagad na wika sa akin ni Mama habang yakap-yakap niya ako. Hindi ko naman maiwasan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Ngayun ko lang napatunayan na sobrang na-miss ko siya. Sa ilang taon na nawalay ako sa kanya aminado ako sa aking sarili hinanahap-hanap ko ang pag-aaruga niya sa akin.

 

Kahit hindi ko siya tunay na Ina, hindi naman siya nagkulang sa akin na iparamdam ang tunay na pagmamahal ng isang tunay na magulang. Sa kanila ko naramdaman ang isang masaya at kumpletong pamilya na habang buhay kong hindi makakalimutan.

 

"Ma!" basag ang boses na sambit ko kasabay ng hindi maampat-ampat na pagdaloy ng luha sa aking mga mata.

 

"Kumusta ka na? Bakit hindi ka man lang nagpakita muli sa amin? MIss na miss ka na namin Francine.." sagot naman nito sa akin habang dahan-dahan na bumibitaw sa pagkakayakap sa akin. Pinunasan pa nito ang luha sa aking pisngi habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa aking mukha. Lalo naman akong napaiyak.

 

"Patawad po Ma. Masyado lang po talaga akong naduwag. Sorry po kung natiis ko kayo." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling sa akin.

 

"No! Please, huwag mong sabihin iyan. Wala kang kasalanan. Ako ang dapat humingi ng kapatawaran sa iyo. Masyado akong naging masama sa iyo at nagawa kitang saktan noon. Patawad Francine... patawad!." sagot naman nito at muling naiyak. Kaagad din akong umiling.

 

"Ma, huwag niyo pong sabihin iyan. Malaki po ang utang na loob ko sa inyo dahil kayo ang nagpalaki sa akin at kahit na pagpipira-pirasuhin niyo pa po ang katawan ko, hindi mababayaran ng kahit na anong salapi ang mga sakrepisyo at pagmamahal na ibinigay niyo sa akin. Itinuring niyo ako ni Papa na parang isang tunay na anak at hinding hindi ko iyun makakalimutan. Mahal na mahal ko din po kayo pero kailangan ko pong lumayo dahil nagkasala po ako sa pamilya ninyo." umiiyak ko namang sagot sabay hinawakan ko ito sa kanyang kamay. Hilam din ang luha sa kanyang mga mata na muli itong tumitig sa akin.

 

"Hindi ka pa rin nagbabago, ikaw pa rin ang Francine na itinuring kong anak. Ikaw pa rin ang Francine na palaging naglalambing sa akin." sagot naman nito. Kahit na pinigilan ko na ang sarili ko na umiyak sa harap niya, hindi ko magawa. Sobrang saya ng puso ko sa muling pagkikita naming dalawa ni Mama.

 

Ilang sandaling katahimikan din ang namayani sa aming dalawa habang magkahawak ang aming mga kamay. Gusto kong namnamin ang mga sandali na kaharap ko ito ngayun. HIndi ko alam kung masusundan pa ba ang pagkikita naming ito pero gusto kong sulitin ang mga segundo na magkaharap kami ng taong nagpalaki sa akin at malapit sa puso ko.

 

"Teka lang anak, ano ang ginagawa mo dito sa

 

hospital? May masakit ba sa iyo? Magpapa-check up ka ba?" basag nito sa katahimikan naming dalawa. Bakas sa mukha nito ang pag-aalala habang sinisipat ako ng tingin. Hindi ko namam maiwasan na mapangiti.

 

"Wala po. Plano ko pong magpa general check up. Medyo nakakaramdam po kasi ako ng pagkahilo nitong mga nakaraang araw. Siguro dahil po sa stress sa opisina." nakangiti kong sagot sa kanya.

 

"Opisina? Bakit nagwowork ka na ba? Hindi ka na ba pumapasok sa School?" tanong nito.

 

"Siguro, ipagpapaliban ko na lang po muna ang Shool Ma. Kailangan po ako ng kumpanya dahil wala naman pong ibang magmamana noon kundi ako lang." honest kong sagot sa kanya. Sandali naman itong natigilan sabay tango.

 

"Kumusta ka na anak? Kumusta ang buhay mo sa tunay mong pamilya?" tanong nito.

 

"Ayos lang ako Ma. Although hindi ko na naabutan pang buhay ang tunay kong Mommy pero may Daddy po ako na mahal na mahal ako." sagot ko. Hindi naman ito nakaimik.

 

"Naiintindihan ko po Ma kung hindi maganda ang tingin niyo sa tunay kong pamilya. Aware naman po ako na hindi maganda ang reputasyon ng Daddy ko. Pero dugo at laman nila ako at masaya ako sa piling nila." muling wika ko.

 

"Naiinitindihan ko. Walang perpektong pamilya at masaya na ako na nagkita tayo ngayun. Pero may isang katanungan lang akong gustong malaman France....sana maging honest ka sa akin...." sagot naman nito sa akin. Nakakaunawa naman akong tumango.

 

"Ano po iyun?" tanong ko.

 

"Totoo bang nagkaanak kayo ni Charles?" katanungan mula sa kanya na hindi ko na ikinagulat pa. Napasulyap ako sa labas bago dahan-dahan na tumango.

 

Wala ng dahilan pa para magkunwari at magsinungaling dahil alam kong nabanggit na ni Trexie sa kanila ang tungkol sa mga babies.

 

"Yes po....Nagbunga ang isang pagkakamali na nagawa ko noon. Sila din ang dahilan kung bakit hangang ngayun, pinilit kong maging matatag." sagot ko sabay yuko.

 

"Anak siya ni Charles. Apo namin ang mga bata. Pwede ba akong humiling sa iyo? Pwede ba namin silang makita?" nakikiusap na wika nito. Natigilan ako..

 

Hindi ko alam kung ready na ba ako emotionally na ipakita sa kanila ang kambal. Hindi pa ako naka- moved on sa pag-ayaw ni Charles sa akin. Hindi pa ako ready na muling masaktang muli.

 

Hindi ko maiwasang mapailing na siyang hindi nakaligtas sa paningin ni Mama. Kita ko ang pagkadismaya sa mukha nito habang nakatitig sa akin. Malungkot akong ngumiti. Sa pagkakataon na ito, gusto ko munang maging makasarili. Ayaw kong idamay ang mga bata sa paghihirap ng kalooban ko. Handa kong tangapin ang lahat kung sakaling magalit man si Mama sa magiging desisyon ko ngayun.

 

"Mahal na mahal ko po kayo! Malaki po ang utang na loob ko sa inyo. Pero sa pagkakataon na ito, kailangan ko po ang inyong pang-unawa. Hayaan niyo po muna akong solohin ang pag-aalaga sa mga bata." sagot ko sabay iwas ng tingin. Hindi ko kayang makita ang pagkadismaya sa mukha nito.

Mahal ko ang pamilya nila pero mas mahal ko ang mga anak ko.

 

"Francine, anak ano ang ibig mong sabihin?" tanong nito. Kita ko ang sakit na nakaguhit sa mukha nito habang nakatingin sa akin.

 

"Masaya ako sa muling pagkikita natin Ma. Mag ingat po kayo palagi." malungkot kong wika sa kanya at mabilis itong tinalikuran. Tinawag pa nito ang pangalan ko pero hindi ko na pinansin pa. Wala na kaming dapat pang pag-usapan ngayun. Kahit na anong mangyari, Ina pa rin siya ng lalaking mahal ko na minsan na akong tinanggihan. Hindi ko na hahayaan pa na muling umasa at masaktang muli.

 

Laking pasalamat ko dahil hindi na ako sinundan pa ni Mama Ashley. Nang lingunin ko kasi ito, nakita ko naglalakad na ito palabas ng hospital.

 

Nakokonsensya man pero wala akong ibang pagpipilian kundi ang panindigan kung ano man ang naging desisyon ko. Ayaw ko nang gawing kumplikado pa ang lahat. Hindi naman nila basta- bastang malalapitan ang mga anak ko hangat walang basbas mula sa akin.

 

Pinilit kong magpaka-hinahon at mabilis na naglakad patungo sa reception. Nandito ako sa hospital na ito para mag pa-check up. Magpapatingin ako sa Doctor para malaman ko na kung bakit palagi akong nanghihina nitong mga nakaraang araw.

 

 

Chapter 189

 

FRANCINE POV

 

"Congratulations Miss Dela Fuente, you're four weeks pregnant!" saglit pa akong napatulala ng marinig ko ang sinabing iyun ni Doctor Mendoza. Hindi kayang i-absorb ng utak ko ang salitang narinig ko sa kanya.

 

"Ha? Pregnant? Again?" parang tanga kong sambit. Ni sa hinagap, hindi ko akalain na muli akong mabubuntis ni Charles.

 

Isang gabi na pagsasalo kapalit ng habang buhay na responsibilidad. Hindi ko tuloy alam kung anong meron sa aming dalawa at kung bakit ang bilis naming makabuo. Ganoon ba talaga katindi ang sperm niya? Isang gabi lang at may buhay kaagad na nabuo?

 

"Normal lang sa isang nagdadalang tao ang mga nararanasan mo ngayun. Kailangan mo lang ng full rest at mga masusustansyang pagkain. Magrereseta din ako ng mga vitamis para sa iyo at kay baby!" narinig ko pang wika ni Doctor Mendoza. Wala sa sariling napatango naman ako.

 

Marami pang sinabi sa akin ang Doctor pero tanging pagtango na lang ang naging sagot ko. Lumilipad na kasi ang utak ko kung paano ko na naman haharapin ito.

 

Although, isang malaking blessings ang batang nasa sinapupunan ko pero bakit agad-agad? I mean, wala pang two years old ang kambal tapos masusundan kaagad sila?

 

Haysst ano kaya ang maging reaction ni Daddy kapag malaman niya na sa pangalawang pagkakataon nabuntis na naman ako ng iisang lalaki lang.

 

Matutuwa kaya siya or baka naman maiinis na siya sa akin dahil masyado akong naging marupok.

 

Ang tanga ko nga kasi talaga. Pumayag akong makipagtalik kay Charles na hindi man lang naisip na maglagay ng proteksiyon. Marami naman sana kaming pambiling condom or pills pero hindi na namin naisip pareho iyun. Hindi ko naman din kasi napaghandaan ang muling pagsasama namin sa kama kaya naman nabulaga din ako.

 

Binili ko lang ang mga vitamins na reseta ng doctor at kaagad na tinawagan ang driver ko para sunduin niya ako dito sa hospital. Pakiramdam ko lalong sumakit ang ulo ko sa isiping buntis na naman ako.

 

Parang gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko habang nandito ako sa lobby at hinihintay ang sundo ko. Ngayun pa lang, nag-iisip na ako ng magandang intro para ipagtapat kay Daddy ang kondisyon ko.

 

"Finally, naabutan din kita." nasa malalim akong pag-iisip ng marinig ko ang boses na biglang nagsalita sa tagiliran ko. Tamad akong napalingon at muli akong nagulat ng mapansin ko ang presensya ni Charles. Seryoso ang mukha nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatayo.

 

Huling pag-uusap namin ay ang pag- kumpronta niya sa akin tungkol sa pagkakaroon ng anak naming dalawa. Ilang beses din akong nakatangap ng mensahe mula sa kanya na gusto niya daw akong makausap tungkol sa mga anak namin. Gusto niyang makita at magkaroon ng karapatan pero wala akong balak na pagbigyan siya.

 

Akin lang ang mga anak ko at wala akong balak na ipakilala siya sa mga anak ko bilang ama nila. Lalo na ngayun at muli na naman akong nagdadalang tao.

 

"France, please mag-usap tayo. Huwag mo naman itong gawin sa akin. Gusto ko lang makita ang mga bata at wala akong balak na guluhin ang buhay mo." wika nito sa akin. Kaagad ko naman itong tinaasan ng aking kilay.

 

"Charles, please kung wala kang balak manggulo tigilan mo na ang pangungulit sa akin. Wala kang obligasyon sa mga bata dahil kaya ko silang buhayin mag-isa." sagot ko naman sa kanya. Kita ko ang pait na biglang gumuhit sa mga mata nito dahil sa sinabi ko. Pero hindi ko na iyun binigyang pansin pa.

 

Manhid na ako. Iiwasan ko na ang maging marupok lalo na at madadagdagan na ang batang dapat kong palakihin ng maayos.

 

"NO! Hindi ako papayag sa gusto mo. Hindi pwedeng hindi mo ipakilala sa akin ang mga anak ko. Dugo at laman ko din sila at ipaglalaban ko ang karapatan ko para makita at makasama sila." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramda ng inis. Ang kulit din naman ng taong ito. Dapat nga magpasalamat sya dahil wala akong balak na hingian siya ng sustento eh. Kaya kong ibigay lahat ng pangangailang ng mga bata na hindi niya na kailangan pang magpaka- ama.

 

"Bahala ka! Pero buo na ang desisyon ko. Lalaki ang mga anak ko sa kustudiya ng pamilya ko. Dadalhin nila ang apelyedo ng mga ninuno ko hangang sa pagtanda nila." sagot ko naman at akmang tatalikuran ko na ito ng bigla ako nitong hawakan sa braso. Galit kong nilingon ito sabay piksi para makawala sa pagkakahawak niya.

 

"Huwag mo naman sana akong pilitin na gumawa ng bagay na against sa kagustuhan mo France. Ginawa ko na ang lahat para maging maayos tayo at sana huwag mo naman sanang baliwalain iyun. Aminado ako na malaki ang pagkakamali na nagawa ko sa iyo pero pinagsisisihan ko na iyun. Ready na akong tangapin ka France at ang buo mong pagkatao." sagot nito sa akin. Natigilan naman ako at hindi ko maiwasan na lalong makadama ng pagdaramdam.

 

Dahil sa mga bata kaya niya nasabi ito. Kung hindi siguro kami nagkaanak baka wala siya ngayun sa harap ko. Baka nga hindi ito mag-aaksaya ng panahon para makipakita sa akin. Wala na siyang nararamdaman na pagmamahal sa akin kaya wala ng dahilan pa para lumapit- lapit siya sa akin.

 

"Sorry, pero hindi ka na welcome sa pamilya namin.'" sagot ko naman sa kanya at mabilis na akong naglakad paalis. Muli kong naramdaman ang paghabol nito sa akin pero pilit ko ng inignora. Wala naman siyang magagawa eh. Hindi niya makukuha ang gusto niya.

 

"France, bakit ang laki na ng ipinagbago mo? Hindi ka naman dating ganyan ah? Nakalimutan mo na ba ang samahan natin? Noong bata ka pa? Miss na miss na kita! Miss na miss ko na ang dating ikaw! Kung hindi mo ako kayang tanggapin bilang lalaking nagmamahal sa iyo, sana pahagalahan mo man lang ako bilang ' Kuya' mo!" wika nito na siyang nagpatigil sa paghakbang ko.

 

Hindi ko mapigilan ang maluha. Muling nanariwa sa akin ang mga alaala naming dalawa noong bata pa ako. Ang pagiging mabait nito sa akin noong nalaman ko ang katotohanan tungkol sa pagkatao ko.

 

Siya ang naging karamay ko nang mga sandaling iyun. Siya ang nagparamdam sa akin na hindi ako dapat malungkot kung hindi man ako naging tunay na anak ng mga magulang niya. Siya ang palaging nasa tabi ko noong mga sandaling nangangapa ako at tinatanong ang sarili ko kung sino ang tunay kong pamilya.

 

"Sorry Charles! Hayaan mo muna ako! Hayaan mo muna akong makapag-isip!" sagot ko naman at mabigat ang mga hakbang naglakad palabas ng hospital. Laking pasasalamat ko dahil hindi niya na ako sinundan pa.

 

Chapter 190

 

FRANCINE POV

 

Naging challenging ang mga sumunod na araw sa akin. Para akong bumalik sa dati o higit pa nga. Ni hindi ko nga alam kung paano ko malalagpasan ng mga morning sickness ko.

 

Katulad na lang ngayun, nandito ako sa banyo, nakaluhod sa toilet bowl at walang humpay ang kakaduwal. Mas mahirap ang sitwasyon ko ngayun kumapara sa mga nararanasan ko noong ipinagbubuntis ko ang kambal. Sobrang nagpapahirap sa akin ang morning sickness na ito

 

Pangalawang pagbubuntis ko na ito na hindi ko man lang naranasan na alagaan ako ng Daddy ng baby. Tama lang talaga ang desisyon ko na ilayo ang mga babies ko kay Charles. Wala naman siyang naiambag eh. Ni hindi niya nararanasan ang hirap na nararanasan ko ngayun.

 

Ilang minuto din akong nanatili sa loob ng banyo. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Alam kong hinihintay na ako nila Daddy sa dining area ngayun. Hindi pwedeng makita nila ako sa ganitong sitwasyon. Wala pa akong lakas ng loob na ipagtapat sa kanila ang muling pagbubuntis ko.

 

Nang masiguro ko na maayos na ang kalagavan ko. dali-dali akong naligo. Nag -ayos ng sarili at nagpalit ng damit na pang-opisina. Ilang araw pang training at pormal ko ng hahawakan ang pamamalakad ng kompanya.

