Chapter 205 (TREXIE AND DOMINIC STORY.)

 

Isang taon ang mabilis na lumipas matapos ang kasal nila Francine at Charles.

 

Kasalukuyang nagda-drive si Trexie patungo sa opisina ng kanyang ama, ang Sebastian Logistics Inc. nang mapansin niya ang isang sasakyan na kanina pa sumusunod sa kanya. Hindi niya tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba at mas binilisan pa ang pagpapatakbo ng kotse.

 

Natatakot siya sa isiping baka masamang loob ang sumusunod sa kanya at gawan siya ng masama. Hindi masamang mangyari iyun lalo na at tumataas ang crime rate dito sa bansa.

 

Pagkalabas niya pa lang kanina sa School napansin niya na ang sasakyan na iyun na sumusunod sa kanya. Hindi niya lang binigyang pansin sa isiping

baka magkapareho lang sila ng tinatahak na daan.

 

Kung saan naman nagtino na siya at walang ibang inatupag sa loob ng isang taon kundi bahay at School lang tsaka naman may susunod-sunod sa kanya ngayun. Nakakatakot kaya iyun. Gusto niya na ng tahimik na buhay. Iyung buhay na malayo sa sakit at gulo.

 

Yes..iyun ang naging buhay niya matapos ang kasal nila Kuya Charles niya at Francine. Hindi niya na din pinursue pa ang paghahabol kay Dominic dahil noong last silang nagkausap, diretsahan nitong sinabi sa kanya na wala siyang mapapala dito. Hindi siya mahal nito at kahit na durog na durog siya noon, wala siyang choice kundi tangapin ang lahat.

 

Walang hiyang lalaki. Pagkatapos siyang pagsawaan para siyang isang basahan na itinapon na lang. Lalo siyang nasaktan nang sa mismong bibig mismo ni Francine niya narinig na may dini-date na daw na ibang babae si Dominic.

 

Para siyang namatayan noon. Ilang gabi niya ding lihim na iniyakan ang tungkol sa bagay na iyun. Hangat maari, ayaw niyang ipaalam sa kanyang mga magulang ang namagitan sa kanilang dalawa ni Dominic. Ayaw nya ng bigyan pa ng alalahanin ang kanyang ama at Ina.

 

First niya si Dominic sa lahat-lahat at mahirap talagang kalimutan. Dumating pa nga sa point na parang gusto niyang umalis nang bansa para makalimot.

 

Gayunpaman, hindi niya na din tinuloy pa. Ayaw niya din naman iwan ang kanyang mga magulang. Lalo na at tuluyan ng lumipat si Kuya Charles sa bahay kung saan nakatira ngayun ang kanyang asawa na si Francine.

 

Nakahinga lang ng maluwag si Trexie ng matanaw niya na ang gusali ng Sebastian Logistics. Pumapasok siya sa opisina kapag tapos na ang kanyang klase. Advance training na din niya iyun dahil siya ang susunod na magmamana ng posisyon ng kanyang ama na si Ryder James Sebastian kapag magretiro na ito.

 

Pagsulyap niya sa rearview mirror ng kanyang kotse wala na ang kanina pang sumusunod sa kanya. Kaagad siyang nakahinga ng maluwag at inisip na baka nagkataon lang ang lahat. Baka hindi naman talaga siya ang sinusundan ng kotse na iyun

 

Maayos niyang ipinarada ang kanyang kotse sa tabi ng kotse ng kanyang Papa Ryder at nagmamadali nang umakyat patungo sa opisina ng kanyang ama. BAwat nakakasulubong niya ay binabati siya ng may pagalang.

 

SAbagay, anak siya ng CEO at may ari ng kompanya kaya naman deserve niyang igalang ng lahat.

 

Pagkadaan ni Trexie sa table ng Secretary ng kanyang ama kaagad sya nitong nginitian at binati. Sinabi din nito na nasa loob ang kanyang ama at may kausap na bisita. Isang matipid na ngiti lang din naman ang naging tugon ni Trexie at nagmamadali na nitong binuksan ang pintuan ng office ng kanyang Daddy at pumasok sa loob.

 

"Good Afternoon Pa!" kaagad na bati niya sa kanyang ama pagkapasok sa loob. Nilapitan niya pa ito at hinalikan sa pisngi.

 

"Good Afternoon Anak. Mabuti naman at dumating ka. By the way, siya si Tito Miguel mo at anak niyang si Cholo! Kakauwi lang nila galing sa amerika kaya ngayun lang din kami nagkaroon

ng pagkakataon na magkita-kita ulit sa mahabang panahon." nakangiting pakilala ni Ryder sa anak.

 

Kaagad naman tumayo si Cholo at inilahad ang kanang kamay sa harap ni Trexie. Hindi niya din maiwasan na mapangiti ng maluwang habang titig na titig sa magandang mukha ni Trexie.

 

"Nice to meet you Trexie. Kakabalik lang ng buong pamiya namin dito sa Pilipinas at sana isa ka sa magiging kaibigan ko dito." nakangiti pa nitong wika. Kaagad naman iniabot ni Texie ang kanyang kamay at nakipag- shakehands.

 

"Oo ba! Dont worry, simula ngayung araw, magkaibigan na tayo." ngiting ngiti namang sagot ni Trexie,

 

Alam niya sa sarili nya na mabait si Cholo. Kita naman sa hitsura nito. Ang amo ng mga mata nito at mukhang harmless naman.

 

"Maganda iyan. Mag bestfriend din kami dati ng ama mong si Ryder. Magkasama kami sa lahat ng kalokohan at kasiyahan. Nawalan lang kami ng balita sa isat isa ng tuluyan na kaming nag-migrate sa amerika."

 

nakangiti namang sabat ni Miguel. May naglalarong ngiti sa labi nito habang nakatitig sa anak at kay Trexie.

 

Ngayun pa lang, umaasa siya na sana magkagustuhan ang dalawa. Kaya nga sila nagpasyang bumalik ng Pilipinas dahil hindi na maganda ang mga finances nila sa amerika. Humina din ang kanilang mga negosyo doon at kailangan nila ang tulong ni Ryder Sebastian para muling makabangon.

 

Magandang idea para sa kanya na magkakagustuhan ang mga anak nilang dalawa ng dati niyang Best Friend. Lalo na ngayun at lalong umarangkada ang yaman ng pamilya lalo na at naging asawa ng panganay nilang anak ang isang Dela Fuente. Maano lang ba naman na dumikit sila sa mga ito para muling makabangon sa krisis na nararanasan nila ngayun diba?

 

Naging magaan naman ang pakikitungo sa isat isa nila Trexie at Cholo. Parang matagal na silang magkakilala habang nag-uusap.

 

"Tito, ayos lang po ba kung yayayain ko po muna si Trexie sa labas? I mean, gusto ko pa po kasi siyang makilala at baka may importante pa po kayong pag -uusapan ni Daddy." maya-maya paalam ni Cholo kay Ryder para maisama ang anak nito na si Trexie sa labas. Nakngiting tumango naman si Ryder kaya naman masaya ang dalawa

na naglakad palabas ng opisina.

 

Sa isang coffee shop sila dinala. Kaagad silang umorder na maiinom at naupo sa isa sa mga bakanteng lamesa.

 

"Alam mo bang matagal na kitang

nakikita ang mga larawan mo sa F **** **k?" kaagad na sambit ni Cholo kay Trexie pagkaupo pa lang nila.

 

"Talaga?" Paano?" nagtataka namang tanong ni Trexie.

 

"Kahit naman nasa malayo kami, magkakaibigan pa rin ang mga pamilya natin. Nakikita ko sa social acoounts ng Mama mo na friend naman ng Mommy ko." sagot nito. Hindi maiwasang mapangiti si Trexie.

 

Simula kasi ng naging broken hearted siya, wala na siyang time sa social media. Dahil iyun kay Dominic. Nawalan siya ng gana sa lahat. Never din siyang nag-entertain ng mga manliligaw. Masyado na kasi siyang na -trauma sa pagkabigong naranasan niya kay Dominic.

 

Akmang sasagot pa sana si Trexie sa sinabi ni Cholo ng maramdaman niya ng may kung sinong biglang humawak sa braso niya. Gulat siyang napatingala at kaagad na nanlaki ang mga mata niya sa pagkagulat ng sumalubong sa mga mata niya si Dominic.

 

Nang-gagalit ang mga titig nito at habang nagliliyab ang matang nakatitig sa kanya na kaagad nama niyang ipinagtaka.

 

Chapter 206

 

TREXIE POV

 

"Ano ba! Bitiwan mo nga ako!" kaagad na angil ko kay Dominic sabay piksi. Dahilan para mabitawan niya ang braso ko. Galit pa akong napatayo para sana kumprontahin ito pero si Cholo ang pinagtoonan nito ng pansin.

 

"Ano ang ginawa mo dito sa coffe shop kasama ang stupid na iyan? Manliligaw mo?" sambit ni Dominic habang galit na galit na nakatitig kay Cholo. Kung nakamamatay lang ang galit na titig, baka kanina pa bumulagta si Cholo.

 

"Who are you? Bastos ka ah? Bakit mo ba kami ginugulo?" kaagad naman ding sabat ni Cholo. Tumayo pa ito at hinarap si Dominic. Hindi naman nagpatinag si Dominic bagkos hinawakan niya sa kwelyo si Cholo at malakas na itinulak dahilan para muntik na itong mapasubsob sa isang

katabing mesa.

 

Lalong nagkaroon ng tensiyon sa paligid. Kaagad na bumwelta si Cholo at inundayan ng suntok si Dominic na kaagad naman nitong nasalag at mabilis na sinapak sa mukha si Cholo. Sapol ang panga ni Cholo kasabay ng pagkatumba nito sa sahig. Hindi naman ako makapaniwala sa nasaksihan.

 

Sa galawan nang dalawa, alam niyang talo talaga si Cholo. Although, halos magkasing-tangkad lang ang dalawa, halata naman na mas matikas si Dominic. Sanay yata ito sa bakbakan. Sabagay, basagulero nga pala ito kaya sanay manakit at malas ni Cholo dahil ito ang napagbalingan ngayun ng pagiging barumbado ni Dominic.

 

"Ano ba? Tumigil ka na nga!" galit ko namang sigaw kay Dominic nang akmang susugurin pa nito ang nakahandusay nang si Cholo. May balak pa yatang pumatay sa hindi malamang dahilan. Kakaiba talaga ang ugali ng kumag na ito at hindi ko alam kung bakit sa kanya pa ako na-inlove. Kasumpa-sumpa kasi ang ugali. Hindi yata nadisiplina ng maayos noong bata pa.

 

Kaagad ko naman napansin ang paglapit ng ilang staff at security ng Coffe shop pero walang ni isa man sa kanila ang umawat. Para din silang naistatwa sa kanilang kinatatayuan.

 

"Ano ba ang problema mo? Ganyan ka na ba kabasagulero para bigla na lang manakit ng taong hindi mo kilala?" halos pasigaw kong wika kay Dominic. Kitang kita ko pa rin ang galit sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

 

"Who is he? Bakit may kasama kang lalaki? Ka-date mo? Siya na ba ang ipinalit mo sa akin? Tell me?" wika nito na kaagad kong ikinagulat. Ano ba ang sinasabi niya? Ang huli kong natatandaan, nireject niya ako at bakit siya umaasta ng ganito sa harap ko ngayun na parang may relasyon kami?

 

"Ano ba ang mga pinagsasabi mo at ano ba ang pakialam mo kung may kasama akong lalaki? Inaano ka ba namin para bigla ka na lang manugod at manakit?" galit ko namang singhal sa kanya..

 

Aba! Huwag niya ako madaan - daan sa galit niyang iyan. Halos isang taon kaming hindi nagkita tapos aasta siya ngaun sa harap ko na parang ang laki ng kasalanan ko sa kanya? Pagkatapos niya akong ireject at paiyakin ng halos ilang buwan, may gana siyang magpakita sa akin ngayun at umasta na parang pag-aari niya ako? Hindi naman yata pwede iyun!

 

Nag-uumpisa na nga akong maka-

moved on pero all of the sudden, nandito na naman siya. Nag-uumpisa na namang guluhin ang sistema ko.

 

"Sumama ka sa akin. HIndi ako papayag na basta ka na lang lumabas at makipagkita sa ibang lalaki! Hindi ako papayag! " wika nito at akmang hahawakan na naman ako sa braso pero umiwas ako. Wala siyang karapatan na diktahan ako.

 

Tapos na kami. Wala din kaming relasyon para umakting siya na parang niluko ko siya ngayun.

 

"At bakit naman ako sasama sa iyo? Umalis ka na nga dito. Ang kapal din naman ng mukha mo para magpakita pa sa akin!" galit kong sagot sa kanya. Kaagad naman naningkit ang mga mata nito palatandaan na hindi niya nagustuhan ang sinabi ko ngayun.

 

Pero wala na akong pakialam pa. Wala akong time na pakinggan ang mga tantrums ng Dominic na ito. Ang lakas ng sapak niya para bigla na lang magpakita sa harap ko at saktan ang taong wala namang ginawang masama sa akin.

 

Akmang lalapitan ko sana ang nakahandusay na si Cholo ng maramdaman ko ang bilgang paghawak ni Dominic sa baiwang ko at ang pag-angat ko sa ire.

 

Impit akong napatili at nagpupumiglas para makawala. Nakakahilo ang ginawa niya dahil nakasampay ako sa kanyang balikat habang nakahawak ito sa baiwang ko at puwetan ko. Diyos ko, ano ba ang nakain ng Dominic na ito at bigla na lang na parang kabuti na sumusulpot at muling manggulo?

 

"Hayop ka! Ano ba ang ginagawa mo? Bitiwan mo nga ako!" galit kong bigkas. Parang wala naman itong narinig na mabilis na inihakbang ang mga paa palabas ng coffee shop.

 

Walang nangahas na makialam na kahit na isang customers or staff dahil natakot yata sa mga bodyguards na kasama ni Dominic.

 

Hayop na iyan! Ngayun ko lang muling napatunayan kung gaano kasama ng ugali ng Dominic na ito. Ang lakas ng trip sa buhay. Ang lakas manira ng araw!

 

"Ano ba! Bitawan mo nga sabi ako eh... nababaliw ka na ba?" galit kong sigaw habang patuloy sa pagkakawag. Wala na din akong pakialam sa paligid. May mga taong nakakakita sa amin pero wala naman yatang balak tumulong. Kainis talaga!

 

"Shut up! HIndi ako papayag na basta ka na lang sumasama sa kung kani- kanino!" galit naman na singhal nito sa akin. Lalo naman akong nanggagalaiti sa galit. Sino ba siya para pakialaman ang buhay ko?

 

 

Chapter 207

 

TREXIE POV

 

Walang halaga ang pagsigaw ko dahil wala namang nagtangka na tumulong sa akin. Parang papel lang akong buhat buhat ni Dominic at ipinasok sa loob ng kanyang kotse. Seryosong seryoso ang mukha nito at halos nagbabaga ang mga mata nito sa sobrang galit.

 

Pagkababa nito sa akin sa loob ng kotse kaagad naman akong sumiksik sa kabilang bahagi ng pintuan lalo na ng mapansin ko na sumakay na din ito at naupo sa tabi ko.

 

"Ano ba ang problema mo? Bakit ka ba nakikialam?" nanggagalaiti kong sigaw sa kanya. Aba! Kung galit siya, mas galit ako! Naiinis ako sa isiping bigla na lang itong lumitaw sa harap ko at walang ibang pasalubong kundi iskandalo. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang gusto niyang iparating at bakit niya ginugulo ang buhay ko.

 

"Ayaw ko ng nakikita kang sumama- sama sa unggoy na iyun." malamig ang boses na wika nito. Kaagad naman nagsalubong ang kilay ko dahil sa narinig na kataga na lumabas sa bibig niya.

 

"Unggoy?" inis kong tanong sa kanya. Matalim ako nitong tinitigan bago nagsalita.

 

"Bakit? Ano ba ang tingin mo sa kanya? Prince charming na dapat mong magustuhan?" inis na sagot nito sabay halukipkip,

 

"Malabo ba ang mga mata mo? Hindi ka ba marunong mag- appreciate sa looks ng ibang tao?" inis kong sagot sa kanya. Lalong nagkasalubong ang kilay at malakas na napabuntong hininga. Kaagad ko naman siyang pinagtaasan ng kilay.

 

Wala sa bokabularyo ko ang masindak sa isang Dominic dela Fuente. Kakampi ko yata si Francine na asawa ng Kuya Charles ko. Pwede ko siyang isumbong dito kapag may kabulastugan siyang gagawin sa akin. Parang kapatid na ang turing sa akin ni Francine at tiyak na malalagot ang Dominic na ito kapag may gagawin siyang masama sa akin.

 

"Gwapo si Cholo! Hindi siya mukhang unggoy." inis kong bigkas. Lalong nagdilim ang awra nito na siyang labis na ipinagdiwang ng kalooban ko. Parang ang sarap asarin ng gago!

 

Kung hindi lang masama ang ugali nito, iisipin ko talaga na nagseselos siya eh. Kaya lang, malabo iyun. May iba na siyang kinahuhumalingan at ang tingin lang nito sa akin ay isang laruan.

 

Kung hindi lang siguro ako naging anak ng mga Sebastian, baka inalipin na niya ako eh. Kung bakit naman kasi ang hirap abutin ng isang Dominic Dela Fuente. Nasa tabi ko na sana siya pero ang hirap niyang angkinin.

 

Sa isiping iyun hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot. Lalo na ng maalala ko ang mga masasayang sandali na pinagsaluhan naming dawala.

 

Namalayan ko na lang na umusad na ang sasakyan ni Dominic. Kaagad akong nakaramdam ng pagpa-panic sa isiping saan niya na naman ako dadalhin.

 

"Teka lang...itabi mo ang kotse. Bababa na ako!" kaagad kong bigkas at hinawakan pa ang pintuan ng kotse at akmang bubuksan pero bigo ako. Naka- lock iyun at gustuhin ko mang lumabas hindi maari lalo na at mabilis din ang takbo ng kotse.

 

"Bakit ka bababa? Babalikan mo ang unggoy na iyun?" asik nito habang direcho ang tingin sa unahang bahagi ng sasakyan. Parang gusto ko namang magmaktol dahil sa nakuhang sagot mula sa kanya.

 

Napaka-imposible talaga ng taong ito! Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa kukute. Bahala na nga siya! Hindi niya naman siguro ako sasaktan.

 

Halos ilang minuto lang naman ang itinakbo ng sasakyan at pumasok sa isang mataas na gusali. HIndi ko maiwasang mapataas ang aking kilay ng tuluyan nang huminto ang kotse at nagmamadaling bumaba si Dominic.

 

"Ano kaya ang naisip ng gunggong na ito at dito niya ako dinala?" Hindi ko maiwasang bigkas nang tuluyan ng bumukas ang pintuan ng kotse sa gawi ko at kaagad akong hinawakan ni Dominic sa mga kamay at hinila pababa. Wala akong choice kundi ang magpatianod na lang. Hindi niya naman siguro ako gagawan ng masama nito.

 

"Bakit ba dito mo ako dinala? Ano ang gagawin natin dito?" paasik kong tanong sa kanya nang tuluyan na akong makababa ng kotse. Pumiksi pa ako para matangal ang kamay niya na nakahawak sa kamay ko.

 

Nakakailang maglakad na magka- holding hands kami gayung wala naman kaming relasyon.

 

"Hindi pa ako kumakain ng lunch kaya sabayan mo ako!" Sagot nito. Muling napataas ang kilay ko.

 

"Busog ako! Kung gutom ka, kumain kang mag-isa mo. Maraming oras na ang nasayang sa akin dahil sa walang kwentang bagay na ito." naiinis ko namang sagot sa kanya. Natigilan naman ito at mataman akong tinitigan.

 

"Nasayang? Hindi ba pwedeng maging thankful ka na lang dahil inimbitahan kitang kumain ngayun sa labas?" sagot nito. Kaagad naman akong napaismid.

 

Hindi ko kasi talaga naalala na ininvite niya ako. Ang naalala ko sapilitan niya akong isinama pagakatapos niyang bugbugin si Cholo. Ang lakas talaga ng tupak ng Dominic na ito.

 

"Dont worry, pagkatapos nating kumain ng lunch, ako na mismo ang maghahatid sa iyo sa mansion. Samahan mo lang ako ngayun dahil malungkot kumain ng mag-isa." maya -maya ay mahinahon nitong bigkas. Muli akong napatitig dito at kita ko ang lungkot na nakalarawan sa mga mata nito habang direcho lang ang tingin.

 

"Fine! Pero after this, pwede bang huwag ka ng makialam sa buhay ko? Walang dahilan para lumapit lapit ka sa akin Dominic." sagot ko naman. Wala akong nakuhang sagot mula dito habang seryoso ang mukha na naglakad hangang sa makapasok kami sa isang restaurant.

 

"Anong gusto mong kainin?" tanong nito sa akin ng makaupo na kami. Tinitigan ko muna ang menu bago ito sinagot.

 

"Chicken Caesar salad lang." maiksi kong sagot Tinitigan lang ako ni Dominic bago umiling.

 

"Kaya pala ang payat mo dahil hindi ka nagkakakain eh." bigkas nito sabay baling sa waiter at sinabi ang kanyang order. Hindi ko na din pinansin pa ang mga pasaring niya at tahimik ko na lang na iginala ang tingin sa paligid.

 

"Well, tell me..kumusta ang pag-aaral mo?" maya-maya tanong nito. Pigil ko naman ang sarili ko na pagtaasan ito ng kilay. Napaka nonsense kasi ng tanong niya.

 

"Ayos naman!" walang gana kong sagot. Muling nagsalubong ang kilay nito habang titig na titig sa akin.

 

"Galit ka ba? Ayaw mo akong makasama? May iba ka na bang gusto? "Sunod sunod na tanong nito sa akin na labis kong ikinagulat.

 

"Ano bang klaseng tanong iyan? May magagawa ba ako kung ayaw kitang kasama? Lahat naman ng gusto mo, nasusunod diba? Lahat naman nakukuha mo sa dahas!" walang preno kong sagot sa kanya. Kaagad kong napansin ang pagkuyom ng kamao nito palatandaan na tinamaan siya sa naging sagot sa kanya. Imbes na masindak sa naging reaction niya ngayun, nginisihan ko lang ito.

 

Ngayun ko lang narealized! Ang sarap pala pinkunin ng isang Dominic Dela Fuente! Ang bilis kasi magbago ng mood niya eh.

 

 

Chapter 208

 

TREXIE POV

 

"Heto pa! Kumain ka pa!" wika ni Dominic kasabay ng paglalagay nito ng ibat ibang putahe ng pagkain sa pinggan ko. Ang kaninang salad lang sanang balak kong kainin dahil nagda- diet ako ay hindi natupad. Lamon na kasi ang ginagawa ko ngayun sa dami ng inorder ni Dominic.

 

"Bakit ba kasi ang dami mong inorder na pagkain, tapos hindi mo naman pala kayang ubusin." naiinis kong wika sa kanya. Naka-ilang subo pa lang siya habang tinatambakan niya ng pagkain ang pinggan ko. Sayang din naman kasi kung hindi ko kakainin ang mga iyun

 

Oo, anak ako ng isang Sebastian pero lumaki ako sa mahirap na pamilya. Nakatatak na sa isip ko na huwag magsayang nang pagkain kaya kahit nagda-diet ako ngayun, pinipilit ko pa rin ubusin ang mga pagkain na nasa pinggan ko.

 

"Nangangayayat ka na, kaya dapat lang kumain ka ng marami. Isa pa, wala bang pagkain sa inyo? Naghihikahos ba kayo at hirap na kayong makabili ng mga pagkain?" sagot naman nito. Kaagad ko naman itong pinanlakihan ng mga mata.

 

Anong sinasabi niyang naghihikahos kami? Malabo iyun dahil ayun kay Papa Ryder, tumataas ang revenue namin sa mga nakalipas na mga buwan.

 

Isa pa anong sinasabi niyang nangangayayat ako? Hindi niya na ba alam na pinaghirapan kong abutin ang figure ko ngayun? Tuwing umaga ako nagja-jogging at may sariling gym ang mansion na pwede ko ding gamitin anytime na gusto ko.

 

"Ayaw ko nang kumain. Busog na ako!" napipikon kong wika sa kanya at binitiwan ko na ang hawak kong kutsara at tinidor. Feeling ko kasi talaga pinagtitiripan ako nitong si Dominic eh. Wala siguro itong magawa sa buhay kaya ako ngayun ang pinag- didiskitahan niya.

 

Hindi naman ito umimik at itinoon ang attention sa pagkain. Hinayaan ko na lang at kinuha ko ang cellphone ko sa bag ko at inabala ko ang sarili ko sa kaka- browse ng soical media account ko. Baka kapag pansinin ko pa itong si Dominic baka lalo pang masira ang araw ko.

 

"May balak ka pa bang puntahan after this?" narinig kong tanong niya sa akin kaya natigilan ako at muling napatitig dito. Mukhang tapos na itong kumain dahil nakasandal na ito sa upuan at seryosong nakatitig sa akin.

 

"Babalik ako ng office. Maraming trabaho ang naghihintay sa akin at kung tapos ka nang kumain, aalis na ako." sagot ko at akmang tatayo na sana ako nang kaagad ako nitong hawakan sa aking kamay at seryoso akong tinitigan

 

"Baktit ka babalik doon? Makikipag kita ka pa rin ba sa unggoy na iyun?" sagot nito Kaagad ko namang nakuha ang ibig niyang sabihin kaya kaagad akong napapiksi.

 

"Ano ba ang ginawa ni Cholo at bakit galit na galit ka sa kanya?" naiinis kong tanong. Napaka-weird talaga ng taong ito. Lahat na lang sa kanya, ginagawan ng issue.

 

"Kailan pa kayo nagdi-date at sino ang nagbigay ng karapatan sa iyo na pwede ka ng makipagkita sa ibang mga lalaki?

 

" tanong nito na muilng nagpawindang sa kokote ko. Ano ba talaga ang gusto niyang palabasin? BAkit ba siya nakikialam sa buhay ko?

 

"Dominic, pwede ba! Tigilan mo na iyang kakatanong mo! Hindi tayo magkakaano-ano para makialam ka sa buhay ko!" sagot ko sa kanya. Nakakapika na kasi talaga. Masyado na siyang pakialamero.

 

Mabuti na lang at hindi na ito umimik pa pero matalim na itong nakatitig sa akin. Muli akong napabuntong hininga.

 

Paano ba kami magkakaintindihan ng kumag na ito kung dinadaan niya ako sa mga ganitong titig niya. Feeling ko talaga, walang patutunguhan ang pag- uusap namin na ito eh. Sinasayang niya lang ang oras ko.

 

"Kung wala ka ng sasabihin, aalis na ako. Salamat sa lunch treat mo." wika ko at mabilis na tumayo at nagmamadaling naglakad palabas ng restaurant. Tinatawag niya pa ang pangalan ko pero hindi ko ko na siya pinansin pa. Kailangan kong makaalis sa lugar na ito dahil kanina ko pa hindi matatagalan ang presensya ni Dominic.

 

Sa kakamadali ko, aksidente kong nasagi ang isang babae na papasok din sa loob ng restaurant. Kung hindi ako nagkakamali, halos kasing edad ko lang ito kaya kaagad akong humingi ng dispensa dahil feling ko kasalanan ko dahil hindi ko siya napansin. Nahulog din kasi ang hawak niyang paper bag na may tatak ng isang luxury brand kaya kaagad ko itong pinulot at iniabot sa kanya.

 

Nagulat pa ako dahil pahablot niya kinuha iyun habang galit na nakatitig sa akin.

 

"Naku, sorry talaga Miss. Hindi ko sinasadya!" nagpapakumbaba kong wika sa kanya at akmang aalis na ako ng marinig ko ang sinabi nito.

 

"Bakit ba ang daming tanga ang nagkalat dito sa mundo!" sambit nito at feeling ko talaga ako ang pinatatamaan niya. Kaagad naman nagpanting ang tainga ko at hinarap ito. Hindi kami magkakilala at wala siyang karapatan ng sabihan niyang tanga ako.

 

"Miss, nagsorry na ako at hindi ko sinasadya na magkabanggaan tayo." wika ko at pilit pa rin na

 

nagpakahinahon. Masama akong tinitigan at pinagtaasan ng kilay. Saan bang lupalop ng mundo galing ang babaeng ito at napakasama ng ugali?

 

"Anong hindi sinasadya? Hindi mo ba alam kung magkano ang presyo nitong hawak ko?" sagot nito at itinaas pa ang hawak niyang paper bag. Pigil ko naman ang sarili kong agawin iyun at ihampas sa pagmumukha niya. Hindi ako basagulerong tao at hindi ako ganoon ka-cheap para pumatol sa isang walang modo na tao

 

"Ano ba kasi ang gusto mong mangyari? Wala naman sigurong nasira sa hawak mo na iyan para magalit ka ng ganiyan diba? Busy akong taon at wala akong time na makinig sa mga tantrums mo Miss." sagot ko at nagmamadali na itong tinalikuran. Haysst bakit ganito? Feeling ko napapaligiran ako ng mga taong kasing ugali ni Dominic?

 

Bago ko pa naihakbang ang aking mga paa ay naramdaman ko pa ang paghila nito sa buhok ko. Masakit iyun kaya hindi ko maiwasan na mapahiyaw.

 

Walang hiya...naghahanap talaga siguro ng away ang babaeng ito. Gusto talaga niya sigurong subukan kung hangang saan ang pasensya ko.

 

Bago pa ako nakabwelta, napansin ko na ang paglapit ni Dominic. Nag-aalab sa galit ang mga mata nito at mabilis na hinablot ang kamay ng malditang babae na nakahawak pa rin sa buhok ko at malakas itong itinulak.

 

 

 

Chapter 209

 

TREXIE POV

 

Shit! Pati babae pinapatulan! Wala talagang modo itong si Dominic. Napaka-bastos at hindi man lang nag isip na posible niyang masaktan ang babaeng itinulak niya.

 

Nakita ko naman ang pagkagulat sa mga mata ng mataray na babae pagkatapos nitong mapaupo at muling nabitawan ang paper bag na hawak.

 

"Dom naman, ano ang ginagawa mo? Ako ito, si Michelle....ang girl friend mo....mas kakampihan mo pa ba ang babaeng iyan kumpara sa akin?" wika pa ng malditang babae na nagpayanig sa buo kong pagkatao.

 

Siya ang napapabalitang girl friend ni Dominic? Kaya pala magkapareho sila ng ugali. Parehong toxic ang takbo ng utak.

 

Hindi naman ito sinagot ni Dominic at imbes na tulungan nito ang kanyang girlfriend na makatayo pinulot niya ang paper bag at sinpat ng tingin. Sa harap naming lahat pinunit nito ang paper bag at kaagad na tumampad sa mga mata naming lahat ang isang luxury bag. Pinagdiskitahan niya iyun at pilit na sinisira.

 

Malakas si Dominic kaya sisiw lang sa kanya ang magsira ng gamit na hindi kanya. Hindi ko tuloy maiwasan na maawa sa bag ng mapansin ko luray luray itong binitiwan ni Dominic. Hindi na mapakinabangan at mukhang sa basurahan ang kahahantungan ng mamahaling gamit.

 

Pati ako natulala tuloy dahil sa kanyang ginawa samatalang si Michelle na girl friend nito ay napaiyak na lang.

 

Kahit paano nakaramdam din ako ng panghihinayang. Alam kong hindi basta-basta ang presyo ng bag na iyun at kung sirain ni Dominic parang wala lang sa kanya? Baliw talaga!

 

"Bakit mo iyun ginawa? Hindi ka ba nanghihinayang? Isa pa, girl friend mo siya diba?" hindi ko maiwasang bigkas. Gusto ko lang naman ng confirmation kung girl friend niya ba talaga si Michelle. Baka mamaya assuming lang ang babaeng ito.

 

"Lets go! Mga tauhan ko na ang bahala sa kanya." imbes na sagutin ang tanong ko mabilis akong hinila ni Dominic paalis. Nagtataka naman akong napalingon sa babae habang dahan-dahan na tumayo at kaagad yumakap sa likod ni Dominic.

 

"Dominic, ano ba. Fiance mo ako diba? Bakit mo ginagawa sa akin ito?" wika nito sabay iyak. Naguguluhan naman akong hinila ang kamay ni Dominic na nakahawak pa rin sa kamay ko. Ano ito? Gagawin pa akong third party sa relasyon nilang dalawa?

 

"Teka lang..fiance mo tapos nilalandi mo ako?" hindi ko maiwasang tanong. Alam kong masyado ng makapal ang mukha ko para bigkasin ang katagang iyun pero gusto ko kasing pagtakpan ang biglang pagkirot ng puso ko. Mahirap kaya tangapin na ang lalaking matagal mo ng minahal ay may iba na pala.

 

Parang gusto ko tuloy gumanti sa babaeng ito. Makaganti man lang ng kahit kaunti sa selos na nararamdaman ng puso ko ngayun.

 

Hayssyt, ito ang mahirap eh. Wala

kaming label ni Dominic noon pero para akong tanga na patuloy na ibinibigay ang sarili ko sa kanya. Mabuti na lang at naka-moved on na yata ang katawang lupa ko at hindi ko na hinahanap-hanap pa ang mga

 

Chapter 200

 

C

 

+30 BONUS

 

pagniniig na nangyari sa aming dalawa.

 

"No! She is not my fiance. Para namang hindi mo pa ako kilala." sagot naman ni Dominic at mabilis na kumalas sa pagkakayakap ni Michelle. Tinitigan niya pa iyun ng masama kaya napaatras ang kaawa-awang si Michelle. Bakas na sa mga mata nito ang takot.

 

Hindi ko naman maiwasan na nagpataas ng kilay ko. Huwag niyang sabihin na matutulad din ang kapalaran ng malditang babae sa kapalaran ko? Na pagkatapos pagsawaan nitong si Dominic basta na lang itatapon na parang basura.

 

Haysst, kailan kaya magbabago ang lalaking ito. Kung hindi ako nagkamali, halos magkasing edad lang sila ni Kuya Charles pero wala pa yatang balak lumagay sa tahimik. Masyadong mapaglaro sa mga pusong marupok na kagaya ko.

 

"Eh di wow! Walang kayo pero halos maglupasay na siya sa kakaiyak!" wika ko at mabilis na itong tinalikuran.

 

Masyadong madrama ang buhay. Hangat maari ayaw ko nang magkaroon pa ng kaugnayan kay Dominic.

 

Oo, masakit pa rin pero masasanay na din siguro ako. Hindi kami para sa isat isa at malabong maging kami.

 

Tama na ang minsang pakikipaglaro sa kanya. Magpo-focus na lang muna ako sa pag-aaral ko at mula bukas, tatangap na ako ng suitor. Para naman maka-moved on na ako ng tuluyan.

 

Mabilis akong naglakad palabas ng hotel. Tinahak ko ang daan kung saan pwedeng mag-abang ng taxi. Habang naglalakad, hindi ko maiwasang makaramdam ng inis lalo na at tirik na tirik ang araw. Katanghaliang tapat pala at kung hindi sana dahil sa Dominic na ito, hindi sana ako magtitiis sa sobrang init ng panahon ngayun.

 

Muling sumagi sa isip ko ang nangyari kani-kanina lang. Kumusta na kaya si Cholo. Sana lang hindi ito napuruhan sa natangap niyang sapak kanina kay Dominic. Pati ito, hindi nakaligtas sa pagiging salbahe ni Dominic. Kawawa naman dahil mukhang mabait naman si Cholo at kung hindi lang siguro pag- aari ni Dominic ang puso ko baka nagka -crush na ako doon.

 

Gwapo din naman kasi at matipuno. Isa pa, anak siya ng best friend ni Papa Ryder. Sayang nga lang dahil naunang dumating si Dominic sa buhay ko kaya hindi pa talaga ako ready para magmahal ulit.

 

Saktong nakarating na ako sa lugar kung saan mag-aabang ng taxi ng may biglang humitong sasakyan sa harap

 

Chapter 200

 

+30 BONUS

 

C ko. Malakas akong napabutong hininga ng mula sa loob ng kotse, lumabas si Dominic at direchong naglakad palapit sa akin.

 

"Sumakay ka na! Ihahatid na kita sa inyo!" walang gana nitong wika. Pinagtaasan ko lang ito ng kilay sabay halukipkip.

 

"No need! Huwag ka ng mag abala pa! Kaya kong bumalik ng opisina ng mag isa." sagot ko naman sabay iwas ng tingin dito. Hindi ko pa mapigilang mapangiti ng may parating na taxi kaya kaagad kong inuunat ang aking kamay para parahin ito.

 

"Texie! I said, ihahatid na kita!" muling wika ni Dominic. Inirapan ko lang ito at nagmamadali ng naglakad palapit sa nakahintong taxi. Manigas siya pero wala na akong balak pang sumama sa Dominic na ito. Mula ngayun, dodoblehin ko ang dipensa ko

para maiwasan ito. Anino pa lang nito, dapat ko ng iwasan.

 

Makakahinga na sana ako ng maluwag dahil nabuksan ko na ang pintuan ng taxi pero kaagad naman akong hinatak ni Dominic. Hindi ko tuloy maiwasan na impit na mapatili dahil sa pagkagulat.

 

"Ano ba! Nababaliw ka na ba? Bakit ba napaka-toxic at napaka-pakialamero mo!" galit kong wika sa kanya sabay hila sa braso ko na hawak nito.

 

Nginisihan lang ako nito at binalingan ang taxi driver.

 

"Hindi sasakay si Misis kaya umalis ka na!'" wika pa nito sabay hila sa akin papunta sa kotse nito. Gustuhin ko mang magpumiglas pero mas malakas siya sa akin.

 

Kaagad naman binuksan ng isa sa mga bodyguard niya ang pintuan ng kotse kaya mabilis akong naipasok ni Dominic. Gustuhin ko mang magwala pero wala ng saysay dahil mabilis na din itong pumasok sa loob at isinara ang pintuan ng kotse.

 

"Ano ba ang problema mo? Bakit ba dinadaan mo sa sapilitan ang lahat? HIndi mo ba na feel na ayaw ko sumama sa iyo? Na ayaw na kitang makita habang buhay?" galit kong wika dito. Pinanlakihan ko pa ito ng mata para ipakita sa kanya na galit talaga ako.

 

 

Chapter 210

 

 

TREXIE POV

 

"I dont know! Maybe becuase I like you. Hindi ka mawala wala sa isip ko at kahit na ibang babae ang kaniig ko, ikaw pa din ang hinahanap-hanap ng katawan ko." diretsahan nitong sagot. Nanlalaki naman ang mga matang napatitig ako dito lalo na ng unti- unting bumaba ang mukha nito sa mukha ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng aking sariling laway at kaagad kong tinakpan ang mukha ko gamit ng dalawa kong palad

 

"Teka lang...teka lang! Hindi naman pwedeng you like me lang noh! Tsaka pwede ba...tantanan mo na ako Dominic ha! Nananahimik ako at kahit na ilang beses mo nang naangkin ang kagandahan ko, hindi ikaw ang tipo kong lalaki." diretsahan kong wika sa kanya. Wala na akong pakialam pa kung maapakan ko man ang pride niya.

 

Ang importante sa akin ngayun ay masabi ko sa kanya kung ano ang nilalalaman ng isipan ko.

 

"Kakausapin ko sila Tita at Tito.. I want to marry you!" sagot nito na nagpayanig sa buo kong pagkatao. Sinundot sundot ko pa nga ang butas ng tainga ko para masiguro kung tama ba ang narinig ko mula sa kanya. Baka mamaya pinaglalaruan lang pala ako ng pandinig ko at dahil sa matinding pakagusto sa kanya, kung anu-ano na tuloy ang nai-imagine ko.

 

"Ha? Anong sabi mo? Paki-tagalog nga! ' sambit ko naman. Tumaas naman ang kabilang sulok ng labi nito at ibinaling ang attention sa driver.

 

"Sa Sebastian Mansion tayo." utos pa nito sa driver na kaagad naman tumalima. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig kay Dominic

 

"Ano ba ang gusto mong palabasin?

 

Dominic ha..busy akong tao at wala akong panahon para makipag-biruan sa iyo." Naiinis kong sita dito. Nginisihan lang ako nito at itinoon ang tingin sa labas ng bintana. Parang gusto ko naman mag alburuto dahil sa sobrang inis.

 

"Sigurista ako Trexie. Alam kong may balak kang ligawan ng unggoy na iyun kaya uunahan na kita. HIndi ako papayag na mapunta ka sa ibang lalaki. Pag-aari na kita kaya huwag na huwag kang magtangka na magpaligaw sa iba dahil alam mo naman siguro kong paano ako magalit diba?" wika nito sa akin.

 

Talaga lang ha? Kaya ba niya binugbog si Cholo dahil nagseselos siya? Ngayun ko lang naisip, hindi kaya si Dominic ang palaging sumusunod sa akin? Hindi kaya may gusto siya sa akin at nagseselos siya tuwing may lalaking aali-aligid sa akin?

 

Sa isiping iyun hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa. Kung talagang mahal niya din ako, ako na siguro ang pinakamasayang babae sa mundo.

 

Pero kahit na iyun ang tumatakbo sa isipan ko hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pag-aalinlangan. Napaka- unpredictable ng ugali ng Dominic na ito. Parang ang bilis lang din niyang magdesisyon ng mga bagay- bagay na hindi man isinaalang alang kung ano ang gusto ng taong gusto niyang kontrolin.

 

"Actually, noon pa man gusto na kitang pakasalan. Kaya lang masyadong naging abala ako at ngayung may free time na tayo, ito na din siguro ang chance nating dalawa para ituloy kung ano man ang naumpisahan nating dalawa noon." muling wika nito.

 

"Why! I mean...bakit ako? Huwag mong sabihin na mahal mo ako kaya gusto mo akong pakasalan?" sagot ko naman. Umaasa ako na marinig sa mismong bibig niya kung ano ba talaga ang status ko sa puso niya. Kung talagang may nararamdaman din siya sa akin, hindi talaga ako magpapakipot ngayun. Papayag ako na maikasal kaagad sa kanya kahit bukas na bukas din.

 

"Kailangan pa ba iyun? Trexie, hindi kailangan ang pagmamahal na binabanggit mo para maging masaya tayo sa isat isa. Sapat na sa akin na magkasundo tayong dalawa at na- ienjoy ang presensiya ng bawat isa. Magpakasal tayo at tuparin mo ang sinabi mo sa akin noon na bibigyan mo ako ng anak." sagot nito na kaagad na nagpakuyom ng aking kamao. Masakit sa akin ang mga naririnig kong kataga mula sa kanyang bibig pero pilit kong itinatago sa kanya iyun. Baka mamaya, pagtatawanan niya ako kapag nakikita niyang nasasaktan ako.

 

Mukhang bumabalik na naman kami sa dating issue. Mukhang wala nga talagang nararamdaman na kahit na katiting na pag ibig sa akin si Dominic at isang parausan lang ang tingin nito sa akin.

 

"Pwes, hindi ako papayag! Ayaw ko sa isang relasyon na walang pagmamahal na involved." seryoso kong sagot sa kanya. Kaagad naman sumiryoso ang mukha nito sabay ngisi.

 

"Hindi ka makakahindi sa akin Trexie. Alam mo naman siguro na hindi ako tumatagap ng pagkabigo diba? Nakukuha ko ang nais ko sa isang pitik lang." seryosong sagot niya at kaagad akong hinawakan sa aking baba kasabay ng pagbaba ng labi nito patungo sa labi ko.

 

Marupok na kung marupok, pero hindi ko maiwasang maipikit ang aking mga mata ng sumayad ang labi niya sa labi ko.

 

Ang init ang ng kanyang hininga na dumadampi sa pisngi ko at ang tamis ng labi niya na kaagad na nagpawala sa aking huwisyo. Para akong idinuduyan sa alapaap at kaagad kong pinagsalikop ang braso ko sa leeg niya.

 

Aminado ako na sobrang na-miss ko ang ganitong kaganapan sa aming dalawa. Bigla akong nawala sa sarili ko at naramdaman ko na lang na nakikipag-palitan na pala ako ng laway sa kanya.

 

"Fuck! Lets go somewhere! Mamaya na tayo pupunta sa bahay niyo." narinig ko pang bigkas ni Dominic ng iniwan nito ang labi ko. Binalingan ang driver at may sinabi itong lugar kung saan kami pupunta bago nito ibinalik ang buong attention sa akin.

 

"Lets wait...hindi pwede dito sa kotse. Ayaw kitang angkinin kapag may ibang taong nanonood sa atin." wika pa nito at gamit ng kanyang daliri, hinaplos nito ang labi ko. Pilit din akong pinapakandong sa kanya kaya kaagad akong tumalima. Gusto ko din kasing maramdaman ang init ng yakap niya. Kahit ngayun lang.....

 

 

 

Chapter 211

 

TREXIE POV

 

Ang pangako ko na hindi na ako muling bibigay kay Dominic ay hindi nangyari dahil heto kami ngayun, parehong hubot hubad sa ibabaw ng kama habang ini-enjoy ang isat isa. Tanging pinaghalong ungol at anas naming dalawa ang maririnig sa apat n sulok ng kwarto.

 

"Fuck! Trexie...ito iyung matagal ko ng inaasam, ang maangkin ka ulit! Nakakagigil ka! Ang sarap mo!" wika nito habang patuloy sa pagtaas baba sa ibabaw ko. Hindi pa ito nakontente at talagang isinamapay niya pa ang dalawa kong paa sa kanyan balikat kaya naman damang dama ko ang kanyang kahabaan na patuloy sa paglabas pasok sa kalooban looban ko.

 

Samantalang kitang kita ko naman sa hitsura ni Dominic ang matinding pagnanasa. Nakatitig ito sa mga mata ko habang patuloy sa pag ulos. Habol ko naman ang hininga ko at hindi pa nga maiwasan na mapahiyaw minsan tuwing natatamaan niya ang G-spot ko

 

"Uggghh Dom, malapit na ako. Faster! Ahhh!' halos pagsigaw kong wika sa kanya at hindi ko namalayan pa na halos lumubog na ang mga kuko ko sa likod niya dahil sa matindi kong pagkapit dito. Hindi ko na din alam kung saan ko ibabaling ang aking tingin samantalang patuloy lang sa kanyang pag ulos si Dominic na parang hindi napapagod

 

"Malapit na ako Trexie...sabay tayo. Pupunuin ko ng semilya ko ang bahay bata mo para mabuntis ka kaagad!" bulong nito at ilan pang ulos ay kaagad kong naramdaman ang pagbigat ng puson ko at ang paglabas ng kung ano mula sa kaloob-looban ko kasabay ng pagbulwak naman na mainit na katas ni Dominic sa akin.

 

Totoo ang sinabi niya. Talagang ipinasok niyang lahat iyun sa loob ko. Ramdam ko sa sarili ko na gusto niya talaga akong buntisin kaya mariin akong napapikit at umaasa na sana matupad ang nais nito.

 

Papanindigan ko na lang ang karupukan ko. Mananatili ako sa tabi niya hangat gusto niya at gusto kong i- enjoy ang mga sandali na magkasama kami. Hindi niya naman siguro ako sasaktan lalo na at hindi na iba ang turingan ng mga pamilya namin. Asawa ni Kuya Charles ang kanyang tiyahin na si Francine kaya naman umaasa ako na hindi na gagawa ng mga bagay si Dominic na ikasasama ng loob ko.

 

Hindi ko na namalayan ang mga oras dahil ilang beses pa akong inangkin ni Dominic bago ako pinakawalan. Ang ending pagod na pagod ang katawan ko at halos wala ng lakas ang tuhod ko

habang bumabangon para gumamit ng banyo.

 

Kung nakakatakot ang ugali ni Dominic sa tunay na buhay, mas nakakatakot ito pagdating sa kama. Hindi kasi ito kontento sa isa or dalawang rounds lang. Hindi ko nga malaman kung saan ito humuhugot ng lakas gayung hindi ko naman ito nakikitaan ngayun na napapagod samatalang ako naman na walang ibang ginawa kundi umungol lang ay hindi na halos makagulapay.

 

lika ika akong pumasok sa loob ng banyo. Pakiramdam ko talaga muli akong na- deverginized ni Dominic lalo na ng maramdaman ko ang paghapdi ng pakababae ko habang umiihi ako.

 

Pagakatapos kong umihi, wala na akong sinayang na sandali. Kaagad akong naglinis ng katawan ko at kaagad na lumabas ng kwarto.

 

Naabutan ko pa si Dominic na

kakatapos lang makipag usap sa kung sino. Kaagad itong tumitig sa akin pagkalabas ko ng banyo bago nagsalita.

 

"Dont worry, alam na ng mga magulang mo na ako ang kasama mo." wika nito sa akin sabay abot sa akin ng hawak niyang cellphone. Nagulat pa ako dahil cellphone ko iyun at ang lakas naman ng loob niya para gamitin!

 

"Ginamit mo ang cellphone ko na hindi ka man lang nagpapaalam sa akin?" tanong ko sa kanya. Ngumisi ito sa akin bago nagsalita.

 

"Ang tagal mo sa banyo. Kanina pa tumutunog iyan since mga magulang mo naman ang tumatawag, sinagot ko na." kaswal na sagot nito. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya.

 

Tiyak na hinahanap na ako nila Mama at Papa. Gabi na at hindi ko gawain na umuwi ng late sa mansion lalo n noong payagan nila akong magdrive ng sariling kotse.

 

Ano na lang ang iisipin nila Mama at Papa sa akin kapag malaman nila na kasama ko si Dominic. Tiyak na hinihintay ako ni Papa sa office kanina at nag aalala na sila dahil gabi na hindi pa rin ako nakauwi. Tsaka, kumusta na kaya si Cholo? Best friend ni Papa ang Daddy niya kaya hindi malabong hindi nila malaman ang pananakit na ginawa ni Dominic dito.

 

"Dont worry, sinabi ko na sa kanila na darating tayo. Alam na nila ang tungkol sa atin at nagpromise na ako sa kanila na papakasalan kita." muling wika nito at mabilis na naglakad pabalik ng banyo. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Hindi pa rin ako makapaniwala habang paulit ulit na umaalingawngaw sa isip ko ang palaging nababanggit ni Dominic sa akin na kasal. Parang normal lang sa kanya na banggitin ang katagang iyun gayung alam ko naman na parang isang laruan lang ang turing niya sa akin. Wala siyang

 

nararamdaman na kahit katiting na pagmamahal sa akin at isang babaeng pwedeng ikama lang ang turing niya sa akin.

 

Mabilis na lumipas ang oras. Abot abot ang kaba ko habang tinatahak namin ang daan pauwi ng mansion at si Dominic naman parang wala lang sa kanya. Halos alas nuwebe na ng gabi at pagkalabas nito ng banyo kanina ay humirit pa ng isa pang round kaya lalo kaming natagalan. Pursigido talaga siguro ito na buntisin kaagad ako kaya walang kapaguran pagdating ng kama.

 

"Hey relax, don tell me natatakot ka sa sarili mong mga magulang? Kung ano man ang mga nangyari sa atin paninindigan ko iyun sa pamamagitan ng kasal kaya wala kang dapat na ikabahala diyan." natatawa nitong wika habang pinipisil ang palad ko.

 

Naisip ko lang. Perfect na sana si Dominic na maging asawa maliban na lang sa hindi niya pala ako mahal. Sana lang maghimala ang langit at marealized niya din kung gaano ako kahalaga sa buhay niya. Isang salitang ' I love you' at makokontento na talaga ako sa kung anong meron kami ngayun.

 

 

Chapter 212

 

TREXIE POV

 

Naging mabilis ang pangyayari. Masasabi ko na maswerte ako sa mga magulang ko dahil wala man lang akong nakuhang pagtutol sa kanila ng magpaalam kaming dalawa ni Dominic na magpapakasal. Nasa tamang edad naman na daw ako para magdesisyon kaya ayos lang.

 

Sa nalalapit na kasal naming dalawa ni Dominic, walang ibang mas masaya kundi si Francine. Noon pa man daw, pangarap niya nang ako ang makatuluyan ng pamangkin niya. Parang magkapatid na din naman ang turing namin sa isat isa at nasisiguro daw siya na maging masaya ako sa piling ni Dominic.

 

Naging smooth ang kasal naming dalawa ni Dominic. Masasabi kong perfect ang kasal naming dalawa dahil talaga namang ginastusan. Perfect kumbaga at alam kong isa ako sa mga maswerteng babae na natupad ang isa sa mga wish na magkaroon ng engrandeng kasal kasama ang lalaking pinakamamahal.

 

"I am happy for you Trexie. Ngayung may asawa ka na din, hangad namin ni Papa mo ang kaligayahan mo. Ang bilis talaga ng panahon, parang kailan lang pero heto ka na ngayun. May asawa ka na din at masayang masaya ako para sa iyo dahil alam namin na maaalagaan ka ni Dominic." nakangiting wika ni Mama Ashley sa akin habang nandito na kami sa isang seven star hotel na pag aari din pala ni Dominic kung saan ginaganap ang reception ng aming kasal.

 

"Thank you Ma! Alam kong nabigla po kayo sa biglaang pamamanhikan ni Dominic pero kaming dalawa talaga siguro ang nakatakda sa isat isa. Thank

you po dahil pumayag din po kayo kaagad ni Papa gayung kakatapos lang din ikasal si Kuya Charles last year." nakangiti kong sagot.

 

"Basta para sa kaligayahan mo anak, handa kaming suportahan ka!' nakangiti namang sagot ni Mama. Lalo naman akong napangiti habang napapapsulyap kay Dominic na noon ay abala din sa pakikipag usap kay Papa.

 

Ang higit na nagustuhan ko kay Dominic ay mgkasundo silang dalawa ni Papa. Iyun nga lang, nitong mga huling araw, wala akong ibang napapansin na napag-uusapan nila kundi tungkol sa negosyo which is good sign dahil pareho silang mga businessman.

 

"Hi Trexie...again, congratulations!' kaagad naman napukaw ang attention ko ng bigla kong narinig ang boses ni Francine. Parang hindi lang ito nanganak sa hitsura niya. Sobrang blooming niya at hatalang halata na masaya ito sa pagsasama nilang dalawa ni Kuya Charles.

 

"Francine...thank you! Paano ba iyan, pamangkin mo na din ako!" pabiro kong sagot sa kanya na kaagad naman nitong ikinatawa.

 

"Hindi ko nga alam kung paano kita i- aaddress eh. Kapatid ka ng asawa ko tapos asawa ka ng pamangkin ko... haysst bahala na! Basta ang importante pareho na tayong masaya at hangang ngayun, kinikilig pa rin ako sa inyong dalawa ni Dominic! Sinasabi ko na nga eh.. noon pa man may something na sa inyong dalawa at sa huli, kayo pa rin ang nagkatuluyan!" wika nito. Hindi ko maiwasan na matawa habang napapasulyap kay Mama Ashley.

 

Wala kasi talaga akong nababanggit sa kanila kung ano ang pinagdadaanan ko bago kami ikasal ni Dominic. Wala akong pinagsabihan at talagang sinikreto ko ang lahat.

 

Naging mabilis ang pag usad ng mga araw, linggo at buwan. Naging masaya ang pagsasama namin ni Dominic. Naging mabait at responsableng asawa ito at kahit gaano pa ito kaabala sa trabaho, palagi itong may dalang flowers sa akin tuwing umuuwi ng bahay at kapag may trip abraod naman asahan na ang mga mamahaling alahas or bags ang mga pasalubong niya.

 

"Honey...may malaking warehouse akong itatayo sa bandang visayas. Ayos lang ba na doon muna tayo para matutukan ko ang mga kaganapan at matutukan ko din ang iba pang maga bagong negosyo kong itinayo doon?" magkahaharap kami ni Dominic dito sa dining area at ito kaagad ang bungad niya sa akin.

 

"Ha? You mean, lilipat muna tayo ng tirahan?" tanong ko. Kaagad naman itong tumango.

 

"Iyan ay kung ayos lang sa iyo! Medyo mahirap na din sa akin ang paroon at parito. Isa pa, ilang buwan na tayong naikasal pero hindi pa rin tayo nakakabuo. Trex, I need baby! Naiinggit na ako kila Francine at Charles...may tatlo na silang tagapag- mana pero tayo kahit isa wala pa!" wika nito. Kaagad naman akong natigilan.

 

Aminado ako na napi-preassure ako sa usapang ito. Ilang buwan na din kaming nagpapabalik balik sa doctor para manghingi ng advice tungkol sa pagbubuntis pero sinabi nito na pareho naman daw kaming healthy ni Dominic at kailangan lang naming maghintay ng tamang panahon para makabuo. May mga babae daw talaga na hirap mabuntis at mukhang isa na ako sa mga babaeng iyun kaya naman hindi

ko maiwasan na makaramdam ng frustrations.

 

"Okay...kung iyan ang gusto mo! Alam mo naman siguro na mas gusto kong magkasama tayo palagi. Ito na din siguro ang pagkakataon na mag seryoso tayo para makabuo kaagad!" pilit ang ngiting sagot ko sa kanya.

 

Pero ang totoo, nakakaramdam na ako ng pagkadismaya. Alam ko kasing noon pa hinangad na ni Dominic na magkaanak kami. Lahat naman ng mga bilin ng Doctor sinusunod ko. Kahit nga sa mga kinakain ingat na din ako eh. Nagreresearch na nga din ako sa internet kung paano ba ang dapat gawin para mabuntis ang babae pero lumipas na lang ang ilang buwan wala pa rin. Hindi pa rin ako nabubuntis at aaminin ko sa aking sarili na natatakot ako dahil baka magsawa si Dominic sa akin at maghanap siya ng iba. Iyung babaeng kaya siyang bigyan ng

maraming anak.

 

Naiinggit na nga din ako kay Francine. Ang bilis niyang nabuntis ni Kuya Charles samantalang ako, heto, hirap na hirap. Nakakapag pagaan na nga lang ng kalooban ko ay ang sinabi ng doctor na healthy naman daw ako at kaya ko naman daw magbuntis basta nasa timing lang lahat.

 

Hindi ko alam kung anong timing pa ang dapat gawin. Pareho naman kaming active sa kama ni Dominic at regular din kaming nagsi-sex. Pero wala talaga at naawa na ako sa kanya. Alam ko kasing inggit na inggit na siya kina Kuya Charles lalo na kapag nakikita niya kung gaano sila kasaya habang kasama ang mga anak nila.

 

 

Chapter 213

 

TREXIE POV

 

Naging maayos naman ang aming paglipat ng visayas. Umaasa kaming dalawa ni Dominic na makakabuo na kami ng baby lalo na at nasa bagong environment na kami. Wala naman din halos nabago sa buhay ko dahil ang bahay na tinutuluyan namin ay nasa siyudad lang din naman at parang nasa Metro Manila lang din ako dahil accessible naman halos sa lahat katulad na lang ng hospital at mall.

 

"Ingat ka ha? Sana makauwi ka ng maaga mamaya." naglalambing kong wika kay Dominic habang paalis ito ng trabaho isang umaga. Nakagiwaan ko ng ihatid ito sa kanyang kotse tuwing papasok ng trabaho.

 

"Dont worry, kapag matapos kaagad ang meeting namin ni Mr. Sy, uuwi kaagad ako!" nakangiti namang sagot nito sa akin sabay halik sa aking labi bago ito pumasok sa loob ng kotse.

 

Kahit ilang buwan na kaming kasal ni Dominic hindi pa rin nagbabago ang pagiging sweet nito sa akin. Masasabi ko na malaki ang kanyang ipinagbago kung pag uugali ang pag uusapan. Naging mabait na ito sa lahat at never ko na itong nakikitang nagagalit.

 

Pagkaalis ng kotse kaagad na akong bumalik ng kwarto. Balak ko sanang asikasuhin ang garden ko pero bigla akong nakaramdam ng antok. Halos late nang nakauwi kagabi si Dominic kaya late na din kaming nakatulog.

 

Pagkaakyat ng kwarto kaagad na akong nahiga ng kama. Ewan ko ba, pakiramdam ko latang lata ang katawan ko. Siguro nga dahil sa kulang ako sa tulog kaya kaagad akong nagtalukbong na makapal na comforter at ipinikit ang aking mga mata.

 

Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakatulog basta nagising na lang ako na umiikot ang paningin ko.

 

Nahihilo ako at naduduwal ako kaya dali dali akong bumaba ng kama at mabilis na pumasok ng banyo at paluhod na humarap sa toilet bowl at kaagad na nagsuka.

 

Inilabas ko lang halos lahat ng pagkain na kinain ko kaninang breakfast. Nangangasim ang sikmura ko na hindi ko maintindihan.

 

"Ano ba ang nangyayari sa akin? May sira ba ang kinain namin kaninang agahan? Na food poisoning ba ako?" hindi ko maiwasang bigkas habang pilit na pinapakalma ang paghinga ko at pinupunasan ang namuong pawis sa noo ko.

 

Pinakiramdaman ko muna ang sarili ko bago ako dahan dahan na naglakad pabalik ng kama at muling nahiga.

 

Umiikot ang paningin ko at gusto kong idaan sa tulog ang lahat. Baka masyadong mababa na ang dugo ko dahil sa kakapuyat kaya balak kong yayain si Dominic na pumunta ng Doctor para magpacheck. up.

 

Ilang araw ko na din itong nararamdaman pero mas malala ang nangyari ngayun dahil nagsuka na ako samantalang alam ko naman sa sarili ko na wala akong maling nakain.

 

Hindi na ako nakalabas pa ng kwarto buong maghapon. Kinatok pa nga ako ng kasambahay namin para kumain pero tinanggihan ko iyun. Wala talaga akong ganang kumain dahil pakiramdam ko isusuka ko din lang naman. Umaasa talaga ako na maka uwi ng maaga si Dominic para masamahan niya ako sa hopital.

 

Hindi ko na namalayan pa ang muling paglipas ng oras. Nagising na lang ako sa mahinang haplos sa pisngi ko at nang idilat ko ang aking mga mata kaagad na sumalubong sa paningin ko ang mukha ni Dominic. Nag aalala ang mukhang nakatitig sa akin.

 

"Masama daw ang pakiramdam mo? Bakit? Ano ang nangyari?" kaagad na tanong ito. Dahan-dahan naman akong sumandal ng kama at pasimpleng sinulyapan ang orasan na nasa bedside table. Halos alas sais na pala ng gabi at mukhang napasarap talaga ang tulog ko.

 

"Hindi ko nga alam eh. Basta, pagkagising ko kanina bigla na lang sumama ang pakiramdam ko." sagot ko naman. Napatango naman ito at hinalikan ako sa noo.

 

"Okay, kaya mo bang bumangon ng kama? Nasa Manila ang family Doctor ng mga Dela Fuente kaya wala tayong choice kundi ang pumunta ng hospital para matingnan ka. Kaya mo ba ang sarili mong bumayahe ng kahit ilang minuto lang?" nag aalala nitong tanong. Kaagad naman akong tumango. Gusto ko na din talagang matingnan ako ng Doctor. Baka may dinaramdam ako sa katawan ko na kailangan ng attention medical. Ayaw kong mag alala sa akin si Dominic.

 

"Kung ganoon, tutulungan na kitang makapagbihis para makaalis na tayo. Next time kapag may nararamdaman ka sa katawan mo, huwag ang mag atubili na tawagan kaagad ako. Hindi pwedeng sarilinin mo kung ano man ang nararamdaman mo Trex. Masyado mo akong pinag-alala" wika pa nito sa akin habang inaalalayan niya akong makabangon.

 

"Sorry, hindi na talaga kita tinawagan dahil alam kong busy ka sa kumpanya. Huwag kang mag alala, medyo maayos na ang nararamdaman ko at kailangan

ko lang talaga sigurong magpacheck up sa Doctor para maresitahan nila ako ng vitamins or gamot." sagot ko naman sa kanya.

 

Natutuwa ako sa ipinapakitang pag aalala ni Dominic sa akin. Feeling ko talaga, napaka special ko sa buhay nya kaya naman gagawin ko ang lahat para mabigyan na ito ng anak.

 

'Yes...speaking of anak....Hindi kaya---

 

' tumatakbo sa isipan ko habang nakatitig kay Dominic. Kaagad ko pang naitakip ang aking kamay sa aking bibig ng may biglang naalala.

 

Oo nga...simula ng dumating kami dito sa Visayas, hindi na ako dinadatnan ng buwanang dalaw. Halos dalawang buwan na din iyun kaya baka naman.....

 

"What happened?" nag-aalalang muling tanong ni Dominic na nagpaputol sa malalim kong iniisip. Kaagad akong umiling kahit na gustong gusto ko ng sabihin sa kanya kung ano man ang tumatakbo sa isipan ko.

 

Gusto kong makasiguro. Kailangan na nga talaga naming pumunta ng hospital para matingnan ng Doctor. Umaasa ako na bago matapos ang gabing ito, maibibigay ko na kay Dominic at isa sa matagal niya nang pangarap. Ang magkakaroon ng anak.

 

 

Chapter 214

 

TREXIE POV

 

"What? Totoo ba Doc? Buntis ako? Magkakaanak na kami?"hindi ko maiwasang bigkas pagkatapos ikumpirma ng Doctor na nagdadalang tao nga ako.

 

Kaagad ko namang napansin ang tuwa na ruhimistro sa mga mata ni Dominic. Alam kong ito ang pinaka matagal niyang inaasam. Ang pagdadalang tao ko.

 

"Yes Misis! Iyung mga nararanasan mo ngayun ay normal lamang sa mga babaeng nagdadalang tao. Kailangan mo ngayun ng dobleng ingat dahil may isang buhay na sa iyung sinapupunan at reresitahan kita ngayun ng gamot upang maging malusog kayong dalawa ng baby mo hangang sa makapanganak ka." nakangiti namang sagot ng Doctor. Kaagad naman akong napakapit kay Dominic.

 

"Thanks God! Gawin mo ang lahat para maging healthy ang mag ina ko Doc." sagot naman ni Dominic na kaagad naman ikinangiti ng Doctor.

 

Naging mabilis ang paglipas ng oras. Binili lahat ni Dominic ang mga vitamins na kakakailanganin ko at talagang kitang kita ko sa kanya ang pagiging supportive at maalagang asawa.

 

"May gusto ka bang kainin? Sinabi sa akin kanina ni Manang na hindi ka daw kumain ng lunch." wika ni Dominic sa akin habang tinatahak namin ang daan pauwi ng bahay. Natigilan naman ako. Sa totoo lang, kanina pa ako nagugutom pero hindi ko naman malaman kung ano ang kakainin ko.

 

"I-take out mo na lang ako ng pagkain Dom. Para sa bahay na lang tayo kakain.," nakangiti ko namang sagot sa kanya kaya kaagad kaming tumigil sa isang sikat at kilalang restaurant para umurder ng mga pagkain

 

Naging maayos ang mga susunod na araw sa buhay namin ni Dominic. Mas lalo itong naging maalaga sa akin at halos ayaw niya na akong pakilusin. Palagi din nitong sinasabi sa akin na excited na daw sya sa paglapas ng baby namin na kaagad namang ikinatuwa ng puso ko.

 

Isang araw, napagpasyahan ko na dalawin si Dominic sa kanyang opisina. Sobrang nakaka-bored na din kasi talaga dito sa bahay at gusto ko siyang makasama kaya kaagad akong nagpahanda ng lunch box kay Manang para dalhan ng pagkain si Dominic sa opisina.

 

Actually, first time kong gawin ito pero sobrang excited ako sa isiping matutuwa nito si Dominic.

 

"Mam, baka po magalit si Sir. Sabi nya po kasi, huwag po namin kayong hayaan umalis mag isa." pigil pa sa akin ng kasambahay habang ini-start ko na ang makina ng sasakyan.

 

Kaya ko pa naman magdrive dahil hindi pa naman ganoon kalaki ang aking tiyan.

 

"Dont worry Manang. Sa office lang naman ako ni Dominic pupunta. Bigla kasi siyang na-miss ni Baby kaya sasaglit lang ako doon." nakangiti kong sagot sa kanya habang himas himas ko ang aking tiyan. Nakakaunawa namang tumango si Manang pero halata pa rin sa mga mata nito ang pagtutol.

 

Naging maayos naman ang mga susunod na oras. Matiwasay akong nakarating sa opisina ni Dominic. Kung tutuusin, malapit lang naman ito sa bahay kaya balak ko simula ngayung araw, palagi ko ng pupuntahan si

 

Dominic. Ewan ko ba, simula ng nagbuntis ako, mas gusto kong palagi siyang nakikita.

 

"Mam, may appointment po ba kayo kay Mr. Dela Fuente? Sorry po, hindi po kasi siya basta-basta tumataangap ng bisita kapag wala po kayong appointment." kaagad na salubong sa akin ng receptionist ng tanungin ko kung nasa opisina ba si Dominic.

 

Dapat siguro, dinala ko ang marriage certificate namin para wala ng tanong tanong. Gayunpaman, matamis ko pa din itong nginitian bago ako nagsalita.

 

"Ako ang Misis ni Mr. Dela Fuente. Kailangan ko pa ba mag set ng appointment para makita siya?"

 

tanong ko. Kaagad na rumihitro ang pagkagulat sa mukha nito pagkatapos tinitigan ako sabay yuko.

 

"Asawa? Wala naman pong binabanggit si Boss Dominic na darating ang asawa nya. Pasensya na po pero iyung binigay niyong alibi sunog na sunog na po sa amin. Marami pong nagpapangap na asawa ni Mr. Dela Fuente kaya naman hindi niyo na po pwedeng gamitin sa amin iyan ngayun Miss." mahinahong sagot naman ng receptionist habang pasimple akong tinititigan mula ulo hangang paa.

 

Kaagad naman akong nakaramdam ng pakainis. Ibig bang sabihin ng receptionist na ito, hindi ako bagay bilang asawa ni Dominic?

 

"Matagal ka na bang nagtatrabaho dito? Wala akong dapat na ipaliwanag sa iyo dahil ako ang legal wife ni Dominic at pupuntahan ko siya sa ayaw at gusto mo!" naiinis kong sagot sa kanya at taas noong naglakad patungong elevator.

 

Sa totoo lang, hindi ko alam kung aling floor ang opisina ni Dominic peta susubukan ko na lang magtanong tanong. Baka lalong masira lang ang araw ko kung patuloy akong makikipag usap sa receptionist na iyun.

 

Sabagay, hindi ko naman siya masisisi kung hindi nya ako makilala. First time kung pumuta dito sa opisina ng asawa ko kaya hindi talaga ako kilala ng mga empleyado dito.

 

"Mam, naku hindi po kayo pwedeng umakyat. Kami naman ang malalagot nito kay Mr. Dela Fuente eh." narinig ko pang wika ng receptionist habang naglalakad palapit sa akin habang naghihintay ako sa pagbukas ng elevator. Kita ko ang pagkataranta sa mukha nito kaya muli ko itong hinarap.

 

"Kung hindi ka naniniwala na asawa ako ni Dominic Dela Fuente, samahan mo ako sa opisina. Huwag mong painitin ang ulo ko Hazel!" naiinis kong wika dito. "Hazel ang nababasa kong nakasulat sa name plate ito kaya naman binanggit ko na iyun para maradaman niya na naiinis ako.

 

"Mam, hindi po talaga pwede! Kung talagang asawa po kayo ni Mr. Dela Fuente, pwede niyo naman po siyang tawagan na lang. Mahigpit po kasi talaga ang rules na Mr. Dela Fuente na kapag walang appointment, hindi pwedeng paakyatin." sagot naman nito. Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga habang binubuksan ang bag ko para hanapin ang cellpohone ko pero laking pagkadismaya ko ng mapansin ko na wala ito sa bag ko. Muli kong hinarap ang receptionist at pilit na nginitian kahit na ang totoo, kanina pa umiinit ang ulo ko sa kanya.

 

"Hindi iinit ang ulo nya dahil asawa niya ako. Gusto ko lang siyang i- surprised kaya nandito ako ngayun.

 

Kung talagang diskumpyado ka, samahan mo ako sa kanya!" wika ko kasabay ng pag open ng elevator at mabilis na akong pumasok sa loob. Wala na itong nagawa pa kundi ang sumunod sa akin.

 

Hinayaan ko na lang din na siya na ang pumindot ng floor kung nasaan ang opisina ni Dominic. Sa top floor pala kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag.

 

 

Chapter 215

 

TREXIE POV

 

"Dont worry, hindi ka madadamay. Baka nga matuwa pa ang asawa ko kapag makita niya ang presensya ko dito sa opisina niya." sagot ko naman. Hindi na ito umimik pa hangang sa huminto ang elevator sa top floor at mabilis akong lumabas

 

Sa hindi kalayuan, may mga empleyado din na abala sa kanilang trabaho. Kaagad na itinuro ng receptionist ang isang partikular na table kung saan nakaupo ang isang medyo may edad na babae na secretary daw ni Dominic at sa kanya dumadaan ang lahat ng mga bisita kaya kaagad ko itong nilapitan.

 

"Mrs. Dela Fuente?" kaaagad na bigkas sa pangalan ko ng mapansin na nito ang presensya ko. Kaagad akong napangiti dahil kahit papaano nakilala niya ako.

 

Napansin ko ang pagkagulat sa mukha ng receptionist ng tawagin ako ng Secretary na Mrs. Dela Fuente. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti dahil kahit papaano, kilala ako ng secretary ni Dominic kahit na ngayun lang kami nagkaharap.

 

"Naku, pasensya na po kayo Mam kung hindi kaagad ako naniwala sa iyo kanina. Patawad po!" " sambit naman ng receptionist. Nginitian ko lang ito bago ako nagsalita.

 

"Siguro naman sa susunod na pagpunta ko dito, hindi mo na ako haharangin." sagot ko sa kanya na kaagad naman nitong ikinayuko.

 

"Pasensya na po talaga kayo Mam. Hayaan niyo po, pagsasabihan ko din po ang mga kasamahan ko para sa susunod niyong pagpunta dito, wala na pong magiging aberya." nahihiya naman nitong sagot. Tinanguan ko lang ito pagkatapos sininyasan ko na pwede na siyang makaalis at makabalik sa pwesto niya.

 

Ibinaling ko na ang tingin ko sa Secretary ni Dominic. Mukhang mabait naman ito kaya alam kong magkakasundo kami.

 

"Nandyan po ba sa loob ng opisina niya si Dominic Mrs. Castro?" tanong ko dito. Mrs. Teresa Castro ang nakalagay sa suot na Id nito.

 

"Opo, nasa loob po si Sir pero may kausap pa po siya Mam. Pero huwag kayong mag aalala, tatawagan ko muna siya para malaman niya na nandito kayo." pilit ang ngiting sagot nito kasabay ng pag angat nito ng telephone na kaagad ko namang pinigilan

 

"Naku, huwag niyo na po siyang tawagan Mrs. Castro. Gusto ko kasi siyang i-surprise." nakangiti kong wika. Hindi naman ito nakasagot kaya kaagad kong inilibot ang tingin sa paligid.

 

"Teka lang po, saan dito ang opisina ni Dominic? Magpapakita lang po ako sa kanya at ibibigay itong dala kong pagkain at aalis din kaagad ako kung abala po talaga siya." muli kong wika at mabilis na naglakad papunta sa nakasarang pintuan. Umaasa ako na iyun ang pinto papunta sa opisina ni Dominic. Gusto ko na din talaga syang makita eh.

 

"Mam, teka lang po, hindi po kayo pwedeng-----" hindi na natuloy pa ang sasabihin ng secretary ng tuluyan ko ng napihit ang seradura ng pintuan at dahan dahan na binuksan at kaagad na pumasok sa loob.

 

"Ito ba iyung opisina ni Dominic Mrs. Castro?" nakangiti ko pang tanong habang inililibot ang tingin sa paligid.

 

Wala akong nakitang tao dito sa loob ng opisina pero may narinig akong lagaslas ng tubig sa loob ng banyo kaya kaagad na naagaw ang attention ko doon.

 

"Ito nga po Mam pero baka nasa banyo si Sir Dominic. Labas po muna tayo Mam." aligaga naman na wika ng secretary. Hindi ko ito pinansin bagkos mabilis akong naglakad patungo sa pintuan ng banyo at sakto naman na bukas iyun kaya kaagad akong sumilip para lang magulat sa aking nasaksihan.

 

Nandito nga si Dominic pero abala ito sa isang bagay na sobra kong ikinagulat kasabay ng sunod sunod na pagpatak ang luha sa aking mga mata.

 

"Ughhh! Fuck! So good! I am cumming!!" narinig kong halos pahiyaw na sambit ng babaeng nakatuwad habang abala si Dominic sa pag atras abante sa likuran nito. Dinig na dinig ko pa ang mahina nitong pag ungol na parang nasasarapan sa kanyang ginagawa. Hindi ko mapigilan ang paghikbi kasabay ng pagdampi ng palad ng secretary sa braso ko at hinila ako palayo.

 

Hindi man lang nila napansin ang presensya ko.

 

"Mam, sabi ko naman po kasi sa iyo huwag muna kayong pumasok eh... kung anu-ano pa tuloy ang nakikita niyo." halos pabulong pang wika nito sa akin. Blanko ang mga matang tumitig ako dito bago ako nagtanong

 

"Kailan pa? Kailan pa ako niluluko ng asawa ko?" halos pabulong kong tanong dahil sobrang sikip ng dibdib ko. Para akong kakapusin sa aking paghinga dahil sa nasaksihan. Sobrang sakit na sa kabila ng ginagawa kong maging maayos ang pagsasama namin nagawa pa rin tumingin sa ibang babae si Dominic.

 

"Wala po ako sa lugar para magkwento sa inyo Mam. Pasensya na po!" sagot naman nito sa akin at inakay ako papuntang sofa para makaupo muna. Napansin marahil ni Mrs. Castro na wala akong balak na lumabas ng opisina na ito.

 

Sa bawat ungol na naririnig ko mula sa loob ng banyo parang sinasaksak ng libo libong karayom ang puso ko.

 

Sobrang sakit. Gusto kong sumigaw at sugurin sila pero pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas at tanging pagluha na lang nag magagawa ko para maibsan ang sakit na nararamdaman ng kalooban ko.

 

Ang pag aakala ko na isang perpektong pagsasama namin ni Dominic ay biglang nabahiran ng sama ng loob. Ang akala ko talaga nagbago na ito at sa akin lang buong attention niya pero nagkamali ako. May iba pa pala at hindi ko alam kung ilang beses niya nang ginawa ito.

 

"Pwede bang iwan mo muna ako dito Mrs. Castro?" nakikiusap kong wika sa secretary sa kabila ng paghikbi. Hindi ko alam kung makakayanan ko pa ba ang sakit na nararamdaman ng puso ko ngayun

 

Kaagad kong naipikit ang aking mga mata at kaaad na lumitaw sa balintataw ko ang masayang mukha ni Dominic habang walang habas ang ginagawang pag ulos sa kaniig niya habang ang babae naman ay halos mapasigaw dahil sa sobrang ligaya na nararamdaman. Patuloy pa rin nilang ginagawa ang makamundo nilang pagnanasa, samantalang heto ako ngayun, halos lumuha na ng dugo dahil sa pagkawasak ng puso ko.

 

Sobrang sakit at hindi ko alam kung kaya ko pa bang makabangon pagkatapos kong malaman na niluluko pala ako ng asawa ko!!!

 

 

 

Chapter 216

 

TREXIE POV

 

Akmang tatayo na ako mula sa pagkakaupo sa sofa nang mula sa pintuan ng banyo, lumabas si Dominic. Kita ko pa ang pagkagulat sa mga mata nito ng mapansin niya ang presensya ko.

 

"Trexie, what are you doing here?" kaagad na bigkas nito at nagmamdaling naglakad palapit sa akin. Sinipat ko pa ito ng tingin at hindi nakaligtas sa mabusisi kong mga mata ang bahid ng lipstick na nasa leeg nito at gusot gusot na din ang damit na suot niya ngayun.

 

Mabilis ko naman pinunasan ang luha sa aking mga mata at itinoon ng tingin ko sa babaeng kalalabas lang ng banyo. May malanding ngiti na nakaguhit sa labi nito habang nakatitig sa akin.

 

Familiar sa akin ang mukha niya at

kung hindi ako nagkakamali, ito iyung babaeng nakabanggaan ko noon sa restaurant bago kami ikinasal ni Dominic.

 

Kung hindi lang ako buntis, baka kanina ko pa ito sinugod at pinagsasabunutan. Pero hindi eh...ayaw kong ilagay sa risk ang pagdadalang tao ko.

 

"Kailan pa? Kailan mo pa ako niluluko? "halos paos ang boses na tanong ko kay Dominic. Mariing nakakuyom ang mga kamao ko kasabay ng sunod sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

"So, kanina ka pa? Bakit hindi mo ako tinawagan bago ka pumunta dito?" kaswal na tanong nito. Parang wala itong nagawang pagkakamali sa tono ng boses niya.

 

"Gusto sana kitang i-surprised! Pero mukhang ako na-surprised ngayung araw Dom!" Sagot ko habang wala pa ring humpay ang sunod sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

Kita ko naman ang pagbabago ng hitsura ni Dominic. Bigla itong umamo at akmang hahawakan niya ako pero mabilis akong napaatras...

 

"No! Dont touch me! Nakakadiri ka!'? wika ko at pinukol ng masamang tingin ang babaeng kaulayaw niya kanina na may bahid pa ring ngiti sa labi habang nakatingin sa gawi namin ni Dominic. Mukhang tuwang tuwa itong nakikita ako kung gaano ako ka- miserable ngayun.

 

"Akala ko nagbago ka na! Pero nagkamali ako. Ito ba ang ginagawa mo sa akin tuwing lumalabas ka ng bahay? " Hindi ko mapigilang wika. Sobrang sikip ng dibdib ko at kung hindi ko mailabas ang saloobin ko, baka atakihin ako sa puso kahit wala naman akong sakit.

 

"Umuwi ka muna! Ipapahatid kita sa driver ko!" wika naman ni Dominic sa akin. Kaagad akong napailing. Iyung sobrang emotional ko na pero parang wala lang sa kanya? Ganito ba talaga ka -bato ang puso ni Dominic para saktan niya ako ng ganito?

 

Ganito lang ba kasimple para sa kanya ang lahat? Pagkatapos niya akong lokohin sasabihin niya sa akin ngayun na ipapahatid niya ako sa bahay at tsaka na lang kami mag usap? Napaka- unfair niya naman. Parang normal lang sa kanya ang ginawa niyang pakikipag sex sa ibang babae.

 

"Hindi pa ba ako sapat para sa iyo upang magawa mo akong lokohin? Bakit mo pa ako pinakasalan kung hindi mo naman pala kayang umiwas sa mga dati mo ng gawain? Bakit?" muling wika ko.

 

"Trexie, stop it! May meeting pa akong pupuntahan. Mamaya na tayo mag usap!" yamot na wika nito na parang kasalanan ko pa. Mabilis itong naglakad patungo sa kanyang table at kinuha ang kanyang coat at mabilis na lumabas ng opisina. Lalo naman akong nasaktan dahil sa ipinapkita niyang pag uugali ngayun.

 

Ganoon lang ba iyun? Kahit simpleng ' sorry' wala man lang akong narinig sa kanya? Ganoon na ba siya ka-immoral?

 

Nagkamali ba ako ng desisyon sa buhay ko na magpakasal sa kanya? Nagiging tanga ba ako na patuloy na umaasa na magbabago siya?

 

"Masanay ka na kasi. Mabilis magsawa sa mga babae si Dominic at dahil buntis ka ngayun, natural, maghahanap siya ng iba na magpapaligaya sa kanya." naputol ang pagmumuni muni ko ng marinig kong nagsalita ang babaeng ka-sex ni Dominic kani-kanina lang sa banyo. Nakangisi itong naglakad palapit sa akin at may pang uuyam sa tingin ng titigan ako mula ulo hangang paa.

 

"Mula noon hangang ngayun never nagbago ang asawa mo! Mahilig talaga siya sa mga babae. Ibat ibang babae at kung hindi mo tangap iyun, mag exit ka na sa buhay niya!" nakangisi nitong wika sa akin at tuloy tuloy na din itong lumabas ng opisina.

 

Para naman akong nauupos na kandila na muling napaupo sa sofa kasabay ng pagsabunot ko sa sarili kong buhok.

 

"Why? Why?" hindi ko maiwasang bigkas habang hindi ko na mapigilan pa ang muling mapahagulhol ng iyak. Para akong mababaliw at hindi ko kayang tangapin ang mga natuklasan ko ngayun.

 

Bakit parang normal lang sa kanila ang lahat ng ginawa nilang kababuyan? Ganito na ba ka-immoral si Dominic? Hangang pangarap na lang ba ang

inaasam kong masayang pamilya?

 

"Mam, hinihintay na po kayo ng driver sa ibaba. Ihahatid ko na po kayo." napukaw lang ako sa miserble kong sitwasyon ng magsalita ang secretary ni Dominic. Malungkot ko naman itong tinitigan.

 

"Palagi po bang pumupunta ang babaeng iyun dito sa opisina ni Dominic?" seryoso kong tanong kay Mrs. Castro. Kaagad naman itong nag iwas ng tingin.

 

"Sorry po Mam, wala po ako sa lugar para bantayan ang bawat kilos ng amo ko. Sana maintindihan niyo po!' sagot nito. Marahas akong napabuntong hininga at mabilis na tumayo.

 

"I understand! Sa lugar na ito, alam kong wala akong magiging kakampi. Baka nga naging katawa-tawa pa ako sa lahat ng mga tao dito dahil may ibang babae palang kinakalantari ang asawa ko na ngayun ko lang nalaman!" malungkot kong sagot. Hindi naman nakaimik si Mrs. Castro kaya mabilis na akong naglakad palabas ng opisina.

 

"Huwag niyo na po akong ihatid! Kaya ko na ang sarili ko." huling wika ko kay Mrs. Castro bago ko tuluyang nilisan ang opisina.

 

 

 

Chapter 217

 

TREXIE POV

 

Mabilis akong nakabalik ng kotse. Halos hindi maampat ang tuloy-tuloy ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hangang ngayun, hindi pa rin ako makapaniwala na nagawa akong lokohin ni Dominic sa kabila ng lahat ng ginawa ko para maging masaya ang aming pagsasama.

 

Hindi ko lubos maisip na sa kabila ng pagiging sweet nito sa akin nagawa niya pa ring tumingin sa ibang babae. Ano ba ang kulang sa akin at bakit nagawa niya akong lokohin? Talaga bang hindi siya makontento sa iisang babae lang? Hindi pa ba sapat sa kanya na malapit ko ng maibigay ang matagal niya ng inaasam? Ang pagkakaroon namin ng anak.

 

Pinunasan ko muna ang luha sa aking mga mata bago ko ini-start ang makina ng aking kotse. Kahit na patuloy sa pagluha ang aking mga mata pinatakbo ko ang kotse at tuluyang umalis.

 

Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Sobrang sakit at pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo dahil sa mga nakita ko kanina.

 

Nagpasya na lang muna akong umuwi ng bahay. Hihintayin ko si Dominic at kailangan naming mag usap. Hindi ako papayag na ganoon-ganoon na lang. Kailangan naming magkalinawan.

 

Pagkatapos kong i-park ang kotse mabilis akong umakyat ng kwarto.

 

Dorechong nahiga ng kama at muling ibinuhos ang sama ng loob na nararamdaman ng puso ko. Sobrang sakit at tanging pagluha na lang ang nagawa kong gawin at umaasa na sana maibsan man lang ng kahit kaunti ang paninikip ng puso ko.

 

Hindi ko na nga namalayan pa na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako sa mahinang katok ng pintuan ng aking kwarto. Madilim na ang buong paligid at wala akong nakitang palatandaan na umuwi si Dominic.

 

Dahan dahan akong bumangon ng kama at binuksan ang pintuan. Pagkabukas ng pintuan kaagad na tumampad sa paningin ko ang nag aalalang mukha ni Manang.

 

"Good evening po Mam! Ready na po ang dinner niyo." imporma nito sa akin. Malungkot ko itong tinitigan bago ako nagsalita.

 

"Hindi pa po ba dumating si Dominic Manang?" tanong ko. Kaagad naman itong umiling.

 

"Tumawag po siya kanina Mam. Sinabi niya po na hindi siya makakauwi kaya kumain na daw kayo." sagot nito. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang

aking kamao. Lalong dumuble ang sama ng loob na nararamdaman ng puso ko.

 

Umaasa ako na uuwi siya ngayun para makapagpaliwanag.. Masakit isipin na parang normal lang sa kanya ang naganawa niyang kasalanan sa akin.

 

Mukhang wala itong balak na makipag ayos sa akin at lalong mahirap isipin na baka kasama niya si Michelle ngayun imbes na nandito siya sa tabi ko para suyuin ako.

 

Wala ba talaga siyag pakialam sa posible kong nararamdaman ngayun? Ganoon na ba talaga siya ka- makasarili?

 

Sa lalim ng iniisip ko, hindi ko maiwasang mapangiwi ng maramdaman ko ang pagkirot ng tiyan ko. Parang may kung anong masakit na bagay ang tumutusok doon kaya hindi ko maiwasang mapasapo sa aking tiyan at napaigik dahil sa nararamdamang sakit. Nagtataka naman akong tinitigan ni Manang.

 

"Mam, bakit po? May masakit po ba sa iyo?" nag aalala nitong tanong. Nakikita niya marahil ang biglang pagbabago ng mukha ko. Hindi ko maiwasang maluha sa naranasang matinding takot ng maramdaman ko na may mainit na likido na umaagos sa aking binti. Wala sa sariling tingnan ko iyun at kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng mapansin ko ang kulay pulang likido na umaagos doon.

 

"Naku Mam, dinudugo po kayo!" gulat na wika ni Manang. Bakas ang pag aalala sa mukha nito kaya hindi ko maiwasang matakot.

 

"Manang, masakit po! Sobrang sakit!" hindi ko maiwasang bigkas habang namimilipit ako sa sakit. Habol ko din ang aking paghinga habang umiiyak.

 

"Ka-kailangan niyo pong madala sa hospital Mam! Saglit lang po, tatawag ako ng ambulansiya!" taranta nitong wika bago ako tuluyang iniwan. Napapaupo naman ako sa sahig dahil sa sobrang sakit kasabay ng patuloy sa pagpatak ang luha sa aking mga mata sa isiping baka kung mapaano ang baby ko.

 

Halos walang malay tao ako ng dumating ang ambulansya at dalhin ako ng hospital. Hindi pa rin maampat ampat ang luha sa aking mga mata sa takot na baka kung mapaano ang baby ko. Basta ang huli kong natandaan nakahiga na ako at napapalibutan ng mga doctor bago ako nawalan ng malay.

 

Nang muli kong imulat ang aking mga mata, ang puting kisame ang kaagad na sumalubong sa akin. Kaagad na sumagi sa isip ko ang mga nangyari kaya kaaga kong hinipo ang tiyan ko at muli akong napaiyak sa takot ng maramdaman ko na wala na akong maramdaman na palatandaan ng aking pagbubuntis.

 

"Anong nangyari? Ang baby ko! Kumusta ang baby ko?" sambit ko habang umiiyak at inililibot ang tingin sa paligid. Napatda pa ako ng sumalubong sa paningin ko ang seryosong mukha ni Dominic. Matiim itong nakatitig sa akin habang bakas sa mga mata ang galit.

 

"Wala na siya! Nakunan ka! Bakit hindi mo sila iningatan Trexie? Bakit?" sambit nito gamit ang galit na boses. Lalo naman akong napaiyak sa isiping ang batang iniingatan ko na nasa sinapupunan ko ay bigla na lang nawala sa isang pitik lang.

 

"Anong sabi mo? Wala na siya? Wala na si Baby?" Lumuluha kong bigkas. Kaagad naman itong naglakad palapit sa akin at galit akong tinitigan.

 

"Hindi mo ba alam kung gaano ako ka - excited na mailuwal mo si baby? Alam kong masama ang loob mo sa akin pero bakit kailangan mong idamay ang anak natin? Bakit Trex? Bakit?" tanong nito.

 

Talagang sinisisi niya ako sa mga nangyari. Napaka unfair niya naman para isipin niya na ginusto ko ang pagkawala ng baby namin. Hindi ko maiwasan na mapahagulhol ng iyak.

 

"Dom, huwag mo naman sanang isisi sa akin lahat lahat! Alam kong kasalanan ko kung bakit ako nakunan at masakit sa akin iyun pero mas kasalanan mo dahil nagluko ka! Kung hindi sana kita nahuli kanina, hind sana ako magkakaganito!" halos pasigaw kong bigkas.Ang kapal ng mukha niya para magalit sa akin. Hindi ko naman ginusto ang mga nangyari at kung umasta siya ngayun sa harap ko parang kasalanan ko ang lahat imbes na amuin at damayan niya ako sa sakit na nararanasan ko ngayun.

 

"Trex, aware ako kung ano ang kasalanan ko pero ikaw ang Ina ng Baby at dapat alam mo kung paano siya ingatan! Alam mo naman siguro kung gaano ako ka-excited na magkaanak tayo diba? Gusto mo ba talagang ipamukha sa akin kung gaano ka kawalang kwentang babae? Hirap ka na ngang magbuntis sinayang mo pa ang pagkakataon na ibigay sa kin kung ano ang ikakasaya ko!" pabulyaw na sagot nito. Hindi ko maiiwasang maikuyom ang aking kamao. Masakit isipin na nawala ang baby namin sa isang iglap lang pero mas msakit isipin na ako ang kanyang sinisisi sa mga nangyari. Napaka- unfair niya naman!

 

Chapter 218

 

TREXIE POV

 

Hindi na ulit ako binisita ni Dominic ng hospital pagkatapos ng komprontasyon namin. Parang ipinaramdam niya talaga sa akin na wala na akong halaga sa kanya. Masakit isipin na pagkatapos ng masaya naming pagsasama, bigla itong nagbago sa isang iglap lang. May expiration pala ang kabaitan na ipinapakita niya sa akin. Ang bilis niya palang magbago.

 

Masakit mawalan ng anak pero mas masakit ang ginagawa ngayun ni Dominic sa akin. Talagang ipinakita niya lang sa akin na wala na akong halaga sa kanya. Ni hindi niya man lang nagawang sumilip para kumustahin ang kalagayan ko. Hindi niya man lang naisip na siya ang higit na kailangan ko sa mga sandaling ito.

 

Kung masakit sa kanya ang pagkawala ng Baby namin, mas masakit sa part ko iyun. Ako ang Ina at talagang iningatan ko siya. Kung hindi lang sana siya nangbabae, hindi sana napahamak ang pagbubuntis ko. Kaya lang, kakaiba siya eh. Ako talaga ang sinisisi niya sa mga nangyari. Hindi ko alam kung hangang kailan niya ako titikisin pero umaasa ako na muli siyang bumalik sa dati. Miss na miss ko na ang mga pag aalaga na ginawa niya sa akin. Miss na miss ko na ang pagmamahal na ipinaparamdam niya sa akin simula noong ikinasal kami.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Ilang araw din akong na confine ng hospital na walang ni isang dumalaw sa akin. Hindi ko na din kasi ipinaalam kina Mama at Papa ang nangyari sa akin. Ayaw ko na din kasi na ma stress sila kung ano man ang pinagdadaanan ko ngayun. Wala akong pinagsabihan at kinimkim sa puso ko ang sakit na nararamdaman ko.

 

Wala din akong kaibigan na pwede kong malapitan. Feeling ko nag iisa lang ako pero kailangan kong magpakatatag. Hindi dapat ako magpadala sa lungkot na nararamdaman ng puso ko dahil patuloy pa rin akong aasa na magiging maayos ang pagsasama naming dalawa ni Dominic.

 

Tumatak din talaga sa isipan ko ang sinabi sa akin ni Dominic na wala akong kwentang tao. Dinadaan ko na nga lang sa iyak ang lahat ng kalungkutan na nararamdaman ng puso ko.

 

Tahimik akong lumuluha habang inililibot ng tingin ang buong paligid. Ngayun ang araw ng paglabas ko ng hospital at mag isa akong uuwi ng bahay. Mukhang wala akong ibang aasahan kundi sarili ko lang. Walang presensiya ni Dominic akong naramdaman at feeling ko talagang kinamumuhian niya ako.

 

Malungkot akong lumabas ng kwarto para umuwi na. Naglalakad na ako sa hallway ng hospital ng makasalubong ko ang kasambahay namin ni Dominic. Si Manang at bakas sa mukha nito ang pagkagulat habang pinagmamasdan ako.

 

"Mam, saan po kayo pupunta? Inutusan po ako kanina ni Sir na bantayan ko daw kayo dito sa hospital. "kaagad na wika nito sa akin. Sa wakas, mukhang naalala din ni Dominic na nandito pa ako sa hospital. Kaya lang, mukhang late na yata siyang nagpadala ng bantay ko. Mukhang hindi talaga siya aware na ngayun ang labas ko sa hospital.

 

Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng lalong kalungkutan.

 

Kung si Dominic sana ang nandito baka magiging masaya ako. Kaya lang, wala eh. Kasambahay ang ipinadala niya dito sa hospital kung saan lalabas na ako.

 

"Na discharge na po ako Manang. Pauwi na po ako." malungkot kong sagot. Kitang kita ko naman ang awa sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Sinulyapan pa nito ang impis ko ng tiyan bago napailing.

 

"Nawala po pala si Baby. Nakikitamay po ako Mam. Pasensya na po kung wala akong nagawa para puntahan kayo ng mas maaga dito sa hospital. Kailangan ko pa rin po kasi hintayin ang Go signal ng asawa niyo." wika nito. Pilit ko naman itong nginitian.

 

"Ayos lang po Manang. Hindi niyo po ako obligasyon kaya wala po kayong dapat ihingi ng pasensya." Sagot ko naman.

 

"Kung ganoon, uwi na po tayo Mam. Huwag po kayong mag alala, mawawala din iyang tampo na nararamdaman ng asawa mo sa iyo. Magiging maayos din ang lahat." sagot nito. Umaasa naman ako na sana magdilang anghel siya at magkatotoo ang sinabi niya habang nag uumpisa na akong humakbang palabas ng hospital. Kaagad naman napasunod si Manang sa akin.

 

Nagtaxi na lang kami pauwi ng bahay. Magkahalong damdamin ang bumabalot sa puso ko habang tinatahak namin ang daan pauwi. Hindi ko maiwasang makaramdam ng takot sa posibleng reaction ni Dominic kapag makita niya ako.

 

Sana lang hindi ba siya galit sa akin. Hangat maaari ayaw kong mag-away kami. Gusto ko ng tahimik at nasayang pamilya. Kung totoosin, pwede naman naming subukan para makabuo ulit.

 

Magkakanak din kami basta magkasundo lang kami.

 

Pagdating ng bahay, hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot nang hindi namin naabutan si Dominic. Ayon kay Manang minsan lang ito umuuwi ng bahay at kung uuwi man, umaalis din kaagad

 

Mabilis na lumipas ang oras. Walang Dominic ang umuwi ng bahay hangang sa gumabi. Sinusubukan ko din itong tawagan para ipaalam dito na nakauwi na ako pero hindi ito sumasagot. Hindi ko tuloy maiwasan na mapaiyak muli dahil sa lungkot na nararamdaman ng puso ko.

 

Talagang gusto niya akong tikisin Pwes, hindi ko siya susukuan. Asawa niya ako at hindi pwedeng hindi kami magkakaayos. Handa kong kalimutan lahat ng kasalanan na nagawa niya sa akin basta bumalik lang siya sa piling ko.

 

Ayaw ko talagang tuluyan kaming magkasira.

 

Halos ilang araw din ang matulin na lumipas. Hindi talaga umuwi si Dominic na siyang labis kong ipinag aalala. Natatakot din akong puntahan ito sa kanyang opisina dahil sa trauma na naranasan ko noong last na punta ko doon.

 

Hangang sa dumating ang Isang gabi. Mahimbing na ang tulog ko ng marinig ko ang malakas na paghila ng kung sino sa akin. Kaagad akong nagising at nagulat ako dahil tumampad sa mga mata ko ang galit na mukha ni Dominic. Nanlilisik ang mga mata nito ba nakatitig sa akin at ramdam ko ang galit sa mga titig niya. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot.

 

"What are you doing here! Sino ang nasabi sa iyo na pwede kang matulog sa kwarto na ito?" halos dumagundong ang boses nito sa loob ng kwarto dahil sa malakas niyang boses. Hindi ko naman maiwasan na maluha habang nakatitig dito.

 

Bakit ibang iba na yata siya ngayun? Bakit parang hindi na si Dominic ang kaharap ko ngayun? Ganoon na ba talaga kalaki ang galit niya sa akin para itrato niya ako ng ganito? Talagang kasalanan ko ba ang lahat dahil nakunan ako?

 

 

 

Chapter 219

 

TREXIE POV

 

"Sino ang nagbigay sa iyo ng pahintulot na pwede ka dito sa kwarto? "Muling sigaw nito sabay hatak sa akin pababa ng kama.

 

Mas malakas siya sa akin kaya parang papel lang akong nahila nito. Malakas akong napaiyak dahil sa sama ng loob na nararamdaman ko. Hindi ko akalain na aabot kami sa ganitong sitwasyon. Na kahit dito sa loob kwarto

 

pagbabawalan niya ako. Ni hindi man lang niya naisip na sobrang tagal ko siyang hinintay sa hospital pati na din dito sa bahay.

 

"Dom..please, huwag mo naman sana itong gawin sa akin. Please... asawa mo ako at normal lang na nandito ako sa loob ng kwarto nating dalawa." Bigkas ko habang lumuluha. Matalim niya akong tinitigan sa mga mata bago

nagsalita.

 

"Maawa? Naawa ka ba sa batang nasa sinapupunan mo na hindi mo iningatan? Nagpapatawa ka ba?" Galit na singhal nito sa akin. Hindi ako nakaimik.

 

"Binigo mo ako Trex kaya simula ngayung araw pinuputol ko na ang pagiging mag

 

asawa natin! Ayaw ko sa babaeng inutil! "Galit na wika nito at malakas akong hinila palabas ng kwarto. Pilit naman akong nagpupumiglas pero talagang mas malakas siya sa akin. Wala na akong nagawa pa kundi ang mapaiyak na lang.

 

"Dom, patawarin mo ako sa kung ano man ang nangyari. Masakit din sa akin pagkawala ng anak natin pero kailangan natin tangapin iyun. Kung.... kung hindi ka sana nambabae, hindi sana ako na stress kaya huwag ko naman sana sa akin isisisi ang lahat." Hindi ko mapigilang sagot. Naramdaman ko na lang ang pagdampi ng palad nito sa pisngi ko. Maang akong napatitig sa kanya.

 

Sa kauna-unahang pagkakataon, nakatikim ako ng sampal mula sa kanya. Hindi ko ito inaasahan kaya lalo akong napahagulhol ng iyak.

 

"Huwag mong isisisi sa akin ang katangahan mo Trexie. Ang sabihin mo inutil ka talaga kaya hindi mo ako mabibigyan ng anak! At dahil inutil ka mula ngayung araw pagsisilbihan mo ako bilang kabayaran sa kapabayaan mo!" Galit ng bigkas nito sa akin. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

 

"Pinaalis ko na lahat ng kasambahay dito. Wala ng dahilan pa para pagsilbihan ang isang inutil na babaeng kagaya mo! Hindi kita pag aaksavahan ng pera at mula ngayun sa servants quarter ka titira at ikaw ang gagawa lahat ng trabaho na ginagawa ng mga kasambahay dito hangang sa ikaw na mismo ang sumuko!" Muling bigkas nito na kaagad na ipinanlaki ng aking mga mata. Kaagad akong nakaramdam ng pagtutol pero natatakot akong isatinig iyun. Baka hindi lang sampal ang gagawin niya sa akin.

 

"Dom, ganoon na ba talaga kababa ang tingin mo sa akin para gawin ito? Asawa mo ako at kung hindi ka na masaya sa akin maghiwalay na lang tayo!" Umiiyak kong wika sa kanya. Masakit man sa parte ko ang sinabi kong iyun pero kung ito naman ang ikakatahimik naming dalawa mabuti pa ngang maghiwalay na lang muna kami. Kaagad naman ako nitong nginisihan. Ngisi na nakakatakot titigan.

 

"Hiwalay? Para ano? Para makaligtas ka sa lahat ng mga kasalanan na nagawa mo sa akin? Sa anak ko? No Trexie, gusto kong makita kung paano ka magdusa dahil sa pagiging inutil mo! Gusto kong matikman mo ang galit ko!" Galit na wika nito at muli akong hinila palabas ng bahay papuntang servants quarter. Tahimik ang buong paligid at mukhang kami lang dalawa ang nandito sa bahay. Hindi ko na din napapansin pa si Manang.

 

"Dito ka! Dito ka nababagay! Simula ngayung araw, ikaw ang magme- maintain ng kalinisan sa buong paligid! Pagsilbihan mo ako hangang sa huli mong hininga!" Galit na wika nito at mabilis akong tinalikuran. Naiwan naman akong hindi matigil tigil ang aking pag iyak.

 

Ni sa hinagap hindi ko akalain na mangyayari ito sa akin. Sobrang pang aapak na sa pagkatao ko ang ginagawa ni Dominic at hindi ko alam kung paano siya paamuhin para matigil na ito. Sa akin talaga bagsak lahat ng sisi kaya naman hindi ko na malaman kung ano ang gagawin ko.

 

Sobrang sakit ang ginawa niyang pagtrato sa akin. Hindi niya tinatangap ang kahit na anong paliwanag ko. Pakiramdam ko wala akong kwentang tao.

 

Inilibot ko ang tingin ko sa buong paligid. Mag isa lang ako dito sa silid at hindi ko man lang namalayan na nagsialisan na pala ang mga kasambahay. Kasama na si Manang na kahit papaano ramdam ko ang pagdamay niya sa sitwayon ko. Nag iisa na lang ako dito dahil gusto akong alipinin ni Domonic.

 

Hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako habang umiiyak. Nagising na lang ako nang naramdaman ko ang pabuhos ng malamig na bagay sa mukha ko. Pupungas pungas akong bumangon at nagulat pa ako dahil kaagad na tumampad sa paningin ko ang nakangising mukha ni Michelle at may hawak na isang baso. Siya ang bumuhos sa akin ng malamig na tubig para siguro magising ako.

 

"Mabuti nagising ka din! Napaka- tamad mong muchacha ka! Tanghali na at tulog ka pa din!" Kaagad na singhal nito sa akin. Hindi ko maiwasang maikuyom ang kamao ko. Sino siya para sabihin sa akin ang katagang iyun gayung siya ang dahilan kung bakit ako nakunan. Galit ko itong tinitigan pero kaagad niya naman akong nginisihan.

 

"Ano ang ginagawa mo dito? Sino ang nagbigay sa iyo ng pahintulot na pwede kang pumasok ng bahay?" Galit kong tanong sa kanya. Nang-iinis naman itong tumawa.

 

"Natural! Ako na ang bagong asawa ni Dominic kaya nandito ako! Mula ngayung araw, kung anong pagsisilbi ang gawin mo kay Babe Dominic, ganoon din sa akin. Simula ngayung araw, magiging amo mo na din ako kaya wala kang choice kundi ang igalang ako at sumunod sa lahat ng utos mula sa akin." Nakangisi nitong sambit. Pigil ko naman ang sarili ko na muling maiyak.

 

Sobra naman yata si Dominic na pati ang kabit niya gusto pang itira sa bahay na ito! Talagang wala na siyang respito sa akin! Ito ba ang palatandaan niya para iparamdam sa akin na wala na akong halaga sa kanya? Ang sakit naman yata noon.

 

 

 

Chapter 220

 

TREXIE POV

 

Masamang masama man ang loob ko pero wala akong choice kundi ang pumunta ng kusina para magluto. Hindi ko na lang pinansin pa ang mga pasaring ni Michelle. liwasan ko munang umiyak sa sama ng loob dahil napapagod na ako.

 

Walang ibang magluluto ng agahan ni Dominic kundi ako lang dahil walang ni isang kasambahay ang naiwan. Lahat sila ay pinaalis na!.

 

Naghalungkat ako sa ref at naglabas ng pwedeng lutuin para sa agahan. Tocino at hotdog ang una kung napansin kaya kaagad kong inilabas iyun para iyun na lang ang lutuin ko para sa breakfast. Ito ang paboritong kinakain ni Domonic sa umaga kaya alam kong magugustuhan niya ito.

 

Abala ako sa pagluluto ng mapansin ko ang pagpasok ni Dominic dito sa kusina. Akmang sasalubungin ko sana ito pero natigilan ako ng mapansin ko na nakasunod sa kanya si Michelle. May nakakalokong ngiti sa labi nito na nakatingin sa akin hangang sa dumako naman ang tingin ko sa leeg niya na puno ng kiss mark. Biglang ragasa ng sakit sa kalooban ang naramdaman ko dahil sa selos.

 

Ang lakas ng loob nilang gumawa ng kababalaghan dito sa loob ng bahay. Wala na talagang natitirang kahit na kaunting respito sa akin si Domonic. Ang sakit! Sobrang sakit...

 

"What are you doing? Are you stupid? Gusto mo bang sunugin buong bahay?" galit na wika ni Dominic pagkalapit sa akin. Taranta naman akong napatingin sa aking niluluto at kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng napansin ko na nasusunog na iyun at umuusok na. Taranta ko namang pinatay ang apoy

ng kalan at kaagad na nakaramdam ng pagkasdismaya ng mapansin ko na sunog na iyun at hindi na mapakinabangan.

 

"Ano ngayun ang kakainin ko? Pati ba naman sa pagluluto bobo ka pa rin? Wala ka talagang pakinabang! Wala ka talagang kwenta!" galit na bulyaw nito. Tagos sa puso ko ang sinabi niya kaya hindi ko maiwasan na maluha.

 

"Sorry..sorry! Huwag ka ng magalit! Papalitan ko ito! Magluluto ulit ako!" sagot ko sa kanya at akmang hahawakan ito pero kaagad niyang tinabig ang kamay ko. Lalo naman akong naiyak.

 

"No need! Baka mamaya lasunin mo pa ako eh!" galit na bigkas nito at matalim akong tinitigan bago ito naglakad palabas ng kusina kasunod ni Michelle na natatawa pa akong sinulyapan sabay irap. Naiwan naman akong nanghihinang napaupo sa mesa habang impit na napaiyak.

 

Masakit! Napakasakit! Alam kong nag uumpisa pa lang akong pahirapan ni Dominic pero parang hindi ko na kayang magtagal. Lalo na ngayun na naka-buntot sa kanya si Michelle.

 

Mahirap tangapin na may kasama na siyang ibang babae. Ang bilis niya naman akong ipagpalit. Ang bilis niya naman akong itakwil dahil lang sa isang bagay na hindi ko naman ginusto.

 

Inabot din ako ng ilang oras sa kusina dahil sa kakaiyak bago ako nagpasyang linisin lahat ng kalat. Nagpasya din akong maglinis ng buong bahay. Hindi ko na hahayaan na magalit sa akin si Dominic. Gagawin ko ang mga gawain dito sa bahay para ma-realized niya na karapat dapat niya akong mahalin.

 

Plano ko din magluto ng specialty ko mamaya. Kare-kare at alam kong magugustuhan niya iyun.

 

Mabilis na lumipas ang oras. Kahit papaano nalibang naman ako sa mga ginagawa ko. Nakakapagod pero dahil lumaki naman ako sa hirap ng buhay bago ako natagapuan nila Mama Ashley kaya sanay na sanay ako sa mga ganitong gawain. Sisiw lang sa akin ito kaya naman hindi na ako nahirapan pa.

 

Sinarapan ko talaga ang pagluto ko ng kare- kare para sa dinner ni Dominic. Excited akong matikman niya iyun at umaasa ako na magugustuhan niya para naman ma-impress siya sa akin. Gusto ko talagang magkabati na ulit kami dahil miss na miss ko na ang dating siya.

 

Naligo pa nga ako para fresh ako sa harap niya mamaya. Pero lahat ng effort ko ay unti unting nasayang ng lumipas na lang ang oras na walang Dominic ang dumating. Maghahating gabi na ng ma-realized ko na hindi na siya darating kaya malungkot kong niligpit ang mga pagkain na nalalatag sa mesa at inilagay sa ref para hindi masira. Pagkatapos kong magligpit lulugo-lugo akong bumalik ng servants quarter para makapagpahinga na muna.

 

Hindi darating si Domonic at mahirap para sa akin na tangapin iyun. Hindi ko na naman tuloy maiwasan na maiyak hangang sa nakatulog ako.

 

Nagising na lang ako sa mabigat na bagay na nakadagan sa akin. Pagmulat ko ng aking mga mata nagulat ako dahil kaagad ba tumampad sa paningin ko si Dominic. Namumungay ang mga mata nito habang nakatitig sa akin kaya naman hindi ko malaman kong ano ang ire- react ko.

 

"Alam mo, kahit galit ako sa iyo hinahanap ka pa rin ng katawan ko! Sa iyo lang ako nalakaramdam ng tunay na saya pagdating sa sex." sambit nito at kaagad na sinakop ang labi ko ng labi niya. Hindi naman ako nakaimik at kaagad na tinugon ang halik niya.

 

Kaagad akong nakaramdam ng pag asa na pagkatapos ng gabing ito magiging maayos kami. Malugod kong tinutugon ang halik at yakap niya dahil gusto ko siyang isatisfied pagdating sa sex.

 

"Fuck! This is what I want!" hingal na bigkas nito habang walang humpay ang ginawa nitong pag ulos sa akin. Nakatuwad ako habang nasa likod ko siya at ramdam ko ang gigil niya sa bawat pagpasok at paglabas niya sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapaungol dahil sa sarap na nararamdaman.

 

"Dom! Ughhhh! I'm cumming!"

 

sambit ko pa ng maramdaman ko na may lalabas na sa akin. Hindi ito sumagot bagkos sinapo niya ang magkabilaan kong bundok at buong gigil na nilamas. Hindi ko naman maiwasan na mapaigik sa pinaghalong kiliti at sarap habang walang humpay sa pag ulos ang ginagawa niya sa akin.

 

"Akin lang ang katawan na ito Trexie! Tandaan mo! Akin ka lang kahit inutil ka!" sambit nito. Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa sinabi niya. Hangang sa pagsesex namin kailangan niya pa bang bangitin ang tungkol sa bagay na iyun? Wala ba talaga siyang pakialam sa mararamdaman ko?

 

 

Chapter 221

 

TREXIE POV

 

Sa mga marinig mula sa bibig ni Dominic bigla akong nawalan ng gana. Sino ba naman ang gaganahan kung hangang sa kasarapan naming dalawa hindi kaaya-ayang kataga ang lumalabas sa bibig niya.

 

Ganoon pa man, hinayaan ko na lang. Tiniis ko ang sakit ng kalooban habang paulit ulit niya akong inaangkin na parang walang kapaguran..Hayok na Hayok sa laman si Dominic at ni hindi ko nga alam kong saan siya kumukuha ng energy dahil sa maka-ilang ulit niyang pag angkin sa akin. Ni hindi ko na nga namalayan pa na nakatulog na pala ako dahil sa sobrang pagod.

 

Nagising na lang ako na masakit ang buo kong katawan. Para akong binugbog sa sobrang sakit habang dahan-dahan na burmabangon sa higaan.

 

Wala na si Dominic sa tabi ko kaya kaagad akong nakaramdam ng ng lungkot. Umaasa kasi ako na sana katabi ko siya hangang sa pagising ko.

 

Masakit man ang buong katawan pinilit ko pa ring maglakad patungong banyo para maligo. Sobrang lagkit ng pakiramdam ko dagdagan pa na nakakaramdam na din ako ng pagkalam ng aking sikmura.

 

Nasa kasarapan na ako ng aking pagligo ng marinig ko ang pagkalampag ng pintuan ng kwarto ko. Dinig na dinig ko iyun mula dito sa loob ng banyo kaya naman kahit hindi pa ako tapos maligo, kaagad kong hinagilap ang bath robe ko at nagmamadaling naglakad patungong pintuan ng kwarto para pagbuksan kung sino man ang kumakatok.

 

Hindi ko maiwasang makaramdam ng inis ng mapansin ko na si Michelle ang nabungaran ko. Ano na naman kaya ang kailangan ng babaeng ito? Bakit palagi siyang pumunta dito sa bahay? Talaga bang binigyan na siya ng karapatan ni Dominic na maglabas pasok dito sa loob ng bahay namin?

 

"Ano ang kailangan mo?" walang gana kong tanong sa kanya. Sinipat muna ako nito ng tingin mula ulo hangang paa bago nagsalita.

 

"Ngayun lang ako nakakita ng utusan na kailangan pang sunduin dito sa servants quarter para lang mautusan. Tama nga siguro si Dominic na hindi ka lang inutil kundi wala ka pang pakinabang!" maanghang na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng galit sa sinabi niya. Kung tutuusin wala siyang karapatan na pagsalitaan niya ako ng ganito lalo na at nandito kami sa sarili naming pamamahay no Dominic.

 

"At sino ka sa palagay mo para sabihin sa akin ang ganiyang bagay? Isa ka lang sa mga naging babae ng asawa ko na never maging legal. Kahit na ano pa ang sasabihin mo, pagbali-baliktarin man natin ang mundo, ako pa rin ang asawa niya at mananatili kang kabit niya hangat gusto niya!!" galit kong bigkas. Pakiramdam ko biglang nanginig buo kong laman dahil sa galit.

 

"Talaga lang ha? Apektado na sana ako sa sinasabi mo ngayun kaya lang sa nakikita ko sa sitwasyon mo ngayun parang ikaw yata ang pinagsawaan niya dahil itinakwil ka na niya."

 

nakangisi nitong sagot sa akin. Para naman akong sinampal ng makailang ulit dahil sa sinabi niya. Sapol talaga ako at tagos iyun hangang kaluluwa ko.

 

"Kaya kung ako sa iyo, lumayas ka na dito. Huwag mo nang ipilit ang sarili mo kay Dom dahil wala na siyang amor sa iyo. Ako na ang mahal niya at wala ka ng magagawa doon." muli nitong bigkas habang kitang kita ang pang uuyam sa kanyang mga mata. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at mabilis kong hinila ang buhok niya dahil sa galit. Kaagad naman itong napasigaw sa sakit.

 

"Hindi ako papayag na mas ikaw ang pipiliin ni Dominic kumpara sa akin. Ako ang asawa niya kaya huwag mo akong bastusin." galit kong bigkas habang mahigit ang pagkakahawak ko sa buhok nito. Wala akong pakialam kung mabunot ko man ang buhok niya at makalbo siya. Ang gusto ko lang mailabas ang sama na nararamdaman ng puso ko.

 

"Hindi ka na niya mahal kaya huwag kang assuming. Akin na si Dominic at sooner or later tuluyan ka na niyang palalayasin sa buhay niya!" malakas din na bigkas nito kasabay ng pagtusok ng mga mahahaba nitong kuko sa braso ko. Kaagad ko itong nabitawan kasabay ng malakas na pagkakatulak nito sa akin at ang pagkawala ko sa balanse sabay napaupo ako sa sahig. Naramdaman ko pa ang pagsipa nito sa likod ko kaya hindi ko mapigilang mapaigik sa sakit.

 

"Sa susunod na gawin mo pang

labanan ako hindi lang iyan ang

matitikman mong muchacha ka! Sisiguraduhin ko na malalaman ni Domonic ang ginawa mo sa akin.!" galit na wika nito at sinampal sampal niya pa ang sarili niya at ginulo ang sariling buhok. Nagtataka naman akong napatitig dito habang iniinda pa rin ang sakit sa balakang ko dulot ng pagkakabagsak.

 

"Tingnan natin kung sino sa ating dalawa ang kakampihan niya!"

nakangisi pa nitong bigkas at mabilis akong tinalikuran. Naiwan naman akong tinutulungan ang sarili ko na makatayo.

 

Masakit na nga ang katawan ko, masakit pa ang puso ko dahil sa mga nangyari. Hindi ko alam kung hangang kailan ko papasanin ang kalbaryo na ito. Hindi ko alam kung makakayanan ko pa ba ang lahat.

 

Sa kabila ng mga nangyari, pinilit ko pa rin ang sarili ko na bumalik ng banyo upang tapusin ang pagligo ko. Nagulat pa ako nang pagkalabas ko ng banyo naabutan ko si Dominic na prenteng nakaupo sa higaan at direchong nakatitig sa akin.

 

"Ano ang ginawa mo kay Michelle kanina?" kaagad na tanong nito. Bakas sa boses niya ang pagiging seryoso kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

 

"Bakit? Nagsumbong ba siya sa iyo?

 

Ano ang sinabi niya?" sagot ko naman. Kaagad na nagdikit ang kilay nito at mabilis akong nilapitan kasabay ng pagdapo ng palad niya sa pisngi ko. Hindi ko naman maiwasan ang pagbagsak ng luha ko sa aking mga mata dahil sa sakit ng kalooban na tinamo ko.

 

"Sa susunod na saktan mo pa siya, hindi lang iyan ang matitikman mo sa akin!" bigkas nito habang nanlilisik ang mga mata. Lalong dumuble ang sama ng loob na naramdaman ko dahil mas kinampihan niya pa ang Michelle na iyun kumpara sa akin.

 

 

Chapter 222

 

TREXIE POV

 

Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig mula kay Dominic. Talagang kamping kampi pa siya Michelle na iyun kumpara sa akin na asawa niya. Saan na lang ba ako lulugar sa buhay nya? Ginawa ko naman ang lahat para maging maayos kami pero parang wala lang sa kanya.

 

"Dom, ayaw mo man lang ba magtanong kung bakit kami nagkasikatan? Nanahimik ako dito pero siya itong punta ng punta dito sa kwarto ko at kung anu-anong mga salita ang naririnig ko sa kanya."

 

umiiyak na sagot ko sa kanya habang hawak ko pa rin ang nasaktan kong pisngi.

 

"I dont care kung nasaktan ka man! Ang importante sa akin ay ang kapakanan ni Michelle dahil hindi siya unutil na kagaya mo! Sooner or later mabibigyan niya na ako ng anak kaya umayos ka Trexie. Simula ngayung araw, dito na siya titira sa bahay na ito kaya gusto kong pagsilbihan mo siya para hindi siya ma-stress!" galit na sagot nito. Lalo naman akong napatanga sa sinabi niya.

 

Hindi kayang tangapin ng kalooban ko na makakasama ko sa iisang bahay ang kabit niya. Sobra naman yatang pang- aapak sa pagkatao ko ang ginagawa ni Dominic. Hindi na kayang tangapin ng pride ko ang ginagawa niya sa akin.

 

"A-anong sabi mo? Dito na siya titira? No! Hindi ako papayag! Magkaroon naman sana kayo ng kahit kaunting delicadeza Dom! Ako ang asawa mo at gusto mong pagsilbihan ko siya?" galit kong sagot. Kaagad naman itong napangisi.

 

"At sino ang nagsabi sa iyo na asawa pa rin ang tingin ko sa iyo? Trex, simula pinairal mo ang pagiging inuil mo, tinapos ko na kung ano man ang namagitan sa ating dalawa. Isa ka na lang basura sa paningin ko na walang kwenta!" galit na bigkas nito. Tagos hangang kaloob-looban ng puso ko ang sinabi niya kaya hindi ko maiwasang mapaiyak ng malakas. Hindi kayang tangapin ng kalooban ko na kay bilis natapos ang pagsasama namin ng masaya. Tuluyan niya n anga siguro akong binura sa puso niya kaya nasasabi niya ang bagay na ito.

 

Ang sakit! Walang kapantay na sakit! Hindi ko mapigilang hawakan ang dibdib ko dahil pakiramdam ko, sa sobrang sikip noon at nahihirapan na ako sa paghinga. Napaatras pa ako ng ilang hakbang sa kanya bago dahan dahan na napaupo sa sahig.

 

Nakaismid lang akong tinitigan ni Dominic. Wala man lang akong nakikitang pakikisimpatiya sa mukha nito habang nakatingin sa akin. Lalo akong napaiyak.

 

"Wala ka ng magagawa pa kung ito ang desiyon ko. Huwag ka ng umasa na magkakaayos pa tayo dahil hindi na mangyayari iyun." muling bigkas nito bago dahan dahan na naglakad paalis. Kaagad ko naman naikuyom ang kamao ko bago ako nagsalita.

 

"Kung wala na talaga akong halaga sa iyo, maari mo ba akong palayain?

 

Hayaan mo akong makaalis sa bahay na ito." mahina kong bigkas. Sapat lang iyun na marinig niya kaya kaagad itong napalingon sa akin.

 

Dahan dahan akong nilapitan at hinawakan sa baba. Itinaas niya ang mukha ko habang titig na titig ito sa mga mata ko.

 

"No! Hindi ko pinapahintulutan na umalis ka. Mananatili ka sa tabi ko hangang sa huli mong hininga!" galit na bigkas nito at patulak akong binitiwan at nagmamdali na itong lumabas ng kwarto. Naiwan naman akong hindi matigil tigil ang pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

Ang gutom na nararamdaman ko kanina ay bigla kong nakalimutan. Parang gusto ko na lang mamatay dahil sa sobrang sama ng loob nararamdaman ko. Hindi ko na nga namalayan pa ang oras at muli akong nakatulog na basang basa pa rin ng luha ang aking pisngi.

 

Lulugo-lugo akong bumangon at nagmamadaling lumbas ng silid. Sobrang tahimik ng buong paligid at mukhang umalis din sila Dominic dahil wala ang paborito nitong kotse sa garahe na palagi niyang ginagamit.

 

Hindi ko maiwasang mahawakan ang aking tiyan. Sobrang gutom na gutom na talaga ako kaya dumirecho na ako ng kusina. Nadismaya pa ako dahil wala ni isang pagkain sa loob ng ref. Lahat ng stocks ay mukhang sinadyang tangalin para wala siguro akong makain. Kung ganoon, mas nanaisin pa yata ni Dominic na mamatay na lang ako sa gutom dahil sa mga pinanggagawa niya.

 

Malalim akong napabuntong hininga at naglakad patungo sa kwarto namin ni Dominic. Wala akong balak na magpakamatay sa gutom kaya naman lalabas ako para makakain. May debit at credit cards akong nakatago sa walk in closet ko sa bandang damitan at hindi naman siguro papakialaman ni Dominic iyun. Ni hindi ko nga nabanggit kanya ang tungkol sa bagay na iyun.

 

Hindi naman naka-lock ang pintuan ng kwarto kaya mabilis akong nakapasok. Muli akong naluha ng mapansin ko na wala na ang wedding picture namin na naka hang sa wall. Wala na din ang mga picture frames. Mukhang pinagtatangal lahat iyun ni Dominic at baka itinapon na.

 

Dali-dali akong pumasok sa loob ng walk in closet. Kaagad akong nakahinga ng maluwag na makita ko ang maliit kong bag na naglalaman ng mga mahahalaga kong gamit. Ilang mga alahas at atm cards kung saan pumapasok ang mga allowance ko mula kina Mama at Papa.

 

Kinuha ko lang ang atm ko at ilang cash bago ako nagmamadaling naglakad palabas ng kwarto. Direcho ako sa labas ng gate at nag abang ng taxi. Mabilis akong nagpahatid sa kalapit na mall.

 

Halos lunch time na ng makarating ako ng mall kaya sa restaurant ako dumirecho. Mamahaling restaurant para wala masyadong tao at maka order kaagad ako. Sobrang gutom ko na din talaga at sumasakit na ang ulo ko. Pumipitik-pitik iyun at parang nanlalabo din ang paningin ko. Siguro dala ng gutom dahil tanghali na, hindi pa nalagyan ng laman ang aking sikmura.

 

Mabilis lang naman akong nakaorder at na-serve ang pagkain. Sa sobrang gutom ko, dali dali kong nilatantak iyun na parang walang bukas. Para lang muling matigilan dahil bigla na naman pumitik ang sintido ko habang kinurap kurap ko pa ang aking mga mata. Halos wala akong maaninag sa paligid kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng panic.

 

 

Chapter 223

 

TREXIE POV

 

"Sapo ko ang aking ulo habang pinipilit kong kumalma. Hindi pwedeng magpadala ako sa takot lalo na at nag iisa lang ako. Baka sa sobrang stress kaya nakakaramdam ulit ako ng ganito.

 

"Trexie?" Kaagad akong nag angat ng aking ulo ng marinig ko na may tumawag sa pangalan ko. Familiar sa akin ang boses niya kaya naman hindi ko miwasang mapaisip kong sino siya lalo na at sobrang blurred pa rin ng buong paligid.

 

"Who are you?" tanong ko. Ginamit ko pa ang pinaka -kaswal kong boses kahit na ang totoo takot na takot ako.

 

"What happened? Nakakapagtampo ka naman. Ang bilis mo naman makalimot. ' sagot nito. Malapit lang ang kanyang boses pero dahil wala akong naaaninag hindi ko talaga makikita mukha. ang kanyang

 

"Sorry?" sagot ko.

 

"Si Cholo. Ako sa Cholo! Grabe ka naman, nag asawa ka lang, kinalimutan mo na kaagad ako."

 

natatawa nitong sagot. Naramdaman ko pa ang pag upo nito sa tapat ko kaya naman kaagad kong inunat ang aking kamay at hinawakan ito.

 

Naalala ko na. Siya si Cholo na anak ng best friend ni Papa Ryder. Si Cholo na binugbog ni Dominic noon sa coffe shop.

 

"What happened. Trex, bakit ganyan ang hitsura mo? May masakit ba sa iyo? Bakit ang putla mo?" narinig ko pang tanong niya. Lalo akong nakaramdam ng takot. Parang gusto ko ng maiyak dahil wala pa rin akong vision. Bakit parang ang tagal naman yata bumalik.

 

Nangyari na ito sa akin noong busy pa ako sa School pero pilit kong binabaliwala. Kusa lang din naman nawala iyun noong ikinasal kami ni Dominic tapos burnalik na naman ngayun. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng takot.

 

Paano kung tuluyan akong mabulag? ano na lang ang mangyayari sa akin? Mas lalo siguro akong pagtatawanan nila Dominic at Michelle.

 

"Cholo! I don't know why this is happening to me but I can't see anyting. Please, help me!" sagot ko habang mahigpit na nakakapit dito. Ilang saglit din itong hindi nakapagsalita kaya dahan dahan akong napabitaw dito.

 

"Okay, okay...dont worry. Tutulungan kita!" sagot nito at mabilis akong hinawakan at inakay patayo

 

Pinilit ko naman ang sarili ko na magpakatatag habang nagpapatianod sa bawat paghila ni Cholo sa akin. Nasa kotse na kami ng maramdaman ko ang unti unting pagbalik ng paningin ko kaya naman kaagad akong nakahinga ng maluwag.

 

"Sorry, pero alam kong wala akong karapatan na magtanong sa iyo, pero ano ang nangyari? Bakit nag iisa ka lang sa restaurant sa ganoong sitwasyon. Nasaan ang asawa mo? Sinasaktan ka ba niya?" sunod-sunod na tanong ni Cholo na nagpawindang sa akin. Sandali akong sumulyap dito bago sinagot.

 

"Ayos lang....I mean, ayos lang na magtanong ka. Mas maganda na din siguro na may makakausap ako. Total naman, hindi na iba ang pamilya mo sa pamiya namin." sagot ko naman.

 

"Alam ba ito nila Tita at Tito?" tanong nito. Kaagad akong umiling kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

"Sana kung ano man ang malalaman mo ngayun, huwag mo na lang banggitin sa kanila. Kung gusto mo ng kasagutan sa lahat ng tanong mo, magkikiwento ako. Pero sana, hangang dito lang...huwag mo ng ipaalam kahit kanino lalong lalo na kina Mama at Papa at Kuya!" sagot ko habang pasimple kong pinupunasan ang luha sa aking mga mata. Tanging pagtango lang naman ang sagot ni Cholo habang pasulyap sulyap ito sa akin

 

"Hiniwalayan na ako ni Dominic. Nagalit siya sa akin dahil nakunan ako. Hindi ko ginusto iyun pero halos isumpa niya ako." paumpisa kong kwento. Nagulat pa ako dahil kaagad nitong itinabi ang sasakyan at huminto. Gulat itong tumitig sa akin.

 

"Ano? Ang babaw talaga ng gagong iyun!" gigil na sagot nito. Lalo akong napaiyak "I know...at...at may iba na siya. Dinadala niya sa bahay...sobrang sakit! Pakiramdam ko, unti-unti nya akong pinapatay. Araw-araw.....ako ang sinisisi niya sa pagkawala ng anak namin." sagot ko habang humahagulhol na ng iyak. Wala akong narinig na kahit na anong kataga kay Cholo kaya muli akong nagsalita.,

 

"Ayaw kong ipaalam ito kina Mama at Papa. Ayaw kong magalit sila kay Dominic. Mahal na mahal ko siya at kahit na ganito ang ginawa niya sa akin, gusto ko pa rin siyang protektahan." muli kong bigkas

 

"But Trexie..paano ka! Paano ang kaligayahan mo? Hind na uso ang martir ngayun. Huwag mong sayangin ang buhay mo sa kanya. Kung ayaw niya na sa iyo, hiwalayan mo na sya." sagot nito. Kaagad naman akong umiling.

 

"No! Ayaw ko. Hindi ko kaya. Alam kong katangahan ang gagawin pero umaasa ako na magbabago siya. Na maramdaman niya na mahalaga ako sa kanya." sagot ko. Isang malalim na buntong hininga ang narinig ko dito bago ito nagsalita.

 

"Alam mo, nanghihinayang ako dahil late na akong dumating sa buhay mo. Kung napaaga lang sana, hindi ko sana hinayaan na mapalapit ka ng ganiyan sa gagong iyun. Wala siyang kwenta dahil sinasaktan ka nya. Hindi mo deserved lahat ng nararanasan mo Trex dahil napakabait mong babae." sagot nito. Kaagad naman akong napatitig dito habang tuloy tuloy pa rin ang pagbagsak ng luha sa aking mga mata.

 

"I know..pero tinangap ko na lang na kasama siguro ito sa buhay may asawa. Magiging maayos din siguro kami. Nanumpa kami sa harap ng altar na magsasama kami sa hirap at ginhawa kaya aasa ako na magbabago din siya. Na magiging maayos din ang pagsasama naming dalawa." sagot ko.

 

Hindi naman nakaimik na si Cholo bagkos muli itong nagdrive. Katulad ng sinabi nito, sa hospital niya ako dinala at kaagad na nag book ng appointment sa isang Doctor.

 

Maraming tanong ang ibinato sa akin. Kung kailan pa nag umpisang sumakit ang ulo ko kasabay sa panandilaang pagkawala ng paningin ko. Ni refer pa ako sa ibat ibang test na syang labis kong ipinagtaka at ang lahat ng gumawa at nag assist sa akin ay walang iba kundi si Cholo lang.

 

Hindi na nga ako nagprotesta pa ng nag request ang doctor na kailangan ko daw sumailalim sa MRI test. Iyun daw ang pinaka-mabilis na paraan para ma -detect kung may abnormality na nagaganap sa loob ng ulo ko na konektado mga mata ko.

 

 

Chapter 224

 

TREXIE POV

 

Pagkatapos sumailalim sa ibat ibang test na hindi ko naman maintindihan kung bakit kailangan pang gawin iyun sa akin kaagad na akong nagyaya kay Cholo na umuwi muna. Medyo nakakaramdam na din ako ng pagkahilo at pananakit ng ulo ko. Isa pa, hindi ako komportable dito sa loob ng hospital lalo na kapag nakakakita ako ng mga taong may sakit.

 

"Two to three weeks pa lalabas ang result ng MRI mo. Gusto mo bang samahan kita ulit dito sa hospital?" tanong sa akin ni Cholo habang tumatakbo ang sasakyan namin sa medyo matraffic na kalsada. Kung hindi lang sa kakulitan nito, baka hindi ako pumayag na sumailalim sa ibat ibang test na iyun. Palagi kasi nitong sinasabi sa akin na baka hindi normal ang nangyayari sa akin at kailangan ko ng serbisyong medical.

 

May mga vitamins na nireseta sa akin ang doctor. Mababa daw kasi ang dugo ko at kailangan ko ng tamang pahinga habang hinihintay ang result ng MRI.

 

"Ako na lang siguro. Masyado na kitang naabala. Kaya ko na ang sarili ko Cholo!" pilit ang ngiting sagot sa kanya. Hindi niya ako obligasyon para pag aksayahan niya ng oras.

 

"Malapit lang ang opisina ko dito sa city kaya masasamahan kita sa lahat ng lakad mo kung gugustuhin mo. Hwag kang mag alala sa akin Trexie. malaki ang utang na loob ng pamilya namin sa inyo simula ng bumalik kami dito sa Pinas. Lahat ng ginagawa ko ngayun ay bukal sa kalooban ko." sagot naman nito. Hindi ko naman maintindihan kung ano ang ibig niyang sabihin kaya hindi ako nakasagot.

 

"Ang totoo bagsak ang kabuhayan namin simula ng bumalik kami ng bansa. Mabuti na lang tinulungan kami ng ng ama mo para makabangon. Nag invest siya sa mga medical equipments na business namin ngayun kaya unti unti kaming nakakabangon." pagki- kwento nito. Kaagad naman akong napatango.

 

"Salamat Cholo. Hayaan mo kapag kailangan ko ng tulong hindi ako magdadalawang isip na tawagan ka.:" nakangiti ko namang sagot para matapos na ang usapan namin.

 

Mabilis lang naman kaming nakarating ng bahay. Nagulat pa ako nang mapansin ko ang presensya ni Dominic sa labas ng gate. Mukhang ako ang inaabangan nito dahil kita ko ang galit sa mga matang nakatitig sa akin habang pababa ako ng kotse. Bigla akong nakaramdam ng hindi maipaliwanag na takot.

 

"Sino ang nagsabi sa iyo na pwede kang umalis ng bahay?" narinig kong bigkas ni Dominic habang naglalakad palapit sa amin. Taranta kong nilingon si Cholo na noon wala pa yatang balak umalis.

 

"Umalis ka na..please! Kaya ko na ang sarili ko. Galit siya at baka masaktan ka na naman nya." nakikiusap kong wika kay Cholo. Kaagad naman tumalim ang mga mata ni Cholo habang nakatitig sa gawi ni Dominic bago nagsalita.

 

"BAkit ka ba nagtitiis sa gagong iyan?

 

Okay, aalis ako, pero babalik ako Trex. Nandito lang ako kung sakaling kakailanganin mo ng tulong." wika pa nito at mabilis na pinaarangkada ang sasakyan paalis kasabay ng mahigpit na paghawak ni Dominic sa balikat ko at malakas akong hinatak papasok ng gate.

 

"Nawala lang ako saglit, nakikipag landian ka na sa ibang lalaki! Ganyan ka ba kababang uri ng babae Trexie? Hindi mo ba talagang kayang makontento sa iisang lalaki?" halos pasigaw na bigkas ni Dominic habang hatak-hatak pa rin ako nito hangang sa makapasok sa loob ng bahay.

 

Masakit ang pagkakabaon ng kamay nito sa balikat ko at alam kong mag iiwan iyung ng pasa pero hindi ko na pinansin pa. Bigla kasi akong nakaramdam ng takot sa nakikitang kong galit sa kanya ngayun. Halos pasalya niya akong itinulak sa sofa pagkapasok namin.

 

"Dom, wala akong ginawang masama. Aksidente ang pagkikita namin ni Cholo sa labas at nagpresenta siya na ihatid ako. Maniwala ka sa akin...hindi kita nilu---" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng maramdaman ko ang pagdapo ng palad niya sa pisngi ko. Pakiramdam ko saglit akong nabingi dahil doon. Hindi ako makapaniwala na sa pangalawang pagkakaktaon, nagawa niya akong saktan hindi lang emotionally, mentally pati na din physically.

 

"Huwag ka ng magpaliwanag kung ayaw mong matamaan sa akin Trexie! Alam na alam ko na ang ligaw ng bituka ng mga babaeng kagaya mo. Wala ka na ngang silbi, nagawa mo pa talagang makipag landian sa iba!!" galit na bigkas nito.

 

Lalo naman akong napahagulhol ng iyak. Hindi ko akalain na ganito na pala kababa ang tingin sa akin ni Dominic. Hindi ko alam na ganito na siya kawalang respeto sa akin.

 

Naramdaman ko pa ang paghawak nito sa likod ng buhok ko at iniangat ang aking mukha. Nanlilisik akong tinitigan nito sa mga mata bago nagsalita.

 

"Hindi ka kontento sa akin kaya nagawa mong sumama sa ibang lalaki? Kaya ka naghanap ngayun ng iba? Bakit

 

Trex! Bakit ba napakawalang kwenta mo! Nagsisisi ako na ikaw ang pinakasalan ko!!"galit na muling bigkas nito. Tagos hangang kaloob looban ng puso ko kaya lalong nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata.

 

"Kung-----kung wala na --talaga akong hala-ga sa iyo, pwede bang maghiwalay na lang--tayo?" sagot ko habang sunod sunod ang paghikbi. Lalong humigpit ang pagkakawak nito sa likod ng ulo ko at halos matangal na ang anit ng buhok ko dahil sa kanyang ginawa. Pero hindi ko na pinagtoonan pa ng pansin iyun. Mas masakit ang nararamdaman ng puso ko kaysa sa sampal at paghila niya sa buhok ko ngayun.

 

"Para ano? Para malaya ka ng makisama sa ibang lalaki! NO! Tandaan mo, akin ka lang at mananatili ka sa tabi ko habang buhay! galit na bigkas nito kasabay ng paghatak nito sa soot kong damit.

 

Lalo akong napaiyak ng isa isa nitong punitin ang suot ko. Hindi ako makapalag dahil pakiramdam ko nauubusan ako ng lakas sa mga pinanggagawa niya!

 

 

Chapter 225

 

TREXIE POV

 

"No! No!" naiiyak kong sigaw kay Dominic habang iniisa isa nitong tangalin lahat ng saplot ko sa katawan. Hindi ko na siya kilala. Ibang iba na siya ngayun dahil sa mga pinanggagawa niya.

 

"Ayaw mo? Dahil may iba ka na? Ganoon ba?" galit na bigkas nito. Kaagad akong umiling habang dahan dahan na umaalis ng sofa. Hindi ko na siya matatagalan. Hindi ko na kaya!

 

Kung tutuusin, wala akong kasalanan sa kanya. Hindi niya dapat ako saktan ng ganito. Nakunan ako dahil sa mga pinanggagawa niya sa akin kaya hindi dapat na sa akin niya lang ibunton ang sisi sa mga nangyayari.

 

"Dom, hindi ko na kaya! Kung talagang wala ka ng natitirang pagmamahal at pagalang sa akin, maghiwalay na tayo.

 

"wika ko kasabay ng pagpunas ng luha ko sa aking mga mata at direcho itong tinitigan. Saglit itong natigilan habang matiim akong tinitigan sa mga mata.

 

"Hindi lang ako ang may pagkakamali kaya nawala ang baby natin. Masakit din sa akin ang mga nangyari na hindi ko siya nagawang protektahan. Kung wala na talagang katahimikan sa pagitan nating dalawa, malaya kang makapamili, pwede mo akong patayin or pwede mo akong palayain." mulin bigkas ko habang dahan dahan na pinupulot ang mga nahubad kong saplot sa sahig.

 

Napansin ko pa ang pagkatulala nito habang nakatitig sa akin kaya kinuha kong chance iyun para makalayo sa kanya. Kahit halos wala na akong saplot sa katawan, mabilis akong naglakad pabalik ng servants quarter at sinugurado kong naka lock ang pintuan bago ako pabaluktot na nahiga sa aking higaan habang patuloy ang pagluha.

 

Pagod na pagod na ako. Parang hindi ko na alam kung paano lumaban sa buhay. Kung sakaling bigyan ulit ako ng chance ng langit, iiwasan ko na talaga si Dominic. Hindi ko na hahayaan pa ang puso ko na mahalin siya. Hindi ko na hahayan pa ang sarili ko na mahulog sa kanya.

 

Hinila ko na lang ang kumot at itinakip ko sa hubad kong katawan. Wala an akong lakas pa para bumangon at magbihis. Pagod na pagod ako at parang gusto kong idaan sa pagtulog na lang muna ang sakit na nararamdaman ko.

 

At least sa pagtulog ko, saglit kong matatakasan ang sakit na nararanasan ko ngayun. Saglit akong makakalaya sa pagdurusa.

 

Hindi ko na namalayan pa ang paglipas ng oras. Nagising at muli akong nakatulog. Wala akong gana na bumangon at lumabas ng kwarto. Parang mas gusto ko na lang magkulong sa apat na sulok ng kwarto na ito hangang sa huli kong hininga.

 

Hindi ko maiwasang mapapitlag ng marinig ko ang mahinang katok sa pintuan ko kasunod ng boses ni Dominic sa labas. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot,.

 

Kung noon, excited ako tuwing naririnig ko ang boses niya, ibang iba na ngayun. Natatakot na ako sa kanya Natatakot ako na baka saktan niya ulit ako.

 

"Trexie, lumabas ka diyan! Kung hindi mo bubuksan ang pintuan, sisirain ko ito!" pagbabanta pa nito habang unti- unti nitong nilalakasan ang pagkatok sa pintuan ng kwarto. Hindi ko iyun pinansin bagkos kinuha ko ang isang unan at itinakip sa aking tainga. Wala na akong pakialam pa kung ano man ang gagawin niya. Hindi na ako interesado hangang sa muli akong nakatulog.

 

Nang muli kong imulat ang aking mga mata isang familiar na silid ang kaagad na sumalubong sa akin. Akmang babangon ako ng maramdaman ko ang nakatusok ng bagay sa kamay ko. Naka- dextose ako kaya lulugo akong bumangon

 

"Ayyy Mam, gising na po paka kayo. Teka lang, gusto niyo na po bang kumain? Ikukuha ko po kayo." kaagad na bigkas sa akin ng isang babaeng nakaputi. Nagtataka akong muling inilibot ang tingin sa paligid at kung hindi ako maaring magkamali, nandito ako sa loob ng silid namin ni Dominic. Pero bakit may nurse akong kasama? Anong nangyari?

 

"Si Dominic po?" wala sa sarili kong tanong.

 

"Lumabas lang po saglit si Sir Mam. Grabe ang pag aalala noon sa iyo dahil halos tatlong araw din kayong walang malay dahil sa taas ng lagnat niyo." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na maluha.

 

Kung ganoon, natuluyan nga akong nagkasakit. Kaya pala nandito ako sa loob ng silid naming dalawa. Malungkot akong napabuntong hininga.

 

Tatlong araw palang nakapag pahinga ang katawan at isip ko mula sa mga maaanghang na salita galing kay Dominic. Hindi ko tuloy alam kung matutuwa ba ako or malulungkot. Sa isang bahagi ng puso ko, umaasa ako na sana hindi na ako nagising pa.

 

"Saglit lang Mam, ikukuha ko muna kayo ng makakain. Ibinilin naman po ng Doctor niyo na pwede na kayong kumain ng mga light foods once na magising kayo." nakangiti pa nitong bigkas bago ako tuluyang iniwan dito sa loob ng kwarto.

 

Hindi ko naman maiwasan na muling ilibot ang tingin ko sa paligid. Saglit pa akong naluha ng mapansin ko na naka- hang na ulit ang wedding picture namin ni Dominic. Naka display na din ang aming mga pictures frame. Kung ganoon, ibinalik niya din pala. Hindi niya naman pala itinapon.

 

Hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot habang nakatitig sa wedding picture na iyun. Ako ang pinaka masayang babae sa araw na iyun. Ang bilis natapos ng maliligayang araw ko. Ang bilis magbago ng lahat.

 

Muli akong natigil sa pagmumuni- muni ng maramdaman ko ang muling pagbukas ng pintuan ng kwarto at iniluwa ang pigura ni Dominic. Kita ko pa nga ang pagkagulat sa kanyang mga mata nang dumako ang tingin nito sa akin. Hindi ko naman malaman kung ano ang mararamdaman ko.

 

"You're awake! Kumain ka na ba?" kaagad na tanong nito. Hindi ko ito sinagot bagkos kaagad akong nag iwas ng tingin sa kanya. Isang malalim na buntong hininga ang narinig ko bago ko naramdamdaman ang paglapit nito sa akin at ang pagdampi ng palad niya sa noo ko. Hindi ko maiwasang mapapiksi para ipakita sa kanya na hindi ko gusto ang ginagawa niya ngayun.

 

Ayaw kong makita ang pag aalala sa mga mata niya ngayun para sa akin. Baka biglang magbago iyun kapag gumaling na ako. Ayaw ko ng umasa pa na magkakaayos pa kami.

 

 

Chapter 226

 

TREXIE POV

 

Kaagad na naupo si Dominic sa kama habang titig na titig sa akin. Hindi ko na siya pinansin pa at kaagad na akong pumikit. Hindi ko na din siyang kayang titigan dahil sa mga nangyari sa amin.

 

"Kumusta ang pakiramdam mo?" narinig ko pang tanong niya sa akin. Muli kong idinilat ang aking mga mata at walang gana ko itong tinitigan.

 

Wala na akong pakialam pa kung lalo siyang magalit sa akin. Tangap ko na ang posible kong magiging kapalaran sa mga kamay niya habang magkasama kami.

 

"Sana hinayaan mo na lang akong mamatay. Ito naman ang gusto mo diba? Ang nakikita akong nahihirapan? " sagot ko. Hindi ito nakaimik. Kita ko ang paglambong ng hitsura nito pero hindi ko na pinansin pa. Wala na akong panahon pa para pansinin kung anong klaseng tao siya.

 

"I know na naging masama ako sa iyo. Naging unfair ako sa iyo. Walang kapatawaran ang mga nagawa ko sa iyo Trex kaya normal lang siguro na galit ka ngayun sa akin. Hayaan mo, simula ngayung araw, pipilitin kong maging mabuting tao at pagbabayaran ko kung ano man ang nagawa kong pagkakamali sa iyo." sagot nito. Hindi ako nakaimik. Hindi ko na din kasi maramdaman pa sa sarili ko kung sensiro ba talaga siya sa mga sinasabi niya. Hindi ko na alam. Mahirap nang magtiwala sa isang kagaya ni Dominic.

 

"Babalik na ako ng kwarto ko." walang gana kong sagot sa kanya at akmang tatangalin ko na ang dextrose na nakakabit sa akin nang maagap ako nitong pigilan.

 

"Dont! Dito ka lang. Simula ngayung araw, ito na ulit ang magiging silid mo. Hindi na sa servants quarter dahil may iba ng umuukupa doon." sagot nito. Natigilan ako. Ibig niya bang sabihin, muli kaming magsasama sa iisang silid? Aminado akong nakakaramdam ako ng pagtutol. Ayaw ko na! Suko na ako.

 

Imposibleng magbabago ang isang Dominic sa isang iglap lang. Pagkatapos ng mga kalupitan na nararanasan ko sa kanya, alam kong hindi siya magbabago sa loob lang ng ilaang araw lang. Sariwa pa ang sugat sa puso ko at hindi na ako umaasa pa na matutupad ang pangarap ko na makakasama siya habang buhay. Hindi na!

 

Siya na din ang nagsabi nang makailang ulit na binigo ko siya. Na isa akong inutil at walang kwentang babae. Tangap ko na hindi ko kayang ibigay kong ano man ang gusto niya.

 

Hahayaan ko na siyang maging masaya sa piling ng iba kung saan mabibigyan siya ng kahit na isang dosenang anak. Gusto ko nang maging malaya sa mga kalupitan niya.

 

"Pwede bang iwan mo muna ako?" sambit ko sa kanya. Ang totoo, ayaw ko muna siyang makausap. Gusto ko muna ng sapat na oras para makapag- isip ng tama.

 

"I understand! Lalabas na muna ako. Magpahinga ka muna. Huwag kang mag alala, may magbabantay sa yo dito sa loob ng kwarto. Malaya mong iutos sa kanya lahat ng kailangan mo." sagot nito. Hindi na ako umimik pa. Naramdaman ko naman ang dahan dahan nitong pagtayo mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama. Akmang muli ako nitong hahawakan sa aking noo pero mabilis pa rin akong umilag.

 

Isa sa mga gusto kong mangyari ngayun ay umiwas na sa mga hawak niya. Hindi ko na hahayaan pa na muling sumayad ang balat niya sa balat ko.

 

Ayaw ko nang maging mahina. Pagod na akong umiyak at magparaya. Wala akong kasalanan para patuloy na tiisin ang mga parusa niya sa akin.

 

Laglag ang mga balikat na naglakad palabas ng kwarto si Dominic. Hindi ko alam kung palabas lang ba ang kabaitan na ipinapakita niya sa akin pero ayaw ko ng intindihin pa. Sapat na sa akin na umalis na siya dito sa loob ng kwarto.

 

Kakalabas lang ni Dominic ng pumasok naman ang nurse na mag aalaga daw sa akin. May bitbit na itong isang tray na naglalaman ng ibat ibang klaseng pagkain. Walang gana ko iyung tinitigan at nagpasya akong muling humiga ng kama. Wala akong appetite. at mas gustuhin ko pang matulog na lang muna kaysa kumain.

 

"Mam, kailangan nyo pong kumain ng kahit kaunti para makainom na din po kayo ng gamot niyo." wika ng nurse sa akin. Walang gana ko itong tiningan sabay iling.

 

"Wala pa akong gana. Pwede bang lumabas ka muna? Hayaan mo muna akong mapag-isa. " sagot ko.

 

"Naku, hindi po pwede Mam. Ang bilin po kasi ni Sir Dominic na bantayan at alagaan ko daw kayo." sagot nito.

 

"Maayos na ako at hindi ko kailangan ang tagapag alaga. Iwan mo muna ako.....please!" sagot ko. Dahan-dahan naman itong tumango at yuko ang ulo na lumabas ng kwarto.

 

Naiwan naman akong hindi na mapigilan ang muling pangingilid ang luha sa aking mga mata.

 

Ipinapangako ko sa aking sarili na ito na ang huli kong pag iyak. Tuluyan ko nang palalayain ang sarili ko sa presensya ni Dominic sa ayaw at gusto niya.

 

Tama nang minsan ko siyang minahal. Tama nang minsan akong nagmahal. Pipilitin kong maging masaya kahit mag isa lang ako. Ibabangon ko ang aking sarili sa pagkakalugmok ngayun dahil hindi ko deserved na patuloy na masaktan.

 

Hindi ko deserved na parusahan ng kung sinu-sino. Tama na ang makailang ulit kong pag iyak dahil sa pag ibig. Tama na ang minsan akong naging martir.

 

Hindi na kay Dominic iikot ang mundo ko! Hindi na...

 

 

Chapter 227

 

TREXIE POV

 

Sa bawat araw na nagdaan, nandiyan palagi si Dominic na hindi ko alam kung bakit parang nag iba na naman ang pakikitungo nito sa akin. Wala na akong naririnig na kahit na anong masasakit na salita mula sa kanya. Hindi ko na din nakikita si Michelle dito sa loob ng bahay sa buong panahon na nagpapagaling ako.

 

"Bumili ako ng mga pagkain na paborito mo. Nagugutom ka na ba?" nakahiga ako dito sa loob ng kwarto habang abala sa kakapindot ng aking cellphone ng biglang dumating si Dominic. Weekdays ngayun at eksaktong alas dose ng tanghali na first time niyang umuwi galing sa trabaho para lang sabihin sa akin na binilhan niya ako ng pagkain.

 

Actually, hindi niya naman talaga dapat gawin ito sa akin. Ibinalik na niya ang mga katulong dito sa bahay at pwede akong magrequest ng pagkain na gusto kong kaininin. Kaya lang, nitong mga nakaraang araw wala talaga akong ganang kumain. Ewan ko ba. Hindi ko alam. Basta nararamdaman ko sa sarili ko na hindi na ako masaya sa kung anong buhay meron ako ngayun.

 

Buhay prinsesa na ulit ako. Wala na akong ginawa buong araw kundi ang humilata at pagsilbihan ng mga kasambahay. Pero kulang pa rin. Hindi ako satistifed. Hindi na ako masaya.

 

Gusto ko nang makalaya. May gusto akong gawin sa buhay ko na hindi ko magagawa kapag nasa poder ako ni Dominic. Gusto kong bumalik sa pag aaral at muling buuhin ang sarili ko na malayo sa lalaking nanakit sa akin.

 

Siguro nga natabunan na ang pagmamahal na nararamdaman ko sa kanya ng galit. Hindi ko na siya maramdaman sa puso ko. Mas gustuhin ko pang hindi muna siya makikita. Hind na ako komportable kapag nasa paligid siya.

 

"Busog pa ako. Mauna ka ng kumain kung gusto mo!" malamig kong sagot sa kanya. Saglit itong natigilan. Kita ko ang pagtagis ng mga bagang nito bago dahan dahan na pilit na ngumiti sa akin.

 

"Why? Sabi ng mga kasambahay, kaunti lang ang kinain mo kanina. Nitong mga nakaraang araw, nagiging tamilmil ka na sa kinakain mo. May dinaramdam ka ba?" tanong nito. Kaagad akong umiling at iniwas ang tingin sa kanya.

 

Isang malalim na buntong hininga ang narinig ko sa kanya bago ito nagsalita.

 

"Aminado ako na nagiging makasarili ako nitong mga nakaraang araw. Nagi- guilty ako kaya gusto kong bumawi ngayun. Sana naman huwag mong parusahan ang sarili mo Trex. Ginawa ko ang lahat ng ito para makabawi sa lahat ng pagkakamali ko kaya sana naman bumalik na sa dati ang turingan nating dalawa." narinig kong wika nito gamit ang kanyang seryosong boses. Pigil ko naman ang sarili ko na maluluha

 

Kay sarap sanang pakingan ang mga sinasabi niya ngayun. Kaya lang, naging manhid na ako. Hindi na kayang tumangap ng mga paliwanag ang puso ko. Natatakot na akong muling magtiwala.

 

Actually, mas gustuhin ko pang tumandang mag isa kaysa magtiwala ulit. Hindi na. Ipinapangako ko sa aking sarili na hindi na ako iibig pang muli. Sarili ko lang ang mamahalin ko at hindi ko na hahayaan pa na may manakit pa sa akin.,

 

Ayaw ko ng sumugal ulit sa lecheng pag ibig na iyan. Nadala na ako! Ayaw ko nang masaktan ulit.