 

Nang masiguro ko na maayos na ang postura ko, sukbit ang aking bag na palaging ginagamit kapag pumapasok ako ng opisina, dahan-dahan akong lumabas ng kwarto at direchong naglakad papuntang nursery room.

 

Ito ang palagi kong ginagawa bago ako pumapasok ng opisina. Dinadalaw ko ang aking mga babies sa kanilang kwarto para magpaalam at ikiss na din sila. Malaki ang tiwala ko sa mga Yaya's nila kaya naman panatag ang loob ko na iiwan sila sa pangangalaga nila. Isa pa, may cctv ang nursery room na ito at time to time din nagtse-check si Daddy sa kanyang mga apo

 

Pagkatapos kong pupugin ng halik ang kambal at bilinan ang mga Yaya's sa mga gagawin nila ngayung araw, nagmamadali na akong naglakad palabas ng nursery room at direchong naglakad patungo sa dining area. Nagulat pa ako dahil naabutan ko si Dominic na seryosong kausap ni Daddy. Nang mapansin nila ang pagdating ko sabay pa silang napatingin sa akin

 

"Good Morning!" nakangiti kong bati sa kanila saaby lapit kay Daddy para halikan ito sa pisngi bago ako naupo sa palagi kong pwesto kapag nandito ako sa dining area.

 

"Good Morning anak! Teka lang, may sakit ka ba?" sagot naman ni Daddy at mataman akong tinitigan. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatingin kay Dominic na noon ay kunot noong nakatitig din sa akin.

 

"No worries Dad! Ayos lang po ako... medyo napuyat lang ako kagabi pero maayos po ang pakiramdam ko ngayun." nakangiti ko namang sagot.

 

"Para kasing ang laki ng ibinagsak ng katawan mo. Sigurado ka bang hindi ka nahihirapan sa mga trabaho sa opisina? Pwede ka namang huwag munang pumasok ngayun. Magpahinga ka at tatawagan ko ang family doctor natin para matingnan ka!" sagot naman ni Daddy na siyang labis kong tinutulan.

 

"Dad! No! Ayos lang po talaga ako. Naninbago lang siguro ako sa bagong routine ng buhay ko kaya siguro ako nagkakaganito." sagot ko naman. Hindi naman umimik na si Daddy bagkos binalingan nito ang kasambahay na nakaantabay sa amin.

 

"Pakisabi kay Manang Maria na i-serve na ang nirequest kong agahan. Kanina pa hinihintay ni Dominic ang rice. Nandito na si Francine at mag-uumpisa na kaming kakain.:" utos ni Daddy.

 

Muntik ko ng nakalimutan. Kapag kasabay pala naming kumain ng agahan si Dominic hindi talaga nawawalan ng rice ang mesa. Rice is life kay Dominic. Hindi kasi ito mahilig sa bread or cereals. Mana daw ito sa ama nito na mahilig din daw sa rice noong nabubuhay pa.

 

Kaagad naman tumalima ang kasambahay na inutusan ni Daddy. Wala pang halos dalawang minuto bumalik ito ng may bitbit ng umuusok na sinangag pati na din bacon at sunny side up egg.

 

Pagkababa pa lang sa mesa ng mga pagkain na dala na mga kasambahay, hindi ko mapigilang mapatakip ng aking ilong. Napatayo pa ako at pilit kong iniiwasang maamoy ang mabahong nakahain sa harap namin.

 

"Francine, are you okay? Bakit namumutla ka?" tanong ng nag-aalalang si Daddy habang sinisipat ako ng tingin. Umiling ako at halos patakbo akong lumabas ng dining area.

 

Direchong akong pumasok sa loob ng banyo at muling sumuka. Heto na naman, hinahalukay na naman ang aking sikmura at may gusto na namang ilabas. Akala ko, ayos na ako pero habang lumilipas ang araw, palala ng palala ang morning sickness ko.

 

"Baby, maawa ka naman kay Mommy. Tama na, huwag mo naman akong pahirapan ng ganito." pabulong ko pang wika habang hinahaplos ko ang impis ko pang tiyan.

 

Pagkatapos kong magsuka muli akong humarap sa salamin at kapansin-pansin ang sobrang pamumutla ko. Sa hitsura ko ngayun, alam kong wala ng dahilan pa para itago ko kay Daddy ang kondisyon ko ngayun.

 

Sinigurado ko na maayos na ang kondisyon ko bago ako lumabas ng banyo. Nagulat pa ako ng maabutan ko sila Daddy at Dominic na nakatayo sa harapan ng pintuan ng banyo. Bakas ang pag- aalala sa mukha ni Daddy samantalang blanko naman ang expression ng mukha ni Dominic.

 

"Magtapat ka nga France, may dinadamdam ka ba? Tayo-tayong magkakapamilya lang ang nagdadamayan kaya sana naman huwag kang mag-lihim sa amin." wika ni Daddy. Hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba.

 

Hindi pa ako ready na makitang madismaya ito sa akin. Minsan na akong nadapa noon, tapos heto na naman ako. Walang kadala-dala at muling nagpabuntis.

 

"Are you pregnant?" narinig ko namang diretsahang tanong ni Dominic.

 

Haysst, hindi talaga pwedeng taguan ng sekreto itong si Dominic. Basang basa niya talaga ako.

 

"So, tama ako diba? Buntis ka na naman!" muling wika nito. Hindi ko maiwasang pukulin ito ng masamang tingin. Ngali- ngaling batukan ko ito. Hindi man lang magdahan-dahan sa tanong niya gayung kaharap namin si Daddy.

 

"Buntis? Sino ang ama? May nanliligaw ba sa iyo anak?" tanong naman ni Daddy. Hindi ko tuloy maiwasang mapakagat sa aking labi.

 

"Sorry Dad!" mahina kong sagot sabay hikbi. Kaagad naman akong nilapitan ni Daddy at hinawakan ako sa kamay. Hindi naman ako makatingin ng direcho dito. Natatakot akong makita ang magiging reaction nito.

 

"Sino ang ama? Dominic, iharap mo sa akin ang lalaking nakabuntis kay Francine!" malakas ang boses na utos ni Daddy. Hindi ko tuloy maiwasan na lalong makaramdam ng takot.

 

Ito na nga ba ang ikinatatakot ko. Noong una kong pagbubuntis, hindi big deal sa kanya pero itong pangalawa, mukhang may gulo pa yatang nagbabadyang mangyari.

 

Chapter 191

 

FRANCINE POV

 

"Dad! Please, huwag po kayong magalit! Wala na akong communication sa ama ng ipinagbubuntis ko at malabong maging maayos pa kami." Kaagad na apila ko. Umaasa ako na sana huwag na muna niyang panghimasukan kung ano man ang problema ko ngayun. Masyado nang magulo ang sitwasyon at ayaw ko ng dagdagan pa. Isa pa, wala akong balak na ipaalam kay Charles ang tungkol sa muling pagbubuntis ko.

 

"But anak! Hindi pwedeng basta-basta ka na lang lokohin ng kung sino mang nakabuntis sa iyo. Hindi pwedeng basta ka na lang niyang talikuran porket buntis ka na. Hindi ako papayag na api-apihin ka na lang basta ng kung sino lang diyan! Kailangan niyang panagutan ang nangyari sa inyong dalawa." sagot naman ni Daddy. Kaagad akong lumapit dito. Hinawakan ko ito sa kamay at nakikiusap ng tinitigan sa mga mata.

 

"Dad, nasa tamang edad na ako para magdesisyon. Sa pangalawang pagkakaton, nakikiusap po ako, hayaan niyo po muna ako. Malaman man ng lalaking iyun ang tungkol sa pagbubuntis ko or hindi, wala pa rin namang mababago. Hindi na pwedeng maging kami." malungkot kong wika. Pigil ko ang sarili ko na huwag maiyak.

 

Sa normal na pamilya, alam kong malaking kahihiyan ang nangyari sa akin. Wala akong kadala-dala. Nagpabuntis ulit ako sa lalaking alam kong malabong maging kami.

 

"I am sorry kung muli akong nag-akyat ng kahihiyan sa pamilya natin. Pero nakikiusap po ako sa inyo, hayaan niyo po muna ako." sagot ko sa kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata. Kaagad ko namang naramdaman ang pagyakap sa akin ni Daddy. Napaiyak na ako sa balikat nito.

 

"No! Tandaan mo Francine, walang nakakahiya sa nangyari. Handa kong tanggapin lahat ng pagkakamali mo. Anak kita, at palagi mong tandaan na nandito lang ako sa tabi mo palagi." sagot nito. Lalo naman akong napahgulhol ng iyak.

 

Hindi ako nakasagot.

 

"Okay...sige, tahan na! It doesn't matter at all kung makailang beses kang magkamali. Nag-aalala lang ako na baka masyadong masakit na para sa iyo ang mga nangyari. Hindi ko kayang nakikita kang nahihirapan anak." muling wika nito. Ramdam ko sa boses nito ang pag- aalala sa akin. Lalo naman akong nakaramdam ng matinding konsensya.

 

"Pangako po Dad, last na po talaga ito. Hindi na po ako magkakamali ulit. Ipo- focus ko na lang buong panahon ko sa pamilya natin at sa mga apo niyo." sagot ko naman. Naramdaman ko ang dahan- dahan nitong pagbitaw sa akin kaya napatitig ako sa kanya. May ngiting nakaguhit sa labi ni Daddy at mukhang hindi na ito galit.

 

"Its okay iha. As long as kaya mong i- handle ang lahat at makikita kitang nasa maayos na kondisyon walang problema sa akin. Susuportahan kita sa lahat ng gusto mo." nakangiting sagot nito. Lalo naman akong naluha

 

Mas okay na din siguro ang ganitong klaseng pamilya. Hindi man kami kompleto pero malayo naman ako sa panghuhusga. Maunawain si Daddy at alam kong mahal na mahal niya ako. Baka nga masaya pa ito ngayun dahil muli akong nabuntis. Hangad nyang madagdagan ang lahi namin kaya siguro mabilis lang humupa ang galit niya.

 

Nakaligtas ako sa mga tanong ni Daddy na siyang ipinagpasalamat ko. Ayaw na din siguro niyang ma-stress ako kaya naman hindi niya na pinursige pang alamin mula sa akin kung sino ba talaga ang ama ng baby na nasa sinapupunan ko. Pabor sa akin iyun dahil ayaw ko talaga munang pag-usapan ang tungkol Kay Charles.

 

Hindi na ako pinayagan pa ni Daddy na pumasok ng opisina. Pinatawag pa nito ang family doctor namin para personal akong tingnan. Wala akong nagawa kundi hayaan na lang ito

 

Buong maghapon akong natulog at nagpahinga. Mukhang kailngan ko talaga ang bedrest dahil sa nararanasan kong pagbabago ng aking katawan. Naging maselan ang pagbubuntis ko kaya sa mga susunod na araw, hindi na muna ako pinayagan ni Daddy na pumasok ng trabaho.

 

Si Dominic na lang daw muna ang bahala sa opisina kaya wala akong ginawa sa halos isang buwan kundi ang magkulong sa bahay, magpahinga at alagaan ang kambal.

 

ILang beses din akong tinawagan ni Charles pero hindi ko na ito sinasagot pa. May mga unregistered number din ang tumatawag sa akin pero hindi ko na din pinag-aksayahan pa ng oras na sagutin.

 

Wala na din akong balita pa kay Trexie. Mukhang naging abala ito sa kanyang pag -aaral kaya naman hinayaan ko na muna. Wish ko lang na sana magkaayos na sila ni Dominic para naman magkaroon na din ng kislap ng tuwa ang mga mata ng pamangkin ko. Napapansin ko na naging malungkutin ito nitong mga nakaraang araw.

 

Alam kong malaki ang pagkakagusto nito kay Trexie. Kaya lang hindi din siguro niya alam kung paano umpisahang suyuin ito.

 

Kung hindii lang siguro ganooon kaselan ang pagbubuntis ko baka ako na ang gumawa ng paraan para magkatuluyan sila. Kahit naman na tumutol ang mga Sebastian sa posibleng relasyon nilang dalawa, wala din naman silang magagawa kung kagustuhan ni Trexie ang umiiral.

 

Iniiwasan ko talaga ang outside world kaya nagkuluong ako sa bahay. Gusto ko muna ng katahimikan. Marami namang mga tao dito sa bahay na pwede kong utusan kapag umaandar ang cravings ko.

 

Kasalukuyan akong nasa harap ng salamin habang inaayusan ko ang sarili ko. Ngayung araw ang kasal nila Ate Mikaela at Doc Denver at kahit na tamad na tamad akong lumabas ng bahay wala akong choice kundi tiisin iyun at umattend sa kasal.

 

Mahalagang papel ang gagampanan ko sa kasal na iyun at hindi pwedeng wala ako.

 

Mahigit dalawang buwan na ang tiyan ko at mabuti na lang hindi pa halata iyun sa suot kong gown. Mabuti na din iyun para naman makakilos ako ng maayos.

 

Pagkatapos kong mag-ayos, dahan- dahan na akong lumabas ng kwarto at bumaba ng hagdan. Alam na ni Daddy na may dadaluhan akong kasal ngayun at nakaantabay na ang sasakyan at ilang bodygurads na sasama sa akin.

 

Yes, simula ng nabuntis ulit ako lalong naging mahigpit si Daddy. Sabagay, kailangan ko talagang mag-ingat dahil napakaselan ng pagbubuntis ko. Mahina ang kapit ng bata kaya hindi dapat magpaka-kampante.

 

Mabilis akong nakarating ng simbahan. Dumating na daw ang bride at nasa isang silid na ito kaya kaagad ko na itong pinuntahan.

 

May mangilan-ngilang bisita na akong nakikita sa lahat loob ng simbahan

 

Ano mang sandali mag-uumpisa na ang seremonya ng kasal kaya kailangan ko na talagang magpkita kay Ate Mikaela.

 

"France?" nahinto ako sa paglalakad ng marinig ko ang boses na tumawag sa pangalan ko. Dahan-dahan akong lumingon at kaagad na napangiti ng makita ko si Trexie. Bagay sa kanya ang suot niyang gown pang-abay.

 

"Kanina pa kita hinihintay. Kumusta ka na?" nakangiting tanong ito.

 

Tinitigan ko ito. Mukhang hindi ko naman ito nakikitaan ng pagdaramdam sa akin sa kabila ng pagtanggi ko kina Mama Ash at Charles na ipakita sa kanila ang kambal.

 

"Ayos lang..ikaw kumusta na?" tanong ko naman.

 

"Ayos lang. Pwede ba tayong mag-usap pagkatapos ng kasal? I mean...may gusto sana akong sabihin sa iyo..." sagot nito. Natigilan naman ako.

 

Ano kava ang kailangan niva at bakit mukhang seryoso siya ngayun?

 

Chapter 192

 

FRANCINE POV

 

Tungkol saan?" tanong ko kay Trexie. Tinitigan muna ako nito at tipid na ngumiti.

 

"Mamaya na lang." sagot nito at nagmamadali na akong tinalikuran. Nasundan ko na lang ito ng tingin. Mukhang alam ko na kung ano ang kailangan nila sa akin. Tiyak tungkol na naman ito sa kambal.

 

Hindi ko na pinagtoonan pa ng pansin at kibit balikat kong pinuntahan si Ate Mika. Magpapakita lang ako sa kanya dahil kanina pa siguro ako nito hinihintay.

 

"France, finally, akala ko talaga hindi ka na dadating eh." kaagad na wika nito ng mapansin niya ang pagdating ko.

 

"Pwede ba namang hindi? Ako ang maid of honor mo kaya darating talaga ako." nakangiti kong sagot sa kanya. Gusto ko sanang makipag beso-beso dito pero nag aalangan ako. Baka kasi masira ang make- up niya.

 

Hindi ko maiwasang mapagmasdan si Ate Mikaela. Halata sa mukha nito ang tuwa. Nag-umpisa sila sa one night stand ni Doc Denver at heto na siya ngayun. Ikakasal na sila.

 

"Congratulations ulit Ate. Masaya ako para sa inyong dalawa ni Doc Denver." nakangiti kong wika sa kanya. Tumango lang nito habang nakangiting nakatitig sa akin.

 

Ilang saglit lang, dumating na ang organizer ng kasal at ininform nito si Ate Mika na kailangan ng lumabas dahil mag- uumpisa na ang seremonya ng kasal. Kaagad kaming tumalima ni Ate Mika at pareho na kaming naglakad palabas ng kwartong iyun.

 

"Si Dylan ang Best Man. Nandito din ang pamilya Sebastian at lalo na si Charles. Isa din siya sa mga lalaking abay ko." imporma ni Ate Mika sa akin. Hindi na ako nagulat pa. Inaasahan ko na ang tungkol dito.

 

Wala akong balak na pumunta ng reception. Tatapusin ko lang ang seremonya dito sa simbahan at uuwi na din ako. Wala pa akong lakas ng loob para makaharap ang pamilya Sebastian.