 

"Kung talagang nagsisisi ka, pwede bang ibigay mo sa akin ang gusto ko? Pwede bang palayain mo na ako?" mahina kong sagot sa kanya. Pilit ko ang sarili ko na huwag pumiyok ang boses ko dahil nagbabadya na naman ang luha sa aking mga mata na lumabas. IIwsan ko na ang sarili ko na makita nang kahit sino na umiiyak.

 

Kaagad kong napansin ang lungkot na biglang bumalatay sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Pinilit ko namang ignorahin iyun. Hindi na ako dapat pang magpadala sa mga ganiyang expressions niya.

 

"No! Hindi ako papayag! Hindi bat sabi ko, babawi ako sa iyo? Hindi bat sabi ko, pinagsisisihan ko na ang mga nagawa akong pagkakamali sa iyo? Hindi ako papayag na makipag hiwalay ka sa akin Trex!" sagot nito. Hindi ko na napigilan pa ang muling paglandas ng luha sa aking pisngi.

 

Sabi ko naman hindi na ako iiyak eh. Pero pasaway talaga itong luha ko na kahit anong pigil ko gusto talagang lumabas. Kahit nga anong punas ko patuloy pa rin ang pagdaloy noon.

 

"Hindi na tayo babalik sa dati. Magiging disaster lang ang pagsasama natin kung ipipilit mo pa ang gusto mo! Hindi na ako masaya pa sa relasyon natin at kahit ano pa ang gawin mo, hinding hindi ko makakalimutan ang ginawa mo sa akin. Mananatili iyung nakatatak sa pagkatao ko habang nabubuhay ako." lakas loob kong sagot.

 

Napansin ko pa ang pagkatulala nito habang nakatitig sa akin. Hindi niya marahil inaasahan na masasabi ko ang ganoong bagay sa kanya.

 

Sabagay, ano pa nga ang ikakatakot ko sa kanya?. Ayos na ako...kaya ko nang sabihin sa kanya ang gusto kong sabihin. Bahala na kung maglit man siya sa akin. Pwede niya ulit akong saktan dahil sanay na ako. Pero isa lang ang nasisiguro ko. Hindi na ako babalik sa kanya.

 

Hindi na ako kagaya noon na kaligayahan niya lang ang palagi kong iniisip. Hindi kagaya noon na masyado akong naging bulag sa pagmamahal ko sa kanya.

 

"Alam kong galit ka lang kaya nasasabi mo iyan. Sige na...bumangon ka na diyan. Sabayan mo akong kumain ng lunch." sagot naman nito. Malayo ang sinabi niya ngayun kumpara sa topic namin. Hindi ko ito pinansin bagkos hinila ko ang makapal na comforter at itinakip sa buo kong katawan.

 

Palatandaan na hindi ako kakain na kasabay siya. Palatandaan ba ayaw ko na siyang makausap.

 

Katahimikan ang namayani sa buong paligid bago ko naramdaman ang mga yabag ni Dominic palabas ng kwarto. Mariin kong ipinikit ang aking mga mata. Kahit papano, nakaramdam ako ng tuwa sa aking sarili. Sa kauna- unahang pagkakataon, nasabi ko sa kanya kung ano ang gusto ko.

 

 

 

CHAPTER 228

 

TREXIE POV

 

"Manang, umalis na po ba si Dominic?

 

"kaagad na tanong ko kay Manang pagkababa ko. Eksakto isang oras pagkatapos ng komprontasyon namin ni Dominic kanina sa kwarto at kaagad akong bumaba dito sa kusina para maghanap ng pwedeng kainin.

 

"Kanina pa po Mam. Hindi na nga po

 

kumain ng lunch. Parang hinatid niya lang po ang mga pagkain para sa iyo." sagot naman nito sa akin. Kaagad akong napatango at naglakad patungo sa dining area para tingnan kung anong mga pagkain ang dala ni Dominic kanina.

 

Puro paborito ko nga pero wala akong balak galawin iyun. Pwede naman akong lumabas at umurder ng kaparehong pagkain kapag gusto ko.

 

"May mga pagkain pa po ba tayo sa ref Manang na ready to eat na?" baling ko kay Manang habang may pilit na nakaguhit na ngiti sa labi. Kaagad naman itong natigilan habang pasulyap-sulyap sa mga pagkain na nasa lamesa na.

 

"Hindi niyo po ba gusto ang mga pagkain na dala ni Sir Dominic Mam? Nabanggit niya po kasi sa akin kanina na mga favorite niyo daw po ito."

 

nagtataka naman nitong sagot. Muli kong tinapunan ng tingin ang mga pagkain na nakahain sabay iling.

 

"Hindi po eh. Ayaw ko. Mas gusto ko ng ibang pagkain. Kahit instant noodles or whatever basta huwag lang iyan."

 

seryoso kong sagot. Kaagad naman napatango si Manang.

 

"May mga pagkain pa po sa ref Mam. May tira pa sa tinola na ipinaluto niyo kahapon. Gusto niyo po bang initin ko iyun?" tanong naman nito. Kaagad naman akong napangiti sabay tango.

 

Mas gustuhin ko pang kumain ng mga left overs kaysa kumain sa mga pagkain na dala ng Dominic na iyun. Talagang makikipag-tikisan ako sa kanya. Hindi niya na ako madadala sa mga ganitong gesture niya.

 

Katulad ng inaasahan, left over na pagkain ang kinain ko. Sinabi ko na din kay Manang kung anong gusto kong kainin mamayang dinner. Natatakam man sa mga pagkain na dala kanina ni Dominic pilit kong nilalabanan iyun. Kakain ako ng mga ganiyang pagkain kapag nasa mood na akong lumabas.

 

Patapos na akong kumain ng mapansin ko ang pagpasok ni Michelle dito sa dining area. Simula ng nagkasakit at gumaling ako ngayun ko lang ulit ito nakita. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking kamao lalo na nang mapansin ko ang nakakainis na

ngisi nito habang naglalakad palapit sa akin.

 

"Ohhh, buhay senyorita na pala ulit ang babaeng baog." natatawa pa nitong sambit. Sarap hilahin ng dila para mabawasan ang kabastusan ng bunganga. Kakarating lang pero gusto niya na kaagad ng gulo.

 

"Anong kailangan mo? Sino ang nagsabi sa iyo na pwede kang pumasok dito sa loob ng pamamahay ko?"

 

seryoso kong tanong sa kanya habang nakahawak sa isang baso ng juice. Medyo umuki na nga ang mood ko ngayung araw at gusto pa yatang siraing muli ng Michelle na ito.

 

Ang kapal ng mukha ng Dominic na iyun na alukin ako ng sana muli kaming bumalik sa dati gayung may isang Michelle na siyang kinahuhumalingan.

 

"Of course, nakalimutan mo na ba ang sinabi ko sa iyo noon na ako na ang bagong mahal ni Dominic? Huwag mong sabihin na nakalimutan mo na kaagad iyun porket maayos na ulit ang pakikitungo niya sa iyo?" natatawa naman nitong sagot. Hinaplos haplos pa nito ang buhok ko kaya kaagad naman akong napatayo. Masama ko itong tinitigan bago ko ito sinagot.

 

"Ohhh ganon ba? Bakit parang wala namang nababangit sa akin si Dominic tungkol dito? Katunayan nga, gusto ko ng makipag-hiwalay sa kanya pero ayaw niya. Gusto daw niyang bumalik kami sa dati at babawi daw siya sa akin.. "nang aasar ko namang sagot. Kaagad naman nagsalubong ang kilay nito palatandaan na hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. Lalo akong napangisi.

 

"At naniwala ka naman sa sinabi niya? Hindi mo ba alam na double time ang ginagawa naming pasi-sex para mabuntis agad ako at mabigyan ko siya ng tagapagmana?" sagot naman nito. Kuhang kuha talaga ng Michelle na ito ang inis ko sa expression pa lang ng mukha. Ang sarap ingudngod sa sahig ng pagmumukha nito para mabawasan naman ang kakapalan noon.

 

"Ohhh, kung ganoon congratulations! Sana nga mabuntis ka kaagad at maibigay mo sa kanya ang nais niya dahil kung hindi baka magiging kapareho mo ang nagiging kapalaran ko sa mga kamay niya." nang uuyam ko namang sagot sa kanya. Kaagad namang nanlilisik ang mga mata nito at akmang sasampalin niya ako ng bigla kong itinapon sa mukha niya ang laman ng isang basong juice. Napasinghap pa ito at nagulat sa aking ginawa.

 

"Trexie!" galit na sigaw nito. Hindi naman ako nagpatinag bagkos natatawa ko lang itong tinitigan. Ang sarap pala sa pakiramdam na galitin ang kabit ni Dominic. Kahit man lang sa ganitong paraan, makakaganti ako sa lahat ng pang aalipusta niyo sa akin.

 

"Ooops, sorry ha..hindi ko sinasadya! Ikaw kasi eh..masyado mo akong ginulat!" natatawa kong bigkas at akmang tatalikuran na ito ng bigla niyang hawakan ang buhok ko sabay hila. Nawalan ako ng balanse kaya kaagad niya akong nakaladkad kasabay ng pagkalmot nito sa pisngi ko. Napaaray ako sa sakit kasabay ng pamamanhid ng mukha ko sabay bitaw niya sa akin.

 

"ooops, sorry ha? Nabigla lang din ako. Ikaw kasi eh...alam mo naman na sa umpisa pa lang panalo na ako sa laban na ito pero sobrang tigas pa rin ng ulo mo. Sa ating dalawa, alam mong ako ang kakampihan ni Dominic." sagot nito. Lalong sumiklab ang galit sa puso ko kasabay ng hapdi sa pisngi ko kaagad ko itong sinugod at itinulak.

 

Nawalan ito ng balanse at napaupo sa sahig.

 

"Manang, hawakan niyo siya. Kakalbuhin ko ang makating babae na iyan!" galit kong bigkas sa kanina pa nakamasid na mga kasambahay. Tiwala ako na nasa akin ang loyalty nila dahil binilinan sila ni Dominic na alagaan ako.

 

"Ehhh Mam...baka-" hind na natuloy pa ang sasabihin nito ng sumigaw ako.

 

"Hawakan niyo siya!!!" galit kong sigaw lalo ng mapansin ko ang dahan dahan na pagtayo ni Michelle. Hindi ko na hahayaan pa na muli niya akong maiisahan. Ibubuhos ko sa kanya ang galit na nararamdaman ng puso ko habang wala pa ang tagapag tangol niyang si Dominic.

 

Chapter 229

 

TREXIE POV

 

Hindi ko maiwasan na mapangiti ng mapansin ko na kaagad na nilapitan nila Manang at ng isa pang kasama niyang kasambahay si Michelle at kaagad na hinawakan sa magkabilaang balikat habang nakasalampak ito sa sahig. Pilit naman pumapalag ang galit na galit na si Michelle pero wala siyang pamana sa lakas ng dalawang inutusan ko na tama nga ang iniisip ko. Nasa akin ang kanilang loyalty at ako ang kanilang itinuturing na amo.

 

Mabibigyan ko talaga ang dalawang ito ng bonus mamaya eh. May malaking pera sa account ko dahil hindi naman naputol ang mga allowances na pumapasok doon mula kina Mama at Papa simula ng ikasal ako kay Dominic kaya naman hindi lang ako ang magiging masaya ngayung araw. Sisiguraduhin kong magiging masaya din ang dalawang kasambahay na ito mamaya.

 

"Hawakan niyo siya ng maayos.

 

Kukuha lang ako ng gunting." nakangiti kong bigkas at mabilis na pumasok sa loob ng kusina para maghagilap ng gunting. Gunting na panlinis sa isda ang nakuha ko at mabilis na akong bumalik ng dining area.

 

Nakakaputol nga ng palikpik ng isda ang gunting na ito, buhok pa kaya ng malanding Michelle na iyun?

 

Pagkapasok ko sa loob ng dining area narinig ko pa ang galit na galit na sigaw ni Michelle. Pinagbabantaan nito ang dalawang kasambahay na nakahawak sa kanya ng kung anu-ano. Natatawa naman akong naglakad palapit sa kanila.

 

"Ano ang gagawin mo? Nababaliw ka na ba Trexie? Tiyak na papatayin ka mamaya ng Babe Dominic ko kapag malaman niya itong pinanggagawa mo sa akin!" galit na singhal nito sa akin habang kita ko sa mga mata niya ang takot habang nakatingin sa hawak kong gunting.

 

"Yahhh, baliw na nga siguro ako at after this baka dadalhin na ako ni Dominic sa mental hospital para ipagamot na mas gusto kong gawin niya sa akin kaysa manatili ako sa impyernong lugar na ito! Pero bago iyan, bibigyan muna kita ng magandang gupit!" natatawa kong bigkas sa kanya at siniyasan sila Manang na hawakan ng maigi si Michelle na noon ay patuloy pa rin sa pagpupumiglas.

 

"Hayop ka! Pakawalan niyo ako! May kalalagyan din kayong lahat sa mga ginagawa niyo sa akin!' galit na sigaw nito. Natatawa ko namang hinawakan ang ilang hibla niyang buhok na alaga pa yata sa rebond dahil sobrang straight niyun at kaagad na pinutol. Kapantay sa tainga niya ang gupit na ginawa ko kaya kaagad na napasigaw sa galit si Michelle ng mapansin niya ang isa isang pagbabagsakan ng buhok niya sa sahig.

 

Lalo itong nagwala. Malakas na nagpumiglas kaya kaagad kong hinila ang natitira niyang buhok sa sobrang inis!

 

"Hey...relax! Sa kakapiglas mo diyan baka mahagip ko ang tainga mo at iyan ang maputol. Huwag mo talaga akong sisisihin." natatawa kong bigkas. Natigilan naman ito kasabay ng pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Nginitian ko sila Manang bago ko ipinagpatuloy ang aking ginagawa

 

Ngayun ko lang napatunayan na mahirap pala maging parlorista. Kayhirap pantaying ng buhok ni

Michelle. Hehehe! Parang gusto ko na lang kalbuhin para naman wala na kong gugupitan.

 

"Hayop ka! Pagbabayaran mo ang ginagawa mong ito sa akin. Hinding hindi kita mapapatawad!" paulit ulit na bigkas nito habang pilit ko pa ring pinapantay ang buhok niya. Ang hangang baiwang na buhok niya kanina ay pantay na lang sa kanyang tainga ngayun na hindi ko nga pala mapantay-pantay.

 

Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang pagpipigil na pagtawa nila Manang habang nakatitig sa mukha ni Michelle. Sa kakaiyak nito, nasira ang kanyang eye liner pati make up at nagkahalo- halo na iyun sa kanyang mukha. Kung gaano ito ka-pustura kanina, siyang ka -miserabe naman niyang tingnan ngayun.

 

"Anong nangyayari dito?" natigil lang ako sa aking ginagawa ng marinig ko ang pagdagundong ng boses ni Dominic sa paligid. Mabilis naman nabitawan nila Manang si Michelle sa sobrang pagkagulat.

 

"Bakit kaya ang aga niya na namang umuwi?" hindi ko pa maiwasang bigkas habang naiinis na nakatitig sa bagong dating na si Dominic. Muling umalingawngaw sa buong paligid ang malakas na pag iyak ni Michelle habang mabilis itong naglakad palapit kay Dominc at aktong yayakap pero kaagad kong napansin ang pag iwas ni Dominic sa kanya. Hindi ko tuloy maiwasan ang pagtaas ng kilay ko dahil sa pagtataka.

 

"Dom! She's crazy. Look what she did to my hair! She wants to make me bald. She wants to kill me!" maarting bigkas nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Biglang naging englisera ang gaga magmumukha lang siyang

cute sa paningin ni Dominic.

 

Well, sorry na lang siya. Hindi na siya mukhang cute ngayun. Kahit siguro pumunta pa siya sa pinaka magaling na parlor hindi na maibabalik ang dati niyang buhok. Nagupit ko na at ipapabaon ko ito mamaya kina Manang sa garden.

 

Imbes na pansinin ang pagpapa-cute ni Michelle kaagad namang naglakad palapit sa akin si Dominic habang titig na titig sa aking mukha. Hindi ko tuloy malaman kung matatakot ba ako sa paraan ng pagtitig niya or hindi. Basta ang alam ko, kailangan kong lakasan ang loob ko kung gusto ko pang mabuhay dahil alam kong sa mga mata ni Dominic, si Michelle ang mahalaga sa kanya.

 

"Anong nangyari sa pisngi mo?" malalim ang boses na bigkas nito. Naramdaman ko ang galit niya kaya hindi ako nakaimik. Akmang

hahawakan niya iyun pero kaagad akong umiwas.

 

"Naku Sir...kinalmot ng babaeng iyan kanina." si Manang na ang sumagot. Kaagad naman binalingan ni Dominic si Michelle na kaagad naman dumipensa.

 

"Binastos niya ako Dom! Pumunta ako dito dahil gusto ko siyang makausap...I mean, gu-gusto ko syang maging kaibigan....pe...pero---" hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Michelle ng biglang itinaas ni Dominic ang kanyang kamay at sininyasan ang palaging nakadikit sa kanyang tauhan sa hindi ko maintindihan na dapat nitong gawin.

 

Kaagad na nanlaki ang mga mata ko ng kaagad na sinampal ng tauhan ni Dominic si Michelle. Sa lakas noon kaagad na namula ang mukha ng kawawang si Michelle na kaagad na sinampal ng tauhan ni Dominic si Michelle. Sa lakas noon kaagad na namula ang mukha ng kawawang si Michelle na kaagad namang napaiyak ng malakas.

 

May ganoon pala? Pwede na palang iutos ngayun kung gusto mong manampal or manakit? Astig ah?

 

 

Chapter 230

 

TREXIE POV

 

"Dom, bakit siya ang kinampihan mo? Look what she did to my hair! Halos kalbuhin niya ako oh at nandiyan pa sa mga kamay niya ang ebidensya!"

 

narinig kong muling angal ni Michelle habang sapo pa rin nito ang nasaktang pisngi. Hindi naman kumibo si Dominic bagkos naramdaman ko ang paghawak nito sa kamay ko kasabay ng pagtangal nito sa gunting na mahigpit ko pa ring hawak.

 

"Hindi bat sinabi ko sa iyo na huwag ka ng pumunta sa bahay na ito? Ano ang ginagawa mo dito? Ano ang ginawa mo sa pisngi ng asawa ko?" sagot naman ni Dominic. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay.

 

Asawa na ang tingin niya sa akin ngayun? Akala ko ba pinuputol niya na ang pagiging mag asawa namin simula ng nakunan ako? Bakit bigla na naman yata siyang nagbago?

 

Ganunpaman, ayaw ko pa ring maniwala. Malay ko ba naman kung muli niya lang akong pinapaikot. Mabilis magbago ang ugali nitong si Dominic kaya hindi ko na dapat siyang pagkatiwalaan.

 

"Gu-gusto ko lang namang makipag- bati sa kanya eh. Gu-gust---" hindi na natuloy pa ni Michelle ang sasabihin niya ng biglang sumigaw si Dominic.

 

"Stop it! Ayaw ko ng makarinig pa ng mga katwiran mo!" sigaw ni Dominic dito. Kaagad namang natameme si Michelle. Kitang kita ang takot sa mga mata nito habang nakatitig kay Dominic.

 

'Baka naman first time niyang nasigawan ni Dominic kaya ganito ang reaction niya. Lovers nga sila noon eh. Nagsi-sex kahit saan or kahit pa sa opisina.

 

Hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot ng muling lumitaw sa balintataw ko nang minsan ko silang nahuli na nagsi-sex sa loob ng banyo ng opisina. Iyun talaga ang dahilan kung bakit masyado akong na-stress at nakunan ako. Iyun din ang dahilan ng sunod-sunod na paghihirap ko sa mga kamay ni Dominic.

 

"Ilabas nyo na siya at pagsabihan niyo ang mga guard sa gate na huwag ng papasukin dito sa bahay ang babaeng iyan." narinig ko pang utos ni Dominic sa kanyang tauhan. Kaagad naman itong tumalima at halos kaladkarin nito si Michelle palabas ng dining area. Iiling-iling ko na lang silang nasundan ng tingin.

 

"Manang, pakikuha ng first aide kit." narinig kong muling wika ni Dominic.

 

Sa pagkakataon na ito, titig na titig na ito sa pisngi ko na may sugat. Hindi ko naman maiwasan na kapain ang pisngi ko at kaagad akong napangiwi ng maramdaman ko ang hapdi doon.

 

"Dont! Baka ma-impection!" awat pa sa akin ni Dominic at aktong hahawakan nito ang kamay ko na nakahawak sa pisngi ko na may kalmot ng kaagad akong umatras. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang lungkot na biglang bumalatay sa mga mata nito.

 

"Kaya kong gamutin ang sarili ko!" maiksi kong sagot sa kanya at akmang tatalikuran na ito ng bigla itong nagsalita.

 

"Hindi mo kinain ang mga pagkaing dala ko kanina?" tanong nito. Natigilan ako at muli kong sinulyapan ang mga pagkain na nasa mesa pa din.

 

"Hindi ko type. Nagbago na ang appetite ko." malamig kong sagot sa kanya at mabilis itong tinalikuran.

 

Nakasalubong ko pa si Manang na dala- dala na nito ang first aide kit na hinihingi sa kanya ni Dominic kanina pero hindi ko na pinansin pa.

 

Kaagad na akong naglakad pabalik ng kwarto at direcho sa banyo para icheck kung gaano ba kalala ang kalmot na natamo ko mula kay Michelle.

 

Hindi ko maiwasang mapangiwi ng mapansin ko na may natuyong dugo na pala sa paligid noon. Baliw talagang Michelle na iyun, pumunta pa talaga dito sa bahay para mang away.

 

Ayaw na lang manahimik gayung siya na nga ang palaging pinapaburan ni Dominic. Malungkot akong napangiti sa harap ng salamin bago ako nag umpisang maghilamos para mahugasan ang kalmot sa pisngi ko.

 

Wish ko lang na sana walang bacteria ang mga kuko ni Michelle at hindi ako ma-impection. Hindi naman ganoon kalalim ang kalmot pero nag iwan pa rin iyun ng marka at dumugo pa nga.

 

Pagkahilamos ko mabilis akong lumabas ng banyo. Hindi na ako nagulat pa ng mapansin ko ang presensya ni Dominic dito sa silid. Nakaupo ito sa gilid ng kama habang nasa tabi nito ang first aide kit na hiningi niya kanina kay Manang.

 

"Maupo ka dito sa tabi ko. Gagamutin natin ang sugat mo." malambing pa nitong wika sa akin. Kaagad naman akong umiling at direchong naglakad patungo sa vanity mirror ko.

 

"Huwag ka ng magkunwaring concern ka sa mga nangyari kanina. Sundan mo na si Michelle at baka tuluyan pa siyang magtampo sa iyo." sagot ko naman. Hindi ito nakaimik pero mula sa reflexion ng salamin kita ko ang biglang pagbabago ng hitusra nito. Kaagad na namula ang mukha nito at mabilis na tumayo at naglakad palapit sa akin.

 

"Huwag mong ubusin ang pasensiya ko Trexie. Ginagawa ko ang lahat ngayun para maging maayos ang pagsasama natin kaya maging cooperative ka naman sana." wika nito sabay hawak sa braso ko. Kaagad naman akong napapiksi upang mabitawan niya iyun bago ko ito sinagot.

 

"Eh di Wow! Thank you dahil gumagawa ka na ng effort para magkaayos tayo....pero ang tanong... gusto ko ba? Payag ba ako na bumalik tayo sa dati?" seryoso kong tanong sa kanya. Kaagad naman itong natigilan habang dahan-dahan na binibitawan ang brasong hawak niya.

 

"Hindi na tayo babalik sa dati. Wala na akong pakialam pa sa kasal natin! Simula noong binaboy mo ang pagkatao ko, sinukuan na kita Dom kaya kung gusto mong magkaroon pa ako ng kahit kaunting respito sa iyo, palayain mo na ako sa lintik na kasal nating dalawa!" diretshahan kong wika sa kanya. Wala na akong pakialam kung muli niya akong saktan sa mga kapangahasan na sinabi ko ngayun sa kanya. Ito ang gusto kong mangyari sa aming dalawa at hindi ako magsasawang paulit-ulit itong sabihin sa kanya.

 

 

Chapter 231

 

DOMINIC POV

 

Para akong biglang nawalan ng lakas habang dahan-dahan akong naglakad palayo kay Trexie. Hindi ko na inaasahan ang mga salitang luambas sa bibig niya ngayun.

 

Tuluyan ng naglaho ang dating siya. Kahit na anong pilit kong paglapit sa kanya, pilit niya akong tinataboy. Gaano ba kalaki ang galit na nararamdaman niya para sa akin?

 

Aware ako kung gaano ako kasama sa kanya noong nakunan siya pero hindi ko alam na ito ang magiging balik sa akin. Tuluyan ng naging malamig ang pakikitungo nito sa akin at wala na ang pagmamahal na nakikita ko sa kanyang mga mata tuwing tinititigan niya ako. Wala na ang dating Trexie.

 

Tuluyan niya na akong sinukuan. Gusto niya na akong iwan. Siguro nga napuno na siya sa mga pinanggagawa ko sa kanya. Siguro nga puro galit na lang ang nararamdaman niya sa akin dahil iyan din naman ang nakikita ko sa kanyang mga mata.

 

"Hayaan mo akong makabalik ng Manila at huwag mo na akong guluhin pa kahit kailan! Mag file ka ng divorce at palabasin mo na ako ang may kasalanan kaya hindi nagwork-out ang marriage natin." muling bigkas nito na lalong nagpadurog sa puso ko. Ganito na siya ka-pursigido na makipag- hiwalay sa akin. Ganito na siya ka- pursigido para iwan ako.

 

Kasalana ko! Kasalanan ko! Nagawa kong ubusin ang pasensya niya na siyang dahilan ng pagkawala ng pagmamahal na nararamdaman niya sa akin. Bakit hindi ko na-kontrol ang sarili ko na gumawa ng kasamaan sa kanya? Bakit?

 

Namalayan ko na lang ang sarili ko na muling nag walk out sa harap ni Trexie. Direcho akong naglakad palabas ng bahay at tinahak ang sasakyan para muling takasan ang mga masasakit na salita na naririnig mula kay Trexie.

 

Hindi ko kayang mawala siya sa akin. Ang mga katagang lumabas sa bibig ko noon ay hindi ko sinasadya. Nadala lang ako ng galit kaya hindi ko ma- kontrol ang sarili ko para saktan siya. Pero alam ng Diyos kung gaano ako nagsisisi tuwing pinapaiyak ko siya. Alam ng Diyos kong gaano ko kamahal ang asawa ko at nagkataon lang talaga na may mga actions akong nagagawa na hindi ko kayang kontrolin ang sarili ko.

 

Mula bata pa ako hirap ko na talagang pigilin ang sarili ko na manakit tuwing nagagalit ako. Talagang nakakapanakit ako at isa na si Trexie ang nabiktima ko. Hindi naman porket nasasaktan ko siya, hindi ko na siya mahal. Nasasaktan din naman ako kapag narerealized ko kung gaano siya naghirap sa mga kamay ko. Kaya nga bumabawi ako ngayun eh. Gusto kong iparamdam sa kanya na magbabago na ako. Huwag lang siyang tuluyan mawala sa akin.

 

"Boss, saan po tayo?" narinig ko pang tanong ng personal driver ko pagkasakay ko ng kotse.

 

"Sa hospital." maiksi kong sagot. Kaagad naman itong tumango at mabilis na pinaarangkada ang sasakyan.

 

Tahimik ako hangang nakarating kami sa hospital kung saan pag aari ng isang taong mahalaga din sa buhay ko. Ang taong kailan ko lang ulit nakita.

 

Direcho ako sa opisina ng Direktor. Pagdating ko sa may pintuan ay hindi na ako nag abala pang kumatok at gulat na nag angat ng tingin ang isang medyo may edad ng babae. Si Doctora Alice San Jose. Ang aking biological mother.

 

"Dominic, anak!" nakangiti nitong bigkas pagkakita sa akin. Sa kauna unahang pagkakataon, naluha ako habang mabilis na naglakad palapit sa kanya. Kaagad pa akong napayakap sa kanya.

 

"Mom, what should I do! Gusto niya na akong hiwalayan." mahina kong bigkas na parang isang batang nagsusumbong sa kanyang Ina na inagawan ng laruan. Naramdaman ko pa ang paghagod nito sa likod ko at dahan-dahan akong iginiya papuntang upuan.

 

Yes...ang aking Ina na kailan ko lang ulit nakita. Simula ng naimulat ko ang aking mga mata puro away nilang dalawa ni Daddy ang aking nasaksihan. Wala silang ginawa noon kundi magbangayan sa harapan ko hangang sa umaabot paminsan-misan sa sakitan na siyang naging dahilan ng tuluyan nilang paghihiwalay.

 

Naiwan ako sa pangangalaga ni Daddy na walang ibang ginawa kundi ang magdala ng ibat ibang babae sa bahay namin. Habang lumalaki ako, halos hindi na din kami nagkikita. Ni hindi ko talaga naranasan na magkaroon tahimik at masayang pamilya. Hindi ko din naranasan na makipag laro sa mga kaedad ko noon. Sa murang isip ko ipinamulat na sa akin ni Daddy kung sino ako at kung ano ang mga dapat kong gawin.

 

Isinaksak niya din sa isip ko na walang kwenta ang aking Ina at dapat ko siyang kamuhian.

 

"Anak, hindi lahat ng gusto natin ay makukuha natin sa isang iglap lang. Masyado siyang nasaktan sa mga nangyari kaya hayaan mo muna siyang makapag isip." sagot naman ni Mommy. Kaagad naman akong napakalas sa pagkakayakap dito sabay iling.

 

"No! Hindi ko kaya! Mahal ko siya. Mahal na mahal ko siya Mom!" sagot ko. Kung may ibang tao lang siguro na makakakita sa akin ngayun baka hindi makapaniwala sa nakikita sa akin ngayun. Hindi ako ganito. Matapang ako at never akong umiyak ng ganito.

 

"Pero sinaktan mo siya anak at normal lang na kamuhian ka niya. Hayaan mo muna ang asawa mong lumayo sa iyo. Hayaan mo din ang sarili mo na ayusin kung ano man ang problema sa iyo. Kung para talaga kayong dalawa sa isat isa, muling magtatagpo ang iyung landas." sagot naman nito sa akin. Kaagad kong pinahid ang luha sa aking mga mata sabay iling.

 

"Hindi ako papayag! Hindi ko kayang mawala siya sa akin. Handa naman akong magbago alang alang sa kanya. Magpapagamot ako. Magpapatingin ako sa psychiatrist kung kinakailagan." sagot ko.

 

Yes...psychiatrist or psychologist! May anger management issue ako. Kapag galit ako hindi ko kayang kontrolin ang sarili ko at talagang nananakit ako. Isa na sa naging biktima ko doon ay ang kawawang si Trexie. Ang asawa ko!

 

Pero alam nang Diyos kong paano ko pinagsisisihan ang lahat kapag bumalik na ako sa huwesyo. Nagkataon lang talaga na hindi ko ma-kontrol ang sarili ko. Siguro nga kailangan ko ng attention medical. Siguro nga kailangan kong magpagamot dahil hindi normal sa isang lalaki na kagaya ko na bigla na lang manakit ng asawa.

 

Chapter 232

 

DOMINIC POV

 

Pagkatapos ng madamdamin kong pakikipag usap kay Mama tsaka naman ako dumirecho sa condo kung saan nakatira si Michelle. Actually, condo ko ito at pinatira ko lang siya doon. Gusto kong magkaayos na kaming dalawa ni Trexie kaya pipilitin kong talikurar lahat ng mga nakasanayan kong gawain. Isa na dito ang pagpapatalsik ko kay Michelle sa buhay ko.

 

Aminado naman ako na sa loob ng kasal namin ni Trexie marami akong pagkakamali na nagawa. Nagawa ko pa ring makipagtalik sa kung kani- kanong babae. Duda na nga ako sa sarili ko eh. Baka nga bipolar na din ako dahil hirap akong talikuran ang mga babae. Mabilis akong maakit sa ganda nilang taglay at mahilig talaga ako sa sex at kapag abutan ako ng init ng katawan kahit saan-saan ko na lang ginagalaw ang mga babae ko.

 

Minsan sa office, kotse, beach..basta kahit saan. Pero hindi ako nakakaramdam ng satisfaction sa mga babaeng iyun. Tanging kay Trexie lang ako masaya kaya nga pinakasalan ko siya. Isa pa mahal na mahal ko siya kaya lang dumadating talaga sa time na naghahanap ako ng iba.

 

Siguro, tama nga si Mommy. Kailangan kong magpagamot. Kailangan kong magpatingin sa specialista. Baka nga may sakit na ako sa utak dahil sa mga mali kong ginagawa at hindi makontrol na maling gawain.

 

Mabilis akong nakarating sa condo ni Michelle. Pagkabukas ng pintuan ng condo, ang nang-aakit na mukha ni Michelle ang unang sumalubong sa akin at kaagad itong nanguyapit sa aking leeg.

 

Mabilis ko naman itong itinulak na siyang kaagad naman niyang ikinagulat.

 

"Magligpit ka na at umalis ka na sa condo na ito." diretshan kong wika sa kanya. Kaagad naman itong napamulagat.

 

"Wa---why? Ayaw mo na ba sa akin? Galit ka pa rin ba dahil pinuntahan ko ang asawa mo sa bahay niyo?" tanong nito. Hindi ko ito pinansin bagkos kaagad akong naglakad patungo sa sofa at prenteng naupo. Kaagad naman itong napasunod sa akin.

 

"Walang dahilan para magpaliwanag pa ako sa iyo. Aam mo naman siguro kung ano ang papel mo sa buhay ko diba? Tapos na ang trabaho mo kaya sinisisante na kita ngayun." walang gana kong sagot. Kaagad naman itong napaiyak at akmang hahawakan ako pero kaagad ko itong tinapunan ng nagbabantang tingin.

 

"Dom! bakit? Ginagawa ko naman ang lahat ah? Hindi ka pa rin ba masaya sa akin? Lahat ng gusto mo ginawa ko ma -satisfied lang kita. Lahat lahat!" umiiyak na sagot nito. Walang gana ko naman itong tinitigan bago ako nagsalita.

 

"Tama lang na sesantihin kita sa kung ano man ang posisyon mo ngayun sa buhay ko dahil masyado ng lumalaki ang ulo mo. Hindi ikaw ang type kong babae Michelle. Katulad ka lang din sa iba pang mga babaeng dumaan sa buhay ko. Sa umpisa pa lang, alam mo na iyan pero hinayaan mo pa rin ang sarili mo na magkagusto sa akin at pati si Trexie, kinanti mo pa. So, magbalot balot ka na ngayun at ewan mo na ang lugar na ito at huwag ka ng magpakita sa akin habang buhay." sagot ko.

 

Nanghihina namang napaupo ito sa sofa. Halatang apektado talaga sa mga desisyon ko ngayun. Gusto ko ng ayusin lahat ng pagkakamali ko, kailangan ko na din bitiwan ang babaeng ito. Ang sex mate ko sa loob ng ilang taon.

 

Nag enjoy din naman ako sa katawan niya pero hindi ibig sabihin mahal ko na siya. Nagkataon lang talaga na kaya niyang punan ang init na nararamdaman ng katawan ko. Pero sa nasabi ko na kanina, hindi pa rin ako kontento.

 

Si Trexie ang mas mahalaga sa akin at wala ng iba at tangap ko na kung sakaling hindi niya man ako mabigyan ng anak. Tangap ko na iyun basta manatili lang siya sa tabi ko.

 

"I hate dramas! Gusto ko, pagbalik ko dito, hindi ko na makikita pa ang pagmumukha mo!" malamig kong muling wika at mabilis na tumayo at inilang hakbang lang ang pintuan ng unit. Akmang lalabas na sana ako nang biglang nagsalita si Michelle.

 

"Sa ilang taon na ginawa mo akong bed mate....hindi ka man lang ba na-inlove sa akin? Wala ka man lang bang kahit na kaunting nararamdaman para sa akin?" tanong nito. Natigilan ako. Muli ko itong nilingon at seryosong tinitigan.

 

"No and never! Sa umpisa pa lang, alam mo na kung ano man ang papel mo sa buhay ko at sa bawat pagamit ko sa katawan na iyan ay may kapalit na salapi. Huwag kang magdrama na parang aping api ka dahil hindi totoo iyan!" seryoso kong sagot.

 

"Bakit, may iba ka na ba? May iba ka nang babaeng gusto? Mas bata sa akin? Mas maganda? Oh baka naman masyado ka nang naaawa sa walang kwenta mong asawa?" sagot nito. Kaagad kong naikuyom ang kamo ko dahil sa katagang narinig sa kanya.

 

Walang sabi-sabi ko itong nilapitan at mabilis na sinampal. Sa lakas noon, napaupo pa sa sahig si Michelle kasabay ng pagtulo ng dugo nsa kanyang ilong.

 

"Sino ang nagbigay sa iyo ng permiso para insultuhin ang asawa ko? Labas si Trexie sa ganitong usapan at isa pang pang iinsulto para sa kanya ang marinig ko mula sa bibig mo, hindi ako magdadalawang isip na putulin ang dila mo!" halos pasigaw kong wika sa kanya.

 

Mariin na nakakuyom ang kamao ko at pilit kong nilalabanan ang sarili ko na huwag na itong saktan. Ito ang mahirap sa akin, kapag galit ako, talagang hirap akong pigilan ang sarili ko.

 

Habol ang hininga na kaagad akong naglakad palabas ng unit. Kaagad naman akong sinalubong ng ilan kong mga bodyguards na pinangungunahan ng kanang kamay ko na si Ricardo.

 

"Siguraduhin niyo na makakaalis na ang babaeng iyan ngayun araw." maiksi kong bigkas at mabilis na naglakad patungong elevator.

 

Pilit ko pa ring pinapakalma ang sarili ko. Uuwi ako ng bahay at gusto kong nasa mood ako kapag kaharap ko si Trexie.

 

"Tawagan mo ang paboritong restaurant ni Trexie. Ipaluto mo sa kanila lahat ng specialty nila at ipapasulbong ko sa asawa ko." utos ko ulit sa kanang kamay ko na si Ricardo.

 

 

Chapter 233

 

DOMINIC POV

 

Habang hinihintay ang mga pagkaing inorder ko sa restaurant nagpasya muna akong dumaan ng mall para bilhan ng regalo si Trexie.

 

Alam kong matutuwa iyun. Mahilig sa mga bags si Trexie kaya isang luxury shop ang kaagad na pinuntahan ko at binili ko ang pinaka-mahal nilang collectons ng bag na alam kong magugustuhan ni Trexie. Dumaan din ako sa jewelry shop at binilhan ito ng isang diamond jewelry set.

 

Wala akong pakialam sa presyo. Ang hangad ko lang ngayun ay muling makita ang ngiti sa labi niya at mapatawad ako sa lahat ng pagkakamali na nagawa ko sa kanya.

 

Pagkatapos kong mamili dumaan pa kami sa isang flower shop at bumili ng paboritong bulaklak ni Trexie. Nang masiguro kong ayos na dinaanan lang namin ang mga pagkain sa restaurant at nagpasya na akong umuwi dala ang pag asa na magiging maayos na ang muling paghaharap naming mag asawa.

 

Excited akong bumaba ng kotse pagkadating ko ng bahay. Puno ng pag asa ang puso ko na sana ay nasa maayos nang mood si Trexie at kakausapin niya na ako. MIss na miss ko na ang mga masasaya naming pinagsamahan at sana bumalik na kami sa dati.

 

"Nasaan si Mam Trexie niyo Manang?" kaagad kong tanong kay Manang pagkapasok ko pa lang ng bahay. Nakasunod sa akin ang ilan sa mga tauhan ko habang bitbit ang mga pagkaing binili namin kanina sa restaurant. Umaasa ako na magustuhan lahat iyun ni Trexie.

 

"Nasa kwarto po Sir." sagot naman ni Manang. Kaagad naman akong

tumango at binilinan ito na ihain na sa dining table lahat ng pagkain na dala ko.

 

Bitbit ang mga paper bags na naglalaman ng mga regalo ko para kay Trexie sa kaliwang kamay at bouquet of flowers naman sa kanan nakangiti kong inakyat ang hagdan at direcho sa kwarto naming dalawa ni Trexie.

 

Huminga pa ako ng malalim bago ko dahan-dahan na binuksan ang pintuan at kaagad ko siyang nahagip sa aking paningin na nakahiga sa kama at mahimbing na natutulog.

 

Isinara ko muna ang pintuan ng kwarto bago dahan dahan itong nilapitan. Sobrang payapa ng mukha nito habang natutulog at kahit na may bakas pa rin sa pisngi niya ang kalmot galing sa kuko ni Michelle hindi pa rin nakakabawas iyun sa taglay niyang ganda.

 

Napaka- ganda ng asawa ko! Hindi ko nga maintindihan ang sarili ko kung bakit sinaktan ko siya ng ganito.

 

Nagpasya na muna akong ilapag sa kama ang dala kong mga regalo at flowers bago ako naupo sa gilid ng kama. Hindi nakakasawang titigan ang maamo niyang mukha.

 

Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Dahan dahan kong iniangat ang aking kamay upang hapulusin ang pisngi nito ng bigla itong gumalaw at dahan - dahan na iminulat ang kanyang mga mata.

 

"Ano ang ginagawa mo?" kaagad na tanong nito. Halata sa boses nito ang pang-uusig kaya naman matamis ko itong nginitian.

 

"Kakarating ko lang. Naisturbo ko ba ang tulog mo?" sagot ko naman. Hindi ito umimik bagkos bumangon ito at sumandal sa headboard ng kama.

 

Napansin ko pa ang pagtitig nito sa mga regalong dala ko kaya isa-isa kong kinuha iyun at iniabot sa kanya.

 

"For you! Talagang sinadya ko iyang daanan sa mall para sa iyo." nakangiti kong wika habang iniaabot sa kanya ang bouquet at paper bags. Wala man lang akong nakuhang reaction mula sa kanya kaya kaagad akong nakaramdam ng lungkot.

 

"Hindi ko na kailangan pa ng regalo. Hindi ko kailangan ang mga iyan."

 

Malamig na sagot nito sabay iwas ng tingin. Para namang may matulis na bagay ang biglang sumundot sa puso ko dahil sa sinabi niya. Hindi ito ang inaasahan kong reaction mula sa kanya.

 

"Why? Pwede mo itong idagdag sa mga collections mo. Hindi mo pa nga nakikita tapos ayaw mo na kaagad?" sagot ko naman. Pinilit ko pa ring pasiglahin ang boses ko kahit na ang totoo nasasaktan ako sa rejections na natatangap mula sa kanya. Kaagad naman itong napatitig sa akin sabay iling.

 

"Hindi ko na kailangan pang icheck kung ano ang laman niyan. Hindi ko pa rin iyan magugustuhan." sagot nito at mabilis na bumaba ng kama. Ilang saglit din akong hindi nakaimik.

 

Tumayo na din ako ng kama at muli itong nilapitan bitbit ko pa rin ang regalo ko para sa kanya. Alam kong galit pa rin ito kaya ayaw tumangap ng kahit na anong regalo mula sa akin. Pasasaan ba at magiging maayos din ang lahat.

 

Kasal kami at hindi niya matatakasan iyun. Handa naman akong magbuhos ng effort magiging maayos lang ulit ang pagsasama namin.

 

"Trex naman. Huwag naman ganyan. Hindi mo pa nga nakikita ang dala ko ayaw mo na kaagad? Check mo lang at kung hindi mo gusto ang design papapalitan ko." muling wika ko at muli kong iniabot sa kanya ang hawak kong paper bag.

 

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkunot ng noo nito habang nakatitig sa akin. Nakukulitan na siguro siya sa akin pero wala akong balak na basta na lang sumuko.

 

"Ayaw ko nga eh! Bakit ba ang kulit mo? Kung gusto mong magregalo, doon na lang sa Michelle mo." inis nitong bigkas at mabilis na naglakad patungo sa banyo. Malungkot ko na lang itong nasundan ng tingin at muling inilapag sa kama ang mga dala kong regalo.

 

Ngayun ko lang napatunayan na mahirap palang suyuin ang mga babaeng kagaya ni Trexie. Kung noon ramdam ko kung gaano niya ako kamahal, malaking kaibahan na ngayun. Tuwing tinititigan ko siya sa kanyang mga mata, iba na ang nakikita ko doon. Wala na ang titig ng pagmamahal niya para sa akin. Nagbago na nga siguro si Trexie. Kinamumuhian niya na ako.

 

Chapter 234

 

TREXIE POV

 

Ang totoo na-surprised ako sa mga pinanggagawa ngayun ni Dominic. Hindi ko alam kung ano ang nakain niya para suyuin niya ako ng ganito.

 

Nagawa niya pang magdala ng mga pasalubong sa akin. Kung wala lang sanang nangyaring sigalot sa pagitan naming dalawa, siguro masayang masaya ako sa mga pasalubong niya ngayun.

 

Ibig lang kasing sabihin nito naaalala niya ako kahit nasa labas siya. Pero simula noong nalaman ko na may iba pala siyang babaeng kinahuhumalingan at dinala niya pa dito sa bahay, unti-unting naglaho na parang bula ang respito na nararamdaman ko para sa kanya.

 

Naghugas lang ako ng kamay at mabilis nang lumabas ng banyo. Hindi ko na naabutan pa si Dominic dito sa loob ng kwarto pero iniwan niya ang mga dala-dalang pasalubong niya para sa akin. Maayos na nakapatong ang mga iyun sa ibabaw ng kama pero pilit kong binaliwala at mabilis na lumabas ng kwarto.

 

Ngayung nandito lang sa paligid si Dominic sa garden na muna ako maglalagi. Uubusin ko ang oras ko sa panonood ng mga pelikula sa youtube. Wala naman kasi akong pinagkaka- abalahan ngayun. Pampalipas oras din ang panonood ng mga movies at nakakatulong din sa akin iyun para maiwasang makapag isip ng kung anu- ano.

 

"Mam Trexie, mabuti naman at lumabas po kayo ng kwarto niyo. May naghahanap po sa inyo sa labas. Ayaw pong papasukin ng guard." balita sa akin ni Manang pagkalabas ko ng bahay. Kaagad naman akong napatingin sa gate at kaagad kong napansin ang lalaking nakatayo doon.

 

"Ganoon ba? Sige po Manang. Thank you po!" sagot ko at nagmamadaling naglakad papuntang gate.

 

Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapag sino kung sino ang nasa labas. Si Cholo at seryosong nakasandal sa kanyang kotse at nakatingin sa gawi ko. Mukhang ayaw nga itong papasukin ng guard.

 

Sabagay, utos siguro ni Dominic at wala naman akong magagawa doon. Tinanguan ko lang ang mga guard at mabilis na akong lumabas gamit ang service gate at naglakad palapit kay Cholo.

 

"Cholo, napadalaw ka?" Ngiting ngiti kong tanong sa kanya. Masaya naman nitong hinawakan ako sa aking kamay.

 

"Kumusta ka na? Nakabalik ka na ba ng hospital para sa MRI result mo?" tanong naman nito sa akin. Kaagad naman akong natigilan.

 

Oo nga pala. Kailangan ko nga pala bumalik ng hospital para sa result ko. Nawala sa isip ko dahil sa mga nangyari. Isa pa, hindi naman na bumalik ang pananakit ng ulo ko kaya nabaliwala ko na naman ang tungkol sa ganitong problema ng health ko.

 

"Hindi pa eh. Nawala sa isip ko." sagot ko naman. Muli itong napangiti at binuksan ang pintuan ng kotse sa may passenger set.

 

"So, ano pa ang ginagawa mo? Lets go! Samahan na kita!" nakangiti nitong sagot. Hindi ko na maiwasan ang matawa.

 

"Are you sure? Nakapang-bahay outfit lang ako oh!" sagot ko. Kaagad naman ako nitong sinipat ng tingin mula ulo hangang paa.

 

"Ayos na iyan. Bagay sa iyo ang suot mo. Maganda ka pa rin at hindi naman halatang pambahay." ngiting ngiti nitong sagot. Saglit pa akong nag isip bago dahan-dahan na tumango.

 

"Sure, pero after natin sa hospital, samahan mo akong kumain ha? Nakaka -bored na din kasi sa loob ng bahay eh. Gusto kong magliwaliw." nakangiti kong sagot bago ako sumakay ng kotse.

 

Sa totoo lang, kaya gusto kong umalis ng bahay ngayun dahil gusto kong takasan ang presensya ni Dominic. Lahat pa naman ng klaseng panunuyo ginawa niya na at ayaw kong magpadala doon.

 

Buo na ang loob ko na makipaghiwalay sa kanya. Tatapusin ko na ang toxic naming pagsasama. Sa pagkakataon na ito, sarili ko naman ang iisipin ko. Sarili ko naman ang mamahalin ko.

 

Mabilis kaming nakarating ng hospital.

 

Kaagad ko namang nakaharap ang doctor ko at binasa nito ang result ng MRI test ko.

 

Nakahinga ako ng maluwag ng sabihin nito na wala naman daw silang nakikitang problema sa akin pero kailangan ko daw magptingin sa Ophthalmologists para masuri ang grado ng aking mga mata. Baka iyun daw ang dahilan kung bakit nakakaranas ako ng matinding pananakit ng ulo ko, pagkahilo at minsan pagkawala ng vision ko.

 

Kaagad naman naming sinunod ang sinabi ng Doctor. Kaagad kaming nagpunta sa eye clinic at sinuri ang aking mga mata ng isang optometrists. Mataas nga daw ang grado ng mga mata ko at inerekomenda nito na kailangan ko na daw gumamit ng contact lens or salamin na fit sa grado ng mga mata ko.

 

Ginagawa ko na lang kung ano ang mas makakabuti sa akin. Wala namang problema kung gagamit ako ng salamin. Hindi naman ako maarteng tao.

 

Pagkatapos sa clinic kaagad na akong nagyaya kay Cholo na kumain sa isang restaurant. Babalikan ko na lang sa mga susunod na araw ang eye glass na pinagawa ko kaya naman marami akong time para magliwaliw ngayun. Mamayang gabi na ako uuwi ng bahay para maiwasan si Dominic.

 

"Are you sure na ayos ka lang? I mean, galit ang asawa mo noong last naming engkwentro kaya sobrang nag alala ako na baka kung ano ang ginawa niya sa iyo." paunang wika ni Cholo sa akin. Pilit ko naman itong nginitian.

 

"Pwede bang huwag na lang natin siyang pag usapan?" sagot ko. Natigilan naman si Cholo bago dahan- dahan na tumango.

 

"Sorry kung tunog pakialamero ako. Alam kong masyadong personal na ang mga tanong ko kaya pasensya na."

 

sagot naman nito. Sasagot pa sana ako ng mapadako ang paningin ko sa pintuan ng restaurant at mula doon napansin ko ang pagpasok ng isang familiar na tao dito sa loob ng restaurant.

 

Si Dominic at nakabuntot sa kanya ang mga alipares niya. Direkta ang tingin nito sa akin habang kita ko ang galit sa kanyang mga mata. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng matinding kaba.

 

 

 

Chapter 235

 

TREXIE POV

 

Bigla akong nakaramdam ng kaba ng mapansin ko kung gaano ka-seryoso si Dominic habang naglalakad palapit sa table naming dalawa ni Cholo.

 

Paano kaya niya nalaman kung nasaan ako? SAbagay, walang imposible kay Dominic kapag mga ganitong bagay ang pag-uusapan. Marami siyang alipores at lahat ng bagay kaya niyang gawin.

 

Pagkalapit nito sa table naming dalawa ni Cholo kaagad kong naramdaman ang paghawak nito sa kamay ko. Kaagad naman akong tumayo at naiinis ko siyang tinitigan.

 

"Hindi mo ba nakikita? May kausap ako! Huwag ka ngang bastos!" naiinis kong bigkas. Lalo ko namang naramdaman ang mas lalong paghigpit ng paghawak nito sa akin. Kahit anong piksi ko hindi ko kayang makawala sa kanya

 

"Pare! Nasasaktan na si Trexie oh? Dahan dahan naman!" narinig ko pang awat ni Cholo. Napansin ko na din ang pagtayo nito kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. Baka saktan na naman siya ni Dominic. Knowing Dominic talgang napaka- bayolente niya pa naman.

 

""Lest go! Maraming akong dalang pagkain kaya sa bahay na lang tayo kumain." imbes na pagtoonan ng

 

pansin ang sinabi ni Cholo parang walang narinig si Dominic at sa akin niya itinoon buong pansin niya. Muli akong napapiksi para mabitawan niya ako pero bigo ako. Wala talaga siyang balak pakawalan ang mga kamay ko.

 

"Hindi ako sasama sa iyo! Pwede bang hayaan mo na ako!" naiinis kong sagot. Kung nakakapatay lang sana ang talim ng titig baka kanina pa bumulagta si Dominic. Kaya lang mukhang hindi naman ito apektado bagkos naramdaman ko pa nga ang mga kamay nya sa baywang ko at ang pag angat ko sa ire. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat.

 

Imgine, binuhat niya pa talaga ako para lang masunod ang gusto niya! Ayos na din sana dahil hindi nito sinaktan si Cholo pero nagulat na lang ako ng sa muling mapagawi ang tingin ko Kay Cholo nakahandusay na ito sa sahig at mukhang ang isa sa mga tauhan nitong si Dominic ang nanakit. Kaagad akong nakaramdam ng inis at pilit na nagpupumiglas sa kanya.

 

"Ano ba! Bitawan mo nga ako!" galit na galit kong wika habang pinaghahampas ko ang dibdib nito gamit ng dalawa kong kamay. Gusto kong puntahan si Cholo. Gusto kong masiguro kung ayos lang ba siya.

 

Parang walang narinig si Dominic bagkos tuloy-tuloy lang ang paglalakad nito hangang sa tuluyan na kaming nakalabas ng restaurant.

 

"Hindi kita binigyan ng pahintulot na makipag-kita ka sa lalaking iyun Trexie!" narinig ko pang sambit nito habang naglalakad ito palapit sa kotse. Hindi ko alam pero kakaiba ang tono ng boses niya ngayun. Bakit parang pakiradam ko sobrang lungkot ng boses niya. Huwag niyang sabihin na nagseselos siya kay Cholo? Malabo iyun!!

 

Kaagad namang binuksan ng isa sa mga bodyguard niya ang pintuan ng kotse pagkalapit namin. Buong ingat akong ipinasok ni Dominic sa loob at mabilis itong naupo sa tabi ko. Bumilang lang ng sigundo at kaagad na pinaharurot ng driver nito ang sasakyan palayo ng restaurant.

 

"Hindi mo man lang pinansin ang mga dala kong regalo tapos malaman laman ko na lang na sumama ka sa kulukoy na iyun? Huwag mo naman sanang kalimutan na asawa mo ako at may karapatan ako na malaman kung saan ka nagpupupunta!" narinig kong bigkas nito. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid.

 

Kung tutuusin, simula ng ikasal kami, ito ang kauna-unahang beses na nakikipag usap ako sa ibang tao. Never akong nakipag-socialized sa ibang tao dahil sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Pero ngayun, gusto ko ng baguhin iyun. Ayaw ko ng maging martir. Na- realized ko na hindi pwede na sa kanya lang iikot ang mundo ko. Masyadong masakit kapag maluko ka nang nag iisang lalaki na pinagkakatiwalaan mo.

 

"Sana naisip mo din iyan habang niluluko mo ako! Kaibigan ko si Cholo at wala kaming maling ginawa para bastusin siya!'" sagot ko sabay sulyap dito. Kaagad kong napansin ang pagtiim ng bagang nito katunayan lang na hindi niya nagustuhan ang lumalabas sa bibig ko ngayun. Kaagad naman nagdiwang ang kalooban ko.

 

Wala kaming imikan hangang sa makarating na kami ng bahay. Mas mabuti na din iyun kaysa naman wala kaming ibang gawin kundi ang magbangayan. Ayaw ko ng magpatalo sa kanya. Wala na din naman akong magagawa kapag maisipan nitong saktan ako dahil wala naman akong panama doon. Mas malakas siya sa akin at pwedeng pwede niya talagang gawin sa akin lahat ng maisip niya.

 

Pagka-park pa lang ng kotse kaagad ko ng binuksan ang pintuan at nagmamadaling burnaba. Mabilis akong nakapasok ng bahay at akmang aakyat na ako ng hagdan ng maramdaman ko ang paghawak ni Dominic sa braso ko.

 

"Huwag ka munang bumalik ng kwarto. Kumain muna tayo." wika nito. Bakas sa mga mata nito ang pagsusumamo kaya hindi ko maiwasang matigilan. First time ko kasing makita sa kanya ang ganitong expression ng mukha. Nakiki-usap din ang mga titig nito sa akin,.

 

"Busog pa ako!" malamig kong sagot pero ang totoo nag aalburuto na sa gutom ang mga bituka ko. Kaya nga nagyaya ako kanina kay Cholo sa restaurant para kumain sana ng marami pero hindi naman natupad dahil kaagad na dumating ang Dominic na ito.

 

"Please...Trex, kung galit ka sa akin pwede mo akong parusahan..pero huwag mo naman sanang idamay ang kalusugan mo. Alam kong hindi ka pa kumakain kaya halika na!"

 

mahinahong muling wika nito kasabay ng paghila sa akin papuntang dining area. Hindi naman ako nakaimik at nagptianod na lang.

 

Sabagay, kakain Inag naman kami. Tama ang sinabi niya....hindi ko dapat idamay ang health ko dahil galit ako sa kanya. Nangako na ako sa sarili ko na aalagaan ko na ang sarili kong kapakanan kaya hindi dapat ako magpagutom.

 

 

Chapter 236

 

TREXIE POV

 

Pagkapasok pa lang naming dalawa ni Dominic sa dining area kaagad akong nagulat ng mapansin ko kung gaano kadaming pagkain ang nakahain sa lamesa.

 

"Anong meron?" hindi ko maiwasang tanong kay Dominic habang iniisa-isa kong tingnan ang mga pagkaing nakahanda. Amoy pa lang nakakatakam na at lalo pa yatang nag aalburuto ang mga bituka ko dahil sa gutom.

 

"Hindi mo kinain ang mga pagkain na dala ko kanina kaya naisip ko na bumili ng ibat ibang putahi." sagot nito. Maayos na ulit ang mood nito ngayun. Parang nakalimutan niya na ang bangayan naming dalawa kani-kanina lang.

 

Ipinaghila pa ako nito ng upuan kaya hinayaan ko na lang. Hindi ibig sabihin na magsasabay kaming kumain ngayun ayos na kami. Kung ano man ang mga nauna kong desisyon, iyun na iyun. Hindi na mababago pa.

 

"Hope na magustuhan mo ang mga pagkain. Medyo nangangayayat ka na kaya damihan mo ang kain mo ha!" muling bigkas nito at ito na mismo ang naglagay ng pagkain sa pinggan ko. Hinayaan ko na lang. Masasarap ang mga pagkain na nakahain kaya alam kong magugustuhan ko iyun.

 

Isa pa, first time niyang pagsilbihan ako kaya susulitin ko na. Ako kasi dati ang palaging naglalagay ng pagkain sa pinggan niya tuwing kumakain kami. Pero iba na ngayun. Ayaw ko ng maging sweet sa kanya. Makikipag- hiwalay na nga ako sa kanya diba?

 

Pagkatapos niyang lagyan ng pagkain ang pinggan ko kaagad ko iyung nilantakan. Gutom na gutom na ako at bahala na siya kung ano man ang iisipin niya sa akin.

 

Inabala ko ang sarili ko sa pagkain. Mabuti na lang din at hindi na din nagsalita pa si Dominic. Mukhang alam yata niya kung gaano ako ka-gutom.

 

Patapos na akong kumain ng hindi ko maiwasang mapasulyap sa kanya.. Kaagad akong nagtaka ng mapansin kong titig na titig ito sa akin. May pagkain na sa kanyang pingan pero mukhang hindi naman nababawasan iyun. Huwag niyang sabihin na pinapanood niya ako buong oras habang kumakain ako? Ang weird niya ha?

 

"Hindi ka kumain? Why?" tanong ko habang inaabot ko ang isang baso ng tubig. Busog na ako at wala akong balak pansinin kung ano man ang mga ipinapakita niya sa akin ngayun

 

"Nakakatuwa ka kasing kuamin. Bakit parang ang takaw mo yata ngayun? Hindi ka naman dating ganyan ah?" nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong natigilan.

 

Oo nga pala. Tuwing kumakain kami dati, super hinhin ko. Sinisiguro ko na perfect ang bawat kilos ko kapag kaharap ko ito. Ayaw ko kasing mapulaan niya ako. Gusto kong maging perfect ako sa paningin niya

 

Pero iba na ngayun. Sooner or later, maghihiwalay na ang landas namin kaya unti-unti ko ng binabalik ang dating ako. Kung dati masyado akong maingat sa kinakain ko dahil ayaw kong tumaba, iba na ngayun. Ayaw ko ng mamuhay na para akong de susi na manika. Hindi para sa akin si Dominic kaya wala ng dahilan para magpakitang gilas ako sa kanya.

 

"I finished eating! Thank you sa food! "muling wika ko dito at nagmamadali ng tumayo. Kaagad ko namang naramdaman ang paghawak nito sa kamay ko kaya kaagad akong napatitig dito.

 

"Maupo ka muna. Hindi pa ako tapos kumain. Samahan mo muna ako." sagot nito. Awtomatiko namang napataas ang aking kilay.

 

Ang arte niya ha? Gusto nya pala ng kasabay na kumain bakit hindi man lang siya sumubo ng kahit isang butil na pagkain habang kumakain ako kanina? Tapos pipigilan niya ako ngayun? Busog na ako kaya wala na akong business dito sa dining area. Alangan namang panonoorin ko siya habang kumakain diba?

 

"Kaya mo na iyan. Pagod ako! Gusto ko ng magpahinga!" sagot ko sabay hila ko sa aking kamay. Kaagad niya naman akong nabitawan kaya nagmamadali na akong naglakad paalis.

 

"Ano ba ang pwede kong gawin para mawala ang galit na nararamdaman mo sa akin? Trex, nagsisisi na ako sa lahat ng pagkakamli na nagawa ko sa iyo. Magsimula tayo ulit. Itutuwid ko ka na lahat ng pagkakamali ko at bubuo tayo ng isang masayang pamilya."

 

natigil ako sa paglabas ng dining area ng marinig ko ang sinabi niya. Kaagad ko namang naikuyom ang aking kamao bago dahan-dahan na nilingon ito.

 

"Kung talagang nagsisisi ka sa mga kasalanan na nagawa mo sa akin, pwede bang palayain mo na ako? I want to annul our marriage!'" sagot ko habang pigli ko ang pagdaloy ng luha sa aking mga mata. Masarap pakinggan ang sinabi niya ngayun pero natatakot na ang puso kong nagtiwala ulit.

 

"Trex, No! Humiling ka na lang ng iba...huwag lang iyan. Lahat kaya kong gawin sa iyo...lahat ng gusto mo ibibigay ko....huwag ka lang makipag hiwalay sa akin." sagot naman nito. Ramdam ko ang pait sa boses niya pero pilit kong iniignora iyun. Sarado na ang isip ko sa mga ganitong klaseng pakiusap mula sa kanya.

 

Mas gugustuhin ko pang manatiling single habang buhay kaysa naman muli kong maransan ang pait ba naranasan ko sa mga kamay niya.

 

Masyado na akong nasaktan para muli itong balikan. Gusto ko ng makalaya para masimulan ko ng buuhin ang sarili ko. Gusto ko ng makalayo muna sa anino niya.

 

"Wala na akong ibang gusto kundi iyan lang. I will give you a week. Wala akong pakialam kung papayag ka or hindi sa gusto kong mangyari. Wala ng dahilan pa para muli tayong magsama. Maraming lamat na ang pagsasama natin kaya wala ng dahilan para manatili pa ako sa tabi mo." seryoso kong sagot at mabilis na akong naglakad paalis.

 

Sobrang sikip ng dibdib ko habang sinasabi ang katagang iyun at gusto na namang tumulo ang luha sa aking mga mata.

 

Masakit para sa akin ang maghiwalay kami pero kung ito na naman ang magbibigay sa akin ng kapanatagan ng kalooban, kailangan ko talagang panindigan kung ano man ang desisyon ko.

 

 

Chapter 237

 

DOMINIC POV

 

Hindi ko maiwasang maikuyom ang aking kamao habang pinapakingan ang mga katagang lumabas sa bibig ni Trexie.

 

Sapol talaga ako sa mga pinagsasabi niya ngayun. Kung hindi ko sana siya sinaktan, hindi sana mangyayari sa amin ito. Kung hindi sana ako naglok wala sana kami sa ganitong sitwasyon.

 

Gusto kong sumigaw sa sobrang sakit na nararamdaman ng kalooban ko. Sa totoo lang, first time kong makatangap ng rejection sa isang babae at tanging kay Trexie lang.

 

Ano pa ba ang dapat kong gawin para mapatawad nya ako? Lahat ng effort ginawa ko na pero lalong lumalayo ang loob niya sa akin.

 

Sa tuwing lumalapit ako sa kanya, lalo naman siyang umiiwas sa akin. Lalo naman niyang pinaparamdam sa akin kung gaano ako kawalang kwentang asawa!

 

Kasama ko nga siyang kumain pero ang ramdam ko ang layo ng loob niya sa akin. Ramdam ko ang kawalan niya ng pakialam sa akin.

 

Ang laki ng ipinagbago niya. Dati, kapag kumakain kami, kulang na lang subuan niya ako. Kahit may mga kasam -bahay kami, siya ang nag aasikaso lahat ng mga kailangan ko. Pero iba na siya na ngayun.

 

Sobrang sakit tuwing naririnig ko sa sarili niyang bibig na gusto niya na akong hiwalayan.

 

Sabagay, kasalanan ko din naman kung bakit siya nagkakaganito. Siguro nga, ito na iyung karma ko sa pagpapahirap ko sa kanya. Kahit siguro lumuha pa ako ng dugo, hindi na babalik sa akin si Trexie. Gusto niya na akong iwan...gusto niya na akong layuan.

 

Malungkot ko na lang itong nasundan ng tingin habang palabas siya ng dining area. Masakit pakingan na gusto niya na talaga akong iiwan.

 

Nawalan na din ako ng ganang kumain kaya kaagad na akong tumayo at nagmamdaling lumabas ng dining area. Direcho ako ng wine bar at kaagad na kumuha ng alak.

 

Gusto kong makalimutan ang sakit na nararamdaman ng puso ko ngayun. Gusto kong maglasing dahil hangang ngayun, umaalingawngaw pa rin sa isipan ko ang mga katagang binitiwan ni Trexie. Ang katagang gusto niya ng makipag hiwalay sa akin.

 

Kaagad akong nagsalin ng alak sa kopita at inisang lagok iyun. Hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Sa kauna-unahang pagkakataon, hinayaan ko ang sarili ko na umiyak. Hinayaan ko ang sarili ko na tumangis dahil sa matinding kabiguan.

 

Halos maubos na ang laman ng bote ng alak ng nagpasya akong itigil ang pag inom ko. Hindi pwedeng ganito. Kailangan pa naming mag usap ni Trexie. Kailangan ko siyang ma- kumbinsi na huwag niya akong iiwan.

 

Tama....hindi ako matutulungan kong uupo lang ako dito. Kailangan ko siyang puntahan sa kwarto para magmakaawa na manatili lang siya sa tabi ko.

 

Kahit na nakakaramdam na ng hilo dahil sa epekto ng alak, pinilit ko pa rin ang sarili ko na tumayo at dahan- dahan na binabaybay ang kwarto naming dalawa ni Trexie. Pwede naman akong pumasok doon kapag gustuhin ko dahil kwarto namin iyun.

 

Magbabakasakali ulit ako. Kung kinakailangan lumuhod ako sa harap niya gagawin ko, mapatawad niya lang ako.

 

Mahal ko siya! Wala akong ibang babaeng, minahal kundi siya lang! Hindi talaga ako papayag na lumayo ito sa akin. Hindi ko kaya!

 

Pagkadating ko sa pintuan ng kwarto kaagad kong ipinihit ang door knob at binuksan iyun. Naabutan ko pa siya na may kausap sa kanyang cellphone kaya hindi ko maiwasang kainin ng curiousity kasabay ng pagtagis ng aking mga bagang ng marinig ko na sinambit nito ang pangalan ng taong labis kong pinagseselosan.

 

"I am okay Cholo! How about you? Are you sure ayos ka lang? Pasensya ka na kanina ha? Nasaktan ka na naman tuloy dahil sa akin." bakas ang pag- aalala sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Lalo namang kinain ng selos ang puso ko lalo na nang mapansin ko ang paguhit ng ngiti sa labi nito

 

Ngiti na never kong nakita sa kanya nitong mga nakaraang araw. Ngiti na ipinagdadamot niya sa akin.

 

Hindi ko na napigilan pa ang pagsiklab ng galit sa puso ko at pabalibag kong isinara ang pintuan ng kwarto. Lumikha iyun ng malakas na ingay kaya gulat itong napalingon sa akin habang bakas ang inis sa kanyang mukha.

 

Halos inisang hakbang ko ang pagitan naming dalawa at kaagad na inagaw ang cellphone dito at inihagis sa kung saan.

 

"Bastos ka talaga! Bakit ba napaka- pakialamero mo?" galit na sigaw ni Trexie sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi habang tinititigan ang nagkahiwa-hiwalay na cellphone sa sahig. Sa lakas ng pagkakahagis ko, tiyak na hindi niya na mapapakinabangan iyun.

 

"Sa lahat ng ayaw ko iyung niluluko ako Trexie! Hindi pa nga ako pumapayag sa lintik na divorce na iyan, nag-uumpisa ka ng makipag- landian sa iba?" halos pasigaw ko ding wika sa kanya. Kaagad na nanlaki ang mga mata nito kasabay ng pag-angat ng kanyang palad para siguro sampalin ako pero maagap ko iyung nahawakan kasabay ng pagtulak sa kanya sa kama.

 

 

Chapter 238

 

TREXIE POV

 

Abala ako sa pakikipag-usap kay Cholo nang biglang pumasok so Domonic dito sa loob ng kwarto. Nagulat na lang ako ng agawin niya ang cellphone ko at ibinato sa kung saan. Kaagad akong nakaramdam ng takot dahil sa ipinapakita niyang galit sa kanyang mga mata.

 

Ilang pagtatalo at masasakit na salita ang namagitan sa aming dalawa bago niya ako malakas na naitulak sa kama. Lalong nadagdagan ang takot na nararamdaman ko sa kanya pero pilit ko pa ring nagtatapang tapangan sa harap niya. Kaagad akong bumangon at dumestansya sa kanya.

 

Baka kung ano na naman ang maisip nitong gawin sa akin. Maganda na iyung handa ako para maipagtangol ko man lang ang sarili ko sa mga posible niyang gawin sa akin. Hindi ko na hahayaan na yuyurakan niya pa ang buo kong pagkatao.

 

"Ano bang problema mo?" pagalit kong singhal sa kanya kahit na ang totoo ramdam ko ang takot sa puso ko nang mapansin ko na nakainom ito. Namumula ang kanyang mga mata at amoy alak din.

 

"Anong problema ko? Tinatanong pa ba iyan? Pagkatapos mong makipag- usap sa ibang lalaki dito pa mismo sa loob ng kwarto natin, tatanungin mo ako kung ano ang problema ko?"

 

tanong ito. Ramdam ko ang pagpipigil ng galit sa boses niya kaya lalo akong kinabahan.

 

"Si Cholo ang kausap ko at wala

kaming ginagawang masama. Kinumusta ko lang siya dahil sinaktan siya ng isa sa mga tauhan mo kanina!" galit ko namang sagot. Saglit itong natigilan habang titig na titig sa akin sabay iling.

 

"Bakit ka nag-aalala sa kanya? Siya na ba ang mahal mo kaya ayaw mo na sa akin? Kaya ba gusto mong makipaghiwalay sa akin dahil ang gusto mo nang makasama ay ang gagong iyun?" galit na singhal nito. Kitang kita ko na nagliliyab sa galit ang kanyang mga mata.

 

"Wala ka ng pakialam pa kung magugustuhan ko man siya or hindi. Basta ang gusto ko maghiwalay na tayo! Hindi bat gusto mo ng maraming anak? Pwes! Palayain mo na ako at gawin mo ang gusto mo! Pwede ka nang magpakasasa sa kahit na kaninong babae diyan na walang asawang inaapakan!" malakas ko ding sigaw sa kanya.

 

Kita ko ang pagkatigagal sa mukha nito kaya naman hindi na ako nagsayang pa ng oras. Kaagad akong tumayo at nagmamadaling naglakad papuntang pintuan ng kwarto.

 

"Where are you going? Lalabas ka? Mag usap pa tayo Trex!" wika nito

kasabay ng pagyakap nito sa likuran ko. Natigilan naman ako.

 

"Sorry! Sorry na! Bakit ba ang hirap sa iyo na bigyan ako ng isa pang chance. Mahal kita Trex! Mahal na mahal kita at nitong mga nakaraang araw k lang na-realized na hindi ko pala kayang mawala ka sa akin." wika nito. Ramdam ko ang bigat sa kanyang boses habang sinasabi ang katagang iyun kaya hindi ko maiwasang maluha.

 

Hindi na ako nakaimik pa. Sobrang bigat nng kalooban ko pero ano ba ang pwede kong gawin? Ayaw ko na! Natatakot na ako sa kanya!

 

"Promise, lahat ng gusto mo susundin ko manatili ka lang sa tabi ko. Kahit hindi na tayo magkaanak basta nasa tabi lang kita palagi, kontento na ako!" muling bigkas nito. Kaagad naman akong napailing.

 

Noon pa man, palagi niyang binabangit sa akin na gusto niyang

magkaroon kami ng anak. Mahirap nang mabago iyun at natatakot ako na kapag paniwalaan ko pa ito ngayun, baka muli din akong masasaktan

 

May Michelle na siya na kaya siyang bigyan ng anak. Wala na talagang dahilan pa para manatili pa ako sa tabi niya. Mayado na akong nasaktan at kahit na mahal na mahal ko pa rin siya kaya ko siyang iiwan para sa katahimikan naming dalawa.

 

Alam kong magiging kumpleto lang ang pagkatao niya kapag matupad ang matagal niyang pinapangarap. Ang pagkakaroon ng anak na hindi ko alam kung kaya ko bang ibigay sa kanya.

 

"Mahal kita Trex! Please, masyado ng masakit ang lahat lahat! Patawad!"

 

muling simbit nito kasunod na pagdampi ng labi nito sa leeg ko. Nagulat man sa kanyang ginagawa pero hinayaan ko na lang.

 

Mag asawa pa rin naman kami at normal lang na gawin namin ang bagay na ito. Kahit ngayun lang.

 

For the last time gusto ko siyang maramdaman ulit.

 

Naramdaman ko na lang na nasa ibabaw na kami ng kama at pareho kaming wala nang saplot sa katawan.

 

Alam kong sa paglayo ko hahanapin ng katawan ko ang mga nangyari sa amin kaya susulitin ko na ngayung gabi na maramdaman ang attention niya sa akin.

 

"I love you Trex!" narinig ko pang bigkas nito habang walang humpay ang pag ulos niya sa ibabaw ko.

 

Ramdam na ramdam ko ang kahabaan niya na patuloy sa pagpasok at paglabas sa aking pagkababae. Hindi ko na nga napigilan pa ang mapaungol dahil sa kakaibang sarap ng nararanasan ko mula sa bisig niya.

 

"Ugghhh! Dom! Faster! Malapit na ako!" Hindi ko mapigilang sambit habang mahigpit na nakayakap dito. Kakalimutan ko muna kahit ngayun lang ang mga masasakit na pinagdaanan ko sa mga kamay niya. I- enjoy ko muna ang mga kaganapan na nangyayari sa aming dalawa ngayung gabi.

 

"Me too! Malapit na din ako Love!" sambit nito na umaalingawngaw naman sa aking pandinig.

 

LOVE daw? Para sa akin ba talaga ang endearment na iyun or para kay Michelle? Gayunpaman pinilit ko na lang na huwag pansinin at lalo akong nanguyapit sa bisig niya kasunod ng pagragasa ng mainit na likido mula sa kaloob-looban ko kasabay ng mainit na katas mula kay Dominic na dumilig sa aking sinapupunan.

 

Pagkatapos idiposito ni Dominic ang lahat ng kanyang katas sa sinapupunan ko hingal na hingal itong nahiga sa tabi ko.

 

Naramdaman ko pa nga ang paghalik nito sa noo ko kasabay ng mahigpit nitong pagyakap sa akin. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa pinaghalong saya at lungkot na nararamdaman ng puso ko.

 

Chapter 239 (SPG)

 

TREXIE POV

 

Pagkatapos ng mainit na kaganapan sa aming dalawa ni Dominic kaagad itong nakatulog. Siguro dahil nakainom ito kaya hindi niya na namalayan pa ang dahan-dahan na pagtangal ko sa braso niya na nakayapos sa akin at ang mabilis kong pagbangon sa kama.

 

Pasimple kong sinulyapan ang relo na nasa bedside table. Halos alas onse na ng gabi kaya kaagad akong bumaba ng kama at naupo sa sofa at hinagilap ang aking laptop.

 

Nagtipa lang ako ng makailang ulit at i at ini off ko din kaagad ang laptop bago ako nagpasyang pumasok ng banyo para umihi at gawin ang aking evening routine bago matulog.

 

Pagkabalik ko ng kwarto narinig ko pa ang mahinang hilik mula kay Dominic bago ako dahan-dahan na nahiga sa tabi nito at kaagad na yumakap.

 

Susulitin ko ang mga oras na kasama ko siya. Kahit ngayun lang. Kahit sandali lang. Gusto kong magbaon ng masasayang sandali mula sa bisig niya.

 

Hindi ko na nga namalayan pa na nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako sa kakaibang sensasyon na nararamdaman sa aking pagkababae. Hubat hubad na ulit ako at kaaad na sumalubong sa akin ang nakangiting si Dominic habang titig na titig sa akin

 

"What are you doing? Anong oras na? "kaaagad na tanong ko sa kanya. Ngayun lang din napansin na nakabukaka din pala ko at ramdam ko ang isang palad ni Dominic na humahaplos sa aking kaselan. Hindi ko pa nga mapigilan ang mapaiktad lalo na ng maramdaman ko ang paghagod nito sa akin g-spot.

 

Walang hiya, ang agang mukbang naman ang ginagawa nitong Dominic na ito. Hindi niya man lang hinintay na magising ako?

 

Hindi porket pinagbigyan ko siya kagabi, mamimihasa na siya? Sabagay, noon pa man, hindi ito pumapayag ng isang round lang. Nakainom ito kagabi kaya mabilis na nakatulog.

 

"Hindi ko naman siguro kasalanan kung namiss kita ng sobra diba?" nakangiti nitong bigkas. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito.