 

Ang pamilyang minsan akong itinuring na bahagi ng kanilang pamilya.

 

Pagkadating namin sa harap ng simbahan, nasa kani-kanilang pwesto na ang mga abay, ninang at ninong at kung sinu-sino pang kasama sa entourage.

 

Nasa loob na ng simbahan ang mga bisita at ang groom. Hindi ko maiwasan na dumako ang tingin ko kay Charles. Seyoso din ang mukha na nakatitig sa akin.

 

Kinakabahan man pilit kong binaliwala ang presensya niya. Kaswal akong nagmartsa at diretso lang ang tingin. Alam kong nandito lang din sa paligid sila Mama Ashley at Papa Ryder. Hindi ko sila kayang makita ngayun. Nakokonsensya ako lalo na ng muli kong maalala ang huling pag-uusap namin ni Mama Ashley

 

Alam kong katulad ni Charles, gustong- gusto na din nila makita ang apo nila. Kaya lang, ayaw ko talaga munang pahintulutan iyun. Hindi pwede at talagang hindi pa ako ready lalo na ngayun at muli na naman akong nagdadalantao.

 

Pagkatapos ng kasalan, hinintay ko lang matapos ang picture taking at balak ko na din magpaalam kay Ate Mikaela. Iiwas ako sa pamilya Sebastian ngayung araw.

 

"Hi Francine! Kumusta ka na?" Naputol ako sa aking pagmumuni-muni ng marinig ko ang pagbati ng kung sino sa akin. Wala sa sariling napalingon ako at hindi ko mapigilang mapangiti ng mapansin ko ang nakangiting mukha ni

 

Dylan, isa sa mga kapatid ni Ate Mikaela.

 

"Ayos lang...Dylan, ikaw kumusta na?" sagot ko naman. Lalong lumawak ang ngiti sa labi nito na siyang dahilan ng paglabas ng kanyang dimple sa magkabilang pisngi. Lalo tuloy itong naging cute sa paningin ko at parang gusto ko siyang paglihian.

 

"Ang tagal din natin hindi nagkita ah? Mabuti na lang pinaunlakan mo ang invitation ni Ate Mika." nakangiti nitong sagot sabay lahad ng kanyang kamay. Nawiwirduhan man kaagad ko namang tinangap ang pakikipagkamay sa akin.

 

Magkakilala kami ni Dylan pero never kaming naging magkaibigan. Kaswal lang ang pakikitungo nito sa akin noon at hindi ko ito masyadong nakakausap. Si Ate Mikaela lang talaga ang intinuring kong hindi na iba sa akin kaya hindi ko akalain na lalapitan ako nito ngayun gayung aloof ito sa akin noon. Tsaka may pagkamahayain din talaga ito.

 

"So, sana naman hind na ito ang huli nating pagkikita. Grabe, namiss din kita ng sobra! Bakit ba kasi bigla ka na lang nawala? Ni hindi ka man lang nagpaalam sa akin. Para naman akong others nito sa iyo eh." sagot pa nito na halata sa boses ang pagtatampo. Lalo tuloy akong nawirduhan sa kanya. Ang natatandaan ko talaga hindi kami magkaibigan.

 

"Ano? Teka lang, may lagnat ka ba? Bakit kakaiba yata ang templa mo?" pabiro ko namang sagot. Nagulat pa ako dahil kaagad itong tumawa. Hindi ko tuloy maiwasan na pagtaasan ito ng kilay. Ano kaya nag meron kay Dylan. Halos dalawang taon lang kaming hindi nagkita pero ang laki ng ipinagbago niya.

 

Naging kalog na ito ngayun at parang kay gaan kausap.

 

"So, busy pa sila. I think, mauna na tayo sa reception. Gutom na ako at gusto ko ng kumain." maya-maya wika nito. Kaagad naman akong nakaramdam ng pag- aalangan. Wala talaga kasi sana akong balak na umattend sa reception. Kaya lang, nahihiya naman akong tanggihan itong si Dylan. Minsan nga lang itong naging talkative, hihindian ko pa ba?

 

"Sure..convoy na lang tayo? May dala akong kotse eh." nakangiti kong sagot sa kanya. Kagad naman itong umiling.

 

"Pwede din! Kaya lang may kasama ka yatang driver eh. Sa akin ka na lang sumakay at pasunurin mo na lang sila sa venue." sagot nito. Natigilan naman ako. Mukhang wala talaga akong lusot kay Dylan. Hindi ko maiwasang mapasulyap kina Ate Mika. Abala pa rin sila sa pakikipag-usap sa mga dumalo sa kasal nila. Sa hindi kalayuan sa kanila, nahagip pa ng mga mata ko si Charles.

 

Yes...si Charles at huling huli ko siya na masama ang tingin sa amin ni Dylan. Kunot noo pa akong nakipagtitigan dito bago ko iniiwas ang tingin sa kanya.

 

"Aalis na ba tayo?" baling ko kay Dylan. Kaagad naman itong tumango.

 

"Yes..huwag na tayong makipag-sabayan sa kanila. Mahirap ang ma-traffic" nakangiti nitong sagot kaya naman sabay na kaming naglakad palabas ng simbahan.

 

Saktong pagkalabas namin ng mapansin ko ang biglang pagsalubong sa amin ni Mama Ashlely. Nakangiti itong nakatingin sa akin pero hindi nakaligtas sa paningin ko ang lungkot na nakaguhit sa mga mata nito.

 

"Kumusta ka na anak?" tanong nito. Pilit naman akong ngumiti dito at hinalikan ito sa pisngi.

 

"Ma..ayos lang po. Pa-pasensya na po kung hindi na ako nakalapit sa inyo kanina. Medyo late na po ako nakarating." pagdadahilan ko naman. Isang mapang- unawang tango lang naman ang naging tugon nito sa akin. Hinaplos pa ako nito sa pisngi kaya naman pigil ko ang sarili na huwag maiyak.

 

Kung alam lang nito. Miss na miss ko na siya. Miss na miss ko na pag-aalaga nito sa akin. Sa kanya ko naranasan ang pagmamahal ng isang tunay na Ina.

 

Mahirap para sa akin ang tikisin ito pero ano ba ang pwede kong gawin. Ina siya ng lalaking nagbigay sa akin na matinding kabiguan.

 

"Aalis na ba kayo? Magkita na lang tayo sa reception. Gusto pa kitang makausap anak. Gusto ka din makausap ng Papa Ryder mo." wika nito sa akin sabay turo kay Papa Ryder na kausap ang mga magulang ni Ate Mikaela at Dylan.

 

Tango at ngiti lang ang naging tugon ko kay Mama Ashley at mabils na hinila si Dylan papuntang parking. Baka hindi ko na mapigilan pa ang maiyak kapag patuloy pa akong makikipag-usap kay Mama Ashley.

 

Sakto naman at halos magkatabi lang ang kotse namin kaya naman kaagad kong sinabihan ang driver na sa sasakyan na ako ni Dylan sasakay patungo sa reception.

 

"Woah! Ang dami mo palang kasama ah?

 

" kaagad na untag ni Dylan pagkatapos namin makasakay ng kotse nito. Kibit balikat ko naman itong tinanguan.

 

"Yahh, kailangan eh. Kagustuhan ni Daddy." sagot ko.

 

"Galing ka pala sa big time na pamilya. Huwag mong masamain pero napag- usapan ka namin ang tungkol sa iyo. Tungkol sa naging buhay mo at pagkakaroon niyo ng anak ni Kuya Charles." sagot nito. Natigilan naman ako.

 

So, talagang kalat na kalat na pala ang tungkol sa talambuhay ko. Sabagay, ano pa nga ba ang nakakagulat?

 

"Wala na ba talagang pag-asa na maging okay kayong dalawa ni Kuya Charles? I mean....hindi lingid sa kaalaman ko kung gaano kalaki ang kasalanan ng pamilya namin sa inyong dalawa ni Kuya Charles. Mga magulang ko at si Ate Mika ang dahilan kaya nasira kung ano mang namumuong relasyon niyong dalawa noon --" sagot nito

 

"Anong ibig mong sabihin?" sagot ko

 

"Simula ng biglaan mong pagkawala, naging malungkutin na si Kuya Charles. Alam kong hindi tayo closed pero gusto kong makatulong. France, sana mag-usap kayong dalawa. Kapag patuloy kang magmatigas, baka iyun pa ang dahilan ng pag-iksi ng buhay niya." sagot nito na ikinagulat ko.

 

"Ano ang ibig mong sabihin?" tanong ko

 

"Hindi ba nabanggit sa iyo ni Trexie? Bumalik sa pagiging alcoholic si Charles. Mahigpit na siyang pinagbawalan ng kanyang Doctor na iwasan munang tumikim ng kahit na anong klaseng alak. Akala namin nagbago na siya pero lalo siyang lumala nitong mga nakaraang araw. Inuumaga siya sa mga bars at wala siyang ibang ginawa kundi ang mapakalasing---"

 

"Kailangan ng pamilya Sebastian ang tulong mo France. Please, kausapin mo si Charles at ayusin niyo kung ano man ang hindi niyo pagkakaintindihan" mahabang wika nito.

 

Chapter 193

 

FRANCINE POV

 

Mga salitang mula kay Dylan na tumatak sa isipan ko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding pag-aalala. Hindi ko alam na unti-unti na palang pinapatay ni Charles ang sarili niya sa pamamagitan ng pag-inom ng alak.

 

Kaya siguro kapansin-pansin ang pagbagsak ng katawan niya. Kaya pala sobrang lungkot ni Mama Ashley habang kausap ko kanina. Siguro nag-aalala siya sa anak niya.

 

Sa hindi malamang dahilan, bigla akong nakaramdam ng takot. Paano kung mapahamak si Charles? Paano kung tuluyan itong magkakasakit dahil sa ginagawa niya ngayun? Kaya ko ba iyung dalhin sa aking konsensya? Kaya ko ba talagang makita na lumalaki ang mga anak namin na hindi nila nasisilayan ang tunay nilang ama?

 

Sa isiping iyun, hindi ko maiwasang makaramdam ng pinaghalong kaba at lungkot. Hindi pwedeng ganito ako. Hindi pwedeng maging malupit ako. Siguro, ito na ang tamang pagkakataon para makabawi ako sa lahat-lahat ng mga maling desisyon na nagawa ko.

 

Hindi na ako nakapagsalita hangang sa nakarating na kami sa isang 7 star hotel kung saan gaganapin ang reception ng kasal nila Ate Mikaela.

 

Aminado ako na apektado ako sa sinasabi ni Dylan kanina. Para akong sinampal ng makailang ulit. Hindi ko maiwasan na makaramdan ng matinding pag-usig ng kosensya.

 

Masyado na ba akong makasarili para hindi maisip ang nararamdaman ng ibang tao? Kung totoosin, hindi naman na talaga iba sa akin ang pamilya nila Charles? Lumalabas ba ako na walang utang na loob sa kanila sa hindi ko pagpayag na makita nila ang kanilang apo? Ang anak naming dalawa ni Charles?

 

Sa isiping iyun parang gusto kong maiyak. Bigla akong nakaramdam ng pagkapahiya..

 

Oo, minsan akong tinakwil nila noon. Pero ramdam ko naman ang pagsisisi nila ngayun. Ako lang yata ang nagpapahirap sa sitwasyon. Wala nga silang ginawa ngayun kundi initindihin ako. Hindi din sila gumawa ng kahit na anong hakbang para masunod ang kanilang hiling na makita ang kambal. Nanahimik sila at hinihintay kung kailan ako papayag at mapagbigyan sila para makita ang kambal.

 

"Ano nga pala ang gusto mong drinks? Ikukuha kita." napukaw ako sa malalim na pag-iisip ng marinig ang muling pagsasalita ni Dylan. Tipid ko itong nginitian at iginala ang tingin sa paligid.

 

IIlan pa lang sa mga bisita ang nandito. Wala pa din ang mga bagong kasal. Sabagay, busy pa sila kanina ng nilisan namin ni Dylan ang simbahan.

 

"Something na maasim please!" sagot ko naman sa offer ni Dylan. Tumango naman ito at mabilis akong iniwan. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga ng muli akong mapag-isa. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot.

 

Ngayun ko lang na-realized na sobrang sama ko pala. Idinamay ko ang mga anak ko sa pagiging miserable ko. Hindi na ako nahiya sa mga taong nagpalaki sa akin. Kina Mama Ashley at Papa Ryder. Napaka -perfect nila bilang mga magulang at hindi ko dapat ito gawin sa kanila. Hindi nila deserved na pinapahirapan ko sila ng ganito.

 

Wala silang ginawa noon sa akin kundi mahalin ako at ituring na anak. Bakit ba napakasakit ng naging sukli ko sa kanila? Bakit nagawa ko silang tikisin?

 

"France, can we talk?" hindi ko maiwasang mapapitlag ng marinig ko ang nagsalitang iyun mula sa likuran ko. Dahan-dahan ko itong nilingon at kaagad na sumalubong sa paningin ko si Charles.

 

Hindi ko maiwasang pagmasdan ito. Kapansin-pansin talaga ang pagbagsak ng pangangatawan nito at ang kanyang pamumutla. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng awa dito.

 

"Sure...saan mo gustong mag-usap tayo? " sagot ko naman sa kanya. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang biglang pagningning ng mata nito dahil sa sagot ko. Siguro hindi niya inaasahan ang pagpayag ko na mag-usap kami.

 

Anywhere! Actually, may coffee shop sa ibaba. kung papayag ka, pwede tayo doon. " nakangiti nitong sagot. Kaagad akong umiling.

 

HIndi ako pwede sa coffee shop. Masyadong maselan ang pang-amoy ko at baka maging dahilan pa iyun para muling sumama ang pakiramdam ko

 

"Pwede ba sa open space na lang. I mean, sa garden or park. Anywhere, basta huwag lang sa mga resto or coffee shop." sagot ko habang dahan-dahan na tumayo.

 

"Sure...may park malapit dito. Pwede tayo doon." masigla nitong sagot. Tipid ko itong ngintian at nagpatiuna na ako sa aking paghakbang.

 

Tahimik kami pareho habang nakasakay kami sa elevator. Nasa 3rd floor ang reception nila Ate Mikaela at nasa basement daw ang kotse ni Charles. Kailangan daw namin sumakay ng kotse para makarating sa park.

 

Pagdating namin sa kotse nito kaagad ako nitong pinagbuksan ng pintuan ng kotse at inalalayan na makapasok sa loob. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaunting kurot sa puso ko. Sobrang sama ng nagawa ko sa kanya at kailangan ko na sigurong bumawi. Hindi lang sa kanya kundi pati na din sa mga anak namin at sa buong pamilya Sebastian.

 

"Payag na ako!" mahina kong sambit nang tuluyan na din itong makasakay ng kotse. Napansin ko pa ang pagkatulala nito habang nakatitig sa akin.

 

"A-anong ibig mong sabihin?" nagtataka nitong tanong.

 

"Payag na ako na makita niyo ang kambal.

 

" sagot ko sabay titig dito. Kita ko ang biglang pagbabago ng expression ng mukha nito habang nakatitig sa akin. Unti -unting sumilay ang ngiti sa labi nito.

 

"Ta-talaga? God! Fance, thank you! Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya ngayun. Salamat dahil sa wakas, masisilayan ko na ang mga anak natin." sagot nito na tumatak sa isipan ko.

 

Mga anak namin? Sa kabila ng hindi ko kaagad pagpayag sa makailang beses na pakiusap nila sa akin noon, hindi ko man lang ito nakikitaan ng sama ng loob sa akin ngayun. Lalo tuloy akong sinundot ng aking konsensya.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 194

 

FRANCINE POV

 

"Bigyan mo lang ako ng time. Kami na mismo ang bibisita ng mga bata sa mansion." Muling wika ko dito pagkarating pa lang namin sa park. Kasalukuyan kaming naglalakad habang tahimik itong nakasunod sa akin.

 

"France, salamat! Alam mo bang ito ang matagal ko ng hinihiling? Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya ngayun." sagot nito. Bakas sa boses nito ang matinding kasiyahan. Wala sa sarilng napalingon ako dito at kita ko ang sobrang tuwa sa mga mata nito. Hindi ko maiwasan ang mapangiti.

 

Ano kaya ang mararamdaman niya kapag malaman nito na muli akong nagdadalangtao? Sasabihin ko ba sa kanya?

 

Tsaka na lang siguro...hayaan ko muna na magkita sila ng kambal bago ko siguro ipaalam sa kanya na masusundan ulit ang mga anak namin. Hindi pa naman halata ang tiyan ko kaya ayos lang.

 

Haysst, napaka-kumplikado ng sitwasyon ko. Pero wala eh..nandito na ito at kailangan ko ng harapin.

 

"France, kumusta ka na? I mean, hindi ka ba nahihirapan sa pag-aalaga sa kanila?" maya-maya ay tanong nito. Muli akong napangiti.