 

Nangingislap sa tuwa ang kanyang mga mata kaya lalo itong naging kaakit - akit sa paningin ko. Wala na din ang bagsik sa kanyang mga mata na siyang una kung napansin sa kanya nitong mga nakaraang araw

 

"Inaantok pa ako eh." sagot ko naman sa kanya. Lalo naman lumawak ang ngiti nito sa labi.

 

"Well, pwede ka namang matulog kung gusto mo. Pero hayaan mo lang ako sa gagawin ko sa iyo dahil sobra talaga kitang na-miss Love!'" sagot nito.

 

Hindi ko naman maiwasan na magulat. Sa pangalawang pagkakataon tinawag niya ako sa ganoong endearment. LOVE? Para ba talaga sa akin ang endearment na iyan? Lalo tuloy naguluhan ang kalooban ko.

 

"Pero Dom----" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang kaagad kong naramdaman ang labi nito sa pagkababae ko. Nanlaki ang aking mga mata kasabay ng paglabas ng mahinang ungol sa aking bibig dahil sa ginawang pagpapala ni Dominic sa aking pagkababae.

 

Pwede daw akong matulog pero kaya ko bang matulog sa ganitong sitwasyon?

 

"Ughhh! Dom! Ano ang ginagawa mo! "Teka lang! Ughhhh!" halos pasigaw kong bigkas ng walang sawa nitong dinilaan ang aking pagkababae.

 

Hindi ko na tuloy malaman kung saan ko ikakakpit ang aking mga kamay. Halos mamilipit na din ang mga daliri sa aking mga paa dahil sa kakaibang sarap na nararamdaman ng buo kong pagkatao.

 

Napahawak pa ako sa kanyang ulo ng at pilit kong idinidiin iyun sa aking pagkababae. Ramdam ko din ang pagpapatigas nito ng kanyang dila at pilit na isinisiksik sa aking butas. Lalo akong napahiyaw sa sarap.

 

"Ughhh! Dom!" ungol ko. Hindi ko na nga napigilan pa ang pag-angat ng aking balakang para salubungin ang dila nito na pilit na pumapasok sa loob ng aking butas.

 

"Babawi ako Love!"narinig ko pang

bigkas nito ng tuluyan niya ng iwan ang aking pagkababae at lalo niyang ibinuka ang dalawa kong hita at pagkiskis ng pagkalalaki nito sa bukana ng aking kweba.

 

Impit akong napaungol kasabay ng marahan niyang pag-ulos at pagpasok ng ulo ng kanyang sandata sa akin. Ilang sigundo lang ang lumipas ay malakas itong bumayo na siyang dahilan ng malakas kong pag-ungol.

 

Sagad na sagad at ramdam ko kung gaano katigas at kahaba ng kanyang sandata. Para akong idinuduyan sa alapaap na hindi ko maintindihan.

 

"I love you Trex!" sambit pa nito kasunod ng paglapat ng labi nito sa labi ko. Kasabay ng aming halikan ay ang mabilis na pag ulos nito sa akin. Nanantiya at puno ng pagmamahal kaya ramdam ko na punong-puno ang pagkababae ko dahil sa laki ng ari niya.

 

Chapter 240

 

TREXIE POV

 

Nagising ako na wala na si Dominic sa tabi ko. Dahan dahan akong bumangon ng kama at kaagad na pumukaw sa attention ko ang mga nagagandahang sariwang bulaklak na nakalapag sa bedside table. May note na nakalagay doon kaya dahan-dahan ko iyung kinuha at binasa.

 

"To my beautiful Wife,

 

Thank you so much! I love you!

 

Love lots,

 

Dominic

 

Simpleng mensahe pero kaagad na humaplos sa puso ko. Malungkot akong napangiti habang dahan-dahan na bumabangon ng kama.

 

Naging masaya ang mga kaganapan na nangyari sa aming dalawa ni Dominic kagabi pero feeling ko, hangang doon na lang iyun. Babaonin ko ang lahat ng iyun kahit saan man ako mapadpad.

 

Mabilis ang kilos ko na pumasok ng banyo. Hindi ko na ininda pa ang pananakit ng aking katawan. Kailangan kong bilisan ang kilos ko dahil ayaw ko ng abutan ako ni Dominic dito sa bahay. Kailangan ko nang makaalis.

 

Pagakatapos kong maligo kaagad akong nagbihis ng damit panlakad. Jeans at maluwag na t-shirt at rubber shoes. Nagpahid lang ako ng kaunting make up at lips stick bago ko kinuha ang maliit kong backpack at ipinasok sa loob ang ilan sa mga importante kong gamit.

 

"Wallet at pera at ilang kikay kikay kit kasama na din ang ilang mga personal na bagay. Binuksan ko ang aking laptop at kaagad ko iprinint ang aking  electronic ticket na nai book ko kagabi online.

 

Aalis na ako ngayung araw. Yes, iiwan ko na si Dominic. Simula ngayung araw, sisikapin kong mabuhay na malayo sa kanyang anino.

 

Pagkatapos kong masiguro na ayos na ang lahat, isinukbit ko ang aking bag at mabilis na lumabas ng kwarto. Pagkababa ko ng hagdan, kaagad pa akong sinalubong ng nagtatakang si Manang at sinabi nito sa akin na ready na daw ang pagkain ko.

 

"Sorry po Manang. Nagmamadali po kasi ako!" sagot ko.

 

"Saan po ba kayo pupunta Mam? Baka hanapin po kayo ni Sir Dominic." sagot nito. Pilit ko naman itong nginitian bago ako ko ito sinagot.

 

"Sa labas lang po Manang. Bibili po ako ng bagong cellphone."

nagsisinungaling kong sagot sabay iwas ng tingin dito. Hindi naman ito nakaimik.

 

"Dont worry Manang, alam ng Sir Dominic niyo na lalabas ako ngayun dahil siya ang nagsira ng cellphone ko kagabi. Uuwi din ako kaagad pagkatapos kong makabili." sagot ko at nagmamdali ng naglakad paalis.

 

Mabuti na lang at hindi na din ako pinigilan pa ng guard. Sabagay, hindi naman kasi halata ng maglalayas ako dahil liban sa maliit na backpack wala naman akong ibang dala.

 

Umaayon talaga sa akin ang pagkakataon dahil mabilis akong nakasakay ng taxi at kaagad na nagpahatid sa airport. Tatlong oras na lang at aalis na ang eroplano na sasakyan ko..

 

Ito na ang araw ng paglaya ko kay Dominic. Masakit pero kailangan kong kayanin. Simula ngayung araw, mas pahahalagahan ko na ang sarili ko. Muli kong bubuuhin ang nawasak kong puso.

 

Mabilis na lumipas ang oras. Sa wakas, payapa akong nakasakay ng eroplano pabalik ng Manila. Alam kong ano mang sandali malalaman na ni Dominic ang pag alis ko. Pero kahit na ano man ang mangyari, hindi na ako sasama sa kanya.

 

Pagkababa ng eroplano mula sa Domestic airport ng Manila, kaagad akong nag abang ng taxi at nagpahatid sa mansion. Kaagad ko pang napansin ang pagkagulat sa mukha ni Mama Ashley ng mapansin niya ang pagdating ko.

 

"Trexie, anak ano ang ginagawa mo dito? Kasama mo ba si Dominic? Bakit hind man lang kayo nagpasabi na magbabakasyon pala kayo ngayun?"

 

kaagad na bigkas nito habang naglalakad pasalubong sa akin.

 

Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Umiiyak akong napayakap ng mahigpit sa kanya.

 

"Ma, sorry po pero mag isa lang ako. Naghiwalay na po kaming dalawa ni Dominic." sagot ko habang patuloy sa pag-iyak. Kaagad ko namang naramdaman ang pagkalas sa pagkakayakap sa akin at gulat akong tinitigan sa mga mata.

 

"Hiwalay? Naghiwalay kayo? Bakit?" nagtataka nitong tanong. Kaagad naman akong napayuko para itago sa kanya ang sakit na nararamdaman ng kalooban ko.

 

"Hindi po kami compatible. Hindi na kami masaya sa isat isa." pagsisinungaling ko.

 

Gaano man kasakit ang ginagawa sa akin ni Dominic hindi ko pa rin kaya itong siraan sa aking mga magulang. Mananatiling lihim sa mga mata nila ang masamang ginawa sa akin ni Dominic.

 

Alam kong katangahan ang lahat ng iyun pero mahal ko siya at ayaw kong kamuhian siya ng lahat lalo na ng mga magulang ko. Hindi baleng magsisinungaling ako ngayun ma- protektahan ko lang siya.

 

Hindi na maibabalik pa ang mga nangyari na Nasaktan na ako at nawalan na ako ng tiwala kay Dominic

 

"Trexie, may nangyari ba? Hindi ka basta-basta makikipaghiwalay sa asawa mo kung walang malalim na dahilan." muling wika ni Mama sa akin. Kaagad ko namang pinunasan ang luha sa aking mga mata at pilit itong nginitian.

 

"Walang malalim na dahilan Ma.

 

Narealized ko lang bigla na hindi ko pala kaya na maging isang plain housewife lang." sagot ko.

 

Kita ko pa rin ang pagtataka sa mga mata ni Mama kaya kaagad ko itong inakbayan.

 

"Bakit Ma, ayaw niyo na po ba akong makasama? Ayaw niyo po bang tuparin ko ang pangarap ni Papa na isa sa amin ni Kuya Charles ang papalit sa pwesto niya para pamahalaan ang Sebastian Logistics Inc?" Nakangiti kong tanong.

 

Pagkatapos mag-asawa ni Kuya

 

Charles, nakatakda na ako ang magmamana sa posisyon ni Papa Ryder sa kumpanya. Alam kong gustong gusto na din nitong magretiro dahil gusto niya daw i-enjoy ang buhay na kasama si Mama habang pareho pa silang malakas.

 

Hindi lang iyun natupad dahil bigla akong nagpakasal kay Dominic. Pero ngayung nandito na ako, balak ko nang tuparin ang pangakong iyun basta bigyan ang nila ako ng time na maghilom ng kahit kaunti ang sugat sa puso ko

 

 

Chapter 241

 

DOMINIC POV

 

"Sir...hindi pa po bumabalik si Mam Trexie!" balitang sumalubong sa akin pagkababa ko pa lang ng kotse. Isang masamang balita na hindi ko alam kung paano ko haharapin.

 

Pagkatapos ng kabi-kabilaang meetings kaninang umaga naging abala naman ako sa loob ng opisina kaya ang balak kong pag uwi ng maaga para muling makasama si Trexie ay hindi natupad.

 

Iniwan ko siya kaninang umaga na mahimbing sa pag-tulog. Wala din akong nakitang indikasyon na aalis ito ng bahay kanina dahil kita ko sa mukha niya ang pagod sa halos magdamag naming p********K.

 

Gayunpaman, excited akong umuwi ngayung hapon pero ito kaagad ang sumalubong sa akin. Umalis si Trexie at hindi pa bumabalik.

 

"Anong hindi umuuwi? Saan siya nagpunta?" taranta kong tanong. Sa kauna-unahang pagkakataon, bigla akong nakaramdam ng takot. Paano kung mapahamak siya?

 

Imposible naman na tuluyan niya na akong iniwan. Nasa maayos na kaming sitwasyon kagabi. Katunayan nga ramdam ko ang pagpapaubaya niya sa makailang ulit kong pag-angkin sa kanya kagabi.

 

"Sa-sabi niya po kasi Sir, bibili lang siya ng bagong phone. Kanina ko pa nga po siya inaabangan pe-pero hindi na po siya bumalik." sagot nito. BAkas sa boses ni Manang ang takot kaya hindi ko maiwasang maihilamos ang aking kamay sa aking mukha.

 

Paano ko ba hahanapin si Trexie? Hindi ko siya matawagan dahil nasira ko ang cellphone niya kagabi? Saan siya nagpunta at bakit hindi pa siya umuuwi?

 

Posible kaya na nag-enjoy sya sa labas at nakalimutan ang oras? Sana nga iyun lang ang dahilan kaya hangang ngayun hindi pa siya umuuwi. Wala naman siguro akong dapat ikatakot dahil uuwi din naman siya. Mahal niya ako at hindi niya ako matitiis.

 

Hindi na ako nagsalita pa at dali-dali na akong umakyat patungong kwarto namin. Umaasa ako ng babalik din si Trexie ng bahay kaya dapat lang na hindi ko mabahala.

 

Pagkapasok ko sa loob ng kwarto kaagad kong inilibot ang tingin ko sa paligid. Ang regalo na dala ko sa kanya kahapon ay hindi man lang nito nagagalaw. Pati na din ang mga fresh flowers na iniwan ko kanina habang tulog pa siya walang palatandaan na hinawakan niya iyun maliban na lang sa note nito na nakapatong na sa ibabaw ng kama.

 

Wala sa sariling napaupo ako sa kama. Dinukot ko ang cellphone sa aking bulsa at tinawagan ang isa sa mga tauhan ko.

 

Ipapahanap ko si Trexie sa labas. Hindi talaga ako mapapalagay hangat hindi siya umuuwi dito sa bahay. Natatakot din ako na baka napahamak ito sa labas na hindi ko man namamalayan.

 

Pagkatapos kong utusan ang tauhan ko na hanapin si Trexie patihaya akong nahiga sa kama habang nakaunat ang dalawang braso. Punong puno ng pag asa ang puso ko na sana makabalik na si Trexie. Miss na miss ko na siya!

 

Sa kakamuni-muni at paghihintay ko kay Trexie, hindi ko na namalayan pa na nakatulog na pala ako. Madilim na ang buong silid nang magising ako kaya kaagad akong napabangon ng kama at tinungo ang switch ng ilaw para buksan iyun.

 

Punong puno ng pag asa ang puso ko na sana nakauwi na si Trexie pero laking pagkadismaya ko dahil wala ito sa buong paligid ng silid at walang palatandaan na umuwi ito.

 

Nang sulyapan ko ang orasan sa bedside table lalo akong nanlumo nang halos alas nwebe na pala ng gabi. Kung hindi siya nakauwi ngayun, saan siya nagpunta?

 

Pinaghalong galit at takot ang nararamdaman ng puso ko at mabilis akong lumabas ng aming kwarto. Direcho ako sa garahe at kaagad kong naabutan ang kanang kamay ko na si Ricardo na abala sa pakikipag-usap sa isa sa mga tauhan ko.

 

Nang mapansin nila ang pagdating ko kaagad silang bumati sa akin sabay yukod.

 

"Ano ang balita? Nahanap niyo ba ang asawa ko?" seryoso kong tanong. Dahan -dahan naman itong umiling kaya kaagad kong naikuyom ang aking kamao kasabay ng pagtalim ng aking mga mata dahil sa galit.

 

Imposibleng basta na lang akong layasan ni Trexie. Kung saan muli ko na itong naangkin tsaka naman siya nawala! Tsaka naman siya aalis? Imposible iyun!

 

"Inutil! Napakasimple ng pinapagawa ko sa inyo hindi niyo magawa? Gaano ba kalaki ang lugar na ito at bakit hindi niyo mahanap ang asawa ko?" galit kong bigkas na kaagad na nagpayuko sa mga tauhan ko. Wala ni isa man sa kanila ang naglakas loob na sumagot. Alam nila na kapag ganito ang tono ng boses ko, mahirap ng makontrol ang emosyon ko.

 

Galit akong napabuga ng hangin at mabilis na naglakad patungo sa pool.

 

Kailangan kong mag isip. Kailangan kong maghanap ng paraan para muling makita si Trexie.

 

Hindi ko maiwasang mapasuntok sa hangin ng biglang sumagi sa isip ko si Cholo.

 

Tama si Cholo. Ang gagong iyun! Kailangan ko siyang makausap baka sakaling alam niya kung nasaan si Trexie. Alam kong may gusto siya sa asawa ko at gumagawa siya ng paraan para maagaw niya sa akin.

 

Mabilis akong bumalik ng garahe. Sumakay ng kotse at mabilis na inutusan ang driver na magmaneho.

 

Hahanapin ko ang bahay ng kulukoy na Cholo na iyun at oras na malaman ko na itinatago niya si Trexie, hindi ako mangingimi na ipagbugbog ito sa mga tauhan ko hangang sa mawalan ito ng hininga.

 

Hindi pwedeng may umagaw sa akin kay Trexie. Akin lang siya at mananatili siya sa piling ko habang buhay!

 

 

Chapter 242

 

DOMINIC POV

 

Walang imposible sa akin kapag ginusto ko ang isang bagay.

 

Kaagad na-trace ng mga tao ko ang location ng tirahan ni Cholo. Lalo akong nakaramdam ng inis dahil halos kalapit lang pala ang bahay na tinitirhan nito sa bahay naming dalawa ni Trexie.

 

Kung ganoon, may balak talaga siguro siyang agawin sa akin ang asawa ko! Ilang beses kaya silang nagkikita ng patago na hindi ko alam? Si Cholo ba ang dahilan kaya hindi umuwi si Trexie?

 

Well, malalaman ko talaga ito mamaya. Hindi ako papayag na mapunta sa ibang lalaki si Trexie. Akin lang siya at hindi ako papayag na makuha siya ng ibang lalaki sa akin.

 

Pagkatapat pa lang sa gate ng bahay ni Cholo ng kotseng sinsasakyan namin ng mga tauhan ko kaagad na bumaba ang isa sa mga tauhan ko at nag- doorbell ng makailang ulit. Hindi ko inaalis ang mga mata ko sa gate at umaasa ako na sana hindi niya kasama si Trexie sa bahay na ito dahil kapag nagkataon, baka makakapatay ako ng tao dahil sa matinding galit.

 

Pagkabukas ng gate, sinabayan ko na din ng pagbaba ko ng kotse. Isang kasambahay ang nagbukas at narinig ko pa ang tanong ng mga tauhan ko kung nandiyan daw ba ang amo niya sa loob at kaagad naman sinabi ng katulong na nasa kwarto daw at tulog na.

 

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Sininyasan ko ang mga tao ko na pasukin na ang loob ng bahay. Walang gwardiya ang bahay ni Cholo at mga kasambahay lang ang mga kasama nito kaya mabilis kaming nakapasok sa loob.

 

"Ituro mo sa akin ang kwarto ng amo mo. Gusto ko siyag makausap!"

 

malamig kong utos sa katulong na noon ay nanginginig na sa takot. Taranta itong naglakad papasok sa bahay habang nakasunod dito ang dalawa kong tauhan kaya kaagad ko na din silang sinundan.

 

Ang iba ko pang mga kasama ay nagpaiwan sa tapat ng gate para magbantay.

 

Pagka-akyat sa pangalawang palapag ng bahay huminto kami sa isang nakasarang pintuan.

 

"I-iyan po ang---ang kwarto ni Si- Sir Cholo!' halos mangiyak -iyak na wika ng kasambahay sa amin. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at inutusan ko na ang tauhan ko na buksan ang pintuan ng kwarto.

 

Wala akong pakialam kung mademanda man ako ng trespassing ng Cholo na ito. Ang importante sa akin ay mahanap si Trexie at gusto kong mapatunayan kung kasama ba ng Cholo na ito ang asawa ko.

 

Hindi ako matatahimik hangat hindi ko malalaman kung sino ang nasa likod sa biglang pag alis ni Trexie sa bahay.

 

Hindi naka-lock ang pintuan ng kwarto kaya malaya itong nabuksan ng tauhan ko na hindi na kailangan pang gumamit ng malakas na pwersa. Iyung nga lang pagkapasok ko malakas ko iyung binalibag pasara na siyang dahilan ng pagkagulat ng dalawang tao na nakahiga sa kama.

 

Tama, dalawang tao. Nakumpirma ko na si Cholo iyun pero ang katabi nitong babae ay hindi ko kilala.

 

"Sino kayo? Ano ang kailangan niyo? Bakit bigla na lang kayong pumapasok sa bahay ko?" narinig kong kaagad na sambit ni Cholo. Marahan akong naglakad palapit sa kanya at galit itong tinitigan.

 

Nang mapansin nito ang presensya ko, galit sana itong babangon ng kama pero nang marealized niya marahil na hubot hubad siya kaagad nitong hinila ang kumot at itinakip sa hubad na katawan.

 

Hindi ko naman maiwasan na mapangisi. Kahit papaano, masaya ako dahil hindi kasama ng gagong ito ang asawa ko. Ibang babae at mukhang may ibang babaeng kinahuhumalingan ang gagong ito maliban sa aking asawa.

 

"Honey, sino si-sila? Ba-bakit bigla na lang silang-----" hindi na natuoy pa ang sasabihin ng babaeng kaniig ni Cholo ng bigla nitong kabigin payakap. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid.

 

Wala pala kaming pinagkaiba ng gagong ito. mahilig din pala sa babae kagaya ko. Mas lamang nga lang ako sa kanya dahil pag aari ko ang puso ni Trexie samantalang itong Cholo alam kong gumagawa ng paraan para masilo ang puso ni Trexie na siyang hindi ko mapapayagan.

 

"Mr. Dela Fuente! Ano na naman ito? Wala ka na bang matinong magawa pati dito sa sarili kong pamamahay gusto mong mangulo?" galit na bigkas nito sa akin. Kaagad ko naman itong tinaasan ng kilay at pa-de kwatrong naupo sa sofa malapit sa kama nito.

 

"Nandito ako para sana itanong sa iyo kung alam mo ba kung saan nagpunta ang asawa ko!" sagot ko naman habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanyang mga mata.

 

Kita ko ang pagkagulat sa expression ng mukha nito kaya hindi ko maiwasang mapangiti. Mukhang wala itong kinalaman sa pag alis ni Trexie base na din sa naging reaction niya ngayun.

 

"Si Trexie? Umalis siya? Saan siya nagpunta?" tanong pa nito sa akin. Dinukot ko ang cellphone sa bulsa ko at iniabot ko sa sa isa sa mga tauhan ko na tahimik lang na nakaantabay sa iuutos k sa kanila.

 

"KUhaan mo sila ng larawan. Ibedensiya para wala ng dahilan pa na lumapit ang lalaking iyan sa asawa ko. "utos ko.

 

KIta ko naman ang pagkagulat sa mukha ni Cholo. Marahil hindi ito sang ayon sa utos ko sa tauhan ko.

 

"Dont worry. Ibibigay ko lang naman kay Trexie ang mga larawan na iyan kapag marinig kong lumapit-lapit ka pa sa kanya." sagot ko sabay tayo.

 

"Kung ganoon, tuluyan ka na nga pala niyang nilayasan. Sa wakas, nagising din sa katotohanan si Trexie na hindi kayo bagay dahil masamang tao ka! Maitim ang budhi mo at bastos ka!" natigil ako sa akmang paglabas ko ng kwarto ng marinig ko ang sinabing iyun ni Cholo. Nakatikom ang kamao ko na nagmamdali itong nilapitan sa kama at malakas na inundayan ng sapak sa panga.

 

"Kaya ka iniiwan ng asawa mo dahil sa ugali mo Dominic Dela Fuente." nakangising bigkas ni Cholo na lalong nagpasiklab ng galit sa puso ko.

 

 

Chapter 243

 

TREXIE POV

 

Katulad ng reaction ni Mama Ashley, gulat na gulat ang ama ko na si Ryder James Sebastian ng pagkauwi nito galing sa opisina nang kaagad na ibinalita ni Mama sa kanya ang naganap na hiwalayan namin ni Dominic.

 

Maraming tanong na ibinato sa akin katulad na lang kung ano ba talaga ang dahilan ng paghihiwalay naming dalawa pero iisa lang ang naging sagot ko. Hindi kami compatible ni Dominic at hindi ko pangarap na maging plain housewife habang buhay.

 

Alam kong mababaw na dahilan at hindi kapani-paniwala pero laking pasalamat ko dahil hindi na nag-insist na magtanong ni Papa Ryder. Aware din akong tatawagan din naman nila si Dominic para i-confirm nila ang hiwalayan naming dalawa

 

Gayunpaman, ready na ako sa mga posibleng mangyari. Ngayung tuluyan ko ng nilayasan si Dominic wala akong choice kundi harapin ang buhay ko na mag isa.

 

Malungkot akong napabangon ng kama. Halos hating-gabi na pero hindi pa rin ako makatulog. Patuloy na ginugulo ng isipan ko ang tungkol kay Dominic. Kung kumusta na kaya siya ngayun, kung alam niya na ba ang pag alis ko or kung hinananp niya ba ako?

 

Sobrang lungkot ng gabing ito para sa akin. Gayumpaman, umaasa ako na masasanay din ako. Iisipin ko na lang siguro ang mga masasakit na ginawa sa akin ni Dominic para mabilis ko siyang makalimutan.

 

Katulad ng inaasahan. Buong gabi akong dilat kaya pagpatak ng alas singko ng umaga mabilis akong pumasok ng banyo para maligo. Aabangan ko sila Mama at Papa sa dining area dahil may gusto akong sasabihin sa kanila. Sana lang, payagan nila ako. Gusto ko talagang makalayo muna para makalimot.

 

Saktong pagkalabas ko ng kwarto, siyang paglabas nila Mama at Papa sa kanilang silid. Kaagad ko silang nilapaitan at hinalikan sa pisngi bilang tanda ng pagalang. Sabay na kaming naglakad pababa ng dining area para kumain ng agahan.

 

"Ang aga mo naman yata nagising anak? Hindi ka ba nakatulog ng maayos kagabi?" tanong ni Mama sa akin pagkaupo pa lang namin sa harap ng dining table. Napansin ko din ang pagtitig ni Papa sa akin sabay iling.

 

"Namamahay lang siguro ako Ma." maiksi kong sagot sabay yuko. Alam ko naman na halatang halata sa mga mata ko na wala talaga akong matinong tulog eh. Mga magulang ko sila kaya bawat kilos ko alam kong nababasa nila.

 

"Sigurado ka na ba sa desisyon mong pakikipag hiwalay kay Dominic? Kung gusto mong magtrabaho, pwede naman siguro. Pag-usapan niyo. Hindi sa lahat ng pagkakataon, hiwalayan ang solusyon para masunod lang ang mga kagustuhan natin." sagot naman ni Papa. Pigil ko naman ang sarili ko na maluha.

 

Kung alam lang nila ang ginawa ni Dominic sa akin baka pati sila kamuhian nila ang taong iyun. Pero wala na akong balak pang magkwento. Ayaw ko ng sariwain sa isipan ko ang mga nangyari na. Gusto ko nang makalimot.

 

"Pa...much better nga na habang mas maaga narealized namin pareho na hindi kami compatible sa isat isa.

 

Kaming dalawa lang ang involved sa hiwalayang ito kaya walang dapat ikabahala." sagot ko.

 

"Bakit kasi hindi kayo nag-anak. Baka iyun lang ang kulang sa inyo. Minsan din ang anak ang nagpapatibay sa relasyon ng mag asawa." sagot naman ni Mama Ashley.

 

Para namang may kung anong bagay ang biglang kumurot sa puso ko dahil sa sinabi nito. Hindi pala nila alam na nabuntis ako at nakunan. Hindi ko nasabi sa kanila.

 

Haysst, bakti ba napaka-masikreto ko sa kanila. Kung regular lang siguro akong nag-aupdate sa kanila tungkol sa naging kalagayan ko sa mga kamay ni Dominic hindi sana ako nasaktan ng todo physically at mentally.

 

Kasalanan ko talaga ang lahat. Tiniis ko ang mga pang-aapi na naranasan ko sa mga kamay ni Dominic. Sinarili ko kaya grabe ang trauma na inabot ko ngayun.

 

"Pa, for the last time, pwede po ba akong humiling bago ako muling magtrabaho sa Sebastian Logisitics?" Imbes na sagutin ang sinabi ni Mama, biglang kambiyo ko. Masakit sa kalooban na pag uspan pa namin ang tungkol kay Dominic. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at mapaiyak pa ako.

 

"Anong ibig mong sabihin? Ano ba talaga ang guto mong mangyari anak?" seryosong tanong ni Papa Ryder.

 

"Kung papayag kayo, gusto ko po munang tapusin ang pag aaral ko bago ko pamamahalaan ang Sebastian Logistics. Alam ko pong hindi basta- bastang responsibilidad ang kakaharapin ko sa kompanya kaya kailangan ko din po ihanda ang sarili ko hindi lang physically kundi mentally na din po." sagot ko.

 

Nang aarok ang mga titig na ibinagay sa akin ni Papa Ryder bago dahan dahan itong tumango.

 

"Of course! Ang pag uwi mo sa bahay na ito ay isang malaking kaligayahan sa amin Trexie. Dont worry, kung ano man ang magiging desisyon mo for your future, nandito lang kami para suportahan ka." nakagiti namang sagot ni Papa. Hindi ko naman maiwasan na maluha. Kung malas ako pagdating sa pag-aasawa, maswerte naman ako pagdating sa mga magulang ko.

 

Alam ko naman na kaya nilang ibigay lahat ng gusto ko eh. Naging tanga lang talaga ako pagdating sa pag ibig at hinayaan ko si Dominic at Michelle na apakan ang buo kong pagkatao.

 

Dahil sa katangahan ko, nadamay pa ang baby na nasa sinapupunan ko noon. Kaya naman mula ngayun, hindi na ako papayag pa na muli kong maranasan ang mga masasakit na naranasan noon.

 

 

Chapter 244

 

CHOLO POV

 

Pagkaalis ni Dominic at ng grupo niya dito sa kwarto ko galit akong napababa ng kama. Kaagad kong hinagilap ang lighter at sigarilyo sa night stand at kaagad na nagsinidi ng isang stick ng sigarilyo.

 

S******p at bumuga ako ng usok bago ko galit na binalingan ng tingin ang babaeng kaniig ko kani-kanina lang.

 

"What are you waiting for? Get lost!"" pasigaw kong bigkas sa kanya.

 

Taranta naman itong napabangon ng kama at hubot hubad na hinagilap ang mga nagkalat na kasuotan sa sahig.

 

Sinira ng Dominic na iyun ang gabi ko! Imbes na nag eenjoy sana ako sa katawan ng babaeng kasama ko ngayun, bigla na lang tuloy akong nawalan ng gana.

 

Sino ba naman ang matutuwa kung ganitong nadagdagan na naman ang sakit ng katawan ko. Dahil iyun sa lintik ng Dominic na iyun!

 

Wala sa sariling hinaplos ko ang sarili kong panga sabay ngisi. Hindi alam ng Dominic Dela Fuente na iyun ang kaya kong gawin. Makakaganti din ako sa kabaliwan na ginagawa niya sa akin.

 

Nakakarami na siya sa akin at sisiguraduhin ko ikakawasak ng puso niya ang susunod na hakbang kong gagawin.

 

Ngayun pa...ngayung pang alam kong tuluyan na siyang iniwan ni Trexie...

 

Yes...si Trexie ang dahilan kung bakit nandito ako sa lugar na ito. Unang kita ko pa lang sa babaeng iyun, pinatibok niya na kaagad ang puso ko.

 

Sino ba namang lalaki ang hindi magkakagusto sa kanya. Complete package na...Hindi lang maganda, mayaman pa!

 

Kahit na sabihin pa na napagsawaan na siya ng Dominic na iyun handa ko pa rin siyang ligawan at mapasa akin. Magiging trophy ko si Trexie sa lahat ng bagay. Mula sa walang kwentang Dominic na iyun hangang sa mga kaibigan ko.

 

Alam kong kakainggitan ako ng lahat kapag maikasal sa akin si Trexie. Anak siya ng isa sa mga bilyonaryo dito sa Pilipinas at magkakamkam ako ng malaking salapi kapag madala ko siya sa harap ng altar.

 

Mukhang matutuloy na ang naunsyami kong plano na maangkin ang babaeng gusto ko. Nasa america pa lang ako pinapantasyahan ko na si Trexie Sebastian kaya lang nahuli na pala ako ng dating. Pag aari na siya ng isang Dominic Dela Fuente at ngayung hiwalay na sila, pagkakataon ko na para umeksena sa buhay niya.

 

Hindi ko mapigilang mapangisi. Kapag maikasal sa akin si Trexie, ibig lang sabihn nito magkakaroon na din ako ng karapatan sa lahat ng kayamanan nila. Para na din akong nanalo sa lotto at ito na talaga ang malaking chance ko para maisalba ang nalulugi na naming negosyo. Of course, sa pamamagitan iyun ng pera ng mga Sebastian.

 

Hindi naman nagtagal kaagad ng nagpaalam ang babaeng bayaran na nakuha ko lang sa bar. Naisuot niya na ulit ang pula niyang dress na hapit na hapit sa kanyang katawan.

 

Hindi ko maiwasang mapalunok ng laway habang pinagmamasdan ito. Sayang naman kung hindi ko siya mapapakinabangan ngayung gabi diba?

 

Total naman, ayos na ulit ako. Nagiging maayos na ulit ang mood ko dahil sa mga naiisip ko.

 

"Sir....alis na po ako." paalam pa ng babae sa akin. Kung hindi ako nagkakamali, nasa eighteen years old pa lang ito. Batang bata pa, pero dahil sa bar nagtatrabaho, hindi ko alam kung ilang lalaki na ba ang dumaan sa buhay niya.

 

"Stay! Hindi pa tapos ang trabaho mo." sagot ko. Kaagad kong napansin ang pagkagulat sa mga mata nito dahil sa sinabi ko. Hindi niya marahil inaasahan ang biglang pagbabago ng ugali ko.

 

"Po? Pero Sir...." hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng kaagad ko itong nilapitan at madiin na hinawakan sa ilalim ng kanyang baba.

 

"Dont call me Sir! You can call me, Cholo! Wala kang ibang gagawin buong gabi kundi paligayahin ako." nakangisi kong bigkas.

 

Dahan dahan naman itong tumango kaya kaagad ko itong binitiwan at kaagad akong pumwesto sa kama.

 

Dahil hubot hubad pa pala ako, patihaya akong nahiga. Napansin ko naman na muling naghubad ng saplot sa buong katawan niya ang babaeng kaulayaw ko kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng pagkatakam.

 

Lalo na ng tumampad sa mga mata ko ang makinis nitong katawan. Malinis din ang pagkababae nito at parang kay sarap ng pasukin at patikimin ng nag uumpisa ng magalit kong alaga.

 

"Come on...lets start!" nakangisi kong wika at sinenysan ito na pwede niya ng umpisahan ulit ang ginagawa namin kanina.

 

Tumango ito kasabay ng paghawak niya sa galit ko ng pagkalalaki. Hindi ko na nga maiwasan na mapanganga ng maramdaman ko ang paglamon ng mainit niyang bibig sa aking pagkalalaki.

 

Mukhang hindi sayang ang bayad ko sa kanya. Eksperto ito pagdating sa blow job kaya naman hindi ko maiwasang mapapikit.

 

Biglang litaw sa balintataw ko ng mukha ni Trexie. Ang maamo nitong mga mata at ang nakakahumaling nitong mga ngiti.

 

Hindi ko tuloy maiwasang mag- imagine na si Trexie ang kaulayaw ko ngayun. Lalo tuloy akong kinain ng matinding pagnanasa at wala sa sariling hinawakan ko ang ulo ng babaeng kaulayaw ko at mariin na isinubsob sa pagkalalaki ko.

 

Narinig ko pa ang mahina nitong pagsinghap na parang nabibilaukan pero wala na akong pakialam pa.

 

Patuloy ako sa pag-iimagine na si Trexie talaga ang kaulayaw ko ngayun.

 

"Fuck! Trexie!!! Sooner or late, magiging akin ka din!!!!"malakas kong bigkas kasabay ng pagsirit ng mainit kong katas sa bibig ng babaeng kasama ko dito sa loob ng kwarto.

 

 

Chapter 245

 

TREXIE POV

 

"Ano? Bakit kailangan mo pa itong gawin anak?" kaagad na tanong sa akin ni Mama Ashley ng i-open up ko sa kanya ang plano ko. Nahihiya akong napayuko.

 

"Ma...please. Sana payagan niyo muna ako. Bago kami ikasal ni Dominic, ito na po talaga ang pangarap ko!" sagot ko Tinitigan ako ni Mama bago dahan- dahan na tumango.

 

"Tapatin mo nga ako Trexie...may hindi ba magandang nangyari sa pagitan niyong dalawa ni Dominic kaya ka nagkakaganito?" muling tanong nito. Kaagad naman akong umiling

 

Nandito n. naman kami sa topic na ayaw ko ng pag usapan pa. Sa ngayun, ang gusto ko lang naman ay ang makalayo na lang muna para makalimot.

 

"Kahit one year lang po Ma. Para din naman sa kumpanya ang gagawin kong ito." sagot ko. Isang malakas na buntong hininga ang ginawa ni Mama bago ito sumagot.

 

"I know..para din sa kumpanya ang gagawin mo, pero pwede naman na dito ka na lang sa Pilipinas mo ipagpapatuloy ang iyung pag aaral. Ayaw mo ba talaga kaming makasama ng mas matagal anak? Bakit kailangan mo pang dumayo sa ibang bansa para lang mag aral?" nagtatampong sagot ni Mama. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng sundot ng kunsensya.

 

Gusto ko din naman sila makasama pero mas matimbang sa akin ang makaalis muna ng bansa para makalimot.

 

Kapag mananatili ako ng Pilipinas, may tendency na palaging magku-krus ang landas naming dalawa ni Dominic lalo na at kamag-anak siya ng asawa ni Kuya Charles na si Francine.

 

Gusto ko ngang maka-moved on at magagawa ko lang ito kapag hindi ko siya makikita kahit sa loob man lang ng isang taon.

 

"Nabangit mo na ba ito sa Papa mo?" maya-maya ay narinig kong tanong ni Mama. Kaaagad naman akong umiling.

 

"Hindi pa po. Sinadya ko po talagang sa inyo unang sabihin para maback- upan niyo po ako kay Papa. Baka po kasi hindi siya papayag eh." sagot ko naman.

 

"Bweno, kung iyan talaga ang gusto mo may magagawa pa ba kami? Ako na ang bahalang magsabi sa Papa mo. Alam mo naman siguro na noon pa man, hindi kami hadlang sa kung ano man ang makapagpapasaya sa iyo." sagot ni Mama Ashley.

 

Hindi ko namam maiwasan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Alam kong hindi naman makakahindi si Papa Ryder kapag si Mama Ashely ang magsasabi.

 

Mabilis na lumipas ang dalawang araw. Wala namang naging problema kay Papa Ryder ang balak kong pag alis ng bansa para mag-aral sa Amerika.

 

Sa tulong na din ni Papa, kaagad na inasikaso ang mga papeles na kakailanganin ko. Walang problema pagdating sa financial na aspeto kaya alam kong hindi ako magkakaproblema. Makakaalis ako ng bansa sa lalong madaling panahon.

 

Eksakto isang lingo nang takasan ko si Dominic nang may biglang kumatok sa pintuan ng aking kwarto. Kaagad kong inilapag sa bedside table ang binabasa kong libro at nagmamadaling naglakad patungo sa pintuan upang pagbuksan kung sino man ang kumakatok

 

"Good morning Mam. Pasensya na po sa abala pero may bisita po na naghahanap sa inyo" imporma sa akin ng kasambahay namin. Hindi ko namam maiwasan na magtaka.

 

Wala akong inaasahan na bisita ngayung araw. Hindi ako palakaibigan kaya sino naman ang magtangakang dadalaw sa akin ngayun?

 

Wala pa naman si Mama. May importante daw kasing lakad at hindi na ako nag abala pang magtanong kung saan pupunta. Si Papa naman ay nasa opisina na.

 

"Sino po ang naghahanap Manang?" Hindi ko mapigilang tanong kay Manang.

 

"Ako....... "ife!!!" kaagad na namilog ang aking mga mata nang mula sa hindi kalayuan biglang sumabat si Dominic.

 

Yes si Dominic! Ano ang ginagawa niya dito sa mansion?

 

"Ano ang kailangan mo?" malamig kong tanong sa kanya. Pilit kong nilalabanan ang sarili ko na lapitan ito para yakapin.

 

Kung alam niya lang...sobra ko siyang na-miss! Pero sa pagkakataon na ito, bawal nang maging marupok. Kailangan ko ng makalayo sa kanya kung gusto ko ng katahimikan.

 

"Sinusundo ka!" maiksi nitong sagot na kaagad na nagpataas ng aking kilay. Hindi pa ba obvious para sa kanya na gusto ko ng makipag hiwalay?

 

"Umalis ka na dahil hindi na ako sasama sa iyo. Simula noong umalis ako sa bahay mo, pinuputol ko na kung ano man ang ugnayan nating dalawa." malamig kong sagot sa kanya. Kita ko naman ang kaaagad na paglambong ng hitsura nito. Mukhang hindi ito masaya sa sinabi ko ngayun.

 

"Bakit? Bakit bigla ka na lang umalis? Alam mo bang halos mabaliw ako sa kakahanap sa iyo? Bakit kailangan mong gawin ito Trex?" sagot naman nito. Puno ng hinanakit ang kanyang boses kaya peke akong natawa.

 

"Bakit? Tinatanong pa ba iyan? Sabagay, aminado naman ako sa sarili ko kung gaano ako nagpakatanga sa iyo Dom. Aminado ako na kinalimutan ko ang sarili ko para lang maging masaya ka sa akin. Tiniis ko lahat ng pagpapa- pahirap mo sa akin dahil umaasa ako noon na magbabago ka...." wika ko at hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi naman ito nakaimik. Tulala lang siyang nakatitig sa akin.

 

"Pero nagi sing na ako sa katotohanan! Gusto ko nang makalaya mula sa mga kamay mo kaya pwede bang umalis ka na? " muli kong bigkas.

 

"But Trex, akala ko ayos na tayo?

 

Nangako na ako sa iyo na magbabago na ako diba? Na babawi ako sa iyo! Hiniwalayan ko na si Michelle. Handa kong baguhin ang ugali ko para sa iyo Trex huwag mo lang akong iiwan."

 

sagot nito kaya kaagad naman akong napailing. Sarado na ang puso ko sa ganitong usapin. Never na talaga akong maniniwala sa kanya.

 

"Buo na ang desisyon ko Dom! WAla na akong pakialam pa kung papayag ka man or hindi sa desisyon kong ito!

 

Kung talagang gusto mong magbago, huwag mo na akong pakialaman pa. Kung talagang nagsisisi ka sa lahat mga kasalanan na nagawa mo sa akin, huwag ka ng lumapit -lapit pa sa akin kahit kailan!" sagot ko at hindi ko na hinintay pa ang sagot niya. Kaagad kong isinara ang pintuan ng kwarto ko para hindi niya na din makita pa ang paghihirap ng kalooban ko.

 

 

 

Chapter 246

 

TREXIE POV

 

Pagkasara ko ng pintuan ng kwarto, lalong nag uunahan sa pagpatak ang masaganang luha sa aking mga mata.

 

Impit akong napaiyak lalo na ng marinig ko ang banayad na katok sa pintuan ng aking kwarto mula kay Dominic. HIndi pa rin siya umaalis at umaasa marahil siya na muli ko siyang lalabasin upang mapakingan kung ano man ang mga paliwanag niya.

 

"Trex...please mag usap tayo! Huwag mo naman sana itong gawin sa akin.... please!" narinig kong bigkas ni Dominic. Bakas sa boses nito ang lungkot kaya kaagad kong itinakip ang dalawa kong kamay sa aking tainga.

 

Ayaw ko ng pakingan pa kung ano man ang sasabihin niya ngayun dahil mas lalo lang akong masasaktan. Ayaw ko nang maging marupok.

 

Ilang saglit din akong nagbibingi- bingihan sa mga sinasabi ni Dominic mula sa labas ng kwarto bago ko naramdaman ang pag alis niya. Dahan- dahan akong naglakad patungo sa aking kama at nanghihinang napaupo.

 

Hindi ko alam kung hangang kailan ako masasaktan. Pilit ko naman sanang isinisiksik sa isipan ko na tama lang ang ginawa ko. Wala akong dapat na paniwalaan kundi ang sarili ko lang. Pipilitin kong maging makasarili para hindi na ulit ako masaktan pa.

 

Alam kong isang malaking parusa para sa aking sarili ang muli siyang makita pero wala akong magawa. Tanging pag iyak na lang siguro ang kaya kong gawin para mapawi ng kahit kaunti ang sakit na nararamdaman ng kalooban ko.

 

Isa lang ang dapat ko talagang gawin. Ang makaalis ng bansa para tuluyang makalimot. Hindi pwedeng palagi kong nakikita si Dominic dahil lalong nagiging sariwa ang sugat na nararamdaman ng puso ko.

 

Dinner time na ng sabay na dumating sila Mama at Papa. Pinilit kong itago sa kanila ang pamamaga ng aking mga mata dahil sa maghapong pag iyak pero mukhang wala akong ligtas sa mapanuring mga mata ni Mama.

 

"Binisita ka daw kanina ni Dominic? Ano ang nangyari? Hindi pa rin ba kayo nagkasundo?" ito kaagad ang tanong ni Mama sa akin habang kaharap ko sila dito sa hapag kainan.

 

"Opo nandito po siya kanin...., may mga bagay na gusto niyang idiscuss pero umalis din po kaagad siya."

 

matamlay kong sagot. Hindi na umimik pa si Mama hangang sa natapos na namin ang aming dinner.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Ilang beses pa na nagtangka si Dominic na makausap ako pero sarado na ang isipan ko sa lahat ng bagay.

 

Nagpapadala din ito ng mga bulaklak sa akin pero lahat iyun direcho na sa basurahan. Iniiwasan na talaga ng puso ko na maka-aapreciate ng mga bagay bagay mula sa kanya. Natatakot na din kasi talaga ako na baka magising na lang ako isang umga na muli na naman akong nahuhulog sa kanya. Kaunting tiis na lang naman at malapit na akong makaalis ng bansa.

 

Kahit nga sila Mama at Papa takang taka na din sa akin at palagi nilang tinatanong kung ano daw ba ang nagawa ni Dominic at bakit todo iwas daw ako sa kanya?

 

Of course, lahat iyun hindi ko na sinagot pa. Katulad ng mga nauna kong desisyon mananatiling lihim kung ano man ang mga pinagdaanan ko sa mga kamay ni Dominic habang buhay.

 

"Mam, nasa baba po si Sir Cholo." kasalukuyan akong nag aayos ng aking mga gamit sa maleta na dadalhin papuntang US nang biglang dumating ang isa sa mga kasambahay namin na si Aling Marina. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

Si Cholo lang naman ang itinuturing kong kaibigan maliban kay Francine. Siguro kapag nasa US na ako, pipilitin kong magkaroon ng maraming mga kaibigan para naman hindi na maging malungkot ang buhay ko.

 

Tama, kulang talaga ako sa mga kaibigan kaya nagiging tanga ako sa pag ibig. Wala kasing nagpapayo sa akin kung ano ang pwede at hindi dapat gawin.

 

Mabilis akong tumayo at pansamantalang iniwan ang ginagawa ko at pinuntahan si cholo na matiyagang naghihintay sa aking sa living room. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito ng mapansin ang pagdating ko.

 

"KUmusta? Ang daya mo naman! Hindi mo man lang nabangit sa akin na umuwi ka na pala dito sa Manila." kaagad na sambit nito at mabilis akong hinalikan sa pisngi. Nagulat man sa kanyang ginawa pero hindi ko na pinansin pa. Baka masyado lang siyang na- overwhelm sa muli naming pagkikita kaya nagawa niyang halikan ako sa pisngi. Isa pa, sanay siya sa kultura sa ibang bansa kaya normal lang siguro sa kanya ang ganitong action.

 

"Pasesnya ka na. Nawala kasi sa akin ang contact mo kaya hindi kita natawagan." sagot ko naman. Sininyasan ko pa siya na maupo na muna sa sofa na kaagad namang tumalima.

 

"So, kumusta ka na? Mabuti naman at napanindigan mo na din na hiwalayan na siya!" muling bigkas nito. Nababakas ko sa boses niya ang saya kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

 

Bakit feeling ko masaya siya sa mga nangyari sa aming dalawa ni Dominic? Ganunpaman ayaw ko na munang pagtoonan pa ng pansin ang tungkol sa bagay na ito. Hindi man maamin sa akin ni Cholo alam kung may galit siya kay Dominic dahil palagi siyang sinasaktan nito. Hindi lang marahil siya makapanlaban dahil maraming mga bodyguards na nakabuntot kay Dominic.

 

"Thank you nga pala dahil hindi mo nababangit kila Mama kung ano ba talaga ang tunay na nagyari sa aming dalawa ni Dominic." sagot ko naman. Malapad itong napangiti bago tumango.

 

"May isang salita ako Trex! Aaminin ko din sa iyo na masaya ako na naghiwalay na kayong dalawa. Hindi ka para sa kanya dahil hindi ka niya naalagaan. Dont worry, makakahanap ka din ng lalaking hindi katulad niya. Nang lalaking hindi ka kayang saktan at mamahalin ka ng buong puso." sagot nito at akmang hahawakan niya ako sa aking kamay pero mabilis akong umiwas.

 

Hindi ko alam, pero pakiramdam ko may nagbago sa mga ikinikilos at pananalita ni Cholo. Parang may something sa kanya na hindi ko mawari......

 

Chapter 247

 

DOMINIC POV

 

"Boss, nakaalis na po ng bansa si Mam Trexie." balita sa akin ni Ricardo. Nandito ako sa bar counter ng bahay at abala sa kakatungga ng alak.

 

Hindi ko alam kung hangang kailan ko matatangap ang paninikis na ginagawa sa akin ni Trexie. Hirap na hirap na ang kalooban ko at dumating na ako sa punto na gusto ko na lang magmukmok buong araw para makalimutan ang sakit na nararamdaman ng puso ko.

 

Ginawa ko naman ang lahat para maging maayos ulit ang relasyon namin pero talagang sinukuan niya na ako. Tuluyan na siyang lumayo sa akin at panahon na lang siguro ang makakapag sabi kung kailan niya ako mapapatawad sa lahat ng aking mga kasalanan na nagawa.

 

"Ihanda niyo ang kotse. Bibisitahin ko ang father in law ko." utos ko kay Ricardo. Yumukod muna ito sa akin bago nagmamadaling lumabas ng bahay.

 

Inisang lagok ko ang lamang alak sa baso bago ako nagmamdaling tumayo at pumunta sa garahe kung saan naka- ready na ang kotse.

 

Ngayung araw, ikukumpisal ko sa ama ng babaeng mahal ko ang lahat ng kasalanan na nagawa ko sa kanilang anak.

 

Mabilis akong nakarating ng opisina ng Sebastian Logistics. Mag isa akong umakyat sa opisina ni Ryder Sebastian, ang ama ni Trexie. Ayaw kong magsama ng kahit isang bodyguard para pwedeng gawin sa akin ni Papa Ryder lahat ng maisip niyang gawin kapag malaman niya kung paano ko sinaktan ang anak niya.

 

Yes...aamin ako! Aaminin ko lahat ng pagkakamali ko. Kasama ito sa pagbabagong buhay ko! Handa na akong harapin lahat ng parusa na gagawin niya sa akin total wala na din namang halaga ang buhay ko lalo na ngayung tuluyan na akong tinalikuran ni Trexie.

 

"Good Morning Sir!" kaagad na bati sa akin ng secretary ni Papa Ryder Sebastian pagkadating ko ng opisina nito. Kilala na ako nito dahil palagi akong pumupunta dito noong bagong kasal pa lang kami ni Trexie.

 

"Nandyan po ba si Papa?" magalang kong tanong dito. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito bago dahan- dahan na iniangat ang telepono na nasa harap niya.

 

May pinindot lang itong button at kaagad kong narinig ang boses nig father in law ko na si Ryder Sebastian at sinabi nitong pwede na daw akong pumasok sa loob ng opisina.

 

Nagpasalamat muna ako sa secretary bago ako nagmamadaling naglakad patungo sa nakasarang pintuan ng opisina.

 

"Good Morning Pa!" kaagad kong pagbigay galang sa kanya pagkapasok ko sa loob. Nagtatanong ang mga matang tumitig ito sa akin bago ako sininyasan na maupo sa isang bakanteng upuan pero hindi ko ginawa.

 

Bagkos kaagad akong lumuhod sa harap nito na kaagad niya namang ikinatayo.

 

"Ano ang ibig nitong sabihin Dominic? "maawtoridad na tanong nito. Kaagad akong napayuko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata

 

Feeling ko nga, bumalik ako sa pagiging bata na kinakastigo ng isang ama dahil may maling nagawa.

 

"Pa, Sorry! Hindi ako naging mabuting asawa sa kanya kaya niya ako hiniwalayan." sagot ko at muli kong iniangat ang aking mukha para makita kung ano ang magiging reaction nito.

 

Siguro, katulad ni Trexie, kamumuhian niya na din ako. Sabagay, sino ba naman ang matutuwa kung ang kaisa isang anak mong pababae ay niluko at sinaktan ng taong pinagkatiwalaan mo. Ganoon pa man, ready na akong harapin kung ano man ang magiging consequences sa pag amin kong ito.

 

"Tell me..ano ba talaga ang dahilan ng paghihiwalay niyong dalawa?"

 

seryosong tanong ni Papa Ryder habang dahan dahan na naglakad palapit sa akin.

 

"Marami po....at sa sobrang dami, tuluyan niya na akong iniwan. Tuluyan niya na po akong sinukuan." sagot ko.

 

Hindi naman nakaimik si Papa Ryder kaya ipinagpatuloy ko na kung ano pa ang sasabihin ko sa kanya.

 

"Nahuli niyang nambabae ako at nakunan siya dahil doon." sagot ko kasabay ng pagtama ng kamao nito sa panga ko. Natumba pa ako sa sahig sa sobrang lakas ng pagkakasuntok sa akin ni Papa Ryder pero hindi ko na ininda iyun. Mas nanaig kasi ang sakit ng kalooban ko kaysa sa natamo kong sapak mula sa kanya.

 

Kung tutuusin, kulang pa nga ang sapak na natamo ko mula sa kanya kumpara sa pagpaphirap na ginawak ko kay Trexie.

 

"Patawad po sa lahat ng mga pagkamamali ko. Kaya po ako nandito dahil gusto kong ikumpisal sa inyo kung ano man ang mga kahayupan kong nagawa sa kanya." muli kong bigkas habang dahan-dahan na

bumabangon.

 

"Bakit nagawa mo sa kanya ang bagay na iyan? Kung ganoon, totoo ang sinabi ni Cholo na sinasaktan mo si Trexie sa visayas? Na inalila mo ang anak ko at hindi mo inalagaan?" narinig kong tanong ng galit na galit na boses ni Papa Ryder. Kaagad naman akong tumango.

 

Kung ganoon, may alam na din pala sila sa nangyari sa aming dalawa ni Trexie. Mabuti na din iyun para hindi na ako mahirapan pang magkwento. Sa tuwing naalala ko kasi ang mga ginawa kong kahayupan kya Trexie, lalo akong inuusig ng matinding konsensya.

 

"Pa, patawad! Sa maniwala man kayo or hindi, pinagsisisihan ko lahat ng pagkakamali ko. Nangako na ako kay Trexie na magbabago ako pero ayaw niyang maniwala. Mahal ko ang anak niyo at handa akong maghintay sa pagbabalik niya ng bansa."

 

nagpapakumbaba kong sagot.

 

"No need! Tama lang na iniwan ka ng anak ko dahil hindi ka karapat-dapat na mahalin Dominic! Alam mo ba, kung hindi ka lang kadugo ni Francine, baka mapatay na kita dahil sa mga kawalang hiyaan na ginawa mo sa anak ko! Umalis ka na! Babalik man ng bansa si Trexie or hindi...hindi na kami papayag pa na muli kang aali-aligid sa kanya!" sagot ni Papa Ryder.

 

Lalo namang kinain ng lungkot ang kalooban ko dahil sa sinabi niya.

 

"Pero Pa...Mahal ko siya...mag asawa kami at kahit na ano pa ang mangyari handa akong maghintay hangang sa mapatawad nya ako...ninyong lahat!!" buo ang loob na sagot ko. Kaagad naman napailing si Papa Ryder at mabilis nitong itinuro ang pintuan palabas ng opisina.

 

 

 

Chapter 248

 

DOMINIC POV

 

"Umalis ka na dahil kahit na ano pa ang gawin mo, kami na mismo ang hahadlang para muling bumalik sa iyo ang anak ko!" kitang kita ko ang galit sa mga mata ni Papa Ryder habang sinasabi sa akin ang katagang iyun.

 

Laglag ang balikat na naglakad ako palabas ng kanyang opisina. Hindi ko siya masisisi kung halos isumpa niya man ako ngayun. Masyado pang sariwa ang mga nangyari kaya hindi ko na muna ipipilit kong ano man ang gusto ko.

 

Susundin ko muna ang payo ni Mommy sa akin na kailangan ko munang magpatingin sa psychologist para maagapan ang anger management issue ko. Kailangan kong baguhin ang sarili kong pag uugali para sa muling pagkikita namin ni Trexie, ibang Dominic na ang kanyang

masisilayan.

 

Lulugo-lugo akong naglakad patungong elevator. Tangap ko na sa sarili ko na galit sa akin ang lahat.

 

Sabagay, sino ba naman ang matutuwa sa mga pinanggagawa ko kay Trexie? Lintik naman kasi...bakit ba ang tanga-tanga ko? Bakit ba kung saan tuluyan na lumayo ang loob niya sa akin tsaka ko naman na-realized kung gaano siya kahalaga sa akin.

 

Eksaktong pagbukas ng elevator kaagad naman na iniluwa si Cholo. Napansin ko pa ang biglang pagbagsik ng mga mata nito ng makita ako.

 

"So...Dominic Dela Fuente! Ano ang ginagawa mo dito?" natatawa nitong tanong sa akin. Matalim ko itong tinitigan bago sinagot.

 

"Tinatanong pa ba iyan? Son in law ako ng CEO ng kumpanyang ito kaya normal lang naman siguro na nandito ako diba....idiot!" nakangisi ko namang sagot sa kanya. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit mainit ang dugo ko sa taong ito. Siguro dahil feeling ko may gusto siya kay Trexie.

 

Kaagad namang naikuyom ni Cholo ang kanyang kamao dahil sa sinabi ni Dominic. Hindi siya dapat magpadala sa galit na nararamdaman lalo na at gusto niyang i-maintain ang good boy points niya sa ama ni Trexie.

 

"Son in law? I think malapit ng matapos ang status na iyan. Nilayasan ka na nga ni Trexie diba? Ang kapal naman ng apog mo para magpakita sa ama ng babaeng labis mong sinaktan!" nang iinis namang sagot ni Cholo.

 

Kaagad kong naikuyom aking kamao. Totoo ang kanyang sinabi pero masakit sa tainga pakingan lalo na at mula sa taong alam kong gumagawa ng paraan para maagaw sa akin si Trexie ng tuluyan.

 

"Watch ang learn Cholo! Babalik sa akin si Trexie at mananatili kang talunan habang buhay!" nanggigigil kong sagot sa kanya.

 

Nararamdaman ko ang panginginig ng buo kong laman dahil sa matinding tensiyon. Pigil na pigil kong saktan ito lalo na at alam kong nakatingin sa gawin namin si Papa Ryder.

 

"Pasalamat ka dahil dito tayo sa opisina ng Sebastian nagkita dahil kung hindi matitikman mo ang bagsik ng kamao ko Dela Fuente!" narinig ko pang sambit ni Cholo na kaagad na ikinataas ng sulok ng labi ko.

 

"Ohhh Really? Sabi ko na nga ba eh... may halimaw sa puso mo na hindi pa lumalabas! Fine....kapag magkita tayo sa labas, sisiguraduhin ko na hindi ka na mapapakinabangan ng kahit sino!" sagot ko at mabilis ng pumasok sa loob ng elevator.

 

Alam ko kung ano ang ginagawa ng Cholo na iyun sa opisina ng mga Sebastian. Nagpapalapad siya ng papel dahil kay Trexie.

 

Ngayung galit sa akin ang mga Sebastian, malaki talaga ang tsansa ni Cholo na magugustuhan siya ng mga ito para kay Trexie. Pero hindi ako papayag......panghahawakan ko ang kasal naming dalawa ni Trexie at hindi ako papayag na mapunta siya sa ibang lalaki.

 

Hindi ako basta-basta susuko! Habang nasa ibang bansa si Trexie, mga magulang niya muna ang liligawan ko upang makabawi man lang ng kahit kaunti sa lahat ng mga kasalanan na nagawa ko sa kanya!

 

Pagkaalis ko sa Sebastian Logistics, mabilis akong sumakay ng kotse at nagpahatid sa bahay nila Fracine.

 

Alam kong kamumuhian din ako ni

Francine kapag malaman niya ang ginawa kong malaking pagkakamali kay Trexie pero wala akong choice. Sa pagkakataon na ito, kailangan ko talaga ng mga taong handa akong damayan sa kung ano mang suliranin na kinakahrap ko ngayun.

 

"What have you done Dominic!" kaagad na bulyaw sa akin ni Francine pagdating ko pa lang sa bahay nito. Kita ko ang galit sa kanyang mukha habang titig na titig sa akin kaya alam kong hindi ko na kailangan pang magkwento sa kanya. Alam niya na ang nagawa kong kasalanan kay Trexie base na din sa reaciton niya ngayun

 

"I am sorry! Hindi ko sinasadya."

 

nagpapakumbaba kong sagot.

 

"Sorry? Sa palagay mo ba kayang burahin ng sorry lahat ng pagpapahirap na ginawa mo sa kanya? Nangako ka sa akin na mamahalin mo siya pero bakit mo siya sinaktan?" sagot ni Francine sa akin. Bakas sa boses nito ang matinding hinanakit sa akin kaya lalo naman akong kinain ng matinding sundot ng konsensya.

 

"Umalis ka na! Ayaw na muna kitang makausap!' galit na bigkas nito sa akin habang pigil ang pag iyak.

 

"I know na hindi sapat ang salitang sorry sa lahat ng pagkakamali ako. Pero France, ikaw lang ang taong alam kong malalapitan ko para maintindihan kung ano man ang sitwasyon ko ngayun. Mahal ko siya... minahal ko siya at lahat ng mga pagkakasala ko na nagawa sa kanya ay labis kong pinagsisisihan." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

Gulat naman na napatitig sa akin si Francine. Hindi nya marahil inasaahan na iiyak ako sa harapan niya ngayun dahil first time ko lang din ginawa.

 

"Umalis na si Trexie pero hihintayin ko ang pagbabalik niya. France, masyado pang magulo ang lahat al hindi ako pwedeng lumapit sa kanila... pero pwede bang pakibantayan si Trexie para sa akin? Huwag mong hayaan na may ibang lalaki na lalapit sa kanya...please!" nakikiusap kong wika.

 

Alam kong napakababaw ng pakiusap kong ito sa kanya pero ito talaga ang gusto kong gawin. Magkaibigan at may malalim na samahan si Trexie at Francine kaya alam kong malaki ang maitulong sa akin ni Francine para muling bumalik sa akin si Trexie.

 

Chapter 249

 

TREXIE POV

 

'New environment! New life!' iyan ang tumatakbo sa isipan ko habang inililibot ko ang tingin sa paligid ng unit kung saan ako pansamantalang titira habang nandito ako sa US.

 

Malungkot akong napangiti. Kung hindi dahil kay Dominic never kung maisip na umalis muna ng Pinas. Mas gustuhin ko pa ring manatili ng Pinas at makasama lahat ng mga mahal ko sa bahay kumpara dito na alam kung simula ngayung araw, mamumuhay na akong mag isa.

 

Inayos ko lang ang mga gamit ko bago ako nagpasyang lumabas para maghanap ng makakainan. Kailangan ko din mamili ng mga gamit sa kusina kaya alam kong magiging busy ako nito sa pagdaan ng mga araw.

 

Nagiging maayos naman ang mga

unang lingo ko dito sa US. Habang hindi pa nag start ang klase, wala akong ginawa kundi ang magkulong sa aking unit at manood ng mga movies.

 

Sa pamamagitan nito maibsan man lang ng kahit kaunti ang pangungulila na nararamdaman ko para kay Dominic pati na din sa aking mga magulang.

 

Isang umaga. Nagising ako na masama ang aking pakiramdam. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng pagkahilo at pagkaduwal.

 

Halos takbuhin ko ang banyo at nagmamdaling naupo sa tapat ng toilet bowl at sumuka ng sumuka

 

Wala naman akong nakain na hindi maayos na pagkain kagabi para magkaganito ako.

 

Ngayun ko lang lubos na naisip na sobrang hirap pala kapag nag-iisa sa ganitong sitwasyon. Walang magulang na mabilis na malapitan at wala ding kaibigan na pwedeng matawagan.

 

Halos tatlumpong minuto din ako sa loob ng banyo bago ko naramdaman ang pag ayos ng aking pakiramdam. Latang lata akong naglakad pabalik ng kama at kaagad na nahiga para matulog ulit.

 

"Lord! May sakit po ba ako? Huwag naman po sana! HIrap na hirap na nga akong mag isa sa lugar na ito tapos bibigyan niyo pa ako ng sakit," mahina kong bigkas kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi ko maiwasang mahabag sa aking sarili.

 

Imbes na magkaroon ako ng kapanatagan ng kalooban dahil malayo na ako kay Dominic lalo naman akong nakaramdam ng sobrang kalungkutan ngayun. Hindi ko na din talaga alam kung ano ang gusto kong mangyari sa

buhay ko. Ang alam ko lang kailangan kong makalayo sa kanya dahil hirap na hirap na ang kalooban ko sa mga nangyari sa amin.,

 

Wala sa sariling kinuha ko ang aking cellphone at pinindot ang number ni Mama Ashley. Kailangan ko ng makakausap dahil pakiramdam ko, mababaliw na ako sa sobrang lungkot.

 

Nakailang ring lang at kaagad din namang sumagot si Mama Ashley sa kabilang linya.....

 

"Trexie, anak! Kumusta ka diyan?" kaagad na tanong nito sa kabilang linya pagkasagot pa lang ng aking tawag. Tanging paghikbi lang ang naging sagot ko.

 

"Trexie, anak bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo? Sabihin mo kay Mama at baka matulungan kita." nag aalala nitong tanong. Pilit ko namang pinapakalma ang sarili ko bago ako nagsalita.

 

"Ma, ang lungkot po! Hindi ko yata kaya na mag isa dito." sagot ko sa kabila ng pag iyak.

 

Ginusto ko naman ang ganitong bagay pero bakit parang hindi ko yata kakayanin? Bakit ba napaka emotional ko gayung wala namang dahilan para umiyak.

 

"Gusto mo na bang bumalik ng bansa? Sabi ko naman kasi sa iyo....hindi magandang idea iyang desisyon mo na umalis ng Pilipinas. Mag isa ka lang diyan at lalo kang malulungkot."

 

mahinahong sagot ni Mama.

 

Lalo naman akong napahikbi. Nagtatalo ang puso at isipan ko kung uuwi ba ako ng Pilipinas. Gusto ko ngang makalimot eh kaya nandito ako sa bansang ito.

 

"Ma...ayaw ko po! Dito lang ako."

 

sagot ko naman.

 

"Anak, sana lang mapanindigan mo iyang desisyon mo. Sabi mo kanina, nalulungkot ka tapos sasabihin mong gusto mong mag stay diyan? Ano ba talaga ang gusto mong mangyari sa buhay mo?" sagot naman ni Mama. Kaagad kong pinunasan ang luha sa aking mga mata bago ako nagsalita.

 

"Na-mimiss ko po kasi kayo eh. Ma... pwede po bang dalawin niyo muna ako dito? Nalulungkot po ako dito dahil mag isa lang ako..."malambing kong sagot.

 

Baka naninibago lang ako sa kapaligiran kaya ako nagkakaganito. Kailangan ko lang siguro ng makakausap para maka-moved on kaagad. Simula kasi ng dumating ako dito sa US wala akong ibang nakakausap kundi sarili ko lang.

 

"Ikaw talagang bata ka! Sige...pag

uusapan namin ito ng Papa mo. Isasama ko na din siguro ang isa sa mga kasambahay natin dito para may makakasama ka diyan." sagot nito na kaagad ko namang ikinangiti.

 

Mabuti na lang at mabilis kausap si Mama. Pasasaan ba at masasanay din ako sa bansang ito sa paglipas ng mga araw.

 

Pagkatapos kong makausap si Mama, muli akong nakatulog. Nagising ako na maayos na ang aking pakiramdam kaya muli akong lumabas para bumili ng makakain. Ngayun ko lang narealized na sobrang nakakatamad palang magluto kapag nag iisa ka lang.

 

"Hi...are you a Filipina?" naudlot ako sa tangka kong paglabas ng unit ko nang may biglang nagsalita sa hindi kalayuan sa akin. Kaagad akong napalingon at tumampad sa mga mata ko ang isang babaeng halos kasing edad ko lang yata at nakangiting nakatingin sa akin.

 

"Ahmmmm, yes! Pinay ako...how about you?" Nahihiya kong sagot. Kaagad kong napansin ang malapad nitong pagngiti at dali daling lumapit sa akin.

 

"Sa wakas...nagkaroon din ako ng neighboor na pinay din. Ako nga pala si Denise" nakangiting sagot nito sabay lahad ng kanyang kamay. Nagulat ako dahil mukha itong foreigner pero ang galing niyang magsalita ng tagalog.

 

"Trexie!" nakangiti kong bigkas at kaagad na nakipag kamay sa kanya.

 

"Bago ka lang ba dito? Ngayun lang kasi kita nakita eh." tanong nito. Mabuti nalang at matalas itong magtagalog kaya hindi ako

mahihirapan ng makipag communicate sa kanya. Mukhang mabait naman si Denise kaya sure akong magkakasundo kami.

 

"Last week lang at ikaw pa lang ang kauna-unahan kong nakilala na kababayan ko simula ng umapak ako sa bansang ito." nakangiti kong sagot.

 

Wish ko lang na maging kaibigan ko si Denise para naman may makakausap ako habang nandito ako sa US. Ang hirap kayang mag isa sa bansang ito. Nakakabato sa sobrang bored.

 

 

 

 

Chapter 250

 

TRXIE POV

 

THREE YEARS LATER

 

"Sure ka na ba sa desisyon mong iyan? Hindi ka na ba talaga papigil?" Kaagad na tanong sa akin ni Denise habang abala ako sa pag-iimpake ng aming mga gamit. Mamayang hapon na ang aming flight pauwi ng Pilipinas at hangang ngayun hindi ko pa rin lubos maisip na nakaya kong magtagal sa bansang ito ng tatlong taon.

 

"Yes...kinukulit na ako nila Papa at Mama eh. Gusto na din daw nilang maalagaan ang mga apo nila."

 

nakangiti kong sagot sabay sulyap sa dalawang bata na natutulog.

 

Yes..sobrang bilis ng panahon. Parang kailan lang noong nalaman ko na nagdadalang tao ako. Mabuti na lang at sa mga panahong down na down ako ay nasa tabi ko palagi si Mama Ashley.

 

Sinasamahan ako lalo na at pagkapanganak ko, nagsuffer ako ng postpartum depression.

 

Mabuti na lang din at nasa tabi ko palagi ang itinuring ko ng best friend na si Denise. Isang ganap na Doctor na din ito at nakatakda din siyang umuwi ng Pinas sa susunod na lingo upang pamahalaan ang hospital na pag aari ng pamilya na nasa visayas.

 

Maliit lang pala talaga ang mundo. Taga Visayas din si Denise at pag aari pala ng pamilya nito ang hospital kung saan ako naka-confine date noong nakunan ako.

 

"Well, ano pa nga ba ang masasabi ko kundi mag ingat ka! Ingatan mo ang mga inaanak ko at sa Pinas na lang tayo magkita." nakangiti nitong sagot sa akin at nilapitan niya pa si Brianna Louise na noon ay kakagising lang. Kinarga niya pa ito at isinasayaw- sayaw para makatulog ulit samantalang ang kakambal naman nitong si Bryan Adam ay tulog na tulog pa din. Mahigit dalawang taon na ang kambal na anak naming dalawa ni Dominic at excited na sila Mama at Papa na muli silang makasama.

 

Yes...hindi ko akalain na magbubunga ng kambal na anak ang mga nangyari sa amin ni Dominic bago ko siya nilisan. Kung saan tangap ko na sa sarili ko na hindi na ako magkakaanak kahit kailan tsaka naman ako biniyayaan ng Diyos ng anak hindi lang isa kundi dalawa pa talaga!

 

Maliban sa akin, walang ibang mas higit na masaya kundi sila Mama at Papa. Alam na din ito nila Francine at Kuya Charles pero hindi ko alam kung may nalalaman ba tungkol dito si Dominic. Simula nang nilisan ko siya, iniiwasan ko na din talagang magkaroon ng balita pa sa kanya.

 

Siguro, Walang ginawa ang taong iyun kundi ang magpakasarap sa kung ka kaninong babae. Kung ano mang buhay meron siya ngayun, wala na akong pakialam pa.

 

Masaya na ako sa buhay ko na kasama ang mga anak ko. Hindi na din ako naghahangad pa ng panibagong pag ibig. Nadala na ako at ayaw ko nang masaktan.

 

"Hey...tulala ka na naman! Saan ka na naman dinala ng imagination mo?" boses ni Denise ang nagpabalik sa reyalisasyon ko. Hindi ko maiwasang mapangiti. Hindi ko na naman namalayan ang sarili ko na nakatulala na naman pala.

 

"Ikaw talaga. Nagdi-day dreaming lang ang tao eh, isturbo ka na naman kaagad!" sagot ko sa kanya. Kaagad itong natawa.

 

"At sino naman kaya ang dahilan ng pagkatulala ng isang Trexie Sebastian Dela Fuente?" pabiro nitong sagot na kaagad na nagpawala ng ngiti sa labi ko.

 

Hindi lingid sa kaalaman ni Denise ang mga pinagdaanan ko sa buhay kaya nag uumpisa na naman ako nitong kantyawan ngayun.

 

"Denise... Correction.... Trexie Sebastian lang!" nakasimangot kong sagot sa kanya. Kaagad naman itong natawa.

 

Hindi ko naman maiwasang mapangiti. Sobrang lapit ni Denise sa akin at sa mga anak ko to the point na halos dito na ito matutulog sa unit ko kapag wala siyang pasok.

 

Sa kabila ng mga nangyari, hindi ko akalain na magkakaroon ako ng isang tunay na kaibigan sa bansang ito. Isang kaibigan na handa akong damayan sa lahat ng oras.

 

"Sorry naman! Haysst! Kung pwede nga lang na sumabay na ako sa inyo pag -uwi ngayun ng Pinas gagawin ko eh! Pero alam mo na....may mga dapat pa akong asikasuhin dito bago ako umuwi ng Pilipinas. Balak ko kasing sa Pinas na mag stay for good dahil kinukulit na din ako ni Mommy na palitan siya sa posisisyon niya sa hospital." muling wika ni Denise sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti

 

Sigurado ako na magiging malungkot ang mga susunod na araw nito dito sa US. Wala na kasing mga batang mangungulit sa kanya eh.

 

Super thankful talaga ako dahil sobrang bait nito. Never talaga akong nahirapan na alagaan ang mga bata dahil sa kanya. Isa pa, palagi din naman dumadalaw sila Mama at Papa sa akin na siyang labis kong ipinagpasalamat.

 

"Ayos lang Denise! Magkita na lang tayo sa Pinas!" Nakangiti kong sagot sa kanya. Akmang sasagot pa sana ito nang biglang tumunog ang kanyang cellphone. Tiningnan niya pa kung sino ang tumatawag at dali-dali nitong ibinalik sa higaan si Baby Brianna Louise at nagmamadaling nagpaalam

sa akin na lalabas muna siya. Nasundan ko na lang siya ng tingin.

 

Hindi na bago sa akin ang ganitong mga kilos ni Denise. May tumatawag talaga sa kanya na hindi niya nababangit sa akin kung sino. Basta kapag tumawag ang taong iyun, lagi itong dumidistansya sa akin.

 

Hindi na din naman ako nagtangkang magtanong dahil alam kong privacy na iyun ni Denise. Mabait siyang dalaga at masaya ako sa presensya niya sa buhay namin ng mga bata.

 

 

 

Chapter 251

 

TREXIE POV

 

Pagkaapak pa lang ng mga paa ko sa lupa ng bansang Pilipinas hindi maipaliwanag na tuwa ang kaagad na nararamdaman ng puso ko.

 

Sobrang na-miss ko ang bansang ito. Alam ko sa sarili ko na kaya ko nang harapin ang kahit na anong pagsubok ng na dumating sa aking buhay.

 

Pinatatag ako ng mga karanasan ko pati na din ng mga anak ko.

 

Pagkalabas pa lang namin ng airpor kaagad na sumalubong sa mga mata ko ang tarpaulin na may pa-welcome na nakasulat para sa akin. Lalong lumapad ang pagkakangiti sa labi ko nang mapansin ko na hind lang sila Mama at Papa ang sundo namin kundi pati na din sila Francine at Kuya Charles.

 

Parang gusto ko tuloy makaramdam ng hiya kay Francine, Umalis ako ng bansa noon na hindi man lang nagpakita sa kanya at grabe ang tampo nito sa akin tuwing nagkakausap kami sa telephone. Buti na lang at tinangap din niya ang mga paliwanag ko at nagiging maayos na ulit kami.

 

"Trexie, anak...welcome back!" narinig kong bigkas ni Mama at mabilis itong naglakad pasalubong sa amin at mahigpit akong niyakap. Hindi ko naman maiwasan na maluha lalo na nang lumapit din sila Papa, Kuya Charles at Francine sa amin.

 

Pagkakalas ko sa pagkakayakap kay Mama, kay Papa Ryder naman ako lumapit. Niyakap niya ako nang mahigpit habang sinasambit ang katagang "welcome back anak."

 

"Trexie, kumusta ang byahe? Sa wakas umuwi ka din ng bansa!"

 

narinig ko namang wika ni Francine.

 

Nakangiti ko itong nilapitan at niyakap na din. Hindi ko na din mapigilan ang tuloy-tuloy na pagpatak ng luha sa aking mga mata.

 

Sa wakas, nandito na ako. Makakasama ko na ulit ang mga mahal ko sa buhay. Pagkakalas ko sa pagkakayakap kay Francine, si Kuya Charles naman ang hinarap ko.

 

"Kuya!" nakangiti kong wika sa nag iisa kong kapatid na si Kuya Charles habang patuloy pa rin ang aking pagluha.

 

Kaagad ko namang naramdaman ang mahigpit na pagyakap ni Kuya sa akin. Lalo tuloy akong napaiyak sa kanyang balikat.

 

"I am sorry Trexie. Hindi man lang kita naipagtangol. Hindi ko man lang nagampanan ang pagiging Kuya ko para sa iyo." wika pa nito na lalong nagpaiyak sa akin

 

"Its okay Kuya! Tapos na ang lahat nang iyun at masaya na ako sa buhay ko." sagot ko. Kaagad naman akong tinitingan sa mga mata nito bago seryosong nagsalita.

 

"Pangako! Hindi ko na hahayaan pa ang kahit sino na saktan ka!"

 

seryosong wika nito na kaagad ko namang ikinangiti kahit na patuloy pa rin sa paglandas ang luha sa aking mga mata.

 

Napakalas lang ako sa pagkakayakap kay Kuya ng marining ko ang iyak ng aking mga anak. Kaagad kong hinagilap ng tingin ang aking mga anak sa stroller at nagulat ako dahil karga-karga na pala sila ng Mama at Papa ko.

 

Ang bigat pa naman ng dalawang bata pero parang wala lang sa kanila. Bagkos tuwang tuwa pa sila habang kinakusap ang mga anak ko.

 

"Teka...parang ang bilis naman yata lumaki ng mga apo ko?" narinig ko pang wika ni papa na kaagad kong ikinangiti.

 

"Da---da...Love--love po!" bigkas ni Brianna Louise na kaagad na ipinanlaki ng mga mata ni Papa Ryder. Hindi niya marahil inaasahan na tatawagin din siyang Dada ng kanyang apo imbes na Lolo.

 

"Aba! ang galing naman ng apo ko! Of course, simula ngayung araw, palagi mo ng makakasama si Dada!" tuwang tuwa na wika ni Papa Ryder at pinupog pa nito na halik sa pisngi si Brianna Louise na noon ay patuloy lang sa paghagikhik.

 

Parang nakikinita ko na magiging spoiled itong mga anak ko sa kanila. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti dahil sa tuwa.

 

Makukulit na ang dalawa kong anak kaya ito na talaga ang time para masubok ko kung gaano kalawak ang pasensya ni Papa. Hindi biro ang mag alaga ng mga bata kaya lagot talaga sila.

 

Pagkatapos ng hindi matigil tigil na kumustahan kaagad na kaming bumyahe pauwi ng mansion. Muling nakatulog sa byahe ang mga anak ko kaya malaya kaming nakakapag usap sa kotse.

 

"Ngayung nandito ka na sa Pinas...ano ang plano mo Trexie? Ipapaalam mo ba kay Dominic ang tungkol sa mga bata? " tanong ni Mama sa akin na ikinagulat ko.

 

Hindi ko akalain na ito kaagad ang itatanong niya sa akin. Napasulyap pa ako kay Francine na noon ay seryosong nakatitig sa akin at mukhang hinihintay din nito ang kasagutan ko.

 

"Ma...please, ayaw ko munang pag usapan ang tungkol sa bagay na ito!" sagot ko naman at ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. Nasa kalagitnaan na kami ng expressway pauwi ng bahay. Masyado akong napagod sa byahe kaya gusto kong matulog nang matulog mamaya.

 

Total naman marami na akong makakatulong sa pagbabantay sa mga bata. Ito na din siguro ang time ko para makapag relax ng kahit kaunti lang.

 

Regarding naman kay Dominic, wala na akong balak pang makialam sa buhay niya. Sa susunod na mga araw, balak kong nang mag file ng divorce para tuluyan na akong maging malaya sa kanya.

 

Ilang taon din akong naghintay na si Dominic ang mag file ng divorce namin pero walang nangyari. Mukhang wala yata itong plano kaya ngayung nandito na ako sa Pinas, ako na mismo ang kikilos para mapawalang bisa ang aming kasal.

 

 

 

 

Chapter 252

 

DOMINIC POV

 

"Boss, ngayung nandito na sa Pilipinas si Mam Trexie, ano po ang ang gagawin namin?" tanong sa akin ni Ricardo.

 

Siya ang tanging saksi sa mga pinagdadaanan ko nitong mga nakaraang taon kaya hindi na din iba ang turing ko sa kanya. Malaki ang pasasalamat ko sa kanya dahil palagi nitong sinisigurado ang kaligtasan ko sa lahat ng oras.

 

Kaagad akong napasandal sa swivel chair habang hinihilot ko ang aking sintido. Sumasakit na kasi iyun dahil sa ilang gabing wala akong matinong tulog.

 

Simula ng makita ko si Trexie at ang mga anak namin sa airport hindi na ako makatulog pa. Lalo yata akong inatake ng insomia dahil s tuwing ipipikit ko ang aking mga mata, ang maamong mukha ni Trexie at palaging lumilitaw sa balintataw ko.

 

Kaagad kong naidilat ang aking mga mata at tinitigan ang picture frame na nasa harap ko. Larawan iyun ni Trexie at ng kambal naming anak.

 

Yes...sa lahat ng mga nangyari sa buhay ni Trexie sa US alam na alam ko at dahil iyun sa tulong ng half sister ko na si Denise.

 

Anak ni Mommy si Denise sa ibang Jalaki. Kailan ko lang din ito nalaman at mabuti na lang sa unang pagkikita namin ni Denise, kaagad naming natangap sa isat isa na magkapatid kami.

 

Nag iisa ko na nga lang siyang kapatid kaya wala ng dahilan pa para kainisan ko siya.

 

Si Denise ang nag-babato sa akin ng lahat ng mga impormasyon tungkol sa mga nangyayari kay Trexie sa US. Mabuti na lang at napakiusapan ko ang half sister kong iyun na tingnan- tingnan niya si Trexie para naman mabawasan ang pag aalala ko.

 

Mula pagbubuntis at hangang sa pagkapanganak ni Trexie, aware na aware ako. Ilang beses ko na din pinigilan ang sarili ko na puntahan ito sa US para muling makasama pero tuwing naiisip ko na galit pala ito sa akin, bigla akong nakakaramdam ng pagkaduwag.

 

Mabuti na lang at nandiyan palagi si Denise. Palagi itong nag-aupdate sa akin sa lahat ng mga kaganapan sa buhay ng mag ina ko. Mula pagkapanganak ni Treixe hangang sa pag uwi niya dito sa Pilipinas.

 

Inabangan ko sila sa airport noong araw nang pag uwi nila. Gustuhin ko mang lumapit sa kanila pero dinaig ako ng takot sa puso ko. Maraming what if ang tumatakbo sa isipan ko.

 

What if kung galit pa rin si Trexie sa akin at ipagtabuyan ako? Mukhang hindi niya na ko kailangan. Mukhang masaya na siya sa buhay niya ngayun.

 

Alam ng Diyos kung gaano ko siya na- miss! Gusto ko sana siyang lapitan para mayakap pati na din ang mga anak namin pero baka lalo itong magalit sa akin. Hindi dapat ako magpadalos - dalos ng kilos lalo na at hangang ngayun galit pa rin sa akin ang mga mahal nito sa buhay.

 

"Hayaan na lang muna natin siya! Mag assign ka ng tao na magbabantay sa kanya kahit saan man siya magpunta. Ayaw kong mapahamak ang mag ina ko." seryoso kong sagot kay Ricardo. Kaagad naman itong tumango at nagmamdaling lumabas ng opisina.

 

Naiwan naman akong tulala na nakakatitig sa larawan ng mag ina ko.

 

Para na din akong mabaliw-baliw sa kakaisip kung ano ba ang pwede kong gawin para muling bumalik sa akin si Trexie.

 

Nahihirapan na ako sa sitwasyon naming dalawa. Gusto ko nang mabuo ulit kami. Gusto ko na din na palagaing makasama ang mga anak namin.

 

Nasa ganoong sitwasyon ako ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Dali dali ko iyung sinagot ng mapansin ko na si Denise ang tumatawag.

 

Kuya! Kumusta? Nakausap mo na ba siya? Gumawa ka na ba ng moves para magkasundo ulit kayo?" kaagad na tanong ni Denise sa kabilang linya. Bakas sa boses nito ang excitement kaya hindi ko maiwasan na mapabuntong hinga.

 

"Not yet! Ni kahit isa, wala pa akong nagawa." malungkot kong sagot. Kaagad ko namang narinig ang pagpalatak nito sa kabilang linya bago nagsalita.

 

"Ano? Why? Kuya naman, ang bagal mo naman eh. Akala ko ba matinik ka pagdating sa mga babae? Bakit kay Trexie, mukhang bahag ang buntot mo? "bakas ang inis sa boses ni Denise habang sinasabi ang katagang iyun. Kaagad namang nagsalubong ang kilay ko.

 

Kung kaharap ko lang ito, ang sarap batukan eh. Akala niya siguro ganoon lang kadali ang lahat.

 

Sa sobrang laki ng kasalanan ko kay Trexie, hindi ko talaga alam kung paano ito lapitan.

 

"Kailan ka ba uuwi ng Pinas? Best friend mo na si Trexie diba? Umuwi ka na kaagad at tulungan mo ako para muli ko siyang makausap." sagot ko

 

"Ano? hangang diyan sa Pinas, iisturbuhin mo pa rin ako? Kuya naman, fake news ba iyung nababalitaan ko na matapang ka raw? Haysst, hindi kita matutulungan diyan sa Pinas. Baka pati sa akin magalit si Trexie at ayaw niya ng ipakita sa akin ang mga cute kong pamangkin." reklamo nito sa kabilang linya. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

 

Talagang inuuna pa ang sarili niyang kapakanan. Ni hindi niya man lang naisip na ilang taon akong naghintay Set mag ina ko para muli silang makasama.

 

Hayyy, siguro kailangan kong magsariling sikap. Mukhang hindi ko na maasahan si Denise. Magiging abala din kasi ang kapatid kong ito pag uwi ng Pinas.

 

Kailangan ko talaga sigurong tumiyempo para muling makalapit kay Trexie. Hindi ko na din kasi maasahan pa si Francine dahil hangang ngayun, galit pa rin sa akin dahil sa ginawa kong pananakit noon kay Trexie.

 

 

Chapter 253

 

TREXIE POV

 

"Ma, ayos na po ako. Kaya ko na!" kaagad kong sagot kay Mama habang nag aayos ako sa harap ng salamin. Ngayun ang kauna-unahan kong pagpasok sa opisina simula nang bumalik ako galing US. Tutuparin ko na ang pangako ko kay Papa Ryder na ako na ang hahawak sa Sebastian Logistics once na makabangon ako sa kabiguan mula sa mga kamay ni Dominic.

 

"Nag aalala lang ako anak. Ayos lang naman sa Papa mo kung hindi muna ngayun. Kakauwi mo lang ng bansa at trabaho kaagad ang gusto mong atupagin? Pwede ka naman mag unwind muna kasama ng mga bata. Huwag mong isipin ang kumpanya, kaya na ng Papa mo iyun." sagot ni Mama sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

"Pwede po kaming mag unwind ng mga Baby ko kahit na pumapasok ako sa opisina. Dont worry Ma, ayos na talaga ako. Nahihiya na ako kay Papa. Ang isang taon na pangako ko sa kanya noon, umabot ng tatlong taon dahil kailangan ko pang alagaan ang mga babies ko." nakangiti kong sagot.

 

"Ikaw talagang bata ka! Sinabi ko naman sa iyo na hayaan mo na eh. Hindi naman nagmamdali ang Papa mo." muling sagot ni Papa

 

Nag apply muna ako ng final retouch sa aking make up bago isinukbit ko na ang shoulder bag sa aking balikat.

 

Nakangiti akong lumapit kay Mama at hinalikan ko ito sa pisngi.

 

"Kayo na po muna ang bahala sa mga babies ko Ma ha? Aalis na po ako.

 

Kanina pa naghihintay si Papa sa akin sa kotse." nakangiti kong paalam dito. Isang tipid na ngiti naman ang gumuhit sa labi ni Mama bago dahan dahan na tumango.

 

"Hayy, ayaw mo talagang papigil kaya bahala ka na. Papahatiran ko kayo ng Papa mo mamaya ng paborito niyong pagkain ng lunch. Ingat kayo pareho." nakangiti nitong wika sabay halik sa aking pisngi. Lalo namang lumapad ang pagkakangiti ko sa aking labi at direcho na akong naglakad palabas ng kwarto.

 

Naging maayos naman ang mga una at mga sumunod na araw ko sa opisina. Kapag hindi busy, personal akong tinuturuan ni Papa Ryder sa mga trabaho sa opisina. Kapag masyado talaga itong abala, hinayaan niya akong magbasa-basa na lang muna ng mga files. Sinasama niya din ako paminsan-minsan sa mga meetings at ipinapakilala niya din ako sa lahat na ako ang magmamana sa kanyang

posisyon pagdating ng panahon.

 

Abala ako sa harap ng aking computer ng biglang may naupo sa tapat ng table ko. Dali-dali kong iniangat ang aking tingin at nagulat ako dahil ang nakangiting mukha ni Cholo ang kaagad na sumalubong sa akin

 

"Hi! Sa wakas, umuwi ka din ng Pinas! "ngiting ngiti nitong wika. Kaagad naman kang napatayo at inilahad ang kamay ko sa kanya para makipag shake hands. Tinangap naman iyun ni Cholo at naramdaman ko pa ang pagpisil nito sa palad ko bago niya ito binitiwan. Pigil ko tuloy ang sarili ko na pagtaasan ito ng kilay,

 

"By the way, kumusta ka na Trexie? Kumusta ang buhay sa US? Parang gusto ko nang magtampo sa iyo dahil hindi ka masyadong sumasagot sa mga messages ko." masigla ang boses nitong tanong. Halata sa mukha nito ang tuwa sa muli naming pagkikita kaya pilit ko itong nginitian.

 

"Pasensya ka na Cholo ha? Masyado kasing abala eh lalo na noong nakapanganak na ako." hinging paumanhin ko sa kanya. Ewan ko ba, wala talaga akong ganang makipag usap dito pero dahil anak siya ng best friend ni Papa Ryder, wala akong choice kundi pakiharapan ito ng maayos.

 

"I understand! Siya nga pala, lunch time na. Yayain sana kitang kumain sa labas kung ayos lang sa iyo?" muling wika nito. Pasimple akong napasulyap sa orasan at iksaktong alas dose na ng tanghali. Kaya pala nakakaramdam na ako ng gutom. Wala si Papa dahil may lunch meeting ito kay Mr. Sy at hindi na ako isinama dahil may dadaanan pa daw ito pagkatapos.

 

Wala na akong nagawa pa kundi ang sumama na kay Cholo para kumain ng lunch. Nakakahiya naman kung

tangihan ito dahil nag effort talaga siya na puntahan ako dito sa opisina para lang kumustahin. Sa pinaka-malapit na restaurant na din kami nagpunta para naman makabalik kaagad ako ng opisina bago mag 1 pm. Marami pa kasi talaga akong dapat pag aralan at ayaw kong magsayang ng panahon.

 

"Alam mo, sobrang saya ko talaga nang mabalitaan ko na nakabalik ka na ng bansa! Akala ko talaga 1 year ka lang sa US eh...you know, iyun kasi ang palaging sinasabi nila Tita at Tito noon tuwing kinukumusta kita sa kanila."

 

nakangiting muling wika ni Cholo pagkaalis ng waiter na kumuha ng aming order.

 

"Hindi ko kasi akalain na mabubuntis ako kaya biglang nagbago ang mga desisyon sa buhay. Kung hindi lang sa twins baka natupad ang promise ko kay Papa na babalik kaagad ng bansa para pamahalaan ang Sebastian Logistics." nakangiti ko namang sagot sa kanya.

 

Madaldal si Cholo kaya nakakahiya naman dito kung hindi ako makikipagsabayan sa kanya.

 

"Yah...may mga baby ka na pala. Congrats! Pero alam mo, kung bibigyan mo lang ako ng chance, willing akong maging ama nila." mahina nitong sagot. Sapat lang para marinig ko iyun kaya nagtataka akong napatitig dito.

 

"A-anong sabi mo? Teka lang...ginu- goodtiime mo ba ako?" seryoso kong tanong. Huwag niyang sabihin na nililigawan niya ako ngayun? Agad- agad? Ni hindi man lang siya nagtanong kung payag ako.

 

"No Trex! Hindi kita ginu-goodtime! Noon pa man, mahal na kita! Kaya lang noong nabalitaan ko na na engage ka na kay Mr. Dominic Dela Fuente, dumistansya ako. Nauna siyang dumating sa buhay mo kaya pilit kitang iwinawaksi sa puso ko. Pero noong naghiwalay na kayong dalawa, gusto na talaga kitang ligawan." seryosong sagot nito habang titig na titig sa mga mata.

 

Lalo akong nakaramdam ng pagkaasiwa sa kanya. Ibig bang sabihin nito, kaya niya ako nilalapitan dahil may gusto siya sa akin? Eh ayaw ko ngang pumasok sa panibagong relasyon at isa pa, wala akong naramdaman na kahit ano sa kanya.

 

 

 

Chapter 254

 

TREXIE POV

 

Pasimple kong binawi ang kamay ko na hawak pa rin ni Cholo. Hangat maari, ayaw kong maka-offend ng tao lalo na sa kanya lalo na at malapit ang pamilya niya sa mga magulang ko. Pero kung ganitong balak niya akong ligawan, baka didistansya na lang talaga ako sa kanya.

 

"Hmmm, sorry kung nabigla ka sa sinabi ko pero ayaw ko na din kasi talaga magsayang ng oras. Unang kita ko pa lang sa mga larawan mo noon, minahal na kita at ito na din siguro ang tamang pagkakataon para ligawan ka." muling bigkas nito na labis kong ikinaasiwa.

 

Hindi pwedeng mahalin niya ako dahil pag aari na ng ibang lalaki ang puso ko. Isa pa---

 

"Wife! Thank God, nagbalik ka na!"

 

wala sa sariling napatayo ako ng marinig ko ang boses na iyun. Ang boses na nakatatak na yata sa isipan at sa buo kong pagkatao.,

 

"Ano ang ginagawa mo dito Mr. Dela Fuente? Wala ka na bang ibang maisip na gawin sa buhay namin kundi ang mangulo?" galit na wika ni Cholo. Tumayo ito at mabilis na hinawakan sa kwelyo si Dominic kaya kaagad akong nag-panic.

 

"Cholo, ano ba bitiwan mo siya!" saway ko dito pero huli na. Mabilis nitong binigwasan si Dominic sa sikmura na siyang dahilan ng pagbagsak ni Dominic sa sahig habang namimilipit sa sakit.

 

Para naman akong pinako sa kinatatayuan sa sobrang pagkagulat. Ngayun ko lang din napansin na walang nakabuntot sa Dominic na ito na mga bodyguards.

 

"Ouchhh! Fuck! Ang sakit noon ha?" narinig kong daing nito kaya mabilis ko itong dinaluhan. Masama ko pang sinulyapan si Cholo na noon blanko ang expression ng mukha na nakatingin sa aming dalawa ni Dominic.

 

"Ano ba? Ano ba kasi ang kailangan mo? Bakit bigla-bigla ka na lang kasing sumusulpot?"galit kong bigkas kay Dominic. Hindi ko na napigilan pa ang pag-aalala na nararamdaman ng puso ko. Parang ako ang nasasaktan habang nakikitang nahihirapan ngayun si Dominic.

 

Lintik na puso ito! Napakarupok! Nangako na nga ako sa sarili ko na hindi na ako magiging marupok pero heto na naman ako. Kaunting bigwas lang kay Dominic nagpa-panic na kaagad ako.

 

"Sabi ko na nga ba, hindi mo ako matitiis eh. Ikaw pa rin ang Trexie na asawa ko kaya wala kang right na makipag date kung kani-kanino lang." nakangiti nitong sagot sabay hawak sa aking kamay. Kaagad naman akong pumiksi sabay tayo at hinarap ko si Cholo na noon ay kita ang galit sa mga na nakatitig kay Dominic.

 

"Ano ba ang ginawa mo? Bakit kailangan mo pa siyang saktan?"

 

tanong ko kay Cholo. Malamlam ang mga matang tumitig ito sa akin bago pilit na ngumiti.

 

"Sa aming dalawa, siya pa rin ba ang mas kakampihan mo? Baka nakalimutan mo na siya ang dahilan ng paghihirap mo Trex!'" wika nito. Kaagad naman akong natameme.

 

Ano ang karaptan niya para sabihin sa akin ang katagang iyun? Dinaluhan ko si Dominic dahil sinaktan niya! Ano ang mali doon?

 

"Cholo, I think hindi na matutuloy ang lunch na ito. Aalis na ako!" malamig kong sagot sa kanya. Kaagad kong napansin ang pagpa-panic ng hitsura nito sabay hawak sa braso ko pero pasimple akong pumiksi.

 

Bakit ba ang hilig niyang manghawak? Hindi ko pa siya pinapayagan na manligaw sa akin tapos ganito na siya kung umasta? How much more kung maging kami na?

 

Isipin ko pa lang ang tungkol sa bagay na ito, katakot-takot na pagtutol na ang nararamdaman ng puso ko. Hindi ko yata kayang makipag relasyon sa iba gayung may nagmamay ari na ng puso ko.

 

"Trex, sorry. Bugso ng damdamin! Nakalimutan mo na ba...palagi niya akong sinasaktan noon. Gumanti lang ako kaya please, huwag ka nang magalit sa akin...please Trex!" sagot nito kasabay ng malakas na pagdaing ni Dominic na parang nasasaktan Sa sobrang pagkataranta ko muli ko itong dinaluhan. Hawak-hawak nito ang tiyan na tinamaan ng kamao ni Cholo kanina kaya kaagad ko itong hinaplos.

 

"BAkit ba kasi sugod ka ng sugod.! Haysst! Masakit pa rin ba?" tanong ko. Sunod-sunod naman ang pagtango nito na parag nasasaktan talaga!

 

"Nasaan ba kasi ang mga alipores mo? "gigil kong tanong sa kanya. Kung nakabuntot sana ang mga alipores niya sa kanya, hindi sana ito masasaktan.

 

"Trex, ano ba hayaan mo siya! Nagdadrama lang ang gagong iyan dahil imposibleng masasaktan siya ng ganiyan sa isang bigwas lang...." angal naman ni Cholo at hinawakan pa ako nito sa braso at pilit na pinapatayo.

 

"Ano ba! Kung wala kang maitulong, umalis ka na nga!" singhal ko kay Cholo sabay piksi. Napaka-pakialamero. Siya na nga itong nanakit kay Dominic tapos sasabihin niya na nagdadrama lang? Gago ba siya??

 

"Hangang ngayun ba, siya pa rin Trex? Sinaktan ka na niya noon! Sana naman magising ka sa katotohanan na hindi siya ang lalaking para sa iyo!" sagot ni Cholo. Ramdam ko sa boses niya ang matinding panggigil pero pinilit kong huwag na lang pansinin bagkos inalalayan ko na lang si Dominic na makatayo para maialis na sa lugar na ito at madala sa hospital.

 

"Isipin mo na kung ano ang gusto mong isipin Cholo." sagot ko sa kanya at inalalayan ko na si Dominic na maglakad palabas ng restaurant. Medyo mabigat ito dahil nakasampay ang isang braso niya sa balikat ko samatalang nakapulupot naman ang braso ko sa baiwang niya para alalayan itong maglakad.

 

Napuruhan talaga siguro siya sa bigwas ni Cholo dahil hangang ngayun namimilipit pa rin siya sa sakit.

 

"Nasaan ang kotse mo?" tanong ko pa kay Dominic pagkalabas namin ng restaurant. Itinuro nito ang isang kotse na nakaparada sa hindi kalayuan sa amin kung saan napansin kong nakatayo ang kanyang mga alipores at busy sa kani-kanilang mga hawak na cellphone.

 

Mga walang kwentang bodyguards! Muntik nang mapahamak ang amo nila tapos nandito lang pala sila sa labas at busy sa kani-kanilang mga cellphone? Ang sarap pagsasampalin!

 

 

 

 

 

Chapter 255

 

TREXIE POV

 

Habang palapit kami ng palapit sa kotse ni Dominic tsaka naman nagsipag -lingunan sa amin ang kanyang mga tauhan. Kanya-kanya silang tago ng kanilang mga hawak na cellphone at parang walang nangyari na lumapit sa amin.

 

"Boss, ano po ang nangyari? Nasaktan po ba kayo?" kaagad na tanong ng isa sa kanila. Kung hindi ako nagkakamali, ito iyung kanang kamay ni Dominic. Ang sarap sanang bulyawan! Nagtatanong pa kung nasaktan ang amo nila gayung obvious naman sa sitwasyon ngayun ni Dominic na nasaktan talaga ito.

 

"A little bit. Open the car!" sagot naman ni Dominic na feeling ko nakaakbay na sa akin. Nawala na kasi ang bigat nito kaya kaagad ko na din tinagal ang braso ko sa baiwang nito para sana lumayo dito pero nagulat na lang ako ng bigla niya akong buhatin at sapilitang ipasok sa nakabukas nang pintuan ng kotse.

 

"Ano ba! Dominic...wala akong balak na sumama sa iyo! Bitawan mo nga ako! " impit kong wika dito at pilit na nagpupumiglas sa kanya pero mas malakas siya sa akin. Napagtagumpayan niya na pa rin akong ipasok sa loob ng kotse na walang kahirap-hirap.

 

Hindi ko tuloy mapigilan ang kaagad na magduda. Hindi ba at nasaktan siya kanina sa suntok ni Cholo? Bakit nagawa niya ngayung pwersahin akong maipasok sa loob ng kotse? Niluluko ba ako ng Dominic na ito? Isa lang bang patibong ang lahat?

 

Hayysst! Ito na nga ang sinasabi ko eh. Basta na lang akong naisama ni Dominic nang walang kahirap-hirap! Kaagad niya akong napaniwala sa kaunting drama niya.

 

Kanya-kanyang sakay naman ang mga tauhan ni Dominic sa kani- kanilang service vehicle. Samantalang galit ko naman na binalingan ng tingin si Dominic na noon ay prenteng nakaupo na sa tabi ko.

 

"Ibaba mo ako. Hindi ako sasama sa iyo!" galit ko pang wika pero wala akong nakitang reaction sa mukha ni Dominic. Seryoso lang itong nakatitig sa harap ng sasakyan habang nakakunot ang kanyang noo.

 

"Kumusta ka na? Kumusta ang mga bata?" tanong nito na kaagad na nagpanganga sa akin. Sa tatlong taon na wala akong balita sa kanya umaasa ako na kinalimutan niya na din ako.

 

"Ano ba ang mga pinagsasabi mo? Kailan ka pa nagkaanak sa akin?" walang gana kong sagot sa kanya. Kaagad itong napatitig sa akin at matiim akong tinitigan. Pilit ko namang binaliwala ang titig na iyun at ibinaling ko na lang ang tingin sa labas  ng bintana ng sasakyan.

 

"Hangang ngayun pa ba maglulukuhan pa rin tayo Trex? Tatlong taon kitang hinayaan na lumayo sa akin pero sana naman sa pagkakataon na ito, magampanan mo ulit ang pagiging asawa mo." sagot nito na kaagad na ikinataas ng aking kilay.

 

"Asawa? Kailan mo pa ako last na itinuring na asawa? Hindi na kita kailangan pa sa buhay ko kaya huwag ka ng umasa pa Dom. Masaya na ako sa kung ano mang meron ako ngayun kaya pwede ba...huwag mo na akong guluhin pa." diretsahan kong sagot sa kanya.

 

"Why? Dahil ba hindi mo na ako mahal? May iba ka na bang napupusuan?" tanong nito. Muli kong naibaling ang tingin sa kanya at kita ko ang lungkot na nakaguhit sa mga mata nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

 

"Wala ka na doon. Ano man ang gawin ko sa buhay ko, huwag mo ng pakialaman pa dahi hindi na din kita pakiki-alaman pa!" sagot ko sa kanya.

 

"Diyan ka nagkamali! Hindi pwedeng hindi kita pakiki-alaman dahil kasal tayo. Mag asawa tayo at nangako tayo sa harap ng dambana na magsasama sa hirap at ginhawa." sagot nito na kaagad naman ikinataas ng aking kilay.

 

Ang lakas ng loob niyang sabihin sa akin na magsasama kami sa hirap at ginhawa gayung sa relasyon namin, ako lang ang naghirap habang nagpakakasasa siya ibat ibang mga babae.

 

"Sorry sa mga nangyari. Wala akong ibang hangad ngayun kundi ang maging maayos ulit tayo!" maya-maya ay wika nito. Kaagad naman akong umiling.

 

"Wala nang dapat pang ayusin dahil matagal nang nawala ang tiwala ko sa iyo. Sirang sira na ang pamilya natin kaya tumigil ka na!" malamig kong sagot sa kanya. Hindi naman ito nakaimik hangang sa naramdaman ko na tinatahak na namin ang daan pauwi ng mansion.

 

Nagtataka naman akong napasulyap kay Dominic. Ang inasahan ko, dadalhin niya ako sa ibang lugar pero ihahatid niya lang pala ako dito sa mansion. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya at hindi nakaligtas sa paningin ko ang lungkot na nakaguhit sa mga mata nito.

 

Bakit feeling ko ang laki na ng ipinagbago niya? Hindi na siya ang dating Dominic na mainitin ang ulo at nagagawa kung ano ang maisip gawin.. Hinayaan niya din na saktan siya ni Cholo kanina gayung hindi naman sana ito nawawalan ng bodyguards kahit saan man magpunta.

 

Ano ang nangyari Kay Dominic sa mga taong nasa malayo ako?

 

"Sana bigyan mo ako ng chance na makita sila! Ako pa rin ang ama kaya may karapatan akong mahawakan sila. " muling wika nito na ikinagulat ko.

 

Hindi ko naman malaman kung ano ang gagawin ko. Kaya niya ba ako hinatid dito sa mansion dahil sa mga bata? Pagbibigyan ko ba siya sa hiling niya sa kabila ng mga nangyari sa amin? Hindi ko alam... naguguluhan ako!

 

 

 

 

Chapter 256

 

TREXIE POV

 

Wala sa sariling napatitig ako kay Dominic. In fairness sa kanya, marunong na siyang makiusap ngayun. Isa pa, maayos siyang nakiki-usap sa akin ngayun kaya sino ba naman ako para hindi siya sa pagbigyan.

 

Sa kabila ng mga nangyari sa amin at paghihirap ko sa mga kamay niya, hindi pa rin maitatanggi na siya ama ng mga anak ko. HIndi naman pwedeng suluhin ko lang ang mga bata dahil darating at darating din ang araw na maghahanap sila ng ama at ayaw kong ipagkait sa kanila ang tungkol sa bagay na ito.

 

Ayaw kong maging makasarili kapag kapakanan ng mga bata ang pag uusapan. Hindi naman porket pagbibigyan ko siya ngayun ayos na kami. Hindi ganoon iyun dahil maninindigan pa rin ako na hindi na ako babalik sa kanya.

 

Tama na ang minsang pagdurusa sa mga kamay niya. Pipilitin kong maging masaya at itotoon ko ang buo kong oras sa negosyo at sa mga anak ko. Wala na akong balak na pumasok sa isang relasyon.

 

"Okay...ikaw pa rin naman ang ama nila at ayaw kong ipagkait sa kanila ang tungkol sa bagay na ito lalo na sa iyo dahil kahit na ano pa ang mangyari, may karapatan ka din sa kanila." sagot ko kay Dominic. Kaagad na gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito at akmang hahawakan ako nito sa kamay pero mabilis akong umiwas at nakababa ng kotse.

 

Hindi ko na hahayan pa na landiin niya ako. Napaka-rupok ko pa naman pagdating kay Dominic kaya hangat kaya kong umiwas...iiwas talaga ako.

 

Nagulat pa si Mama Ashley ng mapansin niya ang pagdating ko kasama ni Dominic. Kaagad namang nagbigay ng galang si Dominic dito kaya kahit papaano, nakaramdam din ako ng kapanatagan ng kalooban.

 

"Ma, gusto niyang makita ang mga bata." imporma ko kay Mama kaya kaagad itong napatitig kay Dominc. Kita ko ang pag aalangan sa mga mata nito bago tumango.

 

"Ganoon ba? Nasa nursery room ngayun." nakangiting sagot ni Mama sa amin. Kaagad ko namang niyaya si Dominic na puntahan sila kaya kaagad itong sumunod sa akin.

 

Habang naglalakad ako, ramdam na ramdam ko ang mga mata ni Dominic mula sa likuran ko. Ano kaya ang tumatakbo sa isipan niya ngayun? Lumayo ako sa kanya at siguro naman natupad din ang gusto niya na magkaanak sa ibang babae.

 

lisipin ko pa lang ang tungkol sa bagay na ito, parang naninikip na ang dibdib ko. Huminga pa ako ng malalim upang maibsan ang nagbabadyang sama ng loob na nararamdaman ko.

 

Pagdating sa pintuan ng nursery room muli kong tinitigan si Dominic. Kita ko kung gaano ito ka-seryoso kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba. Hindi naman siguro gagawa ng mga bagay si Dominic na hindi ko magugustuhan dahil pinagbigyan ko naman siya sa hiling niya ngayun.

 

"Ready?" tanong ko sa kanya kaya kaagad itong napatango. Kita ko ang kaba sa kanyang mukha kaya hindi ko maiwasang magtaka

 

Nakakaramdam din pala ng kaba ang isang Dominic Dela Fuente? Never ko kasing nakita sa kanya ito dati?

 

Baka nga nagbago na siya? Ewan... pero kahit na nagbago na siya, mahirap pa rin magtiwala sa panahon ngayun.

 

Naka-moved on na ako at gusto ko ng ituloy-tuloy iyun. Mas masaya ang buhay ko kung walang asawang iniisip. Although mahal ko pa rin siya, pero hangang doon na lang iyun.

 

Pagkapasok namin sa loob ng nursery room, kaagad na tumamapad sa mga mata ni Dominic ang natutulog na kambal naming mga anak.

 

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata habang naglalakad palapit sa kama kung saan natutulog ang dalawang bata. Siniyasan ko muna ang dalawang yaya na nagbabantay sa mga anak ko na lumabas muna na kaagad namang tumalima.

 

Ibibigay ko kay Dominic ang privacy para makasama ang kambal naming anak. Kahit gaano pa siya kasama, hindi pa rin maitatanggi na may anak kami at kung magiging mabuti naman siyang ama, hinding hindi ko ipagkakait sa kanya ang mga bata.

 

"God...They are so beautiful!" narinig ko pang sambit ni Dominic habang nakatunghay sa natutulog naming mga anak. Napansin ko pa ang sunod-sunod na pagpatak ng luha sa kanyang mga mata sabay yuko para bigyan ng halik ang mga bata. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa nasaksihan. Parang pinipiga ang puso ko sa nakikita ko ngayun.

 

"Pwede ko ba silang buhatin?" baling pa nito sa akin. Kaagad naman akong tumango.

 

"You can do whatever you want! Ikaw ang Daddy nila." naluluha kong sagot Isang masayang ngiti ang gumuhit sa labi ni Dominic bago nito binuhat ang isa sa mga kambal.

 

Kaagad naman nagising si Brianna! Siya ang naunang buhatin ni Dominic at kaagad itong tumitig sa mukha ng kanyang ama.

 

"Da-da!" kaagad na banggit ni Baby Brianna na lalong nagpaiyak kay Dominic. Dinig na dinig ko ang pagsinghot nito habang mahigpit na nakayakap sa anak namin.

 

"Yes...ako nga! I am your Daddy!"

sagot nito.

 

"Da-ddy! Daa-ddy!" paulit-ulit na bigkas ni Brianna habang umiiyak. Kaagad na yumapos ang malilit nitong braso sa leeg ng kanyang ama. Lalo naman akong napahagulhol ng iyak dahil sa nasaksihan.

 

Masarap sa mga mata ang nakikita ko ngayun. Hindi ako nagsisisi na pinagbigyan si Dominic na makita niya ang mga anak namin. Kung hindi man siya naging mabuting asawa sa akin, siguro naman magiging mabuti siyang ama. Ito ang matagal niya ng pangarap. Ang magkakaroon ng anak at kahit na hindi na magiging maayos pa ang pagsasama namin, proud pa rin ako dahil naibigay ko ang gusto niya.

 

 

 

Chapter 257

 

TREXIE POV

 

Masyadong masarap sa mga mata habang pinagmamasdan ko sila Dominic at ang mga anak namin. Hindi ko akalain na ganito kainit ang magiging pagtangap ni Dominic sa mga bata. Walang pagsidlan ng tuwa ang nararamdaman ng puso ko habang pigil ko na ang sarili ko na maiyak.

 

Pagkatapos nitong kargahin si Baby Brianna Louise si Bryan Adam naman ang kanyang pinagbalingan ng pansin at pinupog ng halik ang pisngi.

 

First time kong nakitang lumuha si Dominic kaya hindi ko maiwasang mapatitig dito. Anak lang pala namin ang makakapag paiyak sa kanya eh.

 

Kaagad akong napalapit sa kanila ng marinig ko ang pag iyak ni Baby Brianna. Hindi marahil nito matangap na saglit siyang ibinaba ng Daddy niya para ang kapatid naman niya ang kargahin.

 

"Nagseselos siya." kaagad kong sambit kay Dominic sabay buhat kay Baby Brianna at isinayaw-sayaw. Napansin ko pa ang pagtitig sa akin ni Dominic pero hindi ko na binigyang pansin pa. Tumalikod ako dito habang pilit kong pinapatahan si Baby Brianna na lalo pang lumakas ang pag iyak dahil gusto niyang ang Daddy niya ang magkarga sa kanya.

 

"Talaga bang selosa siya?" narinig ko pang tanong niya. Kaagad naman akong tumango.

 

"Yah..Gusto niya nasa kanya ang attention ng lahat. Mabuti na lang at mabait iyang si Adam. Hindi mareklamo..." nakangiti ko namang sagot.

 

"Kung ganoon, sobrang nahirapan ka sa pag aalaga sa kanila? Ni hindi man lang kita natulungan. " sagot nito. Parang gusto ko tuloy maiyak sa sinabi niya. Talaga bang si Dominic ang nagsasalita ngayun? Bakit parang ang laki na ng ipinagbago niya?

 

"Kaya ko naman! Isa pa mga anak ko sila at masaya akong alagaan sila." nakangiti kong sagot sa kanya. Mabuti na lang at tumigil na sa pag iyak si Baby Brianna. At least nagkakausap kami ng maayos ni Dominic ngayun.

 

"Alam kong marami akong nagawang pagkakamali sa iyo Trex. Hindi kita pipilitin na patawarin ako dahil alam kong hindi sapat ang salitang 'sorry' sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa ko sa iyo. Pero sana, hayaan mo akong makasam ang mga anak natin palagi. Iyan lang ang pakiusap ko at sana pagbigyan mo ako." sagot nito sa akin. Kita ko sa mga mata niya ang sensiridad kaya hindi ko maiwasan na mapalunok ng laway sa hindi maipaliwanag na damdamin na bigalng umusbong sa puso ko.

 

Ano ang nangyari kay Dominic? Bakit parang ang laki na ng ipinagbago niya? Bakit hindi ko na nakikita sa kanya ang dating Dominic na malupit?

 

"Of course, ikaw pa rin naman ang ama nila kaya nasa sa iyo ang lahat ng karapatan para maalagaan at makasama sila." pilit ang ngiting sagot ko sa kanya. Kaagad ko namang napansin ang pagkislap ng tuwa sa mga mata nito at matamis nitong pagngiti. Bigla ko tuloy naramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

 

"Thank you Trex. Hindi ko akalain na sa kabila ng mga nagawa kong pagkakamali sa iyo, magawa mo pa ring ibigay sa akin ang aking hiling." sagot nito habang naglalakad palapit sa akin. Kaagad naman akong napaatras kaya natigilan ito sabay ngiti.

 

"I understand! sorry!" sagot nito habang bakas ang lungkot sa kanyang mga mata

 

"Gingagawa ko ito para lang sa mga bata. Sana maintindihan mo." wika ko sa kanya. Natigilan ito sabay tango. Ang kaninang masayang awra nito ay biglang napalitan ng lungkot. Pilit ko namang inignora iyun. Hindi na kami babalik sa dati at kaya ko lang naman siya pinapasok dito sa bahay dahil lang sa mga anak namin. Wala ng iba.

 

"Sulitin mo na ang time na kasama sila ngayung araw. liwan muna kita dito para maka-bonding sila." wika ko kay Dominic at muling inilapag sa kama si Baby Brianna at mabilis na lumabas ng nursery room. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko at parang nasu- suffocate ako sa mga titig ni Dominic.

 

SAbi ko naman kasi, marupok ako eh at kailangan ko talagang pigilan ang sarili ko.

 

Pagkalabas ko ng nursery room, nagmamadali akong bumaba ng kusina. Binuksan ang ref at dali-daling uminom ng malamig na tubig.

 

"Mabuti naman at nakausap mo na ang asawa mo!" muntik ko pang mabitawan ang hawak kong baso ng bigla kong narinig na nagsalita si Mama sa likuran ko. Dali-dali ko itong nilingon at pilit na nginitian.

 

"Ma naman! Hindi ko na siya asawa!" angal ko sa kanya. Kaagad naman itong natawa.

 

"Hindi pa kayo divorce kaya mag asawa pa rin kayo." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na mapaisip.

 

Kahit na hindi pa kami divorce ni Dominic, as long as hiwalay na kami, hindi pa rin maituturing na mag asawa kami. Ayaw ko na kayang balikan pa ang mga nangyari sa akin noon kaya hindi ko na hahayaan pa na muling makapasok sya sa buhay ko.

 

"Kaya lang naman siya nandito dahil sa mga bata and thank you po dahil hindi kayo nagalit sa akin." sagot ko naman.

 

"Trexie, hindi ka namin pang- hihimasukan sa lahat ng mga desisyon na gagawin mo sa buhay mo. Lalo na kung kapakanan ng mga apo ko ang involved. Pero sana, sa pagkakataon na - ito, mag ingat ka na. Ayaw ko nang makita pa ulit na nasasaktan ka." sagot ni Mama sa akin.

 

"Alam ko po Ma at Salamat! Hayaan niyo po, sa pagkakataon na ito, magiging wais na po ako sa lahat ng mga desisyon na gagawin ko. As long as masaya ang mga anak ko, malaya si Dominic na mabisita ang mga anak namin pero hindi po ibig sabihin nito na babalik na ako sa kanya." sagot ko naman.

 

 

 

 

 

Chapter 258

 

TREXIE POV

 

Naging maayos naman ang pagdalaw ni Dominic sa mga bata. Wala naman siyang mga bagay na ginawa na hindi ko nagustuhan. Halos ayaw na din nitong umalis sa tabi ng mga anak namin at naabutan pa siya ni Papa Ryder sa bahay pagkauwi galing sa opisina.

 

"Good evening Sir!" narinig ko pang bati ni Dominic kay Papa. Hindi ko tuloy mapigilan ang magtaka.

 

Talaga bang 'Sir' ang tawag niya kay Papa? Pero bakit? Sabagay, simula ng maging mag asawa kami ni Dominic never kong narinig mula sa mga bibig niya na tinawag niyang Papa si Papa Ryder. Hindi na din naman ako nagtanong dahil masyado akong nalunod sa pagmamahal na nararamdaman ko para kay Dominic.

 

Walang mas mahalaga sa akin noon kundi siya lang.

 

"Mabuti naman at nabisita mo din ang mga apo ko. Dito ka na kumain ng dinner. May pag uusapan tayo." seryoso namang sagot ni Papa. Hindi ko tuloy maiwasan na mgtaka.

 

Sa totoo lang, gusto ko na sanang umalis na si Dominic. Naiilang ako sa mga titig niya. Habang nagtatagal siya dito sa mansion lalo naman akong nakakaramdam ng kakaiba sa sarili ko. Ewan ko ba...unti-unti na naman yata akong kinain na karupukan.

 

"Wala ka bang ibang pupuntahan? Kanina ka pa dito ah? Hindi ka ba hahanapin ng----" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng biglang sumagot si Dominic.

 

"Dont worry, walang maghahanap sa akin. Hawak ko ang sarili kong oras at malaya kong gawin kung ano man ang gusto ko. Isa pa, gusto ko pang makasama ang anak natin kaya sana naman pagbigyan mo ako." nakangiting sagot ni Dominic. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng aking laway.

 

Talaga bang nagbago na siya? Bakit parang nag iba na siya ngayun? Hindi siya ganito dati. Kahit na maayos ang pagsasama namin noon hindi ko siya nakikitang palaging nakangiti.

 

Pero ngayun, bakit parang normal na lang sa kanya ang ngumiti?

 

Mabilis na lumipas ang oras. Kagaya ng paanyaya ni Papa kay Dominic sa amin na siya kumain ng hapunan. Naging awkward tuloy sa akin ang mga sumunod na sandali. Paano ba naman kasi, panay sulyap sa akin si Dominic. May kakaibang damdamin din akong nababasa sa mga titig nito kaya hindi ko tuloy malasahan ang kinakain ko.

 

"Trexie, bakit parang tamilmil ka yata? Hindi mo ba nagustuhan ang mga pagkain na ipinahanda ko?" narinig ko pang tanong sa akin ni Mama. Nagtatanong ang mga matang tumitig sa akin si Dominic kaya wala sa sariling napayuko ako habang nilalaro- laro ko ang kutsara at tinidor.

 

"Masama ba ang pakiramdam mo? Pwede kong ipatawag ang personal doctor ng mga Dela Fuente." sagot naman ni Dominic. Bakas sa boses nito ang pag alala na siyang lalong ikinatameme ko.

 

"Baka naman masyado kang napagod sa kakaalaga sa mga bata. Wala ka naman dapat ng ipag-aalala dahil may mga Yaya's naman sila. Hindi mo na kailangan pang itabi sila sa pagtulog mo tuwing gabi dahil may magbabantay na sa kanila at para makatulog ka na din ng maayos lalo na ngayun at nag uumpisa ka nang pumasok ng opisina." sagot naman ni Mama.

 

Parang gusto ko na tuloy sawayin ito. Bakit ba feeling ko ang daldal niya ngayun. Hindi niya ba naisip na kaharap namin si Dominic at nakakahiya sa kanya? Baka isipin nito hindi ko kayang alagaan ang mga anak ko nang ako lang.

 

"Hindi po kasi ako sanay na hindi sila katabi sa pagtulog Ma. Sanay naman ako sa ganoong set up kaya ayos lang. " sagot ko naman habang hindi ko maiwasang mapasulyap kay Dominic.

 

"Ah basta, simula mamaya, hindi na ako papayag pa na itabi mo sa iyo ang mga bata. Hindi pwede dahil ikaw naman ang nahihirapan. Nandito naman ako na palaging titingin tingin sa kanila. Alalahanin mo din ang kalusugan mo anak. Tingnan mo nga oh, ang laki ng ibinagsak ng katawan mo dahil sa mga pinanggagawa mo!"

sagot naman ni Mama.

 

Talagang nasa mode ito ngayun para kastiguhin ako. Hayy kung saan naman nandito si Dominic sa harap namin tsaka naman niya ako pinangangaralan.

 

Kahit papaano nairaos ko ang dinner namin. Pagkatapos kumain kaagad akong nagpaalam sa lahat na magpahinga na. Masyadong mahaba ang araw ko ngayun at gusto ko ng matulog.

 

Mukhang walang balak umalis ni Dominic kaya bahala na siya. Wala akong balak na i-entertain siya buong gabi.

 

Tama nang pinagbigyan ko siya sa hiling niyang makita at makasama ang mga bata. Hindi na ako lalagpas sa boundary na iyun.

 

Kakausapin ko lang siya kung tungkol sa mga bata ang topic at titiymepo lang ako para iopen up sa kanya ang tungkol sa tuluyang pakikipag divorce sa kanya. Tangap ko na sa sarili ko na wala talagang forever dahil takot na akong masaktang muli.

 

Katulad ng payo ni Mama sa akin, hindi ko na muna itinabi sa pagtulog ang kambal lalo na at hindi ko alam kung anong oras uuwi si Dominic. May pag uusapan pa raw kasi silang dalawa ni Papa at hindi na din ako interesado pa na malaman kung ano iyun. Gusto ko na ng tahimik na buhay at kapanatagan ng kalooban kaya ginagawa ko ito.

 

Pangarap ko din naman na mabigyan ng kumpletong pamilya ang mga anak ko. Iyung may matatawag silang Mommy at Daddy habang lumalaki sila. Alam ko sa sarili ko na hindi ko pagsisisihan ang pagbibigay ng chance kay Dominic na makilala siyang mga anak namin. Nagiging fair lang naman ako sa laban ng buhay.

 

Pero hindi ibig sabihin nito na muli kaming babalik sa dati. Paninindigan ko talaga kung ano man ang desisyon ko ngayun. Tama na ang minsang pagdurusa. Mas gustuhin ko pang tumanda mag isa lang dahil tangap ko na sa sarili ko na hindi ako maswerte sa pag aasawa.

 

 

 

 

Chapter 259

 

TREXIE POV

 

Kinabukasan, medyo tanghali na akong nagising. Kaagad akong naligo at nag-ayos ng sarili. Siguradong sa mga oras na ito, nasa opisina na si Daddy.

 

Gayunpaman, balak ko pa din pumasok kahit late na. Gusto ko talagang matutunan ang mga trabaho sa Sebastian Logistics para naman maipagmamalaki ako ng buong pamilya.

 

Kailangan ko na din talagang mag seryoso sa buhay. Ibabangon ko an sarili ko at gusto kong maging magaling na CEO kagaya ni DAddy pagdating ng araw. Gusto kong may mapatunayan sa aking sarili kaya magsisikap ako.

 

Tama, aabalahin ko ang sarili ko sa pagpapatakbo ng kumpanya hangang sa lumaki ang mga anak ko. Gusto kong

 

makontento sa mga bagay na kung anong meron ako ngayun. Hindi ko na kailangan pa ng panibagong pag ibig para lang sumaya.

 

Nang masiguro ko na maayos na ang make up ko, kaagad kong sinukbit ang aking shoulder bag at lumabas ng kwarto. Direcho ako sa nursery room para tingnan ang mga bata at hindi ko maiwasang mapangiti ng madatnan silang tulog na tulog pa rin.

 

"Puyat yata ang mga Babies ko Yaya ah?" tanong ko sa dalawang Yaya nagbabantay sa mga anak ko.

 

"Naku Mam, napagod po sa kakalaro kagabi. Late na nga nakauwi kagabi si Sir Dominic. Nag iiyak kasi si Brianna tuwing lumalayo sa kanya ang Daddy niya kaya hinintay po muna ni Sir na makatulog bago umalis. " nakangiti namang sagot ni Yaya Ana.

 

Hindi ko naman maiwasan na matigilan. Talaga pa lang nag spend ng maraming oras si Dominic sa mga anak namin kagabi. Baka naman gusto niya lang din ipakita na mabuti siyang ama. Gayunpaman, masaya pa rin ako sa isiping nakasama siya ng medyo matagal ng kambal.

 

Sabagay, pabor sa akin iyun. Maganda talaga na dalawa kaming magpalaki sa mga anak namin. Pero hindi ibig sabihin noon na muli kaming bumalik sa dati. Hindi na pwede. Ang turing ko na lang ngayun sa kanya ay ama ng mga bata at wala ng iba.

 

"Sige po. Kayo na muna ang bahala sa kanila ha?" nakangiti kong wika sa dalawang Yaya at isa isa kong hinalikan sa pisngi ang himbing na himbing pa rin sa pagtulog na mga anak ko at nagmamdali ng lumabas ng nursery room. Late na talaga ako at kailangan ko ng magmadali.

 

Nakakahiya kay Daddy. Nag half day na nga lang ako kahapon tapos late pa akong papasok ngayun. Kapag ganito palagi, paano pa kaya ako magiging magaling na CEO nito.

 

Palabas na ako ng mansion ng makasalubong si Mama. Nagtataka itong napatitig sa akin bago nagsalita.

 

"Gising ka na pala. Teka saan ka pupunta? Papasok ka ba ng opisina?" nagtataka nitong tanong sa akin.

 

Kaagad naman akong lumapit dito at hinalikan sa pisngi tanda ng pagalang bago ko ito sinagot.

 

"Opo...late na nga po ako eh!" sagot ko naman. Kaagad naman ako nitong hinwakan sa kamay bago nagsalita.

 

"Hindi pwedeng umalis ng bahay na walang laman ang tiyan." sagot nito sabay hila sa akin papuntang kusina. Wala na akong nagawa pa kundi ang magptianod na lang. Sa totoo lang, kumakalam na din ang sikmura ko dahil sa gutom. Halos alas nwebe na ng umaga kaya naghahanap na ng pagakin ang tiyan ko.

 

Pagdating ng dining area nagulat pa ako dahil may mga nakahanda ng pagkain sa mesa. Wala na akong nagawa pa kundi ang maupo para maumpisahan ko ng kumain. Si Mama na din ang naglagay ng pagkain sa pingan ko.

 

"Late nang umuwi kagabi si Dominic. Hinintay ka pa ngang lumabas ng kwarto pero napahimbing na yata ang tulog mo." maya maya wika ni Mama sa akin. Kaagad naman akong natigilan.

 

Kung makapag open up ito tungkol kay Dominic parang wala na lang sa kanila ang dahilan ng hiwalayan namin. Kahit na hindi ako nagkikwento sa kanila alam kong may idea na sila kung gaano kasakit ang pinagdaanan

ko sa mga kamay ni Dominic.

 

"Ganoon po ba? Baka gusto niya lang po makasama ng matagal ang mga bata. " sagot ko. Pilit kong pinapagsigla ang boses ko habang sinasabi ang katagang iyun para naman maramdaman ni Mama na hindi na ako apektado sa presensya ng dati kong asawa.

 

"Maybe...siya nga pala, noong umalis ka ng bansa...alam mo bang si Dominic na mismo ang umamin sa amin sa lahat ng mga pagkakasala na nagawa niya sa iyo." wika ni Mama sa akin. Kaagad naman akong natigilan. Biglang nawala sa pagkain ang attention ko at tulala akong naptitig sa kanya.

 

"Ano po ang sabi niyo?" tanong ko

"Trexie, alam kong iniiwasan mo nang mapag-usapan ang nakaraan. Pero gusto ko lang ipaalam sa iyo na alam namin kung ano ang nangyari sa

inyong dalawa. Mismong si Dominic ang nagkwento sa ama mo at alam mo bang sobrang hirap sa amin na tangapin iyun? Bakit kailangan mong maglihim anak? Bakit hindi mo sinabi sa amin ang totoo?" tanong ni Mama. Hindi ko naman maiwasan ang maluha

 

"Sorry...wala po akong lakas ng loob. Mahal ko po siya Ma at ayaw ko pong kamuhian niyo siya." sagot ko. Kaagad ko namang naramdaman ang pagyapos ni Mama mula sa likuran ko. Lalo naman akong napaiyak.

 

"I am sorry anak. Akala ko simpleng hiwalayan lang ang naganap sa inyong dalawa at huli na ng malaman namin na may pananakit palang involved." sagot nito. Lalo naman akong nagulat.

 

Kung ganoon, mukhang wala ng dahilan para maglihim sa kanila. Mukhang inamin ni Dominic lahat ng kahayupan na ginawa niya sa akin.

 

"Kung hindi lang siya kadugo ni Francine, baka napatay na siya ng ama mo noong araw na inamin niya lahat ng mga pagkakasala na nagawa niya sa iyo." muling wika ni Mama na lalo kong ikinagulat. Hindi ko talaga inaasahan na magagawang aminin ni Dominic ang lahat ng mga kahayupan na ginawa niya sa akin noon sa mismong harap ng Papa Ryder ko.

 

 

 

 

Chapter 260

 

TREXIE POV

 

Habang nagki-kwento si Mama, kita ko kung gaano ito ka-seryoso kaya alam kong nagsasabi ito ng totoo.

 

"Pero bakit po parang ayos naman sila Papa at Dominic kagabi? I mean, bakit parang hindi naman galit sa kanya si Papa?' naguguluhan kong tanong kay Mama Ashley. Kaagad naman itong natawa.

 

"Dahil na din sa pagpupursige ni Dominic. Kahit makailang ulit pang nakatikim ng sapak sa ama mo ang asawa mong iyan hindi pa rin tumitigil sa kakasuyo sa amin. Halos araw-araw siyang dumadalaw dito sa bahay para humingi ng tawad." sagot naman ni Mama

 

Hindi naman ako makapaniwala sa narinig ko. Talaga bang ginawa ni Dominic ang tungkol sa bagay na ito?

 

Pero bakit? Dahil ba nagsisisi na siya sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya sa akin?

 

"Huwag ka sanang magtampo sa amin kung bakit pinapayagan namin siyang pumunta dito sa mansion. Ramdam naman namin ang pagsisisi niya at hindi ka naman namin pipilitin na muling bumalik sa kanya Trexie. Kahit na msakit ang ginawa niya sa iyo, hindi naman pwedeng habang buhay natin siyang kamuhian lalo na at ama siya ng mga anak mo....ng mga apo namin." muling wika ni Mama. Pilit ko naman itong nginitian.

 

"Ayos lang po Ma! Actually, pilit ko na din naman ibinabaon sa limot ang lahat ng mga masasamang alaala ng kahapon. Ayaw ko din po mabuhay sa galit! Tama po kayo, ama siya ng kambal at ayaw kong maapektuhan ang paglaki ng mga bata dahil may galit ako sa ama nila. Gusto kong ibigay kung ano ang mas makakabuti sa kanila. Gusto kong maranasan nila na lumalaki silang may matatawag na Mommy at Daddy.'" sagot ko.

 

Ganito na nga siguro kapag isa ka nang Ina. Lahat kaya mong gawin para sa mga anak. Kahit na ang pinaka- imposibleng bagay ay gagawin mong posible magiging masaya lang ang mga anak mo.

 

Kung ano man ang naging desisyon ko ngayun, alam kong hindi ko ito pagsisisihan. Hahayaan kong magampanan ni Dominic ang pagiging ama niya sa mga anak namin kahit na wala na akong balak pang makipag balikan sa kanya.

 

Tama ng minsan akong umibig at nasaktan. Hindi ko na hahayaan pang maulit ang mga nangyari noon kaya buo na ang loob ko na hindi na ako makikipag balikan pa kay Dominic.

 

Pagkatapos ng masinsinang pag uusap namin ni Mama muli kong itinoon ang pansin ko sa pagkain. Pagkatapos kumain, kaagad akong nagpaalam sa kanya na papasok na ng opisina at kaagad naman itong pumayag. Nangako pa nga ito na siya na daw ang bahala sa kambal na siyang labis ko namang ipinagpasalamt.

 

Kahit na may mga Yaya's na nag alaga sa kambal, iba pa rin na may tumitingin -tingin sa kanila na taong malapit sa puso ko. Kahit papaano, palagay pa rin naman ang kalooban ko na walang mangyayaring masama sa mga anak ko habang nasa opisina ako

 

Habang nasa loob ako ng kotse at nagba-biyahe papuntang opisina hindi pa rin maalis-alis sa isipan ko ang mga pinag-usapan namin ni Mama Ashley. Hindi ko akalain na magagawang aminin ni Dominic ang lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya sa akin.

 

Well, kung talagang nagbago na siya much better na din siguro. Mas pabor iyun para sa mga anak namin. At least, alam kong magiging mabuti siyang ama sa mga bata at wala na akong dapat na ipangamba.

 

Pagdating ng opisina kaagad na akong dumirecho sa opisina ni Papa Ryder. Nagulat pa ako dahil naabutan ko sila Cholo at Tito Miguel na kausap ni Papa.

 

"Good morning Pa! Pasensya na po late ako." kaagad na bati ko dito. Tumango lang ito sa akin at sinenyasan akong lumapit. Kaagad namang napatayo si Cholo at inilahad ang kamay sa akin.

 

"Good Morning Trex!" ngiti-ngiting bati nito. Kahit na sariwa pa rin sa isip ko ang mga nangyari kahapon, wala akong choice kundi tangapin ang pakikipag kamay nito. Pareho kasing nakatingin sa aming dalawa sila Tito Miguel at Papa Rvder. Ayaw ko namang magmukhang bastos sa harap nila.

 

"Good Morning Cholo, Tito Miguel." pilit ang ngiting sagot ko at atubiling nakipag shake hands kay Cholo. Ewan ko ba, simula noong sinabi niya na may gusto siya sa akin, parang bigla akong nawalan ng gana sa kanya.

 

Pagkadaop ng palad naming dalawa naramdaman ko pa ang pagpisil ni Cholo sa palad ko kaya dali dali kong binawi ang aking kamay. Kaswal akong dumistansya sa kanila at kunwari nakangiting hinarap si Papa.

 

"Mabuti naman at dumating ka anak. May meeting ako mamaya ng kaunti kay Mr. Cheng at balak kitang isama." muling wika ni Papa sa akin. Kaagad naman akong napangiti. Akmang sasagot sana ako ng biglang nagsalita si Tito Miguel para magpaalam.

 

"Bweno Pare, pumunta lang kami dito para personal na iabot sa iyo ang invitation para sa wedding anniversary namin ni Misis. E-eexpect namin ang pagdating ng inyong buong pamilya." wika ni Tito Miguel at kaagad na tumayo. Hindi ko naman maiwasan na magtaka. Talagang personal pa silang pumunta dito sa opisina para personal na iabot kay Papa ang invitation card na iyan?

 

Kung ganoon, gaano ba kahalaga ang pamilya namin sa pamilya para gawin ito?

 

Ganoon pa man pinilit ko na lang binaliwala ang lahat at nakahinga lang ako ng maluwag ng tuluyan ng lumabas ng opisina ang mag- ama. Hindi ko alam pero bigla akong nawalan ng amor kay Cholo. Siguro dahil hindi ko ini-expect ang sinabi niya kahapon na gusto niya akong ligawan.

 

"Pa, matagal na po ba kayong

magkaibigan ni Tito Miguel?" kaaad na tanong ko kay Papa Ryder pagkalabas nila Cholo dito sa opisina. Saglit naman nag isip si Papa Ryder bago sumagot.

 

"Simula bata pa kami, magkaibigan na kami. Nahinto lang ang communication namin sa isat isa ng nag migrate siya sa America at doon na nakapag asawa." sagot nito sa akin.

 

Katulad ng sinabi ni Papa isinama niya ako sa lunch meeting niya kay Mr. Cheng. Tungkol sa negosyo ang pinag uusapan at kahit papaano marami akong natutunan sa pag uusap na iyun.

 

Kahit papaano, naging maayos naman ang buo kong araw. Sabay na din kaming umuwi ni Papa ng mansion at laking gulat ko dahil naabutan ko pa si Cholo na naghihintay na pala sa akin. May dala itong isang flower bouquet at pagkababa ko pa lang ng kotse kaagad na itong sumalubong sa akin sabay abot ng mga flowers na hawak niya.

 

Bantulot ko namang tinangap iyun kahit na sa kaloob-looban ng puso ko hindi ako masaya sa presensiya niya.

 

 

Chapter 261

 

TREXIE POV

 

"Salamat." malamig kong wika kay Cholo pagkatangap ko sa bulaklak na bigay niya. Pagod ako at gusto ko sanang magpahinga kaya lang hindi naman pwedeng hindi ko siya harapin. Baka mapulaan pa ako ng pamilya niya kapag gagawin ko iyun.

 

"Pasensiya ka na kung nakaabala ako sa iyo. Pagkaalis kasi namin kanina ng opisina niyo, bigla kasi kitang na-miss eh. Ganito talaga siguro kapag in-love ka sa isang babae." Matamis na ngiting sagot nito sa akin. Hindi ko naman malaman ang isasagot ko. Super corny niya at hindi ko gusto ang naririnig ko mula sa kanya.

 

Kung na-miss nya ako, kabaliktaran naman sa nararamdaman ko ngayun. Hangat maari, ayaw ko sana siyang makita ulit. Kaya lang nandito na siya sa mansion at ano pa nga ba ang magagawa ko.

 

"Oh Cholo! Napadalaw ka yata ah ?^ prime prime saglit akong nakahinga ng maluwag ng biglang lumapit sa amin si Papa Ryder.

 

"Opo tito! dinadalaw ko lang po si Trexie. Kung ayos lang po sa inyo, gusto ko pong ipag-paalam sa inyo si Trexie na iimbitahan ko sana siya sa concert ng isang international singer na magpe-perform mamaya sa coliseum.." nakangiting wika ni Cholo. Nagulat naman ako..

 

Talagang nauna pa siyang nagpaalam kay Papa tungkol sa pag iimbita niyang ito kaysa sa akin? 100% red flag sa akin ang mga ganitong lalaki. Maano bang tanungin niya muna ako bago si Papa diba? Hindi pa nga ako pumapayag eh.

 

"Ganoon ba? Sa akin walang problema. Kung papayag si Trexie, why not! Basta ipangako mo lang sa akin na ingatan mo siya at iuwi kaagad dito sa bahay pagkatapos ng concert na iyan." nakangiti namang sagot ni Papa.

 

"Pa...NO! I mean, Cholo! Sorry, wala ako sa mood umattend ng concert ngayun." Hindi ko maiwasang sabat. Sa lahat ng ayaw ko, iyung may ibang tao na magdedesisyon sa mga gusto kong gawin. Ayaw na ayaw ko pa naman na pangunahan ng iba. Hindi ako manika na de susi. May sarili akong isip at desisyon sa buhay.

 

"Ah...ganoon ba? A-akala ko mahilig ka din sa banda.."pautal-utal naman na sagot ni Cholo. Bakas sa boses nito ang pagkapahiya kaya hindi ko maiwasang mapabuntong hininga.

 

"Graduate na ako sa mga ganiyang klaseng bagay. Pasensya ka na Cholo ha? Oo, alam kong sayang ang tickets na iyan kaya lang pagod talaga ako eh. Balak ko din pumasok ng maaga bukas

sa opisina kaya sorry talaga." kulang sa sensiridad na wika ko sa kanya at wala na akong pakialam pa kung ano man ang mararamdaman niya. Hindi niya ako madadala sa mga ganitong klaseng diskarte niya.

 

"Well, ayaw ni Trexie and I think kailangan mong igalang iyan Cholo. Maiwan ko na muna kayo." sagot naman ni Papa at kaagad na itong umalis.

 

"Trex, pasensya ka na ha? I mean.. promise, hindi na mauulit ito." muling wika ni Cholo. Kahit na malabo sa akin ang mga sinasabi niya ngayun pilit ko namang iniintindi.

 

"I understand. Pero umaasa ako na sana hindi na muulit ito Cholo." sagot ko naman. Kaagad naman itong tumango pero bakas pa rin sa mga mata niya ang pagkadismaya.

 

"By the way, pwede bang next time na lang tayo mag usap. You know..pagod ako at gusto ko ng magpahinga. Isa pa, hinihintay na ako ng kambal kaya pasensya ka na." wika ko sa kanya. Umaasa ako na maiintindihan niya ang ibig kong sabihin at hindi na siya babalik dito sa mansion. Ayaw ko talaga sanang magpaligaw sa kanya pero hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanya na hindi siya mao- offend.

 

"Okay, naiintindihan ko. Pasensya ka na sa abala Trex ha? Gusto lang talaga kitang makita ngayung hapon kaya nandito ako." nakangiti nitong sagot kasabay ng paghawak niya sa kamay ko.

 

Hindi ko inaasahan ang ginawa niya at akmang hahatakin ko na ang kamay ko para nabitawan niya nang biglang napansin ko ang presensya ni Cholo na naglalakad palapit sa amin. Blanko ang expression ng mukha nito pero bakas sa kanyang mga mata ang hindi maipaliwanag na damdamin.

 

"Cholo! Cholo! Cholo!" kaagad na bigkas ni Dominic nang makalapit sa amin.. Bakas na sa boses nito ang tinitimping galit sabay sulyap sa kamay ko na hawak pa rin ni Cholo. Pasimple ko namang hinila ang kamay ko kaya kaagad na nabitawan ni Cholo na siyang labis kong ipinagpasalamat.

 

"Dominic Dela Fuente. Nandito ka din! Hindi ko alam pero bakit parang ang liit ng mundo nating dalawa?" bakas ang galit sa boses na sagot naman ni Cholo. Mukhang nagkakainitan na naman kaagad ang dalawa kaya sumabat na ako.

 

"Anong ginagawa mo dito Dom? Ang aga pa ah?" si Dominic na ang kinausap ko. Bigla kasi akong nag alala lalo na ng mapansin ko ang matalim na titig nito kay Cholo.

 

"Yah...at hindi ko inaasahan na ito pala ang madadatnan ko. Pasensya na kung naisturbo ko kayo. Nandito ako para sa mga bata. Pwede mong ituloy ang pakikipag usap mo sa kanya kung gusto mo." sagot ni Dominic sa akin. Nagulat naman ako. Kung kanina, ramdam ko ang galit sa presensya niya, bigla itong nagbago sa isang iglap lang. Bigla itong naging mahinahon at ramdam ko ang pait sa boses niya habang sinasabi ang katagang iyun.

 

 

 

Chapter 262

 

TREXIE POV

 

Hindi ko maiwasang sundan ng tingin si Dominic pagkatalikod nito sa amin. Laglag ang balikat nito na naglakad papasok ng mansion kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaiba sa sarili ko. Para akong naaawa sa kanya na hindi ko maintindihan.

 

"Mabuti naman at nakaramdam din at umalis. Palagi ba siyang pumupunta dito sa inyo?" Muling naagaw ni Cholo ang attention ko ng magsalita ito.

 

"Binibisita nya ang mga anak namin. Isa pa, may basbas na siya kina Mama at Papa kaya malaya siyang makalabas at pasok dito sa bahay dahil ama pa rin naman siya ng kambal." sagot ko naman. Hindi naman nakaligtas sa pandinig ko ang malalim nitong pagbuntong hininga. Nang titigan ko ang kanya mukha, nababakas ko ang

inis doon. Hindi ko na lang pinansin pa bagkos pilit ko itong nginitain.

 

"Pasensya ka na Cholo ha? Hindi kita mahaharap ng matagal ngayun. Marami pa akong dapat gawin." wika ko. Umaasa ako na sana maramdaman niya na wala akong gana na pakiharapan siya at sana umalis na siya.

 

"Why? I mean, dahil ba nandito na si Dominic? Dont tell me na mas matimbang pa rin siya sa iyo sa kabila ng mga ginawan iyang pagkakamali? Trex, i am willing to be a father of your babies. Sana bigyan mo ako ng chance. " sagot nito. Kaagad naman akong nakaramdam ng pagtutol sa kalooban ko.

 

Heto na naman kami. Nag uumpisa na naman siya sa mga salita niyang hindi kayang tangapin ng isipan ko. Sa pait na pinagdaanan ko sa buhay, wala na

talaga akong balak na magpaligaw kahit kanino dahil wala na akong balak pang pumasok ulit sa isang relasyon.

 

"Cholo! Please...dont do this. Hangang pakikipag-kaibigan lang talaga ang kaya kong ibigay sa iyo at sana maintindihan mo." pilit akong nagpapa -kahinahon habang sinasabi ang katagang iyun. Kaagad naman itong umiling.

 

"Mahal kita at kahit na ano pa ang sabihin mo, hindi ako titigil na mahalin ka. Trex, alam kong naguguluhan ka lang ngayun. Alam kong darating din ang time na marealized mo kung gaano ka kahalaga sa akin. Promise, mahalin mo lang ako, handa kong tangapin ang lahat-lahat. Ituturing kong anak ang mga anak mo kay Dominic at magsasama tayo ng masaya. Hindi mo mararanasan sa mga kamay ko ang mga pahirap na naranasan mo kay Dominic. Magiging mabuti akong asawa sa iyo Trex." mahaba nitong sagot. Kaagad naman akong umiling.

 

"No! Cholo, please, umalis ka na muna. Tama na! Hindi na mangyayari pa kung ano man ang mga sinasabi mo dahil wala na akong balak na pumasok sa isang relasyon. Masaya na ako sa buhay ko ngayun. May mga anak na ako kaya wala ng dahilan pa para magmahal muli." sagot ko naman sa kanya.

 

Kaagad naman itong natigilan. Kita ko sa mga mata nito ang pagtutol pero wala na akong magagawa pa. Nasabi ko na ang ilan sa mga gusto kong sabihin at kung tatangapin niya man iyun or hindi wala na akong magagawa pa.

 

"I am sorry Trex. Kahit na ano pa ang sasabihin mo sa akin ngayun, patuloy pa rin akong aasa na matutunan mo akong mahalin. Hindi ako titigil hangat hindi ka mapapasa akin. " seryoso

nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

 

"Kung hindi man naging mabuting asawa sa iyo si Dominic, ibahin mo ako. Hinding hindi ka iiyak sa piling ko Trex. Iyan ang maiga-garantiya ko sa iyo kaya sana naman bigyan mo ako ng kahit isang chance na mapatunayan sa iyo kung gaano ka kahalaga sa akin." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng inis. Hindi naman ako ganoon kasamang tao para hindi siya maintindihan pero kung ganito siya kakulit ngayun, kailangan ko na ngang gumawa ng paraan para iwasan siya.

 

Ipangako niya man sa akin ang langit at lupa wala na din talaga akong balak ng patulan siya. Kung ayaw niyang tumigil bahala siya basta ang importante nasabi ko na ang mga gusto kong sabihin.

 

"Cholo...mauna na ako sa iyo.

 

Pasensya na talaga!" sagot ko na lang at mabilis na itong tinalikuran. Tinawag niya pa ang pangalan ko pero hindi ko na siya nilingon pa. Kabastusan na kung kabastusan ang ginawa ko kay Cholo pero ano pa nga ba ang magagawa ko. Ayaw niyang makinig sa sinasabi ko kaya bahala na siya. Wala na akong magagawa kung matigas ang ulo niya.

 

Direcho akong naglakad patungo sa nursery room kung saan alam kong hinihintay ako ng kambal. Hindi na ako nagulat pa nang madtanan ko si Dominic na masayang nakikipaglaro sa mga bata.

 

"Mo-mmy" panabay pang sigaw ng kambal nang mapansin nila ang pagdating ko. Excited silang naglakad palapit sa akin kaya kaagad ko silang sinalubong at pinupog ng halik ang kanilang pisngi.

 

"Kumusta ang mga babies ko?" masaya ko pang tanong. Napahagikhik naman ang dalawa sabay turo sa kanilang ama na nakangiting nakatingin sa amin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti lalo na ng mapag-masdan si Dominic na nakasuot na lang ng white t-shirt at cotton shorts na lagpas tuhod. Naka- pants ito kanina kaya lang masyado na siguro siyang at home dito sa bahay kaya hinubad niya muna para makakilos siya ng maayos.

 

"Palagi bang dumadalaw sa iyo ang lalaking iyun dito sa mansion? Nanliligaw ba siya sa iyo?" kaagad na tanong ni Dominic pagkatapos ng ilang sandali. Balik sa paglalaro ang kambal pagkatapos ko silang panggigilan.

 

"Simula nang bumalik ako ng bansa, ngayun lang siya dumalaw dito sa mansion and yes...gusto niya akong ligawan." diretsahan kong sagot.

 

Kaagad kong napansin ang paguhit ng sakit sa mga mata nito. HIndi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya lalo na ng mapansin ko ang kaagad na pamumula ng mga mata nito na parang nagpipigil na maiyak.

 

 

 

Chapter 263

 

DOMINIC POV

 

Para akong sinapak ng makailang ulit ng marinig ko ang katagang binangit sa akin ni Trexie. Bigla akong nakaramdam ng agam-agam at takot sa nalaman na nanliligaw pala talaga sa kanya si Cholo. lisipin ko pa lang na baka ma-inlove siya sa lalaking iyun, libo-libong sakti na ng kalooban ang nararamdaman ko.

 

Hinding hindi ko talaga matangap na mapunta siya sa iba. Kung kailan naman na-realized ko lahat ng mga pagkakamali ko at nagbago na ako tsaka naman nagbabadyang mawala sa akin si Trexie. Pakiramdam ko, ikamamatay ko kung makuha siya ng ibang lalaki sa akin. Alam ng Diyos kong gaano ko siya kamahal at lahat gagawin ko bumalik lang siya sa akin

 

Actually, kaya ko naman talagang

maghintay kung kailan niya ako mapapatawad eh. Pero sa isiping may nanliligaw na pala sa kanya, hindi ako sigurado kung hangang saan ang pagtitimpi ko.

 

Gusto ko ng mabuo kami. Gusto ko siyang makasama ulit sa iisang bubong kasama ng mga anak namin. Gusto ko na ng masaya at buong pamilya. Gusto kong mukha nito ang una kong masilayan sa pagising ko sa umaga. Kailangan ko si Trexie para muling magpatuloy sa buhay.

 

Sobrang sakit para sa akin na nakikita itong may kausap na ibang lalaki sa harden kanina. Grabe ang ginawa kong pagpipigil kanina para hindi lang masapak ang Cholo na iyun. Wala siyang karapatan na hawakan kahit dulo ng daliri ng asawa ko. Wala siyang karapatan na ligawan si Trexie dahil akin lang siya! Hindi ako papayag na mapunta siya sa ibang lalaki at kahit nagbago na ako, baka makapatay ako ng wala sa oras dahil sa matinding selos.

 

"Ikaw na muna ang bahala sa kambal ha? Magbibihis lang ako." naputol ako sa pagmumuni-muni ng biglang nagsalita si Trexie. Wala sa sariling tumango ako habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanyang magandang mukha.

 

Ang sarap niya sanang yakapin ngayun. Ang sarap niya sanang halikan at damhin ang init ng kanyang katawan.

 

Ahhh, miss na miss ko na ang asawa ko. Kailan ko kaya siya muling maangkin.

 

Nasundan ko na lang ng tingin si Trexie habang naglalakad na ito palabas ng nursery room. Malakas ang kabog ng puso ko at ramdam ko na ang paninigas ng alaga ko sa simpleng pagtitig sa kanya. How much more kung muli ko siyang makasama sa kama. Siguro, ako na ang pinaka- masayang lalaki sa mundo.

 

Gusto ko na nga sanang magdi-day dreaming ng mapansin ko ang pagpasok ng isa sa mga Yaya ng kambal dito sa kwarto. Kaagad nitong sinabi na pinapatawag daw ako ni Papa Ryder at hinihintay ako nito sa library. Kaagad naman akong tumango at iniwaan na muna sa kanya ang kambal upang puntahan si Papa Ryder sa kanyang opisina.

 

Ano kaya ang kailangan ng biyanan ko. Nitong mga huling araw, naramdaman ko na unti-unti ng bumabalik ang tiwala nito sa akin. Hindi kagaya noong mga unang buwan at taon na pag amin ko sa kanila sa lahat ng mga pagkakamali ko sa anak nila. Halos patayin niya ako sa bugbog at naiintindihan ko naman iyun. Never akong nagtanim ng galit sa kanya sa kabila ng pananakit na ginawa niya sa akin. Deserve kong masaktan ng ama ng babaeng niluko ko kaya ayos lang.

 

Mas gusto ko nga iyun eh. Mas gumagaan ang pakiramdam ko tuwing nasasapak niya noon. Feeling ko kasi, sa bawat sapak na natatagap ko, nababawasan ng kahit kaunti lang ang mga kasalanan na nagawa ko sa asawa ko.

 

Habang buhay kong pagisisihan lahat ng mga pagkakamali ko. Iyan ang sigurado at hindi magbabago iyun. Baka nga hangang sa hukay, dala - dala ko pa rin ang usig ng konsensya eh. Basta, babawi ako. Hindi lang kay Trexie pati na din sa mga anak ko. Magiging mabuti at huwaran akong ama hangang sa paglaki ng kambal.

 

Pagdating ng library, kumatok muna ako ng tatlong beses bago dahan-dahan na binuksan ang pintuan. Naabutan ko pa si Papa Ryder na abala sa harap ng computer at nang mapansin nito ang pagdating ko, kaagad akong sinenyasan na maupo sa upuan na nasa harap ng office table.

 

"Pinapatawag niyo daw po ako Sir. May maipaglilingkod po ba ako sa inyo? "Sir ang tawag ko sa kanya instead na Papa bilang tanda ng pagalang.