 

"Bakit, mukha ba akong miserable ngayun?" pabiro kong sagot. Wala eh...gusto ko ng putulin ang seryoso naming usapan. Baka maiyak na naman ako. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa at tinitigan ako.

 

"Hindi...Hindi ka mukhang miserable. Bagkos lalo kang gumanda sa paningin ko." sagot nito. Nahihiya akong nag-iwas ng tingin sa kanya. Tinalikuran ko pa ito para maitago sa kanya ang unti-unting paguhit ng ngiti sa labi ko.

 

Wala eh....simpleng salita ang lumabas sa bibig ni Charles, pero ang laki ng epekto sa akin. Mahal ko talaga siya at alam kong hindi na mababago pa iyun.

 

Nagpalipas lang kami ng ilang sandali sa park at muli kaming bumalik sa hotel. Pagkadating namin doon ay halos patapos na ang program at ng mapansin ni Mama Ashley ang pagdating namin, kaagad kami nitong sinalubong.

 

"Kumusta kayong dalawa? Mabuti naman at nakapag- usap din kayo!" excited na wika nito habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Charles. Kaagad ko naman itong nginitian. Sa pagpayag ko na makita nila ang kaniyang apo, bubuwagin ko na ang kung ano mang harang ang inilagay ko sa pagitan namin.

 

"Ma, I miss you po! Sorry!" sagot ko sabay yakap dito. Hindi ko na mapigilan pang umiyak. Wala na akong pakialam pa kung nasaan kami ngayun. Ang gusto ko lang ay mailabas ang luha at sakit ng damdamin na matagal ko ng inipon

 

"Ano bang nangyari sa iyong bata ka? Bakit ka ba nag- sosorry! No! Wala kang kasalanan...kami ang may kasalanan sa iyo kaya hindi ka dapat mag-sorry ngayun." sagot naman ni Mama Ashley habang hinihimas ako nito sa likuran ko. Alam kong sa pagkakataon na ito, umiiyak na din ito habang yakap- yakap din ako. Lalo tuloy akong napahagulhol.

 

"Hindi po eh...ang damot ko po sa inyo! Ang sama - sama ko po!" sagot ko na parang batang nagsusumbong sa Ina. Patuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata at wala na akong pakialam pa kung magkalat man ang make up ko sa aking mukha. Ang importante sa akin ngayun ay ang maramdaman ulit ang yakap ng taong noon pa man, itinuring ko ng magulang.

 

Ilang minuto din akong nanatili sa ganoong posisyon. Wala akong ginawa kundi ang yumakap lang kay Mama. Gusto kong sulitin ang mga araw, buwan at taon na hindi ko ito nakakasama.

 

Sa isang iglap lang...biglang naglaho ang sama ng loob na nararamdaman ko. Ang sama ng loob na kinimkim ko ng ilang taon sa puso ko. Naramdaman ko pa ang paghaplos ng sino sa buhok ko kaya kaagad akong napalingon. Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang nakangiting mukha ni Papa Rdyer.

 

Yes...si Papa Ryder na walang ginawa noon kundi ang i- spoiled ako. Hindi ito nagkulang bilang isang ama sa akin. Ibinigay niya ang lahat ng gusto ko kahit na hindi niya ako tunay na anak.

 

"Pa! Sorry!" mahina kong sambit sabay bitaw kay Mama Ashley. Nakangiti ako nitong kinabig payakap kaya napayakap na din ako dito.

 

"Its okay Anak! Ayos lang...tahan na! Tahan na anak ko!

 

"Pabulong nitong sagot. Lalo tuloy akong napahaguhlhol ng iyak. Ni hindi ko na nga napansin na sa amin na nakatingin ang mga bisita. Inagawan pa yata namin ng masayang eksena ang mga bagon kasal.

 

"Ang sama ko po Papa! Ang sama-sama ko po!" pilti kong wika sa kanya sa kabila ng pag-iyak. Kumalas naman ito sa pagkakayakap sa akin at tinitigan ako.

 

"NO! Huwag mong sabihin iyan. Ikaw pa rin ang anak ko! Sa amin ka lumaki kaya kilalang kilala ka na namin Francine.....anak kita kaya naman alam kong nagtatampo ka lang sa amin." sagot nito at pilit na pinapahiran ang luha na sunod-sunod na dumadaloy sa aking pisngi.

 

"Ang tagal mong lumayo. Grabe ka pala magtampo, pero kahit ganoon pa man, hindi pa rin pwedeng burahin ang pagmamahal na nararamdaman namin para sa iyo. Para sa amin, ikaw pa din ang pinaka- malambing naming anak." sagot nito.

 

Parang may kung anong mainit na bagay ang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi niya. Pinaka- malambing na anak? Ganoon ba ang tingin nila sa akin?

 

Sabagay, mas malapit nga pala ako kay Papa Ryder. Ito nga ang tagabitbit ko ng cake noon kapag kumakain kami doon sa favorite naming restaurant. Ni hindi ko nga ito nakitang nagalit sa akin eh. Simula bata pa ako, lahat ng gusto ko binibigay niya. Naging perfect siyang ama sa akin kahit na alam niyang hindi niya ako tunay na anak.

 

"Babawi po ako Pa! Promise, babawi po ako!" umiiyak kong sagot. Isang masayang ngiti ang gumuhit sa labi nito bago tumitig sa likuran ko bago muling tumingin sa akin.

 

"Ayos na sa amin ang muling pagbabalik mo anak. Masaya na ako na nakikita kang nasa mabuting kalagayan." nakangiting sagot nito. Namumula ang mga mata nito palatandaan na pinipigilan nitong umiyak. Binalingan nito si Mama Ashley bago nagsalita.

 

"I think, kailangan na nating magpaalam. Nagiging center of attraction na tayo sa mga bisita. Isa pa, gusto kong i-celebate ang pagbabalik ng ating anak." wika ni Papa na kaagad namang sinang-ayunan ni Mama.

 

"Mabuti pa nga siguro. Gusto kong masulo ng pamilya natin si Francine. Gusto kong magkaroon ng hiwalay na selebrasyon ang muli niyang pagababalik." sagot naman ni Mama Ashley.

 

Napapitlag pa ako ng maramdaman ko na may umakbay sa akin. Nang lingunin ko ito kaagad kong nakita si Charles na nakatitig sa akin.

 

"Thank you France! Thank you very much!" madamdamin nitong wika. Isang tipid na ngiti ang ibinigay ko dito at sumama na kina Mama Ashley para puntahan ang bride at groom at makapag-paalam na muna.

 

Excited akong makasama muli ang minsan kong itinuring na pamilya. Gusto kong mapunan lahat ng kasalan na nagawa ko sa kanila. Gusto kong makabawi at kung kinakailangan na sa kanila muna ang kambal, papayag talaga ako!

 

 

 

 

Chapter 195

 

"Mauna na kayo! Tatawag na lang ako kapag pwede niyo na akong sunduin. Kapag magtanong si Daddy, sabihin niyo na lang po na kasama ko sila." utos ko sa driver ko pagkababa ulit namin ng parking. Gusto kong makasama ang pamilyang kinagisnan ko na walang mga bodygurad na bubuntot-buntot. Gusto kong sulitin ang araw na ito.

 

"Pasensya na po Mam. Hindi po namin pwedeng sundin ang gusto niyo. Kami po ang malalagot kapag may mangyaring masama sa inyo. Hayaan niyo na lang po kami na sundan kayo. Huwag mo kayong mag- aalala, hindi po kami maging balakid sa lahat. Ang gusto lang po namin masiguro ang kaligtasan niyo" sagot naman ng driver sa akin.

 

Napasulyap ako sa sasakyan nila Mama Ashley. Matiyaga silang naghihintay sa akin. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako sumagot.

 

"Sige..bahala kayo. GAwin niyo kung ano ang gusto niyo." sagot ko at mabilis ko na itong tinalikuran.

 

Mga tauhan ni Dominic ang driver at mga bodyguards ko kaya siya lang talaga ang susundin ng mga iyun. Sabagay, baka mapagalitan sila ni Dominic kapag susundin nila ako. Bahala na nga sila.

 

Pagkadating ko sa kotse ng pamilya Sebastian ang nakangiting mukha ni Mama Ashley ang sumalubong sa akin. Tinapik pa nito ang upuan sa tabi niya para siguro doon ako umupo pero tumitig ako sa likuran bahagi ng kotse kung saan kasalukuyang nakaupo si Trexie.

 

May driver sila at katabi nito si Charles. Magkatabi sila Papa Ryder at Mama Ashley at dapat magkatabi din kami ni Trexie. Katulad noon. Dating gawi na siyang kaagad naman pinagbigyan nilang lahat.

 

"France, thank you ha? Alam mo ba na matagal ko nang gusto itong mangyari?" kaagad na wika ni Trexie pagkaupo ko pa lang sa tabi niya. Ipinulupot niya pa ang kamay niya sa braso ko. Awtomatiko naman akong napangiti.

 

"Sorry ha? Ako yata ang black sheep sa pamilyang ito eh." sagot ko naman na nagpatawa ng mahina dito.

 

Sa Mansion na kami dumirecho. Sobang na miss ko ang lugar na ito. Wala namang nagbago sa lugar na ito, maganda pa din at hatang alagang alaga ang buong paligid.

 

Excited akong bumaba ng kotse. Hindi ko maiwasan ang mapangiti. Akala ko talaga hindi na ako makakabalik sa lugar na nito. Akala ko talaga isang magandang alaala na lang ang lahat. Akala ko talaga hindi na darating ang pagkakataon na ito. Pero nagkakamali ako, ngayun ko lang napatunayan na sobrang bait pa rin nila.

 

"Nagpahanda ako ng favorite mong pagkain. Sa living area muna tayo habang hinihintay natin ang mga hinahandang pagkain." kaagad na yaya ni Mama AShley sa akin. Kaagad naman sumang-ayon ang lahat.

 

Pagdating ng living area para kaming buong pamilya habang nag-uusap. Masaya at wala man lang akong nararamdaman na kahit na anong tampo or galit mula sa kanilang lahat. Para lang kaming bumalik sa dati.

 

"Teka lang pala anak, huli nating pag-uusap nag-start ka ng magwork sa kompanya ng biological father mo, hindi ka ba nahihirapan? Wala na ba talagang pag-asa na muli ka munang bumalik sa pag-aaral mo?" maya- maya ay tanong ni Mama Ashley na ikinapukaw ng attention ng lahat. Sabay-sabay silang napatingin sa akin. Lalo na si Charles na kanina pa hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

 

"Ahmmm, huminto na muna ako Ma. Hinayaan ko na lang muna si Dominic ang mag-asikaso ng lahat." sagot ko

 

"Why, nahihirapan ka ba? Buti pumayag ang Daddy mo. " sagot naman ni Trexie.

 

"Oo naman, siya ang nag-suggest na huminto muna ako. sagot ko naman sabay iwas ng tingin.

 

Heto na naman ako, sasabihin ko ba sa kanila na muli akong nagdadalang tao? Pero hindi dapat, baka masira ang masayang moment na ito kapag sasabihin ko pa... Tsaka na lang siguro.

 

"Mabait din po si Daddy at Dominic. Sila na lang ang natira kong pamilya....I mean kadugo ko maliban sa kambal niyo pong apo. Inaalagaan niya ako pati ang kambal." sagot ko. Umaasa ako na bumango man lang sa pandinig nila ang pangalan ng pamilyang pinagmulan ko. Sandaling katahimikan ang namayani sa buong paligid at mabuti na lang at si Papa Ryder na ang bumasag noon.

 

"Hindi ko pa sila na-meet sa personal pero sana soon. HIndi sila umaattend sa mga business forum kaya hindi ko din talaga sila kilala. Pero sana soon, since pamilya mo sila at pamilya mo din kami. Ito na siguro ang chance para magkaroon ng ugnayan ang dalawang pamilya." nakangiting sagot ni Papa Ryder. Sumulyap pa ito sa anak niyang si Charles na parang may gustong ipahiwatig. Hindi ko naman maiwasan na mapakunot ng noo.

 

"Pagsasabihan ko po sila. Marami po kasi silang alipores na pwedeng gawing proxie. Talaga pong hindi mahilig sa mga matataong lugar si Daddy, lalo na po si Dominic na siyang nag-aasikaso ng lahat ng negosyo ng pamilya." sagot ko naman sabay sulyap kay Trexie.

 

Ito pa ang isa sa mga dapat kong asikasuhin. Ang maging maayos silang dalawa ni Dominic. Pareho silang mahalaga sa akin at gusto kong makita silang masaya. Na kahit sa kanila na lang magkakaroon ng happpy ending ang pagmamahalan nilang dalawa.

 

Marami pa kaming napag-usapan hangang sa ininporma na ng isa sa mga kasabahay na naka-ready na ang mga pagkain. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng excitement. Nabanggit kanina ni Mama Ashley na mga paborito kong pagkain ang nakahanda kaya excited akong sumunod sa kanila papuntang dining area.

 

Pagdating namin ng dining area, kaagad pa akong ipinaghila ng upuan ni Charles. Kanina pa ito hindi umiimik habang nag-uusap kaming lahat sa living area. Wala itong ginawa kundi titigan lang ako na siyang pilit ko namang binabaliwala.

 

"Kumain ka ng marami anak ha? Pansin ko, parang nangangayayat ka? Masyado ka bang pinapahirapan ng mga bata? Dont worry, ngayung maayos na ang lahat, tutulungan kitang alagaan sila." nakangiting wika ni Mama Ashley habang inililibot ko ang tingin sa mga nakahandang pagkain sa mesa. Hindi ko maiwasang mapakunot ng noo ng bigla akong nakalanghap ng masamang amoy.

 

Gosh, heto na naman, alam kong walang mali sa mga pagkain na nakahain, pero parang bumabaliktad na naman ang sikmura ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatayo habang nakatakip ang kamay ko sa aking bibig. Nagtataka naman na napatingin sa akin ang lahat.

 

Hindi ko na pinansin pa iyun. Dali-dali akong tumakbo at hinanap ang banyo dito sa kusina. Pagkapasok ko sa loob direcho ako sa toilet bowl at kaagad na sumuka.

 

Halos wala akong maisuka dahil tanging orange juice lang ang laman ng sikmura ko. Iyun lang kasi ang tinatangap ng panalasa at pang-amoy ko. Napakahirap ng ganitong sitwasyon. Kakaiba itong pangalawa kong pagbubuntis. Masyado akong pinapahirapan at tama si Mama Ashley.. masyado namg malaki ang ibinagsak ng katawan ko at kung hindi lang sa make up, baka mapansin din nila kung gaano ako ka-putla ngayun.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 196

 

FRANCINE POV

 

Tagaktak ang pawis sa noo ko habang pilit na pinapakalma ang aking paghinga. Kung pwede nga lang hilahin ang mga araw para matapos na ang paghihirap kong ito. Hindi ko akalain na makakaranas ako ng ganito kahirap.

 

"Are you okay? Ano ang ibig nitong sabihin France? May dinaramdam ka ba?" nag-aalang tanong sa akin ni Charles habang haplos nito ang likod ko. Hindi naman ako nakaimik. Biglang dagsa ng reyalisasyon sa isipan ko. Wala pala ako sa sarili naming bahay. Nandito ako sa mansion ng mga Sebastian at kitang kita nila kung ano ang sitwasyon ko ngayun.

 

"Ha? Ah, ayos lang ako." sagot ko at pasimpleng pinunasan ang tumatagaktak na pawis sa noo ko. Pagkatapos kong maisuka ang gusto ko isuka, medyo umayos din ang pakiramdam ko.

 

"Are you sure? Pwede kitang itakbo sa hospital kong gusto mo?" tanong naman nito at inalalayan na akong makatayo. Sa sobrang pagsusuka ko kanina, hindi ko na namalayan pa na nakasalampak na pala ako dito sa sahig at halos yakapin ko na ang toilet bowl.

 

"No! Ayos lang ako. Pwede niyo ng ituloy ang pagkain. Magpapahangin na lang siguro muna ako sa labas." sagot ko naman sabay pihit papuntang pintuan ng banyo nang nagulat ako dahil tahimik na nakatayo sila Mama Ashley at Papa Ryder. Seryoso ang mukha ng mga ito habang nakatitig sa akin.

 

"May gusto ka bang ipagtapat sa amin anak?" tanong ni Mama sa akin. Natigilan ako. Hindi ko maiwasang maikuyom ang kamao ko dahil sa biglaang pagragasa ng kaba sa puso ko.

 

Mukhang wala na akong lusot ngayun. Mukhang may idea na si Mama kung ano ang sitwasyon ko ngayun.

 

"Ma! Sorry!"mahina kong sambit at naglakad palapit dito. Kaagad ako nitong hinila pabalik ng living area. Naramdaman ko naman ang pagsunod sa amin nila Papa Ryder at Charles. Si Trexie naman ay hindi matinag sa kanyang pagkain.

 

"Sabihin mo sa akin..buntis ka ba?" diretsahang tanong ni Mama. Seryosong seryoso ang mukha nito habang nakatitig sa akin. Kaagad naman akong napayuko.