 

Tumitig muna ito sa akin bago dahan- dahan na tumayo at naglakad patungo sa isang mesa na may nakapatong na alak at baso.

 

Kinuha nito ang bote ng isang mamahaling wine at nagsalin sa dalawang wine glass at iniabot sa akin ang isa. Malugod ko namang tinangap iyun at nagpasalamat. Sumimsim ako ng kaunti bago ko napansin na naglakad pabalik sa kanyang swivel chair sa Papa Ryder at naupo.

 

"Siguro nagtataka ka kung bakit dito sa library kita kinausap." paunang wika ni Papa Ryder. Dahan-dahan naman akong tumango.

 

"For the past month, napansin ko ang pagbabago mo Dominic. Nagpa- imbistiga na din ako kung ano ang mga pinagkaka-abalahan mo nitong mga nakaraang taon at masaya ako sa aking mga nalaman...." wika nito. Hindi naman ako umimik. Hinihintay ko pa kung ano man ang sasabihin niya dahil importante din na makausap ko sya ngayun para pormal na magpaalam sa kanya para ligawan si Trexie.

 

"Siguro alam mo na nililigawan ni

Cholo si Trexie ngayun---" muling wika ni Papa Ryder. Hindi ko maiwasang maikuyom ang aking kamao ko sa isiping baka mas boto na ito kay Cholo kumapara sa akin. Baka bigla na ako nitong pagbawalan na pumasok ng mansion dahil may iba na silang napupusuan para sa anak nila.

 

"I am sorry Sir! Pero asawa ko pa rin si Trexie at hindi ako pumapayag na ligawan siya ng kahit sino. Kahit pa ng anak ng kaibigan niyo."seryoso kong sagot. Matiim naman akong tinitigan ni Papa Ryder bago gumuhit ang ngiti sa kanyang labi.

 

 

 

 

Chapter 264

 

DOMINIC POV

 

Hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng kaba habang pinagmamasdan ang unti-unting paguhit ng ngiti sa labi ni Papa Ryder. Hindi ko alam pero feeling ko may ipinapahiwatig ang ngiting iyun na lalong nagbigay sa akin ng kakaibang takot.

 

Mukhang dumating na nga ang kinatatakutan ko. Baka nga tuluyan na akong pagbawalan nito na lumapit- lapit sa anak nila.

 

"Dominic..mukhang ang laki na nga ng ipinagbago mo. Nakikita ko sa mga mata mo iyan ngayun." nakangiti nitong muling wika. Hindi ako nakaimik.

 

"Yes...nagpaalam sa akin si Cholo na liligawan niya daw si Trexie.....and isa akong ama. Hindi ko pwedeng panghimasukan kung ano man ang desisyon ng anak ko. Ayaw kong maging kontrabida pagdating sa nararamdaman niya. Hindi kami tututol kahit na sino pa ang mahalin niya...." muling wika ni Papa Ryder. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako or hindi sa sinabi niya ngayun.

 

Paano kung ma-inlove si Trexie kay Cholo? Paano ako? Kakayanin ko ba ang pait ng kabiguan sa pag ibig? God! Hindi ko yata kaya!

 

"Aminado din ako na hindi ako perpektong tao. Marami din akong mga pagkakamali na nagawa sa buhay ko noong kasing edad lang din kita. Pinilit ko din magbago at masaya ako dahil binigyan ako ng pangalawang pagkakaton ng Diyos para muling makasama ang babaeng mahal ko---" muling wika nito. Parang gusto ko ng pagpawisan ng malapot dahil sa paputol-putol na kwento ng byanan ko.

 

Ano ba talaga ang gusto niyang mangyari? Ano ba talaga ang gusto niyang sabaihin sa akin?

 

"Sa kabila ng mga pagkakamli na nagawa mo sa anak ko, gusto pa rin kita para sa kanya lalo na at napapansin ko ang pagbabago mo." Pagpapatuloy na wika nito na hindi ko naman mapigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Ang takot na naramdaman ko kanina ay biglang naglaho. Para akong nabunutan ng tinik dahil sa sinabi niya ngayun.

 

"Kahit na matagal kong naging kaibigan ang ama ni Cholo, hindi pa rin ibig sabihin noon na pwede ko ng ipagkatiwaala sa kanila ang anak ko. Mas gusto pa rin kita, dahil alam ko kung anong klaseng pag uugali meron ka at sana huwag mo akong biguin Dominic Dela Fuente." muling wika nito.

 

Matapang ako...Lalaki ako pero sa pagkakataon na ito, hindi ko mapigilan ang maiyak. Sa kabila ng mga kagaguhan na nagagawa ko sa buhay ko, masasabi pa rin na napaka-swerte kong tao. Napatawad ako ng mga taong nagawan ko ng kasalanan kaya dapat lang na magpasalamat ako ng buong puso.

 

"Sir, promise, mamahalin ko ng buong puso ang anak niyo. Kung ano man ang mga nangyari noon, habang buhay kong pagsisisihan at magiging mabuting asawa ako ni Trexie at ama ng mga anak namin." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ni Papa Ryder. Genuine na ngiti at hindi ko talaga sisirain ang ipanagkaloob niyang tiwala sa akin.

 

"Sa inyong dalawa ni Cholo, ikaw pa rin ang pipiliin namin. HIndi ako tanga para hindi ko malaman kung ano man ang purpose nila sa paglapit-lapit sa akin. Hindi ko isusugal ang kinabukasan ng anak ko sa kanila." makahulugang muling wika ni Papa Ryder.

 

"Salamat Sir! Maraming salamat! Pangako, hindi ko kayo bibiguin. Mamahalin ko ang anak niyo sa abot ng aking makakaya. Mamahalin ko siya ng buong puso at higit pa sa sarili ko." sagot ko.

 

"I know and this is your chance para muling makuha ang loob ng anak ko. Gawin mo ang lahat para muli mong makuha ang tiwala niya Dominic. Masyado siyang nasaktan sa mga nangyari at hindi mo siya masisisis kung bakit takot na siyang magtiwala muli." sagot nito. Masaya naman akong tumango.

 

"Yes Sir!" sagot ko. Nagulat naman ako nang marinig ko ang malakas

nitong pagtawa kasabay ng pagtayo at naglakad palapit sa akin. Malakas akong tinapik sa balikat bago ito nagsalita.

 

"Dont call me Sir. Kasal ka sa anak ko at dapat lang na tawagin mo din akong' Papa', wika nito sa akin. Kung hindi lang ako nahihiya, gusto ko sana itong yakapin para magpasalamat eh. Kaya lang masyado na yatang awkward iyun. Tsaka na lang siguro kapag magiging maayos na talaga ang lahat.

 

"Thank you Pa! Thank you so much!" sagot ko. Ang sarap pala sa pakiramdam na may matawag kang Papa. Hindi man sa katayunan ng tunay kong ama dahil matagal na siyang patay kundi sa ama ng babaeng mahal ko. Ang pagtangap niya sa akin bilang son in law ang malaking bagay na sa akin.

 

"No worries Dominic. Ginawa ko lang kung ano ang tama para sa anak ko.

 

HIndi din naman ako papayag na makipag divorce siya at maghanap ng ibang lalaking makakasama. Mas gugustuhin ko pang manatili siya sa tabi mo...at least kilala na kita. Kilala ko ang buo mong angkan lalo na at kadugo mo din si Francine na itinuring na din namin na hindi na iba sa aming pamilya. Hindi dahil asawa siya ng anak naming si Charles kundi naging anak-anakan din namin siya noon." maltaba nitong wika.

 

Pagkatapos ng madamdamin na pag uusap namin ni Papa Ryder, kaagad na akong niyaya nito sa dining area. Dinner time na kasi at dito na naman ako kakain sa kanila na lalong ikinatuwa ng puso ko. Sa ngayun, makontento na muna ako sa ganitong set up. Pasasaan ba at muling ding mahuhulog sa akin si Trexie. Ngayun pa ba ako susuko gayung may basbas na ako galing sa kanyang ama para magpatuloy na suyuin siya?

 

 

Chapter 265

 

TRIXIE POV

 

"Mam, kakain na daw po ng dinner." kaagad na balita ng isa sa mga kasambahay namin nang pagbuksan ko ito ng pintuan ng kwarto. Hindi ko na namalayan pa ang oras dahil nakaidlip ako.

 

"Sige po Manang. Susunod na po ako. " sagot ko at mabilis na isinara ang pintuan ng kwarto ko para mag ayos. Hindi ko mapigilan na mapasuyap sa orasan at nagulat pa ako dahil halos alas siyeta ng nga pala ng gabi. Oras na para kumain ng dinner.

 

Hindi na ako nakabalik pa ng nursery room noong nagpaalam ako kay Dominic na magbibihis na lang muna. Bigla kasi akong nakaramadam ng pagkaantok kaya pagkatapos kong magbihis kaagad akong nahiga ng kama at mabilis na nakatulog.

 

Mabilis akong nag-ayos ng sarili. Rules pa naman dito sa mansion ay kailangang presentable bago humarap sa pagkain dahil katwiran ni Mama Ashley, hindi lahat ng tao ay nakakain ng tatlong beses sa isang araw kaya dapat igalang ang mga pagkain na nakahain sa harapan namin.

 

Nang masiguro ko na maayos na ang hitsura ko kaagad na akong lumabas ng kwarto at bumaba ng dining area. Nagulat pa ako ng maabutan ko si Dominic na kausap sila Papa Ryder at Mama Ashley. Hindi pa pala ito nakauwi at mukhang ako na lang ang hihintay para makakain na.

 

"Good evening po. Sorry po late ako." kaagad kong bigkas at mabilis na naglakad patungo sa paborito kong pwesto kaya lang bigla akong nakaramdam ng pag-aalangang nang mapansin ko na kadikit pala iyun sa kinauupuan ni Dominic. Ayaw ko sana siyang makatabi pero may choice ba ako? Late ako kaya walang dahilan para mag inarte.

 

"Maupo ka na sa tabi ni Dominic Trexie para makakain na tayo." kaagad na wika ni Papa Ryder. Hindi na ako nagdalawang isip pa at kaagad ko na itong sinunod. Naupo ako sa tabi ni Dominic na noon ay hindi naman ako pinapansin. Ni hindi nga ako nilingon eh. Hindi din ako binati pagkadating ko. Baka nagalit dahil hindi ko na siya binalikan kanina sa nursery room.

 

Pagkaupo ko pa lang kaagad na naming inumpisahan ang kumain. Noong una tahimik lang kami hangang sa nagsalita si Papa Ryder.

 

"Kumusta pala ang negosyo mo Dominic? Balita ko balak mong mag expand sa Mindanao ah?" narinig kong wika ni Papa Ryder. Kaagad naman akong kinain ng curiosity. Mga ganitong topic ang dapat kong pakingan dahil tiyak na marami akong matutunan.

 

"Yes Pa. Pero mga empleyado ko na ang bahala tungkol sa bagay na iyan. Mas gusto kong mag stay dito sa Manila dahil nandito ang mag ina ko." sagot naman ni Dominic na labis kong ipinagtaka. Anong ibig niyang sabihin na mag- ina at ano itong naririnig ko na tinatawag niya ng Papa si Papa Ryder?

 

"Good. Mas maganda pa rin na nasa tabi ka ng anak mo habang lumalaki sila. Mas magiging maayos ang paglaki nila." sagot naman ni Papa Ryder. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatanga at mabitawan ang hawak kong kutsara at tinidor. Bakit parang kakaiba yata ang samahan ni Dominic at Papa ngayun? Bakit parang sobrang closed na nilang dalawa?

 

Nang sumulyap ako kay Mama Ashley tahimik lang itong kumakain. Hindi ito sumasabat sa usapan nila ni Papa at Dominic kaya ginaya ko na lang ito. Pilit kong itinoon ang focus ko sa pagkain at iniiwasan nang makinig sa pag uusap nila Papa at Dominic.

 

Mabilis lumipas ang oras. Natapos din kaming kumain at kaagad na nagpaalam sila Papa at Mama na aakyat na daw ng kwarto. Naiwan naman kaming dalawa ni Dominic sa dining area at hindi ko naman malaman ang gagawin ko.

 

"Tea or coffee?" hindi ko maiwasang tanong dito. Wala lang...naalala ko kasi na noong nagsasama pa kami umiinom talaga ito ng tea or coffee pagkatapos kumain. Gusto ko lang ialok ngayun sa kanya para mabawasan ang nararamdaman kong pagkailang.

 

"Coffee! Sobrang na-miss ko ang templa mo alam mo ba iyun?" sagot nito. Pakiramdam ko biglang lumakas nag pagkabog ng dibdib ko dahil sa sinabi niya lalo na at ramdam ko ang lambing sa boses niya.

 

Shit! Parang feeling ko unti-unti na namang kinakain ni Dominic ang buo kong pagkatao. Dahil ba sa napansin kong magkasundo na silang dalawa ni Papa at pwede na din akong magtiwala sa kanya? Kakainin ko ba ang pangako ko sa sarili na hindi na muling babalik sa kanya?

 

Hayy ang hirap pala ng ganito. Hindi ko talaga alam ang gagawin ko lalo na ngayun at malayang nakakalabas pasok si Dominic dito sa mansion.

 

Magkasundo na sila ni Papa dahil siguro pareho silang negosyante. Ahhh ewan...bahala na!

 

"Akala ko ba ipa.g-titempla mo ako ng kape? Alam kong gwapo ako kaya walang dahilan para titigan mo ako ng ganiyan." nakangiti nitong sambit na kaagad na nagpabalik ng aking huwesyo. Nakakahiya, ni hindi ko man lang namalayan na kanina pa pala ako nakatitig sa kanya. Baka kung ano ang iisipin nito sa akin.

 

"Ha? Ahh...ehhh..sorry! Saglit lang!" taranta kong wika at kaagad na itong tinalikuran. Parang gusto kong bumuka na lang ang lupa at kainin ako sa sobrang hiya na nararamdaman ko kay Dominic. Ano ba....lalandi na naman ba ako sa kanya? Paano kung muling maulit ang mga masasakit na nangyari sa amin noon? Nakahanda pa ba akong harapin ang panibagong kabiguan? Ayy ewan na lang talaga! Ang gulo ng isip ko.

 

 

Chapter 266

 

TREXIE POV

 

Nagtempla ako ng dalawang tasa ng kape. Isa kay Dominic at isa sa akin. Nang masiguro ko na okay na ang lasa.. mabilis akong naglakad pabalik sa kanya habang bitbit ko ang dalawang tasa ng kape.

 

"Here's your coffee." kaagad na wika ko sabay lapag ng umuusok na kape sa harap niya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang masayang ngiti sa labi nito bago sinamyo ang usok na nagmumula sa mainit na kape. Sumimsim ng kaunti bago ito nagsalita.

 

"Perfect! Super sarap mo pa rin mag- templa ng kape Trex. Walang kupas." Nakangiti nitong wika.

 

Simpleng compliment mula sa kanya pero para akong idinuduyan sa alapaap sa sobrang saya na nararamdaman ng puso ko. Hayyy ang rupok ko talaga!

 

"Mabuti naman at nagustuhan mo." sagot ko at akmang uupo na ako sa kabilang bahagi ng mesa pero muli itong nagsalita.

 

"I think masarap humigop ng kape sa garden? Pwede mo ba akong samahan? "nakangiti nitong pagyayaya sa akin. Wala sa sariling kaagad naman akong sumang ayon.

 

Dinala ko si Dominic sa Gazebo. Mas masarap tumambay doon lalo na kapag gabi. Malamlam ang ilaw sa buong paligid at sobrang nakaka-relax talaga.

 

"So, kumusta ka na? I mean..medyo matagal ka sa US." kaagad na tanong nito nang pareho na kaming nakaupo. Inilapag ko sa mesa ang hawak kong kape bago ito sinagot.

 

"Ayos naman. Sa US ko na din nalaman na nagdadalang tao ako."

 

sagot ko. Kahit hindi gaano maliwanag sa kinaroroonan namin ngayun, hindi pa rin nakaligtas sa paningin ko ang biglang paguhit ng lungkot sa mga mata nito. Gusto ko na talagang maniwala na nagbago na ito eh.

 

"Sorry, Wala ako sa tabi mo noong mga panahon na kailangang- kailangan mo ako." sagot nito. Ramdam ko sa boses niya ang matinding lungkot kaya hindi ko naman maiwasan na maluha.

 

Bakit ba pagdating sa kanya, napakalambot ng puso ko. Kahinaan ko talaga ang nakikita itong malungkot sa kabila ng mga kasalanan na nagawa niya sa akin.

 

"How about you? Nagkaanak ba kayo ni Michelle? Kayo pa rin ba?"

matapang kong tanong habang pilit kong pinapatatag ang boses ko. Ito kasi talaga ang matagal ng tumatakbo sa isipan ko. Aaminin ko sa sarili ko na hindi maalis-alis sa isip ko ang banta niya noon sa akin na aanakan niya daw si Michelle dahil inutil ako.

 

Ewan ko ba, kahit anong pilit ko sa sarili ko na kalimutan na ang lahat ng mga nangyari noon, hindi pa rin iyun mawala-wala sa balintataw ko ang mga masasakit na alaala. Lalo na sa tuwing sumasagi sa isipan ko ang mga masasakit na kataga na binitiwan niya sa akin noon. Mga salitang nakatatak na yata sa isipan ko habang buhay.

 

"No! Of course not! Bago ka pa pumunta ng US naghiwalay na kami. Wala na akong balita pa sa kanya at never na din akong tumingin sa ibang babae. Sobrang pinagsisihan ko ang mga nangyari noon Trex. Hindi ako mapapgod na hingin ang kapatawan mo dahil alam ko kung gaano ako ka- unfair sa iyo noon." madamdaming nitong sagot. Lalo namang nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata dahil sa mga katagang narinig ko sa kanya.

 

"Mahal kita! Mahal na mahal kita! Kung kailan tangap ko na noon na ayos lang na hindi tayo magkakaanak tsaka ka naman nawala sa akin. Tsaka mo naman ako tinalikuran." muling wika nito kasabay na paghawak nito sa kamay ko. Ramdam ko ang init na nagmumula sa kanyang palad na siyang humahaplos sa kaibuturan ng puso ko.

 

"Dom...hindi ko alam kung kaya ko pa bang matiwala. Ang sakit kasi eh...ang sakit ng ginawa mo sa akin." sagot ko kasabay ng paghikbi. Hindi ko na talaga mapigilan ang sarili ko na mapahagulhol ng iyak sa harap niya.

 

"No please dont cry! Sorry! Sorry kung naging masama akong asawa Trex. Handa kong harapin kahit na anong parusa na gusto mong gawin sa akin...basta mangako ka lang na  manatili ka sa tabi ko. Kayo ng mga anak natin." wika nito kasabay ng pagkabig payakap nito sa akin. Lalo naman akong napahagulhol sa pag iyak.

 

Kahit na ang pagsagot sa sinabi niya ngayun ay hindi ko na kayang gawin. Sobrang sikip ng dibdib ko na kahit ang pagsasalita ay ayaw ko munang gawin.

 

"Mahal kita! Masyado lang talaga akong naging masamang asawa sa iyo. Pero handa akong magbago Trex. Handa kong ipakita sa iyo kung gaano ka kahalaga sa akin." muling wika nito kasabay ng pagdampi ng labi niya sa tuktok ng ulo ko. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Kaagad naman akong napayakap ng mahigpit sa kanya.

 

 

Chapter 267

 

TREXIE POV

 

"Teka lang. Its getting late na ma matutulog na ako." sambit ko at kaagad na lumayo kay Dominie. Grabe, muntik na naman akong kainin ng karupukan ko. Kung hind pa ako lalayo sa kanya baka kung saan na naman mapunta ang pag uusap naming ito. Hindi talaga pwede. Ayaw kong kainin lahat ng ipinangako ko sa sarili ko noon. Hangat maari ayaw ko na sanang bumalik pa sa kanya dahil natatakot akong masaktang muli.

 

"Please stay! Maaga pa naman. Gusto pa kitang makasama." Kaagad na sambit nito at mabilis akong hinawakan sa kamay. Ang balak kong pag alis sa harap nito ay hindi na natuloy lalo na at hinila ako nito paupo sa kanyang kandungan.

 

Lalo ko namang naramdaman ang

malakas na tibok ng puso ko lalo ng ng idantay ni Dominic ang pisngi niya sa balikat ko. Ramdam na ramdam ko ang kilabot na biglang sumalakay sa buo kong pagkatao habang naramdaman ko ang kanyang mainit na hininga na dumadampi sa balat ko.

 

"Stay! Kahit ngayun lang. Kahit saglit lang! Hayaan mo munang makasama kita ng ganito." narinig kong muling bigkas nito. Hindi ko na tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. Ano ba ang ginagawa niya? Bakit feeling ko dinadaan na naman niya ako sa mga ganitong klaseng the moves.

 

"Dom...gabi na. Maaga pa ako papasok ng opisina bukas. " sagot ko naman at pilit na kumakawala sa pagkakayapos niya. Yes, nakayapos siya ngayun sa baywang ko at feeing ko wala talaga siyang balak na pakawalan ako.

 

"Ama mo ang may ari ng kumpanya at pwede kitang i- vouch sa kanya na huwag ka na munang pumasok kung sakaling mapuyat ka." sagot nito. Ramdam ko ang init na nagmumula sa kanyang hininga kaya naman unti-unti na akong nawawala sa huwesyo. Dagdagan pa ng isang bagay na kanina pa bumubukol sa harapan ni Dominc habang nakakandong ako sa kanya.

 

Siguro kung may ibang tao lang na makakakita sa amin ngayun, baka iisipin nila na nagkabalikan na kami.

 

"Pe-pero----"hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng bigla kong naramdaman ang pagdampi ng labi niya sa labi ko. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat. Parang gusto ko ng pagpawisan dahil sa kakaibang init na nararamdaman ko sa buo kong pagkatao.

 

"Wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa buong paligid. Tahimik na ang buong mansion at mukhang tulog na ang halos lahat. Kami na lang yata ni Dominic ang nandito sa labas kaya kahit papaano, nakahinga ako ng maluwag sa isiping wala naman sigurong makakakita sa mga pinangagawa nito ngayun.

 

"Dom...Teka lang---" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ng muli nitong angkinin ang labi ko. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa pagkagulat habang nag-uumpisa ng galugarin ng dila nito ang bibig ko. Para akong biglang nawalan ng lakas at kaagad na napasandal kay Dominic.

 

"Ahmmm!'" narinig ko pang ungol nito habang patuloy nitong ginagalugad ang bibig ko. Nilaro-laro niya ang dila ko na siyang lalong nagpasiklab ng init na narararamdaman sa buo kong pagkatao. Awtomatikong napapikit ang aking mga mata kasabay ng pagtugon ko sa halik nya.

 

Tsaka ko na lang siguro iisipin ang prensipyo ko. Aminado naman akong marupok ako eh lalo na sa mga ganitong eksena. Tska ko na lang siguro iisipin ang posibleng consequences sa pagpapaubaya ko sa kanya ngayun. Bahala na....

 

Kaagad kong tinugon ang mainit na halik niya. Halos magpalitan na kami ng laway at ramdam namin pareho kung gaano kami kasabik sa isat isa. Nakalimutan ko na din na nasa gazebo pala kami at nakakahiya kung may makakakita sa ginagawa namin ngayun.

 

"Ughhh! Hmmm!" hindi ko maiwasang bigkas ng maramdaman ko ang pagbaba ng halik nito papunta sa aking leeg. Nag uumpisa na ding humaplos ang isang palad niya sa aking tiyan pataas sa aking dibdib. Para naman akong mababaliw sa kakaibang sensasyon na nararamdaman ko sa buo kong pagkatao.

 

Ramdam na ramdam ko na din na lalong dumuble nag bumubukol sa harap ni Dominic. Kahit na nakamaong pants ito ramdam na ramdam ko iyun kaya hindi ko maiwasang maigiling ang balakang ko para lalong maramdaman ng pwetan ko ang bukol na iyun. Natigilan naman si Dominic sa paghalik sa leeg ko kasabay ng pagpakawala nito ng mahinang ungol.

 

"Oh Come on...not now. Lalabasan kaagad ako nyan eh." hinihingal na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan ng mapahagikhik kasabay ng pagliyad ko ng maramdaman ko ang pagsayad ng isang palad niya sa isa kong bundok. Pumipisil ito sa bahaging iyun kasabay ng paglapirot nito sa nipple ko.

 

"Ugghhh! Ahmmm, Dom...shit!" hindi ko maiwasang bigkas.

 

"Change position sweetheart. I want to taste your nipple." halos paos ang boses na bigkas nito sa akin. Alam ko na ang ibig niyang sabihin kaya kaagad akong tumayo at muli ding naupo paharap sa kanya. Kaagad nitong itinaas ang blouse ko na siyang dahilan pagkakalantad ng dalawa kong bundok na natatakpan ng manipis na bra.

 

"Ughh! Fuck! My treassure! May real treasure!" Sambit nito kasabay ng pagkatangal ng hook ng bra ko. Tumampad sa harap niya ang dalawa kong matatayog na bundok na nadagdagan ng size pagkatapos kong manganak.

 

 

Chapter 268 (WARNING: SPG) TREXIE POV

 

"Ahmmm, Dom!" hindi ko maiwasang bigkas habang salitan nitong pinagpapala ang dalawa kong nipple. Wala itong kasawaan at para itong uhaw na sangol na salitan nitong s**** ****p ang korona ng dalawa kong bundok.

 

"Yes...moan my name Sweetheart!" sambit pa nito habang pilit na pilit na ipinapasok ang kanyang isang palad sa garter ng aking pajama. Alam ko na kung ano ang pakay nito kaya kaagad kong hinawakan ang kanyang kamay at tinitigan ito sa mga mata.

 

"Not here! Baka may makakita sa atin. Nakakahiya!" wika ko. Nakakabaliw ang ginagawa niya sa akin at gusto kong ipagpatuloy namin iyun. Gusto ko siyang maramdaman ngayung gabi. Gusto ko siyang makasama kahit saglit lang.

 

Kaagad naman nitong nakuha ang ibig kong sabihin at kaagad na ibinaba ang nakataas ko ng blouse. Nakangiti pa itong luminga linga sa buong paligid bago sumagot.

 

"I understand. Sorry, nawala ako sa sarili ko. Lets go somewhere kung saan walang pwedeng makakita sa atin." nakangiti nitong bigkas kasabay ng pag

 

-angat ko sa ire. Hindi na din ako pumalag pa. Nanguyapit ako sa kanyang leeg habang naglalakad na ito papasok ng mansion.

 

Mabuti na lang at tulog na ang lahat ng tao dito sa mansion. Sa sobrang tahimik ng paligid, tanging yabag na lang ni Dominic ang naririnig ko na noon ay mabilis ang hakbang. Para itong hinahabol na ewan habang paakyat kami ng hagdan. Direcho kami sa kwarto ko at kaagad nitong inilock ang pintuan ng makapasok na kami sa loob at buong ingat akong ibinaba sa kama kasunod ng pagdagan niya sa akin

 

"God! Ang tagal kong hinintay ang pagkakataon na ito Sweetheart!" wika nito sa akin kasabay ng pagdampi ng labi niya sa labi ko. Muli naming pinagsaluhan ang mainit na halik. Tanging mahihinang ungol at anas naming dalawa ang naririnig sa buong paligid.

 

Nagpaubaya na din ako habang isa isang tinatangal ang lahat ng saplot ko sa katawan. Hinayaan ko na lang siya total doon din naman ang punta namin. Marupok nga diba kaya bahala na! Ang hirap talagang kalabanin ang init ng katawan.

 

Pagkatangal nito ng saplot sa buo kong katawan muli akong pinaliguan ng halik. Nag umpisa sa aking mukha at saglit na huminto sa dalawa kong dibdib. Masasabi kong expert talaga si

Dominic pagdating sa romansa. Foreplay palang solved na solve ka na. What if kung tuluyan niya na akong angkinin?

 

"Dom! Fuck! What are yo doing?" malandi kong tanong sa kanya habang dahan-dahan nang bumababa ang halik nito patungo sa akin tiyan. Halos mamilipit ang daliri ko sa aking paa dahil sa kakaibang sensasyon na nararamdaman. Wala na akong ni isang saplot sa katawan kaya malayang magagawa ni Dominic lahat ng gusto niya

 

"Relax Sweetheart! Gusto kong maging memorable sa ating dalawa ang gabing ito." sambit nito kasabay ng pagsalat niya sa kanina pang naglalaway kong kabibe. Nilaro laro nito ang hiyas ko kaya hindi ko maiwasang mapaliyad sa sarap.

 

"God, Dom stop it! Lalabasan kaagad ako niyan eh!' hinihinal kong sambit. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa kasabay ng pagbuka niya sa hita ko. Impit akong napatili ng maramdaman ko ang bibig niya na kumakayod sa kabibe ko.

 

"ughhh! Dom! Shit!" sambit kong muli at habang mahigpit na nakahawak sa bedsheet! Hindi ko din malaman kung saan ibabaling ang tingin ko lalo na ng maramdaman ko ang dila nto na pilit na sumisiksik sa butas ko. Basang basa na ako sa bahaging iyun kaya pasabunot kong hinila si Dominic para tigilan niya na ang ginagawa niya. Hindi ko na talaga kaya. Feeling ko kakapusin na ako ng hininga dahil sa sarap na nararamdaman.

 

"Lets go to the next part! Tama na!" hinihingal kong wika. Kaagad niyang nakuha ang ibig kong sabihin at kaagad itong umalis sa ibabaw ko para tangalin na din ang lahat ng saplot sa knayang katawan. Tahimik naman akong nanood sa kanyang ginagawa

habang nakabuyangyang ang hubad kong katawan sa harap niya.

 

Hindi ko pa maiwasan na mapalunok ng aking laway ng kasabay sa paghubad nito sa kanyang brief at ang paglitaw ng kanyang alaga. Parang lalo itong lumaki at tumaba ngayun. Namimintig na din ang ugat nito sa tigas at ano mang sandali ready ng manakmal.

 

"Ready?" wika nito kasabay ng muling pagdagan sa akin. Hindi na ako nakasagot pa dahil muli nitong inangkin ang labi ko. Halos ilang minuto din nagtagal ang halikan namin bago ako nito masuyong tinitigan sa mga mata.

 

"Ready.." nakangiti kong sambit kaya kaagad nitong ibinuka ang aking hita kasabay ng pagdampi ng ulo ng kanyang alaga sa bukana ng aking kweba. Ramdam ko ang init na nagmumula doon kaya hindi ko maiwasang mapapikit.

 

"Thank you so much Sweetheart!" sambit ni Dominic kasabay ng banayad nitong pag ulos. Hindi ko maiwasang mapakapit ng mahigpit sa kanya lalo na ng maramdaman ko ang unti- unting pagpasok ng alaga niya sa kweba ko. Noong una nahirapan pa itong ipasok kahit basang basa na ako sa bahaging iyun. Tatlong taon na wala akong sex kaya muling kumipot ang kweba ko kaya kahit basang basa ang bahaging iyun, nahihrapan pa rin na ipasok ni Dominic ang alaga niya.

 

Ilang saglit lang, isang madiin na ulos ang pinakawalan nito kaya nakapasok din ng buo. Hindi ko naman maiwasan na mapasigaw dahil sa pinaghalong hapdi at sarap na naramdaman na biglang lumakob sa buo kong pagkatao.

 

"Trexie, you're so tight! God! Ito ang hinahanap ng katawan ko. Alam mo bang simula ng lumayo ka sa akin, hindi na ako nakipag sex kahit kanino? Ikaw ang hinahanap ng katawan at buo kong pagkatao." sambit nito sa akin habang banyad pa ang kanyang galaw sa ibabaw ko. Ramdam ko ang paglabas pasok ng alaga niya sa kweba ko kaya kaagad akong napakapit ng mahigpit sa kanyang balikat.

 

"Dom, ang laki niya! Punong puno ako! "hinihingal kong sagot sa kanya. Narinig ko pa ang marahan nitong pagtawa kasabay ng pabilis na pabilis na pagalaw niya sa ibabaw ko. Hindi naman ako magkamayaw sa kakaungol dahil doon

 

"Ughh! Aghhh! Dom! Malapit na ako!" hindi ko maiwasang bigkas habang nilalasap ang masarap na pag iisa ng aming katawan.

 

 

 

Chapter 269

 

TREXIE POV

 

Tahimik ang gabi...hindi, ang madaling araw pala. Madaling araw na akong tinantanan ni Dominic at heto ako ngayun. Tulalang nakatitig sa kawalan habang pilit na inaanalisa ang katangahan na ginawa ko. Bumigay na naman ako kay Dominic. Makailang ulit niya akong inangkin hangang sa mapagod ito at masayang nakatulog sa tabi ko.

 

Buti siya nakatulog kaagad! Eh ako? Paano naman ako. Ayaw akong dalawin ng antok sa kabila ng pagod na nararamdaman ko ngayun. Para akong lutang na hindi ko maintindihan. Hayssst!

 

Masarap makipag sex dahil mahal ko ang lalaking ito pero hindi ko alam kung ano ang magiging consequences sa pagpapairal ko sa karupukan ko.

 

Hayssst, hangang ngayun, ramdam pa rin ng katawan ko ang matinding pagod. Mahapdi ang kabibe ko at sumasakit din ang balakang ko.

 

Paano na kaya ako nito? Nakakahiya talaga! May mukha pa ba akong ihaharap sa mga magulang ko? Sa mga taong nakakakilala sa akin? Ilang beses kong sinumpa na hindi na ako babalik kay Dominic pero heto na naman. Bumigay na naman ako at kaunting haplos lang kaagad akong bumukaka.

 

Hindi ko maiwasang mapatitig sa mukha ni Dominic na payapang natutulog. Hindi ko maiwasang mapangiti nang mapagmasdan ang perpekto nitong mukha. Sa dami ng nagawang kasalanan nito sa akin, hindi pa rin siya maalis alis sa puso at isipan ko.

 

Wala sa sarilig hinaplos ko ang kanyang mukha patungo sa matangos nitong ilong. Gwapo nga sana pero playboy naman! Hayyssst!

 

Sa isiping iyun hindi ko maiwasang makaramdam ng inis. Wala sa sariling pinisil ko ng malakas ang kanyang ilong kaya kaagad itong napadilat at namumungay ang mga matang tumitig sa akin.

 

"Hindi ka pa ba natutulog?"

 

malambing na tanong nito sabay yakap sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Heto na naman! Kilig to the bones na naman ang nararamdaman ko ngayun. Feeling ko talaga ang haba- haba ng hair ko eh. Sa feeling na pahabaan ng buhok baka talo ko si Rapunzel.

 

"Ayaw akong dalawin ng antok eh. Malapit ng mag umaga at kanina ko pa iniisip kung anong palusot ang sasabihin kila Mama kapag malaman nilang magdamag ka dito sa kwarto ko. " sagot ko naman. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa kasabay ng pagdampi ng labi nito sa noo ko.

 

"Huwag mo munang isipin ang tungkol sa bagay na iyan. Walang dapat ng ipag alalala dahil alam naman nilang mag asawa tayo eh." nakapikit na nitong sagot. Mukhang antok na antok talaga ito at pinilit niya lang sagutin ang aking mga katanungan. Hindi na ako umimik pa hangang sa kusa ko na lang din ipinikit ang sariling mga mata para makatulog na din.

 

Pinapahirapan ko lang ang sarili ko sa mga ganitong isipin eh. Maano ba naman kung tsaka na ako mag isip ng mga palusot at matulog muna ako.

 

Para naman hindi ako magmukhang bangag mamayang pagising namin.

 

Sa awa ng Diyos nakatulog naman ako dahil sa muling pagdilat ng aking mga mata, napansin kong maliwanag na ang buong paligid. Nasa tabi ko pa rin si Dominic at nahihimbing pa rin ito sa pagtulog.

 

Gigisingin ko sana siya pero sa huli bigla akong nakaramdam ng awa dito. Mukhang hindi pa ito nakabawi sa pagod kaya inayos ko muna ang kumot niya bago ako dahan-dahan na bumaba ng kama.

 

Napangiwi pa ako ng maramdaman ko ang paghapdi na kabibe ko. Nasubrahan yata sa ilang beses na pag araro sa akin ni Dominic kagabi.

 

Paika-ika akong naglakad patungong banyo. Gusto kong maligo para ma- refresh hindi lang ang katawan ko kundi pati na din ang utak ko. Tanghali na at mukhang hindi na muna ako papasok ng opisina dahil hindi lang kabibe ko ang masakit sa akin kundi pati na din ang balakang ko.

 

Pagkatapos umihi, mabilis kong

itinapat ang hubot hubad kong katawan sa maligamgam na agos ng shower. Hindi ko pa maiwasang mapapikit ng makaramdam ako ng kaunting ginhawa. Tubig lang talaga ang sagot sa nanakit na kalamnan.

 

Pagkatapos kong maligo kaagad kong isinuot ang bathrobe sa aking katawan. Mamaya ko na lang papatuyuin ang buhok ko. Check ko muna kung gising na ba si Dominic.

 

Pagkalabas ko ng banyo kaagad kong napansin ang nakahiga pa ring si Dominic sa kama. Tulog na tulog pa rin at mukhang wala talaga siguro itong balak na pumasok ng opisina ngayun.

 

"Dom! Dominic! Gising!" hindi ko maiwasang bigkas sabay tapik sa kanyang pisngi. Kaagad naman itong naalimpungatan at napatitig sa akin.

 

"Why? Gusto mo ulit?" tanong nito. Malakas ko namang nahampas ito sa dibdib nang marealized ko kung ano ang ibig niyang sabihin.

 

"Anong gusto? Dominic, bumangon ka na! Tangahali na!" sagot ko naman. Kaagad naman itong napakamot ng ulo habang hindi pa rin inaalis ang tingin sa akin.

 

"Paano kong ayaw ko? Magagalit ka ba sa akin?" tanong ito. Tulala naman akong napatitig sa kanya. Natawa ito kasabay ng paghila niya sa akin na siyang dahilan ng pagkatumba ko direcho sa kanyang ibabaw. Impit naman akong napatili dahil sa gulat.

 

"Dominic, teka lang! Sandali...basa pa ako!" saway ko sa kanya ng mapansin ko na kaagad na pumaloob ang dalawa nitong kamay sa ilalalim ng bathrobe ko. Walang kahit na anong saplot ito sa katawan kaya ramdam na ramdam ko ang init na nagmumula dito. Para itong nilalagnat na hindi ko mawari.

 

"Hmmm...ang bango mo Sweetheart!" paos ang boses na wika nito at mabilis na pinagpalit ang aming pwesto. Nasa ilalaim niya na ulit ako ngayun habang dahan-dahan nitong kinakalas ang pagkakabuhol ng tali ng aking bathrobe.

 

"Dom, teka lang...masyado pang maaga! Baka hinihintay na ako ni Daddy sa office!'" halos pabulong kong wika sa kanya. Paano naman kasi, masyadong nakakalunod ang pinapakawalan niyang pagtitig sa akin.

 

 

 

Chapter 270

 

TREXIE POV

 

"Dom, ano ba! Teka lang naman!" hindi ko maiwasang sita kay Dominic ng mapansin kong may kakaiba na naman akong napapansin sa mga mata niya. Nakalarawan na naman ang pagnanasa at aaminin ko na hindi pa nga ako nakakabawi sa nangyari sa amin kagabi tapos heto na naman siya. Gusto niya na naman.

 

"Sweetheart naman, please isa lang! Promise, mabilis lang ito." sagot naman nito. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Anong isa lang? Alam na alam ko na ang mga galawan nito noh? Hindi uso sa kanya ang isa lang. Hindi ito tumitigil hangat hindi nauubusan ng lakas.

 

"No! Tangahali na! Kailangan ko nang icheck ang kambal. Baka hinahanap na nila ako." sagot ko naman at akmang babangon ng ng pigilan ako nito. Hindi talaga siya pumapayag dahil naramdaman ko naman ang biglang pagdampi ng labi niya sa labi ko. Noong una ay banayad lang ang

 

ginagawa niyang paghalik sa akin at hindi naglaon ay naging mapusok na ito.

 

Naging mapangahas na din ang kanyang mga kamay. Kung saan-saan na nakakarating at namalayan ko na lang na pumipisil na ito sa magkabilaan kong bundok.

 

"Ughh! Ano ba! Sinabing- ughhmmm!" aalma pa sana ako pero noong naramdaman ko ang isang palad niya na dumantay sa aking pagkababae kasabay ng pagpisil nito sa mani ko hindi ko maiwasang mapaungol. Walang hiya talaga! Dinadaan na naman niya ako sa pabilisan makuha lang ang gusto niya.

 

Sa mga sumunod na sandali, namalayan ko na na lang na tuluyan na nitong nahubad lahat ng saplot ko sa katawan. Pinaliguan muna ako nito ng halik mula ulo hangang talampakan bago nito ipinwesto ang sariling sandata sa aking basang basa nang kweba. Hindi ko maiwasang mapaungol ng malakas itong kumadyot kasabay ng pagpasok ng sandata niya kaloob looban ko.

 

"Ughhh! Dom!" hindi ko maiwasang bigkas at tuluyang nanguyapit sa balikat niya. Noong una banayad lang ang ginawa nitong pag ulos sa akin hangang sa unti-unti iyung bumilis na para bang may hinahabol. Hindi naman ako magkamayaw sa kakaungol. May gusto akong maabot na hindi ko maintindihan.

 

Alam kong malapit na akong labasan. Kaunting kaunti na lang at makakamit ko na ang climax ng marinig ko ang malakas na katok sa pintuan ng kwarto kasabay ng boses ni Mama Ashley na tinatawag ang pangalan ko. Kaagad namang natigilan si Dominic sa kanyang ginagawa.

 

"Trexie, anak. Tulog ka pa ba? Tanghali na! Lumabas ka muna diyan sa kwarto mo at kumain." wika ni Mama. Hindi ko maiwasang mapakagat ng labi. Biglang nanlamig ang buo kong katawan sabay tulak kay Dominic pero hindi man lang ito natinag. Desidido talaga siguro itong tapusin ang nasimulan niya na dahil nakangiti ito habang nakatitig sa akin. Hindi man lang ito natinag sa presensya ni Mama na nasa labas ng kwarto. Katunayan nasa loob ko pa ang kanyang sandatang pumipintig-pintig at wala talaga siguro siyang balak tangalin muna iyun.

 

"Trexie...naka-lock ang pintuan ng kwarto mo. Tanghali na anak! May

dinaramdam ka ba?" muling wika ni kasabay ng pagpihit nito sa door knob. Buti na lang at naka-lock iyun kaya hindi niya nabuksan kung hindi nakakahiya talaga ang sitwasyon namin ni Dominic ngayun.

 

Hindi nila alam na dito nagpalipas ng gabi si Dominic sa kwarto kaya wala silang idea na ang anak nila ay kinain na naman ng karupukan. Bumukaka ulit sa lalaking ipinangako ko na sa kanila na hindi ko na babalikan.

 

"Ahhmmm Ma..a--ayos lang po a- ako! Sa-sandali po...nagbibihis lang!" sagot ko kasabay ng pagkagat ng sarili kong labi dahil bigla ba naman umulos si Dominic. Bastos talaga kaya sa gulat ko malakas ko itong naitulak na siyang dahilan ng pagkahulog nito sa kama. Narinig ko pa ang mahina nitong pagdaing na para bang nasasaktan. Mabilis ko itong nilapitan at tinakpan ng kamay ko ang kanyang bibig.

 

Mahirap na, baka marinig siya ni Mama na nasa labas lang ng kwarto.

 

"Ganoon ba? Oh sige, pagkatapos mong magbihis bumaba ka muna ng dining area para kumain. Aalis muna ako. Ikaw na muna ang bahala dito sa mansion." sagot nito. Kaagad naman akong nakahinga ng mauwag. Kung aalis si Mama at nasa opisina ni Papa, hindi kami nito mahuhuli ni Dominic.

 

"O--okay po Ma. Thank you po!" sagot ko at kaagad kong narinig ang mga yabag palayo. HIndi ko naman maiwasang mapangiti. Ligtas ako ngayung araw. Dali dali kong inialis ang kamay ko na nakatakip sa bibig ni Dominic at naglakad papuntang pintuan. Ilang saglit din akong nakiramdam at ng mapansin ko na wala ng tao sa labas ng kwarto muli akong napatingin kay Dominic.

 

"Trex naman. Bakit mo ako itinulak?"

narinig ko namang daing nito habang nakaupo pa rin sa carpet na sahig ng kwarto ko. Hindi ko maiwasang mapangiwi ng mapansin ko ang kanyang hitsura. Hubot hubad pa rin ito at nakakawa ang hitsura niya.

 

"So-sorry! Ikaw kasi eh. Binigla mo ako!" sagot ko at mabilis itong nilapitan para tulungan sanang tumayo. Kaya lang mas mabilis ito. Kaagad niya akong inihiga sa carpet at muling itinuloy ang naumpisahan na naming gawin kanina.

 

"Teka lang, akala ko ba---" Hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng muling dumampi ang labi nito sa labi ko. Hind na ako pwedeng pumalag dahil gusto ko din naman ang ginagawa niya. Ang hirap kayang mabitin.

 

Ilang saglit lang napuno na ng ungol naming dalawa ang apat na sulok ng aming kwarto. Walang makakapigil sa isang Dominic dela Fuente na ilang beses niyang binabangit sa akin na tatlong taon siyang tigang dahil never siyang nakipagtalik sa ibang babae simula noong nilayasan ko siya. Hindi ko nga alam kong maniniwala ba ako eh!

 

 

Chapter 271

 

TREXIE POV

 

Mahigit isang oras din kaming nagkulong ni Dominic sa loob ng kwarto bago sabay kaming lumabas. Nakahinga ako ng maluwag dahil hindi pa rin umuuwi si Mama Ashley at hindi niya ako nahuli na magdamag na nanatili sa kwarto ko si Dominic at magdamag din kaming may ginawang milagro.

 

"Ano nga pala ang plano mo. I mean, aalis ka na ba?" Hindi ko maiwasang tanong kay Dominic habang pareho na kaming nakaupo dito sa harap ng mesa para kumain ng breakfast..nope, lunch na pala dahil halos alas onse na pala ng umaga.

 

"Kung ayaw mo akong umalis pwede akong mag stay dito sa tabi mo hangang gusto mo." nakangiti nitong sagot. Hindi ako nakaimik. Kung pwede nga lang eh...kaya lang nag aalangan talaga ako. Oo, may nangyari na sa amin pero hindi ibig sabihin noon na bumalik na din ang tiwala ko sa kanya. Hindi ganoon kadali iyun.

 

"Ang pananahimik ba na iyan ay 'yes' ang sagot?" nakangiti nitong tanong sa akin. Natigilan ako sabay iling.

 

"Anong sabi mo? Dom, ano ka ba? Sex lang ang namagitan sa ating dalawa pero hindi ibig sabihin noon na muli ng nagbalik ang tiwala ko sa iyo." sagot ko naman pero sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Tumututol din ang kalooban ko sa sinabi ko sa kanya. Hindi simpleng sex lang ang namagitan sa aming dalawa. Mahal ko siya kaya muli akong bumigay pero ayaw ko namang tuluyang magtiwala sa kanya. Natatakot pa rin ako sa mga posibleng mangyari.

 

"Why? Hangang ngayun pa ba hindi mo pa rin ako mapatawad sa lahat ng mga pagkakamali ko? Hindi mo pa rin ba ramdam ang pagsisisi ko Trex? Kayo ng mga bata nalang ang mas mahalaga sa akin ngayun. Sana bigyan mo ako ng chance na maipakita ko sa iyo kung gaano ka kahalaga sa akin." sagot nito. Para namang pinipiga ang puso ko sa sakit na nararamdaman ng kalooban ko. Kung pwede nga lang eh. Kaya lang, nadadaig pa rin ng takot ang puso ko. Ang hirap pa rin magtiwala at masaktan.

 

"Sorry, pero hindi ko kaya. Natatakot ako!" sagot ko. Ang lakas ko umungol kagabi hangang kaninang umaga pero hindi pa rin kayang burahin ang sakit ng nakaraan. Mahirap mag moved on lalo na kapag naiisip ko na muntik na akong mapatay ni Dominic noon.

 

Mahirap burahin sa isipan ko ang mga masasakit na salita na narinig ko mula mismo sa kanyang bibig.

 

"I understand! Hangat maari, ayaw din naman kitang pilitin na paniwalaan ako na nagbago na ako. Hihintayin ko na lang ang time na tuluyang maghilom ang sugat sa puso mo at mapatawad mo ako Trex."

 

malungot na sagot nito habang dahan dahan na tumatayo. Hindi naman ako nakaimik. Hangang ngayun, nagtatalo pa rin ang puso at isipan ko.

 

"May importante lang akong aasikasuhin. Babalik ako mamayang hapon para makasama ka at ang mga bata." wika nito kasabay ng banayad na paghalik nito sa aking noo at nagmamadaling naglakad palabas ng dining area. Malungkot kong nasundan ito ng tingin.

 

Gusto ko sana itong tawagin at pakiusapan na huwag na munang paalisin dahil gusto ko pa sana siyang makasama kahit sandali lang kaya lang dinaig na din ako ng hiya. Pagkatapos kong ipaalam sa kanya na hindi pa bumabalik ang 100% na tiwala ko sa kanya, mag iinarte ako ng ganito? Hayssst! Ang gulo ko!

 

Wala akong choice kundi ang ipagpatuloy ang pagkain. Balak kong personal na alagaan ang kambal ngayun araw since wala naman akong balak na pumasok ng opisina. Nakakahiya dahil para akong kabuti na bigla na ang sumusulpot doon. Laging late at hindi kayang sundan ang tamang oras ng pagpasok sa opisina.

 

Pagkatapos kong kumain, timing naman ang pagpasok ng isa sa mga kasambahay namin. May hawak itong isang bouquet ng red roses with chocolates at magalang na iniaabot sa akin.

 

"Para daw po sa inyo Mam." magalang na wika nito. Kunot noo kong inaabot ang bouquet na hawak nito at kaagad na binasa ang nakalagay na card na nakaipit dito. Kaagad na nagsalubong ang kilay ko ng mabasa ko ang pangalan ni Cholo.

 

"Pakitapon na lang po nito Manang and next time huwag po kayong basta- bastang tumangap ng mga ganitong bagay." seryoso kong wika kay Manang at mabilis na iniabot sa kanya ang bouquet. Bakas naman sa hitsura nito ang pagkagulat.

 

"Pero Mam, galing po kay Sir Cholo ang mga bulaklak." sagot naman nito kaya kaagad ko itong pinukol ng seryosong tingin.

 

"Sorry po. Masusunod po kung ano man ang kagustuhan niyo." hinging paumanhin nito. Kaagad naman akong tumango.

 

"Pakitapon sa basurahan ang mga bulaklak na iyan at kung may gustong kumain ng chocolates so be it. Basta sa susunod ayaw ko ng mag entertain ng ganitong bagay. Naiinitindihan niyo po ba Manang?" mahinahon kong wika kay Manang na kaagad naman itong tumango.

 

"Naiinitindihan ko po Mam Trexie." sagot nito kaya kaagad ko na itong tinalikuran.

 

Hindi ko gusto si Cholo pero ayaw ko din naman maging unfair sa kanya. Ayaw ko siyang paasahin dahil wala naman talaga siyang mahihita sa akin. Marami pang mga matitinong babae na mahanap niya diyan. Iyung dalaga at walang sabit kaya walang dahiln para ipagsiksikan niya ang sarili sa akin.

 

 

Chapter 272

 

TREXIE POV

 

Mabilis na lumipas ang oras. Ang pangako na babalik si Dominic kinahapunan ay hindi natupad kaya naman hindi ko maiwasang

 

makaramdam ng lungkot. Masyado pa naman akong umasa na muli namin siyang makakasama ng mga bata kahit saglit na oras lang pero hindi nangyari.

 

Bigla kasi itong tumawag na may importanteng tao daw itong kakatagpuin sa Visayas at hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng pagseselos sa isiping baka si Michelle lang ang kakatagpuin niya doon. Sino bang importanteng tao ang pupuntahan doon eh wala naman siyang kamag anak doon at puro negosyo at si Michelle lang naman ang inaatupag niya noong doon pa kami nakatira.

 

Gayunpaman, patuloy pa rin ang takbo ng buhay. Balik opisina ako habang hindi naman tumitigil si Cholo sa kakapalipad -hangin sa akin. Ayaw niya daw talaga akong tigilan hangat hindi niya makamit ang matamis kong ' oo'na malabong mangyari dahil pagmamay-ari ng isang Dominic Dela Fuente lang ang puso ko.

 

"Good Morning Trex!" nandito ako sa opisina at abala ako sa harap ng computer ng marinig ko ang boses ni Cholo. Nakatayo ito sa nakaawang na pintuan ng opisina habang may hawak na isang bouquet ng red roses. Pilit ko naman itong nginitian.

 

Good Morning! Ang aga mo yata ngayun? Wala si Daddy, may maaga siyang meeting kay Mr. Laurente!" imporma ko sa kanya kahit na ang totoo alam ko namang hindi si Daddy ang pakay niya kaya nandito siya kaaga ngayun sa opisina.

 

"Nope! Hindi si Tito ang kailangan ko. Actually, dumaan lang ako dito para sana ibigay sa iyo itong mga bulaklak na kasing ganda mo at siyempre gusto din kitang makita. Hindi ka kasi maalis sa isipan ko eh kaya sinadya kong dumaan muna dito bago pumasok ng opisina." nakangiti nitong sagot. Pilit ko naman ang mapangiwi dahil sa sinabi niya. Hindi ko gusto ang naririnig na mga salita mula sa kanya at nako-cornihan ako. Kung kay Dominic sana galing ang mga salitang iyun baka kanina pa ako naglupasay sa killig.

 

Hayyst! Kumusta na kaya siya? Gaano ba talaga kaabala ang Dominic na iyun sa Visayas at hindi man lang niya nagawang dumalaw sa mansion gayung malaya naman sana siyang nakakalabas pasok doon.

 

Nakakalungkot lang dahil pagkatapos ng may nangyari sa amin tsaka naman ito umiskapo at nagbibisi-bisihan.

 

"Hey, tulala ka na naman ah?" naputol lang ako sa pagmumuni-muni ko ng maramdaman ko ang pagdantay ng isang kamay ni Dominic sa balikat ko. Pasimle naman akong pumiksi para sana tangalin ang kamay niya doon pero pursigido si Cholo na hawakan ako doon.

 

"Cholo please, pwede bang pakitangal ng kamay mo? Hindi nakakatuwa." saway ko sa kanya habang pigil ko ang inis ko. Wala siyang karapatan na mahawak-hawakan ako kahit sa balikat lang lalo na at hindi ko siya binigyan ng pahintulot.

 

"Trex naman. Ngayun ka pa ba mag iinarte? Sooner or later, ikakasal na din naman tayong dalawa at tayo pa rin naman ang nakatakdang magsasama habang buhay. Walang dahilan na pagbawalan mo ako sa mga bagay na gusto kong gawin sa iyo dahil gusto ko lang ipakita sa iyo kung gaano ka kahalaga sa akin." nakangiti nitong sagot. Naiinis kong tinapik ang kamay niya sabay tayo. Dumistansya ako ng ilang hakbang sa kanya dahil baka kung ano ang gawin niya sa akin.

 

"Sino ang nagsabi na pakakasal ako sa iyo? Sa natatandaan ko hindi pa naman kita sinasagot ah at never na maging tayo dahil hindi kita mahal. Cholo, tanging pagmamahal bilang isang kaibigan ang kaya kong ibigay sa iyo kaya sana huwag kang lumagpas sa boundary na iyan." diretasahan kong sagot ko sa kanya. Kita ko naman ang pinaghalong pagkadismaya at pagkainis sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

 

Pero wala na akong pakialam pa. Nasabi ko na ang mga gusto kong sabihin at wala na akong magagawa kung nasaktan ko man siya. Kaysa naman patuloy ko pa rin siyang paasahain na wala naman talaga akong balak patulan sya dahil hindi ko siya mahal. Para kay Dominic lang ang puso ko at wala ng iba.

 

"Siya pa rin ba? Dont tell me na mahal mo pa rin ang gagong Dominic na iyun sa kabila ng mga pinanggagawa niya sa iyo?" bakas ang galit sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Nanlilisik din ang kanyang mga mata na nakatitig sa akin kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng takot.

 

"Wala ka ng pakialam kung si Dominic pa rin ang mahal ko. Naging totoo lang ako sa nararamdaman ko at kahit na anong gawin ko, hindi kita kayang mahalin kaya sana tumigil ka na! Hindi na ako natutuwa sa panliligaw mong ito sa akin kaya ibaling mo na lang sa ibang babae kung ano man ang naramdaman mo para sa akin." sagot ko naman. Kaagad itong umiling at inisang hakbang ang pagitan naming dalawa at mariin akong hinawakan sa magkabilaang balikat.

 

"Ano ba ang wala sa akin na meron sa kanya para lang matutunan mo akong mahalin Trex! Simula noong nakilala kita, wala akong ibang babae na hinangad na makasama habang buhay kundi ikaw lang! Bakit ba napaka- hirap mong abutin? Bakit ba napakahirap para sa iyo na ako ang mahalin mo!" nanlilisik ang mga matang tanong sabay yugyog sa akin. Lalo naman akong nakaramdam ng takot habang nakatitig kay Cholo.

 

Ibang Cholo na ang kaharap ko ngayun. Wala ang dating Cholo na mahinahon at palaging nakangiti. Ibang iba na siya at hindi ko akalain na may itinago pala siyang ganito kagaspang na pag uugali.

 

"Ano ba! Bitawan mo nga ako!" galit kong angil sa kanya. Pilit kong tinatakpan ang namuong takot sa puso ko. Walang dahilan para matakot ako sa kanya lalo na at nandito ako sa sarili naming teritoryo.

 

 

Chapter 273

 

TREXIE POV

 

"Pakipot ka lang eh! Pinapahirapan mo lang ako dahil alam mong wala akong choice kundi suyuin ka!" galit na wika ni Cholo habang mabilis itong naglakad patungo sa pintuan ng opisina. Sumilip pa siya sa labas bago isinara at inilock at mabilis na naglakad palapit sa akin.

 

"A-anong gagawin mo? Cholo tumigil

 

ka na ha? Hindi ka na nakakatuwa!" galit kong wika sa kanya sabay atras. Nginisihan lang ako nito habang nanlilisik ang mga matang nakatitig sa akin. Ibang iba na si Cholo. Napalitan ang maamo nitong mukha ng mabagsik na awra. Nakakatakot na siya!

 

"Bakit ba kailangan mo pa akong pahirapan? Hindi ka naman sana malinis na babae at kung makapag inarte ka akala mo virgin ka pa! Ilang beses ka na bang pinagsawaan ng Dominic Dela Fuente na iyun at bakit sa tuwing lumalapit ako sa iyo, diring diri ka sa akin? Ano pa ba ang kulang Trexie? Ano pa ang dapat kung gawin para tuluyan ka ng mahulog sa mga kamay ko!" halos sumigaw na ito dahil sa matinding galit. Hindi ko naman maiwasan na maluha dahil sa takot na nararamdaman.

 

"Dapat nga hindi ka na mag iinarte eh dahil marumi ka ng babae! Wala ka ng dapat pang ipagmalaki dahil ilang beses ka ng pinagsawaan ng Dominic na iyun!" muling wika nito na kaagad na nagpausbong ng galit na nararamdaman ko. Wala siyang karapatan na insultuhin ako dahil wala kaming ugnayan at wala siyang naiambag sa buhay ko.

 

"Marumi? Sigurado ka ba? Kung marumi akong babae bakit pinipilit mong ipagsiksikan ang sarili mo sa akin? Dahil ba mapera ang pamilya ko at gusto mong maambunan ng kahit kaunting yaman ang negosyo niyong palubog na?" nang iinsulto kong sagot sa kanya. Lalong nag alab ang galit sa mga mata nito habang nakatitig sa akin. Sapol ko yata ang ego niya kaya halos patayin niya ako sa mga titig niya.

 

"Hindi ko akalain na ganito ka din pala katalino. Akala ko talaga tatanga tanga ka lang dahil hinayaan mo ang Dominic na iyun na bilugin ang ulo mo. Hindi ko alam na may itinatago ka palang talino Trexie. Tingnan ko lang kung hindi magmakaawa sa akin ang mga magulang mo na pakasalan ka sa gagawin ko sa iyo." nakangisi nitong wika habang dahan-dahan na naglakad palapit sa akin. Takot naman akong napaatras dahil may nakikita akong kakaiba sa mga mata niya habang nakatitig sa akin.

 

"Huwag kang lumapit. Isang maling hakbang mo lang at sisiguraduhin kong mabubulok ka sa kulungan Cholo! "galit kong sigaw sa kanya at nang mahawakan ko ang isang flower vase ay kaagad kong ibinato sa kanya. Nakailag siya pero lumikha iyun ng malakas na ingay ng bumagsak sa sahig. Lalo naman akong nanginig sa takot.

 

Hindi pwedeng magtagumpay si Cholo sa gagawin niya sa akin. Hindi ako papayag!

 

"Hindi mo ako madadala sa mga ganitong drama Trexie. Alam mo pagod na ako sa kakasuyo sa iyo eh. Tatlong taon akong naghintay sa iyo pero pag iinartihan mo pa rin ako? Sino ka ba ha? Wala ka namang kwenta eh!" muling wika nito at halos inisang hakbang ang pagitan namin at hinawakan ako buhok at pilit na kinaladkad papuntang sofa. Hindi ko naman maiwasan na mapasigaw sa

takot at sakit ng anit ko.

 

"Walang hiya ka! Bitawan mo ako! Ang lakas ng loob mong gawin ito sa akin!" galit kong sigaw sa kanya ng bigla niya akong itulak sa sofa. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko ng mabilisan niyang tinangal ang kanyang sinturon habang nakangising nakatitig sa akin. Lalo naman akong kinabahan at akmang tatayo ako sa sofa ng bigla niya akong hawakan at pilit na pinapahiga.

 

"Ang arte mo talaga! Alam kong magugustuhan mo din naman ang gagawin ko eh. Promise, mas magaling ako sa Dominic na iyun at once na matikman mo ako, alam kong hahanap -hanapin mo ako." nakangisi nitong wika at kaagad niyang idinampi ang labi niya sa labi ko. Kaagad akong nakaramdam ng pandidiri kaya ubod lakas kong kinagat ang labi niya na siyang dahilan ng kaagad niyang paglayo sa akin kasabay ng pagdapo ng malakas na sampal sa pisngi ko. Halos panawan ako ng ulirat sa lakas noon.

 

Hindi ko maiwasang mapaiyak at sa nanlalabo kong mga mata napansin ko ang nakangising mukha ni Cholo na nakatitig sa akin. Dahan-dahan niya ng ibinaba ang suot niyang pantalon na siyang dahilan ng malakas kong iyak dahil sa takot. Umaasa ako na sana dumating na si Daddy at matulungan ako sa ganitong sitwasyon.

 

"Cholo, maawa ka sa akin. Kung ano man ang inisip mo huwag mong ituloy. Please!" nakikiusap kong wika sa kanya ng mapansin ko na tuluyan nya ng nahubad ang pantalon niya. Desidido talaga itong gawan ako ng kahalayan.

 

"Hindi ituloy? Tingnan mo nga kung gaano ka kaarte! Hindi ka na virgin para pag inartihan mo ako ng ganiyan kaya relax ka lang." nakangisi nitong sigaw sa akin at pahaklit na hinila ang suot kong blouse na siyang dahilan ng pagkapunit noon. Kaagad akong napasigaw sa takot habang pilit na nagpupumiglas sa pagkakahawak niya.

 

"No! No! Hayop ka! Hayop!"

 

pinaghalong galit at takot ang nararmamdan ko habang sinasabi ang katagang iyun. Halos maputululan na din ako ng litid dahil sa lakas ng pagkakasigaw ko at umaasa ako na sana may makarinig sa akin at matulungan ako sa nakaktakot na sitwasyon na ito.

 

Hindi naman ako nabigo dahil kaagad kong narinig ang pagkawasak ng pintuan ng opisina at sa nanlalabo kong paningin naaninagan ko ang galit na mukha ni Dominic habang nakasunod sa kanya si Papa Ryder.

 

Naging mabilis ang sumunod na

pangyayari. Namalayan ko na lang na lupaypay ng nakahiga sa sahig si Cholo habang may umaagos na dugo sa kanyag ilong. Takot naman akong napasiksik sa kabilang sulok ng sofa habang patuloy sa pag iyak.

 

Chapter 274

 

DOMINIC POV

 

Kaagad na kumulo ang dugo ko sa naabutan kong eksena dito sa opisina. Mabuti na lang maaga akong nakarating dahil kung hindi baka may masamang nangyari kay Trexie. Mabilis kong sinugod si Cholo at kaagad na binigyan ng malakas na sapak na siyang dahilan ng agarang pagkatumba nito sa sahig.

 

Marami akong inasikaso na importanteng bagay sa visayas nitong mga nakaraang araw na siyang dahilan kung bakit ilang araw ko ding hindi nabisita ang mga bata at si Trexie.

 

Dumating galing US ang half sister kong si Denise at gusto niyang magka- bonding muna kaming

 

magkakapamilya habang inaasikaso ko ang ilan sa mga negosyo ko sa visayas.

 

Medyo mahina na din kasi ang biological mother ko dahil sa kanyang sakit.

 

Pagkatapos ng ilang araw napilitan din silang pumayag na makabalik ako ng Manila para makasama din ang aking mag ina. Pumayag si Mama basta sa kondisyon na dalhin ko sa harap niya ang kanyang mga apo.

 

Sa mansion ako dumirecho pero kaagad na sinabi ni Mama Ashely na nasa opisina daw si Trexie. Kinumusta ko lang ang mga anak namin at kaagad na akong bumyahe patungong opisina ng Sebastian Logistics. Miss na miss ko na si Trexie at gusto ko na siyan makita.

 

Dumaan pa nga ako sa isang flower shop para bumili ng paborito nitong bulaklak. White roses at pina- customized ko pa iyun sa design na alam kong magugustuhan ni Trexie dahil gusto kong maging special ang

lahat. May isang set ng Jewlery kasi akong ireregalo din sa kanya at pinasabay ko na sa paglagay sa flower boquet. Kasama na din sa nagiging desenyo ang box ng jewelry na siyang labis kong ikinatuwa.

 

Pagkatapos gawin ang flower bouquet kaagad na akong bumyahe papuntang opisina. HIndi pa rin maalis-alis ang pagkakangiti sa labi ko lalo na tuwing naaalala ko ang maiinit na sandali sa pagitan naming dalawa bago ako bumiyahe papuntang visayas. Tiyak na nagtatampo na sa akin si Trexie dahil medyo matagal akong hindi nagpakita pero alam kong maiintindihan niya din ako kapag marinig niya na ang paliwanag ko.

 

Saktong pagkababa ko ng elevator kung saan matatagpuan ang opisina ng CEO ay kaagad ko namang napansin ang naglalakad na si Papa Ryder sa isang pasilyo. Mukhang pabalik na ito ng opisina at napansin ko pa ang paguhit ng ngiti sa labi nito ng mapansin niya nag presensya ko.

 

"Good Morning Pa!" BAti ko pa sa kanya. Kaagad naman akong tinapik nito sa balikat bago nagsalita.

 

"Dinadalaw mo ba si Trexie? Nasa loob siya ng opisina ko. Sumabay ka na sa akin.''" pagyayaya nito na kaagad ko namang ikinatuwa. Ang sarap sa pakiramdam na boto sa iyo ang ama ng babaeng iniibig mo. Wala na talagang problema at ang pagpayag na lang ni Trexie ang hinihintay ko para muli kaming magsama.

 

Balak ko nga sanang pakasalan ulit ito para makapag umpisa kami ng panibagong buhay. Gusto ko na din kasing kalimutan niya ang mga masasakit na alaala ng nakaraan at mamuhay ng masaya at tahimik kasama ng mga anak namin.

 

Pagkatapat namin sa pintuan ng opisina kaagad na napakunot ang noo ni Papa Ryder ng napansin niya na naka -lock ang pintuan. Wala ang secretary at may ilang empleyado akong napansin sa hindi kalayuan na abala sa kani-kanilang trabaho.

 

"Hindi naman nagla-lock ng pintuan ang batang iyun ah ?" narinig ko pang bulong ni Papa Ryder at akmang kakatok na ng pareho naming narinig ang pagsigaw ng kung sino sa loob ng opisina. Kaagad akong naalarma lalo na ng mabusisan ko si Texie kaya sa sobrang pagkataranta ko kaagad kong sinipa ang pintuan ng opisina na siyang dahilan ng kaagad na pagkawasak noon.

 

Halos manginig ako sa galit ng kaagad na sumalubong sa mga mata ko ang kagimbal-gimbal ng pangyayari. Si Cholo, balak gawan ng masama si Trexie na noon ay hilam na ng luha ang mga mata at patuloy na nagmamakaawa sa harapan ni Cholo. Napansin ko pa ang paglingon ni Cholo sa gawi namin pero hindi ko na ito binigyan pa ng chance na makapagsalita.

 

Kaagad ko itong sinugod at pinagsasapak. Lalaban pa sana ito pero mas malakas ako sa kanya. Galit ako at sa mga sandaling ito, muling nabuhay ang halimaw ng matagal ko ng itinago sa kaloob-looban ng pagkatao ko.

 

Parang gusto kong pumatay dahil sa matinding galit lalo na ng marinig ko ang takot na takot na pag iyak ni Trexie habang nakasiksik ito sa sofa at yakap ang sarili.

 

"Hayop ka! Ano ang ginawa mo sa asawa ko? Papatayin kita!" galit kong sigaw at halos mabasag na ang mukha ni Cholo sa nakatihaya na sa sahig at dumudugo na ang ilong. Putok na din ang bibig nito at namamaga na ang mga mata.

 

"Dominic tama na iyan. Baka mapatay mo siya!' narinig kong awat ni Papa Ryder at malakas akong hinila palayo kay Cholo. Kaagad namang dumako ang tingin ko kay Trexie na noon ay nanginginig pa rin sa takot habang

 

umiiyak. Bumitaw ako sa pagkakahawak ni Papa Ryder at kaagad kong hinubad ang suot kong suit at mabilis na naglakad palapit kay Trexie at ibinalabal sa kanya iyun.,

 

"Trexie, ayos ka lang ba? Sshh! Tahan na! Nandito na ako. Hindi ako papayag na gawan ka niya ng masama." wika ko at mabilis kong sinapo ang kanyang mukha. Kaagad itong nag angat ng tingin at tumitig sa akin. Kahit basang basa ng luha ang kanyang pisngi hindi pa rin nakaligtas sa paningin ko ang pasa sa kaliwa niyang pisngi. Kaagad akong napatiim bagang at mahigpit itong niyakap.

 

"Dom! Salamat! Salamat dahil dumating ka!" umiiyak na wika nito. Hinaplos-haplos ko ang likod nito para sana pakalmahin pero mukhang na- trauma talaga ito sa nangyari. Wala sa sariling napatingin ako kay Papa Ryder na noon ay kitang kita ang galit sa kanyang mga mata habang nakatitig kay Cholo.

 

 

 

Chapter 275

 

DOMINIC POV

 

Ramdam ko ang panginginig ng buong katawan ni Trexie habang yakap ko. Talagang natakot ito dahil sa ginawa ni Cholo. Humanda talaga sa akin ang lalaking iyan. Hinding hindi ko talaga mapapalagpas lahat ng mga kawalang hiyaan na ginawa niya. Magbabayad siya!

 

"Ssshh! Tahan na Sweetheart! Nandito na ako. Hindi ko hahayaan na mangayari ulit sa iyo ito!" wika ko sa kanya habang hawak ko ang magkabilaan niyang pisngi. Pinilit kong titigan nya ako para iparamdam sa kanya na hindi sya nag iisa. Na ligtas na siya sa kahit na anong panganib mula sa mga kamay ni Cholo.

 

"Natatakot ako! A-akala ko talaga katapusan ko na eh." umiiyak na wika nito. Kaagad naman akong umiling.

 

"Hinding hindi ko mapapayagan na may masamang mangyari sa iyo. Hayaaan mo, pagdudusahan ng Cholo na iyan lahat ng mga kalapastanganan na ginawa niya." sagot ko. Lalo naman itong napaiyak kaya mahigpit ko itong muling niyakap.

 

Kung pwede nga lang na akuin ko na lang ang trauma na nararamdaman niya ngayun, ginawa ko na sana. Ayos lang kung ako ang maghirap eh, huwag na siya dahil kutang kuta na siya sa lahat ng mga pasakit sa buhay. Nasa punto ng buhay ko na gusto kong iparamdam sa kanya ang lahat ng mabubuting bagay, maging masaya lang siya. Gusto kong makalimutan niya lahat ng mga mapapait na alaala pero sa ginawa ni Cholo ngayun, lalo lang nitong dinagdagan ang trauma na naranasan ni Trexie sa buhay niya.

 

Ang sarap sanang balian ng buto ng Cholo na ito pero kailangan kong magpakahinahon. Everything is under control at alam kong hindi papayag ang mga Sebastian na hindi mabibigyan ng katarungan ang nangayari ngayun kay Trexie.

 

"Ano ang ginawa mo sa anak ko? Pinagkatiwalaan kita! Itinuring kitang hindi na iba sa pamilya ko dahil anak ka ng kaibigan ko pero bakit mo nagawang ganituhin si Trexie?" narinig kong galit na sigaw ni Papa Ryder. Kanina pa ito paroon at parito habang bakas ang galit sa kanyang mukha.

 

Tumigil pa ito sa nakabulagtang si Cholo at sinipa ng malakas sa tiyan. Napadaing naman ito sa sakit habang habol ang paghinga. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

 

Pareho siguro kami ni Papa Ryder ng nararamdaman at iniisip. Kung pwede lang pumatay ng tao kanina ko pa sana ginawa. Pero ayaw kong pangunahan ang batas at lalong ayaw kong magdulot ng dagdag na trauma kay Trexie.

 

"Ti--Tito! Sorry po! Ma-mahal ko siya....mahal ko---" hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng muli itong sipain in Papa Ryder. Muling napadaing si Cholo dahil sa matinding sakit.

 

"Hindi ko na kailangan pa ang mga paliwanag mo. Nagawa mong saktan at bastusin ang anak ko! Kung hindi ka lang anak ng kaibigan ko pinatay na kita!" galit na muling sigaw ni Papa Ryder. Naramdaman ko naman ang pagkalas ni Trexie sa pagkakayakap ko kaya napatitig ako sa kanya. Medyo kumalma na ito pero bakas pa rin ang takot sa mga mata niya habang pasulyap sulyap kay Cholo.

 

"Pa, gusto niya akong gawan ng masama kanina Mabuti na lang at

dumating po kayo! Gusto kong mapagbayaran niya lahat ng pagkakamali niya. Gusto ko siyang makulong." umiiyak pa rin na wika ni Trexie. Nakahawak ito sa akin pero ramdam ko pa rin nag panginginig ng kamay niya. Hindi ko din kayang titigan ang pasa sa pisngi niya.

 

Dumating na din ang mga security guard ng kumpanya. Ibinalita nila kay Papa Ryder na tumawag na daw sila ng mga pulis at on the way na daw. Napansin ko naman na parang nanghihinang napaupo si Papa Ryder sa swivel chair habang bakas pa rin ang galit sa mga mata na nakatitig kay Cholo na noon ay nanghihinang pilit na bumabangon.

 

"Huwag mo ng pilitin pa na bumangon dahil parating na ang ama mo. Hindi ko mapapalagpas ang ginawa mo kay Trexie kaya damay damay na! Simula ngayung araw, ititigil ko na ang suporta na ibinibigay ko sa kumpanya niyo! Puputulin ko na din ang kahit na anong ugnayan ng pamilya ko sa pamilya niyo." wika ni Papa Ryder na kaagad na nagpaangat ng mukha ni Cholo.

 

Magang maga ang mukha nito pero never akong nakaramdam ng awa sa kanya. Hindi nga siya naawa kay Trexie kanina eh. Gusto niya na ngang gawan ng kahalayan, nagawa niya pang saktan patunay dito ang pasa sa pisngi ng babaeng pinakamamahal ko. Kung wala lang siguro sa paligid si Papa Ryder, baka kanina ko pa pinatay ang rapist na iyan. Mataas ang pagalang ko kay Mr. Sebastian kaya ayaw kong maging marahas sa harap niya hangat maari.

 

Mabilis na lumipas ang oras. Kahit papaano, napansin kong medyo kalmado na si Trexie pero napansin ko din na iniiwas nito ang tingin kay Cholo. Halos sabay na din na dumating ang mga pulis pati na din ang ama ni Cholo at halos lumuhod pa ito sa harap ni Papa Ryder mpatawad lang ang anak niya.

 

"Talo-talo na tayo. Naging magkaibigan tayo sa mahabang panahon pero mas mahalaga sa akin ang kapakanan ng anak ko. May kasalanang nagawa ang anak mo kaya dapat lang na pagbayaran niya iyun." malamig ang boses na sagot ni Papa Ryder sa ama ni Cholo. Kita ko ang pagkadismaya sa mga mata ng ama ni Cholo habang sinusundan ng tingn ang anak na naka-posas na.

 

 

 

 

Chapter 276

 

TREXIE POV

 

Laking pasalamat ko dahil hindi nagtagumpay si Cholo sa balak niyang panghahalay sa akin. Mabuti na lang at dumating si Papa at Dominic sa tamang oras kung hindi baka kung ano na ang nangyari sa akin. Baka habang buhay kong kamuhian si Cholo dahil sa kabaliwan niyang ginawa. Baka tuluyan din akong masiraan ng bait dahil hindi ko talaga matangap na may ibang lalaking bababoy sa katawan ko.

 

"Pa, kailangan munang madala ni Trexie sa hospital. Kailangang matingnan ng Doctor ang pasa niya." narinig kong wika ni Dominic. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya at hindi nakaligtas sa paningin ko ang bakas ng pag alala sa kanyang mukha. Para namang may kung anong bagay na biglang humaplos sa puso ko. Ramdam ko sa mga kilos at titig ni Dominic na mahal niya nga ako.

 

Malaki ang utang na loob ko sa kanya ngayung araw kaya naman dapat lang na pakisamahan ko siya ng maayos. Isa pa, mukhang palagay na din ang loob niya sa ama ko dahil 'Papa' na din ang

kanyang tawag. "Mabuti pa nga siguro. Mauna na ako sa inyo sa presento. Kailangang masampahan ng kaso si Cholo para tuluyan na siyang makalaboso."

 

seryosong sagot ni Papa. Natigilan naman ako lalo na noong naalala ko ang mukha kanina ng ama ni Cholo na sa Tito Miguel.

 

Grabe ang pagmamakaawa niya kanina kay Papa na huwag ipakulong ang anak niya at siya na daw ang bahalang kakastigo pero nanindigan si Papa. Hindi biro ang ginawa sa akin ni Cholo at kailangan niya talaga iyung pagbayaran.