 

"Sorry po!' sagot ko at hindi ko na mapigilan pang mapaiyak. Kaka-reconcile lang namin pero heto na naman. Kaagad ko naman naramdaman ang pagyakap sa akin ni Mama Ashley na siyang labis kong ikinagulat.

 

"No! Huwag mong sabihin iyan. Hindi ka dapat magsorry. I dont care! Kaya ko lang naman tinatanong sa iyo dahil ramdam ko ang paghihirap mo. Hindi biro ang pinagdadaanan mo ngayun at nahihirapan akong makita ka sa ganyang sitwasyon.' sagot naman ni Mama. Lalo tuloy akong naiyak. Pakiramdam ko bigla akong nagkaroon ng kakampi

 

"You're pregnant? Buntis ka ulit sa baby natin?" narinig ko namang tanong ni Charles. Nasa likuran ko lang ito habang nakayakap ako kaya Mama Ashley. Kaagad tuloy akong napakalas sa pagkakayakap kay Mama Ashley upang harapin ito.

 

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pinaghalong damdamin na nakaguhit sa mukha nito. Nagulat marahil sa muli kong pagbubuntis.

 

Wala ng dahilan para mag-sekreto ako sa kanya. Siya ang ama ng batang nasa sinapupunan ko at dapat lang na magkaroon na siya ng responsibilidad. Hindi lang sa kambal kundi pati na din sa ipinagbubuntis ko ngayun.

 

"Ikaw na naman ang Daddy ng ipinagbubuntis ni Francine? Bakit ba napaka-iresponsable mo?" bago pa ako nakapagsalita nauna na si Mama Ashley. Nilapitan pa nito ang anak at tinitigan ng masama.

 

"France, tell me..buntis ka ulit? Magkakaanak na ulit tayo?" imbes na ang tanong ni Mama Ash ang sagutin nito, ako ang kanyang hinarap. Kita ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Dahan -dahan naman akong tumango kasabay ng pagkabig nito sa akin. Mahigpit akong niyakap!

 

"God! Sorry! Sorry!" wika nito. Basag ang boses nito at halatang umiiyak. Lalo namang nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

 

"Hindi ko alam France. Sa pangalawang pagkakataon, wala man lang ako sa tabi mo para pagsilbihan kita! Sorry talaga! Sorry! Promise, babawi ako...babawi ako sa iyo at sa mga anak natin." wika nito.

 

"Dapat lang! Ikaw bata ka! Palagi ka na lang natutulog sa pansitan. Wala ka kasing inaatubag kundi ang lintik na alak na iyan eh. Hindi mo man lang inaalam kung ano na ang sitwasyon ng mag-iina mo." bulyaw naman ni Mama Ashley kay Charles. Parang may kung anong mainit na bagay naman akong biglang naramdaman na parang humaplos sa puso ko. Hindi ko miawasang mapangiti at dahan-dahan na kumalas sa pagkakayakap kay Charles

 

"Kasalanan ko din naman po eh. Ang hilig kong maglihim." sagot ko naman. Muli akong hinawakan ni Mama Ashley at iginiya paupo sa sofa.

 

"Hindi ako papayag na mag-isa mong pasanin ang responsibilidad sa mga bata. Ako na mismo ang magpupursige para maikasal kayong dalawa ni Charles. " sagot ni Mama AShley na kaagad na ipinanlaki ng mga mata ko. Hindi ako makapaniwala.

 

"Po? Pero---" hindi ko na natuloy pa ang sasabihn ko ng biglang sumabat si Papa Ryder.

 

That is the best way to do para mabigyan ng kompletong pamilya ang mga apo namin. Kakausapin ko ang Daddy mo Francine at pormal naming hihingiin ang kamay mo sa kanya." wika nito.

 

 

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

 

Chapter 197

 

FRANCINE POV

 

"France, totoo ba? Buntis ka ulit at ako ang Daddy?" kaagad na tanong ni Charles nang saglit kaming iwan nila Mama at Papa dito sa living area. Talagang binigyan nila kami ng chance ni Charles na makapag- usap.

 

"Yes..at huwag kang mag-aalala, katulad sa mga nauna nating anak, hindi kita pipilitin na magkaroon ng obligasyon sa kanila." sagot ko. Natigilan ito. Kitang kita ko ang pait na biglang rumihistro sa mga mata nito.

 

Hindi yata kayang tanggapin ng kalooban niya ang sinabi ko ngayun lang. Sabagay, ano pa nga ba ang magagawa ko, gusto ko ng diretsahan na usapan. Marami na ang nangyari para magbulahan pa kami.

 

"France naman, alam mo naman siguro na kaya ko din ibigay lahat ng pangangailangan ng mga bata diba? Bigyan mo lang ako ng chance." sagot nito. Bakas sa boses nito ang pagdaramdam kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng konsensya.

 

"Sorry, hayaan mo, simula ngayun, bibigyan na kita ng pagkakataon na makilala mo ang mga anak natin. Hindi na ako magiging madamot pa Charles. Kahit papaano, gusto ko din naman mabigyan ng kumpletong pamilya ang mga bata." sagot ko naman sa kanya.

 

Gusto ko na ng peace of mind. Gusto ko nang matanggal ang pait na nararamdaman ng puso ko.

 

"Thank you France. Pangako, babawi ako. Susulitin ko ang mga panahon na hindi ko kayo nakasama. Paninindigan ko ang responsibilidad ko sa iyo at sa mga bata." sagot nito na labis kong ipinagtaka.

 

Paanong nasali ako? Hindi ibig sabihin na porket nakipagbati na ako sa kanila ayos na din kami. Natuto na ako ng leksiyon sa buhay ko. Hindi porket nag- uusap kami ngayun, bati na din kami. Na pwede na naming ibalik ang nakaraan. Masyado na akong na-trauma sa lintik na pag-ibig na iyan. Pagod na akong umasa. Nakapag-pasya na ako, makikipagbati ako sa kanya para lang sa mga anak namin.

 

"Regading sa kasal na nabanggit nila Mama kanina, pwede bang huwag na muna?" kaagad kong untag sa kanya. Nagtataka naman itong tumitig sa akin.

 

"Bakit? Ayaw mo ba? Ayaw mo bang bigyan ng kumpletong pamilya ang mga anak natin?" tanong nito.

 

"Charles, hindi kasal ang solusyon ng lahat. Ayaw ko, hindi pa ako ready! Sana gawan mo ng paraan para maintindihan nila Mama at Papa ito dahil ayaw ko munang pumasok sa isang relasyon na walang kasiguraduhan."sagot ko naman sa kanya.

 

"Walang kasiguruhan? Bakit? Ayaw mo na ba sa akin? GAnoon na lang ba kabilis sa iyo na kalimutan ang nararamdaman mong pag-ibig sa akin?" tanong nito. Bakas sa boses nito ang hinanakit. Natigilan naman ako.

 

"NO, hindi sa ganoon. Ayaw ko lang magpadalos-dalos ng desisyon. Gusto ko, kapag magpakasal ako, galing sa sarili kong desisyon. HIndi desisyon ng mga taong nakapaligid sa atin. "sagot ko naman sabay iwas ng tingin sa kanya.

 

"BAkit pa natin patagalin ito? Nandiyan na nga eh. May mga anak na tayo. Wala ng hahadlang France. Matagal ko ng pangarap na mabuo tayo. Nag magkaroon ng masayang simula ang pagitan natin. Sana, sa pagkakataon na ito, huwag mo naman sana akong biguin." madamdamin nitong sagot. Wala sa sariling napatitig ako dito.

 

"Papayagan ko na makita niyo ang mga bata ngayun at ma-meet si Daddy, pero hindi ibig sabihin noon na pumapayag ako sa suhistiyon nila Mama at Papa." seryoso kong sagot. Kaagad na lumambong ang expression ng mukha nito. liling iling ako nitong tinitigan.

 

"Okay...Sige, kung ano ang gusto mo, susundin ko. Pero hindi ibig sabihin noon na basta na lang akong susuko. Hayan mo akong suyuin ka araw-araw France, Hayaan mong maipadama ko sa iyo ang pag-ibig na matagal ko ng iniingatan sa puso ko.

 

Walang makakapigil sa pamilya Sebastian. Iyan ang napatunayan ko habang tinatahak namin ang daan patungo sa bahay namin. Natawagan ko na din si Daddy kanina tungkol sa pagdating namin pero wala itong ipinakita na sign na natutuwa ito.

 

Sumama sila Mama Ashley at Papa Ryder pati na din si Trexie at Charles para pormal daw na hingin ang kamay ko kay Daddy. Biglaan pero wala na akong magagawa pa. Mapilit sila eh. Hindi ko sila kayang pigilan. Talagang pursigido sila na maikasal kaagad kaming dalawa ni Charles.

 

Ganito na talaga siguro ang tatak ng pamilyang ito. Sanay sila sa biglaang pangyayari. Kung ano ang naisip nilang gawin, talagang ginahawa nila. Ni hindi pa nga kami nagkaka-intindihan ni Charles eh. Gusto ko pa sana siyang makausap ng matagal para ipa-intindi sa kanya kung ano ang gusto ko.

 

Sabagay, marami pa namang chance para makapag- usap na kaming dalawa lang. Pagbibigyan ko na muna sila Mama at Papa. Makabawi man lang sa lahat ng pagtikis na ginawa ko sa kanila nitong mga nakaraang taon.

 

"Hindi naman siguro sila magagalit diba Fance?" naputol ang katahimikan sa buong paligid ng magsalita si Trexie.

 

"Mabait naman si Daddy. Mas hands on siya sa pag aalaga sa kambal. Makikilala niyo din kung sino ba talaga siya mamaya. Hindi ko nga alam kung sino ang ngpapakalat ng balita na masama ang ugali niya eh gayung ang daming mga charity ang pinapuntahan niya para mamigay ng tulong. nakangiti ko namang sagot.

 

Sa totoo lang, proud talaga ako sa pinanggagawa ni Daddy. Bihira lang ang makakagawa ng mga bagay na kaya niyang gawin. Gusto ko siyang ipagmalaki kahit kanino.

 

Mabilis kaming nakarating ng bahay. Kaagad naman kaming pinagbuksan ng mga gwardiya ng gate. Mukha namang pinaghandaan na ni Daddy ang pagdating namin dahil kaagad kong napansin ito na nakatayo sa mga bukana ng bahay. Tahimik itong nakatitig sa gawi namin habang may hawak na tungkod. Nasa tabi nito si Dominic.

 

"Nandito din siya?" narinig ko pang bulong ni Trexie sa akin. Si Dominic ang tinutukoy nito kaya nakangiti ko itong binalingan ng tingin.

 

"Yes, dito siya nakatira kaya normal lang na nandito din siya." sagot ko naman. Naiinitindihan ko naman siya. Alam kong malaki ang epekto sa kanya ang presensya ni Dominic. Wala din akong ibang hiling kundi ang magkasundo sila.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 198

 

FRANCINE POV

 

"Hello Dad!" bati ko kay Daddy sabay halik as pisngi nito. Tango lang naman ang naging sagot nito at muling itinoon ang tingin sa mga kasama ko. Sa pamilya Sebastian.

 

"Si-sila Mama Ashley at Papa Ryder po pala...kasama niya ang mga anak nila na sila Trexie at Charles. Sila po ang nagpalaki sa akin. Pa-pamilya na po ang turing nila sa akin." muling wika ko. Bigla kasi akong nakakaramdam ng pag-aalangan. Sobrang seryoso talaga ni Daddy na ngayun ko lang nakita sa kanya.

 

"Finally, ikinagagalak kitang makilala Mr. Dela Fuente." si Papa Ryder na ang unang nagsalita. Kaagad itong naglahad ng kamay sa harap ni Daddy. Tinitigan muna ito ni Daddy bago nito inabot ang kamay ni Papa Ryder. Kaagad naman ako nakahinga ng maluwag.

 

"Ma, Pa, si Dominic din po pala....pamangkin ko. Anak po siya ng namayapa ko ng kapatid... Dom...kilala mo na si Trexie diba? Siya naman si Charles ang---ang Daddy ng kambal." muling wika ko. Kung nakaka-kaba ang expression ng mukha ni Daddy, mas lalo na itong si Dominic, kung seryoso si Daddy, mas seryoso ito. Ang sama pa ng tingin kay Charles.

 

"So, siya ang dahilan kung bakit ka umiiyak?"

 

sagot ni Dominic at nagulat kami sa susunod niyang ginawa. Nilapitan nito si Charles at sinapak. Kaagad naman napasigaw si Mama Ashley at Trexie dahil sa pagkagulat.

 

Pambihira talaga ang ugali ng Dominic na ito. Hindi man lang niya naisip na nasa harap lang namin ang mga magulang ng taong sinaktan niya. Kainis...ang sarap batukan!!! Hindi nilalagay sa tamang lugar ang gaspang ng ugali.

 

Ngayun ko lang napatanuyan na may pagka-bayolente nga itong si Dominic. Ni hindi niya man lang naisip na kaharap namin ngayun ang magiging soon byanan niya at brother in law gayung alam ko naman na malaki ang pagkakagusto niya kay Trexie.

 

Sapol ang panga ni Charles at natumba pa ito. Kaagad naman itong dinaluhan nila Trexie at Mama Ashley.

 

Samantalang si Papa Ryder naman parang hindi man lang nagulat. Bagkos, parang wala lang dito ang nangyari sa anak at kay Daddy ito naka-focus.

 

"Dominic, tama na iyan. Ngayun kita higit na kailangan. Tulungan mo akong asikasuhin ang mga bisita." wika naman ni Daddy. Ni hindi man lang niya pinagalitan ang bayolente niyang apo. Mga bisita namin ang mga Sebastian at dapat hindi sila ganito. Gusto ko ngang pabanguhin ang pangalan nila pero itong si Dominic naman ang gumawa ng paraan para masira iyun.

 

"Sa living area na tayo. Gusto ko din mapag-usapan na ang tungkol sa pagkaka-iigihan ng dalawang bata. Of course, hindi ako papayag na hindi mapanagutan ng anak niyo ang anak ko. Kahit kayo ang kanyang adoptive family noon, gusto ko pa din na maikasal ang anak ko sa anak niyo sa lalong madaling panahon, lalo na at nagdadalang tao na naman si Francine." mahabang wiika ni Daddy

 

Gusto ko sanang magprotesta pero naglakad na ito papasok ng bahay. Kaagad naman sumunod dito si Dominic at Papa Ryder. Naiwan naman akong nakatulala samantalang sila Trexie at Mama Ashely, tinutulungan nilang makabangon si Charles na sandaling nahilo yata dahil sa sapak ni Dominic.

 

"Pa-pasensya na po kayo Ma! Hindi ko din akalain na magagawa ito ni Dominic." hinging paumanhin ko sabay sulyap kay Charles. Hindi ko maiwasan na mapalunok ng laway lalo na ng mapansin ko na nagkapasa ito sa mukha. Haysst, lintik na Dominic na iyun. Yari siya sa akin mamaya. Kahit naman hindi pa kami ayos ni Charles, hindi din naman ako papayag na manakit na lang siya ng ganito.

 

"Ganyan ba talaga ka-bayolente ang gago na iyun? Nandito na nga kami eh. Itatama na nga ni Kuya ang pagkakamali niya, pero bakit kailangan niya pang manakit!" inis na wika ni Trexie. Kita ko ang panggigil sa mukha nito.

 

"Hayaan mo na! Baka masyado lang siyang nagalit sa mga nangyari. Huwag niya na lang ulitin dahil magagalit na din talaga ako!"nakakaunawang sagot nama ni Mama Ashley. Mabuti na lang at maunawain ito.

 

Tama si Mama Ashely, huwag na huwag ulitin ng Dominic na iyun dahil ako na din talaga ang makakalaban niya. Kainis talaga itong pamangkin ko. Kulang talaga sa aruga kaya ang sama ng ugali.

 

"Ayos lang ako. Deseved ko naman ito kaya walang samaan ng loob." sagot naman ni Charles. Masuyo pa itong nakatitig sa akin na parang walang nangyari. Marahan naman akong napabuntong hininga at iginiya na sila papasok ng bahay. Direcho na kami sa living area kung saan naabutan namin na seryosong nag- uusap sila Daddy at Papa Ryder.

 

Oh diba dalawa ang Tatay ko? Iyung isa ang nag-aruga sa akin mula baby pa ako at ang isa naman ay ang biological father ko. Of course, pareho ko silang mahal. Pareho silang mahalaga sa akin.

 

Kaagad akong lumapit kay Daddy at naupo sa tabi niya. Magkatabi namang naupo ang pamilya Sebastian at nasa kabilang bahagi naman si Dominic. Nakadi- kwatro pa ito at blanko ang expression na mukha. Ilang beses ko din itong nahuli na pasulyap-sulyap sa gawi ni Trexie.