 

Mabilis na lumipas ang mga sumunod na sandali. Kaagad nga akong dinala ni Dominic sa hospital para ipa-check up at kahit makailang ulit ko na itong sinabihan na ayos lang ako, hindi pa rin sya nakikinig. Mas maigi na daw na matingnan ang pasa ko ng mga eksperto para hindi siya mag alala.

 

Pasa lang naman ang meron ako at gagaling din ito sa pagdaan ng mga araw. Ang importante lang naman sa akin ay ligtas ako sa mga kamay ni Cholo. Pero dahil gusto talaga ni Dominic na patingnan ako sa Doctor wala na akong nagawa pa kundi ang magpaubaya na lang. Alam kong sa mga sandaling ito hindi siya papayag na hindi masunod ang gusto niya.

 

Pagakagaling sa hospital, kaagad na akong idinirecho ni Dominic sa mansion. Kailangan ko munang magpahinga at irelax ang sarili ko. Sa sobrang dami ng nangyari ngayung araw parang gusto ko nga munang magmuni-muni at magkulong ng kwarto. Gusto kong makapag isip muna. Sa totoo lang nagdadalawang isip ako kung tutuluyan ko bang sampahan ng kaso si Cholo. Naaawa kasi ako sa kanyang mga magulang.

 

Baka nga siguro mahal niya lang talaga ako kaya nagawa niya ang kabaliwan na iyun. Pero kahit na... nakakatakot pa rin isipin na baka muli niyang ulitin iyun kung sakaling hindi ko siya ipapakulong.

 

"Trexie, huwag mo ng isipin ang mga nangyari. Ayos na at hindi ko na hahayaan pa na maulit iyun. Promise!" Narinig kong wika ni Dominic. Ang kanyang personal driver ang nagda- drive ng kotse kaya magkatabi kaming dalawa ni Dominic dito sa hulihang bahagi ng sasakyan habang tinatahak namin ang daan pauwi ng mansion. Pinipisil niya din ang palad ko kaya kahit papaano, nakakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban.

 

"Thank you nga pala kanina ha? Mabuti na lang dumating kayo kaagad bago isinakatuparan ni Cholo ang masama niyang balak sa akin. Sobrang nakakatakot talaga siya kanina. Parang ibang Cholo na ang kaharap ko eh." pagsusumbong ko sa kanya. Kaagad ko namang naramdaman ang pagkabig nito sa akin. Isinandal niya ako sa kanyang dibdib kaya hinayaan ko na lang.

 

Gusto ko din naman na i-comfort niya ako eh. Gusto kong umamot ng kahit kaunting lakas mula sa kanya.

 

Pagdating ng mansion ang nag aalalang mukha ni Mama Ashley ang kaagad na sumalubong sa amin.

 

Pagkababa ko pa lang ng kotse, naiiyak na ako nitong niyakap. Hindi ko naman mapigilan ang muling maluha.

 

"Ayos ka lang ba anak? Walang hiyang lalaking iyun, sinsabi ko na nga ba na may itinatagong ka-demonyohan ang taong iyun eh. Sa kabila ng mga tulong na ibinigay ng ama mo sa kanila, nagawa ka pa talaga niyang gawan ng masama. Mga walang utang na loob." galit na sambit ni Mama.

 

"Ma, tama na iyan. Baka tumaas ang dugo niyo. Nakakulong na po si Cholo at ayos lang naman ako. Hayaan na natin ang batas ang magparusa sa kaniya." sagot ko naman.

 

"Yes..tama si Trexie Ma...relax lang po kayo. Ayos na po siya. Natingnan na siya ng Doctor kanina at maliban sa pasa, wala namang malubhang epekto sa kanya ang nangyari kanina.

 

Kailangan lang po niyang magpahinga at obserbahan sa mga susunod na araw.

 

" sagot naman ni Dominic. Kaagad naman napatango si Mama.

 

"Kung ganoon, maraming salamat sa iyo Iho! Mabuti na lang at hindi ka nahuli ng dating ng opisina dahil kung sakaling naisakatuparan ng Cholo na iyun ang kahalayan na ginawa niya kay Trexie, baka mapatay ko siya."

nanggigili na sagot ni Mama.

 

"Ma naman! Tama na iyan. Ang mabuti pa pasok na tayo sa loob. Ang init kaya dito." sagot ko naman.

 

"Sige po Ma, Trex. Aalis na muna ako. Susundan ko lang po si Papa sa presento. Hinatid ko lang po talaga si Trexie dito para makapag-pahinga po muna siya." pamamaalam naman ni Dominic. Hinawakan pa ako nito sa kamay sabay halik sa aking noo bago nagmamadaling bumalik sa nakaparadang kotse.

 

 

Chapter 277

 

TREXIE POV

 

Inihatid lang ako ni Mama dito sa kwarto ko at kaagad na din itong nagpaalam para daw makapag pahinga na muna ako. Nagbihis lang ako bago ako nagmamdaling nahiga ng kama para makatulog na muna. Masyadong maraming nangyari ngayun araw at kailangan ko talaga munang i-relax ang isipan ko. Mamaya ko na pupuntahan ang kambal pagkagising ko.

 

Dahil sa pagod at sa dami ng nangyari kanina kaagad naman akong nakatulog. Nagising ako na medyo madilim na ang paligid. Tanging ang malamlam na liwanag mula sa lampshade ang naging ilaw ng buong kwarto.

 

Dahan-dahan akong bumangon at kaagad na nag inat. Kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko dahil nakatulog ako ng medyo mahaba. Akmang bababa na ako ng kama ng mapansin ko ang nakapatong na flower bouquet sa gilid ng kama ko. Kaagad ko iyun inabot at kunot noong tinitigan ang mga bulaklak.

 

May nakita akong maliit na jewlery box at maliit na card. Kinuha ko ang card at kaagad na binasa ang mensahe. Kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ko ng mabasa ko ang pangalan ni Dominic sa card.

 

Ano kaya ng nakain ng taong iyun? Bakit kaya naisipan niya akong bigyan ng bulaklak gayung hindi nya naman nito ginagawa dati. Kapag lumalabas ito ng bansa noon, bags or alahas lang ang pasalubong nito sa akin pero hindi kasama ang bulaklak. Hindi naman ako materialistic na tao pero iniingatan ko pa rin ang mga regalong iyun. Kaya lang, lahat ng mga regalong iyun ay naiwan ko din sa bahay namin sa visayas at ang iba naman at nasa bahay namin dati dito sa metro manila. Hindi ko lang alam kung makukuha ko pa ba iyun.

 

Sinamyo ko muna ang halimuyak ng bulaklak bago ko kinuha ang maliit na jewelry box. Nagulat pa ako ng pagkabukas ko noon ay kaagad na tumampad sa mga mata ko ang isang set ng Jewelry. Sa mga bato pa lang, alam kong mamahalin na ito.

 

Hindi ako makapaniwalang sinipat ng tingin ang regalong mula kay Dominic. Sa totoo lang, hindi ko mahilig sa mga alahas pero dahil galing ito sa kanya gusto ko tuloy gamitin.

 

Kaagad akong bumaba ng kama habang bitbit ang box ng jewlery. Binuksan ko muna ang mga ilaw ng kwarto para mas lumiwanag ang paligid. Kaagad akong tumapat sa vanity mirror at isinuot ang kwentas.

 

Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapansin ko kung gaano ito kaganda.

 

Parang ayaw ko na tuloy hubarin. Ang ganda kasi talaga kaya naman hinayaan ko na lang muna sa leeg ko ang kwentas at isinara ang jewelry box at inilagay sa isang tabi. Tsaka ko na lang siguro itatago. Sakto naman dahil ilang saglit lang may narinig na akong mahinang katok sa pintuan ng kwarto.

 

Kaagad akong naglakad patungong pintuan at hindi na ako nagulat ng mapagbuksan ko ang isang kasambahay. Sinabi nito na pinapa- check daw ni Mama kung gising na ako dahil maya-maya lang kakain na kami ng dinner.

 

Pagkaalis ni Manang kaagad na akong pumasok ng banyo para maglinis ng katawan. Nagpalit lang ako ng kumportableng damit at nagmamadali ng lumabas ng kwarto at direcho ako sa nursery room para silipin ang kambal.

 

Nagtaka pa nga ako dahil palapit pa lang ako sa pintuan ng nursery room narinig ko na ang malakas na tawanan ng mga bata. Napabilis tuloy ako ng hakbang at nagulat pa ako dahil naabutan ko si Dominic at ang mga anak namin na abala sa paglalaro.

 

Nakasakay ang kambal sa likuran ni Dominic habang panay hagikhikan ng mga bata. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti dahil kahit na may aircon dito sa loob ng nursery room hindi nakaligtas sa paningin ko na tagaktak na pawis ni Dominic sa kanyang noo.

 

Tumikhim ako ng malakas para makuha ang kanilang attention at hindi naman ako nabigo. Kaagad na nagsibabaan ang kambal sa likuran ng kanilang Daddy ng mapansin nila ang presensya ko at nag uunahan na makalapit sa akin.

 

"Ohh, dahan-dahan lang. Baka

mamaya madapa kayo." sambit ko at kaagad silang sinalubong. Umupo ako para pumantay ang taas ko sa tangkad nila at isa-isang hinalikan sa pisngi.

 

"I love you Ma-mmy!" sabay pa na wika ng dalawa. Buong tamis ko silang nginitian bago ako sumagot

 

"Mahal din kayo ng Mommy!" bigkas ko habang nagpapalipat - lipat ng tingin sa dalawa. Para talaga silang

 

pinagbiyak na bunga. Mabuti na lang at magkaiba sila ng gender kung hindi mahihirapan talaga ang kahit sino na kikilanin silang dalawa dahil magkamukhang -magkamukha talaga.

 

"Paano naman si Daddy? Dont tell me na hindi niyo ako Love." nagulat pa ako dahil bigla din namang sumabat si Dominic. Kunwari hindi ko siya napapansin at itinoon ko lang ang buo kong attention sa mga bata. Nagulat pa ako dahil kaagad itong lumapit sa

kambal at kinausap.

 

"Uwi na ako babies. Hindi yata ako love ng Mommy niyo eh. Hindi niya ako kiss gaya niyo!" wika pa nito sa nagtatampung boses. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid. Talagang idinamay niya pa ang mga bata sa kalokohan na naiisip niya para lang pansinin ko siya.

 

"No! Mommy...... kiss Daddy!" wika ni Brianna Louise na kaagad kong ikinagulat. Hindi ko talaga akalain na lalabas sa bibig niya ang katagang iyun. Nagdududa tuloy akong napatitig kay Dominic.

 

"Yes! Kiss Daddy! Kiss Daddy!" wika naman ni Bryan Adam. Parang gusto ko tuloy kutusan ang Dominic na ito lalo na ng dahan dahan na lumapad ang ngiti nito sa labi. Para itong nanalo sa pustahan na hindi ko maintindihan.

 

"Mga babies...kanino niyo ba nalaman ang mga kiss-kiss na iyan----" sagot ko naman.

 

"No! kiss Daddy! Cry-cry na kami!" muling sabat ni Brianna. Hindi ko maiwasang mapangiwi lalo na ng mapansin ko na inuumpisahan na nitong kusutin ang mga mata. Kaagad kong hinawakan ang kamay nito at nginitian.

 

"Okay, fine! Kiss ko ang Daddy niyo. Dont cry na baby!" sagot ko naman at muling itinoon ang attention kay Dominic. Talagang mapapasubo ako ngayung araw dahil ang mga ganitong salitang lumalabas sa bibig ng mga bata ay alam kong galing kay Dominic eh. Ang galing niyang magturo ng kalokohan sa mga bata.

 

 

 

Chapter 278

 

TREXIE POV

 

Dahil sa request ng mga anak ko wala akong choice kundi gawaran ng mabilisang halik sa pisngi niya si Dominic. Mabilis lang naman iyun pero ramdam ko ang malakas na kabog ng dibdib ko. Para akong isang teenager na kinikilig dahil kaharap ang kanyang crush.

 

"Thats it? Iyun na iyun?" narinig kong angal ni Dominic. Kaagad ko itong pinandilatan. Hindi pa yata kontento ang kolokoy na ito sa halik na ibinigay ko sa kanya.

 

"Ano ba? Tumigil ka na nga! Hindi ka na nakakatuwa!" naiinis kong bigkas. Sabay naman napatingin sa akin ang kambal.

 

"Why po kayo galit Mommy? Hindi naman bad si Daddy eh." si Brianna na ang nagsalita. Kaagad naman akong natameme lalo na ng mapansin ko na may namuong luha na sa kanyang mga mata. Parang gusto ko tuloy kastiguhin itong si Dominic. Ilang araw niya pa lang nakakasama ang anak namin, kung anu-ano na ang naituro niya sa mga ito.

 

"N-no! Hindi galit si Mommy. Makulit lang talga si Daddy niyo kaya pinagsasabihan ko siya." sagot ko naman. Umaasa ako na sana makinig sa akin ang kambal. Baka mauwi sa iyakan kapag hindi ko mapagbigyan sa nais nila.

 

"Okay...pero kiss mo ulit si Daddy!' sagot naman ni Bryan Adam. Hindi ko maiwasang mapangiwi lalo na ng muli akong mapasulyap kay Dominic at kita ko ang pigil nitong pagtawa. Kung wala lang sa harap namin ang mga bata, parang gusto ko tuloy itong tadyakan.

 

Gusto niyang m*****i kami kaya humanda siya sa akin. Dadaan muna siya sa mapagparusa kong mga kamay.

 

"Sige na Sweetheart! Pagbigyan na

natin ang mga bata! Kiss mo na ako." narinig kong pang wika nito at itinuro pa ang sarilng labi. Lalo ko naman itong pinandilatan.

 

"Ayaw yata ng Mommy nyo na i-kiss ako eh. Aalis na lang ako!" muling wika ni Dominic kaya kaagad akong napalapit sa kanya. Mariin kong hinwakan ang magkabilaan nitong pisngi bago ko idinampi ang labi ko sa labi niya. Mabilisang halik lang naman sana ang gagawin ko pero nagulat na lang ako dahil bigla ako nitong hinawakan sa likurang bahagi ng aking ulo at idiniin ako sa kanya.

 

Naramdaman ko na lang ang mapusok nitong halik sa labi ko. Sinalakay pa nga ng dila niya ang loob ng bibig ko na siyang labis kong ikinagulat. Hindi ko naman malaman ang gagawin ko dahil aaminin ko sa sarili ko na bigla akong nakaramdam ng pag iinit ng buo kong katawan dahil sa halik na pinagsaluhan namin.

 

Kung hindi ko pa narinig ang masayang tinig ng mga anak namin, hindi pa ako magigising sa katotohanan na may dalawang paslit pa lang nanood sa amin. Hiyang hiya akong kaagad na lumayo kay Dominic. Mabuti na lang at kaagad niya na din akong pinakawalan.

 

"Yecheyyy!" sigaw pa ng dalawa. Muli akong napatingin kay Dominic at lalong nag init ang pakiramdam ko ng mapansin ko na nakatitig pa rin ito sa akin. May ipinapahiwatig ang mga tingin niya kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

 

Hindi kaba ng takot kundi kaba ng excitement. Ewan ko ba, siguro nga tuluyan na akong ipinagkalulong ng sarili kong katawan. Hindi ko na din ma -kontrol ang nararamdaman ko sa kanya. Tuluyan ng bumigay ang malaking pader na pilit kong inihaharang sa pagitan naming dalawa.

 

"Oh...okay na ba? 1 -- I think kakain na ng dinner!" pautal-utal kong wika. Kaagad naman napangiti sa Dominic kaya lalong nagrigudon sa kaba ang puso ko. Litse talaga! Ang hirap supilin ng nararamdaman ko ngayun.

 

Para kaming kumpletong pamilya na sabay na lumabas ng kwarto. Karga ni Dominic si Brianna Louise at hawak ko naman sa kanang kamay niya si Bryan Adams.

 

"Oh nandito na pala kayo. Sige na...iupo

 

niyo na ang mga bata sa upuan nila para maumpisahan na nating kumain." kaagad na bigkas ni Mama ng mapansin niya ang pagdating namin sa dining area. Kaagad naman kaming tumalima samantalang ang dalawang Yaya ng kambal ay kaagad na lumapit. Sila ang aantabay sa mga bata habang kumakain para makakain din kami ng maayos.

 

Naging maayos naman ang sumunod na sandali. Habang kumakain kami, kapansin-pansin ang pagki-care ni Dominic sa akin. Siya na nga ang naglagay ng mga pagkain sa pingan ko, halos subuan niya na din ako. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya sa harap ng mga magulang ko. Paano ba naman kasi, wala ng ibang ginawa si Dominic sa buong oras ng pagkain namin kundi ang pagsilbihan ako. Ni hindi na nga ito halos makakain eh.

 

"Dom, ayos na ako. Atupagin mo na ang pagkain mo!" hindi ko pa nga maiwasang bulong sa kanya. Tanging pagngiti lang ang naging sagot nito bago nito sinalinan ng orange juice ang baso ko. Sasawayin ko na sana siya ulit ng maramdaman ko ang biglang pagdampi ng isa niyang palad sa hita ko.

 

Parang biglang nanayo ang lahat ng balahibo ko sa katawan ng magsimula nitong igalaw ang palad niya sa hita ko. Nagsisisi na ako kung bakit nagsuot ako ng maiksing shorts. Dahil sa lintik na maiksing shorts na ito, wala tuloy

proteksyon ang legs ko laban sa mainit na palad ni Dominic.

 

 

Chapter 279

 

TREXIE POV

 

Natapos ang pagkain ng dinner namin na lutang ako. Wala kasing ibang ginawa si Dominic sa buong oras ng pagkain namin kundi gisingin ang natutulog kong dugo. Parang biglang nag init lahat ng laman ko sa katawan sa walang sawa niyang paghaplos sa hita ko.

 

"I have to go! Babalik na lang ako bukas. Mukhang wala ka namang balak na yayain akong matulog sa kwarto mo eh." maya-maya ay wika ni Dominic sa akin. Bakas ang tampo sa boses nito pero hindi ko na lang binigyang pansin. Hindi pa ba siya masaya na sinamahan ko siya dito sa dining area para magkape? Napapa-kape din tuloy ako ng wala sa oras dahil sa kanya.

 

"Huwag ka ng umasa. Hindi mangyayari iyang nasa isip mo dahil mas gusto kong matulog buong gabi. Mas gusto kong magpahinga ng ako lang at walang asungot sa tabi ko." sagot ko naman sa kanya. Napansin kong pigil itong matawa kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag Mukhang nagbago na nga siya. Nakikinig na sa mga katwiran ko eh.

 

"Asungot pala ha? Eh sa lakas mong umungol asungot na ang tingin mo sa akin ngayun?" nanunduyo nitong wika. Kaagad ko tuloy itong sininyasan na hinaan niya ang boses niya. Nakakahiya kung sakaling may makarinig sa lumalabas sa bibig niya.

 

"Dominic naman! Ikaw talaga! Kailangan mo pa bang bangitin ang tungkol sa bagay na iyan? Nakakahiya kung sakaling may makarinig sa iyo!" Kunwari naiinis kong sagot sa kanya. Nagulat pa ako dahil kaagad itong napahalakhak ng tawa. Para naman akong namamagnet na napatitig sa kanya dahil ang totoo, ngayun ko lang ito nakitang tumawa ng ganito. Kita ko din ang galak sa kanyang mukha kaya hindi ko na napigilan pa ang mapangiti.

 

Mukhang nagbago na nga siya. Hindi na siya nakakatakot at wala na ang dating bagsik sa mga mata niya kapag tinititigan ko ito.

 

"Ngayun ka pa ba mahiya? Ikaw talaga!" natatawa pa din nitong bigkas. Hindi ko naman mapigilan na irapan ito. Bakit feeling ko gusto niya akong asarin ngayung gabi?

 

"Hmmmp, umuwi ka na nga! Baka kung saan pa mapunta ang pag uusap nating ito eh. Isa pa, lumalalim na ang gabi at kailangan mo na din magpahinga. " sagot ko naman.

 

"Bakit ba kasi kailangan ko pang umuwi gayung ang laki naman ng kama mo? Ikaw na din ang nagsabi na gabi na at pagod na din ako. Sige na Sweetheart, dito na ako matulog... please!" wika nito. Pinalamlam pa nito ang kanyang mga mata pero nginisihan ko lang ito.

 

"NO! Hindi pwede! Umuwi ka muna sa bahay mo dahil hindi magandang tingnan na inuumaga ka dito sa mansion. Baka kung ano ang isipin ng mga taong nakapaligid sa atin eh." sagot ko sabay tayo. Napansin ko pa ang biglang paglungkot ng awra nito at tumayo na din.

 

"Yah, I understand. Pero sana dumating na ang time na pumayag ka ng umuwi sa bahay natin...kasama ng mga bata. Gustong gusto ko na din kasi kayong makasama. Masyadong malungkot ang buhay ko simula noong nawala ka sa akin." bakas na ang lungkot sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi naman ako nakaimik.

 

Sa totoo lang hindi pa talaga ako ready na bumalik sa kanya. Natatakot pa rin kasi ako na baka muling bumalik sa dati ang ugali niya.

 

"Palagi mong tandaan na hindi ako magsasawang maghintay kung kailan mo ako muling matatangap. Pero sana soon" Muling wika nito kasabay ng pagahlik sa noo ko.

 

Laglag ang balikat na naglakad ito palabas ng dining area. Nasundan ko na lang ito ng tingin.

 

Mabilis na lumipas ang araw. Balik sa dati ang buhay ko. Tuluyan ng sinampahan ng kaso si Cholo at kasalukuyan na siyang nakakulong pero hindi pa rin nagsasawa ang pamilya niya na lumapit sa amin para himingi ng tawad.

 

Malaki ang kasalanan na nagawa ni Cholo at kahit gusto ko siyang patawarin, pursigido talaga sila Mama at Papa pati na din si Dominic na tuluyang ikalabuso si Cholo. Wala na akong nagawa kundi ang manahimik na lang habang inaabala ang sarili ko sa pagti-training sa opisina at pagiging mabuting ina ng mga anak ko.

 

"Pwede ba akong humingi ng favor sayo sweetheart?" abala ako sa hara§â computer ng marinig ko ang boses ni Dominic . May sarili na akong opisina at sanay na ako sa biglaang pagdating ni Dominic para bisitahin ako.

 

Katulad ngayun, may bitbit na naman itong mga bulaklak at isang paper bag na may lamang pagkain na inorder niya pa para sa akin. Lunch time na at alam nitong tamad akong lumabas ng opisina para kumain kaya ito na din talaga ang nagkukusa na dalhan ako ng pagakin dito sa loob ng opisina na siyang kinasanayan ko na din.

 

"Favor? Hindi mo pa nga ako kinukumusta, favor kaagad ang hinihingi mo?" kunot noo kong tanong sa kanya. Kaagad itong ngumiti at nagmamdaling lumapit sa akin. Pumwesto ito sa likuran ko habang inuumpisahan niya na namang masahiin ang magkabilaan kong balikat.

 

"Nakumusta na kita kaninang umaga at awkward naman kung

kukumustahin kita ulit ngayun." sagot nito. Tinaasan ko lang ito ng kilay at hindi na ako sumagot pa.

 

"Well, pwede ko na bang sabihin kung anong favor ang hihingiin ko sa iyo?" muling tanong nito. Napipilitan naman akong tumango

 

"Gusto sana kitang yayain kasama ng mga bata sa Visayas--" wika niya kaya kaagad akong napalingon sa kanya.

 

Sa lugar na iyun ako dumanas ng walang kapantay na hirap kaya ayaw ko na sanang balikan. Gusto ko na din sanang kalimutan ang lugar na iyun pero since muli akong niyaya ni  Dominic sa lugar na iyun, wala akong choice kundi ang tanungin siya kung ano ang dahilan niya. Kung tungkol lang sa negosyo hindi na dapat pa kaming sumama ng mga bata dahil alam ko namang hindi ako mag eenjoy sa lugar na iyun.

 

"Bakit doon?" walang gana kong tanong. Talagang gusto kong iparamdam sa kanya na hindi ako interesado at hindi ko siya mapagbibigyan sa gusto niya.

 

"Gusto kitang ipakilala kay Mommy." sagot nito. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya.

 

 

 

Chapter 280

 

TREXIE POV

 

"Biological mother ko. Nasa visayas siya ngayun. Plano ko sanang ipakilala ka sa kanya noon pa kaya lang medyo naligaw ako ng landas kaya hindi natuloy." wika ni Dominic sa akin. Napansin niya marahil ang pagkagulat ko dahil sa pagbangit niya ng salitang Mommy'.

 

"Biological mother mo? Sorry pero meron ka pa ba noon? Bakit sabi mo sa akin noon matagal na siyang patay?" sagot ko naman. Napansin ko naman ang guilt na kaagad na lumitaw sa mukha niya. Parang nagsisinungaling nga siya sa akin noon kaya naman wala akong dahilan para hindi paniwalaan ang sinasabi niya ngayun.

 

Minsan ko na din kasing natanong

noon sa kanya kung nasaan ang

kanyang Ina pero ang nabangit niya sa akin ay matagal na daw patay kaya hindi ko din talaga maiwasan na magulat dahil iba na naman ang sinabi niya ngayun.

 

"Sorry! Puno kasi ng galit ang puso ko noon para sa kanya at matagal ko na talaga siyang itinuring na patay na. Pero noong muling nag krus ang landas namin, tsaka ko lang na- realized na lahat tayo ay makasalanan. Walang dahilan para itakwil ko siya dahil kahit na pagbabalik-baliktarin man ang mundo hindi mababago ang katotohanan na Ina ko pa rin siya." sagot nito. Muli naman akong napangiti.

 

Mabuti naman at na-realized niya iyun. Dapat din talaga marunong tayong magpatawad para naman magkaroon ng katahimikan ang ating buhay.

 

Actually, napatawad ko na si Dominic sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya sa akin. Malaki ang pasasalamat ko sa kanya dahil iniligtas niya ako mula sa mga kamay ni Cholo. Sadyang pakipot lang talaga ako kaya kunwari hindi pa ako pumapayag sa gusto niyang mangyari na muling bumalik sa dati naming tinitirhan. Pero siguro after namin mabisita ang kanyang Ina, pagbibigyan ko na siya. Gusto ko na din naman na magkaroon ng katahimikan. Lumalaki na ang mga anak namin at mas maganda pa rin na makakasama nila ang kanilang ama sa iisang bubong lang.

 

"Pasensya ka na kung naitanong ko ang tungkol sa bagay na iyun. Hindi mo naman kasi kaagad nilinaw sa akin.

 

Akala ko kung sino ang pupuntahan natin doon. Akala ko for business kaya ka nagyaya sa akin na muling bumalik ng visayas." sagot ko naman.

 

"Hindi kita yayayain sa lugar na iyun kung for business ang pakay ko. Alam kong mas masaya ka dito sa Metro Manila kumpara sa lugar na iyun. Hindi naman kita masisisi." sagot nito. Hindi ko naman maiswasan na muling mapangiti. Natutuwa ako dahil kahit papaano, isinaalang alang niya na ngayun kung ano ang gusto ko. Hindi kagaya ng dati.

 

"Kailan ba tayo aalis?" tanong ko sa kanya. Excited din akong makilala ang Ina niya. Tsaka gusto ko din malaman kung ano ang feeling ng pagkakaroon ng biyanan.

 

"Ibig mong sabihin sasama ka sa akin? " tanong nito? Ramdam ko ang tuwa sa kanyang boses kaya hindi ko na maiwasan na matawa.

 

"Bakit, ayaw mo ba? Actually, gusto ko din naman makilala ang Mommy mo!" natatawa kong sagot. Kaagad ko namang naramdaman ang pagyakap

nito mula sa likuran ko kasabay ng pagdampi ng labi niya sa pisngi ko. Lalo namang bumaha ng tuwa nara nararamdaman ng puso ko dahil sa simpleng paglalambing na ginagawa niya ngayun.

 

"Sinabi ko bang ayaw ko? Of course, gustong gusto ko. Bukas na bukas din aalis tayo. Dont worry, hindi naman tayo mahihirapan sa byahe dahil may chopper naman ako." excited nitong sagot.

 

Mabilis na lumipas ang buong maghapon. Si Dominic na mismo ang nagpaalam kina Mama at Papa na isasama niya daw kaming mag iina sa byahe niya pa-visayas. Nagtaka pa nga ako dahil wala ng maraming tanong ang mga magulang ko. Kaagad na silang pumayag kaya naman hindi ko maiwasang makaramdam ng excitement.

 

Kinagabihan, excited akong nag impake ng aking mga gamit kahit na sinabi ni Dominic na hindi naman na daw kailangan pang magdala ng maraming gamit. Marami namang mall sa pupuntahan namin kung saan pwede kaming mag shopping.

 

Ganunpaman, ayaw ko pa rin magpaawat. Personal kong inihanda lahat ng mga pangangailangan namin ng mga bata.

 

Pagkatapos kong mag impake halos hindi din ako nakatulog dahil sa sobrang excitement na nararamdaman. Para akong isang teenager na gusto na ulit makita ang crush ko. Kailangan na talaga sigurong tigilan ko na ang

 

pagpapakipot ko kay Dominic. Papayag na talaga ako na makasama siya ulit tutal, alam ko naman sa sarili ko na ang pagpayag ko na lang ang

 

hinihintay ng lahat. Ramdam ko na din naman ang basbas nila Mama at Papa.

 

'Trexie, iha, ayos ka lang ba? Bakit parang nangangalumata ka yata?" tanong kaagad ni Mama sa akin kinaumagahan. Maaga akong bumaba ng dining area para sana uminom ng kape para naman mabuhay ang dugo ko. Magdamag kasi akong hindi nakatulog kaya feeling ko latang lata ang pakiramdam ko ngayun.

 

"Ayos lang ako Ma. Iinom lang ka ng kape habang hinihintay ko ang pagsundo sa amin ni Dominic." sagot ko naman.

 

"Mga anong oras ba kayo aalis? Abat kung hindi maganda ang pakiramdam mo magpahinga ka muna. Maiintindihan naman ni Dominic kung hindi kayo makakaalis sa tamang oras. Sariling chopper niya naman ang sasakyan niyo kaya wala kang dapat ng ikabahala." wika ni Mama. Kaagad naman akong umiling.

 

"Ayos lang po talaga ako Ma. Huwag niyo po akong alalahanin." Nakangiti kong sagot. Isang mahabang buntong hininga ang narinig ko bago dahan- dahan na tumango si Mama.

 

"Okay fine....basta mag ingat kayo ha? Ingatan niyo ang mga bata." wika ni Mama sa akin. Kaagad naman akong tumango.

 

"Promise po Ma. Huwag po kayong mag alala. Bibisitahin lang po namin ang Mommy ni Dominic at babalik din po kaagad kami dito sa Manila." nakangiti kong sagot.

 

"Huwag kayong magmadali. Mag ejoy lang kayo sa lakad niyo at huwag niyo kaming isipin." sagot naman nito. Laking pasalamat ko talaga dahil nagkaroon ako ng maunawaing mga magulang.

 

Chapter 281

 

TREXIE POV

 

Mabilis na lumipas ang oras. Sakay ng chopper kaagad kaming bumyahe pa visayas. Naging maayos naman ang buo naming byahe hangang sa nakarating kami sa bahay ng Mommy ni Dominic at masaya kaming sinalubong.

 

"Dominic anak! Mabuti naman at hindi mo kami binigo. Teka, sila na ba ang mag ina mo?" kaagad na wika ng excited na Ina ni Dominic. Sa awra pa lang ng mukha nito, alam kong magkakasundo na kami.

 

"Oo Mom! Si Trexie po. Ang maganda kong asawa na palagi kong kini- kwento ko sa inyo...and Sweetheart, si Mommy. Siya ang biological mother ko. " nakangiti nitong wika.

 

"Nice to meet you po!" Nakangiti kong wika pero nagulat na lang ako ng maramdaman ko ang mahigpit nitong pagyakap. Kaagad akong napatingin kay Dominic na noon ay kitang kita ang tuwa sa kanyang mga mata.

 

"Welcome to our family iha. Ikinagagalak kitang makilala." sambit nito. Wala na akong nagawa pa kundi ang gumanti ng yakap sa kanya.

 

"Thank you po." nakangiti kong sagot at kaagad na napakalas sa pagkakayakap sa kanya ng marinig ko ang pag iyak ng isa sa mga anak ko. Kaagad nman dinaluhan ni Dominic si Brianna at kinarga.

 

"Sila na ba ang mga apo ko?" tanong ng Mommy ni Dominic. Nakangiting inilapit ni Dominic si Baby Brianna sa Ina samantalang kaagad ko ding kinarga si Baby Brian Adam.

 

"Say hello to Lola!" nakangiting wika ni Dominic sa anak. Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapansin ko ang pagtulo ng butil ng luha sa mga mata ng byanan ko.

 

""Ang gaganda ng mga apo ko. Diyos ko salamat. Akala ko talaga hindi na darating sa buhay ko ang ganitong klaseng pagkakataon. Salamat sa Diyos dahil nasilayan ko pa sila." umiiyak na wika ng Ina ni Dominic at isa isang hinalikan sa pisngi ang mga apo.

 

Masasabi kong isa ito sa pinakamasayang araw ng buhay ko. Mainit ang pagtangap sa amin ng Ina ni Dominic kaya alam kong magiging masaya na kami.

 

Nasa masaya kaming sitwasyon ng mapansin ko ang paghinto ng sasakyan sa harap ng bahay. Bumaba ang isang familiar na babae at nakangiting naglakad palapit sa amin. Hindi ko maiwasang magulat ng makita ko ng malapitan ang kanyang hitsura.

 

"Denise?" hindi ko maiwasang sambit at nagtatanong ang mga matang napatitig kay Dominic.

 

"Siya ang half sister ko." nakangit nitong sambit. Hindi naman ako makapaniwala.

 

Sa tagal ng magkasama kami ni Denise sa US hindi man lang pumasok sa isipan ko na kamag anak siya ni Dominic. Sabagay, hindi din kasi nabagangit sa akin ni Denise ang tungkol dito.

 

"Surprised! Wow, sa wakas, nagkita ulit tayo Trexie!" nakangiting sambit ni Denise ng makalapit sa amin. Gusto ko sanang magtampo sa kanya dahil sa pagiging malihim niya pero hindi ko na nagawa pa dahil kaagad na ako nitong niyakap ng mahigpit.

 

Imagine, hindi ko akalain na kahit pala nasa US ako, alam na alam nitong si Dominic ang mga nangyayari sa buhay ko. Kaya pala hindi na ito nagulat ng malaman niya na nagkaanak ako. Mula umpisa alam na alam niya kung ano ang mga nangyayari sa buhay ko habang nasa malayo ako sa kanya. Ngayun ko lang napatunayan na wala pala talaga akong lusot sa isang Dominic Dela Fuente.

 

"Ang daya mo! Ang daya mo talaga!" kunwari naiinis kong wika kay Denise nang makawala ako sa pagkakayakap nito sa akin. Pagtawa lang ang naging sagot nito sa akin kaya naman kunwari naiinis ko itong tinitigan.

 

"Sorry naman! Sa palagay mo ba, kapag nalaman mo na half brother ko si Dominic papayagan mo akong makalapit sa iyo? Papayag ka kayang maging kaibigan ako?" tanong nito. Hindi ko naman miawasan na mapangiti. Nangyari na ang mga nangyari at ayaw ko ng balikan. Napatawad ko na nga si Dominic kaya wala ng dahilan pa para kastiguhin ko pa ang Denise na ito. Ang importante sa akin ngayun ay bati na kami ni Dominic at tangap din ako ng pamilya niya.

 

Dahil sa mainit na pagtangap ng pamilya ni Dominic sa akin at sa kambla lalo akong nagkaroon ng kumpyansa sa sarili ko na muling ipagkatiwala ang puso ko kay Dominic. Natapos ang buong araw na na puno ng tawanan at pagsapit ng gabi, walang ibang tao ang mas excited kundi si Dominic dahil pumayag ako na sa kwarto niya kami matutulog kasama ng mga anak namin.

 

 

 

Chapter 282

 

TREXIE POV

 

"Thank you!" kaagad na sambit sa akin ni Dominic nang makapasok na kami dito sa kwarto. Kasalukuyan kong pinapalitan ng damit pantulog ang kambal. Halata sa mga mata nila ang antok kaya naman kailangan na talaga nilang mapalitan ng damit pantulog para makatulog na sila ng maayps.

 

Masyado silang nag enjoy sa bagong environment at halos ayaw na silang ihiwalay nila Denise. Nakiusap pa nga sa akin ang byanan ko na kung maaari, mag stay pa kami ng mas matagal sa lugar na ito para mas maka bonding pa nila ng medyo matagal ang kambal. Hindi naman ako makapag decide kung pagbibigyan ko ba ang nais nila dahil nasa kay Dominic pa rin ang huling desisyon.

 

"For what?" nakangiti kong tanong

kay Dominic. Napasulyap pa ako sa kanya at kita ko ang ngiti sa kanyang labi habang pinapanood niya ang ginagawa ko.

 

"Dahil nandito na kayo sa tabi ko. Matagal kong pinangarap ang sandaling ito at sa wakas, natupad din! Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya ngayun Sweetheart. Ito iyung isa sa pinaka-matagal ko ng pangarap. Ang makasama ko kayo ng mga bata." nakangiti nitong sagot.

 

Tinapos ko lang ang ginagawa ko pagktapos kaagad kong hinarap si Dominic na noon ay nakaupo na sa kabilang bahagi ng kama. Hindi pa rin maalis-alis ang ngiti sa labi nito senyales lang na masaya talaga ito sa presensya namin mag iina sa tabi niya.

 

"Nagbago ka na diba? At dahil mabait ka na ngayun, ito na ang reward mo." nakangiti kong sagot. Hinaplos niya ang aking pisngi kaagad akong napapikit.

 

"Handa akong magbago basta bumalik ka lang sa akin. Ikaw ang buhay ko Sweetheart! Kayo ng mga bata!" sagot nito kaya kaagad akong napayakap sa kanya.

 

"Thank you Dom! Hindi mo lang alam kong gaano ako kasaya ngayun. Akala ko talaga mag isa kong palalakihin ang mga anak natin at salamat dahil hindi ka nagsasawa na suyuin ako. Kahit na pakipot ako nandiyan ka pa rin palagi at handa akong intindihin." sagot ko. Naramdaman ko pa ang pagdampi ng labi nito sa tuktok ng ulo ko bago ito sumagot.

 

"Marami akong pagkakamali na nagawa sa iyo at given na sa akin ang pagpapakipot na iyan. Basta ang importante sa akin, nandito ka na sa tabi ko kasama ng mga anak natin."

sagot nito. Lalo akong napangiti ng maluwang pero napakalas din sa pagkakayakap sa kanya ng may biglang naalala. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito pero hindi na din ito nagsalita.

 

"Teka lang...talaga bang ikaw ang nasa likod kung bakit kami nagkakilala ni Denise sa US? Hindi isang malaking coincidence ang pagiging magkapit bahay namin?" tanong ko sa kanya. Although naipaliwanag na sa akin ni Denise kanina ang dahilan ng pakikipaglapit niya sa akin noon na nauwi pa nga sa tunay na

pagkakaibigan gusto ko pa rin marinig mula sa bibig ni Dominic na kahit lumayo na ako sa kanya, gumawa pa rin ito ng paraan para masiguro niya na maayos ang kalagayan ko sa US.

 

"US base na din si Denise noon pa dahil doon siya nag aaral. Pero noong nalaman ko na lumipad ka papuntang US inalam ko kung saan ka nakatira at pinalipat ko si Denise malapit sa iyo. Nag aalala ako sa iyo at gusto kong masiguro ang kaligtasan mo. Hindi naman kasi pwedeng sundan kita dahil alam kong galit ka sa akin. Baka lalo ka lang ma stress at lalo akong layuan." sagot nito. Para namang may kung anong mainit na bagay ang biglang humaplos sa puso ko.

 

Ngayun ko lang mas naramdaman na mas masarap palang magmahal ang isang Dominic Dela Fuente kapag mabait siya.

 

"So ibig mong sabihin, umpisa pa lang ng pagdadalang tao ko, alam mo na? Nabangit na sa iyo ni Denise?" tanong ko. Nakangiting tumango si Dominic.

 

"Yes at alam mo bang bumyahe pa ako ng US para personal kang makita?" sagot nito. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat.

 

"Bumyahe ka pa US para makita ako? Pero hindi ka naman nagpakita sa akin diba?"nagtataka kong sagot.

 

"Hindi mo ako nakita pero nakita kita. Actually sa malapitan pa nga eh at n ^ ** ****n pa nga kita." nakangiti nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. HInihintay ko pa ang mga susunod niya pang sasabihin.

 

"Habang nasa unit mo si Denise, nasa kabilng unit lang din ako noon. Takot talaga akong magpakita sa iyo dahil alam kong magbibigay lang ako ng stress sa iyo which is ayaw kong mangyari dahil nagdadalang tao ka. Pero alam mo ba na nagawa pa rin kitang malapitan at mahalikan noon na hindi mo alam?" nakangiti nitong sagot.

 

"Paano?" nagtataka kong tanong.

 

"Hinintay kong makatulog ka tsaka

ako pumapasok sa unit mo." natatawa nitong wika. Nagulat man pero hindi ko maiwasan na matawa habang in- imagine ko kung paano niya ginawa iyun? Maparaan talaga itong asawa ko.

 

"Talaga lang ha? Mabuti hindi ako nagising kung hindi lagot ka talaga sana sa akin. Ang hirap kaya ng mga pinagdaanan kong morning sickness noon." sagot ko naman. Muli ako nitong kinabig at mahigpit akong niyakap.

 

"I know......kaya nga lalo kong narealized kung gaano ako kawalang kwentang lalaki noon. Nagalit ako sa iyo gayung kasalanan ko naman talaga ang lahat. Sinisisi kita sa isang bagay na ako naman ang may pagkakamali. Sorry Sweetheart!" muling wika nito. Ramdam ko sa boses niya nag pagsisisi kaya muli akong napangiti.

 

"Ayos na! Napatawad na kita pero

huwag mo na lang talaga ulitin. Lalo na iyang pambabae mo dahil baka kapag ako ang maghigante, baka putulin ko na iyang kaligayahan mo!" sagot ko naman kasabay ng malakas nitong pagtawa. Kaagad akong napakalas sa pagkakayapakap niya sa akin at tinakpan ko ang bibig niya gamit ng isa kong kamay sabay turo sa anak namin na mahimbing ng natutulog.

 

"Tulog na ang mga bata! ikaw talaga, kapag magising ang mga iyan, bahala ka na talagang magpabaik sa pagtulog nila." wika ko sa kanya at kaagad kong binawi ang kamay ko na nakatakip sa bibig niya.

 

"Sorry Sweetheart! Nakalimutan ko." sagot nito. Iningusan ko ito pero nagulat na lang ako sa susunod na ginawa niya. Naramdamam ko na lang kasi ang paglapat ng labi niya sa labi ko.

 

 

Chapter 283

 

TREXIE POV

 

Pagkalapat pa lang ng labi ni Dominic sa labi ko kaagad ko naman itong tinugon. Mapusok kaming nagpalitan ng halik sa isat isa hangang sa naramdaman ko na inisa-isa na nitong tangalin ang halos lahat ng saplot ko sa katawan.

 

"Ahmmm, Dom!" hindi mo maiwasang bigkas habang inuumpisahan na nitong s******n ang magkabilaan kong nipple. Sobrang init ng pakiramdam ko at namamasa na din ang aking kweba. Parang may gusto na naman akong maabot na hindi ko mawari.

 

"You like it?" malambing na tanong nito sa akin ng pansamantalang iniwan ng bibig niya ang nipple ko. Patuloy pa rin naman sa paglamas ang isa niyang palad sa magkabilaan kong bundok kaya hindi ko maiwasang mapaliyad dahil sa hindi maipaliwanag na

sensasyon na nararamdaman ko.

 

"Yahh, i like it! Pero dito ba talaga? Baka magising ang mga bata."

 

namumungay ang mga matang sagot ko. Kaagad naman itong natigilan at napasulyap pa nga sa dalawang bata na nahihimbing nang natutulog sa tabi namin. Pigil nga ang pag ungol ko dahil natatakot ako na baka magising sila.

 

"Sa banyo tayo." bigkas ni Dominic pero kaagad akong umiling. Hindi magandang idea kung sa banyo kami. Baka magising ang kambal at hanapin kami. Wala kami sa mansion at hindi kabisado ng mga bata ang paligid at baka mapahamak sila.

 

"Hi-hindi pwede! Baka magising sila.' " sagot ko. Napansin ko pa ang pagkunot ng noo ni Dominic kasabay ng paghawak niya sa kamay ko at iginiya niya papunta sa kanyang pagkalalaki. Alam ko na ang ibig niyang sabihin kaya naman hindi ko maiwasang mapangiti lalo na ng sumayad ang palad ko sa pagkalalaki niya at naramdaman ko kung gaano na ka-tigas iyun

 

"Ilang araw na akong nagtitiis Sweetheart! Hindi ko na kayang magpigil?" sabmit nito habang halata ko sa kislap ng mga mata niya ang matinding pagnanasa. Hindi ko naman maiwasan na mapaisip.

 

Sa totoo lang, ayaw ko din mabitin. Gusto ko din maramdaman ang katawan ni Dominic sa katawan ko. Gusto ko pang maramdaman ang mga haplos niya at ang muli niyang pagpasok sa kweba ko.

 

"Sa sofa tayo!" sambit ko habang nakatitig sa medyo may kahabaang sofa. Mabuti na lang at malaki ang kwartong ito at may sofa dito sa loob kaya pwede kami doon. Papatayin na lang siguro namin ang ilaw para kung

sakaling magising ang kambal hindi nila makikita na may kababalaghan kaming ginawa ng kanyang ama.

 

Pigil ko ang sarili kong mapasigaw ng bigla akong buhatin ni Dominic. Mukhang excited pa ito kumpara sa akin. Naramdaman ko na lang ang pagsayad ng likod ko sa malambot na sofa kaya hindi ko maiwasang mapangiti.

 

Uumpisahan na naman sana akong nitong romansahin pero kaagad ko itong itinulak.

 

"Patayin mo muna ang ilaw." sagot ko. Muling napakunot ang noo nito. Parang hindi siya pabor sa sinabi ko

 

"Why? Ayaw mo bang makita ang hitsura nating dalawa habang inaangkin kita?" tanong nito.

 

"Gusto.... kaya lang wala tayong choice.

Baka magising ang kambal ang makita tayo sa kakaibang sitwasyon." sagot ko. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi nito bago nagmamdaling naglakad patungo sa switch ng ilaw at pinindot iyun kaya kaagad na bumaha ang dilim sa buong paligid.

 

Halos sigundo lang ang lumipas ng muli kong naramdaman ang presensiya ni Dominic. Kumakapa- kapa pa ito pero hindi naman naglaon nasanay din ang aming mga mata sa dilim. Muli kaming bumalik sa aming halikan hangang sa pareho na kaming walang saplot sa katawan.

 

"Ughh, Dom! Shit ang sarap!" halos pabulong kong bigkas habang patuloy ito sa pagsipsip sa kuntil ng aking pagkababae. Para akong mababaliw na ewan sa sobrang sarap! Napapaangat pa ang balakang ko lalo na ng patulisin nito ang sariling dila at pilit na isinisiksik sa butas ko. Napapasabunot tuloy ako sa kanya ng wala sa oras.

 

"Malapit na ako Dom! Idiin mo pa!" hinihingal kong bigkas sa kanya habang patuloy sa pag angat ang puwitan ko. Parang may gustong maabot ang katawan ko na hindi ko mawari. Kaunting kaunti na lang at malapit na ako kaya naman halos magsalubong ang aking hininga hangang sa maramdaman ko ang pagtagas ng aking katas palabas sa aking pagkababae. Nanghihina akong napatuwid ng higa habang habol ang aking hininga.

 

"Done?" taong ni Dominic sa akin. Kahit hindi niya ako nakikita, kaagad naman akong tumango.

 

"Bumaliktad ka Sweetheart! Gusto na kitang angkinin ng patalikod!" bulong nito sa akin. Nakuha ko naman ang ibig niyang sabihin kaya kaagad akong bumangon mula sa pagkakahiga ko sa sofa at tumalikod sa kanya. Nakausli ang puwetan ko habang nakatukod ang dalawa kong kamay sa sandalan ng sofa. Excited ako sa pagpasok sa akin ni Dominic.

 

"God! Basang basa ka ulit Sweetheart!"

 

narinig ko pang bulong habang naramdaman ko na sa bukana ng aking pagkababae ang kanyang matigas na sandata. Umikot-ikot ito iyun na waring hinahanap ang butas at ng sa wakas natagpuan niya na, kumadyot ito ng makailang ulit hangang sa tuloy- tuloy itong pumasok sa kaloob-looban ko. Impit naman akong napasigaw dahil sa sarap..

 

"Ohhh Dom! Shit! Ang sarap! ughhh!" naghihistirikal kong bigkas habang patuloy ito sa kanyang madiin na pag ulos sa akin. Napapakagat pa nga ako sa sarili kong labi para hindi makalikha ng malakas na ingay dahil baka magising ang mga bata. Ramdam

ko ang kahabaan ni Dominic habang walang humpay itong naglalabas pasok sa naglalawa kong pagkababae.

 

"Akin ka lang Sweetheart! Ang sarap mo! Ang sikip mo pa rin!" bigkas ni Dominic kaya lalo naman akong ginanahan. Salpukan ng aming mga katawan at mahina naming anas ang naririnig sa buong paligid.

 

 

 

Chapter 284

 

TREXIE POV

 

Kinaumagahan, nagising ako na wala na si Dominic sa tabi ko pati na din ang mga anak namin. Dali-dali akong bumangon ng kama at direcho sa banyo. Ginawa ko ang aking morning routine at mabilis na nagbihis ng kumportableng damit at mabilis na lumabas ng kwarto para hanapin ang mag ama ko.

 

Direcho ako sa labas ng bahay at naabutan ko si Dominic kasama ng mga anak namin na masayang naglalaro sa garden. Hindi ko maiwasang mapangiti dahil sa maiksing panahon na nakasama ng mga anak ko ang kanilang ama mabilis La nahulog ang loob nila dito.

 

"Good Morning sweetheart!" bati sa akin ni Dominic ng mapansin nito na naglalakad na ako palapit sa kanya. Sinalubong ako nito ng mainit na halik sa labi na siyang labis ko namang

 

+10. BONUS

 

ikinailang dahil nakatingin sa amin ang mga anak namin pati na din ang byanan ko na abala sa kanyang mga bulaklak. Hindi pa rin ako sanay na hinahalikan ni Dominic kapag may ibang taong nakatingin.

 

"Good Morning! Ang aga niyo naman yata nagising." sagot ko naman habang nilalapitan ko ang kambal at isa-isang hinalikan sa kanilang mga pisngi. Mahigit tatlong taon na sila kaya napakalikot na. Hindi napipirmi sa isang tabi at gusto na nilang maglakad ng maglakad.

 

"Tanghali na Sweetheart! Alas diyes na ng umaga at ikaw itong late ng nagising." natatawa namang sagot ni Dominic. Hindi ko naman maiwasan na mag init ang pisngi ko dahil sa sinabi

niya. Para kasing may ibig sabihin ang tawa na ito ni Dominic eh. Parang tinutudyo niya ako at kulang na lang na sabihin niya sa akin na pinagod niya talaga ako kagabi kaya late na kaming

nakatulog. Bilib nga ako sa kanya dahil ang aga niyang nagising.

 

"Gising na pala si Trexie. Abay samaham mo muna ang asawa mo sa dining area para makakain na din."

 

narinig ko namang wika ng byanan ko. Nakangiting nilapitan ko ito at binati ng "Good Morning' kasabay ng paghalik ko sa kanyang pisngi

 

"Good Morning din sa iyo iha. Mabuti naman at mapahiimbing din ang tulog mo. Sinabi kasi kanina ng asawa mo na namamahay ka daw kaya hindi ka nakatulog kaagad kagabi. Ayos ka na ba ngayun?" puno ng pag aalala ang boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapasulyap kay Dominic. Talagang nakaisip pa siya ng dahilan sa kanyang Ina para mapagtakpan kung bakit tinanghali ako ng gising. Namamahay daw, eh masyado niya talaga akong pinagod kagabi.

"Ayos na po ako My. Salamat po!" nakangiti kong sagot sa kanya.

 

"Sige na Dom. Pakainin mo muna ang asawa mo dahil gutom na iyan. Ako na ang bahala sa mga bata." si Dominic naman ang binalingan nito kaya kaagad naman itong tumalima. Hinawakan ako nito sa kamay at sabay na kaming naglakad patungo sa dining area para daw samahan niya akong kumain.

 

Naging maayos naman ang mga sumunod na araw sa aming dalawa ni Dominic dito sa Visayas. Ako na yata ang pinaka masayang babae sa mundo dahil hindi ako binigo ni Domonic. Talagang ipinakita at ipinadama niya sa akin ang kanyang pagmamahal na siyang labis kong ipinagpasalamat.

 

Nakikita ko din na mabuti siyang ama sa mga anak namin. Walang pagsidlan ng tuwa ang naramdaman ng puso at umaasa ako na sana wala ng darating

na unos sa pagsasama namin Sana tuloy-tuloy na ito.

 

Dahil sa pakiusap ng kanyang Ina, balak namin mag stay ng mas matagal dito sa Visayas. Ayos lang naman sa akin dahil may mga inaasikaso na mga negosyo si Dominic sa lugar na ito. Ayaw ko din naman umuwi ng Manila na hindi kasama ang asawa ko.

 

Ngayun pa na tuluyan ko ng ibinigay ulit ang buong tiwala ko kay Dominic. Gusto kong kasama siya sa lahat ng oras at hangat maari ayaw ko ng magkaproblema kami..Gusto kong maging masaya at maayos ang aming pamilya. Gusto kong sabay namin palalakihin ang mga anak namin.

 

Isang umaga, niyaya ako ni Denise na mamasyal sa mall na kaagad ko namang pinaunlakan. Bibili din kasi ako ng mga gamit ng kambal kaya ayos lang. isang puntahan na lang ng mall dahil nitong mga nakaraang araw, hindi ko kasi mayayaya si Dominic dahil nagiging abala ito sa kanyang negosyo.

 

"Saan mo gustong mag umpisa?"

 

nakangiting tanong ni Denise sa akin pagkarating namin ng mall. Dahil priority ko lahat ng mga pangangailangan ng kambal kaagad ko itong niyaya sa kids section. Naging abala ang sumunod na sandali sa aming dalawa dahil sa kakapili namin ng mga damit para sa kambal. Kung excited akong mamili ng mga gamit ng kambal, halos double din naman ang excitement ni Denise. Hindi ko siya masisisi dahil talagang malapit ang loob niya sa mga anak namin ni Dominic.

 

"So, muli pa lang nagbalik ang karibal ko?" natigil ako sa kakatingin sa mga damit na nasa harapan ko ng marinig ko ang isang familiar na boses na

nagsalita mula sa likuran ko. Wala sa sariling napalingon ako at nagulat ako nang makita ko ang babaeng sa tanang buhay ko, ayaw ko na sanang magkrus ang landas namin. Ang babaeng naging dahilan kung bakit nakaranas ako ng matinding pagdurusa noon sa mga kamay ni Dominic.

 

"Anong kailangan mo?' malamig kong tanong sa kanya. Narinig ko pa ang impit na paghagikhik niya kaya napatitig ako sa kanya.

 

"Anong kailangan ko? Oh nothing! Gusto ko lang sabihin sa iyo na hindi pa tapos ang laban Trexie. Huwag kang umasa na magiging sa iyo si Dominic habang buhay dahil nagkakamali ka. Aagawin ko siya ulit sa ayaw at gusto mo."sagot nito. Hindi ko naman mapigilan ang sarili ko. Kaagad na lumipad ang palad ko sa kanyang pisngi na siyang dahilan kaya pinagtitinginan na kami ng ilan sa mga shoppers.

 

"Saan ka humuhugot ng kapal ng mukha para takutin ako? Lalandiin mo ulit ang asawa ko? Then go! Pero ito lang ang tandaan mo Michelle, huwag na huwag mong ubusin ang pasensya ko dahil baka ikaw ang maging dahilan para tuluyan akong mabaliw at mapatay kita!!!" galit ko namang sagot sa kanya!

 

Chapter 285

 

TREXIE POV

 

Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha ni Michelle sa sinabi ko. Hindi niya marahil inaasahan ang katagang lumabas sa bibig ko ngayun lang. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi. Ibig lang sabihin nito, kahit pa gaano katapang ang isang tao, may kahinaan din pala. Hindi man siya masindak ngayun, pero sisiguraduhin kong hindi siya magtatagumpay sa balak niyang sirain muli ang pagsasama namin ni Dominic.

 

"Kung noon, kinaya-kaya mo ako... hindi na ngayun Michelle dahil hindi na ako papayag na may umagaw sa taong mahal ko. Ang akin ay akin lang at oras na malaman ko na lumalapit- lapit ka kay Dominic para akitin siya ulit, mas mahigit pa sa sampal ang gagawin ko sa iyo. Tandaan mo iyan!" galit kong bigkas habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanyang mga mata. Kaagad naman itong nag iwas ng tingin at alanganing ngumisi.

 

"Wow! Ang galing naman! Hindi lang tayo nagkita ng ilang taon ang tapang mo na! Siguro, masyado ka lang nagkaroon ng kumpyansa dahil muli kang binalikan ni Dominic. Pero hindi mo ako matatakot sa mga ganiyang banta Trexie. Gagawin ko kung ano ang gusto ko at hindi mo ako mapipigilan. Kukunin ko ang lahat sa iyo lalo na si Dominic!" natatawa nitong bigkas. Kaagad na naningkit ang mga mata ko sa sobrang galit kasabay ng muling pag igkas ng palad ko at direcho iyung lumading sa kanyang pisngi.

 

Mas malakas ang sampal ang pinakawalan ko kay Michelle kaya lumikha iyun ng mas malakas na ingay. Lalo naming nakuha ang attention ng ibang mga shoppers. May ilan na nilalabas ang cellphone para siguro

kumuha ng video.

 

"Kapag kabit, wala talagang dignidad! Huwag na huwag mo akong takutin Michelle, dahil hindi mo alam kung ano ang kaya kong gawin! Kaya kong bayaran ang buhay mo kapag gustuhin ko kaya umayos ka! Baka magising ka na lang isang umaga na ipinapakain na kita sa buwaya dahil sa pagiging makati mo!" banta ko sa kanya habang nakahawak ang kanyang kamay sa nasaktang pisngi. Nanlilisik ang mga matang nakatitig sa akin pero hindi ko na pinansin pa. Akmang tatalikuran ko na ito pero muli itong nagsalita.

 

"Sige, sampalin mo ako dahil oras na bumalik sa akin si Dominic, sisiguraduhin kong luluhod ka sa harapan ko." nakangisi nitong wika sa akin. Lalo namang nag alab ang galit sa puso ko dahil sa sinabi niya. Hindi ko maiwasan na maikuyom ang aking

 

+10 BONUS

 

kamao dahil sa labis na galit na nararamdaman ko. Mukhang hindi pa rin ito nadala sa sampal na nakamit mula sa akin at talagang sinusubukan niya kung hangang saan ang pasensya ko.

 

"Pwede bang umalis ka na! Huwag na huwag mong sirain ang araw ko dahil baka kapag hindi ako makapag pigil at kung ano pa ang magawa ko!' galit kong wika.

 

"Ohhhh, galit ka na niya ha? Sige, gawin mo kung ano ang gusto mong gawin! Hinding hindi mo ako masisindak gaga! Ganiyan nga, magalit ka hangang sa mabaliw ka na ng tuluyan! Ang akala ko talaga------" hindi na natuloy pa ang sasabihin nito ng hilain ni Denise ang buhok niya.

 

Napahiyaw pa ito sa sakit ng

kaladkarin ito ng Denise palayo sa akin.

 

Nagulat man pero kaagad na akong napasunod sa kanila habang pilit namang nagpupumiglas si Michelle kay Denise. Mas malakas si Denise kaya hindi siya makawala-wala.

 

"Ano ba! Sino ka ba ha? Bitiwan mo nga ako. Nasasaktan ako!' galit na hiyaw ni Denise habang pilit na kumakawala sa hawak ni Denise. Hindi ko pa maiwasang mapangiwi ng kaagad ng mapasin ko na marami na ang nakiki-usyuso,

 

"Gusto mo ng gulo? Gusto mo talaga ng gulo! Pwes, pagbibigyan kita!" halata sa boses ni Denise ang galit habang sinasabi ang katagang iyun. Pabalya niyang itinulak si Michelle kaya naman nawala ito sa balanse at napaupo sa sahig. Gulo-gulo na din ang buhok nito na parang bruha.

 

"Guys...listen! Ang babaeng ito ay makati pa sa higad! Itago niyo ang mga asawa niyo at baka sila pa ang susunod na mabiktima. Take note, forte niya ang mang akit sa mga lalaking may asawa na kaya mag ingat kayo!" malakas na wika ni Denise habang kita ko naman ang hiya sa mukha ni Michelle habang dahan-dahan na tumatayo. Masama ang titig na ipinikulol niya kay Denise, kaya hindi ko maiwasang matawa. Sa wakas, mukhang tinablan din ng kahihiyan ang babaeng ito.

 

"Hindi pa tayo tapos Trexie. Humanda ka! Hindi ako papayag na maging masaya ka! Ibabalik ko sa iyo ang kahihiyan na tinamo ko ngayun. Hinding hindi mo ako basta-basta mapapatahimik!' galit na bigkas nito at mabilis na naglakad paalis. Halata sa mukha nito ang hiya kaya pigil ko ang sarili ko na matawa ng malakas.

 

"Sige lang. Gawin mo kung ano man ang naisip mong gawin dahil hindi ka namin uurungan!" pahabol naman na sagot ni Denise kaya muling napalingon sa amin si Michelle at matalim ang matang pinukol kami ng tingin. Akmang lalapitan pa ulit ito ni Denise kaya mabilis na itong naglakad paalis. Takot yata na muling masabunutan.

 

 

 

 

Chapter 286

 

TREXIE POV

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Ang komprontasyon namin na iyun ni Michelle ay hindi na nasundan.

 

Umaasa ako na sana hindi na muling magkrus ang landas naming dalawa para tuluyan ng maging masaya ang pagsasama namin ni Dominic. Ayaw ko na ng mga asungot sa buhay kahit na alam ko naman na hindi na ako muli pang lolokohin ni Dominic.

 

"Denise, ano ito? Saan mo ba ako dadalhin?" kasalukuyan kong pinapatulog ang kambal ng biglang dumating si Denise sa kwarto. Sinabi niya sa akin na lalabas daw kami dahil baka late na daw makauwi si Dominic galing sa Manila. Umuwi kasi ng Manila si Dominic dahil sa importanteng meeting pero babalik din kaagad dito sa Visayas ngayung gabi.

 

Medyo matagalan pa siguro kami bago makabalik ng Manila. May sakit ang Mommy ni Dominic at sa tuwing dumadating ang araw ng pag uwi namin sa Manila lagi itong naglalambing sa amin na mag stay pa dahil ma-mimiss niya daw ang mga apo niya. Mabuti na lang at ayos lang kina Mama Ashley at Papa Ryder noong sinabi ko sa kanila na matatagalan pa bago nila muling makita ang kanilang apo dahil sa paki-usap ng Ina ni Dominic.

 

Nasa maayos naman na kalagayan ang lahat at talagang nag eenjoy din naman ako dito sa Visayas. Malaki na nga ang ipinagbago ni Dominic dahil opisina at bahay lang ang tanging routine nito tuwing weekdays at tuwing weekend naman kami ang kanyang kasama buong araw na siyang labis kong ipinagpasalamat.

 

"Basta! Magpaganda ka! Awkward naman kung ako lang itong naka postura tapos ikaw napaka-simple ng suot mo." sagot nito.

 

"Saan ba talaga tayo pupunta? Hindi pwedeng iwan ng matagal ang kambal dahil hahanapin nila ako kapag magising sila." sagot ko naman.

 

"Kakain lang tayo sa labas. Bilang mag best friend dapat din bigyan natin ang ating mga sarili na lumabas at magsaya! Wala na tayong time halos sa isat isa dahil masyadong pa epal si Kuya. Isa pa, sa mga susunod na araw, magiging abala na din ako sa hospital dahil sa akin na ipapasa ni Mommy lahat ng responsibilidad!" sagot nito.

 

Wala na akong choice kundi sundin ang kagustuhan niya. Sabagay, tama ito. Isang beses lang naman at wala naman si Dominic.

 

"Okay...fine. Magbibihis lang ako tapos aalis na agad tayo." sagot ko. Napansin ko pa ang matamis na pagngiti nito bago tumango.

 

"Okay best friend!" sagot pa nito at naupo na sa gilid ng kama. Hinayaan ko na lang ito at nagmmadali na akong pumasok sa loob ng walk in closet para maghanap ng maisusuot. Simpleng kasuotan lang naman ang napili ko at naglagay lang ako ng kaunting make up bago ko sinabi kay Denise na ready na ako.

 

"Okay...lets go!" Ngiting ngiti pang sambit nito at kaagad na kaming lumabas ng kwarto. Nakasalubong pa namin si mommy sa may hagdan at sinabi pa nito na siya na daw ang bahala sa kambal. Mag enjoy lang daw ako.

 

"Thank you My! Promise po, hindi po kami masyadong magpapagabi." wika ko pa. Kahit na mabait siyang byanan nakakahiya pa rin kung pagbantayin ko siya ng matagal sa mga apo niya. Although kahit gusto niya naman iyun pero ayaw kong abusuhin.

 

Si Denise na ang drive at kaagad na kaming bumyahe. Inabot din kami ng mahigit dalawang bago kami nakarating sa aming destinasyon. Panay na nga ako reklamo kay Denise buong byahe dahil hindi ko talaga alam kung saan niya ako dadalhin. Masyadong malayo na ang aming narating gayung wala akong balak na magtagal dito sa labas.

 

"Nasaan tayo?" tanong ko kay Denise habang inililibot ko ang tingin sa paligid.

 

"Nandito tayo sa resort na isa sa mga pag aari ni Kuya Dom! Masarap ang hangin dito kapag gabi kaya makakapag -relax ka dito." nakangiti nitong sagot.

 

"Resort? Gabing gabi talagang nagawa mong dalhin ako dito sa resort? Dapat kanina mo pa sinabi para naisama natin sila Mommy pati ang ang mga bata." sagot ko.

 

"Ano ka ba! Paano ka makakapag relax kung isasama natin ang mga pamangkin ko? Kaya ka nga nandito para magrelax eh at i-enjoy ang kapaligiran. Dont worry, private resort ito at tayo-tayo lang ang nandito." nakangiti nitong sagot.

 

"Tayo-tayo lang. Denise naman, mas nakakatakot iyun. Kahit pag aari ni Dominic ang resort na ito the fact na wala palang ibang tao sa loob nakakatakot iyun." sagot ko naman. Nagulat pa ako dahil kaagad itong napahalakhak.

 

"Ano ka ba! Kung anong ka- creepyhan ang naiisip mo eh. Hindi totoo ang multo noh kaya ipagpalagay mo ang kalooban mo. Isa pa, may iilang staff si Kuya Dom sa loob. May mga trabahador din siya kaya wala kang dapat na ipag aalala." nakangiti nitong sagot. Kulang na lang pagtaasan ko ito ng kilay dahil sa sinabi niya. Sa dinami-dami ng restaurant na pwedeng pagtambayan dito pa talaga sa liblib na lugar ako dinala ng Denise na ito.

 

"Pipiringan kita ha? Gusto kitang i- surprise dahil ang ganda ng loob ng resort na iyan. Mamamangha ka talaga. Isa pa, dinig ko balak itong iregalo sa iyo ni Kuya Dom kaya gusto ko siyang unahan na i-surprised ka." nakangiti nitong wika. Pigil ko ang sarili ko na maitirik ang aking mga mata dahil sa dami ng kadramahan nitong si Denise.

 

"Bahala ka na nga! Ikaw talaga! Feeling ko pinagti-tripan mo lang ako eh!" sagot ko. Humagikhik lang ito bago ako piniringan. Pagkatapos niya akong piringan, paakay niya akong hinila papasok sa loob ng resort.

 

 

Chapter 287

 

TREXIE POV

 

"Malapit na tayo! Kaunting tiis na lang best friend. Ayy nakakakilig naman! Ingit tuloy ako!" narinig ko pang bigkas ni Denise habang patuloy kami sa paghakbang. May pagka lukaret talaga ang babaeng ito. Hindi ko alam kung ano itong mga pakulo niya. Ang dami niyang alam eh kakain lang naman sana kami ng dinner kaya niya ako niyayang lumabas.

 

"Denise ha? Kung anu-ano na itong ginagawa mo sa akin. Kaunti na lang talaga at makukurot na kita sa singit!" hindi ko maiwasang bigkas. Humigikhik lang ang bruha na parang tuwang tuwa sa mga kalokohan na ginagawa niya. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga ng malakas.

 

Kung alam ko lang na ganito ang gagawin sa akin ni Denise hindi na

sana ako sumama sa kanya eh. Ang daming pakulo sa buhay.

 

"Nandito na tayo. Tatangalin ko ang piring sa mga mata mo pero huwag ka masyadong kiligin ha and dont forget na malaki ang naiambag ko sa celebration na ito." muling wika niya. Hindi ko tuloy malaman kung ano ang magiging reaction ko sa sinabi niya. May ipinapahiwatig siya sa akin na hindi ko mawari.

 

"Okay fine...daming sinabi eh. Tangalin mo na ang piring ko para naman makurot na kita sa singit!" sagot ko. Hindi na ito sumagot hangang sa maramdaman ko na lang na may unti-unti ng nagtatangal sa piring ko.

 

Hindi ko maiwasang magtaka dahil pakiramdam ko hindi si Denise ang nasa harap ko ngayun. Iba na kasi ang naamoy kong pabango at parang familiar sa akin ang amoy noon.

 

Pagkatangal ng piring ko kaagad na nanlaki ang mata ko ng mapagsino kung sino ang nasa harapan ko. Si Dominic, ngiting ngiti ito sa akin habang nakaluhod. May hawak itong kumikinang na singsing at nakalahad sa akin.

 

"Trexie, ito na ang time na matagal ko ng hinihintay. Marry me again Sweetheart!' bigkas nito kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata. Hindi ko tuloy malaman ang isasagot ko dahil sa matinding emotion na nararamdaman ko. Para akong idinuduyan sa alapaap na hindi ko maintindihan. Sobrang sikip ng dibdib ko na kahit na ang pagsasalita ay nahihirapan ako.

 

"Ikaw ang buhay ko...kayo ng mga bata! Nag matured na ako. Sa harap ng lahat ng mga mahal natin sa buhay, ipanapangako ko na ikaw lang ang mamahalin ko habang buhay. I love you Sweetheat! I love you so much!" muling wika nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapahagulhol ng iyak. Kay sarap sa pandinig ang sinasabi nya ngayun.

 

"Dom! i love you too! i love you very much!" sa wakas, nasambit ko din ang katagang iyun. Isang matamis na ngiti ang gumuhit sa labi ni Dominic habang dahan-dahan nitong isinusuot ang engagement ring sa palasingsingan ko. Nang tuluyan niya ng maisuot iyun, mabilis itong tumayo at mahigpit akong niyakap.

 

Palakpakan ang narinig ko sa buong paligid habang mahigpit akong niyayakap ni Dominic. Nanatili kami ng ilang sandali sa ganoong posisyon bago ito kumalas sa pagkakayakap sa akin at mabilis akong ginawaran ng halik sa labi. Kaagad ko naman iyun tinugon.

 

Hindi talaga ako nagsisisi na binigyan ko siya ng second chance. Kahit pala gaano pa kasama ng isang tao....may pagkakataon pa rin pala na magbago. Kahit gaano pa kasakit ang naranasan ko sa mga kamay niya noon, bumawi naman siya ngayun at sapat na iyun para ipagmalaki ko siya sa lahat.

 

"Tama na muna ang halikan na iyan! Ingit na meee!" Kaagad na naghiwalay ang labi naming dalawa ni Dominic ng marinig ko ang sigaw na iyun. Si Denise, umeksena na naman kaya kaagad kong inilinga ang paningin ko sa paligid para sana hanapin ang presensya niya pero nagulat ako dahil ang mga mukha ng mga magulang ko ang kaagad na sumalubong sa akin.

 

Sila Mama Ashley, Papa Ryder, Kuya Charles, Francine at ang Mommy ni Dominic pati na din si Denise. Kasama din nila ang kambal kung saan tulog sila kanina ng iiwan ko sa kwarto.

 

"Congratulations sa inyong dalawa anak! Masaya kami ng Papa mo na nakikita kang masaya!" napukaw lang ako sa pagkagulat ng biglang nagsalita si Mama ashley. Nasa harapan ko na pala siya habang kita ko ang tuwa sa kanyang mga mata na nakatitig sa akin.

 

"Ma, nandito kayo? kailan pa?" wala sa sarili kong tanong.

 

"Kahapon lang. Talagang

pinaghandaan ng asawa mo ang gabing ito. Gusto niyang gawing memorable ang wedding proposal niya kaya todo suporta kami sa kanya." sagot nito. Muli akong napaluha at mahigpit na napayakap sa kanya. Napansin ko din na abala si Dominic sa pakikipag usap kay Papa Ryder. Magkasundong magkasundo na din talaga ang dalawa base na din sa nakikita ko.

 

Masaya ang lahat. Matagal na batian at kumustahan ang namayani sa buong paligid. Excited ang lahat sa nalalapit na muling pag iisang dibdib naming dalawa ni Dominic. Sa ngayun, sigurado na ako na magiging masaya na ako sa piling ng lalaking pinakamamahal ko. Tapos na ang unos at pareho na naming haharapin ang buhay na puno ng pagmamahalan.

 

 

Chapter 288

 

TREXIE POV

 

"You may now kiss the bride!" final na anunsiyo ng pari na nagkasal sa amin.

 

Kay bilis talaga ng paglipas ng mga araw. Parang kailan lang noong nag propose sa akin si Dominic tapos heto na kami. Nandito na kami sa sandaling muling nanumpa sa harap ng altar na magsasama sa hirap at ginhawa.

 

Tuluyan ko ng ibinaon sa limot lahat ng mga masasakit na alaala na nangyari sa aming dalawa. Pinatawad ko na siya at ayaw ko ng ungkatin ulit ang masasakit na nangyari ng nakaraan. Ang gusto ko na lang sa mga sandaling ito ay ang magkasama kaming buo at kumpleto. Walang mas mahalaga sa akin ngayun kundi ang aming pamilya at mga mahal sa buhay.

 

Naramdaman ko na lang ang unti-

unting paglapat ng labi ni Dominic sa labi ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na kaming nag-kiss pero wala pa ring kasing tamis ang labi niya. Para pa rin akong idinuduyan sa alapaap.

 

Pagkatapos pakawalan ni Dominic ang labi ko palakpakan ang umalingawngaw sa paligid. Lahat iyun ay galing sa mga piling bisita na inimbitahan namin pati na din sa aming pamilya. Lahat ay may ngiti sa labi habang sa amin nakatoon ang buong attention.

 

"I love you Sweetheart!" bulong pa sa akin ni Dominic habang nag uumpisa na kaming lapitan ng mga bisita para i- congratulate. Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapatingin ako sa kambal naming anak. Ang gaganda at ang cute talaga nila. Hindi na ako makapag hintay na bigyan sila ng kapatid.

 

Yes...balak pa namin ni Dominic na magkaanak. Gusto kong ibigay sa kanya ang pangarap niya noon na magkaroon ng isang malaki at masayang pamilya. Kaya ko naman eh.. at kakayanin ko talaga dahil gusto ko din naman na magkaroon kami ng maraming supling bilang tanda ng walang hangan naming pagmamahalan.

 

Hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko ng napansin ko na naglalakad na palapit sa amin ang kambal.

 

Nakaalalay sa kanila ang kanilang mga Yaya's. Tag isa namin silang kinarga ni Dominic ng makalapit sila habang patuloy sa pagkislap ang camera. Hinalikan pa namin sila sa pisngi bago namin sila ibinigay sa kanilang mga yaya' s na tahimik lang na nakamasid.

 

"Yaya, kayo na muna ang bahala sa mga bata ha? Nasa labas si Manong Driver. Pagkabalik niyo ng hotel, direcho na muna kayo sa suite at pagpahingain ang mga bata!" Narinig ko pang wika ni Dominic. Kaagad naman tumango ang dalawang Yaya's. Hindi naman kami nag aalala dahil sa kotse na gamit nila Denise at ng byanan ko sasakay ang kambal. Sabay- sabay na silang babyahe pabalik ng hotel kung saan gaganapin ang reception.

 

Picture taking lang at kaagad na kaming umalis ng simbahan para pumunta sa reception. Pinili namin ni Dominic na dito na lang din sa visayas magpakasal para hindi na kailangang bumiyahe ang byanan ko na nakikipaglaban sa sakit na cancer. Gusto ko pa rin naman isaalang alang hindi lang ang kapakanan namin ni Dominic kundi pati na din ng mga mahal niya sa buhay.

 

"Congratulations Trex! Ikaw ha, masyado mo kaming ginulat! Kayo at kayo pa rin pala ng pamangkin ko ang itinadhana ng kapalaran!" Pagkarating pa lang namin ng hotel kung saan idadaos ang reception ang nakangiting mukha na ni Francine ang sumalubong sa akin. Gustuhin ko mang kunin itong isa sa mga bridesmaid namin hindi talaga pwede dahil kabuwanan niya na. Baka sa simbahan pa ito abutan ng panganganak kaya matiyaga na lang itong naghintay dito sa hotel.

 

Si Denise na din ang ginawa kong maid of honor. Mabuti na din iyun dahil hindi din talaga iyun papayag na hindi siya ang maging maid of honor. Ilang beses din nitong sinabi sa akin na magtatampo daw siya kung hindi niya magagampanan ang isang special na papel sa kasal namin ng Kuya niya.

 

"Thank you France. Muntik na nga akong sumuko noon eh. Akala ko talaga hindi na ako dadating sa ganitong point ng buhay ko. Laking pasalamat ko talaga dahil nagbago na si Dominic.

 

Hindi na siya katulad ng dati na sarili lang ang iniisip." nakangiti ko namang sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ito napangiwi sabay hawak sa kanyang tiyan.

 

"Te-teka. Bakit? Sumasakit ba ang tiyan mo?" kaagad na tanong ko sa kanya. Lalo naman itong napangiwi palatandaan na may masakit dito. Kaagad tuloy napalapit sa amin si KUya Charles na kanina pa pala nakatingin sa gawi namin.

 

"Ang sakit! Shit!" bigkas pa nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba. Ang hirap kaya manganak.

 

"Ku-kuya! Manganganak na yata si Francine!" kaagad kong bigkas pagkalapit ni Kuya sa amin. Wala ng marami pang tanong. Kaagad ng binuhat ni Kuya ang kanyang asawa at mabilis ang hakbang na naglakad palabas

 

Hindi ko naman alam kung ano ang gagawin ko. Gusto kong sumama sa hospital dahil nag aalala ako kay Francine pero hindi ko naman pwedeng iwanan ang mga bisita.