 

Dami pa kasing arte..alam ko namang mahal niya pero duwag din. Front niya lang talaga ang pagtatapang- tapangan niya eh. Pinakita niya pa talaga kung gaano siya ka-bayolente. Kung hindi lang din siya gusto ni Trexie, nungka ko talagang tulungan itong si Dominic. Para naman mabawasan ang tapang sa katawan at habang buhay na maging broken hearted.

 

"Una sa lahat.. ito na din siguro ang chance ko para makapag-pasalamat sa inyo. Masaya ako na malaman na lumaki ang anak ko isang marangal na pamilya." pa- umpisang wika ni Daddy. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

"It's our honor to meet you too Mr. Dela Fuente. Hindi din namin lubos maisip na anak niyo pala si Francine. Masaya kami na nakasama at naalagaan namin ang mabait at malambing ninyong anak." sagot naman ni Papa Ryder.

 

Mukhang ayos naman na kaya wala na sigurong dapat na ipag-aalala. Iyun lang naman din ang gusto kong mangyari. At least, hindi na ako matatakot na bigyan sila ng karapatan sa mga anak namin ni Charles.

 

"Mrs. Sebastian, thank you so much sa pag-aalaga sa anak ko. Kung hindi dahil sa iyo, hindi lalaki nang ganiyan kabait ang anak kong si Francine. "nakangiti namang baling ni Daddy kay Mama Ashley. Kaagad naman itong sinkulian ng masayang ngiti ni Mama Ash.

 

"Naku, wala sa amin iyun Mr. Dela fuente. Masaya ako dahil nakilala na ni Francine ang tunay niyang pamilya. Hindi po ako naging perpektong Nanay niya pero mahal ko po siya na parang tunay kong anak." sagot naman ni Mama. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti. At least ngayun, may dahilan na para tangglin ang kung ano mang pagdaramdam na nararamdaman ng puso ko.

 

"So, siya ang Tatay ng mga apo ko?" maya-maya ay tanong ni Daddy. Kay Charles na nakatoon ang attention nito. Kita ko naman ang kaba sa mukha ni Charles habang dahan-dahan na tumayo at lumapit kay Daddy.

 

"Nice to meet you po, Mr. Dela Fuente! Nandito po ako para pormal na hingin ang kamay ng anak niyo. Mahal na mahal ko po siya at handa ko po siyang pagsilibihan habang buhay!"Wika naman ni Charles at sa gulat ko, lumuhod pa talaga ito sa paanan ni Daddy. Hindi lang pala ako ang nagulat kundi pati na din sila Mama Ashat Papa Ryder. Kasama na si Trexie at Dominic.

 

 

 

 

Chapter 199

 

FEANCINE POV

 

Talagang lumahod pa siya sa harap ni Daddy?" sigaw ng isipan ko habang nakatitig kay Charles. Gaano ba siya ka-determinado na mapalambot ang puso ko?

 

"Hahaha! No iho. Come on tumayo ka diyan! Hindi mo dapat gawin ito. Hindi ako galit at naiintindihan kita! Tumayo ka diyan at pag-usapan natin ang tungkol sa pagkakamabutihan niyo ng anak ko!" Awat naman ni Daddy kay Charles.

 

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya kina Papa Ryder at Mama Ashley. Baka kung ano pa ang isipin nila sa pamilya namin. Bakit ba kasi may paluhod-luhod pa ang Charles na ito? Ano ba ang gusto niyang patunayan?

 

"Sorry po talaga! Malaki po ang kasalanan na nagawa ko sa anak niyo! Pangako po, hinding hindi ko na po hahayaan na masasaktan ulit si Francine." sagot ni Charles. Mukhang wala pa itong balak na tumayo kaya nilapitan ko na ito at hinila.

 

"Ano ba ang ginagawa mo?" inis ko pang sambit. Pagkatayo nito ay mabilis akong nagpaalam sa lahat at umalis. Ni hindi ko na nga tiningnan ang reaction ng lahat. Hindi ko ka din hinintay pa ang sagot nila. Kaagad akong humakbang papunta sa pintuan. Bigla akong nawalan ng gana na makipag-usap kahit kanino.

 

Hindi na kailangan pang magpakababa ni Charles kay Daddy. Hindi niya dapat gawin iyun! Nasasaktan ang kalooban ko kapag nakikita kong kailangan niyang lumuhod kahit na sa kadugo ko pa. Hindi siya dapat magpakababa ng ganito.

 

"Francine, wait...mag-usap tayo." akmang lalabas na ako ng bahay nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Charles. Sinundan pala ako nito.

 

"Charles, please....tama na! Gusto ko munang mapag-isa. "nakikiusap na wika ko dito. Natigilan ito. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng pighati sa mga mata nito. Muli akong napabuntong hininga at sininyasan itong sumunod sa akin

 

Once and for all, kailangan nga namin talagang magkausap para magkalinawan kami.

 

Sa may pool kami nakarating. Naupo ako sa isang bench at sininyasan ko itong maupo na din at kaagad naman itong tumalima.

 

"Francine, I am sorry! Wala naman akong ibang hangad kundi ang parawarin mo ako. Bumalik ka na sa akin please!!!" nagsusumamo na wika nito. Hindi ko maiwasang mapatitig dito. Kitang kita ko ang sensiridad sa mga mata nito habang sinasabi niya ang katagang iyun. Para namang pinipiga ang puso ko habang pinagmamasdan ito.

 

"Charles alam mo bang simula nang nalaman ko na nagdadalang tao ulit ako sa anak natin, bihira na lang akong lumabas? Dito lang ako sa paligid, paikot-ikot at makailang ulit kong tinatanong ang sarili ko kung ano ba talaga ang mali sa akin. Ang hirap kasi talaga ng sitwasyon eh. Parang gusto ko ng maniwala kay Dominic na wala kaming karaptang na magmahal at mahalin. Iyun daw kasi ang sumpa sa pamilya namin." malungkot kong wika

 

"France sambit nito sa pangalan ko. Muli ko itong tinitigan bago ako muling nagsalita.

 

"Mabilis magpatawad pero natatakot na ako na muling masaktan. Hindi ko alam kung kakayanin ko pa ba kung sakaling maulit uli ang mga nangyari noon." Sagot ko habang pinipigilan ko ang maiyak. Hindi ito nakasagot.

 

"Kung gusto mong makilala ang kambal pagbibigyan kita. Ikaw pa rin naman ang ama at kahit anong gawin ko, hindi maikakaila na may karapatan ka din sa kanila." muli kong wika kasabay ng tuluyang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"France, please dont cry! Wala akong ibang gusto kundi maging masaya ka! Patawad sa lahat ng mga pagkakamali. Patawad kong hindi kita kayang naipaglaban noon. Patawarin mo ako kung naging duwag ako!" sagot naman nito. damang dama ng puso ko ang sensiridad sa boses nito pero natatakot ako. Paano kung muli na naman akong mabigo? Kaya ko pa bang i-handle ulit ang sakit?

 

"I...i dont know! Ang hirap!": sagot ko sabay punas ng luha sa aking mga mata. Kaagad naman itong umiling at masuyo akong tinitigan.

 

"Walang mahirap sa dalawang pusong nagmamahalan France. Mahal kita...at mahal mo din ako diba? Huwag na natin pahirapan ang mga sarili natin. Hayaan mo akong pagsilbihan kita France. Hayaan mong ipadama ko sa iyo ang pagmamahal ko." sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig dito.

 

"Let's get married France!" wika nito na nagpalaki ng aking mga mata. Tama ba ang narinig ko? Gusto niya akong pakasalan?

 

Tigagal akong napatingin dito nang bigla itong itong tumayo at lumuhod sa harapan ko. Diyos ko! Hindi pa ba ito nagsasawa sa kakaluhod ngayung araw? Nakarami na ito ha? Napatayo tuloy ako ng wala sa oras.

 

May dinukot itong maliit na box sa bulsa at dahan- dahan na binuksan sa harap ko. Kaagad akong nagulat ng tumampad sa mga mata ko ang isang diamond ring. Kumikinang iyun kapag tinatamaan ng liwanag mula sa ilaw.

 

"Please magpakasal na tayo, Francine Dela Fuente?" madamdamin nitong wika. Lalo akong natigagal. Parang hindi ako makahinga sa sobrang sikip ng dibdib ko dahil sa pinaghalong damdamin.

 

Pakiramdam ko biglang huminto ang pag-ikot ng oras. Hindi ko ito inaasahan. Ganito ba siya ka-ready ngayung araw at may pa-singsing pa talaga kaagad?

 

"Magpakasal tayo at buuhin natin ang pamilya natin. Kasama ng mga anak natin. Maraming araw na ang nasayang sa ating dalawa at hindi ko na kaya pang mawalay pa kayo sa akin ng mga anak natin. Gusto ko na kayong makasama. Hayaan mong maipadama ko sa inyo na walang ibang mas mahalaga sa akin kundi ikaw at ang mga bata. Pangako, hindi ka na ulit iiyak.

 

Hindi ko na hahayaan pang namasasaktan ka pa ulit." muling wika nito na lalong nagpadaloy ng luha sa aking mga mata.

 

Ano ba? Ano na? Magpapakipot pa ba ako? Ito na nga eh, magpapakasal na daw kami. Mahal niya ako at mahal ko din siya! Legal na din kami sa mga pami- pamilya namin. May dahilan pa ba para pag-isipan ko ang offer na ito ni Charles? Siguro hindi na....pwede namang puso naman ang sundin diba?

 

Masuyo ko itong tinitigan. Hindi ko na napigilan pa na haplusin ang pisngi nito. Namumula na ang mga mata nito palatandaan na nagpipigil na ito sa pag-iyak.

 

"Yes...I love you too and I will marry you Charles! Hindi na ako magpapakipot pa! Pagod na ako sa kakatago! Gusto ko nang bigyan ng buong pamilya ang mga anak natin." sagot ko at kaagad na yumakap dito. Hindi ko na mapigilan pang mapahagulhol ng iyak sa dibdib nito. Lahat ng sakit at hinanakit ay biglang naglaho sa puso ko. Umaasa ako na sana totoo na ito! Na sana wala ng hadlang ang pagmamahalan naming dalawa.

 

"God! Francine. Thank you! Hindi mo lang alam kung paano mo ako pinasaya ngayun. Pangako, pipilitin kong maging perpektong padre de pamilya. Hinding hindi ka magsisi sa pagpayag mong ito Francine! Mahal na mahal kita!!!" masuyo nitong sagot na mahigit akong niyakap.

 

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 200

 

FRANCINE POV

 

Hindi matapos-tapos ang pagpatak ng luha sa aking mga mata habang pinagmamasdan si Charles na salitan niyang kinakarga ang kambal. Kita ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito habang walang kasawa-sawang pinaghahlikan ang mga anak namin.

 

"God! Ang mga babies ko! Ang gaganda nila! Nandito na ang Daddy! Hinding hindi ko na kayo iiwan!" narinig ko pang sambit nito. Lalo namang nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Hindi ko

 

maiwasang makaramdam ng awa sa mag-ama ko. Lalong lalo na kay Charles na alam kong masyadong nangulila sa mga anak namin.

 

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at kaagad akong lumapit sa kanila. Karga-karga ni Charles si Kobi kaya naman nagpasya na din akong kargahin si Butter.

 

"Baka hinihintay na din nila tayo sa ibaba. Gusto din makita nila Mama at Papa ang kambal." wika ko pa kay Charles. Tipid naman itong ngumiti sabay tango. Pasimple akong lumapit dito at pinunasan ang luha sa kanyang pisngi. Tigagal naman itong napatitig sa akin.

 

"Baka kasi isipin ng lahat na pinapaiyak kita. Baka ako pa ang lalabas na masama sa mga mata nilang lahat.." nakangiti kong wika sa kanya. Kaagad naman itong natawa. Isang tawa ng puno ng kaligayahan.

 

"Ganito pala ang pakiramdam ng isang ama France. Walang katumbas ng saya ang nararamdaman ng puso ko. Salamat sa sakripisyong ibinigay mo sa mga anak natin. Salamat dahil naisilang mo silang ligtas kahit wala ako sa tabi mo." sagot naman nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti.

 

"Salamat din dahil habang ipinagbubuntis ko sila, nahanap ako nila Daddy. Hindi namin naranasan ang maghirap." sagot ko naman. Wala lang, gusto ko lang din banggitin ang totoong reyalidad ng buhay. Kung hindi siguro ako naging anak ng mga dela Fuente, hindi ko ma-imagine kung anong buhay meron kami ng mga bata. Baka nga hindi ko din sila kayang buhayin eh.

 

"Kaya super thankful ako sa Daddy mo. Imagine, ang bait niya pala. Kakaba-kaba pa naman ako kanina habang nasa byahe tayo. Natakot talaga ako baka bugbugin ako ng Daddy mo eh. Ang balita ko kasi, matapang daw siya. Handang pumatay ng tao kapag may isa sa mga mahal sa buhay ang naaagrabyado." sagot naman nito sa akin. Hindi ko maiwasan na matawa.

 

"Kaya ba kahit na alam mong may anak tayo, ni hindi mo man lang nagawang pumunta dito sa bahay para iinsist na makita ang mga bata?" tanong ko. Nahihiya naman itong nag iwas ng tingin sa akin.

 

"Sorry, aminado naman talaga akong naduwag ako eh. Ang laki ng kasalanan ko sa iyo France at hindi ko din talaga alam kung paano mag-umpisa para mapagbayaran iyun." sagot nito sa akin.

 

"Huwag mo ng isipin ang tungkol sa bagay na iyan. Napatawad ko na ang lahat at gusto ko ng kalimutan ang lahat ng mga masasakit na alala na dumaan sa ating buhay. Masaya ako sa mga nangyayari ngayun Charles. Dream come true para sa akin na nandito ka at kasama ka namin ng mga anak natin." nakangiti ko namang sagot. May ngiti sa labi na kaagad naman niyang hinaplos ang pisngi ko. Hindi ko naman maiwasan na mapapikit upang damhin ang init na nagmumula sa palad nito

 

Para kasing komukunekta iyun sa puso ko. Ibayong saya at kapanatagan ng kaloban ang nararadaman ko ngayun

 

Akmang didilat na sana ako ng maramdaman ko ang banayad ng pagsayad ng labi ni Charles sa labi ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapahigpit ang pagkakahawak kay baby Butter na siyang dahilan ng pag-ingit nito. Bigla tuloy akong napaatras palayo kay Charles. Ramdam ko ang sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

 

"Hmm, kailangan na nating makababa. Hinihintay na siguro nila tayong lahat." kaagad na bulalas ko sabay iwas ng tingin dito. Mabuti na lang at umingit si Butter kung hindi baka saan pa mapunta ang halik na iyun

 

Napakarupok ko talaga kapag si charles na ang kaharap ko. Sobrang laki talaga ng epekto sa akin ang presensya niya.

 

Sa hiya ko kaagad na akong nagpatiunang naglakad palabas ng nursery room. Naramdaman ko naman ang kaagad ang pagsunod nito sa akin pero hindi ko na binigyan pansin pa at direcho ang lakad ko hangang sa nakarating kami sa living area kung saan seryoso pa ring nag-uusap sila Papa Ryder, Mama Ashley at Daddy. Wala na ang presensya nila Dominic at Trexie na hindi ko na ipinagtaka pa. Siguro magkasama na naman ang dalawang iyun.

 

"Ohhh nandito na pala ang mga apo natin. Tingnan niyo kung gaano sila kagaganda! Talagang swak na magsama ang dugong Dela Fuente at Sebastian." masiglang sambit ni Daddy. Sabay pang napatitig sa gawi namin sila Mama Ashley at Papa Ryder. Kita ko ang excitement sa kanilang mga mata kaya kaagad akong naglakad palapit sa kanila at malugod na iniabot kay Mama Ashley ang apo niyang si Butter.

 

"Ma, heto na po si Butter. Tingnan niyo oh....halos kamukha niyo siya." nakagiti kong wika. Kaagad ko namang napansin ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata habang titig na titig sa kanyang apo.

 

Samantalang si Charles naman iniabot niya si Baby Kobi kay Papa Ryder. Katulad ni Mama Ashley, hindi mailarawan ang tuwa na nakaguhit sa mukha nito.

 

"Totoo na ba ito? May apo na kami? Ang gaganda nila. Ang ku-cute ng mga batang ito." sambit pa ni Papa Ryder. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagtulo ng luha sa magkabilaang gilid ng kanyang mga mata.

 

Kaagad naman akong nakahinga ng maluwag at naupo na sa tabi ni Daddy. Nginitian ako ni Daddy at inakbayan.

 

"Good job Iha. Masaya ako sa accomplishment mo ngayung araw. Palagi mong tandaan na wala akong ibang hangad kundi ang kaligayahan mo." pabulong pang wika nito sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan ang muling pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Hindi po kayo galit Dad? Ayos lang po ba sa inyo ngayun na may kahati na kayo sa mga apo niyo?" tanong ko. Kaagad naman itong natawa.

 

"Bakit naman ako magagalit? Francine, hindi ako madamot na tao. Mas mabuti nga ito eh, marami kaming nagmamahal sa inyo. Magaan sa loob ko na nakikita ko ang mga matang iyan na may kislap na ng saya. Mahal na mahal kita anak at hindi ako magiging hadlang sa iyong kaligayahan." nakangiting sagot ni Daddy. Hindi ko tuloy maiwasan na mapayakap dito dahil sa sobrang tuwa na nararamdaman ko ngayun.

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

 

Chapter 201

 

FRANCINE POV

 

Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko habang pinag- mamasdan ang mga nakangiting mukha ng mga taong naonalaki sa akin Hindi ko lubos maisin na ganito kainit ang kanilang pagtangap sa mga apo nila.

 

Halos ayaw na kasi nilang bitawan. Nandito na kami sa gazebo habang hinihintay ang mga pagkain na nirequest ni Daddy na pinaluto sa aming personal chief. Special ang dinner namin dahil kasama ko ang mga special na tao sa buhay ko. Dito kakain ng dinner ang buong pamilya Sebastian at iniimbitahan din sila ni Daddy na dito na din matutulog which is alam kong pabor sa kanila dahil halos ayaw na nilang bitawan ang mga apo nila.

 

Ang akala ko talaga hindi na darating ang ganito kasayang pagkakataon sa buhay ko, pero nagkakamali ako. May pag-asa pa pala na magkaroon ng buo at masayang pamilya. May pag-asa pa pala na may kikilalaning kumpletong mga magulang ang mga anak ko. Hindi lang mga magulang kundi pati na din mga Lolo's at Lola. Marami na kaming mag-gagabay sa kanila hangang sa kanilang paglaki.

 

"Thank you!" hindi ko maiwasang mapaigtad ng maramdman ko ang pagsayad ng braso ni Charles sa balikat ko. Nagpaalam ito sa akin kanina na magba- banyo lang kaya biglang nawala.

 

Hindi ko maiwasang mapangiti. Ilang beses niya na bang nabanggit ang salitang pasasalamat ngayung araw? Hindi ko na mabilang. Siguro dahil sa sobrang tuwa na nararamdaman niya, hindi nya naiisip pa ang lumalabas sa bibig niya.

 

"For what?" nakangiti kong sagot. Tumingala pa ako para makita ko ang kanyang mukha,. Sa tangkad nitona 6 footer, talagang mas matangkad siya sa akin. Matiim naman ako nitong tinitigan sa mga mata habang may ngiting nakaguhit sa labi.

 

"Sa blessings na ibinigay mo sa pamilya natin. Halos sumabog ang puso ko dahil sa matinding kaligayahan ngayun Francine." nakangiti nitong sagot. Hindi ko tuloy maiwasan na mapayapos dito dahil sa sobrang killig na nararamdaman. Ngayun pa lang, sigurado na ako na ito na ang umpisa ng masayang pagsasama naming dalawa ni Charles. Bubuo kami ng masaya at malaking pamilya.

 

"Blessings nating dalawa. Hindi naman mabubuo ang dalawang batang iyan kung hindi din dahil sa iyo eh. Isa pa, may parating pa tayong isa pang baby oh?" sagot ko sabay halos sa impis kong tiyan.

 

Siguro naman hindi na ako mahihirapan nito sa aking paglilihi ngayun. Makakasama ko na palagi si Charles at may mapag-lalambingan na ako sa mga cravings ko.

 

"Kaya nga kailangan ko na talagang doblihin ang sipag ko. Gusto kong ibigay ang pinaka-the best sa kanilang lahat. Magiging uliran at maunawaing ama ako sa kanila." sagot nito at ipinatong nito ang kanyang kamay sa kamay ko na nakahawak sa aking tiyan. Hindi ko maiwasan na mapahagikhik dahil sa sobrang saya na nararamdaman ng puso ko.

 

Wala pa naman kaming makakapang umbok eh.. Two months pa lang akong nagdadalang tao at kung hindi lang sa mga morning sickness ko hindi ko talaga malalaman ang muli kong pagbubuntis.

 

"Haysst ang bilis ko ngang mabuntis eh. Buhay na buhay ang similya mo kaya kahit isang beses lang, kaagad tayong nakabuo." nakalabi ko namang sagot.

 

"Ibig lang sabihin niyan, itinakda talaga tayo para sa isat isa. Kung pwede nga lang, gusto ko ng malaking pamilya eh. Maraming anak para masaya. " nakangiti naman nitong sagot. Kaagad ko naman itong pinanlakihan ng mga mata.

 

"Naku! Ayaw ko niyan! Ang hirap kayang magbuntis. Imagine, 9 months ko silang dadalhin sa sinpaupunan ko at sa mga unang trimester na pagbubuntis ko, feeling ko halos araw-araw akong may sakit eh." kunyari reklamo ko sa kanya. Muli itong natawa.

 

"Nandito naman na ako. Ako ang bahala." sagot pa nito sabay dampi ng labi niya sa pisngi ko.

 

"hmmpp! Bahala ka! Pero ibibigay ko din iyang hiling mo kapag magaling kang magdisiplina ng mga bata." nakalabi ko namang sagot.

 

"Magaling magdisiplina itong mahal mo Francine. Isa pa, walang dapat ikatakot. Nandyan naman sila Mama at Papa na willing mag-alaga sa mga bata. Hindi din tayo mahihirapan." nakangiti naman nitong sagot. Kaagad tuloy akong napaharap dito. Pinaningkitan ko ito ng mga mata bago ako nagsalita.,

 

"Ayun! Kaya naman pala ang lakas ng loob eh. Hihingi ka naman pala ng back up kina Mama at Papa." natatawa kong sagot.

 

"Siyempre, napansin ko kasi kanina na parang nakulangan pa sila sa dalawang bata eh. Tsaka pangarap ko talaga na dumating ang time na may mag- iingay sa bahay eh. Iyung maraming mga bata na pakalat-kalat sa paligid." natatawa nitong sagot.

 

"Hmmmp, ewan ko sa iyo! Nasabi mo lang iyan ngayun dahil wala pa. Baka kapag nandiyan na, susuko ka din!' sagot ko.

 

"Nope! Wala sa bokabularyo ko ang pagsuko Sweetie pie ko!" nakangiti nitong sagot. Kaagad ko namang naikunot ang noo ko

 

"Anong sabi mo? Sweetie Pie? Hahaha!" natatawa kong sagot. Napaka-abnormal talaga nitong si Charles. Sa daming endearment na pwedeng gamitin Sweetie pie talaga? Ano ang palagay niya sa akin, pagkain?

 

"Why, bagay naman diba? Ang sarap mo kasi! Hinahanap palagi ng sistema ko ang Pie na iyan!' sagot nito sabay hagod ng tingin sa katawan ko. Wala sa sariling napayakap tuloy ako sa sarili ko.

 

"Maniac! Hoy, tigil-tigilan mo ako ha? Baka mamaya may makakarinig sa iyo, nakakahiya!" sagot ko sabay palinga-linga sa paligid. Mabuti na lang at malayo kami sa lahat kung hindi nakakahiya talaga! Bakit ba naging bulgar na itong bunganga ng soon to be husband ko?

 

"Eh ano ngayun? Sinasabi ko lang naman kung ano ang laman ng isip ko eh. Isa pa, napansin mo ba, lahat sila busy oh? Baka pwedeng sumaglit muna tayo." nakangisi nitong sagot.

 

"Sumaglit saan?" nagtataka kong tanong.

 

"Hmmm, sa pagtikim ng pie mo! Sige na Sweetie, kanina pa ako nagpipigil eh. Kahit sandali lang." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko.

 

Grabe siya. Walang pinipiling oras? Yayayain niya ako na mag-kuwan kami gayung alam nya na nasa paligid lang ang buong pamilya?

 

"Please?" muling wika nito. Sa pagkakataon na ito, ramdam na ramdam ko na sa boses niya ang pagsusumamo. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng aking laway.

 

"Promise, sandali lang ito. Napansin mo ba, bumubukol na siya oh? Ayaw niya talagang umamo eh. Kaya nga ang tagal ko sa banyo dahil pinapaamo ko pa siya pero ayaw talaga. Kanina pa iyan pigil na pigil Sweetie Pie." sagot nito sabay hawak sa kamay ko. Kaagad naman akong napahakbang ng hilahin niya ako papasok sa loob ng bahay.

 

Yati, mukhang nilamon na ng pagnanasa itong si Charles ah? Sabagay, mukhang nabitin nga talaga ito noong nasa farm kami dahil bigla ko itong nilayasan. Hihihi!

 

 

(⁠๑⁠˙⁠❥⁠˙⁠๑⁠)♾️♾️♾️♾️

 

Chapter 202 (WARNING: SPG)

 

FRANCINE POV

 

'Request ni Mahal kaya dapat pagbigyan.' Iyun ang tumatakbo sa isipan ko habang excited na tinatahak namin ang hagdan paakyat sa kwarto ko. Wala naman sigurong makakapansin sa biglaan naming pagkawala ni Charles dahil naging abala ang lahat. Isa pa, sobrang na-miss ko ang taong ito at sino ba naman ako para hindi siya pagbigyan sa gusto niyang mangyari.

 

Sooner or later, magiging legal na kami sa mga mata ng lahat. Nakatakda kami para sa isat isa kaya naman wala ng dahilan pa para magpakipot.

 

Excited ang bawat paghakbang namin. Parehong seryoso ang aming mukha hangang sa makapasok na kami sa loob ng aking kwarto.

 

Wala kaming sinayang na sandali. Kaagad na naglapat ang aming labi. Parehong excited at halatang halata sa mga galaw namin na masyado naming na-miss ang isat isa.

 

"Oh God! Francine, alam mo bang matagal ko na itong pinapangarap? Ikaw ang palaging laman ng aking mga panaginip. Mahal na mahal kita!" mahinang sambit ni Charles ng sandaling iwan nito ang labi ko. Bumaba ang halik nito papunta sa aking leeg habang nag- uumpisa na nitong ibaba ang zipper ng suot kong dress. Kaagad ko naman akong nanguyapit sa kanyang leeg.

 

Aminado ako na sobrang excited ang katawan ko sa mga susunod na magaganap sa aming dalawa. Mahal ko ang lalaking ito at handa kong ibigay ng paulit-ulit ang katawan ko sa kanya.

 

"ahhhmm!" hindi ko maiwasan bigkas ng tuluyan ng bumaba ang suot kong dress sa sahig. Kaagad na sinapo ng kaliwa niyang palad ang kaliwa kong boobs. Halos mapaliyad ako sa kakaibang sensasyon na lumulukob sa buo kong pagkatao lalo ng ng bumaba ang labi nito papunta sa korona ng aking bundok at kaagad iyung pinanggigilang s******n. Para akong biglang nawalan ng lakas at lalong napakapit dito.

 

"Cha-Charles....please!" hindi ko maiwasang sambit. Kaagad naman nitong iniwan ang nipple ko at seryoso akong tinitigan sa mga mata.

 

"Please what?"You dont like it?" tanong nito. Kaagad naman akong umiling.. Anong hindi ko gusto? Of course, gustong gusto ko at ayaw kong magsayang ng sandali. Hindi ako magiging kontento sa simpling haplos at yakap lang. I want more!!!

 

"No! I like it! I really like it!' malandi kong sagot sa kanya at malagkit itong tinitigan. Ewan ko ba, init na init ang pakiramdam ko ngayun. Hindi ako mapakali hangang sa hindi maisakatuparan ang Isinisigaw ng katawan ko.

 

Kaagad naman niyang nakuha ang ibig kong sabihin at walang sabi-sabing binuhat niya ako at maingat na inilapag sa malambot kong kama. Dinaganan ako at muling sinakop ng bibig niya ang labi ko. Lalong nagliyab ang pagnanasa na aking nararamdaman sa buo kong pagkatao.

 

 

Walang inhebisyon na tinutugon ko ang halik niya. Pareho naming ginalugad ang aming mga bibig. Para kaming mga uhaw na nagsasalitan sa pagsipsip ng dila sa isat isa at ng magsawa ay muling dumausdos ang halik nito direcho sa aking magkabilaang bundok. Iyun naman ang kanyang pinanggigilan kaya naman hindi na ako magkamayaw sa kakaungol.

 

Pagkatapos ng halikan at laplapan, ako na mismo ang umibabaw sa kanya. Kaagad kong inumpisahan hubarin ang lahat ng saplot niya sa katawan. Hiyaan niya lang ako habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

 

Maibilis ang kilos ko na isa-isang hinubad lahat ng saplot niya sa katawan. Siyempre, pinakahuli ang underware na pagkatapos kong hubarin, kaagad na bumulaga sa harap ko ang tayo-tayo niyang pagkalalaki.

 

Gamit ang nanginigig kong kamay kaagad ko iyung hinawakan gamit ng dalawa kong kamay. Ramdam ng dalawa kong kamay kung gaano katigas iyun at kainit. Ngayun pa lang, para na akong mababaliw sa matinding pagnanasa na nararamdaman ng buo kong pagkatao.

 

Ewan ko ba kung bakit nagkakaganito ako. Siguro dala ng pagbubuntis ko kaya ako nakakaramdam ngayun ng matinding libog. Kaagad kong nilaro ang pagkalalaki niya na kaagad na nagpapikit sa mga mata ni Charles habang may mahinang ungol na lumalabas sa bibig niya.

 

"Fuck Francine! What are you doing?" sambit nito habang himas-himas ko ang kanyang galit na galit niyang alaga. Para itong mabagsik na ahas na ano mang sandali handa nang manuklaw. Hindi ko maiwasang mapangiti lalo ng mapansin ko na may kaunting katas na lumabas sa ulo noon.

 

Walang pagdadalawang isip na dinilaan ko iyun. Wala lang, gusto ko lang naman tikman. Para tuloy akong nag -crave ng malasahan ko iyun. Manamis-tamis at creamy na iwan. Basta nakaka-adict at parang gusto kong paglihian kaya naman dinilaan ko ng dinilaan ang ulo nito na nagpaangat sa puwet ni Charles.

 

Naramdaman ko din ang pagsabunot nito sa buhok ko pero hindi ko na binigyang pansin pa. Ang importante sa akin ay muling matikman ang katas ng nilalabas niyun. Nakaka-addict naman kasi talaga ang lasa.

 

"Fuch! Shit! Sino ang nagturo sa iyo niyan! Nakakabaliw!" narinig ko pang bigkas ni Charles. Parang musika naman sa pandinig ko ang sinabi niyang iyun kaya naman lalo ko pang pinag-igihan. Sinalsal ko pa nga sa pagbabasakaling may lumabas pero wala na talaga. Hangang sa naramdaman ko ang paghila ni Charles sa akin pataas.

 

"Upuan mo Sweetie pie. Kanina pa siya excited na makapasok sa loob mo!" wika nito at malagkit akong tinitingan. Kaagad ko naman nakuha ang ibig niyang sabihin kaya kaagad kong inupuan ang tayong tayo niyang pagkalalaki.

 

Pagkaupo ko pa lang kaagad akong napangiwi. Saktong sakto sa basang-basa kong lagusan at si Charles na mismo ang kumadyot hangang sa makapasok ito sa loob.

 

Yes...sobrang basang basa ang kweba ko kaya walang kahirap-hirap na pumasok iyun sa loob. Punong puno ang pakiramdam ko ng mag-umpisa akong nag-atras abante sa ibabaw niya. Sinasalubong ko ang pagalaw ni Charles kaya naman hindi ko maiwasan na mapaungol lalo ng ng tamaan nito ang G-spot ko.

 

"Fuck! You're so tight Francine! Nakakabaliw ka!" narinig ko pang sambit nito at mabilis akong hinila pahiga at kinubabawan ako nito. Biglang nagbago ang aming posisyon at ito na ang nasa ibabaw ko habang walang humpay ang pagbayo.

 

Mabuti na lang matibay itong kama ko kung hindi baka bumigay ito dahil sa sobrang gigil na natatangap ng katawan ko mula kay Charles. Para kaming mga uhaw na tigre na walang humpay na ipinaparanas sa isat isa ang sarap ng p********k.

 

"Ughhh! Charles! God, I love you! I love you sooo much!" parang nababaliw kong bigkas. Mahigpit pa akong napayakap dito. Dinig na dinig ko ang salpukan ng aming mga katawan. Nakakabaliw sa sobrang sarap!

 

"Yes, Sweetie pie! I'm coming....sabay tayoo!" sagot naman nito sa akin kasabay ang pagsirit ng kung anong mainit at malapot na likido sa kaloob-looban ko. Gayunpaman, patuloy pa rin sa pag-ulos si Charles hangang sa naramdaman ko ang paglabas ng kung ano mula sa kaloob-looban ko na nagpanginig sa tuhod ko.

 

Pareho kaming lupaypay pagkaptapos ng masarap ng sandali. Pagod na bumagsak ang katawan ni Charles sa ibabaw ko habang nakasiksik ang mukha niya sa leeg ko. Parehong ramdam namin ang bilis ng paghinga dahi sa pagod.