 

 

Chapter 289

 

TREXIE POV

 

"Ayos lang anak. Kami na ang bahala kay Francine. Ituloy niyo na ang party. Marami kayong mga bisita at nakakahiya kung aalisan mo." wika ni Mommy sa akin. Wala sa sariling napatango ako. Kaagad ko namang naramdaman ang pagpisil ni Dominic sa palad kaya kaagad akong napatingin sa kanya.

 

"Dont worry Sweetheart! Pang apat na baby na nila iyan kaya wala kang dapat na ipag alala. Sanay na sanay na si Francine na umire!" nakangiti nitong bigkas. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

 

Kung tutuusin tama ito. Pang apat na nga nilang anak ang ipinagbubuntis ni Francine ngayun kaya ano pa nga ba ang ikatakot ko? Ayaw ko pa ba noon, double celebration pala ang dapat

gawin ngayun araw dahil nagkataon ng kasal namin ipinanganak ang pang apat kong pamangkin.

 

Hayssst, parang gusto ko na din tuloy mag overtime para mahabol ko din ang dami ng mga anak nila Kuya at Francine. Mukhang kailangan ko na talagang kulitin itong si Dominic na huwag masyadong magpagabi sa trabaho para naman makabuo kaagad kami.

 

Naging masaya ang lahat ng bisita sa reception namin. Lalong nadagdagan ang tuwa sa puso ko dahil bago natapos ang reception tumawag si Mama Ashley sa akin at ibinalita nito na nanganak na daw si Francine. Isang sangol na babae na siyang labis kong ikinatuwa dahil nadagdagan na naman ang maganda sa pamilya namin.

 

Abala kami ni Dominic sa kaka- istema ng mga bisita ng bigla kaming  lapitan ni Denise. Kanina pa din ito tumutulong sa amin sa pag aasikaso ng aming mga bisita na sobrang ipinagpasalamat ko sa kanya.

 

"Trex, napansin mo ba iyung mga bata? Kasama ba sila nila Tita Ashley sa hospital?" kaagad na tanong nito sa akin ng makalapit siya sa amin. Hindi ko naman maiwasan na mapakunot ang aking noo

 

Nasa hotel room ang mga bata at nagpapahinga. Bakit niya hinahanap sa amin?

 

"Nasa suite kasama ng mga Yaya's nila. Why?" tanong ko. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba lalo na ng mapansin ko na kaagad sumeryuso ang mukha nito.

 

"Wala sila doon eh. Doon ako galing para sana icheck sila pero walang katao -tao sa suite." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata dahil sa narinig. Ang kaba na nararamdaman ko kanina ay lalong dumuble. Parang gusto ko ng maiyak

 

"A-anong sabi mo? Wala sila doon? Saan sila nagpunta?" sagot ko at hindi ko na maiwasan pa na mamasa ang aking mga mata. Parang gusto ng pumatak ang luha sa aking mga mata dahil sa biglang pagragasa ng pag aalala sa puso ko.

 

"I dont know! Kanina ko pa inikot ang buong hotel pero hindi ko sila matagpuan. Hindi ko din ma-contact sila Yaya Ana at Yaya Lera!" sagot nito. Wala sa sariling naglakad ako palapit kay Dominic na noon ay abala sa pakikipag usap sa isa sa mga bisita. Nagulat pa ito ng bigla ko itong hawakan sa kanyang braso at hinila palayo sa kanyang kausap. Narinig ko pa ang paghingi nito ng paumanhin sa kanya kausap at mabilis ng nagpatianod sa paghila ko sa kanya.

 

"Hey! Why? What happened? Bakit ganiyan ang hitsura mo?" kaagad na tanong nito sa akin. Hindi ko na napigilan pa ang sunod-sunod na pagpatak ng luha sa aking mga mata. Impit pa akong napaiyak kaya lalong nag alala sa akin Dominic.

 

"Hey! Sweetheart! Bakit ka umiiyak? May nangyari ba? Tell me, may nambully ba sa iyo? May masakit ba sa iyo?" sunod-sunod na tanong nito. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Kaagad akong napayakap sa kanya habang patuloy sa pag iyak.

 

"Kuya, nawawala ang kambal!" narinig kong bigkas ni Denise.

 

Nakalapit na pala siya sa aming dalawa ni Dominic ng hindi ko napapansin. Nagpalasalamat na din ako dahil siya na mismo ang nagsabi. Sa sobrang kaba ng nararamdaman ko ni ang pagsasalita hirap ko ng gawin.

 

"Nawawala? Paanong nawawala?"

 

Nasa suite sila at nagpapahinga!" halos pasigaw na tanong ni Dominic sa kanyang half sister na si Denise. Kaagad naman akong napakalas sa pagkakayakap ko sa kanya habang walang patid ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

 

"Dom..natatakot ako! Paano kung nakidnap ang mga anak natin. Saan natin sila hahanapin?" hilam ang luha sa aking mga mata na tanong ko. Nakita ko pa ang pagtagis ng mga bagang ni Dominic bago niya ako hinila paalis. Direcho kaming sumakay ng elevator para puntahan ang suite kung saan ang buong akala namin nandoon lang ang kambal at nagpapahinga kasama ng mga Yaya's nila.

 

Para akong pinagsakluban ng langit at lupa ng mapansin ko na walang Brianna Louise at Bryan Adam kaming nadatnan. Nangnginig ang mga kamay na napakapit ako kay Dominic dahil

pakiramdam ko mawawalan na ako ng ulirat dahil sa matinding takot na nararamdaman.

 

"Nasaan ang mga Babies ko? Dom... nasaan ang mga anak natin? Hanapin natin sila. Nandito lang sila sa paligid diba? Ba-baka naglalaro lang sila. BAka dinala lang sila ng mga Yaya's nila sa playgroud" bigkas ko at akmang ihahakbang ko na ang aking paa ng mahigpit akong hawakan ni Dominic sa braso. Tinitigan ako nito sa mga mata bago nagsalita.

 

"Stay! Ako na ang bahalang maghanap sa kanila. Marami akong connections at mahahanap natin sila sa lalong madaling panahon. Sisiguraduhin ko na magbabayad ang sino man na may gawa nito!" sagot nito sa akin. Muli akong napayakap ng mahigpit sa kanya. Pakiramdam ko, unti-unti akong mamatay kapag hindi pa maibalik sa lalong madaling panahon sa piling namin ang kambal.

 

 

 

Chapter 290

 

TREXIE POV

 

"Ibalik niyo ang anak ko! Ibalik niyo siya!" paulit-ulit kong bigkas habang hinihintay ko si Dominic na muling bumalik. Inaasikaso nito ang pagpapahanap sa kambal pati na din sa mga Yaya's nila. Nakunan sa cctv camera na itinakas ng dalawang Yaya ang kambal at sumakay sila sa itim na sasakyan. Naireport na din namin ito sa kapulisan at kasalukuyang iniimbistigahan nila ang mga nangyari.

 

"Trexie, anak huminahon ka! Kailangan mong magpahinga muna. Gumagawa na ng paraan ang Papa mo pati na din ni Dominic para muling mabawi ang mga bata sa kamay ng mga dumukot sa kanila." Wika ni Mama Ashley. Pinipilit nitong pakalmahin ako pero hindi ko kaya. Ilang oras ng nawawala ang mga anak namin ni Dominic pero hangang ngayun, wala pa rin akong balita kung nasaan na sila.

 

Ang ini-expect kong masayang araw ng buhay ko hindi ko akalaing magiging bangungot sa akin ang lahat. Hindi ko akalain na may balak palang masama ang mga Yaya's ng kambal na dukutin sila. Ano man ang dahilan nila hindi pa rin malinaw dahil hangang ngayun hindi pa rin sila nakikipag ugnayan sa amin para sa posibleng ransom na hihingiin nila.

 

"Ma, paano kung hindi na maibalik ang mga anak ko? Ano ang gagawin ko? "hindi ko maiwasang tanong kay Mama Ashley. Kaagad naman ako nitong hinawakan sa kamay at seryoso akong tinitigan sa mga mata.

 

"Imposibleng hindi sila maibabalik sa atin anak. Hindi kami papayag! Gagawa at gagawa kami ng paraan para mahanap sila sa lalong madaling panahon." sagot nito sa akin. Gayunpaman hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng matinding pag aalala. Paano kung may masamang nangyari na sa kanila? Paano kung hindi naman pala talaga pera ang kailangan ng mga dumukot sa mga anak ko? Paano kung habang buhay ko na silang hindi makikita?

 

Ang sakit! Sobrang sakit sa parte ko gayung wala akong ibang ginawa kundi alagaan ang mahalin ang mga anak ko. Wala akong ibang hangad sa kanila kundi ang makasama sila sa paglaki nila at maibigay lahat ng mga pangangailangan nila.

 

Tahimik akong lumuluha ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Sa pag aakala ko na si Dominic ang tumatawag, kaagad ko iyung sinagot.

 

"Dom! Hello! Nahanap mo ba sila? Nahanap mo ba ang mga anak natin?" kaagad na wika ko pagpindot ko pa lang ng answer button. Katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya hindi ko maiwasang magtaka. Wala sa sariling tiningnan ko ang screen ng cellphone at kaagad na napakunot ang noo ko dahil naka-connect ako sa isang unregistered number. Kaagad akong nakaramdam ng matinding kaba kasabay ng narinig kong halakhak sa kabilang linya.

 

"Trexie..natutuwa ako dahil sa wakas naririnig ko din ang pagtangis mo. Sabi ko naman kasi sa iyo eh...hindi ako papayag na maging masaya ka!" Nang aasar na wika nito. Lalong napakunot ang aking noo dahil familiar sa akin ang boses ng babae sa kabilang llinya.

 

"Michelle?" sambit ko! Lalo naman itong tumawa na parang baliw! Kaagad kong naikuyom ang aking kamao dahil sa matinding galit na nararamdaman. Kahit na hindi ko siya tatanungin, alam kong siya ang nasa likod ng pagdukot sa kambal. Ito din ang dahilan kung bakit tumatawag siya ngayun. Gusto niya akong asarin! Gusto niya akong galitin.

 

"Its a big honor dahil nakilala mo ako Trexie! Mukhang inaasahan mo na tatawag ako sa iyo ngayung araw ah?"

bigkas nito sa kabila pa rin ng pagtawa. Naiirita man sa naririnig kong paghalakhak niya pilit ko na lang iniigonora. Kailangan ko ng mahabang pasensya kung gusto kong makita ulit ang mga anak ko.

 

"Ano ang kailangan mo? Wala akong panahon na makipag usap sa baliw na kagaya mo! Tantanan mo na ako Michelle at tangapin mo na sa sarili mo na never mong maagaw sa akin si Dominic! Ako ang mahal niya kaya pwede bang manahimik ka na!" halos naghihistirikal kong wika.

 

Sakto naman ang pagpasok ni Dominic dito sa loob ng kwarto at kaagad na itong naglakad palapit sa akin. Lalo namang nag uunahan sa pagbagsak ang luha sa aking mga mata ng mapansin ko na hindi niya pa rin kasama ang kambal.

 

"Ohhh, sorry...nakaisturbo pala ako sa iyo. Paano kaya kung sasabihin ko sa iyo na nasa mga kamay ko ang mga anak mo, may panahon ka na kaya para makipag usap sa akin?" tatawa- tawang sagot ni Michelle sa kabilang linya. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig kong kumpirmasyon mula sa kanya.

 

Tama nga ang hinala ko kanina pa. Nasa kamay ni Michelle ang kambal at hindi ko alam kung bakit niya nagawa ito? Dahil ba galit siya sa akin? Dinukot niya ang kambal para makaganti sa akin? Pero bakit kailangan niya pang idamay ang mga walang kamuwang muwang na bata sa gulo namin? Bakit kailangan pang madamay ang mga anak ko?

 

"Nasa sa iyo ang mga bata? Walang hiya ka! Bakit ginawa mo ito? Ibalik mo sa akin ang anak ko hayop ka!" galit kong sigaw. Kung nasa harapan ko lang siguro si Michelle baka kanina ko pa siya tiniris. Baka kanina ko pa ipinaramdam sa kanya ang galit ko!

 

"Hey relax! Ikaw naman...masyado

kang mainit eh. Baka mamaya maputukan ka ng ugat sa utak! Baka mamaya biglang maging balo ang Dominic ko at wala na siyang choice kundi bumalik sa akin! Kawawa ka naman kung nagkataon! Ako na ang kikilalaning Mommy ng mga anak mo habang nagdurusa ka sa impyerno!" nang iinis nitong sagot. Lalong nag alab ang galit na nararamdaman ko. Nagawa niya pa talaga akong lalong galitin kaya humanda talaga sa akin ang babaeng ito. Hindi ako papayag na hindi ko muling mabawi sa kanya ang mga anak ko. Hindi ako papayag!

 

"Magkano? Magkano ang kailangan mo para muli mong ibalik sa akin ang mga anak ko? Magkano Michelle?"

 

galit kong sigaw. Nanginginig ang buo kong laman dahil sa matinding galit na nararamdaman. Kaagad naman inagaw sa akin ni Dominic ang cellphone kaya lalo akong napahagulhol ng iyak habang pilit akong pinapakalma ni Mama Ashley.

 

 

 

Chapter 291

 

TREXIE POV

 

"Hinayaan ko na si Dominic na kausapin niya ang babaeng dumukot sa anak namin. Masyado na akong emotional at hindi ko talaga matangap na hindi maibabalik sa amin ang anak ko sa lalong madaling panahon.

 

"Oras na may mangyaring masama sa anak ko papatayin kita Michelle, tandaan mo iyan!" halos pasigaw naman na wika ni Dominic sa babaeng nasa kabilang linya. Pulang pula na ang mukha nito dahil sa matinding galit. Niyakap na lang ako ni Mama Ashley para damayan sa kung ano man ang pinagdadaanan ko ngayun.

 

"Anak, huwag kang mag alala walang masamang mangyayari sa kanila. Maibabalik din sa atin ang mga bata, magtiwala ka lang." wika ni Mama Ashley sa akin. Patuloy lang ako sa pagluha. Hindi ko talaga kayang tangapin na baka tuluyan ng mawalay sa akin ang mga bata.

 

"Ma, ano po ba ang kasalanan ko bakit kailangan kong pagdaanan ito? Bakit hindi na matapos-tapos ang problema ko? Galit po ba sa akin Diyos para bigyan niya ako ng ganito kasakit na pagsubok?" umiiyak kong bigkas. Kaagad namang umiling si Mama Ashley. Siya na din ang nagpunas ng luha sa aking mga mata habang masuyo ako nitong tinitigan.

 

"Anak, huwag kang magsalita ng ganiyan. Mabait na bata ka at hindi galit sa iyo ang Diyos. Nagkataon lang na maraming nagkalat na masasamang loob sa paligid at isa kayo sa naging biktima. Huwag kang mag alala, magiging maayos din ang lahat. Babalik din sa dati ang lahat at malalagpasan niyo din ito." sagot nito sa akin. Patuloy pa rin ako sa paghikbi habang napapatingin kay Dominic na kausap niya pa rin sa cellphone si Michelle.

 

Nakikipag negoasasyon siguro ito. Halos magsalubong na ang kilay nito dahil sa galit. Tatayo na sana ako mula sa aking pagkakaupo ng maramdaman ko ang mainit na likido na biglang umagos sa legs ko pababa. Saglit akong natigilan at napatingin kay Mama Ashley na noon ay nakatitig na sa legs ko at kita ang pagkagulat sa kanyang mga mata.

 

"Anak, buntis ka ba?" tanong nito. Kaagad naman akong namutla at yumuko pa ako para tingnan kung ano ang mainit na likido na iyun at kaagad akong nakaramdam ng takot ng mapansin ko na kulay pula iyun. Galing iyun sa aking pwerta at direktang umaagos sa aking legs pababa. Nanghihina akong napaupo kasabay ng pagdilim ng buong paligid.. Ang nag aalalang boses ni Mama Ashley ang huli kong narinig bago ako nawala sa ulirat.

 

Sa muling pagmulat ng aking mga mata, kulay puting kisami ang unang sumilay sa akin. Nagpalinga-linga pa ako sa paligid kasabay ng paghawak ng kung sino sa kamay ko.

 

"Sweetheart? Kumusta ang pakiramdam mo?" boses ni Dominic iyun kaya kaagad akong napatitig sa kanya. Muling nanumbalik sa alaala ko ang mga nangyari kaya kaagad akong napahigpit ng hawak sa kamay ni Dominic. Pinaghalong takot at pag aalala ang nararamdaman ko ngayun.

 

"Dom, ano ang nangyari? Nasaan ako? Kumusta ang mga anak natin?" kaagad na tanong ko sa kanya. Kita ko ang pagiging seryoso ng mga mata nito habang nakatitig sa akin kasabay ng paghaplos niya sa pisngi ko. Hindi ko naman maiwasan na muling maluha.

 

"Huwag ka na masyadong magpaka stress Sweetheart! Baka lalong makasama sa iyo ang lahat. Ako na ang bahalang gumawa ng paraan para mahanap natin ang mga anak natin. Kailangan mo din magpalakas dahil may buhay sa iyung sinapupunan na kailangan ng iyung pag aalaga at pag iingat." wika nito kasabay ng pamumula ng kanyang mga mata. Nagulat naman ako. Napabitaw pa nga ko mula sa pagkakahawak sa kanya at wala sa sariling nahaplos ko ang impis ko pang tiyan.

 

"Buntis ako? Totoo ba iyan? Magkakaanak na ulit tayo?" sagot ko kasabay ng sunod-sunod na pagptak ng luha sa aking mga mata. Nakangiting tumango naman si Dominic na siyang labis kong ikinabigla.

 

Ni hindi ko man lang naramdaman ang muli kong pagdadalang tao. Nagkataon pa talaga na nahaharap kami sa ganito kalaking suliranin at muntik na siyang nawala sa akin nang hindi ko man lang namamalayan.

 

"Yes...dinugo ka na kanina at nagbilin ang Doctor mo na mag ingat ka palagi. Mahina ang kapit ng bata sa iyung sinapupunan kaya iwasan mo munang magpaka-stress Sweetheart! Alam kong mahirap sa iyo ang nangyari sa kambal pero isipin mo din ang kapakanan mo at ang anak natin na nasa sinapupunan mo. Magtiwala ka sa akin. Mahahanap at mahahanap natin sila sa lalong madaling panahon." sagot nito sa akin kasabay ng pagpahid niya sa luha ko na unti-unti na namang nag uunahan sa pagpatak mula sa aking mga mata.

 

Isang blessing ang muling dumating sa kabila ng masalimuot na nangyari sa aming buhay: Mabait pa rin pala talaga ang Diyos sa amin. Sa kabila ng lahat ng problema, may isang regalo pa rin Siya na ipinagkaloob sa amin na kailangan ko talagang ingatan at bigyan ng pagpapahalaga.

 

"Nagkasundo kami ni Michelle na magkikita bukas ng alas diyes ng umaga. Huwag kang mag alala, sinugurado niya sa akin na ligtas ang kambal kapalit ng one hundred million pesos na ransom na hinihingi niya." muling wika ni Dominic. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata dahil sa narinig.

 

"One hundred million? Nababaliw na ba ang babaeng iyun? Ganyan na ba talaga siya kadispirada para humingi ng ganiyan kalaking halaga?" galit kong bigkas. Kaagad naman pinisil ni Dominic ang palad ko tsaka ito nagsalita.

 

"WAlang halaga sa akin ang one hundred million kung ang kapalit naman nito ay ang kaligtasan ng mga anak natin. Ipaubaya mo na sa akin ang lahat Trex, ibabalik ko ang mga bata sa piling mo sa lalong madaling panahon.

" sagot nito. Lalo naman akong naluha. Hindi ko ito inaasahan mula sa isang Dominic Dela Fuente pero isa lang ang masasabi ko, napaka huwaran niyang ama para sa mga anak namin. Hindi talaga ako nagsisisi na muling bumalik sa piling niya.

 

 

Chapter 292

 

TREXIE POV

 

Dahil maselan ang pagbubuntis ko, wala akong choice kundi ang pumayag na mai-confine muna dito sa hospital. Kailangang obserbahan ng Doctor ang kalagayan ko kaya kahit na sobra akong nag alala sa kalagayan ng kambal, wala akong choice kundi pilit na libangin ang sarili ko. Kailangan kong umiwas sa mga bagay na makakaapekto sa pagbubuntis ko. Malaki naman ang tiwala ko sa pangako ni Dominic sa akin na ibabalik niya sa akin ang kambal sa lalong madaling panahon.

 

Si Mama Ashley ang nakatokang magbantay sa akin dito sa hospital. P¨¢roon at parito naman si Denise. Hindi kasi pwedeng bantayan niya ako buong oras dahil kailangan din siya ni Mommy Alice, ang byanan ko.

 

Hindi din pwede si Dominic dahil

inaasikaso nito ang pagkikita nilang dalawa ni Michelle bukas. Nakaalalay naman sa kanya si Papa Ryder kaya kahit papaano, nabawasan ng kaunti ang pag aalala na nararadaman ko.

 

Tiwala ako na mapag-tatagumpayan nilang mabawi ang kambal bukas.

 

Umaasa ako na ligtas na maibabalik sa amin ang kambal na walang kahit na anong galos sa katawan.

 

Naging maayos namana ng panganganak ni Francine. Katulad naming lahat, sobrang nag alala din silang dalawa ni Kuya Charles noong nalaman nila ang pagkaka-kidnap sa mga bata. Nag alok pa sila ng tulong financial pero kaagad naman iyung tinangihan ni Dominic. Kaya niya naman daw magproduce ng one hunder million sa loob lang ng twenty four hours.

 

"Matulog ka muna anak. Medyo late na at bilin ng Doctor na bawal kang magpuyat." wika ni Mama Ashley. Nagrequest kami ng isa pang bed para makatulog din ito habang binabantayan ako. Kasama din namin ang isa sa mga kasambahay kaya hindi naman ito nahihirapan na bantayan ako dahil may mautos-utusan naman kami.

 

"Thank you Ma ha? Siguro, kung wala kayo, hindi ko talaga alam ang gagawin ko. Baka nabaliw na ako sa dahil sa problemang ito eh." sagot ko naman. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa kasabay ng pagtapik niya sa balikat ko.

 

"Nandito lang kami para alalayan ka anak. Huwag kang mag alala may hanganan din ang lahat ng problema." sagot nito na kaagad ko namang ikinangiti.

 

Kahit papaano, nagiging payapa ang buong gabi ko at nakatulog din naman ako kaagad pagkatapos namin magdasal ni Mama Ashley. Sa kauna- unahang pagkakataon sa buhay ko, nagawa kong magdasal na mataimtim at laking tulong iyun sa akin para gumaan ang pakiramdam ko.

 

Eksakto alas syete ng umaga ng magising ako kinabukasan. Sa pagmulat ng aking mga mata, presensya ni Dominic ang una kong nasilayan. Hawak nito ang aking kamay habang nakatitig sa akin.

 

"Good Morning Sweetheart!" bati pa nito sa akin ng mapansin niya na gising na ako. Naramdaman ko pa ang paghalik nito sa aking noo kaya naman kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ko.

 

"Dom...nandito ka? Anong oras ka dumating?" tanong ko kanya sabay sulyap sa relo na nakasabit sa wall. Ang akala ko talaga hindi na ito dadaan sa akin bago pumunta sa lugar kung saan sila magkikita ni Michelle para iabot ang ransom kapalit ng kambal. Pero nagkamali ako. Nagawa niya pa ring dumaan dito sa hospital para siguro i- check ang kalagayan ko.

 

"Kakarating ko lang. Gusto ko lang masiguro na ayos ka lang dito sa hospital. Nakausap ko nga pala ang Doctor mo kanina at sinabi niya sa akin na pwede ka na daw lumabas ngayung araw. Basta inumin mo lang palagi ang mga vitamins na nireseta sa iyo at kaagad kang bumalik dito sa hospital kapag may nararamdaman kang kakaiba sa sarili mo." sagot nito. Muli akong napangiti. Natutuwa ako sa balita niya ngayung araw. Ang kambal na lang talaga ang kulang para tuluyan ng mawala ang lahat ng mga alalahanin ko.

 

Kahit papaano, masaya ako sa isiping maayos na ang kalagayan ng sangol na nasa sinapupunan ko. Ang pagpayag ng Doctor na makauwi ako ng bahay ngayung araw ay isang patunay na nasa maayos na ang lahat.

 

"Sila Denise na ang bahalang mag asikaso ng mga kailangan para sa pag discharge mo. Gustuhin ko man na personal kong asikasuhin ang lahat pero hindi talaga pwede. Baka gahulin ako sa oras Sweetheart. Susunduin ko na ang kambal. Kukunin ko na sila mula sa mga kamay ni Michelle."

muling bigkas nito. Kaagad naman akong napahawak sa kanyang kamay.

 

"Mag ingat ka ha? Nag aalala pa rin ako. Hindi natin alam kung ano ang tumatakbo sa isipan ni Michelle pero sana huwag mong hayaan na masaktan ka Dom. Bumalik ka sa akin na ligtas kasama ng mga bata." sagot ko naman. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito sabay tango.

 

"Promise...walang mangyayaring masama sa amin ng mga bata at babalik ako sa piling mo ng ligtas. " sagot nito at banayad akong hinalikan sa labi bago ito tuluyang nagpaalam sa akin. Nasundan ko na lang siya ng tingin hangang sa nakalabas siya sa pintuan ng private room ko dito sa hostpital. Umusal pa ako ng taimtim na dasal at humiling sa Diyos na sana gabayan Niya si Dominic at ang mga anak namin sa lahat ng oras.

 

 

 

 

Chapter 293

 

TREXIE POV

 

Pagkaalis ni Dominic siyang dating naman ni Denise para asikasuhin ang paglabas ko ng hospital. Nag aalala man sa mga posibleng mangyari sa paghaharap ni Dominic at Michelle wala akong choice kundi ang manalig na sana walang mangyaring masama Sana ligtas na makabalik sa piling ko ang mag-ama ko. Sana, ito na ang huling araw na mag alala ako ng sobra.

 

Eksakto alas diyes ng umaga ako nakalabas ng hospital. Kasabay na pag alis namin ng hospital ay ang kaba naman na nararamdaman ko. Sa mga sandaling ito alam kong posibleng nakikipag negosasyon na si Dominic kay Michelle. Sana nga magiging maayos ang lahat at walang masaktan.

 

Hawak-hawak ko na din ang aking cellphone at inaantabayan ko ang

tawag ni Dominic sa akin. Hindi talaga ako mapalagay hangat wala akong nakuhang kahit na anong balita mula sa kanya. Hindi titigil ang pag-aalala na nararamdaman ko hangat wala akong maging balita sa mag-ama ko.

 

"Ma, tumawag na po ba si Papa?" hindi ko maiwasang tanong kay Mama Ashley. Katabi ko siya dito sa likurang bahagi ng kotse. Napapagitnaan nila akong dalawa ni Denise.

 

"Tumawag siya kanina noong papunta silang dalawa ni Dominic sa lugar kung saan ihahatid ang pera. Pagkatapos noon, wala na akong naging balita." sagot nito. Halata ang kaba sa mukha ni Mama habang sinasabi ang katagang iyun. Sabagay, sino ba ang hindi kakabahan gayung alam mong nasa panganib ang mahal mo. Maraming posbileng hindi inaasahan na mangyari sa pagitan ni Michelle at Dominic.

 

"Huwag kayong mag alala. Walang mangyaring masama sa kanila. Malas lang ni Michelle ngayung araw. Tiyak na hindi siya magtatagumpay sa kung ano mang balak niya ngayung araw. Masyado niyang minaliit ang

 

kakayahan ni Kuya Dominic." sabat naman ni Denise. Puno ng pagtataka na napabaling ang tingin ko sa kanya. May laman ang sinabi niya kaya alam kong may gusto itog tumbukin.

 

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko. Kaagad namang napangiti si Denise.

 

"Bago pumunta sila Kuya at Tito sa lugar na iyun may mga nauna ng tauhan si Kuya Dom na nakamasid sa lugar. Hinihintay lang nila ang Go signal ni Kuya bago nila pasukin ang lugar." sagot ni Denise. Nagulat naman ako. Ni sa hinagap hindi ko naisip na marami nga palang tauhan si Dominic na posibleng po-proteka sa kaniya.

 

Sana nga magtagumpay sila na mabawi ang kamhal para hindi na ako mag alala ng ganito.

 

Pagdating ng bahay direcho na ako ng kwarto. Kailangan kong pilitin na irelax ang sarili ko. Kaunting pagkakamali ko lang buhay ng batang nasa sinapupunan ko ang magiging kapalit. Hindi ako dapat magpaapekto sa nararamdaman ko. Ayaw ko ng magkamali. Ayaw kong may masamang mangyari sa batang nasa sinapupunan ko.

 

Hindi ko na nga namalayan na nakaidilip na pala ako. Muli akong nagising sa mahinang yugyog sa balikat ko. Nang imulat ko ang aking mga mata mukha ni Mama Ashley ang kaagad na sumalubong sa akin.

 

"Ma?" Bigkas ko. Ngumiti naman ito bago ako seryosong tinitigan.

 

"Pasensya ka na kung ginising kita anak. Hapon na at ---" hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Mama

Ashley ng bigla akong sumabat. Biglang pumasok sa isipan ko si Dominic. Hapon na at nasaan na ang mag ama ko?

 

"Ma..si Dominie po? Ang mga anak ko? Nakauwi na ba sila?" tanong ko. Hindi ko pa maiwasan na mapatitig sa mga mata ni Mama Ashley at bigla akong nakaramdam ng kaba ng mapansin ko kung gaano ito ka- seryoso. Namamaga din ang kanyang mga mata kaya kaaga na binalot ng takot ang puso ko.

 

"A-anak. Iyan dahilan kung bakit kita ginisinag. Nandito na ang Papa mo sa bahay........si Dominic naman- naputol ang sasabihin ni Mama ng biglang bumakas nag pintuan ng kwarto. Iniluwa doon ang si Papa Ryder pati na din ang anak kong si Bryan Adam. Hindi ko mapigilang ang pagtulo ng luha sa aking mga mata at kaagad na akong napabangon sa kama

para salubungin ng yakap ang anak ko.

 

"Bryan..Baby! Salamat sa Diyos at walang masamang nangyari sa iyo!" umiiyak kong bigkas. Patuloy sa pagtulo ang luha sa aking mga mata habang yakap-yakap ko ang aking anak. Sobrang na-miss ko silang dalawa...

 

Bigla akong napakalas sa pagkakayakap kay Bryan Adam ng maalala ko ang kakambal niya. Yes...si Brianna! Ang kapatid niyang si Brianna? Bakit wala siya? Bakit hindi nila kasama?

 

Sa isiping iyun kaagad akong napatingin kay Papa Ryder. Biglang ragasa ang kaba ng puso ko ng mapansin ko na seryoso ang mga mata niyang nakatitig sa akin.

 

"Pa...nasaan si Baby Brianna? BAkit hindi magkasama ang kambal?" tanong ko. Isang mahabang katahimikan ang namayani sa buong paligid kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng matinding kaba lalo na ng mapansin ko na nag uumpisa ng pumatak ang luha sa mga mata ni Mama Ashley.

 

"Pa, bakit ayaw niyo akong sagutin? Nasaan si Brianna Louise? Nasaan ang anak ko" lumuluha ko nang tanong. Sa mga reaction nila ngayun alam kong may hindi magandang nangyari.

 

"Huwag kang magugulat anak...wala si Baby Brianna! Hindi-----" hindi na natapos pa ni Papa ang sasabihin niya ng kaagad akong sumabat.

 

"Anong wala na? Nasaan na si Brianna Pa? Bakit hindi niyo siya kasama? Bakit hindi magkasama ang dalawang bata?" umiiyak kong bigkas. Hindi ko pa man naririnig ang sagot ni Papa Ryder pero para na akong sinasakal sa sobrang sakit na  nararamdaman ko!

 

 

Chapter 294

 

TREXIE POV

 

Sa narinig kong salita mula kay Papa Ryder wala sa sariling naglakad ako papuntang pintuan ng kwarto. Umaasa akong nasa labas lang si Brianna kasama ng Daddy Dominic niya. Hindi pwedeng wala siya. Hindi pwedeng hindi siya kasama ng kambal niyang si Bryan Adam! Hindi ko kaya! Hindi ko kayang mawala siya sa akin!

 

"Trexie anak! Wala si Dominic. Nasa hospital siya samantalang hindi namin marecover ang katawan niBaby Brianna!" salita na binigkas ni Daddy na kaagad na nagpahinto sa aking paghakbang. Parang biglang namanhid ang buo kong katawan dahil sa narinig ko mula sa kanya. Hindi kayang tangapin ng kalooban ko ang balitang ito! Hindi kayang tangapin ng isipan ko ang hindi inaasahang balita.

 

"Sa kagustuhan na masagip ni Dominic si Baby Bryan, isinugal niya ang sarili niyang kaligtasan para mabawi niya mula sa mga kamay ng mga kidnappers. Hindi sumunod sa usapan si Michelle kaya nagkagulo. " wika ni Daddy na nagpakuyom ng kamao ko. Traydor talaga ang Michelle na iyun. Humanda siya sa akin! Lintik lang ang walang ganti!

 

"Nagtagumpay naman si Dominic na iligtas si Bryan pero hindi na namin nagawa pang iligtas si Baby Brianna. Gumuho ang warehouse na ginawang kuta ng mga kidnappers at si Bryan lang ang nagawa naming iligtas. Patawarin mo ako anak! Hindi ko nagawang i-secure si Brianna!" wika ni Papa Ryder.

 

Hindi ko na mapipigilan pa ang mapaghagulhol ng iyak. Sa isang iglap biglang nawala sa akin si Baby Brianna dahil sa walang kwentang babae! Sa isang iglap, posibleng habang buhay ko nang hindi makikita ang isa kong anak.

 

"Si-si Dominic po Pa. Kumusta siya? Kumusta ang kalagayan niya?" tanong ko sa kabila ng pagluha. Hindi ko alam kung kaya ko bang tangapin ito. Hindi ko alam kung hangang saan ang tatag ng kalooban ko para harapin ang problemang ito.

 

Akala ko magiging masaya na ako. Akala ko magiging buo na ang pamilya namin! Pero bakit ganito? Bakit hinayaan ng kapalaran na mangyari ito sa pamilya ko. SA anak ko? Sa pinakamamahal kong si Brianna Louise.

 

"Huwag kang mag alala kay Dominic. Ligtas na siya. Kailangan niya lang magpagaling at sumailalim sa operasyon." sagot ni Papa Rdyer.

 

"Anong nangyari sa kanya Pa? Bakit nasaktan si Dominic?" tanong ko.

 

"Sinalo niya ang bala para sa bata. Isinugal niya ang sarili niyang kaligtasan maligtas lang si Baby Bryan. Tinamaan siya sa kabilang braso at nagdaganan ang hita niya ng gumuhong dibre ng warehouse. After mahuli ng mga pulis si Michelle, pinilit ni Dominic na muling balikan si Brianna sa loob ng warehouse pero hindi na siya nagtagumapay. Ang bilis ng mga pangyayari. Gumuho ang warehouse dahil sa mga bomba na itinanim nila Michelle sa paligid. Balak pala talaga ng babaeng iyun na tuluyan ang mga bata pagkatapos mapasakamay ang pera sa kanilang grupo." sagot ni Papa.

 

Lalo naman akong napahagulhol ng iyak. Hindi ko ma-imagine ang nakakawang kondisyon ng katawan ngayun ng anak ko.

 

"ibig niyo po bang sabihin, posibleng na-trap sa loob ng gumuhong warehouse ang katawan ni Baby Brianna? Paano pong nangyari ito Pa? Bakit kailangang may magsakripisyong buhay sa pamilya natin? Bakit si Brianna pa! Bakit?" umiiyak kong sambit. Kung alam ko lang na mangyari ito, hindi ko na sana ipinagkatiwala ang kambal sa Yaya nila. Hindi sana nangyari ito kung hindi ako naging pabayang ina!

 

"Patuloy ang ginagawang paghuhukay ng mga alagad ng batas sa gumuhong warehouse. May mga private na individual na din akong binayaran para tumulong. Huwag kang mag alala anak, gagawin ko ang lahat para makuha ang katawan ng apo ko sa mga debri na iyun. Hindi ako susuko hangat hindi matagpuan ang katawan ni Brianna. Regarding naman sa mga Yaya nila, may inutusan na akong mga tao para hanapin sila. Ipaparamdam ko sa kanila at sakit na nararamdaman natin ngayun! Igaganti ko ang apo ko!!

 

"naluluhang wika ni Papa Ryder. Lalo akong napahagulhol ng iyak habang dahan-dahan akong naglakad palapit sa kanya.

 

"Pa....hindi ko alam. Ang sakit po! Sobrang sakit!" umiiyak kong bigkas at kaagad na napayakap dito.

 

"I know! Kung masakit sa amin ang mga nangyari, alam kong dobleng sakit ito para sa iyo anak! Umiyak ka lang. Ilabas mo ang sama ng loob na nararamdaman mo. Everything will be okay. Gagawa ako ng paraan para makaganti sa taong may gawa ng lahat ng ito. Buhay ang nawala kaya buhay din ang magiging kabayaran ng lahat ng ito." narinig kong sambit ni Papa Ryder. Ramdam ko ang gigil sa boses nito pero hindi man lang nakatulong iyun sa sobrang bigat ng kalooban na nararamdaman ko ngayun.

 

Ibinuhos ko ang luha ko sa balikat ni Papa Ryder. Umiyak ako ng umiyak hangang sa nakaramdam ako ng pagod. Mabilis naman akong inalalayan nila Mama at Papa papuntang kama at maingat na iniupo.

 

"Gusto ko pong makita si Dominic Ma..Pa! Dalhin niyo po ako sa kanya." Paos kong sambit. Namamaos na ako sa kakaiyak at kapag patulog akong maging ganito, mawawalan talaga ako ng boses.

 

"Magpahinga ka muna. Huwag mong kalimutan na may buhay sa sinapupunan mo anak. Kami na muna ang bahala kay Dominic. Magpalakas ka muna dahil marami pa tayong gagawin." sagot naman ni Papa Ryder. Kaagad naman akong umiling.

 

"Hindi din po ako makapag-pahinga lalo na at wala sa tabi ang asawa ko Pa. Nawala na nga si Baby Brianna, pati ba naman si Dominic? Nakikusap po ako... payagan niyo na ako na mapuntahan si Dominic. Please!" sagot ko. Nagkatinginan naman silang dalawa bago tuamngo si Papa Ryder.

 

"Okay...kung ano ang mas makakabuti sa iyo...doon tayo. Maghanda ka. Pupunta tayo ng hospital." sagot ni Papa Ryder. Pilit naman akong napangiti at niyakap ang anak kong si Baby Bryan na kanina pa nakamasid sa amin.

 

 

 

Chapter 295

 

THIRD PARTY POV

 

"Ano ito? Sino ang batang iyan?" kaagad na salubong ng matandang babae sa bagong dating na si Ana na halata ang matinding pagkabalisa sa mga mata habang karga-karga ang walang malay na batang babae.

 

"Nay Martha, pwede bang papasukin niyo muna ako? Mamaya na iyang talak dahil baka may nakasunod sa akin!" naiiritang sagot naman ni Ana sa matandang babae. Malikot ang mga matang nagpalinga-linga pa ito sa paligid na parang may tinatakasan.

 

"Pa-pasensiya ka na anak! Sige na.. pasok ka muna!" sagot naman ng matandang babaeng si Martha sa bagong dating na si Ana. Hindi niya maiwasang magduda. Mukhang may ginawang kabulastugan na naman ang anak niya kaya ito balisa ngayun. Isa pa, may kasama itong bata. Kahit na madungis ang naturang bata, alam

niyang maganda ito at anak mayaman base na din sa kutis nito at pananamit.

 

Pagkapasok, kaagad na ibinaba ni Ana ang walang malay na bata sa kahoy na upuan at naghalungkat sa dala niyang backpack. Naglabas ito ng isang bundle na tig iisang libuhin at kaagad na iniabot kay Nanay Martha! Gulat naman na napatitig sa anak ang matandang babae.

 

"A-ano ito? Bakit ang daming pera? Sino ang batang iyan? Bakit mo dinala ang batang iyan dito sa bahay Ana? Sabihin mo nga sa akin, may ginawa ka na naman bang kabulastugan?" Hindi na napigilan pa ni Aling Marta ang emosyon. Kaagad niyang tinalakan ang anak na kung sa patigasan lang siguro ng ulo, wala nang tatalo dito.

 

"Nay naman! Nag uumpisa ka na naman eh! Basta iyan na iyun! Kunin mo na itong pera at ilayo mo na ang  batang iyan sa lugar na ito. Mapapahamak tayong dalawa kapag malaman ng mga magulang ng batang iyan ang kinaroroonan natin eh!" malditang sagot ni Ana sa kanyang Ina. Hindi naman makapaniwalang napatitig si Nanay Martha sa anak.

 

"Anong sabi mo? Mga magulang ng batang ito? Huwag mong sabihin na dinukot mo ang batang iyan? Huwag mong sabihin na bumalik ka na naman sa dati mong gawain para sa pansarili mong ambisyon?" sigaw ni Nanay Martha sa anak na kaagad din naman nitong ikinagalit!

 

"Whatever! Basta, sundin niyo na lang ang sinabi ko. Ilayo niyo ang batang iyan dito sa Visayas dahil baka siya pa ang magiging mitsa ng buhay natin!" galit naman na sagot ni Ana sa kanyang Ina.

 

"Ano na naman ba ito Ana? Bakit hindi mo na lang ibalik ang batang iyan sa tunay niyang pamilya. Tiyak na pinaghahanap na iyan ng mga magulang niya eh. Hindi ka ba naawa sa bata? Ha? Ano na lang ang magiging buhay niya kung sakaling tuluyan na siyang malayo sa mga magulang niya? Paano na ang kanyang kinabukasan?" tanong ni Nanay Martha sa anak. Hindi nakaligtas sa paningin niya nag pag ismid ng anak kaya pigil niya ang sarili na saktan ito.

 

Alam niya kung gaano katigas ang ulo nitong si Ana. Mula noong nagdalaga ito, wala na siyang ibang bukambibig kundi ang kagustuhan na magkamkam ng maraming salapi. Lahat naman ng paraan ginawa niya na para makapag tapos ito sa pag aaral pero bigo siya. Lumaking sakit sa ulo ang nag iisa niyang anak at kapag hindi pa maputol ang sungay nito, hindi magtatagal at magiging salot na din ito ng lipunan.

 

"Hindi ko siya pwedeng ibalik sa mga magulang niya. Papatayin ako ng pamilya ng batang iyan. Kung alam niyo lang...mabilis lang sa pamilya ng batang iyan ang pumatay ng tao. Lalo na ang ama niyan. Malubhang nasugatan kanina si Mr. Dela Fuente at kapag may nangyaring masama sa kanya, hindi na din ako masisikatan ng araw Nay. Kaya kung talagang may kwenta kang Ina...tulungan mo ako! Ilayo mo ang batang iyan dahil gagawa din ako ng paraan para hindi ako matunton ng mga Dela Fuente." mahabang wika ni Ana sa Ina. Halata na sa kilos nito ang pagka aligaga kaya kaagad na napailing si Aling Martha.

 

"Maiintindihan ka nila anak. Sasamahan kita! Ibabalik natin ang bata sa kanila....pakiusap, huwag matigas ang ulo mo Ana. Huwag mo ng dagdagan pa ang kasalanan mo!" sagot naman ni Aling Martha sa anak. Akmang hahawakan niya pa ito pero kaagad na napaatras si Ana.

 

"Bahala ka! Buo na ang desisyon ko. Hinding hindi ko ibabalik ang batang iyan sa pamilya niya. Bahala ka na kung gusto mo siyang itapon. Pero ito lang ang tandaan mo Nay, kapag ilaglag mo ako at hindi mo susundin ang gusto ko, habang buhay mo na akong hindi makikita!" pagbabanta ni Ana sa kanyang Ina. Hindi na napigilan pa ni Aling Martha ang pagulo ng luha sa kanyang mga mata.

 

Masakit sa kanya na makita ang anak niya sa ganitong sitwasyon. Base sa mga kwento nito, alam niyang hindi basta-basta ang batang nasa harapan niya. Kung hindi niya susundin ang kagustuhan ng anak, baka kung ano pa ang mangyari dito na siyang hindi niya matatangap.

 

"Sige...pero sumama ka sa akin. May lugar ako na pwede mong pagtaguan. Huwag kang magalit sa akin anak... hinding hindi kita pababayaan. Kung kinakailangan na ituring nating kapamilya ang batang ito gagawin natin. Huwag ka lang mapahamak." Umiiyak na wika ni Nanay Martha sa anak. Kaagad naman umiling si Ana

 

"Hindi ako sasama sa iyo Nay.

 

Marami akong pera at kayang kaya kong pagtaguan ang mga Dela Fuente.

 

Umalis ka na ngayun din. Ingatan mo ang cellphone mo dahil kukuntakin din kita kapag malamig na ang lahat." sagot ni Ana sa ina at nagmamadali na itong lumabas ng barung-barong. Gustuhin man na pigilan ang kanyang anak pero wala din kwenta. Never siyang pinakinggan ng anak niya!

 

Sa totoo lang, hindi niya na din alam kung ano ang pwede niyang gawin kay Ana. Hindi niya naman din niya kayang isuplong sa mga kapulisan ang mga maling gawain nito. Kahit na ano pa ang mangyari, anak niya pa rin si Ana at ayaw niyang mapahamak ito.

 

Nanghihina na napaupo na lang si Aling Martha sa matigas na upuang kahoy habang tinitigan ang batang nasa harapan niya.

 

 

Chapter 296

 

THIRD PARTY POV

 

Naputol lang sa pagmumuni-muni si Nanay Martha ng marinig niya ang mahinang pag iyak ng bata. Inihiga ito kanina ni Ana sa matigas na upuang kahoy kaya kaagad itong dinaluhan ni Aling Martha. Hindi niya napigilan ang makaramdam ng awa ng matitigan niya ang maganda at cute nitong mukha.

 

"Ang ganda mo naman palang bata ka! Patawarin mo ako sa ginawa sa iyo ng anak ko ha? !Gustuhin man kitang ibalik sa mga magulang mo, hindi ko din naman sila kilala. Hindi ko alam kung kanino kita daldalhin kaya mas maigi na ako na lang muna ang mag aalaga sa iyo. Dadating at dadating din ang oras na mare-realized ng anak ko ang mga kasalanan na nagawa niya. At kapag mangyari iyun pwede na kitang iuwi sa pamilya mo!" mahabang wika ni Nanay Martha sa batang hindi niya naman alam kung ano ang pangalan.

 

Tulala lang naman na nakatitig sa kanya ang bata. Bakas sa mga mata nito ang takot habang titig na titig sa kanya. Ano man ang ginawa ni Ana sa batang ito, siya lang ang nakakaalam. Ano man ang mangyari, sisiguraduhin niya na aalagaan niya ang batang ito makabawi man lang sa lahat ng pagkakamali na nagawa ng anak niya.

 

"Saglit lang ha? Ibibili lang kita nag biscuit at gatas sa tindahan. Papakainin muna kita bago tayo aalis. Simula ngayung araw, ako na muna ang bahala sa iyo. Pangako, aalagaan kita! Hindi kita pababayaan." muling bigkas ni Aling Martha sa bata bago ito nagmamadaling lumabas ng barung- barong. Bibili lang siya ng gatas at biscuit sa katabing tinadahan para hindi magutom ang batang nasa pangangalaga niya.

 

Mabilis na lumipas ang sandali. Karga ni Nanay Martha ang batang babae at mabilis na itong lumabas ng kanyang barung-barong. Hindi na siya nagdala ng maraming gamit para hindi siya mahirapan sa byahe. Iuuwi niya muna ang bata sa malayong probensiya. Susundin iya ang sinabi ng kanyang anak na si Ana na itago muna ang bata para hindi ito mapahamak. Walang mas mahalaga sa kanya kundi ang kaligtasan ng anak kaya kahit na ang pinaka imposibleng utos nito, handa niyang sundin bumalik lang ang loob ng anak niya sa kanya.

 

Darating at darating din ang araw na marerealized ni Ana lahat ng pagkakamali niya at kapag mangyari iyun, siya na siguro ang pinaka- masayang Ina sa mundo.

 

Madilim ang buong paligid pero hindi iyun hadlang kay Nanay Martha para bilisan ang hakbang papuntang highway. Hindi siya dapat magsayang ng oras. Kung totoong delikado ang mga magulang ng batang nasa kanya, kailangan na nilang makalayo sa lalong madaling panahon.

 

Pagdating ng highway, sakto naman na may dumaang taxi. Hindi na nagpatumpik-tumpik pa si Aling Martha at kaagad na niyang isinakay ang bata at mabilis na nagpahatid sa taxi driver papuntang bus station.

 

Pagdating ng bus station, sakto naman na may bus nang naka schedule pauwi ng probensya. Kaagad na isyang sumakay at naupo sa pinaka gitnang bahagi ng bus habang kandong niya ang batang nakatulog ulit.

 

Samantalang si Ana naman ay kaagad na nagpa schedule sa isang plastic surgeon. Balak niyang magparetoke ng mukha para hindi siya makilala ng mga Dela Fuente. Pagkatapos nito,

ibabalik niya ulit ang batang si Brianna sa mga magulang nito. Tiyak na mabibigyan din siya ng limpak-limpak na salaping reward kapag magawa niya iyun.

 

Sa ngayun, kailangan niya munang baguhin ang kanyang identity. Magpaparetoke siya ng mukha at sisiguraduhin niya na magiging maganda ang kakalabasan niyun. Kaagad naman siyang nakakuha ng schedule ng operasyon sa susunod na araw kaya masaya siyang umalis ng clinic.

 

Kaagad siyang pumara ng taxi para magpahatid sa apartment na pansamantala niyang tinitirhan ngayun. Hindi pwedeng magpakalat- kalat siya sa labas dahil alam niyang pinaghahanap na siya ng mga Dela Fuente. Hindi man ng mismong si Dominic na matagal niya ng crush kundi ang mga galamay nito. Isa pa sa

dahilan niya kaya gusto niyang magparetoke para malaya niya ng maakit si Dominic Dela Fuente. Tiyak na magiging hero siya kapag maibalik niya ang anak nito sa takdang panahon.

 

"Manong, bakit iba yata itong tinatahak natin na daaan? Hindi po bat sabi ko ihatid mo ako sa Rizal?" hindi niya maiwasang tanong sa taxi driver habang nagpapalinga-linga sa paligid. Nakaramdam ako ng takot ng mapansin niya na ibang daan na ang tinatahak ng taxi. Mula clinic hangang sa apartment halos sampung minuto lang ang aabutin ng byahe pero halos kalahating oras nang tumatakbo ang taxi pero hindi pa rin siya nakakarating sa uuwiang apartment.

 

"Under contraction po ang daan papunta sa apartment na tinutukoy mo Mam. Alternate route po ito papunta doon kaya huwag po kayong mag alala. "nakangisi namng sagot ng Driver.

 

Ilang beses na din napansin ni Ana ang malagkit na pagkakatitig nito sa kanya kaya hindi niya maiwasan na makaramdam ng kaba.

 

"Manong, ihinto niyo po ang taxi. Bababa na po ako!:" kinakabahan niya namang sagot sa driver. Hindi umimik ang driver bagkos pinaharurot niya pa ang sasakyan. Kaagad naman nagpanic si Ana lalo na ng mapansin niya na pumasok na sila sa masukal na daan.

 

"Ihinto mo sabi ang taxi eh! Hindi ako nakikipag biruan sa iyo Manong!" galit niya pang sigaw sa driver. Pilit niyang binubuksan ang pintuan ng taxi pero bigo siya. Naka lock iyun kaya kaagad niyang pinaghahampas ang salamin na bintana ng taxi na siyang dahilan ng pagkairita ng driver at pasadsad niyang inihinto ang sasakyan. Nauntog naman si Ana na siyang dahilan ng pagkahilo niya.

 

"Hayop ka! Sa dinami-dami ng babaeng pwede mong biktimahin ako pa talaga!" Nanghihina niyang bigkas habang naramdaman niya ang paghila sa kanya ng taxi driver palabas ng sasakyan. Dahil hilong hilo siya, hindi na siya nakapalag. Dinala siya nito sa mas masukal na daan na labis niyang ikinatakot.

 

Pinilit niyang sumigaw para sana manghingi ng tulong kaya lang kaagad niyang naramdaman ang matulis na bagay na biglang bumaon sa kanyang lalamunan. Dilat ang mga matang kaagad siyang nawalan ng malay

 

kasabay ng pag agos ng pulang likido mula sa kanyang lalamunan at ang makahulugang pagngisi ng taxi driver.

 

 

 

 

Chapter 297

 

TREXIE POV

 

Hindi ko maiwasang makaramdam ng awa kay Dominic habang pinagmamasdan itong nakaratay dito sa hospital bed. Inassure na ng kanyang Doctor sa akin na nasa maayos na siyang kalagayan pero hindi pa rin maiaalis sa puso ko ang matinding pag aalala lalo na at kailangan pa nitong sumailalim sa operasyon para nabaling buto sa kanyang paa.

 

Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili na haplusin ang kanyang pisngi kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Sa dami ng nangyari sa buhay namin, parang naging manhid na ang puso ko sa matinding sakit na pinagdadaanan ko ngayun lalo na at walang kasiguraduhan kung makikita pa ba namin ang isa naming anak na si Brianna.

 

"Dont cry Sweetheart! Maayos din ang lahat. Hindi ako titigil hangat hindi natin mahahanap si Brianna!" narinig kong bangit ni Dominic kaya kaagad akong napatitig sa kanya. May malay tao na sya at malamlam ang mga matang nakatitig sa akin.

 

"Dom, kumusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sa iyo? Tatawagin ko ang Doctor." natataranta kong bigkas at akmang tatayo na sana ng kaagad niya akong hinawakan sa kamay,.

 

"Relax..hindi mo kailangang magpanic. Maayos na ang kalagayan ko. "malungkot na sagot nito. Kita ko ang lungkot sa kanyang mga mata habang nakatitig sa akin. Itinaas niya pa ang isa niyang palad para haplusin ang aking pisngi kaya muli akong naluha.

 

"I am sorry kung nabigo akong iligtas si Brianna! Kasalanan ko ang lahat. Kulang sa pagpaplano ang nangyari kaya nalusutan ako ni Michelle!' bigkas nito habang bakas sa boses niya ang matinding kalungkutan. Hindi ko namam maiwasan na mapahikbi

 

Yes...si Baby Brianna! Hangang ngayun hindi pa rin nakikita ang kanyang katawan. Patuloy ang paghuhukay na ginawa sa gumunong warehouse pero wala pa rin natagpuan ang katawan ng anak namin.

 

Napakasakit! Hindi ko alam kung paano gigising sa umaga gayung kulang na ang mga mahal ko sa buhay. Hindi ko na din alam ang gagawin ko dahil miss na miss ko na siya. Miss na miss ko na si Baby Brianna!

 

"Dom, hindi ko alam! Masakit ang nangyari sa ating ito. Hangang hindi natatagpuan ang katawan ng anak natin, hindi ako maniniwala na patay na siya. Hindi ko kayang tangapin na wala na siya." sagot ko naman. Napansin ko naman ang biglang pagseryoso ng mukha nito sabay tango.

 

"Huwag kang mag alala. Hindi ako susuko hangang hindi ko siya matagpuan ulit! Magbabayad sa mga kamay ko ang taong sangkot sa gulong ito. Ipinapangako ko iyan Sweetheart!" sambit naman ni Dominic sa akin. Hindi na ka ako nakapagpigil pa. Kaagad na akong napayakap sa kanya habang patuloy sa pag iyak.

 

"I am sorry sa lahat ng mga nangyari, Sweetheart! I am sorry!" patuloy namang bigkas ni Dominic. Para namang pinipiga ang puso ko sa sobrang sakit na nararamdaman. Hindi ko alam kung paano ako makakabangon sa ganitong sitwasyon. Hindi ko alam kung paano ko tatabgapin ang biglang pagkawala ni Baby Brianna.

 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Dahil nasa vip room naman ng hospital naka-confine si Dominic, pinayagan din ako ng Doctor na mag stay sa tabi niya. Pakiramdam ko kasi mababaliw ako sa tuwing umuuwi ako ng bahay na hindi nakikita ang anak naming si Brianna. Tortured sa akin ang mga araw na lumipas kaya mas gugustuhin ko pang mag stay ng hospital at sa tabi ni Dominic kaysa umuwi ng bahay.

 

Patuloy ang paghahanap kay Baby Brianna pero walang kahit na anong trace ng katawan niya. Hindi din matagpuan ang katawan nito sa mga debre ng warehouse na gumuho kaya lalong nagpatibay ito sa paniniwala ko na buhay pa nga ito. Nagsagawa na din ng malalimang pagpapa imbisitga si Papa Ryder at Dominic para mahanap ang dalawang Yaya ng bata.

 

"Walang katawan na natagpuan sa gumuhong warehouse, ibig lang sabihin nito na buhay pa ang ating anak!" narinig kong sambit ni

Dominic. Naghahanda na ito sa gagawing operasyon sa paa niya mamayang hapon at halos hindi na ako humihiwalay sa tabi niya ngayun. Hindi ko naman maiwasan na mabuhayan ng loob dahil sa binangit niya.

 

"Talaga ba? Posibleng buhay pa si Baby Brianna? Pero nasaan na sya ngayun? Hindi bat naging successful naman ang pagbibigay ng ransom? Bakit nagkagulo?" tanong ko naman. Isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ni Dominic bago ako seryosong tinitigan sa mga mata.

 

"Hindi tumupad si Michelle sa usapan namin. Kukunin niya ang pera p§Ö§Ô§à ayaw niyang ibalik ang mga bata kung hindi ako sasama sa kanya. Hindi pa rin siya sumusuko. Umaasa pa rin siya na babalikan ko sa siya sa kabila ng mga nangyari. Hindi ako pumayag kaya nagkagulo. " sagot nito. Hindi naman ako makapaniwala sa mga narinig.

 

Ganoon na ba talaga ka-dispirirada ang babaeng iyun? Lahat gagawin niya para lang patulan siya ni Dominic? Puwes humanda sya. magtotoos kami!

 

Nasa ganoon kaming pag uusap nang dumating si Papa Ryder at Mama Ashley. Bakas sa mukha ni Papa Ryder ang pagiging seryoso at kaagad itong naglakad palapit sa amin.

 

"Dad, may balita na po ba sa paghahanap kay Baby Briaana at sa mga Yaya's? "kaagad na tanong ko. Sinipat muna ng tingin ni Papa Ryder si Dominic bago ito nagsalita.

 

"Kailangan mong magpagaling sa lalong panahon. Naniniwala ako na buhay pa ang apo ko dahil inihinto na lang ang paghuhukay sa gumuhong warehouse pero hindi natagpuan ang katawan ng apo ko. Iyung isang Yaya nila ay nagtagpuan ang katawan sa sa

gumuhong warehouse at ang isa naman ay natagpuan sa isang masukal na lugar na wala ng buhay. Mahihirapan na tayong kumuha ng lead kung nasaan si Brianna kaya kailangan natin ng masususing

 

pagpapa-imbestiga.:" mahabang wika ni Daddy. Lalo naman akong naiyak.

 

Ngayung kumpirmado na wala ang katawan ni Baby Brianna sa gumuhong warehouse, may dahilan na para umasa na buhay ito. May dahilan na para muling magpatuloy sa buhay at alam kong darating din ang panahon na magkikita kami ulit.

 

 

 

Chapter 298

 

TREXIE POV

 

"Sige! Ano pa ang hinihintay niyo! Patayin mo na ako! Patayin niyo na ako!!!" halos lumitaw na ang litid sa leeg ni Michelle habang patuloy sa pagsigaw.

 

Pagkatapos ng ilang lingo na pananatili ni Dominic sa hospital para magpagaling, dito na sa presento kami dumirecho para puntahan si Michelle na kasalukuyang nakapiit.

 

Biglang silakbo ng galit sa puso ko habang pinagmamasdan ito. Although nakakaawa ang hitsura niya ngayun pero kahit ni katiting hindi ako nakakaramdam ng awa sa kanya.

 

Puro ito galos at pasa sa buong katawan. Kinalbo na din ito at nangangayayat na! Maga ang kanyang mukha at malayong malayo na siya sa dati niyang hitsura.

 

"Gusto mo ng mamatay? Para ano?

 

Para makatakas ka na sa lahat ng parusa na gusto ko pang gawin sa iyo? Makinig ka Michelle, hindi ako papayag na basta-basta ka na lang mamatay! Sisiguraduhin kong pagdudusahan mo ang ginawa mo! Matitikman mo ang sakit ng kamatayan na hindi gugustuhin ng kahit sino na maranasan sa tanang buhay nila!" galit naman na sigaw ni Dominic

 

Hindi pa magaling ang paa nito kaya nakaupo ito ngayun sa wheel chair. Gayunpaman, hindi pa rin nakakabawas sa tikas nito. Marami kaming kasama dito sa loob ng kulungan at isang senyas lang, may hahampas na kay Micehlle gamit ang latigo.

 

"Hahaha! Kahit na ano pa ang sasabihin mo! Hindi pa rin makakabawas sa pagdurusa na nararanasan niyo ngayun! Hinding hindi niyo na mahahanap ang anak niyo! Hinding hindi na! Hahaha!" nang iinis na wika ni Michelle. Hindi ko naman maiwasan na maikuyom ang aking kamao.

 

"Huwag kang pasiguro dahil gagawin namin ang lahat para mahanap siya. Maliit lang ang mundo at huwag mo ng pakialam pa kung ano man ang pinagdadaanan namin. Pakialaman mo ang sarili mong kaligtasan dahil habang may hininga ka pa... sisiguraduhin ko na puro pagdurusa ang haharapin mo araw-araw! Hindi ka pwedeng mamatay hangat hindi namin sinasabi!" galit ko namang sagot. Tumawa lang ito ng tumawa kaya kaagad na sininyasan ni Dominic ang isa niyang tauhan.

 

Kaagad naman nitong naintindiyan kung ano ang ibig sabihin ng kanyang amo kaya mabilis nitong hinataw si Michelle ng hawak niyang latigo na siyang dahilan ng pagbagsak ni Michelle sa sahig. Hindi ko naman maiwasan na mapangisi.

 

Hindi ako ganoon kasamang tao para matuwa sa paghihirap ng ibang tao pero kung ang tao naman na iyun ay masahol pa sa demonyo ang pag uugali, walang lugar para kaawaan ko siya. Tama lang na magdusa siya ngayun dahil mas doble pa ang nararanasan ko ngayung pagdurusa. Hangat hindi ko matagpuan si Brianna, hinding hindi ko din mapapatawad ang Michelle na ito!

 

"Ahhh! Hayop kayo! Hayop! Patayin niyo na ako! Patayin niyo na ako!" muling sigaw ni Michelle. Naglikha ng panibagong sariwang latay sa kanyang balat ang ginawang paghataw gamit ang latigo ng isa sa mga tauhan ni Dominic.

 

"Lumuhod ka! Humingi ka ng tawad sa kanila para mabawasan ng kahit na kaunti ang pagdurusa mo! Gawin mo na!!! galit naman na sigaw ng kanang kamay ni Dominic na si Ricardo.

 

"NO! Never! Hindi ako hihingi ng

tawad! Hinding hindi!" galit naman na sigaw ni Michelle. Matapang talaga! Pinipilit ito na ni Ricardo na lumuhod sa harapan namin ni Dominic pero ayaw talaga. Sininyasan naman ni Dominic ang kanyang tauhan na hayaan na lang.

 

"Hindi ko din naman kailangan ang ' sorry' mo. Hinding hindi mabubura ng simpleng sorry ang lahat ng mga pagkakamali na nagawa mo sa pamiya namin! Hinding hindi ako papayag na matatakasan mo ang lahat ng parusa na pwedeng ipataw sa iyo. Habang buhay mong pagdudusahan lahat ng mga pagkakamali na nagawa mo sa amin lalo na sa anak ko! Lalo na kay Baby Brianna!" galit kong sigaw sa kanya. Kaagad ko namang naramdaman ang paghawak ni Dominic sa kamay ko.

 

Pagkatapos naming kumprontahin si Michelle, direcho kami ni Dominic sa warehouse na gumuho. Hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot

habang pinagmamasdan ko ang mga nagkalat na debri sa paligid.

 

Nangako na din ako sa sarili ko na hindi ako titigil hangat hindi mahahanap si Baby Brianna.

 

Nararamdaman ng puso ko na buhay pa siya kaya naman habang may hininga ako, aasa ako na muling magkukrus ang landa namin. Hindi man ngayun kundi alam kong darating din ang araw na iyun

 

Nanatili pa kami ng ilang buwan dito sa Visayas bago namin napagpasyahan ni Dominic na bumalik na lang muna ng Manila. Lumalaki na din kasi ang tiyan ko at mas gusto kong sa Metro Manila manganak. Kahit nakakulong na si Michelle, hindi pa rin nawawala ang takot sa puso ko.

 

"Brianna, kumusta ka na? Sana mapatawad mo kami kung hindi ka man namin natagpuan kaagad! Sana dumating na ang time na muling mag krus ang landas natin. Miss na miss na kita anak! Miss na miss ko na ang paglalambing mo! Umuwi ka na please! Umuwi ka na!" hindi ko maiwasang mapahagulhol ng iyak habang titig na titig ako picture ni Baby Brianna. Ilang buwan na ang nakalipas kaya miss na miss ko na siya. Miss na miss ko ang ang paglalambing niya at ang pagiging madaldal niya!

 

"Sweetheart! Tama na iyan! Kabuwanan mo na oh. Baka makasama sa iyo ang matinding pag iisip. Kahit ilang buwan na ang nakalipas, hindi naman kami tumitigil na mahanap siya eh." naramdaman ko naman ang paghaplos ni Dominic sa likod ko. Mabilis naman akong humarap sa kanya at mahigpit na yumakap.

 

"Hindi ko talaga maiwasang makaramdam ng lungkot tuwing naaalala siya! Miss na miss ko na siya Dom. Miss na miss ko na si Brianna!" umiiyak kong sambit. Isang nakakakunawang haplos naman ang kaagad kong naramdaman mula sa kanya.

 

Sana matagpuan na namin si Brianna para maging buo na din ang kasiyahan na nararamdman ng pamilya namin! Sana nga!

 

 

 

 

Chapter 299

 

THIRD PARTY POV

 

Hindi mapatid-patid ang luha sa mga mata ni Aling Martha habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa telebisyon. Ibinabalita ang pagkasawi ng isang babaeng kilalang kilala niya.

 

"Ana! Kung nakinig ka lang sana sa akin. Kung sumama ka lang sana sa akin na umuwi dito sa probensya hindi ka sana magkakaganyan!" paulit-ulit na sambit niya. Durog na durog ang puso niya habang patuloy ang pagtulo ang luha sa kanyang mga mata.

 

Although sinadyang i-blurred ang larawan ng bangkay pero naka flush naman sa telebisyon ang ID ni Ana kya sigurado siyang anak niya ang nasa balita.

 

"Bakit ba kasi napakatigas ng ulo mo? Bakit ba hindi ka nakinig sa akin? Dumating na ang matagal ko ng sinasabi sa iyo noon! Dumating na ang karma mo dahil sa mga nagawa mong pagkakamali. Bakit? Bakit hindi na nagbago anak!" Patuloy na sambit niya habang mariin ang pagkakasapo niya sa kanyang dibdib. Pakiramdam niya, wala ng halaga ang lahat sa kanya. Patay na ang pinakamamahal niyang anak.

 

"Mommy! Mommy!" natigil lang sa pag iyak si Nanay Martha ng marinig niya ang boses ng batang ibinigay sa kanya ni Ana. Ang batang ipinagkatiwala sa kanya at kabilin- bilinan nito na itago niya muna dahil nanganganib ang kanilang buhay. Ngayung wala na ang kanyang anak, may dahilan pa ba para alagaan niya ang batang ito?

 

"Mommy! Huhuhu! I want Mommy! Mommy!" paulit-ulit nitong bigkas kasabay ng pagtulo ng masagang luha sa mga mata nito. Sa ilang araw niyang nakakasama ang batang ito, ngayun lang ito nagsalita dahil palagi lang naman itong tulala nitong mga nakaraang araw.

 

Kahit na masama ang pakiramdam dahil sa nangyari sa sariling anak, walang choice si Aling Martha kundi lapitan ang umiiyak na bata para patahanin.

 

"Te-teka lang. Bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo?" kaagad na tanong niya dito. Hinawakan niya ito sa magkabilaang balikat habang direktang tinitigan ang mga mata nito.

 

Kung hindi siya nagkakamali, halos nasa tatlong taong gulang pa lang ang batang ito. Masyado pang bata para ilayo sa tunay niyang mga magulang. Kaya lang, paano niya maibabalik ang isang paslit kung hindi niya naman kilala ang tunay na mga magulang nito. Basta ang natatandaan niya lang isa itong Dela Fuente pero wala naman siyang idea kung sino sila?

 

"Mommy! I want Mommy! Please!" umiiyak na bigkas ng bata. Sa kabila ng batang edad nito, napansin niyang maayos na itong magsalita. Hindi niya napigilan pang hapulusin ang pisngi nito at punasan ang luha sa mga mata. Napakagandang bata! Napakaamo ng mukha nito at napaka-kinis ng balat.

 

"Wa-wala si Mommy mo Iha! Iniwan ka na niya! Simula ngayung araw, ako na ang Nanay mo. Ako na ang makakasama mo hangang sa paglaki mo." sagot ni Nanay Martha sa bata habang titig na titig sa mukha nito. Kailangan niyang sabihin ang katagang iyun para huminto ito sa pag iyak. Baka kung mapaano ito kapag hindi niya ito mapatahan kaagad.

 

Hindi niya man kadugo ang batang ito, pero siya lang din ang nag iisang alaala niya sa anak niyang si Ana. Patay na ang anak niya kaya dapat lang na may maging kapalit para hindi siya tuluyang masadlak sa kalungkutan. Makasarili na kung makasarili pero simula ngayung araw, ang batang ito na nasa harapan niya ang magiging kapalit ni Ana. Ituturing niya itong parang tunay niyang anak at hindi niya hahayaan na makuha ito sa kanya ng tunay nitong mga magulang.

 

"Tahan na okay? Hindi kita pababayaan? Wala na ang Mommy mo! Simula ngayung araw, ako na ang INa mo. Ako ang magpapalaki sa iyo at pwede mo akong tawaging Nanay."

 

muling wika ni Nanay Martha. Umaasa siya na maintindihan siya ng paslit. Bata pa ito at alam niyang sa paglipas ng araw, makakalimutan din nito kung sino ba talaga siya. Walang choice ang bata kundi ang kilalanin siyang ina at itatak niya sa isipan nito na sa kanya siya nangaling.

 

"A-ano nga pala ang pangalan mo anak?" hindi niya maiwasang tanong sa batang titig na titig sa kanya. Para bang kinikilala din siya nito.

 

"Bi-Beya! Beya!" sagot naman ng walang kamuwang-muwang na bata. Ang batang anak nila Trexie at Dominic. Kaagad naman napangiti si Aling Martha ng marinig niya ang pangalan na binangit ng bata.

 

"Bea? Aba, kay gandang pangalan. Bagay sa iyo! Mula ngayung araw, ikaw si Bea Samonte. Papalitan mo ang anak ko at sisiguraduhin ko na hindi ka matutulad kay Ana. Palalakihin kita ng puno ng pagmamahal. Mabubuhay ka na kasama ako hangang sa pagtanda ko. Simula ngayung araw, kailangan mo ng kalimutan ang pinagmulan mo dahil anak na kita!" sambit ni Nanay Martha habang may ngiting nakaguhit sa labi.

 

Namatay man ang kanyan anak, may pumalit naman at sisiguraduhin niya na mapapalaki niya ng maayos ang batang ito.

 

Kaagad naman tumahan ang bata ng bigyan iya ito ng pagkain. Kaya siguro hinahanap nito ang Ina dahil nagugutom siya. Muling gumuhit ang masayang ngiti sa labi niya habang tinitigan ang maamo nitong mukha.

 

Nakapagpasya na siya. Simula ngayung araw, kakalimutan niya na ang anak niyang si Ana. Magiging bahagi na lang ito ng malungkot niyang alaala at ibubuhos niya ang lahat ng attention at pagmamahal kay Bea.

 

 

Chapter 300

 

TREXIE POV

 

FIFTEEN YEARS LATER

 

"Happy 18th birthday anak!" masayang bati ko sa anak kong si Bryan Adam habang may lungkot na nakaguhit sa mga mata ko. Kay bilis talagang lumipas ng panahon. Parang kailan lang noong ipinanganak ko sila ng kakambal niyang si Brianna Louise.

 

Naging maayos naman ang buhay namin ni Dominic sa loob ng fifteen years na hindi namin kasama si Brianna. Biniyayaan kami ng limang anak pero hindi pa rin nakatulong sa akin para hindi ko maalala araw-araw ang anak kong nawawala na si Brianna.

 

"Thank you Mom! SAbi ko naman po kasi sa inyo ni Daddy eh. Ayaw ko po sana ng party." kaagad naman na sagot ng aking binatang si Bryan Adam. Pilit naman akong ngumiti dito kahit na ang totoo kanina ko pa gustong umiyak. Kung nandito sana si Brianna, mas masaya sana ang party na ito. Debut niya ngayun at kasama niya din sana ang kanyang mga pinsan.

 

Sa isiping iyun, lalo namang nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata na siyang kaagad na ikinaalarma ni Dominic. Narandaman ko pa ang pag akbay nito sa akin at ang paghalik sa tuktok ng aking ulo.

 

"Tama na iyan. Dapat magsaya tayo ngayun dahil birthday ng anak natin." pabulong na bigkas nito. Pasimple ko namang pinunasan ang luha sa aking mga mata at muling hinarap si Bryan.

 

"Sige na anak! Asikasuhin mo na muna ang mga bisita at mga pinsan mo. Maraming pagkain na nakahanda. "Pilit ang ngiting wika ko sa anak ko. Kaagad naman nitong napansin ang pagbabago ng mood ko kaya kaagad ako nitong hinawakan sa kamay.

 

Hindi ko mapigilang mapatingin sa tatlo pa naming anak namin ni Dominic. Si Bella na fourteen years old, si Daniel na twelve years old at ang bunso namin na si Fiona na ten years old. Pangarap talaga namin ni Dominic na magkaroon ng malaking pamilya kaya hangat kaya ng katawan kong magbuntis, willing akong bigyan ng maraming anak si Dominic.

 

"Naalala niyo na naman po siya diba? Hayaaan niyo po Mom, ngayung eighteen years old na ako, tutulong po ako sa paghahanap sa kanya. Mabilis ko lang po siya mahanap dahil kamukha ko po siya diba?" wika naman ni Bryan Adam kaya hindi ko na mapigilan pa ang mapaiyak. Kaagad ko namang naramdaman ang pagkabig sa akin ni Dominic. Mahigpit ako nitong niyakap at pilit na pinapatahan.

 

"Sorry, hindi ko lang talaga mapigilan na mapaiyak sa tuwing naaalala ko siya. Fifteen years na natin siyang hindi nakasama at hangang ngayun, tinatanong ko pa rin sa sarili ko kung buhay ba talaga siya.!" umiiyak kong bigkas. Isang piliit na ngiti naman ang pinakawalan ni Bryan Adam sa akin habang bakas sa mga mata nito ang lungkot. Parang gusto ko naman magsisisi dahil napakahina ko.

 

Sa tuwing napag uusapan namin si Brianna, ganito ako palagi. Emotional at kahit ilang taon na ang nakalipas, sariwa pa rin sa isip ko ang mga nangyari.

 

Namudmod na kami ng maraming pera pero bigo pa rin kami na mahanap siya. Pero hindi ako susuko. Habang buhaya ako, patuloy akong aasa na mahahanap namin siya ulit.

 

"Pasensya ka na sa akin anak ha? Pinipilit ko naman ang sarili ko na

huwag umiyak pero sa tuwing naaalala ko ang kakambal mo, hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko." wika ko at pilit kong pinapakalma ang sarili ko.

 

Nakakahiya sa anak kong ito. Masayang araw ng buhay niya ngayun pero hinaluan ko ng luha. Mabuti na lang at mabait ito at naiintindihan niya ako.

 

"Ayos lang po Mommy! Kahit ako, miss na miss ko na din ang kakambal kong iyun. Sabi nga po nila Lolo at Lola sa akin, madaldal daw siya. Girl version ko daw po siya dahil identical po kami." Nakangiting sagot ni Bryan. Muling hinawakan nito ang kamay ko at hinalikan. Tanda ng pagalang at pagmamahal niya sa akin.

 

"Sige na...puntahan mo na ang mga kaibigan mo at mga pinsan mo. Istimahin mo sila para hindi sila mahiya." nakangiti kong bigkas.

 

Kaagad naman itong tumalima at kaagad na nagpaalam sa ama niya na kanina pa nakaakbay sa akin.

 

Kapag mga ganitong okasyon mas pinipili din ng mahal kong asawa na samahan ako. Alam niya kasi na hindi pa rin ako nakaka moved on sa pagkawala ni Brianna.

 

"Kung hindi lang sana ako nabigo na mahanap si Brianna, hindi ka sana nahihirapan ngayun. Patawad Sweetheart!" narinig kong bulong ni Dominic. Nakangiti ko naman itong tinitigan at pabirong pinindot ang kanyang ilong.

 

"Dom, ilang beses ko bang sabihin sa iyo na wala kang dapat na ihingi ng tawad sa akin. Wala kang kasalanan at kahit kailan, hindi kita sinisisi sa nangyari kay Brianna. Nakuha na ng anak natin ang hustisya dahil nagbayad na ang mga taong sangkot sa

pagkawala niya kaya huwag mong sisisihin ang sarili mo kung bakit hindi pa natin siya natagpuan." sagot ko naman. Naramdaman ko naman ang mabilisang pagdampi ng labi nito sa noo bago ako nito hinawakan sa kamay at iginiya patungo kina Francine.

 

Kasama nilang kumakain sa iisang table ang tatlo nilang anak ni Kuya Charles. Ang kambal na ngayun ay dalaga at binata na sila Kobi at Butter at ang bunso nilang si Jenny na kaedaran naman nila Bryan at Brianna.

 

"Hayyy, parang kailan lang noh! Akalain mo iyun, may mga dalaga at binata na tayo at kaunting kembot na lang, magiging Lola na din tayo." narinig kong kaagad na sambit ni Francine pagkalapit ko sa kanila.

 

Sabagay, wala naman itong ibang bukambibig nitong mga nakaraang araw kundi ang tungkol sa alalahanin na malapit na daw magsipag asawa ang mga anak niya. Kung sinu-sino na daw kasing mga babae ang ipinapakilala sa kanila nag anak nilang si Kobi at inaasahan na daw nila na hindi matatapos ang taon na ito, hindi malabong mabigyan kaagad sila ng apo nito dahil sa pagiging palikiro nito pagdating sa mga kababaihan.