 

Natapos ang mainit na sandali sa aming dalawa na parehong may ngiti san aming mga labi. Ilang saglit pang nanatili sa ibabaw ko si Charles hangang sa naramdaman ko ang paghiga nito sa tabi ko. Hinila ang kumot at parehong kinumutan ang hubad naming mga katawan at mahigpit akong niyakap.

 

Ilang saglit lang, kaagad nang nakatulog si Charles samantalang heto ako. Dilat na dilat ang mga mata habang hindi nagsasawang nakatitig sa mukha nito.

 

Ewan ko ba! Hangang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala na katabi ko na ngayun ang lalaking matagal ko ng pinapangarap.

 

Parang ayaw ko tuloy ipikit ang mga mata ko kahit saglit lang. Natatakot kasi ako na baka panaginip lang lahat nang ito. Na baka pagising ko, wala na siya sa tabi ko.

 

 

  

 

CHAPTER 203

 

FRANCINE POV

 

Dahan-dahan akong bumangon ng kama. Hubot hubad na naglakad patungo sa walk-in closet para kumuha ng mas komportableng damit. Kakausapin ko sila Daddy tungkol sa kasal namin ni Charles. Gusto ko nang manigurado. Gusto ko bago matapos ang gabing ito, mai-set na ang kasal naming dalawa ni Charles. Magiging sigurista na ako sa pagkakataon na ito.

 

Pagkatapos kong magbihis kaagad akong lumabas ng walk in closet. Naabutan ko pa na mahina nang naghihilik si Charles. Mukhang napahimbing talaga ang tulog nito pagkatapos ng mainit na sandali sa aming dalawa. Gusto ko sana itong gisingin kaya lang biglang nagbago ang isip ko. Hahayaan ko muna siyang makapag-pahinga.

 

Inayos ko ang kumot nito at hinalikan ng mabilisang halik sa labi bago ako nagmamadaling lumabas ng kwarto.

 

Gabi na gayunpaman sobrang liwanag pa rin ng paligid ng bahay. Nakasindi yata lahat ng ilaw sa paligid. Napatingin ako sa pwesto nila Daddy at hindi ko maiwasan mapangiti ng mapansin ko na masaya pa rin itong nakikipag-usap kina Mama Ashley at Papa Ryder. Hindi man lang sila natinag sa pwesto nila. Saan na kaya nakarating ang pag-uusap nila?

 

"Nasaan na kaya sila Trexie?" hindi ko mapigilang sambit ng mapansin ko na wala pa rin siya sa paligid. Bago kami umakyat ng kwarto ni Charles kanina, hindi ko na siya nakikita.

 

Sabagay, walang dapat na ipag-aalala dahil alam kong magkasama silang dalawa ni Dominic.

 

Nagpasya akong maglakad-lakad na lang muna. Dinala ako ng mga paa ko sa gilid ng pool. Hindi ko maiwasan na mapangiti habang dahan-dahan na tumingala para titigan ang bilog na bilog ng buwan.

 

Enjoy na enjoy ako sa pagtitig sa bilog na buwan ng maramdaman ko ang pagyakap ng kung sino sa likuran ko.

 

Alam akong si Charles iyun kaya naman hinayaan ko na lang.

 

"Kanina ka pa ba gising? Bakit mo ako iniwan sa kwarto?" malambing na tanong nito. Kaagad kong naramdaman ang paglapat ng labi nito sa punong tainga ko. Hindi ko maiwasang mapapikit ng ilang saglit.

 

"Hindi naman ako nakatulog eh. Ganito talaga siguro kapag buntis,. Nahihirapan sa lahat." sagot ko. Hindi ito nakaimik bagkos naramdaman ko ang paghalik nito sa tuktok ng ulo ko. Ibayong saya ang nararamdaman ng puso ko dahil sa ginawa niyang iyun.,

 

"By the way, napansin mo ba si Trexie?" maya-maya tanong niya. Sa wakas, naalala niya din ang kapatid niya. Wala sa sariling napatingin ako sa gawi nila Daddy.

 

"Hindi ko din napansin. Baka kasama niya si Dominic." sagot ko. Kaagad itong napakalas sa pagkakayakap sa akin. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mga mata nito dahil sa sinabi ko. Hindi ko naman maiwasan na mapatakip sa aking bibig.

 

Ano ba itong sinasabi ko? Hindi pa pala nila alam kung anong meron sa dalawang iyun. Sabagay, hindi pa din naman ako sure kung ano ba talaga ang papel ng dalawang iyun sa isat isa. Kanina ko pa sila hindi nakikita at mukhang hindi ito napapansin nila Mama at Papa dahil abala sila sa mga apo nila kanina pa.

 

"Why? Magkakilala ba sila?" tanong naman ni Charles. Hindi ako nakasagot. Biglang nagtatalo ang kalooban ko kung sasabihin ko ba sa kanya or hindi.

 

"Maybe. Nakapasyal na dito sa bahay noon si Trexie kaya baka nagkapalagayan sila ng loob ni Dominic. Dont worry, ry, hindi mapapahamak si Trexie sa pamangkin ko. Mukhang salbahe lang si Dominic pero mabait na tao iyun." sagot ko naman.

 

Hindi nakalitas sa paningin ko ang biglang paghaplos ni Charles sa kanyang mukha na may pasa. Nasapak nga pala siya kanina ni Dominic kaya hindi marahil siya makapaniwala kung mabait ba talaga si Dominic or hindi.

 

"Masakit pa rin ba?" tanong ko sa kanya sabay haplos sa may pasa nitong pisngi. Gusto ko din kasing iligaw ang usapan namin tungkol kina Trexie at Dominic. Pero saan na nga ba nakarating ang dalawang iyun. Pambihira, hindi man lang nila naisip ka baka hanapin sila.

 

"Medyo! Ang lakas sumapak ng Dominic na iyun eh!By the way, napansin ko lang....may napapansin ka ba kina Dominic at Trexie kanina? Para kasing may something sa kanila eh." muling wika ni Charles na kaagad kong ikinagulat. Hindi ko naman malaman kong ano ang isasagot ko. Hangat maaari, ayaw kong pangunahan kung ano mang meron sa pagitan nilang dalawa ni Trexie at Dominic.

 

"Ha? I dont know! Baka naman nasa paligid lang sila. Hayaan mo na, babalik din ang mga iyun." nakangiti kong sagot at hinila na ito pabalik sa gazeebo kung saan seryosong nag-uusap pa rin ang aming mga magulang.

 

Pagkadating namin, ang nakangiting mukha ng lahat ng sumalubong sa amin. Naupo ako sa tabi ni Mama Ashley at naupo naman si Charles sa tabi ko.

 

"Bweno, nandito na din lang kayo, uumpisahan na natin ang pag-paplano sa pag-iisang dibdib ninyong dalawa. Iyun nga lang, may mga kondisyones ako na dapat sundin ni Charles." paumpisang wika ni Daddy. Nagulat ako.

 

Anong mga kondisyones iyun? Hindi niya naman nababanggit ito kanina ah? Ano kaya ang naisip na pakulo ni Daddy?

 

"Kahit ano pa po iyan request niyo Tito, susundin ko po. Alang-alang kay Francine at sa mga anak namin." nakangiting sagot naman ni Charles. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng pagkabahala. Lalo na ng marinig ko ang malakas na pagtawa ni Daddy.

 

"Iyan ang gusto ko sa iyo! And by the way, huwag mo na akong tawaging 'Tito'. From now on, you can call me ' Daddy'. Magiging pangalawa mo na akong ama at wala akong ibang hangad kundi ang kabutihan niyong dalawa ng anak ko." nakangiting wika ni Daddy. Kaagad namang nawala ang pag-aalala sa puso ko dahil sa sinabi niyang iyun.

 

"Thank you Daddy! Pangako po, ibibigay ko ang lahat para maging masaya sa piling ko si Francine. Pagsisilbihan ko po siya habang buhay." sagot naman ni Charles. Hindi ko tuloy maiwasan na mapahawak sa kamay nito at kaagad na pinisil ang palad nito tanda ng pasasalamat.

 

"Nakapag-usap na kami ng mga magulang mo. At hindi sila tutol sa proposal ko." paumpisang wika ni Daddy. Tahimik naman akong nakikinig at excited sa susunod nitong sasabihin.

 

"Since, hindi pa makakapagwork sa Francine, gusto ko sanang i-offer sa iyo ang pamamalakad ng kompanya. Hindi ko na maaasahan si Dominic tungkol sa bagay na ito dahil may mga ari-arian at negosyo ding iniwan ang kanyang ama sa kanya na dapat nya ding pagtoonan ng pansin. Matanda na ako at hindi ko na din kaya." pa- umpisang paliwanag ni Daddy. Bakas sa boses nito ang pagiging seryoso.

 

"But Dad! Baka mahirapan si Charles. May mga sariling negosyo din po ang pamilya nila. Baka hindi niya-...* hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng biglang pisilan ni Charles ang kamay ko. Tinitigan ako nito at nginitian.

 

"Payao po ako! Huwag po kayong mag-alala, gagawin ko po ang lahat para lalong mapaunlad ang mga negosyong gusto niyo pong ipagkatiwala sa akin." sagot naman ni Charles na kaagad na napangiti Kay Daddy.

 

 

  

Chapter 204

 

 

FRANCINE POV

 

"Are you sure? Kaya mo bang hatiin ang oras mo between Sebasitan Logistics and Dela Fuente Group of Companies? Baka naman mawalan ka na ng time sa amin niyan Charles." hindi ko maiwasang maisatinig

 

Hindi ko naman kasi talaga maiwasan na mag-alala. Ayaw kong maging abala si Charles at baka dumating pa sa punto na mawawalan ito ng time sa akin at sa mga anak namin.

 

Ilang araw din akong nag-training sa kompanya bago ako nabuntis kaya alam ko kung gaano kahirap iyun. Lalo na ngayun at may mga ibang negosyo pa si Charles na dapat niyang bigyang pansin. May mga automobile showroom ito at naalala ko pa nga noon, na halos hindi na umuuwi ito ng mansion dahil sa pagiging abala. Lalo

pa kaya ngayun na pati ang Dela fuente Group of Companies magiging responsibilidad na din niya.

 

Kung sa ibang pamiya, nag-aaway- away sa mana, kakaiba namna ang pamilya namin. Walang mapapamanahan si Daddy kundi ako lang kaya naman ang kanyang future son in law ang gustong pasahan ng lahat ng responsibilidad ng kompanya.

 

"Dont worry, kaya ko..para sa pamilya... kakayanin ko!" nakangiting sagot naman ni Charles. Alam kong nagpapa- impress ito kay Daddy kaya lahat ng hiling ni Daddy ay gusto niyang pagbigyan.

 

Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga. Tumitig ako kay Daddy para ipakita dito ang pagtutol ko pero kaagad itong nag-iwas ng tingin. Parang gusto ko tuloy magmaktol.

 

"So ayos na. Ang Sebastian logistics naman ay kaya ko pang hawakan hangat pinag-aaralan pa ni Charles ang pamamalakad sa kompanya niyo." nakangiting sagot naman ni Papa Ryder. Sabagay, mas hamak na mas bata pa ito compare kay Daddy. Mas bata din itong tingnan kumpara sa kanyang edad dahil saksi ako kung gaano ka-maalaga si Mama Ashley dito lalo na kung ang kalusugan ang pag- uusapan.

 

Naging masaya ang buong gabi ko. Nakatakda kaming ikasal ni Charles sa susunod na dalawang buwan. Sakto lang iyun para makapag-prepare at nangako naman si Mama Ashley na tutulong siya sa preparations lalo na at limitado lang ang pagalaw oko dahil sa pagdadalang tao ko.

 

Bago mag-umpisa kumain ng dinner, muling nagpakita si Trexie. Hindi nito kasama si Dominic pero sa hitsura nito, halata ang lungkot. Hindi ko tuloy maiwasan na mapaisip na baka nag- away silang dalawa ni Dominic. Alam kong sa mahabang oras na nawala ito, si Dominic ang kanyang kasama.

 

"Saan ka ba nagpupuntang bata ka?" kaagad na tanong ni Mama Ashley dito. Pilit ang ngiting gumuhit sa labi nito bago sinagot si Mama Ashley.

 

"Naglibot-libot lang Ma. Ang ganda pala dito." sagot nito sa Ina. Hindi na umimik si Mama Ashley bagkos muling itinoon ang attention nito sa akin. Naging tahimik na din kasi si Trexie at mukhang wala ito sa mood para makipag-usap.

 

Mabilis na natapos ang buong gabi. Walang ibang mas masaya sa mga nangyari kundi kaming dalawa talaga ni Charles. Pareho kaming excited sa nalalapit naming kasal.

 

Naging mabilis ang pag-usad ng araw. Naging abala si Charles sa pagti-training sa pamamalakad ng Dela Fuente Group of

 

Companies. Masyado na din kasi talagang atat si Dominic na iiwan ang kompanya para makapag-focus sa kompanya na naipamana ng kanyang namayapang ama.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Halos sa bahay na namin umuuwi si Charles.. Double purpose na din dahil kapag nasa bahay ito nakakalaro niya ang kambal at nagkakaroon kami ng time sa isat isa kahit na gaano pa kaabala ang aming mga araw.

 

Hindi din matapos-tapos minsan ang pag-uusap nilang dalawa ni Daddy.

 

Tungkol lang naman sa pamamalakad sa negosyo ang kanilang topic kaya naman nakita ko talaga kung gaano ka- seryoso si Daddy na ibigay ang buong responsibilidad sa pagpapatakbo ng negosyo kay Charles.

 

Willing din naman akong tumulong. Pero hindi muna ngayun lalo na at nagdadalang tao ako. Siguro pagkapanganak ko na lang at mailagay na sa maayos ang lahat.

 

Mabilis na lumipas ang mga buwan. Kasalukuyan akong nakatayo sa harap ng simbahan habang mahigpit ang pagkakahawak ko sa aking wedding bouquet.

 

Ngayun ang araw ng kasal naming dalawa ni Charles at napansin ko kung gaano kasaya ang lahat. Lalo na si Daddy, Mama Ashley at Papa Ryder.

 

"Ready?" nakangiting bigkas ni Daddy sa tabi ko. Kahit na nakaasa na lang ito sa tungkod para makalakad ng maayos hindi pa rin ito mapipigilan na samahan ako na mag martsa sa gitna

ng isle. Gusto niyang siya daw ang maghatid sa akin sa magiging kabiyak ko sa harap ng altar. Walang kasing saya sa parte ko iyun dahil sa kabila ng edad nito, nag-effort din talaga ito para maging perfect ang araw na ito.

 

"Of course Daddy! And thank you sa lahat!" sagot ko sabay kapit sa braso nito. Isang tipid na ngiti ang kumawala sa labi nito bago dahan-dahan na bumukas ang pintuan ng simbahan hudyat na kailangan na naming mag- martsa papasok.

 

Pigil ko ang pagtulo ng luha sa aking mga mata habang dahan-dahan na naglalakad. Parang isang panaginip lang ang lahat. Hangang ngayun, hindi pa rin ako makapaniwala na ikakasal na ako sa lalaking matagal ko ng gusto.

 

Kumpleto ang nasa guest list namin. Nandito ang lahat ng taong malalapit sa akin upang saksihan ang pag-iisang dibdib naming dalawa ni Charles. Si Trexie ang maid of honor samantalang si Dominic naman ang Best Man, na akala mo hindi masaya sa mga nangyayari sa paligid dahil sa hilatsa ng kanyang mukha. Parang pasan ang mundo kung umasta at kung hindi ko lang lubusan kilala ang ugali nito, iisipin ko talaga na tutol siya sa kasalang ito.

 

Habang palapit kami ng palapit sa altar kung saan matiyagang naghihintay si Charles hindi ko maiwasan na makaramdam ng kakaibang ligaya ng puso ko. Sa wakas, heto na. Magiging legal na Sebastian na talaga ako. Magiging Mrs. Francine Dela Fuente Sebastian na ako at sobrang proud ako doon.

 

"Charles, buong puso kong ipagkatiwala sa iyo ang anak ko. Mahalin mo siya sa abot ng iyung makakaya at huwag sasaktan." narinig ko pang wika ni Daddy nang makalapit na kami sa halos maiyak na din na si Charles. Hindi ko na maiwasan na maluha ng iabot ni Daddy ang kamay ko sa kamay ni Charles. Lalo na nang marinig ko ang huling kataga na lumabas sa bibig nito.

 

"Promise Dad! I will love her forever! " maiksing kataga na lumabas sa bibig ni Charles na halos tumagos sa puso ko. Niyakap muna ako ni Daddy bago kami tuluyang iniwan ni Charles dito sa harap ng altar.

 

"You're so beautiful Sweetie pie!"

 

narinig ko pang bigkas ni Charles sa akin. Awtomatiko naman akong napangiti. Kapag tinatawag kasi ako nito sa endearment na Sweetie pie iba talaga ang na-iimagine ko eh. Malaswa na ewan.

 

Nag-umpisa at natapos ang kasal na lutang ako. Isa ito sa mga

importanteng araw na hinding hindi ko makakalimutan.